หัวข้อ: ไม่ง่ายนัก......รักนี้ (This Love Impossible) By. JmAc

[A GE]

    หนีใจตัวเองยังไงนัทก็หนีไม่พ้นหรอกครับ  ยิ่งมีเพื่อนอย่างเอก บอล แล้วก็ภานุด้วยแล้ว 

คราวนี้รอดเพราะหญิงแม่ของพี่วัฒน์  แต่คราวหน้ามะมีทาง

[VicOSe]

เรื่องนี้ก็ใกล้จาจบแล้วน๊า   อีกไม่กี่ตอนเอง -0-

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


42...
“กราบนมัสการเจ้าค่ะ หลวงพ่อ ...”
คุณหญิงศศิกานต์และนัทเข้าไปหาและก้มกราบพระสงฆ์ผู้อาวุโสที่กุฏิรูปหนึ่งอย่างนอบน้อม ซึ่งดูเหมือนว่าคุณหญิงจะคุ้นเคยกับวัดนี้เป็นอย่างดีทีเดียว ...
“สบายดีหรือโยม ไม่เจอกันนานเลยนะ ว่าแต่นั่นลูกชายคนเล็กหรือโยม รู้สึกว่าคนที่มาคราวก่อนจะโตเป็นหนุ่มแล้วนี่นะ”
พระท่านยิ้มรับอย่างสงบ เมื่อเห็นหน้าว่าเป็นใครตอนที่เงยหน้าขึ้นมา ... และพยักเพยิดไปทางเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆ อย่างเรียบร้อย ...

“สบายดีค่ะหลวงพ่อ คนเนี่ยหลานชายน่ะค่ะ ไม่ใช่ลูกก็เหมือนลูกเพราะอิฉันรักแกมากพอๆ กะตาวัฒน์เลยเจ้าค่ะ ...”
พูดพลาง คุณหญิงก็หันไปลูบผมของนัทอย่างเอ็นดูรักใคร่ ... แม้แต่หลวงพ่อท่านยังอดชื่นชมในความมีเมตตาของคุณหญิงไม่น้อย ... แต่สำหรับนัทแล้วการที่ได้รับความรักจากคุณหญิงมากมายกลับทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกผิดอยู่ในใจ ...
“แล้วลูกชายไม่มาด้วยหรือโยม คงจะโตเป็นหนุ่มใหญ่แต่งงานไปแล้วซินะ ...”
“ยังหรอกค่ะ แต่ก็คงอีกไม่นาน ... ถ้าเค้าตัดสินใจได้เมื่อไร อิฉันจะมากราบขอฤกษ์ยามกับหลวงพ่ออีกครั้งนึงเจ้าค่ะ ...”
“ได้ซิโยม มาได้เสมอเลยนะ ... คงชื่นใจซินะลูกชายคนเดียว มีการมีงานมั่นคง และเป็นฝั่งเป็นฝาเสียที ...”
“ไม่ใช่แค่ตาวัฒน์น่ะค่ะ แม้แต่ตานัทเนี่ย อิฉันก็หวังให้เป็นแบบเดียวกัน แกเป็นเด็กดีมากคงไม่ทำให้อิฉันผิดหวัง เพียงเท่าเนี่ยอิฉันก็นอนตายตาหลับหมดห่วงแล้วล่ะค่ะ”
“มีลูกมีหลานเป็นคนดี ย่อมเป็นบุญของโยมโดยแท้นะ ...”
“งั้นอิฉันคงต้องขอลาหลวงพ่อแล้วล่ะค่ะ เย็นนี้ก็จะกลับกรุงเทพกันแล้ว ถ้ามีโอกาสอิฉันจะมากราบหลวงพ่อใหม่นะคะ ...”
หลวงพ่อพยักหน้ารับอย่างเมตตา ก่อนจะอวยพรให้การเดินทางราบรื่นปลอดภัย ...  ระหว่างเดินออกมาจากกุฏิคุณหญิงก็ถามไถ่หลานชายที่นิ่งเงียบมาตลอด ...
“นัทเป็นไรหรือเปล่าจ๊ะ ป้าเห็นเงียบๆ เบื่อที่ต้องมาเป็นเพื่อนป้าหรือเปล่า ...”
“เปล่าเลยครับคุณป้า ผมไม่เคยเบื่อคุณป้าเลยนะครับ ... คุณป้าดีต่อผมมาก จนชาตินี้ผมเองไม่รู้ว่าจะตอบแทนได้หมดหรือเปล่า...”
คุณหญิงส่ายหน้าอย่างเอ็นดูในท่าทาง และคำพูดของหลานชายคนนี้มาก ... ได้ตบบ่าเบาๆ แล้วพูดอย่างอ่อนโยน ...
“ทำไมพูดอย่างนั้นล่ะจ๊ะ ลูกของจิตราก็คือลูกของป้าด้วยเหมือนกัน ขอแค่นัทเป็นคนดีป้าก็พอใจแล้วล่ะนะ อย่าคิดมากซิจ๊ะ...”
“ค...ครับคุณป้า ...”
ทำไมกันนะ ยิ่งคุณป้าใจดีกับเค้ามากขึ้นเท่าไหร่ ความรู้สึกผิดในใจมันก็ยิ่งมากขึ้นมากขึ้นทุกที ...
“คุณแม่กลับมาแล้วหรอครับ ทำไมไม่รอผมด้วยล่ะ ผมก็อยากไปกราบหลวงตาเหมือนกันนะครับไม่ได้เจอท่านตั้งนานแน่ะ”
“ก็เล่นเมากันซะขนาดนั้น ใครเค้าจะอยากลากไปด้วย ... เดี๋ยวหลวงพ่อได้กลิ่นเหล้าฉันไม่อยากจะขายขี้หน้าต่อหน้าพระสงฆ์องค์เจ้าหรอกนะยะ พูดแล้วมันน่านัก ...”
“โอ๊ย !!!”
ธวัฒน์ลูบแขนตัวเองที่โดนคุณหญิงหยิกอย่างแรง ... หน้างอง้ำอย่างเด็กๆ ...
“ไม่ต้องมาทำหน้าแบบเด็กๆ เลยนะตาวัฒน์ ... ไปเลย ไปบอกคู่หมั้นของแกเลยจะได้กลับกันเสียที นี่ก็บ่ายมากแล้ว ส่วนนัทไปบอกเพื่อนๆ นะลูก เก็บของเรียบร้อยแล้วมารอที่รถกันได้เลยนะ ...”
“ครับคุณป้า ...”
คุณหญิงเดินขึ้นไปบนห้องแล้ว เหลือธวัฒน์ที่ยืนมองหน้านัทนิ่งอยู่ ด้วยสายตาที่มีความหมายบางอย่าง ... นัทจึงตัดสินใจที่จะเดินไปตามเพื่อนที่น่าจะเล่นน้ำกันไม่เลิก ... แต่ก็โดนมือใหญ่ของชายหนุ่มคว้าไว้ซะก่อน
“เดี๋ยวซิครับ จะรีบไปไหน ... ทำไมไม่มองหน้าพี่เลยล่ะ ไปวัดกับคุณแม่มาไม่เห็นเล่าให้พี่ฟังเลยว่าเป็นไงบ้าง ...”
“ปล่อยครับ ผมจะไปตามเพื่อนๆ ... และอีกอย่างไปวัดนะครับไม่ได้ไปเที่ยวจะได้มีเรื่องสนุกๆ มาเล่าให้ฟัง ผมว่าอยู่ที่นี่กับคูหมั้นน่าจะมีเรื่องสนุกๆ มากกว่านะ ...”
“ดูนัทแปลกๆ ไปนะ มีอะไรจะเล่าให้พี่ฟังไหม ... อย่าเก็บความไม่สบายใจไว้คนเดียวซิครับ ...”
“เปล่าครับ ...”
“แต่พี่ว่า ...”
“วัฒน์ขา ... ทำอะไรอยู่ค่ะ ...”
“นั่นไง คนที่เค้าอยากคุยกับพี่มาแล้ว ... งั้นผมไปได้แล้วล่ะมั้ง ...”
มือที่จับแขนนัทไว้แน่นค่อยๆ คายออก ... ในขณะที่นภัทรเดินเข้ามาใกล้ นัทจึงฉวยโอกาสเดินออกไปตามเพื่อนๆ มาเก็บของตามที่คุณหญิงศศิกานต์สั่งไว้ ...

“อ้าวนัท กลับมาแล้วหรอ ...”
บอลโบกมือให้ในขณะที่นัทเดินเข้าใกล้ๆ จากนั้นทั้งเอกและภานุก็เดินขึ้นจากน้ำมานั่งข้างนัทที่นั่งลงคอยใต้ต้นมะพร้าว ...
“อืม ... ว่าแต่พี่แทนล่ะ ยังไม่ตื่นหรอ ... พี่เค้านอนที่ห้องบอลใช่ไหมเมื่อคืน แล้วภานุล่ะไปนอนที่ไหน ...”
สายตาพิฆาต ส่งไปที่เพื่อนทีละคนทีละคน ... ทีแรกอากาศก็ยังร้อนอยู่ดีๆ แต่พอโดนนัทมองแบบนี้มันทำให้แต่ละคนหนาวขึ้นมาซะเฉยๆ ...
“เอ๊อ ... คือ ... อ๋อ พี่แทนอะดิ พอนัทไม่อยู่พี่แกก็กลับไปที่พักแล้วล่ะ เห็นบอกว่าจะกลับเลยด้วยคงเจอกันที่มหา’ลัยนั่นแหละ”
“แล้วไงต่อ ... ทำไมต้องหลบตากันหมดด้วยล่ะ หรือมีอะไรจะแก้ตัวไหมฮะเอก ...”

ไม่เคยเห็นก็ต้องเห็นที่เอกสะดุ้งสุดตัว ... จนนัทอดขำในใจไม่ได้ แต่ตอนนี้คงต้องเก๊กหน้าเครียดไว้ก่อน จะได้สั่งสอนพวกเพื่อนจอมวางแผนซะบ้าง ...
“เอ๊อ ... คือ ...”
“พร้อมใจกันเป็นใบ้เชียวนะ ช่างเหอะช่างเหอะ ... ป่ะไปอาบน้ำแล้วเก็บของกันเถอะ เดี๋ยวจะได้กลับกรุงเทพฯ กัน คุณป้าให้มาตามล่ะ ...”
“อื๊อ ไปซิไป ... พวกเราก็เบื่อน้ำทะเลกันแล้วเนอะเนอะ ...”
ภานุช่วยแก้พูดกลบเกลื่อน ... ก่อนจะฉุดแขนนัทให้ลุกขึ้นตามไปเก็บของที่ห้อง เอกและบอลที่เดินตามมาต้องถอนหายใจออกมาพร้อมๆ กันอย่างโล่งอก ...
“นัทนี่น่าเวลาเอาจริงนี่ก็น่ากลัวชะมัดเลยนะ ...”
“ก็ใช่อ่ะดิ เพิ่งรู้หรอ ... ทีก่อนทำล่ะไม่คิด ทีอย่างเนี่ยเงียบเชียวนะ ไอ้จอมวางแผน ...”
เอกพูดจบก็ต้องโดนบอลให้เตะไปตลอดทางจนถึงห้อง ... และในที่สุดเวลาการพักผ่อนของทุกๆ คนก็จบลง แต่สิ่งที่แต่ละคนได้รับมันกลับไปในวันนี้ ทั้งความสุข ความทุกข์ ความเข้าใจ มิตรภาพ ความอิจฉาริษยา การรู้ผิดชอบชั่วดีจะทำให้อนาคตของพวกเค้าเป็นอย่างไรกันบ้างนะ ... คงต้องดูบทสรุปของพวกเค้ากันต่อไป ...

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

เรื่องนี้ทั้งตื่นเต้น ทั้งเร้าใจ ไม่อยากให้รีบจบเยย
 

[Poes]

จาจบยังงัยน้า รอลุ้นต่อจ้า 

[THIP]

เหอ เหอ สงสัยจริง ๆ งานนี้จะจบเหมือนละครช่องเจ็ดมั๊ย 

[Junrai_Hyper™]

เหอเหอ

มาต่อไวไวนะค้าบบบบบ

 

[A GE]

    กลับแล้วอ่ะ  ยังไม่มีอารายให้ตื่นเต้นอีกรอบเลย 

[VicOSe]

เข้ามาขอโทษก่อน แหะๆ   ช่วงนี้  วุ่นๆนิดหน่อยอ่ะคับ  เลยไม่ค่อยว่างมาต่อให้   เดี๋ยว คืนนี้คงเข้ามาต่อให้นะคับ เพราะเดี๋ยวต้องออกไปผ่าฟันคุดและ  T T  ตายแน่ๆ   

[Junrai_Hyper™]

ใจร้ายยยยย

เข้ามาแล้ว ต่อสักนิกก็ยังดีนะครับ

 

[VicOSe]

แหะๆ มาต่อให้แล้วคับ 

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

43...
สายตาของชายหนุ่มที่นั่งอยู่ในมุมมืดของผับดังย่านชานเมือง กำลังมองไปยังหนุ่มสาวที่คลอเคลียกันอย่างสนิทสนม ภาพที่เห็นไม่ว่าใครก็เดาได้ว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่นั้นลึกซึ้งแค่ไหน จูบที่ดูดดื่ม มือที่ล้วงสัมผัสไปทั่วอย่างไม่อายสายตาคนอื่น ธวัฒน์เริ่มตามสังเกตพฤติกรรมของนภัทรอยู่เกือบเดือนแล้ว นับจากวันนั้นวันที่คุณหญิงศศิกานต์แม่ของเค้ารู้ความจริง ... 
ณภัทรกับคุณหญิงพรทิพย์มาที่บ้านของเค้าตามที่คิดไว้ หลังจากไปเที่ยวกลับมาได้ประมาณหนึ่งสัปดาห์ ... นั่นคือต้นเหตุของเรื่องราวทั้งหมด ...
“อ้าว ... เป็นไงมาไงจ๊ะทั้งสองคน กลับมาเกือบอาทิตย์แล้วเพิ่งได้เจอกันน๊า ...”
ขณะที่สองแม่ลูกเดินเข้ามา คุณหญิงศศิกานต์ก็ทักทายตามปกติด้วยไมตรีจิต ... และไม่ลืมที่จะต้อนรับขับสู้เป็นอย่างดี ...
“นัทช่วยไปบอกนมพริ้มเตรียมกาแฟมาให้คุณหญิงแต้วกะหนูภัทรหน่อยซิจ๊ะ...”
“ได้ครับคุณป้า ...”
คุณหญิงพรทิพย์ที่เหมือนจะรอจังหวะอยู่จึงเริ่มพูดเข้าเรื่อง หลังจากที่นัทลุกออกไป
“คือดิฉันมาถามความคืบหน้าเรื่องการจัดการตบแต่งคุณวัฒน์กับหนูภัทรของดิฉันน่ะค่ะคุณหญิง ... ปล่อยนานไปมีแต่ฝ่ายหญิงมีแต่จะเสื่อมเสียนะค่ะ...”
ธวัฒน์แทบจะสำลักกาแฟ ... เพราะไม่คิดว่าแม่ของนภัทรจะเข้าเรื่องเร็วขนาดนี้ ...
“อ๋อเรื่องนี้นี่เอง ... คงต้องถามเจ้าตัวละมังค่ะ ...”
“เอ๊อ ... คือว่า ... ผมอยากจะขอเวลาอีกสักหน่อยน่ะครับ”
“ทำไมหรอค่ะคุณวัฒน์ มันมีอะไรติดขัดนักหรือไงค่ะ น้ารู้สึกว่าทุกสิ่งทุกอย่างมันก็พร้อมสรรพอยู่แล้ว นี่ไม่ใช่งานแต่งงานของตาสีตาสาที่ไหนนะ จะได้รอเก็บเงินเก็บทองเป็นชาติกว่าจะได้แต่งน่ะ ...”
คุณหญิงพรทิพย์ถามด้วยน้ำเสียงข่มอารมณ์ ... พร้อมกับสีหน้าแสดงความไม่พอใจอย่างเปิดเผย ... จนทำให้ชายหนุ่มอึดอัดไม่น้อย
“ครับ ... อันนั้นผมก็ทราบดี เรื่องเงินทองผมพร้อมอยู่แล้วล่ะครับ แต่ตัวผมเองต่างหากที่ยังไม่พร้อมจะแต่งเท่านั้นเอง ...”
“ทำไมค่ะวัฒน์ ภัทรไม่ดียังไงค่ะ มีข้อบกพร่องตรงไหนคุณถึงยังไม่พร้อมจะแต่งซะที คุณจะให้ภัทรรอไปอีกนานเท่าไหร่กัน”
คราวนี้เป็นนภัทรบ้างที่ใช้น้ำเสียงตัดพ้อต่อว่าด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ พร้อมกับน้ำตาที่หลั่งไหลลงมาอาบสองแก้ม ... คนกลางอย่างคุณหญิงศศิกานต์จึงได้แต่พยายามพูดไกล่เกลี่ย ...
“ใจเย็นๆ จ๊ะหนูภัทร ... อย่าร้องห่มร้องไห้ไปเลย ยังไงยังไง ... ตาวัฒน์ก็ต้องแต่งงานกะหนูแน่นอนอยู่แล้ว ...”
“แต่คุณแม่ !!”
“หยุด !! ตาวัฒน์ แม่ตามใจแกมามากแล้วนะ คราวนี้เห็นทีว่าแกต้องแต่งการแต่งงานเป็นเรื่องเป็นราวซะทีนะ...”

เพล้ง !! เสียงแก้วกระทบพื้นแตกกระจาย ... จนทำให้ทุกคนต้องเหลียวไปดูที่มาของเสียง และก็เป็นนัทนั่นเองที่กำลังยกกาแฟเข้ามาให้ ... แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่ามันจะไม่มีเหลือสักแก้วแล้วล่ะเพราะตอนนี้เหลือแต่เศษแก้วกระจายเต็มพื้นไปหมดแล้ว
“ข...ขอโทษครับ เดี๋ยวผม จ...จะจัดการให้ครับ ...”
“นัทให้แววมาจัดการก็ได้ลูก เดี๋ยวแก้วก็บาดมือเอาหรอกนะนั่น ...”
“โอ๊ย !! ...”
นัทที่ก้มเก็บเศษแก้วอย่างรีบร้อน อยู่ในสายตาของนภัทรตลอดเวลา และในที่สุดก็โดนบาดเข้าจนได้ หญิงสาวได้แต่ยิ้มกริ่มอย่างพอใจ
“สมน้ำหน้าจริงๆ ...”

“นัท !!! ... เป็นไรมากไหม ...”
เร็วเท่าความคิด ตอนนี้มือที่เลือดไหลของนัทอยู่ในการเกาะกุมของธวัฒน์เรียบร้อยแล้ว ... สายตาห่วงใยในสายตาอันอ่อนโยนที่มองดู จึงทำให้ฟางเส้นสุดท้ายของนภัทรขาดลงทันที อย่างที่ไม่สามารถห้ามได้...
“กรี๊ดดดดดดดดด...”
“วัฒน์ ทำไมวัฒน์ต้องทำอย่างนี้ ทำไมต้องทำดีกับมันแบบนี้ด้วย ... คุณนอนกับมันมากี่ครั้งแล้วห๊า !! ถึงได้ติดอกติดใจมันนัก ... ผู้หญิงดีๆ มีไม่ชอบกลับไปชอบอีตุ๊ดอีกระเทยแบบเนี่ย มันมีดีกว่าภัทรตรงไหนกันห๊า !!!...”

ท่าทางและกริยาของนภัทรที่แสดงออกมาแบบไม่มีสมบัติผู้ดี แถมยังดูถูกนัทอย่างไม่เกรงใจเค้า ทำให้ธวัฒน์ได้หลุดคำต้องห้ามออกไปอย่างไมได้ตั้งใจ
“ดีกว่าตรงที่ผมรักเค้าน่ะซิ ไม่ใช่คุณ ...”
“พี่วัฒน์ !!! พูดอะไรครับ นี่มันต่อหน้าคุณป้านะ ...”
ธวัฒน์เริ่มอึกอัก เพราะเพิ่งรู้สึกถึงสายตาของผู้เป็นแม่ที่มองมา แต่ฝ่ายนภัทรนี่ซิหน้าซีดเผือดเหมือนคนจะเป็นลม ... เธอค่อยๆ เซล้มลงไปบนโซฟาข้างมารดาที่ตอนนี้ก็ตื่นตะลึงไม่แพ้กันนัก ... ด้วยเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ไม่คาดคิดมาก่อน ...
“กลับเถอะค่ะคุณแม่ ... ภัทร ภัทรอยากกลับบ้าน ...”
“จ๊ะ จ๊ะ ... กลับก็กลับ ... น่าอายจังเลยนะค่ะคุณหญิง ที่ลูกชายกลายเป็นเกย์แบบเนี่ย ... แถมมีคู่ขาเป็นเด็กอาศัยในบ้านด้วย สนุกดีจริ๊งจริง ... งั้นดิฉันลาล่ะค่ะ”
สองแม่ลูกยกมือไหว้คุณหญิงศศิกานต์ที่กำลังงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ... แต่ก่อนจะเดินออกไปก็ยังไม่วายวางระเบิดทิ้งไว้อีกเป็นที่ระลึก ...
“เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดวันนี้ มันไม่ได้หมายความว่างานแต่งงานของเราจะยุติลงหรอกนะค่ะวัฒน์ เพราะคุณ คุณวัฒน์ !!จะต้องรับผิดชอบสิ่งที่ได้ทำเอาไว้กับภัทร ...”
นัททันได้เห็นรอยยิ้มเยือนอย่างผู้ชนะนั้น ถึงจะซ้อนความเจ็บปวดไว้ในแววตา ... ก่อนที่นภัทรและแม่ของเธอจะเดินจากไป
“คุณป้าครับ ผม ...”
“ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ...”
“แต่คุณแม่ครับ คุณแม่ต้อง ...”
“หยุด !!! ฉันบอกว่าฉันยังไม่พร้อมจะรับฟังอะไรทั้งนั้น !!!...”
นัทมองตามคุณป้าที่เดินขึ้นไปบนห้องด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด ... คนที่เค้าคิดว่าเป็นญาติเพียงคนเดียว คนที่ยิ้มอย่างอ่อนโยนให้เค้าเสมอตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ คนที่ให้ความรักความเมตตากับเค้าเสมือนแม่อีกคนนึง ... แต่ตอนนี้เค้าได้ทรยศต่อความรักความเมตตาที่ท่านมอบให้ซะแล้ว ...

“นัท ... พี่ว่า ...”
เปรี้ยง !!!
หมัดจากมือที่โดนบาด สามารถเรียกเลือดสีแดงสดจากมุมปากของธวัฒน์ได้ไม่น้อย ... หมัดที่ต่อยไปแล้วยิ่งกำแน่น เลือดก็ยิ่งไหลรินออกมาจากปากแผลที่ยังเปิด แม้จะเจ็บแต่ในใจกลับเจ็บยิ่งกว่า ... แววตาของคนโดนต่อยกลับไม่เปลี่ยนเลย ยังคงมองมาอย่างอ่อนโยนและเศร้าสร้อย ...
“สะใจหรือยังครับ ที่ทำให้คุณป้าเกลียดผม...”
เด็กหนุ่มไม่อาจมองแววตานี้ได้อีกต่อไป ... เพราะมันอาจทำให้เค้ากลับไปทำผิดซ้ำสองอีก ดังนั้นเค้าต้องไป ไปให้พ้นจากตรงนี้เสียที ... นัทรีบขึ้นไปบนข้างบนทันทีโดยไม่สนใจแม้เสียงตะโกนของคนที่อยู่ข้างหลัง
 “แต่สักวันนึงท่านก็ต้องรู้ !! ... พี่รู้ว่านัทเจ็บ พี่ก็เจ็บไม่น้อยกว่านัทหรอกนะ!! …”

นั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่ธวัฒน์ได้พูดกับนัท เพราะตั้งแต่วันนั้นบรรยากาศในบ้านที่เคยอบอุ่น สนุกสนานก็เปลี่ยนไป คุณพ่อคุณแม่ไม่พบหน้าเค้าเลย นัทเองก็ไปเรียนแต่เช้า กลับมาก็เก็บตัวอยู่แต่ในห้อง หลายครั้งที่เค้ายืนนิ่งอยู่หน้าห้อง ตัดสินใจหลายต่อหลายครั้งที่จะเคาะเรียกแต่ก็ต้องหักห้ามใจไว้เสมอ เพราะตราบใดที่เค้ายังมีพันธะเค้าคงไม่สามารถมองหน้านัทได้แน่นอน ...

การเคลื่อนไหวของหนุ่มสาวที่เค้ามองอยู่ ทำให้สติของธวัฒน์กลับคืนมา ... เพราะตอนนี้ทั้งสองคนกำลังประคองกันออกไปจากร้านแล้ว ... เค้าจึงรีบวางเงินก่อนจะเดินตามออกไปอยู่ห่างๆ ... เมื่อนภัทรและคู่ขาเก่าที่หวนกลับมาหากันขึ้นรถขับออกไป ธวัฒน์ก็ขับตามไปอย่างไม่คลาดสายตาเช่นกัน ... จนกระทั่งรถเบนซ์สีดำสุดหรูที่อยู่หน้าเลี้ยวเข้าไปในโรงแรมม่านรูดระดับห้าดาวแห่งหนึ่งนั่นเอง ... รอยยิ้มบางๆ จึงปรากฏอยู่บนใบหน้าคมสันที่ดูเหนื่อยล้ามานาน ...

“ในที่สุด เค้าก็ไปจากชีวิตของพวกเราแล้วนะครับนัท ...”

[Poes]

เรื่องดีดีกำลังจะเกิดแล้วซิ 

[JmAc]

เข้ามาเยี่ยมครับผม อิอิ... กว่าจะมีเวลาเข้ามาก็ใกล้จะจบแล้วซิ ยังไงก็ต้องขอบคุณเจ้าของกระทู้ที่เอาเรื่องของผมมาลงนะครับ

และที่จะขาดไม่ได้ก็คือ ผู้อ่านทุกคนครับ เรื่องแรกนี้อาจยังไม่ดีนัก แต่ผมก็จะเอาข้อติชมของทุกๆ คน ไปปรับปรุงในงานเรื่องต่อไปครับ

ขอบคุณมากๆ ครับผม ... รักคนอ่านทุกคนเลย อิอิ  

[THIP]

ไปแล้วไปลับ ไปแล้วอย่ากลับมานะ นภัทร   

[A GE]

    อย่างยัยนภัทรเนี่ยะ  ต้องเอาให้รู้ทั้งประเทศถึงจะดี 

[Junrai_Hyper™]

สงสารนัทหง่ะ

มีแต่เรื่องเศร้า

สู้ๆ คร้าบบบ

เป็นกำลังใจให้ครับ

 

[VicOSe]

แหะๆ  หายไปนาน  ช่วงนี้  อะไรๆเข้ามาเยอะจิงๆคับ  ต้องขอโทษด้วย ><

จุ๊บ ๆ   คุณ JmAc  อิอิ      อ่านต่อกันเลยดีกว่าคับ   อีกตอนนึงก็จาจบแล้ว T T 

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

44 ... ตัดสินใจ
บรรยากาศยามดึกในห้องที่เปลี่ยวเหงา ... นัทนอนดิ้นไปมาอยู่บนเตียงอย่างยากจะข่มตาลงได้ นับตั้งแต่เหตุการณ์ในวันนั้น ... วันที่คุณป้าได้ทราบความจริง นัทไม่เคยนอนหลับได้อย่างสบายใจอีกเลย ความรู้สึกผิดยังคงลอยวนเวียนอยู่ในความคิดแทบจะตลอดเวลา เค้าแทบจะไม่ได้เจอคุณป้าอีกเลย ตอนที่เจอเพียงไม่กี่ครั้งท่านไม่พูดจากับเค้าสักคำ แต่นัทรู้ดีว่าท่านกำลังซ่อนความผิดหวังเสียใจไว้ในแววตาที่ปวดร้าวคู่นั้น ... มันยิ่งทำให้เค้ารู้สึกเสียใจ ถ้าท่านจะด่าว่าหรือขับไสไล่ส่งเค้าออกไปล่ะก็ ... ความรู้สึกผิดและเสียใจก็อาจจะทุเลา ... คงจะถึงเวลาแล้วละมั้งที่เค้าจะตัดสินใจสักอย่างเพื่อเป็นการตอบแทนความรักความหวังดีที่ท่านมอบให้มาตลอด ...
ก๊อก ก๊อก !!! ก๊อก ก๊อก !!! เสียงเคาะประตูได้ทำลายความเงียบ และความคิดของเด็กหนุ่มลง ... เหลือเพียงความสงสัยระคนหวาดระแวง เพราะนี่มันก็เกือบจะตี 2 อยู่แล้ว ...
“ค ...ใครคร้บ ...”
“คุณนัทขา นี่แววเองนะค่ะ ... คุณนัทเปิดประตูให้แววหน่อยค๊า ...”

“เฮ้อออ ...” เสียงถอนหายใจ พร้อมกับที่เดินไปเปิดประตูอย่างโล่งใจ เพราะคนที่มาเคาะประตูไม่ใช่คนที่เค้าไม่อยากเจอในเวลาแบบนี้ ..
“แววมีอะไรเหรอครับ นี่มันก็ดึกมากแล้วนะครับ ...”
“ขอโทษค่ะคุณนัท พอดีแววเห็นว่าห้องคุณยังมีแสงไฟลอดออกมา แววคิดว่าคงยังไม่นอน ก็เลยมาขอให้ช่วยหน่อยอ่ะค่ะ”
“หือ ... ใครเป็นอะไรหรอครับ ...”
“เปล่าหรอกค่ะ แต่คุณวัฒน์น่ะซิค่ะ เอารถเข้ามาจอดก็ไม่ยอมลง พอแววไปดูก็หมดสติไปแล้วล่ะค่ะ สงสัยคงเมามาก โชคดีจริงๆ ที่ยังขับรถกลับมาถึงบ้าน ...”
นัทรู้สึกเป็นห่วงธวัฒน์อยู่ไม่น้อย ... แต่เค้าก็ไม่อยากจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับชายหนุ่มอีก เค้ารู้ว่าธวัฒน์รักเค้า แต่เค้าก็ไม่อยากทำให้คุณป้าผิดหวัง และเสียใจไปมากกว่านี้
“แล้วไม่ตามลุงมิ่งคนสวนมาช่วยกันล่ะครับแวว ...”
“โถ่ ... คุณนัทคงไม่ทราบว่าแกลากลับไปเยี่ยมบ้านได้สองวันแล้วล่ะค่ะ ถ้าคุณนัทไม่ลงไปช่วย มีหวังแววคงต้องไปตามคุณท่านแล้วล่ะค่ะ ...”
“เอ๊อ ... อย่าเลยครับ คุณลุงคุณป้าคงหลับไปแล้วล่ะ อย่าไปกวนท่านเลยนะ งั้นผมลงไปช่วยเองล่ะกันครับ ...”
“ค่ะ ขอบคุณค่ะคุณนัท ...”
สภาพของธวัฒน์ที่นัทเห็นมันดูแย่มากจริงๆ เพราะแทบจะเมาไม่รู้เรื่องเลย ยังอุตส่าห์ขับรถกลับบ้านได้นี่สุดยอดจริงๆ ... เค้าต้องช่วยแววหิ้วปีกธวัฒน์คนละข้างอย่างทุลักทุเลมากๆ ... เมาเพ้อไม่ได้สติ แถมยังตัวหนักอีก ...
“ฮา ฮา ฮา ... เอิ๊ก !! ไปแล้ววว ... เค้าไปแล้ว ไปจากชีวิตฉันเสียที ... เอิ๊ก !!”
“ไม่รู้คุณวัฒน์เพ้ออะไรนะค่ะ แววได้ยินได้ตั้งแต่ไปดูที่รถแล้วล่ะ เพ้อแต่ไปแล้ว ... ไปเสียที ใครไปไหนหรืออยากให้ใครไปไหนสักอย่างหรือเปล่าไม่รู้น่ะค่ะคุณนัท ...”
“คงเพ้อไปตามประสาคนเมาน่ะครับ ...”
ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่สภาพของธวัฒน์ที่เมากลับมาแทบทุกวัน แต่วันนี้กลับเมามากเป็นพิเศษ คงบอกได้เพียงว่าธวัฒน์นั้นเครียดกับสภาพที่เป็นอยู่นี้ขนาดไหน ... เพราะที่นี้เป็นบ้านที่เคยอบอุ่นสำหรับธวัฒน์ แต่นับจากเค้าเข้ามา ความวุ่นวาย และปัญหาก็เริ่มก่อตัวขึ้น ทำไมกันนะทำไมเค้าไม่รู้จักหักห้ามใจตัวเองบ้าง ... ถ้าเค้าไม่เผลอไผลไปกับความรักที่มันไม่มีวันเป็นไปได้แบบนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างคงยังเป็นเหมือนเดิม ...
“เอาล่ะ แววไปนอนเถอะนะครับ เดี๋ยวผมจะเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้พี่วัฒน์เอง ...”
หลังจากลากธวัฒน์มาถึงเตียงได้ในที่สุด นัทจึงหันไปบอกกับแววที่หาวหวอดๆๆ มาตลอดทางอย่างสงสาร ... ถ้าเค้าจะบอกให้แววทำ แววก็คงไม่ขัด ... แต่ในใจลึกๆ เค้าก็อยากจะทำเอง เพราะมันอาจเป็นครั้งสุดท้ายแล้วก็ได้ที่เค้าจะได้ทำให้กับคนที่เค้ารัก ... ไม่ซิ ... คนที่เค้าเคยรักต่างหากล่ะ ...
“ค่ะ งั้นแววไปนอนก่อนนะค่ะ ... ถ้ามีอะไรก็เรียกแววนะค่ะ ...”
นัทยิ้มและพยักหน้าน้อย ก่อนที่แววจะเดินออกไป และปิดประตูอย่างเบามือ ... นัทหันกลับมามองหน้าคนที่นอนอยู่บนเตียงอีกครั้ง ... จู่ๆ น้ำตามันก็เอ่อไหลลงมาอย่างไม่ตั้งใจ ... ผ้าชุบน้ำเย็นๆ บีบหมาดๆ ถูกลูบไปบนใบหน้าคมเข้ม อย่างเบามือ ... ถ่อยคำหลายต่างๆ หลุดออกมาอย่างไม่กลัวว่าคนที่นอนอยู่จะได้ยิน ...
“ผมคงจะต้องไปแล้วล่ะครับพี่วัฒน์ ... ผมจะไม่เสียใจอีกแล้วเพราะนี้จะเป็นความเสียใจครั้งสุดท้ายของผม ผมยอมเจ็บ ผมขอเจ็บคนเดียวยังดีกว่าที่ผมจะทำให้คนที่ผมรักต้องเจ็บไปมากกว่านี้ ผมไม่อยากเห็นพี่เป็นแบบนี้ ไม่อยากเห็นหน้าคุณป้าที่เก็บกดความผิดหวังและเสียใจเพราะผม ... ผมขอให้พี่มีความสุขในชีวิตแต่งงานนะครับ มีหลานเล็กๆ ให้คุณป้าชื่นชม เท่านี้ผมก็มีความสุขแล้วล่ะ ที่ได้เห็นคนที่ผมรักมีความสุขเหมือนผู้ชายปกติทั่วไป ...”
มือเรียวบางลูบไล้ใบหน้าของคนที่นอนอยู่อย่างทะนุถนอม และหยุดลงตรงริมฝีปากอิ้มสีชมพูที่เคยได้สัมผัสเค้าไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ... พลันน้ำตาก็ไหลออกมาอีก เพราะภาพวันเวลาที่มีความสุขเหล่านั้นมันผุดขึ้นมาตอกย้ำ และดึงดูดไม่ให้เค้าหนีไปจากมัน ... เด็กหนุ่มได้แต่ส่ายหน้า ... นี่คงเป็นปีศาจร้ายที่อยู่ในใจของเค้าแน่ๆ ที่มันทรมานจึงได้ดิ้นรนเพื่อให้เค้าอยู่ต่อไปเพื่อไขว่คว้าความสุขให้แก่ตัวเอง ถึงแม้จะทำร้ายใครๆ อีกหลายคนก็ตาม ... แต่เค้าจะไม่ยอมแพ้มันหรอก เค้าจะต้องชนะใจตัวเองให้ได้ ...
จูบสุดท้ายสัมผัสลงบนริมฝีปากอิ่มอย่างอ่อนโยน ... เนิ่นนาน แต่ความรู้สึกที่อีกฝ่ายตอบสนองกลับมามันทำให้เด็กหนุ่มมิอาจถอนออกมาจากสัมผัสนั้นได้ ... อ้อมกอดที่อบอุ่นโอบรัดรอบกายไม่ให้เค้าสามารถถอยห่างไปไหน ...
“พี่คงฝันไปใช่ไหม ... เพราะนัทคงไม่มีวันทำแบบนี้หรอก แต่ช่างเถอะ แม้จะเป็นฝันพี่ก็ขอฝันดีอย่างนี้ตลอดคืน ได้ไหมครับ ...”
“ใช่ครับ มันเป็นฝัน และผมคงจะได้มีโอกาสฝันร่วมกับพี่เป็นครั้งสุดท้ายแล้ว ...”
เพียงเวลาไม่นาน ... ร่างกายที่เปลือยเปล่าของนัทก็นอนนิ่งอยู่บนเตียง ผิวขาวสะอาดตัดกับผ้าปูสีน้ำเงินเข้มอย่างน่าดู ... ปล่อยให้ร่างไร้อาภรณ์ของธวัฒน์โลมเล้าด้วยสัมผัสที่อ่อนนุ่มแต่ร้อนแรงอยู่บนร่างกายของตน ริมฝีปากสั่นด้วยความเสียวซ่านกำลังถูกจูบแล้วจูบอีกนับครั้งไม่ถ้วน ... อย่างหิวกระหาย ...
“ผ่อนคลายนะครับนัท พรุ่งนี้คงจะเป็นวันแห่งความสุขของพวกเราบ้าง จะไม่มีใครมาพรากพวกเราออกจากกันได้อีกแล้ว”
 แม้จะยังรู้สึกเจ็บบ้าง แต่มันก็เต็มไปด้วยความนุ่มนวลและอ่อนโยนที่อีกฝ่ายพยายามมอบให้ ... ดังนั้นเค้าจะทน ทนเจ็บเพื่อคนที่เค้ารักเป็นครั้งสุดท้าย แม้วันพรุ่งนี้จะกลายเป็นคนที่เค้าเคยรักก็ตาม ...
......................................................
แสงแดดสาดส่อง ผ่านม่านหน้าต่างสีอ่อนเข้ามาภายในห้อง ... ชายหนุ่ม ที่ยังไม่มีทีท่าจะลืมตาตื่นขึ้นมาง่ายๆ ... ค่อยๆ พลิกตัวช้าๆ หวังจะได้โอบกอดคนข้างตัว ...

แต่ ...

... ทุกสิ่งว่างเปล่า ....

“กลับห้องแล้วหรอ ...”
ธวัฒน์ลุกขึ้นอย่างงัวเงีย ... แต่พอนึกถึงเมื่อคืนแล้วทำให้อดยิ้มขึ้นมาไม่ได้ ... มันคือความสุขและอิ่มเอมใจที่มีคนที่เรารัก และรักเราอยู่เคียงข้าง ... และวันนี้สิ่งที่เค้ายังไม่ได้บอก และตั้งใจจะบอกให้นัทได้รู้ คือ เค้าไม่มีวันจะไปเป็นของคนอื่นอีกแล้ว เพราะนภัทรนั้นได้เลือกที่จะไปจากเค้าแล้ว ... เธอตัดสินใจไปจากเค้าเอง นับตั้งแต่ก้าวแรกที่เธอย่างกรายเข้าไปในโรงแรมกับหนุ่มเศรษฐีไฮโซคนนั้น ...
ปัง ๆๆๆ !!!
เสียงทุบประตูห้อง ทำให้เค้าหลุดจากภวังค์ที่กำลังมีความสุข และรีบไปเปิดประตูด้วยความสงสัย ... ที่ปกติจะไม่มีใครมากวนตอนเช้าๆ ในวันหยุดเช่นนี้ ...
“อ้าว ... มีไรหรอแวว ... ใครหายหรือเปล่า ถ้าไม่มีคนหายฉันจะหักเงินเดือนนะ โทษฐานมาปลุกฉันแต่เช้าแบบเนี่ย ...”
ธวัฒน์พูดหยอกล้อกับสาวใช้ เมื่อเห็นว่าเป็นแววที่มาเคาะประตูตั้งแต่เช้า ...
“คุณวัฒน์ไม่ได้หักเงินแววแน่ค่ะ เพราะคุณนัทค่ะคุณนัท ...”
จากท่าทีหยอกเล่น แต่เพราะชื่อที่ได้ยินทำให้ชายหนุ่มหน้าตาจริงจังขึ้นมาทันที ...
“นัททำไม บอกมาน่ะว่านัทเป็นอะไร ...”
“เปล่าเป็นค่ะ แต่หาย คุณนัทหายไปค่ะ ... ตอนแววเข้าไปทำความสะอาดห้องไม่มีเสื้อผ้าคุณนัทเหลือสักตัวะค่ะ ...”
ธวัฒน์หน้าเริ่มถอดสี เพราะยังไม่อยากเชื่อกับสิ่งที่ได้ยิน ... ทำไม ทำไมนัทต้องหายไป แบบนี้เรียกว่าหนีไปมากกว่า แล้วทำไมต้องหนีไปด้วย ก็ในเมื่อคืน เรายัง ...
คำพูดบางคำของนัท กลับเข้ามาก้องอยู่ในหัวของเค้าอีกครั้ง ... เป็นสิ่งที่เค้าไม่ได้สนใจ หรือมองข้ามมันไป ...
*** “ใช่ครับ มันเป็นฝัน และผมคงจะได้มีโอกาสฝันร่วมกับพี่เป็นครั้งสุดท้ายแล้ว ...” ***
“นัท ... พี่จะต้องตามหานัทให้เจอ คอยดูนะ ...”

[A GE]

    อารายครับเนี่ยะ  ยัยตัวแสบก็ไปแล้ว  ทำไมนัทยังต้องจากพี่วัฒน์ไปอีกล่ะครับ 

[mumumama]

   เอาใจช่วยให้หานัท ให้เจอ นะคร้าบ คุณวัฒน์

[THIP]

นัทจะไปไหน เรื่องกำลังจะจบลงด้วยดีแล้วเชียว 

[Junrai_Hyper™]

เข้ามาเยี่ยมครับผม อิอิ... กว่าจะมีเวลาเข้ามาก็ใกล้จะจบแล้วซิ ยังไงก็ต้องขอบคุณเจ้าของกระทู้ที่เอาเรื่องของผมมาลงนะครับ

และที่จะขาดไม่ได้ก็คือ ผู้อ่านทุกคนครับ เรื่องแรกนี้อาจยังไม่ดีนัก แต่ผมก็จะเอาข้อติชมของทุกๆ คน ไปปรับปรุงในงานเรื่องต่อไปครับ

ขอบคุณมากๆ ครับผม ... รักคนอ่านทุกคนเลย อิอิ  

มัวแต่ตื่นเต้นกะเนื้อเรื่อง ไม่เห็นว่าเจ้าของเรื่องเข้ามาเยี่ยม

ยินดีต้อนรับนะครับ JmAc ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ ครับ

รอเรื่องต่อไปนะครับ

 



ลป.

ขอบคุณ VicOSe ที่โพสต์ให้อ่านคร้าบบบบ

รอตอนจบนะครับ

 

[VicOSe]

ต้องขอโทษด้วยนะค๊าบ ตอนนี้ มันวุ่นวายจิงๆ - -*   แต่สัญญาว่า คืนนี้จามาลงตอนจบให้นะคับ  พอดีไฟล์ที่เก็บไว้  อยู่ที่เพื่อน  เดี๋ยวคืนนี้ได้ลุ้นพี่วัฒน์ กับ นัท  แน่นอนค๊าบ  ไปละคับ 

[VicOSe]

เอาละคับ  มาลงตอนสุดท้าย  แล้วนะคับ   ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาเม้น  เข้ามาให้กำลังใจนะคับ   ขอบคุณ  คนแต่งที่ทำให้มีเรื่องให้เราได้อ่านกัน  ขอบคุณเล้าเป็ด ที่ทำให้เราได้เจอกัน 555+

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

45 ... บทสรุปของความรัก ...

3 เดือนผ่านเลยไป ... 

ในห้องที่เต็มไปด้วยพระพุทธรูปขนาดต่างๆ เรียงรายอย่างเป็นระเบียบ ... มีเพียงหญิงสูงวัยกำลังนั่งพนมมืออยู่ลำพังในความสลัวจากแสงเทียน และกลิ่นอบอวลของควันธูป ... คุณหญิงศศิกานต์ก้มกราบพระก่อนที่จะหันมามองรูปของเพื่อนรักที่วางอยู่ข้างๆ ... ใบหน้าของคุณหญิงเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง ที่เกิดจากการคิดทบทวนเรื่องราวต่างๆ มากมาย ...

“จิตรา ฉันขอโทษนะ ... ลูกคนเดียวของเธอที่ฉันรับปากจะดูแลเป็นอย่างดี แต่ฉันกลับ .. ฉันกลับทำให้เค้า ...”
น้ำตาของความรู้สึกผิด เอ่อล้นเต็มสองตา ... ก่อนที่จะค่อยๆ ไหลหยดลงบนผ้าเช็ดหน้าที่เจ้าตัวไม่สนใจจะยกขึ้นซับมันแม้แต่น้อย ... มีเพียงเสียงสะอื้นไห้เบาๆ ให้ได้ยินเป็นระยะๆ ...

“ป่านนี้ไม่รู้ว่าแกจะไปลำบากอยู่ที่ไหน ... ฉันรักตานัทเหมือนลูกของฉันเอง ... แต่ฉันมัน ... ฉันยังทำใจไม่ได้ กับเรื่องแบบนี้ ... ฉันจะทำยังไงดีจิตรา บอกฉันทีจิตราว่าฉันจะทำยังไงดี ... เธอกำลังโทษฉันอยู่ใช่ไหมหะที่ฉัน ... ผิดสัญญา ...”
ใบหน้าในภาพช่างดูเศร้าหมอง ... แต่นั่นก็อาจมาจากคนที่มองมันต่างหากที่กำลังทุกข์ใจ ไม่ว่ามองอะไรก็คงหม่นหมองไร้ชีวิตชีวา เห็นแต่ความทุกข์แฝงอยู่ในทุกสิ่งทุกอย่าง ...

“คุณแม่ครับ !!”
เสียงเรียกของธวัฒน์ที่เปิดประตูเข้ามา ... แต่คุณหญิงก็มิได้สนใจจะหันไปมองแม้แต่น้อย ... นับตั้งแต่เกิดเรื่องจนกระทั่งนัทหนีไป ดูเหมือนว่าแม่และลูกจะไม่ได้เจอหน้ากันเลย ... ธวัฒน์ก็ยังคงไปทำงานแต่ก็จะแบ่งเวลาไปตามหานัทเสมอไม่ว่าจะเป็นบ้านเพื่อน หรือญาติที่พอจะหลงเหลืออยู่บ้างที่เมืองไทย ... คุณหญิงก็เก็บตัวมากขึ้นไม่ค่อยออกไปไหน โดยเฉพาะห้องพระจะเป็นที่พักใจของท่านเสมอ ...
“มีอะไรหรือเปล่าตาวัฒน์ ...”
“ผมรู้ว่าคุณแม่รักผม และรักนัทด้วยเหมือนกัน ... ผมรู้ว่าคุณแม่อยากให้ผมมีความสุข มีครอบครัวที่อบอุ่น หรือแม้กระทั่งมีหลานให้คุณแม่ ... แต่คุณแม่ทราบไหมครับว่าใครที่ทำให้ผมมีความสุขที่สุด ...”

“แกจะบอกว่านัทใช่ไหม ...”
“ครับ ... ผมยอมรับและแน่ใจตัวเองที่สุดแล้วว่า ผมรักเค้าเพราะเค้าเป็นคนที่ทำให้ผมมีความสุขที่สุดเวลาที่ได้อยู่ด้วยกัน และทำให้ผมคิดถึงที่สุดเวลาที่อยู่ไกลกัน ซึ่งระยะเวลาสามเดือนคงเป็นเครื่องพิสูจน์แล้วเป็นอย่างดี ... แต่ผมก็ยังรักและบูชาคุณแม่อยู่เหมือนเดิมนะครับ ...”
“แกไม่ต้องบูชาฉันหรอก เพราะฉันยังไม่ตาย ...”

ธวัฒน์รับรู้ได้ถึงความตรึงเครียดระหว่างคุณหญิงและเค้าที่เริ่มน้อยลง ... เค้าจึงมั่นใจที่จะพูดความในใจที่เก็บมานานต่อจนจบ ...
“ครับ ... และในเมื่อคนที่ผมรัก และเค้ารักผม ก็เป็นคนที่คุณแม่รักด้วยแล้วล่ะก็ ... ผมอยากขอความกรุณาให้คุณแม่เปิดโอกาสให้พวกเราได้ไหมล่ะครับ ให้พวกเราได้มีโอกาสรักกัน ...”
ธวัฒน์ค่อยๆ ก้มลงกราบคุณหญิงทางด้านหลัง ... อย่างที่เค้าไม่ได้ทำมันมานานมากแล้ว ... น้ำตาแห่งความรักไหลจากหน่วยตาของผู้สูงวัยอีกครั้ง ก่อนจะหันมารับเอามือคู่นั้นที่กำลังจะแตะถึงพื้นไว้ในอุ้งมือที่นุ่มนวลอบอุ่นของแม่ ...

“แม่เข้าใจแล้วล่ะ แกไม่ต้องทำอย่างนี้หรอก ...”
“แต่คู่ของเราจะไม่เหมือนคนอื่น ... แต่พวกเราก็จะรักและดูแลคุณแม่เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลงนะครับ ...”
“แต่มันคงสายไปแล้วละมั้ง เพราะแม่เองที่เป็นต้นเหตุทำให้ตานัทหนีไป ... แม่ผิดเอง ...”
“คุณแม่อย่าโทษตัวเองเลยครับ ... มันยังไม่สายหรอกครับ เพราะผมเชื่อว่าคนที่เกิดมาคู่กันย่อมหนีกันไม่พ้นหรอกครับ ... และก็จะขออนุญาตคุณแม่ไปตามหานัทด้วยนะครับ ...”

คุณหญิงพยักหน้ารับน้อยๆ ลูบไล้ผมของลูกชายด้วยความรัก ปลื้มใจและเต็มเปี่ยมไปด้วยความหวัง ...
“หานัทให้เจอนะลูก ฝากบอกแกด้วยว่าแม่ขอโทษและยังรักแกเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน ...”
“ครับ ...”

ธวัฒน์ออกไปแล้ว แต่คุณหญิงยังคงนั่งอยู่หน้ารูปเพื่อนรักต่อไป ... แต่ตอนนี้ใบหน้าในรูปดูเหมือนจะเปลี่ยนมาแย้มยิ้มให้กับการตัดสินใจของคุณหญิง ...
“ฉันทำถูกแล้วใช่ไหมจิตรา ... ใช่ซิ ... มันถูกแล้วล่ะ ... คราวนี้เธอคงสบายใจได้แล้วล่ะนะ เด็กคนนั้นจะมีคนดูแลแทนฉันแล้วล่ะ และฉันมั่นใจว่าตาวัฒน์จะดูแลนัทได้เป็นอย่างดีจ๊ะ ...”
.............................................................................
ตลอดสามเดือนที่ผ่านมา ... นัทใช้ชีวิตอยู่เพียงลำพังในเชียงใหม่ ... แรกๆ เมื่อหาหอพักได้ ก็ออกหางานเพื่อหารายได้ ก่อนเงินที่เก็บหอมรอมริบมาจะหมดเสียก่อน ซึ่งก็โชคดีมากๆ ที่ผู้จัดการโรงงานทอผ้าแห่งหนึ่ง รับเค้าไว้ช่วยงานในตำแหน่งต้อนรับและดูแลลูกค้า ซึ่งจะมีแขกต่างประเทศที่มักมาเยี่ยมชมการผลิตผ้าพื้นเมืองของโรงงานเสมอ ... เพราะเห็นว่านัทเป็นคนมีบุคคลิกอัธยาศัยดี และเก่งภาษาอังกฤษ ไม่รวมถึงหน้าตาที่ทำให้สาวๆ ออฟฟิศและสาวๆ ในโรงงานกรี๊ดกร๊าดกันตั้งแต่วันแรก นัทรู้สึกขอบคุณผู้จัดการมากเพราะแม้เค้าจะยังไม่มีวุฒิอะไรสักอย่าง แต่ก็ยังรับนัทไว้ด้วยเหตุผลที่บอกว่า วุฒิการศึกษาไม่ได้วัดความสามารถของคนได้เสมอไปหรอก ...

และนัทก็ไม่ทำให้ผิดหวังจริงๆ เพราะเค้าสามารถทำงานได้อย่างราบรื่น แถมยังเป็นที่รักของเพื่อนร่วมงานทุกคนอีกด้วย ไม่มีใครคิดอิจฉาริษยาเลยสักคน เพราะนัทจะยิ้มแย้มแจ่มใสเป็นกันเอง และช่วยเหลือเพื่อนร่วมงานเสมอ ...
วันนี้นัทเลิกงานแล้ว กำลังแวะซื้ออาหารเย็นเข้าไปที่พัก ซึ่งเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว จู่ๆ ผู้จัดการก็ให้เค้าย้ายมาอยู่ที่เรือนรับรองแขกของโรงงาน ซึ่งจัดได้ว่าสวยมากๆ เหมือนกับรีสอร์ทมากกว่าจะเป็นเรือนรับรองเสียอีก แถมผู้จัดการยังบอกว่าไม่เก็บค่าเช่าด้วยเหตุผลที่ว่าจะได้สะดวกเวลาต้อนรับลูกค้า ... เพราะหอของนัทไกลจากโรงงานมาก ....
 
เอาอาหารไปวางไว้ในครัว นัทก็เข้าไปเก็บของในห้อง ซึ่งมีโกฏเก็บอัฐิของแม่เค้าวางอยู่ใกล้ๆ ... ซึ่งนัทมักจะกลับมาเล่าเหตุการณ์ต่างๆ ให้ฟัง เสมือนว่าแม่ของเค้าสามารถได้ยินที่เค้าพูดได้ ...
“แม่ครับ นัทกลับมาแล้วนะ ... วันนี้ไม่ค่อยเหนื่อยเท่าไหร่หรอกครับ เพื่อนๆ ก็ใจดีกับผมมาก ...”

นัทค่อยๆ หันไปหยิบกรอบรูปที่หัวเตียงขึ้นมาดู และลูบไล้อย่างเบามือ ... มันเป็นรูปของธวัฒน์นั่นเอง ที่นัทเอามาด้วยในคืนที่ออกจากบ้าน ...
“แม่ครับ ... สามเดือนแล้วซินะ ผมยอมรับแล้วล่ะครับว่าผมคงไม่อาจลืมพี่วัฒน์ได้ เพราะตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ก็ไม่มีวันไหนเลยที่ผมจะไม่คิดถึงเค้า มันเรียกว่ารักหรือเปล่าครับแม่ ... ผมจะไม่ปฏิเสธหัวใจตัวเองอีกแล้วว่าผมรักและคิดถึงพี่วัฒน์มากขนาดไหน แต่ผมก็จะไม่มีวันกลับไปทำร้ายคุณลุงคุณป้าและพี่วัฒน์อีกแล้ว ผมไม่อยากเป็นคนเนรคุณ ผมทำถูกใช่ไหมครับแม่ ... ผมยอมเป็นคนเจ็บเอง ดีกว่าจะให้ใครต้องมาเจ็บเพราะผมอีกต่อไป ...”

น้ำตาไหลออกมาอาบสองแก้มของเด็กหนุ่มที่กำลังกอดรูปคนรักไว้แนบอก ... เสียงสะอื้นยังคงดังก้องอยู่ในห้อง ถ้าใครได้มายืนอยู่หน้าห้องในตอนนี้ต้องได้ยินทุกสิ่งทุกอย่าง และเสียงสะอื้นร้องไห้ของเค้าอย่างแน่นอน ... และก็เป็นชายหนุ่มในรูปนั่นเองที่กำลังยืนฟังทุกถ้อยคำอย่างตั้งใจอยู่เงียบๆ น้ำตาของลูกผู้ชายที่ไม่เคยคิดว่าจะมีวันได้เห็น กำลังไหลออกมาไม่ขาดสายเช่นกัน ... ทำไมนะ คนอย่างเค้าก็ไม่ได้ดีกว่าคนอื่นๆ ตรงไหน แต่เค้ากลับมีคนที่รักเค้าได้มากมายขนาดนี้ ยอมทำทุกอย่างเพื่อให้เค้ามีความสุข ... ตอนนี้เค้าเองก็พร้อมแล้วเช่นกันที่จะทำให้คนนี้มีความสุขตลอดไป ...

ประตูถูกผลักออกเบาๆ ... ธวัฒน์เดินเข้าไปหาหัวใจตัวเองอย่างช้าๆ ... เหมือนกับกลัวว่ามันจะบินหนีไปได้หากทำให้รู้ตัว ... แต่ความเคลื่อนไหวแม้เล็กน้อยก็ไม่อาจปิดซ้อนไว้ได้นาน เพราะเมื่อนัทหันมามองก็พบว่า คนที่เค้าเฝ้าคิดถึงโหยหามาตลอดกำลังยืนอยู่ใกล้แค่เอื้อมนี่เอง ... รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้า ... มือถูกยกขึ้นเช็ดน้ำตา และขยี้อีกสองสามทีเพื่อให้แน่ใจว่าไม่ใช่ความฝันหรือภาพหลอน ...

“พี่วัฒน์ !!”
“เอาซิ กอดเลย กอดให้หายคิดถึงไง ...”
ธวัฒน์อ้าแขนออก ยิ้มหน้าบาน เตรียมตัวให้อีกคนเข้ามากอดเต็มที่ ... ให้สมกับความคิดถึงตลอดสามเดือน ...
“ใคร !! ใครคิดถึงพี่มิทราบ ...”
จมูกรั้นๆ ยื่นออกมาอีกแล้ว ... ตาก็ยังไม่ทันจะหายแดง แถมน้ำตายังไม่แห้งด้วยซ้ำ ... ทำให้ธวัฒน์อดหมั่นไส้ไม่ได้ ...
“ยังไม่หายใช่ไหมเนี่ย นิสัยรั้นไม่เลิก ... อย่างนี้มันต้องโดนซะบ้างจะได้สำนึกว่าทำให้คนอื่นเค้าเป็นห่วงขนาดไหน ...”
ธวัฒน์เงื่อมมือขึ้น ... ทำให้ยืนนิ่งหลับตาปี๋ด้วยเพราะไปยั่วโมโหคนเอาแต่ใจเข้า งานนี้สงสัยอาจจะโดนต่อยแน่ๆ ... จนไม่กล้าลืมตามองเลยด้วยซ้ำ แต่แค่เสี้ยววินาทีผ่านไป ... กลับไม่มีอะไรกระทบหน้าอย่างที่คิด แต่กลับเป็นริมฝีปากอุ่นประทับลงบนริมฝีปากของเค้าแทน ... เมื่อนัทลืมตาขึ้นมองก็เห็นเพียงนัยน์ตาของธวัฒน์ที่มองลึกเข้ามาในตาของเค้าอย่างมีความหมายและอบอุ่น ...
“พี่รักนัทนะครับ รักมาก ... รักมานานแล้วด้วย ...”
“แล้วคุณภัท...”
“ชี๊ส์ ... อย่าพูดถึงเค้าอีกเลยนะ เพราะเค้าเลือกที่จะไปจากพี่แล้วล่ะ พี่จะบอกอยู่พอดีแต่เด็กใจน้อยคิดมากหนีมาซะก่อน”
“ก็ใครมันจะไปรู้ล่ะ ถ้าผมนิสัยเด็กนักก็ไปรักคนอื่นซิ ...”
“แต่พี่รักเด็กเอาแต่ใจ นิสัยไม่ดีไปแล้วนี่นา ... จะทำยังไงล่ะ ...”
“รักแล้วไงล่ะ ...”

จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ !!....

นัทหน้าแดงด้วยความเขิน เพราะไม่ทันจะพูดจบธวัฒน์ก็เล่นระดมจูบไปทั่วแทบจะยืนไม่อยู่ ...
“แค่นี้พอไหมล่ะ เด็กดื้อ ... หัดฟังคนอื่นพูดซะมั้งดิ ...”
“ผ...ผมไม่ได้หมายความว่าให้ทำอย่างนี้ซะหน่อย ...”
“ถ้ารักแล้ว ย่อมไม่มีเหตุผลหรอก ไม่ว่าเค้าจะเป็นยังไงก็ตาม เราก็ยังคงรักเค้าตลอดไป ... ไม่เปลี่ยนแปลง ... นัทก็คงรู้สึกอย่างเดียวกับพี่ใช่ไหมละครับ ...”
นัทพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย ... เพราะตอนนี้เค้าก็ไม่อาจจะปฏิเสธหัวใจตัวเองได้อีกต่อไปแล้วเช่นกัน ... ไม่ว่าอนาคตจะเป็นยังไงเค้าจะไม่เสียใจเลยที่ได้รักเค้าคนนี้ ...

“ถึงจะขี้งอนไปหน่อย ... เถียงเก่งไปนิด ... ก็เถอะนะ”
“พี่วัฒน์ !!!
“555 พี่พูดเล่นนะครับ พูดเล่น ...”
“เฮอะ ฝากไว้ก่อนนะครับ ... ว่าแต่พี่วัฒน์รู้ได้ไงครับว่าผมอยู่ที่นี่อ่ะ ...”
“ทีแรกพี่ก็ไม่รู้หรอก จนเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว โรงงานที่เชียงใหม่ส่งประวัติพนักงานใหม่เข้าไปที่บริษัท เพื่อให้รับรองการผ่านงาน ...”
“ห๊า !! อย่าบอกนะว่า พี่เป็นเจ้าของโรงงานที่ผม ผม ...”
“555 ก็ใช่นะซิ ... อย่างนี้แหละน๊า ... เกิดมาคู่กันแล้วย่อมไม่แคล้วกันหรอก จะหนียังไงก็หนีไม่พ้น ... จริงไหม”
“เรื่องให้ย้ายมาอยู่ที่นี่ก็เป็นฝีมือพี่ด้วยใช่ไหมล่ะ ...”
“แน่นอน ... ไม่งั้นจะมีพนักงานที่ไหนได้มาพักรีสอร์ทรับรองของบริษัทได้ล่ะ นอกจากสะใภ้ของคุณหญิง ...”
“พี่วัฒน์ !!! พี่วัฒน์บอกผู้จัดการอย่างนี้หรอ ตาย ต้องตายแน่ๆ ถึงว่าทำไมเค้ามองผมแล้วยิ้มๆ ตอนที่ให้ย้ายมาอยู่ด้วยอ่ะ ไม่ต้องเลยไม่ต้องมายิ้มเจ้าเล่ห์เลย ไปแก้ข่าวด้วยนะ ไม่งั้นมีเรื่องแน่ ... คอยดูนะ”

Never Ending for Love Story …
เรื่องราวของความรักไม่มีวันจบครับ จะสุขหรือทุกข์ สมหวังหรือผิดหวัง ก็ขึ้นอยู่กับคนสองคนที่จะประคับประคองให้ความรักนั้นผ่านพ้นช่วงเวลาต่างๆ ไปได้ตลอดรอดฝั่งหรือเปล่า ... เรื่องราวในเรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อให้ความสุขกับผู้อ่าน หวังว่าคงจะสร้างรอยยิ้มให้กับทุกคนได้บ้างไม่มากก็น้อยนะครับ ขอบคุณสำหรับการติดตามมาโดยตลอดคร้าบบบ ...

********************* จบ ********************

[A GE]

    ทำไมยอมง่ายจังคับนัท 

ล้อเล่นนะครับ  จบน่ารักๆแบบนี้ดีแล้วหล่ะครับผม

[Poes]

ขอบคุณคนแต่ง คนโพสจ๊ะ

ลุ้นแทบแย่กว่าจะลงตัว

[Junrai_Hyper™]

เหอเหอ จบแบบเหนือความคาดหมาย

ขอบคุณ JmAc สำหรับเรื่องราวดีๆ

ขอบคุณ VicOSe ที่เอาเรื่องดีๆ มาลงให้อ่านกัน

ขอบคุณ เซ็งเป็ด ที่ทำให้เรารู้จักกัน

ขอบคุณ หนูบลู สำหรับเล้าดีๆ

ขอบคุณคนอ่านทุกคน

ขอบคุณครับ

 

[nanao]

สนุกมากเลย 

[THIP]

หุหุ จบได้แบบช่องเจ็ดสีมั่ก ๆ 
ขอบคุณคนแต่ง ขอบคุณคนโพสต์ เรื่องนี้สนุกมากเลยค่ะ   

[mumumama]

  ขอบคุณนะครับ

[bbboy]

ชอบครับ ขอบคุณสำหรับนิยาย สนุกๆครับ

[มูมู่น้อย]

เป็นอีกเรื่องนึงที่ชอบมากๆ 
อ่านแล้วน่าติดตามดี  มีความหวาน พ่อแง่แม่งอน ปนน้ำเน่าพอหอมปากหอมคอ 

ขอบคุณคุณ JmAc คนแต่งน้า  เก่งๆ
ขอบคุณน้องหมีคนโพสด้วยจ้า  น่ารักมากมาย