วันนี้จะมามั๊ยน้า
มาจ้า..วันนี้ไปเรียน+รถติด เหนื่อยโฮกกก 
-----------------------------------------------------------Title : จอมไตรซีรี่ส์-คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ
Chapter : 9ผมเองตอนนี้ก็พยายามกลั้นน้ำตาไว้อย่างที่สุด ทำไมคนๆนี้ต้องมาเผชิญเรื่องแบบนี้ด้วย ทำไมต้องมาเกิดเรื่องบ้าๆขึ้นกับปาม แค่นี้ชีวิตปามยังเจ็บปวดมาไม่พออีกหรือ อย่าให้ผมรู้นะว่าใครทำ ผมจะต้องแก้แค้นไม่ให้มันมีความสุขไปตลอดชีวิต
“ใครทำ ปามรู้จักไหม”
ผมถามทั้งๆที่น้ำตาเริ่มไหลออกมาเช่นกัน ปามก็ยังเอาแต่นิ่งเงียบ จนผมต้องขู่ออกไปว่า
“ถ้าปามไม่บอก กลอนจะพาไปหาหมอ แถมแจ้งตำรวจด้วย”
ผมรู้ว่าปามต้องอายคนอื่น ผมไม่คิดจะทำจริงหรอก แต่ต้องการให้ปามเปิดปากเท่านั้น
“.........”
คำตอบแผ่วเบาจากปากปาม แต่ทำให้ผมนิ่งงัน ตะลึงช็อคไปทันที ไม่จริง เป็นไปไม่ได้ ทำไมคนๆนั้นถึงทำเรื่องโหดร้ายแบบนี้กับปาม ปามยังร้องไห้ไม่เลิก ในขณะที่ผมยันตัวลุกขึ้นทันที ผมโยนความคิดเรื่องไม่น่าเชื่อทิ้งไป ปามไม่ใช่คนพูดเรื่องโกหก
“ปามอยู่ที่นี้ก่อนนะ”
ผมพูดเรียบๆกับปามกำลังจะหันหลังเดินออกมาแต่ปามดึงมือผมไว้
“กลอนจะไปไหน อย่าไปหาเขานะ เราทำอะไรไม่ได้หรอก”
ผมรู้ ทำไมผมจะไม่รู้ แต่ผมก็ต้องไป
“จะไปซื้อของหน่อยนะ ปามคงเอ่อ..เจ็บกลอนจะไปซื้อยาให้นะ”
ผมโกหกคำโต แต่ก็คิดว่าระหว่างทางจะแวะซื้อยาให้จริงๆ ปามท่าทางไม่เชื่อ แต่ผมก็หว่านล้อมจนปามปล่อยผมออกมา
ผมไปที่บริษัททันที ยามจำผมได้เลยไม่ได้ห้ามผมเข้าตึก ผมตรงไปห้องท่านประธานและเดินผ่านเลขาหน้าห้องเข้าไปโดนไม่สนใจเสียงเรียกให้หยุด ในห้องมีคนอยู่หลายคน ล้วนแต่เป็นคนในครอบครัวจอมไตร รวมทั้งคุณไม้ที่เพิ่งไปส่งผม และอาจารย์ประจำห้องพยายามก็มาอยู่ที่นี้ด้วยเช่นกัน
“เอ่อ..คือ”
เลขาพยายามดึงแขนผม และจะแก้ตัวเรื่องที่ปล่อยผมเข้ามา แต่สายตาผมล็อกเป้าหมายได้เรียบร้อย สะบัดแขนออกจากการเกาะกุมแล้วตรงไปทางนั้น ทุกคนมีท่าทางตกใจ แม้ส่วนใหญ่จะงงๆว่าผมเป็นใคร ผมตรงไปหยุดตรงหน้าท่านประธาน คำพูดแผ่วเบาที่ปามบอกมายังดังก้องอยู่ในหู
“คุณดิน”
ผมปล่อยหมัดเข้าที่ใบหน้าท่านประธานก่อนที่ใครจะทันตั้งตัว ท่านประธานซึ่งนั่งอยู่ตรงโซฟาหน้าหันไปตามแรงชก แต่ผมยังไม่ได้ทำอะไรมากกว่านั้น คุณไม้ก็ตรงเข้ามาล็อกตัวผมไว้ ท่าทางเขาคงเผลอลืมไปว่าผมเป็นยูโด คราวที่โจรจับยังทุ่มยากกว่านี้อีก
ผมจับแขนคุณไม้ได้แล้วเหวี่ยงข้ามไหล่ไป ดูเหมือนเขาจะนึกได้ระหว่างนั้นจึงขืนตัวไว้ทำให้ผมเสียจังหวะไปบ้างแต่ก็ทุ่มได้สำเร็จ เข่าของผมข้างหนึ่งทรุดลงแตะพื้น ไม่รู้เพราะคุณไม้หนักกว่าที่ผมจะรับไหว หรือเพราะการแก้ทางของคุณไม้กันแน่ ผมยังไม่ทันได้ทำอะไรต่อ ยามที่เลขาคงออกไปเรียกมาก็ตรงเข้าจับตัวผมถึงสามคน
ผมพยายามดิ้นรนให้หลุดแต่ก็รู้ว่ายาก ยามพวกนี้ไม่ใช่แค่คนธรรมดาทั่วไปที่จ้างมานั่งเฝ้ายืนเฝ้าเท่านั้น แต่เป็นบุคคลที่ได้รับคัดเลือกและฝึกฝนมาเป็นอย่างดีจากบริษัทรักษาความปลอดภัยในเครือจอมไตร ถ้าแค่คนเดียวผมอาจจะพอสู้ได้ แต่สามคนนี่เห็นจะไม่ไหว
“ปล่อยเขา”
เสียงเรียบๆเฉียบขาดดังมาจากท่านประธาน ยามทั้งสามคนคลายมือออกจากผมแต่ยังไม่ถอยห่างไปไหน คงกลัวผมจะอาละวาดอีก
“เรื่องปามสินะ”
ท่านประธานหันมาพูดกับผม ตอนนี้ผมรำลึกได้แล้วว่าผมทำอะไรเขาไม่ได้อีกแล้ว นี่คือสิ่งที่ผมทำได้มากที่สุดแล้ว ท่านประธานเป็นใครและผมเป็นใคร จอมไตรยิ่งใหญ่แค่ไหน ผมเองเคยทำงานที่นี้ย่อมรู้ดี พับเรื่องที่จะแก้แค้นไปได้เลย แจ้งความไปก็เท่านั้น
ผมเจ็บใจ แต่ก็ต้องยอมรับ.. เงิน อำนาจ การยอมรับนับถือ และบุญคุณ จอมไตรได้มันมาไว้ในกำมือทั้งหมด ไม่ใช่แค่ทั่วประเทศ แต่ทั่วโลก จอมไตรยิ่งใหญ่ขนาดนั้น เหมือนโยนก้อนหินลงน้ำ น้ำก็แค่กระเพื่อมเท่านั้น ทำให้น้ำเป็นอันตรายไม่ได้เลย ไม่นานก้อนหินนั้นเองที่จะโดนกระแสน้ำพัดพาและกรัดกร่อนจนสลายไป
“อย่ามายุ่งกับปามอีก”
ผมพูดแค่นั้นและเดินออกมา เจ็บใจที่ตัวเองทำอะไรไม่ได้จนต้องร้องไห้ แขนโดนดึงไว้ก่อนที่จะทันได้เข้าลิฟท์ คนจับดันตัวผมเข้าลิฟท์มาด้วยกัน คนตรงหน้าท่าทางจะโกรธมาก ไม่รู้ว่าเพราะผมไปชกพี่ชายเขาหรือเพราะผมไปทุ่มเขากันแน่ นิ้วมือเขากดปุ่มหยุดลิฟท์ทันทีที่ประตูลิฟท์ปิด
“ปล่อยนะ อย่ามายุ่งกับผม”
ผมพยายามดันตัวออกจากการโดนกดติดผนังลิฟท์
“เลิกอาละวาดสักที”
เพราะที่ผมทำมันมากกว่าการดันตัวอย่างเดียวคุณไม้เลยใช้คนละคำกับผม
“คุณปามอยู่กับนายหรือ เป็นอะไรมากรึเปล่า”
ผมโมโหทันทีที่ได้ยินคุณไม้ถาม เป็นอะไรมากรึเปล่างั้นหรือ ความใจดีจากสิงโตที่ไปกัดกระต่ายเข้ารึไง
“ลองโดนข่มขืนดูบ้างไหมล่ะ จะได้รู้”
ผมย้อนไป น้ำตาบ้านี่ก็ไหลไม่หยุดสักที ทำไมผมและปามต้องมาโดนทำร้ายจากคนบ้านนี้ ผมผิดเองที่แนะนำให้ปามไปสมัครงานที่บ้านจอมไตร ผมเป็นคนลากปามเข้ามาให้เจอเรื่องเลวร้าย ถ้าเราอยู่กันเงียบๆไม่ไปยุ่งกับคนบ้านนี้ชีวิตเราคงราบรื่นกว่านี้
“ไม่เคยโดน ไม่อยากโดน แต่ตอนนี้ชักอยากข่มขืนคนดู”
คุณไม้เอ่ยเสียงเครียดใส่ผม ผมว่าแล้วว่าต่อปากต่อคำกับคุณไม้ไม่ได้ ต้องโดนย้อนมาทุกที
“พี่น้องเลวพอกัน”
ผมด่าอย่างเหลือทน คุณไม้กดบ่าผมแรงขึ้นอีก ใบหน้าเคลื่อนเข้าใกล้แล้วกดริมฝีปากลงมา ไม่มีความรัญจวน หอมหวาน หรืออ่อนโยนในรสจูบนี้ มันเป็นจูบที่จาบจวง หยามหยาบ และต้องการทำลาย ผมรู้สึกราวกับโดนดูถูกอย่างที่สุด ก่อนจะผละริมฝีปากออกไป คุณไม้ก็กัดเข้าที่ริมฝีปากล่างผมจนเลือดซิบ
“อย่ามาพูดถึงพี่ดินอย่างนั้นอีก”
เอ้า บูชากันเข้าไป เทิดทูนกันเข้าไป พี่คุณน่ะข่มขืนเพื่อนผมนะ จะให้ผมชื่นชมเขารึไง
“พี่ดินทำอะไรไปต้องมีเหตุผมแน่”
อะไรล่ะ ความต้องการ ตัณหา ราคะ หรืออะไร
ผมได้แต่ย้อนในใจ ทำอะไรไม่ได้ พูดไม่ออกจากจูบเมื่อกี้
คุณไม้กดปุ่มให้ลิฟท์ขยับ ประตูเปิดออกอีกครั้งที่ชั้นเดิม เขาเดินออกไป ผมพยายามพยุงตัวมาได้ที่สุดเท่านั้น เมื่อลิฟท์ปิดลงร่างกายก็หมดเรี่ยวแรงจนต้องทรุดตัวลงนั่ง เจ็บใจ เจ็บใจ เจ็บใจ รสเลือดยังคาวไปทั่วปาก
ผมกัดมันย้ำตรงที่เดิมให้ยิ่งเจ็บ ให้รู้รส ทำไมผมต้องรักเขา ทำไมคนพวกนั้นถึงทำกับผมและปามเหมือนไม่มีจิตใจ เขาคิดว่าทำอะไรก็ได้รึไง จะทำร้ายใครก็ได้ใช่ไหม ผมไม่มีทางโต้ตอบบ้างเลยหรือ ทำไมถึงไม่มีความยุติธรรมเลย ทำไม
.....................TBC..........................
หัวข้อ: จอมไตรซีรี่ส์-คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ[ไม้♥กลอน] by JUPJIB เปิดจองหนังสือ p.46 (อ่าน 510264 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก