หัวข้อ: [[กู+มึง=มิตรภาพตลอดไป]] ถ้าอ่านจบแล้วติดตามภาคพิเศษต่อเลยนะครับ ตามลิ้งค์ที่หน้า10ครับ

[Goodfellas]

อ้ะ มาอ่านกันต่อครับ  ตอนนี้ยาวหน่อยนะ

                                 *********

         วันรุ่งขึ้นไอ่บอลมันก็แปลกใจที่พวกเราชวนมันมานั่งคุยกันที่โต๊ะม้าหินหลังตึกเรียนที่นั่งกันประจำที่มหาลัย    จากนั้นผมก็เริ่มเล่าให้มันฟังเรื่องผมกับไอ่เน    เท่านั้นแหละครับมันก็ถึงกับตกตะลึงจนตาโตเลย

         " เฮ้ย   งั้นที่ผ่านๆมานี่พวกมึงก็.....   นี่มึงมาเล่นมุขอะไรกะกูรึเปล่าเนี่ย   ล้อกูเล่นรึเปล่าวะ"   มันพูดเหมือนยังไม่เชื่อหูตัวเอง  พร้อมกับลุกขึ้นยืนอย่างลืมตัว

         " สัดนี่   หน้าพวกกูเหมือนล้อเล่นเหรอวะ   กูอ่ะรักกันจริงๆ  แล้วก็เป็นเกย์ด้วยนะ    มึงรู้อย่างนี้แล้วมึงจะว่าไงล่ะวะ"   ไอ่เนมันถามแล้วก็มองหน้าไอ่บอลนิ่งๆอย่างจริงจัง

         " โอย...  นี่มันอะไรกันวะ   กูงงไปหมดแล้ว"  ไอ้บอลมันรำพึงออกมาแล้วก็ทรุดตัวลงไปนั่งกับม้าหิน

         " เออ   ก็ถ้ามึงจะรับไม่ได้อ่ะ   กูก็เข้าใจว่ะ บอล  แต่วันนี้กูก็ต้องบอกมึงไว้    เพราะว่าไม่อยากจะปิดมึงอีกนะ   ไม่งั้นมันก็เหมือนเราไม่ไว้ใจมึงน่ะ   มึงเข้าใจมั๊ย"   ผมพยายามอธิบายให้มันฟัง    แต่มันกลับเริ่มทำหน้างอๆเหมือนไม่พอใจ

         " แล้วทีเมื่อก่อนมึงไปทำอะไรกันมึงเคยอยากจะบอกกูมั๊ย    กูถึงว่าดิ   เดี๋ยวไอ่เชี่ยคิมก็หายไปมั่ง   เดี๋ยวก็มึงหายไปมั่ง   กูถามไอ่เนมันก็ไม่รู้ๆอย่างเดียว   ตอนนั้นน่ะกูห่วงพวกมึงอยู่หรอกนะ  แต่ก็ไม่รู้อยู่ดีว่าพวกมึงมีอะไรกันแน่   เพราะไม่มีใครเคยคิดจะบอกกูเลย   ปล่อยให้กูโง่ไม่รู้เรื่องอยู่ได้น่ะ"   มันบ่นอย่างน้อยใจ   ก็จริงของมันครับ   ผมเองก็ลืมนึกถึงใจมันไปเลยนะตอนนั้น

         " เพราะงั้นตอนนี้มึงก็ไม่ต้องมาถามอะไรกูแล้วล่ะ    จะทำอะไรกันก็เรื่องของพวกมึงเหอะ  ไม่ต้องให้กูร่วมรับรู้หรอกว่ะ   เพราะกูไม่อยากรู้อะไรแล้วล่ะนะ"   คราวนี้มันลุกขึ้นและเดินออกไปด้วยท่าทางโกรธๆเลยครับ     ผมเลยตัดสินใจรีบลุกตามมันไปในขณะที่ไอ่คิมกับไอ่เนก็กำลังจะตามไปเช่นกัน

         " เฮ้ย   กูขอตามไปคุยกะมันเองนะ   กูว่ากูพอมีเหตุผลดีๆที่จะบอกมันได้ว่ะ   ขอกูลองหน่อยนะ"  ผมบอกไอ่เนกับไอ่คิมให้รออยู่   ซึ่งพวกมันก็พยักหน้าอย่างเข้าใจ

         " ยังไงมึงก็ช่วยอธิบายให้มันเข้าใจกูด้วยแล้วกัน  ไอ่อิน   กูฝากมึงด้วยนะเว้ย"   ไอ่คิมเอ่ยปากกับผมแล้วยิ้มอย่างเชื่อมั่นในตัวผม   ผมก็เลยพยักหน้าให้มันแล้วตบไหล่มันเบาๆทีนึงแทนการรับปากมัน

         แล้วผมเลยรีบวิ่งตามไอ่บอลมันไปติดๆจนถึงรถของมัน    เห็นมันกำลังเข้าไปนั่งในรถแล้ว   ผมก็เลยรีบเปิดประตูเข้าไปนั่งข้างมันทันที

         " เฮ้ย   มึงจะตามมาอีกทำไมวะเนี่ย   ขอกูไปตามทางกูได้มั๊ยวะ  แมร่ง...."    มันบ่นออกมาแล้วก็กระแทกพวงมาลัยอย่างฉุนเฉียวเลย

         " เออ.... งั้นมึงก็ฟังกูก่อนแล้วกัน   จากนั้นมึงจะไปไหนก็แล้วแต่มึงละกันนะ    แค่อยากคุยกับมึงให้เข้าใจซะทีน่ะ"  ผมบอกกับมันหวังจะให้มันใจเย็นลงสักหน่อย

         " โอเคๆ    งั้นมึงว่ามา... ระหว่างพวกมึงน่ะ   มันอะไรกันนักหนา   ซับซ้อนกันจัง"   มันยอมฟังผมแล้ว

         " อืม  งั้นกูถามมึงก่อนเลยนะ   ว่ามึงรับได้ใช่มั๊ย   ถ้าความจริงแล้วเพื่อนมึงเป็นเกย์น่ะ   กูเองก็อยากบอกมึงมานานแล้ว   แต่ที่ยังไม่บอกไม่ได้หมายความว่าพวกกูมีอะไรแล้วไม่ยอมบอกมึงนะ   แค่ไม่กล้าบอกจริงๆกลัวว่าถ้ามึงไม่เข้าใจแล้วจะรังเกียจพวกกูน่ะ

         " อ้าว  แล้วถ้างั้นมึงจะมาบอกทำไมตอนนี้ล่ะวะ   ไม่กลัวกูรับไม่ได้อีกเรอะไง   กูไม่เข้าใจว่ะ"   มันบอกแล้วก็เกาหัว   ท่าทางมันก็ดูใจเย็นลงไปเยอะเหมือนไม่ค่อยโกรธแล้ว

         " ก็นั่นแหละ   มันก็คงถึงเวลาแล้วด้วยไง   ถึงปิดมึงไปสักแค่ไหนวันนึงมึงก็ต้องรู้น่ะ   เพราะงั้นกูถึงต้องบอกมึงด้วยตัวเองไง   เข้าใจยัง   เพราะมึงน่ะเพื่อนกูนะ   กูยอมให้มึงรังเกียจพวกกูซะก็ได้   แต่กูก็ไม่อยากให้มึงมารู้เองว่ะ  ไม่งั้นมึงคงคิดว่ากูไม่แคร์มึงนะ"

         " เออ..  งั้นมึงก็รู้ไว้เลยนะ    คนอย่างกูอ่ะรักเพื่อนมากพอที่จะไม่มางี่เง่ารังเกียจเพื่อนด้วยสาเหตุแค่นี้หรอกว่ะ   กูรับได้อยู่แล้วไม่ว่าพวกมึงจะเป็นอะไรแค่มึงบอกกูมาคำเดียวอ่ะ   ไม่งั้นจะคบกันไปทำไมล่ะ   มีเพื่อนแต่รับสิ่งที่เพื่อนเป็นไม่ได้น่ะ"   มันอธิบายแล้วก็พูดปิดท้ายไปเหมือนกับที่ไอ่คิมมันพูดไม่มีผิดเลยครับ   ผมก็เลยยิ้มออกมาอย่างสบายใจที่มันเริ่มเข้าใจแล้ว

         " อืม  มึงนี่พูดเหมือนไอ่คิมมันเป๊ะๆเลยนะ   ก็ดีแล้วว่ะ   ขอบใจนะเว้ยที่เข้าใจพวกกู"  ผมบอกแล้วก็จับที่ไหล่มันไปเบาๆมันก็หันมายิ้มให้ผม

         " เออ   กูเข้าใจพวกมึงอยู่แล้วล่ะนะ   เพราะกูเองก็อยู่ในสภาพเดียวกับพวกมึงไงล่ะ    เข้าใจมั๊ย   และกูเองก็รู้นะว่าไอ่คิมน่ะมันก็รักกูอยู่   นี่แหละคือความจริงอีกด้านที่กูต้องบอกมึงล่ะ"   ผมฟังแล้วก็ต้องอึ้งเอามากๆเลยครับ    นี่ผมเจอแบบนี้อีกแล้วเหรอ   ที่ว่ากำลังจะบอกความจริงมันแต่ก็ต้องพบว่ามันรู้ดีอยู่แล้วน่ะ

         " เฮ่ย   อะไรวะ   นี่จริงๆมึงก็รู้แล้วเหรอว่ามันรักมึงน่ะ"

         " ก็ใช่ดิวะ   มันบอกมึงแล้วใช่มั๊ยล่ะ   กูก็ว่าแล้วว่ากูคงคิดไม่ผิดนะว่ามันคงรักกูอยู่จริงๆ    แต่จะว่าไปกูก็คงผิดเองที่ตลอดเวลาที่ผ่านๆมากูชอบไปทำตัวเหมือนผัวเมียกับมันมากๆ   จนสงสัยว่ามันเลยคิดจริงจังไปเลยนะ   แต่มึงรู้มั๊ยว่าทำไมกูถึงทำยังงั้น"   อีกแล้วครับ   สิ่งที่มันถามผมกลับมาแบบนี้ทำให้ผมได้แต่อึ้งจนไม่กล้าเดาอะไรต่ออีกแล้วนะครับ

         " ก็เพราะว่าจริงๆแล้วกูก็รักมันไงล่ะ   แล้วที่กูทำไปกูก็ไม่ได้ทำเล่นๆเหมือนกันนะ    แต่กูมีความสุขมากจริงๆว่ะที่ได้ทำแบบนั้นกับมัน"

         " หรือแม้แต่   มึงเคยเห็นกูมองคนอื่นมั่งมั๊ยล่ะ   ผู้หญิงเข้ามากี่คนๆกูก็ไม่ได้สนใจ    ก็เพราะกูก็รู้ดีไง   ว่าคงไม่มีใครจะมาเข้าใจกูและรักกูได้อย่างมันน่ะ   ระหว่างกูกะมันผูกพันกันมานานนะ   นานจนกูก็รู้ไงว่ากูคงขาดมันไม่ได้หรอก"  มันพูดอย่างยิ้มๆ   แต่ยิ้มของมันกลับดูฝืนๆซะมากกว่า  เหมือนมันมีอะไรในใจอยู่อีก

         " ก็แล้วทำไมมึงไม่บอกมันวะ   มึงรู้มั่งมั๊ยว่าที่ผ่านมามันก็ทนเจ็บปวดมาตลอด   แต่มันก็บอกใครไม่ได้เลย  เพราะมันก็กลัวมึงจะรับไม่ได้น่ะ    แล้วมึงเองล่ะ   ในเมื่อมึงก็รักมันนี่หว่าแล้วทำไมไม่บอกมันไปวะ  กูก็ไม่เข้าใจอ่ะ"    ผมเริ่มรู้สึกอึดอัดและไม่เข้าใจในสิ่งที่มันทำอยู่

         " ก็เพราะว่ากูกลัวไง   ไหนจะทางบ้านกู  แล้วก็บ้านมันด้วย  เค้าจะว่าไงถ้าเค้ารู้   แล้วยังมึงกับไอ่เนอีก   จะรับกูได้มั๊ย   กูถึงนึกโมโหไง    ที่พวกมึงเพิ่งจะมาบอกกูนะ  กูก็ได้แต่กลัวอยู่ตั้งนาน   ที่แท้มันก็เสียเวลาเปล่าๆ   ถ้ากูรู้งี้แต่แรกก็คงดี  อย่างน้อยก็จะได้ไม่ต้องมาฝืนทนอยู่    ว่าแต่นี่ไอ่คิมมันเสียใจมากเลยเหรอวะช่วงที่ผ่านๆมาเนี่ย   กูไม่รู้เลยจริงๆ"  มันย้อนถามผมเรื่องไอ่คิมด้วยสีหน้าที่เป็นห่วง

         " ก็ เออดิวะ   กูกับมันน่ะแย่มากๆเลยช่วงนั้น   เกรดร่วงเลยนะมึงก็คงเห็นแล้ว    แต่กูก็เข้าใจมึงแล้วล่ะ   มึงเองก็คิดกลัวเหมือนกูอ่ะ   กลัวทางบ้านรู้  กลัวนั่นกลัวนี่สารพัด    แต่มึงรู้มั๊ยท้ายที่สุดแล้วมันก็เท่านั้นแหละว่ะ   เพราะคนที่ทุกข์ที่สุดมันคือเราเองนะ    ไอ้ที่กลัวๆไปก่อนมันก็ยังไม่เกิด   แต่ตัวเราดิเจ็บปวดกันแทบใจสลายเลยนะเว้ย"  

         " เออ.. กูเข้าใจแล้วว่ะ   ไอ่คิมมันต้องเสียใจเพราะกูมานานแล้ว   คงถึงเวลาที่กูต้องแก้ตัวซะทีเหมือนกัน   ขอบใจมึงนะ   กูคิดได้แล้วล่ะ   ไปเหอะ...."  มันบอกผม   แล้วก็เปิดประตูลงจากรถไป

         " อ้าว... เฮ้ย  แล้วมึงจะไปไหนล่ะ...."  ผมตะโกนถามมันแล้วก็รีบลงจากรถเหมือนกัน   มันก็เลยล๊อคประตูรถจนเรียบร้อย

         " กูก็จะไปทำทุกๆอย่างให้มันถูกต้องไง    พวกมันน่าจะยังนั่งกันอยู่ที่เดิมใช่มั๊ย"   มันยิ้มบอกกับผมแล้วก็หันหลังเดินไปเลย   ผมก็เลยต้องรีบไล่ตามมันไปอีกครับ    

         สักแป๊บนึงมันก็เดินกลับไปถึงที่ม้านั่งหลังตึกที่เรานั่งกันเมื่อกี๊   ซึ่งไอ่คิมกับไอ่เนก็ยังนั่งคุยกันอยู่ตรงนั้น     แต่พอไอ่คิมมันหันไปเห็นไอ่บอลเดินมามันก็เหมือนตกใจนิดนึงแล้วลุกขึ้นจะเดินมาหาไอ่บอล

         แต่ไอ่บอลดิครับ    ไม่พูดพล่ามทำเพลงอะไรเลย   มันเดินเข้าไปหาไอ่คิมแล้วก็เอาสองมือของมันประคองแก้มไอ่คิมไว้พลางสบตากับมันนิ่งอยู่นิดนึง   แล้วก็ประกบปากจูบไอ่คิมอย่างดูดดื่มเลย

         ต่อหน้าผมกับไอ่เนซึ่งตอนนี้ก็ได้แต่ยืนตะลึงกันอยู่พูดอะไรไม่ออกสักคำ    ดีว่าไม่มีใครอยู่แถวนั้นเลยเพราะตอนนั้นมันเย็นมากแล้ว    แต่ก็นั่นแหละ   ตอนนี้ผมรู้สึกหน้าร้อนผ่าวๆอยู่เลยนะ  ไม่นึกว่าจะได้มาดูบทรักสดๆจากมันสองคนแบบนี้น่ะ

         " กูขอถามมึงนะ   มึงยังรักกูอยู่มั๊ย  และมันจะสายไปมั๊ยวะถ้ากูจะบอกว่ารักมึงน่ะ"  ไอ่บอลเอ่ยถามไอ่คิมขึ้นมาหลังจากการจูบนั้น

         " กู....  กูก็รักมึงน่ะสิวะ   รักมึงมาตลอดนะเว้ย   แล้วมึงก็รักกูเหรอวะ   กูไม่ได้ฟังผิดใช่มั๊ย"  ไอ่คิมบอกด้วยเสียงที่เริ่มสั่นเหมือนจะร้องไห้    ผมว่ามันคงดีใจมากนะนั่น

         " เออ  มึงฟังไม่ผิดหรอก   กูอยากขอโทษมึงนะที่ปล่อยให้มึงทนเจ็บอยู่คนเดียวมาตลอดเลย   กูผิดเองจริงๆ   มึงให้อภัยกูได้มั๊ยวะ"   ตอนนี้ท่าทางไอ่บอลมันก็เสียงสั่นๆพอกันแล้ว   มันก็คงดีใจเหมือนกันนะ  

         " กูไม่เคยโกรธมึงหรอกนะเว้ย   ไม่เคยเลยจริงๆ"   ไอ่คิมบอกแล้วมันก็กอดไอ่บอลแน่นแล้วก็ซบหน้ากับไหล่ของไอ่บอลร้องไห้ออกมาอย่างดีใจเลย   ส่วนไอ่บอลมันก็ร้องไห้ออกมาเบาๆอยู่แล้วก็ยืนกอดกันแน่นอยู่อย่างนั้น

         ผมเองได้แต่ยืนมองมันสองคนอย่างตื้นตันใจและเป็นสุขจนเหมือนมันล้นออกมาจากข้างในเลย    ในขณะที่ไอ่เนมันก็เดินมายืนข้างๆผมแล้วจับมือผมไว้พลางยิ้มให้ผม

         ตอนนั้นผมว่าผมช่างโชคดีเหลือเกิน    ที่ในที่สุดผมก็สามารถช่วยทำให้สถานการณ์ทุกๆอย่างมันดีขึ้นได้แล้ว   ถ้าหากว่าผมได้สมหวังกับไอ่เน   แต่ไอ่คิมมันยังต้องปวดร้าวของมันอยู่คนเดียวผมก็คงไม่ได้มีความสุขขนาดนี้หรอกนะ

         และอาจเป็นเพราะผมเองตั้งใจทำในสิ่งที่ดีๆด้วยเจตนาที่บริสุทธ์   ทุกอย่างมันจึงออกมาได้ดีแบบนี้    ดีจนก็รู้สึกเหมือนกับว่านี่ผมฝันไปรึเปล่านะ    ถ้าผมหยิกตัวเองแรงๆผมจะตื่นจากฝันนี้มั๊ย    แต่มันก็ไม่เป็นเช่นนั้น

         เพราะนี่มันเป็นความจริงที่ผมได้เจอจริงๆ    และต่อจากนี้ทุกอย่างมันก็จะดำเนินไปอย่างราบรื่นแล้วนะ    เพราะเมฆหมอกมืดมัวพวกนั้นมันจางหายไปหมดแล้ว    ฟ้าใสๆก็ได้กลับคืนมาอีกครั้งแล้วล่ะครับ

                                       -

                                       -

         หลังจากวันนั้นพวกเราก็ใช้ชีวิตกันไปอย่างมีความสุขดี     ภายนอกอาจจะไม่มีใครรู้หรอกว่าพวกเรารักกันแบบนี้    เค้าก็คงมองแค่ว่าเราเป็นเพื่อนที่สนิทกันสี่คนเฉยๆนะ    เพราะว่าเราก็ไม่ได้ไปประกาศให้ใครรู้ว่าเราเป็นอะไร   แต่ก็ไม่ใช่เพราะว่าเราจะอายหรือว่าอะไรนะครับ

         เพียงแต่ว่าเราก็ไม่ได้อยากจะตกเป็นเป้าของสังคม    ว่าทำไมถึงต้องเป็นเกย์อะไรกันแบบนี้   เป็นผู้ชายดีๆไม่ชอบรึไง    ซึ่งผมก็คิดว่ามันไม่แฟร์กับพวกเรานัก    ในเมื่อความรักน่ะ   ยังไงมันก็คือความรักนะครับ    ไม่ว่ามันจะเกิดกับใครมันก็มีค่าเท่าๆกันทั้งนั้น    ไม่ได้แบ่งแยกหรอกว่า    ต้องเกิดกับต่างเพศกันเท่านั้นซะหน่อย

         และแน่นอนว่าคุณค่าของมันก็ไม่ได้ต่างอะไรกันเลย    เพราะใช่ว่ารักของหญิงชายจะมีคุณค่ามากกว่ารักของเกย์ หรือเลสเบี้ยนซะที่ไหนละครับ    มันก็ยังคงเหมือนกันนั่นแหละ

         ตราบเท่าที่เรายังรักและเข้าใจกันดีอยู่   มันก็จะเป็นสิ่งดีๆที่เหมือนกับของขวัญที่พระเจ้าประทานมาให้กับคนเราแล้วล่ะครับ    จงรักษามันไว้ให้ดีก็แล้วกัน..............

         เพราะถ้าต้องเสียมันไปก็อาจจะไม่มีวันเรียกคืนมาอีกแล้วก็ได้     แล้วคนที่จะต้องเสียใจก็คือตัวเราเองนั่นแหละครับ

                           ************

[Shin_i_chi]

อ๊ากกกกกกกกกกก พี่น้อต
เด็ดมากอ่ะ อ่านแล้ว ละลายเลย
คำเดียวเลยนะ พี่น้อต
"บอลโคตรแมนอ่ะ"
แซงเนไปเลยง่ะ สุโค่้ยยยยย

[Abracadabra]

แวะมาบอกว่า "ยังไม่ได้อ่านเล้ย" T-T

คือช่วงนี้ใกล้จะสอบแล้วอะคับพี่น๊อต อีกเดือนนึงข้างหน้า ไว้ไงจะพยายามมาตามอ่านให้นะพี่ ถ้าจบก่อนก็ไม่เป็นไรครับ

จริงๆหมู่นี้ไม่ค่อยได้เข้าเล้าด้วยอ่ะ สู้ๆนะพี่ อย่าคิดมาก ^^

[Goodfellas]

บอลแมนเหรอครับปิ๊ง  อิอิ

แสดงว่าชอบบอลมันมากว่าแล้วอ่ะเหรอ

แวะมาบอกว่า "ยังไม่ได้อ่านเล้ย" T-T

คือช่วงนี้ใกล้จะสอบแล้วอะคับพี่น๊อต อีกเดือนนึงข้างหน้า ไว้ไงจะพยายามมาตามอ่านให้นะพี่ ถ้าจบก่อนก็ไม่เป็นไรครับ

จริงๆหมู่นี้ไม่ค่อยได้เข้าเล้าด้วยอ่ะ สู้ๆนะพี่ อย่าคิดมาก ^^

อิอิ ไม่เป็นไรๆ แต๊งนะ 

ว่างๆค่อยมาอ่าน

[August_lovers]

^^
ร้องไห้ทั้งรอยยิ้มครับ

มีความสุขจัง ><

[ordkrub]

ดีใจที่ทุกอย่างคลี่คลาย แต่อย่าหักมุมนะครับ ไม่งั้นใจสลายแน่

[เป็ดชรา]

 

อยากให้หยุดเวลาไว้แค่ตรงนี้จัง อยากเห็นและได้ยินรักที่สมรัก สมหวัง แม้ไม่ได้กับตัวเองก็ทำให้สุึขใจ

[yayee2]

ดีใจไปกับอิน+เน และ บอล+คิม ในที่สุดก็เข้าใจกันเสียที
เป็นข้อคิดให้เลยนะว่า ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนกัน เป็นคนรักกัน เป็นพี่เป็นน้องกัน
บางครั้งมีอะไรต้องบอกกัน ต้องคุยกันให้เข้าใจ อย่าได้ไปคิดเองเออเองสรุปเอง
     (และต้องพูดคุยโดยไม่ใช้อารมณ์ด้วย)
เพราะสิ่งที่เราคิดเองเอเอเองสรุปเอง มันอาจไม่ใช่ก็ได้
และอย่าไปคิดแทนคนอื่นสรุปแทนคนอื่นด้วย เนอะน้องน้อตเนอะ

[spok1234]

พี่ น็อต ค้าบ

ตอน นี้ ยาว ได้ ใจ เลย

ตอน เดียว สรุป ได้ ทั้ง 2 คู่

หุ หุ

ใกล้ แล้ว สิ นะ ๆ

[badcow]

พ่อ กะ แม่ รับไม่ได้แหงๆ มาม่าอีก ชามโต ใช่ม่ะครับ เห้อ

[Goodfellas]

^^
ร้องไห้ทั้งรอยยิ้มครับ

มีความสุขจัง ><

อิอิ  อย่างนั้นเลยเหรอครับ

โห..  ผมทำให้คุณจอร์จอินได้งั้นเลยเหรอครับ 

ดีใจที่ทุกอย่างคลี่คลาย แต่อย่าหักมุมนะครับ ไม่งั้นใจสลายแน่

ยังงี้ต้องติดตามตอนจบคร้าบ

อยากให้หยุดเวลาไว้แค่ตรงนี้จัง อยากเห็นและได้ยินรักที่สมรัก สมหวัง แม้ไม่ได้กับตัวเองก็ทำให้สุึขใจ

ได้เลยคร้าบ  พี่หนุ่ม

อีกตอนเดียวเองนะ  อิอิ

ดีใจไปกับอิน+เน และ บอล+คิม ในที่สุดก็เข้าใจกันเสียที
เป็นข้อคิดให้เลยนะว่า ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนกัน เป็นคนรักกัน เป็นพี่เป็นน้องกัน
บางครั้งมีอะไรต้องบอกกัน ต้องคุยกันให้เข้าใจ อย่าได้ไปคิดเองเออเองสรุปเอง
     (และต้องพูดคุยโดยไม่ใช้อารมณ์ด้วย)
เพราะสิ่งที่เราคิดเองเอเอเองสรุปเอง มันอาจไม่ใช่ก็ได้
และอย่าไปคิดแทนคนอื่นสรุปแทนคนอื่นด้วย เนอะน้องน้อตเนอะ

ถูกต้องละคร้าบ พี่แก้ว   อย่างที่บอกอ่ะครับคนเราคบกันน่ะมันไม่ยากแต่จะคบกันให้ยืดยาวได้อ่ะ

ยากมากๆ  มีไรก็ต้องพูดคุยกันให้เข้าใจนะ  อย่าคิดเอาเองอยู่  เพราะบางทีมันอาจจะสายไปก็ได้

พี่ น็อต ค้าบ

ตอน นี้ ยาว ได้ ใจ เลย

ตอน เดียว สรุป ได้ ทั้ง 2 คู่

หุ หุ

ใกล้ แล้ว สิ นะ ๆ

ตอนหน้ารู้ผลละครับ อิอิ  โปรดติดตาม

พ่อ กะ แม่ รับไม่ได้แหงๆ มาม่าอีก ชามโต ใช่ม่ะครับ เห้อ

อันนี้ต้องติดตามชมตอนต่อไปเลยคร้าบผม 

ขอบคุณมากนะ  ที่แวะมาอ่านครับ

[sang som]

^
^
^
^
จิ้มตูด อิอิ

น่ารักมากมายอ่ะ พี่

กรี๊ดชอบค่า เด๋วมาอ่านต่อเน้อ

[info001]

สองคู่ชู้ชื่น...หวานจนมดขึ้นเลยนะ
ถึงจะรู้ว่าเป็นนิยาย  แต่ก็อดที่จะรู้สึกอินไม่ได้
อ่านแล้วก็ทำให้มีความสุขในใจเล็กๆ ถึงค่อนข้างมาก
ดีใจ และยังเป็นกำลังใจ ให้กับนักเขียนใหม่ที่ชื่อ น๊อต
ที่เขียนได้ดี  มีเนื้อหาน่าสนใจ ให้ผู้อ่านได้แง่คิดอะไรบางอย่าง
และหวังว่า โอกาสต่อๆ ไป จะได้อ่านผลงานของน๊อตอีกนะครับ

[Goodfellas]

ขอบคุณ คุณsang som ครับ  ที่มาติดตาม
 

แล้วเดี๋ยวกลับมาอ่านตอนจบกันนะครับ



ส่วนพี่อินก็แวะมาอ่านต่อจนได้นะครับ

แต่ยังไม่จบนะพี่  เดี๋ยวจะลงตอนจบต่อให้เลยครับผม

[info001]

ยังไม่จบอีกรึครับ อุตส่าห์หลงดีใจ เอ๊ย ขออภัย ดีใจที่ยังไม่จบ นะ
แต่ก็ถือว่าประสบความสำเร็จพอสมควร สำหรับการเขียนเรื่องแรก
ก็ขอวิจารณ์พอหอมปากหอมคอ ก็แล้วกัน ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว
จริงๆ ไม่ใช่นักวิจารณ์อะไรหรอกครับ เพียงแต่ได้อ่านนิยายกะเขามาบ้าง
ก็เลยรู้สึกถึงข้อแตกต่าง เช่น เรื่องของผู้คน และ สิ่งแวดล้อม

ในเรื่องนี้ ตั้งแต่ต้นจะเห็นภาพแค่ อิน กะ เน เท่านั้น ส่วนตัวประกอบอื่นๆ
ที่ช่วยสร้างสีสรร แทบไม่ค่อยเห็น พึ่งจะมี คิม กะ บอล ในช่วงท้ายๆ เท่านั้น
ทำให้เวลาอ่านแล้ว รู้สึกเงียบๆ ยังไงไม่รู้ เหมือนดูหนังที่ทั้งเรื่อง
เห็นพระเอกนางเอก คุยกันอยู่แต่ในบ้าน นานๆ ถึงจะออกไปเจอผู้คนข้างนอกบ้าง

ส่วนเรื่องสิ่งแวดล้อม ก็เช่น สถานที่ที่ทั้งคู่ หรือคนใดคนหนึ่งทำงาน หรือทำกิจกรรมนอกสถานที่
หรือไปเที่ยวที่มีผู้คนอื่นๆ ด้วย (คือ ขนาดไปเที่ยวยังไม่เห็นคนอื่นมาเข้าฉากเลย สงสัยโดนทีมงานไล่ไทยมุงออกไปหมด)

คือ อยากให้มีตัวละครอื่นๆ อีกมาประกอบ  และควรมีวิธีการอธิบาย หรือกล่าวถึงตัวละคร
ไม่ว่าจะเป็นตัวเอก หรือตัวประกอบหลักๆ เพื่อให้เห็นคาแร็กเตอร์ของแต่ละคนที่ชัดเจน และมีความแตกต่าง

อีกอย่าง ก็คงเป็นเรื่องสถานที่ ที่น่าจะมีเพิ่มเติมสำหรับให้ตัวละครได้ไปทำกิจกรรมบางอย่าง
แบบเป็นเรื่องเป็นราวกว่านี้ ได้พบเจอตัวละครอื่นๆบ้าง และมีวิธีอธิบายให้ผู้อ่าน สามารถจินตนาการตามได้

นอกจากนั้น ในส่วนของเนื้อเรื่อง อาจมีความซับซ้อนขึ้น มีการหักมุม หรือมีเงื่อนปมแฝงไว้ ให้ผู้อ่านได้ลุ้นและติดตาม

แต่ทั้งหมดนี้ เป็นเพียงความคิดเห็นส่วนตัว อาจจะไม่ถูกต้อง ไม่ถูกใจใครๆ ก็ได้
และก็เข้าใจว่า บางอย่างอาจถูกจำกัดด้วยธีมของเนื้อเรื่อง หรือเป็นความจงใจของผู้เขียนเอง
แต่ยังไง ผมก็มีเจตนาดี อยากให้น้องน๊อต ได้สร้างสรรผลงานดีๆ มีคุณภาพออกมาอีกน่ะครับ
 

[Goodfellas]

อิอิ มากอดขอบคุณพี่อินหลายๆทีเลย
 

อุตส่าห์แนะนำอะไรดีๆ  ก็จริงอย่างที่บอกครับ  หลายๆคนที่อ่านตอนแรกๆเค้าคงเบื่อกันไปซะก่อนแล้ว

เลยไม่ได้กลับมาอ่านอีกเท่าไหร่   เพราะเรื่องนี้ก็เป็เรื่องแรกที่ผมเขียนจริงๆ

และผมเองไม่ค่อยได้ไปอ่านนิยายของใครเค้าเ้ลยครับ  ต้องยอมรับว่าไม่มีพื้นฐานในการแต่งเรื่องที่ดีเอาซะเลย

ที่เขียนไปก็เลยอาศัยแค่ความเข้าใจและมุมมองของตัวเองเท่านั้นน่ะครับ

หลังๆมานี้จะพยายามศึกษาเทคนิคต่างๆที่ใช้ดำเ้นินเรื่องนะครับ  ก็คิดว่าคงพอพัฒนาไปได้แหละลองติดตามต่อละกันนะครับ
 

[Goodfellas]

และแล้วก็มาถึงบทส่งท้ายของเรื่องราวนี้แล้วครับ   หลังจากที่ได้ติดตามกันมานานพอควร

ขอบคุณนะครับที่แวะมาอ่านและติดตามกันเรื่อยมา  อย่างที่บอกครับผมยังเขียนได้ไม่ดีเลย

แต่ก็จะพยายามพัฒนาไปเรื่อยๆนะครับ  ยังมีอีกหลายเรื่องที่ผมตั้งใจแล้วว่าจะเขียนต่อไป

ยังไงก็ฝากไว้่ด้วยนะครับผม  อีกไม่นานจะมีงานใหม่มาให้อ่านกันอีก

แล้วก็ฝากเรื่อง"ฤดูรักสองเรา" ไว้ด้วยนะครับ  อีกไม่นานนี้ก็จะลงภาคต่อที่เป็นภาคสุดท้ายให้ได้อ่านกัน
                              ขอบคุณมากครับ

ตอนอวสาน
        

                                 *************

         วันเวลายังคงเดินของมันไปเรื่อยๆ    สองปีผ่านไปจนถึงวันนี้ก็เป็นวันจบการศึกษาของพวกเราแล้วครับ   งานวันรับปริญญาของเราก็ใกล้เข้ามาเรื่อยๆจนผมรู้สึกตื่นเต้นมากเลย

         ขณะนี้ผมมายืนอยู่กับไอ้เนที่บริเวณหน้าที่เก็บอัฐิของพ่อกับแม่ผมตามความต้องการของไอ่เน    มันว่ามันอยากมาลาพ่อกับแม่ผมด้วยเพราะหลังจากที่เรารับปริญญากันแล้ว    มันก็จะบินไปเรียนรู้งานและช่วยพ่อแม่ของมันคุมร้านที่โน่นเลย

         " พ่อครับแม่ครับ   ผมขอมาลาพ่อกับแม่ด้วยนะครับ    ต่อไปผมต้องไปที่โน่นเพื่ออนาคตของผม   ขอบพระคุณพ่อกับแม่มากนะครับที่ช่วยคุ้มครองดูแลพวกเราให้พ้นอุปสรรคทุกๆอย่างมาได้ด้วยดี   ต่อไปผมกับไอ่อินจะไม่ทิ้งกัน   จะรักและดีต่อกันตลอดไป   ก็ขอให้ดวงวิญญาณของพ่อกับแม่ได้รับรู้และอวยพรให้พวกเราด้วยนะครับ"    มันตั้งจิตอธิษฐานแล้วก็ก้มลงกราบพร้อมกับผม    แล้วเราก็ยิ้มให้กันมองไปที่รูปของพ่อกับแม่ผมที่อยู่ตรงนั้น

         ตอนนั้นผมก็ได้แต่หวังไว้ว่าดวงวิญญาณของพ่อกับแม่ผมคงได้รับรู้แล้ว   และท่านก็คงจะเข้าใจเราสองคนได้    ว่าเรารักกันด้วยใจจริงๆแม้ว่ามันจะไม่เหมาะสมถูกต้องนัก    ก็ได้แต่หวังว่าท่านจะยอมให้อภัยผมกับมันนะ

         " อิน  กูมีเรื่องอยากขอร้องมึงอีกเรื่องว่ะ    ต่อไปนี้พอกูไม่อยู่นี่แล้วกูขอฝากบ้านกูไว้กับมึงด้วยนะ   ขอให้มึงย้ายออกจากวัดแล้วมาอยู่ที่บ้านกูเลย   พ่อแม่กูก็ต้องการแบบนั้นด้วยแหละ   มึงอย่าปฏิเสธกูเลยนะ   กูขอร้องล่ะ"  

         " เพราะมึงก็รู้ดีนะทั้งกูและพ่อแม่กูไม่เคยเห็นมึงเป็นคนอื่น   เพราะงั้นกูก็จะขอมึงว่าอย่าเห็นเราเป็นคนอื่นเลย   ได้มั๊ยวะ"  มันขอร้องผมอีกครั้ง   แน่นอนว่าผมเข้าใจมันดีซึ่งเพราะเหตุนี้ผมถึงไม่ปฏิเสธมัน

         " อืม  ได้ดิ  กูจะดูแลบ้านให้มึงเอง   ขอบใจมึงกับพ่อแม่มึงที่ไว้ใจกูนะ   กูจะไม่ทำให้มึงผิดหวังหรอก  กูสัญญาว่ะ"  ผมบอกแล้วก็โอบไหล่มันไว้   มันก็ยิ้มอย่างดีใจเลยครับ  

                                       -

                                       -

         ในวันที่เรารับปริญญานั้นพ่อแม่ไอ่เนก็บินกลับมาร่วมตามเคย    เรียกได้ว่าเค้ายอมขาดทุนปิดร้านหลายวันเลยเพื่องานนี้    ก็แน่ล่ะนะ   ลูกชายคนเดียวประสบความสำเร็จขนาดนี้จะไม่ให้มาร่วมยินดีก็คงไม่ได้อยู่แล้วล่ะครับ

         พวกเราทั้งหมดได้ถ่ายรูปร่วมกันไว้เยอะมาก   รูปที่ผมประทับใจก็จะเป็นรูปที่ผมถ่ายกับพ่อแม่ของมันนะ   แม่มันกอดผมกับไอ่เนไว้ด้วยกันแล้วก็ยิ้มอย่างมีความสุข

         ผมได้มองภาพนั้นทีไรก็ยิ้มออกมาได้ทุกที   เพราะมันเหมือนกับว่าชีวิตที่เคยขาดหายของผมได้เติมเต็มกลับมาแล้ว

         จนรู้สึกว่ามากกว่าที่เคยหวังไว้ซะด้วยซ้ำ...............

         หลังจากวันพิธีรับปริญญาจบลงพวกเราสี่คนก็พากันมาฉลองกับเพื่อนๆกันอย่างสนุกสนานครับ     เดี๋ยวนี้ไอ่คิมกับไอ่บอลมันก็ยิ่งดูรักกันมากขึ้นเยอะเลย    พอดูๆอย่างนี้ผมว่ามันก็เหมาะกันดี   คงเพราะว่านิสัยมันจะเติมเต็มให้กันได้ดีอยู่   ก็เหมือนผมกับไอ่เนนะที่คงจะมีแต่ผมที่เข้าใจมันดีแม้มันจะเอาแต่ใจ

         จากนั้นไม่นานไอ่คิมมันก็ไปเรียนต่อเพื่อเตรียมตัวสอบเป็นสจ๊วตตามที่มันหวังไว้     ส่วนไอ่บอลมันก็ลองไปสมัครงานที่โรงแรมแห่งหนึ่งและได้ทำงานในตำแหน่งฟร้อนท์เป็นแผนกต้อนรับนะครับ    

         ส่วนไอ่เนก็ยังคงเตรียมตัวสำหรับการบินไปอเมริกาเพื่อไปช่วยพ่อกับแม่มันที่ร้าน    โกอินเตอร์แล้วสินะมึง

         ต่อไปนี้จะไม่มีไอ่เนเด็กเกเรคนเดิมที่เอาแต่วางก้ามรังแกคนอ่อนแอกว่า  และยังติดการพนันงอมแงมจนเป็นหนี้พนันท่วมหัวไร้อนาคตคนนั้นอีกแล้ว.......

         เพราะวันนี้ที่ผมได้เห็นตรงนี้  ผมกลับมองเห็นแค่ไอ่เนบัณฑิตใหม่อนาคตไกลทายาทเจ้าของกิจการร้านอาหารไทยในอเมริกา   ที่กำลังจะบินกลับไปดูแลกิจการและสานต่องานจากพ่อแม่ของมันแล้วนะ

         ซึ่งตัวมันก็ยังคงพูดเสมอ    ว่ามันมีวันนี้ได้ก็เพราะผม    แต่ความจริงแล้วมันไม่ใช่เลย   ที่มันมีวันนี้ได้ก็เพราะความอดทนและตั้งใจจริงของตัวมันเองนะ    เพราะผมก็ไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่าช่วยคนๆนึงที่กำลังจะถูกรุมจนตายในวันนั้นก็เท่านั้นเองครับ

         เพียงแต่ถ้าในวันนั้นผมกลัวหรือไม่ได้ตัดสินใจช่วยมัน    เราก็คงจะไม่ได้มีวันนี้ด้วยกันนะ    ซึ่งมันก็คงจะน่าเสียดายจริงๆถ้าจะเป็นอย่างนั้น

         " คิดอะไรอยู่วะ  ไอ่อิน"  มันถามผมในขณะที่ผมกำลังนั่งเล่นเพลินๆอยู่ที่ริมระเบียงบ้านของมัน    ซึ่งวันนี้ก็เป็นวันสุดท้ายแล้วนะ   ที่มันจะอยู่ที่นี่    วันรุ่งขึ้นมันก็จะต้องบินไปที่โน่นแล้ว

         " ก็คิดถึงเรื่องเก่าๆว่ะ   คิดถึงวันแรกที่กูได้มาที่นี่   วันแรกที่ได้คุยกับมึงอย่างจริงๆจังๆน่ะ   ก็แปลกดีว่ะจริงๆแล้วมึงกะกูก็ไม่น่าจะมาคบกันได้เลยนะ   เกลียดกันเป็นศัตรูกันซะขนาดนั้นอ่ะ"   ผมหันมาบอกมันแล้วก็ยืนพิงกับราวระเบียง

         " เออ  ก็นั่นดิวะ   แต่ก็อย่างที่กูบอกมึงไง   เราสองคนน่ะ  คงเป็นเนื้อคู่กันมาไงล่ะ  ฮ่าๆๆ"  มันหัวเราะชอบใจ

         " สัดนี่  มุขนี้อีกแล้ว  แต่ก็ช่างเหอะ   ยังไงซะกูก็ดีใจแหละ  ไม่งั้นป่านนี้กูก็ยังไม่รู้เลยว่าชีวิตกูมันจะเป็นยังไง    สงสัยก็คงเป็นแค่คนสิ้นหวังมีชีวิตไปวันๆเหมือนเดิมอย่างตอนที่กูเป็นเด็กๆมั๊ง"   ผมพูดแล้วก็ถอนหายใจออกมานิดนึงเมื่อนึกถึงฝันร้ายตอนเด็กๆของผม

         " เออ... เอาน่ะ  มันผ่านไปแล้วนะเว้ย   ผ่านไปด้วยดีก็เพราะความดีของมึงนั่นไง  และมึงก็ไม่ได้ดีขึ้นแค่ตัวมึงเองนะแต่ยังช่วยชีวิตกูให้ดีขึ้นจนมีวันนี้ด้วยน่ะ   กูอยากจะขอบคุณโชคชะตา  ขอบคุณสวรรค์  หรืออะไรก็ตามแต่ที่บันดาลให้เราได้มาพบกันจริงๆเลยว่ะ"  มันบอกแล้วก็เดินมากอดผมไว้

                                       -

                                       -

         ท้องฟ้ายามค่ำข้างนอกนั้นแต็มไปด้วยดาวที่สุกใสสว่าง    เหมือนกับความหวังของเราสองคนตอนนี้    ผมกับมันก็เลยนั่งเคียงข้างกันอยู่ตรงระเบียงนั้นแล้วก็มองดวงดาวกันอย่างมีความสุข   เหมือนกับภาพตอนจบของนวนิยายหรือหนังโรแมนติกอะไรสักเรื่องนึง

         เพียงแต่ผมก็ไม่กล้าคิดหรอกว่ามันจะจบอย่างแฮบปี้เอนดิ้งได้ขนาดนั้นน่ะนะ    อนาคตเรายังต้องเดินต่อไปอีกยาวนานนัก   ก็ไม่รู้นะว่าจะต้องไปเจออะไรบ้าง

         แต่มันก็ได้สัญญากับผมแล้วว่าจะรักและดีต่อกันตลอดไป   ซึ่งแค่นั้นผมก็พอใจแล้วนะ   และหลังจากนี้แม้เราจะต้องจากกันไปไกลจนไม่ได้เจอกันอีกนานมากๆ    แต่ผมก็จะจดจำมันไว้แบบนี้และจะขอรักมันคนเดียวตลอดไป

         คืนนั้นเราได้อยู่ด้วยกันเป็นคืนสุดท้ายแล้ว  ผมรู้สึกใจหายจริงๆนะครับ   แต่รสรักจากมันในคืนนั้นจะติดตรึงในใจผมตลอดไปตราบจนถึงวันที่เราจะได้กลับมาพบกันอีก   และผมจะขอรอวันนั้นอยู่ที่นี่อย่างนี้แหละครับ

                                       -

                                       -

         ตอนนี้ผมกับมันและไอ่คิมกับไอ่บอลก็ได้มาอยู่ที่สนามบินแล้ว   พวกเราต่างอาลัยอาวรณ์กันมากเพราะอยู่ด้วยกันมาตลอดสี่ปีโดยไม่เคยต้องจากกันไปไหนนานๆเลย    แต่คราวนี้ไอ่เนมันจะต้องจากเราไปเป็นปีๆอย่างนี้ก็เลยทำให้ใจหายกันไปหมดนะครับ

         " โทรมาละกันนะเว้ย   เออ  แต่เล่นเอ็มหากันก็ได้นี่หว่า  ได้เห็นหน้าด้วย"  ไอ่บอลเสนอ

         " เออๆ  ก็ดีเหมือนกันว่ะ  เฮ้อ  แต่ก็นะ   ใจหายว่ะ   มันนานเป็นปีเลย   ก็ขอให้โชคดีแล้วกันนะเว้ย"   ไอ่คิมบอกมันแล้วก็ตบไหล่มันเบาๆ

