22.5 ทางเลือกอื่น..?
"ฮ่า ๆ"
เสียงหัวเราะดังลั่น ดังมาจากบ้านของคุณหมอ สำหรับคนที่ผ่านไปมา และรู้ว่าตอนนี้เจ้าของบ้านเหลือเพียงคนเดียว เพราะอีกคนขอลาหยุดกลับไปบ้านเป็นเวลา 1 อาทิตย์ สิ่งที่แปลกออกไป ก็คือจักรยานสำหรับเช่าคันหนึ่งที่จอดพิงกับต้นไม้อยู่หน้าบ้าน
"ตลกเหรอ..?" ธีโอเงยหน้าขึ้นจากหนังสือที่อาจารย์สอนภาษาส่งมาให้อ่าน ซึ่งตอนนี้อาจารย์ท่านนั้น กำลังนั่งหัวเราะตัวงออยู่บนโต๊ะตัวยาวตรงหน้า
หมอเนสลุกขึ้นมานั่งตัวตรง พร้อมกับกระแอมเบาๆ ยิ่งมองหน้าไอ้เด็กลูกครึ่งที่กำลังหัดท่อง ก.ไก่ - ฮ.นกฮูก ก็ยิ่งจะหลุดขำทุกที ถ้าเด็กทำจะน่าเอ็นดูมาก แต่...ไอ้เจ้าเด็กโข่งตัวโต พูดก็ไม่ชัด กว่าจะผ่านไปได้แต่ละตัวในหน้าแบบฝึกภาษาสำหรับเด็ก ก็ทำให้ฮากลิ้งยิ่งกว่าดูตลกซะอีก
"ตลกทำไม..? ผมยังไม่ได้ทำอะไร แค่อ่านนี่...." ใช่..!! ผมแค่อ่านไปได้สอง-สามคำเอง จากนั้นอาจารย์ก็อารมณ์ดีใหญ่ ....คือแบบ..เวลาที่ผมทำให้คุณเนสหัวเราะได้ ก็ดีใจอยู่หรอก แต่...หัวเราะเรื่องอะไรนี่ซิ..ไม่เห็นบอกกันเลย..
"เออๆ ไม่ตลกก็ได้ อ่านต่อซิ เดี๋ยวก็หักคะแนนซะหรอก!!" แม้ว่าจะฟังประโยคยาวๆ ได้ยังไม่เก่งนัก ก็เลยเลือกที่จะจดจำคำบางคำในประโยคแล้วเดาเอา
แล้วคำว่า'คะแนน'ที่ได้ยิน ธีโอก็เดาได้ทันที...ว่าคงไม่มีการขีดให้..มีแต่ขีดลบตลอด ผ่านมาสามวันหายไปเกือบจะสิบคะแนน ส่วนใหญ่จะโดนคำเผลอ อย่างเช่น yes!! คำอุทานที่ติดปากเวลาทำอะไรสำเร็จ หรือไม่ก็ what..? คำนี้รู้สึกจะโดนไปหลายครั้ง เพราะความเผลอ..แต่อาจารย์ไม่ยอมลดหย่อนให้เลย ครั้งนี้ผมต้องแก้ตัวด้วยการท่องพยัญชนะทั้งหมดตามแบบฝึกหัดในมือให้ได้ แค่ออกเสียงก็ยากมากแล้วครับ..!!
"ถ้า..ถ้าอ่านจบ 3 คะแนนนะ..นะ.." หมอเนสเหลือบมองลูกศิษย์ตัวโตที่กำลังส่งสายตาวิงวอน เหมือนจริงๆ เหมือนน้องหมาเวลาขอให้พาไปเดินเล่น มันจะชอบส่งสายตาวิ้งๆ แบบนี้ ให้ตายเหอะ!! ..ไม่รู้ว่าใครสอนให้ทำแบบนี้
"ก็ได้!! อ่านต่อซิ จะจบไหมวันนี้" พอต่อรองได้สำเร็จ ไอ้เจ้าแตงกวาก็คลี่ยิ้มกว้าง ตั้งอกตั้งใจอ่าน และสะกดคำในแบบฝึกหัดอย่างเต็มที่..เพื่อ..3 คะแนน!!
กว่าจะจบเล่มได้ เกือบจะโดนตัดไปมากกว่าคะแนนที่จะได้รับเสียอีก แถมไอ้เด็กโข่งยังถามนั่นนี่ ไม่เข้าใจ บางตัวเช่น ซ ส ษ ศ ทำไมต้องมีพยัญชนะตั้งสามตัว ไปโทษหนังสือที่ทำให้ตัวเองอ่านผิดอีก เบี่ยงประเด็นไปเรื่องอื่น ทำเอาอาจารย์อย่างหมอเนส แทบยกมือกุมขมับ พอออกแรงมากไป กระเพาะมันก็เริ่มร่ำร้องหาอาหาร
"หิวอ่ะ!!" ธีโอเหลือบมองอาจารย์ที่ทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ พร้อมกับบ่นพึมพำ จำได้ว่ามาตั้งแต่เช้า ยังไม่เห็นทานอะไรเข้าไปนอกจาก นมสด และน้ำผลไม้ไปกล่องใหญ่ นี่ก็บ่ายกว่าๆ สมควรแล้วที่จะหิวนะ
"หิว..ก็ต้องทานข้าวนะ..!!" คนที่กำลังนอนฟังเสียงท้องตัวเองร้อง อยากจะตอบกลับไปเหมือนกันว่ารู้แล้ว แต่...เสบียงที่ไอ้คุณเพื่อนมันซื้อมายัดใส่ตู้เย็นไว้ให้ มันหมดไปตั้งแต่เมื่อวานตอนออกเวร เหลือก็แต่พวกของที่เป็นน้ำ ซึ่งมันไม่อยู่ท้อง จะว่าไป..มีผักกับไข่อยู่เหมือนกัน แต่ยังไม่อยากจะหาเรื่องเผาบ้านพักตอนนี้หรอกนะ
"นายแตงกวาหิวไหม..!!?" แตงกวาที่ว่าพยักหน้าตอบรับทันที แม้จะแปลกใจอยู่บ้างที่จู่ๆ อาจารย์ก็ใจดีขึ้นมา (เพิ่งจะจำชื่อภาษาไทยตัวเองได้ตอนเรียนภาษานี่แหละ..เรียกไม่ขานโดนหักคะแนนอีกนะ!!) คนถามยังคงนอนกลอกตามองเพดานบ้านอยู่นาน เหมือนกำลังคิดคำนวณอะไรบางอย่าง ก่อนจะหันมาบอกอีกรอบ..
"งั้น..ไปหาอะไรกินข้างนอกกันเถอะ นอนอยู่บ้านได้อดตายพอดี.." หมอเนสลุกขึ้นมานั่งเอามือเสยผมตัวเองสองสามที เดินไปค้นกระเป๋าตังค์ตัวเอง กับกุญแจคุณปู่มาถือไว้ แล้วเรียกให้ไอ้เด็กโข่งเดินตาม
"ไม่เรียนแล้วเหรอวันนี้.." คำถามของนักเรียนขี้สงสัย ขยันจนน่าให้รางวัลนักเรียนดีเด่น ไม่รู้ว่าจะอยากเรียนอะไรขนาดนั้นนะ ...'
คนที่ผมชอบ เค้าพูดภาษาไทย อยากพูดกับเค้า ก็เลยต้องเรียน' เพิ่งจะนึกขึ้นมาได้..แบบนี้ซินะ!! ถึงได้ตั้งใจเรียนมากมายขนาดนี้ เห็นแล้วก็อดปลื้มแทนคนรักของไอ้เจ้าเด็กโข่งนี่..
"ไปเรียนนอกสถานที่กัน ไม่ดีเหรอ ไม่โดนหักคะแนนด้วยนะ!!" แตงกวาพยักหน้ารับทันที พร้อมกับรอยยิ้มกว้าง วิ่งตามหลังอาจารย์ลงไปจากบ้าน แล้วก็ต้องหยุดชะงักตามคนเดินนำที่กำลังยืนมองรถมอเตอร์ไซค์คันเล็กที่จอดอยู่
คิดภาพไม่ออกเลยแฮะ ผู้ชายตัวโตสองคนซ้อนรถคันนี้ไปด้วยกัน..สงสารคุณปู่ เกรงว่าจะอยู่ไม่ทันเห็นหน้าหลาน ต้องมารับน้ำหนักสาหัสเกินกว่าสภาพร่างกายปู่จะทนได้ ไอ้เจ้าแตงกวาก็ไม่ได้สูงเกือบๆ 170 อย่างเจ้าหนูชีต้าห์เสียด้วย เห็นทีคงต้องแยกย้ายกันไปคนละทาง
"ผม..เหรอ..?" ธีโอหรือเจ้าแตงกวาชี้ที่อกตัวเอง เมื่อเห็นว่าคุณอาจารย์ชี้มือไปทางรถจักรยาน แล้วพยักหน้ายืนยันอีกรอบ พร้อมกับตัวเองที่ก้าวคร่อมรถมอเตอร์ไซค์ ..โธ่!!....แอบคิดว่าจะได้ไปด้วยกัน
"รถจักรยานของใครล่ะ จะไปไหม!!?" ไอ้เด็กโข่งทำหน้าละห้อย เดินคอตกไปที่จักรยานของตัวเอง ..คราวนี้หมอเนสไม่ยอมใจอ่อน เพราะเป็นห่วงสวัสดิภาพของคุณปู่มากกว่า
หมอเนสบิดนำหน้าไปก่อน (กล้าใช้คำว่าบิดด้วยนะ) โดยมีจักรยานของธีโอปั่นตามหลัง ก่อนที่จะปั่นมาขนาบข้างรถมอเตอร์ไซค์ ยักคิ้วให้พร้อมกับฉีกยิ้มกว้าง จะด้วยความหมั่นไส้ อยากแกล้ง หรืออะไรก็ตาม หมอเนสก็เร่งความเร็วขึ้นไปอีก หันกลับไปมองไอ้เด็กลูกครึ่งที่ทำหน้าจ๋อย แล้วยิ้มกับตัวเองอย่างผู้ชนะ!!
"เฮ่ย...!!" ตกใจซิครับท่าน คิดว่าทิ้งห่างได้แล้วเชียว ไอ้เจ้าแตงกวามันปั่นสองสามทีก็มาขนาบข้างได้แล้ว เพิ่งจะมารู้สึกว่าคุณปู่ชักช้าไม่ทันใจก็วันนี้ ..ประเด็นคือบิดสุดไมล์แล้วเร็วได้แค่นั้น..กรรมจริงๆ
"อย่าเร็วนัก..ผมห่วง!!" คำพูดที่ขาดเป็นท่อน เพราะขายังออกแรงปั่นตามให้ทัน บวกกับลมที่พัดสวนมา ตายังคงต้องมองไปข้างหน้า และหันกลับมามองคนที่ขับมอเตอร์ไซค์ข้างๆเป็นระยะ เดาเอาว่าคุณอาจารย์เนสคงจะไม่ได้สนใจฟัง เพราะยังคงตั้งหน้าตั้งตาขับรถอยู่
"ไปร้านข้าวข้างหน้าโน่น" กลายเป็นว่าบอกทางไปร้านข้าวซะงั้น เพราะหมอเนสได้ยินไม่ถนัด ก็คิดไปเองว่าอีกฝ่ายแค่ถามจุดหมายที่จะไป
ธีโอจำต้องลดแรงตัวเองลง ปล่อยให้จักรยานไหลไปตามแรงปั่นที่ยังเหลือ เหมือนกับจะยอมแพ้ ยอมให้คนขับมอเตอร์ไซค์วิ่งนำไปก่อน แต่สายตายังคงจับจ้องไปที่แผ่นหลังของอาจารย์สอนภาษาไม่วางตา..จนกระทั่งรถแล่นไปจอดที่หน้าร้านข้าว ถึงได้ปั่นจักรยานไปจอดข้างๆ
"มาช้า..!!" หมอเนสหันไปยักคิ้วให้บ้าง ทั้งที่ถ้าเทียบกันแล้วไม่ได้ช้าไปกว่ากันขนาดนั้น
"นิดเดียวเอง.." คนที่มาช้าแกล้งแก้ตัวไปอย่างนั้นเอง ที่จริงอยากจะเอาชนะแทบตาย อยากเอาชนะคนๆนี้ในทุกๆเรื่อง แต่ก็กลัวว่าหากเกิดอุบัติเหตุขึ้นมา...จะไม่คุ้มกับสิ่งที่ต้องสูญเสีย
"หิวแล้ว..ไปหาอะไรกินกัน" ธีโอจอดรถจักรยานพิงไว้กับรถมอเตอร์ไซค์คันเล็ก ก่อนจะก้าวยาวๆตามหลังอาจารย์ที่เดินนำเข้าไปก่อน เมนูอาหารที่ทำด้วยกระดาษแผ่นเดียวนำมาวางไว้ตรงหน้า คนที่ไม่เคยมากินร้านข้าวแบบนี้หยิบมันขึ้นมาดูอย่างแปลกใจ
"เมนู..ทะเล.." หมอเนสเหลือบมองคนที่นั่งจ้องเมนูอาหารอย่างจริงจัง เห็นแล้วก็อดขำไม่ได้ กว่าจะสะกดได้แต่ละคำ กว่าจะเข้าใจว่ามันหมายถึงอะไร จนคุณป้าร้านข้าวหันมามองอย่างเอ็นดู ไม่เร่งรีบให้สั่งเหมือนโต๊ะอื่นๆ
"ผมเอา..ข้าวผัดทะเล ส่วนคนนี้..เดี๋ยวผมจะบอกอีกทีครับ" ลูกศิษย์ตัวโตยังคงตั้งใจอ่านรายการอาหารต่อไป จนกระทั่งได้กลิ่นหอมๆ ของข้าวผัดลอยมาแตะจมูก
"อ้าว!! แล้วของผมล่ะ กินอะไร..?"
"อ่านจบรึยังล่ะ ถ้าจบแล้ว ก็บอกมาว่าจะกินอะไร" กรรม!! กำลังจะแสดงให้เห็นถึงทักษะในการอ่านภาษาไทย เผลอแวบเดียวคุณเนสมีอาหารหน้าตาน่ากินมาวางอยู่ตรงหน้าเสียแล้ว ...ธีโอทำหน้าเหมือนหมาหงอยอีกรอบ ก่อนจะชี้ไปที่จานข้าวตรงหน้า
"ผมเอาแบบนี้ครับ!!" คุณป้าร้านข้าวคลี่ยิ้มให้ ก่อนจะหันไปสั่งคนทำตามรายการ ส่วนคนที่ได้ของก่อน ก็กำลังจะเริ่มจัดการอาหารจานด่วนของตัวเอง แต่ก็ดันเหลือบมาเห็นสายตาเหมือนอยากรู้อยากเห็นจากคนนั่งฝั่งตรงข้าม
"นี่..เค้าเรียกว่าข้าวผัดทะเล อันนี้ปลาหมึก นี่กุ้ง ส่วนนี่จริงๆ แล้วมันคือปู.." หมอเนสใช้ช้อนตักของแต่ละอย่างขึ้นมาให้ดู พลางสอนให้ออกเสียงตามไปด้วย เพราะตัวเองเป็นคนบอกเองว่าจะมาเรียนนอกสถานที่
"คุณเนส..ชอบกินอันนี้..?" คนที่กำลังเคี้ยวข้าวพยักหน้าแทนคำตอบ ที่จริงกินได้ทุกอย่างนั่นแหละ เวลาท้องหิวไม่เคยเลือก..ควานหาอะไรในตู้เย็น แล้วมันกินได้ก็กิน หรือไม่..อะไรที่ไอ้คุณเพื่อนปุ่นมันทำให้ก็กินได้ทุกอย่าง
"ลองกินดูซิ!!" จานอาหารที่สั่งยกมาวางตรงหน้าพอดี หมอเนสก็เลยชวนให้ทาน จะไม่ได้ต้องสงสัยถามโน่นนี่อีก ..คนยิ่งกำลังหิวๆอยู่ด้วย
พออาหารเข้าปาก ต่างคนก็ลงมือจัดการกับอาหารของตนไปเงียบๆ หมอเนสเหลือบมองไปทางหาดและทะเลที่ตอนนี้กำลังส่องแสงระยิบระยับ อาหารถูกปากกับบรรยากาศแบบนี้ก็ไม่เลวนัก ส่วนไอ้เจ้าแตงกวา กำลังสนอกสนใจคุณพ่อครัว ที่กำลังหยิบโน่นผสมนี่ใส่ลงไปในกระทะตามรายการอาหารที่คุณป้าเป็นคนจดให้ ถ้าเดินไปดูใกล้ๆ แล้วจะไม่เกะกะคงทำไปนานแล้ว..
"เออ..คนที่นายชอบนะ จะบอกให้เค้ารู้ตัวเมื่อไหร่?" หมอเนสรวบช้อนทั้งคู่วางไว้ริมจานข้าวจานที่สอง เอ่ยปากถามหลังจากที่ยกน้ำเปล่าขึ้นมาดื่ม แต่ไอ้เจ้าเด็กโข่งที่โดนถามกลับหันมาทำหน้าตกใจ พร้อมกับก้มหน้าก้มตาทานข้าวในจานตัวเองจนหมด ถึงจะเงยหน้าขึ้นมาอีกรอบ..
"คือ..ผมกลัวว่า เค้าจะไม่ชอบ..." ธีโอเหลือบมองไปทางต้นเสาข้างหลังคนถาม ใช้เป็นที่พักพิงสายตาชั่วคราว เพราะไม่กล้ามองสบตาตรงๆซะอย่างงั้น จะบอกได้ไงว่าบอกชอบไปแล้ว..แต่เค้ายังไม่รู้ตัว
"บอกไปแล้วรึไง ถ้ายังไม่ได้บอกก็ลองพยายามก่อน เก็บมากลัวอยู่ได้ เดี๋ยวก็โดนน้องหมาคาบไปซะก่อน..."
"หมา...? คาบอะไร..?" หมอเนสถอนหายใจออกมายาวเหยียด เหลือบมองคนฟังยังคงทำหน้างงเพราะระบบประมวลผลในหัวตัวเองแปลไม่ทัน ...ไม่น่าเผลอเอาอารมณ์ตัวเองมาใส่ลงไป ..ดีนะที่ไอ้เด็กนอกมันยังไม่เข้าใจภาษาไทยอย่างถ่องแท้..บ้าจริง!!
"เออๆ ช่างเถอะ" ธีโอขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจ แต่ก็ไม่ได้ฟังคำอธิบายเหมือนครั้งก่อนๆ เพราะหมอเนสหันไปตะโกนบอกคุณป้าให้คิดเงิน แล้วก็เดินออกไปจากร้านโดยไม่หันกลับมาบอกซักคำว่าจะไปไหน
"คุณเนสครับ..!!" คุณหมอใจร้อนที่กำลังคร่อมรถเตรียมสตาร์ท แต่กลับมีมือของใครบางคนมาหยุดเอาไว้
"กลับเถอะ..ไปเรียนต่อ นายจะได้ทำเรื่องที่อยากทำได้เร็วๆ " หมอเนสปัดมือที่จับอยู่บนมอเตอร์ไซค์ออก พร้อมกับสตาร์ทรถ ก่อนจะขับรถออกไปไม่หันมามองคนที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลัง
ธีโอยังคงยืนมองอยู่ที่เดิม ก่อนจะถอนหายใจออกมา ตอนที่คิดความหมายของคำพูดทิ้งท้ายของอาจารย์สอนภาษาออก ..ถ้าผมทำได้ดี อาจารย์ก็จะเลิกสอน แต่ถ้าผมทำไม่ได้..ก็จะโดนตัดคะแนนไปเรื่อยๆ ไม่มีทางอย่างอื่นให้เลือกแล้วเหรอ..
"ผมก็อยากจะบอกเร็วๆ แต่..จะทำยังไงได้ล่ะ..." ไอ้เด็กลูกครึ่งตัวโตเดินคอตกกลับไปที่จักรยานของตัวเองอย่างอ่อนใจ
หมอเนสลดความเร็วลง เพราะไม่เห็นรถจักรยานของนายแตงกวาปั่นตามหลังมาซักที จะให้หยุดรอก็คงไม่ใช่..เสียฟอร์มหมด คงกำลังทำหน้าเป็นหมาหงอยถูกทิ้งอยู่ซินะ ..ซื้ออะไรกลับฝากดีกว่า..เอ่อ..ไม่ใช่อะไร ผมแค่ไม่อยากเห็นตอนที่ไอ้เด็กโข่งมันทำหางลู่หูตก..ก็แค่นั้น..ล่ะมั้ง
================
ตอนขัดดอกมาแล้ว ๆๆๆ
อย่าลืมมาอุดหนุนแตงกวานะ กร๊ากกก
ทางบ้านหมอปุ่นก็ปิดห้องเงียบ
ทางบ้านพักหมอก็ขับรถแข่งกัน คึคึ
จะเป็นอะไรยังไง ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยคร้าบบบ
ทิ้งท้าย คาแรคเตอร์ของตอนนี้
หัวข้อ: "รักร้าย...ไอ้ตัวแสบ"[ตอนพิเศษสั้น(ที่สุด!)3เมษา,55] (อ่าน 636627 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก