ไม่ยินดียินร้ายต่อเสียงลมพัดใด ในเมื่อใจมันว่างมันเปล่าไม่เหลือใย
แล้ววันนี้จะเรียกเอาร้องหาคำว่าใจ แล้วทำไมตอนจากไปไม่ฟังกัน
เหลืออยู่เพียงสิ่งเดียวระหว่างเรา คือความเศร้าเงาอดีตที่หลอนใจ
จะถามหาความรักหรือเยื่อใย จงเดินไปหาเอาข้างหน้าเถอะคุณ ฉากสิบสาม
"มีอะไรวะไอ้โต้"
"ไอ้พอล มึงออกมาแดกเหล้ากับกูหน่อยดิ เจอที่เดิมนะมึง"
โตโต้กดโทรศัพท์หา เพื่อนที่จบจากอเมริกามาด้วยกัน พอลเป็นหนุ่มเจ้าสำราญไม่ทำงานทำการ หลังจากกลับมาจากอเมริกาก็เที่ยวเตร่อย่างเดียว ทั้งที่บ้านเขามีกิจการสังหาริมทรัพย์ให้ดูแล แต่เขาเองก็อ้างว่าอยากจะเที่ยวก่อนให้พอใจค่อยทำงาน
"อะไรวะ กูจะไปกับเด็กโว้ย"
"กูไม่รู้โว้ย เจอกันที่เดิมกูมีเรื่องอยากจะปรึกษา ขอให้ด่วน เด็กมึงค่อยนัดไปวันหลัง มึงติดหนี้กูอยู่นะ"
โตโต้วางสายทันทีแล้วบึ่งรถไปยังที่หมาย ถนนศรีนครินทร์ที่คุ้นเคยร้านอาหารกึ่งผับที่เคยไปกินสมัยเรียนอยู่มัธยม ปลาย โตโต้หน้าบูดบึ้งโกรธแค้นภูมิบุญอย่างที่ไม่เคยรู้สึกกับใครมาก่อน ตอนแรกตั้งใจจะโทรหาแฟนสาว แต่รายนั้นคงช่วยอะไรมากไม่ได้เพราะรู้นิสัยกันดีอยู่แล้ว พอลเป็นเพียงคนเดียวที่คอยให้คำปรึกษาเวลาที่มีเรื่อง แม้พอลเองจะทำตัวเกเรไม่สนใจเรื่องอื่นนอกจากเที่ยวแล้วก็ตาม แต่เขาก็เป็นคนให้คำปรึกษาที่ดี
"เป็นไรวะ เรียกกูออกมาเวลานี้เนี่ยนะ ปกติกูเห็นหลังเที่ยงคืนตลอด"
พอเจอหน้าโตโต้ที่กึ่มเหล้าไปแล้วล่วงหน้าพอลก็ปรี่เข้าไปต่อว่าทันที
"ไอ้ห่า มึงจะตายรึไง"
พอลเงียบ ถึงกับสะอึก แม้จะเคยเห็นโตโต้สบถสาบานบริภาษแต่ไม่เคยเกรี้ยวกราดอย่างนี้มาก่อน
"เฮ้ย มีอะไรวะ ทำหน้ายังกะตูด ใครกระตุกหนวดมึงวะเนี่ย"
พอลนั่งลงข้างๆ แล้วตบบ่าเพื่อนเบาๆ โตโต้กระดกเบอร์เบิ้นเพียวๆลงคอไป เขาเล่าทุกอย่างให้พอลฟัง รายนั้นก็นั่งฟังอย่างตั้งใจ พยักหน้ารับรู้ในสิ่งที่เพื่อนกำลังระบายออกมา
"กูชักอยากเจอหน้าแล้วสิ ไอ้ภูมิบุญของมึงเนี่ย"
"ไม่ใช่ของกูโว้ย กูอยากจะเอาตีนเหยียบหน้ามันจะตาย"
สายตายังจับจ้องอยู่ที่แก้วเหล้า แต่คำพูดไม่ยอมอ่อนลงเลย
"มึงใจเย็นๆดิวะ กูว่าไอ้ภูมิน่ะ ท่าทางมันคงไม่มีอะไรหรอก แค่ปากเก่งไปหน่อย มึงไม่จับทำเมียน้อยไปเลยวะ เป็นเกย์ไม่ใช่เหรอ"
