หัวข้อ: ]* love is a drug! *[RIP my Bro______________UP! Aug 22

[sin]

คิดถึงน้ำพุ แอบมารอ XD XD XD
คิดถึงเคนด้วยแหล่ะ หายไปแล้วตอนแล้วนะเธอว์
ฮ่าๆๆ

[u-only-one]

... คิดถึงน้ำพุ กะ พี่นัท (เืถื่อน)

คิดถึงคนเขียนด้วยนะเออ...

[meduza]

คิดถึงพุๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[snice_cz]

หายไป คิดถึงค่ะ ^^

[foyer]

/

หลังจากพี่ซีไปเอาเค้ก ผมก็เริ่มจะเซ็งๆ กังวล กลัวพี่ซีชอบคนอื่นมากกว่า... ทั้งที่ผมก็ค่อนข้างมั่นใจอยู่ว่าพี่เค้าคงไม่ทำอย่างงั้นหรอก
แต่ที่ผมยังไม่เคยบอก คืองี้คับ
ก่อนหน้าที่พี่ซีจะจีบผมเมื่อนานมาแล้ว เพื่อนผมหง่ะ... ฐาหรือบอมเนี่ยแหล่ะ ตอนไปกินเหล้ากันมันเคยเล่าว่าพี่ซีเค้าค่อนข้างจะจริงจังกับพี่จูนมาก ถึงขั้นว่าเรียนจบจะไปขอพี่จูนแต่งงาน แต่พอดีว่าพี่จูนยังไม่อยากแต่งและก็มีคนอื่นมาจีบด้วย พี่ซีก็เลยอกหัก...

ผมไม่ได้สนใจคับว่าเมื่อก่อนเค้าจะเคยรักใครมากแค่ไหน... ก็เห็นและรู้อยู่ว่าตอนนี้เค้ารักผม มากหรือน้อยกว่าพี่จูนผมไม่รู้ มันเทียบกันไม่ได้อยู่แล้ว
แต่ผมก็พร้อมจะรับประทานแห้วอยู่ตลอดนะคับ พี่ซี...หลายๆ อย่างในตัวเค้า ทำให้ผมคิดว่า ตอนนี้เรายังรักกันได้อยู่เพราะยังเด็ก แต่ต่อไป... มันจะไม่ง่ายอย่างนั้นแล้ว ถึงพี่ซีจะบอกว่าพ่อแม่เค้าไม่ยุ่งเรื่องส่วนตัว แต่ผมว่าลึกๆ ตระกูลเค้าคงไม่อยากได้ผมที่เป็นผู้ชายเป็นลูกเขย(?) หรอกคับ

/

พี่ซีกลับมาพี่นัทไปแล้วคับ เค้าก็เลยอารมณ์ดีขึ้น (มั้ง)
แต่ผมกลับรู้สึกไม่ดีเท่าไหร่ พอคิดไปคิดมาแล้วว่าสักวันผมอาจจะต้องเลิกกับเค้า
ขอโทษด้วยที่ผมคิดไปก่อนแบบนี้ เผื่อใจไว้อ่ะคับ ถ้าวันนั้นเกิดขึ้นจริงผมจะได้ไม่เสียใจมาก 

การบรรยายครึ่งหลังก็ปกติดีคับ จนกระทั่งสัมมนาจบ แต่ว่าอย่างที่บอก ตอนกลางคืนจะมีปาร์ตี้ค้อกเทล ผมก็ตามไปกินต่อ แหะๆ มีดนตรีเล่นด้วยอยากดูหง่ะ
ผมกับพี่ซีอยู่ด้วยกันก็จริง แต่ตัวไม่ได้ติดกันคับ... บางทีเจอเพื่อน ผมก็อยู่คุยกับเพื่อน พี่ซีก็ไปคุยกับเพื่อนเค้า
และพอดีว่า... ผมเจอคนรู้จัก (อีกแล้ว) คับ
ไอ้คนนี้มันเป็นคนที่ได้โควตาและเคยไปสอบสัมภาษณ์ที่มหาลัยเชียงใหม่เหมือนกัน
แต่ผมไม่เอาโควตาอ่ะคับ รู้จักกันเพราะอยู่กลุ่มเดียวกันตอนสัมภาษณ์วันนั้น จำได้เพราะมันเคยเข้าใจผิดว่าผมเป็นคนเหนือ
ก็ทักกัน มันก็เล่าเรื่องนั้นเรื่องนี้ให้ฟัง ก่อนไปมันก็ขอเบอร์ผม
อันที่จริง เพื่อนมาขอเบอร์โทรไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรใช่มั้ยคับ และคนนี้ผมก็มองแล้วว่ามันไม่ได้คิดอะไร ผมก็ให้เบอร์ไปตามมารยาท (หมายถึงแลกเบอร์)
แต่ไม่รู้ทำไม เรื่องแค่นี้... มันกลายเป็นเรื่องขึ้นมาได้

เพื่อนผมที่อยู่แถวๆ นั้น (ไม่รู้ใคร) ส่งซิกให้พี่ซีรู้เรื่องนี้อ่ะคับ ผมไม่แคร์อยู่แล้ว เพราะไม่ได้ทำอะไรผิด แต่พี่ซีเค้าไม่พอใจ ก็ดึงผมมาเหมือนจะทะเลาะกันว่า กับเค้าไม่อยากคุย ไม่อยากโทร แต่คนอื่นดันให้เบอร์โทรง่ายๆ ประมาณนี้อ่ะคับ
ผมก็อธิบายๆๆ ไป พูดจนเหนื่อย เพราะเค้าทำเงียบใส่ เหมือนว่า ถ้าอธิบายไม่ดี ก็จะไม่คุยด้วย จนผมชักจะหมดความอดทน เค้าไม่เคยเชื่อผมอย่างปากว่าเลยอ่ะคับ
 
“โมโหพุเรื่องแค่นี้ พุก็ไม่รู้จะพูดยังไงแล้วนะ!” พูดไปก็จะร้องไห้อีกและคับผม
“ครับ พี่มันไม่ดีเอง” เค้าประชด

“ขอโทษที่ยุ่งไม่เข้าเรื่อง” พี่ซีว่างั้นและก็เดินหนีไปอีกแล้วคับ
ผมมองตามหลังเค้าและรู้สึกปลงยังไงไม่รู้ เค้าทำให้ผมรู้สึกผิด ทั้งที่ผมไม่ได้ทำอะไรผิด

เออออ งอนกรูนักใช่มั้ย กรูงอนบ้าง แล้วอย่ามาว่านะ 

ผมเป็นพวกชอบใช้อารมณ์เหมือนกันนะคับ ถ้าไม่พอใจอะไร จะยิ่งทำซ้ำให้แย่ยิ่งกว่าเดิม ประมาณนั้นหง่ะ ในนี้คนรู้จักผมเยอะ คนที่เคยกิ๊กด้วยก็มี
เลือกเอาซักคน พี่ซีอยากระแวงดีนัก เดี๋ยวจัดให้ดูหนักๆ เลยเป็นไง
แต่ลองมองๆ ดูแล้วไม่มีคนที่ผมอยากคุยด้วยเลยหง่ะคับ เดี๋ยวไปคุยด้วยและมันมาสร้างความรำคาญให้ผมอีก

แหง่ะ......สรุปแล้ว ช่างมันดีกว่า ประชดกันไปประชดกันมา มันก็เหนื่อยเปล่าๆ
“เฮ้ย มึง” สตางค์คับ เดินมาตบไหล่ผม โห...ไม่เจอมันมาเป็นเดือนละ ดำขึ้นว่ะ
“เฮ้ย มึงทำไมดำจังวะ” ผมทักมันกลับ ปกติไอ้ตังค์มันก็ไม่ขาวหรอก แต่ที่เห็นนี่ดำขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
“กูทำงาน บลาๆๆๆ” มันเล่าเรื่องที่ฝึกงานที่โคตรไกลให้ฟัง และก็ต้องทำงานนอกออฟฟิศบ่อยๆ อ่ะคับ
“ไหนว่ามึงจะตัดผม ไม่เห็นตัดเลย” มันว่า
“กูยังนึกทรงไม่ออก”
“ที่กูส่งให้มึงไง เท่ดีออก แต่มึงไว้แบบนี้ก็โอเคแล้วนะ ดูแนวเข้ากับมึงดี กูยังอยากตัดแบบมึงเลย แต่ใจไม่กล้าพอ... อายว่ะ ผมกูเสียด้วย” แหง่ะ มันน่าอายตรงไหน
“เออ เมื่อตอนพักครึ่ง กูเห็นพี่ซีด้วย” สตางค์บอก
“อืม ก็นั่งด้วยกัน”
“เหรอ อืมๆๆ”
“มึงมีไรป่ะเนี่ย?” เห็นท่าทางมันแปลกๆ คับ
“ไม่มีไรหรอก แต่พี่ซีนี่ แฟนมึงแน่ๆ แล้วใช่ป่ะ?” รู้สึกว่าจะไม่มีใครไว้ใจผมเลยนะเนี่ยยย สงสัยเพราะสตางค์เห็นมีคนมายุ่งกับผมเยอะอ่ะคับ ก็เลยไม่แน่ใจมั้ง ไม่เจอกันนานแล้วด้วย
“แน่ดิ แฟนกู”
“นึกว่าเลิกกันแล้ว”
“อะไรของมึง” พูดงี้ชักยั้วะ
“กูเห็นเค้าคุยกับพี่จูน...”

คุยกันเฉยๆ ผมไม่ว่าไรหรอกคับ... แต่ที่ไอ้สตางค์เล่า... มันมากกว่านั้น
ถ้าเชื่อใจจริงๆ ไม่คิดอะไรซะอย่าง มันก็คงไม่มีอะไร ผมก็พยายามจะให้เป็นแบบนั้น เพราะพี่ซีคงมีเหตุผลสักอย่าง แต่ว่าเค้าไม่ได้บอกผมเลยเนี่ยดิ ไม่บอกแถมยังมาหึงผมกับพี่นัท หึงผมกับเพื่อนเก่าอีก

“มึงว่าพี่ซีนอกใจกูป่ะ?” ตอนนั้นมันยังไม่รู้สึกอะไรมากอ่ะคับ เพราะยังไม่เชื่อ
“ไม่รู้ว่ะ... ไม่มั้ง... อาจจะแค่จับมือกันเฉยๆ พี่จูนกระดาษบาด หรือไม่ก็บลาๆๆๆ” มันหาเหตุผลร้อยแปดมาบอกผมคับ เหอๆๆ ที่จริงไอ้ตังค์มันเป็นพวกเอ๋อๆ เพี้ยนๆ มันจะไปเข้าห้องน้ำแต่เสือกเดินหลงทาง เลยไปเจอพี่จูนกับพี่ซียืนเล่นมิวสิคกันอยู่ซะงั้น
แถมเป็นตอนที่ผมนั่งสัมมนาเคร่งอยู่ แล้วพี่ซีขอไปเข้าห้องน้ำหง่ะคับ

“พี่ซีชอบไม่ไว้ใจกู แต่เค้าดันทำซะเองป่าววะ?” ผมแอบมองหาพี่ซี แต่ไม่เห็นเค้าอยู่ที่เดิมกับเพื่อนเค้าแล้ว หายไปไหนก็ไม่รู้ยิ่งสายตาไม่ค่อยดีอยู่
“อาจจะไม่มีอะไรก็ได้ มึงอย่าคิดมาก.... นี่กูหาเรื่องมาให้มึงเครียดป่าววะเนี่ย”
“ดีและที่มึงบอก”

เหอๆๆ ถึงจะคิดว่าสตางค์ไม่โกหก มันอาจจะเข้าใจผิดหรืออะไรก็แล้วแต่
แต่...ที่มึงเดินหลงทางก็มีประโยชน์เหมือนกันว่ะ 

/

ถึงผมจะไม่เชื่ออะไรง่ายๆ แต่มันก็นอยด์แดรกได้เหมือนกันนะคับ ผมเดินออกจากโรงแรมไปลาน CTW หาที่นั่งสูบบุหรี่ที่ไกลๆ จากแถวนั้นหน่อยอ่ะคับ อยากอยู่คนเดียว ไม่อยากคุยกับพี่ซีด้วย กลับเองดีกว่าว่ะ...

สรุปก็ปิดมือถือไป และนั่งรถเมล์กลับหอเองนั่นแหล่ะคับ
ไม่รอพี่ซี ไปไหนก็ไม่บอก เค้าคงเคืองผมยิ่งกว่าเดิม เผลอๆ อาจจะคิดว่าผมแอบไปมีกิ๊ก อย่างที่เค้าชอบคิดบ่อยๆ ก็เป็นได้

เหอๆ ก็ช่างคับ
ผมไม่ง้อ และถ้าเค้าไม่มาง้อผม ผมก็จะปล่อยให้เป็นงี้แหล่ะ
เลิกกันไปเลยก็ได้ ผมไม่มีทางรับผิด ทั้งที่ตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิดหรอกคับ

แต่ผลปรากฏว่า... พี่ซีไม่มาง้อจริงๆ คับ ผมนึกว่าเค้าจะตามง้อสักหน่อย แต่ไม่เห็นจะมาหาเลย ไม่ว่าจะที่หอ หรือที่ออฟฟิศ
หง่ะ.... ผิดหวังคับ ผิดหวังมาก จนคิดไปไกลว่า เค้าคงรีเทิร์นกับพี่จูนไปเรียบร้อยแล้วมั้ง ด้วยความที่กระวนกระวายอยากรู้ ก็เลยลอง MSN แย่บๆ ถามไอ้บอม หรือไม่ก็ถามน้องเบนซ์ แต่มันก็ไม่เห็นจะว่าไงเลยคับ ผมเลยแห้งเหี่ยว เซ็ง และซึมกะทือ

จนกระทั่งวันหนึ่ง... พี่ซีมาหาที่ออฟฟิศจนได้คับ ผมก็โคตรดีใจเลย ที่รู้สึกว่าโกรธเค้าอยู่เนี่ย มันหายเป็นปลิดทิ้งไปเลย
พี่ซีเอาบัตรคอนเสิร์ตที่ผมบอกว่าอยากดูมาให้คับ แต่เค้ากลับบอกว่า
“พี่ไปด้วยไม่ได้นะ ติดงาน”
“............................” ผมอึ้ง ไม่คิดว่าเรื่องจะออกมาเป็นแบบนี้
“แล้วพุจะไปดูกับใครอ่ะ” อุตส่าห์ดีใจแต่ทำไมทำเหมือนประชดผมไงไม่รู้
“พี่ซื้อเผื่อให้อีกสองใบ ชวนเพื่อนไปดูสิ สตางค์หรือไอ้เต้ก็ได้ หรือจะไปกับไอ้นัทพี่ก็ไม่ว่า.....”

“..........................”

อึ้งคับ ถ้าจะเอาของมาให้แล้วพูดแบบนี้ ผมว่าอย่ามาดีกว่า

“พี่ซีเลิกประชดพุสักทีได้มั้ย โกรธอะไรอ่ะ ก็เคยบอกไปแล้วไงว่ากับพวกนั้นแค่เพื่อนกัน”
“ทิ้งพี่ไว้ที่งานสัมมนาแล้วออกไปสตางค์เนี่ยนะ..เพื่อน?”
กรรม... ตอนผมจะกลับไอ้ตังค์มันจะออกไปเข้าห้องน้ำพอดีคับ เลยเดินออกจากฮอลล์ด้วยกัน แต่พอถึงทางแยกก็ต่างคนต่างไป

“พุไม่ได้ไปกับสตางค์” ผมพูดแบบไม่อยากพูดแล้วอ่ะคับ
“แล้วไปกับใคร?”
“คนเดียว”
“....................” เค้ามองแบบไม่เชื่อว่าผมไปคนเดียวเลยอ่ะคับ
ที่จริงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรมาก เวลาผมไปดูหนังก็เหมือนกัน พอเด็กฉีกตั๋วเห็นผมเดินมาคนเดียว เค้าก็จะจ้องมองแบบแปลกๆ (เหมือนกันมั้ยนี่)

“พี่ซีไปไม่ได้ งั้นพุไปกับพี่นัทนะ” เค้าอนุญาตแล้วนี่คับ และพี่นัทก็ชวนง่ายสุดใน ในบรรดาคนที่เค้าอนุญาต และถ้าไม่บอกเค้าว่าไปกับใคร เดี๋ยวพี่ซีก็จะเคืองอีก
“......................” พี่ซีไม่พูดเหมือนเดิมคับ แต่หน้าเค้าเริ่มจะเครียดมากละ
จะว่าผมทำประชดบ้าง มันก็ใช่อ่ะ... อยากหาเรื่องก่อนทำไม

“พี่ไม่สำคัญกับน้ำพุเลยใช่มั้ย?”
“พุต่างหากที่ต้องถาม” ผมสวนกลับไปทันที

/

เฮ้อออ............. ทำไมมันกลายเป็นแบบนี้ได้ว้า...แม่งเอ๊ย เบื่อๆๆๆ เบื่อพี่ซีโว้ยยย แต่ว่ายังไงผมก็ยังชอบเค้าอยู่อ่ะคับ จะให้เลิกเพราะเรื่องไม่เป็นเรื่องเนี่ยนะ ไม่เอาหรอก ผมจะอยู่ไปอย่างงี้ จนกว่าเค้าจะไม่เอาผมแล้วละกัน
แต่ถ้าจะไม่ให้คุยกับสตางค์ เต้ พี่นัท... เพื่อให้เค้าสบายใจ ผมคงทำไม่ได้
ไม่ใช่เรื่องอ่ะ

“พี่นัท” ผมเรียกคนที่นั่งข้างๆ
“อะไร?” เค้าทำงานคับ
“ชอบดูออเคสตร้าป่ะ?”
“ไม่ว่ะ” แหง่ะ
“ทำไมวะ?” เค้าถามหันหน้ามาถามตรงๆ
“มีบัตรฟรี เอาป่ะ ตั้งสามใบ” ผมไม่มีอารมณ์ไปและคับ ถ้าไม่ได้ไปกับพี่ซีก็ไม่รู้จะไปกับใคร 
“ไม่เอา”
“ฟรีนะ บัตรตั้งพันนึง พากิ๊กไปดูก็ได้”
“เอ็งจะไปเหรอ?” แหง่ะ... กรูไม่ใช่กิ๊กคุณ
“ไม่อ่ะ ผมให้พี่ เอาป่ะ?”
“เอ็งไปเอาบัตรฟรีมาจากไหนวะ ไอ้งานแบบนี้เค้าไม่ได้เดินแจกตามสี่แยกหนิ” ก็ใช่อ่ะดิวะ
“พี่ซีเอามาให้” ผมบอกไปตรงๆ
“ไอ้นี่ก็บ้า... มันซื้อเองเลยป่ะวะสามใบ แล้วแม่งเสือกไม่ไปดู” ว่าอีกและ
“เออ ลืมไป มันรวย สามสี่พัน ขนหน้าแข้งไม่กระดิกหรอก แล้วนี่มันทิ้งบัตรให้เอ็ง แล้วทำไมไม่รับผิดชอบวะ?”
“.............................” ไม่รู้จะตอบยังไงคับ
“โดนทิ้งเหรอ?” แหง่ะ...
“ไม่ใช่ซักหน่อย” แต่ก็เกือบๆ ใกล้เคียงเข้าไปทุกวันแล้วคับ คิดแล้วมันเศร้าจริงๆ ให้ตายเหอะ

“โดนทิ้งเมื่อไหร่มาซบอกพี่ได้นะ” 
“..............................” ผมมองหน้าพี่นัทแบบพิจารณากับสิ่งที่เค้าพูด

“ถ้าผมไป พี่จะไปมะ?” หมายถึงคอนเสิร์ตนี้อ่ะคับ
“นี่เอ็งชวน หรือเอ็งหาเรื่องพี่วะเนี่ย ฮะๆๆ” เค้าคงเห็นว่าผมทำเสียงกวนตีนมั้งคับ
“พูดจาให้มันน่ารักหน่อยดิ” พูดไงฟะ
“พี่นัทครับ ไปดูคอนเสิร์ตเป็นเพื่อนผมหน่อยนะครับ” ดีพอมั้ย? ทำตาวิ้งใส่เอฟเฟคประกอบด้วย 
พี่นัทยิ้มตาตี่
“อย่างนี้ดิ ถึงจะน่ารัก!” เค้ายกมือมาบีบแก้มผมสองข้างบิดไปบิดมาคับ แหง่ะ
โดนแกล้งป่าววะ เจ็บแก้มโว้ย

/

คอนเสิร์ตมันจัดที่ศูนย์วัฒนธรรมอ่ะคับ ผมไปบ่อยมากๆ แต่เพิ่งเคยมากับพี่นัทครั้งแรก ที่จริงเค้าไม่ดูอะไรแบบนี้หรอกคับ แต่อุตส่าห์มาเป็นเพื่อน ผมก็ดีใจและ
มาฟังเพลงเบาๆ แบบนี้มันก็ทำให้ใจเย็นขึ้นเยอะเลยคับ ที่คิดมากเรื่องพี่ซีก็ชักจะปลงๆ ผมไม่เข้าใจว่าทำไมเค้าระแวงและไม่เชื่อได้มากมายขนาดนี้ จริงอยู่ว่าเมื่อก่อนผมอาจจะกิ๊กเยอะ แต่ตอนนี้ผมไม่มีใคร
บางทีผมอาจมีพฤติกรรมแปลกๆ แต่ผมก็ไม่ได้ไปทำอะไรกับใคร คิดแล้วเหนื่อยหง่ะ เซ็งด้วย แต่ก็ไม่อยากเลิกกับพี่ซี เพราะผมชอบเค้า

คอนเสิร์ตจบ ผมชวนพี่นัทไปนั่งเล่นตรงแอมฟิเทียเตอร์อ่ะคับ ชอบนั่งตรงที่โล่งๆ ง่ะ (เมื่อก่อนก็มานั่งกับไอ้โมประจำ) แต่คราวนี้เป็นพี่นัทเฉยๆ
“ทำเหงาไปได้ ก็บอกแล้วว่าไอ้ซีมันขี้งอน” พี่นัทเห็นผมนั่งเหม่อก็เลยพูดขึ้นมาแบบขำขำอ่ะคับ
“พี่ซีคิดว่าผมมีคนอื่นหง่ะ” อยู่ๆ ผมกับบอกพี่นัทซะงั้น ก็มันไม่รู้จะไปคุยกับใครดีอ่ะคับ
“ทั้งที่ผมก็บอกไปแล้วว่าไม่มี แต่เค้าก็ไม่เชื่อ”
ลมเย็นพัดมาวูบนึงเล่นเอาผมพัดมาทิ่มตา แหง่ะ... ซวยอีก ผมยกข้อนิ้วขยี้ตาที่มันเคืองๆ อยู่

“พูดกับมันไม่รู้เรื่อง ก็อย่าไปพูดเลย เสียเวลา เสียใจ ต้องมานั่งร้องไห้ให้มันเสียน้ำตาอีก เคยบอกไปแล้วหนิ ถ้าไม่เชื่อใจแล้วมันจะไปกันรอดได้ยังไง... อย่าร้องเลย เห็นเอ็งซึมแบบนี้แล้วโลกไม่สดใสว่ะ” พี่นัทยกมือมาโยกหัวผมเบาๆ
แหง่ะ... เค้านึกว่าผมร้องไห้คับ ทั้งๆ ที่ผมทิ่มตา ไม่ได้ร้องซักหน่อย
ผมได้ยินก็ขำนิดๆ หง่ะ รู้สึกว่าเค้าก็ใจดีเหมือนกันแฮะ

“พี่นัทว่าผมทำไงดีอ่ะ?”
“เลิกกับมันแล้วมาคบกับพี่ ...ดีที่สุด”
“พูดจริงพูดเล่นเนี่ย?” ที่เค้าพูดมันเชื่อไม่ค่อยได้คับ
“พูดเล่น”
“........................” ว่าแล้วไอ้บ้า
“คบคนที่เอ็งรักดีที่สุด”
“.......ก็” พี่ซีไง... กำลังจะพูด แต่คิดไปคิดมา ชักไม่แน่ใจว่าจะรักเค้าได้มั้ย เพราะดูเหตุการณ์ตอนนี้แล้วมันร่อแร่เหลือเกิน

“คนๆ นั้นก็พี่อีกนั่นแหล่ะ ฮะๆๆ” ยังไม่หยุด
ก็รู้นะคับว่าเค้าอาจจะไม่ได้คิดอะไรเลย แต่ผมก็สบายใจขึ้น เหมือนว่าผมสามารถพูดอะไรกับพี่นัทก็ได้ โดยที่ไม่ต้องกลัวหรือระแวงเหมือนอยู่กับคนอื่น

“พี่นัท เมื่อไหร่จะเล่าเรื่องคืนนั้นให้ฟังอ่ะ?” พอดีผมนึกขึ้นได้ และมันก็ได้โอกาส
หลังจากที่ผมไม่ตื๊อมานาน เค้าก็ไม่ยอมเล่าให้ฟังซักทีอ่ะคับ
“มีพี่คนเดียวนะที่รู้เรื่องนั้น... ผมไม่รู้...จำไม่ได้ว่าพูดอะไรไปบ้าง ที่จริงไม่อยากบอกใครเลยด้วยซ้ำ แต่ถ้าพี่รู้แล้ว พี่รู้อะไร บอกผมหน่อยเหอะ... ผมอยากรู้ว่าตัวเองเป็นยังไง บ้าไปแล้วจริงรึเปล่า” ก็พี่นัทเคยบอกว่าผมประสาทหลอนนี่คับ

“เอ็งไม่ได้บ้าหรอก แต่อาจมีคนอื่นทำให้เอ็งบ้าว่ะ”
พี่นัทเห็นผมทำหน้าเจื่อนๆ เค้าก็เลยยอมเล่าคับ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมคราวนี้ยอมเล่าง่ายจัง อาจเพราะผมกำลังอยู่ในอารมณ์เศร้าก็ได้ เค้าเลยไม่อยากขัดใจ (มั้ง)



...............เอ่อ................


ตอนแรกๆ ได้ยินแล้วก็อายตัวเองคับ ผมเมาเพ้อถึงเคนโคตรเยอะ...
แต่เหมือนจะด่ามันทั้งนั้นเลย... จากร้านอาหาร พี่นัทเค้าไม่รู้บ้านผมอยู่ไหน เพราะผมพูดไม่รู้เรื่อง
ก็เลยพาไปบ้าน เพราะผมอ้วกแตกระหว่างทาง... แต่ยังดีเค้าพาลงไปอ้วกข้างทางทัน ก็เลยไม่เปื้อนรถ แหะๆๆ
ผมพล่ามว่าไอ้เคนโรคจิต หื่น...อย่างนั้นอย่างนี้มาตลอดทางจนถึงบ้านเค้า
พี่นัทก็พาไปล้างหน้าล้างตาและจะพามานอน แต่อยู่ๆ เค้าก็บอกว่าผมไปจูบเค้าหง่ะ เหยยย ไม่เชื่อ จูบเสร็จก็ไปกอดซบหน้ากับอกเค้าอยู่นานมาก พี่นัทเลยขู่ว่าถ้าไม่ปล่อยปล้ำนะเว้ย แต่ผมดันไปบอกเค้าว่าปล้ำเลยๆๆ ทำพุเลย ซะงั้น
เหยยย ไม่เชื่อรอบสอง... ผมพูดงั้นจริงดิ
พี่นัทบอกว่าผมไปยั่วเค้าก่อนคับ ก็เลยจัดไป อย่างนั้น.....
แต่แล้วทำไปทำมาอยู่ๆ ผมก็ดันเพ้อขึ้นมาอีก เหมือนตอนที่ถูกเคนทำหง่ะ คือ...ทำท่าและพูดออกมาเหมือนวันนั้น พอพี่เค้าเห็นก็เลยหยุดทำคับ ผมก็นอนขดร้องไห้อยู่อย่างนั้นจนหลับไป

“โคตรตกใจเลยว่ะ เกิดมาพี่ไม่เคยข่มขืนใครก็เลยช้อค แต่ทั้งที่เอ็งก็โดนไอ้เคนทำถึงขนาดนั้น... แล้วทำไม...... เอ็งดันพูดว่า ‘รัก’ มันตลอดเวลาเลยวะ?”   


H
แอบเห็นมีคนทายถูก อิอิ
แต้งกิ๊วจ่ะ คนที่มาดันให้ด้วยนะ 
งานยุ่งมากช่วงนี้ และหนังสือเรื่องมองไม่เห็นฯ ก็เพิ่งเอาไปทำ เหอๆๆ

[ordkrub]

สงสัยกลับไปหาเคน(อีกละ) แต่จะอยู่กันยืดหรือ  เดี๋ยวปัญหาเก่าๆก็กลับมาหลอนอีก

[indy❣zaka]

ถึงเชียร์พี่นัท

แต่ชื่อเรื่องมันบอกอยู่แล้วค่ะ ว่าต้องเป็น "เคน" เท่านั้น
เสพติดความรักและน้ำพุ ไม่มีใครเทียบเคนได้เลย

[โจ๊กกุ้ง]

เฮ้อ  จะรักใครก็แล้วแต่พุเหอะ  ชีวิตจริงนี่มันวุ่นวายยิ่งกว่านิยายจริงๆนะเนี่ย  จะอยากให้แฮปปี้เอนดิ้งอย่างที่เราหวังก็เป็นไปมะด้ายยย

[อิสระ]

วุ่นวายไม่เปลี่ยน
เมื่อไหร่ชีวิตพุจะสงบซะที
 :เฮ้อ:เป็นเราคงหนีไปบวชให้รู้แล้วรู้แรด

[mamichan]

แอบเชียร์พี่ซีอ่ะค่ะ  แต่ดูแล้วคงไม่ใช่พี่ซีแหง ๆ งั้นเคนก็ได้นะ 

ชอบเรื่องนี้มาก ๆ เลยค่ะ ดูแปลกแหวกแนวไม่เหมือนเรื่องอื่น ๆ เลยค่ะ

อย่าลืมมาต่อไวๆ นะคะ  รอลุ้นอยู่ โดยเฉพาะ  ที่บอกว่า รักเคน กิ้วๆๆๆ

[nunamicky]

ถึงยังไงก็ยังอยากให้เป็นพี่นัทอยู่นะ

[bluebird]

กรี๊ด มาต่อแล้ว จริงๆก็ยังเชียร์พี่นัทว่ะ 555+
แต่ถ้าสำหรับน้ำพุ มันต้องเป็นเคน ก็คงต้องเคนล่ะมั้ง
เป็นชีวิตรักที่ซับซ้อนอะไรยังงี้วะเนี่ย 55+ อ่านแล้วติดงอมแงมเหมือนชื่อเรื่องเลย
มาต่อเร็วๆนะค้า อยากอ่านๆ : )))

[getto]

ไม่ปลื้มพี่ซีมากขึ้นทุกตอน
พุกับเคนจะรีเทิร์นรึเปล่าหนอ
 

[u-only-one]

กรี๊ด มาต่อแล้ว จริงๆก็ยังเชียร์พี่นัทว่ะ 555+
แต่ถ้าสำหรับน้ำพุ มันต้องเป็นเคน ก็คงต้องเคนล่ะมั้ง
เป็นชีวิตรักที่ซับซ้อนอะไรยังงี้วะเนี่ย 55+ อ่านแล้วติดงอมแงมเหมือนชื่อเรื่องเลย
มาต่อเร็วๆนะค้า อยากอ่านๆ : )))

รู้สึกเห็นด้วยกับคนนี้ +1ให้ก่อนเลยละกัน

ถึงจะเชียร์พี่นัท แต่ดูเหมือนความรักกับเคนก็ฝังใจน้ำพุเยอะอยู่นะ เพียงแต่ประเด็นตอนนั้นน้ำพุยังเด็ก
และเคนก็งี่เง่า เพราะรักมากก็หวงมาก หึงมาก เลยพากันลงเหวซะงั้น
พี่นัทก็เหมือนพี่คนนึงที่คุยได้ ปรึกษาได้แต่ถ้าน้ำพุรักพี่นัทก็คงจะดี ว่าแต่กวนขนาดนี้ก็ได้แค่เฮฮากันไปรึป่าว
ชีวิตน้ำพุสนุกดีแท้  

[mumumama55]

  เป็นได้แค่  ที่ปรึกษาใจ  ซะแล้วละมั้ง พี่นัท 

 

[BeeRY]

การีสสสสสส ดีใจเลยได้มั้ยอะ เค้าเชียร์เคนมาตั้งแต่แรกแล้วนะ 
ถึงจะเคยเผลอไปเชียร์คนอื่นบ้าง (เวลาเคนหายไปนาน 55) แต่ก็คิดว่ารักแรกมันน่าจะฝังใจน้ำพุอยู่นา
เคนจงกลับมาได้แล้ว เบื่อพี่ซีงี่เง่า (ซะงั้นอะ )

[Nichdia]

หวยออกมาเป็นเคนรึเนี่ยยย
ไม่ชอบพี่ซีที่เป็นแบบนี้เลย นิสัยม่ายดี จะไม่เชียร์ละนะ ฮึ่มม!!!

[punchnaja]

รักได้น่ะโอเค แต่ต้องรักให้เป็น รักไม่เป็นก็เป็นวงจรร้องไห้อยู่อย่างนี้อ่ะT^T

[Akad3ar]

5555555555555+

สรุปรักเคนป่ะเนี่ย 5555555555555555+

เราบ้าไปแล้วววววววว

ไม่ใช่ว่า เคนมันไปมีคนอื่นแล้วหรอเนี่ย ดราม่าแน่ๆ 555555555555+

[primmi]

ว่าแต่เคนจะยอมกลับมาคบพุป่าวนะซิ
ทำเขาไว้ขนาดนั้น

[┗◎┗◎]

จะรีเทริ์นจริงดิ

อย่านะ

เดวสงสารเคนอีก


 

[4life]

เลิกเถ๊อะ คบไปกับคนเเบบนี้ ไม่นานก็เลิกอยู่ดีอ่ะ

[sin]

แอบเห็นเคนมีความหวังแล้ว ^.^

เราต้องเชียร์เคนต่อไป

พี่นัทใจดีจัง ยกให้เป็นพี่ชายที่แสนดีอันดับ 1 ละกัน

แต่พี่ซี ทำงี้ได้ไง ตบคว่ำเลย

[nana]

พุไม่รู้ใจตัวเองอิอิ

[KIMKUNG]

ต่อๆๆเหอะน้าา

[หัวเเม่มือ]

ทำไมตรูรู้สึกอยากเชียรเคนว่ะ ทั้งๆที่ไม่เคยรู้สึกอะ ความรู้สึกนัทเหมือนความรู้สึกของคนเป็นพี่มากกว่า เท่าที่อ่าอ่ะน่ะ

[snice_cz]

เคนจะรีเทิร์นแล้วใช่มั้ย เสพติดเรื่องนี้จริงๆ เหมือนชื่อเรื่องเลย อิอิ ^^ รอเคนคัมแบ็กค่ะ

“โคตรตกใจเลยว่ะ เกิดมาพี่ไม่เคยข่มขืนใครก็เลยช้อค แต่ทั้งที่เอ็งก็โดนไอ้เคนทำถึงขนาดนั้น... แล้วทำไม...... เอ็งดันพูดว่า ‘รัก’ มันตลอดเวลาเลยวะ?” << ชอบประโยคนี้ที่พี่นัทพูด แล้วพุทำหน้าไงอ่ะตอนที่พี่นัทพูดประโยคนี้ หรือพุจะยังไม่รู้ใจตัวเอง

มาต่อเร็วๆ นะค่ะ เป็นกำลังใจให้นะ ^^

[u-only-one]

กลับไปอ่านตอนล่าสุดอีกรอบ พยายามหาเหตุผล(เข้าข้าง)ให้พี่นัทได้เป็นพระเอกกะเค้าบ้างจะได้มั้ยหนอ 555+

อ่านแล้วคิดไปคิดมาว่า..... หรือพี่นัทอาจจะเข้ามาช่วยเคลียร์ให้เข้่าใจกัน
-เคนอาจจะไปมีคนอื่นแล้ว ถึงจะรักน้ำพุมาก แต่อดีตที่ผ่านมาก็ทำร้ายเคนมากเกินไป เลยคิดไปว่าทางที่ดีเป็นแบบนี้ก็พอแล้ว
-น้ำพุอาจจะไม่กล้ากลับไปแบบเดิมๆอีกแล้วถึงจะรักเคน เพราะยังคงฝังใจอยู่ แต่ก็กลับไปเริ่มใหม่ไม่ได้ เพราะเรื่องราวในอดีตอีกนั้นแหละ
-พี่นัทเข้ามาพยายามทำให้น้ำพุค้นหาใจตัวเองให้เจอ แต่ถ้าเจอแล้้วแต่ใจเคนไม่ได้อยู่กับน้ำพุอีก น้ำพุก็ต้องเสียใจสิ ทีนี้พี่นัทก็ปลอบไง
-พี่นัทเป็นคนอารมณ์ดี ง่ายๆ รับฟังน้ำพุเสมอ ไม่ชอบเห็นน้ำพุทำหน้าเศร้า ชอบแหย่ให้น้ำพุอารมณ์ดี บางทีก็ชอบกวนโมโหเพื่อสนองนี๊ดตัวเอง
...
.....สรุปแล้วก็ไม่แน่นา เมื่อคนกำลังเคว้งคว้างมีคนเข้ามาอยู่เป็นเพื่อน มาปลอบใจ คอยอยู่เป็นเพื่อน ....

...เหอๆๆ จบการเพ้อเจ้อแบบเข้าข้างพี่นัทสุดฤทธิ์   

[Nichdia]

มาดันให้เรื่องนี้ อยากอ่านต่ออ่า

[foyer]

/

สรุป ตั้งแต่ไปดูคอนเสิร์ตวันนั้น... ผมก็สนิทกับพี่นัทอย่างไม่น่าเชื่อ  
คือมีเรื่องอะไรก็จะไปเล่าให้เค้าฟังอ่ะคับ เหมือนจะกวนตีนผม แต่จริงๆ แล้วเค้ารับฟังอย่างดี ทำให้ผมหายเครียดไปได้เยอะเลย แหะๆ
ถ้าพูดแล้วสบายใจผมก็พูดหง่ะ พูดมากด้วย หรือภาษาชาวบ้าน เรียก ‘แพล่ม’

นานๆ ทีผมจะแพล่มกับคนอื่นที่ไม่ใช่พ่อแม่ญาติพี่น้องมากมายขนาดนี้ กับเพื่อนก็มีแค่ไม่กี่คนคับ แถมนานๆ ทีจะแพล่มด้วย เพราะการที่ผมจะพูดเรื่องส่วนตัวกับใครผมต้องไว้ใจคนๆ นั้นแล้วจริงๆ ไว้ใจอย่างมากด้วยว่าเค้าจะไม่หักหลังหรือเอาเรื่องผมไปพูดต่อในทางที่ไม่ดี อะไรแบบนั้น
นับคนได้เลยคับ มี..แม่ผม พี่บอล ไอ้แบงค์ ไอ้นพ และก็พี่นัท หมดแล้วคับ
นอกนั้นสนิทก็จริง (มีเยอะมากคนที่สนิทด้วย) แต่ไม่ถึงขั้นพูดทุกเรื่อง ผมเลือกคนจะตายชัก
แต่ ณ ขณะนี้พี่นัทรู้เรื่องผมเยอะสุด และผมก็ไว้ใจเค้าที่สุด มันรู้สึกงั้นจริงๆ อ่ะคับ ไม่รู้ทำไม อาจจะเพราะเค้ารู้ความลับสุดยอดของผมไปแล้วก็ได้ แต่ถึงเค้าจะดูเหมือนนิสัยไม่ดี แต่ที่จริงแล้วพี่นัทใจดีมากเลยนะคับ

และมีอยู่วันหนึ่ง อยู่ๆ แม่ผมก็โทรมาหา บอกว่าให้ไปดูคอนโดแถว xxx เค้าเปิดจองอ่ะคับ แม่ให้ผมไปดูว่าชอบมั้ย โอเคมั้ย เค้าจะซื้อให้

............โอ้ ช้อค............!!!

มันเกิดอะไรขึ้นกับแม่ผมเนี่ย อยู่ๆ จะซื้อให้ และตอนที่ผมอยากได้ เค้าไม่ยักกะซื้อแฮะ
“พี่นัท แม่ให้ผมไปดูคอนโด xxx แถว...อ่ะ”
“เออ แล้วไง?”
“ไปเป็นเพื่อนหน่อยเด่ะ” ไม่เคยไปจัดการอะไรแบบนี้เองนี่คับ ไม่รู้เรื่องอะไรด้วย เลยไม่กล้าไปคนเดียว
“ไม่ว่างเว้ย เห็นมั้ยเนี่ย” ทำยุ่งเวอร์ไปได้ (แต่ก็ยุ่งจริงแฮะ)
“ใจร้าย ไม่ได้จะให้ไปตอนนี้ซักหน่อย... พี่ว่างวันไหนอ่ะ?”
“ไม่ว่างสักวัน”
“........................” ชิ ใจร้าย ชวนคนอื่นก็ได้วะ ไม่ตื๊อหรอก

ผมก็คิดว่าจะชวนใครดี สตางค์ละกัน ถึงมันจะบ้าๆ บอๆ ไปหน่อยก็เหอะ
“ว่างวันอาทิตย์เย็น” อยู่ๆ พี่นัทก็พูดขึ้นมาคับ แหง่ะ... และทำเล่นตัว

สรุปวันอาทิตย์เค้าก็แวะมารับพาไป...
พอถึงแล้วพนง. รีบมาต้อนรับพี่นัท แต่เมินผมเฉยเลย..... หง่ะ คนที่จะซื้อมันกูนะเว้ยยเฮ้ยยย
ตอนหลังผมบ่นกับเค้า พี่นัทก็ว่าผมแต่งตัวซกมกเกินไป คนอื่นเค้าเลยไม่แล ชิ
แต่พาพี่นัทมาก็ดีคับ เค้าคุยกับเซลล์แทนให้ได้ โดยที่ผมไม่ต้องพูดอะไรมากเลย

สุดท้ายก็แวะไปดูห้องตัวอย่าง... มันเป็นห้องสูทขนาดพอดีๆ สำหรับอยู่คนเดียวหรือสองคนอ่ะคับ มากกว่านี้ก็แคบเกิน
ผมถามความเห็นพี่นัท เค้าก็ว่าโอเค ทำเลก็ดี อยู่ติดถนน และก็มีของกินเยอะ แหะๆๆ สุดท้ายก็รับแทคจองไปคับ เดี๋ยวมันต้องมีกระบวนการต่อจากนั้นอีก คือเอาแทคมาหย่อนลงกล่อง จับฉลากเลือกห้อง โอ๊ยยย แทบจะเป็นลมตายวันนั้น
โคตรยุ่งยากเลย

“เดี๋ยวพี่ต้องรีบไปทำธุระต่อว่ะ เอ็งกลับเองได้มะ?”
“อ้าว...ไหนว่าว่าง...”  
“ก็ว่างตอนเย็น ตอนกลางคืนต้องไปงานแต่ง นี่เดี๋ยวต้องแวะไปรับแม่ที่บ้านอีก”
โหย้อนไปย้อนมาอีก ผมเกรงใจเค้าคับ ไม่ว่างและมาด้วยทำไมเนี่ยย จริงๆ ผมมากับเพื่อนก็ได้อ่ะคับ

“กลับไงอ่ะ?” กลับไม่เป็นคับ บอกตรงๆ ผมไม่ค่อยได้มาแถวนี้สักเท่าไหร่
“พี่แวะส่งเดอะมอลล์ xxx แล้วเอ็งนั่งรถเมล์สาย xx ไปต่อเซนทรัล...โอเคป่ะ?” มึนส์
สงสัยพี่นัทเห็นผมหน้าเจื่อน เค้าเลยถอนหายใจ
“นั่งแท็กซี่มั้ย ง่ายดี”
“ตอนนี้รถติดหง่ะ เปลือง”
“แม่งเรื่องมากโว้ย พี่ออกค่าแท็กซี่ให้ก็ได้ โอเคป่ะ?”
“ไม่เอาอ่ะ งั้นเดี๋ยวนั่งรถเมล์”

สรุปพี่นัทก็ส่งผมที่ที่เค้าบอกนั่นแหล่ะคับ ผมก็...เคยมาเดอะมอลล์ xxx แค่ไม่กี่ทีเองอ่ะ ตอนนี้รถมันติด เลยไม่อยากยืนเบียดกลับหอ ก็เลยไปเดินเล่นในห้างรอให้มันดึกๆ หน่อยค่อยกลับละกัน แหะ

เดินวนเวียนหลงทางอยู่ในนั้นพักใหญ่ๆ คับ แบบไม่รู้จุดหมายด้วย พอหิวก็ลงไปหาอะไรกินข้างล่างคนเดียว โคตรเหงาเล๊ยย

พี่ซีหายไปเลย สงสัยไม่แคร์ผมแล้วมั้ง อีกไม่กี่วันผมก็จะฝึกงานเสร็จแล้ว แอบดีใจนิดนึง แต่ผมยังเรียนไม่จบนะคับ ต้องอยู่ทำโปรเจคจบอีกงานนึงง่ะ
เศร้าแฮะ คิดถึงพี่ซี...  
แต่ผมทิฐิจัดคับ เรื่องไรต้องง้อก่อน ก็ผมไม่ได้ทำอะไรผิด

หง่ะ... รู้สึกว่าเดินไป คิดไป มีแต่เรื่องพี่ซี
และก็....ที่แว้บมาอีก คือเรื่องเคน
ที่พี่นัทเล่าให้ผมฟังว่าผมละเมอเพ้อพกว่ารักๆๆๆๆ รักเคน ผมไม่อยากเชื่อว่านั่นจะออกมาจากความรู้สึกจริงๆ ของตัวเองคับ เพราะว่าตอนนั้นหง่ะ เคนบังคับให้ผมพูด บังคับให้ผมบอกว่ารักมัน ไม่งั้นมันจะทำผมเจ็บคับ เลยต้องพูดออกไป

ทีนี้ผมก็เลยไม่รู้ไงคับ ว่าแท้ที่จริงแล้ว ผมรักมันจริงๆ รึเปล่า?

แต่มาคิดอะไรตอนนี้มันก็ไม่มีประโยชน์แล้ว จะรักหรือไม่รัก ผมกับมันก็เลิกกันแล้ว เรียบร้อย แถมเคนยังแช่งผมทิ้งท้ายไว้อีกว่าผมต้องเสียใจแน่
ซึ่งผมก็เสียใจไปดั่งคำอวยพรของมันแล้วตอนนี้

ก็ผมเลือกมาคบพี่ซี มันไม่ได้มีความสุขอย่างที่คิดเลย พี่ซีตามใจผมไม่จริงอ่ะคับ ก็อย่างที่เห็น ว่าเค้าเป็นไง ผมว่าตัวเองก็ทำตัวดีสุดๆ แล้ว... แต่มันก็ดีไม่พออีก
ทำไมต้องคิดว่าผมจะนอกใจอยู่เรื่อยเลย ไม่ว่าจะเป็นเคนหรือพี่ซี
ช่างเหอะคับ อย่าเพิ่งเครียดกับผมไปเลย
 
เอาเป็นว่า ตอนนี้ผมจะออกจากห้างกลับถึงบ้านได้มั้ยดีกว่า แหะๆๆ
แต่ห้างนี้คนเยอะจริงๆ ผมไม่ชอบเดินห้างที่คนเยอะเลย... มันเวียนหัวอ่ะคับ ตาลาย เดินจนเหนื่อยก็ไปนั่งพัก เซ็งๆ รอสักสามทุ่มรถคงหายติด
ผมฆ่าเวลาโดยการไปหาหนังสืออ่าน นั่งปักหลักอ่านเลย เพราะเมื่อย  
อ่านไปอ่านมานั่งหลับคับ..... แหง่ะ มารู้สึกตัวอีกทีเพราะมีเจ้าหน้าที่มาสะกิดบอกว่าห้างจะปิดแล้วคับ

โห..... ผมหลับไปนานขนาดนั้น อายอ่ะ ผมก็เดินโซซัดโซเซออกห้างคับ ขณะนั้นมือถือก็สั่นๆ พี่นัทโทรมาทำแป๊ะอะไร
ตอนแรกจะไม่รับ แต่ไม่อยากทำนิสัยเสียเลยรับก็ได้
“ฮัลโหล”
“เออ ไม่รับสายเลย ไอ้ง่อย” ว่าง่อยอีก
“กลับถึงห้องแล้วใช่มั้ย?” พี่นัทถามต่อ
“ยังอ่ะ อยู่เดอะมอลล์นั่นแหล่ะ” เซ็งง.... ตรงไหนทางออกวะ พนง.ห้างหายไปไหนหมด
“อยู่ทำบ้าอะไรวะ ช่วยเค้าปิดห้างเหรอ ดึกขนาดนี้แล้ว”
“กำลังจะกลับ” อะไรเนี่ย
“อย่าเพิ่งกลับ” อ้าว งง
“รออยู่นั่นแหล่ะเดี๋ยวแวะไปรับ พี่จะกลับแล้วพอดี” โอ้ จอร์ช ดีใจคับ  
ที่จริงไม่อยากกลับเองเลย ผมก็เลยโอเค ตกลง มารับด่วนๆ เลยนะพี่
ผมไม่รู้เค้าไปงานแต่งแถวไหนคับ แต่ก็รอไม่นาน

พอรถพี่นัทมาจอดเทียบ... ผมเข้าไปนั่ง โอ้.... มาย ก๊อด พี่นัทใส่สูท หล่อซะไม่มี  
“ไม่ต้องตะลึง รู้ตัวว่าหล่อ” แหง่ะ ยังไม่ทันชมก็ชมตัวเองไปก่อนและไอ้บ้า
“แล้วพี่ไม่พาแม่กลับด้วยเหรอ?” ก็ตอนนั้นเห็นบอกไปรับแม่ ก็สงสัยคงกลับบ้านไปรับแม่ ไปแต่งตัวใหม่ และไปเปลี่ยนรถใหม่อีกอ่ะคับ
แม่ง...ขั้นตอนเยอะจริง ไปแต่งงานใครวะเนี่ยถึงต้องเวอร์ขนาดนี้
“อยากไหว้แม่ยายเหรอ ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวพาไปเจอแน่ๆ” เหออ พูดไปโน่น
“เออ แม่พี่กลับกับน้องชายไปแล้ว” พี่นัทบอกในที่สุด
“มีน้องด้วย?”
“อยู่ตรงกลางไง น้องชายพี่” ผมนิ่งคิดแป้บนึง ถึงเข้าใจมุขเค้า เหออ ตลอด  
 
น้องชายพี่นัท หน้าตาก็แนวๆ เดียวกันคับ แต่พี่นัทตัวใหญ่กว่า หล่อกว่ามั้ยไม่รู้ จำหน้าน้องพี่เค้าไม่ได้และ
ที่จริงพ่อเค้าก็มีตำแหน่งใหญ่เหมือนกัน เพิ่งรู้... แต่เค้าเคยเล่าให้ฟังว่าวันๆ พ่อไม่เห็นทำอะไรเลย นอกจากนั่งเล่นเกมส์ แหง่ะ.... ไม่รู้เรื่องจริงหรือใส่ความนะคับสเตปนี้

/

จนกระทั่งฝึกงานจบ พี่ที่ออฟฟิศทุกคนและบอสก็พาไปเลี้ยงข้าวคับ เฮฮากันเช่นเดิม ผมก็ฟังเค้าคุยกันสนุกดี เสร็จแล้วบอสสั่งลา อวยพรผมและก็มอบซองเงินให้ผมคับ ค่าแรง หุหุ ได้มาหลายพันเหมือนกัน ดีใจ... ที่จริงไม่ได้กะจะได้เงิน แต่ถ้าได้ก็ดี มีเงินเป็นทุนการศึกษา

คราวนี้พี่นัทไม่เมาปลิ้นเหมือนวันนั้นละคับ แต่คนที่เกือบเมานี่กระผมเอง
แต่ไม่กลัวคับ มีพี่นัทอยู่ด้วย ไงๆ ก็กลับถึงห้องแน่นอนล่ะวะ (โคตรจะไว้ใจเลย)
พอถึงหอผม...
“เดินขึ้นไปไหวป่าววะ?” พี่นัทถามก่อนผมลงรถ
“ไหวคับ แต่... พี่ไปส่งหน่อยดิ” ผมล่ะโคตรมึนส์ แต่ยังไม่อยากให้เค้าไปคับ ไม่อยากอยู่คนเดียวหง่ะ

พี่นัทก็มาส่งผมถึงหน้าห้อง แต่ผมเวลาเกือบเมานี่จะพูดมากเกินความจำเป็นคับ
“เข้าไปด้วยกันก่อนดี้” ผมดึงเค้าไว้ไม่ให้ไปคับ
“อยู่เป็นเพื่อนหน่อย เหงาอ่ะ”
“เดี๋ยวจะโดน... พี่กลับดีกว่า” เค้าว่างั้น แต่ผมดึง ฉุดกระชากลากถูเค้าเข้าไปในห้องอ่ะคับ อยากมีคนอยู่ด้วยจริงๆ มันนอยด์ๆ ไงไม่รู้
ที่จริงฝึกงานไม่หนุกหรอก เบื่อ เหนื่อยด้วย แต่ถ้าไม่ทำก็เซ็ง เหมือนขาดอะไรไปสักอย่าง

“นั่งๆ พี่ ตามสบายคร้าบ” ผมกวาดกองหนังสือออกจากเตียงให้เค้านั่ง
พี่นัทไม่เคยขึ้นมาห้องผมคับ พอเจอความรกเข้าไป เค้าก็ดูจะอึ้งๆ เหมือนกัน
“นี่เอ็ง... ห้องรกยังกะรูหนู วันๆ ได้ปัดกวาดเช็ดถูบ้างมั้ยวะเนี่ย” พี่นัทบ่นคับ
“ไม่หง่ะ เหนื่อย ขี้เกียจ นานๆ ทำทีก็ได้...” ผมว่างั้นและจัดแจงหาเบียร์กระป๋องที่ตุนไว้ในตู้เย็นหยิบมาให้พี่นัทป๋องนึง
“โส(โครก) ไม่เข้ากับหน้าเลยนะไอ้ง่อย แม่ง...ยังจะกินอีก”
“อยากกินต่อหง่ะ... กำลังได้ที่เลย” ว่าแล้วก็ซดไปสองอึกครึ่ง
“พี่จะกลับแล้ว พรุ่งนี้ทำงาน” เค้าไม่กินอ่ะคับ อุตส่าห์หยิบให้
“พรุ่งนี้วันเสาร์ ทำทำไม... อยู่เป็นเพื่อนหน่อยนะๆๆ เหงาโคตร ไม่มีเพื่อนเลย” ซันไปไหนนน คิดถึงซันทันที
“เฮ้ออ” พี่นัทยอมอยู่เป็นเพื่อนจนได้คับ... อิอิ

“น้ำพุ พรุ่งนี้ก็ไม่ได้ทำงานด้วยกันแล้ว เอ็งรู้สึกไงวะ?” เค้าถามคับ
ผมก็ตอบไปด้วยความจริงจากใจ
“รู้สึกเซ็งหง่ะ”  
“...........................”
“ใจหาย... จะไม่ได้เจอพี่กวนตีนผม มันก็เหงาๆ ผมอยากมีเพื่อนคุยด้วยเยอะๆๆ สนุกๆๆ แต่ไม่ค่อยมีเลยอ่ะ ไอ้คนที่คุยสนุกมันก็ชอบไม่ว่าง แต่พี่นัทชอบว่างให้ผมหง่ะ พี่นัทใจดี ไม่เข้ากับหน้าเลยยย จริงๆ นะ”
“ฮ่าๆๆ พี่หน้าโหดเหรอ?”
“ไม่โหด แต่หน้ากวน พี่นัทชอบกวน ชอบหาเรื่อง”
“เอ็งอย่าพูดสุ่มสี่สุ่มห้า”
“จริงงงง แอบหลอกด่าผม แต่ผมไม่ว่าอะไรหรอก ตลกดีๆ อิอิ” เอิ๊กส์... ความจริง
“มีความสุขมั้ยที่อยู่กับพี่?”
“มีความสุขดิคับ แสดงว่าความสุขพี่คงมีมากมาย แบ่งให้คนอื่นไปทั่วเลย”
“.........................” พี่นัทแค่ยิ้มๆ คับ
“กิ๊กพี่มีเป็นล้านนน ความสุขพี่นัทก็ต้องมากกว่าล้าน..... เผื่อผมด้วย ขอบใจนะพี่” ผมยกมือตบไหล่เค้าขอบใจ
“ที่จริงก็ไม่ได้มีมากขนาดนั้นหรอก ความสุขน่ะ”
“มากดิคับ เป็นล้าน” เทียบกับจำนวนกิ๊กล้วนๆ
“ฮะๆ มันนับเป็นปริมาณได้เหรอวะ” พี่นัทส่ายหัว
“ได้พี่ๆ ผมนับให้งายยย”
“พี่ให้ความสุขเอ็งได้แค่เนี้ย พอมั้ย?”
“พอคับ พอๆ พอแล้ว ไม่อยากได้เยอะ อยากได้แบบปานกลาง”
“ฮะๆ มักน้อยเหรอเอ็ง”
“น้อยไปก็เศร้า มากไปก็เซ็ง... ไม่อยากได้เยอะ เหมือนความรักแหล่ะพี่ ได้มาเยอะเกิน แต่เก็บไว้ไม่ได้เลยสักคน” นึกแล้วบ่อน้ำตาจะแตก...

ที่ผ่านมาเนี่ย มีแต่คนอยากรัก แต่ทำไมไม่เห็นจะดูกันเลย ว่าคนรับเค้าพร้อมจะรับความรักได้แค่ไหน ตะบี้ตะบันยัดเยียดความรู้สึกของตัวเองให้คนที่รักจนเกินพอดี
สุดท้ายก็เหมือนลูกโป่งที่อัดแก๊สเข้าไปมากเกิน แล้วมันก็แตกออกมาจนไม่เหลือความสวยงามอะไรเลยนั่นล่ะคับ

“น้ำพุ”
“คับ”
“ขอไรอย่างดิ?”
“อาราย”
“ขอ.......เป็นพระเอกในหัวใจเธอ...ได้มั้ยเล่าเออ หากเธอหัวใจยังว่าง..” แหง่ะ เค้าร้องเพลงนี้คับ เพลงแม่งโบราณ ผมถึงกับถือป๋องเบียร์ค้างเลยเพราะขำ
แต่ผมมึนๆ ด้วย ก็เลยร้องคลอไปกับเค้าซะงั้น
“จะคอยขัดถู ห้องใจมิให้ดำด่าง หนักเบาฉันเอาทุกอย่าง แล้วแต่เธอสั่งมา สั่งมา สั่งมา สั่งมา...............”   แอคโค่และรีวิวประกอบเพลง ใส่แม่งเต็มที่แหล่่ะคับ

ผมร้องแบบคนมึนๆ...หุหุ ที่จริงดำน้ำ ร้องไม่ถูกหรอก จำไม่ค่อยได้คับเพราะหลังจากนั้นมันมึนมากกก ซดเบียร์ซ้ำไปหลายป๋อง

พี่นัทอยู่คุยเป็นเพื่อนจนผมง่วงและหลับไปตอนไหนไม่รู้
เช้าตื่นมาเห็นเค้าเขียนโน้ตทิ้งไว้คับ
บอกว่า

‘ตอนเช้าจะแวะมาหา’

 
หง่ะ... อ่านแล้วรู้สึกดีคับ เหมือนว่า... มีคนคอยเป็นห่วงคอยดูแล ไม่ต้องอยู่แบบหงอยๆ คนเดียวอีกแล้ว

สักเก้าโมง เค้าก็มาคับ ซื้อข้าวผัดมาให้... (ทำไมต้องข้าวผัดหว่า) ไม่เคยบอกว่าชอบนะคับ แต่สงสัยเพราะเห็นผมกินบ่อย
ที่เค้าทำให้ผมโคตรจะซึ้งใจเลย ที่จริงพี่นัทไม่ใช่คนที่ผมรู้สึกตื่นเต้น หรือรู้สึกชอบอะไรมากมาย แต่เค้าเป็นคนที่อยู่ข้างผม เวลาผมเศร้าบ่อยๆ
จะว่าผมเริ่มชอบเค้ามากกว่าแค่หน้า... ก็คงเป็นช่วงนี้ล่ะมั้งคับ

แต่ก็ไม่กล้าคิดอะไรด้วยมาก เพราะเค้า... ไม่ได้ชอบผมจริงหง่ะ
มันรู้สึกอย่างงั้น... พี่นัทจีบผม แต่ก็เห็นเค้าไปกับคนอื่นด้วย ก็เลย... อยู่ไปแบบนี้ดีกว่า พี่น้องกัน

/

ผมเขียนรายงานฝึกงานอีกไม่กี่วันก็ต้องกลับไปทำโปรเจคต่อที่มหาลัยคับ
คราวนี้ก็ได้เจอเพื่อนและรุ่นน้องแบบเต็มสตรีม มาคณะวันแรก ผมเจอน้องเบนซ์เลยคนแรก มันลากผมเข้าไปคุยเรื่องพี่ซีอีกและคับ
“พี่น้ำพุ หายไปไหนมาเนี่ย?” หืออ งง
“ไม่ได้หายไปไหน ก็ฝึกงาน”
“ทะเลาะกับพี่ซีอีกแล้วเหรอพี่ เค้านอยด์มาก เลิกงานก็ไปกินเหล้าเมาเกือบทุกวันเลย” เหออ ขนาดนั้นเลย จริงป่ะวะ
“พี่ซีบอกว่าพี่น้ำพุไม่สนใจ ทิ้งเค้าไปคบกับพี่สตางค์อ่ะ จริงป่ะพี่?” โห... นี่กับสตางค์เค้าคิดจริงจังอะไรขนาดนั้นเลยเหรอ คือสตางค์มันชอบมานัวเนียผมคับ แบบไม่แคร์สายตาคนอื่น แต่มันไม่ได้พิศวาสอะไรผมเลย ก็บอกไปแล้ว ฐากับบอมเคยพูดเหมือนจะเตือนๆ ไอ้ตังค์เหมือนกัน แต่มันไม่สนใจคับ หาว่าพวกนั้นพูดเล่น ผมเนี่ย สงสัยว่าสปายเค้าคือแก๊งค์มาเฟียเนี่ยแหล่ะ และก็คงมีหลายคนด้วย

“บ้าป่ะวะ เพื่อนกัน” ผมเล่าไอ้เบนซ์ไป ประมาณว่าระบายความรู้สึก
เบนซ์มันก็ทำท่าเข้าใจผม และจะไปอธิบายให้พี่ซีฟัง ผมก็ว่าดี เพราะผมขี้เกียจพูดเอง ผมพร้อมจะเลิกยั้วะพี่ซีที่ชอบงอนผมคับ แถมงอนนาน ผมไม่ง้อก็ชอบไปเมา แต่ถ้ากลับมาคราวนี้ เค้าต้องเข้าใจผมแล้วจริงๆ
ผมเบื่อเรื่องซ้ำซากอ่ะคับ ในเมื่อยังไม่ไว้ใจก็อย่าเพิ่งมาอะไรกับผมตอนนี้ดีกว่า

ผมชอบพี่ซีอยู่ก็จริง แต่ถ้าคิดว่าไม่รอด ผมก็คงไม่ดันทุรังคบต่อ
ก็ให้เวลาและโอกาสเค้าคับว่าจะเอายังไง เพราะที่ผ่านมาหลายวันมานี้ ผมก็เริ่มจะเฉยๆ กับเรื่องนี้ไปแล้ว

/

ทีนี้ ต่อมา...มหาลัยผมมีรับปริญญาคับ เรื่องยุ่งๆ ก็เกิดขึ้นอีกและ
คือผมปรึกษาแม่ เรื่องพี่นัท(ฟันเหล็ก)อ่ะคับ ผมไม่เคยลืมที่เค้าเคยช่วยทำงานมาตั้งมากมายนะคับ ถึงเค้าจะไม่ชอบผมแล้วก็เหอะ ผมอยากให้อะไรเค้าซักอย่างก่อนจะจากกันไปจริงๆ แต่ว่าผมกลัวเค้าไม่อยากคุยด้วย และยังหน้าด้านจะเอาของไปให้อ่ะ (แถมยังมีอำนาจมืดคอยจับตาดูผมอยู่อีก) ก็พี่ซีนั่นแหล่ะคับ พี่ไมค์รับปริญญาแล้วเค้าจะไม่มาได้ไง
 
แม่ก็แนะนำว่าอย่าไปคิดอย่างนั้นคับ พี่นัทเค้าอุตส่าห์ช่วยเรา เราก็ต้องตอบแทนเค้าไป
ผมก็เลยไม่สนแล้วคับว่าตัวเองจะหน้าแตก ก็เลยไปร้านดอกไม้ไปเลือกช่อเลือกชนิดดอกไม้ให้เลย แหะๆๆ ก็อยากให้แบบดีๆ หน่อย แต่ของขวัญพี่ไมค์เป็นเรื่องของสายรหัสรวมตังค์กันซื้อคับ

เรื่องร้านดอกไม้ ผมไปกับไอ้โม (เริ่มกลับมาสนิทกันอีกและ)
พอวันจริง ผมก็ยังใช้ไอ้โมให้เอาดอกไม้มาให้ แหะๆ และกว่าผมจะไปงานก็เย็นมากแล้ว ไปช้ามากกคับ (โดนด่า)
มาถึงขาขวิดเลย สายรหัสก็เรียก ดอกไม้ก็ยังไม่ได้ไปเอากับไอ้โม
คือผมเจอพี่นัท (ฟันเหล็ก) ก่อนใครเพื่อนเลยคับ ตอนวิ่งเข้าคณะ แทบเบรคไม่ทัน คือว่า... ผมเจอ เค้าก็มองด้วยสายตาแบบเดิมนะคับ เพียงแต่ว่าจะไม่จ้องนานๆ แต่จะหลบตาผม ผมก็บอกพี่เค้าให้รอแป้บคับ (คือจะเอาของให้) แต่ยังหาไอ้โมไม่เจอ
หง่ะ... สุดท้ายมันวางอยู่บนโต๊ะตรงหน้าผมเองคับ ผมเจอก็....โห.. สวยว่ะ ช่อจัดได้โอเคมาก เหนือจินตนาการผมไปเยอะเลย (ตอนหลังก็มีคนขอไปถ่ายรูปซะงั้น)

“ขอบใจ” พี่นัทรับไป และยิ้มนิดๆ แต่ว่าไม่ได้คุยกันมากคับ
ผมก็พยายามจะชวนเค้าคุย เพื่อไม่ให้เกิดสูญญากาศ และยังอยากถ่ายรูปเก็บไว้ด้วย แต่ว่า... ไอ้โมมาเป็นก้างคับ แม่ง...ไอ้นี่
จะถ่ายรูปกับพี่นัทสองคน มันดันมาเจ๋อด้วย... เห้ออออ มึงแกล้งโง่แน่ๆ

สุดท้ายมีไอ้โมติดกล้องผมมาด้วย และพี่นัทก็จากไปหาเพื่อนเค้าคับ โดยทิ้งช่อไว้ เพราะไอ้โมขอยืมมาถ่ายรูป (แม่ง)
จากนั้น... ก็มีผมกับมันถ่ายรูปกันสองคน (เพื่ออออ) แบบว่าเซ็งมากตอนนั้น ก็เลยไปหาสายรหัสตัวเอง
เจอพี่ซีอีก....เหอะๆๆ ถึงจะรู้ว่าเจอแน่ๆ แต่ก็ไม่รู้จะทำหน้ายังไงคับ บรรดาพี่ๆ น้องๆ ก็ทักทายผม และถ่ายรูปด้วยกัน ผมยืนหนีบไอ้เบนซ์สุดฤทธิ์ ขอยืมตัวเป็นกันชนแป้บนึง จนกระทั่งพี่ไมค์และพี่คนอื่นๆ ต้องไปทำกิจกรรมต่อ
ก็เลยมีเวลาคุยกับพี่ซีจริงๆ ละคับ ณ ช่วงเวลานี้ (หนีต่อไปไม่มีประโยชน์)

“น้ำพุ พี่....ขอโทษ” เค้าพูดขึ้นในที่สุด หลังจากยืนเงียบกันอยู่พักนึง
“ครับ”
“ยกโทษให้ได้มั้ยคับ วันนั้นพี่อารมณ์เสียมากไปหน่อย”
“ครับ ไม่ได้โกรธแล้ว”
พี่ซีเริ่มยิ้มออก แต่ผมก็ทำให้เค้าหุบได้แบบทันที
“แต่พุว่าห่างๆ กันก็ดีนะคับ” ใกล้มากไปก็ปัญหาเยอะอ่ะ เบื่อ รำคาญคนพูดไม่รู้เรื่องด้วย
“...........................” พี่ซีอึ้งไปนิดนึง และเค้าก็ถามแบบหน้าเสียๆ ว่า

“จะเลิกกันเหรอ?”


H
OH MY! จะทำให้คนอ่านผิดหวังอีกมั้ยนี่...?  
เริ่มจะฟันธงกันแล้ว หุหุ อย่าเพิ่งจิ ใจเย็น...
มานึกๆ ดู ที่จริงแล้วข้ามตอนมัธยมไปเยอะมากกก (แอบเสียดาย) ตอนแรกก็ว่าจะเรื่อยๆ ไป แต่ถ้าเฉื่อยมาก อีกแปดสิบตอนพระเอกก็ยังไม่มีบท - -“  
ไปถามน้ำพุที่คุณ snice_cz ถามแล้ว He ตอบว่า...
“ทำหน้ามึน.......คับ” (<คล้ายๆ แบบนี้)
ปล. เห็นโฆษณานิวโทรจิน่า เมน แล้วนึกถึงพี่นัท
ปล.2 มีไรจะถามพุ ถามได้นะจ้ะ เดี๋ยวไปลากมาตอบให้
สุดท้าย.......... น้ำพุขับรถน่ากลัวมากกกก!!!! หัวใจจะวายตาย