หัวข้อ: [เรื่องสั้น] ขอเพียงเอ่ยว่ารัก ตอนพิเศษ คำหวานคืนปีใหม่ (ไทย) P.3 [14.04.13]

[bellbomb]

ขอเพียงเอ่ยว่ารัก


เอ่ยคำว่ารักไม่ยากเท่าไหร่ เพียงเธอไม่มีหัวใจ ปากคอยพูดไป
ไม่ต้องใส่ใจถ้อยคำ ว่าทำลายใจใครที่มัวงมงายว่าจริง
เอ่ยคำว่ารักไม่ยากเท่าไหร่ ใครๆก็พูดกันได้
หากใครเชื่อใจ ก็ปล่อยให้ทนช้ำใจ..ไปเอง


ผมเคยได้ยินเนื้อเพลงที่บอกว่าการเอ่ยคำว่ารักไม่ใช่เรื่องยาก ทว่าคนพูดจะหมายความตามที่พูดหรือเปล่านั้นเป็นอีกเรื่อง ตอนที่เคยได้ยินเพลงนี้แรกๆ ผมก็เคยนึกว่ามันเป็นไปได้หรือที่คนเราจะบอกว่ารักใครสักคนได้ทั้งที่ไม่ได้รู้สึกแบบนั้นจริง แต่ไม่นานมานี้ ผมก็เริ่มคิดได้ว่า บางที...การบอกคำว่ารักอาจไม่ได้หมายความว่าคนพูดอยากหลอกลวงคนฟังเพื่อเก็บคนคนนั้นไว้กับตัว แต่เพื่อรักษาความรู้สึกของเขาคนนั้น จนกว่าจึงวันที่เขาคิดได้เองว่าคำพูดนั้นว่างเปล่าไร้ความหมาย และสุดท้ายก็ยอมออกไปจากชีวิตของคนพูดเสียที อาจจะเรียกได้ว่าเป็นความกรุณาที่โหดร้ายก็เป็นได้

เหมือนที่ผมรู้สึกกับคำพูดนั้นของคุณในตอนนี้

ผมไม่รู้ว่าเคยถามคำถามนี้กับคุณไปกี่ครั้งแล้ว อาจจะมากพอๆกับจำนวนครั้งที่เรามีอะไรกัน ท่ามกลางเสียงหอบหายใจและไอร้อนผ่าวจากสองร่างที่เพิ่งได้สอดประสานกันเป็นหนึ่ง เมื่ออารมณ์ของเราสองบรรลุถึงจุดสิ้นสุดและร่างกายของเราทั้งคู่ผละจากกัน ผมจะยังคงนอนลืมตาแล้วกุมมือข้างหนึ่งของคุณเอาไว้ มือที่บางครั้งจิกเล็บลงมาบนไหล่ผมเพื่อช่วยลดความเจ็บปวดยามที่ถูกผมโหมกระแทกร่างกายเข้าใส่ มือที่บางครั้งก็ลูบผมและใบหน้าให้อย่างอ่อนโยนยามที่ผมค่อยๆชื่นชมกับร่างกายของคุณเหมือนกำลังแตะต้องของมีค่าที่ผมไม่คู่ควร ทุกครั้งที่ผมถามคำถามนี้ คุณจะเงียบไปอึดใจหนึ่งทุกครั้งเหมือนต้องค้นหาใจตัวเองว่าควรจะตอบผมอย่างไร ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงที่แผ่วจนบางครั้งผมไม่แน่ใจว่าได้ยินคำตอบจริงๆ

“รักสิ”

ทุกครั้งที่พูดคำนั้นออกมา คุณรู้สึกแบบเดียวกับที่พูดจริงหรือเปล่า?

และทำไม...ถึงมีแต่ผม...ที่เป็นฝ่ายเฝ้าถามอยู่เรื่อยมา?


++------++


ฝนตกอีกแล้ว วันนี้ผมมัวแต่คุยเรื่องรายงานกับเพื่อนๆจนดึกก่อนจะโบกเรียกแท็กซี่เพื่อกลับบ้าน จริงอยู่ว่าตั้งแต่เข้ามหา’ลัยมา ผมก็สนใจเรียนบ้างเกเรบ้างไปตามประสา แต่เพราะตั้งแต่พบคุณและถูกคุณสอนว่าให้เอาใจใส่อนาคตตัวเองให้มากกว่านี้ ผมก็เลยเริ่มปรับปรุงตัวให้ดีขึ้น ขยันเข้าห้องเรียนมากขึ้นและเกเรน้อยลง เผื่อว่ามันจะทำให้ผมคู่ควรกับคุณมากขึ้นอีกนิด ถึงกับมีเรื่องชกต่อยกับเพื่อนที่คบกันมานานเพียงเพราะมันดูถูกคุณที่ทำให้ผมเปลี่ยนไป โดยที่ไม่เคยปริปากเล่าเรื่องนี้ให้คุณฟังเลยแม้แต่ครั้งเดียว เพราะผมไม่อยากให้คุณรู้สึกผิดและคบกับผมเพราะความสงสารเท่านั้น

ผมมองผ่านกระจกหน้ารถแท็กซี่ที่พร่ามัวเพราะฝนที่ตกกระหน่ำไม่หยุด ทั้งที่สี่ทุ่มกว่าแล้ว แต่บนถนนกลับเต็มไปด้วยรถยนต์ที่พร้อมใจมาติดฝนในเส้นทางเดียวกัน ผมนั่งมองไฟท้ายรถสีแดงจากเหล่ารถยนต์ที่เรียงกันเป็นแพอยู่ข้างหน้า แล้วก็ตัดสินใจว่านั่งต่อไปก็เปล่าประโยชน์

“ลุง...เดี๋ยวผมลงตรงนี้แล้วกัน”

ผมเอ่ยขึ้นพลางควักกระเป๋าสตางค์ออกมาหยิบหาค่าแท็กซี่ ลุงคนขับที่กำลังนั่งเคาะนิ้วบนพวงมาลัยเลยเหลือบมองผมผ่านกระจกมองหลังแล้วขมวดคิ้ว

“จะเอางั้นก็ตามใจ ว่าแต่น้องมีร่มมาเหรอ? ดูท่ามันจะไม่หยุดตกง่ายๆนา”

ผมส่ายหน้าแล้วก็ยื่นเงินเท่าตัวเลขบนมิเตอร์ให้คนขับ “ไม่มีครับ แต่ไม่เป็นไรหรอก”

เมื่อก้าวลงมาจากรถแท็กซี่ เสียงพายุฝนและฟ้าร้องที่ได้ยินมาตั้งแต่ครู่ก่อนก็ดูจะดังขึ้นอีกหลายเท่า ผมรีบเดินเลาะหน้ารถคันที่จอดอยู่ข้างๆแล้วก็วิ่งเหยาะๆไปจนถึงป้ายรถเมล์ใกล้กับสะพานลอยข้างถนน ตรงป้ายนั้นมีคนที่กำลังยืนเบียดเสียดกันอยู่ใต้หลังคาเพื่อหลบฝนที่สาดเฉียงลงมาระหว่างรอรถจนแน่นไปหมด และตอนนี้ผมเองก็เป็นอีกคนหนึ่งที่ต้องเข้าไปขออาศัยพื้นที่ที่เหลือเพื่อหลบเลี่ยงจากความเปียกด้วยเหมือนกัน ถึงแม้ตอนนี้เสื้อของผมจะเริ่มเปียกโชกเพราะเพิ่งวิ่งฝ่าฝนมาก็ตาม

ผมยืนเอามือสองข้างกอดแขนตัวเองด้วยความหนาว เพราะว่าผมมาทีหลัง พื้นที่ส่วนที่ไม่โดนฝนใต้หลังคาป้ายรถเมล์จึงแทบไม่เหลือแล้ว ผมยืนอยู่ครู่หนึ่งก็หันไปด้านหลังเมื่อรู้สึกว่าโดนสะกิด และเห็นหญิงสาวร่างเล็กคนหนึ่งกำลังยิ้มให้และพยักหน้าเหมือนจะบอกให้กระเถิบไปด้านหลังอีกนิดได้ ผมจึงพยักหน้าขอบคุณและถอยไปยืนตรงที่ข้างๆเธอ

ระหว่างที่พวกเรายืนหลบฝนและดูการจราจรตรงหน้าที่แทบจะเป็นอัมพาต พายุฝนก็ยังคงเทลงมาอย่างสม่ำเสมอโดยไม่มีวี่แววว่าจะหยุด หลังจากเบื่อกับภาพที่แทบไม่มีอะไรเคลื่อนไหวตรงหน้า ผมก็เหลือบตาไปมองผู้หญิงคนที่ยืนอยู่ข้างๆแทน ความที่ผมเป็นคนตัวค่อนข้างสูง ส่วนเธอก็น่าจะไม่ได้สูงไปกว่าผู้หญิงมาตรฐานทั่วไป สายตาของผมที่เหลือบไปจึงตกลงบนเนินอกของเธอพอดี ความจริงแล้วเสื้อเชิ้ตมีระบายตรงคอปกของเธอนั้นถือว่าเรียบร้อยและมิดชิดทีเดียว แต่คงเพราะเธอไม่มีร่มและเดินตากฝนมาก่อนเหมือนกัน เสื้อเชิ้ตผ้าบางที่ชุ่มน้ำจึงแนบกับเนินเนื้ออิ่มและขับให้เห็นโครงและขอบเสื้อชั้นในลูกไม้ได้ถนัดตา

ผมไม่รู้ว่าสายตาของผมตกอยู่ตรงนั้นนานแค่ไหน แต่ดูเหมือนเธอจะพอรู้ตัวว่ากำลังโดนจ้องมอง ผิวแก้มเนียนทั้งสองข้างจึงแต้มสีกลีบกุหลาบขึ้น ส่วนมือที่ถือแฟ้มพลาสติกในมือก็ยกขึ้นมากอดไว้ราวกับต้องการจะปิดบังเรือนร่างของตัวเอง นัยน์ตากลมโตของเธอเหลือบขึ้นมองผมนิดหนึ่งก่อนจะก้มหนีด้วยท่วงท่าเหมือนอาย และนั่นก็ทำให้ผมรู้สึกตัวว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ จึงกระแอมออกมาแล้วละสายตาขึ้นมองถนนตรงหน้าเช่นเดิม

ผมรู้ดีว่าตัวเองเสียมารยาทที่เผลอจ้องมองร่างกายของหญิงสาวแปลกหน้าแบบนั้น แต่หากใครได้รู้ว่าผมมองภาพเมื่อครู่โดยไม่รู้สึกว่าถูกกระตุ้นเร้าทางเพศเลยอาจจะแปลกใจมากกว่า ใช่ว่าผมจะไม่เคยผ่านการได้ลิ้มลองความยั่วยวนของร่างกายผู้หญิงมาก่อน บางทีอาจจะมากกว่าที่ผมอยากจะนับด้วยซ้ำ แต่ดูเหมือนหลังจากที่ผมได้เริ่มทำความคุ้นเคยกับร่างกายของคุณเป็นต้นมา หลังจากนั้นผมกลับไม่รู้สึกอะไรเวลาได้มองร่างกายของผู้หญิงอีกเลย แต่กับร่างเปลือยของผู้ชายคนอื่นก็ไม่ทำให้ผมหายใจติดขัด หรือรู้สึกร้อนรุ่มไปทั้งตัวได้เหมือนเวลาที่มองคุณเลยสักนิด

ผมเหลือบตาลงอีกครั้งเมื่อรู้สึกว่าถูกคนข้างตัวเบียด และทำให้รู้ว่ามีคนที่เพิ่งลงมาจากสะพานลอยเข้ามาอาศัยหลบฝนเพิ่มขึ้น เธอเลยต้องขยับเข้ามาชิดผมมากขึ้นเพื่อเปิดพื้นที่ให้ผู้มาใหม่ เจ้าของใบหน้าเนียนรูปไข่เหลือบตาขึ้นแล้วก็ยิ้มอย่างเขินอายให้ผมอีกครั้ง เพราะการขยับตัวเมื่อครู่ทำให้เนินอกของเธอชนเข้ากับศอกของผมอย่างจัง ผมจึงยกมุมปากนิดหนึ่งแล้วเก็บศอกเข้ามาให้ชิดตัวมากขึ้น ทั้งเพราะไม่อยากให้เธอคิดว่าผมฉวยโอกาส ทั้งเพื่อไม่ให้ความหวังในกรณีที่เธอกำลังคิดอะไรเกินเลยด้วย

เข็มนาฬิกาบนข้อมือชี้บอกเวลาสี่ทุ่มครึ่ง และผมก็ไม่รู้ว่าถ้าหากผมโทรไปหาตอนนี้คุณจะโกรธไหม เพราะว่าคุณเคยบอกผมเองว่าช่วงนี้งานยุ่งมากจนบางครั้งต้องทำงานที่ออฟฟิศข้ามคืน และตอนแรกที่ตัดสินใจลงมาจากแท็กซี่ก็เพียงเพราะผมเบื่อกับการต้องนั่งอยู่ในที่แคบๆที่ไม่มีการเคลื่อนไหว แต่ในตอนนี้ ผมกลับรู้สึกว่า...ขอเพียงได้เห็นบ้านของคุณ...ถึงแม้คุณจะไม่อยู่...ก็ยังดี

สายฟ้าแลบเป็นเส้นใหญ่ติดๆกันราวกับท้องฟ้ากำลังปริแตก ก่อนจะตามด้วยเสียงฟ้าร้องที่ดังสนั่นจนหลายคนส่งเสียงกรีดร้องอย่างตกใจ และในวินาทีนั้นผมก็ตัดสินใจเดินออกจากป้ายรถเมล์ที่แออัดไปทางสะพานลอยทันที

ฝนที่ตกกระหน่ำทำให้เสื้อเชิ้ตสีขาวของผมเปียกชุ่ม และตอนนี้ความเปียกนั้นก็ซึมไปทั้งกางเกงและถุงเท้าที่อยู่ใต้รองเท้าหนังสีดำ หลังจากผมเดินข้ามสะพานลอยมาถึงอีกฝั่งแล้ว ผมก็หันกลับไปมองป้ายรถเมล์ฝั่งตรงข้ามอีกครั้ง และเห็นว่าหญิงสาวที่ผมยืนอยู่ข้างๆเมื่อครู่กำลังมองมาทางผมด้วยสีหน้าที่แสดงความห่วงใย แต่ผมก็เพียงหันหลังกลับแล้วเดินเข้าในซอยที่เป็นทางลัดไปบ้านของคุณโดยไม่หันหลังกลับไปอีก

ผมยอมรับว่าวูบหนึ่ง...ชั่ววูบเดียวเท่านั้น...ที่ผมเผลอคิดไปว่า ถ้าหากผมชวนเธอขึ้นแท็กซี่ไปหาที่หลบฝนด้วยกัน ค่ำคืนนี้จะจบลงอย่างไร แต่ก็รู้ดีว่านั่นคงเป็นการกระทำที่ต่ำช้าที่สุด เพราะเท่ากับว่าผมกำลังดูถูกเธอคนนั้น เช่นเดียวกันกับที่กำลังดูถูกความรู้สึกของตัวเองที่มีให้กับคุณ ไม่ว่าคุณจะเห็นค่าของมันหรือไม่ก็ตาม

เสียงแตรจากวินมอเตอร์ไซค์รับจ้างดังมาเข้าหูขณะที่ผมกำลังเดินเข้าซอย ผมจึงหันไปแล้วโบกมือเป็นเชิงปฏิเสธ เพราะเมื่อเปียกขนาดนี้แล้ว ไม่ว่าจะเดินหรือนั่งรถไปก็มีค่าเท่ากัน และที่สำคัญที่สุด...ผมก็อยากใช้ช่วงเวลานี้คิดทบทวนเรื่องราวระหว่างเราไปด้วย

ตั้งแต่ที่ได้รู้จักกันครั้งแรกเพราะอาทนความเรื่อยเฉื่อยของผมไม่ไหวจนให้ไปฝึกงานในแผนกของคุณ ผมก็รู้ดีว่าตัวเองมีแต่เพิ่มภาระให้คุณเพราะความเกเรและไม่ใส่ใจ แต่คุณกลับไม่เคยดุด่าหรือเอาเรื่องไปฟ้องอาของผมเพื่อให้ผมโดนย้ายไปฝึกงานที่แผนกอื่นเลยสักครั้ง ผมเคยคิดว่านั่นเป็นเพราะความเป็นคนใจดีจนเกือบจะเหมือนซื่อ...ที่ทำให้คุณยอมออกหน้าปกป้องแม้กระทั่งเวลาที่ผมตั้งใจทำงานผิด และผมก็เกือบจะใจอ่อนจนเชื่อแล้วว่าเพราะคุณหวังดีและอยากให้ผมกลับเนื้อกลับตัวจากที่เคยเอาแต่เที่ยวเล่นไม่สนใจเรียนอย่างจริงจัง จนกระทั่งวันหนึ่งผมไปแอบได้ยินบทสนทนาของคุณกับอา ที่ทำให้ผมรู้ว่าอาเล่าเรื่องที่ผมโตมาในครอบครัวที่พ่อแม่ไม่ดูดำดูดีจนกลายเป็นเด็กรวยที่มีปัญหา และทำให้ผมฉุนขาดว่าคุณไม่ได้เห็นใจผมเพราะตัวผมเอง แต่แค่สงสารเพราะเรื่องราวชีวิตบัดซบที่คุณได้ยิน กับเพราะอาฝากฝังคุณมาให้ช่วยดูแลผมก็เท่านั้น

ผมยอมรับว่าผมเสียใจที่ชวนทะเลาะและใช้กำลังขืนใจคุณในห้องทำงานของคุณเอง แต่เพราะผมไม่คุ้นเคยกับการใช้ความอ่อนโยนเพื่อแสดงความรู้สึกในใจ ผมจึงไม่เคยขอโทษหรือแสดงความสำนึกผิดกับสิ่งที่ทำกับคุณเลยสักครั้ง และทั้งๆที่คิดว่าหลังจากเรื่องราวเลวๆที่ทำลงไป คุณคงจะตัดหางปล่อยวัดผมอีกคนแทนการชดใช้ความผิด วันถัดมาคุณกลับทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นและขอให้ผมช่วยงานเหมือนเดิม และแม้แต่ชวนผมออกไปเลี้ยงข้าวกลางวันด้วย และพอผมมาใคร่ครวญดูอีกที ผมก็คิดว่าบางที...นั่นอาจจะเป็นจุดพลิกผันที่สำคัญที่สุดที่ทำให้ผมเริ่มรักคุณขึ้นมาจริงๆ

ความสัมพันธ์ของเราพัฒนามากขึ้นจากจุดนั้นเป็นต้นมา ผมเริ่มตั้งใจช่วยงานคุณตามที่ได้รับมอบหมายมากขึ้น ยอมให้คุณสั่งสอนให้เลิกนิสัยชอบเที่ยวสำมะเลเทเมาและใส่ใจการเรียนมากขึ้น ผมยังจำสีหน้าของคุณตอนที่ผมถามว่าถ้าผมทำตามแล้วคุณจะยอมคบกับผมไหม ตอนนั้นคุณทำตาโตแล้วก็ทำหน้าตื่นๆเหมือนตกใจ แต่จากนั้นก็ถอนหายใจแล้วตอบรับอุบอิบด้วยการให้ผมสัญญาว่าจะกลับตัวจริงๆตามที่คุณขอ ผมเลยขอมีอะไรกับคุณอีกครั้ง และถึงแม้จะดูออกว่าคุณไม่ค่อยเต็มใจ แต่ผมก็พยายามที่สุดที่จะไม่ให้ความทรงจำเลวร้ายของครั้งแรกมาทำให้คุณไม่มีความสุข ผมอ่อนโยนกับคุณอย่างที่ผมไม่เคยทำกับผู้หญิงคนไหนในชีวิต และนั่นอาจเป็นเหตุผลที่ทำให้คุณยอมโอนอ่อนเวลาที่ผมขอมีอะไรกับคุณในครั้งหลังๆก็เป็นได้

จากตอนนั้นก็ผ่านมาครึ่งปีแล้ว ความสัมพันธ์ของเรายังคงเหมือนเดิม ผมไม่มีใครนอกจากคุณ และคุณก็ไม่มีใครนอกจากผม และดูเหมือนอาของผมที่เป็นคนฝากฝังผมกับคุณก็จะรู้เรื่องที่ดำเนินไประหว่างเราแต่ไม่ได้ทักท้วง ทุกอย่างน่าจะจบลงด้วยดี เมื่อในตอนนี้ผลการเรียนในปีที่สี่ของผมก็กระเตื้องขึ้น และอนาคตที่จะเข้าไปทำงานในบริษัทเดียวกับคุณก็ไม่น่าจะมีอุปสรรคใดมาขัดขวาง

ถ้าไม่ใช่เพียงเพราะ...ผมยังทำใจเชื่อกับคำว่า ‘รัก’ ของคุณไม่ลง


++------++


ตลอดระยะเวลาเกือบหนึ่งกิโลเมตรที่ผมเดินมาจากปากซอยโดยที่พายุฝนไม่ลดความรุนแรง สมองผมที่เอาแต่คิดเรื่องของเราสองคนวนไปมาก็ดูเหมือนจะเริ่มตื้อเพราะน้ำฝน บางทีผมควรจะทำเป็นไม่มองจุดนี้เสีย บางทีผมควรจะปล่อยให้ความสัมพันธ์ของเราเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ คลุมเครือแต่ก็ไม่มีอะไรให้หนักใจ และบางทีผมคงไม่นึกสะกิดใจกับคำว่ารักของคุณที่ผมอ้อนขอฟังอยู่บ่อยครั้ง ถ้าไม่ใช่เพราะจู่ๆวันนี้เพื่อนผมก็ถามขึ้นมาว่า ผมกับคุณ...เราคือ ‘คนที่ใช่’ ของกันและกัน...แน่แล้วหรือ?

ผมรู้ว่าผมเป็นคนเอาแต่ใจ แล้วก็รู้ด้วยว่าทรัพย์สินเงินทองที่มีไม่ช่วยอะไรได้เลยหากคุณไม่เคยนึกรักผมจริงๆ ก็ผมจะทำอะไรได้ถ้าหากทุกสิ่งที่คุณทำเป็นไปเพื่อเอาใจไอ้เด็กที่มันขาดความอบอุ่นมาทั้งชีวิตคนหนึ่งเท่านั้น และผมจะมีอำนาจไปบังคับหรือกะเกณฑ์อะไรได้ ถ้าหากความรู้สึกที่อยู่ในใจของคุณ...มันตรงข้ามกับสิ่งที่คุณพร่ำตอบผมมาตลอด

ผมควรจะพอใจที่คุณยอมอยู่กับผม ยอมพูดว่ารักให้ผมฟังตามที่ขอ...หรือว่าควรจะปล่อยคุณไป ให้คุณมีโอกาสกับใครคนอื่นที่คุณอาจจะอยากเปิดหัวใจรับมากกว่ากันแน่?

ผมไม่รู้ว่าตัวเองใช้เวลาเดินมานานแค่ไหน แต่เมื่อรู้ตัวอีกครั้ง เท้าที่อุ้มน้ำจนชุ่มในรองเท้าก็พาผมมาถึงรั้วบ้านที่คุ้นเคย ด้านข้างซ้ายขวาของบ้านสองชั้นถูกขนาบด้วยต้นไม้ต้นใหญ่ที่คุณเคยบอกว่าพ่อกับแม่ของคุณช่วยกันปลูกไว้ตั้งแต่ก่อนคุณเกิด แต่หลังจากท่านทั้งสองจากไป คุณก็กลายเป็นผู้อาศัยในบ้านหลังนี้เพียงลำพังตลอดมา และผมก็ไม่กล้าคิดว่าถ้าหากท่านทั้งสองยังอยู่ คุณจะยังพาผมมาเยี่ยมบ้านและกล้าเปิดตัวให้ท่านทั้งสองรู้หรือเปล่าว่าผมเป็นใคร บางทีสาเหตุหนึ่งที่คุณเห็นใจและยอมคบกับผม...อาจเป็นเพราะเราทั้งคู่ต่างก็โดดเดี่ยวโดยไม่มีครอบครัวที่คอยโอบอุ้มก็เป็นได้

รถที่จอดอยู่หน้าบ้านและแสงไฟภายในทำให้ผมรู้ว่าคุณกลับมาแล้ว แต่เพราะเสียงฝนที่ยังเทลงจากฟ้าอย่างไม่ลืมหูลืมตา ผมเลยไม่รู้ว่าคุณกำลังดูโทรทัศน์หรือทำอะไรอยู่ ความเหน็บหนาวจากน้ำฝนทำให้ผมนึกอยากเข้าไปหาไออุ่นภายในบ้าน แต่ขณะเดียวกัน ผมก็ไม่กล้าจะกดกริ่งหรือส่งเสียงเรียก เพราะกลัวว่าถ้าหากได้เจอหน้ากัน ผมอาจจะถามคำถามที่ทำให้ความสัมพันธ์ของเราต้องเปลี่ยนไปออกมา

ผมยืนมองห้องนั่งเล่นของคุณอยู่ครู่ใหญ่จนกระทั่งไฟดับลง และอึดใจถัดมาก็เห็นแสงไฟบนห้องนอนที่ชั้นสองสว่างขึ้น ตอนนี้ฝนเริ่มซาลงกว่าเมื่อครู่นี้แล้ว แต่ความขี้ขลาดก็ทำให้ผมยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่ ไม่กล้าที่จะกดกริ่งเรียก และไม่กล้าที่จะเดินหนีและกลับบ้านไปเสียที ได้แต่คิดว่าขอแค่คืนนี้ได้ส่งคุณเข้านอนจากตรงนี้ก็พอใจแล้ว

ผมหรี่ตาสู้ฝนขณะแหงนหน้าขึ้นมองห้องนอนของคุณ แต่ดูเหมือนโชคจะไม่เข้าข้างผมที่ตั้งใจว่าจะกลับไปเงียบๆหลังจากที่ไฟในห้องดับลง เพราะว่าจู่ๆคุณก็เดินมาเลิกม่านหน้าต่างออก และสายตาของเราสองคนก็ประสานกันเข้าพอดี

ผมไม่กล้าคิดว่าตอนที่เห็นผมนั้นคุณโกรธหรือเปล่า แต่คุณก็รีบหันหลังกลับเข้าไปข้างในแทบจะทันที จากนั้นไฟในห้องนั่งเล่นก็สว่างขึ้น พอผมรู้แล้วว่าคุณกำลังจะเดินออกมาหา ผมเลยรีบหมุนตัวแล้วก็เดินออกมาเพราะว่าไม่พร้อมจะเผชิญหน้ากับคุณในเวลานี้เลยสักนิด

“เดี๋ยวก่อนสิ! จะรีบไปไหนของนายน่ะ แล้วมายืนตากฝนตั้งแต่เมื่อไหร่!?”

คุณตะโกนถามพลางใช้อุ้งมืออุ่นๆคว้าจับมือข้างหนึ่งของผมไว้ พลันผมก็รู้สึกเหมือนหยดน้ำที่เทลงมาจากเบื้องบนหายไป พอหันกลับไปหาจึงได้รู้ว่าคุณกำลังกางร่มออกบังฝนให้

“ไม่ต้องกางให้ผมหรอก เดี๋ยวคุณจะเปียก”

ผมรีบผลักร่มกลับไป เพราะเนื้อตัวผมตอนนี้ จะเปียกเพิ่มขึ้นอีกเท่าไหร่ก็ไม่ต่างกันแล้ว แต่กับคุณที่อยู่ในชุดนอนแล้วไม่ควรจะต้องมาลำบากกับผมเลยสักนิด สายตาของคุณเพ่งมองหน้าผมอย่างค้นหา จากนั้นก็บีบมือผมแน่นขึ้นแล้วฉุดให้เดินตามเข้าไปในบ้าน

“ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเดี๋ยวนี้เลย พรุ่งนี้ก็ต้องไปเรียนไม่ใช่หรือไง เดี๋ยวก็ไม่สบายเอาหรอก”

ผมได้แต่ปล่อยให้คุณจูงเข้าบ้านโดยถือร่มกันฝนให้เหมือนตัวเองเป็นเด็กเล็กๆโดยไม่ขัดขืน ทั้งที่คุณก็สูงแค่ปลายจมูกผมเท่านั้นเอง แถมเพราะโครงหน้าของคุณที่เกลี้ยงเกลาเหมือนเด็กหนุ่มๆด้วย ไม่แปลกหรอกที่ใครมาเห็นเวลาเราเดินด้วยกันแล้วจะเดาไม่ออกว่าคุณอายุมากกว่าผมตั้งแปดปี

“ทำไมถึงไม่ขับรถมา?”

หลังจากเข้ามาในบ้านแล้ว คุณก็เข้าไปหยิบผ้าขนหนูมาโปะลงบนหัวผมแล้วขยี้ให้ คำถามของคุณทำให้ผมนึกขึ้นได้ว่าเราไม่ได้คุยกันมาหนึ่งสัปดาห์เต็มๆ

“พอดีแอร์มันเสีย เลยเอาไปเข้าอู่ซ่อมอยู่”

ผมตอบเนือยๆพร้อมกับยกมือขึ้นคว้ามือของคุณที่กำลังเช็ดผมให้ ทั้งที่เมื่อครู่ก่อนผมยังไม่พร้อมจะเจอ แต่เพียงแค่ได้เห็นคุณใกล้ๆเท่านั้น ผมก็รู้สึกเหมือนกำลังจะเสียการควบคุมตัวเองเข้าไปทุกที

ไม่ต่างจากทุกครั้งที่ผ่านมา...

“ไปอาบน้ำไป ตัวนายเย็นไปหมดแล้ว”

ผมชะงักเมื่อคุณเบนหน้าหนี ร่างกายท่อนบนที่ถอยห่างเล็กน้อยทำให้รู้ตัวว่าเผลอก้มลงไปหาคุณโดยไม่ทันได้หักห้ามใจ และภาษากายที่คุณแสดงออกก็ราวกับจะบอกผมเป็นนัยๆว่า ‘ไม่ใช่คืนนี้’

ทั้งที่ผมจะเอาแต่ใจแล้วฝืนคุณเหมือนทุกครั้งก็ได้ และก็รู้ดีว่าสุดท้ายคุณก็คงจะยอมตามใจแม้จะไม่ได้อยาก แต่ผมไม่อยากให้คุณมองว่าผมเป็นเด็กเอาแต่ใจที่พอไม่ได้อะไรก็จะโวยวายและใช้กำลัง ผมจึงยอมพยักหน้าแต่โดยดี

“ถ้างั้น...อาบน้ำให้ผมได้ไหม?”

คุณตวัดสายตาขึ้นมองผมทันทีที่ได้ยิน แต่ดูเหมือนแววตาของผมคงแสดงอะไรบางอย่างออกไป ผมจึงเห็นคุณเลิกคิ้วเหมือนประหลาดใจนิดหนึ่ง จากนั้นก็เม้มปากก่อนจะพยักหน้า

“ก็ได้...ถ้างั้นใช้ห้องน้ำชั้นบนก็แล้วกัน ถอดกางเกงออกแล้วพันผ้าขนหนูซะ บันไดจะได้ไม่เปียก”

ผมทำตามที่คุณบอกโดยถอดเข็มขัดแล้วก็รูดกางเกงแสล็คและกางเกงในที่ชุ่มน้ำจนเปียกแนบเนื้อลง จากนั้นก็เอาผ้าขนหนูที่วางอยู่บนไหล่มาพันรอบเอวแล้วถอดเสื้อเชิ้ตออกส่งให้คุณที่ยืนรออยู่ ผมไม่แน่ใจว่าคุณคิดอะไรในวินาทีนั้นอยู่หรือเปล่า แต่คุณก็ไม่เหลือบตามาทางผมเลยจนกระทั่งเอาผ้าขนหนูมาทบรอบเอวเสร็จแล้ว

“ขึ้นไปเปิดน้ำในอ่างรอก่อน เดี๋ยวฉันเอาเสื้อผ้าใส่เครื่องซักแล้วจะตามขึ้นไป”

ผมพยักหน้าแล้วก็เดินขึ้นบันไดไปยังชั้นบน เนื่องจากบ้านของคุณไม่ได้หลังใหญ่ และนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่มา ผมจึงรู้อยู่แล้วว่าอะไรอยู่ตรงไหน หลังจากเปิดสวิตช์ไฟในห้องน้ำที่อยู่ติดกับห้องนอนของคุณแล้ว ผมก็เปิดน้ำอุ่นใส่อ่าง จากนั้นก็ดึงผ้าขนหนูออกแขวนไว้บนราวข้างประตูแล้วค่อยๆก้าวลงนั่งในอ่างที่ขนาดพอดีสำหรับนั่งแช่คนเดียว

อุณหภูมิจากน้ำร้อนที่ไหลอยู่รอบตัวทำให้ผิวกายที่เย็นชืดเมื่อครู่รู้สึกดีขึ้น ผมเหยียดตัวยาวแล้วก็แหงนหน้าพิงกับขอบอ่างระหว่างที่รอให้คุณขึ้นมาหา สักพักก็ได้ยินเสียงบานพับประตูห้องน้ำที่เปิดอ้าออก

“สบายตัวขึ้นมั้ย?”

คุณถามผมขณะที่ม้วนขากางเกงขึ้นไปด้วย ผมเลยพยักหน้าให้แล้วก็นั่งตัวตรงขึ้น

“อืม...สระผมให้ผมหน่อยสิ”

ผมขอร้องพลางก็จับขอบอ่างเพื่อขยับตัวไปข้างหน้า จากนั้นก็พยักหน้าเป็นเชิงบอกให้คุณไปนั่งบนขอบอ่างด้านหลัง คุณมองตาผมแวบหนึ่งแล้วก็ส่ายหน้า แต่ผมก็ทันเห็นมุมปากที่ยกขึ้นตอนที่คุณหยิบขวดแชมพูแล้วก้าวเข้ามาใกล้ คงไม่ต่างอะไรกับพี่เลี้ยงที่ระอาใจกับเด็กน้อยที่งอแงไม่ยอมอาบน้ำเองกระมัง

“ถ้างั้นเขยิบไปข้างหน้านิดนึงก่อน โอเค เอ้า เอนลงมาสิ”

[bellbomb]

หลังจากที่คุณก้าวเข้ามายืนด้านหลังผมและนั่งลงบนขอบอ่างแล้ว ผมจึงค่อยๆขยับตัวถอยไปด้านหลังแล้วส่งฝักบัวให้เพื่อให้คุณสระผมได้ถนัดขึ้น แรงบีบนวดจากปลายนิ้วที่กำลังพอดีทำให้ความรู้สึกตึงเครียดเมื่อครู่ค่อยๆละลายออกไปจากร่างกายทีละน้อย

“ทำไมไม่โทรบอกก่อนล่ะว่าจะมา แล้วทำไมต้องเดินตากฝนมาด้วย เกิดเป็นหวัดขึ้นมาจะทำยังไง”

คุณเอ่ยถามระหว่างที่เปิดฝักบัวมาล้างฟองแชมพูออกให้ พอหมดฟองแล้วก็เทแชมพูลงมาขยี้บนผมให้อีกครั้ง และคราวนี้นอกจากนวดบนหัวกับต้นคอให้แล้ว ปลายนิ้วของคุณก็เลื่อนลงนวดบนไหล่ให้ด้วย

“ขอโทษ ตอนแรกผมก็ไม่ได้ตั้งใจว่าจะมา…รบกวน”

ความเงียบโรยตัวเข้าครอบคลุมหลังจากผมเอ่ยประโยคนั้นออกไป ผมไม่รู้ว่าตอนนี้คุณกำลังทำสีหน้าแบบไหนเพราะไม่กล้าหันไปมอง แต่ที่แน่ๆ ผมได้แต่อยากกัดลิ้นตัวเองที่เผลอหลุดประโยคนั้นออกไปก่อนจะทันได้คิด

มือของคุณที่บีบอยู่บนไหล่ชะงักไปนิดหนึ่ง ผมไม่รู้ว่านั่นเป็นเพราะสิ่งที่ผมพูดออกไปหรือเปล่า แต่อึดใจเดียวเท่านั้นคุณก็ละมือออกและเปิดฝักบัวมาล้างฟองแชมพูให้อีกครั้ง

“คิดมากไปได้น่ะ เดี๋ยวนั่งแช่น้ำอุ่นอีกสักพักแล้วก็เป่าผมให้แห้งค่อยเข้าไปนอนก็แล้วกัน ฉันวางเสื้อผ้าไว้หน้าอ่างล้างหน้าให้แล้ว”

ผมไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่าว่าน้ำเสียงที่คุ้นเคยนั้นแผ่วกว่าปกติตอนที่บอกว่าผม ‘คิดมาก’ แต่ขณะที่มองตามร่างคุณที่กำลังลุกขึ้นจากอ่างและกำลังจะเดินออกจากห้องน้ำ ผมก็รู้สึกถึงแรงกระตุ้นที่ก่อตัวขึ้นอย่างรุนแรงจนต้องรีบลุกขึ้นจากอ่าง

“คริษฐ์”

เสียงคุณที่เอ่ยเรียกชื่อผมหลังจากที่จู่ๆก็โดนสวมกอดจากด้านหลังฟังดูตื่นตระหนก และความตกใจนั้นอาจเป็นสาเหตุที่ทำให้คุณไม่ดิ้นหนี แต่ความต้องการของผมในตอนนี้ไม่ใช่การได้ครอบครองร่างกายของคุณ แต่เป็นความรู้สึกที่โหยหาความมั่นใจว่าคุณยังอยู่ในระยะที่ผมเอื้อมมือถึงได้จริงๆต่างหาก

“ขอโทษ...ขอผมอยู่แบบนี้สักพัก”

ผมรู้สึกได้ว่าหยาดน้ำอุ่นที่เกาะอยู่บนร่างกายกำลังไหลลงไปนองบนพื้น และอุณหภูมิบนผิวที่เริ่มเย็นขึ้นหลังลุกขึ้นมาจากอ่าง ผมสัมผัสได้ถึงเสียงหัวใจที่เต้นรัวเร็วขึ้นของตัวเองที่กำลังโอบกอดคุณไว้ในอ้อมแขน และอยากถ่ายทอดให้คุณได้รับรู้ถึงแรงเต้นนั้นผ่านอ้อมแขนที่กำลังกอดคุณอยู่

เพราะตั้งแต่เกิดมา...มีแต่คุณที่ทำให้ความรู้สึกของผมสั่นคลอนได้ขนาดนี้

ผมได้ยินเสียงคุณสูดลมหายใจเข้าออกช้าๆ และรู้ดีว่าตอนนี้เสื้อผ้าของคุณก็กำลังโดนร่างกายที่เปียกโชกของผมทำให้ชื้นตามไปด้วย แต่แม้จะรู้ดีว่ากำลังทำให้ไม่สบายตัว ผมก็ยังอยากจะขอเอาแต่ใจเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะคุยเรื่องของเราทั้งสองคนให้ชัดเจน และก่อนที่ผมจะไม่มีโอกาสได้แนบชิดจนได้ยินเสียงหัวใจของคุณได้แบบนี้อีก

ผมกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้นแล้วก้มหน้าลงแนบบนบ่าของคุณ และเราก็คงจะยืนนิ่งอยู่ในความเงียบเช่นนั้นกันอีกนาน ถ้าไม่ใช่เพราะคุณยกมือขึ้นมาแล้วค่อยๆปลดแขนทั้งสองข้างของผมออกจากตัวเอง และการเคลื่อนไหวนั้นก็ทำให้ผมรู้สึกเย็นยะเยือกในใจขึ้นมาทันที

“เกื้อ...ผม”

“ไปอาบน้ำให้เสร็จแล้วเช็ดตัวเช็ดผมให้แห้งซะ แล้วเราค่อยคุยกัน”

คุณเอ่ยออกมาโดยไม่ได้หันมามองผมแม้แต่แวบเดียว จากนั้นก็เบี่ยงตัวออกแล้วเดินกลับไปที่ห้องนอนของตัวเอง และผมก็ได้แต่ยืนมองความว่างเปล่าตรงที่ที่คุณเพิ่งจะเดินจากไปเหมือนไอ้บ้าคนหนึ่ง นี่ผมกำลังจะทำลายสิ่งที่เราเคยมีร่วมกันไปเพียงเพื่อสนองความเอาแต่ใจอยากครอบครองคุณทั้งตัวและหัวใจ...อย่างนั้นหรือ?

ผมทำตามที่คุณบอกด้วยอาการเหมือนคนที่ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เพียงแต่อาบน้ำฟอกสบู่ เช็ดตัวและใส่เสื้อผ้าเหมือนร่างกายทำไปเองโดยอัตโนมัติ ในใจคิดทบทวนกลับไปกลับมาด้วยความสับสนว่าผมกำลังทำอะไร ผมมาที่นี่ทำไม และผม...กำลังคาดหวังอะไร

ผมใส่เสื้อกับกางเกงนอนที่คุณเอามาวางให้ตรงอ่างล้างหน้า พอเดินออกมาจากห้องน้ำก็เห็นว่าไฟที่ชั้นล่างดับไปแล้ว ดังนั้นหมายความว่าคุณคงจะรอผมอยู่ในห้องนอน และผมก็ได้แต่ยืนมองลูกบิดประตูอย่างคิดไม่ตกว่าควรจะเข้าไปดีหรือไม่

หรือว่า...ผมกล้าพอที่จะเปิดประตูบานนี้ด้วยมือตัวเองหรือเปล่า...

ขณะที่ผมยังตัดสินใจไม่ได้เพราะความขี้ขลาด บานประตูตรงหน้าก็เปิดออกอย่างกะทันหันจนผมสะดุ้ง และใบหน้าที่ดูเหมือนไม่สบอารมณ์เล็กน้อยของคุณก็ยื่นออกมา

“เป็นอะไรไป อาบน้ำเสร็จตั้งนานแล้วไม่ใช่รึไง งั้นก็รีบๆเข้ามาซักทีสิ”

คุณเอ่ยขึ้นแล้วก็ฉุดแขนผมให้เข้าไปในห้อง จากนั้นก็ปิดประตูตามหลังแล้วจูงผมไปที่เตียง ซึ่งต่างกับทุกครั้งที่ผมต่างหากที่จะเป็นคนทำแบบนั้น แต่ดูเหมือนวันนี้ผมคงดูแล้วไร้พลังชีวิตจนแม้แต่คุณยังจับสังเกตได้

ผมนั่งลงบนเตียงตามมือที่กดลงบนไหล่ จากนั้นก็ยืนมองคุณเดินไปปิดไฟโดยทิ้งไว้แต่โคมไฟสีส้มบนหัวเตียง เสียงเปาะแปะที่ดังช้าๆจากด้านนอกทำให้รู้ว่าฝนคงซาเม็ดระหว่างที่ผมอาบน้ำไปแล้ว แต่ทั้งๆที่คุณเดินกลับมาที่เตียงและเลิกผ้าห่มขึ้นแล้ว ผมก็ยังได้แต่นั่งมองคุณซุกตัวลงใต้ผ้าห่มเหมือนคนบ้าใบ้ จนสุดท้ายเป็นคุณเองที่ต้องยื่นแขนออกมาดึงผมให้ล้มลงนอนข้างกันแล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มให้

เราสองคนนอนตะแคงหันหน้าเข้าหากันขณะฟังเสียงฝนที่โปรยเม็ดอยู่ภายนอก มือของคุณยังคงจับมือของผมอยู่แล้วนวดคลึงให้เบาๆ และสำหรับผม ความอบอุ่นนั้นมันมากกว่าที่ผมเคยคิดว่าจะมีสิทธิ์ขอจากใครได้เสียอีก แต่เมื่อนึกได้ว่าความอ่อนโยนทั้งหลายที่คุณมอบให้มีที่มาจากความสงสารเห็นใจแค่นั้น ผมก็รู้สึกว่าในอกหดเกร็งจนแทบหายใจไม่ออกขึ้นมา

“มีอะไรหรือเปล่า? วันนี้นายเงียบจนผิดปกติแล้วนะ”

คุณบีบมือผมแน่นขึ้นทีหนึ่งแล้วเอ่ยทัก ผมที่เอาแต่เลี่ยงการสบตาคุณมาตลอดจึงเหลือบตาขึ้น แต่แค่แวบเดียวก็เบนสายตาลงมองมือของเราที่เกาะกุมกันอยู่เหมือนเดิม

ความรู้สึกในใจผมตอนนี้มันสับสนปนเปจนวุ่นวายไปหมด ทั้งไม่แน่ใจว่าอะไรกันแน่คือสิ่งที่ตัวเองต้องการ ไม่แน่ใจว่าการถามคำถามที่ติดค้างอยู่ในใจออกไปจะได้อะไรขึ้นมา หรือว่ามันจะทำให้มีอะไรเปลี่ยนไปจากตอนนี้ไหม เพราะผมมั่นใจว่าถ้าหากผมถามว่า ‘รักผมไหม’ ออกไป คำตอบที่ได้ก็คงไม่ต่างจากทุกๆครั้งที่เคยถามอยู่ดี

“คริษฐ์?”

ผมเหลือบตาขึ้นอีกครั้งเมื่อคุณบีบมือผมแน่นขึ้นแล้วเรียกด้วยน้ำเสียงมีคำถาม นัยน์ตาของคุณสะท้อนความห่วงใยอย่างเต็มเปี่ยม แต่ผมกลับสัมผัสได้แต่ความว่างเปล่าในก้นบึ้งของหัวใจ

“เกื้อ...รักผมมั้ย?”

ผมเอ่ยถามคุณเสียงแผ่วขณะที่ดึงมือคุณมาแนบแก้ม และคราวนี้ก็สบตากับคุณตรงๆโดยไม่หลบหนีอีกต่อไป ถ้าหากผมจะต้องได้ยินคุณโกหกคำเดิมซ้ำเป็นครั้งที่ร้อย ผมก็อยากจะขอฟังคำนั้นโดยได้เห็นว่าคุณกำลังทำสีหน้าแบบไหนตอนที่พูดมากกว่า

คุณขมวดคิ้วแล้วก็เงียบไป นัยน์ตาทั้งสองข้างที่ฉ่ำแสงจนราวกับมีประกายข้างในมองตาผมอย่างค้นหา และผมก็แทบจะกลั้นใจฟังว่าคุณจะตอบอย่างไร ทั้งที่รู้ดีอยู่แล้วว่าผมจะได้ยินคำว่าอะไรก็ตาม แต่สิ่งที่ไม่ได้คาดคิดก็คือ การที่คุณสะบัดมือผมอย่างแรงแล้วก็ผลุนผลันลุกขึ้นจากเตียง ผมเลยรีบเลิกผ้าห่มขึ้นแล้วตามไปปิดประตูทันก่อนที่คุณจะเดินออกไป

“ที่อุตส่าห์ตากฝนมาถาม...เพราะว่าอยากรู้แค่นี้ใช่มั้ย?”

น้ำเสียงกราดเกรี้ยวทำให้ผมตกใจ แต่ที่ทำให้รู้สึกแน่นหน้าอกจนเหมือนหัวใจโดนบีบ ก็คือหยาดน้ำที่กำลังเอ่อคลออยู่ในตาของคุณจนเป็นประกายวาว และริมฝีปากที่เม้มแน่นจนบิดเบ้ ภาพที่เห็นทำให้ผมตระหนักทันทีว่าคนที่ทำให้คุณเป็นแบบนี้ก็คือผมเอง

“เกื้อ ขอโทษ ผมขอโทษ”

ผมพยายามจะดึงคุณเข้ามากอด แต่คุณก็เอาแต่เบี่ยงตัวหนีแล้วก็ทั้งทุบทั้งเตะผมเป็นพัลวัน น้ำตาที่ดูเหมือนคุณพยายามจะกลั้นไว้ไหลลงอาบเต็มหน้า และผมก็ได้แต่ยอมให้คุณทำร้ายร่างกายอยู่แบบนั้น แต่ไม่ยอมปล่อยมือทั้งสองข้างจนกระทั่งคุณหอบด้วยความเหนื่อยและหยุดไปเอง

“ฉันรักนาย ฉันรักนาย ฉันรักนาย...พอใจหรือยัง?”

คุณเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงโกรธเกรี้ยว แต่เพราะผมรู้สึกได้ถึงน้ำตาที่ไหลชุ่มบ่าตัวเองจึงเพิ่มแรงกอดคุณแน่นขึ้น

“พอแล้วเกื้อ...พอแล้ว ไม่ต้องพูดแล้ว”

ร่างในอ้อมแขนหอบหายใจถี่แรง แผ่นอกที่แนบชิดทำให้สัมผัสได้ถึงเสียงเต้นของหัวใจที่รัวเร็วจนน่ากลัวว่าคุณจะหายใจไม่ทัน และจู่ๆขาทั้งคู่ของคุณที่เหมือนจะยืนไม่อยู่ก็ทำให้ผมต้องทรุดตัวลงนั่งกับพื้นตามไปด้วย

“ทำไม...ฉันต้องพูดอีกกี่ครั้ง...นายถึงจะเชื่อว่าฉันหมายความตามนั้นจริงๆ?”

คุณพูดด้วยน้ำเสียงหอบปนสะอื้น และนั่นก็ทำให้ใจผมกระตุกอย่างรุนแรง นี่ผมทำผิดไปแล้วใช่ไหมที่ถามคำถามนั้นออกไป?

“บอกฉันสิคริษฐ์...ที่ผ่านมาฉันทำตัวไม่มีความน่าเชื่อใจเลยรึไง?”

คุณยกมือขึ้นทุบอกผมอีกครั้ง แต่ทั้งๆที่หมัดนั้นอ่อนเปลี้ยไร้เรี่ยวแรง ผมกลับรู้สึกเจ็บยิ่งกว่าที่โดนกระหน่ำทุบอย่างแรงเมื่อครู่เสียอีก

“ขอโทษ เกื้อ ขอโทษ ผมจะไม่ถามแล้ว ผมผิดเอง ผมขอโทษ”

ผมออกแรงกอดคนในอ้อมแขนแน่นขึ้นและลูบแผ่นหลังที่สั่นเพราะแรงสะอื้นไปมา ไม่คิดเลยว่าคำถามที่สะท้อนความไม่มั่นใจของตัวเองจะส่งผลกับคนถูกถามถึงเพียงนี้ จวบจนรู้สึกว่าแรงสั่นของคนในอ้อมแขนเริ่มน้อยลงแล้ว ผมจึงค่อยแนบริมฝีปากลงบนขมับที่ชื้นเหงื่อเบาๆ และก็รู้สึกได้ว่าเสื้อตัวเองถูกกำเอาไว้แน่น

“...เมื่อไหร่?”

ผมรู้สึกเหมือนคุณกำลังถามอะไรสักอย่าง แต่เพราะได้ยินแค่ท้ายประโยคเลยต้องขอให้พูดซ้ำ “อะไรนะ?”

“ที่นายสงสัยความรู้สึกของฉัน...มันเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่?”

คุณเอ่ยถามแล้วก็ค่อยๆดันตัวเองออกเพื่อสบตากับผม และคราวนี้ผมเองที่เป็นฝ่ายหลบตาเพราะทนมองสายตาตัดพ้อของคุณไม่ได้ คำตอบนั้นมีอยู่แล้ว แต่ผมก็รู้ว่าหากพูดออกไปอาจทำให้คุณโกรธมากขึ้นไปอีก ผมเลยได้แต่อึกอัก และคราวนี้ก็เป็นคุณเองที่ยกหลังมือขึ้นปาดน้ำตาแล้วจ้องผมเขม็ง

“คริษฐ์”

เสียงเรียกของคุณทำให้ผมเหลือบตาขึ้นช้าๆเหมือนเด็กที่สำนึกในความผิด และไม่ได้ออกแรงยื้อเมื่อคุณเบี่ยงตัวออกจากอ้อมแขนผมแล้วดึงมือทั้งสองข้างไปจับไว้

“ถ้าหากนายถามคำถามนี้กับฉันตอนที่เราเพิ่งเริ่มคบกัน ฉันอาจจะไม่โกรธขนาดนี้ แต่เพราะทั้งๆที่เราคบกันมานานขนาดนี้แล้ว แต่นายยังไม่มั่นใจกับความรู้สึกของฉันอีก...ฉันผิดหวังนะ เพราะนั่นเท่ากับทุกสิ่งที่ฉันทำให้นาย...นายไม่เคยซาบซึ้งกับมันจากใจเลย”

“ไม่ใช่นะเกื้อ! ผมไม่เคยคิดแบบนั้นเลยนะ ผมเพียงแต่...”

ผมพูดได้แค่นั้นแล้วก็พูดอะไรต่อไม่ออก เพราะไม่ว่าจะคิดหาคำแก้ตัวอย่างไร ท้ายที่สุดผมก็ไม่อาจโต้แย้งได้ว่าสิ่งที่คุณพูดมาคือความจริง

“ผมขอโทษ...”

สุดท้ายผมก็ได้แต่ทวนคำเดิมเหมือนคนโง่ที่คิดคำพูดอื่นไม่ออก แต่ผมก็ไม่รู้จะหาคำพูดไหนมาใช้เพื่อให้คุณรู้ว่าผมเสียใจกับสิ่งที่ถามออกไป รวมทั้งที่เคยสงสัยในความรู้สึกของคุณได้อีกแล้ว และได้แต่ก้มมองมือใหญ่ของผมที่ถูกประคองในอุ้งมือของคุณเหมือนเด็กตัวโตที่ไม่รู้จะจัดการกับความรู้สึกของตัวเองอย่างไรเท่านั้น

“ฟังนะ...ฉันยอมรับว่าตอนที่เริ่มคบกันใหม่ๆ...ฉันไม่ได้มองนายมากไปกว่าน้องชายคนหนึ่งจริงๆ”

ผมรู้สึกว่าลำคอแห้งผากเมื่อได้ยินคำสารภาพนั้น...เพราะนี่เป็นครั้งแรกจริงๆที่คุณเปิดปากบอกความคิดและความรู้สึกของตัวเองให้ผมรู้

“แต่ความรู้สึกนั้นมันเป็นอดีตไปแล้ว...ตลอดมาฉันได้เห็นว่านายพยายามเปลี่ยนแปลงตัวเอง ยอมทำตามที่ฉันสอนทั้งที่ไม่จำเป็นต้องทำ แล้วก็พยายามที่จะทำให้ตัวเองเป็นคนที่ดีขึ้น ฉันยอมรับว่าทุกอย่างนั่นทำให้ฉันมองนายต่างไป และตอนนี้...ฉันก็ไม่ได้มองนายว่าเป็นแค่น้องชายอีกต่อไปแล้ว”

น้ำเสียงที่ได้ยินอ่อนโยนลงพร้อมๆกับแรงบีบของมือที่แน่นขึ้น ความรู้สึกชืดชาที่เกาะกุมหัวใจตลอดช่วงเวลาหลายเดือนราวกับถูกคำพูดนั้นกลืนให้ละลายให้หายไป และความรู้สึกเหมือนอะไรบางอย่างกำลังเบ่งบานในอกก็แทรกเข้ามาแทนที่

“ถ้าอย่างนั้น...ตอนนี้เกื้อ...รักผมใช่มั้ย?”

ผมบีบมือที่เกาะกุมมือของตัวเองกลับ คำถามคราวนี้ไม่ได้มาจากความต้องการตอกย้ำความรู้สึกที่ว่างเปล่าอีกต่อไป แต่เพื่อเตือนตัวเองให้เชื่อและมั่นใจ...ว่าต่อจากนี้ผมจะไม่ระแวงสงสัยความรู้สึกของคุณอีกแล้ว

คุณบิดมือทั้งสองข้างออกจากมือผม จากนั้นก็ยกขึ้นมาประคองหน้าของผมไว้แล้วไล้ปลายนิ้วไปมา ผมรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นจากใบหน้าของคุณที่ขยับเข้ามาใกล้ ก่อนที่ริมฝีปากของคุณจะแนบลงมาบนริมฝีปากของผมอย่างแผ่วเบา

ผิวปากนุ่มที่แนบลงมาราวกับหยาดน้ำค้างที่แตะต้องและพร้อมจะเลือนหาย แต่สัมผัสนั้นกลับค่อยๆแนบแน่นขึ้น และผมก็รู้สึกได้ว่าคุณกำลังใส่ความรู้สึกทั้งหมดที่มีให้กับผมในจูบนี้เพื่อทำให้ผมมั่นใจกับสิ่งที่ได้รับจริงๆ

เสียงริมฝีปากของเราที่แนบสัมผัสและผละออกซ้ำๆเกิดเป็นเสียงแผ่วเบาในห้องที่มีเพียงแสงจากโคมไฟ ผมค่อยๆใช้แขนทั้งสองข้างรวบร่างของคุณให้เข้ามาใกล้ตัวมากขึ้น และรู้สึกได้ถึงความยินยอมพร้อมใจจากร่างที่โอนอ่อนเข้าหาโดยไม่ขัดขืน และนั่นก็ทำให้เศษเสี้ยวของความระแวงสงสัยที่เหลือมลายหายไปจนหมดสิ้น

เนิ่นนานกว่าจูบที่อ่อนหวานและตอกย้ำความรู้สึกของเราทั้งคู่จะจบลง และเมื่อผมลืมตาขึ้นอีกครั้ง ผมก็ไม่คิดว่าจะหลงรักใครได้มากกว่าผู้ชายที่กำลังส่งยิ้มทั้งน้ำตามาให้อีกแล้วในชีวิตนี้

“เลิกสงสัยแล้วใช่มั้ย?”

คุณเปล่งเสียงถามออกมาอย่างแผ่วหวิว และผมก็ได้แต่ยิ้มตอบก่อนจะโน้มคอคุณเข้าหาให้หน้าผากของเราสัมผัสกัน ส่วนแขนทั้งสองก็ยิ่งโอบเอวคุณไว้แน่นแทนคำสัญญาว่าต่อจากนี้ผมจะไม่มีวันตั้งคำถามกับความรู้สึกของคนที่รักอีก

“แน่นอน”


++--- End ---++


อนึ่ง เรื่องนี้เริ่มจากการที่ป้าร่างไว้เพื่อเป็นตอนพิเศษให้พล็อตนิยายที่ยังไม่ได้เริ่มเขียนค่ะ (และจากเรทของการอัพเดทอีกสองเรื่องที่ยังเขียนไม่จบ ก็ไม่แน่ใจว่าจะได้เริ่มเขียนเรื่องนั้นเมื่อไหร่ หุหุ =w=") ทีนี้ช่วงนี้พอจะมีเวลา + อยากลองเปลี่ยนอารมณ์ตัวเองด้วยการเขียนเรื่องสั้นที่พระ-นายใหม่ๆดูบ้าง เลยดึงไอ้เรื่องที่เคยร่างไว้มาตบแต่งใหม่ให้จบในตอน ตอนแรกก็กะว่าจะให้จบแบบน่ารักกุ๊กกิ๊ก ไปๆมาๆ ไหง angsty ซะขนาดนี้ก็ไม่รู้ แต่กลับเป็นเรื่องสั้นที่เขียนจบได้เร็วที่สุดเป็นประวัติการณ์ ใครอ่านแล้วคิดยังไงก็เม้นต์บอกกันมั่งเน้อ  


*Edit* เครดิตเนื้อเพลงตอนเริ่มเรื่อง มาจากเพลง "คำมักง่าย" ของพี่อู๋ ธรรพ์ณธรค่ะ ใครอยากฟังหรือดูเนื้อเพลงเต็มๆก็นี่เลย <<ฟังเพลง>>


 

[anajulia]

งืม........ความไม่มั่นใจ ไม่แน่ใจมันทรมานคนที่รักกันแต่ไม่เปิดใจคุยกันแบบเดียวกับคริษฐ์และเกื้อ
เป็นรูปแบบที่แทบจะตายตัวเลยค่ะป้า

แต่ถ้าดูจากแบ็คกราวนด์ของทั้งคู่ที่เป็นคนเหงา
ยิ่งกับคริษฐ์ที่รู้สึกว่าตัวเองขาดมาตลอด มันเลยไม่แปลกที่จะรู้สึกขาดความมั่นใจได้ขนาดนี้

แต่การกระทำ สำหรับบางคนแล้ว มันก็ไม่พอจริงๆนะคะ
กอดป้าแน่นๆ (พร้อมหงิงๆออดอ้อนว่าคิดถึงภัทรกับคุณเชษฐ์เนียนๆ อิอิ)

นี่ของฝากค่ะ....ลองดูนะคะ
เมื่ออารมณ์ของเราสองบรรลุถึงจุดสิ้นสุดและร่างกายของเราทั้งคู่ผละจากัน (จากกัน)
ถึงแม้ตอนนี้เสื้อตัวบนของผม (เสื้อตัวบน? ถ้าใส่เสื้อหลายตัวน่าจะเป็นเสื้อตัวนอก ถ้าใส่แค่เชิ้ตกับกางเกงก็ไม่น่าเป็นเสื้อตัวบนนะคะ?)
น้ำตาที่ดูเหมือนคุณพยายามจะกลั้นไว้ไหลหลงอาบเต็มหน้า (ไหลลง)
ผมกลับรู้สึกเจ็บยิ่งกว่าที่โดนกระหน่ำทุบอย่างแรงเมื่อครู่เสียอีก (โดนกระหน่ำทุบแรงอย่างเมื่อครู่ หรือ โดนกระหน่ำทุบอย่างแรงเหมือนเมื่อครู่)

[krappom]

แอร๊ยยยยยยยยยยย
เริ่มต้นมาด้วยอารมณ์โศก เล่นเอาเกือบไม่อ่านต่อเลยนะ
 

ลป.ขอคุณเชษฐ์กับภัทรด่วนๆ อิอิ

[yayee2]

ขอบอกว่า ใช้ภาษาถ่ายทอดอารมณ์ความรู้สึกของตัวละครได้แจ่มชัดดีมาก
ขณะที่อ่าน เราไม่คิดว่าเราเป็นเรา แต่ดูประหนึ่งว่าเราเป็นคริษฐ์ไปเลยทีเดียว
ทำได้ไงอ่ะ ทำให้ความรู้สึกเหมือนถูกกดดันทีละนิดๆแล้วหนักขึ้นๆ จนเกือบจะระเบิด
แต่ในวินาทีเฉียดฉิวนั่นก็มีคนมากู้ระเบิดได้ทันท่วงที ที่สุดก็ เฮ้อ ! โล่ง เบาสบาย
แถมท้ายด้วยความหวานแบบกำลังดี ไม่มีน้ำตาลในเลือดจนสูงเกินอ่ะ

[Na_RimKLonG]

ใช้ภาษาได้ดีมากเลยย

[Seiki]

ลุ้นแทบแย่กลัวเศร้า แต่จบหวาน 

[yeyong]

ถ่ายทอดความรู้สึกของตัวละครได้ดีมากๆ ค่ะ
 

[Little Devil]

อ่านไป ลุ้นไป
ภาษาสวยเช่นเคย
+1

[silverspoon]

เยี่ยมเหมือนเดิมเลยค่า ^ ^ อ่อนหวาน เนิบนาบ ลงท้ายได้สวย

[loveorlike]

มาแสดงตัวจองที่ไว้ก่อน.....พรุ่งนี้สอบ เดี่ยวสอบเสร็จน้องมาดิทนะค่ะ
อยากอ่านมากๆๆๆ คิดดดดถึงงงงงงงง

กอดดดดดดดด

***********************
มาแล้ววววว...โหยยยยยเล่นเอานิ่งไปเลยอ่ะตอนแรกอ่ะ
คิดว่าจะไม่แอปปี้กันซะแล้ว นึกภาพตามเลยอ่ะค่ะ
แต่ก็เข้าความรู้สึกนะ บางที่ตอนที่ฟังมันก็ไม่เชื่อเหมือนกันว่าเขารักเราจริงเปล่า
ฮ่าๆๆ กลัวจะเป็นคำเคยชินเหมือนกัน
ยังดีนะเนี้ยที่ตอนจบหวานมาหน่อยไม่งั้นงอนจริงด้วย
อย่างงี้และนะรักเด็กก็ต้องสร้างความมั่นใจให้เด็กมันหน่อย
กลัวผู้ใหญ่ทิ้งอ่ะเน๊าะ ขอบคุณนะค่ะ อยากอ่านอีก เอิ๊กๆๆ

[both^^]

หวัดดีค่ะคนแต่ง
อ่านตอนแรกก็ไม่เข้าใจว่าอิน้องคริษฐ์เค้าจะไม่มั่นใจอะไรเสียหนักหนา
สงสัยคงเป็นเพราะตัวเองไปเริ่มต้นกะเกื้อด้วยการขืนใจรึป่าว
แล้วด้วยความเป็นคนดีที่สุดในสามโลกของเกื้อ จึงทำให้เกื้อไม่ถือโทษ
และยอมคบกะน้องเค้าเรื่อยมา
จุดนี้เลยทำให้คริษฐ์แสดงความไม่มั่นใจออกมาเรื่อยๆ
..ดีแล้วที่เปิดอกคุยกัน อะไรๆจะได้เคลียร์เสียที..
ไม่สงสัยแล้วเนอะเด็กน้อย ~~

[roseen]

ชอบๆๆๆๆๆมาก

[ลูกลิงแสดงตัว]

  ชอบมากกก
อ่านจบแล้วรู้สึกอบอุ่น จากนี้จะไม่สงสัยอะไรอีกแล้ว 

[taem2love]

กว่าจะเชื่อใจกันก็เกือบจะเสียความรักไปแล้ว

[bellbomb]

งืม........ความไม่มั่นใจ ไม่แน่ใจมันทรมานคนที่รักกันแต่ไม่เปิดใจคุยกันแบบเดียวกับคริษฐ์และเกื้อ
เป็นรูปแบบที่แทบจะตายตัวเลยค่ะป้า

แต่ถ้าดูจากแบ็คกราวนด์ของทั้งคู่ที่เป็นคนเหงา
ยิ่งกับคริษฐ์ที่รู้สึกว่าตัวเองขาดมาตลอด มันเลยไม่แปลกที่จะรู้สึกขาดความมั่นใจได้ขนาดนี้

แต่การกระทำ สำหรับบางคนแล้ว มันก็ไม่พอจริงๆนะคะ
กอดป้าแน่นๆ (พร้อมหงิงๆออดอ้อนว่าคิดถึงภัทรกับคุณเชษฐ์เนียนๆ อิอิ)

นี่ของฝากค่ะ....ลองดูนะคะ
เมื่ออารมณ์ของเราสองบรรลุถึงจุดสิ้นสุดและร่างกายของเราทั้งคู่ผละจากัน (จากกัน)
ถึงแม้ตอนนี้เสื้อตัวบนของผม (เสื้อตัวบน? ถ้าใส่เสื้อหลายตัวน่าจะเป็นเสื้อตัวนอก ถ้าใส่แค่เชิ้ตกับกางเกงก็ไม่น่าเป็นเสื้อตัวบนนะคะ?)
น้ำตาที่ดูเหมือนคุณพยายามจะกลั้นไว้ไหลหลงอาบเต็มหน้า (ไหลลง)
ผมกลับรู้สึกเจ็บยิ่งกว่าที่โดนกระหน่ำทุบอย่างแรงเมื่อครู่เสียอีก (โดนกระหน่ำทุบแรงอย่างเมื่อครู่ หรือ โดนกระหน่ำทุบอย่างแรงเหมือนเมื่อครู่)

ขอบคุณน้องนุ่นมากๆที่ช่วยปรูฟตัวสะกดให้ค่ะ นี่ขนาดว่าอ่านทวนตั้งสองสามรอบก่อนโพสต์แล้วยังมีหลุดแฮะ แต่สำหรับประโยคสุดท้ายตั้งใจให้เป็นสำนวนนั้นอยู่แล้ว ดังนั้นเลยแก้แค่ที่ตกตัวสะกดไปนะจ๊า และขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นต์จากนักอ่านที่น่ารักทุกคนด้วยค่า

[MaeMoo]

  ไรเตอร์นะคะ

ฝีมือเยี่ยมไม่มีตกเลยเน้อ

อ่านแล้วอบอุ่นมากมายจริงๆ

ความสัมพันธ์จะแจ่มชัด เมื่อได้เปิดใจผ่านการพูดคุย ใช่มั้ยคะ

ขอบคุณมากจ้า

[C2U]

ดีจังที่ใจตรงกัน  แค่คริษฐ์คิดมาก เลยไม่ค่อยมั่นใจเท่านั้นเองสินะ

ขอบคุณคนแต่งนะ  เขียนได้น่าอ่านดีค่ะ 

[panari]

อ่านตอนแรกนึกว่าจะไม่แฮปปี้ซะแล้ว  ที่แท้พระเอกแค่คิดมากไป 

[jokirito]

พี่เกื้อต้องพูดว่า  รักนะ เด็กดื้อ  อิอิ

[bluebird]

อ่านแล้วอบอุ่นจังเลยค่ะ
เริ่มต้นด้วยความกังวลสงสัย แล้วก็จบแบบซึ้งมากเลย >///<
ยังไงก็อย่าลืมมาต่อเรื่องยาวไวๆนะคะ รออ่านเสมอค่า : ))

[Goodfellas]

เขียนดีมากจริงๆครับ  ฝากตัวเป็นศิษย์สักคนได้ไหมครับนี่ 

[p_pink]

อานุภาพของความรักนี่ เปลี่ยนแปลงได้หลายอย่างจริงๆ จากเด็กดื้อกลายเป็นเด็กดีขึ้นมาเลยนะเนี่ย
มันก็ไม่แปลกนะที่คริษฐ์จะคิดมาก เพราะดันไปได้ยินที่เกื้อคุยกับอาใช่ไหมล่ะ เลยคิดว่าอาจเป็นแค่สงสาร ไม่ใช่ความรัก

แต่สุดท้ายก็แค่เปิดใจคุยกัน ... ไอ้ที่คิดว่าจะเป็นไปไม่ได้ มันก็กลับเป็นไปได้ และจบอย่างสวยงาม 

  ขอบคุณไรท์เตอร์ค่ะ

[namtaan]

 
แสดงอารมณ์และความรู้สึกของตัวละครผ่านตัวอักษรได้ชัดมากๆเลยค่ะ

เคร่งเครียด อึมครึม หนาวเย็นไปกับสายฝนที่กระหน่ำในใจของคริษฐ์อย่างมากมาย
แต่สุดท้าย ฟ้าหลังฝนก็งามตาจริงๆ

บวก 1 แต้ม ขอบคุณน้องรินมากๆค่ะ 

[KM]

ดีเลย

[หมวยลำเค็ญ]

รักแบบยังไม่แน่ใจ เศร้าจังงิ

ขอบคุณนะคะ

[dahlia]

ฝีมือยังเก่งเหมือนเดิม 

ยังรอคุณเชษฐ์กับภัทรอยู่นะคะ

[jaaeyboy]

สมกับเป็นเรื่องสั้นจริงๆๆ

มานรวบรัดตัดความ  จนอยากอ่านเรื่องยาว

อยากอ่านเรื่องยาวของเรื่องนี้แทนแล้วอ่ะ

แต่สงสัยคิวคงอีกยาว  เรื่องยาวเรื่องอื่น ยังค้างคาอยู่เลย  กระซิก กระซิก

[Azygos]

 

[Goodfellas]

เพิ่งแวะมาอ่านจนจบได้อ่ะครับ   เฮ้อ.... สุโค่ยมากครับผม   ผมชอบความลื่นไหลที่ไม่ค่อยขัดกันเองของการบรรยายนะครับ   อ่านแล้วมันเกิดอารมณ์ร่วมได้ดีจริงๆ  อย่านี้มืออาชีพเลยครับ   ถ้าว่างๆผมก็ขอคำแนะนำบ้างนะครับ   เพราะผมก็ลงเรื่องสั้นไว้เหมือนกัน  แต่ยังเขียนได้ไม่ดีเลย   ไม่ค่อยลื่นไหล   สงสัยต้องศึกษาจากคุณ bellbomb นะครับ ขอบคุณมากครับ