หัวข้อ: [ พี่เลี้ยงสุดซ่าส์ ... ป๊ะป๋าสุดเฮี๊ยว ] หนังสือมาแล้วนะ ได้กันหรือยัง ?

[lungkhao]

ว้าวๆๆๆ หายไปนานพอสมควร กลับมาพร้อมกับตอนสุดท้ายของ "พี่เลี้ยงสุดซ่าส์ ... ป๊ะป๋าสุดเฮี้ยว"

งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา นิยายข้าก็ต้องมีตอนจบเช่นกัน

จะจบแฮปปี้ หรือ ครายยิ่ง ยังไง ก็ติดตามกัน ...


ปล. เตรียมทิชชู่ไว้เช็ดน้ำตาด้วย ... จะหาว่าไรเตอร์ไม่เตือน !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!  









ตอนที่ 49 ตอนอวสาน ...


   “เป็นไงบ้างบอย มาเที่ยวกับพวกเพื่อนลูกเต้ สนุกดีมั๊ยลูก” แม่ผมถามขึ้นขณะที่เรากำลังนั่งรถกลับบ้าน โดยมีบอยเป็นคนขับ หลังจากไปกินข้าวเที่ยง แวะซื้อของฝาก และไปส่งทุกๆคนขึ้นเครื่อง

   “อ๋อ สนุกดีครับแม่” บอยขยับหน้านิดนึงเพื่อหันมาตอบแม่ผมที่นั่งอยู่ด้านหลังกับพ่อ

   “แล้วพ่อกับแม่ละครับ เหนื่อยมั๊ย” อันนี้ผมหันไปถามเองครับ เพราะวันนี้เดินก็เยอะอยู่เหมือนกัน

   “ไม่เป็นอะไรหรอกเต้ พ่อยังไหว ห่วงแต่แม่มัน ถามหายาลม ยาดม ยาหม่องไม่ขาด” พ่อตอบกลับมาครับ ยังมีแรงแซวแม่อีก

   “แหมคุณก็ อากาศมันร้อนนี่คะ คุณก็ยืมของชั้นใช้เหมือนกันนั่นแหละ” แม่ผมก็แซวพ่อกลับ  แซวๆกันมาแซวๆกันไป ไหนถึงเผลอหลับซะทั้งคู่ละ เฮ้ออ สงสัยจะเหนื่อยจริงๆ





   ผมหันไปมองด้านข้างของผมในที่นั่งของคนขับ ซึ่งเป็นไอ้บอยที่ผมรู้สึกดีขึ้น รอยยิ้มบนใบหน้าของบอยดูอิ่มเอม เหมือนคนที่ปลดเปลื้องความทุกข์ออกไป ผมห็นแบบนี้ก็พลอยดีใจ ที่บอยเปลี่ยนไป

   “แหนะ แอบมองกูหมายความว่าไง” ไอ้บอยครับ มันถามผมขึ้นในขณะตาก็กำลังมองถนน

   “กูไม่เคยเห็นใบหน้าที่ยิ้มแย้มแบบนี้ของมึงเท่าไหร่วะ พอเห็นแล้วรู้สึกดี” ผมตอบมันไป

   “เหรอว่ะ กูก็ยิ้มแบบนี้ออกจะบ่อย มึงไม่เคยสนใจกูเองมากกว่า” คำตอบของมันที่ตอบมาเหมือนจะพยายามเหน็บแนมผม แต่ถ้าเทียบกับใบหน้าของมันที่มีรอยยิ้มแล้ว คำพูดที่เห็นแนมนั้นดูเบาบางซะเหลือเกิน

   “เออว่ะ สงสัยกูต้องสนใจมึงให้มากกว่านี้แล้ว เดี๋ยวเพื่อนรักกูคนนี้จะน้อยใจเอา”ผมพูดไปพร้อมกับมองหน้าไปข้างหน้าดูรถที่วิ่งนำบนท้องถนน
   “เพื่อนรัก ...” บอยพูดย้ำคำที่ผมเพิ่งพูดออกไป พร้อมหันมามองหน้าผมนิดนึง

   “ก็ดีวะ ที่ได้เป็นเพื่อนรัก ไม่ว่ากูจะอยู่ในฐานะอะไรของมึง กูก็ยังรักมึงเหมือนเดิม แต่ยังไงกูก็จะไม่เรียกร้องอะไรจากมึงแล้ว เพราะกูว่าที่กูได้มาก็มากพอ ขอบใจสำหรับมิตรภาพของมึงมาก ไอ้เพื่อนรัก” ไอ้บอยพูดไปมองทางข้างหน้าไป และหันมามองผมเป็น เล่นเอาผมเขินเหมือนกัน

   “แหมๆๆ มาทำซึ้ง ขอบใจมึงมากเว๊ยไอ้บอยที่เข้าใจกู ซักวันมึงจะได้เจอคนที่ดีๆที่เหมาะสมกับมึง กูจะรอดูวันนั้นของมึง” ผมพูดไปพร้อมกับรอยยิ้มแห่งความปรารถนาดี และมันก็ยิ้มตอบผมกลับมาด้วยรอยยิ้มที่เจือความหมายแบบนั้นเช่นกัน ...



   
   วันนั้นผมมาถึงบ้านก็ค่ำแล้ว บอยรอกินข้าวเย็นกับที่บ้านผมก่อนแล้วจึงกลับไป พ่อกับแม่ผมตอนนี้ก็นั่งดูข่าวเหตุบ้านการเมือง วิจารณ์กันไปมาอย่างสนุกสนาม ผมนั่งดูไปฟังพ่อโต้แม่ แม่แย้งพ่อซักพักก็เดินออกมารับลมข้างนอก





   จะว่าไปมันก็ตลกดีนะชีวิตของผม จากที่เคยจมปรักรักเพื่อนตัวเองมาแสนนานนับสิบๆปี พอรู้ว่าเค้าจะแต่งงานกลับใช้เวลาไม่มากมายในการตัดใจ และเกิดความผูกพันใหม่กับเจ้านายตัวเอง บางทีผมยังสงสัยในความรู้สึก ว่าความรู้สึกสิบปีกว่าๆนั้น มันคือความรู้สึกรัก หรือแค่ผูกพัน แค่เพียงต้องการอยากจะอยู่ด้วยเท่านั้น แต่สิ่งที่ได้เจอนะตอนนี้ คือความรู้สึกที่เรียกว่ารัก ต้องการจะใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน ...  ผมเข้าใจแบบนี้ถูกหรือเปล่านะ





   ว่าแล้วผมก็หยิบมือถือขึ้นมากดเบอร์โทรที่คุ้นเคยไป





   “อัลโหล ทำอะไรอยู่นอนแล้วหรือยัง” ผมพูดไปเมื่อได้ยินสัญญาณการรับจากอีกสาย

   “ยังว่ะ กำลังเร่งเคลียร์งานอยู่” อีกสายนึงตอบผมกลับมา

   “เหรอว่ะ โทรมากวนหรือเปล่าเนี่ย” ผมถามกลับไปอีกทีเมื่อรู้สกึว่าอีกฝ่ายกำลังยุ่งๆ

   “กับมึง ยุ่งแค่ไหนกูก็ยินดีรับฟัง เป็นไงมาไงละ ถึงโทรมาหากูได้” ปลายสามเหมือนจะวางตัวออกจากเรื่องที่นุ่งๆ แล้วหันมาคุยกับผมอย่างจริงจัง

   “เปล๊า กูแค่คิดถึง มึงสบายดีนะ” ผมตอบกลับไปเสียงสูง เพื่อสื่อเจตนาว่าโกหก

   “เออ กูก็คิดถึงมึง แต่ช่วงนี้วุ่นๆวะ ไหนจะต้องเคลียร์งาน ไหนจะต้องเตรียมเรื่องงานแต่งอีก กูหัวหมุนหมดแล้ววะ ถ้าตอนนี้มีมึงมาช่วยกู เหมือนตอนมัธยมก็ดีสินะ เวลารายงานกูเยอะๆ ได้มึงนี่แหละคนช่วยเลย ว่ามั๊ยมึง” ปลายสายพูดกลับมา พร้อมวกชวนคุยเรื่องความหลัง

   “เปรียบเทียบกันไม่ได้หรอกวะเรื่องนี้ ไอ้รายงานนะมนก็คล้ายๆกับของกู แต่ไอ้การแต่งงานนี่ กูก็ยังไม่เคยแต่ง ไม่รู้จะช่วยมึงยังไงเหมอืนกัน” ผมตอบกลับไปอย่างสุดทาง เพราะไม่รู้จะช่วยมันยังไง

   “ช่วยได้สิวะ กูว่าจะโทรหามึงอยู่วันสองวันนี้เหมือนกัน ว่าจะขอให้มึงช่วยอะไรกูหน่อย” ทันทีเลยครับ ถ้าผมไม่โทรไป มันจะนึกออกมั๊ยเนี่ยว่ามีเรื่องให้ผมต้องช่วย

   “อะไรวะ ว่ามา ถ้าช่วยได้จะช่วย ถ้าช่วยไม่ได้ ไปวานไอ้บอยเลย” ผมกำลังเตรียมชิ่งครับ














   “เป็นเพื่อนเจ้าบ่าวให้กูหน่อย”










   ผมเงียบไปพักใหญ่ครับ ไม่ได้อึ้ง ทึ่ง และเสียวอะไรทั้งนั้น แต่ ...






   “จะดีเหรอมึง กูอายวะ” ผมว่ามันน่าอายนะครับ ไม่รู้สิ แค่รู้ก็เขิน อย่างกับจะได้แต่งเอง

   “อายเหี้ยไรมึงวะ นะนะ มึง หน้าที่ของเพื่อนรักไง นะนะมึงนะ”

   “เพื่อนรัก” ผมย้ำคำนี้อีกครั้ง และเหมือนกับว่า ผมได้พูดมันออกไปเมื่อไม่นานมานี้เหมือนกัน

   “ก็ใช่ไง มึงเพื่อนรักกูเลยนะเว๊ย ...” มันย้ำกลับมาอีกครั้งนึง

   “เออ ได้เว๊ย ถ้าวันนั้นกูหล่อกว่าก็อย่ามาว่ากูแล้วกัน ฮ่าๆ” ยังไงๆก็ขอข่มทับไว้ก่อนครับ

   “เออ โอเคจะได้รู้กันว่ามึงจะหล่อกว่ากู ฮ่าๆๆ” มันเกทับครับ ใช่ซี้ ไอ้หล่อออ

   “เออ แล้วตกลงมึงมีไร ถึงได้จ่ายค่าโทรทางไกลโทรหากูเลยเนี่ย” มันถามผมกลับมาอีกทีครับ

   “เปล่าหรอก ไม่มีอะไรจริงๆ แค่โทรมายืนยันความรู้สึกตัวเอง แค่นี้นะมึง มาเมืองไทยแล้วโทรมาหากูด้วยแล้วกัน แล้วเจอกันเว๊ย”





   ผมพูดจบก็วางสายไอ้กายไป ใช่อย่างที่ผมบอกไอ้กาบยไปนั่นแหละครับ ว่าผมแค่ต้องการโทรไปเพื่อยืนยันความรู้สึกตัวเอง ว่าผมรู้สึกยังไงกับมึนกันแน่ ... และคำตอบที่ได้ก็คงเหมือนคำตอบที่มันให้มา ... ยังไงซะผม ไอ้บอย และไอ้กาย เราก็ต้องเป็นเพื่อนกัน เพื่อนที่ใช้คำนิยายามว่า เพื่อนรัก ... อย่างงี้แหละ ดีที่สุดแล้ว










   
   “แม่ยังไม่นอนอีกเหรอครับ” ผมเข้าบ้านมา เห็นแม่นั่งดูทีวีอยู่คนเดียว เลยเข้าไปนั่งใกล้ๆ

   “ยังจ๊ะ ว่าจะดูละครซะหน่อ เรื่องนี้กำลังติดเลย พระเอก หล๊อ หล่อ” แม่พูดพร้อมกับชี้ไปที่พระเอกละครช่องสาม

   “แหม แม่นี่ก็ยังชอบพี่ติ๊กแบบสาวๆเค้าด้วยนะ ยังไม่แก่นะเนี่ยแม่เรา” ผมพูดแซวแม่ พร้อมกับเลื้อยตัวเองไปนอนบนตักแม่

   “แล้วพ่อนอนแล้วเหรอครับ” แม่ก้มลงมายิ้มให้ผมกับพฤติกรรมอ้อนๆแบบนี้

   “นอนแล้ว เห็นบ่นว่าปวดหลัง สงสัยจะนั่งรถนาน แล้วนี่มานอนแบบนี้จะมาอ้อนอะไรแม่อีกละ” แม่ตอบผมพร้อมกับจับพิรุท

   “ว่าจะขอบ้านพร้อมที่ดิน รถยนต์อีกซักคัน นาฬิกาข้อมือด้วย”

   “พอๆ แม่จะเป็นลม” แม่พูดขึ้นพร้อมกับเอามือมาจับที่ขมับอย่างกับคนจะเป็นลม

   “ผมล้อเล่นครับแม่ ผมจะไปอ้อนขออะไรละ แค่อยากนอนหนุนตักแม่ให้ชื่นใจเท่านั้นเอง” นี่ผมตอบไปตามความจริงนะครับ

   “จ้า แม่เชื่อแล้ว ไอ้เด็กขี้อ้อน” แม่พูดพร้อมกับเอามือมาขยี้ที่หัวผม







   “แม่ครับ ในชีวิตแม่คาดหวังอะไรไว้กับตัวผมบ้างครับ” ผมถามแม่ไป ตาก็ดูทีวีไปกับแม่ ดูไม่รู้เรื่องหรอกครับ แต่พระเอกหล่อดี

   “คาดหวังเหรอ ทำไมถามแม่อย่างนี้ละ” แม่ผมละสายตาจากทีวีพร้อมกับก้มมาจ้องหน้าผม อย่างสงสัยกับคำถามที่ผมถามไปแบบไม่คิดอะไร

   “ก็เช่นหวังให้ผมมีครอบครัว มีการงานที่ดี อะไรแบบนี้ เหมือนกับที่พ่อแม่ทั่วๆไปเค้าหวังกันไง” ผมก็ละสายตาจากทีวีแล้วมามองตาแม่เหมือนกัน

   “แม่ก็เหมือนกับพ่อแม่คนอื่นๆนั่นแหละ หวังให้ลูกมีชีวิตการงานที่ดี มีฐานะที่มั่นคง มีครอบครัวที่สมบูรณ์” แม่พูดพร้อมกับยิ้มเล้กๆมาให้ผม

   “แล้วถ้าลูกไม่เป็นตามที่แม่หวังละครับ” ผมถามคำถามนี้ไป แบบเจือเลสนัยไปด้วย

   “ก็ไม่เป็นไร คนเราคาดหวังก็ย่อมมีสมหวัง และผิดหวัง ถ้าผิดหวังก็หวังกันใหม่ ถ้าสมหวังก็ดีไป ทำไมเหรอ ลูกมีอะไรหรือเปล่า” แม่ตอบผมแต่ตามองทีวี ก่อนที่จะก้มมามองผมด้วยประโยคคำถาม

   “เรื่องบางเรื่อง เต้อาจจะทำให้พ่อกับแม่สมหวังได้ และเรื่องบางเรื่องเช่นกันที่เต้อาจจะไม่ทำให้พ่อกับแม่สมหวัง แต่ถ้าเต้มีความสุขกับสิ่งที่พ่อกับแม่ไม่สมหวัง พ่อกับแม่จะมีความสุขเหมือนกับเต้มั๊ยครับ” ผมพูดประโยคนี้ไปด้วยสายตาที่จริงจัง แม่เปลี่ยนจากสายตาที่เจือรอยยิ้ม กลายเป็นสายตาที่มีความสงสัยอยู่ในนัยตาคู่นั้น

   “เต้ต้องการจะบอกอะไรแม่หรือเปล่าลูก” แม่ผมขมวดคิ้วถามคำถามนี้ด้วยความสงสัย






   


   ผมนิ่ง คิดไม่ออกว่าจะพูดประโยคใดๆออกไป เพื่อให้บรรยากาศตอนนี้ดีขึ้นกว่าเดิม






   แม่คลายคิ้วที่ขมวดออกพร้อมกับยิ้มมาให้ผมก่อนที่จะพูดออกมา





   “เต้คงลืมไปมั้งว่า สิ่งที่พ่อแม่คาดหวังในตัวลูก ไม่ใช่ที่อาชีพ ฐานะการงาน ทรัพย์สินเงินทอง หรือว่าครอบครัวบารมี แต่สิ่งที่พ่อกับแม่หวังในตัวลูก ก็คืออยากเห็นลูกมีความสุขกับสิ่งที่ทำ กับสิ่งที่ลูกเลือก ถ้าลูกคิดว่าลูกเลือกทางที่ถูกแล้ว และคิดว่าจะมีความสุขกับสิ่งนั้น ลูกก็จงทำมันเถอะ แม่ไม่ว่าอะไรหรอก” แม่พูดตอบผม ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นดูทีวีตรงหน้า








   “งั้นถ้าเต้รักที่จะเป็น “พี่เลี้ยงเด็ก” มากกว่าจะเป็น “ครู” ละครับแม่จะโกรธเต้หรือเปล่า” ผมลุกขึ้นจากตักแม่แล้วถามประโยคนี้ขึ้น ... ตอนนั้นในใจเต้นแรงมาก มองหน้าแม่ที่มองทีวี สายตาที่ลดต่ำลงมองเห็นสายตาผิดหวังในแววตานั้น แต่ไม่มีการหันมามองสบตาผม ...









   “ถ้าการเป็นพี่เลี้ยงเด็กแล้วเต้มีความสุข  ........
















   ก็อย่าลืมพาเจเจมาหาพ่อกับแม่บ้างละ  




      แม่ไปนอนก่อนนะ ง่วงแล้ว”




    แม่หันมายิ้มให้กับผมอีกครัง ถึงแม้รอยยิ้มนั้นจะเจือด้วยความผิดหวังและเสียใจ ... ผมรู้ว่าแม่รู้ว่าผมต้องการสื่ออะไร และผมก็รู้ด้วยว่าซักวันแม่จะรับในสิ่งที่ผมเป็นได้ ...




























   วันนี้ผมกำลังเดินทางขึ้นกรุงเทพ ขึ้นไปพบกับความจริง ความจริงที่ฝันเอาไว้ ... ก่อนกลับแม่เข้ามากอดและจูบที่หน้าผากผม พร้อมด้วยรอยยิ้มที่ห่วงใย และมีความหวังเจือจางอยู่ในนั้น ...






   ผมเดินออกมาจากสนามบินเดินลากกระเป๋าใบเล็กสีดำเข้ม ทำตัวอย่างกับลงไฟท์จากต่างประเทศ ...


   “ไหนคุณเท่ห์ละเนี่ย ...” ผมยืนบ่อนพร้อมยกมือถือขึ้นมาโทรหา

   “โทษนะครับ คุณเต้หรือเปล่าครับ” ก่อนที่ผมจะกดเบอร์โทร์หาคุณเท่ห์ มีผู้ชายแปลกหน้า หน้าตาไม่คุ้นเคยใส่ชุดสูทสีดำ ดูมีภูมิฐาน ยิ้มมาให้ผม

   “ใช่ครับ แล้วคุณเป็นใครเหรอ” ผมตอบเค้ากลับไป นิ้วก็จิ้มกดเบอร์คุณเท่ห์

   “คุณเท่ห์ให้ผมมารับคุณครับ” ผมละมือจากมือถือแล้วมองหน้าชายคนนึ้นอีกที ...

   “มารับผมนี่นะ ??” ผมทวนคำตอบของเขาเป็นคำถามกลับไป







   ไม่มีคำตอบจากชายคนนั้น มีเพียงรอยยิ้มและเดินมาช่วยผมลากกระเป๋า พร้อมกับเผยมือให้ผมเดินนำไป ผมโทรหาคุณเท่ห์อีกที


   “นี่คุณกำลังเล่นอะไร แล้วทำไมไม่มารับเอง ถ้าไม่ว่างทำไมไม่บอกแต่แรก ผมจะได้ให้คุณเวย์มารับ” เมื่อคุณเท่ห์รับ ผมก็เริ่มสวดทันที

   “เดี๋ยวสิครับที่รัก ทำไมต้องโวยวายด้วยเนี่ย อีกไม่ถึงชั่วโมงเราก็เจอกันแล้ว คิดถึงผมขนาดนั้นเชียวเหรอครับเนี่ย มากับคนที่ผมส่งให้ไปรับเถอะนะครับ” แล้วคุณเท่ห์ก็ตอบมาด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ชวนให้หมั่นไส้นัก

   “กลับไปถึงเรามีเรื่องต้องคุยกัน แค่นี้แหละ” ผมพูดจบก็กดวางสายโทรศัพท์ หยุดเดินแล้วมองหน้าบุคคลที่ถูกคุณเท่ห์ให้มาส่ง เค้าขำเล็กน้อย

   “หัวเราะอะไร รถอยู่ไหน เดินนำไปดิ” อารมณ์เหวี่ยงผมเริ่มมาแล้วครับ








   

   
   “นายชื่อไร” ผมถามคนขับรถ เอ่อ คนเดียวกับเมื่อกี้นั่นแหละครับ เมื่อนั่งอยู่บนรถบนถนนกลับคอนโดห้องคุณเท่ห์

   “ ... ”  ไม่มีสัญญาณตอบกลับมาจากพนักงานขับรถ


   “แล้วเจ้านายของนายติดธุระอะไร ทำไมถึงไม่มารับผม” ผมถามกลับไปอีกที


   “ ...” และก็ยังเงียบอยู่เหมือนเดิม

   
   “อะไรของเค้าวะเนี่ย ใบ้หรือไงวะ เมื่อกี้ยังพูดได้อยู่เลย” ผมละงงกับพนักงานขับรถ คนที่คุณเท่ห์ให้มารับ หรืออะไรก็แล้วแต่ในตำแหน่งของเค้า ... พูดแล้วอารมณ์จะขึ้น คุณเท่ห์จะเล่นอะไรของเค้านะ ...









   
   .


   .


   .


   .




   ผมเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่รถจอดอยู่ที่แห่งหนึ่ง ผมสะลึมสะลือมองซ้ายมองขวา มองยังไงก็ไม่ใช่คอนโดคุณเท่ห์แน่ๆ มองไปที่คนขับ


   “เอ๊ยยยย มันหายไปไหนแล้ววะ ... อะไรวะเนี่ย”ผมเริ่มกระวนกระวาย ลงจากรถแล้วไปมองกระเป๋าด้านหลัง

   “ยังอยู่นี่หว่า” แต่ไม่รู้ผมจะเป็นห่วงอะไรมากมาย ในเมื่อกระเป๋าก็ไม่มีอะไรสำคัญมากมาย

   
   ผมมองไปรอบๆ เห็นโรงหนังเก่าๆ คงเป็นโรงหนังชั้นสองที่ฉายหนังควบมั้ง แล้วนี่มันจะพาผมมาที่นี่ทำไมเนี่ย
ผมเดินเข้าไปสำรวจรอบๆ ก็ไม่เห็นมีคนซักคน ... นี่ผมต้องโดนหลอกเอามาปล้นแน่ๆ ผมรีบวิ่งเพื่อจะกลับมาที่รถ ...
ไม่นะ กูไม่มีเงิน ..





   
   “เพ่เต้ !!!” แล้วเสียงคุ้นๆเสียงนั้นก็ดังออกมา

   “เจเจ” ผมหันหลังกลับไปก็เห็นเป็นเจเจ ใส่ชุดสูทสีขาว แต่งตัวซะเนี๊ยบเชียว

   “มาอยู่ที่นี่ได้ไง แล้วทำไมแต่งตัวแบบนี้ แล้วไหนพ่อละครับ” ผมเดินเข้าไปหาเจเจพร้อมกับคำถามมากมาย จากความกลัวเมื่อกลายเป็นความสงสัย

   “เพ่เต้มานี่กับเจเจครับ” เจเจพูดพร้อมกับดึงมือผมเดินเข้าไปในโรงหนังนั้น

   “เดี๋ยวเจเจ แป๊บนึง” ผมดึงมือเจเจไว้ แล้วหยิกแขนตัวเอง ตบหน้าตัวเอง

   “โอ๊ยยยยย” ผมร้องออกมาเสียงหลง

   “นี่เราไม่ได้ฝันไปนี่หว่า กำลังเล่นอะไรตลกกันเนี่ย” ผมพูดกับตัวเอง

   “ไปกันได้หรือยังครับเพ่เต้” เจเจดึงมือผมอีกครั้ง พร้อมเร่งให้ผมรีบเดินไป






   


   ผมเดินเข้ามาในโรงหนังแห่งนี้ มองดูรอบๆไม่มีคนนั่งอยู่เลย หน้าจอกำลังฉายไตเติ้ลหนังอยู่ เจเจจะพาผมมาดูหนังเหรอเนี่ย แล้วทำไมไม่ไปดูในห้างกัน  มันสะดวกกว่าตั้งเยอะ แล้วทำไมต้องตอนนี้ ผมมีคำถามนัวมากมาย แต่ไม่ได้ถามออกไป เพราะไอ้ตัวเล็กที่ดึงมือผม ดึงผมใหญ่เลย เจเจพาผมมานั่งตรงกลางของโรงตรงบริเวณที่มีทางเท้าเดินได้สะดวก

   “เพ่เต้นั่งนี้ก่อนคับ” เจเจพูดพร้อมกับชี้ให้ผมนั่งเบาะตรงกลางของแถว

   “รออยู่นี่นะครับ อย่าไปไหน เดี๋ยวเจเจมา” เจเจพูดพร้อมกับวิ่งออกไปทางเข้าโรงมา

   “เอ๊ย เจเจ” ไม่ทันแล้วครับ

   “เล่นอะไรกันเนี่ย ... “ผมนั่งลงพร้อมกับบ่นไปคนเดียว ตาก็ดูตัวอย่างหนังในจอ ดูเรื่องอะไรยังไม่รู้เลย







   ผมดูตัวอย่างหนังดูซักพัก มองซ้ายมองขวาก็ไม่มีทีท่าว่าคุณเท่ห์ หรือเจเจจะเข้ามา หันไปมองข้างหลัง ก็ไม่เห็นมีลูกค้าคนไหนเข้ามา อะไรกันเนี่ย ผมโดนหลอกหรือเปล่าเนี่ย

   “พรึ่บบบบบบบบบ”

   “เอ๊ยยยยยยยยยยย” จู่ๆหน้าจอโรงหนังก็ดับลง ไฟทั้งโรงก็มืดสนิท

   “อะไรกันวะเนี่ย ไม่เล่นแล้วนะ คุณเท่ห์ เจเจ ออกมาได้แล้ว” ผมเริ่มกลัวมากกว่าเดิมแล้วสิครับ




   แล้วจู่ๆเสียงเพลงก็ดังขึ้นมา ...  ( เพลง ของขวัญ musketeer หามาเปิดฟังไปด้วย จะได้อินๆ)

   

      แสงไฟหน้าจอค่อยๆสว่างขึ้นมาพร้อมกับข้อความ


   ... มีเรื่องราวมากมาย ที่ไม่มีใครได้ฟัง ....
.... คำพูดนับร้อยพันที่ต้องการเอื้อนเอ่ย ไม่ว่าจะนานซักเท่าไหร่…….
....... ยังยืนยันคำเดิมเสมอ ไม่เคยเปลี่ยน……





ผมอ่านข้อความบนหน้าจออย่างช้าๆ ประกอบกับเพลงที่เปิดควบคู่ไป





........... เธอทำให้ฉันรู้และเข้าใจคำว่าสองเรา……………….
.............ไม่ว่าจะร้อนหรือว่าจะหนาวก็ไม่กลัว……………….
.................มีเธอที่รักข้างในจิตใจ ให้ฉันก้าวเดินต่อไป ต่อจากนี้................





จากมีแค่เนื้อเพลง หน้าจอค่อยๆมีรูปผมทีละนิดทีละน้อยเข้ามา ส่วนมากเป็นรูปตอนผมเผลอๆทั้งนั้น เล่นเอาผมสงสัยและอมยิ้มไปกับรูปภาพ ข้อความ และบทเพลงนี้







................. เธอและฉัน จับมือเคียงกันนับจากนี้ ………………….
.....................ผ่านความเดียวดายที่สองเรานั้นเคยมี………………
...................เมื่อมีเธอคนที่แสนดีอยู่ตรงนี้…………………
.................มากกว่านั้น ยิ่งมีกันและกันมากแค่ไหน………………….
............................มีเพียงคำว่ารักที่สองเรานั้นเข้าใจ………………………..
.......................รักเพียงเธอและตลอดไป……………………………………

 ...............................(แค่เธอกับฉัน)………………………….






   น้ำตาของผมเริ่มซึมออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าตอนนี้ผมยิ้มอยู่ และน้ำตาของผมก็ไหลอยู่ด้วย บนจอหนังที่ไม่กว้างมาก เต็มไปด้วยรูปภาพของผมเต็มไปหมด บางรูปก็ถ่ายกับเจเจ บางรูปก็ถ่ายกับอ๊อฟ บางรูปก็ในเฟชบุ๊ค คนทำนี่ช่างหาจริงๆ ... ผมหัวเราะให้กับความพยายาม น้ำตาก็ไหลด้วยความซาบซึ้ง





........... และนับจากนี้ไป ทุกเรื่องราวที่ได้ฟัง………………..
...............คำพูดทุกถ้อยคำที่คอยย้ำเตือนใจ…………………
...................ไม่ว่าจะไกลซักเท่าไหร่ เพียงมีเธอคนดีอย่างนี้…………
........................ไม่ไหวหวั่น……………….




ผมอ่านจนมาหมดท่อนนี้ เสียงเพลงในโรงก็เงียบไป ... ผมหันไปมองข้างหลังนึกว่าจะผิดพลาดทางเทคนิคหรืออะไร







“ เธอทำให้ฉันรู้และเข้าใจคำว่าสองเรา   ไม่ว่าจะร้อนหรือว่าจะหนาวก็ไม่กลัว  มีเธอที่รักข้างในจิตใจ ให้ฉันก้าวเดินต่อไป ต่อจากนี้ …. โว้โห้โอ” เป็นคุณเท่ห์ที่แต่งชุดขาวสูทขาวเหมือนกับเจเจในมือถือไมค์ที่ใช้ร้องเพลงเมื่อครู่ อีกด้านช่อกุหลาบช่อนึงพอกำมือ






และในตอนนี้คุณเท่ห์ก็ยืนอยู่ตรงหน้าผมเรียบร้อยแล้ว สายตาของคุณเท่ห์ในตอนนี้หวานไม่แพ้กับพระเอกอ๋อม อัครพันธ์ตอนที่มองนางเอกไม่มีผิด เล่นเอาผมเขินอาย ต้องหลบกับสายตาคู่นั้น






“เขินเหรอไง” เสียงคุณเท่ห์ที่ดูแหบๆคงเพราะความตื่นเต้นถามผมกลับมา

“เขินอะไรของคุณละ” ผมตอบกลับไป แต่ตัวก็อายม้วนไม่กล้าสบตา

“ไม่เขินแล้วทำไมอายม้วนอย่างนั้นละ” คุณเท่ห์ถามมาอีกทีนึง

“แล้วคุณจะทำไม เล่นแบบนี้ใครบ้างไม่เขิน” ผมตอบกลับไปพร้อมกับเงยหน้ามองคุณเท่ห์ที่สายตาของเค้าก็มองผมอย่างไม่ละสายตา









“นายเต้ ชั้นไม่รู้นะว่าเวลาที่ผ่านมามันจะนานแค่ไหน อาจจะดูรวดเร็วไปด้วยซ้ำที่เป็นแบบนี้ แต่นายเคยได้ยินใช่มั๊ย รักไม่ต้องการเวลา” คุณเท่ห์พูดแล้วยิ้มมาให้ผม

“เคยได้ยินสิ เพลงเค้าออกจะดัง” ผมตอบกลับไปหน้าตากวนๆ

“แล้วนายคิดเหมือนกันกับชั้นหรือเปล่าละ” คุณเท่ห์พูดพร้อมกับเอาช่อดอกไม้เสียบเข้ากับที่วางแก้วบนเก้าอี้ พร้อมกับนำไมวางไว้บนเก้าอี้

“ว่าไงละ นายคิดเหมือนชั้นหรือเปล่า” คุณเท่ห์ถามย้ำอีกทีนึง พร้อมกับเอามือทั้งสองข้างมาดึงมือผมไปจับไว้ ตอนนี้ผมเริ่มหลบสายตาคู่นั้นอีกแล้ว

“คิดว่าอะไรละ” ผมก็ยังตอบไปแบบกวนๆ





“คิดว่า .... เรารักกันไง” คุณเท่ห์ตอบพร้อมกับเอามือที่จับอยู่ขึ้นไปหอมแก้ม ... ผมนี่อายจนไม่รู้จะทำตัวยังไง ได้แต่บิดไปบิดมา






................. เธอและฉัน จับมือเคียงกันนับจากนี้ ………………….
.....................ผ่านความเดียวดายที่สองเรานั้นเคยมี………………
...................เมื่อมีเธอคนที่แสนดีอยู่ตรงนี้…………………
.................มากกว่านั้น ยิ่งมีกันและกันมากแค่ไหน………………….
............................มีเพียงคำว่ารักที่สองเรานั้นเข้าใจ………………………..
.......................รักเพียงเธอและตลอดไป……………………………………

 ...............................(แค่เธอกับฉัน)………………………….

(จะมีเพียงสองเรา ต่อจากนี้) (แค่เธอกับฉัน)




เสียงเพลงที่ดังขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะจบไปพร้อมกับรอยจูบจากคุณเท่ห์บนหน้าผากผม



“อยู่เป็นคู่ชีวิตกับผมตลอดไปนะ” นั่นคือประโยคคำถามในความฝันของผม ซึ่งวันนี้มันได้ถูกถ่ายทอดออกมาจากปากคนตรงหน้า ที่ผมรักเค้าและอยากอยู่เป็นคู่ชีวิตกับเค้าตลอดไปในโลกของความจริง



“อย่าทำให้ผมเสียใจละ” ผมพูดพร้อมโผเข้ากอดคุณเท่ห์โดยมีคุณเท่ห์รับกอดนั้นไว้ น้ำตาแห่งความดีใจของผมหลั่งออกมาไม่หยุด




“ชั้นสัญญา ว่าจะไม่ทำให้นายเสียใจ ชั้นรักนายนะ นายเต้” คุณเท่ห์พูดพร้อมกับเอามือลูบหัวผมเบาๆ ...







“ผมก็รักคุณครับ” ...






        นั่นไม่ใช่จุดจบของเรื่องราวของผม คุณเท่ห์ และเจเจ แต่นี่คือจุดเริ่มต้นของพวกเราสามคน เรื่องราวที่พวกเราจะใช้คำว่า “ครอบครัว” ร่วมกัน ...  ปัญหาหรืออุปสรรคใดๆที่จะเกิดขึ้นข้างหน้า ผมไม่รู้ คุณเท่ห์ก็ไม่รู้ และไม่มีใครที่รู้ แต่ผมรู้ตอนนี้ก็คือ คนที่จะคอยร่วมทุกข์ร่วมสุขกับผม คือคนที่อยู่ในอ้อมกอดของผม ณ ตอนนี้ ... และตลอดไป











            จบแล้วครับ ...






















              "ป้อ !!!!  ช่อดอกไม้ยังไม่ให้เพ่เต้เลย"

















           ขอบขอบคุณทุกๆคนที่ติดตามกันมาจนถึงตอนนี้ นี่อาจเป็นนิยายเรื่องแรกของผมที่แต่งขึ้น อาจจะไม่สนุก ผิดพลาด ขาดความสมจริงไป ยังไงก็ขอกราบประทานอภัยด้วย  ยังไงซะโลกของนิยายก็คือโลกในความฝันอยู่ดี ... อยากให้ทุกคนแฮปปี้กับโลกใบนี้ มีกำลัง มีความสุข พร้อมที่จะออกไปต่อสู้กับโลกแห่งความจริงของวันพรุ่งนี้ ไม่มีใครรู้ว่าชีวิตจริงของแต่ละคนจะเหมือนกับในนิยายเรื่องนี้มั๊ย และก็ไม่มีใครรู้อีกว่า ชีวิตของตัวเองข้างหน้าจะเป็นอย่างไร เช่นเดียวกับผม ...

           ยังไงซะ วันหน้าฟ้าใหม่ ถ้ามีเวลาได้แต่งนิยายเรื่องอื่นอีก ก็ฝากให้ช่วยติดตามและเป็นกำลังใจกับนิยายของผมด้วย ... ขอบคุณทุกคนที่อยู่เป็นเพื่อนกันมา ... รักทุกคนนะครับ



ปล. ๑  ฉากแต่งงานครั้งนี้ ขอขอบคุณที่เรื่องการขอแฟนแต่งงานของพี่มอส ปฏิภาณ ที่ทำให้เกิดแรงบัลดาลใจแต่งตอนนี้
ปล. ๒ ถ้ามีเวลาจะมาอัพ Behind the scene ของฉากนี้ให้ ...
ปล. ๓ รักนะ ... ฉึก ๆ

 




หมายเหตุ ขอคะแนนสำหรับการแต่งนิยายเรื่องนี้ด้วยนะครับ เต็มสิบ คุณให้เท่าไหร่ .. ???  (ตามความคิด อย่าอวย เดี๋ยวเหลิง )

[changnoy]

แว๊กกกกก ที่หนึ่ง ห้าๆๆๆ

[LalaBam]

เง้ิอ
จบแล้วเหรอ
 

คิดถึงเจเจแย่เลยอะดิ

[Nus@nT@R@]

  ยินดีกับคู่รักคู่ใหม่ด้วยค่ะ
รักเจเจนะจ๊ะ ฉึก ฉึก

[seaz]

จบแล้วววววววววววววววววววววววววว

ให้คะแนน แปดจุดห้า เต็มสิบ ครับ

ขอตอนพิเศษ และ Behind the scene ด้วยนะครับ ฉึกๆ อิอิ

[kingphai]

ว้ากกกกกกกกกกก
เจเจมีแม่ใหม่แล้วน้าา
ดีจายอ๊ะป่าวว
แต่ว่าา
อิจฉาคุณแม่อ่า
ได้ลูกเขนซะหล่อ รวย
เชียว
อิอิ
โอย อิจฉา ฉึกๆ........

[wisa]

 

[จันทร์ผา]

 :pig4:สำหรับนิยายดีๆครับ

ไงก็ขอตอนพิเศษด้วยนะครับ

 ปล.ตอนจบมันหักมุมไปนิดหนึ่ง เต็ม10ผมให้8.5 ครับ

[DexTunG]

+1   

[Little Devil]

เหมือนจบตอนมากกว่าจบเรื่อง
รออ่านตอนพิเศษ
ขอบคุณ
+1

[┠┨ ¡ Þ Þ ☻ ❣ ╰╰]

จบแล้วค่า....ขอบคุณสำหรับเรื่องราวน่ารักๆ.....

แต่มันยังดูอึนๆ....แต่ก็น่ะ   แฮปปี้เอนดิ้ง น่ะน๊า.....

ลุ้นกับตอนพิเศษต่อไป....

[roseen]

จบซะแระ  สมใจหวัง

[Me_kame_nishi]

จบแล้ว จบแบบมีความสุขแต่เหมือนจะมีบรรยากาศที่หนักๆคาอยู่ แต่ชีวิตมันก็อย่างนี้ อนาคตข้างหน้าอาจจะสดใสก็ได้นิ

ขอบคุณค่ะ รอโอกาสว่างของไรเตอร์นะค่ะ

10 เต็มให้ 8.7 ค่ะ

[DarKLasT]

9.0ครับ

รักเจเจจังเลย

[Dee^daY]

ก่อนอื่นเลย +1
ส่วนเรื่องของคะแนนให้ 8
เพราะว่าตัดคะแนนเรื่องความต่อเนื่องและ
อยากรู้ความคืบหน้าต่อไปอีก ทั้งเรื่องของพ่อแม่เต้ด้วย
บางครั้งการรับรู้ความจริงจากคนอื่นจะเป็นกำลังใจให้เราก้าวไปอย่าง
..เข้มแข็ง..
ขอบคุณสำหรับรอยยิ้มดี ๆ จากการอ่าน

[evilheart]

ทำไมมันจบได้ว่องขนาดนี้อ่ะ
แต่ก็มีความสุขแล้วนะเต้
รอตอนพิเศษนะ

[ChiOln]

ต้องการผ้าเช็ดหน้าจริง ๆ ด้วย

เอาไว้ซับน้ำตาแห่ง ความซึ้งใจ

แฮปปี้มาก ๆ ^^ ขอบคุณไรเตอร์มาก ๆ นะครับ สนุกมาก

[win200]

เต็ม 10 ให้ 9.0ครับ


รอตอนพิเศษหลังคู่ชีวิตเต้เท่ห์เจเจก่อนค่อยให้เต็ม 10 




และอยากรู้ด้วยว่าแม่เต้กับพ่อเต้ได้รู้เรื่องจะว่ายังไง



เป็นกำลังใจให้ครับผม

[iforgive]

จบได้หวานมาก  ให้ 8.5 คะแนนสำหรับเรื่องนี้นะคะ

[darling]

โอ้ยยยยยยยย อิจฉา นายเทห์ เพ่เต้ เจเจ หวานฉึกๆ ไม่เกรงใจคนอ่านเลย 

+1เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์น๊ะจ๊ะ 

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

  ก่อนอื่นต้องบอกว่า จบแบบนี้นี่แหละคือสิ่งที่ทุกคนฝัน

โลกของนิยายกับโลกของความเป็นจริงนั้นไม่ได้ต่างกันเลย เพราะนิยายก้อเอามาจากชีวิตจริง

ขอบคุณสำหรับเรื่องเล่าน่ารักๆและน่าติดตาม ชวนค้นหา ขอบคุณ :L2:สำหรับคนแต่ง

ที่มอบสิ่งดีๆนี้ให้กับคนอ่านทั้งหลาย ทุกคนมีความฝันและอยากให้ชีวิตรักของตัวเองสมหวัง

ไม่ว่าหญิงหรือชาย ก้ออยากได้สิ่งที่ดีให้กับชีวิตตัวเอง คะแนนเต็ม 10 ผมขอให้ที่ 9.99 ครับ

เพราะว่า ชีวิตจริงผมไม่สมหวังเหมือนนิยาย แต่ของผมมันทรมานและทุกข์มากที่สุด

ว่างๆมาต่อตอนพิเศษด้วยนะครับ ขอบคุณครับ โดดเดี่ยวและเดี่ยวดาย

[bbyuqin]

เจเจ น่ารักขนาดนี้ เดี๋ยวตากับยายก็หลงกันพอดี อิอิ...

เอาไปเลย 9.00 จ้า ... ฉึกๆๆ

[K2KARN]

ว้าว คุณเท่ห์ขอได้โรแมนซ์สุดๆเลยนะเนี่ย 
ว่าแต่เจเจ กวนพ่อจนถึงวินาทีสุดท้าย ฮี่ฮี่ 


ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆนะคะ 

[p_phai]

จบแล้วหรอครับ คิดถึงเจๆๆ แน่ๆ เลยอะ

[เจ้าชายรองเท้าแตะ]

อ่า จบแล้วอ่า ใจหายอ่า

คนอ่านยังอินอยู่เลย

จบได้ประทับใจมาก

ความรักเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่จริงๆ

ขอบคุณไรท์เตอร์มากมายน้าที่เขียนนิยายดีๆใจพวกเราชาวเล้าได้อ่าน

ยังไม่ให้จบเลยอ่า

คิดถึงเวย์

คิดถึงอ๊อฟ

คิดถึงบอย

คิดถึงกาย

คิดถึงเจเจ

คิดถึงคุณเท่ห์

คิดถึงเต้

ขอให้ครอบครัวของคุณเท่ห์มีความสุขตลอดไปน้า

+1 ไรท์เตอร์ด้วยความรัก  
คิดถึง

[nemesis]

 

จบแล้วหรอ

[Xenon]

แฮปปี้ เอนดิ้ง~~~

เรื่องโปรดอีกเรื่องที่คอยตามอ่านจบลงไปเสียแล้ว (รู้สึกเหงา ๆ จังแฮะ)
ขอบพระคุณคนเขียนที่สร้างรอยยิ้ม เรียกน้ำตา และเสียงหัวเราะ ให้กับนักอ่านที่ติดตามนิยายเรื่องนี้มาตลอด  

ขอบคุณจริง ๆ ค่ะ  

[booboos]

จบแล้วอ่ะ คงคิดถึงเจเจแย่เลยน่ารักดี
 
รอติดตามเรื่องใหม่นะคะ

[IZE]

จบแล้ว  มีความสุขดี

[Bejae]

อ่า าา จบแล้วหรอเนี้ยะ
คิดถึงเจเจน่าดูเลยนะเนี้ยะ เห่ ออออ
ขอบคุรคนแต่งค่ะ ที่แบ่งปันเรื่องดีดีแบบนี้หั้ยได้อ่านกัน
เต็มสิบ หั้ยแปด แระกัน
ถ้ามีเรื่องใหม่ยังไง ติดตามแน่นอนค่ะ