หัวข้อ: ร้าย...หรือรัก ตอน จบแล้ว 2-2-55

[LalaBam]

ขิงก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนี่

[DeJavu~ ★]

ขิงก้อไม่ด้เลวร้ายอะไรหรอกนะ 

[หมวยลำเค็ญ]

ทุกคนมีเหตุผล รู้ว่าเป็นสิ่งไม่ดีแต่ก็ทำเน๊อะ
ถึงตอนนี้สงสารขิง แต่สิ่งที่ขิงำกับบีม มันลบล้างไม่ได้อ่ะ

[iChoCoHoLiC]

ไม่รู้สิ มีความคิดว่ายังไงซะคนเราก็เลือกที่จะทำตัวได้ อิอิ...

[fOnfOn :D]

ก็เข้าใจว่าต้องการเอาตัวรอด
แต่ที่ทำกับบีม มันไม่ร้ายแรงมากไปหรอค่ะ ทำให้คนๆ หนึ่งที่ไม่รู้เรื่องด้วยต้องเหมือนกับตกนรกทั้งเป็นอ่ะ   

[TON1974]

อ่านถึงตรงนี้แล้วรู้สึกเห็นใจขิงขึ้นมาทันที  ทั้งที่ก่อนหน้านี้ก็ไม่ชอบการกระทำของขิงเหมือน

กันแต่ก็ไม่ได้เกลียดมากมาย  ลึกๆแล้วขิงก็เป็นคนใช้ได้  แต่สถานะการบังคับเพื่อนๆลองคิดดู

ซิว่า  ถ้าเป็นตัวเองจะทำยังไง  ส่งเสียตัวเองเรียน  หาเลี้ยงปากเลี้ยงท้องไปวันๆ  ไหนจะต้อง

ส่งเงินไปให้ที่บ้านถลุงในบ่อนกับวงเหล้า  ชีวิตของผู้ชายคนนึงอายุประมาณ 21-22 ปี ยังไม่

ได้ทำงาน  ต้องหาเงินให้ได้  ทั้งที่ทางบ้านไม่ส่งเสียแถมยังไถเงินอีก  แถมต้องใช้ชีวิตในเมือง

หลวงที่ค่าครองชีพที่โครตจะสูง  เป็นเพื่อนๆจะทำยังไง  อันนี้ลองคิดเล่นๆกันนะครับ  เป็นผม

คงหมดปัญญา  ใครๆอาจจะบอกว่าอาชีพสุจริต  ดีๆมีเยอะแยะไม่เห็นจะต้องทำเลว ใช่ครับมีแต่

ด้วยจำนวนเงินและเวลาไม่อ้วยอำนวยไงครับ  ขิงถึงเลือกที่จะทำอะไรก็ได้ให้ได้เงินมาให้เร็วที่

สุดเพื่อจะส่งกลับบ้าน  การพนันเป็นอะไรที่น่าเสี่ยงที่สุดเพราะถ้าได้นั่นหมายถึงเงินที่จะได้มาเร็ว

และมากพอ  แต่ถ้าเสียเงินก็หมดไปแถมเป็นหนี้อีก  คลาวนี้จะหาเงินที่ไหนมาใช้หนี้หละครับ  ก็ต้อง

ไปทำในสิ่งที่ผิด  ถึงแม้จะรู้ว่าผิดแต่ก็ต้องทำเพื่อเอาตัวรอด แต่ก็ต้องยอมรับและยกย่องความ

กตัญญูของขิงที่ยอมที่จะทำในสิ่งที่ผิด  เพื่อให้ทางบ้านได้เงินไปผลานเล่น  โดยไม่สนว่าลูกจะ

หาเงินมาจากไหน แม้กระทั่งยอมขายตัวก็ต้องทำ  เป็นพ่อแม่ที่ประเสริฐจริงๆ พ่อแม่แบบนี้ใช่ว่า

จะมีในนิยายนะครับในชีวิตจริงๆก็มีถมเถไป แต่ถือว่าขิงโชคดีอย่างนึงคือเกิดเป็นผู้ชาย  ถ้าเป็น

ผู้หญิง เฮ่อออ...นึงกันเองแล้วกัน  ดีที่ขิงยังป้องกันตัวเอง สงสารและเห็นใจขิงโครตเลยครับ  

น้องไผ่ครับพี่ต้นเชียร์ ขิงกับกันณ์ ครับ  พี่ว่ากันณ์ก็ชอบขิงเหมือนกันจากการกระทำที่ผ่านมา ชีวิต

ขิงจะได้ไม่ต้องเลือกเดินทางผิดอีกต่อไป  เพื่อนๆให้โอกาสขิงด้วยนะครับ  (+1)เป็นกำลังใจให้

น้องไผ่ครับ

[m_pop91]

ขิงขายตัวเหรอ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก

[BossZa]

   
     คนเลวมันไม่ได้เป็นโดยสันดาร

[KM]

ขิงเอ๊ย

[bun]

ก็สงสารขิงอยู่นะ ว่าชีวิตต้องเอาตัวรอด
แต่ลองเลือกงาน และวิธีใช้ชีวิตซักนิดดีกว่าไหม
 

[BeeRY]

ขิงเคยทำอะไรอะ...อย่าบอกนะว่า....
แกเลือกเกิดไม่ได้ แต่แกเลือกเป็นได้นี่ขิง ไม่น่าเล้ยยย
หวังว่าพี่กันต์จะเมตตาแกซะทีนะ แอบสงสารอยู่เหมือนกัน

[TanyaPuech]

แอบเห็นใจขิงอ่ะ  กันต์ก็เกินไปน่ะซ้อมขิงอ่ะ  ดราม่าจัง

[aehJTS]

อ่านตอนนี้แล้วบอกไม่ถุก สงสารก็สงสาร แต่ที่ทำกับบีมก็ไม่ถูก
ถ้าขิงขายตัวถามว่า Ok ไหมบอกได้เลยว่า OK กว่าจะขายคนอื่น
อย่างน้องก็ร่างกายเรา มันเป็นของเราเรารู้ว่าเราทำไร
แต่การขายบีมครั้งนั้นมันไม่ใช่ของเราไงเลยรู้สึกว่ามันไม่ถุกต้อง
แต่ยังไงก็เอาใจช่วยนะ เพราะว่าขี้เกียจลุ้นคู่ไอ้พี่เฟคแล้วมันไม่ชัดเจนชอบทำไรไม่ตรงกับใจ (งอนไอ้พี่เฟคซะงั้น)
หันมาลุ้นคู่ขิงกับกันย์ดีกว่า ขอให้กันย์เห็นใจเร็ว ๆ แล้วกัน

  writer คะ

[melody]

สงสารและเข้สใจขิงขึ้นมาเลย
คนเราเกิดมาวาสนาต่างกัน
บ้างคนเกิดมาบนกองเงินกองทอง
บางคนต้องปากกัดตีนถีบ กว่าจะได้อะไรมา
แต่คนเราเลือกเกิดไม่ได้นิ  
ไม่แปลกที่ขิงจะรู้สึกอิจฉาบ้าง

[NUTTYZERO]

เฮ้ออ....ไม่รู้จะยังไงกับนายขิงดี ลึกๆอาจจะไม่อยากทำแบบนี้ 

แต่ก็ต้องทำเพราะจำเป็น

เป็นกำลังใจให้ต่อไปครับ ^^!

[yayee2]

ความเกลียดขิงมันเจือจางก็เพราะอย่างนี้นี่เอง
เฮ้อ..ทำไมชั้นมันใจอ่อนจัง

[Dee^daY]

คนที่ดูเขาเลวร้าย จะมีใครนอกจากตัวเราเอง..

[hotladyanyavee]

ก็น่าสงสารอยู่นะ แต่การที่เราอ้างว่าทำเพื่อความอยู่รอด แต่ทำไปแล้วคนอื่นเดือนร้อน
และไม่รู้สึกอะไรสักอย่าง บางทีก็ไม่อาจทำให้ไรน่าสงสารหลอก และที่ผ่านมาขิงก็แค่หลอกบีม
ทำทุกอย่างเพื่อตัวเอง ก็ไม่ต่างจากเห็นแกตัว

[iforgive]

แค่เหตุผลทางบ้านแค่นี้  จะบอกว่าขิงไม่เลวร้ายไม่ได้หรอก
ไม่ว่าใครถ้าเป็นบีม  ก็ต้องบอกเป็นเสียงเดียวกันว่าสิ่งที่ขิงทำนั้นเลวร้ายสุด ๆ
วิธีการแก้ปัญหามีตั้งเยอะ  แต่ดันเลือกวิธีการขายแฟนตัวเองให้คนอื่น
เอาเป็นว่ามันมีเหตุผลที่ทำแบบนั้น  แต่มันก็ยังเป็นคนเลวอยู่ดี

[nunamicky]

เศร้าแทนขิงว่ะ
แต่ทุกคนก็มีปัญหาด้วยกันทั้งนั้น
ทำไมขิงถึงคิดถึงแต่ปัญหาของตัวเอง
โดยไม่มองว่าตัวเองสร้างปัญหาให้ใครเขารึเปล่า
เฮ้อ...แต่ก็ได้รับกรรมติดจรวดไปแล้วนิเนอะ
 

[aimaim]

อ่านตอนนี้แล้วสงสารขิงเลยอ่ะ อย่าบอกนะว่าอาชีพเก่าของขิงคือ..... น่าสงสารๆ ( แต่สิ่งที่ทำกับลงไปกับใครนั้นมันก็เลวมากๆ จนยากที่จะให้อภัย ) 

[Tun_Bow]

แอบเห็นใจขิงนะ คนเรามันเลือกเกิดไม่ได้นี่หว่า

[4559]

เห็นใจนะ


แต่วิธีแก้ปัญหามีมากมาย

[wan_sugi]

ขิงทำผิดก็ต้องรับโทษจาการกระทำนั้น เพราะชีวิตใครก็ไปขายเขาไม่ได้
ถึงจะบอกว่าทำเพื่อทดแทน  เหมือนโจรขโมยเด็กไปขาย
เพราะบอกว่าอยากได้เงินไปซื้อข้าวให้พ่อแม่ตัวเอง  แบบนี้ว่ามันถูกหรือเปล่า
ทำตัวเองให้อยู่รอดบนความทุกข์ของคนอื่น

แต่การที่ขิงถูกข่มขืนกลับ  เหมือนการตัดศีลจากศาลเตี้ยก็ใช่ว่าถูก
แต่เพราะทุกคนมีแต่อารมณ์โกรธ   เห็นแก่ตัว  ทุกอย่างเลยเป็นงูที่เขวี้ยงมารัดคอตัวเอง

[bbyuqin]

ก็น่าสงสารอยู่ แต่มันยังมีอีกหลายวิธีที่จะแก้ปัญหาได้เน้อออ

[Ipatza]

โอ้
จะสงสารก็สงสารอะนะ
งั้นไห้ขิงพบกะคนใหม่ละกัน
คนที่เจอในพลับนั้นอะละ
ยกพี่กันต์ไห้บีมเถอะ
เค้าอยาก3Pอ่า555+
 

[OitJi]

 

[nine244]

แค่เริ่มต้นก้อซาดิสซะละ ชอบครับชอบ ไม่ต้องลุ้นนาน

[NUTSANAN]

แอบสงสารขิงนะ
แต่ว่าสิ่งที่ของทำมันก็เกินไปอ่ะ
คือ.. .บีมก็ไม่ได้ผิดอะไร
ส่วนที่กันต์ไปทำกะขิงแบบนั้นก้แบบ
มันเกินไปหน่อย แค้นกันไปแค้กันมา
สุดท้ายก็ไม่จบ
อนาถตับ
 

[konjingjai]

สวัสดีครับทุกคน  ตอนที่ทุกคนจะได้อ่านต่อไปนี้เป็นการเล่าเรื่องของบีมนะครับ   ต่อไปนี้จะเป็นการเล่าเรื่องสลับกันระหว่างบีมและขิง  โดยที่ผมจะสลับสีในการโพสนะครับเพื่อจะได้ไม่สับสน





ผมนั่งอยู่อย่างนั้นอยู่นาน  ห้องทำงานที่ใหญ่โตยิ่งทำให้รู้สึกเหงาและวังเวงชอบกล  ถึงห้องของมันจะดูใหญ่โตหรูหราอย่างไม่มีที่ติ  แต่มันกลับให้ความรู้สึกที่อบอุ่นกับผมไม่ได้  ผมนั่งๆ  นอนๆ  เดินไปเดินมาจนกระทั้งรอบห้องแล้วแต่ไอ้เฟคมันก็ยังไม่กลับเข้ามา  มีเพียงพี่เลขาคนสวยที่ผมเองก็ยังไม่รู้จักชื่อเดินเอาน้ำ  เอาขนมมาให้ผมทาน  แล้วยังใจดีหาหนังสือมาให้ผมอ่านด้วย

พี่เลขาแกมีหนังสือหลายชนิดมากแม้แต่การ์ตูนขายหัวเราะแกก็ยังมีเลย    สมแล้วกับเป็นถึงผู้บริหารใหญ่โต   ผมมองนาฬิกาที่ติดอยู่กับผนังห้องดู   นี่ไอ้เฟคมันหายตัวไปนานมากถึงสามชั่วโมงแล้ว  มันยังไม่กลับเข้ามาเลย  ผมไม่เข้าใจมันจริงๆ  ว่ามันจะเอาผมมาด้วยทำไมก็ไม่รู้   ถ้าเกิดงานยุ่งขนาดนี้เนี๊ย

เมื่อหมดทุกวิธีทางของการแก้เหงาแล้ว  ผมจึงหยิบโทรศัพท์ของผมออกมาเพื่อโทรหาไอ้อ้นดีกว่า  ถึงจะนึกอิจฉามันอยู่บ้างที่วันหยุดมันได้หยุดพักอยู่กับบ้านไม่ต้องมานั่งเหงาอยู่คนเดียวเหมือนผม

แต่เมื่อผมโทรไป  ติดแต่กลับไม่มีคนรับสาย  นี่มันก็สายมากแล้วนะ  ไอ้อ้นเองมันยังไม่ตื่นหรือไงว่ะ  หรือว่ามันมั่วแต่เหล่หญิงเลยไม่ได้สนใจเสียงโทรศัพท์ที่ผมโทรเข้าไปกันแน่   แต่ผมว่ามันต้องเป็นอย่างหลังแน่นอน

เมื่อหาคนคุยด้วยไม่ได้  ผมก็กลับมานั่งซุกตัวเองไว้กับโซฟาเหมือนเดิม   โอ๊ย....ผมไม่ทนแล้ว  ความอดทนของคนเรามันก็ต้องมีจำกัดบ้าง  ผมไปข้างนอกดีกว่าไม่สนใจแล้วว่าไอ้เฟคมันสั่งผมไว้อย่างไง

ว่าแล้วผมก็ลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูหน้าห้องทันที  ผมมองซ้ายมองขวา   ผมเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าผมจะออกไปถูกหรือเปล่าเพราะตอนที่ถูกลากมาเมื่อเช้านี่  ผมมั่วแต่อารมณ์เสียอยู่เลยไม่ได้สนใจเลยว่าไอ้เฟคมันพาผมเดินผ่านมาทางไหนบ้าง   ผมเห็นแต่เพียงพี่เลขาที่เป็นคนนำขนมไปให้ผมเท่านั้นที่นั่งอยู่หน้าห้องเพียงคนเดียว   และพี่เขาก็คงจะได้ยินเสียงเปิดประตูห้อง  พี่เขาจึงเงยหน้าขึ้นมาจากกองเอกสารที่กองอยู่บนโต๊ะ  และยิ้มให้ผมด้วย  แต่เมื่อที่ผมก้าวออกไปจากห้องเท่านั้นพี่เลขาคนสวยก็ลุกขึ้นและเดินมาหาผมทันที

“คุณบีมจะไปไหนค่ะ”

ผมไม่แปลกใจเลยแม้แต่นิดเดียวที่พี่เลขาคนนั้นจะรู้จักชื่อผมได้อย่างไง   แม้ว่าผมเองจะไม่เคยแนะนำตัวเองเลย  ไอ้เฟคนั้นแหละคงเป็นคนบอกคนของมัน

“ผมเบื่อนะครับ  ผมอยากออกไปเดินข้างนอกนะครับ”

ผมบอกถึงจุดประสงค์ที่ทำให้ผมเดินออกมาจากห้องของไอ้เฟคจนกระทั้งมายืนให้พี่เขาตั้งคำถามอยู่อย่างนี้

“คือ....ไม่ได้นะค่ะ  ท่านผู้อำนวยการท่านสั่งไว้ค่ะว่าให้ดิฉันดูแลคุณบีมอย่างดีค่ะ   เอาอย่างนี้ดีกว่า  คุณบีมต้องการอะไรบอกกับดิฉันดีกว่านะค่ะ   ดิฉันจะจัดการให้ค่ะ”

นี่ผมกลายไปเป็นนักโทษของไอ้เฟคตั้งแต่เมื่อไรกันแน่  ถึงขนาดต้องมีคนคอยเฝ้าอยู่ตลอดเวลา  แม้กระทั้งตอนที่มันไปทำงานมันก็ยังสั่งเลขาของมันไว้อีก  ผมส่ายหน้ากับนิสัยของมันจริงๆ

“ผมไม่ได้ต้องการอะไรหรอกครับ   ผมแค่เบื่อเท่านั้นเองที่ต้องมานั่งรอคนเพียงคนเดียวและผมก็นั่งรอมานานกว่าสามชั่วโมงแล้ว”

ผมเห็นสีหน้าลำบากใจของพี่เขาก็สงารเหมือนกัน  พี่เขาเป็นเพียงคนรับคำสั่งมาจากไอ้เฟคอีกที   พี่เขาก็คงลำบากใจกับเรื่องบ้าๆ  นี่เหมือนกัน

“คือ...ไม่ได้จริงๆ  ค่ะ   เห็นใจพี่เถอะนะค่ะ  ถ้าท่านกลับมาแล้วไม่เจอคุณบีมอยู่ในห้องพี่ต้องเดือดร้อนแน่นอนเลยค่ะ”

“งั้นพี่ก็ไปกับผมก็แล้วกัน   ผมขอลงไปเดินเล่นที่ห้างฝั่งตรงข้ามแป๊บเดียวเอง  ท่านผู้อำนวยการของพี่คงยังไม่กลับมาหรอกมั่งครับ  นะพี่นะ   เมื่อพี่ให้ผมเห็นใจพี่  ผมก็เห็นใจแล้วไง   แต่พี่ก็เห็นใจผมบ้างนะครับ   ถูกขังอยู่ในห้องนั้นนานๆ  ผมก็เบื่อเป็นนะครับ”

พี่เขามีสีหน้าลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะบอกกับผมว่า

“ก็ได้ค่ะ  แป๊บเดียวนะค่ะ  งั้นคุณบีมรอพี่ก่อนนะค่ะ  พี่เดินไปหยิบกระเป๋าก่อน”

“ครับ”

จากนั้นพี่เลขาซึ่งจนกระทั้งตอนนี้ผมเองก็ยังไม่รู้จักชื่อเลยก็เดินไปหยิบกระเป๋าที่โต๊ะทำงานของเธอ  ก่อนที่จะเดินกลับมา

 ผมกับพี่สุดาซึ่งผมมารู้ชื่อภายหลังก็เดินลงมาจากตึกก่อนที่เราสองคนจะเดินเข้าไปเลือกซื้อของกันภายในห้างที่ตั้งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับตึกที่ไอ้เฟคทำงานอยู่   เมื่อมาเจอกับผู้คนและสิ่งของมากมายก็ทำให้อารมณ์ของผมดีขึ้น  ผมเดินดูของไปเรื่อยๆ   แต่ไม่ได้ซื้ออะไรติดมือมาเลย  ผมเพิ่งจะมาแวะที่นี่นานหน่อยเพราะว่าผมต้องการคอมพิวเตอร์ตัวใหม่สำหรับทำงานส่งอาจารย์และงานออกแบบเล็กๆ  น้อยๆ  ที่ผมทำเล่นๆ   แก้เบื่อ

แต่ผมก็เดินกลับออกมาโดยที่ไม่ได้คอมติดมือออกมาเพราะว่าทุนทรัพย์ในกระเป๋าของผมมันมีไม่เพียงพอ

“อ้าว...ทำไมคุณบีมไม่ซื้อไปล่ะค่ะพี่เห็นคุณบีมดูอยู่ตั้งนาน  พี่ว่าคุณบีมต้องอยากได้แน่ๆ”

สมแล้วที่เป็นเลขาของผู้อำนวยการใหญ่  เพียงแค่มองดูผมก็รู้แล้วว่าผมอยากได้มันมากๆ  แต่ติดอยู่แค่ผมไม่มีเงินมากพอกับสิ่งผมอยากได้นะซิครับ

“อยากได้ครับ  พี่สุดา  แต่เงินผมมีไม่มากพอครับ  เอาไว้ครั้งหน้าแล้วกันค่อยมาเอามันไป”

ผมบอกพี่สุดาไปอย่างนั้น 

“พี่สุดาอยากดูอะไรก็บอกผมได้นะครับ  ผมเกรงใจที่ลากพี่มาด้วย  แล้วยังทำให้พี่เสียเวลาทำงานอีก  ถ้าพี่อยากแวะดูอะไรก็บอกผมนะครับไม่ต้องเกรงใจ”

ผมหันไปบอกพี่สุดาที่เดินตามหลังผม   เพราะตั้งแต่ออกมาด้วยกันพี่สุดาแกก็เอาแต่เดินตามหลังผมตลอดไม่ยอมแวะดูอะไรเลย  พอผมบอกให้พี่แกมาเดินคู่กับผมแกก็ไม่ยอมอย่างเดียว  แกบอกว่าไม่อยากตีตนเสมอนาย  แต่ผมบอกว่าผมไม่ใช้นาย  ไม่ต้องทำกันขนาดนั้นก็ได้  แม้แต่ผมเองก็ยังไม่รู้เลยว่าผมอยู่ในถานะอะไรกันแน่สำหรับไอ้เฟค

“ไม่ล่ะค่ะคุณบีม  พี่ไม่ได้อยากได้อะไรเป็นพิเศษหรอกค่ะ  แต่มาดูเป็นเพื่อนคุณบีมก็พอแล้ว”

เมื่อพี่สุดาบอกกับผมอย่างนั้นแล้วผมก็หมดหนทางที่จะพูดอะไรอีก   ไอ้เฟคมันฝึกคนของมันได้เยี่ยมจริงๆ  ไม่มีอาการนอกคำสั่งแม้แต่นิดเดียว

แต่พอเดินกันไปได้สักพัก  พี่สุดาก็เดินมาเรียกผมที่กำลังดูของอยู่  พร้อมกับยื่นโทรศัพท์ของแกให้ผม

“คุณบีมค่ะท่านจะเรียนสายด้วยค่ะ”

“ครับพี่สุดา”

แล้วผมก็ยื่นมือไปรับโทรศัพท์จากมือของแกก่อนที่จะพูดกับคนที่โทรมาหา

“อยู่ไหนกันห่ะบีม    พี่สั่งไว้ว่าให้รออยู่ที่ห้องไม่ใช่หรือไง  แล้วทำไมกล้าขัดคำสั่ง”

“ก็ผมเบื่ออ่ะ  จะให้รอพี่อยู่ได้อย่างห่ะต้องหลายชั่วโมง  ผมก็คนนะพี่เฟคจะให้มานั่งบื้ออยู่ในห้องบ้าๆ  นั้นได้ยังไง”

อารมณ์ดีๆ  ที่ได้เดินเปิดหูเปิดตาเมื่อสักครู่มันหายไปหมดทันที

“ไม่ต้องเถียงเลยกลับมาที่ห้องเดี๋ยวนี้หรือจะให้พี่ออกไปตาม  ถ้าพี่ออกไปตามมันเป็นเรื่องใหญ่แน่”

“กลับก็ได้  ไม่ต้องมาขู่หรอก”

“พี่ไม่ได้ขู่พี่  เอาจริง  อย่าลองดีกับพี่นะบีม   บีมเองก็รู้ใช่ไหมว่าเป็นคนอย่างไง”

ก็รู้ไงครับว่ามันเป็นคนบ้าวันหนึ่งมันมีอารมณืแปรปวนวันละเป็นร้อยๆ  ครั้ง  จนผมเองก็ทำตัวไม่ค่อยถูกเท่าไร  บางครั้งมันก็ดีจนเหมือนเทพบุตร  แต่บางครั้งมันก็ซาตานดีๆ  นั้นเอง   ผมมองหน้าพี่สุดาที่ทำท่าลำบากใจ  ผมจึงวางสายลงไม่ต่อล้อต่อเถียงอะไรกับไอ้เฟคอีก  แล้วหันไปบอกกับพี่สุดาว่า

“หมดเวลาสนุกแล้วครับพี่สุดา  เรากลับกันดีกว่า”

“ค่ะ...ดีค่ะ”

แล้วผมกับพี่สุดาก็พากันเดินกลับเข้ามาที่บริษัท  อันที่จริงผมก็ไม่ได้กลัวไอ้เฟคมันมากมายหรอก  อย่างมากก็แค่เจ็บตัว  ซึ่งผมว่าผมชินแล้วล่ะ  แต่ที่ผมยอมกลับมาง่ายๆ  ก็เพราะว่าผมเห็นใจพี่สุดากลัวว่าพี่เขาจะเดือดร้อนไปกับการกระทำของผมด้วย

ผมเดินทางมาถึงหน้าห้อง  ผมลังเลอยู่นิดหนึ่งก่อนที่จะพลักประตูห้องเข้าไป  ผมเตรียมรับกับอารมณ์โกรธของไอ้เฟคเต็มที่   แต่สิ่งที่ผมคาดเอาไว้กลับผิดคาด  ไอ้เฟคมันไม่มีการระเบิดอารมณ์ใส่ผม  มันเพียงแต่เดินเข้ามาหาผมแล้วกอดผมไว้

“ไปไหนมาครับ  รู้ไหมว่าพี่เข้ามาในห้องแล้วไม่เห็นบีม   พี่ตกใจแทบแย่  โทรศัพท์ก็ไม่เอาไป   ครั้งต่อไปอย่าทำอย่างนี้อีกนะครับ”

มันไม่พูดเปล่ามันยังเอามือมาเกลี่ยเส้นผมที่ปิดหน้าของผมออกอีกด้วย 

“ก็ผมเบื่อนะพี่เฟค    พี่ทำงานแล้วจะเอาผมมาด้วยทำไม  ปล่อยให้ผมอยู่ที่ห้องก็ได้  แล้วผมก็ขอโทษด้วยที่ไปไหนไม่ได้บอกพี่  แต่ผมก็ไปกับเลขาของพี่นะครับ  ไม่ได้ไปคนเดียว”

“อืม...ไม่เป็นไร  ต่อไปอยากไปไหนแถวนี้ก็ไปกับคุณสุดาก็ได้  บีมยังไม่รู้จักว่าอะไรอยู่ตรงไหน  ให้คุณสุดาพาไปก็ดี”

“ครับ....”

“งั้นมาให้พี่ชื่นใจก่อน   ตอนเข้าประชุมปวดหัวมากเลย   ขอพี่หอมแก้มให้ชื่นใจหน่อยดีกว่า  อย่างนี้พี่จะได้มีกำลังใจทำงานตอนบ่ายไงครับ”

มันไม่พูดเปล่ามันเริ่มรุกผมหนักขึ้น    ให้มันได้อย่างนี้ซิ   หื่นตลอดเวลา  แต่ผมก็ยอมมันครับ  ถึงไม่ยอมก็โดนอยู่ดี  มันอยากทำอะไรก็ทำไปเถอะ  แต่มันก็ไม่ได้ทำอะไรผมไปมากกว่าหอมแก้มแล้วก็กอดผมอยู่นิ่งๆ  เท่านั้น

“พี่เฟคปล่อยผมเมื่อยแล้ว....”

ผมบอกไอ้เฟคหลังจากที่มันกอดผมอยู่อย่างนั้นไม่ยอมปล่อยสักที     ดูไปไอ้เฟคมันก็เหมือนจะเก็บอะไรไว้ในใจเหมือนกัน  แต่ผมไม่กล้าถามมันหรอก  กลัวมันจะอาระวาดขึ้นมาอีก  ผมอยู่กับมันก็เหมือนนั่งอยู่บนหลังเสือจะทำอะไรมากไม่ได้ต้องอยู่นิ่งๆ  อย่างเดียว

“ขออีกนิดเดียวนะ  เดี๋ยวพี่ปล่อย”

ผมปล่อยให้มันกอดอยู่อย่างนั้นจนมันปล่อยไปเอง   แล้วไอ้เฟคมันก็กลับไปนั่งก้มหน้าห้มตาทำงานของมันต่อไป  ดูแล้วมันก็ดูดีเหมือนกันนะในลุคนี้

 แต่ตอนนี้ท้องของผมเริ่มจะประท้วงด้วยความหิวเสียแล้วซิก็ตั้งแต่ทานโจ๊กที่พี่กันต์ซื่อมาฝากไปนิดเดียวตอนเช้ากับได้ขนมที่พี่สุดาเอาเข้ามาให้อีกนิดหน่อย  นอกจากนี้ผมก็ไม่ได้มีอะไรตกถึงท้องเลย

“พี่เฟค  ผมหิวข้าวแล้ว  เมื่อข้าวก็กินไปนิดเดียวเองไม่รู้ว่าใครมาแย่งกินหมด”

ผมพูดไปพร้อมกับลูบท้องตัวเองไปด้วย   ไอ้เฟคมันมองผมนิดนึงก่อนที่มันจะโทรไปสั่งให้พี่สุดาจัดอาหารเข้ามาให้   อะไรว่ะ  ผมนึกว่าจะได้ออกไปทานข้าวข้างนอกเสียอีก  ขนาดทานข้าวมันยังให้ผมทานอยู่ในนี้เลย  แล้วพี่กันต์อีกที่บอกว่าจะมารับไปทานข้าวก็หายเงียบไปเหมือนกัน

“ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้นเลย  พี่ติดงานอยู่นะครับ  เอาไว้ตอนเย็นนะเดี๋ยวพี่ชดเชยให้  จะพาไปทานที่ร้านไหนก็ได้ที่บีมอยากทานเลยดีไหมครับ”

“ก็ได้”

เพียงไม่นานพี่สุดาก็เข้ามาพร้อมกับอาหารร้อนๆ  เต็มไปหมดเลย  พี่สุดานี่เป็นเลขาที่มีประสิทธิภาพมากๆ  เลย  สั่งไปแค่ไม่กี่นาที  ทุกอย่างก็มาอย่างพร้อมเพียง

“คุณสุดาครับ  เดี๊ยวช่วยหาโน๊ตบุ๊คมาให้ผมเพิ่มอีกเครื่องนะครับ  ผมจะเอามาให้บีมเอาไว้ใช้นะครับ  เอาเครื่องใหม่เลย”

พอพี่สุดาจัดเตรียมอาหารเสร็จ  ไอ้เฟคมันก็สั่งงานพี่สุดาอีกรอบหนึ่ง  พี่สุดารับคำแล้วหายออกไปจากห้อง    เมื่อทุกอย่างพร้อมผมก็ลุยทานทันที  แต่ผมก็ต้องทานคนเดียวเพราะไอ้เฟคบอกว่ามันอิ่มแล้ว  ไม่ต้องเป็นห่วงมัน  คนเป็นห่วงที่ไหนล่ะแค่เห็นของกินมันเยอะก็เลยกลัวกินคนเดียวไม่หมด  ขี้ตู่ชะมัด

พี่สุดาหายไปไม่ถึงชั่วโมงก็กลับมาพร้อมกับโน๊ตบุ๊ครุ่นใหม่เอี่ยม

“คุณบีมค่ะ  พี่ให้เขาช่วยลงเกมส์แล้วก็ติดตั้งเนตให้แล้ว   ที่นี้คุณบีมจะได้ไม่เบื่อไงค่ะ”

“ขอบคุณครับพี่สุดา  พี่นี่รู้ใจผมจริงๆ”

ผมยกมือไหว้พี่สุดา

“ไม่ต้องมาขอบคุณพี่หรอกค่ะ  ไปขอบคุณเจ้านายพี่ดีกว่า  ทั้งหมดเนี๊ยคุณเฟคท่านสั่งมาทั้งหมดค่ะ”

ผมหันไปมองไอ้เฟคที่ทำท่าเป็นนั่งก้มหน้าทำงานแต่สีหน้ามันนี่ยิ้มตลอดเวลา   ผมเลยเดินไปขอบคุณมันถึงโต๊ะทำงานเสียเลย  มันก็บอกว่าไม่เป็นไรเรื่องแค่นี้เอง

เมื่อมีของแก้เบื่อแล้วผมก็หันมาให้ความสนใจกับของเล่นชิ้นใหม่ของผม  จนผ่านไปจนเย็น  พี่กันต์ก็เข้ามาที่ห้องพร้อมกับถุงขนมอีกห่อใหญ่  เพื่อเป็นการทดแทนที่ผิดนัดกับผม

สุดท้ายเย็นของวันนั้นผมก็ต้องกับบ้านกับพี่กันต์แทนที่จะเป็นไอ้เฟค  เพราะอยู่ดีๆ  พี่สุดาก็วิ่งเข้ามาบอกว่ามีงานด่วน  ไอ้เฟคก็เลยต้องอยู่ทำงานต่อ  ปล่อยให้ผมกลับบ้านกับพี่กันต์แทน   ผมนะยังไงก็ได้กลับกะใครก็เหมือนกันนั้นแหละ

ผมนั่งรถมากับพี่กันต์ตลอดทางพี่กันต์จะหาเรื่องมาแซวมาเหย่ผมได้ตลอดเวลาทำให้ผมหัวเราะตลอดทาง  จนกระทั้งรถมาติดที่ไฟแดงอยู่แยกหนึ่ง  ผมก็หันออกไปนอกรถ  พร้อมกับเห็นแผ่นหลังของผู้ชายที่ผมเคยรักเดินห่างออกไปจากรถของผม  ไม่รู้ว่ามันเป็นความบังเอิญหรือความตั้งใจ  แต่เพียงผมเห็นแค่แผ่นหลังของเขาผมก็จำได้แล้วว่าเขาเป็นใคร