หัวข้อ: Miracle [Last Chapter][23/02/11] ~♪♪

[vvivy]

อาร๊ายยย..จะเกิดขึ้นกะนาโอะอีก 

[hpsky]

สงสารนาโอะ

[YELLOWSTAR]

อ๊ากกกกกกกก

เด็กน้อยนั่นก็ต้องเป็นลูกของเซย์จิด้วยดิ

ใช่มะ????

อ๊ากกกก  เกิดอารายขึ้นเนี่ยยยย

ไรเตอร์มาต่อด่วน

WANT มากกกกกก

[zatamare]

5555 เอาอีกๆ

[JJHJJH]

อิเซย์จิเป็นซาตานโหดร้าย ฮือออ น่าสงสารทั้งนาโอะ เทะซึโอะ

[mousou]

Miracle 05


    " คิดดีแล้วเหรอนาโอะ "
    ฮาจิเมะกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด หลังฟังนาโอะเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในระหว่างที่ตนออกไปตามหาเทะซึโอะให้ฟัง ตัวเขาเองใช่จะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับผู้ที่ตนรับอุปการะไว้เลย แต่เพราะรู้ทั้งหมดถึงได้ไม่กล้าเอ่ยห้ามอะไร  ข้อเรียกร้องที่เซย์จิเสนอมาดูไม่น่าไว้ใจมากก็จริง แต่หากไม่ใช่วิธีนี้ก็ไม่มีทางอื่นใดอีกที่จะสามารถช่วยเทะซึโอะได้ ในทางกลับกันหากรับข้อเสนอไปคนที่ตกอยู่ในอันตรายก็คือนาโอะเอง ไม่ว่าจะคิดในแง่ไหนก็ไม่ปลอดภัยทั้งนั้น ด้วยเหตุนี้ฮาจิเมะจึงปล่อยให้นาโอะผู้ที่เคยใช้ชีวิตอยู่ในโลกเบื้องหลังได้เป็นผู้ตัดสินใจเอง


    " ครับ ฝากบอกฮิโรกิกับฮิโรมิด้วยนะครับว่าผมไปหาญาติขอให้ทางนั้นช่วยตามหาเทะซึจัง "
    ฮาจิเมะสบมองแววตามุ่งมั่นของนาโอะ แล้วเหลือบมองไปยังบุรุษในชุดสูทดำที่ยืนคอยอยู่นอกร้านนานแล้ว ถึงลูกจ้างคนนี้จะพยายามแสดงออกว่าเข้มแข็ง แต่เขาก็รู้ได้จากฝ่ามือสั่นสะท้านว่าเจ้าตัวหวาดกลัวเพียงใด เจ้าของร้านเค้กกำมือแน่นอย่างคับแค้นใจ ก่อนจะย่อตัวลงกระซิบอะไรบางอย่างให้ได้ยินกันเพียงสองคน

    " ให้ฉันแจ้งตำรวจให้เอามั้ย ถ้าเป็นตอนนี้อาจจะจับเซย์จิได้ "
    " ไม่ได้หรอกครับ เซย์จิซังไม่ใช่คนธรรมดา ตอนนี้ต้องพกปืนไว้กับตัวด้วยแน่ ๆ ถ้าตำรวจมาแล้วเกิดอะไรขึ้นร้านของมาสเตอร์จะเดือดร้อนนะครับ อีกอย่างผมไม่มั่นใจด้วยว่าตำรวจจะกล้าจับเซย์จิซังหรือเปล่า "

    จนซึ่งถ้อยคำจะกล่าวตอบออกไป ความแตกต่างระหว่างคนธรรมดาทั่วไปกับผู้มีอำนาจเป็นดั่งตุ้มเหล็กกดทับจิตใจให้อึดอัดไปหมด ทั้งสองตกอยู่ในความเงียบนานจนนาโอะตัดสินใจเอ่ยลาออกมา

    " ผมไปก่อนนะครับ "
    " ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกได้เสมอเลยนะ ไม่ว่ายังไงที่นี่ก็ยินดีช่วยเธอเสมอ "
    " ขอบคุณมากครับ "
    เจ้าของเรือนผมสีอ่อนยิ้มรับต่อข้อเสนอของฮาจิเมะ ก่อนจะผินตัวหันหลังเดินออกจากร้านตรงไปหาผู้ที่เหยียดยิ้มกว้างอย่างผู้ชนะ

    ..ถ้าผมมีโอกาสร้องขอความช่วยเหลือนะครับ..

------------------------

    ความทรงจำในอดีตเด่นชัดขึ้นทุกขณะที่เข้าใกล้ใจกลางตัวเมือง เมื่อรถคันหรูเลี้ยวเข้าไปยังบ้านหลังหนึ่ง ฝ่ามือเรียวทั้งสองข้างก็ชื้นไปด้วยเหงื่อ รู้สึกหายใจไม่ออกขึ้นมาด้วยสภาพอารมณ์ที่ตึงเครียดขึ้นเรื่อย ๆ ร่างผอมบางเดินตามเซย์จิเข้าไปภายในผ่านสาวใช้มากมายที่โค้งตัวให้อย่างนอบน้อม

    บ้านหลังนี้มีอาณาบริเวณกว้างขวางที่หาได้ยากยิ่งในเมืองหลวงซึ่งราคาที่ดินแพงยิ่งกว่าทอง เจ้าของเคหสถานสวยงามพานาโอะมาหยุดยืนอยู่หน้าห้องหนึ่งในชั้นสองจากบ้านที่มีด้วยกันทั้งหมดสามชั้น ก่อนเอ่ยปากพูดด้วยเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่เหยื่อตัวน้อยยอมตกลงรับข้อเสนอ

    " ที่นี่คือห้องของนาย " เมื่อเห็นว่านาโอะพยักหน้ารับเซย์จิจึงกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงที่ดังกว่าเดิม เพื่อย้ำให้รู้ว่าเรื่องที่ตนกำลังพูดนั้นสำคัญ
    " จำไว้ว่าห้ามขึ้นไปบนชั้น 3 กับห้องนอนของฉันเป็นอันขาด นอกนั้นอยากจะไปที่ไหนก็ตามใจ "
    " เข้าใจแล้ว " ผู้ฟังรับคำอย่างขอไปที เขาไม่ใส่ใจว่าในห้องนอนหรือบนชั้นสามมีอะไรอยู่ ที่สนใจมีเพียงเทะซึโอะคนเดียว แต่เมื่อเห็นว่าเซย์จิกำลังจะเดินจากไปทันทีที่อธิบายเสร็จก็อดเรียกเอาไว้อย่างลืมตัวในสถานะของตนไม่ได้

    " เดี๋ยวก่อน แล้วเทะซึโอะ.."
    " นึกว่าอะไรที่แท้ก็เรื่องเด็กนั่นน่ะเอง นึกขึ้นมาได้พอดีว่าลืมบอกอะไรไปอย่าง "
    ดวงตาดำสนิทไหวระริกเหมือนเด็กกำลังเล่นสนุกอยู่ ชายหนุ่มก้าวเท้ารุกเข้าประชิดตัวร่างผอมบาง ก่อนจะเชยคางอีกฝ่ายขึ้นให้เห็นสิ่งที่ซุกซ่อนอยู่ในแววตาสีอ่อนอย่างชัดเจน

    " ฉันบอกว่าให้ทำตามที่พูดก็จริง แต่ถ้าฉันไม่พอใจ ก็เลิกนึกถึงความปลอดภัยของเด็กนั่นได้เลย "
    เซย์จิก้มลงมองนาโอะที่ยืนเบิกตากว้างด้วยความตกใจ หัวใจเต้นรัวอย่างยินดี ปฏิกิริยาแบบนี้แหละที่ต้องการ ดิ้นรนตะเกียกตะกายเข้าไปสิ ถ้าฉันสาแก่ใจก่อนนายอาจจะได้ของที่ต้องการกลับไปก็ได้

    " ถ้างั้นจะให้ทำอะ..!! "
    " หนูเจ้าเล่ห์อย่างนายไม่มีสิทธิ์ถาม เด็กนั่นไม่ตายง่าย ๆ หรอก "

    สิ้นถ้อยคำตวาดเสียงดังเซย์จิจึงเดินจากไป เหลือเพียงผู้ถูกทิ้งไว้เบื้องหลังที่เฝ้ามองจนลับสายตาด้วยแววตาเจ็บปวด เทะซึโอะไม่ตายง่าย ๆ แต่หากถูกทรมานเจียนตายล่ะ เพียงแค่คิดนาโอะก็แทบดิ้นพล่านเป็นหนูติดจั่น คืนนั้นเขาไม่อาจข่มตาหลับลงได้เลย เอาแต่เฝ้าคิดไปว่าหากต้องเจอกับการทดลองที่ตนเคยเจอมาแล้ว ดวงตาสดใสเป็นประกายจะเปื้อนหยาดน้ำตา และกรีดร้องร่ำไห้อย่างน่าสงสารสักเพียงใด

    พอผล็อยหลับไปได้นาโอะก็ไม่อาจพักผ่อนได้อย่างสงบนัก ด้วยฝันร้ายที่ตามหลอกหลอนไม่เลิกรา

    " อย่าเข้ามานะ ขอร้องล่ะ " เด็กชายวัยสิบสองปีพยายามอ้อนวอน

    บุรุษในชุดสูทดำซ่อนใบหน้าไว้ในความมืดหัวเราะออกมาด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ หากแต่เป็นดั่งคมมีดกรีดลงบนทั่วทุกอนูของเป้าหมายให้ยิ่งตื่นกลัว แต่ก็ไร้ทางหนี แสงไฟลอดผ่านหน้าต่างส่องลงบนเนื้อผ้าสีดำ คล้ายจะย้ำเตือนถึงหนทางรอดของนาโอะซึ่งมืดสนิทเฉกเช่นผืนราตรีในคืนเดือนมืด

    " อึก....ผมเจ็บ.."
    หยาดน้ำตาไหลรินลงมาขณะที่ร่างกายถูกรุกรานอย่างกระหายอยาก เขาได้กลิ่นคาวเลือดไหลรินจากช่องทางที่ถูกใช้รองรับอารมณ์ใคร่ สายตาพร่ามัวด้วยน้ำตาจ้องมองไปยังอาภรณ์ดำสนิทบนกายผู้กำลังตักตวงความสุขอย่างไม่รู้จักพอ

    ..นาโอะเกลียดสีดำ สีผืนราตรีอันเป็นสัญญาณบ่งบอกถึงการมาเยือนของคนผู้นี้ สีของชุดที่คนไร้หัวใจมักสวมใส่ ทุกครั้งที่เห็นมีแต่จะนำพามาซึ่งความเจ็บปวด

-------------------

    ..ยิ่งคิดยิ่งหงุดหงิดเพราะเจ้าหนูบ้านั่นแท้ ๆ..

    เซย์จิสบถถ้อยคำหยาบคายในใจเป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่อาจนับได้ พลางนั่งอ่านเอกสารซึ่งกองเต็มโต๊ะจนแทบไม่มีที่ว่าง ชายหนุ่มในโลกเบื้องหลังผู้ซึ่งกำลังสวมบทบาทเจ้าของธุรกิจชั้นนำของประเทศขมวดคิ้วมุ่น ขณะจรดปากกาลงเซ็นชื่อในกระดาษแผ่นหนึ่ง งานทั้งหมดตรงหน้าเป็นส่วนของเวลาหนึ่งสัปดาห์กว่าที่หยุดไปเพื่อไล่จับหนูที่ลอบหนีออกไป และเตรียมสถานที่สำหรับผลการทดลองตัวน้อย เมื่อกลับมาทำงานอีกครั้งเอกสารจึงกองเพิ่มพูนจนแทบกระดิกตัวไปไหนไม่ได้เป็นเวลาหลายวันแล้ว

    ปกติเซย์จิจะจัดการทุกอย่างเรียบร้อยไม่ให้มีตกค้าง ที่ต้องยุ่งจนหัวปั่นแบบนี้ทั้งหมดเป็นเพราะตัวยุ่งยากอย่างนาโอะคนเดียว เซย์จิสบถออกมาเบา ๆ ทันใดนั้นเองบานประตูห้องทำงานก็เปิดออก ผู้บุกรุกยิ้มร่าทันทีที่เห็นเป้าหมายนั่งหงุดหงิดหัวเสียอยู่

    " ว่างรึเปล่าเซย์จิ~ " คำตอบที่ได้รับคือการมองตาขวาง ชายหนุ่มเจ้าของแววตาขี้เล่นกับเส้นผมสีสว่างหัวเราะชอบอกชอบใจ เดินเข้าไปนั่งท้าวคางมองหน้า
    " ไม่มีงานทำเหรอไงไดยะ "
    บอสใหญ่ของบริษัทถามโดยไม่เงยหน้าขึ้นมอง ไดยะเป็นบุคคลเพียงคนเดียวที่ได้รับอภิสิทธิ์พิเศษในฐานะเพื่อนสนิทให้ล่วงล้ำเข้ามายังสถานที่ส่วนตัวได้ทุกเมื่อ เป็นคนเดียวที่รู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเขา คงเป็นเพราะความขี้เล่น ไม่ใส่ใจเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ทำให้รู้สึกสบายใจทุกครั้งที่ได้คุยด้วย เมื่อรู้ตัวอีกทีก็คบเพื่อนคนนี้มาเป็นเวลา 10 กว่าปีนับตั้งแต่ไดยะย้ายเข้ามาอยู่โรงเรียนเดียวกันสมัยมัธยมปลาย

    เซย์ิจิไม่้รู้่ว่าเพื่อนคนนี้เรียนต่อคณะใดในมหาวิทยาลัย ดังนั้นจึงไม่รู้ว่ากำลังประกอบอาชีพใดอยู่ ไม่รู้แม้กระทั่งข้อมูลพื้นฐานอย่างเรื่องครอบครัวหรือพี่น้อง เพราะตัวเขาไม่ได้ใส่ใจคิดจะถาม ขอแค่อยู่ด้วยแล้วสบายใจก็เพียงพอแล้ว

    ..เพื่อนที่เซย์จิสามารถคบได้อย่างสนิทใจ ไม่หวาดระแวงกลัวจะโดนหักหลังอย่างนี้คงหาจากที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว


    กระนั้นเจ้าของเรือนผมและดวงตาดำสนิทก็ไม่ต้องการเจอเพื่อนรักตอนนี้ ในขณะที่แม้แต่เวลากลับบ้านยังไม่มีมาร่วมอาทิตย์แล้วเช่นนี้
    " ก็เรื่อย ๆ ล่ะนะ " ชายหนุ่มแสร้งทำเป็นไม่ใส่ใจคำถามแกมประชดและตอบกลับไป ยิ่งทำให้เซย์จิอารมณ์คุกรุ่นมากขึ้น
    " เจอหนูตัวนั้นแล้วใช่มั้ย "
    คำถามจุดประเด็นทำให้เซย์จิเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนสนิทที่ยังแย้มยิ้มอยู่ดังเช่นทุกที คล้ายไม่ใส่ใจว่าได้พูดอะไรออกมา
    " รู้ได้ยังไง "
    " เดาถูกจริง ๆ ด้วย ก็นายเล่นหายหัวไม่เข้าบริษัทเป็นอาทิตย์ ๆ หลังเห็นรูปนั่น เป็นใครก็เดาได้ทั้งนั้นแหละ "
    " จะไปดูด้วยตาตัวเองมั้ยล่ะ "

    พลันคิดไปว่าได้ของที่หนีหายไปกลับคืนมาแล้ว ภายในใจของเซย์จิก็รู้สึกสงบลงยิ่งกว่าครั้งใดในรอบหลายปีที่ผ่านมา

    " ไม่ล่ะ ฉันไม่สะดวก ไปก่อนนะแล้วเจอกันใหม่ "  ไดยะพาร่างตัวเองหายลับไปหลังบานประตูไม่หันกลับมามอง หรือถามไถ่อะไรอีก ทิ้งให้เซย์จิมองตามด้วยไม่เข้าใจในจุดประสงค์การมาครั้งนี้ แต่ก็หาได้ติดใจสงสัยอะไรนัก

    ไดยะเป็นดั่งสายลม
    เคลื่อนไหวอย่างอิสระ ไม่อาจคาดเดาได้
    แต่ก็ทำให้เย็นสบาย ผ่อนคลายลงได้เช่นกัน

--------------------------

    ..ทุกอย่างผิดจากที่คาดเอาไว้..

    เจ้าของใบหน้าบึ้งตึงก้มลงมองนาโอะที่เดินตรงเข้ามาหาทันทีที่เห็นเซย์จิกลับบ้าน หลังจากหายหน้าหายตาไปเป็นเวลาร่วมอาทิตย์ ดวงตาสีอ่อนฉายแววเด็ดเดี่ยวผิดกับแววตาตื่นกลัวคล้ายสัตว์ตัวน้อยซึ่งเอ่อล้นจนปิดไม่มิดที่ได้เห็นเป็นครั้งสุดท้าย

    ราวกับว่าเวลาสัปดาห์กว่าที่ผ่านมาช่วยปลุกปลอบจิตใจนาโอะให้เข้มแข็งยิ่งขึ้น จนสามารถเผชิญหน้ากับเซย์จิได้โดยไม่แสดงอาการหวาดกลัวใด ๆ ให้เห็น ซึ่งเขาไม่ชอบใจเอาเสียเลย เซย์จิทั้งเหนื่อยทั้งเพลียอยากจะกลับมาจัดการระบายความเหนื่อยทั้งหมดลงกับนาโอะ เมื่อเจอปฏิกิริยาเช่นนี้มันก็น่าหงุดหงิดเหลือเกิน

    " คุณหายไปไหนมาตั้งหลายวัน " เซย์จิรู้ดีถึงความนัยที่เจ้าของแววตามุ่งมั่นซึ่งจ้องมองมาต้องการจะสื่อ หาใช่ความห่วงใยในตัวเขาไม่ แต่เป็นเจ้าตัวน้อยที่เขาซุกซ่อนไว้ต่างหาก
    " มีอะไรเหรอไง "
    " คุณจะให้ผมทำอะไร " นาโอะตอบกลับมาแทบจะในทันที
    " หือ ? เรื่องนี้อีกแล้วเหรอ "
    " ผมไม่ได้อยากจะอยู่ที่นี่นักหรอก จะให้ทำอะไรก็รีบ ๆ บอกมาสักทีสิครับ "
    เสียงหวานพูดรัวเร็ว หากไม่รีบพูดออกไปเขาอาจทนแรงกดดันจากดวงตาคู่นั้นไม่ได้ก็เป็นได้ 

    " เพราะเด็กนั่นงั้นเหรอ "
    อาการนิ่งเงียบไปกะทันหันทำให้เซย์จิเริ่มรู้สึกพึงพอใจขึ้นมา ดูท่าว่าความพยายามปลุกปลอบใจตัวเองของนาโอะมีอันต้องแพ้ทางให้กับจุดอ่อนเพียงอย่างเดียวของตน นั่นก็คือเทะซึโอะ เมื่อถูกจี้ถามตรง ๆ จึงพูดอะไรไม่ออกขึ้นมาทันที

    เซย์จิพบเรื่องน่าสนใจเข้าให้เสียแล้ว..

    " ถ้าเสนอตัวมาขนาดนี้ก็จะรับไว้ไม่ให้เสียน้ำใจล่ะนะ "
    ชายหนุ่มกล่าวตอบด้วยถ้อยคำคล้ายเป็นฝ่ายถูกรบเร้าให้ลำบากใจ ขณะสาวเท้าเดินนำไปนั่งลงบนโซฟาตัวหนึ่งในห้องรับแขกโดยมีนาโอะเดินตามมา จังหวะที่เซย์จิหันแผ่นหลังกว้างให้ ดวงตาสีน้ำตาลพลันไหวระริกด้วยความหวาดหวั่น

    ยามดึกเงียบสงัด สาวใช้ทุกคนกำลังพักผ่อนเหลือเพียงนาโอะยืนเผชิญหน้ากับชายหนุ่มเจ้าของบ้านเพียงลำพัง

    " ถอดเสื้อผ้าออกสิ "
    " เอ๋ ? "
    " มีอะไรน่าสงสัยกัน คิดว่าคนอย่างนายจะทำอะไรให้ฉันพอใจได้นอกจากเรื่องนี้เหรอไง "
    ริมฝีปากเรียวเม้มเข้าหากัน ฝ่ามือทั้งสองข้างกำแน่น สัปดาห์กว่าที่ผ่านมานาโอะพยายามคิดว่ามีสิ่งใดที่ตนจะทำให้เซย์จิพึงพอใจได้บ้าง หากต้องการทำการทดลองกับตัวเขาอีกน่าจะพาไปยังองค์กรลับมากกว่าบ้านตัวเอง นาโอะจึงยิ่งไม่เข้าใจในตัวเซย์จิ แต่มาถึงตอนนี้คำตอบที่สงสัยประจักษ์แจ้งให้เห็นแล้ว ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีชายหนุ่มมักมากผู้นี้ก็ไม่เปลี่ยนไปเลย

    " เข้าใจแล้วก็รีบ ๆ ถอดเร็วเข้า หรืออยากให้เด็กนั่นเป็นอะไรไปก่อน "

    ..น่ารังเกียจที่สุด..

TBC

ตอนที่แล้วเหมือนจะมีแต่คนสงสารนาโอะกันนะคะเนี่ย XD
เรื่องนี้ไม่ดาร์คอย่างที่คิดนะคะ เราไม่ชอบอะไรที่มันดราม่าไปน่ะค่ะ
ฝากเนื้อฝากตัวกันอีกตอนค่ะ~

[anajulia]

ยังไงก็อยากจะรังแกแต่นาโอะสินะ
อืม.....แสดงว่าที่จริงก็มีความผูกพันทางใจด้วย
เริ่มจะเห็นทางไปต่อของทั้งนาโอะและเซย์จิแล้ว ไม่มืดมนเท่าตอนแรกๆแล้ว ขอบคุณค่ะไรท์เตอร์ ^o^

[Phelyra]

ไอ้คนเลว ไอ้คนชั่ว ไอ้คนไม่มีหัวใจ เอาเทะซึจังคืนมานะ

[hpsky]

เทะซึโอะ เป็นลูกของนาโอะกับเซย์จิ ใช่ป่ะ
แล้วเซย์จิรู้ป่าวว่าเป็นลูกอ่ะ

[pattybluet]

เซย์จิก้อคล้ายๆจะรู้สึกพิเศษกับนาโอะเหมือนกันเนอะ แต่..ไม่ประมาทจะดีที่สุด  
ไม่ดราม่ามากก้อดีแล้วค่ะ เดี๋ยวคนอ่านหัวใจวายซะก่อน 555+
คิดถึงนู๋เทะซึ แล้วก้ออยากรู้จักไดยะมากกว่านี้ด้วย  

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[White]

มาต่อเร็วๆนะค่ะ

ชอบเนื้อเรื่องมากลยค่ะ

[vvivy]

รอติดตามๆๆค่ะ

[mousou]

Miracle 06

    " อย่างนั้นแหละ เป็นเด็กดีว่าง่าย ๆ จะได้เจอเด็กนั่นเร็ว ๆ ไง "

    เจ้าของฝ่ามือเรียวที่ไล้ลูบไปทั่วผิวกายนิ่มกล่าวออกมาคล้ายกำลังล่อลวงให้เหยื่อตายใจ แววตาฉายชัดถึงอารมณ์ใคร่จ้องสำรวจร่างเปลือยเปล่าที่ไม่ได้เห็นถึงแปดปีเต็ม นับตั้งแต่วันสุดท้ายที่ตัดสินใจส่งตัวนาโอะไปเป็นหนูทดลอง ร่างที่ดูผอมบางยามมองผ่านเสื้อผ้าเมื่อไร้สิ่งใดบดบังดูราวปะติมากรรมชิ้นเอกงดงามอย่างที่คาดไว้ ผิวกายขาวกระจ่างจนอดไม่ได้ที่จะทิ้งรอยขบแดงช้ำเอาไว้ นาโอะตัวเล็กกว่าเซย์จินัก เมื่อถูกทาบทับไว้เช่นนี้จึงดูราวกับจะกลืนหายไปอ้อมอกแกร่ง

    ผู้ถูกรุกรานหลับตาแน่น ไม่ต้องการยอมรับสถานการณ์ที่ไม่อาจต่อกรได้ แต่นั่นกลับยิ่งทำให้สัมผัสทางกายเด่นชัดขึ้น ยิ่งตอกย้ำว่าตนกำลังกลายเป็นเครื่องระบายอารมณ์เหมือนที่เคยเป็นมาก่อน ฟันคมขบเม้มสร้างรอยมากมายบนผิวขาว บางครั้งก็กัดฝังเขี้ยวลงไปแรง ๆ อย่างไม่อาจสะกดกลั้นต่อเสน่ห์เย้ายวนของร่างใต้อาณัติได้ เมื่อเชยชมสินค้าเสร็จสิ้น การจัดการอารมณ์ใคร่จึงเริ่มต้นขึ้น

    " ฮึก...."

    นาโอะกัดริมฝีปากแน่นทันทีที่ช่องทางคับแคบถูกรุกรานโดยไม่มีการเตรียมพร้อมก่อน หยาดน้ำตาที่ร่วงหล่นลงจากหางตาหาใช่เพราะความเจ็บปวดทางกาย แต่เป็นเพราะรู้สึกอดสูต่อโชคชะตาของตน เซย์จิกระแทกกายหนักหน่วงตามแรงอารมณ์ที่เพิ่มขึ้น ไม่ใยดีต่อกลิ่นคาวเลือดจากช่องทางเบื้องล่าง ยิ่งนาโอะดิ้นพล่านก็ยิ่งรุกรานอย่างรุนแรง

    " ห้่ามกัดปาก ร้องออกมา ให้ฉันได้ยินเสียงร้องเจ็บปวดของนาย "
    ผู้ถูกสั่งจำต้องทำตามอย่างเลี่ยงไม่ได้ เรียวปากช้ำเลือดเผยอออกแล้วส่งเสียงร่ำไห้โดยไม่ปิดบังดังลั่นห้องรับแขก หวังเพียงว่าเสียงร้องของตนจะช่วยระบายความทุกข์ทรมานออกไปได้บ้าง คนใจร้ายจะได้พึงพอใจเสียที 

    " อย่ามาสำออย เมื่อก่อนฉันรุนแรงกว่านี้ยังไม่เห็นนายแสดงท่าทางอย่างนี้เลย "

    เซย์จิถากถางออกไปพลางลอบสังเกตปฏิกิริยาอีกฝ่าย นาโอะพยายามดิ้นรน หอบหายใจคล้ายคนจมน้ำขาดอากาศ ฝ่ามือเรียวจิกลงบนโซฟาแน่นจนเล็บเล็ก ๆ ขาวซีด เมื่อได้ยินคำสั่งจำต้องควบคุมอาการเอาตัวรอดตามสัญชาติญาณ พยายามบังคับร่างให้นอนนิ่งเพื่อให้เซย์จิสอดใส่ได้อย่างสะดวก ทั้งที่เจ็บเหลือจะกล่าว

    กามกิจอันปราศจากความรัก หวังเพียงปลดปล่อยความต้องการทางกายให้หมดไปไม่ต่างอะไรจากสัตว์ป่าที่บ้าคลั่ง

    " นายสมกับเป็นคนโปรดของฉันจริงๆหมายเลข 23 "

    ..ผมไม่ได้ชื่อหมายเลข 23!!..

