หัวข้อ: Eternal Sunshine by Sake พี่หมอทิ ♡ น้องข้าวหอม (ข่าวดี!! รวมเล่ม+ตอนพิเศษ P.56)

[jeaby@_@]

- Eternal Sunshine 18 -



ลับหลังข้าวหอมไปเดี๋ยวเดียว ฝนก็เทกระหน่ำลงมาอีกครั้ง ทิเบตนั่งเฝ้าหม้อข้าวจนสุกได้ที่ก็ยกลง แล้วเดินออกไปยืนริมหลังคาเตี้ย มองผ่านน้ำฝนไหลลู่ตามแนวหญ้าคาที่ใช้มุงไปตามเส้นทางที่ร่างโปร่งหายลับ แรงลมหอบเอาละอองฝนเข้ามาปะทะร่างกาย ทิเบตห่อตัวลูบแขนตัวเองพลางมองไปรอบๆพื้นดินซึ่งชุ่มฉ่ำเจิ่งนองไปด้วยน้ำจนเกือบจะบรรจบกับลำแม่น้ำใกล้ๆ ชายหนุ่มขมวดคิ้วเมื่อเห็นสีของน้ำเปลี่ยนไปจากเดิม

ดูท่าจะตกหนักจริงๆ ทิเบตสังเกตน้ำเปลี่ยนเป็นสีน้ำตาลขุ่นไหลแรงพร้อมกับเศษสวะลอยเต็มพื้นน้ำ ระดับน้ำคงสูงขึ้นไม่น้อยเพราะไม่เห็นสะพานเล็กๆที่เขาเคยไปนั่งล้างจานแล้ว

อันตราย คงลงไปเล่นน้ำไม่ได้อีกพักใหญ่เชียวล่ะ

คนไม่คุ้นพื้นที่บอกกับตัวเองอย่างระมัดระวัง แล้วหันกลับเข้าไปนั่งคอยคนที่บอกว่าจะเอากับข้าวกลับมา แต่ลองฝนตกหนักแบบนี้คงอีกพักใหญ่ล่ะกว่าจะมาได้ ชายหนุ่มจึงล้มตัวนอนรอและเผลอหลับไปในที่สุด โดยไม่รู้ตัวเลยว่าอันตรายค่อยๆคืบคลานมาถึงอย่างเงียบเชียบ

เพราะแม้ไม่ไปหามัน มันก็เข้ามาหาแทน!


เมื่อถึงเรือนไอ้โก๊ะกับโจ๋น้อยรีบวิ่งหางลู่กระโดดเข้าไปหลบฝนใต้ถุนเรือน ส่วนข้าวหอมและไอ้ขันซึ่งเปียกเป็นลูกหมาตกน้ำเดินย่ำขึ้นเรือน ร่างโปร่งยิ้มให้ป้าสานิดหนึ่งพลางยกแขนเสื้อขึ้นเช็ดน้ำบนใบหน้า

“รอแป๊บหนึ่งนะป้า”

ข้าวหอมหายเข้าไปในห้องบิดาพักหนึ่งก็ออกมาพร้อมโฉนดที่ดิน ยื่นให้บิดาดำเนินการต่อ ส่วนตัวเองเดินไปยังห้องครัวหยิบฉวยของกินได้ใส่ถุงรอท่าไว้ แล้วกลับไปยังห้องตัวเองเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า ออกมาก็พบบิดานั่งอยู่คนเดียว ป้าสากลับไปแล้ว

“จะไปไหนอีกล่ะ แล้วพ่อทิไปไหน”

“ไปท้ายสวน หมอรอกินข้าวอยู่นั่น”

“อ้าว แล้วไม่กลับมาด้วยกัน”

“ก็หุงข้าวไว้ เสียดายเลยจะกลับไปกิน”

“แล้วจะค้างที่นั้นรึ อย่าเลย ฝนตกหนักขนาดนี้ อย่านอนที่นั่นเลยไอ้หอม”

ข้าวหอมพยักหน้ารับแล้วเดินไปเอาถุงอาหารที่เตรียมไว้

“เออนี่ โทรศัพท์พ่อทิเขาดังหลายหนแล้ว เอาติดไปด้วยสิ เผื่อมีเรื่องด่วนอะไร”

กำนันสิงห์บอกลูกชายให้เดินกลับไปเอาโทรศัพท์

ร่างโปร่งเปิดห้องเข้าไปภายในอีกครั้ง หากค้นในกระเป๋าที่ชายหนุ่มนำติดตัวมาด้วยไม่พบ หัวคิ้วได้รูปจึงขมวดมุ่นมองไปรอบๆห้องก็ไม่พบ ถ้าไม่ได้ยินเสียงเรียกเข้าดังขึ้น ก็พบโทรศัพท์ของทิเบตวางอยู่บนโต๊ะเล็กข้างหน้าต่าง มีหนังสือบัง

“ถ้าจะด่วน”

ข้าวหอมพึมพำก่อนกดรับสายหมายจะบอกให้ปลายสายรออีกสักพัก หากสำเนียงเสียงภาษาต่างชาติทำให้ชะงัก รู้สึกมือไม้ชาขึ้นมาทันที

“ทิ โทรมาตั้งหลายครั้งไม่รับสาย ทำเอาฉันกังวลไปเหมือนกันนะ”

“เออ...”

“ทิ?”

“เออ หมอทิไม่อยู่ครับ”

ข้าวหอมตอบกลับเป็นภาษาเดียวกับหญิงสาว แม้สำเนียงจะไทยๆก็เถอะ แต่เขาก็ฟังได้พูดได้พอตัว

“อ้าวเหรอ ขอโทษค่ะ แล้วไม่ทราบว่าใครรับสายค่ะ”

“เออ...เออ...เพื่อนเขาครับ มีเรื่องด่วนอะไรหรือเปล่าครับ ถ้าเขามาจะบอกให้”

“โอ้...ไม่เป็นไรค่ะ เรื่องส่วนตัวน่ะค่ะ เดี๋ยวฉันจะนัดคุยกับทิอีกที ความจริงก็นัดไว้แล้วล่ะ แต่ถูกขอเลื่อนเลยจะโทรมานัดใหม่ ถ้าเจอเขาช่วยบอกให้โทรกลับหาเจนนี่ด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ”

“คะ...ครับ”

เหมือนหมดแรงขึ้นมาเฉยๆ ร่างโปร่งทรุดตัวนั่งบนเตียงเหม่อมองโทรศัพท์ในหัวว่างเปล่า

มันก็ไม่มีอะไรน่าสงสัยในคำพูดที่ได้ฟัง แต่ไอ้ความสนิทสนมที่มันแฝงอยู่ในคำพูดนั้นทำเอาปวดแปลบๆในอกบอกไม่ถูก

รู้สึกเหม็นหน้าไอ้หมอบ้านั่นขึ้นมายังไงก็ไม่รู้ และถึงเจ้านั่นบอกแล้วว่าไม่มีทางกลับไปคืนดีด้วย แต่ก็ไม่รู้ว่าฝ่ายหญิงเขาอยากกลับมาคืนดีด้วยรึเปล่า? วัวเคยค้าม้าเคยขี่ มันตัดใจได้ง่ายๆจริงๆนะเหรอ

ทำไมสถานการณ์มันน่าโมโหแบบนี้นะ

คนขี้โมโหของขึ้น หงายหลังกระแทกฟูก พลางทาบฝ่ามือที่อกด้ายซ้าย รู้สึกถึงหัวใจเต้นแรงผิดไปจากทุกทีจึงสูดลมหายใจสงบสติอารมณ์ตัวเอง

เขากำลังหึงผู้หญิงคนนั้น โอ๊ย อยากจะบ้าตาย ไอ้หมอนั่นมีดีอะไรนักหนาทำให้เขาหึงได้เนี่ย ข้าวหอมคิดพาลพาโล ยอมรับกับตัวเองกลายๆ

“นั่งกินข้าวเปล่าไปก็แล้วกัน!”

ร่างบางพลิกตัวนอนตะแคงหน้ามุ่ย ไม่คิดกลับไปหาคนนอนรอในกระต๊อบหลังน้อยปลายสวน ซึ่งกำลังเกิดเรื่องไม่คาดฝัน

นอนฟึดฟัดกลิ้งตัวไปมาจนเคลิ้มหลับไปกระทั่งตะวันจะลับขอบฟ้า และด้วยสายฝนที่กระหน่ำเทลงมาไม่ลืมหูลืมตาทำให้มืดสลัวเร็วกว่าปกติ สายลมเย็นๆพัดอวลผ่านหน้าต่างเข้ามาในห้องนอน ปลุกข้าวหอมลืมตาตื่นเพราะความหนาวเย็น จากนั้นสะลึมสะลือออกไปนอกห้องให้กำนันสิงห์สำลักน้ำเล่น

“เอ้ย! ไอ้หอมเอ็งไม่ได้ไปหาพ่อทิเขาหรอกรึ”

“ปวดหัวเลยไม่ไป”

ข้าวหอมกระแทกตัวนั่งตรงหน้าตั่งบิดา หน้าหงิก

“ซะงั้น แล้วทำไมไม่บอก จะได้ให้ไอ้แก้วไปรับกลับ เอ็งนี่มันน่านักนะ ปล่อยผัวไว้ที่นั่นได้ยังไง ฝกตกเป็นบ้าเป็นหลัง ป่านนี่น้ำไม่ท่วมกระต๊อบโกโรโกโสบรรลัยแล้วรึ”

“โอ๊ยพ่อ ไม่ใช่เด็กนะพ่อ ใครจะนั่งรอให้น้ำมันท่วมตายกันเล่า เดี๋ยวก็เดินกลับมาเองล่ะ”

“แต่เอ็งบอกเขาไว้ไม่ใช่รึ เขาคงรอเอ็ง”

ข้าวหอมเม้มปาก “เดี๋ยวฝนซาฉันไปก็ได้”

ครั้นจะออกปากไล่ให้ไปเดี๋ยวนี้ก็กลัวไอ้ตัวดีมันจะแผลงไปทางอื่น กำนันสิงห์จึงจำทนรอให้คนตรงหน้ามีอารมณ์อยากไปรับเอง

“แล้วไอ้ขันมันไปไหนอะพ่อ”

“เห็นว่าจะไปกู้ไซ มันกลัวน้ำพัดหาย แต่มันไปนานแล้วยังไม่กลับมาซะที”

พูดไม่ทันขาดคำเสียงไอ้ขันก็แหวกสายฝนขึ้นมาบนเรือน

“พี่หอมได้ปลามาเพียบเลย”

ไอ้ขันวางไซที่พื้นกระดานชานเรือน ชูปลาพวงโตหลากหลายชนิดให้ดู เนื้อตัวเปียกปอน

“ไอ้แก้วเอ็งจะเอากลับไปบ้านบ้างมั้ย ปลาตะเพียนตัวเบ้อเริ้มเลย เอามั้ย”

“ไม่เอา พ่อข้าก็ตกได้หลายตัว” ไอ้แก้วส่ายหน้าแล้วหันหลังไปแถวครัว

“เหรอ งั้นฉันขังไว้ให้พ่อกำนันกิน ที่เหลือฉันเอากลับบ้านนะ”

“เออ ขอบใจ แต่เอ็งเอาไปฝากพ่อฝากแม่เอ็งเถอะ” กำนันสิงห์ชะโงกดูปลาที่จับได้

“มันเยอะ ฉันแบ่งเอาไว้ที่นี่ล่ะ”

“แล้วเอ็งไปกู้ไซถึงไหนมาล่ะไอ้ขัน”

“โน้น หัวโค้งบ้านตาอาบโน้น แต่ปีนี้น้ำมาเร็วนะพ่อกำนัน พายุเข้าฝนตกหนักติดต่อกันหลายวัน น้ำเหนือเลยไหลบ่าลงมาสมทบ ตอนฉันไปกู้ไซมันขึ้นมาถึงรั้วชั้นในแล้ว เลยต้องทิ้งไซที่กู้ไม่ได้ไว้ อันตราย เอาแต่ที่เอามาได้น่ะ”

คำตอบของไอ้ขันทำเอาข้าวหอมสะดุ้ง เพราะรู้ดีว่าถ้าน้ำขึ้นมาถึงรั้วชั้นในได้ นั่นหมายความว่ากระต๊อบปลายสวนต้องถูกท่วมไปแล้วครึ่งค่อนหน้าแข้ง

แล้วทำไมหมอนั่นยังไม่กลับมา!

“ไอ้ขัน แล้ว...แล้วที่เอ็งเห็นมันตั้งแต่เมื่อไรกันวะ”

“ก็ตั้งแต่ไปแล้ว”

“ตั้งแต่ไปแล้วมันเมื่อไรล่ะวะ กี่ชั่วโมงมาแล้ว”

ไอ้ขันผงะกับอารมณ์ร้อนรนของลูกพี่ “ก็ประมาณสองชั่วโมงเห็นจะได้พี่ ไม่เห็นต้องดุกันเลย” ไอ้ขันหน้างอเดินหิ้วปลากลับไปฝากพ่อแม่ตัวเอง

สองชั่วโมง แล้วปานนี้น้ำขึ้นมาถึงไหนกัน ฉลาดออกปานนั้นคงไม่เซ่อรอให้น้ำท่วมตายหรอกนะ เพราะมีบางปีที่น้ำท่วมมาถึงเรือนนี่ ข้าวหอมหันมองบิดาซึ่งส่งสายตาตำหนิมาก่อนแล้ว

“ไปได้รึยัง”

ร่างโปร่งไม่ได้ฟังคำบิดากำลังตำหนิ เพราะรีบวิ่งไปคว้าร่มลงบันไดไปทันที

“รอไอ้แก้วด้วย อย่าวิ่ง ไอ้หอม!” กำนันสิงห์ลุกขึ้นหวังห้ามบุตรชาย หากเห็นแต่หลังไหวๆ “ไอ้แก้วอยู่ไหนวะ รีบตามลูกพี่เอ็งไปที่ท้ายสวนเร็ว ไอ้แก้ว”

“จ้าๆ”

ไอ้แก้วโผล่หน้าออกมาจากครัวพร้อมมีดอีโต้ยังคาอยู่ในมือ

“รีบตามไอ้หอมไปเร็ว ฝนตกหนักแบบนี้มันอันตราย”

ไอ้แก้วทิ้งมีดในมือรีบวิ่งจี๋ตามลูกพี่ไปทันที



คนที่ทุกคนกำลังเป็นห่วงกลับยังนอนหลับ ด้วยความอ่อนเพลียมาหลายวัน หากไม่เพราะรู้สึกเย็นเฉียบตามเนื้อตัวก็คงไม่รู้สึกตัวตื่นขึ้นมารับความจริงที่ว่า รอบๆตัวเขามีแต่น้ำเต็มไปหมด

“เฮ้ย!”

ร่างสูงสะดุ้งลุกขึ้นมองระลอกผิวน้ำที่ท่วมขึ้นมาถึงแคร่ที่เขานอนอยู่ ชายหนุ่มเสียวสันหลังวูบ หากตื่นช้ากว่านี้อีกนิดได้จมน้ำตายไม่รู้ตัว พลางมองข้าวของเครื่องใช้กำลังลอยออกจากกระต๊อบ แล้วจึงกวาดตามองไปทั่วๆยิ่งตกใจหนักขึ้นไปอีก เพราะรอบกระต๊อบมันมีแต่น้ำสีขุ่นไหลบ่าไม่เห็นพื้นดิน ทิเบตรีบยกข้อมือขึ้นดูเวลา

นี่เขาหลับไปร่วมสามชั่วโมงเลยเหรอ แล้วหอมล่ะ ทำไมยังไม่มา เป็นอะไรรึเปล่า ชายหนุ่มเริ่มคิดไปต่างๆนาๆ เพราะเกิดมาเพิ่งเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้เป็นครั้งแรก ความกังวลฉายชัดบนใบหน้า แล้วตัดสินใจรีบว่ายฝ่าสายน้ำขุ่นไปยังพื้นดินที่เห็นอยู่ไกลๆ

กว่าจะว่ายฝ่าสายน้ำจนเท้าเหยียบพื้นได้มั่นคงก็เล่นเอาเหนื่อย ชายหนุ่มเหลียวมองกลับไปก็พบว่าน้ำท่วมไปครึ่งกระต๊อบแล้ว นี่มันน้ำป่าหนุนชัดๆไม่งั้นน้ำคงไม่ขึ้นเร็วจนตั้งตัวไม่ทันแบบนี้

หากสายฝนยิ่งเทหนักมากขึ้น กอปรกับความมืดทำให้ทิเบตเดินลัดเลาะออกนอกเส้นทางประจำ แต่ด้วยยังพอจำทิศทางกลับเรือนได้จึงรีบสาวเท้า หัวใจเต็มไปด้วยความสงสัย ทำไมคนที่บอกว่าไปเดี๋ยวเดียวถึงยังไม่กลับมา เพราะถ้าอีกฝ่ายรีบกลับมาเขาคงไม่หลับเพลินจนเกือบจมน้ำ


ข้าวหอมรีบวิ่งไปยังกระต๊อบปลายสวนด้วยใจร้อนรน มันผิดปกติเกินไป คนเราหากเห็นน้ำขึ้นก็ต้องรีบกลับแล้ว ถ้าไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้นมาซะก่อน และเพราะฝนตกเส้นทางลื่น ร่างโปร่งจึงไม่ปั่นจักรยานไปให้เป็นภาระ แต่ใช้ทางลัดผ่านป่ากล้วยตรงไปยังริมตลิ่งทำให้พลัดกับไอ้แก้วโดยปริยาย

“พี่หอม รอด้วย”

ไอ้แก้วป้องปากตะโกนฝ่าสายฝน วิ่งย่ำไปตามทางจนน้ำกระจาย และเพราะรีบร้อนเหยียบขี้โคลนลื่นๆจนเท้าพลิกหกล้มหกลุก

“อะ!โอ๊ย” ไอ้แก้วล้มหัวเข่ากระแทกหน้าเหยเก เลือดสีแดงเข้มไหลซึมก่อนถูกสายฝนชะล้างเจือจาง “บ้าชิบ” หากเจ้าตัวก็กัดฟันโขยกเขยกตามลูกพี่ไป ด้วยสังหรณ์ประหลาด

ร่างโปร่งกระหืดกระหอบมาถึงบริเวณที่เคยเป็นที่ตั้งของกระต๊อบหลังน้อย แสงอาทิตย์ก็หรุบหรู่เต็มที หากเขากลับไม่สามารถไปถึงมันได้เพราะน้ำที่เอ่อล้นเข้าท่วมจนเห็นแต่หลังคาอยู่ท่ามกลางสายน้ำหลาก

“หมอ...หมอทิ!”

ข้าวหอมหันรีหันขวาง ใจเต้นระทึก ก่อนตะโกนเรียก

“หมอทิ!”

ถ้าไม่เป็นอะไรก็ต้องกลับบ้านแล้วสิ คนทั้งคนอยู่ๆจะหายไปได้ยังไง หรือจะเกิดอะไรขึ้น โธ่เว้ย น่าจะกลับมาดูเสียตั้งแต่แรก

น้ำขึ้นแบบนี้งูชุมด้วย หรือ...

คนกังวลคิดไปสารพัด ก่อนตัดสินใจเดินลุยน้ำที่ลึกขึ้นเรื่อยๆเชี่ยวขึ้นเรื่อยๆไปยังหลังคาตรงหน้า ไอ้โก๊ะซึ่งตามมาด้วยเห่าอยู่ข้างหลังเจ้านายก่อนกระโจนลงน้ำตามไปด้วยติดๆ

“กลับไปโก๊ะ ไปรอที่ฝั่งไป๊” ข้าวหอมหันไปวักน้ำไล่สุนัข

เมื่อถูกเจ้านายไล่ไอ้โก๊ะจึงตะกุยน้ำหนี ก่อนวกกลับมาอีกทีเจ้านายก็ว่ายน้ำไปไกลแล้ว มันลังเลลอยคอให้น้ำซัดจนต้านแรงดันน้ำไม่ไหวหันกลับขึ้นฝั่ง

ข้าวหอมมองจุดหมายตรงหน้าอีกไม่ไกล ยังไงเขาก็ขอดูให้แน่ใจ ถ้าเกิดอะไรขึ้นก็ยังทัน ต้องยังทัน ร่างเล็กพยายามว่ายฝ่ากระแสน้ำไปให้ถึงที่หมาย ใจนึกอยากร้องไห้เต็มแก่

[jeaby@_@]

ถ้าเกิดอะไรขึ้นจริงๆจะทำยังไงดี

ร่างโปร่งบางรีบเข้าไปเกาะชายคาพยุงตัวไว้เมื่อพยายามออกแรงว่ายมาถึงที่หมายในที่สุด พลางมองรอดช่องใต้ชายคาที่ระดับน้ำยังท่วมไม่มิดเข้าไปภายในซึ่งมืดทึบ จากนั้นกลั้นหายใจดำน้ำเข้าไปภายใน อาศัยความคุ้นเคยควานมือเปะปะไปตามกำแพง ปลายเท้าพยายามกวาดเกลี่ยแทรกผ่านน้ำเย็นๆไปให้ทั่วบริเวณด้วยใจประหวั่น

กลัวจับจิต

ลมหายใจที่กักเก็บไวเริ่มหมดจึงพลิกตัวขึ้นมาหายใจเหนือผิวน้ำ รู้สึกหนาวจับใจ ‘ไม่เจอ’ ข้าวหอมลูบหน้าตัวเองแล้วหันมองรอบๆ แสงหม่นเริ่มหายไปจากท้องฟ้าและน้ำก็ท่วมถึงหลังคาแล้ว

‘ไม่มีเวลาแล้ว’ ก่อนกลั้นลมหายใจดำลงไปอีกครั้ง เพื่อให้แน่ใจจะได้ไม่พลาดอีก ความผิดพลาดที่ไม่อาจเรียกคืนได้อีกเลย ร่างโปร่งควานหาตามพื้นจนแน่ใจแล้วค่อยถีบตัวเองขึ้นสู่ผิวน้ำ หอบหายใจหนัก มองฝ่าความมืดสลัวไปยังฝั่งที่ดูห่างไกลกว่าเดิม จากนั้นจึงรวบรวมแรงว่ายแหวกกระแสน้ำที่อัดเข้าตัวไปถึงฝั่ง

ไอ้โก๊ะกระโดดเข้าหาด้วยความดีใจ หากข้าวหอมไม่มีเวลาสนใจ รีบวิ่งกลับเรือนด้วยหวังจะเห็นร่างสูงอยู่ที่นั่น ถึงจะนั่งอมยิ้มรอสมน้ำหน้าเขาก็เถอะ

ร่างโปร่งใช้เส้นทางเดิมลัดเลาะกลับเรือนอย่างเร่งรีบ หากต้องชะลอความเร็วลงเมื่อเกิดอาการแน่นหน้าอก หัวใจเต้นถี่ หายใจไม่ออกจนต้องอ้าปากช่วย ข้าวหอมซึ่งรู้ถึงความผิดปกตินี้พยายามสงบสติอารมณ์ชั่วครู่แล้วค่อยๆพยุงตัวเดินต่อ แต่ภาพตรงหน้าดูจะพร่าเลือนไปชั่วขณะและคราวนี้ร่างโปร่งไม่สามารถทรงตัวได้อีกต่อไป ร่างเล็กทอดตัวลงนอนไปกับพื้นหญ้าเปียก เนื้อตัวเย็นเฉียบจนผิวขาวๆเริ่มซีดและเขียวคล้ำ ไม่สามารถตะโกนร้องขอความช่วยเหลือใครได้ เพราะมันติดอยู่ที่ลำคอ

ทรมาน...

เขากำลังจะตาย...ดวงตาทั้งคู่หรี่มองสายฝนสีขาวพรางพรูกระทบร่างไม่หยุด ก่อนที่เงาทะมึนจะบังสายตา

พ่อ...

ไม่ใช่

ไอ้โก๊ะ!

เจ้าสัตว์สี่ขาหน้าดำจ้องมองเจ้านายเขม็ง ทำไมไม่ลุกล่ะ? หน้าตาของมันบ่งบอก หากข้าวหอมไม่สามารถเอ่ยอะไรกับมันได้ซักคำ มันทรุดตัวนั่งข้างๆร้องหงิงๆหากเจ้านายของมันก็ไม่ขยับเขยื้อนเลยสักนิด จึงก้มลงเอาจมูกดุนศีรษะอย่างกระสับกระส่าย คนนอนลมหายใจรวยรินได้แต่นึกสงสารสุนัขของตนจับใจ ก่อนดวงตาจะค่อยๆปิดรับภาพรอบตัวจนมืดสนิท


ทิเบตเดินมาจนเกือบจึงเรือนก็พบไอ้แก้วเดินตากฝนกะเผลกๆอยู่ไม่ไกล ท่าทางไม่ปกติจึงรีบเข้าไปพยุง

“เป็นอะไรแก้ว”

“หกล้มจ้ะหมอ”

ไอ้แก้วขยับให้ดูหัวเข่าซึ่งบวมเป่งปวดตุบๆ จากที่คิดว่าไม่เป็นไรแต่ตอนนี้มันคงเป็นแน่ๆแล้ว

“ไปโรงพยาบาลดีกว่า กระดูกอาจร้าวได้นะ”

“จ้ะ ฉันก็ว่างั้น แต่หมอไม่เจอพี่หอมเหรอ”

“หอม?”

“พี่เขานำหน้าไปซักพัก ฉันเจ็บเลยตามพี่เขาไม่ทัน”

“ไม่เจอ ฉันเดินอ้อมมาเพราะทางลงกระท่อมน้ำมันท่วม คงสวนกันมั้ง เดี๋ยวไม่เจอก็คงกลับมาเองล่ะ เอาแก้วไปโรงพยาบาลก่อนดีกว่านะ”

“ฉันว่ารอพี่หอมก่อนดีกว่า เป็นห่วงไงไม่รู้”

“หึ ลูกพี่นายนี่น่าตีนะ ปล่อยฉันไว้ที่กระต๊อบนั่นเป็นนานสองนาน”

“ฮะๆ นี่ถ้าพ่อกำนันไม่ไล่ก็ไม่มาหรอกหมอ ทั้งๆที่พี่เขาก็รู้นะว่าหน้าฝนทีไรน้ำท่วมแถวนั้นประจำ อันตรายจะตายยังปล่อยหมอไว้อีก แล้วหมออยู่ที่นั่นน้ำไม่ท่วมหรอกเหรอ เห็นไอ้ขันมันไปกู้ไซดักปลาบอกว่าน้ำขึ้นมาถึงรั้วชั้นใน ก็น่าจะขึ้นมาถึงกระต๊อบแล้วนะ ฝนตกเป็นห่าแบบนี้ด้วย” ไอ้แก้วทำหน้าแปลกใจ

“เออ...ก็ท่วมแล้ว”

ชายหนุ่มถึงกับหูอื้อขึ้นมากะทันหัน เมื่อรู้ตัวว่าถูกอีกฝ่ายทิ้ง หัวใจชายหนุ่มร่วงไปอยู่ตาตุ่ม หดหู่ในอกจนบอกไม่ถูก แต่ก็ไม่ได้อธิบายให้แก้วฟังว่าเขาเพิ่งผ่านวิกฤตอย่างไรมา

บอกให้เขาคอยเพื่ออะไร...

แสงสว่างเล็กๆที่อยู่อีกไม่ไกลดูจะดับมืดในบัดดล

“เหรอ แล้วยังจะคอยพี่เขาอีก ว่าแต่หมอไปทะเลาะอะไรกันอีกหรือเปล่า”

ไอ้แก้วแอบสงสารคุณหมอหนุ่มที่ถูกลูกพี่แกล้งโดยไม่รู้เลยว่าคำพูดตัวเองได้ทำให้อีกฝ่ายรู้สึกเข่าอ่อนอยากหายไปจากที่นี่

“ก็เปล่านี่ แต่ฉันทำอะไรก็ไม่ถูกใจลูกพี่นายอยู่แล้ว เอะอะก็จะเลิกท่าเดียว หาเหตุหาผลมาอ้างเป็นประจำล่ะ”

“ไม่จริงหรอก เดี๋ยวนี้พี่หอมดูรักหมอทิจะตาย”

ไอ้แก้วรีบหยอดคำหวาน หากกรีดใจอีกฝ่ายเหลือเกิน

รักจนอยากให้ตายไปซะมากกว่า

“เหรอ” ทิเบตยิ้มขื่น “เดี๋ยวฉันย้อนกลับไปดูให้ดีกว่า จะได้รีบพาแก้วไปโรงพยาบาล”

ทิเบตตัดบทหันหลังเดินกลับไปทางเก่าซึ่งกำลังจะหมดแสงไปทุกขณะ หากในช่องอกรู้สึกกลวงโบ๋ ในหัวสมองว่างเปล่าเดินไปตามหน้าที่ที่ต้องทำจนเส้นทางหมดลง ตรงหน้ามีแต่พื้นน้ำไหลเชียว แม้แต่หลังคากระต๊อบก็ไม่เห็นแล้ว เห็นแต่เสาโด่เด่ให้รู้ว่าตรงนั้นเคยเป็นที่ตั้งของบ้านไม้หลังเล็ก ชายหนุ่มเบิกตากว้างไม่อยากเชื่อสายตา เวลาผ่านไปไม่นานน้ำขึ้นสูงจนน่าใจหาย พลางหันซ้ายหันขวาก็ไม่พบร่างโปร่งตามที่ไอ้แก้วบอก

หรือจะสวนกันอีก?

“หอม...”

แม้ใจจะสับสน หากพอไม่พบก็เป็นห่วง ร่างสูงเงยหน้ามองท้องฟ้าค่อยๆหมดแสง แต่สายฝนค่อยๆซาลง

“เจอเมื่อไรต้องว่ากันจริงๆจังๆซักหน เอาแต่ใจเกินไปแล้ว”

บ่นไปก็รีบเดินกลับไปทางเดิมด้วยหัวใจร้อนรน เพราะอะไรหลายๆอย่างทำให้เขานึกห่วงร่างโปร่งจับใจ

ทว่าชายหนุ่มรีบวิ่งกลับไปพบไอ้แก้วกลางทางอีกครั้งก็ได้รับคำตอบไม่น่าหายเหนื่อยแม้แต่น้อย

“ฉันยังไม่เห็นพี่หอมเลยหมอ ก็อยู่ตรงนี้ตลอด” ไอ้แก้วซืดปากด้วยเจ็บเข่า มองร่างสูงอย่างกังวล “หมอ ฉันเป็นห่วงพี่หอม กลัวจะเกิดเรื่อง จริงๆนะ”

ทิเบตยกมือเสยผมเปียกน้ำตัวเองแรงๆ มาถึงตอนนี้เขาก็เป็นห่วงไอ้คนใจดำนั่นมากเหมือนกัน หากแต่หันไปรอบตัวก็เริ่มมืดแล้ว แล้วจะทำยังไงกันดี

“เอาแบบนี้นะ เรากลับไปที่เรือนแล้วไปบอกให้กำนันเกณฑ์คนช่วยกันหาดีกว่า ตอนนี้ไฟฉายอะไรก็ไม่มี แก้วก็แย่แล้วนะ”

“ไม่ๆฉันไม่เป็นไร ฉันจะกลับไปบอกพ่อกำนันเอง หมอออกหาพี่หอมนะ”

น้ำเสียงร้อนรนสั่นพร่า ทำให้ทิเบตรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังกลัวอะไร

ชายหนุ่มพยักหน้าเห็นด้วย แต่ก่อนที่จะผละจากกันก็ได้ยินเสียงหอนดังติดต่อกันของสุนัขมาจากป่ากล้วย

“หมอ! ต้องเสียงไอ้โก๊ะแน่ๆเลย มันตามพี่หอมทุกฝีก้าว มันต้องอยู่กับพี่หอมแน่เลยหมอ ทางโน้นๆ” ไอ้แก้วร้องบอกอย่างดีใจ น้ำตาไหลพราก

ทิเบตไม่รีรอรีบวิ่งไปตามเสียงหอนของไอ้โก๊ะด้วยความหวัง หากเสียงร้องนั้นกลับหายไปทำให้เขาใจหาย

“หอม! หอมอยู่ไหน”

ร่างสูงตะโกน หัวคิ้วขมวดยุ่ง วิ่งฝ่าดงกล้วยทึบ “หอม!” เพราะความมืดทำให้เห็นเพียงเงาสลัวๆเป็นที่หงุดหงิดกับชายหนุ่ม “บ้าฉิบ”

“โฮ้งๆ”

“เฮ้ย!” ทิเบตตกใจกับการกระโจนเข้าหาของเจ้าสัตว์สี่เท้า

“ไอ้โก๊ะ!”

ดวงตาคู่หม่นทอประกายเมื่อเห็นสุนัขสีดำตรงหน้า และท่าทางจับจ้องเขาไม่วางตา เหมือนกำลังสื่อความถึงเขา ทำให้ทิเบตมีความหวังขึ้นมา

“โฮ้งๆ”

“นำไปเลย” ชายหนุ่มเอ่ยอย่างร้อนรนระคนดีใจ

แววตาสีทองเปล่งประกายท่ามกลางความมืด แม้จะเป็นแววตาของสัตว์เดรัจฉาน แต่เขาก็รู้ว่ามันรักเจ้าของมันสุดหัวใจ และด้วยความแสนรู้ของมันกำลังจะพาเขาไปหาอีกฝ่าย ไอ้โก๊ะวิ่งนำหน้าอย่างแสนรู้และหันมามองเป็นระยะเหมือนเกรงว่าเขาจะไม่ตามมันไป เพราะเขากับมันก็ไม่ถูกชะตากันซักเท่าไร จนไปหยุดและตะกุยดินตรงหน้าไม่ห่างจากที่เขาวิ่งตามมากนัก

ร่างตะคุ่มๆนอนกองยาวเหยียดใกล้ก่อกล้วยทำให้ชายหนุ่มหัวใจสั่นสะท้าน

“หอม!”

ทิเบตเข้าไปประคองร่างเย็นเฉียบไว้ในอ้อมอก มือจ่อที่ปลายจมูกและกดจับชีพจรอย่างรวดเร็ว “ยังมีลมหายใจ”

หัวสมองคุณหมอหนุ่มบอกกับตัวเองอย่างเดียวว่าต้องพาร่างเล็กไปยังที่ที่มีแสงสว่างให้เร็วที่สุด ตอนนี้เขาไม่สามารถรู้ได้เลยว่าอีกฝ่ายเป็นอะไร ทำไมถึงมานอนกองอยู่ที่นี่ งูกัดรึเปล่า กัดตรงไหน เขามองไม่เห็นเลย มันทำให้เขารู้สึกโมโหตัวเองมากมาย ที่ช่วยปฐมพยาบาลเบื้องต้นไม่ได้

ทิเบตอุ้มร่างโปร่งวิ่งกลับเรือนสุดชีวิต โดยมีไอ้แก้วหน้าตาตื่นตามหลังมาด้วย

“ไอ้หอมเป็นอะไรพ่อทิ!”

กำนันสิงห์ซึ่งคอยอยู่ด้วยความกระวนกระวายเห็นทิเบตอุ้มบุตรชายตัวเองมาถึงใต้ถุนเรือนแล้วลมแทบจับ วิ่งลงบันไดไปรับลูก

“ไม่รู้ครับ”

เมื่อเจอแสงไฟทิเบตก็รีบตรวจเนื้อตัวร่างเล็กทันที ไม่พบรอยเขี้ยวหรืออาการบวมที่อวัยวะใด แต่พบปลายนิ้วเริ่มเขียวคล้ำ ก็หน้าเสียทันที

“พ่อกำนันต้องไปโรงพยาบาลด่วนเลยครับ”

ร่างสูงไม่รั้งรอนำร่างโปร่งขึ้นรถยนต์ มีกำนันสิงห์ตามติดขึ้นมาด้วย

“แก้ว ไหวมั้ยไปด้วยกัน”

ทิเบตตะโกนเมื่อเห็นไอ้แก้ววิ่งลืมเจ็บตามมาไม่ห่าง ชายหนุ่มรีบเข้าไปพยุงขึ้นรถแล้วพาทั้งคู่ไปโรงพยาบาล สิ่งที่เขากลัวตอนนี้คือข้าวหอมอาจมีอาการหัวใจล้มเหลวฉับพลัน

แค่คิดก็ปวดใจแล้ว

เพราะฉะนั้น ไม่ว่าจะเสียอะไร ขอให้คนที่เขารักมีชีวิตอยู่

ก็พอ...





TBC



หอมอย่าเป็นอะไรนะ

เจอกันวันศุกร์ค่ะ

+1 ทุกคนค่ะ

[Ayame]

รักที่สวนทางกัน ทั้งๆที่ต่างฝ่ายต่างก็รักกันแท้ๆ แต่กลับปล่อยให้มีอะไรมาขวางกั้นไว้จนสื่อไม่ถึงกัน 

ขออย่าให้น้องหอมเป็นอะไรไปเลย พี่หมอทิช่วยน้องหอมให้ได้นะ   

และแอบหวังว่าหลังจากเหตุการณ์นี้ผ่านไป ทั้งคู่จะเข้าใจกันได้มากขึ้น

[PEENAT1972]

ก็คงสักวันที่ลมฝนมันจะผ่านพ้น
จะยอมสู้ทนเพื่อรอพบวันที่สดใส
หากมีสักคนสักคนที่ทำให้กันด้วยหัวใจ
ถึงนานสักเท่าไหร่แต่ฉันก็ยังเฝ้ารอ

+1

[anajulia]

แง้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อ่านทันแล้วก็ดราม่าแล้ว
ไม่นะน้องข้าวหอม

[lovenadd]

โอ้ยยยยยยยยยยยย....ปวดใจ

[fuku]

รักมากก็หวงมาก จิตใจหวั่นไหวได้ง่ายเพียงเพราะคำบอกถึงเค้าแค่คำเดียว

มั่นใจในตัวคนที่รักไม่ได้ นี่มันน่ากลัวจริงๆ
เกือบต้องเสียไปตลอดชีวิตแล้วนะ T___T
รักกันดีๆ ด้วยเถอะ

รออ่านต่อค่ะ

[hpsky]

น้องหอมจะเป็นไรมากมั๊ยอ่ะ
พี่หมอทิดูแลน้องหอมด้วยนะ

[Phelyra]

อีนังเจนนี่ หมอทิเค้าจัดการเรื่องการรักษาแกเรียบร้อยแล้ว ยังจะมาวุ่นวายอะไรกับเค้าอีก เพราะแกคนเดียวเลย จำใส่กระโหลกไว้ด้วยว่าสถานะระหว่างกันที่เคยเป็นมันเปลี่ยนไปแล้ว โดยแกเป็นคนเลือกที่จะทิ้งหมอทิไป ให้มันรู้ขอบเขตสถานะตนในตอนนี้ซะบ้าง เด๋วจะหาว่าไม่เตือน
ข้าวหอมหึงอะไรงี่เง่าอ่ะ แถมไม่รู้จักคิดจนคนต่างถิ่นอย่างหมอทิเกือบได้นอนจมอยู่ในน้ำเลยนะนั่น น่าตีจริงเชียว ... ข้าวหอมอย่าเป็นอะไรไปนะ หมอทิช่วยข้าวหอมให้ได้น๊า

[posshiza]

ข้าวหอมอย่าเป็นอะไรนะ
พี่หมอช่วยข้าวหอมให้ได้นะ
สู้ ๆ นะ

[dekchin]

 

ตื่นเต้นเกินไปแล้ว

[Nabee]

ยังตามอ่านไม่ทัน แต่ชอบนิสัยเสีย หนีมาอ่านตอนท้ายก่อน...แย่เนอะ - -"

อ่านแล้วมันทนไม่ไหวเลยต้องขอเม้นท์ระบายมันเสียหน่อย...เฮ้อออออออออ

ทั้งหมดทั้งมวลที่อยู่ในใจตัวเองตอนนี้ก็คือ...อึดอัดใจโว้ยยยยยยยยยยยย

ทำไมทุกอย่างมันดูสวนทางกันหมดแบบนี้ คงหนึ่งไปตาม คนหนึ่งกลับมาแล้ว

คนหนึ่งปลอดภัย แต่อีกคนกลับเจ็บหนัก...อ่านไปแล้วแอบเครียดตาม >[]<

บรรยายออกมาเป็นคำพูดไม่ถูก รู้แค่ว่ารู้สึกอึดอัด กะโหวง ๆ ในใจไงไม่รู้

แล้วไหนจะความรู้สึกของข้าวหอมที่หึงหมอทิ จนทำเป็นลืมหมอไว้ที่กระท่อม

และความรู้สึกของหมอทิที่รู้สึกน้อยใจเมื่อรู้ว่าตัวเองโดนทิ้ง ๆ ขว้าง ๆ แบบไม่ใยดีของข้าวหอมอีก

ตอนเดียว แต่อ่านแล้วมันหลายความรู้สึกเหลือเกิน...อ๊ากกกกกกกกกกกกก

อึดอัด อึดอัดจริง ๆ...แต่ก็คงจะทำอะไรไม่ได้ หรอกจากรอตอนต่อไปจากไรท์เตอร์

เด่วจะขอย้อนกลับไปอ่านต่อก่อน...จบแล้วจะกลับมาเม้นท์ในตอนหน้าเลยก็แล้วกันนะฮะ

หวังว่าไรท์เตอร์คงจะไม่ว่ากัน XD

[jeaby@_@]

^
^
^
ติดตามจนจบนะ ของเค้าดีจริง
คนโพสไม่ชอบ sad ending ค่ะ
รับรองไม่ผิดหวัง

[ï_Kiss_U♥]

^
^
^
ติดตามจนจบนะ ของเค้าดีจริง
คนโพสไม่ชอบ sad ending ค่ะ
รับรองไม่ผิดหวัง

^
^
จิงๆน้า อิอิ ไม่Sad Ending
ข้าวหอม อย่าเป็นอะไรนะ ผ่านตรงจุดนี้ไปได้ขอให้ข้ามหอมกับหมอทิเข้าใจกัน และรักกันมากขึ้นนะ
เฮ้อออ +1ค่ะ

[iforgive]

สื่อสารกันเป็นมั๊ย  ข้าวหอม
ใช้อารมณ์จนนาทีสุดท้าย
เวรกรรม

[mecon]

เฮ้อ เวรกรรมบอกให้หมอรอ ตัวเองก็นะจิตตกไม่ไปตามหมอ
พอเกิดเรื่องเข้าจิตตก ร่างกายที่มันฟื้นค.อ่อนแอไว้ก้นะฟ้องออกมากะทันหัน
ไอ่อาการน้อยอกน้อยใจของหมอนะเป็นเรื่องสิวๆไปเลยท่าเทียบกับการ
เรียกลมหายใจของคนที่ตัวเองรักกลับมาให้ได้ และให้ไวที่สุด
จะรู้มั๊ยว่าตัวเองทำให้หมอเจ็บและทุกข์แค่ไหน ข้าวหอมจะรู้บ้างรึป่าว
ไอ่คำสัญญาลวกๆอ่ะ แต่ไม่ได้ทำตามมันทำให้รอรู้่สึกแย่สุดๆเลยล่ะ
+1 คะ

[sasi]

 :m16:วันศุกร์!!!

 :sad4:ใจร้ายอ่ะ ใจร้ายทั้งให้รอจนวันศุกร์ ใจร้ายทั้งทำให้หมอทิกะข้าวหอมทะเลาะกัน
แล้วยังจะให้ข้าวหอมป่วยอีก

ปล.นึกถึงเรื่องลูกสาวกำนันอ่ะ เหอะๆ
มาไวๆ นะครับรออยู่น๊า

[zazoi]

โอย............ตอนแรกก้อนึกว่าหมอทิจะเป็นไรป่าว กลายเป็นหอมซะ 

ยังไงก็รู้ใจและเข้าใจกันไวๆนะ คนอ่านเป็นห่วง อิอิ

[dukdikdukdik]

เป็นห่วงข้าวหอมอะ ถึงหอมจะชอบใจร้ายใส่หมอทิก็เหอะ

จะรออ่านตอนต่อไปนะจ๊ะ

[j4c9y]

หอมจ๋า 

อย่าเป็นอะไรไปนะ

ตื่นมาเมื่อไหร่ ก็ขอโทดหมอทิ แล้วลดทิฐิลงบ้างนะ

จุุ๊บๆ

เจอกันวันศุกร์คร้าบ ไรเต่อร์

[jira]

ว้ายยยย ไอ้แสบของพี่เป็นไรอ่ะ!!!!  พี่หมอต้องช่วยเมียนะคะ  ไม่งั้นโดนแฟนฟิคเรื่องนี้   แน่ ๆ
ถึงจะแกล้งปล่อยให้หมอรอ  แต่น้องหอมก็กลับมาตามหมอจนตัวเองล้มเจ็บ  รักเค้าแล้วล่ะซี้ 555+
นั่งรออย่างกระสับกระส่ายจนถึงวันศุกร์
+1 เช่นเคย  ขอบคุณค่ะคุณเจี๊ยบ  

ปล. ชั้นเกลียดน้ำป่าาาาาา

[ChiOln]

ข้าวหอมอย่าเป็นอะไรน่าาา

[~l3aml3ery~]

เป็นห่วงข้าวหอม

+1

[♠DekDoy♠]

โอ้ยยยปวดใจ หมอทิลืมเรื่องอาการป่วยอดีตคู่หมั้นไปได้เลย ต้องดูแลน้องหอมรู้มั้ย

[NUKWUN]

หอมจะไม่เป็นอะไรใช่มั้ย ขอให้เข้าใจกันซะที
หลังจากที่มีเรื่องมากมาย

[zemicolon]

เฮ้อ

ทีอย่างงี้มาเป็นห่วงหมอ ถ้าไปตามแต่แรกก็จบไปแล้วแท้ๆ

หึงจนไม่เข้าเรื่องได้อีก

[bigbeeboom]

เป็นห่วงอาการข้าวหอม แต่สงสารหัวใจหมอภูเขามากกว่าอ่ะ ข้าวหอมใจร้ายอ่ะ โป้งด้วย

[SataRu]

มาต่อเร็วน่ะครับ กำลังลุ้นเลย

[yunjaejoong]

อยากเอาห่วงสองห่วงที่ทั้งคู่มีอยู่มาคล้องให้เป็นอันเดียวกันจังเลย มันคงไม่ใกล้แล้วใช่ม่ะที่จะลงเอยกันซะที

[Mercy]

  ข้าวหอมเข้มแข็งไว้นะลูกนะ...


อยากให้ถึงวันศุกร์แล้วอะ...