Title : จอมไตรซีรี่ส์-คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ
Chapter : 32แต่ผ่านมาจนถึงวันนี้ผมก็ยังไม่ได้พูดอะไรกับเพื่อนที่ท่าทางจะกำลังยุ่งมาก ถึงวันแรมจะมากินข้าวเย็นด้วยทุกวัน แต่ก็ไม่มีเวลาว่างอื่นเลย เขาบอกว่าผมมาผิดเวลาไปหน่อย ช่วงนี้ของปี เขาต้องสรุปยอดเงินทุกส่วน สรุปรายงานทุกอย่างของเกาะให้เจ้านายรู้ ก็เลยไม่ค่อยว่าง ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรเพื่อน ตอนนี้ผมเองอยู่คนเดียวอาจจะดีกว่า
อยู่ที่นี้วันๆผมไม่ค่อยทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเท่าไหร่ ส่วนมากจะเป็นการนั่งเหม่อ เดินดูโน่นดูนี่ไปเรื่อย ตอนเย็นๆผมจะลงเล่นน้ำที่ใกล้ๆ บ้านพัก ชีวิตไร้แก่นสาร กินฟรีอยู่ฟรีนี่ บางทีก็ดีเหมือนกัน แต่ผมก็รู้ตัวเองว่าจะรบกวนเพื่อนนานไม่ได้
ผมลุกจากที่นอนและตรงเข้าไปอาบน้ำ ร่องรอยจากวันนั้นมีบางจุดที่ยังไม่หายไป แต่ก็จางลงมากต่างจากความเจ็บในใจของผมที่ไม่ได้จางลงเลยสักนิด ผมชักเบื่อตัวเองที่ไม่ว่าจะทำอะไรที่ไหนเมื่อไหร่ก็คิดถึงแต่คุณไม้แบบนี้ แล้วแบบนี้เมื่อไหร่ผมจะลืม...ผมหัวเราะกับตัวเองเบาๆ ...ผมจะลืมเขาได้จริงๆน่ะหรือ ?
ไม่เอาล่ะ ผมเปลี่ยนความคิดตัวเองไปสำรวจห้องน้ำ ห้องน้ำที่นี้สวยมาก ตรงที่อาบน้ำนี้ทำจากหินเทียมสีน้ำตาลเข้ากับผนังด้านอื่นๆซึ่งเป็นไม้ไผ่ต่อๆกัน ในห้องมีต้นไม้ลักษณะเป็นพุ่มสามต้น เข้ามาแล้วเหมือนอยู่ในสวนเล็กๆ จนผมหมดเวลากับการอาบน้ำแต่ละครั้งไปค่อยข้างมาก
แบบนี้ก็ดีนะ การใช้ชีวิตโดยไม่ต้องเร่งรีบ กว่าผมจะอาบน้ำเสร็จก็เกือบชั่วโมง ระหว่างอาบน้ำผมก็นึกไปเรื่อยว่าวันนี้ผมจะทำอะไรดี เดินเล่นก็เบื่อแล้ว อยู่ในห้องคนเดียวก็คิดมากอีก พอคิดถึงเพื่อนที่กำลังทำงานยุ่ง ผมเลยตัดสินใจว่าวันนี้ให้ต้องเถียงกับวันแรมแค่ไหนผมก็ต้องขอช่วยงานวันแรมให้ได้!
วันแรมจะต้องยกเหตุผลล้านแปดมาอ้างไม่ให้ผมช่วยงานแน่ๆ ผมยิ้มน้อยๆเมื่อได้คิดว่าวันนี้จะได้ลับฝีปากกับเพื่อนอีกครั้ง ครั้งสุดท้ายที่ผมกับวันแรมเถียงกันน่าจะเป็นตอนทำรายงานกลุ่มสมัยมหาวิทยาลัยมั้ง ถ้าเราสองคนเถียงกันคนอื่นๆก็ไม่มีใครอยากมายุ่งด้วย แต่หลังจากเถียงกันเรื่องงานแล้ว ผมกับวันแรมไม่เคยโกรธเคืองกันเลย วันแรมชอบพูดบ่อยๆว่า
“เรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวต้องแยกออกจากกัน... เฉพาะบางเรื่องน่ะนะ”
แล้ววันแรมจะยิ้ม เป็นยิ้มแบบที่ผมคิดว่าเจ้าเล่ห์มาก แต่กรอบแว่นหนาๆนั้นมันก็ปิดบังแววตาได้หมด ผมเลยไม่เคยแน่ใจว่าเป็นแบบที่ผมคิดจริงรึเปล่า เอาล่ะ วันนี้ต้องหางานทำ จะได้ไม่ต้องคิดเรื่องของคุณไม้ จะได้ลืมเร็วๆ
...................................
..................................
ย้อนไปยังคุณไม้ในวันที่กลอนหายตัวไป......
ไม้เดินหิ้วถุงยาออกมาจากโรงพยาบาลในเครือจอมไตร ที่จริงยาจะซื้อเอาตามร้านขายยาก็ได้ แต่ไม้อยากมั่นใจว่าได้ของดีที่สุดมาและถูกต้องกับอาการของกลอนแน่นอน จึงมาที่โรงพยาบาลนี่
หลังจากที่ทำความสะอาดร่างกายกลอนไปบ้าง จนคิดว่าคนที่นอนอยู่นั่นน่าจะสบายตัวขึ้นเขาก็รีบออกมาทันที แน่นอนที่รีบออกมานี่ก็เพราะว่าต้องการรีบกลับไปหากลอนไวๆ ถึงไม้จะไม่อยากทิ้งกลอนไว้คนเดียว แต่จะใช้คนอื่นให้มาแทนก็ไม่รู้จะอธิบายรายละเอียดยังไง จะบอกให้ใครไปดูแลกลอนระหว่างที่ไม่อยู่ก็ไม่กล้า ทั้งหมดนั้นไม่ใช่เพราะเขาอยากปกปิดเรื่องกลอน แต่เป็นเพราะว่าเขากลัวว่ากลอนที่อาจตื่นขึ้นมาจะอาย และคงจะโกรธเขามากไปกว่านี้
ไม้เปิดประตูรถและนึกทบทวนว่าเรื่องมันเกิดขึ้นได้ยังไง เมื่อคืนเขาเมา เขาจำได้และรู้ตัวเองดี เมาแบบนั้นอาจจะขับรถเองไม่ไหว พยุงตัวเองไม่ได้ก็จริง แต่เขาก็ไม่เคยปล้ำใคร แล้วก็ไม่เคยรู้สึกต้องการมากเหมือนเมื่อคืน
หรือว่า...แก้วเหล้าที่พลอยจะให้จักรภพดื่ม! ไม้คิดถึงภาพเมื่อคืนที่พลอยพยายามให้จักรภพดื่มเหล้าแก้วนั้นให้ได้ แต่แล้วด้วยความที่อยากแกล้งเขาเลยแย่งมาดื่มซะเอง หลังจากนั้นพลอยก็พูดแปลกๆพร้อมรอยยิ้ม ท่าทางเหล้าแก้วนั้นจะมีปัญหาสินะ
ไม้ต่อโทรศัพท์ถึงพลอยทันทีที่ขึ้นนั่งบนรถ
“ฮือ....ไงไม้”
เสียงงัวเงียเหมือนคนเพิ่งตื่น แต่ก็ยังแฝงไปด้วยการล้อเล่นดังตามมา
“เอาอะไรใส่แก้วให้ฉันกิน หา?”
เสียงหัวเราะคิกคักอย่างสนุกดังมาให้เขาได้ยิน ไม้ส่ายหัวพลางเอามือกุมขมับ ท่าจะใช่จริงๆ
“ไม่ตลกนะพลอย ยาหรือนั่น”
“เอามาจากที่โน่นน่ะ ดีไหมล่ะ”
ไม้เริ่มระอาเพื่อนสาว
“ยายพลอยนะยายพลอย ถ้ากลอนเขาโกรธฉันไปจนตาย ฉันจะทำไงล่ะเนี่ย”
เสียงหัวเราะหยุดลงทันทีเมื่อไม้ทำเสียงราวกับท้อใจ พลอยที่คบกันมานานรู้ว่าไม้จริงจังไม่ได้กำลังล้อเล่น
“ทำไมล่ะ มันไม่ดีหรือ”
“ก็คงดี ถ้าฉันกับกลอนเป็นอะไรๆกันแล้วน่ะนะ”
พลอยเงียบไป เธอคิดว่าไม้ตกล่องปล่องชิ้นกับกลอนแล้วซะอีก ถึงได้พามาให้เธอรู้จักแบบนั้น
“ขอโทษที ฉัน....ไม่รู้”
ไม้ถอนหายใจ พลอยไม่ได้มีเจตนาร้าย เขารู้ เหล้าเมื่อคืนเขาเองที่เป็นคนแย่งมาดื่ม เพราะงั้นจะไปโทษเธอก็ไม่ได้
“ไม่เป็นไรน่า”
เขากล่าวเหมือนปลอบใจเพื่อนสาวเบาๆ แล้วขอวาง
เพราะยานิ่เอง มิน่าล่ะเมื่อคืนเขาถึงไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เลยสักนิด รู้แต่ว่าต้องการกลอนเท่านั้น ไม้ยิ้มกับตัวเอง ถึงเมื่อคืนจะควบคุมตัวเองไม่ได้ แต่เขาก็รู้สึกตัวตลอดเวลา และยังจำมันได้ แม้จะเหมือนบังคับ แต่กลอนเองก็ไม่ได้ขัดขืนเขาเท่าไหร่
“ไม่ได้ๆ จะคิดแบบนั้นไม่ได้”
ไม้สั่นหัวไล่ความคิดเหล่านั้นออกไป เขาตั้งใจจะถนอมกลอนแท้ๆ จนกว่าวันที่กลอนจะพูดว่ารักเขา และยอมเขาด้วยความเต็มใจ ไม้ตั้งใจว่าจะไม่ล่วงเกินกลอนถึงขนาดนี้
แม้จะเผลอไปหลายครั้ง แต่เขาก็ยับยั้งตัวเองไว้ได้ทุกครั้ง เขามีบทเรียนเรื่องดินกับปามมาแล้ว จำได้ว่ากลอนโกรธมากขนาดกล้าเดินเข้ามาชกดินถึงในบริษัท ทั้งๆที่กลอนเองก็น่าจะรู้ว่าทำแบบนั้นกลอนนั้นล่ะที่จะแย่ แต่กลอนก็ยังทำ ยังดีที่ดินไม่เอาเรื่องจึงไม่มีอะไรเกิดขึ้น คราวนี้กลอนอาจจะไม่มีวันยกโทษให้เขา ไม่สิ ถึงมันจะยากเย็นแค่ไหน แต่เขาต้องง้อกลอนให้ได้สิถึงจะถูก เขาต้องอดทน ไม้ท่องกับตัวเองเบาๆ
“ต้องอดทน”
..............................
---------TBC-------------มาแล้วค๊าาาา ช้าไปนิด 
แก้มเผลอหลับไปหน่อย
เหนื่อยๆโดนฝน(แต่ไม่ยอมอาบน้ำ) o21เลยง่วงตามระเบียบ
ps. เพื่อนก็รักษาสุขภาพด้วยนะจ๊ะ ฝนเริ่มตกอีกแล้ว
หัวข้อ: จอมไตรซีรี่ส์-คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ[ไม้♥กลอน] by JUPJIB เปิดจองหนังสือ p.46 (อ่าน 510334 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก