หัวข้อ: จอมไตรซีรี่ส์-คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ[ไม้♥กลอน] by JUPJIB เปิดจองหนังสือ p.46

[jasmin]

แล้ววันไหนจะได้เข้าใจกันล่ะเนี่ย
คนนึงไม่กล้าบอกรัก ส่วนอีกคนก็รอให้บอกรัก
แม่เจ้า!!!!!!! สวนทางกันได้อีก
อิคุณไม้ มัวแต่อดทนๆ เมียหนีไปแล้วเหอะ

[i_lost in..]

^

ูุูู^

^

^

^

ถูกใจอ่ะ 

[tawornfung]

คิดไปกันคนละทางแบบนี้ เมื่อไหร่จะรู้เรื่อง
กลอนคงจมอยู่แต่ในความเศร้า แล้วไม่กลับมาไม่เจอก็คงโกรธ
แบบนี้จะยังไงต่อไปเนี่ย พูดกันบ้างก็ได้นะ คนอ่านอึดอัดแทนอ่ะ

[iranen]

รอให้กลอนบอกรักก่อนแล้วก็ชอบบังคับและทำร้ายเค้า
ไม้ไม่เห็นแก่ตัวไปหน่อยหรือ
หรือคิดว่ายังไงงกลอนก็รักกลอนต้องยอมไม้ ไม้ทำอะไรก็ได้
กลอนหนี้ไปราวนี้คงไม่ใช้ความรุนแรงทำให้กลอนเสียใจหรอกนะ
ทั้งที่มีตัวอย่างของดินให้ดูแล้ว
ไม้ก็ยังผิดพลาดและไม่แสดงความรู้สึกออกมา
ไม้เล่นสนุกกับความรู้สึกของกลอนมากไปแล้วอ่ะ
อยากให้กลอนหนี้ไม้พ้นไปนานๆ
คนเราเมื่ออีกฝ่ายแสดงอะไรไม่ชัดเจนและไม่บอกอะไร
จะคิดในแง่ลบเพื่อเจียมตัวเองก็ไม่ผิดหรอก
ขนาดกลอนคิดในแง่ลบยังเป็นขนาดนี้
ถ้าเข้าข้างตัวเองคงฆ่าตัวตาย

[หมวยลำเค็ญ]

ต่างคนต่างคิดคนละอย่าง
กลอนไม่รู้ว่าไม้รักตัวเองอยู่
ส่วนไม้ก็ไม่รู้ว่ากลอนรักตัวเองด้วย
แล้วทำไมคนอื่นเค้าก็รู้กันอ่ะ เฮ้ออออ

[K2KARN]

+1 นะคะ

จริงแล้วเรื่องนี้อ่านที่บอร์ดโน้นมาแล้ว
แต่ก็มาอ่านอีกรอบที่นี่ด้วย 

ชอบไม้กับกลอนมากๆ
ขอบคุณที่เอามาแบ่งปันกันค่า

[YBlood]

กลอนหนีไปแล้วอ่ะ หาด่วนเลยไม้
เพื่อนไม้อยู่ทางใต้ ว่าแต่ชายหรือหญิงกัน ถ้าชาย อาจจะได้พบรักกับ ไฟ จอมไตร ที่มาดูแลบริษัททางใต้

ฮะๆ จอมไตรจะคบคู่ละ (จิ้นเอาเองว่าใช่)

[Poes]

ไม้รีบตามมานะ มาเอากลอนกลับไป จะได้หวีดหวานมั้ง 

[covnizz]

 



รีบปรับความเข้าใจกันนะคับ .. ความรักเป็นทางออกของทุกสิ่ง ..

เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ 

[n2]

คุณไม้คงตกใจน่าดูตอนกลับมาแล้วไม่เจอกลอน

[BeeRY]

ปลงกะคู่นี้
กว่าจะเข้าใจกันได้ กลอนต้องวิ่งหนีไม้ หลบตามหลังพุ่มไม้เหมือนหนังอินเดียอีกกี่รอบ
คิดในใจเก่งกันทั้งนั้น ไม่พูดออกมา อีกฝ่ายจะเข้าใจมั้ยนี่
แต่คุณไม้อ่อนโยนดีเนอะ ชอบๆ รีบตามเมียกลับบ้านแล้วจับกดอีกรอบ รับรองเข้าใจกันชัวร์ กร๊ากกก
+1 ขอบคุณค่ะ อ่านตั้งกะเมื่อคืน แต่ยังไม่ได้เม้นท์ เลยตื่นมาเม้นท์ตอนเช้า

[Me_kame_nishi]

 

[iforgive]

ทำไมถึงต้องรอให้กลอนบอกรักก่อนล่ะ
สถานะอย่างกลอนขะกล้าบอกรักไม้ก่อนงั้นเหรอ  คิดไปได้
รีบ ๆ ตามหาให้เจอเร็ว ๆ นะ

[CanonDNattari]

ไม่คุยกันเมื่อไหร่จะ รู้ัใจกัน 

[kittyfun]

ให้มันได้อย่างนี้สิ

ต่างคนต่างไม่คุยกันให้ชัดเจน

งานก็เข้าสิคะหนนี้

คุณไม้กลับไปเจอกลอนหนี เนี่ยจะอาละวาดท่าไหนก็ยังคิดไม่ออกเลย

[som]

ตกลงว่าไม่ได้คุยกันอยู่ดี  แล้วทีนี้จะรู้ใจกันได้อย่างไรละครับ  น่าสงสารทั้งคู่

[Whatever it is]

รอกันปายก็รอกันมา ดีนะไม่มีการวิ่งข้ามภูเขาแล้วหลบหลังต้นไม้ด้วย 

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

ว่าแล้วต้องโดนยา ...........


จะอดทนทำไ๊มมมมมมมมมมมมมม๊ สารภาพเองก็ได้คบกันนานแล๊ะ มัวแต่ตอดเขาไปเรื่อยๆถึงออกมาเป็นแแบบนี้น่ะสิ



กลับไปบ้านแล้วรู้ว่ากลอนหนีไปจะเป็นไงนะ ,, แล้วกลอนหนีไปไหนล่ะเนี่ยยยยยย ที่ไหนที่ไม่อยู่ในเคลือจอมไตร มีด้วยเหรอ?



ปล.นี่เป็นครั้งแรกใช่ไหมที่ได้อ่านในมุมมองของไม้?

[@BUA@]

ปากแข็ง นี่มันเป็นโรคประจำตัวของคนเป็นพระเอกเหรอ   

[panari]

 

คิดมาก ปากแข็ง ต้องยกให้คู่นี้

[EunJin]

เพิ่งจะได้มาอ่านเรื่องนี้จริงๆจังๆ
อร๊ากกกก กลอนกับไม้ สุดยอดจริงๆค่ะ
ไม้ก็นะเป็นผชปากหนักจริงๆๆ ส่วนกลอน
ก็ชอบคิดอะไรไปเองคนเดียว อร๊ากกกก
อยากให้พูดเคลียร์กันได้เร็วๆๆๆจังค่ะ

[sukie_moo]

นั่นซิ  ทำไมต้องรอกลอนบอกรักก่อน  ทำไมไม้ไม่พูดก่อนล่ะ  เฮ้อ!!!

[aeyja55]

คนแต่งดูแลสุขภาพด้วยน้า เดี๋ยวจะป่วยเอา ตอน 32 รู้สึกสั้นจัง อยากท่านต่ออ่ะ

[Inlover]

ไม้จะเป็นยังไงนี่ ถ้ากลับมาแล้ว
ไม่เห็นกลอน... ไม่อยากจะคิดๆๆๆๆ
รีบง้อด่วนนน

รออ่านตอนต่อปายค่า
 

[uknowvry]

อะโห...เพิ่งรู้ว่าคุณไม้ก็แอบกลัวเมียแหะ 555

[nolirin]

Title : จอมไตรซีรี่ส์-คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ
Chapter : 33


บ้านเงียบสงบจนไม้ที่เพิ่งเดินเข้ามาอดหวั่นใจไม่ได้ ก่อนออกไปบ้านก็เงียบอย่างนี้เพราะกลอนนอนอยู่ แต่ทำไมตอนนี้เขารู้สึกใจหายพิกล แต่ก็พยายามมองในแง่ดีไว้ว่า บางทีกลอนอาจจะยังนอนอยู่ก็ได้ หากเท้ากลับเร่งเดินไปทางห้องนอนเพื่อไปดูให้แน่ใจ หวังไว้ว่ากลอนจะกำลังนอนอยู่ หวังไว้.....แต่มันก็ไม่เป็นจริง

ทั้งห้องว่างเปล่า... บนเตียงไม่มีใคร... ไม้เดินเข้าไปดูในห้องน้ำ ก็ยังว่างเปล่า

เป็นอย่างที่เขาสังหรณ์ใจจริงๆน่ะหรือ เขาเดินตามหาทั่วทั้งบ้านด้วยความหวังอันน้อยนิด หวังว่ากลอนจะยังอยู่ที่ไหนสักแห่งในบ้านหลังนี้

ทุกห้อง ทุกห้อง ทุกห้อง จนหมดทั้งบ้าน ก็ยังไม่เจอร่างโปร่ง

โทรศัพท์ภายในถูกยกขึ้นและโทรไปตามบ้านพี่ๆทุกหลัง เพื่อถามว่ากลอนอยู่ที่นั่นหรือไม่ แต่ก็ไม่มีใครเห็นกลอนสักคน ไม่มีใครรู้ด้วยซ้ำว่ากลอนมาที่นี้ ไม้ต่อโทรศัพท์อีกครั้งไปยังหน่วยรักษาความปลอดภัย ก่อนออกไปเขาสั่งกำชับไว้ว่าจนกว่าเขาจะกลับมาห้ามเปิดประตูให้กลอนออกไป

“คุณกลอนเพิ่งนั่งแท็กซี่ออกไปเมื่อครู่นี้ครับ หลังคุณไม้กลับมาไม่นาน”
หลังเขากลับมา! ไม้กระแทกหูโทรศัพท์แรงๆ กลอนฉลาดมาก รู้ว่าเขาต้องสั่งหน่วยรักษาความปลอดภัยไม่อนุญาตให้กลอนออกไปไหน จึงรอจนกระทั่งเขากลับมาตัวเองที่ออกไปจะได้ดูไม่เหมือนหนีไป
ไม้เข่นเคียว ว่าเขาผิดเองที่ทำอะไรชักช้าเกินไป

ป้ายทะเบียนรถที่กลอนนั่งออกไปถูกเช็คมาเรียบร้อย และไม้ก็ไม่รอช้าที่จะให้ทำการค้นหารถคันนั้น ไม้รู้ว่ากลอนไม่ใช่คนโง่ขนาดจะไม่รู้ว่าตนจะเคลื่อนไหวยังไงแต่ก็ยังออกค้นหา ถึงยังไงก็เป็นเบาะแสเดียวที่มี

ซึ่งก็เป็นไปอย่างที่คาด กลอนเรียกให้รถมารับ และลงรถที่ป้ายรถเมล์ไม่ไกลจากบ้านจอมไตรนัก จากนั้นต่อรถอะไรไปก็ไม่มีใครสามารถบอกได้แล้ว

ไม้เริ่มหงุดหงิดและใจเสียมากขึ้นทุกที ร่างกายกลอนสภาพแย่แบบนั้นเจ้าตัวยังหนีไปอีก ถ้าไม่เป็นไข้หนักก็ดีหรอก ถึงเป็นห่วง แต่ก็ไม่ใช่เวลามานั่งคิดโน่นคิดนี่ ที่สำคัญต้องรีบหาตัวกลอนให้เจอต่างหาก

ไม้รีบสั่งให้คนคอยดักไว้ที่สถานีขนส่งทุกสถานี ทั้งสถานีรถไฟ รวมถึงสนามบิน แต่ก็ไม่พอวี่แววของกลอนสักนิด

ไม่มีทางที่เขาจะตามตัวกลอนได้ง่ายๆ ไม้รู้ความจริงข้อนี้ดี

ไม้สั่งให้คนของตนออกตามหากลอนทั่วประเทศ เขามั่นใจว่ากลอนคงไม่หนีออกนอกประเทศ และคงไม่กลับไปหาพี่ๆ แต่ก็ยังส่งคนไปซุ่มดูที่บ้านของกุ้งกับกั้งตลอดเวลา เขาต้องหากลอนให้พบให้ได้ เรื่องมันต้องไปจบแบบนี้!


.....................................................
...................................................

แค่เพียงวันเดียวที่กลอนหายไป ก็ทำให้หลายๆคนแย่ไปตามๆกัน เมื่อไม้เสียการควบคุมตัวเองอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน และเริ่มพาลใส่คนอื่นๆโดยเฉพาะลูกน้องในที่ทำงานและผู้ที่ได้รับมอบหมายให้ตามหากลอน ทุกคนไม่โกรธอะไรเพราะเข้าใจความร้อนรนของไม้ได้เป็นอย่างดี แต่ถึงไม่ได้โกรธก็ปฏิเสธได้ยากว่าไม่ได้กลัว

“อะไรกัน แค่นี้ก็ทำไม่ได้ ไปชงมาใหม่ ถ้าทำไม่ได้ก็เปลี่ยนให้คนอื่นมาทำ!”
เสียงโวยวายดังมาจากห้องประธานซึ่งไม่บ่อยนักที่จะเกิดเรื่องแบบนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งมันเป็นเพียงเรื่องเล็กๆอย่างการชงกาแฟเท่านั้น นี่เป็นคนที่สามแล้วที่เปลี่ยนไปชงกาแฟให้ไม้ แต่ก็ยังไม่ถูกใจเจ้าตัวอยู่ดี

จักรภพมองภาพพนักงานสาวที่หน้าซีดเซียวเดินคอตกออกมาจากห้องไม้ด้วยความสงสาร เห็นใจ เขาเองต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อไม่ให้เครียดกันไปกว่านี้ อารมณ์ที่ควบคุมไม่อยู่ของไม้ทำให้ไม่มีใครสามารถทำงานได้ตามปกติ เพราะต่างก็ต้องคอยหวาดระแวงว่าจะทำอะไรไม่ถูกใจเจ้านายหรือเปล่า เผลอๆอารมณ์ของไม้แบบนี้ อาจจะออกปากไล่พนักงานออกเอาง่ายๆเลยก็ได้ใครจะรู้

เมื่อเห็นสถานการณ์ย่ำแย่ลงทุกที จักรภพก็ทนไม่ไหวจึงต้องร้องขอความช่วยเหลือจากผู้ที่จะทำให้ไม้สงบลงได้ เขารู้ดีว่าตัวเขาเองไม่สามารถเข้าไปพูดกับไม้ได้

“สวัสดีครับพี่เอ คือ......ใช่ครับ ครับ แย่มากเลยล่ะครับพี่เอ พนักงานแทบจะร้องไห้ไปทำงานไปกันอยู่แล้ว”

เอที่อยู่อีกฝากของโทรศัพท์พยักหน้าเงียบๆ เขาเข้าใจและนึกภาพออก ไม้ไม่ค่อยโมโหใครเท่าไหร่ แต่หากโกรธหรือหงุดหงิดมากๆแล้วก็แสนจะน่ากลัวจริงๆ

“เดี๋ยวพี่จะไปคุยกับไม้เอง ไม่ต้องห่วงนะ”
ไม่นานหลังจากนั้น เอก็มาถึงบริษัท พนักงานที่เห็นผู้ช่วยเหลือมาถึง ต่างถอนหายใจด้วยความโล่งอกไปกึ่งหนึ่ง เอมองเห็นปฏิกิริยาเหล่านั้นก็รู้ว่าคราวนี้ไม้ออกจะเกินไปจริงๆ


“พี่เอ”
ไม้เงยหน้าขึ้นมองผู้มาเยือนแล้วก็รู้ว่าต้องเป็นฝีมือจักรภพแน่ๆ แต่ยังไม่ทันได้คาดโทษเพื่อนในใจ เอก็ดักทางไว้ซะก่อน

“อย่าไปโกรธคนอื่นนะไม้ เราทำตัวแย่แค่ไหนรู้รึเปล่า”
“.....”
เฮ้อ......เอถอนหายใจกับนิสัยพาลเหมือนเด็กๆของไม้ แต่การเงียบไปก็แปลว่าไม้เริ่มคิดตามที่เขาพูดไปบ้างแล้วล่ะ

“ลูกน้องไม่ใช่ทาส เขามีสิทธิเท่าเทียมเรา ให้เกียรติคนอื่นเขาบ้างสิ นายจะมาระบายอารมณ์ใส่คนอื่นแบบนี้ไม่ได้หรอกนะ”
“.....”
ยังคงไม่มีคำตอบจากไม้ แต่เอก็รู้ว่าไม้คิดตาม

“... ระหว่างนี้พวกพี่คิดว่าไม้น่าจะหยุดงานสักพัก”
ไม้จำใจรับคำสั่งกลายๆนั้น และเก็บของเพื่อกลับไปพร้อมเอ เขาเองเริ่มคิดได้ว่าตัวเองทำเกินไปจริงๆ เมื่อออกจากห้องประธานจึงกล่าวขอโทษพนักงานทุกคนที่พาลใส่ เอมองดูการกระทำของไม้ด้วยแววตาชื่นชม ดีใจที่ไม้สำนึกได้ แม้ว่าไม้จะฐานะสูงกว่า แต่เมื่อทำผิดก็ต้องกล้าที่จะขอโทษลูกน้อง

เมื่อไม้ต้องหยุดงานและอยู่กับบ้าน มันยิ่งทำให้ฟุ้งซ่าน หลังจากนั่งกระสับกระส่ายมาหลายนาที ไม้ก็คว้ากุญแจรถและออกจากบ้านมา เขาคิดว่าอยู่ว่างๆจะปล่อยเวลาเสียเปล่าไม่ได้ จึงออกตามหากลอนอีกแรง เขาขับรถตระเวรไปทุกๆที่ ที่กลอนอาจจะไปโดยไม่หยุดพัก ลืมความหิว ลืมความเหนื่อยไปจนหมด
แต่แม้ว่าทั้งตัวไม้เองและคนของจอมไตรทั่วประเทศจะออกค้นหากลอนอย่างเอาเป็นเอาตาย ก็ยังไร้วี่แววของกลอนอยู่เช่นเดิม ….


---------------------------------------
สองวันเต็มๆผ่านไป ความร้อนรนในใจของไม้ยิ่งเพิ่มมากขึ้นทุกที สภาพของไม้แย่ลงอย่างเห็นได้ชัดจากการไม่เหลียวแลตัวเอง พี่ๆที่เห็นน้องชายคนเล็กทรมานใจก็พลอยเดือดเนื้อร้อนใจไปด้วย

คนที่โดนตั้งคำถามต่างๆบ่อยที่สุดเห็นจะหนีไม่พ้นปาม

ทั้งถามว่ารู้ไหมว่ากลอนไปไหน

มีใครที่กลอนน่าจะไปหา

และรู้จักเพื่อนกลอนคนไหนบ้าง

แต่เจ้าตัวที่คิดอะไรไม่ออกเลยก็ไม่สามารถบอกอะไรได้ และปามเองเป็นห่วงกลอนไปไม่น้อยกว่าคนอื่นๆด้วยเช่นกัน

ขณะที่นั่งหารือกันเรื่องนี้อยู่นั้น โทรศัพท์มือถือของลมก็ดังขึ้นมา

“วันแรมหรือ อืม แฟกซ์มาที่บ้านใหญ่นะ ใช่ อืม”
ลมกล่าวขอโทษพี่ๆน้องๆที่ขัดจังหวะการพูดคุย และเริ่มพูดคุยกันต่อ
แต่ไม้กลับนิ่งเงียบเหมือนพยายามคิดอะไร

“ใช่แล้ว! วันแรมนี่เอง!”
ไม้โพล่งขึ้นมาโดยไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย การสนทนาของทุกคนหยุดลงและหันมามองไม้เป็นตาเดียว
………………………

.....TBC.....

[EunJin]

อร๊ากกก วันแรมคือใครคะ?????
สรุปไม้จะหากลอนเจอแล้วใช่ไหม?
ดีดีๆ จะได้เคลียร์กันได้ (มั้ง )
 

[benben]

ดีล่ะ ต่อไปจะได้คิดก่อนทำ ถ้าบอกความในใจหรือแสดงออกให้ชัดเจนกว่าที่เป็นอยู่ กลอนคงไม่หายไปหรอก

[benben]

อิทธิพลกว้างขวางเวอร์ไปแระ
เหนื่อยแทนกลอนอ่ะ หนีไปไกลแค่ใหน ก็ไม่พ้น เครือจอมไตร

[Inlover]

กรี๊ดดดๆๆ
กำลังจะเจอแล้วใช่ไหม???
โฮกกๆๆๆๆ ไม้คะ สู้้ๆๆๆ
คนอ่านรออยู่