หัวข้อ: ]* love is a drug! *[RIP my Bro______________UP! Aug 22

[┗◎┗◎]

เดาพระเอกไม่ถูกเลย - -

[foyer]

/

พอไอ้เต้กลับ ผมก็เดินไปหาพวกไอ้โก้ และก็ไปหาไรกินกัน
ส่วนใหญ่ผมไม่ค่อยพูดอ่ะคับ จะฟังอย่างเดียว ก็เลยเบื่อๆ เพราะพวกมันก็คุยกันในเรื่องที่ผมไม่ค่อยรู้ไม่ค่อยสนใจ

จนกระทั่งได้เวลากลับ ก็แยกย้ายกัน
หอผมกับบ้านไอ้มือกีต้าร์ไปทางเดียวกัน เลยไปรอรถเมล์ด้วยกัน ส่วนไอ้โก้ ต้องนั่งฝั่งตรงข้าม
แต่ประเด็นคือ มันจะมายืนรอส่งผม -*- ....เพื่ออะไรฟะ ไม่ใช่สาวน้อยสักหน่อย แถมมีเพื่อนกลับอีก... เฮ้อ ไม่ไหวจะเคลียร์ 

ไอ้มือกีต้าร์มันออกแนวอินดี้ ไม่ค่อยสนใจใคร อ่อนโลกหน่อยๆ เลยไม่รู้ว่าไอ้โก้มันมายืนทำอะไรตรงนี้

“ตกลงเรื่องกีต้าร์เอาไง?” ไอ้โก้ถามผม...
“เอาไงอะไร?” งง
“เอ๊า... ก็เรียนป่าว สอนให้ เดี๋ยวพรุ่งนี้กูเอากีต้าร์มา” ยังไม่จบ เอามาก็เอามาสิ แต่กรูไม่เรียน
“ไม่เป็นไรอ่ะ”
“ง่ายๆ ไม่ยากหรอก”
“เออ รู้”
"งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้ไปกัน” ไอ้โก้พยักหน้าลุ้นให้ผมไปกับมัน
“ดูก่อนนะ” ตอบกลางๆ ไว้ก่อนเป็นดีคับ

รอสักพักรถเมล์ก็มา ผมกับไอ้มือกีต้าร์เลยขึ้นไปนั่ง
นั่งไปสักพักมือถือสั่น...
หยิบมาดู หง่ะ ไอ้เคน

..........ชิ รำคาญเว้ย แต่ก็ต้องรับ
“ฮัลโหล”
“ทำไรอยู่ กินข้าวยัง?”
“กินแล้ว”
“ทำไมเสียงดังๆ อยู่ไหนเนี่ย?” กำ...ผมบอกมันว่าจะกลับหอตั้งแต่บ่าย งั้นก็ต้องหาข้อแก้ตัวแบบด่วนๆ
“ก็ออกมาหาอะไรกิน ตอนนี้อยู่บนรถเมล์อ่ะกำลังกลับ”
“ไหนบอกอยากพัก? ...ให้เราไปหาซะก็สิ้นเรื่อง จะได้ไม่ต้องออกไปซื้อเอง”
“..........................” ผมแยกเขี้ยวใส่มือถือ

“แล้วออกไปกับใคร?” ผมหันมองหน้าคนข้างๆ
“คนเดียวดิ”
“กินไร อร่อยป่ะ?” ถามอะไรนักหนาวะ ขี้เกียจตอบ
“ก๋วยเตี๋ยว จะถึงป้ายแล้ว แค่นี้ก่อนนะเคน” ผมทำเสียงแบบรีบๆ แล้วกดวางสายทันที

ไอ้มือกีต้าร์เหล่ตามามองแบบสงสัยที่ผมโกหก แต่ก็ไม่ได้ถามอะไร

วางสายไม่ถึงห้าวิ มือถือสั่นอีก... คราวนี้ไอ้โก้โทรมา
เหอะ ไม่รับเว้ย ผมเก็บมือถือใส่กระเป๋ากางเกงปล่อยให้สั่นอยู่แบบนั้นจนดับไป

เฮ้อ.... ไม่ชอบเปิดมือถือเพราะแบบนี้แหล่ะคับ
แต่บางทีผมอยากรอโทรศัพท์จากที่บ้าน จากพี่ๆ ผม หรือจากเพื่อนเก่าที่อยากคุยด้วย ก็จะเปิดรอสายบ้างง่ะ แต่ก็ไม่นาน เพราะผมไม่ชอบคุยโทรศัพท์ วันหนึ่งขอไม่เกินสามสาย เพราะถ้ามากกว่านี้ผมจะเริ่มหงุดหงิดอ่ะคับ

/

ผมกลับมาถึงหอ...ดึกๆ หน่อยพี่บอลโทรมา เจอเทศน์ชุดใหญ่เลยครับ เรื่องที่ติดต่อไม่ได้ แหะๆๆ
“พี่บอลมีไรป่าวอ่ะ?”
“ไปเที่ยวกันป่ะ เบื่อๆ ว่ะ”
“ไปดิ ไปไหนอ่ะ” เที่ยวกับพี่ผมอ่ะ สบายครับ สบายใจด้วย
“แกอยากไปไหนล่ะ อย่าไกลมากแล้วกัน ไม่ค่อยมีตังค์” หง่ะ...คุยกันทีไรก็แกลบรับประทานตลอด บางทีพี่บอลไม่มีตังค์ก็มายืมผม แต่ก็คืนนะคับ (คืนช้าด้วย)   
“ไปวัดกันมั้ย แถวท่าพระ มีบะหมี่ร้านนึงอร่อยมาก พุอยากกิน”
“บะหมี่อะไรวะ?”
“บะหมี่หมูแดงอร่อยมากๆๆ อร่อยโคตรๆ ไม่ต้องปรุงเลย” จริงนะคับ คิดแล้วน้ำลายยืด หิววว
“เออ ท่าจะอร่อยจริง ทำเสียงซะตื่นเต้นเลย”

“ตกลงเสาร์นี้ใช่ป่ะ? กี่โมงอ่ะ?” โปรดสังเกตความแตกต่างเวลาผมคุยกับพี่บอลกับตอนที่ผมคุยกับคนอื่น เหอๆๆ
“อืม แกจะตื่นกี่โมงวะ?” ทุกคนรู้หมดครับ ว่าผมขี้เซาแค่ไหน
“ก็... ตื่นสิบโมง งั้นเจอกันตอนบ่ายละกันเนอะ”
“อืมๆ”
“ใครไปมั่งอ่ะ พี่ออตโต้มาด้วยป่ะ” แอบอยากเจอ หุหุ

“ออตโต้ทำงาน ถามทำไม อยากเจอมันเหรอ?”
“อ่า...ก็นิดนึง”
“ไอ้ออตโต้น่ะเลิกคิดไปได้เลย ตอนนี้มันคบสาวแก่ที่ไหนอยู่ไม่รู้ ...รู้แต่ว่ามันหลอกแดรกเค้าอยู่ มันเหี้ยเห๊อะ อย่าไปเอาเลย”
“ไม่ได้จะเอาสักหน่อย แค่แอบปลื้มเฉยๆ” จริงๆ นะ ผมปลื้มมาตั้งแต่เห็นพี่เค้าครั้งแรกละ ตอนนั้นยัง ม.ปลาย วัยใสกันอยู่เลย
“ปลื้มมันตรงไหนวะ หน้าตาก็งั้นๆ แถมแต่งตัวซกมกอีก” ไม่นะ.. แต่งตัวแนวจะตาย หล่อด้วย

ขณะนั้น ผมก็ได้ยินเสียงติ๊ดๆ ดังอยู่ในโทรศัพท์
อ่า.....สายซ้อน แถมของไอ้เคนด้วย....

อ๊ากกก จะโทรมาทำไมนักหนาวะเนี่ย เพิ่งวางไปไม่กี่ชั่วโมงเอง
“พี่บอล สายซ้อน เดี๋ยวค่อยคุยกันนะ”
“เออ เดี๋ยวใกล้ๆ วัน จะโทรไปอีกทีละกัน”
“ครับ”   

ผมรับสายไอ้เคนต่อ
“ฮัลโหล”
“จะนอนรึยังพุ?”
“อืม ปิดไฟแล้วเนี่ย” ตอแหลจะได้รีบๆ วาง
“โห ทำไมวันนี้นอนเร็วจัง” เหอะๆ ตอนนั้นเพิ่งสี่ทุ่มครึ่งเองครับ ปกติผมนอนดึกอ่ะ เที่ยงคืน ตีหนึ่ง
“ก็ง่วงอ่ะ เหนื่อย” อันนี้เรื่องจริง
“อืม....งั้นนอนเถอะ ไม่กวนแล้ว ฝันดีคับ”
“เหมือนกัน บาย” ผมเงียบไปแป้บนึง ไอ้เคนไม่พูดอะไรต่อ ผมเลยตัดสาย

คือว่านะ.... ผมเคยบอกเคนว่าไม่ชอบให้ใครวางหูใส่ก่อน ก็นานมาแล้วแหล่ะ ตั้งแต่คบกันใหม่ๆ ตอนที่ผมอินเลิฟมันอยู่
ทีนี้ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา มันก็จะรอให้ผมวางสายก่อนทุกที บอกให้มันวางก่อน มันก็ไม่ยอม เหอะๆ แต่นี่มันแค่เรื่องเล็กน้อยอะคับ

จริงๆ แล้วเคนมันชอบต่อเวลาคุย (เมื่อกี้มันไม่พูดไรต่อเลยแปลกใจนิดหน่อย)
คือ.... มันเป็นคนชอบยื้ออ่ะคับ ยื้อแบบไม่รู้จะบรรยายยังไง (อัดอั้นโคตรๆ เลยนะเนี่ย)
คือมันจะชอบสรรหาเรื่องต่างๆ นานามาคุย ไม่มีอะไรจะคุยมันก็จะให้ถือสายไว้งั้นอ่ะ ไม่ให้วาง ตอนแรกก็ไม่เป็นไร หลังๆ มานี่ มึงจะอะไรนักหนา ไม่มีไรคุยก็วางเหอะ ทรมานอ่ะคับ... จะวางหูใส่ก็ไม่กล้า กลัวมันเคือง... ตอนหลังๆ บอกมันไป ดูเหมือนจะเข้าใจนะ แต่ก็ทำเหมือนเดิม
ผมไม่ชอบคนพูดไม่รู้เรื่องอ่ะคับ เลยเบื่อ รำคาญมันมากๆ   

/
 
ทีนี้คณะผมมีไปทริปรับน้อง ตจว. ปีที่แล้วผมไม่ได้ไป ปีนี้เลยอยากไปมากๆ
หลังจากผมไปเที่ยวกับพี่บอล... พี่เค้าก็ถามเรื่องชีวิตประจำวัน เรื่องแฟน (อันนี้ถามตลอด) จริงๆ อยากบอกพี่บอลมากว่าผมถูกไอ้เคน...... (นั่นแหล่ะ)
อยากให้พี่บอลพาเพื่อนไปดักกระทืบมันสักสี่ห้าตรีน แต่คิดไปคิดมา ไม่บอกดีกว่า
เดี๋ยวพี่บอลทำจริง แหะๆ

เวลามันช่วยเยียวยาความแค้นได้จริงๆ นะครับ จากตอนแรกอยากฆ่าเคน อยากกระทืบเคน ไปๆ มาๆ ตอนนี้ขอแค่ไม่ต้องเจอหน้า ไม่ต้องคุยก็พอและ ขอให้มันไปให้พ้นๆ ผมก็พออ่ะ

ที่จริงผมยังทำใจไม่ค่อยได้หรอก ที่ต้องคุยกับมัน ที่ต้องเห็นหน้ามันอ่ะ ผมเป็นคนเกลียดแล้วเกลียดเลย ทำได้ดีที่สุดแค่ให้อภัย ซึ่งตอนนี้ผมยังไม่ให้อภัยมัน และผมยังแค้นอยู่ อยากจะทำให้มันเจ็บบ้าง... แต่ผมคิดไม่ออกหรอกว่าทำยังไง
ที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ก็ไม่รู้ว่าตัวเองคิดอะไรอยู่ หรือจะเอายังไงกับมัน เคนไม่ชอบอะไร ผมสัญญาอะไรไว้
ผมไม่ได้ทำตามสักอย่าง

ผมยังโกหก ยังหลอกมันอยู่แบบนี้ ถ้าวันไหนที่มันรู้ความจริง มันก็คงจะเจ็บมากแน่ๆ

ผมใจร้ายใช่ไหม?

.......ก็แค่คิดอ่ะคับ………..

/   

“วันศุกร์นี้เราไปทริปต่างจังหวัดนะ” ผมบอกเคน... มันมาที่หออ่ะคับ มาทำกับข้าวให้กิน ช่วงนั้นผมเริ่มจะชินกับการปั้นหน้าและเสแสร้งกับมันได้ที่และ
ที่ผมบอกให้มันไปหัดทำอาหารอิตาเลี่ยนอ่ะ เคนมันแก้ตัวว่าที่ห้องผมไม่มีอุปกรณ์ ของไม่ครบ ทำไม่ได้ ถ้าอยากกินมันเลยจะพาไปที่ร้านแทน...
เหอะๆๆ ข้ออ้างชัดๆ มึงไม่ได้หัดก็บอกมาตรงๆ

“ที่ไหน ไปกี่วัน?” เคนถาม
“xxx สองวัน” ที่บอกมันก่อนเพราะไม่อยากมีปัญหาทีหลัง ไม่ใช่ไรหรอกนะ
“กลับกี่โมง?”
“ไม่รู้อ่ะ เย็นๆ มั้ง”
“ให้ไปรับป่ะ?”
“ไม่ต้องหรอก”
“แล้วจะกลับยังไง ของน่าจะเยอะ เดี๋ยวเราเอารถไปรับ” ห่ะ...รถไรวะ?
“มอไซต์อ่ะนะ?”
“ป่าว รถยนต์ เดี๋ยวยืมที่บ้านมา” เหอะ
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวนั่งแท็กซี่กลับกับเพื่อน มีคนกลับทางเดียวกันเยอะอยู่”   
“อืมมม...............ก็ได้ งั้นถึงห้องแล้ว โทรบอกเราด้วยนะ” โทรเพื่อ ไม่โทรเว้ย

“โทรทำไมอ่ะ?” อยากจะรู้เหตุผล
“ก็จะได้รู้ว่าถึงแล้วไง”
“ไม่รู้ไม่ได้เหรอ?”
“ไม่ได้ ต้องรู้ดิ จะได้ไม่ต้องเป็นห่วง” ขอแอบถอนหายใจแรงๆ ทีนึง ผมว่ามันไม่จำเป็นอ่ะ
“อืมๆ” อืม...... ไม่โทรหรอก เดี๋ยวค่อยแก้ตัวทีหลัง
 
จากนั้นก็นั่งเงียบกันสักพัก มีแค่เสียงทีวี
...แล้วอยู่ๆ เคนก็ขยับจากปลายเตียงมานั่งพิงหัวเตียงข้างผม... อะไรของมึง ผมมองมันอย่างระแวง ถ้ามึงทำอะไรกูอีกนะ จะถีบให้จริงๆ ด้วย

“เราทำอาหารอร่อยป่ะ?” มันหันมาถามผม
“ก็ดี” ที่จริงเฉยๆ ก็ทั่วไปอ่ะ ไม่ได้อร่อย แต่ก็ไม่ได้แย่ขนาดกระเดือกไม่ลง
“งั้นวันหลังมาทำให้กินอีกนะ อยากกินอะไรคิดเมนูมาเลย” มันยิ้มครับ
“ที่บอกไปคราวที่แล้วเคนยังไม่ทำให้กินเลย” มึงแมร่ง...ข้ออ้าง
“อุปกรณ์มันไม่ครบ...”
“ไม่ได้หัดก็บอกมาเหอะ”
“หัดแล้ว ไม่เชื่อไปดูที่ห้องเลย ซื้อหนังสือมาแล้วด้วย ถ้าอยากกินที่เราทำจริงๆ ไปคอนโดเราดิ” มันยักคิ้ว...เชรี้ยย ใครจะเข้าไปสถานที่อัปมงคลแบบนั้นอีกเป็นครั้งที่สอง ฝันไปเถอะ

“ไม่กินก็ได้” เรื่องไรกรูต้องไปห้องมึง
“ทำไมอ่ะ หัดแล้วจริงๆ แต่ไอ้...อะไรนะ มีทกราแตงนี่ ยังทำไม่ได้อ่ะ ลาซานญ่าก็ยังเละๆ ไม่อร่อยเท่าไหร่ สปาเกตตี้พอได้และ” ได้ยินแล้วเซ็ง อย่ามาทำดีกลบเกลื่อนความผิดหน่อยเลย มันไม่มิด
ฝังใจมากกอ่ะคับ ไม่เคยมีใครตบผมมาก่อน พ่อแม่ผมก็เลี้ยงแบบตามใจตลอด (ออกแนวตัดหางปล่อยวัดด้วย) นี่เคนมันทั้งขู่ทั้งบังคับผม ผมไม่ลืมง่ายๆ หรอก ไหนจะเรื่องนั้นอีก... T T
ผมรับไม่ได้จริงๆ อ่ะ ขอโทษด้วยที่เป็นแบบนี้

“คิดไรอยู่? นั่งนิ่งเลย” เคนมันอ้อมมือมากอดไหล่ผมดึงไปชิดกับอก ส่วนหน้ามันก็อยู่ตรงหน้าผากผม   
จากที่คิดอะไรอยู่คนเดียว ทีนี้ผมรู้สึกตัวรีบสะบัดออกมา แล้วเขยิบลุกขึ้นจากเตียงเลย
มัน....บอกไม่ถูกสิครับ ไม่อยากให้มันมาใกล้มากอ่ะ ...กลัว 

“เอ่อ...เข้าห้องน้ำแป้บนะ” เห็นเคนมันมองแบบอึ้งๆ เลยต้องรีบแก้ตัวครับ
ผมเข้าไปหลบในห้องน้ำ หง่ะ เครียดมากเลย ไม่รู้คิดถูกคิดผิดที่ให้มันเข้ามาแบบนี้ ก็ทำไงได้อ่ะ มันมาหา แล้วมันก็หลอกถามว่าผมอยู่ไหน พอบอกอยู่หอ มันก็บอกว่าตอนนี้รออยู่ข้างล่างหอแล้ว....เง้อออ

จากสถิติ.... ผมอยู่กับเคนสองคนทีไร โดนทุกทีเลยนะครับ มากน้อยแล้วแต่สถานการณ์อ่ะ


ผมทำใจสักพัก... ก็ว่าจะชวนมันออกไปข้างนอกน่าจะดีกว่า
เฮ้อ... ทำไมมันถึงยุ่งยากแบบนี้วะเนี่ย... เคนมาผมไม่ได้แชตกับพี่นัทเลยอ่ะ สงสัยรออยู่มั้งตอนนี้ (ให้พี่เค้าช่วยดูงานให้อ่ะคับ)   


ผมเปิดประตูห้องน้ำ ยังไม่ทันได้เงยหน้า อยู่ๆ ก็ถูกมือแข็งๆ ดึงตัวเข้าไปเป็นตุ๊กตาอยู่ในแขนของใครบางคน... อ่า ก็ไอ้เคนนั่นแหล่ะ
“ทำอะไรเนี่ย!!?” ผมตกใจดิคับ เลยร้องเสียงดังเลย
“ป่าว ไม่ได้ทำอะไร” เคนพูดยิ้มๆ อ่อ ลืมบอกไปเคนมันมีลักยิ้มข้างแก้มที่นึง เงยหน้าไปมองเจอพอดี แหะๆ
“ไม่ได้ทำไรก็ปล่อยดิ อึดอัด” ผมพยายามง้างแขนตัวเองออกมา แต่ยิ่งดิ้นมันยิ่งกอดแน่น

“ค....เคน...ปล่อย” เริ่มจะกลัวครับ ความหลังมันฝังใจอยู่
“กลัวอะไรนักหนา ทำให้ชินดีไหม จะได้เลิกกลัว” พูดจบมันก้มลงหอมแก้มผมเลยทันที
“ฮื่ออ ไม่เอา เคน เราไม่ชอบ!” ทั้งโมโหทั้งกลัวรวมกันครับ สรุปเลยคือ..เกลียดมันยิ่งกว่าเดิม   
“ไม่ชอบให้หอม......งั้น....”

อ๊ากกก หลบไม่ทัน ที่จริงไม่รู้จะหลบยังไงมากกว่า เคนมันจับล็อคหน้าผมประกบปากเข้ามา... ไหนจะลิ้นมันอีก ไหนจะมือมันที่บีบขยำก้นผมอีก
ไม่ได้มีอารมณ์อะไรกับมันหรอกครับ นอกจากความกลัวอ่ะ วิ่งขึ้นมาตั้งแต่ปลายเท้ายันผมเส้นสุดท้าย ความทรงจำเรื่องแบบนี้ของผมนี่มันแย่มาตั้งแต่เด็กแล้ว โตขึ้นยังมาเจอแย่ยิ่งกว่า ผมเลย.....ต่อต้าน ไม่รับอ่ะคับ บางทีก็กลัวการอยู่ใกล้หรือการสัมผัสจากคนอื่น โดยเฉพาะจากผู้ชาย ดูๆ เหมือนผมจะเชี่ยวที่มีกิ๊กเยอะช่ายป่ะคับ แต่จริงๆ ผมระวังตัวมากนะ มันเป็นไปเองอ่ะ... แบบว่าไม่ไว้ใจใครง่ายๆ แต่ถ้าคนที่คิดว่าไว้ใจแล้ว ก็จะกล้าทำอะไรแบบนี้ด้วยบ้างอ่ะคับ                 


“แบบนี้ชอบป่ะ?” เคนจูบจนพอใจแล้วมันก็ผละออกมาถามด้วยสายตาหวานเยิ้มปน....หื่นง่ะ เสร็จแล้วมันก็เอานิ้วโป้งคลึงปากผมเบาๆ ไปด้วย
“ไม่ชอบ!” ผมหันหน้าหนีจากมือมัน
“โห...เสียใจนะเนี่ย อุตส่าห์ตั้งใจจูบ” ยังจะเล่น... ไม่ได้ดูหน้าผมเลยโกรธจนน้ำตาแทบจะไหลแล้วเนี่ย
“ปล่อยเลย!!” เคนคลายมือออกนิดหน่อย ผมเลยผลักมันออกมาได้

“เฮ้ย พุ.......เราขอโทษ” น้ำตาผมไหลแล้วอ่ะคับ ไม่ได้อยากอ่อนแอให้มันเห็นนะ เสียใจมากๆ เลยที่ร้องไห้
แต่มันดันออกมาจากข้างในล้วนๆ เลยอ่ะคับ เกิดจากความเกลียดความกลัวมันเนี่ยแหล่ะ ไม่ใช่อื่นใด

“อย่าเข้ามา.....” ผมบอกเคน ที่กำลังจะเดินเข้ามาใกล้ผมอีก
“....พุ?” เคนทำหน้างงๆ
“...อย่า! เราบอกว่าอย่าเข้ามา ฮืออ กลับไปได้ไหม?” ผมยกแขนเสื้อเช็ดน้ำตา.... ผมเกลียดมัน ไม่อยากเห็นหน้ามันแล้ว
และก่อนที่เรื่องทุกอย่างจะยุ่งยากไปมากกว่านี้ เคนจะต้องรีบไป ก่อนที่ผมจะหมดความอดทน แล้วพอผมหมดความอดทน.... คนที่แย่ ก็ไม่ใช่เคน แต่เป็นตัวผมเอง

“พุ เราขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจ....เราแค่..........เอ่อ” มึงก็อย่างนี้ทุกที ทำเสร็จแล้วมาขอโทษ
“ไม่ต้องขอโทษ ไม่อยากฟัง!!” ผมตะคอก เคนหน้าเสียเล็กน้อย
“ถ้าทำแบบนี้อีก ก็เลิกกันเลย เราไม่ชอบ!”
“แค่จูบเนี่ยนะ! ถึงกับเลิกกันเลยเหรอ!?” ไม่ใช่แค่นี้หรอก ที่จริงอยากเลิกเพราะเรื่องเก่าๆ ด้วย มันสะสมมาอ่ะคับ

“ก็เราบอกว่าไม่ชอบ ทำไมเคนยังทำอ่ะ เคนรักเรา หรืออยากได้แค่ตัวกันแน่!?”
“ถ้าอยากได้แค่ตัว ป่านนี้เราปล้ำพุตั้งแต่ ม.หก ไม่ให้ไปแรดกับคนอื่นตั้งนานแล้ว!!” เคนพูดแบบโมโห
“.........เราแรดก็จะมายุ่งกับเราทำไม ก็เลิกกันไปเลยดิ!!” 
”ไม่เลิก!! บอกแล้วไงว่าไม่เลิก! มึงทำให้กูรักแล้วมึงต้องรับผิดชอบ!!” เคนตวาดเสียงดัง   
“.............................”     
ผมสะดุ้งมองมันตาค้างเลยครับ กลัวอ่ะ
ไม่นึกเลยว่ามันจะเป็นได้ถึงขนาดนี้ 

“ไหนตอนแรกร่ำร้องอยากจะเป็นแฟนกู ทำไมตอนนี้ถึงอยากเลิกนักฮะพุ อย่าบอกนะ....... ว่ามึงจะผิดสัญญาที่บอกกูไว้อ่ะ!?”


ตอนนี้เคนมันน่ากลัวมากเลยคับ คาดว่าถ้าปากดีอีกครั้งเดียว ผมโดนมันซัดแน่ๆ
ผมกลัวโดนมันทำร้ายร่างกายอีกอ่ะคับ ก็เลยรีบตอบไปแบบไม่คิดเลยว่า

“ม...ไม่ๆ เราไม่ได้จะผิดสัญญา...”
“ก็มึงบอกเองว่าจะเลิกกับกู!”
“ก็......เคนมาว่าเราทำไมอ่ะ”
“แล้วมึงเป็นอย่างที่พูดมั้ย? ถ้ามึงไม่เคยนอกใจกู กูจะพูดไหม?”
“...................................” ไม่รู้จะแก้ตัวยังไงแล้วครับ

คราวนี้เคนก้าวเท้าเข้ามาหาผม ....ผมก็ถอยดิครับ... จ้องมันตาไม่กระพริบเลย เหมือนว่าวาระสุดท้ายใกล้จะมาถึงแล้ว

อ่ะ!... ถอยจนไม่มีที่ให้ถอยละคับ หลังมันติดตู้เสื้อผ้าแล้ว ผมมองเคน ทำท่าจะร้องไห้อีกรอบ ก็กลัวมันหนิ

เคนยกมือขึ้นมา.... ผมผงะหนีอัตโนมัติ แต่มันจับแค่ปลายผมครับ
“เรารักพุนะ ไม่ได้อยากได้แค่ตัว....” มันมองตรงไหนไม่รู้ แต่ไม่ได้มองตาผมคับ (คาดว่าจะมอง(เส้น)ผมอยู่)

“ถ้าพุไม่ชอบ...เราไม่ทำก็ได้” 

“...............................”
         
“แต่ถ้าพุทำอะไรที่เราไม่ชอบ........คงรู้นะว่าจะโดนอะไร”


H
เหอะๆ เคนบทเยอะหน่อยนะช่วงนี้... เค้ามาแรงอ่ะ คนอื่นต้องหลบไปก่อน
โม - - เดี๋ยวได้รู้... แต่เป็นตอนปีสาม
น้ำพุ - - เอาแน่เอานอนไม่ได้ ประโยคนี้ใช่เลย 

[Nichdia]

เคนไมโหดจังง่ะ

บอกพี่บอลมาจัดการเหอะ

[Tun_Bow]

เคนโหด บอกพี่บอลไปเซ่พุ!! เก็บไว้ทำไมไม่รู้

[BeeRY]

บอกไม่ถูกว่ามันรู้สึกยังไง
เพราะฉะนั้นรอตอนต่อไปเลยดีกว่า

[The_outsider]

 

รอตอนต่อไป
 

[nunamicky]

 
พุงานเข้า
จะทนไปได้อีกนานแค่ไหน

[nunamicky]

พุงานเข้า
จะทนไปได้อีกนานแค่ไหน

[yayu]

น้ำพุเอ๋ย.. จะหลุดจากเคนได้ยังไงอ่ะ
บางทีก็สงสารบ้าง อะไรบ้างอ่ะ 

[Akad3ar]

โฮะๆ แรงจริงๆ ผู้ชายคนนี้ เฮ้ออออ

[ppanudet]

มาต่อเร็วๆนะครับ

[kenshinkenchu]

มันจัง  ชีวิตสุดยอดตื่นเต้น
แต่เหนื่อย

[sin]

ฮ่าๆๆๆ สะใจปนสงสาร
ไม่รู้ทำไม แต่เหมือนเข้าใจความรู้สึกพุมาก
ที่จริงพุเองก็รู้ตัวแหล่ะว่า อะไรบ้างที่เป็นนิสัยไม่ดีของตัวเอง
แต่อย่างว่า จะให้แก้อะไร มันยากกกก

[หัวเเม่มือ]

จืตนิดๆ

[ordkrub]

ยืนยันซ้ำ ใครได้เคนเป็นแฟน....ซวย!!!!!!!

[roseen]

 

[ณ ที่เดิม™]

รอตอนต่อไปโลดขอรับ

[┗◎┗◎]

เคนขู่อีกแล้ววววว 

[โจ๊กกุ้ง]

เคนน่ากัววววว T_T ชาตินี้ขออย่าให้ได้เจอคนแบบนี้เลย

[foyer]

/

ไม่รู้ๆๆๆๆ
ผมไม่รู้........ โดนอะไรล่ะ
โดนอะไรใครจะไปรู้ เคนมันทำอะไรผมได้ตั้งหลายอย่าง
แต่อย่านึกนะว่าผมจะทำอะไรมันบ้างไม่ได้ง่ะ 

วันศุกร์ที่ต้องเตรียมตัวไปทริป เคนก็โทรมาเช็คตลอดคับ... ทำนองว่าอย่าลืมของ อย่าลืมมือถือ อย่ากินเหล้า อย่าไปไหนกับคนแปลกหน้า อย่าลงทะเลเดี๋ยวแมงกะพรุนกัด อ๊ากก มันบ้า 

กว่าจะวางหูจากมันได้เนี่ยก็เตะต้นไม้แทนตัวไอ้เคนไปไม่ต่ำกว่าสิบรอบ
ห้ามนั่นห้ามนี่ คอยดูกูจะไม่ทำที่มึงบอกสักอย่างเดียว

ผมเดินกลับมารวมกลุ่มด้วยอารมณ์หงุดหงิดเกินบรรยาย... หนึ่งในนั้นก็มีพี่นัทอยู่ด้วย ก็อย่างที่รู้ๆ กันอ่ะคับว่า... เค้าสนิทกับผม กับเพื่อนๆ พี่นัทเค้าเบื่อจะคุยด้วยแล้ว เลยมานั่งคุยกับผมแทน

“พี่นัทนั่งคันไหนอ่ะ?” หายจากหงุดหงิดสักพักผมก็ถามเค้า
“ก็นั่งคันปีสาม... ไม่แน่ใจว่าคันไหนเหมือนกัน” พี่นัทมองๆ รถก่อนตอบ
“พี่นัทมานั่งกับพุดิ”
“ฮะๆๆ ไม่รู้จะมีที่ว่างพอรึเปล่า” ชิ เซ็งเลย คนเยอะครับ ที่อาจจะไม่พอจริงๆ นั่นแหล่ะ
 
“ถ้าที่ไม่พอ เดี๋ยวให้น้ำพุนั่งตักได้ป่าวคะพี่นัท” ไอ้แต้วแซวอีกและ..
“ฮะๆๆ” พี่นัทหัวเราะ ไม่พูดอะไร ผมมองๆ เค้าแล้วก็สะท้อนใจ.... ช่างต่างจากเคนราวสวรรค์กับนรก

จนท้ายที่สุด... ก็ไม่ได้นั่งด้วยกันจริงๆ คับ
ขนาดผมยังไม่มีที่จะนั่งเลย ต้องไปเบียดแทรกคนอื่นเอา
เฮ้อ.... ผมไปนั่งกับกิ๊บ คนที่ชอบไอ้เต้ง่ะ... เพราะเต้มันไม่นั่งตรงนี้ผมเลยต้องมานั่งแทนไง เหอๆๆ

/

จนกระทั่งถึง.....รีสอร์ท ก็แยกย้ายเข้าบ้านพักของใครของมันแยกเป็นชั้นปี ชาย-หญิง
ห้องนอนมันจะเหมือนค่ายทหารอ่ะ เตียงสองชั้นนอนรวม... เหอๆๆ ผมก็จองเตียงบน ข้างล่างเป็นของสตางค์ ส่วนข้างๆ ผมไอ้โมนอน ข้างล่างไอ้โม ไอ้เต้นอน

ไปถึงก็เกือบเช้าครับ ไหว้เจ้าที่เสร็จกินเหล้าทันที เอ่อ ไม่ใช่ผมนะครับ พวกรุ่นพี่ต่างหาก ผมง่วงอ่ะ นอนๆๆ กลุ่มผมมีไอ้เต้คนเดียวออกไปกินเหล้า
ตื่นมาอีกทีก็ไปให้รุ่นน้องๆ ปีหนึ่งที่ทะเลอ่ะคับ แล้วก็กลับมานอนต่อ สายๆ ถึงไปกินข้าว แล้วก็เตรียมเข้าฐานทำกิจกรรม

ช่วงที่อยู่ทริปผมก็ปิดมือถือตลอดแหล่ะคับ รำคาญไอ้เคน
มันติดต่อไม่ได้ คงอกแตกตายไปแล้วมั้ง แต่ก็ช่างเถอะ เดี๋ยวอ้างว่ามือถือตกน้ำ เจ๊ง พังอะไรก็ได้ ไม่เห็นต้องแคร์เลย 

ช่วงเข้าฐานไม่มีไรคับ รับน้องหนุกๆ ทำกิจกรรม ถ่ายรูปกับเพื่อน
ตอนเย็นถึงเริ่มแยกย้ายไปตามสายรหัสเพื่อผูกข้อมือให้น้องปีหนึ่งง่ะ

“น้องน้ำพุ คืนนี้กินเบียร์ป่าว?” พี่ไมค์ชวน
“เค้าไม่ได้เลี้ยงเหล้ากันเหรอพี่?” เห็นแบกกันมาไม่รู้กี่ลัง แสงโสมเหรียญทองง่ะ
“ไม่ๆ อันนี้พี่ไมค์เอามาเอง” กลุ่มพี่ไมค์นี่เค้าจะเรียกแทนตัวเองกันแบบนี้ล่ะคับ
“อ่า....” ผมไม่อยากกินเบียร์ ไม่ค่อยชอบแฮะ มันขม
“อย่าลืมมาหานะเว้ยแสดงเสร็จอ่ะ”
“แหะๆๆ” ไม่ไปหาหรอก... ไม่อยากกิน แต่ถ้าปฏิเสธก็จะดูไม่ใจ

คือก่อนที่จะเริ่มเมากันตอนกลางคืน เค้าจะให้แต่ละชั้นปี แสดงความสามารถอะไรก็ได้อ่ะคับ
ปีผมก็เพิ่งจะมาเริ่มคิดกันตอนก่อนเริ่มแสดงสามชั่วโมงง่ะ แมร่งงานเผาจริงๆ เลย

กลุ่มผมเป็นพวกไม่ค่อยมีปากมีเสียง ตอนแรกก็นึกว่าจะไม่ต้องทำอะไรแล้ว คอยให้กำลังใจ หรือช่วยจัดเตรียมอุปกรณ์
ไปๆ มาๆ ไอ้คนต้นคิดไอเดียการแสดง... มันชื่อแทค ก็บอกให้ผมไปช่วยถือฉากกับไอ้โม

แหะๆๆ ที่ได้มีส่วนร่วมนี่ผมดีใจนะคับ ก็เต็มใจช่วยแสดง แต่เมื่อยง่ะ
ไอ้แทคนี่ อยู่วงขี้ยา เป็นมือกลอง... (แต่มีไอเดียดีๆ เยอะ) และก็ชอบเล่นไฟหรืออะไรแผลงๆ อ่ะคับ
เมื่อวันก่อน ผมเห็นวิทยุสีมันแปลกๆ วางตั้งอยู่ห้องเวิร์คช้อปก็สงสัยว่าใครเอาอะไรมาพ่นหรือเปล่า ปรากฏว่าไม่ใช่อ่ะคับ
เป็นไอ้แทคเนี่ยแหล่ะที่จุดไฟเผาวิทยุจนเกรียม เหอะๆ ทำสนองความคลั่ง...
แต่วงมันอ่ะ จริงๆ แล้วมีสามคน กีต้าร์กับร้องนำคนเดียวกัน เบสหนึ่ง กลองหนึ่ง เวลาว่างๆ ก็พก marihuana มาดูดที่คณะ แล้วก็เคลิ้มกันสนุกเลย...ฮะๆๆ   

/

การแสดงผ่านไปได้ด้วยดี... เพิ่งมาครั้งแรกก็ประทับใจแล้ว หนุกดีอ่ะคับ เพื่อนๆ ร่วมคณะเยอะแยะไปหมด
มันจะหนุกก็ตอนกินเหล้ากันเนี่ยแหล่ะ... เหอๆๆ ไอ้โม สตางค์ ไม่กิน มีผมกับไอ้เต้ไปนั่งรวมกับเพื่อนคนอื่น กินเหล้าหนุกๆ ไม่ได้กะเมานะครับ เพราะผมไม่อยากเมา........ พอรู้สึกว่ามึนๆ ก็จะพอ ไม่อยากเป็นภาระใคร หรือทำตัวอุบาทว์ให้ใครเห็น แหะๆๆ

ทีนี้พอเริ่มตั้งวงกันปั๊บ ก็จะให้แต่ละชั้นปีไปเล่นคอนเสิร์ตบนเวที ปีผมก็วงไอ้เต้ กับวงขี้ยาไงคับ
“น้ำพุ มึงกินเหล้าป่ะ?” ไอ้แทคเดินมาถามตอนผมเต้นๆ อยู่ (วงเต้เล่น) ผมก็งงๆ
“กิน”
“เหรอ มึงว่างป่ะ?”
“ทำไม?”
“พวกเพื่อนกูมันกินเหล้ากันหมด มึงช่วยถ่ายวิดิโอตอนกูเล่นดนตรีหน่อยดิ” ไอ้แทคยื่นกล้องให้
“อ่อๆๆ ได้ๆ” ผมรับไป
“มึงกดเปิดตรงนี้ ถ้าจะถ่ายก็กดตรงนี้ อันนี้สต้อป” มันแนะนำโหมดต่างๆ แบบคร่าวๆ
“โอเคๆ ถ่ายไงบ้างอ่ะ?”
“ก็ถ่ายตอนกูเล่น ถ่ายเพื่อนๆ บรรยากาศอะไรทำนองเนี้ย”
“อ่อ เคๆ” ไอ้แทคโบ้ยงานเสร็จมันก็ไป เพราะมันต้องไปเตรียมตีกลองและ

เอ่อ แต่ประเด็นมันอยู่ตรงที่ ผมก็มีกล้อง(ถ่ายรูป) ของผม ลืมไป.....แหะๆ รับมาแล้ว จะให้ใครช่วยถ่ายอีกคนดีหว่า
ผมไปนั่งในวงเหล้าเหมือนเดิม
ไอ้โมเห็นก็ถาม

“กล้องใครวะ?”
“ไอ้แทค มันให้ถ่ายวิดิโอให้ แต่ว่ากูก็จะถ่ายของกูเหมือนกัน มึงช่วยหน่อยดิ” ผมบอกโม
“อืม เอามาดิ” ผมให้กล้องของไอ้แทคกับโมไป
พอได้เวลาวงมันเล่น ผมก็เดินถ่ายรอบเวทีเลยครับ ต้องแหวกด่านคนเมาอีกเป็นสิบกว่าจะถ่ายได้....

แหะๆ พอวงขี้ยาเล่นเสร็จ ไอ้แทคก็ลงมาเอากล้องคืน
ส่วนผมก็จะเดินกลับวงเหล้า บังเอิญสวนทาง......เจอพี่ไมค์ ลากให้ไปกินเบียร์
หง่ะ เบียร์เจอเหล้า ก็ตีกันตายเด่ะคับ

แก้วแรกพอไหว แก้วสองจะหลับ แก้วสามน้อคแน่แท้ ผมคออ่อนอ่ะ 
ไม่กินก็เจอพี่ไมค์ด่าอีก ฮือออ แต่ไม่ไหวจริงๆ ผมนั่งหลับอยู่บนเก้าอี้แถวนั้นเลยคับ

“เฮ้ย ไรวะ สามแก้วเอง เมาแล้วเหรอ?” พี่ไมค์โวยวาย วิ่งไปตะโกนเรียกพี่นัทจากวงเหล้า
“ไอ้นัท.....ไอ้นัท!! มึงมาดูน้องน้ำพุของมึงดิ๊ เมาแล้ว” หาๆๆ อะไร อย่าเรียกพี่นัทดิ ผมพยายามจะยกหัวตัวเองขึ้นมา แต่มันหนักมากกก ตาก็จะปิด พื้นก็เอียงไปสี่สิบห้าองศา พี่ไมค์อ่ะ ผมน้องพี่ พี่ทำไมไม่ดูแลเอง
“อ้าว น้องพุ เป็นไรเนี่ย?” พี่นัทมาและ สภาพสมบูรณ์มาก ไม่รู้กินเหล้ากับเค้าด้วยรึเปล่า
“เมา......แค่สามแก้วเองมึง..... มึงพากลับดิ๊” พี่ไมค์ใจร้าย ประจานความอ่อนของผมอีก
“มึงให้น้องกินเบียร์ใช่ไหม เมื่อกี้กูเห็นกินเหล้าอยู่ดีๆ ยังไม่เซขนาดนี้เลย” อ่า....ดูผมอยู่ด้วย

“แหม....ก็นิดนึง น้องกูนี่หว่า กูอุตส่าห์เอาเบียร์มา ก็อยากให้น้องกูกินบ้างอะไรบ้าง...” พี่นัทส่ายหัวใส่พี่ไมค์ แล้วนั่งลงข้างผม (มันเป็นเก้าอี้ยาวอ่ะคับ)
“เดินไหวมั้ย เดี๋ยวพี่พากลับห้อง”
“อ่า.....แป้บนะพี่ มึนหัว ตาลาย....สุดๆ” ผมยกมือปิดตาตัวเอง.... ไปๆ มาๆ หนักหัวฟุบพนักเก้าอี้ไปอีกรอบ
“เดี๋ยวกูดูให้” เสียงพี่นัท
“เออ เดี๋ยวกูไปเอาน้ำเย็นมาให้ก่อน” พี่ไมค์หายไปสักพัก ก็ปลุกผมลุกมากินน้ำเย็น แล้วก็ล้างหน้าล้างตาด้วย
“ดีขึ้นป่ะ?” พี่นัทถาม
“คับ”
“งั้นพี่ไมค์ไปนะ น้องน้ำพุก็อยู่กับไอ้นัทไปละกัน ถ้าอยากกลับก็ให้มันไปส่งนะ”
“ครับ” ผมพยักหน้า ที่จริงไม่ค่อยรู้เรื่องหรอก เบลออยู่       

ผมปรับสมองตัวเองสักพัก(ใหญ่ๆ)ก็บอกพี่นัท
“เดี๋ยวพุจะเดินไปหาเพื่อน พี่นัทกลับไปก่อนก็ได้” ไม่อยากให้พี่เค้านั่งรอเฉยๆ ง่ะ
“จะเดินไปยังไง ไหวเหรอ นั่งไปก่อนดิ”
“ก็พอไหว... เพื่อนนั่งอยู่ตรงนั้นเอง” ผมชี้มือไปตรงที่เพื่อนๆ นั่งกัน ก็ไกลจากตรงนี้มากอยู่เหมือนกัน
“อืม เห็นและ เดี๋ยวค่อยไป พักก่อน พี่จะนั่งเป็นเพื่อน”

ผมเงียบไปแป้บนึง
“พี่นัทจะนั่งเป็นเพื่อนจริงๆ เหรอ?” ทำไมไม่นั่งเป็นอย่างอื่นว้า...
“อืม พี่ไม่ค่อยกินเหล้าอยู่แล้ว นั่งเก้าอี้ตรงนี้สบายกว่าด้วย พื้นตรงนั้นหญ้ามันเปียกๆ รีสอร์ทไม่มีเสื่อให้ ไม่งั้นคงกินเหล้าสนุกกว่านี้ ฮะๆๆ”
”……………………..” พูดไรเรื่อยเปื่อยอีกและ
“วงไอ้ xxx เล่นเพลงอะไรวะ ฟังไม่รู้เรื่องเลยยย” พี่นัทเปลี่ยนไปคุยเรื่องอื่นซะงั้น   
“.........................”  เฮ้อออ ใจคอจะไม่พูดเรื่องของเราเลยจริงดิ

“งานที่พี่ทำให้ใช้ได้มั้ยน้องพุ?”
“อืม... ก็ได้อ่ะ ขอบคุณครับ” ผมเริ่มจะหายเบลอทีละนิด แต่ก็ยังปวดหัวอยู่
“ไม่แน่ใจว่าถูกไหม เพราะพี่เรียนไปก็ลืมหมด ของเก่านี่แทบไม่ได้เอามาใช้เลย เอาความรู้ใหม่มาใช้ทั้งนั้น”
“.............................” จะโม้เรื่องอื่นอีกนานมั้ยพี่...
“เดี๋ยววันที่ xx ก็มีงานสัปดาห์หนังสืออีกแล้ว น้องพุจะไปป่ะ?”
“อ่า ไม่รู้ดิพี่”
“ไปด้วยกันมั้ย?”
“...............................” หง่ะ... ในที่สุดก็ชวนแล้ว... ฟังผิดป่าววะ

“มีเพื่อนไปแล้วก็ไม่เป็นไร” พี่นัทหัวเราะแหะๆ
“ป่าวครับๆ ยังไม่ได้นัดใครเลย”
“อ่อ....” ไงต่อล่ะพี่ 
“น้องพุว่างวันไหนล่ะ?”
“ดูก่อนอ่ะ แล้วพี่นัทว่างเมื่อไหร่?”
“ไม่แน่ใจ มีส่งงานวันที่ บลาๆๆ” เล่าเรื่องงานไปอีกเป็นสิบนาทีเพราะเพลงจบไปสามเพลงได้อ่ะคับ เหอๆๆ พี่นัทเค้าพูดเก่งนะ แต่เป็นเรื่องที่ผมไม่ค่อยอยากฟังเท่าไหร่ บางทีผมก็เลยเบื่อๆ

“งั้นเดี๋ยวค่อยว่ากันอีกที ประมาณอาทิตย์หลังส่ง xxx น้องพุน่าจะว่าง” พูดเองเออเอง แต่ก็จริงง่ะ พี่นัทคงดูๆ วันเวลามาแล้วมั้ง
“จะไปหาเพื่อนป่ะ?” สงสัยเค้าเห็นผมนิ่งๆ เงียบๆ มั้งก็เลยถาม แต่ที่จริงผมฟังเค้าพูด จนไม่รู้จะพูดอะไรมากกว่า
“ขี้เกียจแล้วอ่ะ อยากนั่งอยู่ตรงนี้มากกว่า”
“ฮะๆๆ เหมือนกัน”

ผมนั่งฟังเพลงกับดูคนเมากว่าร้อยชีวิตต่อไปสักพัก... ในใจก็คิดไปเรื่อยว่าพี่นัทเนี่ย... ซื่อบื้อจริงๆ เล๊ย
 
“พี่นัท”
“หืม?”
“พุนอนตักได้ป่าว ง่วงอ่ะ” ขอเองก็ได้
“ห่ะ!” พี่นัทดูตกใจนิดๆ
“……………………” ผมมองหน้าเค้ารอคำตอบ
“อ่อ...อืม ได้ นอนดิ มึนหัวอยู่ใช่ป่ะล่ะ” พี่นัทขยับตัว ปัดกางเกงยีนส์อย่างรวดเร็ว

ผมไม่สนว่ามันจะสะอาดหรือสกปรกยังไง นอนตะแคงลงไปเต็มหัว
“นอนได้ป่ะ?” พี่นัทถาม หน้าดูเกร็งๆ ไงไม่รู้
“ได้ สบายดี” ผมยิ้มให้ แต่ที่จริงก็ไม่ได้สบายหรอก มันแข็งๆ อ่ะ ขานะคับ ไม่ใช่อย่างอื่น
“ถ้าง่วงจะหลับไปเลยก็ได้ แต่จะให้ปลุกกี่โมงบอกด้วย เพราะคงไม่นอนอยู่ตรงนี้ทั้งคืนแน่ๆ ใช่ไหมล่ะ?”
“.....ไม่นานหรอกพี่นัท แค่พักสายตา” ผมหลับตาอย่างที่เค้าบอก ที่จริงหลับไม่ลงหรอกเสียงเพลงดังกระหึ่มซะขนาดนั้น แต่ผมยังไม่หายเวียนหัวเลยอ่ะคับ
   
นอนไปได้ไม่ถึงสิบนาที ผมได้ยินเสียงใครไม่รู้มาอ้วกอยู่ใกล้ๆ ก็เลยลืมตาขึ้นมา ปรากฏว่าเป็นคุณพลอย... เพื่อนกระผม เมาอ้วกอยู่ข้างพุ่มไม้

จากนั้น... โลกของผมกับพี่นัทก็พังทลายลง เพราะแอนกับแต้วตามมาช่วยหิ้วปีกพลอยให้มานั่งบนเก้าอี้ใกล้ๆ ที่ผมกับพี่นัทนั่งอยู่

“อ้าวๆๆ นึกว่าหายไปไหนน้ำพุววว....ที่แท้ก็หนีมาอยู่กับพี่นัทนี่เอง อิอิ” โดนไอ้แต้วแซวอีกและ
ผมนั่งมึน ไม่ตอบโต้ พี่นัท.... ไม่พูดอะไรอยู่แล้ว

“ไม่ไปกินเหล้าต่อกับเพื่อนเหรอน้ำพุ? พวกโมถามหาอยู่อ่ะ” แอนเดินมาตาม หน้าตาดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่
“อ่า...เดี๋ยวไปๆ”
“เฮ้ย มึงนี่อะไรแอน คนเค้าจะสวีทกัน ไปยุ่งอะไรกับเค้า ไปๆๆๆ ลากไอ้พลอยกลับกันดีกว่า” แต้วดูเหมือนจะขัดจังหวะแอนขึ้นมา
“รีบไปนะน้ำพุ เพื่อนรออยู่ โก้ก็ถามหาเหมือนกัน” หง่ะ จะพูดถึงไอ้โก้ทำไมเนี่ยแอนน

พอพวกนั้นเดินกลับไป ผมหันไปดูพี่นัทกำลังมองตามพวกนั้นไปเหมือนสงสัยอะไรอยู่
“พี่นัท?”
“หือ จะกลับเลยมั้ยล่ะ เพื่อนมาตามแล้ว” พี่นัทรีบหันกลับมาถาม
“อยากให้พุกลับป่าวล่ะ?”
“...........................”

หง่ะ.....ไม่ตอบ เซ็งนะเนี่ย งั้นกลับก็ได้

ผมจะลุกขึ้นยืน แต่พี่นัทคว้ามือเอาไว้ก่อน เง้อออ แทบไม่อยากจะเชื่อตาตัวเอง... พี่นัทกล้าจับมือผมด้วย

“เดี๋ยวสักพักค่อยไปนะ” พี่นัทบอก


H
คิดนานน่าดูเลยเพ่... เหอๆๆ ช้าแบบนี้ไอ้พุจะรอไหมเนี่ย 

[Akad3ar]

พี่นัทอ่ะ สักทีเถอะ....

น้ำพุถ้าเคนมันรู้จะทำไงอ่ะ เรากลัววว 5555+

[4life]

อ๊ากกกกกกกกก เชียร์เฮียนัทดีกว่า

[yayu]

พี่นัทไม่เริ่มก่อนน้ำพุต้องเริ่มเองซะงั้น จะลุ้นพี่นัทขึ้นมั๊ยเนี่ย 
ระวังเคนไว้ให้ดีเถอะน้ำพุ ปิดโทรศัพท์หนีเค้าอีก สงสัยกลับไปเจอแน่ๆ

[meduza]

พี่นัทน้ำขึ้นให้รีบตักนะเค๊อเพราะเดียวน้องพุแกจะเบื่อก่อนยิ่งเบื่อไรง่ายๆอยู่พ่อคุณ
จะว่าไปพี่นัทแกก็น่ารักนะถึงจะไม่ค่อยแสดงออกแต่ก็รู้นะว่าแกสนใจและก็เป็นห่วงพุ
บอกๆไปเหอะพี่นัทปากแข็งจังเลยอ่ะเดียวมีคนมาคาบไปก่อนเน้ออิอิ
รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊า

[Nichdia]

มีความรู้สึกว่าน้ำพุเริ่มเบื่อพี่นัทนิดๆและ

เด๋วพอพี่นัทเริ่มรุก บอกว่าชอบไรงี้

น้ำพุก็อาจจะเฟดออก

แหะๆ เดาเล่นๆ

[kenshinkenchu]

กรี๊ด............... พี่นัท  พระเอกสุดๆ

[yoyo]

ให้กล้องโมไปใช่มั๊ยล่า
ระวังกลับไปเก็บไม่ดี หลักฐานเต็มตาเค็นแน่ 55+

[ordkrub]

พุมันอยากได้พี่นัทจริงๆอะเปล่า กลัวหลอกเล่นอีกนะ สงสารนัท

[nunamicky]

สุภาพบุรุษที่สุดพี่นัทเอ้ย...
รุกบ้าง อะไรบ้าง
น้องพุเค้ารออยู่นะ
 

[sin]

พุเนี่ยนะ พอพี่นัทเริ่มรุก กลัวว่าจะทิ้งเค้าไปอีกน่ะสิ
สงสารคนดีนะเนี่ย

น้ำพุต้องเจอแบบเคนสิถึงจะถูก ฮ่าๆๆๆๆ