"ไอ้นี่ กูไม่นิยมไม้ป่าเดียวกันโว้ย"
โตโต้พูดด้วยน้ำเสียงรังเกียจ
"กูไม่ได้ให้มึงนิยม ปากดีๆอย่างนี้น่ะ มันต้องโดนโว้ย อัดเข้าสักที ขี้คร้านมันจะเรียกหามึงเช้าเย็น หึหึ"
"ไอ้ห่า มึงแนะนำอะไรที่มันสร้างสรรกว่านี้ได้ไหมวะ มึงเอาไหมล่ะ กูจะลากมันมาให้"
"เฮ้ย ไม่นิยมเหมือนกันโว้ย แต่มึงก็อย่าใจร้อนดิวะ มึงน่ะตอนนี้เสียเปรียบมันไปหลายขุมแล้ว ถ้าจะเขี่ยมันออกจากบ้านน่ะ มึงต้องมีแผนดิ"
พอลพูดเหมือนคิดอะไรออกแล้ว โตโต้หันขวับมาหาเพื่อนทันที
"แผนอะไรวะ"
"อ้าวไอ้นี่ ก็มึงตอนนี้เหมือนอยู่ที่สว่าง ส่วนไอ้ภูมิมันเหมือนอยู่ในที่มืด มันรู้ว่ามึงเกลียดมัน ก็มึงเล่นแสดงออกโต้งๆแบบนี้ มันก็หาวิธีป้องกันสิวะ ทีนี้มึงจะเข้าถึงตัวมันยังไงล่ะ ยากนะมึง มึงต้องแกล้งทำดีกับมัน ทำเหมือนสำนึกผิด แล้วพอมีโอกาสก็เหนี่ยวมันเลยดิ"
"กูพอจะเข้าใจนะว่ากูแสดงท่าเกลียดมันออกนอกหน้ากูอยู่ในที่สว่างมันอยู่ใน ที่มืด แต่มึงอธิบายหน่อยได้ไหม จะเหนี่ยวมันยังไง"
โตโต้ทำหน้างงเพราะไม่เข้าใจ หรือไม่ก็เพราะฤทธิ์ของเหล้าที่เข้าไปบีบประสาทเรียบร้อยแล้ว
"มันก็มีหลายทางนะมึง มันเป็นเกย์ไม่ใช่เหรอ ถ้ามึงอยากให้มันเจ็บแบบเข้าถึงทรวงน่ะ มึงก็ต้องเล่นแผนสูงโว้ย"
พอลหยุดพูดแล้วกระดกเหล้าเข้าปากบ้าง ส่วนโตโต้จ้องหน้าอย่างสนใจ
"ยังไงวะ รีบๆพูดไอ้ห่า"
"อ้าวเฮ้ย เดี๋ยวกูก็ไม่บอก ไอ้นี่เสือกด่ากูอีกนะมึง"
"เออๆ เล่ามา"
"มึงก็รู้ว่าเกย์ น่ะมันชอบผู้ชายแบบมึง"
"เฮ้ย ไอ้นี่ ทำไมมาชอบแบบกูวะ แล้วแบบมึง"
"โอ้ย ควายเอ้ย แบบกูก็ชอบเอางี้ หล่อรวย น้องชายใหญ่ ใครๆก็ชอบ สาวยังชอบมีเหรอเกย์มันจะไม่ชอบ"
พอลพูดออกมา ส่ายหน้าเพราะโตโต้ดูไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด
"แล้วยังไง"
"มึงก็ทำให้มันชอบมึงดิวะ"
"โห่ ไอ้ห่ากูนึกว่าจะแผนอะไร ควายแท้ๆ" โตโต้ส่ายหน้าบ้าง
"มึงดิควาย มึงเล่ามากูก็พอรู้ว่าไอ้ภูมิน่ะมันแข็งนอกอ่อนใน ถ้ามึงอยากทำให้มันเจ็บแบบไม่อยากอยู่เห็นหน้ามึง มึงก็ต้องทำให้มันรัก พอมันรักก็ค่อยให้มันรู้ว่ามึงน่ะหลอกมันให้ตายใจ ตอนนั้นมันจะไปจากมึงเอง มึงไม่ต้องไล่มัน ไอ้ควายทีนี้มึงเข้าใจหรือยัง หล่อแต่หน้านะมึง"
พอลเริ่มหน้าตึงเพราะเหล้าเข้าสู่กระแสเลือด โตโต้พยักหน้าช้าๆ เหมือนจะเข้าใจในสิ่งที่เพื่อนบอก
"แต่มึงอย่า เสือกไปตกหลุมรักมันล่ะ หลายคนนะมึงพอได้ลองเกย์ กลับมาปกติได้น้อยว่ะ"
"เฮ้ย งั้นมึงหาแผนใหม่เลย กูไม่เอาโว้ย แค่คิดก็สยองแล้ว"
ไม่พูดเปล่า แต่ทำท่าขยะแขยงขนลุก
"เออ งั้นก็เอาแผนนี้"
พอลบอกแผนให้โตโต้ฟัง อีกแผนก็แกล้งทำดี แต่พอลับหลังแม่ก็ให้ร้ายใส่มันเหมือนอย่างที่ทำอยู่ โตโต้ไม่คิดว่าแผนนี้เข้าท่าจึงคิดทบทวนอยู่
ภูมิบุญตื่นมาตอนเช้าก็ รู้สึกปวดไปตามร่าง เพราะร่างกายระบมจากการต่อสู้กับโตโต้เมื่อวาน ผลมันเพิ่งสำแดงอาการวันนี้ ภูมิบุญพยายามไม่อ่อนแอลุกไปเข้าห้องน้ำตามปกติ แต่กว่าจะอาบน้ำเสร็จก็ใช้เวลานานพอสมควรเพราะอาบถูไม่ถนัดเหมือนเคย จะเอื้อมมือไปจุดไหนก็ปวดร้าวไปจุดนั้น แม้แต่น้ำฝักบัวที่ไหลลงมาราดตัวก็ยังรู้สึกเหมือนสายน้ำกำลังทิ่มแทงอยู่ ภูมิบุญรีบออกจากบ้านเพราะไม่อยากให้แม่หรือใครเห็นสภาพเวลาที่เขาอ่อนแอ เดินออกมาหน้าบ้านตรงไปยังประตูเล็ก
"ภูมิ พี่ขอคุยด้วยหน่อยสิ"
ภูมิบุญสะดุ้ง เพราะโตโต้มาดักรออยู่หน้าบ้าน
ภูมิบุญนิ่งไม่พูดออกมามองหน้าเขาแวบหนึ่งแล้วหลุบตาลง คิดในใจว่าจะมาอะไรกับเขาอีก ตอนนี้ยังไม่พร้อมที่จะสู้รบปรบมือหรือแม้แต่ต่อปากต่อคำกับใคร
"พี่ขอเวลาแป๊บเดียวนะครับ ภูมิ คือ พี่อยากจะขอโทษเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด พี่มาคิดดูแล้วพี่ทำเกินไปจริงๆ พี่เสียใจนะครับ พี่ไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้"
เสียงอ่อนนุมอย่างที่ภูมิบุญไม่เคยได้ยินจากชายร่างสูงใหญ่เลื้องหน้า ภูมิบุญกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
"เอ่อ"
"พี่ ขอโทษนะภูมิ ยกโทษให้พี่ได้ไหม พี่จะไม่ทำอย่างนั้นกับภูมิอีก เรามาดีกันนะครับ ต่อไปนี้พี่จะดีกับภูมิให้มากๆ"
โตโต้เดินตรงเข้ามาหาภูมิบุญยกแขนที่เริ่มสั่นขึ้นจับบีบคลึงเบาๆ สายตาอ้อนวอนขอร้องให้ภูมิบุญยกโทษให้
"ครับ ผมไม่มีอะไรกับคุณโตโต้ ที่ผ่านมาผมก็ขอโทษด้วยนะครับที่พูดจาทำกริยาไม่ดีกับคุณโตโต้ แต่ผมอยากให้คุณโตโต้รู้นะครับ ว่าผมไม่มีเจตนาร้ายต่อบ้านหลังนี้ ผมสำเหนียกตัวเองดีว่าเป็นผู้อาศัย ผมไม่เคยอกตัญญูครับ"
ภูมิบุญเม้มปากพูดในตอนท้ายจ้องหน้าโตโต้อยู่ แต่สายตาของภูมิบุญระคนไปด้วยหลากหลายอารมณ์ยากจะคาดเดา
"งั้นพี่ไปส่งนะครับ"
ภูมิบุญหน้าซีดลงทันที
"อ้อ ขอโทษด้วยครับคุณโตโต้ พอดีผมนัดเพื่อนให้มารับแล้วครับ ขอบคุณมาก"
ภูมิบุญยกมือไหว้อย่างนอบน้อม พอภูมิบุญก้มหัวลงไหว้ โตโต้ก็ยกริมฝีปากขึ้นขบกรามอยู่
"พี่แทนครับ ถึงไหนแล้วครับ เดี๋ยวภูมิสายน้า"
คนแรกที่คิดถึงคือแทนทวี ภูมิบุญจึงยกโทรศัพท์ที่ได้คืนจากโตโต้เมื่อวานยกขึ้นกดสายหาทันที แทนทวีรับสายแล้วก็งงอยู่เพราะไม่ได้นัดกับภูมิบุญเพราะจะมารับทีไรก็บอกปัด ตลอด
"ภูมิ เอ่อ พี่ยังนอนอยู่เลยครับ พี่มีเรียนบ่าย"
ภูมิบุญเดินไปให้ห่างจากโตโต้เพราะกลัวว่าเขาจะได้ยินเสียงที่เล็ดลอดออกมา จาก การสนทนา
"อ้าว เหรอครับ กำลังมาเหรอ งั้นภูมิไปยืนรอหน้าบ้านนะครับ"
ภูมิบุญเดินออกไปจากบ้านทันที แต่ก็ไม่ลืมที่จะหันมาโค้งให้โตโต้
"หึหึ มึงตายทั้งเป็นแน่ไอ้ภูมิ"
โตโต้พูดอยู่ในลำคอ จ้องตามหลังภูมิบุญอย่างผู้กำชัยชนะ
"หึหึ เล่นอะไรอยู่คุณโตโต้ ผมไม่ใช่คนโง่ที่คุณจะมาหลอกได้ง่ายๆนะ มาลองกันสักตั้งใครจะแน่กว่าใคร"
พอวางสายจากแทนทวีภูมิบุญก็กัดฟัน พูดบ้างสายตาไม่ต่างอะไรไปจากโตโต้ ภูมิบุญรีบเดินหลบมุมกำแพงออกไปหน้าปากซอย โดยทำท่าคุยโทรศัพท์อยู่ เพราะโตโต้เดินออกมาดูถึงหน้าบ้าน
"ภูมิ พี่กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้านะ รอพี่แป๊บเดียว เดี๋ยวพี่ไป"
แทนทวีโทรกลับมาหลังจากที่คุยยังไม่รู้เรื่อง เพราะภูมิบุญพูดในสิ่งที่ตนเองต้องการเท่านั้น โดยไม่ได้ฟังแทนทวีเลยแม้แต่น้อย แล้วก็วางสายไปทั้งที่เขายังไม่ทันได้พูดอะไร
"เอ่อ พี่แทน ไม่เป็นไรครับ ผมเดินออกมาจะถึงหน้าปากซอยแล้ว ขอโทษนะพี่"
"รอพี่อยู่ตรงนั้นภูมิ อย่าไปไหน พี่บอกให้รอ"
แทนทวีพูดเสียงแข็ง ภูมิบุญถึงกับสะดุ้ง จริงสินะแทนทวีไม่ควรเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ ถ้าจะสู้กันมันก็ควรเป็นเขากับคนตัวใหญ่ที่บ้านสองคน ถ้าเขาจะเจ็บแทนทวีเป็นใครถึงต้องลากเข้ามาให้รับความเจ็บปวดที่มันจะต้อง เกิดขึ้นแน่ๆในไม่ช้านี้ ภูมิบุญเชื่อว่าอย่างนั้น
"เอ่อ ครับ พี่ งั้นผมรออยู่หน้าปากซอยนะครับ"
ภูมิบุญเสียงอ่อนลงทันที ยอมรับสภาพ นี่ล่ะคือผลของการกระทำที่ไร้การยั้งคิด เขาจะปัดความรับผิดชอบไปให้ใครในเมื่อเขาสร้างปมนี้ขึ้นมาเอง
"พี่ แทน ผมขอโทษนะพี่"
ภูมิบุญรำพึงอยู่คนเดียว แล้วยืนรออยู่หน้าปากซอยไม่ถึงสิบนาทีแทนทวีก็ขับรถมา พอเห็นภูมิบุญก็จอดรถแล้วลงจากรถเดินเข้ามาหาทันที
"คิดถึงพี่ขนาด นั้นเชียว โทรหาแต่เช้าเลยนะ"
แทนทวียิ้มเห็นไรฟันขาว เขายังไม่ได้โกนหนวดเคราที่กำลังเขียวครึ้ม ทำให้หน้าขาวๆดูเข้มขึ้นมาทันที
"พี่ยังนอนอยู่เหรอ ผมขอโทษนะพี่"
"เอาน่า ตอนนี้พี่อยู่นี่ไง เรามีเรียนกี่โมงเนี่ย ทำไมไปแต่เช้าจัง"
แทนทวีถามจี้ใจ ภูมิบุญนิ่งคิดอยู่
"มี เรียนบ่ายพี่ แต่อยากไปอ่านหนังสือที่ห้องสุมดก่อน"
"โห ขยันจัง ใครได้เป็นแฟนรักตายเลยนะเนี่ย"
ภูมิบุญยิ้มแห้งๆ นั่นสินะ ทำไมไม่คบกับแทนทวีให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย ท่าทางเขาก็เอื้อความสะดวกให้หลายอย่างเหมือนกัน ภูมิบุญนิ่งคิดอยู่
"อ้าว แล้วพี่ล่ะครับ ไหนบอกจะจีบผม ไม่จีบแล้วเหรอ ว้า อุตส่าห์หลงดีใจ"
ภูมิบุญใส่จริตทำท่าอายแต่หน้าก็แดงระเรื่อขึ้นมาจริงๆ
"เฮ้ย จริงดิ งั้นเป็นแฟนพี่นะภูมิ พี่ล่ะรอชั่งใจเราอยู่ว่าจะเอายังไง โอ๊ย ดีใจ"
แทนทวีร้องออกมายิ้มเต็มดวงหน้าดีใจเป็นที่สุด
"พี่สัญญา พี่จะดูแลเราดีที่สุด"
แทนทวีหยุดกึกลงทันที เพราะภูมิบุญยิ้มหวานฉ่ำอย่างที่ไม่เคยยิ้มให้ใคร เอานิ้วชี้ปิดไว้ที่ปากของแทนทวี
"ผมดูแลตัวเองได้ครับ แค่รักผมให้มากๆ รักเท่าที่พี่จะรักใครคนหนึ่งได้ แค่นั้นครับพี่"
เสียงแผ่วเบาเหมือนสายลมปลายฝนต้นหนาวดังแว่วมากระทบหูเย็นสบายฉ่ำเย็นไปถึง ก้นบึ้งของ หัวใจ รักใครจีบใครมาก็เยอะแต่ทำไมวันนี้รู้สึกหัวใจมันพองโตพองจนคับอกอยากตะโกน ก้องฟ้าออกไปว่าเขาสมหวังแล้ว แต่ทว่าทำไมชายที่หยิ่งยโสอย่างภูมิบุญทำไมยอมเขามอบหัวใจให้เขารักษาดูแล ง่ายดายเพียงนี้
เขียนโดย eiky [/color]
หัวข้อ: Heroine (ที่นี่ไม่มีนายเอก) **แจ้งข่าว** P 114 (อ่าน 924928 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก