ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0 ****************************************************
ชี้แจ้งแถลงไข
เนื่องจากนิยายเรื่องนี้ เป็นเรื่องย้อนยุค ผู้เขียนจึงจำเป็นต้องทำความเข้าใจกับผู้อ่านดังนี้ครับ
นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นโดยจินตนาการของผู้แต่งอย่างแท้จริง นอกจากเหตุการณ์ทางประวัติศาสตร์ สภาพบ้านเมือง และ ขนบธรรมเนียมประเพณีแล้ววัฒนธรรมแล้ว เรื่องราว สถานที่ รวมไปถึงตัวละคร ทั้งที่เป็นชื่อ นามสกุล หรือ ราชทินนามทั้งหมดที่ปรากฏตลอดเรื่องนั้นขอเรียนให้ทราบว่าเป็นสิ่งที่แต่ง ขึ้นเท่านั้นคล้ายตัวละคร(ตัวสมมติ) ที่แสดงอยู่บนเวทีละคร(ที่จัดให้เหมือนจริง) เท่านั้นหากไปซ้ำหรือเหมือนกับบุคคลใดในประวัติศาสตร์ก็ขอให้ทราบว่าเป็น เรื่องบังเอิญเท่านั้น
สำหรับ ข้อมูลเกี่ยวกับเหตุการณ์ทางประวัติศาสตร์ ผู้เขียนพยายามค้นคว้า และศึกษามาพอสมควรแล้ว หากมีการผิดพลาดใดๆเกิดขึ้น ผู้เขียนขอน้อมรับความผิดไว้แต่เพียงผู้เดียว
จึงเรียนมาเพื่อทราบ
ฟ้าม่วง
****************************************************
ปางบรรพ์
บทนำ
เวลากว่าร้อยปีไม่ได้ทำให้เส็งเหนื่อย แก่ โทรม หรือเจ็บป่วยแต่อย่างใด
เวลาไม่มีความหมายสำหรับเขา
ชายหนุ่มลูกจีน ยืนมองถนนด้านหน้าเรือนไม้กึ่งตึกสีเทา ด้วยสายตาอาลัยอาวรณ์ เมื่อโลกเปลี่ยนไป อะไรๆ รอบๆเขาก็เปลี่ยนไปด้วยเช่นกัน สวนผลไม้ หลังบ้านที่ติดอยู่กับคลองเล็กๆ ที่ไหลลงสู่แม่น้ำเจ้าพระยา บัดนี้ ถูกเปลี่ยนเป็นโรงแรมบ้าง คอนโดฯบ้าง ตึกแถวบ้าง เรียงตัวระเกะ ระกะอยู่ภายในบริเวณ ที่เคยเป็นอาณาเขตของ คุณหลวงพินิจราชอักษร นายของเขา แม้แต่เรือนคนใช้ หรือ สระบัว หรือกระทั่ง ศาลาริมสระ ก็ถูกถอนทิ้งทำลายไปหมดแล้ว ฝั่งตรงข้าม กำลังจะกลายเป็นหมู่บ้านจัดสรร ส่วนบริเวณข้างๆ บ้านแม้จะยังไม่มีอะไรมาปลูกอยู่ใกล้ๆ แต่ละเมาะไม้ที่เคยเป็นสีเขียวชะอุ่มอยู่ก็ถูกตัด ถอนทิ้งไปเสียเกือบหมด จะมีก็แต่บริเวณรอบตัวบ้านที่ยังคงความร่มรื่นไว้ เพิ่มความขลังให้กับเรือนเทา หลังนี้
ความจริง เรือนเทาของหลวงพินิจราชอักษร ก็ควรถูกรื้อไปแล้วด้วยเช่นกัน บริเวณ หลายสิบไร่ตรงนั้น จะได้เปลี่ยนไปเป็นหมู่บ้านจัดสรร ให้เต็มพื้นที่อย่างที่ลูกหลานเจ้าคุณแบ่งขายเอาเงินไปใช้กันราวกับใช้กระ ดาษทิชชู อยู่อย่างทุกวันนี้ ถ้าหากว่าเส็งได้ไปผุดไปเกิด จากบ้านหลังนี้ไป แต่เพราะเรื่องมันออกมาตรงกันข้ามเลยอย่างไรเล่า จึงไม่มีใครทุบบ้านหลังนี้ได้สำเร็จสักครั้ง
จะกี่ครั้งที่มีรถมาทุบบ้าน คนงานจะต้องเห็นชายหนุ่มหน้าจีน เปลือยท่อนบน นุ่งโจงกระเบน โผล่มาต้อนรับทางหน้าต่างเสียทุกครั้งไป ทำให้ก็ไม่มีใครกล้าทุบทำลายเรือนนี้ ไปได้จนแล้วจนรอด ลูกหลานเจ้าของบ้าน ทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้เงินจากบ้านหลังนี้ให้มากที่สุด เคยถึงขนาดเปิดเป็น บ้านโบราณ เก็บค่าเข้าชม ของเก่าสมัย รัชกาลที่ 5 เหมือนเป็น พิพิธภัณท์ แต่ไม่วาย พวกนักท่องเที่ยวก็เห็น ของเคลื่อนย้ายไปมาบ้างละ ของตกลงมาแตกแบบไม่ใครแตะบ้างละ จนต้องปิดกิจการไปอีก แม้ตระกูล ไพรัชกิจจาพันธ์ เชื้อสายเจ้าคุณเจ้าของบ้าน จะยอมคงสภาพบ้านไว้เช่นเดิม แล้วปล่อยให้เช่าบ้าง ให้ขายบ้าง ก็ไม่มีใครอยู่ในบ้านนี้ได้เกิน หนึ่งเดือนเลย เพราะหากไม่ได้ยินเสียงร้องไห้สะอึก สะอื้น ก็ได้ยินเสียงเท้าหนักๆ เดินไปเดินมาทั่วบ้าน แม้จะไม่เคยมีใครเห็นอะไรในบ้านเลยก็ตามแต่บรรยากาศอย่างนี้ ถ้าไม่ใจแข็งจริงๆ ก็คงทนอยู่ไม่ได้นานนัก
เส็งทำทุกวิถีทางเพื่อ ป้องกันไม่ให้ใครมาเหยียบย่ำ ทำลาย เรือนเทาของหลวงพินิจราชอักษร ลูกชายคนเดียวของเจ้าคุณไพรัชกิจจา และเพราะอย่างนี้ละ เขาจึงไม่ได้ไปผุดไปเกิดกับเขาเสียที เส็งเชื่อว่า คุณหลวงจะมารับเขาแล้วไปอยู่ที่บ้านที่เพชรบุรีด้วยกันอย่างไรเมื่อร้อยกว่า ปีก่อน ปัจจุบันก็ยังเชื่ออย่างนั้นไม่เปลี่ยนแปลง แม้ตัวเขาจะยังไม่แน่ใจว่า คุณหลวงเองยังมีชีวิตอยู่ หรือตายกลายเป็นผีไปแล้วก็ตาม เพราะ เขาเองไม่ได้รับรู้เลยว่า เวลาผ่านไปมากจนถึง 4 แผ่นดินพระมหากษัตริย์ไทยด้วยกัน สิ่งเดียวที่เส็งรับรู้และ สัมผัสได้ คือ การเปลี่ยนแปลงของบ้านหลังนี้ กับ ความเหงาที่อยู่เป็นเพื่อนเขามานาน เท่านั้นเอง
จนกระทั่งเช้าวันหนึ่ง ความรู้สึกบางอย่างเกิดขึ้นหวิวๆ ในตัวเส็ง มันเป็นความรู้สึกของผู้ที่ข่มตาหลับขับตานอนไม่ลงมาเป็นเวลาหลายวัน แล้วได้มามีโอกาสเอนหลังลงนอนบนเตียงครั้งแรก คือความรู้สึกที่เหมือนขาดอะไรสักอย่างมาเป็นเวลานานแล้วจู่ๆก็มาได้ในสิ่ง ที่ต้องการอย่างคาดไม่ถึง วูบหนึ่งของความรู้สึกว่า จะได้ ในสิ่งที่อยากได้ เกิดขึ้นในตัวเขา จนรู้สึกผิดสังเกต หรือว่าเขาจะได้เพื่อนใหม่เร็วๆ จนเมื่อเส็ง โผล่หน้ามามองที่หน้าต่างบานเดิมที่เขามักยืนทอดสายตา ลงมามองความเปลี่ยนแปลงที่จะเกิดขึ้นด้านหน้าเรือนเทา เท่านั้น ก็พบว่ามีคนมาสร้างกำแพงสีขาว ขนาดใหญ่ ตรงกลางเรือน เพื่อกั้นอาณาเขตของบ้าน ให้กลายเป็นสองฝั่ง ฝั่งหนึ่งคือฝั่งปีกตะวันออกที่เป็นห้องนอนของเขา อีกฝั่ง คือฝั่งปีกตะวันตกที่เป็นที่ตั้งห้องนอนใหญ่ของคุณหลวง เมื่อกั้นกำแพงอย่างนี้แล้ว ก็เท่ากับว่า สะกัดกั้นเส็งให้อยู่ได้เพียงแค่ฝั่งเดียวของบ้านเท่านั้น เมื่อมีคนมาจำกัดอิสระ เส็งก็ยิ่งรู้สึกว้าเหว่เดียวดายมากกว่าครั้งไหนๆ
'คุณหลวง คุณหลวงของบ่าวอยู่ที่แห่งหนใด เมื่อไหร่จะมารับบ่าวไปอยู่กับคุณหลวงเสียที'
เส็งยังคงอยู่ที่กระจกบานเดิม เป็นเวลาหลายวัน กระทั่งเขาสร้างกำแพงเสร็จ มีป้ายขนาดย่อมๆ ปักไว้ที่สวน หน้าตัวเรือนฝั่งตะวันตก เขียนไว้ว่า 'ขาย'
จะขายทั้งหมด หรือขายแค่ส่วนนั้นเส็งไม่รู้ เขารู้แต่ว่า ความรู้สึกเหมือนคนกำลังเอนตัวลงบนเตียง หลังจากวันที่แสนเหน็ดเหนื่อย และยาวนานนั้น ทวีขึ้นเรื่อยๆ ทุกวันๆ โดยที่เขาเองก็หาได้รู้สาเหตุไม่ จนกระทั่งเมื่อชายหนุ่มหน้ารูปไข่ หน้าผากกลมกลึงคนหนึ่ง ลงจากรถที่จอดไว้หน้าเรือน เดินเข้ามา พร้อมกับนายหน้าขายอสังหาริมทรัพย์ร่างกลมเล็ก ในวันที่ลมพัดเอื่อยๆ วันหนึ่งของเดือนตุลาคม นั้นแหละ นายหน้าคนนี้เป็นคนคอยจัดการเรื่องซื้อขายเรือนหลังนี้ และเทียวมา เทียวไปอยู่หลายรอบ จนเส็งจำหน้าได้ เพียงนั้น เส็งก็พอจะเดาออกว่า สิ่งที่เขาสังหรณ์ใจนั้น กำลังจะมาในรูปแบบ ที่มากไปกว่าแค่เขาคิดเพ้อไปคนเดียว เสียแล้ว
'บ่าว กำลังจะไปหาคุณหลวงแล้ว ขอรับ' เส็งรำพึง
****************************************************
เพิ่งเคยมาโพสต์ที่นี่ เรื่องนี้เรื่องแรกนะครับ ช่วยเป็นกำลังใจให้ด้วยครับ
ผิดพลาดอย่างไรต้องขออภัยมาล่วงหน้าครับผม!
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
