หัวข้อ: ]* love is a drug! *[RIP my Bro______________UP! Aug 22

[foyer]

/

ผมขับรถไปยังสถานที่นัดพบ......กว่าจะหาที่จอดได้ เลทไปสิบนาที (เค้าจะด่าผมป่าววะ)

เห็นผู้ชายคนนึงนั่งอยู่บนโต๊ะม้าหิน หน้าคอนโดฯ แห่งหนึ่ง.... คนนี้แหงๆ เลยว่ะ
ผมเดินเข้าไปทัก
“เอ่อ....พี่นัทรึเปล่าครับ.....?"
"อ่า ใช่ครับ"
"ผม xxx (ชื่อจริง) คนที่ลืมเป๋าตังค์อ่ะคับ”
“อ้อ นี่คับ....” เค้ายื่นเป๋าตังค์ส่งคืนให้ เพิ่งสังเกตว่าอยู่ในสภาพงัวเงียสุดๆ เหมือนเพิ่งตื่น แถมนั่งสูบบุหรี่รออีกต่างหาก
“ขอบคุณมากนะคับ”
“ไม่เป็นไรครับ” เค้ายิ้มให้นิดๆ “งั้นพี่ไปนะครับ อย่าขี้ลืมอีกล่ะ”
“ครับ” แล้วก็เดินไปเลย.....(เหอๆ ง่ายดีเหมือนกัน)
ส่วนผมก็หันกลับขับรถไปสอบเอ็นท์ต่อทันที....

หลังจากสอบเสร็จ......โล่งเลยคับ
ละทิ้งทุกสิ่งทุกอย่าง......ความรู้ที่มีอยู่ทั้งหมด หายไปเหมือนลมพัด
ทีนี้ก็เหลือแค่รอประกาศผล......หง่ะ ผมลืมเล่าเรื่องที่สอบติดโควต้า ม.เชียงใหม่

555+ ที่จริงมันก็ไม่มีไรมากหรอก เอาวิชาการมาพูดคุยกันมั่งดีกว่า...
คือเวิร์คชอปที่นี่ช่วยสอนให้ผมมีความกล้าในการแสดงความคิดเห็นมากขึ้นคับ สอบสัมภาษณ์ที่นี่หนักที่สุด เท่าที่เจอมาน่ะ พอไปสอบของ ม.อื่นมันเลยเบาไปเลย

ผมติดโควต้าอีกที่นึง เพื่อนก็สอบติดกันหลายคน ตอนนั้นยังไม่แน่ใจตัวเองว่าจะเอาที่นี่ดีรึเปล่า แม่บอกถ้ายังตัดสินใจไม่ได้ให้เอาไปก่อน
ผมก็เลยไปมอบตัวพร้อมเพื่อน พอดีว่า มหาลัยนี้เค้าให้ ปี 1 อยู่หอพักที่นี่อ่ะ แล้วก็ให้จับคู่เมทมาคนนึง...

เอาแระไง กรูจะอยู่กับใครดี เพื่อนสนิทผมไม่มีมาสักกะคน

"น้ำพุมีคู่ยังอ่ะ?" คนที่ถามผมนี้ชื่อ อาร์ม เวลาอยู่ที่โรงเรียนชอบมาควงแขนกับกอดผม เหอๆๆ ก็ไม่ได้ว่าอะไร นิดหน่อยผมไม่ถือสา

พอผมบอกว่ายัง อาร์มเลยชวนผมไปจองห้องด้วย ผมยังไงก็ได้อยู่แล้ว อาร์มเลยไปจัดการให้ทุกอย่างเรียบร้อย
ส่วนผมเรอะ.... นั่งเซ็ง รำคาญความโกลาหลที่เกิดขึ้นรออาร์มอยู่ใต้ร่มไม้ 555+ นิสัยจริงว่ะ (ตอนหลังมันมาเขียนในเฟรนด์ชิพบอกผมด้วยว่าขอบคุณที่ไว้ใจให้มันจัดการเรื่องมอบตัวให้) T T เฮ้อ ขนาดว่าผมมันอู้ ผมมันแย่นะเนี่ยยย


แต่ที่สอบโควต้าได้นี่ ผมไม่เอาสักที่....เพราะอยากเรียนที่ม.xxxง่ะ....... แต่ปรากฏว่าคะแนนไม่ถึง เศร้า
สรุป ผมสอบติดสักที่นึงเนี่ยล่ะคับ ในกรุงเทพฯ 55+

ปล. แอบเสียวว่าจะได้อยู่ ม. เดียวกับไอ้เคน เพราะมันทำท่าอยากจะตามมาเรียนด้วย ผมงี้ ไม่อยากบอกเลยว่าเลือกที่ไหนไปบ้าง....... แต่ก็ต้องบอกอ่ะ เหอๆ เชิญรุมตื๊บผมตามสบาย........ เพราะอย่างที่เคยพูดไป ว่าผมเป็นคนขี้เบื่อ + ขี้รำคาญ

แต่ทำไงได้.....เคนเพื่อนผม เพิ่งแน่ใจเดี๋ยวนี้เองว่าเลิกชอบมันแล้ว...
 
/

และเป็นเรื่องปกติ ที่เรียนจบม.หกแล้ว ก็ต้องมีการเขียนเฟรนด์ชิพ ถ่ายรูปกับเพื่อนๆ ใช่ป่ะคับ
ผมก็ทำเหมือนกัน

เปิดมาทั้งงง ทั้งฮาอ่ะคับ คือ.... นอกจากผมจะมีรูปถ่ายของเพื่อนแล้ว ผมยังมีรูปน้องที่ผม(ปลื้ม)รู้จัก แต่จำไม่ได้ว่ารูปมันมาอยู่ได้ยังไง
มีรูปที่ผมถ่ายกับน้อง (ที่เพื่อนผมชอบ) แต่ผมไปถ่ายคู่เค้าได้ไงไม่รู้
รูปที่ผมถ่ายกับบรรดากิ๊กทั้งหลายแหล่
รูปที่ผมถ่ายกับไอ้เอ็มก็มี
ที่เยอะสุด ก็ถ่ายคู่กับเพื่อนกลุ่มปาล์มอ่ะ เยอะมาก ผมกวาดเรียบเลยกลุ่มนั้น 555+

เพื่อนหลายคน ชอบเขียนว่า ผมพูดไม่รู้เรื่อง ผมเอ๋อ เงียบ ขี้เก๊ก ตื่นสาย ขับรถเร็ว (ผมเคยขับรถชนรถคันอื่น เหตุผลเพราะมันเสรือกกวนตรีนผมง่ะ ก็เลยชนแม่งซะ) เป็นคนเหมือนจะดี แต่มีอะไรสักอย่างมาบดบัง เส้นตื้น คุยกับผมแล้วเหมือนคุยกับคนบ้า ไรประมาณนั้น... เฮ้อ (ส่ายหัว)

แต่ที่ชมก็มี บอกว่า ผมเป็นตัวของตัวเอง หล่อ น่ารัก นิสัยดี จริงใจ และเป็นกันเอง 555+ (ถุย สร้างภาพ)
ผมเป็นคนโกรธยาก หายยาก เพราะฉะนั้นคนไหนทำผมโกรธ เค้าก็จะมาเขียนเฟรนด์ชิพขอโทษผมลงไปด้วย

มีเพื่อนสนิทผมในกลุ่มคนนึงนะ มันเขียนว่า "กูรู้นะว่ามึงชอบ ผญ สวยๆ ถึงมึงจะคบกับเกย์ แต่ก็อย่ามีแฟนเป็นเกย์อีกเลยนะ เดี๋ยวจะช้ำใจแบบกู"
อ่านแล้วก็.....-*- อะไรของมันวะเนี่ย 555 ขำอ่ะคับ เรื่องแบบนี้มันห้ามกันได้ด้วยเหรอวะ....
 
เปิดไปเปิดมา อ่านไปอ่านมา ถึงรู้ว่ามีคนชอบผมเยอะเหมือนกันแฮะ

คนชอบก็ดีคับ หนุกดี สบายใจด้วย ผมไม่อยากให้คนเกลียดหนิ ถ้าเป็นอย่างงั้นผมจะรู้สึกแย่(มาก) ไม่สบายใจ ยังไงไม่รู้   

/

ช่วงนี้ MSN กำลังเป็นที่นิยมคับ ผมก็เล่นมั่ง ตามกระแส... พอดีแม่ซื้อโน้ตบุ๊คให้ก็เลยยิ่งติดกันไปใหญ่
ส่วนมากผมก็คุยกับเพื่อนๆ ที่โรงเรียนล่ะคับ (ไอ้เอ็มด้วยนะ.....) ผมนับถือน้ำใจมันมากเลยนะ เพราะไม่ว่าผมจะร้ายกับมันยังไง เอ็มมันก็ยังแสดงออกว่าชอบ ว่าแคร์ผมอยู่
(รู้สึกตัวเองเลวมากๆ เลย)

ผมติด MSN ใช่ป่ะคับ....แต่...........ไอ้เคนมันไม่ชอบอย่างร้ายแรง
เคยทะเลาะกันใน MSN ด้วยเรื่องเล็กๆ แค่ว่า....ผมไม่มีคำอธิบายในการหัวเราะ “ฮ่าฮ่า”
เรื่องแค่เนี้ย....ไอ้เคนมันคาดคั้นจะรู้ให้ได้ว่าผมพิม “ฮ่าฮ่า” มาทำไม หัวเราะอะไร ขำอะไรมัน ประมาณเนี้ย
ผมก็บอกว่าไม่มีความหมาย พิมเฉยๆ ไม่รู้จะตอบอะไร

มันก็โมโหคับ (งี่เง่าว่ะ) แล้วก็บ่นว่าโทรคุยกันดีกว่า ได้ยินเสียง แล้วก็เดาความรู้สึกได้ เล่นมาพิมแบบนี้เราไม่รู้ว่าพุคิดอะไรอยู่.........
เหอๆ สรุปมึงจะเก็บรายละเอียดทุกเม็ดว่างั้น

ช่วงนี้ผมก็ปล่อยให้อะไรมันเป็นไปเหมือนเดิม.....เพียงแต่หลังสอบมานี้ ไม่ได้โทรคุยกับเคนทุกวันแล้ว
(ยังแอบอึ้ง ว่ากรูโทรคุยกับมันแทบทุกวันได้ไงในระยะเวลาเกือบปี)

/

วันนึง เคนนัดผมออกมาข้างนอก... แต่พอดี........พี่ผมก็นัดเหมือนกันง่ะ

ถามมัน....ก็บอกว่าไม่เป็นไร ไปเดินกับพี่ผมด้วยก็ได้
เออ โอเค.....พอมากันครบ ก็มีเดินเที่ยวเล่นตามประสา ดูหนัง ฟังเพลง เรื่อยเปื่อย

แต่เกิดปัญหาขึ้นตอนจะดูหนัง.......ที่มันเต็มง่ะ มีคนนึงต้องกระเด็นไปนั่งคนเดียว
เสร็จกรู....
ผมรีบรับอาสา จะไปนั่งคนเดียว

พอผมพูดงั้น ไอ้เคนหันมามองหน้านิ่งเลยคับ มันคงงงทำไมผมไม่ยอมไปนั่งกับมัน...

ไม่ได้รังเกียจหรือไม่อยากนั่งด้วยนะคับ แต่ผมชอบนั่งดูหนังคนเดียวจริงๆ ถ้ามีโอกาสอ่ะ
ที่จริงผมก็ชอบนะ ไปดูหนังกับเพื่อนเยอะๆ อ่ะ กลุ่มใหญ่ๆ หนุกดี แต่ที่ไม่หนุกก็ตอนเข้าโรงเนี่ยแหล่ะ ผมเคยถูกเพื่อนบังคับให้ไปดูหนังผีอ่ะ คือผมกลัวใช่ป่ะคับ มันก็ยังดันทุรังเอาผมไปจนได้ (ผมไม่ดูหนังผีและไม่เข้าบ้านผีสิง)
แล้วทีนี้ คนอยากดูจริงๆ ที่นั่งข้างผมอ่ะ พอผีโผล่ออกมามันบีบแขนผมจนเจ็บ แถมเอาหน้ามาซุกไหล่ผมตลอดเลย... -*-
คือว่า... จากตอนแรกที่กลัวเนี่ย ก็เลยกลายเป็นรำคาญมันแทนอ่ะคับ กลัวอ่ะกลัวได้ แต่นั่งเฉยๆ ไม่ต้องออกแอ็คติ้งใส่คนอื่นเด่ะวะ -*-

กลับมาต่อๆๆ
“เฮ้ย ก็นั่งกับเพื่อนไปดิพุ” พี่ผมค้าน
“เอ้ย ไม่เป็นไรพี่บอล นั่งคนเดียวได้” อยากนั่งอ่ะ กำลังจะเดินแยกไปแล้วพี่ผมพูดอีก
“อะไรวะ จะปล่อยเพื่อนนั่งคนเดียวได้ไง” กำลังจะเถียงว่า....ปล่อยตรงไหน ก็นั่งกับพี่ไง ผมต่างหากที่นั่งคนเดียว
หันไปมองหน้าเคน......ยังนิ่งอยู่คับ (เก็กๆ) แต่แอบเห็นนะว่าไม่พอใจ
“โอเคๆ” ตัดปัญหา.......กูดื้อด้านเองแหล่ะ

พอเข้าไปนั่ง ไอ้เคนมันไม่พูดกับผมเลยคับ สงสัยเคือง ที่จะทิ้งมันนั่งกับพี่ผม
ที่จริงไม่ได้อยากดูเท่าไหร่หรอก หนังกึ่งอนิเมชั่นง่ะ ไม่ค่อยชอบ... เคนเงียบ ผมก็เงียบ....รักษามารยาทในโรงหนัง
ดูไปสักพัก...ผมแอบหลับ โดนไอ้เคนปลุก
มารจริงๆ

“เฮ้ย....หลับได้ไง ตื่น” มันเอาศอกมากระทุ้งแขนสองสามที ผมเด้งตัวคอตั้งกลับมาดูเหมือนเดิม
“ไม่ชอบเหรอ?” มันกระซิบถาม
“อืม เบื่อ” เบื่อมึง....แหะๆ
“ทนๆ ดูไป เดี๋ยวก็จบ เบื่อได้ไงวะ น่ารักจะตาย” มันชมตัวการ์ตูนในจอ...............เหอะ
“จับมือหน่อยดิ” อยากเล่นแกล้งมันอ่ะ.....มือผมไวต่อความเย็น แล้วแอร์ในนี้ก็หนาวได้ใจ
“อะ” มันยื่นมือมาให้จับ

“โห๊ย เย็น” ไอ้เคนทำท่าคล้ายจะสะบัดมือ แต่เหมือนคิดได้ เลยยังค้างๆ ไว้อยู่
“ฮ่าฮ่า เป็นไงล่ะ” ผมปล่อยมือแล้วนั่งดูต่อ
“หนาวเหรอ?” ไอ้เคนมากระแซะถาม
“ไม่หนาว มือเย็นเฉยๆ”
“นึกว่าหนาว จะได้กอด หึหึ”
“ฝัน”
“ใจร้าย”
“อายคน”
“แล้วเมื่อกี้ขอจับมือไม่อายล่ะ”
“ก็แกล้งเล่นๆ เฮ้ย ดูหนังไป กวนคนอื่นเค้า”
 
จะว่าไปนั่งดูหนังข้างเคนไม่มีความสุขหรอกคับ มันกวนตลอด... เลยคิดว่าทีหลังไม่มาดูด้วยแล้วดีกว่ามั้งแบบนี้

/

ชีวิตดำเนินไปเรื่อยๆ คับ จนอยู่มาวันหนึ่ง ก็ไปเที่ยวกับเคนอีก...
ตอนพักนั่งเล่นกัน อยู่ดีๆ ไอ้เคนก็พูดขึ้นว่า

“น้ำพุ เป็นแฟนกันมั้ย?”
“...........................” เคนหน้าแดง สงสัยเขินมั้ง มันทำหน้ามั่นใจมากนะ ว่าไงๆ ผมก็ต้องโอเค
แต่....เหอะๆ บอกไปแล้ว ว่าผมหมดรัก มันไปพักนึงแล้วน่ะ ที่มาเที่ยวด้วยเนี่ย ก็เหมือนมาในฐานะเพื่อน
แต่.....ผมไม่พูดเข้าข้างตัวเองนะ เพราะผมเลวจริง ผมยังอยากเก็บมันไว้กับตัวอยู่ (ก็ได้มายากหนิ)

“ว่าไง....ทำไมเฉยอ่ะ?” กูกำลังคิดอยู่เว้ย ที่เฉยไม่ได้อึ้ง ไม่ได้เขินหรือไรทั้งนั้น คือผมไม่ได้เตรียมใจ คิดหนักมากตอนนั้น เพราะใจนึงอยากปฏิเสธมันโคตรๆ อีกใจก็เสียดายเคน ถ้าคุณเป็นผมคงต้องหนักใจเป็นแน่........เฮ้อ ถ้าตัดนิสัยเคนออกไปได้ ผมคงต้องชอบมันมากแน่ๆ

“น้ำพุ......ว่าไงอ่ะ? อย่านิ่งแบบนี้ดิ” เคนรบเร้าด้วยการยกมือกอดคอผมโยกไปมา
วินาทีนั้นมันต้องตัดสินใจแล้วอ่ะ จะเอาหรือไม่เอา ไม่มีทางสายกลางหรือไงวะ?

“อืม...โอเค ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ” พูดไปแล้วครับ! นึกเสียใจมากมายที่ตอบแบบนั้นออกไป สรุป ผมเสียดายเคนเลยตกลงคบกับมัน

ไอ้เคนยิ้มตาหยีเลยคับ มันเอามือมาขยี้หัวผม แล้วพูดว่า “ฝากตัวและใจเหมือนกันนะครับ”

เห็นทีงานนี้ชีวิตไม่มีทางสงบสุขแน่ๆ กรู ทำไม..........ทำไม???? สงสัยวิญญาณร้ายเข้าสิง

/

ผมทำผิดไปแล้วจริงๆ นั่นแหล่ะ
ไม่มีข้อแก้ตัวใดๆ ทั้งสิ้น
กลับบ้านมาคิดมากเลย ทีนี้จะเอายังไงดี... ที่จริงก็ทำตัวเหมือนแฟนกันมานานแล้ว แต่ไม่ได้พูดจาตกลงผูกมัดไรกัน ผมเลยยังสบายใจกับการอยู่ในสถานะนี้ได้ แต่พอเคนเล่นมาของี้....ผมเริ่มอยู่ไม่เป็นสุขแล้วดิ

ปกติเวลาไปไหนด้วยกัน ไอ้เคนมันจะกั๊กๆ ไม่กล้าทำไรประเจิดประเจ้อ ซึ่งผมชอบมันตรงนี้เหมือนกัน

แต่.....จะว่าไงดีล่ะ ผมไม่ค่อยนิยมเรื่องอย่างว่าเท่าไหร่นะ ถึงมันจะเป็นส่วนนึงที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ก็เหอะ
มันกลัวแบบบรรยายไม่ถูกแฮะ สงสัยผมเป็นคนมีประวัติด้วยแหล่ะมั้ง

เฮ้อ......ที่ผ่านมา อย่างมากสุดกับเคน ก็แค่จูบ ด้วยความสัตย์จริงคับ
ให้ผมไปบ้านมันอ่ะ ไม่เอาด้วยหรอก ไม่กล้าไปแล้ว กลัวจริงๆ มันชวนไปหลายครั้ง ไม่ไป
มีครั้งนึงมันหลอกพาไปจนได้ เกือบแย่ ร้องไห้เลยผม ขอมันบอกว่าไม่เอาจริงๆ เคนมันก็หงุดหงิดเล็กๆ แต่ก็ยอม

คราวนี้มันจะตามไปบ้านผม....อันนี้ห้ามเด็ดขาดแล้ว ไม่อยากให้พ่อรู้อ่ะ มันไปถามใครมาจนได้ไม่รู้
อยู่ๆ มาหาถึงบ้าน ผมยังไม่ตื่นเลย ตกใจแทบช้อคตอนเห็นมันยิ้มแบบผู้ชนะ


H
ซวยแน่นอน! 

[yoyo]

โคดเข้าใจน้ำพุ
มีคนมาชอบ  ไปชอบคนอื่น สักพักก็เบื่อ  อยากเลิก
ดีที่ผ่านมาเลิกกันด้วยดีทุกครั้ง อ๊ะ มีไม่ดีก็ได้ แต่ก็ห่างกันไป  ไม่เคยมีปัญหาตามมา
ชอบให้มีคนมาชอบ แต่ก็ไม่ชอบคนที่มาชอบ

รอดูว่าน้ำพุจะมีความรักได้มั้ย  ถ้ามีได้  กรุก็มีหวังบ้างละวะ 

[mamotic]

 

  ให้กำลังใจรีบน

  ให้กำลังใจน้ำพุ


^^

[ณ ที่เดิม™]

แวะมาอ่านขอรับ

[ordkrub]

น้ำพุ เป็นคนเข้าใจยากเนอะ

[BeeRY]

ก็บอกไปว่าเพื่อนกัน...แต่พ่อจะเชื่อมั้ยน้า

[foyer]

/

“เป็นไง เราเก่งป่าว หาบ้านพุจนเจอ”
“ไปถามใครมาเนี่ย” ผมยกมือกุมขมับ ซอยบ้านกูอยู่ลึกมาก มึงยังหาจนเจอ นับถือว่ะ
“เรารู้จักเพื่อนพุเยอะแยะ” ไอ้เหี้ยตัวไหนปากโป้งวะ กูบอกไว้แล้วว่าห้ามบอกที่อยู่กูให้มัน
“อืม...” ไร้คำบรรยาย โมโหมาก

“บ้านพุก็น่าอยู่ดีนี่ แล้วทำไมห้ามไม่ให้เรามาจังอ่ะ คนอื่นห้ามแบบนี้ป่าวเนี่ย?” ไม่ห้ามเลย ไม่มีใครเค้าอยากมากันหรอก ลึกสัดอ่ะ
“ก็ไม่อยากให้ที่บ้านรู้” ที่สำคัญ กูกลัวมึงมาทำอะไรกูที่บ้านกูด้วยเนี่ยแหล่ะ
อย่าว่าผมกระแดะเลยนะครับ เคนมันร้ายมิใช่ย่อยจริงๆ แอบเสียววาบเลยตอนมันพูดกับผมที่บ้านมันครั้งแรก ว่าเวลามันรักใครมันจริงจังมากอ่ะ
“ขอไปดูห้องนอนพุหน่อยดิ” แม่จ๋า ช่วยด้วย...

“เฮ้ย อย่าเลย รก  แล้วนี่กินไรมายังอ่ะ?” เนียนจะเบี่ยงเบนความสนใจ แต่....
“กินแล้ว นะ ขอขึ้นไปดูหน่อย อยากเห็นอ่ะ”

ผมพยายามหันไปหาตัวช่วย....แต่ พ่อไปนอนเล่นอยู่สวนหลังบ้าน
แม่ก็ไปเม้าท์กับป้าข้างบ้าน.....เอาแล้วไง งานเข้าแล้วกู


“โห...การ์ตูนเยอะโคตร” เคนพุ่งเข้าไปที่ชั้นหนังสือยาวพรืดของผมก่อนเป็นอันดับแรก
“เหอะๆ เจ๋งป่ะล่ะ” ผมยืนพิงขอบประตู เตรียมไล่มันออกจากห้อง

เคนมองไปรอบๆ อย่างสนใจ ที่จริงห้องผมไม่มีไรมากคับ ไม่รกเท่าไหร่ มีชั้นหนังสือวางอยู่ผนังด้านนึงของห้อง การ์ตูนทั้งนั้น มีแมกกาซีนด้วย ผมสะสมตั้งแต่อยู่ประถม (อ่านตามพี่เบียร์กับพี่บาส พี่ชายพี่บอลอ่ะ)....ผมภูมิใจนำเสนอมาก มีเตียงเดี่ยวอยู่ตรงกลาง ผนังอีกฝั่งเป็นชั้นวางของ ตู้เสื้อผ้า แล้วก็โต๊ะ + โน้ตบุ๊ค
ผนังด้านติดประตูก็มีทีวี โทรศัพท์ เครื่องเล่นวีซีดีวางอยู่ ที่ฝาผนังจะมีโปสเตอร์นักบาส NBA (ขนาดใหญ่เท่าฝ้าเพดาน) วงดนตรีที่ชอบ แปะเต็มรอบห้องเลย

“ห้องน่ารักดีเนอะ เหมือนเจ้าของ...” อย่ามองงั้นเหอะ กลัวว่ะ
“พุว่าจริงป่ะ?”
“อะไรจริง?”
“ก็เจ้าของห้องน่ารักไง เคนถามว่าจริงมั้ย?”
“....................” เหอะๆ ผมหันไปมองข้างหลังแก้เขิน ใช้อะไรดูว่าห้องมันน่ารักฟระ ออกจะฮาร์ดคอร์นะ ผมว่า

“พุไปยืนไรตรงนั้นอ่ะ ไม่กล้าเข้าห้องตัวเองรึไง?” ก็ปกติห้องกูไม่มีมึงนี่
“ป่าว....ลงไปหาไรกินมั้ย เราหิวแล้วอ่ะ”
“หิวไรอ่ะ ถ้าหิวน้ำเรามีให้นะ...” มันพูดแถมยักคิ้วกวนตรีน
“ทะลึ่งและ” อยู่ๆ เคนลุกขึ้นพรวดพราด เดินมาหาผมแล้วคว้าข้อมือหมับ
“เคน” ตกใจคับ มาจับทำไม
“หมั่นเขี้ยวอ่ะ กลัวเรารึไง?”
“เอ้ย.....เดี๋ยวดิ” เคนดึงผมเข้ามาในห้อง แล้วปิดประตูล็อค

เอาแล้วไง... จะเริ่มอีกแล้วเหรอ?

“พุเป็นไรอ่ะ หลบหน้าเรามาหลายวันแล้วนะ โทรมาก็ไม่ค่อยรับ เดี๋ยวก็ไปค้างข้างบ้าน เดี๋ยวก็ไปเล่นบ้านเพื่อน พุเป็นอะไร เราอยากรู้...มีไรก็บอกกันดิ” หง่ะ ขอเวลากูหาข้อแก้ตัวแป้บนะ
“โทษอ่ะ...ก็ไม่ได้หลบไร แค่อยากอยู่คนเดียวบ้างไรบ้าง” 
“อยากอยู่คนเดียวก็ต้องบอก ไม่ใช่อยู่ๆ ก็หายไป รู้ป่าวว่าเราเป็นห่วง” โว้ย หลายสิ่งนะเมิง
“เราคิดมากนะ นึกว่าพุหลบหน้าเพราะอยากเลิก หรือเจอคนใหม่.....”
สะอึกเลยกู เคนมองแบบจับผิด แววตามันโหดร้ายน่ากลัวเป็นอย่างยิ่ง

"..........." ผมเงียบ เพราะมันพูดเรื่องจริงที่ผมคิดอยู่
“อะไร......ที่พูดมาเนี่ย เรื่องจริงเหรอ!?” ผมสะดุ้งเพราะมันตะคอก
“ปะ...ป่าว ไม่ได้มีใครสักหน่อย”

“อย่าให้รู้ละกัน” เคนก้มมองพื้นแล้วพูดเสียงเย็นๆ ฮือ.....จะน่ากลัวไปไหนวะ

“แค่รู้ว่าที่โรงเรียนโดนคนอื่นหอมแก้มบ่อยๆ เราก็แทบบ้าแล้ว ทีหลังห้ามเลย.......เป็นแฟนเราแล้ว คนอื่นไม่มีสิทธิ์”
“คร้าบ” ผมลากเสียงยาว หวังคลายบรรยากาศตึงเครียด แต่....
“ไม่ใช่เพื่อนเล่น! รู้มั้ยเรารู้สึกยังไง เวลาได้ยินคนอื่นเค้าพูดถึงพุอ่ะ” ใครเอากูไปเผาอีกวะ แม่ง

“เวลามีคนมาชอบก็กล้าๆ ปฏิเสธหน่อย ไม่ใช่เล่นกับเค้าไปทั่ว ถ้าเราได้ยินว่าพุยังยอมให้พวกมันมาลวนลามอีก เราจะตามไปเคลียร์เอง ที่xxx (โรงเรียนผม)”
“.............................” ไม่รู้จะพูดไร แล้วเพื่อนผู้ชายเล่นกันแบบนั้น ไม่เรียกลวนลามหรอก 
“รับปากเราอย่างได้มั้ยพุ?” มาอีกและ คำถามสยองขวัญ...ขอกูฟรีด้อมบ้างเหอะ

“อย่านอกใจ แค่นี้....ทำได้มั้ย?” เฮ้อ....สงสัยคงมีคนไปบอกมัน ว่าอยู่ที่โรงเรียนผมเจ้าชู้แหงๆ ความจริงก็ไม่เชิงนะ แค่ผมคุยกับทุกคน แค่นี้ก็โบ้ยซะแล้ว

“ใครมาบอกไรเคนเหรอ ถึงมาพูดกับเราแบบนี้อ่ะ?” อยากรู้จริงๆ คับ ไส้ศึกเป็นใครวะแม่ง ใส่ไข่ให้กูซะมั่วสะบัด
“ไม่ต้องรู้หรอก แค่รู้ว่าเรามีสปายใน xxx(โรงเรียนผม) ก็พอ แล้วก็ไม่ต้องไปตามหานะ ว่าคนนั้นคือใคร มันไม่ยอมบอกหรอก”
“ก็ไม่แน่”
“อย่าๆ” เคนชี้นิ้วขู่ 
“แล้วถ้าข่าวมั่ว เคนจะเชื่อใคร?”

เคนนิ่งไปสักพัก มันขมวดคิ้วหน้าเครียด ตอนนี้เหมือนผมกับมันกำลังแข่งกันวางแผนอะไรสักอย่างอยู่
“เคนเชื่อพุ ถ้าพุซื่อสัตย์กับเคน”

อะไรวะ... มีใครเอาอะไรไปบอกมันกันแน่ ไมระแวงกูจริงจัง ไงๆ ผมก็ต้องไปสืบให้รู้ให้ได้ สปายไอ้เคนมันคือใคร!? กูจับย่างสดแน่มึง

“ถามอีกข้อ”
“.................” อะไรกับกูอีกวะ
“น้ำพุรักเราจริงๆ ใช่มั้ย?” เอ่อ คำถามนี้ตอบไม่ยากเลย แต่พูดยากมากมาย

“ถามทำไมอ่ะ...เคนก็รู้อยู่แล้วนี่ เราไม่รู้ว่าใครมาบอกไรเคนนะ แต่ที่โรงเรียนเราก็เล่นกับเพื่อนปกติ ไม่ได้มีใครคนอื่นเลย สาบานได้ ถ้าเคนระแวงขนาดนั้น ก็ให้เพื่อนเคนคนนั้นตามดูเราตลอดเวลาก็ได้.... หรือจะตามเข้าไปเฝ้าในห้องน้ำก็ยังได้ เราไม่ว่า......โอ้ยย”
เคนกระชากแขนผมอย่างแรง จนเซเข้ามาชนแผงอกของมัน จากนั้นมันก็เอื้อมมือมาบีบคอผมซะแน่น
มันจะฆ่าผมป่าววะเนี่ย......

“อย่าประชดได้มั้ย! ถ้าพุไม่เคยหลอกเรามาก่อน เราจะเป็นแบบนี้เหรอ ห๊า!! เคยทำอะไรไว้ นึกว่าเราไม่รู้รึไง”
อย่าบีบคอดิ เจ็บนะโว้ย..........สเตปนี้กลัวโดนทำร้ายร่างกายมากคับ ไม่เคยเห็นเคนเป็นแบบนี้มาก่อนจริงๆ ปกติมันจะนิ่งๆ ขี้เก๊ก ไม่เคยออกอาการอย่างอื่นเหมือนที่ทำอยู่ตอนนี้เลย
“เจ็บ เคน....” ผมกลัว มันทำหน้าเหมือนอยากฆ่าผมเลยง่ะ
“เจ็บเหรอ? แล้วพุเคยคิดบ้างมั้ยว่าเราก็เจ็บเหมือนกันอ่ะ เราไม่ได้โง่นะ... แม่งเอ๊ย ว่าจะไม่พูดถึงแล้วนะเนี่ย ....ไอ้สัดเอ็ม...” ตายล่ะ ซีดสิคับผม

“ขอโทษเคน เราขอโทษ!.....ตอนนี้เราไม่มีใครแล้วจริงๆ” กลัวโดนมันฆ่าครับ แค่ได้ยินชื่อไอ้เอ็มก็รู้แล้วว่าเคนจะพูดเรื่องอะไร ก็ตอนนั้นมึงกับกูยังไม่ได้เป็นแฟนกันหนิ กูก็มีสิทธิ์คบใครก็ได้ไม่ใช่รึไง (เข้าข้างตัวเองสุดฤทธิ์)

“แค่ขอโทษมันไม่พอ” เฮ้ย มันจะซาดิสม์ไปแล้วนะเว้ย เคนดันผมจนหงายหลังลงบนเตียง พอหลังผมแตะกระทบความเย็นของผ้าปูที่นอนเท่านั้นล่ะ ผมรีบเด้งตัวขึ้นจะหนีออกไปจากนาทีวิกฤตนี้ทันที แต่เคนมันก็เร็วปานลิงลม พุ่งเข้ามาคว้าเอวผมแล้วเหวี่ยงลงเตียงอีกรอบ ผมนอนแผ่สามสลึง โดยมีเคนนั่งคร่อมตรึงข้อมือไว้สองข้าง.............

น้ำพุ.....มึงซวยแล้วจริงๆ

“เคน....ปล่อย” ผมพูดเสียงสั่นๆ จ้องตากับมันไม่กระดิก เพราะกลัวเนี่ยแหล่ะ
“ทำไมต้องปล่อย... น้ำพุเป็นแฟนเคนอ่ะ” แล้วมันก็ก้มหน้าลงมาหอมแก้มผมเสียงดังฟอดดดด ผมดิ้นแต่มันขยับได้แค่เอวง่ะ ไร้ประโยชน์สิ้นดีเล้ยย

“เคนจะหอมแก้มก็ได้” พูดจบก็ก้มหน้าลงมาประกบปากผมอีก ผมเอียงหน้าหนีเพราะตกใจง่ะ แต่เคนไม่ยอมแพ้ตามมาบดเบียดริมฝีปากอย่างรุนแรง ลิ้นของมันถูกส่งเข้ามาพัวพันในปากผมอย่างไม่เกรงใจ

“เคนจะจูบเท่าไหร่ก็ได้” แล้วมันก็จูบปากผมอีกครับ ไม่เบาเลยอ่ะ เจ็บมาก
“อย่าเคน.... เดี๋ยวพ่อแม่เรามา....อะ” มันเริ่มไซร้หลังใบหู กับคอผมแล้วคับ....

“คะ...เคน อย่า เรากลัวจริงๆ พอเหอะนะ”
“ไม่ต้องกลัว....เดี๋ยวเคนจะทำเบาๆ นะ” มันสอดเข่ามาตรงกลางแล้วดันขาผมกางออก
ผมหน้าชาวาบ พยายามดึงข้อมือออก แต่เคนกดไว้แรงมากจนมือแทบจมหายไปกับเตียง

“ถ้าไม่หยุดเราโกรธจริงๆ นะเว้ย ปล่อย!” บ่อน้ำตาทำท่าจะแตกอีกแล้วคับ ไมกูอ่อนแอจังวะ ก็ผมกลัว ผมไม่อยากทำ 
“ทำไมล่ะน้ำพุ?” เคนเงยหน้าขึ้นมามองเพราะเสียงตะคอกของผม
“ปล่อย บอกให้ปล่อยไงโว้ย กูไม่เอา บอกว่าไม่เอา ทำไมพูดไม่รู้เรื่องวะ ปล่อยกู!” ผมเริ่มโวยวายเหมือนตอนแรกที่เกือบโดนมันปล้ำที่บ้านครับ แต่เคนเหมือนวางแผนมาแล้วว่าจะรับมือกับผมยังไง

“เดี๋ยวพุ ใจเย็นก่อน ฟังเคน” เคนคลายแรงกดข้อมือ แต่ยังไม่ยอมปล่อยผม
“ทำไมพุไม่ยอมเคนอ่ะ...พุไม่เชื่อใจเคนเหรอ เคนรักพุนะ รักจริงๆ เคนไม่ทำพุเจ็บหรอกนะครับ เชื่อเคนนะ” จะอ้อนกรูไปไหน เคนค่อยๆ ปล่อยมือผมข้างนึง แล้วมันก็เลื่อนมาดึงเสื้อผมขึ้น
“เคน...ไม่”
“นิ่งๆ นะ เดี๋ยวเคนทำเอง นะครับ ไม่เจ็บหรอก แป้บเดียว” เคนเลื่อนมือลูบไล้สีข้างผม ผ่านหน้าท้อง จนถึงหน้าอก มันใช้มือข้างเดียวกันสะกิดปุ่มนูนเล็กข้างซ้ายผมเบาๆ
“ฮะ..อือ” ผมสะดุ้งตอนถูกมันใช้ริมฝีปากดูดดุนสิ่งเดียวกันอีกข้าง

อยากจะบอกว่า......บางอย่างในร่างกายของผมมันเริ่มปั่นปวน สมองผมเริ่มพร่าเลือน และตอนนี้น้องผมมันก็เริ่มตื่นจากหลับไหลเสียแล้ว


H
ขอโทษที่ต้องจบตอนแบบนี้......

[wisa]

เข้ามาติดตามผลงานนี้ด้วยคน
 

[EunJin]

ตัดฉึบบบ !!!!!!
น้ำพุ จะรอดไหมเนี่ยยยย ???
เคนเริ่มแอบน่ากลัวแฮะ - -''

[ordkrub]

อ่านเสร็จ (เลือด)....กะฉูด

[mamotic]

น่ากลัว...เตะก้านคอมันเลย  อย่ายอม!!

[foyer]

/


ขั้นตอนต่างๆ มันคงดำเนินไปมากกว่านี้ ถ้า......แม่ผมไม่มาเคาะประตูเรียกซะก่อน! ฮืออออ ขอบคุณนางฟ้ามาโปรด

“พุ....ไอ้พุ.....ตื่นได้แล้ว มากินข้าว! ตื่นๆๆๆๆ” ผมตื่นนานแล้วแม่ แม่ไม่มาปลุกผมพรุ่งนี้เลยอ่ะ ลูกตัวเองจะเสียตัวอยู่แล้วเนี่ย รู้บ้างมั้ย น้อยใจ
“ตื่น ไอ้พุ!” ปกติผมจะตอบอือ ออ ส่งสัญญาณให้แม่รับรู้ว่าตื่นแล้วคับ จะลุกไม่ลุกอีกเรื่องนึง

แต่นี่....ผมจะตอบแม่ แต่ไอ้เคนดันเอามืออุดปากผมอยู่ซะงั้น
มันคงตกใจ จนทำอะไรไม่ถูก กลัวผมตะโกนฟ้องแม่มั้งว่ามีโจรปล้นสวาทซ่อนตัวอยู่ในนี้

“พุ อย่าร้องนะ....เคนยังไม่อยากโดนแม่พุเกลียดนะ นะๆๆ ขอโทษนะ อย่าเพิ่งบอกแม่พุนะ”
ผมพยักหน้าแกนๆ น้ำตาคลอ ไอ้เคนเลยปล่อยมือ
“ค้าบ!” ผมขานตอบแม่ไป
“ค้าบๆๆ แล้วก็ลุกสิ จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน”
“ตื่นแล้ว! ออกไปดิ แม่เรามาตามแล้ว” ประโยคหลังผมหันไปถลึงตาใส่ไอ้เคน ก็มันยังนั่งคล่อมผมไม่ยอมลุกไปสักที

“จะออกไปมั้ยเคน?” ผมกระซิบถามมันเสียงต่ำ
“ออกๆ” ไอ้เคนทำท่ากระฟัดกระเฟียด ก่อนคลานไปนั่งตรงปลายเตียง ผมถอนหายใจโล่งอก (รอดแล้วกู) แล้วตะโกนอีกที

“แม่.....แม่คร้าบ”
“.........................”
“แม่!!!!!”
“อะไร!?”
“เพื่อนพุมาหานะ.....เดี๋ยวหาไรให้กินหน่อยน้า”

“เฮ้ย” ไอ้เคนหันหน้ามาท่าทางตกใจ คนมีความผิดก็งี้แหล่ะ แค่เอ่ยชื่อก็สะดุ้ง

หลังจากวันนั้น เคนก็ไม่ได้เข้ามาเหยียบห้องนอนของผมอีกเลย
(ฟู่- เกือบตาย น่ากลัวจริงชอตนี้ ถ้ามีอีกทีผมคงรับมือไม่ไหวแล้ว)

ที่จริงผมอยากจะรู้เหมือนกันว่าใครมันเอาเรื่องของผมไปเป่าหูไอ้เคน มันน่ากระทืบให้ตายคาตรีนจริงๆ แต่ไม่ทันแล้ว
เพราะผมเรียนม.ปลายจบแล้วอ่ะดิ เพิ่งนึกขึ้นได้
เรียนจบ แต่เรื่องไม่จบ

พอดีมันต้องมีงานเลี้ยงอำลา ประมาณนั้นแหล่ะ เรียกไม่ถูกเหมือนกัน ผมก็....ไม่อยากไปเท่าไหร่ แต่ต้องไป
งานเริ่มเย็นๆ แต่ผมเรื่อยๆ ไม่รีบ กว่าจะอาบน้ำ แต่งตัว กินข้าวเย็นที่บ้านนิดหน่อยเสร็จ ก็ปาไปสองทุ่มกว่า
เพื่อนโทรตามกันสายแทบไหม้ หนึ่งในนั้นมีไอ้เคนด้วย

“เนี่ย เคนมารอพุที่งานแล้ว” ผมถึงกับสะอึก มึงไปยุ่งอะไรกับเค้าด้วย คนละโรงเรียนเลย เสนอหน้าไปป่าว
“ไปไมอ่ะ อยู่ xxx (ชื่อโรงเรียนผม) เหรอ?”
“ไม่ได้อยู่หรอก แต่แฟนอยู่” เหอะ
“ไม.....ไปไม่ได้ ไง?” กวนตีนอีกและ งั้นกูขอสักดอกเหอะ
“ไม่ได้ว่ะ ไม่ได้เชิญ”
“ไรวะ ล้อเล่นก็ไม่ได้ ใครจะหน้าด้านไปจริงๆ พอดีเจอขันแถว xxx ก็เลยรู้ว่าวันนี้มีงานเลี้ยงอำลาหรอก”
“เหรอค้าบ”
“คร้าบ ที่รัก” แหวะ
“แต่งตัวอย่าหล่อมากนะ เคนหวง”
“เหรอคร้าบ”
“เดี๋ยวจะโดน”
“เหรอคร้าบ”

“อย่าให้เจอหน้านะคร้าบ......จะเอาให้หนำใจเลย ถ้าบีบน้ำตาเคนก็ไม่หยุดให้แล้วนะครับคราวนี้” เคนพูดเหมือนจะเล่นๆ แต่ผมว่ามันเอาจริงนะนั่น
“โหย เคนอ่ะ กลัวนะเว้ย” ไม่ได้โม้นะ... หล่อก็จริงอ่ะ แต่พอหื่นแล้วน่ากลัวมาก
“อยากมากวนก่อนไมอ่ะ” ใครกันแน่วะ
“เออ งั้นเดี๋ยวแค่นี้ก่อนนะ เราต้องรีบไปแล้วอ่ะ เลทมานานแล้ว”
“อืม รีบไปรีบกลับนะ เดี๋ยวสี่ทุ่มโทรมาอีกที”
“อะโห บ้าแล้ว งั้นก็อยู่ในงานแค่ชั่วโมงกว่าเองดิ โดนเพื่อนด่าตายเลย”

“ไหน ใครด่า เดี๋ยวจัดการให้ เคนไม่อยากให้พุกลับดึกอ่ะ เออ แล้วก็อย่าดื่มของมึนเมานะ ลิมิตแก้วเดียวพอ พุต้องขับรถ”
“แก้วเดียว? เอามาเช็ดขี้ตารึไง” กูอยากจะบร้า 
“อย่าเถียงได้ป่าว เคนเป็นห่วงหรอก หรือจะให้ไปรับอ่ะ เอาป่าว ให้ไปก็ไปเลยนะเนี่ย” วันนี้จะคุยกันเสร็จมั้ยวะ!
“อ่ะ ก็ได้ โอเคๆ แก้วเดียว สี่ทุ่มถึงบ้าน แค่นี้นะ”
“อืม ดูแลตัวเองดีๆ ล่ะ ขับรถกลางคืนอ่ะ ใส่แว่นด้วย อย่าโชว์เหนือมาก” ผมสายตาสั้นคับ แต่ไม่มากเท่าไหร่ ผมจะใส่แว่นเวลาเรียน กับเวลาขับรถตอนกลางคืนอ่ะคับ ไอ้นี่ก็สั่งแมร่งทุกเรื่องจริงๆ เปลี่ยนสถานะจากแฟนเป็นพ่อกูเลยดีกว่ามั้งแบบนี้

เอาเข้าจริง....ผมขัดคำสั่งไอ้เคนทุกอย่างเลยคับ
เชื่อก็กลัวดิวะ......พอไปถึงงาน ผมมองหาเพื่อนก่อนเป็นอันดับแรกเลยคับ แต่ละคนนี่ใส่สูทมาอย่างหรู เซทผมอย่างเว่อร์ กรูง่อยกระรอกไปเลยย

“น้ำพุ” ใครเรียกผมฟระ
“อ้าว” ไอ้แบงค์ เพื่อนสนิทสมัยประถมคับตอนนี้ก็ยังสนิทอยู่ เรียนที่เดียวกันแหล่ะ เจอกันบ้างประปราย เพราะมันอยู่ห้องบ๊วยๆ อ่ะ
“น้ำพุมานานยัง กูหาเพื่อนอยู่เนี่ย ไม่รู้แม่งงงงงหายหัวไปไหนหมด”
“แฮะๆ กูเพิ่งมาว่ะ”
“เชี่ย....งานเริ่มตั้งนานแล้ว เพิ่งมา ไม่ได้เรื่องเลยมึง มานี่ๆๆ กูพาไปเอาไวน์”
ไอ้แบงค์ลากผมไปซุ้มเครื่องดื่ม หยิบไวน์แดงมาให้แก้วนึง (ที่เลี้ยงไวน์จะได้ดื่มกันน้อยๆ และไม่เมามากอ่ะคับ นอกนั้นก็มีพวกน้ำผลไม้ น้ำอัดลม)

“มึงจะไปหาเพื่อน หรือทำไรต่อวะ?” ไอ้แบงค์ถาม
“กูอยู่กับมึงแล้วกัน ขี้เกียจเดินตามหาเพื่อนว่ะ คนแม่งเยอะสัด” สรุปง่ายๆ งี้ดีกว่าเนอะ ผมชอบความเป็นเอกเทศด้วยแหล่ะ

“น้ำพุป่ะครับ”
“ครับ” ผมหันไปตามเสียงเรียก เจอคนไม่รู้จัก ยืนส่งยิ้มเกร็งๆ มาให้
“ขอถ่ายรูปหน่อยได้มั้ยครับ?” มองเลยไปข้างหลังเจออีกสองคน
“อ่อ ครับ” ผมหันไปมองไอ้แบงค์แบบงงๆ มันยักไหล่ยิ้มๆ

พอถ่ายรูปเสร็จผมเลยถามไอ้แบงค์ว่ารู้จักไอ้กลุ่มเมื่อกี้มั้ย
“อ้าว มึงไม่รู้จักจริงๆ ง่ะ?” ไอ้แบงค์กรอกตา ทำหน้าเบื่อโลก
“กูจะไปรู้จักได้ไง ม.หกมีตั้งกี่ร้อยคน แสด”
“ห่า.....คนดำๆ ก็ไอ้ทีไง ทีปี้หมดอ่ะ ปี้มาแล้วทั่วราชอาณาจักร ส่วนไอ้ตี๋ นั่นชื่อตูน ตูนสี่คูณร้อยอ่ะ มันเป็นนักวิ่งเหรียญทองตัวโรงเรียน อย่างดังอ่ะ ใครก็รู้จัก อีกคนก็ไอ้กร ไอ้นี่ก็นักวิ่งเหมือนกัน”

“เรอะ”
“เฮ้ย ตกลงมึงรู้จักใครมั่งวะในโรงเรียน” เห็นท่าทางไม่รู้ร้อนรู้หนาวของผม ไอ้แบงค์ถึงกับเซ็ง
“เอาเห๊อะ แม่งเบื่อว่ะ งานไม่เห็นจะมีไรเลย” ผมกระดกไวน์จนหมดแก้ว พอดีกำลังจะเดินไปหยิบแก้วใหม่ ได้ยินเสียงเรียกชื่อตัวเองดังแว่วๆ ออกไมค์

“ไอ้สาดน้ำพุ xxx นี่ชื่อมึงป่าววะ” ไอ้แบงค์พูด

“xxx (ชื่อจริงผม) หกทับx มาที่หลังเวทีด่วนครับ”

“ประกาศ xxx หกทับx มาที่หลังเวทีด่วนครับ”
โฆษกพูดออกไมค์ซ้ำกันสองรอบ จนผมแน่ใจว่าเป็นตัวเอง

“งานเข้าแล้วกู”
“เออ รีบไปเหอะ สงสัยห้องมึงแม่งส่งมึงเข้าประกวดแหงเลย”
“ประกวดเหวไรวะ?”
“เอ๊า มึงเคยรู้ไรบ้างมั้ยเนี่ยชีวิตนี้ ก็ประกวดหนุ่มหล่อประจำรุ่นไงสาด”
อ้าว อ้าว อ้าว.......ชริปหายแว้ว....ที่เค้าพูดๆ กันในห้องว่าจะส่งผมเข้าประกวดนี่พวกมันพูดกันจริงๆ เหรอวะเนี่ย ลืมไปเลย

“กูไม่ไปว่ะแบงค์ คนอื่นในห้องมีหล่อๆ เพียบ ทำไมต้องเป็นกูด้วย” ผมร้องโหยหวน นี่พูดจริงๆ นะมีคนหล่อกว่าผมในห้องเต็มเลย แต่เพื่อนมันอยากแกล้งผมมั้ง เลยเสนอชื่อผม แถมมติเป็นเอกฉันท์อีกง่ะ


“น้ำพุ รีบมาหลังเวทีเร็ว อย่าให้คนอื่นรอนาน มีคนเห็นว่าคุณมาแล้ว เร็วๆ เลย เหลือคุณคนเดียว” เสียงแบบนี้ ไอ้ปายหัวหน้าห้องผมชัวร์ สัดจะโหดไปไหน... แล้วเสือกมาประจานกูออกไมค์อีก
“ไปดิ อย่าลีลา” ไอ้นี่ก็อีกคน ไล่กูจังอ่ะ

ผมจำใจ เดินออกจากมุมมืด เพื่อไปหลังเวทีที่ว่า…
“สัด กว่าจะเสด็จออกจากที่ประทับได้นะมึง ที่จริงเค้านัดคนประกวดตั้งแต่สองทุ่มแล้วมึงเสือกหายไปไหนมา ดูดิ๊ แม่งเลทมาเกือบสามทุ่มแล้ว ไม่รักษาเวลาเลย ขายหน้าห้องเรามั้ยแบบเนี้ย.......บลาๆๆ”
“ปายๆ มึงด่าเสร็จแล้วช่วยปลุกกูด้วยนะ” ผมนั่งบนเก้าอี้แล้วอ้าปากหาว

“โอ้ยยย” ไอ้ปายตบหัวผมดังป้าบ เรียกเสียงฮาให้คนทั้งหลังเวที
“ทำไมมึงเพิ่งมา กูอยากรู้จริงๆ ข้อนี้” ไอ้ปายท้าวสะเอวถาม หน้ายักษ์
“กูไม่รู้ววววววว กูลืมมมมม.........ที่สำคัญ กูเพิ่งมาถึงเมื่อกี้เองงงงงงง”

ไอ้ปายหน้าเหวอ............อ้าปากหวอ ก่อนจะเอามือตบหน้าผากตัวเองแรงๆ
“กูภูมิใจจริงๆ ที่ได้เป็นเพื่อนมึง”
“555555” เสียงหัวเราะดังลั่นอีกครั้ง

จากนั้นผมก็โดนไอ้ปายลากตัวมานั่งอีกมุม เจอไอ้คิวรื้อค้นอุปกรณ์เสริมหล่อออกมากองไว้บนโต๊ะ
“แต่งหน้าทำผมใหม่เลยเชี่ย....เวรจริงๆ กูก็บอกมึงแล้วว่าเพื่อนในห้องจะเอามึงประกวด มึงก็มัวแต่นั่งอ่านการ์ตูนห่าเหวอยู่นั่นแหล่ะ สัด หัดรับรู้โลกภายนอกมั่งไรมั่ง เสือกนั่งอ่านแต่การ์ตูน หรือไม่เค้าประชุมกันมึงก็นั่งหลับ”
“คิวๆ ปอเปี๊ยะตรงนั้นของใครวะ กูแดกนะ” ผมทำเป็นไม่สนใจไอ้ปายที่ยืนบ่นอยู่ ไอ้เหี้ยนี่จะด่าเก่งเทพเกินไปแล้ว
“เอาดิ ของไอ้ออฟ”
“มาสายแล้วยังจะแดกของคนอื่นอีก ห้ามกินเลยมึง เดี๋ยวปากมัน ต้องไปล้างใหม่อีก”
“เฮ้ย ปาย.....มึงเงียบหน่อยได้ป่ะวะ” ไอ้คิวพูดนิ่มๆ แต่หน้าตาแบบรำคาญสุดยอด กร๊ากกก
“กูพูดผิดตรงไหน ก็ไอ้เหี้ยพุมันกวนตรีน มึงเห็นมั้ย ก็รู้อยู่ว่าต้องแต่งหน้าทำผมใหม่ แล้วยังเสือกจะ......”

“พอๆ หยุดพูด มึงไปเตรียมของอย่างอื่นก่อนไป เล่นบ่นไม่หยุดงี้กูนึกว่ายืนอยู่ในตลาดสด เหี้ย ยิ่งกว่าแม่ค้าอีกมึงไอ้ปาย”
“555” เสียงหัวเราะของผม
“เดี๋ยวกูล้างบัญชีดำมึงเองไอ้พุ”
“คร้าบ จะรอนะหัวเน่า เข้ามาอีกที ฝากหยิบไวน์ให้สามแก้วนะขอรับท่านหัวเน่า”
“ไอ้สัดนิ”
“เฮ้ย พอ! จะให้กูไล่ด้วยตีนมั้ยไอ้ปาย!!” คิวตะคอกเสียงดุ ไอ้ปาย ถึงจะเป็นหัวหน้าห้องก็กลัวได้เหมือนกัน

“555” ไอ้ปายออกไป ผมก็ยังขำไม่หยุด คือ....ผมกับไอ้ปายเกาเหลากันเพราะผมเป็นตัวทำผิดกฏระเบียบโรงเรียนอ่ะคับ แล้วชื่อเสียงห้องก็เลยเสื่อมเสียเพราะผม เวลาออกงานห้องผมก็ไม่ค่อยได้ไป เพราะดีกรีมันค้ำคอ
ที่จริงทุกคนก็ไม่ได้ซีเรียสอะไรอ่ะคับ เอาเข้าจริงมันก็ไม่อะไรหรอก แต่ไอ้ปายมันบ้าพลัง บ้ากิจกรรม มันจะเอาทุกอย่าง ประมาณว่าอยากดังว่างั้นเหอะ.... พอไม่ได้เพราะผมมีส่วนผิด มันก็เลยโวยวายอย่างที่เห็น

“ตลก อวดเก่งดีนัก เดี๋ยวเอาแวกซ์ฟาดหน้าแม่งเลย” คิวแอบกัด พลางจัดแต่งทรงผมด้วยสเปรย์ แวกซ์ ไรไม่รู้มากมายไปด้วย
“โหดว่ะ”
“โหดดิ ก็เด็กมันดื้อ”
“อ๋อ...แล้วไปที่ไม่ใช่กู” เอิ๊กส์ กูไม่ใช่เด็ก
“มึงนั่นแหล่ะ คนไรวะ ดื้อเป็นบ้า”
“คนไรวะ หน้าบูดเป็นบ้า”
“พุ”
“ไร”
“พุ”
“คิว”
“พุ”
“คิว”
“พุ”
“ตกลงมึงเรียกกูทำเตี่ยไรวะ มึงจะเล่นต่อให้ไปถึงอิตาลี่เลยมั้ย” เป็นผมที่หมดความอดทนก่อน
แล้วจู่ๆ ไอ้คิวก็โน้มตัวลงมา มันถามผมว่า

“มึงเป็นแฟนไอ้เคนใช่ป่ะ?” ไอ้คิวกระซิบข้างหูเบาๆ แถมพ่นลมใส่ด้วยซะงั้น สัด ขนลุกเลย
“มึง!” ผมตกใจลุกจากเก้าอี้ ที่แท้มึงนี่เองไส้ศึก ไอ้คิวมึงตาย!


H
  เีิ้รื่องนี้ชิวๆ

[mamotic]

งื้มๆ   

[wisa]

 

[ordkrub]

โอ้ว ใส้ศึกเผยตัว 55555

[yoyo]

ตัดแต่ละตอนได้ทำร้ายจิตใจดีแทั 
รออ่านต่อ  ชอบพุอ่า

[som]

อยากหน้าตาดีแบบพี่พุมั่ง  หุหุ
หล่อเลือกได้

[BeeRY]

คิวไปรู้มาจากไหนเนี่ย

[หัวเเม่มือ]

ชอบๆๆสนุกอะเนื้อเรื่องโดน

[Na_RimKLonG]

โดนอ่ะชอบๆ

555+  อ่านแล้วเหมือนจะเครียดแต่ก็ไม่เครียด??  ยังไงเนี่ยย

[foyer]

/

“หึ เคนอ่ะ ลูกพี่ลูกน้องกู อย่าถามว่าทำไมกูถึงรู้ว่าพวกมึงคบกัน มึงรู้อยู่อย่างเดียวพอ ไอ้เคนอ่ะ เชื่อที่กูพูดทุกอย่าง เพราะกูไม่เคยหลอกมัน เหมือนมึง”
“มึงบอกอะไรเคนไปบ้างวะคิว” เริ่มจะเครียด
“ใจเย็นๆ ดิวะ มานั่งต่อเร็วพุ เดี๋ยวไอ้ปายกลับมายังเห็นมึงทำผมไม่เสร็จ กูได้หูชาอีกอ่ะ”

“สัด กูฆ่ามึงแน่ ถ้ามึงปล่อยข่าวมั่วให้เคน” ผมกระแทกก้นที่เก้าอี้อย่างโมโหสุดขีด ในใจมันคิดแต่เรื่องที่เคยทำเอาไว้
เฮ้ย....กูก็หลงลืมไปบ้างแล้วเหมือนกันนะเนี่ย ว่าทำอะไรที่เสี่ยงต่อการโดนประหารไว้บ้าง

“อย่าเพิ่งโมโหน่า ยังไม่ได้บอกหรอกว่ามึงเคยเป็นแฟนไอ้เหี้ยเอ็ม แล้วสวมเขาให้น้องชายกู”

“ก็กูไม่ผิดอ่ะ ตอนนั้นยังไม่ได้เป็นแฟนเคนซักหน่อย” งอแงเป็นเด็กไปเลยกู อนาถตัวเอง ทำผิดไม่ยอมรับผิด
เอ๊ะ หรือผมจะไม่ผิด?

“อืม....ถ้างั้น กูจะบอกเคนเรื่องนี้ มึงคงไม่ว่าไรใช่ป่าว”
“อย่าบอกนะเว้ย!” ผมลุกจากเก้าอี้อีกครั้ง แถมตะโกนเสียงดังจนคนอื่นๆ แถวนั้นหันมามองเป็นตาเดียว 

“หึหึ ใจเย็นหน่อยดิวะ... อะไร นี่มึงกลัวไอ้เคนขนาดนี้เลยเหรอ”
ผมเก็บสีหน้าหวาดหวั่น นี่กู....กำลังเล่นกับอะไรอยู่วะเนี่ย รู้สึกถึงลางร้ายไงชอบกล

“มึงจะเอายังไง มึงพูดมาเลยดีกว่า” ผมจ้องตามันนิ่ง เป็นไปได้ผมต่อยหน้ามันไปแล้ว
“พุ คนอื่นเค้าจะเตรียมตัวกันเสร็จแล้วนะ มึงประกวดให้เสร็จก่อนละกัน แล้วกูจะบอก”

ผมจำใจยอมยุติอาการเดือดดาลไว้แค่นั้น...ผมกลัวไอ้เคนจริงคับ ตอนมันบีบคอผมวันนั้นมันน่ากลัวจริงๆๆ ไม่ได้ล้อเล่น ผมไม่สบายใจเลยที่เรื่องมันเป็นแบบนี้ จริงๆ ถ้ายอมรับกับเคนไปตรงๆ เรื่องคงจบ แต่นี่ผมกลัวมันหึงโหดแล้วตามมาฆ่าง่ะ ยังไม่อยากตายตอนวัยรุ่น ยังใช้ชีวิตไม่คุ้มเลย

/

“เสร็จ” ไอ้คิวพูด แล้วดันตัวผมให้ลุกขึ้นยืน

สักพักไอ้ปายเดินเข้ามา
“ทำหน้าตาให้มันสดชื่นหน่อยไอ้พุ เมื่อกี้ยังคึกเหมือนแดกกระทิงแดงมา ทำไมกูหายไปแค่นี้มึงกลายเป็นไอ้ใบ้ไปเลยวะ สิ้นฤทธิ์แล้วเหรอมึงอ่ะ ไม โมโหที่กูเอาไวน์มาให้มึงแค่สองแก้วใช่ป่ะล่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า ก็กูมีแค่สองมือไง...ควาย” ผมมองหน้าไอ้ปายที่กำลังหัวเราะสะใจแบบเซ็งๆ

“มึงเป็นเหี้ยไรเนี่ย....ไวน์ที่กูเอามาไม่ได้ใส่ยาสต้อปฟีลลิ่งนะเว้ย ถึงกูจะไม่ชอบที่มึงกวนตรีน แต่ก็ไม่ใช่ให้มาทำเฉยเวลานี้ ร่าเริงหน่อยๆ ห้องเราต้องชนะๆๆ กูเล็งๆ ดูแล้วไม่มีใครหล่อสู้มึงได้สักคน เออไอ้คิว มึงใช้อะไรทำผมให้มันมั่งวะ กูชอบทรงนี้ว่ะ ไว้ทำให้กูมั่งนะ บลาๆๆ” ไอ้ปายพล่ามต่อ แต่ผมไม่ได้สนใจฟัง จนกระทั่งไอ้คิวเดินเข้ามาพูดพอให้ได้ยินกันแค่สองคน

“เฮ้ย อย่าทำประชดเหมือนเด็กๆ จะได้มั้ยวะ... มึงอยากรู้ใช่มั้ยว่ากูบอกไรไอ้เคน งั้นอย่างแรกที่มึงต้องทำคือ.....ทำเหี้ยอะไรก็ได้บนเวที.....ให้ห้องเราชนะ แค่นี้คงไม่เกินความสามารถมึงหรอกใช่มั้ย”
“ก็ได้.....ถ้ากูได้ที่หนึ่ง มึงต้องบอกทุกเรื่องที่กูอยากรู้ ตกลงตามนี้?”
“ตกลงตามนั้น”
   
ที่จริงบนเวทีก็ไม่มีอะไรมาก แนะนำตัว เดินโชว์ตัวนิดหน่อย เสียสายตาเพราะประกายแฟลชอีกสองสามนาที ก็ได้เข้ารอบสามคนสุดท้ายแล้ว เก่งเทพเกินไปแล้วกู หดหู่สุดๆ ไอ้คิวแม่งไม่น่ามีตัวตนอยู่บนโลกนี้เลย อยากจุดไฟนั่งยางเผาแมร่งจริงๆ อยู่ดีไม่ว่าดี ขายเพื่อน
ทำไมผมต้องไปกลัวมันด้วยล่ะเนี่ย... ก็สารภาพกับเคนไปเองเลยก็ได้ ตายก็ตายเพราะตัวเอง ดีกว่าให้ไอ้คิวพาดิ่งลงเหว

อืม...ถ้าเคนโมโหแล้วขอเลิกนี่ก็คงไม่หนักหนาสาหัสมาก แต่ถ้ามันโมโห แล้วไม่ยอมเลิก แถมยังโกรธมากๆ นี่ ผมพอเดาออกว่าสภาพศพตัวเองจะเป็นยังไง
เอาวะ...

“คนต่อไป.....นาย xxx ห้องหกทับx คับ คืนนี้มีอะไรมาแสดงเพื่อเรียกคะแนนจากคณะกรรมการและจากเพื่อนๆ ครับน้ำพุ?”
ผมยกไมค์ขึ้นใกล้ๆ กับริมฝีปาก พลางฉีกยิ้มที่คิดว่าน่าจะดูดีที่สุดในชีวิต
“คือ.....ผมก็ไม่มีอะไรมากมายหรอกคับ มีเท่าที่เห็นเนี่ยล่ะคับ ไม่ทราบว่ากรรมการทุกท่านกับเพื่อนๆ พอจะช่วยเป็นกำลังใจให้ผมได้มั้ย” พูดจบเสียงผิวปาก เสียงโห่ฮิ้วฮา (เหี้ยไร) ไม่รู้ดังกระหึ่มทันที เออเฮ้ย....กูก็พอมีหน้าม้าบ้างล่ะวะ สงสัยไอ้ปายไปบังคับแถมยัดเงินให้มาเชียร์แหงๆ
ผมเดินไปนั่งบนเก้าอี้กลมที่อยู่กลางเวที
“ผมอาจจะร้องเพลงไม่เพราะ แต่ว่าก็.......จะพยายามเต็มที่คับ” หง่ะ แอบเขินเวลาอยู่ต่อหน้าคนหมู่มาก เสียงผิวปาก เป่าปากก็ดังขึ้นอีก อายหนักอีกกรู
ผมเล่นเพลงนี้อ่ะคับ......ดอกไม้กับหัวใจ ของไอแซค ส่วนบทพูดเสี่ยวๆ เมื่อกี้เนี่ย ไอ้ปายเป็นคนคิดหมดเลย
โชคดีที่ผมพอจำเนื้อร้องเพลงนี้ได้ เลยรอดตายหวุดหวิด

เฮ้อ...คิดสดมันก็ได้แค่นี้ล่ะวะ เดี๋ยวเอาความหล่อเข้าแลกก็น่าจะพอไถๆ ถูๆ ไปได้บ้าง.........

เสียงผมไม่เหมือนพี่แซคหรอกคับ....แต่ก็เอาน่ะ พอไหว
ตอนผมร้องอยู่บนเวที แสบตาครับ เจอแฟลชตลอด ไม่รู้จะมาขยันถ่ายรูปอะไรกันตอนนี้
กูอ้าปากร้องเพลงหน้าตาอุบาทว์จะตายหร่า.............แต่ว่า.....แอบปลื้มง่ะ มีคนร้องเพลงคลอไปกับผมเสียงกระหึ่มเลย
ที่จริงผมหวังที่หนึ่งเต็มที่นะ แต่ไอ้โบ้ทห้องเจ็ด มันหล่อเข้มได้ใจจริงๆ ง่ะ ผมจะชนะมันมั้ยเนี่ย

ผมร้องไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเพลงจบครับ มีคนส่งเสียงกรี๊ดให้ผมซะดังเลย ผมเขิน...
เลยรีบเดินหนีลงเวที แต่ไอ้คิวมาสะกัดไว้ก่อน มันยื่นดอกกุหลาบแดงช่อโตให้ ผมก็งง
“เอาไปโยนหน้าเวที” มันบอกงี้นะ
อ่อ เออ อืม กูก็ลืม ผมเดินกลับมาหน้าเวทีอีกครั้ง แสงแฟลชยังกระหน่ำใส่หน้าไม่หยุด พร้อมเสียงผิวปาก โห่ฮิ้วฮาที่ยังคงดังอย่างต่อเนื่อง.... ช่วยดึงเสื้อหน่อยดิ จะลอยแว้ว

“คืนนี้ผมขอจบการแสดงเท่านี้ล่ะค้าบเพื่อนๆ........ ช่วยเชียร์น้ำพุเยอะๆ นะคร้าบ” น่าจะมีพวงมาลัยดอกดาวเรือง จะลงไปหาเสียงแม่งซะเลย
พูดจบ ผมก็โยนดอกกุหลาบขึ้นฟ้า เล็งๆ ไว้แล้วว่าจะให้ใคร ฮ่าฮ่า แอบมีลำเอียงเล็กๆ

“เฮ้ย.........ยยยยยยย”
“โห่......โห่....................โห่”
“แม่ง......สัด”
“เย็-เป็ด”

“ผู้โชคดีที่ได้ดอกไม้จากผม..........คุณปายคร้าบ ขอให้คุณรักผมอย่างงี้ตลอดไปนะ” ฮะฮะฮะ สะใจโคตร คือไอ้ปายมันยืนริมๆ เวทีนี้เองครับ ยืนอยู่ตรงนั้นคนเดียว ส่วนคนอื่นมาออกันอยู่แถวหน้าเวทีหมด
ไอ้ปาย ด่ากูดีนัก มึงเจอแฟนคลับกูรุมยำตรีนแน่ ฮ่าฮ่า เลวมั้ยผม

/

และแล้วเวลาตัดสินก็มาถึง....ผมออกไปยืนประชันความหล่อกับไอ้โบ้ทห้องเจ็ดที่หน้าตาหล่อเข้ม หุ่นวีเชพ กับอีกคนคือไอ้มิ้นท์ห้องสิบที่มีดีกรีโด่งดังไม่แพ้กัน

หน้าผมหดเหลือสองนิ้ว เวลายืนข้างไอ้สองตัวนี้ เพราะ........ผมกระดูกคนละเบอร์กับพวกมันเลย

“ผลการตัดสินอยู่ในมือผมแล้วนะครับเพื่อนๆ ใครจะได้เป็นเดอะวินเนอร์ หนุ่มฮอต หล่อเทพของรุ่นเราปีนี้.......เดี๋ยวผมจะประกาศรองชนะเลิศอันดับสองก่อนนะครับ  ตื่นเต้นคับ ที่จริงผมอยากให้ปีนี้ที่หนึ่งเป็นคนที่อยู่ในใจผมนะ ไม่รู้ว่าในซองจดหมายนี้ คะแนนจะเป็นอย่างที่ผมคาดหวังหรือเปล่า”

ผมมองดูนาฬิกาข้อมือ
ซ...ซวยแล้ว.....อีกห้านาที สี่ทุ่ม!

จะกลับบ้านทันมั้ยวะเนี่ย
เริ่มลนครับ ต่อให้วิ่งไปตอนนี้แล้วขับรถด้วยความเร็ว 200 กม./ชม. ผมก็กลับไม่ทัน

“เพื่อนๆ ช่วยกันส่งเสียงเชียร์ ให้กำลังใจเพื่อนๆ ที่ยืนอยู่บนเวทีด้วยคร้าบ”
“น้ำพุสู้ๆๆ” ไอ้สัดพิธีกร มึงคิดอะไรกับกูป่าวนี่ ออกนอกหน้าเกินไปแล้วมั้ง
“ผมเชียร์น้ำพุอ่ะครับ แหะๆ”
“โห่................โห่................โห่...โห่” เออ ไล่มันลงไป รำคาญและแมร่ง ลีลา
“ครับ ขอโทษครับ ช่วยหยุดโห่ไล่ผมซักแป๊บ เดี๋ยวประกาศรองชนะเลิศอันดับสองเลยนะครับ ขอเสียงดนตรีหน่อยครับ”


แท แด่ม แท่ แด่ม......แท แด่ม แท แด้มมมม (ทำนองไรหว่า)
“รองชนะเลิศอันดับสองคือ.................นาย............................นาย....................นายยยยยยย” ใครก็ได้ช่วยเอารองเท้ากูฟาดหัวไอ้พิธีกรคนนี้ที ทนไม่ไหวแล้ว
“นาย....xxxx หรือ มิ้นท์ หกทับสิบคร้าบ” ไอ้มิ้นท์ออกไปรับของรางวัล เหลือผมกับไอ้โบ้ท

ผมมองหน้ามัน มันมองหน้าผม ข่มขู่กันทางสายตา
“อย่าพยายามเก็กหล่อเลยมึง.... แค่ส่วนสูงมึงก็แพ้กูแล้ว” ปาก...............สุนัข กูสูงตั้งร้อยเจ็ดเจ็ดนะเว้ย มาตรฐานชายไทยชัดๆ
“อย่าเพิ่งเห่าสิวะ รอดูแล้วกัน กูกับมึงใครจะชนะ”
“หึหึ แข่งกับมึงกูไม่ต้องรอฟังผลหรอก กรรมการแม่งก็เหี้ย เหลือกูกับไอ้มิ้นท์ยังจะสูสีกว่า หน้าอย่างมึงอ่ะนะหล่อได้ไม่ถึงขี้เล็บกูด้วยซ้ำ”
“ควาย ถ้ามึงหล่อจริง ดีจริง อาร์มคงไม่มาสนใจกูหรอก”

อาร์มคือคนที่ไอ้โบ้ทแอบเล็งอ่ะคับ ผมได้ข่าวมา แต่ว่าอาร์มอ่ะชอบผม ไอ้โบ้ทเลยเกลียดขี้หน้าผมเพราะเหตุนี้มั้ง
ที่จริงผมพูดไปงั้นแหล่ะ ก็ดูปากไอ้เหี้ยโบ้ทดิ หมาป่ะล่ะ... ดูถูกผมอยู่ได้ ไม่ยอมโดนด่าฝ่ายเดียวหรอก........แต่ว่า

“นายๆ พิธีกรๆ ช่วยรีบๆ ประกาศผลหน่อยได้มั้ย ผมต้องรีบกลับบ้านอ่ะ” ต้องบอกครับ สี่ทุ่มห้านาทีแว้ว....  ผมไม่อยากฟังเคนบ่น ผมเบื่อ


“อ่า ครับๆ ต่อไปผมจะประกาศผู้ชนะของเราในปีนี้แล้วนะครับ รักใครเชียร์ใคร ส่งเสียงดังๆ เลยคร้าบบบ” นี่รีบแล้วใช่ไหม? ง่ะ

ผมได้ยินเสียงเชียร์ทั้งชื่อไอ้โบ้ททั้งชื่อผมดังอยู่ข้างล่างเวที จนกระทั่งไอ้พิธีกรมันประกาศชื่อหลังดนตรีจบว่า
เป็นไอ้โบ้ท ห้องเจ็ด! ที่ได้ตำแหน่งนั้นไป ผมเซ็งเลย รู้สึกเสียหน้าด้วย
ไอ้โบ้ทมันยักคิ้วเยาะเย้ยผม แล้วไปรับรางวัล


ชิ... กูไม่หล่อกว่าก็ให้มันรู้ไป เคือง! จบงานผมรีบกลับเลย เพราะลืมมือถือทิ้งไว้ที่รถ...
แถมรถยังอยู่ไกลด้วย ก็มาซะเลท ที่จอดหาได้ก็บุญแล้ว

/

ผมเดินไปถึงรถเจอแสงไฟมือถือกระพริบอยู่พอดี.... ตายล่ะกรู

“น้ำพุ” ผมสะดุ้งเพราะเสียงเรียก กำลังจะหันไปก็เจอมือลึกลับอ้อมมาปิดปากและกอดเอวอยู่ด้านหลัง
“ฮื่อ อื้ออ!!!” ผมดิ้นหนักพยายามสะบัดตัวให้หลุด แต่สักพักไอ้เวงนั้นก็ปล่อยผม

“ไอ้คิว!! สัด เล่นบ้าอะไรของมึงเนี่ย” ตกใจหมด ใจหายใจคว่ำ นึกว่าจะแย่ซะแล้ว ผมยิ่งกลัวๆ อะไรแบบนี้อยู่
“หึหึ ขวัญอ่อนจริงนะมึง” มันหัวเราะเยาะ
“ตามมาทำไม?” ผมกระชากเสียงถามมัน
“มึงไม่ได้ที่หนึ่งตามที่ตกลงกับกูไว้”
“อ๋อ...แล้วไง?” กูก็แค่ไม่ได้รู้เรื่องที่มึงปากพล่อย
“เพราะงี้ไง กูเลยต้องมาตกลงอะไรกับมึงใหม่” ผมมองแสงกระพริบที่จอมือถืออีกครั้ง มันยังไม่ดับเลย...

“เออ แป้บนะ” ผมเปิดรถไปหยิบโทรศัพท์มาดู เป็นไอ้เคนจริงๆ ด้วย นี่ก็เลทมากว่าครึ่งชั่วโมงแล้วง่ะ... ตายๆ

“ฮัลโหล” ผมกดรับ
“อยู่ไหนแล้ว ทำไมยังไม่กลับ นี่มันสี่ทุ่ม กับอีก สี่สิบสามนาทีแล้ว” เคนโวยวาย
“อ่าๆ ทราบแล้ว กำลังกลับ”
“เลทตลอด เราบอกให้กลับก่อนสี่ทุ่มไง แล้วนี่เมารึเปล่าเนี่ย” โอ้ย อะไรนักหนา
“ไม่เมา เคนบอกให้กินแก้วเดียว แล้วเราจะเมาได้ไง” แต่ที่จริงซัดไปหลายแก้วแล้วง่ะ

“อย่าให้รู้..... แล้วทำไมเพิ่งรับโทรศัพท์ เราโทรมาเป็นร้อยทีแล้ว” มันเริ่มจะโมโห
“ขอโทษ ลืมมือถือไว้ในรถ” 
“ทีหลังอย่าลืม ต้องพกติดตัวไว้ตลอดนะ”
“ครับผม” เบื่อ...
“นี่ถึงไหนแล้ว”
“อ่า....” ถ้าตอบว่ายังไม่ออกจากงาน เดี๋ยวมันก็บ่นผมอีก
“ก็ออกมาได้สักพักแล้ว” ก็ผมขี้เกียจฟังมันพูดมากง่ะ
“แค่นี้ก่อนนะ เราขับรถอยู่อ่ะ”
“อืมๆ โอเค ขับรถระวังๆ นะ ถึงแล้วโทรบอกเราด้วย” ไม่โทรมีไรไหม
“ครับๆ” ขืนตอบงั้นก็แย่ดิผม

วางสาย.... เห็นไอ้คิวยืนทำหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่
“มึงนี่ก็ตอแหลเก่งเหมือนกันนะ” คำชมใช่ป่ะเนี่ย
“....แล้วไง” เกี่ยวไรมึง
“ถ้าน้องกูรู้ว่ามึงตอแหลมันตั้งหลายเรื่อง มันจะคิดยังไงวะ” มันพูดแบบถือไพ่เหนือกว่า 

“เอ้ยยย อย่าบอกเคนนะเว้ย!” ผมเริ่มลน
“ทำไมกูจะบอกไม่ได้ ไอ้เคนมันน้องกูนะ กูจะปล่อยให้น้องตัวเองถูกคนอย่างมึงหลอกได้ยังไง” ผมสะอึกเลย ก็หลอกจริงนี่หว่า โดยเฉพาะเมกะ โปรเจคที่ว่าผมหลอกเคนว่ายังรักอยู่ เรื่องนี้ให้ใครรู้ไม่ได้เด็ดขาด

“แล้วมึงจะเอาไง กูจะรีบกลับแล้ว” รำคาญ!
“อ้อ กลัวไอ้เคนรู้สินะ ว่ามึงโกหก” มันยังทำหน้ากวนส้นอยู่ได้
“บอกให้รีบพูดไง”

“โอเค สั้นๆ ...กูอยากเย-มึง”


H
จ๊าก

[mamotic]

เย้  เวลาที่รอคอยไม่เสียเปล่า

ได้อ่านแย้ว!!

คริๆ

[mamotic]

อ่านเสร็จแล้ว

เกลียดไอ้คิวว่ะ  รึมันจะลองใจพุว่ารักเคนจริงรึเปล่า  (มองในแง่ดีสุดแล้วนะ 555)

เฮ้ออ  คิดไปต่างๆนาๆ

  เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ้า

[Na_RimKLonG]

แรงงงง

โอ้วว เอาไงล่ะทีนี้

[yoyo]

เห ไอ่คิว  ยอมก็ฟายดิ
กว่าจะรอดจากเคนมาได้ มาเสียให้คิวเพราะเรื่องแค่นี้ ม่ายคุ้มๆ
ชอบพุมากเลย  ตอนแรกนึกว่าจะกดเคน กลายเป็นจะโดนกดซะงั้น
เอาตัวรอดให้ได้เน้อ 

[sky-cafe]

กรี๊ดดดดดดดดดด คิวไปเย- ต้นไม้ไป! อย่ามายุ่งกับน้องพุนะ

ทำมาเป็นพูดดีจะแลกเปลี่ยนข้อมูล แต่ที่แท้ก้หวังร่างกายนะยะนายคิว ใช่ไม่ได้เลยยย

[wisa]

 

[nunamicky]

อ่านทันแล้วน้า
อ่านแล้วก็ยังทายไม่ได้อยู่ดีว่าใครจะเป็นพระเอก
แต่ถ้าให้เดา เราว่าพี่คนที่เก็บกระเป๋าตังค์ได้รึเปล่า?
ส่วนเรื่องที่ไรท์เตอร์กังวลว่าจะไม่มีคนอ่าน แล้วจะลบทิ้ง
อย่านะ...อย่าทำอย่างนั้นเรารออ่านอยู่นะ
พี่ต้านกับอิฐ เราก็รออ่านตอนต่อไปอยู่นะ
จุ๊บ จุ๊บ เป็นกำลังใจให้จ้า
 

[หัวเเม่มือ]

ไม่น่ะๆๆๆๆๆๆ

[kenshinkenchu]

อ๊าก..................... แร๊งงงงงงงงงงงงง