มาแล้วคะเจ้ขา....ขอบคุณสำหรับของบำรุงและที่มารอคะ 
(แอบจุ๊บไม่รู้ตัว)
------------------------------------------------------------------ Title : จอมไตรซีรี่ส์-คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ
Chapter : 29ผมลืมตาขึ้นมองเพดานห้องและกวาดตาไปรอบๆ เพื่อพยายามรำลึกว่าผมอยู่ที่ไหน เพดานที่สร้างขึ้นจากกระเบื้องและฝาห้องสร้างจากไม้ไผ่ ต่างจากห้องพักที่มีแต่ปูนและปูนของผมมาก เครื่องเรือนทุกชิ้นก็ต่างไป ที่นี้ไม่ใช่ห้องผม
หางตาผมยังชื้นด้วยน้ำตาที่ไหลออกมาขณะยังหลับ.. ฝันเมื่อคืน... ฝันที่ฝันซ้ำๆครั้งแล้วครั้งเล่า...ฝันที่เตือนความทรงจำย้ำความจริง!
น้ำตาที่เกือบจะแห้งไปอยู่แล้วกลับไหลออกมาอีกครั้ง ผมยกมือขึ้นปาดน้ำตาแรงๆโดยไม่สนใจว่าดวงตาอาจบอบช้ำ อยากหยุดร้องไห้ แต่ยิ่งพยายามยับยั้ง น้ำตาก็ยิ่งไหล
ผมเหนื่อย...ร้องไห้จนเหนื่อย...เสียใจจนเหนื่อย...เจ็บจนเหนื่อย...และรักจนเหนื่อย...........................................
“ไปไหนครับเนี่ย”
หลังจากที่ออกมาจากที่ทำงาน คุณไม้ที่บอกจะมาส่งผมกลับขับรถไปคนละทาง นี่ไม่ใช่ทางไปห้องผม ไม่ใช่ทางลัด ไม่ใช่ทางอ้อม ผมเริ่มหวั่นใจ จึงถามขึ้นมาเบาๆ ที่ต้องถามเบาๆก็เพราะกลัวคุณไม้จับน้ำเสียงหวาดหวั่นของผมได้ แต่ผมน่าจะรู้ ผมไม่มีทางปกปิดอาการนี้จากสายตาของคุณไม้ได้ คุณไม้หันมายิ้ม ยิ่งเห็นผมอยู่ไม่นิ่ง ร้อนใจแบบนี้เขาก็ยิ่งยิ้ม
“ไม่พาไปขายหรอกน่า”
ผมกัดริมฝีปากตัวเอง รู้ว่าคุณไม้จะไม่บอกผม เพราะชอบใจที่เห็นผมหวาดหวั่น เขาจะรู้ไหมว่าตอนนี้ผมอยากให้ถูกพาไปขายมากกว่าจะไปไหนกับคุณไม้สองคน
คุณไม้ขับรถมาจนถึงร้านอาหารกึ่งผับที่หนึ่ง พอจอดรถเขาก็ลงจากรถทันที ส่วนผมยังนั่งนิ่ง ไม่ลงไปด้วย เรื่องอะไร อยู่ดีๆก็พามาที่ไหนไม่รู้แบบนี้ ไม่ยอมหรอก คุณไม้ที่เดินไปได้สองสามก้าว คงรู้สึกตัวว่าผมไม่ตามลงไปเลยเดินย้อมกลับมา
“ลงมาสิ”
เปิดประตูด้านผมพร้อมบอกด้วยน้ำเสียงเหมือนจะขำ ผมส่งค้อนให้คุณไม้ด้วยหางตาแล้วมองไปอีกทางเหมือนไม่สนใจ
“อย่าดื้อน่า”
คุณไม้กำลังกลั้นหัวเราะ มีอะไรตลกหนักหนา หน้าตาท่าทางของคุณไม้บอกว่ากำลังสนุก นอกจากผมจะเป็นเครื่องมือเอาไว้ใช้ไล่ผู้หญิงแล้ว ยังเป็นตัวตลกของคุณไม้ได้อีก อเนกประสงค์จริงๆเลยผม
“ลงมาน่า เร็วเข้า ฉันนัดคนอื่นไว้นะ”
ผมขยับตัวตามแรงดึง ไม่ใช่เพราะอยากลงมาหรอก แต่เพราะคุณไม้บอกว่ามีคนรออยู่ ผมก็คิดว่าเป็นเรื่องงานและก็ไม่อยากให้เขามาว่าเอาได้ว่าเล่นตัวจนทำให้เสียงาน
แต่เมื่อเข้ามาข้างใน คนที่นั่งรออยู่ก่อนแล้วคือคุณภพเพื่อนของคุณไม้ คุณภพนั่งอยู่กับสาวสวยอีกคนหนึ่ง ทั้งสองลุกขึ้นทันทีที่เรามาถึง ผู้หญิงคนนั้นเดินเข้ามาหาคุณไม้แล้วทั้งสองคนก็สวมกอดกัน
“คิดถึงไม้จัง”
เสียงหวานหูดังจากริมฝีปากของเธอคนนั้น ทั้งสองคนกอดกันอยู่นาน...อย่างน้อยๆก็ในความคิดผม...ก่อนค่อยผละออกจากกัน ทำไมต้องกอดกัน...เธอเป็นอะไรกับคุณไม้..ในขณะที่ผมพยายามคิด เธอก็หันมามองหน้าผมโดยที่ผมยังไม่ทันตั้งตัว จึงสบสายตาเข้ากับเธออย่างจัง
“ดีใจที่ได้เจอค่ะ”
เธอเอ่ยขึ้นพร้อมส่งยิ้มและยื่นมือมาให้ผม ผมยังมึนไม่หาย นึกไม่ออกด้วยซ้ำว่าที่เธอพูดมาหมายความว่าอย่างไร
“กลอน”
คุณไม้สะกิดแขนผมให้รู้สึกตัว ผมจึงได้สติยื่นมือออกไปเพื่อจับมือกับเธอ แต่เธอกลับยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วเข้ามากอดผม
“อย่าน่าพลอย”
เสียงคุณภพดังมาเบาๆอย่างระอา ร่างผมกับร่างเธอโดนดึงออกจากกัน ผมโดนคุณไม้ดึงออกมา ส่วนเธอคนนั้นโดนคุณภพดึงออกไป
“นี่พลอย คู่หมั้นผมเองครับ”
คุณภพแนะนำ....ที่แท้เธอก็เป็นคู่หมั้นกับคุณภพ แต่...ทำไมเธอต้องกอดกับคุณไม้ด้วยล่ะ คุณภพไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยหรือที่คู่หมั้นตัวเองกอดกับผู้ชายอื่น
“พลอยเพิ่งกลับมาจากอังกฤษ เราจะแต่งงานกันเร็วๆนี่แหละค่ะ ก็เลยมาฉลองไว้ก่อน”
คุณพลอยควงแขนคุณภพไว้อย่างรักใคร่ พร้อมอมยิ้ม ท่าทางมีความสุขกับการที่จะได้แต่งงานกับผู้ชายข้างๆเธอ น่าอิจฉาผู้หญิงคนนี้จัง ที่อีกไม่นานก็จะได้ใช้ชีวิตร่วมกับคนที่เธอรัก และผมก็ได้คำตอบของคำถามก่อนหน้านี้ด้วย...เธอเพิ่งกลับมาจากอังกฤษ ธรรมเนียมปฏิบัติเลยต่างกัน ที่โน้นผู้ชายกับผู้หญิงกอดกันมันไม่ใช่เรื่องแปลก เธอคงทำแบบนี้เป็นปกติ
“เลี้ยงต้อนรับพลอยกลับมาต่างหาก”
คุณไม้แย้งขึ้นมา
“เรื่องเลี้ยงแต่งงานน่ะ ไว้ค่อยมาเลี้ยงใหม่อีกที”
ทั้งสามหัวเราะกัน ส่วนผมอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก...ไม่อยากยอมรับหรอกครับ แต่ผมโล่งอกจริงๆที่คุณพลอยไม่ได้เป็นอะไรมากกว่าเพื่อนของคุณไม้
หลังจากทานอาหารเสร็จก็เป็นการดื่ม ดื่ม และดื่ม ที่มีแค่สามดื่ม เพราะเขาดื่มกันแค่สามคนครับ ส่วนผมหลังจากดื่มไปสามสี่แก้ว ก็เห็นท่าว่าจะไม่ไหว เลยขอตัวเปลี่ยนเป็นน้ำอัดลม
ยิ่งดื่ม ทั้งสามคนก็ยิ่งพูดไม่รู้เรื่อง คุณภพดื่มน้อยกว่าเพื่อน เลยยังดูมีสติอยู่ แต่คุณไม้กับคุณพลอยนี่พูดไม่เป็นคำแล้ว...ผมเพิ่งมานึกขึ้นได้ว่าผมกับคุณไม้มาด้วยกัน คุณไม้ขับรถมา ผมขับรถไม่เป็น แล้วผมจะกลับยังไง ผมหันไปมองหน้าคุณไม้ที่กำลังคุยกันสนุกสนานกับคุณพลอยตามประสาคนเมา
“เดี๋ยวผมเรียกคนรถมารับให้ไหมครับ”
คุณภพที่ท่าทางจะเดาความคิดของผมออก พูดขึ้น ผมไม่รู้จะตอบว่าตกลงหรือปฏิเสธดีเลยได้แต่หันไปยิ้มให้ จะทำยังไงก็แล้วแต่เขาเถอะ ผมถอนหายใจออกมา คุณไม้จะมาเมามันก็เรื่องของเขา แต่ทำไมต้องลากผมมาด้วยก็ไม่รู้ หรือกลัวว่าถ้าอยู่กันแค่สามคนแล้วตัวเองจะเป็นส่วนเกิน
...ก็ไม่น่านะ เท่าที่นั่งมานี่ ผมอยู่ไม่อยู่ก็ไม่ต่างกันเลย คุณไม้กับคุณพลอยคุยกันอยู่สองคน ในขณะที่คุณภพทำหน้าที่นั่งฟัง มีพูดบ้างเล็กน้อย แต่ผมนี่สิ พูดเฉพาะที่คนอื่นถามมาเท่านั้น แทบไม่มีบทบาทอะไรกับเขาเลย
“นี่แก้วนี้ของภพน้า”
คุณพลอยที่เมาได้ที่หันมาทางคุณภพพร้อมส่งแก้วแอล์กอฮอล์สีเข้มให้ คุณภพส่ายหัวแล้วบอกว่า
“ต้องขับรถ”
คุณพลอยทำหน้าขัดใจ แล้วเมินไปอีกทาง คุณภพส่ายหัวกับท่าทางนั้นแต่ก็ยอมหยิบแก้วขึ้นมา ปากก็บอกว่าแก้วสุดท้ายแล้วนะ คุณพลอยจึงหันกลับมายิ้มอย่างดีใจ แต่คุณภพยังไม่ทันได้ดื่ม คุณไม้ที่มองมานานกลับแย่งแก้วมาไว้ในมือและดื่มรวดเดียวจนหมด
“555”
คุณไม้หัวเราะอย่างพอใจที่แกล้งคุณพลอยได้ คุณพลอยทำหน้าขัดใจ เมื่อคุณไม้หัวเราะเยาะ แต่อยู่ๆก็เปลี่ยนเป็นอมยิ้ม
“เดี๋ยวจะรู้สึก”
พูดแค่นั่นแล้วคุณพลอยก็ชวนคุณภพกลับ ก่อนกลับคุณพลอยหันมากระซิบกับผมว่า ไม่ต้องไปส่งคุณไม้ ให้เขากลับไปคนเดียว...ทำไมผมถึงไปส่งคุณไม้ไม่ได้ล่ะ ไม่สิ ผมไม่ได้อยากไปส่งเขาสักหน่อย
...........TBC..........------------------------------------------------------------------
:haun5:ตอนหน้าเอาทิชชู่ที่เหลือจากคราวก่อนมาใช้กันนะ
หัวข้อ: จอมไตรซีรี่ส์-คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ[ไม้♥กลอน] by JUPJIB เปิดจองหนังสือ p.46 (อ่าน 515073 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก