กะทิขอพล่าม
สวัสดีครับ มิตรรักแฟนหมาทุกท่าน ( ยกขาหน้าไหว้แบบหมา ๆ ) แฮ่ วันนี้ก็มารอบดึกครับ แบบว่ากำลังซ่อมแซมส่วนที่สึกหรออยู่ ฮ่วย กรรมของเวรของหมาน้อย ?? น่ารักอย่างผมครับ คิดดูสิครับ อยู่ดี ก็มีไอ้บ้าโรคจิตที่ไหนไม่รู้เอามีดมาจิ้มผมเล่นซะงั้นอ่ะ หมาเซ็งครับหมาเซ็ง อ๋อย เจ็บจี๊ดเลยเนี่ย เฮ้อ
ACT 12 : ไซโคโรคจิตข้างบ้าน 5
"กะทิอย่าตายนะ อึก กะทิ แกตายแล้วฉันจะอยู่กับใครล่ะ"
เอ่อ ไม่ต้องแปลกใจครับว่าเสียงใครคร่ำครวญ ง่าย ๆ ครับง่าย ๆ ไม่ใกล้ไม่ไกลเจ้านายที่แสนจะน่ารักของผมเอง ร้องมาตั้งแต่ผมหลับหรือที่ภาษาคนเขาเรียกว่าสลบรอบแรกจนตอนนี้ผมฟื้นมาจะสลบรอบที่สอง คุณรินทร์ก็ยังร้องไห้น้ำตาเป็นเผาเต่าอยู่เลยอ่ะครับ
ว่าแต่ว่าที่นี่ที่ไหนเนี่ย เตียงก็แปลก ๆ คนก็แปลก ๆ แต่งตัวเหมือนกับหมอในละครที่ผมดูกับคุณรินทร์ตอนกลางคืนเลยครับ o_O หา อะไรนะครับ ผมโดนส่งโรงพะบาลเหรอ (ทำท่าคิด) เอ๊อ จริงด้วยก็ผมโดนไอ้บ้าโรคจิตนั่นมันเอามีดเสียบเอานี่เนาะ อู้ยยยพอพูดถึงก็เจ็บขึ้นมาเลยครับ อย่าให้บอกนะว่าเจ็บแค่ไหน บรรยายไม่ถูกเลยอ่ะ ตอนแรก ๆ มันก็ไม่รู้สึกอะไรหรอกครับก็เหมือนมีอะไรมาทิ่ม แต่พอนาน ๆ ไปทำไมมันแปล็บ ๆ ก็ไม่รู้เหมือนกัน หลังจากนั้นคุณรินทร์คุณราช อีตาคุณนิวัติ คุณบุรุษ
ไปรษณีย์ในชุดตำรวจที่อีตาคุณนิวัติเรียกว่าอะไรนะ อ๋อ ปราชญ์ อืม ชื่อดี นั่นแหละ ๆ เขาจะเขย่า จะดึง จะทึ้งผมยังไงผมก็ไม่รู้เรื่องแล้วล่ะ แล้วผมก็ง่วงแล้วก็หลับไป ไม่รู้นานเท่าไหร่แฮะ แต่มารู้ตัวอีกที ก็ตอนนี้แหละครับว่าแต่ว่านี่มันเรื่องอะไรกัน งงครับงง หมางงมากเลย เห อะไรเหรอ อ๋อ นี่ไง ๆ เดี่ยวผมจะเหลาเอ้ยเล่าให้ฟัง
"กะทิ กะทิอย่าตายนะ ฮืออ กะทิ ~~"
ครับ ไม่ต้องถามใช่ป่ะว่าที่ร้องเป็นทาร์ซานทั่วโรงพยาบาลสัตว์นี่คือเสียงใครถ้าไม่ใช่คุณรินทร์ของผม ตั้งกะที่บ้านยันโรงพยาบาลคุณรินทร์ของผมก็กอดผมไม่ยอมปล่อยเลยละครับทั้งตัวคุณรินทร์มีแต่เลือดผมไอ้ผมก็อยากจะบอกหรอกนะว่าให้ถอยออกไปหน่อยไม่ได้ห่วงว่าคุณรินทร์จะเปื้อนเลือดผมนะแต่ผมอึดอัดอ่ะครับ ก็เล่นรัดซะจนผมจะหายใจไม่ออกอยู่แล้ววว
"รินทร์ ใจเย็น ๆ ลูก กะทิแข็งแรงจะตายไม่เป็นอะไรง่าย ๆ หรอก"
ถะ ๆ ๆ..ถูกต้องแล้วค๊าบบบ คุณราช หมาหน้าด้าน เอ้ย หมาอดทนอย่างผมมีหรือครับที่จะมาตายง่าย ๆ แบบนี้ โด่กะอีแค่โดนเสียบไป 1 จึ๊กเอ๊ง 555555 จริง ๆ นะอ๋อย แต่ก็เจ็บเอาการเหมือนกันแหะ ๆ อูยย
"แต่ พ่อฮะ กะทิไม่ขยับเลยมันจะตายไหม"
อ้าว ๆ ๆ คุณริ๊นทร์ทำไมมาแช่งหมาแก้วตาดวงใจแบบนี้เล่าปั๊ดธ่อ ผมอ่ะกระดูกเหล็กน๊าาา แต่อาจจะขึ้นสนิมนิดหนึ่ง อิอิ
"รินทร์ ฉันว่าเธอปล่อยกะทิให้มันนอนสบาย ๆ เถอะ มันจะไม่ตายเพราะโดนแทงหรอก แต่จะตายก็เพราะเธอไปรัดมันให้หายใจไม่ออกนี่แหละ เกะกะหมอด้วย มานี่"
อ่ะ โหหห พึ่งเห็นพูดเข้าท่าก็วันนี้แหละอีตานิวัติว่าแล้วเฮียแกก็กระชาก หือ ผมพูดผิดเหรอครับเอไม่นะครับ เปล่านะไม่ได้พูดผิดสักหน่อยกระชากนี่แหละถูกแล้ว เพราะพอพูดจบเฮียแกก็จับข้อมือเล็ก ๆ ที่แสนเปราะบางของคุณรินทร์แล้วออกแรงทีเดียวร่างน้อย ๆ ของคุณรินทร์ก็ปลิวจากตัวผมไปตกปุ๊กลงบนตักกว้าง ๆ ตามด้วยแขนล่ำๆยังกะนักกีฬามวยปล้ำผสมกับนักกล้ามเหรียญทองที่ตวัดรัดเอวหมับทันที แค่นั่นแหละครับอวสานเลยคุณรินทร์ของผมดิ้นให้ตายก็ไปไหนไม่รอดสุดท้ายเลยได้แต่นั่งเช็ดน้ำตาป้อย ๆ บนตักอีตาเจ้านายจอมกวนประสาทที่ตอนนี้แปลงร่างเป็นพี่เลี้ยงเด็กไปโดยปริยาย อู้ย หมั่นไส้ครับ เดี๋ยวปลอบ เดี๋ยวเช็ดน้ำตา เดี๋ยวหอม อ่ะ อ๊ายยย มันหอมแก้มคุณรินทร์ของผมอ๊าาา ตาเจ้านายชีกอ อย่าให้หายนะเฟ้ยพ่อจะฝากรอยเขี้ยวไว้เป็นการขอบคุณ ชิ แต่เอ๊ะ ทำไมรู้สึกแปลก ๆ แฮะ เอ่อ คือ คือว่า o_O ง่าาาา
คือว่า ผมเริ่มสังเกตอ่ะครับว่า ผมกำลังนั่งดูอีตาคุณนิวัติปลอบคุณรินทร์อยู่ที่นี่ ตอนนี้บนรถพยาบาลคันนี้ อีกด้านมีคุณปราชญ์ซึ่งที่แท้คือ ร้อยตำรวจเอกปราชญ์ พิชัยยุทธ สารวัตรประจำสถานีตำรวจใกล้ ๆ นี่เองกำลังนั่งทำความคุ้นเคยกับคุณราชของผมอยู่ใกล้ ๆ กลางรถเป็นเตียงที่ผมควรจะนอนจมกองเลือดและมีสายน้ำเกลือและอื่น ๆ ระโยงระยางเหมือนกับสัตว์ประหลาดจากต่างดาว.. ใช่มะ ๆ แล้วนี่ ผมมานั่งทำด๋อยอะไรที่นี่อ่ะครับ แล้ว...แล้ว.. (หันกลับไปที่กลางตัวรถที่พึ่งสังเกตว่ามีอะไรนอนอยู่.. อึ้งไป 3 วิ อ้าปากค้าง ...)
อะ อะ อะจ๊ากกกกกกก ไม่จริ๊งงงงงงงงงง คุณ พวกคุ๊ณณณณณณ ผม ผมนอนอยู่บนนั้นอ๊าาา พะงาบ ๆ อยู่เล๊ย แล้วที่นั่งนี่ก็ผมอีกนี่มันอะไรกัน ใครก็ได้บอกหมาที หมางงครับหมางง แต่ยังไม่ทันที่ผมตะรวบรวมสติได้เลยครับรถก็มาถึงโรงพยาบาลพอดีคิดว่าน่าจะใช่นะ เพราะพอมาถึงก็มีใครไม่รู้ใส่ชุดขาวมารับ "ผม" อีกตัวที่นอนแบ่บจะตายมิตายแหล่ร่อแร่ ๆ อยู่บนเตียงลงไปแล้วก็เข็นเข้าห้องอะไรก็ไม่รู้ทันที ตามด้วยบรรดาเจ้านายและเจ้านายของเจ้านายและเพื่อนของเจ้านายของเจ้านายอีกที
งงมั้ยครับงงมั้ย อ๋อ งงเหรอครับไม่เป็นไรค่อย ๆ ทำความเข้าใจละกันนะครับแล้วค่อยตามมาฟังต่อ ไม่เป็นไรผมไม่ถือ ^ O ^ ไม่ต้องรีบครับไม่ต้องรีบ
"คุณนิวัติ กะทิจะไม่เป็นอะไรใช่มั้ย"
โอ้วววว พระเจ้าจอร์จมันยอดมั่ก คุณรินทร์ของผมที่ซุกหน้าร้องไห้ตัวสั่นอยู่ในอ้อมอกล่ำ ๆ ของอีตาคุณนิวัติอยู่ตั้งนานสองนานเงยหน้าที่เปียกไปด้วยน้ำตาถามอย่างน่ารัก หมดฤทธิ์พยศล่ะครับ แหมคนเขาอุตส่าห์มาช่วยให้รอดพ้นจากการเสียความบริสุทธิ์แบบนี้ถ้ายังไม่ยอมญาติดีก็กระไรอยู่แหละว่าป่ะ แต่เอ ก็ไม่แน่นะครับได้ข่าวว่าคุณรินทร์ความจำสั้นเป็นปลาทองเลย แหะ
"ไม่เป็นไรหรอกรินทร์ กะทิน่ะหมาคู่บุญของรินทร์ไม่ใช่เหรอมันไม่ยอมตายแล้วก็ทิ้งรินทร์ไว้ให้โดนฉันแกล้งคนเดียวหรอกจริงไหม"
เออ ปลอบได้ดีนี่อีตาคุณนิวัติ แน่น๊อน คุณรินทร์ของผมทั้งน่ารักน่าทนุถนอมเรื่องอะไรจะยอมให้นายมาแฮบไปง่าย ๆ ฝันไปเหอะ แต่เอ๊ะ คุณราชล่ะ (หันซ้ายหันขวาหาเจ้านาย) เฮ้ยยยยย o_O' เว๊ยยยย อะไรก๊านนนน ดู ดู๊
"คุณราชครับนั่งพักก่อนเถอะ ผ่าตัดแบบนี้คงนาน"
น่านนนน ม่ายยยยยยยย คุณรินทร์ค๊าบบบบ แย่แล้ว ข้าศึกแทรกซึมด้านหลังมันจะตีท้ายครัวแล้ววววว คุณปราชญ์ ค๊าบบบ ทำตัวเป็นผู้พิทักษ์ประชาชนก็พ๊อ ไม่ต้องมาทำตัวเป็นนักอนุรักษ์ป่าด้วยก็ด๊ายยยย ต่อให้น่าอนุรักษ์แค่ไหนก็เหอะ อ่า.. อ๊ะ หรือว่าพวกคุณจะเถียง คุณราชของผมน่ะ น่ารักจะตาย พ่อยังไงลูกก็ยังงั้นแหละ เฮอะ
"ไม่เป็นไรครับ ผมห่วงกะทิ ถ้าไม่ได้มัน รินทร์คงแย่"
คุณราชบอกคุณปราชญ์ที่นั่งประคองจับ ๆ ลูบ ๆ อยู่นั่นแหละ ชิ ดูดิคุณราชนั่งน้ำตาคลอ งี๊ดดดด คุณราชค๊าบบอย่าร้อง 'ทิ อยู่นี่ อยู่นี่ไงเห็น 'ทิมั้ย
เมื่อเรียกแล้วคุณของผมไม่ได้ยินผมเลยพยายามใหม่คราวนี้ผมลองเอาอุ้งตีนน้อย ๆ ของผมสะกิดคุณราชที่มือแต่ว่ามันก็ทะลุผ่านไป เอ๋ ทำไมอ่ะ ทำไมผมถูกตัวเจ้านายของผมไม่ได้ล่ะ หงิงงคุณรินทร์ค๊าบบ คุณราช 'ทิอยู่นี่ค๊าบบบ ฮือออ ทำไงดี ผมทั้งเรียกทั้งเห่าทั้งหอนก็ไม่มีใครสนใจผมเลย พอผมจะเข้าไปสะกิดก็กลายเป็นว่าผมเดินทะลุผ่านทุกคนไปซะนี่ โฮ เกิดอะไรขึ้นกับหมาน้อยน่ารักอย่างโผมมมมมมม
แล้วเวลาแห่งความทรมานของทั้งผมและทุกคนก็หมดลงเมื่อคุณหมอเดินออกมา คุณรินทร์ถลาจากอ้อมกอดของอีตาคุณนิวัติไปเกาะแขนคุณหมอทันที อ่า ผมเห็นแววตาอีตาคุณนิวัติมันส่องแสงแว่บ ๆ ด้วยล่ะ โหยย คนไม่ใช่คน
"หมอฮะ กะทิ กะทิเป็นไงมั่งฮะ"
คุณรินทร์ถามน้ำตาคลอ ไม่พอฮะไม่พอ คุณรินทร์เกาะแขนซ้ายคุณหมอส่วนแขนขวาก็ใช่ว่าจะว่างเพราะตามติดด้วยคุณราชที่ตอนแรกเหมือนจะดีสุดท้ายก็เหมือนลูกชายพอกันครับคู่นี้ เฮ้อ แต่เอ๊ะ ดูเหมือนคุณหมอแกจะเคลิ้ม ๆ ยังไงไม่รู้แฮะ หันซ้ายก็คุณรินทร์ทำหน้าตาละห้อย โอ๊ย ไม่ได้หลงเจ้านายนะแต่ โคตรน่ารักเลยอ่ะ หันขวาก็ โอ้ คุณราชยืนจ้องน้ำตาคลอเบ้า ใครมันจะเชื่อว่านี่คือพ่อของลูกชายวัยจ๊าบครับเนี่ยสุดท้ายอีตาคุณนิวัติกับคุณปราชญ์เลยทนไม่ได้ต้องเข้ามาช่วยดึงคุณรินทร์กับคุณราชออกจากแขนคุณหมอที่ทำท่าเหมือนจะแสนเสียดายแต่พอเห็นลูกกะตาวาว ๆ ของทั้งสองหนุ่มหล่อล่ำอย่างคุณ ๆ ทั้งสองก็จ๋อยละฮะชิ ๆ สม
"การผ่าตัดเรียบร้อยดีครับ ถ้าผ่านคืนนี้ไปได้แล้วฟื้นขึ้นมาก็ปลอดภัยแล้วล่ะครับ ผมว่าพวกคุณกลับไปพักก่อนเถอะ เพราะยังไงก็ยังเข้าไปเยี่ยมไม่ได้"
คุณหมอบอกแบบเสียไม่ได้ แหมจะทำอะไรได้ล่ะครับ ก็ทั้งคุณรินทร์และคุณราชโดนรวบไปอยู่ในอ้อมแขนของอีตาคุณนิวัติกับคุณปราชญ์แล้วนี่ โด่ แย่งไม่ได้ล่ะสิ ไร้ฝีมือจริง ๆ
"แต่ผม.." ยังครับ คุณรินทร์ที่รักของผมยังดื้อต่อคุณรินทร์คร๊าบอย่าดื้อเลยนะคร๊าบ
"เถอะน่ารินทร์ พรุ่งนี้เรามาแต่เช้าก็ได้ที่เหลือก็แค่รอให้ฟื้นเท่านั้น"
อีตาคุณนิวัติกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้นแล้วหันไปพยักหน้าส่งสัญญาณให้คุณปราชญ์พาตัวคุณ ๆ ทั้งสองออกจากโรงพยาบาลก่อนที่จะได้ส่งหมอหมาบางคนไปนอนเล่นที่โรงพยาบาลที่ไหนสักแห่งด้วยความหมั่นตับไตไส้พุงก็ได้อิอิ เอ.. ว่าแต่ว่า ไหน ๆ ผมก็วิ่งเล่นไปไหนมาไหนได้นี่นาแล้วทำไมผมต้องอยู่ตัวเดียวให้เงียบเหงาล่ะ ผมตามคุณ ๆ ของผมกลับด้วยดีกว่า เย้ ๆ ๆ ๆ ว่าแล้วก็ไปเลยยย
แล้วไม่นานครับทุกคนก็มาถึงบ้านที่ตอนนี้เละเทะไม่มีชิ้นดี พอเข้าบ้านได้ปุ๊บคุณรินทร์ก็รีบทำความสะอาดบ้านโดยไม่ยอมพูดอะไรทั้งนั้น ส่วนผมก็วิ่งตามคุณรินทร์ไป ๆ มา ๆ ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าไม่มีใครเขาเห็นผมหรอก เออเนาะ ผมพึ่งมารู้วันนี้เองครับว่าเวลาที่ไม่มีใครสนใจเรามันรู้สึกเหงาอย่างนี่เองทั้ง ๆ ที่ผมอยู่ใกล้ ๆ แต่ก็ไม่มีใครรู้สึกเลยสักคน ผมเฝ้าดูคุณรินทร์เช็ดเลือดผมที่เปื้อนตามพื้นด้วยสีหน้าเศร้า ๆ เดี๋ยวร้องไห้แน่เลยครับ นั่นไง งี๊ดดดดดด คุณรินทร์ค๊าบอย่าร้องน๊า 'ทิ อยู่นี่อยู่ใกล้ ๆ นี่ไงครับอย่าร้อง ๆ ๆ ผมพยายามจะเอาตัวไปไถกับคุณรินทร์เพื่อปลอบใจเหมือนทุกครั้งเวลาที่คุณรินทร์เศร้า แต่ว่าคราวนี้ทำยังไงก็ไม่ได้สักทีจะกี่ครั้ง ๆ ตัวผมมันก็ทะลุผ่านคุณรินทร์ไปเสียทุกครั้งไป คุณรินทร์ค๊าบบบ อย่าร้องไห้น๊า ฮือ ทำไงดีอ่ะ ทำไงดี ใครก็ได้มาปลอบคุณรินทร์แทนผมหน่อย แต่เอ๊ะ เงาใคร มาใกล้ ๆ หรือว่า
"รินทร์"
โอ้ พระเอกมาแล้ว เอาวะสงบศึกชั่วคราว อีตาคุณนิวัติเดินเอาผ้าเช็ดหน้ามายื่นให้คุณรินทร์แล้วก็นั่งลงข้าง ๆ เช็ดน้ำตาให้คุณรินทร์เบา ๆ คุณรินทร์ของผมก็ยอมให้เช็ดแต่โดยดีครับแถมยังนั่งร้องไห้ต่อไม่ยอมหยุดง่าย ๆ มือก็กำผ้าเช็ดพื้นแน่นเลยทั้ง ๆ ที่ตัวเองก็เจ็บด้วยแท้ ๆ โธ่เอ้ยคุณรินทร์ค๊าบอย่าร้องเลยน๊า เดี๋ยวตาบวมนะครับ ปวดหัวด้วยเอ้า
"ถ้ากะทิเห็นเธอร้องไห้แบบนี้คงไม่สบายใจหรอกนะ เดี๋ยวพอมันฟื้นมันจะพาลมาเล่นงานฉันเอานะโทษฐานที่ปล่อยเธอให้ร้องไห้แบบนี้ หยุดร้องเถอะ"
งี๊ดดดด เห็นด้วยค๊าบ คุณรินทร์หยุดร้องเถอะนะ 'ทิทนไม่ได้ อย่าร้องนะ อย่าร้องนะ โอ๋ ๆๆๆๆ (พยายามเอาตัวไปไถอีกทีแต่ก็ไร้ผล )
"นั่นสิรินทร์ กะทิยังไม่ตายนะลูก"
คุณราชเดินเข้ามาหาโดยมีคุณปราชญ์ตามไม่ห่าง นี่ก็อีกคนจะอะไรกันนักหนานะ แต่เอาเหอะหยวน ๆ ก็ได้ คุณราชเองก็เหมือนจะแย่ๆ เหมือนกัน แย่จังผมไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลยอ่ะ ดีใจที่คุณ ๆ รักผมมันก็ดีใจนะครับแต่ถ้าจะต้องให้คุณราชกับคุณรินทร์มานั่งร้องไห้แบบนี้ผมไม่เอาดีกว่า งี๊ดดดด คุณนิวัติ คุณปราชญ์ ช่วยทำให้เจ้านายผมหยุดร้องไห้หน่อยสิ 'ทิเป็นห่วงอ่ะ เดี๋ยวคุณ ๆ ไม่สบาย.. เฮ้อ จะได้ยินผมกันมั้ยเนี่ย แต่เอ๊ะเหมือนอีตาคุณนิวัติจะรู้แฮะ เขาหันมาทางผมด้วย เอ๊ะ หรือว่าบังเอิญ แต่ ... เขายิ้มด้วยล่ะ เขาเห็นผม เขาเห็นผมแน่ ๆ
"ฉันว่านะรินทร์ ตอนนี้เจ้าตัวยุ่งนั่นก็คงป้วนเปี้ยนแถวนี้แหละทั้งรักทั้งหวงเธอแบบนี้ฉันเธอว่ารีบทำความสะอาดบ้านแล้วไปพักผ่อนเถอะพรุ่งนี้ค่อยไปหาเจ้ากะทิกัน นะ"
ฮืออออออออออออออ ขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์ อีตาคุณนิวัติเห็นผม ๆ ๆ ๆ ฮือออ ขอบคุณค๊าบคุณนิวัติ 'ทิจะไม่ลืมบุญคุณเล้ย ช่วยพาคุณรินทร์ คุณราชไปพักทีเถอะน๊าา
"จริงของวัตินะครับคุณราช ไปพักเถอะ พรุ่งนี้ยังต้องมีอะไรให้ทำอีกเยอะนะครับ ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวคืนนี้ผมกับวัติจะนอนเฝ้าข้างนอกให้"
คุณปราชญ์บอกคุณราชที่ยืนซึม ๆ อยู่ คุณราชพยักหน้าอย่างว่าง่ายถึงจะเป็นเรื่องปกติของคุณราชก็เถอะครับแต่ดูเหมือนจะง่ายไปหน่อยสงสัยจะยังเอ๋ออยู่แน่ ๆ เลย โธ่คุณราชของผม
แล้วสุดท้าย คุณ ๆ ทั้งสองของผมก็ยอมนอนจนได้ส่วนอีตาคุณนิวัติกับคุณปราชญ์พอส่งคุณ ๆ นอนเสร็จก็มานั่งจุมปุ๊กคุยกันที่ห้องรับแขก แล้วผมก็รู้ว่าที่แท้สองคนนี่เค้า เป็นเพื่อนกันครับสนิทกันมากด้วย แล้วที่คุณปราชญ์แกมาป้วนเปี้ยนแถวนี้ก็เพราะว่าต้องการสืบเรื่องยาเสพติดแต่พอดีว่ามาเจอไอ้โรคจิตนี่เข้าเสียก่อน ดีจังไม่งั้นคุณ ๆ ของผมคงแย่ เนาะ ขอบคุณค๊าบบทั้งสองคน ธุ ๆ ๆ ๆ (ยกขาหน้าขึ้นทำท่าไหว้แบบหมา ๆ)
"ไม่ต้องมาทำท่าอ้อนเลยกะทิ รีบ ๆ ฟื้นมาได้แล้วไม่อย่างนั้นพวกฉันไม่รับรองความปลอดภัยของเจ้านายสุดรักสุดหวงของแกแน่"
อ่ะ ลายออกแล้วไงล่ะชมไม่ได้เลยนะอีตาคุณนิวัติ ชิ คิดจะงาบคุณราชคุณรินทร์ของผมเหรอเหรอ ข้ามศพไอ้'ทิไปก่อนเหอะ o_O แต่เอ๊ะ เกือบได้ข้ามแล้วนี่หว่า ไม่ได้ ๆ ๆ ๆ แต่ เอ๊ะ เฮ้ยยย เค้าพูดกับผมเหรอ... (หมาอ้าปากค้างคับ อ๊ากก ขากรรไกรค้าง)
"เอ้า ๆ ๆ แกเป็นหมานะจะตกใจอะไรนักหนา หมาเห็นผีคนได้แล้วทำไมคนจะเห็นผีหมาบ้างไม่ได้"
นั่นอีตาคุณนิวัติ ปากมอมแล้วไงผมยังไม่ตายนะมาว่าผมเป็นผีได้ไง งอนด้วย
"เอาน่าวัติไปแกล้งมัน กะทิกลับไปโรงพยาบาลนะไปหาทางกลับเข้าร่างซะ ไม่ต้องห่วงทางนี้พวกฉันจะดูแลให้เองแล้วพรุ่งนี้ก็ตื่นมาอ้อนคุณรินทร์คุณราชเหมือนเดิมอย่านอนนานเข้าใจหรือเปล่า อ้อ อีกอย่างเตือนไว้ก่อนเลยคราวนี้แกต้องรับศึกหนักนะเพราะต้องคอยกันเจ้านายทั้งสองคนจากพวกฉัน ถ้าขืนไม่รีบฟื้น ไม่รีบหายฉันจะเอาคุณราชไปล่ะ"
ไม่จริ๊งงงงงงงง คุณปราชญ์ก็เห็นผมด้วย โอ้มายก๊อดดดด
"หึ ๆ ๆ ๆ ไปสิกะทิจะเช้าแล้วนะขืนช้าตื่นไม่ทันไม่รู้ด้วย"
สองคนโบกมือไล่ผมด้วยรอยยิ้ม ทำไมนะทั้ง ๆ ที่ผมไม่ชอบหน้าอีตาเจ้านายจอมกวนนั่นแท้ ๆ แต่คราวนี้ผมกลับชอบยิ้มของเขาได้ก็ไม่รู้เหมือนกัน ผมได้แต่มองหน้าทั้งสองคนอยากบอกว่าฝากดูแลคุณ ๆ ของผมด้วยเผื่อว่าผมจะโชคร้ายไม่ฟื้น แต่ดูเหมือนคุณปราชญ์จะเข้าใจแฮะ แกรีบเบรกผมเลยแหละ
"ไม่ต้องมาทำตาละห้อยเลยฉันไม่รับฝากดูแลเจ้านายใครนะ เจ้านายแกก็ต้องมาดูแลเองไปได้แล้ว ไปสิ เร็ว"
ดูดิยิ้มใหญ่เชียว เกลียดนักพวกคนรู้ทัน รู้ทันหมาด้วย ไปก็ได้สุดท้ายผมก็เลยต้องทิ้งคุณๆทั้งสองที่นอนหลับอยู่ในห้องไว้กับตาสองคนนั้น คงไว้ใจได้นะครับ แล้วทีนี้ผมจะทำไงล่ะ กลับเข้าร่างพูดน่ะมันง่ายนะแต่อีตอนทำจะทำยังไงเล่าผมไม่เคยฝึกวิธีการถอดจิตแล้วกลับเข้าร่างใหม่นี่นา แต่เอ๊ะทำไมจู่ ๆ ผมก็รู้สึกล้า ๆ ชอบกล ขาก็ชาขึ้นด้วยอะไรกันเนี่ย ตัวผม ตัวผมกำลังจางลงไป อะไรเกิดอะไรขึ้น อะไรกัน
งี๊ดดด คุณนิวัติ คุณปราชญ์ช่วย'ทิด้วยค๊าบบบ คุณรินทร์ คุณราช ช่วย'ทิด้วยยยย ไม่เอานะ ไม่เอา เจ็บ อะไรกัน เมื่อกี้ยังไม่มีอะไรเลย ผมเริ่มขยับตัวไม่ได้ ภาพตรงหน้าเริ่มเลือนขึ้นเรื่อย เสียง ผมได้ยินเสียงล่ะ เสียงโทรศัพท์ แต่ผมฟังไม่รู้เรื่องผมรู้แค่ว่าพอรับโทรศัพท์ได้อีตาคุณนิวัติก็รีบไปควานเอาตัวคุณรินทร์ในห้องออกมาเลย ถ้าผมตาไม่ฝาดผมว่าเห็นทั้งคุณนิวัติและคุณปราชญ์มองมาทางผมอย่างเป็นห่วงด้วยแล้วก็มีแต่เสียงอึกทึกไปหมด ยังกับไฟไหม้เลย ไม่ไหวแล้ว ผมมองอะไรไม่เห็น มืดไปหมดเลย หายใจไม่ออกด้วย ขยับก็ไม่ได้ ผม...ผมจะตายจริง ๆ แล้วใช่ไหมครับ ไม่เอานะ ผม .. ผมยังอยากอยู่กับคุณ ๆ ของผมต่อ ไม่เอานะ ใครก็ได้ช่วยผมด้วยย..
เจอกันตอนหน้าครับผม โฮ่ง ( โบกขาหน้าลาแบบหมา ๆ )
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
