o4เง้อ จบซะที แล้วเจอกันใหม่นะจ้า
(ถ้างงว่าทำไมไม่ไปหาวินกับต้อม บอกไว้ก่อนว่า สองคนนั้นไม่ได้เรียนร.ด.นะคะ)
“เฮ้ย มาได้ไงวะเนี่ย” ฉันเบียดแทรกกลางระหว่างไอ้เอ กับมัน ไอ้เอก็หลับไปแล้ว ก็ร้องอื้อ ๆ แล้วก็หลับต่อ ขี้เซาซะจริงนะ
“ขอนอนด้วยดิ ฉันไม่ไหวแล้ว” มันก็งงใหญ่
“อะไรไม่ไหว เฮ้ย อย่าบอกนะว่าแก....” ฉันรู้เลยว่ามันคิดบ้าอะไรอยู่ ไอ้นี่เอาอีกคนแล้ว
“บ้า คิดอะไรของแก ฉันแค่กลัวผีเท่านั้นเอง” ใครจะกล้าพูดความจริงล่ะ อายมันจะตาย
“แล้วเพื่อนแกล่ะ ไม่ได้นอนด้วยกันเรอะ” มันจะถามอะไรนักหนานะ ฉันยิ่งอยากเงียบๆอยู่ ก็ไอ้พวกหื่นกามมันกำลังเดินหาฉันให้ขวักอยู่น่ะ
“เงียบก่อนได้มั้ย ขอผ้าห่มหน่อย” ฉันแย่งผ้าห่มมันมา แล้วคุมโปงทันที ไอ้พวกนั้นมันเดินมาจะถึงแล้ว ไอ้อาร์ทคงพอจะเริ่มเดาเรื่องได้แล้ว ก็เลยแกล้งหลับ
“เฮ้ย แมร่งหายไปไหนแล้ววะ เร็วยังกับปรอท อินี่มันเล่นตัวจริง ๆ กรูจะพาขึ้นสวรรค์ซะหน่อย”
‘เชี้ย ลงนรกน่ะสิ ไอ้เชี้ย เวรกรรมอะไรของกรูเนี่ย’ ฉันบ่นในใจ พวกมันเดินเลยไปแล้ว ฉันก็โล่งอกไปที เหลือแต่อิเจี๊ยบ โชคดีนะมรึงอิเพื่อนยาก รับไว้ด้วยละกัน เหอ ๆ
“มันไปแล้ว หลับรึยัง” อาร์ทมันกระซิบมาเบา ๆ
“ใครจะหลับลงล่ะยะ น่ากลัวขนาดนี้” มันหัวเราะคิกคัก น่าตบปากจริงๆเลย
“ก็อยากทำตัวยั่วทำไมล่ะ” ฉันก็ตาโตสิคะ มาว่าฉันยั่วอ่ะ
“ยั่วอะไรของแก ฉันไปยั่วพวกมันตอนไหนยะ” ฉันก็งงดิคะ
“ก็ยั่วโมโหไงล่ะ ฉันเห็นนะ ตอนมันมาเล่นกับแก แต่แกดันไปด่าพวกมันเข้าให้น่ะ โดนดีซะบ้าง จะได้เข็ด” อั้ย ถึงว่าสิ ปกติมันไม่มายุ่งกับฉันนะ
“ถือว่าฟาดเคราะห์ไปก็แล้วกัน” ฉันชักร้อนก็เลยเอาผ้าห่มออกมาครึ่งตัว ตอนนั้นในห้องนอนมืดแล้ว มีเพียงแสงไปลอดมาจากข้างนอก แต่ก็ริบหรี่เต็มที
คืนนี้ฉันคิดว่า คงพ้นจากเคราะห์อันหนักอึ้งเสียที แต่ก็หารู้ไม่ว่า หนีเสือปะจระเข้ หนีจระเข้ปะงูเหลือม (จอมเลื้อย) เวรกรรมจริง ๆ นี่ฉันไม่ใช่อิพริ้งนะยะ
“จะทำอะไรน่ะแก” ผ่านไปได้สักประมาณเที่ยงคืน สิ่งผิดปกติก็เกิดขึ้น มือของใครก็ไม่รู้ พาดมาบนตะโพกฉัน พอฉันพูดมันก็หยุด
“......” ฉันแกล้งเงียบไป มันก็เริ่มเลื้อยอีก และฉันพอจะรู้แล้วว่าใคร ไอ้ ๆ ๆ
“หยุดนะแก ถ้ามากกว่านี้ ฉันจะร้องจริง ๆ ด้วย” คราวนี้ไม่ได้ผลค่ะ มันรั้งมาถึงหน้าอกฉันแล้ว จากนั้นก็กอดตัวจนแน่นเลย เฮ้อ สัมผัสแบบนี้จะเป็นใครไปไม่ได้ ก็เคยโดนมาแล้วครั้งนึงนี่
“หนาวอ่ะ ขอกอดหน่อยนะ” ฮึ มาฟอร์มเดิมทุกที ตาบ้า
“กอดเฉย ๆน่ะได้ แต่ทำไมไอ้นั่นของแกมัน....ล่ะ” คราวนี้ฉันชักฉุน ก็ไอ้...แข็ง ๆ ของมันมาดุนๆอยู่ด้านหลังฉันน่ะ อี๊ หยะแหยง
“เอาน่า ไม่มีอะไรหรอก คิดมากไป นอนเถอะ” เหอ ๆ ดูมันทำ
“จูบได้ปล่าวอ่ะ” มันพูดบ้าอะไรอีกล่ะเนี่ย พอทีเถอะ เมื่อไหร่จะเช้าวะเนี่ย
“ไอ้บ้า ไม่มีทางหรอก ฝันไปเถอะ” ไม่รู้มันจะทำหน้ายังไง แต่มันเงียบไปพักนึง แล้วฉันก็ต้องตกใจอีกรอบ มันพลิกตัวฉันให้หันไปหามัน แล้ว ๆ มันก็
“อ้ะ อุ้บ” ปากฉันยังไม่ทันได้พูดออกไปด้วยซ้ำ มันก็โดนปากตานั่นปิดไปซะก่อน มันเร่าร้อนรุนแรง วาบหวิวอย่างเหลือเชื่อ โอ้ว แม่เจ้า โดนเข้าแล้วงัยฉัน
“อื้ม ๆ อ่ะ อือ ๆ” ฉันครางออกมาเบาๆ ทำไมเก่งแบบนี้นะ ไปทำกับใครมาก่อนรึปล่าวเนี่ย
มันเอาขามันมาก่ายบนขาฉัน พันกันมั่ว แถมยังพยายามเอามือไปจับน้องชายมัน โอ้ย จะบ้าตาย ไม่ได้นะ ฉันม่ายทำ อย่ามาบังคับฉันสิ
“นะ จืดนะ ช่วยเราหน่อย” ฉันก็ไม่เอา ๆ ท่าเดียว
“ไม่ได้นะอาร์ท เด๋วใครมาเห็นเข้า เราจะแย่” ฉันก็ปรามสุดชีวิต ทั้งที่ใจจริงน่ะ อยากสุด ๆ
“อือ ๆ เสียดายจัง” มันบ่นพึมพำ ฉันล่ะกลัวคนได้ยินชิบเป๋ง
“นอนเถอะ แล้วอย่าก่ายฉันแบบนี้ล่ะ คนอื่นตื่นมาเห็นจะยุ่ง” มันก็นอนหงุดหงิดของมันต่อไป ฉันก็เสียวไส้ต่อไป อึ๋ย
ทำไม๊ทำไม ฉันอยากจะรู้จริง ๆ พวกผู้ชายทำไมถึงชอบหื่นกามเวลาเข้าค่ายกันจริงๆ สังเกตตั้งแต่ตอนเข้าค่ายลูกเสือตอนม.ต้น ม.1 ก็โดน ม.2 ก็ยังโดน ม.3 จะเหลือเหรอ (ไม่ได้โดนเอานะคะ อย่าเข้าใจผิด หมายถึงเจอพวกหื่นกาม)
ในที่สุดก็เช้าแล้ว เย้ จะได้กลับบ้านแล้ว หลังจากผ่านมรสุมอันแสนยาวนาน (แค่ 2 คืนเอง) มาแล้ว ฉันก็เดินไปหาอิเจี๊ยบตรงที่มันนอนอยู่ พอไปถึงฉันก็ต้องปิดปากตัวเอง ก็สภาพที่ฉันเห็นน่ะ มันไม่ต่างกับซากอะไรสักอย่าง แหม พูดแรงเกินไปปล่าวเนี่ย
“อิเจี๊ยบ มรึงไปวิ่งมาราธอนที่ไหนมายะ อิดอก” ชีนั่งอิดโรย ผมเผ้ากระเซอะกระเซิง เสื้อผ้ารุ่งริ่ง และที่สำคัญ ตามคอตามตัว มีรอยแดงเป็นจ้ำ ๆ เต็มเลย อิอิ
“อิเชี่ย ก็มรึงน่ะแหละ หายหัวไปไหนมา อิสาด พอกรูมาถึง แมร่งไอ้พวกเชี่ยนั่นมาจากไหนก็ไม่รู้ มาล็อคคอกรู แล้วลากเข้าห้องน้ำ กว่าจะเสร็จ กรูเกือบตาย” อุ ฉันปิดปากกลั้นหัวเราะต่อไป สงสารชีก็สงสารอยู่หรอก แต่ดูชีคงอิ่มเอมมากกว่า
“ไงล่ะมรึง มาเที่ยวนี้ เกินคุ้มเลยสิยะ” มันก็มองฉันเชิด ๆ สวยใสซะไม่มี
“แหงล่ะ กรูมันตู้สาธารณะ ใครจะเข้าออกก็ได้ตลอดเวลา” ค่ะ สวยจริง ๆ อิดอก
“เอาเถอะวะ วันนี้ก็ได้กลับบ้านแล้ว กรูล่ะรอมานานแล้ว แมร่งไม่ไหว”
“ไม่ไหวอะไรของมรึง กรูเห้นไปนอนกกกับผู้ชายมาเนี่ยนะ” อ้าย อินี่ เห็นด้วยเหรอยะ
“อิดอก มั่วแล้ว กกเกิกที่ไหน ไม่มีย่ะ” ฉันเถียงสุดฤทธิ์
“อย่ามาตอแหล กรูเห็นนะ นึกว่ากรูไม่รู้รึไง นั่นไงล่ะ เดินมาแล้วน่ะ” ฉันก็มองไปทางที่มันบุ้ยปากไป ไอ้อาร์ทน่ะเอง เดินมากับเพื่อนมัน
“อิดอก อย่าพูดมากไปนะมรึง กรูอาย” ฉันหน้าแดงมาก ๆ อายสุด ๆ
“สาว ๆ เมื่อคืนนอนหลับสบายดีรึปล่าว” นายเอทักทาย ส่วนนายอาร์ทยืนมองเลยไปทีไหนก็ไม่รู้ ส่วนนายกอล์ฟเอาแต่จ้องฉัน
“มองอะไรอ้ะ กอล์ฟ” ฉันชักทนไม่ไหวแล้วสิ
“เมื่อคืนจืดนอนที่ไหนอ่ะ” ง่ะ ฉันสะดุ้งเลยค่ะ ตาอาร์ทก็ไม่แพ้กัน
“ก็นอนกับเจี๊ยบไง ใช่มั้ยเจี๊ยบ” ฉันหันไปหยิกแขนมันทีนึง มันก็เออออห่อหมก
“ใช่ ๆ นอนหลับปุ๋ยเลย โดนปล้ำก็คงไม่รู้ตัวหรอก อิอิ” อินี่ พูดเกินไปแล้วย่ะ
“อ้อเหรอ สงสัยเมื่อคืนจะหูแว่วไป เหมือนได้ยินเสียงจืดอยู่ข้าง ๆ” อ้ายยยย สงสัยเกินไปแล้วนะ
“หูฝาดมั้ง เสียงลมน่ะสิ เนอะ” มันก็อืม ๆ แล้วก็พากันเดินไปที่ฝึกด่าสุดท้ายของวันนี้
และก่อนจะลาจากกัน ก็ขอทิ้งท้ายด้วยด่าสุดมันส์ นั่นก็คือ กระโดดสูงนั่นเอง กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ยังไม่ได้กระโดดเลยย่ะ มั่วจริง ๆ
มีผู้ชายหลายคนที่กลัวสุดชีวิต รวมฉันด้วยแหละ ก็มันสูงอ่ะ น่ากลัวจะตายไป ตอนเรียกคนก่อนหน้านี้ ฉันก็จะได้ดู พวกนั้นห้อยโหนโยนตัวลงมากันก่อน ตลกมากเลย บางคนแหกปากร้องดังโคตร ๆ บางคนก็ตีปีกเหมือนนก บางคนอ้วนๆ เวลาหมุนตัว เหมือนบอลลูนเลย
มัวแต่ตลกคนอื่น พอมาถึงคิวตัวเอง ฉันก็ต้องขึ้นไปบนหอคอย ขาฉันสั่นดิก ๆเลยค่ะ พอขึ้นไปถึงก็แกล้งทำสำออย ว่าจะเป็นลมแล้ว แต่ขอโทษ ไม่ได้ผลหรอกจ้า ในที่สุดคนคุมข้างบนก็ใส่อุปกรณ์ให้ครบแล้ว ฉันก็ยืนสั่นพั่บ ๆ เป็นลูกนกตกน้ำ พอมองออกไปข้างนอก ก็ถึงกับตาเหลือกลานด้วยความหวาดกลัว แง้ มันสูงอ้ะ ถ้าตกลงไปก็...แหกพอดีสิ
“เอ้า ลงไปได้แล้ว จะกระโดดเองหรือว่าให้ถีบฮะ” แง้ จาถีบเค้าเหรอ ม่ายเอานะ เด๋วเปื้อนอ้ะ
“ครูขา หนูเป็นโรคกลัวความสูงค่ะ” ฉันพยายามอ้อนวอนสุดฤทธิ์
“อย่าลีลา กระโดดเดี๋ยวนี่ 1 2 ...” ก่อนที่ฉันจะโดนถีบ ก็หลับตาปี๋ ท่องนะโม นะโม แล้วก็
“อ้ายยยยยยยยยยยยยย” เสียงฉันว่าดังแล้ว เสียงอิพวกผู้ชายโห่ ยังดังกว่าอีก อิพวกเชี่ย โห่ทำไมยะ
เวลาที่ฉันลอยอยู่บนนั้น มันเหมือนกับใจเราจะขาดเสียให้ได้ มันวาบหวิว สยิวทรวง กลวงโบ๋ เหอ ๆ กรูจะตายมั้ยเนี่ย ตอนนั้นฉันคิดยังงั้น พอลืมตาก็ใกล้จะถึงฝั่งโน้นแล้ว เง้อ จะว่าไป มันก็มันส์ดีแฮะ เหมือนกับเล่นรถไฟเหาะ แล้วก็ไวกิ้งนั่นแหละ มันส์จนเสียว อิอิ
หลังจากผ่านการฝึกมาอย่างหนักหน่วงแล้ว ก็ได้กลับบ้านเสียที เฮ้อ ช่างเป็นการเข้าค่ายที่สุดแสนจะซวยสำหรับฉันจริง ๆ แล้วปีหน้าล่ะ คงไม่มีอะไรแบบนี้อีกแล้วล่ะมั้ง
******************End*******************
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
