กะทิมาลาครับ 
สวัสดีครับ มิตรรักแฟนหมาทุกท่าน ( ยกขาหน้าลาแบบหมา ๆ ) แหะๆ คิดแล้วก็ใจหายเนาะ มาวิ่งเล่นที่นี่ตั้งเดืิอนกว่าๆ แต่วันนี้ผมก็ต้องมาอำลาทุกคนแล้วล่ะครับ ผมขอบคุณทุกคนมากนะครับที่ทนฟังผมพล่ามมาได้ตั้งนาน ทั้งพล่ามเรื่องปกติ และเรื่องนอกรอบ ขอบคุณทุกกำลังใจและความเป็นห่วงตอนผมเจ็บตัวด้วย แต่ว่าไม่มีงานเลี้ยงใดที่ไม่เลิกราใช่ไหมครับ เพราะงั้นวันนี้ ก่อนไป ผมก็ต้องมาลาทุกคนให้เรียบร้อยก่อน แล้วก็มาดูด้วยว่า คุณรินทร์กับคุณราชของผมจะเป็นไงบ้างถ้าผมไม่อยู่ ไปดูกันครับ โฮ่ง
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ACT 15 : หากเราต้องจากกัน 3 (END) เกือบสามเดือนแล้วครับที่ผมต้องจากคุณรินทร์กับคุณราช แต่ว่าผมก็ไม่ได้ไปไหนไกลหรอกนะครับ เพราะว่าคุณ ๆ ทั้งสองเขาไม่ยอมให้ผมไปไหนไกลหรอก รักขนาดนี้นี่นาก็เลยเอาผมมาฝังไว้ที่สวนหลังบ้าน แถมมีการปลูกดอกไม้ไว้ด้วยนะครับ สวยเชียวแล้วบางทีคุณรินทร์ก็จะมานั่งคุยกับผมที่นี่ บางทีคุณราช คุณนิวัติและคุณปราชญ์ก็จะมาด้วยครับ แล้ววันนี้คุณรินทร์มาอีกมาคนเดียวด้วยหลังจากที่ไม่ได้มานานเกือบเดือนคงเพราะติดเรียนด้วยแหละครับคุณรินทร์มาหาผมพร้อมกับจานอะไรสักอย่างด้วยล่ะ
"กะทิ เป็นไงบ้างเหงาหรือเปล่าขอโทษนะที่ไม่ได้มาหาเลย"
คุณรินทร์ยิ้มเศร้า ๆ พร้อมกับถามผมที่หน้าหลุมฝังผม ถ้าผมตอบได้ผมคงบอกว่า ผมไม่เหงาหรอกผมสบายดีไม่เจ็บไม่ไข้ แต่คนที่ไม่สบายแล้วก็เหงาน่ะ คุณรินทร์ต่างหากล่ะ คุณรินทร์ค่อย ๆ นั่งลงแล้วก็วางจานขนมลงหน้าหลุมฝังผมครับ เป็นขนมเค้กด้วยล่ะ ว้าวน่ากิน
"วันนี้วันเกิดฉันนะกะทิ แกจำได้หรือเปล่า"
คุณรินทร์บอกพร้อมกับนั่งลง คุณรินทร์จะรู้สึกไหมนะว่าผมอยู่ตรงนี้ กำลังนั่งอยู่ข้างๆคุณรินทร์
โฮ่งง ผมเห่าตอบก็รู้หรอกครับว่าคงไม่ได้ยินแต่อดไม่ได้อ่ะครับ เรื่องอะไรผมจะลืม อะไรที่เกี่ยวกับพวกคุณผมไม่ลืมเลยแม้แต่อย่างเดียวครับไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนในโลกก็ตาม
"จำได้หรือเปล่ากะทิ ปีที่แล้วเราสนุกกันมากเลยนะ พวกเราฉลองวันเกิดด้วยกัน แก ฉัน พ่อแล้วก็คุณนิวัติ"