    นาโอะสิ้นสติทันทีหลังจากเซย์จิโถมกายเข้าหาถี่เร็วและถึงจุดสิ้นสุดของอารมณ์ในที่สุด เรียกความแปลกใจให้ปรากฏบนใบหน้าคม
    " อย่ามาล้อเล่นนะ ทำเป็นไม่เคยไปได้วันนี้ฉันอ่อนโยนด้วย เพราะเห็นว่าห่างหายไปนานแล้วนะ "
    ฝ่ามือใหญ่ตบแก้มนิ่มเบา ๆ เพื่อเรียกสติหากแต่ไร้ผล เมื่อก่อนกว่านาโอะจะหมดสติไร้สิ้นเรี่ยวแรงอย่างนี้ก็ต้องครึ่งคืนผ่านไปแล้วเป็นอย่างน้อย คราวนี้แค่ครั้งเดียงถึงจะไม่ได้เตรียมพร้อมอะไรก่อน แต่ก็ไม่น่าจะสิ้นสติง่ายอย่างนี้ เสียงร่ำไห้ปานจะขาดใจยังคงดังก้องอยู่ในหู

    ..แต่เอาเถอะ ฉันเองก็เหนื่อยมากเหมือนกัน เห็นแก่ที่ว่าง่ายจะยอมปล่อยไปสักครั้ง..

    เซย์จิยอมตัดใจอย่างง่ายดายเพราะความเมื่อยล้าทางกายร่ำร้องต้องการจะพักผ่อน เรียวปากบางจุดรอยยิ้มร้ายกาจขณะจินตนาการไปว่าจะสรรหาอะไรมาเล่นกับหนูตัวน้อยในครั้งต่อไปดี พลันสายตาเหลือบไปเห็นรอยผ่าตัดบนหน้าท้องแบนราบ ถึงแผลจะปิดสนิทแต่ก็ยังนูนขึ้นมาอยู่บ้างแม้ไม่เด่นนัก

    " เจ้านั่นออกมาจากทางนี้สินะ "

    ฝ่ามือใหญ่ลูบไปบนแผลเป็นอย่างสนอกสนใจ นาโอะเป็นผู้ชายคงไม่มีทางนำทารกออกมาตามวิธีธรรมชาติได้  ถ้าต้องผ่าตัดแล้วใครกันเป็นผู้จัดการเรื่องเหล่านี้ให้ โดยรอดพ้นสายตาขององค์กรลับที่คอยสอดส่ายตามหาหนูตัวนี้อยู่ตลอดเวลาได้ นั่นเป็นคำถามที่เซย์จิไม่ใคร่จะหาคำตอบนัก ในเมื่อได้กลับคืนมาแล้วที่ผ่านมาจะเป็นอย่างไรก็ไม่สำคัญอีกต่อไป

    ว่าไปถึงการทดลองที่นาโอะถูกใช้เป็นหนูลองยานั้น เป็นโปรเจคที่คู่รักร่วมเพศหลายคนใฝ่ฝันถึง การทดลองให้มนุษย์สามารถกำเนิดชีวิตใหม่ได้โดยไม่ต้องพึ่งเพศตรงข้าม หากประสบความสำเร็จ ในขั้นแรกเซย์จิตั้งใจจะใช้เหล่าหนูทั้งหลายที่ล้มเหลวในโปรเจคต่าง ๆ ซึ่งกลายเป็นซากมนุษย์ใช้การอะไรไม่ได้อีกมาให้กำเนิดหนูตัวใหม่ องค์กรจะได้ใช้ประโยชน์จากความผิดพลาด ไม่ต้องเสียเงินจำนวนมากในการกว้านซื้อเด็กกำพร้าให้เป็นที่สงสัยอีก ถือว่าเป็นการยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวเลยก็ว่าได้ ในขั้นต่อไปเมื่อแน่ใจว่าตัวยาที่ได้มาปลอดภัยไร้ผลข้างเคียงอันก่อให้เกิดอันตรายแก่ผู้ใช้จึงจะปล่อยขายในตลาดมืดด้วยราคาสูงลิ่ว

    ด้วยความมั่นใจในประสิทธิภาพของนักวิทยาศาสตร์ในองค์กรของตน เซย์จิจึงปล่อยข่าวเกี่ยวกับโปรเจคครั้งนี้ออกไปอย่างต่อเนื่อง เพียงแค่มียาที่กำลังค้นคว้าอยู่กับน้ำเชื้อสำหรับคู่รักชายร่วมเพศ หรือตัวยานี้อีกเช่นกันกับหญิงสาวที่สุขภาพแข็งแรง นักวิทยาศาสตร์จะนำดีเอ็นเอของเธอทั้งคู่มาผสมกันแทนน้ำเชื้อ เพียงเท่านี้การให้กำเนิดทายาทในคู่รักร่วมเพศก็ไม่ใช่เพียงภาพฝันอีกต่อไป

    ทว่าทั้งหมดกลับต้องล้มเหลวตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มตามแผนขั้นแรกเสียด้วยซ้ำ ชื่อเสียงเสียหายอย่างไม่เคยมีมาก่อน เมื่อหนูทดลองตัวแรกที่คาดว่าประสบความสำเร็จหลบหนีไปได้ ความเชื่อถือที่ลดลงทำให้เซย์จิจำต้องล้มเลิกโปรเจคทำเงินครั้งนี้ไปอย่างแสนเสียดาย แม้จะมีคนพร่ำบอกว่าหนูตัวนั้นอาจไม่รอดเนื่องจากสภาพร่างกายที่อ่อนแอจากการลองยามากมาย แต่ชายหนุ่มก็ยังไม่เคยเลิกค้นหาด้วยหวังว่าจะได้เห็นแม้ซากกระดูก และคิดไปว่าสิ่งเหล่านั้นจะช่วยบรรเทาความโกรธลงได้บ้าง

    ในตอนแรกเซย์จิมั่นใจว่าหากนาโอะรอดชีวิตไปได้ คงกำจัดผลการทดลองทิ้งด้วยความเคียดแค้นที่ฝังแน่นมาตลอดอย่างแน่นอน หากเป็นอย่างนั้นชายหนุ่มก็ตั้งใจจะลงมือสังหารนาโอะด้วยมือของตัวเอง แต่เมื่อไปพบทั้งนาโอะทั้งเด็กใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน โดยไม่ใส่ใจถึงความสัมพันธ์อันพิลึกพิลั่นก็ให้แปลกใจเป็นอย่างมาก หนูทดลองนั่นไม่ได้แค้นเขาหรือเหตุผลอื่นใดกันแน่เซย์จิก็ตอบไม่ได้

    แต่หากจะพูดถึงความสัมพันธ์ที่แปลกประหลาดแล้วเซย์จิคงต้องเหมารวมตัวเองเข้าไปด้วย เพราะไดยะที่ไม่รู้นึกอะไรขึ้นมาถึงได้ยุยงให้ใช้น้ำเชื้อของเขาในการทดลองครั้งนี้ ด้วยทนแรงรบเร้าจากเพื่อนไม่ไหวจึงจำต้องยอมทำตาม แต่ไม่เคยมีครั้งใดเลยที่เซย์จิรู้สึกเสียใจยามเห็นตัวอ่อนมนุษย์จากน้ำเชื้อของตนต้องตายไปด้วยความผิดปกติบางอย่างเสมอ

    ..ความสัมพันธ์อันผิดปกติ ระหว่างฉันกับนายมันก็คู่แค้นกัน ส่วนเจ้าเด็กนั่นสำหรับฉันเป็นแค่ผลการทดลองเท่านั้น..

    แล้วเทะซึโอะทราบถึงเรื่องเหล่านี้หรือไม่ ให้เดาเซย์จิคงตอบว่าไม่รู้แน่นอน เพราะเด็กชายเอาแต่เรียกหานาโอะในฐานะพี่ชายเพียงคนเดียว หาใช่ในสถานะผู้ให้กำเนิดอย่างที่ควรจะเป็น

-----------------------------

    เช้าวันต่อมานาโอะป่วยหนักอย่างที่เซย์จิไม่เคยเห็นมาก่อนตลอดเวลาที่เคยอยู่ด้วยกันเมื่อแปดปีที่แล้ว ชายหนุ่มเพียงแค่ปรายตามองร่างที่นอนหายใจด้วยพลังชีวิตอันแผ่วเบา แล้วเรียกสาวใช้มาดูแลเท่านั้น ส่วนตัวเองก็ออกไปทำงานในองค์กรโดยไร้ซึ่งความรู้สึกผิดใด ๆ

    สามวันให้หลังนาโอะจึงค่อยมีแรงลุกจากเตียงได้ ตลอดเวลาที่ป่วยหนักคนป่วยไม่เห็นหน้าเซย์จิเลย ซึ่งเขาก็ดีใจเป็นอย่างมากที่ไม่ต้องเจอกับคนที่จะทำให้อาการทรุดหนักลง

    " ขอบคุณมากนะครับยูมิซัง " มือเรียวรับยาลดไข้กับน้ำจากสาวใช้คนหนึ่งที่คอยดูแลมาตลอดจนสนิทกันพอสมควร เธอยิ้มด้วยไมตรีจิตให้พลางจ้องมองใบหน้าขาวที่มีเลือดฝาดขึ้นมาบ้างผิดจากวันแรกที่เห็น
    " ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ เห็นนาโอะคุงดีขึ้นพี่ก็ดีใจ รีบกินยาแล้วนอนพักซะล่ะ "
    " ขอบคุณครับ " เด็กหนุ่มผู้สุภาพเรียบร้อยมักกล่าวขอบคุณยูมิอยู่เสมอ ที่ต้องลำบากมาดูแลโดยไม่ใส่ใจว่าเธอจะเป็นแค่สาวใช้ไร้การศึกษา อันที่จริงยูมิอาจจะมีความสุขกว่าตัวเขาที่เป็นได้แค่หนูทดลองก็เป็นได้

    ..นาโอะ ? เจ้านั่นชื่อนาโอะงั้นสินะ..

    ผู้ที่ตั้งใจเอารางวัลมาให้คนที่อดทนสนองตัณหาของตนจนล้มป่วยไปหยุดฝีเท้าลงขณะครุ่นคิดเกี่ยวกับชื่อที่ได้ยินเป็นครั้งแรก จึงมาคิดได้ว่าสองปีที่อยู่ด้วยกันเขาเอาแต่เรียกผู้อยู่ใต้อำนาจด้วยสรรพนามว่านายเสมอ ไม่คิดจะถามอะไรเลยสักอย่าง

    แต่จะชื่ออะไรก็ช่างประไร ขอแค่ยังว่าง่ายเหมือนวันนั้นก็พอแล้ว

    " ดีขึ้นก็ดี จะได้ไม่เสียแรงที่ฉันเอาของขวัญมาให้่ "

    เสียงทุ้มเอ่ยขัดจังหวะ ยูมิเห็นผู้เป็นนายก็รีบก้มหัวให้ก่อนออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งนาโอะที่รู้สึกเครียดเกร็งไปทั้งร่างขึ้นมาในทันทีไว้เพียงลำพัง เขาไม่คิดว่าของขวัญที่เซย์จิพูดถึงจะน่าอภิรมย์ดังว่าสักเท่าไหร่ แต่ก็รู้ทันทีว่่าคิดผิดไปเมื่อเด็กน้อยคนหนึ่งวิ่งเข้ามาหาจากหน้าประตูห้อง แล้วโถมตัวเข้าใส่สุดแรงจนล้มลงไปบนเตียงด้วยกันทั้งคู่

    " พี่นาโอะ!! " เด็กน้อยซุกหน้าลงบนแผ่นอกบางอย่างแสนจะคิดถึง
    " เทะซึจัง!? "
    " ฉันยังไม่บอกสักคำว่าให้เข้ามาได้ เจ้าเด็กไม่ได้เรื่องนี่ " เซย์จิสาวเท้าเข้าหา ดวงตาดำมืดอ่านความคิดใดไม่ได้ นาโอะจึงรีบกอดเด็กชายไว้ในอ้อมแขนแนบแน่น แล้วตวาดใส่อีกฝ่ายทันที

    " อย่าแตะต้องเทะซึโอะนะ!! "

    คิ้วหนาเลิกขึ้นอย่างนึกแปลกใจ ทั้งที่เพิ่งหายไข้ ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อกี้ยังพูดคุยกับสาวใช้ของเขาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ไม่รู้ไปเอาเรี่ยวแรงจากไหนมาขึ้นเสียงใส่ได้ขนาดนี้ ดวงตาสีอำพันจ้องมองเซย์จิราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

    " ขึ้นเสียงใส่ฉันเหรอ ? คิดบ้างหรือเปล่าว่าพวกนายจะได้เจอกันครั้งต่อไปเมื่อไหร่ หรือแม้แต่ความปลอดภัยในชีวิตของด็กนี่ขึ้นอยู่กับการกระทำของตัวเองน่ะ "

    เจ้าของแววตามาดร้ายกล่าวตักเตือนทางอ้อม เป็นอย่างที่คิดเมื่อใดก็ตามที่ยกเรื่องเทะซึโอะมาพูด ท่าทีแข็งกร้าวของนาโอะจะเปลี่ยนเป็นหนูตัวน้อยผู้หวาดระแวงและว่าง่ายขึ้นสมใจอยาก

    ..ความตื่นกลัวของนาโอะเป็นดั่งการเยียวยารอยแผลแห่งความแค้นเคือง..

    " อีกครึ่งชั่วโมงฉันจะมาพาเด็กนี่กลับไป "
    กล่าวจบก็เดินออกจากห้องไปแต่ผู้ฟังหาได้ใส่ใจไม่ นาโอะต้องการใช้เวลาครึ่งชั่วโมงให้คุ้มค่าที่สุด

    " ไหนมาให้พี่ดูสิถูกใครรังแกบ้างหรือเปล่า "
    นาโอะสำรวจหารอยเข็มฉีดยาบนผิวกายของเทะซึโอะ เลิกเสื้อขึ้นหาร่องรอยแปลกประหลาดตามร่างกายจนเมื่อไม่พบสิ่งผิดปกติจึงวางใจขึ้นมาได้ รอยยิ้มกว้างปรากฏบนใบหน้าที่ละม้ายคล้ายนาโอะยิ่งช่วยยืนยันความมั่นใจว่าเด็กชายยังไม่ถูกทำอะไร

    " ผมคิดถึงพี่นาโอะที่สุดเลย " เด็กชายกล่าวออดอ้อนซุกหน้าเข้าหาผู้เป็นพี่
    " พี่ก็เหมือนกัน " เขายิ้มกว้างก่อนลูบหัวเด็กชายด้วยความรักใคร่

    " ว่าแต่พี่นาโอะกับพี่ชายคนนั้นทะเลาะกันเหรอฮะ "

    ..ยิ่งกว่าทะเลาะกัน ยิ่งกว่าชังหน้่า แต่ใครเล่าจะกล้าเล่าเรื่องโสมมให้เด็กชายผู้บริสุทธิ์ดั่งผ้าขาวรับรู้ได้..

    " ทำไมเทะซึจังถึงคิดอย่างนั้นล่ะ "
    ชายหนุ่มพูดกับเทะซึโอะที่ปีนขึ้นมานั่งบนตักเป็นที่เรียบร้อยแล้ว นาโอะจึงนั่งพิงหลังกับหัวเตียงให้้เด็กชายนั่งได้สบายขึ้น และเพื่อจะได้ไม่ต้องเกร็งตัวให้เจ็บแผลจากช่องทางที่ใช้รองรับอารมณ์มากขึ้นด้วย

    " ก็เมื่อกี้พี่นาโอะตวาดใส่พี่ชายคนนั้นนี่ฮะ พี่นาโอะไม่เคยตวาดใส่ใครนี่ "
    ผู้ถูกถามนิ่งเงียบไปจนด้วยถ้อยคำใดจะกล่าวตอบ ทว่าเด็กชายก็ไม่ได้ติดใจสงสัยอะไร กลับพูดต่อด้วยน้ำเสียงเจื้อยแจ้วตามแบบฉบับเด็กร่าเริงช่างพูด

    " พี่ชายคนนั้นบอกว่าพี่นาโอะทำงานให้พี่เค้าอยู่ เลยงานยุ่งมาเจอเทะซึจังไม่ค่อยได้ พี่นาโอะตั้งใจทำงานเข้านะฮะ เทะซึจังจะเป็นเด็กดีไม่ดื้อไม่ซน ไม่ให้พี่นาโอะต้องเป็นห่วง "

    ผู้เป็นพี่อดจะยิ้มออกมาไม่ได้ ถึงจะดื้อจะเอาแต่ใจไปบ้างในบางเวลา แต่เทะซึโอะก็ยังรู้ว่าควรถนอมเวลาที่มีอยู่อย่างจำกัดที่จะได้เจอกันด้วยการทำทุกอย่างให้นาโอะสบายใจ

    " เทะซึจังเนี่ยเป็นเด็กดีจังเลยน้า "

    เวลาครึ่งชั่วโมงแห่งความสุขผ่านไปอย่างรวดเร็วจนน่าใจหาย เซย์ิจิมารับเด็กชายตรงเวลาตามที่บอกเอาไว้ เจ้าตัวน้อยโผเข้ากอดพี่ชายเพียงคนเดียวแนบแน่นก่อนจะยอมกลับไปแต่โดยดี เจ้าของเรือนผมสีอ่อนมองส่งเทะซึโอะที่ยังสดใสร่าเริงด้วยความรู้สึกโล่งใจ ก่อนตัดสินใจกล่าวอะไรบางอย่างออกมา

    " ขอบคุณมากครับที่พาเทะซึโอะมาเจอผม "

    ผู้ที่กำลังจะก้าวเท้าข้ามธรณีประตูคลี่ยิ้มที่ดูไม่น่าไว้ใจออกมา โดยที่เจ้าของห้องไม่มีโอกาสได้เห็น


    ..แค่นี้นายก็จะเชื่องกับฉันมากขึ้น..

    แผนหลอกล่อให้เหยื่อตัวน้อยตายใจดูเหมือนจะได้ผลเกินกว่าที่คาดไว้

        เวลาฝึกสุนัขเขาทำกันยังไงนะ ?
        เขาจะสั่งสุนัขให้นั่งให้ยืนตามแต่จะต้องการ เมื่อมันทำตามจึงค่อยให้อาหาร
        แล้วเจ้าสุนัขตัวน้อยจะเรียนรู้ว่า หากต้องการอาหารจงทำตามที่นายสั่ง
   
        ไม่ต่างอะไรกับนาโอะที่ห่วงเทะซึโอะเป็นอย่างมากในตอนนี้..




TBC

คึกตอนดึกอยากตอบเม้นล่ะค่ะ XD

anajulia => ทางไปไม่มืดหม่นแต่หม่นหมองค่ะ~ (ล้อเล่นค่า) ขอบคุณที่เม้นเช่นกันค่ะ
Phelyra => ตอนนี้ได้เทะซึัจังคืนแล้วนะคะ(แค่แป๊ปนึง)
hpsky => อ่านตอนนี้คงรู้แล้่วนะคะว่าเซย์จิรู้มั้ย ^^
pattybluet => ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ ยืนยันคำเดิมว่าไม่ดราม่าค่ะ ออกจะหวาน(แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้)ด้วยซ้ำไปค่ะ
White => ดีใจที่ชอบค่ะ~
vvivy => ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ!!~

[hpsky]

สงสารนาโอะอ่า~
ตกลงแล้วเซย์จิต้องการไรนจากนาโอะกันแน่เนี่ย

[Tifa]

พึ่งเข้ามาอ่านค่ะ ผิดคาดจากชื่อเรื่องไปมากโข

แต่ชอบมากๆเลนค่ะ เเนวแปลกๆเเหวกตลาดเเบบนี้

คอยลุ้นเอาใจช่วยนาโอะนะคะ

ขอให้ได้ขอให้โดนค่ะ

แอร๊ยยยยยย

[Phelyra]

ไอ้คนเลว...ลูกกับเมียตัวเองแท้ ๆ ยังทำได้ลง แกมีจิตใจของความเป็นคนบ้างรึเปล่าหาไอ้เซย์จิ สักวันแกจะต้องเสียใจอย่างตายทั้งเป็น ในสิ่งที่แกปล้นฆ่าช่วงชิงชีวิตคนอื่นเพื่อแลกเปลี่ยนเป็นตัวเงิน ความเลวชั่วช้าที่แกทำมาโดยตลอด...สักวัน...มันจะส่งผล และขอให้วันนั้นมาเยี่ยมเยียนแกและบรรดาลูกน้องร่วมอุดมการณ์ความเลวอย่างเร็วที่สุด...ไอ้เซย์จิ

[ANUNTAYA]

สุดยอดดดดดดดดดดดดด



ขอบคุณไร้เตอร์คับ

[pattybluet]

แหมๆๆๆ ฝึกสุนัข แล้วอย่ามาหลงนาโอะกับนู๋เทะซึเหอะ ชริ!
นู๋เทะซึน่ารักอ่าาา ชอบเวลานาโอะกับเทะซึอยู่ด้วยกัน ดูแล้วน่าร๊ากกก น่ารัก

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[anajulia]

อยากกอดเทะซึจังบ้าง คงดุ๊กดิ๊กๆน่ารักแน่เลย
นึกถึงเด็กนักเรียนอนุบาลญี่ปุ่นที่สะพายเป้สีฟ้าแล้วใส่หมวกสีเหลืองอ้ะ ^o^


นาโอะจังน่าสงสาร งื้ดๆ

[JJHJJH]

+ ให้จ้า ไม่ DARK มาก็ดีเลย ชอบๆๆๆๆ

รออ่านต่อจ้า

[vvivy]

นาโอะน่าสงสาร
นู๋เทะซึ ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว

[cipher]

เนื้อเรื่องน่าสนใจ+แปลกดี
ชอบนะ
หวังว่าคงไม่ DARK อย่างที่บอกไว้

[BeeRY]

สนุกจังเลยค่ะ ชอบๆๆ  ไม่รู้ทำไมถึงชอบพระเอกแบบโหด โฉด ชั่ว กร๊ากๆ
เทะซึจังน่ารัก เมื่อก่อนก็คลั่งน้องชายตัวเองที่ตัวอ้วนกลมดุ๊กดิ๊ก
แต่เดี๋ยวนี้ตัวบึ้กใหญ่ยักษ์ ไม่ตัวเล็กน่ารักเหมือนแต่ก่อนเลย เซ็ง (แหม่ อย่างกะคนเราจะไม่โตเลยเนอะ 55+)
+1 ขอบคุณค่ะ รออ่านตอนต่อไปน้าาา

[dahlia]

เซย์จิ เป็นพระเอกใช่มั้ยค่ะเนี่ย มาแนวแบบใจร้ายดีนะ ต่อไปคงทำตัวน่ารักใช่มะ

[tsuyu]

เข้ามานั่งรอตอนใหม่อย่างสงบเสงี่ยม

 

[mousou]

Miracle 07

    วันนี้เป็นวันหยุดแรกในรอบหลายสัปดาห์ของเซย์จิ ชายหนุ่มตั้งใจจะใช้เวลาว่างทั้งหมดไปกับการเล่นอะไรสักอย่างกับหนูน้อยที่เพิ่งจับกลับมาได้ให้สมกับที่คอยมานาน ทว่าแผนการทั้งหมดกลับล้มเหลวไม่เป็นท่าเมื่อเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวนึกครึ้มอกครึ้มใจมาเยี่ยมถึงบ้าน ตอนนี้ทั้งคู่กำลังนั่งคุยกันไปพลางดูทีวีไปพลางอยู่ในห้องรับแขก ส่วนนาโอะทันทีที่รู้ว่าเซย์จิอยู่บ้านและกำลังต้อนรับแขกอยู่ ก็เอาแต่ขลุกตัวอยู่ในห้องไม่ยอมออกมาเลยตั้งแต่เช้า

    " ตกลงนายมาทำไมกันแน่ "
    เจ้าของเรือนผมดำขลับเป็นฝ่ายเปิดบทสนทนาขึ้นก่อน หลังจากที่ไดยะเอาแต่ดูทีวีอย่างใจจดใจจ่อราวกับไม่เคยเห็นมาก่อน ทั้งที่ไม่ใช่เรื่องอะไรเลยที่ต้องเดินทางมาดูถึงที่นี่

    " อยากเจอเซย์จิคุงไง เราไม่ได้เจอกันตั้งนานแล้วนะ " ไดยะคลี่ยิ้มกว้างที่เซย์จิเห็นแล้วอยากจะต่อยเข้าให้สักที
    " อยากเจออะไรของนาย ไปหาฉันที่บริษัทแทบทุกอาทิตย์ยังจะอยากเจออะไรอีก "
    " สมกับเป็นเซย์ิจิ จับได้แล้วเหรอเนี่ย " ไดยะแสร้งทำเป็นประหลาดใจ ทั้งที่ดวงตายังพราวระยับแฝงแววขี้เล่นไม่เปลี่ยน ก่อนหันมาหาเพื่อนสนิทแล้วพูดธุระที่แท้จริงออกมา
    " ที่จริงฉันอยากเจอหมายเลข 23 กับผลการทดลองน่ะ นายคงยอมใช่มั้ย " เซย์จิถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่กับอาการเล่นตัวทำให้เสียเวลาอยู่นานของอีกฝ่าย

    " ทีหลังก็พูดตั้งแต่แรกสิ นั่งดูทีวีเปลืองค่าไฟอยู่ได้ "

    ชายหนุ่มกล่าวเหน็บแนมทีเล่นทีจริงอย่างสนิทสนม ไม่มีความลับหรือเรื่องปิดบังอะไรอยู่แล้ว สำหรับไดยะของแค่นี้มีหรือจะให้ไม่ได้ แค่เอาให้ดูไม่ได้เสียหายอะไรสักหน่อย เจ้าของบ้านหยัดกายลุกขึ้นยืน เดินนำแขกขึ้นบันไดไปยังชั้นสองของบ้าน จากนั้นจึงหยุดยืนอยู่ตรงทางแยกของทางเดินบนชั้นสอง แล้วหันมาหาผู้ที่เดินตามมาด้านหลัง

    " อยากเจอใครก่อนล่ะ....หมายเลข 23 หรือผลการทดลอง "
    น้ำเสียงทุ้มชะงักไปกลางประโยคด้วยชื่อนาโอะที่เกือบเผลอหลุดปากออกมา

    " อืม..นั่นสินะ " ไดยะเหลือบมองทางเดินด้านซ้ายที่มีประตูห้องเรียงรายกันอยู่ 3 – 4 บาน ก่อนจะหันไปมองด้านขวา ประตูบานใหญ่เพียงบานเดียวซึ่งเขารู้ว่านั่นเป็นห้องนอนของเจ้าของบ้าน ถัดจากห้องนอนไปจึงเป็นบันไดขึ้นสู่ชั้นสามซึ่งอยู่ริมสุดติดกำแพง

    " นายไม่ได้พาผลการทดลองไปไว้ที่องค์กรเหรอ " แขกขี้สงสัยถามออกมาเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ เซย์จิผู้เปี่ยมไปด้วยความมั่นใจอยู่ตลอดเวลาหลุบตามองพื้นทันที เป็นปฏิกิริยาที่แม้แต่เจ้าตัวก็ไม่ทันได้สังเกต

    " เปล่า ฉันเอามาไว้บนชั้นสามน่ะ "

    ..กระทั่งตัวเองก็ยังไม่เข้าใจ..

    ในตอนแรกเซย์จิตั้งใจจะคอยให้เทะซึโอะอายุครบสิบสี่ปี ซึ่งถือว่าโตพอจะนำไปตรวจสอบหาข้อแตกต่างจากเด็กที่เกิดตามธรรมชาติได้อย่างเต็มที่ แค่ห้าขวบยังเด็กเกินกว่าจะทำอะไรได้ทั้งนั้น แต่เขาก็ไม่ไว้ใจจะให้อยู่กับนาโอะได้ เหตุการณ์ที่เกือบต้องสูญเสียผลการทดลองอันแสนสำคัญไป เพราะอุบัติเหตุรถชนจากความเลินเล่อของนาโอะยังตราตรึงอยู่ไม่รู้ลืม ชายหนุ่มตัดสินใจได้ทันทีว่าผลการทดลองไม่ควรจะอยู่กับนาโอะอีกต่อไป ให้เขาเป็นคนดูแลและเอาไว้ขู่หนูตัวน้อยให้เสียขวัญระหว่างที่คอยให้เทะซึโอะโตพอยังสนุกกว่าเป็นไหน ๆ

    " งั้นขอดูหน้าหมายเลข 23 ของนายก่อนแล้วกัน "
    ไดยะที่ประสานมือทั้งสองข้างไว้หลังศีรษะด้วยท่าทางสบาย ๆ กล่าวตอบ เจ้าของบ้านพยักหน้ารับแล้วพาเดินไปทางด้านซ้ายตรงไปยังประตูบานแรกที่เห็น ทว่าผู้ที่เรียกร้องต้องการเจอหนูตัวน้อยกลับส่งเสียงอุทานออกมาเสียก่อน

    " โทษทีเซย์จิ ฉันนึกขึ้นได้ว่ามีธุระไว้คราวหลังแล้วกัน " เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลแดงทั้งศีรษะที่เพิ่งย้อมมาใหม่วิ่งหายลับลงบันไดบ้านไป ชนิดที่ไม่ปล่อยให้เซย์จิเอ่ยถามอะไรได้เลย เป็นอีกครั้งที่ชายหนุ่มไม่เข้าใจในการกระทำของเพื่อนสนิทเท่าไหร่นัก

    ทั้งที่มารบกวนคนอื่นเขาได้ตั้งครึ่งค่อนวัน พอจะกลับก็ไปแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยสมกับเป็นนายจริง ๆ
    ดวงตาสีนิลมองประตูห้องนาโอะที่อยู่ด้านหน้า จากนั้นจึงผินกายหันหลังเดินไปยังอีกทิศทางหนึ่ง

    ..วันนี้ยังไม่ได้ไปดูสภาพเด็กนั่นเลย..

-----------------------------------------

    ทันทีที่ฝ่าเท้าเหยียบย่างไปบนชั้นสาม ชายฉกรรจ์สองคนที่เฝ้าอยู่หน้าประตูซึ่งมีเพียงบานเดียวในชั้นก็โค้งคำนับให้เซย์ิจิอย่างรวดเร็ว กระนั้นกลับได้รับการใส่ใจไม่ ฝ่ามือใหญ่หมุนลูกบิดประตูเข้าไปภายในห้องกว้างด้วยความเคยชิน เนื่องจากต้องมาตรวจตราความเป็นอยู่ผลการทดลองตัวน้อยเป็นประจำ

    แดดอ่อน ๆ ยามบ่ายสาดส่องเข้ามายังบานหน้าต่างขนาดใหญ่หลายบาน ทำให้ห้องแลดูสว่างสดใสจนเซย์จิรู้สึกตาพร่าไปชั่วขณะ เจ้าของดวงตาสีนิลเหลือบมองไปยังเตียงนอนที่ถูกจัดไว้อย่างเป็นระเบียบตรงมุมห้องติดประตูห้องน้ำ จากนั้นจึงไล่มองไปยังมุมหนังสือนิทานซึ่งก็ดูเรียบร้อยเป็นที่น่าพอใจ ทว่าเมื่อมองถัดไปยังกองของเล่นเกลื่อนกลาดบนพื้นคิ้วหนาก็ขมวดมุ่นขึ้นมา จนเมื่อเห็นร่างที่นอนหลับสนิทอยู่กลางซากของเล่นจึงเข้าใจว่าเด็กชายคงเล่นแล้วเผลอหลับไป

    " วันนี้เป็นยังไงบ้าง " ชายหนุ่มเอ่ยถามพี่เลี้ยงคนหนึ่งซึ่งนั่งห่างออกไปไม่ไกลนัก
    " ร่าเริงเป็นปกติดีค่ะ เจ้านายไม่ต้องห่วงหรอกนะคะ ฉันจะดูแลเด็กคนนี้เป็นอย่างดีเลย " หญิงสาวกล่าวประจบประแจงเกินกว่าที่ถามไป ริมฝีปากเรียวเคลือบลิปสติกซึ่งกำลังแย้มยิ้มหว่านเสน่ห์ให้ชายหนุ่มพลันหายไปเมื่อถูกตวาดเสียงดัง

    " เคยบอกแล้วใช่มั้ยว่าห้ามฉีดน้ำหอม เกิดเด็กนี่แพ้กลิ่นขึ้นมาจะทำยังไง ถ้าไม่ฟังที่พูดเห็นทีคงต้องจ้างคนใหม่ "

    " ขอโทษค่ะ ขอประทานโทษค่ะ ต่อไปจะไม่ทำอีกแล้วค่ะ " เธอละล่ำละลักกล่าวขอโทษ กระนั้นแววตาโกรธเคืองดั่งเปลวเพลิงยังคงจับจ้องมาให้อึดอัด ชายหนุ่มตวัดตากลับไปมองเด็กชายที่นอนหลับอยู่บนพื้นแล้วจึงเริ่มต่อว่าพี่เลี้ยงคนเดิมอีกครั้ง

    " ทำไมไม่อุ้มไปนอนบนเตียง ปล่อยให้นอนบนพื้นถ้าไม่สบายไปจะทำยังไง " หญิงสาวที่ปราดเข้ามาทำตามสั่งด้วยเนื้อตัวสั่นเทาถูกตัดหน้าจากเซย์จิ ชายหนุ่มอุ้มเด็กชายไว้ในอ้อมแขนนำไปวางบนเตียง พร้อมกับห่มผ้าให้ถึงหัวไหล่

    " คงรู้นะว่าถ้ามีเรื่องอย่างนี้อีกจะเกิดอะไรขึ้น " น้ำเสียงที่ถูกกดให้ต่ำราวกับกำลังอดกลั้นต่ออารมณ์ที่พลุ่งพล่านกล่าวเตือน ก่อนจะเดินจากไป

    เหตุผลเดียวที่เซย์จิตอบตัวเองว่าเหตุใดต้องดูแลเอาใจใส่ถึงเพียงนี้ คงเพราะเทะซึโอะไม่เหมือนเด็กทั่วไปจึงต้องระวังเป็นพิเศษ และเพื่อที่จะได้เติบโตแข็งแรงเป็นผลการทดลองอันน่าชื่นชม จึงต้องจัดเตรียมทุกอย่างไว้ให้พร้อม ไม่ให้เด็กชายรู้สึกเหงาหรือเบื่อได้

    ..กระนั้นเพราะอะไรก็ไม่อาจทราบได้ ถึงไม่อาจทำใจนำตัวเทะซึโอะไปรวมกับเด็กกำพร้าคนอื่นได้ จึงได้แยกไว้ในสถานที่ซึ่งจัดเตรียมไว้เป็นพิเศษ..

    ทว่าเซย์จิคงลืมไปว่าไม่มีสิ่งใดจะสามารถทำให้มนุษย์มีความสุขได้ดี ไปกว่าความรักความใกล้ชิดจากคนสำคัญ

    ของนอกกายไม่อาจเติบเต็มสิ่งที่ขาดหายไปในจิตใจได้ ดั่งเทะซึโอะที่ต้องอยู่ท่ามกลางความเพียบพร้อมซึ่งไร้ค่ายิ่งเมื่อไม่มีนาโอะอยู่ด้วย
    สักวันหนึ่งเด็กน้อยจะเลิกสนใจของเล่นและความสะดวกสบายที่ไม่เคยมีมาก่อน และเรียกหาสิ่งที่ตนต้องการอย่างแท้จริง

---------------------------------------

    ความหงุดหงิดทั้งมวลพลันหายไปเมื่อเซย์จิพบว่านาโอะยังว่าง่ายเหมือนเดิม ชายหนุ่มเหลือบมองร่างที่นั่งปรนเปรอความสุขให้อยู่แทบเท้าตรงหว่างขาของตน ด้วยยังไม่แน่ใจในร่างกายอันผิดไปจากที่เคยรู้จักเมื่อแปดปีก่อน ทั้งร่างผอมบางยังเพิ่งสร่างไข้ได้ไม่นานจึงได้เลือกเล่นกับหนูตัวน้อยด้วยวิธีอื่นแทน ยังไงซะแบบนี้เขาก็มีความสุขปลดปล่อยความต้องการได้เหมือนกัน

    " ไม่ได้เรื่้องเลยหมายเลข 23 พยายามให้มากกว่านี้หน่อยสิ "

    ฝ่ามือใหญ่กดศีรษะเล็กไว้ให้โลมเลียอวัยวะของเขาได้มากที่สุด ดวงตาสีน้ำตาลเอ่อล้นด้วยหยาดน้ำตา ใบหน้าแดงก่ำคล้ายหายใจไม่สะดวก ขณะพยายามขยับลิ้นมอบความสุขให้ร่างเบื้องหน้าตามแบบฉบับคนไม่ประสีประสาเรื่องโลกีย์อย่างสุดความสามารถ สิ่งที่ทั้งใหญ่ทั้งคับในปากทำให้เกือบสำลักออกมาอยู่หลายครั้ง กลิ่นคาวความใคร่โชยแตะจมูกบ่งบอกว่าภารกิจของนาโอะในวันนี้ใกล้สิ้นสุดลงแล้ว

    ..ใบหน้าขาวเปื้อนน้ำตาช่างน่าหลงใหล ทั้งยังกระตุ้นอารมณ์ใคร่ได้อย่างไม่น่าเชื่อ..

    " อื้ออ!! "
    เสียงหวานอุทานออกมาด้วยความตกใจเมื่อของเหลวอุ่นร้อนถูกปลดปล่อยออกมาในโพรงปากโดยไม่ทันได้ตั้งตัว ร่างผอมสำลักออกมาจนของเหลวในปากไหลลงเปรอะเปื้อนใบหน้าและพื้นห้องนอน หยดน้ำใสยังคงไหลออกมาจากหางตาเมื่อหวนคิดไปว่าได้ทำเรื่องน่าอับอายอะไรลงไป

    " เช็ดให้สะอาดซะ " มือเรียวรีบคว้าทิชชู่บนหัวเตียงมาเช็ดทำความสะอาดตามคำสั่ง แต่กลับหยุดการกระทำทันทีที่เห็นเซย์ิจิซึ่งรูดซิปกางเกงเสร็จแล้วกำลังจะเดินออกจากห้องไป

    " เดี๋ยวก่อนสิครับ "
    " มีอะไรอีกล่ะ " ผู้ถูกรั้งเอาไว้ถามกลับโดยไม่หันมามอง เรียวปากคลี่ยิ้มอย่าสาแก่ใจ ท่าทางของนาโอะไม่ได้ต่างจากที่คาดไว้เท่าไหร่นัก
    " วันนี้ผมจะได้เจอเทะซึโอะมั้ย "
    เซย์จิหันหลังกลับสาวเท้าเข้าหาผู้ที่นั่งอยู่บนพื้นทีละก้าวช้า ๆ ก่อนก้มลงสบมองดวงตาซึ่งเปี่ยมไปด้วยความหวัง

    " ทำได้ห่วยแตกขนาดนี้ คิดว่าฉันจะยอมให้เจอเหรอไง "

    เซย์จิเป็นคนโกหก ทั้งที่เมื่อครู่แอบชมนาโอะอยู่ในใจที่แม้จะไม่ประสาในเรื่องพวกนี้ แต่ก็สร้างความสุขสมให้ได้ยิ่งกว่าคู่นอนมากประสบการณ์บางคนที่เคยเจอเสียอีก แต่ไม่มีทางที่ชายหนุ่มจะยอมรับความจริงข้อนี้ตามตรงแน่นอน เซย์จิต้องการให้นาโอะลิ้มรสชาติความผิดหวังเหมือนกับที่เขาต้องประสบกับตัวในวินาทีที่รู้ว่าโปรเจคที่เฝ้าฝันถึงต้องสูญสลายไป เพราะหนูทดลองแค่ตัวเดียว

    " ฉันบอกว่าถ้าฉันพอใจ ไม่ใช่ถ้านายทำตามที่บอก คงไม่ได้ลืมหรอกนะ "
    " ครับ "
    นาโอะตอบรับด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาอย่างสิ้นหวัง ขณะมองตามแผ่นหลังกว้างไปจนลับสายตา

TBC
 
ตอบเม้นค่ะ
hpsky => ต้องการอะไรนั่นสินะคะ เดี๋ยวตอนหลังมีเฉลยค่ะ
Tifa => ชื่อเรื่องผิดคาดมากเลยเหรอคะ เราว่าพยายามหาคำที่มันสื่อที่สุดแล้วนะคะเนี่ย =3=
Phelyra => อ่านเม้นแล้วสยองแทนเซย์จิเลยล่ะค่ะ (ฮา)
ANUNTAYA => ขอบคุณที่เม้นเช่นกันค่า
pattybluet => ชอบตอนทั้งสองคนอยู่ด้วยกันเหมือนกันค่ะ~
anajulia => ให้ยืมตัวเทะซึจังไปกอดได้ตามสบายเลยค่ะ!!
JJHJJH => มาต่อแล้วนะคะ ^^
vvivy => มีแต่คนสงสารนาโอะนะคะเนี่ย..
CipheR => ขอบคุณที่ชอบคะ สำหรับเราถ้ามองทั้งเรื่องเราว่ามันไม่ดาร์คเท่าไหร่น่ะค่ะ..
BeeRY => เพราะพระเอกโฉดเร้าใจหรือเปล่าคะ XD คนเราก็ต้องโตเป็นธรรมดาแหละค่ะ~
dahlia => ใ่ช่แล้วค่ะ เซย์จิเป็นพระเอก
tsuyu => มาต่อแล้วค่าา
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นมากเลยค่ะ~
ใกล้เปิดเทอมแล้วไม่รู้จะมาต่อได้เร็วๆอย่างนี้อีกถึงเมื่อไหร่ ตอนต่อๆไปอาจจะเว้นระยะห่างมากกว่านี้นะคะ ORZ

[Phelyra]

เค้าเห็นด้วยนะค่ะว่า สิ่งของนอกกายที่เราอยากได้ พอได้มามันให้ความสุขเราได้แค่เพียงช่วงเวลาสั้น ๆ แต่ก็ไม่สามารถที่จะทดแทนหรือเติมเต็มสิ่งที่ขาดหายไปในจิตใจของคนเราได้ ไม่ว่าจะดีหรือเพียบพร้อมแค่ไหนมันก็ไร้ค่าและว่างเปล่าอยู่ดี แล้ววันนึงเราก็จะเลิกที่สนใจสิ่งของ หลีกหนีความสะดวกสบาย ความวุ่นวาย เพื่อตามหาสิ่งที่เราต้องการอย่างแท้จริง สงบและเรียบง่าย แม้ไม่สุขกายเท่าไหร่แต่ก็สบายใจ อิ่มใจมากกว่า
ไอ้เซย์จิ...อย่างน้อยแกก็ยังดีกับเทะซึจังบ้าง ไม่รุนแรงกับนาโอะด้วย งั้นวันนี้เค้าจะปล่อยแกไปก่อน เห็นมิว่าเค้าใจดีแค่ไหน

[pattybluet]

เหมือนๆจะห่วงผลการทดลองเกินเหตุนะ..เซย์จิ
ยอมรับมาตรงๆดีกว่าว่าห่วงลูกน่ะ 
ยุให้นู๋เทะซึอาละวาด ว่ะฮ่าๆ

ตอนนี้นาโอะโดนแกล้งอีกแล้ว~~
แล้วไดยะก้อทำตัวน่าสงสัยอีกแล้วเช่นกัน!!

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[Tifa]

เดาไม่ออกจริงๆค่ะว่าจะไปทางไหนต่อ จะรักกันมั้ย

เอ่อ ไม่อยากคิดเอง รออ่านเเล้วกัน คริๆ

[hpsky]

ไดยะน่าสงสัยนะ

สิ่งที่เซจิย์ทำให้กับเทะซึจัง ก็เพราะว่าเป็นความผูกพันธ์ทางสายเลือดซินะ
ยังไงซะเทะซึก็เป็นลูก คนเป็นพ่ย่อมห่วงเป็นธรรมดา เพียงแต่ว่า
ทำไปโดยจิตใต้สำนึก และยังไม่ยอมรับความจริงก็เท่านั้น
กับนาโอะก็เหมือนกัน เพราะรู้ว่านาโอะป่ายเลยไม่ทำไรรุนแรง
แค่นี้ก็บอกได้แล้วหล่ะว่ารักว่าห่วงนาโอะ