(ป่วยน้า)
เอกวิ่ง กระหืดกระหอบไปทางหอพี่มัธยมหก แต่หอไหนหว่า เอกยืนลังเลอยู่ครู่ใหญ่ พอดีเบนซ์กับจี๊ปเดินมา
"เฮ้ย มึงไม่ไปรอที่ร้านวะ มายืนดักใครอยู่ตรงนี้"
เบนซ์ร้องทักมาเอกทำท่าดีใจ
"พี่ๆ หอพี่หมีขาว เอ้ย พี่เฟียตไปทางไหนพี่"
"ทำไม มึงมีอะไรกับมัน"
"เปล่าพี่ พอดีไอ้ญี่ปุ่นมันไม่สบาย ไข้ขึ้น เลยไม่รู้จะไปบอกใคร"
"เฮ้ย มันเป็นอะไรมากป่ะวะ ตอนเย็นยังเห็นดีๆอยู่เลย"
จี๊ปทำท่าตกใจ
"ตัวร้อนมาก พี่ เนี่ยผมทำอะไรไม่ถูกเลย"
"เออ เดี๋ยวกูโทรบอกไอ้เฟียตให้ มึงกลับไปรอที่หอมึงไป"
เบนซ์บอก เอกหันหลังกลับแต่ยังเอ๋อๆอยู่ พอกลับมาถึงห้องก็เห็นบอยยืนหันรีหันขวางอยู่
"เป็นไงบ้าง บอย ไอ้ปุ่นดีขึ้นไหม"
"ไม่เลยอ่ะ ตัวร้อนยังกะไฟ ทำยังไงดีเอก"
"เดี๋ยวพี่ เบนซ์บอกจะโทรหาพี่เฟียตเดี๋ยวคงมา"
เอกพูดน้ำเสียงร้อนใจ
*************************************************************
เฟียตกำลัง หงุดหงิดในใจ ไม่รู้ว่าทำไมภาพต้นขาขาวๆของคนตัวเล็กยังคอยหลอกหลอนอยู่ ใบหน้าเปียกที่มีหยดน้ำเกาะอยู่หมดจดตรึงตาเสียเหลือเกิน นี่เราเป็นอะไรไป เฟียตฟึดฟัดโมโหตัวเอง เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
"อะไรวะ ไอ้เบ็นซ์"
กรอกเสียงตามสายไปด้วยความหงุดหงิด
"ไอ้เปี๊ยก มันป่วยมึง ไปดูมันหน่อย"
"หา!!! มันเป็นอะไร ตอนนี้มันอยู่ไหน"
เฟียตร้อง เสียงหลง
"มันคงโดนน้ำเยอะไปหน่อยว่ะ ไข้ขึ้นเลย ตอนนี้ไอ้สองตัวนั้นดูอยู่ มึงไปดูมันหน่อยดิวะ เดี๋ยวพวกกูจะพาน้องมันไปกินข้าว"
"เออๆ ฝากด้วยมึง ไม่ต้องรอกู"
เฟียตวางสาย แล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าออกจากห้องทันที ระหว่างทางก็แวะซื้อโจ๊กกับยาลดไข้ติดมือเข้าไปด้วย ในใจร้อนรนกว่าปกติ เฟียตเริ่งฝีเท้าจนไปถึงห้องของญี่ปุ่น เห็นบอยกับเอกนั่งอยู่คนละมุม
"พี่ มาดูหน่อย มันตัวร้อนมากเลยอ่ะ"
เอกร้องอย่างดีใจเมื่อเห็นเฟียตก้าวเข้าประตูมา
"ไหน ไข้สูงนี่หว่า มึงเช็ดตัวให้มันยัง"
"ชะ เช็ดแต่หน้าอ่ะพี่"
บอยพูดตะกุก ตะกัก
"ไปเอาผ้า ชุบน้ำมาให้กูดิ๊"
เฟียตนั่งข้างเตียงแล้วเอามือวางบนหน้าผาก ญี่ปุ่น สั่งให้บอยไปเอาผ้าชุบน้ำมาให้ พอได้ผ้าก็เอาเช็ดตามหน้าตามคอ
"หนาว เค้าหนาว กอดๆ กอดหน่อย"
ญี่ปุ่นเริ่มเพ้อ
"พาไปหาหมอ ไหมพี่"
เอกเสนอความคิด
"ยัง ไข้มันสูงไปเดี๋ยวช็อค เช็ดตัวให้ไข้ลดก่อน พวกมึงไปกินข้าวกับพี่ที่ชมรมก่อนไป เดี๋ยวเป็นลมตายกันพอดี กูซวยอีก"
เฟียตหันไป สั่งทั้งสองที่ยืนมองญี่ปุ่นอยู่ลุ้นระทึก
"อ่า ฝากปุ่นด้วยนะพี่ มันก็คงหิว เพราะยังไม่ได้กินอะไรกันเลย"
บอยบอกด้วย น้ำเสียงที่ห่วงใย แล้วก็เดินตามเอกออกไป
"ไอ้เปี๊ยก มึงไหวไหม"
เฟียตถามเบาๆ
"กอดๆ เค้าหนาว เค้าหนาว"
ญี่ปุ่นโบกมือขึ้น พอโดนตัวเฟียตก็ดึงไปกอดทันที
"เฮ้ย ไอ้นี่"
ร้องอยู่ในคอแต่ก็กอด ตัวญี่ปุ่นร้อนจนเฟียตรู้สึกอึดอัด แต่ก็โอบร่างไว้ แอบหอมแก้มมันดีกว่า เฟียตคิดในใจแต่ก็ทำจริงๆ แก้มแดงร้อนฉ่า ญี่ปุ่นเบียดร่างเข้าในอ้อมกอดของเฟียตครางหงุงหงิง
"กินยาหน่อย มึง ไอ้เปี๊ยก"
เฟียตแกะมือญี่ปุ่นออกจากตัวแล้วลุกไปหยิบยาลด ไข้มายัดใส่ปากให้แล้วยกแก้วน้ำให้ญี่ปุ่่น พอมีอะไรมาจ่อที่ปากญี่ปุ่นก็ทำปากจุ๊บจั๊บกินเข้าไปอย่างง่ายดาย พอกินยาแล้วเฟียตก็เข้าไปแทรกตัวกอดญี่ปุ่นที่ดิ้นไปมา สักพักญี่ปุ่นก็หลับไปคนตัวใหญ่ลูบตามหน้า เออ เวลามันนอนนี่ดูไม่มีพิษมีภัยอะไรเลย ต่างจากตอนที่ตื่นมาเสียเหลือเกินทำปากจุ๊บจั๊บน่ารักเสียจริง เฟียตอมยิ้มนอนกอดญี่ปุ่นอยู่จนเผลอหลับไปด้วย
******************************************************************
"เฮ้ย ไอ้สองตัว ไอ้เปี๊ยกไปไหนวะ"
โฟคถามขึ้นเมื่อเห็นหน้าเอกกับบอยที่ ร้านหมูกระทะ
"เอ่อ มันไม่สบายพี่ เป็นไข้นอนอยู่ที่ห้อง"
เอกบอก แต่ตายังจ้องอยู่ที่เตาย่างหมูอยู่
"ไอ้เตี้ยเอ้ย เพื่อนไม่สบายแล้วพวกมึงมานั่งแดกข้าวสบายใจอยู่แบบนี้เหรอ แล้วมันเป็นอะไรมากไหม"
โฟคขึ้นเสียงเข้มดุ จนทั้งสองผงะตกใจ
"ไอ้ นี่ มึงจะไปดุมันทำไมวะ ไอ้เฟียตไปดูแล้ว คงไม่เป็นไรหรอก กินไปๆ ไอ้สองตัว"
ฟอร์ดปราม โฟคหน้าเสียแต่ก็ทำหน้าไม่พอใจอยู่ ในใจร้อนรน นี่มันเป็นไข้เลยเหรอ แล้วไอ้พี่เฟียตเป็นคนไปดูอีกต่างหาก ได้ยินนะตอนอยู่ในห้องอาบน้ำ ไอ้พี่เฟียตจะให้มันถูหลังให้ แหมมาแผนเดิมอีกแล้วไอ้พี่เฟียต รุ่นน้องคนก่อนก็เหมือนกัน โฟคคิดในใจแต่ก็นั่งกินต่อจิตใจไม่ได้อยู่ที่ร้านหมูกระทะแล้ว ป่านนี้ไอ้เปี๊ยกจะเป็นยังไงบ้างนะ ไอ้พี่เฟียตจะทำอะไรมันบ้าง
"มึง เป็นอะไรวะไอ้โฟค นั่งตาลอยเชียว"
เบนซ์ทักแต่โฟคก็ไม่ได้ใส่ใจฟัง ยังคงตาลอยคิดไปไกลถึงหอ C ห้อง 306
"ไอ้โฟค!!!!!!!!!!!!!"
"เอ้ย อะไรพี่ ตกใจหมด"
"ไอ้นี่ มึงนั่งใจลอยคิดถึงใครวะ ถามก็ไม่ตอบ"
"ปะ เปล่าพี่ คิดอะไรเรื่อยเปื่อย เดี๋ยวผมกลับหอก่อนนะพี่ เวียนๆหัว"
เบนซ์ มองโฟคอย่างไม่เข้าใจ แต่โฟคก็ไม่ได้อยู่รอฟังคำอนุญาตลุกออกไปทันที เบนซ์กับน้องๆมองตามกันตาแป๋ว
"อะไรของมันวะ"
โฟคเดินตรงไป ที่หอของญี่ปุ่นเดินขึ้นไปด้วยใจที่เต้นระทึก พอถึงหน้าห้องก็ลังเลจะเปิดประตูดีหรือไม่เปิด แต่ก็เปิดออกจนได้ ประตูไม่ได้ล็อก โฟคผงะเพราะภาพที่เห็นคือเฟียตกับญี่ปุ่นนอนกอดกันอยู่ ทั้งสองหลับตาพริ้มมีความสุขเหลือเกิน โฟคกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ในใจร้อนเต้นตุบตับระส่ำระสาย นี่เราเป็นอะไรไปวะนี่ โฟคถอยออกมาจากห้อง ค่อยๆปิดประตู สีหน้าไม่สู้ดี เดินกลับหอไปด้วยใจที่หม่นหมอง
************************************************
"อือ งื๊ดๆๆๆๆ"
ญี่ปุ่นครางขึ้นตอนเกือบสว่าง ตัวไม่ร้อนแล้ว พลิกกายแต่เอใครหว่านอนอยู่ข้างๆ
"ฮือ ตื่นแล้วเหรอไอ้เปี๊ยก"
เสียง ทุ้มใหญ่ดังอยู่ข้างๆเบาๆ
"เอ๋ หมีขาวเหรอ มานอนกับเค้าทำมายอ่า"
ญี่ปุ่น ดิ้นหนักกว่าเดิม แต่เฟียตก็กอดหมับแน่นเหมือนกัน
"ก็มึงไม่สบาย กูต้องมาดูดิ"
"หือ เค้าไม่สบายหรา แล้วมากอดทำไมอ่า กอดแล้วหายเหรอ"
"อ้าวไอ้นี่ ตัวไม่ร้อนแล้วนี่ พอดีขึ้นมึงก็มีฤทธิ์มีเดชเลยนะ อย่าพูดดังเดี๋ยวเพื่อนมึงตื่น"
"เอ๋ ทำไมกอดแน๊นแน่น เค้าหายใจไม่ออก"
ญี่ปุ่นพูดอยู่ระหว่างคอของเฟียต
"ทำไม ล่ะ กูจะกอด นอนๆ กูยังง่วงอยู่เลย"
"เอาแขนออกจากขาเค้าได้ไหมอ่า อึดอัด"
ญี่ปุ่นพูดแล้วเอามือมาล้วงจับมือที่ว่าออก แต่
"อ่า อิอิ น้องชายหมีขาวเหรอ นึกว่าแขน"
ญี่ปุ่นยุกยิกอยากรู้อยากเห็น
"เอ็ย มึงมาจับทำไม ปล่อยไอ้เปี๊ยก เดี๋ยวมึงโดน"
"ทำไม หย๊ายหย่าย"
ญี่ปุ่น ยังไม่ยอมปล่อยเหมือนเห็นของเล่นชิ้นใหม่
"ไอ้นี่กูเป็นผู้ใหญ่แล้ว นะมึง"
"เอ๋ แข๊งแข็งอ่า อิอิ ดูหน่อยน้า"
"ไอ้นี่ ทะลึ่งเดี๋ยวมึงโดน ปล่อย"
"ชิ ปล่อยก็ได้ เลิกกอดได้ไหมอ่า ร้อน"
ญี่ปุ่นดิ้นพยายามดันตัวออกจากอ้อมกอดของเฟียต
"ชิ ไม่ให้จับก็ไม่ต้องมากอด หวงไปได้"
"อ้าวไอ้นี่ แล้วของมึงล่ะ ไมไม่จับ มาจับไมของกู"
"ของ เค้าไม่หย่ายเหมือนของหมีขาวนี่ เนี่ยจับดูดิ"
ญี่ปุ่นไม่ได้รู้สึก อายหรือกระดากแต่อย่างใด เด้งเอวไปประชิดเฟียต แม้จะมืดแต่คนตัวใหญ่หน้าแดงใจเต้นตุบตับ
"ไหน"
"อิอิ"
ญี่ปุ่น หัวเราะคิกคักพอใจ เฟียตจับของญี่ปุ่น หัวใจกระเจิดกระเจิงไปไกลแสนไกล
"อ่า อย่าขยับดิ จับเฉยๆ"
"เล็กกระจิ๊ดเดียวนะของมึง"
"อ่า ปล่อยเลยๆ ก็เค้ายังไม่โตนิ เดี๋ยวโต จะใหญ่กว่าของหมีขาว อิอิ"
ญี่ปุ่นปัดมือของเฟียตออก แล้วถอยไปอีกฝั่ง เฟียตจะดึงตัวมากอดแต่ญี่ปุ่นไม่ให้กอดแล้ว ดิ้นไปดิ้นมาก็หลับไปอีก แต่เฟียตเองที่นอนไม่หลับ กระสับกระส่ายทนไม่ไหว ต้องลุกเข้าห้องน้ำไปทำร้ายตัวเองเสียจึงสงบใจลงบ้าง
พอเช้าญี่ปุ่น งัวเงียตื่นขึ้นมา เห็นบอยกับเอกนั่งมองอยู่ตาปริบๆ
"ตื่นแล้วเหรอ ปุ่น เป็นไงบ้าง"
บอยถามแล้วเอามือมาแตะที่หน้าผาก
"เค้าไม่ สบาย"
ญี่ปุ่นครางทำหน้าน่าสงสาร
"แหม อ้อนเชียวนะมึง กูรู้แล้วว่าไม่สบาย แต่ถามว่าเป็นไงบ้าง"
เอกพูดแล้วหัวเราะ
"อ่า ปลาดุก อ้อนไรอ่า เค้าไม่สบายจริงๆน้า เนี่ยป่วยอยู่ อย่ามากวนน้า"
"อ้าว ไอ้นี่ คงหายแล้วล่ะบอย ดูกวนตีนแบบนี้อ่ะ"
"หิวไหมปุ่น"
ญี่ปุ่น พยักหน้า
"รอแป๊บนะ พี่เฟียตกลับไปอาบน้ำที่หอ เดี๋ยวซื้อข้าวเข้ามาให้"
"เอ๋ หมีขาวไปหนายอ่า"
"กลับไปหอไง ไอ้นี่พูดไม่รู้เรื่อง"
เอกแว๊ดใส่
"เอ๋ ปลาดุก เสียงดัง หนวกหูจังอ่า บอยไล่ปลาดุกไปเล่นเกมหน่อยดิ"
"โห มึงไอ้นี่ เดี๋ยวตื๊บเลยมึง พอหายแล้วแผลฤทธิ์เลยนะมึง"
"ชิ"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่นใส่ แล้วหันมาอ้อนบอย พอดีกับที่เฟียตกลับมา ถือถุงโจ๊กมาด้วยสามถุง
"หมีขาวมาแล้วๆ"
"ตื่น แล้วเหรอมึงไอ้เปี๊ยก"
เฟียตเดินมาใกล้แล้วยื่นถุงโจ๊กให้บอย
"ไม่มีชามอ่าพี่"
"อ้าว แล้วจะแดกยังไงล่ะเนี่ย ไอ้นี่มึงไม่บอกกูวะ"
"อ้าว จะรู้เหรอ นึกว่าพี่จะซื้อแบบเป็นกล่องมากิน"
"มึงไปหามาเลยไอ้เอก"
เฟียตสั่ง เอกทำหน้าเหรอหรา
"เร็วๆ เอาถุงเมื่อคืนไปทิ้งด้วย ซื้อมาก็ไม่ได้กิน"
"ไอเอามาจากไหนอ่ะพี่"
"ไม่รู้โว้ย ไปหามาเร็วๆนะมึง"
เฟียตทำเสียงดุ เอกเดินออกจากห้องไปหน้าบูด
"เค้าหิวข้าวอ่า หมีขาว"
ญี่ปุ่นหันมาอ้อนเฟียตบ้าง
"รู้แล้ว รอถ้วยแป๊บนึง"
เฟียตนั่งลงข้างๆเตียง
"เป็นไงมึง เวียนหัวอยู่ไหม"
เฟียตยื่นมือไปแตะหน้าผาก ญี่ปุ่นหลับตาพริ้ม
"ตัวไม่ร้อนแล้วนี่ มึงเป็นไข้บ้าอ่ะดิกูว่า"
"อ่า ว่าเค้า หมีขาวล่ะแกล้ง เห็นไหม เค้าไม่สบายเลยอ่า"
"อ้าวไอ้นี่"
"ไม่รู้ล่ะ ดูแลเค้าด้วย"
ญี่ปุ่นหันหลังให้ทันที
"มึงแดกอะไร หรือยังไอ้บอย"
เฟียตหันมาถามบอยที่นั่งหน้าเอ๋ออยู่
"ยังอ่ะพี่ รอพี่นั่นล่ะ"
"อ้าว ไอ้นี่ กูซื้อมาสามถุง มึงแบ่งไปกินดิ"
บอยพยักหน้า
"ไอ้เปี๊ยก มึงลองลุกดิ"
เฟียตหันไปออกคำสั่งกับ ญี่ปุ่นต่อ แต่ญี่ปุ่นนอนหันหลังดิ้นพรวดพราด
"มึงจะลุกดีๆหรือให้กู เตะ"
ญี่ปุ่นกระเด้งตัวลุกทันที
"อ่า เวียนหัว"
"อ้าว มึงค่อยๆลุกดิ ไอ้นี่พรวดพราดลุกเดี๋ยวก็เป็นลม"
"อ่า ไม่สบายอ่า เค้าไม่สบาย หิวๆๆ"
"ไหน เวียนหัวตรงไหน"
"เอ๋ หมีขาว เวียนหัวจะให้เวียนตรงท้องหรา เวียนหัวก็เวียนที่หัวดิ ถามเป็นเด็กๆ"
เฟียตง้างมือจะเขกหัวแล้ว แต่ก็ชะงักเอาไว้เพราะเห็นแก่คนป่วย ญี่ปุ่นหัวเราะคิกคักพอใจ
"หิวน้ำอ่า"
"บอยมึงไปเอาน้ำมาให้ มันดิ"
"ไม่เอาอ่า จะให้หมีขาวป้อน"
"เฮ้ย ไอ้นี่มากไปมึง เรื่องอะไรกูจะป้อนมึงมาเฝ้านี่ก็มากพอแล้ว"
เฟียตบอก ญี่ปุ่นทำหน้าย่น
"ไม่กินอ่ะ ถ้าหมีขาวไม่ป้อน"
ญี่ปุ่นล้ม ตัวลงนอนหันหลังให้ทันที ดิ้นพรวดพราด
"เออ ให้มันได้อย่างนี้ กูซวยใช่ไหมนี่"
เฟียตบ่นแต่ก็ลุกเดินไปหยิบขวดน้ำกับแก้วมา ญี่ปุ่นอมยิ้มอย่างพอใจ
"ลุกมาแดกสิมึงหรือจะให้กูป้อน"
"ป้อน"
"ไอ้ นี่ เดี๋ยวมึงโดน"
"อ่า เค้าไม่สบายน้า ป้อนหน่อยดิ ป้อนๆ"
เฟียต ได้แต่ส่ายหน้า มองไปที่บอยเพราะอายเด็ก บอยอมยิ้มอยู่
"มึงไปไหนก็ ไปไอ้บอยมานั่งยิ้มอยู่ได้ หรือมึงจะมาป้อนมัน"
"หวาย ไม่เอาอ่า ไปเดินเล่นดีกว่า ปุ่นเอาไรไหมเราจะไปร้านขายของ"
"เอาๆ เอาหนม เอาหนมที่เราชอบน้า"
บอยพยักหน้ายิ้มร่าออกไปจากห้อง ญี่ปุ่นร้องบอกเพื่อนไปเสียงใสร่าเริง
"เอ้า แดกเข้าไป"
พอบอยออกจากห้องเฟียตก็ยกแก้วน้ำยื่นให้ญี่ปุ่น
"ป้อน หน่อยน้าหมีขาว"
ญี่ปุ่นทำหน้าอ้อน เพราะอยู่กันสองคนไม่มีตัวช่วยแล้วจะกวนมากเดี๋ยวไม่ปลอดภัย ญี่ปุ่นผงกหัวขึ้นมาทำปากเจ่อรับแก้วน้ำ
"กินยาก่อนแล้วค่อยกินข้าว อ่ะ"
เฟียตแกะยาจากซองมาใส่อุ้งมือยื่นให้ แต่ญี่ปุ่นเอาปากงับเข้าไปกลางอุ้งมือ เฟียตถึงกับสะดุ้งเพราะปากน้อยๆอุ่นๆเอาลิ้นเลียกลางฝ่ามือเพราะเม็ดยามัน ไม่ยอมติดเข้าไปกับปาก คนตัวใหญ่หน้าแดง
"น้ำๆ"
พอยาอยู่ใน ปากก็เรียกหาน้ำ ญี่ปุ่นกลืนยาลงคอไม่ยากเย็นนัก พอดีเอกกลับมาพร้อมถ้วยโฟม
"อ้าว ไอ้บอยไปไหนอ่ะพี่"
"มันไปซื้อขนม มึงแกะโจ๊กใส่ถ้วยดิ"
เฟียต สั่งเอกเดินไปหยิบถุงโจ๊กไปเทใส่ถ้วยโฟม พอเอกเอาถ้วยโจ๊กมายื่นให้ ญี่ปุ่นก็ทำหน้าดีใจอ้าปากรอ
"อ้าว มึงก็แดกเองดิ หรือมึงจะให้กูป้อน"
เฟียตตะคอกใส่
"ใช่ ป้อน"
ญี่ปุ่น ไม่ได้คิดเลยแม้แต่น้อยว่าเขาประชด เฟียตได้แต่ส่ายหัวยอมป้อนญี่ปุ่นแต่โดยดี ญี่ปุ่นทำหน้าเหมือนปลาทองเห็นเหยื่อเม็ดอาหาร ดูไม่ออกเลยว่าเพิ่งสร่างไข้ เฟียตเองก็อายเอก เพราะเกิดมาไม่เคยทำแบบนี้กับใคร ส่วนญี่ปุ่นแม่ป้อนจนชินไม่เขินหรืออายเลย
"แดกเสร็จก็นี่ยาหลัง อาหาร"
เฟียตจัดยาที่ได้มาเมื่อวานยื่นใส่อุ้งมือหวังให้ญี่ปุ่นทำ แบบเดิมอีก แต่คราวนี้ญี่ปุ่นเอามือมาหยิบไปจากอุ้งมือ
"เค้าจานอน อ่า หมีขาวกลับห้องไปดิ"
"น่าน ก็ว่าแล้วเชียวพอสมใจมึงก็ไล่กูกลับเลยว่างั้น"
"อ่า ไม่ได้ไล่ซะหน่อย เค้าจะนอนอ่า หรือจะนอนเฝ้าอ่า"
ญี่ปุ่นล้มตัวลง นอนทันที เฟียตถอนหายใจ
"เออ ใช้กูเสร็จก็งี้นะมึง ดูมันด้วยนะไอ้เอก เป็นอะไรอีกไม่ต้องไปเรียกกูแล้วนะ เซ็ง"
เฟียตฟึด ฟัดใส่
"อ่า หมีขาวงอนหรา มาๆ มานอนกับเค้าก็ได้"
ญี่ปุ่น ขยับตัวแล้วตบตรงที่ว่างแปะๆ
"นอนบ้าอะไร กูเพิ่งตื่น"
"ก็มา นอนเฝ้าเค้าไง อิอิ มาดิ"
"ไอ้นี่"
"โอ๊ย เค้าเวียนหัวอ่า เวียนหัว"
ญี่ปุ่นทำท่ากุมหัวดิ้นไปมา เฟียตยืนมองอยู่ไม่ได้สนใจ แต่ก็ใจอ่อนเข้าไปนั่งลงข้างๆ
"ไหน เวียนหัวเหรอ"
เฟียตจับ มือของญี่ปุ่นออกแล้วจับหน้าผาก ญี่ปุ่นดึงแขนให้เฟียตลงไปนอนข้างๆทันที
"เฮ้ย กูไม่ได้อยากนอน"
"นอนหน่อยน้า นอนเฝ้าเค้าหน่อย อ่ะให้กอด กอดเค้าหน่อย"
เอกยืนทำหน้าเอ๋ออยู่ทำอะไรไม่ถูก อะไรของมันวะ
"ไม่ เอา กูร้อน"
"กอดๆๆ ไม่กอด ไม่หายน้า"
ญี่ปุ่นยังอ้อน เฟียตอายหน้าแดงแต่ก็โอบตัวญี่ปุ่นหลวมๆ เอกทนดูไม่ได้เพราะเขินแทนเดินออกจากห้องไป พอดีเจอบอย
"กูว่าเราไป หาข้าวกินดีกว่าว่ะ กูว่าไอ้หญ้าแห้งเสร็จไอ้พี่เฟียตแน่ๆ"
"หือ ทำไมอ่ะ"
"มึงดูมันอ้อนดิ ยังกะผัวเมียกัน"
"จริงดิ"
"เสร็จ แน่ๆ ไอ้หญ้าแห้งเอ้ย"
"นายคิดมากไปป่ะ ปุ่นมันก็อ้อนแบบนี้นี่"
"โห มันน่ะอาจจะไม่คิดอะไร มึงดูไอ้พี่เฟียตดิ มองมันตาเป็นมันเชียว อิอิ"
เอก หัวเราะ บอยส่ายหน้า
"ได้ข่าวว่าไอ้พี่เฟียตนี่ใหญ่เชียวนะมึง ตายแน่ๆไอ้หญ้าแห้ง"
"อะไรใหญ่"
"อ้าว ไอ้บอยก็น้องชายเขาไง มึงไม่เห็นเป้ากางเกงเขาเหรอ ตุงซะขนาดนั้น เสร็จแน่ๆ"
"บ้า คิดมาก"
บอย ไม่รู้จะพูดอะไรต่อได้แต่เดินตามเอกลงไปหาข้าวกิน ส่วนญี่ปุ่นก็นอนดิ้นไปดิ้นมาในอกของเฟียต พอไม่มีใครอยู่ในห้องเฟียตก็กอดกระชับญี่ปุ่นแน่นขึ้น สักพักญี่ปุ่นก็หลับไปอีกเพราะฤทธิ์ยา
เขียนโดย eiky
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
