มาแล้วค๊าาา วันนี้ช้าไปหน่อย เพราะไปดูตัวขาวๆของเอ็ดเวิร์ด 
---------------------------------------------------------------------Title : จอมไตรซีรี่ส์-คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ
Chapter : 14“งั้นแค่นี้ก่อนนะ อย่าทำงานมากล่ะ”
“บาย”
ผมวางสายปามแล้ว คนที่กอดผมก็ไม่เห็นจะปล่อยผมเลย คุณไม้มองผมแล้วยิ้ม“ไม่ต้องมายิ้ม ผมไม่ได้ทำตามที่คุณบอกนะ แค่คิดว่าอย่างนี้น่าจะดีกว่า”
ผมรีบแก้ตัวให้ตัวเอง
“ยังไม่ได้ว่าเลย”
เขาไม่ได้ว่าหรอกครับ แต่รอยยิ้มเขามันบ่งบอกอยู่แล้ว
“ไม่เอาน่า”
คุณไม้ยิ้มๆ แล้วก้มลงหอมแก้มผม ส่วนผม ก็ช็อคสิครับ นี่มันอะไรกันล่ะเนี่ย อยู่ๆเขามาหอมแก้มผมทำไม คนตรงหน้าเลยได้ใจใหญ่ ที่ผมนิ่ง คุณไม้พลิกตัวขึ้นคล่อมร่างผมไว้ มือเริ่มซน อยู่ไม่สุข ยังริมฝีปากร้อนๆนั่นอีก คุณไม้ประทับจูบไปทั่วไปหน้าผม และมาหยุดอยู่ตรงริมฝีปากผมนั่นเอง ผมยังจำรสจูบครั้งก่อนได้
แต่ครั้งนี้ต่างไป คุณไม้ค่อยๆรุกอย่างช้าๆ เริ่มด้วยการไล่เลียริมฝีปากผม และงับริมฝีปากล่างของผมเบาๆ ผมสะดุ้งเพราะกลัวโดนกัด เลยเผลอเปิดทางให้คนที่รอจังหวะอยู่แล้วรุกเข้ามา คุณไม้จูบอย่างอ่อนโยน แต่รุกเร้า ลมหายใจของผมถูกกลืนหายโดยคนตรงหน้า ดวงตาผมที่ปิดสนิทลงไม่รู้ว่าเพราะอาย หรืออะไร แต่เมื่อผมปรือตาน้อยๆขึ้นมองก็เห็นว่าคุณไม้ไม่ได้หลับตาลงอย่างผม และเพราะอยู่ใกล้จนเห็นได้ถนัดจึงเห็นดวงตาคมเข้มฉายแววพอใจอย่างชัดเจน
มือลูบไล้สู่ภายใต้เสื้ออย่างรวดเร็ว ทุกจุดที่เขาเข้าสัมผัสมันร้อน ผมรู้สึกอย่างนั้น คุณไม้ผละริมฝีปากไป ผมจึงรีบโกยเอาอากาศเข้าปอดให้ได้มากที่สุด เขาฉวยจังหวะนี้ดึงเสื้อของผมออก และดูเหมือนผมก็ให้ความร่วมมือในการถอดด้วยสิ เพราะมัวแต่เคลิ้มผมเลยลืมอายซะสนิท
“อืม..........อ๊ะ”
แต่แล้วก็สะดุ้งเมื่อฟันขาวกัดลงบนไหล่ของผม ถึงไม่แรงนัก แต่ก็ทำให้เกิดรอยแน่นอน แล้วก็ตามมาด้วยความรู้สึกเจ็บจี๊ดบนผิวหนัง ทุกที่ที่คุณไม้ประทับรอยจูบลงไป แต่ทำไม ผมถึงรู้สึกดีจัง หรือว่าผมเป็นมาโซ
“อ๊ะ ...ทำอะไร”
ผมยังคิดเรื่อยเปื่อยไม่จบ มือหนาก็ล้วงผ่านเข้ามาในกางเกงยางยืดของผมซะแล้ว
“ไม่ต้องคิดเรื่องอื่น คิดแต่เรื่องฉันเท่านั้น”
เขารู้ได้ไงนะว่าผมคิดนอกเรื่องไป
“อึก....อย่า”
ผมยังไม่ทันได้ถามเอาคำตอบ ก็ลืมเรื่องนั้นไปซะก่อน ก็คุณไม้กำลังดึงกางเกงผมลงอยู่นี่ ทั้งชั้นนอกชั้นในหลุดออกไปอย่างง่ายดาย
“อย่า.....ผม...ผม…อ๊ะ”
ส่วนกลางลำตัวกำลังขยายเต็มที่ ผมรู้สึกว่ามันเริ่มมีอาการเปลี่ยนแปลงตั้งแต่คุณไม้จูบผมอยู่แล้ว คุณไม้ใช้มือโอบรอบไว้แล้วขยับเบาๆ ผมหาที่วางมือไม่เจอก็ได้แต่ขยำผ้าปูที่นอน
“จับตรงนี้”
คุณไม้ดึงมือผมสองข้างให้มาโอบกอดเขาไว้ ผมจับเสื้อคุณไม้แน่น ตอนนี้เองที่ผมรู้สึกถึงความแตกต่างของผมกับเขา
“อา......อย่า”
ผมรู้สึกดี แต่ก็อาย อายมาก ทั้งตัวผมไม่มีเสื้อผ้าติดอยู่สักชิ้น ในขณะที่เขายังมีเสื้อผ้าอยู่ครบ ผมเกิดอารมณ์กับแค่ถูกผู้ชายจูบ แถมตอนนี้เขากำลังสัมผัสร่างกายส่วนที่น่าอายที่สุดของผมอยู่ด้วย ผมคิดอย่างนั้นจริงๆจนกระทั้งมือหนาที่ว่างอยู่เลือนตัวไปทางด้านหลัง ผมก็ได้คิดว่า ยังมีอีกส่วนที่น่าอายมากกว่าอยู่นี่นา
“อย่า...อา...อือ”
คุณไม้สัมผัสด้านหลังแผ่วเบา ใช้ประโยชน์จากหยาดหยดที่รินไหลออกมาจากแก่นกลางลำตัวผมตลอดเวลาที่เขาขยับมือ นิ้วมือที่เปียกชุ่มค่อยๆสัมผัสเข้าสู่ภายในร่างกายผม สัมผัสไปยังส่วนที่ผมเองยังไม่เคยสัมผัส
“อย่า ขอร้อง อย่า”
ผมกลัวจริงๆ แค่นิ้วเดียวก็เจ็บแล้ว มือที่กอบกุมแก่นกายผมอยู่ขยับเร่ง ผมเลยลืมความเจ็บไปชั่วคราว ส่วนหลังเหมือนจะคลายออกต้อนรับการรุกราน นิ้มมือค่อยสำรวจภายในอย่างช้าๆไม่เร่งร้อน จนไปสัมผัสตรงจุดหนึ่ง
“อ๊ะ...........อ๊ะ”
ไม่รู้ทำไม ผมถึงได้ร้องเสียงหลงแบบนั้น แต่ดูท่าอีกฝ่ายออกจะพอใจ เพราะเข้าเริ่มขยับนิ้วเสียดสีจุดนั้นเรื่อยๆ นิ้วมือแทรกเพิ่มเข้าไปอีกนิ้วในขณะที่ผมไม่รู้ตัว
“....อา...พอ...อ๊า...”
“ดีไหม”
เขาจะถามทำไมเนี่ย
“อา....”
“น่ารักจัง”
“อย่าพูด...อ๊ะ....พอ..”
คุณไม้ยิ้มทั้งตา ขยับเร่งมือมากขึ้น
“ไม่....อ๊ะ....อ๊า.......”
น้ำสีขาวขุ่นสาดกระเซ็นไปทั่วหน้าท้องผม เปรอะตามมือและแขนคุณไม้บ้าง ผมไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าไปถึงจุดหมายเมื่อไหร่ คุณไม้ทำท่าจะเพิ่มจำนวนนิ้วเข้าไปด้านหลังอีก แม้สติผมจะเลือนลาง แต่ผมก็คว้าต้นแขนเขาไว้
“อย่าทำ...ผมกลัว...อย่า”
ถึงจะดูเอาเปรียบ แต่ผมไม่อยากให้เขาทำมากไปกว่านี้ คุณไม้ถอนนิ้วทั้งหมดออก และโน้มตัวลงจูบผมอีกครั้ง จากนั้นก็เลื่อนไปประทับจูบตรงหน้าผาก
“ไม่ทำหรอก พักเถอะ”
พูดแล้วล้มตัวนอนข้างผม ดึงตัวผมเข้าไปกอดและห่มผ้า ผมรู้ว่าคุณไม้ก็คงต้องการ แต่เขาก็ยอมหยุด ทำไมล่ะ
“นอนเถอะ”
เหมือนเป็นเสียงปัดเป่าความคิดผมจริงๆ เพราะผมเลิกคิดเรื่องอื่นๆทันที คุณไม้กระชับอ้อมกอด ผมรู้สึกอบอุ่น รับความอบอุ่นได้จากอ้อมกอดคนๆนี้ ไม่ทันคิดอะไรได้มากผมก็หลับไปเพราะความอ่อนเพลีย
............................................................
.
.
.
“เรียบร้อยดีใช่ไหมครับ”
“....”
“ครับ เด็กๆก็คงดีใจที่คุณปามยอมกลับไป”
“กำลังนอนอยู่ครับ”
“ครับ”
“ครับ”
ผมแอบอยู่หลังประตูห้องนอน ฟังคุณไม้พูดโทรศัพท์กับใครสักคน รู้สึกพักนี้ผมจะทำตัวเสียมารยาทบ่อยจังแหะ
ตอนที่ตื่นขึ้นมาเพราะเสียงปิดประตู ผมก็รู้สึกหน้าร้อนผ่าวเมื่อรำลึกได้ว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนที่จะหลับไป ตอนนี้ผมใส่เสื้อ(คุณไม้)อยู่ก็จริง คาดว่าคุณไม้จะใส่ให้ แต่ส่วนล่างเปลือยเปล่า
นี่ผมเป็นอะไรไปแล้ว ยอมให้เขาทำเรื่องแบบนั้นได้ยังไง แถมกลางวันแสกๆ ยิ่งคิดยิ่งเห็นภาพ หน้าก็ยิ่งร้อนอีกต่างหาก
ไม่เอาๆ พอๆเลิกคิดๆ ลุกขึ้นเพื่อหาชิ้นส่วนเสื้อผ้าของตัวเอง แต่ไม่เจอ ตั้งใจจะออกไปถามคนข้างนอก ก็มาได้ยินเขาคุยโทรศัพท์ซะก่อน
จากประโยคที่ได้ยิน ผมก็เข้าใจอะไรได้มากขึ้น นี่คงเป็นแผนในการดึงตัวผมออกมาให้ห่างปาม พวกเขาคงคิดกันว่าเมื่อผมอยู่กับปาม เรื่องที่จะดึงปามกลับไปมันคงไม่ง่ายนัก เพราะเขาไม่รู้ความตั้งใจของผม ว่าผมยังไงก็ให้ปามคิดเองอยู่แล้ว ถึงได้ต้องทำถึงขนาดนี้
ผมน่าจะคิดได้ว่ามันไม่สมเหตุสมผลเอาซะเลย
ทั้งเรื่องที่คุณไม้ออกจะยุ่งแต่กลับเรียกผมออกมากลางดึกทั้งที่แค่คุยโทรศัพท์กันก็ได้
ทั้งเรื่องที่ไม่ให้ผมกลับไปที่บ้าน เอาเรื่องการตอบแทนมาอ้างให้ช่วยงาน ให้อาบน้ำที่นี้ แถมซื้อเสื้อผ้าราคาแพงให้อีกต่างหาก
ทั้งเรื่องน่าอายที่คุณไม้ลงทุนทำไปก่อนหน้านี้ มิน่าล่ะ คุณไม้ถึงหยุดมือไว้แค่นั้น ไม่ใช่เพราะคำขอร้องของผมหรอก แต่เป็นเพราะคุณไม้ไม่ได้ต้องการผมตั้งแต่แรกแล้วต่างหาก
ทั้งหมดที่ทำไป ก็เพียงเพื่อกันผมออกมาให้ห่างก็แค่นั้น
ความอ่อนโยนที่ผมได้รับนั้น มันไม่จริง ก็แค่การหลอกล่อให้ผมอยู่ที่นี้ มันไม่มีอะไรมากกว่านั้น ไม่มี
.................................................
ผมกลับมาถึงห้องโล่งๆของตัวเอง
ตอนที่คุณไม้กลับเข้ามาในห้องนอนผมก็เข้าไปอาบน้ำเรียบร้อยแล้ว พอออกมาเสื้อผ้าชุดใหม่ก็ถูกนำมาแขวนไว้ เช่นเดิม เป็นชุดยี่ห้อราคาแพง แต่คราวนี้ผมหยิบมันขึ้นมาใส่โดยไม่รู้สึกอะไรอีก ช่างเถอะ เขาคงคิดว่าลงทุนให้ผมได้ผลกำไรเป็นปามอยู่แล้วนี่
ผมอาศัยจังหวะที่คุณไม้อาบน้ำ แอบออกมาจากห้อง ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องแอบออกมาด้วย ออกมาตรงๆก็ได้แท้ๆ ตอนนี้ก็ได้ปามไปตามที่ต้องการแล้ว ไม่มีเหตุผลอะไรที่เขาต้องรั้งผมไว้แล้วนิ่ ที่ผมแอบออกมา เพราะกลัวเขาจะรั้งไว้ หรือกลัวเขาจะไม่รั้งไว้เพราะหมดประโยชน์แล้ว ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน ช่างเถอะ แค่ออกมาจากตรงนั้นก็พอแล้วเรื่องอื่นอย่าไปคิดมันเลย
ผมเหนื่อยใจจัง นี่ผมต้องเผชิญชีวิตกับครอบครัวนี้ไปอีกนานแค่ไหนเนี่ย ไม่มีวันหนีพ้นได้บ้างเลยหรือ
พอมาถึงห้องก็ว่าง ไม่มีอะไรทำ เลยโทรไปหาน้ำตาล หลานสาวผมท่าทางสบายดี และไปได้ดีกับโรงเรียนที่โน่น พี่กุ้งกับพี่กั้งก็ยังไม่เลิกชวนผมไปอยู่ด้วยกัน ผมคิดว่าไปเที่ยวดูบ้างก็ดีเหมือนกันจึงตอบตกลง ก็ผมคิดถึงหลานผมด้วยนี่นา ผมไม่ได้หนีใครนะ ไม่ได้หนีจริงๆ
.........................................
...................TBC.................,,---------------------------------------------------------------------
เค้าบอกแล้วว่าเตรียมแค่ทิชชู่ก็พอ ถัง(ของพี่นาคงไม่ต้อง) ผ้าห่มนี่แก้มว่าใหญ่ไปหน่อยนะ 
ปล.จอมไตรภาคนี้เป็นภาคแรกจ๊ะ คู่ของปามนั้นมีแน่นอน แต่ยังไม่จบนะจ๊ะ
หัวข้อ: จอมไตรซีรี่ส์-คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ[ไม้♥กลอน] by JUPJIB เปิดจองหนังสือ p.46 (อ่าน 510265 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก