หัวข้อ: สนิมน้ำค้าง (Stained Glass) บทที่ ๔๐ และ อวสาน (ธันวาคม ๑๒, ๒๕๕๓) หน้า ๓๑

[Poes]

โห มือใหม่ทั้งคู่ สงสารน้ำจริงๆ คงแสบน่าดูเจอสบู่เข้าไปอีก เพราะรักคำเดียวแท้ๆ
พรุ่งนี้จะเป้นไข้มั้ยนั้น 

[indy❣zaka]

 
smแบบไม่ได้ตั้งใจเลยคู่นี้
ตอนนี้กำลังซดน้ำตาลกันอยู่ อีกไม่นานคงได้ซดมาม่าแทนแล้วสินะ

หวานๆนานๆหน่อยก็ได้นะคะคุณอิ๊ก 

[roseen]

 

[yayee2]

อ่านเรื่องนี้ ด้วยสภาพการ และความเป็นอยู่ของตัวละคร
เหมือนได้เดินย้อนกลับไปในอดีต มีความสุขจริงๆ
สุขกับการผูกพันชีวิตอยู่กับธรรมชาติ ที่ไร้การปรุงแต่ง
เพียงแต่เราไม่ได้สุขใจเพราะมีใครเคียงกายแบบบอทกับน้ำ
คุณอิ๊กสัญญาแล้วเด้อ ว่าจะไม่มีมาม่าน่ะ

[ณ ที่เดิม™]

แวะมาอ่านสองตอนรวดขอรับ
ชอบมากมาย

+ 1 จัดไปโลด

[なおみ™]

คุณอิ๊กกี้ใจร้ายจัง เล่นสบู่เลย คงแสบน่าดู
ให้ไปแอบหยิบน้ำมันมะกอกแม่นิ่มหรือแม่บุญช่วยมาก็ไม่ได้  

มาบ่อยๆ นะคะฉาก NC แบบนี้น่ะ  

[lasom]

ตื่นเต้นแทน รู้สึกเหมือนแอบเล่นไฟตอนเด็กๆแล้วกลัวแม่มาเจอเลยอ่ะ
แต่ต่างกันตรงที่สมัยนี้เค้าดันเล่นเพื่อนแทน 

[som~]

สงสารน้ำนะ  เเต่...

[aisen]

ตอนนี้ เอาไปเลย 10 เต็ม 10 

[lazewcielo]

อู้ว...เรียบร้องโรงเรียนบอท...
หลังจากนี้ก็ขอให้ 2 คนนี้รักกันนานน๊าน นานนาน

[wisa]

ไม่รู้จะบอกอย่างไร
 
 
 

[TanyaPuech]

หวานกันจัง แต่ยี่ห้อพี่อิ๊กกี้ดราม่าปวดตับยุแร้ว หวังว่าคงไม่มาเร็วๆนี้

[bbyuqin]

ตามาอ่านแล้วน๊า eiky
เริ่มมาหวานๆแบบนี้ กลัวจังเลย แบบว่าหวานน่ารักใจลอยไปแล้ว แต่ก็พลิกเป็นดราม่าน้ำตาร่วง...หุหุ

[samsoon@doll]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดตาบอท ไวไฟจริงเชียว


แอร๊ยยยยยยยยยยอ่านแล้วมีความสุข แต่ก็กลัวสนิม 555+

[kanda53]

และแล้ว....ผู้ใหญ่ชาวเล้า...ก็พากันส่ง น้ำ กะ บอทเข้าหอ....
เป็นที่เรียบร้อยแล้ว....ขอให้รักกันยืนยงนะนู๋นะ.....

ชีวิตที่สงบและเรียบง่ายใคร ๆ ก็ปรารถนาเนอะ.....
ถ้าเราไม่ติดวัตถุนิยม...แสงสีเสียงก็คงจะดี.....
คงจะมีความสุขมากกว่าทุกวันนี้....เพราะไม่ต้องดิ้นรน
เพื่อให้ได้มา.... รอไปก่อนตัวกิเลศเยอะจัด...

  น้อง eiky รักกัน ๆ นะจ๊ะ

[knightofbabylon]

ไม่ค่อยอยากเชื่อคุณอิ๊กเลยอ่ะ
ไม่รู้เราระแวงระแวดระวังไปเองหรือเปล่า
แต่..ทำไมก็ไม่รู้สึกบอทจะรักน้ำด้วยความรู้สึกเดียวกับที่น้ำรักบอทก็ไม่รู้
บอท รักเพราะน้ำเป็นเพื่อน ที่สนิทมาก (อันนี้แน่นอน)
บวกกับ อยากจะลอง เรื่องแบบนั้น ด้วยเป็นสิ่งแปลกใหม่สำหรับเด็กวัยนั้น
และ เมื่อบอทรู้สึกว่าน้ำเป็นของบอทแล้ว บางที ถ้าต่อไปจะมีหวงบ้างอะไรบางอาจจะไม่แปลก

แต่น้ำสิ  รักไปแล้ว รักเพราะรัก เต็มๆเลยด้วย
ความดราม่ามันจะต้องมาผ่านความรู้สึกของน้ำแน่เลย
ต่อไปข้างหน้า..ซักวัน..เมื่อมีจุดเปลี่ยน..อาจเร็วๆนี้เมื่อยังเรียนมัธยม
หรือเมื่อเข้าสู่มหาวิทยาลัย และขอเดาไว้เลย ว่าคนที่เปลี่ยนไป ต้องเป็นบอท แน่ๆ

ตอนนี้มีหวาน แต่ทั้งหมดทั้งปวง ลงมติไม่ไว้วางใจคุณอิ๊ก..จริงจัง


(ดิฉันพูดมากเพ้อเจอตลอด..   สมควรจบการคอมเม้นท์ได้แล้ว)

 :กอด1:คุณอิ๊ก เป็นกำลังใจให้เสมอนะคะ   แอบฮาตรงมีPMตามด้วยอ่ะ

[jimmyFG]

ยังไงก้อพยายามจะเชื่อ ไม่อยากไว้ใจพี่อิ๊ค
ต้องดูรีพายคนอื่นก่อนก่อน ถึงอ่าน ฮ่าๆ

ชอบตอนนี้มาก คำพูดแต่แรงโดนใจ
แต่ก้อไม่วางใจอยู่ดี กลัวๆๆ

บอกตรง กลัวมากๆ กลัวว่าความสุข
จะหายภายในยิบตาเดียว

[som]

บอทกับน้ำนี่หาปลาเก่งนะ  หากันทุกวันเลย
ดูแล้วบอทนี่ขี้เล่นจัง แต่ดูแล้วรักน้ำมากนะ
น้ำนี่จริงจังกับชีวิตจังเลย

[humanculus]

พี่อิ้กกี้ น่ากลัวโค่ตรๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ   โคตรของความน่ากลัว  พี่แกชอบกินดราม่าเป็นอาหารแทนข้าวสารเสก  (อะยังงัยนี่)

[ordkrub]

รักน้ำ จริงใจกับบอท ยอมได้ทุกอย่าง

[hpsky]

คนอย่างคุณอิ๊ก ไม่มีทางที่จะไม่มีมาม่า ฮ่าๆๆๆๆ

แต่ตอนนี้ อร๊ายยยยยยยย

[wowhaha]

หวังว่าความหวานยังคงอยู่ ไม่เศร้าไปมากนะคับ

[Sorso]

ง่า
เราไม่ได้อ่านอีกตั้ง3วันอะ
พรุ่งนี้ไปเข้าค่าย
คอยดูนะ
กลับมาจะอ่านให้สมใจเลย

[meiji]

โว่ววว ปิดตาแทบไม่ทันเลยพี่ 555
ขอให้ความสุขอยู่กับน้ำและบอทนานนาน พี่อิ๊กกี้อย่าแกล้งนะ 

[~NeMeSiS_PURE~]

สงสัยคราวนี้บอทขอน้ำทุกวันแน่ ๆๆ 

[DexTunG]

 :เฮ้อ:บอกตรง กลัวมากๆ กลัวว่าความสุขจะหายไป   

[kanda53]

5555555  อ่านรีพลายแล้วขำนิ...
ไม่มีใครไว้ใจน้อง eiky กันส๊ากกกกคน...น่าสงสารนิ...
ความจริงน้อง eiky คงจะส่งสัญญาณเตือนภัย....
คนอ่านล่วงหน้า.....จากนั้นก็วิญญาณใครวิญญาณมัน...
ตามกลับกันเองนะครับท่าน.......

น้อง eiky พี่เหมือนช่วยไหมเนี่ย....ตั้งใจช่วยจริง ๆ น้า

[zombi]

  มีความสุขกันนานๆนะ

[eiky]

5555555  อ่านรีพลายแล้วขำนิ...
ไม่มีใครไว้ใจน้อง eiky กันส๊ากกกกคน...น่าสงสารนิ...
ความจริงน้อง eiky คงจะส่งสัญญาณเตือนภัย....
คนอ่านล่วงหน้า.....จากนั้นก็วิญญาณใครวิญญาณมัน...
ตามกลับกันเองนะครับท่าน.......

น้อง eiky พี่เหมือนช่วยไหมเนี่ย....ตั้งใจช่วยจริง ๆ น้า

เหอๆๆๆ ทุกคนบอกว่าผมใจร้ายน้า แต่ดูแต่ละเมนต์ ฮ่าๆๆๆ น่ากลัวอ่า
ขู่กันทุกคนเลยน้า แงๆๆๆ โดนรังแก
มันไม่เศร้าหรอกครับ จะไม่ยอมเศร้าจนกว่าผมจะบอกอีกที ตอนนั้นค่อยทำใจกันน้า
อย่าเพิ่งมาระแวงกัน ปล่อยอารมณ์ไปกับบรรยากาศบ้านนาก่อนน้า
เหอๆๆๆ

[eiky]

บทที่ ๗

ปุจฉา อันแก้วนั้นเป็นสนิมได้หรือไม่

ครั้นตอนเช้าจะยันกายลุกจากที่นอนน้ำเองรู้สึกแปลบปลาบปวดที่บั้นท้าย สะดุ้งตื่นโดยไม่มีอาการงัวเงียหลงเหลืออยู่เลย ช่องเล็กๆทางด้านหลังไม่น่าเชื่อว่าจะยอมให้แท่งแก่นกายที่ไม่เล็กไม่ใหญ่ ยอมผ่านเข้าไปได้ พอมันผ่านเข้าไปได้ร่างกายมันเหมือนฟ้องว่ามันเจ็บ แต่มาฟ้องเอาเมื่อข้ามคืนไปแล้ว น้ำเม้มปากแน่นครางออกมา

"หือ น้ำเจ็บเหรอ"

บอทเองก็ตื่นขึ้นเพราะได้ยินเสียงคราง

"อืม เจ็บอ่ะบอท ทำไมมันปวดตุบๆ"

"มันยังไม่ชินมั้ง เดี๋ยวคงชิน"

"ฮึ ใช่สิ งั้นคืนนี้น้ำแหย่บอทบ้างนะ"

"เว้ย ไม่ได้ เราเป็นผัวนะน้ำ เมียจะมาแหย่ผัวได้ยังไง"

พูดหน้าตาเฉยฉายรอยยิ้มออกมา พอเห็นรอยยิ้มนั้นก็โกรธไม่ลง หวานละมุน จะดีแค่ไหนถ้าเราตื่นมาแล้วเห็นรอยยิ้มอันเป็นที่รัก ของผู้ที่เป็นดวงใจฉายแววอยู่ต่อหน้า จะดีแค่ไหนถ้าแค่ได้ลืมตาในตอนอุษาสางแล้วเห็นไรฟันเรียงรายเป็นระเบียบฉาย แววอยู่อย่างนี้ สุขใจแต่เช้า น้ำอายลุกออกจากที่นอนแม้จะเจ็บแต่ก็ใช่ว่าจะเดินไม่ได้ ยอมเดินขาถ่างลงจากเรือนมาเพราะรู้ดีว่าเพื่อนรักต้องล้อเลียนอย่างแน่นอน

"มึงเป็นไรวะน้ำ ทำไมเดินแปลกๆ"

พอไปโรงเรียนเพื่อนรักอีกคนก็ถาม ช่างสังเกตในทุกๆเรื่อง

"เจ็บขาดิมึง"

"เจ็บขาหรือว่าเจ็บก้นวะ"

"อีเล็ก"

"ฮ่าๆๆ ดูทำหน้าเข้า แหมกูรู้หรอกมึง ไหนเล่าให้ฟังซิ เมื่อคืนทำไรกัน"

"บ้าเหรอมึง กูล้มเมื่อเช้าก้นกระแทกพื้นมันเลยขัดๆนิดหน่อย"

แก้ตัวไปพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติมากที่สุด

"อ๊ะๆ เมื่อกี้บอกเจ็บขา ยังไงน้ำ อย่ามาหลอกกู มึงเสร็จไอ้บอทแล้วใช่ไหม"

"โว้ย อะไรวะ บอกล้มก็ล้มสิมึง"

โวยวายขึ้นพยายามกลบเกลื่อนไม่อยากให้ใครรู้ เรื่องบางเรื่องเพื่อนรักแค่ไหนก็ไม่จำเป็นต้องรู้

"อ้าว โวยวายใส่กูอีก มึงไม่บอก กูไปถามไอ้บอทเองก็ได้"

"อย่านะเล็ก อะไรวะทำไมมึงอยากจะรู้มากจัง วุ่นวายไปไหมมึง"

"ไอ้น้ำ ทำไมกูจะรู้ไม่ได้ ในเมื่อมึงเป็นเพื่อนกู แหมทีกูไปกับหญิงมากูยังเล่าทุกฉาก อะไรวะแค่นี้ก็ปิดบังเพื่อน กูก็อยากรู้เป็นวิทยาทานเว้ย จะได้รู้ว่าผู้ชายกับผู้ชายมันทำกันยังไง"

ที่จริงแล้วเล็กเองมีอะไรก็ไม่เคยปิดบังน้ำเลยแม้แต่เรื่องเดียว ความที่เป็นคนเปิดเผยของเล็กมันกินใจของน้ำมากพอสมควร แม้แต่เรื่องเพศซึ่งน่าแปลกที่เล็กเองไม่เคยอาย น้ำเองต่างหากที่เป็นคนอาย ไม่รู้จะเริ่มยังไง ไม่ใช่อยากจะปิดแต่เรื่องแบบนี้ เรื่องของคนสองคนบนเตียง ใครจะเล่าออกไปได้

"กูพร้อมแล้วเดี๋ยวกูเล่าให้ฟัง"

ยอมพูดออกไปพร้อมกับการถ่ายถอนลมหายใจออกมา

"กูไม่ได้อยากรู้รายละเอียดอะไรมากหรอกมึง แค่อยากรู้ว่ามึงสองคนลึกซึ้งกันแล้วใช่ไหมแค่นั้นเอง"

เล็กเสียงอ่อนลงมากจ้องมองหน้าของเพื่อนรักที่ก้มหน้ามองพื้นดินอยู่

"อืม"

"ก็แค่นั้น มึงดีใจไหมน้ำ"

"ดีใจอะไร ดีใจที่โดนบอทมันแหย่น่ะเหรอ หรือดีใจที่ได้มีอะไรกับมัน"

น้ำเองก็เริ่มที่จะมีอารมณ์เพราะเพื่อนสาวห้าวเริ่มซักไซ้ไล่กวดเข้ามาทุกที

"ดีใจที่ได้รักมันน่ะ"

นิ่งเม้มปากแน่นอยู่ ดีใจสิ ดีใจมาก มันมากกว่าการดีใจ

"อืม กูไม่รู้หรอกเล็กว่ามันคืออะไร แต่รู้ว่าตอนนี้กูมีความสุขมาก"

สายตาที่ทอดยาวมองลอดใต้อาคาร ๒ ไปมันเหม่อมองไปไกลแสนไกล ในแววตานั้นมันมีความในใจฉายออกมามากมาย มากเกินกว่าที่เพื่อนคนนี้จะคาดเดาออก

"กูดีใจด้วยนะน้ำ มึงมีความสุขก็ก็รู้สึกดี งั้นคราวนี้มึงมาเชียร์กูนะ กูจะจีบน้องฝน ม. ๒"

"หา อะไรของมึง แล้วอีอ้อยล่ะ"

น้ำร้องออกมาเสียงดัง แม้ดังไม่มากแต่สีหน้าท่าทางทำให้เล็กหัวเราะออกมาได้

"โอ๊ย อีห่านั่นมันมีผัวไปแล้ว กูแหย่มันไม่ได้นี่หว่า จีบน้องฝนนี่ล่ะน่ารักสะดุดตา"

"เออ เอาเข้าไป ทำไมมึงไม่หาอะไรที่แหย่มึงได้บ้างล่ะเล็ก เผื่อมึงจะชอบ"

"ไอ้น้ำ"

ผลักหัวน้ำหงายไปทันที ไม่ได้โกรธกันแต่อย่างใด เพราะน้ำหัวเราะออกมา เวลาเล็กจวนตัวมักจะทำแบบนี้ประจำ

ปลายเดือนตุลาคมเหมันตฤดูเข้ามาเยือนแล้ว ลมที่พัดเอาความหนาวเย็นแห้งแล้งเข้ามามันพัดไล่ก้อนเมฆาที่ก่อให้เกิดฝนตี ตัวลอยขึ้นสูง พื้นดินเริ่มแห้งมีฝุ่นตลบอบอวลไปทั่วคราใดที่ลมหนาวพัดมาอันฝุ่นนั้นก็จะ กระจายตัวพัดตามกันมาเป็นเกลียว ต้องคอยหลบคอยหลีกฝุ่นนั้นกันเป็นแถบ ผิวตัวเริ่มตึงแตกเป็นขุย เสื้อกันหนาวหลากสีสันเริ่มถูกนำเอาออกมาซักเตรียมไว้ใส่ไปโรงเรียน น้ำเองก็เตรียมเสื้อไหมพรมที่ญาติฝ่ายแม่บุญช่วยเอามาฝากจากอเมริกา น่าประหลาดทั้งที่มีญาติอยู่ไกลถึงอเมริกาแต่ก็หาได้ปลื้มปีติอะไรกับเขามาก นัก เพราะนานๆญาติกลับมาที กลับมาแต่ละครั้งก็โอ่คุยโวตามประสา นี่เองกระมังที่น้ำไม่ค่อยจะยินดีเพราะเป็นคนไม่ชอบคนขี้โอ่ แต่ไปอยู่ที่โน่นก็ไปใช้แรงงานเขา น้ำเองไม่เคยมีความคิดที่จะออกห่างบ้านเกิดเมืองนอนแต่อย่างใด อยากจะอยู่ที่นี่เพื่อ พัฒนาบ้านเกิดให้เจริญรุ่งเรือง ส่วนบอทเองเสื้อกันหนาวก็ได้จากญาติของน้ำเหมือนกันเพราะแม่นิ่มเป็นเพื่อน สนิทกับญาติของน้ำ มีศักดิ์เป็นยายของน้ำเพราะเป็นน้องสาวของยายอีกทีหนึ่ง ความสนิทไม่มากเหมือนแต่ก่อนตอนที่ยังไม่ไปอยู่อเมริกา แต่ก็ยังนับว่าเป็นญาติผู้ใหญ่คนหนึ่ง

ครั้นลมหนาวมาเวลาจะอาบน้ำไปโรงเรียนตอนเช้าก็เหมือนจะเป็นช่วงที่ทรมาน มากที่สุด ความเย็นของน้ำที่กักเก็บไว้ในตุ่มมันเย็นจัดบวกกับอากาศภายนอก เวลาจะอาบน้ำครั้งหนึ่งต้องยืนนิ่งทำใจอยู่นานเหมือนกำลังสวดมนต์รวบรวมความ กล้า เอาน้ำเทใส่เท้าก่อน ลูบหน้าแล้วตักจ้วงเอาๆ ตัวชาขนตามตัวชี้ชันจนเหมือนหนังไก่โดนน้ำร้อนลวก ไม่ฟอกสบู่แค่ล้างหน้าอย่างเดียว ถ้าจะมามัวฟอกสบู่คงได้แข็งตายกันพอดี ตอนเย็นค่อยดีหน่อยเพราะมีเวลาต้มน้ำอาบ แต่การอาบน้ำอุ่นมันดีเฉพาะตอนที่อาบเท่านั้นแต่พอตัวแห้ง ตัวก็แตกแห้งเป็นขุยเยอะกว่าการอาบน้ำเย็น

สำหรับน้ำการทนอาบน้ำเย็นในตอนเช้าไม่ใช่เรื่องทรมานมากแต่ประการใด เพราะมารู้ทีหลังว่าพอเราทำตัวให้มันชินกับความหนาวเย็น ทนอาบให้พอเท่าที่จะทนได้ พออาบน้ำเสร็จความอุ่นในเลือดมันกลับแผ่ออกมาจากกาย อุ่นขึ้นมาอย่างประหลาด

"น้ำเย็นนี้ไปเอาปลาที่นาห้วยไหม น้ำน่าจะน้อยแล้วนะลมจัดขนาดนี้"

บอทเอ่ยชวนขึ้นตอนเย็นกลับจากโรงเรียน

"อืมไปดิ บอททำไมปากแตกอ่ะ อย่าไปเลียมันดิ"

พอเหลือบไปเห็นริมฝีปากของบอทก็อดที่จะอมยิ้มไม่ได้เพราะมันแตกแห้งจนเห็นได้ชัด

"มันรำคาญอ่ะ แตกอยู่ได้ ทำไมปากน้ำไม่แตกอ่ะ"

"ก็น้ำทาสีผึ้ง แม่เอาให้เมื่อเช้า"

"อ้าว แล้วไม่ยอมบอกนะ ปล่อยให้ผัวปากแตกเลือดซิบๆอยู่ได้"

"มีเวลาว่างไหมล่ะคุณผัวน่ะ ก็เห็นเล่นแต่ตะกร้อนี่ จะเอาให้ทาก็กลัวโดนเพื่อนล้อ"

น้ำสัพยอก บอทเองก็หัวเราะแต่อ้าปากได้ไม่กว้างเหมือนเดิม พอกลับถึงบ้านก็ทำงานบ้านเหมือนเดิม แต่น้ำไม่ต้องตักมากเหมือนหน้าร้อน เพราะปริมาณการใช้น้ำในแต่ละวันมันลดลงเพราะความหนาว

ข้าวออกรวงแล้วดอกข้าวสีขาวสลับแซมกับรวงข้าวสีเขียวสดมองไปละลานตาทั่ว ทั้งท้องทุ่ง กลิ่นหอมของดอกข้าวลอยโชยมาตามลมปะทะจมูก แสงแดดรำไรสีส้มอ่อนๆลามเลียผิวหน้าผิวกายอยู่ ฟ้าสีครามจางๆเปิดกว้างไม่มีก้อนเมฆสักก้อนบดบัง มองขึ้นไปแลดูสูงไม่อาจวัดได้ ลมกลางทุ่งนาพัดไม่แรงเหมือนอยู่ในหมู่บ้าน คงเพราะเป็นพื้นที่กว้างกว่า ลมพัดเรื่อยๆเอื่อยๆเย็นสบาย ร่างของเด็กชายสองคนนั่งซ้อนรถจักรยานผ่านท้องทุ่งเขียวขจีตรงไปยังนา ช่างสวยงามจับใจ รถเครื่องในวันปกติพ่อถาวรเอาไปใช้ พอเวลาค่ำน้ำก็จะเป็นคนเอาลงไปนาหรือเข้าไปในไร่แตงโมที่ปลูกตอนหมดหน้านา ซึ่งตอนนี้ปลูกงาเอาไว้เต็มพื้นที่

"สวยจังนะน้ำ"

บอทปั่นจักรยานขึ้นไปจอดไว้บนคูห้วย แสงอาทิตย์ที่กำลังเคลื่อนคล้อยต่ำลงกระทบกับสายน้ำในห้วยส่องประกายระยิบ น้ำในห้วยในฤดูหนาวไม่ขุ่น ใสจนแลเห็นจอกแหนในน้ำ แต่กลิ่นของน้ำมันคาวๆเพราะฤดูนี้ปลาในห้วยมักจะเป็นโรค ชาวบ้านไม่นิยมกินกัน จะหันไปหาปลาที่ทามมากกว่าจากห้วย ที่ปลาเป็นโรคก็ไม่ใช่เพราะอะไร ก็เพราะปุ๋ยเคมีที่ชาวนาพากันหว่านลงไปในนาข้าวตอนข้าวทั้งท้องนั่นเอง พอฝนสุดท้ายปุ๋ยมันก็ไหลลงไปรวมกันในห้วยสะสมเป็นพิษปลาจึงตายลอยเป็นแพทุก ปี

"อืม สวยดี"

น้ำสูดลมหายใจเข้าปอดให้ลึกหลับตาพยายามจำสิ่งที่มองเห็นเมื่อครู่ให้ได้ นานที่สุด ดึงมันออกมาจากมโนความคิดให้ฉายอยู่ในความทรงจำ ลมหนาวพัดยอดหญ้า ถึงเพลายามเย็นๆ น้ำใสในห้วยเล่น ฝูงปลาปูแหวกว่ายกัน ที่ชอบบรรยากาศของหน้าหนาว เพราะรู้สึกว่ามวลอากาศรอบกายมันบางเบา เวลาสูดลมหายใจเข้าไปในปอดมันรู้สึกโปร่งโล่งสบาย แม้อากาศมันจะแห้งแล้ง แต่โดยรวมก็เป็นสุขกับฤดูนี้มากที่สุด อีกทั้งมีเพื่อนรักที่คอยเคียงข้างกาย จะหาสุขใดมาเสมอเหมือนไปไม่มี

"โหดูปลานาใครวะน้ำเยอะว่ะ"

บอทร้องขึ้นเมื่อเดินไปตามคันนา ปกติเวลาฤดูเก็บเกี่ยวน้ำในนาจะลดลงอย่างรวดเร็วปลาที่หนีลงห้วยไม่ทันก็จะ รวมกลุ่มกันอยู่ตามพื้นที่ลุ่มที่สุดของนาแปลงนั้น ส่วนมากจะเป็นตามมุม ข้างๆนาของบอทเป็นนาของคนที่อยู่อีกหมู่บ้าน เคยเห็นคุยกับพ่อถาวรบ้างแต่ไม่มากนัก พ่อถาวรเคยบอกว่ามันเป็นส่วยทำนาไม่เป็น ไม่รู้ทำไมถึงว่าเขาไปแบบนั้นแต่ตอนหลังจึงมารู้ว่าตอนเก็บเกี่ยวเขาเองจะ เกี่ยวข้าวไม่ละเอียดคือเก็บไปไม่หมด เหมือนกับไม่ได้ใส่ใจกับรวงข้าวที่หล่นลงบนพื้นเท่าใดนัก แต่ถ้าเป็นพ่อถาวรรวงข้าวแต่ละรวงมีค่ามากไม่ยอมให้เล็ดลอดสายตาไปได้ อันคนเราถ้าเขาทำอะไรที่แตกต่างหรือคิดอะไรที่ผิดแผกไปจากเราเขาก็ประหลาดไป เสียงหางปลาตีน้ำเบียดเสียดแย่งที่กันในนาดังจ๋อมแจ๋ม บอทถอดรองเท้าแตะออกแล้วค่อยๆย่องลงไปในนานั้น น้ำเองก็ทำตาม

"ปลาตะเพียนน้ำ โหตัวเบ้อเร่อเลย"

บอทร้องออกมาอย่างดีใจ น้ำเองก็รีบปรี่ไปอีกด้าน

"โห เขาไม่มาเอาเหรอ รีบเอาเถอะบอทเดี๋ยวมันมาเจอ"

จะเรียกว่าขโมยก็ไม่แปลกเพราะทั้งสองเข้าไปในที่นาคนอื่นโดยไม่ได้ขอ อนุญาตแต่พอวันหลังกลับมาดูอีกรอบน้ำแห้งขอดไปหมดแล้วปลาก็ตายอยู่อย่างนั้น เหมือนกับว่าเขาไม่ได้มาสนใจจะเอาจริงๆ

"หวานปากเลยคืนนี้ เอาไปนึ่งกินเนอะน้ำเนอะ"

"เอาไปตากแดดไว้ปิ้งกินก็ดีนะบอท"

ทั้งสองคุยกันอย่างสนุกสนาน โคลนตมเปรอะเปื้อนตามแขนขา พอได้ปลาในจำนวนที่ต้องการแล้วก็พากันเดินลงห้วยไปล้างแขาขาออก ปลาตะเพียนที่คัดเอาแต่ตัวโตๆ ส่วนตัวเล็กๆก็จับมาปล่อยที่ห้วย หรือโยนข้ามฝั่งไปในนาของน้ำเอง เพราะนาของน้ำแปลงที่ติดห้วยพ่อถาวรขุดบ่อขนาดกว้างไว้ให้ปลาอยู่ เก็บเอาไว้วิดน้ำออกตอนเวลาหน้าร้อน ทั้งสองทำอยู่อย่างนั้นจนค่ำล้างตัวเสร็จจึงพากันกลับบ้าน ขากลับก็แวะเก็บดอกโสนที่ขึ้นอยู่ริมห้วยกลับไปนึ่งใส่ปลาตะเพียนด้วย

"น้ำ ทำไมตัวน้ำไม่แตกอ่ะ ทาอะไร"

พอกินข้าวเสร็จก็แยกย้ายกันไปอาบน้ำ เพราะจะอาบด้วยกันเหมือนวันก่อนๆกลัวว่าผู้ใหญ่จะสงสัย ทั้งสองอดใจรอที่จะมานอนด้วยกันเท่านั้นในแต่ละคืน ส่วนเวลาปกติก็ทำตัวให้เหมือนเดิมมากที่สุด บอทเองทำอย่างง่ายดาย ส่วนน้ำต้องพยายามรวบรวมสมาธิมากหน่อยแต่ก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร

"ก็ทาซิตร้าไง น้ำเอามาให้ทาเอาไหม เพิ่งซื้อมา"

สมัยนั้นครีมยี่ห้อนี้มีเพียงสีเหลืองเท่านั้น ขวดเล็กกระจุ๋มกระจิ๋มแต่ราคาก็นับว่าแพงสำหรับเด็กมัธยมที่ไม่มีรายได้เป็น ของตัวเอง อีกครีมที่นิยมใช้กันคือ สปริงซองที่มักจะแถมลิปมันทากันปากแตก แต่ถ้าใครทาไปโรงเรียนไม่พ้นต้องโดนเพื่อนล้อเลียนลบออกแทบไม่ทัน โดยเฉพาะเพื่อนผู้ชายด้วยกันเพราะมันลิปมันก็จริงแต่สีของมันก็แปร๊ดไม่ยอม น้อยหน้าเช่นกัน น้ำเดินกลับไปที่บ้านของตัวเอง สักพักก็เดินกลับมาพร้อมกับขวดครีมที่บอกกับสมุดหนังสือเรียน

"ทาให้หน่อยดิเมียจ๋า"

บอทออดอ้อน น้ำเองถลึงตาใส่ ถึงแม้แม่นิ่มจะนั่งเหลาตอกอยู่ที่บ้านของตนแต่ก็กลัวว่าจะมาเห็น

"ไม่เอา เดี๋ยวแม่นิ่มมาเห็น"

"ไม่เห็นเป็นไรเลย ทาหลังใครจะมีปัญญาทาเอง"

ยกเหตุผลมาอ้าง น้ำเองก็นิ่งคิดอยู่ จริงของบอท ทาหลังใครจะไปเอื้อมทาถึงอีกอย่างไม่ใช่ว่าไม่เคยทำอะไรแบบนี้ให้กัน ทำให้กันมาตั้งแต่เด็กแม่นิ่มเองคงไม่ว่าหรือสงสัย

"นอนลงดิ ข้างหน้าทาเองนะ"

"คร้าบ"

เทเนื้อครีมลงบนอุ้งมือลูบไล้ไปตามแผ่นหลังของเพื่อนรักแผ่วเบา ราวกับกลัวว่าแผ่นหลังนั้นจะบอบช้ำเสียหาย สัมผัสที่อ่อนละมุนทำให้คนนอนคว่ำอยู่แกล้งครางออกมา

"ทาเองเลยบอท"

"อ้าวเมียจ๋า ก็ผัวเสียวนี่คร้าบ"

"อย่ามาพูดดี เอาไปทาเอง"

น้ำยื่นขวดครีมให้บอทแล้วหันหลังหน้างออยู่

"โอ๋ๆ เมียงอนเหรอคร้าบ ถ้างอนคืนนี้ผวัทำโทษน้า"

"บ้าเหรอบอท กล้าทำเหรอ ทำดิจะร้องดังๆให้แม่นิ่มตื่นมาดูเลย"

ท้าทายออกไปทั้งที่ใจมันแอบดีใจ พักหลังมาไม่แสบร้อนเหมือนตอนแรกแล้ว ทำรักกันบ่อยแทบจะทุกวัน ยิ่งทำยิ่งรู้สึกผูกพันแน่นแฟ้นขึ้น

"เรามีวิธี"

"ทำไง"

"ไม่บอก รอดูคืนนี้ดิน้ำจ๋า"

ยียวนกวนใจได้ทุกวัน แต่สิ่งนี้เองที่ทำให้น้ำเปลี่ยนความรู้สึกจากเพื่อนสนิทมาเป็นความรักที่ ผุดขึ้นกลางใจตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทันสังเกต พอรู้สึกตัวก็รักเข้าไปเต็มใจแล้ว อันความรู้สึกของคนเรามันค่อยๆแทรกซึมเข้าสู่ใจวันละน้อย ตอนนั้นบอกกับตัวเองว่าไม่ใช่ มันแค่รู้สึกแปลกๆไป แต่ตอนนีั้มันเป็นอื่นไปไม่ได้แล้วนอกจากรัก

เสียงลมพัดในตอนค่ำดังอื้ออึง ยิ่งดึกลมยิ่งแรงเสียงลมกระแทกฝาบ้านยิ่งดังหวีดหวิว ถ้าบ้านไหนมีฝาบ้านทำด้วยไม้ไผ่สานขัดแตะกันบ้านนั้นจะทนหนาวเป็นพิเศษ ถ้ายิ่งเป็นคนนอนยากแล้วหน้าหนาวนับว่าทรมานที่สุดเพราะเสียงลมตีฝาบ้านดัง อยู่ตลอดเวลาทำให้รบกวนการนอน แต่บางบ้านที่มีคนแก่ก็จะลงมาสร้างเพิงไว้ตรงลานบ้าน หาฟืนมาสุมไฟแล้วนั่งล้อมวงกันผิงไฟ เอาข้าวเหนียวมาจี่กินเล่นเพลิดเพลินกันไปอีกแบบ

"หนาวว่ะน้ำคืนนี้ทำไมมันหนาวจังวะ"

บอทครางขึ้นทั้งที่เพิ่งจะเริ่มเข้านอนกันหลังจากพยายามดูหนังเตรียมสอบเสร็จ

"ให้น้ำไปเอาผ้าห่มที่บ้านมาอีกไหมล่ะ จะได้อุ่นๆ"

"อืม ก็ดี นอนแบบนี้นอนไม่หลับแน่ๆ"

"พาน้ำลงไปหน่อยดิ จะได้ช่วยกันหอบมา"

ยอมลุกขึ้นจากผ้าห่มขี้งา เวลานอนไม่ได้ใส่เสื้อผ้าเยอะชิ้นอะไรมากนักมีเพียงกางเกงขาสั้นกับเสื้อยืด แขนยาว น้ำเดินนำหน้าตัวสั่นลงจากเรือน บอทเองก็กอดอกตัวเองเดินปากสั่นรีบวิ่งข้ามรั้วไปยังบ้านของน้ำ พอน้ำขึ้นไปเอาผ้าห่มลงมาก็พากันหอบกลับกันคนละด้าน ผ้าห่มของน้ำเป็นผ้าฝ้ายเย็บอย่างดีข้างในยัดสำลีทำให้หนาหนักกว่าผ้าห่มขี้ งาของบอทต้องออกแรงหอบกันสองคนเพราะถ้าน้ำหอบมาคนเดียวคงมีหวังเหงื่อท่วม กายก่อน ตอนซักก็ต้องใช้วิธีเหยียบเอาเพราะเวลาโดนน้ำยิ่งหนักเข้าไปใหญ่

"อุ่นแน่ๆ"

บอทร้องขึ้นเดินนำหน้าขึ้นเรือนไป แม่นิ่มหลับไปแล้ว พอกลับถึงที่นอนก็ห่มผ้าห่มขี้งาก่อนชั้นแรกทับด้วยผ้าห่มของน้ำ

"โห อุ่นดีจังไม่หนาวแล้ว"

"ไม่หนาวก็อย่าเบียดดิบอท"

น้ำพูดออกไปอย่างนั้นเองเพราะรอจังหวะให้บอทสวมกอดอยู่ทุกเวลา

"ไม่ได้หรอกนะเมียจ๋า ผัวบอกแล้วนี่ว่าคืนนี้จะทำอีก"

"บ้าเหรอ จะทำยังไงหนาวจะตาย"

"เอาน่ามีวิธีก็แล้วกัน เราได้น้ำมันมะกอกมา อิอิ ลองดูไหม"

"เอ้ย ไม่เอาลองมั่วซั่ว"

"อ้าว หรือจะให้แหย่แบบไม่มีอะไรหล่อลื่นหรือจ๊ะเมียจ๋า"

"ไม่เอา เอาซิตร้าดีกว่า"

บอทหัวเราะออกมาในลำคอ น้ำเองก็อายแต่ด้วยเงาของราตรีมันซ่อนสีหน้าเอาไว้จึงดูไม่ออกมาก น้ำนอนหันหลังให้เล่นตัวอยู่แต่บอทสวมกอดเข้าด้านหลังล้วงมือเข้าไปในเสื้อ ลูบไล้ร่างของน้ำอย่างแผ่วเบา สะโพกก็ดันเบียดเข้าหาบั้นท้ายของน้ำ ปากซุกลงตรงคอตวัดลิ้นลามเลียไปทั่วโหนกคอ กกหู น้ำเองเม้มริมฝีปากเอาไว้ไม่ให้เสียงมันเล็ดลอดออกมา มือของบอทยังทำงานอยู่ไม่ยอมนิ่งล้วงเข้าไปในกางเกงคลึงท่อนเนื้อนั้นให้ ตื่นตัว น้ำเองก็เอี้ยวคอกลับมาประกบปากเข้าหาบอท เสียงหายใจเริ่มหนักหน่วงลมที่ปล่อยออกมาจากปอดมันร้อนเหมือนลีลารักในตอน นี้ บอทเองหยิบขวดโลชั่นเลลงบนมือทาไปที่ช่องด้านหลังของน้ำ ดันหน้าขาเข้าหาบั้นท้าย น้ำเองก็ยกขาข้างหนึ่งขึ้นอำนวยความสะดวกอย่างเต็มที่

"อือ"

ร้องไม่ออกเพราะเอาหน้าซุกกับหมอนไว้ บอทเองดันแก่นกายเข้าไปมิดด้ามแล้ว จากที่หนาวเย็นกลับเป็นร้อนแรง เหงื่อกาฬผุดขึ้นกลางคืนหนาวใต้ผ้าห่มอุ่น

"เรารักน้ำนะ"

เสียงกระซิบแผ่วเบาอยู่ข้างหู จังหวะบดบี้ที่หนักหน่วงแน่นอัดเข้าไปในร่าง ไม่เจ็บแต่หวามอย่างประหลาด น้ำเองก็เป็นสุข ทั้งทางกายและทางใจ ได้ยินคำบอกรักผ่านโสตประสาทมาแผ่ซ่านเข้าถึงหัวใจมันชื่นฉ่ำ ต่อให้หนาวเหน็บสักเพียงใด ก็จะยอมอดทนเพื่อให้ได้มาซึ่งรักนี้ ตอนนี้ค่อนข้างมั่นใจแล้วว่าบอทเองก็รู้สึกไปในทางเดียวกัน นั่นมันยิ่งทำให้หัวใจของน้ำพองโตคับอกมากขึ้นกว่าเดิม

วิสัชนา อันแก้วนั้นแม้ให้แช่น้ำไว้สักสิบปี ตากลมไว้อีกร้อยปี แก้วนั้นก็ไม่มีวันเป็นสนิมได้หรอกนา


เขียนโดย eiky