         " อืม  กูจะโทรมาแหละ   แล้วก็เล่นเอ็มมาคุยด้วยนะ   ยังไงเราก็ไม่ได้หายจากกันไปซะเลยหรอกน่า   แล้วกูจะกลับมาว่ะ   พวกมึงรอกูนะ"  มันบอกไอ่คิมกับไอ่บอลแล้วก็หันมาหาผม

         " มึงรอกูนะเว้ย  อิน  กูฝากบ้านกูกับมึงด้วยนะ   แล้วก็ดูแลตัวมึงเองด้วยนะเว้ย"  มันบอกผมแล้วก็ก้มหน้าเอาหน้าผากมันมาแตะกับหน้าผากผมไว้   พร้อมๆกับปล่อยน้ำตาให้ไหลลงมาช้าๆ

         จนผมเองก็เลยกอดมันไว้แล้วแน่นร้องไห้ออกมาเบาๆแล้วก็ต้องรีบหยุดไว้แค่นั้นแล้วสบตากับมันนิ่งๆอยู่

         " มึงก็เหมือนกันนะเว้ย   ดูแลตัวมึงเองด้วยนะ   เพราะใจกูจะอยู่กับมึงด้วยเหมือนกัน   แล้วกูก็จะรอมึงอยู่นี่แหละ   อยู่ที่บ้านของเราไงวะ   สักวันพอมึงกลับมามึงก็จะเห็นเองว่าที่บ้านนี้มันจะเหมือนเดิมทุกอย่างและจะเป็นที่ของเราสองคนตลอดไปนะเว้ย    กูจะขอดูแลมันให้ดีที่สุดจนถึงวันที่มึงกลับมานะ    กูจะรอ..."  ผมกอดกับมันแน่นเหมือนเป็นการให้สัญญากับมัน   ซึ่งมันก็คงได้รับรู้ทุกๆความรู้สึกนั้นของผมแล้ว

         หลังจากที่มันได้จากไปแล้ว    ผมยอมรับนะครับ   ว่าเอาเข้าจริงๆแล้วผมใจหายมากถึงขั้นว่าเกือบจะนอนไม่หลับในบางคืน    แต่ดีว่ารูปถ่ายเก่าๆตั้งแต่ตอนไปทำงานพิเศษด้วยกันกับวันรับปริญญานั้นก็พอจะช่วยเป็นตัวแทนของมันให้ผมได้  

         โดยเฉพาะเสื้อที่มันเซ็นให้ผมนั้น   ทุกครั้งที่ผมได้มองมันหรือเอามือสัมผัสตรงที่มันบอกว่าเขียนลงบนใจของผม   ก็ยิ่งช่วยให้ผมรู้สึกเหมือนกับว่าผมยังมีมันอยู่กับผมข้างๆเลยนะ    แม้มันจะเป็นแค่เพียงอะไรที่ผมคิดไปเองก็เถอะ   แต่มันก็สร้างความสุขให้ผมได้ไม่น้อยเลย  

         จนผมเลยตัดสินใจเอาเสื้อของตัวมันเองที่ผมเซ็นไว้มาแขวนเอาไว้ด้วยกันที่ฝาผนังข้างตู้เสื้อผ้านั่นเอง    โดยที่ผมหันด้านหน้าของตัวเสื้อของเราทั้งคู่เข้าหากันจะได้เหมือนกับว่าผมกับมันได้กอดกันอยู่ตลอดนะ

         และผมก็จะออกมานั่งเล่นกีต้าร์ที่มันตั้งใจซื้อให้ผมเป็นของขวัญที่ตรงริมระเบียงอยู่เสมอในทุกๆครั้งที่คิดถึงมันด้วยเพลงของเราเพลงนั้น     เพลง เพียงเธอ นั่นแหละครับ   ซึ่งนี่ก็เป็นอีกอย่างที่ทำให้ผมไม่ต้องทนเหงาเพราะไม่มีมันอยู่เคียงข้างได้เป็นอย่างดีนะ

                                       -

                                       -

         ทุกวันนี้ผมก็ได้งานเป็นผู้ช่วยไกด์ในบริษัททัวร์แห่งหนึ่งครับ   เป็นแค่งานพาร์ทไทม์ที่สามารถเลือกเวลาไปทำงานได้อย่างที่ต้องการเพราะผมยังคงมีงานอื่นๆที่เป็นจ๊อบอีกนะครับ     โดยมากจะเป็นงานจากพี่ที่โมเดลลิ่งที่ก็ยังคงส่งงานดีๆมาให้ผมทำเสมอ

         อาจจะเพราะพี่เค้าว่าผมน่ารัก   ไม่เรื่องมาก  ไม่เบี้ยวงาน  ไม่มาสายและลูกค้ามักจะชอบผมเลยเจาะจงเลือกผมไปทำงานด้วยบ่อยๆ    ทำให้ผมมีงานถ่ายโฆษณาทางทีวีบ้าง   นิตยสารบ้าง  จนมีคนเริ่มคุ้นหน้าคุ้นตาผมบ้างแล้ว   แต่ผมเองก็ยังคงไม่ได้ลืมความฝันของตัวเองไปหรอกนะ

         หลังๆมาผมก็เลยลองคุยกับพี่ที่โมเดลลิ่งว่าผมอยากจะมีผลงานเพลงของตัวเอง   เราควรจะไปเสนอตัวกับค่ายเพลงเค้ายังไงดี  ให้พี่ช่วยแนะนำผมหน่อย   เท่านั้นแหละครับ   พี่เค้าก็เลยรีบเอาผมไปเสนอกับค่ายเพลงทันทีเลยนะ   โดยที่ผมก็ไม่ทันรู้ตัวเลยด้วยซ้ำไป

         " เอ้า  นี่นะค่ายเพลงที่นี่เค้าตอบรับมาแล้วล่ะว่าสนใจเรานะ   อินก็ลองเข้าไปคุยกับเค้าได้เลยนะจ๊ะ    เตรียมตัวพร้อมเมื่อไหร่ก็โทรไปคอนเฟิร์มนัดกับพี่เค้าได้เลยจ้ะ"  พี่ออยที่โมเดลลิ่งบอกผมแล้วก็ยื่นนามบัตรของพี่ที่เป็นฝ่ายดูแลศิลปินของค่ายเพลงแห่งนึงให้ผม   ซึ่งพอผมได้เห็นอย่างนั้นแล้วก็ตื่นเต้นมากๆเลยนะครับ

         " โห   จริงๆเหรอครับเนี่ย   นี่ผมไม่ได้ฝันไปใช่ปะครับ   ขอบคุณพี่มากๆเลยนะที่ช่วยผมมาตลอดเลยอ่ะ"  ผมไหว้พี่ออยเป็นการใหญ่เพราะดีใจอย่างสุดๆเลยครับตอนนั้น

         " จ้าๆ   ก็แหม  เด็กดีๆอย่างเราอ่ะ  ใครๆเค้าก็ต้องสนับสนุนสิจ๊ะ   ดีแล้วล่ะนะ  เราสมควรได้รับโอกาสดีๆแบบนี้แล้ว   เพราะเราเป็นคนดีไง    ต่อไปนี้มันก็อยู่ที่ตัวเราเองแล้วนะ   พยายามให้เต็มที่ละกัน  พี่เอาใจช่วยจ้ะ"   พี่ออยบอกแล้วอวยพรให้ผม    ตอนนี้ผมเลยยิ่งดีใจจนแทบเก็บไว้ไม่ไหวแล้วครับ

         เพราะนี่เท่ากับว่าประตูที่จะเชื่อมไปสู่ความฝันของผมก็เริ่มเปิดออกแล้ว  เหลือก็แค่ให้ผมเดินเข้าไปเท่านั้นเอง

                                       -

                                       -

         หลังจากที่ผมติดต่อกับทางค่ายเพลงแล้วผมก็เลยเริ่มเตรียมตัวกับทางค่ายด้วยการไปเข้าคอร์สเรียนร้องเพลงก่อน   ซึ่งผมก็ตั้งใจอย่างมากๆเลยครับ    ซึ่งพี่ๆเค้าก็พอใจอย่างมากกับความสามารถและความตั้งใจของผม

         และพอไอ่คิมกับไอ่บอลรู้เข้าเท่านั้นแหละพวกมันก็ดีใจกันใหญ่เลยครับ    มันว่าจะได้มีเพื่อนเป็นนักร้องแล้ว   เป็นเพื่อนนักร้องก็ดังไปด้วยแน่ๆ   ผมเลยขำไปกะความคิดพวกมัน

         จากนั้นผมก็ทำงานไปด้วยแล้วก็ไปเรียนร้องเพลงกับทางค่ายเค้า    แต่บางวันที่ว่างผมก็ยังไปเล่นกีต้าร์ร้องเพลงโชว์ชาวต่างชาติที่ตรอกข้าวสารอีกนะ    อยากฝึกฝีมือกับความมั่นใจของตัวเองด้วยน่ะครับ

                                       -

                                       -

         ตั้งแต่วันที่มันจากผมไปจนถึงวันนี้ก็ปีนึงได้แล้วสินะ    ผมยังคงคิดถึงมันทุกวันแต่มันก็ได้โทรมาหาผมอยู่เรื่อยๆซึ่งก็ทำให้ผมมีความสุขมากจริงๆนะที่มันไม่ลืมผมและยังรักผมเหมือนเดิม  

         " เฮ้ย  เดี๋ยวอีกไม่กี่วันกูจะกลับไปหามึงแล้วนะ   ดีใจมั๊ยจ๊ะ  เมียจ๋า  ฮ่าๆๆ"   คำพูดมันทำเอาผมดีใจอย่างมากๆจนลืมตัว  ไม่งั้นถ้าเป็นทุกๆทีที่มันพูดอย่างนี้ผมจะเขกกบาลมันนะ

         " ห๊า...  จริงๆเหรอวะ  แล้วจะมาเมื่อไหร่ล่ะ   กูจะได้ไปรับ"  

         " เออๆ   อีกสองวันนะ  รอไหวมั๊ยจ๊ะที่รัก   ว่าแต่ตอนนี้มึงทำอะไรอยู่ไหนเหรอ"  มันถามผม   ตอนนั้นผมกำลังออกมาที่ตรอกข้าวสารเพื่อเล่นกีต้าร์พอดี  ก็เลยบอกมันไปตามนั้น    แล้วเราก็เลยคุยกันต่ออีกหน่อยเรื่องมันจะกลับมาเมื่อไหร่ยังไงแน่   จากนั้นมันก็วางหูไป

         ผมเลยมาเตรียมตัวร้องเพลงโชว์อยู่อย่างตื่นเต้นและดีใจมากๆครับ    ในที่สุดผมก็จะได้เจอมันแล้วนะ   มันจะเปลี่ยนไปแค่ไหน   และมันจะเป็นไงบ้างผมอยากจะเห็นมันจริงๆครับ  

         แล้วผมก็เล่นและร้องโชว์ไปสักพักนึงพอผมร้องจบผมก็โค้งให้ผู้ชมเหมือนเคย   แต่อยู่ๆก็มีเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นที่ตรงหน้า   ผมก็เลยเงยหน้าขึ้นมามองทันที

         " เพลงต่อไปผมขอเพลง "เพียงเธอ" นะครับ    ร้องให้ผมฟังได้มั๊ย    ผมชอบเพลงนี้มากๆ   ไม่ได้ฟังมานานแล้ว   และถ้าจะให้ดีผมขอร้องคู่ไปด้วยได้มั๊ยครับ"  

         เมื่อผมมองไปนั้น   ผมเองก็ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าไอ้คนที่ผมอยากจะเจอมันที่สุดตอนนี้มันได้มายืนอยู่ต่อหน้าผมนี่เองแล้ว

         พร้อมๆกับในมือที่ถือกีต้าร์ตัวเก่าของมัน      กับรอยยิ้มเดิมๆของมันนั้น

         แล้วผมก็โผเข้ากอดมันอย่างลืมตัวเลยครับ   น้ำตาผมค่อยๆไหลอาบแก้มลงมาซึ่งมันก็มาจากความดีใจอย่างที่สุดของผมเองนั่นแหละครับ

         ผมกับมันยังคงไม่ได้พูดอะไรกันเลย   เราได้แต่กอดกันอยู่อย่างนั้นโดยที่คนรอบข้างเค้าก็คงก็ได้แต่แปลกใจว่าทำไมเราจึงมายืนกอดกันอยู่อย่างนี้    จนผมเริ่มได้สติก็เลยมองหน้ามันและยิ้มให้  

         มันก็ยังคงเหมือนเดิมทุกๆอย่าง   แม้แต่สร้อยที่ผมเคยให้มันก็ยังคงอยู่ที่คอของมันเสมอจนถึงตอนนี้

         จากนั้นมันก็หันไปทางคนดูแล้วก็เอากีต้าร์ของมันขึ้นมาเล่นช่วงดนตรีท่อนขึ้นของเพลงพลางยิ้มให้ผม    เราเลยร้องประสานกันไปเหมือนอย่างที่เคยร้องกันไว้ในวันนั้น   จนผู้คนที่ดูอยู่ก็เริ่มตบมือให้เรา

           http://www.4shared.com/embed/45759355/203eedf9

         เพียงแต่วันนี้มันต่างกับวันนั้นเยอะเลยเพราะตอนนี้เราสองคนรักกันจากใจจริงๆแล้ว    เราเลยไม่ต่างกับมิวและโต้งในเรื่องรักแห่งสยามเลยนะ

         และผมก็จะยอมให้มันเป็นมาริโอ้ไปอย่างที่มันอยากจะเป็น   ส่วนผมก็จะเป็นพิชญ์เองนะเหมือนที่เคยตกลงกับมันนั่นแหละว่าจะยอมให้มันเป็นมาริโอ้สุดเท่ก็ได้

         ตอนนี้ทั้งผมและมันก็ร้องประสานกันด้วยความรู้สึกที่ดื่มด่ำลึกซึ้งไปกับเพลงนั้นอย่างแท้จริง     ยิ่งร้องไปก็ยิ่งอินไปกับเพลงนี้นะ

         ทุกๆคำร้อง  ทุกๆตัวโน๊ตมันช่างแทนความรู้สึกของเราได้ทั้งหมดจริงๆว่าเรารักกันมากแค่ไหน

         และก็จะมีแค่เราสองคนเท่านั้นที่จะฟังเพลงนี้เข้าใจได้     แค่เราเท่านั้นจริงๆครับ..............

                                       -

                                       -

         พอเราร้องเพลงโชว์เสร็จแล้วก็เลยเดินเข้าไปซื้อน้ำกับเบียร์ในเซเว่นมานั่งด้วยกันที่ขอบฟุตบาธหน้าร้าน   เพราะมันบอกว่าอยากฉลองจัง    ก็ตามเคยน่ะนะ   มีอะไรก็ฉลองทั้งปีอ่ะมึง   ไม่เคยเปลี่ยน   แต่ถึงยังไงผมก็ดีใจนะ

         " ฮ่าๆๆ  ชนเว้ย   กูขอฉลองให้ศิลปินคนใหม่นะ   รับรองถ้าอัลบั้มมึงออกมาแล้วล่ะก็   มึงดังชัวร์"   มันชนแก้วกับผมแล้วก็ดื่มไปอึกใหญ่

         " เออ  ให้มันออกมาได้ก่อนเหอะ   กูยังเรียนร้องเพลงอยู่เลย    แล้วนี่ตกลงมึงกลับมาตอนไหนวะ   ตกลงว่าไอ้ที่โทรมาน่ะ  มึงหลอกกูเหรอ"   ผมคาดคั้นกับมัน

         " เออ....อ   ก็อยากเซอร์ไพร์สมึงไง   เห็นป่ะล่ะ   มึงออกจะปลื้มขนาดนี้   คิดถึงกูมากอ่ะดิ  ฮ่าๆๆ"  

         " สาด..  มึงนี่มันจะเป็นเจ้าแห่งการเซอร์ไพร์สใช่มั๊ยเนี่ย    แล้วไอ่คิมไอ่บอลมันรู้ยังน่ะ"  

         " ก็ยังหรอก   กูมาถึงนี่ปั๊บก็กลับไปที่บ้านเลยนะ   แต่เห็นมึงไม่อยู่เลยโทรหา  พอมึงบอกว่าอยู่นี่กูก็เลยหยิบกีต้าร์แล้วตามมาเลยไง"   มันเฉลยให้ผมฟังว่ามันมาหาผมที่นี่ได้ไง

         " เออๆ   กูเซอร์ไพร์สมาก    ก็ดีใจแหละนะที่มึงกลับมาแล้ว   แต่ก็ไม่รู้ดิอยากไปรับมึงเองที่สนามบินน่ะ"

         " อ้าว...  เหรอ   เออๆ  งั้นคราวหน้าละกันนะ  กูจะให้มึงไปรับที่สนามบินเองเลย   ว่าแต่เดี๋ยวกลับกันเหอะว่ะ   ดึกแล้วนี่   ชักเหนื่อยๆว่ะกู   สงสัยนั่งเครื่องนาน   เอ้อ... ใช่   กลับไปดูของฝากมึงด้วยนะ   กูซื้อมาเพียบ  ฮ่าๆๆ"   มันบอกแล้วก็ชวนผมกลับไปบ้าน

                                       -

                                       -

         ขณะนี้มันได้กลับมายังบ้านที่มันจากไปนานอีกครั้งแล้ว   ซึ่งผมได้ดูแลรักษามันเป็นอย่างดี   ข้าวของทุกสิ่งทุกอย่างก็ยังคงอยู่ที่เดิมของมันเหมือนในวันสุดท้ายที่เราได้อยู่ด้วยกันนั่นแหละครับ

         " กูขอบใจมึงว่ะที่ดูแลบ้านเราอย่างดีขนาดนี้นะ   ทุกๆอย่างมันเหมือนเดิมเป๊ะเลยยังกะว่ากูยังไม่ได้ไปไหนเลยงั้นแหละ"  มันเอ่ยกับผมขณะที่เดินไปนั่งที่ริมระเบียง

         " ก็กูรับปากมึงไว้นี่   ก็ต้องทำตามนั้นสิวะ"   ผมบอกกับมันแล้วก็หยิบน้ำที่รินจากตู้เย็นมาให้มัน

         " เฮ้อ....  สบายใจจังว่ะ   ได้กลับมาบ้านที่กูรักที่สุดแล้ว   เมื่อก่อนตอนนั้นกูเคยเกลียดบ้านนี้นะ   ที่ตอนนั้นมึงยังไม่เข้าใจแล้วถามกูว่าบ้านดีอย่างนี้ทำไมกูไม่ชอบ  ก็เพราะความทรงจำเลวร้ายพวกนั้นไง"

         " แต่ตอนนี้มันกลายเป็นว่ามันมีแต่ความทรงจำดีๆของมึงกับกูนะ   กูถึงรักที่นี่จังเลยว่ะ   ถ้าเป็นไปได้อยากจะกลับมาอยู่นี่ตลอดไปเลยนะ"  

         " อ้าว  แล้วทางโน้นละวะ   ใครจะช่วยดูล่ะ  มึงจะไม่ช่วยพ่อแม่มึงต่อเหรอ"   ผมถามอย่างสงสัย

         " ก็เปล่าหรอก   แต่ไม่แน่นะต่อไปกูอาจจะขอเค้ากลับมาเปิดร้านที่นี่ให้เป็นอีกสาขานึงไง   กูอยากกลับมาอยู่กับมึงน่ะ   ดีมั๊ยล่ะ"   ผมฟังแล้วก็ยิ้มไปกับทางเลือกของมัน

         " จริงเหรอวะ   แล้วเค้าเห็นด้วยแล้วเหรอ   เออๆ  ดีเลย  กูอาจจะไปช่วยมึงที่ร้านก็ได้นะ"  

         " ก็แหงดิ    ผัวเมียกันก็ต้องช่วยกันดูแลกิจการสิวะ  ฮ่าๆๆ  จะไปจ้างคนอื่นทำไม"   มันแซวผมแล้วก็หัวเราะเสียงดัง

         " ไอ่สาดด..ด  อีกละมึง   คำก็ผัวเมีย  สองคำก็ผัวเมีย  เน้นจังนะมึง   ยังงี้กูต้องไปจดทะเบียนกะมึงเลยมั๊ยเนี่ย"  ผมประชดมันไปแต่มันก็ยิ่งหัวเราะได้ใจใหญ่

         " เออ  ดีๆ  พรุ่งนี้ไปอำเภอกันเลยนะ  ฮ่าๆๆ  ว่าแต่ตกลงกันก่อนนะ   กูขอเป็นผัวละกัน   แล้วเราค่อยมาจัดงานแต่งอีกที  ฮ่าๆๆ    ให้ไอ่คิมไอ่บอลมันมาเป็เพื่อนบ่าวสาวด้วย  ดีมั๊ย"     มันทำมาแกล้งรับมุขผมจนผมต้องขำไปกับมันอีก    จากนั้นผมก็ให้มันไปอาบน้ำแล้วก็เตรียมตัวนอนกันเพราะก็เห็นว่ามันน่าจะเหนื่อยที่เดินทางมาไกล

         " ดีจังว่ะที่มึงเอาเสื้อของมึงกับกูมาแขวนไว้ด้วยกันอย่างนี้นะ   มองดูแล้วมันก็นึกถึงวันนั้นว่ะ   ตอนที่กูเซ็นให้มึงเนี่ยกูก็ไม่นึกหรอกว่าระหว่างเรามันจะเกินเพื่อนไปอย่างนี้    ถ้ากูรู้ใจตัวเองตั้งแต่วันนั้นก็คงดี   กูจะได้เซ็นว่า จากไอ่เน คนที่รักมึงสุดหัวใจนะ   และกูก็จะไม่สนเลยว่าใครจะว่ายังไงน่ะ   เพราะกูไม่อยากเป็นแค่เพื่อนมึงแล้วไง"  

         " เฮ่ย  แต่กูว่าถ้ามันเป็นงั้นจริงๆก็เท่ากับว่าคำว่ามิตรภาพของเรามันก็ต้องหมดสิ้นไปด้วยสิวะ"   ผมบอกมันอย่างรู้สึกไม่ค่อยดีนัก   แม้ว่าตอนนี้เรารักกันแบบนี้   แต่พอนึกได้ว่ามันจะเท่ากับว่าไอ้ที่เราเคยเขียนไปว่า  กู+มึง=มิตรภาพตลอดไป  มันก็จะเท่ากับว่าต้องเปลี่ยนไปน่ะสิ

         " เอาน่า   มึงไม่ต้องกังวลหรอก    เดี๋ยวดูกูนะ"  มันว่าแล้วก็เดินไปหยิบปากกาเมจิคบนโต๊ะเขียนหนังสือมาเขียนใต้ส่วนที่เป็นคำว่า "มิตรภาพตลอดไป" นั้นว่า  "+รักแท้ตลอดไป"

         แล้วมันก็หันมายักคิ้วให้ผม    พอเห็นแล้วผมก็ยิ้มออกมาเลยที่เห็นว่ามันก็ช่างคิดดีนะ   เลยเอาปากกามาเขียนที่เสื้อของมันบ้าง   แล้วเราก็ยิ้มให้กันอย่างมีความสุข

         ต่อไปความรักของเราก็จะเป็นผลลัพธ์ของสมการนี้ของผมและมันต่อไป    เพราะไม่ว่าเมื่อไหร่ที่มีผมและมันมาบวกรวมเข้าด้วยกันแล้ว   ผลลัพธ์ของมันก็จะออกมาเป็นทั้งความรักแท้และมิตรภาพตลอดไปนะ

         และผมก็หวังว่าจะไม่มีอะไรมาเปลี่ยนแปลงสมการอันนี้ไปได้    ใช่แล้วล่ะครับ   ไม่ว่าเวลามันจะผ่านไปนานสักแค่ไหน   แต่ผลลัพธ์ของมันก็จะคงเดิมอย่างนี้ตลอดไปนะ  

         " กู+มึง=มิตรภาพตลอดไป+รักแท้ตลอดไป "

                                 **************

                              จบบริบูรณ์

[nonae]

จบแล้วหรือ   น็อต
รีบไปอ่านก่อนนะ เด๋วมาเม้นท์ต่อ
ดีใจด้วยนะ สำหรับการเขียนเรื่องแรก ค่อย ๆ พัฒนาไปเรื่อย ๆ มีหลายคนได้ให้คำแนะนำที่ดีไปแล้ว
เราได้แต่เอาใจช่วยแล้วกัน และ  หลาย ๆเด้อ

[indy❣zaka]

ลงชื่อไว้ด้วยคน
เดี๋ยวมาอ่านจ้ะ

[Goodfellas]

ขอบคุณ ZakuPz ด้วยครับ

แล้วก็กอดเนะ


ยังงี้ต้องฉลอง


 

 

ทุกคนมาเต้นด้วยกันครับ

[spok1234]

จบ ซึ้ง มาก ๆ ครับ พี่ น็อต

รัก อิน

รัก เน

รัก คิม

รัก บอล

สนุก มาก ๆ ครับ

ขอบ คุณ พี่ น็อต อีก ครั้ง ค้าบ

[badcow]

บอกง่ายๆเลยครับ "อ่านแล้วโคตะระมีความสุข"
.
รออ่านซีรีส์อยู่นะครับ

[August_lovers]

^__________^
มีความสุขมากๆเลยคับพี่น๊อต

[mintza124]

จบเร็วไปนิสส อยากอ่านต่อ  55555

สนุกดีครับ อ่านแล้วซึ้ง จนเผลอยิ้มออกมาเลย อิอิ

ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆให้อ่านน๊า ^^

[pita]

สนุกมากๆค่ะพี่น๊อต
สารภาพว่าพิตพึ่งเข้ามาอ่าน  (จากที่เลื่อนผ่านไปผ่านมา)
อ่านไปยิ้มไป ร้องไห้ไป
  สำหรับนิยายดีๆ
จะติดตามเรื่องต่อไป

[PEENAT1972]

ความรักและมิตรภาพเป็นสิ่งสวยงามเสมอค่ะ

[yayee2]

ความรักและมิตรภาพเป็นสิ่งสวยงามเสมอค่ะ

ว่าเหมือนคุณนายนัทจ้ะ

[ordkrub]

ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆที่นำมาให้อ่านครับ จะรอเรื่องอื่นๆต่อไปครับ

[Goodfellas]

ต้องขอขอบคุณ ไอซ์ จอร์จ น้องพิต คุณ badcow และคุณ mintza124 ที่แวะมาอ่านจนจบนะคร้าบ

โปรดติดตามผลงานต่อๆไปละกันนะครับ


แล้วก็ต้องขอบคุณเจ๊แก้วกับเจ๊นัทสุดสวยของผมอย่างยิ่งที่ให้คำแนะนำมาตลอดคร้าบ

จนวันนี้ก็เขียนจบจนได้  อิอิ  ดีใจมากๆ


งั้นขอแถลงหน่อยละกันครับว่า  หลังจากนี้ไปผมอาจจะมีโปรเจคที่จะเขียนเรื่องนี้ต่อนะครับ

แต่ว่าขอรอดูความเหมาะสมของพล๊อตเรื่องอีกหน่อยแล้วกัน

ถ้าทุกอย่างโอเคจะมาแจ้งให้ทราบนะครับ

ขอบคุณทุกท่านมากคร้าบ
 

[mumoo]

เป็นอีกหนึ่งเรื่องที่พึ่งได้มาอ่านเมื่อจบแล้ว และรู้สึกดีๆที่ได้แวะเข้ามาอ่าน
ตั้งแต่เริ่มจนจบ เห็นพัฒนาการของคุณคนแต่งได้ชัดเจนมาก
อันนี้คงต้องให้เครดิตกับพี่ๆเพื่อนๆที่คอยแนะ และ ตัวคุณคนแต่งเองที่พยายามรับเอาข้อเสนอแนะไปปรับปรุงพัฒนาฝีมืออย่างต่อเนื่อง
ชอบตอนจบมากๆ อบอุ่นและกินใจแบบไม่เลี่ยนเกินไป อ่านไปยิ้มไป มีความสุขไปกับตัวเอกทั้งสอง
ไว้จะรออ่านภาคต่อนะคะ^^