หัวข้อ: -- นั้นมันน้องกรู เพื่อนกรู --ทางเลือก และ มิตรภาพ 04/08/2557

[sky-cafe]

เศร้า...มากก...
มิ๊กจะตื่นมาจำโอหม์ได้มั้ย?

[i3igM]

อย่าท้อแท้...แม้จะไม่มีหวัง...ทิ้งความหวังไป...แล้วเผชิญกับความจริง


ปล.เป็นกำลังใจให้โอมเสมอคับ

[ordkrub]

อ่านตอนนี้แล้วโหวงครับ คุณแม่โอห์มน่ารักมากรับลูกได้ในทุกๆเรื่อง โอห์มก็ใจเด็ดนะครับกล้าคุยกับแม่ ปรกติสนิทกับแม่มากกว่าพ่อหรือปล่าครับ ไม่ค่อยเห็นกล่าวถึง ขอโทษนะครับถ้าคำถามจะทำให้รู้สึกละลาบละล้วง
ยังไงเอาใจช่วนให้สอบผ่านนะครับ

[SpaTa]

เฮ้อออ เส้า


 

[cascada]

เรื่องช่วงนี้ทำให้ได้รู้แล้วล่ะครับว่าในใจโอห์มคิดอะไร เป็นความคิดที่ดีครับ โอห์มใจกว้างและเป็นผู้ใหญ่มากๆ นับถือจริงๆ

[BlackClover]

โนคอมเม้นนะ....เพราะเพื่อนเราต้องรอผ่าสมองอ่ะจนตามันมองไม่เห็น ต้องผ่าตัดซ้ำ  คิดดูรถล้มตอนสี่ทุ่ม กว่าจะได้ผ่าตัดนานมากๆๆ  จนคนจะตายก่อนอ่ะ  แถมยังเข้าเผือกผิดจนกระดูดไม่เข้ารูปอีก ซวยมากๆๆ จนตอนนี้เพื่อนๆ ว่ามันว่าไำอ้เอ๋อ เราก็ไม่เห็นว่ามันเอ๋อนะ ยังฉลาดเหมือนเดิม เหอๆๆ

ขอให้สอบผ่าน จบภายในเทมอนี้นะจ๊ะ

คนที่ไม่เคยให้โอกาสคนอื่น...อย่าเรียกร้องโอกาสจากคนอื่นด้วยเหมือนกัน...คนเจ็บ หรือ  ล้มอย่าซ้ำ เว้นแต่คนนั้นมันจะชาติหมาจริงๆ เราไม่ซ้ำเติมหรอกแค่เหยียบให้ติดดิน...

คนที่ไม่ได้เป็นโอมห์ ไม่รู้ว่า ณ เวลา นี้โอมห์รู้สึกแย่แค่ไหน ทุกๆเรื่องที่ถาโถมเข้ามา มันหนักมาก...ทุกคนมีสิทธิ์ที่จะแสดงความคิดของตัวเอง  แต่ก็ไม่มีสิทธิ์ คิดแทนคนอื่น

ไม่เป็นเราไม่รู้หรอก...คำฮิตเลยนะ

[MM.Dog]

น่ากลัวนะ
มีเพื่อนผ่าตัดสมองเหมือนกัน  แต่เค้าไม่รอดน่ะ
ตอนนั้นรู้สึกแย่มากทีเดียว
สูญเสียคนรู้จักที่ไม่ใช่ญาติคนแรก
ไม่ได้ร้องไห้ฟูมฟายอะไร
แต่ทำให้ได้คิดว่า  ความตายมันใกล้แค่เอื้อมเท่านั้นเอง


ปล. ของให้โอมห์สอบได้คะแนนดี ๆ นะจ๊ะ

[StillLoveThem]

...อ่านจบ ก็เข้าใจความรู้สึกของคนเป็น..พ่อ
...ดีแล้วที่โอมห์ ไม่โกรธท่าน ท่านตกใจ เสียใจเฉียบพลัน ที่ได้รับรู้เรื่องราว ต้องให้เวลาท่าน..เตรียมตัวเตรียมใจบ้าง
...คู่นี้..คงมีปาฎิหารย์ ...แล้วก็มีอะไร..หักมุม อีกมากมาย เป็นกำลังใจให้สอบได้เกรดดีๆๆ และรักกันไปนานๆนะ
...ไอ้คนนอนข้างๆนั่นใครวะ..ไอ้คนที่ชอบสร้างปัญหาแน่ๆๆ

[BossZa]

   เค้าก้อเคยมีเพื่อนที่เกิดอุบัติเหตุเหมือนมิ๊ก

  มันต้องเข้าผ่าตัดสมองตอนนี้ยังจำไรไม่ค่อยได้
 
 หวังว่ามิ๊กคงจะไม่โชคร้ายเหมือนเพื่อนเรานะ

 

  เราดใจกับโอมด้วยที่ผ่านเรื่องแบบนั้นมาได้

[enhumto]

ก่อนนอนครับผม ในความกังวลก็ยังมีเรื่องดีที่ ได้ตัวข้อสอบมาเป็นแนว มีเวลามานั่ง ลอกใส่ที่นี้อีกครั้ง ฝันดีนะครับ ขอบคุณทุกๆความเห็น + กำลังใจ
คนอย่างผมถึงวันหนึ่งท้อ แต่ก็ไม่เคยหยุดหรอกครับ ผมมองดูคนที่เขาแย่กว่าผมเสมอ เรื่องในส่วนนี้เศร้า แล้วมันก็จะยังคงแบบนี้ต่อไปอีกสักพัก
แต่บทนี้หวาน เพราะมันมีคนสองคนอยู่ในทีเดียวกัน ผมจะทำให้อีกคนอึดอัดไม่ได้ เป็นใครก็คงทำแบบผมละครับ

ปล.เรื่องของน้องเอิท มันเริ่มตอนเปิดเทรอม หมายถึงเปิดเรียนนะครับ
ไอ้ที่ปิดเทรอมที่ผมหมายถึง คือสอบกลางภาค
อีกอย่าง ถ้า่านกันตั้งแต่ต้น จะรู้ว่า น้องเอิท บ้านก็อยู่ที่พิโลกเหมือนกัน
คนที่รุมกระทืบมิ๊ก ไม่ใช่เด็กวังทองตามที่เดานะครับ เดี๋ยวเขาจะเสียหายหมด แต่ตำรวจจับได้ครับ บอกไว้ก่อนเลยจะได้ไม่ต้องลุ้นหลายเรื่อง
แต่เดี๋ยวมันก็จะปรากฎมาเองเรื่อยๆละครับ
พรุ่งนี้ไม่รู้ว่าจะได้เอามาใส่รึเปล่า เพราะเพื่อนจะมาเที่ยวหาจากต่างจังหวัด ไอ้คนที่ล้างส้วมอยู่ตอนนี้ ก็คงอยากจะไปเที่ยวกับเขาด้วย
ฝันดีนะครับ สำหรับทุกคนที่มีความรัก
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“ว่า”
“พี่มิ๊ก อยู่ไหนครับ เอิทรออยู่หน้ามา ลงมาหาเอิทหน่อยสิพี่”
“เอิทไหนว่ะ โอมห์...........อะ...เพื่อนตี๋มั้ง”  โน๊ตยื่นโทรสับให้ผม
“ว่าไง ”
“ใครอะ”
“เมิงหวังว่าเป็นใครละ ครับ”
“ไอ้โอมห์ เมิงมายุ่งกับโทรสับพี่มิ๊กได้ไง”
“กรูไม่ได้ยุ่ง มันมาหากรูเอง ไม่ต้องโทรมาอีกนะ พวกกรูจะกลับเชียงใหม่กันแล้ว” ผมกดสายทิ้ง ก่อนที่จะปิดเครื่องของมิ๊กแล้ววางทิ้งไว้ที่หัวเตียง
“ใครอ๋อ โอมห์”
“น้องที่เคยเล่าให้ฟังไง”
“ไอ้คนที่หล่อๆ ที่นั่งข้างไอ้ตี๋เมื่อคืนป่ะ”
“แบบนั้นเรียกว่าหล่อ อ๋อ” ผมจ้องหน้าโน๊ต แบบเอาจริงเอาจัง อยากรู้ว่าจะได้คำตอบยังไง
“โอมห์ก็ โน๊ตเป็นคนโกหกไม่เก่ง รึโอมห์จะบอกว่าน้องมันไม่หล่อ แต่มันก็คนละแบบกับโน๊ต กับโอมห์ เอาน่าถึงยังไงโน๊ตก็ไม่ได้ไปชอบมันสักหน่อย” ที่มันจริงของมัน ไอ้เอิทเองก็ไม่ใช่คนขี้เรห์อะไร  การที่ไอ้โน๊ตจะบอกว่ามันหล่อก็ไม่แปลก โทรสับผมดังอีกครั้ง  เบอร์ไม่คุ้นเลยวุ้ยแถมไม่ใช่เบอร์ไอ้เอิทสะด้วย
“สวัสดีครับ”
“น้องโอมห์รึเปล่าค่ะ”
“อืม ใครพูดครับ”
“แม้ พี่อ้อเองไงค่ะ จำเสียงไม่ได้เลยรึไงค่ะ”
“ครับ ครับว่ายังไงครับพี่อ้อ”
“พอดีหมอจะผ่าน้องมิ๊ก แล้วก็เพื่อนน้องมิ๊กคนที่มาด้วยกันอะค่ะ”
“ครับ น้องเอิท”
“นั้นละค่ะ มายืนโวยวายเรียกหาน้องมิ๊กหน้าบ้าน พี่เองก็ไปกล้าออกไป เห็นมีคนมาด้วยเยอะเลย มีเรื่องอะไรกันรึเปล่าค่ะ”เสียงพี่อ้อดูตกอกตกใจมากมาย
“ไม่มีอะไรหรอกพี่ ออกไปบอกน้องเขานะครับ ว่าผมกับมิ๊กกับเชียงใหม่กันไปแล้ว ส่วนของของมันในห้องเดี๋ยวผมจะให้เพื่อนผมคนชื่อไนท์เอาไปให้นะครับ”
“แต่จะดีหรอกค่ะ พี่ไม่อยากโกหกน้องเขา”
“พี่อ้อครับ เชื่อผมบอกแบบนั้นละครับ นะครับ” ผมปล่อยน้ำเสียงเชิงขอร้อง
“ก็ได้ค่ะ แล้วน้องโอมห์จะไปโรงบาลอยู่รึเปล่าค่ะ”
“ไม่รู้ครับ ถ้าแม่มิ๊กโทรมาผมก็ไป ถ้าไม่โทรผมก็คงอยู่บ้านนิละครับ”
“ค่ะๆ น้องโอมห์” พี่อ้อว่าสายไป แต่ยังมีเรื่องต้องมาเล่าให้ไอ้โน๊ตฟังอยู่
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“โอมห์ โน๊ตถามจริงๆนะว่ะโอมห์ยังรัก ไอ้มิ๊กอยู่รึเปล่า”
“โน๊ต หวังจะได้คำตอบว่ายังไงละ” มันส่ายหัว แล้วหยิบผ้าขนหนูจะเดินเข้าไปอาบน้ำ
“ไม่หวังเลยอ๋อ” ผมถามไปโน๊ตอีกครั้ง มันยิ้มให้แล้วก็เดินเข้าห้องน้ำไป ผมเดินออกมาจากห้องนอนมานั่งคุยกับพ่อกับแม่ที่นั่งดูทีวีกันอยู่หน้าบ้าน
“เอ๋อ ระวังนะเรา ไปไหนมาไหนกลางคืน พ่อไม่มีเงินรักษาแกนะ”
“โห่ลูกชายทั้งคน จะไม่รักษาเลยรึไงท่าน” พ่อผมทำท่าหัวเราะ
“แต่ถ้าโอมห์โดนคงตายตั้งแต่ โดนถีบรถแล้วละป๋า”
“อะไรกันมันทำอะไรขนาดนั้นเลยรึไง”
“ก็นั้นอะดิ ป้าคนที่เขาช่วยไอ้มิ๊กเขาเราให้โอมห์ฟัง เมื่อเช้าว่าไอ้พวกนั้นมันทำอะไรบ้าง” แล้วผมก็เล่าเรื่องแบบที่ผมได้ยินเมื่อเช้าให้พ่อกับแม่ผมฟัง พอจบ ก็ได้คำอุทานขึ้นมา
“โอ้ เจ้ามิ๊กเอ๋ย บุญของมันแล้วนะเนี่ย ที่ยายคนนั้นมาช่วย”
“นี้เราไปเล่าให้แม่มิ๊กฟังรึเปล่า” ผมส่ายหน้า เพราะรู้อยู่ว่าอะไรสมครวรึไม่สมครวในเวลาแบบนี้
“ดีแล้ว นี้แม่ว่าจะไปหาเขาที่โรงบาลกันสักหน่อย ไปด้วยกันไหม”
“แล้วโน๊ตละแม่ มันไปๆกลับๆมาทั้งวันแล้วข้าวเย็นก็ยังไม่ได้กินเลย แม่ก็จริงเลยไม่ทำหน้าที่เลย”  ผมพูดแบบหน่ายกับการลืมหน้าที่แม่บ้านของแม่
“อีกแล้วนะโอมห์ ทะลึ่งอีกละ เธอหิวรึยัง ไปกิน ข้าวกันป่ะ” พ่อตกลงจะไป แต่ผมไม่อยากให้โน๊ตมานั่งตัวแข็งเวลาไปกินข้าวกัน
“เชิญท่านชายกับนายหญิงไปกินกันสองคนเถอะครับ เดี๋ยวโอมห์จะไปนั่งกินนมดีกว่า” แม่คงตกลงมั้ง ผมคิดเอาเอง แต่ก็เดินหนีเข้ามาในห้องนอนเลย พอดีเลยที่ผมเปิดประตู
“เห้ย............................. ไม่เคาะประตูเลยวะ” โน๊ตไม่มีอะไรใส่อยู่เลย แก้ผ้าเช็ดตัวในห้องแบบนั้นเลย รอยสักที่หลังมันเนี่ย ทั้งดูสวย + sex ได้อีก ก้นขาว ไม่ย้อยเลย ก็หุ่นนักกีฬานิครับ
“อ้าว บ้านผมทำไมต้องเคาะละครับ ” ผมยิ้มแบบทะลึ่งๆใส่มัน โน๊ตรีบเอาผ้าขนหนูที่เช็ดตัวมานุ่งทันที
“แต่งตัวป่ะ เดี๋ยวไปกินข้าวกัน” มันอายจนหน้าเปลี่ยนสีไปเลย ระหว่างทางที่ซ้อนรถมอไซค์ไปด้วยกัน มันไม่กล้าพูดอะไรกับผมด้วยซ้ำจนไปถึงสวนสาธารณะริมแม่น้ำที่ผมมาเจอมิ๊กเมื่อวาน

“โน๊ตเป็นไร นั่งเงียบไม่พูดไม่จา”
“อายดิ ถามได้”
“อายทำไม ยังไม่ได้เห็นอะไรสักหน่อย”
“ดีละ ถ้าเห็น เสียตัวให้เราแน่ๆ” มันเอามือมาขยี้ยหัวผม แล้วก็วิ่งหนี
“นิ วิ่งไปรู้รึไงว่ามันที่ไหน ไม่กลัวหลงรึไง” มันหยุดวิ่งแล้วก็เดินรอผมตอนนี้เริ่มจะมืดแล้วคนที่มาออกกำลังกายเริ่มหายไปบ้างแล้ว มีร้านนม ตั้งเรียงรายอยู่ฝั่งตรงข้าม  มีร้านที่ผู้คนหนุ่มสาวนิยมมานั่งระบายสีกัน (ตุ้กตาปูนปาสเตอร์) ตัวละ 20บาท สีไม่อั๋นพร้อมที่จะเลอะมือกันได้เลย
“เอาสะหน่อยไหม” ผมหันไปถามผู้ชายที่เดินจับมือผมอยู่ ไม่ตอบ แต่เดินเข้าไปเลือกตุ้กตาเลยครับ เอากับมันสิ
“พี่ตัวเท่าไรครับ”
“20 ครับน้อง”
“โห่ ถูกจังเลยพี่ แบบนี้จะได้กำลังอ่อครับ” ยังจะมีหน้าไปถามเขาอีกให้ตายเถอะ พี่คนขายยิ้มให้แต่ก็ไม่ได้ตอบอะไร โน๊ตหยิบหมีภูห์มา 1 ตัว ส่วนผมไม่ระบายหรอกครับ หัวไม่ไปทางนี้ นั่งดูดีกว่า
“โอมห์ แล้วไม่ไปโรงบาลแล้วรึไง”
“ไปทำไม เขาไม่ได้โทรมาสักหน่อย ถึงโอมห์ไปมิ๊กก็คงยังไม่ลุกมาทะเลาะกับโอมห์ตอนนี้หรอก” ถึงใจผมก็อยากจะไปนั่งดูมันก็เถอะ
“ทำไมต้องเอาหมีภูห์ละ โน๊ต ไอ้ตัวอื่นมีตั้งเยอะ”
“โอมห์เคยดูหมีภูห์ไหม ”
“ผ่านๆ ทำไมอ่อ”
“หมีภูห์มันเป็นการ์ตูนโป๊นะรู้ไหม” มันทำหน้าทะลึ่งใส่ผมอีกละ
“โป๊ยังไงอะ เหมือนโน๊ตวันนี้ป่ะ” สงสัยจะโดนอีกละ หน้าแดงขึ้นมาเลย
“ไม่ใช่ ก็โป๊ไง ดูนี้นะ” มันเอาสีลงบนตัวตุ๊กตา ไปเรื่อยๆ จนหยุดแล้วให้ผมสังเกตุ
“เห็นอะไรไหม”  ผมส่ายหน้า ก็ไม่เห็นว่ามันจะโป๊ตรงไหน
“มันไม่ใส่กางเกงไง มีแต่เสื้อสีแดง เคยเห็นมันใส่กางเกงไหมละ แถมหมีภูห์มีแต่เพื่อนผู้ชาย ” นี้มุกใช่ไหมเนี่ย ผมก็ขำนะ เพราะไม่ทันคิดว่าจะมาอารมณ์นี้  ขนาดที่เราสองคนกำลังนั่งระบายสี นั่งคุยกันไปเรื่อย  เป็นธรรมดาของทีแห่งนี้ไปแล้ว
“พี่ครับดอกไม้ไหมครับ” น้องผู้ชายหน้าเปื้อนๆคนหนึ่งถือกุหลาบมาเป็นมัดเลย
“พี่มากับเพื่อนสองคน แล้วพี่จะซื้อไปให้ใครละครับ” ผมตอบน้องเขาไป แต่น้องก็ยังไม่ไปไหนยืนตอแยที่โต๊ะผมอยู่
“มานี้มะ ดอกเท่าไรครับ”
“10 บาทครับพี่สุดหล่อ” เอาเลยนะเมิง ไอ้เตี้ย
“พี่มีอยู่สองร้อย น้องมีอยู่กี่ดอกครับ” น้องคนนั้นทำท่านับดอกไม้ที่อยู่ในมือ จะนับทำไมว่ะ มันมีแค่ 10 ดอก
“20 ดอกครับ แต่ผมมีแค่ 10 ดอก”
“อ้าวงั้นก็ดอซื้อเลยดิ”
“ไม่ครับผม ผมมีที่แม่อีก 10 ดอก”
“ชิหายละ” โน๊ตอุทานเบาๆแล้วหันหน้ามาทางผม  สักพักคุณป้า เรียกแบบนี้น่าจะถูก ที่พิโลกไม่ใช่เมืองท่องเที่ยว ผมเห็นคนที่ยึดอาชีพแบบนี้เป็นอาชีพหลักที่เชียงใหม่ก็มีเยอะ แต่ที่นั้นมันเชียงใหม่ยังไงก็ขายได้อยู่แล้ว แต่ที่บ้านผมใครจะมาซื้อกันละครับ แล้วตรงนี้ก็มีแต่ครอบครัวทั้งนั้น
“ อะนี้ครับ น้า ผมเอาหมดนี้ละครับ” โน๊ตเปิดกระเป๋าเงินแล้วส่งเงินให้ น้องคนนั้นกับแม่
“พ่อคุณทูนหัว ขอให้เจริญ..................................................................” คำอวยพรยืดยาว ตามมาเพียบ แต่ก็ไม่ได้ไปไหนนะครับ เหมือนน้องผู้ชายอยากจะระบายสีอีก แล้วแม่เขาเพิ่งจะขายได้หมด เป็นวันแรกของเดือนเห็นจะได้ ผมเลยเอาเถอะ ซื้อตุ๊กตาให้น้องเขาอีกตัว ก่อนที่จะได้เวลาส่วนตัวของผมทั้งคู่คืนมา
“หิวรึยังโน๊ต ยิ้มอะไรของแกว่ะ” โน๊ตมันนั่งยิ้มไประบายสีตุ๊กตาไป
“ป่าว แค่มีความสุข ก็คิดดูดิ เงินสองร้อยสามารถซื้อความสุขให้คนได้ตั้ง 3 คน”
“ยังไงว่ะ”
“ก็ป้าคนนั้น น้องคนนั้น แล้วก็เรานี้ไง วันนี้วันที่เท่าไรโอมห์”
“9 กันยายน ทำไมรึ”
“ไม่มีไรไปหาไรกินกันเถอะ หิวแล้ว”  เราเดินย้อนกลับมาที่ร้านนมที่ผมคิดว่าจะมานั่งแต่แรกอยู่แล้ว มีโต๊ะพับแบบที่เด็กหอชอบเอาไว้เขียนหนังสือ วางอยู่บนเสื่อ ที่ปูทับขั้นบันไดที่ทอดยาวลงไปในแม่น้ำน่าน ด้านหน้าเป็นวัดราชบูรณะ ตอนนี้เริ่มจะค้ำแล้ว ที่วัดเปิดไฟ มันโรแมนติกจริงๆเลยครับ
“แม่น้ำอีกแล้ว เบื่อรึยัง”
“โน๊ตไม่เบื่อหรอก มีความสุขด้วยซ้ำ เสียดายสิที่มันมาเกิดเรื่องแย่ๆ“
ผมยิ้มที่มันไม่ได้รู้สึกเบื่อ
“โอมห์อันนี้โน๊ตขอเก็บไว้นะ”
“ก็เอาดิ แล้วแต่เลย”
“งั้นดอกไม้นี้โน๊ตให้โอหมหมดเลย ”
“บ้าหรือ แล้วโอมห์จะบอกพ่อกับแม่ว่าไงละ”
“ไม่รุ้มันปัญหาของโอมห์แล้วละ” มันยิ้ม แล้วก้มไปดูนมในแก้วไม่ได้สนใจคำพูดขอผมเลย ผมสองคนเปลี่ยนทาง เอาหลังมานั่งชนกัน มือจับมือกัน แล้วก็คุยเรื่องราวต่างๆไปเรื่อย เป็นเรื่องดีที่วันนี้มันไม่มีคน โน๊ตเองก็รู้สึกไม่ดีที่มิ๊กเป็นแบบนี้ ผมเองก็ไม่ต่างกัน  ตอนนี้ยิ่งสับสนไปใหญ่ ไม่รู้ว่าจะต้องทำตัวยังไง แต่เราเองก็ยังไม่รู้ว่าอนาคตมิ๊กจะเป็นยัง จะกลับมาพูดกับเราได้อีกไหม รึว่าจะแย่กว่าที่เราหวังไว้
“โอมห์ ว่าไงคำถามที่เราถาม” ผมหยุดความคิดเกี่ยวกับมิ๊กทันที แล้วหันมาสนใจคำถามของคนที่จับมือผมแทน
“ก็เราถามแล้วนิว่าหวังไว้รึเปล่าว่าคำตอบจะเป็นยังไง”  เงียบไม่มีคำตอบ
“โน๊ตไม่เคยมีแฟนเป็นผู้ชาย แล้วทำไมถึงมาชอบเราละ เรามีแต่เรื่องน่าปวดหัดทั้งงั้นเลย”
“บอกแล้ว ถ้าไม่ใช่โอมห์ โน๊ตก็ไม่ได้รู้สึกแบบนี้กับใคร”
“อืม โน๊ตหวังไว้ยังไงละ ”
“ไม่รู้”
“โน๊ตว่าคนเราที่เป็นเพื่อนกันมาตลอดทั้งชีวิต จะทิ้งกันได้ไหม ”
“งั้นก็หมายความว่ายังรักละสิ”
“ป่าว ฟังให้จบก่อนดิ กับมิ๊กเรามีความพูกพันธ์กันแบบเพื่อน มันสนิท มันรักกันแบบนั้น แต่พักหลังมานี้เราทั้งคู่ปล่อยใจตัวเองให้มันเกิดเลยมาเองละ เลยมีแต่เรื่องยุ่งๆ ก่อนหน้านี้ มิ๊กอยากมีใครก็ไม่ใช่ปัญหา เมา ก็หลับ จะเอาใครก็เรื่องของผม โอมห์เองก็เหมือนกัน เพราะเราเป็นแค่เพื่อนกัน  ไม่ดิ เราเหมือนพี่น้องกันมากกว่า แล้วตอนนี้เวลาที่เพื่อนเราเจ็บ เราจะอยู่เฉยได้รึเปล่าละโน๊ต เราจะทำเป็นไม่สนใจเขาได้รึเปล่าละ”
“แต่มัน...............”
“มันจะเคยทำอะไรก็ช่าง ยังไงมันก็คือเพื่อนเราไม่ต้องห่วงหรอกโน๊ต โอมห์รู้ว่าโอมห์ทำอะไรอยู่” โน๊ตเอาหัวหนี หลังไม่ได้ชนกันอีกแล้ว แต่กลายเป็นว่าตัวผมล้มลงไปที่ตักมัน โน๊ตก้มหน้าเข้ามาใกล้จนปากมาจูบที่หน้าผากผมพอดี จะอายคนอื่นดีไหมละครับ
“โน๊ตจะรอคำตอบแล้วกันครับ” โน๊ตดึงตัวขึ้นมา ผมเริ่มดีดตัวเองขึ้นนั่ง ดีจริงๆที่ไม่มีใครเห็น รึว่าเห็นแล้วแต่ไม่พูดว่ะเนี่ย เวลาล่วงเลยไปนานพอสมครว จนได้เวลาคิดค่าเสียหาย ที่หมดที่เกิดขึ้นบนโต๊ะ มื้อนี้ ผมเป็นเจ้าบ้านคงต้องเลี้ยง แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมากอยู่แล้ว เรื่องแค่นี้ โน๊ตหยิบตุ๊กตา แล้วก็เดินออกมาพร้อมๆกับสายตาของทุกคนในร้านที่มองดูเราทั้งคู่
“เวงกำจริงๆ มองยังกับกรุเป็นดารา” ผมเดินบ่นคนเดียว
“โน๊ตขอโทษ ไม่เห็นต้องอายเลย ใครจะมารู้จักเรา” มันเดินจูงแขนผมแล้วเราทั้งคู่ก็พากันไปที่รถ

.




.
.
.
.
ยังไม่ทันออกรถเลย โทรสับก็ดังขึ้นอีกแล้ว เจ้าของเบอร์โทรคือแม่มิ๊ก
“สวัสดีครับ แม่”
“โอมห์อยู่ไหนลุก”
“ริมน้ำครับ แม่เป็นไรรึเปล่าครับ เสียงไม่ดีเลย”
“โอมห์ลูก มิ๊ก..........” มีแต่ชื่อมิ๊กแล้วสายก็ตัดไปเลย หมายความว่าไงละเนี่ย
“ใครโทรมาอะโอมห์”
“แม่มิ๊ก เสียงไม่ดีเลย”
“ไปหาไหมละ”
“อืม”ระหว่างทางผมโทรกลับไป ทั้งเบอร์แม่ เบอร์พ่อ เบอร์พี่อ้อ เบอร์ใครก็ช่างที่คิดว่าจะที่โรงบาลแต่ก็ไม่มีใครรับสายสักคน 

[covnizz]

เป็นกำลังใจให้ต่อไป ..


พูดไม่ถูกจริงๆ ..  แต่ก็เริ่มงงว่าความผูกพันที่มีมันไม่ใช่ความรักอ๋อ ? ?


ปล. พรุ่งนี้เที่ยวให้สนุกนะครับ

[1kabb]

ดัน ดัน ให้ครบหนึ่งพัน..


::::::::::::::::::::::

เป็นกำัลังใจให้ ค๊าฟฟ

[bellary]

ขอให้ปลอดภัย

[kitty]

 :serius2:ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง  ทไมโอมห์ทำงี้ มิ๊กเป็นอะไรรรรรรรรรรรรรรร

[SamSam]

มิ๊กจะเป็นไรไหมอ่ะ
ถึงแม้ว่าจะไม่ชอบมิ๊กเรื่องที่ทำร้ายจิตใจโอห์ม
แต่ก็ยังอยากให้มิ๊กปลอดภัย ไม่เป็นแบบนี้
ส่วนโอห์ม ขอให้สอบได้คะแนนเยอะๆนะครับ

[Little Devil]

โอห์ม ค้างงงง นะครับ

[-~iK@iZ_KunG~-]

นั่งอ่านตั้งแต่สี่ทุ่ม จนตามทัน

เฮ้อๆๆ หลากหลายอารมณ์มากเลยครับ

มารอตอนต่อไปครับ

แบบว่าถ้าอ่านไม่จบก็ไม่นอนนะครับ นอนไม่หลับ



หวังว่ามิ๊กคงไม่เป็นไรนะครับ

[arty136]

โอห์มสู้ๆๆ

[gtower]

  ม๊ายยยยยยยยย กำลังอิน คุณโอมตัดสินปัญหาและเดินทางชีวิตใช้ได้เลยอะ ดีมากๆเลยสำหรับผม เป้นผม สติแตกไปละมั้ง 

เอาใจช่วยและรออ่านต่อแบบเบาๆครับ 

[BossZa]

   

   อย่าเป็นไรเลยนะ...สาธุ
 

[หลงไหลในม่านหมอก]

ค้างได้อีก อร๊ายยยยยยยยย กำลังซึ้งกับโน๊ตอยู่เลย

มาต่อไวๆน๊า

เอาจริงๆนะ โอมห์นี่เป็นคนที่มีมุมมองถูกใจป้ามากเลยลูก แล้วก็ทำได้ แต่ป้า ทำไม่ได้ ฮ่าๆ

ชอบๆ เวลามีปัญหาอะไรก็มองคนที่เขาแย่กว่า

บางครั้งเราคิดว่าเราแย่มากๆ แต่คนที่เขาไม่มีบ้านอยู่ อาศัยนอนข้างทาง เขายังดิ้นรนเพื่อที่จะมีชีวิตรอด

แล้วเราละ วันๆทำอะไรบ้าง เฮ้อ



เหมือนเดิม

สู้ๆ

[BlackClover]

มิ๊กเป็นรายยยยยยยยยยยยย   คนจะหัวใจวายไปอีกนาน พร้อมๆกับความเศร้าของเรื่อง

เฮ้อๆๆๆ คนที่อยู่ก้วยกันตลอดก็อาจจะรักกันมากกว่าเพื่อนไม่ได้สินะ  คนมาก่อนใช่ว่าจะได้ก่อนเสมอไป เห็นแบบนี้เยอะ  T^T

ปล. เพิ่งรู้ว่าไอ้คนที่ล้างส้วม มีเพื่อนกลุ่มเดียวกะโอมห์ คิคิ  ...แบบนี้ถ้าไม่เคยเป็นเพื่อนกันมาก่อน หรือเรียนด้วยกันมาก็คงเป็นไปไม่ได้สินะ...
ปล2. หวังว่าคนที่ทำร้ายมิ๊กจะไม่ใช่นังเอิทหรอกนะ  นังหรือไอ้ล่ะนี้ เพราะลักษณะเพศมันเหมือนไส้เดือน ดีที่ไม่ผสมพันธ์ได้ด้วยตัวเอง

[Y2Y]

เฮ้อ  มิกซ์จะปลอดภัยมั้ย ทีแรกอ่านตอนนี้จบปั๊ปนึกว่ามิกตายแล้วแน่เลย 

แต่พอนึกๆย้อนไปช่วงแรกๆ  จำได้ว่ามีคนอยากเห็นรูปมิ๊กซ์ และโอมห์บอกว่ามิ๊กซ์ไม่ขัดข้อง แต่ขอรอให้ครบ 1000 รีก่อน
เพราะฉะนั้น มิกต้องปลอดภัยแน่

แต่ที่รู้สึกแย่หลังอ่านตอนนี้คือ 

รู้สึกเจ็บแปลบเล็กๆแทนมิ๊กซ์ที่ได้รู้ว่าความผูกพันที่มีต่อกันไม่ใช่ความรัก
ไม่ได้เกลียดโน๊ตแต่ถ้าไม่มีโน๊ตเข้ามาในชีวิตของโอมห์ โอมห์อาจจะไม่สับสน โลเล ก็เท่านั้น
ยังไงพี่ก็ฝากข้อความไปถึงมิ๊กซ์ด้วยละกันว่า  ถึงไม่รู้จักแต่ก็รักมากมาย

[SpaTa]

จะ 1000 ดู
รูปพี่โน๊ต !!

 

[IZE]

หัวใจจะวาย  ไอ้ตอนสุดท้ายเนี่ย


โอห์มเป็นคนมองโลกในแง่ดีตลอดเลย  คิดบวกตลอดเลย


แต่ก็ยากที่จะเดาว่าคิดอะไรอยู่


เอากำลังใจไปก่อนก้แล้วกัน  แล้วมาต่อีกนะคับ


ปล  รักโอห์มเต็มๆเลย

[ordkrub]

เห็นด้วยกับโอห์มว่า ถ้าไม่ล้ำเส้นเป็นแฟน ก็ไม่เจ็บปวดกันแบบนี้ แต่ความรักมันไม่มีเหตุผลนะครับ เมื่อรักไปแล้ว ถ้าจะกลับสถานะมันยิ่งเจ็บ
ทำสอบได้สมปรารถนานะครับ

[i3igM]

ดันๆ อิอิ

[salapaw]

ตามอ่านมาจนจบ อยากจะบอกว่า  มิ้กซ์ไม่เคยสนใจความรู้สึกคนอื่นเลย 

คำ ขอโทษ คำว่า รัก บางที มันก้ไม่เพียงพอหรอกนะ


ส่วนใหญ่ คนที่มาจากเพื่อน แล้วเป็นคนรัก บางทีเขาก็จะไม่คำนึง คิดถึงความรู้สึกของอีกฝ่าย เพราะ รู้จักกันดี บางครั้ง อาจมากเกินไป

ส่วนโน้ต  ชอบ ที่เข้าใจความรู้สึกของโอห์ม โดยไม่ฉวยโอกาส  แล้วยังอยู่ปลอบฝจอีก


ปล. เชียร์ออกนอกหน้าเลยชั้น

[โมโม่ที่รัก]

มิ๊กจะเป็นอะไรรึเปล่านะ
เป็นกำลังใจให้
 

[StillLoveThem]

...เรื่องนี้อ่านตอนแรกเป็นแนว action ตื่นเต้นตลอด หลังๆไงมัน drama วะ
...จากตอนที่แล้วที่ปิงบอกว่า มี 2 อย่างอาการของมิ๊กหลังหาย เอ๋อ กับ ความจำ 3 เดือนสุดท้ายหายไปให้โอมห์เลือก
...โอมห์ เลือกอันไหนเหรอ คราวที่แล้วลืมถาม อีกอย่าง..มันเลือกกันได้เหรอวะ ไอ้คุณปิง
... ถ้าเลือกได้ช่วยเลือกให้ไม๊ เอาความจำ 3เดือนสุดท้ายหายไปเถอะ มิกซ์จะได้จำไอ้เอิท ไม่ได้
...จริงๆเรื่องราวที่เกิดขึ้นระหว่างสองคนนี่ มันคือ..ความรัก ..หรือ แค่ความผูกพันธ์ กันแน่วะ ผูกกันมา 17 ปีแล้ว
...ไอ้เอิท หน้าด้านมากขอบอก อะไรเนี่ยมีเมียกก อยู่ที่บ้านแล้วยังจะ หามิกซ์ทำไม อยากรู้จุดจบของไอ้เอิทไวๆจัง