หัวข้อ: -- นั้นมันน้องกรู เพื่อนกรู --ทางเลือก และ มิตรภาพ 04/08/2557

[beautyless]

อยากบอกเหมือนกับคุณ StillLoveThem

[kitty]

 :monkeysad:สงสารมิ๊กมากกกกกกกกกกก  โอมห์สู้ๆๆๆๆเป็นกำลังใจไห้และขอไห้กับมารักกันเหมือนเดิมน้าๆมีความสุขมากๆด้วยยย

[4559]

อิเอิทนี้ร้าย


และร่านจิงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[┗◎┗◎]

โหเอิท แรงมากๆ

มิกซ์ไปทะเลาะอะไรกับแฟนใหม่เอิทรึเปล่า

[SamSam]

สำหรับผม สงสารมิ๊กไหม ก็สงสารนะ
แต่ผมเห็นใจโน๊ตมากกว่า
ส่วนอีเอิท ขอสาปส่ง

[cascada]

เกลียดพวกมั่วมากๆ สัตว์บางจำพวกมันยังไม่มั่วขนาดนี้เลย ไอ้เอิธนี่โคตรของโคตรมหาเลวเลยอ่ะ

[โจ๊กกุ้ง]

ตอนนี้สงสารมิกซ์มากอ่ะ อีเอิทนี่มันไปได้เรื่อยๆจริงๆ หาคนใหม่ได้ละ

[cargo]

ิ   รัก แบบ ผู้ชาย คนหนึ่ง   

   แต่คนรับ มัน รับไม่ได้  ปิดตัวเอง

[sky-cafe]

อื้มม ปาอิฐใส่หัว..คนเราทำกันถึงขนาดนี้เลยหรอ อ่านไม่จบอะคะ เราสงสารมิ๊ก

[yee]

อ่านเรื่องรู้สึกเศร้าใจจัง...ถ้าเป็นตัวเราแล้วเราจะทำยังไงต่อ แค้นก็แค้นมันสับสนไปหมด อ่านแล้วมีความรู้สึกตอนนั้นของโอมห์เลย  สู้ๆๆต่อไปชีวิตก็มีอยู่แค่นี้ละ(สุขกับทุกข์)

[arty136]

ยังคงมาติดตามเรื่องของโอห์มต่อไปก่อนไปนอนมาจิตตกสักหน่อยเหอะๆๆ
ชอบความเห็นของหลายๆๆท่านมากครับ
แต่ยังว่าหัวใจมันบังคับได้ยาก ขนาดวันนี้ยังแอบตกใจเจอเพราะนึกว่าเจอคนๆนั้น
เหอะๆๆๆ

ถ้าผมเป็นโอห์มตอนนี้ผมจะหยุดทุกอย่างแค่เพื่อนก่อน อนาคตค่อยว่ากันอีกที
สู้ๆๆครับ

[w[o]w]

พี่โอห์มกลับแล้ว หลายตอนเลย

ดีใจที่ได้อ่าน

[NaTTo]

เห้อ  อยากมี   แฟน 

[yomaster]

เอ่อ.....

ยังคงโกรธมิ๊กอยู่

แต่ขอให้ ผ่านเรื่องนี้ไปได้ด้วยดีครับ

สู้ๆ ครับ

[three]

ขอบคุณพี่โอมห์อย่างสูงนะครับที่เอาเรื่องอดีตที่โคตรจะเจ็บปวดมาแบ่งปันให้น้องๆในเล้าฟังแบบนี้อยากบอกคำเดียวว่าพี่เป็นผู้ชายที่เข้มแข็งที่สุดเท่าที่รู้จักมาเป็นกำลังใจให้นะครับผมสู้ๆครับ

[enhumto]

พรุ่งนี้จะต้องสอบ ตัดสินชะตากรรมแล้วครับ ว่าจะต้องเรียนต่ออีก 1 เทรอมรึว่า จะได้ไปทำงนเก็บเงินไปเที่ยวต่างประเทศสักที่ ผมเลยคิดว่าเอามาอับแต่เช้าดีกว่า เพราะเย็นนี้ต้องไปอ่านหนังสือสอบ ไดอารี่เขียนแทบอ่านไม่รู้เรื่อง ไม่รู้ว่าผมเป็นอะไรในช่วงนี้ สงสัยว่าตอนนั้นคงจะแย่จริงๆ เมื่อคืนนั่งดูตี 10 มันเริ่มจะอะไรม่รู้ เอาคนเลวมาออกทีวี แล้วก็เปิดวีดีโอให้มานั่งสำนึก ร้องไห้ แสดงว่าตัวเองสำนึกผิด ผมดูจากน้ำเสียงตอนเล่า ดูจะชื่นชมตัวเองมากมายว่าตัวเองหล่อ เท่ พาผู้หญิงไปทำแท้งมาแล้วหลายคน
แต่พอเปิดวีดีโอเกี่ยวกับการทำแท้ง แล้วเป็นคนละคนเลย มันเหมือนจะบอกว่า เมิงไปทำมา 8 คนไม่สำนึก เพิ่งจะมาสำนึกตอนออก ตี 10 รึไงว่ะ ไอ้วัว
คลิปวีดีโอก็สุดยอดจริงๆ ตอนที่สอดท่อเข้าไป แล้วเด็กทารกพยายามดิ้นหนีเนี่ย กรูว่ากรูใจแข็งกับเรื่องพวกนี้แล้วนะ แต่คนที่มันทำ แล้วยังมีหน้ามาออกทีวีอีกมันทำไปได้ไงว่ะ    ไม่พร้อมก็อย่ามีเลยดีกว่า ถ้าจะเอากันแล้วไม่มีปัญญาซื้อถุงยาง เอาที่กรูก็ได้ บริจาคให้
ปล.ขอโทษที่หยาบคาย พอดีรมณ์เสียติดค้างจากเมื่อคืน เพราะไอ้คนที่นอนข้างๆเนี่ยมันเสือกอยากดู

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“โน๊ตจะว่ายังไงอะ ”
“จะให้โน๊ตว่าอะไรละโอมห์ มันแล้วแต่โอมห์แล้วละ” เราสองคนหลบผู้คนออกมานั่งอยู่มุมหนึ่งในโรงพยาบาล
“โอมห์เห็นอะไรในโรงบาล ถ้าวันนั้นแม่ไม่รับเรามาเลี้ยง เราก็คงมีสภาพไม่ต่างจากนี้หรอก บ้างทีใครบ้างในที่ตรงนี้อาจจะเป็นแม่เราก็ได้”
“คนเรามันไม่เหมือนกันนิ อะไรมันก็ไม่แน่นอนเสมอ จริงไหมละ” ผมยิ้มให้โน๊ตอีกครั้ง ไม่รู้ว่าวันนี้พยายามฟื๋นยิ้มไปเป็นครั้งที่เท่าไรแล้ว โรงพยาบาลมีคนร้อยพ่อพันธุ์แม่ แตกต่างฐานะกันออกไป ถึงแม้ว่าผมจะไม่ได้เป็นคนรวยแบบบ้านมิ๊ก แต่ก็ไม่ได้ถึงขนาดต้องมานอนเฝ้านั่งเฝ้าญาติตามทางเดินแบบนี้ เรื่องเศร้าพวกนี้มันไม่ได้จบแค่สิ่งที่มิ๊กกำลังเจออยู่ แต่มันแบ่งปันมาจนถึงสภาพแวดล้อมรอบข้าง คนพวกนี้มาจากหลากหลายอำเภอ ถ้าโรงพยาบาลสวนดอกเชียงใหม่ใหญ่ที่สุดในภาคเหนือ ก็ไม่แปลกที่โรงบาลแห่งนี้จะเป็นโรงบาลใหญ่ที่สุดในเขตภาคเหนือตอนล่าง ภาคกลางตอนบน มีผู้หญิง ผู้ชาย ทั้งคนแก่ ชรา เด็ก มากันเป็นคันรถ มีเสื่อพื้น หมอใบ กระติกน้ำแข็ง พัดอีก 1 อัน หอบลูกหลานมานั่งเฝ้าคนที่เขารัก ผมไม่รู้หรอกนะครับว่าคนอื่นที่เห็นภาพพวกนี้จะรู้สึกยังไง เพียงแต่ 1 ปีผมจะป่วยสักครั้ง ตลอดชีวิตของผมไม่เคยนอนโรงพยาบาลสักครั้ง นอกจากนอนเฝ้าไอ้มิ๊ก เวลาที่มันป่วยรึว่าโดนรุมย้ำ
“โอมห์ คิดไรอยู่”
“ป่าว โน๊ตเบื่อรึเปล่า ” มันส่ายหน้าแต่ก็ไม่มีคำตอบว่าเบื่อรึไม่เบื่อ
“อยู่ง่ายกินง่ายดีเน๊าะ เลี้ยงง่ายเหมือนปลาทองเลย” ผมเอามือไปลูบหัวโล้นของมัน
“โอมห์จะทำยังไงต่อไปอะ”
“ทำอะไร ”
“ก็เรื่องที่น้องที่เล่าให้เราฟังไง” ผมยิ้ม แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน ตอนนี้เรื่องแก้แค้นที่คิดไว้ในตอนนั้นผมลืมไปหมดแล้วละครับ มีแต่ภาพของชายที่นอนอยู่บนเตียงเหมือนกี้เท่านั้น
“ปล่อยมันเถอะ ทำไม โน๊ตชอบรึ” ผมหันไปแซวมัน
“เราชอบใครไม่ได้แล้วละ เรามีคนที่เราชอบอยู่แค่คนเดียวเท่านั้นละ” มันอมยิ้มแล้วก็ลุกหนีไปเลยหลังจากที่พูดจบ
“ไปไหนว่ะ เดี๋ยวก็หลงหรอก”
“ตามมาเถอะหิวแล้ว ไปหาไรกินกัน เดี๋ยวจะตายก่อนไอ้ตี๋มันนะ” เราสองคนเดินไปตามทางเดินของโณงบาลไปเรื่อย จนกลับมาเจอพ่อกับแม่อีกครั้ง ดูสีหน้าก็ไม่ได้ดีขึ้นจากเดิมเลย
“โอมห์ ไปหาอะไรมาให้พ่อกับแม่มิ๊กกินหน่อยป่ะ ลูก” แม่ผมสั่งพร้อมกับส่งกระเป๋าเงินให้
“แล้วโน๊ตละหนู กินอะไรมารึยัง ไปกินกันให้เรียบร้อย แล้วซื้อกาแฟมาฝากคุณนายด้วยนะ เข้มๆน้ำตาลไม่ต้อง” แม่ผมสั่งอีกครั้ง ผมยังไม่ออกไปทันที เดินเข้าไปหาพ่อกับแม่มิ๊กก่อน
“โอมห์ เรารู้เรื่องนี้รึเปล่า ” พ่อถามเสียงแข็งกับผม
“เรื่องอะไรครับ”
“คุณค่ะ จะมาถามอะไรกับเจ้าโอมห์ตอนนี้ละ ”
“ไม่ได้คุณ ไหนๆมันก็ถึงขนาดนี้แล้ว ” ผมเริ่มจะสังหรณ์แล้วว่ามันจะไม่ใช่เรื่องดี
“มีอะไรรึเปล่าครับ”
“พ่อถามเราจริงๆนะ ว่าเราเป็นอะไรกับเจ้ามิ๊กมัน” คำถามนี้ในเวลาแบบนี้คงไม่เล่นแน่ๆ
“ ก็เพื่อนไงครับ มีอะไรรึเปล่าครับ ”  แล้วฝ่ามือก็ลอยมาประทับบนหน้าผม จริงๆผมไม่ทันเจ็บด้วยซ้ำ เพราะรู้สึกอีกทีก็ลงไปนอนที่พื้นแล้ว แม่ผมรีบวิ่งเข้ามาโวยวายทันที
“ที่ไอ้มิ๊กต้องเป็นแบบนี้ ก็เพราะเรื่องงี่เง่าของพวกเมิงทั้งงั้น ” โน๊ตพยุงผมขึ้นมายืน ตอนนี้ผมเองก็ยังงงๆกับเรื่องที่เกิดขึ้นอยู่
“มันเรื่องอะไรกันค่ะเนี่ย โอมห์มันเรื่องอะไร”
“โอมห์จะรู้ไหมละแม่ ถามพ่อมิ๊กดูดิ ว่าไปรู้เรื่องอะไรมา”
“ เธอมันเรื่องอะไรกันเนี่ย ” แม่ผมหันไปตวาดถามกับแม่มิ๊ก
“คุณค่ะใจเย็นก่อน ยังไงก็เพื่อนกันทั้งนั้นนะค่ะ อายคนอื่นเขาด้วย” แม่มิ๊กพยายามห้าม
“ยังมีอะไรให้อายอีกละคุณ ลูกชายคนเดียวของคุณดูมันทำตัวสิ ให้มันตายไปเลย มีแต่ปัญหาให้อับอาย” พ่อมิ๊กโววายแล้วก็เดินหนีไป ปล่อยให้ผม แม่ แม่มิ๊ก แล้วก็โน๊ตนั่ง งงกับเรื่องที่เกิดขึ้น

“ว่าไงเธอมันเรื่องอะไรกันเนี่ย”  แม่ผมยังไม่เลิกอารมณ์ขึ้น
“แม่ขอโทษนะลูกโอมห์ เจ็บรึเปล่า” ไม่เจ็บเลยมั้งครับคุณแม่ เมื่อคืนก็กำปั่นของไอ้เอิท วันนี้ก็ฝ่ามือของคุณพ่อ โชคสองชั้นจริงๆเลยกรู
“ไม่เป็นไรครับ ผมอยากรู้มากกว่าว่ามันเรื่องอะไร”
“แม่ถามจริงๆนะลูก เรากับมิ๊กเป็นอะไรกัน มากกว่าเพื่อนใช่ไหม” รอบนี้แม่มิ๊กดูจริงจังกับคำถามมากๆ
“ไม่นิครับ ผมเป็นแค่เพื่อนกัน อาจจะมากกว่าเพื่อนก็ตรงที่รักกันเหมือนพี่เหมือนน้อง ก็แค่นั้นเองนิครับ” เรื่องอะไรจะบอกความจริงละกรู
“แน่ใจนะ เมื่อวานมิ๊กมันเมากับมาบ้าน พร้อมกับน้องเอิท แล้วก็มาโวยวายอะไรสักอย่างในห้องนอนมันเนี่ยละ คนเขาตื่นกันทั้งบ้าน แล้วสักพัก พ่อเหมือนจะได้ยิน ไอ้มิ๊กมันบอกว่าถ้าไม่มีเมิง กรูก็ไม่เสียไอ้โอมห์ไปหรอก ประมาณรักๆอะไรกันเนี่ยละ พ่อเลยโมโห เปิดประตูเข้าไปถามมิ๊กว่ามันเรื่องอะไรกัน แล้วไอ้มิ๊กก็บอกพ่อมันว่า โอมห์เป็นแฟนมัน ให้พ่อไปพาโอมห์กลับมา แล้ว............” แม่มิ๊กก็หยุดแล้วก็ร้องไห้อีกครั้ง ซึ่งแม่ผมก็ซ๊อกกับเรื่องที่ได้ฟังไม่น้อย
“แล้วอะไรครับ มันเป็นยังไงต่อครับ”
“พ่อก็ตบหน้ามิ๊ก แล้วก็ไล่ทั้งคู่เลยออกไปจากบ้าน แม่ก็ไม่รู้อะไรเหมือนกัน คิดว่าไปหาโอมห์ แต่จนเหมือนตอนตี 4กว่าๆ ตำรวจโทรมา ก็มาเจอเป็นแบบนี้แล้วละจ๊ะ” ผมยิ้มไม่ออกอีกแล้ว ไม่มีแล้วรอยยิ้มที่จะฟื๋นให้ใครในวันนี้ หน้าที่ชาหัวที่ยังรู้สึกมึนงง รับรู้เรื่องราวหนักๆมาตลอดช่วงเช้า
“แม่โอมห์ไปหาอะไรกินก่อนนะ เดี๋ยวผมมานะครับ” ผมหันไปบอกแม่ผมแล้วก็แม่มิ๊ก ก่อนจะพยักหน้าให้โน๊ต ตลอดทางที่เดินมาหาอะไรกิน โตไม่ได้ถามอะไรเลยสักคำ ผมเองก็ไม่มีอะไรจะพูดเหมือนกัน ทำไมในหัวถึงมีแต่เรื่องราวเดิมๆซ้ำไปซ้ำมา ภาพที่ครั้งหนึ่งผมเคยอยู่บ้านของมิ๊ก พ่อของมิ๊กที่เป็นผู้ชายทำงานแสนจะใจดี หายไปหมดเลย ต่อไปนี้ผมจะมองหน้าเขาติดไหม ผมจะคุยกับเขายังไง แล้วถ้าพ่ออผมเองรู้เรื่องนี้อีกจะเป็นยังไง มันไม่ได้เหมือนในนิยายนะที่พ่อแม่จะมายอมรับเรื่องอะไรพวกนี้ รึว่ามันผิดที่พวกเราจริงจังกับคำว่าความรักมากไป  ผมเดินเท้ามาจนถึงร้านอาหารร้านหนึ่งแถวๆหน้าโรงบาล มีคนมากมายอยู่ในร้านแต่หูผมกับเหมือนไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย ผมสามารถมองเห็นสิ่งที่ทุกคนกระทำ แต่ในหัวไม่รับรู้อะไรนอกจากความคิด ที่สมองกำลังสั่งให้คิดอยู่ จนสักพักผมค่อยๆนั่งลงแล้วรู้สึกเหมือนว่าตัวเองกำลังนั่งเรือไวกลิ้งอยู่ อาการมึนหัวแบบรุนแรง ร่างกายไม่บ่งบอกว่าจะเป็นไข้เลย มันทรมานยิ่งกว่าโดนตบเมื่อสักครู่นี้อีก
“โน๊ต......ซื้อของแทนเราทีนะ ไม่ไว้แล้ว ขอนั่งเฉยๆก่อนนะ” ผมยกกระเป๋าให้โน๊ต แล้วเอาตัวเองมานั่งนิ่งๆสักพักอาการนั้นก็ดีขึ้น ผมเคยเป็นแบบนี้ ครั้งหนึ่งตอนอ่านหนังสือสอบมากๆ แต่นี้มันกลับมาอีกแล้ว ผมรู้ว่าต้องทำยังไง ผมรู้ว่าสภาพตัวเองตอนนี้เป็นยังไง เนี่ยละที่เขาเรียกว่าแถบไม่มีเรี่ยวแรงที่จะยืน ผมเห็นสายตาของคนที่มากับผม ดูเป็นห่วงเป็นใยผมเหลือเกินมีมือมันจับที่บ่าผมตลอดเวลา มีรอยยิ้มที่ให้ผมแทนคำพูด
“โอมห์ โอมห์ เป็นอะไรรึเปล่า ไปโรงบาลไหม”
“ไปทำไมเราก็อยู่หน้าโรงบาลแล้วนิไง”
“เออ สงสัยไม่เป็นอะไรยังกวนตีนได้อยู่” ผมยิ้มให้อีกครั้ง ต้องเดินกลับไปหาแม่แล้วสินะ เรื่องมันเกิดตอนที่ผมลุกยืนเนี่ยละครับ รอบข้างหมุนอีกครั้ง มือผมยังจับอยู่กับโน๊ต แต่หัวเรานั้นสิรู้สึเหมือนโดนเหวี่ยงตลอดเวลา
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“ไอ้น้องนั้นแรงดีจริงๆเลยนะ แบกหนุ่มคนนี้มาได้”
“ป้าค่ะ น้องคนนี้หน้าคุ้นๆ ป้าว่าไหมค่ะ”
“ป้าก็ว่า แต่นึกไม่ออกว่าใคร” ผมไม่ได้อยู่ที่ร้านข้าวนิว้า พอลืมตาดูอีกที ที่นี้ผมเคยมาแล้ว เคยมาจริงๆด้วยกลิ่นนี้ บรรยายกาศแบบนี้ แขนผม
“อะไรครับเนี่ย ” อาการมึนหัวยังมีอยู่ทุกครั้งที่ผมเปลี่ยนอริยาบท
“น้องนิ่งๆนะค่ะ ดมนี้สักพัก ถ้ายังไม่รู้สึกดีขึ้นต้องฉีดยานะค่ะ” ผมตกใจขึ้นมาเลย ไม่เข้าใจว่าทำไมกัน ถึงขนาดต้องฉีดยาเลยรึ รอบที่รอบแล้วผมแค่นอนนิ่งๆ 1 คืนร่างกายผมมัน ซ่อมตัวเองได้ ไม่ต้องมาช่วยผมซ่อมหรอก ผมมองโน๊ต แต่ก็ไม่มีวี่แววเลย
“เพ่อนผมไปไหนแล้วละครับ”
“ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ เห็นว่าจะออกไปหาญาติ เราเคยเจอกันที่ไหนมาก่อนรึเปล่าค่ะ”
“ไม่รู้ครับ แต่ผมเคยพาน้องคนหนึ่งที่โดนรถชนมาที่โรงบาลนี้” แล้วพยาบาลก็เดินจากไปเหมือนจะนึกอะไรบ้างอย่างออก สักพักใหญ่ๆ แม่ผม แม่มิ๊ก แล้วก็เจ้าโน๊ตก็เดินเข้ามาที่เตียงผม
“ลูกโอมห์เป็นอะไรรึเปล่า” สีหน้าของหญิงทั้งสองดูเป็นห่วงผมเหลือเกิน
“ยังสบายดีครับ สงสัยน๊อตหลุดเฉยๆ เดี๋ยวก็ดีครับผม” ผมยิ้มออกแล้วครับ อย่างน้อยตอนนี้ผมลืมเรื่องมิ๊กไปแล้ว
“ยังจะมีอารมณ์มาล้อเล่นอีก เราเนี่ยนะ แม่มิ๊กหัวเราะออกมาอีกแล้ว” ทำให้ผมสบายใจขึ้น
“แม่ ” ผมเรียกแม่ผมที่กำลังยืนกดโทรศัพท์อย่างเมามัน จะอะไรหนักหนาเนี่ย ลูกป่วยอยู่นะ ไม่สนใจเลย
“คุณนาย ” พอเรียกแบบนี้แม่ผมกลับหัน
“ขอคุยด้วยหน่อยจิ 2 คนนะ แม่มิ๊กกับโน๊ตไปรอข้างนอกก่อนนะครับ” สองคนเชื่อฟังแต่โดยดี แม่ผมยืนติดขอบเตียงไม่พูดอะไรมีแต่รอยยิ้มที่ให้ผม กำลังรอว่าผมจะคุยอะไรด้วย
“แม่ แม่โกรธ พ่อมิ๊กไหม” แม่ไม่ตอบแต่พยักหน้า
“งั้นถ้าโอมห์เป็นแบบที่เขาว่าจริงๆละ”
“โอมห์หมายความว่าไงลูก”
“โอมห์กับมิ๊ก เป็นอะไรที่มากกว่าเพื่อนกันจริงๆ แต่โอมห์ก็ไม่รู้หรอกว่ามันเรียกว่าอะไร โอมห์ไม่ได้คิดกับมันแบบแฟน โอมห์ม่ได้อยากมีอะไรกับมัน แต่โอมห์รู้สึกว่าผูกพันธ์กับมันมากกว่า”
“เราจะบอกแม่ว่าเราเป็นตุ้ดรึไง”
“ป่าว โอมห์เหมือนรึไงแม่” แม่ส่ายหัวแต่ก็ไม่ตอบ
“โอมห์ไม่ได้รู้สึกแบบนี้กับทุกคนนะแม่ โอมห์ไม่รู้ดิบอกไม่ถูก โอมห์แค่ไม่อยากให้แม่โกรธพ่อมิ๊ก ได้ไหมครับ”
“แต่เขามาทำลูกแม่นะลูก แม่ยังไม่ทันได้ปกป้องลูกเลย”
“ปกป้องทำไมครับ แม่ปกป้องโอมห์มาเท่าชีวิตที่โอมห์เกิดมาแล้ว พ่อมิ๊กก็ไม่ใช่ใครที่ไหน นะครับ”  เราสองคนเงียบไปสักพักไม่มีใครพูดอะไรเลย
“เรายังจำได้ไหม มีครั้งหนึ่งตอนที่เรายังเด็กอยู่ เราชอบร้องเพลงมากๆ เคยเอาเทปของแม่ ไปอัดเสียงร้องของเราเป็นประจำเลย” ผมเลิกคิ้วขึ้นมา เพราะสนใจกับประโยคที่แม่กำลังจะเล่า
“ตอนนั้นแม่ทำงานอยู่กรุงเทพ แล้วปีหนึ่งแม่จะได้กลับมาหาเราไม่กี่ครั้ง แต่ทุกๆครั้งที่แม่กลับมา เราจะมานอนกับแม่ตลอดเลย แม่เพิ่งรู้ว่าเราห่างกันเหลือเกิน แต่ลูกก็ไม่เคยทำตัวให้แม่ผิดหวัง เทปทุกตลับ เวลาที่แม่เหงาแม่ก็จะเอามาเปิดฟังตลอด ถึงจะเป็นคำพูดอะไรก็ไม่รู้ที่ไม่รู้เรื่อง แต่เวลาที่แม่ได้ยินเสียงลูกในเทป มันทำให้แม่หายคิดถึงเรา”  แล้วแม่ก็เงียบไป แต่เป็นมือแม่ที่จับมือผมแน่น
“แม่ ”
“แม่รู้อะไรไหมอะครับ ครั้งแรกที่แม่ไปเมืองนอก ทุกครั้งที่แม่โทรมาโอมห์จะอัดเสียงแม่ในโทรสับไว้ฟังตลอด ”
“โอมห์อัดไว้ทำไมละลูก”
“อย่างน้อย วันหนึ่งจะเกิดแม่หนีโอมห์ไป แล้วโอมห์ไม่มีโอกาศแม้แต่จะบอกลา โอมห์ก็ยังได้ยินเสียงแม่อยู่ไง แม่เห็นอะไรไหม ครั้งหนึ่งโอมห์แค่พาเด็กผู้ชายคนหนึ่ง มาที่ห้องนี้พร้อมกับมิ๊ก น้องคนนั้นอาการไม่ต่างจากมิ๊กเลยในตอนนี้ วันนั้นมิ๊กบอกโอมห์ว่า ถ้าเรายังมีเวลาอยู่ด้วยกัน เราควรจะเอาเวลาที่มีมารักกัน ดูแลกันมากกว่าที่จะโกรธกัน ถ้าวันหนึ่งใครสักคนเป็นอะไรไปจะได้ไม่ต้องเสียใจ จะได้ไม่ต้องมาคิดว่า เราไม่น่าจะมาโกรธกันเลย” แม่เอามือมาลูบหัวผม
“แล้วมันก็เกิดขึ้นจริงๆ ............”
“โอมห์ แม่รักลูกนะครับ ต่อไปนี้ลูกจะเป็นอะไร ใครจะว่าลูกยังไงก็ช่าง แค่ลูกไม่ทำให้แม่ผิดหวัง ไม่ทำให้แม่เสียน้ำตาแม่ก็พอใจแล้ว” พยาบาลเดินเอากระดาษมาให้แม่ลูกซับน้ำตา ประโยคสนทนาธรรมดากลายเป็นการเปิดใจระหว่างแม่ลูกสองคนที่ห่างเหินกันมานานเหลือเกิน แม่เดินออกไป โน๊ตเดินเข้ามาที่เตียงอีกครั้งพร้อมกับผลไม้
“เขาบอกว่าน้ำตาลในผลไม้มันทำให้สดชื่นคิดนะคนป่วย”
“ใครป่วย แค่ไม่ไหวเฉยๆเถอะ”
“เนี่ยละ ไม่ออกกำลังกาย กินๆนอนๆ”
“ใครจะไปแข็งแรงแบบท่านละครับ” น็ตประเคนผลไม้มายัดปากชุดใหญ่ มันทำให้รู้สึกดีขึ้นจริงๆ
“อ้าว หนูแล้วเพื่อนเราอีกคนละ” ป้าพยาบาลที่ผมเคยคุยด้วยนั้นละครับ
“อยู่โรงบาลเหมือนกันครับ โดนรุมตีมา อยู่อีกตึกหนึ่ง”
“อ๋อหรอกจ๊ะ ร้ายเหมือนกันนะเนี่ยเพื่อนเรา ” ป้าแซวแบบยิ้มๆ
“ไม่รู้เรื่องเหมือนกันครับ แต่ไม่น่าใข่ เพราะผมกับเพื่อนเรียนอยู่เชียงใหม่กันตั้ง 3 ปีแล้วนะครับ ไม่น่าจะมีเรื่องกับใครได้”
“อืมจ๊ะ วัยรุ่นพิโลก มันดุ เราก็ระวังตัวไว้ด้วยนะ มีฟันกันทุกวันเนี่ย ไอ้พวกนนี้น่าจะส่งไปรบให้หมด” ป้าก็ยังติดตลกก่อนที่จะเดินออกไป ผมนอนพักอยู่ที่นั้นประมาณ 6 ชั่วโมงเนจะได้ ตื่นมาอีกทีก็ยังมีโน๊ตนั่งอยู่ข้างๆเหมือนเดิม รู้สึกตัวว่าตัวเองดีขึ้นแล้ว เลยขอตัวออกไปดูมิ๊กดีกว่า
.
.
.
.
.

.

.
ความช่วยเหลือ
ผมเดินตรงเข้าไปยังห้องที่มีป้าย แปะข้างบนตัวใหญ่ว่า ICU มีแม่ผมไม่อยู่แล้วสงสัยจะกลับบ้าน มีแม่มิ๊กกับพ่อมิ๊กยืนอยู่ ทั้งคู่ยืนคุยกันดูเครียดจนผมไม่อยากเดินเข้าไปเลย
“โอมห์ น้าขอโทษนะ” พ่อมิ๊กเดินเข้ามาจับไหล่ผมแล้วกล่าวคำขอโทษ
“ไม่เป็นไรครับน้า ผมเข้าใจ” แม่มิ๊กยิ้มแบบโล่งอก
“น้าครับ กับมิ๊กผมเป็นแค่เพื่อนกันจริงๆนะครับ น้าวางใจได้”
“ไม่เป็นไรหรอกโอมห์ ตอนนี้น้าขอแค่มิ๊กมันตื่นขึ้นมาคุยกับเราได้ก็พอแล้ว” พ่อมิ๊กสีหน้าเศร้าทันทีเลย ยืนกุมมือข้างที่ประทับมันลงบนหน้าผมเมื่อเช้า
“ผมขอเข้าไปดูมิ๊กนะครับ” ทั้งคู่พยักหน้า
“เข้าไปไหมโน๊ต” มันส่ายหน้า ผมมารู้ตอนหลังว่ามันกลัว ไม่อยากเห็นภาพพวกนี้ ผมเดินตรงเข้าไปยังเตียงที่เขียนชื่อ ของมิ๊กไว้ แน่ใจจริงๆ รึไอ้โอมห์ว่าชายคนที่นอนอยุ่บนเตียงนั้นคือผู้ชายที่ร้องเพลงให้เราเมื่อคืน แขนและขายังถูกมันด้วยเชือกเหมือนเดิม สภาพดูแย่กว่าเมื่อเช้า มาสายน้ำแกลือ ที่ครอบปาก มันดูแย่มากๆ ผมอยากจะร้องไห้เหมือนกัน แต่รู้ว่าจะทำไปทำไม ครั้งหนึ่งผมเคยคุยกันไว้ว่า ถ้าเกิดมีใครเป็นอะไรไป อย่ามายืนร้องไห้ให้เห็น เพราะถ้ามันรู้สึกได้ว่ามีคนร้องไห้ให้มัน มันจะรู้สึกไม่ดี อีกอย่างมันไม่ตายง่ายๆ ผมเดินเข้าไปจับมือมันที่กำไว้แน่ อาการที่ทำกำลังแสดงเหมือนคนกำลังต่อสู้อะไรสักอย่างอยู่ มีลักษณะเกร๊ง กระตุกเป็นพักๆ บ้างครั้งก็ทำเหมือนจะลุกขึ้นมา มีน้ำตาไหลออกมาตลอดเวลา ผมไม่รุ้ว่ามันเจ็บรึเปล่า ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันรู้สึกตัวรึเปล่า
“เจอกันอีกแล้วนะ” มาเจอใครที่นี้ว่ะ
“อ้าวไอ้ปิง”
“กรูเห็นเมิงตั้งแต่เช้าแล้ว พอดีกรูเพิ่งลงเวรมา นี้ไอ้มิ๊กใช่ป่าว” ผมพยักหน้า
“มันเป็นอะไรว่ะปิง ทำไมถึงเป็นแบบนี้ว่ะ มันเจ็บอ๋อ” มันยิ้มๆ แลเวตอบมาว่ะ
“ไม่หรอก ” แล้วมันก็หยิบฟิมส์ที่เตียงมาดู
“สมองมันบวม มันเป็นอาการของสมองสั่งให้ร่างกายเป็นแบบนี้ เรื่องไอ้มิ๊กจะรู้สึกรึเปล่า กรูไม่รู้หรอกว่ะ ไม่เคยมีคนทำวิจัย”
“เมิงอย่ากวนดิว่ะ กรูใจไม่ดีอยู่นะ”
“เมิงคิดว่าคนนอนหลับ เวลาเค้าฝัน เค้ารู้สึกเจ็บไหมละ”
“ก็คงสะดุ้งมั้ง แต่คงไม่เจ็บ”
“อืม กรูก็หวังว่าเป็นอย่างนั้นว่ะ เหมือนเห็นว่าต้องผ่าหัวนะโว้ย ”
“อืม” ผมไม่รู้เรื่องพวกนี้ ถ้าถามว่าไฟฟ้าเป็นยังไงผมยังตอบได้ดีกว่า
“เอ๋อเตรียมใจไว้ด้วยนะเมิง ถ้ามันฟื้น มีอยู่สองอย่างอะ ถ้ามันไม่เอ๋อ รู้จักไหมเอ๋อ” ผมพยักหน้า
“ไม่ก็ความจำระยะสั้นเนี่ยหายไป คือเป็นไปไม่ได้เลยที่มันจะจำเรื่อง ช่วง 3 เดือนที่ผ่านมาได้ อยากให้เป็นแบบไหนก็ไปหวังเอาเองละกัน” แล้วมันก็เดินไปทำธุระของมันต่อให้ผมยืนอยู่กับมิ๊กสองคนอีกครั้ง
“มิ๊ก ถ้าเมิงฝันอยู่จริงๆ เมิงฝันอะไรว่ะ อะไรที่ทำให้เมิงต้องเสียน้ำตามากมายขนาดนี้ว่ะ เรื่องอะไรที่มันทำให้คนเข้มแข๊งอย่างเมิงเสียน้ำตาได้ขนาดนี้ว่ะ ” แต่พอผมกำลังจะเดินกลับออกมา อยู่ดีๆมิ๊กก็เอามือมากำแขนผมไว้แน่จนรู้สึกมามันคงไม่อยากให้ผมไป มันแน่นมาจนเป็นรอยแดง
“มิ๊กกรูไม่ได้ไปไหน แต่ที่นี้เขาห้ามนอนเฝ้า มันไม่เหมือนที่เชียงใหม่นะมิ๊ก  เมิงก็ช่วยดีขึ้นเร็วๆสิ จะไปนอนที่ห้องพิเศษ”น้ำตาผมไหลออกมา ขนาดที่บอกมัน ผมคิดว่ามันมีความรู้สึกจริงๆ เพราะมันเองก็ปล่อยมือจากแขนผม แล้วน้ำตามันก็ไหลเหมือนกัน










“อะไรนะค่ะคุณ ทำไมต้องรอคิวด้วยค่ะ ฉับบอกแล้วใช่ไหมว่าให้ไปโรงบาลเอกชน” เสียงพ่อกับแม่มิ๊กเถยงกันอยู่ด้านนอก
“คุณ ที่นี้หมอก็เก่งกว่า แต่เครื่องไม้เครื่องมือก็ดีกว่า เงินเรามีเยอะแยะ ผมไม่ห่วงหรอกน ถ้ามันแลกกับชีวิตลูกเราได้”
“แล้วทำไมต้องรอคิวด้วยละคะ คุณ  ออกมาแล้วหรอกลูกโอมห์”
“ครับ มีอะไรกันรึเปล่าครับ”
“ก็มิ๊กนะสิ จะผ่า ก็ต้องรอคิวเหมือนคนอื่น ” รอคิว หมายความว่าที่นี้ เงินมันไม่มีค่านะสิครับ ผมเคยได้ยินมาว่ามีหลายคนที่มารอผ่า จนตกเลือดตายก็มี
“แล้วต้องทำยังไงละครับ”
“แม่ก็ไม่รุ้เหมือนกัน ”
“แม่ไม่รู้จักใครในโรงบาลเลยอ๋อครับ” พ่อกับแม่มิ๊กส่ายหัว ถึงจะใหญ่ต่อโตขนาดไหน แต่เรื่องชีวิตคน ไม่ว่าใครที่อยู่ในห้องนั้นก็ล้วนต้องการที่จะมีชีวิตอยู่ต่อทั้งนั้น ผมเข้าใจในเรื่องนี้ เลยชวนโน๊ตกลับบ้านดีกว่า เพราอยู่โรงบาลก็ไม่ได้มีอะไรดีขึ้น
“แม่ครับงั้นผมกับบ้านก่อนนะครับ ”
“ขอบใจมากนะลูก โน๊ตด้วย”

[three]

ให้เดานะครับโดนพวกเด็กวังทองตีป่ะครับเพราะเพื่อนๆที่อยู่ที่นั้นบอกมาว่าพวกนี้เลวได้ใจเลยอ่ะ

[gtower]

ไอ้พวกที่ไล่ตีคนอื่น เวรกรรมทำไมไม่ตามพวกมันกันบ้างน๊าา 
ติดตามอ่านตลอดนะครับ เเอาใจช่วย

[kitty]

 :monkeysad:มิ๊กโอมห์สู้ๆๆๆๆๆน้า เป็นกำลังใจไห้ ขอไห้มิ๊กหายไวๆและกับมารักกันเหมือนเดิมมมมมม

[IZE]

อ่านจบตอนนี้ ปุ๊บ  ตามมาด้วยอาการเดิม  นั่งร้องไห้ 


แวะมาเป็นกำลังใจให้สู้ๆๆๆๆๆๆ

[โจ๊กกุ้ง]

แง๊ เศร้าอ่ะ

[wan_sugi]

จำบรรยากาศตอนเข้าห้อง ICU ได้เลย
จะโกรธ  จะเกลียดกันแค่ไหน  เจอสภาพแบบนั้นก็แทบอโหสิกรรมกันไปให้หมดเลย

[PEENAT1972]

แต่เรื่องอีนางงามสามโลกเอิร์ทนี่เค้ายังอยากรู้นะ

ไหนว่าตามมาจากที่ ม. มาบ้านมิีก แล้วมันไปมีปั๋วใหม่ตอนไหน 555

[nine-poo]

ไอ้เหี้ยพวกนี้น่าจับไปสามจังหวัดชายแดนใต้จริงๆ แมร่งจะซ่าออกไหม
แล้วเดี๋ยวนี้ไม่รู้ทำใมมีแทบทุกที่ทุกจังหวัดเลย ไล่ตีไล่ฟันคนอื่นที่เค้าไ่ม่รู้เรื่องแมร่งยังทำเค้าอีก รมณ์เสียว่ะแมร่งพวกแย่งหมาเกิด


"อ่านๆ ไปรู้สึกว่าโอมห์เป็นผู้ใหญ่มากมองโลกในแง่ดีด้วย ทำอะไรหลายอย่างที่คิดว่าคนวัยเดียวกันทำไม่ได้ขอให้โอห์มเก็บสิ่งนี้ไว้ตลอดนะ  ถ้าเป็นเราเจอสถานการณ์แบบนี้คงทำอะไรได้ไม่ดีเท่านี้แน่   พูดถึงตอนที่โอห์มคุยกับแม่แล้วมันแน่นๆหน้าอกคิดถึงแม่ขึ้นมาเหมือนกันรักไรเตอร์ว่ะ"

ปล. 1. ขอให้สอบผ่านเกรดสวยๆ จะได้จบซะทีนะโอห์มนะ
ปล. 2. ไม่ว่าไรเตอร์จะเหนื่อยจะท้ออะไรมารู้ไว้นะ  มีกำลังใจอยู่ที่นี่อีกหนึ่งดวง สู้ๆ

รอตอนต่อไปค้าบ

[salemon]

สู้ๆนะพี่โอมห์ขอให้จบเทอมนี้นะค่ะ
พวกนั้นมันสารเลวจริงๆ ทำให้คนอื่นเดือดร้อน
น่าเอาปืนยิงซะ

[broke-back]

 
ใครที่เข้ามาอ่านเรื่องนี้แล้ว

ไม่โดนกระชากอารมณ์..วิญญาณ

ออกเป็นชิ้น..ชิ้น

ก็ให้มันรู้ไป


ป้อล่อ .. เข้ามาอ่านเรื่องนี้ตั้งนานแล้ว แต่ไม่ได้เม้นท์ให้เลย
เพราะรู้ตัวดีว่า ถ้าเม้นท์อะไรออกไป ยิ่งจะทำให้ตัวเองจิตตกมากขึ้นไปกว่าเดิม


แต่พออ่านมาถึงตอนนี้แล้ว ขอเม้นท์บ้างอะไรบ้าง ซะหน่อย นะ..นะ..นะ

.. ไอ่เอิร์ท กะ ไอ่มิ๊ก เชี้ยยยยมากกกกกกกกก ..
โคตรจะเห็นแก่ตัว เห็นแก่เย๊ดดด ทำตัวยังกะสัตว์ในฤดูผสมพันธุ์
โอห์มเล่ามาถึงตรงนี้ ถึงคนอื่นจะรู้สึกสงสารไอ่มิ๊กกัน แต่ทำไมผมไม่รู้สึกเลยอ่ะ
ก็ตั้งใจทำเรื่องเลวทรามแบบนี้กัน ไม่ใช่เหรอ
แล้วจะมาเรียกร้องขอความเข้าใจ ความเห็นใจอะไรจากคนอื่น

คนเราถ้าจะมาขอโทษความผิด ให้อภัย ยกโทษให้ .... ความผิดนั้นน่าจะเกิดจากความประมาท หรือเผลอเรอทำโดยไม่ได้ตั้งใจ เป็นอุบัติเหตุความผิดอ่ะ
แล้วที่มิ๊กก่อขึ้น ทำเรื่องนอกใจ นอกกายขึ้นมา เกิดจากความตั้งใจ มีเจตนา จงใจวางแผน ทำความผิดนั้น ไม่ใช่เหรอ

ส่วนไอเชี้ยยยยยเอิร์ทน่ะ ไม่ขอพูดถึง คนจัญไรพรรค์นั้น ... ไอ่สัตว์เลื้อนคลานเอ๊ยยยยย  


หึหึ พี่มิ๊ก กับ น้องเอิร์ท ทั้งสองคนนี้ น่าจะอยู่ด้วยกัน เพื่อจะจ้องผสมพันธุ์กันต่อไปนั่นแหละ   ดีแล้ว
ไม่น่าจะแตกคอ เลิกรากันเลย .... เร็วไปมั้ยอ่ะ เหอเหอ

(พูดเยอะแล้ว..พอดีกว่า) เอิ้กเอิ้ก


  โอห์ม +1 ให้ครับ ----   รักโน๊ตอ่ะ คิคิ

[subaru]

เข้ามาเป็นกำลังใจให้โอมห์สอบผ่านฉลุยทุกวิชา สู้ ๆ 

[mma419109]

      เรื่องคะแนน+หรือ-  เอาไว้แสดงความชอบหรือไม่ชอบ สำหรับให้กำลังใจหรือแสดงว่าถูกใจ
 อาจจะเป็นเรื่องราวหรือคำพูด หรือเพื่อแสดงความขอบคุณกันเป็นต้น อย่างหนูเข้าไปแนะนำตัวใน
 กระทู้ป้าก็+1ให้เป็นการต้อนรับ หรือป้าเข้ามาอ่านเรื่องของหนูก็จะ+1ให้เป็นกำลังใจหรือขอบคุณที่
 เขียนเรื่องราวให้อ่าน จะมีสิทธ์กด+ได้ก็ต้องโพสเกิน250ขึ้นไป +ได้ครั้งละ1แต้ม/คน ถ้าจะ+เพิ่มให้
 คนนั้นอีกต้องรอ24ชั่วโมงถึงจะ+ให้ได้อีกครั้ง
         เป็นกำลังใจให้สอบผ่านให้จบได้ในเทอมนี้ สู้ สู้

[หลงไหลในม่านหมอก]

ฮ่าๆ(กลบเกลื่อน)  ฟื๊ดดดดด  :sad11:เช็ดน้ำมูกก่อน  

เหมือนรีบนๆเลย เรื่องของโอมห์มันกระซวกอารมณ์ตั้งนานแล้วล่ะ

ก่อนหน้านี้ก็ด่าบุคคลดังหลายรีกล่าวไปแล้ว ยิ่งจิตตก เลยไม่พูดถึงแระ เสียอารมณ์เปล่า

ICU สำหรับตัวเองแล้ว ไม่ตายก็เหมือนตาย เครื่องช่วยหายใจไม่ได้ช่วยให้เราดีขึ้นเลย

กอดโอมห์ เป็นกำลังใจให้จ้า

กอดโน๊ตด้วยยยยยยย ซบอกแถมให้เลย

มิ๊ก ก็คงจะหายดีแล้ว แต่ฉันไม่กอด (มิ๊กบอกขอบคุณ )

[0nePiece]

อยากให้คนข้างๆโอมห์ตอนนี้เป็นมิ๊ก
เป็นกำลังใจให้นะครับกับการสอบพรุ่งนี้