หัวข้อ: คนละปลายทาง

[THIP]

    

[artday]

 

[oaw_eang]

ก็ได้แต่เชียร์แหล่ะ   ตอนไหนลุ้นว่าเราจะเสียประตู  ก็เสียวซะลืมหายใจเลย    

เสียประตู (หลัง) ?   ยืนยันว่าเสียวเจงๆ 

[yuttaya]

อะไรคือประตูหลังเหรอ 

[น้ำค้าง]

เอ่อ....คุณ moody คะ  เรื่องของคุณนี่อ่านแล้วอึดอัดชะมัดเลย

ไม่เข้าใจว่าทำไมคุณต้องทนถึงขนาดนี้ด้วยล่ะ  ก็ถ้าตรึกตรองดูแล้ว คิดว่าอยู่กันไม่ยืดแน่

ทำไมต้องไปทู่ซี้เป็นแฟนกันด้วย ต้องไปยอมมันถึงขนาดนั้น  เลิกกะมันไปเถอะ ไอ้คนเฮงซวย ที่คิดได้แต่เรื่องตื้นๆ พรรค์นี้ คนเราถ้ารักกันเค้าไม่ทำกันอย่างนี้หรอก ทำอย่างนี้แสดงว่าไม่ได้รักกันเลยแม้กระผีก

เสียดายความรู้สึกที่มีให้  แต่มันคงไม่มีประโยชน์หรอก  สำหรับมันคงไม่เห็นค่าแม้แต่น้อยนิด

เราอาจพูดแรงไปมั่ง แต่ก็พูดตามประสบการณ์นะ เพราะเคยเจ็บมาก่อน  แต่ก็ตัดใจได้ เพราะคิดว่าอยู่คนเดียวมันไม่ตายหรอก แต่ถ้าอยู่กะมันนะ ไม่มันก็เราอาจตายไปข้างนึง

แต่เหตุการณ์ผ่านมาสองปีแล้ว  ตอนนี้คงทำใจได้แล้วใช่มั้ยคะ

ขอโทษอีกทีนะ  คืออ่านแล้วมันอินน่ะ เลยแรงไปนี้ดนึง

[yuttaya]

ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องทน............จนบัดนี้ก็ไม่เข้าใจตัวเอง...........มันคงเป็นวังวนอย่างที่คนเค้าว่า..........เส้นผมบังภูเขาเนอะ...........

...
                        ทำไมหนังที่เกี่ยวกับชีวิตรักของเกย์มักจะต้องลงเอยความความเศร้าตลอดเลยนะ.........หรือว่านี่มันคือสูตรสำเร็จของชีวิตเกย์ไปซะแล้ว..........แต่จะว่าไป ความรักของผมในตอนนี้ก็คงไม่แตกต่างกับหนังเกย์พวกนั้นมากนักหรอก.................ยิ่งดูก็ยิ่งสะท้อนสะท้านในหัวใจ............ดูๆไปแล้ว ส่วนใหญ่ความไม่ลงตัวของชีวิตคู่เกย์ทั้งหลาย ก็มักจะมาจากฝ่ายพระเอกนั่นแหล่ะ...........ไม่ว่าจะเป็นการไม่อยากยอมรับว่าตัวเองเป็นเกย์เอย นิสัยเช้าชู้หลายใจเอย นิสัยไม่ดีเอย โอ้ย สารพัดของความเลว........แต่จะมียกเว้นอยู่บ้างในหนังบางเรื่อง เช่น เรื่อง Happy together ที่ เลสลี่จางรับบทเป็นนางเอก...........อันนั้น ชีมั่นซะไม่มี.............ร่านซะจนพี่เหลียงเฉาเหว่ย ยอมรามือถอยทัพไปเลย..............หุหุ..........ส่วนพระเอกนั้นก็ดีแสนดีนักหนาจนน่าสงสาร..........อย่างว่าล่ะ คนเรามีของดีอยู่กับตัวมักจะไม่ค่อยรู้สำนึกกันหรอก...............อีกเรื่องก็เป็นเรื่องที่นัทเอามาให้ผมดู เมื่อครั้งที่ผมบอกเลิกเค้าล่าสุด...........ชื่อเรื่องอะไรจำไม่ได้แล้ว..........รู้แต่ว่าจบแบบ happy ending โอเวอร์ซะไม่มีอ่ะ...........นัทเองก็คงดูไปฝันไป.........แต่ในชีวิตจริงเค้าไม่มีทางกล้าทำแบบนั้นหรอก.............

                       “ใช่สิ.......นัทมันก็เป็นพวกไก่ได้พลอยอยู่แล้วนี่”............นัทมักพูดประชดผมแบบนี้เสมอ.........เวลาผมบ่นถึงความไม่ได้เรื่องต่างๆของเค้า.............
 
                       ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่รู้ตัวเนอะ...........แต่ก็ยังทำอยู่ได้...............หรือว่าใครๆเค้าก็ชอบคนเลว อย่างที่ในเพลงเค้าร้องกันทั่วบ้านทั่วเมือง..............มิน่าล่ะ ผมถึงทิ้งเค้าไม่ลงซักที.......สงสัยผมเองก็คงชอบคนเลวเหมือนกัน..........อิอิ...........เอ....หรือว่าผมจะเป็นมาโซคิสต์กันนะ........บรึ๋ยยยย....


                      ผมออกมาจากโรงหนังด้วยความรู้สึกแจ่มใสกว่าที่คาด (ตอนแรกนึกว่าจะได้หลั่งน้ำตากลางโรงหนังซะอีก......ประมาณว่าไม่รู้จะสงสารนางเอกในหนัง หรือสงสารตัวเองกันแน่เทือกนั้น)............แต่ถ้าหนังทำได้รันทดแค่นี้ ก็ถือว่าชิวชิว..............ชีวิตผมรันทดกว่าเยอะ...............ยกเว้นก็แค่ผมไม่ได้ตายในตอนจบให้นัทต้องมานั่งคร่ำครวญเสียใจในภายหลังเหมือนอย่างในหนังก็เท่านั้นแหล่ะ..........



                     “พี่กั้งพรุ่งนี้มารับที่อาเขตด้วยนะ.........นัทขนของมาจากบ้านเยอะเลย”..........นัทโทรมาแจ้งกำหนดการเดินทางแก่ผมในตอนหัวค่ำ..........ตอนนี้ความรู้สึกของผมที่มีต่อนัทกำลังจะด้านชาลงเรื่อยๆตามวันเวลาที่ผ่านไป.........แต่ลึกๆในใจ ผมก็ยังแอบหวังว่าเค้าจะคิดได้..........ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป.........

                       “กี่โมงอ่ะ”..........ผมถามถึงเวลามาถึงที่แน่นอน..........จะได้ออกไปรับแต่เนิ่นๆไม่อยากจะให้เค้าต้องรอนาน...........

                       “ประมาณสิบเอ็ดโมงอ่ะ”..........เฮ้ย..........ยังเช้าอยู่เลยนี่หว่า..........เอ.......หรือว่าเค้าอาจจะอยากมีเวลาส่วนตัวกับผมก่อนจะกลับแพร่นะ...........

                      “แล้วจะกลับเข้ามาที่ห้องก่อนหรือเปล่า”............ผมถามเสียงสั่น.............เค้าจะรู้มั้ยเนี่ยว่าผมแอบคิดอะไรอยู่..........

                      “ไม่..........กลับเลยดีกว่า”...........นัทปฏิเสธเสียงเรียบ...........ผมแอบลอบถอนหายใจเงียบๆ........เค้าไม่ได้รู้สึกเหมือนเรา.............

                      “นัทอยากไปเที่ยวน้ำตกมากกว่า...........เราออกไปจากเชียงใหม่ก่อนเที่ยงจะได้แวะเที่ยวน้ำตกระหว่างทางกันก่อนดีมั้ย.........นัทไม่อยากไปถึงที่โรงพยาบาลแต่วัน”.............นัทเสนอแผนการอื่นทดแทนสิ่งที่ผมต้องการ.........แต่มันไม่ใช่แบบนี้.........ผมอยากใช้เวลาอยู่ด้วยกันเงียบๆเพื่อจะได้เปิดใจคุยอะไรต่ออะไรกับเค้ามากกว่าที่จะออกไปเที่ยวน้ำตก..............แต่เกมส์นี้ผมเป็นผู้ตาม.........เพราะฉะนั้นก็เลยตามเลย.........

                     “อืม..........เอางั้นก็ได้”...........ผมยอมตกลงโดยดี..........


                      อยากให้เค้ากลับเข้ามาที่ห้องแล้วอยู่กับผมที่นี่มากกว่า.........บ่ายๆเราค่อยเดินทางออกไปก็ได้.........ผมไม่อยากออกไปเที่ยวตะลอนๆ...........ผมไม่ชอบ.........แต่ก็ช่างมันเถอะ..........แทนที่จะเอาเวลามานั่งทอดถอนใจ.........สู้ทำตัวให้สดใสดีกว่า..........ยิ่งทำตัวเศร้าก็ยิ่งดูเหมือนคนกำลังจะโดนทิ้งยังไงก็ไม่รู้...........

                      คิดได้ดังนั้นผมก็ลุกขึ้นมาสำรวจใบหน้าตัวเองในกระจก............ดูซูบเซียวไปหน่อยหรือเปล่านะ.........ทั้งๆที่ผมก็จัดว่าดูดีพอแล้วสำหรับคนอย่างนัท..........แต่ตอนนี้ผมชักขาดความมั่นใจขึ้นมาหน่อยนึง..........หาอะไรมาประทินผิวบ้างดีกว่า...........

                      คิดได้ดังนั้นผมก็เดินไปรื้อวัตถุดิบจำพวกที่จะให้กรดผลไม้จากตู้เย็น...........รวมทั้งพวกที่จะให้ความชุ่มชื้นและความเต่งตึงแก่ผิว.........สิ่งที่ผมรวบรวมได้ก็มี ไข่ไก่ โยเกิร์ต น้ำผึ้ง มะนาว และกล้วยหอม..........แล้วพรุ่งนี้จะใส่เสื้อผ้าชุดไหนดีล่ะ............เอาแบบที่ดูทะมัดทะแมงและก็ดูดีหน่อยนึง.......ผมควรจะหวีผมแบบใหม่ดีมั้ยน๊า..........นัทเคยค่อนขอดเมื่อคราวก่อนว่าไม่ชอบให้หวีปรกหน้าผากลงมา...........อืม......แล้วจะทำอะไรก่อนหลังดีล่ะ..........รู้สึกเหมือนคนที่กำลังพยายามแต่งตัวเพื่อมัดใจสามีหลังจากที่จับได้ว่าเค้าแอบไปมีบ้านเล็กยังไงยังงั้นเลย.........น่าสมเพชตัวเองชะมัด........แต่ก็ทำ........


                        ผมแต่งตัวเนี้ยบเรียบเป๊ะตรงตามที่ได้ตั้งใจเอาไว้ ออกมายืนรอนัทที่สถานีขนส่งอาเขตก่อนถึงเวลานัดเล็กน้อย........ไม่นานรถโดยสารจากเชียงรายก็เคลื่อนตัวเข้ามายังสถานี..........นัทหิ้งกล่องและกระเป๋าเสื้อผ้าพะรุงพะรังตรงมาที่รถของผมเหมือนกับจะรู้ว่าผมมารออยู่ตรงนั้นก่อนแล้ว.........เราสองคนส่งยิ้มให้กันอย่างเก้อเขิน...........

                        “ไปกินข้าวกันก่อนมั้ย.........พอดีแม่ฝากของมาให้น้องชายด้วย..........เราไปหาอะไรกินแถวที่ทำงานมันก็แล้วกันจะได้ไปทีเดียวเลย”.............น้องชายของนัทเป็นนักเทคนิคการแพทย์ (ตระกูลนี้ชอบเรียนเกี่ยวข้องแต่กับสาขาแพทย์) อยู่ที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่งในตัวเมือง.............แต่ผมก็ยังไม่เคยเห็นครอบครัวของนัทสักคน..........อย่าว่าแต่ครอบครัวเลย..........คนใกล้ตัวนัทคนอื่นๆผมก็ยังไม่เคยเห็นเลย.........นี่ถ้าผมเป็นผู้หญิง.......สถานการณ์อย่างนี้คงเข้าข่าย กำลังจะโดนหลอกฟันแล้วทิ้งแหง๋ม......โชคดีนะที่ผมไม่ใช่ผู้หญิง (ฮา).....

                        “หวีผมใหม่เหรอ........นัทบอกแล้วว่าให้หวีแบบนี้ดูดีกว่า”..........นัทมองมาที่ผมด้วยสายตาขบขันกึ่งพอใจ............

                       “นี่ไปซื้อแว่นกันแดดมาจากไหนอ่ะ.............”...........นัทเอื้อมมือมาจะหยิบแว่นกันแดดที่ผมใส่อยู่ออกไปดู..........ผมเอียงหน้าหลบเล็กน้อยพอเป็นพิธี.........พลางถามแก้เก้อ

                       “ทำไมเหรอ”..........

                       “เปล่า..........ก็สวยดี”..........แผนปรับลุกส์ใหม่ได้ผลเกินคาดแฮะ.........หรือจะเป็นอย่างที่เค้าว่า.........คู่รักที่กำลังจะจืดชืด........จะต้องเปลี่ยนบรรยากาศใหม่ๆ.........ปรับอะไรใหม่ๆเพื่อเพิ่มสีสันให้ชีวิตรักบ้าง............แต่ผมว่าได้ผลแค่บางส่วนเท่านั้นแหล่ะ...............ของอย่างนี้มันอยู่ที่ใจของเค้ามากกว่า..........เอาไว้ให้ไปถึงที่น้ำตกก่อนเถอะ.........ผมต้องหาหนทางดึงความรู้สึกเก่าๆของเค้ากลับมาให้ได้..........

                       เมฆฝนตั้งเค้าทะมึนมาแต่ไกล............เราสองคนแวะเข้าไปทานข้าวในร้านอาหารตามหลักศาสนาของนัท..........เค้าเป็นคนจัดแจงให้ผมเสร็จสรรพทุกสิ่งอัน............

                       “เดี๋ยววันนี้นัทเลี้ยงเอง”...........ได้ยินแล้วชื่นใจเหลือเกิน............เรื่องเงินทองโดยมากหากคิดว่าใครได้ใครเสียแล้วล่ะก็.........ส่วนใหญ่ก็มักเป็นฝ่ายเรานั่นล่ะที่ต้องเสีย............แต่จะมากจะน้อยก็ขึ้นอยู่กับธรรมชาติของแต่ละคู่.............หากจะมานั่งคิดเล็กคิดน้อยเรื่องพวกนี้ก็คงได้ขึ้นคานตายกันพอดี............สำหรับผมน้ำใจเล็กๆน้อยๆ ถ้อยทีถ้อยอาศัยกันแบบนี้ก็ดีเกินพอแล้ว..........เธอออกมั่งฉันออกมั่ง...........แต่อย่าให้ถึงกับต้องให้ผู้ชายมาเป็นฝ่ายควักตังเลี้ยงตลอดเลย..........มันดูไกลความจริงจนเกินไป...........ไม่อยากจะฝันถึง...........


                        บรรยากาศภายในร้านไม่พลุกพล่านนัก............ผมนั่งกินข้าวอย่างสงบเสงี่ยมเช่นเคย...........ปกติหากต้องไปไหนด้วยกันข้างนอก...........ผมมักจะสำรวมมากกว่าปกติอยู่แล้ว............โดยเฉพาะเวลาอยู่ต่อหน้าผู้ชาย...........

                        “เวลากินข้าวต่อหน้าผู้ชายทำเป็นเสงี่ยมเรียบร้อย..........ทีกินกับเพื่อนๆกูนึกว่าปอปลง”……..เดียวและเพื่อนสนิทคนอื่นๆของผม มักว่ากระทบกระเทียบแบบนี้เสมอเวลาที่พวกเรากินข้าวด้วยกัน..........ก็แน่ละสิ จะมีใครเพอร์เฟ็คขนาดนั้นล่ะ.......ก็มันกินไม่ลงเองอ่ะ......ไม่ได้เฟคนะเว้ย.........ถ้าฉันเป็นปอป แกก็เป็นกระสือละวะ........อุอุ.........

                      “อ้าว กินไม่หมดอีกแล้วเหรอ.........เอามานี่เดี๋ยวนัทกินเอง”...........ผมยื่นจานข้าวที่เหลือให้นัท........ซึ่งเขาก็รับไปกินอย่างหน้าตาเฉย...........แต่รู้มั้ยว่า ผมชอบอะไรทื่อๆแบบนี้แหล่ะ.........มันดูจริงใจดี..........เสียดายที่เค้ามีข้อจำกัดหลายอย่าง...........ไม่อย่างนั้นเราสองคนคงไปได้สวย........แต่ก็ช่างมันเถอะ...........อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด.........ผมจะทนจนกว่าจะถึงวันที่เสียงหัวใจผมสั่งว่าไม่ต้องทนอีกต่อไป..............

[T-Jang]

ลองมาคิดดูถ้าเราเป็นแบบคุณกั้งเราคงไม่ทนอ่ะ
ขนาดแค่เป็นคนอ่านเฉยๆยังทรมานใจเลย
ไม่รู้ทนได้ยังไง 
แต่มันรักไปแล้วนี่เนอะ

[kongkilmania]

ก็ได้แต่เชียร์แหล่ะ   ตอนไหนลุ้นว่าเราจะเสียประตู  ก็เสียวซะลืมหายใจเลย    

เสียประตู (หลัง) ?   ยืนยันว่าเสียวเจงๆ 

          



เรื่อง Happry together เลสลี่จางเล่นได้น่าหมั่นไส้มาก
แต่ตอนจบดีนะ อย่างน้อยพี่เหลียงของเราก็ยังพอมีความหวังกะรักครั้งใหม่

ผิดกะเรื่อง lanyu ทำไมต้องจบแบบนี้ด้วย
น้องlanyuของเราสุดแสนจะซื่อแล้วก็แสนดีแต่โดนทำร้ายจิตใจตลอด 
ทำไมต้องเป็นแบบนี้   

ถ้าอ้างอิงเอาจากหนังนะ
คุณกั้งก็เหมือนนายเอกในหนังหลายๆเรื่องที่เคยดู
ชีวิตนายเอกต้องอดทน ต้องใจสู้ เจ็บแล้วไม่จำ  ให้อภัยคนรักได้ตลอด   
แม้ว่าพระเอกมานจะน่าโดน   :เตะ1:  แค่ไหนก็ตาม
คนดูคนอ่านอย่างเราก็ได้แต่     

[oaw_eang]

...........ผมนั่งกินข้าวอย่างสงบเสงี่ยมเช่นเคย...........ปกติหากต้องไปไหนด้วยกันข้างนอก...........ผมมักจะสำรวมมากกว่าปกติอยู่แล้ว............โดยเฉพาะเวลาอยู่ต่อหน้าผู้ชาย...........
^
^
^
^
^
^
ll
ll

เจ้นอนยันเลยเคอะ นู๋ๆ ขา  ว่าจริงล้านแปดเปอร์เซนต์

พี่กั้งอะ เจ้าแม่ประดิษฐ์  ประดิษฐ์มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

 

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

รักน้อยๆแต่รักนานๆ
นานๆเจอกันที มันก็มีความสุขที่ได้คิดถึงกันนะ
 

[THIP]

หุหุ ทนจนนาทีสุดท้ายเลยนะ 

[kongkilmania]

   รอ ร๊อ รอ ตอนต่อปาย....
 
 

[MeepadA]

 

[yuttaya]

ดีใจจังที่ board กลับมาเปิดได้อีกครั้ง ยังไงก็สู้ๆนะครับ..............


...

                 สายฝนเริ่มลงเม็ดปรอยๆหลังจากที่พวกเราทานข้าวเที่ยงเสร็จพอดี..............เราสองคนออกวิ่งเหยาะๆ กลับมายังรถก่อนที่เสื้อผ้าจะเปียกปอนไปมากกว่านี้......วันนี้คงเป็นอีกวันหนึ่งของฤดูฝนที่สุดแสนจะโรแมนติกสำหรับใครต่อใครหลายคน.........ได้นอนกอดก่ายกับคนรักบนเตียงอุ่นๆ.............ชี้ชวนกันดูเม็ดฝนสีชมพูที่โปรยปรายอยู่ข้างนอกหน้าต่าง..........เหมือนฝันเลยเนอะ..........

                 “เดี๋ยวแวะเอาของไปส่งให้น้องชายนัทที่โรงพยาบาลก่อนนะ”........เสียงนัทดังทำลายจินตนาการของผมให้พังครืนลงมาในพริบตา........กำลังฝันหวานอยู่เลยเชียว.........

                 “อืม”.......ผมครางออกมาเบาๆ พยายามเรียกสติกลับคืนมา.....ในใจนึกเสียดายบรรยากาศอันแสนโรแมนติกอยู่ครามครัน..........


                 โรงพยาบาลที่น้องชายของนัททำงานอยู่ เป็นโรงพยาบาลเอกชนที่ค่อนข้างมีชื่อเสียงตั้งอยู่ใกล้ตัวเมือง.............ผมไม่เคยล่วงรู้มาก่อนเลยว่าน้องชายของนัททำงานอยู่ที่นี่.........จะว่าไปแล้ว ผมก็แทบจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับนัทเลย........ยกเว้นแต่เรื่องที่เค้าอยากให้ผมรู้........ซึ่งก็ไม่แน่ว่าจะเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า........แต่ผมก็ไม่ได้พยายามขนขวายหาข้อมูลพวกนั้นหรอก.......ถึงเวลาก็คงได้รู้เองแหล่ะ
........แต่ดูเหมือนเวลาที่เหลือของผมกำลังงวดเข้ามาทุกที............

                  “พี่กั้งรออยู่ตรงนี้นะ.........เดี๋ยวนัทเอาของไปส่งให้น้องแป๊บเดียว”........นัทยก ลังของฝากเดินตัวปลิวหายไปตรงมุมตึก.........รีบร้อนจริงนะ..........ผมแอบคิดในใจ..........กลัวเราจะตามไปด้วยหรือยังไง........ถ้านัทคิดแบบนั้นก็นับว่านัทไม่รู้จักผมดีพอ..........ตั้งแต่คบหากันมา ผมไม่เคยนึกอยากไปแสดงตัวกับคนรอบๆตัวนัทเลยว่าผมกับเค้าเป็นอะไรกัน.......มันน่าอายจะตายไปที่จะต้องตามไปเสนอหน้าเพื่ออยากจะแสดงตัวอะไรแบบนั้น.........ผมเลือกที่จะขออยู่เงียบๆในโลกของผมดีกว่า..........

                   “คนแบบแกหาแฟนยาก..........เงื่อนไขเยอะ.........ไม่อยากโทรหาเค้า.........ต้องรอให้เค้าเป็นฝ่ายโทรหา........เค้านัดไปเจอก็ไม่ไป...........ต้องให้เค้ามาหาเอง”.........เดียวเคยวิพากวิจารณ์ถึงนิสัยส่วนตัวของผม เมื่อครั้งผมนำปัญหามาปรึกษาว่าทำไมผมถึงหาแฟนไม่ได้เหมือนหล่อน ทั้งที่ก็ไม่ใช่ว่าจะมีตรงไหนที่ไม่ดีขนาดนั้น.........นัทเองก็น่าจะรู้ดีว่าผมเป็นคนยังไง............แต่เค้าก็ยังพยายามปกป้องพื้นที่ส่วนตัวเสียจนน่าหมั่นไส้..............เค้าทำให้ผมรู้สึกด้อยค่ายังไงก็ไม่รู้............


                    นัทหายไปนาน จนผมเริ่มกระสับกระส่าย..........สายฝนขาดเม็ดไปนานแล้ว.........แสงแดดอ่อนๆทอดทะลุผ่านก้อนเมฆสีขาวปุกปุยลงมายังเบื้องล่าง............ผมเริ่มรู้สึกร้อน และไม่อยากจะนั่งรอในรถอีกต่อไปจึงหยิบซองบุหรี่และไฟแช็คเดินออกมาหามุมหย่อนอารมณ์...........ชายวัยกลางคนมองมาที่ผมด้วยสายตาแปลกๆ..........สูบบุหรี่ในโรงพยาบาล.........แรง.........ผมอ่านคำประนามจากสายตาที่ฟ้องออกมาแบบนั้น.........ผมเบือนหน้าหนีทำทีเป็นไม่สนใจ พลางพยายามซ่อนสายตาที่ร้อนผ่าวเอาไว้ภายใต้แว่นกันแดดสีดำสนิท............ผมเกลียดที่นี่จัง...........

                   เดิมทีผมไม่ใช่คนสูบบุหรี่ แต่ดื่มแอลกอฮอล์บ้างตามโอกาส.........ผมเพิ่งจะเริ่มหัดสูบมันได้ปีกว่าเท่านั้น.........ความรู้สึกในตอนนั้น ก็แค่อยากทำตัวแร่ดๆแรงๆดูบ้าง........ผมไม่ชอบให้ใครมองว่าผมดูอ่อนเดียงสา น่าทะนุถนอมหรืออะไรเทือกนั้น.........เพราะมันไม่ใช่ตัวผมจริงๆ...........การสูบบุหรี่จึงเปรียบเสมือนการต่อต้านบุคลิกภาพภายนอกของตัวเองอยู่ลึกๆ..........ผมไม่อยากดูว่าเป็นคนเดียงสา........บุหรี่จึงเป็นสิ่งที่แสดงถึงความขัดแย้งอย่างแรงต่อบุคลิกภาพโดยรวมของผมเป็นอย่างดี.........ได้ทำแบบนี้แล้วสะใจดีนัก.......


                   นัทเดินกลับมาที่รถเมื่อผมเริ่มต้นสูบบุหรี่มวนที่สาม...........เขากวาดสายตามองหาผมไปรอบๆ..........ผมยืนมองเค้าอยู่เงียบๆ..........ไม่อยากจะให้เค้าเห็นผมในตอนนี้ แต่ก็ช้าไปแล้ว.........นัทมองเห็นผมในไม่กี่อึดใจต่อมา..........สายตาของเค้าแสดงออกถึงการตำหนิอย่างโจ่งแจ้ง พลางทำท่าฮึดฮัดด้วยความไม่พอใจ...........ก่อนจะก้าวเข้าไปนั่งรออยู่ในรถ..............

                   ผมทิ้งบุหรี่ลงถังขยะแล้วเดินตามมาที่รถอย่างสงบ............ในตอนนี้ ผมไม่อยากพยายามที่จะทำอะไรเพื่อเอาใจเค้าจนเกินไป............เคยเป็นอย่างไรจะเป็นอย่างนั้น............หากจะต้องให้ผมมาคอยตามพะเน้าพะนอเพื่อทำคะแนนเพราะเห็นว่าเค้ามีท่าทีว่ากำลังจะตีจาก..........สู้ให้เค้าจากไปเลยซะยังจะดีกว่า.........แม้พื้นนิสัยของผมจะเป็นคนชอบโอ๋เอาใจคนรัก..........แต่ผมก็ไม่ชอบวิธีการประจบประแจง..........ถ้าหากจะทำ ก็เป็นเพราะอยากจะทำมากกว่า..........

                   “สงสัยเราจะไม่ได้ไปเที่ยวน้ำตกแล้วล่ะพี่กั้ง”............นัทเปรยขึ้นมาเบาๆ พลางหยิบเอาแผนที่ประเทศไทยออกมากาง............

                   “ไอ้น้ำตกที่เราจะไปเนี่ย มันอยู่ไกลมาเลย..........พี่กั้งดูสิ..........ขืนไปเราคงกลับมาไม่ทันมืดแน่ๆ”............ผมรับเอาแผนที่จากนัทมาดู............เออ...........จริงแฮะ.........แล้วทำไมไม่รู้จักเช็คข้อมูลมาตั้งแต่แรกล่ะเนี่ย คนอุตส่าห์เตรียมตัวมา..............ผมนึกเคืองนัทอยู่ในใจ แต่ไม่ว่ากระไรนอกจากยื่นหนังสือแผนที่คืนให้.............

                   “แล้วจะเอายังไงต่อไปล่ะทีนี้”...........ผมถามความเห็นของนัทอย่างสิ้นหวัง............อย่าบอกนะว่าจะให้ผมไปส่งที่โรงพยาบาลแล้วจะให้กลับมาเชียงใหม่เลย.............ถ้าอย่างนั้นจะออกมาทำไมแต่ยังไม่ทันเที่ยง รู้งี้นอนเล่นที่ห้องก่อนแล้วค่อยออกมาตอนบ่ายๆก็ได้.............ผมพยายามข่มอารมณ์โมโหไม่ให้แสดงออกมาทางสีหน้า...............

                    “ไปเที่ยวแม่เมาะแทนมั้ยล่ะ...........นี่ก็ยังวันอยู่ นัทเองก็ไม่ได้อยากรีบกลับเข้าไปที่โรงพยาบาลนักหรอก”.........โอ้ย........เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาอยู่ได้..........ชักจะหมดอารมณ์แล้วนะ.......อยากไปไหนก็ตามใจแล้วกัน........แม้ในใจจะนึกเช่นนี้ แต่ผมก็ต้องจำใจเออ ออไปตามเรื่อง..........

                     “อืม.........แล้วที่นั่นมันมีอะไรเหรอ”..........ผมพยายามกลบอาการไม่พอใจเอาไว้ภายใน.........ดูเหมือนวันนี้อะไรๆก็ผิดแผนไปซะหมด.........

                     “ก็มีอ่างเก็บน้ำ”............แล้วมันมีอะไรให้น่าดูตรงไหนหว่า..........เอาวะ...........ว่าไงก็ว่าตามกัน...........



                      รถแล่นฉิวขึ้นเนินไปตามรดับความสูง...........รู้สึกว่าวันนี้นัทจะคุยเก่งกว่าปกติ.............ดูขยันหยิบยกเอาเรื่องนั้นเรื่องนี้มาเล่าได้ไม่มีเบื่อ.......แต่โดยมากก็มักเป็นเรื่องส่วนตัวของตัวเค้าเองซะมาก.........ไม่เห็นจะถามถึงเรื่องของผมบ้างเลยเนอะ..........แต่ยังไงก็ดีกว่าให้มานั่งทำหน้าเป็นตูดล่ะวะ.........ผมมีข้อสังเกตอย่างหนึ่งว่า ส่วนใหญ่เวลาที่นัทพูดมากๆ มักจะต้องมีสาเหตุมาจากการที่เค้ารู้สึกผิดอะไรต่อผมบางอย่าง..............ครั้งนี้สงสัยเค้าอาจจะเกรงใจที่ผมต้องขับรถมาส่ง ถึงที่แพร่...........ทั้งๆที่ช่วงเวลาที่ผ่านมา เค้าทำไม่ค่อยดีกับผมเท่าไหร่............

                      “ที่โรงพยาบาลเค้าจะมีแข่งกีฬา........พี่ๆที่ทำงานเค้าชวนให้นัทไปเตะบอลด้วย”..........ผมเริ่มสนใจในประโยคที่ว่า เตะบอล...........เตะบอลเหรอ.........เกย์ส่วนใหญ่ไม่ชอบเตะบอลนี่............

                      “แล้วนัททำไงอ่ะ..........ไปเตะกับเค้าด้วยหรือเปล่า”.............ผมถามหยั่งเชิงดูท่าทีว่านัทจะทำอย่างไร กับเรื่องนี้

                           “ไม่.........นัทกลัวจะทำขายหน้า.........เดี๋ยวเตะไม่โดนลูก........อายเค้าเปล่าๆ”............หุหุ..........ก็อยากเป็นผู้ชายนักไม่เหรอ..........ก็ไปเตะบอลกะเค้าสิ.........ผมอยากเหน็บเค้ากลับด้วยคำคำนี้นัก...........แต่ก็ได้แค่อยาก...........

                       “อ้าว ทำไมล่ะ..........ไม่ลองไปซ้อมกับเค้าเล่นๆดูก่อนล่ะ เดี๋ยวก็เก่งเองแหล่ะ”............ลึกๆแล้วผมรู้สึกสะใจเหลือเกิน ที่เห็นว่าแม้เค้าจะพยายามหลอกลวงคนอื่นโดยการทำเก๊กแมน.....แต่แท้ที่จริงแล้ว เค้าเองก็ยังขาดความมั่นใจในตัวเองเรื่องนี้อยู่มาก.........เค้าจะมีความสุขไปได้อย่างไร......แล้วผมควรจะทำให้เค้ามั่นใจหรือควรจะทำให้เค้าเสียความมั่นใจดีล่ะ.............

                        ผมอยากจะพูดเพื่อตอกย้ำให้เค้ารู้สึกเจ็บปวดและรู้สำนึกซะบ้างว่าตัวเองเป็นเกย์............เค้าไม่มีทางจะเป็นผู้ชายไปได้หรอก...........แต่ในที่สุดผมก็เลือกที่จะเงียบ และก็ฟังเพียงอย่างเดียว..........ปล่อยให้นัทพล่ามเรื่องของตัวเองต่อไปเรื่อยๆ........ส่วนความคิดของผมกลับล่องลอยออกไปไกลแสนไกล...........ผมเหนื่อย.........ผมไม่อยากฟังคนที่พูดแต่เรื่องของตัวเอง..........



                        “พี่กั้ง......ไม่ต้องไปแม่เมาะหรอกเนาะ...........มันคงไม่มีอะไรให้น่าดูหรอก”.............นัทเอ่ยออกมาเมื่อเรากำลังเลี้ยวเข้าเส้นทางมุ่งสู่แม่เมาะได้สักพักหนึ่ง............ผมหันมามองด้วยท่าทีประหลาดใจ............จะเอายังไงของเค้าเนี่ย..........

                        “แล้วจะเอาไงอ่ะ.......”...........ผมถามออกมาเนือยๆ.............ไม่ใช่เรื่องอะไรใหญ่โตหรอก........แค่เค้าทำแผนพังมาโดยตลอดตั้งแต่เมื่อสองวันก่อนแล้วล่ะ.......มันพังมาตั้งแต่ตอนที่ผมไปรับเค้ากลับมาเชียงใหม่ แต่เค้าบอกว่าจะเลยกลับบ้านที่เชียงรายเลย.........และมันก็พังต่อเนื่องมาอีกนิดหนึ่งตอนที่เค้าบอกว่าอยากให้เราออกเดินทางแต่เช้า เพื่อจะได้แวะไปเที่ยวน้ำตกระหว่างทาง แทนที่เค้าจะมาอยู่ที่ห้องกับผมเมื่อเค้ากลับมาถึงเชียงใหม่แล้ว............ต่อมาเค้าก็บอกว่าไม่ไปน้ำตก แต่จะไปเที่ยวแม่เมาะแทน........แล้วตอนนี้กะอีแค่เค้าจะไม่ไปแม่เมาะ แต่จะกลับโรงพยาบาลเลย.......ก็แค่ยกเลิกแผนนิดๆหน่อยๆ มันคงไม่มีอะไรให้ต้องเสียความรู้สึกมากมายนักหรอก.........แค่นี้ชิลๆ.............

                         “กลับโรงพยาบาลเลยดีกว่า”..........อืม..........เยี่ยม........ถ้าจะให้มองในแง่ดี..........อย่างน้อยๆเราก็ได้มีโอกาสอยู่ด้วยกันตั้งหลายชั่วโมงในรถระหว่างที่เราเดินทางไปแพร่...........และมีโอกาสได้รื้อฟื้นความรู้สึกที่กำลังจะตายลงไปจากใจ ให้ฟื้นกลับคืนมาใหม่.............จนกว่าจะได้กลับมาเจอกันอีกครั้งในเดือนหน้า...........

                         การกลับมาของนัทในเดือนนี้.........ผมแทบจะไม่มีโอกาสได้เปิดอกซักถามความในใจของเค้าถึงเรื่องที่เค้าทำอะไรแย่ๆกับผมเอาไว้มากมายตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมา...........ตอนนี้สถานการณ์ยังดูคลุมเครือ.........ผมยังมองไม่ออกว่าในใจของเค้าคิดอะไรอยู่..............คงต้องรอดูท่าทีให้ชัดเจนกว่านี้อีกสักนิด.....................หากเดือนต่อไปพฤติกรรมต่างๆของเค้ายังเป็นเหมือนเดิม...........บางทีเราควรจะต้องหันหน้ามาคุยกันดีๆ เพื่อที่จะหาคำตอบว่าเค้าจะเอาอย่างไรกันแน่.................

                        “นัทหาร้านทำป้ายชื่อติดหน้าอกแต่ก็ยังไม่เจอสักทีไม่รู้มันมีร้านแบบนั้นแถวไหน.........อันที่นัทมีอยู่มันเป็นอันที่ใช้สมัยเป็นนักศึกษา.......ตอนนี้คำนำหน้าชื่อมันไม่เหมือนกัน”...............นัทเปรยถึงป้ายชื่อที่เค้าอยากจะได้ระหว่างที่เรากำลังเข้าสู่เขตจังหวัดแพร่.........

                        “เดี๋ยวพี่ไปทำให้เอามั้ย........”.........ผมรีบขันอาสาในทันที............ผมแสนจะภูมิใจที่ตอนนี้นัทได้เป็นหมอเต็มตัวแล้ว..........ไม่น่าเชื่อเลยว่านัทที่แสนจะซกมกเฉิ่มเชยของผม จะได้เป็นคุณหมอกับเค้าด้วย........แต่ถึงยังไงผมก็ยังมองว่าเค้าเป็นนัทคนเดิมอยู่ดีนั่นล่ะ.......

                       “อืม..........เอาสิ.........พี่กั้งทำมาสักสามอันนะ”...........นัทออกคำสั่งตามความเคยชิน.........

                       “ได้สิ........เอาไว้ทำเสร็จแล้วพี่จะส่งไปให้ที่โรงพยาบาลนะ”.........ตอนนี้ผมยังนึกไม่ออกเลยว่าจะไปหาร้านที่ทำป้ายแบบนั้นได้ที่ไหน.........แต่คงไม่ยากเกินความสามารถหรอก...........อีกอย่างผมกำลังคิดว่าจะส่งซีดีหนัง Broke Black Moutain และก็ Lan Yu ไปให้นัทพร้อมกันเลย.........มันเป็นวิธีการเตือนให้เค้ารับรู้ถึงการมีอยู่ของตัวผมและก็ความเป็นเกย์ของตัวเค้าเองด้วย..........และนี่ก็เป็นวิธีเดียวเท่าที่ผมพอจะนึกออกในตอนนี้...............



                      บรรยากาศในบริเวณโรงพยาบาลดูเงียบสงบ คงเพราะเป็นบ่ายของวันอาทิตย์........นัทขนของลงจากรถด้วยท่าทางลุกลี้ลุกลน...........ผมยืนมองดูด้วยความเหนื่อยใจ..........

                      เราสองคนยืนมองหน้ากันอยู่ในห้องเมื่อขนข้าวของลงจากรถเรียบร้อยแล้ว.............ผมกำลังนึกสงสัยอยู่ในใจว่าเค้าจะไล่ให้ผมกลับเชียงใหม่เลยหรือไม่............หรือเค้าจะชวนผมค้างที่นี่ รอให้ถึงพรุ่งนี้เช้าค่อยกลับ...........หรือ............

                      “ถ้านัทไม่มีรูมเมท นัทคงจะให้พี่กั้งนอนที่นี่ด้วยหรอก...........พรุ่งนี้ก็เช้าค่อยกลับ”...........นัทพูดถึงรูมเมทที่เป็นแพทย์ฝึกหัด ซึ่งตอนนี้ก็กลับบ้านเช่นกัน ตอนนี้คงอยู่ในระหว่างการเดินทางกลับมา.............นัทเคยพูดถึงรูมเมทคนนี้ให้ผมฟังบ้างเป็นครั้งคราว แต่ผมก็ยังไม่เคยเห็นหน้าคาดตาสักที.....ได้ยินว่าเค้าเป็นเพื่อนของเพื่อนนัทอีกทีหนึ่งด้วย แถมยังเป็นผู้ชายมากซะจนนัทต้องคอยระวังตัวแจเพราะกลัวโดนสงสัย (นัทชอบคบเพื่อนผู้ชาย เถื่อนๆเซอร์ๆเพื่อปกปิดตัวเอง)............หรือว่านี่จะเป็นสาเหตุที่นัทไม่ชอบให้ผมโทรมาหาเพราะกลัวเพื่อนรู้ว่านัทเป็นเกย์...........แต่ถ้ากลัวเค้ารู้ก็ออกมาคุยโทรศัพท์นอกห้องก็ได้นี่.......ไม่น่าจะใช่หรอก...........หรือว่านัทจะกำลังชอบกะเค้าอยู่..........แต่ก็คงไม่ใช่อีกนั่นล่ะ............นัทกลัวคนจะรู้ว่าเป็นเกย์จะตาย คงไม่กล้าเสี่ยงมีความรักในที่ทำงานหรอก..........อีกอย่างเค้ากลัวจะเป็นบาปจะตายไปที่ต้องเป็นเกย์.........ถ้าเค้าจะเลิกชีวิตเกย์มันน่าจะจบลงที่ผมสิ............แต่ก็ไม่แน่เหมือนกันนะ.........

                       “พี่อยากพักสักเดี๋ยวค่อยกลับ..........นัทไม่มีที่น่าเที่ยวแถวนี้เหรอ”.............ผมแสร้งถามที่เที่ยวกลบเกลื่อนความเสียใจที่นัททำทีเหมือนบอกให้รู้ว่าผมต้องรีบกลับไปก่อนที่คนอื่นจะมาเจอ...........

                       “ก็มีสวนสาธารณะใกล้ๆนี้ และก็วัดที่เค้ากำลังสร้างพระพุทธรูปขนาดใหญ่อยู่บนยอดเขา..........พี่กั้งอยากไปดูมั้ยล่ะ”..........นัทเสนอท่าทางกระตือรือร้นมากขึ้น...........เค้าอาจจะอยากตอบแทนด้วยการพาผมเที่ยวชมรอบๆก็ได้...........หรือว่าเค้าอยากจะให้ผมออกไปจากห้องนี้โดยเร็วกันนะ........

                        “เอาสิ”........ผมตอบตกลงทันที...........ก็ดีกว่าโดนไล่ให้กลับเลยล่ะวะ...........


                        แม้จะอยู่นอกโรงพยาบาล แต่นัทก็ยังไม่คลายความตื่นตระหนกลงไป...........เค้ายังหลุดท่าทีลุกลี้ลุกลนให้เห็นบ้างเป็นบางคราว ทั้งๆที่เพิ่งมาอยู่ที่นี่ได้แค่เดือนเดียวแท้ๆ จะมีใครมารู้จักอะไรนักหนา......อีกอย่างเราก็แค่เดินไปด้วยกันเฉยๆ ไม่ได้เดินไปจูบกันไปซะเมื่อไหร่............

                        “ถ้ามีคนมาเห็นทะเบียนรถพี่กั้งว่าเป็นอุบลราชธานี เค้าจะสงสัยว่าพี่กั้งเป็นใคร ทำไมต้องมารับนัท........ถ้าเป็นญาตินัททำไมต้องขับรถทะเบียนอุบล........ถ้าเป็นเพื่อนทำไมต้องมารับมาส่ง..........แล้วเค้าก็จะเอาไปเม้าท์กัน.......นัทขี้เกียจต้องมานั่งตอบคำถามและก็สร้างเรื่องโกหกอีกสารพัด”...........นัทเคยปรับทุกข์กับผมด้วยปัญหาทำนองนี้เสมอ...........จนบางครั้งผมรำคาญในความหวาดระแวงดังกล่าว......

                        “แล้วนัทบอกเค้าว่าไง”.........

                        “ก็บอกเค้าว่าเป็นเพื่อน มาจากพิษณุโลก จะขึ้นไปทำฟันที่เชียงใหม่เหมือนกัน ก็เลยแวะมารับ”.....ยุ่งยากจังเนอะ........การที่ต้องคอยโกหกแบบนี้.........นี่ผมเป็นปัญหากับเค้าถึงขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย........เค้าพารานอยด์เกินไปหรือเปล่า.......ดูๆไปเหมือนคนเป็นโรคประสาท.....

                        “นัทก็บอกเค้าไปสิว่าเป็นเพื่อนรุ่นพี่.........แล้วนัทก็วางตัวหมือนเราเป็นเพื่อนกัน ทำยังกะว่านัทไม่เคยมีเพื่อเป็นเกย์งั้นแหล่ะ........นัทวางตัวกะเค้ายังไงก็ทำกับพี่แบบนี้ก็ได้”.......ผมพยายามเสนอทางออกเพื่อลดความกดดันของนัทลง.........

                        “ไม่ได้หรอก........กับพวกนั้นนัทไม่ได้คิดอะไร.........มันไม่เหมือนกัน.........หรือพี่กั้งไม่อยากให้นัทคิด”...........เฮ้อ....เวรกรรม........เกลียดตัวกินไข่แท้ๆ...........


                        หลังจากแวะนั่งเล่นที่สวนสาธารณะริมน้ำ........เราสองคนจึงแวะขึ้นไปไหว้พระพุทธรูปบนยอดเขา (อันที่จริงผมไหว้คนเดียว นัทไหว้ไม่ได้).........ผมก้มกราบพระพุทธรูปและตั้งจิตอธิฐานต่อหน้าท่านรวมถึงต่อหน้านัทที่กำลังยืนดูอยู่เงียบๆ...........

                        “หากแม้นว่าเรามีบุญวาสนาต่อกัน ก็ขอให้เราผ่านพ้นปัญหาในครั้งนี้ไปได้โดยเร็ว และขอให้ได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข...........แต่หากเราหมดวาสนาต่อกันแล้วก็ขอให้ผมตัดใจจากเค้าให้ได้โดยไว และขอให้เราจบกันไปเสียที สาธุ”.........สายลมพัดกรูเกรียวต้องใบไม้ที่อยู่โดยรอบไหวระริก.......ท่านคงรับที่ผมอธิฐานแล้วกระมัง..........

                        จวบดวงตะวันใกล้จะลับเหลี่ยมเขา...........นัทจึงชวนผมกลับ.........เวลาที่เราได้อยู่ด้วยกันเพียงลำพังโดยปราศจากสิ่งรบกวนจิตใจจากภายนอกเช่นเย็นวันนี้........ผมมักได้สัมผัสถึงความรู้สึกที่แท้จริงของนัทที่มีต่อผมเสมอ..........จนบางครั้งผมก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสงสารเค้า...........ในขณะดียวกันผมก็รู้สึกสมเพชตัวเองพอๆกัน..........เมื่อไหร่ก็ตามที่เค้ากลับเข้าสู่สังคม ครอบครัว ศาสนา.........เมื่อนั้นผมก็จะไม่สามารถเข้าถึงความรู้สึกที่แท้จริงของเค้าได้อีก............เค้าจะคอยปัดป้องและโต้กลับมาอย่างแรงเสมอหากผมคิดจะลองดี..........จนบางครั้งผมอดสงสัยไม่ได้ว่านัทที่ผมรักคือคนๆไหนกันแน่..............


                        ผมเข้าไปนั่งตักนัทที่เตียง พลางกอดและหอมแก้มนัทเบาๆเป็นครั้งสุดท้าย เมื่อเรากลับมาถึงที่ห้องเรียบร้อยแล้ว............

                        “เดี๋ยวใครก็มาเห็นเข้าหรอก”..........เสียงนัทครางออกมาเบาๆ.......แม้จะทำท่าบ่ายเบี่ยงและทำเสียงเหมือนดุแต่ก็ดูอ่อนแรงเต็มที............ความยับยั้งชั่งใจของเค้าคงกำลังจะหมดลงหลังจากที่ได้ต่อสู้กับมันอย่างดุเดือดมาตลอดบ่าย.............

                        “ใครเค้าจะมาเห็น..........ที่นี่มีแต่เราสองคน”.........ผมแกล้งยั่วต่อ ไม่ยอมปล่อยมือจากการเกาะเกี่ยวง่ายๆ.............

                         “อยากจะโดนหรือไง”.........นัทถามเหมือนเป็นคำขู่ แต่น้ำเสียงเจือไปด้วยไฟปรารถนา............ใครกันแน่ที่อยากโดน............

                         ผมมองไปที่หน้าต่างซึ่งไม่มีผ้าม่านปกปิด..........หากเกิดอะไรขึ้นคนอาจจะมองเข้ามาเห็นได้................และผมไม่ได้เตรียมตัวมาเพื่อการมีเซ็กส์...........อีกทั้งคำถามที่นัทถามเมื่อครู่ มันก็ยังทำให้ผมรู้สึกละอายอยู่ลึกๆอีกด้วย.........จะให้ตอบว่าอยากเหรอ..........ไม่มีวัน.........

                         ผมหอมแก้มนัทอีกทีเบาๆ ก่อนจะลุกเดินออกมา...............

                        “พี่จะกลับแล้วนะ”............ผมเก็บข้าวของเตรียมตัวจะเดินทางกลับเชียงใหม่.............นัทไม่ว่าอะไร นอกจากเดินตามมาส่งที่ตรงระเบียง..............เราสองคนโบกมือให้กัน ก่อนที่ผมจะตัดใจขับรถจากมา............สำหรับช่วงเวลาหนึ่งเดือนถัดไป ผมก็แค่กลับไปเตรียมตัวตั้งรับกับพฤติกรรมร้ายๆที่เค้าอาจจะแสดงกับผมแบบที่เคยทำมาแล้วอีกก็ได้.............แล้วผมจะสามารถอดทน จนกว่าเราได้กลับมาเจอกันอีกในเดือนถัดไปหรือไม่........อันนี้ผมไม่รู้..........เรื่องนี้คงต้องถามนัทแล้วล่ะ.................

[M@nfaNG]

อ่านไปอึดอัดแทนคุณกั้งไป
เหนื่อยใจด้วย 

[oaw_eang]

ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

พี่ตู  น่าสงสาร 

[THIP]

อดทน อดทน อดทน           

[kongkilmania]

หลังจากรอ ร๊อ รอ....ตอนต่อไป
พอได้อ่านก็ต้อง ทน ท๊น ทน อึดอัดใจกันต่อปายยยยยย   

[yuttaya]

อิอิ...........มีแต่คนอึดอัดอ่ะ..........เกรงใจจัง

[มูมู่น้อย]

^
^
น่ารักจริงๆ  ไม่ต้องเกรงใจ  ปล่อยมาหมดแม๊คเลยพี่กั้ง  จะได้บ้าไปเลย 

[yuttaya]

เรทติ้งไม่ค่อยขยับเรยอ่ะ........สงสัยจะเครียดเกินไปเนอะ..............งั้นมาต่อเลยละกันนะคับ

...

                        “จะรักทำไมให้เจ็บให้ช้ำ...........รักทำไมให้เหนื่อยให้ล้า.............อยู่กันไปก็เปลืองเวลา........ก็มีแต่ทุกข์ในใจ..............”...............ฮึ่มมมมมมม............เพลงบ้าอะไรวะ แต่งได้แทงใจอิ้บอ๋าย...........

                        ผมเอื้อมมือไปหรี่เสียงเพลงอันแสนเศร้านั้นลงช้าๆ...........ในใจนึกทบทวนถึงวันคืนเก่าๆที่เราสองคนได้ใช้ชีวิตร่วมกันมาเกือบหนึ่งปีเต็ม..........แม้จะรู้ซึ้งถึงแก่นของสัจธรรมที่ว่า “ความรักในหมู่เกย์ ไม่มีคำว่าสมหวัง”........แต่ผมก็ยังอดหวังไม่ได้ว่าผมอาจจะได้รับการยกเว้นจากกฎเกณฑ์ดังกล่าว......มาถึงตรงนี้ผมก็คงต้องยอมรับความจริงเสียที แล้วก็คงต้องยอมรับโดยดุสดีว่า สติปัญญาที่ผมพากเพียรสั่งสมมาเกือนค่อนชีวิต ก็ไม่อาจจะสามารถพาผมก้าวผ่านปัญญาหัวใจครั้งนี้ไปได้...........ส่วนเวลาที่เหลืออยู่ ผมก็คงได้แค่นั่งเฝ้ามองดูตัวเองกระเสือกกระสนหาทางออกต่อไป จนกว่าผมจะอ่อนแรงและยอมแพ้ไปเองในที่สุด................

                         “ถ้าไม่มีรูมเมท.......นัทก็คงให้พี่กั้งนอนค้างด้วย........พรุ่งนี้เช้าค่อยกลับ”.........หึ........ฟังดูดีเนอะ.......แต่สุดท้ายเค้าก็ไม่ได้แสดงออกถึงความห่วงใยดังที่ได้พูด...........แม้จะโทรมาถามสักนิดว่าตอนนี้ผมขับรถกลับมาถึงไหนแล้วก็ไม่มี........

                         เวลาสองชั่วโมงต่อจากนี้ ผมจะต้องขับรถขึ้นเขา ฝ่าความมืดมิดกลับเชียงใหม่เพียงลำพัง............ผมได้แต่เฝ้าเพียรถามตัวเองว่าจะทำอย่างไรต่อไปกับเรื่องของเรา.........แต่ผมก็ไม่พบคำตอบที่น่าพอใจ.........ผมสับสนเกินกว่าจะตัดสินอะไรในตอนนี้............
 

                          “พี่กั้ง ไปเดินถนนวัวลายกันมะ”...........ตั้งแต่นัทจากไป ผมก็มีอ้นคอยไปไหนมาไหนเป็นคู่หู สลับกับเจบ้างเป็นพักๆ........แม้ว่าอ้นกับนัทจะไม่ค่อยกินเส้นกันนัก..........แต่ผมก็คงไม่คิดจะเลิกคบกับใครเพียงเพราะว่า แฟนผมไม่ชอบขี้หน้าเค้าหรอก.........

                          “นัทเป็นไงบ้างอ่ะ..........หมู่นี้พี่กั้งดูหน้าอมทุกข์จัง”.............หล่อนทำหน้าตายกลบเกลื่อนความอยากรู้อยากเห็นได้ไม่แนบเนียนนัก..........แต่ผมก็ไม่มีเรื่องอะไรที่จะต้องปิดบังอยู่แล้ว.........

                           “ไม่ดีนัก........พี่ก็ไม่รู้ว่าจะทนรับสภาวะแบบนี้ได้อีกนานแค่ไหน”............ผมถอนหายใจออกมาดังๆอย่างเหนื่อยอ่อน ก่อนที่โฉบเข้าไปนั่งเลือกเครื่องเงินหลากสไตล์ที่วางขายบนแผงขนาดกระทัดรัดริมทางเดิน..........


                           ถนนวัวลายเป็นถนนสายเศรษฐกิจที่สำคัญอีกเส้นหนึ่งของเมืองเชียงใหม่.........ตลอดสองข้างทางของถนนสายนี้เต็มไปด้วยร้านเครื่งเงินเก่าแก่มากมาย...........และในคืนวันเสาร์ ถนนเส้นนี้จะถูกปิดเป็นถนนคนเดินสำหรับขายของพื้นเมือง คล้ายๆกับถนนคนเดินที่มักเปิดในคืนวันเสาร์อาทิตย์ในตัวเวียง..........แต่ที่นี่คนไม่พลุกพล่านเท่า........และเดินสบายกว่า..........

                          “พี่กั้งจะไปคิดอะไรมาก........ให้เวลาน้องเค้าปรับตัวอีกหน่อยสิ........เค้าเพิ่งไปอยู่ที่นั่นได้ไม่นานเองนะ”..........อ้นเดินเข้ามานั่งเลือกเครื่องเงินอยู่ข้างๆ พลางพยายามปลุกเร้าให้ผมคิดในแง่บวกต่อเรื่องแย่ๆที่นัทได้ทำลงไป............แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเรื่องปรับตัววะ.........ผมได้แต่แอบนึกสงสัยอยู่ในใจ............

                         “วงนี้สวยมั้ย”.........อ้นชูนิ้วที่สวมแหวนเงินวงโตลวดลายแปลกตาเพื่อขอความเห็น........ผมมองพิจารณาดูแหวนวงนั้นอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะ get ไอเดียขึ้นมาอย่างแรง...........

                         “พี่ว่าพี่เลือกแหวนเงินเกลี้ยงไว้ใส่กับนัทคนละวงดีกว่า”..........ผมร้องบอกไอเดียสุดเจ๋งกับอ้น แล้วรีบก้มหน้าก้มตาค้นหาแหวนวงที่ถูกใจ...........ครั้งหนึ่งที่ผมเคยมาเดินเที่ยวกับนัทและมอลลี่ที่ถนนวัวลาย........นัทเคยอยากได้แหวนเงินเกลี้ยงๆแบบนี้...........แต่สุดท้ายก็ไม่ซื้อเพราะไม่พอใจที่แม่ค้าทักว่านิ้วใหญ่ (หุหุ)............

                         “อันนี้เป็นไง”........อ้นชูแหวนเงินวงเกลี้ยงสะท้อนแสงไฟแวววับ.............ดูดีไม่เลวเลย.................ยังกะแหวนแต่งงานแน่ะ..........ผมยิ้มออกมาพลางไพล่นึกไปถึงเรื่องโรแมนติกๆ........

                          ผมรับซองพลาสติกที่บรรจุแหวนเงินสองวงมาเก็บไว้ในกระเป๋าอย่างบรรจง ก่อนจะจ่ายเงินให้กับพ่อค้า.......วงหนึ่งสำหรับนัท............อีกวงหนึ่งเป็นของผม.......ผมจะต้องบังคับให้เค้าสวมให้ผมให้ได้..........แต่ เอ.........ว่าแต่เค้าจะยอมให้ความร่วมมือหรือป่าวเนี่ย........คิดแล้วสยองจัง.........



                          หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป..........ยังไม่มีวี่แววจากนัทแต่อย่างใด.........ในขณะที่ผมเองก็เริ่มยอมรับกับสภาพดังกล่าวได้มากขึ้นเรื่อยๆ.........ผมจะไม่โทรไปหาให้เค้าโวยวายใส่อีกแล้ว.........ดูซิว่าเค้าจะทำอย่างไรต่อไป.......เลิกก็เลิกสิ..........เป็นไงก็เป็นกัน...........

                         “มีคนรักก็เหมือนไม่มี.........ก็ยังเหงา”.........การได้ตั้งชื่อสำหรับออนเอ็มเอสเอ็นแบบนี้ ทำให้ผมรู้สึกสะใจกับความล้มเหลวในเรื่องความรักของตัวเองดีเหมือนกัน..........แต่โดยปกติผมก็มักจะตั้งชื่อออนเอ็มเอสเอ็นไปตามสถานการณ์ในชีวิตแต่ละช่วงอยู่แล้ว.............

                         “พี่กั้ง......เป็นอะไรนักหนากับความรัก”........คนที่ผมไม่คาดฝันว่าจะได้รับความสนใจกลับกลาย
เป็นคนแรกที่เข้ามาถามถึงความทุกข์ใจที่ผมกำลังเผชิญอยู่........การเข้ามาทักทายของเค้าทำให้ผมหวนระลึกย้อนกลับไปถึงเมื่อครั้งที่ผมยังใช้ชีวิตอยู่ที่ต่างประเทศ........

                         “ที่โน่นกี่โมงแล้วเต้”..........ผมเลี่ยงไปถามคำถามอื่นเพราะไม่อยากให้เต้มองว่าผมเป็นคนขี้แย มีอะไรก็วิ่งร้องไห้มาฟ้องเค้าอะไรเทือกนั้น..........

                         “เกือบหกทุ่มแล้วครับ”...........เต้ตอบกลับมาเกือบจะในทันที...........ตั้งหกทุ่มแล้ว ดูซิ ยังมีแก่ใจมาถามไถ่ทุกข์สุข..........ค้าเป็นผู้ชายที่ดีที่สุดที่ผมเคยพบ.......หล่อ.......สุภาพ........ฉลาด.......การศึกษาสูง........ละเอียดอ่อนและแสนดี.........แต่ผมคงทำบุญมาไม่มากพอ ผมจึงได้พบเค้าในช่วงสุดท้ายก่อนจะกลับมาเมืองไทย.........แม้ว่าตอนนั้นเค้ากำลังจะหลงกลมาตีแบดกับผมอยู่แล้วก็ตาม.........เฮ้อ........ผมจึงต้องกลับมาเมืองไทยทั้งๆที่ยังอยากจะทำความรู้จักกับเค้าให้มากกว่านี้.....

                          “เมื่อไหร่เต้จะมาเมืองไทยสักที.........พี่คิดถึงเต้”...........กรี๊ดดดดด........ไม่อยากจะเชื่อว่าผมเพิ่งพูดอะไรออกไป..........ไม่มีความเป็นกุลเกย์ซะบ้างเลย.........ช่างสิ.........คนเราไม่มีโอกาสได้ทำอะไรอย่างที่อยากทำบ่อยนักหรอก.........

                         “ช่วงนี้คงไม่ได้กลับหรอกครับ กะลังมีสอบ”.........ถึงเค้าจะกลับมาก็คงไม่ได้มาเจอผมหรอก.........ผมไม่ได้เป็นอะไรกับเค้านี่........อีกอย่างเค้าก็รับรู้มาโดยตลอดว่าผมมีแฟนอยู่แล้ว.........

                        “ถ้าเต้กลับมาอย่าลืมมาเที่ยวเชียงใหม่นะ......พี่จะรอ”.......ผมยังไม่วายหยอดคำหวานทิ้งท้าย........ก็ใครมันจะไปรู้ล่ะว่าวันหนึ่งเราอาจจะได้กลับมาเจอกันอีกก็ได้........

                        “ครับ.......ผมเองก็ยังไม่เคยไปเชียงใหม่เลย”..........หัวใจที่ห่อเหี่ยวของผมได้สัมผัสกับความชุ่มชื่นอีกครั้ง จากคำปรารภลอยๆนั้น..........

                         “ว่าแต่พี่กั้งเป็นอะไรไปเหรอ กับความรักอ่ะ”..........ได้โอกาสที่ผมจะอ้อนเค้าบ้างแล้ว..........ถึงจะเป็นได้แค่ชู้ทางใจ..........แต่เค้าก็เป็นสุดยอดของผู้ชายในความฝันที่มีตัวตนอยู่จริงของผม.........แล้วผมจะปล่อยโอกาสให้หลุดลอยไปทำไมกัน.............

                         หลังจากที่รับฟังผมประจานความห่วยแตกของนัทจนจบ..........เต้ก็ได้แสดงความเห็นออกมาตามตรง..........

                         “พี่กั้งเลิกกับเค้าเถอะ.........จะทนไปทำไมคนพรรณนั้น”............ผมดีใจที่เต้โกรธ และเข้าข้างผม.........แต่มันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก..........

                         “ถ้ามีแฟนแล้วไม่ดี ก็อยู่คนเดียวยังจะดีกว่า..........ผมเองถ้าไม่มีแฟนคนนี้.........ผมก็อยู่คนเดียวได้........ไม่เห็นต้องกลัวเหงาเลย”..........แฟนคนนี้..........ผมเคยได้ยินมาว่าเต้มีแฟนแล้ว...........เป็นเพื่อนสมัยเรียนตั้งแต่ปริญญาตรี...........อีกไม่นานทั้งคู่ก็คงจะแต่งงานกัน...........แต่ไม่คิดเลยว่าวันนี้จะมาได้ยินจากเจ้าตัวเอง...........ถึงยังไงผมก็คิดว่าเต้เป็นเกย์ชัวร์..........แต่ถ้าเค้าเลือกที่จะแต่งงาน มันก็เป็นเรื่องของเค้า...........

                        “เลิกกับเค้าเถอะนะ”............เต้ย้ำในตอนท้าย ก่อนจะพูดให้กำลังใจผมอีกสองสามประโยคแล้วลาจากไป...............

                        “ถ้าพี่เลิกกับเค้าแล้ว.........เต้จะดูแลความรู้สึกของพี่ได้มั้ยล่ะ”...........ผมพึมพำกับตัวเองเบาๆ.........ไม่มีประโยชน์ที่จะหน่วงเหนี่ยวเค้าเอาไว้...........แต่อย่างน้อยๆ การที่ได้พูดคุยกับเค้าในวันนี้ ก็ทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองมีคุณค่าขึ้นมาเป็นกอง.........หลังจากที่โดนนัททำลายมันไปอย่างย่อยยับในช่วงเวลาที่ผ่านมา..........




                       นัทยังไม่โทรมาอีกเหมือนเคย.............ผมใช้เวลาส่วนใหญ่ที่เหลือในแต่ละวัน ไปกับการพล่ามพรรณนาถึงความทุกข์ใจเรื่องนัทให้อ้นฟัง............รวมถึงการออกไปไหนมาไหนกับเจบ้างตามโอกาส...........แต่เค้าก็เป็นได้แค่ตัวสำรอง.........ไม่มีวันเป็นตัวจริงไปได้หรอก.........บางครั้งผมก็เคยถามตัวเองว่าทำไมผมถึงไม่ลองให้โอกาสเค้าดูบ้างล่ะ.........บางทีการยอมรับใครสักคนเข้ามา อาจจะช่วยให้อะไรๆดีขึ้นก็ได้.............

                       “ผมขอไปดูหนังที่ห้องพี่กั้งได้มั้ย”...........หนังที่ว่า หมายถึงคลิปฉาวของคนดังที่หลุดออกมาสู่สาธารณะ....นี่เค้าจะขอไปดูคลิปที่ว่าที่ห้องผมงั้นเหรอ..........หมายความว่ายังไงกันเนี่ย............

                       “ได้สิ”............ผมตอบตกลงหลังจากที่คิดใคร่ครวญแล้วว่าผมควรจะเปิดโอกาสให้คนอื่นที่แคร์ความรู้สึกของผมมากกว่าบ้าง...........

                       น่าแปลกเหลือเกินที่ผมไม่รู้สึกว่าตัวเองใจเต้นแรง เมื่อเจมาอยู่ที่ห้องกับผมเพียงลำพัง.............ผมเปิดคลิปวิดีโอให้เจดู ก่อนจะเดินเลี่ยงไปเข้าห้องน้ำ..........

                       การที่เค้าขอมาดูคลิปวิดีโอโป๊ในยามค่ำคืนที่ห้องของผม...........นั่นก็แสดงว่าเราอาจจะมีเซ็กส์กันต่อ ถ้าอะไรต่ออะไรมันเป็นไปตามจังหวะจะโคนที่มันควรจะเป็น.............แล้วผมควรจะทำยังไงดีล่ะ...........ทำไมผมถึงไม่รู้สึกกระตือรือร้นหรือเกิดความปรารถนาแบบนั้นขึ้นมาบ้างเลย...........

                       ผมเดินกลับมานั่งที่เตียงและดูวีดีโอกับเจเงียบๆ............เค้าหันมายิ้มให้แล้วหันกลับไปตั้งหน้าตั้งตาดูวีดีโอนั้นต่อ..........ผมเอนตัวลงนอนเงียบๆและผล็อยหลับไป...........แน่นอนผมชอบมีเซ็กส์..........แต่สำหรับผมมันไม่ใช่แค่การกินอาหารจำพวกฟาสฟูดส์หรืออะไรง่ายๆแค่พออิ่มท้อง..........ผมอยากจะเห็นความเป็นไปของอาหารนั้น นับตั้งแต่การคัดสรรวัตถุดิบ........การปรุงอย่างละเมียดละไม........และการนำมาจัดตกแต่งเพื่อเสริฟขึ้นโต๊ะ........เซ็กส์ในนิยามของผมจึงละเอียดอ่อนกว่าการแค่พาใครสักคนหนึ่งที่ผมไม่ได้รักมาดูหนังโป๊........และลงเอยด้วยการมีอะไรกันในตอนท้าย..........

                        “พี่กั้ง........กลับกันเถอะ”............เจชวนผมไปส่งที่บ้านด้วยสีหน้าผิดหวัง...........ผมไม่ใช่คนประเภทที่ใครๆจะมาล่วงเกินทางเพศได้ง่ายๆหากผมไม่เป็นฝ่ายเชิญชวน..........บุคลิกภาพที่วางเฉย และเชื้อเชิญของผมแตกต่างกันราวกับคนละคน.........ไม่แปลกหรอกที่เจไม่กล้าแม้แต่จะแสดงท่าทีพิศวาสออกมา..........

                         ผมกลับมาถึงห้องภายหลังจากไปส่งเจราวหนึ่งชั่วโมงต่อมา...........การมาของเค้าในคืนนี้ไม่ใช่ว่าไม่เกิดประโยชน์ซะทีเดียว..........อย่างน้อยมันก็ทำให้ผมได้ค้นพบตัวเองว่า..........ผมมีความมั่นคงต่อนัทมากแค่ไหน..........ถึงแม้ว่าเค้าจะไม่แยแสว่าผมจะซื่อสัตย์ต่อเค้าหรือไม่ แต่ผมก็จะไม่มีวันทำลายศักดิ์ศรีตัวเองเป็นอันขาด..........ผมเหลือบไปมองแหวนเงินสองวงที่วางสงบนิ่งอยู่บนโต๊ะหัวเตียง.........มันส่งแสงวิบวับเมื่อยามแสงไฟตกกระทบ..........ผมหวังว่าผมจะมีโอกาสได้มอบมันให้นัท.........เราจะใส่กันคนละวง ที่นิ้วนางข้างซ้าย.........คงจะโรแมนติกน่าดู.........ใช่.......มันคงจะโรแมนติกน่าดู...............

[มูมู่น้อย]

แววเศร้าส่อมาเลย     

มีแฟนห่วย  สู้อยู่คนเดียวดีกว่า  หากิ๊กแก้เหงาเล่นเอา เอิ๊กๆ
เป็นอาทิตย์ไม่มีโทรมาหากัน  แฟนกันประสาอะไรหว่า 

รอๆๆ อ่านต่อ   
Happy New Year พี่กั้ง  ขอให้มีความสุข  พบกับรักที่รอคอยตลอดไป 

[M@nfaNG]

  เริ่มเห็นด้วยกะรีบน
มีแฟนห่วยๆอยู่คนเดียวดีกว่า
ฉะบายกว่าเยอะเลย

[yuttaya]

Happy new year เหมือนกันจ้ะ มูมู่น้อย...........

[oaw_eang]

 ไอ้นัทมันคงจะใส่อยู่หรอกนะเคอะคุณพี่ 

[THIP]

น่านสิ คงจะใส่อยู่หรอกนะ   

[kongkilmania]

นับถือคุณกั้งสุดๆเลย     
การที่แฟนเราไม่ดี มานก็ไม่ใช่เรื่องที่เราต้องทำตัวตกต่ำประชดเค้า
ไม่ว่าจะเป็นการไปมีอะไรๆกับใครก็ได้ทั้งที่ไม่รัก   หรือทำตัวแย่ๆในทางอื่น
เพราะถ้ามานึกเสียใจทีหลังมานก็แก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว
ขออยู่อย่างมีศักดิ์ศรีดีกว่า  ใครไม่เห็นคุณค่าของเรา เราเห็นเองก็ได้เนาะ
เป็นกำลังใจให้คุณกั้งนะ   
คุณกั้งสู้ๆ   fighting  ๆๆ       

[artday]

  ความรู้สึกเหมือนน้ำซึมบ่อทรายเลย

[yuttaya]

น้ำซึมบ่อทรายนี่ หมายถึงความรัก หรือความเกลียดกันน๊อ......อิอิ

[Poes]

ยิ่งอ่านยิ่งเครียดแทน เหนื่อยแทนคุณกั๊ง  สู้ต่อไปทาเคชิ