หัวข้อ: Eternal Sunshine by Sake พี่หมอทิ ♡ น้องข้าวหอม (ข่าวดี!! รวมเล่ม+ตอนพิเศษ P.56)

[Pikky]

ยิ่งอ่านยิ่งอยากเชียร์ ให้หมอทิพิชิตใจข้าวหอมได้เร็วๆจัง

ลดทิฐิลงอีกนิดนะ หนูข้าวหอม อะไรๆมันจะได้ดีขึ้น

ทั้งดื้อ ทั้งซ่าแบบนี้ หมอทิคงต้องเหนื่อยอีกเยอะ อิอิ

 

[•ผั๑`|nกุ้va’ด•]

แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย~~!!! หมอทิ น้องเป็นโรคหัวใจรั่วนะคร๊า~~!!
 
ทำน้องเหนื่อยแบบนั้นไม่ดีน๊า  เอิ๊กๆ
 

[jira]

จับน้องหอมตีก้นให้ลายเลย...อะไรมันจะทิฐิสูงดั่งยอดเขาขนาดนั้น
พี่หมอเท๊ห์เท่ห์ 
+1 ขอบคุณค่ะคุณเจี๊ยบ
 

[kittyfun]

น้องข้าวหอมยังดื้อกับพี่หมออีก

สงสัยพี่หมอลงโทษเบาไป

ต้องลงโทษให้หนักขึ้นแล้วนะคะพี่หมอทิขา

[jeaby@_@]

เวอร์ชั่นเต็มเหรอ
เรื่องนี้ผู้เเต่งบอกว่า ไม่เน้นฉากบนเตียง?!!นะ

เเต่มานก็มีนะ ไม่ใช่เเค่บนเตียงด้วยซิ Oops!!??!!
อิอิ อยากอ่านเวอร์ชั่นเต็มก็ต้องรอจิ
ไม่ถึงกับ เเต่เราก็หน้าเเดงไปทั้งวันอะ กร๊ากกกกก

วันนี้ไปห้างมา ซื้อผ้าเช็ดหน้า(ไว้ซับน้ำตาไม่ใช่เลือด)มาเป็นโหล จะเเจกผู้อ่านทุกท่านละ ช่วงนี้ทุกคนคงได้ใช้กันเเน่ๆๆ

เจอกันพรุ่งนี้เเน่นอน

[numtan]

โห แย่ละ ขอเป็นผ้าขนหนูหรือผ้าเช็ดตัวแทนได้ไหมคะ ผ้าเช็ดหน้าท่าจะเอาไม่อยู่อะ อินเกิน - -

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

เวอร์ชั่นเต็มเหรอ
เรื่องนี้ผู้เเต่งบอกว่า ไม่เน้นฉากบนเตียง?!!นะ

เเต่มานก็มีนะ ไม่ใช่เเค่บนเตียงด้วยซิ Oops!!??!!
อิอิ อยากอ่านเวอร์ชั่นเต็มก็ต้องรอจิ
ไม่ถึงกับ เเต่เราก็หน้าเเดงไปทั้งวันอะ กร๊ากกกกก

วันนี้ไปห้างมา ซื้อผ้าเช็ดหน้ามาเป็นโหล จะเเจกผู้อ่านทุกท่านละ ช่วงนี้ทุกคนคงได้ใช้กันเเน่ๆๆ

เจอกันพรุ่งนี้เเน่นอน

อ่ะนะ จัดมาอย่าให้เสีย แต่เราว่าผ้าเช็ดหน้ามันไม่สะใจนะ ขอแบบว่าเวอร์ชั่นต้องใช้ผ้านวมเลยอ่ะได้มะ แบบว่าคนอ่านแอบหื่นอ่ะ
อยากให้ถึงพรุ่งนี้เร็วๆมากมาย

[hahn]

  เพิ่งเขี่ยหนอนฝ่ายข้าวหอมไป มีหนอนฝ่ายหมอทิ อีกแล้วอ่ะ

แล้วอย่างนี้เมื่อไหร่จะได้รักกันจริง ๆ ซะที น้อยใจกันไปมาอยู่นั่นแหละ

มาต่อเร็ว ๆนะค้าบ

[mecon]

รอคอย.........หมอต่อไป ลัฟหมอ

[daizodiac]

พี่หมอทิสู้ ๆ น้องหอมก็ใจอ่อนไวๆน๊ะ ะ *

[prawy]

 :เฮ้อ:เมื่อไหร่หมอทิกับข้าวหอมจะรักกันดีๆสักที

[som]

อะโหถึงกับจะต้องซับน้ำตากันอีกแล้วเหรอ

[dukdikdukdik]

อ่านแรก ๆ หอมก็น่ารักดีออก

ไป ๆ มา ๆ อ่านแล้วยิ่งหงุดหงิดกับหอม ไม่น่ารักเอาซะเลย เฮ้อ

[sasa]

ความวัวไม่ทันหาย ความควายจะเข้ามาแทรกไหมเนี่ยะ

ให้กำลังใจหมอทิพิชิตใจข้าวหอมต่อไป สู้ สู้ 

[PEENAT1972]

อีป้าแก่ๆว่าผ้าเช็ดหน้าไม่ต้อง เอามัมมี่โปะโก็ะ ก็พอคะ จะได้ซึมซับนุ่มสะบายแห้งสนิด

[ifwedo]

รอฉากหวานนนน

[ptyunjae]

เป็นผัวเมียกันต้องรักกันนะ
จำไว้

[aha]

  มาสักทีเถอะ 

[engrish]

นู๋หอมหึงก็แสดงออกไปเลย
มันเป็นสิทธิ์ของเรานะ
กด+ให้พี่หมอค่ะ พี่น่ารักมาก
 

[LalaBam]

เวอร์ชั่นเต็มเหรอ
เรื่องนี้ผู้เเต่งบอกว่า ไม่เน้นฉากบนเตียง?!!นะ

เเต่มานก็มีนะ ไม่ใช่เเค่บนเตียงด้วยซิ Oops!!??!!
อิอิ อยากอ่านเวอร์ชั่นเต็มก็ต้องรอจิ
ไม่ถึงกับ เเต่เราก็หน้าเเดงไปทั้งวันอะ กร๊ากกกกก

วันนี้ไปห้างมา ซื้อผ้าเช็ดหน้ามาเป็นโหล จะเเจกผู้อ่านทุกท่านละ ช่วงนี้ทุกคนคงได้ใช้กันเเน่ๆๆ

เจอกันพรุ่งนี้เเน่นอน

อ่ะนะ จัดมาอย่าให้เสีย แต่เราว่าผ้าเช็ดหน้ามันไม่สะใจนะ ขอแบบว่าเวอร์ชั่นต้องใช้ผ้านวมเลยอ่ะได้มะ แบบว่าคนอ่านแอบหื่นอ่ะ
อยากให้ถึงพรุ่งนี้เร็วๆมากมาย

จะหื่นกันไปไหนครับพี่น้อง
เพลาๆกันบ้างก็ได้
อายุอานามก็มากโขแล้ว
กร๊ากกกกกกกกก


เย้ๆๆๆ น้องหอมรักหมอแล้วล่ะสิ
แล้วคุณเจนนี่อ่ะ
ไม่ต้องกลับมาแล้วน่ะ ไปเลย

[~l3aml3ery~]

มาต่อแถวรอแจกผ้าเช็ดหน้า

[jeaby@_@]

- Eternal Sunshine 16 -



วันรุ่งขึ้น ทิเบตพากำนันสิงห์ไปตัดแว่นในห้างดัง และถือโอกาสเดินเที่ยวไปด้วยในตัว เมื่อวานหลังจากได้ผลการตรวจร่างกายของข้าวหอม ซึ่งอยู่ในเกณฑ์ที่น่าพอใจ ไม่จำเป็นต้องใช้ยาร่วมในการรักษา ด้วยที่ผ่านมาพ่อกำนันคงคอยระแวงระวังไม่ให้ทำอะไรเกินตัว เห็นได้จากเจ้าหัวดื้อนั่นมีลูกสมุนทั้งสองขาสี่ขาไม่ห่างกายเลยซักวัน

ภายในร้านแว่นตาโอ่อ่ากว้างขวาง พนักงานสาวสวยกำลังนำเสนอกรอบแว่นตาต่างๆหลากหลายรูปแบบให้กำนันสิงห์ได้เลือก หากผู้สูงวัยหยิบมาลองแล้วก็วาง คล้ายยังไม่ได้ดังใจอยู่หลายชิ้น

“ไม่ชอบเหรอพ่อ แบบไม่มีกรอบก็ดีนะ ดูภูมิฐานดีออก”

ข้าวหอมหยิบกรอบที่บิดาวางทิ้งไว้ขึ้นมาพิจารณา หากอีกฝ่ายกลับหันมองไปรอบๆร้าน ราวกับกำลังหากรอบที่ตัวเองนึกไว้

“พ่อชอบแบบไหนล่ะ ไหนลองบอกหอมมาคร่าวๆสิ”

“อืม...พ่ออยากได้แบบรี่ๆสีชาๆดำๆ”

พนักงานสาวทำหน้าฉงนกับคำอธิบายของลูกค้า แต่ก็ยิ้มเอาใจพาเดินไปเลือกแบบที่ใกล้เคียงที่บอกมา

“ที่พ่อบอกมันกว้างจัง ไหนพ่อลองยกตัวอย่างคนที่ใส่หรือที่เคยเห็นมาหน่อยสิพ่อ”

“ตัวอย่างหรือ?...ก็แบบรูปภาพที่ติดอยู่ท้ายรถสิบล้อน่ะ ที่มันชอบติดตามบังโคลนท้ายรถ ไอ้คนที่มันจมูกโด่งๆผมกระเจิงหน่อยๆใส่แว่นดำ มันดูดีใช่หยอกเลยนา”

ห๊า! รูปที่ติดตามบังโคลนท้ายรถสิบล้อ มันก็รูปซิลเวสเตอร์ สตอลโลน คนที่แสดงหนังเรื่องแรมโบ้ แล้วก็ใส่แวนตาเรย์แบนน่ะสิ

โธ่...พ่อ ข้าวหอมครางอ่อนใจ จะว่าไปวันรุ่นยุคก่อนก็ชอบแนวนี้นี่นะ

“แบบนั้นมันจะไม่วัยรุ่นไปหน่อยหรือพ่อ”

ร่างโปร่งเหลือบมองบิดา แต่หางตาเห็นพนักงานขายกลั้นยิ้มสุดกำลัง

พ่อผมเองครับ...

“แบบนี้ใช่มั้ยค่ะ”

เลือดแม่ค้าพุ่งแรงรีบนำแบบที่ลูกค้าต้องการมาวางบนโต๊ะกระจกระรานตา วันนี้ขายได้แน่นอน

“เออๆใช่ แบบนี้ล่ะแม่หนู”

กำนันสิงห์หยิบกรอบเรย์แบนมาลองใส่อย่างพออกพอใจ แถมยังส่องกระจกเอียงซ้ายเอียงขวาจนข้าวหอมรู้สึกเขินแทน หันมองร่างสูงข้างๆที่นิ่งเงียบหากอมยิ้มอยู่ตลอดเวลา

“คิดล้อเลียนพ่อฉันอยู่รึไง” ข้าวหอมอดแขวะไม่ได้

“เปล่านะ พ่อกำนันเขาชอบแบบไหนก็แบบนั้นล่ะ จะไปล้อเลียนทำไม ดูดีๆก็เก๋าดีออก นายคิดมากไปเองรึเปล่า”

ข้าวหอมถลึงตาใส่ร่างสูงแล้วสะบัดหน้าไปหาบิดา “พ่อจะเอาอันนี้จริงๆหรือ”

“อืม...ฉันเอาอันนี้ล่ะแม่หนู เท่าไรกันล่ะ”

ราคาหลักหมื่นตามคำบอกของพนักงานสาวทำเอากำนันสิงห์ขมวดคิ้วยุ่ง

“อันแค่นี้ทำไมมันแพงนักล่ะแม่คุณ”

“คุณลุงค่ะ นี่กรอบอย่างดีเลยนะคะ น้ำหนักเบา ใส่แล้วสบายไม่รู้สึกหนักเลยค่ะ เลนส์ก็เป็นแบบพิเศษ”

และก่อนที่พนักงานขายจะชักแม่น้ำทั้งห้า ทิเบตก็หยิบเครดิตการ์ดชำระค่าสินค้าให้

“สะดวกมารับแว่นเมื่อไรค่ะ”

“ขอพรุ่งนี้ก็แล้วกัน เตรียมให้เรียบร้อยด้วยนะ”

“แล้วกันพ่อทิ ฉันเตรียมเงินมาแล้วนา ไม่ต้องยุ่งยากหรอก ของฉันๆจ่ายเองได้”

กำนันสิงห์ควักเงินสดออกมาให้ดูปึกใหญ่ แล้วหันไปหาพนักงานที่กำลังขะมักเขม้นเขียนใบเสร็จรับเงิน

ทิเบตรีบเอื้อมมือไปห้าม พลางบอกให้กำนันสิงห์เก็บเงินลงกระเป๋าตามเดิม

“ไม่ลำบากเลยครับพ่อกำนัน แค่นี้เอง นะครับ” ชายหนุ่มยิ้มให้ผู้สูงวัยแล้วหันไปหาร่างโปร่ง “หอมให้พ่อกำนันพกเงินสดเยอะขนาดนี้มันอันตรายนะ”

เพราะจริงอย่างที่อีกฝ่ายพูด ข้าวหอมจึงทำได้แค่พ่นลมหายใจแรง “เขาอยากจ่ายก็ให้เขาจ่ายไปสิพ่อ ดีซะอีก เงินเราไม่พร่อง”

“เอ็งนี่มันเป็นซะแบบนี้”

หลังจากนั้นหนุ่มเล็กหนุ่มใหญ่ก็พากันตระเวนเดินดูสินค้า พร้อมซื้อหากลับไปบ้านเกิดกันพะรุงพะรัง

“กรุงเทพเปลี่ยนไปเยอะเลยนะ ตั้งแต่ไอ้หอมเรียนจบฉันก็ไม่ได้มาที่นี่อีก” กำนันสิงห์เอ่ยเมื่อกลับมาถึงบ้าน

“เพิ่งไม่กี่ปีเองนะพ่อ”

ข้าวหอมยิ้ม เอนตัวพิงพนักโซฟานิ่ม ลงมือบีบนวดขาคลายความเมื่อยขบ ส่วนทิเบตยกน้ำที่แม่บ้านนำมาเสิร์ฟขึ้นดื่มอึกใหญ่

“ซื้ออะไรกันมาเยอะเชียวพ่อกำนัน”

นิภาเอ่ยทักขณะเดินลงบันไดมาเห็นกองข้าวของ

“ก็ไอ้ตัวดีนี่สิ ขนซื้อเสื้อผ้ายังกับไปแจก”

“ก็แจกจริงๆนี่พ่อ แจกหลานแจกพ่อแม่มันอีกด้วยไง” ร่างโปร่งยิ้มจนตาหยี “ต้องขอบคุณสปอนเซอร์ใหญ่ของเราด้วยนะครับ”

ข้าวหอมลากเสียงยานคางหันไปแยกเขี้ยวให้ทิเบตเหมือนสะใจ

ทิเบตพ่นลมหายใจฉุนนิดๆหมั่นไส้หน่อยๆ ก็เพราะไอ้วายร้ายเล่นเขาซะกระเป๋าแห้งทีเดียว นี่ถ้าพ่อกำนันไม่ปรามไว้บ้าง คงพาเดินเข้าร้านเพชรแล้วชี้นิ้วเอาให้ยุ่ง

ไม่ทิ้งลายเลยจริงๆ

ความเจ้าเล่ห์ของลูกสะใภ้ตัวดีไม่พ้นสายตาของนิภา ที่ได้แต่นึกห่วงลูกชายตัวเองในใจ ว่าจะมีน้ำอดน้ำทนไปถึงเมื่อไร

เสียงชุลมุนภายนอกดังแว่วเข้ามาภายใน ทุกคนหันไปมองผู้มาใหม่กลุ่มใหญ่

“คุณย่า” เด็กชายจีนและเด็กหญิงเพิร์สวิ่งนำหน้าพ่อแม่ โถมเข้ากอดคุณย่าคนสวยเต็มแรงเด็ก “คุณย่าจีนหิวหนม” เจ้าคนโตมาถึงก็อ้อนทันทีโดยไม่มองว่ารอบๆมีคนแปลกหน้านั่งอยู่ด้วย

“ตายแล้วลูกฉัน ไปตายอดตายอยากมาจากไหนกัน แล้วพ่อแม่เราเขาไม่หาอะไรรองท้องให้บ้างเลยรึไง จีน เพิร์ส”

นิภามองคนเป็นพ่อแม่ของเจ้าหนูทั้งสอง

“อ้อนย่าน่ะสิ ตอนไปรับที่โรงเรียนเพิ่งจะกินลูกชิ้นกันไปคนละไม่รู้กี่ไม้”

โรมส่ายหน้ากับลูกไม้อ้อนย่าของบุตรชายตนเอง

“แม่ให้จีนกินแค่ไม้เดียวเอง ไม่อิ่มเลยย่า”

“ใช่ๆ” เพิร์สพยักหน้าเห็นด้วยกับพี่ชาย

“เอาๆ ฟ้องกันใหญ่เชียว เจ้าพวกนี้มันเหมือนใครเนี่ย”

เวียนนาซึ่งเดินตามหลังมาแซวหลานๆ พร้อมแม่ของเจ้าหนูทั้งสอง

“มันมีแต่แป้งน่ะค่ะแม่ หนูเลยไม่ค่อยอยากให้ทานเยอะ ไว้มาหาข้าวหาขนมทานที่นี่ดีกว่า”

ลลนา คุณแม่ของเจ้าหนูอธิบายก่อนนั่งลงใกล้ๆสามีและยกมือไหว้กำนันสิงห์

“สวัสดีค่ะคุณลุง วันงานไม่ได้ไปเพราะติดธุระ ขอโทษนะคะ”

“ไม่เป็นไรๆ วันหน้าก็พาเด็กๆไปเที่ยวสวนสิแม่หนู จะได้สนิทกับพวกทโมนที่โน่นด้วย คงเข้ากันได้ดีเชียวล่ะ”

“ค่ะ คงใกล้ๆนี้ล่ะค่ะ จีน เพิร์ส ไหว้คุณตายังลูก”

ลลนาหันบอกเด็กๆ ซึ่งเจ้าสองคนก็ยกมือไหว้กันสวยงามจนกำนันสิงห์ออกปากชม

“ไปๆพากันขึ้นไปอาบน้ำแล้วลงมาทานข้าวเถอะ”

นิภาบอกแก่ทุกคนก่อนเดินเลยไปยังครัว ลลนาจึงพาเด็กๆขึ้นไปอาบน้ำ ตามด้วยกำนันสิงห์และข้าวหอม เหลือไว้แต่พี่น้องตระกูลศุภอมร

“โรม อาทิตย์นี้แกจะมาค้างที่นี่?”

ทิเบตทอดตัวพิงพนักเก้าอี้เหลือบมองน้องชาย

“อืม ก็เห็นทางโน้นมา เลยว่าจะพาเด็กๆมาให้สนิทกันเสียหน่อย ปิดเทอมจะพาไปทิ้งไว้ที่โน่น” โรมคลายคอเสื้อช้าๆ

“รายนั้นยังดูเฮี้ยวเหมือนเดิมเลยนะพี่” คนพูดหลิ่วตาไปยังชั้นบน

“ก็ตามประสาเขาล่ะ”

“เอาอยู่ด้วยแฮะ”

“แต่หอมเขาก็ดูน่ารักดีนะพี่” เวียนนาซึ่งฟังอยู่เอ่ยชมเจ้าทโมนบ้านสวน “ดูเฮ้วดี”

“ถ้ากับคนที่เขาอยากดีด้วยล่ะนะ ถ้าไม่ชอบหน้านี่สุดจะสรรหาอะไรมาให้ปวดเศียรเวียนเกล้ากันเลยล่ะ”

“กับพี่ทิเป็นแบบไหนล่ะ”

“แบบหลังไงยัยนา”

โรมอาสาตอบแทนแบบไม่ต้องคิด แถมยังหัวเราะตบท้ายอีกด้วย

“พี่ทิได้คู่ปรับแล้ว แต่หอมเขาคงไม่รู้นะว่าเจอคนที่ดื้อที่สุดในโลกเข้าแล้วล่ะ”

“เดี๋ยวเหอะยัยนา” พี่คนโตขมวดคิ้วหากมุมปากยกยิ้มบาง

“ว่าแต่พี่ทิดูไม่เดือดเนื้อร้อนใจเลยนี่ เห็นไปหากันทุกอาทิตย์ แถมยังตามใจกันซะ” เวียนนาหันไปพยักพเยิดหน้ากับโรม

“หรือพี่ทิของหนูเป็นเกย์ไปแล้วจริงๆ”

คนเป็นน้องหรี่ตามองพี่ชายพาดศีรษะกับพนักเก้าอี้ผงกศีรษะขึ้น

“เรื่องของฉันน่ายัยนา ยุ่งจริง”

“เอ๊า...ต่อไปนาจะได้ไม่แนะนำเพื่อนสาวๆให้อีกไง”

“จะเป็นไม่เป็น ฉันก็แต่งงานแล้ว ไม่ต้องมาแนะนำให้ฉันหรอก หาให้ตัวแกเองดีกว่า”

“งั้นก็เป็นจริง ไม่น่าเชื่อๆ ระยะเวลาไม่นานน้องหอมเราสามารถเปลี่ยนพี่ชายนาได้นี่มีดีอะไรหนอ” นิ้วเรียวเคาะริมฝีปากตัวเองพลางยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “เอ?”

แววตาติดทะลึ่งทะเล้นจึงถูกพี่ชายปาหมอนใบเล็กใส่

“ดูน้องแกนะโรม ล้นจริงๆ” ทิเบตลุกขึ้นขึงตาใส่น้องสาว

“ฉันก็อยากรู้เหมือนกัน”

“อ๊ะ!” ไอ้พวกนี่...ดูมันยังจ้องกันตาใส ร่างสูงมองน้องทั้งสองคนอย่างฉุนๆในความอยากรู้อยากเห็น “เลิกๆฉันไปอาบน้ำดีกว่า”

ทิเบตตัดบทหันหลังเดินขึ้นบันได แต่ก็ได้ยินพวกอยากรู้หัวเราะกันคิกตามหลังมาติดๆ

คล้อยหลังพี่ชายคนโต เวียนนาก็หันไปหลิวตากับพี่คนรอง

“พี่ว่าไง”

“จะให้ว่าไง?”

“อ้าว...ก็เรียบร้อยโรงเรียนจีนไปแล้วยัง”

“เฮ้ย! เป็นผู้หญิงยิงเรือ แกจะอยากรู้ไปทำไม เรื่องของพี่เขา” เอาเข้าจริงโรมเองก็หน้าแดงไปถึงหูโน่น

“ก็นาอยากรู้อะ พี่ทิออกจะเท่ สาวๆติดตรึม แต่พอจะรักจริงหวังแต่งกับพี่เจนก็ถูกหักอกช้ำรักซะนี่ หงอยไปเลย แถมหลังจากนั้นก็ไม่เห็นชอบพอกับใครอีก หรือเพราะเรื่องนี้ทำให้พี่ทิเบี่ยงเบนฮะพี่?”

โรมทำหน้าปั้นยากกับดวงตาอยากรู้อยากเห็นของน้องสาวจอมทะเล้น

“ไม่รู้เว้ย แกอยากรู้ไปถามพี่เขาเองสิ”

“ก็สะบัดก้นหนีไปนู้นแล้วไง”

“ก็แสดงว่าเขาไม่อยากให้แกยุ่งไง”

โรมลุกขึ้นคว้าหมอนข้างตัวเคาะศีรษะน้องสาว แล้วชิ่งหนีโดยเร็วเพราะกลัวมันจะชวนไปแอบดูให้ตาเป็นกุ้งยิง

“แหมๆ ถามแค่นี้รีบหนีกันเชียว จะอายอะไรกันนักหนา เชอะ!”

เวียนนานั่งเท้าค้างปากยื่นอย่างขัดใจ

มันน่าจั๊กกะเดียมหัวใจจะตายไป...


-----------------------------------------------------------------


“อือ...อย่านะ”

ข้าวหอมปัดท่อนแขนที่กำลังลากเอวเขาเข้าไปกอด หลังร่างสูงปิดไฟขึ้นเตียงนอน

อ้อมแขนแข็งขืนใช้ความเงียบดึงดันเอาร่างเล็กหอมกรุ่นเข้าไปกอดแนบอกจนได้ ร่างโปร่งจึงทำได้แต่ถอนหายใจหนักใส่อีกฝ่าย จะสู้มันก็สู้ได้อยู่ แต่เสียงมันคงดังไปถึงหูบิดาแน่ แล้วเรื่องมันคงไม่จบลงแค่ยอมหรือไม่ยอม

แม้ภายนอกจะดูเงียบสงบหากมันแฝงไปด้วยคลื่นความปั่นป่วนพัดโหมกระหน่ำฟาดฟัน ร่างกายขมวดเกร็งรับแรงปะทะ แต่จนแล้วจนรอดทั้งคู่ต่างรอหยั่งเชิงซึ่งกันและกันจนเหนื่อย ร่างสูงใหญ่จึงค่อยๆฝังจมูกลงบนกลุ่มผมหอม

“นอนซะ”

“ก็ปล่อยเซ่”

การกระแทกกระทั้นนั้นทำให้ทิเบตนิ่วหน้าและแกล้งเพิ่มแรงกอด

“ยังไม่ชินอีกหรือ”

“ไม่ชิน!”

“งั้นต้องทำบ่อยๆจะได้ชิน”

ร่างสูงผงกศีรษะมองข้าวหอมหันหลังมาตาโตเป็นไข่ห่าน

“อี๋...ปล่อย...ปล่อย!”

“พูดดีๆก่อนแล้วจะปล่อย”

“ไม่ ไอ้คนเห็นแก่ตัว” ข้าวหอมอ้าปากกัดข้อมือที่รัดร่างเขาจมเขี้ยว

“...! กัดเลยเหรอ เดี๋ยวน่าดู”

“เอาสิ เอาเลย! ฉันมันหัวเดียวกระเทียมลีบอยู่แล้วนี่ ฉันจะเจ็บจะปวดนายก็ไม่สนใจอยู่แล้วนี่ เอาให้มันตายคาเตียงไปเลย”

พอเห็นว่าฝ่ายตรงข้ามตั้งท่าขึ้นคร่อม อารมณ์เจ็บจากคราวก่อนมันฝังใจจนแหกปากประชดเข้าให้

“ตายคาอกต่างหาก”

ทิเบตช่วยแก้ให้พลางยิ้มขำกับท่าทางขู่ทั้งน้ำตาคลอเบ้าของร่างขาวๆตรงหน้า

รอยยิ้มสุกใสของคุณหมอหนุ่มทำเอาข้าวหอมอายม้วนแทบจะซุกลงไปในผ้าห่ม ไม่น่าเผลอเลย!

“เจ็บหรือ” น้ำเสียงอ่อนกระซิบข้างใบหูกลม “ถ้าฟังกันบ้างก็ไม่เจ็บหรอก”

ทิเบตมองคนตัวหอมก้มหน้าเงียบ แต่แฝงความดื้อดึงในที จึงผ่อนแรงลง

“เชื่อสิ”

น้ำเสียงปกติก็ว่าน่าฟังอยู่แล้ว พอเพิ่มกระแสออดอ้อนเข้าไปอีก ต่อให้เป็นหมาแมวมันยังฟังเลยแล้วนับภาษาอะไรกับคนที่ฟังรู้เรื่อง

ใจสั่นเลยไอ้หมอบ้า!

จมูกโด่งกดลงบนสันกรามเล็กละเรื่อยไปยังปลายคาง

“...หอม”

เสียงครางหวานหูหลั่งไหลชวนให้เคลิบเคลิ้มถ้าไม่มีเสียงโทรศัพท์แผดร้องขัดขึ้นเสียก่อน

หัวคิ้วคุณหมอหนุ่มย่นเข้าหากันเมื่อถูกขัดจังหวะ มองร่างเล็กที่ลืมตาแป๊วอย่างชั่งใจ และสุดท้ายก็ตัดใจผละไปรับสาย

ข้าวหอมรีบพลิกตัวหนี ทว่าไถลร่วงหล่นจากเตียงไปกองที่พื้นให้ร่างสูงเหลียวมองระคนตกใจจะเข้ามาช่วย หากคนทำหน้าเอ๋อรีบโบกไม้โบกมือบอกไม่เป็นไร แล้วรีบลุกไปหยิบขวดน้ำเปิดดื่มแก้เก้อ

ทิเบตแอบยิ้มพลางกรอกเสียงใส่โทรศัพท์ หากเสียงที่ตอบกลับมาเป็นภาษาต่างชาติทำให้ชายหนุ่มชะงักเล็กน้อย หันมองแผ่นหลังคนยืนดื่มน้ำแล้วจึงตอบกลับไป

ด้วยสำเนียงภาษาต่างชาติแว่วมาเป็นระยะ ทั้งยังใช้เวลามาพักใหญ่ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะวางสาย จากที่ยืนหยั่งเชิงฝ่ายตรงข้ามก็เปลี่ยนเป็นนั่ง และสุดท้ายก็ป้องปากหาวไปล้มตัวลงนอนบนเตียง

“คุยอะไรกันนักหนาฟะ ดึกแล้วแท้ๆ”

เปลือกตาหรุบลงหากมีบางสิ่งแวบเข้ามาในหัวจึงลืมตาขึ้นในความมืดสลัวอีกครั้ง หรือจะเป็นผู้หญิงคนเมื่อกลางวัน...

ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเขาถึงได้นึกหน้าผู้หญิงต่างชาติคนนั้นได้ชัดเจน

มันติดตา ติดใจเหลือเกิน

ทิเบตหันกลับมาจากระเบียงเมื่อวางสายเรียบร้อยก็พบร่างเล็กหลับไปทั้งที่หัวคิ้วขมวดมุ่น จึงใช้นิ้วโป้งค่อยๆกดวนไปพลางยิ้มไปพลาง
จากนั้นจึงยึดตัวอีกฝ่ายเข้ากกกอดจนเช้า

--------------------------------------------

“พ่อ เรากลับกันก่อนก็ได้มั้ง คิดถึงไอ้โก๊ะมัน”

ข้าวหอมเอ่ยขึ้นหลังจากมาอยู่ได้สี่วันก็บ่นอยากกลับบ้านซะแล้ว ทั้งที่ช่วงแรกๆยังออกเที่ยวจนลืมพ่อ

“ก็ตกลงกันว่าจะกลับพร้อมหมอเขาไม่ใช่รึ แล้วเป็นอะไรขึ้นมาอีกล่ะ เอ็งนี่มันยุ่งจริง”

“พ่อ...” คนเป็นลูกส่งเสียงครางประท้วง “ฉันไม่ได้ยุ่งนะ แต่เป็นห่วงทางโน้น แล้วอีกอย่างอยู่นี่ก็ไม่ได้ทำอะไร เบื่อจะตาย”

ใบหน้าน่ามองซ่อนแววตาสลดไว้เบื้องหลังความเบื่อหน่าย

“ถ้าเบื่อก็ไปดูแผงผลไม้ที่ตลาดไทสิ ไปดูราคาอย่างอื่นไว้ด้วย”

กำนันสิงห์มองบุตรชายคล้ายไม่ใส่ใจ แถมยังไล่ให้ไปสืบราคาผลผลิตอีกต่างหาก

“ไม่เอาล่ะ ทางนี้ก็มีคนดูแลอยู่แล้ว กลับบ้านเราดีกว่า”

เห็นบุตรชายเริ่มมีอาการพูดไม่รู้เรื่อง กำนันสิงห์จึงพับหนังสือพิมพ์วางบนโต๊ะ

“หัดมีน้ำอดน้ำทนซะบ้าง พ่อทิเขาก็มีงานมีการทำ อย่าให้เขายุ่งยากเพราะเรานักสิ แล้วอีกไม่กี่วันก็ได้กลับแล้วจะรีบไปไหนเล่า”

“ก็ไม่อยากอยู่”

ข้าวหอมบ่นพึมพำให้คนเป็นพ่อหนวดกระตุก ก่อนรีบหนีขึ้นชั้นบนเมื่อรู้ว่ากล่อมไปก็ไม่สำเร็จ

คนตัวเล็กอาบน้ำเสร็จก็ออกไปรับลมที่ระเบียง มองลงไปข้างล่างเห็นหลานๆของทิเบตวิ่งไล่จับกันครึกครื้นหลังกลับมาจากโรงเรียน ดูไปก็ไม่ต่างกับหลานของเขาเลย น่าจับไปอยู่ด้วยกัน ข้าวหอมนั่งรับลมจนฟ้ามืดแล้วค่อยถอนหายใจยาวคล้ายกำลังรออะไรบางอย่างจนเบื่อ จึงลุกลงไปทานข้าวเย็นกับครอบครัวศุภอมรพร้อมหน้าพร้อมตาเช่นทุกวัน ขาดก็แต่ลูกชายคนโตที่ยังไม่กลับมา

เป็นอย่างนี้มาสองสามวันแล้ว...

ข้าวหอมนั่งเล่นกับเด็กๆอยู่ในห้องนั่งเล่นแก้เซ็งหลังทานข้าวเสร็จ นิภาก็เข้ามาร่วมวงด้วย

“อย่าเล่นแรงๆกับพี่เขาสิจีน”

นิภาส่ายหน้ากับเสียงกรี๊ดชอบใจของหลานทั้งสองคน

ร่างโปร่งหันไปหัวเราะกับจีนซึ่งเข้ามาประกบหลังแล้วพยายามเกาะคอติดหนึบ

“หลานที่บ้านก็เป็นแบบนี้เลยครับ เล่นกันสนุกดี”

“นั่นสินะ ช่วงนี้ทิเขามีคนไข้พิเศษเลยกลับบ้านกลับช่องช้า หอมก็เลยเบื่อแย่เลย”

“ไม่ได้เบื่อนี่ครับ”

ข้าวหอมก้มหน้าเมื่อนิภามองอย่างรู้ทันเรื่องที่เขาอ้อนพ่อกำนันกลับบ้าน

“แล้วหมอ เอ้ย!...พี่ทิเขามีคนไข้พิเศษอะไรหรือครับ”

ด้วยติดใจตงิดจึงห้ามใจไม่อยู่ที่จะเอ่ยถามออกไป

“อืม...ทิก็ไม่ได้พูดอะไรมากหรอก แม่รู้มาจากพ่อเขาอีกที เพื่อนเขาเป็นมะเร็งในเม็ดเลือดขาวน่ะ เพิ่งเข้ามารักษาเลยมีอะไรต้องจัดการเยอะ”

“เหรอครับ”

อาการรับคำง่ายดายทำให้นิภาชั่งใจครู่หนึ่งแล้วจึงกล่าวต่อ “เจนนี่น่ะ” นิภามองอีกฝ่ายเบิกตาแปลกใจแกมใคร่รู้

“เขาเคยเป็นคู่หมั้นทิมาก่อน แต่เลิกร้างไปแต่งงานนานแล้วล่ะ”

“ระ...เหรอครับ” รู้สึกเหมือนเลือดในตัวพุ่งปี๊ดขึ้นสมองก่อนดิ่งลงเท้าอย่างรวดเร็ว

“เขาเป็นมากหรือครับ”

นิภาส่ายหน้าแทนคำตอบ “หอมลองคุยกับพี่เขาดูก็ได้จ้ะ ถ้าไม่ใช่เรื่องที่เป็นความลับของคนไข้ พี่เขาก็เล่าให้ฟังได้”

“เออ...เออ หอมไม่ได้คิดไปก้าวก่าย...”

“หอม พี่เขาเป็นคนแยกแยะเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัว เพราะฉะนั้นไม่ต้องกังวลไปหรอกนะ”

ใบหน้าขาวร้อนวูบขึ้นมาทันตาเห็น เหมือนถูกจับความนึกคิดได้ก็นึกอยากแทรกแผ่นดินหนีให้รู้แล้วรู้รอด หากแต่ทำให้ใจสงบลงอย่างน่าประหลาด

ทว่าขึ้นชื่อว่าไอ้หอมแล้ว ความอดทนต่ำ!

หลังจากสงบได้แค่คืนเดียวและเหตุการณ์ยังเป็นเช่นเดิม เจ้าตัวก็แผลงฤทธิ์โทรศัพท์ให้ไอ้ขันขับรถมารับแล้วลานิภากลับสวน พร้อมบิดาที่โมโหจนหนวดกระดิกไม่หยุด




TBC



ที่บอกจะเเจกผ้าเช็ดหน้านี่ไม่ได้ให้ซับเลือดนะ ซับอย่างอื่น
คู่นี้กว่าจะรักกัน อุปสรรคเยอะเกิน เเต่เค้าว่าพอพ้นมาเเล้ว จะรักกันมากนะ ห้าๆๆ
มือที่สามเเละสี่จะเคลียร์มั้ยเนี่ย

เจอกันวันจันทร์ค่ะ

[mecon]

  หมองานแยะจริง ชิส์

ปล่อยเมียหง่าวซะจนต้องรีบแจ้นกลับบ้านเลยนะคะเนี่ย
พี่หมอทำหน้าที่สามีบกพร่องนะ ชิส์ทำงานอะไรกันดึกๆดื่นๆ
ปล่อยให้เมียรอได้ยังไงกันเนี่ย รู้ตัวไวไวนะหมอทิว่าขาดตกบกพร่องน่ะ
ส่วนน้องหอมของอิป้า หนูจะดีดดิ้นไปไหนคะลูก ของเคยๆกันอิอิ
ใจอ่อนให้พี่เค้าหน่อยก็ไม่ได้ พี่เค้าก็นะอยากนอนกอดเมีย กอดแน่น
ให้อุ่นใจว่า ได้ทั้งตัวแล้วยังจะใกล้ใจอยู่อีกนิดและอีกนิดแล้วอะไรแบบนี้อ่ะนะ
+1 จ้า 

[Jesale]

ผ้าเช็ดหน้า เอาไว้ซับเหงื่อนี่เอง ลุ้นจนเหงื่อตก ( จากเรื่องอื่นด้วย )
น้องข้าวหอม ท่าทางจะงอนกลับบ้านซะละ ก็พี่หมอไม่มีเวลาให้
ยังงี้ พี่หมอต้องไปง้อนานๆหน่อยนะ 

[Phelyra]

อยู่ใกล้กันยิ่งหวั่นไหว ห้ามใจตัวเองไม่ได้เลย สั่งหัวใจให้เมินเฉย ไม่รู้ต้องทำยังไง ใกล้เธอทำไมทุกครั้งในมันสั่น ๆ จิตใจของฉันนั้นวุ่นวาย ตัวของฉันควบคุมไม่ได้ เมื่อสุดท้าย...หัวใจมันรักเธอ

[PEENAT1972]

OK ค่ะ อีป้าแก่ๆ จะรอวันจันทร์ค่ะ 555

[aha]

    พี่หมอทิ  บังอาจมาก ไม่มีเวลาให้  ต้องง้อด่วนนะ ไม่งั้น โดนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน




 

[หัวเเม่มือ]

หมองานเยอะกว่าจะอะจึยกะหนูหอมอีกนาน

[zemicolon]

 

รอตอนต่อไปครับ

ชอบหมอทิจัง ฮ่าๆๆ

[yunjaejoong]

น้องข้าวหอมจ๊าเริ่มรู้สึกว่าหึงแล้วล่ะซิฮิ ฮิ ฮิ ฮิ ทีนี้จะได้รู้ซะทีการเอาใจสามีเป็นแบบไหน เริ่มเอาใจได้แล้วนะ