หัวข้อ: ร้าย...หรือรัก ตอน จบแล้ว 2-2-55

[som~]

ที่จริงก็เห็นใจไอ้เฟคเหมือนกัน  ที่บีมดื้ออ่ะ       55555+           

[iforgive]

ไม่ต้องห่วงบีม  อ้นก็ไม่รอดเหมือนกัน  อดไปดูหนัง  ดูสาวด้วยกันทั้งคู่แหละ
แต่แหม  เราแอบสะใจกับประโยคนี้จริง ๆ
“อ๋อเหรอ...งั้นพี่กันต์ก็เป็นผัวผมเหมือนกัน  หรือพี่เฟคจำไม่ได้  แล้วก็เผ็นพี่นั้นแหละที่เป็นคนชักชวนให้พี่กันต์เขามาเป็นผัวผมอีกคน  ดีนะวันนั้นเพื่อนพี่คนอื่นไม่ได้มาร่วมกันเป็นผัวผมนะ   ยังเหลืออีกตั้งหลายคนนะที่ยังไม่ได้สิทธิ์นั้น   งั้นพี่ก็โทรไปเรียกคนที่เหลือมาไป  วันนี้วันหยุด  ผมมีเวลาว่างทั้งวัน”

[aehJTS]

เฟคพูดดี ๆ กับบีมหน่อยได้ไหมรักเค้าแต่ทำไรรุนแรงจัง

กันต์นี่เหมือนน้ำผึงผสมยาพิษ ใจดีล่าเริง แต่รุนแรง
เฟคเหมือนมีดโกนไม่มีปลอก จับไม่ระวังเจ็บลูกเดียว

เปรียบไปงงไปนะคนเรา

  writer คะ

[nunamicky]

หวานไม่เป็นรึไงเฟค
ไม่แสดงออกแล้วน้องบีมเค้าจะรู้ได้ไงว่าจีบเค้าอยู่น่ะ
แหม...ไม่ได้ดั่งใจเจ้จริงๆ
 

[Nabee]

พี่เฟคก็อย่าไปบังคับน้องมันมากนักสิ...พูดดี ๆ กับน้องหน่อยก็ได้

รู้นะว่าไอ่อาการทั้งหมดของพี่เฟคมันคือความหึง ความหวง

แต่จะทำยังไงได้ล่ะ...สาเหตุทั้งหมดมันก็มาจากตัวเองทั้งนั้น เหมือนกับที่น้องมันว่านั่นแหล่ะ

อดีตหน่ะ...เรากลับไปแก้ไขมันไม่ได้ก็จริง...แต่เราทำปัจจุบันให้ดีที่สุดได้นี่นา

สักวันน้องมันก็ต้องเห็นถึงความจริงใจ...ขอแค่พี่เฟคอย่าดีแตกก็พอ =^= b

[Nus@nT@R@]

  โกรธพี่เฟคแทนน้องบีม
  สงสารพี่กันต์จัง

[ordkrub]

แผลเก่าต่อให้ตกสะเก็ดอย่างไรมันก็เกิดความรู้สึกทุกครั้งที่เห็น
เวลาอาจพอเยียวยาได้

[fOnfOn :D]

ไม่ต้องห่วงบีม  อ้นก็ไม่รอดเหมือนกัน  อดไปดูหนัง  ดูสาวด้วยกันทั้งคู่แหละ
แต่แหม  เราแอบสะใจกับประโยคนี้จริง ๆ
“อ๋อเหรอ...งั้นพี่กันต์ก็เป็นผัวผมเหมือนกัน  หรือพี่เฟคจำไม่ได้  แล้วก็เผ็นพี่นั้นแหละที่เป็นคนชักชวนให้พี่กันต์เขามาเป็นผัวผมอีกคน  ดีนะวันนั้นเพื่อนพี่คนอื่นไม่ได้มาร่วมกันเป็นผัวผมนะ   ยังเหลืออีกตั้งหลายคนนะที่ยังไม่ได้สิทธิ์นั้น   งั้นพี่ก็โทรไปเรียกคนที่เหลือมาไป  วันนี้วันหยุด  ผมมีเวลาว่างทั้งวัน”

 ช่ายยยยยยย เห็นด้วยเนอะ    ทำอะไรลงไปไม่คิดอะตอนนั้น 

[TanyaPuech]

เฟคปรับตัวดีขึ้นเยอะ แต่ยังตรงขี้บังคับ  อยากอ่านเรื่องของไอชั่วริทอ่ะไรเตอร์

[samsoon@doll]

เหอะๆ ใจเยนๆพี่เฟคคคคคคคคคคคคคค

[Lady-Rabbit]

ไม่เป็นไรนะพี่กันต์
เอาแรงไปปราบขิงดีกว่า คริคริ

[DeJavu~ ★]

พี่เฟคก็อย่าไปบังคับน้องมันมากนักสิ...พูดดี ๆ กับน้องหน่อยก็ได้

รู้นะว่าไอ่อาการทั้งหมดของพี่เฟคมันคือความหึง ความหวง

แต่จะทำยังไงได้ล่ะ...สาเหตุทั้งหมดมันก็มาจากตัวเองทั้งนั้น เหมือนกับที่น้องมันว่านั่นแหล่ะ

อดีตหน่ะ...เรากลับไปแก้ไขมันไม่ได้ก็จริง...แต่เราทำปัจจุบันให้ดีที่สุดได้นี่นา

สักวันน้องมันก็ต้องเห็นถึงความจริงใจ...ขอแค่พี่เฟคอย่าดีแตกก็พอ =^=


สู้ๆนะไอ้เฟค 

[OHmeza019]

โดนเเบกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกเลย
ฮ่าๆๆๆ
ติดเรืองนี้ งอมเเงม ต่อไวไวด้วยครับ

[bbyuqin]

จะได้เรื่องมั้ยเนี่ยเฟค...เอะอะก็บังคับ ขู่กระโชกโอกฮาก .... เง้ออ

[Ipatza]

ไม่นะ ขิงตั้องไม่คุ่กะพี่กันต์
ไม่ No None Not Nor Non- Don't (แสดงความไม่ต้องการอย่างล้นหลามเลยทีเดีย)
ไม่ยอมอะ
ไม่เอาขิงนะ
ขอ3P 
ไหนๆกะได้กันละ
จัดไปหหนักๆหน่อย เฟค-บีม-กันต์
3Pเท่านั้นที่เราต้องการ55+(บ้าไปแล๊น) 
 

[aimaim]

..... เรื่องนี้สนุกนะ แต่กำลังมึนๆ เราเข้าใจว่า

1. เฟคเป็นเด็กขาดความรักอย่างรุนแรง เลยไม่รู้จักความรักซึ่งตอนนี้กำลังพยายามทำความเข้าใจอยู่
2. กันต์เป็นโรคจิตเล็กๆ ล่ะมั้ง
3. บีมเป็นคนที่น่าสงสารที่สุดเลย
4. ขอให้ขิงเจอหนักกว่าบีม 10 ล้านเท่า
5. กระซวกไส้คนเขียนงามๆ 1 ที อิอิ

( ฝากเนื้อฝากตัว ขอเป็นแฟนคลับอีกคน ^^ )

[som]

เฮ้อสั้นจัง
แล้วตอนนี้มีแต่หวานปนหื่น
พี่เฟก ทำไมเอาแต่ใจตัวขนาดนั้นละคับ เห็นใจคนอื่นมั่งนะ

[4559]

ละครยามเช้านี้วุ่นวายจัง

[melody]

หวานกันอยู่ดีๆ แรงใส่กันอีกแล้ว

[CHIVAS]

เฟค - บีม
กันต์ - ขิง
รักกันไว้เถิดนะ
 

[indy❣zaka]

 
หงุดหงิดแทนน้องบีม
พี่เฟคก็นะ สั่งอยู่ได้  น้องมันไม่ชอบก็ไม่รู้จักจำ 
ส่วนพี่กันย์ แอบกลัวอ่ะ โรคจิตตัวพ่อเลยทีเดียว 

[ChiOln]

ไอ้พี่เฟคมันเืดือดอีกแล้ว

[Dee^daY]

ให้ดีก็ 3P ไปเลย ชอบ..ๆๆๆ

[the_pupae]

พึ่งเข้ามาอ่านคร้า ตอนแรกไม่ค่อยชอบเลยแนวขื่น
จเนี้ย แต่ลองอ่านต่อไปสนุกดี รอตอนต่อไปอยู่นะค่ะ

[hotladyanyavee]

ตอนนี้ไม่ต้องห่วงน้องบีมแล้ว เพราะว่าน้องบีมเริ่มมีนายเฟคที่คอยเป็นเงาตามตัว
และมีนิสัยในด้าบวกมากขึ้น แต่นายกันต์งานนี้ก็ต้องลุ้น ว่าจะเป็นไปอย่างไรกับไอ้คุณขิง

[ever-never]

เมื่อไรจะชัดเจนซะที ?

[aimaim]

[kuankao]

ไอ้เฟคนี่ยังไงเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย

ไม่ชัดเจนกันสักที 

[konjingjai]

สวัสดีครับทุกคน  ตอนนี้เป็นการเล่าเรื่องของนายขิงนะครับ  เราจะได้พอรู้กันแล้วว่าทำไมขิงถึงได้ร้ายกาจอย่างนี้  เหมือนที่ผมบอกทุกครั้งนั้นแหละว่าเราต้องมองเหรียญสองด้าน  ครั้งนี้เรามาดูกันดีกว่าว่าอีกด้านของขิงมันเป็นอย่างไง

ส่วนเรื่องผู้ชายมือสองขอเลื่อนการโพสไปอีกสามวันนะครับ  เพราะมีอะไรบางอย่างทำให้สะดุดไม่สามารถนำมาลงให้อ่านได้







ผมนั่งเรียนอย่างไม่มีสมาธิสักเท่าไร    ตลอดเวลาที่อาจารย์ท่านกำลังสอน  เพราะว่าผมยังเจ็บจากอาการที่ถูกทำร้ายเมื่อคืนนี้   และอีกเรื่องที่ผมไม่เคยเข้าใจเลยก็คือ  ทำไมไอ้กันต์มันถึงกลับเข้ามายุ่งกับชีวิตของผมอีกครั้งหลังจากที่มันหายไปเป็นเดือนจนผมเองก็ยังนึกว่ามันจะไม่มายุ่งอะไรกับผมอีกแล้ว  แต่ผมก็คิดผิดไปเอง   อย่างน้อยต่อไปนี้ผมต้องระวังตัวให้มากยิ่งขึ้น

แต่เมื่อคืนมันคงไม่ได้ทำอะไรผมนอกจากต่อยกับกระทืบหรอกนะ   หลังจากที่ผมสลบไป  ผมก็ไม่รู้ว่ามันทำอะไรผมบ้างขอให้มันเพียงแต่เปลี่ยนชุดให้ผมก็พอ   

ทุกวันนี้ผมยังคิดอยู่เลยว่าผมจะติดโรคอะไรมาจากมันหรือเปล่า   เพราะว่าตอนที่ผมมีอะไรกับมัน   มันไม่เคยป้องกันอะไรเลย   แล้วคนอย่างไอ้กันต์ไม่รู้ว่ามันมั่วไปทั่วหรือเปล่า   แต่ผมแน่ใจอยู่อย่างถ้าเกิดผมเป็นโรคอะไรขึ้นมา   เชื้อมันคงไม่ได้มาจากผมหรอก   เพราะทุกครั้งที่ผมมีอะไรกับคนอื่นนะผมป้องกันตลอด

