“พ่อ.....ปราชญ์ไม่ไปได้ไหมไอ้งานเปิดตัวอะไรของพ่อเนี๊ยะ” ผมเดินหนีพ่อตัวเองที่เอาแต่หว่านล้อมให้ผมไปงานบ้าบออะไรก็ไม่รู้ น่าเบื่อ!
“ปาดไม่ไปไม่ได้นะ ทุกวันนี้ควงคนโน้นทีคนนี้ทีไปทั่วจนพ่อกลัวแกจะตายเพราะความเจ้าชู้ของแกซักวัน” ผมหยุดแล้วหันไปมองพ่อ
“ก็เหมือนพ่อนั้นแหละ โด่...อย่าคิดว่าปาดไม่รู้ว่าพ่ออยากให้ปาดไปทำไมไอ้งานผู้ดีของพ่อเนี๊ยะ” ใช่ครับผมรู้ว่าพ่อพยายามจะหาคู่ให้ผม กับพี่ชายของผม
“แกมีเป็นตัวเป็นคน ก็ยังดีกว่ายอมให้คนมาแย่งอย่างกะหมูกะหมานะเจ้าปาด ปาดไม่รักพ่อบ้างหรอ” ผมถอนหายใจยาว...มีพ่อกับเค้าคนก็จู้จี้จุกจิกยิ่งกว่าผู้หญิง สู้แม่ก็ไม่ได้เข้าใจผมตลอด
“แม่ไม่ไปทำไมพ่อไม่ว่าบ้าง เอาแต่ว่าปาดคนเดียว” ผมทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ แม่เอาใบหน้าหล่อ ๆ บาดใจทั้งหนุ่มทั้งสาวกับแม่ของผม
“พูดดีไป แม่ก็บอกแล้วว่าอย่าไปเป็นมันเลยไอ้นายแบบนั้น พี่แกชวนทำอะไรก็ทำไปหมด..” แม่โอบผมแล้วลูบผมของผมไปมา ไม่ต้องสงสัยหรอกครับว่าแม่ผมทำไมเสียใหญ่....ก็แม่ผมเป็นผู้ชายนี้ ผู้ชายที่สวยซะด้วยสิ
“คนมันหล่อแม่...แม้แต่แมงสาปก็อดในหลงรักปาดไม่ได้หรอก” ผมประจบแม่ พร้อมกับเอาหน้าหล่อ ๆ น่าลากมาถูไถกับซอกคอของแม่
“อะแฮ่ม!! กรุณาอย่าลวนลามเมียพ่อไปมากกว่านี้” พ่อผมหิ้วคอเสื้อของผมเหวี่ยงไปทางพี่ชายของผมเหมือนผมเป็นหมา เป็นแมวอย่างงั้น
“พ่ออะ...นั้นแม่ปาดนะ” ผมปราดตัวไปหาแม่อย่างเร็วแต่โดนไอ้พี่ชายพูดน้อยด้านหลังจับชายเสื้อไว้แน่น
“เมียพ่อโวย...” นั้นแหละครับพ่อผม หวงแม่ผมยิ่งกว่าลูกอย่างผมอีก
“โรบบบบบบบ เค้าไม่ไปได้ไหมไอ้งานนี้” ในเมื่ออ้อนพ่อไม่สำเร็จ จะอ้อนแม่ก็โดนผัวแม่ขัดขวาง ก็คงเหลือแต่พี่ชายของผมคนเดียวนี้แหละครับ
“ไม่ได้หรอก...ทำใจเหอะ” ชิ....
สวัสดีครับทุกคน ผมชื่อนักปราชญ์ พวกคุณอาจจะคุ้น ๆ ชื่อผมมาบ้าง...ก็ผมมันดังตั้งแต่ในท้องนี้ครับ ก็ต้องเป็นที่ชื่นชมของคนทั่วไปเป็นธรรมดา ตอนนี้ผมกำลังเซ็งสุด ๆ ถูกไอ้พี่รบฝาแฝดของผมลากมาซื้อชุดเพื่อออกงานในคืนนี้ ทีแรกผมจะเอารถของผมมาเองแหละ แต่ไอ้พี่รบนี้ดันรู้ว่าผมกำลังคิดจะหนีก็เลยหนีบผมมาคัดเดียวกับมัน
ตอนนี้ผมอายุ 21 ปีแล้วนะ ทำไมมีแต่ในครอบครัวที่บอกว่าผมยังเด็ก ส่วนพี่ผมที่อายุเท่า ๆ ดันบอกว่าเป็นผู้ใหญ่ ผมกับพี่รบเหมือนขาวกับดำ...ผมเข้าสังคมเก่ง พูดเก่ง ก็เลยกลายเป็นที่ชื่นชอบของคนทั่วไป และได้ด้วยหน้าตาที่เรียกว่าหล่อเกินคนหน้าตาทั่วไป ทำให้ผมได้ทำอาชีพถ่ายแบบ...นั้นยิ่งทำให้ผมไปที่ไหนก็เป็นที่รู้จัก และทำให้เกิดเหตุการไม่คาดฝันขึ้น เมื่อวานนั้นแหละ...ผมไปกินไอติมกับไอ้พี่รบกันสองคน ไปไงมาไงไม่รู้พนักงานผู้หยิงเข้ามาขอถ่ายรูป ไอ้ผมที่ใจกว้าง.....ก็เลยให้ถ่าย แต่พอน้องคนนั้นถ่ายเสร็จยังไม่ทันหันหลังกลับไปทำงานต่อ ก็โดนบรรดาคนรักปราชญ์ตบซะเลือดอาบ จนไอ้พี่รบลากผมกลับบ้านฟ้องแม่แทบไม่ทัน
นั้นก็เป็นเหตุผลอีกอย่างที่พ่อผมฉุนกั๊ก! พยายามทำให้ผมโดนคนจองไปเสียที คิดแล้วคนหล่อกลุ้มโว้ย!!!
“ปาด..เลือกชุดได้ยัง” ไอ้พี่ตัวดีของผมเดินดูเสื้อผ้าในร้านประจำ ที่แม่เคยบอกว่าตอนท้องเคยเจอกิ๊กพ่อที่นี้ด้วย
“รบเลือกเผื่อด้วยดิ เซ็ง...” ผมหันหน้ามองบรรดาสาว ๆ ที่แอบดูผมจากมุมเสื้อผ้าผู้หญิง แอบส่งยิ้มให้เล็กน้อยพอให้พวกเธอฝันหวานในคืนนี้
“กางเกงในเรายังใส่ขนาดไม่เท่ากันเลย จะรู้ได้ยังไงอันไหนมันพอดีกับน้องรึเปล่า” ทำเป็นพูดดี...ไอ้พี่รบนี้แหละคลับตัวดี ออกแบบชุดให้ผมถ่ายแบบ
“อย่ามาพูด...ถ้าปาดไปเลือกเองแล้วจะหนาว” ผมยกแก้วน้ำส้มขึ้นดื่ม มองไอ้พี่รบดูเสื้อผ้าต่อไป..ทำไมมันไม่ไปซื้อห้องเสื้อมันวะ
“ปาด...มาเลือกเองนะ พี่จะไปเปลี่ยนเสื้อผ้า...เราจะไม่กลับบ้านแล้ว เราจะไปที่งานกันเลย” ไอ้พี่ผมสั่งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แล้วก็เดินผ่านผมไป เหลือไว้ให้ผมเป็นวิญาณเฝ้าโซฟามองเสื้อผ้าที่เกิดมาไม่เค๊ย ไม่เคยซักครั้งจะเลือกเอง เอาวะ....
ผมลุกขึ้นดูเสื้อผ้าสุดหรูที่ราวแขวน มีพนักงานคอยแนะนำสรรพคุณอย่างหน้าหมั่นไส้ ถ้ามันดีอย่างงี่ไม่เอาไปใส่เองฟะ มาขายทำไม...
“เธอดูสิ...พี่ปราญช์สวยชะมัดเลย” เสียงผู้หญิงด้านหลังทำเอามือที่เลือกเสื้อผ้าของผมชะงัก
“นั้นนะสิ...ขืนแต่งหญิงนะพวกเราชิดซ้ายแน่ ๆ” ผมสวยขนาดนั้นเลยหรอครับวะ?
“ใช่! น่าจับมาแต่งตัวจริงจี๊ง แม่จะบรรนาการให้เต็มทีเลย” เอางั้นหรอครับเจ๊ ...งั้นผมก็ไม่ขัด ผมหมุนตัวไปหาสองเจ๊ด้านหลัง ทำเอาพวกเธออึ้ง
“รบกวนอะไรหน่อยได้ไหมครับ” ผมส่งยิ้มให้สองสาวที่อ้าปากกินช้างได้ทั้งโคลง
“วะ...วะ ว่าไงคะ” ดูเธอจะตะลึงในความหล่อของผมไม่น้อย ก็แน่ละนักปราชญ์ก็งี่แหละ
“คุณบอกว่าถ้าผมแต่งหญิง พวกคุณจะช่วยใช่ไหมครับ” ผมถามพวกเธอพยักหน้าหงึกหงัก
“งั้นช่วยทำให้ผมสวยจนใครจำไม่ได้ทีนะครับ”
หัวข้อ: อยากให้รัก ตอนที่ 6 คนบนฟ้า (ต่อจากตอนที่แล้ว)52 29/7/55 (อ่าน 565792 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก