ขอโทษที่หายไปนาน (อีกแล้ว !)
พอดีช่วงนี้ยุ่งๆ หลายเรื่อง (อีกแล้ว !!)
อันที่จริงตอนนี้แต่งเสร็จพักใหญ่แล้ว แต่ไม่มีโอกาสได้เอามาลงซักที (อีกแล้ว !!!)
พอกลับมาหานิยายของตัวเองในบอร์ด ตอนนี้หาไม่เจอแล้ว หล่นมาอยู่หน้าสองหน้าสามแล้ว มันช่างน่าสงสารยิ่งนัก T^T
แอบคิดว่าบรรดามิตรรักแฟนเพลงคงเบื่อนิสัยไรเตอร์คนนี้เต็มทน ที่ทิ้งให้รอแล้วรออีก ...
ยังไงซะก็อย่าทิ้งกันไปก่อนนะครับ ... เพราะอีกไม่กี่ตอนเท่านั้นจริงๆ
จริงๆนะ (อีกแล้ว !!!!)
ตอนที่ 47
พวกเรามาถึงโรงแรมในตัวอำเภอซึ่งก็ดูดีระดับสามดาวได้ พวกเราเช็คอินเข้าที่พักกัน โดยมีผมนอนกับเจเจ อ๊อฟกับไอ้เวย์ และคุณเกดกับครูแก้ว ..
“เอ๊ะ ทำไมคุณเกดนอนกับคุณแก้วละครับ ทำไมไม่นอนกับคุณเท่ห์ละ” นายบอยผู้นำทางมาโรงแรมนี้ถามคุณเกดขึ้น
“อ๋อ ... พอดีนอนเป็นเพื่อนยัยแก้วมันนะค่ะ มันไม่กล้านอนคนเดียว” คุณเกดใช้ไหวพริบที่มีตอบกลับไปอย่างเฉียบพลัน ครูแก้วก็หันมายิ้มอายๆ เพื่อความสมจริง ไม่เข้าใจจริงว่านายบอยจะจ้องจับผิดอีกนานมั๊ยเนี่ย ...
“ขอบคุณคุณบอยมากนะครับที่นำพวกเรามา ไม่งั้นพวกเราคงดึกกันแน่ๆ ยังไงพรุ่งนี้ค่อยเจอกันนะครับ” ผมพูดและเตรียมจะขึ้นห้องพัก เพราะเหนื่อยกับการเดินทาง และกิจกรรมวันนี้เหลือเกิน ..
“เดี๋ยวครับคุณเท่ห์ ผมขอคุยอะไรด้วยหน่อยได้มั๊ยครับ” นายบอยพูดขึ้นในขณะที่ผมเตรียมตัวจะเดินตามทุกๆคนขึ้นห้องพัก
“อ่าได้ครับ เจเจไปอยู่กับอาเวย์ก่อน เดี๋ยวพ่อไปรับ” ผมตอบรับปากนายบอย และบอกเจเจให้วิ่งไปอยู่ห้องไอ้เวย์ก่อน เพราะผมว่าเรื่องที่นายบอยจะคุยคงไม่เหมาะที่จะให้เจเจได้ยิน
“ไปคุยกันตรงมุมนั้นดีกว่าครับ” นายบอยพูดพร้อมเดินนำทางไปตรงมุนกาแฟของโรงแรม ซึ่งเวลานี้ไม่มีผู้คน ดูเป็นมุมเงียบและสงบ
“ไม่คิดเลยนะครับ ว่าคนอย่างคุณจะใช้แผนเลวๆแบบนี้” นายบอยเริ่มมวยยกนี้ด้วยการใส่หมัดเข้ามาตรงๆ
“ในเมื่อคุณเล่นแผนไม่สะอาดกับผมก่อน ผมจะมัวมาทำดีกับคุณเพื่ออะไร” แต่เสียใจ ผมหลบหมัดเบาๆของนายบอยทัน ... ถ้าโดนผมคงจะไม่รู้สึกอะไรเลย
“แต่นี่คุณเล่นโกหกพ่อกับแม่ของเต้ มันจะไม่มากไปหน่อยเหรอ” นายบอยจ้องจะเตะผมเข้ากลางลำตัว ... ซึ่งคิดว่าจะเป็นจุดอ่อนของผม
“หรือว่าตอนนี้คุณไม่โกหก ... คุณก็โกหกท่านเหมือนกัน โกหกว่าคิดแค่เพื่อนกับนายเต้ แต่ภายในใจคุณก็คิดมากกว่านั้น และอย่าคิดจะเอาเรื่องนี้ไปบอกท่านทั้งสอง เพราะถ้าเกมจบ ไม่ใช่แค่พวกผมที่จบ นายก็จะจบเหมือนกัน” ผมถีบขานั้นออก พร้อมกับสวนหมัดของผมเข้าไปตรงกลางหน้าท้องนายบอย
“นี่นายกล้าขู่ชั้นเรอะ !!!” นายบอยสวนกลับมาทันที
“ผมไม่ได้ขู่ และผมคิดว่าการกระทำนั้น ผมไม่ได้ทำเองด้วย ไม่คุณก็นายเต้ที่เป็นคนเปิดเผยเกมของคุณเอง” ผมหลบหมัดของนายบอย พร้อมกับศอกเข้าไปที่ปลายคางอีกที
“นายอย่าคิดว่าชั้นจะยอมแพ้กับเกมส์นี้นะ ... ยังไงซะชั้นก็มาก่อน ... ชั้นมีสิทธิ์ก่อนนาย” ถึงแม้นายบอยจะล้มลงไปแล้ว แต่ก็ยังลุกขึ้นมาต่อสู้ด้วยแม่ไม้มวยเดิมๆ ที่ไม่มีที่ท่าจะทำแต้มได้เลย
“มันตลกหน่าคุณบอย ... ถ้านายคิดว่านายเต้จะเลือกนาย ป่านนี้คุณก็ลงเอยกันแล้ว กี่ปีมาแล้วที่คุณเจอกับนายบอย แต่ผมเจอกันเพียงไม่กี่เดือน ผมก็สามารถเอาชนะใจเค้าได้ บัตรคิวที่คุณหยิบมา มันหมดอายุไปนานแล้ว และอย่าคิดจะมาต่อคิวอีกเลยนะครับ เพราะผมว่ามันคงอีกนาน กว่าคิวปัจจุบันจะเลิกรัก” และถ้านี่เปรียบดั่งแม้ไม้มวยไทย มันคงเป็นท่าจระเข้ฟาดหาง เพราะนายบอยนิ่งเงียบ ไร้ซึ่งคำพูดใดๆออกมาจากปาก เหมือนน็อคยกห้ายังไงยังงั้น ...
ตราบใดที่ยังคิดว่าตัวเองชนะ ... เมื่อนั้นเรายังแพ้ แต่ถ้าเมื่อใดเราคิดว่าเราแพ้ เราจะพยายามเอาชนะ ... ซึ่งนายบอยไม่ใช่แบบนั้น ความพยายามที่เค้ามี คือความรู้สึกที่ตัวเองเป็นผู้ชนะ เป็นผู้ที่ถือไพ่เหนือกว่า ซึ่งแรงพยายามย่อมน้อยกว่าผมอยู่ดี ... ผมไม่ได้เจ๋ง ไม่ได้ดีกว่า ... แต่ผมพยายามกว่า ... ดังเช่นการมานครฯในครั้งนี้ไง
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวนะครับ หวังว่าพรุ่งนี้คงพบคุณร่วมเดินทางไปกับพวกเราด้วย” ผมพูดพร้อมกับลุกขึ้นจากที่นั่งตรงนั้น และคิดว่านายบอยยังคงนั้งอยู่ตรงนั้นต่อ ...
คงคิดว่าทำไม ...
ทำไมคนๆนั้นของนายเต้ ถึงไม่ใช่ตัวเอง ...
เช้าวันนี้ผมกับทีมงาน (เรียกแบบนี้ถูกมั๊ยหว่า) ออกมาจากโรงแรมตั้งแต่เช้าตรู่ เพื่อเดินทางไปรับนายเต้ พ่อกับแม่ของนายเต้ เดินทางสู่ตัวเมืองจังหวัดนครศรีธรรมราช เพื่อไปไหว้พระธาตุและกลับกรุงเทพกัน ... งานนี้มีนายบอยขับรถมาด้วย เพราะขากลับจะได้รับทั้งสามคนกลับบ้าน พวกผมไม่ต้องวกไปวนมาอยู่
“เป็นไงลูกแก้ว นครอากาศดีมั๊ยลูก” แม่ของนายเต้ที่นั่งตรงกลางระหว่างนายเต้กับครูแก้วถามลูกสะใภ้จำแลงขึ้น
“ค่ะ อากาศสดชื่นมากเลย “ ครูแก้วตอบมาแบบเขินอาย
“งั้นก็ดีเลย เวลาแต่งงานกับลูกเต้ลูกก็มาอยู่บ้านแม่นะ มาใช้ชีวติสบายๆกันแบบนี้ ใช่มั๊ยพ่อมัน ฮ่าๆ” แม่พูดพร้อมกับหันหน้ามาถามพ่อนายเต้ที่นั่งอยู่ด้านหลัง ที่กำลังนั่งคุยเรื่องการเมืองอยู่กับไอ้เวย์
แต่แม่หารู้ไม่ ทันทีที่แม่พูดประโยคนั้นออกมา ทั้งรถต่างก็เงียบกันเป็นแถว มีแต่คุณแม่กับคุณพ่อเท่านั้นแหละ ที่กำลังสนทนากันอย่างเมามัน ...
“แม่อย่าไปเร่งรัดแก้วเค้าเลยนะครับ ... อนาคตไม่มีไรแน่นอนหรอก” นายเต้พูดขึ้นหลังจากเงียบไปนาน
“ใช่ๆแม่มัน เต้มันก็พูดถูก ต่อไปเจ้าเต้กับครูแก้วจะเป็นอย่างไร ไม่มีใครรู้หรอก” พ่อของนายเต้พูดเสริมทัพอีกที เรียกเอาบรรยากาศในรถกลับเข้าสู่สภาวะปกติ ...
และการเดินทางแค่สี่สิบห้านาทีด้วยรถส่วนตัว ก็มาถึงวัดพระธาตุคู่เมืองนครศรีธรรมราชดั่งใจหมาย เค้าว่ากันว่าไปเมืองไหนๆก็ต้องไปกราบไหว้คารวะสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่นั่น ... และผมยังคิดว่า อยากได้เมียเป็นคนจังหวัดไหนก็ไปกราบไหว้บอกสิ่งศักดิ์สิทธิ์จังหวัดนั้นด้วยเหมือนกัน
“เต้ ไปเอาดอกไม้ให้น้องแก้วหน่อยสิลูก” แม่ของนายเต้พูดขึ้นเมื่อถึงหน้าวัด
“งั้นแม่กับแก้วรออยู่ตรงนี้นะครับ” นายเต้รับปากแม่ และเตรียมจะเดินไป
“เต้ เดี๋ยวชั้นไปด้วย ฝากเจเจด้วยนะครับคุณเกด” ผมเรียกนายเต้ให้รอ และหันมาฝากเจเจไว้กับคุณเกด
“ดีใจจัง วันนี้ได้มาไหว้พระกับนายด้วย” ผมพูดขึ้นขณะเดินไปกับนายเต้
“ก็ได้ไหว้กับทุกคนนั่นแหละ ใช่ว่าจะมีแต่ผมคนเดียวซะเมื่อไหร่” นายเต้สวนกลับมา พร้อมกับอมยิ้มกวนๆ
“ชั้นจะบอกพระธาตุว่า จะขอเมียเป็นคนนคร” ผมพูดแซวนายเต้ไป
“งั้นก็ขอให้สมหวัง แต่ไม่ใช่ผมหรอกนะ เพราะผมไม่อยากเป็น “เมีย”ใคร” นายเต้หันมาพูดใส่ผม พร้อมย้ำตรงท้ายๆของประโยค และรีบเดินลิ่วไป
“ง่ะ ได้ไงอ่า งั้นจะเจาะจงกับพระธาตุเลย ว่าจะขอนายควงคู่ใช้ชีวิตด้วยกันตลอดไป” ผมวิ่งตามมาและพูดประโยคข้างต้นให้นายเต้ฟัง
“ขอพระธาตุเสร็จแล้ว ก็ไปขอแม่ผมด้วยแล้วกัน” นายเต้หันมาพูดกับผมอีกที และก็หันไปหยิบช่อดอกไม้ ธูป เทียน ไปฝากทุกๆคน
“จะให้ชั้นขอจริงเรอะ” ผมถามพร้อมยักคิ้วให้ มือก็ช่วยนายเต้ถือดอกไม้
“ถ้ากล้าขอจริง คงไม่มาไม้นี้ตั้งแต่ตอนแรกหรอก ชิ” นายเต้พูดพร้อมกับเอาเงินหยอดใส่กล่องทำบุญ และเดินทิ้งผมไปอีกแล้ว
“โห ใครจะกล้าละ ถ้าผมมาขอคุณเลย มีหวังโดนกระสุนจ่อหัวแน่” ผมพูดทีเล่นทีจริงใส่นายเต้ ที่เอาแต่จ้ำๆอย่างกับงอนผม
“ไม่โดนหรอก พ่อผมไม่มีปืน พ่อใช้แต่พร้ากับจอบ เอาไว้ผ่าหัวทีเดียว” อึ๋ยยย นายเต้พูดมา หวาดเสียวกว่าปืนอีก ..
“โน้นไงมากันแล้ว ไปทุกคนรับดอกไม้จากเต้คนละช่อ เอาไปไฟว้พระกันลูก” ก่อนที่ผมจะได้เถียงอะไรกลับไป เราก็มาถึงที่ทุกคนรออยู่พอดี และทุกคนก็มาเอาดอกไม้ธูปเทียนที่ผมบ้าง นายเต้บ้างสลับกันไป และคนสุดท้ายที่ตั้งใจมาเอาที่ผม ก็ไม่ใช่ใคร ...
“นายอย่าคิดว่า การที่นายไปเอาดอกไม้กับนายเต้แล้วไม่มีใครคิดอะไรนะ เสียใจ ชั้นคิด” นายบอยเดินมาหยิบดอกไม้พร้อมกับบ่นงึมงัมๆอะไรของเขาก็ไม่รู้ ... เพราะผมหาสนใจไม่ มาวัดทั้งที ไม่อยากจะสนใจเสียงอะไรทั้งสิ้น
“เอาไว้เดี๋ยวชั้นจะแผ่ส่วนบุญไปให้นายนะ นายจะได้จิตสงบซะบ้าง มาวัดนะ เฮ้อ ไม่ไหวๆ”ผมพูดพร้อมกับเดินตามพวกเพื่อนๆและพ่อแม่นายเต้ เข้าไปไหว้พระธาตุกันข้างใน ปล่อยให้คนจิตใจคิดแต่ริษยา ยืนบ้าอยู่คนเดียวตรงนั้นแหละครับ ไม่รู้จะมาทำไม ... รำคาญจริงๆ
“ลูกเต้ไปเดินกับน้องเค้าสิลูก เรานี่นะ เป็นแฟนกันประสาอะไร เดี๋ยวเหอะ” พอเดินมาทันนายเต้ ก็ได้ยินแม่ของนายเต้บอกให้ไปเดินกับครูแก้วอีก ... วินาทีนี้อยากบอกแม่เหลือเกินว่า แม่คร๊าบบบบ แฟนเต้อยู่เนี่ย ... แต่ก็นะ ทำไม่ได้ เฮ้ออ
“เป็นไรไปเหรอค่ะ คุณเท่ห์ ดูอารมณ์ไม่ค่อยดีเลย” เป็นคุณเกดครับ ที่เข้ามาทักผม
“เปล่าครับ แล้วคุณเกดละ เป็นไงบ้าง” ผมไม่รู้จะตอบคุณเกดไปยังไง เลยถามกลับไปดีกว่า
“เกดก็โดนพ่อของเต้ ไล่ให้มาเดินกับคุณเหมือนกัน เค้าดูสงสัยๆแล้วนะคะ ว่าเป็นแฟนกันยังไง ไม่ค่อยสนใจกัน” คุณเกดตอบกลับมา ทำให้ฉุกคิดขึ้นมาเหมือนกัน ..
“ครับ ขอบคุณคุณเกดมากนะครับที่เป็นห่วง เราไปไหว้พระกันเถอะครับ” ถึงกระนั้น ผมก็คงทำอะไรไปมากกว่านี้ไม่ได้ ถึงจะเป็นแฟนจำเป็นก็ตาม แต่ผมก็อยากรักษาระยะห่างไว้ กลัวอะไรๆมันจะเกินเลยนะครับ ..
“ป้อครับ เจเจไม่มีคู่” จู๋ๆ เจเจก็เดินมาหาผม แล้วบอกประโยคนี้
“โถ เจเจ ทำไมต้องมีคู่ด้วยละครับ ไวห้พระ ไหว้กันหลายๆคนก็ได้ ไม่เห็นจำเป็นต้องเป็นคู่ๆเลย” ผมตอบเจเจไป
“ก็ดูโน่นสิครับ คุณตาคุณยายก็คู่นึง เพ่เต้กับครูแก้ว เพ่อ๊อฟกับอาเวย์ แล้วไหนพ่อกับอาเกดอีก เหลือเจเจอยู่คนเดียว ฮือๆๆ” ดูที่คิดเข้า ไอ้เด็กน้อยเอ๊ยย
“ยังมีเหลืออีกคนนึงเจเจ โน่นไง” ผมพูดพร้อมกับชี้ไปที่นายบอยที่กำลังเดินตามหลังพวกเรามา
“เพ่บอยเหรอ ??” เจเจพูดพร้อมทำหน้างง ประมาณว่าไม่ใช่ศัตรูพ่อเรอะ จะให้ผมไปจริงๆอ่ะ
“อืม ไปเถอะ ไปทำดีกับแกหน่อย สงสารแก เนอะ” ผมพูดเชิงอ้อนๆล้อเล่นๆกับเจเจ
“ก็ได้คับ แต่เพ่เค้าไม่เตะเจเจแน่นะ” เจเจยังกลัวอยู่ครับ
“ไม่หรอกค่ะเจเจ ไปเถอะ พี่เค้าน่ารักออก” คุณเกดช่วยพูดอีกแรง แล้วเจเจก็วิ่งไปที่นายบอยครับ
จะว่าไป ผมจะให้ลูกผมไปยุ่งกับนายบอยทำไม แต่จะว่าไปอีกก็สงสารนายบอยเหมือนกันนะครับ มานี่เหมือนไม่มีตัวตนยังไงไม่รู้ แม่นายเต้ที่นายบอยหวังจะเป็นที่พึ่ง ก็มัวแต่เห่อครูแก้ว พ่อนายบอยก็มัวแต่สนทนากับไอ้เวย์และอ๊อฟ ... นายบอยจึงไม่ต่างจากหมาหัวเน่า ... เอาลูกชายผมไปคุยแก้เซ็งก่อนแล้วกันนะ ... รับรองว่าไม่นาน
นายจะรักเด็ก ...
วันนี้มาแบบสั้นๆ ... แต่พรุ่งนี้จะมาต่อให้ ...
ไปแล้วววว
หัวข้อ: [ พี่เลี้ยงสุดซ่าส์ ... ป๊ะป๋าสุดเฮี๊ยว ] หนังสือมาแล้วนะ ได้กันหรือยัง ? (อ่าน 906393 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก