หัวข้อ: [____________มองไม่เห็น สัมผัสไม่ได้] # ตอนพิเศษโคตรๆ...คลิปหลุด 290954 (คุณไม่ได้ตาฝาด)

[A_ay]

555+
อิพี่ต้าน
กิเลสตัดไม่ได้หรอกนะ
ไปไหนแล้ว
ในวัดในวานะนั่นน่ะ

[sakuracity]

ฮะๆ ไม่ได้เข้ามานาน เลยอ่านทีเดียวรวด 96 และ 97 ช่างเป็นนิยายที่ฮาอะไรเยี่ยงนี้ ขำมาก ไม่ไหวๆ ตอนที่ 96 ฮามากอะ

ส่วนตอนที่ 97




อะไรอะไรเตอร์!!! ทำไมทำแบบนี้!!! ฝันได้ยังไงฮะ!!!        นี่แหนะๆ 





ขอแบบไม่ฝันสักครั้งนะไรเตอร์ อิอิ

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

น้องอิฐ เฮียต้าน ไรเตอร์ที่รักของเค้าหายไปไหนเนี่ยะ

แอบสงสารเฮียต้านอ่ะ ฝันเข้าไว้เฮีย สักวันมันจะเป็นจริง กร๊ากกกกกกกกกกกกก

ส่วนเรื่องหนังสือเค้ารอได้เสมอ แบบว่าอยากได้อ่ะ ชอบ

[nunam]

ต้านเอ้ยยยยยยยยยยยย ฝันไปได้เนอะ น่าสงสารต้านจังอ่ะ 

[kongkilmania]

รอดูว่าหลังปฏิบัติธรรม.........
ความหื่นของพี่ต้านจะลดลงกี่มิลลิเมตร 

[Nichdia]

อยากอ่านตอนต่อไป อิอิ

[sakuracity]

โอ้ยย หายไปไหนอ่า 

คิดถึงงงง มาต่อเร็ววววววว

[foyer]

คือ คิดฉากในวัดยากมากเลยคับผม
ผมไม่ถนัดอ่ะ... เลยต้องศึกษานิดนึง T T

[สมุนไพร]

เอิ่มมม .... ในวัด

[foyer]

98
#

หลังจากได้กางเกงสุดบางมาสองตัว และต้องรอตอบคำถามป้าเฉิ่มนั่นอีกหลายนาที
กูก็เดินกลับมาที่บ้าน เอากางเกงให้อิฐ

"ไปนานจัง" มันว่าแล้วหยิบกางเกงที่กูยื่นให้ไปตัว
"เจอป้าคนนึงชวนคุย เค้าถามว่าทำไมพี่ถึงหลงเข้ามาในนี้ได้” หน้าตากูคงดูหลุดเทรนด์ของที่นี่สุดๆ
“พี่ต้านตอบว่าไง?”
“ก็ตามมาดูแลเมียสิครับ”  
ก็เข้าใจอ่ะนะ ว่าจังหวะนี้กูมาผิดที่ผิดเวลา แต่จะให้ตอบว่าโดนเพื่อนกลั่นแกล้ง มันก็ฟังดูทุเรศเกินไป ไอ้พวกเชี้ยนั่นรู้ว่ากูไม่ชอบถูกทรมาน เลยแกล้งใส่ชื่อกูแล้วพวกมันก็ไม่มากัน โคตรเลวเลยแมร่ง
แต่ไม่เป็นไร เก็บบัญชีแค้นไว้ก่อน กูรู้ตั้งแต่โทรไปแล้วพวกมันบอกติดงาน มาไม่ได้แล้ว

มันคงวางแผนให้กูมาดัดสันดานที่นี่ล่ะสิ... แต่ขอโทษว่ะ สันดานกูดีอยู่แล้ว
ไม่เห็นจะกลัวเลย

"พี่ต้าน ทำไมกางเกงบางจัง ไม่เลือกที่มันหนาๆ กว่านี้มาหน่อยอ่ะ” อิฐเพิ่งกางกางเกงออกดู แล้วเห็นว่ามันเป็นยังไง
"ไม่มี ของพี่ก็บาง บางทุกตัวอ่ะ" กูพูดความจริงนะเว้ย ถึงจะคิดลามกล่วงหน้าไปก่อนแล้วก็เหอะ
"อืม....." หน้าอิฐดูลำบากใจนิดๆ
"เปลี่ยนดิ ใกล้เวลาเค้าเรียกรวมแล้ว" กูบอก อันที่จริงอยากเห็นว่าพอใส่แล้วมันจะโปร่งใสไปถึงขั้นไหน ฮ่ะๆ
"ขอยืมเสื้อหน่อยได้ป่าวพี่ต้าน ของอิฐมันพอดีตัวอ่ะ" เสื้อกูตัวใหญ่กว่าของมัน อิฐคงอยากยืมมาใส่ปิดก้นมันมั้ง เรื่องดิ...ปิดหมดแล้วกูจะเห็นอะไร

เอ้ย ล้อเล่น! แหม.. กูเห็นแล้วคนอื่นจะไม่เห็นเหรอวะ ไม่ได้ว่ะ กูหวงของกู  
"อะ ใส่แล้วก็นั่งดีๆ ระวังอย่าให้มันไปกระแทกตาคนอื่นรู้ป่ะ" ขาเมียกูขาวเนียน เรียวบางนะเว้ย กูบอกแล้วหยิบเสื้ออีกตัวจากกระเป๋าวางแปะบนหัวอิฐ
"พี่ต้านนั่นแหล่ะ อย่าเอาตรงกลางไปชี้หน้าด่าใครละกัน" อิฐว่าแล้วหยิบเสื้อออกจากหัว
"ปากดี" กูแกล้งเดินเข้าไปจับหัวมัน กดเข้ามาตรงกลางลำตัวอย่างรวดเร็ว
อิฐมันไม่ทันตั้งตัวเป้ากูเลยบดอัดหน้ามันไปเต็มๆ
"อื้ออ อย่า ไอ้บ้า ปล่อยนะ" อิฐมันพยายามดันหน้าขากูออก กูยืนส่วนมันนั่งอยู่ กูเลยได้เปรียบ
“วอนโดนของใหญ่ซะแล้วน้องเหมียว”
“ทุเรศ”
กูแกล้งอิฐไปได้สักพักก็ปล่อย อิฐมันหน้าแดงจมูกแดงทันที บึ้งๆ แบบนี้สงสัยจะโกรธว่ะ

“เจ็บเหรออิฐ พี่ขอโทษ” เมื่อกี้กดแรงไปป่าววะ กูนั่งลงจะดูหน้ามันใกล้ๆ
“ไม่ต้องเลย ไอ้เลว” อิฐผลักไหล่กูออก
“ขอโทษๆ ไม่โกรธนะครับคนดี พี่แกล้งเฉยๆ ไม่ได้จะทำจริงซักหน่อย”
“พี่ต้านชอบแกล้งเค้าแรงอ่ะ” อิฐเอามือลูบจมูกแดงๆ ของมัน กูเห็นแล้วก็รู้สึกผิดสงสัยตรงซิบกางเกงกูคงจะกดโดนจมูกมัน
“โอ๋ๆๆ เค้าขอโทษ ไม่แกล้งแล้วครับ จะตบเค้าคืนก็ได้อ่ะ เค้าผิดไปแล้ว”
“..........................” กูกอดตัวอิฐ แล้วจูบจมูกมันปลอบเบาๆ
“พี่ต้านชอบเล่นไม่รู้เรื่อง ชอบกามใส่เค้าตลอดเลย ....เป็นไรมากรึป่าว!?” อิฐหันหน้าเอาหัวมาโขกใส่หน้าผากกูดังโป๊ก เจ็บว่ะ! แต่ไม่เป็นไร กูทนได้
“เป็นมากดิ เค้าหมั่นเขี้ยวอ่ะ” กูกดจมูกลงแก้มใสๆ ของมันจนทั่ว ส่วนอิฐก็พยายามจะเบี่ยงหน้าหนีปากกู
  
“น้องอิฐน่ารัก เค้าเลยอยากแกล้ง ถ้าไม่อยากให้แกล้งก็อย่าน่ารักดิ”
“...อื้อ....โรคจิต!!” คำว่าโรคจิตของมัน ยกกำลังสองให้กูเลยว่ะ
“ปล่อย อิฐจะเปลี่ยนชุด” มันพูดเสียงแข็ง แถมยังง้างแขนกูออกด้วย กูจำใจปล่อยแต่ยังไม่ยอมลุกไปไหน เพราะอิฐยังไม่หายเคืองกูเลย

ก็รู้อยู่ว่าที่นี่มันที่ไหน ไม่ได้โง่ แต่เชื่อป่ะว่ากูพยายามแล้ว  
“อย่าโกรธพี่ต้านนะ ต่อไปพี่จะทำตัวดีๆ โอเคป่ะ?”
“ถ้าทำได้จริง อิฐจะยกโทษให้” พูดจบมันก็ลุกขึ้นคว้าเสื้อผ้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำ กูมองตามแล้วถอนหายใจ... เรื่องมันกลายเป็นงี้ไปซะงั้นว่ะ  
แต่ก็ช่วยไม่ได้ มันเก็บกดนี่หว่า ทำงานโคตรหนักตั้งห้าวัน คุยก็ไม่ค่อยได้คุย เจอหน้าก็แค่ตอนเช้าแป้บเดียว แถมกลางคืนกลับมากูก็เหนื่อย หลับเป็นตาย วันหยุดว่างๆ กูก็อยากแสดงความรักกับแฟนกูบ้างดิ แต่มันติดตรงที่ว่ากูต้องมาเข้าค่ายที่นี่

สถานปฏิบัติธรรม...ชื่ออะไรไม่รู้แต่เรียกโคตรยาก รู้สึกว่าจะเป็นซับเซตของวัดป่าที่ไม่อยากจำชื่อมาอีกที สลดจริงๆ กู เพราะไอ้ด้ากับไอ้ขิงแท้ๆ เลยมึง!  

#

หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ
กูก็เดินตามอิฐไปที่ห้องโถงรวม ที่ซึ่งมีแต่คนแต่งชุดขาวล้วนนับสี่สิบชีวิตนั่งสงบนิ่งอยู่อย่าง...โคตรเงียบกริบ ส่วนคนที่ยืนเด่นอยู่หน้าเวทีสำหรับพระนั่งสวดนั่น คงจะเป็นเจ้าลัทธิขาวว่ะ... เหอะๆ กูมาเป็นลูกศิษย์เค้าได้ไงวะเนี่ยสราด
“หยิบเบาะตรงนั้นได้เลยครับ” เจ้าลัทธิขาวชี้นิ้วบอกพวกกูที่มาใหม่

อิฐเลยเดินไปหยิบมา เผื่อให้กูด้วยอันนึง อิอิ แสดงว่าที่กูแกล้งเมื่อกี้มันคงไม่ได้โกรธจริงๆ
กูรับมาแล้วส่งจูบให้แทนการขอบคุณ แต่เจออิฐสะบัดหน้าพรืดเดินหนีไปนั่งแถวหน้าสุดเลยซะงั้น.....
อ้าว เยสเป็ด... กูไม่นั่งหน้าด้วยหรอกนะเว้ย เดี๋ยวแอบหลับไม่ได้
แค่ฝันค้างเมื่อคืนแล้วต้องตกเตียงตื่นมาเช้าวันนี้กูก็ง่วงอย่างเชี้ยๆ แล้วว่ะ กูเลือกมุมด้านหลัง เอาที่ที่มองเห็นที่รักกูนั่งได้แล้ว กูก็พนมมือกราบพระพุทธรูปสามที  

ตอนแรกก็อยากจะเคร่งเหมือนคนอื่นเค้านั่นแหล่ะ
แต่แม่งแค่เห็นบรรยากาศแบบนี้กูก็เบื่อล่วงหน้าไปก่อนแล้ว
ไม่เป็นไร ช่างเหอะ ถ้าเมื่อยหรือทนไม่ไหว ก็แค่ลุกออกไปเดินเล่นข้างนอก โชคดีที่มีบทเรียนมาจากครั้งที่แล้ว กูเลยแอบพก PSP ติดมาเล่นเวลาเบื่อๆ และถ้าตอนกลางคืนหิว กูก็แอบซื้อแซนวิสมาตุนไว้อีกเช่นกัน ฮ่าๆๆ อิฐจะต้องซาบซึ้งแน่ๆ ที่กูเตรียมตัวมาดีอย่างนี้    

พอคนมากันครบ เจ้าลัทธิขาวก็อธิบายโปรแกรมวันนี้ให้ฟังคร่าวๆ ว่าต้องทำอะไรบ้าง... ดังนี้.....
นั่งสมาธิ... ฟังเทศน์ สวดมนต์ เดินจงกรม
นั่งสมาธิ ดื่มน้ำปานะ นั่งสมาธิ ฟังเทศน์ สวดมนต์ แผ่เมตตา
อืม... ทำไมฟังแล้วมันดูน่าไปโดดน้ำฆ่าตัวตายจังวะ จบหลักสูตรวันนี้หนึ่งวัน .............กูคงจบชีวิตไปด้วย วิญญาณกูคงหลุดออกจากร่างแล้วไม่กลับเข้ามาอีกชัวร์ๆ
  
ส่วนโปรแกรมโหดสำหรับพรุ่งนี้ คือต้องตื่นตั้งแต่ตีห้า มานั่งสมาธิ สวดมนต์ ออกกำลังกาย จากนั้นก็นั่งสมาธิ กินข้าว ฟังเทศน์ เดินจงกรม
กินข้าวเที่ยงเสร็จ มานั่งสมาธิต่อ เดินจงกรม ฟังเทศน์ นั่งสมาธิ.....ฯลฯ  
เฮ้ย แม่งเอ๊ยยยย
จะนั่งสมาธิอะไรนักหนาวะเนี่ย จะนั่งให้ตายกันไปข้างนึงเลยรึป่าววะ กูจะได้ไปสั่งเสียเมียกูไว้ก่อน ว่ากูจะตายในท่านี้

ทำไมแค่ฟังเจ้าลัทธิขาวพูดกูก็เริ่มจะทนไม่ไหวแล้ววะ

แต่ก่อนที่กูจะสติหลุดตั้งแต่ยังไม่เริ่ม... พระประจำถิ่นก็ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับหลวงพี่ที่พาพวกกูมา

โทษทีว่ะที่กูไม่ได้สนใจจะฟัง กูง่วงมาก ก็เลยนั่งหลับไปตอนไหนไม่รู้ โปรดเข้าใจกันหน่อยเหอะ ว่ากูอดนอนมาหลายคืน คืนล่าสุดนอนตีสามกว่าๆ ตื่นเจ็ดโมง มันเหนื่อยและยังล้าอยู่ อย่าหาว่ากูเชี้ยไปมากกว่านี้เลยว่ะ เพราะถึงจะเชี้ยยังไงกูก็รักน้องอิฐคนเดียวนะเว้ย.....
      
“ถ้าท่านเจริญสมาธิ จิตก็จะเร่งรัดตัวเอง กำลังใจก็จะมีสมาธิ ในที่สุดอภิญญาก็จะเกิด” หูกูแว่วได้ยินเสียงพระเทศน์
“ในเมื่ออภิญญาเกิดก็จะใช้ผลของอภิญญาและญาณต่างๆ ที่ได้จากสมาธิและวิปัสสนานั้น เอามาช่วยท่านทั้งหลายให้ดำรงชีวิตอย่างปกติสุข”

อืม....... ยังไงครับ.....? ไม่เกท  
ฟังทีไรก็ไม่เคยเข้าใจ ไม่เคยซึมซับเข้าสมองซักที หรือว่ากิเลสกูจะหนาเกินไปวะ

#

ในที่สุดก็ถึงเวลาพัก.....(สักทีเหอะว่ะ) ดื่มน้ำปานะ ตอนแรกก็ไม่รู้หรอกว่าอะไร ที่แท้คือน้ำผลไม้ ตอนเย็นเจ้าลัทธิจะให้ลูกศิษย์อดอาหารทรมานตัวเอง สิ่งเดียวที่กินได้คือน้ำผลไม้... เหอะๆๆ หิวจะตายห้า แต่ไม่ให้......ทานข้าว  
“ทนไหวมั้ย?” อิฐถามตอนกูเติมน้ำใส่แก้วเป็นรอบที่ห้า...
“ถ้าไม่ไหว น้องอิฐก็จะไม่หายโกรธพี่ต้าน” กูแกล้งทำเสียงสลด ทั้งที่ในใจอึดอัดจนแทบจะเผาครัวให้วอดได้อยู่แล้ว กูหิวข้าวโว้ยยย หิวจนไส้จะแตก  

“ตัวมันดูเบาๆ ขึ้นว่ามั้ยพี่ต้าน?” เบาเพราะไม่ได้แดรกข้าวไง  
“ไม่หิวเหรออิฐ?” เรื่องกินสำคัญนะเว้ย ไม่งั้นอาหารจะรวมอยู่ในปัจจัยสี่เหรอ
“หิว แต่ต้องทน” อิฐว่างั้น
“กระเพาะมันได้เวลาย่อยอาหารแล้ว”
“ก็คิดว่าไม่หิวซะ มันก็คงจะไม่หิว” พูดง่ายเชี้ย ทำยากสาส
“เดี๋ยวเสกหนมปังมาให้กินป่ะ?” กูถาม ยังไม่กล้าบอกตรงๆ ว่าแอบซื้อก่อนมา เดี๋ยวถ้าอิฐไม่ปลื้มแล้วกูจะซวย
“เสกมาก็ไม่กินหรอก คนอื่นเค้ายังทนได้เลย แล้วทำไมเราจะทนไม่ได้”
“คนอื่นคือคนอื่น เราก็คือเรา” กูพูดถูกป่ะล่ะ
“นั่นก็ใช่... แต่เรามาปฏิบัติตนให้อยู่ในศีล ถ้าเราทำผิดศีล แล้วเราจะมาที่นี่เพื่ออะไร” อยากตอบว่ามาเพื่อแหกกฎชิบหายเลย แต่ถ้าพูดสงสัยโดนโกรธคูณสองจากของเดิมชัวร์เลยว่ะ

“พี่ต้านลองตั้งใจฟัง ตั้งใจทำดู เชื่อดิว่ามันจะดีเอง” กูทำเป็นไม่ได้ยินที่อิฐพูด...  
“พี่ต้าน ได้ยินมั้ย?” อิฐถามเนิบกว่าที่เคย สงสัยการที่มันไปนั่งหน้าจะทำให้สติหลุดเข้าลัทธิขาวได้เร็วพอๆ กับวิถีจรวดนาซ่าว่ะ
“ชัดเลยครับ” กูตอบ
“โตแล้ว อย่าทำอะไรเล่นๆ ดิ” รู้อีกแหน่ะ
“จริงจังเสมอ” เชื่อเหอะ
“ให้มันแน่”
“ไม่มีสิ่งใดในโลกจะแน่ไปกว่านี้อีกแล้ว”

บอกตรงๆ ทีแรกกูก็ไม่ได้คิดจะจริงจังกับเรื่องแบบนี้มาก แต่ไปๆ มาๆ การตามลมหายใจเข้าออกมันก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไร ส่วนการฟังพระเทศน์ก็ได้มองเห็นสัจธรรม ที่เป็นความจริงมากขึ้น...
ความจริงจากคำสอนของพระพุทธเจ้านั่นแหล่ะ
ที่ผ่านมากูคงหมกมุ่นอยู่กับสิ่งโสโครกในใจตัวเองมากเกินไป... มนุษย์ก็เป็นแบบนี้กันทั้งนั้น มีทั้งโลภ โกรธ หลง
นึกถึงคนเปรียบเสมือนไวรัส แล้วศาสนาเป็นแอนติไวรัสเลยว่ะ  
กูชอบพุทธศานา เพราะสอนให้รู้จักธรรมชาติเนี่ยล่ะ

#



“พี่ต้าน”
“ครับ?”
“จะว่างเป็นแบบให้ปั้นอีกเมื่อไหร่อ่ะ?” อิฐถาม
“ยังไม่ว่างเลย”

“พี่ต้าน”
“หืม?”
“อีกอาทิตย์กว่าต้องส่งเก๊าเจ้อแล้ว”
“เสาร์อาทิตย์นี้พี่ติดงานที่ไซต์”

“พี่ต้าน”
“อะไร?”
“ถ้าไม่ว่าง อิฐจะหาคนอื่นเป็นแบบแล้วนะ”
“จะหาใคร?”
“พี่แชมป์มั้ง”
“อืม เอาดิ ไม่มีเวลาจริงๆ ว่ะ”

หลังกลับจากค่ายปฏิบัติธรรม ชีวิตกูก็เป็นแบบนี้ไปซะงั้น ไม่ใช่ว่าถูกขัดเกลาจิตใจจนสะอาดเอี่ยมหรอกว่ะ ก็แค่สองวันจะเอาอะไรกับกูมาก.. กิเลสถูกเฉือนไปเท่ารอยแมวข่วน
แต่ยอมรับว่าการไปคราวนี้ทำให้กูรู้จักคิดอะไรได้มากขึ้น รู้จักยับยั้งชั่งใจ หรือปล่อยวางอะไรมากกว่าเดิม ไอ้ความใจร้อน หรือเอาแต่ใจกูก็จะพยายามลดให้ได้จริงๆ ไม่ใช่ทำเล่นๆ เหมือนที่ผ่านมา

ไอ้ความตั้งใจ... ถ้าคิดแต่ไม่ทำมันก็เท่านั้น

พอกูทำได้... อิฐก็ดูจะทึ่งเหมือนกันที่กูไม่ทำอะไรมันสักนิดในคืนนั้น หรือคืนต่อๆ มา ที่จริงไม่ใช่ว่าไม่อยากหรอก อยากมากเว้ย แต่ไม่มีเวลาทำ กูเสียความเป็นส่วนตัวอยู่ที่ออฟฟิศเป็นส่วนใหญ่ เพราะต้องฆ่าโอที ไล่บี้มันให้ตายเป็นงานๆ ไป กูจะได้หลุดพ้นจากแม่งสักที  

คืนหนึ่งในออฟฟิศ สี่ทุ่มแล้วกูก็ยังไล่ตีงานอยู่ เบื่อจะตายห่า แต่ที่ทำนี่ก็ไม่ได้เสียเปล่า เพราะเดี๋ยวเงินเดือนออกก็จะได้ค่าเบี้ยขยันไปด้วย
“ไอ้ต้าน เด็กมาหา!” พี่อีกคนที่ทำงานอยู่เหมือนกันตะโกนบอก วันนี้เหลือกูกับพี่เค้านั่งเป็นเครื่องจักรกันอยู่สองคน

กูเงยหน้าจากมอนิเตอร์เจอหน้าขาวๆ ของน้องอิฐเกยอยู่บนพาร์ทิชั่น
“ซื้อของกินมาฝาก” พักนี้กูไม่มีเวลาเลยว่ะ อิฐเลยแวะมาหา คอยช่วยเติมพลังให้กู พี่ที่ออฟฟิศหลายคนก็เริ่มคุ้นๆ กับมันแล้ว เพราะมันมาบ่อย
“มีบะหมี่เกี๊ยว ก๋วยเตี๋ยวหลอด แล้วก็สลัดไก่ ผลไม้มีแอปเปิ้ล กับมะม่วง พี่ต้านจะกินอันไหน?”
“อืม......” กินไรดีวะ หูฟังแต่ตากับสมองยังทำงานอยู่
อิฐเงียบไปแป้บนึง มันเดินเอาถุงอาหารไปวางข้างๆ โต๊ะที่กูทำงาน เสร็จแล้วก็เดินก้มตัวลงมากอดคอกู
“พี่ต้านอ่ะ... ได้ฟังที่อิฐพูดป่าว?” เสียงมันฟังดูงอแงพิลึก  
“ฟังสิครับ” กูหันไปหอมแก้มมันแรงๆ ทีนึง
“รีบทำงานอยู่ กินก๋วยเตี๋ยวก็ได้ เครียดแล้วหิวว่ะ”
“แป้บนึงนะ” มันหอมแก้มกูคืน แล้วเอาของกินไปใส่จาน  

เหอะๆ รู้สึกพักนี้กลางคืนกูแดกเยอะตลอด มีเวลาแค่อาทิตย์วันเดียวไปเบิร์นไขมันเพราะเสาร์ติดงาน อยากว่ายน้ำว่ะ แต่หาสระใกล้บ้านไม่มีเลย ถึงมีก็เสียค่าสมาชิกแพง แม่งลำบากชิบหาย... ทำไมข้อจำกัดมันเยอะแยะได้ขนาดนี้วะเนี่ย

เมื่อไม่มีเงิน กีฬายอดฮิตของกูตอนนี้เลยกลายเป็นฮูล่าฮู้บ  
เฮ้ย ล้อเล่น ใครเชื่อก็บ้า แค่คิดก็ไม่ใช่กูแล้วว่ะ
เมื่อไม่มีเงิน ก็ทำได้เท่าที่มีดิวะ เช่น ไปวิ่ง ตีแบด หรือไม่ก็ไปปั่นจักรยานรอบซอย จะได้หิ้วน้องเหมียวกูไปท้าลมตอนเย็นๆ ด้วย
สเตปนี้คงต้องยึดหลักพอเพียงของในหลวงฯ เท่านั้นว่ะ ถึงจะเอาชีวิตรอดในภาวะตกอับแบบนี้ได้ และโปรดอย่าอึ้งที่กูมีสาระ เพราะกูเป็นคนมีสาระอยู่แล้วเว้ย    
    
ถึงกูจะกินเยอะ แต่กูไม่อยากอืด ถ้าแขนกูไม่แน่นหรือท้องกูไม่ 6 แพค กูจะรู้สึกแย่เหี้ยๆ เมียน่ารักจะตาย แล้วกูจะปล่อยตัวเองอ้วนได้ไงวะ ก็เลยต้องขยันออกกำลังกายถึงจะแทบหาเวลาไม่เจอก็เหอะ
 
อิฐเอาก๋วยเตี๋ยวใส่ชาม ปรุงให้กูกินเสร็จสรรพ ส่วนตัวมันก็กินบะหมี่เป็นเพื่อนกูด้วย
“พี่ต้านกินสลัดป่าว?” มันถาม
“กินหมดอ่ะ” กวาดให้เรียบ เสียดายของ
“อ้วน” มันว่า
“ก็ซื้อมาแล้ว ไม่กินก็เหลือดิ” เริ่มจะกลัวเปลืองขึ้นมาแล้วว่ะกู ก็กว่าจะได้เงินมามันลำบากนี่หว่าสราด จะให้กูทิ้งๆ ขวางๆ เหมือนเมื่อก่อนมันไม่ได้แล้ว

“อิฐมานั่งนี่มา” กูตบตักเรียกมัน หลังจากโซ้ยทุกอย่างเข้าปากหมดแล้ว อิ่มเชี้ยๆ เลยว่ะ
“ไม่ทำงานต่อเหรอ?” อิฐถาม ตอนมานั่งบนตักกูแล้ว เรื่องใครจะมาเห็นไม่ต้องกลัวหรอก มีฉากกั้น และกูหน้าด้าน เอ้ย... ไม่ใช่ เพราะไม่มีใครเดินมาหรอก
“อยากกอดน้องอิฐก่อนได้ป่าว?” เห็นหน้ามันกูไม่มีอารมณ์ทำงาน แต่อยากมีอารมณ์กับมันมากกว่า
“กอดดิ่” มือกูยังจับแค่เอวมันอยู่ อิฐเลยเบียดตัวเองดึงแขนกูไปอ้อมหลังมัน ส่วนตัวมันก็ยกแขนมาคล้องคอกู
“กอดแน่นๆ ได้มั้ย เค้าเหงา” หืออ... กูฟังอะไรผิดไปรึเปล่าวะเนี่ย  
“พี่ต้านบ้างานอ่ะ ไม่ค่อยคุยกับเค้าเลย”
“ไม่คุยตรงไหน ที่พูดอยู่เนี่ยไม่เรียกว่าคุยเหรอ?”  
“.....................” อิฐทำหน้างอซะงั้น กูพูดผิดเหรอวะ ก็ไม่เห็นผิด...
“เป็นไรป่าววะอิฐ พาราซักสองเม็ดมั้ย?” ยังไปกวนตรีนมันอีกนะกู แต่วันนี้น้องเหมียวกูเป็นไรไม่รู้ว่ะ ดูซึมๆ ตั้งแต่มาแล้ว
“อิฐเป็นไรครับ? ไม่ใช่ว่าไม่อยากคุยด้วยเลยนะ ก็เห็นๆ อยู่ว่างานยุ่งเหี้ยๆ” กูยังไม่วายปากเสียบ่นเรื่องงาน
“ไว้เสร็จงานแล้วจะพาไปเดินตลาดนัด ที่อิฐบอกพี่ต้านว่าอยากไปหาซื้อเฟรมไง เดี๋ยววันนี้พาไปเลย โอเคป่ะ?” กูจำได้มันเคยบอกว่าอยากได้เฟรมจักรยานใหม่ งานเกือบเสร็จแล้ว คืนนี้คงไปทัน          

“พี่ต้านจำได้ด้วยเหรอ นึกว่าลืมเค้าไปแล้ว” เห้ย น้อยใจไรกูวะ ที่กูไม่มีเวลาให้ กูว่ามันก็เข้าใจนี่หว่า...
“บ้ารึเปล่า พี่จะลืมอิฐได้ไง” กูโคตรแปลกใจกับคำพูดของมันเลยว่ะ ธาตุนอยด์เข้าแทรกหรือเปล่าวะเนี่ย  
“ถ้าลืมอิฐ พี่ก็คงลืมดูดอากาศเข้าปอด ตายห่าคาโต๊ะทำงานไปนานแล้ว”  
กูเปรียบมันแบบนี้ ยังจะหาว่าลืมอีกมั้ย        
“ก็...... เดี๋ยวนี้พี่ต้านไม่สนใจเค้าเลย เค้ามาหาก็เฉย กลับบ้านไปก็ไม่เห็นจะกอดเค้านอนบ้างเลย” โอ้โห ทำไมฟังแล้วกูดูแย่จังวะ

ไม่ใช่ไม่สนใจนะเว้ย อิฐมาหากูก็แค่อยากรีบทำงานให้เสร็จเร็วๆ มันจะได้ไม่ต้องรอนาน ทำงานกูก็ต้องมีสมาธิ คิดไปด้วยทำไปด้วย กูไม่อยากทำพลาดทีหลัง เพราะแก้ที มันแก้ยาวว่ะ...
แล้วก็ไอ้เรื่องไม่กอดไม่ใช่ไม่อยาก อยากจนแทบจะบ้าตายอยู่แล้ว แต่กลัวกอดแล้วมันจะไม่ใช่แค่นั้นดิวะ เช้ามากูต้องตื่นไปทำงานเนี่ยดิปัญหา กว่าจะทำเสร็จคงดึกว่ะ เดี๋ยวจะตื่นไปทำงานไม่ทัน

“สนใจดิ แต่พี่ต้องตีงาน” กูตอบ
“พี่ต้านไม่เคยสนใจใครเท่าน้องอิฐเลยนะ” กูกอดมันแน่นขึ้น รู้ตัวว่าพักนี้ห่างจากมันเหมือนกัน แต่ทำไงได้ กูต้องรับผิดชอบงานด้วยนี่หว่า  
“อืม... รู้ เค้าขอโทษ” มันซบหน้ากับไหล่กูแล้วตอบเสียงอู้อี้
“ถ้าแยกร่างอวาตาร์ได้ ป่านนี้น้องอิฐคงสำลักความเสียวไปนานแล้วรู้ป่ะ” ไม่มีทางได้มานั่งหงอยแบบนี้หรอกไอ้เหมียว
“..................ทะลึ่ง” ว่ากูได้แบบนี้คงไม่เป็นไรแล้วมั้ง
“อยากเหรออิฐ?” กูแกล้งถามยั่วมันเล่นๆ เผื่อว่าจะอารมณ์ดีขึ้น และเผื่อว่ากูจะฟลุคได้ฟังอะไรดีๆ ด้วย
“ถ้าอยาก งั้นคืนนี้อ้าขารอเลยนะ จะสนใจให้ลึกสุดๆ ไปเลยดีมั้ย?” พอกูพูดงี้อิฐมันเงยหน้าขึ้นมาเอาหัวโขกหน้าผากกูเลยซะงั้น
“บ้า! ลามก! ยังไม่ได้พูดแบบนั้นสักหน่อย”
“พูดดิ” ถ้าไม่พูด จงพูดซะ... กูจะได้มีความตั้งใจอยากและห้ามตัวเองได้ในคราวเดียวกัน เรื่องอยากคงไม่ยาก แต่ห้ามทำเยอะแล้วตื่นให้ทันนี่ท่าจะหนักส์
“บลิ้วหน่อย จะได้มีแรงฮึด”    
“......ยังไงอ่ะ?”
“พี่อยากกอดอิฐ แต่กลัวทำเยอะแล้วตื่นสาย”
“ฮะๆๆ ก็ทำน้อยๆ ดิ” มันหัวเราะได้แล้วว่ะ เมพจริงกู  
“นั่นล่ะ main idea” กูคว้าหน้าผากอิฐมาจูบ ...ทั้งที่จริงอยากทำมากกว่านี้ แต่เดี๋ยวติดเรท R หรืออาจไต่ระดับไปถึง X ทั้งที่แถวนี้ก็ยังมีคนอื่นอยู่ด้วย เหอะๆ กูหน้าด้านแต่ก็ไม่ได้โรคจิตชอบโชว์นะเว้ย  

“เข้าใจผมรึยังครับคุณรัชตะ?”
“เข้าใจแล้วครับ...คุณอาทิตย์” ยิ้มกว้างเลย เห็นงี้ค่อยยังชั่ว  
“งั้นช่วยพูดอะไรให้ชื่นใจหน่อยดิ จะได้มีแรงทำงานต่อ” งานแม่งกากจริงๆ นิดเดียวก็ไม่เสร็จสักที
อิฐเม้มปากทำท่านึก กูชอบลักยิ้มที่มันมีประดับไว้บนหน้าจริงๆ ว่ะ โคตรน่ารักเลย
“พี่ต้านเคยดูโฆษณา FINO ป่ะ?” กูดึงสายตาไปจ้องที่ตาอิฐอีกครั้ง ตาโตๆ นี่ก็ด้วย โคตรชอบ
“น้ำยาลดกรดในกระเพาะอาหาร...” กูตอบ
“ฮ่าๆๆ นั่นมันอีโน” อ้าว ฟังผิด
“เออ เคย” มันเกี่ยวไรวะเนี่ย
“ที่เค้าถามว่าทำไมถึงรักฟีโน่อ่ะ”
อ่อ...

“ทำไมถึงรัก..พี่ต้าน?” กูเล่นตามบทโฆษณาบ้าง  
อิฐหัวเราะจนตาหยี มันเอามือกุมที่อกข้างซ้ายก่อนตอบ
        
“ก่อเพราะหัวใจของผม มันบ่อแม่นหัวใจ แต่มันเป๋น ..อ้ายต้านน..”



ฮ่าๆๆ รวมแล้วไม่ใช่แค่โคตรชอบ แต่กูโคตรรักมึงเลยว่ะ
ไอ ที ของกู  



H
จบตอนไปอย่างยากเย็น
ฉาก.. หมายถึงบรรยากาศนะคับ ผมไม่ค่อยได้เข้าวัด เลยนึกไม่ออก
มาต่อช้าเพราะงี้ล่ะคับ แต๊งกิ้วคับ    
        

[everytime]

ว้าย!!!น้องอิฐกลายเป็นพี่ณเดชซะแล้วว

[DexTunG]

 

[OhJa]

น้องอิฐ น่าร้ากกกกก
นานๆจะเจอน้องอิฐ อ้อนๆซะที 

[Little Devil]

อ่านแล้วยิ้ม
นายต้าน สู้ สู้

[roseen]

หึๆๆๆๆๆๆๆๆ

[BAKA]

น้องอ้อนน่ารักอ่ะ...แอร๊ยยยยย

[RakorN]

เอ๊ยย จิ้นภาพตอนเข้าค่ายออกเลยค่ะ ไม่เคยไปค่ายที่วัดหรอกแต่คิดว่าอารมณ์คงไม่ต่างจากตอนเข้าค่ายธรรมะที่โรงเรียน น่างีบเป็นที่สุด(ถึงจะผ่านมาหลายปีแต่จำได้มิรู้ลืม) เหอะๆ เดี๋ยวนี้พี่อิฐเค้าเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นเนอะ ส่วนน้องอิฐก็สติลน่ารักเช่นเคย ชอบนะที่น้องอ้อนพี่ต้านแบบนี้ อ๊ายยยย

[anajulia]

งื้อออออออออออออออออ น้องอิฐจ๋าน่ารัก
บ่แม่นหัวใจเนอะ

ปล.ชอบเหมือนกันเลยพี่ต้าน เพราะศาสนาพุทธสอนให้เรารู้จักธรรมชาติ ^o^

[nunam]

พี่ต้านอย่าบ้างาน จนลืมน้องอิฐนะ 

[andaseen]

  น้องอิฐอ้อนน่ารักได้อีก!!
เอ่อออ...แนะนำคนเขียนไปเข้าค่ายที่วัดกับพี่ต้านซักสองวันสิ กลับมารับรองเขียนฉากในวัดได้คล่องแน่  อิอิอิ 

[Nichdia]

“ก่อเพราะหัวใจของผม มันบ่อแม่นหัวใจ แต่มันเป๋น ..อ้ายต้านน..”

น่าร้ากมากประโยคนี้

[ordkrub]

อดทนกันไปให้ตลอดนะ ช่วงเวลาสร้างตัวมันก็ต้องอึดอย่างนี้แหละ อย่าไปวอกแวกเสียก่อนละ

[EunJin]

อ่าตอนไปถือศิลแล้ว นึกถึงตัวเองจริงๆ
กว่าจะผ่านสามวันนั้นมาได้ เหอๆๆๆ ...
ต้าน เทพจริงๆ ที่ทนได้ครบทุกวัน หึหึหึ
หายไปนาน กลับมาคราวนี้ น้องเหมียวอ้อน
โอ้ยยยย อ่านไปยิ้มไปจริงๆๆๆๆ
+1 ให้ฮะ

[A_ay]

อิฐน่าร้ากกก
อิอ
มีงอนพี่บ้านไม่ยอมทำการบ้าน

[yeyong]

ชีวิตคู่ เฮ้อ!
ไม่คิดว่าต้านจะอดทนได้เยี่ยงนี้ สู้ๆนะจ๊ะ

[BeeRY]

น้องอิฐน่ารักตลอดแหละ 
รู้งี้พาพี่ต้านเข้าวัดนานแล้วใช่มั้ยน้องอิฐ
พี่ต้านดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นตั้งเยอะ สมแล้วที่กำลังฝึกเป็นหัวหน้าครอบครัว
ไม่นึกว่าจะได้เห็นมุมนี้ของพี่ต้านนะเนี่ย ขอบอกว่าตัวเองเจ๋งมากอะ

[dragonfly08]

หวานหวาน เอาใจใส่ เป็นน้ำหล่อเลี้ยงหัวใจ ให้กันและกัน

[sukie_moo]

555อิฐอ้อนน่ารักจริงๆ
อิพี่ต้านอย่าละเลยน้องอิฐจิ รีบด่วนๆ

[สมุนไพร]

ว้ายยยยย .... น่ารักอ้ะ

[yayu]

น้องอิฐอ้อนได้น่ารักมากเลย เหมือนแมวเหมียว 

พี่ต้านไปปฏิบัติธรรมสองวัน กลับมาเป็นผู้ใหญ่ขึ้นเยอะเลย