หัวข้อ: (อวสาน) เปลี่ยนลุคให้เป็นรัก...โดย Dream Come True ตอนพิเศษ​ 4 (100%) 22/1

[LalaBam]

ต่อ
ใครอ่า


เดี๋ยวย้อนกลับไปอ่านก่อน
ว่าต่อนี่ใคร โต้งเคยพูดถึงรึเปล่า

[bigbeeboom]

เห็นเพื่อนต่อด้วย ต่อมีความลับมาตั้งแต่ตอนนู้นแล้วนี่เนาะ ฮุๆๆ อยากรู้ๆเห็นต่อเดินกับใคร อิอิอิ

[silverspoon]

เศร้าจริงอะไรจริง

[jokirito]

ต่อก็เพื่อนกลุ่มโต้งที่ น่ารักๆไง  

[Zurruz]

อ่า ต่อมาทำอะไรที่สยามกันนะ สู้นะค่ะ ทั้งคนโพสเเล้วก็คนเเต่งเลย!!~

รอตอนต่อไป เเต่ไม่ต้องรีบก็ได้นะค่ะ !!~ เดี๋ยวจะเหนื่อย มาถี่เหลือเกิน ^^

[samsoon@doll]

ต่อก็สนใจค้างคาอยากรุ้ค่ะ

แต่ตอนนี้อยากจะจิกหัวนังหนิงมาตบก่อน แอนนี่จริงๆเชียว

[heefever]

เห็นต่อ... แล้วยังไงอะ 

โอ๊ยยย อยากรู้อยากเห็นมากมาย

 รีบๆ มานะจ๊ะ

[DexTunG]

 

[litlittledragon]

ต่อกำลังเดินกับผู้ชายคนนึง ที่ดูอายุมากกว่าเล็กน้อย ชายคนนั้นแต่งตัวดูภูมิฐานดูเหมือนคนทำงานแล้ว

ผมดูๆ แล้ว ไม่คุ้นหน้าคนที่ต่อกำลังเดินด้วยเลย จะว่าพี่ชายก็ไม่น่าใช่ เพราะต่อมีแต่น้องสาว หรือว่าญาติมันหว่า

ต่อดูมีสีหน้าแช่มชื่น พูดคุยอย่างออกรสชาติกับชายคนนั้น สงสัยจะญาติสนิทแน่ๆ

ผมรีบเดินเข้าไปทักทายเพื่อน

“เห้ย ไงต่อ มาทำไรวะ” ผมทักต่อไป ต่อดูมีสีหน้าตกใจที่ได้เจอผม แล้วต่อก็รีบปรับสีหน้า

“เออ ไงไอ้โต้ง ร้อยวันพันปี มึงจะมาเดินสยามได้ ลมอะไรหอบมาวะ”

“เออ กูมีธุระนิดหน่อย มึงมาเดินเที่ยวละดิ”

“เออ กูมาเที่ยว กับ..เอ่อ...นี่ พี่บอล เอ่อ...เป็นรุ่นพีสมัยมัธยม พี่เค้าเพิ่งกลับมาจากอเมริกา”

“สวัสดีครับพี่ ผมโต้งครับ เพื่อนต่อที่มหาลัย” ผมรีบแนะนำตัวกับพี่บอล

พี่บอลยิ้มให้ผมนิดๆ ก่อนจะตอบกลับมาว่า “สวัสดีครับ พี่ชื่อบอล เรื่องโต้ง พี่ได้ยินมาจากต่อบ่อยๆเลยละ”

“อ้าว ไอ้ต่อมึงนินทาไรกูวะ เรื่องไม่ดีแน่ๆ” ผมหันไปด่าต่อ

“ไม่ใช่หรอกครับน้อง อย่าเข้าใจผิด ต่อเค้าก็เล่าเรื่องมหาลัยให้พี่ฟังบ่อยๆ เลยได้ยินเรื่องโต้งว่าเป็นพื่อนรักในกลุ่ม”

“อ้อ แล้วไป แหะๆๆ” จริงๆผมไม่โกรธมันหรอก ถึงมันจะด่าผม ยังไงก็เพื่อนรักกัน

“แล้วนี่มึงมานานยัง จะกลับยังวะ นี่มันก็จะมืดแล้ว กว่าจะกลับบ้านมึงไม่ดึกหรือวะ”

ต่อถามผม

“ก็กำลังจะกลับละ เออ กูไม่กวนมึงละ ไว้เจอกันที่มหาลัยพรุ่งนี้วะ”
“เออ กลับบ้านดีๆนะ” ต่อมันมองหน้าผมเล็กน้อย
“มึงทำหน้าเหมือนคนกำลังมีปัญหาเลย มีไรปะวะ” ต่อมันถามผม
“เปล่า ไม่มีอะไรหรอก มึงก็คิดมากไปได้ เออ กูไปละ กำลังรีบๆ “ผมรีบตัดบท
ไม่อยากให้ไอ้ต่อถามผมไปมากกว่านี้

“เออ แล้วเจอกัน”

หลังจากล่ำลากับต่อเสร็จ ผมก็เดินเล่นเรื่อยเปื่อยคนเดียว

บรรยากาศรอบๆด้าน ทำให้ผมยิ่งรู้สึกเศร้า สยามเวลาค่ำคืน เต็มไปด้วยคู่หนุ่มสาว และแม้แต่คู่ชาย-ชายก็เยอะ
สมัยนี้ถึงสังคมจะยังไม่ยอมรับในคู่เกย์ แต่ก็ไม่มีแรงต่อต้านมากเหมือนเมื่อก่อน คู่รักชายชาย เด๋ียวนี้เปิดตัวกันมากขึ้นเยอะ

ผมได้แต่มองคู่รักเหล่านั้นด้วยสายตาเหงาๆ เมื่อก่อนผมก็มีบ้างที่รู้สึกอยากมีใครซักคน
แต่ผมก็ยังไม่เคยรักใครจริงๆจัง เลยไม่ได้คิดอะไรมาก บวกกับผมยังสนุกกับชีวิตวัยรุ่นที่เต็มไปด้วยเพื่อน แต่มาตอนนี้

เพื่อนๆเองก็เริ่มมีสังคมของตัวเอง
หลายคนเริ่มมีแฟน ทำให้ห่างๆกันไปบ้าง
แต่เราก็ยังเป็นเพื่อนรักกันเหมือนเดิม

และที่ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้ผมกำลังมีความรัก....ผมกำลังหลงรักคนน่ารักที่แสนดีคนนั้น เบสนั่นเอง

..........

ผมเดินอยู่นานแค่ไหนไม่ทราบได้ ด้วยความเหนื่อยและหิว ผมเลยเดินไปหาร้านข้าวแกงถูกๆ แถวนั้นกิน

ระหว่างที่ผมนั่งอยู่ในร้านอาหารตามสั่ง และกำลังรออาหารอยู่ ผมก็มองบรรยากาศรอบๆไปเรื่อยๆ จนกระทั่ง

ผมเห็นเบส กำลังเดินเคียงคู่มากับหนิง!!!

พวกเค้าสองคนคงกินข้าวกันเสร็จแล้ว เลยมาเดินเล่นกันต่อ

เห้อ...ผมไม่น่าอยู่ที่นี่เลย จะได้ไม่ต้องมาเห็นภาพบาดตาบาดใจ
ผมเลิกหันไปมองทางเบสกับหนิง
แต่หันมาสนใจเมนูอาหารตรงหน้าดีกว่า ไม่นานเกินรอ อาหารที่ผมสั่งก็มาเสิร์ฟ
ผมกินข้าวแบบคนหมดแรง เบื่ออาหาร มันไม่อร่อยเลย

ทำไมผมเป็นคนใจแคบแบบนี้ ไม่ละ ต่อไปนี้ผมสัญญา ผมจะเข้มแข็งมากกว่านี้ แต่...วันนี้ ผมขออ่อนแออีกซักวันนึงเหอะ

หลังจากกินข้าวไม่หมด และผมก็อิ่มแล้ว ผมก็ตัดสินใจเดินทางกลับบ้านที่อยู่ไกลถึงชานเมือง
กลับบ้านเพียงคนเดียว ด้วยใจที่เปลี่ยวเหงา และเศร้า
.............................................................
มีคนบอกว่ามาโพสบ่อยเกิน กลัวผมเหนื่อย งั้นผมไม่แวะมาโพสดีกว่า

แต่ก็กลัวคุณดรีมเขาเป็นห่วงเพื่อนๆ ในเล้า แล้วมาลงให้เองนี้ก็จะเป็นการรบกวนคุณดรีมเกินไป

เอาไงดีว้า สรุปวันนี้ลงให้แค่นี้ก่อน มาเจอกันอีกที พรุ่งนี้เลยแล้วกันนะครับ

[jokirito]

   สู้ๆ นะจ๊ะโต้ง

[anajulia]

แง้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เมื่อไหร่จะพ้นช่วงนี้อ้ะคะ สงสารโต้งอ้ะ

T_______________T

[KM]

ครับๆ ไงก็ได้ รออ่านเสมอ

[seaz]

มากไปล้วนะนังหนิง แต่ก่อนก็ว่าเบสเสียๆ หายๆ แต่ตอนนี้กลับทำอย่างนี้ แบบนี้มันน่าจัดไปซักทีนะ

[LalaBam]

พี่โต้ง
สู้ๆ 



เกลียดมารจริงๆ

[roseen]

 

[Wr@iTh]

โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยย!!!
ขนาดเป็นผู้หญิงเหมือนกันกรูยังอยากฆ่านังหนิงเลยอ่ะ!
สงสารโต้งมาก...โมโหเบสแล้วด้วย

[samsoon@doll]

 

[silverspoon]

กรี๊ดด สงสารโต้งของพี่ เบสนะเบส ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย เบื่อเบสมากๆณ จุดนี้

[heefever]

โต้ง จะ่น่าสงสารไปไหน

เบส ชั้นเริ่มเซ็งแกแล้วนะ



ปล้ำลิง โพสท์บ่อยๆ ก็ีดีนะ ไม่มีใครว่าไรหรอก 

[litlittledragon]

***** ตอนที่ 14 *****
ผมมาถึงบ้านหลังเบส เพราะผมนั่งรถเมล์มา ต่อหลายต่อ กว่าจะมาถึงบ้าน ก็ดึกแล้ว

“โต้ง กลับมาช้าจังเลย นายหายไปไหนมา” เบสถามด้วยความเป็นห่วง

ตอนที่ผมมาถึง เบสนั่งรอผมอยู่ที่โซฟาเหมือนเคย

“ทำไมเร็วจัง นี่ไม่ได้ไปส่งหนิงเค้าหรอ” ผมเลี่ยงจะตอบคำถาม

“ไปส่งมา นี่ๆ บ้านหนิงนะ ไม่ไกลจากบ้านเราเลยนะเนี่ยเพิ่งรู้ เราก็แกล้งทำเป็นจะกลับบ้านละ แต่จริงๆ วิ่งรถขึ้นทางด่วนกลับมาเลย นึกว่านายจะมาถึงก่อน”

“อ้อ พอดีตอนแยก เราบังเอิญเจอต่อ เลยไปหาอะไรกินกันนะ “ ผมโกหกเบสไปนิดหน่อย ก็จริงนิ ผมเจอต่อจริงๆ

“ค่อยยังชั่ว นึกว่าต้องปล่อยให้นายกินข้าวคนเดียวแล้วซะอีก ไม่งั้นเราต้องรู้สึกผิดมากๆ แน่ เราพานายไปด้วยเรื่องของเราแท้ๆ ยังปล่อยให้นายกลับมาเองอีก”

“ไม่หรอก ไม่ต้องเกรงใจ บอกแล้วนายเป็นเพื่อนรักเรา เพื่อนจะกินข้าวกับสาว เราก็ต้องรู้ตัวดีละว่าควรทำไง”
ผมแกล้งทำเป็นแซวเบส แล้วเดินไปโอบบ่าเบส
“ขอบใจนะโต้ง วันนี้เรามีความสุขมากเลย”
“เห้ย น้อยไป จ่ายค่าเสียหายมาเลย ทำให้เราต้องกลับเอง อย่านึกว่าจะใจดีนะ”
ผมแกล้งทำเป็นขำๆ แต่จริงๆ ใจผมนะไม่ขำหรอก ตั้งแต่ได้ยินว่าเบสไปกับหนิงแล้วมีความสุข
“ฮ่าๆๆ ได้เลยเพื่อนรัก นี่...เราซื้อเค้กกลับมาฝากนาย มีขนมปังด้วยนะ เยอะแยะเลย ไว้กินกันตอนเช้าพรุ่งนี้ หรือถ้าโต้งอยากกินตอนนี้เลยก็ได้ เอาเลยเลือกเลย”
ผมแกล้งทำเป็นอยากกินเค้กชิ้นนึง แล้วบอกว่าจะเอาถุงขนมไปเก็บ พร้อมกับเอาเค้กไปใส่จาน
ผมชวนเบสกินด้วยกัน เบสเลือกสตรอเบอรี่ช๊อตเค้ก ส่วนผมเลือกทาร์ตผลไม้
ผมรีบเดินจากมา ไปเข้าห้องครัว ตอนนี้ผมแทบตีสีหน้ายิ้มแย้มต่อไปไม่ไหวแล้ว ผมยังไม่พร้อม
“โต้งเอ้ย แกต้องเข้มแข็งซิ แกต้องผ่านมันไปให้ได้ ช่วงนี้อาจจะเป็นช่วงเวลาสุดท้าย เวลาเดียวที่แกจะได้อยู่กับเบสนะ 
แกต้องทำตัวให้สนุกสนานเข้าไว้ดิ จะเศร้าไปทำไม”
ผมพูดกับตัวเอง แล้วก็ตบหน้าตัวเองเบาๆ
หลังจากจัดเค้กใส่จานเสร็จ ผมก็ชงน้ำชา ชาที่บ้านอาจจะเป็นแค่ชาลิปตันธรรมดา แต่ผมก็ชอบ
ผมยกเอาเค้กกับชามาเสิร์ฟ
“โอโห้ มีชาเสิร์ฟด้วย เพิ่งรู้ว่านายดื่มชาด้วย”
“อึม เราชอบกินเค้กนะ เลยชอบดื่มชาด้วย ชาร้อนๆ กับเค้กหอมหวาน อร้อยยยยอร่อย “
ผมแกล้งทำท่าเคลิ้มกับเค้กตรงหน้า แต่จริงๆ ผมก็ชอบมันจริงๆ ละ ผมชอบกินขนม ผมหัดทำขนมกับคุณป้าข้างบ้านมาตั้งแต่เด็ก
ข้างๆ บ้านผมเป็นร้านเบเกอรี่แบบโฮมเมด ถ้าเป็นเค้กง่ายๆ ผมก็พอจะทำได้อยู่
“เราได้รู้เรื่องโต้งเพิ่มขึ้นอีกเรื่องละ นายชอบกินเค้กแบบไหนละ”
“แบบไหนก็ได้ ชอบทั้งนั้น จริงๆ ขนมไทยเราก็ชอบละ”
“แสดงว่านายชอบของหวานซินะ”
“ช่ายยย...” ผมแกล้งทำเสียงยานคาง
พวกเรานั่งจิบชา กินเค้กกัน ผมไม่อยากทำให้ช่วงเวลาดีๆของผมกับเบสสูญเปล่า จึงพยายามทำตัวร่าเริง ชวนเบสคุยเรื่องราวต่างๆนาๆ
พอกินเสร็จ เราสองคนก็ไปช่วยกันล้างจาน เบสนั่งรอผมกลับบ้านเลยยังไม่ได้อาบน้ำ
ผมเลยไล่ให้เบสไปอาบก่อน ส่วนผมตามไปอาบทีหลัง
..........................
พอเราสองคนอยู่บนเตียง เบสก็ยังคงไม่หยุดคุย วันนี้ดูเบสอารมณ์ดีเป็นพิเศษ
“พรุ่งนี้นายจะใส่อะไรไปละ แว่นตาหรือคอนแท็กเลนส์” ผมถาม
“ก็คงคอนแท็กเลนส์ละ แต่เราสังเกตในหลายวันนี้ ถ้าให้ใส่ทั้งวัน มันก็เหนื่อยสายตาใช้ได้เลย”
“คงเพราะนายยังไม่ชินละ”
“เราก็ว่างั้น เลยคิดว่า จะผลัดกันใส่ ตอนเช้าคงใส่คอนแท็กเลนส์ ตอนบ่ายๆเย็นๆ หันมาใส่แว่น
โต้งว่าไง ดีไหม? “ท้ายประโยค เบสหันมาถามผม
“อึม แบบไหนก็ดีทั้งนั้นละ คนน่ารัก ทำอะไรก็น่ารัก”
“ชมหล่อซิโต้ง น่ารักเค้าไว้ใช้กับผู้หญิง”
“ก็เบสน่ารักอะ จะให้ชมว่าหล่อได้ไง” ผมทำหน้ากวนตีนใส่เบส
“โหย ..น่ารักก็ได้ฟะ ดีกว่าไม่ชม ฮ่าๆๆ” เบสแกล้งทำหน้างอตอนแรก แล้วก็หันมาหัวเราะให้ผม
รายยิ้มสดใสน่ารัก นายไม่รู้หรอก ทำให้เราเจ็บปวดแค่ไหน เพราะรอยยิ้มใสซื่อนี่ละ ที่ทำให้เราทรมาน
“นอนเหอะเบส ดึกแล้ว” ผมชวนเบสนอน
“อึม ได้ ราตรีสวัสดิ์นะโต้ง”
“ราตรีสวัสดิ์ครับเบส..”
ผมปล่อยให้เบสนอนหลับไปก่อน คืนนี้ผมก็นอนไม่หลับอีกแล้ว มันไม่ใช่เพราะอารมณ์พิศวาส แต่เป็นความรู้สึกเจ็บปวดจากก้นบึ้งของหัวใจ
เบสวันนี้แสดงออกชัดเจนกว่าหลายวันที่ผ่านมาว่า เค้าพอใจกับหนิงมากแค่ไหน เบสเค้าชอบหนิงจริงๆ
ยังไงซะ ผู้ชายก็ต้องชอบผู้หญิงซินะ.... ผมหันไปมองทางเบส....
ไม่ว่าจะทำอย่างไร ผมก็คงไม่มีหวังจะได้คนนี้มาครอบครองซินะ
ใช่....ความรักไม่ใช่การครอบครอง แต่เป็นการเห็นคนที่ตัวเรารักมีความสุข
ถ้าเบสชอบหนิงจริง ผมก็ควรจะอวยพรให้เบสมีความสุข
ผมสัญญา นับจากวันนี้ไป ผมจะไม่อ่อนแออีกแล้ว ผมจะทำให้คนที่ผมรักมีความสุข
เพราะฉะนั้น วันนี้ ผมขอเถอะ ให้ผมได้นอนกอดนาย มันอาจจะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วที่เราจะได้กอดนาย
นับจากนี้ไป พรุ่งนี้ เราจะกลับมาเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน
ผมค่อยๆยื่นปากที่สั่นระริก บรรจงจูบลงที่หน้าผากและ เปลือกตาของเบส ผมถอยออกมามองหน้าเบสอีกรอบ
ขอให้เราได้มองหน้านายชัดๆอีกครั้งเถอะ...
คนที่ผมรัก ภาพความทรงจำในช่วงเวลาสั้นๆ เกือบอาทิตย์ที่ผ่านมา มันสั้นมาก
แต่ก็เป็นความทรงจำดีๆ ที่ผมเชื่อว่า ชีวิตนี้ผมคงไม่อาจจะลืมได้ ช่วงเวลาสั้นๆที่ทำให้ผมรักเบส
ผมค่อยๆก้มลงไปจูบที่แก้มเบสอีกเบาๆ
น้ำตาหยดนึงหยดลงบนแก้มเบส น้ำตาที่ผมพยายามอดทน เก็บกลั้นมาตลอด
จูบที่เค็มๆ เพราะมีรสชาติของน้ำตาของผม
จูบนี้คงเป็นจูบที่เค็ม และกัดกินใจเป็นที่สุด
ผมตัวสั่นด้วยไม่อาจจะควบคุมตัวเองได้ ผมค่อยๆ สูดลมหายใจลึกๆ ช้าๆ และล้มตัวลงนอน...
แขนข้างนึง ค่อยๆ สอดเข้าไปใต้คอเบส แล้วแขนอีกข้าง ก็ค่อยๆ พาดไปกอดไว้อย่างหลวมๆ
หลับซะนะคนดี หลับในอ้อมแขนผมนะวันนี้
ผมค่อยๆปิดเปลือกตาลง หลับไปพร้อมกับคนที่ผมรักในอ้อมแขน คืนนี้ผมขอฝันดี ฝันถึงคนที่ผมรักเถอะ

.....................................................
เช้าวันรุ่งขึ้น ผมตื่นไวกว่านาฬิกาปลุกซะอีก เพราะว่าเมื่อคืน ผมแทบนอนไม่หลับ หมดเวลาแห่งความสุขแล้วซินะ

ผมก้มลงไปมองเบสในอ้อมแขน

ทันใดนั้น เบสก็เหมือนจะรู้สึกตัว เบสขยับตัวเล็กน้อย เปลือกตาค่อยๆ เผยอขึ้น
ผมกอดเบสแน่นขึ้น เบสเหมือนยังไม่ตื่นเต็มที่ เค้ากลับขยับเข้ามาใกล้ผม เอาหน้าซุกไปในอ้อมแขนผม
เวลานี้ เค้าดูเหมือนแมวน้อยน่ารักตัวนึง ที่กำลังหาความอบอุ่นในอ้อมกอดผม
ผมมองเบสในอ้อมแขนอย่างมีความสุข อยากให้ทุกเช้าเป็นแบบนี้ แต่ผมก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้
เหมือนเบสจะเริ่มรู้ตัวแล้วว่า กำลังทำอะไรอยู่ เค้าค่อยๆ ลืมตาขึ้น พร้อมกับยกหัวขึ้นมาจากแขนผม
เบสหันมามองหน้าผม “อรุณสวัสดิ์โต้ง” เบสยิ้มมาให้ ผมส่งยิ้มกลับไป
“อรุณสวัสดิ์เบส”

“เรานี่ เผลอนอนดิ้นมากอดโต้งอีกแล้วหรอ ขอโทษทีนะ” เบสยังคงคิดว่าเป็นตัวเองที่ดิ้นมากอดผม หารู้ไม่ว่า คนที่เริ่มกอดนะ ผมเองตะหาก

“อึม ..ไม่เป็นไร ก็ตัวเบสอุ่นดี หอมด้วย” ผมแกล้งแซวเบส
แต่คำแซวนั้นมันมาจากใจผม
“บ้า ผู้ชายที่ไหนกันเค้าจะมานอนกอดกัน ..นี่เขยิบไปได้แล้ว อึดอัดนะ” เบสทำมือพลักผมออก สีหน้าเขินอาย พวงแก้มเป็นสีแดงอ่อนๆ
“อะไรว้า บทจะมากอด ก็มากอด แต่พอไม่ต้องการก็ผลักไสไล่ส่ง “
“ไม่รู้ละ ก็มันร้อนนิ..” เบสยังคงเฉไฉ
“ไปก็ได้ว้า งั้นเราไปแปรงฟันก่อนนะ”
“อึม ตามสบายเลย เดียวเรานอนต่อละ “เบสแลบลิ้นให้ผมอย่างน่ารัก
“ขี้เซาเอ้ย” ผมด่าเบสเบาๆ ก่อนจะเดินไปเข้าห้องน้ำ
......

อ่านช่วงนี้ผมก็เซ็งเบสไปมากเหมือนกัน แต่ทุกคนอย่าพึ่งเลิกอ่านเลยนะครับ โต้งยังผ่านช่วงเวลานี้ไปได้เลย อย่าพึ่งทิ้งโต้งกันเลยน่ะ
ตอนแรกผมเห็นเป็นเสาร์อาทิตย์เลยว่าจะลงสองครั้ง สายๆ กับดึกๆ ยังไงตอนค่ำดูอีกที ถ้าไม่ขี้เกียจจะมาลงให้นะครับ

[samsoon@doll]

จิ้มๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[samsoon@doll]

ตอนดึกๆจะมารออีกตอนนะคะ

อิอิ

[ChiOln]

สงสารโต้ง มาก ๆ เลย

[litlittledragon]

เช้าวันนี้ก็เหมือนทุกวัน ผมก็ยังคงทำผม แต่งตัวให้เบส ผมพยายามสอนให้เบสแต่งทรงผมตัวเอง
เพราะไม่รู้ว่า ผมจะทำให้เค้าอีกได้นานแค่ไหน ยังไงซักวัน เค้าก็ต้องไปจากผม
“นี่เบส หยุดยาวนี้ นายมีแผนจะไปไหน” ผมถามเบสถึงวันหยุดยาวนี้
เนื่องจาก วันอังคารหน้าเป็นวันแม่ วันที่ 12 สิงหาคม วันจันทร์ทางราชการเลยประกาศหยุด เพื่อให้เป็นวันหยุดยาว
ลูกจ้างที่มาจากต่างจังหวัด จะได้กลับไปเยี่ยมครอบครัว ไปหาแม่ที่ต่างจังหวัดได้

รวมถึงมหาวิทยาลัยของพวกเราด้วย ก็งดสอนวันจันทร์ เหมือนกัน ทำให้มีวันหยุด เสาร์ อาทิตย์ จันทร์ และอังคาร 4วันเต็มๆ
“แล้วโต้งละ เรายังไม่แน่ใจเลย เพราะตามแผนเดิม พ่อเราก็ไม่อยู่ ไปต่างประเทศ 
แม่เราก็เสียแล้ว...ก็อาจจะไปทำบุญที่วัดนะวันที่ 12 ทำบุญให้แม่เรา “
“เราก็...ไม่รู้เลย ตอนแรกก็ว่าจะกลับเชียงใหม่ แต่ได้ยินมาจากน้องชายแว่วๆว่า พ่อกับแม่อยากไปเที่ยวช่วงหยุดยาว เดี๋ยวเราโทรไปถามก่อน”
ครอบครัวผม เปิดร้านขายเครื่องใช้ไฟฟ้าในตลาด ปกติก็เปิดร้านทุกวัน นานๆจะได้มีวันหยุด พวกพ่อกับแม่ก็คงอยากไปเที่ยวกัน
ถึงบางคนจะบอกว่า ช่วงนี้เป็นช่วงขายของดี แต่นั่นมันสำหรับร้านอาหาร ส่วนร้านเครื่องใช้ไฟฟ้า ส่วนมากจะขายดีก่อนวันหยุดมากกว่า
“งั้นหรอ....” เบสพูด ทำท่าครุ่นคิด เหมือนมีเรื่องอะไรอยากจะพูด แต่ก็ไม่กล้าพูด

“มีอะไรปะ?” “เปล่าๆ ไม่มีอะไรหรอก” เบสยิ้มให้ผม แล้วสั่นหัวอย่างน่ารัก

........................................
เช้าวันนั้นก็ผ่านไปตามปกติ ผมกินข้าวเช้ากับเบสด้วยกันก่อน แล้วค่อยแยกกันไปที่ตึกเรียนตามคณะของตัวเอง

เช้าวันนี้ หลังจากคาบแรกในตอนเช้าสิ้นสุดลง ผมก็โดนอาจารย์ที่ปรึกษาประจำตัว เรียกไป
อาจารย์อยากให้ผมช่วยเค้าทำวิจัยอีก ปกติ ผมก็ช่วยงานอาจารย์ที่ปรึกษาเป็นประจำอยู่แล้ว
เรื่องมันเริ่มมาจาก ผมทำคะแนนวิชาของอาจารย์ได้ดีมาก บวกกับเราเป็นคนบ้านเดียวกัน คือคนเชียงใหม่
บ้านเก่าของอาจารย์ก็อยู่ในตลาดเดียวกับผม เลยทำให้อาจารย์รักและเอ็นดูผม เหมือนลูกหลานคนนึง
งานที่อาจารย์ฝากให้ผมช่วยทำ ผมก็ทำได้ดีเสมอๆ หลายๆครั้งท่านก็มีพาผมไปเลี้ยงข้าว ให้เงินค่าขนมบ้าง
แต่คราวนี้ดูเหมือนจะเป็นโปรเจ็คใหญ่กว่าเดิม ท่านบอกว่า ถ้าผมได้ทำงานตรงนี้ จะมีประโยชน์กับตัวผมอย่างมากในอนาคต ทั้งความรู้ที่จะได้ และประสบการณ์

พอตอนเที่ยง ผมก็ไปกินข้าวกับเก่งกับต่อตามปกติ เห็นต่อไม่พูดถึงเรื่องที่เจอผมที่สยามเมื่อวาน ผมก็เลยเงียบๆ ไม่พูดถึง
วันนี้ไอ้เก่งมาบ่นว่า แฟนมันอยากไปเที่ยวหยุดยาวที่ไหนซักแห่ง แต่ในขณะที่มันเองกำลังจะถังแตก
ผมกับต่อเลยให้มันยืมไปคนละพัน มันดีใจมากรีบเข้ามากอดพวกผม 2คน แล้วพร้ำเพ้อว่ารักพวกผมมากยังงั้นยังงี้
ต่อนบ่าย ผมก็มีเรียนตามปกติ วันนี้ผมพยายามห้ามใจไม่ให้เข้าไปยุ่งกับเบสมาก ไม่ตามไปดูสถานการณ์
พอตอนเย็นผมก็ต้องไปทำงานพิเศษตามปกติ
ก่อนไปทำงาน ผมโทรหาแม่
“สวัสดีครับแม่ แม่สบายดีไหม”
“ครับแม่ ไม่ต้องห่วงครับ ผมสบายดี แข็งแรงมากๆ นี่ไง เดียวหยุดยาวนี้ ผมกลับไปหาแม่นะ”
“อะไรนะ จะไปเที่ยวเมืองจีน อ้าว แล้วผมละ โหยยย ผมอดไปด้วยหรอ
ครับๆ ไม่เป็นไรครับ เที่ยวให้สนุกนะครับแม่ ครับๆ เดินทางปลอดภัยนะ เด๋ียวผมโทรหา ครับๆ ผมไปทำงานละ สวัสดีครับ”

สรุป....พ่อกับ แม่ จะหนีไปเที่ยวเมืองจีนกัน 2คน ทิ้งน้องไว้เฝ้าบ้าน ส่วนผม ก็ไม่ต้องกลับบ้านแล้ว.....
พ่อกับแม่ผมรักกันมาก ชอบทำตัวหวานแหวว หนีไปเที่ยวกันสองคนประจำ พวกลูกๆ ก็มีแต่จะดีใจที่พ่อกับแม่รักกันดี
จะว่าไป ผมแทบไม่เห็นพ่อกับแม่ทะเลาะกันเลย พ่อบอกผมเสมอว่า
“ความรัก คือการให้ เราต้องรู้จักให้ก่อน ถึงจะได้รับ พอแต่งงานแล้ว เราก็ต้องมีการให้อีก คือให้อภัยไงละ” นั่นละมั้งคือเคล็ดลับการครองคู่ของพ่อกับแม่

วันนี้ที่ร้านพี่เก๋ มีจองปิดร้าน ดังนั้นวันนี้ผมเลยทำงานสบายๆ เพราะว่าพวกจองปิดร้าน ก็มีอยู่แค่นั้น เมนูก็กำหนดไว้แล้ว ไม่ยุ่งมาก
พวกเราก็เพียงแค่เดินเวียนไปรับออเดอร์เครื่องดื่มอย่างเดียว และวันนี้ร้านก็ปิดเร็วกว่าปกติ เพราะพอกลุ่มที่จองปิดร้านไว้กลับไปแล้ว พี่เก๋ก็อนุญาติพิเศษให้พวกเรารีบกลับไปพัก
“นี่โต้ง วันหยุดยาวนี้ ตกลงเธอจะมาทำงานได้ปะ เธอยังไม่ได้บอกพี่เลย ไม่ต้องมาทุกวันก็ได้”
 พี่เก๋กำลังกลุ้มกับการที่ไม่มีคนอยู่ช่วยงาน เวลาแบบนี้ร้านอาหารมักขายดี เพราะลูกๆจะพาแม่มาทานข้าว หรือไม่ก็คุณแม่นะละที่พาลูกๆมาทานข้าวกัน
“ตกลง ผมไม่ต้องกลับบ้านแล้วพี่ เดี๋ยวผมมาช่วยแล้วกัน”
“จริงหรือโต้ง โอเค งั้นพี่ขอเราแค่ 2วันพอ อีก2วันพี่ให้เธอไปเที่ยวกับเพื่อน”

“งั้นผมขอเป็นวันเสาร์อาทิตย์แล้วกันพี่”
“ได้ๆ แค่เธอมีน้ำใจมาช่วย พี่ก็ดีใจแล้ว โต้งนี่น่ารักนะ ใจดีจัง ช่วยพี่ได้เสมอเลย”
“แหม่ๆ ไม่ต้องชม ผมก็ช่วยพี่ละครับ “ ผมยิ้มจริงใจให้พี่เก๋
พี่เก๋ก็ช่วยผมมาตั้งหลายอย่าง แค่นี้เอง ทำไมผมจะช่วยพี่เค้าไม่ได้ละ
วันนี้ผมกลับถึงบ้านเร็ว ยังไม่4ทุ่มเลย แต่วันนี้เบสยังไม่กลับ

พอดีตอนเข้าบ้าน เจอพี่เอก พี่ป.โทเพื่อนร่วมบ้านเช่า พี่แกก็บอกว่า จะไปเที่ยวบ้านเกิดแฟนแก
จะไปไหว้ว่าที่แม่ยาย เตรียมจะคุยเรื่องแต่งงาน ผมก็แสดงความยินดีกับพี่เค้าไป
“ขอให้แม่ยายเอ็นดูนะพี่ ฮ่าๆๆ จะได้แต่งงานสมใจซะที”

“เออ ขอบใจโต้ง พี่ก็กลัวๆ วะ เพิ่งจะได้เจอแม่ยายครั้งแรก กลัวนิดๆ วะ ถ้าเค้าไม่ให้ลูกสาวกับพี่นะ พี่จะพาหนีเลย ฮ่าๆๆ”

“เอางั้นเลยหรือพี่ ฮ่าๆๆ”

หลังจากนั้นเราก็แยกย้ายกันกลับห้อง ผมว่างๆเลยไปอาบน้ำ วันไหนที่ทำงานร้านอาหาร ตัวจะเหม็นกลิ่นอาหารมาก ดังนั้นผมต้องรีบอาบน้ำเสมอเวลาถึงบ้าน

พออาบน้ำเสร็จ ผมก็มานั่งอ่านหนังสือเรียนบ้าง ช่วงนี้ไม่ได้แตะต้องเลย พรุ่งนี้มีเทสย่อยด้วย

เนื่องจากพวกเราเพิ่งเสร็จสอบกลางภาคไป ช่วงนี้จึงเป็นช่วงเวลาว่างๆ สบายๆ ผมเลยไม่ได้จับหนังสือเรียนมานานละ
บวกกับต้องเตรียมตัวไปช่วยงานวิจัยอาจารย์ที่ปรึกษา จึงทำให้ต้องอ่านหนังสือบ้าง เพื่อจะมีประโยชน์อะไร
พอซัก 5ทุ่ม เบสก็กลับมาถึงบ้าน
“อ้าว หวัดดีโต้ง วันนี้นายกลับมาไวกว่าเราอีก ขอโทษๆ” เบสกลับมาถึงก็รีบขอโทษผมใหญ่เลย ขอโทษผมทำไมหว่า ผมงง
“นายจะขอโทษทำไม แปลกคน ก็นายมีธุระถึงได้กลับช้าไม่ใช่หรอ?”
“คือ ยังไง เราก็มาอาศัยบ้านนายนะ ถ้ากลับบ้านช้า ก็เป็นการรบกวนคนที่อยู่ในบ้านดิ เราเลยต้องขอโทษ”

เบสเป็นอย่างงี้เสมอ คิดถึงใจคนอื่นเสมอ ทำให้เบสน่ารักมากในสายตาผม เค้าทำให้ผมชอบเค้าได้ตั้งแต่เมื่อก่อนแล้ว
ตั้งแต่ที่ผมเกือบโดนรถเค้าชน ผมอาจจะหลงรักเบสตั้งแต่ตอนนั้นแล้วก็ได้ แต่เพราะความห่างกัน ทำให้ผมไม่ได้คิดเพ้อฝันไปไกล จนกระทั่งเราได้มาใกล้ชิดกัน
“ไปอาบน้ำเถอะ ไม่เป็นไรหรอก เราก็เพิ่งกลับมาถึงไม่นานนี้เอง” ผมโกหกไปเพื่อให้เบสสบายใจ
เบสรับคำ แล้วก็เดินเข้าห้องไปเตรียมเครื่องอาบน้ำ
พอเบสอาบน้ำเสร็จ เดินเข้ามาในห้อง ตอนนั้นผมกำลังปิดหนังสือที่อ่านพอดี
“ไง หิวไหม กินอะไรมายัง” จริงๆ ผมอยากถามมากกว่าว่าเบสไปไหนมา แต่ผมว่ามันก้าวก่ายความเป็นส่วนตัวมากไปหน่อย เลยเลี่ยงไปถามอย่างอื่นแทน

“อึม กินมาแล้ว วันนี้ไปกับพวกเพื่อนของหนิงมา กินเลี้ยงวันเกิดกันนะ พอดีร้านมันอยู่ในเมือง กว่าจะไปส่งหนิง กว่าจะกลับ เลยดึกเลย”

“.....” ไปกับหนิงอีกแล้วงั้นหรอ ทำไมช่วงนี้หนิงกับเบสสนิทกันจัง เห้อ....สงสัยอีกไม่นาน คงได้ยินข่าวดีกันแน่ๆ

“ร้ายอะเบส นายจีบหนิงติดแล้วหรอเนี่ย เรายังไม่ทันได้แนะนำเทคนิคอะไรเลย ฮ่าๆ”
“เห้ย ไม่ใช่ๆ โต้ง เราไม่ได้จีบอะไรเลย ก็แค่ไปกินข้าวงานวันเกิดเพื่อนหนิงเค้าละ”
“มันก็เหมือนเอาแฟนไปเปิดตัวกับเพื่อนนะละเบส นี่นายไม่รู้หรอว่าหนิงเค้าพอใจนายอะ”
“....เราก็ไม่แน่ใจเหมือนกันโต้ง เหมือนเค้าจะสนิทกับเรามากกว่าเมื่อก่อนจริงๆนะละ”
เบสตอบ ยิ้มแบบเขินๆ
ผมซิ กลับเจ็บแปล๊บๆในใจ
“เห้ย ไม่หรอก ดูก็รู้ว่าเค้าชอบเบสแน่ๆ “
“แล้วถ้าเป็นแบบนั้น เราควรทำตัวยังไงโต้ง ....เราไม่รู้จริงๆ”
“นายก็ทำตัวแบบปกติละ ไม่ต้องไปเปลี่ยนแปลงอะไร นายที่เป็นนายละ ดีที่สุดแล้ว”
ผมพูดออกมาจากใจ เบสที่เป็นเบสละ ดีที่สุดละ เป็นเบสที่ผมชอบ เบสที่ทำให้ผมรัก ผมมันโง่เองที่พยายามเปลี่ยนแปลงเค้า
....แต่ ถ้ามันทำให้เบสมีความสุข ผมก็ควรจะทำ
“ความรัก คือการให้ ถ้าเราไม่ให้ก่อน ก็ไม่มีวันได้รับกลับมา” ประโยคเด็ดของพ่อผม
สำหรับผม สิ่งที่ได้รับกลับมา คงไม่ใช่ความรัก แต่เป็นมิตรภาพ อย่างน้อย ผมก็ได้เป็นเพื่อนสนิทเบส
“จริงหรือโต้ง เราไม่ต้องคุยเรื่องดารา เรื่องแฟชั่นอะไรก็ได้หรอ”
“ใช่...นายที่เป็นนายละ ดีที่สุด”
“ไม่ต้องกล้วนะเบส เราจะช่วยนายเอง นายจะได้เป็นแฟนกับหนิง สมใจนายแน่ “ ผมยืนยันกับเบสเสียงหนักแน่น
“...เอ่อ..ขอบใจนะโต้ง “ เบสยิ้มกลับมาให้ผม แต่ตอนนี้ใจผมแหลกสลายไปแล้ว

..............................
มาให้ปวดใจต่อ โต้งสู้ๆ

[samsoon@doll]

จิ้มมมมมมมมมมมมมมมมมม

[dekchin]

อืมมมนะ สนุกดีอ่ะ

แต่รู้สึกเรื่องจะเดินช้าไปนิสสสสส

[silverspoon]

โต้งจะทำตัวพระเอกไปไหน~ ป๊าดโถ่เอ๊ย

[heefever]

งือๆ 


โต้งจะมีโอกาสสมหวังบ้างมั้ย


ทำไมยิ่งอ่านยิ่งมาม่าอะ 

[DexTunG]

 

[seaz]

เหมือนจะรู้สึกถึงความผิดหวังลอยมาไกลๆ แล้วนะเนี่ย