[ป า ง บ ร ร พ์] แจ้งข่าว คห.#1289
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: [ป า ง บ ร ร พ์] แจ้งข่าว คห.#1289  (อ่าน 499446 ครั้ง)

Miku

  • บุคคลทั่วไป
อ่อ อย่างนี้นี่เอง โดนฆ่าปิดปากแน่ เส็งเอ๋ย นี่มันโศกนาฏกรรมชัดๆ
โผล่ไปถูกจังหวะซะจริ๊ง
แอบตะหงิดๆตอนที่แล้วเหมือนกันว่าลูกคนนี้อาจเป็นลูกเทิด แล้วก็จริงอย่างที่แอบคิด
แต่แบบว่า อย่าทำอะไรน้องเส็งได้มั๊ย ฮือ ฮือ... คุณหลวงจะรู้เข้าต้องใจสลายแน่เลย  :sad4:

tawan

  • บุคคลทั่วไป
คุณหลวงกลับมา

ความจริงจงปรากฎ  :really2:

 :call:


ออฟไลน์ Pamphlet

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 529
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +26/-0
ไม่ผิดจากที่คาดเท่าไหร่เลยแฮะ
แต่สองคนนี้นี่เลวได้ใจจรงๆเลยแฮะ  :fire:
เฮ้อ...สงสารเส็งกับคุณหลวงจริงๆเลย แล้วก็ตอนหน้าแล้วสินะที่เส็งจะโดนสองคนนี้ปิดปาก
จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้เสมอค่า  :L2:

MaeMoo

  • บุคคลทั่วไป
นี่สินะ สาเหตุที่ทำให้เส็งไม่ได้ออกจากห้องนี้

คู่นี้เหมาะสมกันจัง หญิงก็ร้าย ชายก็ร้ายกว่า

สงสารคุณหลวงกับเส็งจริงๆ

.....

สวัสดีปีใหม่ค่ะ มีความสุขมากๆนะคะ

ออฟไลน์ hewlett

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 560
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +57/-3
อ้อ พอคุณหลวงไม่อยู่เลยเปิดตัวเลยล่ะซิ
อย่างนี้เส็งก็ถูกฆ่าแน่ๆ
น่าสงสารเส็งจัง

สวัสดีปีใหม่ ขอให้ทุกคนมีความสุขมากๆนะ

ออฟไลน์ pp_song

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 863
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +35/-1
โอมม!!!  ล่มจมๆๆ ด้วยเทอญ สาธุ

อ้ากกก ทำไมมันชั่วกันอย่านี้ รู้มั้ยว่ามันทำให้คนที่รักกันต้องเจ็บช้ำ

 :beat: :beat:

ปล. HAPPY NEW YEAR 2011

ออฟไลน์ ayanae

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 418
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +25/-0
มาดันกระทู้และให้กำลังใจคุณ Purple_Sky ค่า

อยากให้ความจริงเปิดเผยเร็วๆจัง

ออฟไลน์ Purple_Sky

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 171
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +354/-1
๒๘
   ร่างของพาทิศบนเตียงนอนสีขาวสะอาดของโรงพยาบาล กระตุกขึ้นอย่างแรงจนตัวลอยขึ้นจากเตียงคล้ายโดนปั๊มหัวใจ คุณนายเพลงพิณร้องว๊ายขึ้นอย่างตกใจ แล้ววิ่งเข้ามาเกาะขอบเตียง ท่ามกลางสายตาของ จิตรา ณัฐ และ สร้อยฟ้าที่มองอยู่ตกใจไม่แพ้กัน
    “คุณลูกเป็นอะไรคะ คุณพี่จิตรา!” เพลงพิณร้องเสียงแหลมกดปุ่มเรียกพยาบาล เมื่อเห็นลูกชายที่สะดุ้งคล้ายคนตื่นจากฝันร้าย แต่แล้วก็กลับลงไปนอนนิ่งตามเดิม
    พยาบาลสาวหน้าหมวยร่างอวบวิ่งเข้ามาหน้าตาตื่น เพราะขณะนั้นเป็นเวลาดึกมากแล้ว หล่อนนึกว่าคนไข้ที่หลับไปเป็นเดือนนั้นกำลังจะฟื้นขึ้นมา แต่ที่ไหนได้พอเห็นเขานอนอยู่หล่อนก็ถอนใจ อย่างรำคาญ
    “คุณพยาบาลคะ คุณลูกของดิฉัน แก... แกกระตุก แต่ยังไม่ฟื้นค่ะ”
   “คุณแม่ต้องให้ผู้ป่วยพักนะคะ ไม่อย่างนั้นบาดแผลจะกระทบกระเทือนได้” หล่อนว่าเมื่อเห็นเพลงพิณกอดร่างลูกชายเอาไว้เสียแน่น กลัวกระดูกกระเดี้ยวที่น่าจะสมานกันดีแล้วเกิดหักไปอีกรอบ “คนไข้ยังไม่ฟื้นหรอกค่ะ คลื่นหัวใจก็ยังเต้นคงที่อยู่เลย”
    “แต่คุณลูกกระตุกจริงๆนะคะ ไม่เชื่อถามคนอื่นซี ใช่มั๊ยคะคุณพี่ ใช่มั๊ยจ๊ะลูกณัฐ หนูสร้อย”
    “ครับ” ณัฐเป็นคนอ้าปากตอบ “พาทิศกระตุก ตัวลอยเหมือนจะฟื้นแต่แล้วก็ลงไปนอนอยู่ตามเดิม เอ๊ะ... คุณพยาบาลครับทำไม...”
    ณัฐอ้าปากค้างหน้าซีดด้วยความตกใจ จู่ๆ ร่างของพาทิศก็มีเหงื่อไหลออกมาท่วมตัว ทั้งที่อุณหภูมิในห้องยังคงที่อยู่เท่าเดิม ผ้าที่พันรอบศรีษะที่แตกและเย็บไว้แล้ว เกิดแต้มสีแดงเข้มขึ้นเป็นวงเล็กๆ ก่อนจะขยาย เลือดไหลออกจากแผลเก่า ย้อยลงมาที่หน้ามากจนเปียกหมอนไปหมด พยาบาลสาวเห็นอย่างนั้นก็ตกใจ เปิดประตูออกไปตะโกนเรียกหมอเวรให้รีบวิ่งเข้ามา
    “คุณหมอคะ คนไข้แผลแตกค่ะ” หมอชายวัยกลางคนวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามา พอเห็นสภาพของพาทิศก็รีบให้พยาบาลเข็นร่างที่ไร้สติของเขาไปห้องผ่าตัด เพื่อห้ามเลือดและเย็บแผลเสียใหม่ แต่ก็ไม่วายหันมาถามญาติผู้ป่วยว่า
    “เกิดอะไรขึ้นครับ ทำไมคนไข้ถึงแผลแตกเลือดออกมากขนาดนี้”
    “ไม่ทราบค่ะ จู่ๆแกก็กระตุกตัวโยน แล้วเลือดก็ไหลออกมาเอง”
    “ไม่ใช่ว่าคุณไม่กระทบแผลเขาเข้านะครับ”
    “คุณหมอคะ ดิฉันเป็นแม่นะคะ! แม่ที่ไหนจะอยากเห็นลูกเจ็บบ้างคะ” เพลงพิณเถียงเสียงแหลม สั่นเครือเพราะน้ำตาที่ไหลริน จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวสำหรับคนเป็นแม่ เพียงลูกแผลถลอกเจ็บนิดๆหน่อยๆก็ร้อนใจแล้ว นี่ต้องมาเห็นลูกชายเลือดท่วมตัวมาสองครั้งสองครา ก็อดใจหายไม่ได้
    “ผมขอโทษครับ เคสนี้เป็นอะไรที่หินมากสำหรับเรา มันมีอะไรประหลาดไปหมด จนแพทย์ผู้เกี่ยวข้องเครียดกันไปหมดแล้ว ผมเองก็เครียดไปด้วย ต้องขอโทษนะครับหากพูดจาไม่ดี” เขาว่าเบาๆอย่างรับผิด “แล้วจู่ๆแผลก็มาแตกอย่างไร้สาเหตุเหมือนโดนอะไรตี อย่างนี้โดนของหรือเปล่าไม่รู้”
    เงียบ สายตาทุกคู่หันมามองจิตรา ราวกับหล่อนเป็นตัวการที่ทำให้พาทิศกลายเป็นแบบนี้ หญิงชราไม่ถือสากลับพูดขึ้นมาเบาๆว่า
    “คุณหมอรีบไปเถอะค่ะ” หล่อนเดินมาที่โต๊ะเล็กข้างเตียงคนไข้ “ฝากเอาโถนี้ไปด้วย คุณพาทิศจำเป็นต้องให้มันอยู่กับเขาตลอดเวลาค่ะ”
    นายแพทย์ผู้นั้นไม่ว่าอะไร แต่ก็รับโถลายครามนั้นรับเดินตามไป ที่ห้องฉุกเฉิน เพลงพิณเดินตามหมอไป จะไปอยู่เฝ้าลูกชายหน้าห้องผ่าตัด จิตราเห็นว่าน้องสาวเพื่อนกำลังเสียขวัญจึงเดินตามไปเป็นเพื่อนอย่างมีน้ำใจ ฝ่ายหลานสาวของหล่อน และเพื่อนหนุ่มของผู้ป่วย เห็นว่าอยู่ในห้องนี้เฉยๆก็ไม่ได้ประโยชน์อะไรจึงเดินตามทั้งสองออกไปด้วย
    “ โธ่! คุณพี่จิตรา เมื่อไหร่ลูกชายจะฟื้นคะ นี่หลับมาเป็นเดือนแล้ว ลูกชายต้องเป็นเจ้าชายนิทราจริงหรือคะ” ผู้เป็นแม่ร้องไห้ออกมาด้วยความรัก และเป็นห่วงเปี่ยมล้นหัวใจ หากเลือกได้ คุณนายเพลงพิณย่อมต้องการมานอนนิ่งไม่รู้สึกตัวอย่างนี้แทนลูกชายเสียด้วยซ้ำ “แล้วเลือดเมื่อกี้มาจากไหน”
    “แม่พิณ อย่าเพิ่งฟูมฟายเลย เชื่อฉันเถอะ ไม่นานพาทิศก็จะฟื้นแล้วที่ร่างกระตุกก็เป็นเพราะจิตเขากลับเข้าร่างแล้ว เพราะเรื่องเกี่ยวกับเขามันน่าจะจบแล้วเหลือรอให้ฟื้นขึ้นมาเท่านั้น ทีนี้พอจิตกลับเข้าร่างก็มีปฏิกิริยาต้านเล็กน้อยเพราะมันออกไปนานเกิน ผลก็ออกมาเป็นเลือดทะลักนั่นละ” หล่อนว่า แต่เมื่อเห็นสายตาของเพลงพิณที่มองมาราวกับว่าหล่อนเป็นตัวประหลาด จิตราก็เข้าใจ “เธอจะว่าฉันเลอะเลือนก็ตามใจ ฉันพูดแต่สิ่งที่ฉันรู้”
    เพลงพิณโทรเรียกสามี มาอยู่เป็นเพื่อน พอพ่อของพาทิศมาเกือบชั่วโมงหนึ่งถัดมา จิตราก็ทิ้งให้พ่อแม่เขาอยู่เฝ้าลูกไป ขอตัวกลับบ้านเดี๋ยวนั้น
    ณัฐกับสร้อยฟ้าเห็นว่าเป็นการดีที่จะได้ซักถามเรื่องราวความเป็นไปของอาการที่พาทิศกำลังเป็นอยู่ จึงขอตัวขับรถไปส่งหญิงชรา ซึ่งฝ่ายจิตราก็ไม่ได้ปฏิเสธ ซ้ำยังยิ้มเหมือนจะพอใจที่ ดึงเอาณัฐและ สร้อยฟ้าออกมาจากเพลงพิณได้ ต่อหน้าเพลงพิณ หล่อนเป็นหญิงแม่มดแก่ๆที่เสียสติเท่านั้น แต่ต่อหน้าณัฐ และสร้อยฟ้า หล่อนเป็นเหมือนผู้รู้ในทุกเรื่อง เป็นที่พึ่งพาและเลื่อมใสของหนุ่มสาวทั้งสอง เห็นดวงตาก็รู้ว่าสองคนนี้เชื่อในเรื่องที่หล่อนพูดและต้องการรู้มากกว่านั้น
    พอณัฐขึ้นรถไปนั่งที่คนขับ จิตราก็เปิดประตูเข้าไปนั่งข้างหลังโดยที่ไม่ต้องให้ชายหนุ่มบอกอะไร กลายเป็นว่าสร้อยฟ้าต้องไปนั่งข้างคนขับเป็นเพื่อนณัฐไปอย่างนั้น
    “เอ้อ พ่อณัฐ อย่าไปบ้านฉันเลย วานพ่อไปส่งฉันอีกที่จะได้ไหม”
   สร้อยสุวรรณ กำลังจะออกจากโรงแรม ก็พบเข้ากับป้าของหล่อน มาพร้อมพี่สาวและเพื่อนหนุ่ม ก็ออกจะตกใจ ถอดแว่นกันแดดอันโตสีชาออกมองหน้าทั้งสามคนอย่างไม่แน่ใจว่าเห็นเขาเหล่านั้นที่นั่นจริงๆหรือเปล่า นี่มันเกือบตีหนึ่งแล้วเหตุใดยังมาอยู่ที่นี่กันอีก ไม่แยกย้ายกันกลับบ้านเล่า
    “คุณป้า สวัสดีค่ะ” หล่อนน้อมตัวไหว้อย่างงดงาม เหมือนทุกครั้งเมื่ออยู่ต่อหน้าคุณป้า ไม่มีมาดของนางแบบสาวหัวฝรั่งอย่างที่แสดงกับหลายๆคน  “มาถึงนี่เสียดึกดื่นมีธุระอะไรหรือคะ”
    “หาที่เงียบๆคุณกับสองคนนี้จ้ะ ร้านที่อื่นปิดหมดแล้วต้องมาอยู่ตามโรงแรมนี่ละ” หล่อนตอบอย่างเยือกเย็น ยิ้มให้นิดๆ เพราะไม่เจอหลานสาวคนเล็กมานานแล้ว “แม่สุ จะไปไหนหรือสวมแว่นอย่างนี้แดดจ้ามากหรือจ๊ะ ตอนตีหนึ่ง”
    “เอ้อ ไม่ได้ไปไหนเป็นพิเศษค่ะ” หล่อนตอบอย่างเอียงอายติดนิสัยชอบสวมแว่นเสียแล้ว ด้วยความที่เป็นคนดังแม้มีเพียงแสงจากไฟฟ้าเท่านั้นหล่อนก็ต้องสวมแว่นไว้เสมอ เหลือบมองสร้อยฟ้าแล้วเลยไปมองณัฐก่อนจะกลับมามองพี่สาวส่งสายหน้ารู้ทันแบบที่ทำให้พี่ของหล่อนหน้าแดงได้ไปให้ “คุณป้ามาดูดวงหาฤกษ์แต่งงานหรือคะ”
    ณัฐไม่เข้าใจ คิดว่าปกติจิตราทำอย่างนั้นอยู่แล้วจึงไม่ติดใจอะไร แต่สร้อยฟ้าซี เข้าใจดีว่าน้องต้องการแหย่ตามประสาคนขี้เล่น จึงหน้าแดง ส่งสายตาแบบ แกตายแน่ ให้น้องสาว
    “เปล่าหรอกคุยเรื่องทั่วๆไป” หล่อนว่า “แม่สุจะมานั่งด้วยกันไหมล่ะ”
    หล่อนลังเลไม่รู้จะตัดสินใจอย่างไรดีใจหนึ่งอยากนั่งอยู่ด้วย จับพิรุธในพฤติกรรมของพี่สาว แต่อีกใจหนึ่งก็ไม่อยากได้ยินอะไรที่จิตราว่า นอกจากหล่อนจะไม่นับถือแล้ว หลายๆครั้งยังรำคาญเอาเสียด้วย ใจหลังดูจะหนักแน่นกว่า หล่อนจึงตัดสินใจตอบว่า “ไม่ดีกว่าค่ะ”
    “ตามใจเถอะ” คนป้ายิ้ม ก่อนจะเดินหน้าต่อไปยังร้านกาแฟในโรงแรม แต่ก็หยุดชะงัก หันมาหาสร้อนสุวรรณอีกครั้ง “เอ้อ แม่สุ พอจะรู้ไหมว่า พ่อของหนูเขาเคยงมดูใต้สระบัวหลังเรือนเทาก่อนจะเอามาทำโรงแรมหรือเปล่า”
    สร้อยสุวรรณขมวดคิ้ว เรื่องนี้สำคัญอะไรหรือ
    “เอ เหมือนจะไม่เคยพูดถึงเลยนะคะ แต่คงช้อนบัวช้อนปลาออก แล้วทำเป็นสระน้ำเฉยๆ มังคะเพราะไม่มีบัวหรือปลาหรืออะไรแล้วในสระ จะเคยดำไปใต้น้ำหรือเปล่า ไม่เคยเล่าค่ะ” หล่อนว่า เห็นจิตราไม่พูดอะไรอีกก็ยกมือไหว้อย่างอ่อนช้อย เดินออกจากโรงแรมไป
    ณัฐและสร้อยฟ้าต่างก็พิศวงว่า ป้าจิตราพูดถึงอะไร ต่างจากหญิงชราที่หมดข้อสงสัยใดๆแล้ว
    ในที่สุดหล่อนก็เข้าใจเสียทีว่า เพราะเหตุใดเส็งจึงยังไม่ไปผุดไปเกิด นอกเสียจากจิตของเขาจะผูกพันรอคอยคุณหลวงเป็นบ่วงพันธนาการไว้ชั้นหนึ่งแล้ว สิ่งที่อยู่ใต้สระ และสิ่งที่อยู่กับพาทิศที่ห้องผ่าตัดในตอนนี้ก็ยังจะเป็นเหมือนกุญแจอันใหญ่ ล็อกบ่วงแห่งความผูกพันนั้น มิให้คลายออกได้ แน่นหนามากขึ้นไปอีกชั้นหนึ่งด้วย ไม่แปลกใจเลยที่เส็งจะต้องติดต่อกับพาทิศ หรือหากพาทิศเป็นเส็งเองก็ไม่แปลกเลยที่เขาจะต้องมาในร่างมนุษย์ เพื่อปลดทั้งกุญแจ ทั้งบ่วงที่ขังตัวเองไว้ที่นี่เสีย
    “คุณป้าคะ” พอสร้อยฟ้าเรียกนั้นแหละจิตราถึงได้รู้ว่าหล่อนปล่อยให้จิตตัวเอง ลอยไปถึงไหนๆแล้ว เห็นหลานสาวมองอย่างเป็นห่วงหล่อนก็ยิ้มให้
    “ว่าอย่างไร”
    “คุณป้าเงียบไปนะคะ” หล่อนว่าเบาๆ
    “อ้อ ใช่คิดอะไรนิดหน่อยน่ะจ้ะ แต่ว่า เราคงจะไม่ไปที่ร้านกาแฟอย่างที่ฉันอ้างกับแม่สุหรอกนะ ฉันตั้งใจมาที่นี่” หล่อนบุ้ยใบ้ไปทาง “สระอโนดาต” แล้วก็เดินนำหนุ่มสาวไปล่วงหน้า
    สร้อยฟ้าหันหน้ามองณัฐอย่างไม่เข้าใจ ตามความคิดของหญิงชราไม่ทัน
    “คุณป้าครับ ผมอยากรู้ว่าทำไปพาทิศถึงกระตุกอย่างนั้นล่ะครับที่โรงพยาบาล” ณัฐเดินตามหล่อนมาทันในที่สุด กระซิบถามอย่างร้อนใจ
    “อย่างที่ป้าบอกคุณเพลงพิณนั่นแหละ หลานเอ๋ย” ป้าจิตราเปลี่ยนสรรพนามไปเป็นอย่างนี้มาพักใหญ่แล้ว หล่อนรู้สึกสนิทสนมกับณัฐมากราวกับจะเป็นหลานชายป้าหลานกันจริงๆ “จิตของคุณพาทิศ เพิ่งกลับเข้าร่างตอนนั้นจ้ะ พอจิตมันไม่ชินกับร่างที่มันทิ้งไปนาน เลือดก็ไหลอย่างนั้นละ เป็นเหมือนผลข้างเคียงอะไรอย่างนี้ล่ะ”
     ณัฐงงงวย
    “ผมยังไม่เข้าใจอยู่ดีครับ ทำไมคราวที่แล้วถึงนอนไปเฉยๆ ตื่นมาเฉยๆ แต่คราวนี้ถึงกับต้องเลือดออกด้วย”
    จิตราเงียบไปพักหนึ่งเรียบเรียงเรื่องในใจให้เข้าใจง่ายที่สุดสำหรับหนุ่มน้อย พอมั่นใจแล้วว่าจะพูดอะไรก็กล่าวเบาๆว่า
    “เคยได้ยินเรื่องที่อาถรรพ์เจ้าของสมบัติไหม อย่างที่พีระมิด มีสมบัติฟาโรห์อยู่ ใครเอาออกมาก็ต้องมีอันเป็นไปน่ะ” หล่อนเห็นณัฐพยักหน้าก็พูดต่อ “ที่จิตหลุดออกจากร่างเพราะโถลายครามนั้น มันดลให้พาทิศเขาถูกรถชน ของเขาอยู่ในบ้านไปเอาของเขาออกมาเจ้าของบ้านเขาหวง ทีนี้ พาทิศควรตายตั้งแต่โดนรถชนแล้ว เพราะชนฝั่งที่เขานั่งอย่างจังพอดี”
    ณัฐขนลุกซู่
    “แต่เจ้าของนิมิตเขาเห็นว่าเป็นโอกาสอันดีที่คุณพาทิศหมดสติพอดีก็ดึงจิตของพาทิศไปดูเรื่องในอดีตต่อจากคราวที่แล้ว ปกติคนเขาถอดจิตไปดูนิมิต จะเริ่มจากเพ่งกสิณ พอวัตถุที่เพ่งมันหายไปแล้วจิตก็กลับเข้าที่เดิม หรือไม่ก็คนที่ดลใจให้เขาเห็นอนุญาตให้กลับได้ แล้วทีนี้เรื่องมันก็คงจบแล้วในส่วนของเขาจิตก็เลยกลับเข้าร่างอย่างไรล่ะ แล้วตอนที่จิตหลุดออกไป มันถูกกระชากออกไปแรงมาก ตอนกลับเข้ามาก็คงต้องใช้แรงพอๆกัน เลือดก็เลยออกกระมัง”
    หล่อนว่า แต่ก็ขมวดคิ้วอย่างไม่แน่ใจเป็นครั้งแรก
    “คุณป้าบอกว่าพาทิศควรจะตายไปแล้ว แล้วอย่างนี้ถ้าจิตของพาทิศกลับเข้าร่างแล้ว มันจะต้องตายไหมครับ”
    จิตราไม่ได้ตอบในทันที อันที่จริงหล่อนกลัวคำตอบ ทั้งที่ค่อนข้างมั่นใจตั้งแต่อยู่โรงพยาบาลแล้วก็ตามแต่บางทีอาจมีทางช่วยพาทิศได้ หล่อนจึงมาที่นี่ พอหญิงชราเข้ามาในห้องอโนดาต หล่อนก็ตรงเข้าไปที่สระ จุ่มมือลงในในน้ำนั้น
    ฉับพลัน
    ใบหน้าของหนุ่มลูกจีน ขาวซีดดวงตาเรียวเล็กก็เงยหน้าขึ้นมาจากสระ เลือนรางคล้ายจิตของเขาถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน ส่วนที่แสดงให้จิตราเห็นจึงเลือนเกือบจะใส ไม่เข้มแข็งเท่าจิตที่แข็งแรงอยู่เต็มดวง จิตราเข้าใจแล้วว่า จิตของเส็งถูกแบ่งเป็นสองส่วนจริงๆ ส่วนหนึ่งอยู่ที่นี้ อีกส่วนอยู่ที่โรงพยาบาล ในห้องผ่าตัดที่เพลงพิณนั่งเฝ้าอยู่! ไม่ใช่แค่จิตรา แต่ณัฐและสร้อยฟ้าก็เห็นใบหน้านั้นด้วย
    หญิงสาวนิ่งอึ้งไปพักใหญ่ไม่เชื่อสายตาตัวเอง ยกมือชี้อากาศ ปากอ้าพะงาบคล้ายจะกรีดร้องแต่ก็ไม่มีเสียงผ่านลำคอออกมา หล่อนพยายามเรียกป้าให้กลับออกมาจากสระ แต่เมื่อไม่อาจพูดได้ จิตราจึงไม่ได้ยินความคิดหลานสาว ยังจุ่มมือลงใปในสระ ราวจะทดลองอะไรบ้างอย่าง
    แล้วหญิงชราก็ถูกผลักออกจากสระน้ำนั้น ล้มหงายตึงลงไป จึงหนุ่มสาวที่ติดตามมาต้องรีบเข้ามาช่วยประคอง จิตราหลับตาพริ้ม กระซิบถามเบาๆว่า “เป็นฉันก็ไม่ได้หรือ”
     แล้วเหมือนหล่อนจะถามเองตอบเอง หล่อนพยักหน้าอย่างเข้าใจ หยาดน้ำตาไหลอาบแก้ม ยิ้มให้กับสิ่งที่อยู๋ในสระ เขาใจทุกอย่าง กระจ่างชัดแล้วในวันนี้เอง หนุ่มสาวที่ประคองหล่อนอยู่ตกใจ น้ำตาของหญิงชรา แต่จิตราก็ไม่แสดงความอ่อนแอให้เห็นนานนัก หล่อนปาดน้ำตาแล้วหันมาพูดว่า “คำตอบของคำถามคุณณัฐคือ ใช่ค่ะ คุณพาทิศอาจตายได้ แม้แต่ดิฉันเองก็ไมมีสิทธิ์เข้าไปช่วย”
     .ในขณะเดียวกันที่ห้องผ่าตัดของโรงพยาบาล พาทิศไม่รู้ตัวเลยว่า เหตุใดนิมิตที่ดูเหมือนจบลงแล้ว จึงยังไม่จบ เขารู้สึกถึงความว่างเปล่าที่แสดงให้รู้ว่าจิตของเขากลับเข้าร่างแล้วพร้อมจะเข้าสมาธิดึงตัวเองออกจากนิมิต แต่แล้วไม่กี่นาทีต่อมานั้นเอง ชายหนุ่มก็รู้สึกวูบวาบที่หน้าท้อง นิมิตใหม่เริ่มขึ้นทันทีโดยที่เขาไม่อาจควบคุมมันได้อีก

    เมื่อหยาดสะดุ้งตื่นในวันรุ่งขึ้นหล่อนก็พบว่า เทิดไม่ได้นอนอยู่ข้างกายหล่อนอีกแล้ว หญิงสาวปาดเหงื่อที่ผุดพราวทั่วใบหน้าจากฝันร้ายเมื่อคืนนี้ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปที่หน้าต่าง มองลงไปยังสระบัวที่อยู่ห่างจากตัวเรือนออกไปหลายสิบก้าว ขนลุกซู่จนต้องลูบแขนเบาๆ หล่อนฝันเห็นเส็งตะเกียกตะกาย ร้องหาความช่วยเหลือจากหลวงพินิจราชอักษร เห็นดวงตาที่ถลนโปนออกมาเมื่อชายหนุ่มหายใจไม่ออกอีกต่อไป หล่อนก็กลัวจับใจ ปากสั่นมือสั่นไปหมด ไม่รู้จะทำอย่างไรดี หล่อนไม่อยากฝันร้ายไปตลอดชีวิต อยากจะเล่าให้ใครฟังอยากระบาย อยากสารภาพบาปกับใครสักคน แต่ก็ทำไม่ได้ หล่อนไม่อยากเป็นฆาตกรในสายตาคนอื่น คงไม่มีใครรับได้แน่หากหล่อนเล่าออกไปตามตรง
    แล้วเทิดก็ดันมาหายไปอีก หายไปไหน จะเล่าเรื่องที่เกิดขี้นให้ใครฟังหรือเปล่า หล่อนกัดริมฝีปากล่างอย่างระแวงแคลงใจ ตัดสินใจเดินออกจากห้องไปตามหาเทิด แต่ไม่ทันจะได้เปิดประตูก็เห็นทนายหนุ่มยืนอยู่ตรงนั้น หยาดโผเข้าหาเทิด กอดเขาเอาไว้ในอ้อมแขน ตัวสั่นราวกับลูกนกลูกกากกตัวเข้าหาแม่ของมัน
    “เทิด เธอหายไปไหนมา ฉันกลัวแทบตาย” เสียงหล่อนสั่นเครือ เมื่อพูดไป น้ำตาก็พาลจะไหลไป “ฉันกลัว ฉันเห็นมัน เห็นอ้ายเส็ง ฉันเห็นมันในฝัน มันคงแค้นคงผูกใจเจ็บกับฉันมาก ฉันจะทำอย่างไรดีหาเทิด ฉันตกใจตื่นก็หวังจะพบเธอ เธอก็มาหายตัวไป เธอไม่รุ้หรอกว่าฉันใจเสียแค่ไหนที่ไม่พบเธอ”
    “คุณหยาดเสียใจที่ไม่พบ หรือกังวลว่ากระผมจะเล่าเรื่องเมื่อคืนนี้ให้ใครฟังกันแน่” ทนายหนุ่มเอ่ยปากถาม
    หยาดถอดตัวออกจากอ้อมกอดของเทิด หล่อนมองเขาราวกับไม่รู้จัก จริงอยู่เทิดเดาใจหล่อนออก หล่อนไม่ได้กลัวที่ไม่ได้เจอเขาในฐานะคนที่รักใคร่ผูกพันกันจนมีลูกด้วยกัน หล่อนกลัวว่าเขาจะเอาเรื่องไปบอกใครจริงๆ แต่หยาดก็ยังไม่อยากเชื่อว่า เทิดจะกล้าพูดแบบนี้กับหล่อน ราวกับว่าไม่ใช่เขาที่เคยบอกหล่อนกับหูว่าเขารักหล่อนเสียเหลือเกิน
    “ทำไมเธอพูดอย่างนี้ ฉันไม่เหลือใครให้พึ่งแล้วนะเทิด สามีฉันก็ไม่อยู่ เจ้าคุณพ่อกับคุณหญิงแม่ของฉันก็กำลังลำบาก จะกลับไปหาก็ไม่ได้ ส่วนเธอ... เธอก็เป็น” หยาดนึก หล่อนจะใช้คำว่าอะไรดีนะ “เธอเป็นพ่อของลูกฉัน ฉันคงขาดเธอไม่ได้ ขาดเธออีกสักคนฉันคงไม่มีอะไรให้ยึดมั่นในชีวิต”
    เทิดมองหยาดอย่างสมเพชเวทนา ไม่เชื่อสักคำที่หล่อนพูด แต่ในใจก็ยังสงสารอยู่ดี จึงรั้งหล่อนมากอดไว้หลวมๆ พร้อมกับเอ่ยปากบอกหล่อนในเรื่องที่เขาจำเป็นต้องบอก
    “กระผมกลับไปที่เรือนของเจ้าคุณไพศาลมาเมื่อเช้านี้”
    คำว่า เจ้าคุณไพศาลทำให้หยาดถอนตัวออกมาจากอ้อมกอดของเทิด ยืนมองเขาอย่างใจจดใจจ่อรอคอยสิ่งที่เขาจะบอกต่อไป หล่อนหวังในใจว่าอย่าให้เป็นเรื่องร้าย หวังว่าเทิดคงไม่หลุดปากบอกเจ้าคุณพ่อ หวังต่างๆนาๆ
     “จะไปลา แล้วจากไปเสีย กระผมทนอยู่กับความรู้สึกผิดบาปไม่ได้”
    “เทิด เธอบอกเจ้าคุณพ่อหรือเปล่า!”
    “คุณคงกลัวแค่นี้ซีนะ” เขาว่าเสียงเย็นชาหันหลังให้หล่อน อย่างไม่ใส่ใจนัก “ผมไม่ได้บอกดอก ไม่มีโอกาสได้บอก พอรู้เรื่องก็รีบมาบอกคุณว่าเจ้าคุณและคุณหญิงถูกฆ่าตายเสียแล้ว พบศพระหว่างทางกลับเรือน คนแถวนั้นบอกมาสันนิษฐานกันว่า โดนลอบฆ่าเพราะไม่มีเงินใช้หนี้ เจ๊กกิม”
    หยาดทรุดลงนั่งน้ำตาไหลโดยไม่มีเสียงสะอื้นใดๆ นี่นะหรือ เวรกรรม มันตามหล่อนทันเร็วขนาดนี้เทียวหรือ หล่อนอดไม่ได้ที่จะหันไปทางสระบัว เสี้ยวนาทีหนึ่งไม่รู้ว่าหล่อนคิดไปเองหรือไม่ หยาดเห็นใบหน้าของเส็ง จ้องมองหล่อนมาจากบริเวณนั้น สีหน้าสะใจราวกับมีชัยชนะเหนือหล่อนจนได้
    
    วันต่อมา พอทำใจเรื่องพ่อแม่ได้แล้ว หยาดก็ทำทีเข้าไปหาเส็งที่บ้านสวน แล้วก็เดินกลับออกมาอย่างที่เตรียมแผนไว้ในใจแล้วอย่างแยบยล แสร้งร้องตะโกนหน้าเรือนบ่าวอย่างหัวเสีย
    “พวกเอ็งออกมาทีซี ข้าหาอ้ายเส็งมันไม่เจอ”
    บ่าวไพร่โผล่หน้าออกมา มะลิ และชิดมองหน้ากันหวาดกลัว บ่าวทั้งคู่รู้ตั้งแต่เมื่อวานแล้วว่า เส็งหายไปจากบ้านสวน แต่ก็ไม่กล้าบอกคุณหยาด เพราะนายสาวกำลังเศร้าเรื่องพ่ออยู่
    “มันหายไปไหนมีใครรู้บ้าง” ไม่มีใครตอบ หยาดก็ตะโกนถามมะลิ “เอ็งเป็นคนยกข้าวปลาไปให้มันมิใช่รึ มะลิ เอ็งรู้ไหมว่ามันหายไปไหน”
    “ไม่รู้เจ้าค่ะ” บ่าวสาวตอบ “ยกกับข้าวไปให้แต่เมื่อวานก็ไม่เห็นแล้วเจ้าค่ะ ไม่รู้ว่าหายไปไหน”
    “มันคงทนลำบากไม่ไหวซีท่า” หยาดว่า “อยากรู้นักว่าถ้าคุณหลวงรู้ จะเป็นอย่างไร บ่าวคนรักที่ถูกใจหนักหนา รอเธอกลับมาไม่ได้ หนีหายไปเสียแล้ว”
    เท่านี้ก็สำเร็จตามแผน หยาดแอบยิ้มเมื่อหมุนตัวกลับขึ้นเรือน แต่ก็ต้องมานั่งเสียใจอีกทุกคืนเมื่อคิดถึงเจ้าคุณพ่อและคุณหญิงแม่ของตัวเอง หล่อนไม่มีโอกาสได้ไปงานศพพ่อ เพราะเทิดแนะนำให้ซ่อนตัวเสียแต่ที่นี่ไม่ให้ใครเห็นหน้าค่าตา เพราะอาจโดนดักฆ่าได้ ตัวเขาไปเป็นตัวแทนหล่อนเอง ญาติพี่น้องถามหาอย่างไร เทิดก็เอาแต่บอกว่าหล่อนติดตามหลวงพินิจราชอักษรไปยุโรปด้วย หลายคนเชื่อเสียสนิทแถมต่อว่าผ่านทนายหนุ่มมาว่าหยาดนึกอยากไปไหนก็ไป ไม่ยอมมาลาไหว้ใครสักคน
    หญิงสาวทนทุกข์ทรมาณทางใจอยู่ได้ไม่กี่เดือน ก็ต้องมาทรมาณกายเพิ่มอีก เมื่อหล่อนเจ็บท้องขึ้นมาวันหนึ่ง
    “เทิด ฉันเจ็บท้อง ฉันว่าลูกจะออก” หล่อนร้องอย่างคนไร้สติ เทิดเองก็ตกใจทำอะไรไม่ถูกพักหนึ่ง เพราะจู่ๆก็มาเจ็บท้องเอาตอนกลางคืนจะตามหมอที่ไหนก็ไม่รู้ จึงได้แต่วิ่งไปปลุกบ่าวไพร่กันจนหมดเรือน ยายนอมก็ใช้บ่าวผู้ชายพายเรือไปตามหมอตำแยที่คุ้งน้ำถัดไป มาทำคลอดให้อย่างเร็วที่สุด
    ทนายหนุ่มดูร้อนรนจนหลายคนผิดสังเกต เพราะไม่มีใครรู้ว่าเด็กในท้องหยาดเป็นลูกของเขา บ่าวไพร่จึงพาลคิดไปว่าเทิดคงไม่เคยเห็นผู้หญิงร้องโอดครวญหนักเท่านี้มาก่อน บวกกับนายเทิดก็เป็นคนรับใช้สนิทกันมาแต่ไหนแต่ไร จะตื่นเต้นตกใจไป ใครๆก็ว่าเป็นเรื่องธรรมดามิได้ติดใจอะไรนัก
    พอหมอตำแยมา เทิดก็ถูกไล่มาอยู่ชั้นล่าง ได้ยินเสียงหยาดร้องครวญครางราวกับถูกฆ่าฟันก็เดินงุ่นง่านไปมา จนมะลิรำคาญ เอ่ยถามว่า
    “พี่เทิดเป็นพ่อเด็กหรือไง อยู่ไม่ติดที่เลย”
    “อีบ้า มึงพูดอะไรเดี๋ยวเหาก็ขึ้นหัวดอก เขาเป็นนายพูดอย่างนี้คุณหยาดเธอเสีย ไม่ใช่กู” เทิดตวาดลั่น พอดีกับที่ได้ยินเสียงเด็กร้องดังลั่น
    เทิดวิ่งขึ้นไปด้านบน มะลิและชิดก็อดตามขึ้นไปไม่ได้ด้วยความอยากรู้อยากเห็น หมอตำแยเดินออกจากห้องมาพอดี ก็บอกว่า “เป็นเด็กผู้ชาย”พอเทิดเดินเข้าห้องไปก็ยกเด็กทารกตัวแดงใหญ่ดูสมบูรณ์ดีขึ้นมาไว้ในอ้อมอก มองดูด้วยความรัก พูดเบาๆว่า  “ลูกพ่อ”
    โชคดีที่มะลิ และ ชิดไม่กล้าเข้าไปในห้องจึงไม่ได้ยิน แต่ก็อดสงสัยกันตามประสาสาวช่างพูดช่างคุยว่า เหตุใดเทิดจึงดูรักเด็กคนนี้เหลือเกิน
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 08-01-2011 08:46:40 โดย Purple_Sky »

ออฟไลน์ Purple_Sky

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 171
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +354/-1
    สามสี่เดือนต่อมา หลวงพินิจราชอักษรก็เดินทางกลับสยาม ไม่เสียเวลาแวะที่ไหนเลย ไม่แม้แต่จะขึ้นเรือนเทาไปหาภรรยาและลูกที่เขาคำนวนไว้แล้วว่าคงจะเกิดมาได้เกือบ ห้าเดือนพอดีแล้ว แต่ตรงกลับเรือนวิ่งเข้าไปในสวนไปหาเส็งท่ามกลางสายตาของบรรดาบ่าวไพร่ที่แปลกใจนักว่าเหตุใดคุณพ่อคนใหม่นี้ไม่รีบขึ้นเรือนไปหาลูก กลับตรงไปหาบ่าคนหนึ่งที่ทุกคนแทบลืมไปแล้วว่าเป็นคนรักเก่าของคุณหลวง
    เส็ง... เราคิดถึงเส็งเหลือเกิน เรามาหาเส็งแล้ว ไปเถิดนะ ไปอยู่เพชรบุรีกันสองคนเถิด หลวงพินิจเปิดประตูบ้านไม้ในสวนออกพร้อมกับร้องขึ้นว่า
    “เส็ง เรากลับมาแล้ว”
    แต่ไม่มีเสียงตอบกลับมาว่า
    “บ่าวกำลังรอคุณหลวงอยู่เลยขอรับ” ให้เขาได้ยิน มีเพียงบ้านที่ว่างเปล่าฝุ่นเกาะหนาให้เห็นว่าไม่มีใครอยู่ที่นั่นเลยมาเป็นเวลานานแล้ว
    หลวงพินิจราชอักษรไม่รู้ว่าเขารู้สึกอย่างไร แน่ โกรธ ผิดหวัง เสียใจ น้อยใจ หรืออะไรไม่รู้ เขาเดินตาลอยออกมาจากสวนผลไม้ เห็นบรรดาบ่าวไพร่เข้ามาหาอย่างจงรักภักดี ก็ชะเง้อหาหน้าขาวผ่อง ตาเรียวเล็กเป็นประกาย ในหมู่บ่าวนั้น ก็ไม่พบกับคนที่เขากำลังหาอยู่เลย
    “เส็งอยู่ไหน” หลวงพินิจได้ยินเสียงเขาดังออกจากปากไป เป็นเสียงแหบทุ้มลึก ฟังดูไม่ใช่เสียงเขาเลยแม้แต่น้อย
    “อ้ายเส็งไปแล้วขอรับ” เทิดที่เพิ่งเข้ามาสมทบ ได้ยินพอดีก็พูดตอบ
    “ไปแล้ว...” เขาว่า ขอบตาร้อนผ่าว ปวดแน่นหน้าอกไปหมด รู้สึกโหวงเหวงในท้องอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน สิ้นหวัง และเสียใจราวกับคนที่อุตส่าห์ขุดดินให้ลึกลงไปที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อหาทองที่ฝังไว้ แต่กลับพบเพียงกรวดทรายเท่านั้น เหมือนคนก่อปราสาท ฉาบทองอย่างงดงาม แล้วจู่ๆก็พังทลายลงไปกับตา
    ตอนแรกเขาไม่เข้าใจว่าเส็งหายไปไหน ไปทำไม แต่เมื่อมานึกขึ้งจดหมายที่เขาเขียนให้เส็งก่อนจะจากไปขึ้นมาได้ว่า “ถ้าเส็งรอได้ขอให้อดทนรอเรานะ แต่หากเส็งลำบากเกินจะทนต่อไป จะจากเราไปก่อนเราก็ยอม ยอมอะไรก็ได้ให้เส็งมีความสุข” ตอนเขียนนั้น เขาตั้งใจจะหมายความอย่างนั้นจริงๆ แต่ก็ค่อนข้างมั่นใจว่าอย่างไรเส็งก็คงรอเขา หลังจากที่ผ่านอุปสรรคนานาชนิดมาด้วยกัน เส็งควรจะทนได้ซี เส็งควรจะรอเขาได้ ในเมื่อเขาเองก็รอจนกลับมาหาเส็งได้เช่นกัน
    แล้วนี่เขาจะรอเส็งไปทำไม ถ้าเส็งไม่รอเขา
    เขาจะกลับมาที่นี่ทำไม ถ้าไม่ได้กลับมาเจอเส็ง เขาจะตั้งใจทำงานพากเพียรทุกอย่างเพื่อให้ได้เงินรางวัลมาก้อนหนึ่งเพื่อไปก่อร่างสร้างตัวกับเส็งที่เพชรบุรีทำไม เมื่อเส็งจากเขาไปแล้ว
    หลวงพินิจรู้สึกตัวอีกทีก็พบว่าแก้มเขาเปียกรื้นด้วยน้ำตา ชายหนุ่มไม่คิดจะปาดมันออกแม้อยู่ต่อหน้าบ่าวไพร่ แต่ถามเสียงแห้งๆอย่างไม่รู้ตัวว่า
    “ไปไหน... ไปทำไม”
    “เห็นมะลิกับชิดว่า อ้ายเส็งมันบ่นว่าอยู่เรือนในสวนนั้นลำบากขอรับ”
    “จริงหรือ”
    มะลิและชิดยืนยันเพราะเส็งเคยพูดอย่างนั้นมาแล้วครั้งหนึ่ง
    เห็นอย่างนี้แล้วหลวงพินิจก็ไม่อาจทนอยู่ตรงนั้นได้ต่อไป หากเป็นอย่างในงานเขียน นิทานหรือละครแนวโศกนาฏกรรมที่เขาเคยดูในอังกฤษละก็ชายหนุ่มคงจะร้องไห้ฟูมฟาย วิ่งไปปาดน้ำตาไป ยังเรือนเทา หามีดสักเล่ม แล้วปาดคอฆ่าตัวตายเสีย แต่ชายหนุ่มก็พบว่า แม้อยากตายไปเดี๋ยวนั้น เขาก็ไม่อาจทำได้ เขาไม่มีแรงพอจะทำอะไรได้อีกแล้ว นอกจากเดินขึ้นเรือนเทาไป ตรงไปยังห้องนอนของเขา ไม่ทันจะเข้าไป หยาดก็เปิดประตูออกมารับ อุ้มเด็กน้อยวัยห้าเดือนไว้ในอ้อมอก เห็นหลวงพินิจกลับมาก็ยิ้มแก้วปริตรงเข้ามาหา
    “คุณพี่กลับมาสักทีนะคะ น้องดีใจเหลือเกินค่ะ” หล่อนว่า ก่อนจะก้มลงทำเสียงเล็กเสียงน้อยพูดกับลูกของหล่อน “เจ้าหนูเห็นคุณพ่อไหมลูก คุณพ่อกลับมาแล้ว... น้องยังไม่ได้ตั้งชื่อเลยค่ะ รอพี่แสงมาตั้ง...”
    “สมใจหล่อนแล้วซีนะ” หลวงพินิจเบียดหล่อนอย่างไม่ใส่ใจเข้าไปในห้อง
    “เอ๊ะ ว่าอย่างไรนะคะ คุณพี่” หยาดว่าขณะที่หลวงพินิจก้าวขึ้นเตียงสี่เสานอนหันหลังให้หล่อน น้ำตาไหลรินอย่างห้ามเอาไว้ไม่ได้ เขาไม่ฟูมฟาย ไม่สะอึกสะอื้นใดๆ เพียงแต่ไม่อาจคุมน้ำตาที่ไหลลงมาเป็นทางให้มันหยุดได้เลยเท่านั้น
    “ฉันว่า หล่อนคงสมใจแล้วที่เส็งไปจากฉันแล้วในที่สุด หล่อนคงจะกลั่นแกล้งหรือหาเรื่องอะไรเส็งไว้ละซี”
    “คุณพี่!” หล่อนร้องอย่างตกใจ “นี่คุณพี่ยังไม่เลิกมองน้องในแง่ร้ายอีกหรือคะ เส็งมันไปของมันเอง ไปตั้งแต่คุณพี่ไปยุโรปใหม่ๆแล้ว ถ้ายังไม่เชื่อ ก็ลองถามบ่าวไพร่คนอื่นซีคะ”
    หลวงพินิจราชอักษรไม่ต่อคำกับหล่อน ได้แต่นอนร้องไห้อย่างไม่ใส่ใจต่อไป จนหยาดทนไม่ไหว ก็ขึ้นเสียงกับเขาบ้าง
    “ใจคอคุณพี่จะสนใจแต่เส็งหรือคะ ลูกเรานะคะ คุณพี่จะไม่สนใจบ้างหรืออย่างไร” แม้ยกลูกมาอ้าง หลวงพินิจก็ยังไม่สนใจหล่อน ยังนอนร้องไห้อย่างนั้นต่อไป หยาดเห็นอย่างนั้นแล้วก็รำคาญใจเดินออกจากห้องไปในที่สุด
    หลวงพินิจตัดพ้อเส็งในใจ เขียนระบายเป็นโคลงถึงความรักที่เขามีต่อเส็งไว้บทหนึ่ง ทิ้งไว้ในห้องทำงานว่า  
    “ทรัพย์สินมีมากล้น ถึงฟ้า
มีค่าเหลือคณา        นับได้
       หากพินิจดูนา          ปรากฏ เห็นแฮ
       มิอาจเทียบรักไซร้         ห่อนล้างหมดลง”
    หลวงพินิจราชอักษรไม่ออกจากห้องนอนของเขาเลยสักวัน นับแต่เขากลับมาจากยุโรป ชายหนุ่มได้แต่นอนซมอยู่ในห้อง ไม่พูดไม่จากับใคร ไม่แม้แต่จะกินข้าวเข้าไปแม้สักคำ ชีวิตของเขาหมดความหมาย เขาขาดแรงใจ ขาดกำลังใจในการเดินหน้าต่อไป แม้เจ้าคุณไพรัชกิจ และคุณหญิงจะมาเยี่ยมลูกชายถึงบ้าน หลวงพินิจก็ต้อนรับจากในห้องนอน อ้างว่าป่วย จนเจ้าคุณพ่อและคุณหญิงแม่ก็ได้แต่ถามสารทุกข์สุขดิบทั่วไปแล้วก็กลับไปในที่สุด
    หลวงพินิจเริ่มป่วยจริงๆก็สองสามวันหลังจากนั้น เขาผอมซูบเพราะไม่ยอมกินอะไร จนใกล้จะตรอมใจตายอยู่แล้ว หยาดจึงเรียกหมอมาตรวจถึงในบ้าน หมอบอกว่าอาการแบบนี้เรียกว่าป่วยทางใจ บังคับให้หลวงพินิจกินอาหารเสียบ้าง และทิ้งยาลูกกลอนไว้ให้ขนานหนึ่งกินวันละเม็ดหลังอาหารเย็น ช่วยให้หลับสบายและหายฟุ้งซ่าน หลวงพินิจทำตามแต่อาการก็ยังไม่ดีขึ้นอีกจนเมื่อหยาดพูดกับเขาว่า “คุณพี่จะไม่ลืมเส็งจริงๆหรือคะ ถ้ามันลืมคุณหลวงได้คุณพี่ก็ต้องลืมมันได้ค่ะหล่อนว่าอย่างนั้น”
    “ไม่ลืม ไม่มีวันลืมเด็ดขาด”
    หลวงพินิจยังรั้นและไม่ทำตามอะไรจนอาการทรุดลงเรื่อยๆ
    ตอนนั้นหยาดหมดอาลัยหลวงพินิจแล้ว ช่างปะไรหล่อนจะได้ใจเขาหรือไม่ก็ไม่ต่างแล้ว ในเมื่อทำดีแค่ไหนก็ไม่มีวันได้ใจคุณหลวงหล่อนก็ปลงใจได้ในที่สุด ไม่คิดจะเอาใจคุณหลวงอีกต่อไป ซ้ำยังแอบอยากให้หลวงพินิจราชอักษรตายไปเสียเร็วๆ หล่อนจะได้อยู่กับเทิดสองคน และทรัพย์สมบัติทั้งหมดของหลวงพินิจก็จะกลายเป็นของหล่อนแต่เพียงผู้เดียว
    วันหนึ่ง หยาดไม่อยู่ แอบออกไปทำธุระไรหลวงพินิจไม่ได้ใส่ใจถาม ลูกของเขาร้องงอแงมาจากในเปลจนคุณหลวงไม่อาจนอนได้ เขาจึงขอให้เทิดอุ้มบุตรชายของตนไปที่อื่นเสียให้หยุดร้อง พอเทิดอุ้มเด็กคนนั้นขึ้นมาเท่านั้น หลวงพินิจก็รู้สึกราวกับตบหน้าอย่างแรง
    “เทิด”
    “คุณหลวงมีอะไรใช้กระผมหรือขอรับ”
    “เอาลูกมาใกล้ๆข้าซี” เขาว่าเบาๆ เทิดก็รู้สึกราวกับถูกฟ้าผ่าลงกลางหัวร้อนๆหนาวๆว่าหลวงพินิจจะรู้ความจริงหรือไม่
    เมื่อคุณหลวงเอาลูกตัวเองมาพินิจพิจารณาเสียใกล้ๆก็ยิ่งเห็นชัดเจนว่าเด็กคนนั้นไม่มีอะไรเหมือนเขา ยิ่งโตจนคลานได้ เริ่มนั่งได้แล้ว เค้าหน้าก็ยิ่งชัด จะด้วยอุปาทานหรืออะไรมาดลใจ ทั้งที่มองยาก แต่หลวงพินิจก็มั่นใจว่าเขามองถูก เด็กคนนี้ผิวเข้มกว่าเขามาก ซ้ำผมบนหัวยังหยักศกลู่ตามรูปศีรษะ ไม่ได้ตรงแหลมชี้อย่างของเขา ดวงตากลมโตดำสนิท และคิ้วก็ยังเข้มราวกับลูกแขก หลวงพินิจหลับตาลง ใจที่แหลกเป็นเสี่ยงๆอยู่ ป่านนี้สลายเป็นผุยผง เสียแล้ว
     เด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกของเขา เพราะหน้าของหนูน้อยไม่ได้เหมือนเขาเลย แต่เหมือนชายหนุ่มที่อุ้มอยู่นี่ต่างหาก!
    “ไปเถิดเทิด ไม่มีอะไรใช้เอ็งแล้ว”
    
    เย็นนั้นเทิดรีบดักพบหยาดตั้งแต่ที่ท่าน้ำไม่กล้าเสี่ยงที่จะคุยกับหล่อนบนเรือนกลัวว่าหลวงพินิจจะยิน หญิงสาวไม่ตกใจที่พบเทิด แต่ก็ไม่อาจใจเย็นได้เมื่อเดาว่าน่าจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นถึงได้มาดักรอหล่อนอย่างนี้
   “คุณหลวงน่าจะสงสัยแล้ว ว่าลูกไม่ใช่ลูกของแก”
    หยาดนิ่งไปพักหนึ่งหน้าซีดเผือด แต่ก็คุมสติได้ดีพอที่จะไม่ว้าวุ่นใจจนทำอะไรไม่ถูก หล่อนถามเสียงเย็นชา
    “รู้ได้อย่างไร”
    “จู่ๆ คุณหลวงก็บอกให้อุ้มลูกมาให้ดูใกล้ๆ ลูกก็น่าเหมือนกระผมเสียด้วย โอยเราจะทำอย่างไรดีคุณหยาด” กลายเป็นว่าเทิดเสียอีกที่ควบคุมสติไม่ได้ ไม่ใช่หล่อน หยาดล้วงซองกระดาษที่เหน็บไว้ที่โจงกระเบนชูให้เทิดดู
    “ฉันผสมในยาที่ให้คุณหลวงกินทุกวัน มันหมดแล้วก็ไปซื้อมาใหม่พอดี กะว่าจะให้ค่อยๆกินไปเรื่อยๆ สุดท้ายได้ตายไปเองอย่างธรรมชาติ”
    “คุณหยาด!” เทิดสะดุ้งตกใจ ไม่คิดเลยว่าหยาดจะโหดเหี้ยมได้ถึงเพียงนี้ จนแล้วจนรอด เขาก็ยังพยายามเชื่ออยู่ว่าหยาดฆ่าเส็งไปเพราะความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ แต่นี่ถึงกับวางแผนมานานแล้ว คิดได้อย่างเดียวว่า หยาดเป็นผู้หญิงเลือดเย็น ที่เสียสติจนแยกผิดชอบชั่วดีไม่ออก เป็นหญิงที่กล้าทำเลวได้สองครั้งสองครา เทิดไม่อยากเข้าใกล้หล่อนอีกเลย
    “หรือเทิดจะรอให้เขารู้แล้วฆ่าเราเสียล่ะ ฉันน่ะไม่โง่พอจะให้ใครจับได้ดอก” หล่อนว่าเบาๆ “คอยดูแล้วกัน ฉันจะทำให้ไม่มีใครจับได้เลยสักคน”

    แผนของหยาดคือ หลอกล่อให้หลวงพินิจออกจากบ้านไปวันหนึ่ง ไปด้วยกันสามคน บอกว่าจะพาไปที่วัดที่หล่อนเจอเส็งครั้งแรกแล้วถูกใจรับมาเลี้ยงดู หลวงพินิจไม่ได้คิดอะไร ออกไปกับหยาด ทั้งวัน แสร้งทำเป็นตามหาเส็งไป “คงหนีไปหามั่นที่หัวเมืองกระมังคะ” เป็นข้ออ้างเมื่อหาเส็งไม่เจอจริงๆ ขั้นตอนสุดท้ายของแผนการคือหล่อนหายตัวไปกับเทิดเฉยๆ ปล่อยให้หลวงพินิจกลับบ้านเองคนเดียว หยาดกับเทิดกลับแยกไปอีกทางหนึ่ง
     หล่อนให้เทิดไปซื้อยาพิษ หล่อนแสร้งเดินผ่านหน้าร้านในตรอกเล็กๆนั้น ตะโกนลั่นว่า “คุณหลวงอยู่ไหนเจ้าคะ” จนคนได้ยินกันทั้งซอย ก่อนที่เทิดจะแกล้งหนีเข้าร้านนั้นตามแผนที่หล่อนวางไว้
    “คุณหลวงนั่นคือคุณหรือเจ้าคะ เห็นเขาเรียก” เจ้าของร้านที่แก่เหลือเกินถามขึ้น มองหน้าชายหนุ่มอย่างไม่ไว้ใจ
    “ใช่หนีเมียมา” เขาว่า “ขอซื้อ...”
    แผนที่หยาดวางไว้ลุล่วงไปด้วยดี แต่ซับซ้อน และวางแผนไว้ดีกระทั่งไม่มีใครตามทัน แม้แต่เทิดก็ไม่เข้าใจว่าทำอย่างนี้ทำไม
    จนกระทั่งค่ำ สิ่งที่อยู่เหนือแผนหล่อนก็เกิดขึ้นจนได้ และหล่อนเองก็เป็นฝ่ายสูญเสียไม่ใช่คุณหลวง ระหว่างทางกลับบ้านนั้น หยาดอดใจไม่ได้เมื่อต้องผ่านบ้านเก่าของหล่อน แม้เทิดจะค้านอย่างไร หล่อนก็ไม่ฟัง เทิดจึงต้องยอมทำตามให้หล่อนกลับมาเห็นบ้านของหล่อนอีกครั้ง ลงจากเรือจ้างเดินกันมาอยู่ดีๆทนายหนุ่มถามหยาดขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยว่า
    “คุณหยาดทำอย่างวันนี้จะได้อะไรหรือ”
    หล่อนกำลังจะหันไปอธิบายก็เห็น ใครคนหนึ่งแอบอยู่หลังต้นไม้ เล็งปืนมาทางหล่อนอย่างมาดร้าย หยาดกรีดร้องออกมาอย่างตกใจ พร้อมๆกับที่เสียงปืนดังลั่นขึ้น แล้วเลือดอุ่นๆก็สาดกระเซ็นไปทั่วร่างของหยาด
     เปล่าเลย เลือดนั้นไม่ใช่เลือดของหล่อน แต่เป็นเลือดของเทิด! ชายหนุ่มคว้าร่างของหยาดกระชากให้หมอบลงกับพื้น ตัวเองเข้าไปบังกระสุนไว้ราวกับพระเอกหนังละครในสมัยนี้ ในละคร นางเอกคงหันมาขอบคุณพระเอกร่ำลาสั่งเสียกันอีกนานสองนานโดยที่ตัวร้าย ไม่ทำอะไรเลยพอลาเสร็จนั่นละถึงจะนึกขึ้นได้ว่าไม่ควรเก็บนางเอกไว้ต่อไป
    แต่เผอิญว่า เรื่องมันไม่ได้สวยหรูง่ายดายอย่างนั้น
    หยาดไม่แม้แต่จะขอบคุณหรืออยากช่วยเหลือเทิด หล่อนวิ่งหนีหัวซุกหัวซุน โดยที่ชายลึกลับนั้น วิ่งไล่ยิงมาจนปืนหมดกระสุนแล้วก็หยุดไล่หล่อนต่อไป ชีวิตของหยาดจะเอามาเมื่อใดก็ได้ไม่ต่างอะไรกับพ่อแม่ของหล่อนเลย แต่เขาไม่ได้อยากได้ชีวิตหล่อน เขาอยากได้เงินคืนต่างหาก หญิงสาววิ่งหัวซุกหัวซุนมาจนขึ้นเรือ รีบตะโกนสั่งให้คนพาย รีบพายออกไปโดยเร็ว อกสั่นขวัญแขวนอย่างไม่รุ้จะทำอะไร จะร้องไห้ก็ร้องไม่ออก เพราะยังคงตกใจอยู่มากกว่าจะเสียดายชีวิตเทิด เพราะชีวิตของหล่อนนั้น ห่างคำว่าตายมาได้เพียงคืบเดียวเท่านั้น เมื่อครู่
    น่าแปลกที่หญิงสาวรักชีวิตของหล่อนเหลือเกิน แต่กลับไม่ยักเสียดายชีวิตของคนที่หล่อนได้ฆ่าตายไป รวมถึงคนที่ถูกฆ่าแทนหล่อนด้วย
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 08-01-2011 10:03:20 โดย Purple_Sky »

tawan

  • บุคคลทั่วไป
เส็งตายแล้วอะ :m15:

อยากรู้จุดจบของอีหยาดแล้วอะ  :fire:

 :call:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ maew189870

  • รักทุกคนนะคับ
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 726
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +41/-4
เรื่องนี้ผมติดตามมาตลอดเลยฮะ

ผมว่าใกล้จบแล้วนะ

สมัยอดีผ่านไปแล้ว

ผมว่า 

ปัจจุบันต้องมี

เส็ง  และ  หลวงพินิจแน่ๆ

เร็วๆนะคับ

ผมจะรอพี่ทุกวันเลย  ตามคำสัญญาปางบรรพ์

kwa

  • บุคคลทั่วไป
ตอนแรกก็สมเพชเวทนาหล่อนนะนังหยาด
ที่พ่อแม่ต้องมาตายตกตามกรรมที่ก่อ แต่ยิ่งนับวัน หล่อนยิ่งทำตัวได้อุบาวท์ชาติเหลือเกิน
เมื่อไรกันที่กรรมจะตามหล่อนมาทันเสียที บุญเก่าหล่อนอาจจะมีมากมาย
แต่ปัจจุบันสร้างแต่กรรมไว้เช่นนี้ ขอให้หล่อนจงเตรียมรับกรรมในเร็ววันนี้เถิด
เส็งจากไปแล้ว คุณหลวงก็กำลังจะตรอมใจตายตามไป  พาทิศก็กำลังโคม่า
โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกก ช่วงนี้ดราม่าได้ใจยิ่งนัก

ออฟไลน์ iforgive

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6805
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +844/-80
น่าสงสารเส็งเป็นที่สุด  สงสารและเห็นใจคุณหลวงด้วย

ออฟไลน์ Lady-Rabbit

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 167
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-0
สงสารคุณหลวงกับเส็งจริงๆ
เป็นเพราะหยาดคนเดียว !!

ออฟไลน์ ❝CHŌN❞

  • เหงา เหงา :(
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1924
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +213/-3
รอดูจุดจบของอิคุณหยาด

ไม่สำนึก แถมยังก่อกรรมเพิ่ม เลวไม่มีที่ติ  :angry2:

ปล. เส็งตายแล้ว  :o12: :o12:


V_we

  • บุคคลทั่วไป
ง่า หยาดทำไมถึงได้ร้ายแบบนี้อ่ะ
แล้วหล่อนจะกลับชาติมาเกิดเป็นใครล่ะเนี่ย
หรือว่าเป็นพาทิศ เห็นชอบแอบมองที่รูตอนแรกๆ อ่ะ
 o18
เศร้าใจกับความรักของคุณหลวงกับเส็ง
สงสารมากมาย คนรักกันแต่ไม่สมหวัง
 :o12:

ออฟไลน์ kitty

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3289
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +258/-7
 :monkeysad:สงสารเส็งกับคุนหลวงงงงงงงงงงง


สมน้ำหน้าไอเทิดดดดดดดดด


แล้วนางหยาดเล่า จะตายเยี่ยงไรรรรรรรรร :angry2:


แล้วพาทิศจะเป็ยงัยบ้างงงง   จะได้คู่กัณัฐหรือไม่ๆๆๆๆๆ o13

ออฟไลน์ Pamphlet

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 529
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +26/-0
ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงได้มีจิตใจเลวร้ายขนาดนี้นะ
สงสารเส็งกับคุณหลวงมากๆเลย
ส่วนเทิดนี่จะว่ากรรมตามทันเหมือนกันดีไหมนี่
ส่วนพาทิศนี่คงไม่เป็นไรใช่ไหมคะ  :sad4:
แต่แอบคิดลึกแฮะว่าพาทิศจะเป็นเส็งรึเปล่าเพราะภาพที่พาทิศเห็นมักจะเป็นตอนที่อยู่กับเส็งเสมอ
แถมพอเส็งถูกฆ่าตายจิตก็ถูกดึงกลับเข้าร่าง แต่ก็ยังมีข้อขัดกันอยู่ตรงที่จิตของเส็งถูกกักขังอยู่
ยังไงก็มาต่อเร็วๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่า  :L2:

ออฟไลน์ Jploiiz

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 437
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +31/-2
เกลียดอิหยาด!
ผู้หญิงคนนี้น่ากลัวมาก
เหมือนกลายเป็นโรคจิตไปซะแล้ว
  เธอเห็นแต่ตัวเองสำคัญ
น่าสงสารเทิดเหมือนกัน
ตอนแรกเหมือนจะเลวมาก
แต่สุดท้ายก็น่าสงสารที่ยอมตายเพื่อผู้หญิงเลวๆ แบบนั้น
อย่างน้อยเทิดก็สำนึกผิด
ไม่เหมือนหยาด ที่นับวันๆ ยิ่งร้ายมากเรื่อยๆ
สงสารคุณหลวง  :m15:
โดนหยาดวางยา แถมยังไม่รู้อีกว่าเส็งหายไปไหน
ดราม่าขั้นเทพ  :sad4:

ไม่อยากให้พาทิศตายเลย


pinkky_kiku

  • บุคคลทั่วไป
ช่วยเส็งให้ได้นะ พาทิศอย่าตายน๊าาา แย่แล้วๆๆๆๆ มาต่อไวๆนะคะ ค้างอ่าาาา
ส่วนคุณหยาดจะไปไหนก้ไปเถอะ เฮ้อ ทำกรรมไว้เยอะจริงๆ  :m16:
ไม่น่าไปช่วยหยาดไว้เลยอ่ะเทิด ตายฟรีมันไม่เห็นเหลียวแล เอาตัวเองสบายไว้ก่อน เหอะๆ
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 09-01-2011 18:39:52 โดย pinkky_kiku »

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ O_cha

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 248
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-1
ทั้งสับสน สงสาร สะเทือนใจ ปนเปอยู่ในตอนเดียวนี้เลย  o13

อ่านๆ ไป ก็ให้คิดว่าพาทิศน่าจะเป็นเส็ง แต่ก็ เอะใจตาม คห.บนว่าไว้เหมือนกัน อีกทั้งเจ้าของโถเค้าก็ไม่ให้พาทิศมีชีวิตอยู่ต่ออีก  ก็เลย งงๆ กันต่อไป
(ความหวังของผมที่จะเห็นนัฐกับพาิทิศแฮปปี้สวีวี่วีด้วยกันตอนจบก็ท่าจะแห้วละงานนี้   :sad11:)

เทิดก็เหมือนคนธรรมดาทั่วไป มีที่ทำผิดพลาดพลั้งไป แม้จะสำนึกได้ ก็ยังทำผิดต่อไป ทำให้ความละอายตามติดตัวอยู่ตลอดเวลา
ตอนที่อุ้มลูกขึ้นมาแนบอกและพึมพัมว่า "ลูกพ่อ" สัณชาตญาณความรักที่มีต่อลูก ก็ทำให้ผมอดที่จะสะเทือนใจไม่ได้

เส็งนั้น ตั้งแต่เดาได้ว่าเส็งจะตายแบบไหน ก็เลยสงสารล่วงหน้าไปหลายตอนแล้วครับ แต่ก็ยังไม่วายโดนหยาดใส่ร้ายว่าทิ้งคุณหลวงหนีความลำบากไปซะีอีก
น่าสงสารไม่จบสิ้นจริงๆ เส็งเอ๋ย

ส่วนคุณหลวงก็น่าสงสารจับใจ และไม่รู้ว่าจุดจบจะน่าสงสารไปกว่านี้สักเท่าไหร่ จะได้รู้ความจริงรึเปล่าว่าเส็งยังรอคอยอยู่ไม่ได้ทิ้งหนีหายไปไหน และยังถูกหยาดฆ่าตายถ่วงน้ำไปแล้ว

คุณ Purple_Sky ครับ  :pig4: ครับ

ออฟไลน์ pp_song

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 863
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +35/-1
เกลียดนังหยาด เมื่อไหร่จะตายๆไปซะที

อ้ากก!!!  :beat: :beat: :beat:

ปล.ค้างมากๆ  :call:

zeen11

  • บุคคลทั่วไป
ใกล้จะถึงตอนจบของทุกเรื่องแล้วใช่ไหมเนี่ย ตอนนี้ไม่สามารถคาดเดาได้แล้วว่าใครมาเกิดใหม่เป็นใคร รอไรต์เตอร์มาไขความกระจ่างนะคะ  :sad4: :sad4: :sad4:


ออฟไลน์ zombi

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1385
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +63/-5

ออฟไลน์ mahmeow

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 398
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +30/-0
สงสารเส็งกับคุณหลวงจังคะ...T^T
ทำร้ายกันแล้วทำให้หายไปได้ง่ายๆอย่างนี้เลยหรอ....คนใจร้ายจริงๆเลย...
เด็กคนนั้นถ้าเป็นลูกคุณหลวงจริงๆ...คุณหลวงอาจจะดีขึ้นนะคะ..เหมือนเป็นกำลังใจให้...
แต่ไม่น่าหลอกลวงกันอย่างนี้เลย.....อยากให้เจ้าคุณพ่อรู้เรื่องผู้หญิงที่ท่านเลือกเร็วๆจัง...
ยังไงก็ขอให้คู่นี้ได้เจอกันเร็วๆนะคะ...อยู่ใกล้กันแค่นี้เองเน้อออ...ทำไมไม่ได้อยู่ด้วยกันซักที...T_T

ออฟไลน์ ayanae

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 418
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +25/-0
หยาดเป็นผู้หญิงที่ร้ายกาจมาก
ฆ่าเส็งแล้วยังจะวางแผนฆ่าคุณหลวงอีก
ส่วนเทิดก็ได้รับผลกรรมที่ทำไว้แล้ว
คงต้องรอดูหยาดว่าจะได้รับผลกรรมเช่นไร
ตอนนี้สงสารคุณหลวง เข้าใจผิดคิดว่าเส็งรอตนไม่ไหวจนหนีไปแล้ว

samsoon@doll

  • บุคคลทั่วไป

ออฟไลน์ dezzetoeiiz

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 258
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +28/-0
แม้จะบรรยายฉากที่เส็งตายน้อยมาก แต่ก็รู้สึกเจ็บปวดอยู่ดี  :m15:

น่าสงสารกันทั้งคุณหลวงทั้งเส็ง อีกแค่ไม่กี่เดือนก็จะได้เจอกัน ได้อยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิตแล้วแท้ๆ
ไม่น่าต้องมาเป็นแบบนี้เลย ตอนนี้บาปกรรมมันก็ติดจรวดตามทันหล่อนขนาดนี้แล้วนะแม่หยาด ยังไม่ได้คิดจะสำนึกอะไรเลยหรือ ?
ชีวิตคนทั้งคน .. ถ้าสำนึกผิด แม้ตัวเองจะต้องรู้สึกเจ็บปวดมากที่พรากมันไปจากใคร แต่มันก็คงจะช่วยลดความรู้สึึกผิดบาปในใจได้บ้าง
หล่อนนี่ช่างเลวบริสุทธิ์จริงๆ นี่ก็ยังจะคิดฆ่าคุณหลวงอีก

สิ่งที่อยู่ในสระบัว จะเป็นกระดูกของเส็งได้ไหมนะ ผ่านมาเป็นร้อยปีแล้ว -*-
แปลว่าเจ้าตัวไม่ได้อาลัยร่างเลย แต่ไปอาลัยคุณหลวงมากกว่าเสียอีก ความรักนี่ช่างมีอานุภาพยิ่งใหญ่  :o12:

แม้ว่าสุดท้ายคุณหลวงคงตายในเรือนเทาจริง แต่ทำไมวิญญาณ 2 ดวง ที่อยู่ในที่แห่งเดียวกันจึงยังไม่พบกันสักที
ตอนต่อไปมาเร็วๆเถอะค่ะ รอไม่ไหวใจมันจะขาดดดดดดดดดดด ฮืออออออออ
ระยะเวลาที่รอคอยร้อยกว่าปี คงทำให้เส็งทรมานมาก แค่นี้ก็เศร้าพอแล้ว

 :m15: :m15: :m15:

ออฟไลน์ berlyn

  • Put Van The Man on the jukebox then we start to dance
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 265
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +32/-2
รอจุดจบของแกอยู่นะ หยาด! ปวดใจ คุณหลวงเข้าใจผิดแล้ว ทำไมนะทำไมเธอนี่เลวจริงๆ

 เทิดไม่น่าไปปกป้องคนที่ไม่เห็นค่าของใครนอกจากตัวเองเลยนะ เสียดายชีวิตจัง แต่เทิดก็เลวเหมือนกันแหละ ถึงจะมาสำนึกได้ตอนหลังมันก็สายไปเสียแล้วล่ะ

รอวันที่เธอจะต้องชดใช้นะ หยาด :beat:
ภาทิศ หวังว่าจะรอด

ออฟไลน์ kit

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1082
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +186/-3

• ใบหน้าของหนุ่มลูกจีนขาวซีด ดวงตาเรียวเล็ก ก็เงยหน้าขึ้นมาจากสระ
เลือนราง คล้ายจิตของเขาถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน
ส่วนที่แสดงให้จิตราเห็นจึงเลือน เกือบจะใส
ไม่เข้มแข็งเท่าจิตที่แข็งแรงอยู่เต็มดวง
จิตราเข้าใจแล้วว่า จิตของเส็งถูกแบ่งเป็นสองส่วนจริงๆ
ส่วนหนึ่งอยู่ที่นี้ อีกส่วนอยู่ที่โรงพยาบาล ในห้องผ่าตัดที่เพลงพิณนั่งเฝ้าอยู่!
ว้าย หรือว่า.......
เส็ง....possessed พาทิศ

ขอบคุณนะคะ คุณ Purple_Sky


 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด