มาแล้วจ้า
--------------------------Title : จอมไตรซีรี่ส์-คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ
Chapter : 7หลังจากคุณตำรวจกลับไป คุณไม้ก็ไล่ผมไปอาบน้ำ ส่วนตัวเองลงไปเอาของในรถ ระหว่างที่ผมอาบน้ำ ผมก็คิดว่าออกมาคงโดนคุณไม้สมน้ำหน้าเรื่องโจรเมื่อคืนแน่ๆ
แต่กลับไม่ไปเป็นอย่างที่ผมคิด พอผมอาบน้ำเสร็จผมกับคุณไม้ก็ลงไปทำกับข้าว คุณไม้ไม่พูดเรื่องเมื่อคืน เรียกว่าแทบจะไม่พูดอะไรเลยมากกว่า ในระหว่างที่ลงมือทำกับข้าวคุณไม้ก็ยังนิ่งเหมือนคิดอะไรอยู่ตลอดเวลา ผมเองได้แต่มองเพราะว่าไม่รู้จะพูดอะไรดี
“ขอโทษนะ”
อยู่ๆคุณไม้ก็พูดขึ้นมา เล่นเอาผมผงะเล็กๆ
“ฉันไม่น่าทิ้งนายไว้ที่อันตรายขนาดนี้คนเดียวเลย”
คุณไม้พูดทั้งๆที่ยังก้มหน้าก้มตาทำโน่นทำนี่ ไม่มองหน้าผมสักนิด นี่เขารู้สึกผิดจริงรึเปล่าเนี่ย
“ไว้พรุ่งนี้จะพากลับนะ”
พูดจบก็ลุกเดินออกไป ไม่ทำไอ้ที่ทำอยู่ต่อแล้ว
ผมยังงงไม่หายว่าคุณไม้มามุขไหน ได้ยินเหมือนเสียงอะไรกระทบต้นไม้จึงตามมาดู
แล้วก็ต้องรีบวิ่งไปห้ามตนตัวโตเร็วจี๋ คุณไม้กำลังใช้กำปั้นชกกับตนไม้อยู่ ไอ้ต้นไม้คงไม่เป็นไรหรอก แต่เลือดที่เริ่มซึมออกมาจากมือคุณไม้นี่สิ
“คุณทำบ้าอะไร”
ผมคว้ามือคุณไม้มายึดไว้ นี่เขาเกิดบ้าอะไรขึ้นมา เรื่องอะไรเขาต้องมาทำร้ายตัวเองแบบนี้ด้วยเล่า
คุณไม้ไม่ตอบ แต่ก็หยุดมือแต่โดยดี
“บ้าอะไรเนี่ย”
ผมบ่นคนเดียวในขณะที่ลากคุณไม้ขึ้นบ้านมาทำแผล คุณไม้เดินตามมาเงียบๆแต่มือที่ผมเป็นคนจับไว้ในตอนแรกกลายเป็นคุณไม้ที่จับมือผมไว้แน่นแทน ผมลอบมองหน้าคุณไม้ ก็เห็นว่าตีสีหน้าเครียดเหมือนเดิม ถึงไม่ค่อยเข้าใจแต่ก็ไม่กล้าถาม
หลังจากทำแผล ผมกับคุณไม้ก็กินข้าว แล้วจากนั้นก็ว่าง ผมก็ทำความสะอาดบ้านและจัดข้าวของที่กระจุยกระจายเพราะโดนรื้อค้น คุณไม้เองก็ช่วยบ้างในตอนแรก แต่หลังๆกลับนั่งดูผมเก็บซะงั้น ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอก แต่การทำงานไปโดยที่มีคุณไม้จ้องเอาๆแบบนี้มันกระอักกระอ่วนยังไงไม่รู้ พอจะหันไปต่อว่า ก็กลับไปเจอหน้าเครียดๆของคุณไม้เข้าเลยไม่กล้าเอ่ยปากอะไร
......................................................................
และแล้วช่วงเวลาที่ผมลำบากใจที่สุดก็เริ่มขึ้น เมื่อถึงเวลาที่ต้องนอน และในบ้านมีเพียงเตียงขนาด 5 ฟุต เตียงเดียว ที่นอนก็ไม่มีอีก ผ้าห่ม หรือหมอนก็ยังไม่มีอีกชุดเลย
“เดี๋ยวผมนอนข้างนอกเอง”
ผมอาสาแต่ก็เจอสายตาห้ามจากคุณไม้ซะก่อน
“นอนในห้องด้วยกันนั่นล่ะ”
ผมเองก็ยังกลัวๆเหตุการณ์เมื่อคืนอยู่เลยยอมตกลงแต่โดยดี
“นายนอนบนเตียงละกันเดี๋ยวฉันนอนพื้นเอง”
ผมน่ะก็อยากจะตอบตกลงอยู่หรอก แต่ว่านะ ผมกับคุณไม้เป็นผู้ชายเหมือนกัน แถมผมอายุมากกว่าอีกต่างหาก แล้วทำไมต้องมาทำเหมือนผมเป็นผู้หญิงด้วยเล่า ผมขึ้นเตียงแล้วขยับตัวไปจนชิดขอบเตียงข้างหนึ่ง
“ขึ้นมานอนด้วยกันก็ได้ครับ ผมไม่อยากเอาเปรียบ”
ผมพูดแล้วเชิดหน้าไปทางอื่น คุณไม้ยิ้ม เป็นรอยยิ้มครั้งแรกของวันที่ผมได้เห็น ก็ทั้งวันคุณไม้ทำหน้าเครียดตลอดเลยนิ่ ผมนอนโดยหันหน้ามาทางคุณไม้ ไม่อยากหันมาหรอก
แต่ก็รู้สึกว่าถ้าหันหลังให้มันกังวลยังไงไม่รู้ พอหันมาทางนี้เลยต้องแกล้งหลับตาอยู่ตลอดเวลา คุณไม้เองก็หันมาทางเดียวกัน เตียงแคบๆผู้ชายสองคนนอนด้วยกันแบบนี้ น่าอายชะมัด ผมแอบลืมตาขึ้นมอง ใบหน้าคุณไม้อยู่ห่างไปไม่ถึงคืบ ผมรีบหลับตาลงเหมือนเดิม หัวใจมันเต้นตึกตักจนกลัวว่าคุณไม้จะได้ยิน
แต่ในขณะที่ทุกอย่างเงียบสงบ เสียงกุกกักข้างนอกก็ดังขึ้นอีกครั้ง ผมแทบจะลุกขึ้นนั่งทันที แต่คุณไม้ก็กดตัวผมไว้ก่อน และทำมือเป็นสัญญาณให้เงียบ เหมือนย้อนกลับไปเมื่อคืนวานอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ต่างไปตรงที่ผมไม่ได้อยู่คนเดียว
“อยู่ตรงนี้นะ”
คุณไม้ลุกจากที่นอนอย่างเบา และตรงไปทางประตู ผมอยากจะห้ามแต่ก็ไม่มีเสียงใดๆลอดออกมา ในมือคุณไม้มีปืนพกหนึ่งกระบอก แต่แค่คุณไม้คนเดียวจะไปสู้กับคนพวกนั้นได้ยังไง
คุณไม้เปิดประตูเบาๆและอาศัยความเงียบออกไปข้างนอกโดยที่คนพวกนั้นไม่รู้ ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นข้างนอกนั้น แต่หลังจากคุณไม้ออกไป ทุกอย่างก็เงียบ แล้วอยู่ๆก็มีเสียงปืนดังขึ้นหนึ่งนัด
ผมไม่สนใจ ไม่นึกกลัวอะไรอีกแล้ว แค่คิดว่าคนที่โดนยิงอาจเป็นคุณไม้ เท้าผมมันก็พาออกมาข้างนอกและตรงไปทางเสียงปืนอย่างรวดเร็ว ภาพที่ผมเห็นคือคุณไม้พวกคุณตำรวจเมื่อเช้ากำลังล็อกคนที่ผมคิดว่าคงเป็นโจรไว้หมดทุกคน มีโจรหนึ่งคนนอนล้มอยู่โดยที่โดนยิงที่ขา
“ไม่เป็นไรนะครับ”
คุณตำรวจที่หันมาเห็นผมถามมาด้วยเสียงสบายๆ คุณไม้หันมาเห็นผมก็ปล่อยคนร้ายให้ตำรวจแล้วตรงมาหาผมทันที
“ออกมาทำไมน่ะ”
พูดไม่พูดเปล่ายังจับผมหมุนซ้ายหมุนขวาราวกับจะสำรวจความเสียหาย
“ผมได้ยินเสียงปืน”
ก็เลยออกมาตามหาคุณ ไม่ได้พูดประโยคหลังออกไป แต่ตาก็มองคุณไม้ว่ามีเจ็บตรงไหนบ้างรึเปล่า
“เอ้า หวานกันเข้าไป”
คุณตำรวจพูดแล้วหัวเราะ คุณไม้ก็ผละออกจากผมทันที คงกลัวเพื่อนเข้าในผิดล่ะมั้ง คุณไม้กลับไปจัดการกับคนร้ายต่อ ผมเลยได้แต่มองอยู่วงนอก แล้วอยู่ๆผมก็รู้สึกได้ถึงความแข็งของโลหะที่กลางหลัง
“ปล่อยลูกน้องกูเดี๋ยวนี้”
เสียงตะโกนดังข้ามหัวผมทำให้ทุกคนเงยหน้าขึ้นมอง หัวหน้าโจรเลื่อนปืนจากกลางหลังมาเป็นจ่อที่ขมับผมแทน
“ปล่อยซะถ้าไม่อยากให้ไอ้หมอนี่ตาย”
“ใจเย็นๆก่อน”
คุณตำรวจพยายามกล่อม แต่ดูจะไม่ได้ผม
ผมมองไปรอบๆตัว คุณไม่ทำหน้าเครียด คุณตำรวจเองก็เช่นกัน ก่อนหน้านี้ผมรู้สึกได้ถึงความไร้ประโยชน์ของตัวเองอยู่แล้ว แต่ว่าตอนนี้นอกจากจะไร้ประโยชน์ผมยังเป็นตัวถ่วงอีกต่างหาก ผมไม่อยากเป็นคนอ่อนแอหรอกนะ
ผมตัดสินใจกระทืบเท้าลงไปบนเท้าหัวหน้าโจรสุดแรง หัวหน้าโจรคลายมือที่รัดคอผมออก แล้วยูโดที่ได้เรียนมาก็ได้ใช้คราวนี้แหละ ผมจับแขนอีกฝ่ายได้แล้วจึงทุ่มข้ามหลังไป หัวหน้าโจรลงไปนอนกองบนพื้น ผมฉวยจังหวะเตะปืนไปทางด้านหลัง แล้วมองไปยังคนอื่นๆ แต่ทุกคนก็ยังไม่ไหวติง
“เอ่อ ไม่ใส่กุญแจมือหรือครับ”
และเหมือนเสียงผมจะทำให้คนอื่นๆได้สติ เพราะตำรวจขยับตัวมาใส่กุญแจมือทันที คุณไม้ปรี่เข้ามาจับสำรวจตัวผมอีกรอบ
“อย่าทำให้คนอื่นเขาตกใจนักซิ”
พูดไปด้วยหมุนตัวผมไปด้วย คุณตำรวจหัวเราะแล้วพูดว่าคนที่อาการน่าเป็นห่วงน่ะมันหัวหน้าโจรมากกว่า
หลังจากนั้นพวกตำรวจก็กลับไปโดยที่คุณไม้บอกว่าจะพาผมไปให้ปากคำพรุ่งนี้ ก่อนกลับคุณตำรวจเล่าว่ากะแล้วว่าพวกโจรต้องกลับมาที่นี้อีกวันนี้ จึงมาดักรอ คุณไม้เองก็รู้แต่ไม่บอกผมสักคำ ผมคิดฉุนๆ ถึงคุณตำรวจจะบอกว่า
“ไม้มันไม่อยากให้คุณคิดมาก”
แต่ผมก็คิดว่าไม่ใช่หรอก คงกลัวผมไปทำอะไรขัดขวางการจับโจรมากกว่า ใช่สิ ผมมันไม่ได้เรื่องนิ่ ไม่มีอะไรดีสักอย่าง
.........................................................
หลังจากนั้นเราสองคนก็กลับไปนอนอีกครั้ง คราวนี้ได้นอนจริงๆสักที ผมพยายามข่มตาหลับแต่มันก็ไม่ได้ผลใดๆ คุณไม้หลับไปแล้ว แต่ผมยังนอนลืมตาอยู่ ไม่อาจสงบใจได้จริงๆเมื่ออยู่ใกล้ๆคุณไม้แบบนี้
พอคิดว่าพรุ่งนี้ต้องจากที่นี้ไปแล้วก็รู้สึกเหงาๆยังไม่รู้ ผมพลิกตัวหันหน้ามาทางคุณไม้ ถึงจะไม่ได้จุดไฟ แต่แสงจันทร์แสงดาวก็ส่องให้เห็นใบหน้าคมเข้มที่นอนอยู่ข้างๆนี้ได้อย่างชัดเจน ผมอยากเอื้อมมือไปสัมผัสแต่ก็กลัวว่าจะทำให้อีกฝ่ายตื่น แล้วโวยวายใส่ผมได้ ผมไม่เคยเข้าใกล้เขามากขนาดนี้ หน้าเราห่างกันอยู่ไม่ถึงคืบแบบนี้ ผมขยับตัวเข้าไปใกล้ๆอีกนิด ปลายจมูกเกือบชนกันอยู่แล้ว ลมหายใจอุ่นๆของเขารินรดใบหน้าผม
ผมกลัวว่าเขาเองจะรับรู้สัมผัสลมหายใจของผมอยู่เหมือนกันเลยพยายามกลั้นหายใจไว้ แต่ก็ทำได้ไม่นานนัก ผมนอนมองใบหน้าตรงหน้าอยู่นาน ไม่รู้เหมือนกันว่าเผลอหลับไปตอนไหน
...................TBC...............................
ปล. writer น่ารักจัง ลงให้อ่านตั้งหลายตอน
เรื่องี้คุณ JUBJIB เป็นคนแต่งนะคะ แก้มทำหน้าที่โพสให้ค๊าาาาา
หัวข้อ: จอมไตรซีรี่ส์-คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ[ไม้♥กลอน] by JUPJIB เปิดจองหนังสือ p.46 (อ่าน 509447 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก