ล้อเล่นหน่อยเดียวว่าจะจบ คนอ่านโหดจริ๊งงง
ยังไม่จบตอนนี้หรอกค่ะ แต่คงอีกไม่นาน
*****************************
วันศุกร์วันนี้เขาตื่นแต่เช้า ยิ้มกว้างให้คนในกระจก ให้กำลังใจมันหน่อย จิตตกไปวันเดียวก็พอแล้ว ตกหลายๆวันจะพาลเป็นบ้าไป
คนในกระจกยิ้มตอบกลับมาเล็กๆ ถึงแม้จะตาโบ๋ไปหน่อยแต่ก็ยังหน้าตาดีพอไปไหนมาไหนได้ไม่โดนรังเกียจ
เขาพยายามทำจิตใจให้ร่าเริง ไม่อยากเป็นแบบเมื่อวานแล้ว มันเครียดเกินไปสำหรับคนอย่างเขา
อะไรที่ผ่านไปแล้วไม่อยากจำ ถ้ามันจะต้องจบมันก็คือจบ จะไปคร่ำครวญเครียดเป็นบ้าเป็นบอก็คงไม่มีอะไรดีขึ้นมา
วันนี้จะขยันทำงานให้คนงงเลย เอาพลังมาทำงานดีกว่า
เขาไปถึงที่ทำงานเช้าเหมือนเคย นั่งทำงานไปเรื่อยๆ ไม่ได้สนใจใครจะมาจะไป ไม่มีคนเข้ามาทักเขาเหมือนแต่ก่อน
คงกลัวจะเหมือนเมื่อวาน พอคนเริ่มเข้างานเยอะขึ้น เขาเลยเดินไปหาเพื่อนร่วมงานเอง
“น้องจิ๊บ พี่ฝากเอกสารทำต่อด้วยนะครับ พี่อู๊ดฝ่ายจัดซื้อขอมา พี่ทำเรื่องให้เสร็จแล้ว น้องเสนอพี่ไก่ได้เลย”
ผมส่งยิ้มให้น้องจิ๊บที่ทำตาค้างมองผมด้วยความตกตะลึงในความหล่อ ผมไม่ว่าอะไรที่น้องจะแอบมองผมบ้าง
แต่ก็แอบเขินนิดหน่อยเลยหันหลังจะกลับไปที่โต๊ะ แต่น้องจิ๊บกับคว้าหมับที่แขนผมก่อนพูดเสียงน่ารัก
“พะ...พี่เหลิมสบายดีแล้วเหรอ”
เห็นแววตาจริงใจของน้องที่ส่องประกายผ่านตาตี่ๆ แล้วก็ซึ้งในความห่วงใย ตอบเสียงนุ่มไปว่า “ดีแล้วครับ ดีขึ้นแล้ว”
น้องจิ๊บยิ้มกว้างรับคำตอบของเขา “ดีใจจัง”
เขารู้สึกดีจนต้องอมยิ้มแล้วกลับไปทำงานต่อ ได้ยินเสียงน้องจิ๊บคุยกันเสียงดังกับหมู่เพื่อนสาวแต่เขาไม่ได้สนใจว่าเรื่องอะไร
สักพักมีแก้วน้ำส้มมาวางแรงๆบนโต๊ะ ใครวะไม่มีมารยาทเลย เขาเงยหน้ามอง พี่ม้ายืนยิ้มหวานหวานอยู่ตรงหน้า
“วันนี้น้องเหลิมหน้าเหี่ยวไปหน่อยนะ พี่เลยจัดวิตะมินซีสดๆมาให้ ดื่มให้หมดนะคะ ไม่งั้นพี่เคือง”
ผมโกรธที่มาว่าผมหน้าเหี่ยวแต่ก็หัวเราะกับคำพูดของพี่ม้า และอิ่มใจในน้ำใจที่มีให้
“ขอบคุณครับ ผมจะพยายามไม่เหี่ยวแข่งกับพี่ หึหึ”
เขาพยายามกลั้นหัวเราะเมื่อเห็นดวงตาเขียวเรืองแสงของพี่ม้าที่มองตากลับปะหลับปะเหลือกใส่เขา แล้วแถมด้วยตีแขนเขาเบาๆ
“น้องเหลิมนะน้องเหลิม พี่รึอุตส่าห์เป็นห่วง ยังปากเสียเหมือนเดิม แต่ก็ดีแล้วล่ะที่หัวเราะได้
มีอะไรให้ช่วยบอกนะคะ ทำได้ก็จะทำ ทำไม่ได้ก็ทำเอง อุ๊ยย...พี่ไปแล้ว นายมาไปเสนอหน้าก่อน”
พี่ม้าวิ่งไปแล้ว เขาดื่มน้ำส้มที่พี่ม้าเอามาให้อย่างชื่นใจ น้ำส้มไม่สดอย่างที่พี่ม้าว่า กลับมีกลิ่นฉุนนิดหน่อย
แต่ที่ชื่นใจเพราะน้ำใจเพื่อนร่วมงานที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนมากกว่า
เขาสังเกตว่าบรรยากาศในการทำงานวันนี้ดีขึ้น เพื่อนร่วมงานสลับกันมาชวนคุยไม่ให้เขาว่าง
หลายคนทำท่ากลัวๆกล้าอยากถามว่าเมื่อวานเขาเป็นอะไร ทำไมถึงได้ตาขวางแบบนั้น แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่มีผู้กล้า
คงกลัวว่าเขาจะคลุ้มคลั่งขึ้นมาอีก แต่ทุกคนทำให้เขารู้สึกดีขึ้นจริงๆโดยไม่ต้องฝืน หมดเวลางานเขายังนั่งทำงานต่อจนหนึ่งทุ่ม
มารู้สึกตัวว่าดึกแล้วก็ตอนที่ท้องร้อง เขาเตรียมตัวเก็บของจะกลับบ้าน
“วันนี้ทำงานเสร็จไวเลยนะ เท่ากับแต่ก่อนที่ทำมาหนึ่งอาทิตย์”น้ำเสียงกวนใจของพี่ไก่มาอยู่ตรงหน้า มานั่งตอนไหนวะหลบไม่ทัน
“ถ้าเหลิมทำงานได้แบบนี้ตลอดพี่คงดีใจ”
เขามองหน้าพี่ไก่ วันนี้เขาใจเย็นพอที่จะรับฟัง อยากรู้ว่าจะชมๆด่าๆว่ายังไงต่อ พี่ไก่เหมือนจะรู้ร่ายยาวต่อ
“พี่ไม่รู้ว่าคุณมีปัญหาเรื่องอะไร แต่เมื่อวานคุณดูเฟลมาก แล้วพลอยทำให้บรรยากาศของที่ทำงานเฟลไปหมด เมื่อวานทุกคนเครียด”
“ผมขอโทษครับ” เขารู้สึกผิดจริงๆ ฝ่ายของเขาเป็นฝ่ายเล็กๆ เพื่อนร่วมงานไม่มาก แค่คนเพียงคนเดียวมีปัญหาจึงมีผลกระทบไปหมดทุกคน
“ผมจะไม่ถามว่าเรื่องอะไรเพราะเป็นเรื่องส่วนตัว แต่คุณแก้ปัญหานั้นได้รึยัง” พี่ไก่มองเขายิ้มๆ โดยไม่รอคำตอบ
“ถ้าผมพอช่วยได้บอกผม ผมอาจไม่ใช่คนดีนัก แต่คุณก็เป็นลูกน้องผมมานานพอควร ผมก็อยากช่วย”
เขายกมือไหว้พี่ไก่ ขอโทษ “ผมขอโทษพี่อีกครั้งครับ ตอนนี้ไม่มีอะไรแล้ว มันจบไปแล้ว ผมจะไม่ทำตัวแบบนั้นอีก”
“อืม ก็ดี คุณโตพอที่จะจัดการเรื่องส่วนตัวได้เองแล้ว ผมก็วางใจ อยากให้คุณรู้เท่านั้น ทุกคนในที่ทำงานเป็นห่วงคุณกันหมด
คุณไม่ได้อยู่คนเดียวนะเหลิม” พี่ไก่จับไหล่เขาบีบเบาๆแล้วจากไป เขายิ้มสบายใจกว่าเคย เขาคงมีความสุขในการทำงานมากขึ้น
ทุกคนก็ไม่ใช่จะแย่ไปเสียหมด แค่ว่าเขาไม่เคยเห็นส่วนที่ดีๆนั้นมากกว่า
เดินลงมาข้างล่างหมุนซ้ายหมุนขวาว่าจะไปไหนดี คืนนี้วันศุกร์พรุ่งนี้ก็หยุด มีเวลาว่างทั้งวันที่จะพักหรือทำงานบ้าน
ทำธุระส่วนตัว เหมือนที่แต่ก่อนเคยทำ แต่ก่อนก็อยู่คนเดียวมาตลอดนี่นะจะมาโหยหาคนอื่นทำไม
แต่ก่อนยังไม่เคยเป็นอะไรเกิดจะมาเป็นมาตายอะไรกะอีแค่เรื่องเมื่อวาน
เขายิ้มเป็นกำลังใจให้ตัวเองก่อนนึกถึงแมสเสจเมื่อคืนขึ้นมาได้ 'ไปช็อปปิ้งก็ไม่เลว' เขาตัดสินใจนั่งรถไปห้างสรรพสินค้าใกล้บ้าน
เดินหาซื้อของเข้าบ้านดีกว่า ปกติวันทำงานเขาไม่มีเวลามาเดินแบบนี้เท่าไหร่
เลือกซื้อของเกือบเสร็จใกล้จะกลับก็ได้ยินเสียงคุ้นเคยที่ฟังมาทั้งอาทิตย์ดังขึ้นมา
“เราว่าตั้นซื้อคะนอไปหลายๆซองหน่อยเหอะ อาหารที่นู่นมันแพง ยังไงต้องทำเองอยู่แล้ว”
มีแต่เสียงนี้เท่านั้นที่เขาไม่เคยได้ยิน “นายก็รู้เราทำอาหารเป็นที่ไหน ไม่เอาหรอก ทำไม่เป็น ขี้เกียจ”
“เอาไปเถอะน่า เดี๋ยวเราสอนให้เอง เราเคยทำ นายยังว่าอร่อยเลย”
“อื้อ ก็นั่นนายทำ ไม่มีนายทำให้กินจะอร่อยได้ไง”
เขาแทบจะทนฟังไม่ไหวอยากจะอ้วก ใจที่สบายๆทำใจไว้แล้วกลับมาปั่นป่วนอีก หันหลังจะเดินฉากหนีไป
“เอ๊ะ...นั่นเหลิมนี่
เหลิม”
เสียงพี่ตั้งเรียกขึ้นมาไม่ค่อยเลย รู้ก็รู้ว่าไม่ชอบชื่อนี้จะตะโกนให้รู้ทั้งห้างฯเลยใช่ไหม
เขาจะทำเป็นหูตึงไม่ได้ยินก็กลัวใจ เกิดพี่ตั้งตะโกนเรียกชื่อเต็มๆคงต้องเอาถุงครอบหัวเดินออกจากห้างฯแน่ๆ
จำใจต้องหันกลับมาตามเสียงเรียก “ครับ อ้าว...พี่ตั้ง” ได้มองหน้าพี่ตั้งชัดๆแล้วเกิดพูดไม่ออกขึ้นมาซะงั้น
“มาซื้อของเหรอ”
พี่ตั้งทักขึ้นมาอย่างโง่ๆ มาเติมน้ำมันมั้ง ถ้าอยู่สองคนเขาคงตอบไปแบบนี้ แต่นี่มีใครก็ไม่รู้มายืนหล่อยิ้มอยู่ได้
คนอะไรยิ้มให้คนแปลกหน้าก็ได้หน้าไม่อาย เขาเลยทำได้แค่พยักหน้าอย่างสุภาพ
“คนนี้เหรอน้องเหลิม เฉลิมฉลอง ที่ตั้งเล่าให้เราฟัง วันก่อนไม่ทันได้คุยกันนะครับ”
เขาพยักหน้าอีกเหมือนยอมรับว่ากูนี่แหละเฉลิมฉลอง แต่ไม่รู้จักทำไมต้องตอบด้วยล่ะ เขาทำเหมือนคนเป็นใบ้ที่พูดไม่เป็น
พี่ตั้งก็ไม่พูดเอาแต่ยืนฟังเงียบๆ ทำเอาเขาเซ็งหนักทั้งที่ทำใจมาก่อนแล้วหนึ่งวันว่ามันจะจบ จบทั้งที่ยังไม่ได้เริ่มด้วยซ้ำไป
“ขอตัวก่อนนะครับ ซื้อของเสร็จแล้ว” เขาทำท่าจะถอยออกมาแต่พี่ตั้งกลับเรียกเขาไว้
“เหลิม...”
เขาหันไปมองพี่ตั้ง ไม่รู้ว่าเหมือนกันว่าตัวเองมองไปแบบไหนแค่ใจอยากบอกพี่ตั้งว่าขอโทษ
แต่คำพูดติดอยู่ที่ปากไม่กล้าเอ่ยออกมาดังๆ พี่ตั้งมองตอบกลับมาด้วยสายตาอ่อนโยนเหมือนเคย ก่อนที่จะค่อยๆส่งยิ้มใจดีมาให้
พี่ตั้งเดินมายึดแขนเขาไว้ พูดเบาๆแต่กลับดังเข้าไปถึงใจ
“ไปกินข้าวด้วยกันนะเหลิม ไม่เจอวันเดียว คิดถึงแทบแย่”
เขาแทบจะกลั้นยิ้มไว้ไม่อยู่ เท่านี้แหละที่เขาต้องการ น้ำตาแทบไหล ทั้งๆที่ตัดใจไปแล้ว ทำใจไปแล้ว ว่าคงไม่ได้เจอกันอีก
ต้องขอบคุณแมสเสจนั่นที่ชี้นำให้เขามาซื้อของ เขาดีใจจนพูดอะไรไม่ออก มองหน้าพี่ตั้งแล้วเม้มปากแน่น
อยากพูดให้เยอะๆแต่สถานที่ไม่อำนวย แถมมีไอ้บ้านั่นยืนกอดอกมองตาแป๋วอยู่
“จะดีเหรอ พี่มากับคนอื่น”
ตอบไปแล้วแทบตบปากตัวเอง เกิดจะมามีมารยาทเอาตอนนี้นะมึง คนเขาเปิดทางโทลล์เวย์ให้ขนาดนี้
เสือกไปบอกว่าไม่อยากขึ้นเพราะรถติด พอคิดได้ขึ้นมาว่าพูดอะไรออกไปเลยต้องรีบพูดต่อ
ไหนๆก็พูดไปแล้วนี่จะคืนคำก็ดูไม่ดี(ซึ่งไม่เคยมีดีอยู่แล้ว หุหุ)
“เอาไว้พี่กลับแล้วค่อยโทรหาผมดีกว่า”
พี่ตั้งขมวดคิ้วหันไปมองหน้าไอ้บ้าหน้าตาดีที่ยืนกอดอกมองอยู่ข้างๆ “คนอื่น...อ๋อ ไม่ใช่คนอื่นหรอกเพื่อนสนิทพี่เอง 'ตั้น' ตั้นนี่เหลิมนะ”
ไอ้ 'ตั้น' พยักหน้าให้ในขณะที่เขายกมือไหว้ตามมารยาท(อีกแล้ว)
“ยินดีที่ได้เจอน้องเหลิมครับ ไม่เห็นเหมือนอย่างที่ตั้งบอกเลย”
คราวนี้เป็นเขาที่ขมวดคิ้วแทน ไปบอกไว้ว่ายังไงล่ะ เขาหันไปมองพี่ตั้งทำตาเขียวใส่แทนเครื่องหมายคำถาม
พี่ตั้งอมยิ้มรีบตอบคำถามจากสายตาเขาอย่างไว “พี่แค่บอกว่าเหลิมพูดเก่งแค่นั้นเองจริงๆนะ ไม่ได้นินทาอะไรที่ไม่ดีเลย ไม่ได้บอกไปหมดทุกอย่างหรอก”
คำตอบทำให้เหมือนจะดีขึ้นแต่ก็ไม่ใช่ ทำเอาเขาหงุดหงิดอีก เอาเถอะรู้แล้วว่าตานี่เป็นเพื่อน ชื่อตั้น
(ทำไมต้องชื่อคล้ายๆ กันด้วยนะ พ่อแม่ปรึกษากันก่อนตั้งชื่อรึไงวะ) หน้าตาดีมีสกุล ดูใกล้ๆยิ่งดี อยุ่กับพี่ตั้งยิ่งดีใหญ่ ออร่ากระจายเป็นแพคคู่
ในขณะที่เขาแสนจะมอมแมมโลโซ บอดี้สลัม บ้านๆขนาดนี้
นิสัยเลวกลับมาอีกจนได้ ไม่อยากรู้จักใครไปมากกว่านี้แล้ว ไม่ต้องการใครเพิ่มมาในชีวิตอีก
“งั้นผมกลับก่อนนะพี่ ไปละ อย่าลืมโทรหาด้วยล่ะ”
“เดี๋ยวสิเหลิม” เขาเพิ่งรู้ว่าพี่ตั้งยังไม่ได้ปล่อยแขนเขาที่ยึดไว้เลย พี่ตั้งบีบแขนเขาแน่น
“ไปกินด้วยกันเถอะ อยากคุยด้วย” แววตาพี่ตั้งทำเอาเขาแทบละลาย ใจอ่อนยวบ อยากไปด้วยใจแทบขาด
แต่เห็นไอ้พี่ตั้นยืนหน้าหล่ออยู่แล้วหมดอารมณ์ไม่อยากไป
“ไว้วันหลังแล้วกันพี่ พี่ยังซื้อของไม่เสร็จนี่ ว่างแล้วค่อยโทรมา”
เขาจับมือพี่ตั้งไว้นิ่งบีบเบาๆส่งผ่านความรู้สึกที่ยังดีๆอยู่ ก่อนพูดไปอย่างเขินๆ “ขอโทษนะพี่ ไว้คุยกัน”
แค่คุยกันสองคนยังไม่ค่อยรู้เรื่อง ขืนมีคนอื่นอยู่ด้วย ถึงไปก็คงไม่มีประโยชน์ แต่พี่ตั้งก็ถามคำถามที่ทำให้เขาอึ้งสนิท
“ทำไมพี่ต้องโทรหาเหลิมล่ะ”
คุ้นๆคำถามแบบนี้ เหมือนเคยได้ยินคำถามราวๆนี้มาก่อน ในขณะที่กำลังใช้สมองคิดว่ากูจะตอบยังไงดี นั่นสิทำไมต้องเป็นพี่ตั้งโทรหา
“ผมโทรก็ได้ แต่ไม่รู้ว่าพี่จะเสร็จธุระกับ
‘เพื่อนสนิท’ ตอนไหน”
เน้นกันนิดนึง เผื่อจะรู้บ้างว่าเขารู้สึกยังไงที่เห็นพี่ตั้งสนิทกับไอ้พี่ตั้นขนาดนี้
แต่พี่ตั้งก็คงเป็นคนเดิมที่ไม่เคยรู้สึกอะไรกับคำเหน็บแนมของผม
“อืม นั่นสินะ พี่ก็ไม่รู้ คงต้องช่วยตั้นซื้อของอีกสักพัก เพื่อนสนิทซะด้วยจะทิ้งไปตอนนี้ก็ไม่ได้ พี่ไม่แน่ใจเหมือนกันอาจจะดึก
ถ้าดึกมากเหลิมไม่ต้องรอก็ได้ เดี๋ยวจะบ่นอีกว่าพี่โทรไปกวนใจ”
เหมือนจะโดนพี่ตั้งสวนคืน ต้องแอบกลืนน้ำลายรวมถึงกลืนคำพูดที่แย่ๆที่เคยพูด
พี่ตั้งทำจมูกย่นล้อ แต่ทำไมเขาไม่โกรธกลับดูแล้วน่ารักดี นี่เขาเป็นอะไรไปแน่ แต่ที่แน่ๆเขาบอกพี่ตั้งก่อนแยกจากกันว่า
“ไม่เป็นไรพี่ ดึกแค่ไหน ผมก็รอ ผมจะรอพี่โทรมา”
********************************
ค้างมั้ย....
หัวข้อ: (เรื่องชื่อสั้น) เปลี่ยน 06/12/2011 กลับมาแล้วเพื่อต่อให้จบ (จบแล้วค่ะ) (อ่าน 71100 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก