Title : จอมไตรซีรี่ส์-คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ
Chapter : 13“อันนี้ผมปริ้นเมื่อคืน คุณสมภพโทรมาบอกว่าต้องการก่อนเที่ยง”
ผมวางเอกสารตรงหน้าคนที่ลุกขึ้นมา อาบน้ำแต่งตัวใหม่เรียบร้อย คุณไม้นั่งจิบกาแฟ อย่างสบายอารมณ์ ยกเอกสารขึ้นมาอ่าน
“อันนี้ ที่ผมคิดว่าเร่งด่วน เรียงตามลำดับแล้ว” ชี้ไปกองเอกสารกองแรก
“อันนี้ไม่ด่วนเท่าไหร่ อันนี้คุณเซ็นแล้ว”
ผมชี้ไปที่อีกสองกองที่เหลือ
“ผมตอบแทนแล้ว กลับล่ะ”
ประโยคนี้ต่างหากที่ผมอยากบอก
คุณไม้ละสายตาจากเอกสารมามองหน้าผม
“มันยังไม่จบแค่นี้หรอก ตอนนี้นายไปอาบน้ำก่อนสิ”
คุณไม้ชี้ไปที่ผ้าเช็ดตัวซึ่งพับไว้อย่างดีบนเตียง
“ผมไม่มีชุดเปลี่ยน”
“เรื่องนั้นไม่ใช่ปัญหา”
ผมไม่อยากนี่ อยากกลับบ้าน ถึงผมจะเขียนบอกปามไว้แล้วว่าออกมาธุระ แต่ก็ยังอดเป็นห่วงไม่ได้อยู่ดี
“จะไปอาบเอง หรือว่าจะให้ช่วย”
เขาวางเอกสารลงและมองมาที่ผม ด้วยท่าทางแบบที่ว่า เอาจริง
ผมเลยรีบตรงไปคว้าผ้าเช็ดตัวเดินไปเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว
อ่า ห้องน้ำที่นี้ช่างหรูหราดีแท้ ก่อนจะถึงส่วนของห้องน้ำจะเรียกว่าเป็นห้อง อะไรดี ห้องแต่งตัวมั้ง แล้วถึงจะเป็นห้องน้ำ นานๆจะมีโอกาสมาใช้ที่หรูๆกับเขาสักที ดีเหมือนกัน
ผมอาบน้ำเสร็จ ออกมาถึงห้องแต่งตัว ก็มีเสื้อผ้าแขวนไว้ให้ผมแล้ว เป็นชุดลำลอง ผมเปิดดูป้ายแล้วหนักใจ ยี่ห้อคุ้นหูที่ผมเคยได้ยินแต่ไม่เคยคิดจะซื้อ นี่ผมจะเอาเงินที่ไหนมาจ่ายให้เขาเนี่ย
ออกมาก็เห็นคุณไม้นั่งหน้าเครียดอยู่หน้ากองเอกสาร เขาเงยหน้าทันทีที่ผมเดินออกมา
“เสร็จแล้วก็มาช่วยกันหน่อยสิ”
ผมหน้ามุ่ย อะไรนักหนา แล้วผมจะได้กลับเมื่อไหร่ แต่ไม่รู้เพราะอะไรทั้งๆที่คิดแบบนั้นผมกลับเดินเข้าไปช่วยเรียงเอกสารที่คุณไม้เซ็นเสร็จแล้วลงแฟ้มต่างๆ
ไม่นานก็มีเสียงสัญญาณดังจากหน้าประตู ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครต้องเป็นคนไปเปิด ผมเองครับ
“สวัสดีครับ”
“ครับ”
คนที่เข้ามาทักทายผมอย่างสุภาพ
“คุณไม้ล่ะครับ”
ผมนำเขาเดินเข้าไปหาคนที่ยังนั่งหน้าเครียดกับงานไม่เลิก
“เอาที่นายจัดเสร็จแล้วให้เขาไปสิ”
หันมาสั่งผมเฉยเลย เออ เขาคิดว่าผมเป็นลูกน้องเขาหรือไง
“เดี๋ยวรออีกแปปนะคุณภพ ตรงนี้จะเสร็จแล้ว นั่งก่อนสิ”
หันมาสั่งผมเสร็จก็หันไปบอกผู้มาเยือน อีกฝ่ายพยักหน้าและนั่งลง ผมเอาเอกสารที่จัดลงแฟ้มเรียบร้อยวางไว้ตรงหน้าคุณภพที่ว่า และเดินออกมาเพื่อชงกาแฟให้แขก
“เปลี่ยนเลขาอีกแล้วหรือครับ”
ก่อนที่ผมจะเข้าไป เสียงคุณภพก็ดังลอดออกมา ผมเลยหยุดฟังหน้าประตู เสียมารยาทก็จริง แต่ผมอยากรู้ว่าคุณไม้เขาจะพูดว่าไง จะบอกว่าผมมารบกวนเขาเลยต้องทำงานตอบแทนรึเปล่า
“คนนี้ไม่ใช่หรอกครับ แต่เป็น..........”
คุณไม้ตอบกลับด้วยน้ำเสียงรื่นรมย์เต็มที่
“อ่า งั้นหรือครับ คนนี้ดีจังนะครับ เป็นการเป็นงานดี”
“นั่นสิ ผมก็ว่างั้น”
ไอ้..........ที่หายไปน่ะ มันคืออะไรครับ ผมไม่ได้ยิน แล้วบทสนทนาก็เงียบลง อยากเข้าไปถามจัง แต่ไม่กล้า ผมทิ้งเวลาสักครู่ เขาจะได้ไม่คิดว่าผมแอบฟัง แล้วจึงเดินเอากาแฟไปให้ คุณไม้เซ็นเอกสารเสร็จ คุณภพก็กลับไป
“เอาล่ะ เสร็จสักที”
ไอ้เสร็จที่ว่า คือยังมีค้างอยู่บนโต๊ะอีกท่วมหัวนะครับ
“มาเถอะ”
คุณไม้จับแขนผมที่บ่นมุบมิบอยู่คนเดียวให้เดินตามไปด้วย
ทางที่คุณไม้พาไปมันคือ คือเตียงนอน!
.
.
.
.
.
................................
อ้ากกกกกกกกกก อย่านะ ผมชักจะกลัวขึ้นมาอีกรอบ หลังจากที่สติแตกไปเรียบร้อยเมื่อคืน คุณไม้ทุ่มตัวลงนอน พร้อมๆกับที่ฉุดผมให้ลงไปนอนตาม
“ง่วงจัง ขอนอนต่อล่ะนะ”
จะนอนก็นอนไปซีครับ มายุ่งอะไรกับผมเล่า ผมจะกลับแล้ว
ประท้วงในใจ แต่ไม่กล้าพูด วงแขนแกร่งยึดตัวผมเข้าหาจนชิด อึดอัดจังครับ แต่ก็ดีใจ นี่ผมจะอารมณ์ไหนกันแน่ก็ไม่รู้ ยิ่งเข้าใกล้คนๆนี้มากเท่าไหร่ก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองใกล้บ้ามากขึ้นทุกที คุณไม้นอนกอดผมและหลับไปด้วยเวลาเพียงไม่นาน ผมอยากจะลุกแล้วกลับอยู่หรอก แต่ความง่วงมีมากกว่า ก็เมื่อคืนผมนอนไปแค่นิดเดียวเอง
............................................................
เรามาตื่นอีกครั้งเพราะเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ผมนั่นแหละครับ แหะๆ (เรา) ผมชอบคำนี้จัง นอกจากปามแล้วผมไม่ค่อยได้ใช้คำนี้กับใคร ผมดีใจที่ได้มีโอกาสใช้คำว่าเรากับคุณไม้บ้าง
ผมไม่รู้ทำไมโทรศัพท์ผมถึงมาตั้งอยู่บนโต๊ะข้างๆเตียง ผมไม่มีสติจะคิดว่าทำไม จึงได้แต่เอื้อมมือไปหยิบมันมาเท่านั้น
“ไงปาม” ดูจากชื่อในสายเรียกเข้าครับ
“กลอน อยู่ที่ไหน”
ปามท่าทางร้อนใจ คงเป็นห่วงผม ไอ้ผมก็หลับเพลิน
“นี่กี่โมงแล้วล่ะ”
“จะบ่ายสามแล้ว”ท่าทางปามโกรธนิดๆ
“จะกลับแล้วล่ะ..... อุ๊ย”
ผมลุกขึ้นแต่คนที่กอดผมอยู่ฉุดผมให้ลงนอนอีกครั้ง
“มีอะไรรึเปล่า”
“เปล่า”
“หรือ............คืองี้นะกลอน”
ท่าทางปามไม่สบายใจ คงมีเรื่องอะไรแน่ๆ แต่ไม่กล้าบอกผม
“จะกลับไปบ้านนั้นอีกหรือ”
ผมถามดักทาง พอจะรู้ความคิดของเพื่อนบ้าง ปามเงียบไป อาจเพราะตกใจด้วยที่ผมถามโต้งๆ
“คิดดีแล้วหรือ .............เฮ้อ...........ปามตัดสินใจยังไงก็เอาเถอะ เรื่องของปาม ปามต้องคิดเอง กลอนจะไปคิดแทนไม่ได้หรอก แต่ถ้าอยากปรึกษาล่ะก็ ยินดีเสมอ แค่ปรึกษานะ ไม่ใช่ให้ตัดสินใจแทน”
ผมรู้ว่าปามกลัวว่าผมจะโกรธปามอีก แต่ผมมาคิดๆดูแล้ว ที่คุณไม้พูดก็จริง ผมไม่ควรก้าวก่ายมากเกินไป ผมไม่ได้อยู่กับปามตลอด ย่อมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง มีอะไรเป็นปัจจัยแวดล้อมของเรื่องบ้าง แต่ผมแน่ใจ ว่าไม่ว่าเพื่อนผมคนนี้จะถูกหรือจะผิด ผมก็ยินดีจะอยู่ข้างเขาเสมอ
“อือ ขอบใจนะกลอน แต่กลอนอยู่ที่ไหนเนี่ย”
“เออ......มาทำงานน่ะ”
ผมไม่ได้โกหกนะ แค่บอกไม่หมด
“จริงหรือ นี่กลอนได้งานใหม่แล้วหรือ ดีจัง”
“แล้วปามล่ะ อยู่ที่ไหน”
“กำลังจะไปที่บ้านนั้นน่ะ คุณดินก็อยู่นะ”
อือ ผมเองยังโมโหไม่หายที่คุณดินทำกับเพื่อนผม แต่มาคิดๆดู คนระดับนั้น ทำเรื่องแบบนี้ หายากที่จะตามมาเหมือนต้องการรับผิดชอบในเรื่องที่ทำไป ทั้งๆที่พวกผมทำอะไรเขาไม่ได้อยู่แล้วแท้ๆ
“งั้นแค่นี้ก่อนนะ อย่าทำงานมากล่ะ”
“บาย”
ผมวางสายปามแล้ว คนที่กอดผมก็ไม่เห็นจะปล่อยผมเลย คุณไม้มองผมแล้วยิ้ม
------------------------------------------------------------------------------
...........TBC................----------------------------------------------------------------------
ตอนสุดท้ายของวันนี้แล้วนะคะ
พุ่งนี้เตรียมทิชชู่กันไว้ให้ดีนะ 
หัวข้อ: จอมไตรซีรี่ส์-คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ[ไม้♥กลอน] by JUPJIB เปิดจองหนังสือ p.46 (อ่าน 514109 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก