กะทิขอพล่าม
สวัสดีคร๊าบ มิตรรักแฟนหมาทุกท่าน ( ยกขาหน้าไหว้แบบหมา ๆ ) และแล้วในที่สุดผมก็ได้มาเจอทุกท่านจนได้ คิดถึงหมามั้ยคร๊าบ ผมก็คิืดถึงทุกคนมั่กๆเลยครับ ถ้างั้นเราไปดูกันดีกว่าครับว่า ตกลง ผมจะกลับเข้า่ร่างมาได้หรือเปล่า ตามมาครับ ตามมา โฮ่ง
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ACT 13 : หากเราต้องจากกัน 1
เจ็บ คุณเคยเจ็บจนขยับไม่ได้บ้างไหมครับผมก็ไม่เคยนะ แต่กำลังเคยอยู่นี่แหละ จู่ ๆ ผมก็ขยับไม่ได้อ่ะครับทำไงดี ๆ หรือว่าผมจะตายจริง ๆ ไม่เอานะขืนผมตายคุณรินทร์ต้องร้องไห้ไม่เลิกแน่ ๆ เลย อ๊ะ เสียงเรียก เสียงเรียกนี่นา แล้วที่นี่ที่ไหนกันมืดไปหมดเลย เดี๋ยวนะครับขอผมพยายามลุกก่อนนะ โธ่เอ้ย ทำไมมันลำยากเย็นแบบนี้เนี่ยยังกับว่ามีอะไรมามัดไว้ยังงั้นเลย อีกอย่างนะ จู่ ๆ พอผมรู้สึกตัวรอบ ๆ มันก็มืดไปหมด ขนาดว่าหมาอย่างผมตาดีกว่าคนในความมืดแล้วผมก็ยังมองอะไรไม่เห็นเลยครับ
"กะทิ กะทิ อย่าเป็นอะไรนะ แกต้องอยู่กับฉันนะห้ามทิ้งฉัน ฮึก"
อะไรกันเสียงใครกันเนี่ย พวกคุณได้ยินเหมือนผมหรือเปล่าครับ เสียงคุณรินทร์ใช่ไหมครับ แย่จังเลยมันมืดไปหมด อ๊ะ ดูนั่นมีแสงสว่างด้วยล่ะ ผมว่าผมลองไปตามแสงนั่นดีกว่าเผื่อว่าจะหาทางออกเจอ ป่ะ ไปกันเหอะครับ นั่นไง เอ นี่ผมมาโผล่ที่ไหนกันเนี่ย ไม่เห็นเหมือนที่บ้านเลย (เอียงคอมองทำหน้าหมางง)
"หมอคะ ความดันเลือดลดลงมากเลยค่ะ"
หือ อะไร อะไรดันเหรอ นี่ ๆ พวกคุณดูสิพอโผล่จากอุโมงค์มืด ๆ ก็มาโผล่ที่ห้องใครก็ไม่รู้แหละครับดูท่าทางคนในนี้จะวุ่นวายกันน่าดูนะเนี่ย แต่งตัวก็แปลก ๆ เอ เจ้าหมาตัวที่นอนอยู่บนเตียงนั่นคุณว่าคุ้นไหมครับ (ไม่คุ้นมั้ง ไม่คุ้นเล้ย - -) แต่เอ เอ่อ อ่า คือว่า แหะ ๆ ๆ ผมว่าดูดี ๆ แล้วไอ้เจ้าตัวที่นอนพะงาบ ๆ อยู่กลางเตียงให้พวกหมอเอามีดมาชำแหละนั่นมันผมนี่นา o_O ผม ผมเองอ่ะครับ โหหหห นี่ข้างในตัวผมมันมีอะไรอยู่เยอะขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย หวาย ๆ หวาดเสียว ๆ (จะตายอยู่รอมร่อยังทะลึ่งอีกนะแก)
"หมอคะ หัวใจเต้นอ่อนลงแล้วค่ะ"
เสียงใครก็ไม่รู้ครับในห้องนั่นแหละที่พูด ทำไมไม่รู้เหรอครับก็ทุกคนเล่นเอาผ้ามาปิดปากหมดผมก็เลยไม่รู้เลยว่าใครอ้าปากพูดน่ะสิ ว่าแต่คุณดูเจ้าเส้นที่มันดิ้นไปมาบนจอโทรทัศน์เล็ก ๆ ข้างเตียงดิครับ ตลกเนาะ เดี๋ยวสูงเดี๋ยวต่ำล่ะ มีเสียงด้วยนะครับ ติ๊ด ๆ ๆ ๆ ฮะ ๆ ๆ ๆ (สังวรณ์มั้ยว่านั่นกราฟการเต้นของหัวใจตัวเองอ่ะ )
แต่ แฮ่ก ๆ ๆ ผม..หายใจลำบากจัง ตั้งแต่เมื่อกี้แล้วล่ะ ตาก็ชักจะลาย ๆ แล้วด้วย ผมเริ่มเดินเซไปใกล้ ๆ เตียงที่ ผม อีกตัวนอนอยู่ เสียงความวุ่นวายที่เมื่อกี้ยังดังอยู่เริ่มหายไปเรื่อย ๆ ตาที่พร่าของผมมองไปรอบ ๆ ห้อง มันหมุนเหมือนกับผมไปเล่นม้าหมุนมาเลยล่ะครับ อ๋อย +_+ แล้วสุดท้าย ผมก็ไม่ได้ยินอะไรอีกเลย
...........................
......................
.................
"…ทิ กะทิ มานอนอะไรแถวนี้"
หือ เห เสียงคุณรินทร์นี่นา ก็นอนให้หมอรักษาไงครับคุณรินทร์ก็ เนี่ย ๆ ๆ เค้ากำลังรักษาแผลที่โดนไอ้เจ้าวิศรุตสุดหล่อแต่โรคจิตมันเอามีดมาจิ้มผมไงอ่ะ แต่ เอ๊ะ ทำไมไม่รู้สึกเจ็บแล้วล่ะ เอ๊ะ ขยับได้ด้วย เหอ (ลืมตาดิ ลืมตา นอนบ่นอยู่นั่นคงรู้หรอกนะเอ็ง )
งี๊ดดดดด ผมครางเบา ๆ พร้อมกับขยับตัว เห ผมไม่เจ็บจริง ๆ ด้วยล่ะแปลกจังอย่ามัวแต่คิดดีกว่าผมตื่นดีกว่าเนาะ แล้วพอผมลืมตาปุ๊บ คุณรินทร์ก็ยิ้มแต่อยู่ตรงหน้าเลยล่ะครับ ว้าวววว
"ไง นอนสบายเลยนะ ฝันอะไรหรือไงเจ้าตัวยุ่ง" คุณรินทร์เขาว่าผมแบบนี้อ่ะ ฝันเหรอ ไม่จริงน่า ก็ผมจำได้ว่าผมโดนแทงจริง ๆ นะ เจ็บมาก ๆ ด้วยล่ะ
"เอ้า ทำหน้ายุ่งเลยฮะ ๆ ๆ พ่อฮะมาดูกะทิสิตลกดี"
คุณรินทร์อ่ะ หัวเราะผมใหญ่เลยนี่ผมทำหน้าหมางงขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย (พยายามหากระจกส่อง) ด้านคุณราชพอคุณรินทร์ส่งเสียงเรียกก็เดินออกมาจากทางครัวครับ เอ๊ะ ครัว ครัวเหรอ งั้นที่นี่ก็ที่บ้านน่ะสิ งั้น งั้นที่ผ่านมาผมฝันจริง ๆ เหรอเนี่ย ว้าวววว พอคิดได้แบบนั้นผมก็รีบลุกเลยครับ แล้วอย่างแรกที่ผมทำก็คือกระโจนไปหาคุณรินทร์ที่ถอยไปยืนอยู่กับคุณราชจนทั้งคู่ลงไปนั่งจุมปุ๊กกับพื้น แต่ตอนนี้ผมไม่สนอ่ะ ดีใจ ผมดีใจที่สุดเลย
"กะทิ เบา ๆ สิเป็นอะไรเนี่ยหนักนะแก ฮะ ๆ ๆ"
คุณรินทร์หัวเราะพร้อมกับช่วยคุณราชผลักผมที่ทับอยู่ให้ออกมานั่งห่าง ๆ คุณ ๆ ทั้งสองนั่งหัวเราะกับท่าทางดีใจแบบแปลก ๆ ของผม แหมเสียดายที่ผมเล่าเรื่องความฝันของผมไม่ได้ ไม่อย่างนั้นนะสนุกแน่โฮะ ๆ ๆ ๆ
"พ่อว่านะ เจ้ากะทิต้องฝันร้ายแน่ ๆ"
ถะ ๆ ๆ ถูกต้องคร๊าบ คุณราชเก่งมากเลยรู้ได้ไงเนี่ย ใช่ครับผมฝันร้าย ร้ายมาก ๆ ด้วยล่ะ ไหนจะตาวิศรุตโรคจิต ไหนจะโดนเตะแล้วก็โดนมีดจิ้มพุงด้วยน๊า แต่ว่าไม่มีอะไรร้ายเท่ากับว่าผมฝันว่าผมเกือบจะไม่ได้กลับมาอยู่กับคุณ ๆ อีกต่างหาก
งี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด ผมครางเบา ๆ แล้วก็เอาตัวไปไถกับคุณ ๆ ทั้งสองอย่างที่อยากทำคุณรินทร์กับคุณราชหัวเราะแล้วก็กอดผม โอ๊ย ดีใจ ดีใจที่สุดเลยที่ทั้งหมดเป็นแค่ฝัน ใช่ไหมครับใช่ไหม ก็ดูดิตอนนี้ผมเอาตัวไปไถคุณรินทร์คุณราชได้แล้วนะ ฮะ ๆ ๆ ๆ ๆ คุณรินทร์กับคุณราชก็กอดผมได้ด้วยล่ะ เย้ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
"เบากะทิเบา ตัวแกน่ะน้อง ๆ ม้าเลยนะเดี๋ยวฉันกับพ่อก็แบนพอดี"
คุณรินทร์บอกแล้วก็ดันผมออกไปครับ แล้วก็ทำจมูกฟุดฟิด เอ๋ เป็นอะไรอ่ะครับคุณรินทร์ เอ่อ อยู่กับผมนานไปหน่อยเลยได้ความสามารถพิเศษของผมไปเหรอครับ (ความสามารถพิเศษแบบหมาเนี่ยนะ - -) แต่เอ๊ะ ผมว่าผมได้กลิ่นแปลก ๆ นะ อื้ออออ หอมแปลกอ่ะ หรือว่า
โฮ่งงง ผมเห่าขึ้นมาทันทีโดยมีคุณรินทร์ที่ดูเหมือนจะนึกอะไรออกมาได้ก็หันไปทางคุณราชที่ยังดูเหมือนไม่รู้เรื่องอะไรอยู่ แต่…ผมรู้แล้วครับว่าผมได้กลิ่นอะไร เหอะ ๆ ๆ ๆ ก็ในมือคุณราชอ่ะมีอะไรบางอย่างอยุ่น่ะสิ หา อะไรเหรอครับ นี่เลยครับ ตะหลิว ถือตะหลิวเดินออกจากครัวมันก็แปลว่ากำลังทำกับข้าวใช่ป่ะ แล้วทำไมคุณราชยังมานั่งเล่นนี่ได้ล่ะครับ เหอะ ๆ ๆ ๆ
"พ๊อออ กับข้าว"
คุณรินทร์ทำตาโตพร้อมกับตะเบ็งเสียงขึ้นมาทันทีครับ ง่า กรรมครับ กรรมไม่ได้กินหรอกมื้อนี้ ไหม้แน่ ๆ เฮ้อ ฝ่ายคุณราชเหรอครับ นู่น ไปละครับ ไปแล้ว วิ่งหน้าตั้งไปละ ไปทำไมเหรอครับ ไม่ได้ไปทำซักผ้าก็ละกันน่ะว่าแต่ว่าเมนูวันนี้จะออกมาแบบไหนน๊าหวังว่าคงอร่อยนะครับ ,,^^,, แล้วนี่ใกล้เวลาเย็นก็ต้องเป็นเวลาการมาก่อกวน เอ๊ย เยี่ยมเยือนของอีตานิวัติสิ ใช่ป่ะครับ นั่นไง ๆ โฮ๊ย ช่างเป็นคนที่ตายยากตายเย็นจริง ๆ นะเนี่ย พูดถึงปุ๊บก็มาเลย ทำตัวเป็น The pizza ไปได้ 15 นาทีถึง
"ไงรินทร์ ราชอยู่ไหนล่ะ"
นั่น พ่อเจ้าประคุณยิ้มมาแต่ไกลพร้อมกับถามหาคุณราชทันที ส่วนคุณรินทร์เหรอครับ หน้าบูดเป็น… เป็ดไปแล้น พออีตาคุณนิวัติมาถึงก็ลุกพรวดทำหน้าเป็นปลาบู่แล้วตอบห้วน ๆ เป็นมะนาวเอธิโอเปีย
"ทำกับข้าว มีไร" โฮก คุณรินทร์ค๊าบ รับแขกดี ๆ หน่อยดิ เฮ้อ ไม่ปั๊ดตะนาเลยน๊า
"ก็ไม่มีอะไร กินข้าวคนเดียวไม่อร่อย ไงกะทิ"
โอ้ มีการทักผมด้วย ก็ด๊ะ ตามมารยาทหมาที่ดีผมเลยต้องทักกลับหน่อย เดี่ยวจะหาว่าเจ้าของไม่สั่งสอนอีกผมก็เลยเห่าทักตอบไปแถมด้วยกระดิกหางนิดหน่อย ชิ ทำเป็นยิ้มได้ใจผมทำตามารยาทหรอกน่ะ
"ไปนั่งที่ห้องรับแขกก่อนแล้วกัน จะไปช่วยพ่อก่อนไม่ต้องตามมานะ"
คุณรินทร์ชี้นิ้วไล่ เอ้ย บอกให้อีตาคุณนิวัติไปนั่งรอที่ห้องรับแขกด้านหน้า โอ้ผิดคาดครับปกติต้องด่า ไม่ก็ไล่มากกว่านี้นี่นาหรือว่าคุณรินทร์ยอมแพ้แล้วน๊อ
"โอเค งั้นฉันเอากะทิไปเป็นตัวประกัน"
o_O อ้าวเฮ้ย ไหงงั้น ม๊ายยย ปล่อยน๊าเขาจะไปกับคุณรินทร์อ๊ะ ปล่อย ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ (พยายามดิ้นหนีตานิวัติ แต่ขอโทษฝันไปเหอะ )
"น่า มาเล่นกับฉันดีกว่า" กรี๊ดดด ช่วยด้วยผมโดนลักพาตัววว เมื่อโดนลากแบบนี้ก็ต้องโวยล่ะครับ
งี๊ดดดดคุณรินทร์ค๊าบช่วย’ทิด้วย อีตาเจ้านายโรคจิตแกล้งผมมมม
"นี่คุณนิวัติ ลากแบบนั้นกะทิก็เจ็บหมดดิ พาไปดี ๆ ไม่เป็นหรือไงกัน"
เหอออออ คุณรินทร์ ไม่จริง คุณรินทร์ไม่โวยวายอ่ะ ไม่จริ๊ง นี่มันอะไรกัน โลกมันหมุนกลับทางเร๊อ o_O และด้วยความที่ผมมัวแต่งงครับแรงเลยตกสุดท้ายผมก็เลยโดนพรากจากอก?? คุณรินทร์ไปนั่งเป็นเพื่อนอีตาคุณนิวัติแทน หงิงงงง จนกระทั่งถึงเวลาอาหารเย็นครับ คุณรินทร์กับคุณราชก็เริ่มตั้งโต๊ะ
"เอ้ามากินได้แล้วทั้งคนทั้งหมานั่นล่ะ" แหะ ๆ ๆ ไม่ต้องบอกก็คงรู้นะครับว่าเสียงใคร ,,^^,,
"กะทิ มานี่ลูก" เย้ คุณราชกวักมือเรียกผมละ ได้เวลาหม่ำแล้ว ผมรีบไปหาเลยครับหิวนี่นาส่วนอีตาคุณนิวัติเหรอครับ ไปถึงก่อนผมอีกแถมไปนั่งข้าง ๆ คุณรินทร์ด้วยนะ เอ้ย ได้ไง
"นี่ ไปนั่งไกล ๆ ไป๊" ฮ่า ๆ ๆ นึกแล้วว่าต้องโดน สมน้ำหน้า (หมาสะใจครับ หมาสะใจ)
"อืมม ไม่ให้นั่งที่นี่ งั้นนน"
ครับ อย่าคิดว่าอีตาเจ้านายโรคจิตจะยอม พอคุณรินทร์ไม่ให้นั่งด้วยก็ทำท่าจะไปหาคุณราชแล้วมีเหรอครับที่คุณรินทร์จะยอมให้ไป ไม่มีท๊างง นั่นไงครับ ๆ
"ไม่ต้องเลย นั่งลง เอ้าข้าว"
คุณรินทร์หน้าบูดรีบคว้าแขนล่ำ ๆ ไว้แล้วดึงให้นั่งเต็มแรงล่ะครับ แต่ผมว่านะถ้าอีตาคุณนิวัติจะไม่ยอมก็คงได้หรอกมวยคนละรุ่นเลยนี่นา แต่ไม่รู้ทำไมถึงได้ยอมลงให้คุณรินทร์ก็ไม่รู้เหมือนกัน แถมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ด้วยอ่ะ เฮ้อ แต่ว่าจะมัวคิดมากทำไมกินข้าวดีกว่าเนาะ พอหมดเรื่องยุ่ง ๆ ก็หิวเลยอ่ะครับ โด่เอ๊ย หลงป่วนตั้งนานที่แท้ก็ฝันนี่เอง ,,^^,,
และแล้วมื้อเย็นที่แสนอร่อยก็ผ่านไปได้ด้วยความทุลักทุเลครับ หือ อ๋อทำไมเหรอครับก็ไม่มีอะไรหรอกครับก็แค่มีสงครามย่อม ๆ บนโต๊ะอาหารเท่านั้นเองก็คู่เดิมละครับจะใครซะอีกละ พอกินอิ่มพวกคุณรินทร์กับคุณราชก็เก็บจานชามไปล้างครับ ตกดึกหน่อยอีตาคุณนิวัติก็ล่าถอยกลับไปโอ้สวรรค์ ตัวมารความสุขไปแล้ววว ฮ้า นี่สิความสุขของชีวิตไม่มีอะไรสุขเท่าการได้อยู่กับคุณรินทร์คุณราชแล้วล่ะครับ ทีนี้ชีวิตของผมก็จะปกติสุขล่ะดีใจจังเลยที่เรื่องที่ผ่านมามันเป็นแค่ฝันร้าย หมาก็ฝันได้ด้วยเนาะ แต่ก็เหมือนจริงเป็นบ้าแต่ตอนนี้ผมก็ตื่นแล้วนี่นาดูสิครับตอนนี้ผมอยู่ที่บ้าน
อยู่กับคุณรินทร์ คุณราช แล้วก็มีอีตาคุณนิวัติมากวนประสาทเล่น…เล่น..เอ่อ อะไรอีกล่ะเนี่ย นี่ ๆ ๆ ลองฟังดูสิครับ เสียงใครอ่ะ
…กะทิ… กะทิ…..ฮึก…กะทิ..
ใคร เสียงใครร้องไห้ เสียงใครก็ไม่รู้ล่ะครับร้องไห้เรียกผมอยู่ นี่พวกคุณช่วยผมหาหน่อยสิครับ
..กะทิ..อย่าทิ้งฉันนะ…
ใครล่ะ ผมจะไปทิ้งใครได้ แล้วจะมีใครให้ผมทิ้งกัน ก็ผมมีแค่คุณรินทร์กับคุณราชแล้วผมก็อยู่กับคุณ ๆ แล้วด้วย
"กะทิ เข้าบ้านเร็ว ดึกแล้วน๊า" อ๊ะ คุณรินทร์เรียกแล้วครับ ผมต้องเข้าบ้านแล้วล่ะ
.. กะทิ…
เย้ย อะไรกันเนี่ยใครเรียก เอ๊ะ นั่นมันคุณรินทร์นี่นา คุณรินทร์ยืนร้องไห้อยู่หน้าบ้าน แล้วคุณรินทร์ที่อยู่ในบ้านล่ะ อะไรกันเนี่ย ผมหันรีหันขวาเลยครับนี่มันอะไรกันเนี่ย
"กะทิ เข้าบ้านเถอะ" คุณรินทร์ที่อยู่ในบ้านเรียกครับ พอผมจะไปหา คุณรินทร์ที่หน้ารั้วประตูบ้านก็เรียกอีก
..กะทิ อย่าไปนะ กลับมา อย่าทิ้งฉันไป…
o_O เหอะ ๆ ๆ ใครก็ได้ช่วยผมด้วย นี่มันอะไรอีกล่ะเนี่ย ฝัน ผมฝันแน่เลย ฝันร้ายอีกแน่ ๆ แต่คุณรินทร์ที่ร้องไห้อยู่นอกรั้วบ้านทำไมดูน่าสงสารจัง อย่าร้องนะครับคุณรินทร์เดี่ยว’ทิไปหานะ อย่าร้องนะ โอ๋ ๆ ๆ ๆ
"กะทิ ถ้าไปแล้วจะไม่ได้กลับมาอยู่ด้วยกันแล้วนะ "
เสียงคุณรินทร์ที่อยู่ในบ้านตะโกนเรียกผมครับ แต่ ไม่รู้ทำไมผมถึงไม่ฟังอ่ะ ขาทั้งสี่ของผมมันเอาแต่ก้าวไปหาคุณรินทร์อีกคนท่าเดียว หัวใจผมมันเต้นแรง อยากที่จะเข้าไปหาคุณรินทร์คนนั้นที่สุด คุณรินทร์ของผม
ผมเร่งฝีเท้าวิ่งไปหาคุณรินทร์อีกคนแต่ว่ายิ่งวิ่งก็ยิ่งเหมือนไกลออกไป อีกแล้วครับ รู้สึกโหวงๆ อีกแล้ว แต่ผมก็ยังวิ่ง เพราะผมรู้ว่าคุณรินทร์รอผมอยู่ เสียงสุดท้ายที่ผมได้ยินจากด้านหลัง เสียงของคุณรินทร์อีกคนที่พยายามรั้งผมไว้ ผมไม่เข้าใจหรอกครับว่าหมายถึงอะไร แต่ผมจำได้ขึ้นใจเลยว่าคุณรินทร์คนนั้นพูดว่ายังไง แล้วทุกอย่างรอบตัวผมก็ดับวูบลงครับ มันมืดสนิทลงไปทันทีที่ผมวิ่งไปถึงคุณรินทร์ที่ยืนร้องไห้อยู่แล้วพอผมไปถึงคุณรินทร์ก็ยิ้มออกครับแล้วก็นั่งลงกอดผมแน่นเลย คุณรินทร์ยิ้มทั้งน้ำตาแล้วก็พูดอะไรไม่รู้เยอะแยะเลยล่ะแต่ผมก็จำไม่ได้แล้วล่ะ
ผมรู้อย่างเดียวคุณรินทร์ยิ้มแล้ว ไม่ร้องไห้แล้วครับ ยิ้มแล้วจริง ๆ นะ
"กะทิ… กะทิ …. ตื่นสิ ..กะทิ"
อืมม อีกแล้วปลุกจริงเชียว หมาจะหลับจะนอนเกรงใจกันมั่งเด๊ แต่เอ๊ะ เดี๋ยว ตื่นเหรอ o_O
หงิงงงงงงง ผมครางเสียงแผ่วหลังจากรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายเพื่อให้ลืมตาขึ้น นานเหมือนกันกว่าที่ผมจะเพ่งมองเห็นได้ ตอนแรกมันฝ้ามัวไปหมดเลยได้ยินแต่เสียงเท่านั้น แฮะ ๆ ๆ คุณ ๆ ดูสิครับ คุณรินทร์กับคุณราชยิ้มใหญ่เลยครับ พอได้ยินเสียงครางเบา ๆ ของผมเท่านั้นแหละ ทั้งคุณรินทร์คุณราชที่กำลังยืนคุยกับหมอก็หันขวับมาเลย แล้วก็พรวดพราดมาหาผมแต่ดีหน่อยที่อีตาคุณนิวัติกับคุณปราชญ์คว้าไว้ได้เสียก่อน รอดไปครับ รอดไป เกือบตายเพราะความรักของเจ้านายซะแล้ว
"กะทิ แกฟื้นแล้ว ฮึก"
คุณรินทร์ร้องไห้อีกแล้วล่ะครับร้องทั้งน้ำตาเลยแต่ว่านะน่ารักเป็นบ้าเลยอย่าหาว่าหมาอย่างผมโรคจิตเลยนะครับแต่ว่าคุณรินทร์ตอนนี้น่ารักที่สุดเลยคุณราชด้วย
งี๊ดดด ผมพยายามครางตอบ แล้วก็เลียมือของคุณรินทร์กับคุณราชเบา ๆ คุณ ๆ จะรู้หรือเปล่าน๊อว่าผมดีใจแค่ไหนที่ได้เจอกันอีกน่ะ
"ดีแล้วนะกะทิ ไม่เป็นอะไรแล้วนะลูก พักมาก ๆ นะ "
คุณราชบอกผมด้วยรอยยิ้มที่ปนกับน้ำตาที่คลอหน่วยตา แบบว่ายังรักษามาดได้ไม่เหมือนลูกชายที่นั่งร้องเป็นก๊อกแตกอยู่ข้าง ๆ แต่ผมก็รู้ครับว่าคุณราชก็ดีใจไม่ต่างจากคุณรินทร์เลย ทำไมรู้เหรอ ดูมือคุณราชสิครับสั่นเลยแถมเมื่อกี้ที่ผมเลียมือคุณราช มือคุณราชเย๊นเย็นล่ะครับ
ผมพยายามขยับแต่ก็ไม่ได้ไม่รู้ทำไม แต่ช่างเหอะตอนนี้ผมเริ่มง่วงอีกแล้วล่ะ เปลือกตานี่ทำไมมันหนักเหมือนสัก 10 กิโลนะเนี่ย ไม่ไหวแล้วครับ
"พ่อ หมอฮะ กะทิเป็นอะไร" หือ ผมไม่ได้เป็นอะไรครับคุณรินทร์ อย่าตกใจสิ ผมแค่ง่วงเอง หมอครับบอกคุณรินทร์หน่อยสิ
"อ๋อ ยาแก้ปวดคงออกฤทธิ์ครับ ไม่ต้องห่วงหรอกฟื้นขึ้นมาแบบนี้ก็สบายใจได้แล้วล่ะ พวกคุณไปพักกันก่อนเถอะนะครับ แล้วค่อยกลับมาอีกที"
แฮะ ๆ ๆ คุณหมอรู้ใจจริง ๆ บอกให้คุณ ๆ กลับไปพักด้วย ขอบคุณนะครับนี่ถ้าเป็นตอนปกตินะผมจะยกขาไหว้งาม ๆ เลยเอ้า หือ อะไรอะ งงอะไร ก็ยกขาไง ก็พวกคุณยกมือไหว้ผมไม่มีมือ ผมก็ยกขาหน้าไง ,,^^,, เอาเหอะ ๆ ผมเหนื่อยแล้วล่ะ ขอพักก่อนนะครับ น่านะหมาเหนื่อยละขอพักก่อนนะครับ (ทำตัวยังกับอิคคิวซัง ^^)
เจอกันตอนหน้าครับผม โฮ่ง ( โบกขาหน้าลาแบบหมา ๆ )
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
