16.
ผมกับไอ้เพื่อนเนส วิ่งออกไปข้างนอก ตอนที่คุณหัวหน้าพยาบาลมาตาม บอกว่าญาติไอ้คุณเพื่อนมาขอพบ ปรากฏว่า..กลายเป็นว่าต้องไปต้อนรับนักท่องเที่ยวข้ามชาติซะงั้น (ไปแอบรู้จักกันตอนไหนวะ) คล้อยหลังธีโอ กะว่าจะเข้าไปคาดคั้นถามไอ้หมอเนส แต่...
"พี่หมอ!!" เสียงเรียกที่ดังมาทางด้านหลัง ไม่ต้องหันไปมองว่าเป็นใคร หมอปุ่นก็คลี่ยิ้มออกมาก่อนที่จะหันกลับไปมองด้วยซ้ำ ไอ้คุณเพื่อนที่รู้งานหันมายิ้มให้ก่อนจะเดินแยกไปอีกทาง
"ว่าไง..ทำไมถึงโผล่มาแถวนี้ได้ล่ะเรา" ชีต้าห์ยืนคร่อมอยู่บนจักรยานคันเดิม พร้อมกับเสื้อคลุมตัวยาวมีหมวกของหมอปุ่นที่ยึดเอาไปเป็นของตัวเอง ใบหน้าขาวขึ้นสีจัด เจ้าตัวใช้แขนเสื้อปาดเหงื่อเม็ดเล็กที่เกาะตามใบหน้าตัวเองออก ก่อนจะยื่นถุงกระดาษที่แขวนอยู่หน้ารถให้คุณหมอ
"ของฝากจากกรุงเทพฯ...!!" หมอปุ่นเอื้อมมือไปรับของฝากที่ว่ามาเปิดดู บรรดาขนมเค้ก กับพวกคุกกี้ร้านดัง ที่คุณทิวาเอามาฝากจากกรุงเทพฯ...
ชีต้าห์เหลือบมองคุณหมอ ก่อนจะเบือนหน้าไปอีกทาง ซ่อนรอยยิ้มของตัวเอง ก็นั่นนะ มันใช่ของที่พ่อซื้อมาฝากคุณหมอที่ไหนล่ะ มันก็แค่ข้ออ้างที่บอกกับพ่อกับพี่เต้ว่า จะเอามากินกับคุณหมอทั้งสอง ถึงได้ปั่นจักรยานมาที่นี่ได้
"ขนมเหรอ..!!?" หมอปุ่นเงยหน้าขึ้นมาถาม ไอ้เด็กแสบเงยหน้าขึ้นมาจากการล็อคโซ่ล้อจักรยาน แล้วพยักหน้ายืนยันอีกที (ไม่ได้โกหกนะ...)
"ไม่ชอบเหรอ งั้นผมเอากลับไปกินเองคนเดียวก็ได้.." ชีต้าห์คว้าถุง'ของฝาก'กลับมาถือเอาไว้ ทำท่าจะเดินกลับไปที่จักรยานตัวเอง แต่ก็โดนคุณหมอคว้าข้อมือไว้เสียก่อน
"ปั่นไป ปั่นมาทำไม มานี่เลย!!" สุดท้ายหมอปุ่นลากชีต้าห์ติดมือเข้าห้องไปด้วย(ห้องพักคุณหมอนะ) ตลอดทางยังมีการฉีกยิ้มให้บรรดาคุณพยาบาลสาวที่มองมาอีก จนคนที่เดินตามหลังมาก็ชักเริ่มจะหมั่นไส้ขึ้นมาตงิด ๆ
"เสน่ห์แรงจริงนะ" คำประชดที่พูดออกมาโดยไม่คิดอะไร แต่หมอปุ่นหันกลับมาหรี่ตามองเหมือนกำลังคิดอะไรในใจ ก่อนจะระเบิดหัวเราะแบบไม่เกรงใจใคร
"ไม่เท่าไรหรอก นี่ยังน้อยกว่าไอ้หมอเนสมัน" หมอปุ่นบอกปนเสียงหัวเราะเริงร่า
"พี่หมอเมายาคนไข้ป่ะ!!?" ไอ้เด็กแสบขมวดคิ้วทำหน้ามึน เหล่มองคุณหมอที่อารมณ์ดีเกินเหตุอย่างหวาดๆ แต่ก็เดินตามหลังคุณหมอเข้าไปในห้องไปแบบไม่คิดจะใส่ใจ
หมอปุ่นหมุนตัวกลับมาคว้าเอวผอมนั่นเอาไว้ ไอ้เสือก็เลยส่งสายตาข่มขู่มาให้ พร้อมกับดิ้นขลุกขลักไปมา แต่มีรึจะรอด อุตส่าห์ล่อเสือเข้ามาได้ทั้งทีแล้ว
"คุณทิวาซื้อขนมมาฝาก หรือว่าใครแถวนี้อยากมาเอง บอกให้ชื่นใจหน่อยเร็ว.." คำถามแกมขู่ พร้อมกับเอาคางมาเกยที่ไหล่ ไม่ยอมให้ไอ้เสือแสบดิ้นหลุดออกไปได้
"ก็บอกว่าของฝากไงเล่า พี่หมอปล่อยนะ ถ้าใครเข้ามาเห็นจะทำไง!!" ชีต้าห์พยายามแกะมือปลิงของคุณหมอที่ยังเกาะเอาไว้เหนียวแน่น เท่านั้นไม่พอ ลากไปนั่งทับบนตัก บนเก้าอี้ตัวเดียวกันอีก ...ไม่หักให้มันรู้ไป
"เค้าต้องเคาะประตูก่อนเข้ามา ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอก บอกมาก่อน..?" เหตุผลของคุณหมอน่าเชื่อได้อีก
"ก็จะให้บอกอะไรล่ะ คิดเอง เออเองไปแล้วนี่" หน้างอเข้าไปไอ้เด็กแสบ อะไรไม่ได้ดังใจ ก็ต้องแกล้งโกรธไว้ก่อน
"งั้น..พี่เอากลับไปกินที่บ้านพัก สองคนกับไอ้หมอเนสก็แล้วกัน ของฝากนี่!" รู้ทั้งรู้ว่าอีกฝ่ายตั้งใจมาหา ดีใจก็ส่วนหนึ่ง แต่คุณหมอก็ยังอยากแกล้ง ชอบเห็นใบหน้าที่เหมือนเด็กโดนจับได้ ว่ากำลังคิดอะไร ใบหน้างอนๆ ที่มองยังไงก็ดูน่ารัก มากว่ากว่าจะโกรธ
"จะเอาไปไหนก็เชิญเลย คนใจดำ!!' ประโยคสุดท้ายเหมือนบ่นกับตัวเองเสียงเบาจนแทบไม่ได้ยิน ถ้าไม่ติดว่าหน้าหมอปุ่นวางพาดอยู่บนไหล่ ก่อนจะคลี่รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา
"ก็บอกว่าอยากมากินขนมกับพี่หมอ ใครจะไปว่าอะไรล่ะ?"
ชีต้าห์หันมาทำตาโต (โดนรู้ทันตั้งนาน เพิ่งจะมารู้ตัว) กว่าจะรู้ว่าตัวเองโดนแกล้ง ก็ตอนที่โดนยึดตัวไว้บนตัก จะหนีก็ไม่ได้ ในห้องก็มีกันแค่สองคน ก็ทำได้แค่เบือนหน้าหนีไปอีกทาง ซึ่งมันก็ช่วยอะไรได้ไม่มาก เพราะหมอปุ่นเล่นยื่นหน้าเข้ามาใกล้ จนรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นที่เป่ารดต้นคอ
"หลงตัวเองชะมัด..!!" อ้อมแขนที่โอบอยู่รอบเอวคล้ายออก(แค่ข้างเดียว) หมุนตัวหันเข้าหาโต๊ะ ที่มีถุงขนมวางอยู่
"กินอะไรก่อนดี" หันไปถามคนที่ยังนั่งหน้างออยู่บนตัก แต่พอเห็นบรรดาของหวานที่ชอบ ถูกหยิบออกมาวางเรียงบนโต๊ะ ชีต้าห์ก็แทบจะลืมมันหมดทุกอย่าง เพราะเลือกของที่ชอบมาเองกับมือ ก็เลย...ตัดสินใจไม่ถูก
"พี่หมอเลือกซิ!!" หมอปุ่นเหลือบมองไอ้เสือเชื่อง ที่นั่งพยักหน้าหงึกๆ แววตาเป็นประกาย คะยั้นคะยอให้เลือกหยิบมาซักอัน เอาล่ะซิ ไม่เคยถูกโรคกับขนมหวานเลยซักครั้ง...
"งั้น..พี่เอาอันนี้ก็แล้วกัน!!" เค้กชอคโกแลตหันเป็นชิ้นสามเหลี่ยม ตรงกลางเป็นครีมนมสดบลูเบอรี่ดูไม่น่าจะหวานมากนัก คือชิ้นแรกที่หมอปุ่นเลือก พอเหลือบมองไปทางเจ้าของขนม กำลังนั่งยิ้มกว้างเหมือนกับว่าถูกอกถูกใจนักหนา
หารู้ไม่ว่าที่ไอ้เสือมันกำลังนั่งยิ้ม เป็นเพราะชิ้นนั้น เป็นชิ้นที่ตัวเองชอบมากที่สุด เลือกหยิบใส่ถุงมาก่อนใคร ความรู้สึกยินดีเล็ก ๆ ตอนที่คุณหมอเลือกหยิบมันขึ้นมา ทำเอาอยากยิ้มไม่หุบ เอื้อมมือไปช่วยแกะพลาสติกที่ปิดหน้าเค้กออก ลืมไปเลยว่าตัวเองยังนั่งอยู่บนเก้าอี้พิเศษ ตักกว้างของคุณหมอ
"ของร้านนี้อร่อยมากเลยนะ พ่อเคยสั่งมาตอนที่มีคนมาจัดอบรม" คำอวดอ้างสรรพคุณเสร็จสรรพ พร้อมกับกดช้อนลงไปบนเค้กเนื้อนุ่ม
"แบบนี้ คงต้องขอชิมหน่อยแล้ว.." หมอปุ่นยื่นหน้าเข้าไปใกล้ พร้อมกับอ้าปากรออย่างไม่อายเด็กมัน ไอ้เสือที่กำลังปลาบปลื้มกับเค้ก ไม่ทันได้คิดอะไรก็เตรียมบริการเต็มที่
พลั้วะ!!
"เฮ่ย!!"
ประตูห้องที่เปิดเข้ามาไม่ทันให้ตั้งตัว เมื่อคนป้อนตกใจลุกขึ้น ขนมเค้กรสเลิศ มันก็เลยย้ายจากปาก...ไปที่จมูกแทน ครับ!!!..อ่านไม่ผิดหรอก เค้กรสบลูเบอรี่ มันคงใช้บำรุงใบหน้าได้ ไอ้หมอเนส!!!
"โทษที ไม่ได้ตั้ง...อุ๊บ!!! ฮ่าๆ ไอ้ปุ่น!!" ไอ้คุณเพื่อนเนส แทนที่มันจะสำนึกผิด มันกลับยืนตัวงอหัวเราะลั่นซะอย่างงั้น ฝ่ายชีต้าห์โดดหลบไปยืนกลั้นหัวเราะตรงมุมห้อง กลัวจะโดนลูกหลง
"ขอบใจมากไอ้เพื่อนเนส มานี่ดิ!!" หมอปุ่นกวักมือเรียกเพื่อนที่ยังยืนหัวเราะให้เข้าไปหา อยากฟาดกบาลมันซักที เข้ามาได้จังหวะตลอด
"ที่บ้านใช้จมูกกินเค้กเหรอวะ ฮ่าๆ" เสียงระเบิดหัวเราะแบบไม่มีความเกรงใจ แถมยังทำหน้าล้อเลียนอีกต่างหาก ไอ้เพื่อนเลว!!
"เช็ดออกเลย มองไม่เห็น เร็วๆ " กล่องกระดาษทิชชูกระแทกลงบนโต๊ะเสียงดังโครม หมอเนสก็เลยต้องเข้ามารับผิดชอบ ทั้งที่ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นะนั่น
ชีต้าห์ที่ไปยืนแอบอยู่ตรงมุมห้อง โดนหมอเนสกวักมือเรียกให้เข้าไปหา ก่อนจะยื่นกระดาษทิชชูที่ตัวเองดึงออกมาใส่มือไอ้เสือ ชี้มือไปที่หน้าของไอ้คุณเพื่อนที่นั่งหลับตารอ ส่วนตัวเองพอคว้าเอาแฟ้มบนโต๊ะได้ ก็รีบแง้มประตูย่องออกไปอย่างเงียบที่สุด คนที่เหลือก็ยืนงงซิครับท่าน
"ผมว่าไปล้างหน้าเถอะ!!" คนที่นั่งรอว่าเมื่อไร ไอ้คุณเพื่อนมันจะเช็ดเค้กออกไปให้ ที่ไม่กล้าเรียกชีต้าห์มาในตอนแรก ก็เพราะกลัวว่าไอ้เสือมันจะทำหน้าไม่ถูก กลัวว่าจะไปทำให้อายต่อหน้าคนอื่น แล้วพาลจะโดนโกรธเอาได้ แต่พอลืมตามอง คนที่กำลังเช็ดหน้าให้ กลับเป็นมือนิ่มๆ ของไอ้เสือซะได้....(ไอ้คุณเพื่อนมันรู้ใจจริงโว้ย!!)
"หืม!!? กินให้หมดแล้วค่อยไปล้างก็ได้.." สายตาไม่ได้ละจากใบหน้าของคนที่กำลังตั้งอกตั้งใจเช็ดหน้าให้ตัวเอง
"พี่หมอเนส กับพี่หมอปุ่น เหมือนสนิทกันมาก" เมื่อเกิดปมสงสัยเล็กๆ ในใจ ชีต้าห์ก็เอ่ยถามออกมาโดยไม่รู้ตัว
"ก็สนิทนะ มันเป็นเพื่อนคนแรกที่เจอ แล้วก็อยู่หอเดียวกันมาจนถึงทุกวันนี้ พี่เจอหน้ามันมากกว่าครอบครัวตัวเองอีก มันก็เหมือนกัน..อุ๊บ!!" ยังไม่ทันจะเล่าจบ ขนมเค้กชิ้นใหม่ก็ส่งเข้าปาก โดยไม่บอกให้รู้ล่วงหน้า ถ้าไม่อ้าปากรับก็คงจะเลยไปถึงหูล่ะคราวนี้
"รีบๆ กิน ผมจะได้กลับซะที" ใบหน้าไอ้เด็กแสบบูดบึ้ง ตักเค้กเข้าปากตัวเองเหมือนไปโกรธใครมา อย่าบอกนะ...ว่า...
"ไม่จริงอ่ะ..ชีต้าห์'หึง'พี่หมอ..กับไอ้เนส!!?" ปากก็พูดเหมือนไม่เชื่อ แต่แววตาคุณหมอกลับระยิบระยับเหมือนมีหวังให้มันเป็นแบบนั้น ไอ้เสือที่กำลังนั่งจิ้มเค้กหยุดนิ่ง ไม่กล้าหันมาสบตา
"มะ..ไม่ใช่ซักหน่อย มั่วแล้ว!!" ชีต้าห์เม้มริมฝีปากเข้าหากัน นึกเจ็บใจตัวเองที่แสดงท่าทางออกไปแบบนั้น จนต้องหมุนตัวนั่งหันหลังให้คุณหมอ ที่เหมือนจะเดาทางออกไปเสียหมด
"มั่วก็ยอมล่ะ ไหนคนปากไม่ตรงกับใจ หันหน้ามาทางนี้หน่อย" หมอปุ่นหมุนเก้าอี้ตัวที่ชีต้าห์นั่งให้หันกลับมา ตามที่คาดเอาไว้ ก้มหน้าก้มตามไม่ยอมสบตาด้วย
"ก็บอกว่าไม่ใช่แบบนั้นไง.." หมอปุ่นนั่งฉีกยิ้มแก้มปริ เอื้อมมือไปช้อนใบหน้าเด็กปากไม่ตรงกับใจให้เงยหน้าขึ้นมา ชีต้าห์ก็ยังอุตส่าห์เบือนสายตาหลบไปอีกทางจนได้
"แล้วมันแบบไหนล่ะ ลองบอกมาซิ..?" ไอ้เด็กแสบทำหน้าบูด ก่อนจะหันหน้ากลับมาจ้องหน้าหมอปุ่นเหมือนเคืองจัด
"ไม่ใช่'หึง!!' ก็แค่หวง ไม่ได้รึไงเล่า!!" คำที่หลุดปากตะโกนออกมา ทำเอาทั้งคู่นั่งสบตากันนิ่ง ชีต้าห์กลบเกลื่อนด้วยการเอาช้อนคันเล็กจิ้มลงไปบนเนื้อเค้ก แล้วเอาเข้าปากตัวเอง
อาย...จนไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนดีแล้ว ไอ้พี่หมอบ้า เรียนจิตวิทยามากไปรึไง ถึงได้รู้ไปหมดทุกเรื่อง รู้แล้วก็ยังจะมาคาดคั้นอยู่ได้ แล้วไงล่ะ พอรู้แล้วทำมานั่งนิ่ง ใช่ซิ!! ผมมันไม่ใช่คุณพยาบาลสาวตัวเล็กๆ นี่ ถึงจะได้น่าปลื้ม
"งั้นคราวหน้า พี่หมอจะบอกใครต่อใครว่า..มีแฟนแล้วครับ เค้าขี้หวงมากด้วย..ดีไหม.." ชีต้าห์ทำตาโต หันควับไปมองหน้าหมอปุ่นทั้งที่ยังคาบช้อนไว้ในปาก
"อะ..ไอ้พี่หมอบ้า พูดออกมาได้ รู้จักอายมั่งเหอะ!!?" หมอปุ่นกลับคลี่ยิ้มออกมา ยื่นมือไปดึงช้อนในปากคนตรงหน้า แล้วตักเค้กใส่ปากตัวเองหน้าตาเฉย
"อายทำไม คุณแฟนของพี่หมอน่ารักแบบนี้" ช้อนในมือหมอปุ่น ตักขนมหวานชิ้นพอคำ เอาไปจ่อที่ปากคุณแฟนคนที่ว่า กว่าจะอ้าปากรับเอาไปได้ แทบจะเรียกว่างับเข้าไปเลยก็ได้
ชีต้าห์เบือนหน้าหนีฝ่ามือหมอปุ่น ที่ยื่นเข้ามาดึงแก้มต้วเองเล่น เหลือบสายตาจ้องไปที่ผนังห้องสีขาวครีมอย่างเขินจัด อยากจะเอ่ยปากถามต่ออีกหลายเรื่องที่คาใจ แต่ก็เลือกที่จะเก็บไว้ เพราะแค่นี้ตัวก็แทบจะลอยได้แล้วมั่ง แถมยังสายตาหวานเชื่อมที่ทอดมองมานั่นอีก...ขนาดขนมหวานที่เอามายังสู้ไม่ได้ซักอย่าง
'แล้วแบบนี้ จะไม่ให้ผมหวงได้ไง...'===========================
ตอนนี้ปั่นไป หิวไป อยากกินเค้กบ้างอะไรบ้าง
เลยเอารูปเค้กหวาน ๆ มาเป็นของว่างก่อนเที่ยงให้ทุกคน
ทุกท่านที่ติดตาม
จะรีบปั่นให้เร็วให้ไว 
ขอบคุณอีกทีก่อนไป
หัวข้อ: "รักร้าย...ไอ้ตัวแสบ"[ตอนพิเศษสั้น(ที่สุด!)3เมษา,55] (อ่าน 696256 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก