25.
ชีต้าห์ปั่นรถจักรยานมาจอดอยู่หน้าบ้านพักหมอได้ซักพักแล้ว แต่ไม่กล้าขึ้นไปข้างบน ไม่ใช่อะไร..ก็สิ่งที่ตัวเองเอาไปแอบแขวนไว้ในห้องหมอปุ่นไง แค่คิดก็เขินตัวเอง ไม่รู้ว่าตอนนั้นอะไรมาดลใจให้ทำไปได้ แล้วยังไง มายืนคร่อมจักรยานลังเลใจอยู่ ทั้งที่รู้ว่าวันนี้เจ้าของบ้านไม่อยู่ แต่ถ้าจะขึ้นไปก็ใช่ว่าจะเป็นเรื่องยาก กุญแจบ้านนอนแน่นิ่งอยู่ในกระเป๋ากางเกงนี่ไง
"who are you?" คนที่กำลังคิดอะไรเพลินสะดุ้งเพราะเสียงทักที่ดังมาจากข้างหลัง เกือบจะเสียหลักล้มลงไปทั้งจักรยาน ถ้าไม่ได้มือของใครบางคนยื่นมาคว้าตัวรถเอาไว้ได้ ก็เลยแค่เซทั้งคนทั้งรถ
"Then who you are?" พอเหลือบมองหน้าคนถาม ก็พบว่าเป็นนักท่องเที่ยวต่างชาติตัวสูง ที่กำลังยืนมองมาอย่างแปลกใจ ..แล้วประเด็นคือ..ไอ้หมอนี่มันถามใครว่า 'who are you?' ทั้งที่ตัวเองก็เป็นคนแปลกหน้า
ธีโอยังคงยืนมองคนแปลกหน้าเหมือนไม่เข้าใจ ยิ่งโดนยิงคำถามกลับก็ไม่รู้จะตอบยังไงดี เป็นนักเรียนดีไหม? แต่นี่มันหมู่บ้านพักของหมอ หรือเป็นคนรู้จักของคุณเนสดี? รู้สึกคุ้นหน้าอยู่หรอกแต่จำไม่ได้ว่าเป็นใคร สำเนียงพูดภาษาอังกฤษที่ถามกลับมาก็ใช้ได้ ไม่น่าจะเป็นคนแถวนี้(มั้ง)
"อ้าว!! ชีต้าห์ มาแล้วทำไมไม่ขึ้นบ้านล่ะ ขึ้นมาซิ.."
ยังไม่ทันจะได้เอ่ยถาม เจ้าของบ้านอีกคนที่วันนี้ได้หยุด เนื่องจากควบเวรมาหลายวัน ให้ไอ้คุณเพื่อนที่หนีเที่ยวไปควบเวรแทนซักวันมันคงไม่ถึงขั้นเหนื่อยตาย ..นอนอยู่ดีๆ ก็ได้ยินเสียงคนคุยกันอยู่หน้าบ้าน พอโผล่หน้าออกมาดู ก็เจอไอ้เด็กโข่งแตงกวา กับไอ้เสือน้อยยืนประจันหน้ากันอยู่
"พี่หมอเนสอยู่บ้านเหรอครับ เห็นบ้านเงียบผมก็เลย ไม่ได้เข้าไป.." คนแปลกหน้าอย่างธีโอหรืออีกชื่อก็แตงกวา ยืนมองทั้งสองคนคุยกันอย่างแปลกใจ กลายเป็นว่าตัวเองเป็นคนนอกไปซะอย่างงั้น แถมน้อยใจนิดๆ ที่คุณอาจารย์ไม่เห็นเรียกชื่อตัวเองบ้าง
"อ้าว..แล้วจะยืนอยู่ตรงนั้นรึไง นายแตงกวา!!" เจ้าของชื่อประหลาดหันมามองเจ้าของบ้านตาโต ก่อนจะรีบจูงจักรยานตัวเองไปจอดพิงไว้ข้างต้นไม้ แล้วก้าวยาวๆ ขึ้นไปบนบ้านตามหลังคนแปลกหน้าที่ได้ยินชื่อแว่วๆ ว่าชีต้าห์
"คนรู้จักเหรอครับ ผมไม่เคยเห็นหน้าเลย.." ชีต้าห์เอ่ยถามเจ้าของบ้านที่เพียงแค่พยักหน้าตอบ บนโต๊ะเต็มไปด้วยแบบเรียน และแบบฝึกหัดภาษาไทย เหมือนที่แม่เคยใช้สอนตอนเด็กๆ ...แล้วบ้านนี้ก็ไม่เห็นจะมีเด็กซักคน
"ผมซื้อนี่มาฝาก.." คนแปลกหน้าที่เดินตามมาทีหลังชูบรรดาสารพัดถุงของกิน ที่แวะซื้อมาจากตลาด เพราะรู้ดีว่าคุณอาจารย์ไม่มีทางเสียเวลานอน เพื่อตื่นขึ้นมาซื้อของกินแน่ๆ
"ดีมาก นี่แบบฝึกหัดสำหรับวันนี้" หมอเนสเดินไปคว้าถุงของกินทั้งหมดไปวางไว้ในห้องครัว โดยมีสายตาของชีต้าห์มองตามอย่างแปลกใจ เพราะไม่เห็นว่าหมอปุ่นจะเล่าให้ฟังเรื่องแขกคนใหม่ของบ้าน แต่ดูเหมือนว่าหมอเนสจะคุ้นเคยกันเป็นอย่างดี
"อย่าบอกนะ ว่าพี่หมอเนสทำอาชีพเสริมเป็นอาจารย์สอนภาษา" ไอ้เสือเอ่ยถามอย่างตื่นเต้น พร้อมกับหยิบบรรดาเอกสารและแบบฝึกหัดสำหรับเด็กตรงหน้าขึ้นมาดู
"ถูกต้องนะคร้าบบบ ชีต้าห์กินอะไรมารึยัง เอาซักถ้วยไหม?" อาหารเช้าตรงหน้าเป็นโจ๊กหมูสองถ้วย ที่หมอเนสเทวางบนถาดแล้วยกมาวางบนโต๊ะ กลิ่นก็ดูเหมือนจะยั่วให้น้ำลายสอ ขยับจะตอบตกลง แต่พอชำเลืองเห็นสายตาคนที่ซื้อมา..ชีต้าห์ก็เลยเปลี่ยนใจตอบกลับคำชวนเป็นการส่ายหัวแทน
"ผมทานข้าวเช้ามาแล้ว อิ่มพุงกาง" หมอเนสหัวเราะเมื่อเห็นไอ้เสือทำเป็นลูบพุงแบนๆ ของตัวเองทำเป็นโอ้อวดตามคำที่ตัวเองพูด
"วันนี้ไอ้เพื่อนปุ่นกลับช้านะ ควบเวร หึ หึ" คุณหมอโดดงานยังคงหัวเราะอย่างมีความสุข ก็มันเล่นเอาเรื่องโน่นเรื่องนี้มาเล่า มาอวดเสียยกใหญ่ ไปเที่ยวมาด้วยใช่ไหม.. ถ้าอย่างนั้นมันก็น่าจะเห็นใจคนที่อยู่เวรแทนมันตั้งหนึ่งอาทิตย์บ้าง แค่ช่วงเวลา 3 วันสำหรับชดเชยยังไม่พอเลยโว้ย!! นี่อ่อนข้อให้สุดๆล่ะ
"พี่หมอบอกแล้ว ผมถึงได้มานั่งอยู่นี่ไง ว่าแต่.." ชีต้าห์ใช้สายตาเหลือบมองไปทางแขกคนใหม่ของบ้าน ที่เอาแต่นั่งนิ่งตั้งแต่มาถึง จะขยับตัวทีก็เงอะงะเหมือนไม่รู้ว่าจะเอามือของตัวเองวางที่ไหน เห็นก็อดขำไม่ได้
"อ้อ..ลืมแนะนำ แตงกวามารู้จักกับชีต้าห์ซิ แล้วก็มากินนี่ด้วย กินคนเดียวไม่หมด!!" ธีโอเงยหน้าขึ้นมองหมอเนสที ยิ้มให้ชีต้าห์ที แล้วก็ก้มไปมองถ้วยโจ๊กที่เลื่อนมาตรงหน้า แม้จะฟังไม่ทันว่าสองคนนั่นพูดอะไร แต่ก็เดาได้ไม่ยากว่าตัวเองกำลังจะเป็นหัวข้อสนทนา พอได้ยินคุณอาจารย์เรียกชื่อพลอยลืมสิ่งที่คิดเอาไว้ทั้งหมด
"ขอบคุณ.." แตงกวาหรือธีโอ เอื้อมมือไปช้อนถ้วยโจ๊กขึ้นมาถือไว้ อดเสียดายนิดๆไม่ได้ เพราะคาดหวังเอาไว้ว่าวันนี้ก็จะได้อยู่ตามลำพังกับอาจารย์ในห้องเรียนวิชาภาษาไทยห้องใหญ่ แต่เพื่อนใหม่ตรงหน้าก็ดีเกินกว่าจะกล่าวโทษ
"ทำไมถึงชื่อแตงกวาล่ะ!!?" ชีต้าห์เอ่ยถามด้วยความสงสัย ตรงกับใจของเจ้าของชื่อเล่นซะจริง
"ชื่อจริงธีโอ แต่ตอนนี้ที่นี่เหมือนห้องเรียนภาษาไทย ห้ามพูดภาษาอื่น ไม่งั้นจะโดนหักคะแนน" หมอเนสอธิบายเหตุผลเป็นจริงเป็นจัง ปกปิดที่มาของชื่อ'แตงกวา'ที่แท้จริงเอาไว้ได้อย่างแนบเนียน
"อาจารย์เนสโหดไหม?" เด็กช่างสงสัยยังไม่เลิกถามโน่นนี่ นักเรียนตัวโตที่กำลังตักโจ๊กเข้าปากถึงกับสำลักเพราะโดนลวกปาก
"ไม่โหด..แต่หักคะแนน.." แตงกวาชี้ให้ดูตารางคะแนนที่วางอยู่ตรงหน้า ทุกครั้งที่ทำดีได้คะแนน คุณอาจารย์ก็จะหาเรื่องมาแกล้งให้สอบโน่นนี่ แล้วก็ลงท้ายด้วยการตัดคะแนนที่ได้เอากลับคืนเหมือนเดิม
ชีต้าห์หยิบกระดาษแผ่นสำคัญที่วางตรงหน้าขึ้นมาดู มีรอยกากบาทด้วยปากกาสีแดง บวกเพิ่มด้วยปากกาสีเขียวดูมั่วไปหมด ทำยังกับสงครามแย่งชิงคะแนนกัน ระหว่างอาจารย์กับลูกศิษย์ ที่จริงพี่หมอเนสใจดีจะตาย ทำไมถึงต้องไปโหดใส่คุณนักเรียนนอกด้วย หรือว่า...จะมีอะไรมากกว่านั้น...รึเปล่า!!?
"หักคะแนนกันแบบนี้ เค้าเรียกว่าอาจารย์ใจร้ายนะ รู้จักไหม...คำว่าใจร้ายน่ะ!!?" ไอ้เสือหันไปพูดแบบช้าๆชัดๆ และเน้นคำที่สำคัญ เพราะกลัวว่าคนที่คุยด้วยจะไม่รู้เรื่อง
"ไม่ใจร้าย คุณเนสใจดี ใจดีจริงๆ " คำตอบกลับของนักเรียนทำเอาคนถามแทบจะหลุดหัวเราะออกมา แต่ก็ยังมีความเกรงใจอยู่บ้างก็เลยได้แค่อมยิ้มจนปวดแก้ม
หมอเนสเหลือบมองลูกศิษย์ตัวยักษ์อย่างอึ้งๆ คิดว่าไอ้เด็กโข่งมันจะพยักหน้ารับคำเมื่อกี้ซะแล้ว ที่ว่าใจร้ายน่ะ ไม่เถียงหรอก..ก็แกล้งได้แล้วมันสนุกดีจะตาย ว่าแต่..คนของไอ้เพื่อนปุ่นมันจะมาเป็นเด็กช่างสงสัยโน่นนี่อะไรวันนี้ แถมยังดูเหมือนจะถูกอกถูกใจเจ้าแตงกวาซะยกใหญ่ ชวนคุยไม่เลิก จนกระทั่งโจ๊กหมดชาม
"กินเร็วๆซิ จะได้เริ่มเรียนซักที" เด็กสองคนที่คุยกันหันมามองหน้าเจ้าของบ้านที่กำลังทำท่าเหมือนอาจารย์ประจำชั้น กำลังมาไล่เด็กที่หนีแอบมากินข้าวที่โรงอาหารให้เข้าห้องเรียน
"อาการแบบนี้ เค้าเรียกว่า'ดุ'เข้าใจไหม..." แทนที่จะสำนึกไอ้หนูชีต้าห์ก็ดันหันไปสอนซะอย่างงั้น ที่สำคัญไอ้เจ้าแตงกวามันทำตามน้ำพยักหน้ารับรู้นี่ซิทำเอาอาจารย์แทบจะยกมือกุมขมับ
"ดุเสียงดัง ผมโดนบ่อยๆ " แตงกวาหันมาพูดหน้าซื่อ ทำเอาคนฟังอดไม่ไหว ระเบิดหัวเราะเสียงดังลั่นบ้าน
"ฮ่าๆ ระวังล่ะ จะโดนจับกินตับ!!" คำขู่ที่ได้ยินทำเอานักเรียนทำหน้างงเพราะไม่เข้าใจ พอจะหันไปขอคำอธิบายจากอาจารย์ ..ธีโอก็ตัดสินใจได้ว่า...ไม่อยากรู้ก็ได้..!!
"จะเรียนด้วยไหมเรานะ!!" ชีต้าห์ส่ายหัวรัวทันที ก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ตัวยาวที่ตัวเองนั่งจับจองอยู่นาน
"ผมโดนแม่สอนมาตั้งแต่เด็กๆก็พอแล้ว เดี๋ยวไปนอนเล่นในห้องพี่หมอดีกว่า.." หมอเนสแอบถอนหายใจอย่างโล่งอก มีนักเรียนในสังกัดคนเดียวก็จะแย่ ถ้ามีไอ้เสือตัวแสบอีกคน สอนเสร็จวันนี้คงได้งัดเอายาแก้ไมเกรนมาเคี้ยวเล่นกันบ้างล่ะ
"ถ้าเปลี่ยนใจเมื่อไรก็ออกมาแล้วกัน" แกล้งพูดไปแบบนั้น แต่ที่จริงไม่ได้หวังให้ออกมาหรอก ไอ้คุณเพื่อนปุ่นไม่อยู่ใครจะปราบตัวแสบได้ล่ะ
"ไม่ล่ะครับ ขอบคุณมาก เออ..พี่หมอว่า..เด็กที่ชอบแกล้งคนที่ชอบอ่ะ น่ารักไหม?" หมอเนสขมวดคิ้วเข้าหากัน เพราะยังไม่เข้าใจคำถามแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย แต่ก็คิดเอาเองว่าคงเป็นเรื่องของทั้งสองคน ก็เลยพยักหน้าตอบรับไป
"อืม..ถามทำไมล่ะ!!?"
"เปล่าครับ!! ผมก็แค่คิดเหมือนพี่หมอเนส..
น่ารักดี ว่าไหมครับ!!" ไอ้เสือตัวแสบหันมายิ้มให้ ก่อนจะเดินผิวปากอารมณ์ดีเข้าไปในห้องไอ้คุณเพื่อน กำลังสาละวนอยู่กับการเก็บจานข้าว ก็เลยไม่ได้หันมาเห็นว่าคนที่ถูกถามครั้งที่สอง ไม่ใช่ตัวเอง แต่กลับเป็นนักเรียนตัวโตที่ยืนยิ้มนิ่งอยู่ข้างหลัง
-----------------
เสียงกรุ๊งกริ๊งดังขึ้นทันทีที่เปิดหน้าต่างออก ปล่อยให้ลมพัดผ่านเข้ามาในห้อง ยิ่งมองของที่ตัวเองเอามาทิ้งไว้ก็ชักเขินขึ้นมา อยากรู้ว่าเจ้าของห้องจะทำหน้าแบบไหนเวลาที่เห็นเจ้าสิ่งนี้ คงจะตกใจก่อนแน่ๆ แล้วจากนั้นก็คงจะยิ้มออกมา พอคิดภาพตามชีต้าห์ก็อดยิ้มกับตัวเองไม่ได้
กระดิ่งลมสีขาวที่แอบไปซื้อมาจากร้านขายของฝาก แล้วแอบเก็บไว้ในเป้โดยไม่ให้พี่หมอรู้ แล้วก็เอามาแขวนไว้ตอนขากลับ นั่งคิดมาตลอดทางว่าจะเอายังไง จะยื่นให้ต่อหน้าก็คงจะไม่กล้า ก็เลยจำต้องโกหกไปว่าลืมของ ..คิดว่าพี่หมอคงจะไม่โกรธด้วยเรื่องแค่นี้หรอกมั้ง
แอ๊ดดดดด!!!! เสียงประตูห้องที่เปิดเข้ามา ทำเอาคนที่กำลังคิดอะไรเพลินๆ ตกใจหันไปมองข้างหลัง ก็พบว่าเจ้าของห้องยืนหอบเหงื่อซ่กอยู่หน้าประตู
"พี่หมอ!! มาได้ไง ไหนว่าอยู่เวร.." ยังไม่ทันจะได้รับคำตอบ หมอปุ่นก็โผเข้ามากอดเต็มแรง ดีนะว่าข้างหลังเป็นผนังบ้าน ไม่งั้นคงได้หงายไปทั้งคู่
"มาได้แป๊บเดียว แวบมากอดเจ้าของกระดิ่งลมอันนี้ก่อนไปทำงานต่อ" นี่ถ้าเมื่อคืนไม่ติดว่ามันดึกไป หมอปุ่นคงได้ขับรถวนกลับไปที่รีสอร์ทอีกรอบ อดทนไว้จนถึงตอนเช้าก็มีแต่ตารางงาน และงานเต็มไปหมด กว่าจะปลีกตัวมาได้ก็ตอนเที่ยง ตอนวิ่งขึ้นบ้านมา ไม่ได้สนใจจะทักใครเลย เอาไว้ก่อนขอชื่นใจซักนิดก่อนเถอะ
"แล้ว...ทำไมไม่ให้ผมไปหาที่โรงพยาบาลล่ะ" ชีต้าห์เงยหน้ามองเจ้าของอ้อมแขน ดูก็รู้ว่ารีบแค่ไหน ก็ยังอุตส่าห์แวะมาจนได้
"ไม่ได้..ไปแค่ได้เห็นหน้าแล้วไม่ได้กอด ไม่ได้หอมแบบนี้ ทรมานจะตาย" ไม่พูดเปล่า หมอปุ่นยังสาธิตคำพูดของตัวเองด้วยการกดจมูกลงบนแก้มไอ้เสือ แกล้งรัดอ้อมแขนแน่นๆอย่างหมั่นเขี้ยว
"ผมก็อยู่รอจนกว่าพี่หมอจะกลับนั่นแหละ ไม่เห็นจะต้องรีบ!!" แม้ปากจะต่อว่า แต่ชีต้าห์ก็เขินจัดจนต้องเบือนหน้าไปทางอื่น
หมอปุ่นคลี่ยิ้มกับตัวเองจุมพิตหน้าผากไอ้เสือไปอีกที ใครจะไปอดทนรอไหว โชคดีที่เสี่ยงชีวิตหลบคุณหัวหน้าพยาบาลออกมาจนได้ เสื้อกาวน์สีขาวยังไม่ได้ถอดออก หอบหิ้วติดตัวมาด้วยเพราะรีบจัด แต่ก็เสียดายที่มีเวลานิดเดียวก็ต้องกลับไปเข้าเวรต่อ
"เวลาหมด ต้องกลับซะแล้ว" หมอปุ่นทำเสียงอ้อน ปากก็พูดแบบนั้นแต่ก็ยังคงแกล้งจับโน่นจับนี่ บีบจมูกบ้างล่ะ ดึงแก้มเล่น ยีหัว จุ๊บหน้าผากอีกที
"พี่หมอกลับไปได้แล้ว เดี๋ยวก็ได้โดนดุเอาหรอก" ชีต้าห์ดันตัวออกมาจากอกหมอปุ่นเสียเอง กลัวว่าถ้ารอให้ปล่อยเองคงอีกนาน
"พี่ไปล่ะนะ ชื่นใจที" หมอปุ่นทำเป็นเอียงแก้มเข้ามาใกล้ แล้วเอานิ้มจิ้มลงไปบนแก้มตัวเอง แต่ก็โดนไอ้เสือดันหน้าออกไปอย่างเขินจัด กลายเป็นตัวเองโน้มใบหน้าเข้ามาหอมแก้มคนขี้อายเสียเอง
ชีต้าห์แกล้งชกท้องคนขี้แกล้งไปที ทั้งที่ตัวเองเป็นคนให้ไป แต่พอหมอปุ่นจะก้าวออกไปจากห้อง มือก็เอื้อมไปคว้าชายเสื้อกาวน์เอาไว้ จนคนที่กำลังจะไปทำงานต้องหันมามองด้วยความแปลกใจ
"พี่หมอ..คืนนี้ผมค้างที่นี่ได้ไหม..."
.
.
.
.
คนฟังยืนอึ้งไปสองสามวินาที นึกว่าตัวเองหูฝาดไป แต่หน้าไอ้เสือที่กำลังแดงจัดตรงหน้านี่ มันเป็นของจริงนี่หว่า... แต่เดี๋ยว..ก่อนที่จะดีใจ แล้วโดดรวบกอดไอ้คนน่ารัก ก็วันนี้เข้าเวรนี่หว่า กลับอีกทีพรุ่งนี้เช้า อ๊ากกกก ไอ้หมอปุ่น ทำไมแกต้องมาติดงานเอาวันนี้ด้วยวะ!!!
.
.
.
"ชีต้าห์..วันนี้พี่ไม่กลับ ควบเวรแทนไอ้คุณเพื่อนเนส เปลี่ยนเป็นพรุ่งนี้ได้ไหม" หมอปุ่นทำเสียงอ่อนใจ เสียดายก็เสียดาย แต่จะให้ทำยังไงได้ มันเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้แล้ว ยังไม่ทันจะได้รับคำตอบ ไอ้เด็กแสบตรงที่ยังก้มหน้ามองพื้นก็ตัวสั่น นึกว่าจะร้องไห้ หรือโกรธที่โดนบอกปัด...ที่ไหนได้..
"อุ๊บ!! ฮ่าๆ ผมจะมาค้างเป็นเพื่อนพี่หมอเนสต่างหากเล่า!!" ชีต้าห์หัวเราะเสียงดังลั่นบ้าน ยิ่งตอนที่เหลือบไปเห็นหน้าหงอยๆ ของหมอปุ่น แล้วตอนนี้เปลี่ยนเป็นหน้ามึนก็ยิ่งขำ ..ไม่รู้ว่าคิดไปไกลถึงไหนแล้วซินั่น!!
"ตัวแสบ!! แกล้งพี่ใช่ไหม" คนโดนแกล้งแทบจะจับไอ้เด็กแสบที่ยังหัวเราะไม่เลิกทุ่มลงบนเตียง แล้วจัดการฟัดให้หายแค้น
"ผมแค่ล้อเล่นเอง อย่าทำหน้าโหดซิ แก่เร็วไม่รู้ด้วยนะ" หมอปุ่นยังคงแกล้งทำหน้าบึ้ง แต่ก็โดนลูกอ้อนแบบเข้ามากอดเอวแล้วเงยหน้าสบตาไม่ไหว..ให้ตายเถอะ..ใครจะไปโกรธลง
"งั้นไปบอกให้ไอ้คุณเพื่อนไปเข้าเวรแทนดีกว่า"
"เฮ่ย!! ไม่ได้นะ พี่หมอเนสสอนหนังสืออยู่" ชีต้าห์รั้งเอวคุณหมอเอาไว้ได้ทัน ..ใจคอจะโยนงานให้เพื่อนเลยคิดดูซิคนเรา
"สอนหนังสือ!!?" มึนซิ!! ไอ้คุณเพื่อนมันเคยสนใจใครที่ไหน ขนาดตอนสอบเพื่อนในห้องวานให้ช่วยติว มันยังบอกปัดบอกยุ่งไม่มีเวลา แล้วนี่..สอนหนังสือเนี้ยะนะ!! ใครคือผู้โชคร้ายคนนั้นกัน
"อ้าว..พี่หมอไม่เห็นเหรอ แตงกวานักเรียนวิชาภาษาไทยอ่ะ" หมอปุ่นส่ายหัวแทนคำตอบ เพราะตอนที่ขึ้นมาบนบ้าน เห็นแวบๆ ว่าเพื่อนเนสมันกำลังล้างจานอยู่ในครัว พอมองไปรอบๆบ้านแล้วไม่เห็นเงาของไอ้เด็กแสบก็เลยเดาเอาว่าคงอยู่ในห้อง ก็เลยรีบวิ่งเข้ามาเลย
"วิชาภาษาไทย!!?" ชีต้าห์ถอนหายใจออกมายาวเหยียดก่อนจะคล้องแขนหมอปุ่นให้เดินตามออกไปนอกห้อง ชี้ให้เห็นนักเรียนตัวโตกับอาจารย์หมอเนสสุดโหดที่กำลังกางแบบฝึกหัดเขียนตามคำบอก ในมือยังถือตารางคะแนนเอาไว้
"พี่หมอเนส..ผมจับตัวคนโดดงานได้คนหนึ่ง" อาจารย์สอนภาษาไทยหันมามอง เพราะเห็นตั้งแต่มันวิ่งขึ้นมาบนบ้านแล้ว แต่ตอนนั้นกำลังบอกให้แตงกวาเอาจานไปเก็บอยู่ ก็เลยไม่ได้ทัก แล้วมันก็วิ่งเข้าห้องไปเลย
"จับส่งโรงพยาบาลเลยชีต้าห์ ทำแบบนี้มันใช้ไม่ได้!!" เอาเข้าไป ทั้งคุณเพื่อนกับคุณแฟน สงสัยจะมาจากคณะเดียวกัน รับมุขกันดีเหลือเกิน จะเหลือก็แต่...ไอ้เด็กนอกตัวโตที่นั่งมองมาตาปริบๆ บนโต๊ะเต็มไปด้วยแบบฝึกหัด และแบบเรียนภาษาไทยตั้งแต่ขั้นเริ่มต้น ยืนยันว่าสิ่งที่ชีต้าห์พูดเป็นเรื่องจริง
"ผมชื่อธี..เออ...แตงกวาครับ" ธีโอเป็นฝ่ายเอ่ยแนะนำตัวเองก่อน จำได้ว่าคุณอาจารย์เคยบอกเอาไว้ว่าบ้านนี้มีเจ้าของสองคน
"เรียกพี่ปุ่นก็ได้ เออ..โชคร้ายหน่อยนะเรา" คนฟังนั่งทำหน้างง เหมือนยังไม่เข้าใจ
"อ้าว...พูดแบบนี้ เดี๋ยวก็จับมาลองแข้งซะหรอก" หมอเนสทำเป็นลูบหน้าแข้งตัวเอง ตอนที่ได้ยินไอ้คุณเพื่อนมันแนะนำตัวพร้อมกับทำเสียงเหมือนเห็นใจนักหนา แต่ดันทำหน้าตาน่าแตะ
"ไปทำงานได้แล้วพี่หมอ" ชีต้าห์หัวเราะคิก ก่อนจะดันหลังให้คนโดดงานเดินลงไปข้างล่าง ไม่ใช่อะไร..กลัวพี่หมอเนสจะลุกขึ้นมาลองอย่างที่พูดจริงๆ กว่าจะไล่ให้ไปทำงานได้ก็ล่ำลากันที่หน้าบ้านอีกพักหนึ่ง พร้อมกับคำคาดโทษทิ้งท้าย
นักเรียนตัวโตที่ยังจับต้นชนปลายไม่ถูกเหลือบมองหน้าอาจารย์ของตัวเอง ก็พบว่าสายตาของหมอเนสเหม่อมองไปทางประตูบ้านที่สองคนเพิ่งจะเดินลงไป แล้วก็จำได้...แววตาปนเศร้าที่เคยเห็นตอนเจอกันครั้งแรก ที่คุ้นหน้าสองคนนั่นก็เพราะมองตามสายตาคู่นี่เอง...ทำยังไงถึงจะดึงความสนใจจากแววตาคู่นั้นได้บ้าง
"คุณเนส...ผมไม่เข้าใจตรงนี้ครับ!!"
================
รวบยอดอยู่ในตอนเดียว หึหึ
คิดถึงหมอเนส+แตงกวา หลงชีต้าห์+หมอปุ่น
งั้นก็จัดไปซะ 
โอบกอดผู้อ่านทุกท่านก่อนไป
หัวข้อ: "รักร้าย...ไอ้ตัวแสบ"[ตอนพิเศษสั้น(ที่สุด!)3เมษา,55] (อ่าน 638288 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก