หัวข้อ: Heroine (ที่นี่ไม่มีนายเอก) **แจ้งข่าว** P 114

[PEENAT1972]

อีชะนี 2 ตัวกลัวตกงาน เพราะใกล้ปลดระวางเต็มที เก่าแก่จนขายไม่ออก เลยกลัวคนอื่นมาแย่งอาชีพละสิ

[dukdikdukdik]

นรกชิบ ไอ้โต้เวรเอ๊ย เกลียดมันนนนนนนนนน

[bellebee]

กดดันอ่ะค่ะ  สงสารดาวพระศุกร์ เอ้ย! น้องภูมิ

พี่โตโต้  เห็นน้ำตาคนหล่อแล้วจะใจอ่อนไหมหนอ?

[vvivy]

ไอ้โตโต้ เลวได้อีก

[na_near]

กรี๊ดดดด อีตาโตโต้
การศึกษา และชาติตระกูลไม่ได้ช่วยให้แกมีจิตสำนึกความเป็นคนบ้างรึไง
โหดร้ายเกินไปแล้วนะ

ภูมิค่ะ ทีหลังถ้าอีตาโตโต้ทำงี้อีก แนะนำให้ก้านคอ แล้วเตะมันลงจากรถเลย ชิ

[Vesi]

ทำเกินไปป่ะ
ทำงี้โคตไม่แมนเลย
ตุ๊ดยังไม่ทำเลยรู้ป่ะ

[kogomon]

 
 

[Little Devil]

สงสารน้องภูมิ
อ่านแล้ว เหนื่อย เครียด จิตตก
+1

[hpsky]

สงสารภูมิมากเหอะ
ชีวิตมีแต่มาร

[insomniac]

พลาดอีกแล้วเรา เรื่องสนุกขนาดนี้เพิ่งได้เข้ามาอ่าน
แต่ก็ดีที่ได้อ่านทีเดียว 11 ตอนรวด สะใจ

[eiky]

ตอบเมนต์คร้าบ ตั้งแต่ฉากสิบนะครับ

ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านนะครับ 


Vesi +  ภูมิบุญต้องเจอศึกอีกรอบด้านครับ คอยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะครับ

roseen + เพราะเรื่องนี้ไม่มีนายเอกครับ อิอิ

wisa + ในใจภูมิอยากไปอยู่ที่อื่นแล้วครับ แต่ต้องลุ้นกันว่าจะสำเร็จไหม

€H_bO[51] + เนอะ ผมก็ว่างั้นไม่รู้ไปเหยียบเท้าไว้ตั้งแต่ชาติปางไหน ทำไมเลวได้ใจแบบนี้

4life + เดี๋ยวก็มาครับ แต่อย่าเกลียดคนเลวเสียก่อนล่ะ อิอิ

j3llnlyza  + ยังไม่ได้เลวเต็มขั้นนะครับเนี่ย อิอิ

win200  + น้องวินต้องลุ้นหน่อย น้า ว่าไปไปเข้าค่ายอะไรคร้าบบ เอาเรื่องหนุกๆ มาเล่าสู่กันฟังบ้างน้า อิอิ พี่จะเอามาเขียนเป็นนิยายให้เลย

august_may + จันทร์รักภูมิครับ แต่เป็นคนเลี้ยงโตโต้มากับมือ เหตุผลหลายอย่างของผู้ใหญ่จึงทำให้จันทร์ไม่แสดงออกอะไรมาก

wowhaha + ใช่ครับ ถึงเจ็บแต่ไม่ยอม อิอิ

Raven + อันนี้ต้องติดตามนะครับ อิอิ ขอบคุณมากที่ติดตามอ่านครับ

Laxxeez + ตอนสิบสองนี่ล่ะครับ เรื่องจะแดงออกมา อุ้ย บอกซะแระ อิอิ

MM.Dog + เดี๋ยวมีจุดเปลี่ยนให้ร้ายกว่านี้นะคร้าบบ อิอิ

ป้าจุใจ + ต้องคอยติดตามครับ อิอิ

p_phai  + ยังมีเพื่อนๆอีกสองคน กับแทนนะครับที่ยังรักภูมิอยู่ อิอิ

iamnan + เพราะโตโต้เป็นผู้ชายครับ เวลาเกลียดก็แสดงออกเต็มที่ แต่เวลารักนี่ไม่รู้ยังไงนะ ต้องติดตามครับ

na_near + ผมฝากด้วยคนคร้าบบ

vvivy + ขอบคุณคร้าบ โดนคืนแน่ๆ ตาโตโต้

akiso + ขอบคุณคร้าบ สู้อยู่แล้วเนอะ

som + เอน้องส้มครับ พี่เคยได้ยินเหมือนกันนะว่าข้ามไม้กวาดจะได้แฟนแก่กว่า ไม่อยากบอกพี่ข้ามทุกวัน ทำไมมีแต่เด็กกว่าอ่ะ ไม่จริงแล้วล่ะ เหอๆๆๆ

shockoBB + เอามันเลยคร้าบ ตบไอ้โตโต้เลย อิอิ

dukdikdukdik + นายเอกเราก็ไม่ใช่หวานน้า เพราะฉะนั้นพระเอกก็ไม่น่าจะดี เหอๆๆ

เกริด้า(๐-*-๐)v + ยิ้มๆคร้าบบ

bigbeeboom + ชอบแนวนี้ไหมครับ อิอิ ขอบคุณน้า

silverspoon + อันนั้นขาคู่ใช่ไหมครับ สะจายเจงๆๆๆ

hpsky + งั้นฝาก ไรท์เตอร์ด้วยคนได้ไหมคร้าบบบบ อิอิ

dearmeepooh + ขอบคุณคร้าบบบ

yoyo + อ่านแล้วอย่าเครียดน้า อยากให้ทุกคนมีความสุขนะคร้าบบ

kanda53 + น่านะครับ พี่กานดา เดี๋ยวมันก็ดีขึ้นนะคร้าบบ

akiso + ขอบคุณ น้องอากิ คร้าบบ

omelet  + เหมือนช่อง สามไหมครับ อิอิ ขอบคุณน้า

august_may + ชีวิตจริงยิ่งกว่านิยายน้า เหอๆๆๆ

roseen + หวาย ใจเย็นๆๆ น้า โรซีน ของผ๊มมม

akiso  + ขอบคุณน้องอากิ คร้าบบ

Raven + ใช่ครับ โตโต้งานเข้าแน่ๆ

Laxxeez + คนที่เขามีกำลังเหนือกว่าทุกด้านย่อมคิดว่าคนอื่นด้อยกว่า ไม่มากก็น้อย แต่ภูมิบุญสู้ไม่ถอยอยู่แล้วคร้าบบ

yoyo + ที่ภูมิบุญเสียน้ำตาเพราะกดดัน แต่ก็เข้มแข็งขึ้นนะครับ

€H_bO[51] + เดี๋ยวมีเฮครับ อิอิ

4life + เดี๋ยวก็ดีขึ้นครับ

filmybutter + ขอบคุณคร้าบ 

เกริด้า(๐-*-๐)v + ใจเย็นๆน้า เดี๋ยมีตอนภูมิบุญร้าย อย่าเกลียดกันก่อนน้า

silverspoon + คนมันมีปมครับ อิอิ

som + เราสู้ไม่ได้ด้วยกำลัง เราก็ต้องสู้ด้วยเล่ห์กลครับ น้องส้ม

ป้าจุใจ + ตอนนี้น่าสงสารน้องภูมินะครับ ผมเองยังแอบน้ำตาซึมเลยตอนเขียนอ่ะ

heavenly**yaoi + ขอบคุณคร้าบ ลงรูปไม่เป็นอ่ะครับ ขนาดถามพี่หนึ่งแล้ว พยายามหลายรอบ เรามันอ่อนเรื่องไฮเทค อิอิ

PEENAT1972 + ถามป้าก็ได้นิเนอะ ว่าลงรูปยังไง สอนด้วยนะคร้าบป้า คร้าบ

dukdikdukdik + อิอิ แค่นี้ จิ๊ปๆน้า โตโต้บอก

bellebee + อ่า ดาวพระศุกร์เลยเหรอ ดีนะไม่ว่าเป็นอีเย็น เหอๆๆๆ เวลาคนที่เขาโกรธน้ำตานองหน้า มองหน้าใครเราก็สะดุ้งนะ ตาโตๆน้ำตาปริ่มลูกตา เบิกตากว้างมองด้วยความเกลียดชัง

vvivy + ช่ายครับ เลวได้อีก

na_near  + การศึกษเปรียบดังอาภรณ์ แต่เนื้อแท้ยังไงก้ถอดปลอกลอกออกไม่ได้ เห็นด้วยอย่างยิ่งครับ

Vesi + มันหน้ามืดครับ อิอิ

kogomon + 

Little Devil + อ่าพี่เรา แค่นี้ก็จิตตกเนอะ อิอิ จิตใจอ่อนไหว คิดถึงใครอ่ะเปล่า อิอิ

hpsky + มารผจญคิดในแง่ดีก็เป็นยากำลังน้า อิอิ

insomniac + ยินดีต้อนรับ คร้าบบ ขอบคุณมากที่เข้ามาอ่าน 



ขอบคุณทุกคนอีกครั้งนะครับที่คอยเป็นกำลังใจให้ตลอด จะพยายามเขียนเรื่องที่สนุกๆให้เพื่อนๆ อ่านเยอะๆครับ


 

eiky

[wisa]

 

[eiky]

อย่าเครียดกันนะครับ เห็นเพื่อนๆเริ่มบ่นแล้ว เหอๆๆ กลัวโดนด่าจังเลย รับรองครับ เรื่องนี้ไม่มีจิตตก




                        ฉากสิบสอง

"ภูมิ หายไปไหนมาเนี่ยโทรหาตั้งหลายครั้งแล้วก็ไม่ติด เราเป็นห่วงนายมากนะ"
 
ทันทีที่ เห็นหน้าภูมิบุญพลอยก็ปรี่เข้ามาจับแขนกระตุก ภูมิบุญก้มหน้านิ่งคิดอยู่ในใจว่าควรจะเล่าให้เพื่อนฟังดีหรือไม่
 
"เป็นอะไรไป ภูมิ เกิดอะไรขึ้น"
 
"นั่นสิภูมิ นายมีอะไรหรือเปล่า บอกพวกเราได้นะ"
 
ก้องเสริม อีกแรง ภูมิบุญถอนหายใจแล้วสูดเข้าไปใหม่ จับมือก้องกับพลอยแล้วนั่งลงเก้าอี้ ตัดสินใจเล่าให้เพื่อนทั้งสองฟัง เพราะไม่อยากเก็บความทุกข์นี้ไว้ในใจคนเดียว อย่างน้อยก็ได้ระบายมันออกมาบ้าง วิบากกรรมที่เขาต้องทนยอมรับแบกมันไว้แต่เพียงผู้เดียว
 
"ไม่ได้นะ ภูมิ นายจะยอมไม่ได้"
 
"เลว ชาติชั่ว มันคิดว่ามันเป็นใคร ทำแบบนี้มันเกินไปแล้วนะ"
 
ก้องสบถออกมาสายตาเคียดแค้นแทนภูมิ นี่ขนาดทั้งสองไม่ได้เจอมากับตัวยังรู้สึกโกรธแค้นได้เพียงนี้ถ้าเกิดเจอ เข้าเอง ทั้งสองจะรู้สึกยังไง
 
"นั่นสิ ลำพังไอ้บ้าอำนาจในบ้านก็เหลือรับแล้ว ยังไม่วายต้องมาเจอกับอีบ้าผู้ชายแบบนั้นอีก เราเห็นใจนายจริงๆนะภูมิ"
 
พลอยบีบมือ ภูมิบุญแน่น สายตาสงสารและเห็นใจไม่แพ้กันกับก้องเลย
 
"นายบอกคุณ เจ้าของบ้านไปเถอะภูมิ พูดออกไปเลย ลูกชายเขาเลวก็ควรจะให้เขารู้"
 
"เราว่า นายออกมาอยุ่หอดีกว่า เดี๋ยวเราหาช่วย อาเรามีหอให้เช่า แต่ไกลจากมอหน่อย แต่เราว่าก็ยังดีกว่าทนอยู่ในที่แบบนั้น"
 
พลอยแนะนำ แล้วมองหน้าภูมิบุญ
 
"แต่แม่ล่ะ แม่จะเข้าใจเราไหม"
 
"ทำไมพูดแบบ นั้นล่ะภูมิ แม่นายต้องเข้าใจสิเรื่องทุกอย่างเกิดขึ้น แต่ท่านยังไม่รู้ ถ้ารู้แล้วคงไม่ยอมหรอก ไม่มีแม่คนไหนทนเห็นลูกตัวเองถูกคนอื่นรังแกหรอกนะ"
 
พลอยแสดง ความเห็นออกมา ทั้งสามสนทนากันอยู่นานจนถึงเวลาเข้าเรียน ภูมิบุญรู้สึกดีขึ้นมาหน่อยอย่างน้อยก็มีเพื่อนที่คอยให้กำลังใจ พลันก็คิดขึ้นมาได้ว่าไม่เหตุอันใดที่ตนจะต้องทนอยู่ในสภาพแบบนี้ ยอมก้มหัวให้เขาโขกสับ มีแต่คนคอยเหยียบอยู่อย่างเดียว พอรับน้องตอนเย็นเสร็จก็เดินออกไปทางสามย่านเพื่อรอรถเมล์กลับบ้าน
 
"ภูมิๆ กลับบ้านเหรอ ป่ะกลับกับพี่"
 
แทนทวีมายืนดักรอภูมิบุญอยู่หน้าทางออก ภูมิบุญหันไปมอง
 
"ไม่เป็นไรครับพี่ ผม"
 
พูดยังไม่ ทันขาดคำเหลือบไปเห็นนิตากำลังปรี่ตรงเข้ามาหา
 
"อ้อ ได้ครับพี่แทน แล้วพี่จอดรถไว้ไหนครับ"
 
ภูมิบุญ เปลี่ยนเสียงทันที พลอยกับก้องมองหน้ากัน แทนทวีเองก็ทำหน้างงเอ๋ออยู่
 
"ต๊าย แทนมาทำอะไรอยู่นี่คะ นิตาจะชวนไปกินข้าว"
 
เสียงแปร๋ นมาแต่ไกล แทนทวีทำหน้าเซ็งจัดทันที
 
"อย่าบอกนะแทนว่ามาวอแวกับอีตุ๊ดนี่น่ะ"
 
นิตาจาบจ้วง เสียดแทงทันทีที่มีโอกาส
 
"พูดอะไรน่ะนิตา เราบอกเธอแล้วนะ ว่าห้ามมายุ่งกับน้องภูมิอีก"
 
"อะไรกันคะแทน นี่แทนเห็นอีนี่มันดีกว่านิตาเหรอ"
 
"ถ้าเกิดยังเป็นแบบนี้ ก็ใช่"
 
"กรี๊ดดด นิตาไม่ยอมนะแทน แล้วที่ผ่านมา"
 
"โอ๊ย เข้าใจบ้างสิหล่อน ที่ผ่านมาน่ะ คืออดีต หล่อนน่ะมันเป็นอดีต ส่วนฉันมันคือปัจจุบัน และอนาคต"
 
ภูมิบุญยก ริมฝีปากขึ้น ปรี่เข้าเกาะแขนแทนทวีทันที แสดงจริตสะดีดสะดิ้งใส่
 
"กรี๊ดดด อีภูมิปากดีนะมึง"
 
นิตาปรี่เข้ามาหมายจะตบหน้าภูมิบุญ แต่แทนทวีเอาตัวออกมาบังไว้ถลึงตาใส่
 
"แทนจะเอายังไงคะ ทำแบบนี้กับนิตาไม่ได้นะ"
 
"พี่แทน ภูมิอยากกลับบ้านแล้วอ่ะครับ หนวกหูชะนีอยากมีผัวแถวนี้จังเลย"
 
ภูมิบุญเอา ตัวเบียดเข้าหาแทนทวีกอดแขนไว้แน่น แทนทวีดึงแขนภูมิบุญให้เดินตามไปที่จอดรถทันที
 
"อีภูมิ มึงอย่าคิดว่ามึงจะแย่งแทนไปจากกูได้นะ กูไม่ได้ มึงก็อย่าหวังว่ามึงจะได้"
 
นิตากัดปากตัวเองยืนตัวสั่นอยู่ พลอยกับก้องยิ้่มเยาะเย้ยถากถางเต็มที่เหมือนกัน
 
"ภูมิ เรานี่ร้ายเหมือนกันนะ"
 
แทนทวีพูดขึ้นระหว่างที่รอสัญญาญไฟตรงใต้ทางด่วน พระรามสี่
 
"ขอโทษนะพี่ ที่ดึงพี่เข้ามาเกี่ยวข้อง พี่จอดตรงป้ายรถเมล์ข้างหน้าก็ได้ครับ เดี๋ยวภูมิกลับเอง"
 
ภูมิบุญ ครุ่นคิดอยู่ว่าทำแบบนี้ผลร้ายมันอาจจะมากกว่าผลดี เพราะดูท่านิตาคงไม่ยอมรามือง่ายๆ
 
"อ้าว ไม่ได้พูดจริงหรอกเหรอ พี่ดีใจนะเนี่ย ที่จะให้พี่เป็นปัจจุบันและอนาคตของภูมิน่ะ"
 
แทนทวียิ้ม ยิงฟันยาวเต็มดวงหน้า
 
"เอ่อ"
 
"ไม่รู้ล่ะ รับผิดชอบที่พูดด้วย ไม่งั้นพี่เองก็ไม่ยอมนะ"
 
ภูมิบุญได้แต่ถอนหายใจ นี่มันอะไรกัน นี่หรือคือผลของการกระทำแบบไม่ได้ยั้งคิดให้ถ้วนถี่ก่อน
 
"พี่ ผมถามจริงๆเถอะ พี่อยากได้อะไรจากผมครับ ผมไม่มีอะไรให้พี่นะ ผมไม่มีอะไรควรค่ากับพี่สักอย่าง"
ภูมิบุญพูดออกไปเพราะมันคาใจมานานว่าทำไมแทนทวี ถึงคอยตามตอแยไม่ยอมเลิกรา

"ภูมิ ภูมิไม่ต้องมีอะไรมาให้พี่หรอก พี่ไม่อยากได้อะไรจากเรา แค่สนใจพี่บ้าง พี่ชอบเรานะ ชอบตั้งแต่เห็น ยิ่งได้เห็นยิ่งชอบ ไม่รู้สิ มันอาจจะดูลิเกไปหน่อย แต่พี่ชอบเราจริงๆให้ตายเถอะ ถ้าพี่จะขออะไรจากเรา พี่ขอหัวใจเราได้ไหมล่ะ"

ภูมิบุญสะอึก พูดไม่ออก ไม่คิดว่าเขาจะกล้าพูดความในใจออกมาแบบนี้ไม่ได้เตรียมใจรับฟัง ภูมิบุญนิ่งไม่ปริปากอะไรอีกมีแต่แทนทวีที่ชวนคุย ภูมิบุญก็คุยไปตามารยาทจนถึงบ้าน
 
"น่าจะไปกินข้าวกับพี่นะ เนี่ยขับเลยไปหน่อยก็มีร้านอาหารทะเลอร่อยๆ"
 
แทนทวียัง ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ
 
"ขอโทษครับพี่ แม่รอกินข้าวอ่ะครับ เอาไว้วันหลังนะครับ"
 
"สัญญาแล้วนะ"
 
ภูมิบุญพลาด อีกแล้ว ไม่น่าบอกไปแบบนั้นเลย
 
"ขอบคุณนะครับพี่ที่มาส่ง"
 
ภูมิบุญยก มือไหว้แล้วลงจากรถทันที เดินเข้าประตูเล็กแต่ก็ต้องชะงักเพราะโตโต้ยืนแสยะยิ้มรออยู่ที่ม้านั่งหน้า บ้าน
 
"หึหึ ไวไฟนะมึง ให้ไปเรียนนะไม่ได้ให้ไปหาผัว"
 
เสียดแทงใจ แต่ก็เม้มปากไม่โต้ตอบ เดินเลี่ยงไปเสีย
 
"เดี๋ยว มาคุยกันก่อน"
 
โตโต้ลุกขึ้นมาดึงแขนเอาไว้
 
"ผมไม่มี อะไรจะคุย"
 
"กูมี เรื่องเมื่อกลางวันน่ะ"
 
"ผมไม่พูด หรอกครับ ไม่ต้องกลัว แต่ผมจะไปบอกคุณท่านว่าจะไม่อยุ่ที่นี่แล้ว ทีนี่คุณโตโต้ก็สบายใจได้ ปล่อยผมได้หรือยัง"
 
ภูมิบุญหัน มาจ้องตาโตโต้แล้วสะบัดมือออก โตโต้นิ่งเงียบอยู่ในใจเริ่มวิตกกังวล ภูมิบุญเดินกลับไปที่ห้องของตัวเอง นั่งลงเตียงคิดไตร่ตรองอยู่
 
"กลับมาแล้ว เหรอลูก เป็นยังไงบ้าง หน้าตาไม่สู้ดีเลย"
 
จันทร์เดิน เข้ามาในห้อง
 
"ตายแล้ว ไปโดนอะไรมาภูมิ ทำไมเนื้อตัวถลอกปอกเปิกแบบนี้"
 
จันทร์ร้องเสียงสูงเมื่อเห็นสภาพลูกชาย ปรี่เข้าหาแล้วจับดูตามเนื้อตัว
 
"แม่ ภูมิอยากไปอยู่หอ"
 
"อะไรกัน ภูมิ มีอะไรรึเปล่าลูก"
 
จันทร์ชักสีหน้าวิตกมองหน้าภูมิบุญ
 
"คือภูมิ เรียนหนักครับแม่ เทียวไปเทียวมามันลำบาก"
 
ภูมิบุญ พยายามสร้างเหตุผลขึ้นมาเพื่อให้คำขอมีน้ำหนัก
 
"ภูมิ เราเคยคุยกันเรื่องนี้แล้วไม่ใช่เหรอ แม่ไม่เข้าใจ มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าลูก"
 
จันทร์ไม่ใช่คนที่ไม่มีความคิด พอเห็นสีหน้าท่าทางของลูกชายก็รู้ว่ามีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้น แม้ภูมิบุญจะไม่ค่อยแสดงความรู้สึกออกมาต่อหน้ามารดาหรือผู้ใหญ่แต่ความในใจ มันก็เกินจะกักเก็บ ภูมิบุญพอโดนจี้เข้าก็ก้มหน้านิ่งน้ำตาไหลออกมา
 
"แม่ ภูมิขอโทษ ภูมิขอโทษ แต่ภูมิทนไม่ได้แล้วแม่"
 
ภูมิบุญ ร้องไห้ออกมาเป็นครั้งแรกที่เห็นน้ำตาลูกชาย ภูมิบุญกอดแม่สะอื้นออกมาอย่างเหลืออด จันทร์ตกใจแต่ก็กอดลูกชายปลอบโยนอยู่ ภูมิบุญตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดให้มารดาฟัง
 
"ตายจริง ทำไมคุณโตโต้ถึงใจไม้ใส้ระกำแบบนี้ แม่เลี้ยงมากับมือแท้ๆ ทำไมถึงได้ทำกันถึงเพียงนี้คุณโตโต้
 
จันทร์คร่ำครวญออกมาเพราะเวลาที่อยู่ต่อหน้า จันทร์โตโต้ก็ยังเป็นเด็กที่เคยเลี้ยงมากับมือ ไม่มีวี่แววว่าจะดุร้ายอย่างที่ภูมิบุญบอก แต่สภาพของลูกชายก็เกินกว่าจะคิดเอาเองว่าโตโต้โดนใส่ความ ยังไงก็ต้องพิสูจน์ดู จันทร์บอกกับตัวเอง
 
"เอาเถอะ ภูมิเดี๋ยวแม่ไปบอกคุณท่านให้ ไปอยู่ข้างนอกก็ดี แม่ขอโทษนะภูมิ แม่ไม่คิดว่าจะทำให้ภูมิลำบากใจ"
 
จันทร์น้ำตาซึมกอดลูกชายไว้ แม้จะเลี้ยงดูโตโต้มากับมือแต่ยังไงเสียก็รักลูกชายของตนเกินกว่าที่จะให้มา เผชิญเรื่องราวต่างๆแบบนี้ ตอนนี้จันทร์ได้แต่ลูบหัวลูกชายปลอบประโลมอยู่ ในใจก็คิดไปไกลแสนไกล คนที่มี้เรื่ิองกับภูมิคือลูกของนายที่รัก ความลำบากใจเข้ามาครอบคลุม สีหน้าแสดงความวิตกกังวลอย่างเห็นได้ชัด พอถึงเวลาอาหารเย็นภูมิบุญหลบหน้าทุกคนเพราะเนื้อตัวที่ถลอกเป็นรอยฟกช้ำ คุณอภิสราถามหาภูมิบุญแต่จันทร์บอกว่าภูมิบุญไม่ค่อยสบายจึงขอตัวนอนพักผ่อน ก่อน พอพูดจบก็มองไปที่โตโต้สายตามองตำหนิเหลือเกินจนโตโต้รู้สึกประหลาดใจ
 
"เป็นอะไร มากไหมตาภูมิน่ะ ฉันว่าแล้วเชียวเห็นไหมโดนน้ำครำเมื่อเช้าแน่ๆ"
 
"กินยาไป แล้วคงดีขึ้นค่ะคุณท่าน"
 
"อืม ถ้าพรุ่งนี้ไม่ดีขึ้นต้องพาไปหาหมอนะจันทร์ เดี๋ยวนี้ยิ่งมีโรคประหลาดๆอยู่ด้วย"
 
"ค่ะ คุณท่าน"
 
จันทร์ก้มหน้าตัดสินใจอยู่ว่าจะบอกหรือไม่บอก เรื่องที่ภูมิบุญร้องขอ พอคุณอภิสราไปทานของว่างที่หน้าโทรทัศน์ในห้องรับแขกตามปกติจันทร์ก็เข้าไป นั่งลงใกล้ๆ
 
"คุณท่านคะ เอ่อ"  จันทร์ลังเล
 
 "ว่าไงจ๊ะจันทร์ เห็นอมพะนำอยู่นานแล้ว มีอะไรรึ"
 
คนที่อยู่ด้วยกันมานานกว่าสามสิบปีย่อมดูสีหน้า อาการกัน ย่อมรู้ใจไม่มากก็น้อย คุณอภิสราสังเกตุความผิดปกติของจันทร์ตั้งแต่เมื่อตอนเย็น
 
"คือ ภูมิน่ะค่ะ" พอพูดแล้วก็เม้มปากคิดทบทวนอีกรอบ
 
"ว่าไงจ๊ะ จันทร์ ตาภูมิมีอะไร"
 
คุณอภิสราจ้องหน้าจันทร์วางของกินในมือลง
 
"ภูมิเขามา ขอไปอยู่หอน่ะค่ะคุณท่าน"
 
จันทร์พูดออกไปเสียงเบาจนเหมือนกระซิบ
 
"อะไรน๊ะ มีอะไรจันทร์เธอพูดออกมา ทำไมตาภูมิถึงอยากจะไปอยู่หอ ไม่ได้ ฉันไม่ยอม"
 
คุณอภิสรา ขึ้นเสียงสูงมองจันทร์ด้วยสายตาที่ต้องการคำตอบ
 
"เอ่อ คือภูมิเขาบอกว่าลำบากเดินทางน่ะค่ะคุณท่าน"
 
"อะไรกัน เรื่องแค่นี้ เดี๋ยวชั้นให้ลุงหมายไปส่งไปรับเอง"
 
"ไม่ค่ะ ไม่เป็นไรค่ะคุณท่าน จันทร์ให้ลูกรบกวนคุณท่านมามากแล้ว"
 
"หยุดนะ จันทร์ เธอพูดออกมาแบบนี้ได้ยังไง เห็นฉันเป็นอะไร ที่ผ่านมาเธอเลี้ยงดูตาโตโต้ให้ฉันมาตั้งแต่เล็กจนโตฉันยังตอบแทนเธอไม่หมด เลย แล้วนี่อะไรกัน ฉันเห็นภูมิเป็นลูกเป็นหลานถูกตาต้องใจ เธอมีอะไรว่ามาตรงๆเลยจันทร์ ภูมิมีปัญหาอะไรใช่ไหม"
 
คุณอภิสรา จี้โดนใจ จันทร์อึกอักอยู่พูดไม่ออก
 
"งั้นฉันไปถามเอาจากภูมิเอง"
 
"คุณท่านคะ อย่าเลยค่ะ ภูมิไม่มีอะไรจริงๆ"
 
"ไม่มีนี่ล่ะถึงจะไปถาม เธอมีอะไรกันจันทร์ทำไมต้องปิดบังฉัน"
 
คุณอภิสรา ลุกจากที่ทันที จันทร์ตกใจลุกขึ้นตามไม่รู้จะขวางไว้หรือทำยังไงต่อไปดี เพราะรู้ดีแก่ใจว่านายใหญ่ของบ้านนี้แม้จะเป็นหญิงแต่ใจนักเลงเหลือเกิน ไม่อย่างนั้นคงดูแลธุรกิจนับพันล้านไม่ได้โดยลำพังคุณอภิสราบุกไปถึงห้องของ ภูมิบุญที่กำลังนอนคะแคงร้องไห้อยู่เพราะคิดว่าตน ได้สร้างความลำบากใจให้มารดาแล้ว พอคุณอภิสราเปิดประตูเข้าไปภูมิบุญก็สะดุ้งรีบปาดน้ำตาออกจากใบหน้า ใบหน้าแสดงความตกใจออกมาจนซีดเผือด
 
"คุณท่าน" ภูมิบุญอุทานออกมา
 
"ตายแล้ว เป็นอะไรไปลูก ใครทำอะไรมา ตายๆๆ ทำไมฟกช้ำดำเขียวแบบนี้"
 
คุณอภิสรา ร้องเสียงหลงปรี่เข้าหาภูมิบุญจับตามตัว
 
"ใคร ใครทำอะไรบอกป้าซิลูก"
 
เสียงของคุณอภิสราแสดงความห่วงใยออกมาอย่างเต็ม เปี่ยม แววตาห่วงหาอาทร
 
"ไม่มีอะไรครับ คุณท่าน ผมหกล้มนิดหน่อยครับ"
 
ภูมิบุญก้ม หน้านิ่งไม่ยอมสบตา
 
"ไม่จริง ป้ารู้เรื่องแล้ว ต้องมีอะไรแน่ๆ บอกป้ามานะภูมิ เกิดอะไรขึ้น"
 
"คุณท่านคะ ไม่มีอะไรจริงๆค่ะ ภูมิแค่หกล้มนิดหน่อย"
 
"พอกันทีจันทร์ นี่เธอเห็นชั้นเป็นเด็กอมมือเหรอ เนื้อตัวฟกช้ำขนาดนี้จะหกล้มอะไร หรือเห็นชั้นเป็นอีแก่ หูหนวกตาบอดอยู่ใช่ไหม"
 
คุณอภิสราขึ้นเสียงจ้องหน้าจันทร์ไม่ยอมลดละเช่น กัน
 
"คุณท่านคะ จันทร์กราบขอโทษด้วย จันทร์บอกไม่ได้จริงๆ"
 
จันทร์ปล่อย โฮออกมานั่งทรุดตัวลงกับพื้น เอามือกุมหน้าร้องไห้สะอื้นอยู่ ภูมิบุญเม้มปากคลานลงจากเตียงมากอดประคองแม่ไว้ คุณอภิสรานิ่งมองอยู่ครุ่นคิด
 
"อ้อยๆ มาหาชั้นหน่อย อ้อย"
 
คุณอภิสราสี หน้าไม่สู้ดี ร้องเรียกหาอ้อย
 
"ค๊ะ คุณท่าน มีอะไรหรือเปล่าค๊ะ"
 
อ้อยวิ่ง กระหืดกระหอบมาหา พอเห็นจันทร์กับลูกชายก็ต้องผงะตกใจคิดว่ามีเรื่องอะไรกัน
 
"ไปตามตาโต โต้ให้ชั้นหน่อย บอกมาเดี๋ยวนี้"
 
คุณอภิสราสั่งคำประกาศิตไป อ้อยรนรานขึ้นมา แต่ก็รีบวิ่งขึ้นตึกใหญ่ไป
 
"เอาล่ะจันทร์ เธอไม่ต้องพูด ฉันไม่ใช่คนโง่ พอจะดูรู้ว่าอะๆไรมันเป็นมายังไง เกี่ยวกับตาโต้ใช่ไหม"
 
คุณอภิสรา เดินไปนั่งที่เก้าอี้อ่านหนังสือของภูมิบุญ สายตายังไม่ยอมละจากแม่ลูกที่กอดปลอบกันอยู่ ทั้งสองนิ่ง
 
"ไม่ค่ะ คุณท่าน ไม่เกี่ยวกับคุณโต้"
 
"แล้วเกี่ยวกับใคร เธอไม่ต้องมาปิดชั้นจันทร์ คนในบ้านอยู่กันไม่เป็นสุขฉันทนนิ่งอยู่ไม่ได้หรอกนะ มีอะไรก็ต้องคุยกันให้รู้เรื่อง"
 
คุณอภิสราพูดเสียงหนักแน่นสายตาจับจ้องอยู่ พอโตโต้เดินเข้ามาก็หน้าถอดสีทันที ไม่ยอมก้าวเข้าประตูห้อง
 
"ว่าไงตาโต้ อธิบายให้แม่ฟังหน่อยซิ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำอะไรน้องหรือเปล่า"
 
เสียงห้วนดุ ดังก้องห้อง สายตาจิกอยู่ที่ใบหน้าลูกชาย
 
"เอ่อ ผม"
 
กลายเป็นคน ติดอ่างไปทันที ตาหลุบลงพื้น
 
"เราใช่ไหมตาโต้"
 
คุณอภิสรา จี้ไม่ยอมเว้นช่องว่าง
 
"ผม ปะ"
 
"อย่าบอกว่าเปล่า แม่ไม่เคยสอนให้ลุกเป็นคนไม่รับผิดชอบแบบนี้ เป็นลูกผู้ชายทำอะไรลงไปต้องกล้ายอมรับสิ ฝีมือเราใช่ไหม"
 
คุณอภิสรา ลุกขึ้นตรงเข้ามาหาบุตรชาย โตโต้พยักหน้าเพราะคงปิดไม่ได้แล้ว
 
"ทำไม มันเกิดอะไรขึ้น มีอะไรกัน ห๊า"
 
คุณอภิสราเขย่าแขนลูกชายตัวโต
 
"ผม ผม"
 
"คุณท่าน ครับ ภูมิผิดเองครับ ภูมิมีทิฐิกับคุณโตโต้เอง คุณโตโต้ไม่ได้ทำอะไรครับ"
 
ภูมิบุญพูด ขึ้นน้ำตายังคลอเต็มเบ้าตา
 
"ภูมิ ป้ารู้ว่าเราลำบากใจ ไม่ต้องพูดแล้ว ป้าอยากจะรู้จากปากของโต้เอง"
 
เสียงเปลี่ยนจากห้วนดุเป็นอ่อนโยนลงจนอีกฝ่ายที่ ได้ยิน ทั้งประหลาดใจทั้งหมั่นไส้
 
"ว่าไงตาโต้ ตกลงมีอะไรกัน"
 
หันกลับมาหา ลูกชายแต่เสียงกลับแข็งห้วนเหมือนเดิม
 
"แม่ ผมไม่เข้าใจ ทำไมแม่ต้องโอ๋มันขนาดนี้ด้วย"
 
โตโต้เริ่ม ทนไม่ไหวกับพฤติกรรมของมารดา เปล่งเสียงขึ้นแสดงสีหน้าอาการออกมา
 
"อย่านอก เรื่อง ตอบที่แม่ถาม มีอะไรกัน"
 
เสียงที่คมยิ่งนัก พูดหนักแน่นเด็ดเดี่ยว
 
"ใช่ ผมทำมันเองล่ะ" โตโต้สารภาพ
 
"ทำไม ทำน้องทำไม"
 
เสียงคุณอภิ สราเริ่มสั่นเพราะโกรธจัด หน้าตาโตโต้เริ่มลอยไม่สนใจกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นเบื้องหน้า
 
"ผมไม่ชอบ ขี้หน้ามัน ตั้งแต่แรกเจอแล้ว ผมไม่อยากให้มันอยู่ในบ้านนี้"
 
โตโต้ ตะโกนออกมา สายตากวาดไปหาภูมิบุญกับจันทร์ มองภูมิบุญอย่างรังเกียจเดียดฉันท์ คุณอภิสรานิ่งมองหน้าลูกชาย สุดลมหายใจเข้าพยายามระงับอารมณ์
 
"เพราะอะไรโต้ บอกแม่ได้ไหม"
 
เสียงนิ่ง เรียบเย็นจนน่ากลัว โตโต้พอได้ยินถึงกลับเป็นฝ่ายที่สั่นเอง
 
"เอ่อ ไม่รู้ ผมไม่รู้ รู้แต่ว่าเกลียดมัน"
 
เริ่มที่จะเบนประเด็นไปทางอื่น
 
"ฮึ่อ ตาโต้ เราโตแล้วนะลูก มีเหตุผลกลใดถึงไม่ชอบหน้าน้องขนาดนั้น ถึงแม้ไม่ชอบกันแค่ไหนก็ตาม จำเป็นด้วยเหรอที่ต้องลงไม้ลงมือกันขนาดนี้ แม่พยายามพร่ำสอนเรามาตลอด อย่าดูถูกเหยียดหยามคนอื่น ทำอะไรให้คิดให้ดี มีเหตุมีผล แล้วนี่อะไร เสียสติไปแล้วหรือ ตอบแม่มา"
 
คุณอภิสราเสียงนิ่งตอนต้นประโยค แต่กลับเสียงดังสูงขึ้นตอนท้ายจนเป็นตวาด
 
"คุณท่าน ครับ ผมผิดเอง ให้ผมออกไปอยู่หอเถอะครับ ผมไม่อยากให้คุณโตโต้กับคุณท่านลำบากใจ ผมกราบล่ะครับ"
 
ภูมิบุญถลา เข้ากราบแทบเท้าคุณอภิสรา ร่ำไห้อยู่
 
"ตายแล้ว ภูมิ ไม่เอาลูก ไม่เอา อย่าทำแบบนี้ ภูมิจะไม่ไปไหนทั้งนั้น ป้าจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมารังแกเราอีก ฟังคำชั้นไว้นะทุกคน จะพูดเป็นครั้งเดียวครั้งสุดท้าย  ต่อแต่นี้ห้ามใครรังแกใครในบ้านหลังนี้ หรือแม้แต่ข้างนอกบ้าน ถ้าหากว่าชั้นรู้ อย่าหาว่าชั้นใจร้าย ตาโต้จำไว้ เราเป็นพี่ เรามีอะไรเหนือกว่าน้องทุกอย่าง อย่าใจแคบรังเกียจคนอื่นเพียงเพราะเขาคิดเห็นไม่เหมือนตัว ถ้าแม่รู้แม่ก็ไม่ไว้หน้าเราเหมือนกัน"
 
"แม่"
 
คุณอภิสรา ดึงภูมิบุญขึ้นมากอดไว้ในอก จันทร์เองก็ร้องไห้ฟูมฟายอยู่ ส่วนอ้อยยืนตัวสั่นกอดประตูอยู่เพราะตั้งแต่อยู่ที่บ้านหลังนี้มาไม่เคยเห็น คุณอภิสราโกรธเท่านี้มาก่อน
 
"ผมเป็นลูกแม่นะ ทำไม ผมไม่เข้าใจ แม่รักมันมากกว่าผมเหรอ"
 
"หยุดโวยวายเสียที แม่รักโต้เท่าเดิม ไม่เคยเปลี่ยนแปลง แต่ใช่ว่าพอแม่รักเราจะมาทำกับคนอื่นเขาแบบนี้"
 
โตโต้ได้แต่ เม้มปากกัดฟัน โกรธแค้นภูมิบุญอยู่ในใจ มองด้วยสายตาอยากจะขย้ำให้แหลกคามือไปเสีย โตโต้ผละออกจากห้องไปแล้วบึ่งรถออกไปนอกบ้านทันที ส่วนภูมิบุญก็สะอื้นไห้อยู่ คุณอภิสราก็ปลอบ จันทร์เองก็ได้แต่พร่ำขอโทษขอโพยอยู่ไม่ขาดปาก จนดึกจึงแยกย้ายกันไปพักผ่อน บทสรุปคือภูมิบุญออกจากบ้านหลังนี้ไม่ได้เพราะนายใหญ่ไม่ยอม แค่คิดก็ไม่ยอมแล้ว พอทุกคนออกจากห้องไป
 
"หึหึ คุณบีบให้ผมทำแบบนี้เองนะคุณโตโต้ ผมเตือนคุณแล้ว"
 
ภูมิบุญแสยะ ยิ้มออกมาแล้วเดินไปอาบน้ำอย่างสบายอารมณ์ เป็นวันที่เขาแสดงละครได้สมบทบาทที่สุด

 



 :L2:กาลหนึ่งในราตรีที่มืดมิด   เย็นจับจิตหนาวจับใจแม้ใกล้สาง

อรุณรัตน์สว่างไสวยังเลือนราง   นอนครวญครางอยู่ลำพังใกล้สิ้นลม





เขียนโดย eiky

[iiดาวพระสุขლii]

......

นายเอก.....เริ่มน่ากลัว........


แต่ชอบว่ะ......5555

[salemon]

กรี๊ดดดดดดดดดดดด
รางวัลออสก้าปีนี้น้องภูมิ
เอามันให้หนักเลยนะ
อีโต้แม่งบ้า ปญอ การศึกษาไม่ช่วย

ฮ่าๆ

[Vesi]

นายเอกเริ่มน่ากลัวขึ้นเรื่อยๆ
อุ้ยลืมไป ที่นี่ไม่มีนายเอก

[wowhaha]

เริ่ดดดดดดดดดด เอาอีกๆๆๆ

[♠DekDoy♠]

อ้าววววววววววววววหนูภูมิ แสดงละครซะงั้น แต่.......




ฮ่าๆๆๆๆ ยอดเยี่ยม

[silverspoon]

5555  สงครามของจริงเริ่มแล้วใช่มั้ย (ก่อนหน้านั้นเรียกน้ำย่อย กรั่กๆ)

[som]

อะไรกันนี่  พี่ภูมิเริ่มแผนการอะไรแล้ว  น่ากลัวเนาะ  กลัวแทนคนบ้าพลังแล้ว  บรือ

[wisa]

 

[dukdikdukdik]

อืม ถึงภูมิเป็นแบบนี้ก็รักกกก อิอิ

สมน้ำหน้าโตโต้ ชริ 

[hpsky]

หึหึ ร้ายกาจมากภูมิ สุดยอด
เอาคืนให้หนักๆ

[Raven]

เอ่อ......

เหนือชั้นฮ่ะงานนี้ =w=b
ยอดเลย ลักษณะจะถึงช่วงเอาคืนแล้วสินะ....

[p_phai]

ภูมิเอามัน ให้กระอักเลือด ตายไปเลย

แล้วก็ปั่นหัวทุกคนเล่นให้สนุกไปเลยอะ

เอาใจช่วย ฮิ ฮิ

[kogomon]

อื้อหืออออ....

มาเหนือเมฆมากๆ




 

[4life]

โหหหห สุดยอด ชอบใจถูมิมาก หุหุ

[tutu]

แรงๆๆแบบนี้สิโดนใจ

[akiso]

ดีมากๆๆๆเลยภูมิ  แค่นี้ยังน้อยนะนื่
แค้นี้ ต้องชำระ  ถึงร้ายแบบนี้ก็ชอบ 
สมน้ำหน้าโตโต้  โดนเองบ้างเป็นไง
ชอบน้องภูมิมากๆๆๆ ภูมิร้ายจนให้โตโต้เป็นลูกแมวเลยนะ 

[insomniac]

ดีมาก ขั้นต่อไปก็ล่อลวงโตโต้ให้ตกเป็นของเรา แล้วก็ทิ้งไปมีคนใหม่ซะเลย