มาแล้วคร้าบ ญี่ปุ่นมาแล้วววววว ตอนแรกว่าจะ อัพวันเว้นวัน เห็นรักญี่ปุ่นกัน อิอิ จัดไป
(ชมรมแบดฯ หรือโชว์รูมรถ?)
พอเลิกเรียนญี่ปุ่นก็รีบกวาดสมุดปากกาบนโต๊ะลง กระเป๋าโดยไม่สนใจความเป็นระเบียบเรียบร้อยเลย
"บอยๆ รีบกลับปะ ไปอ่าน อิ๊กคิวซัง"
ญี่ปุ่นชวนบอยหน้าตาตื่น
"ที่ไหน"
บอย ยังงงอยู่ไม่เคยตามญี่ปุ่นทันเลย
"ที่ห้องดิ เต็มกล่องนั่นล่ะ อ่านแล้วอ่านอีก ช๊อบชอบ"
ลากเสียงยาวให้รู้ว่าชอบมากกว่าปกติ
"อืม เอก นายจะกลับหอเลยป่ะ"
หันไปถามเอกที่ยังนั่งวาดรูปอยู่
"หิว ว่ะ ไปหาไรกินก่อนไหม"
"ดีดีๆ ไปกินข้าวขาหมูเห็นอยู่ร้านหน้าโรงเรียน"
"แหวะ แดกซะมันเชียวนะ ไม่เอาอ่ะ กูไม่อยากกิน"
"หวายไม่กินก็ไม่ต้องกิน บอยเราไปกินกันสองคนเน๊อะ"
ญี่ปุ่นทำท่าไม่สนใจ
"อ้าวไอ้หญ้า แห้ง ทิ้งกู"
"เอ๋ ไม่ได้ทิ้งน้า อิอิ เป็นขยะเหรอถึงจาทิ้ง"
"เดี๋ยว เถอะมึง"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่นใส่แล้วเดินออกไปจากห้องทันที บอยรีบตามออกไปหัวเราะคิกคักพอใจ สรุปเอกก็ต้องเดินตามออกมาต้อยๆ พอลงจากตึกก็ชะงักเพราะแกงค์หมีดำมายืนดัก
"มึงจะไปไหนไอ้เปี๊ยก"
เสียง คำรามมาแต่ไกล ญี่ปุ่นยิ้มร่าไม่ได้กลัวเกรงแม้แต่น้อย
"พี่หมีดำ มาทำไรอ่า จะไปเลี้ยงข้าวเค้าหรา อิอิ ใจดี๊ดี"
"มะเหงกกูนี่ กูมาดักตัวมึงให้ไปลงชื่อชมรมโว้ย เมื่อวานมึงยังไม่ได้ลง"
"ชมรมอา รายอ่า"
ทำหน้างง หันไปมองบอย
"อ้าวไอ้นี่ เป็นปลาทองเหรอมึง ก็ชมรมแบดฯไง"
แทนคำตอบญี่ปุ่นหัวเรากิ๊ก
"มึงขำไรวะ ไอ้เปี๊ยก"
"เอ๋ ปลาทองก็น่ารักอ่ะดิ อิอิ ก็เค้าอารมณ์ดีอ่า ไมเค้าหัวเราะไม่ได้ไง ต้องหน้าบูดเหมือนหมีดำไง"
"ฮึ่ม!!!!"
โฟค ถลาเข้ามากะจะเขกหัว แต่ญี่ปุ่นวิ่งไปหลบหลังเอกชุลมุน
"น้องญี่ปุ่น วันนี้ไปลงชื่อกับพี่นะครับ เดี๋ยวเลี้ยงข้าว"
เป้พูดกรุ้มกริ่ม
"ไปๆ พี่ไปเลย อิอิ แบบนี้ค่อยสมเป็นรุ่นพี่หน่อยเนอะ ดูตัวอย่างไว้น้า หมีดำ"
ญี่ปุ่น ยิ้มร่าออกหน้าออกตา โฟคได้แต่กำหมัดโกรธเคืองอยู่ ญี่ปุ่นเดินไปเกาะแขนเป้ทันที เดินตามเขาไปอย่างง่ายดาย ปล่อยให้โฟคยืนเอ๋ออยู่ จนบอยกับเอกสะกิดถึงเดินตามไปที่ชมรม
"หวายพี่หมีขาว มาอยู่นี่เองหรา"
ญี่ปุ่นร้องทักเฟียตที่นั่งชันเข่าอยู่บนเก้าอี้ประจำ ตำแหน่ง
"มีอะไรไอ้ตัวดี กูล่ะเบื่อขี้หน้ามึงจริงๆเลย"
"อ้าวก็เชิญเค้ามาลงชื่อม่ายช่ายเหรอ"
"เฮ้ย กูเนี่ยนะเชิญมึงมา เข้าใจผิดรึเปล่า"
"อ้าว ไม่ลงก็ได้ แต่มากับพี่รูปหล่อคนนี้ เค้าจะเลี้ยงข้าวอ่ะ"
ญี่ปุ่นพูดหน้าตาเฉยหันไปยิ้มให้เป้
"อ้อเห็นแก่แดกนี่เอง แล้วอะไรของมึงไอ้เป้ มึพาไอ้นี่มาทำไม"
เฟียตหันไปขึ้นเสียงกับเป้ ที่ยืนอมยิ้มให้ญี่ปุ่นอยู่
"อ้าวพี่ ก็วันนั้นพี่บอกให้มันลงชื่อไม่ใช่เหรอ ไหงเปลี่ยนใจเร็วนักล่ะ เนี่ยผมอุตส่าห์ไปง้อมันมาให้แล้วนะ"
"เออ นั่นดิ ไม่รู้ล่ะ น้องญี่ปุ่นมาลงชื่อเลยครับ"
ฟอร์ดกวักมือเรียกญี่ปุ่น
"ลงทำไมอ่า เอาชื่อเค้าไปทำอะไรอ่ะเปล่า"
"เฮ้ย ลงชื่อเป็นสมาชิกชมรมไง ใครจะเอาชื่อไปทำอะไร"
"ฮึ งอน"
ญี่ปุ่นสะบัดหน้าจนคอจะหลุด พอดีบอยกับเอกรวมทั้งโฟคเดินเข้ามา
"อ้าว งอนเตี้ยไรล่ะมึง มึงจะมาลงดีๆหรือให้กูเขกกะบาลก่อน หือ"
เฟียตขู่เสียงดัง
"อ่า ดุเค้าอ่า ง้อเค้าแล้วมาดุเค้าน้า"
"เฮ้ยไอ้นี่ เดี๋ยวกูเตะจริง กวนตีนนะมึง"
"อะไร มีอะไรกัน มึงไปดุมันจังเลยวะไอ้เฟียต ไอ้บ้านี่ มันยิ่งเอ๋อๆอยู่"
เบนซ์ร้องขึ้นเพราะเห็นสถานการณืตึงเครียด
"หวาย เอ๋ออารายอ่า เค้าไม่ได้เอ๋อน้า"
ญี่ปุ่นแย้งขึ้นมาจากที่ทำหน้าย่นอยู่
"ตกลงมึงจะลงชื่อได้ยังไอ้เปี๊ยก เรื่องมากนะมึง"
เฟียตหันไปตวาด
"ก็ได้ๆ เห็นแก่พี่หมีขาวนะเนี่ย ชิ"
ทำหน้างอนแล้วเดินไปหาเบนซ์
"เออ ให้มันได้อย่างนี้ กวนตีนไม่เลิก"
เฟียตฟึดฟัด แล้วหันไปหาน้องๆที่เพิ่งเข้าชมรมที่นั่งมองอยู่ตาแป๋ว
"อ้าว มึงสองตัวมาลงชื่อดิ"
ฟอร์ดร้องเรียกบอยกับเอกที่ยืนเก้ๆกังๆอยู่หน้าประตูให้ ไปลงชื่อพร้อมกับญี่ปุ่น
"เอาล่ะ น้องๆ พี่ชื่อ เฟียตนะครับเป็นหัวหน้าชมรม ส่วนนี่ พี่ฟอร์ด กับพี่เบนซ์เป็นรองฯ แล้วคนตัวล่ำๆนั่นชื่อพี่จี๊ป เป็นเลขาฯ ส่วนนั่นพี่โฟคอยู่ ม.๕ เป็นนักกีฬาโรงเรียน"
เฟียตแนะนำตัวพี่ๆประจำชมรม แต่ยังพูดไม่ทันจบ ญี่ปุ่นก็หัวเราะคิกคัก กวนสมาธิเฟียตอย่างจัง
"มึงขำอะไรไอ้เปี๊ยก"
เฟียตตวาดเสียงดังลั่น
"ปะ เปล่า"
ญี่ปุ่นตกใจ แต่หน้ายังระรื่นอยู่
"เวลารุ่นพี่พูดน่ะหัดฟังบ้าง มารยาทน่ะมีไหม"
เฟียตเสียงขรึม น้องๆนิ่งก้มหน้ากันทุกคน แต่ไม่ใช่ญี่ปุ่นที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้อยู่ สร้างความรำคาญใจให้เฟียตเป็นอย่างมาก
"มึงมานี่ซิ ไอ้เปี๊ยก"
เฟียตพยักหน้าเรียกญี่ปุ่น เจ้าตัวทำหน้าเหรอหรา เริ่มกลัวขึ้นมา
"ได้ยินไหมที่กูบอกน่ะ"
เฟียตพูดเสียงดังขึ้นกว่าเดิม
"เฮ้ย ไอ้เฟียต มึงเกินไปป่ะวะ"
เบนซ์ปรามเพราะน้องๆเริ่มก้มหน้าจะติดพื้นอยู่แล้ว
"ไม่เกินโว้ย มันกวนตีน มีหน้ามาหัวเราะอีก"
"ก็เค้า เค้าตลกนี่"
ญี่ปุ่นพูดขึ้นมาบ้าง แม้จะยังไม่ขยับตัว
"ตลกอะไรไอ้เปี๊ยก"
ฟอร์ดถามขึ้นบ้าง
"ก็ชื่อแต่ละคน นึกว่าโชว์รูมรถซะอีก ไม่คิดว่าเป็นชมรมแบดฯอ่า"
ญี่ปุ่นทำหน้ามุ่ยๆ
"ฮ่าๆๆ ไอ้เปี๊ยก มึงนี่เข้าใจคิด"
ฟอร์ดหัวเราะออกมา เบนซ์หัวเราะอีกคน ทีนี่ทั้งห้องก็หัวเราะเสียงดัง เฟียตเองก็อมยิ้ม แต่ญี่ปุ่นยังเคืองใจอยู่เพราะโดนตวาด พอเฟียตบอกให้น้องกลับบ้านไป แล้วค่อยมารับน้องของชมรมในเย็นวันศุกร์ ส่วนซ้อมอาทิตย์หน้าโฟคจะเป็นคนแจกตาราง อุปกรณ์ให้ปรึกษาพี่จี๊ป พอบอกกลับบ้าน ญี่ปุ่นแจ้นออกนอกห้องก่อนใคร
"เฮ้ย ปุ่น รอด้วยๆ"
บอยร้องเรียกแต่ญี่ปุ่นก็ไม่หันกลับมา
"มันรีบไปไหนวะ ไหนบอกจะไปกินข้าวขาหมูไง"
เอกถาม แล้วเกาหัวแกรกๆ
"มันงอนอ่ะดิแบบนี้"
โฟคบอกแล้วหันไปมองเฟียตที่ยืนมองอาการอยู่
"กูว่ามันงอนแหงๆ ก็ไอ้เฟียตเล่นตวาดมันซะดังลั่นขนาดนั้น"
เบนซ์สนับสนุนความคิด ยิ่งทำให้คนตวาดหน้าเครียดยิ่งกว่าเดิม
"มึงไปง้อน้องมันหน่อยดิ ไอ้เฟียต ห่ามึงนี่ก็โมโหอะไรมาวะ ตวาดเสียงดังลั่น กูยังตกใจ แล้วน้องมันไม่ตกใจแย่เหรอ"
ฟอร์ดดันอีกคน
"โว้ย อะไรกันหนักหนาวะ"
เฟียตร้องขึ้นเพราะรำคาญเหมือนตัวเองทำผิดมากมาย ทุกคนหันมาจ้องมองที่เฟียตเป็นตาเดียว
"แหมมึง น้องมันยังไม่รู้อะไร มึงก็สอนมันดีๆดิวะ มึงจะไปตวาดมันแบบนั้น มันก็เกินไปนะ เราเป็นรุ่นพี่นะมึง"
จี๊ปเป็นคนพูดน้อยแต่พอพูดขึ้น ทุกเสียงก็เงียบต่างพยักหน้าเห็นด้วย
"เออ ซวยกูอีกแล้วใช่ไหมเนี่ย"
เฟียตทำหน้าเซ็งสุดชีวิตก่อนจะเดินออกจากห้องไป
...
ญี่ปุ่นนั่งหน้าย่นอยู่โรงอาหารเหมือนเคย ร้านขายไอติมกำลังจะดึงประตูลงปิดร้าน ญี่ปุ่นรีบวิ่งไปสกัดกั้น ก่อนจะไอ้ไอติมโคนมานั่งเลียอยู่สองโคน แม้ปากจะกินไอติมอยู่แต่หน้ายังย่นอยู่เพราะยังเคืองใจ
"ไอ้เปี๊ยก อยู่นี่เองเหรอ"
เฟียตรู้ทันว่าญี่ปุ่นต้องอยู่ที่โรงอาหารจึงตามมาง้อ
"งอนเหรอมึง"
"ฮึ"
หันหน้าไปอีกทาง ไม่สนใจเสียงของเฟียต กินไอติมต่อไป
"นี่มึงงอนจริงเหรอ"
"ชิ"
"กูมาง้อมึงนะเนี่ย"
"งุงิงุงิ"
ญี่ปุ่นไม่สนใจทำหูทวนลมกินไอติมต่อ
"กูไม่ได้ตั้งใจ ไอ้เปี๊ยก หงุดหงิดน่ะ เลยตวาดมึงไป"
ญี่ปุ่นยังไม่สนใจ เฟียตเริ่มรำคาญ
"นี่มึงจะหันหน้ามามองกูไหม"
เฟียตขึ้นเสียง
"จะเอาอารายอ่า"
ญี่ปุ่นหันมาสบตา จ้องตาเฟียตไม่กระพริบ ไม่มีหลบตา จนเฟียตเองที่อึกอักหลบตาญี่ปุ่นไปเอง ความจริงญี่ปุ่นได้เปรียบกว่าเพราะใส่แว่น อีกอย่างเขาไม่ได้จ้องตาเฟียตแต่จ้องที่คิ้วแทน
"กะ กู ขอโทษ"
เฟียตพูดติดๆขัดๆ
"ตอนทำไมไม่คิด โตแล้วน้า"
ญี่ปุ่นพูดไปพลางกินไอติมไป
"โห นี่มึงสอนกูว่างั้นไอ้เปี๊ยก"
เฟียตที่กำลังระงับจิตใจได้กลับเดือดขึ้นมาอีกรอบ
"เอ๋ สอนรายอ่า เค้าม่ายช่ายครูน้า"
"เดี๋ยวเถอะมึง เอาคำขอโทษกูคืนมา"
"คืนไงอ่า แบมือมาดิ"
เฟียตก็บ้าจี้แบมือทันที แบปุ๊บญี่ปุ่นก็คายไอติมในปากใส่มือปัํบ
"เฮ้ย ไอ้บ้า!!!!"
เฟียตกระโดดออกสะบัดมือ แต่สายไปไอติมเปื้อนน้ำลายเลอะเต็มมือ
"ไอ้ทุเรศ!!!!สกปรก!!!!"
เฟียตขยะแขยงมองหาก๊อกน้ำ ญี่ปุ่นหัวเราะคิกคัก
"ก็อยากได้คืนนิ อิอิ ทำไมเอาทิ้งอ่า เสียดายของน้า หมีขาว"
ญี่ปุ่นทำเสียงล้อเลียนแล้วรีบวิ่งแจ้นหนีไปทันที ในมือสองข้างยังมีไอติมโคนเหลืออยู่ครึ่งหนึ่ง เฟียตโมโหจนหน้าแดง
"บอยๆ รีบกลับเร๊ว"
ญี่ปุ่นวิ่งออกไปหน้าโรงเรียนเห็นบอยกับเอกกำลังเดิน เตร่อยู่
"เฮ้ย หนีไรมาวะไอ้หญ้าแห้ง"
เอกร้องทัก
"หนีหมีขาว อิอิ"
"อ้าว เฮ้ย ไหนพี่เขาบอกจะไปง้อมึง แล้วไมวิ่งแจ้นมาอย่างนี้ล่ะ"
"อย่าบอกนะว่า"
บอยมองหน้าเอก แล้วมองหน้าญี่ปุ่นที่หัวเราะคิกคักอยู่ ก็พอเดาเนื้อเรื่องออก
"ซวยแล้ว"
เอกร้องแล้วรีบวิ่งนำหน้า
...
"เฮ้ย ไอ้โฟค นั่นน้องญี่ปุ่นนี่หว่า วิ่งหนีอะไรกันมาวะ"
เป้ชี้นิ้วให้โฟคดูเด็กสามคนที่วิ่งตามหลังกันมา ก่อนออกนอกรั้วประตูโรงเรียน
"มึงดูมัน วิ่งนะนั่นยังไม่ทิ้งของกินในมือ กูล่ะยอมจริงๆ"
โฟคส่ายหัว อย่างเอือมระอา
"กูว่ามันน่ารักว่ะมึง ยิ่งมองยิ่งหน้ารัก เด็กบ้าอะไรวะกวนตีน ยิ่งมันกวนมันยิ่งน่ารัก"
"ไอ้โรคจิต มีที่ไหนกวนตีนแล้วน่ารักวะ ประหลาด"
"ตามใจมึงดิ กูว่าน่ารักก็เรื่องของกู"
เป้ทำตาหวานเยิ้มเพ้อฝัน ส่วนโฟคเดินเตะนั่นเตะนี่กลับหอไป
******************************************************************
"อย่าให้กูเจอนะมึง!!!!!!!! ฮึ่ม!!!!!!!! กูจะเตะให้หลาบจำเลย"
เฟียตบ่นอุบอิบพลางเปิดก๊อกน้ำล้างมือ สายตาเคียดแค้นเป็นอย่างมาก วันนี้ต้องโดดเรียนหนีข่าวลือก็เพราะมัน เดินไปไหนแต่ก่อนมีแต่คนมองด้วยความชื่นชม แต่วันนี้มองก็จริงแต่ตามหลังด้วยเสียงนินทา กรอดๆๆ เฟียตกัดฟัน พอล้างมือเสร็จก็เดินออกนอกโรงเรียนไป เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดที่ตอนนี้เข้าข้างญี่ปุ่นก็หนีกลับหอกันหมดแล้ว เฟียตเดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงออกจากโรงเรียนไป แวะไปกินข้าวหน่อยก็ดี
"เอ้ย นั่นมันไอ้เปี๊ยกนี่หว่า เสร็จกูแน่มึง"
สายตาเหลือบไปเห็นญี่ปุ่นที่กำลังสั่งข้าวขาหมูอยู่กับ สหายทั้งสอง ท่าทางดูร่าเริงต่างจากเขาที่กำลังจะระเบิดเฟียตแอบย่องเข้าไปจนถึงตัว
"ไอ้ เปี๊ยกกกกกกกกก"
ตะโกนเสียงดังดึงคอเสื้อญี่ปุ่นไว้
"หวาย หมีขาว"
ญี่ปุ่นผงะเพราะตกใจ
"มึงตายแน่"
"อ่า เดี๋ยวๆ หมีขาว อารายเลอะหน้าอ่า"
ญี่ปุ่นตีหน้าซื่อใสบริสุทธิ์แล้วชี้นิ้วไปที่หน้าของ เฟียต เฟียตยกมือขึ้นลูบหน้าทันที
"ไม่ออกอ่า หนายเค้าปัดออกให้"
ญี่ปุ่นเอานิ้วชี้ป้ายไปที่หน้าของเฟียต พอป้ายเสร็จก็หัวเราะคิกคัก
"อะไรวะ มึงขำไร"
"อุ๊ย พี่หมีดำมา"
เฟียตหันไปมองตามมือ ญี่ปุ่นที่ชี้ไป ญี่ปุ่นก็วิ่งแจ้นไปไกลแล้ว
"อะไรวะ"
บอยกับ เอกหน้าเอ๋อกลั้นหัวเราะอยู่
"มึงมีอะไรวะ ขำอะไรไอ้สองตัว"
"ปะ เปล่าพี่ ไปแล้วน้า"
"อ้าว พ่อหนูข้าวขาหมูไม่เอารึ สั่งไว้แล้วน่ะ"
เสียง ป้าร้านข้าวขาหมูร้อง เพราะทั้งสองวิ่งแจ้นตามญี่ปุ่นออกไป
"เดี๋ยวลง มาเอาคร้าบป้า ไปเปลี่ยนเสื้อก่อน"
พอพ้นไปสักสิบเมตรทั้งสองก็ปล่อย หัวเราะออกมาเสียงดัง
*********************************************
ก่อน หน้านั้น๕นาที ญี่ปุ่นยืนชะเง้อมองป้าสับขาหมูอยู่อย่างตื่นตาตื่นใจ เอ๊ะมีเตาย่างลูกชิ้นด้วย เอ๋อะไรดำๆ ไม่คิดอย่างเดียวเอานิ้วไปจิ้มดู
"หว่า ป้า อะไรอ่าดำๆ"
ญี่ปุ่นร้องเพราะคราบเขม่าติดมือ
"เขม่าไงหนู ไปๆไปเช็ด"
"อ่า ไม่เอาอ่า จะไปล้างที่ห้อง หิวๆๆ"
"ไอ้เปี๊ยก กกก"
********************************************
"ฮ่าๆๆๆ สมน้ำหน้าชอบขู่ดีนัก ไอ้หมีขาวบ้า"
ญี่ปุ่นหอบแฮ่กๆ รอบอยกับเอกอยู่หน้าหอ สักพักสองคนนั้นก็วิ่งตามมา
"โอ๊ยขำฉี่จะราด มึงกล้ามากนะไอ้หญ้าแห้ง เดี๋ยวเถอะไอ้พี่หมีขาวตามมาฆ่ามึงแน่ๆ"
เอก พูดกระหืดกระหอบ
"ฮ่าๆๆ ตลกหน้าพี่เฟียตอ่ะ ดำเป็นทางเชียว"
"อิ อิ ใครบอกอยากมาลูบคมญี่ปุ่นดีนัก เหอๆๆ ต้องโดนดี"
"ร้ายว่ะปุ่น"
"หวาย ไม่ร้ายๆ ปุ่นน่าร้ากน้า ยังยืนยันว่ายังน่าร้ากเหมือนเดิม"
"น่ารัก กะผีอ่ะดิ น่ากลัวมึงอ่ะ"
"อ้าว กลัวก็ปิดตาซิ อิอิ จะได้มะเห็น"
"อ้าว ไอ้เตี้ยนี่ เดี๋ยวตื๊บเลย"
"นี่ๆ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ ไปดูด้วยป้าเอาเตียงมาให้ยัง จะมาทะเลาะกันทำไม"
บอยตัดบทก่อนที่ทั้ง สองจะโต้คารมกันไปมากกว่านี้ ทั้งสามเดินตามกันขึ้นไปบนตึก พอเปิดประตูเข้าห้องก็เห็นเตียงเล็กๆวางอยู่แล้ว ญี่ปุ่นกระโจนขึ้นเตียงนอนแผ่ทันที
"อ่า มีความสุข"
"เป็นไงสม ใจมึงรึยัง ไอ้ตัวยุ่ง"
"ฮึ นายก็ตัวยุ่งว่าแต่คนอื่น"
"นี่ๆ รีบเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วลงไปกินข้าวเถอะ เราหิวจะแย่อยู่แล้ว"
บอย เหมือนรู้ว่าทั้งสองกำลังจะโต้คารมกันอีก พอเปลี่ยนเสื้อผ้าล้างหน้าล้างตาเสร็จก็เดินลงไปหาข้าวกิน เดินกลับไปที่ร้านข้าวขาหมู ไม่มีหมีขาวแล้ว
"นี่พ่อหนู ไปแกล้งพี่เค้าแบบนั้นไม่ดีนะ พี่เขาโกรธมากนะรู้ไหม"
ป้าเอาจานข้าว ขาหมูมาวางตรงหน้า แล้วถอนหายใจ ไม่มีใครพูดอะไรแต่กลับคว้าจานข้าวมาเขมือบอย่างรวดเร็ว พอกินเสร็จก็เดินเตร่ไปแถวหน้าโรงเรียนดูนั่นดูนี่
"ไปเล่นเกมดีกว่า ไปไหมบอย"
เอกชวนเมื่อเดินผ่านร้านเกม
"ไม่เอาอ่ะ จะกลับไปอ่านหนังสือ"
"จะไปไหมไอ้หญ้าแห้ง"
"แอะ ไม่เอาอ่ะ เราไม่ใช่เด็กๆ จะมาเล่นเกม นายไปเถอะปลาดุก"
"ถุย ไม่ใช่เด็ก ไอ้หน้าเอ๋อ ทำมาเป็นพูดดี"
"อ่า มาถุยน้ำลาย สกปรกอ่านาย"
"โอ๊ย กูไม่ได้ถุยจริงโว้ย กูแค่พูด ไปดีกว่า เบื่อไอ้หญ้าแห้ง"
"เหวยๆ มาเบื่อเค้า ไปเลย เด็กไม่รู้จักโต"
"ไอ้นี่เตะสักทีดีไหม"
"พอๆ เอกนายจะไปก็ไป แล้วนายจะไปไหนอ่ะปุ่น กลับไปอ่านหนังสือกับเราที่ห้องป่ะ"
ญี่ปุ่น พยักหน้าเดินตามบอยกลับไปที่ห้อง แต่หันมาทำหน้าย่นใส่เอก
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
