กลับมาแล้วนะคะ หายหน้าหายตาไปนาน คิดถึงนักอ่านทุกคนเลยค่ะ
ตอนนี้ สำหรับคู่หนุ่มน้อยคริส กับนายวินเต็ม ๆ ตอนเลยค่ะ มอบให้แม่ยกคู่นี้โดยเฉพาะ
ตอนหน้าคงเป็นคิวของคู่อื่นบ้างล่ะนะคะ~
=======================================
คุณตำรวจยอดรัก
บทที่ 13
=========
หลังจากกดวางโทรศัพท์ของเพื่อนสนิทลง อาชวินก็หันมาถลึงตาใส่คนที่นั่งยิ้มอยู่บนเตียงเขา
“นายพูดบ้าอะไรออกไป ถ้าเพื่อนฉันเข้าใจผิดไปจะว่าไง!”
คริสโตเฟอร์ยักไหล่ แล้วตอบกลับอย่างหน้าตาเฉย
“ก็ดีน่ะสิครับ อีกอย่างผมก็ไม่ได้โกหกอะไรสักหน่อย พูดความจริงทั้งนั้น”
“เด็กเวร!”
อาชวินสบถ แล้วทิ้งตัวนอนหันหลังให้อย่างหงุดหงิด จนอีกฝ่ายชักใจไม่ดี
“คุณวิน…โกรธเหรอ…ผมขอโทษ ก็ผมรักคุณนี่ ผมไม่อยากให้คุณสนิทกับใครนอกจากผมคนเดียวนี่ครับ”
คริสโตเฟอร์อ้อน ซึ่งอาชวินก็ไม่ได้โต้ตอบอะไร เขายังคงนิ่งเงียบหันหลังให้ จนเด็กหนุ่มหน้าเสีย
“ขอโทษครับ คุณวิน …ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว”
อาชวินเงียบไปสักพัก จากนั้นชายหนุ่มจึงเอ่ยขึ้นเรียบ ๆ
“ถ้านายสัญญาว่าจะไม่ทำอีก ฉันจะหายโกรธก็ได้”
“ครับ! ไม่ทำอีกแล้วครับ!”
คริสโตเฟอร์รีบบอก จากนั้นผู้หมวดหนุ่มก็หันมามองอีกฝ่ายแล้วยิ้มน้อย ๆ ให้ ทำเอาคนมองใจเต้น จนเกือบจะเผลอรั้งร่างอีกฝ่ายมากอดอย่างห้ามใจไว้ไม่อยู่
“ดีมาก เวลาคนอื่นเขาคุยโทรศัพท์ส่วนตัว ไม่ควรจะพูดแทรกแบบนั้น มันเสียมารยาท”
อาชวินบ่นต่อ แล้วจึงลุกยันกายขึ้นนั่ง สีหน้าดูเคร่งขรึมลง จนคริสโตเฟอร์แปลกใจ
“มีอะไรหรือคุณวิน”
อาชวินอ้ำอึ้ง แล้วจึงตัดสินใจปรึกษาอีกฝ่าย
“ถ้าเป็นนาย…เพื่อนที่ดูว่าปกติมาตลอด จู่ ๆ มาบอกว่า เขามีอะไรกับผู้ชาย นายจะรังเกียจเพื่อนของนายไหม”
“หือ? ทำไมล่ะ ผมเองก็ชอบทั้งผู้ชายผู้หญิงนั่นล่ะ แล้วจะรังเกียจเขาทำไม”
คริสโตเฟอร์บอกด้วยสีหน้าจริงจัง จนคนถามเม้มปากแล้วสบถเบา ๆ
“ฉันไม่น่าถามคนอย่างนายเลย งี่เง่าที่สุด”
“แหม ๆ ผมล้อเล่นน่า ทำไมจะไม่รู้ว่าคุณหมายถึงอะไร”
เด็กหนุ่มผมทองรีบปลอบก่อนที่อีกฝ่ายจะงอนไปมากกว่านี้
“หมายถึงเพื่อนของคุณสินะ กลัวเขาจะรังเกียจถ้ารู้ว่าคุณกับผมมีอะไรกันงั้นล่ะสิ”
“ก็รู้แล้วยังกวนประสาทอีก!”
อาชวินบ่นอุบ จนคริสโตเฟอร์ต้องกอดอีกฝ่ายหลวม ๆ จากด้านหลัง แล้วหอมแก้มชายหนุ่มประจบ
“โอ๋ ๆ ขอโทษครับ จะไม่แกล้งแบบนี้อีกแล้ว”
ผู้หมวดหนุ่มทำเสียงฮึในลำคอเบา ๆ หน้าเชิด ๆ ติดงอนนั่น ดูแล้วน่ารักมาก จนคริสโตเฟอร์อยากจะจับอีกฝ่ายกดไปบนเตียงแล้วปล้ำจูบไปให้ทั่วร่าง เสียอย่างเดียวกลัวว่าอาชวินจะโมโหและยื่นคำขาดตัดสัมพันธ์กับเขา ซึ่งคริสโตเฟรอ์จะไม่มีวันให้เป็นแบบนั้นเด็ดขาด
“ฉันอุตส่าห์ซีเรียสแท้ ๆ”
อาชวินบ่น ซึ่งคริสโตเฟอร์ก็หัวเราะเบา ๆ แล้วเอ่ยขึ้นบ้าง
“คน ๆ นั้น เป็นเพื่อนสนิทของคุณหรือเปล่าล่ะครับ”
“ก็ใช่น่ะสิ”
อาชวินตอบ และพยายามแกะมือที่กอดเขาอยู่ออก แต่ก็ไม่เป็นผล
“แล้วถ้ากลับกัน อีกฝ่ายมีคนรักเป็นผู้ชายล่ะครับ คุณวินจะรังเกียจเขาไหม?”
คริสโตเฟอร์ลองถามย้อนกลับบ้าง ทำเอาผู้หมวดหนุ่มอึ้ง จากนั้นก็ยิ้มน้อย ๆ ออกมา แล้วยอมปล่อยให้อีกฝ่ายกอดเขาต่อโดยไม่ขัดขืน
“นั่นสินะ…นิสัยอย่างหมอนั่น ไม่ใช่คนที่จะดูหมิ่นดูแคลนใครโดยไร้เหตุผลอยู่แล้ว …”
“น่าอิจฉาจังนะครับ เพื่อนที่รู้ใจกันขนาดนี้”
คริสโตเฟอร์บ่นบ้าง น้ำเสียงก็ฟังดูว่าจะอิจฉาจริงอย่างที่พูด ทำให้อาชวินหัวเราะเบา ๆ แล้วจึงเอนหลังไปพิงกับอกของอีกฝ่าย ก่อนเปรยขึ้นยิ้ม ๆ
“แน่ล่ะ สำหรับฉันเพื่อนคือคนที่เราจะคบกันไปชั่วชีวิต ไม่เหมือนคนรัก ที่อาจจะเลิกรากันเมื่อไหร่ก็ได้”
“ผมอยากจะเป็นทั้งคนรัก และคนรู้ใจของคุณไปตลอดชีวิตจังเลยครับ…”
เด็กหนุ่มผมทองอ้อน แล้วเอาคางเกยที่บ่าของชายหนุ่ม อาชวินฟังแล้วก็รู้สึกกึ่งสงสารกึ่งหมั่นไส้ จากนั้นจึงอิงศีรษะของตนพิงกับศีรษะของอีกฝ่ายแล้วกระซิบบอก
“ขึ้นอยู่กับการกระทำของนาย ถ้าทำตัวดี ฉันก็อาจจะพิจารณานายในฐานะนั้นก็ได้”
“ครับ ผมจะทำตัวเป็นสามีที่ดี คอยดูแลปรนนิบัติคุณไม่ให้ขาดตกบกพร่องเลยล่ะครับ”
คริสโตเฟอร์อ้อน ทว่าคำพูดของเด็กหนุ่มทำเอาอาชวินชะงักกึก ก่อนจะยกมือเขกมะเหงกที่ศีรษะอีกฝ่ายเบา ๆ พลางขืนกายออกมาจากอ้อมกอดนั้น แล้วจึงหันมาจ้องเขม็งใส่
“ใครเป็นสามีใคร!”
“อ้าว? ไม่ใช่หรือครับ ฝ่ายที่ทำไม่ได้เรียกว่า สามีหรือครับ? หรือผมจำผิด …อ้อ! ใช่แล้ว เรียกว่า ‘ผัว’ สินะครับ!”
คริสโตเฟอร์ทุบมือแล้วบอกพร้อมยิ้มหวาน ทำเอาคนฟังทั้งฉุนทั้งอาย ชักไม่แน่ใจแล้วว่าเจ้าเด็กหนุ่มตรงหน้าเขา มันไม่รู้จริง หรือกำลังแกล้งยั่วประสาทเขาเล่นกันแน่
“ไม่ใช่ทั้งสามี ทั้งผัว นั่นล่ะ! ฉันก็เป็นฉัน ไม่ได้เป็นอะไรกับนายทั้งนั้น เข้าใจไหม!”
อาชวินตะโกนลั่น แล้วก็รู้สึกเหมือนไข้จะกลับ เขาทรุดลงนั่งอีกครั้ง แล้วกุมศีรษะอย่างมึน ๆ จนเด็กหนุ่มต้องปรี่เข้ามาหาด้วยความตกใจ
“คุณวิน! เป็นอะไรมากไหมครับ ไม่เอาแล้ว ผมพาคุณไปหาหมอดีกว่า!”
“เฮ้ย! ไม่ต้อง ฉันแค่ตะโกนมากไป!”
ผู้หมวดหนุ่มรีบห้าม ทำให้อีกฝ่ายชะงัก แต่ก็ยังคงมีสีหน้าเป็นห่วงมากอยู่ดี
“คุณวิน…ผมเป็นห่วงคุณนะ”
“อือ ฉันรู้ ขอบใจ”
อาชวินตอบเมื่อได้ยินคำพูดจากอีกฝ่าย จากนั้นคริสโตเฟอร์ก็ประคองร่างของผู้หมวดหนุ่ม ให้เอนนอนพัก โดยตัวเขาคอยนั่งเฝ้าอยู่ไม่ห่าง จนคนอายุมากกว่าต้องลอบยิ้มน้อย ๆ แล้วรู้สึกอบอุ่นในหัวใจขึ้นมาอย่างประหลาด ไม่นานนัก เมื่อยามื้อกลางวันที่กินไปก่อนหน้านั้นออกฤทธิ์ เขาก็หลับลงไปอีกครั้ง โดยที่เด็กหนุ่มก็ยังคงไม่จากไปไหน ยังคงนั่งมองหน้าของคนหลับอยู่พักใหญ่ และสุดท้ายก็ขยับกายขึ้นมานอนข้าง ๆ แล้วกอดร่างของผู้หมวดหนุ่ม หลับไปด้วยกันทั้งอย่างนั้น จนกระทั่งถึงตอนเย็นเลยทีเดียว
ตกเย็น ร่างสูงพลิกกายตะแคง ปรือตามองข้าง ๆ แล้วพอหายง่วงแล้ว เขาก็ต้องหน้าแดงวาบ เจ้าสัมผัสอบอุ่นที่เขารับรู้ได้ตลอดเวลาที่หลับนั่น มันเป็นเพราะอ้อมแขนของเด็กหนุ่มลูกครึ่งที่กอดเขาไว้ตลอดเวลานี่เอง
“เด็กบ้า…”
อาชวินพึมพำ แล้วยิ้มน้อย ๆ อย่างเอ็นดู ที่เห็นใบหน้าอ่อนเยาว์ขมวดคิ้ว แล้วทำเสียงฮึมฮำในลำคอเหมือนละเมอ จากนั้นผู้หมวดหนุ่มจึงชะโงกหน้าไปใกล้ แล้วจูบปลายจมูกอีกฝ่ายแผ่วเบา ก่อนจะกลับมานอนมองอีกฝ่ายที่ยังคงหลับอยู่เพลิน จนกระทั่งเจ้าของนัยน์ตาสีฟ้าลืมตาตื่นขึ้น
“คุณวิน …ตื่นนานแล้วหรือครับ”
คริสโตเฟอร์ถามด้วยสีหน้าเขิน ๆ เพราะพอตื่นมาก็เห็นอีกฝ่ายจ้องเขาตาแป๋วอยู่แล้ว
“อือ นอนมองนายหลับน้ำลายยืดมาได้สักพักละ”
อาชวินบอกยิ้ม ๆ ทำให้คนฟังสะดุ้ง แล้วจึงยิ้มแห้ง ๆ
“หรือครับ… แย่จัง หมดมาดเลยแฮะ”
พอได้ยินดังนั้นผู้หมวดหนุ่มก็นึกขำ แล้วจึงเอามือขยี้ศีรษะของอีกฝ่ายเบา ๆ อย่างเอ็นดู
“ฉันล้อเล่น ไม่ได้เป็นอย่างที่พูดหรอก นายก็หลับปกตินี่ล่ะ”
คริสโตเฟอร์ชะงัก เขารู้สึกแปลก ๆ กับปฏิกิริยาของอีกฝ่าย แต่ถึงจะเปลี่ยนไป อาชวินในแบบนี้ก็ดูดีจนเขายิ่งรู้สึกรักและหลงชายหนุ่มมากยิ่งขึ้นไปอีก
“ขอบคุณสำหรับอ้อมกอดอันอบอุ่นนะ ฉันรู้สึกว่าไข้จะหายแล้วล่ะ”
คนที่ยันกายลุกขึ้นนั่งหันมาบอก ทิ้งให้เด็กหนุ่มที่เพิ่งตื่นนอนอึ้ง และเมื่อร่างสูงเดินผ่านไปเข้าห้องน้ำ ก็ทำให้เขาได้สติ รีบลุกตามอีกฝ่ายไปทันที จนทำให้คนที่กำลังจะปิดประตูห้องน้ำชะงัก เมื่อเด็กหนุ่มก้าวเข้ามาในห้องนั้นพร้อมเขา
“เฮ้ย! จะตามเข้ามาทำไม!”
“คุณวิน … คุณกำลังทำให้ผมคลั่งนะ รู้ตัวบ้างไหม …ตอนแรกคุณพยายามหนีผม แล้วจู่ ๆ คุณก็ดีกับผมแบบนี้ แล้วจะให้ผมทนไหวได้ยังไง”
ผู้หมวดหนุ่มอึ้ง กับคำตัดพ้อต่อว่าตน เขาพยายามทบทวนท่าทีของตัวเอง จากนั้น ใบหน้าที่งุนงงก็เปลี่ยนเป็นแดงก่ำ ทั้งอายทั้งฉุน
“นายหาว่าฉันยั่วนายหรือไงวะ! บ้ารึเปล่า ฉันจะไปทำแบบนั้นทำไม!”
“คุณวิน …ผมไม่ได้หมายถึงอย่างนั้น… ผมรักคุณนะ”
คริสโตเฟอร์รีบอ้อนด้วยสีหน้าและน้ำเสียงเว้าวอน จนคนที่โมโหเริ่มอารมณ์เบาลง แล้วสะบัดหน้าใส่
“ออกไปก่อนที่ฉันจะโมโหนายมากไปกว่านี้ … เด็กอะไรวะ ไม่น่าหลงคิดว่าน่ารักเลย แม่ง…”
เจ้าตัวสบถอุบ แต่คนที่กำลังหน้าสลดกลับชะงักกึก แล้วรีบย้ำถาม
“คิดว่าใครน่ารักหรือครับ ผมหรือ? แสดงว่าคุณเริ่มหลงรักผมแล้วสินะ?”
อาชวินสะดุ้ง หน้าแดงกับถ้อยคำเผลอตัวของตน แล้วรีบโวยวายไล่อีกฝ่ายแก้เขิน
“ไม่ใช่ทั้งนั้นละโว้ย! ออกไปได้แล้ว ฉันจะเยี่ยว! ได้ยินไหม!”
“โห! ไม่โรแมนติกเลย คนอะไรว้า”
หนุ่มลูกครึ่งบ่นอุบอิบ แล้วชะโงกหน้ามาหอมแก้มคนหน้าแดงซ้ายขวาที่กำลังเผลอ ก่อนจะรีบเผ่นแนบออกจากห้องน้ำ เมื่อชายหนุ่มคว้าขันน้ำแถวนั้นเตรียมจะขว้างใส่เขา
“ไอ้เด็กเวร! กลับห้องพักนายไปเลยไป๊!”
เสียงของอาชวินดังไล่ตามมา แต่คริสโตเฟอร์ตอนนี้กลับกำลังฮัมเพลง ผิวปาก นอนกระดิกเท้าบนเตียงของผู้หมวดหนุ่มอย่างอารมณ์ดี
และเมื่อล้างหน้าล้างตา รวมไปถึงทำธุระส่วนตัวเสร็จ ผู้หมวดหนุ่มก็เดินออกมาจากห้องน้ำ ยืนมองคนที่นอนกระดิกเท้าเล่นบนเตียงของเขาอย่างหมั่นไส้ ก่อนจะทำเหมือนจะเดินออกไปจากบ้านพัก ทำเอาคริสโตเฟอร์ต้องลุกพรวด แล้วรีบถามอีกฝ่ายทันที
“คุณวินจะไปไหนครับ!”
อาชวินเหลือบมองคนถาม ตอนแรกตั้งใจจะแกล้งทำเป็นนิ่งเฉย ไม่ตอบ แต่พอเห็นตาเศร้า ๆ หน้าอ้อน ๆ นั่น ก็ทำเอาเขาอดใจอ่อนไม่ได้ เลยตอบกลับไปสั้น ๆ
“หิวข้าว จะไปหาอะไรกิน”
“เอ๋? ถ้างั้นไม่ต้องหรอกครับ อยากทานอะไรบอกมา เดี๋ยวผมให้คนไปสั่งได้ คุณจะได้ไม่ต้องเดินไปเองไง”
คริสโตเฟอร์รีบบอก แล้วทำท่าจะลุกไปเรียกบอดี้การ์ดของเขา แต่อาชวินท้วงขึ้นเสียก่อน
“จะให้ฉันนั่งกินนอนกิน จนง่อยถามหาหรือไง แค่เดินไปกินแค่นี้ไม่ตายหรอก”
“แต่แผล…”
“ช่างฉันเหอะน่า!”
อาชวินโพล่งเสียงดังด้วยความอายปนฉุนที่ถูกทักถึงเรื่องที่อยากจะลืม แล้วเดินนำลิ่วออกจากห้องพักไปที่ร้านของรีสอร์ต โดยมีร่างของเด็กหนุ่มเดินตามมาติด ๆ
“คุณวิน อย่าเดินไวสิครับ เดี๋ยวเจ็บแผลนะ”
“…”
อาชวินทำเป็นนิ่งเงียบไม่โต้ตอบในเรื่องน่าอายนั่น แต่เด็กหนุ่มก็ยังคงขุดคุ้ยมาพูด แม้กระทั่งยามถึงห้องอาหารของรีสอร์ตแล้วก็ตาม
“ถ้าแผลฉีกจะว่ายังไง กว่าจะทำกันได้อีกครั้ง ก็ต้องอีกตั้งหลายวัน คุณน่าจะคิดถึงเรื่องนี้บ้าง”
ผู้หมวดหนุ่มแค่นยิ้มพยายามควบคุมอารมณ์ไม่ต่อล้อต่อเถียงอีกฝ่ายต่อหน้าคนอื่น เขารับเมนูมาถือ กวาดตาหาเมนูง่าย ๆ เพื่อสั่งกินแบบม้วนเดียวจบ แต่ยังไม่ทันสั่ง เด็กหนุ่มก็สั่งตัดหน้าเขามาเสียหลายรายการ และแต่ละเมนูนั่นก็เป็นของโปรดของเขาทั้งสิ้น
“มื้อนี้ผมเลี้ยงเอง รับรองไม่มียาแน่”
เจ้าตัวบอกยิ้ม ๆ ทำให้อาชวินแยกเขี้ยวใส่ให้อย่างหมั่นไส้ แต่พอกับข้าวมาเสิร์ฟ เขาก็จัดการอาหารตรงหน้าอย่างหิวโหย เพราะแต่ละมื้อที่ผ่านมา ก็ล้วนแต่เป็นของเบา ๆ ย่อยง่ายทั้งสิ้น
“อร่อยไหมครับ?”
“อื้อ!”
คนที่กำลังเคี้ยวตุ้ย ๆ พยักหน้าตอบ ดูอารมณ์ดีขึ้น จนคนมองอยู่ลอบยิ้มอย่างเอ็นดู
“รักคุณที่สุดเลย”
“แค่ก ๆ เวลากินอย่าพูดอะไรงี่เง่า!”
คนที่สำลักโพล่งใส่แก้เขิน แล้วกินต่อ ทำให้เด็กหนุ่มหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ แล้วตักกินของตัวเองบ้าง จนกระทั่งถึงเวลาจ่ายเงิน
“ผมเลี้ยงเองครับ …ถือเสียว่าเป็นค่าตอบแทนที่คุณช่วยเลี้ยงมื้อก่อน”
“ฉันไม่เคยต้องให้เด็กเลี้ยงข้าว”
อาชวินเถียง แต่คราวนี้คริสโตเฟอร์ไม่ยอมแพ้
“ไม่เห็นเกี่ยวเลย เรื่องตอบแทนน้ำใจ ตอบแทนบุญคุณ มันไม่เกี่ยวว่าเป็นเด็กหรือผู้ใหญ่สักหน่อย”
“แต่นายยังไม่มีเงินเดือนเป็นของตัวเองนี่”
ผู้หมวดหนุ่มอ้างต่อ แต่คราวนี้คนฟังยิ้มน้อย ๆ แล้วตอบกลับไป
“เงินนี่มาจากความสามารถผมแท้ ๆ ต่างหาก ผมอยู่ว่าง ๆ ก็เขียนโปรแกรมบ้าง เล่นหุ้นบ้าง เงินที่มาเที่ยวที่นี่ก็มาจากพ็อกเก็ตมันนี่ของผมเองนะ คราวก่อนที่ไม่ได้บอก เพราะผมมัวแต่ประทับใจแนวคิดของคุณ เลยยอมให้คุณจ่าย แต่คราวนี้ผมไม่ยอมแน่ มีสุภาพบุรุษที่ไหนเวลาออกเดท ต้องให้ฝั่งตรงข้ามจ่ายให้บ้างล่ะ”
ถึงจะทึ่งกับประโยคต้น ๆ ของอีกฝ่าย แต่พอได้ยินประโยคสุดท้าย ก็ทำให้อาชวินอายจนหน้าแดง ยิ่งได้ยินเสียงหลุดหัวเราะคิกของพนักงานเสิร์ฟสาวที่รอการชำระเงินอยู่ ก็ทำให้เขายิ่งอายหนัก จนกลายเป็นโมโหเจ้าเด็กที่พูดจาไม่รู้จักกาลเทศะตรงหน้านี่แทน
“เออ! อยากจะจ่ายอะไรก็จ่ายไปเลย ฉันจะไปนอนล่ะ!”
บอกเสร็จ ผู้หมวดหนุ่มก็รีบเดินจ้ำอ้าวกลับที่พัก ทำให้คริสโตเฟอร์ต้องควักแบงค์พันส่งให้พนักงานสาว โดยไม่คิดรอเงินทอนแต่อย่างใด
“เดี๋ยวสิครับคุณวิน คืนนี้ขอผมนอนด้วยคนนะครับ!”
“ไม่!”
อาชวินหันมาปฏิเสธเฉียบขาดกับคนที่วิ่งตามเขามา คริสโตเฟอร์หน้าสลด แล้วพึมพำตอบ
“ครับ…ผมเข้าใจแล้ว ถ้าอย่างนั้นก็ราตรีสวัสดิ์ ฝันดีนะครับ”
บอกแล้วเจ้าตัวก็เดินคอตกกลับเข้าห้องไป ทิ้งให้ผู้หมวดหนุ่มยืนอึ้งอยู่กับที่ เพราะคิดว่าเจ้าตัวจะอ้อนเขา ง้อเขา ให้มากกว่านี้ เขาจะได้เล่นตัวพอเป็นพิธี แล้วอนุญาตให้อีกฝ่ายนอนด้วยในที่สุดนั่นเอง
“โธ่โว้ย! เพราะอย่างนี้ล่ะ ฉันถึงไม่ชอบเด็ก!”
อาชวินสบถ แล้วเดินกลับเข้าห้องพัก ปิดประตูเลื่อนดังโครม แล้วทิ้งกายลงนอนบนเตียง ก่อนจะสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูกระจกเบา ๆ เขารีบลุกไปเปิด แล้วแสร้งทำเป็นยืนเก๊กหน้า ถามอีกฝ่ายเสียงเรียบ
“มีธุระอะไรอีก”
“ผมจะมาเตือนว่าอย่าลืมทานยาหลังอาหารนะครับ”
คริสโตเฟอร์บอกด้วยใบหน้าเศร้าซึมไม่หาย ทำให้คนที่แสร้งทำเย็นชาตีหน้าเฉยชักใจอ่อนยวบ แต่ก็ยังคงเล่นตัวแล้วตอบกลับไป
“รู้แล้วน่า ไม่ใช่เด็กเล็ก ๆ จะได้ต้องให้คอยเตือน”
ความจริงผู้หมวดหนุ่มลืมไปแล้วว่าต้องทานยา และเขาก็ตั้งใจว่าจะนอนเลยให้หายหงุดหงิดด้วยซ้ำ
“ครับ…ผมผิดเอง ที่มารบกวนคุณ ถ้าอย่างนั้นพักผ่อนมาก ๆ นะครับ”
คริสโตเฟอร์บอกแล้วก็ก้มหน้าน้อย ๆ อำลาเขา ท่าทางเศร้า ๆ ของอีกฝ่ายทำเอาอาชวินชะงักกึก แล้วรีบร้องห้ามออกไป
“เดี๋ยวก่อน!”
“มีอะไรหรือครับ?”
เด็กหนุ่มผมทองหันมาถามด้วยใบหน้างุนงง ผู้หมวดหนุ่มเม้มปากแน่น กำลังชั่งใจหนักกับตนเอง แต่สุดท้ายก็ต้องถอนหายใจ แล้วบอกออกไปด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ
“ฉันหนาว แอร์ที่นี่เย็นเกินไป อยากได้คนนอนกอดคืนนี้…”
คำพูดของชายหนุ่มทำเอาคริสโตเฟอร์นิ่งอึ้ง แล้วจึงเบิกตากว้าง อย่างไม่อยากเชื่อหูตัวเอง
“ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ถ้าอย่างนั้นก็ราตรีสวัสดิ์!”
อาชวินตัดบทด้วยใบหน้าแดงก่ำ แล้วเตรียมจะปิดประตูหนี แต่อีกฝ่ายก็ขยับกายมาขวางเอาไว้ แล้วแทรกกายเข้ามาในบ้านพักของชายหนุ่ม ก่อนจะโอบกอดคนที่หน้าแดงตรงหน้าแน่น พลางละล่ำละลักถามด้วยความดีใจ
“จริงหรือครับ ได้จริง ๆ หรือ!”
“กอดอย่างเดียว ห้ามทำอย่างอื่นนะ”
อาชวินอ้อมแอ้มตอบ ทำเอาเด็กหนุ่มผมทองยิ้มกว้าง แล้วช้อนร่างที่สูงกว่าเล็กน้อยขึ้นอุ้มแบบหญิงสาว ก่อนจะเดินตรงไปที่เตียงใหญ่
“เฮ้ย! ทำอะไรน่ะ บอกให้กอดอย่างเดียวพอไง!”
“ครับ ๆ กอดอย่างเดียวพอ ไม่ทำอะไรแน่ครับ”
เด็กหนุ่มบอกด้วยใบหน้ายิ้มแย้มยินดี หลังจากวางร่างนั้นลงบนเตียง แล้วกอดอย่างทะนุถนอม จนผู้หมวดหนุ่มอ่อนใจ
‘ถ้าฉันเป็นผู้หญิงคงหลงรักนายไปแล้วแน่’
คนที่ยังไม่รู้ใจตัวเอง คิดในใจไปพลาง แล้วปล่อยให้เด็กหนุ่มกอดเขาอยู่อย่างนั้น ขนาดถึงเวลากินยา เจ้าตัวก็ยังเดินคลอเคลียตามไปกอดเขาไม่ห่าง จนผู้หมวดหนุ่มนึกเสียใจนิด ๆ ที่ตัวเองขอร้องอีกฝ่ายไป แต่ถึงยังไงใบหน้ายิ้มแย้มยินดีของคริสโตเฟอร์ยามนี้ ก็ทำให้เขารู้สึกดีกว่าใบหน้าเศร้า ๆ ของเด็กหนุ่มก่อนหน้านั้นล่ะนะ
=== TBC ===
หัวข้อ: {{คุณตำรวจยอดรัก}}> 28 ตอนจบ +ตอนพิเศษ 2 ตอนจ้า (อ่าน 445027 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก