หัวข้อ: [____________มองไม่เห็น สัมผัสไม่ได้] # ตอนพิเศษโคตรๆ...คลิปหลุด 290954 (คุณไม่ได้ตาฝาด)

[TONG]

เรื่องมันยังไปต่อได้ แต่ถ้าผู้เขียนไม่อยากเขียนแล้ว มันคงไม่มีทางสนุกเหมือนเดิม

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆเรื่องหนึ่งที่จะประทับใจเราไปอีกนาน ขอบคุณครับ

[gayraygirl]

อยากได้หนังสือง่ะ
แต่...ติดที่ทุนทรัพย์น่ะสิ
ช่วงนี้อยู่ในระยะบริโภคแกลบเป็นอาหาร
ถ้ามาสั่งทีหลังจะทันมั้ยน้า 

[ordkrub]

จะจบแล้วเหรอครับ เสียดาย แต่ก็เข้าใจwriterครับ แต่ยังไงลองพิจารณาใหม่อีกครั้งก็ดีครับ ขอบคุณ

[Goodfellas]

จองด้วยยย......ยคร้าบ

ต้องทำไงมั่งอ่้ะ  โทษทีครับที่ต้องถามอีก
 

[foyer]

100
#   

“เอ่อ......คือว่า.........” อิฐยิ้มแห้งๆ ถือของกลางในมือค้างไว้ กูอึ้งไม่คิดว่ามันจะมีอะไรแบบนี้ด้วย
“ไปเอามาจากไหน?” เชี้ยเอ๊ย ของจริงก็มีอยู่ตรงหน้า ทั้งใหญ่กว่ายาวกว่าแล้วจะเอาของปลอมมาทำไมวะ   
“แหะๆ คือ......ไอ้โบ๊ทซื้อมาฝาก...มันไปญี่ปุ่นมาหง่ะ” อิฐหน้าเซียวรีบเอาของกลางเก็บใส่กล่องตามเดิม... กูมองดู แม่งเจลก็ไม่ใช่ของไทย สงสัยคงเพิ่งมาเปิดบริสุทธิ์เอาวันนี้ทั้งสองอย่าง
“.......พี่ต้าน อย่าเพิ่งทำหน้างั้นดิ่ ก็....ก็........คือออ” มันอ้ำๆ อึ้งๆ กูสลัดหัวไล่ความช้อคออก แล้วพุ่งเข้าไปจัดการให้มันรู้ว่าของจริงมันเจ๋งกว่าของปลอมยังไง

#

เช้าวันเสาร์ฤดูฝนนี่มันน่านอนทั้งวันจริงๆ แต่ถึงไม่น่านอน น้องเหมียวจอมลองของแม่งก็หมดสภาพลุกไม่ขึ้นบนเตียงอยู่ตอนนี้ล่ะวะ 
“เดินไหวมั้ย?” กูถามเพราะเห็นอิฐนั่งพิงหัวเตียงมาพักนึงแล้ว
“ไม่ไหวอ่ะ โอย เหมือนเป็นโปลิโอเลยพี่ต้าน”
“งั้นเอาวัคซีน ‘ของกู’ ไปฉีดป้องกันโปลิโอก่อนมั้ยอิฐ” กูปีนไปนั่งข้างมันแล้วเอาแขนพาดบนไหล่เปลือย
“รับรอง...หายสนิท” กูยิ้มยักคิ้วให้มัน
“เดี้ยงสนิทอ่ะดิ” แหน่ะ... รู้ด้วยเว้ยว่ากูหมายถึงอะไร ฮ่ะๆๆ กูชะโงกหน้าไปหอมแก้มมันฟอดนึง อิฐหันหน้ามาทำปากยื่นใส่   
”เข้าห้องน้ำป่ะ เดี๋ยวกูอุ้ม” 
“ไม่เอาอ่ะ จะขี่หลัง” เออ กูนั่งลงบนเตียงหันหลัง อิฐคลานมากอดคอแล้วรีบเอาขาเกี่ยวเอวไว้ก่อนกูจะลุกขึ้นเดินไปที่ห้องน้ำ

กูอาบน้ำแต่งตัวให้อิฐเสร็จ ก็พาขี่หลังออกมาอีก... แม่งยังกะลูกลิงเลยเว้ย
“น้องอิฐ มึงอยากกินไรวะ ระหว่างวิสกัสกับปลาทู?”
“ผมไม่ชอบอาหารสำเร็จรูปครับพี่ เอ๊ยย ไม่ใช่แมววว” อิฐมันพูดยิ้มๆ
ฮะๆ จริงๆ กูอยากทำอาหารให้มันกินบ้างว่ะ แต่ประเด็นคือกูทำเชี้ยอะไรไม่เป็นสักอย่าง ทั้งชีวิตเคยทำอยู่ครั้งนึง ตอนไปอยู่เมืองนอก นั่นคือ toast กับของหวานที่เป็นผลไม้น้ำเชื่อมสักอย่าง....อยากจะ advance กว่านี้แต่ก็กลัวน้องเหมียวกูจะแดรกไม่ได้   

“หิวยัง?” กูถาม
“หิววว แต่ยืนไม่ไหวอ่ะ งั้นพี่ต้านไปซื้ออะไรมาให้เค้ากินหน่อยดิ”
“นี่--สั่งกู” กูยันหัวมันเล่นๆ ไปทีนึง
"ไม่ไปเว้ย” ฮ่าๆๆ เพราะกูทำอาหารระดับฮ่องเต้ให้มึงกินแล้วที่ร้ากก
“ใจร้ายยยย.... อย่าเผลอนะ เดี๋ยวจะเอาดิลโด้ยัดตรูด” อ้าว   
“ห่า ของพรรค์นั้น กูจะเอาไปเขวี้ยงหัวไอ้หมาโบ๊ทให้แม่งกบาลแยกเลย..” ยังดีเมื่อคืนอิฐมันแค่หยิบมาชั่งใจดูว่าจะลองใช้รึเปล่า เพราะมันเล่าว่า ไอ้โบ๊ทเพื่อนสนิทมันตอนม.ปลายไปญี่ปุ่นและซื้อมาฝาก บอกว่าใช้แล้วช่วยขยายทางเข้าไม่ให้เจ็บได้ เหอะ ไอ้...ห่าโบ๊ท!! โผล่มาทีแมร่งแนะนำของเชี้ยอะไรให้เมียกูก็ไม่รู้ สร้างสรรค์จริงๆ เลยนะสัส         

“น้องอิฐ นี่... กูทำของกินมาให้มึง” กูเดินไปหยิบจานที่เตรียมไว้มาวางตรงหน้าอิฐ
“โอ๊ะ... ไปหาซื้อมาจากไหนเนี่ย?” อิฐถามหน้าเอ๋อๆ
“กูทำเอง”
“โอ๊ะ... ผีเข้าป่าวเนี่ย ทำเป็นด้วยเหรอ?”
“เอ๊า...ไม่เป็นแล้วมันจะเหาะมาจากไหนวะ” อิฐยิ้มกว้างจนตาหยี แล้วมันก็หยิบกิน “มีแค่นี้เหรอตัว.. อย่างอื่นอ่ะ?” กูไปหยิบอีกอย่างมาให้
“อะไรเนี่ย?” มันถามด้วยสายตาตื่นเต้น
“ไม่รู้เรียกว่าอะไรว่ะ” อิฐลองชิม
“อ๊ากกก อร่อย!!” อิฐมันร้องขึ้นมา ฮ่าๆๆ แต่ทำไมร้องเหมือนกูไปเหยียบตรีนมันวะ

“อาหารอะไรไม่รู้นะครับ แต่รู้อย่างนึง... พี่ต้านหลอกใช้ให้เค้าทำกับข้าว แต่ตัวเองก็ทำเป็นใช่ไหมล่ะ??” กูหัวเราะ
“ไม่ได้หลอก แต่กูทำเป็นแค่นี้ ตอนไปเรียนเมืองนอก host หัดให้ทำกินกันตายไว้เฉยๆ แต่นี่กูลองทำให้มึงกินรองท้องไปก่อน ถ้าไม่อิ่มเดี๋ยวจะออกไปซื้ออย่างอื่นมาให้”
“ไม่ต้องออกไปหรอกพี่ต้าน อยากทำกับข้าวเป็นมั้ยอ่ะ เดี๋ยวเค้าหัดให้”
“เหอะๆ”
“ลองนะๆ อยากกินที่พี่ต้านทำ”
“แล้วที่มึงเคี้ยวอยู่นั่นล่ะอะไร?” กูถามขำๆ
“นี่มันอาหารฝรั่ง อาหารไทยดิ เบสิคก่อนก็ได้เมนูไข่อ่ะ”
“ไม่เอา กูไม่ชอบทำกับข้าว” อิฐได้ยินถึงกับหน้าบึ้ง
“ฮ่าๆๆ ทำหน้ายังกับปลาร้าเน่า” กูนี่นะก็ปากดีจริงๆ
“...ชิ! งั้นอย่ามาจับเค้านะ ถ้ามาแตะเค้าจะตบจริงด้วย”
“ตบมาดิ จะจูบ”         
“อยากจูบปลาร้าเน่าเหรอ?”
“อยากทำทุกอย่างนั่นแหล่ะ มากกว่าจูบ มากกว่ากอดด้วย..” กูเดินไปคว้าหัวอิฐมาซบที่หน้าท้อง
“ถึงมึงจะเป็นอะไรกูก็รักเหี้ยๆ นะเว้ย” 

#

“พี่ต้านคร้าบ...”
“ครับผม”
“อิฐเพ้นท์ผนังแกลฯ เสร็จแล้วนะ จะไปดูมั้ย?” อ่อ จ๊อบพิเศษมัน... ทำเป็นเดือนๆ แม่งเพิ่งเสร็จ
“ไปดิ กูอยากเห็น” ลืมเรื่องนายจ้างมันไปเลยว่ะ มัวแต่ทำงานงกๆ กูผ่านโปรฯ แล้วนะเว้ย... โบนัสก็ออกแล้ว ถึงไม่คุ้มค่าเหนื่อย แต่ก็คุ้มที่มีตังค์มาเลี้ยงครอบครัวล่ะวะ... กูเคยถามอิฐเหมือนกันว่าเหงามั้ย? กูไม่ค่อยมีเวลาให้ มันก็บอกมาตรงๆ ว่าเหงา.. แต่มันทนได้ เพราะกูก็ทนเหมือนกัน
กูทำงานหนัก มันเลยไม่อยากเอาเปรียบกูด้วยอารมณ์อ่อนไหวแบบนั้น

ที่จริงตัวกูเองก็เหงา เหนื่อย ท้อแท้ หงุดหงิด บางทีแม่งก็อยากจะกระโดดถีบยอดหน้าเจ้านาย หรือบางทีก็อยากเอาแฟ้มฟาดหัวลูกค้า อยากเตะปากเซลล์ อยากเอาชะแลงเคาะหัวคนงานที่ไม่ทำตามแบบก่อสร้าง แต่นั่นมันก็แค่คิดว่ะ... ระงับใจไม่ให้ทำอะไรเลวๆ เพราะตอนนี้ไม่มีใครคอยตามล้างตามเช็ดให้กูแล้ว ถ้ากูไม่ดูแลตัวเองให้อยู่รอดในสังคม แล้วคนที่รอกูอยู่ที่บ้าน... คนที่กูต้องดูแล เค้าจะเป็นยังไง ตอนนี้มันไม่ใช่แค่ตัวกูคนเดียวแล้วว่ะ แต่กูมีอิฐด้วย...ไม่ว่าจะยังไง ...กูไม่อยากทำให้อิฐผิดหวังในตัวกูอีกแล้ว...

#

มีวันหนึ่งกูเลิกงานเร็ว ก็เลยจะไปหาอิฐในร้านที่มันทำงานอยู่... มันเพ้นท์ผนังทั้งผืนใหญ่ๆ ซัก 8x10 ม. ได้มั้ง ใหญ่เหี้ยๆ ทำคนเดียวหลายเดือนก็สมควรอยู่ว่ะ
กูนั่งรถเมล์มาจนถึงสถานที่เดิม ณ ถ.พระอาทิตย์ แถวนี้บรรยากาศตอนเย็นมันให้ความรู้สึกย้อนยุคนิดๆ ว่ะ กูมาหยุดยืนหน้า studio gallery แล้วแอบทึ่งกับทางเข้านิดๆ ว่ะ ก็มันแมร่ง....คุ้นๆ ไงบอกไม่ถูก เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน ในแมกกาซีน JA* รึเปล่าวะ   

พอกูเดินงงๆ เข้ามาข้างใน ไอ้ที่คิดว่าเป็นแค่ gallery มันไม่ใช่แล้ว ข้างหน้าสุดของร้านเป็น antique shop ว่ะ ขายของเก่า + handmade...
กูลองเดินไปดูโมบายที่แขวนอยู่ใกล้ที่สุดแล้วเป็นอันต้องชะงักกึก...
“นี่มันเหี้ยอะไรวะเนี่ย!” ขโมยไอเดียกูรึเปล่าวะ ไอ้โมบายอันนี้.... อืม มันอาจจะไม่ใช่ของที่กูเคยทำ แต่ว่า... กูจำได้ว่าเคยทำแบบนี้ ดีไซน์นี้แหล่ะ ส่งอาจารย์ตอนปีหนึ่ง กูยืนอึ้งกับของชิ้นแรก... ชิ้นต่อๆ ไป แม่งไอ้เหี้ย ใครมาเล่นตลกกับกูรึเปล่าวะ นี่มันงานที่กูเคยทำทั้งนั้นเลยนี่หว่าสัด

กูรีบเดินทะลุไปยังส่วนที่เป็นแกลฯ ด้านหลังที่อิฐมันเพ้นท์รูปบนผนังทิ้งไว้…
ที่มันบอกว่าจะระบายรูปดอกทานตะวันสีเหลืองตัดกับแบคกราวน์สีน้ำเงินของท้องฟ้า มันก็ทำอย่างนั้นจริงๆ ว่ะ แต่ทำไมกูมองภาพแล้วนึกถึงฉากตอนกลางคืนของ the starring night ที่ vango วาดก็ไม่รู้ เหอะๆ เป็นภาพที่มองดูแล้วมันไม่ใช่แค่สวยว่ะ แต่มันดูยิ่งใหญ่และก็มีพลัง เคยมองภาพอะไรแล้วรู้สึกว่าตัวเองถูกกดให้ตัวเหลือเล็กลงมั้ย? นี่ล่ะ ที่กูกำลังเป็นอยู่
ถ้าคนไม่รู้ perspective perception หรืออะไรก็ตามที่ทำให้คนที่ยืนอยู่ข้างล่าง แหงนมองแล้วรู้สึกถึงพลังของภาพวาดในสัดส่วน ระยะและระดับแบบนี้ มันก็คงทำให้กูรู้สึกทึ่งไม่ได้หรอกว่ะ         

“พี่ต้าน” กูหันไปตามเสียงเรียกที่คุ้นเคย แต่พอเห็นอิฐ.... เห็นคนที่ยืนข้างอิฐ
ก็แม่งอึ้งยิ่งกว่ามองภาพวาดอีก

“ทั้งหมดนี้... ร้านของแก แล้วก็...ของแฟนแกด้วย” หา......?
“............อะไรเนี่ยพ่อ?” กูถามแบบโคตรงง พ่อกูโผล่มาจากดาวไหนวะ แล้วก็...แม่กู ไอ้เนตร พี่ธัน ลุงทัศน์ ป้ามล ......แล้วก็....เพื่อนๆ กู ไอ้เชี้ยกล้า ขิง นัท ด้า วิน เพื่อนอิฐ.... ไอ้โบ๊ท น้องจิ๊บ ชิค ฝ้าย แฟง แล้วก็ยังมีไอ้แชมป์

อ้าวเฮ้ย แม่งรู้กันหมด แล้วนี่กูทำไมรับประทานหญ้าอยู่คนเดียววะเนี่ย!!

“ยังไม่เข้าใจอีกเหรอว่าอะไร?” พ่อเดินมาตบบ่ากูเบาๆ
“ที่ทำไปทั้งหมด เพื่อให้แกยืนด้วยตัวเองให้ได้ก็แค่นั้นแหล่ะ นิสัยไม่เห็นหัวคนอื่นมันจะได้ตายจากตัวแกไปแบบถาวรสักที” กูประมวลเหตุการณ์ทั้งหมดอย่างรวดเร็ว... เรื่องต่างๆ ที่พ่อทำ ที่กดดันกูให้หลุดออกมาอย่างนี้ก็เพราะ...........
“.....อะไรเนี่ยพ่อ!! บอกกันดีๆ ก็ได้ ไม่เห็นต้องมาไล่กันแบบนี้เลย” เฟลเลยกู โดนช็อตนี้เข้าไป... โหย แม่ง... ต้องทนลำบากแทบตาย สุดท้ายมาแกล้งกันแบบนี้ได้ไงวะ

“ไม่ทำแบบนี้ แล้วแกจะตาสว่างจริงๆ ได้ยังไง หักดิบกันไปอย่างนี้แหล่ะดีแล้ว จะได้นึกถึงใจคนอื่นก่อนตัวเองซะบ้าง” อ้าว แล้วที่ผ่านมากูเอาแต่ใจตัวเองนักเหรอวะ.... เหอะ ก็อาจจะใช่มั้ง
“ฉันดูแกกับน้องอิฐแล้ว... มันไม่ใช่เรื่องง่ายนะที่จะอยู่ด้วยกัน ผู้ชายกับผู้ชาย แถมแกยังไม่หลุดจากอีโก้บ้าๆ ของตัวเองง่ายๆ อีก ที่นึกว่าตัวเองเก่ง ตัวเองแน่... มันก็เพราะอิทธิพล อำนาจที่เคยมีมาตลอดนั่นแหล่ะ แล้วตอนนี้เป็นไง พอหมดอำนาจ ต้องอยู่เลี้ยงตัวเอง เลี้ยงแฟนแกอีก แกรู้สึกยังไงบ้างล่ะต้าน?”

ตอนนี้กูรู้สึกยังไงเหรอวะ?

กูจ้องหน้าพ่อแบบอึ้งๆ อีกครั้ง “แบบนี้แหล่ะดีแล้วใช่ไหม?”
“..........ครับ” ชีวิตกูตอนนี้มันก็ดีแล้วจริงๆ ว่ะ ต้องเดินต่อไปข้างหน้า ทุกรสชาติของชีวิต เพื่อที่จะได้อยู่เพื่อดูแลใครสักคนได้... ไม่ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม

“ขอโทษที่ไม่ได้บอกนะลูก” แม่เดินเข้ามาหากูอีกคน
“ถ้าต้านอยู่ได้ด้วยลำแข้งของตัวเองครบเดือน พ่อเค้าจะเปิด gallery ให้ เหมือนที่ต้านเคยบอกแม่ว่าอยากมีที่ๆ เห็นภาพวาดสวยๆ กับสะพานสวยๆ ก็เลือกทำเลกันได้ที่ตรงนี้นั่นแหล่ะครับ”
“พ่อจำได้ด้วยเหรอ?” ที่กูบอกว่าอยากมี gallery นั่นมัน กี่ปีมาแล้ววะ ขนาดตัวกูเองยังจำไม่ได้เลย

“จำได้สิ ไม่น่าเชื่อนะว่าแกจะผ่านสามเดือนนี้มาได้ แถมยังดู......ฮะๆๆ ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาก ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ....”
“โห... เชื่อเหอะพ่อ ตอนนี้ต้านคิดได้แล้วว่าอะไรควรทำ ไม่ควรทำ โตแล้วครับ”
“ฮ่าๆๆ ที่เห็นก็พอจะเชื่อได้ล่ะ แกลองเดินดูดีๆ สิ นอกจากของข้างนอกแล้ว ข้างในก็มีอะไรดีๆ เยอะนะ” พ่อบอกแล้วยิ้มนิดๆ ที่มุมปาก กูพยักหน้ากวาดตามองเร็วๆ ไปยังภาพที่ใส่กรอบแขวนอยู่บนฉากต้นตีนตุ๊กแกที่อยู่ใกล้ที่สุด เห็นเป็นภาพ portrait ที่กูถ่ายอิฐเอาไว้ แต่เห็นแค่ด้านหลัง... กูแม่งโคตรอึ้ง มันช้อค ไม่รู้ดิวะ มันเหมือนหยิบความทรงจำดีๆ ที่กูกับอิฐเคยทำเป็นงานศิลปะทั้งหมด มารวมไว้ในนี้... ณ ที่แห่งนี้   

“รู้ไหมไอ้ต้าน ชั้นกับพวกเพื่อนๆ แก แล้วก็เพื่อนน้องอิฐ อุตส่าห์ไปรวบรวมหามาได้ตั้งเยอะนะเนี่ย แล้วถ้าสังเกตดูดีๆ อีกทีนะ แปลนแกลฯ นี้แกก็เคยลงเป็น sketch design เอาไว้ด้วย ..จำได้มั้ย?” ไอ้เนตรบอก ตอนกูเดินไปดูภาพอีกหลายๆ ภาพ มีทั้งที่กูและอิฐเคยวาด เคยถ่ายรูปไว้ เต็มไปหมด   
“เออ อย่าบอกนะว่าไปคุ้ยห้องต้านจนเละกระจุยอ่ะ” กูหันไปมองอิฐ มันกำลังมองมาอยู่เหมือนกัน แต่มันยกมือเป็นรูปเครื่องหมายคำพูด (“ ”) แล้วขยับปากบอกว่า
‘เดี๋ยวไป’ กูพยักหน้ายิ้มให้มัน เพราะว่าอิฐคุยกับพ่อแม่และญาติกูอยู่
 
“เห็นอะไรดีๆ เยอะเลยล่ะ ฮิๆๆๆ” ไอ้เนตรพูดต่อ....กูเกลียดเสียงหัวเราะเมิงงง
“ไอ้ต้าน มึงนี่... เก็บอะไรไว้วะ โคตรเด็ด”
“ไม่รู้จักระมัดระวังเลยนะมึง... เห็นแล้วสยิวกิ้วว่ะ”
“เห็นท่าทางแข็งๆ แบบมึง ไม่อยากเชื่อว่าอยู่ต่อหน้าเมียจะ..........กร๊ากกก กูอยากมุดส้วมตายว่ะสัด”
“ดูแล้วเกิดตัณหาว่ะ เมียมึงแม่งทริปเปิ้ลเอ็กซ์ ครางน่ารักกมากกกสาสสส”
อ้าว.... เพื่อนๆ กูมาพูดงี้ กูเริ่มจะรู้แล้วว่าพวกมันเห็นอะไร

“พวกมึงแอบดูคลิปกูกับอิฐเอากันเหรอวะ?”
“ชู่วววว ไอ้......สลัด!! อย่าพูดตรงขนาดนั้น มันไม่งาม” ไอ้ด้ารีบยกมือบอกให้กูเงียบ
“สาบาน กูไม่ได้ตั้งใจดูจริงๆ แต่พวกแม่งเปิด... ตอนหางานมึงลงแกลฯ” ไอ้ด้ารีบโบ้ยความผิดให้คนอื่น

“ใคร copy ของกูไป ถ้าไม่ลบทิ้งวันนี้ กูจะฆ่าแม่งให้ตายห่าคาตีน!”
พอกูพูดจบ ทุกคนพร้อมใจกันชี้นิ้วไปที่ไอ้ด้า มันสะดุ้งเฮือกหน้าซีดเป็นเอสี่
“ต้าน!!!! กูขอโทษ กูจะลบวันนี้ อย่าฆ่ากูเลยนะ!!!”
มันคุกเข่าขอขมากูใหญ่
“ฮ่าๆๆๆ เลิกเล่นเหอะไอ้สัด” ไอ้กล้าเอาตรีนเขี่ยไอ้ด้าให้ลุกขึ้นยืน
“พวกกูล้อเล่นเว้ย เห็นอยู่ แต่ไม่ได้เปิดดูหรอก ไม่ใช่คนไม่มีมารยาท ด้อยการศึกษาอะไรขนาดนั้น” 
“เออ กูก็ล้อเล่น กูไม่เคยถ่ายคลิปตอนมีอะไรกับอิฐเว้ย มีปากก็พูดไปเรื่อยนะพวกมึง” กูหัวเราะเสียงในลำคอ จากนั้นพวกกูก็หัวเราะแบบเต็มเสียงกับความบ้าขี้อำของทั้งกูและพวกมัน   
   
#

หลังจากที่กูเข้าใจอะไรทุกอย่างแล้ว พ่อกับแม่ก็บอกให้กูกับอิฐย้ายกลับมาอยู่บ้านเหมือนเดิม เพราะที่ผ่านมานี้เค้าก็เป็นห่วงกูมากพอแล้ว ที่เค้าให้กูไปลำบาก ก็เพราะอยากให้กูคิดได้ แต่ตอนนี้คิดได้แล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องไปอยู่กันแบบนั้น
ไม่ใช่ว่าไม่อยากกลับไปหรอกว่ะ แต่ชีวิตกูโอเคแล้ว แค่นี้ก็เพียงพอแล้วจริงๆ
กูบอกพ่อแม่ไปว่าเดี๋ยวจะหาเวลาไปเยี่ยมบ่อยๆ แต่คงทิ้งบ้านอิฐไม่ได้ เพราะน้าภัทรเค้าให้กูช่วยดูอยู่ ไม่อยากทิ้งความรับผิดชอบให้คนอื่น อีกอย่างกูชินที่จะอยู่แบบนี้แล้ว ก็เลยไม่ย้ายกลับดีกว่า

“พี่เนตรกับพวกพี่กล้าเก่งเนอะ แล้วยังพวกไอ้ชิคอีก หามาได้ยังไงโคตรเยอะเลย บางงานอิฐทิ้งไปแล้ว พวกมันยังเอากลับมาได้....” อิฐบอกตอนที่พวกเรากำลังนั่งดูสะพานพระราม 8 กันบนชั้นลอยที่สร้างแปะอยู่มุมตึก มองเห็นทั้งดอกทานตะวัน มองเห็นทั้งสะพานตรงตามคอนเซปเป๊ะ
“กูก็เหมือนกัน ไปค้นไฟล์ในคอมกูจนพรุนไปหมดแล้วมั้ง”
แต่ที่ทำออกมาให้แบบนี้ ก็ต้องขอบคุณพวกมันจริงๆ ว่ะ ก็นี่มัน.... ความฝันของกูเลย อยากมีร้านที่ขายไอเดียแบบนี้ ดีไซน์ทั้งเฟอร์นิเจอร์ ทั้งบ้าน ทั้งภาพวาด... ตัวกูเองไม่เหมาะจะไปเป็นลูกน้องใครได้นานๆ ก็เลยคิดอยากจะทำธุรกิจส่วนตัวอย่างนี้มากกว่า
“ตอนที่เห็นช่างเค้ามาทำ ยังคิดอยู่เลยว่าใครหว่า ออกแบบทางเดินลอยๆ แบบนี้ ถามลุงทัศน์เค้าก็ไม่ยอมบอก.... ที่แท้....ก็อ้ายต้านของเค้านี่เอง!” หึหึ กูอ้อมมือไปกอดไหล่อิฐแล้วดันหัวมันซบที่ไหล่

“ที่เคยบอกกูว่าลุงแก่ๆ ใส่แว่นท่าทางงานยุ่ง นี่คือลุงทัศน์ใช่ไหมวะ?”
“เพิ่งรู้วันนี้เนี่ยแหล่ะครับว่าเป็นลุงพี่ต้าน!” อิฐว่า “ตกใจจะตาย แทบจะเป็นลมอยู่แล้วตอนเห็นพ่อกับแม่พี่มาด้วย”
“ฮ่าๆๆๆ”
“แล้วก็เพิ่งรู้ว่าลุงธีอยากดัดนิสัยเสียพี่ต้านอ่ะ” เจอประโยคนี้หัวเราะไม่ออกเลยว่ะ
“เล่นละครกันโคตรเก่ง..... ถึงว่าทำไมแปลกๆ แม่กู เพื่อนกูทำไมตัดหางปล่อยวัดกูจัง แต่ก็ขี้เกียจคิดไรว่ะ เอาตัวรอดแต่ละวันให้ได้ก่อนก็แทบแย่แล้ว”
“จะไม่กลับไปอยู่บ้านจริงๆ เหรอ?” อิฐถาม
“หึ ไม่” อิฐเลิกคิ้ว กูก็อธิบายเหตุผลกับมันไป
“เดี๋ยวค่อยไปตอนอยากว่ายน้ำ ฮ่าๆๆ” คิดถึงสระว่ายน้ำซะงั้นกู
“บ้านหลังนั้นมีคนอยู่เยอะแล้ว แต่บ้านหลังนี้......” กูชี้นิ้วไปที่อกมัน
“ถ้าไม่มีกู ....จะอยู่ยังไงวะ?”
“........ร้างแน่เลย”
“เพราะงี้ไง กูถึงต้องอยู่” อิฐยิ้มกว้างและเงยหน้ามาจูบปลายคางกูเบาๆ กูจูบมันบ้าง  ไม่ใช่ที่คาง แต่เป็นปาก..... เพิ่งค้นพบว่าค่อยๆ กด ค่อยๆ ขบเบาๆ ก็ได้อารมณ์ไปอีกแบบ มันไม่ได้หวาบหวามมากเท่าแลกลิ้นกัน แต่แม่งโคตรอบอุ่น....
   
“ร้านนี้กูให้มึง” กูบอกตอนถอนปากออกและประคองหน้าอิฐไว้ในอุ้งมือ
“ได้ เดี๋ยวจะมาช่วยขายให้ เปิดเฉพาะตอนเย็นก็ได้ อิฐว่าง”
“ไม่ใช่ หมายถึงทั้งร้านนี้ กูยกให้มึง ชื่อมึง เดี๋ยวว่างๆ ไปโอนให้”
“อ้าว.... ทำไมอ่ะ?” อิฐทำหน้างงๆ
“ค่าสินสอดว่ะ อย่างแรกที่กูอยากให้”
“........................” จากหน้างงอิฐมันเริ่มจะอึ้งๆ แล้วว่ะ
 
“สำหรับกู ไม่ใช้คำว่า ‘แต่งงาน’ แล้วกัน แต่กูอยากขอ........... ให้เราอยู่ด้วยกันตลอดไป.....”

อิฐจ้องตากูใสแป๋ว... แล้วมันก็ยกมือมาจับมือกูที่แนบแก้มมันอยู่ ถึงกูจะรู้คำตอบอยู่ในใจแล้ว แต่ไม่รู้ดิวะ คราวนี้กูอยากได้ยินจากปากมันนี่หว่า

“มึงโอเคมั้ยวะ?”

“สาบานกับสะพานพระราม 8 กับดวงตะวัน 80 ตารางเมตร ผมรัชตะ จะรัก...และซื่อสัตย์กับนายอาทิตย์แต่เพียงผู้เดียว จะดูแลนายอาทิตย์แม้ยามป่วยไข้ จะอยู่กับอาทิตย์จนกว่า..... โลกนี้จะแตกสลายไป ผมไม่มีตาไปมองใคร ไม่มีใจเหลือให้ใคร...นอกจากอาทิตย์อีกแล้วครับ” 



H
จบ   
ปล. เรื่อง นส. แค่อยากรู้จำนวนประมาณไว้ก่อนเฉยๆ จ้า เดี๋ยวมาแจ้งความคืบหน้าใหม่
(*JA-Japan Architect)

[jimmyFG]

ฮ้าๆๆ

จบสะแล้วว

[oppee]

จอง  1 ชุดครับ

[TONG]

หนึ่งร้อยตอนพอดิบพอดี จบได้สวยมากๆค่า

ชอบไอเดียเรื่องการตกแต่งที่มีทุกอย่างของพี่ต้านมากๆ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่า

[A-moment]

โคตรรักว่ะ ..

น้องอิฐ + พี่ต้าน

[Little Devil]

ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ
ขออ่านตอนพิเศษนะ
+1

[k00_eng^^]

โอ๊ยยยยยย
อิดฉ๋าอ่า
น่ารักทั้งคู่เรยยยยยย

[nunam]

อ่านตอนจบแล้วสนุก จนน้ำตาซึมเลยอ่ะ จริงๆ นะ ขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆมาให้อ่านคะ 

[4life]

อ๊ากกก จบเเล้ว น่ารักคอดๆ

[WhatLoveIs]

จบซะแล้ว


ชอบเรื่องนี้มาก

จองหนังสือ 1 ชุดนะจ้ะ

[pinkky_kiku]

หวานน้ำตาลขึ้นจออ่าค๊าาาา

[warin]

ขอบคุณมากจ้า

[jpkoko]

จบตอนสวย หวานมากมาย ซึ้งอีกตะหาก 

[watermoonj]

จบได้เพอร์เฟ็กต์จัง
สนุกจนบรรทัดสุดท้าย
ชอบมุกตลกที่คุณ foyer ใส่ไว้ อมยิ้มได้ตลอด
ชอบพระเอกแบบเฮียต้าน พระเอกในดวงใจ
จะคอยติดตามผลงานคุณ foyer ชิ้นต่อไป อยากอ่านต่อจริงๆ อย่าหยุดเขียนนะคะ
พลัสแต้มให้แทนกำลังใจ
ขอบคุณมากสำหรับงานเขียนชิ้นเยี่ยมเรื่องนี้

[A_ay]

โอ๊ะ

คลิปนั่น
เอามาฟอเวิร์ดด่วน!!!
555+

[daizodiac]

จบแล้วว ซึ้งจังง
ต่อไปต้องคิดถึงพี่ต้านกับน้องอิฐแน่ๆเลยย

จอง นส. เล่มนึงนะคะ

[kslave]

เศร้าจัง ไม่อยากให้จบเลย
จะนึกถึงน้องอิฐกับพี่ต้านตลอดไปค่ะ

ย้ำอีกรอบเรื่องหนังสือ จัดมา 1 เล่มค่ะ

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

จบได้ประทับใจมากเลย  ...แต่ก็เศร้าอ่ะ ไม่อยากให้เรื่องนี้จบเลยจริงๆ


รักเรื่องนี้มากมายอย่างบอกไม่ถูก (ทั้งๆที่ไม่ได้อ่านต่อเนื่องและเพิ่งเริ่มอ่านได้ไม่นานด้วย)


เป็นกำลังใจให้คนแต่งเสมอค่ะ


มาขอย้ำว่าไอเอา 1 ชุดแน่นอนนะคะ

(ถ้าบอกกำหนดการอะไรแล้วไอไม่ได้ติดต่อมาโปรดรอสักweekนะ หรือ PMมาเลยก็ได้
คือพักนี้หรือเทอมนี้ไอไม่ค่อยได้เล่นบอร์ดนานๆอาจทำให้ไม่รู้ว่าพี่อัพเดทอะไรไปบ้าง
ถ้าไงก็อย่าลืมไอนะคะ คอนเฟิร์มว่าเอาแน่ๆไว้ก่อนเลย) ^^

[nunamicky]

จบแล้ว
Happy สุดๆ
เรื่องหนังสือเรายกมือสนับสนุนไปแล้ว
ยังไงก็เข้ามาอัพเดทข่าวสาร ไม่ก็เข็นตอนพิเศษอิฐ-ต้านมาให้อ่านแก้คิดถึงบ้างนะคะ
+ บวก ให้ค่ะ

[RakorN]

จบได้โรแมนติกในแบบฉบับของผู้เขียนมากๆ เดาเอาไว้แล้วล่ะว่าร้านที่อิฐไปทำพ่อแม่ต้านต้องรู้เห็นเป็นใจด้วย แต่เดาผิดเรื่องคุณลุงที่มาดิวงานกับอิฐ เพราะตอนนั้นเดาว่าเป็นพ่อต้านลงมาดิวเอง บทเรียนครั้งนี้ถือว่าเป็นบทเรียนราคาแพง และเป็นการเปิดประตูสู่ชีวิตใหม่ของต้านอย่างแท้จริง
ขอบคุณนักเขียนทั้งสองท่านมากค่ะ 

[anajulia]

เป็นเรื่องที่ทำให้อึดอัดใจมากมายในตอนแรกๆ แต่พอพ้นช่วงที่มองไม่เห็นสัมผัสไม่ได้
ก็มีทุกอารมณ์มาให้จับต้องเอาจริงๆค่ะ

ขอบคุณคนเขียนทั้งสองมากนะคะ แล้วก็ที่บอกว่ายกมือจองหนังสือนั่นเอาจริงนะคะ
ชอบทั้งพี่ต้านน้องอิฐมาก ยิ่งสองคนเขาโตขึ้น ก็ยิ่งรู้สึกว่าชอบมากขึ้น 

[EunJin]

ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จบแบบนี้ จบแล้วจริงๆใช่ไหม??
รู้สึกใจหายวาบบบบบบบ จริงๆๆๆค่ะ....
รู้สึกอบอุ่นและโรแมนติกที่สุดในสามโลก
ถ้าจะให้ดี... น่าจะมีตอนพิเศษ ให้กรุบกริบหัวใจหน่อยเนอะ..
ขอบคุณไรท์เตอร์ทั้งสองคน สำหรับเรื่องที่ดีมากๆๆค่ะ

[ordkrub]

ในทีสุด ก็Happy Ending จบได้ดีจังครับ ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆที่นำมาให้ ยังไงอย่าลืมนำเรื่องใหม่ๆมาฝากกันบ้างนะครับ (หรือมีตอนพิเศษมาฝากกันบ้างก็ดีครับ5555)

[yayu]

+ขอบคุณคนเขียนนะคะ ที่เขียนเรื่องนี้มาให้อ่าน 
จบได้ประทับใจและและอบอุ่น ปลื้มม..
ชอบต้านกับอิฐมากมาย อยากอ่านต่อไปเรื่อยๆ

รอข่าวหนังสือนะคะ อยากมีเก็บไว้

[yeyong]

จบลงแล้วอีกเรื่อง
ชอบต้านมาก
ดูเป็นคนที่มีเอกลักษณ์ในตัวเองมากๆ

[getto]

จบซะแล้ว
เสียดายจัง อยากอ่านต่ออีกหลายๆตอนเลย
แต่จบเลขสวยพอดีเลย 100 ตอนถ้วน
เป็นตอนจบที่ประทับใจและลงตัวสุดๆเลยค่ะ
ขอบคุณพี่โบพี่แบงค์สำหรับเรื่องราวดีๆของพี่ต้านน้องอิฐค่ะ