หัวข้อ: สนิมน้ำค้าง (Stained Glass) บทที่ ๔๐ และ อวสาน (ธันวาคม ๑๒, ๒๕๕๓) หน้า ๓๑

[bbyuqin]

อ่านแล้วน้ำตาจะไหลน๊า...
สงสารทุกคนเลย..
หรือว่าบอทจะแกล้งความจำเสื่อมเพื่อจะได้ให้น้ำไปเรียน เมืองนอก..??? รอลุ้นกันต่อไป

[kanda53]

 :sad11:เจ็บปวดตาม ๆ กันไป....บอทความจำเสื่อม...
น้องน้ำจ๋า....อดทนนะจ๊ะ....สักวันบอทคนเดิมต้องกลับมา...

น้อง eiky.....เอาอีก ๆ ...ตอนนี้มาม่าแค่ครึ่งซองเอง.....
  น้องน้ำ กะ น้อง eiky 
กด + ให้กำลังใจน้องน้ำอย่างแร๊งงงง.....

[knightofbabylon]

บอทความจำเสื่อม 
มันเลยเป็นที่มาของสนิมน้ำค้างใช่มั้ย?
สงสารบอท เจ็บตัว หนักด้วย
สงสารน้ำ เจ็บทั้งตัวท้้งใจ

รออ่านต่อๆไป..


คุณอิ๊ก เราเคยดูโทรทัศน์เจอพวกหมากฝรั่งสำหรับคนที่จะเลิกบุหรี่นะ
(เคยเปิดเจอ นานละ)
รู้สึกจะพวกทีมวิจัยของมศว. เป็นคนคิดและผลิต
สู้ต่อไปนะคุณอิ๊ก เป็นกำลังใจให้
 

[DarKLasT]

กลับมาอ่านรวดเดียว

อ่านไปตอนท้ายน้ำตาไหลอ่า

ทำไมชีวิตน้ำต้องเจออะไรแบบนี้ด้วยนะ

น่าสงสารอ่ะครับ น้ำต้องสู้ต่อไปนะ บอทเองก็เรียกความจำกลับมาให้ได้ไวไวนะ

[samsoon@doll]

 

[ordkrub]

ถ้าต้องจากกันอย่างนี้ คนที่เจ็บที่สุดคือน้ำนะ สงสารจับใจ

[PEENAT1972]

ชิว ๆ ค่ะอิ๊ก แค่นี้ไม่ทำให้ป้าแก่ ๆ น้ำตาหยดเลย

ขออีกสักหน่อยดิค่ะ คุณชายอิ๊ก 555

[som]

เหอเหอ  จำกันไม่ได้  ใจดำจัง  อย่างนี้ พี่น้ำก็เจ็บคนเดียวอิ
เฮียอิ๊กสู้ๆนะครับ

[lazewcielo]

 
สงสารน้ำอ่ะ...
แบบนี้น้ำก้เจ็บอยู่ฝ่ายเดียวสิ

[taroni]

มาม่าจริงๆ สงสารน้ำ

[TanyaPuech]

มาม่าเนอะ

[jimmyFG]

พี่อิ๊คเจ้าพ่อดราม่า อิอิ

รอตอนต่อไปจ๊ะ

 

[I_ARMS]

ฮือออออออออออออ ปวดตับ T^T

[eiky]

บทที่ ๒๔

ปุจฉา เงาไม้ในน้ำสะท้อนสิ่งใดหนอ

"บอท มึงเห็นใจน้ำมันด้วยสิ แม่รู้ว่าจำอะไรยังไม่ได้ แต่อย่าไปหักหาญน้ำใจน้ำมันขนาดนั้น ไม่สงสารน้ำมันเหรอ มึงเจ็บมีแต่น้ำนะที่มาเฝ้ามาดูแล ก่อนที่ยังไม่มีเรื่องสองคนมึงรักกันมากนะรู้ไหม"

แม่นิ่มเอ่ยขึ้นน้ำตาคลอตาหลังจากที่น้ำกลับบ้านไปด้วยร่างที่ไร้วิญญาณ รู้ว่าจำอะไรไม่ได้ แต่ก็รับไม่ได้อยู่ดี ทำใจให้รับว่าเราเป็นส่วนของความทรงจำที่หายไปจากสมองน่ะหรือ ให้ทำใจยังไง

"ก็ผมจำไม่ได้นี่แม่ แต่คุ้นๆหน้าเหลือเกิน"

บอทครางออกมาก้มหน้าลงพยายามจะรื้อฟื้นความทรงจำ

"ไม่คุ้นได้ยังไง กินก็กินด้วยกัน นอนก็นอนด้วยกัน มึงกับน้ำน่ะตัวติดกันไม่เคยห่าง จะพูดอะไรก็เห็นใจมันหน่อยนะลูก แม่รู้ว่าเรายังจำไม่ได้ บางเรื่องเออออไปกับน้ำมันหน่อย แม่เห็นแล้วปวดใจ"

แม่นิ่มจับมือลุกชายไว้ บอทเองก็พยักหน้าเหมือนจะตอบรับ แต่แววตาก็ครุ่นคิดอยู่

๒ พฤษภาคม

ไม่เคยรู้สึกเจ็บอย่างนี้มาก่อนเลย เหมือนกูเป็นอากาศธาตุ ไม่มีคุณค่าใด สายตาที่มึงมองมากูเป็นอย่างนั้นจริงๆ เสียใจนะที่มึงจำอะไรไม่ได้ แต่ทำไมต้องเป็นกูด้วยที่มึงต้องลืมหรือถูกลบไป จำอะไรไม่ได้ไม่ว่าเลยแต่อย่าลืมกูได้ไหม กูทำใจไม่ได้บอท กูทำใจไม่ได้เลย มันเจ็บเหลือเกิน ให้กูอยู่แบบไม่มีลมหายใจยังจะดีเสียกว่าถ้าอยู่กับมึงแล้วกูเป็นแค่ใครบาง คนที่มึงพยายามจะจำ นี่กูทำผิดมากเลยใช่ไหม โทษที่กูได้รับมันถึงมากมายถึงเพียงนี้ เสียใจว่ะ กูเสียใจมาก อยากให้มึงรู้ไว้ ว่ากูเสียใจมากจริงๆ

ก้มหน้าลงกับไดอารี่เม้มปากแน่นไม่อยากให้เสียงสะอื้นลอดออกมา รู้ตัวดีว่าไม่มีเพียงแต่ตนเท่านั้นที่เจ็บปวด พ่อถาวรแม่บุญช่วย หรือแม้แต่หินเองก็เจ็บเมื่อเห็นสภาพของน้ำที่อยู่แบบคนไร้ซึ่งจิตวิญญาณแบบ นี้ เม้มปากแน่นเอามือบีบจมูกไว้ให้เพียงแต่น้ำตามันไหลออกมา ความเจ็บช้ำที่เค้นดันขึ้นมาจากกลางทรวงอกตีตื้นขึ้นมาจุกอยู่ที่คอ พออ้าปากจะระบายลมนั้นออกมากลับเป็นสะอื้นเสีย ร่างโยนสั่นไหว

"น้ำเย็นนี้กูจะลงกรุงเทพฯแล้วนะ มึงล่ะจะลงเมื่อไหร่ น้ากูบอกว่ารามฯเขาเปิดรับนักศึกษาใหม่แล้วนะมึง"

เอ๋เข้ามาหาน้ำในตอนบ่ายเห็นน้ำนั่งมองบอทอยู่ไกลๆ สำหรับเอ๋เองไม่เคยเห็นสองคนนี้ตัวห่างจากกันเกินช่วงแขนเลยตั้งแต่เรียน ชั้นอนุบาลจนถึงจบ ม ปลาย นี่นับเป็นครั้งแรกที่เห็น สะท้อนใจ สมเพชเวทนาน้ำมาก ไม่ได้อยากจะถามเพราะว่าตนเป็นเพื่อนที่น้ำคอยปรับทุกข์ได้เพียงคนเดียวใน ตอนนี้ แต่ถึงเวลาก็ต้องแยกย้ายจากกันไป เรื่องเรียนน้ำเองก็ให้ความสำคัญแต่ถ้าบอทยังเป็นอยู่อย่างนี้น้ำเองก็คงจะ ยังไม่ไปไหน

"กูคงรอบอทก่อนว่ะมึง จะทิ้งมันไปได้ยังไง"

"อืม กูเห็นใจมึงนะน้ำ เอางี้ดิไปลงรามฯที่วิทยาเขตอำนาจเจริญไว้ดิ พอบอทมันหายค่อยไปโอนหน่วยกิต"

"ไม่ดีกว่ามึง กูอยากเรียนพร้อมบอท จบก็จบด้วยกัน"

"น้ำ"

ได้แต่เอามือแตะบ่าเพื่อนเอาไว้ เพราะสีหน้าแววตาดูมุ่งมั่นเหลือเกิน

"แล้วมันล่ะเป็นไงบ้าง"

เอ๋บุ้ยปากไปทางบอทที่นั่งพลิกตำราไปเรื่อยๆอยู่ที่แคร่ใต้ถุนบ้าน

"ก็ดีขึ้นนะสภาพทางร่างกายและจิตใจ แต่แค่จำกูไม่ได้แค่นั้นเอง"

ปลายประโยคเลือนหายไปกับก้อนน้ำลายที่กลืนลงคอ เอ๋เม้มปากแน่น ในคำพูดนั้นมันมีอะไรหลายอย่างแฝงอยู่ มันเสียดแทงใจคนฟังเหลือเกิน แล้วตัวของคนที่พูดเองล่ะจะเป็นอย่างไร

"บอท เป็นไงบ้าง จำอะไรได้บ้างหรือยัง"

เอ๋ทนนั่งดูสภาพน้ำไม่ได้อีกต่อไปเดินตรงไปาหาบอท รายนั้นเงยหน้าขึ้นมาดูน้อยๆแล้วยิ้ม

"ก็ดี นาย"

"อะไรยะ อย่าบอกนะว่าจำชั้นไม่ได้ ไอ้บอทมากไปแล้วนะ คนสวยสุดของห้องมึงจำไม่ได้เหรอ"

เอ๋พยายามทำให้บรรยากาศมันดีขึ้น แต่บอททำหน้างงๆ

"นายเป็นผู้ชาย จะสวยได้ยังไง เราไม่เข้าใจ"

"เอ่อ อย่ามาทำไก๋ไอ้บอท แหมอะไรแค่นี้ทำเป็นลืมเพื่อนลืมฝูงไอ้บ้า อย่าตีบื้อนานนะมึง"

"ขอโทษ เราจำไม่ได้"

เอ๋เองแม้จะเป็นคนร่าเริงเป็นที่รักของเพื่อนๆทุกคนในห้อง หรือแม้แต่ผู้พบเห็นด้วยบุคลิกที่สนุกสนานเข้ากับคนได้ง่าย พอเห็นสีหน้าแววตาของบอทแล้วเอ๋เองถึงกับพูดไม่ออกสะอึกจุกอยู่ในคอ เข้าใจน้ำอย่างถ่องแท้แล้ว นี่เป็นแค่เพื่อนสนิท ไม่ใช่คนที่รักอย่างน้ำยังรู้สึกเจ็บแปลบประหลาดอยู่ในใจ แล้วคนที่รักกันมาตั้งแต่วัยเยาว์อย่างน้ำล่ะ

"น้ำ เข้มแข็งไว้นะ กูว่าเดี๋ยวมันคงดีขึ้น"

"อืม เจอกันที่รามนะมึง ติดต่ออีเล็กไว้นะ จะได้ตามตัวได้"

"น้ำ มึงยังมีกูกับอีเล็กนะ อย่าเพิ่งท้อนะเพื่อน"

เป็นเอ๋ที่โผเข้ามากอดน้ำ พอร่างสัมผัสกันน้ำเองก็ร้องไห้ออกมา ไม่ได้อ่อนแอแต่มันตื้นตัน การร้องไห้ใช่ว่าจะมีแต่ผลเสียหรือเป็นสัญลักษณ์ของความเจ็บปวดแต่อย่างใด ไม่ น้ำตา การร้องไห้ มันคือความปลาบปลื้มตื้นตันใจ มันเป็นการแทนสัญลักษณ์ของสิ่งนี้เช่นเดียวกัน อย่างน้อยก็มีคนที่เข้าใจและเห็นใจ พอเอ๋กลับบ้านไปน้ำก็เดินไปหาบอทเพื่อจะหาข้าวให้กิน

"หิวไหมบอท เดี๋ยวน้ำจะไปเอาข้าวมาให้กิน"

"ไม่อ่ะ เราไม่หิว"

"กินมะม่วงน้ำปลาหวานไหม"

"ฮื่อ"

ส่ายหน้า น้ำเองเม้มปากแน่น

"บอท สร้อยที่ใส่อ่ะ ใครให้เหรอ จำได้ไหม"

แม้จะรู้ดีว่ามันปวดใจแต่ก็อยากจะรื้อฟื้นความทรงจำ

"เราจำไม่ได้ แต่เรารู้สึกผูกพันกับสร้อยเส้นนี้มาก"

"ฮึก"

รีบเอามืออุดปากของตัวเองไว้ น้ำยิ้มออกมาทั้งน้ำตา

"บอท จำน้ำไม่ได้ไม่เป็นไรนะ จำว่าเราเคยรักกันมากแค่ไหนไม่ได้ไม่เป็นไร แต่บอทอย่าถอดสร้อยเส้นนี้นะ"

"ทำไมอ่ะ"

"ถ้าบอทรู้สึกผูกพันกับมัน แสดงว่าคนให้ต้องสำคัญกับบอทมากน่ะสิ รับปากเราได้ไหมอย่าถอดมันออก"

"อืม เราจะไม่ถอดมันออก"

น้ำเดินหนีไปด้วยหัวใจที่ทั้งแปลบปลาบและระคนอยู่ด้วยความดีใจ จำไม่ได้ไม่เป็นไร แต่ขออย่าได้เหยียบย่ำหัวใจกันให้มากไปกว่านี้เลย แค่รู้สึกผูกพันกับสิ่งที่ให้ไปก็ดีใจมากแล้ว

ยืนมองตะวันฉายลาลับฟ้า พลันน้ำตาก็ท่วมก็เอ่อไหล เสียงสะท้อนกึกก้องในหัวใจ อย่าไปไหนจับมือฉันไว้ก่อนนะคนดี จะสูญเสียสิ้นแล้วทุกสิ่งอย่าง แม้เพียงร่างจะเลือนจะจางหาย แต่ดวงใจดวงนี้ยังไม่วาย ต่อทุกลมหายใจเข้าออกมันคือเธอ กลับเถิดกลับมาเถิดที่รัก ใจเธอจะพักอยู่ที่ใดขอให้รู้ อย่าทิ้งฉันอย่าปล่อยให้อดสู ให้ฉันเฝ้าทนดูเพียงร่างที่ไร้หัวใจ อ้อมกอดนั้นฉันเคยได้เป็นเจ้าของ แต่จับต้องก็ป่ายออกใจสั่นไหว เม้มปากแน่นนี่เธอเปลี่ยนแปลงไป พยายามทำใจว่ามันคือกรรม ที่แห่งนี้เคยมีสองกายที่เคียงข้าง เงาสองร่างทอดผ่านใบไม้ไหว แต่ตอนนี้มีเพียงร่างที่ปวดใจ คือฉันคนนี้นี่ไงพ่อแก้วตา

กลางเดือนพฤษภาคมสภาพร่างกายของบอทเริ่มดีขึ้นมากแผลแห้งสนิทดีแล้ว ผิวพรรณที่เหี่ยวแห้งไปเริ่มมีน้ำมีนวลขึ้น ผมที่ยาวขึ้นมาน้ำเองเป็นคนตัดเล็มให้รวมถึงหนวดเคราก็เป็นคนจัดการให้ทั้ง หมด บอทเองก็ไม่ว่าอะไร สำหรับน้ำเองเริ่มมีกำลังใจขึ้นมาอีกครั้ง แม้จะจำเรื่องเก่าๆไม่ได้แต่ก็ใช่ว่าความทรงจำใหม่จะสร้างขึ้นมาไม่ได้ ตราบใดที่ไม่สิ้นกำลังใจเสียก่อนย่อมีแรงกายกระทำเสมอ

"น้ำเรื่องเรียนน่ะลูก แม่ว่า"

"น้ำรอบอทหายดีก่อนไงแม่แล้วน้ำค่อยไปเรียน เรียนเมื่อไหร่มันก็ไม่สายหรอก"

แม่บุญช่วยเอ่ยขึ้นตอนกินข้าวเย็น เดี๋ยวนี้แม่นิ่มจะเอากับข้าวไปให้บอทแยกกินแล้วตนก็กินเสียด้วยเลยจึงไม่ ค่อยได้มาร่วมวงกินข้าวกับครอบครัวของน้ำเท่าใดนัก

"จะดีเหรอน้ำ พ่อว่ายิ่งนานมันจะไม่ดีนะ"

"น้ำไม่อยากทิ้งบอทไปนี่พ่อ"

เสียงที่ลอดออกมาทำให้แม่บุญช่วยสะกิดขาพ่อถาวรเอาไว้

"เอาเถอะๆ พ่อตามใจน้ำโตแล้วนี่ แต่อย่าทิ้งเรื่องเรียนก็แล้วกัน หินคืนนี้ไปนากับพ่อนะลูก พ่อจะไปดักหนู"

หินเองก็ไม่ค่อยวุ่นวายกับน้ำเท่าไหร่นัก คอยมองดูพี่ชายอยู่ห่างๆด้วยความเห็นอกเห็นใจ แม้จะยังไม่รู้ถึงพิษของความรักว่ามันขมเพียงใดแต่ก็เข้าใจพี่ชายดี น้ำก้มหน้านิ่งจ้องมองลงไปในถ้วยแกงปลา ถ้าเป็นเมื่อก่อนหน้าที่นี้คงเป็นน้ำกับบอทสินะที่ต้องออกไปดักหนู ไม่ใช่แค่ดักหนูสิ ทุกๆอย่าง แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นเพียงน้ำที่ต้องไปไหนต่อไหนโดยลำพัง อ้างว้างเดียวดายอย่างที่ไม่เคยคิดว่าจะได้เผชิญ

"น้ำลูกอย่าเพิ่งท้อนะ ไอ้บอทเดี๋ยวมันก็คงคืนมาเหมือนเดิม ให้เวลามันหน่อยนะ"

แม่นิ่มเอ่ยขึ้นตอนที่น้ำเดินไปที่บ้านตั้งใจจะไปคุยกับบอทพยายามทำทุก วิถีทางเพื่อเรียกความทรงจำของบอทคืนมา ทั้งพยายามเอาเฟรนชิปส์ให้อ่าน เล่าเรื่องความหลัง บอทเองก็นั่งฟังแล้วพยักหน้าตามที่น้ำเล่า แม่นิ่มเองก็สงสารที่น้ำเองรักบอทมาก ไม่อยากจะเห็นน้ำเองทุกข์ใจ

"น้ำทนไหวครับแม่นิ่ม ไม่ว่าจะให้นานแค่ไหนกว่าที่ความทรงจำของบอทถึงจะคืนมา น้ำก็จะรอ"

น้ำเอ่ยขึ้นสายตามองไปไกลแสนไกลเม้มปากแน่น

"น้ำเลยเสียเวลาเรียนเลยนะ ป่านนี้คงเรียนถึงไหนกันแล้ว ไม่น่าเลย"

"แม่นิ่ม ไม่เป็นไรหรอกครับ น้ำจะรอเรียนพร้อมบอท เรียนตอนไหนก็ได้"

"ขอบใจมากนะลูก ทำไมนะ ลืมอะไรไม่ลืม ลืมคนที่รักเรามากอย่างนี้ได้ยังไง"

รู้สึกกระตุกในใจเพราะแม่นิ่มพูดออกมาอย่างเปิดเผย ถ้าเป็นตอนที่ทุกอย่างยังคงปกติอยู่คงจะเอียงอายหน้าแดงไปแล้ว แต่ตอนนี้ได้แค่ก้มหน้าลงทำใจกับสิ่งที่ได้ยิน นั่นสินะ ลืมอะไรได้ทำไมไม่ลืม ลืมคนที่รักมากอย่างนี้ได้ยังไง

"น้ำรักบอทนี่ครับแม่นิ่ม ต่อให้บอทพิการไม่มีแขนไม่มีขา น้ำก็ยังจะอยู่กับบอท"

"เฮ้อ มันเป็นเวรเป็นกรรมอะไรของมันก็ไม่รู้ เจ้าประคู้น ขอให้ลูกอิฉันหายทีเถิด"

ยกมือขึ้นท่วมหัวเอ่ยขึ้น

"น้ำเป็นคนทำให้บอทรับกรรมเองล่ะครับแม่นิ่ม ถ้าหากว่าคนที่จำไม่ได้เป็นน้ำเองมันคงจะดีกว่านี้"

"น้ำลูก"

ร้องออกมาเสียงหลงจับมือของน้ำเอาไว้ ทั้งสองคุยกันอยู่ใต้ถุนบ้าน คนที่คอยฟังเรื่องราวอยู่อย่าเงียบๆบนบ้านคือบอท แม้สมองจะจำไม่ได้ในเรื่องอดีตแต่ปัจจุบันเขาจำได้ดี

"นี่เราเป็นแบบนี้เพราะน้ำเหรอ เราเคยรักน้ำ ทั้งที่เราเป็นผู้ชาย ถ้าเราไม่เป็นแบบนี้ป่านนี้เราคงได้ไปเรียนหนังสือแล้ว"

รำพึงขึ้นมาเบาๆสายตาที่ไร้แววมันฉายแววขึ้นมา แววตาที่น้ำเองก็ไม่เคยเห็น

๒๘ พฤษภาคม

อย่าถามกูนะว่าท้อไหม อย่าถามว่าเหนื่อยไหม อย่าถามแบบนี้เพราะมันเหมือนมึงกำลังตบหน้ากูอยู่ เพราะอะไรบอทกูถึงทำแบบนี้ เพราะรักมึง รักมาก ต่อให้แบกมึงไว้กูก็จะไม่พูดสักคำ แต่วันนี้มึงถามกูว่าเบื่อไหมที่อยู่กับคนสมองเสื่อมอย่างมึง อย่าถามกูแบบนี้อีก กูเสียใจนะ กูเสียใจมาก แค่นี้มึงยังคิดว่ากูเจ็บไม่พอเหรอ กูรู้ว่ากูคือต้นเหตุที่ทำให้มึงเป็นแบบนี้ กูพยายามจะแก้ตัวอยู่กูพยายามทำทุกอย่างเพื่อมึง อย่าพูดเหมือนกูเป็นคนอื่น เป็นใครก็ไม่รู้ในสายตาของมึง อย่าผลักไสไล่กูไปไหนเลยบอท กูจะตาย กูทนไม่ได้ แค่สายตาที่มึงมองกูมันก็ไม่เหมือนเดิมแล้ว แค่นี้กูก็ทรมานจะตายอยู่แล้ว อย่าพูดกับกูแบบนี้เลยขอร้อง สงสารกูด้วย

เล็กส่งจดหมายมาหาน้ำในวันถัดไปเนื้อความก็บอกว่ารู้เรื่องจากเอ๋ให้ กำลังใจน้ำผ่านข้อความในจดหมาย หลังจากนั้นสองวันน้ำก็ได้รับจดหมายจากเอ๋ข้อความก็เป็นไปในทำนองเดียวกัน น้ำเองซึ้งใจในความหวังดีและน้ำใจจากเพื่อน แม้จะตอบจดหมายเพื่อนไปว่าไม่เป็นไรทนไหว แต่ใครจะรู้ดีว่าความรู้สึกนี้มันเป็นยังไงนอกจากตัวของน้ำเอง ทนไหวไหม ทนไหว ไม่ว่าจะหนักหนาแค่ไหนก็ต้องทนเพื่อคนที่รัก เขาไม่ได้ลืมเราเพราะอยากจะลืม เขาไม่ได้เป็นอย่างนี้เพราะเขาจงใจ ตัวเราเองเป็นสาเหตุของเรื่องทั้งหมด ผูกเองก็ต้องแก้เอง จะให้ใครมาแก้ปมให้คงไม่มี ต้องยอมก้มหน้ารับความรู้สึกนี้ต่อไป

"นายเขียนไดอารี่ด้วยเหรอน้ำ"

บอทถามขึ้นตอนค่ำที่น้ำแวะไปหาก่อนที่จะนอน

"อืม เขียนนานแล้วล่ะ ตั้งแต่เรียน ม ต้น บอทก็รู้นี่ว่าเราเขียนทำไม"

"หือ ทำไมเหรอ"

"เพราะบอทไง เราเขียนไดอารี่เพราะบอท"

ตาเป็นประกายขึ้นมาประกายแห่งความหวัง

"น้ำ ขอบใจนายนะที่ทำหลายอย่างเพื่อเรา ท่าทางก่อนที่เราจะจำไม่ได้ เรากับนายคงจะสนิทกันมากนะ"

เม้มปากแน่นอย่างน้อยก็ยังดีที่ได้ยินแบบนี้

"อืม เราสนิทกันมาก ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด ไม่เคยห่างกัน"

เน้นเสียงท้ายประโยคเน้นย้ำให้เห็นถึงหัวใจ

"งั้นเย็นนี้เราไปเอาหญ้ากับนายนะ"

เหมือนเสียงสวรรค์ดุสิตาสถาพร ที่หลอกหลอนซ่อนในใจมลายสิ้น เหมือนฝนแรกคิมหันต์โปรยปรายลงสู่ดิน ดังเสียงพิณแว่วก้องในดวงจิต ยิ่งพินิจสุขเหลือล้ำเกินกำหนด เหมือนดังปลดแอกหนักอึ้งออกจากคอ

"จริงเหรอบอท น้ำดีใจ ดีใจเหลือเกิน"

ร้องออกมาด้วยแววตาที่เปี่ยมไปด้วยหวัง

"เราคงทำอะไรไม่ดี ถ้าเรายังจำอะไรไม่ได้มาก ยกโทษให้เราด้วยนะน้ำ"

"ไม่ๆบอท บอทไม่ผิด อย่าขอโทษ แค่นี้ก็พอแล้ว น้ำไม่ต้องการอะไรแล้ว"

แม้ว่าร่างของชายที่รักที่ยืนเคียงข้างอยู่กลางทุ่งนาในตอนนี้ แสงตะวันรอนยามเย็นฉายแสงทอมาพาดผ่านให้ใบหน้านั้นที่รักยิ่งฉายเด่นขึ้นมา จะไม่เหมือนเดิมทุกประการ แต่ก็อิ่มในใจ อย่างน้อยก็ได้รู้ว่าเขาพยายามทำ เขาไม่ได้จงใจที่จะลืม ลักษณทางกายภาพมีเปลี่ยนไปบ้างแต่ก็ไม่มากนัก แม้ใจของชายที่รักจะถูกมนต์สวรรค์สาปให้ลืมรักเราไป แต่ก็ยังเชื่อในรักที่มีให้กันว่ามันจะพาทุกอย่างข้ามพ้นไปได้ แค่ตอนนี้ก็ดีใจเหลือเกินแล้ว แค่เขายังยอมมายืนเคียงข้างก็ดีใจมากเหลือเกินแล้ว

"น้ำ เหมือนเราจำได้รางๆนะ ว่าเราเคยมาที่นี่กับน้ำ เราเคยให้ดอกอะไรน้ำ ดอกอะไรน้า"

บอทเอ่ยขึ้นทำท่าครุ่นคิด ส่วนน้ำพอได้ยินหัวใจเหมือนได้รับน้ำทิพย์จากสวรรค์ แววตาฉายแววปลาบปลื้มออกมา

"บอท บอทจำได้แล้วเหรอ วันเกิดน้ำไง บอทให้ดอกกระดุมเงินกับน้ำ วันเกิดน้ำไงบอท ปีที่แล้ว"

ร้องออกมาเสียงหลงปรี่เข้าไปจับมือของบอทไว้

"เหรอ เราคงรักนายมากสินะ"

แม้ในคำพูดนั้นมันจะแปร่งๆแต่คนฟังก็ดีใจ ดีใจมากจนไม่ได้สนใจตีความหมายของมัน

"บอท เรามีกันและกันมาตั้งแต่เด็ก น้ำรักบอทมาก บอทก็รักน้ำมาก ไม่ว่าอะไรมันจะเปลี่ยนไปแค่ไหน น้ำก็ยังรักบอทเสมอมา"

"อืม ขอบใจนะน้ำ เราจะพยายามจำให้ได้"

"ไม่ต้องรีบนะบอท ค่อยๆจำ ค่อยๆนึก น้ำรอได้"

"ถ้าเราจำได้ เราจะได้กลับไปเรียนต่อใช่ไหมน้ำ"

บอทมองตาของน้ำแววตามันสะท้อนเงาของอะไรบางอย่างออกมาแต่น้ำก็ไม่ได้สังเกต พยักหน้าตอบรับ

"ใช่ เราจะไปเรียนต่อด้วยกันที่รามฯ ไปหาอีเล็กกับอีเอ๋"

"เราอยากหายไวไวจังเลย"

"บอทต้องหาย ต้องหายดีแน่นอน"


แสงสุริยันพาดผ่านต้นตะแบก      ต่อให้แลกสิ่งใดในร่างก็ไม่หวั่น

เพื่อให้ได้มาซึ่งกันและกัน             ได้คืนวันของฉันและเธอคืนมา

แสงสีส้มฉายเงาของทั้งสอง         ใจหนึ่งปองคอยรักถวิลหา

คอยมองตามไม่ว่ากี่เพลา             กาลเวลาไม่เคยแปรเปลี่ยนใจ

อีกใจหนึ่งสับสนให้คอยคนึงคิด     แม้ฝืนจิตกอดร่างไม่สั่นไหว

สิ่งที่หวังก็มีอยู่ภายใน                  สิ่งที่ใจแปรเปลี่ยนแล้วไม่หวนคืน

อันราตรีย่างกายดาวรายล้อม       เมื่อกายพร้อมใจเล่าไฉนฝืน

กอดร่างเขาแค่ร่างใจมันกลืน       ทุกวันคืนรอคอยแค่เวลา

วิสัชนา เงาไม้ในน้ำจะแลเห็นสิ่งใดนอกจากเงาของไม้นั้น เช่นคนเราทำสิ่งใดย่อมได้สิ่งนั้นนั่นแล


เขียนโดย อิ๊กกี้



ปล ช่วงนี้วุ่นวายกับการจัดห้องใหม่ อิอิ เลยไม่ค่อยได้เขียนกำลังจะหาทำเลเหมาะๆวางคอมฯ

ผมว่าแต่ละตอนช่วงหลังๆนี้จะเขียนมอบให้แฟนๆที่มีไม่ค่อยมากเท่าไหร่ เพราะไม่มีคนนิยมเรื่องบีบใจเม่าไหร่นัก เพราะฉะนั้นถือเป็นการตอบแทนแฟนที่คอยติดตามผลงานของผมนะครับ อย่างตอนนี้เป็นตอนเริ่ม ขอบมอบพิเศษตอนนี้ให้พี่ กานดา ส่วนแฟนคนอื่นๆรอตอนต่อไปนะครับ อิอิ ป้านัทจ๋า จะเลือกตอนที่ถึงที่สุดให้ป้าเลยน้า ป้าบอกตอนที่ผ่านมามันยังไม่มาม่า ยังน้ายังไม่มาม่า ตีมของเรื่องเพิ่งจะเริ่มเองน้า อิอิ ตอนหนักจะมอบให้ป้านัทเลยน้า

[TanyaPuech]

อ่า ขอของเค้าด้วยเน้อ  หวังว่าทุกอย่างจะดีขึ้น  สงสารน้ำ

[samsoon@doll]

 

มันจะยังไงหละนี้อ่านแล้วเครียดเนอะ

[aisen]

ปวดใจไปกะน้ำ ด้วยเลยนิ

[yayee2]

ก่อนอื่น ขอมอบ :L2:ร่วมแสดงความยินดีกับน้องอิ๊กด้วยค่ะ คงยังไม่สายนะคะ

ตายแล้วคุณน้องอิ๊กขา นี่พึ่งจะเริ่มมาม่าเหรอคะ แต่พี่แก้วน่ะอ่านไปซึมไปแล้วเด้อ
หึ หึ หึ คุณนายนัทแกล้งพูดล่ะซี้ว่า  แค่นี้ชิวๆ ไม่ใช่อ่านไปตาแดงน้ำตาคลอไปเหรอ
พี่บ้าปะน้องอิ๊ก ด้วยความสงสารน้ำ เลยอ่านไปคิดไป คิดแบบบ้าๆอะจ้ะว่า
จะไปดักตีหัวบอทให้หนักเลย จนสลบแหละ พอฟื้นความจำจะได้กลับคืน
หึ หึ หึ เห็นในนิยายในละครหลายเรื่องเป็นแบบนี้ไง
(คิดปัญญาอ่อนไปได้น้อคนเรา)

[kanda53]

อ่านแล้วจ้า....บอทคิดอะไรอยู่....จะเอาความรู้สึกและความผูกพัน
ของน้ำไปใช้ประโยชน์รึเปล่า...ถ้าใช่...ก็...ไม่ใช่บอทคนเดิมแล้ว
ถ้าไม่มีจิตใต้สำนึกที่ดีนะ...อย่างคุณแก้วว่า...น่าจะตีหัวซ้ำอีกสักที...
เผื่อวิญญาณเก่าจะกลับเข้าร่างบ้าง....
สงสารน้องน้ำ....คงยอมเป็นลูกไล่ให้บอทเพราะรักไปจนตาย....
 
  น้อง eiky ที่มอบตอนนี้ให้...อากาศเย็น ๆ อ่านตอนนี้แล้ว...
มันร้อนขึ้นได้เหมือนกันนะ...พอดีตอนนี้ภูมิคุ้มกันอารมณ์ไม่บกพร่อง
อ่านแล้วไม่เหวี่ยงใครเลย....ภูมิใจนะเนี่ย...

กด + ให้จ้า....เอาอีก ๆ ชอบ ๆ...

[lazewcielo]

รู้สึกว่าบอทจะเปลี่ยนไปนะ...ไม่ใช่ในแง่ว่าจำไม่ได้
แต่รู้สึกว่าถ้าจำได้ขึ้นมามันก้ไม่น่าจะเหมือนเดิม...
สงสารน้ำอ้ะ

[bbyuqin]

มันมีปมที่ค้างอยู่เน้อ....
แววตาอะไรของบอทที่ซ่อนอยู่อ่า... 
สงสารน้ำจัง 

[pay-it-forward]

อ่านแล้วเครียดเหมือนกัน
เหมือนว่าบอทจะแปลกๆนะ
ขอให้บอทความจำกลับมาไวๆเถิด
 

[som]

ตกลงที่พี่อิ๊กพูดตอนท้ายบทนี่  หมายความว่าหลังฝนซาพายุใหญ่กำลังจะเข้าเหรอครับ
จะได้เตรียมทำใจ

[knightofbabylon]

บอทมีรังสีอำมหิตเปล่งประกายออกมาจากร่างนะ รู้สึก

ไม่ใช่คิดแค้นว่าเพราะน้ำเป็นคนทำให้ตัวเองเสียโอกาสจนอะไรๆก็มาลงที่น้ำหรอกนะ
ความจำกลับมาหมดเมื่อไหร่ล่ะได้เจ็บปวดไปสุดไส้ติ่งแน่



 :กอด1:คุณอิ๊ก รักษาสุขภาพด้วย อากาศเริ่มจะเย็นละ

[jimmyFG]

เหมือนจะเห็นเค้าๆๆ

อิอิ

รอต่อไปน้าพี่อิ๊ค

^^

ชอบม่าม่า

[Natavishi]

T^T  ....

[moonoi_sert]

 :m15:แค่เริ่มต้นก็เสียน้ำตาขนาดนี้ แล้วตอนต่อๆ ไปมิร้องไห้จนน้ำตาเป็นสายเลือดเลยหรือนี่ อ่านทันเป็นเรื่องที่ 3 อิ๊กกี้ เขียนได้รันทดมากๆ

[hpsky]

บอทคิดจะเล่นอะไรกับความรู้สึกของน้ำเนี่ย

[DarKLasT]

โอ้โหยังมีหนักกว่านี้อีก

กลัวสายตาบอทกลัวความคิดบอทกลัวไปหมดแล้วตอนนี้

[kanda53]