หัวข้อ: (จบจริง ๆ นะ)บทส่งท้ายมาแล้ว- - [Beep] - - แอบมองนายหน้าหวาน(Update:01/12/2011)

[kisssky]

อ่านเรื่องนี้แล้วฮากระเทยสุดสวยทั้งสอง
เคนเลวมาก เห็นแบบนี้เป็นห่วงคุณอู๋จัง
ไม่มันรุ้จะมาทำอะไรใครอีกรึเปล่า

[dahlia]

ยิ่งอ่านยิ่งสนุกอะ 

นี่ถ้าครอบครัวคุณอู๋รู้เข้า สงสัยนายโจ้เราจะได้คะแนนเพิ่มนะเนี่ย กรี๊ดดดดด แบบนี้ต้องขอบคุณเพื่อนสุดสวยทั้ง 2 คนนะ

[ChiOln]

ฮาเพื่อนสาวสองคนนี้จริง ๆ

[koikoi]

ลุ้นมาก ๆจะจับไอ้เคนได้ปะเนี่ยไม่งั้นเดี๋ยวก็กลับมาทำร้ายคุณอู่อีก

[lizzii]

เพื่อนสาวสองคนนี้เค้าไม่ยอมกันจริง ๆ นะเนี่ย 5555555

[LYNN]

โหยอ่านทันจนจนได้>[ ]<!!!!!!
คุณกิมอู๋น่ารักมากๆเหอะ! โจโจ้ซัง(?)ก็ซื๊อซื่อ!
น่ารักมากๆเลยค่ะนิยายเรื่องนี้ ><
มาลงตอนต่อไปเร็วๆนะคะ! ฟินาเล่ต์จริงๆ

[lizzii]

 

มายังหว่าาาา

[dahlia]

มารอๆๆๆๆ 

[น้ำพริกแมงดา]

มาแล้วค่ะ ขอบคุณมาก ๆ นะคะทุกคน



   และวันหยุดของผมก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว เฮ้อ ก็อย่างนี้หล่ะนะครับ ที่เขาว่าเวลาแห่งความสุขมักจะหมดไปโดยที่เราไม่รู้ตัวเสมอ ผมมองอีเมธที่ขับรถอยู่ มันทำหน้าตาเหมือนหมดอาลัยตายอยากกับชีวิต อืม ว่าไปผมเห็นมันทำหน้าบูดมาตั้งแต่ก่อนกลับแล้ว เออ..หนักกว่ากูอีกนะเนี่ยอีเมธ
“แอร๊ยยยยยยยยยยยย” อ่าวผีเข้าอีกแล้วเหรอเนี่ยเพื่อนกู
“เป็นไรวะ”
“กูไม่อยากไปทำงานเลยโจโจ้ กูเบื่อ กูไม่อยากกลับเลย”
“อ่าว ไหงงั้น”
อีกบหันมาพูดกับผมแบบสุดทน “กูไม่ไหวแล้วอีโจ้ กูควรจะแกรนด์โอให้พ่อแม่กูรู้ซะที”
“หะ ว่าไงนะ มึงจะบอกพ่อกับแม่มึงเหรอ” ผมก็อึ้งสิครับ เพราะอีกบมันเล่าให้ฟังว่า พ่อรับไม่ได้แน่ ๆ ถ้ารู้ว่ามันเป็นอย่างนี้
“มึงรู้มั๊ย เวลากูเห็นอีกบ หรือเห็นคนอื่นที่เขาเปิดเผยหน่ะ กูรู้สึกแย่แต่ไหน เหมือนว่าโลกนี้มันไม่ใช่ของกู กูอึดอัดมากเลยนะที่ต้องแอ๊บแมนอย่างนี้”
“แล้ว...ไหนบอกว่าพ่อมึงรับไม่ได้ไง”
อีเมธเงียบไป ก่อนจะบอกว่า “กูรู้ แต่ถ้ากูยังหลอกเค้าต่อไปอย่างนี้ สักวันกูคงเป็นบ้าตายแน่ ๆ” มันพูดต่อ
“ถ้ากูบอกที่บ้านแล้ว กูจะไปลาออก กูไม่ได้อยากเป็นเลยนะคะตำรวจเนี่ย ถ้ากูแกรนด์โอแล้วยังทำอยู่กูว่ากูโดนแน่ ๆ เลยค่ะ  แอร๊ยยยยยยย”
“เออ ๆ คิดดี ๆ ละกันนะเมธ” ผมไม่พูดอะไร เพราะคิดว่าคงเป็นอารมณ์ชั่ววูบของมัน ผมก็สงสารมันเหมือนกันนะครับ ที่อยู่ในสถานการณ์อย่างนี้ พ่อกับแม่มันจะรู้มั๊ยน้าว่าตอนนี้ลูกอย่างมันต้องอดทนแค่ไหน ดีนะที่อีเมธมันไม่ใจแตกไปซะก่อน เฮ้อออ....
 
   
 วันทำงานวันเรกของผมเป็นไปด้วยดีครับ ก็เพิ่งเจอลูกค้าเมื่อกี๊นี้ ช่วงนี้ผมยังไม่ไปไหนเพราะแปลนงานหลายอย่างยังไม่ค่อยลงตัวก็เลยต้องอยู่ออฟฟิศกับเพื่อน ๆ วิศวะคนอื่น แต่จู่ ๆ ก็มีเบอร์แปลกโทรหาผมในตอนบ่าย
“สวัสดีครับ”
“สวัสดีครับ คุณยานนาวุธนะครับ ผมร้อยตำรวจเอกคมสันต์ เจ้าหน้าที่ตำรวจผู้ดำเนินคดีวางเพลิงบ้านพักของคุณอนุวัฒน์พูดสายครับ”
“ครับ สวัสดีครับผู้กอง”
“ตอนนี้ทางเราได้ติดต่อเจ้าทรัพย์เป็นที่เรียบร้อยแล้ว ทางเราจะขอเชิญตัวพวกคุณ ทั้งคุณนวพลและร้อยตำรวจโทสุเมธ มาสืบพยานอีกครั้งนึงหน่ะครับ”
“อ่อ ครับ ได้ครับเมื่อไหร่อ่ะครับ”
“ต้องรอคำสั่งศาลหน่ะครับ เมื่อไหร่ทางเราจะแจ้งให้ทราบอีกที”
“อ่อ ครับ ๆ”
“ขอบคุณมากนะครับที่ให้ความร่วมมือกับเจ้าหน้าที่”
“ครับ ไม่เป็นไรครับ”
ตายห่าน...เรื่องใหญ่ขนาดขึ้นโรงขึ้นศาลเลยทีเดียวนะเนี่ย เออ แล้วคุณอู๋...แสดงว่าคุณอู๋กลับมาจากเกาหลีแล้วใช่มั๊ยเนี่ย เอ๊ะ แล้วเค้าจับตัวคนร้ายได้ยังเนี่ย แต่เดี๋ยวค่อยโทรหาละกันนะครับ ตอนนี้งานยุ่งมั่ก ๆๆๆๆๆๆ

   วันนี้โชคดีหน่อยที่กลับบ้านเร็ว ผมเก็บเอกสารบนโต๊ะเรียบร้อยแล้วกะว่าจะโทรหาคุณอู๋ แต่อีเมธก็โทรเข้าซะก่อน
“หวัดดีค่าโจโจ้ เลิกงานรึยังคะ”
“เออ ๆ เพิ่งเสร็จเนี่ย ไมวะ มีอะไรเหรอ”
“ก็..เมณี่มีข่าวดีมาบอกค่า”
“ข่าวดี อะไรวะ”
“ก้อ..ตอนนี้พ่อตัวดีของพวกมึงถูกจับได้แล้วค่า”
ผมดีใจสิครับที่ได้ยินอย่างนั้น “เฮ้ยย จริงเหรอวะเนี่ย”
“แน่นอนค่ะ เรียบร้อยโรงเรียนกระเทย”
หะ อะไรนะ หมายความว่าไงเนี่ยอีเมธ ผมเลยถามมันต่อ
“ยังไง มึงจับเขาเองเหรอ”
“ก็เปล่าหรอกค่ะ พอดีว่า ตำรวจที่ทำคดีนี้เค้าโทรมาปรึกษาเรื่องการจับกุมผู้ต้องหากับกู กูก็เลยบอกไปว่าให้ไปดักจับที่ย่านชาวเรา อ่อ กูบอกให้หากระเทยเป็นนกต่อหน่ะค่ะ หุหุหุ”
“อ๋อออ เข้าใจล่ะ” อืม ผมว่าอีเมธไม่ควรจะลาออกจากตำรวจเลยนะครับ ผมว่ามันเป็นคนที่ทำเรื่องสอบสวนแบบนี้เก่งมาก น่าเสียดายนะครับที่ตำรวจเก่ง ๆ แบบนี้จะลาออก
“หมายความว่า ที่จับได้ก็เพราะมึง ใช่มั๊ย”
“แหม่ ก็ไม่อยากให้พูดอย่างนั้นหรอกค่ะ” อีเมธคิกคัก “ก็ไม่ใช่เจ้าของคดีนะคะ เลยช่วยอะไรมากไม่ได้ ก็ทำเท่าที่ทำได้มากกว่าค่ะ คิคิคิ”
“เออ ๆ แต่ก็ขอบใจมึงมากนะเว้ย ถ้าไม่ได้มึงนี่ป่านนี้เขาคงหนีไปไหนต่อไหนแล้ว”
“ไม่เป็นไรค่ะ มันเป็นหน้าที่” อีเมธว่าอย่างนั้น “แต่ตอนนี้กูก็งานเข้าค่ะอีดรอก ที่บอกว่าจะลาออกก็ทำไม่ได้แล้ว สารวัตรให้กูทำคดีใหญ่ค่ะ”
“คดีไรวะ”
“ฟอกเงินค่ะ โอ๊ย อีคนนี้มันทำกี่ปีมาแล้วคะ จู่ ๆ มาโยนให้กูทำ อีดรอก เมื่อเช้าเลยค่ะ เข้าออฟฟิศมาไม่ทันได้นั่ง สารวัตรก็เรียกกูไปรับงานนี้เลย โอ๊ยยย เพลีย”
“5555+ เอาน่า เขาคงเห็นว่ามึงเก่งมั๊ง”
“ไม่รู้เหมือนกันค่ะ แต่ว่าไป เดี๋ยวเป็นผู้การก่อนดีกว่าเนอะค่อยลาออก อิอิอิ”
ผมได้ยินอย่างนั้นก็ดีใจ “เออ ๆๆ” ว่าแต่มันคุยกับผมสาวแตกอย่างนี้ มันอยู่ที่ไหนวะ “เออ แล้วมึงอยู่ไหนเนี่ย”
“อยู่ในรถค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ รับรองว่าไม่โป๊ะแตก”
“อืม ๆๆ” ผมนึกได้ “เออ ๆ เมื่อกี๊ผู้กองที่เขาโทรหากูนะ บอกว่าให้พวกเราเตรียมตัวเป็นพยานกันอีกรอบด้วย”
“อ๊อยยย ได้สิคะ เพื่อผู้กองรูปหล่อแล้ว เมณี่เต็มใจค่ะ”
นั่น บ้าผู้ชายอีกและเพื่อนกู เฮ้อออ  ผมคุยกับมันอีกแป๊บก็มีสายเข้า ใครกัน เฮ้ยยย! คุณอู๋... คุณอู๋โทรมา

 “เอออ ๆ อีเมธ งั้นแค่นี้ก่อนนะ”
“อะไรคะ มีอะไร”
“คุณอู๋โทรมาว่ะ”
“ค่า ๆๆๆ แหม เพื่อนไปก่อนนะคะ ขอให้ได้ขอให้โดนล่ะ”
“อืม ๆ ขอบใจมากนะ เจอกันว่ะ บายๆ”ผมกดวางสายอีกบและรับสายคุณอู๋ทันที
“หวัดดีครับคุณอู๋”
“ครับ คุณโจ้ คุณโจ้ว่างรึเปล่าครับเนี่ย เลิกงานรึยังเอ่ย”
“อ่อ เลิกแล้วครับ ว่างครับว่าง”
“อืม เดี๋ยวผมเอาของฝากไปให้คุณโจ้นะครับ เจอกันที่ร้านเดิมนะครับ”
“เอ่อ ตอนนี้คุณอู๋อยู่ไหนครับเนี่ย”
“พารากอนครับ”
“เอ่อ ถ้างั้นคุณอู๋รอผมที่พารากอนดีกว่าครับ เดี๋ยวผมไปหาเอง นะครับ”
“ได้ครับ งั้นเจอกันนะครับ”
  ผมวางสายและรีบขับรถไปพารากอนทันที คุณอู๋บอกว่าเขาอยู่ที่หน้าบีทูเอส  ผมเห็นคุณอู๋ยืนอยู่ตรงนั้น แต่ทว่า มีคุณหยกเพื่อนคุณอู๋ยืนอยู่ด้วยหน่ะสิ...
“หวัดดีครับคุณโจ้”
“เอ่อ ...หวัดดีครับ” ผมมองไปที่คุณหยกที่ยิ้มน้อย ๆ ให้ผม ผมก็ยิ้มเกรง ๆ ตอบ
“นี่ครับ ของฝากของคุณพ่อคุณแม่คุณและก็น้องผักกาด”เขายื่นถุงใหญ่ใบแรกให้ผม “และก็คุณกบ” คุณอู๋ส่งถุงสกินฟู้ดมาให้ผม “และก็ของคุณโจ้” ผมรับอีกถุงที่เล็กกว่าและเบากว่า มันคืออะไรอ้า
“ขอบคุณมากนะครับคุณอู๋” ผมยังไม่แกะหรอกครับมันเสียมารยาท อีกอย่างเหมือนคุณหยกเค้าจะมองสังเกตุผมอีกด้วย
“เอ่อ เราไปก่อนนะอู๋”คุณหยกบอกอย่างนั้น
“อืม ๆ ไว้คุยกันนะ”คุณอู๋รับคำ เขาหันมายิ้มให้ผมอีกครั้งแล้วก็เดินไป ผมเลยถามคุณอู๋
“เอ่อ คุณอู๋รอนานมั๊ยครับ”
คุณอู๋ส่ายหน้า ยิ้มน้อย ๆ “ไม่หรอกครับ เอ่อ แต่ผมขอบคุณคุณโจ้และก็คุณกบมากเลยนะครับ เรื่องบ้านที่หัวหินหน่ะ ถ้าไม่ได้พวกคุณ ผมก็คงแย่เลย”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ” ผมพูดได้แค่นั้นจริง ๆ
“เอ้อ แล้วนี่คุณโจ้ยังไม่ได้ทานข้าวมานี่นา”
“ครับ”
“ไปทานข้าวกันนะครับ มื้อนี้ผมเลี้ยงเอง นะครับ”
ผมจะปฏิเสธยังไงดีเนี่ย
“อย่าปฎิเสธเลยนะครับ ให้ผมทำอะไรให้คุณบ้างเถอะ”
“เอ่อ....ครับ”
คุณอู๋ยิ้มสดใสให้ผม ผมเดินตามหลังคุณอู๋เงียบ ๆ แต่ในใจก็อยากรู้เหมือนกันว่า คุณอู๋ให้อะไรผมมาเอาไว้ถึงบ้านแล้วค่อยแกะละกัน

    “หา..ป๊อกกี้” ผมตกใจสุด ๆ เมื่อพบว่าของที่คุณอู๋ให้ผมมาเป็นเพียงขนมป๊อกกี้ไม่กี่กล่อง อะไรวะนี่ผมเป็นยังไงในสายตาเค้าเนี่ย ถึงได้ให้ป๊อกกี้ผมมาอย่างงี้ มองดูของอีกบที่เป็นเครื่องสำอางอย่างดีแล้วก็อดงงบวกน้อยใจไม่ได้เลยจริง ๆ
ผมกดโทรศัพท์หาอีกบ เพื่อจะบอกเรื่องว่ามันได้อะไรจากเกาหลี
“ฮัลโหล”
“ค่า ว่าไงคะอีโจ้ มีอะไร”
“เออ คุณอู๋กลับมาแล้วนะเว้ย เนี่ย เขามีของมาฝากมึงด้วย”
“แอร๊ย จริงเหรอ อะไรคะ ซื้ออะไรมาฝากกู”
“สกินฟู้ด” ผมตอบเสียงเหี่ยว ๆ
“อ๋อยยย เริ่ด อีดอก ดี ๆ กูจะได้สวยเหมือนเค้าบ้าง”
“เค้าซื้อของมาฝากพ่อกับแม่กูด้วย หรูเชียว” ของพ่อกับแม่ผมได้เป็นเหรียญเงินตั้งโต๊ะกับครีมบำรุงผิว ส่วนผักกาดนี่ได้ตุ๊กตาหมีเท็ดดี้เลย
“เหรอ ๆๆๆ” อีกบถามต่อ “แล้วมึงได้อะไรล่ะ”
“ป๊อกกี้”
“เหรอคะ ฮ่ะๆๆๆๆ” อีกบหัวเราะมีความสุข
“ขำเชี่ยไรล่ะ ของคนอื่นอย่างหรู กูได้ป๊อกกี้สี่กล่องเนี่ยนะ”
“โหยย อีโจ้ มึงนี่ไม่โรแมนติกเอาซะเลยนะคะ”
“โรแมนติกอะไรของมึงล่ะ”
“ก็ นีมึงไม่รู้หรือมึงโง่คะ อีดอก ป๊อกกี้ที่เกาหลีนี้เนี่ยเป็นขนมที่คนเป็นแฟนกันเขาซื้อให้กันนะคะ เข้าใจยัง”
“เหรอ....” ผมดีใจขึ้นมาทันดี “จริงเหรอวะกบ”
“โอ๊ย จริงสิคะ กูจะโกหกมึงเพื่ออะไรล่ะ อีโง่”
“ก็ ใครจะไปคิดทันล่ะวะ กูคนไทยนี่นา”
“ก็มึงไม่โรแมนติกไงล่ะค่ะ อีบ้า หนังเกาหลีหน่ะดูซะบ้าง อีดอก”
“เออ ๆๆ” ผมยิ้มแก้มแทบแตก “ขอบใจมากนะมึงที่ช่วยไล่นกเอี้ยงให้”
“ค่า ยินดีค่ะ”
  อ๋อยย ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง คุณอู๋ของผมก็โรแมนติกไม่เบานะเนี่ย หุหุหุ เอาล่ะ ถ้าเรื่องบ้านคุณอู๋เรียบร้อยเมื่อไหร่ ผมจะได้บอกรักคุณอู๋เป็นเรื่องเป็นราวซะที  เอาใจช่วยผมด้วยนะคร๊าบบบทุกคนน



โปรดติดตามตอนต่อไปจ้ะ

[moneza]

เรื่องนี้สนุกมากคะ  นายโจ้เป็นผู้ชายแสนดีมากเลย  อ่อนโยน อารมดี เข้าใจคนอื่น  ดูเป็นคนธรรมดาที่นิสัยดี๊ดี ไม่แปลกที่คุณอู๋จะชอบ ชอบเวลาเดอะแกงค์ของนายโจ้คุยกัน จิกกัดกันฮากระจาย  อยากอ่านต่อไปเรื่อยๆ

[samsoon@doll]

แอร๊ย คุณอู๋รุกก่อนตลอดเลยอ่ะ โจโจ้คะหนุ่หัวช้ามากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[PlenG]

ขอแสดงความยินดีกับนายโจ้ล่วงหน้าเลยแล้วกันนะคะ อิอิ

[litlittledragon]

ไม่ทันมุกป๊อกกี้เหมือนกัน คนไม่ดูซีรี่ย์ก็งี้อะ
ฮาสองสาวแตกใส่กันมาก แต่ระวังคุณอู๋เข้าใจผิดว่าเมณี่เป็นแฟนแอบๆ ของโจ้เนอะ

[Horizon]

ไล่นกเอี้ยง....
+1

[torto]

โอยตายมันอุตส่าห์เพิ่งคิดได้เหรอเนี่ย  ไอ้เราก็ลุ้นจะตายว่าเมื่อไหร่พระเอกจะบอกรักนายเอกสักที

เอ้าเชียร์พี่เขาหน่อย   

[BeeRY]

คุณอู๋น่ารักอ๊า ซื้อป๊อกกี้มาฝากโจโจ้ด้วย
แต่เป็นเค้าคงเอาเข้าปากก่อนคิดถึงเรื่องความหมายแหละ

[ChiOln]

เอร๊ยย คุณยานนน ให้คุณอู๋รุกตลอดเลยน๊า

[koikoi]

ขอให้ได้ขอให้โดน
ผู้ชายแบบโจ้สมัยนี้มันโคตรหายากเลยนะเนี่ย

[Monochrome]

Jo  fight!!   Kim-Au so cute ^o^

[bbyuqin]

ฮ่ะๆๆๆ โจ้น่ารักมากๆอ่ะ เวลา เอ๋อๆงงๆ กับท่าทีที่คุณอู๋พยายามทอดสะพานให้รู้  ถ้าไม่ได้เพื่อรเมธเพื่อนกบ นี่สงสัยได้งอนคุณอู๋ แล้วนั่งกินป๊อกกี้มันหมด 4 กล่องแน่ๆเลย

บวก,บวก ค่า

[Tifa]

แอร๊ยยยยย

// เหมาป๊อกกี้ 99 กล่องที่ เซเว่น

[silverspoon]

เราก็ไม่เข้าใจมุกให้ป็อกกี้เหมือนกัน 555 ไม่เคยเสพซีรี่ย์อ่านะ

[dahlia]

เออ เราก็ไม่รู้เรื่องป๊อกกี้เหมือนกันนะเนี่ย 5555  เอาใจช่วยนายโจ้  คุณอู๋ ก็เปิดโอกาสให้มากแบบนี้แล้ว นายโจ้สู้ๆๆๆ

ปล. อย่าหายไปนานนะคะ

[CarToonMiZa]

 

[yayee2]

555 โจโจ้ เกือบเผลอน้อยใจคุณอู๋ซะแล้วไหมล่ะ
ความจริงเอาใจช่วยและลุ้นมาตลอดนะโจ้เ
รื่องให้รีบรุกรีบบอกรักและขอคบคุณอู๋เป็นแฟนน่ะ
สงสารหนูเมณี่จัง คงอึดอัดใจแทบแตก เอาใจช่วยให้หนูเมณี่อีกคน
ให้ได้เจอชายดีๆที่มีใจตรงกันซักที

[mascot]

จัดการบ้านให้เสร็จไวไวนะโจ้ จะได้บอกรักซะที

[andy_kwan]

คุณอู๋น่ารักมาก  แต่นายโจ้ซื่อหรือโง่นะ

[lizzii]

คุณอู๋นี่น่ารักจริง ๆ เลยน๊าาา <3

[torto]

สารภาพรักอะ่   เรารออ่านอยู่นะ

[น้ำพริกแมงดา]

มาแล้วค่ะ ขอบคุณมากนะคะทุกคน รักษาสุขภาพ และดูแลตัวเองจากอุทกภัยด้วยนะคะ เป็นห่วงผู้อ่านที่รักทุกคนค่ะ



วันต่อมาผมก็ไปทำงานตามปกติ ว่าไปผมก็รอเวลาลงไปตรวจงานที่หัวหินอีกครั้งนะครับ ถ้าส่งมอบบ้านให้คุณอู๋เสร็จเมื่อไหร่ล่ะก็ อย่างที่ผมบอก ผมก็จะส่งมอบตัวเองตามไปทีหลัง อิอิอิ แต่พอจะเลิกงานเท่านั้นหล่ะ ก็มีคนโทรมาหาผมอีก(แหม่รู้สึกตอนนี้เป็นหนุ่มเนื้อหอมครับ มีแต่คนโทรหา555) ใครเนี่ย อ่อ น้องอั่งนี่เอง หืมม มีไรกันป่าวเนี่ย
“ฮัลโหลน้องอั่ง”
“พี่โจ้ ตอนนี้พี่ทำไรอยู่ฮะ”
“ก็ กำลังจะเลิกงานแล้วน้องอั่ง มีอะไรเหรอ”
“คือ พี่โจ้ ตอนนี้พวกผมอยู่ที่สน.จักรวรรดิกันฮะ ก็เค้าจับไอ้เคนได้แล้ว เลยให้พวกผมมาให้ปากคำกัน”
“อืม..” แล้วมีอะไรกันเนี่ย
“คือ งี้พี่ ตอนนี้พี่อู๋น้ำตาแตกอ่ะฮะ พี่ช่วยมาหาพวกผมหน่อยได้มั๊ย”
“พี่เหรอ”
“ก็พี่หล่ะ ผมว่าพี่รีบมาเถอะ”
“เอ่อ งั้นรอแป๊บนะน้องอั่ง ยังไม่ถึงเวลาเลิกงาน เอาเป็นว่าเดี๋ยวพี่จะรีบไปให้เร็วที่สุดเลยละกัน นะ ตอนนี้น้องอั่งกับน้องแอนดูคุณอู๋ไปก่อนนะ”
“ครับพี่”
ผมรีบวางสายและมองนาฬิกาข้อมือ โห อีกสิบนาทีถึงจะตอกบัตรออกได้  ผมก็คงได้แต่รอเวลาอีกสิบนาที แต่ สิบนาทีที่ผมคิดว่าผมเร็วนัก แต่พอเอาจริง ๆ แค่หนึ่งนาทีผมว่ามันยังช้าไปเลย ป่านนี้คุณอู๋จะรู้สึกแย่แค่ไหนนะ..
เอาวะ ยังไงก็ต้องรีบไปให้ได้
“โจ้ มีไรเหรอ ทำไมดูรีบร้อนจัง” เพื่อนร่วมงานคนนึงของผมที่จะตอกบัตรออกเหมือนกันถาม
“อ่อ มีธุระนิดหน่อยหน่ะ”
“จ้ะ ๆ”
 เอาล่ะ ได้เวลาแล้ว ผมรีบไปตอกบัตรออกและต่อรถที่คิดว่าเร็วที่สุดไปสน.จักรวรรดิทันที เอ๊ะ อีเมธ มันทำงานอยู่ที่นี่ใช่มั๊ยเนี่ย รู้สึกจะใช่นะ ลองโทรหามันดีกว่า
“ฮัลโหล อีเมธ”
“ครับ สวัสดีครับ ผมร้อยตำรวจโทสุเมธ พูดสายครับ” นั่น ทำงานอยู่แน่ ๆ
“เอ่อ ๆ ครับ ทำงานอยู่เหรอวะเมธ”
“ครับ มีอะไรครับ”
“อ่อ เอ่อ ไม่มีไร งั้นแค่นี้นะ”
“ครับ สวัสดีครับ” อีเมธตอบกลับมาเสียงเข้ม แอ๊บแมนจริง ๆ เลยเพื่อนผม 555+
    ผมลงจากมอเตอร์ไชค์ทันทีเมื่อถึงที่หมาย พอเข้าไปในสถานีก็เห็นน้องอั่งกับน้องแอนยืนโบกมือให้อยู่ พอผมเข้าไปใกล้ ๆ ก็ชี้ให้ผมดูคุณอู๋ที่นั่งร้องไห้ตาแดง ๆ จะรออะไรอยู่ล่ะครับ...
“มีอะไรกันเหรอครับน้องอั่ง น้องแอน” ผมถามน้องทั้งสองคนก่อน
“ก็...แอนว่าพี่คุยกับพี่อู๋เองดีกว่าค่ะ”
“อ่า ครับ”
ผมรับคำและมาหาคุณอู๋ที่อยู่ข้าง ๆ
 “คะ..คุณอู๋ครับ” ผมลูบที่ไหล่เบา ๆ คุณอู๋เงยหน้าขึ้นมองผม เมื่อผมเห็นตาแดง ๆ ของคุณอู๋แล้วผมก็ใจหายวาบทันที ผมเลยจับมือคุณอู๋ไว้  แต่คุณอู๋ก็เข้ามากอดผมไว้ทันที
  ผมไม่พูดอะไรนอกจากโอบกอดเขาเอาไว้อย่างนั้น หันไปมองอีกทีน้องแอนน้องอั่งก็เดินออกไปไหนแล้วก็ไม่รู้  ผมมองดูคุณอู๋ที่ยังร้องไห้ไม่หยุดแล้วก็ได้แต่พูดออกไปว่า
“ใจเย็น ๆ ครับ ผมอยู่ตรงนี้แล้ว อย่ากลัวนะครับ….”

   เมื่อคุณอู๋ร้องไห้ต่ออีกสักพักก็สงบลง เขาค่อย ๆ ละออกจากตัวผมและบอกว่า
“ไปคุยกันข้างนอกดีกว่าครับ”
“ครับ”
ผมเดินตามคุณอู๋ออกไปข้างนอกแล้วนั่งลงที่มุมนึงใกล้ ๆ ตัวตึก
“คุณอู๋ มีอะไรก็เล่าให้ผมฟังได้นะครับ”
คุณอู๋พยักหน้าน้อย ๆ แต่ผมเห็นอย่างนั้นก็ลองถามไปดูดีกว่า
“เอ่อ แล้ว จับคนร้ายได้แล้วใช่มั๊ยครับ”
คุณอู๋พยักหน้าก่อนตอบว่า “ครับ เคนเป็นคนจ้างวานเรื่องนี้จริง ๆ” คุณอู๋เริ่มมีน้ำตาเมื่อพูดถึงตรงนี้  อ่าว ไม่น่าถามงั้นออกไปเลย
“เค้าไม่ใช่คนเดิมที่ผมเคยรู้จักอีกต่อไปแล้ว” คุณอู๋ร่ำไห้อีกรอบ “15 ปีสำหรับเค้ามันไม่มีความหมายเลยใช่มั๊ย ฮือๆๆๆ”
“เอ่อ คุณอู๋ครับ....อย่าเสียใจเลยนะครับ 15 ปีมันมีหลายอย่างเปลี่ยนไป บางทีคุณเคนก็อาจจะเปลี่ยนไปเองนะครับ อย่าคิดมากเลย”
“เค้าเปลี่ยนไปจริง ๆ” คุณอู๋สมทบ “ช่วงห้าปีที่ผ่านมานี้ เค้าเหมือนเป็นอีกคนที่ผมไม่เคยรู้จักมาก่อน ตั้งแต่เค้ามีธุรกิจที่ดิน เค้าก็เปลี่ยนไปมาก เปลี่ยนไปมากจริง ๆ”
ผมโอบกอดคุณอู๋อีกครั้ง “คุณทำดีที่สุดแล้วครับ”
คุณอู๋ปล่อยโฮอีกครั้งในอ้อมอกของผม ผมเลยกระซิบไปว่า
 “ตอนนี้คุณเคนถูกจับแล้ว เรื่องร้าย ๆ ทุกอย่างก็จบแล้วนะครับ อาทิตย์หน้าบ้านหลังนั้นก็จะเป็นของคุณอู๋อย่างสมบูรณ์ จากนี้ไป ชีวิตคุณอู๋ก็จะพบเจอแต่เรื่องดี ๆ นะครับ เชื่อผม”
  คุณอู๋ร้องไห้หนักขึ้นและมีผมที่น้ำตาซึมตามเค้าไปด้วย เอาเถอะครับ ขอให้เรื่องร้าย ๆ ของคุณอู๋จบลงจริง ๆ ซะที คุณอู๋ของผมจะได้กลับมาสดใสเหมือนเดิม

   
   เย็นวันนั้นผมขับรถคุณอู๋ไปส่งคุณอู๋ที่บ้านพร้อมทั้งกินอาหารเย็นกับครอบครัวของคุณอู๋ จะบอกว่าทุกคนเข้ามาขอบอกขอบใจผมกันใหญ่  แต่ผมก็ไม่กล้ารับไว้หรอกครับ ถ้าไม่มีความสอดรู้ของอีกบ และตำรวจอย่างอีเมธ ป่านนี้คดีคงไม่เดินแน่ ๆ ผมเลยเล่าให้ทุกคนในครอบครัวเขาฟังว่ายังมีอีกบและอีเมธที่ช่วยเรื่องนี้ ครอบครัวคุณอู๋เลยยิ่งอยากเจอพวกมันกันใหญ่ เพื่อจะขอบคุณ ผมเลยบอกว่าพรุ่งนี้อีกบจะกลับมาเมื่อทุกคนได้ยินอย่างนั้นเลยขอให้ผมพาเพื่อน ๆมาเจอเขาที่บ้านเพื่อจะขอบคุณ เอ่อ... ผมว่าถ้าจะขอบคุณพวกมันคงต้องปิดร้านที่รัชดาแล้วเหมาโคโยตี้บอยให้มันสองคนดูล่ะครับถึงจะถูกใจ 555+ อ่อ แต่ขากลับผมไม่ได้กลับคนเดียวนะครับ คุณอู๋มาส่งผมที่ออฟฟิศ (เพราะผมจอดรถไว้ที่นี่) แต่ไม่รู้เป็นไรสิน้า ตอนลากันก่อนจะลงรถเนี่ยมันเป็นช่วงเวลาระทึกใจสำหรับผมจริง ๆ
“เอ่อ...คุณอู๋ครับ” เอาไว้ดีว้ากู...
“ครับ”
“ก็...ขับรถกลับบ้านดี ๆ นะครับ วันนี้ขอบคุณนะครับที่มาส่ง”
“ครับ” คุณอู๋รับคำ ผมก็ไม่รู้จะทำไงต่อดี
“เอ่อ...” โอ๊ยยย ทำไงดีวะ..”ผมไปก่อนนะครับ บ๊ายบาย”
 ผมรีบลงจากรถไปเพราะทำอะไรไม่ถูก โอ๊ย คุณพระคุณเจ้าช่วย หัวใจผมเต้นแรงยังกับจะทะลุออกมาให้ได้งั้นแหล่ะ โธ่ ไอ้โจ้เอ๊ย โอกาสงาม ๆ ผ่านไปอีกครั้งแล้วสินะเนี่ย เฮ้อออ

   วันต่อมาผมก็ไปทำงานตามปกติ แต่!! วันนี้เป็นวันที่อีกบจะกลับมา เย้ ๆๆๆๆ ดีใจจริง ๆ ให้ตายเถอะ ตอนแรกคิดว่ามันไม่อยู่ผมก็คงเฉย ๆ แต่ว่าไปก็โคตรเหงาเลยนะครับ ที่ขาดเพื่อนอย่างมันเนี่ย คราวนี้อีเมธคงดีใจจนกรี๊ดกลาง สน.แน่ ๆ ถ้ารู้ว่ามันกลับมาแล้ว.......
   “อีโจ้ ว่าไงคะ คืนนี้ไปไหนดี”นั่น อีนี่กลับถึงกรุงเทพไม่เท่าไหร่ก็คันเลย
“คืนนี้ ไปกินข้าวกับคุณอู๋ว่ะ”
“แหม่ ๆๆๆๆๆๆ เดี๋ยวนี้พัฒนานะคะอีโจ้ ยังไงคะยังไง”
“ก็ ไม่ใช่อะไรหรอก คือ พ่อกับแม่คุณอู๋เขาอยากเจอมึงสองคนด้วยหน่ะ เขาอยากจะขอบคุณมึงกับอีเมธเรื่องบ้าน อีกอย่าง น้องแอนกับน้องอั่งก็บ่นคิดถึงมึงอยู่”
“น้องอั่งก็คิดถึงกูเหรอคะ” อีกบทำหน้าสยอง ๆ
“เป็นไรวะกับแค่เด็กมหาลัย กลัวไปได้”
“อีดอก เด็กมหาลัยแต่เธอร้ายนะคะ” อีกบหวาด ๆ ผมว่ามันก็กลัวไปอย่างนั้นหล่ะครับ เพราะน้องอั่งเค้าดูเป็นคนดุ ๆ และก็เข้าถึงยากเท่านั้นเอง
“เอาน่า ก็แค่คุณพ่อคนที่สองของคุณอู๋และน้องแอน 555” ผมว่าให้ “เออ นี่กูยังไม่บอกอีเมธเรื่องมึงกลับมานะ อยากให้มันเซอร์ไพรส์”
“โอ๊ย อยากโผล่ไปเซอร์ไพรส์มันกลางสน.จัง นางคงจะกรี๊ดน่าดู”
“ฮ่ะ ๆๆๆๆๆ” คิดแล้วก็ฮานะครับ แต่ก็อดสงสารไม่ได้ ถ้ามันทำความแตกอย่างนี้


  และตอนเย็นของผมก็มาถึง ผมกับอีกบนัดกับอีเมธว่าจะเจอกันที่บ้านคุณอู๋เลย เมื่อจอดรถที่หน้าบ้านเรียบร้อยแล้ว คุณอู๋,น้องแอนกับน้องอั่งก็ออกมารับพวกผมทันที
“พี่กบบบ คิดถึงงง” น้องแอนเข้าไปหาอีกบอย่างดีใจ
“อ๊ายยย น้องแอนน คิดถึงเหมือนกันค้า” สาว ๆ กอดกันพอหายคิดถึงสักพัก แล้วอีกบก็บอกว่า
“สวัสดีค่ะคุณอู๋”
“คุณกบ ขอบคุณมากนะครับ” คุณอู๋ยกมือไหว้อีกบทันที
 “อย่าเลยค่ะ เดี๋ยวกบอายุสั้นนะคะ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ความสุขของลูกค้า คือความสุขของกบนะคะ อย่าคิดมากเลยค่ะ”
“เอ้อ พี่โจ้ แล้วเพื่อนพี่อีกคนล่ะฮะ”
“อ่อ เดี๋ยวมาหน่ะ”
“งั้นรอพี่เค้าที่หน้าบ้านสักพักดีกว่านะคะ” น้องแอนว่าอย่างนั้น ทุกคนมองหน้ากันเห็นด้วย สักพักซีอาวีสีน้ำตาลของอีเมธก็มา ทุกคนงงเล็กน้อยสิครับ เมื่อเห็นตำรวจครึ่งเครื่องแบบอย่างนี้ แต่อีเจ้าตัวเองก็ตกใจแทบช็อกเมื่อเห็นอีกบกลับมาแล้ว
“เอ่อ...นี่ครับ ผู้หมวดสุเมธ เพื่อนอีกคนของผมและกบ”
ทุกคนยกมือไหว้อีเมธที่เก็บอาการแทบกรี๊ดเมื่อเห็นอีกบยืนยิ้มจิกให้ อีเมธเลยตอบแบบแอ๊บ ๆ ไปว่า
“ครับ สวัสดีครับทุกคน”
อีกบยิ้มแขไขให้อีเมธก่อนจะบอกว่า “ไปเถอะค่ะ มากันครบแล้ว”
คุณอู๋พาทุกคนเข้าไปในบ้าน ที่ตอนนี้แม่บ้านกำลังตั้งโต๊ะอยู่ น้องแอนก็ชวนอีกบเมาท์นู่นนี่ และไม่ลืมเมาท์คุณอู๋ให้อีกบฟังอีก ผมที่นั่งข้าง ๆ ก็ได้ยินสิครับงานนี้
“พี่กบได้สกินฟู้ดยังคะ”
“ได้แล้วค่ะ มาร์กเริ่ดมากค่ะน้องแอน ใครเป็นคนเลือกค่ะ คุณอู๋เหรอ”
“ใช่ค่ะ” น้องแอนกระซิบเมาท์ ๆ “พี่อู๋หน่ะเป็นเจ้าแม่บิวตี้เลย”
“อ๋อยยย แต่ต่อให้พี่ประโคมใช้แค่ไหน พี่คงไม่สวยเท่าหรอกค่ะ พี่ยอมแพ้”
อีเมธเลยกระซิบเบา ๆ กับผม
“แค่มันเกิดมามันก็แพ้แล้วค่ะ”
อีกบเลยทำเป็นสำลัก
“โอ๊ย ใครนินทากูคะ อย่าให้จับได้นะคะ ไม่งั้นแม่ตบไม่เลี้ยงจริงๆ”
อีเมธเลยจำต้องเงียบปากไป มันเลยมาคุยกับผมต่อ
“เมื่อวานอ่ะ หวานนะ” อ่าวมันเห็นด้วยเหรอเนี่ย เหอะๆๆๆ
“มึงเห็นด้วยเหรอ”
อีเมธยักหน้า
แม่บ้านยกน้ำมาเสริฟพวกผม ผมเลยถามหาคุณอู๋
“อ่อ คุณกิมอู๋อยู่ในครัวหน่ะค่ะ”
“เอ่อ งั้นผมไปช่วยนะครับ”
ป้าแม่บ้านเหมือนจะห้ามผม แต่ผมก็ตรงไปในครัวทันที
“อ้าวว คุณโจ้ ทำไมไม่นั่งรอข้างนอกก่อนครับ” คุณอู๋หันมาถามผม ผมหันไปเห็นคุณย่ากับคุณแม่คุณอู๋เลยยกมือไหว้ ก่อนจะบอกว่า
“ไม่ได้หรอกครับ มาทานข้าวบ้านคุณอู๋ก็ต้องมาช่วยสิครับ”
“ไม่ได้เลย ปล่อยให้แขกทำได้ไง” คุณอู๋ดันผมออกจากห้องครัว “ไปรอข้างนอกก่อน นะครับ”
คุณอู๋เห็นผมทำท่าไม่ยอมเลยบอกย้ำ “นะครับ คุณโจ้”
“ครับ ก็ได้ครับ”
ผมเดินออกมานั่งทีเดิมที่อีเมธกำลังคุยกับน้องอั่งอยู่ โดยมีอีกบส่งสายตาบอกว่า “แอ๊บแมนจิกชายอย่างนี้ เดี๋ยวก็รู้อีเมธ...”
ผมเลยเดินมานั่งข้าง ๆ น้องอั่งแทน
“คุยไรกันอยู่น้องอั่ง”
“อ่อ คุยกับพี่เมธหน่ะฮะ พวกพี่ไม่เคยเล่าให้ผมฟังเลยนี่ว่ามีเพื่อนเป็นตำรวจด้วย”
“ก็เพิ่งเจอกันอีกทีไม่นานหน่ะครับ และก็ไม่คิดมาก่อนด้วย” อีเมธตอบแมน ๆ อีกบเลยแทรกว่า
“รู้จักกันตอน “สาวๆ” หน่ะค่ะน้องอั่ง”อีกบเน้นคำว่า สาว ๆ ไปทางอีเมธ
“อ่อ ครับ”น้องอั่งรับคำ “พวกพี่คัลท์ว่ะ สุดยอด” น้องอั่งยกนิ้วโป้งให้พวกผม
   
  และเวลาอาหารเย็นก็มาถึง คุณพ่อคุณแม่คุณอู๋นี่ละล่ำละลักขอบใจอีเมธกับอีกบเสียใหญ่ อีสองคนนั้นก็พลอยแบ่งรับแบ่งสู้กันไป
“หมดเรื่องหมดราวกันซะทีนะครับ” คุณพ่อคุณอู๋ว่าอย่างนั้น “ผมไปดูฤกษ์มาแล้ว วันศุกร์หลังจากมอบบ้าน เหมาะกับการขึ้นบ้านใหม่ ผมเชิญทุกคนไปด้วยนะครับ”
“ไปกันนะคะพี่ ๆ” น้องแอนสมทบ
“ค่า ไปอยู่แล้วค่ะ”อีกบรับคำ
“คุณโจ้ ไปด้วยนะครับ” คุณอู๋ชวนผม
“ไปสิครับ” ผมรับคำยิ้ม ๆ ท่ามกลางสายตาที่คนรอบข้างมองมาอย่างลุ้น ๆ โอ๊ย อย่ามองอย่างนั้นสิครับ

  หลังอาหารมื้อค่ำ พวกผมก็ยังอยู่กันต่อ ตอนนี้ผมขอมาช่วยคุณอู๋ล้างจานในครัว ที่ตอนนี้ลูกจ้างที่ร้านกลับไปหมดแล้ว จึงเหลือแต่ผมสองคนเก็บล้างกันอยู่ คุณอู๋ที่ตอนนี้รวบผมยาวเป็นมวยข้างหลังนั้นกำลังเก็บล้างอย่างขะมักเขม้น และมาที่อ่างล้างจานโดยที่ตอนนี้ปอยผมที่รวบอยู่ก็หล่นมาปรกหน้าทันที
“คุณอู๋ครับ…” ผมรีบล้างมือมาช่วยเก็บผมให้คุณอู๋  ผมค่อย ๆ เสยปอยผมนั้นขึ้นไปทัดหู เลยเห็นคุณอู๋ที่มองผมอยู่อย่างมีความหมาย เขาหลับตาลงเหมือนจะรออะไรบ้างอย่างจากผม....
   ไม่รู้อะไรเหมือนกันทำให้ผมตัดสินใจหอมที่หน้าผากของคุณอู๋เบา ๆ และลูบหน้าสวย ๆ อีกครั้งก่อนที่ผมจะสัมผัสริมฝีปากสีชมพูของคุณอู๋ด้วยใจระทึก ผมยืนค้างอยู่อย่างนั้น ไม่ได้ทำอะไรมากกว่าให้ริมฝีปากสัมผัสเบา ๆ มันอาจจะใช้เวลาไม่กี่วินาที แต่ในห้วงความรู้สึกของผมนั้น มันเหมือนเนิ่นนานกว่าเวลาที่ผ่านมาเสียอีก
    คุณอู๋ก็ตอบรับสัมผัสของผมเหมือนกัน เขาค่อยมอบจูบที่มากกว่าสัมผัสนั้นให้ผม โอ๊ย คนอะไรวะ สวยและตัวหอมไม่พอแถม น้ำลายยังหวานอีกด้วย ตาย ๆ ผมจะยืนไม่อยู่เพราะเมาลิ้นคุณอู๋นี่หล่ะครับ เหมือนคุณอู๋จะรู้ตัวว่าผมจะไม่ไหว เลยถอนปากออกมา และหอมแก้มผมเบา ๆ ก่อนจะไปล้างจานต่อ
โอ๊ยยย ในที่สุดผมก็มีจูบแรกกับเค้าซะทีนะครับพี่น้อง!!!!!!!!!!!


โปรดติดตามตอนต่อไป (ตอนจบ) จ้ะ