คุณรินทร์คุยไปก็น้ำตาเริ่มคลอ ๆ อย่าร้องไห้สิครับคุณรินทร์ ผมจำได้หรอกน่าว่าปีที่แล้วเป็นยังไง ก็วุ่นวายจะตายไหนจะคุณนิวัติที่คอยก่อกวนตลอดงาน ไหนจะต้องคอยห้ามคุณรินทร์ที่โวยวายไล่แขก แถมตอนท้ายยังมาอาละวาดกับของขวัญของตาเจ้านายโรคจิตนั่นอีก ว่าแต่วันนี้ไม่มาเหรอครับ (มองหาคู่ปรับ)
"ปีนี้ฉัน 20 แล้วนะกะทิ" หือ จริงอ่ะ เป็นผู้ใหญ่แล้วสิครับเนี่ยเร็วจัง
"ต่อไปฉันจะไม่ร้องไห้แล้วนะ แล้วก็คงไม่ได้มาหาแกบ่อย ๆ เพราะต้องเรียนหนักขึ้นแกคงไม่ว่านะ "
คุณรินทร์ถามพลางเอามือลูบไปตามเนินดินที่ฝังผมไว้ข้างใต้ งี๊ดดดด ไม่ต้องห่วงผมครับคุณรินทร์ กะทิซะอย่างไม่เหงาหรอกจริง ๆ นะครับผมอยากจะบอกแบบนี้นะครับแต่ว่าก็ทำไม่ได้ เฮ้อ แย่จัง อ๊ะมีคนมาอีกคนแล้วครับเดินตรงมาทางนี้เลย
"รินทร์มาอยู่นี่เอง" อ๊ะ เสียงคุณราชนี่นา ทางนี้ครับ ๆ
"พ่อ"
คุณรินทร์ปาดน้ำตาแล้วก็ขยับที่นั่งให้คุณราชที่ทรุดตัวลงนั่งด้วยคุณราชยิ้มพร้อมกับเอาฝ่ามือตบกับดินตรงหน้าเบา ๆ
"ไงกะทิ นอนสบายเลยนะ" แหะ ๆ ๆ ก็แหมจะให้ผมลุกขึ้นมาวิ่งเล่นเหรอครับ ขืนผมทำแบบนั้นได้วิ่งกันป่าราบบ้างล่ะ
"พ่อออกมาทำไมฮะ" คุณรินทร์หันไปถาม มือยังคงเล่นจานขนมเค้กที่เอามาให้ผมอยู่ คุณราชยิ้มพร้อมกับลูบผมคุณรินทร์เบาๆ
"มาตามลูกไง คุณปราชญ์กับคุณนิวัติจะกลับแล้วนะ" อืมม ว๊าจะกลับแล้วเหรอแล้วผมล่ะไม่เห็นมาเยี่ยมเลย ลืมผมแล้วเหรอ ไงกันไม่ยอมนะ
"ก็ให้กลับไปสิฮะ" เสียงคุณรินทร์ขึ้นจมูกชอบกลแฮะ คุณราชยิ้มแล้วก็ลุกขึ้นปัดฝุ่นที่ติดตามกางเกงแล้วบอกว่า
"ถ้าอย่างนั้นพ่อจะไปส่งพวกเขาก่อนนะ อย่าอยู่นานล่ะเดี๋ยวจะไม่สบาย ไปก่อนนะกะทิอย่าให้คุณรินทร์อยู่นานล่ะ"
คุณราชบอกแล้วก็จากไป ค๊าบบบ แต่ว่าจะให้ผมทำไงล่ะครับ พอคุณราชไปคุณรินทร์ก็นั่งเหม่อต่อ ผมไม่ชอบแบบนี้เลยครับถ้าคุณรินทร์ยังซึมแบบนี้ผมก็ไปไหนไม่ได้หรอก ผมอยากเห็นคุณรินทร์สดใสเหมือนเดิมก่อนนี่นา หือ ไปไหนเหรอครับ ก็อย่างที่คนอื่น ๆ เขาพูดกันครับ ไปที่ชอบ ๆ ไง
"เป็นเจ้าภาพที่ไม่ดีเลยนะ แขกจะกลับก็ไม่ไปส่ง" หือ เสียงนี่มัน อีกละกี่ปีกี่ชาติก็ไม่เปลี่ยนสิน่ะ เฮ้อ คงเส้นคงวาจริง ๆ หมอนี่
"ยุ่งอะไรด้วย ไม่ได้เชิญสักหน่อยมาเองก็กลับเองสิ"
คุณรินทร์สะบัดเสียงใส่ครับ ไม่ว่าจะสภาพไหนคุณรินทร์ก็ยังเป็นคุณรินทร์ครับ อีตาคุณนิวัติคงปลงครับ เขาหันมาทางผมแล้วยิ้มแน่นอนครับตั้งกะผมมานอนสบายที่นี่เขากับคุณปราชญ์ก็ยังรู้ตลอดว่าผมยังอยู่บางทีแอบแว่บมาคุยด้วยอ่ะครับ
"เธอเป็นแบบนี้ กะทิไม่ดีใจหรอกนะ" อือ ใช่ ๆ เห็นด้วยผมไม่ดีใจนะครับถึงจะรู้ว่าคุณรินทร์รักผมมากก็เหอะ แต่ผมไม่ชอบให้คุณรินทร์เศร้าเลยอ่ะ
"แล้วทำไมมาเกี่ยวอะไรด้วย" คุณรินทร์สะบัดหน้าหนี โถ ๆ ๆ สะบัดแรงเดี๋ยวก็คอหลุดหรอกครับคุณรินทร์ ^^
"เกี่ยวสิ เจ้ากะทิตายแล้วนะ หมาก็เหมือนคนมันมีห่วงถ้าคนที่มันรักไม่ยอมปล่อยวางมันก็ไปไหนไม่ได้ จะปล่อยให้เป็นแบบนี้หรือไง" คุณนิวัติขึ้นเสียงเล็กน้อยครับ
"แล้วจะให้ทำยังไง ผมลืมไม่ได้คุณเข้าใจหรือเปล่า คุณไม่ใช่ผมนี่ ไม่ใช่คนที่เลี้ยงมันมา ไม่ใช่คนที่ต้องทนเห็นมันตายในอ้อมกอด ฮึก" เอ้า เอาแล้วร้องแล้ว ป๊าดดดดด จะบ้าตายอีกสักรอบ ฮ่วย เครียดครับแบบนี้ (หันรีหันขวาง)
"แต่ฉันก็เห็นมันตายต่อหน้าเหมือนเธอนะรินทร์ เธอต้องเข้มแข็งสิ เจ้ากะทิมันไม่อยากเห็นเธอซึมกะทือแบบนี้หรอก" ตรงเผงงงง ถูกต้องค๊าบบ พูดถูกใจหมา
"แล้วจะให้ผมทำยังไง ทุกวันผมมีมันเป็นเพื่อน อยู่ด้วยกันมาตลอด 3 ปี ผมทุกข์หรือสุขมันจะรับรู้หมด ผมมีมันเป็นเพื่อนคุย เพื่อนคิด เราไม่เคยห่างกันแล้วจะให้ผม …"
กว๊ากกกกกกกก นี่ ๆ ๆ คุณนิวัติเรื่องไรมากอดคุณรินทร์ของผมปล่อยน๊าาาาา (วิ่งไปมาทำอะไรไม่ได้)
"เป็นฉันได้ไหม" หืออ อะไรนะ หมายความว่าไงแล้วคุณรินทร์ที่พยายามดิ้นเพื่อให้หลุดจากการโดนกอดเมื่อครู่ก็นิ่งเลยครับ
"หมายความว่าไง ปล่อยผม" คุณรินทร์ที่ดูเหมือนจะได้สติพยายามดิ้นต่อ แต่ไม่มีทางครับ
"เป็นฉันไม่ได้เหรอ ให้ฉันแทนกะทิ ให้ฉันได้รับรู้ทุกอย่างในตัวเธอเหมือนกะทิ" วูบหนึ่งผมใจหายครับ แต่ว่าก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ คุณรินทร์ต้องการใครสักคนมาเป็นเพื่อนนี่นา แล้วคุณนิวัติเองก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรด้วย
"ไม่มีใครแทนกะทิได้ทั้งนั้นแหละ" คุณรินทร์บอกงั้นครับ น่าดีใจแฮะ แต่คุณรินทร์ก็ยอมให้คุณนิวัติกอดแต่โดยดีครับ ว๊า ได้ไงเนี่ย ไม่ได้น๊า
"งั้นเป็นมากกว่ากะทิก็ได้ นะ" อ้าว ๆ ๆ ทำหน้าเจ้าเล่ห์เลยอ่ะ ดีให้มันสุด ๆ หน่อยเด๊ ><!! เฮ้ย ๆ ปล่อยได้แล้ว ๆ ๆ ๆ ๆ
"หมายความว่าไง"
คุณรินทร์เงยหน้ามองตาใสเลยครับ คงจะงง ผมก็งง แต่เอ๊ะ ตานิวัติทำอะไร อ่ะ ทำอะร๊ายยยย มากัดคุณรินทร์ของผมทำไม ปล่อยน๊าาากัดปากด้วยอ่ะ อ๊ายยยยยยยยย ไม่ยอม ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ (ไม่ยอมแล้วจะไปทำอะไรได้ ไอ้’ทิ)
อีตานิวัติกัดคุณรินทร์ของผมอยู่ตั้งนานแน่ะครับ ตอนแรกคุณรินทร์ก็ดูเหมือนจะดิ้นนะครับแต่แป๊บเดียวก็กลายเป็นว่ายืนนิ่ง ๆ อ่ะ แถมเอาแขนไปกอดคอตานิวัติด้วยสงสัยจะกลัวล้มอ่ะครับ คุณว่างั้นป่ะครับ ^^ พออีตานิวัติเลิกกัดคุณรินทร์ก็หอบหายใจใหญ่เลย หน้าแด๊งแดง คุณรินทร์ค๊าบเป็นไงมั่งค๊าบบ โดนอีตานิวัติแกล้งอีกแล้วนิสัยไม่ดี ๆ ๆ ๆ ผมไม่ยกคุณรินทร์ให้แล้ว
"..แล้วพ่อ .. " คุณรินทร์อ้อมแอ้มในขณะที่หน้าแดงมาถึงหูคุณรินทร์ไม่สบายแน่ ๆ เป็นไข้ป่าวเนี่ย
"ราชน่ะของปราชญ์ต่างหาก" หาว่าไงนะ ใครของใคร
"ว่าไงนะ" คุณรินทร์เงยหน้าขวับตาวาวเลยครับ มือที่เมื่อกี้ขยุ้มเสื้อตานิวัติไว้เริ่มคลาย ผมว่าผมเริ่มเห็นรังสีความหวงพ่อของคุณรินทร์เปล่งประกายอีกครั้งแล้วครับ
"ฉันบอกว่า ราชน่ะของปราชญ์น่ะ เฮ้ เดี่ยว" ได้เรื่องเลยครับยังไม่ทันฟังอะไรจบ
คุณรินทร์ก็สะบัดตัวหลุดแล้วจ้ำพรวด ๆ เข้าบ้านทันที โดยมีอีตาคุณนิวัติยืนหัวเราะอยู่ข้างหลัง เออตานี่โรคจิตอีกละ ไม่รีบเข้าไปห้ามอีกเดี๋ยวคุณปราชญ์ก็ซวยหรอกไม่รีบตามไปอีก แต่เอ๊ะเขาหันมาหาผมอีกแหละ
"ไม่ต้องห่วงอีกแล้วนะกะทิ ไปเถอะ" หือ ไป ให้ผมไปไหนล่ะก็ผมชอบที่นี่อ่ะ
"แกต้องไปนะ แต่จะที่ไหนฉันก็ไม่รู้เหมือนกันไม่ต้องห่วงทางนี้หรอกนะฉันกับปราชญ์จะดูแลให้เองไม่ต้องคิดห่วงอะไรทั้งนั้น"
แหะ เหมือนรู้ใจเลยครับ คุณรู้หรือเปล่าที่ผมยังอยู่ที่นี่ไม่ไปไหนสักทีก็เพราะรอก็คำนี้แหละ รอแค่มีคนมาดูแลเจ้านายของผมทั้งสองแทนผมถึงจะดูแลแบบทุลักทุเลอย่างสองคนนี้ก็เหอะแต่คงไม่มีปัญหา
ผมรู้สึกโล่งใจอย่างประหลาดครับ ตัวเบาหวิวเหมือนโดนปลดจากโซ่ที่รั้งไว้ คุณนิวัติยิ้มให้ผมแล้วเดินกลับเข้าบ้านที่ตอนนี้กำลังกลายเป็นสนามรบระหว่างคุณรินทร์กับคุณปราชญ์ไปแล้วครับ เพราะดันเข้าไปจ๊ะเอ๋ตอนคุณราชโดนคุณปราชญ์กัดเหมือนกัน เหอะ ๆ ๆ ๆ เอาเหอะทะเลาะกันไปสร้างความสัมพันธ์กันไปหวังว่าฆ่ากันตายไปซะก่อนนะครับ สู้เขาล่ะคุณนิวัติ คุณปราชญ์
ว่าแต่ว่านี่คงถึงเวลาที่ผมจะต้องไปจริง ๆ แล้วละมั้งครับ ผมรู้สึกอย่างนั้นนะ คุณรินทร์กับคุณราชก็มีคนดูแลแล้ว ผมเองก็หมดห่วงแล้วล่ะครับ พวกคุณด้วยนะครับขอให้มีความสุขมาก ๆ ถ้าหากว่าที่บ้านเลี้ยงหมาแบบผมหรือว่าสัตว์ตัวอื่น ๆ ก็อย่าลืมให้ความรักและเมตตากับพวกเขามาก ๆ นะครับ เพราะพวกเราทุกตัวรักเจ้านายยิ่งกว่าสิ่งใดโดยเฉพาะหมาอย่างผมไม่ว่าพันธุ์ไหนก็ตาม 1 ชีวิตที่เรามีเรายินดีสละเพื่อปกป้องเจ้านายของเรานะครับ
ผมไปก่อนน๊าาฝากพวกคุณแวะเวียนมาเยี่ยมคุณรินทร์กับคุณราชของผมบ้างนะครับพวกคุณ ๆ จะได้ไม่เหงา แล้วก็เผื่อจะได้มาเป็นกรรมการมวยแทนผมด้วยไง ^^ ฮ้า นั่นไงมีแสงอะไรไม่รู้วิบๆทางนู้นแน่ะครับน่าสนใจดีแฮะถ้าอย่างนั้นผมไปก่อนนะครับคิดถึงผมมั่งนะครับ บ๊ายบายยยย โฮ่ง (โบกขาหน้าลาแบบหมาๆ แล้วก็วิ่งไปอย่างมีความสุข)
จบแล้วครับ โฮ่ง 
ไรท์เตอร์ขอบ้าง
สวัสดีค่ะมิตรรักแฟนหมาทุกท่าน ( ขอเลียนแบบหน่อยนะ 'ทิ ) ตั้งแต่โพสต์มาก็พึ่งจะได้มาทักทาย แถมมาตอนจบเลยอีกต่างหาก จริงแล้ว หมาครับ .. ผมเป็นหมา เป็นงานเขียนประมาณ 3 - 4 ปีผ่านมาแล้ว แต่ด้วยความที่คิดถึงกะทิ เลยตามน้องสาวแล้วพามัีนมาเจอทุกคนที่นี่ แล้วก็สร้างซีรีย์เสริมเข้ามา คือ รักแรกพบแล้วก็จบเห่ ต้องบอกว่า ดีใจมากๆ ที่ทุกท่านที่นี่ให้ความรักกับกะทิอย่างมาก จนเพื่อนแซวว่า นิยายวาย แต่ดันขายหมา ฮ่าๆ ขอบคุณมากๆค่ะ ที่รักเจ้ากะทิ คุณน้องรินทร์และคุณราช ขอบคุณมากๆค่ะ
เจอกันใหม่เรื่องหน้าค่ะ ( ถ้ามีโอกาสนะ ^^ ) บ๊ายบาย :
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
