หัวข้อ: จอมไตรซีรี่ส์-คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ[ไม้♥กลอน] by JUPJIB เปิดจองหนังสือ p.46

[teerasak]

  อ้า อะไรกันละนี่ 

ทำแบบนี้ น้องกลอนยิ่งคิกมากไปใหญ่ 

[aojroonra]

หวานซ้าาาา แต่เสี่ยงมากถ้าเรียกชื่อผิด

[aehJTS]

แรงเยอะจังนะคุณไม้ สู้ตายมากนะกลอน เอาซะหมดกระสุน 555++
ว่าแต่ คุณไม้โดนยาปะเนี่ย  ตลอดการทำ  คุณไม้พูดอยู่ 2 คำ กลอน กลอน อิ.อิ.
รอตอนต่อไปนะคะอยากรู้ว่าตื่นแล้วจะเป้นงัย 

  writer คะ

[Ryze]

สงสัยฝีมือพลอย กะวางยาคุณภพ แต่ไม้ดันเอาไปกินแทนแหง๋เลย กรั่กๆ
 

[ash]

  ทิชชู่ยังเหลือขอแบบนี้อีกตอนค่ะ

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

   ดีใจนะที่มีอะไรกันสักที แต่ก็นะ ครั้งแรกก็โดนแบบเมาๆ แถมไม้เอาซะกลอนสลบไปเลย   หนักใช่เล่น .........



แต่ขออีกได้ป๊ะ





และก็นะ คุยกันสักทีเหอะ!!!!!!!

[Nabee]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด...มีอะไรกันแล้วววววววววววววววววว >////////<

แต่ไม่สวยหรุอย่างที่เข้าใจ...ทั้ง ๆ ที่เตรียมใจมาบ้างแล้ว แต่ทำไมพออ่าน ๆ ไป รู้สึกสงสารกลอนมาก ๆ

เพราะเจ้าตัวยังคิดอยู่เสมอว่าคุณไม้คิดว่ากลอนเป็นเพียงของเล่นคั่นเวลาเท่านั้น...แล้วยิ่งมาเจอแบบนี้

ถึงแม้ว่ากลอนจะรักคุณไม้ และรู้สึกดีบ้างก็ตาม แต่คิดว่ายังไงกลอนก็ยังเจ็บอยู่ดี ถ้ายังไม่ได้เคลียร์กะคุณไม้


ส่วนคุณไม้เอง...สักแต่ว่าจะทำ ๆ ๆ ๆ จนไม่ได้สนใจความรู้สึกของกลอนเลย...บางทีการกระทำมันสำคัญกว่าคำพูดก็จริง

แต่ถ้าไม่พูด แล้วอีกฝ่ายจะรู้ได้ยังไงล่ะคุณไม้...ว่าคุณไม้รู้สึกยังไงและคิดอะไรอยู่หน่ะ...เฮ้ออออออออออออออออ

อย่าให้น้องกลอนต้องหนีไปเลยนะ...แค่นี้เรื่องมันก็วุ่นมากพอแล่ะ...ถ้าต้องหนีไป รับรองว่าคงอีกนานกว่าจะเข้าใจกันสักที - -"


รออ่านตอนต่อไปนะจ๊ะนู๋แก้มคนสวย ^^~*

[DraCo_SLa13]

  เอิ่มคือทิชชู่เราเหลืออ่ะ เฮ้อ

ท่าจะต้องเอาไว้ช้ต่อตอนหน้าซะแล้ว

[อิสระ]

มันจะดีขึ้นหรือเลวลงหว่า?
เห็นจากการเปรยตอนที่แล้ว

  "ผมลืมตาขึ้นมองเพดานห้องและกวาดตาไปรอบๆ
                        เพื่อพยายามรำลึกว่าผมอยู่ที่ไหน
                        เพดานที่สร้างขึ้นจากกระเบื้องและฝาห้องสร้างจากไม้ไผ่
                        ต่างจากห้องพักที่มีแต่ปูนและปูนของผมมาก
                        เครื่องเรือนทุกชิ้นก็ต่างไป ที่นี้ไม่ใช่ห้องผม

                        หางตาผมยังชื้นด้วยน้ำตาที่ไหลออกมาขณะยังหลับ..
                        ฝันเมื่อคืน...
                        ฝันที่ฝันซ้ำๆครั้งแล้วครั้งเล่า...ฝันที่เตือนความทรงจำย้ำความจริง!

                        น้ำตาที่เกือบจะแห้งไปอยู่แล้วกลับไหลออกมาอีกครั้ง
                        ผมยกมือขึ้นปาดน้ำตาแรงๆโดยไม่สนใจว่าดวงตาอาจบอบช้ำ
                        อยากหยุดร้องไห้ แต่ยิ่งพยายามยับยั้ง น้ำตาก็ยิ่งไหล

                        ผมเหนื่อย...ร้องไห้จนเหนื่อย...เสียใจจนเหนื่อย...เจ็บจนเหนื่อย...และรักจนเหนื่อย"

กลอนไม่ได้ดีใจเลยนะนั่น
หรือเราจะคิดไกลเกินไป
เพราะงั้น......
รีบมาต่อเร็วๆนะไรเตอร์
สงสารคนอยากรู้เข้าสายเลือดเถอะ  พลีสสสสสสสส

[CanonDNattari]

 

ฉลองงงงงงงงงงงงงงง 

[polartotty]

ยังไม่มาต่ออีหรอคะ 
มาต่อเถอะนะๆๆๆๆๆๆๆ
จะคลั่งตายอยู่แล้วววววววว
plzzzzzzzzzzzzzzz

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

 ประกาศศศศศศศศ

ไรเตอร์หายไปหนายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

มาต่อด่วนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน

[sukie_moo]

อ่านตอนนี้แล้วใช้ทิชชูมาซับที่หัวตาแทน
สงสารกลอนจัง คนที่มองโลกในแง่ร้ายตลอด มองตัวเองไร้ค่ามาตลอด
เจอกับเหตุการณ์แบบนี้คงจะเจ็บปวดไม่ใช่น้อย
เพราะไม่รู้สถานะของตัวเองว่าเป็นอะไรกันแน่กับคุณไม้
เป็นตัวน่ารำคาญ เป็นที่ระบายอารมณ์ หรืออะไร
ในเมื่อคุณไม้ไม่เคยชัดเจนซักครั้งเดียว

[nolirin]

Title : จอมไตรซีรี่ส์-คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ
Chapter : 31

ผมปรือตาขึ้นช้าๆ ร่างกายปวดเมื่อยไปหมด ส่วนลึกของร่างกายยังร้อนผ่าว... เตียงนอนสั่นไหวเล็กน้อย เมื่อคนที่นอนอยู่ข้างๆผมขยับตัวลุกขึ้นนั่ง

ผมได้ยินเสียงสบถเบาๆ กับเสียงบ่นพึมพำว่า

“นี่มันบ้าอะไรกัน”
ก่อนที่ร่างคุณไม้จะเคลื่อนตัวลุกไปจากเตียง

เสียงน้ำในห้องน้ำดังลอดออกมา มันบอกว่าคุณไม้เข้าไปอาบน้ำ

บทสนทนาที่ผมเคยได้ยินตอนที่เรียนมหาวิทยาลัยแจ่มชัดขึ้นมา บทสนทนาระหว่างผู้หญิงสองคนที่เรียนวิชาเดียวกันกับผม

“นี่น้า น้องไม้น่ะ ถ้าได้นอนด้วยสักครั้งก็ดีสิเนอะ”

“ช่ายๆ ขอแค่กอดเราไว้สักคืน เรียกชื่อเราบนเตียงซักครั้งก็มีความสุขไปจนตาย”
ผมหัวเราะทั้งๆที่น้ำตาเริ่มรินไหล ใช่สิ ตอนนั้นผมเองก็คิดว่าถ้าได้แบบนั้นสักครั้งก็คงจะดี
แต่เอาเข้าจริงๆมันไม่ใช่ แค่นั้นมันไม่พอ

คุณไม้ที่อารมณ์เสียทันทีหลังจากเพิ่งมีอะไรกับผม เขาจะไม่ชอบใจเรื่องอะไรอีก ถ้าไม่ใช่เรื่องที่เผลอมามีอะไรกับผมเข้า จะว่าไปเมื่อคืนคุณไม้ก็ท่าทางไม่ค่อยปกตินัก อาจจะเมาจนไม่มีสติถึงได้กอดผมลง พอได้สติขึ้นมาถึงเพิ่งรำลึกว่าไม่น่าทำลงไป เสียใจทีหลังงั้นสินะ

ผมร้องไห้ ร้อง ร้อง จนคุณไม้ออกมาจากห้องน้ำก็ยังไม่เลิกร้องไห้

คุณไม้เข้ามากอดผมไว้ มือก็ลูบหัวผมเบาๆเหมือนจะปลอบขวัญ ผมพยายามสะบัดตัวออก แต่แรงก็ไม่มี แถมพอขยับตัวผมก็เจ็บร้าวไปทั้งกาย ก็เลยต้องนิ่งให้คุณไม้กอดไว้อย่างนั้น ทำไมเขาต้องทำแบบนี้ด้วย

ทำไมต้องมาทำใจดีกับผม ทำไมต้องอ่อนโยน ถ้าไม่ต้องการผมทำไมถึงได้กอด ถ้าจะมาเสียใจทีหลัง

ทำไมเมื่อคืนถึงได้เรียกชื่อผม ผมไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจคุณไม้เลยจริงๆ

.....................................................

ผมขยับตัวลุกขึ้นหลังจากที่ร้องไห้จนเหนื่อยและนอนหลับไปอีกครั้ง ครั้งนี้ที่ลืมตาขึ้นมาทั้งห้องก็ว่างเปล่า ร่างกายผมดูเหมือนจะมีเรี่ยวแรงมากขึ้นหลังจากได้นอนพักยาว ผมขยับตัวช้าๆไปยังขอบเตียงเพื่อลุกไปอาบน้ำบ้าง แต่...ร่างกายที่ควรจะเหนียวเหนอะกลับสะอาดสะอ้าน ส่วนลึกในร่างกายที่น่าจะมีสิ่งคงค้างกลับไม่มีอะไร...คุณไม้งั้นหรือ... ผมส่ายหัวไล่ความคิดนั้นออกไป ไม่น่าจะใช่ คุณไม้คงไม่ทำอะไรแบบนั้นให้คนอย่างผมหรอก คงใช้ให้คนอื่นมาทำมากกว่า คิดแล้วก็เจ็บใจ ที่คนอื่นมาเห็นร่างกายผม แถมเป็นร่างกายที่เพิ่งผ่านเรื่องน่าอายแบบนั้นมาซะด้วย

ผมขยับเดินช้าๆไปจนถึงหน้าห้องน้ำ แต่ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปสายตาก็พลันไปสะดุดเข้ากับกระดาษแผ่นหนึ่ง

“ไปธุระ เดี๋ยวกลับ”
ข้อความจากลายมือที่ผมจำได้ว่าเป็นของคุณไม้ เขียนไว้ ห้วนๆ สั้นๆ อย่างเคย เหมือนเวลาที่เขาสั่งงานผม …เหมือนต้องการให้ผมรอจนกว่าเขาจะกลับมา

แต่นี่ไม่ใช่เวลาทำงาน ถึงใช่ผมก็ไม่คิดจะทำงานกับเขาอีกแล้ว ผมเข้าไปอาบน้ำชำระล้างร่างกาย ร่องรอยจากการถูกสัมผัสเมื่อคืนยังคงหลงเหลือแทบทุกตารางนิ้วบนตัว

.. แต่อีกไม่นานร่องรอยเหล่านี้มันก็จะจางหายไป ...ผมหวังว่ารอยในใจผมเองก็จะจางหายไปในเร็ววันเช่นกัน....น้ำช่วยทำให้ร่างกายสดชื่น และมีแรงมากขึ้น...แต่น่าเสียดายที่หยาดน้ำ ไม่สามารถชำระล้างจิตใจผมให้รู้สึกดีขึ้นได้

ผมแต่งตัวอย่างรวดเร็ว ต้องรีบออกไป ก่อนที่คุณไม้จะกลับมา ตอนนี้ผมยังไม่พร้อมฟังอะไรทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นคำพูดแบบไหน จะคำขอโทษ คำแก้ตัว คำดูถูก หรือคำว่ากล่าวอะไรผมก็ไม่อยากฟัง บางทีวันที่ผมพร้อมจะฟังมันอาจจะไม่มีอยู่เลยก็ได้

ผมไม่มีทางอยู่รอจนเขากลับมา

สำหรับผม ผมคิดว่า ผมเจ็บมามากพอแล้ว และไม่ต้องการจะเจ็บอีกต่อไป ผมเหนื่อย เหนื่อยเกินกว่าจะทำใจเผชิญหน้ากับคุณไม้ได้อีก

ผมอยากหนีไปไกลๆ ไม่สิ ผมต้องหนีต่างหาก ต้องไปให้พ้นจากเขา จนกว่าผมจะทำใจให้ลืมเขาได้ อันที่จริงไม่ต้องพบต้องเจอกันอีกเลยคงดี
.............................

ผมนอนร้องไห้อยู่บนเตียงอีกแล้ว เวลา 3 วันที่ผมอยู่ที่นี้ ผมเสียเวลากับการร้องไห้ไปกว่าครึ่ง ทั้งๆที่พยายามบอกตัวเองให้ลืม บอกตัวเองว่าต้องเริ่มต้นใหม่ จะต้องไม่คิดถึงคนๆนั้น แต่มันก็ทำไม่ได้ คุณไม้ไม่เคยหายไปจากความคิดผม ขนาดเวลาที่ผมหลับ คุณไม้ยังตามมาในความฝัน ทั้งๆที่ผมหนีมาจากเขาแล้ว หนีออกมาให้อยู่ห่างจากเขา หนีเพื่อที่จะได้ไม่ต้องเจอหน้าเขา แต่ไม่ว่ายังไงผมก็ไม่เคยหนีคุณไม้พ้น!

ความทรงจำเดิมๆซ้ำๆยังคงชัด ทั้งวันที่ผมกับคุณไม้ทะเลาะกัน ทั้งตอนที่เราคุยกันดีๆ ตอนที่ผมกับคุณไม้ทำงานด้วยกัน แล้วมันก็จะตามมาด้วยความทรงจำคืนที่ผมเป็นของเขา

... ไม่สิ... ผมคงเป็นของเขามานานแล้ว วันนั้นเป็นเพียงแค่วันที่เขามารับไป แต่ที่เขารับไปก็เพียงแค่ร่างกาย หากจิตใจผมกลับถูกโยนทิ้งอย่างไม่ใยดี เท่านั้นไม่พอ ร่างกายที่เขารับไปแล้ว ดูท่าคงไม่ถูกใจ เขาถึงได้อารมณ์เสียแบบนั้น เขาไม่ต้องการไม่ว่าจะเป็นจิตใจหรือร่างกายเขาก็ไม่ต้องการ

“เจ็บไหม”
ผมเอามือกุมตรงหัวใจแล้วเอ่ยถามตัวเองเบาๆ หัวใจที่เต้นอย่างเชื่องช้าอ่อนแรงเหมือนจะตอบกลับมาว่า

“เจ็บมาก” แต่หัวใจมันพูดไม่ได้ ถ้ามันพูดได้มันคงเตือนผมให้รู้ตัวเองเร็วกว่านี้ ผมคงถอนตัวมาเร็วกว่านี้ คงไม่เจ็บมากขนาดนี้หรอก
...............



............TBC...........

[Xenon]

ค้างงงงงงง อยากอ่านต่อ TT ^ TT

กลอนเอ๊ยกลอน เอาอีกแล้วนะลูก โรคคิดเองเออเอง เมื่อไหร่จะหาย แถมยังมาหนีไปอีก อย่างนี้ถ้าคุณไม้จับได้ คงต้องขึงบนเตียงแล้วทำโทษให้หนำใจ โทษฐานหนีมาโดยไม่รอฟังคำแก้ตัว (หึ ๆๆ)


ขอบคุณคนแต่ง แล้วก็ขอบคุณคนโพสมากค่ะ สนุกจริง ๆ เลย หุ ๆ

[jasmin]

  ปวดตับ ปวดม้าม ปวดใจ
เจ็บจนไม่อยากเผชิญหน้า
หนีเค้าแล้วมาเศร้าแบบนี้ไม่ดีเลยอ่ะ
สงสารกลอน

[som]

พี่กลอนคับพี่คิดคนเดียวตลอดเลย ไม่เคยถามคุณไม้มั่งาคิดไงกันแน่
แบบนี้ถ้าคุณไม้ตามเจอ  ให้คุณไม้จับตีก้นเสียให้เข็ด

[benben]

 ::พูดแบบนั้นเป็นใครก็เจ็บ  สงสารกลอนอ่ะ

[Inlover]

เจ็บปวด
ตอนนี้กลอนหนีไม้แล้ววง่าาา
ไม้ รีบมาตามซะที!!!

แอบสั้นง่า T___T
รออ่านตอนต่อไปค่ะ
 

[kittyfun]

เจ็บสุดๆ ไปกับกลอน

อย่างนี้กลอนก็เตลิดหนีคุณไม้แน่เลย

คุณไม้ล็อคตัวไว้ก่อนกลอนจะหนีนะ

[@BUA@]

ยังคงต้องใช้ทิชชู่อยู่
 

[Nabee]

ปวดหัวใจจริง ๆ...ทำไมมันเศร้าได้ขนาดนี้เนี่ย T^T

และแล้วสิ่งที่คิดไว้มันก็เกิดขึ้นจนได้...กลอนหนีคุณไม้ไปจริง ๆ ด้วย

แถมยังมานอนร้องไห้คิดถึงคุณไม้่อีก...อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก

กลอนจ๋า...อย่าเสียใจไปเลยนะ...รักเค้าไปแล้วนี่นา ทำไงได้...เด่วอะไร ๆ มันก็จะผ่านไปเอง

ส่วนคุณไม้...ตื่นมาทำไมพูดแบบนี้ฟ่ะ - -???...ไม่หัดรับผิดชอบในการกระทำตัวเองบ้างหรือไง

รู้บ้างมั้ย ว่าคำพูดบางคำพูด มันก็ทำร้ายจิตใจของคนฟังได้โดยไม่รู้ตัวนะเฟ้ยยยยยยยย

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก...อยากจะพ่นไฟใส่คุณไม้ให้รู้แล้วรู้รอดกัน...บังอาจมาก มาทำกลอนของเค้าเสียใจเนี่ย

รีบมาเลยนะคุณไม้ รีบมาตามกลอนกลับไปเลย...ทำแบบนี้ได้ยังไง ปล่อยให้กลอนหายไปตั้งสามวันแล้วไม่ยอมมาตามกลับ

เด่วปั๊ด...พ่นไฟใส่อีกรอบเลยนิ...ชิส์ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ >[]<



นู๋แก้ม...พี่นาอยากได้อีกตอนอ่ะ...อ๊ากกกกกกกกกกกกก...มันค้างแบบจริงจัง...อยากรู้ไปซะหมดเลยอ่ะ

นู๋แก้มคนสวยมาต่ออีกตอนเถอะนะ...ก่อนพี่นาจะลงแดงตายซะก่อน...ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ >[]<

[iiดาวพระสุขლii]

   
“เจ็บ ไหม”
ผมเอามือกุมตรงหัวใจแล้วเอ่ยถามตัวเองเบาๆ

โดนอย่างแรง....   ไม่น่าเชื่อว่ามีคนที่ทำแบบเดียวกับเราด้วย....
ว่าแต่ เมื่อไหร่ กลอนจะเลิกคิดเองเออเองคนเดียว.....

ไม่มีใคร...หนีหัวใจตัวเองได้ในโลก....
คามเจ็บจากความไม่รู้ ความสงสัย.....ทรมาน ยาวนาน บาดลึก  กว่าความเจ็บที่เกิดจากการรู้ความจริง....
อย่าหนี อีกเลย...ไม่อย่างนั้น..หนูก็จะหนีไปทั้งชีวิตนะลูกเอ้ยยยยยยยยยย
ออกมาจากเกราะที่ห่อหุ้ม หัวใจ...ออกมาเผชิญ กับความเป็นจริง.....
เพราะคนเข้มแข็งที่แท้จริง จะทำเช่นนนั้นนะหนูกลอน....

[polartotty]

โอ้ยยยยย ตอนบีบหัวใจอ่า
งานนี้ไม่รู้จะเห็นใจใครดี
มาต่อเร็วๆนะคะ แบบว่าค้างมากมาย

[4life]

ง้าาาา ทำไมมาสั้นจังอ่า

[fuku]

วันนี้วันดราม่าแห่งชาติแน่เลย ทำไมตรูเจอแต่ฟิคน้ำตารินล่ะเนี่ย (T____T)

ตาบวมหมดแล้วนะ

[พี่วันเสาร์]

กลอนเอาหัวใจไปผูกติดไว้กับไม้มากเกินไปก็เลยต้องเจ็บมาก
และไม้ก็ชอบคิดเองเออเองคนเดียว
ความรักก็เป็นแบบนี้แหละ
เมื่อสมหวังก็มีความสุข
แต่เมื่อผิดหวังความทุกข์ก็จะรีบมาเยือนเราทันที่

[♠DekDoy♠]

ยังเจ็บได้อีกนะหนูกลอน

คิดมากเกินไปป่าววววว เข้าใจตาไม้ผิดแน่ๆเลยอ่ะ

[•ผั๑`|nกุ้va’ด•]

ไปซื้อทิชชู่กล่องใหม่ มาซับน้ำตา . . .    T^T~!!~ ใช้กระดาษเปลืองแล้วนะแก้ม
 
ตอนหน้ามันจะดีกว่านี้ไม๊ โลกร้อนนะ   

[tutu]

     เจ็บปวด