ขณะที่ผมคิดเรื่องราวของตัวเองอยู่นั้นก็มีเสียงหนึ่งแทรกเข้ามา

“เอาล่ะนักศึกษาหมดเวลาแล้วจ๊ะ...ขอบคุณมากที่ให้ความร่วมมือในการมาเรียนวิชาของครูในวันนี้    แล้วเจอกันอาทิตย์หน้านะจ๊ะ   ใครไม่มาโดนแน่”

หลังจากที่ครูสาวแสนสวย   แต่มหาโหดออกไปจากห้องนักศึกษาภายในห้องก็ทยอยพากันเก็บของแล้วออกจากห้องไปรวมถึงผมด้วย  แต่....

“เดี๋ยวก่อนไอ้ขิง  มึงยังติดค้างอะไรกูอยู่”

ขณะที่ผมเก็บของส่วนตัวลงกระเป๋าเสร็จแล้วกำลังจะลุกออกไปจากห้องเหมือนคนอื่นๆ   ไอ้ปิงมันก็เรียกผมเอาไว้  ทำให้หันกลับมามองมันที่ยังเก็บของไม่เสร็จเลย

“ติดค้างอะไรว่ะ...?....”

ผมเลิกคิ้วถามมันเพราะผมเองก็สงสัยว่าผมไปติดค้างอะไรมันตอนไหน

“ก็เรื่อง....”

ไอ้ปิงมันเอามือลูบคางตัวเอง   ทำให้ผมเข้าใจแล้วว่าผมยังติดค้างอะไรมันอยู่   ไอ้นี่ก็อยากรู้เรื่องชาวบ้านเหมือนกันนี่หว่า   ผมก็เลยไปลากเก้าอี้ตัวที่ใกล้ที่สุดมานั่งข้างมัน

“ไอ้รอยเขียวๆ  เนี่ยนะเหอที่มึงอยากรู้ว่ากูไปโดนอะไรมา”

“อืม...ไปถูกใครกระทืบมาว่ะ”

ตอนนี้ไอ้ปิงมันเก็บของเสร็จแล้วมันก็เลยนั่งมองหน้าผมประกอบไปด้วย

“โอ๊ย....คนอย่างกูจะไปโดนใครกระทืบเอาได้ว่ะ   รอยเนี่ยนะ  กูลืนล้มในห้องน้ำว่ะคางเลยไปกระแทกกับผนัง”

ผมโกหกไอ้ปิงไป   ถึงแม้ว่าผมจะสนิทกับมันมากที่สุดในบรรดาเพื่อนด้วยกัน  แต่ผมก็ไม่อยากบอกว่าผมไปโดนอะไรมา  ไม่ใช่ว่าอายที่โดนต่อย  โดนกระทืบ  แต่ถ้าไอ้ปิงมันรู้ว่าผมไปโดนอะไรมา   มันจะต้องซักถึงสาเหตุของเรื่องทั้งหมด  แล้วผมก็รำคาญที่จะตอบ

“เออ...สงสัยมึงจะช่วยตัวเองแล้วลื่นน้ำตัวเองล่ะซิ5555++”

ไอ้ปิงมันพูดแล้วก็หัวเราะ  ไอ้นี่มันทะลึ่งได้ตลอดเวลา

“สาด....รู้ดีนะมึง”

บางครั้งความทะลึ่งทะเล้นของมันก็ทำให้ผม  ลืมเรื่องอะไรบางอย่างไปได้เหมือนกัน

“ไอ้ปิงเย็นนี้ว่างหรือเปล่าว่ะ”

ผมถามไอ้ปิงเพราะว่าผมคงต้องหาที่ไป  ก่อนที่จะกลับห้อง   

“ก็ว่างมึงมีอะไรหรือเปล่า”

“กูจะชวนมึงกับพวกไอ้คิวไปแดกเหล้า    เอาป่ะ”

“เอาดิ...ที่เดิมนะโว๊ย...งั้นกูไปก่อนล่ะนัดเชียร์เอาไว้ว่าจะไปเดินซื้อของกัน”

ว่าแล้วไอ้ปิงมันก็เดินออกไปจากห้อง   ผมเห็นมันมีความสุขผมก็ดีใจกับมันด้วย   แต่ผมนี่ซิจะเอาไงดีว่ะจะไปไหนดี  ถ้าผมกลับไปอยู่ห้องผมก็คงจะฟุ้งซ่านตายแน่  แต่จะไปหาเพื่อนคนอื่นๆ  ก็คงไม่ไม่ใครว่างแน่นอน  เพราะว่าวันนี้เป็นวันหยุด  พวกมันต้องออกไปเที่ยวกับแฟนแน่ๆ    เพราะว่าพอเลิกเรียนพวกมันก็รีบหายตัวไปก่อนผมเสียอีก  ถ้าไม่ติดว่าเวลาเรียนผมจะไม่พอแล้ว  ผมคงไม่มาเรียนเสริมแน่ๆ  วันนี้ผมอาจจะกลับบ้านที่ต่างจังหวัด

เหตุการณ์ต่างๆ  ที่เกิดขึ้นกับผมทำให้ผมเริ่มคิดถึงบ้านทั้งๆ  ที่ผ่านมาผมไม่เคยคิดถึงมาก่อน  แต่จะให้กลับไปตอนนี้ก็คงไม่ได้    บ้านที่ผมพยายามจะหนีมันออกมา  แต่สุดท้ายผมกลับคิดถึงมันเป็นที่แรก

เมื่อไม่รู้จะไปไหนดีผมเลยกลับมาที่ห้องเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกไปหาอะไรกินก่อนที่ผมจะนั่งรถเมล์ไปเรื่อยๆ  อย่างคนไร้จุดหมายปลายทาง  เมื่อรถมันไปหมดปลายทางที่ไหน  ผมก็จะเปลี่ยนไปนั่งคันอื่นแล้วไปต่อเรื่อยๆ  เหมือนกับชีวิตของผมนั้นแหละ  มันไปเรื่อยๆ  อย่างไร้จุดหมายของชีวิต

บางคนอาจจะเห็นผมเป็นคนเห็นแก่ตัว  ผมก็ยอมรับครับว่าผมเป็นอย่างนั้นจริงๆ   ชีวิตที่ต้องดิ้นร้นพื่อเอาตัวรอดตั้งแต่เด็กบางครั้งผมก็ต้องยอมทำทุกอย่างเพื่อตัวเองเท่านั้น  โดยที่ไม่สนใจใครหรอกว่าจะคิดหรือมองผมอย่างไง   ผมไม่ได้ไปขอข้าวเขากินนี่  ผมจะสนทำไม

ผมนั่งรถวนไปวนมาอยู่จนเกือบได้เวลานัดแล้ว  ผมจึงลงจากรถแล้วเดินตรงไปยังจุดหมายที่ผมนัดกับพวกไอ้ปิงเอาไว้   แต่ตอนที่ผมกำลังเดินอยู่นั้นผมก็เห็นบีมกำลังนั่งรถไปกับผู้ชายคนนึงและผู้ชายคนนั้นก็คือคนที่สร้างตราบาปไว้กับผมนั้นเอง  รถคันนั้นวิ่งผ่านผมไปช้าๆ  ทำให้ผมเห็นทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดข้นในรถ

รถคันนั้นวิ่งผ่านผมไปโดยที่คนในรถรถไม่รู้หรอกว่าทางที่เขาวิ่งผ่านนั้นได้มีผู้ชายที่เหนื่อยหน่ายชีวิตคนหนึ่งกำลังเดินอยู่เหมือนกัน   รถคันนั้นวิ่งผ่านผมไปติดไฟแดงที่แยกด้านหน้า  และมันคงจะติดนานไปหน่อย   ผมจึงเดินไปทันและผมก็เห็นว่าคนสองคนที่อยู่ในรถคงจะพูดคุยอะไรกันสนุกสนานล่ะซิถึงได้มีสีหน้าที่มีความสุขขนาดนั้น

ผมหันหน้าออกจาภาพเหล่านั้นทันที  อย่างไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับผม   มันคงเป็นอารมณ์ที่อิจฉาพวกเขามากกว่า   ชีวิตที่สุขสบายไม่ต้องดิ้นร้นเหมือนผม   ขณะที่พวกเขามีความสุขกันแต่ผมกำลังเหนื่อยและทุกข์อย่างไม่เคยเป็นมาก่อนในชีวิต

ผมเดินห่างออกมาจากรถคันนั้นเพื่อไปยังจุดหมายที่ผมนัดไว้กับเพื่อนๆ   โดยที่คนในรถคงไม่รู้หรอกว่าผมเดินผ่านมา

เมื่อไปถึงที่นัดหมายเอาไว้เพื่อนผมหลายคนก็เดินทางมาถึงแล้ว  และพวกมันก็เริ่มกินกันไปแล้วด้วย

“เฮ้ย...ทางนี้ไอ้ขิง   พวกกูอยู่ทางนี้”

เสียงไอ้คิวเรียกผม   ตอนที่ผมกำลังจะเดินไปหามันนั้นแหละ   ไอ้เพื่อนเวรกูรู้แล้วว่าพวกมึงอยู่ตรงไหนกูก็กำลังจะเดินไปหาอยู่นี่ไงแต่กำลังติดกลุ่มคนที่ยืนเต้นกันอยู่   แล้วเสือกเรียกเสียงดังคนหันมามองกูกันหมดแล้ว  กูอายนะมึง  ผมคิดในใจ  โดยที่ผมก็เดินก้มหน้าตรงไปเรื่อยๆ ก็อายนี่ครับ  ทุกคนที่อยู่แถวนั้นต่างพากันมองผมเป็นตาเดียวกันโดยเฉพาะผู้ชายคนหนึ่งที่ผมบังเอิญไปสบตาด้วย   ทำเอาผมขนลุกเกรียวเลย   เหมือนว่าเขาคนนั้นจะมีอะไรพิเศษที่ผมเองก็นึกไม่ออกว่าทำไมแค่เห็นหน้าเขาจะทำให้ผมขนลุกได้

“ไอ้ห่า....นัดคนอื่นเอาไว้แต่เสือกมาช้า  มานี่เลยมานั่งข้างกู”

พอมาถึงผมยังไม่ทันพูดอะไรไอ้คิวมันก็มาดึงมือของผมให้ไปนั่งข้างมัน

“ไอ้เปลวขอเข้มๆ  ให้เพื่อนกูหน่อยซิ...ข้อหามันเสือกมาช้า”

พอผมนั่งได้ไอ้คิวก็หันไปสั่งไอ้เปลวให้มันชงเหล้าให้ผม  แต่ผมเพิ่งมาจะจัดให้หนักเลยหรือไงว่ะพวกมึงจะมอมเหล้ากูหรือไง

“ได้เลย...เดี๋ยวกูจัดให้”

ว่าแล้วไอ้เปลวก็จัดการชงเหล้ามาให้ผม  ดูมันทำคล่องอย่างกับมืออาชีพแน่ะ  แต่ก็อย่างว่าแหละนะก็กินกันปล่อยเหลือเกินจะไม่ให้คล่องได้ไง

ผมรับแก้วเหล้ามาแล้วกระดกที่เดี๋ยวหมดแก้ว  เฮ้อ....แรงจริงๆ   เล่นเอาเกือบมึนเลย

“ไอ้คิวแล้วไอ้ปิงมันยังไม่มาหรือว่ะ”

ผมหันไปถามไอ้คิว   แต่มันเสือกทำหน้างงใส่ผมอีกมันคงไม่ได้ยินนั้นเองเพราะเสียงเพลงมันดัง  ผมเลยก้มไปถามมันใกล้ๆ  หู   พอมันรู้ว่าผมถามอะไรมันก็ยิ้มๆ

“คงอีกสักชั่วโมงมั้ง...มันเพิ่งไปส่งเด็กมันอ่ะ  สงสัยป่านนี้คงกำลังกุ๊กกิ๊กกันอยู่มึงไม่ต้องเป็นห่วงมันหรอกไอ้ขิง   แดกๆ  ไปอย่าไปใส่ใจ”

แล้วแก้วเหล้าแก้วต่อมาก็ถูกส่งมาใส่มือผม   กว่าที่ไอ้ปิงจะมาถึงผมก็เริ่มพูดจาไม่รู้เรื่องไปแล้วแต่ผมไม่เมานะครับ  ผมรู้ตัวทุกอย่างว่าทำอะไรอยู่บ้าง   แค่ผมทำเรื่องที่ไม่เคยทำแค่นิดหน่อยเอง  แต่ผมรู้ทุกอย่าง

ผมก็แค่ไปเต้นอยู่หน้าเวทีกับไอ้คิว  ไอ้เปลว  ตอนแรกผมก็ไม่อยากไปหรอกแต่เกรงใจไอ้คิวมัน  เหล้าวันนี้มันก็บอกว่าจะเลี้ยงเอง  พอมันชวนผมเลยไม่กล้าขัดใจมัน   พอเต้นไปมันก็ร้อนใช่ป่ะ  ผมก็แค่ทนกับความร้อนที่มาจากการเต้นอย่างบ้าคลั่งบวกกับเหล้าที่กินเข้าไปมันสูบฉีดมากไปหน่อย  ผมก็เลยถอดเสื้อออก  พวกไอ้คิวก็หัวเราะกันใหญ่   ไม่เห็นจะห้ามเลย  จนสุดท้ายผมย้ายตัวเองไปอยู่บนเวทีได้ไงไม่รู้   รู้อย่างเดียวว่าผมหยุดโลกไปแล้ว  มันคงสงผลมาจากความเคลียดที่ผมสะสมมาเป็นเดือนแน่เลย  และมันคงจะหลุดไปมากกว่านี้ถ้าไอ้ปิงไม่ไปดึงผมลงมาจากเวทีพร้อมกับบังคับให้ผมใส่เสื้อ

พอกลับมาถึงโต๊ะไอ้ปิงมันก็จับผมมานั่งข้างมัน  ไอ้เปลวที่เดินกลับมาพร้อมผมก็ทำหน้าที่ทันที่  ผมก็รับมาแล้วจัดการจนเรียบร้อย

“ขิง....มึงเป็นไรมากป่ะเนี๊ย...กูเห็นมึงแล้วอึดอัดแทนว่ะ”

“กูไม่ได้เป็นไรนี่หว่าก็...แค่มันส์ไปหน่อยเลยเผลอตัวไปนิดนึง”

“ก็ตามใจมึงไอ้ผู้ร้ายปากแข็ง   กูรู้ว่ามึงมีอะไรในใจ  ตั้งแต่ที่มึงกลับมากูก็เห็นมึงอย่างนี้มาตลอด  แต่ไม่เป็นไร  ถ้ามึงอยากระบายก็มาที่กูได้กูรออยู่เสมอ”

อยู่ดีๆ  ไอ้ปิงมันก็มาดร่าม่าใส่ผมสะงั้น   กำลังสนุกอยู่เชียว

“กูไม่เป็นไรจริงๆ   กูออกไปสูบบุหรี่ก่อนนะโว๊ย”

ผมรีบหาทางชิ่งจากไอ่ปิงทันที  ผมเดินหนีมันมา  ไอ้ปิงมันก็มองตามผมรู้ว่ามันเป็นห่วงผม  แต่ผมไม่เป็นไรจริงๆ  ผมทนได้  แล้วอีกอย่างเรื่องที่ผมผ่านมานะจะไปเล่าให้ใครฟังได้   มันช่างตลกสิ้นดี

ผมออกไปนั่งสูบบุหรี่ด้านนอกร้าน  ผมนั่งไปได้สักพักก็มีคนมานั่งข้างผม

“คุณครับมีไฟหรือเปล่าผมขอยืมบางได้ไหมครับ”

ผู้ชายคนที่มานั่งข้างผมอยู่ดีๆ  ก็มาขอยืมไฟจากผม  แต่ตอนนี้ผมมึนๆ  จากเหล้าที่ผมเร่งดื่มเข้าไป  ทำให้ผมส่งไฟให้เขา   และจากนั้นมิตรภาพก็เกิดขึ้นง่ายๆ   ผมนั่งคุยกับคนแปลกหน้าอย่างสนุกสนานแต่ความสนุกก็ต้องมาสะดุดลงเพราะเสียงโทรศัพท์ของผมมันดังขึ้น  ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูพอผมเห็นว่าใครเป็นคนโทรเข้ามา  ผมก็แทบไม่อยากรับ

แต่ผมก็ต้องรับและมันก็เป็นอย่างที่ผมเดาเอาไว้แล้วว่าพวกเขาโทรมาหาผมทำไม   พวกเขา  หรือครอบครัวของผมนั้นแหละ  เขาโทรมาเพราะว่าอยากได้เงินจากผม   ไม่ได้มีความหวงใยอะไรหรอก  ผมว่างสายลงอยากเบื่อหน่ายและรับปากไปว่าผมจะส่งเงินไปให้ตามที่เขาต้องการ  โดยเขาไม่รู้หรอกว่าเงินที่ผมส่งไปให้เขาเอาไปถลุงในบ่อนหรือกินเหล้ากันนะ ผมไปหามาได้อย่างไง   เขาสนใจแต่เพียงว่าเงินที่ส่งไปนะได้ตามที่ขอหรือเปล่าเท่านั้น

ผมบอกลาเพื่อนใหม่ก่อนที่จะเข้าไปในร้านอีกครั้งหนึ่ง  ผมคิดว่าผมจะไปหาเงินมาจากที่ไหนแค่ตัวเองตอนนี้ก็แทบเอาไม่รอดแล้วจะให้กลับไปเล่นพนันบอลอีกผมก็คงไม่กล้าแล้ว  ผมคิดมากไม่รู้จะทำอย่างไงแล้วถ้าผมไม่ให้ก็จะโดนด่าว่าเป็นลูกเนรคุณ 

พวกผมกินเหล้ากันอยู่นานโดยกว่าที่พวกเราจะออกจากร้านก็เป็นเวลาของวันใหม่แล้ว  ทุกคนแยกย้ายกันกลับไปหาแฟนของตัวเองที่ห้องไม่เว้นแม้แต่ไอ้ปิงเองมันก็กลับไปหาแฟนของมัน   จนเหลือผมเป็นคนสุดท้าย  ที่ไม่รู้จะไปหาใคร

ผมเดินไปเรื่อยๆ  เมืองหลวงนี่ดีอยู่อย่างแม้จะดึกแค่ไหนผมก็จะมีเพื่อนร่วมเดินทางด้วยเสมอ  ผมเดินจนมาถึงที่แห่งหนึ่งผมจึงนั่งพักอยู่ที่นั้น  ผมไม่อยากกับไปที่ห้องเพราะว่าผมจะเหงาอย่างเหมือนทุกครั้ง  และถ้าผมกลับไปผมก็คงฟุ้งซ่านว่าจะหาเงินมาได้อย่างไง  หรือว่าผมต้องกลับไปทำอาชีพเก่าอีกครั้ง  อาชีพที่ทุกคนรังเกียจ  แต่ผมจำเป็นต้องทำ

[CHIVAS]

ทำทุกอย่างเพื่อความอยู่รอดของตัวเอง
ที่จริงใครหลายๆคนก็อาจจะทำสิ่งที่แรงกว่าขิงเยอะแยะอ่ะ นะ