หุหุ พี่แทนไท เป็นอาจารย์หรอเนี่ย เรื่องชักวุ่นๆไปกานใหญ่แล้ว เอิ๊กๆ
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
22…
“เอาล่ะ…วันนี้คงพอแค่นี้นะครับนิสิตทุกคน … “
เสียงอาจารย์แทนไท บอกกับนิสิตสาวๆ ด้านหน้าชั้น …ซึ่งวันนี้ดูจะตั้งอกตั้งใจเรียนกันอย่างผิดสังเกต หน้าแต่ละคนดูจะเคลิบเคลิ้มกับอาจารย์หนุ่มซะเหลือเกิน … จนมีเสียงอื้ออึงบ่นด้วยความเสียดาย … ไม่รู้ว่าตั้งใจมาเรียนหรือมาคอยดูหน้าหล่อๆ ของอาจารย์กันแน่ …แต่คงจะมีแต่นัทกะเอกที่โล่งอกที่หมดเวลาซะที เพราะดูเหมือนสายตาของอาจารย์จะสนใจแต่กับนิสิตสาวเท่านั้น …
“เดี๋ยวอาจารย์จะขอแรงหนุ่มๆ สักคนสองคนช่วยยกของไปเก็บที่ห้องพักให้อาจารย์หน่อย…งั้นเอาเป็นเธอสองคนล่ะกัน”
แทนไท พูดพร้อมกันชี้มือมาที่นัทและเอกที่กำลังจะลุกจากเก้าอี้ … ทำให้สาวๆ ทั้งหลายดูจะส่งสายตาเชือดเฉือนส่งมาที่พวกเค้าสองคน จนทำให้สองหนุ่มมองหน้ากันอย่างบอกความรู้สึกไม่ถูก …
“เอาแล้วไหมล่ะ …โดนเข้าจนได้ … ไอ้นัทเอ็งไปซิเดี๋ยวข้าจะไปรอที่โรงอาหาร…”
“อ้าวไอ้เอก …ไอ้เพื่อนเวร จะทิ้งกันเลยนะเอ็ง … ไม่รู้ล่ะยังไงก็ต้องไปด้วยกัน…ไม่งั้นจะบอกบอลจริงๆ ด้วยว่าเอ็งทิ้งเพื่อน…”
“เออ …ก็ได้… แม่งไม่ต้องเอาไอ้บอลมาอ้างได้ป่ะ… ทำยังกะข้ากลัวมันงั้นแหละ…”
“ว่าไง … ทั้งสองคน ถ้าคุยกันเสร็จแล้วก็ยกของตามอาจารย์มาแล้วกัน…”
แทนไทเดินนำออกไปก่อนแล้ว ทำให้นัทกะเอกต้องรีบมายกกองหนังสือกับอุปกรณ์การสอนที่วางอยู่เดินตามออกไป … ไม่มีใครพูดอะไรเลยระหว่างที่เดินไปด้วยกัน มีแต่เอกที่มักจะทำท่าทางยั่วนัทเล่นเท่านั้น…ที่ได้มาเจอกิ๊กเก่า … จนกระทั่งมาถึงที่ห้องพัก … แทนไทก็นั่งที่เก้าอี้ และกวักมือเรียกให้สองหนุ่มตามเข้ามา โดยชี้ให้วางของไว้ที่โต๊ะตรงมุมห้อง …
“งั้นผมสองคนขอตัวก่อนนะครับ…อาจารย์”
เมื่อวางของเสร็จนัทกับเอกจึงรีบขอตัวทันที …
“อ้าวไม่อยู่คุยกับพี่สักครู่ล่ะครับ น้องนัทกับ …”
“เอกครับ … ผมชื่อเอก…”
“อ๋อ…ใช่ น้องเอก… ว่าแต่อยู่กันตามลำพังไม่ต้องเรียกอาจารย์ก็ได้ … เรียกพี่เหมือนเดิมน่ะดีแล้ว…แต่ดูเหมือนนัทจะตกใจนะที่เจอพี่ที่นี่…”
“ป…เปล่าครับ …ไม่ได้ตกใจ แค่ ป…แปลกใจเท่านั้นเองครับ…”
“งั้นเหรอ … นี่ไอ้วัฒน์มันไม่เคยบอกนัทหรอกเหรอว่าพี่เป็นอาจารย์อยู่ที่นี้ได้สองปีแล้ว…”
“เปล่าครับ…ม…ไม่เคยบอก …”
“แล้ววัฒน์มันเป็นไงมั้งล่ะ … พี่ไม่ได้เจอมันเลยตั้งแต่มันออกจากโรงพยาบาล…”
“พี่วัฒน์ไปเมืองนอกได้เกือบเดือนแล้วล่ะครับ …เห็นว่าไปประมาณสามเดือน…”
สายตาของแทนไท ดูจะมีประกายอย่างประหลาด เหมือนว่ากำลังดีใจอะไรบางอย่าง …
“งั้นหรอกเหรอ … น่าเสียดายจัง พี่ว่ากำลังจะไปเยี่ยมมันที่บ้านพอดี… ว่าแต่นัทไปทานข้าวกับพี่ไหม…เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง ถือว่าเป็นการฉลองให้ที่สอบเข้ามหาลัยนี้ได้ไงล่ะ…”
“ย…อย่าเลยครับ…พอดีผมกับเอกนัดเพื่อนๆ ไว้ครับ …”
นัทพูดบ่ายเบี่ยง พร้อมกันหันไปหาเอกที่กำลังทำหน้างง…งง…จนนัทต้องเอาศอกกระแทกไปหนึ่งที …
“ช…ใช่ครับ…”
“หว๊า...น่าเสียดายเนอะ แต่ไม่เป็นไร เอาไว้คราวหน้าก็ได้ครับ...งั้นขอบใจมากนะที่ช่วย...”
“ครับ...งั้นพวกผมไปนะครับ...”
นัทและเอกเดินออกไปจากห้องแล้ว แต่แทนไทกลับยังคงยิ้มอย่างพอใจ ... ที่ได้เจอนัทอีก ... เพราะหลังจากเรียนพิเศษดูเหมือนนัทจะคอยหลบเค้าเสมอๆ เพื่อนอีกสองคนก็ดูจะคอยกันท่ากันน่าดู ... แต่คราวนี้เค้าคงจะได้เจอกันอีกนาน ...
“จะดูซิ... ว่าจะหลบหน้าพี่ไปได้อีกสักเท่าไหร่...”
ภานุกะบอล โบกไม้โบกมือให้นัทและเอกที่เพิ่งเดินเข้ามาในโรงอาหาร … นัทซึ่งเห็นก่อนจึงสะกิดเอกที่กำลังมองหาอยู่อีกทาง
“เฮ้ย…เอก … นั่งอยู่ด้วยกันตรงโน่นไง…”
เอกมองตามมือที่นัทชี้ไปที่สองหนุ่มซึ่งนั่งอยู่ด้วยกัน … ด้านในของโรงอาหาร … เอกนั้นเดินลิ้วเข้าไปก่อนแล้ว นัทต้องรีบเดินตามมาด้วยความประหลาดใจ …
เก้าอี้ตัวยาวที่มีภานุและบอลนั่งอยู่ โดยมีที่ว่างเล็กน้อยระหว่างภานุและบอล … แต่ตอนนี้ภานุและบอลต้องนั่งแยกออกจากกันโดยปริยาย เมื่อจู่ๆ เอกก็เข้ามานั่งแทรกตรงกลาง … โดยไม่พูดไม่จาอะไร …
“เฮ้ย…เอก ที่ตั้งเยอะตั้งแยะ ไมไม่นั่งว่ะ ต้องมานั่งแทรกกลางเนี่ย…”
ภานุที่ดูไม่ค่อยสบอารมณ์ … พูดขึ้นมาก่อน …
“เหรอ…อืม…จริงซินะ มีเยอะเลย งั้นภานุ… ก็ไปนั่งซิ…”
เอกก็ตอบอย่างกวนอารมณ์เช่นกัน … นัทที่เพิ่งเดินมาถึงต้องส่ายหน้าด้วยความระอา … เพราะสองคนนี้เจอกันทีไรต้องมีเรื่องให้กัดกันได้ตลอดจริงๆ…
“เป็นไรกานว่ะ เจอหน้ากันทีไรเป็นงี้ทุกที… ไม่ต้องแย่งกันหรอก บอลมานั่งกับนัทดีกว่าม่ะ…”
“อืม…ก็ดี…”
บอลที่ดูเหมือนจะเป็นชนวนของความขัดแย้ง … ย้ายมานั่งฝั่งเดียวกับนัทแล้ว … ทำให้เอกต้องอ้าปากค้าง … ไม่กล้าว่าอะไรอีก ต้องนั่งกับภานุไปโดยปริยาย …
“นัทจะกินอะไร เดี๋ยวบอลไปซื้อให้…”
“จะดีเหรอ…งั้นเอาเหมือนบอลก็ได้…ขอบใจนะ พอดีเดี๋ยวนัทจะไปซื้อหนังสือพิมพ์มาอ่านสักหน่อย…”
“อืม…ไม่เป็นไร งั้นเดี๋ยวบอลมานะ…”
“เดี๋ยวภานุไปช่วยถือนะ…”
“เฮ้ย เฮ้ย…เจือกล่ะ … ข้าไปเอง…”
นัทได้แต่ขำๆ กับท่าทางของทั้งเอกและภานุ ที่ตอนนี้เดินตามบอลไปเป็นพรวน ยังกะหมาตามเจ้าของ … แต่ก็ชวนให้ดึงดูดใจสาวๆ ทั้งหลายอยู่ไม่น้อย … ก็แต่ละคนหน้าตาใช่ย่อย … เรียกได้ว่าอยู่ในท๊อปเท็น หรือไม่ก็ท๊อปไฟว์ของคณะต้วเองแน่ๆ … แล้วนัทก็เดินไปที่ร้านหนังสือตรงมุมของโรงอาหาร … เพื่อซื้อหนังสือพิมพ์กลับมาอ่านที่โต๊ะ… อ่านไปเรื่อยเพื่อรอข้าวที่บอลไปซื้อมาให้ด้วย … ก็พอดีไปสะดุดตากับหน้าข่าวสังคมเข้าอย่างจัง ก็ในเมื่อมันลงรูปของคนที่นัทแสนจะคุ้นเคยเป็นที่สุด … นั่นคือ ธวัฒน์กับนภัทรนั่นเอง …
‘ หนุ่มไฮโซ ควงแฟนสาวไปสวีทหวานถึงต่างประเทศ ‘
คุณธวัฒน์ ลูกชายและทายาทเพียงคนเดียวของคุณหญิงศศิกานต์ … ขวัญใจสาวๆ ทั้งหลาย คงจะได้ฤกษ์ยกขันหมากในไม่ช้า … เมื่อเหยี่ยวข่าวได้พบและสัมภาษณ์คุณนภัทร แฟนสาวไฮโซที่ถือได้ว่าสนิทชิดเชื้อกับฝ่ายชายมากที่สุดในเวลานี้ โดยเธอให้สัมภาษณ์ด้วยท่าทางอารมณ์ดีว่า … กำลังจะตามคุณธวัฒน์ไปเที่ยวที่ฝรั่งเศส … หลังจากปล่อยให้ชายหนุ่มเดินทางล่วงหน้าไปร่วมเดือน และจะเดินทางกลับมาเมืองไทยพร้อมกัน … ส่วนข่าวดีอาจไม่นานเกินรอ … แบบนี้เห็นทีว่า สาวน้อยสาวใหญ่ทั้งหลาย คงจะต้องร้องไห้กันระงม เพราะตัวจริงเค้าออกจะสวีทหวานกันซะขนาดนี้ …
“น…นี่ เค้าไปเที่ยว … ไปมีความสุขกันซินะ … มันก็ถูกแล้วนี๊ ในเมื่อ…เค้าเป็นแฟนกัน …”
ข่าวที่เพิ่งอ่านจบ ดูเหมือนจะทำให้ใจของนัทหล่นวูบ … มันยากจะบอกว่าความสับสน และคำถามที่เกิดขึ้นมานั้นเป็นเพราะอะไร …
“มาแล้วคร้าบบบ … นัทหิวยังอ่ะ …”
นัทหันไปยิ้มให้กับบอลที่เดินนำอีกสองหน่อ ที่ถือจานข้าวมาทั้งสองมือ … โดยที่บอลไม่ได้ถืออะไรมาเลย …
“อ่านข่าวไรหรอ … ทำไมหน้าเครียดจัง … มีใครฆ่ากันตายอีกแล้วหรอ …”
บอลที่ดูสีหน้าของนัทแปลกๆ ไปเอ่ยถาม เมื่อมานั่งลงข้างๆ …
“ม…ไม่มีไรหรอก … ว่าแต่ไหนล่ะข้าวที่ไปซื้อมา…”
“นั่นไง … แย่งกันนักก็เลยให้ถือซะให้เข็ด…”
ภานุที่เดินมาถึงก่อน … ทันที่จะได้ยินบอลถามนัทเกี่ยวกับข่าวในหนังสือพิมพ์ … จึงวางจานข้าวซึ่งเป็นของเค้ากะนัทลงบนโต๊ะ …
“นัท …ขอยืมหนังสือพิมพ์ดูผลบอลเมื่อคืนหน่อยดิ …”
ภานุขอยืมหนังสือพิมพ์จากนัท … โดยที่นัทไม่ทันคิดเลยว่าภานุจะอ่านข่าวอื่น นอกจากผลบอล …
“ว้าว…มีข่าวพี่วัฒน์ด้วยแฮะ…ฮอทจริงๆ เล๊ยยย … ขนาดไปทำงานเมืองนอกยังเป็นข่าว…”
“ไหนๆ ขอบอลดูบ้างซิ …”
บอลรับหนังสือพิมพ์ไปจากภานุ … พร้อมกับอ่านออกเสียงข่าวที่นัทได้อ่านไปแล้ว เหมือนต้องการให้เอกได้รู้ข้อความในข่าวอีกคน … แต่คนที่ดูเหมือนจะไม่ตื่นเต้นที่สุดก็คงจะหนีไม่พ้น…นัท นั่นเอง …
“อ้าว…นัท ทำไมกินข้าวไม่หมดอ่ะ … ไม่อร่อยหรอ … รู้งี้บอลสั่งอย่างอื่นให้ก็ดีหรอก … ขอโทษนะ”
“ม…ไม่เป็นไรหรอกบอล มันก็อร่อยแหละ … แต่ไม่รู้เหมือนกันมันตื๊อๆ น่ะ เลยกินไม่หมด…งั้น…นัทไปก่อนนะ พอดีว่าจะไปหาหนังสือที่ห้องสมุดคณะ ก่อนเข้าเรียนช่วงบ่ายอ่ะ เฮ้ย…เอก…เจอกันที่คณะนะโว้ย…”
นัทโบกมือให้เพื่อนๆ ก่อนจะเดินออกไปจากโต๊ะ … ปล่อยให้เอกกะบอลมองตากันปริบๆ … คงมีแต่ภานุที่ดูเหมือนจะเข้าใจในท่าทางของนัทมากที่สุด …
“เป็นไรของเค้าอ่ะ ว่าแต่เอกไม่ต้องไปหาหนังสือเหมือนนัทเหรอ …”
เอกที่ข้าวยังเต็มอยู่ในปาก ได้แต่ส่ายหัวไปมา … ทำให้บอลได้แต่ถอนใจ …
“เพื่อนไปโน่นแล้ว … ยังกินอยู่อีกนะไอ้เอก …”
บอลอดไม่ได้ที่จะว่าที่เอกยังกินไม่หยุด อย่างหน้าตาเฉย … เพราะถึงจะไม่ค่อยเข้าใจนัท แต่ก็อดที่จะเป็นห่วงไม่ได้ …
“ก…ก็คนมันยังไม่อิ่มนี่หว๊า… ไว้เดี๋ยวค่อยตามไปก็ได้ … แต่ก็แปลกน่ะ ตอนเจอ จารย์แทนไท ไม่ยักกะซึมแบบนี้นี่นา …”
“หา!!!… แทนไท นี่หมายความว่าไงอ่ะ แล้วไปเจอมาได้ไง … ไม่เห็นเล่าให้ฟังเลย แล้ว…แล้วเมื่อกี้ไมเรียกว่าอาจารย์ล่ะ”
บอลดูจะกระตือรือร้นเป็นพิเศษ เมื่อได้ยินชื่อ แทนไท … จนทำให้ ภานุอดสงสัยไม่ได้ว่า อาจารย์แทนไท ที่ว่าเนี่ย เกี่ยวข้องกะนัทยังไง …
“ทำไมเหรอบอล คนที่ชื่อแทนไท เนี่ย เค้าเป็นใครเหรอ …”
บอลมองหน้าเอก ที่ยักไหล่ตอบมาอย่างไม่สนใจจะเล่าให้ภานุฟัง เท่าไหร่ … ก่อนที่บอลจะเล่าเรื่องราวที่ผ่านมาเกี่ยวกับแทนไทให้ภานุฟัง … และเมื่อเล่าจบก็เป็นบอลที่คาดคั้นให้เอกเล่าเรื่องที่เพิ่งไปเจอกับแทนไทให้ฟัง …
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
