-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
==============================================================
คำเตื่อน นิยายเรื่องนี้ได้ขออนุญาต คุณ sake นำมาลงที่เว็บ thaiboyslove เท่านั้น กรุณาอย่านำไปโพสที่ไหนนะคะ เเละนิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องเเต่งไม่มีตัวตนจริง อ่านให้สนุกนะจ๊ะ
- Eternal Sunshine 1 -
ท่ามกลางแดดเปรี้ยงตอนเที่ยงวัน เสียงเห่าหอนดังขรมบริเวณหน้าเรือนไทย กำนันสิงห์ซึ่งกำลังเพ่งดูบัญชีลูกหนี้กับไอ้ขันขมวดคิ้วเงยหน้าขึ้นแล้วพยักพเยิดให้ผู้ช่วยวัยละอ่อนลุกขึ้นไปดู ส่วนตัวเองเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ระบายลมหายใจยาว ดึงผ้าขาวม้าพาดไหล่ออกมาพัดโบกคลายร้อน
สำเนียงเสียงเหน่อสุพรรณของไอ้ขันตวาดสุนัขปาวๆ แต่เจ้าสัตว์สี่เท้ายังคงเห่าหอนไม่เลิกจนได้ยินเสียงฝีเท้าหนักๆไล่กวดสุนัขนั่นล่ะ เสียงเห่าแสบหูจึงเงียบลง กำนันกระตุกหนวดโค้งงอนขึ้น นึกไปถึงเจ้าของสุนัขตัวจริงที่ทั้งรักทั้งหลงเจ้าสัตว์หน้าขนนี่ ถ้ามาเห็นไอ้ขันทำกับลูกรักตอนนี้ได้ถูกเตะเป็นแน่แท้
“กำนัน”
เสียงไอ้ขันตะโกนเรียกลากยาวมาแต่หัวบันได กำนันสิงห์จึงต้องชะโงกหน้าเหลียวมอง
“ดูมันๆ”
กำนันบ่นกับท่าทางล้นเกินพอดีของเด็กหนุ่มรุ่นลูก ซึ่งเป็นเพื่อนเล่นกับบุตรชายคนเล็กมาแต่เด็กๆ จนกลายเป็นลูกสมุนหมายเลขหนึ่งไปโดยปริยาย แต่วันนี้ไม่ได้ตามติดลูกพี่มัน เพราะให้อยู่ช่วยอ่านรายชื่อในสมุดคุมลูกหนี้ เลยนั่งเงียบหน้าเป็นตูด อดไปออกลายเล่นพิเรนทร์ๆอย่างเคย
“ใครมาวะไอ้ขัน แหกปากเรียกซะลั่นเรือน”
“เขาบอกว่าเขาชื่อนิภา มาเยี่ยมพ่อกำนัน ฉันเลยให้เขานั่งรอที่โต๊ะรับแขกใต้ถุนเรือน”
ไอ้ขันรายงานเสร็จก็ยืนคอยกำนันจะสั่งให้มันทำอะไรต่ออย่างเคย
“แม่นิภา”
เสียงกำนันพึมพำทบทวนความจำครู่เดียวก็ลุกจากเก้าอี้ สาวเท้าออกไปริมระเบียงกว้างมองเห็นรถยุโรปคันโตสีดำขลับจอดนิ่งสนิทใต้ต้นมะม่วงใหญ่
“เอ็งไปเชิญเขาขึ้นมาบนเรือนไป แล้วหาน้ำหาท่ามาให้แม่นิภาด้วย...เออ มาคนเดียวหรือไงวะ”
“มากันสองคน อีกคนเป็นผู้ชายตัวสูงๆ”
“อืม”
กำนันพยักหน้ารับรู้แล้วหันหลังเดินไปนั่งคอยแขก ขณะรอให้เด็กหนุ่มลงไปเชิญแขกเก่าแก่ขึ้นเรือน พลางย้อนนึกถึงอดีต
แม่นิภาที่นานทีปีหนจะได้พบเจอกันซักครั้งตามงานบุญของจังหวัด ด้วยเจ้าตัวอาศัยลงหลักปักฐานอยู่กรุงเทพ แต่ดั้งเดิมก็เป็นลูกหลานคนสุพรรณบุรีเหมือนกัน หากเพราะความยากจนจึงเดินทางไปทำงานในกรุงเทพ จะว่าโชคพาวาสนาส่งหรือยังไง แม่นิภาที่ทำงานอยู่โรงงานทอผ้าเกิดไม่สบายนอนเจ็บอยู่โรงพยาบาล เลยได้เจอกับหมอเจ้าของไข้และชอบพอจนแต่งงานแต่งการ ทั้งยังพ่วงตำแหน่งลูกสะใภ้เจ้าของโรงพยาบาลอีกด้วย ชีวิตที่อัตคัดขัดสนเลยจบลง และคนเคยเกื้อหนุนจุนเจืออย่างตนเองก็พลอยโล่งใจยินดีกับการได้ดิบได้ดีของลูกบ้านไปอีกคน
“คุณ...กำนันให้มาเชิญขึ้นเรือนน่ะ”
ไอ้ขันส่งยิ้มประหม่าให้ชายหญิงที่นั่งรออย่างสำรวม พลางกวาดสายตาตี่ๆของตัวเองสำรวจเนื้อตัวฝ่ายตรงข้าม
อย่างกับหลุดออกมาจากหนังสือผู้ดี ไอ้ขันนึกอยู่ในใจ แล้วเลยมองไปยังสุนัขสามตัวที่ยังป้วนเปี้ยนไม่ห่างจากผู้มาใหม่ ทำให้แขกดูจะระวังตัวแจ
“กัดมั้ยเนี่ย”
เสียงทุ้มรื่นหูดังขึ้นเมื่อบังเอิญไปสบตากับสุนัขตัวไม่เล็กไม่ใหญ่ สีดำเป็นมัน รูปร่างแข็งแรง แต่ไม่บ่งบอกสายพันธุ์ หากแววตาสีทองเปล่งประกายดุดันและหยิ่งยโสจ้องมองเขาไม่วางตา เหมือนได้เจอศัตรูเก่าแต่ชาติปางก่อน ในขณะที่ตัวสีขาวๆ กับสีน้ำตาลอ่อนทำเพียงแค่คอยสังเกต ชำเลืองมองเป็นระยะๆเท่านั้น
“ไม่กัดนะ ตั้งแต่เก็บมันมาเลี้ยงก็ไม่เคยกัดใคร ฮ้าๆ กลัวมันกัดเหรอ”
ไอ้ขันกระเซ้าชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ ผิวขาวนวลตา รูปหน้าเหลี่ยมเห็นสันกรามรับกับจมูกโด่งเป็นสันชัด หากดวงตากลับทอแสงอ่อนโยนไม่ผิดไปจากสตรีอีกคนที่มาด้วยกัน หรือจะเป็นแม่ลูกกัน?
ชายหนุ่มเพียงพยักหน้ารับรู้หากในใจกลับไม่รู้สึกวางใจไปมากกว่าเดิม
มันอาจจะกัดฉันเป็นคนแรกก็ได้นะ ประเดิมเขี้ยวขาวๆของมันนั่นละ!
เมื่อเห็นแขกขึ้นบันไดมา กำนันสิงห์ก็ฉีกยิ้มกว้างจนหนวดกระดก
“แม่นิภา! ขึ้นมาๆ”
สำเนียงเสียงสุพรรณเอ่ยเชิญดังก้อง จนแขกยกมือขึ้นไหว้และนั่งเก้าอี้กันเรียบร้อย จึงตวัดสายตาให้ไอ้ขันที่ยังยืนหัวโด่ลืมหน้าที่ไปเอาน้ำมารับแขก แล้วลอบสังเกตแขกเก่าแก่ด้วยดวงตาอันคมกริบไม่ฝ้าฟาง ผิดกับเส้นผมสีเทาบ่งบอกวัยอันร่วงโรย
“ไปยังไงมายังไงกันล่ะแม่นิภา”
“ก็มาหาพ่อกำนันนี่ล่ะจ้ะ”
นิภายิ้มอ่อนน้อมให้กำนันที่เคยมีบุญคุณล้นเหลือ
“ทิ...ยกกระเช้าให้กำนันสิลูก”
เสียงนุ่มเย็นหันไปบอกบุตรชายยกกระเช้าหนักๆสองกระเช้าวางไว้ใกล้มือกำนัน
“โธ่แม่นิภา...”
มือใหญ่กร้านโบกไปมาปฏิเสธกระเช้าที่บรรจงคัดสรรแต่ของดีมีคุณภาพอัดแน่น แซมด้วยดอกไม้น้อยใหญ่พองาม
“ฉันรู้จ้ะพ่อกำนัน แต่ฉันขอล่ะ รับไว้เถอะนะจ๊ะ เพราะฉันก็ไม่รู้จะหาโอกาสตอบแทนพ่อกำนันได้ยังไง”
เสียงกำนันระบายลมหายใจหนักยาวอย่างไม่เห็นด้วย หากนิภาก็ได้แต่ยิ้มเย็นจนกำนันพยักหน้าเออออ
“แล้วเป็นยังไงบ้างล่ะ สุขสบายดีมั้ย”
“ก็สุขสบายดีจ้ะพ่อกำนัน”
“แล้วนั้นลูกชายรึ”
กำนันพยักพเยิดหน้าไปทางชายหนุ่ม ซึ่งยกยิ้มกว้างเมื่อถูกทัก
“เห็นเมื่อตอนตัวยังกะเปี๊ยก ตอนนั้นแม่เจ้าพามาไหว้กับลูกชายอีกคนหนึ่ง ใช่มั้ยแม่นิภา” กำนันหันไปหาเพื่อนเก่า
“จ้ะ...หลังจากนั้นก็มีคนผู้หญิงอีกคนจ้ะพ่อกำนัน”
“ฮ้าๆก็สามคนเท่าฉันเลยสิ” กำนันหัวเราะลงคอเสียงกังวาน
“แต่ดูจะแก่กว่าเจ้าหอมลูกหลงของฉันโขอยู่นา”
ผู้สูงวัยพินิจพิจารณาชายหนุ่มตรงข้ามแล้วให้นึกนิยมชมชอบกับท่าทีนุ่มนวลชวนมองแลดูสะอาดสะอ้าน แม้จะไม่กำยำลำสันอย่างชาวไร่ชาวสวน แต่ก็รูปร่างสูงใหญ่น่าเกรงขามใช่น้อย ทั้งๆที่ผู้เป็นมารดาตัวเล็กกระจิริด คงจะไปทางพ่อล่ะมัง
“จ้ะ น่าก็แก่กว่าเป็นสิบปี เพราะตอนที่ลูกสาวคนเล็กของฉันเกิด น้องข้าวหอมยังไม่เกิดเลยนี่จ๊ะ”
“เจ้าหอมมันเพิ่งจะยี่สิบต้นๆเอง”
กำนันพยักหน้าเห็นด้วยพลางยกชายผ้าขาวม้าปัดไปมาอย่างเคยชิน
“แล้วชื่ออะไรล่ะ”
“ชื่อทิเบตครับพ่อกำนัน เรียก ทิ เฉยๆก็ได้ครับ”
ทิเบตเรียกขานตามมารดา แล้วมองสำรวจเรือนไทยหลังใหญ่โตอย่างทึ่งๆ เพราะสมัยนี้ไม้แพงหูดับตับไหม้ ยิ่งเป็นไม้ฝากระดานแผ่นโตๆกับเสาต้นเบ้อเริ่มอย่างนี้ยิ่งประมาณราคากันไม่ได้เลย ทั้งยังเป็นเรือนไทยทรงโบราณไม่ใช่เรือนไทยประยุกต์ที่มีการใช้คอนกรีตร่วมด้วย ชานเรือนกว้างขวางและมีพาไลยกสูงประมาณหัวเข่าก่อนแยกไปแต่ละห้อง หลังคาหน้าจั่วทรงสูงแบ่งแยกเป็นเรือนหลังย่อยๆชัดเจน ดูเป็นสัดเป็นส่วน แต่ก็เชื่อมทุกเรือนไว้ด้วยกัน ห้องหับคงไม่น้อยกว่าสิบห้อง หากดูเงียบเชียบผิดกับความใหญ่โตของเรือน และที่เขานั่งอยู่ก็คือเรือนไทยหลังน้อยตั้งตระหง่านรับลมอยู่กลางชานเรือนซึ่งทุกห้องสามารถมองเห็นได้
น่าอยู่จริงๆ ชายหนุ่มคิดพลางอมยิ้มกับตัวเอง
กำนันสิงห์ที่มารดาเคยเล่าให้ฟังมานานสองนานแต่ไม่เคยเห็นตัวจริง การพบเจอในวันนี้ถึงได้เข้าใจว่าไม่ต่างอะไรไปจากที่ตัวเองเคยนึกมโนภาพไว้ ชายสูงวัยคาดผ้าขาวม้าที่พุง ท่าทางดุๆควงปืนลูกซองไว้ระเบิดสมองผู้ชายที่มาพัวพันลูกสาวตัวเอง คิดแล้วทิเบตก็อดกลั้นหัวเราะไม่ได้
ก็กำนันสิงห์มีท่าทางนักเลงและดูเถรตรงแบบนั้นเปี๊ยบ ประมาณว่าฆ่าได้แต่หยามไม่ได้แบบนั้นเลย
“ทำงานทำการอะไรกันล่ะ” กำนันสิงห์เอ่ยถาม
“เป็นแพทย์ทางศัลยกรรมอยู่ที่โรงพยาบาลครับ”
ทิเบตตอบสั้นๆโดยละตำแหน่งผู้บริหารโรงพยาบาลไว้
“เออๆดีๆ เป็นมดเป็นหมอแบบนี้พ่อแม่จะได้ฝากผีฝากไข้ได้ แต่พ่อเราก็เป็นหมอนี่นะ”
“ครับ”
“แล้วลูกคนอื่นล่ะแม่นิภา ไม่ได้มาด้วยกันรึ” กำนันสิงห์หันไปถามอีกคน
“ติดงานกันหมดล่ะพ่อ คนนี้ก็กว่าจะสะสางงานมาได้ก็ตามแล้วตามอีก”
ผู้เป็นมารดาหันไปค้อนบุตรชายซึ่งยิ้มรับแห้งๆ
“ส่วนลูกชายคนรองก็เป็นหมอเหมือนกันจ้ะ แต่เป็นหมอทางด้านกระดูกอะไรเนี่ยล่ะ ฉันก็เรียกไม่ถูกเหมือนกัน ส่วนผู้หญิงคนเล็กยังเรียนด้านโภชนาการอยู่จ้ะ ว่าจบแล้วก็จะให้มาดูแลโรงพยาบาลในเครือด้วยเหมือนกัน”
“เออ ได้ดิบได้ดีพ่อแม่ก็สบายล่ะนะ”
“ก็ถ้าไม่ได้พ่อกำนันช่วยเหลือฉันไว้เมื่อก่อน ฉันก็คงไม่มีวันนี้หรอกจ้ะ”
นิภานึกไปถึงสมัยที่ยังอดมื้อกินมื้อ ทำนาเท่าไรก็ไม่พอค่ายาค่าปุ๋ย ซ้ำยังถูกพ่อค้าคนกลางกดราคาจนไม่เหลืออะไร เลยต้องไปกู้เขามากินมาใช้ พอพ่อแม่เจ็บไข้ได้ป่วยไม่รู้จะหันหน้าไปพึงใคร ก็ได้หยิบยืมเงินทองจากกำนันนี่ล่ะถึงรอดตายมาได้ สุดท้ายก็เอาที่นามาจำนองกับกำนันแล้วเอาเงินที่ได้ไปจ่ายหนี้จนหมด ดีกว่าหมดตัวแถมยังมีหนี้สินพะรุงพะรัง หากสุดท้ายจริงๆก็ไม่พ้นต้องให้กำนันยึดที่ดินไปเพราะน้องคนสุดท้องไปติดการพนัน แม้กำนันจะให้โอกาสหาเงินมาคืน แต่ตนเองก็รู้ว่ามันยากเย็นแสนเข็นแค่ไหน จึงตัดใจและไปหางานทำในเมืองกรุงแทน ทว่ากำนันสิงห์ก็ยังทิ้งท้ายไว้ว่า มีเมื่อไรก็มาไถ่คืนไปนะ
นิภาคิดแล้วก็น้ำตารื่นเรื่อ เพราะทุกวันนี้เธอสามารถไถ่ถอนที่ดินทั้งหมดกลับคืนมาได้ โดยกำนันไม่มีบิดพลิ้วคำพูดซักคำ เธอถึงได้ค่อยกำชับสั่งสอนลูกๆให้อย่าลืมบุญคุณของกำนันผู้นี้เป็นอันขาด มีโอกาสก็ให้ตอบแทน เวลาหมู่บ้านมีงานบุญเธอถึงมาไม่ได้ขาด ถ้ามาไม่ได้ก็ส่งปัจจัยมาช่วย ตอนภรรยาของกำนันยังอยู่เธอยังไปมาหาสู่อยู่เนื่องๆ แต่พอภรรยาผู้เป็นที่รักยิ่งของกำนันสิงห์เสียชีวิตลง เธอเองก็ห่างๆไปด้วยภาระทางครอบครัว และเพื่อรักษาชื่อเสียงของตนเองและกำนัน ด้วยเพราะข่าวลือฉันชู้สาวของพวกจิตอกุศลแท้ๆ
“ทุกวันนี้สุขสบายแล้วก็อย่าไปคิดถึงอดีตมันนักเลย ไม่สบายใจไปเปล่าๆ แล้วพ่อทิล่ะ อายุอานามก็ดูไม่น้อย มีหลานให้แม่เขาชื่นใจหรือยังล่ะ”
ท้ายประโยคกำนันสิงห์หันมาคุยกับชายหนุ่ม
“ผมยังไม่ได้แต่งงานครับ แต่หลานนี่คุณแม่มีแล้วครับ”
ทิเบตอมยิ้มกับเสียงหัวเราะไม่มีออมแรงของอีกฝ่าย
“หลานใครล่ะแม่นิภา”
กำนันสิงห์หันไปมองเพื่อนเก่านั่งยิ้ม ดวงตาเป็นประกาย
“ของเจ้าโรมเขาน่ะ ลูกชายคนรองของฉันเอง นี่ก็มีหลานให้สองคนแล้ว ผู้ชายผู้หญิงอย่างละคนจ้ะ”
“เอ...แล้วเราให้น้องชายแซงหน้าได้ยังไงกันเล่า”
ทิเบตยิ้มน้อยๆกับการหยอกเย้า
“กำลังพยายามหาอยู่ครับ”
คำตอบของทิเบตทำเอากำนันสิงห์หัวเราะชอบใจ
“เออๆ หาก็หาให้มันได้เหมือนแม่เรานั่นล่ะ สาวๆเดี๋ยวนี้พูดจาน่าเวียนหัว บ้านช่องก็ไม่ค่อยจะสนใจดูแล เที่ยวแต่ตะลอนๆ ฉันเห็นล่ะกลุ้มใจ”
“ครับ แต่ที่นี่กว้างขวางจังนะครับ แถมยังไม่ค่อยร้อนด้วย ทั้งๆที่ไม่ได้ติดแอร์เลย”
ทิเบตเอ่ยชื่นชมเรือนไทยหลังใหญ่ร่มครึ้มไปด้วยต้นไม้รอบๆ
“ก็หลังเรือนไปไม่ไกลมีแม่น้ำไหลผ่านอยู่น่ะพ่อทิ ลมเย็นๆเลยพัดมาทั้งวัน แล้วก็ฝีมือแม่บ้านที่เสียไปนั่นล่ะที่ขยันหาต้นไม้ต้นท่ามาปลูกรอบๆเรือน โน้นแน่ะ...ข้างบ้านมีต้นจำปีต้นเบ้อเริ่มปลูกอยู่ หอมๆทั้งนั้นที่แม่บ้านเขาชอบสรรหามาปลูก”
ทิเบตเพิ่งได้เข้าใจว่ากลิ่นหอมอ่อนๆที่โชยมาตามลมอยู่ตลอดเวลานั้น ไม่ได้รู้สึกไปเองแต่มาจากต้นไม้ที่ปลูกอยู่โดยรอบ
“จะลงไปเดินดูก็ได้นะพ่อทิ เดี๋ยวให้ไอ้ขันไปเป็นเพื่อน...เออ...ว่าแต่มันไปเอาน้ำถึงไหนกัน”
กำนันสิงห์ยืดคอมองไปทางเรือนครัว ก็เห็นเด็กหนุ่มเดินเก้ๆกังๆถือถาดแก้วน้ำตรงมาหา
“เอ็งไปเอาน้ำถึงคลองหลังไร่รึไงไอ้ขัน ช้าจนข้านึกว่าเอ็งลอยไปกับน้ำแล้ว”
“ฉันหาแก้วน้ำไม่เจอน่ะพ่อกำนัน” ไอ้ขันยิ้มแห้ง
“แม่ปราณีเขาเก็บไว้ในตู้ไม่ใช่เรอะ”
กำนันเอ่ยไปถึงเพื่อนบ้านคนสนิทที่บางครั้งบางคราวก็กลายเป็นแม่บ้านจำเป็น เนื่องจากบนเรือนนี้มีแต่ผู้ชายทั้งนั้น
ตู้เป็นสิบ! ไอ้ขันนึกบ่นในใจ แล้วยกน้ำเสิร์ฟแขก
“เดี๋ยวเอ็งไปเป็นเพื่อนพ่อทิเดินเล่นรอบๆเรือนนะ”
ไอ้ขันรีบพยักหน้ารับด้วยดีกว่านั่งหง่าวฟังกำนันคุยกับแขก หรือช่วยทำงานบนเรือนตั้งเยอะ
“ไปเลยมั้ยพ่อกำนัน”
“บ๊ะ!ไอ้นี่ ให้เขากินน้ำกินท่าก่อนสิวะ”
ทิเบตเห็นขันหน้าจ๋อยจึงหยิบแก้วน้ำขึ้นดื่มแล้วขอตัวลงมาเดินเล่น ขายาวก้าวตามเด็กหนุ่มที่น่าจะอายุยี่สิบต้นๆลงจากเรือน ความหอมรวยรินที่มาพร้อมสายลมโชยอ่อนระหว่างก้าวลงบันได ริมฝีปากบางจึงหยักโค้งขึ้นพอใจกับบรรยากาศรอบๆตัว ก่อนจะรีบก้าวลงเมื่อเห็นคนที่กำนันเรียกว่าไอ้ขันยืนเงยหน้ามองขึ้นมาอย่างแปลกใจนิดๆในท่าทีของเขา
“มีอะไรหรือคุณ”
“แม่น้ำหลังเรือนนี่อยู่ไกลมั้ยขัน”
ทิเบตชวนคุยในขณะที่เด็กหนุ่มก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นกระตือรือร้นทันที
“ครึ่งกิโลได้” ขันละคำไว้สั้นๆ
“คุณจะไปเหรอ”
ทิเบตส่ายหน้าแม้จะสะดุดหูกับคำพูดห้วนๆ แต่ไม่คิดติดใจเพราะดวงตาใสซื่อของเจ้าตัว
เด็กมันลูกทุ่งได้ใจจริงๆ ก่อนจะย้อนกลับมาคิดถึงเรื่องที่ถามค้างไว้ เพราะถ้าระยะทางขนาดนั้นคงไว้โอกาสหน้าดีกว่า เดี๋ยวคุณแม่คุยธุระเสร็จแล้วอาจจะกลับกรุงเทพเลยก็ได้ ถึงจะจองโรงแรมเผื่อไว้ก็เถอะ ถ้ายังงั้นก็น่าจะเดินดูแค่สวนรอบๆเรือนนี้ดีกว่า
“ขอเดินดูแถวๆนี้ได้มั้ย”
ชายหนุ่มเอ่ยถามรุ่นน้องอย่างกันเอง ขณะเหลือบไปเห็นสุนัขสามตัวที่เดินป้วนเปี้ยนตีวงเข้ามาใกล้
“ได้ แล้วอยากดูอะไรล่ะ แถวนี้มีแต่ต้นกล้วยต้นมะม่วงทั้งนั้น แต่ถ้าเดินลัดสวนไปอีกหน่อยเขากำลังงมแห้วกัน อยากไปดูมั้ย”
“เอาสิ”
ทิเบตพยักหน้าให้ขันเดินนำ ขณะที่ตัวเองก็พยายามเดินใกล้ๆอีกฝ่ายไว้ ด้วยสายตาโหดๆของสุนัขขนดำ ทำเอาเขาเสียวน่องตัวเองวูบๆ
พอเด็กหนุ่มเริ่มเดินนำ บรรดาสุนัขสามตัวก็พลอยเดินตาม จนต้องหันมาเอ็ดเสียงดัง
“ไอ้โก๊ะ โจ๋น้อย หมูอ้วน ไม่ต้องตามไปเลยนะ เดี๋ยวเจ้านายเอ็งกลับมาไม่เห็นก็วิ่งหาให้วุ่นอีกหรอก อยู่เฝ้าเรือนเฝ้าพ่อกำนันไปโน้น”
พูดจบก็เดินจ้ำเอาๆ ไม่หันกลับมามองคนไม่คุ้นทางแม้แต่น้อย
ฝ่ายสุนัขสามตัวก็เหมือนจะฟังภาษามนุษย์ออก เพราะมันร้องครางหงิงๆแล้วเดินหางตกกลับไปใต้ถุนเรือนให้ทิเบตนึกขำ หากก็ขำได้ไม่สุดเมื่อไอ้ตัวสีขาวด่างๆกับสีน้ำตาลอ่อนเดินกลับไปนอนใต้ถุนเรือน แต่ไอ้ตัวดำหน้าโหดนี่สิ ยังเดินตามคอยเหลือบมองเขาอยู่เนื่องๆ
เหมือนมันจะคอยสังเกต!
ทิเบตสลัดความคิดพิลึกพิลั่นออกจากสมองแล้วเดินตามเด็กหนุ่มไปอย่างระวังตัวเล็กๆ
ก็ดีกว่ากลับไปนอนฉีดวัคซีนล่ะนะ
........................................................
“กลับมาทีไรบ้านช่องถนนหนทางก็เปลี่ยนไปทุกทีเลยนะจ๊ะพ่อกำนัน ในเมืองก็เห็นมีห้างสรรพสินค้ามาตั้งกันแล้ว”
นิภาเอ่ยตามที่เห็นขณะนั่งรถมา ทั้งๆที่เมื่อก่อนมีแต่ทุ่งนาเต็มสองข้างทาง
“ก็เปลี่ยนไปตามเวลา ไอ้เราก็แก่ลงเรื่อยๆแล้วไงล่ะแม่นิภา”
“จ้ะ”
“แล้วมานี่มาทำธุระ หรือยังไงกันแม่นิภา”
กำนันสิงห์ถามอีกฝ่ายตรงๆ เพราะทุกทีที่เจอ ไม่มาทำบุญก็มาทำธุระ
“ก็มาเยี่ยมกำนันแล้วก็มาขอความช่วยเหลือจากกำนันอีกสักทีน่ะจ้ะ”
“เอา...ว่ามาๆ” กำนันเอ่ยอย่างคนใจคอกว้างขวาง
“คือทางโรงพยาบาลที่สามีฉันทำอยู่เขามีแผนจะมาสร้างโรงพยาบาลในตัวเมืองสุพรรณนี้น่ะจ้ะ เลยจะหาซื้อที่ดินเอาไว้ กำนันกว้างขวางที่นี่ฉันเลยอยากให้กำนันช่วยดูที่ดินให้ซักนิด”
“ยังงั้นรึ จะมาตั้งโรงพยาบาลก็ดีนี่ แต่เป็นโรงพยาบาลเอกชนแบบนี้ชาวบ้านเขาจะสู้กันไว้หรือแม่นิภา ชาวไร่ชาวสวนทั้งนั้น”
นิภายิ้มน้อยๆก่อนจะตอบ “ที่ทำอยู่นี่ราคาไม่สูงหรอกจ้ะ ไม่ได้เน้นตลาดระดับบนมาก เพราะเขามีนโยบายของเขาอยู่ ฉันก็ไม่ได้เข้าไปบริหารในตรงนี้หรอกนะจ๊ะ แต่เท่าที่ไปดูไปเห็นมาก็สมเหตุสมผลอยู่”
“เออๆถ้าเป็นแบบนั้นก็ดี ดูทำเลไว้แล้วหรือยังล่ะ”
“ก็น่าจะติดในเมืองซักนิด ถ้าเป็นในตัวเมืองราคาที่ดินคงจะสูงมาก เลยถัดออกมาหน่อยก็ได้ แต่ต้องไปมาสะดวก กำนันพอจะแนะนำที่ดินของใครได้บ้างไหมจ๊ะ”
“เอาเยอะไหมล่ะ”
“ก็ซักสิบยี่สิบไร่จ้ะ”
“ถ้าเป็นนอกเมืองออกมาหน่อยของฉันก็มีนะ แต่เก็บไว้ให้ไอ้หอมมัน”
กำนันสิงห์พยายามนึกถึงเจ้าของที่ดินเจ้าอื่นที่ตรงตามที่ต้องการ
“ถ้าถัดไปอีกก็มีทำเลดีๆอยู่นะ แต่ต้องติดต่อหลายเจ้าถึงจะได้ตามที่แม่นิภาต้องการ”
“ไม่เป็นไรจ้ะ ถ้ากำนันจะช่วยติดต่อไว้ให้เดี๋ยวฉันไปหาพวกเขาเองจ้ะ”
“ไม่เป็นไรๆบ้านพวกนี้อยู่ในไร่ในสวน หาทางเข้าลำบากถ้าไม่คุ้นทาง ไว้พรุ่งนี้จะให้ไอ้ขันพาไป”
“ขอบคุณกำนันมากจ้ะ”
“แล้วนี่พักกันที่ไหนล่ะ”
“โรงแรมในเมืองจ้ะ พูดไปก็รู้สึกหดหู่ใจนะจ๊ะ บ้านเกิดตัวเองแท้ๆแต่กลับไม่มีบ้านตัวเอง”
“ก็รับเอาพ่อแม่ไปอยู่ด้วยแล้วนี่นา แล้วที่ทางที่ไถ่ถอนคืนไปก็แบ่งให้พี่ๆน้องๆจนหมด ถ้าอยากมีบ้านอยู่ที่นี่แล้วใครจะเฝ้าบ้านให้ล่ะแม่นิภา”
“ฉันก็คิดอย่างนั้นถึงไม่ได้กลับมาปลูกบ้านปลูกช่อง แต่พอมีโครงการจะสร้างโรงพยาบาล ฉันก็คิดว่าน่าจะปลูกบ้านไว้ที่นี่ซักหลัง เผื่อทิจะได้มาพักด้วย”
“พ่อทิจะมาอยู่ที่นี่?” คิ้วสีเทาเลิกขึ้นถาม
“ก็ไม่เชิงหรอกจ้ะ แต่จะให้เขามาบริหารดูแลสาขาที่นี่”
“แล้วที่กรุงเทพล่ะ เห็นว่ามีหลายสาขาด้วยนี่นา”
“ก็มีพ่อเขาแล้วก็น้องเขาคอยดูอยู่ แต่ก็คงไปๆมาๆล่ะจ้ะ”
“มีลูกขยันๆพ่อแม่ก็เบาแรงล่ะนะ”
“จ้ะ แล้วลูกๆพ่อกำนันไปไหนกันหมดล่ะจ๊ะ คนสุดท้องยังอยู่กับพ่อกำนันนี่ ไม่ได้แยกเรือนไปเหมือนพี่ๆที่แต่งงานไปแล้ว”
“โน้น ฉันให้ไปดูโรงสีข้าว ปานนี้ยังไม่กลับเข้ามาเลย ไอ้ลูกคนนี้มันเฮี้ยวชอบเถลไถลอยู่เรื่อยๆ”
นิภายิ้มให้กลับคำบ่นแบบไม่จริงจังนักของกำนัน ด้วยรู้กิตติศัพท์ว่ากำนันรักลูกหลงคนนี้ขนาดไหน
เพราะเกิดมาได้ไม่กี่ปีผู้เป็นแม่ก็เสียชีวิต กำนันเลยไม่อยากให้ลูกตัวเองรู้สึกขาดความรักจากแม่ เลยทุ่มเททุกอย่างจนเป็นที่ร่ำลือไปหลายคุ้งหลายแคว
“พ่อจ๊ะ ฉันแกงมะรุมมาให้”
เสียงเล็กดังขึ้นพร้อมๆกับเสียงรถจักรยานยนต์ดับลงใต้ถุนเรือน คนบนเรือนจึงหันมองหน้ากัน
“คงเป็นอีหนู ”
กำนันสิงห์ลุกขึ้นยืน เวลาเดียวกันกับคนที่เอ่ยถึงเดินขึ้นเรือนมาพอดี
“อ้าว! พ่อมีแขกหรือจ๊ะ ฉันไม่ทันดู เห็นบ้านเงียบๆ”
“น้านิภาไง จำได้ไหมสวย” ผู้เป็นพ่อเอ่ยถามบุตรสาวคนกลาง
ข้าวสวยยกมือไหว้อย่างคนเคยคุ้นแล้วเดินเข้าไปนั่งเก้าอี้ข้างๆนิภา มือขาวนวลรับไหว้บุตรสาวกำนันสิงห์แล้วพินิจวงหน้านวลเนียนสีน้ำผึ้ง ดวงตาคมซึ้งไปทางมารดา หรือก็คือแม่บัวที่เสียไปแล้ว แต่รูปหน้ากลมมนไปทางพ่อกำนัน
“ได้จ้ะ น้านิภามาธุระแถวนี้หรือจ๊ะ”
“จ้ะ ก็ธุระกับพ่อของข้าวสวยนี่ล่ะ”
“หรือจ๊ะ แล้วหนูมาขัดจังหวะหรือเปล่าเนี่ย พอดีแกงมะรุมไว้หม้อใหญ่ เลยแบ่งใส่ปิ่นโตมาให้พ่อด้วย”
“ไม่หรอก น้าคุยเสร็จแล้ว อีกสักพักก็จะกลับแล้วล่ะจ้ะ”
“อ้าว! นานๆมาที อยู่กินข้าวเย็นด้วยกันก่อนสิจ๊ะ จะได้คุยกันนานๆหน่อย เดี๋ยวหนูโชว์ฝีมือมื้อเย็นเอง”
ข้าวสวยวัยสามสิบปลายๆยิ้มคะยั้นคะยอจนผู้เป็นแขกตกลงรับปาก
“แล้วไอ้โชคไปไหนซะล่ะ”
กำนันสิงห์เอ่ยถามถึงสามีของบุตรสาวที่ปล่อยให้เมียขับมอเตอร์ไซด์หิ้วปิ่นโตมาคนเดียว
“พาข้าวปั้นกับข้าวใหม่ไปเล่นน้ำคลอง ฉันเลยหนีมาหาพ่อนี่ล่ะ”
“มาหาพ่อเอ็งถึงกับต้องหนีมาเชียวรึนังสวย”
“ไม่ใช่ยังงั้นหรอกพ่อ แต่ถ้าไม่แอบมาเป็นต้องยกโขยงกันมาทั้งบ้าน แล้วฉันนี่ล่ะจะเหนื่อยเป็นสองเท่า”
“บ๊ะ หลานมันจะมาหาตามันไม่ได้รึไงกันฮึ!”
“ซนใช่หยอกกันทั้งคู่ ไม่ไหวล่ะพ่อ ว่าแต่น้านิภามาคนเดียวหรือจ๊ะ” ตอนท้ายข้าวสวยหันไปถามนิภา
“มากับลูกชายคนโตจ้ะ นี่ลงไปดูสวนเดี๋ยวก็ขึ้นมา”
“อ้อ...หมอทิมาด้วยเหรอจ๊ะ ไม่ได้เห็นหน้าตั้งนานแล้ว”
“จ้า ทำงานกันหมดแล้วก็แบบนี้ล่ะ แต่อีกหน่อยคงได้เจอกันบ่อยๆ”
“ดีเลย แล้วโรมล่ะน้า ไม่มาด้วยกันเหรอจ๊ะ พูดไปเมื่อก่อนก็เคยเล่นด้วยกันเวลาน้าพามางานบุญงานกฐินที่วัด แต่หนูนาคนเล็กนี่เคยเจอไม่กี่หน อายุห่างกันมาก เป็นสิบปีเลยนะจ๊ะที่ไม่ได้เจอ เป็นยังไงกันบ้างไม่รู้ ”
“เจ้าโรมเขาก็ลูกสองแล้วเหมือนกัน แต่ก็สบายดี ไว้ว่างๆน้าจะพาทั้งลูกทั้งหลานมาเล่นที่เรือนกำนันนี่ล่ะ” นิภาสัพยอก
“หาเรื่องให้เรือนฉันพังแล้วมั้ยล่ะแม่นิภา” กำนันหัวเราะเอิ๊กอ๊าก
......................................................................
*** ขออนุญาตแก้ไขคำห้อยท้ายของชื่อเรื่อง เพื่อลดความรุงรังของหัวข้อ แต่หากผู้แต่งมีเรื่องแจ้งเพิ่มเติม ก็สามารถแก้ไขชื่อเรื่องได้ตามปกติค่ะ
ทิพย์โมบอร์ดนิยาย
-
ทิเบตเหงื่อซึมเดินตามไอ้ขันไปดูชาวบ้านกำลังงมแห้วขึ้นจากนาที่น้ำยังไม่แห้ง ดูแล้วน่าสนุกแต่คนทำคงไม่สนุกเพราะต้องตากแดดอยู่ในขี้โคลนตลอด หากจมูกโด่งๆกลับสูดกลิ่นดินกลิ่นหญ้าเข้าเต็มปอด รู้สึกโล่งสบาย สมองที่เคยคิดและก็คิดไม่เคยหยุด สะสมความเครียดไว้โดยไม่รู้ตัวได้หยุด และปลดปล่อยออกมา
อะไรที่ทำแล้วยาก ไม่สนุก แสดงว่าเรามาผิดทาง
อยู่ๆเขาก็นึกถึงคำกล่าวของปราชญ์ชาวบ้านคนหนึ่งขึ้นมาได้จากหนังสือหรือทีวีช่องใดช่องหนึ่ง มุมปากคู่สวยยกขึ้นเล็กน้อยเหมือนจะเริ่มเข้าใจถึงเจตนาของผู้กล่าวลางๆ
“ขันทำงานกับกำนันมานานแล้วเหรอ”
ทิเบตชวนเด็กหนุ่มคุย พลางเหลือบมองเจ้าสุนัขสีดำตามอยู่ห่างๆ
ตามได้ตามดียังกับเจ้าของสั่งไว้!
“เพิ่งทำงานกับพ่อกำนันได้ไม่กี่ปีหรอก แต่เล่นกับพี่หอมมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว”
ขันตอบไปยกกิ่งไม้เล็กๆที่หักไว้ระหว่างทางขึ้นกวัดแกว่ง
“หอม? ลูกคนเล็กของกำนันน่ะหรือ”
“อืม พี่หอมเป็นลูกหลง ห่างกับพวกพี่ๆเป็นสิบปี”
“แล้ววันนี้ไปไหนเสียล่ะ”
“พ่อกำนันให้ไปดูโรงสีข้าว”
ทิเบตดูคนตอบหน้ามุ่ย ถ้าจะเสียดายที่ไม่ได้ติดตามลูกพี่
“แล้วเราอยู่ที่นี่เลยรึเปล่า”
“บางทีก็อยู่บางทีก็กลับไปนอนบ้าน”
ทิเบตพยักหน้ารับรู้ก่อนจะชวนอีกฝ่ายกลับด้วยระยะทางถัดไปหน่อยเดียวของเด็กหนุ่มเล่นเอาเขาเหงื่อโชก เดินกลับมาจนเห็นหน้าจั่วแหลมสูงร่ำไรก็ได้ยินเสียงครืนๆเหมือนแผ่นดินจะสะเทือน หัวคิ้วขมวดแล้วรีบก้าวตามคนนำหน้าไปยังต้นเสียง
“อะ!”
พอพ้นต้นมะม่วงหนาทึบก็เจอล้อรถไถสูงท่วมหัวอยู่ไม่ห่างทำเอาร่างสูงผงะถอยหลัง จนได้ยินเสียงหัวเราะของเด็กหนุ่ม ใบหน้าคมคายถึงกับร้อนฉ่า
“พี่หอมกลับมาแล้ว”
ไอ้ขันมองลูกพี่ขับรถไถเข้าไปจอดในโรงเก็บของหลังคาสูงข้างเรือนใหญ่ โดยมีข้าวสารพี่ชายคนโตของข้าวหอมติดรถมาด้วย อีกคันมีไอ้แก้วลูกสมุนอันดับสองขับตามหลังมาพร้อมกับข้าวเม่า เด็กชายอายุประมาณสิบขวบลูกชายของข้าวสารเกาะเบาะคนขับมาด้วยอีกคน
“มาก็เห็นสิไอ้ขัน”
เสียงใสตอบแข่งกับเสียงสุนัขที่เห่าหอนตอนรับการกลับบ้านของเจ้านาย
ข้าวหอมหมั่นไส้กับท่าทางกระดี๊กระด๊าเกิดเหตุของเจ้าลูกสมุนเบอร์หนึ่งที่วันนี้ถูกทิ้งให้อยู่บ้านช่วยงานพ่อกำนัน ขายาวในกางเกงยีนส์สีซีดปีนและกระโดดลงมาจากรถไถคันโต ท่าทางกระฉับกระเฉงอย่างเด็กหนุ่มลูกทุ่ง เป็นที่สนใจของคุณหมอหนุ่ม
ทิเบตดูสุนัขสองตัวกระโดดเข้าเกาะแข้งเกาะขารับเจ้านาย ส่วนเจ้าตัวดำที่คอยตามเขาอยู่นั้น เห็นเด็กหนุ่มเรียกว่าไอ้โก๊ะ ส่งเสียงครางในลำคอแล้วยืนคอยหูลู่หางกระดิกให้เด็กหนุ่มเดินเข้าไปหา เมื่อจัดการเหวี่ยงไอ้ตัวขาวที่ท่าทางพิเรนทร์ไปห่างๆ แล้วจึงลูบหัวดำๆอย่างรักใคร่
ร่างโปร่งบางผละจากสุนัขเดินเข้ามาใกล้
เหมือนมีกระแสไฟฟ้าโวลต์ต่ำแล่นผ่านหัวใจ แล้วหายลับไปในความมืดสุดลี้ลับอย่างรวดเร็ว
ทิเบตชะงักไปชั่วขณะ
ใบหน้าขาวกระจ่างซับสีเลือดจางๆ กับดวงตาสีดำสดใสสะท้อนแววซุกซนจ้องมองมาทางเขาไม่มีเขินอาย คิ้วบางขมวดสงสัยก่อนจะหันไปหาลูกสมุน
“แขกพ่อเหรอไอ้ขัน”
“จ้ะพี่หอม มาจากกรุงเทพ”
ข้าวหอมหันกลับไปมองชายหนุ่มร่างสูงดูสะอาดสะอ้าน ในแววตาคู่ดำสนิทกำลังบ่งบอกถึงความสนเท่ห์ หากในความมืดดำลึกล้ำนั้นแฝงความเอื้ออารีจนหัวใจเล็กๆอุ่นวาบ
“เออ...มานานแล้วเหรอครับ”
ข้าวหอมเปิดฉากเป็นเจ้าบ้านที่ดีกับผู้มาเยือน โดยมีข้าวสารพี่ชายยืนอยู่ใกล้ๆ
“ครับ มาถึงตอนเที่ยงๆเห็นจะได้”
ทิเบตยิ้มให้กับเด็กหนุ่มที่ทั้งรูปร่างหน้าตาผิดไปจากคนพื้นที่ เวลาพูดกับเขาก็ไม่มีน้ำเสียงติดเหน่อสุพรรณเหมือนเวลาพูดกับลูกสมุน
“แล้ว...คุณ...เจอพ่อยังครับ”
เพราะยังไม่รู้จักชื่อจึงยิ้มอ้ำๆอึ้งๆ หากร่างสูงก็รีบบอกก่อนจะเผลอตัวมองตามรอยยิ้มนั้นเงียบๆ จากนั้นจึงได้รู้จักชื่อเด็กหนุ่มนามว่า ข้าวหอม อย่างเป็นทางการ
“ไปถึงนาแห้วมาแล้ว? แถวนั้นร้อนนะครับ”
ข้าวหอมอุทานเมื่อถามว่าไอ้ขันพาไปชมอะไรมา เพราะระยะทางน่าจะไกลอยู่สำหรับคนในเมืองหลวงที่ไม่ค่อยได้เดินกันซักเท่าไร แค่ห่างกันป้ายรถเมล์เดียวยังไม่คิดจะเดินกันเลย
“ก็ร้อนแต่มีลมพัดตลอดเลยไม่ร้อนมาก”
ทิเบตยิ้มตอบแล้วหันไปมองชายหนุ่มใบหน้าคร้ามแดดอีกคน คะเนอายุแล้วคงมากกว่าตัวเอง และคงจะคือข้าวสารที่เคยเจอตอนเด็กๆไม่กี่หน แต่ก็จำใครไม่ได้แล้ว
รูปร่างกำยำลำสัน ตัดผมเหมือนนักเรียนเตรียมทหารจ้องมองเขาพร้อมๆกับเด็กผู้ชายที่หน้าถอดแบบกันมาอีกคน
“พี่ข้าวสาร พี่ชายของหอมเอง ส่วนเจ้าตัวเล็กนี่ ข้าวเม่า ลูกพี่สารครับ”
ข้าวหอมแนะนำ ขณะที่ทิเบตยกมือไหว้
ข้าวสารลอบพิจารณาชายหนุ่มตรงหน้าที่ไม่ว่าจะมองตรงไหนก็ดูดีมีชาติตระกูลไม่ต่างจากความทรงจำรางๆ แต่ทำไมตอนนี้เขาถึงรู้สึกหมั่นไส้ไอ้หนุ่มผู้ดีคนนี้ตงิดๆอย่างไม่มีสาเหตุฟะ คิดแล้วก็ยกมือเกาหัวตัวเองแกรกๆ ก่อนจะถลึงตามองลูกชายตัวเองที่เดินเข้าไปเกาะขากางเกงอีกฝ่ายด้วยแววตาเป็นประกายเฉยเลย ทำให้ต้องยิ้มเก้อๆแล้วกวักมือเรียกบุตรชายให้ออกมา แต่ข้าวเม่ากลับเฉยจนทิเบตหัวเราะแล้วลูบศีรษะทุยเล็กๆไปมา
“สงสัยจะถูกใจคุณแล้วล่ะ”
ข้าวหอมยิ้มจนตาหยีพลอยทำให้ร่างสูงยิ้มตาม
“ขึ้นเรือนกันเถอะ”
ข้าวสารที่มองอยู่เอ่ยขัดการสนทนาฉันพลัน
เด็กหนุ่มชะงักไปนิดกับคำพูดชวนทื่อๆของพี่ชายแล้วจึงชวนทิเบตขึ้นเรือน หากเสียงรถยนต์ดังเข้ามาทางถนนหน้าบ้านทำให้ข้าวหอมหยุดดู พอเห็นหน้ารถคุ้นตาค่อยๆชะลอจอด ข้าวหอมจึงผละจากกลุ่มแล้วเดินเข้าไปใกล้รถกระบะตอนครึ่งสีดำวาวยกสูง
“มาไงเนี่ยเทพ”
ข้าวหอมทักชายหนุ่มหน้าตาคมเข้มสูงใหญ่เปิดประตูลงมาส่งยิ้มกว้างให้อย่างสนิทสนม แล้วเอี้ยวตัวไปยกมือไหว้ข้าวสารก่อนจะหันกลับมาคุยต่อ
“ก็จะมาพาไปบ้านลุงมี เห็นว่าวันนี้ลุงมีแกได้ไก่เด็ดๆมาด้วยนะ สนใจมั้ยล่ะ”
สุเทพยักคิ้วเย้า เพราะรู้ว่าคนตรงหน้ากำลังสนใจเรื่องไก่ชน มีหรือจะไม่ไป ทว่าใบหน้าสว่างใสตรงหน้ากลับหม่นไปถนัดใจ
“วันอื่นได้มั้ยเทพ วันนี้ที่บ้านมีแขกล่ะ”
น้ำเสียงแสดงถึงความเสียดายเต็มที่ทำให้สุเทพฝืนยิ้มปลอบ ทั้งที่ตัวเองรู้สึกเสียศูนย์ไปวูบหนึ่ง แล้วเสหันไปมองคนต่างถิ่น แววตาสีเข้มวูบวาบล้อแสง
“นั่นน่ะเหรอ เขามาทำไมล่ะ”
“ไม่รู้เหมือนกัน แต่แม่เขายังคุยกับพ่อบนเรือนอยู่เลย”
“งั้นเทพอยู่กินข้าวเย็นกับฉันเลยมั้ยล่ะ อุตส่าห์มาถึงนี่แล้ว”
“ไม่ล่ะ เทพนัดลุงมีไว้แล้ว ถ้าไม่ไปเป็นเคืองตายเลย”
“เสียดายจังหวะไม่ดีเลยเนอะ”
“อืม เทพไม่คิดว่าหอมจะมีแขกเลยไม่ได้โทรมาบอกก่อน”
ข้าวหอมมองสุเทพยกมือไหว้ล่ำลาข้าวสารไกลๆ แล้วเดินไปส่งถึงประตูรถยนต์
สุเทพยิ้มพลางสตาร์ทเครื่องยนต์ จังหวะไม่ดีจริงๆนั่นล่ะ...
“ไว้ฉันจะมาชวนอีกนะ”
“อืม”
ร่างสูงโปร่งมองเพื่อนสนิทขับรถจากไปแล้วจึงเดินกลับไปหาทิเบตซึ่งยังคอยอยู่
“ขึ้นเรือนเลยครับ”
ปล่อยให้แขกคอย ข้าวหอมจึงระบายยิ้มทั่วใบหน้า พลางหันไปถามกับลูกสมุนคนที่หนึ่ง
“ไอ้ขันหุงข้าวยัง วันนี้พี่สารกับข้าวเม่าจะกินข้าวเย็นด้วยนะ”
“ยังพี่!”
“เฮ้ย แล้วจะให้กินข้าวเปลือกรึไงไอ้ขัน นี่มันจะเย็นแล้วนะ”
“ก็พี่สวยเขาคงหุงแล้วล่ะ ฉันได้กลิ่นแกงส้มลอยมาแล้วเนี่ย วันนี้พวกเราไม่ต้องทำกับข้าวแล้ว” ไอ้ขันทำท่าลูบปากได้กินของอร่อย
“พี่สวยมาเหรอ?”
“นู่นรถมอเตอร์ไซด์จอดอยู่ใต้ถุนแน่ะ”
“ตาดีจมูกไอ้ตูบจริงๆนะแก”
ข้าวหอมกระทบเข้าให้ หากคนถูกกระทบกลับยิ้มรับซะงั้น จนขี้คร้านจะใส่ใจ
“แก้ว...เดี๋ยวไปตามลุงฝนมาดูรถไถนะ เสร็จแล้วฝากไปเก็บชมพู่มาเลี้ยงแขกด้วย”
ข้าวหอมบอกลูกสมุนคนที่สอง ในหัวนึกถึงเสียงแปลกๆที่ดังมาจากเครื่องยนต์ ถ้าไม่มีแขกเขาก็จะรอดูลุงฝนเช็คเครื่องยนต์อยู่หรอก จากนั้นร่างโปร่งบางจึงเดินขึ้นบันไดไปสมทบกับคนบนเรือน
ทิเบตมองสามคนพี่น้องลูกกำนันสิงห์นั่งพร้อมหน้าพร้อมตาแล้วให้นึกฉงน ด้วยคนสุดท้องดูจะผิดพี่ผิดพ่อไปมากโข และก็ได้คำตอบจากผู้เป็นมารดา
“คนเล็กของพ่อกำนันนี่ยิ่งโตยิ่งคล้ายแม่บัวนะ เรียนจบรึยังล่ะ” นิภาหันไปคุยกับข้าวหอม
“จบแล้วครับน้า”
เด็กหนุ่มยกยิ้มจนเห็นฟันขาวเรียงสวยสะอาดตา
“ทำงานอะไรอยู่ล่ะจ๊ะ”
“ช่วยพ่อทำสวนอยู่ที่บ้านครับ”
ถ้าเป็นคำตอบของคนเป็นพี่ทั้งสอง นิภาก็คงไม่แปลกใจ แต่เพราะผิวสีนวลไม่คล้ำแดดดูผุดผาดกระจ่างตา จนคาดคิดไปว่าอาจรับราชการใกล้ๆบ้านแทนที่จะทำงานตากแดดอยู่ในไร่ในสวน
“พอรับปริญญาเสร็จ ฉันก็ให้กลับมาช่วยงานที่บ้านนี่ล่ะแม่นิภา อยู่ใกล้ๆจะได้ดูแลกันได้”
กำนันสิงห์ต่อเติมความเข้าใจให้นิภา แล้วจึงหันไปหาลูกสาว
“ทำอะไรเลี้ยงแขกล่ะลูก”
“แกงส้มมะละกอ ผัดเผ็ดปลาดุก ไข่เจียว กับแกงจืดวุ้นเส้นจ้ะ แล้วเดี๋ยวฉันจะไปเก็บชมพู่มาผ่าให้กินกันด้วย”
“พี่สวย! หอมให้เจ้าแก้วไปเก็บมาแล้ว” คนเป็นน้องรีบบอก
“แล้วว่าจะลงไปเก็บมะม่วงเขียวเสวยมาเพิ่มอีก พี่สวยปอกให้ด้วยนะๆ”
ข้าวสวยแสร้งค้อนน้องชายตัวเองกับน้ำเสียงออดอ้อน
“ตามใจ แต่เก็บมาเยอะๆนะ จะได้จัดใส่ตะกร้าให้น้าเขาเอาไปฝากคนที่บ้านด้วย”
“งั้นเอาทุกอย่างที่มีเลยดีกว่าพี่สวย ทั้งกล้วยหอม ขนุน มะพร้าว จะได้รู้ว่าผลไม้สวนเราอร่อยที่ซู้ด” ข้าวหอมยิ้มใส่ตาพี่สาว
“ได้ก็ดีจ้ะ”
ข้าวสวยยิ้มแต่ปากให้กับคำประชดของน้องชายที่บางครั้งก็ทะเล้นล้นเกินดี
“จะไปเก็บก็รีบไปหอม เดี๋ยวจะได้กินข้าวกัน...หิวกันรึยังจ๊ะ” ท้ายประโยคข้าวสวยหันไปถามแขก แล้วก็เห็นนิภาส่ายหน้ายิ้มๆ ขณะที่หมอทิหันไปมองข้าวหอม
“ไปช่วยเก็บนะ”
ทิเบตออกปากอาสา ด้วยดีกว่าอยู่รอทานข้าวเฉยๆ
“ได้สิครับ เผื่อคุณอยากได้อย่างอื่นด้วย”
ข้าวหอมยิ้มรับและพยักหน้าชวนทิเบตลุกขึ้นไปกันสองคน
“ข้าวเม่าไปกับน้าเขาไป”
เสียงข้าวสารดังขึ้นก่อนข้าวหอมจะลุกจากเก้าอี้ ทำเอาทุกคนมองกันเป็นจุดเดียว
“ก็...ก็ไปช่วยกันถือไง”
ข้าวสารถูๆไถๆตอบ แต่ทุกคนก็พยักหน้าเห็นด้วยทำให้เจ้าตัวลอบโล่งใจ
อยู่ๆก็รู้สึกห่วงไอ้หอมขึ้นมาซะงั้น
ข้าวหอมเดินนำแขกตัวโตลัดเลาะไปทางหลังเรือน โดยมีเสียงข้าวเม่าเจื้อยแจ้วไปตลอดทาง พร้อมกับสุนัขอีกสามตัววิ่งตามกันเป็นพรวน
ทิเบตสังเกตไอ้โก๊ะตัวดำหน้าเหี้ยมมันจะวิ่งนำหน้าเจ้าของ แต่จะคอยหันมามองเป็นระยะๆเหมือนจะบอกว่ามันเคลียร์เส้นทางให้เรียบร้อยไม่มีงูเงี้ยวเขี้ยวขอ และอีกนิดที่ยังเห็นมันเหลือบมามองเขา
ทิเบตเร่งฝีเท้าขึ้นเดินเคียงคนตัวเล็ก ซึ่งสูงเลยหัวไหล่เขานิดเดียว เพราะแค่ระดับสายตาก็เห็นเส้นผมสลวยสะบัดพลิ้วไปตามจังหวะการเดิน และนาทีที่เขาขึ้นมาเดินเคียงข้าวหอมนั้น เขาเห็นไอ้โก๊ะมันหยุดวิ่งแล้วหันมามองเขาเขม็ง จนอดรู้สึกแปลกประหลาดขึ้นในใจไม่ได้ และต้องหลุดปากถามคนเป็นเจ้าของอีกครั้ง
“มันดุมั้ย”
ข้าวหอมเลิกคิ้วมองคนเดินข้างๆยังคงมองตรงไปยังไอ้โก๊ะ แล้วจึงค่อยหันกลับมามองหน้าตน
“ก็น่าจะดุนะครับ เพราะเห็นหมาแถวๆนี้หงอไปหมดเวลาเจอกับมัน แต่กับคนนี่มันยังไม่เคยกัดใครเลยนะครับ ถ้ายังไม่ได้สั่ง”
ข้าวหอมทิ้งท้ายให้อีกฝ่ายเลิกคิ้วสนเท่ห์
“สั่งให้กัดได้เลยเหรอ” ทิเบตตาโต
“ได้สิ”
ข้าวหอมพยักหน้ายิ้มรับดวงตากระจ่างใส ดูจะภูมิใจนิดๆในความสามารถของไอ้โก๊ะ
“แล้วน้าหอมเคยสั่งให้มันกันใครยัง”
ข้าวเม่าที่ฟังอยู่เงยหน้ามองน้าอย่างสนใจ เพราะถึงจะมาบ้านปู่บ่อยๆแต่ก็ไม่ค่อยคุ้นกับไอ้โก๊ะเท่าไร มันไม่ค่อยให้ใครจับนอกจากน้า ไม่เหมือนอีกสองตัว ขนาดกับปู่มันยังไม่เล่นด้วยแค่กระดิกหางรับส่ง ไม่ก็นอนเฝ้าอยู่ห่างๆ เหมือนทหารยาม
“ยังเลย แต่ไอ้ขันอาจจะโดนเป็นคนแรก ฮ้าๆ”
ข้าวหอมคิดไปถึงลูกสมุนที่ชอบแกล้งไล่กวดเตะสุนัข ขณะที่ทิเบตขำไม่ค่อยออก เพราะเห็นเขี้ยวเจ้าตัวดำแล้วเขาไม่อยากจะนึกถึงแผลเลยว่าจะเย็บซักกี่เข็มดี
แถมแผลยังน่าเกลียดอีกต่างหาก!
“ถึงแล้ว”
ข้าวหอมชี้ไปที่ต้นมะม่วงเขียวเสวยข้างหน้าหลายสิบต้น มีผลห้อยระย้าระรานตา
“ไป...ปีนเอาแต่ลูกแก่ๆนะข้าวเม่า”
ร่างโปร่งผลักศีรษะหลานเบาๆ พร้อมกำชับให้เด็ดแต่ผลที่แก่จัด
“เก็บเอาเท่าที่เก็บถึงก็พอ ไม่ต้องปีนหรอกเดี๋ยวตก”
ทิเบตท้วงด้วยเป็นห่วงเด็ก
“ไม่เป็นไรหรอกครับ เกิดมาก็แทบจะปีนต้นไม้กันได้แล้ว”
ลูกลิงกลับชาติมาเกิดว่างั้นเถอะ ชายหนุ่มนึกขำๆในใจ แล้วมองข้าวเม่าปีนป่ายต้นมะม่วงอย่างคล่องแคล่ว
“ตัวเล็กแค่นี้ ดูเป็นด้วยหรอกว่าลูกไหนแก่ไม่แก่” คนอยู่แต่ในเมืองถามอย่างสนใจ
“เป็นสิครับ พ่อแม่กระเตงเข้าเอวไปไร่แต่เล็กๆเห็นพ่อแม่ทำก็จำได้เองล่ะ หรือคุณทิ...ดูไม่เป็น”
คนอ่อนวัยกว่าพลั้งปากพูดไปก็แทบจะกัดลิ้นตัวเอง หากก็ไม่สามารถเรียกคืนคำพูดตัวเองได้ จึงยิ้มเก้อให้อีกฝ่าย
ทิเบตยิ้มแห้งๆส่ายหน้าแบบยอมรับ ไม่ถือโกรธ
คนอยู่ในเมืองหลวงที่แม้จะเคยเที่ยวแบบสมบุกสมบันไปค่อนโลก หากไม่เคยเก็บมะม่วงกันหรอก เพราะถ้าอยากกินก็แค่เดินเข้าไปในซุบเปอร์มาเก็ต หยิบใส่ตะกร้าก็ทานได้แล้ว
“งั้นลองเก็บดูมั้ยครับ”
ข้าวหอมชวนแล้วชี้ไปที่ผลมะม่วงลูกอวบอิ่มขึ้นนวลห้อยอยู่ระดับเอว
“แบบนี้เก็บได้แล้ว”
มือขาวเด็ดผลมะม่วงใส่ตะกร้าพลางสอนวิธีดูให้อีกฝ่ายซึ่งยังมีท่าทางเก้ๆกังๆเวลาเก็บ แต่ก็มีรอยยิ้มประดับริมฝีปากตลอดเวลา จากนั้นข้าวเม่าก็ปีนลงช่วยกันสอนอย่างสนุกสนาน
“หอมๆแบบนี้เก็บได้มั้ย”
ทิเบตกวักมือเรียกเพื่อนต่างวัยคนใหม่เข้ามาดูผลมะม่วงที่จะปลิด เพราะลังเล ซักพักครูจำเป็นก็มาก้มดูจนไหล่แทบจะเกยกัน
“ฮื้อ...”
เสียงขู่คำรามดังขึ้นข้างหลังทำเอาทิเบตชะงักหันหลังขวับ เห็นไอ้โก๊ะยืนแยกเขี้ยวห่างไม่ถึงสองเมตร
“มันเป็นอะไร” ทิเบตใจแป้วถามเอากับเจ้าของซึ่งมองตามอยู่เช่นกัน
“โก๊ะ...เป็นอะไร ไม่เอาน่า”
ข้าวหอมส่งเสียงปรามเจ้าสัตว์สี่ขาเพื่อนยาก แล้วเดินไปลูบหัวมันเบาๆให้นั่งลง จากนั้นกวาดตามองหาอีกสองตัวที่เหลือ ก็เห็นพวกมันเดินดมต้นไม้ต้นหญ้าไปตามประสา มีแต่ไอ้โก๊ะที่คอยเฝ้าเขาอยู่ตัวเดียว
“นี่เพื่อนใหม่เรา”
ข้าวหอมบอกกับไอ้โก๊ะขณะสบตากันหมือนจะเข้าใจในสิ่งที่พูด แต่ดูมันไม่ค่อยอยากจะยอมรับจึงขยับขาย่ำไปมาแล้วครางหงิงๆ
“ไอ้ตัวแสบ”
มือเล็กขยี้หัวสุนัขแรงๆแล้วเดินกลับไปหาทิเบต
“มันคงหวงเจ้าของน่ะครับ”
“หวง...” ทิเบตทวนคำอีกฝ่าย พยักหน้ารับแบบงงๆ
หวงเนี่ยนะ! ยังไม่ทันทำอะไรเจ้านายแกเลยไอ้โก๊ะ!
ทิเบตครางในอก แล้วเหลือบมองผลมะม่วงเต็มตะกร้าจึงชวนกันกลับเรือน ก่อนที่เขาจะถูกงับขาโทษฐานไปตีซี้กับเจ้านายของไอ้โก๊ะมัน!
ถ้าเป็นคนมันจะขนาดไหนกันเนี่ย...
-TBC-
เอาเรื่องนี้มาฝากเเนวบ้านไร่
เรื่องนี้เคยโพสที่บอร์ดนึงจบเเล้ว สนุกดีเลยเอามาลงค่ะ
อ่านให้สนุกนะ
(คนโพสเเอบชอบพี่หมอคะ เท่ดี)
-
แวะมาเปิดซิงเรื่องใหม่ :mc4:
-
ชอบค้าบ...บรรยากาศ ดูสบายๆดี
อ่านแล้วอยากกลับบ้านสวน
...
-
หลงรักเจ้าโก๊ะซะแล้วสินะเนี่ย รักเจ้าของได้อีกนะเจ้าหมา 5555
-
สนุกๆๆๆ ชอบๆๆ มาลงต่อเนื่องนะค่ะ
-
มาต้อนรับนิยายใหม่คร้าบบบ
-
+1 รับเรื่องใหม่ :mc4:
ชอบ น่ารักดีคู่นี้
-
:mc4:อร้ายส์เรื่งใหม่คร้าาาาาาาา :pig2:
น่ารักจังเลยน้องข้าวหอม อ่านแค่ตอนแรกก็หลงรักเลยอ่ะ
มาต่อทุกวันเลยน้าาาาาาา อยากอ่านอ่ะ
ขอบคุณมากที่มาแบ่งปันเรื่องราวน่ารักๆให้อ่านกัน :กอด1:
:L2: :pig4: :bye2:
-
เห็นชื่อคนแต่งก็รีบเข้ามาเลย ชอบนิยายของคุณsakeมาก ขอบคุณที่เอามาโพสต์นะคะ :กอด1:
ข้าวหอมน่ารักจัง แต่แอบขำพี่ข้าวสาร หวงน้องตั้งแต่ต้นเรื่องเลยหรือจ๊ะ
ท่าทางคุณพี่ชายจะเซนส์แรงไม่เบา :laugh:
-
พลอตเรื่องน่ารักค่ะ + ให้กำลังใจนะ
ชอบข้าวหอมอ่ะ น่ารัก มีองค์รักษ์เขี้ยวแหลม รวมพลังกับพี่ชายคนโตอีก โห ด่านยากนะเนี่ยพี่หมอทิ
-
ชอบครับ เเล้วบอร์ดโน้นจบเเล้ว เเล้วมาโพสอย่าง
ต่อเนื่องด้วยนะครับอย่าดอง ชอบเรื่องนี้อะ :pig4:
-
จิ้ม+ เป็นกำลังใจให้เรื่องใหม่จ้ะ
-
อ่านแล้วได้อารมณ์ต้นไม้ใบหญ้า บ้านสวนมากเลยค่ะ
ตอนนี้กทม.ร้อนจะบ้าตาย อยากหนีไปนอนสวนบ้าง
:a9:
-
ว้าวววววววววววววววววว
น่าร๊ากกกกกกกกก
แนวหนุ่มบ้านไร่กับคุณหมออบอุ่น
น้องข้าวหอมกับพี่ทิเบต....บ้านลุงกำนันสิงห์นี่ลูกหลานชื่อเป็นข้าวหมดเลย (สงสัยกลัวไม่รู้ว่าเป็นเศรษฐีข้าว)
จะรอตอนต่อไปค่ะ
-
:-[ มาเจิมด้วยคนคะ
บ้านนี้ขึ้นต้นว่าข้าวหมดน่ารักมากๆ ขนาดลูกพี่ข้าวสวยก็นะตาจัดให้ข้าวยกแผงฮา55
ไ่อเจ้าโก๊ะอ่ะหวงเจ้าของเพราะคนแปลกหน้าไม่แปลกหรอก ถึงมันจะรู้เรื่องมากกว่า
หมาตัวอื่นๆ แต่ขำพี่ข้าวสารฟีโรโมนหมอมันวิ้งวับชิมิ เลยจัดการส่งลูกชายมาเป็นก้าง
แหม..............พี่หมอเค้ายังไม่ประกาศจะจีบเลยนะเคอะทำหวงกันนี่ถ้าพ่อกำนันรู้นะ
คงให้เขตบ้านเป็นบริเวณปลอดหมอและผู้ชายหน้าอื่นๆอ่ะนะ ดูท่าจะหวงลูกมากเป็นพ่อที่ติดลูกรึป่าวเนี่ย
เรื่องน่ารักดีคะ ..งานนี้ไม่รักพี่หมอหนุ่มเมืองกรุงแล้วตะหลงใครล่ะเนี่ย ฮิ้วววววววววววววววววววววววว
+1 คะ
-
:pig4:
เรื่องน่ารักมากเลยค่ะ
ชอบพี่หมอ
+1เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
แวะมาเจิมเรื่องใหม่ :mc4:
ลงเยอะๆๆนะคะ เป็นกำลังใจให้นะ เด๋วไอกลับมาก่อนแล๊ะจามาอ่านน๊าาา :L2:
-
ในที่สุดก็ได้อ่านในบอร์ดนี้..
อยากบอกว่าเรื่องนี้สนุก...น่ารัก...น่าลุ้น....
-
เรื่องน่ารักมาก :m1:
ชอบข้าวหอมอ่ะชื่อน่ารักได้อีกบ้านนี้ชื่อน่ารักๆกันทั้งบ้านอิอิ
ชอบน้องหมาอ่ะหวงเจ้าของน่าดูสงสัยถ้าทิจะจีบข้าวหอม
ต้องผ่านด่านน้องหมาเป็นอย่างแรก :jul3:
เรื่องสนุกมากมาต่อไวๆนะค่า
+1เป็นกำลังใจให้คนแต่งกับคนโพสค่า :a2:
แจจ๋าน่ารักที่สุดในโลกเลยยยยย(นอกเรื่องนิดนึง)อิอิ
-
ไอ้โก๊ะนี่ห๊วงหวงเจ้านายเนอะ
ฉลาดด้วย รู้ว่าคนไหนควรหวงไม่ควรหวง
เหมือนพี่ข้าวสารเลย เอ๊ะ?! 55555
เริ่มเรื่องก็น่ารักแล้ว ต่อไปพอพี่หมอทิหลงรักข้าวหอมจะน่ารักแค่ไหนเนี่ย >///<
เอ...หรือจะโหด พ่อกำนันก็ใช่ย่อย ไหนจะพี่ข้าวสาร ไอ้โก๊ะ แล้วก็หนุ่มคนที่มาชวนไปข้างนอกอีก
โหยยยยย คู่แข่ง,คนขัดขวางเยอะแบบนี้ มันส์น่าดู เอิ๊กกกก
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วคร๊าบบบ
-
เจ้าโก๊ะน่ารักอ่ะ น่ารักเวอร์แอบหวงน้องหอมด้วย 555+++ แสนรู้จิงๆ o13
-
:L2:
น่าสนุกนะจ๊ะ
รออ่านต่อจ่ะ
-
น่าสนุกจังเลยคะ
ยังไงก็มาต่อไวๆนะ รออ่านอยู่
-
ชอบทุกเรื่องที่ จขกท. เอามาลงค่ะ
เรื่องนี้ก็น่าสนุกดี
+1 o13
ว่าแต่...
เรื่องนี้ไม่ต่อแล้วเหรอค่ะ อยากอ่านมากมาย :m15: :monkeysad: :sad11:
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=11741.0
-
เข้ามาเด็ดมะม่วงในสวนรอค่ะ...
ว้ายยยยยยยไอ้โก๊ะ!!!!!! :o
คิดจะงับขาเหรอคะ...กระโดดเข้าเอวพี่หมอด้วยความเร็วแสง
หลบตีนน้องข้าวหอมปานประหนึ่งจันทร์ฉายเข้าคิวบู๊
ไรท์เตอร์คะ...ดิชั้นใกล้บ้าแล้ว
วันนี้จะไม่มาต่อเหรอคะ...
มาเถอะนะคะ...ดิชั้นจะรออย่างมีความหวังค่ะ
:call: :z3:
-
อ่า
น่ารักอ่ะ
ชอบๆๆๆๆๆๆ
พี่ทิหล่อโคตร (เคยเห็นหรอว่ะ)
-
กด+ให้ต้อนรับเรื่องใหม่ :mc4:
เนื้อเรื่องสนุกดี
แต่ดูท่าหมอทิจะต้องผ่านด่านหลายด่านแน่ๆ
ทั้งคนทั้งหมาหวงข้าวหอมสุดๆ
รออ่านตอนต่อไปนะคะ
-
:-[
-
- Eternal Sunshine 2 -
แสงสีส้มทองทอประกายอ่อนใกล้ลับขอบฟ้า นกกาบินกลับรัง ท้องทุ่งเขียวขจีไหวเป็นระลอกคลื่นตามแรงลม ให้บรรยากาศเรียบๆง่ายๆไม่พลุกพล่าน
ทิเบตหยุดมองไปรอบๆตัวแล้วสูดอากาศเย็นระรื่นชื่นใจเข้าทรวงอก
นานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่ได้รู้สึกปลอดโปร่งแบบนี้...
พอขึ้นเรือนก็เห็นอาหารถูกจัดวางเต็มโต๊ะยาวใหญ่ทำจากไม้มะค่าแผ่นหนาเป็นนิ้วขนาดสิบสองคนนั่ง กลิ่นอาหารทำเอาคนเพิ่งเดินกลับเรือนท้องร้องจ๊อกๆ พร้อมกับมองหญิงสูงวัยแปลกหน้าสองคนอยู่บนเรือนเพิ่มขึ้นมา
ข้าวหอมเห็นทิเบตทำหน้าสงสัยจึงอธิบายก่อนที่เจ้าตัวจะถาม
“คนเกล้าผมนั่นป้าปราณีเพื่อนบ้านใกล้ๆกัน ส่วนอีกคนป้ายุพาก็เพื่อนบ้านแต่ไกลหน่อย”
ท้ายเสียงแปร่งสะดุด หากผู้เป็นแขกก็ได้แต่ยิ้ม ยกมือไหว้ทั้งสองคน
“ป้าณีทำอะไรมาฝากหอม?”
ข้าวหอมเข้าไปกอดเอวหญิงวัยประมาณสี่สิบปลายๆอย่างกันเอง จนอีกคนที่มาด้วยกันค้อนขวับ
“เอาไก่ทอดมาให้จ้ะ ป้าไม่รู้ว่าพี่เรามา”
“ถ้าป้าณีรู้จะไม่เอามาให้หอมกินเหรอ” ข้าวหอมชิงพูด
“ดูพูดเข้า พี่เราเขาก็ต้องทำกับข้าวแล้วสิ เดี๋ยวจะเหลือ”
“ไม่เหลือหรอก แค่ไอ้ขันกับไอ้แก้วก็หมดแล้ว”
เด็กหนุ่มหัวเราะกิ๊กจนป้าณีนึกอยากหยิกเสียทีหนึ่ง
“นี่ลูกหอม ป้าก็เอาแกงป่าไก่บ้านมาฝากจ้ะ เอามาเผื่อเยอะเลยนะ อยู่กันแต่หนุ่มๆไม่มีแม่บ้านก็แบบนี้ล่ะ น่าสงสารลูกหอมจริงๆ”
เสียงแหลมแทรกกลางปล้อง ข้าวหอมเบ้ปากก่อนจะหันไปยิ้มเสแสร้ง
“ป้ายุก็เอาแกงไก่มาฝากด้วยเหรอ ลำบากป้ายุแย่ บ้านไกลแบบนั้นยังเอามาฝากอีก”
“โธ่ลูก ไกลกันที่ไหน แค่หัวโค้งนี่เอง แล้วป้าก็แกงเองไม่ลำบากหรอก ลูกหอมชอบกินมะเขือใช่มั้ยป้ายุใส่มาเยอะเลย”
ยุพาซึ่งดัดผมหยิกฟูทาปากแดงจีบปากจีบคอพูด พลางยกถ้วยแกงให้อีกฝ่ายดู
ข้าวหอมแสร้งทำเป็นชะเง้อมองนิดหนึ่ง นิดเดียวเท่านั้นก่อนจะเบ้หน้าอีกรอบ
“หอมไม่ชอบกินมะเขือขื่นล่ะป้ายุ แกงนี่ไม่กินได้มั้ยป้า”
หางตาเห็นป้ายุค้อนวงโต ริมฝีปากบางซ่อนยิ้มเจ้าเล่ห์เงียบๆก่อนจะถูกมือคนข้างตัวหยิกเข้าที่เอว
“อุ้ย!”
เงยหน้าขึ้นก็เห็นป้าณีขมวดคิ้วปราม ข้าวหอมจึงขยับตัวให้ห่างจากดัชนีพิฆาตที่ทำให้เจ็บๆคันๆ
“ป้ากลับก่อนนะหอม กำนันฉันกลับก่อนนะ”
ป้าณีหันไปร้องบอกเจ้าของเรือนอย่างกันเอง
“อ้าว! ไม่กินข้าวกันก่อนเหรอป้าณี” ข้าวหอมคว้าแขนอีกฝ่าย
“ไม่ล่ะ ป้าต้องกลับไปดูเจ้าเหมียวมัน แค่เอากับข้าวมาให้เท่านั้นล่ะ”
เจ้าเหมียวคือหลานป้าณีซึ่งลูกสาวเอามาให้เลี้ยง ส่วนตัวเองก็ทำงานอยู่กรุงเทพคอยส่งเงินมาให้ทุกเดือน ข้าวหอมจึงปล่อยมือแล้วหันไปหาป้ายุพา
“ป้ายุจะกลับเลยมั้ย”
คำพูดเสียมารยาทหลุดออกจากปากโดยไม่ต้องคิด ทว่าไม่ได้ทำให้ยุพาสะดุ้งสะเทือน ยังคงจีบปากจีบคอยิ้มจิกตาใส่อีกฝ่าย
“ยังจ้ะ ป้าจะอยู่กินข้าวเย็นด้วยเลย นะกำนัน”
ท้ายประโยคยุพาหันไปยิ้มหวานให้เจ้าของเรือนหน้าฝืดเฝื่อนพยักหน้ารับแกนๆ ทำให้ลูกชายต้องแสยะปากน่าเกลียด
ทิเบตซึ่งมองเหตุการณ์อยู่อดขำอีกฝ่ายในใจไม่ได้ ก็หน้าตานั่นบ่งบอกอารมณ์รักเกลียดอย่างไม่ปิดบังเอาเลย ก่อนจะหันซ้ายหันขวาจนข้าวสวยถาม
“หาอะไรหมอทิ”
“หาที่ล้างมือน่ะครับ”
“ล้างมือทางโน้นจ้ะ”
ข้าวสวยบอกชายหนุ่มรุ่นน้องแล้วหันไปหาน้องชายที่กำลังเดินเข้าครัว เลิกความคิดตอแยป้ายุพา
“แล้วจะไปไหนล่ะเรา”
“เอาข้าวให้ไอ้โก๊ะ”
“กินเสร็จก่อนแล้วค่อยไปให้ก็ได้หอม วันนี้มีแขกนะ”
ข้าวหอมเกาศีรษะแกรกๆด้วยไม่ค่อยชอบใจนัก ก่อนจะหันไปใช้ลูกสมุนเอาข้าวให้สุนัขกินจนได้ ท่ามกลางสายตาดุๆของพี่สาว หากเจ้าตัวหันหลัง เดินผิวปากสบายอารมณ์
ไปยังโต๊ะกินข้าว กระทั่งอิ่มท้องกำนันสิงห์จึงใช้ไอ้แก้วไปหยิบเหล้าขาวตั้งวงกับแขกและลูกชายคนโต ให้นิภาต้องเอ่ยท้วง
“อย่าดีกว่ากำนัน เดี๋ยวขับรถขับลากลับไม่ไหว”
“เอาน่าแม่นิภา นานๆมาทีฉันก็ต้องเลี้ยงเต็มที่ แล้วถ้ากลับไม่ไหวก็นอนมันที่นี่ล่ะ เพราะยังไงพรุ่งนี้ก็ต้องมาอีกแต่เช้า”
“แต่พ่อกำนัน...”
นิภายังลังเล จนกำนันทำเสียงขึ้นจมูก และตั้งท่าลากทิเบตอยู่ดื่มให้ได้
“ลูกผู้ชายกินแค่นี้ไม่เมาหรอกน่า ใช่มั้ยพ่อทิ”
คนถูกมัดมือชกยิ้มรับแล้วหันไปยิ้มกับมารดาอย่างจำยอม แล้วจึงหันไปร่วมวงกับเจ้าบ้านอีกครั้ง
ข้าวสวยเห็นบิดายื้อให้แขกอยู่ดื่มด้วยก็ส่ายศีรษะแอบบ่นในใจ หาเรื่องดื่มเหล้าน่ะสิ! เพราะระยะหลังมานี้จะพยายามให้บิดาลดการดื่มเหล้า ด้วยอายุมากขึ้นสุขภาพก็มีแต่เสื่อมลงๆ เมื่อเห็นว่าคงห้ามไม่ได้จึงชวนนิภากับข้าวเม่าไปนั่งทานผลไม้ใกล้ราวระเบียงมองเห็นลานหน้าเรือนกว้างขวางด้วยไฟจากหลอดนีออนเป็นระยะ
ข้าวหอมมองป้ายุพาไม่มีท่าทีจะลากลับบ้านก็ให้คันปากตงิดๆ แก่จนปูนนี้แล้วยังคิดจะหาผัวอยู่ได้ ร่างโปร่งคิดในใจเพราะหากพูดออกไปเป็นได้ถูกหยิกจนเนื้อเขียวแถมถูกพ่อด่าอีกต่างหาก ทว่าความปากไวก็ทำให้เจ้าตัวอดเหน็บป้าหัวฟูไม่ได้
“ป้ายุมืดแล้วไม่กลับบ้านเหรอ”
ยุพายิ้มแยกเขี้ยวจิกตาใส่เด็กหนุ่ม “บ้านอยู่แค่นี้จะรีบกลับไปไหนล่ะ”
“ก็เขาจะกินเหล้ากันแล้ว เดี๋ยวป้ายุจะรำคาญเปล่าๆ คนกินเหล้าพูดมากกันทั้งนั้น”
“ป้าก็กินด้วยเลยล่ะกันจะได้คุยกันรู้เรื่อง” ยุพาหัวเราะใส่หน้าอีกฝ่าย
เสร็จกัน...ไม่น่าเปิดทางให้เลย ข้าวหอมตีอกชกตัวที่เสียท่าให้ยัยป้ามหาภัยจนได้ แต่ยังไม่ยอมแพ้
“เดี๋ยวก็ดึก ไม่มีใครไปส่งป้าหรอกนะ”
“ป้ากลับเองได้จ้ะ”
ด้วยรู้ว่าไอ้เด็กเหม็นนี่เกลียดตัวเอง ยุพาจึงเกลียดอีกฝ่ายจับใจนัก หากไม่สามารถออกนอกหน้าได้ จึงได้แต่ทนให้ไอ้เด็กเมื่อวานซืนถากถาง เพราะหากกำนันสิงห์ตกหลุมที่วางไว้ก็จะมีสมบัติไว้ใช้ไปตลอดชาติ
“ชิ...”
ไล่ก็ไม่ไป ทำไมพ่อถึงทนคนแบบนี้ได้ก็ไม่รู้ นี่ถ้าเกิดพ่อหลวมตัวไปคว้ามาเป็นแม่เลี้ยง เขาคนหนึ่งล่ะที่จะอาละวาดให้เรือนพังเลย ข้าวหอมละความสนใจจากป้าหัวฟูหันไปหาวงเหล้า ความคิดบางอย่างจุดประกายขึ้นในสมองก่อนจะย่องเดินออกไปเงียบๆ และกระดิกนิ้วเรียกลูกสมุนให้ตามออกไป
“พ่อ เขาจะกินได้เหรอไอ้เหล้าแบบนี้น่ะ”
ข้าวสารถามเมื่อเห็นบิดาตั้งใจรินเหล้าขาวกลิ่นฉุนส่งให้แขก
“เอาน่า แรกๆก็แปลกๆ กินๆไปแล้วจะติดใจพ่อทิ ฮ้าๆ”
กำนันเอ่ยด้วยครึ้มอกครึ้มใจ “ไอ้เหล้าฝรั่งแบบนั้นมันสู้ของไทยๆเราไม่ได้หรอก หรือพ่อทิกินไม่ได้ ฉันจะได้เอาเหล้าฝรั่งออกมา เอาไว้เลี้ยงแขกนี่ละ แต่ฉันเห็นว่าคนกันเอง เอาเหล้าขาวเรานี่ล่ะถึงใจดี”
ทิเบตรับแก้วเหล้าขึ้นจอริมฝีปาก ได้กลิ่นฉุนแรงหากก็ยกขึ้นดื่ม ด้วยสมัยเรียนก็เคยดื่มกับเพื่อนบางเหมือนกัน เรียกเสียงพอใจจากกำนันสิงห์ได้มากโข
“ลูกผู้ชายมันต้องยังงี้”
“มันเกี่ยวอะไรล่ะพ่อ” ข้าวสารท้วง
“บ๊ะ ไอ้นี่”
กำนันหันไปเขม่นบุตรชายที่ขัดคอ แล้วจึงหยิบขวดเหล้าเติมให้ชายหนุ่มอีก
“พอก่อนก็ได้ครับ เดี๋ยวเมาเร็ว”
“เอาน่า ค่อยๆดื่ม”
ทิเบตมองคนสูงวัยรินเหล้าจนเต็มแก้วส่งให้อีก คราวนี้เขาจึงทำเพียงแค่ยกขึ้นจิบ เพราะขืนกระดกหมดเป็นได้ถูกเติมจนเต็มแก้วอีก อีกอย่างดื่มมากๆมันบาดคอไม่เหมือนเหล้ายี่ห้ออื่น แล้วจึงเหลียวหน้าลูกชายคนเล็กของกำนันสิงห์ ซึ่งพอเริ่มตั้งวงดื่มเหล้าก็ไม่เห็นตัว
“แล้วหอมล่ะครับ” ทิเบตถามกำนันสิงห์ หากคนตอบกลับเป็นข้าวสาร
“มันไม่กินเหล้าหรอกคุณ”
“เหรอครับ แล้วไปไหนซะล่ะเนี่ย”
ทิเบตยืดตัวมองไปทางมารดาก็ไม่เห็นคนที่กำลังถามหา
ข้าวสารเห็นชายหนุ่มรุ่นน้องถามถึงน้องชายตนไม่ขาดปาก รู้สึกเขม่นตาขวาแปลกๆ ต้องยกมือขึ้นนวดเปลือกตาตัวเองเบาๆแล้วตอบอีกฝ่ายเสียงทื่อๆ
“มันคงเล่นกับหมาอยู่ใต้ถุนเรือนล่ะคุณ ไม่ต้องไปสนใจมันหรอก”
“ใช่ๆคงไปเล่นซนล่ะจ้ะ เด็กคนนี้อยากรู้อยากเห็นจะตาย”
ฉันนี่ล่ะอยากจะหักคอไอ้เด็กปากร้ายนั่นให้ตาย ยุพาได้ทีแขวะอีกฝ่ายทางอ้อม
ทิเบตพยักหน้ารับ “ดูเขาจะรักสุนัขมากนะครับ”
“สุดสวาทขาดใจเลยล่ะ ถ้าไปแกล้งหมามัน มันโกรธตาย”
ข้าวสารคุยพลางยกแก้วเหล้าขึ้นจิบแล้วเหลือบมองป้ายุที่เป็นไม้เบื่อไม้เมากับไอ้โก๊ะ จนไอ้หอมมันโกรธนักโกรธหนาที่ไปด่าหมามันบ่อยๆเวลามาที่เรือน เสียงหัวเราะคิกคักของข้าวหอมพร้อมลูกสมุนดังมาตั้งแต่ยังไม่ขึ้นเรือน ข้าวสารจึงเหลียวมอง
“ตายยากจริงๆ”
ผู้เป็นพี่บ่นด้วยไม่ค่อยอยากให้น้องชายมาร่วมวงเหล้า เพราะแม้จะคออ่อนกินแต่กับแกล้มแต่ก็ร่วมวงด้วยทุกครั้ง หากครั้งนี้เขากับไม่อยากให้มาร่วมวง
“ถืออะไรมาด้วยล่ะลูก”
กำนันถามบุตรชายถือขวดติดมือกันมาคนละขวดสองขวด
“กะแช่พ่อ ไปเอาบ้านลุงอาบมา”
คนเป็นลูกแสร้งทำท่าป้องปากกระซิบ หากใบหน้ายิ้มร่า แล้วหันไปขยิบตากับทิเบตให้พี่ชายเขม่นอีกรอบ
“ไอ้หอมมันไม่ดีนา...”
ผู้เป็นกำนันปรามบุตรชาย ด้วยเป็นสุราที่ยังไม่ถูกกฎหมาย
“โธ่พ่อ ลุงอาบเขาทำไว้เลี้ยงแขกเกี่ยวข้าว ไม่ได้ทำไปขายซะหน่อย เนี่ยล่ะภูมิปัญญาชาวบ้านขนานแท้ อร่อยกว่าเหล้าขาวของพ่ออีก”
“อะ! เอ็งกินไปแล้วเรอะ เดี๋ยวก็หัวทิ่มหรอก”
กำนันสิงห์ส่งเสียงเข้ม นัยน์ตาเริ่มแดงฉ่ำ
“แค่ชิมพ่อ เนี่ยสิบห้าวันพอดีแป๊ะ กำลังอร่อยเลย”
หากคนเป็นลูกยังคงแถไถ่เลี่ยงการถูกดุ
“อืมๆวันกำลังดี เฮ้ย!ไม่ใช่ เดี๋ยวลูกบ้านจะมาว่าข้าเอา” กำนันส่งสายตาดุ
“โห...อย่าเถรตรงนักเลยพ่อ เขากินกันทั้งบ้านทั้งเมืองล่ะ”
“บ๊ะ แล้วจะไปตามเขาทำไมล่ะ”
“งั้นพ่อไม่กินใช่มั้ย หอมกินเอง พ่อจะได้ไม่ผิดกับลูกบ้านพ่อไง ไอ้ขันไปเอาแก้วมาดิ๊” ข้าวหอมหันไปสั่ง
“เฮ้ย!ไอ้ลูกคนนี้ เอามาแบบนี้มันก็ผิดกันทั้งเรือนอยู่แล้วล่ะ”
“ไงก็ผิดแล้ว งั้นกินก่อนแล้วค่อยว่ากันที่หลังพ่อ”
ลูกชายยิ้มเจ้าเล่ห์ ค่ำมืดแบบนี้ไม่มีตำรวจที่ไหนจะมาจับเหล้าเถื่อนถึงบ้านกันหรอก
กำนันสิงห์อ่อนอกอ่อนใจในความเจ้าเล่ห์แสนกลของบุตรชาย ไม่ใช่อยากจะต่อว่าเรื่องกะแช่นัก เพราะก็กินมาแต่ยังหนุ่ม หากเดี๋ยวนี้มีกฎหมายเข้ามากำกับเลยลำบากใจในความก่ำกึ่งของความถูกต้องตามกฎหมายและวิถีชีวิตแต่ดั้งแต่เดิม
เลยตามเลยละกัน...
“คุณทิ ลองดื่มกะแช่มั้ยครับ ลุงอาบทำอร่อยนะ”
พอพ่อยอมแพ้ก็ยิ้มร่าหันไปชวนแขกทันที
“กะแช่?”
“เคยดื่มมั้ยครับ ทำจากข้าวเหนียวหมักกับน้ำตาล” ข้าวหอมบอกคราวๆ
“เคยแต่ได้ยินนะ แต่ไม่เคยดื่ม”
ทิเบตมองเด็กหนุ่มรินน้ำสีขาวขุ่นส่งให้ ชายหนุ่มรับมาดมได้กลิ่นหวานๆปน แอลกอฮอล์โชยขึ้นจมูกแล้วจึงยกจิบ ลิ้นได้รสขมปนหวานก่อนจะเหลือบมองคนจ้องตาไม่กะพริบ คอยลุ้นผล
“รสชาติดี”
ทิเบตยิ้มให้อีกฝ่าย ดวงตากระจ่างใสยิ้มตอบจนเห็นฟันขาวแล้วคะยั้นคะยอให้ดื่มอีก
“เฮ้ยไอ้หอม ทางนี้ๆ”
เสียงข้าวสารดังขัด สั่นแก้วให้น้องชายรินกะแช่ให้ตนเอง
“อ่ะ”
ข้าวหอมเหลือบมองพี่ชายแวบหนึ่ง แล้วจงใจกระแทกปากขวดกับแก้วเหล้าดังกึกๆ ด้วยตั้งแต่เย็นรู้สึกว่าถูกพี่ชายเขม่นบ่อยๆ ตอนเจอกันที่โรงสียังดีอยู่แท้ๆ
หรือเป็นเพราะคนนั่งข้างๆ...ข้าวหอมชำเลืองมองใบหน้าทิเบตเริ่มแดงจากฤทธิ์แอลกอฮอล์นิดหนึ่งแล้วหลุบมองพื้น ...
ความคิดบางอย่างแล่นปราดเข้ามาในสมอง หากเจ้าตัวสลัดออกรวดเร็วก่อนจะยกขวดกะแช่ขึ้นกระดกหลายอึก
คิดมากเกินไปแล้วพี่...
“ดูท่าจะไม่เลิกง่ายๆนะน้า สวยว่าน้าอาบน้ำนอนที่นี่เถอะจ้ะ ห้องหับเยอะแยะ”
นิภามองตามข้าวสวยไปยังวงเหล้าซึ่งหัวเราะกันครื้นเครง ก็ไม่อยากเข้าไปขัดจังหวะ อีกอย่างนานๆจะเห็นลูกชายคนโตของเธอปล่อยตัวสบายๆแบบนี้ จึงตกปากรับคำค้างคืนโดยมีข้าวสวยนอนค้างเป็นเพื่อน แล้วจึงเดินไปเอากุญแจรถจากบุตรชายเพื่อนำกระเป๋าเสื้อผ้าออกมาผลัดเปลี่ยน
“อย่าดื่มจนเพลินนะลูก แม่ไปนอนก่อน”
ทิเบตพยักหน้ารับ หากในความเป็นจริงที่เห็นอยู่นี้คงทำยาก ด้วยพอหมดแก้วเป็นเติม กำนันสิงห์แกคอทองแดงจริงๆ ในขณะที่ข้าวสารก็ไม่น้อยหน้าพ่อนักหรอก ส่วนข้าวหอมนั้นหน้าตาแดงก่ำ แต่ยังยกจิบเรื่อยจนผู้เป็นพี่ชายออกปากเตือน
“ไอ้หอมพอได้แล้ว เดี๋ยวไม่สบาย”
“เพิ่งกินไปนิดเดียวเอง” ข้าวหอมท้วงเสียงพร่า
“อย่างแกนิดเดียวก็ไม่น่าจะกินแล้ว เลิกๆแล้วไปนอนไป”
ข้าวสารไล่ส่ง ปกติก็ไม่ให้ดื่มอยู่แล้ว แต่วันนี้เผลอแผล็บเดียวยกขวดกระดกซะงั้น ดูสิ ตาปรือจะหลับอยู่แล้ว
“โธ่...นั่งเฉยๆไม่กินก็ได้”
คำพูดของข้าวหอมทำเอาเส้นเลือดในสมองของคนเป็นพี่ปูดโปน
ไอ้ที่อยากอยู่เนี่ย อยากอยู่เป็นเพื่อนพี่มัน หรืออยากอยู่กับไอ้หน้าหล่อกันแน่!
“ยังจะมาพูดอีกไอ้คออ่อน จะหลับอยู่แล้ว ไปๆ ไอ้ขันไอ้แก้ว เอาลูกพี่เอ็งไปนอนไป แล้วเอ็งค่อยกลับมากินต่อ”
ถูกพี่ไล่เอาซึ่งๆหน้าก็ทำเอาข้าวหอมหน้าตึง บอกลาทิเบตก่อนจะหันไปมองป้ายุพานั่งกลั้นยิ้มเยาะตาเขียว แล้วกระแทกเท้าเดินเข้าห้องไปทันที ไม่ทันให้ลูกสมุนลุกไปส่ง
“น้องมันอยากนั่งอยู่ด้วยไม่ให้นั่งไปล่ะ”
กำนันสิงห์ซึ่งกำลังครึ้มได้ที่เอ่ยถาม แต่ก็ไม่ได้หวังคำตอบมากมาย เพียงแต่รู้สึกว่าวันนี้บุตรชายคนโตดูแปลกๆ
“ให้ไปนอนล่ะดีแล้วพ่อ แล้วดูสิกินเหล้าเข้าไปด้วยเดี๋ยวก็ชักตายกันพอดี”
“พอๆไอ้สารไม่ต้องไปแช่งน้องมันเลย”
“พ่อก็เป็นซะแบบนี้ ตามใจกันจนเหลิง วันก่อนไปเจอลุงอาบ ลุงแกบอกว่าเห็นไอ้หอมไปเตร่ๆแถวบ่อนไก่ อีกไม่นานคงเห็นมันเอาลูกไก่โต้งมาเลี้ยงเข้าสักวัน”
“หือ” กำนันครางเสียงสูงเหมือนไม่เชื่อ
“ไม่หงไม่หือล่ะพ่อ เผลอๆมันอาจฝากไอ้ขันไอ้แก้วเลี้ยงแล้วก็ได้”
“น่าๆไว้ข้าจะถามมันเอง”
ข้าวสารมองหน้าบิดาแล้วส่ายศีรษะ เรื่องนี้คงหายเข้ากลีบเมฆอีกตามเคย ต้องรอเห็นลูกรักลูกหลงหอบไอ้โต้งเข้าบ่อนนั่นล่ะถึงจะเชื่อ
“เอ๊า!พ่อทิเมาซะแล้วเรอะ นั่งเงียบเชียว”
กำนันสิงห์หันไปคุยกับแขกแทนบุตรชายที่ชอบขัดคอ
ทิเบตหัวเราะเบาก่อนจะตอบ “ฟังพ่อๆลูกๆคุยกันก็เพลินดีเหมือนกันครับ”
“ไม่มีอะไรหรอก พี่มันหวงน้องมัน”
“ใครหวง” ข้าวสารรีบส่งเสียงท้วง “แค่กลัวว่ามันจะไปทำใครเขาเดือนร้อนต่างหาก ไม่เข็ดหรือพ่อ ตอนเด็กๆมันเล่นพาไอ้ขันไอ้แก้วไปเล้าไก่บ้านแม่ใจ เอาไข่ไก่มาปาเล่นกันซะงั้น แล้วยังอีกร้อยแปดพันเก้าที่มันก่อเรื่องไว้น่ะ”
“เออน่าๆ เอ็งก็ช่างจำจริง ตอนนั้นไอ้หอมมันยังเด็ก”
“เด็กไม่เด็ก พ่อแก่แม่แก่แถวนี้ ลับหลังเขาก็เรียกมันว่าไอ้เหม็นกันหมดแล้วล่ะพ่อ”
ข้าวสารเอ่ยฉายาที่บรรดาลุงๆป้าๆซึ่งเคยถูกข้าวหอมทำฤทธิ์ทำเดชตอนเด็กให้ไว้
“ยิ่งพูดน้องแกก็ยิ่งไม่มีดีเลยสิไอ้สาร”
พอถูกบิดาย้อน ข้าวสารก็ได้แต่เอ่ยเสียงอ่อย
“...ไม่ใช่อย่างนั้น มันเรียนก็ดี งานการก็ช่วยทำ แค่ไม่อยากให้พ่อตามใจมันมากก็เท่านั้น”
“พูดไปพูดมาก็ไม่พ้นห่วงมัน”
กำนันสิงห์พึมพำยิ้มหนวดกระตุก เพราะอายุห่างกันมาก ข้าวสารก็ไม่ต่างอะไรกับพ่อคนหนึ่งของข้าวหอม พอมีเรื่องอะไรก็วิ่งโร่ไปเป็นคนแรก เสียอย่างเดียว
มันขี้บ่นจริงๆ
“ไงพ่อทิ ฟังวีรกรรมของลูกชายฉัน”
ทิเบตยิ้มร่า กับการได้รู้เรื่องราวอีกฝ่ายมากขึ้น พร้อมๆกับความเอ็นดูในวีรกรรมน่าตีนั้น วีรกรรมที่เขาได้แต่นึกอยากทำอยู่ในใจสมัยเด็กๆ
“ตอนเด็กๆคงซนน่าดูนะครับ”
“โอ๊ย...ซนมาก มีแผลกลับมาทุกที พอไม่ให้ไปก็ปีนหน้าต่างตกลงมาแขนหลุดเป็นนานสองนาน”
“โฮ้ ขนาดนั้นเลยเหรอครับ”
“เล่าสามวันก็ไม่จบหรอก ฮ้าๆ” กำนันหัวเราะร่วนพลายยกแก้วขึ้นดื่ม
เสียงคุยเบาๆเคล้าเสียงหัวเราะเป็นระยะๆจนเลยเที่ยงคืนมาไม่น้อย ทิเบตซึ่งเริ่มครองตัวไม่อยู่นั่งเอียงไปข้างหนึ่ง ส่วนกำนันสิงห์ก็มีดวงตาแดงก่ำฉ่ำเหล้า และข้าวสารเองก็นั่งคอพับคอตกเป็นพักๆแล้ว
กำนันสิงห์เห็นว่าเหล้าเริ่มจะกินคน แทนที่คนกินเหล้าจึงยอมสลายวง
“ไอ้ขัน เอ็งพาพ่อทิเขาไปนอนไป บนโต๊ะนี่พรุ่งนี้เช้าค่อยตื่นมาเก็บ ข้าก็ไม่ไหวแล้วเหมือนกัน” แล้วหันไปมองยุพาซึ่งนั่งหน้าแดง “เสร็จแล้วเอ็งก็ไปส่งแม่ยุพาเขาด้วยล่ะ”
สิ้นคำพูดกำนันสิงห์ ยุพาก็กระฟัดกระเฟียดเดินลงส้นลงจากเรือนไม่รอให้ใครไปส่ง หากก็ไปไม่ได้ไกล เพราะพอลงบันไดมาก็เดินตัวเซไปนอนแปะบนร้านใต้ถุนเรือนนั่นเอง
ทิเบตเดินตัวเอียงตามไอ้ขันไปยังห้องนอน ส่วนข้าวสารเดินกลับไปยังครัวด้วยหิวข้าวขึ้นมาตงิดๆ กำนันมองเห็นดังนั้นจึงค่อยเดินไปยังห้องนอนของตัวเองบ้าง ทิ้งให้ไอ้ขันกับไอ้แก้วพาทิเบตไปห้องนอนยืนงงกลางทางว่าจะให้แขกนอนพักห้องไหน เพราะยังไม่ได้กวาดถูให้ และเพราะความมึนเมาสมองลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม คิดไม่ออกว่าจะพาไปนอนห้องไหนจึงหันหน้าปรึกษากันเองเท่าที่สมองจะทำงาน
“ให้นอนห้องเรามั้ย” ไอ้ขันเอ่ยถามเสียงอ้อแอ้
“เอ้ย...เขาเป็นแขกให้นอนกับเราเดี๋ยวกำนันด่าตาย”
ไอ้แก้วค้าน น้ำเสียงขาดๆหายๆ
“งั้นห้องพ่อกำนัน” คนตาปรือจะปิดถามอีก
“บ้านเอ็งสิ เดี๋ยวก็ถูกไล่แตะออกมาหรอก” คนค้านขยี้ผมตัวเอง
“ห้องพี่สารล่ะ” ไอ้ขันพยายามเค้นสมองคิดสุดฤทธิ์
“พี่เขานอนกับลูกเขาไม่ใช่เรอะ เบียดกันตาย” คราวนี้ไอ้แก้วเริ่มทรงตัวไม่อยู่เอนไปพิงไหล่เพื่อน
“งั้นห้องพี่หอมแล้วกัน นอนคนเดียว เอ็งว่ามั้ยไอ้แก้ว”
“เออๆเอาไงก็เอา ข้าจะไม่ไหวแล้ว อยากนอนวะ”
เพราะความขี้เกียจจัดห้องให้แขก ทั้งสองจึงพาร่างสูงที่ยืนมึนไม่พูดไม่จาตรงไปห้องนอนลูกพี่ทันที
บนเตียงสี่เสามีผ้าลูกไม้คลี่ลงมากันยุง ร่างสูงนั่งงงอยู่จนได้ยินเสียงประตูปิดลงนั่นล่ะ จึงทิ้งตัวบนที่นอนนุ่มซึ่งมีร่างเล็กนอนอยู่ข้างๆ เปลือกตาหนักจนลืมไม่ขึ้นในหัวหมุนวิ้งๆ วันนี้เขาดื่มหนักไปจริงๆ แถมกะแช่นั่นดูมีดีกรีไม่น้อยเลย
“ร้อน”
ทิเบตปลดกระดุมเสื้อและคลายเข็มขัดออก ระบายลมหายใจกรุ่นกลิ่นแอลกอฮอล์ยาวยืด การได้นอนตอนเพลียๆนี้มันสบายจนบอกไม่ถูก เลยเผลอครางเสียงแผ่วแล้วพลิกศีรษะไปหาสายลมเย็นซึ่งพัดหอบความหอมละมุนจากภายนอกเข้ามาภายในห้อง เปลือกตาปิดสนิทสูดความหอมระรื่นชื่นใจชั่วขณะจนความมึนงงเริ่มลดน้อย ร่างสูงจึงขยับคลายความเมื่อยขบ
“หอม...”
ความหอมอุ่นต่างไปจากเมื่อครู่โชยแทรกผ่านความรู้สึกให้ศีรษะทุยพลิกกลับไปหาแล้วสูดความหอมนั้นเงียบๆ
เสียงเสียดสีของผ้าดังขึ้นเมื่อคนนอนข้างๆขยับตัว เรียกความสนใจให้เปลือกตาหนักหรี่ปรือลืมขึ้น สายตาพร่าเลือนมองฝ่าความมืดสลัวเห็นเค้าโครงหน้าขาวลอยเด่นอยู่แค่คืบ หางตาเหลือบเห็นมุ้งขาวไหวไปมาตามแรงลมอ่อน แล้วริมฝีปากได้รูปก็คลี่ยิ้ม
ใบหน้านวลในมโนภาพตอนพบครั้งแรกนั้นเปล่งประกายด้วยหยาดเหงื่อ แววตาซุกซนเจิดจ้า ทำให้คนมองเผลอยิ้มตาม แม้เบื้องหลังความเจิดจ้าร่าเริงจะเต็มไปด้วยความแสบซ่าก็ตาม วีรกรรมที่ได้ฟังในวงเหล้าล้วนแต่สร้างความรู้สึกขบขันแกมเอ็นดู
ตัวก็เล็กเท่าลูกหมาทำวางกล้ามไปทั่วตำบล!
ลมหายใจอุ่นปนกลิ่นแอลกอฮอล์อ่อนๆปะทะใบหน้าคมคายหากเจ้าตัวไม่ได้เบี่ยงหลบ ยังคงสูดลมหายใจร่วมกัน สูดความหอมละมุนของกลิ่นกาย ด้วยดีกว่ากลิ่นสาบตัวเองซึ่งยังไม่ได้อาบน้ำ กำลังเพลินไปกับความคิดของตัวเอง ชายหนุ่มก็ต้องสะดุด
“...!”
“อือ...”
จมูกโด่งปลายเชิดรั้นปะทะเข้ากับใบหน้าแล้วค่อยๆถูไถอย่างไม่รู้ตัว ทิเบตผงะศีรษะออกทันที เหมือนมีกระแสไฟฟ้าวิ่งผ่านอย่างแรกเจอ สายตาจับจรดมองอีกฝ่าย ไม่เข้าใจอาการกระตุกของตัวเอง และไม่เข้าใจว่าทำไมถึงไม่พลิกหันหลังให้ เอาแต่เพ่งมองใบหน้านวล
เพื่ออะไร? จะมองให้มันเกิดอะไรขึ้น
แล้วดวงตาที่ปิดสนิทก็ค่อยๆลืมขึ้นประสานกับชายหนุ่ม ริมฝีปากบางยกยิ้มคล้ายคนยังไม่ตื่นเต็มตา และหลงเหลือร่อยรอยความฝันดีบนใบหน้า ก่อนจะเคลื่อนเข้าหา ฝั่งจมูกลงบนแก้มทิเบต
ใบหน้านี้ที่ติดตาฝังใจเพียงแรกเจอ หากต้องเก็บความประทับใจนั้นไว้ให้ลึกสุดหยั่งถึง และแม้ว่านี่คือฝัน ก็ขอโอบกอดความรู้สึกนั้นให้กับใจดวงเล็กๆที่ไม่มีวันจะได้เปิดเผย...ชั่วชีวิต!
ข้าวหอมเลื่อนริมฝีปากบาง ขยับช้าๆลงต่ำเข้าครอบครองเรียวปากกรุ่นกลิ่นแอลกอฮอล์ ประกายไฟจุดเล็กๆบัดนี้ก่อเกิดเป็นสายธารลาวาไหลวนลวกร่างกายทิเบตให้เป็นอัมพาตชั่วขณะ ปล่อยให้ลิ้นเล็กอุ่นชื้นไล้เลียขอบปากตามอำเภอใจ
ข้าวหอมยกแขนขึ้นดึงรั้งศีรษะอีกฝ่ายจนประกบจูบได้ถนัดถนี่ ครั้นรู้สึกถึงแรงขืนตัวไว้ก็กระตุกเอาจนได้
“อืม...เฉยๆสิ”
เสียงครางเอาแต่ใจไม่ได้ดึงสติคนตัวใหญ่ที่กำลังหลุดลอยออกทะเลกลับเข้าฝั่งจากการโอ้โลมด้วยริมฝีปากสีสดแวววาวบรรจงพรมจูบไปทั่วใบหน้า กอปรกับฤทธิ์แอลกอฮอล์สะสมมากมายในร่างกาย ยิ่งทำให้อารมณ์ชายหนุ่มกระเจิดกระเจิง
ก็คนมันเมา! มาจูบ มาลูบ มาคลำ ก็จบกัน...
แรงตอบรับแผ่วเบาแล้วค่อยๆหนักขึ้น ส่งผลให้คนที่ยังสะลึมสะลือเหมือนอยู่ในฝันแสนอบอุ่นอ่อนหวานเปิดเปลือกตาขึ้น
ใบหน้ากำลังถูกชายหนุ่มที่เพิ่งจากลาในวงเหล้าเกลือกกลั้วพร้อมกับดุนดันลิ้นร้อนฉุนกลิ่นเหล้าขาวเข้าไปในโพรงปาก หากไม่อาจขยับหนีได้คล่องตัวด้วยอาการมึนศีรษะ ข้าวหอมเพิ่งรู้สึกว่าตัวเองดื่มเหล้ามากเกินไปตามที่พี่สารทัก
“อืม”
เสียงครางจากลำคอหนาขณะยกกายขึ้นทาบทับร่างเล็ก พร้อมลากมือไปตามชายโครงก่อนสอดเข้าไปสัมผัสผิวขาวนุ่มเต็มมือ
“คุณทิ!”
คนตัวเล็กซึ่งไม่คาดคิดว่าจะได้รับสัมผัสรุ่มร้อนจากชายหนุ่มผงะ สองมือรั้งใบหน้าคมคายออกห่าง สองสายตาประสานกันพร้อมเสียงลมหายใจหอบถี่ กลิ่นอายมึนเมาโอบล้อมทั้งสองคนไว้ด้วยกัน ประกายแวววาวแห่งดวงตาสะท้อนเต้นไหวระริกท่ามกลางความมืดสลัว หากไม่ได้บดบังความว้าวุ่นของจิตใจทั้งสองดวงได้เลย
ไม่มีคำอธิบายถึงการกระทำ แต่ความรู้สึกซึ่งนอนนิ่งใต้ก้นบึ้งของจิตใจกำลังดิ้นรนให้ตัวมันเองโผล่พ้นขึ้นมาเบ่งบานก่อนเวลาอันควร ด้วยหวาดหวั่น หากผ่านพ้นช่วงเวลานี้ไปแล้ว จะเหลือเพียงความว่างเปล่าและหนาวเหน็บ
เงาดำมืดผวาเข้าหากัน ดูดกลืนคลึงเคล้นกันและกัน โดยมีเสียงจิ้งหรีดเรไรช่วยกันประโคมขับขานท่วงทำนองความวิเวกเปล่าเปลี่ยว จนเงาตะคุ่มๆนั้นซ้อนทับกันเป็นหนึ่งเดียว
มือเล็กแหวกสาบเสื้อเชิ้ตเข้าไปสัมผัสแผงอกหนา ริมฝีปากบางจูบปลายคางสากแล้วเกลือกกลั้วไปทั่วใบหน้า รับรู้ถึงปลายลิ้นอุ่นชื้นของอีกฝ่ายลากไล้จากขมับไปถึงซอกคอ ความรู้สึกที่จับต้องสัมผัสได้ไม่ใช่เพียงแค่จินตนาการให้ความรู้สึกน่าลุ่มหลงมัวเมายิ่งกว่าฤทธิ์แอลกอฮอล์ในร่างกาย เสื้อยืดตัวบางถูกมือใหญ่ถลกขึ้นไปถึงคอแล้วประกบจูบปลายยอดอกขบดึงเบาๆ ก่อนจะลากไล้ปลายนิ้วไปตามแนวราบลงสู่หน้าท้องเรียบและผลุบหายไปใต้ขอบกางเกงวอร์ม
“อา...”
เสียงครางสอดประสานท่ามกลางความร้อนแรงของอารมณ์ในความมืดมิด จนไม่รู้สึกถึงเสียงประตูถูกเปิดออก
แป๊ะ!
เสียงสวิทซ์ไฟดังขึ้น ความสว่างเข้าขับไล่ความมืดมิดในฉับพลัน
ข้าวสารตาปรือจากอาการมึนเมาผสมง่วงนอนเพ่งมองไปยังมุ้งขาวบางไหวตามแรงลม บนเตียงซึ่งน่าจะมีแต่ร่างน้องชายของตนนอนอยู่กลับมีชายหนุ่มร่างใหญ่คร่อมทับ หัวใจคนเป็นพี่ตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม
“พ่อ!"
TBC
สนุกมั้ยขอเสียงหน่อยยย
จะมาต่ออาทิตย์ละสองถึงสามตอนนะคะ
Spoil ตอนหน้า :monkeysad: :m15: :เฮ้อ:
-
กี๊ดดดดด กำลังเคลิ้ม ทำไมโชคชะตาฟ้าช่างลิขิต
ขอยกมือบอกว่า อยากอ่านต่อจ้า สนุกๆ ชอบ ^^
-
:z3:
ค้างเลย
พี่ข้าวสารอย่าหวงน้องมากนักเลยค่ะ ปล่อยๆเด็กมันไปบ้าง~
-
พึ่งเข้ามาอ่านค่ะ
สนุกมากเลย
ลูกหลานตระกูลข้าวของพ่อกำนัน
มาต่อเร็ว ๆ นะคะ
เป็นกำลังใจให้คะ :L1: :L1:
-
แต่งงานกันเลยๆๆๆๆ :mc4: :mc4:
-
:sad4: :sad4: กีซซซซซซซซซซซ
ทั้งเหล้าขาว ทั้งกระแช่ กีซซซซซซซซทำผิดเคอะพี่ทิขา
กินของเค้าฟรียังจะไดลูกเค้าฟรีอีก กีซซซซซซซซซซซซซซซซซซลั่นทุ่ง
พี่ข้าวสารเรดาร์หวงน้องชายทำงานมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆเห็นจะๆคาตา
แหกปากเรียกพ่อทันทีแบบนี้ เอาเลือดหัวพี่ทิออกพี่ลิตรดีคะพ่อกำนันขา
เข้าห้องลูกชายสุดรักแล้วทำบัดสีในบ้านอีก หงะ ตายๆๆงานนี้คางเหลืองแน่พี่ทิเบต :o12:
กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มอิหนูลูกป้ากำลังฝันเคลิ้มๆจูบพี่เค้าก่อนซะงั้น กร๊ากกกกกกกกก
พอรู้ว่าไม่ใช่ความฝันก็นะ เลยตามเลยละกันงี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ใบหน้านี้ที่ติดตาฝังใจเพียงแรกเจอ หากต้องเก็บความประทับใจนั้นไว้ให้ลึกสุดหยั่งถึง
และแม้ว่านี่คือฝัน ก็ขอโอบกอดความรู้สึกนั้นให้กับใจดวงเล็กๆที่ไม่มีวันจะได้เปิดเผย...ชั่ว ชีวิต!
>>แย่แล้วข้าวหอมเอ้ย งานนี้ อ่านเวิร์ดดิ้งนี่แล้วรู้สึกสงสารน้องลึกๆ เป็นสิ่งที่ตัวเอง
บอกใครไม่ได้....น่าเห็นใจอ่ะ
+1 คะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด พี่ข้าวสารทำไมไม่ไปนอนนนนนนนนนนนน!!
ข้าวหอมนี่ร้อนแรงใช่เล่นเนอะ อิ อิ
แอบชอบพี่ทิ อันนี้เข้าใจ แต่ไปลูบๆคลำๆเค้าก่อนนี่สิ ตบะแตกเลย :laugh:
แล้วนั่น...เรียกพ่อทันใด ไม่รอดแน่ๆพี่ทิเอ๋ย พ่อกำนันเค้าหวงของเค้าขนาดนั้น
ยังไม่ลุล่วงด้วยสิ ถ้าเรียบร้อยจะได้หาเรื่องให้แม่มาขอเนอะ แต่ขนาดนี้ก็น่าจะขอได้แล้วนาาา
ปล. สนุกมากๆค่ะ รออ่านทู๊กกกวันเลย มาต่อบ่อยๆนะตัวเอง ^^
-
มาแค่สองตอน อีป้าแก่ๆ ก็อยากจะอ่านส่วนที่เหลือแล้ว มาต่อไวๆ นะ ตะเอง เค้ารออยู่ +1 จัดให้ :กอด1:
-
พี่ข้าวสารเข้ามาทำมั๊ยยยยยยยยยยยย :fire: :fire:
กริ๊ดๆๆๆๆๆดดดดดดด
-
อ๊ากกกกกกกกกตัดได้เจ็บปวดมาก
ตกลงว่า.... ยังไม่ได้ลงมือกินข้าวใช่มั้ยหมอ?
แค่ปอกเปลือก
อืม ก็ดีแล้ว ที่พี่ชายมาทัน น้องเราทั้งคนนะ จะยกให้ชาวบ้านง่ายๆ ได้ยังไง
แต่อย่าให้ถึงขั้นเลือดเลยเน้อ
ปล. อ่านแล้วอยากกินกระแช่ กรั่กๆๆ
-
เพราะความเมา หรือเพราะใจ ก็ไม่รู้
ส่วนพี่ข้าวสาร เข้ามาได้ถูกจังหวะจัง
เห็นสปอย อีโม่แบบนี้แล้ว ท่าอาการหนัก
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ
-
:serius2:
ค้างงงงง
+1
-
อย่างนี้ต้องจับแต่งเลยค่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
ค้างค่ะ.. :z3:
หนุกมากมาย +1
-
สุดยอดเลยนะ ที่บอกว่าสุดยอดเนี้ยไม่ใช่ใครนะ ไรเตอร์เองนั้นแหละทำกันได้ กำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็มก็ยังให้ ข้าวสารมาเปฺดไฟอีก :เฮ้อ:เซ็งเลยทีนี้ มันค้างง่ะทำงัยล่ะทีนี้รับผิดชอบด้วยน่ะ
-
น่ารักกันจังพี่หมอทิเบตกับข้าวหอม :m1: ผิดผีกันแล้ว ต้องรับผิดชอบกันและกันด้วยนะค่ะ :L2:
-
ข้าวสารขัดจังหวะ
อ๊ากกกกกกก ค้าง ค้าง ค๊างงงงงงงงงงงงงงงงง :serius2:
-
แต่งงานกันเลยๆๆๆๆ :mc4: :mc4:
หึหึหึ
อย่างนี้ต้องจับแต่งเลยค่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
หุหุหุ
ผิดผีอย่างเเรง
+ 1 ให้ทุกคน ขอบคุณสำหรับคอมเมนท์เป็นกำลังใจให้จ้า
ส่วนเรื่องนี้ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=11741.0 :serius2: :monkeysad: ยังไม่มา เเง้ๆๆ
-
แบบนี้คุณหมอต้องรับผิดชอบบ!!!!
:o8: :haun4:
เกือบแล้วเชียว
:L2: มาสมัครเป็นแฟนคลับเรื่องใหม่ค้าบ
:)
-
พี่ข้าวสารจะเปิดประตูเข้ามาทำไม
รออีกหน่อยก็ไม่ได้ :haun4:
แล้วพ่อกำนันจะว่ายังไงเนี่ย
เจอกันวันแรกก็...ซะแล้ว
พี่หมอทิรับผิดชอบเลย
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
สปาร์คกันแล้ว!!!!! :-[ พี่หมอกับน้องแอบชอบกันตั้งแต่เก็บมะม่วงแล้วใช่มั้ยล่า.....
พี่ข้าวสารทำไมมาอยู่ในห้องหอน้องข้าวหอมได้คะ...ไม่ไปหาอะไรรับทานในครัวโน่นล่ะคะ :serius2:
น้องข้าวหอม...เริ่มก่อนมันไม่งามนะคะ ยังดีว่าพี่หมอทิเค้ามีปฏิกิริยาเคมีเหมือนเรา
(กำลังจิ้นว่าน้องข้าวหอมเริ่มแล้วพี่หมอ :z6:ยอดหน้า...คงฮาแตกเลยทีเดียว :m20:)
รอตอนหน้า...กำนันสิงห์กับเหล่าพี่ข้าวทั้งหลายจะทำยังไง
ขอบคุณค่ะ จขทก. รอตอนหน้าด้วยใจระทึก อร้างงงงงงงงงง
-
สนุกๆๆๆ เอาอีกๆ
-
เพ่ทิงานเข้า!
น้องข้าวหอมน่าร๊ากกกกกกกกก :m3:
วีรกรรมแต่ละอันเซี้ยวๆทั้งนั้นเลยสมกับที่เป็นลูกสาว?กำนัน5555+
พี่ทิรักน้องข้าวหอมจิงป่ะเนี้ยจะมาทำมิดีมิร้ายน้องเนี้ย
ไม่งั้นพี่ทิได้เจอพี่ข้าวสารอัดน่วมแน่หวงน้องน่าดู :m29:
รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊าค่า
+1เป็นกำลังใจให้คนแต่งกับคนโพสค่า :a2:
-
สนุกอ่าา
อยากอ่านอีกก
-
รับผิดชอบน้องหอมโดยด่วน
จับแต่งเลยพ่อกำนัน o13
-
เฮือก
พี่ทิขา
รับผิดชอบด้วยน่ะ
-
รู้สึกค้างๆ มาด่วนเลยนะ
-
ฉลองเรื่องใหม่พร้อมมาปูเสื่อรอตอนต่อไป :mc4: :mc4:
สนุกมากอ่ะ :-[
อ่านแล้วชอบเรื่องนี้มากเลยอ่ะ :m3:
ชอบข้าวหอมกับหมอทิน่ารักดี :-[
ข้าวหมอก็ร้องแรงได้อีก คึ ๆ ๆ :m10:
มาต่อไว ๆ นะครับ :mc2:
ขอต่อเป็นสัปดาห์ละสามตอนได้ไหมอ่ะ อยากอ่านไว ๆ ๆ :m23:
มานะครับ :m5:
รักนะ จุ๊บุ ๆ ๆ :จุ๊บๆ: :กอด1:
-
- Eternal Sunshine 3 -
“อา...”
เสียงครางสอดประสานท่ามกลางความร้อนแรงของอารมณ์ในความมืดมิด จนไม่รู้สึกถึงเสียงประตูถูกเปิดออก
แป๊ะ!
เสียงสวิทซ์ไฟดังขึ้น ความสว่างเข้าขับไล่ความมืดมิดในฉับพลัน
ข้าวสารตาปรือจากอาการมึนเมาผสมง่วงนอนเพ่งมองไปยังมุ้งขาวบางไหวตามแรงลม บนเตียงซึ่งน่าจะมีแต่ร่างน้องชายของตนนอนอยู่กลับมีชายหนุ่มร่างใหญ่คร่อมทับ หัวใจคนเป็นพี่ตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม
“พ่อ!”
ข้าวสารร้องเรียกพ่อเสียงหลง และเสียงตะโกนดังคับบ้านก็ทำให้ทุกคนที่นอนบนเรือนสะดุ้งสุดตัว
ชายหนุ่มที่เพิ่งอิ่มจากข้าวมื้อดึกเดินตัวเอียงมายังห้องนอนน้องชาย เพราะลูกชายตัวเองข้าวสวยพาไปนอนด้วยแล้ว จึงจะไปอาศัยนอนกับข้าวหอม แต่พอเปิดประตูห้อง ภาพที่เห็นตรงหน้าทำให้เส้นเลือดในสมองแทบแตก ตรงปรี่เข้าไปตลบมุ้งออกแล้วกระชากไหล่หนาเหวี่ยงไปอีกด้าน
ความเข้าใจแรกเมื่อเห็นคิดว่ามีขโมยเข้ามาทำร้ายน้อง แต่พอเห็นชัดๆก็แทบหน้ามืดเหมือนหัวใจจะหลุดออกมาจากอก
“พวกแกทำอะไรกัน!”
แรงเหวี่ยงและเสียงดังลั่นห้องทำให้อาการมึนเมาของคนกอดกันกลมกระเจิดกระเจิงในพริบตา
ทิเบตซึ่งถูกเหวี่ยงไปอยู่ปลายเตียงสลัดศีรษะขับไล่ความมึนงง เรียกสติกลับคืน พร้อมๆกับรู้สึกใจหายคล้ายคนกำลังสำลักอากาศ นึกย้อนในสิ่งที่เพิ่งทำลงไปเข้าทิ่มแทงสามัญสำนึกทันทีเมื่อหันไปเห็นใบหน้าเล็กซีดขาวกำลังดึงกางเกงที่ถูกรูดลงไปเกือบครึ่งก้นกลับที่เดิม ก่อนจะหันไปมองข้าวสารซึ่งยืนหน้าถมึงทึงดวงตาแดงก่ำแทบจะหลุดออกมาจากเบ้า
แย่แล้ว...ทิเบตยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเองแรงๆก้มมองเสื้อแสงหลุดลุ่ย แล้วจึงมองเด็กหนุ่มหน้าซีดปากคอสั่นอีกครั้ง
“เกิดอะไรขึ้นไอ้สาร! ร้องเสียงหลงเชียวเอ็ง”
กำนันสิงห์วิ่งหน้าตื่นเข้ามาในห้องอีกคน และยังไม่ทันได้ถามไถ่ ข้าวสารก็ตะโกนตามมาอีกเป็นชุด โดยไม่ได้หันไปมองน้องชายซึ่งหน้าซีดหนักกว่าเดิม
“ฉันว่าแล้ว ว่ามันจะลงอีหรอบนี้ ไอ้หอมนะไอ้หอม แกจะเหม็นฉาวโฉ่จริงๆก็คราวนี้ล่ะวะ แกนอนกับผู้ชายจริงๆด้วย น้องชายกูนอนกับผู้ชาย!”
ประโยคหลังข้าวสารสบถกับตัวเองพลางยกมือขึ้นดึงทึ้งเส้นผมตัวเองแรงๆ
“อะไร! ไอ้สารเอ็งอย่ามาพูดอะไรชุ่ยๆนะ เมาแล้วก็ไปนอนสิ” กำนันตวาดใส่บุตรชาย
“ชุ่ยอะไรล่ะพ่อ ฉันเห็นเต็มสองตา เจ้านี่กับเจ้านี่นอนกอดกันกลมดิ๊ก”
ข้าวสารชี้นิ้วไปทางคนต้นเหตุทั้งสองโดยสองตายังมองหน้าบิดาเขม็ง หากผู้เป็นพ่อส่ายหน้าพรืด
“ไอ้นี่ คนเมานอนกอดหมามันยังไม่รู้เรื่องเลย เอ็งดูสภาพมันสิ”
กำนันสิงห์หันไปมองคนบนเตียงเสื้อผ้ายับย่นแหวกอ้าผิดปกติแล้วใจหายไปครึ่งหนึ่ง แต่ก็ยังมองโลกในแง่ดีต่อไป
“...ร้อน อากาศมันร้อน ฮึๆ”
ผู้สูงวัยแค่นหัวเราะ ทั้งที่รู้อยู่ว่าตอนนี้น้ำค้างภายนอกเริ่มแรงจนหยดเปียกพื้นดิน
“ร้อนอะไรล่ะพ่อ น้ำค้างหยดเปียกหัวแล้ว อีกอย่างคนเมาอย่างมากก็นอนกอดหมูกอดหมาแล้วหลับ แต่เมื่อกี้ฉันเห็นกางเกงไอ้หอมแทบจะหลุดตูด แถมมือไม้ยังจับซุกไปถึงไหนต่อไหน ถ้าฉันไม่เข้ามาเห็นก่อนคง...โธ่เว้ย!”
ข้าวสารชูกำปั้นเหวี่ยงไปในอากาศ พลางเข้าไปดึงกางเกงน้องชายเขย่าแรงๆอย่างโมโห
“พี่!”
ข้าวหอมร้องเสียงหลง ใบหน้าแดงก่ำพยายามปัดป้องมือพี่ชาย
ข้าวสารเห็นใบหน้าน้องชายตัวเองแล้วให้รู้สึกทั้งโมโหและสงสารผสมปนเป ก่อนจะหักใจสะบัดตัวออกจากอีกฝ่ายอย่างหงุดหงิดเจียนคลั่ง ข้าวหอมถลันลุกตามพี่ชายไปเกาะแขนพร้อมเขย่าให้พี่หยุดพูด หัวใจเหมือนจะแตกเป็นเสี่ยงๆ ดวงตาแดงก่ำเหลือบมองบิดาอ้าปากค้างก่อนจะเลยไปยังทิเบตซึ่งกำลังจัดเสื้อผ้าตัวเอง
กำนันสิงห์มองคนถูกกล่าวหานิ่งเงียบหน้าถอดสียิ่งใจสั่น เดินเข้าไปหาลูกชายที่ตนรักนักรักหนา
“บอกข้าสิว่าไอ้สารมันละเมอเพ้อไปเอง”
คนเป็นพ่อจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาแวววาวด้วยยังมีความหวัง แต่ทุกอย่างกลับตกอยู่ในความเงียบ
“ไอ้หอม...”
กำนันสิงห์ย้ำเรียกบุตรชายเสียงพร่า และข้าวหอมก็ทำได้แค่นิ่งเงียบกล้ำกลืนก้อนแข็งๆลงคอ เดินเข้าไปจับแขนบิดาไว้
หากไม่มีพยานมัดหนาแน่นเขาจะขอโกหก บอกว่ามันไม่จริง เพราะเขาก็โกหกความชอบและจิตใจของตัวเองตลอดมาอยู่แล้ว
แต่นี่...คนที่เห็นคือพี่ชายของเขาเอง
“ไอ้หอม!”
เสียงตวาดพร้อมกับสะบัดมือบุตรชายที่พยายามเข้ามาหาออก แรงสะบัดก็ทำให้คนตัวแข็งทื่อล้มลงไปกองที่พื้น พร้อมกับปล่อยสะอื้นจนตัวโยน ทิเบตซึ่งก้มหน้าก้มตายอมจำนนเงยหน้ามองอย่างตกใจ ลุกเข้าไปหาร่างเล็ก
ขณะเดียวกันที่นิภาและข้าวสวยตามเข้ามาในห้อง พร้อมกับไอ้แก้วและไอ้ขันเดินตัวลีบตามกันเข้ามาจนภายในห้องดูแออัดไปกว่าเดิม
“มีอะไรกันกำนัน ใครเป็นอะไร”
นิภาถามอย่างสงสัย เห็นลูกชายตนลงไปนั่งอยู่กับพื้นพร้อมข้าวหอม
“อะไรกันพ่อ ขโมยเข้าบ้านเหรอจ๊ะ”
ข้าวสวยเองก็งงกับสิ่งที่เห็นไม่น้อยกว่านิภา ด้วยฝั่งหนึ่งคือบิดาที่มีหน้าตาคล้ายถูกใครทำให้โกรธมาซักชาติหนึ่ง กับอีกฝั่งคือน้องชายซึ่งหน้าตาคล้ายถูกผีหลอกจนขาวซีด นั่งกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
หากกำนันสิงห์ไม่แม้จะสนใจในคำถาม ยังคงจ้องมองลูกชายคนเล็กเนื้อตัวสั่นเทิ้ม
“ไอ้หอม เอ็งพูดออกมาเดี๋ยวนี้เลย เอ็งทำอย่างที่พี่เอ็งพูดมั้ย”
“กำนัน...ใครทำอะไร แล้วทิ ทำไมมาอยู่ที่นี่ล่ะลูก”
นิภาซึ่งใจคอไม่ดีก้าวเข้าไปหาบุตรชาย โดยกำนันสิงห์ยังคงยืนนิ่ง
“เอ็งไม่ตอบใช่มั้ย” กำนันพยักหน้าข่มกลั้นอารมณ์ แล้วหันขวับไปหาผู้ก่อเหตุอีกคน
“งั้นพ่อทิ บอกไอ้แก่อย่างฉันสิว่าจริงมั้ย พ่อทิ...พ่อ...ปล้ำไอ้หอมจริงมั้ย!”
“กำนัน!”
ทุกเสียงในห้องร้องประสานกันโดยไม่ต้องนัด
“อะไรกันกำนัน ใครจะปล้ำใคร!” นิภาเอ่ยเสียงหลงหันมองบุตรชาย
“ก็ฉันกำลังจะถามลูกแม่นิภาอยู่นี่ไง” กำนันสิงห์ก้าวมายืนตรงหน้าชายหนุ่ม “คนเมามันจะทำอะไรใครได้ นอกเสียจากไม่ได้เมาจริง ตอบมา! ทำจริงมั้ยฮึ!”
ร่างกำนันยืนค้ำศีรษะตระหง่านตรงหน้า ยิ่งทำให้ทิเบตรู้สึกตัวเล็กลีบเท่ามดอับจนคำพูด ไม่เข้าใจตัวเอง หากแต่เขาก็ได้กระทำลงไปแล้ว จึงพยักหน้ารับคำ
“ครับ”
“พ่อทิ!”
“ลูก!”
คำตอบรับคำเดียวทำเอาทุกคนในห้องจ้องมองทิเบตเหมือนเห็นตัวประหลาด ไอ้ขันกับไอ้แก้วถึงกับอ้าปากค้าง กำนันสิงห์กำไม้ตะพดในมือแน่น
“พ่อทิปล้ำลูกฉันที่เป็นผู้ชายเนี่ยนะ”
เสียงสั่นแหบพร่าถามอีกครั้งเหมือนจะย้ำความเข้าใจของตนเอง
“ทั้งๆที่มันเป็นผู้ชาย ก็ยังขืนใจมัน ใจพ่อทินี่มันไม่ได้สวยงามเหมือนหน้าตาหรอกรึพ่อทิ!”
มือซึ่งถือไม้ตะพดติดมาเพื่อหวังว่าจะใช้มันช่วยเหลือบุตรชายหากเกิดอะไรเงื้อขึ้นสูง สายตาจ้องหน้าอีกฝ่ายหมายจะเอาเลือดหัวมาล้างความเจ็บแค้นในใจ
“กำนัน!อย่า”
นิภารีบเข้าไปยื้อแขน แม้จะเป็นผู้มีพระคุณแต่ก็ไม่สามารถเพิกเฉยต่อบุตรชายได้
“ดะ...เดี๋ยวกำนัน ผมไม่ได้ปล้ำไม่ได้ขืนใจนะครับ หอมเข้ามาจูบผมแล้วก็เลยตามเลย”
ทิเบตตกใจกับความเข้าใจผิดของกำนันสิงห์รีบตอบไปตามลำดับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น หากทำให้ข้าวหอมสติแตกเลือดขึ้นหน้า และอายแทบจะแทรกแผ่นดินหนีตามที่อีกฝ่ายกล่าวอ้าง
“ใคร! ใครจูบนาย นายนั่นล่ะที่เข้ามากอดฉัน ฉันลืมตาขึ้นมาก็เห็นนายมาอยู่บนตัวฉันแล้ว”
ข้าวหอมซึ่งเป็นคนเริ่มก่อนแต่จำไม่ได้หันไปตวาดใส่ทิเบต ความหวานรัญจวนในอารมณ์เมื่อครู่จางหายไปจากความรู้สึก
“มะ...ไม่ใช่หอม หอมเข้ามาจูบฉันก่อนจริงๆ”
ทิเบตยังคงยืนยันแน่นหนักยิ่งทำให้ข้าวหอมโกรธจนหน้าเขียว
“โกหก! อย่ามาโยนความผิดให้คนอื่นนะ”
“ไม่ข้าวหอม ไม่ใช่ ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น ฉันพูดไปตามเรื่องที่เกิดขึ้นเท่านั้น” ร่างสูงใหญ่พยายามอธิบาย
“หยุด!”
กำนันสิงห์ตะเบ็งเสียงกลบการถกเถียงของคนทั้งคู่ มือซึ่งเงื้อไม้ตะพดไว้สูงชักเข้าชักออกเหมือนตัดสินใจไม่ได้ว่าจะตีหรือไม่ตีดี ตัดสินใจไม่ได้กำนันสิงห์จึงปาไม้ตะพดทิ้งส่งๆไปข้างตัว เสียงไม้กระทบพื้นเรือนดังก้อง ทำให้ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง
“อย่ามาเถียงเรื่องบัดสีบนเรือนฉันนะ”
คนเป็นพ่อจ้องมองลูกชายด้วยสายตาเจ็บปวด ข้าวหอมรู้สึกเหมือนตกนรกทั้งเป็น ความพยายามที่ผ่านมาพังทลายลงเพราะความไม่ยับยั้งชั่งใจเพียงชั่วครู่
กำนันสิงห์ยกมือขึ้นบีบขมับตัวเอง ใช้ความคิดอย่างหนัก ใบหน้าลูกชายสุดรักสุดถนอมนองน้ำตา หัวใจของพ่อก็แทบจะแตกตาม ถ้าลูกปฏิเสธมาซักคำ หรือบอกว่าถูกบังคับ พ่อคนนี้พร้อมจะช่วยทุกอย่าง แต่ไม่มี เพราะมันไม่มีถึงทำให้หัวใจดวงนี้แทบหลุดลอย
ลูกเราเองก็...สมยอมยังงั้นหรือ?
แล้วจะให้พ่อคนนี้ทำยังไง
ข้าวหอมก้มหน้าเมื่อถูกสายตาของพ่อจ้องมอง ด้วยรู้ตัวว่าทำให้พ่อผิดหวังไปแล้ว ฟันคมจึงขบกัดริมฝีปากตัวเองจนปริแตก และถึงจะพูดอะไรออกมาตอนนี้ก็ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นมา แต่อย่างน้อยก็ขอ...ขอให้ได้พูดคำๆนี้...
“พ่อ ฉันขอโทษ”
คำขอโทษเบาๆพร้อมแรงสะอื้นที่พยายามเก็บกดเอาไว้สะท้อนเข้าไปในหัวใจของคนในห้อง
กำนันสิงห์ถึงกับเม้มปากตัวเองแน่น ก่อนพึมพำสบถ
“แล้วทำลงไปทำไม...ทำไม”
ข้าวสารเกาศีรษะตัวเองแรงๆเมื่อเห็นใบหน้าถมึงทึงของพ่อ
“ไม่น่าปล่อยให้คลาดสายตาเลย”
ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ เวลาในความรู้สึกยาวนานเหมือนชั่วกัลป์ชั่วกัลป์ ดวงตาของกำนันสิงห์จับจ้องมองไปที่คนทั้งสอง หากดูเลื่อนลอยคล้ายมองเลยไปยังใครบางคน ใครบางคนที่ไม่ได้อยู่ในที่นี้ ไฟโทสะที่สุมอยู่ในอกลวกเผาจนใจไหม้เกรียม หากก็ยังคงเต้นอยู่ ทุกอย่างยังต้องดำเนินต่อไป
เสียงถอนหายใจยาวคล้ายเหน็ดเหนื่อยของกำนันสิงห์ทำให้ทุกคนเงยหน้ามอง ขณะสืบเท้าเข้าไปประจันหน้าค้ำศีรษะทิเบตอีกครั้ง
“พ่อทิ...พ่อทิเองก็มีหน้ามีตา เป็นถึงมดถึงหมอแล้วทำไมถึงเข้าไปหาไอ้หอมมันได้ล่ะ”
ทิเบตเหลือบมองย้อนเงาค้ำศีรษะ ใบหน้าเหี่ยวย่นกำลังสะกดกลั้นอารมณ์ไว้แม้น้ำเสียงจะเย็นชาเป็นมะนาวแล้งน้ำ แต่ในสถานการณ์แบบนี้ไม่ถูกตีหัวแบะก็ดีถมไปแล้ว ชายหนุ่มนึกเคารพในตัวกำนันสิงห์พลางมองไปยังลูกสมุนของข้าวหอมทั้งสอง
“ขันกับแก้วพามานอนที่ห้องนี้ครับ”
สิ้นเสียงตอบ ไอ้ขันกับไอ้แก้วถึงกับสะดุ้งเสียวสันหลังวาบ เมื่อกำนันสิงห์เหลือบมองมาด้วยสายตาดุดันเต้นระริก พวกเอ็ง! คำๆนี้ลอยเข้ามาในหูแม้ไม่ได้ยินเสียงกำนันเอ่ยซักแอะก็ตาม
จบงานนี้พวกเอ็งถูกเตะแน่
“แล้วทำไมถึงเกินเลยกันไปได้ล่ะลูก”
นิภาถามแทรกด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ มือเล็กนั้นยังคงประคองกอดไหล่คนเป็นลูกไว้ด้วยยังไม่ไว้ใจมือไม้ของกำนันสิงห์จะเหวี่ยงเข้ามาเมื่อไรก็ไม่รู้ และไม่เข้าใจว่าเพราะอะไรถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ ในเมื่อลูกของเธอก็เคยมีคู่หมั้นเป็นผู้หญิง แม้จะเป็นคนต่างชาติซึ่งเธอไม่ค่อยปลื้มก็ตามที แต่ก็เป็นผู้หญิง!
กำนันสิงห์เห็นทิเบตไม่สามารถตอบคำถามของผู้เป็นแม่ได้ ดวงตาคมกริบซึ่งมองเห็นอะไรมามากมายกำลังไตร่ตรองอะไรบางอย่าง จากนั้นจึงเอ่ยถามเสียงเข้ม
“หรือพ่อทิเองก็ถูกอกถูกใจไอ้หอมมันอยู่ ถึงได้ทำแบบนี้” คำถามกรีดลึกลงไปในความรู้สึกของใครหลายๆคน จนต้องกลั้นหายใจฟังคำตอบที่ยังมาไม่ถึง
ทิเบตเหลือบมองเสี้ยวหน้าข้าวหอมชั่วอึดใจ หากก็หาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ว่าทำไมอารมณ์ตอนนั้นถึงได้ปล่อยให้ความรู้สึกประทับใจเมื่อแรกเจอนำพาความรู้สึกหลากหลายมาบดบังสติได้ขนาดนั้น
นิภาเห็นบุตรชายเอาแต่นิ่งเงียบก็ยิ่งใจคอสั่น หากยังคงเชื่อในตัวบุตรชายคนนี้อยู่ จึงออกตัวแทน
“ กำนันลูกฉันไม่ได้เป็นเกย์นะจ๊ะ จะไปถูกตาต้องใจน้องเขาได้ยังไง”
คำตอบซึ่งไม่ได้จงใจปัดความรับผิดชอบ เพียงแต่ต้องการยืนยันถึงความชอบของบุตรชายซึ่งเป็นเหมือนผู้ชายทั่วไปเท่านั้น แต่กลับเหมือนเป็นการราดน้ำมันลงบนกองไฟ
“แล้วที่เห็นนี่มันอะไรกันล่ะแม่นิภา!”
กำนันซึ่งอารมณ์ไม่คงที่เผลอตวาดจนเพื่อนเก่าแก่สะดุ้ง และจนด้วยคำพูด
“ยังไงๆลูกฉันมันก็นอนอยู่ในห้องของมัน แล้วลูกแม่นิภาก็เข้าไปหา จนเกิดเรื่องไม่ควรเกิด แล้วจะให้ฉันคิดเป็นอื่นได้ยังไงอีกล่ะ บอกฉันซิ ว่าฉันจะต้องจัดการกับเรื่องนี้ยังไง ในเมื่อมันเกิดใต้จมูกฉันแค่นี้...แล้วถ้าจัดการอะไรไม่ได้ก็เท่ากับลูกแม่นิภามาเหยียบจมูกฉันถึงที่...มันหยามใจกันชัดๆ”
นิภาถึงกลับใจหายใจคว่ำกับคำพูดต่อว่าต่อขานของผู้มีพระคุณ หากก็จนด้วยความคิดเหมือนกันว่าควรจะจัดการเรื่องที่เกิดขึ้นนี้ยังไงดี มือเล็กขาวนวลแม้จะได้รับการบำรุงอย่างดีแต่ก็คงเหี่ยวย่นไปตามกาลเวลาบีบไหล่บุตรชายแน่น
“แล้วกำนันจะให้ทางฉันทำยังไง ถ้าทำได้ฉันจะไม่รีรอเลย”
นิภาเอ่ยด้วยเสียงสั่นพร่า เหลือบมองตาบุตรชายที่ลุแก่โทษ
กำนันสิงห์ละสายตาจากเพื่อนเก่า หันไปมองบุตรชายกลั้นเสียงสะอื้นขบปากแน่น และทิเบตซึ่งมีท่าทีจำนนต่อข้อกล่าวหาทุกอย่าง คนผ่านโลกมานานก็ได้แต่สูดลมหายใจเรียกกำลังใจเท่าที่ยังเหลือให้ตัวเอง ก่อนจะเอ่ยในสิ่งที่ไม่มีใครคาดคิด
“ก็ให้แต่งกันซะ!”
“ห๊ะ!”
“พ่อ!”
ทุกคนเอามือจับหูตัวเองแล้วคลึงแรงๆ ไม่ได้หูฝาดไปใช่มั้ย?
“พ่อกำนันพูดอะไร ลูกเราผู้ชายเหมือนกันนะจ๊ะ”
นิภามองกำนันด้วยดวงตาแดงก่ำยังไม่หายตกใจกับคำประกาศก้องแสดงถึงความตั้งใจและตัดสินใจแล้วของอีกฝ่าย เพราะรู้จักนิสัยใจคอกันดีถึงรู้ว่าคำที่กำนันลั่นออกมานั้นเป็นเหมือนคำประกาศิตไม่มีการลบล้างภายหลัง หากก็ยังหวังว่าอีกฝ่ายจะสับสนกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“แม่นิภาในเมื่อเรื่องมันมาถึงขนาดนี้ แล้วฉันจะปล่อยผ่านเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นไม่ได้หรอกนะ และไอ้เรื่องความนิยมชมชอบทางนี้ฉันก็พอเข้าใจ เพราะฉะนั้นก็ให้แต่งกันไปซะก็น่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดสำหรับเรา”
“เดี๋ยวๆพ่อ ไอ้หอมมันเป็นผู้ชาย มันจะไปแต่งกับผู้ชายได้ยังไง ฟ้าผ่าตายล่ะ”
ข้าวสารที่เพิ่งเรียกสติกลับคืนเข้าไปขึ้นเสียงใส่บิดาทันที
“ทำไมจะแต่งไม่ได้ ปีก่อนข้ายังเห็นข่าวฝรั่งมันยกขันหมากมาสู่ขอถึงบ้านผู้ชายเลย”
“พ่อ! มันเอามาเทียบกันได้ยังไงล่ะ นี่มันลูกพ่อน้องฉันนะ ถึงไอ้หอมมันจะมีแววตุ๊ดมาแต่เด็กก็เถอะ แต่จะให้มันมีผัวมันเกินไปแล้วนะ พ่อไม่อายชาวบ้านเขารึไง”
“แล้วเอ็งจะให้ข้าปล่อยให้น้องเอ็งถูกทับเปล่าๆรึไงไอ้สาร ข้าไม่เอาเลือดหัวมันออกก็บุญแล้วนะ!”
นิภามองสองพ่อลูกถกเถียงกันแล้วใจตกไปที่ตาตุ่ม เหลียวมองข้าวหอมนั่งหน้าซีดปากสั่นดูน่าสงสาร หากแต่เธอไม่สามารถปล่อยให้เรื่องเลยเถิดไปถึงขนาดนั้นได้ จึงได้แต่ตัดอกตัดใจส่งเสียงแทรกระหว่างสองพ่อลูก
“ว่าไงนะพ่อกำนัน นี่น้องหอมเป็นเกย์ยังงั้นหรือ”
ข้าวหอมที่เอาแต่ก้มหน้าถึงกับผงะ เงยหน้ามองเพื่อนเก่าแก่ของบิดา น้ำตาที่พยายามสะกดกลั้นไว้ไหลเป็นทางให้เจ้าตัวยกหลังมือขึ้นปาดทิ้ง
“ฉันยังไม่ได้พูดซักคำ แม่นิภาอย่าคิดเอาเองนา ไปเอาอะไรกับคำพูดของไอ้สารมัน”
นิภามองกำนันอย่างสงสัยแล้วจึงหันกลับมามองข้าวหอมอย่างพินิจพิจารณาชัดๆอีกครั้ง รูปร่างสะโอดสะอง ผิวขาวนวลผิดพี่ผิดน้อง มองดูเผินๆก็คล้ายกับเด็กผู้หญิงทโมนๆ หากไม่มีวี่แววความเป็นตุ๊ดเป็นแต๋ว แต่ที่เธอรู้มาเกย์กับกระเทยมันต่างกัน!
แย่แล้ว...สำนึกของความเป็นแม่ผุดขึ้นในใจทันที
“กำนันเรื่องนี้มันผิดกันทั้งคู่นะ แต่จะให้ลูกฉันที่ยังเป็นผู้ชายไปแต่งงานกับลูกกำนันที่เป็น...เกย์ แบบนี้มันไม่ได้แก้ปัญหาอะไรหรอกนะ แต่จะเป็นการเพิ่มปัญหาเสียเปล่าๆ เรามา...”
“แม่นิภา!” เสียงกำนันตวาดลั่นเรือนส่งผลให้นิภาหยุดชะงักทันที “ใครจะเป็นเกย์ไม่เป็นเกย์ฉันไม่สนใจ ฉันรู้แต่ว่าตอนนี้ลูกแม่นิภามาทำเรื่องบัดสีถึงในเรือนฉัน ฉันคงไม่ใจกว้างลืมมันไปได้หรอกนะ”
“แต่กำนันจะทำให้เรื่องมันยุ่งเหยิงนะจ๊ะ ฉันขอร้องล่ะ เรามาหาทางออกกันใหม่เถอะนะ”
“ไม่ได้แม่นิภา ในเมื่อมันมีอะไรกันก็ต้องให้มันตกล่องปล่องชิ้นกันให้ถูกต้อง”
กำนันสิงห์ยืนกรานเสียงแน่นหนัก หากนิภาก็เหมือนจะเลือดขึ้นหน้าแล้วบ้างเหมือนกัน
“แต่กำนันทำแบบนี้ก็เหมือนพยายามยัดเยียดลูกฉันให้ลูกกำนันนะ ฉันจะยอมได้ยังไง!”
“แม่นิภา นี่ฉันไม่ได้ขอร้องแม่นิภาอยู่นะ! แต่ฉันกำลังบอกในเรื่องที่แม่นิภาต้องทำต่างหากล่ะ”
“กำนัน!” นิภาเบิกตากว้างพยายามระงับความร้อนรุ่มในอก “ขอฉันเรื่องอื่นเถอะ เรื่องนี้ฉันทำให้ไม่ได้หรอก จะให้ลูกฉันแต่งงานกับลูกกำนันได้ยังไง ในเมื่อรักชอบก็ยังไม่ได้รักชอบกันเลย”
“ไม่ได้รักชอบแต่พวกมันก็ทำกันไปแล้ว แม่นิภาจะไม่รับผิดชอบได้ยังไง แล้วจะรักจะชอบเดี๋ยวแต่งไปแล้วก็รักก็ชอบกันเองล่ะ”
“กำนัน!”
นิภาร้องสุดเสียงกับความดื้อรั้นไม่ฟังใคร น้ำตาแห่งความคับอกคับใจจึงไหลทะลักออกมาจากดวงตา
ทิเบตได้แต่กอดมารดาไว้แน่นเพราะตัวเองเป็นคนก่อปัญหาแต่กลับไม่สามารถหาคำตอบให้กับตัวเองและใครๆได้เลย ยิ่งเห็นมารดาร้องไห้ก็ยิ่งรู้สึกผิดแต่จะให้ลุกขึ้นไปต่อว่า...
เขาไม่มีสิทธิ์ทำแบบนั้น
“ผมขอโทษครับ”
ทิเบตซึ่งนิ่งเงียบมาตลอดก้มศีรษะให้กำนัน “สิ่งที่ผมทำลงไปผมไม่คิดจะปัดความรับผิดชอบ แต่ขอเวลาพวกเราซักนิดเถอะครับกำนัน”
“ใครให้นายมารับผิดชอบกัน! พูดดีๆนะ”
ข้าวหอมส่งเสียงห้วนสวนขึ้นมาทันที เมื่อได้ฟังชายหนุ่มพูดคล้ายกับตัวเองกำลังถูกเค้นคอให้แต่งงาน แล้วจึงหันไปพูดกับบิดาบ้าง
“พ่อ!...ฉันไม่ได้เป็นอะไร ไม่ต้องให้ใครมารับผิดชอบ ชีวิตฉันๆรับผิดชอบเองได้ ให้เขากลับไปเถอะนะ กลับไปเดี๋ยวนี้เลย”
“เงียบไปเลยนะ!ไอ้ตัวดี ทำงามหน้าแล้วยังมาพูดอะไรอีก”
คนเป็นพ่อเค้นเสียงรอดไรฟันแทบจะตะคอก
“แต่มันก็แค่เมานะพ่อ! แล้วก็ยังไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น พ่อจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ!”
เห็นลูกชายเถียงหน้าดำหน้าแดง กำนันสิงห์ถึงกลับอดไม่อยู่ เงื้อมือขึ้นหมายจะตบลงบนปากที่พูดจาไม่รู้จักคิดนั้น ข้าวสารที่เห็นท่าไม่ดีอยู่แล้วเข้ามายึดไว้ทัน
“พ่ออย่า!” จะยังไงมันก็น้อง...
“ถึงแกจะเป็นอะไร แกก็ยังเป็นลูกฉัน และฉันจำไม่ได้ว่าเคยสั่งสอนให้แกเป็นคนมักมากถึงขนาดไม่เลือกหน้าแบบนี้ไอ้หอม! ฉันต้องรอให้มันเกิดขึ้นก่อนรึไงไอ้หอม! แกพูดมาซิ แกบอกฉันมาซิว่าฉันต้องรอให้เกิดก่อน!” กำนันสิงห์พยักหน้ากับตัวเองอย่างเคืองแค้นใจ
“และก่อนที่มันจะเหม็นไปทั่วหมู่บ้านฉันควรจะทำยังไง แกบอกพ่อคนนี้ซิว่าควรจะทำยังไง!”
กำนันสิงห์ตะคอกใส่หน้าบุตรชายซึ่งเริ่มมีอาการหายใจหอบถี่ ก่อนจะสะบัดหน้าหนีกำมือแน่น
“พ่อ!”
คนเคยถูกตามใจถึงกับหน้าถอดสีนั่งคอตก ไม่ได้มองพ่อซึ่งหันไปมองนิภาด้วยดวงตาล้ำลึกสุดคาดเดาความคิด
“แม่นิภา ฉันบอกไว้เลยนะ ถ้าไม่เป็นไปตามที่ฉันพูดมาเราขาดกัน!”
คำพูดเฉียบขาดทำเอาทุกคนในห้องสะอึก และไม่รอคำตอบจากอีกฝ่าย กำนันสิงห์หันหลังเดินลงส้นออกจากห้องไปด้วยอารมณ์สุดหยั่งถึง และพอพ้นประตูห้องหางตาทันเห็นยุพานั่งปิดปากอยู่ข้างประตูนั่นเอง
พรุ่งนี้เถอะรู้กันทั่วหมู่บ้าน! ยิ่งทำให้กำนันสิงห์อารมณ์เสียหนักขึ้นไปอีก เดินเข้าห้องปิดประตูดังโครมใหญ่
นิภากอดลูกชายตัวเองตัวสั่นเทิ้ม มือไม้ลูบแผ่นหลังกว้างคล้ายปลอบประโลม ทิเบตประคองมารดาลุกขึ้นท่ามกลางสายตาของคนที่เหลือในห้อง
“ผมกลับก่อนนะครับ แล้วจะติดต่อมาอีกครั้ง”
ทิเบตบอกคนในห้องเบาๆแบบไม่เจาะจง ด้วยตอนนี้มารดาคงไม่สามารถรับอะไรได้มากไปกว่านี้อีกแล้ว เขาทำให้มารดาต้องทุกข์ร้อนใจ เพราะฉะนั้นเขาก็ควรจะกันมารดาออกจากเรื่องนี้ไปก่อนแล้วค่อยมาสะสางเรื่องที่เขาก่อขึ้นทีหลัง
ข้าวสวยมองนิภาถูกประคองลุกขึ้น สะท้อนใจในหัวอกของคนเป็นแม่ แล้วจึงเลื่อนมองชายหนุ่มอย่างไม่เข้าใจในเรื่องที่เกิดขึ้น ถึงตอนนี้เธอก็แทบไม่อยากเชื่อว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้น แม้จะรู้จักนิสัยใจคอน้องชายตัวเองดีว่าลึกลงไปในใจแล้ว น้องชายมีความสนใจในเพศเดียวกัน หากที่ผ่านมาเจ้าตัวต้องเก็บไว้เป็นความขมขื่นในใจตลอดมา ทำให้เธอที่รู้ใจน้องคนนี้ทวีความสงสารและตามใจจนถึงทุกวันนี้
ทิเบตเหลือบมองไอ้ขันกับไอ้แก้วยืนตัวลีบอยู่ข้างประตูแล้วเลยไปยังข้าวสารซึ่งมีท่าทีอยากกระโดดเข้ามาชกต่อยเขาให้ตายคามือ ก่อนจะก้าวข้ามธรณีประตู ชายหนุ่มก็หันไปมองข้าวหอมอีกครั้ง
ดวงตาที่เคยสดใสมัวหมองแดงก่ำ เม้มปากมองตอบกลับอย่างไม่ปิดบังความโกรธเกรี้ยวในดวงตาแม้แต่น้อย ทำให้ชายหนุ่มต้องถอนหายใจแล้วพามารดาลงจากเรือนไปพักยังโรงแรมที่จองทิ้งไว้
เมื่อทิเบตจากไปข้าวหอมจึงค่อยๆลุกขึ้นไปนั่งบนเตียง ดวงตาเหม่อมองไปนอกหน้าต่างไม่สนใจคนในห้องที่พยายามจะเข้ามาพูดคุย จนในที่สุดทุกคนก็ค่อยๆออกกันไปจนหมด ทิ้งให้ข้าวหอมจมเงียบอยู่ในภวังค์ของตัวเอง สักพักจึงละสายตาจากความมืดภายนอกมองจมลึกลงไปในที่นอนเย็นเฉียบ ซึ่งเมื่อครู่ยังเต็มไปด้วยไออุ่น
ความอบอุ่นที่สร้างความรู้สึกเต็มอิ่มในจิตใจเป็นครั้งแรก หากความสุขนั้นมาไม่นานจริงๆ เพราะเพียงชั่วครู่ความอบอุ่นนั้นกลายเป็นไฟที่แผดเผาตัวเขาเองให้มอดไหม้สูญสิ้นทุกอย่างเพียงแค่ต้องการเข้าไปแตะต้องไออุ่นนั้น
“...ฮือ”
ข้าวหอมชันเข่าซบใบหน้าลงแล้วร้องไห้สะอึกสะอื้น
ทำไมต้องเป็นแบบนี้...
เสียงน้ำค้างหยดแปะท่ามกลางความมืดมิดเคว้งคว้างและเย็นเฉียบเข้าไปถึงกระดูก หากเมื่อแสงแรกของดวงอาทิตย์โผล่พ้นขอบฟ้าความหนาวเย็นนั้นจะกลับกลายเปลี่ยนเป็นความชุ่มชื้นที่มอบให้ต้นไม้ใบหญ้าได้เติบโตต่อไป
-TBC-
จะได้เเต่งกันมั้ยเนี่ย ห้าๆๆๆ พี่หมอก็ยังเท่เหมือนเดิม
เรื่องนี้ออกเเนวพ่อเเง่เเม่งอน รักกุ๊กกิ๊กสะกิดใจ?? :m15:
ขอบคุณทุกคอมเมนท์ บวกหนึ่งให้จ้า
ปล. ตอนนี้ต่อให้เร็ว เพราะเข้าใจว่าอ่านนิยายเเล้วค้างเป็นไง กร๊ากก
เรื่องนี้ที่บอร์ดนู้นมาอาทิตย์ละตอน ช้ำใจตายไปเลย
เจ้าของเรื่องเลยบอกว่าเกรงใจคนอ่านบอร์ดนู้น ให้เว้นระยะโพสอะจ้ะ ห้าๆๆ
ขอเมนท์คำติชมให้กำลังใจคนเเต่งหน่อยน้า พี่เค้าเเต่งดีจริงๆ
-
สงสารข้าวหอม :monkeysad:
นายธิ แย่มาก
+1
-
:monkeysad: อ่า...สงสารข้าวหอมจัง
มาต่อไว ๆ นะคะ :L2: :L2:
-
:เฮ้อ: หนักใจแทนทั้งสองคน
จะรอดกันไหมเนี่ย
เห็นใจทุกฝ่ายเลยอ่ะ
เอาใจช่วยให้ผ่านไปได้นะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
มาต่อเร็ว ๆ นะ
รอดูงานแต่งงานของทั้งสองคน
:L1: :L1: :L1:
-
ยกขันหมากมาขอเลย
พ่อกำนันสุดยอดมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ใจเย็นอีกนิดก็ได้มั้งเนี่ย
-
สงสารน้องข้าวหอมอ่ะ :o12:
โกรธลุงหมอทิแล้ว :m16:
ปล.เรื่องนี้แต่งได้ดีมากเลยครับ
ภาษาสวยมากเลย ดำเนินเรื่องก็ไม่ติดขัด
ตัวละครก็มีมิติของตัวมันเองด้วย คนแต่งเก่งมากเลยนะครับ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
แนวนี้อีป้าแก่ชอบค่ะ
อ่านเพลิดเพลินเจริญใจดีออก
ไม่เครียดมาก สะบายอกสะบายใจจะตาย
:pig4:
-
o13
สุดยอด....รอมานานแล้ววววว..เรื่องแนวนี้
ชอบมากกกกกก
+1 สำหรับความสนุกของเรื่องค่ะ
-
พ่อกำนันหวงข้าวหอมยิ่งกว่าพวกชะนีในเมืองอีกนะคะเนี่ย ถึงขั้นต้องแต่งกันเลย 555+
ประคบประง๋มแบบนี้ก้ปลูกฝังให้ลูกมีนิสัยชะนีมากขึ้นนั่นเอง
ชอบค่ะ เข้าตามตรอกออกตามประตูแบบนี้ ^ ^
-
ทำไงอ่ะ...สงสารข้าวหอม
ทำไมพี่ทิพูดเเบบนั้น...ข้าวหอมเสียหายนะ :m16:
-
สงสารอย่างแรงเลยอะ
ไม่น่าเลยเนอะ
จะได้ยกขันหมากมาหรือเปล่าละเนี้ย
-
เฮ้อ...ถึงจะยังไม่ได้มีอะไรกัน แต่จะให้ปล่อยผ่านไปเฉยๆมันก็ทำไม่ได้เนอะ
แล้วหัวอกคนเป็นพ่อเป็นแม่ ลูกชายเป็นเกย์.. เฮ้อออ สังคมมนุษย์ก็แบบนี้แหละน๊าาา
ต้องอยู่ในกฏเกณฑ์บ้าง ทำในสิ่งที่คนทั่วไปเค้าคิดว่าถูกว่าควรบ้าง
เพื่อให้อยู่ใน"สังคม"ได้อย่างราบรื่น (หรอ?)
จริงๆที่พ่อกำนันทำมันไม่ถูกแฮะ จะบอกว่าอยู่ๆกันไปเดี๋ยวก็รักกัน มัน..ไม่ได้มั้ง
ความประทับใจแรก ไม่ได้หมายความว่ามันจะพัฒนาต่อไปได้นี่นา
น่าจะให้โอกาสเด็กมันทำความรู้จัก ค้นหาความต้องการจริงๆของตัวเองเสียก่อน
ไม่รู้ว่าที่เราคิดแบบนี้มันผิดไหม แต่แค่เสียตัวมันก็เจ็บช้ำพอแล้ว นี่ยังดึงดันให้เด็กมันแต่งกัน
ถ้าอนาคตมันไม่รักกัน ต้องเลิกลากัน ไม่ต้องเพิ่มความเสียใจ เสียเวลาไปอีกหรอ
ติดตรงอิป้ายุพานี่แหละน๊าาา ไม่กลับบ้านกลับช่องแว๊!! อยากให้เงียบก็ยากแย้ว!! งื้อออออ
-
สนุกดีค่ะ เพิ่งได้เข้ามาอ่าน
อ่านตอนแรกกับตอนที่ 2 น่ารักกุ๊กกิ๊กดี ทั้งพี่ทั้งหมาพากันหวงน้องข้าวหอมกันใหญ่
แต่พอมาตอน 3 อ่านแล้วเครียด ระดับความกุ๊กกิ๊กลดลงจนติดลบ กรรมจริงๆ
แล้วป้ายุพามานั่งทำหน้าตกใจอยู่ในบ้าน เหอๆ งานนี้ดังระดับชาิติแน่ๆ :m29:
ตอนนี้ได้แต่สงสารน้องข้าวหอม ส่วนพี่หมอ..ก้อแบบว่า...นะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ รอตอนหน้าอยู่นะคะ ^ ^
-
สงสารน้องข้าวหอม
สุดหัวใจ
ถ้าแต่งแทนได้ จะไปบัดดล
รอตอนต่อไปนะครับ
-
สงสารข้าวหอม
พี่ทิรับผิดชอบด่วน
-
สงสารข้าวหอมจังเลยนิ หนีเลยข้าวหอมหนีไปไกลๆแล้วให้นายทิเบตออกตามหาเอาเอง เอ้อ แบบนี้ก็เข้าทีดีน่ะไรเตอร์ว่าม่ะ
-
:m15: สงสารน้องข้าวหอมจังครับ
เข้าใจพ่อกำนันมาก ๆๆๆ นี่แหละชาวบ้าน จะรักกันไม่รักกันก็ไม่ได้สนหรอก เพราะไอ้การที่มีอะไรกันแล้วเนี่ย ผู้ใหญ่(ยิ่งอยู่ตามชานเมือง) จะเข้าใจว่ายังไงมันก็ต้องรักกันมาบ้างแล้ว ซึ่งแตกต่างจากความคิดเห็นของเด็กรุ่นใหม่ ๆ ที่ ... กันโดยไม่จำเป็นต้องรู้จักชื่อกันได้
... น้องข้าวหอมเองก็เป็นถึงลูกพ่อกำนัน มีหน้ามีตา รู้ถึงไหนอายถึงนั่น ถ้าไม่จับแต่งก็ยังไง ๆ อยู่นะครับ
ส่วนหมอทิ ... รู้สึกหมอไม่เป็นสุภาพบุรุษเอาซะเลย ตอนแรกตัวเองเป็นคนเริ่มแท้ ๆ แล้วมาโยนความผิดแบบนี้ ไม่แมนเอาเสียเลย ถึงในความเป็นจริงน้องข้าวหอมจะสมยอม แต่เราเป็นฝ่ายรุก ก็ต้องปกป้องและรับผิดชอบอยู่แล้ว ตอนนี้เสียใจนิดนึงกับพฤติกรรมคุณหมอ เห็นแก่ตัวไปนิดดดดดด ...
รออ่านตอนต่อไปนะครับ สนุกมากกกก ๆๆๆ :)
:L2:
-
แบบนี้สิดีค่อยสนจริงหน่อย พ่อเจอแบบนี้ก็ต้องอาละวาดให้บ้านแตกกันไปข้าง
-
ปวดใจแทนพ่อกำนันก็นะลูกชายตัวเองทำงามหน้าแต่จะให้โทษใครได้ล่ะ
ในเมื่อเป็นไปแล้ว ลูกเราทั้งคนรักซะมากด้วยคงทั้งเสียใจเสียหน้านั่นแหละ
แต่แบบเหมือนใครเอาค้อนทุบหัว ฉีกหัวใจคนเป็นต่ออ่ะนะ เฮ้อ
ไอ่ที่ประกาศๆไปนั่นอ่ะก็เพื่อรักษาหน้าตัวเองแล้วก็ลึกๆคงสงสารลูกชายตัวเองนั่นแหละ
ไอ่โกรธอ่ะโกรธแน่ๆ แต่ก็ต้องทำอะไรให้ถูกทำนองคลองธรรมยิ่ง
บนเรือนตัวเองแบบนี้อีก ไ่อหนุ่มที่ไหนไม่รู้มามีไรกับลูกตัวจะเรียกว่าสมยอมกันทั้งสองฝ่ายก็ได้อ่ะนะ
ถ้าลูกตัวเองแหกปากโวยว่าเป็นฝายถูกกระทำ จะได้เอาเลือดหัวพ่อทิมาล้างเท้าซะให้สะใจ
แต่นี่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก แม่นิภาก็นะพูดแบบนั้นก็ยกลูกตัวเองลอยซะจะไม่ให้โมโหได้ยังไง
สงสารข้าวหอมเป็นที่สุด ยิ่งสิ่งที่ซ่อนอยู่ลึกๆความลับที่เก็บมาตลอดชั่วชีวิต
มาเผยเอาตอนนี้แบบจะเรียกว่าขาดสติ ขาดการยับยั้งช่างใจเพราะติดความหอมหวานสิ่งที่ไม่เคยสัมผัส
ยิ่งที่อยากลิ้มลอง ไออุ่นของการสัมผัสทำให้อุ่นไปถึงใจ แต่มันก็เป็นการกระทำที่ขาดสติเพียงชั่ววูบ
แต่ส่งผลร้ายแรงนัก เฮ้ออออออออ ร้องไห้แบบสะอื้นตัวโยนแบบนี้ใครเห็นใครจะไม่ปวดใจได้ยังไงกัน
พี่ข้าวสารกับพ่อกำนันจะเห็นถึงใจลูกใจน้อง ณ จุดนี้บ้างรึป่าว ไ่อขายขี้หน้า กับเ่สียหน้าเพราะกัวคำติฉินนินทา
จากขี้ปากคนอื่น กับการรักษาดูแลหัวใจของลูกชายหัวแก้วหัวแหวนกับน้องชายสุดที่รักอ่ะอย่างไหน
จะสำคัญกว่ากันห๊ะ
พี่ทิเบต ณ ตอนนี้ไม่เอ่ยพูดอะไร แล้วจะกลับมาขอโทษมาแก้ไขปัญหาตอนนี้มันจะสายไปหน่อยมั๊ย
คนมันเสียใจไปแล้วนะ ถึงน้องข้าวหอมจะเป็นคนเริ่มก่อนก็เหอะนะ แต่...มันคือความผิดคนละครึ่งนะเว้ย
น้ำใจลูกผู้ชายมีบ้างป่าววะไอ่พี่ทิเบต :a14: แม่งโมโห
+1 คะ
-
หมอทิจะเอาไงแน่เนี้ย...สงสารหอมจังเลย
-
คนอื่นจะเป็นยังไงก็ช่างหัวมันไปก่อน :m16:
ตอนนี้เค้าสงสาร ข้าวหอม คนเดียว :m15: :monkeysad:
-
เหอ เหอ หมอทิไม่แมนเลยอ่ะ เซ็ง
-
สงสารข้าวหอม :monkeysad: เกลียดหมอทิ ทำไมเป็นผู้ชายที่แย่แบบนี้ ดูไม่เป็นผู้นำเลย เสียแรงที่เป็นถึงผอ.โรงพยาบาล :fire:
ชอบครอบครัวของข้าวหอม ดูอบอุ่นรักกันดี
กำนันสิงห์...ถึงจะโกรธลูกมักขนาดไหน แต่เพราะรักก็เลยพยายามหาทางช่วยลูก
พี่ข้าวสาร...ตอนแรกๆคงจะโมโห แต่เห็นน้องถูกตีก็ทนไม่ได้
พี่ข้าวสวย...คนนี้รักและเห็นใจน้องชายมาก
ชอบครอบครัวนี้จังเลย :กอด1:
-
สนุกจริงอะไรจริง ขอบอก!!!!
-
อ๊ากกก ลำเอียงที่ซู้ดดดดดด
-
เกิดอะไรขึ้นกับพี่หมอทิคะ!!!!!!!!!!
ดูมึนงงมากมาย...ไม่เคลียร์เลย...ไม่ใจด้วย...ได้ข่าวว่าแกเป็นพระเอกนะ!!!!!! :m16:
กำนันขา...ไม่สงสารลูกเหรอถ้าจะให้แต่งกันจริง ๆ ว่าที่ลูกเขยไม่ค่อยได้เรื่องแบบนี้เนี่ย :เฮ้อ:
ตอนหน้าขอความแมนหน่อยนะคะพี่หมอ...จะได้หักลบกลบหนี้กับตอนนี้
จขทก.คะ :pig4:
-
“ก็ให้แต่งกันซะ!”
พ่อกำนันใจกว้างกับเรื่องแบบนี้มาก
สุดยอดไปเลย
ว่าแต่ข้าวหอมเป็นเกย์เหรอ?
แล้วหมอทิจะทำยังไงต่อไป
ตัดสินใจให้ดีนะไม่งั้น :13223:
ไงก็แล้วแต่มาต่อโดยด่วน
ติดเรื่องนี้งอมแงมแล้วนะ
กด+ให้จ้า สนุกมากมาย
-
ใยทะเลาะกันซะแล้ว
เมื่อกี้ยังดีดีกันอยู่เลย
แล้วพอแต่งงานกันไปจะเป็นยังไงหนอ
รอติดตามจ่ะ
-
เฮือก
หมอทิ ทำไมพูดเยี่ยงนี้เล่า
แต่ก็ช่างเถอะ
รักกันเร็วๆน่ะ
-
- Eternal Sunshine 4 -
แม้ฟ้ายังมืดสลัวหากแสงสีทองร่ำไรตามทิวไม้กับเสียงนกการ้องเซ็งแซ่ บ่งบอกให้รู้ว่าอีกไม่นานความสว่างไสวของวันใหม่กำลังจะเริ่มขึ้นอีกครั้ง ร่างทะมึนในแสงสลัวเดินลงจากเรือน มือถือขันเงินใส่ข้าวอุ่นร้อนในอ้อมแขนเดินเนิบนาบไปตามถนนแคบๆหน้าเรือนจนถึงถนนกว้างลาดยางมะตอย ซึ่งเป็นเส้นทางที่พระภิกษุออกบิณฑบาต
ไอ้แก้วนำโต๊ะเหล็กพับได้ออกมากางไว้คอยท่าริมถนน พร้อมถ้วยกับข้าวเป็นไข่เจียวง่ายๆ พอเห็นกำนันเดินเข้ามาใกล้ก็รีบเข้าไปช่วยถือขันเงิน
สองวันมานี้นับแต่เกิดเรื่อง กำนันสิงห์ก็ออกมาตักบาตรทุกเช้าไม่ได้ขาด และคนก่อเรื่องเองก็เอาแต่อุบอยู่แต่ในห้อง ข้าวปลาไม่ยอมกิน เสียงชาวบ้านก็เริ่มหนาหู ทว่าไม่สามารถสั่นคลอนความตั้งใจของคนผ่านร้อนผ่านหนาวมาหลายฤดูได้ แต่กับการที่ลูกชายคนก่อเรื่องไม่ยอมกินข้าวกินปลาซะอีกที่ทำให้กำนันสิงห์หัวใจแกร่งกังวล
ข้าไม่ได้ขอข้าวใครกิน! เวลาใครถามก็จะเจอคำตอบตอกหน้าแบบนี้กลับไปทุกรายจนหลายๆคนไม่กล้าถามอะไรอีก ได้แต่แอบไปนินทาลับหลัง
ลูกกำนันเป็นตุ๊ด ลูกกำนันเป็นเกย์ ทุเรศเลยก็ไอ้เหม็นมีผัวแล้ว
กำนันสิงห์รู้ดีกว่าการที่ลูกชายไม่ยอมกินยอมนอน และไม่ยอมพูดด้วยเป็นเพราะต้องการประท้วงให้ยกเลิกความคิดเรื่องแต่งงาน แต่เรื่องในครั้งนี้มันเกินจะหันหลังกลับแล้ว
เมื่อเกิดเรื่องขึ้นก็ทำให้สำนึกได้ว่า ตัวเองเป็นพ่อที่ใช้ไม่ได้ ทั้งที่ลึกลงไปแล้วก็รู้ว่าลูกชอบหรือไม่ชอบอะไร แต่ก็ทำเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ ไม่ต้องการเข้าไปแตะต้องเรื่องผิดเพศทำนองนี้ให้เป็นขี้ปากชาวบ้าน มันยากจะทำใจ และตราบเท่าที่ไม่แสดงออกมาให้เห็น ทุกก็ยังคงเป็นปกติ แต่นั่นคือการกดดันทางอ้อมให้ลูกต้องฝืนตัวเอง แบกรับหน้าตาวงศ์ตระกูล ถึงได้เสียใจที่เลี้ยงลูกมาแล้วไม่สามารถกล่อมเกลี้ยงให้เหมือนใครเขา
ทั้งๆที่แม่มันสั่งเสียไว้นักหนา จึงทั้งรักทั้งโอ๋สารพัดโดยหวังว่าจะทดแทนความบกพร่องของตน ทว่าความจริงก็คือความจริงวันยันค่ำ ตัวตนจริงๆมันซ่อนเอาไว้ไม่ได้ตลอดชีวิต และวันนี้มันก็สำแดงเดชให้พ่อคนนี้แทบกระอักเลือด ด้วยการคว้าผู้ชายที่เพิ่งรู้จักกันมานอนด้วยให้ตำตาตำใจ
แล้วพ่อคนนี้จะยอมให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกยังงั้นหรือ? จะยอมให้ลูกตัวเองไปคว้าไอ้บ้าที่ไหนอีก
จึงต้องจำยอมให้จบลงที่คนๆนี้
ก็ไม่รู้ว่าเป็นคราวเคราะห์ของหมอทิรึเปล่า แต่ครึ่งหนึ่งของเรื่องนี้หมอทิเป็นคนก่อ เพราะฉะนั้นก็ต้องรับผิดชอบกับเรื่องนี้ด้วย!
หวังว่าเวลาผ่านไปลูกจะเห็นว่าสิ่งที่พ่อได้ตัดสินใจทำลงไปก็เพื่อลูกคำเดียว
กำนันสิงห์ยกมือขึ้นรับพรจากพระหลังใส่บาตรเสร็จ เงยมองท้องฟ้ากว้างแล้วสูดลมเย็นยามเช้าเข้าปอดเพื่อรับกับวันใหม่ที่กำลังจะเริ่ม พอกลับขึ้นเรือนกำนันก็เดินไปยังห้องพระ นั่งมองโกศของภรรยาที่เสียไปแล้วจึงหยิบธูปออกมาจุดหนึ่งดอก
อีกด้านหนึ่งของเรือน ข้าวหอมซึ่งตื่นแต่เช้ามืดเห็นบิดาออกไปตักบาตรหากไม่ได้ตามออกไปเช่นทุกครั้งเวลาตื่นมาเห็นพอดี เงาสลัวๆของพ่อที่เคยอกผายไหล่ผึ่งผ่านกาลเวลาจนตอนนี้หลังเริ่มงองุ้มเล็กน้อยให้สะท้อนใจ ถึงขนาดนี้แล้วเขายังทำให้พ่อต้องเสียใจอีก ทำไมตอนนั้นเขาถึงห้ามใจตัวเองไม่ได้นะ คิดแล้วก็เดินกลับไปนั่งชันเข่าบนเตียงเอากำปั้นชกเข้าที่หน้าแข้งตัวเองแรงๆ
เรื่องครั้งนี้นอกจากจะทำให้ผู้เป็นบิดาเสียใจแล้ว เขาเองก็เสียทั้งใจเสียทั้งหน้าจนแทบจะมุดดินอยู่ จากคำพูดของทิเบตที่บอกว่าเขาเป็นฝ่ายเริ่มเรื่องนี้ขึ้นก่อนจนทำให้เกิดผลที่ตามมาอย่างคาดไม่ถึง จะเป็นไปได้ยังไงในเมื่อลืมตาขึ้นมาก็เห็นอีกฝ่ายทาบทับอยู่บนตัวแล้ว
ไอ้หมอบ้านั่นต้องพูดปัดความผิดให้เขาแน่ๆ ไอ้หมอบ้าเอ๊ย! ฉันอยากจะบีบคอแกให้ตายคามือนัก
ข้าวหอมคิดอย่างเคืองแค้นพลางลุกขึ้นเดินไปเดินมาในห้องนอนเหมือนเสือติดจั่น และเพราะเอาแต่หมกตัวอยู่ในห้องข้าวปลาแทบไม่ได้กิน นอนก็หลับๆตื่นๆทำให้ในหัวมึนตื้อหายใจไม่ค่อยออก
เสียงครางหงิงๆของไอ้โก๊ะดังขึ้นบริเวณข้างหน้าต่างเป็นระยะๆเหมือนเรียกให้ลงไปเล่นกับมันบ้าง หรือไม่ก็คงรู้สึกว่าเจ้าของมันกำลังเป็นทุกข์ถึงได้ส่งเสียงร้องถาม ใบหน้าซีดเซียวจึงโผล่หน้าไปนอกหน้าต่าง มองลงไปเห็นไอ้โก๊ะนั่งกระดิกหางย่ำสองเท้าหน้าไปมา แววตาสีทองเปล่งประกายเมื่อเห็นหน้าเจ้าของพลางเห่าสองสามที
“ไอ้โก๊ะ...ไม่ต้องมาคอยหรอก ไปเล่นกับโจ๋น้อยไป”
คนหมดกำลังใจเอ่ยบอกสุนัขตัวโปรดเบาๆ หากเจ้าสัตว์สี่เท้าเหมือนจะเข้าใจในแววตาคนบนเรือนถึงได้ครางหงิงๆ หากไม่ยอมลุกไปไหนจนโจ๋น้อยตัวขาววิ่งเข้ามาใกล้พลางเงยหน้าทะเล้นของมันขึ้นมองบ้าง พอเห็นเจ้าของก็ร้องแล้ววิ่งไปวิ่งมากระทั่งหมูอ้วนขาสั้นก็เข้ามาร่วมวงด้วย กลายเป็นสุนัขสามตัวกำลังเรียกร้องให้เจ้านายลงมาหา เป็นภาพที่ไอ้แก้วบังเอิญมาเห็นแล้วใจหายวาบ หากก็ก้มหน้าก้มตาหอบโต๊ะเหล็กพับได้ไปเก็บที่
“กูไม่น่าเลย”
ไอ้แก้วพึมพำแล้วเลยไปเตรียมข้าวให้เจ้าสัตว์สี่ขาต่อ เห็นข้าวที่คลุกให้สุนัขกินเหลือค้างตั้งแต่เมื่อเย็นก็ให้หดหู่ใจ พี่หอมก็น่าจะรู้ว่าไอ้โก๊ะมันไม่ค่อยกินข้าวถ้าพี่ไม่เอาให้มันเอง ขืนทิ้งพวกมันไว้แบบนี้มาเห็นอีกทีมันผอมเหลือแต่กระดูกก็เพราะพี่นั่นล่ะ
ร่างโปร่งบางมองสุนัขทั้งสามตัวน้ำตาคลอ อีกทั้งสายตาที่ไอ้โก๊ะจ้องมองขึ้นมา เขายิ่งรู้สึกผิด เอามันมาเลี้ยงแล้วจะทิ้งๆขว้างๆมันได้ยังไง แค่นี้เขาก็ทำให้พ่อให้พี่เสียใจพออยู่แล้ว ยังจะทำให้หมามันเป็นห่วงอีกรึไง
ข้าวหอมลูบหน้าลูบตาตัวเองแรงๆ ถ้าขืนอยู่แบบนี้ต่อไปคงต้องประสาทกินแน่
เท้ายาวก้าวไปยังหน้าประตูห้อง ชั่งใจอยู่นิดหนึ่งก่อนจะผลักประตูออกจนสายลมเย็นยามเช้าพัดผ่านใบหน้าให้คนใจคออื้ออึงรู้สึกปลอดโปร่ง
ไอ้ขันนั่งคอยอยู่หน้าประตูสะดุ้งเฮือกมองร่างโปร่งออกจากห้องอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ดวงตาคู่หม่นทอประกายเมื่อเห็นลูกพี่ก้าวขาออกมา แม้หูตาจะยังบวมฉึ่งจากการร้องไห้อย่างหนัก แต่ก็ดีใจที่เห็นอีกฝ่ายออกมาจากห้อง เพราะอย่างน้อยมันจะได้เป็นเพื่อนปรับทุกข์ หรือเป็นที่ระบายให้ลูกพี่มันก็ได้
“พี่หอม”
ไอ้ขันเรียกเสียงระคนตื่นเต้น หากลูกพี่หอมเพียงพยักหน้ารับหงอยๆ
“พี่จะไปไหน หิวข้าวหรือ?เดี๋ยวฉันตั้งสำรับให้”
“หึ...ยังไม่หิว ว่าจะลงไปเล่นกับไอ้โก๊ะมันหน่อย”
“ไปสิ ฉันไปด้วย สองสามวันมานี้พี่ไม่ลงไปหามัน มันแทบไม่ยอมกินข้าวเลย คอยแต่ชะเง้อมองบนเรือนท่าเดียว”
“เออ รู้แล้วจะลงไปหามันอยู่นี่ไง”
ไอ้ขันมองคนห่วงหมาแล้วนึกไปถึงคนเป็นบิดา แล้วพ่อกำนันล่ะพี่ไม่ห่วงด้วยเหรอ? พ่อกำนันเองก็กินไม่ได้นอนไม่หลับเหมือนกันนะพี่
ด้วยความหวังดีเจ้าตัวจึงรวบรวมกำลังใจถามอย่างกล้าๆกลัวๆอีกฝ่ายจะโกรธหันหลังกลับเข้าห้องไปอีก
“พี่...พี่หอมเช้านี้กินข้าวด้วยกันนะ”
ไอ้ขันใช้วิถีชีวิตประจำวันมาโน้มน้าวอีกฝ่าย เพราะเวลากินข้าวคือเวลาที่ทุกคนในบ้านอยู่พร้อมหน้ากัน
ข้าวหอมชะงักไปนิดก่อนจะพยักหน้ารับคำ
ถึงจะประท้วงแบบนี้ต่อไปก็ไม่ทำให้พ่อเปลี่ยนใจ สู้เข้าไปคุยกันอีกครั้งดีกว่า คนอย่างพ่อถึงจะยอมหักไม่ยอมงอแต่ถ้าลองเข้าไปคุยกับพ่อดีๆ มีหรือที่พ่อจะไม่ยอมใจอ่อน ในเมื่อพ่อรักเขานี่นา...
เพราะรู้ว่าบิดารักตัวเองมากจึงยังลำพองใจอยู่นิดๆ หากเจ้าตัวไม่ได้รู้เลยว่าคราวนี้ผู้เป็นบิดาเอาจริง!
กลิ่นธูปหอมโชยมาจากห้องพระทำให้ข้าวหอมเหลียวไปมองบานประตูซึ่งงับไว้เฉยๆมีแสงไฟสีส้มนวลรอดออกมาให้รู้ว่ามีคนอยู่ในห้องนั้น
“พ่ออยู่ห้องพระเหรอ?”
ร่างโปร่งมองไอ้ขันพยักหน้ารับหงึกๆแล้วจึงเดินไปหาแทนการลงไปเล่นกับสุนัข
ฝีเท้าเบาก้าวไปหยุดหน้าประตูห้องพระ ใจหนึ่งลังเลว่าควรจะพูดเสียตอนนี้เลยหรือจะรอคุยตอนทานข้าวเช้า หรือไม่ก็รอดูอารมณ์พ่อก่อน โธ่...ไอ้หอมแล้วจะประวิงเวลาไปอีกทำไมกันฟะ! คนหน้ายุ่งอยากจะตีหัวตัวเองแรงๆ เวลาทำผิดมันทำให้รู้สึกสู้หน้าไม่ได้แบบนี้นี่เอง
ร่างโปร่งจึงคิดจะกลับไปตั้งหลักอีกครั้ง แต่เสียงคล้ายคนเป็นหวัดดังแว่วมาให้ได้ยินจึงชะงักอยู่ในเงามืด
“แม่บัว...มีเรื่องทีไรฉันเป็นต้องมาคุยกับแม่บัวทุกที อย่าว่าๆเอาแต่เรื่องทุกข์ร้อนมาให้แม่บัวอยู่ไม่เป็นสุขเลยนะ เพราะฉันก็ไม่รู้จะหันหน้าไปหาใครเหมือนกัน”
เสียงแผ่วหากจับใจความได้ถนัด ด้วยปกติกำนันสิงห์เป็นคนพูดเสียงดังฟังชัดและหนักแน่นสมกับเป็นผู้นำชาวบ้าน คนยืนหน้าประตูจึงได้แต่นิ่งงัน
พ่อ...มาคุยกับแม่เหรอ? ข้าวหอมนึกถึงโกศที่บรรจุเถ้ากระดูกของมารดาตั้งอยู่ภายใน ความรู้สึกจุกแน่นภายในช่องอกเกิดขึ้นมาทันที เพราะถ้าพ่อเข้ามาคุยกับแม่ในนี้ลำพังแสดงว่าพ่อต้องมีเรื่องทุกข์ใจหนักหนา ด้วยพ่อจะไม่ยอมเอาเรื่องไม่สบายใจมาคุยกับแม่ที่เสียไปนานแล้วแน่นอน
พ่ออยากให้แม่นอนตายตาหลับ ไม่มีห่วงอะไรต้องกังวล
เสียงสูดลมหายใจเหมือนมีอะไรมาขวางทางลมทำให้ข้าวหอมชะโงกหน้าแอบมองหลังบิดาลอดช่องแคบเล็กๆของประตูที่แง้มอยู่ เห็นมือใหญ่กร้านยกผ้าขาวม้าขึ้นซับบริเวณหางตาสองสามครั้งแล้ววางมือลงบนตักตัวเอง ใบหน้าเงยมองไปที่โกศ
“ฉันรู้ว่าฉันเลี้ยงไอ้หอมมาได้ไม่ดีเท่าที่แม่บัวหวังไว้ แต่ฉันก็พยายามนะแม่บัว ฉันพยายามให้ลูกมีไม่น้อยหน้าใคร ฉันพยายามรักลูกในส่วนของแม่บัวด้วย ไม่อยากให้ลูกมีปมด้อย เกิดมาไม่เท่าไรแม่ก็มาตาย จนใครๆก็ว่าฉันตามใจลูกจนเหลิง ฮึๆ ก็ลูกของฉันใครจะทำไม ฉันคิดของฉันแบบนี้ ไม่รู้ว่ามันผิดรึเปล่านะแม่บัว”
ฟังบิดาปรับทุกข์กับเถ้ากระดูกมารดาแล้วทำให้ข้าวหอมลืมเรื่องที่จะเข้ามาคุย เสียงแหบพร่าของบิดาฟังดูก็รู้ว่ากำลังสะกดกลั้นน้ำตาแห่งความเสียใจไว้ ร่างโปร่งบางถึงกับค่อยๆทรุดลงไปกองกับพื้น
“อาจจะผิดก็ได้นะแม่บัวที่ฉันเอาแต่ตามใจ แต่ไม่ได้สั่งสอนหรือเป็นแบบอย่างที่ดีจนทำให้ลูกเป็นลูกผู้ชายทั้งแท่งไม่ได้ และก็ฉันอีกนี่ล่ะ ฉันเองนี่ล่ะที่ทำให้ลูกมันต้องคอยปั้นหน้าหลอกตัวเอง แล้วฉันก็ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นมองข้ามความรู้สึกของลูกไป ด้วยลึกๆแล้วฉันยังหวังว่าลูกมันจะกลับตัวกลับใจมาสนใจเด็กสาวๆแถวหมู่บ้านได้อีก นี่ถ้าฉันยอมรับสิ่งที่ลูกเป็นเสียแต่แรก ลูกมันคงไม่ต้องมานั่งเสียใจเอาแต่โทษตัวเองอยู่ในห้อง ข้าวปลาก็ไม่ยอมออกมากิน แม่บัว...ถ้าเป็นแม่บัวคงจะมีวิธีคุยกับลูกได้ดีกว่าฉันสินะ ก็แม่บัวน่ะเก่งออกจะตายไป ฮึๆ”
“พ่อ...” เสียงครางออกจากริมฝีปากบางพยายามกลั้นแรงสะอื้น ทำไมพ่อต้องโทษตัวเองด้วย ในเมื่อคนก่อเรื่องคือเขาเอง
“หรือเพราะหน้าตายศถาบรรดาศักดิ์มันบังตาบังใจทำให้ฉันไม่กล้ายอมรับในสิ่งที่ลูกเป็น ทุกอย่างมันถึงได้ย้อนกลับมาทิ่มแทงทำให้เสียใจกันทุกคน”
น้ำตาอุ่นร้อนไหลทะลักอาบแก้มขาวซีดเป็นสาย ไอ้ขันเห็นลูกพี่นั่งร้องไห้หน้าห้องพระจึงเดินเข้าไปหาด้วยความตกใจแกมสงสัย หากขยับไปได้ไม่กี่ก้าวลูกพี่ก็เงยหน้าขึ้นพลางปาดน้ำตาลวกๆแล้วพยักพเยิดหน้าให้ไปทางอื่นก่อน
“เพราะฉะนั้นคราวนี้ล่ะแม่บัว ลูกจะไม่ต้องหลบต้องซ่อน ฉันนี่ล่ะจะคอยอยู่ข้างลูก ถ้าจะมีอะไรต้องอายลูกก็จะไม่ต้องอายอยู่คนเดียว ฉันจะแบกหน้าเหี่ยวๆหนังเหนียวๆไปร่วมรับด้วย เข้าท่าไหมล่ะแม่บัว”
พ่อ...พ่อรู้มาตลอดในสิ่งที่เขาพยายามปิดบัง ข้าวหอมซุกหน้าลงกับหัวเข่าตัวเอง พ่อไม่ได้ผิดอะไรเลย พ่อเลี้ยงเขามาอย่างดี มันผิดที่หัวใจของเขาเองต่างหาก
ผิดที่มันไม่รักดี ไม่เป็นอย่างที่พ่อหวัง
“ในเมื่อเรื่องของลูกเรามันเกินเลยไปกว่าที่ฉันจะยับยั้งได้ ก็มีแต่ต้องให้พวกเขาร่วมหัวจมท้ายไปด้วยกัน ให้เขารักกันอยู่กันอย่างเปิดเผย ลูกก็ไม่ต้องขมขื่นใจคอยปิดบังใครๆอีก แล้วยังไม่ต้องพะวงว่าต่อไปลูกเราจะมีใครมาให้ฉันต้องปวดหัว เพราะแค่คนนี้ฉันก็หัวใจจะวายแล้ว แม่บัวว่าดีมั้ย หรือว่าฉันคิดผิดอีก” กำนันสิงห์แค่นยิ้มกับตัวเอง
“ถึงฉันจะไม่ค่อยเข้าใจในตัวพ่อทิ แต่ถ้าแม่บัวได้รู้จัก แม่บัวคงชอบ ก็ลูกแม่นิภาไง หน้าตาดีแล้วยังเป็นหมอด้วยนะ ดูสุขุมรอบคอบดี แต่ทำไมไม่รู้ถึงได้ออกมาอีรูปนี้ได้ แต่ช่างมันเถอะ คิดไปก็ปวดหัวเปล่าๆเพราะฉันไม่ใช่เขา มันคงเป็นโชคดีในความโชคร้ายที่เป็นพ่อหนุ่มคนนี้ ฉันถึงพอวางใจได้เปาะหนึ่งล่ะนะ แต่ดูท่าลูกมันจะไม่ยอมล่ะแม่บัว ”
เสียงเครือจัดเล็ดรอดให้คนฟังยิ่งใจหาย
“ลูกไม่เห็นด้วยกับฉัน แต่มันเกินเลยกันไปแบบนั้นฉันก็ยอมไม่ได้เหมือนกัน ฉันอยากให้ลูกเข้าใจ”
กลิ่นควันธูปจางหายไปแล้วแต่คนในห้องพระยังคงนั่งระบายความคับอกคับใจต่อไป ด้วยเป็นที่เดียวที่เจ้าตัวสามารถพูดได้แม้ไม่มีเสียงตอบกลับมา ใจที่ทุกข์ร้อนจึงค่อยๆเย็นลงและพร้อมลุกขึ้นไปเผชิญกับปัญหาที่รออยู่
“มาถึงวันนี้สิ่งที่ฉันทำก็เพราะฉันรักทั้งนั้น ฉันอยากให้ลูกเข้าใจจริงๆนะ เพราะลูกทั้งสามคนก็มีคนนี้ล่ะที่ฉันห่วงที่สุด อยากให้เขามีชีวิตสุขสบายอยู่มองดูโลกใบนี้ไปนานๆ หอมอายุยังน้อย ยังมีอะไรที่เขาต้องเรียนรู้อีกเยอะ จนกว่าจะถึงวันที่เขายืนบนขาตัวเองได้ ฉันคนนี้ต้องสร้างต้องเตรียมอะไรไว้ให้เขาอีกมากนัก เวลาไปหาแม่บัวจะได้ไม่มีห่วงติดไป”
มือใหญ่กำผ้าขาวม้าขึ้นซับหางตาอีกครั้ง
“เพราะงั้นตราบเท่าที่ยังมีลมหายใจ ฉันจะขอดูแลลูกคนนี้จนกว่าจะวางใจ แล้วฉันถึงจะยอมไปหาแม่บัวนะ”
พ่อ!...เสียงร้องปานใจจะขาดดังขึ้นภายในอกคนเป็นลูก และก่อนที่ผู้เป็นบิดาจะออกมาเห็น ข้าวหอมค่อยๆคลานออกห่างแล้วลุกเดินตัวปลิวไปยังห้องนอน พอปิดประตูได้ก็โถมตัวลงบนที่นอนนิ่มแล้วซุกหน้ากับหมอนปล่อยโฮดังๆ
“ไอ้หอม แกมันอกตัญญู!”
###################
รุ่งอรุณของกรุงเทพมหานครยังคงปกคลุมไปด้วยม่านหมอก แสงสีส้มทองเริ่มทาทาบจับขอบฟ้าโปร่งสีหม่น ชีวิตของคนเมืองกรุงกำลังจะเริ่มขึ้นเช่นทุกวันภายใต้เงื่อนไขของเวลาและปากท้อง มองไปทางไหนก็เห็นแต่ความเร่งรีบ ใบหน้าของผู้คนไร้ซึ่งรอยยิ้มเพราะใจนั้นอาจไม่มีความสุขในสิ่งที่ทำอยู่ก็เป็นได้
บ้านศุภอมรก็เช่นกัน ทุกเช้าคนในบ้านจะรับประทานอาหารเช้าง่ายๆ ร่วมกัน โดยมีมารดาเป็นคนคอยดูแลจัดหาและกำกับแม่ครัวด้วยตัวเองทุกเช้า ก่อนคอยส่งสามีและลูกๆไปทำงาน เป็นเช่นนี้ทุกวันกระทั่งสามวันก่อน แม่บ้านแม่เรือนของสกุลศุภอมรกลับหมกตัวอยู่แต่ในห้องนอน เพียงออกมากำกับดูแลเรื่องในบ้านเป็นบางครั้งบางคราวแล้วก็กลับไปนั่งเหม่อในห้อง บางทีอาจเห็นมือขาวเริ่มเหี่ยวย่นยกขึ้นปาดน้ำตาเป็นระยะๆตามมุมอับของบ้าน บรรยากาศที่เคยอบอุ่นมีแต่เสียงหัวเราะหยอกเย้าระหว่างพี่น้องกลับกลายเป็นความเงียบงันน่าอึดอัดเข้ามาแทนที่
ไม่มีใครกล้าเอ่ยถามอะไรหลังจากได้รับรู้เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างไปดูที่ดินเพื่อขยายสาขาของโรงพยาบาล แม้แต่คนก่อเหตุก็ปิดปากเงียบสร้างเกราะแก้วบางใสปิดกั้นตัวเองออกจากทุกคน ไม่หลงเหลือความอ่อนโยนในดวงตาซึ่งเก็บซ่อนความขุ่นมัวระคนเสียใจไว้ไม่มิด
ทิเบตลงมานั่งรับประทานอาหารเช้าก่อนไปทำงานเช่นทุกวัน แม้เกิดเรื่องเขาก็ยังไปทำงานตามปกติ ระหว่างรอให้แม่ครัวตักข้าวต้ม ชายหนุ่มซึ่งนั่งทำหน้าเรียบเฉยหากในอกนั้นไม่ต่างกับทะเลคลั่ง สายตาคู่หม่นมองออกไปนอกกำแพงกระจกหนาจากพื้นจรดเพดานยังสวนหย่อมเขียวขจีข้างบ้าน
บ้านหลังใหญ่โตซึ่งเคยอบอุ่นน่าอยู่ หากตอนนี้เขาทำให้มันกลายเป็นบ้านที่น่าอึดอัดจนหายใจยังลำบากได้ภายในชั่วข้ามคืน
ภาพมารดานั่งร้องไห้กลั้นเสียงสะอื้นไว้เต็มกลืนคงวนเวียนในจิตใจ หลังเกิดเรื่องมารดาไม่ว่ากล่าวกับเขาซักคำตลอดเวลาการเดินทางกลับกรุงเทพ กลับพูดแต่ว่า ไม่เป็นไรลูก ไม่เป็นไรนะ
แม่คงช็อกจนพูดไม่ออก...
ส่วนตัวเขาเองถ้าทำได้ก็อยากจะดำลึกลงไปตรวจจิตใจของตัวเองว่ามีอะไรเข้าไปสิงสถิตเกาะติด ถึงดลใจให้เขาไม่คิดจะยับยั้งตัวเอง คิดถึงตรงนี้ทิเบตก็ได้แต่ถอนหายใจ ตัวเขาเองน่ะไม่ค่อยเท่าไร แต่แม่สิ จะต้องเสียใจเพราะสิ่งที่เขาก่อไปถึงเมื่อไร ทั้งยังต้องผิดใจกับผู้มีพระคุณ เรื่องครั้งนี้มันหนักหนาสาหัสนัก
ภาพที่เห็นวันก่อนย้อนกลับเข้ามาในสมองให้คนเป็นลูกจุกแน่นในอก
“แม่...อยากร้องก็ร้องเสียให้พอเถอะ แต่อย่าให้เรื่องนี้ทำให้แม่ต้องโทษตัวเองเลยนะ ปล่อยให้เรื่องซาลงกว่านี้ค่อยคุยกับลูกอีกที พ่อว่าเจ้าทิคงรู้ตัวอยู่ว่าทำอะไรลงไปและควรจะจัดการกับเรื่องที่เกิดขึ้นนี้ยังไง ในเมื่อลูกมันก่อเรื่องขึ้นมาเองก็คงต้องรอถามมันก่อน แล้วเราค่อยคิดกันอีกทีนะแม่ ตอนนี้พ่ออยากให้แม่สงบจิตสงบใจเอาไว้ก่อน เชื่อพ่อเถอะ แม่ไม่ยอมกินยอมนอนแบบนี้ก็ช่วยให้เรื่องมันคลี่คลายไม่ได้ แต่ตัวแม่นี่ล่ะจะไม่สบาย พอตัวไม่สบายแล้วใจมันจะสบายได้ยังไง”
ทิเบตมองเห็นบิดานั่งปลอบมารดาอยู่ที่ระเบียงชั้นสองเวลาพลบค่ำ
“พ่อ...แม่พยายามเข้าใจว่าเพราะลูกเราเมาลูกเขาก็เมา ทำให้คนเราหลงลืมแม้กระทั่งความยั้งคิดจนเกิดเรื่องไม่ดีไม่งามขึ้น แม่เข้าใจที่พ่อกำนันเรียกร้องให้เรารับผิดชอบ ถ้าหากลูกพ่อกำนันเป็นผู้หญิงล่ะก็ แม่จะไม่มานั่งคิดมากแบบนี้เลย อย่างมากก็คงต่อว่าลูกตัวเองแล้วเห็นดีเห็นงามไปกับพ่อกำนันให้สองคนนี้แต่งงานกันซะ”
เสียงนิภาสั่นเครือจนผู้เป็นสามีต้องดึงตัวเข้าไปกอดปลอบประโลม
“แต่นี่น้องหอมเขาเป็นผู้ชาย จะให้แต่งกันเข้าไปได้ยังไง แล้วยังมีเค้าว่าน้องหอมเป็นเกย์แบบนี้ มันมิยุ่งอิรุงตุงนังไปใหญ่หรือพ่อ แม่ทำใจยอมรับสิ่งที่กำนันสิงห์เรียกร้องไม่ได้หรอก แล้วลูกเราก็คงรับผิดชอบเรื่องนี้ไม่ไหวด้วย ถึงกำนันจะเคยมีบุญคุณล้นพ้นตัวแม่จนชาตินี้ใช้ยังไงก็ไม่หมด แม่ยอมเนรคุณแต่คงไม่มีแม่คนไหนยอมส่งลูกไปยืนหน้าปากเหวเสี่ยงกับอนาคตที่มองไม่เห็นปลายทางแบบนี้แน่นอน”
คุณวิวัฒน์มองภรรยาก้มหน้าซับน้ำตาแล้วถอนหายใจ “ถึงลูกกำนันจะเป็นผู้ชาย ผู้หญิง กระเทย เกย์ ลูกเราก็ทำลงไปแล้ว กำนันเขามีสิทธิ์จะเรียกร้อง แม่ก็อย่าไปเคืองเขาเลย ผิดที่ลูกเรานี่ล่ะ”
“แม่ไม่ได้เคือง แต่แม่เสียใจ มันเหมือนกลืนไม่เข้าคายไม่ออก จะคิดจะจัดการอะไรก็ดูติดขัดไปหมด ฮือๆ” นิภาสะอื้นจนตัวโยน “ทั้งที่แม่ไม่อยากผิดใจกับกำนัน ทั้งที่อยากทดแทนบุญคุณที่คอยช่วยเหลือจนแม่มีวันนี้ แต่แม่ก็ทำอะไรไม่ได้เลย”
ประมุขของบ้านลูบหลังภรรยาเบาๆ ซึ่งเสียใจจนกินนอนไม่ได้ ด้วยฝ่ายหนึ่งเป็นลูกอีกฝ่ายก็เป็นผู้มีพระคุณ และเพราะเลือกอยู่ข้างเดียวกับลูกจึงรู้สึกเหมือนเนรคุณกับอีกฝ่าย คงต้องใช้เวลาในการปรับความรู้สึกซักพัก วิวัฒน์วินิฉัยอาการภรรยายังอยู่ในเกณฑ์ปกติ แต่หากนอนไม่หลับติดต่อกันหลายวันอาจต้องใช้ยาเข้าช่วยเล็กน้อยเพื่อสุขภาพ
คนที่วิวัฒน์กังวลที่สุดเห็นจะเป็นลูกชายซะมากกว่า สาเหตุเพราะเมาจริงๆน่ะหรือ เขายังแปลกใจและคิดไม่ตก ด้วยอุปนิสัยของลูกคนนี้เป็นคนสุขุมรอบครอบ มีคึกคะนองบ้างตามวัย อีกทั้งที่บ้านไม่ได้เลี้ยงลูกให้เป็นเจ้าหญิงเจ้าชาย คนเป็นพ่อเป็นแม่จึงไม่เคยต้องมานั่งกังวลกับอาการเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ และที่ผ่านมาก็เห็นคบแต่ผู้หญิงจนถึงขนาดหมั้นหมายกับคนที่คบหาดูใจมาหลายปี ถ้าไม่เกิดปัญหาขึ้นเสียก่อนก็คงแต่งงานมีลูกไปแล้ว แล้วทำไม?
หรือลูกกำนันเขาหน้าตากระเดียดไปทางผู้หญิงมากจนลูกเราหลงคว้ามาทำเมีย? คุณวิวัฒน์ขมวดคิ้วสงสัยกับตัวเอง ด้วยไม่เคยเห็นหน้าเห็นตาอีกฝ่ายมาก่อน แต่คำถามนี้คิดไปก็คงหาคำตอบไม่ได้นอกจากเจ้าตัว และหากเจ้าตัวไม่รู้ว่าทำไปได้ยังไง ก็คงต้องใช้วิชาแพทย์ที่ร่ำเรียนมาค้นลึกลงไปในใจตัวเองแล้วว่ามีอะไรเปลี่ยนแปลงไป
เพราะตั้งแต่รู้เรื่องผู้เป็นพ่อแค่ตกใจกับพฤติกรรมของบุตรชาย การต่อว่าก็มีเพียงเรื่องเดียวคือการไม่ยับยั้งชั่งใจ ไม่ให้เกียรติคนอื่น ส่วนเรื่องอีกฝ่ายจะเป็นผู้ชายหรือลูกจะชอบผู้ชายไม่ได้เป็นสิ่งที่คุณวิวัฒน์กังวลมากนัก เขารู้ว่าความชอบในเพศเดียวกันเป็นเพียงรสนิยมเท่านั้น ไม่ใช่ความผิดปกติ และสังคมเดี๋ยวนี้เปิดกว้างยอมรับความต่างของผู้อื่นมากขึ้น จะติดก็ตรงที่ทำงานเป็นแพทย์ตรวจคนไข้นี่ล่ะ เพราะภาพลักษณ์และความไว้วางใจของคนไข้เป็นสิ่งสำคัญที่ทำให้การรักษาราบรื่น
การเป็นแพทย์มานานจึงได้เห็นได้สัมผัสกับผู้คนมากหน้าหลายตา และส่วนใหญ่จะเป็นผู้คนซึ่งกำลังเจ็บป่วยทั้งทางกายและทางจิต ถ้าไม่ป่วยก็คงไม่มาโรงพยาบาลหรอกจริงมั้ย ความทุกข์ร้อน เจ็บป่วย ความตาย เขาเห็นมันจนเข้าใจในสัจจะธรรมของการมีชีวิตอยู่
เพราะความสุขนั้นอยู่ไม่ไกลถ้าใจคิดไขว้คว้า และความทุกข์ก็อยู่ไม่ไกลถ้าใจเราปิดกั้นไม่ยอมรับ แล้วเราจะเลือกให้ความความสุขหรือความทุกข์เป็นเจ้าของชีวิตกันล่ะ
และเพราะตั้งใจจะอยู่อย่างมีความสุข ความเข้าใจตัวเองและคนอื่นจึงเป็นสิ่งสำคัญ
การมองโลกในแง่ดีไว้เป็นการสร้างภูมิคุ้มกันให้ตัวเองและคนรอบข้าง ฉะนั้นความสนใจในเพศเดียวกันหากคนในครอบครัวไม่เข้าใจ ก็มีแต่จะทำให้เห็นทุกอย่างคือปัญหา ตัวอย่างก็มีให้เห็นกันดารดาษ ครอบครัวแตกแยกโทษกันไปโทษกันมา จนในที่สุดเรื่องอาจจบลงที่การฆ่าตัวตาย
หากเรื่องแบบนั้นจะไม่เกิดกับครอบครัวเขา ด้วยสิ่งสำคัญที่สุดที่ยังยึดเหนี่ยวทุกคนได้คือความมั่นใจ
มั่นใจว่าลูกของเขาเป็นคนดี! ต่อให้อยู่ในสถานะไหนลูกของเขาก็คือคนดี
ประกายตาของคนผ่านโลกมามากทอแสงเรืองรองพลางปลอบภรรยาด้วยความเข้าใจเบาๆ ก่อนจะคิดอย่างคนอารมณ์ดี
ตรวจคนอื่นมาก็มาก คราวนี้ถึงตาต้องตรวจตัวเองบ้างแล้วล่ะ ไอ้หมอ! ไอ้ยุ่ง!ทำแม่แกเสียทำตาเป็นปี๊บแล้ว
ทิเบตย้อนกลับมามองมือตัวเองซึ่งกำลังคนข้าวต้มร้อนในถ้วยอย่างไร้จุดหมาย หลายวันมานี้เขาทานได้น้อยไม่ต่างอะไรกับแมวดม มีอาการหยุดคิดหมกมุ่นกับตัวเองเป็นพักๆหากเมื่อก้าวเท้าออกจากบ้านเข้าสู่สถานภาพการเป็นแพทย์รักษาผู้ป่วย เขาจะดำรงสติและจิตใจให้จดจ่ออยู่กับหน้าที่การงานด้วยมีชีวิตของผู้คนฝากไว้กับสองมือและสมองนี้
“พี่...พี่”
-
โรมส่งเสียงเรียกพี่ชายที่จมอยู่กับความคิดตัวเอง เห็นแล้วก็พูดไม่ออกบอกไม่ถูกเหมือนกัน ว่าควรจะเห็นใจหรือว่าหัวเราะให้กลิ้งตกเก้าอี้เสียตรงนี้ดี
ก็ทำไมพี่ชายที่แสนดีขนาดสาวเล็กสาวใหญ่เลี้ยวมองกันคอแทบหักถึงได้เมาจนไปคว้าผู้ชายมานอนกอดได้นะ คิดแล้วก็ประหลาดจริงๆ แถมเล่นแรงคว้าลูกกำนันหนวดเฟิ้มนักเลงลูกทุ่งอีกต่างหาก งานนี้แค่ถูกหักคอให้แต่งงานไม่อาบเลือดกลับมาก็บุญโขแล้ว คิดไปก็ได้แต่นึกเห็นใจ ด้วยตัวพี่ชายเขาไม่ห่วงมากหรอก ห่วงแต่มารดาที่เอาแต่ซึมเศร้าจะเป็นลมวันละสามเวลา เลยต้องพาลูกๆและภรรยามาอยู่ด้วยซักพัก คอยเป็นเพื่อนคุยคลายความกังวลลงบ้างก็ยังดี หากหลานรักทั้งจีนและเพิร์สกลับไม่ได้ทำให้อารมณ์ผู้เป็นย่าดีขึ้นมาเลย
แม่คงรู้สึกผิดต่อผู้มีพระคุณจนทำใจรับได้ยาก หากจะต้องตัดญาติขาดมิตรกัน ตอนนี้ก็ได้แต่คอยให้พี่ชายเอ่ยอะไรออกมาซักคำ
โรมเห็นทิเบตยังไม่รู้สึกตัวจึงเอื้อมมือไปสะกิด
“พี่”
“อะ...อะไร”
ทิเบตเลิกคิ้วมองอีกฝ่าย มือหยุดคนข้าวต้มซึ่งแทบไม่เหลือความร้อน
“วันนี้มีประชุมผู้บริหารประจำเดือน ให้ฉันไปแทนมั้ยล่ะ เช้านี้ว่าง”
โรมมองพี่ชายจ้องมองใบหน้าตัวเองหากในแววตากลับสะท้อนสิ่งที่ไม่ใช่เขา และก็นิ่งไปอีก
ทิเบตกำลังจะเอ่ยขอบใจน้องชายซึ่งหวังดี หากแต่ประชุมวันนี้ค่อนข้างจำเพาะเจาะจงจึงให้เข้าประชุมแทนไม่ได้
แทนไม่ได้...
สำนึกในสิ่งที่ก่อไว้วิ่งขึ้นจุกอกทันที
เขาไม่สามารถปล่อยให้เรื่องนี้คาราคาซังตลอดไปได้ และถ้าคิดจะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ปล่อยให้เรื่องมันเงียบไปพร้อมๆกับเวลาก็คงเงียบไปได้จริงๆ แต่ต้องแลกด้วยหัวใจอันบอบช้ำของแม่และความนับถือในตัวเองสูญสิ้น
ใครเป็นคนก่อก็ควรจะยืดอกรับผิดชอบ ไม่ใช่เอาแต่เงียบปล่อยให้ใครต่อใครวิตกกังวลทุกข์ร้อน และเรื่องนี้ไม่มีใครมาทำแทนได้
ต้องเขาเท่านั้น!
“พี่...”
โรมส่งเสียงเรียกพี่เบาๆราวกับงงในปฏิกิริยาของพี่ชาย
“อือ...”
แววตาหม่นเรืองแสงมองน้องชายเต็มตา พร้อมกับสูดลมหายใจลึกๆ “ขอบใจมากแต่ประชุมเช้านี้คงให้นายไปแทนไม่ได้” ทิเบตคลี่ยิ้มแห้งๆในรอบสามสี่วัน
“อ้าว! ยังไม่อิ่มกันอีกเหรอ เด็กๆไปโรงเรียนกันหมดแล้วนี่”
ประมุขของบ้านเดินลงมาจากชั้นสองเห็นลูกชายยังไม่ไปทำงาน
“เดี๋ยวอิ่มก็จะไปแล้วพ่อ ว่าแต่หนูนาล่ะพ่อ วันนี้ไม่มีเรียนเหรอ? ยังไม่เห็นออกจากห้องเลย”
โรมถามถึงเวียนนาน้องสาวคนสุดท้องซึ่งยังเรียนปริญญาโทอยู่
“ไม่รู้สิ แต่ยังไม่ลุกแบบนี้คงไม่มีเรียนเช้าละมั้ง”
วิวัฒน์นั่งลงหัวโต๊ะพลางหันไปบอกแม่บ้านให้ตักข้าวต้ม แล้วสั่งให้เอาขึ้นไปเสิร์ฟนิภาที่ระเบียงชั้นสอง
“แม่ไม่ลงมาทานด้วยกันเหรอพ่อ”
“อืม ต้องปล่อยไปซักพักน่ะ อย่าไปฝืนแม่เขา” วิวัฒน์คนข้าวต้มแล้วจึงตักทาน ก่อนจะหันไปถามลูกชายคนโต “มีประชุมเช้าแล้วยังไม่รีบไปหรือเราน่ะ”
ทิเบตพยักหน้ารับแล้วสูดลมหายใจก่อนเอ่ยในสิ่งที่เพิ่งตัดสินใจให้บิดาตะลึง
“พ่อ...ผมจะถอนตัวจากทีมแพทย์มารับตำแหน่งผู้บริหารโรงพยาบาลอย่างเดียวนะครับ คนไข้ที่เคยอยู่ในความดูแลของผมจะให้แพทย์คนอื่นรับช่วงต่อ”
คำพูดของบุตรชายทำเอาบิดานิ่งงัน ในดวงตามีคำถามตามมามากมาย แม้แต่โรมเองก็เกือบจะสำลักข้าวต้มต้องรีบยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม คุณวิวัฒน์ก้มหน้าวางช้อนลงข้างถ้วยเงียบๆหากในสมองกำลังคิดถึงเหตุผลของบุตรชาย ชั่วอึดใจจึงเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าขาวคมคายไม่หลงเหลือเค้าความเยาว์วัยอีกต่อไป
“อะไรทำตัดสินใจแบบนี้”
คนเป็นพ่อถามเสียงเรียบ ด้วยลูกคนนี้เป็นคนเลือกจะเรียนแพทย์เอง เขาไม่เคยเข้าไปบังคับกะเกณฑ์ และลูกชายคนนี้ก็ร่ำเรียนด้วยความสุข พอใจจะค้นคว้าหาความรู้ใส่ตัวเรื่อยๆ ด้วยรางวัลทางจิตใจอันยิ่งใหญ่คือรอยยิ้มของคนไข้ที่อาการดีวันดีคืนนั่นเอง ทำให้บุตรชายทำงานด้วยความต้องการของตัวเองมาตลอด แล้ววันหนึ่งจะมาทิ้งไปซะเฉยๆ เหตุผลนั้นต้องสำคัญพอ
“ผมจะแต่งงาน!”
“อุ๊บ!”
เสียงโรมสำลักน้ำอีกรอบ ในขณะที่คุณวิวัฒน์ขมวดคิ้วมองแววตาบุตรชายไม่มีอาการลังเลในสิ่งที่เอ่ยแม้แต่น้อย
“แต่งกับลูกชายกำนันสิงห์น่ะหรือ?”
“ครับ”
“เพราะคิดจะรับผิดชอบในสิ่งที่ทำลงไปงั้นหรือ?”
“ครับ”
“ทิ...”
วิวัฒน์สูดลมหายใจเพื่อรักษาสติให้มั่นคง “ถึงทิไม่พูดพ่อก็ตั้งใจจะพาลูกไปขอขมากำนันสิงห์อยู่แล้ว แม้เราไม่สามารถทำตามที่กำนันเรียกร้องได้แต่เราสามารถแสดงความจริงใจให้ทางนั้นเห็นได้ การฝืนตัวเองเกินไปไม่เป็นผลดีกับใครหรอก และการตัดสินใจตรงนี้คือการใช้ชีวิตที่ลูกสู้อุตส่าห์สร้างมาเข้าแลกเลยนะ”
“จะให้พ่อกับแม่ไปขอขมาด้วยทั้งๆที่ผมเป็นคนก่อเรื่อง อย่าทำเลยครับ อีกอย่างถ้าต้องเห็นแม่เป็นแบบนี้ไปตลอดผมขอเลือกรับผิดชอบตรงนี้ดีกว่า”
“ทิ สำหรับแม่มันคงเป็นบาดแผลในใจอาจต้องใช้เวลาเยียวยา แต่ถ้าแม่รู้ว่าลูกต้องหวานอมขมกลืนแม่ของลูกคงยิ่งทุกข์ใจ”
“พ่อ...ถ้าคิดถึงผลที่ตามมา ผมว่าผมทำตรงนี้จะสบายใจกว่าการเห็นแม่จมอยู่ในความทุกข์แล้วก็...ความรู้สึกผิดชอบที่จะกัดกินใจผมไปทั้งชีวิต ผมถึงได้ตัดสินใจแบบนี้แม้จะลำบากใจอยู่บ้างก็เถอะครับ แต่ผมยินดีจะทำ”
“แม้ต้องแต่งงานกับผู้ชายนะ?” คนเป็นพ่อย้อนถาม
“ครับ ผมว่าคงไม่มีพ่อแม่คนไหนอยากเห็นลูกตัวเองทุกข์ทรมาน หากวันหนึ่งการคลุมถุงชนในวันนี้ไม่สามารถทำให้ชีวิตคู่ของลูกยืนยาวและมีความสุข กำนันสิงห์เองก็ต้องยอมวางมือ”
“แล้วกว่าวันที่กำนันสิงห์ยอมวางมือ ลูกต้องอยู่ตรงนั้นท่ามกลางสายตาผู้คน และเสียงวิพากษ์วิจารณ์ ลูกจะรับไหวหรือทิ ยังมีอาชีพของลูกอีกนะ”
“ผมถึงได้ขอรับตำแหน่งบริหารอย่างเดียวเพื่อลดแรงเสียดทานจากคนรอบตัวและผู้ป่วย ส่วนการถอนตัวจากทีมแพทย์ สำหรับผมแล้วไม่จำเป็นต้องลงไปรักษาคนไข้เอง จะอยู่เบื้องหน้าหรือเบื้องหลังก็มีส่วนช่วยในการรักษาเหมือนกัน” ทิเบตมองบิดาก่อนถอนหายใจระคนหนักใจ “แต่สิ่งที่ผมกังวลที่สุดก็คือพ่อกับแม่ พ่อกับแม่จะอายเขามั้ยครับถ้ามีลูกไปแต่งงานกับผู้ชายด้วยกัน”
เจอคำถามนี้คุณวิวัฒน์ก็อึ้งเงียบไปพักใหญ่เหมือนกัน ในความเป็นจริงเกย์หรือกระเทยก็มีอยู่ทั่วไปที่อยู่กินกับคนรักเพศเดียวกัน หากการแต่งงานกันออกนอกหน้าแบบนี้มีน้อยรายมากๆที่จะเกิดขึ้น
อืม...ถ้าไม่มีใครไปตีไข่ใส่สี ให้เป็นเรื่องเฉพาะภายในครอบครัวก็คงมีเพียงอาการอิหลักอิเหลื่อ ด้วยไม่เคยแต่งผู้ชายเข้าบ้าน แต่หากเป็นข่าวคึกโครมก็คงหน้าชาไปเหมือนกัน นอกเสียจาก...
“ฉันจะบอกว่าแกเป็นเกย์ จะได้อายน้อยหน่อย หึๆ” อยู่ๆผู้เป็นพ่อก็ขำขึ้นมาซะเฉยๆ “ทุกคนจะได้ไปรุมที่แกแทนไง”
เพราะถ้ายอมรับว่าเป็นเกย์เสีย ทุกอย่างน่าจะง่ายต่อการอธิบายกับใครต่อใคร ใครก่อก็รับไปเองเถอะนะ!
“พ่อ...”
ทิเบตยิ้มละเหี่ยใจกับความตลกไม่เลือกเวลาของบิดา
“เอาจริงดิพ่อ!”
โรมซึ่งนั่งเงียบมานานอ้าปากเหวอกับคำตอบของบิดา
“ถ้าตัดสินใจแล้วแบบนี้ คงรู้ผลของมันนะ” วิวัฒน์ย้ำความมั่นใจของบุตรชาย
“ครับ ขอบคุณครับพ่อ”
ผู้เป็นบิดาถอนใจยาว “แล้วขึ้นไปบอกแม่ของแกเองล่ะ”
ด้วยรู้นิสัยของลูกชายคนนี้ดีจึงไม่คิดคัดค้านการตัดสินใจของบุตรชายอีก ในเมื่อให้ข้อคิดเตือนสติแล้วยังตั้งใจจะทำ ก็ต้องปล่อยไป ตั้งแต่เล็กจนโตไม่เคยต้องปากเปียกปากแฉะสอนสั่ง นิสัยชอบอ่านหนังสือค้นคว้าเรื่องเล็กเรื่องน้อยคนเดียว และถ้ามีเรื่องไม่เข้าใจก็จะเข้ามาถาม แต่ถ้าคำตอบไม่ตรงตามที่ตัวเองคาดไว้ก็จะพยายามไปค้นคว้าหรือทดลองแบบดันทุรังด้นไปเรื่อย เรียกว่าบางครั้งก็มีความมั่นใจในตัวเองจนเกินพอดี และหากหวังดีเข้าไปบอกให้ทำอย่างนู้นอย่างนี้ เป็นได้งอนปิดปากเงียบซะอีกแน่ะ
ไอ้ลูกคนนี้มันดื้อเงียบ! เพราะฉะนั้นถ้าเขาเลือกแล้วก็ต้องยอมรับ อีกทั้งที่ผ่านมาก็เป็นลูกที่ดีให้พ่อแม่ชื่นใจมาตลอด และต่อจากนี้ไปด้วย เขาจึงไม่คาดหวังความสมบูรณ์แบบหรือเพียบพร้อมของลูกหรือใครๆ ขอเพียงวันนี้เข้าใจและยอมรับ เรื่องที่ว่ายากจะดูง่ายในทันที
“ครับพ่อ เย็นๆผมจะกลับมาคุยกับแม่เอง”
ทิเบตมองบิดาด้วยซาบซึ้งในความเข้าใจและความรักที่มีให้ แม้เขาจะทำให้ผู้บังเกิดเกล้าเดือดร้อนก็ตาม
“ทิ...ยังไงลูกก็ยังเป็นลูกของพ่อกับแม่ จะเป็นอะไรลูกก็คือลูกนะ”
“ขอบคุณครับพ่อ” ทิเบตน้ำตารื่นเรื่อพนมมือไหว้บิดาแล้วเลื่อนถ้วยข้าวต้มออกจากตัวทั้งที่ยังไม่ได้ตักกินซักคำ “ผมไปก่อนนะครับ”
ร่างสูงลุกขึ้นคว้าเสื้อสูทเตรียมตัวออกไปทำงาน
“เฮ้ยพี่! ไปด้วยสิ”
โรมรีบลุกขึ้นตาม ทั้งที่ใช้รถคนละคันแต่วันนี้เขาอยากนั่งรถไปกับพี่ชายด้วย ก็มีเรื่องให้คุยเป็นพะเรอเกวียน
ทิเบตขมวดคิ้วก่อนจะพยักหน้าอย่างเข้าใจแล้วเดินนำออกไป บิดาซึ่งมองส่งบุตรชายได้แต่ส่ายหน้า
“บุญทำกรรมเก่าส่งมาให้แบบนี้เสียก็ไม่รู้”
และเมื่อเวลาเย็นมาถึงนิภาก็เดินหน้าดำหน้าแดงมาหาผู้เป็นสามีหลังจากบุตรชายตัวต้นเหตุเข้าไปคุยด้วยแล้ว
“พ่อ แม่ไม่ได้อยากให้ลูกทำเพราะแม่นะ”
นิภาเสียงสั่นทรุดนั่งข้างสามีบนโซฟาตัวยาว
“แล้วแม่อยากให้ลูกเขาทำยังไง”
วิวัฒน์ทอดเสียงอ่อนมองคู่ชีวิตด้วยความรักความห่วงใย
“โธ่พ่อ...เรื่องนี้แม้จะผิดแต่มันก็เหลือบ่ากว่าแรง แม่ไม่อยากให้ลูกฝืนตัวเองเพื่อแม่หรือเพื่ออะไรที่มัน...ที่มันเกินตัวจนต้องมาทรมานกันทั้งสองฝ่ายนะพ่อ”
“ก็ลูกมันบอกแล้วว่ามันสบายใจที่จะทำแบบนี้ดีกว่าปล่อยให้เหตุการณ์นี้กลายเป็นเสี้ยนหนามคอยทิ่มตำทุกครั้งเมื่อนึกถึง”
“แต่ลูกต้องแต่งงานกับผู้ชายด้วยกัน ลูกจะเป็นยังไง ใครจะคิดยังไงล่ะพ่อ”
“หึ มันบอกว่าถ้าพ่อแม่ไม่อาย คนอื่นมันไม่สนใจหรอก แม่อายหรือเปล่าล่ะ” ผู้เป็นสามีย้อนถาม
“อะ!...แต่...” นิภาอ้ำอึ้งกับสายตาของสามีซึ่งรอคำตอบ “ก็...ก็ถ้าลูกเราเป็นเกย์เป็นตุ๊ดจริงแม่ก็รับได้เพราะยังไงก็ลูกเรา แต่นี่ลูกเราไม่ได้เป็นนี่! แม่จะรับได้ยังไงกัน”
“ก็คิดซะว่ามันเป็นก็แล้วกัน จะได้คิดง่ายๆไม่ยุ่งยาก”
“พ่อ!”
“แม่...แม้จุดจบของเรื่องมันอาจไม่สวย แต่มันก็ยังมีคำตอบมีจุดหมายที่จะไป พ่อว่าดีกว่าเคว้งคว้างหาจุดจบไม่ได้นะ”
“พ่อพูดเหมือนทำใจได้ง่ายๆ”
นิภาสวนพลางค่อนขอดสามีที่ทำเหมือนไม่ห่วงลูก
“นี่แม่ ลองลูกมันเลือกของมันเองแบบนี้แล้ว ก็มีแต่ต้องปล่อยให้เขาได้ทำ คิดในแง่ดีก็เป็นผลดีทั้งทางโน้นและทางลูกเราด้วยนะ เพราะไอ้ความรู้สึกผิดชอบที่เกาะอยู่ในใจจนเหลือแต่ร่างไร้วิญญาณจะได้จบลงเสียที ต่อไปเขาจะได้ยืดอกรับสิ่งที่ผ่านเข้ามาด้วยความเข้มแข็ง ไม่ใช่ไปทางไหนก็คอยแต่หลบด้วยมีชนักติดหลัง ทำอะไรพูดอะไรก็ไม่ได้เต็มปากเต็มคำ มันทรมานนะแม่สำหรับลูกผู้ชายคนหนึ่ง แม้จะต้องอายก็ดีกว่าอยู่ยังไร้ศักดิ์ศรีนะแม่”
นิภามองสามีผ่านม่านน้ำอย่างชั่งใจ เธอรู้ว่าถ้าเรื่องมาแบบนี้ก็จะเป็นที่พอใจของกำนันสิงห์และตัวเธอเองก็จะหลุดจากคำว่าเนรคุณ หากสามีไม่ยกเอาเรื่องนี้มาพูดซักนิด เพราะการยกมาอ้างก็เท่ากับว่าเธอเป็นแรงผลัดดันให้ลูกชายตัดสินใจแบบนี้ แต่ลึกๆลงไปแล้วมันเป็นส่วนหนึ่งอย่างปฏิเสธไม่ได้ แล้วจะทำยังไงดีล่ะ
เห็นหน้าภรรยาหมกมุ่นคบคิดจนหน้ายุ่งจึงโอบไหล่มนเบาๆให้กำลังใจ “ลูกเรามันก็ใจนักเลงพอตัวอยู่นา ไม่ต้องห่วงมันมากหรอก”
“มันอดไม่ได้หรอก นั่นลูกนะพ่อ” นิภาซบไหล่สามีอย่างระทดระท้อใจ
“อย่าคิดถึงแต่ลูกเราสิ ลูกเขาๆก็รักเหมือนกันนะแม่”
“แต่น้องหอมเป็นเกย์ คงไม่ลำบากใจที่แต่งงานกับผู้ชายด้วยกันนี่พ่อ”
“นั่นยิ่งแล้วไปใหญ่ ในเมื่อลูกเราเข้าไปหาเขาถึงในห้อง เขาไม่ยิ่งเสียหน้ากว่าเราหรือ เผลอๆอาจจะนึกต่อว่าลูกเราที่ทำให้เรื่องของเขาแดงขึ้นมา ก็เห็นว่าปิดใครๆว่าเป็นเกย์มาตลอดเลยนี่ น่าสงสารเด็กคนนั้นมากอยู่นะ”
“...”
“แม่...ชีวิตของเด็กคนนั่นอาจจะดูเหมือนสุขสบายดี แต่ลึกๆลงไปในใจเขาคงทรมานกับความรู้สึกตัวเองอยู่ไม่น้อย ด้วยเป็นความหวังของพ่อของแม่จึงไม่กล้าจะบอก แม่ลองคิดดูก็แล้วกันว่าที่ผ่านมาต้องเก็บกดตัวเองไว้ขนาดไหน ที่เวลาชอบแล้วต้องบอกตัวเองว่าไม่ชอบ”
นิภาเงยหน้ามองสามี “ลูกเราผิดที่ไปเปิดกล่องใบนั้นจนเตลิดเปิดเปิงไปด้วยกันล่ะสิ”
“มั้ง...”
“แล้วมันจะจบลงตรงไหนล่ะพ่อ”
“เวลาจะค่อยๆบอกเราเอง และสติจะเปิดทางเราเสมอ ทำใจให้เป็นกลางเข้าไว้ แล้วเตรียมปั้นหน้าฉีกยิ้มเวลาใครถามดีกว่า” วิวัฒน์อมยิ้ม
“พ่อนี่! พูดเล่นได้ทุกเรื่อง”
นิภาตัดพ้อเมื่อฟังน้ำเสียงสามีดูไม่กังวลแถมยังออกจะขำๆซะนี่
“ก็ถ้าคิดให้มันตลกมันก็ตลก อยู่ดีๆลูกเราก็ไปปล้ำผู้ชายซะงั้น นี่ถ้าเพื่อนพ่อถาม พ่อก็จะตอบไปทั้งแบบนี้ละ เอาให้ฮากันท้องแข็งไปเลย”
“พ่อ! เรื่องนี้แม่ไม่คิดจะไปเล่าให้ใครต่อใครฟังหรอกนะ”
“มันปิดกันได้ซะที่ไหนปากคน ทางที่ดีก็ตอบแบบที่พ่อบอกนี่ไง จะได้เลิกไปขุดคุ้ย”
“ไม่ได้นะพ่อ ยังไงก็ต้องให้เรื่องนี้เงียบที่สุด แม่ไม่เชิญใครไปงานนี้แน่นอน”
“ถ้าแม่คิดว่าทำได้ก็เอาเถอะ”
“ได้สิ” นิภาขึงตามองสามี
เสียงคู่สามีภรรยายังคงปรึกษากันไปงอนง้อกันไป แต่สิ่งหนึ่งที่ดูจะได้คำตอบแล้วก็คือ การแต่งงานจะต้องเกิดขึ้นแน่ๆ
######################
ข้าวหอมมองตัวเองในกระจกหลังอาบน้ำอาบท่าเสร็จ ดวงตาแดงก่ำจากการร้องไห้ยังคงปูดบวมให้เห็นเด่นชัด แต่เวลานี้ไม่ใช่เวลาจะมาร้องไห้อีกแล้ว เขาต้องตัดสินใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น ไม่ใช่ปล่อยให้บิดามานั่งทรมานตัวเองกับการกระทำไม่ยั้งคิดของเขา ร่างโปร่งบางสูดลมหายใจเฮือกใหญ่แล้วเปิดประตูออกไปหาบิดาซึ่งนั่งทานข้าวเช้าเพียงลำพัง
“พ่อ ถ้าทางโน้นตกลงฉันก็ตกลง!”
คำตอบของลูกชายแบบไม่มีปีมีขลุ่ยทำเอาคนเป็นพ่ออึ้งไปพักใหญ่ ก่อนจะคลี่ยิ้มซ่อนความรู้สึกเสียใจวูบหนึ่งไว้ภายใน
“ต้องตกลงสิ” กำนันสิงห์ตอบอย่างมั่นใจ “มันจะได้เข้าตามตอกออกตามประตูเสียทีนะลูก มานี่...มาหาพ่อม่ะ”
ข้าวหอมเดินไปหาบิดาซึ่งอ้าแขนรับแล้วโอบกอดแรงๆ
“พ่อรักลูกนะ”
“หอมก็รักพ่อ”
แขนเรียวสวมกอดตอบหากนัยน์ตามองเหม่อไปยังทิศทางที่เมืองหลวงตั้งอยู่
ในเมื่อฉันขัดพ่อไม่ได้ แต่ไม่ได้หมายความว่าฉันจะสงบเสงี่ยมเรียบร้อยยอมรับการแต่งงานหรอกนะไอ้หมอบ้า ลองตอบตกลงแต่งงานดูสิ แล้วจะได้เห็นนรกบนดินที่ไอ้หอมคนนี้จะประเคนให้ถึงที่เชียว!
- TBC -
คะเเนนหมอทิติดลบอย่างเเรงตอนที่เเล้ว
หมอรับผิดชอบเเล้วนะ ห้าๆๆๆ
น้องหอมเเรงดีไม่มีตกจริงๆ
ขอบคุณทุกคอมเมนท์จ้า
-
:z13: :z13: :z13:Ha..Ha..Ha
-
เป็นกำลังใจให้น้องหอม :กอด1:
-
สู้ต่อไปน้าาน้องหอม
ส่วนเธอออออออ
writer มาต่อเร็วๆเลยยย
มันกะลังงอมแงม
-
กล่องแพนโดร่าของข้าวหอมถูกเปิดออกแล้ว หมอทิระวังตัวไว้ก็แล้วกัน :laugh:
หัวอกของคนเป็นพ่อเป็นแม่ :เฮ้อ:
-
หมอทิ กล้าทำก็ต้องกล้ารับนะ สงสารน้องข้ามหอมร้องไห้ตาบวม
แต่คนเป็นพ่อแม่ ทำใจลำบากอยู่แล้วละ เรื่องนี้ เห้อ..... :เฮ้อ:
-
ชอบเรื่องนี้อ่ะครับ สนุกดี
-
น้องหอมจะอาละวาดขนาดไหนเนี่ย ขอตามลุ้นต่อไปค่า
-
:laugh: รักน้องหอมจังครับ
เอาเลย ๆ เอาให้มันสาสมกับคำว่า "น้องเค้าเริ่มก่อนนะครับ"
:m16: ผู้ชายอะไร พูดมาได้ คอยดูนะคอยดู
จะได้รู้กันว่าคนอย่างน้องข้าวหอมไม่เคยให้ใครมาดูถูกกันง่าย ๆ
ไอ้พี่ทิเบตตายยยยยยย !!! :beat:
-
พ่อกำนัน ร้อยแต้ม
แต่พ่อหมอทิ ล้านแต้มมมมมมมม สุดยอดมาก ที่ปล่อยวางได้ขนาดนั้น
คือ อ่านแล้วได้หมดเลยค่ะทั้งความเป็นจริงของสังคมและสิ่งที่เกิดขึ้นจริงๆ
ตามด้วยวิธีแก้ไขที่เราจะลงมือต่อไป
การรักกันไม่ยาก แต่การอยู่ในสังคมยากกว่ามาก
เอาใจช่วยจุดเริ่มต้นของทั้งคู่นะคะ
-
น้องหอมจะเล่นอะไร
อยากอ่านต่อ
+1
-
เป็นพ่อเป็นแม่คนนี่ยากจังเลยเนอะ ไม่ใช่ว่าเลี้ยงให้โตๆเรียนจบทำงานก็หมดหน้าที่
ยังไงก็ลูก มีเรื่องให้ข้องเกี่ยวผูกพันกันไปตลอดนั่นแหละ
อ่านตอนนี้แล้วทั้งเข้าใจพ่อกำนัน เข้าใจพ่อแม่หมอทิ
เหตุผลของการกระทำมันมีอยู่ แม้จะเป็นความคิดที่สวนทางกันก็เถอะ
ชื่นชอบพ่อหมอทิจัง ชอบแนวคิด วิธีพูด วิธีสอนลูก
หมอทิแกก็ไม่เลว ดีมากๆเลยล่ะ แต่คงต้องเจอฤทธิ์ข้าวหอมน่าดู กว่าจะได้แต่งงานกัน
คงสนุกมากๆอ่ะ ก๊ากกกก :laugh:
-
รักพ่อกำนันที่ซู้ด โธ่ๆลูกไม่กินข้าวกินปลาไม่ออกมาดูเดือนดูตะวัน
พ่อคนไหนล่ะจะกินข้าวลง ใจพ่อนี่ก็นะเหลือนิดนึง ทุกข์มากจนต้องไปปล่อยน้ำตาลูกผู้ชาย
ให้เมียรักเห็นเลยอ่ะ เอาชายผ้าขาวม้าซับน้ำตาเนี่ย :o12: :m15: :monkeysad: สงสารเป็นที่สุด
พ่อกำนันจ๋ายังไงก็ลูกอ่ะเนอะ "ข้าไม่ได้ขอเอ็งกิน" กีซซซซซซซซได้ใจมากๆรักพ่อกำนันจัง
“เพราะฉะนั้นคราวนี้ล่ะแม่บัว ลูกจะไม่ต้องหลบต้องซ่อน ฉันนี่ล่ะจะคอยอยู่ข้างลูก ถ้าจะมีอะไรต้องอายลูกก็จะไม่ต้องอายอยู่คนเดียว ฉันจะแบกหน้าเหี่ยวๆหนังเหนียวๆไปร่วมรับด้วย เข้าท่าไหมล่ะแม่บัว”
>>ข้าวหอมจะไม่น้ำตาแตก โทษตัวเองว่าแสนชั่วทำให้พ่อร้องไห้ได้ยังไงกัน
พ่อก็แสนจะรักรักเรา แต่เราก็นะพ่ายแพ้ต่อตัวของตัวเอง
พ่อของทิเบตสุดยอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ถ้าทำใจยอมรับได้ง่ายๆ
ถึงจะทำได้ยากอ่ะนะแต่ก็อย่างว่า ลูกเราๆก็รัก ลูกเขาๆก็รัก ใจเขาใจเราชิมิคุณพ่อขา
ส่วนคุณแม่ก็นะอย่าตรอมใจนานนะเคอะ ยังไงลูกก็ตัดสินใจแล้ว ทำใจไปเหอะ
“ก็คิดซะว่ามันเป็นก็แล้วกัน จะได้คิดง่ายๆไม่ยุ่งยาก”
>>คุณพ่อสามีชนะเลิศเจ้าคะ กีซซซซซซซซซซซซซซไม่เป็นก็บอกว่ามันเป็นไปซะ อย่าไดแคร์
“เวลาจะค่อยๆบอกเราเอง และสติจะเปิดทางเราเสมอ ทำใจให้เป็นกลางเข้าไว้ แล้วเตรียมปั้นหน้าฉีกยิ้มเวลาใครถามดีกว่า” วิวัฒน์อมยิ้ม
>>พ่อนี่รู้เท่าทันจิตใจคนจริงๆเลยคะ เยี่ยม o13 o13
งานแต่งงานคน....มีออร่าเทาๆน่าดูยิ่งนุ้งข้าวหอมแค้นฝังหุ่นอยู่ด้วยอ่ะนะ
พ่อทิรับผิดชอบคำพูดตัวเองด้วยนะ
ข้าวหอมเดินไปหาบิดาซึ่งอ้าแขนรับแล้วโอบกอดแรงๆ
“พ่อรักลูกนะ”
“หอม ก็รักพ่อ”
>>กระซิกๆหยิบชายผ้าถุงมาซับหางตา กีซซซซซซซซ
+1 คะ
-
เป็นห่วงข้าวหอมจังจะเจอศึกแม่ผัวลูกสะใภ้ป่าวเนี้ย :เฮ้อ:
พี่ทิดูแลข้าวหอมด้วยอย่าทิ้งข้าวหอมนะ
รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊าค่า
+1เป็นกำลังใจให้น้องข้าวหอม :กอด1:
-
อ่านตอนนี้แล้วน้ำตาซึมไปกับพ่อกำนัน :monkeysad:
คุณพ่อกับน้องโรม น่ารักดี มองโลกในแง่ดีทำให้คนอ่านสบายใจ :laugh:
ต่อจากนี้ก้อเป็นศึกน้องหอมกับหมอทิจริงๆจังๆแล้วซินะ หุหุ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
ท่าจะวุ่นต่ออีกนาน...
-
ความรักของข้าวหอม กับ พี่หมอ ยังไม่เริ่ม
เรื่องยังสนุกขนาดนี้ แล้วถ้าแต่งงานกัน คงมันส์แน่ :laugh:
ข้าวหอมแสบมากๆๆ ปนน่ารัก อิอิ พี่หมอคงต้องปราบพยศ
กันอีกยาว หุหุ:o8: :z1:
จะมาติดตามอ่านเรื่องสนุกๆๆ ตอนต่อไปนะคะ :L2:
-
สนุกมากๆ
มาต่อเร็วๆน่ะ :impress2:
-
น้องหอมสู้ ๆ นะครับ :mc4:
แต่พ่อหมอทินี่เอาใจไปทั้งดวงเลย :m3:
เป้นคนที่มองโลกในแง่ดีได้อย่างไม่น่าเชื่อ :o
เข้าใจลูกได้อย่าแท้จริง
รักคนโพสและคนแต่งที่สุด :impress: :interest:
-
เส้นทางความรักของคู่นี้อีกยาวไกลแน่ๆ
สนุกค่า
มารออ่านต่ออีก
-
แต่งด่วน
น้องหอมอย่าแกล้งพี่หมอทินา........
-
สมรสเลยค่ะ
หมอทิ ข้าวหอม สู้ๆ :L2:
-
หมอทิ
แมนมาก
รักหมอทิที่สุด :L1: :L1:
รักกันยั่งยืนน่ะ
หมอทิ กะ ข้ามหอม
-
คนเป็นพ่อเป็นแม่นี่ยิ่งใหญ่เนอะ....รักและก็รับได้ทุกอย่าง
พี่หมอ!!!!!เท่ห์ขึ้นมาทันทีเหอะ
น้องข้าวหอม...น้องต้องเตรียมการต้อนรับสามีดีดีแล้วล่ะ(ได้ข่าวว่าเค้าตกลง :laugh:)
รับด้วยการต่อจากห้องหอคราวที่แล้วไง...ค้างไม่ใช่เหรอตัว :m12:
:m20: :jul3:
ขอบคุณค่ะคุณเจี๊ยบ :pig4:
-
ยังไม่ค่อยเปลิ้มเท่าที่ควรนะ
เพราะแม่ของหมอทีก็ดูจะตั้งแง่กับหนุหอมของเจ้มากมายอยู่
"ถ้าเป็นผู้หญิงจะไม่คิดมาก"เนี่ยหมายความว่าไง
ส่วนอีตาหมอทีเนี่ยดูแล้วก็แค่ห่วงแม่ตัวเองไม่ได้แคร์ความรู้สึกของหนูหอมเลย :z6:
มีอีกคนที่ดูแล้วน่าจะรักหนูหอมมากกว่านะ
เอาเป็นว่าทำให้อีตาหมอทีเนี่ยหลง รัก หัวปักหัวปำแล้วเขี่ยทิ้งเลย
:laugh: :laugh:สะจายดี :laugh: :laugh:
รอดูต่อไปค่ะ ชอบๆ :pig4:
-
นายเป็นสุภาพบุรุษมากเลยน่ะหมอทิ แล้วอย่างงี้น้องข้าวหอมก้อไม่รอดมือหมอทิน่ะซิ
-
ข้าวหอมจัดแง่ลบหนักให้พี่หมอทิซะแล้วอ่า เตียงจะแตกซะมั้งคู่นี้
อ่านแล้วซึ้งกับความรักลูกของพ่อแม่จริงๆ เลย
-
ข้าวหอมตั้งแง่แต่ยังไม่เริ่มแต่ง
หมอคงรับศึกหนักหน่อยละนะงานนี้ o18
-
- Eternal sunshine 5 -
รุ่งอรุณของเช้าวันใหม่มาเยือน
ข้าวหอมออกไปตักบาตรพร้อมบิดา มีไอ้โก๊ะเดินนำอยู่ไม่ห่าง ส่วนโจ๋น้อยวิ่งหน้าทะเล้นไปยังถนนแล้ว ชีวิตของมันมีเรื่องให้ทุกข์อยู่เรื่องเดียวคือเจ้าของลืมให้ข้าวกิน ร่างโปร่งหันมองหมูอ้วนเดินลิ้นห้อยปิดท้ายขบวน ด้วยขาสั้นๆทำให้ก้าวตามตัวอื่นไม่ค่อยทัน ขนสีน้ำตาลอ่อนนุ่มของมันสะท้อนแสงอาทิตย์เป็นประกายสีทองจับตา
“หมูอ้วนเร็ว วิ่งๆ ดูซินอนทั้งวันจนพุงจะติดพื้นแล้ว”
ข้าวหอมร้องเรียกสุนัขเพศเมียอายุสองปีกว่า นิสัยเรื่องมากสุดๆ วันไหนถ้ากับข้าวไม่อร่อยเป็นเชิดหน้าหนี มันยอมอดแต่ไม่ยอมเสียปากกินกับข้าวฝีมือไอ้ขันที่บางวันก็เปิดตู้เย็นแล้วเอาทุกอย่างที่เหลือๆมาผัดรวมกัน
อย่าว่าแต่หมาเลย เขาเองยังกระเดือกไม่ค่อยลง ต้องไปเจียวไข่กินกันตายบ่อยๆ
“เอ็งให้มันกินจนตัวมันจะกลายเป็นหมูแล้ว”
กำนันสิงห์หันไปมองสุนัขแล้วตำหนิบุตรชายไม่จริงไม่จัง
“โธ่พ่อ พ่อไม่เห็นแววตาเวลามันมองเรากินเหรอ น่าสงสารออก”
“ฮึ...ก็ให้กินขนมกันจนเคยตัวไม่รู้จักเวล่ำเวลา เสียนิสัยหมด”
“ไม่หรอกน่าพ่อ” คนทำให้สุนัขเคยตัวยิ้มเก้อๆ
มาถึงริมถนนบริเวณที่ใส่บาตร เมื่อพระสงฆ์เข้ามาใกล้ สองพ่อลูกและบริวารจึงร่วมกันตักข้าวสวยร้อนๆใส่บาตร เสร็จแล้วจึงนั่งลงก้มศีรษะรับพรแล้วเก็บของกลับเรือน
“กลางคืนข้าว่าข้าได้ยินเสียงไอ้โก๊ะแถวๆบ้านแม่ยุพานะ มันไปติดตัวเมียแถวนั้นอีกแล้วสิ ระวังหน่อยก็ดีนะไอ้หอม ชาวบ้านเขารำคาญขึ้นมาจะเอายาเบื่อให้กิน” กำนันสิงห์เอ่ยระหว่างเดินกลับ
“แต่มันไม่กินของที่คนอื่นให้นะพ่อ”
“ไว้ใจใครได้ล่ะ ล่ามมันซักสองสามวันดีกว่า”
ข้าวหอมพยักหน้ารับแม้จะสงสารสุนัขตัวโปรดไม่น้อย แต่ก็ดีกว่าปล่อยให้มันไปตายล่ะ ร่างโปร่งระบายลมหายใจแล้วมองใบหน้าบิดาติดเคร่งเครียดไม่จาง แม้เขาจะตอบตกลงแต่งงานแล้วก็ตาม หากเรื่องนี้ตบมือข้างเดียวไม่ดังถ้าทางโน้นไม่ยอมทุกอย่างก็จบ และเขาก็หวังอยู่ในใจให้เป็นแบบนั้นสุดฤทธิ์ ซึ่งในตอนนี้โอกาสนั้นมีถึงเก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นเพราะไม่มีการติดต่อจากทางโน้นเลยนับแต่วันเกิดเรื่อง ทุกอย่างดูจะหายเข้ากลีบเมฆทำให้บิดาเริ่มไม่สบายใจ เดินไปเดินมาเหมือนเสือติดจั่น กระทั่งจะไปเก็บหนี้ยังไม่ไปเลย เอาแต่เฝ้าเรือน
เห็นดังนั้น ไอ้ขันไอ้แก้วจึงอาสาโทรไปถามข่าวคราว แต่ก็ถูกตวาดกลับหน้าเหลือสองนิ้ว
“จะโทรไปทำไม คนมันมีความรับผิดชอบมันก็ต้องกระตือรือร้นมาเอง จะต้องโทรไปตามให้เสียศักดิ์ศรีเราทำไมฮึไอ้ขัน! ลูกข้าไม่ใช่ของแถมของให้เปล่าถึงจะไปเร่ขายแบบนั้น”
และเพราะนิสัยฆ่าได้หยามไม่ได้ของพ่อแบบนี้ถึงต้องมานั่งกระวนกระวายรอคำตอบ นี่ถ้าโทรไปถามก็จะได้รู้กันไปเลยว่าทางโน้นเขาปฏิเสธ แล้วทีนี้เขาจะได้โยนห่วงผูกคอหนักๆนี้ออกเสียที
แล้วความผิดทุกอย่างเขาก็จะโยนให้ไอ้หมอบ้านั่นรับไปคนเดียวเต็มๆ!
“พ่อ วันนี้ฉันจะไปบ้านลุงมีนะ”
ข้าวหอมละความคิดลำพองของตนมาจดจ่อกับเรื่องที่กำลังสนใจ
“ตามี ตามีตีไก่น่ะเหรอ” กำนันสิงห์หันขวับมองหน้าบุตรชายทันที “ถึงตอนนี้มันจะถูกกฎหมายแล้วแต่ไปบ่อนไก่นี่ข้าไม่เห็นด้วยนะไอ้หอม”
“ไม่ได้ไปบ่อนไปบ้านลุงมีต่างหาก”
“เดี๋ยวพอมีไก่ชนของตัวเองแล้วมีหรือที่เอ็งจะไม่เอามันไปลงบ่อน”
“ก็แค่อยากรู้เองพ่อ”
คนเป็นลูกเสียงอ่อนเพราะดูว่าจะขอผิดเวลา
“เลิกเถอะไอ้ที่คิดไว้น่ะ สงสารไก่มัน พ่อเห็นมาเยอะแล้ว ตีกันจนตาบอดตาแตกแล้วสุดท้ายก็ลงหม้อต้มยำ บาปกรรมนาลูก”
กำนันซึ่งปกติแล้วจะตามใจหรือทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นพฤติกรรมพิเรนทร์ๆของบุตรชาย มาคราวนี้กลับออกปากห้ามอย่างชัดเจน ด้วยไม่อยากให้บาปกรรมติดตัวบุตรชาย เรื่องที่เกิดขึ้นทุกวันนี้ก็ไม่รู้ว่าชาติที่แล้วไปทำบุญทำกรรมอะไรไว้
ข้าวหอมเห็นบิดาจริงจังจึงแอบถอนใจ ดูท่าว่าเขาจะต้องล้มเลิกโครงการเลี้ยงไก่ชนซะแล้ว ลองพ่อออกปากห้ามแล้วล่ะก็เลิกดีกว่า ไม่งั้นต้องเกิดสงครามย่อยๆขึ้นอีกแน่
“ก็ได้พ่อ แต่นัดเทพให้มารับ เอาไงดีล่ะ”
ข้าวหอมคิดเพราะวันนี้สุเทพอาสามารับไปด้วยกัน แม้ลึกๆในใจแล้วไม่ค่อยอยากไปกับชายหนุ่มก็ตามที ด้วยคงไม่พ้นต้องถูกถามถึงข่าวลือหนาหูจากปากป้ายุพาเป็นแน่ แต่คิดว่าถึงผลัดไปก็ใช่ว่าจะพ้นปัญหาไปได้ สู้ใจกล้าทำหน้าหนาไม่รู้ไม่ชี้เสียดีกว่า
เพราะสายตาและคำคน มันฆ่าคนได้ทั้งเป็นถ้าเอามาเป็นสาระในชีวิต
“ดีเลย พวกเอ็งก็พากันไปซื้อขี้ไก่เอามาทำปุ๋ยโบกาฉิแทนสิ อีกไม่นานจะมีกลุ่มพัฒนาตนเองจังหวัดใกล้ๆมาดูงานสวนเราพอดี”
แม้จะรู้ว่าลูกตัวเองชอบผู้ชายจากเรื่องที่เกิดขึ้น หากกำนันสิงห์ก็ไม่คิดห้ามปรามด้วยเห็นสุเทพเป็นเพื่อนสนิทกันมานาน
จบคำแนะนำของบิดาข้าวหอมก็เบ้หน้าร้องยี้แทบจะทันที ให้ไปขนขี้วัวยังดีกว่าขนขี้ไก่ซะอีก เหม็นจะตาย
“เอาไอ้แก้วไปด้วยล่ะ”
เพราะถ้าให้ไอ้ขันไปเป็นไม่มีทานกัน กำนันคิดเสร็จสรรพ
ข้าวหอมพยักหน้าเดินตามบิดาขึ้นเรือนแล้วตรงดิ่งไปยังครัวเพื่อเตรียมอาหารให้สุนัขเช่นทุกวัน ร่างโปร่งเดินถือขันข้าวสัตว์เลี้ยงลงจากเรือนมาก็เห็นป้าปราณีหิ้วปิ่นโตสามเถามาหา เจ้าโจ๋น้อยเป็นตัวแรกที่วิ่งปรี่หูลู่เข้าไปคลอเคลีย พลางยื่นจมูกไปดมปิ่นโตแล้วไกวหางถี่ๆน้ำลายหก เพราะลองป้าณีมามันเป็นได้กินของอร่อย สองขาหน้าจึงเตรียมพร้อมกระโจนกอดเอวให้แม่หม้ายบ้านใกล้ใจดีดุเสียงเข้ม
“อย่าตะกายนะ!”
เสียงป้าณีดุไม่จริงไม่จัง และข้าวหอมรีบวางขันไปรับปิ่นโต พร้อมกับช่วยปรามเจ้าจอมแสบประจำบ้าน ต่างกับไอ้โก๊ะมีมารยาท เพียงเดินไปรับแล้วส่งเสียงยินดีในลำคอ ส่วนหมูอ้วนร้องอี๋อ๋าอยู่บนแคร่ใต้ถุนเรือน หางกระดิกไปมาแทบหลุดแต่ไม่ยอมลงมารับ
“โจ๋อย่าตะกาย”
เสียงดุทำให้เจ้าตัวแสบชะงักแต่ไม่คิดจำ เพราะมันหันหลังวิ่งไปกระโจนใส่เจ้าของแทน
“เอ็งนี่มันพูดไม่รู้เรื่อง เดี๋ยวก็เอาไปปล่อยวัดซะนี่!”
จัดการกับเจ้าสัตว์สี่ขาเสร็จจึงหันไปยิ้มกับป้าปราณี
“วันนี้ทำอะไรมาฝากหอมเหรอป้าณี?”
“ของชอบของหอมทั้งนั้นล่ะ”
ป้าปราณียิ้มน้อยๆแล้วเดินมากุมมือข้าวหอมไปนั่งบนเก้าอี้ยาวสำหรับรับแขกใต้ถุนเรือน ให้ร่างโปร่งสะดุดใจเล็กๆและเต็มตื้อขึ้นในอกกับความเมตตา ซึ่งถ่ายทอดผ่านความอบอุ่นของฝ่ามือ
“วันก่อนกำนันให้เจ้าแก้วเอาซี่โครงหมูไปให้เยอะ ป้าเลยทำซี่โครงหมูทอดกระเทียมมาให้ กินกับแกงส้มดอกแคก็เข้ากัน”
ป้าณีจัดแจงเปิดปิ่นโตให้ผู้อ่อนวัยดู
“ส่วนอันนี้ขนมบัวลอยสามสี เด็กๆที่บ้านเขาช่วยกันทำกิน ป้าเลยแบ่งมาให้ที่นี่ด้วย หอมชอบมั้ย”
สายตาสะท้อนความอ่อนโยนไม่ผิดเพี้ยนไปจากที่ผ่านมายิ่งทำให้ข้าวหอมรู้สึกแสบร้อนโพรงจมูก
“ชอบสิป้าณี ป้าณีทำอะไรก็อร่อยทั้งนั้น”
“อร่อยก็กินเยอะๆลูก จะได้มีแรงไปทำอย่างอื่น”
ปราณียกมือขึ้นลูบไหล่เล็กซึ่งเห็นมาแต่อ้อนแต่ออก ข่าวลือนั้นทำไมเธอจะไม่ได้ยิน และยิ่งนานวันก็กระจายไปทั่วพร้อมกับการตีไข่ใส่สีกระทั่งเด็กหนุ่มตรงหน้าไม่เหลือชิ้นดี
เป็นตุ๊ดเป็นเกย์ยังไม่พอ ยังบอกว่ามั่วมั่งล่ะ เมายาก็อีก อันหลังนี่สุดจะทนต้องหันไปตวาดใส่คนพูดว่าถ้าไม่หยุดจะเอาขี้เถายัดปากซะเลย ก็คนเดียวกับที่เอาเรื่องในครอบครัวเขามาโพนทะนา แม่ยุพา!
เห็นป้าปราณีนิ่งเงียบเอาแต่ยิ้ม ไม่แม้แต่จะถามให้ขุ่นใจซักคำถึงเรื่องที่เกิดขึ้นยิ่งทำให้เด็กหนุ่มรุ่นลูกเคารพในตัวหญิงสูงวัย และอยากเอ่ยถามเสียเอง
“ป้าณี ป้าณีไม่อยากรู้กับเขาบ้างเหรอ เรื่องของหอมน่ะ”
ร่างโปร่งก้มหน้าถามเสียงตะกุกตะกักไม่กล้าสู้หน้า
“ป้าก็ไม่รู้จะถามให้ได้อะไรขึ้นมา อีกอย่างก็เป็นเรื่องในครอบครัวพูดไปไม่ดีหรอกลูก”
“ก็ใครๆเขาอยากรู้กันจะตาย อย่างถามว่า หอมเป็นเกย์จริงมั้ย นอนกันจริงมั้ย ติดยารึเปล่า ทำนองนี้”
ป้าปราณีส่ายหน้าช้าๆ
“ป้าก็เห็นหอมมาแต่เล็กแต่น้อย ป้าแยกแยะเรื่องได้”
ข้าวหอมนึกขอบคุณในความมีเมตตาของผู้พูด
“เหรอครับ แล้วป้า...ป้าณียังรักหอมอยู่มั้ย โกรธมั้ย?”
“รักก็รักอยู่ แต่ก็โกรธ” ปราณีมองเด็กหนุ่มหน้าสลด “โกรธที่ทำอะไรไม่รู้จักยั้งคิด”
“แค่นั้นเหรอครับ”
“อืม...ทำไมหรือหอม หอมกังวลอะไร กลัวป้าไม่รักหรือลูก?”
มือเหี่ยวย่นลูบหลังอีกฝ่ายเบาๆ และอีกฝ่ายก็พยักหน้ารับหงึกๆ
“หอมกลัวป้าณีจะรังเกียจที่หอมชอบผู้ชายด้วยกัน”
เสียงสั่นเหมือนกลั้นใจพูดยิ่งทำให้ปราณีรู้สึกสงสาร
“ในเมืองนี้มีหอมคนเดียวเสียเมื่อไรล่ะลูก แค่เดินไปตลาดก็เห็นกันให้เกลื่อน อะไรนะ? ตุ๊ด แต๋ว กระเทย เรียกแบบนี้กันใช่มั้ย? เรื่องแบบนี้ป้าก็ไม่ค่อยจะเข้าใจเลยพูดไม่ค่อยจะถูก” ปราณีตอบยิ้มๆ “หอมก็โตพอจะรับผิดชอบตัวเองได้แล้ว ถ้าลูกหลานชอบแล้ว คิดดีแล้ว ก็ตามนั้นล่ะนะ”
ใช่...ถ้าเรามองเห็นทุกคนเป็นเหมือนลูกเหมือนหลาน สังคมเราคงอยู่ด้วยความเข้าใจและเห็นอกเห็นใจในความทุกข์ยากของคนอื่น แทนที่จะซ้ำเติมเช่นคนบางคน
“ขอบคุณครับป้าณี หอมก็ผิดอย่างที่ป้าณีว่าล่ะ แต่หอมไม่คิดจะแต่งงานตามที่พ่อสั่งเพื่อแก้ปัญหาหรอกนะป้าณี”
“แล้วไปตอบตกลงกับพ่อเขาทำไมล่ะลูก”
“ก็ให้พ่อสบายใจ อีกอย่างทางโน้นเขาคงไม่ยอมด้วยหรอก ได้เป็นโจ๊กทั้งเมืองแบบนี้น่ะ”
“นี่! เรื่องมาขนาดนี้แล้วเรายังจะมาเจ้าเล่ห์กับพ่อเขาอีกหรือลูก แล้วถ้าเขามาจริงๆมิต้องแต่งงานกันหรือไง”
“เขาไม่มาหรอก” เสียงเล็กตอบอย่างมั่นใจ
ปราณีถอนใจยาว ลำบากใจที่จะตักเตือนด้วยทั้งพ่อทั้งลูกหัวดื้อกันทั้งคู่ แม้จะสนิทสนมกับครอบครัวนี้แค่ไหน แต่เธอก็ยังเป็นคนนอกอยู่ดี ฉะนั้นเรื่องในครอบครัวเขาก็ต้องให้เขาตัดสินใจกันเอง
“เอาเถอะๆค่อยๆคิดกันไป เอากับข้าวขึ้นไปกิน เดี๋ยวจะเย็นซะหมด”
ปราณีตัดบท ด้วยขืนคุยกันต่อไปเจ้าจอมดื้อคนนี้เป็นต้องเถียงหัวชนฝา
“งั้นป้าณีขึ้นไปกินด้วยกันสิ”
“ป้ากินมาแล้ว”
“งั้นป้าณีขึ้นเรือนก่อน เห็นพ่อว่าจะคุยเรื่องงานบุญเดือนหน้าด้วย”
ข้าวหอมยิ้มให้กับสายตารู้ทัน ก็ป้าณีมาทีไรพ่อกำนันเป็นชอบใจ เพราะเรือนที่พวกเขาอยู่จะดูเป็นระเบียบขึ้นมาทันตาเห็น
ยังไงผู้หญิงก็เหมาะกับงานบ้านงานเรือนมากกว่าผู้ชายบนเรือนนี้ทั้งหมดล่ะนะ
กระทั่งสายๆสุเทพก็มาถึง ใบหน้าคมเข้มยิ้มเห็นฟันขาวมาแต่ไกล ทว่าในอกร้อนรนเหมือนถูกไฟสุม กว่าจะได้โอกาสเหมาะนัดพบต้นเหตุของข่าวลือก็ต้องหาเหตุมาหา ยังไงก็ต้องมา!
ร่างสูงขึ้นเรือนก็เจอกำนันสิงห์นั่งหน้าดำเหมือนถูกของให้สุเทพกังวลใจนิดๆ ชายหนุ่มยกมือไหว้พลางเหลียวหาคนที่นัดไว้ซึ่งไม่อยู่ในสายตา เห็นเพียงป้าปราณีเพื่อนบ้านกำลังกำกับไอ้ขันไอ้แก้วทำความสะอาดตู้เก็บของฝั่งเดียวกับห้องนอนข้าวหอม
“นี่เทพ”
นั่งยังไม่ทันเก้าอี้ร้อนกำนันก็เอ่ยกับชายหนุ่มเสียงเข้ม
“อย่าไปเออออกับไอ้หอมมันนัก เดี๋ยวจะกู่ไม่กลับ มันยิ่งพิเรนทร์ๆอยู่”
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะข่าวลือที่ได้ยินมาหรือไง ถึงทำให้กำนันสิงห์พูดปรามกับเขากลายๆ ก่อนจะพยักหน้ารับพร้อมกับเก็บความระทึกไว้ถามอีกคน กำนันสิงห์ธรรมดาก็หน้าดุเป็นทุนอยู่แล้ว แต่วันนี้กลับดูเหี้ยมผิดปกติจนเขานึกเสียวหัวตัวเอง ด้วยมีชนักติดหลังอยู่เหมือนกัน
“วันนี้พ่อกำนันไม่ออกไปอำเภอหรือครับ” สุเทพชวนคุย
“ไม่ไปล่ะ”
พูดไปก็สะบัดผ้าขาวม้าซ้ายทีขวาทีเหมือนไล่แมลง หากตายังคงเหลือบมองไปยังลานหน้าเรือนไทยเป็นระยะๆ
“ข้ามีธุระ ไปไหนไม่ได้หรอก”
“หรือครับ”
สุเทพรับคำเก้อๆ กับท่าทางหงุดหงิดในน้ำเสียงหน่อยๆนั้น พอดีกับที่ข้าวหอมเดินออกมาจากห้อง หัวใจเหี่ยวๆก็ฟูพองคับอก แต่สภาพเตรียมพร้อมเหมือนจะออกไปทำไร่ทำให้สุเทพงุนงง
“ไปนะพ่อ”
“เออ แล้วอย่าพากันไปเถลไถลที่อื่นล่ะ เสร็จแล้วก็รีบกลับเรือน เข้าใจมั้ย”
พอเห็นบุตรชายทำหูทวนลมจึงย้ำเสียงหนักใส่ จนอีกฝ่ายพยักหน้ารับค่อยพอใจแล้วปล่อยให้ไป
ลงจากเรือนได้สุเทพก็ยิ่งคำถามใส่ร่างโปร่งทันที
“ทำไมใส่ชุดนี้ล่ะหอม จะไปดูไก่บ้านลุงมีนะ”
“ตอนนี้คงดูอย่างเดียวไม่ได้แล้วล่ะ ต้องขนขี้มันด้วย”
“ฮะ!”
“ไม่ฮะไม่เฮอะล่ะ พ่อให้ฉันเลิกคิดเรื่องไก่ชน แต่ไหนๆก็นัดเทพไว้แล้วพ่อเลยให้ไปช่วยกันขนขี้ไก่มาทำปุ๋ยโบกาฉิด้วยเลย เป็นไง? สมเป็นพ่อฉันมั้ยไม่ให้เสียเที่ยวเลย” คนหน้าขาวนวลทำปากยื่น
“แต่บ้านลุงมีเลี้ยงไก่ชน ไม่มีขี้ไก่พอขายหรอก”
“แต่ข้างบ้านลุงมีเป็นฟาร์มไก่” ข้าวหอมหรี่ตามองคนตัวสูง “พ่อฉันรอบคอบ”
“ฮ้าๆ” สุเทพพยักหน้าเข้าใจพลางหัวเราะขำ “แล้วจะเอาไง จะไปขนขี้ไก่กันจริงเหรอ”
ด้วยรู้นิสัยคนตัวเล็กที่ไม่มีทางทำอะไรตรงตามคำสั่งเป๊ะๆ
“ใครบอกล่ะ ก็ต้องดูไก่บ้านลุงมีก่อนสิ” ข้าวหอมยิ้มเจ้าเล่ห์ “แต่คงไม่คิดจะหามาเลี้ยงเองแล้วล่ะนะ เดี๋ยวพ่อฉันจะนอนไม่หลับเอา...ไอ้แก้วไปขึ้นรถเลย”
ท้ายประโยคหันไปบอกสมุนให้เดินไปขึ้นรถยนต์ก่อน และไอ้แก้วก็กระโดดขึ้นท้ายกระบะนั่งกินลมสบายใจเฉิบ ไม่ยอมเข้าไปนั่งในห้องโดยสารด้วยกัน
สุเทพพยักหน้าเข้าใจ ขอแค่มีคนตรงหน้าไปด้วยก็ถึงไหนถึงกัน ส่วนเรื่องที่ทำให้เขานั่งไม่ติดไว้สบโอกาสเขาจะไต่ถามให้ได้ความ ตอนนี้ต้องข่มใจไว้ก่อน เดินมาเกือบจะถึงรถกระบะก็เห็นป้ายุพาเดินพ้นโค้งตรงมายังเรือน ใส่เสื้อสีเขียวคอกว้างฉีกยิ้มโชว์ริมฝีปากแดงเห็นแต่ไกลให้ชายหนุ่มทั้งสอง
ข้าวหอมพอเห็นว่าเป็นป้ายุพาจอมสอดรู้สอดเห็นประจำหมู่บ้านถึงกับหน้าเสีย เพราะคนที่ไม่อยากเจอที่สุดก็คือป้ายุพาคนนี้
“ซวยจริง!”
ร่างเล็กสบถให้สุเทพสัมผัสได้ถึงความโกรธเกรี้ยว
“จะไปไหนกันหรือจ๊ะหนุ่มๆ”
เสียงจีบปากจีบคอกับสายตาที่แทบจะลากไส้ออกมาแหวกดู แสลงตาแสลงใจคนกรุ่นโกรธ
“แล้วป้ายุมาทำไมหรือครับ พ่อไม่ว่างหรอกตอนนี้”
น้ำเสียงเย็นชาเอ่ยถามอย่างไร้มารยาท หากอีกฝ่ายกลับมองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะหันไปมองสุเทพแล้วแสยะยิ้ม
“ไม่เป็นไรจ้ะ เพราะป้าแค่มาอยู่เป็นเพื่อนปรับทุกข์ให้พ่อเรา ปานนี้คงใจจะขาดแล้วมั้งที่เลี้ยงลูกแล้วไม่ได้ดี!”
ยุพายิ้มสะใจที่วันนี้ได้เห็นหน้าไอ้เด็กอวดดีจอมยโสหน้าเหลือสองนิ้ว หากข้าวหอมก็เชิดหน้าไม่คิดยอม
“เหรอครับ แต่นี่มันก็ผ่านมาตั้งหลายวันแล้ว ทำไมป้ายุเพิ่งมาคิดได้ว่าพ่อกำลังกลุ้มใจอยู่ หรือว่ามัวไปนั่งนินทาตามร้านกาแฟในตลาด สนุกจนลืมวันลืมคืนไปเลยครับป้า”
“โธ่ๆลูก” ยุพาลากเสียงยาว “ใครเขาจะสนุกกับความทุกข์ความผิดปกติของคนอื่นกันล่ะจ๊ะ ไม่มีหรอก ป้าล่ะสงสารหอมที่เกิดมามีกรรมถึงได้ผิดชาวบ้านชาวช่องแบบนี้ ชาตินี้ก็ทำบุญเยอะๆนะลูก ชาติหน้าจะได้ชอบเหมือนเพื่อนเขา”
คำเสียดสีของคนใจดำทำให้ข้าวหอมตัวสั่นหน้าแดงเพราะความโกรธ ก่อนจะโต้ตอบเผ็ดร้อนแสบทรวงไม่แพ้กัน
“ก็เหมือนกันล่ะป้า หอมก็อยากให้ป้าทำบุญชาตินี้ไว้เยอะๆ ชาติหน้าจะได้มีผัวเดียว!”
รุ่นเล็กรุ่นใหญ่จ้องตากันแทบจะกินเลือดกินเนื้อ จนสุเทพต้องเข้ามาห้ามทัพไว้ก่อนที่เรื่องจะลุกลามใหญ่โตเผลอลงไม้ลงมือกัน ไอ้ตัวเล็กของเขายิ่งมือไวอยู่ด้วย แล้วจึงหันไปพูดกับยุพาเสียงดุ เพราะไม่พอใจเป็นทุนเดิมที่ทำให้ข่าวกระพือไกลส่งผลทางอ้อมกับเขา
“ป้ายุกลับบ้านไปเถอะ ไม่มีใครเขาว่างกันหรอก”
ยุพาตวัดสายตามองสุเทพ ประเมินเหตุการณ์แล้วเห็นว่าตัวเองเสียเปรียบ จึงคิดหลบฉาก
“ย่ะ! เพิ่งรู้ว่ามีองค์กับเขาด้วยเหมือนกันนะยะ!”
ยุพาเบะปากใส่สุเทพซึ่งซ่อนความเป็นเกย์ไว้ภายใน ก่อนจะหันหลังเดินแกมวิ่งขึ้นเรือนไปหากำนันสิงห์ ไม่สนใจว่าเจ้าของบ้านเขาจะยินดีต้อนรับหรือไม่
สุเทพหันหน้ามองข้าวหอมที่กำลังโกรธจนตาแทบจะหลุดออกจากเบ้าให้รู้สึกเจ็บปวดแทน ก่อนจะฉวยข้อมือเล็กพาขึ้นรถยนต์ขับออกไปด้วยความรู้สึกพลุ่งพล่าน รถแล่นเร็วจนเห็นสองข้างทางเลือนรางโดยไม่มีการพูดจากันซักคำ ไอ้แก้วซึ่งนั่งอยู่ท้ายกระบะก็แทบจะสวดมนต์ให้พ่อแก้วแม่แก้วช่วยคุ้มครอง กระทั่งรถชะลอจอดก่อนถึงทางโค้งเข้าบ้านลุงมี ไอ้แก้วจึงถอนหายใจโล่งท้อง
“นึกว่าจะต้องไปทักทายยมบาลซะแล้ว”
รถกระบะจอดสนิทลงข้างทาง สองฝั่งเต็มไปด้วยทุ่งนาสีเขียวขจี ลมเย็นพัดโชยอ่อนยอดข้าวไหว หากหัวใจคนในรถกลับไม่สงบเย็นเช่นรอบตัว
คนหนึ่งกลัดกลุ้มด้วยไฟกรุ่นโกรธ แต่อีกคนกลับเย็นยะเยือกราวอยู่ในถ้ำน้ำแข็งมืดมิด เพราะแสงเรืองรองดวงน้อยๆที่กำลังไขว่คว้ามาครอบครองกำลังดับวูบลงตรงหน้าเหลือเพียงความมืดดำว่างเปล่าหนาวจับใจ
ต่างคนต่างจมอยู่ในความคิดตัวเอง ความเงียบเข้าครอบงำนานเหมือนชั่วกัปชั่วกัลป์จนมีเสียงถอนหายใจหนักของสุเทพดังแทรกขึ้นมา
“หอม เทพถามจริงๆนะ เรื่องที่ป้ายุแกพูดมันจริงรึเปล่า เทพบอกตรงๆว่าเทพไม่สบายใจเลย”
มือใหญ่กำพวงมาลัยแน่น สายตาจ้องมองเสี้ยวหน้าขาวนวลเหม่อมองออกไปนอกรถเหมือนไม่ได้ยิน แล้วใบหน้าที่ตัวเขาชอบแอบมองก็หันกลับมาพร้อมแววตาสั่นไหว
“จริง”
“...!”
คำตอบสั้นแต่กระแทกใจคนฟังจนจุกเสียดพูดไม่ออก เบิกตามองอีกฝ่ายเหมือนไม่เชื่อหู ด้วยครั้งแรกที่ได้ยินข่าวลือเขายังไม่คิดเชื่อ หากนานวันก็ยิ่งหนาหูทำให้ใจหวั่นไหว ต้องมาถามหาความจริง และความจริงก็ทำให้เขาตัวชาเหมือนหล่นจากที่สูงลงไปกระแทกของแข็ง
เขามาด้วยใจยังเชื่อมั่นในตัวอีกฝ่าย ซึ่งไม่เคยเปิดช่องว่างให้ใครแม้แต่เขา!
ข้าวหอมกลืนก้อนเหนียวๆลงคอเมื่อเห็นเพื่อนสนิททำหน้าปั้นยาก ออกจะซีดเผือกเสียด้วยซ้ำ
“ถ้าเป็นผู้หญิงเทพจะไม่ตกใจเท่านี้เลย”
สุเทพเอ่ยเสียงเบาคล้ายบอกกับตัวเอง แต่คนได้ยินหน้าจ๋อยสนิท
“มันเกิดอะไรขึ้น...”
ข้าวหอมอึดอัดที่จะตอบคำถาม เพราะมันสะกิดถึงค่ำคืนอันไม่น่าจดจำก่อนตอบ
“ฉันเมา”
ข่าวหอมโยนความรู้สึกไม่เข้าใจตัวเองในเวลานั้นให้เป็นความผิดของเหล้าตัวเดียว
เป็นอีกคำตอบที่สั้นกระชับได้ใจความสำหรับสุเทพจริงๆ ร่างสูงหน้าเหวอกำพวงมาลัยแน่นจนเส้นเอ็นปูดโปน
“เมา! ทั้งๆที่แทบจะไม่กินเหล้ามาก่อนเลยนี่นะ” ร่างสูงย้อนถามเสียงเข้ม
“ก็เพราะไม่ค่อยกินถึงได้เมาไงเล่า! แล้วฉันก็เป็นเกย์จริงๆด้วย มีอะไรมั้ย!”
คนตัวเล็กก็ย้อนกลับเสียงดังไม่แพ้กัน แถมใส่ความหงุดหงิดเข้าไปด้วยจนไอ้แก้วนั่งท้ายรถยังตกใจ เตรียมพร้อมกับความไม่คาดฝันหากเจ้านายเผลอชกหน้าอีกฝ่าย
ดวงตาสีเข้มวาวโรจน์มองคนตัวเล็กซึ่งไม่เคยเข้าใจความรู้สึก หรือไม่ยอมเข้าใจอย่างสับสนแกมน้อยใจ
ทำไมคนนั้นไม่ใช่เขา!
“แล้วทำไมถึงปล่อยให้เขาเข้าไปในห้องได้ คนอยู่กันทั้งเรือน หรือไอ้คนนั้นมันคิดเข้าไปปล้ำหอมอยู่แล้ว มันฉวยโอกาสตอนหอมเมางั้นเหรอ แล้วทำไมหอมไม่เรียกให้ใครช่วย”
ความพลุ่งพล่านทำให้สุเทพถามออกมาเป็นชุด ก่อนอีกฝ่ายจะตะเบ็งเสียงขัด
“นี่! เทพไม่ใช่พ่อฉันนะ จะมาซักให้มันได้อะไรขึ้นมา แค่นี้ฉันก็กลุ้มจะบ้าอยู่แล้ว เป็นเพื่อนก็ต้องปลอบใจกันสิ จะมาซ้ำเติมกันทำไม เดี๋ยวเรื่องมันก็เงียบไปเองล่ะ”
คนยอมตามใจมาตลอดเห็นอีกฝ่ายออกอาการโมโหจึงยอมลดเสียงลง ระงับความรู้สึกไม่พอใจไว้ในอก
“จะเงียบยังไงในเมื่อกำนันให้หอมแต่งงานไม่ใช่เหรอ”
“บ้าเรอะ ใครเขาจะยอมแต่งกันเล่า” ข้าวหอมทึ้งผมตัวเองแรงๆ “เลิกถามได้มั้ย”
ใบหน้าขาวหันมองเพื่อนดวงตาแดงก่ำ หากใจคนคอยมาตลอดก็ต้องการความชัดเจนเช่นกัน
“งั้นอีกคำถามเดียว” สุเทพหยุดมองคนตัวเล็กนิ่ง “หอมไม่ได้รักเขาใช่มั้ย”
เหมือนถูกฟ้าผ่ากลางศีรษะให้ข้าวหอมสะดุ้งโหยง ตะเบ็งเสียงใส่อีกฝ่าย
“ก็บอกว่าเมาไงเล่า! แล้วมันจะรักกันได้ยังไง คนเพิ่งเจอกัน พูดไม่รู้เรื่องหรือไงเทพ ถ้าพูดไม่รู้เรื่องฉันกลับแล้ว!”
มือเล็กตั้งท่าเปิดประตูจนสุเทพฉวยคว้าแทบไม่ทัน
“โอเคๆ เทพเข้าใจแล้ว”
ได้ยินคำตอบดังฟังชัดอย่างที่สุเทพอยากได้ยิน ทำให้โล่งใจเปลี่ยนสีหน้าสีตาในทันที
ก่อนพรางพรูลมหายใจยาว เหมือนคนวิ่งมาไกล
ข้าวหอมแกะมือใหญ่ที่ยึดจับต้นแขนไว้แน่นออก
“เทพคงไม่ดูถูกฉันนะ”
สุเทพมองริมฝีปากอิ่มสีสดยื่นออกแสดงความเจ้าอารมณ์ หากให้รู้สึกอุ่นขึ้นในหัวใจที่ของรักยังไม่หลุดลอย
“จะเป็นแบบนั้นได้ยังไงล่ะ”
สุเทพยิ้มกับอาการพยักหน้ารับหงึกๆ
“แล้วเทพไม่กลัวชาวบ้านเขาจะนินทาเทพด้วยเหรอ? มาสนิทกับฉันมากๆแบบนี้”
“ปล่อยให้นินทาไปเลย” จะได้กลบข่าวลือของไอ้หมอนั่นให้หมด
“จริง?”
ข้าวหอมเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง ก่อนฉีกยิ้มกวนประสาท
“แต่ระวังนะเทพ วันไหนฉันเมาอาจจะคว้าเทพมานอนกอดก็ได้นา แล้วจะมาร้องโวยวายให้ฉันรับผิดชอบไม่ได้นะ”
พออารมณ์ดีขึ้นหน่อยคนตัวเล็กก็เหน็บอีกฝ่ายแบบขำๆ
เป็นครั้งแรกที่ข้าวหอมยอมเปิดเผยตัวเองให้เพื่อนสนิทรู้ และตัวสุเทพเองก็พอใจไม่น้อย
“ก็ถ้ารักจริงเทพยอมให้กอดก็ได้”
คนหน้าเข้มยิ้มเห็นฟันขาว หากอีกฝ่ายทำหน้าอิหลักอิเหลื่อ
ด้วยบางสิ่งแม้ไม่ชัดเจน ก็ปล่อยให้คลุมเครือไปอย่างนั้นคงดีกว่ารู้จนทะลุปรุโปร่งแล้วหาคำตอบไม่ได้
“พูดดีไปเหอะ” ข้าวหอมพึมพำแล้วจึงตัดบท “เข้าไปบ้านลุงมีกันเถอะ ถ้าเสร็จเร็วเราไปหาข้าวในตัวเมืองกินกันดีกว่า”
“ทั้งๆตัวเหม็นขี้ไก่เนี่ยนะ”
“เออสิ มีตังอะ”
คำตอบกวนๆตามแบบฉบับคนเอาแต่ใจ พัดพาความอึดอัดคับข้องใจของสุเทพหายวับไปกับตา
คืนนี้คงเป็นคืนที่เขาได้หลับสนิทหลังจากนอนกระสับกระส่ายมาหลายคืน สุเทพพยักหน้ารับพลางลอบยกยิ้มมองไปข้างหน้า เข้าเกียร์พารถกระบะมุ่งสู่จุดหมายด้วยใจปลอดโปร่ง
พลบค่ำสุเทพพาข้าวหอมมาส่งบ้าน แสงไฟหน้ารถสาดส่องตรงไปยังใต้ถุนเรือน เห็นแสงสะท้อนจากลูกนัยน์ตาสัตว์สี่ขาล้อแสงไฟเรืองรอง พร้อมกับเสียงเห่าร้องตอนรับเจ้าของดังขรมจนร่างโปร่งต้องรีบลงจากรถยนต์ไปดุสุนัข แล้วโบกมือลาเพื่อนสนิท
สุเทพถอยรถกลับโดยไม่ทันสังเกตเห็นรถยุโรปคันงามจอดหลบมุมใต้เงาไม้มืดครึ้มถึงสองคัน และความพลาดพลั้งรอดสายตาในครั้งนี้ส่งผลให้ร่างสูงนอนไม่หลับไปอีกนานแสนนาน
-
ข้าวหอมลูบหัวสัตว์เลี้ยงแสนรักซึ่งเข้ามาประจบเลียจนมือไม้ชุ่มไปด้วยน้ำลาย โดยเฉพาะโจ๋น้อยที่ออกอาการดีใจ กระโดดเกาะหน้าเกาะหลังจนเจ้าของหมั่นไส้
“นี่ถ้าปีนขึ้นหัวฉันได้ แกเป็นปีนขึ้นมาแล้วใช่มั้ยไอ้ดื้อ!”
ร่างโปร่งผลักสุนัขสีขาวด่างลูกผสมพันธุ์บางแก้วออกห่างแล้วเดินขึ้นเรือน
เพียงพ้นบันไดก้าวสู่พื้นกระดาน ขาทั้งสองข้างก็หยุดชะงักในทันที สองตาเบิกกว้างมองแขกอันไม่คาดฝันนั่งหัวโด่มองตรงมาเช่นกัน
“ไอ้หมอ!”
ถ้าทำได้ร่างเล็กก็อยากจะหันหลังวิ่งตามรถสุเทพออกไปด้วยกัน เพราะที่เขาเห็นตรงหน้าคือต้นตอความวุ่นวายที่เกิดขึ้น นายทิเบต...ไอ้หมอภูเขา! ยกโขยงมากันทั้งครอบครัวเลยมั้ง ด้วยเห็นป้านิภากับชายสูงวัยนั่งติดกัน ถัดมาก็เป็นทิเบตนั่งคู่กับหญิงสาวหน้าละหม้ายคล้ายกัน นั่งล้อมวงที่โต๊ะรับแขกขนาดสิบสองคนนั่งในเรือนรับรอง
“ไม่เข้ามาล่ะ”
เสียงกำนันสิงห์เอ่ยปากเรียกบุตรชายยืนตะลึงนิ่งเงียบ
ร่างโปร่งเดินตัวลีบใจคอไม่อยู่กับเนื้อกับตัวไปนั่งลงข้างบิดา เงยหน้ามองทุกคนกำลังมองเขาเป็นตาเดียว ข้าวหอมรู้สึกเหงื่อกาฬจับทั่วใบหน้า ลางสังหรณ์บางอย่างร้องเตือนบอกให้เขาระวัง สายตาหวั่นไหวหันมองพี่ชายพี่สาวนั่งหน้าตาไม่สู้ดีอยู่ด้านขวามือของบิดา
“ไปเถลไถลที่ไหนมาจนค่ำมืดป่านนี้ ลุงกับป้าเขามาถึงตั้งแต่เย็นแล้ว โทรศัพท์ก็ไม่ยอมพกไป”
กำนันสิงห์บ่นขณะบุตรชายยกมือไหว้แขก
“เลยไปหาข้าวกินในเมืองมาพ่อ”
ข้าวหอมตอบเสียงเบาแล้วเม้มปากแน่นด้วยใจสั่นพิกล
กำนันสิงห์ถอนใจยาวคร้านจะดุว่าบุตรชาย ตัดบทแนะนำกับแขก
“นั่นคุณวิวัฒน์ พ่อหมอทิเขา แล้วก็หนูนาน้องสาว อายุมากกว่าเราไม่กี่ปีหรอก”
ข้าวหอมยกมือไหว้ประหลกๆหากในสมองไม่ได้อยากรู้ชื่อแซ่ ตอนนี้เขาอยากรู้ว่าคนพวกนี้มาทำไมมากกว่า
“พ่อกำลังคุยว่าอยากรวบรัดแต่งให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ทางหมอทิเองก็ตกลง เลยว่าจะคุยรายละเอียดกันเลย”
สิ้นคำบอกของบิดาข้าวหอมก็หันขวับไปมองหน้าทิเบตอย่างไม่เชื่อหู ความเย็นยะเยือกคืบคลานจากปลายเท้าค่อยๆลามมาถึงช่องอก รู้สึกได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นแรง รอบตัวหมุนคว้างไร้ทิศทาง
“แต่งงาน!”
ริมฝีปากบางพึมพำเสียงเบา ในสมองอื้ออึง ภาพข้างหน้าเหมือนพร่าเลือน
“มีอะไรรึ”
กำนันเห็นบุตรชายหน้าซีดแล้วให้หวั่นใจ ความคิดที่ยอมตกลงแต่งงานนั้นอาจเป็นเพียงอารมณ์ชั่ววูบ พอถึงเวลาเข้าจริงอาจกลับลำได้ง่ายๆเหมือนเรื่องที่ก่อ เพราะฉะนั้นก่อนที่ทุกอย่างจะพังทลายไม่เป็นท่า พ่อคนนี้จำต้องใจร้ายอีกครั้ง
“หากวันนี้แกก่อเรื่องอีกเป็นตัดพ่อตัดลูกกัน!”
คนเป็นพ่อเอ่ยเสียงกระด้างให้พอได้ยินกันสองคน แล้วฉวยข้อมือเล็กซึ่งกำหมัดแน่นบนหน้าขาบีบแรงๆใต้โต๊ะใหญ่
ข้าวหอมหันมองหน้าบิดาแล้วอยากร้องไห้ นี่เขาต้องแต่งงานจริงๆนะหรือ? ด้วยสายตาของบิดานั้นแข็งกร้าวไม่มียอมอ่อนข้อหรือถอยแม้ครึ่งก้าวเลยในเรื่องนี้ สายตาคู่โศกหันหาพี่สาวเหมือนจะขอความช่วยเหลือ หากพี่สวยก็ทำหน้าปั้นยากให้ใจหล่นวูบ ก่อนจะเคลื่อนสายตามองพี่ชาย ยิ่งเหมือนปิดประตูตอกฝาโลงกันไปใหญ่ เมื่อพี่สารหันหน้าหนีทันทีไม่ยอมสบตาด้วย
กำนันสิงห์มองบุตรชายพยักหน้ารับด้วยดวงตาอับแสงแล้วใจหาย หากแข็งใจดำเนินเรื่องต่อ ฝ่ายข้าวหอมซึ่งอับจนหนทางหันหน้ามองทิเบต อยากจะแล่เนื้อเอาเกลือทาให้หายแค้น
มาทำไมกันฮึ!ไอ้หมอภูเขา จะมาให้เรื่องมันยุ่งขึ้นไปอีกทำไมกัน!
ทิเบตเห็นดวงตาวาวโรจน์แดงก่ำ นึกลังเลชั่ววูบ แต่จะมากลับลำเอาตอนถึงถิ่นเขาแล้วเป็นได้ถูกยิงไส้แตกแน่นอน ร่างสูงถอนหายใจเหนื่อย ไม่คิดสบตากับคนตัวเล็ก ก็ดูสิ แทนที่จะตั้งท่าตั้งตัวเป็นอริแต่เริ่มแบบนี้ ควรจะหันหน้ามาคุยกันดีกว่า มีประโยชน์กว่าการใช้อารมณ์เป็นไหนๆ
เพราะหลังจากนี้เป็นได้จ้องหน้าเห็นตากันทุกวัน! แล้วดูซิว่าจะตีหน้ายักษ์ไปได้ซักกี่น้ำ เมื่อยเมื่อไรจะได้คุยกัน!
“งั้นตกลงว่าพรุ่งนี้ฉันจะไปหาฤกษ์หายามที่ดีที่สุดในสองอาทิตย์นี้นะ ส่วนสินสอดฉันจะยกไปให้สมน้ำสมเนื้อทางแม่นิภาแน่นอน หรือแม่นิภาคิดว่ายังไงล่ะ”
กำนันสิงห์ยิ้มในดวงตาถาม หากคนถูกถามกลับทำหน้าตะลึงตกใจกันทั้งแถบ
“อะไรนะพ่อกำนัน! ไม่ใช่ให้ทางฉันยกขันหมากมาสู่ขอหรอกหรือ”
นิภาเสียงแข็งหลังตรงเนื่องจากผิดไปจากที่เข้าใจไว้โข จนผู้เป็นสามีต้องจับข้อมือรั้งไว้ให้สงบสติอารมณ์ เดี๋ยวจะเป็นลมเป็นแล้งไป
“เฮ้ย...ได้ยังไง ลูกฉันผู้ชาย ฉันก็ต้องไปสู่ขอสิ”
“ลูกฉันก็ผู้ชายนะพ่อกำนัน!”
สิ้นเสียงนิภาทุกคนที่นั่งล้อมวงเป็นเงียบกริบ
เอาล่ะสิ จะมาตกม้าตายเพราะเรื่องใครเป็นเจ้าบ่าวเจ้าสาวเนี่ยนะ ข้าวสารเกาศีรษะแรงๆมองทุกคนทำหน้าปั้นยาก กูว่าแล้วว่ามันต้องเป็นแบบนี้...
“เอาน่าๆแม่นิภา ไหนๆเรื่องก็เป็นแบบนี้ก็ให้ทางฉันยกขันหมากไปขอลูกแม่นิภาเองดีกว่า รับรองฉันจะจัดสินสอดให้แม่นิภาไม่อายใครเลย”
กำนันสิงห์ตอบอย่างมั่นใจเต็มที่ ในขณะที่ทิเบตอึ้ง อยากจะขำก็ขำไม่ออกเอางานนี้ล่ะ
“กำนัน กำนันขอให้ทางฉันรับผิดชอบ ฉันก็รับผิดชอบ แต่เรื่องนี้ฉันไม่ยอมนะกำนัน”
นิภาเสียงหลงน้ำหูน้ำตาจะร่วง เพราะยังไงเธอก็ไม่ยอมให้ลูกเป็นฝ่ายเจ้าสาวแน่นอน ถึงจะต้องแต่งงานกับผู้ชายด้วยกัน แต่อย่างน้อยก็ขอเหลือความเป็นลูกผู้ชายให้ลูกชายเธอด้วยคำว่าเจ้าบ่าวก็ยังดี
“ไม่น่า...ให้ทางฉันสะดวกกว่าเยอะ”
กำนันสิงห์มองหน้าบุตรชายแล้วมองกลับไปยังนิภาด้วยทีท่าอ้ำๆอึ้งๆ เพราะตัวเองก็ไม่อยากเป็นฝ่ายเจ้าสาวเหมือนกัน
“กำนัน! เรื่องนี้หัวเด็ดตีนขาดฉันก็ไม่ยอม ถ้าจะแต่งทางฉันต้องเป็นฝ่ายเจ้าบ่าวเท่านั้น!”
“แม่...ใจเย็นๆ”
คุณวิวัฒน์โอบเอวภรรยาซึ่งผุดลุกขึ้นยืนดวงตาวาวโรจน์ให้นั่งลง
นักเลงลูกทุ่งอย่างกำนันสิงห์ถึงผงะกับแววตาเด็ดขาดไม่โอนอ่อนของผู้หญิงตัวเล็กๆ
“แต่...”
กำนันสิงห์เองก็คิดจะท้วงให้ถึงที่สุด หากถูกนิภาตอกกลับให้คราวนี้เถียงไม่ออก
“ก็คืนนั้นลูกกำนันอยู่ข้างล่างไม่ใช่เหรอ เพราะฉะนั้นลูกกำนันก็ต้องเป็นฝ่ายเจ้าสาวไป ส่วนลูกฉันอยู่ข้างบนก็ต้องเป็นเจ้าบ่าวถูกมั้ยข้าวสาร!”
นิภาที่เลือดขึ้นหน้าหันขวับมองคนเห็นคนแรกแล้วร้องลั่นเรือนให้เรื่องบานปลาย สายตาคาดคั้นทำให้ข้าวสารนั่งหน้าเหลือไม่ถึงนิ้ว
“หรือจะบอกว่าที่ป้าพูดมันไม่จริง!”
ทุกสายตามองไปยังชายหนุ่มจนรู้สึกประหม่าอยากจะทึ้งผมตัวเองแรงๆ แล้วทำไมจะต้องเป็นฉันล่ะป้า ข้าวสารมองนิภาอย่างเซ็งชีวิตพลางเหลือบเห็นแววตาถมึงทึงของบิดา ถ้าขืนตอบไม่เป็นคุณเป็นถูกเตะแน่นอน จึงอึกอักหลบสายตาตอบให้นิภาปวดจี๊ดในสมอง
“ฉันจำไม่ได้”
“ห๊ะ!”
นิภาร้องเสียงหลงไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเล่นตุกติก ริมฝีปากเคลือบลิปสติกสีชมพูขบเม้มเข้าหากันแน่นตัวสั่นเทิ้ม และก่อนจะได้โวยวาย เสียงหนึ่งก็แทรกขึ้นมาให้ใจชื้น
“ฉันจำได้พี่สาร! ฉันจำได้ พี่หอมยังพูดเลยว่า ตื่นขึ้นมาก็เห็นคุณทิอยู่บนตัวแล้วน่ะพี่”
ไอ้ขันซึ่งมาความจำดีผิดที่ผิดเวลาโพล่งบอก ให้กำนันสิงห์หนวดกระตุกตาถลนแทบจะหลุดออกมาจากเบ้า
“ไอ้ขัน! ยังอยากจะกินน้ำพริกอยู่มั้ยฮึ”
เสียงคำรามเดือดดาลทำเอาไอ้ขันคอหด พร้อมกับถูกข้าวสารตบกะโหลกเสียหลายที โทษฐานรู้ดีไม่ดูตาม้าตาเรือ
ไอ้ขันที่เพิ่งรู้ตัวยกมือลูบศีรษะตัวเองแรงๆหน้าจ๋อยตัวลีบพลางเหลือบมองข้าวสารที่นั่งบนเก้าอี้ ส่วนตัวเองอยู่บนพื้นกระดานด้วยท่าทางน่าสงสาร
“เอ็งจะถูกพ่อแพ่นกบาลก็วันนี้ล่ะ” คำพูดของข้าวสารทำเอาไอ้ขันเบ้ปาก
ส่วนข้าวหอมหน้าชาอับอายจนอยากจะมุดแผ่นดินหนี ริมฝีปากบางจึงขบกัดสะกดกลั้นอารมณ์พลุ่งพล่านไว้เต็มที่ เพราะพูดอะไรไม่ได้ ในเมื่อมันจริงทุกอย่าง
วันนั้นพลิกตัวคร่อมซะก็ดีหรอก!
“เห็นมั้ย พ่อกำนันมีอะไรจะแย้งอีกมั้ย”
นิภาถามผู้มีพระคุณอย่างเหลืออด ด้วยเธอยอมมาจนถึงตอนนี้แล้ว ถ้าเรื่องนี้กำนันไม่ยอมให้เธอบ้าง เป็นได้ขาดกันจริงๆแล้วงานนี้
เห็นนิภาท่าทางขึงขังจริงจังและหลักฐานมันรัดตัวดิ้นไม่หลุด งานนี้กำนันสิงห์จึงจำยอมตกลงพลางมองข้าวสารและไอ้ขันตาขวาง
ที่แบบนี้ล่ะไม่ดิ้นเป็นปลาไหลใส่สเก็ตบ้าง น้องแกเลยต้องเป็นเจ้าสาวเลยเห็นมั้ย
แล้วจะให้ช่วยยังไงล่ะพ่อ เห็นตำตาออกแบบนั้น ข้าวสารเห็นแววตาบิดาก็รู้ความนัยพลางโต้ตอบในใจ ด้วยขืนพูดออกมาเป็นได้ถูกเตะ วิ่งลงเรือนแทบไม่ทัน
“ตกลงตามนี้นะพ่อกำนัน ทางฉันจะจัดขันหมากมาสู่ขอ ส่วนเรื่องงานพิธีการฉันอยากให้จัดแบบง่ายๆเฉพาะคนในครอบครัว กำนันจะเห็นว่าอย่างไรจ๊ะ”
“ได้”
ดูกำนันสิงห์จะหมดอารมณ์เจรจา นิภาพูดอะไรมาเป็นพยักหน้ารับอย่างแกนๆ
“งั้นก็เหลือรอฤกษ์อย่างเดียว ฉันขอตัวกลับเลยนะพ่อกำนัน”
“อ้าว ไม่ค้างหรือ ห้องหับก็มี” กำนันสิงห์มองนิภาลุกยืน
นิภาอึกอัก หากวิวัฒน์จับมือเตือนสติไว้ก่อน ด้วยไหนๆก็จะมาเป็นทองแผ่นเดียวกันแล้ว
“ก็ดีครับ นานๆทีจะได้นอนฟังเสียงจิ้งหรีดเรไรบ้าง”
วิวัฒน์ซึ่งปล่อยให้ภรรยาพูดมาตลอด ถือโอกาสทำหน้าที่ไกล่เกลี่ยก่อนจะกระทบกระเทือนใจกันอีก
“งั้นสวยไปเตรียมห้องหับให้ป้าเขาด้วยนะ” กำนันสิงห์หันไปบอกลูกสาวคนโต “อาบน้ำอาบท่าแล้วจะได้ออกมากินข้าวกัน”
วิวัฒน์พยักพเยิดหน้าให้ภรรยาและลูกเข้าห้องไปก่อน ส่วนตัวเองยังอยากนั่งคุยกับกำนันสิงห์ต่อ
ทิเบตลุกขึ้นเดินตามเวียนนา ผู้เป็นน้องสาวไปยังห้องพัก หากก่อนไปได้หันกลับไปมองข้าวหอมนั่งก้มหน้าก้มตาไม่มองใคร รู้สึกบอกไม่ถูก
เขาตัดสินใจผิดหรือถูกกันแน่!
ข้าวหอมรู้สึกเหมือนมีคนจ้องมองจึงเงยหน้าปะทะสายตาร่างสูง ดวงตาคู่แดงก่ำด้วยอับอายสะท้อนอารมณ์เจ็บปวด ให้ทิเบตเผลอใจอ่อนกับลูกยักษ์ลูกจระเข้โดยไม่รู้ตัว
น่าสงสาร...ร่างสูงยกยิ้มบางปลอบใจอีกฝ่าย เพราะหวังจะได้ปรับความเข้าใจกันในไม่ช้าโดยลืมนึกสงสารตัวว่าจะเจอกับอะไรในภายภาคหน้า เมื่อแววตาที่มองมาเปลี่ยนไปจนเดาเจตนาไม่ถูก
มันดูเจ้าเล่ห์เย่อหยิ่งแปลกๆพิกลชวนขนลุก
และในค่ำนั้นข้าวหอมก็ไม่ได้ออกมากินข้าวกับคนอื่น เพราะมัวแต่คิดเตรียมการณ์ตอนรับว่าที่เจ้าบ่าวให้สมกับที่เสนอตัวเข้ามาให้เขาเชือดถึงที่!
- TBC -
มาเเจกการ์ดเเต่งงานของหมอกับหอมจ้า
ใครจะไปร่วมงานรีบลงชื่อเลย :laugh:
-
ูู^
^
^
^
^
จิ้มไว้ก่อน
ไปด้วยคนจร้า
แต่ว่าไม่มีตังใส่ซองน่ะ
-
ไปด้วยคนจ้า ^^ :z2:
-
:a3: ขอไปด้วยคน :laugh:
รอๆ มาต่อเร็วๆนะคร้าบ
-
เค้าไปด้วย :oni1:
-
:laugh: มีฮาแหง ๆ เลยงานแต่งคราวนี้ :laugh: เตรียมปวดหัวกันอีกหลายระลอก :laugh:
-
มีโปรแกรมเที่ยวสุพรรณแล้วสิเนี่ย...
สงสารเทพจัง :เฮ้อ:
รอตอนต่อไปว่าลูกเสือลูกจรเข้จะแสบจริง...หรือจะโดนหมอภูเขาปราบซะก่อน
:m20: :jul3:
ขำรออ่ะ
ขอบคุณค่ะคุณเจี๊ยบ
-
ฮา ฮา ฮา ตลกพ่อกำนัลง่ะลูกตัวเป็นนางเอกแท้ๆยังอยากจะยกขันหมากไปสู่ขอเค้าอีกแหน่
ดีแล้วที่ฝ่ายแม่คุณหมอไม่ยอมน้อ
-
ไปด้วยคนค่า ท่าทางงานแต่งครั้งนี้จะมีอะไรดีๆรออยู่อีกเยอะ :z1:
“ก็คืนนั้นลูกกำนันอยู่ข้างล่างไม่ใช่เหรอ เพราะฉะนั้นลูกกำนันก็ต้องเป็นฝ่ายเจ้าสาวไป ส่วนลูกฉันอยู่ข้างบนก็ต้องเป็นเจ้าบ่าวถูกมั้ยข้าวสาร!”
^
^
^
ถูกใจประโยคนี้ซู้ดดดดด o13
-
สงสารหมอธิแทนแล้ว :laugh:
แถมมีคู่แข่งด้วย
+1
-
มายกมือไปด้วยๆเย้น้องหอมได้เป็นเจ้าสาวแล้วอิอิ :mc4:
แทบจะขำกร๊ากพี่หมอทิจะเป็นเจ้าสาวไปแค่คิดก็ฮาถ้าพี่หมอต้องเป็นเจ้าสาวรอขันหมาก :o8:
น้องหอมดูท่าจะคิดแผนอะไรอยู่แน่ๆอ่ะพี่หมอทิเสียวสันหลังเลย
งานเข้าไอขัน :jul3:
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะค่า
+1ค่าใส่ซองงานแต่งอิอิ
-
555555555555555555+ นึกภาพหมอทิเป็นเจ้าสาวแล้วฮากิ๊กเลยค่ะ
-
เป็นเจัาสาวก็เจ้าสาวน้องหอม
แต่งกับพี่ทิทั้งที.....ยอม :mc4:
-
ฮาดี แย่งกันเป็นเจ้าบ่าว :m20:
น้องข้าวหอมวางแผนเตรียมรับเจ้าบ่าวแล้ว
งานนี้สนุกแน่ๆเลย ลงชื่อเข้างานด้วยคนค่ะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก
นั่งเครียดๆอยู่ มาฮาแทบตกเก้าอี้อิตอนเถียงว่าใครจะเป็นเจ้าสาวนี่แหละ
รู้งี้วันนั้นพลิกตัวคร่อมดีกว่าเนอะหอมเนอะ เอิ๊กกกก
-
อิอิ สนุก
รออ่านตอนต่อไปนะคะ
-
สุเทพ อย่าเป็นพระรองตกอับนะ
เข้ามาสร้างสีสันหน่อยน้าคร้าบบบ
-
ฮาค่ะงานนี้ ลงชื่อไปงานด้วยคน
ว่าแต่ต้องแต่งตัวไงเนี่ย
ดูท่าจะวุ่นวายน่าดู
แต่ชอบเหตุผลของแม่นิภาจังเรื่องเจ้าบ่าว เจ้าสาว
เขาวัดจากการอยู่ล่างอยู่บนนี่เอง อิอิ เพิ่งจะรู้
กด+ให้แล้ว รอรับตอนต่อไปกับแผนการของข้าวหอม
จะดุ เด็ด เผ็ด เสียว เอ้ยมันส์ ขนาดไหน
-
ต้องการช่างแต่งหน้าทำผมไหมค่ะ อีป้าแก่ๆ จะตามไปช่วยค่ะ :m20:
-
ก่อนจะตกลงว่าจะแต่งไม่แต่งก็นะพ่อกำนันก็เกร็งจนเหน็บขึ้นหน้า
ไอ่ครั้นจะแต่งจริงๆก็ต้องมาแย่งกันอีกว่าใครจะเป็นฝายสู่ขอใคร
กีซซซซซซซซซซซซซซซขำจะบ้า :m20: :laugh: นุ้งข้าวหอมของอิป้า
ได้แต่เขิน อาย โกรธ หน้าดำหน้าแดง ก็นะลูก ไอ่ขันค.จำเสือกดีซะงั้นอิอิ
...แผนต้อนรับว่าที่เจ้าบ่าวหนะ อย่าทำพี่เค้าช้ำมากนะลูก เอาแค่เบาะๆซอฟๆแก้แค้นคำพูดที่
โผล่งออกไปแบบคนจำเหนตการณ์แม่นอ่ะนะ อิอิ
ไหนล่ะลูกว่ามั่นใจสุดฤทธิ์ว่าเรื่องจะเงียบ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกพี่เข้ามันก็หน้ามืดมาสู่ขอเรา
จริงๆด้วยแหะ หมอขรายอมรับมาเยอะ แท้จริงก็มีจายให้ เชอะ
ส่วนอิป้าคนอ่าน....เตรียมไปตัดชุดมางาน ตีผมฟูฟ่อง แอนด์หาทองเส้นโตมากั้นขบวน
ขันหมากจากเมืองกรุง กีซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ จะมีปั๋วแล้วเย้ๆ :m18:
ส่วนเพื่อนรักสุเทพ...ไปเก็บแห้วกินแก้ช้ำซะ อิอิ
+1 คะ ไอ่โก๊ะหมารู้มากนายเราจะมีคู่แล้วนะ เตรียมขัดเขี้ยวขัดฟันต้อนรับรึยัง 5555
-
วางแผนจะเชือดเจ้าบ่าวตั้งแต่ยังไม่เข้าหอเลยง่ะ
คนน๊าไม่ใช่ไก่ชน ธ่อ ข้าวหอมอ่ะ
-
อิอิ
:z13: ไรเตอร์คับ
ผมไป ๆ งานนี้ไม่พลาดเด็ดขาด
อิอิ เตรียมเสื่อปูไว้รอดูมวยคู่เอกแล้ว
เป๊งงง!!!
:laugh:
-
ขอด้วยหนึ่งใบ
ว่าแต่มันจะเป็นงานแต่งหรืองานละเลงเลือดหว่า
คึ ๆ ๆ ๆ :jul3:
-
ไปงานด้วยคนจ้า :man1:
ลุ้นระทึกแน่นอนเลย
สำหรับเจ้าบ่าวเจ้าสาวคู่นี้
-
สนุกมากๆเลยค่ะ ชอบๆน้องข้าวหอม :-[
-
วู๊ ไปด้วยๆ :-[
-
แวววุ่นวายมาแต่ไกล :laugh:
-
ไปด้วยๆๆๆๆ
จองๆรับช่อดอกไม้จากเจ้าสาวเน้อ ใครแย่งนะ :z6:โดนแบบนี้เลย
-
เห็นชื่อคนเขียนแล้วกดเข้ามาแทบไม่ทันเลยค่ะ ดีใจจังที่อ่านอีกเรื่อง
แล้วก็ไม่ผิดหวัง สนุกมากกก น้องข้าวหอมช่างเป็นลูกสาวกำนันที่ก๋ากั่นแก่นเซี้ยว
เตรียมตัวแผลงฤทธิ์ตั้งแต่ยังไม่แต่งเลยทีเดียว ชอบๆ :L2: :-[
-
น่ารักมากครับ มารอกินบรรดาข้าวทั้งหลายเลยนะครับ
:oni2: :oni2: :oni2:
-
ไปๆเดี๋ยวช่วยยกขันหมากไปด้วย
-
ฤกษ์งามยามดี วันที่ 29 เวลา 9 นาฬิกา 9 นาที
เเต่งตัวเริ่ดๆ เอาทองมากั้นกันเเต่เช้าเลยนะ ห้าๆๆๆ
:L1:เค้าเตรียมช่อดอกไม้ละ
ใครลงชื่อเข้างานรับไปเลย +1
-
:call:ช่างคิดจริง
เสียดายพรุ่งนี้มีเรียนแต่เก้าโมง
ยังไงก็..ติดตามจ้า
-
:z2:ไปด้วยคนค่า.....
เดี๋ยวขอโทรไปลางานก่อนนะค่ะ....
เจอกันพรุ่งนี้....ค่า
-
ขอเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวได้มะ
-
:call:ช่างคิดจริง
เสียดายพรุ่งนี้มีเรียนแต่เก้าโมง
ยังไงก็..ติดตามจ้า
กรี๊ดดดดด เดี๋ยวมาเล่าให้ฟัง เรียนก่อนเลยค่ะ ติดตามที่กระทู้ ห้าๆๆๆๆๆ
:z2:ไปด้วยคนค่า.....
เดี๋ยวขอโทรไปลางานก่อนนะค่ะ....
เจอกันพรุ่งนี้....ค่า
เจอกันค่ะ
ขอเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวได้มะ
ฝ่ายไหนละเนี่ย เอิ่มมม ฝ่ายหมอใช่มะ ห้าๆๆ เเต่งตัวให้เริ่ดเลยคร้า
-
:call:ช่างคิดจริง
เสียดายพรุ่งนี้มีเรียนแต่เก้าโมง
ยังไงก็..ติดตามจ้า
กรี๊ดดดดด เดี๋ยวมาเล่าให้ฟัง เรียนก่อนเลยค่ะ ติดตามที่กระทู้ ห้าๆๆๆๆๆ
โอ๊...ซึ้งจริงๆ :monkeysad:
-
ลงชื่อเข้างานด้วยคน โหะๆๆๆๆ เรือนหอจะลุกเป็นไฟรึเป่าเนี่ย อิอิ
-
รับทราบค่ะ หุหุ :interest:
-
มาลงชื่อเข้าร่วมงานด้วยคน ๕๕๕
เจอกันพรุ่งนี้คะ
-
มาลงชื่อกินข้าวฟรีค่ะ อิอิ
-
ขอการ์ดเชิญด้วยคร้าบบบ
ใส่ชุดไรดี
อืมมม
ใส่ชุดเจ้าบ่าวด้วยคนสิครับ
อยากแต่งกับข้าวหอมด้วยยย
-
ไปไม่ได้อ่ะมีประชุม เด๋วฝากซองไปแทนนะ :mc4:
-
เค้าขอเป็นเพื่อนเจ้าสาวข้าวหอม รับหน้าที่กั้นประตูเงินประตูทองเองละกันเจ้าค่ะ :o8:
-
ขอเข้างานช้าหน่อยได้ไหมคะ
9.09 น. พรุ่งนี้คงต้องนั่งจดยิกๆอยู่ในห้องแลกเชอร์แล้ว :a5:
แต่ถ้ามางานแต่งไม่ทัน สัญญาว่าจะมาแอบดูตอนเข้าหอให้ทันแทนค่ะ!!
(ต้องมีเรื่องสนุกๆเกิดขึ้นแน่เลย 5555)
-
ขอเป็นเพื่อนเจ้าสาวด้วยคน :impress2:
-
เตรียมมางานจ้า :L2:
-
:L2:เอาช่อดอกไม้มาสดงความยินดีจ้า
-
มารอแล้ว :mc4: :L2:
-
อีป้าแก่ๆ ก็มารอดู คู่บ่าว สาว ที่ Hot ที่สุด ของ วันนี้เลยคะ
-
มากั้นประตูเงินประตูทองจ้า
ขอเงินใส่ซองเยอะๆนะเจ้าบ่าว :m20:
-
อ่านคอมเม้นท์ทุกคนแล้วเผลออิน เหมือนมีงานแต่งจริงๆแน่ะ :o8:
-
ใกล้ถึงเวลาแล้ว ล้้นลา รอต่อไป :mc4: จุดประทัดรอ
-
ยกมือไปงานด้วยค่ะ :sad11:
-
- Eternal Sunshine 6 -
ฤกษ์แต่งงานที่กำนันสิงห์ได้มาคืออีกเจ็ดวันให้หลัง ทุกอย่างจึงฉุกละหุกไปหมดทุกอย่าง แถมดวงที่กำนันสิงห์เอาไปให้หลวงพ่อดูกลับสมพงศ์กันจนทั้งพระทั้งโยมหัวเราะกันไปคนละความหมาย ด้วยรูปหนึ่งหัวเราะเพราะยินดีไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ หากอีกคนหัวเราะเพราะประหลาดใจ!
และเมื่อวันงานมาถึงกับความตั้งใจจะจัดกันเพียงภายในไม่เอิกเกริก กลับมีผู้คนมากหน้าหลายตาทั้งบ้านใกล้เรือนเคียงที่อาสามาช่วยงานด้วยใจบริสุทธิ์ กับพวกมาด้วยความอยากรู้อยากเห็นจากการโพทะนาของยุพา แต่ก็ไม่อยู่นอกเหนือความคาดหมายของผู้รับตำแหน่งเจ้าสาวเท่าใดนัก
ของแปลกใครเล่าไม่อยากดู!
ข้าวหอมโผล่หน้าออกจากช่องหน้าต่างมองบริเวณลานหน้าบ้านซึ่งถูกปรับเปลี่ยนเป็นสถานที่รองรับแขกเหลื่อด้วยบิดาไม่ชอบจัดงานตามโรงแรม ก็มีแต่ต้องทำใจเพิ่มความหนาของหน้าเป็นสองเท่า ร่างโปร่งในเสื้อสูทคอตั้งแขนกระบอกสีขาวนวลกับโจงกระเบนยกลายไทยสีแดงเข้มดูแปลกตาในความรู้สึกเจ้าตัว
ก็กว่าจะเลือกชุดได้ทั้งเขาทั้งบิดาต่างอิหลักอิเหลื่อไปตามๆกัน
จนถึงวันนี้เขาก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมบิดาถึงตัดสินใจบังคับให้เขาแต่งงาน ทั้งที่รู้ว่าจะต้องอับอายขายขี้หน้าประชาชี หากปล่อยเรื่องนี้ให้จบเสียแต่คืนนั้น คำนินทาของชาวบ้านก็คงไม่ต่างจากควันที่ค่อยๆจางหายเมื่อเวลาผ่านไป แล้วทำไม? คำถามนี้ข้าวหอมเฝ้าถามตัวเองมาตลอด และขบคิดจนหัวแทบแตกก็ไม่ได้คำตอบ
พ่อคิดอะไรอยู่กันแน่?
ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่น ใบหน้านวลเหม่อมองไปยังทางเข้าบ้านซึ่งอีกไม่นานไอ้คนที่ได้ตำแหน่งเจ้าบ่าวไปครองคงมาถึง
ใบหน้าทิเบตลอยเข้ามาในหัว คนตัวเล็กนึกเจ็บใจที่ทำให้ต้องมีวันนี้
หึ ไว้จบงานนี้ก่อนเถอะ จะเอาคืนให้กระอักเลือดเลย
คิดไปคิดมาข้าวหอมก็โยนความผิดให้ทิเบตรับไปคนเดียวตามแบบฉบับลูกคนเล็กถูกตามใจ
“พี่หอมๆ”
ไอ้ขันก้าวข้ามธรณีประตูเข้ามาภายในห้อง หน้าทะเล้นแกมตื่นเต้นให้คนคอยฤกษ์หันมอง ขมวดคิ้วสงสัย
“อะไรของแกอีกล่ะไอ้ขัน หรือไอ้หมอภูเขามันรถคว่ำตายอยู่หน้าบ้านเรอะ!”
คำพูดเสียดสีทำให้ไอ้ขันหุบยิ้มทันควัน
ด้วยกำหนดการมีแต่การรับสินสอดทองหมั้นแล้วตักบาตรเลี้ยงพระเพล นี่ก็ใกล้แปดโมง ทางฝ่ายเจ้าบ่าวคงเดินทางมาถึงเพื่อเตรียมการแล้ว
“พี่! เขาห้ามพูดจาอัปมงคลในวันงานนะพี่หอม”
ไอ้ขันทำตาโตมองลูกพี่แสดงกิริยาถึงความไม่ยี่หระ ใบหน้าสีเข้มพอกแป้งซะขาวจั๊วกับเสื้อเชิ้ตสีแดงสดลายดอกชบายังกับจะไปทะเล หากเป็นชุดเก่งที่อีกฝ่ายชอบใส่ไปรำหน้ากลองยาวเถิดเถิงเวลามีงานบุญหรืองานแต่งเพื่อนบ้าน ทำให้ข้าวหอมสงสัย ในเมื่องานวันนี้มีแค่เลี้ยงพระอย่างเดียว การแห่ขันหมากกับพิธีรดน้ำคู่บ่าวสาวตัดทิ้ง เพราะให้ตายเขาก็ไม่เอาด้วยหรอก
“แล้วนี่เอ็งจะไปรำหน้ากลองยาวที่ไหนกัน”
“ก็นี่ไง ฉันกำลังจะมาบอกพี่ว่าทางโน้นเขามาแล้ว แล้วกำลังจัดขบวนแห่ขันหมากเข้ามา นี่ป้ายุพากำลังหาสร้อยทองมากั้นเป็นประตูเงินประตูทองอยู่เลย”
คำบอกเล่าของไอ้ขันทำเอาข้าวหอมสะดุ้งโหยง
“เอ็งว่าอะไรนะไอ้ขัน! มันจะไปมีขันหมากได้ยังไง ฉันไม่ใช่ผู้หญิงนะโว้ย มันมีได้ยังไงกันในเมื่อไม่ได้ตกลงกันไว้น่ะ”
ข้าวหอมตะเบ็งเสียงถามอย่างเหลืออดกับเรื่องไม่คาดฝันที่รับกันแทบไม่หวาดไม่ไหว
“จริงพี่ ก็ลุงมีแกมาช่วยงานแต่เช้า พอเห็นฝ่ายเจ้าบ่าวมาแบบเงียบๆแกกลัวไม่สมฐานะพ่อกำนัน เลยรีบบึ่งมอเตอร์ไซด์ไปหากลองยาวมาให้แบบชุดใหญ่ ให้ฟรีๆเลยนะพี่หอม ป้าๆแถวนี้เขาเตรียมรำหน้ากลองกันใหญ่ แถมยังพูดกันให้แซดว่าเจ้าบ่าวหล่อมากอีกต่างหาก”
“ไอ้ขัน!”
ข้าวหอมถลึงตาใส่จนลูกสมุนอันดับหนึ่งหน้าสลด
“ฉันแค่เล่าให้พี่ฟัง” ไอ้ขันบ่นอุบ
เสียงกลองยาวตีลองจังหวะก่อนจะเริ่มบรรเลงดังแว่วมาให้ข้าวหอมตัวสั่น แค่นี้มันยังอายไม่พอรึไงกัน แล้วหันหน้ามองลูกสมุน
“ถ้าเอ็งอยากไปก็ไปเลย”
เสียงสั่นพร่าเอ่ยตัดรอนแล้วหันหลังเดินไปนั่งจุมปุ๊กบนเตียง ไอ้ขันเห็นดังนั้นจึงตะลีตะลานเข้าไปเกาะแข้งเกาะขา
“ฉันจะอยู่กับพี่...พี่หอม”
เพราะน้ำตาเม็ดเป้งไหลหล่นจากหางตาทำเอาคนโตมาด้วยกันสะท้านในหัวอก
“พี่...พี่หอมอย่าร้องไห้ ฉันไม่ไปแล้ว ฉันไม่เอาซองกั้นประตูแล้วก็ได้ ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนพี่นะ”
ซองกั้นประตู?
ข้าวหอมหันขวับหรี่ตามองไอ้ขันทั้งน้ำตานองหน้า นี่เขาควรจะเสียใจหรือเตะไอ้ขันก่อนดี แล้วปกติเขาให้ผู้ชายกั้นประตูเงินประตูทองด้วยเรอะ ร่างโปร่งคิดก่อนเหยียดยิ้ม
ก็ของเขามันไม่ปกตินี่!
เสียงกลองยาวดังใกล้เข้ามา หากข้าวหอมไม่คิดจะลุกไปดู และไอ้คนที่บอกจะอยู่เป็นเพื่อนก็ผุดลุกผุดนั่งจนสุดท้ายอดทนไม่ไหว ทำเลี่ยงโผล่หน้าดูที่หน้าต่าง
“เห็นลุงมีให้เริ่มแห่ขบวนเข้ามาตอนแปดโมงเก้านาที แกว่าฤกษ์ดี แล้วจะได้พอดีกับฤกษ์หมั้นเลยด้วย”
ไอ้ขันคอยืดคอยาวชะเง้อดู ปากก็บรรยายไปด้วย
“เห็นหมอทิแล้วพี่ หน้าขาวมาแต่ไกลเลย”
“นี่ ถ้าเอ็งไม่อยากถูกไล่ตะเพิดไปนอกห้องก็ดูเฉยๆไม่ต้องบรรยายให้ข้าแสลงหูจะได้มั้ย”
ข้าวหอมที่น้ำตาแห้งเหือดมองลูกสมุนหน้าบานเหมือนขบขันอะไรซักอย่าง
“เอ็งขำอะไรของเอ็งไอ้ขัน”
คนปิดปากหัวเราะไม่ตอบหากกวักมือเรียกให้ร่างโปร่งลุกขึ้นไปดูด้วยท่าทางน่าสงสัย จนคนไม่อยากมองอดไม่ได้ ลุกขึ้นไปชะโงกหน้าดูลานหน้าบ้านซึ่งขณะนี้เต็มไปด้วยผู้คนที่เข้ามาออเพื่อจะได้เห็นหน้าเจ้าบ่าว สีหน้าสีตาสงสัยใคร่รู้ไม่ต่างกับตอนเข้าไปดูงูมีนมตามงานวัดก็ไม่ปาน และในความรู้สึกของร่างโปร่งตอนนี้ก็ไม่ต่างกัน ด้วยขบวนขันหมากที่เห็นทำเอาคนยืนมองอยากจะสลบไม่รู้เรื่องรู้ราว เพราะมันดูอลังการยาวเหยียดจนลมแทบจับ
ไหนว่าจะจัดกันเงียบๆไง!
ขบวนแห่ขันหมากซึ่งมีกลองยาวนำหน้าและตามด้วยเด็กผู้หญิงเด็กผู้ชายถือต้นกล้วยต้นอ้อย ต่อจากนั้นจึงเป็นขันหมากเอกซึ่งบรรจุหมากพลู ผ้าไหว้บรรพบุรุษบิดามารดา ขันหมากโทบรรจุวัตถุมงคลจำพวกข้าวเปลือกถั่วงา ใบเงินใบทอง ดอกรัก ดอกบานไม่รู้โรย เป็นสัญลักษณ์ของการเจริญงอกงาม
หากในความรู้สึกของข้าวหอมตอนนี้มันไม่ต่างอะไรกับการถูกจองจำ สายตาคู่แดงช้ำมองเลยไปยังขบวนขันของหมั้น ซึ่งถูกห่อด้วยผ้าโปร่งสีทองจำนวนหลายใบ
แต่ที่ไอ้ขันมันขำได้ขำดีคงเป็นเพราะสาวน้อยและสาวเหลือน้อยต่างไปออเบียดเสียดอยู่ที่เจ้าบ่าวหน้ามนจนแทบเดินไม่ได้
ร่างสูงโปร่งของทิเบตสวมใส่อาภรณ์แบบเดียวกับฝ่ายเจ้าสาว หากผ้านุ่งเป็นสีน้ำเงินเข้ม รอยยิ้มประดับบนใบหน้าไม่มีร่องรอยของความกังวล กอปรกับอากัปกิริยามั่นใจทุกย่างก้าวทำให้ผู้พบเห็นเก็บความสงสัยไว้ในใจ เหลือแต่เสียงพึมพำอื้ออึงบ่นเสียดาย
เพราะทั้งเจ้าบ่าวเจ้าสาวล้วนหน้าตาคมคายหล่อเหลา แถมฐานะดีกันทั้งคู่!
ก่อนจะถึงประตูเงินประตูทองที่มีผู้หวังดีคิดจัดขึ้น ข้าวหอมเห็นร่างสูงซึ่งไม่ได้เตรียมซองไว้เพราะจัดขบวนกันฉุกละหุกควักธนบัตรใบแดงๆม่วงๆขอผ่านประตูจนเกลี้ยงกระเป๋า กว่าจะถึงประตูเงินประตูทองจริงๆก็ต้องหันไปหาน้องชายเพื่อนำเงินมาเพิ่ม
เสียงโห่ร้องของป้ายุพาดังขึ้นหลังจากปลดสร้อยกันประตูออกให้เจ้าบ่าวผ่านไปยังประตูสุดท้าย มีป้าณียิ้มน้อยๆรับการไหว้ของร่างสูง ข้าวหอมเห็นไอ้ขันทำตาละห้อยแล้วอยากจะตบกะโหลกมันซักที
มันห่วงเงินมากว่าห่วงลูกพี่ที่กำลังทุกข์ทรมานเหมือนรอขึ้นเขียงยังไงยังงั้น!
“หอม...ออกไปรอได้แล้ว”
กำนันสิงห์เดินเข้ามาหาบุตรชายที่ไม่มีหน้าเหลือมองใคร
“พ่อ...ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ” เสียงพร่าร้องอุทธรณ์กับบิดาทันที จากขบวนแห่ขันหมากที่เห็น “ไหนว่าแค่ทำบุญเลี้ยงพระรับสินสอดเฉยๆไงล่ะพ่อ”
กำนันสิงห์เห็นบุตรชายร้อนรนหน้าซีดก็ให้ใจกระตุก หากทำได้เพียงยิ้มปลอบประโลม
“ก็ตามีเขามาบอกว่าไหนๆก็แต่งแล้ว ก็น่าจะจัดให้ครบถ้วนตามพิธีจะได้เป็นสิริมงคลกับชีวิต พ่อก็เห็นว่าดีเลยไม่คิดขัดศรัทรา ไหนๆเขาก็มาด้วยใจแล้ว”
“พ่อ! แล้ว...พ่อไม่อายเขาหรือ”
ร่างโปร่งที่คิดจะขึ้นเสียงใส่อารมณ์กับบิดากลับอ่อนลงในตอนท้าย ด้วยสำนึกว่าเรื่องของเรื่องเขาคือคนก่อ
“มาถึงวันนี้แล้ว พ่อจะอยู่ข้างลูกนะ”
กำนันสิงห์มองตาบุตรชายแน่วแน่ คนเป็นลูกจึงโผเข้าสู่อ้อมอกของบิดาสะอื้นหนัก
“ขอโทษพ่อ หอมขอโทษ”
“หอม...ไม่ต้องขอโทษ ชีวิตของลูก ลูกไม่ต้องอายแล้วนะ พ่อจะอยู่ข้างๆเสมอ มีอะไรบอกพ่อนะลูก” มือใหญ่ลูบศีรษะเล็กเบาๆ “เช็ดหน้าซะ จะได้ออกไปรับหมอทิกัน”
กำนันสิงห์จับจูงมือบุตรชายให้เดินตามออกไป หากอาการขืนตัวน้อยๆทำให้คิ้วสีดอกเลาขมวด มองริมฝีปากเล็กขบเม้มข่มอาการสั่น
ความตั้งใจของตนครั้งนี้หนักเกินกว่าไหล่เล็กๆนี้จะรับไหวหรือเปล่า กำนันสิงห์คิดพลางสลัดความลังเลออกจากสมองแล้วมองใบหน้าบุตรชาย
“มันไม่ได้เลวร้ายอย่างที่เราคิดหรอกนะลูก”
ข้าวหอมเงยหน้ามองบิดา เขารู้ว่าบิดาต้องการจะบอกอะไร คนที่มางานวันนี้ล้วนต่างจิตต่างใจ หากในจำนวนนี้ยังมีคนที่มาด้วยจิตใจบริสุทธิ์แล้วทำไมเราถึงจะเลือกฟังแต่คำพูดในทางลบล่ะ?
และคนที่น่าจะอับอายมากที่สุดน่าจะเป็นพ่อซึ่งเป็นถึงกำนัน มีคนนับหน้าถือตามากมาย แต่ตอนนี้กลับไม่มีท่าทีทุกข์ร้อนหลบสายตาใครแม้แต่น้อย ไม่ต่างอะไรกับคนตัวสูงซึ่งยืนยืดอกรับคำวิจารณ์อยู่ด้านล่างด้วยกริยาสบายๆจนผู้คนหลงลืมไปชั่ววูบว่าทั้งเจ้าบ่าวเจ้าสาวต่างเป็นผู้ชาย
ข้าวหอมสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ กล้าเผชิญหน้าเสียแต่วันนี้ แล้ววันที่ข้ามไปได้จะรู้ว่าสิ่งที่ก้าวข้ามมานั้นไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด
กำนันสิงห์มองบุตรชายพยักหน้ารับน้อยๆแล้วจึงจูงมือกันออกไปด้านนอก
การเผชิญหน้าครั้งนี้ดูจะทำให้ผู้ใหญ่ทั้งฝ่ายเจ้าบ่าวและเจ้าสาวอิหลักอิเหลื่อกับพิธีการพอสมควร รวมถึงหน้าตาไม่รับแขกของเจ้าสาวซึ่งทำใจข่มความอายออกมานั่งแปะกลางวงล้อม
ข้าวหอมเหลือบมองไปรอบๆตัว เห็นผู้คนต่างชะเง้อมองด้วยความอยากรู้อยากเห็น บางก็อมยิ้มบางก็กระซิบกระซาบชี้ชวนมองมายังพระเอกนางเอกของงานตลอดเวลา และยิ่งเวลามองมาทางคนรับบทเจ้าสาวแล้วปิดปากหัวเราะกันคิกคัก ยิ่งทำให้สติของร่างโปร่งแทบหลุดลอย
ฮึ! รับบทเป็นเจ้าสาวมันน่าอายอย่างนี้นี่เอง! ข้าวหอมเหงื่อซึมจากการจับจ้องของผู้คน มองตาก็รู้ว่าพวกนั้นคิดไปถึงไหนต่อไป
ก็เขาต้องรับบทเป็นเมีย! แล้วเป็นผู้ชายแบบนี้มันเสียเชิงยังไงบอกไม่ถูก
แววตาขวางโลกเหลือบมองเจ้าบ่าว หูไม่ได้ฟังผู้หลักผู้ใหญ่กำลังตรวจนับสินสอดทองหมั้นซึ่งเรียกเสียงฮือฮาได้นานพอดู ก็ศัตรูตรงหน้ามันบาดตาบาดใจเกินกว่าจะสนใจเรื่องอื่น
ทิเบตมองร่างเล็กหน้าบูดก็อยากจะแอบกระซิบบอกว่า ไหนๆมาถึงขั้นนี้แล้วก็ปลงซะเถอะ เพราะตั้งแต่เช้าเขาก็อายจนเลิกอายไปแล้ว ตอนนี้ทำได้เพียงเชิดหน้ายิ้มรับและตอบทุกคำถามด้วยรอยยิ้ม เหมือนที่พ่อพูดไว้ไม่มีผิด แค่ตอบว่าผมเป็นเกย์ทุกอย่างก็จบโดยไร้ซึ่งคำถามต่อไป แถมยังได้เห็นหน้าเหวอๆของคนถามก็ตลกไปอีกแบบ
คิดในแง่ดีล่ะนะ
ถึงเวลาสวมแหวนหมั้นต่อหน้าธารกำนัล ทิเบตแอบเห็นข้าวหอมกระตุกก่อนจะยื่นมือส่งๆมาให้สวมแหวน และเมื่อถึงเวลาต้องสวมให้เขา อีกฝ่ายก็ยัดใส่นิ้วให้แบบไม่บันยะบันยังจนต้องยิ้มแห้งๆมองกำนันสิงห์ด้วยเจ็บไม่น้อย
กำนันสิงห์ติงบุตรชายเบาๆ จึงทำให้กริยาท่าทางดีขึ้นมานิดหนึ่ง นิดหนึ่งจริงๆ ทิเบตมองสายตาแวววาวเหลือบมาค้อนเขาครั้งหนึ่งแล้วต้องถอนหายใจกับคนหัวรั้นชนฝา เหมือนใครก็ไม่รู้!
เมื่อเสร็จพิธีตักบาตรเลี้ยงพระเพลทั้งเจ้าบ่าวเจ้าสาวจึงได้มีเวลาหายใจหายคอ ข้าวหอมยกมือไหว้ผู้ใหญ่แล้วรีบรี้กายหายเข้าไปในห้องนอน
อีกนิดเดียวก็จบแล้วไอ้หอม ร่างโปร่งพึมพำเตือนสติตัวเองไม่ให้หลุดแล้วเดินท้อแท้ไปนั่งบนเตียงนอน ยกมือขึ้นกุมหน้าผากตัวเอง ตั้งใจว่าช่วงเลี้ยงแขกหลังจากนี้จะไม่ออกไปอีกแล้ว เพราะแค่นี้เขาก็รู้สึกเหนื่อยยังกับแบกกระสอบข้าวสารไว้บนบ่าตลอดเวลา
ไม่รู้ว่านอนนิ่งไปนานแค่ไหน แต่ในหูแว่วได้ยินเสียงอื้ออึงกุกกักเป็นระยะๆ จนกระทั่งไอ้ขันเปิดประตูเข้ามาตามให้ออกไปอีกครั้ง ดวงตาเหนื่อยล้าจึงเขม่นมองคนมาตามอย่างไม่พอใจ
“เหลือแค่เลี้ยงแขกแล้วไม่ใช่รึไง”
ข้าวหอมถาม แล้วต้องเลิกคิ้วกับท่าทีอักอักของลูกสมุน
“เป็นอะไร ทำหน้ายังกับถูกเตะมางั้นล่ะ”
ก็กำลังจะถูกอยู่นี่ล่ะ! ไอ้ขันเกาหัวแกรกๆ แล้วก้มหน้าบอกไม่เต็มเสียง
“พ่อกำนันให้มาตามพี่ไปรดน้ำ”
“รดน้ำ! รดหัวแกน่ะสิไอ้ขัน!”
ร่างโปร่งรีบปรี่เข้าไปหา ไอ้ขันผวากระโดดถอยหลังไปยืนข้างประตูทันควัน
“ฉันไม่รู้เรื่องอะไรด้วยนะพี่ พี่ไปถามเอากับพ่อกำนันเองสิ”
ข้าวหอมยืนหน้าถมึงทึงดวงตาวาวโรจน์ ความคับข้องใจทำให้คนรับบทเจ้าสาวยกเท้าถีบตู้หนังสือใกล้ๆดังโครมใหญ่ ไอ้ขันซึ่งเห็นท่าไม่ดีเตรียมตัวถอยหลังเปิดประตู และจังหวะนี้เองที่กำนันสิงห์ผลักประตูเข้ามายืนมองบุตรชายนิ่ง
“ทำอะไรกัน เสียงดังไปถึงข้างนอก แล้วหอม...ทำไมไม่เตรียมตัว ดูสิ ผมเผ้ายุ่งเหยิงหมดแล้ว”
กำนันสิงห์แม้รู้ว่าบรรยากาศรอบกายกำลังร้อนระอุ หากทำใจนิ่งฟังบุตรชาย
“พ่อ...” เสียงอุทธรณ์ร้องตัดพ้อบิดา “พ่อจะให้ฉันออกไปรดน้ำสังข์จริงๆเหรอ มันไม่เหมือนตอนที่คุยกันไว้นี่”
“ก็จบพิธีรดน้ำก็จบแล้ว ออกไปเถอะ แล้วทำหน้าให้มันดีๆด้วยนะ”
กำนันสิงห์มองดวงตาสุกใสเริ่มแดงก่ำแวววาวก้มหน้าลง
“พ่อ...ฉันทำไม่ได้”
กำนันสิงห์ขมวดคิ้วนึกปวดใจไม่น้อยกับสภาพท้อแท้ของบุตรชายขณะนี้ แต่หากตัดสินใจไปแล้วก็ต้องเดินหน้าให้ถึงที่สุดเท่านั้น อีกอย่างพิธีรดน้ำนี้ก็ถือเป็นสิริมงคลแก่คู่บ่าวสาว ไหนๆก็ทำมาถึงขนาดนี้แล้วก็ทำให้ครบพิธีไปเลยตามคำลุงมีและผู้คนที่สนิทชิดเชื้อบอกด้วยหวังดี
“ก็ถ้าเอ็งไม่ได้ชอบผู้ชายด้วยกัน ก็ไม่ต้องออกไป!”
พูดจบผู้เป็นบิดาจึงเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้บุตรชายยกมือปาดน้ำตาลวกๆ
ความขัดแย้งที่เกิดขึ้นในใจขณะนี้ ร่างโปร่งอยากเอาศีรษะโขกกับฝาเรือนให้รู้แล้วรู้รอดไป เพราะแม้จะชอบเพศเดียวกันแต่ก็ไม่เคยคิดเลยว่าจะต้องมาป่าวประกาศให้ชาวบ้านรับรู้มากมายขนาดนี้
“โธ่เว้ย! พรุ่งนี้ได้เดินเอาปี๊บคลุมหัวกันบ้างหรอก”
มือเล็กยกขึ้นลูบหน้าลูบตาตัวเองแรงๆ ในใจกระหวัดนึกไปถึงร่างสูงขาวอยู่ภายนอกด้วยความเจ็บแค้น
ไม่เป็นฝ่ายเจ้าสาวบ้างก็แล้วไป จะได้รู้ว่ามันเหมือนตัวตลกขนาดไหน ถ้าวันหน้าเขาไม่ได้ชำระหนี้ครั้งนี้ก็ไม่ใช่ไอ้หอมแล้ว!
ข้าวหอมก้าวออกจากห้องโดยไม่มองหน้าใคร รวมทั้งหน้าเจ้าบ่าวด้วย ร่างโปร่งนั่งทำตัวไม่ต่างเสาอิฐเสาปูน
ทิเบตเหลือบมองคล้ายอยากจะพูดด้วย หากต้องตัดใจซะหลายครั้ง
คำอวยพรพร้อมสายน้ำเย็นระรื่นรินรดมือไม่ช่วยดับความร้อนรุ่มในอกคนตัวเล็กลงได้ มีแต่ทวีคูณสะสมให้นึกอยากกระชากสายมงคลออกจากศีรษะโดยเร็ว หากก็ได้แต่คิด แล้วก้มหน้าหลับหูหลับตาให้พิธีนี้จบลงเร็วๆ
“ลุงขอให้มีความสุขนะหอม ในเมื่อเริ่มต้นดีชีวิตก็จะดีไปด้วย ที่ลุงวิ่งหาช่วยจัดงานให้ครบสมบูรณ์ทุกพิธีก็เพราะอยากให้เราเริ่มต้นชีวิตใหม่ด้วยความเป็นสิริมงคล แล้วก็ลดความเฮี้ยวความทโมนลงบ้างนา ต่อไปนี้เราน่ะมีผัวแล้ว”
เสียงลุงมีดึงสติข้าวหอมให้กลับมาอยู่ที่สายน้ำเย็นตรงหน้า เงยมองใบหน้าเหี่ยวย่นยิ้มเห็นฟันดำ และคำอวยพรสะดุดหูทำเอาร่างที่นั่งรอรดน้ำขบฟันแน่น ตัวสั่นเทิ้ม
“แล้วถ้าอยากเล่นไก่ชนบอกลุงนะ ลุงจะอาบน้ำไอ้ขุนศรีรอไว้เลย”
ลุงมีหัวเราะอารมณ์ดี เสร็จเรียบร้อยจึงหันหลังเดินกลับไปนั่งโต๊ะดังเดิมท่ามกลางสายตาอาฆาตของร่างโปร่ง
ก็ระวังไอ้ขุนศรีบ้านลุงมันจะมาอยู่ในหม้อต้มยำบ้านฉันก็แล้วกัน! สายตาตวัดกลับไปมองแถวรอรดน้ำคู่บ่าวสาวยาวเหยียด แต่สายตาคู่หนึ่งทำเอาใจร่างโปร่งตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม
“เทพ”
ข้าวหอมคราง เห็นใบหน้าคมเข้มของเพื่อนซีดเผือกแล้วให้นึกถึงวันที่ตนเองได้สัญญาเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าวันนี้จะไม่เกิดขึ้นแน่นอน แต่วันนี้ก็เกิดขึ้นรวดเร็วจนเขาเองยังตั้งตัวไม่ทัน แล้วเพื่อนจะรับกับสถานะที่เปลี่ยนไปของเขาได้หรือ?
มือใหญ่สีเข้มรดน้ำเจ้าบ่าวพอเป็นพิธีแล้วอ้อยอิ่งปล่อยสายน้ำจากสังข์ระรินรดมือน้อยขาวนวลด้วยความเจ็บปวดอยู่ในใจลึกๆ หากสะท้อนออกมาทางแววตาให้เพื่อนสนิทรีบก้มหน้าหลบสายตานั้นอย่างรู้สึกกระดากที่ผิดคำพูด
“หอม...”
เสียงเรียกแผ่วเบาสะกดให้ร่างเล็กนิ่งฟัง
“วันนี้เทพมาอวยพรให้เพื่อนมีความสุข แม้เทพจะไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นหลังจากวันนั้นก็ตาม”
สุเทพยิ้มขื่นหัวใจเต้นรัว เหมือนโลกทั้งใบไร้ที่ให้ยืน เพราะจากคำพูดเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะไม่แต่งงานในวันนั้นทำให้เขาสบายใจ เก็บความหวานชื่นเล็กๆไว้ในอกรอวันผลิบาน แล้วไปธุระต่างจังหวัดด้วยความชะล่าใจ กลับมาเช้าวันนี้ก็ได้รับข่าวร้ายจากเพื่อนบ้านที่กำลังคุยกันอย่างสนุกปากพอดี
V
V
V
-
เค้ามาทันด้วย ดีใจ Yeah! Yeah! :m1: :m11:
-
“เทพ”
ข้าวหอมเอ่ยชื่อเพื่อนเหมือนมีอะไรมาจุกคอพูดต่อไม่ได้ และจากการอ้อยอิ่งของสุเทพทำให้ทิเบตหันมองด้วยความสนใจ
“ตอนนี้เทพอยากคุยกับหอมตามลำพังมากที่สุด”
สุเทพบอกคนจมูกเริ่มแดงเรื่อพยักหน้ารับแรงๆแล้วตัดใจผละออกห่างก่อนจะทนไม่ได้ ฉุดร่างโปร่งบางวิ่งหนีไปจากงานและผู้คนทั้งหลาย
สันกรามนูนเป็นสันจากการขบฟันแน่น สะดุดตาคนนั่งเคียงข้างนักหนา พร้อมเก็บความสงสัยไว้ในท่าทีสุขุมหากลึกลับซับซ้อนซ่อนโฉมหน้า ซึ่งผู้คนทั่วไปมักไม่ได้เห็นนอกจากคนในครอบครัว ว่าน้ำนิ่งนี้ไหลแรงและลึกสุดหยั่งถึงขนาดไหน
ทิเบตรักษาท่าทีจนถึงพิธีสุดท้าย
การส่งตัวเข้าห้องหอ!
สายตาคู่อ่อนโยนเป็นนิจลอบมองร่างเล็กข้างๆทำหน้านิ่วคิ้วขมวดไม่สบอารมณ์เหมือนจิ๊กโก๋ปากซอยแล้วอยากจะตีซักทีสองที ถึงจะเข้าใจว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้ไม่พึงประสงค์ หากร่วมก่อมาด้วยกัน ความรับผิดชอบจึงเป็นของคนทั้งคู่ ไม่ใช่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งจะเอามาเป็นข้ออ้างแสดงออกถึงความไม่พอใจหรือรังเกียจอีกฝ่ายเพียงผู้เดียว
เพราะเท่ากับโยนความผิดให้อีกฝ่ายรับไปคนเดียว และเขาก็ไม่คิดจะให้ใครมาเอาเปรียบนานนักหรอก เข้าที่เข้าทางเมื่อไรเป็นได้เห็นดีกัน ไอ้อาการคันคะเยอเพราะเชื้อเจ้าคิดเจ้าแค้นมันฝั่งแน่นในหัวนั่นน่ะ เขาจะรักษาเอง!
บ่าวสาวเข้ามานั่งคุกเข่าบนพื้นห้องหอ โดยมีพ่อแม่ทั้งสองฝ่ายนั่งบนเตียงขาวสะอาด จะเพราะกระดากกันหรือไร ทั้งสองฝ่ายจึงทำอย่างรวดเร็วพอเป็นพิธีแล้วปล่อยให้บ่าวสาวอยู่กันตามลำพัง หากก่อนไปกำนันสิงห์ได้พูดกับทิเบตด้วยท่าทางหนักแน่น แม้แต่ข้าวหอมยังต้องสนใจฟัง
“ฝากลูกฉันด้วยนะ”
คำพูดชัดเจนดังก้องกังวานไปถึงใจคนฟังให้สำนึกถึงความตั้งใจจริงผู้สูงวัยตรงหน้า และไม่รู้อะไรดลใจให้ทิเบตยกมือขึ้นไหว้ รับภาระที่ตนเองคาดไม่ถึงในภายหน้าไว้กับตัว กำนันสิงห์พยักหน้ารับแล้วเหลือบมองบุตรชายก่อนเดินตามนิภาออกไป
“กำนัน!”
นิภาร้องเรียกหลังออกมายืนคอยที่ชานเรือน ภายนอกเริ่มเก็บกวาดสถานที่กันแล้ว จึงมีเพียงเสียงพูดคุยกันประปราย ส่วนแขกเหรื่อนั้นกลับกันเกือบหมดแล้วยกเว้นที่สนิทสนมก็ยึดโคนต้นมะม่วงเป็นที่ตั้งวงนั่งดื่มเหล้าเคล้าเสียงหัวเราะเป็นระลอก
ด้วยความคับอกคับใจซึ่งเก็บไว้แต่เช้า พิธีที่พูดคุยกันไว้ว่าจะจัดกันอย่างเงียบๆกลับตาลปัตรเป็นคึกโครมจนเธอเองก็ขวางไว้ไม่อยู่ ได้แต่ปล่อยให้ผู้หวังดีจัดการทั้งหน้าซื่อๆ กลืนไม่เข้าคายไม่ออกเช่นเดิม
หากกำนันสิงห์ไม่หยุดหันมองไปทางนิภาแม้แต่น้อย ได้แต่โบกมือปฏิเสธพลางหันหลังเดินกลับเข้าห้องตัวเองไปอย่างเงียบเชียบ ท่าทางผิดไปจากทุกทีทำให้นิภาต้องทอดถอนใจ ด้วยจะพูดไปก็กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว
สู้ทำใจรับกับวันพรุ่งนี้ดีกว่า...
วิวัฒน์เห็นภรรยาทำหน้าปลงชีวิตแล้วให้นึกเห็นใจ ทั้งที่เตือนแล้วเตือนอีกก็ยังตั้งความหวังว่าทุกอย่างจะต้องเป็นแบบนั้นแบบนี้ แล้วพอผิดไปจากที่คิดก็มานั่งกลุ้มใจอีก ผู้เป็นสามีจึงตบไหล่เล็กเบาๆพลางหัวเราะลงคอทำให้อีกฝ่ายหันมาค้อนวงโต
“พ่อบอกแล้ว แม่ก็เห็นว่าผู้คนที่มาช่วยงานเขาหวังดีกันจริงๆ ออกจะแปลกใจพิลึกพิลั่นกันบ้าง ก็ตามประสาคนไม่เคยไม่คุ้น แต่พวกเขาก็ทำด้วยความรู้สึกบริสุทธิ์ใจ แล้วแม่จะไปใส่ใจกับคนอื่นที่คิดไม่ดีกับเราทำไม”
“แม่กลัวว่าลูกเราจะเป็นตัวตลกให้เขาเอาไปล้อกันนี่”
“คิดเอาเองอีกแล้ว อย่าไปคิดแทนเขาสิแม่ แม่คิดแต่ในแง่ลบแบบนี้แม่ก็เครียดกันพอดี ไม่ได้ยินเหรอ เขาพูดกันว่าเจ้าบ่าวเจ้าสาวหล่อ” วิวัฒน์ยิ้มเมื่อเห็นภรรยาค้อนให้อีกรอบ “พ่อถึงบอกให้แม่เปิดใจแล้วรับแต่สิ่งดีๆ แม่ก็จะรู้สึกดีขึ้น” ผู้เป็นสามีมองภรรยาแล้วอมยิ้ม “แต่วันนี้แม่ทำได้ดีเลยล่ะ”
คำชมของผู้เป็นสามีทำให้ริมฝีปากเหยียดตรงคลี่ยิ้มออก
“ก็ทำใจมาแล้วนี่” นิภามองสามีแววตาหวั่นไหว “แล้วจากวันนี้ไป...”
“ก็ต้องดีขึ้นสิ คิดมากจริงเมียฉัน ปะ...เข้าห้องไปอาบน้ำอาบท่าเถอะ เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว”
วิวัฒน์ยิ้มตัดบท จับจูงภรรยาแสนคิดมากเข้าห้อง ก่อนหันไปตะโกนบอกลูกบอกหลานซึ่งยังคงจับกลุ่มนั่งพูดคุยกันที่เรือนรับรองหลังน้อย
ถัดไปยังหัวบันได ยังมีร่างสูงใหญ่ของข้าวสารจับจ้องมองตรงไปยังประตูห้องน้องชายซึ่งรับบทเป็นเจ้าสาว ตอนนี้ก็ล่วงเลยเวลาส่งตัวไปแล้ว แล้วมันจะเป็นยังไงต่อ ในเมื่อผู้ชายเหมือนกัน!
ข้าวสารยกมือเกาศีรษะแกรกๆอย่างคิดไม่ตก ที่มายืนอยู่ตรงนี้ก็หวังว่าจะเห็นน้องชายเปิดประตูห้องออกมา แต่ผ่านไปได้ซักพัก ประตูห้องยังคงปิดสนิทสร้างความหงุดหงิดในอารมณ์คนเป็นพี่นักหนา
“ออกมาสิวะ”
“เป็นอะไรพี่สาร”
ข้าวสวยหลังจากช่วยเก็บข้าวของเสร็จจึงกลับขึ้นเรือน ก็เห็นพี่ชายเดินเป็นหนูติดจั่นหน้าบันได เดาได้เลยว่าเป็นเพราะอะไร พลางถอนใจแล้วพูดดักคออีกฝ่าย
“ถ้าคิดจะรอไอ้หอมออกจากห้องก็คงเช้าล่ะพี่สาร คืนส่งตัวเขาห้ามออกจากห้อง”
ข้าวสารตวัดสายตาคับแค้นใจมองน้องสาว
“วันนี้ฟ้าไม่ผ่ากลางแดดเปรี้ยงๆก็บุญแค่ไหนแล้ว ชาวบ้านเขามาช่วยงานไปเงยมองฟ้าไป แกไม่เห็นเรอะ แล้วไปให้มันนอนด้วยกันเดี๋ยวฟ้าได้ผ่ากลางเรือนกันพอดี”
“ก็ให้มันผ่าก่อนสิพี่แล้วค่อยว่ากัน เขาแต่งกันแล้วน่า อย่าไปยุ่งกะเขาเลย ไปนอนเถอะ”
ข้าวสวยพยายามดันไหล่พี่ชายให้เดิน หากอีกฝ่ายขืนตัวไว้ทำให้ข้าวสวยทิ้งมือลงด้วยความรำคาญใจกับความเจ้ากี้เจ้าการของพี่ชาย
“ตามใจ! อยากคอยก็คอยไปคนเดียวเถอะ ฉันไปนอนล่ะ ถูกยุงหามก็ไม่ต้องมาเคาะประตูขอยาฉันเลยนะ”
พูดจบข้าวสวยก็สะบัดหน้าเดินเข้าห้อง ทิ้งให้พี่ชายยืนลุกลี้ลุกลน
“นี่แกไม่ห่วงน้องมันเลยรึไงนังสวย!” ข้าวสารเกาศีรษะเดินตาม
“ตอนนี้ห่วงตัวเองก่อนเถอะ ตาฉันมันจะปิดอยู่แล้วพี่!”
ข้าวสวยเปิดประตูเข้าไปยืนในห้องแล้วหันหน้ามาประจันพี่ชาย ที่ยังทำหน้าหงุดหงิดไม่คลาย ก่อนปิดประตูใส่จนอีกฝ่ายถอยหลังแทบไม่ทัน
“นังสวย!”
ข้าวสารนึกเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน สะบัดหน้าไปทางห้องน้องชายอีกครั้ง และเพราะไม่รู้จะทำยังไงต่อไปดี จึงเดินตึงๆเข้าห้องตัวเองด้วยความโมโห
บุคคลภายในห้องซึ่งตกเป็นหัวข้อสนทนามากที่สุดต่างยืนดูเชิงกันเป็นนานสองนาน ในที่สุดทิเบตจึงเป็นฝ่ายเอ่ยปากก่อน ด้วยคงเอาแต่ดูเชิงกันแบบนี้ไปถึงเช้าไปไหวหรอก ตอนนี้เขาเพลียจะแย่ เสื้อผ้าก็ไม่ได้เตรียมไว้เลย อย่าว่าจะออกปากหยิบยืมเลย แค่ยืนใกล้กันก็ลำบากแล้ว
ก็ดูอีกฝ่ายสิ ตาแข็งปากยื่นเสียขนาดนี้ ใครดูไม่ออกคงสมองทึบ มุมปากได้รูปยกสูงขึ้นเล็กน้อยอย่างระทดระท้อใจ จะไปกันรอดมั้ยเขาเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน
“ฉันออกไปนอนข้างนอกนะ”
ร่างสูงมองปฏิกิริยาเฉยเมย ก็ได้แต่นึกทอดถอนใจกับความดื้อแพ่งไม่ฟังเหตุผลของอีกฝ่าย ใบหน้าขาวคมคายส่ายหน้าน้อยๆแล้วเดินไปผลักประตู หากหางตาเห็นคนตัวเล็กผุดลุกขึ้นไปคว้าผ้าเช็ดตัวเดินไปอีกทางเช่นกัน
“อะ!”
ทิเบตอุทาน เมื่อเปิดประตูก็พบขันยืนกอดกระเป๋าเสื้อผ้าเขาแน่น ยิ้มหน้าเหวอ มือข้างหนึ่งยังคงค้างอยู่กลางอากาศคล้ายกำลังจะเคาะประตู
“คุณ...พี่ชายคุณให้เอากระเป๋าเสื้อผ้ามาให้”
ไอ้ขันฉีกยิ้มยื่นกระเป๋าให้สามีลูกพี่ ท่าทางเต็มอกเต็มใจนั้นทำให้ทิเบตอึกอัก
“คือ...ขอบใจ แต่ฉันว่าจะไปนอนกับพี่ชายนะ”
ทิเบตรับกระเป๋ามาถือ มองไอ้ขันทำตาโตลิ้นจุกปาก รีบโบกไม้โบกมือปฏิเสธ
“เขาถือนะคุณ คืนแรกเขาไม่ให้ออกจากห้องหอกันหรอก”
“นั้นมันผู้หญิงกับผู้ชาย” ทิเบตตอบเสียงเย็น
“แต่กำนันสั่งให้ฉันมานอนเฝ้าหน้าหอคอยดูแล แล้วถ้าคุณไม่อยู่กำนันเอาไอ้ขันตายแน่”
“ขันก็เฝ้าเจ้านายขันไปเถอะ ฉันจะไปนอนแล้ว”
ทิเบตไม่คิดต่อความยาวสาวความยืดกับเด็กหนุ่มตาซื่อตาใส ดันอีกฝ่ายให้หลบทาง หากไอ้ขันกลับยันอกชายหนุ่มไว้
“เดี๋ยวๆงั้นให้ฉันไปถามพ่อกำนันก่อนนะ”
ไอ้ขันเสนอทางออกซึ่งคิดว่าดีที่สุดให้ชายหนุ่มหน้าตึง
ไปถามก็ถูกว่ากันยกกระบิน่ะสิ!
ทิเบตหลับตาข่มความรู้สึกอยากเขกกะโหลกเด็กหนุ่ม แล้วตัดใจยิ้มแยกเขี้ยวให้อีกฝ่าย
“เอาล่ะๆตกลง ไม่ออกก็ไม่ออก ขอบใจสำหรับกระเป๋า”
ไม่รอเด็กหนุ่มพยักหน้ารับ ทิเบตถอยกลับเข้าห้องแล้วปิดประตูหนัก
ภายในห้องกว้างขวางมีเตียงใหญ่สี่เสา ผ้าลูกไม้สีขาวสำหรับกันยุงรวบเรียบร้อยไว้ที่ต้นเสาทั้งสี่ด้าน ชายหนุ่มเลือกพื้นที่ข้างโต๊ะเครื่องแป้งวางกระเป๋าแล้วค้นหาของใช้ที่จำเป็นออกมาวาง สายตากวาดมองเห็นเครื่องประทินโฉมของร่างโปร่งแล้วต้องแอบอมยิ้ม มีพอๆกับผู้หญิงเลย
ใกล้ๆมีบรรจุภัณฑ์ขององค์การเภสัชกรรมแตะตา ร่างสูงจึงหยิบขึ้นมาดู
“ครีมทาแก้แพ้แมลงสัตว์กัดต่อย ท่าจะเป็นบ่อยถึงได้มีติดห้องไว้”
ทิเบตพึมพำ ความคิดหยุดลงเมื่อเสียงสายน้ำจากประตูห้องด้านข้างเงียบลง ซักพักร่างโปร่งบางผมเปียกชุ่มจึงเดินออกมาพลางใช้ผ้าซับหยาดน้ำบนศีรษะแรงๆ เมื่อเงยหน้าเห็นร่างสูงรื้อของออกจากกระเป๋าตั้งท่าอยู่ถาวร ปากเล็กแต่จัดจ้านจึงแหวออกมาทันที
“ไหนนายว่าจะไปนอนข้างนอกไง”
เสียงดังคับห้องทำให้ทิเบตนิ่วหน้าติงอีกฝ่าย
“จะตะโกนให้ขันได้ยินก็ตามใจนะ กำนันจะได้มาเองไม่ต้องส่งขันมาเฝ้าหน้าห้อง”
ทิเบตเอาชุดสำหรับผลัดเปลี่ยนผาดไหล่มองภรรยาหมาดๆตาค้างปากอ้า
“อะไรนะ! พ่อให้ไอ้ขันมาเฝ้าหน้าห้อง เฝ้าทำไม?”
“คงรู้ล่ะมั้ง เลยมาคอยเฝ้าไม่ให้ออกไปจากห้องคืนวันส่งตัว โบราณเขาถือ!”
ข้าวหอมอยากจะทึ้งผมตัวเองแรงๆ กับความคิดสุดโต่งของบิดา สายตามองสามีสดๆร้อนๆอย่างจงเกลียดจงชังแต่ทำอะไรไม่ได้ให้หงุดหงิดหัวใจ
ทิเบตมองคนขี้โมโหเดินเหมือนเสือติดจั่นแล้วอยากขำ หากเวลานี้เขาเหนื่อยเกินกว่าจะหาเรื่องใส่ตัว จึงบอกอีกฝ่ายอย่างใจเย็นแทน
“นอนเถอะ แล้วพรุ่งนี้ค่อยพูดกัน”
“นอน! จะนอนยังไงในเมื่อมีเตียงเดียว”
ข้าวหอมสะดุ้ง ในหัวเริ่มคิดถึงเรื่องหลังจากนี้ต้องนอนด้วยกันกับชายหนุ่ม ในใจเต้นระทึก
เขาจะไม่ยอมให้เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นอีก ไม่ยอมเด็ดขาด!
“แล้วจะให้นอนตรงไหนล่ะ หรือจะต้องให้กำนันมาหาที่นอนให้ฉัน”
ทิเบตซึ่งเริ่มหมดความอดทนขึ้นเสียงใส่ ด้วยอีกฝ่ายดูจะไม่ยอมเข้าใจสถานะของเขา หรือพวกเขาเลย
“ก็...” พอเอาพ่อมาขู่ข้าวหอมจึงคอหด “งั้นนายนอนที่พื้นไปก็แล้วกัน”
ร่างโปร่งเชิดคอขาวอย่างถือดี ทำเอาทิเบตส่ายหน้าเดินหนีเข้าห้องน้ำอย่างสุดระอา
ข้าวหอมมองแผ่นหลังกว้างหายลับไปในห้องน้ำแล้วจึงทิ้งตัวนั่งบนเตียงกำปั้นเล็กทุบลงบนที่นอนด้วยขัดใจ ก่อนหันกลับไปมองประตูห้องน้ำราวกับจะฝากฝังรอยแค้น จากนั้นจึงล้มตัวลงนอน ดึงผ้าห่มขึ้นคลุมศีรษะปิดการรับรู้ทุกอย่าง
เมื่อทิเบตอาบน้ำเสร็จออกมา สายตากวาดมองไปรอบๆห้องไร้ซึ่งเครื่องนอนวางกองไว้ตรงไหนซักแห่ง ร่างสูงจึงเดินไปหยุดข้างเตียงส่งเสียงเรียกคนนอนคลุมโปง
“นี่ ที่นอนฉันละ” ร่างบนเตียงยังคงนิ่งไม่ไหวติ่ง “หอม...”
ทิเบตยื่นมือไปสะกิด อีกฝ่ายก็ยังคงนิ่ง ร่างสูงถอยหลังไปยืนมองคนบนเตียงพลางเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนจะเข้าไปทรุดนั่งบนเตียงแล้วล้มตัวนอนเคียงข้างคนแกล้งหลับ
“เฮ้ย!” ร่างเล็กเด้งตัวลุกขึ้นมองอีกฝ่ายเขม็ง “ที่ของนายอยู่บนพื้นโน้น”
ร่างสูงจ้องใบหน้ากรุ่นโกรธนิ่ง
“ถ้าไม่หาที่นอนหมอนมุ้งให้ ฉันก็จะนอนบนนี้ล่ะ”
ทิเบตยียวนไม่สนใจอาการฮึดฮัดของข้าวหอม ก็เขาเหนื่อยอยากนอนเหมือนกันนะ
ฟันขาวขบกัดริมฝีปากตัวเองแน่น มองอีกฝ่ายอย่างชิงชัง หากทิเบตไม่มีท่าทีถอยแม้แต่น้อย ทำให้คนตัวเล็กจำยอมลุกขึ้นไปเปิดตู้หยิบที่นอนกับผ้าห่มออกมากองข้างเตียงอย่างบึ้งตึง
“มุ้งไม่มีหรอกนะ”
พูดจบก็สะบัดหน้าก้าวขึ้นเตียง ล้มตัวลงนอนหันหลังให้ต่อหน้าต่อตา ปล่อยให้ร่างสูงจัดการต่อเอง
“แล้วหมอนล่ะ”
เสียงทวงแทรกโสตประสาทกระทบเนื้อในสมองให้ปวดจี๊ด ลืมตาขึ้นพลัน พลางจับหมอนใบข้างๆเหวี่ยงส่งๆเดชๆให้ชายหนุ่มรับได้หวุดหวิด
ทิเบตตบหมอนในมือเบาๆ คนตรงหน้าเขานี้ช่างหาเรื่องให้รู้สึกหงุดหงิดเก่งดีแท้ ท่าทางจะมีพรสวรรค์
ร่างสูงจัดที่หลับที่นอนแล้วล้มตัวลงบนฟูกบาง เปลือกตาค่อยๆปิดลงหากใจนั้นยังคงตื่น เพราะความตั้งใจจะคุยเพื่อปรับความเข้าใจหลังเสร็จพิธีดูจะล้มเหลวไม่เป็นท่า อีกฝ่ายไม่เปิดช่องว่างให้เขาได้เอื้อนเอ่ยออกมาเลยซักนิด
รู้สึกเหนื่อยใจพิกล ด้วยไม่รู้จะเจออีกฝ่ายแผลงฤทธิ์ใส่เมื่อไร ผิดกับตอนเจอกันครั้งแรกลิบลับจนไม่อยากจะเชื่อว่าคือคนๆเดียวกัน
คิดแล้วร่างสูงจึงถอนหายใจยาว คนบนเตียงลืมตาขึ้นมาในความมืด ฟังเสียงลมหายใจอีกฝ่ายด้วยความรู้สึกเงียบงันจากก้นบึ้งของหัวใจ
- TBC -
ใส่ซองให้ด้วยนะ
ใครเข้างานรับไปเลย + 1
หมองานเข้าเเน่ๆ
-
นี่มันแค่เริ่มต้นค่าคุณหมอ หลังจากนี้คงจะมีอีกเยอะ ชิมิจ๊ะน้องหอม :z1:
แต่ขำจริงๆ งานเงียบๆกลายเป็นเอิกเกริกใหญ่โต แต่งานแต่งลูกคนโปรดของกำนัน จะธรรมดาก็กระไรอยู่เนอะ :m20:
ลืมเตรียมซองมาให้ค่า เอาเป็นดอกไม้ช่วยงานแทนได้มั้ยเอ่ย :L2:
-
สนุกมากกกก แอบสงสารเทพ :monkeysad:
-
ตายแหล่ะ o22 เค้าดัน Reply มาคั้นกลางตอนหรอเนี่ย กราบขออภัยทุกท่านด้วยนะเจ้าค่ะ o1
-
๕๕๕ ไม่ได้ใส่ซองแต่ได้ไป ๕๐๐ จากประตูเงินประตูทอง อิอิ
สู้ ๆ นะหมอทิ ระวังฤทธิ์น้องข้าวหอมไว้ดี ๆ
รอตอนต่อไปคะ
-
+1ใส่ซองให้เจ้าภาพจ้า
(ยิ้มก่อนอ่าน.. ตาหวานก่อนเปิด.. น้า ไม่งั้นชั้นจะไม่ยอม555+)
หมอทิสู้ๆจ้า
:bye2:
-
อยู่ท้ายขบวนขันหมากอ่ะ...สวมโคทถึงเข่าสีครีมของชาแนล แว่นตากันแดดของกุชชี่ ผ้าโพกผมของELLE พร้อมกล้องความละเอียดสูงแถมซูมได้ร้อยเท่า(แต่ใช้ไม่เป็น55555)คอยสังเกตุการณ์เจ้าบ่าวกับเจ้าสาวและ....คุณป้ายุพา!!!!!
อีป้านี่มันถ่อยสุดตรีนจริงจริงค่ะ :z6: สร้างสีสันให้นิยายมาก น้องเทพคะ ซักวันน้องเทพต้องเจอคนที่เกิดมาเพื่อน้องเทพค่ะ น้องหอมเค้าเป็นของพี่หมอทิค่ะ ทำใจเถอะ!!!!
รอดูงานเข้าพี่หมอ(ขอชุดใหญ่ค่ะ)...ขอบคุณค่ะคุณเจี้ยบ :pig4:
-
พี่หมอคงต้องพยายามอีกนาน
:pig4:ค้าบ
รอตอนต่อนะค้าบ
แถมซอง+1 :z2:
-
แอบมาตอนพักเรียน
กรี๊ดๆๆๆๆๆ :-[ :-[
แล้วเมื่อไหร่จะเข้าใจกันล่ะเนี่ย
แต่ละคน ทิฐิสูงทุกคนเลย ย ย :m16:
-
เดินเข้ามาร่วมงาน พร้อมกด 1 ขอรับ ว่าแต่ ส่งตัวเข้าหอแล้วนี่ ขอ NC หวานๆนะ :L2:
-
:mc4: อีป้าแก่ๆ ฉลองงานแต่งด้วยคน :L2:
ยินดีด้วยกับทั้งคู่คะ แต่จะให้ดี
ในห้องหอ น่าจะมีอะไรมากกว่านี้นะ หุๆๆ
-
หุ ใส่ให้อีกซองเลย
ขอโ๊ต๊ะสักโต๊ะน้องหอม
555 :กอด1:
-
:mc4:ฉลองงานแต่ง
น่ารักน่าตีจริงๆข้าวหอม
อ่านแล้วติดเลยค่ะ
สนุกมากจริงๆ
-
ข้าวหอมดื้อจังอ่ะ
-
อยากเข้าคิวรดน้ำอวยพรบ้างอ่ะ :z1:
แลดุเลว แต่เค้าอยากทำจริงๆ นะเออ :laugh:
-
เข้าห้องหอไมไม่มีไรเกิดขึ้นอ่า กี้ซซซซซซซซซซ
หมอทิน่ารักกกกกกกกก
รีบมาต่อนะจ้ะ
รออ่านค่ะ
-
งานนี้หมอคงได้เหนื่อยอีกนาน ดื้อขนาดนี้ต้องจับ(กด) สั่งสอนบ่อยๆๆ ซะแล้ว 5555555
-
เฮ้อกลุ้มใจแทนหมอทิ :เฮ้อ:
หอมเอ๋ยมาถึงขั้นนี้แล้วทำใจเหอะอย่าไปแค้นหมอทิเค้าเลย
อยู่กันแบบมีความสุขดีกว่าก็ขอให้ปรับความเข้าใจกันได้ไวๆนะ :กอด1:
ปร้าอยากอุ้มหลานอิอิ :o8:
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะค่ะ
+1รับขวัญเจ้าสาว
-
:laugh: ก้อเริ่มต้นกันไม่ค่อยดี
ถ้าวันนั้นหมอทิโอ๋ๆหน่อย ข้าวหอมคงไม่รู้สึกเสียหน้าขนาดนี้
แค่วันแรก ข้าวหอมก้อแจกงานให้หมอทิซะแล้ว หุหุ
เป็นกำัลังใจให้ค่ะ
(ว่าจะมุดใต้เตียงซะหน่อย หมอทิดันนอนพื้นซะอีก เฮ้อ~ เสียดายๆ ฮ่าๆๆ)
-
นู๋ข้าวหอมชีเป็นกุลสตรีมากค่ะ รักนวลสงวนตัว
-
:m31: :m31:ทำมัยหมอมันโคตาระสุภาพเลยว่ะเนี้ยถ้าเป็นเราหน่อยล่ะไม่ได้เลยแหละ เสร็จแน่น้องข้าวหอม อ้า อ้า หรือหมอมันจะคิดว่าช้าๆได้พร้าเล่มงาม อือก้อไม่แน่
-
มางานสายอ่ะครับ
งั้นฝากซองไปให้น้าาา
+1
-
แอบสงสารพี่หมอทิ เจอคู่ปรับแสนดื้อเข้าแล้วไง
ก็เสียใจ อาย กันทั้งคู่ล่ะนะ
แต่ข้าวหอมดูเป็นผู้ถูกกระทำฝ่ายเดียวเลย พี่หมอก็ยอมๆน้องหน่อย น้องอุตส่าห์ยอมเป็นเจ้าสาวให้แล้ว
คิดซะว่าแลกกับการต้องเป็นเจ้าสาว หมอทิจะได้รู้สึกดีขึ้นไง :laugh:
-
:z13: เริ่มขึ้นเเล้วสินะชีวิตคู่
พี่หมอสู้ๆนะคะ
เอาใจน้องหอมเยอะๆนะคะ
-
ฮ่วย
อย่าแกล้งหมอทิดิพี่หอม
:-[ :impress2: :haun4:
ปล.บอกแล้วไงว่าไปร่วมงานได้
แต่ไม่มีตังใส่ซอง
-
:mc4: :L2: รับเจ้าบ่าว เจ้าสาว
คุณหมอจะจัดการกะเด็กเฮี้ยว เด็กดื้อ ยังไงเอ่ย
+1
-
พี่หมอปราบข้าวหอมให้อยู่หมัดเลยนะ
-
พี่หอม พี่แต่งงานแล้วนะ เลิกทำตัวเป็นเด็กได้แล้วและก็ดูแลคุณสามีดีๆอ่ะ อย่าเพิ่งไปฆ่าเค้าซะก่อนล่ะ เดี๋ยวจะเป็นหม้าย พี่หมอทิก็ด้วยดูแลภรรยาให้ดีๆ หนักนิดเบาก็อภัยให้กันนะค่ะ
รอตอนต่อไปค่ะ
-
อ่า เอาใจช่วยคุณมหอทิละกันนะคะ
เฮ้ออออออ หอมก็ สงสารหมอเขาบ้างสิ
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ
เอาซองมาให้ด้วย
55555
-
+1 ใส่ให้ก่อนเลยครับ
รับขวัญข้าวหอมอะครับ
รักกันนานๆนะครับ ไม้เท้าเท่าพลองกระบองเป็นเพชรเลยนะครับ อิอิ
ขอบคุณนะครับ ตอนนี้สนุกจังครับ
:oni2: :oni2: :oni2:
-
หมอทิเคยรักษารึเป่า โรคดื้อขั้นรุนแรงอ่ะ
-
เมื่อไหร่จะดีกันน้า
-
:L1:หาบขันหมากอยู่กลางขบวน
-
รอดูหมอทิปราบพยศหนูหอมค่ะว่าจะเป็นอย่างไร อิอิ
-
อ่าๆ
มาช้าไปนิด มัวแต่ไปกินของฟรีในงานแต่ง
โฮๆ
-
ได้ฤกษ์มาเม้นแ้ล้ว ฮิ้วววววววววววววววววววววววววววว
มัวแต่แอบตรงซอกตู้เสื้อผ้าดูบ่าวสาวข้าวใหม่ปลามันเข้าเรือนหอรอรักกันให้
ผ่านข้ามวันไป เฮ้อออออออออออออออออออออออออโล่งอก
ลูกชายกำนันแต่งทั้งทีจะเงียบๆได้เยี่ยงไรกีซซซซซซซซซซซซซซซ
ต้องเอิกเริกคะ จัดไปเอาให้ดังๆไปสามคุ้งน้ำ อิอิ
ถึงจะอิหลักอิเหลื่อก็เหอะแต่ในเมื่อเลี่ยงไมไ่ด้คุงหมอทำหน้าที่ได้ดีนะ
แต่นุ้งข้าวหอมของอิป้า อิป้าเข้าใจลูกถึงจะยอมรับว่าตัวเองเป็นอะไร
แต่ให้มาแจงกันโต้งๆแบบนี้ หน้าก็มียางนี่นาก็นะ เสียน้ำตาไปหลายแหมะ
โธ่ๆลูก ไอ่ขันคนอ่านไปกั้นขันหมากมาแล้วนะ กร๊าก อ่านแล้วนึกภาพออกเป็ฯฉากๆ ฮิ้วว
ทำกันให้ครบทุกขั้นทุกตอน จะมัวมาแสดงอิทธิฤทธิ์อะไรล่ะเรา เห็นแต่หน้าพ่อนะลูกนุ้งหอม
คนอ่านปลื้มชุดแต่งงาน ต้องหล่อแบบนี้หล่อทั้งคู่สมน้ำสมเนื้ออิอิ
คืนแรกเจ้าบ่าวของคนอ่านอนพื้นกระดานไปก่อนนะลูก55 ปราบได้เมื่อไหร่
ค่อยเลื่อนตำแหน่งไป เอ..หรือว่าต้องซื้อเครื่องเรือนใหม่เนี่ย
งานนี้คุงหมอแต่งเข้าบ้านชิมิ พิธีโบราณต้องอยู่บ้านเมีย อิอิ
คนอ่านน้ำตาเล็ดตรงเวิร์ดดิ้งนี้ “ฝากลูกฉันด้วยนะ” >> อิน กระซิกๆ หัวอกคนเป็นพ่ออ่ะนะ
รู้ทั้งรู้ว่าลูกรู้สึกยังไงแต่ก็ต้องทำ...ในเมื่อเลือกจะยืนข้างลูกแล้วนี่นา สู้ๆคะพี่กำนัน
+1 คะ ต่อไปคงแสดงอิทธิฤทธิ์อภินิหารให้หมอทิดูนะคะ หึหึ แต่งกันไม่ยาก แต่อยู่ด้วยกันไม่ง่าย อิอิ
-
เค้า?เข้ามาอ่านในนี้แล้วกันนะ อิอิ
เป็นการคอมเมนท์ในรอบเกือบปีเลยนะคะ
รอตอนต่อไปค่ะ ^_^
ps* เค้า? = คนที่พี่ก็รู้ว่าใคร :กอด1:
-
เมื่อไหร่จะร๊ากกกัน
รออยู่น๊า อยากอ่านฉากสวีทหวานๆมากเลย
ต้องน่ารักมากแน่ๆๆๆๆๆ
จะรอติดตามนะคะ!!!!!!!
เป็นกำลังใจให้ค่ะ~
-
:L2:คุณหมอทิสู้ต่อไป
-
รักกันเร็วๆจิ หมอทิปราบพยศนู๋หอมเลย หุหุ :impress2:
มาต่อเร็วๆน้าาา
-
งานเข้าซะแล้ว หมอทิ
-
มารอพี่หมอทิ กะ น้องหอม
-
:L2: :3123: :L1:
-
เฮ้อ
แล้วจะเข้าใจกันหรือเปล่า
แต่งานแต่ก็จะตีกันแล้ว
-
แอบเหนื่อยใจแทนหมอทิ
อนาคตต้องเจออะไรบ้างเนี้ย :ped149:
-
งานที่จัดแบบเงียบๆ ทำไมกลายเป็นงานใหญ่
จัดครบทุกขั้นตอนขนาดนั้น :laugh:
555+สงสารข้าวหอมจังเป็นเจ้าสาวโดยไม่ตั้งใจ
ว่าแต่ส่งตัวทั้งทีไม่ทำให้ครบขั้นตอนเหรอพี่หมอภูเขา
:haun4: :haun4:
กด+ใส่ซองคืนให้ค่า่
-
ยังไม่มาอีกหรอ มาเร็วๆน่ะรออยู่ :sad4:
-
เข้ามารอน้องข้าวหอมจอมแสบ
กับพี่หมอทิขี้เก็ก
-
เข้าหอนานจัง
นุ้งข้าวหอมท้องแล้วมั้งค่ะ :m20:
-
- Eternal Subshine 7 -
เปลือกตาหนักหรี่ปรือขึ้นเมื่อได้ยินเสียงเซ็งแซ่ของนกกาไม่คุ้นหูดังอยู่ไม่ห่าง ทิเบตยกมือขึ้นลูบใบหน้าตัวเองแล้วค่อยๆพลิกศีรษะมองไปรอบๆห้องซึ่งยังคงสลัวๆ หากท้องฟ้าภายนอกเริ่มสว่างรำไร
ที่นอนบางๆไม่ต่างอะไรกับนอนกระดานทำให้ร่างสูงบิดตัวด้วยความเมื่อยขบ ดวงตามัวเหลือบมองที่นอนบางเฉียบแล้วถอนหายใจหนัก
รู้สึกว่าตั้งแต่ตกลงแต่งงานมาเขาถอนหายใจเป็นพันครั้งเห็นจะได้ ศีรษะทุยผงกขึ้นเหลือบมองคนบนเตียง หากแต่สิ่งแรกที่เห็นเต็มสองตาคือฝ่าเท้าอมเลือดฝาดยืดยื่นออกมาทางหัวเตียงให้ผงะเด้งลุกขึ้นนั่ง จึงเห็นร่างเล็กนอนแผ่หลากลับหัวกลับหางอ้าปากหายใจเสียงแผ่ว เหมือนจะหลับลึก?
หัวคิ้วเข้มขมวดเข้าหากันน้อยๆเพราะระแวงว่าอีกฝ่ายตั้งใจทำหรือเปล่า
ทิเบตตลบผ้าห่มลุกขึ้นยืนมองใบหน้าขาวนวลตัดกับขอบตาดำคล้ำ ที่นึกฉุนเมื่อครู่กลับขาวโพนชั่วขณะ ร่างสูงเข้าไปนั่งใกล้ปลายเท้าสะอาดสะอ้าน น้ำหนักตัวกดที่นอนให้ยุบลง หากคนเอาแต่ใจกลับไม่มีท่าทีจะตื่น
ชั่วขณะที่มองร่างเล็กๆนอนหลับไม่รู้เรื่องรู้ราว หัวใจว่างเปล่านั้นอุ่นขึ้นมาอย่างประหลาด
หรือเป็นเพราะผ่านพิธีมงคลสมรสกันแล้วถึงได้เกิดความรู้สึกผูกพันขึ้นมา?
ร่างสูงคิดอย่างไม่อาจปฏิเสธความรู้สึกของตัวเองได้ และหากคนที่หลับมารับรู้ความรู้สึกนึกคิดของเขาตอนนี้อาจโวยวายไม่ฟังเสียง จมูกโด่งเชิดรั้นเสียขนาดนั้นคงยอมคนยากใช่เล่น และชีวิตหลังจากนี้เขาเองก็ไม่รู้จะจบลงตรงไหน
ด้วยแม้แต่วันนี้เขายังไม่รู้จะจัดการยังไงเลย ในเมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมรับฟังอะไรทั้งสิ้น
ทิฐิจริง!
เสียงเคาะประตูหน้าห้องดึงความสนใจทิเบตกลับมา ร่างสูงเดินไปเปิดประตูพบแก้วยืนรออยู่
“กำนันให้ฉันมาปลุกคุณไปใส่บาตร พี่หอมด้วย”
ไอ้แก้วมองผู้เป็นสามีลูกพี่ด้วยความรู้สึกพิกลในใจ
หน้าตาก็ดี รวยก็รวย เป็นหมออีกต่างหาก แล้วตอนนี้ก็เป็นผัวพี่หอมด้วย
พี่หอมที่ลิงค่างบ่างชะนียังอายในความแสบสันมีผัวกับเขาแล้ว
มีผัวไม่ใช่มีเมีย!
แต่ก่อนเคยถามว่าทำไมพี่หอมไม่มีแฟนกับเขาซักที และเจ้าตัวก็ยิ้มตอบกลับมาว่า ก็ข้าไม่ชอบ ตอนนั้นเลยคิดว่าเพราะหาที่ถูกใจไม่เจอ ไอ้เราก็เลยช่วยหาลูกสาวชาวบ้านหน้าตาดีๆมาให้เลือก ก็ไม่ยักชอบถูกใจสักคน กลับจะถูกเตะหาว่าแส่ไม่เข้าเรื่องด้วยซ้ำไป
ที่แท้พี่หอมชอบผู้ชายด้วยกันนี่เอง แต่ไม่ยักจะชอบเขาหรือไอ้ขัน ทั้งๆที่อยู่ด้วยกันมาเด็ก หรือพี่เทพที่สนิทกันยังกับอะไรดี มันเพราะอะไรหว่า
ไอ้แก้วกวาดตามองใบหน้าขาวคมคายของคนตรงหน้าอีกครั้ง บุคลิกดึงดูดสายตา ท่วงท่านุ่มนวลแลน่าเชื่อถือ แม้อยู่ท่ามกลางผู้คนก็ยังโดดเด่น กับความสูงมากกว่าเขาเป็นช่วงหัว ดวงตาคู่อ่อนโยนแฝงความฉลาดเฉลียว ล้ำลึก สะกดตรึงผู้มอง
เด็กหนุ่มนึกชื่นชมแล้วก้มมองตัวเองที่สุดแสนจะธรรมดา จึงคลายข้อข้องใจของตัวเองโดยปริยาย
ถึงจะชอบผู้ชาย แต่ก็ใช่ว่าจะไม่เลือกหน้า ไม่ต่างกับคนทั่วไปซักนิด
ทว่าตอนนี้พี่หอมกลับไม่ชอบหน้าผัวตัวเอง ทำเอาสมุนอย่างเขาเกาศีรษะเอาใจไม่ถูก
“ขอบใจ เดี๋ยวตามลงไปนะ ขอล้างหน้าก่อน”
ทิเบตพยักหน้าแล้วกลับไปปลุกข้าวหอม หากคนตัวเล็กเจ้าปัญหากลับไม่ยอมลุก แถมชักสีหน้าใส่ให้อยากตีซักป๊าบสองป๊าบอีกต่างหาก
ร่างสูงจึงเดินไปจัดการธุระส่วนตัวแล้วออกจากห้องไปโดยมีข้าวหอมแอบเหล่มองเงียบๆแล้วซุกหน้าตะโกนใส่ที่นอน
“จบเรื่องแล้วก็กลับไปซักทีสิโว้ย!”
กำนันสิงห์ยืนรออยู่ชานเรือน มีไอ้ขันถือขันข้าวขนาบข้าง และไอ้แก้วกำลังเตรียมดอกไม้ถวายพระ เมื่อทิเบตมาถึงแล้วไม่มีเงาคนตัวเล็กตามมาด้วย กำนันสิงห์จึงออกปากให้แก้วไปตามลูกชายตัวเองอีกครั้ง ราวกับคาดการณ์ไว้แล้วล่วงหน้าว่าลูกชายตัวเองจะต้องออกฤทธิ์ออกเดชแน่นอน ถึงได้มายืนกำกับด้วยตัวเอง
“ไปเถอะพ่อทิ เดี๋ยวเจ้าหอมก็ตามมาเอง”
ทิเบตเดินสูดอากาศเย็นชื้นให้รู้สึกสดชื่น กลิ่นดินกลิ่นเกสรดอกไม้ตามข้างทางทำให้ร่างสูงเหลียวมองหาต้นตอพลางถามกำนันสิงห์ไปด้วย
“กลิ่นดอกมะม่วงน่ะ ถัดไปอีกหน่อยเป็นแปลงข้าวโพดกำลังออกฝักพอดี เดี๋ยวสายๆพ่อทิลงมาหักไปต้มกินสิ ใส่เกลือนิดๆอร่อยเชียวล่ะ”
สมาชิกใหม่ของบ้านมองพื้นที่รอบๆเต็มไปด้วยพืชผักผลไม้ ไม่ปล่อยว่างให้เสียค่าดูแลรักษา ด้วยคงมีคนงานในไร่ไม่น้อยถึงดูไม่รกหูรกตา กระทั่งถึงริมถนนทางที่พระภิกษุบิณฑบาต จึงช่วยกันจัดแจงตั้งโต๊ะจัดข้าวของ
สักพักก็เห็นพระภิกษุเดินพ้นหัวโค้งมาไหวๆ หากยังไม่เห็นลูกรักลูกชังของกำนัน
ผู้สูงวัยหันกลับไปมองหน้าจั่วเรือน คาดโทษบุตรชายในใจ หากไม่มาเป็นได้ฟาดกันจริงๆล่ะคราวนี้
ทว่าคิดจบก็เห็นร่างโปร่งบางของบุตรชายเดินหน้างอหน้าหงิกพ้นพุ่มไม้ ตามติดด้วยไอ้แก้วที่คงทั้งขู่ทั้งปลอบกันมา
“พระจะถึงแล้วลูก”
น้ำเสียงราบเรียบหากนัยน์ตาวาวโรจน์ทำให้ข้าวหอมจำต้องเร่งฝีเท้าอย่างเสียไม่ได้ เมื่อถึงที่ข้าวหอมเลือกที่จะยืนหยิบดอกไม้ใส่บาตรให้บิดาถลึงตามอง ดึงแขนเล็กไปร่วมตักบาตรกับทิเบต
“ตักกับพี่เขา นั่นพระถึงแล้ว นิมนต์ท่าน” กำนันหันไปนิมนต์พระแล้วหันกลับมาสั่งบุตรชายอีกรอบ “ถอดรองเท้าด้วย”
เพราะอยู่ท่ามกลางพระสงฆ์องค์เจ้า ร่างโปร่งจึงแผลงฤทธิ์ไม่ออก จับทัพพีตักข้าวในขันใส่บาตร หากกำนันสิงห์รั้งไว้ก่อนอีกครา
“เดี๋ยวลูก!...ต้องตักกับพี่เขาสิ”
กำนันสิงห์จัดการดึงมือทิเบตมาจับทัพพี แล้วรั้งมือบุตรชายมากุมมือใหญ่อีกที ท่ามกลางสายตาโอดครวญ
“จับแบบไหนก็เหมือนกันล่ะพ่อ”
“เอาน่ะเชื่อพ่อ”
จัดท่าจนสมใจแล้วกำนันจึงพยักหน้าให้คู่แต่งงานใหม่ตักข้าวใส่บาตร โดยมีไอ้ขันไอ้แก้วลอบอมยิ้มพิกล
เสร็จการข้าวหอมจึงรีบเดินกลับเรือน ไม่สนใจคนที่เดินตามหลัง แม้กระทั่งโจ๋น้อยวิ่งตามไปดักหน้าดักหลังหวังจะเล่นด้วย แต่เจ้าตัวกลับไล่ส่ง ให้เจ้าสุนัขขี้เล่นหน้าสลดวิ่งคอตกกลับมาหาไอ้ขัน
กำนันสิงห์หน้าเสียกับกิริยาน่าเกลียด ไม่ไว้หน้าพ่อมันบ้างของลูกชายหัวแก้วหัวแหวน ถ้าไม่ติดว่าเป็นลูกจะเอาไม้ตะพดไปแพ่นกะบาลให้เหมือนตีหัวเผือกหัวมันเลย
ผู้สูงวัยหันมองลูกเขยด้วยหวังจะเห็นความมีน้ำอดน้ำทนของอีกฝ่าย และก็ไม่ผิดหวังเมื่อใบหน้าขาวคมคายเพียงส่ายหน้าน้อยๆพลางอมยิ้มมองร่างเล็กเดินโทงๆกลับเรือน
ฉันเลือกไม่ผิดใช่มั้ยแม่บัว...
“พ่อทิกลับไปก่อนนะ ฉันว่าจะเดินไปดูสวนแถวนี้ก่อน”
ทิเบตรับคำเดินกลับเรือนตามลำพัง รู้สึกเสียวน่องตัวเองเป็นระยะๆ ด้วยไอ้โก๊ะขนดำเดินตามมาด้วย ดวงตาสีทองแวววาวคอยมองเขาอยู่ไม่ห่าง ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า แต่เขารู้สึกว่ามันรู้เรื่องจึงลองเสี่ยงเรียกชื่อมัน
“โก๊ะ”
พอได้ยินเสียงเรียกเจ้าสัตว์หน้าขนก็ชะงักแล้วแยกเขี้ยวใส่ทันที
“อะ! แกนี่ จะเอายังไงกับฉันกันฮึ ไม่เคยดุซักครั้งก็ตั้งป้อมเกลียดกันเหมือนเจ้าของแกไม่มีผิด”
ทิเบตว่ากระทบแล้วรีบเดินขึ้นเรือน ในใจคิดว่าคราวหน้าจะต้องเอาน่องไก่มาฝากมันหลายๆน่อง เผื่อมันจะญาติดีด้วย
กำนันสิงห์มองแผ่นหลังกว้างเดินลับพุ่มไม้ จึงหันมองไอ้ขัน แล้วถามเสียงเบา
“ว่าไง เมื่อคืนเอ็งได้ยินเสียงอะไรมั้ย”
คิ้วสีดำแซมขาวขมวดมุ่นจ้องหน้าเด็กหนุ่มเขม็ง รอคำตอบ ท่าทีอึกๆอักๆของไอ้ขันยิ่งทำให้กำนันสิงห์หัวเสีย
“จะพูดก็พูดมาสิวะ อึกอักอยู่ได้”
“ก็...ก็ไม่เห็นได้ยินเสียงอะไรนี่ พ่อกำนันสั่งให้ฉันไปนอนเฝ้าหน้าห้อง ฉันก็นอนเฝ้า แล้วจะให้ฉันได้ยินเสียงอะไรล่ะ”
คำตอบแสนซื่อของไอ้ขันทำเอากำนันกุมขมับ
“ข้าผิดเองที่หวังอะไรลมๆแล้งๆกับเอ็ง” ผู้เป็นเสาหลักของบ้านสูดลมหายใจเข้าปอด แล้วหรี่ตามองเด็กหนุ่มอีกครั้ง
“เอ็งไม่ได้ยินเสียงอะไรจริงๆนะ”
ไอ้ขันส่ายหน้าพรืดร้องตอบเสียงสูง
“ไม่ได้ยินอะไรจริงๆก่อนนอนก็ไม่ได้ยิน ตื่นมาฉี่กลางดึกก็ไม่ได้ยิน”
เสียงไอ้ขันตอบเป็นมั่นเป็นเหมาะทำให้กำนันสิงห์ถอนหายใจเหมือนโล่งอก
“พ่อกำนันถอนหายใจทำไมล่ะ”
ไอ้ขันยังคงแส่ถามให้กำนันถลึงตาใส่
“เรื่องของข้า!”
พูดจบก็รีบเดินกลับเรือน ไม่ได้ไปดูไร่ดูสวนอย่างที่บอกทิเบต
ไอ้ขันยกมือเกาศีรษะไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อกำนันถึงโมโห ก่อนที่ดวงตาคู่ใสซื่อจะเปล่งประกายหันมองหน้าไอ้แก้วแล้วปล่อยก๊ากอย่างเหลืออด
“เอ็งเห็นตอนตักบาตรมั้ยวะไอ้แก้ว พ่อกำนันเขาอยากให้หมอทิกลัวเมียล่ะ เลยให้พี่หอมกุมมือหมอทิไว้ ฮ้าๆ” คนพูดหัวเราะเสียงดังจนไอ้แก้วจุ๊ปาก
“เดี๋ยวพ่อกำนันมาได้ยินก็ถูกแพ่นกะบาลหรอก”
“เออน่าๆ แต่เมื่อคืนเอ็งว่าพี่หอมนอนกะหมอทิยังวะ คิดแล้วจั๊กกะจี้ว่ะ”
ไอ้ขันทำท่าสยิวตัว จนไอ้แก้วอดมองอย่างสมเพชไม่ได้
“แล้วที่เอ็งนอนไม่ได้ยินเสียงอะไร มันหมายความว่าไงล่ะไอ้ขัน! ไอ้โง่!”
ไอ้แก้วคร้านจะคุยต่อเดินฉับๆผ่านไป ปล่อยให้ไอ้ขันยืนเกาหัวแกรกๆเหมือนมีเหาบนหัว คันได้ตลอด
“เอ็งพูดอะไร ข้าไม่เข้าใจ ไอ้แก้ว เอ็งกลับมานี่ก่อน”
ไอ้ขันตะโกนเรียก หากเพื่อนก็ไม่เหลียวหลังมามอง จนต้องวิ่งตามขึ้นเรือนไปด้วยกัน
“ทิ สายนี้พ่อกับแม่จะกลับแล้วนะ” คุณวิวัฒน์เอ่ยขึ้นขณะรับประทานอาหารเช้า
“พ่อกำนันเขาอยากให้ทิพักอยู่ที่นี่ก่อน แล้วเรื่องที่โรงพยาบาลก็ค่อยๆคิดนะว่าจะจัดการยังไง ”
“ผมยังคิดเหมือนเดิมนะพ่อ ไว้ดูสถานการณ์ไปซักพักค่อยคิดกันใหม่”
“ก็ตามใจเรา อยู่ทางนี้จะได้ดูแลโครงการสร้างโรงพยาบาลที่นี่ด้วยเลย”
“ครับ แล้วพ่อกำนันไปไหนไม่มาทานข้าวด้วยกัน”
ทิเบตหันไปถามเอากับไอ้แก้วซึ่งคอยดูแลอยู่ใกล้ๆ
“พ่อกำนันกินแล้วคุณ ตอนนี้ลงไปดูคนงานเก็บข้าวของข้างล่าง บอกให้คุณๆกินกันตามสบายเลย”
ทิเบตพยักหน้ารับ ใจนึกไปถึงคนตัวเล็กหน้าขาวซึ่งกลับมานอนคลุมโปงต่อหลังตักบาตรเสร็จ นี่ก็สายมากแล้วยังไม่เห็นออกมาทานข้าวทานปลา หรือจะเคืองจนกินไม่ลงเสียก็ไม่รู้
แบบนี้มันไม่ดีต่อสุขภาพ ชายหนุ่มพะวงเหลียวมองประตูห้องนอน แม้จะเจออีกฝ่ายแผลงฤทธิ์ใส่ให้นอนกระดานจนปวดหลังก็ตามที
แต่กองทัพมันต้องเดินด้วยท้อง ให้มาสู้รบปรบมือกับคนอดข้าวแรงน้อยมันสนุกเสียที่ไหนกันล่ะ!
“แก้วไปดูลูกพี่เราหน่อยสิว่าตื่นหรือยัง จะได้ทานข้าว แล้วเดี๋ยวพ่อกับแม่ฉันก็จะกลับกันแล้ว”
ไอ้แก้วชะงัก เหลียวมองประตูห้องนอนของลูกพี่ แล้วหันกลับมามองหน้าทิเบตก่อนจะหลุบตาต่ำ หน้าตาบ่งบอกว่าไม่อยากไปปลุกให้ถูกด่า แต่ก็พยักหน้ารับคำ จากนั้นจึงเดินไปหาคนยังนอนไม่ลุก
เด็กหนุ่มเปิดประตูก้าวเท้าเข้าไปในห้องซึ่งเงียบสนิท ที่พื้นห้องมีที่หลับที่นอนกับหมอนพับซ้อนวางไว้ข้างเตียงเรียบร้อย บนเตียงมีร่างลูกพี่ไอ้แก้วนอนคลุมโปงอยู่ และเมื่อคืนคงไม่ได้ปลดผ้ามุ้งกันยุงออก เพราะมันยังรวบติดกับเสาเตียงเช่นเดิม
“พี่หอมๆ”
ไอ้แก้วเขย่าไหล่มนเบาๆ และเสียงครางรับไม่ค่อยสบอารมณ์ทำให้ไอ้แก้วใจแป้ว
“ตื่นเถอะพี่...สายแล้ว ออกไปกินข้าวก่อนแล้วค่อยกลับมานอนใหม่ก็ได้นะพี่”
แขนขาวตลบผ้าห่มลง หรี่ตามองลูกสมุนหน้ายู่ยี่
“ยังไม่หิว ใครอยากกินก็กินไปก่อนสิ!”
“โธ่พี่...ลุกเถอะ เดี๋ยวพวกคุณนิภาเขาจะกลับกันแล้ว พี่ไม่ลุกไปส่งเขาหน่อยหรือ”
“ไม่”
เสียงตอบไม่แยแสทำเอาไอ้แก้วสะอึก แต่ถ้าเรื่องนี้ถึงหูกำนัน เขาเองนี่ล่ะที่จะซวยสุด!
“พี่ ถ้าทำแบบนี้เดี๋ยวทางนู้นเขาจะดูถูกเอานะ”
“ดูถูกอะไรของแก!”
เสียงแหวถามกลับ หากไอ้แก้วก็หลบสายตาวูบวาบ แต่ปากก็ว่าต่อ
“เขาจะดูถูกว่าพ่อแม่ไม่สั่งสอนน่ะพี่”
“ไอ้แก้ว!”
ข้าวหอมสลัดผ้าห่ม เหวี่ยงเท้าหาเด็กหนุ่มที่เขยิบตัวถอยหลังพลัน พร้อมตั้งท่ารับ
“ก็จริงนี่พี่ พี่ทำเหมือนกำลังพาล แล้วถ้าพ่อกำนันมาตามเอง แก้วว่าพี่ต้องถูกดุแน่ รวมทั้งฉันด้วย” ท้ายประโยคไอ้แก้วบ่นอุบ
“ชิ!”
คนกำลังพาลถลึงตามองลูกสมุน แล้วสบถพ่นลมออกจมูกอย่างวายร้าย
“ทำไมมันยุ่งจังวะ”
คนก่อเรื่องเกาหัวบ่นเหมือนไม่ใช่เรื่องของตัวเองแล้วลุกขึ้น
“ก็พี่นั่นล่ะทำยุ่ง”
แว่วเสียงไอ้แก้วย้อน รู้สึกอยากเข้าไปบีบคอ เห็นหน้าตาซื่อๆแบบนี้แต่ปากมันคมยังกับกรรไกร ต่างกับไอ้ขันลิบที่ซื่อจนเซ่อ
-
ร่างโปร่งล้างหน้าล้างตาเสร็จจึงออกไปสมทบทิเบต นิภามองเด็กหนุ่มหน้าตาซีดเซียว กระตุกใจให้นึกสงสารทั้งที่ขัดเคืองด้วยเรื่องที่เกิดขึ้นนี้ไม่น้อย
แต่เพราะมีใจเอ็นดูเด็กหนุ่มเป็นทุนเดิมจึงคอแข็งได้ไม่นาน พยักหน้ารับไหว้ ประสานสายตาโดยไม่ตั้งใจกับเด็กหนุ่ม
ดวงตาคู่สวยสดใสเป็นนิจหม่นหมองไปจนน่าใจหาย แววตาที่มองตอบมาสั่นไหวก่อนรีบหลุบตาหลบคล้ายประหม่า
อาการซุกซ่อนอะไรบางอย่างในแววตาย้อนกลับมาทิ่มแทงให้นิภารู้สึกเจ็บยอกในอก ท่าทีของเธอกำลังทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกหวาดระแวงและทุกข์ใจ พร้อมๆกับแสดงท่าทางขึงโกรธทุกคนเพื่อปิดบังความอ่อนแอของตัวเอง
จะตั้งป้อมรังเกียจให้ทุกข์ทรมานใจกันไปทั้งสองฝ่ายทำไม ไหนๆมันก็อายจนเลิกอายไปแล้ว สู้หันหน้าเข้าพูดคุยกันดีกว่าเพราะอย่างน้อยก็ทำให้ภาวะความตึงเครียดลดลง มองหน้ากันได้สนิทใจมากขึ้น
นิภาผ่อนลมหายใจรู้สึกตัวเบาเหมือนยกหินออกจากอก เมื่อปรับความรู้สึกของตัวเองได้จึงยกยิ้มบางให้เด็กหนุ่มซึ่งเอาแต่ก้มหน้าก้มตา
“เหนื่อยล่ะสิหอม”
“คะ...ครับ!”
ข้าวหอมไม่คิดว่าป้านิภาจะพูดด้วยเงยหน้าตอบตะกุกตะกัก และแววตาสะท้อนความเอื้ออาทรนั้นทำให้ในอกอุ่นวาบ
ด้วยแม้จะได้ฉายาบ่งบอกถึงความเกเรแสบสัน แต่ไอ้หอมคนนี้ไม่เคยคิดเหยียบหัวผู้ใหญ่หรือก้าวร้าวใส่ ชาวบ้านชาวช่องถึงเกลียดกันไม่ลง และครั้งนี้เด็กหนุ่มจึงกังวลนักกับสายตาอาการมึนตึงของนิภา เพราะเป็นผู้ใหญ่ที่เห็นครั้งแรกก็ให้ความรู้สึกอบอุ่นน่านับถือ จึงเสียใจที่เห็นแววตาเอื้ออาทรนั้นสะทกสะท้อนความผิดหวังในตัวเอง
“ถูกปลุกให้ไปตักบาตรแต่เช้าคงยังง่วงนอนอยู่ล่ะสิ แต่ทานข้าวทานปลาซะก่อนแล้วค่อยเข้าไปนอนต่อดีกว่า เดี๋ยวเสร็จตรงนี้ป้าก็จะกลับกันแล้ว”
“ครับ”
ข้าวหอมรับคำเบาๆรู้สึกแสบร้อนที่บริเวณจมูก ความเอื้ออารีของป้านิภาในครั้งนี้เหมือนหยาดน้ำเย็นเข้าประโลมหัวใจแห้งผากให้ชุ่มชื้นมีแรงเดินต่อไป และในทางกลับกันก็อยากให้อีกฝ่ายกลับมารักตนเช่นดังก่อน จึงรีบทำคะแนนเอาอกเอาใจทันที
“งั้นเดี๋ยวหอมไปเก็บผลไม้ให้ป้าเอากลับไปทานด้วยนะครับ”
“ไม่ต้องหรอกลูก เหนื่อยก็นอนพักเถอะจ้ะ”
“ไม่เป็นไรครับป้า อยู่ใกล้ๆนี่เอง สวนเราไม่ใช้สารเคมี รับรองว่าป้าจะปลอดภัยไร้กังวล อาจโชคดีมีเพื่อนหนอนไปด้วยตัวสองตัว”
พอหายกังวลเด็กหนุ่มก็หัวเราะร่วนจนนิภาอดยิ้มตามกับความทะเล้นไม่ได้
อาการกระตือรือร้นของเด็กหนุ่มอยู่ในสายตาทิเบต บรรยากาศตึงเครียดคลายลงจนเขาเองก็พลอยรู้สึกปลอดโปร่งไปด้วย จึงมองดูภรรยาหมาดๆแสดงบทลูกสะใภ้ที่ดีจนต้องลอบแอบยิ้ม เพราะถ้าอีกฝ่ายรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่เป็นได้วงแตก
ผ่านไปจนเกือบเที่ยงนิภาจึงได้กลับกรุงเทพ เพราะลูกอ้อนของข้าวหอมชวนเข้าไปเก็บชมพูจนลืมเวลา ผลก็คือตอนนี้มีทั้งกล้วยทั้งมะม่วงชมพูมะละกอเต็มท้ายรถ
“กินกันเป็นอาทิตย์เลยมั้งเนี่ย”
โรมมองท้ายรถยุบลงแล้วยิ้มขำ พลางลูบเนื้อลูบตัวปัดเศษใบไม้ออกจากเสื้อ
“เอาไปฝากเพื่อนๆสิครับ ถ้าติดใจจะได้ไปอุดหนุนกัน”
ข้าวหอมหันไปบอกโรม ใบหน้าอ่อนเยาว์คลี่ยิ้มกระจ่างจับตา แม้แต่โรมยังนึกชื่นชม
เด็กคนนี้มีเสน่ห์!
“มาอุดหนุนถึงสุพรรณเลยเหรอ เพื่อนพี่คงร้องโอย ถึงอยากกินก็ต้องอดอย่างเดียว”
“เปล่าครับ เรามีแผงผลไม้อยู่ที่ตลาดไท สำหรับขายผลไม้ในสวนเราแล้วก็รับซื้อของชาวบ้านแถวนี้ไปขายด้วยครับ”
“เหรอ อย่างนี้ก็ไม่ผ่านพ่อค้าคนกลางเลยสิ”
“ครับ แต่บางอย่างเราก็ขายส่งพ่อค้าคนกลางเพื่อความสะดวกอยู่เหมือนกัน คนงานเราไม่ค่อยพอน่ะครับ ไปทำงานโรงงานกันหมด”
“เหรอจ้ะ แล้วแผงอยู่ตรงไหนล่ะป้าจะได้ไปอุดหนุน”
นิภาซึ่งฟังอยู่เอ่ยถาม ข้าวหอมยิ้มประจบได้อีกครา
“ป้านิภาจะไปทำไมให้เหนื่อยครับ แค่โทรมาบอกหอมแป๊บเดียวเดี๋ยวหอมให้เด็กเอาไปส่งถึงบ้านเลย”
นิภาเผลอค้อนให้ลูกชายคนใหม่อย่างเอ็นดู
“ขอบใจจ้ะ งั้นป้ากลับก่อนล่ะนะ พ่อกำนันฉันกลับล่ะจ้ะ”
นิภายกมือไหว้พลางหันไปบอกให้ลูกให้หลานลาผู้ใหญ่ และเจ้าหลานทั้งสองซึ่งกำลังกินชมพู่เสียเต็มปากเต็มคำเต็มสองมือยกมือไหว้อย่างทุลักทุเล เป็นที่ขบขันแก่ผู้คนรอบข้าง
“จีน เพิร์ส...ทำไมทานเลอะเทอะแบบนี้ล่ะลูก”
โรมซึ่งมาคราวนี้ไม่ได้พาลลนา ผู้เป็นภรรยามาด้วย เพราะบิดาป่วยกะทันหันจึงต้องรับบทพ่อบ้านเลี้ยงลูกสาวลูกชายเต็มตัว
เจ้าเด็กทั้งสองยิ้มหน้าตายพยักรับรู้หงึกๆแต่ไม่ยอมปล่อยชมพู่ในมือเล่นเอาคนเป็นพ่อจนใจอุ้มขึ้นรถไปทั้งแบบนั้น
“รุ่นเดียวกับลูกเจ้าสารเลย นี่ถ้าอยู่ต่อเป็นได้เข้าก๊วนไอ้หอม ตามกันเป็นปี่เป็นขลุ่ยแน่ๆ วันหลังพามาค้างนานๆสิแม่นิภา” กำนันสิงห์เอ่ยบอก
“จ้ะ”
ข้าวหอมมองนิภารับปากแล้วก้าวขึ้นรถตามด้วยคุณวิวัฒน์และเวียนนา แต่คนร่างสูงผู้ได้ชื่อว่าเป็นสามีไม่ยักตามขึ้นรถไปด้วย
จะว่าไปก็ไม่เห็นอีกฝ่ายเก็บข้าวของเลย หรือว่า!
ข้าวหอมที่แอบดีใจเก้อ คิดว่าทิเบตจะกลับพร้อมครอบครัว ใจแฟบลงทันทีเมื่อเห็นอีกฝ่ายโบกมือลาหลานๆซึ่งยื่นหน้าออกมานอกรถยนต์
ทิเบตล่ำลาเสร็จ หันกลับมาก็พบสายตาขวางๆแปลความนัยไม่ยากของคนตัวเล็ก ก่อนจะสะบัดหน้าพรืดเดินกลับขึ้นเรือน หากกำนันสิงห์ไม่เรียกไว้ก่อน
“หอม วันนี้ไม่มีงานอะไรใช่มั้ย พอแดดร่มลมตกก็พาพี่เขาไปดูไร่ดูสวนจะได้ชินทางนะ”
กำนันสิงห์ถามแบบไม่ให้โอกาสปฏิเสธ แต่ถ้ายอมกันง่ายๆก็ไม่ใช่ไอ้หอมล่ะ!
“ไม่ว่างนะพ่อ ฉันต้องไปโรงสี ช่วงนี้ยุ่งจะตาย”
ร่างโปร่งรีบออกตัว ริมฝีปากบางแบะออกอย่างไม่ยี่หระให้ทิเบตรู้สึกคันยิกๆในหัวใจ
ไอ้ตัวแสบจอมวายร้าย! จะตั้งหน้าตั้งตาจงเกลียดจงชังกันไปถึงไหน
“ดีเลยนี่ ก็พาพี่เขาไปดูด้วยเสียเลย ว่าไงพ่อทิ อยากไปดูโรงสีบ้างมั้ย”
กำนันสิงห์หันไปถามทางลูกเขย เข้าข้างกลายๆ
ทิเบตเห็นสายตาคู่ดุโชนแสง เหมือนจะบอกว่า ถ้าไปเป็นเรื่องแน่! ยิ่งทำให้รู้สึกอยากลองดียังไงไม่รู้ ริมฝีปากบางได้รูปจึงคลี่ยิ้มตกปากรับคำ และก็ได้เห็นอีกฝ่ายเม้มปากแน่น ถลึงตาจนแทบจะหลุดออกจากเบ้า จนอดขำกับท่าทีเหมือนเด็กไม่รู้จักโตไม่ได้
และน่าแกล้งเป็นที่สุด!
“ไปกันเลยมั้ย”
คำถามของทิเบตทำเอาข้าวหอมเนื้อตัวกระตุก เดินกระทืบเท้าขึ้นเรือน เพราะรู้ว่าเถียงไปก็ไร้ประโยชน์ ในเมื่อพ่อตัวเองเข้าข้างอีกฝ่ายเห็นๆ
กำนันสิงห์มองดูลูกสะบัดตูดหนีผัวตัวเองให้รู้สึกหนักใจ ก็วันก่อนมันนอนกอดกันกลม แต่วันนี้มันกลับเหม็นขี้หน้ากันซะงั้น เล่นเอาคนแก่อย่างเขาตามความคิดไม่ทัน แต่ลงแรงลงเรือมาขนาดนี้แล้วก็ไม่มีคำว่าถอยกลับเหมือนกัน!
“พ่อทิก็อย่าไปถือสาน้องมันเลยนะ” กำนันสิงห์หันมองลูกเขยคนร่วมก่อเรื่อง “แล้วคิดหรือยังว่าจะอยู่ยังไงกัน ผัวเมียห่างกันแบบนี้มันไม่ค่อยดีนะ”
ทิเบตสะอึกกับคำเรียกขานใหม่ไม่ชินหู ทำเอาขนลุกอยู่ไม่น้อย และท่าทางส่อเจตนาต้องการให้เขามาอยู่ที่นี่ทำเอาคิดหนัก ในเมื่อดูท่าทีของข้าวหอมแล้วไม่ต้องการแม้กระทั่งหายใจสูดอากาศร่วมกัน จึงตั้งใจจะอยู่ที่นี่ซักสองสามวันแล้วจากนั้นนานๆถึงจะมาที แต่เห็นตากำนันสิงห์ตอนนี้คงไม่ค่อยดีเท่าไรถ้าจะบอกแบบนั้นออกไป
นี่คงตั้งใจจะให้อยู่เป็นคู่ผัวตัวเมียกันเลยจริงๆสินะ ชายหนุ่มรู้สึกเหงื่อเย็นๆออกท่วมหลัง แล้วยิ้มแห้งๆให้กับสายตาดุๆของพ่อตา
“ช่วงนี้คงมาอยู่ได้เฉพาะวันหยุดเสาร์อาทิตย์ล่ะครับ จนกว่าโรงพยาบาลทางนี้จะสร้างเสร็จถึงมาประจำอยู่ที่นี่ได้”
“อืม...เอางั้นก็เอา” ผู้สูงวัยลอบถอนใจ “เพราะเจ้าหอมต้องช่วยงานอยู่ทางนี้ ฉันคงให้ตามพ่อธิไปอยู่ทางนู้นไม่ได้หรอกนะ”
คงยอมหรอกพ่อกำนัน! ทิเบตนึกตอบในใจทันควัน
บ่ายคล้อยทิเบตตามข้าวหอมขึ้นรถกระบะไปยังโรงสีข้าว มีไอ้ขันนั่งอยู่ท้ายกระบะ และที่เรียกความสนใจจากหมอหนุ่มคือเจ้าสุนัขสองตัวก็กระโดดขึ้นรถมาด้วยอย่างเคยชิน
“ไอ้โก๊ะกับโจ๋น้อยก็ไปด้วยเหรอ”
ทิเบตยิ้มมองเจ้าสัตว์สี่ขายื่นหน้าโต้ลม หากไม่มีเสียงตอบจากเจ้าของมันแม้แต่น้อย ชายหนุ่มจึงหันมองคนข้างตัวซึ่งทำหน้าเฉยเมย ตั้งหน้าตั้งตาขับรถเหมือนไม่มีเขานั่งมาด้วยให้นึกเคือง
ถือว่าเป็นเจ้าถิ่นแล้วจะทำยังไงก็ได้หรือไง! ทิเบตจ้องมองจมูกโด่งรั้นอย่างหมั่นเขี้ยว สายตาจับจ้องของร่างสูงทำให้ร่างโปร่งตวัดสายตามองกลับ
“ทำไม?”
เสียงห้วนถาม หากอีกฝ่ายไม่ตอบ ยกแขนขึ้นเท้าประตูเหมือนกำลังใช้ความคิด ขณะกวาดตามองร่างโปร่ง สายตาจับจ้องนั้นทำเอาข้าวหอมรู้สึกหนาวๆร้อนๆพิกลจึงถลึงตาใส่
“มีอะไร?”
“เปล่า เห็นถามแล้วไม่ตอบก็นึกว่าเป็นใบ้”
เจอทิเบตย้อนกลับเข้าให้ ร่างโปร่งถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ ไม่คิดว่าหน้าตาสุภาพเรียบร้อยจะย้อนกันโต้งๆแบบนี้ ใบหน้าขาวร้อนวูบก่อนแยกเขี้ยว
“แล้วอยากเห็นคนใบ้เตะคนดีบ้างมั้ยล่ะ อย่าคิดว่าพ่อฉันถือหางแล้วจะทำอะไรก็ได้นะ!”
ทิเบตเห็นลูกไฟในดวงตาอีกฝ่ายจึงขยับตัวห่างช่วงขาเพรียว ชิดประตูมากขึ้น พลางถอนใจกับกิริยาก้าวร้าวข้ามรุ่น ดูท่าจะตามใจกันมาไม่น้อยเลย ถึงได้ถือดีขนาดนี้
“นี่หอม ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ แค่ถามเฉยๆ มีแต่เรานั่นล่ะที่เอาแต่ตั้งแง่อยู่คนเดียว หันหน้ามาคุยกันดีกว่า ถึงเรื่องจะเป็นแบบนี้ฉันก็อยากให้เราเป็นเพื่อนกันนะ”
“เพื่อนเหรอ มันจบไปตั้งแต่วันที่นายฉวยโอกาสกับฉันแล้ว!”
“ฉวยโอกาส? ฉันว่าฉันควรจะเป็นฝ่ายโวยวายเสียมากกว่า ในเมื่ออยู่ๆนายก็เข้ามาจูบฉันก่อน”
ทิเบตย้อนหน้าซื่อตาใสยิ่งทำให้ข้าวหอมอายผสมโมโหจนควันออกหู หันหน้ามองอีกฝ่ายสลับกับถนนอย่างหงุดหงิด ด้วยมือเท้ามันไม่ว่าง!
“โกหก!”
“เปล่า...เรื่องจริง แต่เอาเถอะเราอย่ามาเถียงกันเรื่องนี้เลย ถ้าไม่อยากเป็นเพื่อนก็ไม่เป็นไร เพราะยังไงเราก็เป็นสามีภรรยากันอยู่แล้ว”
ทิเบตมองอีกฝ่ายอ้าปากค้าง ก่อนจะเหยียบเบรกกะทันหัน จนทั้งคนทั้งสุนัขหัวทิ่ม
“ทุเรศ! ใครเป็นผัวเป็นเมียนาย พูดให้ดีนะ”
ทิเบตที่ตั้งหลักได้หันไปยกยิ้มมุมปากให้คนขี้โมโห
“ก็นายไม่อยากเป็นเพื่อน งั้นเป็นเมียฉันจริงๆเลยแล้วกัน จะได้สมใจกำนันไง ลืมแล้วเหรอเมื่อวานเราเพิ่งจะแต่งงานกันเองนะ”
ร่างสูงไม่ตั้งใจจะยั่วโมโหแต่อีกฝ่ายก็เกเหลือเกินจนอดไม่ได้
และอีกฝ่ายก็ทนไม่ได้จริงๆ โถมตัวเข้าใส่ทิเบตเร็วจนร่างสูงตั้งรับแทบไม่ทัน หมัดเล็กๆเฉียวศีรษะไปนิดเดียว หากสภาพในรถไม่เหมาะให้วิวาท คนโถมกายเข้าใส่เปิดช่องโหว่ให้ร่างสูงรวบเอวได้ถนัดถนี่แล้วถูกยึดไว้แน่น
“ปล่อย!”
“ปล่อยให้นายต่อยฉันเรอะ”
“นี่! ไม่ปล่อยใช่มั้ย”
ร่างโปร่งดูท่าทีอีกฝ่ายยืนยันคำพูดตัวเองแล้วเม้มปาก เงื้อกำปั้นทุบหลังแข็งแรงทันที
“โอ๊ย!เจ็บ” ทิเบตหยีตา เจ็บแปลบๆบริเวณกลางหลัง “เอาจริงเหรอเรา” สายตาสอดส่ายหาวิธีแก้ลำ ขณะยึดยื้อร่างเล็กเต็มกำลัง
ไอ้ขันซึ่งกำลังตกตะลึง มองลูกพี่โถมตัวเข้าไปนัวเนียกับหมอทิกลางวันแสกๆแล้วนึกอยากเอามือปิดตา แต่สมองอันชาญฉลาดเต็มเปี่ยมไปด้วยความหวังดี ไม่อยากให้ลูกพี่ถูกคนผ่านไปผ่านมาเอาไปนินทา จึงรีบกระโดดลงไปแยกคนทั้งคู่
“พี่หอม!ถึงจะแต่งแล้วก็อายผีสางเทวดาบ้างเถอะ รอให้มืดก่อนแล้วค่อยกอดกันที่บ้านนะพี่”
ข้าวหอมชะงักทันทีเมื่อได้ยินเสียงร้องบอกของสมุน
“แกว่าอะไรนะ!” ร่างโปร่งหันมองไอ้ขันหน้าตาตื่นทางฝั่งคนขับ
“ฉันว่ารอให้มืดก่อนแล้วค่อย...ค่อยกอดกันก็ได้”
เห็นหน้าตาโมโหสุดขีดของลูกพี่ ไอ้ขันถึงกับเสียงอ่อย
“แกแหกตาดูแล้วไม่รู้หรือว่าเขากำลังกอดกันหรือทะเลาะกันน่ะไอ้ขัน ไอ้...ไอ้บื้อ!”
“หึๆ”
เสียงหัวเราะแผ่วๆทำให้คนหน้าตาแดงก่ำด้วยความโมโหหันกลับมามองทิเบตซึ่งยังไม่คลายวงแขนออก ดูเผินๆก็เหมือนคนกำลังกอดกัน ถึงสำนึกได้ว่าตัวเองอยู่ในที่สาธารณะ และเสียงรถทางสวนกำลังใกล้เข้ามา ข้าวหอมจึงรีบสลัดตัวออกจากอีกฝ่าย
ท่าทางหน้าบางผิดไปจากที่คิดเรียกความเอ็นดูจากทิเบตไม่น้อย แม้จะนึกขยาดในความแสบสะท้านอยู่บ้างก็ตามที ร่างสูงมองไอ้ขันยืนอิหลักอิเหลื่อหน้ามุ่ย จึงออกปากแทนข้าวหอมซึ่งมีสีหน้าอยากจะเตะลูกสมุนตัวเองเต็มแก่ที่รู้ดีเกินเหตุ
“ไม่มีอะไรหรอกขัน แค่ลูกพี่เราเขาดีใจเกินไปหน่อยเท่านั้นล่ะ กลับไปนั่งที่เถอะ”
ไอ้ขันพยักหน้าหงึกๆเดินเกาหัวเหมือนยังสรุปไม่ได้ว่าที่พี่หอมโกรธเพราะมันเข้าไปขัดจังหวะ หรือเพราะทะเลาะกันจริงๆ
ไอ้ขันหันไปมองเจ้าสัตว์สี่เท้าซึ่งมองตอบอย่างไม่เข้าใจ
“เดี๋ยวรักเดี๋ยวเกลียด คนแต่งงานแล้วมันเป็นแบบนี้กันทุกคนมั้ยฟะไอ้โก๊ะ”
เสียงบ่นพึมพำของไอ้ขันไม่พ้นคนหูดีได้ยิน ถึงกับมือเท้าสั่นอยากออกไปเตะซักป้าบสองป้าบ แต่หากทำแบบนั้นวันนี้คงไปไม่ถึงโรงสี จึงข่มใจเหลือบมองคนนั่งข้างๆอย่างหมายมาดแล้วเข้าเกียร์ออกรถไปยังจุดหมาย
- TBC -
คนโพสหนีไปทะเลมา กลับมาถึงรีบมาต่อให้เลยจ้า
ปล. หมอทิกับหอมไม่ได้กัน เอ้ยยยย ไม่รักกันง่ายๆหรอก :laugh:
-
เพิ่งทำบุญร่วมชาติตักบาตรร่วมขันกันได้ไม่ทันไร ก็เริ่มเปิดศึกซะแหล่ะ :freeze:
-
หนีไปเที่ยวทะเล ปล่อยให้คนอ่าน รอคอย ด้วยความคิดถึง :เฮ้อ:
แต่ เมื่อไหล่หนอ จะสวีทหวานกันนะ ขนาดเพิ่งแต่งได้วันเดียว :laugh:
ถ้าครบ 7 ปี มีหวัง จะฆ่ากันตายไหมนะ +1 แก้คิดถึง
-
หมอทินี่แสบเนาะ :o8:
-
พี่หมออย่าแกล้งน้อง
ได้ยินมั้ย
อย่าแกล้งน้อง
:laugh:
-
จับมัดแล้ว
แล้ว
แล้ว
จี้ท้องเลย โฮๆ
-
พี่หมอนี่แอบร้ายเนอะ ท่าทางน้องหอมผู้น่ารักจะโดนดัดนิสัยก็งานนี้ล่ะ :laugh:
-
คู่สร้าง คู่สม
กว่าจะรัก สงสัยหมอจะแย่ไปก่อน
:laugh:
+1
-
คู่เอกศึกวันทรงชัย!!!!!!!!!!!
:m20: :jul3:
ขอบคุณค่ะคุณเจี๊ยบ :pig4:
-
อยากให้พี่หอมคุยกับพี่หมอทิดีๆอ่ะ คงจะน่ารักน่าดู ถึงยังไม่รักกันแต่ก็น่าจะคุยกันดีๆ
รอตอนต่อไปค่ะ
-
กำนันสิงห์มองดูลูกสะบัดตูดหนีผัวตัวเองให้รู้สึกหนักใจ ก็วันก่อนมันนอนกอดกันกลม แต่วันนี้มันกลับเหม็นขี้หน้ากันซะงั้น เล่นเอาคนแก่อย่างเขาตามความคิดไม่ทัน แต่ลงแรงลงเรือมาขนาดนี้แล้วก็ไม่มีคำว่าถอยกลับเหมือนกัน!
:jul3: :jul3: :jul3:
+๑ จ้า
-
:m20:
-
คาดว่าได้มีเลือดตกยางออกแน่
ว่าแต่เทพจะตัดใจหรือมาป่วนเค้ามั้ยอ่ะ
-
ข้าวหอมนี่ก็แสบ พี่หมอก็ใช่ย่อย
พอกันเลยทั้งคู่
แล้วเมื่อไหร่จะรักกัน
แต่พ่อกำนันมองการไกลสุดๆ
วางแผนให้ข้าวหอมอยู่เหนือกว่าตอนตักบาตร
:laugh:สุดยอดเลยพ่อกำนัน
กด+ให้แล้วนะคะ อยากให้คู่นี้สมหวังเร็ว
-
เอาอีกๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ท่าทางจะอีกยาวววว ข้าวหอมรั้นสุดๆเหมือนเด็กพาลๆ ฮาดี
หมอทิไหวป่ะ? หุหุ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
ไม่มาอ่าน 3 วัน พี่หมอ แต่งงานกับ หนูข้าวหอมจอมแสบซะแล้ว 55+
พี่หมอต้องรีบจัดการ ข้าวหอมเร็วๆ
บรรยากาศในบ้านจะได้หวานๆๆ ลดความดุเดือดลงไป อิอิ
o13
-
มันจะลงเอยกันได้ไมเนี้ย เหอะๆ
-
ตอนตักบาตรนี่สุดๆ แล้วค่า 555
ขนาดว่ายังไงก็ไม่ยอมให้ลูกตัวเองเป็นรองแน่ๆ พ่อสุดยอดมากค่ะ
-
อยากเห็นหวานๆกันบ้างจัง :impress2:
-
หมอทิ vs น้องข้าวหอม
-
หมอทิ ปราบพยศให้อยู่นะ เริ่มจากจับกดเป็นไง น้องข้าวหอมจะได้เป็นภรรยาจริงๆสักที ลุ้นๆ :laugh:
-
พึ่งเข้ามาอ่านครับเชียร์พี่หมออย่างแรงงงง
-
ชอบชื่อ"โจ๋น้อย"จัง
น่ารัก((เกี่ยว??))
-
มันจะลงเอยกันอิท่าไหนหว่าเดาไม่ออกเลย
+1ให้คร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบ
-
กรี๊ดดดดดดดดดพ่อกำนันให้ลูกชายแอนด์ลูกเขยตื่นมาตักบาตรด้วยกันตามธรรมเนียมโดยที่ไม่ลืม
จะให้ลูกชายตัวคุมบังเหียน เอาวะถึงจะเสียหน้าไปนิดไอ่เรื่องยกขันหมากไปสู่ขอ
แต่เรื่องเน้ก็สำคัญไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากันหลังจากเข้าเรือนหอแล้ว
ฮิ้ววววววววววให้ไอ่ขันเฝ้าหน้าห้องหอที่แท้ก็ห่วงลูกตัวจากข้าวสารจะเป็นข้าวสุกรสร้อนแรงในคืนแรกที่แต่งงาน
ได้มีสามีเป็นตัวเป็นตนชิมิคะพ่อกำนันขา อิอิ มองแววตาลูกเขยแสนอ่อนโยนแล้วก็เบาใจไปนิดนึงนะคะ
แต่ไอ่เรื่องที่ลูกตัวจะแสดงอิทธิฤทธิ์อะไรละก้อ ต้องปราบๆกันนิดนึงนะพ่อกำนันขา เด็กมันไม่เคย
ก็ต้องค่อยๆสอนค่อยๆสั่งไปให้อยู่ในโอวาทสามีบ้างอะไรบ้าง งี๊ดดดดดดดดด
หน้าตาก็ดี รวยก็รวย เป็นหมออีกต่างหาก แล้วตอนนี้ก็เป็นผัวพี่หอมด้วย
พี่ หอมที่ลิงค่างบ่างชะนียังอายในความแสบสันมีผัวกับเขาแล้ว
>>คำก็มีผัวสองคำก็มีสามี ถ้าลูกพี่เอ็งรู้่ว่าไอ่เจ้าขันคิดอะไรแบบซื่อและเถรตรงแบบนี้อ่ะนะ
คงได้โดนถีบออกจากเรือนเป็นแน่แท้ อิอิ
อีกเรื่องแม่ผัวกับลูกสะใภ้อ่ะเมื่อไหร่จะเรียกแทนตัวเองว่าแม่ล่ะ แม่นิภาปล่อยให้
ลูกสะใภ้หมาดๆเรียกว่าป้าอยู่ได้ อิอิ ถึงจะกระดากปากแต่อีกหน่อยก็ชินนะ อิอิ
o13 o13 อยากให้หมอปราบพยศว่าที่เมียหมาดๆได้จัง อิอิ
+1 คะ
-
- Eternal Sunshine 8 -
โรงสีข้าวขนาดเล็ก ลักษณะเป็นโรงเรือนสูงโปร่ง มีเครื่องสีข้าวกลางเก่ากลางใหม่ติดตั้งอยู่ภายใน ภายนอกเป็นลานโล่งแจ้งมีกองข้าวเปลือกรอให้คนงานโกยใส่กระสอบ และจุดชั่งน้ำหนักผลผลิต
ทิเบตเห็นรถหกล้อคันหนึ่งกำลังเคลื่อนตัวอย่างช้าๆเพื่อเข้าไปชั่งน้ำหนัก ก่อนหน้านั้นคนงานใช้เหล็กกลวงแทงกระสอบตรวจสอบสิ่งปนเปื้อนในข้าวเปลือก เมื่อจดน้ำหนักแล้วจึงขนลง จากนั้นให้รถวนมาชั่งน้ำหนักอีกครั้ง เพื่อคำนวณหาน้ำหนักผลผลิตสุทธิ
กลิ่นหอมของข้าวเปลือกผสมกลิ่นดินทรายจางๆ ทำให้คนเมืองกรุงเผลอสูดดมโดยไม่รู้ตัว เจ้าสุนัขทั้งสองตัวทำเหมือนรู้หน้าที่ ไม่เดินไปย้ำบนกองข้าว หากวนเวียนใกล้เจ้าของไม่ห่าง
ร่างสูงเดินตามข้าวหอมไปหาชายวัยกลางคนคุ้นหน้า
“ลุงหาญวันนี้ซื้อไปเยอะมั้ย”
“อ้าว ไอ้หอม” ลุงหาญหันมาทัก ขณะสั่งคนงานต่างด้าวโกยข้าวเปลือกใส่กระสอบ
“เอ๊ะ!นั่นพาผัวมาด้วยเรอะ”
คำทักของเพื่อนสนิทบิดาซึ่งทำงานให้กันมานานทำเอาข้าวหอมหน้าตึง
“ลุง! ถ้ายังรักกันอยู่อย่าทักแบบนี้ได้ปะ ฉันไม่ชอบ”
“อ๊ะไอ้นี่ ก็เอ็งแต่งงานแล้วจะให้ข้าทักแบบไหนรึไอ้หอม”
“ก็...ก็ฉันไม่ชอบนี่”
“เอ็งนี่ ทำพ่อเอ็งปวดหัวไปคนหนึ่งแล้ว ยังจะมาทำให้ข้าปวดหัวไปกับเอ็งอีกรึ หรือเอ็งจะให้ข้าทักว่าพาเมียมาด้วยรึไง”
“ลุง!”
เด็กหนุ่มประท้วงเสียงหลง ทำไมบทจะเข้าใจ ยอมรับกันง่ายๆ ก็ง่ายเสียจนเขางง ไม่ตะขิดตะข่วงใจกันบ้างหรือไง
“เอาล่ะๆข้าขี้เกียจจะเถียงกะเอ็ง ว่าแต่มาทำไมล่ะ ข้าเพิ่งไปรดน้ำเอ็งมาเมื่อวาน วันรุ่งก็มาทำงานเสียแล้ว ช่วงนี้ไม่ได้ยุ่งอะไรเสียหน่อย ”
แว่วเสียงหัวเราะลงคอ คนตัวเล็กหน้าชาวูบ
ลุงหาญที่ทำให้หลานชายเสียหน้าโดยไม่รู้ตัวขมวดคิ้วเมื่อเห็นข้าวหอมอึกๆอักๆ
“ก็กลัวว่าจะยุ่ง เลยมาดูไง ลุงอย่าถามมากสิ ฉันก็มาของฉันบ่อยๆอยู่แล้วนี่นา”
ลุงหาญส่ายหน้ากับท่าทางพิลึกพิลั่นของเด็กหนุ่มหน้าสวย ยังคิดว่าถ้ามีเมียจะสวยได้เท่ามันมั้ย แล้วก็ได้เรื่องเลย มันกลับมีผัวหล่อเป็นถึงมดถึงหมอเสียนี่!
ธรรมชาติไม่เคยลำเอียงจริงๆ สวยกับสวยมันจะมาคู่กันได้ยังไง ถึงได้จับให้มาคู่กับผู้ชายด้วยกันแบบนี้ ลุงหาญมองข้ามไหล่เล็กไปยังชายหนุ่มสูงโปร่งขาวสะอาดสะอ้าน ด้วยนึกนิยมในบุคลิกภูมิฐานน่าเชื่อถือ แค่เห็นครั้งแรกก็ให้ความรู้สึกไว้วางใจน่าคบค้าด้วย
อย่างน้อยกำนันสิงห์เพื่อนรักก็ไม่ได้โชคร้ายไปซะทีเดียวหรอก
“หมอมาดูโรงสีหรือ” ลุงหาญรับไหว้ชายหนุ่ม
“ตามหอมเขามา รบกวนหรือเปล่าครับ”
“ไม่เลย โรงสีเล็กๆมันไม่ค่อยยุ่งเท่าไรหรอกหมอ”
“ลุง!” เสียงตะโกนเรียกขัดการสนทนาทำให้ลุงหาญเหลียวมอง “ลุงๆ ไปจ่ายตัง”
คนงานหน้าคล้ำแดดยกมือป้องปากเรียก ชายสูงวัยจึงพยักหน้ารับรู้ก่อนจะหันกลับมาหาคู่สนทนา
“มีคนมาขายข้าว ฉันไปก่อนนะ อยากรู้อะไรก็ถามเจ้าหอมมันได้ มันรู้ทุกอย่างล่ะ เว้นเสียแต่ไม่อยากตอบมันก็ตีรวนไปเรื่อย” ท้ายประโยคลุงหาญดักคอเด็กคราวลูกจอมแสบอย่างรู้ทัน
ข้าวหอมมองตามแผ่นหลังคุ้นเคยเดินจากไป รู้สึกเหมือนเสียพรรคพวกไปอีกหนึ่ง ทำไมใครๆก็เข้าข้างไอ้หมอภูเขาคนนี้กันหมด! คิดไปพาลไปก่อนจะเหลือบมองทิเบตซึ่งกำลังกลั้นยิ้มสุดกำลังแล้วให้ยิ่งฉุนหนัก
“มีอะไรน่าขำนักหนาฮะ!”
ร่างสูงมองสีหน้าเอาเรื่องของภรรยาในนาม ชวนน่าส่ายหัวระอากับการหาเรื่องระรานคนอื่นได้ทุกโอกาสทุกสถานที่ ถ้ายอมวันนี้ต่อไปคงเป็นลูกไร่เจ้าตัวเล็กนี่ไปตลอดชาติแหงๆ
ทิเบตเดินเข้าไปประจันหน้าอีกฝ่าย
“ขำคนมุสาแล้วต้องมาหาข้อแก้ตัวทีหลัง” รอยยิ้มรู้เท่าทันทำให้เส้นเลือดในสมองเล็กๆเดือดปุดๆ
“จำไว้ วันหลังไม่ต้องลำบากลำบนโกหกหรอก บอกตรงๆว่าไม่อยากให้มาด้วยฉันก็ไม่ตามมาหรอก”
ร่างสูงพูดจบก็หันหลังเดินกลับไปยังรถยนต์เพื่อรอเวลากลับบ้าน ไม่ต้องการอยู่กวนประสาทอีกฝ่ายต่อไป หากต้องสะดุ้งโหยงรู้สึกเจ็บๆคันๆเบื้องหลัง กับเศษฝุ่นผงคลุ้งรอบตัว หันกลับไปดูก็เห็นร่างเล็กกำลังเตะกองข้าวเปลือกตรงหน้าใส่อีกหลายครั้งจนต้องยกแขนขึ้นบัง
“ทำอะไรน่ะ!”
“คนโกหกน่ะมันนายต่างหาก แล้วที่เรื่องมันเป็นแบบนี้ก็เพราะนาย นายมันตัวซวย!กลับบ้านนายไปเลยไป ฉันไม่ได้อยากให้นายอยู่ซักหน่อย นี่ไง ฉันไล่แล้วก็กลับไปซะสิ”
“หยุดนะ! ทำอะไรเป็นเด็กไปได้”
ทิเบตร้องบอกขณะปัดป้อง หากคำพูดแค่นี้ไม่ทำให้ทโมนแห่งบ้านไร่หยุดได้ ยังคงตะบี้ตะบันทั้งเตะทั้งกอบข้าวเปลือกขว้างปาใส่ร่างสูงไม่ยั้ง
“ไอ้เด็กนี่! บอกให้หยุดไง มันเข้าตาแล้วนะ” ทิเบตตะเบ็งเสียงใส่
ข้าวหอมซึ่งหวังจะเห็นทิเบตวิ่งหนีหางจุกตูดกลับบ้าน กลับตกใจเมื่ออีกฝ่ายไม่คิดหนี ทั้งยังวิ่งตรงเข้าใส่จนต้องถอยหลังไปตั้งหลัง ทว่าไม่ทัน ร่างสูงกระโจนเข้าใส่จนล้มลงบนกองข้าวเปลือกให้คนงานใกล้ๆยืนมองดูอย่างงุนงง ไม่กล้าเข้ามาใกล้ผู้เป็นนาย
ไอ้ขันยืนตะลึงพรึงเพริดกับพฤติกรรมไม่อายชาวบ้านของลูกพี่ ก่อนจะได้สติอ้าปากร้องห้ามแต่ไม่มีใครฟัง
ด้วยร่างโปร่งบางตัวเล็กกว่าทำให้ทิเบตพลิกตัวนั่งทับอีกฝ่ายได้ไม่ยาก ข้าวหอมดิ้นพล่านทั้งต่อยทั้งตีเป็นพัลวัน เพราะแววตาวาวๆของคนนั่งทับคมกล้าน่าหวั่นใจ
ทิเบตมองคนใต้ร่างพยายามดิ้นรนไม่ยอมแพ้ให้นึกหงุดหงิด
“อะไรมันจะดื้อด้านขนาดนี้”
เสียงพึมพำสบถทำให้ข้าวหอมฮึด ออกแรงผลักร่างสูงให้พ้นตัว ทิเบตเห็นท่าไม่ดีจึงรีบพลิกร่างบางคว่ำหน้าแล้วนั่งทับบั้นเอวแน่นตึงนั้นทันที
“โอ๊ยหนักจะตายอยู่แล้ว!”
“ดี ให้มันตายไปเลย พูดอะไรไม่ค่อยฟังก็ต้องเจอแบบนี้ล่ะ”
“ไอ้ทุเรศ ลุกไปเลยนะ ถ้าฉันลุกไปได้นายเจอดีแน่”
คำหมายมาดยิ่งทำให้ดวงตาคมกล้าเป็นประกายอยากลองดี
“งั้นตอนนี้ฉันต้องเอาคืนไว้ก่อนสินะ”
“...!” ข้าวหอมสะอึกเหลียวมองคนนั่งทับคอแทบหัก แววตาคู่อ่อนโยนแอบซุกซ่อนความดุดันไว้มิดชิด หากตอนนี้กลับแสดงออกให้ร่างเล็กเห็นจนผวาสันหลังวาบ เมื่อเห็นอีกฝ่ายกำลังกอบข้าวเปลือกขึ้นเต็มไม้เต็มมือ กับรอยยิ้มหมายมาด
“ปล่อย!ไอ้บ้า ปล่อยฉันนะ”
ความรู้สึกแสบๆคันๆเหมือนปลาไหลถูกรูดด้วยใบข่อย ด้วยไอ้เจ้ายักษ์หน้าหล่อกำลังเอาข้าวเปลือกใส่เข้าไปในเสื้อและรูดถูไปตามแขนขา ทำให้ระคายผิวคันคะเยอไปทั้งตัว
และเพราะเห็นท่าไม่ดี ไม่มีทางจะสู้แรงอีกฝ่ายได้ จึงร้องตะโกนหาผู้ช่วย
“โก๊ะ! โก๊ะมานี่เร็ว ไอ้โก๊ะ!มากัดไอ้หมอบ้านี่เร็ว” ข้าวหอมพยายามผงกศีรษะเหลียวหาสุนัขตัวโปรด
“เฮ้ย!”
ทิเบตชะงักเมื่อได้ยินชื่อ พลางหันมองรอบตัวก็เห็นเจ้าสัตว์หน้าขนสีดำขลับกำลังวิ่งมาตามคำเรียกร้องของเจ้านายอย่างไม่คิดชีวิต ชายหนุ่มถลึงตาใส่คนใต้ร่างทันที
“ขี้โกงเล่นพวกนี่!”
“นายนั่นล่ะขี้โกง ตัวใหญ่กว่าฉันตั้งเยอะยังจะมาทับกันอีก ก็เจอเขี้ยวไอ้โก๊ะไปล่ะกัน”
ยิ้มเจ้าเล่ห์วูบหนึ่งทำให้ทิเบตรู้สึกว่ากำลังตกเป็นรอง และก็จริงดังคิดเมื่อมือเล็กที่เคยผลักไสกลับยึดจับแขนกำยำไว้แน่นแล้วเขย่าเหมือนกำลังจะบอกเจ้าสัตว์คู่ใจว่า กัดไอ้คนนี้ล่ะ!
ทิเบตรีบสะบัดตัวถอยห่างออกมายืนหอบ มองไอ้โก๊ะวิ่งเข้ามายืนจังก้าหน้าเจ้าของพลางขู่กรรโชกเขาเสียงดัง
“เฮ้ยๆโก๊ะ ใจเย็นๆ”
ทิเบตเสียวขาตัวเอง มองดวงตาสีทองเป็นประกายดุดันอย่างหวาดๆ
แต่ก่อนจะได้เจอเขี้ยวไอ้โก๊ะ เสียงตวาดของลุงหาญก็ดังขึ้นด้านหลัง ให้ชายหนุ่มหายใจได้ทั่วท้อง
“ไอ้โก๊ะ!หยุดนะ เป็นอะไรกันฮึ ทำไมข้าวเปลือกมันกระจัดกระจายแบบนี้ล่ะ”
ข้าวหอมลุกขึ้นสะบัดเนื้อตัวพลางเขม่นมองร่างสูงอย่างโมโห เพราะคันแสบผิวไปทั้งตัว
“ว่าไง ทำอะไรกันฮึ” ลุงหาญขึ้นเสียงดุ
ข้าวหอมหน้าเสียเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงเข็มงวดของลุงหาญ ด้วยตัวเองเป็นฝ่ายก่อเรื่องเอาข้าวเปลือกแสนสำคัญขว้างปาใส่อีกฝ่าย ซึ่งลุงหาญถือนักถือหนา
บาปกรรม!
ทิเบตมองท่าทางอึกอักของอีกฝ่ายขึ้นเอ่ยตอบแทน
“คือ...เราทะเลาะกันนิดหน่อยน่ะครับ เดี๋ยวข้าวเปลือกที่กระจัดกระจายพวกนี้ผมเก็บให้เอง ขอโทษด้วยครับ”
ทิเบตออกตัวยอมรับ มองแววตาดุๆของลุงหาญกำลังตำหนิติเตียนคนตัวเล็กอย่างรู้จักนิสัยใจคอกันดี ก่อนจะหันมาทางเขา
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวให้คนงานมากวาด หมอกับไอ้หอมไปอาบน้ำเสียเถอะ เดี๋ยวได้คันเกาเป็นลิงก็คราวนี้หละ”
ลุงหาญหันไปมองลูกเพื่อนสนิทอย่างระอาอีกรอบ
ไม่ทันไรก็ตีกันซะแล้ว ผัวเมียคู่นี้นี่!
ข้าวหอมสะบัดหน้าเรียกไอ้โก๊ะเดินกลับไปยังรถยนต์ โดยมีหมอหนุ่มเดินตามไปไม่ห่าง แต่ความวัวยังไม่ทันหายความควายก็เข้ามาแทรก เมื่อเห็นข้าวสารขับมอเตอร์ไซด์เข้ามาจอดข้างรถกระบะ หัวเป็นกระเซิง
“ยังไม่กลับอีกเรอะ”
พอเจอหน้าหมอหนุ่ม ข้าวสารก็เอ่ยทักหน้าตาไม่สบอารมณ์
‘เอาแล้วไง’
ทิเบตนึกเหนื่อยใจกับพี่น้องคู่นี้ เมื่อเจอคำทักทายไม่รื่นหู แถมหน้าตาท่าทางหวงน้องอย่างโจ่งแจ้ง เห็นเขาเป็นเหมือนแมลงร้ายมาไต่ตอมให้มีราคี ทั้งๆที่เขาเพิ่งแต่งงานกันแท้ๆ
ไม่รู้ว่าน้องติดพี่ หรือพี่ติดน้องกันแน่?!
“นั่นสิ ไม่รู้จะอยู่ทำไม” คนตัวเล็กปลายตามองทิเบตอย่างโมโห พลางเกาเนื้อตัวเป็นระวิง
‘เล่นรุมกันเลยนะ!’
คิ้วได้รูปเลิกขึ้นข้างหนึ่ง แล้วพรางพรูลมหายใจยาว ในเมื่อพูดกันดีๆไม่เข้าใจก็ต้องทำให้เห็นชัดๆจะได้เข้าใจว่าตอนนี้เขาอยู่ในฐานะอะไร!
ไม่อยากเป็นเพื่อนเองนะ!
“กำลังข้าวใหม่ปลามัน จะรีบกลับไปไหนล่ะครับ”
ทิเบตแค่นยิ้มให้คนทั้งคู่หน้าเหวอไปตามๆกัน ก่อนจะเดินเข้าไปนั่งรอในรถยนต์ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
ข้าวหอมซึ่งไม่คิดว่าทิเบตจะกล้าประกาศความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของถึงกับแค้นฝั่งหุ่น มองพี่ชายตะลึงจนตาค้าง แล้วจึงหันมาสำรวจเขาตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าให้เขาร้อนวูบไปทั้งหน้า
“ไอ้...ไอ้หอม เอ็ง...”
ข้าวสารยกนิ้วสั่นระริกชี้หน้าน้องชาย เมื่อตีความว่าน้องชายตัวเองถูกกินไปเรียบร้อยแล้ว
“เอ็งยอมมันไปแล้วเรอะ หมดกันๆ” คนเป็นพี่ขยี้หัวตัวเองแรงๆอย่างขัดใจ
“พี่! ฉันไม่ได้...ฉันไม่ได้ทำแบบนั้นนะ อย่าไปเชื่อ”
ข้าวหอมร้องปฏิเสธเสียงหลง หากสีหน้าสีตาพี่ชายดูไม่รับรู้รับทราบทำเอาหงุดหงิดหัวใจ สะบัดหน้ามองคนนั่งในรถแล้วจ้ำเดินเข้าหาอย่างอาฆาตหมาดร้ายเต็มพิกัด
“รู้จักไอ้หอมน้อยไปซะแล้ว จะไล่ส่งทิ้งทวนให้ไม่อยากมาเหยียบที่นี่อีกเลยไอ้หมอ!”
คนตัวเล็กหมายมั่นปั้นมือ ข่มอารมณ์อยากบีบคอคนพร้อมอาการคันคะเยอเข้าไปนั่งประจำที่คนขับ ชายตามองคนข้างๆทำหน้าตาอารมณ์ดี จึงกระชากตัวออกรถจนอีกฝ่ายหัวทิ่มหัวตำ
มีความสุขไปเถอะ!
- TBC -
มาต่อสั้นๆ
ปล. คู่นี้ไม่รักกันง่ายๆใช่มั้ย หา~~~~ :z3:
อยากให้หอมยอมรับหมอเร็วๆ ทุกคนช่วยกันสั่งสอนหน่อยจิ ให้หมอได้ไปต่อเถอะนะ
(ที่สำคัญเชิญพี่สารกลับเรือนป้อนข้าวลูกไปเลย ปายย :m16:)
+ 1 ให้เเล้วจ้า สำหรับเเฟนคลับหมอทิ กรี๊ดดด
ขอบคุณทุกคอมเมนท์นะคะ
เจอกันวันพุธจ้า
-
ฮ่าๆๆๆ ท่าทางน้องข้าวหอมจะไม่สิ้นฤทธฺ์ง่ายๆ หมอทิทำใจหน่อยนะ :m20:
-
พี่หมอทิเท่ห์ที่ซู๊ดดดดดดดดดดชอบๆ :m3:
ข้าวหอมจ๋าทำตัวว่านอนสอนง่ายได้แล้วเดียวพี่หมอทิไม่รักน๊า
กว่าจะดีกันอีกนานเลยเหรอสงสัยพี่หมอทิได้ตัวเขียวก่อนละมั้ง
รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊าค่า
+1เป็นกำลังใจให้หมอทิ :จุ๊บๆ:
-
เจอบทหมอทิจะปราบพี่สะใภ้และเมียตัวเข้่าไป หึหึ
อึ้งทั้งพี่ทั้งน้องอิอิ ใครจะยอมให้ตัวเองโดนรุมอยู่ฝ่ายเดียวล่ะเนอะหมอเนอะ
จัดไปเคอะไม่จับกดกลางโรงสีข้าวก็บุญแล้ว เด็กเกเรนักเลงมากๆพอสู้ไมไ่ด้ก็นะ
เรียกร้องหาผู้ช่วยผู้ซื่อสัตย์ด่วน กร๊ากหมอคนอ่านว่าถ้าจะแก้แค้นก็นะในห้องอ่ะ
ปลอดภัยจากเจ้าโก๊ะเป็นที่สุด ฮิ้ววววววววววววววววววววววววววว
o13 o13
-
กรี๊ดดดดดดด ถูกใจพี่หมอทิตอนนี้มากๆ
"ข้าวใหม่ปลามัน"
คุณพี่ข้าวสารต้องเข้าใจนะคะ :laugh:
-
เมื่อหร่ายจะร๊ากก๊านนนน
โฮกกก ทะเลาะกันไปทะเลาะกันมา - -"
หอมยอมๆพี่หมอบ้างเซ่ะ
คนอ่านอยากอ่านฉากหวานๆๆๆๆๆ แฮ่ะๆ
ติดตามจ้าาาา
-
พี่หอมเพราๆหน่อยนะเดียวพี่หมอเดี้ยง
-
+ ให้ความแสบของข้าวหอม แต่รู้สึกจะแพ้ทางพี่หมอทิอยู่นะ อืมม สงสัยกระดูกคนละเบอร์เปล่า อิอิ :z2:
-
โฮะ ๆ ๆ ๆ
หมอของเราก็สู้คนนะครับ
มันจะลงเอยหรือลงโลงกันหว่า
5555
-
พี่หมอสู้แล้ววววว เย้~
หวังว่าทำแบบนี้จะไม่ทำให้เรื่องแย่ลงไปอีกนะ
ก็ใช้ไม้อ่อนแล้วข้าวหอมไม่คุยด้วยเลยนี่นา
ต้องตาต่อตาฟันต่อฟันกันหน่อยยย~
ชอบลุงหาญ...ธรรมชาติจะให้สวยคู่สวยไม่ได้ เลยต้องให้สวยคู่หล่อ 5555
จริงๆธรรมชาติไม่ได้กำหนดอะไรมาเล้ยยย มนุษย์นั่นแหละคิดเองเออเองหมด
ธรรมชาติแค่กำหนดให้ชาย-หญิงสืบพันธ์ได้ แต่ธรรมชาติไม่เคยมากะเกณฑ์ความรู้สึกเราเสียหน่อย
ปล. นับวันรอวันพุธธธธ อิ อิ
-
รอน่ะคร๊าบผ้ม ไม่รู้ว่าข้าวหอมจะเล่นบทไหนอีกทีนี้ หมออย่ายอมแพ้น่ะเอาชนะใจข้าวหอมให้ได้น่ะ
-
พี่หมอสู้ๆนะ มีคนให้กำลังใจเยอะแยะ ทำให้ข้าวหอมยอมรับให้ได้ว่าพี่อ่ะ เป็นสามี 555 ข้าวหอมจะได้เป็นภรรยาที่เชื่อฟังสามีซะที
รอตอนต่อไปค่ะ
-
เฮ้อ :เฮ้อ:...เซ็งกับข้าวหอมเลย เรื่องเล็กเรื่องน้อยเก็บมาเป็นเรื่องเป็นราวได้หมด หมอทิอย่ายอมลงให้นะค่ะ ไม่งั้นเสียการปกครองหมด :m19:
-
+1 เป็นกำลังใจให้หมอทิจัดการปราบข้าวหอมให้อยู่หมัด
๕๕๕
-
เอาใจช่วยให้หมอทิปราบข้าวหอมได้ไวไว
อยากได้ฉากหวานๆมั่ง
-
มอมแล้วปล้ำเลย! 555555555
-
ข้าวหอมดื้อออออออ
-
พี่หมอ กับหนูข้าวหอมทะเลาะกันทุกวัน เด๋วก็มีลูกท้ายปีหัวปี อิอิ :-[
แต่เมื่อไหร่ ข้าวหอมจะเลิกดื้อ เลิกซน เลิกซ่า ซักที
ดื้อๆๆ แบบนี้น่าให้พี่หมอ จับตีก้นนัก :m20:
ป.ล. ใครก็ได้ช่วยบอกทีคะ ว่าถ้าอยากกด + ต้องกดที่ไหน
:L2:
-
หาวิธีปราบหอมให้ได้ซิคุณหมอ
เหอะ ๆ ๆ
-
เป็นกำลังใจให้พี่หมอ ปราบพยศเจ้าหนูหอมจอมดื้อให้ได้นะ :laugh:
-
ทิเบตน่าจะจับปล้ำจิงจังจะได้ปราบข้าวหอมได้ อิอิ
-
ดูแล้วยังไม่หมดยกแรก...หมอทิเชิงมวยดีกว่าน้องข้าวหอม
แต่ความสดยังด้อยกว่าน้องข้าวหอมมาก
รอดูยกสองต่อไป (ได้ข่าวว่าวันพุธ...เตรียมน้ำมันมวย ผ้าเช็ดตัว กะละมังให้น้ำ และแปลหามรอมวยคู่เอกว่าใครจะน็อคใคร5555)
ขอบคุณค่ะคุณเจี๊ยบ :pig4:
-
ว้าว...หมอทิก็โหดเป็นนะเออ 55
-
เชียร์หมอทิให้เอาคืนสุดใจ
ตายแน่ข้าวหอมงานนี้
อิอิ
:laugh: :laugh:
-
+1 ให้กำลังใจหมอทิ o13
จัดการกะเด็กดื้อเลย
มีกองหนุนด้วย :laugh:
-
เชียร์หมอทิค่า
ผู้ชายอาร้ายยยยย ใจเย็นได้จังหวะ และเอาคืนได้เมื่อมีโอกาส
อ่านแล้วสะใจมากกกกกกก
-
หมอทิเอาคืนได้แบบเจ็บๆคันๆ อย่างว่าแหละ...ข้าวใหม่ปลามันก้องี้ :laugh:
เป็นห่วงอย่างเดียว...ระวังลูกดกเน้อ ~~ :impress2:
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
มันต้องมีตัวกระตุ้น คู่นี้ถึงจะได้รักกันเร็วๆ o18
สู้ๆค่ะหมอทิ อย่าไปยอม อิอิ
-
หมอทิสู้ๆ ปราบหอมให้ได้เน้อออ o18
-
:laugh:สะใจแทนหมอทิ
-
เพิ่งได้ตามมาอ่านเรื่องนี้ค่ะ
หลงรักหมอทิทันที
เอาใจช่วยหมอทิปราบพยศข้าวหอมอีกคน
-
เค้าเชียร์หมอทิ
ทิสู้ๆน๊าาาาาาาา
o13
-
เพิ่งอ่านเรื่องนี้ค่ะ สนุกมาก ๆ เลยค่ะ ชอบการบรรยายค่ะ เห็นภาพมาก
อ่านแล้วอยากไปเที่ยวบ้านสวน
คุณพ่อกำนันน่ารักจังค่ะ เข้าใจลูกม๊ากมาก พ่อแม่พี่หมอด้วย :-[
แต่งกันแล้วอีกนานเลยมั้ยคะเนี่ยกว่าจะรักกันได้ - -"
แต่แบบนี้ทะเลาะกันนานๆ โบราณว่าลูกดก(?)
รอตอนต่อไปนะคะ จะติดตามเรื่อยๆ ค่ะ :pig4:
-
พี่หมอน่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก
ชอบข้าวหอมนิสัยเด็กๆ โดนตามใจซ้า
-
อิอิ น่ารักกันจริง ๆ
หมอทิอยากกอดน้องก็ไม่บอก แหม ๆ เนียนซะ
ฮ่า ๆ
*0* แอบเชียร์อยู่นะค้าบ ^^
-
เมื่อไหร่เมียพี่ข้าวสารจะออกมาจิกผัวให้กลับไปซักผ้าที่บ้านเนี่ย
โอยยยยยยยยยยยยยยย ครอบครัวคนอื่นจะมายุ่งเค้าทำมายยยยยยยยยยยยย
-
- Eternal Sunshine 9 -
เสียงสายลมลู่ยอดข้าวอ่อนดังหวีดหวิว ชายหนุ่มร่างสูงยืดตัวขึ้น ใช้ท่อนแขนปาดเหงื่อท่ามกลางแดดร้อน แล้วกวาดตามองหาร่างเล็กๆที่พามาดูชาวบ้านช่วยกันลงแขกดำนาไม่ไกลจากบ้านมากนัก
คนไม่ชอบอยู่สุขหอบต้นกล้าไปยืนจังก้ากลางแปลงนา ขี้โคลนครึ่งหน้าแข้ง ช่วยลุงๆป้าๆดำนาโดยไม่คิดจะชวนกันซักคำ แล้วจะให้ยืนเป็นหัวหลักหัวตออยู่คนเดียวหรือไง เลยต้องถลกขากางเกงลงไปช่วยทั้งๆที่ไม่เคยทำมาก่อน
ทิเบตเหลียวมองไปรอบตัว ไม่เห็นข้าวหอมอยู่ในกลุ่มคนดำนา ซึ่งเรียงแถวหน้ากระดานปักดำกล้าข้าวอยู่ในแปลงข้างๆหรือแปลงถัดไป รู้สึกใจแป้วนิดหนึ่ง เพราะนอกจากข้าวหอมแล้วเขาก็ไม่รู้จักใครแถวนี้เลย ถึงจะไม่กินเส้นกันแต่อย่างน้อยมีคนรู้จักให้อุ่นใจก็ดีไม่น้อย ถึงป้าๆน้าๆที่ดำนาด้วยกันจะใจดีคอยเอื้อเฟื้อสอนจนปักดำกล้าข้าวได้ แม้ไม่คล่องก็เถอะ ความสนิทสนมที่เกิดขึ้นรวดเร็วก็ทำให้คุยไปทำไปจนเพลิน กว่าจะรู้สึกตัวว่าไม่เห็นเงาของร่างเล็กก็เสร็จไปเกือบครึ่งแปลงแล้ว
ร่างสูงก้มมองมือขาวเปื้อนโคลนไม่รู้สึกรังเกียจ กลับรู้สึกถึงคุณค่าของข้าวที่ทานทุกมื้อ กว่าจะได้มายากลำบากเพียงใด
ทิเบตเหลียวหาข้าวหอมอีกครั้ง รู้สึกสะกิดใจพิกล จึงตะโกนถามลุงที่ดำนาแปลงเดียวกับคนเจ้าเล่ห์
“ลุง หอมไปไหนซะล่ะครับ”
“ไอ้หอมน่ะเหรอ เห็นบอกว่าจะไปเอาน้ำมาให้น่ะ” ลุงหน้าดำฉีกยิ้มกว้าง เห็นฟันหลอแต่ไกล
“ห่วงเมียเหรอพ่อหนุ่ม เดี๋ยวมันก็กลับมา ใจร่มๆลูก”
คำเย้าแหย่ทำเอาทิเบตหน้าแดงตอบไม่ถูก ตอนนี้ไม่ว่าไปที่ไหนก็จะถูกแหย่ถูกมองเหมือนตัวประหลาดอยู่เนืองๆ หากแต่ในคำสัพยอกเขากลับไม่รู้สึกถึงการเหยียดหยามหรือรังเกียจ กลับรู้สึกถึงความเอ็นดูเจือขบขันปนอยู่ในน้ำเสียงและท่าทาง
เมื่อเวลาผ่านไป คนพวกนี้ก็จะเห็นเรื่องของเขาเป็นปกติ แค่ตอนนี้ยังใหม่อยู่ ก็คงจะอิหลักอิเหลื่อกันไปพักใหญ่
ทิเบตพยักหน้ารับคำบอกกล่าวของลุงหน้าดำ แล้วก้มหน้าปักดำกล้าข้าวต่อไปโดยไม่ได้นึกเอะใจ ว่าตอนนี้ไอ้หอมของเขากลับไปนอนตีพุงคอยอยู่บ้าน พร้อมเสียงหัวเราะเยาะอิ่มอกอิ่มใจลั่นเรือน
“นี่แค่น้ำจิ้มๆเท่านั้นไอ้หมอ”
คุณหมอคนซื่อปักดำกล้าข้าวจนเสร็จทั้งแปลงแล้วย่ำโคลนออกมายืนดูผลงานบนคันนา นึกภูมิใจในฝีมือนิดๆ สายตาเห็นลุงๆป้าๆเดินไปเอากล้าข้าวซึ่งวางไว้เป็นระยะๆในแปลงนากลับมาปักดำต่ออย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย แต่เขาสิ!เหนื่อยสายตัวแทบขาด ทั้งปวดหลังทั้งแสบร้อนไปทั้งตัว เพราะไม่ได้เตรียมหมวกหรือเสื้อแขนยาวไว้กันแดดเหมือนชาวบ้านที่เขาโพกผ้าปกปิดร่างกายจนเห็นแต่ลูกตากลิ้งไปกลิ้งมา
ความที่หิวน้ำคอแห้งจนน้ำลายยังเหนียว ทำให้ทิเบตเหลียวหาข้าวหอมอีกครั้ง และอย่าว่าแต่เงาเลย แม้แต่หมาที่มาด้วยกันก็ยังไม่เห็น
ทิเบตสะท้านไปทั่วร่าง ถูกหลอกเข้าอีกแล้ว!
“เจ้าตัวแสบ!”
ชายหนุ่มนึกเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน อยากเคาะกะโหลกตัวเองที่ไม่รู้จักจำ ทั้งที่เมื่อวานก็ถูกหลอกให้ไปลองห่อผลชมพู่ในสวนไกลบ้าน เจ้าคนตัวเล็กพาเขาเดินคดเคี้ยวผ่านสวนกล้วยสวนมะม่วงจนงงแล้วแอบหนีกลับ ทิ้งให้เขาหาทางกลับเองแทบตาย
วันนี้เขาสู้อุตส่าห์ระวังตัว เห็นอีกฝ่ายลุยโคลนไปขนาดนั้นก็วางใจ ทั้งๆที่น่าจะรู้ว่าอีกฝ่ายเจ้าเล่ห์แค่ไหน
“จำไว้เลย”
ร่างสูงสะบัดโคลนออกจากมือเงยหน้ามองดวงอาทิตย์ตรงศีรษะ คอแห้งเป็นผงจึงบอกลาลุงๆป้าๆกลับเรือน โชคดีในโชคร้ายที่คราวนี้ใกล้เรือนพัก หากอีกฝ่ายพาไปดำนาไกลกว่านี้ เขาจะกลับถูกมั้ย!
“แกล้งได้แกล้งไป ดูซิใครมันจะอึดกว่ากัน!”
ทิเบตถูโคลนออกจากเท้าลวกๆแล้วยัดใส่รองเท้าแตะ เดินไปได้ไม่กี่ก้าวรองเท้าก็ปลิ้นไปปลิ้นมา จนจำใจต้องถอด แล้วเดินเท้าเปล่ากลับบ้านแบบเจ็บๆคันๆจากกรวดหินและหนาม กว่าจะเห็นหน้าจั่วเรือนไทยตรงหน้าก็ทำเอาทิเบตถูกหนามตำไปหลายที
ร่างสูงรีบตรงดิ่งไปยังโอ่งน้ำใต้ถุนเรือน เปิดฝาอลูมิเนียมใช้ขันจ้วงตักน้ำขึ้นมาค่อยๆจิบจนคลายความกระหาย พลางเหลือบมองขึ้นไปบนเรือนอย่างฉุนๆ เมื่อล้างเท้าจนสะอาดเอี่ยมจึงขึ้นไปเผชิญหน้ากับเจ้าตัวดีที่นอนกระดิกเท้าสบายอารมณ์อยู่บนตั่งใหญ่ในเรือนรับรอง รอยยิ้มเยาะกวนอารมณ์ของอีกฝ่ายทำให้ทิเบตนึกอยากฟาดซักทีสองที
“จะกลับทำไมไม่บอกกันซักคำ”
“ก็เห็นนายกำลังสนุกอยู่เลยไม่ชวน”
คนตอบเสหยิบชิ้นมะม่วงเข้าปากไม่สนใจน้ำเสียงแข็งๆแกมตัดพ้อเล็กๆ และท่าทีไม่แยแสนั้นก็ทำให้ร่างสูงรู้สึกผิดเองที่มาเอาความกับคนตั้งใจแกล้ง ด้วยไม่อยากเสียอารมณ์ไปมากกว่านี้จึงถอนใจหันหลังกลับไปหาอะไรใส่ท้อง ไม่ทันเห็นแววตาระยิบระยับแฝงความเจ้าเล่ห์ที่ยังไม่จบไม่สิ้น
“ขัน มีอะไรทานบ้างมั้ย”
ทิเบตที่ไม่ทันเห็นอาการลุกรี้ลุกรนของไอ้ขัน เอ่ยถามเมื่อเห็นเดินเตร่อยู่ไม่ห่างห้องครัว
“เออ...เออ ยังไม่ได้ทำกับข้าว เลยมีแต่น้ำพริกตาแดงกับปลาเค็มติดตู้ไว้แค่นั้นล่ะจ้ะ”
เด็กหนุ่มหลบสายตาวูบวาบให้ทิเบตเข้าใจผิดไปว่าตัวเองทำให้อีกฝ่ายยุ่งยากจึงยิ้มละไม
“ไม่เป็นไร ฉันทานได้ ตอนนี้หิวจนกินช้างได้ทั้งตัว ลูกพี่นายปล่อยฉันทิ้งไว้ที่นาข้าวแล้วหนีกลับมาคนเดียวเฉยเลย” ทิเบตบ่นกับคนก้มหน้าก้มตาหาจานหาช้อนมาให้
“แล้วขันล่ะ ทานอะไรแล้วหรือยัง”
ความเอื้อเฟื้อของอีกฝ่ายทิ่มจุกคอหอยไอ้ขัน จนต้องรีบเงยหน้าถาม
“ถ้าคุณจะกินข้าวเดี๋ยวฉันเจียวไข่ให้ รอเดี๋ยวนะ” น้ำเสียงเหน่อๆแกมตื่นเต้นทำให้ทิเบตสะดุดใจ แต่ก็ไม่ได้เฉลียวใจ
“อย่าเลย อะไรฉันก็ทานได้ ไหนเอาจานมา เดี๋ยวฉันตักข้าวเอง”
ทิเบตแบมือขอจานข้าว หากไอ้ขันอาสาจัดการให้ด้วยท่าทางพิกล
บนโต๊ะเล็กๆขนาดสี่คนนั่งในห้องครัว มีถ้วยน้ำพริกตาแดงสีสดกับปลาเค็มตัวเล็กๆไม่กี่ตัว พร้อมด้วยจานผักสดมีร่องรอยเว้าแหว่งไปบ้างแล้ว
ร่างสูงมองอาหารการกินอย่างไม่นึกสะเทือนในอารมณ์
ขณะที่ข้างนอก ข้าวหอมซึ่งนอนรอสัญญาณอะไรบางอย่างด้วยความกระหยิ่มยิ้มย่องต้องตกใจ เมื่อได้ยินเสียงรถของบิดากลับมาจากไปธุระข้างนอก ใบหน้าขาวเจื่อนไปนิดหนึ่งก่อนจะเอ่ยทักบิดา
“กลับมาเร็วจังพ่อ ไหนว่าจะแวะไปหาลุงเพิ่ม กลับเย็นๆไง”
“ไปมาแล้วแต่สวนกัน” กำนันสิงห์คลี่ผ้าขาวม้าคาดพุ่งออกมาพาดไหล่ แล้วหยิบขันน้ำที่บุตรชายตักมาตั้งไว้ยกดื่ม จึงกล่าวต่อ
“ไว้ค่อยไปหาใหม่วันหลัง นี่บ่ายคล้อยแล้วกินข้าวรึยังล่ะ” คนเป็นพ่อยังคงห่วงบุตรชาย
“กินแล้วจ้ะ พ่อล่ะ”
“ยังๆ จะไปหาข้าวกินนี่ล่ะ”
กำนันสิงห์เดินตรงไปยังห้องครัวให้ลูกชายร้องเรียกแทบไม่ทัน
“พ่อ!เดี๋ยวๆ”
“อะไร ข้าหิวข้าวไอ้หอม”
“คือ...คือว่าในครัวไม่มีอะไรเลย เหลือแต่น้ำพริก ฉันไปซื้อก๋วยเตี๋ยวหัวโค้งให้พ่อดีกว่านะ” ข้าวหอมออกอาการร้อนรน
“ฮื้อ! ไม่ต้อง”
กำนันสิงห์ตัดบทหันหลังให้บุตรชาย แล้วตะโกนบอกให้ไอ้ขันตักข้าวคอย
ทิเบตซึ่งได้ยินเสียงหยุดคอยกำนันสิงห์เดินเข้ามาในครัว ร่างสูงวัยท้วมนิดๆเบิกตากว้างเมื่อเห็นชายหนุ่ม แล้วหัวเราะอย่างอารมณ์ดี หากไอ้ขันหน้าซีด!
“ไปทำอะไรมาล่ะ ถึงเพิ่งมากินข้าวเอาป่านนี้”
“ไปดูเขาดำนามาครับพ่อกำนัน”
ทิเบตกระตุกยิ้ม เลือกไม่บอกว่าถูกลูกพ่อกำนันทิ้งให้ดำนาอยู่คนเดียว พลางเกลี่ยข้าวในจานไปมา
ผู้สูงวัยขมวดคิ้ว มองกับข้าวกับปลาบนโต๊ะมันดูอัตคัดกว่าที่ควร จึงหันขวับไปสั่งไอ้ขันทันที
“ทำไมมีแต่ปลาเค็ม? ไอ้ขันเอ็งไปเจียวไข่ให้หมอเขาเลยนะ แล้วก็ของข้าด้วย คนอยู่ออกเต็มบ้าน ไม่ทำกับข้าวไว้กินกันเลยรึไงพวกเอ็ง”
“ก็...ก็” ไอ้ขันอึกอัก
“ก็อะไร รีบไปทำเลย”
กำนันสิงห์ไม่ติดใจกับอากัปกิริยากลืนไม่เข้าคายไม่ออก กลับเดินไปตักข้าวใส่จานเสียเอง แล้วมานั่งฝั่งตรงข้ามกับทิเบต
“มีแต่ผู้ชายก็แบบนี้ล่ะพ่อทิ เคยออกปากจ้างแม่ปราณีเขา แต่เขาก็มีภาระเยอะไม่ว่างมาเป็นแม่ครัวให้ เลยต้องอยู่ง่ายกินง่ายกันแบบนี้ล่ะ พ่อทิกินได้มั้ย น้ำพริกผักสดแบบนี้น่ะ แต่บอกก่อนนะว่า น้ำพริกที่นี่ไม่หวานจ๋อยเหมือนคนเมืองกรุงทำหรอก ที่นี่มันบ้านนา ต้องเผ็ดนำ น้ำตาลนิดเดียวกินข้าวได้เป็นหม้อ”
คนมาทีหลังพูดไปหยิบแตงกวาใส่จานไป โดยมีไอ้ขันที่กำลังเจียวไข่เหลือบมองอย่างเสียวๆ
“ผมทานได้ทุกอย่างล่ะครับ”
ทิเบตยิ้มให้เกียรติผู้สูงวัยเปิบข้าวกับน้ำพริกผักสดก่อน
กำนันสิงห์ตักน้ำพริกช้อนโตอย่างคุ้นเคยรสชาติหยอดบนแตงกวาหั่นขวางแล้วจึงตักใส่ปากคำโต ไอ้ขันซึ่งแอบมองอยู่เสียวกระเพาะวูบ นึกอยากเอามือปิดตาไม่รู้ไม่เห็น ทิ้งกระทะวิ่งหนีไปให้ไกลก่อนจะเกิดอาเพศ และเพียงพริบตานั้น
“ไอ้ขัน!”
เสียงตวาดก้องคับครัว ทำเอาไอ้ขันมือไม้อ่อนทิ้งตะหลิวทันที กำนันสิงห์คายข้าวออกจากปากหลังเคี้ยวไปได้ไม่กี่ครั้ง แต่ก็ทำให้รับรู้รสชาติความเผ็ดร้อนแสบสันจนปากบวมเจ่อในทันที
ทิเบตเห็นท่าไม่ดี รีบดึงกระดาษเช็ดปากให้คนหน้าดำหน้าแดงซับ
เกิดอะไรขึ้น?
“ทำไมมันเผ็ดแบบนี้วะไอ้ขัน เมื่อเช้าข้ายังกินอร่อยอยู่เลย แล้วทำไมตอนนี้มันเผ็ดยังกะเอาพริกทั้งสวนมาโขกใส่ หรือเอ็งตำใส่เพิ่มฮึ!”
กำนันสิงห์ซับน้ำลายที่เออล้นออกมาไม่หยุด พลางลูบหน้าป้ายน้ำตาที่ซึมเล็ดออกมาอย่างทนไม่ไหว
ไอ้ขันเข่าอ่อนแทบพยุงตัวเองไม่อยู่ เกาะตู้กับข้าวแน่น เหงื่อโทรมตัว
“ฉัน...ฉันเปล่านะพ่อกำนัน”
คำปฏิเสธทำเอากำนันสิงห์หันขวับมองตาเขียว สังเกตเห็นสายตาเด็กหนุ่มคอยเหลือบมองไปนอกห้องครัวบ่อยครั้ง จึงร้องอ๋อในใจ
“นี่พวกเอ็งกำลังเล่นอะไรกันอยู่ฮึไอ้ขัน ถ้าเอ็งไม่ได้ทำ...งั้นก็ลูกพี่เอ็งน่ะสิ ไม่งั้นมันจะเผ็ดบ้านแตกแบบนี้ได้ยังไง”
กำนันสิงห์หันมองไปนอกประตูครัว ก่อนหันกลับมามองหน้าลูกเขย แล้วก็ถึงบางอ้อ
นี่กะจะแกล้งหมอทิให้กินน้ำหมดโอ่งกันเลยละมั้ง ผู้สูงวัยพยักหน้าเข้าใจเรื่องราว ก่อนถลึงตามองลูกสมุนคนทำ
“ถ้าเอ็งไม่พูด ข้าจะให้เอ็งกินน้ำพริกถ้วยนี้ให้หมดในคราวเดียวเลย”
คนขู่ยกถ้วยเข้าหา ไอ้ขันเข่าทรุดยกมือไหว้ปลกๆรีบตอบเสียงรัวเร็ว
“พี่หอมจ้ะ พี่หอมเขาเอาพริกป่นพริกสดมาตำใส่เพิ่ม”
“แล้วใส่จนกินไม่ได้แบบนี้น่ะรึ”
“ก็...ก็พี่หอมบอกว่า หมอ...หมอทิชอบกินเผ็ดๆ!”
จบกัน! ร่างโปร่งบางแอบฟังอยู่นอกประตูครัวยกมือแตะหน้าผาก แล้วไม่คิดคอยให้เรื่องตามมาถึงตัว รีบย่องลงเรือน ทิ้งให้ลูกสมุนรับหน้าไปคนเดียว
“ไม่มีใครเขาบ้ากินเผ็ดขนาดนี้หรอกไอ้ขัน เอ็งก็ไปเชื่อลูกพี่เอ็ง ไม่รู้จักคิด!” กำนันสิงห์ที่มีอาการปากบวม ห่อลิ้นระบายความแสบร้อน
“อ้าว!พ่อกำนัน มาโทษฉันได้ยังไง พี่หอมเขาทำของเขาเองนะ”
ไอ้ขันเอ่ยตัดพ้อ หน้ายุ่งกับมะเหงกที่กำลังจะเขกลงกระบาล
“ไม่รู้จักห้ามรึไง อะไรพิเรนทร์ๆนี่น่ะ”
เสียงลอดไรฟัน เพราะไม่อยากให้ทิเบตได้ยินทำเอาไอ้ขันร้องอ้าว สุดท้ายก็มาลงที่มันอยู่ดี
กำนันสิงห์หันหน้ามองลูกเขยที่อุตส่าห์หาทองหยิบทองหยอดในตู้เย็นมาให้ทานแก้เผ็ดอย่างไม่ค่อยสนิทตาสนิทใจนัก จากวีรกรรมของบุตรชายที่ทำเอาพ่อมันเสียคนเลยทีเดียว และเพราะเป็นความผิดซึ่งหน้า แถมมีพยานปากเอกอีก ทำให้ประมุขของบ้านปล่อยผ่านไปไม่ได้ เดินไปหน้าประตูครัว ส่งเสียงเรียกบุตรชายมาชำระความ
หากมีแต่ความเงียบไร้ร่อยรอย ซึ่งก็เดาได้ไม่ยากว่าอีกฝ่ายคงเผ่นแน่บไปไหนต่อไหนแล้ว จึงหันกลับมาสั่งไอ้ขัน
“ไอ้น้ำพริกถ้วยนี้น่ะ เก็บไว้ให้ลูกพี่เอ็งกิน แล้วข้าจะตามมาดู!”
ไอ้ขันพยักหน้ารับ มองกำนันเดินลงส้นออกไปอย่างจ๋อยสนิท แล้วจึงหันมามองทิเบตหน้าละห้อย จนคนโชคดีแบบเส้นยาแดงผ่าแปดอดยิ้มขำและสงสารคนรับเคราะห์แทนไม่ได้
ถ้าเป็นเขาคงไม่นั่งติดแน่ๆ เพราะทานเผ็ดไม่ได้มากนัก ก่อนจะนึกไปถึงคนก่อเรื่อง ซึ่งไร้วี่แวว คงหลบหน้ารอพ่อหายโกรธค่อยกลับมา ให้ทุกข์แก่ท่านทุกข์นั้นถึงตัวจริงๆ
ทิเบตส่ายศีรษะระอา ท้องร้องโครกคราก จึงลงมือทานข้าวกับปลาเค็มตัวเล็กๆสองสามตัว
พรืด!
เสียงพ่นคายของในปากทำเอาไอ้ขันซึ่งก้มเก็บจานอยู่ใกล้ๆยกมือปิดปากส่งเสียงร้องคล้ายคนเสียวฟัน
ตายแล้วกู ลืม!
พี่หอมเขามีแผนหนึ่งแผนสองอะหมอทิ!
“เค็ม!”
ทิเบตมองปลาในมือเหมือนไม่เคยเห็นมาก่อน เพราะมันเค็มยังกับแช่เกลือมาซักพันปี จึงเหลือบมองไอ้ขันยิ้มแหยก็เข้าใจอะไรได้ง่ายๆทันที ชายหนุ่มทิ้งปลาเค็มที่เค็มสมชื่อลงจานข้าวด้วยเจ็บใจ
วันนี้เขาจะต้องเห็นไอ้เด็กกะโหลกกะลานั่นนั่งกินน้ำพริกฝีมือตัวเองให้ได้เลยคอยดู!
ร่างสูงหมายมาดมองไอ้ขันอย่างตำหนิ ไม่ยอมบอกกันก่อน แล้วหยิบตะหลิวขึ้นมา ตั้งใจจะเจียวไข่เอง หากความระแวงทำให้ชายหนุ่มวางมันกลับที่เดิม
จะไว้ใจอะไรได้บ้าง ต่อไปเขาต้องห่อข้าวมากินเองด้วยมั้ยเนี่ย?
ทิเบตถามตัวเองแล้วกวาดตาไปรอบๆ เห็นไอ้แก้วเดินออกมาจากห้องกำนันสิงห์ จึงขอให้พาไปร้านก๋วยเตี๋ยวใกล้บ้าน
ไอ้แก้วเดินตัวลีบพาคุณหมอหนุ่มขึ้นรถกระบะ ขับพาไปยังร้านอาหารใกล้หัวโค้ง เลยบ้านไปไม่ไกล
บ้านไม้สองชั้น แบ่งส่วนล่างไว้ขายของชำและอาหารตามสั่งง่ายๆ มีโต๊ะเก้าอี้ไว้รับรองลูกค้าเพียงสองสามชุด ที่เหลือก็เป็นโต๊ะไม้ต่อเองหยาบๆตั้งไว้ใต้ต้นชมพู่ใหญ่ให้ลูกค้าได้เลือก
ไอ้แก้วพาทิเบตเข้าไปนั่งภายในร้าน แล้วตะโกนสั่งเจ้าของร้านซึ่งกำลังก้มโค้งดึงอะไรบางอย่างออกจากใต้โต๊ะ
“ป้าสุข ขอเล็กน้ำชาม” เสร็จแล้วจึงหันไปหาหมอหนุ่ม “แล้วหมอจะสั่งอะไรดีครับ ข้าวก็มีนะ”
“งั้น...ป้าครับ ขอเกาเหลากับข้าวเปล่าชามหนึ่ง”
เสียงแรกคุ้นหู ป้าสุขจึงไม่เงยหน้าขึ้นมอง หากเสียงที่ตามมาทีหลังทำเอาชะงัก ก็มันทุ้มนุ่มระรื่นหู แถมสุภาพจับจิต เสียงแบบนี้ฟันธงเลยว่าต้องหน้าตาดี ป้าสุขจึงรีบเงยหน้ายืดตัวมอง
ตายแล้ว...! นี่มันลูกเขยพ่อกำนันสิงห์นี่นา เห็นในวันงานแต่งห่างๆก็ว่าหน้าตาดี เห็นใกล้ๆแบบนี้ยิ่งน่ามองเข้าไปใหญ่ ผิวขาวเชียว จมูกรึก็โด่ง
แล้วทำไมถึงไปรักไปชอบไอ้ทโมนนั่นได้ก็ไม่รู้ เสียของหมด
ป้าสุขผู้เคยมีคดีความกับข้าวหอมนึกเสียดายจับใจ ก่อนยิ้มให้สองหนุ่มแล้วก้มหน้าก้มตาทำตามที่สั่ง
“คุณ...ฉันขอโทษนะ ที่ไม่ได้ดูให้ดีก่อน” ไอ้แก้วซึ่งไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวเอ่ยคำขอโทษ เพราะอย่างน้อยมันก็เป็นคนของที่นี่
“ช่างเถอะ ไว้ฉันจะไปเอาความกับลูกพี่นายที่หลัง”
“...! คุณ...คุณอย่าทำอะไรรุนแรงเลยนะ พี่หอมเขา...เขาแค่จะแกล้ง แต่คงไม่อยากให้ใครล้มหมอนนอนเสื่อหรอก”
“ไว้ฉันจะถามคนทำเองว่าอยากให้เป็นแบบนั้นรึเปล่า แล้วไม่ต้องกลัวว่าฉันจะฆ่าหันศพลูกพี่นายทิ้งท่อขนาดนั้นหรอก สติฉันยังปกติดี”
‘แล้วคนบ้าที่ไหนมันบอกว่าตัวเองบ้าบ้างละคุณ’ แววตาไอ้แก้วคงฉายประโยคนี้เต็มสองตา ทิเบตจึงยกยิ้มปลอบใจเด็กหนุ่ม
“เป็นห่วงก็ต้องเตือนกัน อย่าตามใจแบบนี้สิ”
“ฉันเข้าใจจ๊ะ พ่อกำนันเขาก็ห่วงตรงนี้เหมือนกัน” เด็กหนุ่มหน้าเจื่อน
“งั้นต่อไป ถ้าหอมเขาสั่งให้ทำอะไรแปลกๆมาบอกฉันนะ จะได้ไม่ทำเรื่องเหลวไหลแบบนี้อีก รักกันชอบกันก็ต้องส่งเสริมไปในทางที่ดี เข้าใจมั้ย”
ทิเบตจ้องตาเด็กหนุ่มที่มีท่าทีอึกอักคล้ายไม่แน่ใจว่าจะร่วมมือด้วยดีหรือเปล่า เพราะนั่นหมายถึงว่า เขาจะได้แก้วมาเป็นพวก ถ้าข้าวหอมรู้คงโกรธไม่น้อย
“ไว้ใจฉันมั้ย”
ไอ้แก้วนิ่งไปชั่วอึดใจจึงพยักหน้า เพราะจากที่ได้ใกล้ชิด หมอหนุ่มคนนี้ไว้ใจได้มากทีเดียว ก่อนยิ้มแห้งๆ
ป้าสุขทำอาหารเสร็จเรียบร้อย กำลังจะยกไปให้ลูกค้าทั้งสองคน แต่กับเจอแขนขาวนวลของบุตรสาวเข้ามาขวางไว้ก่อน
“มาเกะกะทำไม หลบไป ข้าจะยกก๋วยเตี๋ยวไปเสิร์ฟ”
“โธ่แม่ เดี๋ยวฉันช่วยยกไปให้เอง แม่เหนื่อยแล้วก็นั่งพักเถอะนะ”
ไม่พูดเปล่า แม่หนูชื่อนิว วัยสาวสะพรั่งก็ยึดถาดไปถือเสียเอง แล้วเดินลอยหน้าลอยตาไปหาลูกค้าชายหนุ่มทั้งสอง ให้มารดามองตามอย่างแปลกใจ
แผ่นดินจะแยกซะล่ะมั้ง ร้อยวันพันปีไม่เคยอยากมาช่วย
“ได้แล้วจ๊ะพี่แก้ว”
เด็กสาวเรียกชายหนุ่มที่เธอรู้จักอย่างสนิทสนม จากนั้นจึงวางจานชามให้อย่างใกล้ชิด ก่อนชมดชม้อยชายตามองหนุ่มผิวขาว รูปร่างสูงโปร่ง ดูผู้ดีทุกกระเบียดนิ้วอย่างสนใจใคร่รู้
“วันนี้พี่แก้วพาใครมาด้วยจ๊ะ น้องนิวไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนเลย” คนถามยกถาดแนบอก
เห็นท่าทางอายม้วนแต่ไม่หนีเข้าบ้าน ไอ้แก้วก็ได้แต่นึกหน่ายเด็กแก่แดดแก่ลม วันก่อนเห็นซ้อนท้ายไอ้หนุ่มท้ายหมู่บ้านไปงานวัดอยู่เลย
ทิเบตได้ยินจึงยิ้มให้เด็กสาวอย่างมีอัธยาศัย หากไอ้แก้วซึ่งรู้ไส้รู้พุงกันดีรีบตัดไฟแต่ต้นลม
“ผัวพี่หอมไง เอ็งจำไม่ได้รึ อ๋อ...ข้าลืมไป วันงานเอ็งไม่ได้ไป”
สิ้นคำอธิบาย หญิงสาวที่ยังไม่เต็มสาวดีถึงกลับอ้าปากค้าง ส่วนทิเบตที่ยังไม่คุ้นกับตำแหน่งนี้ก็สะอึกไปเหมือนกัน ก่อนจะพยักหน้ายิ้มรับ แล้วก้มลงจัดการเกาเหลาตรงหน้า ปล่อยให้หนูนิวหัวใจแตกสลาย ท่ามกลางความขบขันของไอ้แก้ว
และเย็นวันนั้นทิเบตก็ไม่ได้เห็นริมฝีปากบางๆบวมเจ่อด้วยน้ำพริกฝีมือตัวเอง เหตุเพราะเจ้าตัวแสบรู้ตัวจึงไปเถลไถลที่อื่น จนดึกดื่นค่อยย่องกลับเข้าบ้านหลังจากกำนันสิงห์ไม่คิดจะคอย เข้านอนไปก่อนแล้ว หากคนนอนห้องเดียวกันอย่างเขาต้องเผชิญหน้ากันอยู่ดี
ไอ้เรื่องนอนห้องเดียวกันนี่ก็อีก เป็นประเด็นให้ทะเลาะกันทุกคืน เพราะต่างฝ่ายต่างขัดกำนันสิงห์ไม่ได้ จึงต้องจำยอมนอนห้องเดียวกัน แต่แค่สบตาก็เหมือนเดินเหยียบหางกันแล้ว แล้วอย่างอื่นมันจะเหลือเหรอ
คืนนี้จึงเป็นคืนที่ดุเดือดกว่าคืนที่ผ่านมา ทิเบตเหลือบตามองร่างโปร่งเดินออกจากห้องน้ำอย่างไม่สะทกสะท้านในความผิดที่ก่อ ให้นึกขุ่นใจ ชายหนุ่มจึงปิดหนังสือที่นำมาอ่านก่อนนอน แล้วลุกขึ้นนั่ง มองอีกฝ่ายทรุดตัวนั่งบนเตียง
สายตาทิ่มแทงด้านหลัง ข้าวหอมจึงเหลียวมอง ก็พบสายตาบึ้งตึงของร่างสูง ความถือดีบวกดื้อรั้นทำให้ใบหน้าขาวเชิดขึ้นท้าทาย
“อะไร”
“ก็ไม่อะไรหรอก แต่บาปกรรม แกล้งพ่อบังเกิดเกล้าตัวเองได้ลงคอ”
น้ำเสียงตำหนิแกมค่อนขอด ทำเอาข้าวหอมหน้าตึง เต้นร้อนไปทั้งตัว
“ก็ถ้านายกินไปซะ พ่อฉันก็คงไม่ต้องมารับกรรมแบบนี้หรอก!”
ข้าวหอมตะคอกกลับ แถมเผลอยอมรับผิดไปในตัว ทิเบตจึงเลิกคิ้วขึ้น จับผิดเจ้าตัวร้ายได้คาหนังคาเขา
“นี่คิดแกล้งฉันใช่มั้ย สารภาพมาซะดีๆ”
ท่าทีเหมือนผู้ใหญ่กำลังไต่สวนเด็กในปกครอง ยิ่งทำให้ข้าวหอมหงุดหงิดหนักไปกว่าเดิม และพร้อมจะอาละวาดไม่เลือกหน้า
“ใช่! มีอะไรมั้ย ในเมื่อนายไม่ยอมกลับกรุงเทพไปดีๆก็ต้องเจอแบบนี้ล่ะ ไอ้หมอภูเขา!”
“หมอภูเขา?”
อารมณ์โมโหของคนตรงหน้า ไม่สะดุดใจเท่ากับฉายาที่อีกฝ่ายเรียกสะดุดหู นี่ถึงกับตั้งฉายาให้กันแล้วเหรอ ทิเบตอ่อนอกอ่อนใจกับภรรยาในนามคนนี้จริงๆ ไอ้ท่าทางอ่อนโยนวันนั้นมันหายไปไหนหมดแล้วก็ไม่รู้ เพราะตอนนี้อีกฝ่ายไม่ต่างกับแมวขี้โมโหขู่ฟ่อๆตลอดเวลา
“ก็ไปบอกพ่อกำนันสิ ทำได้มั้ยล่ะ”
ทิเบตย้อนและเก็บงำความจริงไว้ เพราะเขาบอกกำนันสิงห์แล้วว่าพรุ่งนี้จะกลับกรุงเทพ
“แล้วก็อย่าขึ้นไอ้ขึ้นอี ยังไงฉันก็อายุมากกว่านายนะ”
ร่างสูงติงวาจาก้าวร้าวจนอีกฝ่ายหน้าม้าน ถลึงตาโกรธจนแทบทะลุหลุดออกจากเบ้าตา
“ใครเขาอยากพูดดีๆกับคนที่ตัวเองไม่ชอบกันบ้างล่ะ!”
ร่างโปร่งเหวี่ยงเท้าขึ้นมายืนจังก้าบนเตียง ค้ำศีรษะทิเบตที่นั่งบนพื้นกระดาน
‘ก็ดีที่ไม่บอกว่าเกลียด’ ทิเบตแดกดันกับตัวเอง ริมฝีปากบึ้งตึงมองภรรยาจอมแสบแวววาว
“ก็ไม่มีใครอยากเสวนากับคนที่ตัวเองไม่ชอบ แต่มันเป็นมารยาท ที่โรงเรียนเขาก็สอนไม่ใช่หรือ”
เจอคำยอกย้อนแบบเชือดนิ่มๆ ไอ้หอมคนนี้มีหรือจะนิ่งเฉยอยู่ได้ กระโดดลงจากเตียงไปยืนตรงหน้าร่างสูง
“สอนสิ แต่โรงเรียนที่นี่เขาสอนว่า ถ้าไม่ชอบหน้าใครก็ชกมันให้คว่ำเลย ไม่ต้องทนฟัง!”
ข้าวหอมเหวี่ยงหมัดใส่สามีเข้าเต็มรัก จากความหงุดหงิดที่สะสมมาเนิ่นนาน หากทิเบตซึ่งระวังตัวอยู่แล้วหลบทัน และไม่หลบเปล่า กลับเตะตัดหน้าแข้งจนอีกฝ่ายเสียการทรงตัว ล้มคะมำมาทับ ให้ทิเบตมีโอกาสพลิกตัวขึ้นนั่งทับร่างเล็กๆได้ถนัดถนี่ มองคนตะเกียกตะกายใต้ร่างอย่างสะใจหน่อยๆ
-
“รวมทั้งสามีนายด้วยน่ะเหรอ”
ริมฝีปากสีสดคลี่ยิ้มยั่วประสาท หลังสำรวจแล้วว่ามือไม้ขาแข้งเล็กๆไม่สามารถทำอันตรายเขาได้
ดวงตาแวววาวเหมือนมีลูกไฟอยู่ภายใน ยิ่งทำให้ร่างสูงนึกอยากกำราบความดื้อด้านนี้ให้อยู่หมัด และคาดไม่ถึงว่าตัวเองจะบ้าจี้ทิ้งความสุขุมรอบคอบลงไปยั่วโมโหอีกฝ่ายเสียเอง ทั้งๆที่แค่เงียบไป ทุกอย่างก็จะสงบนิ่ง แต่เขาทำไม่ได้
เพราะในเสี้ยวหนึ่งของหัวใจกำลังสนุกที่มีอีกฝ่ายคอยจับจ้อง ไล่ตาม แม้จะเต็มไปด้วยความอาฆาตแบบเด็กๆก็เถอะ ‘หรือจะหลงเสน่ห์เสียแล้วก็ไม่รู้’ ทิเบตยิ้มฝืด หากไม่คิดปฏิเสธใจตัวเอง ด้วยแม้อีกฝ่ายจะหาเรื่องทะเลาะ แต่เขาไม่คิดเกลียดชังซักนิด กลับคอยดูความพิเรนทร์ที่อีกฝ่ายเค้นสมองคิดจนหัวคิ้วขมวดได้ทั้งวัน
“ใคร? ใครเป็นสามี! พูดให้ดีๆนะ” ข้าวหอมตะคอกกลับ
“ก็ฉันไง สามีนาย” ทิเบตยิ้มเย้าอย่างอารมณ์ดี “คนเป็นภรรยาก็ต้องพูดจาเพราะๆกับสามี แล้วก็ทำตัวดีๆไม่ใช่แกล้งเช้าแกล้งเย็นแบบนี้ เข้าใจมั้ยฮึ” ร่างสูงตบเบาๆที่แก้มผ่อง หากอีกฝ่ายสะบัดหน้าหนีคล้ายรังเกียจ ดวงตาคู่คมกล้าจึงหรี่ลง “ไม่งั้นก็ต้องลงโทษกันบ้างล่ะ”
คำคาดโทษของทิเบตทำเอาข้าวหอมแทบจะกัดลิ้นตัวเองตาย เกิดมานอกจากพ่อแล้วไม่เคยมีใครกล้าลงโทษเขาซักคน แล้ว...แล้วเจ้านี่เป็นใคร!
“ก็ลองดูสิ ฉันจะเอาคืนเป็นร้อยเท่าพันเท่าเลย กล้าก็ลองสิ”
คนดิ้นไม่หลุดยังปากเก่ง ทั้งที่หน้าดำหน้าแดงจากการพยายามพลิกตัวหนี
‘เอาอีกแล้ว ไอ้การชอบฝากรอยรักรอยแค้นนี่มันแก้ไม่หายจริงๆ’ คนระอาใจยิ้มมีเลศนัย
“ถ้ายอมขอโทษมาดีๆจะยอมปล่อยไปก็ได้ แต่ถ้าไม่ ฉันจะเอาให้ไม่ได้หลับได้นอนจนเช้าเลย”
“อะไรนะ! ใครจะยอมขอโทษ ไม่มีทาง ปล่อย!”
คำพูดกำกวมส่งผลให้ข้าวหอมผวา รวบรวมแรงทั้งหมดดันคนตัวหนักออก แต่ร่างสูงที่รู้แกวรีบกดน้ำหนัก รวบคว้าข้อมือเล็กไว้ด้วยมือเดียว แล้วกระตุกผ้าเช็ดตัวที่คล้องคออีกฝ่ายออกมามัดมือเจ้าของไว้แน่น
“จะขอโทษดีๆมั้ย” ทิเบตถามย้ำ ให้โอกาสผู้ร้ายกลับใจ
“ไม่!”
ดวงตากลมโตเบิกกว้างไม่คิดหลบ แต่ลึกลงไปแล้วก็หวั่นๆไม่น้อย
“นี่! รู้มั้ยว่าน้ำพริกนั่นถ้ากินเข้าไปมันจะทรมานขนาดไหน ทำเป็นเด็กไปได้ โตแล้วนะ ผิดก็ต้องยอมรับผิดสิ ไม่ใช่ตะแบงแบบนี้”
“นายก็รีบกลับไปสิ ฉันจะได้ไม่ต้องทำ!”
“ถ้ามันเป็นทางแก้ปัญหาได้ล่ะก็ ฉันทำไปนานแล้ว ตัวนายเองก็รู้อยู่แก่ใจไม่ใช่เหรอ หรือเที่ยวโยนความผิดให้คนอื่นเป็นท่าเดียว”
“ฉันไม่ได้โยนความผิดนะ แต่นายผิดจริงๆนี่! ถ้านายไม่เข้ามาในห้องนอนฉันวันนั้น ก็ไม่เป็นอย่างนี้หรอกเจ้าบ้า!”
คนอึดอัดคับแค้นเริ่มหมดความอดทนตะเบ็งเสียงข่ม
“นี่...” ทิเบตถอนหายใจ “เลิกขุดคุ้ยเรื่องนี้เถอะ เพราะยังไงวันนี้ฉันก็ได้ชื่อว่าเป็นสามีของนายอยู่ดี”
“คำก็สามี สองคำก็สามี ฉันไม่ได้อยากมีผัวนะเว้ย!”
ข้าวหอมที่ทนฟังจนสุดกลั้น เกร็งกล้ามเนื้อยกลำตัวขึ้น แล้วเอาศีรษะโขกหน้าผากอีกฝ่ายเสียงดังโป๊ก!
“โอ๊ย!”
ทิเบตที่ไม่ทันระวังตัวผงะ เจ็บหน้าผากจนหน้าเหยเก หากมือยังคว้าร่างเล็กไว้ได้และกดแนบลงกับพื้นดังเดิม มองคนดิ้นไปดิ้นมาอย่างหมั่นเขี้ยว
ถ้าวันนี้ไม่ได้กำราบชำระความกันซะบ้าง เขาคงนอนไม่หลับไปอีกหลายคืนทีเดียว
“นายนี่มันเป็นภรรยาที่ไม่ได้ความเอาเสียเลย”
น้ำเสียงกดดันแกมข่มขู่กลายๆส่งผลให้ข้าวหอมหยุดนิ่ง ประเมินสถานการณ์ตรงหน้า หากปากก็ยังไม่วายต่อล้อต่อเถียง
“นายมันดีนักนี่ ไอ้ผัวเฮงซวย!”
“โฮ้...ยอมรับแล้วเหรอ ดีขึ้นมานิดหนึ่งนะ ยังไม่ทันได้สั่งสอนเลย” ทิเบตแสร้งยิ้ม หากในใจนึกหาวิธีลงโทษอีกฝ่ายพัลวัน “แล้วรู้หรือเปล่าว่าภรรยาที่ดีต้องกราบสามีทุกคืนน่ะ” รอยยิ้มซ่อนความนัยทำเอาข้าวหอมกระตุก “เพราะถ้าไม่รู้ฉันจะช่วยสอนให้ จนกว่านายจะพยักหน้าขอโทษที่แกล้งฉันไว้เลยเชียว”
สิ้นคำขู่ ทิเบตก็กระชากผ้าห่มผืนบางมามัดข้อเท้าเล็กทั้งสองข้างไว้แน่น แล้วเอาผ้าเช็ดผมปั้นเป็นก้อนอุดปากที่พร้อมจะแหกตะโกนปลุกคนทั้งเรือน
“ไอ้...ไอ้บ้า ทุเรศ”
เสียงอู้อี้ติดอยู่ในลำคอ เมื่อถูกร่างสูงยกตัวขึ้นเหมือนก้อนแป้งโยนลงบนเตียงนุ่ม ดวงตาคู่แวววาวมองคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีอย่างหวาดระแวง
‘ถ้ากลัวก็ไม่น่ามาท้าทายแต่แรกเลย’ ทิเบตแปลความหมายในแววตาก็นึกขำแล้วทรุดตัวนั่งข้างๆคนถูกมัด
“จะขอโทษมั้ย”
คำตอบที่ได้รับกลับมาคือดวงตาแดงก่ำแข็งกร้าว ทำให้ทิเบตถอนใจ ก่อนจะลงมือจี้ลงที่เอวเล็กเต็มแรง
ร่างเล็กสะดุ้งโหยง บิดตัวหนีอาการจั๊กกะจี้สุดตัว ทั้งอยากหัวเราะและด่าว่าอีกฝ่ายในคราวเดียว แต่ทำไม่ได้เพราะถูกอุดปากไว้ ได้แต่มองคนทำตาขวาง
ทิเบตกักร่างบางไว้ด้วยแขนข้างเดียว คิ้วได้รูปเลิกขึ้นถามอีกครั้ง เมื่อหยุดให้ข้าวหอมมีโอกาสได้หายใจเต็มปอด เพราะเดียวจะหัวเราะจนขาดใจตายไปซะก่อน แต่คนหัวดื้อมีหรือจะยอมถูกกำราบด้วยการจั๊กกะจี้ให้เสียเชิง แถมยังแค้นจนเลือดขึ้นหน้า เพราะได้แต่อู้อี้คำรามในลำคอ ไม่คิดสยบ
คุณหมอหนุ่มพยักหน้ารับรู้ แล้วยิ้มเย็น ลงมือจี้ที่รักแร้ให้ร่างเล็กดิ้นพล่าน หากนัยน์ตาเจิดจ้าไม่ยอมแพ้แม้มีคราบน้ำตาเอ่อล้นแล้วก็ตาม คนคิดวิธีแกล้งคืนแบบเด็กๆจึงเปลี่ยนไปยึดข้อเท้าภรรยาไว้แน่น แล้วสะกิดที่ฝ่าเท้าไปมา ข้าวหอมพยายามงอเข่าชักเท้าหนีจากการจับกุม แต่ไม่ได้ผล ได้แต่กลิ้งไปกลิ้งมาพร้อมอาการอึดอัดคับอกเหมือนจะขาดใจตายเสียให้ได้
“ยอมรึยัง ถ้ายังไม่ยอมจะจี้ให้ขาดใจตายไปเลย”
ทิเบตแสร้งยิ้มดุใส่คนหน้าดำหน้าแดง และเดาได้ลางๆว่าราตรีนี้อีกยาวไกลนัก ดูจากท่าทางคนหัวดื้อที่นอนหอบจนตัวโยน แต่แววตาล้อแสงไฟเป็นประกาย
และก็จริงดังคิด เมื่อทั้งคนจี้และคนถูกจี้หมดแรง หลังผ่านไปค่อนคืน ทิเบตมองร่างเล็กเหนื่อยจนไม่ได้สติ หลับใหลพร้อมกับคราบน้ำตาที่เกิดจากการหัวเราะอย่างคับแค้นใจ
ร่างสูงระบายลมหายใจยาวยืด นั่งมองใบหน้าขาวชั่วครู่ นิ้วมือเรียวแข็งแรงยกขึ้นเกลี่ยไรผมชื้นเหงื่อให้อย่างเบามือ
“ดื้อจริง”
ทิเบตพึมพำบ่น แล้วเอนตัวลงนอนข้างคนตัวเล็ก ซึ่งปล่อยให้นอนคุดคู้โดยไม่คิดจะแก้มัดให้ เพราะไม่อยากตื่นมาตาเขียวไม่รู้ตัว
จนเช้าทิเบตจึงตื่นขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวท่ามกลางสายตาเคียดแค้นของคนบนเตียง ที่ยังถูกมัดเป็นก้อน ก่อนเดินตัวปลิวออกไปลากำนันสิงห์กลับกรุงเทพ ทิ้งให้ไอ้ขันเข้าไปปลุกแล้วเห็นสภาพลูกพี่ตัวเองถูกมัดยังกับแหนม ดิ้นไปมาส่งเสียงอู้อี้บนเตียงด้วยอาการตกตะลึง
“พี่หอม!”
ไอ้ขันรีบแก้มัดดึงผ้าอุดปากออก มองลูกพี่ดีดตัวขึ้นมาจากเตียงอย่างหัวเสียสุดฤทธิ์
ข้าวหอมปาผ้าที่ใช้อุดปากลงพื้น แล้วเดินไปยังหน้าต่าง มองทางเข้าบ้านอย่างคับแค้นใจเหลือทน
“ไอ้หมอ!”
-TBC-
:เฮ้อ: กว่าจะรักกัน หอมมัยมันดื้องี้วะ
อีกไม่กี่ตอนเท่านั้นพายุลูกใหญ่จะมา หอมจะได้อยู่ภายใต้ร่าง เอ้ยย อำนาจของหมอทิอะป่าวน้า
รออ่านกันเลยนะ
เจอกันวันศุกร์ค่ะ
+1 ให้ทุกคน o13
-
พี่หมอ กับหนูข้าวหอมทะเลาะกันทุกวัน เด๋วก็มีลูกท้ายปีหัวปี อิอิ :-[
แต่เมื่อไหร่ ข้าวหอมจะเลิกดื้อ เลิกซน เลิกซ่า ซักที
ดื้อๆๆ แบบนี้น่าให้พี่หมอ จับตีก้นนัก :m20:
ป.ล. ใครก็ได้ช่วยบอกทีคะ ว่าถ้าอยากกด + ต้องกดที่ไหน
:L2:
กดบวก ตรงมุมซ้ายของ user name ค่ะ ตรง [โหวต+] [โหวต-] บนรูปดิสเพลน้องเลยจ้า
-
จิ้มรีบนทะลุไรเตอร์ :laugh: :laugh:
-
หอมนี่ร้ายจริงๆนะเนี่ย น่าจับมากด เอ้ยยย จับมาตีก้นซักทีสองที :laugh:
รอวันศุกร์ ว่าพายุอะไรจะมา คิคิ :L2:
-
พี่หมอทิก็ร้ายใช่เล่นนะ มัดน้องหอมซะกลายเป็นน้องแหนมเลย :laugh:
รอพายุลูกใหญ่อย่างใจจดใจจ่อค่า :o8:
-
ไหวไมเนี้ย หมอภูเขา
จะเอาข้าวหอมอยู่ไมเนี้ย
-
"กว่าจะรักกัน หอมมัยมันดื้องี้วะ
อีกไม่กี่ตอนเท่านั้นพายุลูกใหญ่จะมา หอมจะได้อยู่ภายใต้ร่าง เอ้ยย อำนาจของหมอทิอะป่าวน้า
รออ่านกันเลยนะ"
รอตอนนี้อ่ะ อย่างจดจ่อ :impress: :impress: :impress: :impress:
-
หมอขา จะเอาน้องข้าวหอมอยู่มั้ยเนี่ยยยยย
-
โอ้โห คู่นี้รักกันปานจะกลืนกิน
กว่าจะรักกันได้ต้องช้ำตายกันไปข้างนึงเเน่ๆ
-
ยืนยันคำเดิม
"หมอทิก็โหดเป็นนะเออ"
555กร๊ากกกกกก
โหดฮาเสียด้วยสิ
-
พี่หมอ กับหนูข้าวหอมทะเลาะกันทุกวัน เด๋วก็มีลูกท้ายปีหัวปี อิอิ :-[
แต่เมื่อไหร่ ข้าวหอมจะเลิกดื้อ เลิกซน เลิกซ่า ซักที
ดื้อๆๆ แบบนี้น่าให้พี่หมอ จับตีก้นนัก :m20:
ป.ล. ใครก็ได้ช่วยบอกทีคะ ว่าถ้าอยากกด + ต้องกดที่ไหน
:L2:
กดบวก ตรงมุมซ้ายของ user name ค่ะ ตรง [โหวต+] [โหวต-] บนรูปดิสเพลน้องเลยจ้า
แล้วถ้าอยากให้พี่หมอจับกดน้องข้าว ต้องกดที่ไหน อ่ะจ้ะ :z1:
-
ลูกเขยบ้านกำนันหนักก็เอาเบาก็สู้แบบนี้คงลือกันไปเจ็ดคุ้งน้ำว่า
ผัวไอ่หอมมันดีจริงๆนะ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ไอ่ที่ถามถึงเมียใช่จะพิศวาสแต่มันระแวงว่าจะโดนทิ้งต่างหาก
แล้วในที่สุดเมียในนามก็นะแกล้งพ่อตัวเองได้แสบปากมวกๆ น่าสงสารพ่อกำนัน
คนเค้ารักลูกอ่ะนะไม่ลงโทษอะไรอย่างที่ปากว่าตอนโมโหหรอก อิอิ
แต่ไอ่ที่โดนมัดจะจับขึงพืดอ่ะนะ ฮาได้อีกหมอทิจัดไปเดะคนนี้ต้องเอาให้กัวบ้าง
ป่านนี้คงได้สาปแช่งผัวตัวเองอยู่เป็นนิจอ่ะนะ แต่เด๋วจะกลับกทม.แล้วไม่ใช่รึ
แบบนี้ใครจะเต้นเป็ฯปลากระดี่ได้น้ำมากกว่ากันนะระหว่างเผียกับมัว เอ้ย ผัวหรือเมีย
+1 คะ o13 o13
-
มาเป็นกำลังใจให้พี่หมอ
กว่าจะรักกันได้นี่คงช้ำในกันพอดี
น้องข้าวหอมนี่ก็สุด ๆ เลยนะ
แกล้งได้แกล้งดี เดี๋ยวให้พี่หมอจับกดซะให้เข็ดเลยนิหุหุ
รอตอนต่อไปคะ :L2: :L2:
-
หมอเอ้ย อย่า่งนี้จะสู้ฤทธิ์ไอ้หอมได้เปล่าเนี้ย อย่าเพิ่งถอดใจน่ะ สู้ สู้ สู้หมอทิ
-
นี่มันนิยายรักกลิ่นอายลูกทุ่งหรือตลกหกฉากกันเนี่ย :jul3:
จะเอาคืนกันน่ารักไปมั้ย...รอพายุลูกใหญ่ดีกว่า คริคริ
ขอบคุณค่ะคุณเจี๊ยบ :pig4:
-
ชอบบบบบบบบบบบบบพี่หมอทิเอาคืนได้น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกก
หลงพี่หมอทิกว่าเดิมอีกอิอิข้าวหอมอย่าเคืองกัลเลยนะพี่หมอทิน่ารักจิงๆ :-[
เป็นคนอื่นโดนแกล้งขนาดนี้คงโกธรเป็นฝืนเป็นไฟแต่เพราะพี่หมอทิเอ็นดูข้าวหอมเลยสั่งสอนแค่เบาๆ
รักนิยายเรื่องนี้จังน่ารักมากๆ
รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊าค่า
+1ให้พี่หมอทิจับข้าวหอมกดอิอิ :z1:
-
คุณหมอทิท่าจาปวดหัวอีกนาน แน่ๆ
:laugh: :laugh: :laugh:
-
http://bb.64tk.com/bbs/?fromuser=kboom
แนะนำบอร์ด yaoi :haun4: มาก
-
หอมนี่ดื้อจริงๆเลย
หมอต้องจับตีก้นให้หลาบจำเลยนะค่ะ :z1:
ปล.ขอแบบพายุเฮอริเคนนะค่ะ :laugh:
+1
-----------------------------------------------
http://bb.64tk.com/bbs/?fromuser=kboom
แนะนำบอร์ด yaoi :haun4: มาก
สมัครสมาชิกยังไงค่ะ สมัครไม่ได้เลย :m15:
-
หมอทิสู้ !! :a2:
แต่วิธีลงโทษน่ารักจังเลยน๊า หุหุ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
ลงโทษแบบเด็ก ๆ จังเลยหมอทิ :serius2: ต้องลงโทษแบบผู้ใหญ่ ๆ ซิค่ะ :-[
-
เชียร์พี่หมอเต็มๆ พี่หอมอย่าว่านะ
-
เมื่อไรจะดีกันค่ะ อยากอ่านตอนหวานๆแล้วนะ
รอตอนต่อไปค่ะ
-
สอนซักนิดก็ดีค่า น้องดื้อๆ แบบนี้
ตอนสอนน่าสนุกดี สอนไปรังแกไป
รออ่านตอนหมอสอนเด็กดื้อนะคะ
-
อ๊าคคคคค
ชอบอะ ... ชอบข้าวหอมที่สุดเลย
ป่วน ๆ ได้แรงดีนะ
หมออะเมื่อไหร่จะกำหราบข้าวหอมได้
-
มาบอกก่อนไปนอนว่า ไม่ใช่วันศุกร์ที่พายุเข้า อากาศยังครึมๆอยู่
เค้าบอกว่าอีกไม่กี่ตอนนะ :laugh: คู่นี้ข้าวใหม่ปลามัน ต้องตีกันไปมาอีกซะหน่อย
:z10:ตอนนี้หอมโดนจับมัด เเด่วเเด่ว สะใจโว้ยยย
ปล. เรื่องนี้ไม่มีข่มขืน ปล้ำอย่างเดียว มันต่างกันนะเออ !!!
ผู้อ่านฮากันให้เเรงๆเลยนะตอนเนี่ยย เดี่ยวอีกหน่อยจะไม่ได้ขำละ จะหาว่าพี่ไม่เตือน :monkeysad:
-
ลูกสาวกำนัน เวอร์ชั่นนี้ เด็ดดวงจริงๆ 555
อีป้าแก่ๆ อ่านไปฮาไป เหนื่อยแทน ข้ามหอม นะเนี่ย
แกล้งจักกะจี้ ให้หอมหลงรักหรือเปล่า +1 จัดให้ จากใจอีป้าแก่ๆค่ะ
-
น้องหอมดื้อสุด ๆ
หมอทิจะไหวมั้ยเนี่ย ฮ่า ๆ
ผมว่าต้องใช้ท่าไม้ตายแล้วหล่ะ
... แบบพี่วุฒิ(บุพเพวายร้าย)ไปเลย 55+
-
หมอทิสุดยอด :mc4:
-
หมอทิ สุดยอด
เหนื่อยมั๊ย ปราบเด็กดื้อ
+1 เป็นกำลังใจ
-
เมื่อไหร่พี่หมอจะจู๋จี๋กะข้าวหอมอ่าาาา
-
กร๊ากๆๆๆ ทำไมข้าวหอมถึงได้แสบ ซ่า ขนาดนี้
แล้วคุณหมอแทนที่จะทำอะไรที่ดีกว่านี้
แบบว่าจับจูบซะให้เข็ด นี่อะไร :a5: มานั่งจักจี้ กันท้างคืน 55555+
เอาใจช่วยคุณหมอ :L2:
แล้วพายุลูกใหญ่ นี่มานคืออะไรกันนี่ น่าสงสัย น่าลุ้น
-
:ped149:หมอทิสู้ๆ
-
ได้ใจมากเลยค่ะ
หมอทิจัดการน้องข้าวหอมได้อยู่หมัด
เลิกพยศกับคุณสามีเถอะน้องข้าวหอมจ๋า
-
เข้ามาขอบคุณที่เอานิยาย ของคุณ sake
ชอบการเขียน น่าติดตาม
อ่านแล้วมองเห็นภาพได้เลย
ขอบคุณน๊า
-
พี่หมอช่างหาวิธีแกล้งที่เหมาะสมกับหอมจริงจริ๊งงงง >.<
-
น่ารักจริงคู่นี้ รักกันไวไวนะจ้ะ
-
:L2:
-
- Eternal Sunshine 10 -
กล้าข้าวแข็งแรงเริ่มแทงยอดใหม่หลังถูกปักดำไปได้ไม่นาน จากความอุดมสมบูรณ์ของผืนดินและน้ำท่าบริบูรณ์ จึงเขียวชอุ่มไปไกลสุดลูกหูลูกตา ท่ามกลางพระอาทิตย์อ่อนแสง ลมเย็นพัดหอบเอากลิ่นดินกลิ่นน้ำมาถึงเรือนไทยหลังใหญ่ ร่างโปร่งบางเดินถือจานข้าวควันฉุย มาจับจองยึดที่นั่งติดราวระเบียงเป็นที่อิ่มหนำสำราญ
เสียงรถยนต์ของบิดาดังแว่วมาแต่ไกล เคลื่อนเข้ามาจอดใต้ถุนเรือนดึงความสนใจจากข้าวสวยร้อนๆไปชั่วขณะ ก่อนจะละความสนใจเมื่อเห็นบิดากลับมาครบสามสิบสอง
“ผัวเอ็งยังไม่มาอีกรึไอ้หอม!”
กำนันสิงห์ที่เพิ่งกลับจากการประชุมลูกบ้านบนศาลาวัดเอ่ยทักบุตรชายทันทีเมื่อไม่เห็นรถลูกเขย ทั้งที่วันนี้เป็นวันศุกร์และก็เย็นมากแล้ว
ข้าวหอมนั่งขัดสมาธิหันหลังพิงราวระเบียงอยู่บนพื้นกระดานกำลังตักข้าวใส่ปากคำแรกชะงักชักสีหน้าทันที พาลกระแทกช้อนลงจานข้าว หายหิวไปโดยปริยาย
ก็เจ้าหมอหัวแข็งนั่นมันไม่ยอมเข็ดหลาบ ขนาดพาไปปล่อยทิ้งในดงกล้วย แกล้งให้ทำงานจนเหงื่อตกปวดหลังร้องโอยๆ ก็ยังเสนอหน้ามาให้เห็นทุกอาทิตย์ จนสมองเริ่มตีบตัน คิดไม่ออกว่าจะหาวิธีไหนมาแกล้งอีกถึงจะยอมล่าถอยไปเอง โดยที่เขาไม่ต้องดักเอากระสอบคลุมหัวตีให้น่วม เพราะพ่อจะสงสัยเอาได้ แถมคราวก่อนโน้นยังทำเขาซะแสบไม่มีโอกาสได้เอาคืน ด้วยเจ้าหมอภูเขานั่นระวังตัวแจ
“ติดงานมั้ง”
ข้าวหอมลอยหน้าลอยตาตอบอย่างไม่สนใจ จากนั้นลุกลงบันไดเอาข้าวในจานที่ไม่ได้กินแม้แต่คำเดียวเทให้ไอ้โก๊ะกินต่อ ทว่าแววตาคู่ซุกซนเสือกคางเปื้อนน้ำลายเข้ามาเกยหน้าขา แถมกดน้ำหนักลงเล็กน้อยให้ร่างโปร่งที่นั่งชันเข่ารู้สึก ก้มมองแววตาอ้อนวอนขอมีส่วนแบ่ง ถึงแม้จะกินไปแล้วก็เหอะ
“โจ๋น้อย แกนี่มันตะกละกินได้ทุกเวลาเลยนะ”
บ่นแต่ก็แบ่งข้าวในจานให้ และยังหยิบหัวปลาทูทอดเดินไปป้อนหมูอ้วนที่นอนสะบัดหางรอด้วยความยินดี ไม่คิดจะกระโดดลงจากแคร่มาร่วมวง เพราะลุกแล้วเสียม้าให้โจ๋น้อยจอมปาดหน้าเค้กแย่งขึ้นมานอนแทน
ข้าวหอมขยี้ขนนุ่มๆของหมูอ้วนแล้วเดินกลับขึ้นเรือน คว้าของจำเป็นบางอย่างใส่ย่ามสีตุ่นจนเตะตาผู้เป็นพ่อ
“จะไปไหนฮึ”
“ไปนอนท้ายสวน” ข้าวหอมตอบหน้าตาเฉย
“เอ๊า!ทำไมล่ะ เดี๋ยวผัวเอ็งก็จะมาแล้ว หนีหน้าไปแบบนี้หมอทิเขาจะคิดยังไง”
“พ่อ! เลิกเรียกแบบนี้ซะทีได้มั้ย ฉันไม่ชอบ แล้วก็ไม่ได้ตัวติดกันซะหน่อย”
ร่างโปร่งไม่สนใจหน้าตาบูดบึ้งของบิดา เดินลงเรือนไปเรียกลูกสมุนสี่ขาที่กระดิกหางระริกระรี้ ก่อนจะเงยหน้ามองบิดาบนระเบียงราวกับเพิ่งนึกได้
“แล้วฉันก็ไม่ได้หนีด้วย!”
บิดาส่ายหน้ากับความรั้นไม่มีที่สิ้นสุด ก่อนร้องทัก “ไอ้หอม! วันนี้ไอ้แก้วไอ้ขันกลับบ้านไปหาพ่อหาแม่มัน ไว้ไปนอนวันอื่นก็ได้นา จะได้มีเพื่อน”
กำนันสิงห์เตือนอย่างเป็นห่วง หากลูกชายกลับสะบัดหน้าพรืดเดินหนีไปทันที คนเป็นพ่อถึงกับถอนใจเฮือก มองตามแผ่นหลังลูกชายพร้อมสุนัขเพศผู้สองตัววิ่งคลอเคลียไปด้วย ส่วนหมูอ้วนเพศเมีย ตัวเดียวของบ้านได้แต่ยืนโบกหางส่ง
“วันนี้เอ็งถูกเจ้านายทิ้งไปนอนที่อื่นแล้ว”
กำนันสิงห์บ่นกับสัตว์เลี้ยงแล้วหันหลังกลับเข้าเรือน หากเสียงรถยนต์แว่วดังมาให้ได้ยินทำให้ชะงักรอ
รถเก๋งสีเงินคันงามค่อยๆโผล่พ้นหัวโค้งเข้ามาจอดใต้ต้นมะม่วงเช่นเคย “มาซะเย็น” เสียงพร่ำบ่นหากนัยน์ตาแจ่มใสกว่าเมื่อครู่ หยุดคอยลูกเขย
“สวัสดีครับพ่อกำนัน”
“อืม มาซะเย็นเลยนะวันนี้”
“ครับ วันนี้เอกสารเยอะเลยออกจากโน้นช้า” ชายหนุ่มหิ้วกระเป๋าใบหย่อมวางลงบนเก้าอี้ไม้หนาหนัก แล้วกวาดตามองไปรอบๆ
“บ้านเงียบเชียว ไปไหนกันหมดเหรอครับ”
ปกติจะมีเสียงโหวกเหวกของทั้งคนทั้งสุนัขดังระงมไปทั้งเรือน
“ไอ้ขันไอ้แก้วกลับบ้านน่ะ ส่วนเมียเราเขาไปนอนท้ายสวนโน้น” ท้ายประโยคกำนันสิงห์ถอนหายใจระอาปนกังวล จนชายหนุ่มจับน้ำเสียงได้
“หรือครับ ผมเพิ่งรู้ว่าท้ายสวนก็มีบ้านอยู่ด้วย”
“บ้านที่ไหนกันล่ะพ่อทิ กระต๊อบโกโรโกโสแท้ๆ ปลูกติดริมตลิ่งเอาไว้เฝ้าสวน แต่วันนี้ไม่รู้เกิดอะไร เจ้าหอมถึงอยากจะไปนอนเฝ้าที่นั่น ไอ้ขันไอ้แก้วก็ไม่อยู่ ไปนอนคนเดียวแบบนั้นฉันก็เป็นห่วงนะ ถึงจะเป็นบ้านเราสวนเราก็เถอะ”
ความนัยที่แฝงมาทำให้ทิเบตรู้ตัวว่ากำลังถูกขออะไร และแน่ยิ่งกว่าแช่แป้งเมื่อเห็นแววตาเชิงสั่ง หาใช่การขอร้องดังปากว่าสักนิด
แล้วจะให้เจ้าตัวแสบเหมือนใครได้ ถ้าไม่ใช่เหมือนคนตรงหน้า!
“งั้นเดี๋ยวผมตามไปดูให้ดีมั้ยครับ”
กำนันสิงห์กระดกหนวดขึ้นรับทันที แล้วบอกทางไปให้เสร็จสรรพ
“เดินตรงไปทางหลังเรือนเรื่อยๆนั่นล่ะ เห็นแม่น้ำก็เห็นกระต๊อบเลย ฝากดูๆไอ้ลูกคนนี้หน่อยนะพ่อทิ ออกจะอุตริไม่เหมือนชาวบ้านเขาอยู่”
ทิเบตรับคำเดินกุมศีรษะลงเรือนทั้งๆที่ยังไม่ได้ดื่มน้ำซักอึก หมูอ้วนซึ่งญาติดีกับใครเขาไปทั่วกระโดดลงจากแคร่มากระดิกหางคลอเคลีย ดวงตาคู่ใสแจ๋วคล้ายจะถามมนุษย์ตัวสูงว่า ‘ฉันไปเป็นเพื่อนนะ’ ทำให้ทิเบตหัวเราะลงคอกับมิตรภาพที่หาได้ยากในบ้านหลังนี้
“จะไปด้วยเหรอ ปะ...ไปสิ นำทางไปเลย”
ร่างสูงเดินตามหมูอ้วน สุนัขขาสั้น ลำตัวอ้วนๆป้อมๆไปตามทางเดินเล็กๆ พอให้รถยนต์ขับขนผลผลิตออกจากสวนไปจำหน่ายได้
ทิเบตเดินผ่านสวนกล้วยสวนมะม่วงไปเรื่อยๆจนเห็นไร่ข้าวโพดสูงท่วมศีรษะกำลังออกฝักหอมฟุ้งไปทั่วบริเวณ พื้นที่ลาดถัดไปเป็นแปลงฟักทอง ยอดเลื้อยพันเกี่ยวเป็นดงจนจบที่ชายตลิ่ง ต้นโสนออกดอกเหลืองหอมระรินริมฝั่งแม่น้ำ และกระต๊อบที่กำนันสิงห์กล่าวถึงตั้งเด่นอยู่ข้างหน้า หมูอ้วนวิ่งลิ้นห้อยไปสมทบกับเพื่อนที่มาถึงก่อนแล้ว
ไม่ไกลของกำนันสิงห์แต่ทำให้ชายหนุ่มเหงื่อแตกเลยทีเดียว
ข้าวหอมซึ่งนอนเอกเขนกบนแคร่หน้ากระต๊อบผงกศีรษะขึ้นมองต้นทางที่สุนัขเห่า พอเห็นว่าเป็นใครคนอารมณ์ไม่ดีก็ถอนหายใจหนัก เบ้หน้าหนี
‘จะมาทำไมกันฟะ!’
ชายหนุ่มมาใหม่สำรวจกระต๊อบหลังน้อยที่เหมือนเพิงพักปลายนา มุงด้วยตับหญ้าคา ประตูหน้าต่างซักบานก็ไม่มี พ้นแคร่ขวางหน้ากระต๊อบก็สามารถมองทะลุเห็นตู้สองใบภายใน กระทะหม้อไหแขวนติดกับกำแพงซึ่งทำมาจากไม้ไผ่ผ่าซีกหยาบๆ พ้นเข้าไปในห้องมีแคร่ขนาดใหญ่นอนได้สองสามคนตั้งอยู่พร้อมหมอนมุ้ง
อยู่ก็อยู่ได้หรอก แต่สำหรับเขามันดูไม่ค่อยปลอดภัย หากฝนเทลงมาห่าใหญ่ โรงเรือนหลังน้อยนี้คงทานไม่ไหว และรอบๆก็เป็นป่าเป็นสวน เสี่ยงกับงูเงี้ยวเขี้ยวขอ กลับไปนอนเรือนใหญ่น่าจะดีกว่า ทิเบตนึกตรองในใจมองคนนอนหันหลังให้
“หอม...กลับบ้านเถอะ นอนที่นี่คนเดียวกำนันเป็นห่วงนะ”
สิ่งที่ตอบกลับมาคือความเงียบอีกเช่นเคย ทิเบตจึงไม่คิดเซ้าซี้ต่อ มองความมืดที่ค่อยๆโรยตัวปกคลุมทั่วบริเวณ ท้องว่างเริ่มร้องประท้วงทำให้ร่างสูงถอนหายใจ ตอนกลางวันก็ปวดเศียรเวียนเกล้ากับงานพออยู่แล้ว เย็นยังต้องมารบกับภรรยาในนามอีก คิดแล้วก็น่าเหนื่อยจริงๆ แล้วก็ไม่รู้ว่าจะต้องเหนื่อยแบบนี้ไปอีกนานเท่าไร
ทิเบตยืนจนเมื่อย จึงพาตัวเองไปนั่งลงบนแคร่เดียวกับที่ข้าวหอมนอน เพราะมองไปทางไหนก็ไม่มีที่ให้นั่งได้นอกจากตรงนี้!
“เฮ้ย! อะไรเล่า” ร่างโปร่งสะดุ้งลุกนั่ง มองคนถืออภิสิทธิ์ตาขวาง “ฉันอยู่ของฉันได้ นายกลับไปเถอะ จะมายุ่งอะไรกับฉันนักหนานะ”
“ก็ไม่อยากยุ่งหรอกนะ!” คนหิวข้าวย้อนเสียงเข้มให้คนหัวดื้อหน้าเสีย “แล้วจะมานอนให้พ่อเป็นห่วงทำไมกันฮึ”
“ก็มันเหม็นหน้าคน!”
“งั้นก็ต้องทนไปอีกนานหน่อยนะ”
ทำไมมันหน้าทนแบบนี้ฟะไอ้หมอคนนี้นี่ แล้วพ่อก็ให้ท้ายทำให้ทำอะไรไม่ถนัดเลยสิน่า ข้าวหอมหน้าหงิกบ่นในใจ
“อยากทำอะไรก็ทำไปเลย!”
ทิเบตมองร่างโปร่งกระแทกเสียงใส่แล้วสะบัดหน้าหนี นึกอยากจับมาฟาดก้นซักทีสองที หากเสียงร้องประท้วงของกระเพาะอาหารทำให้ทิเบตจำต้องใส่ใจกับร่างกายตนเองก่อน
“ที่นี่มีอะไรทานมั้ย ฉันยังไม่ได้ทานอะไรมาเลย”
“ไม่มี! อยากกินก็กลับไปกินที่เรือนโน้นไป”
ข้าวหอมขึ้นเสียงดุแกมรำคาญกับคนที่ไม่รู้จักเข็ดจักหลาบ ถามคล้ายไม่เคยมีเรื่องมีราวกันมาก่อน
“แล้วเตาข้างๆนั่นเอาไว้ทำอะไรล่ะ”
ทิเบตชี้ไปที่เตาถ่านมีเขม่าดำจับอย่างผ่านการใช้งานมาแล้ว
คนขี้วีนถลึงตาใส่ ทำไมฉันต้องแพ้ทางไอ้หมอนี้อยู่เรื่อยเลย!
“ก็เอาไว้หุงข้าวน่ะสิ ถามได้” คนถูกจับผิดได้กัดกรามแน่น
“งั้นหุงกันมั้ย จะมืดแล้วฉันคงไม่เดินกลับไปหรอก”
โว้ย! มันอะไรกันนักกันหนาเนี่ย ดูไม่ออกเหรอว่าฉันเกลียดขี้หน้านายจะตาย ยังจะมาชวนหุงข้าวอีก เรียนหมอมาได้ไงฟะ!
“ฉันไม่หิว ใครหิวก็หุงเอาเองสิ”
พูดจบก็หันหลังล้มตัวนอนนิ่ง คิ้วขมวดมุ่นจนรู้สึกได้ว่าร่างสูงลุกไปจากแคร่
ทิเบตเข้าไปเปิดตู้แรกก็พบข้าวสารปลากระป๋องและไข่ไก่ วัตถุดิบอย่างดีในการประกอบมื้อเย็น และด้วยความหิวทำให้ร่างสูงไม่รั้งรอ งัดความรู้ลูกเสือสามัญมาใช้ หยิบไม้ขีดไฟกลับไปก่อไฟจากฟืนที่กองอยู่ข้างๆกระต๊อบใกล้เตาถ่านนั่นล่ะ ฟ้าเริ่มมืดจนมองอะไรไม่ค่อยเห็น ทิเบตหันรี่หันขวางหาอะไรบางอย่าง แล้วก็พบตะเกียงจ้าวพายุวางอยู่บนแคร่ภายในกระต๊อบ กลิ่นน้ำมันก๊าดแตะจมูกทำให้ชายหนุ่มยิ้มออก ไขไส้ตะเกียงขึ้นมานิดหนึ่งก่อนจุดไฟให้แสงสว่าง นำออกมาแขวนชายคาส่องสว่างในระยะใกล้ๆ
เสียงก๊องๆแก๊งๆด้านหลังส่งผลให้ร่างเล็กๆรับรู้ได้ตลอดเวลาว่าชายหนุ่มกำลังทำอะไร ซักพักจึงรู้สึกถึงน้ำหนักตัวอีกฝ่ายลงมานั่งใกล้ๆอีกครั้ง
ทิเบตนั่งรอข้าวสุกและตั้งใจจะทอดไข่ดาวเป็นกับข้าวอีกอย่างนอกจากปลากระป๋อง ซึ่งโดยส่วนตัวไม่ค่อยนิยมรับประทานนัก เสียงข้าวในหม้อเดือดปุดๆพร้อมส่งกลิ่นหอม ร่างสูงลูบท้องที่ส่งเสียงครางเบาๆไปมา
“จ๊อก...”
เสียงแทรกความเงียบขึ้นมาเบาๆด้านหลังทำให้ทิเบตชะงักชั่วอึดใจ ก่อนจะปล่อยผ่าน
“จ๊อก...”
ทว่าเสียงครั้งหลังซึ่งดังกว่าเดิมยิ่งสร้างความมั่นใจว่าไม่ได้หูฝาด และไม่ใช่เสียงท้องตัวเองแน่ๆจึงหันมองคนนอนนิ่ง เห็นแขนขาวๆกำลังปกปิดท้องตัวเองลนลาน ริมฝีปากบางคลี่ยิ้ม อยากจะหัวเราะเสียงดังๆ แต่ก็เกรงจะเป็นชนวนให้ทะเลาะกันไปใหญ่ จึงได้แต่นึกครื้นเครงในใจ
ก็หิวเหมือนกันนี่นา
ท่าทีหัวดื้อแต่ไปไม่รอดของอีกฝ่ายสร้างความรู้สึกน่ารักน่าชังในคราวเดียวกัน ให้แปลกใจตัวเองที่โกรธอีกฝ่ายไม่ลงซักที
พอข้าวสุกร่างสูงจึงเดินเข้าไปหยิบไข่ไก่มาเพิ่มอีกหนึ่งฟองสำหรับคนไม่หิว! ทิเบตตักข้าวสองจานแล้วโปะด้วยไข่ดาวจานละฟองมาวางบนแคร่หน้ากระต๊อบ ก่อนจะกลับเข้าไปเอาปลากระป๋องกับขวดน้ำปลาออกมาวางด้วยกัน
“นี่...ลุกมากินข้าวเถอะ” ทิเบตชวน มองคนนอนสะดุ้งโหยง
“ฉันไม่หิวนี่”
คนตัวเล็กกัดฟันพูดไปก็ให้ยิ่งทรมานจากความหอมของไข่ดาวกับข้าวสวยร้อนๆ และเจ้าท้องไม่รักดีก็ร้องประท้วงหนักกว่าเดิม ข้าวหอมข่มใจกลืนน้ำลายดังเอื๊อก ให้คนนั่งใกล้แอบอมยิ้ม
“ฉันทำเผื่อแล้ว ถ้าไม่กินก็เสียดายของนะ”
ทิเบตแสร้งหาเหตุผล พลางนึกขำตัวเอง จะกินก็ยังต้องง้ออีกนะ!
คนหิวอยู่แล้วไม่ต้องรอให้ง้อหลายครั้ง เพราะกลัวอีกฝ่ายตัดใจเททิ้งแล้วต้องนอนหิวข้าวไปทั้งคืน ทรมานตายชัก! จึงแสร้งปั้นหน้ายุ่งทั้งที่น้ำลายสอ กระมิดกระเมี้ยนลุกขึ้นนั่ง หยิบช้อนอย่างเสียไม่ได้
“กินก็ได้!”
ทิเบตยิ้มให้กับท่าทางเก้อๆนั้น ก่อนจะลงมือทานข้าวอย่างหิวโหย รู้สึกอร่อยกว่าทุกมื้อที่ผ่านมา ส่วนคนตัวเล็กพอคว้าจานข้าวได้ก็หลังหันไม่มองหน้า ตักข้าวกินเอาๆแป๊บเดียวหมด จากนั้นลุกไปตักข้าวที่เหลือในหม้อคลุกน้ำปลากับปลากระป๋องเทใส่กะลาสามใบ ให้ลูกสมุนทั้งสามตัวกินเป็นอาหารเย็น ก่อนเชิดหน้าวางจานลงข้างตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วพยุงท้องหนักๆลุกขึ้นเดินเข้าไปในกระต๊อบ จนทิเบตเรียกแทบไม่ทัน
“เดี๋ยวๆ จะไปไหน”
“อะไรอีกล่ะ ก็กินหมดแล้วนี่ จะเอาอะไรกับฉันอีกล่ะ”
“ฉันทำให้กินแล้ว นายก็ต้องล้างสิ”
“เกี่ยวอะไรล่ะ นายอยากทำเองนี่” ร่างโปร่งชายตามองอย่างไม่ยี่หระ
ไอ้เด็กคนนี้! ทิเบตลุกขึ้นเดินเข้าไปหาอีกฝ่าย พร้อมยัดจานข้าวใส่มือขาว ดวงตาฉายแววคมกล้า
“ถ้าไม่ล้างได้เห็นดีกัน!”
คำขู่ไม่ทำให้คนเคยเจอดีถูกมัดเป็นแหนมสำนึก เดินคอแข็งผ่านหน้าดุๆเข้านอนเมื่อท้องอิ่ม หากท่อนแขนแข็งแรงตรงเข้าล็อกคอจากด้านหลัง แล้วลากไปยังหน้ากระต๊อบ
“เจ้าเด็กอวดดี! จะล้างไม่ล้าง”
ทิเบตเพิ่มแรงรัดลำคอเรียว ข้าวหอมหน้าแดงหายใจไม่สะดวก
“ปะ ปล่อย! ไอ้บ้า”
คนตัวเล็กดิ้นรนเตะต่อยอากาศ ทั้งที่ทำอะไรคนยึดจากด้านหลังไม่ได้เลย
คุณหมอหนุ่มเห็นท่าทางอีกฝ่ายไม่ยอมแต่โดยดี จึงลากร่างเล็กเข้าไปในห้อง หันรีหันขวางมองหาอะไรซักอย่างที่จะนำมามัดไอ้เด็กอวดดีคนนี้อีกครั้ง แล้วก็ยิ้มสมใจเมื่อเห็นเชือกเส้นโตขนาดล่ามวัวล่ามควายได้ทั้งตัวแขวนริมฝาผนัง
ข้าวหอมเห็นทิเบตตรงไปหยิบเชือกถึงกับเหงื่อแตก รีบแหกปากร้อง
“โอ๊ย! ล้างก็ได้ๆ”
“อย่าเล่นตลกนะ”
เสียงกระซิบริมใบหูนิ่มทำเอาข้าวหอมยืนตัวแข็ง พยักหน้าหงึกๆพยายามขืนตัวออกจากร่างสูงที่ทาบทับด้านหลัง ทิเบตเห็นอีกฝ่ายทำหน้าเข้าใจขึ้นมาทันทีทันใดให้นึกแปลกใจ หากยอมปล่อยแต่โดยดี
ข้าวหอมรีบเสเดินไปหยิบจานข้าวอีกใบบนแคร่ ตั้งท่าจะไปล้างจานหากก็ถูกทิเบตรั้งไว้อีกครั้ง
“อาบน้ำได้ที่ไหน?”
ข้าวหอมตาโตหันมองชายหนุ่ม “นายจะนอนที่นี่?!”
ทิเบตพยักหน้ารับ “กำนันเขาเป็นห่วงนาย ถ้านายไม่กลับแล้วฉันจะกลับไปคนเดียวได้ยังไงกันล่ะ” คนพูดถอนหายใจ
“จะนอนได้ยังไงกันล่ะ! นายกลับไปเลย”
เสียงโวยวายแสบแก้วหูทำให้ทิเบตย่างเท้าเข้าหาอีกฝ่าย พลางยกนิ้วขึ้นชี้หน้าคล้ายเตือนความจำ
“อย่าโยกโย้น่า แล้วก็มีเสื้อผ้าให้ฉันผลัดเปลี่ยนซักชุดมั้ย”
ใบหน้าขาวงอง้ำกับคำสั่งเสียงเข้มงวดแกมดุ อยากกระโจนเข้าไปกัดหูนักเชียว ก่อนปากยื่นปากยาวตอบ
“ถ้าอยากจะอาบ ก็ต้องไปอาบน้ำคลองโน้น ที่นี่มีแต่ส้วม! แล้วก็ไม่มีเสื้อผ้าไว้ให้นายเปลี่ยนหรอก” พูดจบก็รีบหอบจานหนีร่างสูงไปยังแม่น้ำใกล้กระต๊อบ
“แล้วสบู่ยาสระผมล่ะ” ทิเบตตะโกน
เหมือนเส้นเลือดในสมองจะแตกเมื่อได้ยินเสียงตะโกนถามไล่หลัง หากข้าวหอมก็ตอบตัดความรำคาญ
“อยู่ในตู้โน้น! หาเอาเอง”
ไอ้บ้าๆ คนหัวเสียสบถอยากเหวี่ยงจานข้าวในมือทิ้ง เดินกระแทกเท้าไปยังที่หมาย และแม้จะมืดแต่ด้วยชำนาญพื้นที่ อาศัยแสงนวลจากดวงจันทร์ครึ่งดวงก็สามารถมานั่งจุ้มปุ๊กที่สะพานไม้ ทอดยาวจากริมตลิ่งยื่นไปในผืนน้ำราวสี่ห้าเมตร ซักพักก็ได้ยินเสียงฝีเท้าพร้อมแสงสว่างจากตะเกียงจ้าวพายุตามเข้ามาใกล้
“ไม่เอาตะเกียงมา เดี๋ยวก็ตกน้ำตกท่าไป”
ทิเบตพูดด้วยความเป็นห่วง หากข้าวหอมแบะปากแอบค้อนใส่ในความมืดสลัว ใครเขาจะทึมเหมือนนายกัน! แล้วก้มหน้าก้มตาล้างจาน ปล่อยให้อีกฝ่ายถือตะเกียงไปแขวนที่ต้นเสากลางสะพาน เสียงเนื้อผ้าเสียดสีกันเบาๆ ร่างเล็กชะงักมือเหลือบมองคนนุ่งผ้าขาวม้าผืนเก่าก้มโค้งดึงกางเกงออกจากปลายเท้า แล้วพับวางบนพื้นสะพาน จากนั้นค่อยๆหย่อนตัวเองลงในน้ำ แหวกว่ายไปไกลจากท่า
เจ้าหมอนั่น! เอาผ้าขาวม้าของฉันมาใช้เฉยเลย ข้าวหอมร้องประท้วงอยู่ในใจ เม้มปากมองคนดำผุดดำว่ายในน้ำอย่างฉุนๆ
‘สบายอารมณ์จริงนะ รู้มั้ย ทำให้ฉันวุ่นวายขนาดไหน’
V
V
V
-
มือเล็กออกแรงล้างจานทั้งที่ไม่จำเป็นจนเสร็จแล้วจึงเหลือบมองไปยังผืนน้ำอีกครั้ง ร่างขาวๆตัดกับความมืดสลัวแหวกสายน้ำเข้ามาเกาะสะพาน พยุงตัวเองขึ้นมานั่ง หยิบขวดแชมพูบีบเนื้อเจลใส่มือแล้วขยี้ลงบนศีรษะจนเกิดฟอง ค่อยหยิบสบู่ขึ้นมาถูไถไปตามไหล่กว้าง แผงอกแน่นตึงลาดเป็นลอนคลื่นของกล้ามเนื้อแลดูแข็งแรงสู่ช่วงท้องแบนราบ รับกับช่วงเอวสอบหายเข้าไปภายใต้ผ้าขาวม้าเปียกชุ่ม คนมองรู้สึกปลาบแปลบในอก
ทิเบตจุ่มตัวลงในน้ำอีกครั้งเพื่อล้างคราบแชมพูและสบู่ออกจากตัว ร่างสูงลอยคอในสายน้ำเย็นมองดวงดาวบนท้องฟ้าไร้ม่านหมอกมาบดบัง แข่งกันเปล่งประกายระยิบระยับสู้กับดวงจันทร์ข้างขึ้น
“สบายดีจัง”
ร่างสูงวักน้ำใส่หน้าตัวเอง ก่อนจะสะดุ้งเหมือนมีอะไรมาดูดแถวบั้นเอวและต้นขาทีละหลายๆหนึบ
“อะ!...เฮ้ย!!...อะไรน่ะ”
สายตาพยายามเพ่งมองไปในน้ำมืดมิด หากไม่สามารถสร้างความกระจ่างได้ และยังรู้สึกคล้ายมีตัวอะไรพันขา ทิเบตที่ใจเสียรีบว่ายน้ำกลับฝั่ง
ข้างหอมสะดุ้งตื่นจากภวังค์ เมื่อได้ยินคนอยู่ในน้ำร้องเสียงหลง รีบลุกเดินไปสุดปลายสะพาน
“เป็นอะไรน่ะ!”
ร่างเล็กมองอีกฝ่ายรีบว่ายน้ำกลับมายังสะพานแล้วผุดขึ้นนั่ง หน้าตาไม่สู้ดี
“เหมือนโดนอะไรกัดไม่รู้ เต็มไปหมดเลย” ทิเบตพลิกท่อนขาตัวเองดูไปมา เหมือนจะหาร่อยรอยแต่ไม่พบ “เมื่อกี้เหมือนมีตัวอะไรมากัดเต็มไปหมด”
ร่างโปร่งบางเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งอย่างฉงน สายตามองกลับไปยังผืนน้ำสะท้อนแสงวอบแวบ ไล่เรียงเหตุการณ์แล้วจึงอมยิ้มมองท่าทีตื่นๆของคนตัวใหญ่เมื่อรู้สาเหตุ ก่อนจะหัวเราะเสียงดังลั่นคุ้งน้ำ
คนเมืองกรุงนี่ทึมจริง!
“นี่ๆก็แค่ปลาตอด ทำเป็นตกใจไปได้”
ทิเบตขมวดคิ้วมองร่างโปร่งบางหัวเราะลั่น “ปลาตอด?” คนไม่เคยโดนทวนคำ เงยหน้ามองคนยืนค้ำหัวอย่างไม่น่าเชื่อ
“ไม่เชื่อความทึ่มของตัวเองใช่มั้ย” ข้าวหอมกลั้นเสียงหัวเราะ เดินไปคว้าตะเกียงมาส่องเหนือผืนน้ำใส เห็นปลาซิวปลาสร้อยตัวเล็กตัวน้อยว่ายวนเป็นฝูงใหญ่ “นั่นไง ตัวที่กัดนาย ฮ้าๆ ใจเสาะชะมัด มันมากินเศษอาหารที่ล้างจานแถวนี้ประจำล่ะ”
ทิเบตมองร่างเล็กตาเขียว รู้สึกเหมือนเป็นตัวตลกให้อีกฝ่ายเอามาล้อจนนึกเคือง
“เลิกหัวเราะได้แล้ว ก็คนมันไม่รู้นี่ แปลกนักรึไง”
ยิ่งพูดก็ยิ่งรู้สึกเสียหน้าให้เจ้าเด็กเมื่อวานซืนมาย้อนได้ คิดแล้วเจ็บใจจึงวักน้ำสาดใส่อีกฝ่ายจนเปียกไปทั้งตัว แล้วกระโดดหนีลงน้ำไปอีกครั้ง
“เฮ้ย! มันเปียกนะ”
ข้าวหอมกระโดดถอยหลัง มองคนต้นเหตุไปลอยคออยู่ในน้ำขบฟันแน่น
“หนอย...” คนเปียกไปครึ่งตัวส่งสายตาอาฆาต ดวงตาเปล่งประกายขึ้นมาแวบหนึ่งเมื่อเห็นกองเสื้อผ้าของชายหนุ่มวางอยู่ใกล้ๆ
“คืนนี้นอนแก้ผ้าไปก็แล้วกัน!”
ไอ้เรื่องพิเรนทร์ล่ะคิดเร็วทำเร็ว คนตัวเล็กก้มตัวลงหยิบเสื้อผ้าแล้วชูขึ้น ถามคนลอยคอในน้ำ
“ฉันช่วยซักผ้าให้นะ!”
พูดจบไม่ทันให้อีกฝ่ายได้มีโอกาสปฏิเสธ เสื้อผ้าก็ถูกมือดีจุ่มลงน้ำจนเปียกโชก
ทิเบตมองเสื้อผ้าตัวเองเปียกน้ำอย่างอึ้งๆ คำพูดทุกคำติดอยู่ที่ริมฝีปากเปิดอ้าค้าง ก่อนจะได้สติส่งสายตาดุดันต่อว่าคนหวังดีประสงค์ร้าย
“แล้วฉันจะเอาที่ไหนใส่ล่ะ!?” คนโมโหแหวกน้ำเข้าไปหา
“อะ! จริงด้วย ฉันไม่ทันคิด ขอโทษทีนะ สงสัยนายจะต้องกลับไปหาเสื้อผ้าใส่ที่เรือนใหญ่เปลี่ยนแล้วล่ะ” ข้าวหอมทำตาละห้อย หากริมฝีปากยกยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วพูดสำทับอีกครั้ง “ขอโทษจริงๆนะ ฮึๆ”
ร่างสูงเห็นท่าทางเสแสร้งให้นึกเข่นเขี้ยว “นายตั้งใจ!”
“อะๆ...อย่ามากล่าวหากันนะ ฉันแค่หวังดีตั้งใจจะช่วย แต่ถ้านายไม่ต้องการก็เอาคืนไป” พูดจบก็ยกผ้าเปียกหนักทุมใส่คนอยู่ในน้ำดังตูมใหญ่
“เฮ้ย! พิเรนทร์มากไปแล้วนะเรา”
ท่อนแขนแข็งแรงยกขึ้นบังใบหน้า มองคนหาเรื่องด้วยดวงตาแดงก่ำจากการแช่น้ำ หากท่าทีไม่มีสำนึกผิดเลยซักนิด ทำให้ทิเบตใช่ฝ่ามือกระแทกน้ำใส่ร่างโปร่งบนสะพาน
“อือ! มันเปียกนะ งั้นแช่น้ำไปคนเดียวเถอะ”
ข้าวหอมกระแทกเสียง แล้วลอยหน้าลอยตาคว้าตะเกียงติดมือ เดินตัวปลิวกลับกระต๊อบโดยไม่คิดจะเอาจานที่ตัวเองล้างเสร็จแล้วกลับไปด้วย
“เด็กบ้า!”
ทิเบตรีบคว้าเสื้อผ้าไว้ก่อนจะลอยน้ำไปไกล ยกกองไว้บนพื้นสะพาน พลางถอนหายใจ ยกมือขึ้นปาดหยาดน้ำออกจากใบหน้า จากนั้นจึงทิ้งตัวลงในน้ำ จมดิ่ง แล้วปล่อยให้ตัวเองค่อยๆลอยขึ้นมาสู่ผิวน้ำ สัมผัสสายลมเย็นอ่อน พร้อมกับเหม่อมองท้องฟ้าประดับดาวดารดาษอยู่อีกพักใหญ่จึงขึ้นจากน้ำ หอบผ้าหอบจานกลับ
คนหน้าบึ้งมาถึงก็คว่ำจานชามไว้ที่แคร่ ส่วนผ้าเปียกก็ตากไว้ที่ราวไม้ไผ่ข้างๆ แล้วจึงสาวเท้าเข้าไปหาไอ้ตัวดีหวังจะสั่งสอน หากมุ้งสีหม่นเตะตาจึงชะงัก ค่อยๆเยื้องกายเข้าไปใกล้ เงาตะคุ่มๆนอนทอดยาวภายใน บรรยากาศเงียบสนิทจนรู้สึกได้ ทำให้ร่างสูงตลบมุ้งเสือกกายเปียกๆเข้าพิจารณา
แสงตะเกียงไหววูบด้านบนศีรษะมองเห็นเสี้ยวหน้าขาวนอนตะแคงห่มผ้ามิดชิด เปลือกตาปิดสนิทพร้อมกับเสียงหายใจแผ่วสม่ำเสมอ หัวคิ้วย่นคลายลงไม่รู้ตัว มองคนที่ดูท่าจะหลับสนิทจริงๆแล้วคลี่ยิ้มบาง ส่งเสียงครางในลำคอ
“ยังหลับลงอีกนะ แสบจริงๆ” ที่กรุ่นโกรธเมื่อครู่หายแวบไปทันที “ถ้าไม่เกจะน่ารักขึ้นอีกเยอะเลยเราน่ะ”
ทิเบตนึกอยากดีดหน้าผากอีกฝ่ายตงิด ติดแต่เริ่มล้าจากการว่ายน้ำจนไม่คิดอยากทำสงครามน้ำลายอีก จึงผละตัวออกมาหาเสื้อผ้าใส่
ตู้เก่าๆถูกทิเบตค้นจนทั่วก็หากางเกงใส่ไม่ได้ ไม่ใช่ว่าไม่มี แต่ที่มีมันตัวเล็กจนใส่ไม่ได้ ร่างสูงเร่งคิดด้วยรู้สึกหนาวสะท้านขึ้นเรื่อยๆ จนตัดใจหยิบผ้าขาวม้าและเสื้อยืดคอย้วยออกมาสะบัดๆสวมใส่
หมอหนุ่มมองหาที่นอนให้ตัวเองแล้วต้องเกาศีรษะเหมือนมีเหาตัวโตบนหัว เพราะนอกจากแคร่ใหญ่ในกระต๊อบหลังน้อยนี้แล้วก็ไม่มีตรงไหนที่เขาจะนอนได้ ด้วยพื้นก็เป็นพื้นดินทุกตารางนิ้ว สายตาคู่อ่อนล้ามองไปยังแคร่ด้านนอกแล้วส่ายหัวกับตัวเองทันที จะให้นอนตากน้ำค้างทั้งคืนไม่ไหวแน่! จึงลากสายตากลับไปยังมุ้งไหวยวบ
“ถ้าโวยวายเจอถูกมัดเป็นแหนมอีกรอบแน่”
ร่างสูงตลบมุ้งค่อยๆคลานเข้าไปนอนเคียงข้างร่างเล็ก เมื่อล้มตัวนอนได้โดยที่อีกฝ่ายไม่ตื่นจึงระบายลมหายใจยาว คลายอาการเกร็ง มือจัดแจงกระชับผ้าขาวม้าให้แน่นขึ้น พลิกศีรษะคล้ายไม่คุ้นกับการนอนไม่มีหมอนหนุน ก่อนยันกายขึ้นมองไปรอบๆ เห็นหมอนใบเล็กอยู่ในอ้อมกอดคนหลับสนิท
ทิเบตชะโงกกายคร่อมร่างเล็ก ค่อยๆดึงหมอนออกจากแขนยาว
“อือ”
เสียงครางทำให้คนดึงแทบจะหยุดกลั้นหายใจ พร้อมกับมองข้าวหอมพลิกกายนอนหงาย หากยังคงหลับตาพริ้ม ปล่อยให้ทิเบตหยิบหมอนไปได้อย่างสบายๆ
“นึกว่าหลับแล้วยังจะหวง”
ร่างสูงแอบสัพยอกคนหลับ พลางสอดหมอนรองใต้ศีรษะตัวเอง ครางอย่างมีความสุข
เปลือกตาหนักปิดลงท่ามกลางความมืดมิดและเสียงจิ้งหรีดเรไร ดวงจันทร์ข้างขึ้นสาดส่องแสงอ่อนกระทบต้นไม้ใบหญ้าจนเกิดเป็นเงาตะคุ่ม ผ่านไปค่อนคืนน้ำค้างเริ่มปกคลุมไปทั่วผืนดิน ความเย็นยะเยือกแทรกผ่านรอยแยกของกำแพงไม้ไผ่เข้าไปภายในกระต๊อบหลังน้อย ส่งผลให้ร่างสูงใหญ่นุ่งผ้าขาวม้าผืนบางขดกายห่อตัว หากยิ่งดึกก็ยิ่งหนาวเพราะอยู่ท่ามกลางต้นไม้น้อยใหญ่ คนไม่มีผ้าห่มจึงพลิกกายหาความอุ่นข้างตัว และยึดครองไว้จนเช้า
แสงเรืองรองทาทาบจับขอบฟ้า หยาดน้ำค้างปลายยอดหญ้าแข่งกันประชันแสงวิบวับ คล้ายถูกแต่งแต้มด้วยเพชรน้ำงามท่ามกลางผืนหญ้าเขียวขจี ทอดยาวจรดผืนน้ำไหวละลอก เสียงเรือแจวของคนหาปลากำลังพายเรือแหวกม่านหมอกไอน้ำกลับ หลังจากมากู้ตะคัดแต่เช้ามืด ในกระป๋องสีดำมีปลาตะเพียนตัวสีเงินวาวขนาดเท่าฝ่ามืออยู่หลายตัว นอกนั้นเป็นปลากระสูบ ปลาสลาด ปลาขี้ยอก ปะปนอยู่บ้าง ริมตลิ่งมีเจ้านกกระเต็นน้อยตัวอ้วนป้อมสีน้ำเงินอมเขียว หลังสีฟ้าสด ท้องสีส้ม คอขาว ขาแดง ปากใหญ่แหลมยาวสีดำ เกาะกิ่งไม้มองหาปลาในแม่น้ำเพื่อเป็นอาหารสำหรับเริ่มวันใหม่ เหมือนทุกชีวิตที่กำลังจะเริ่มขึ้นอีกครั้ง
“อืม...หนัก”
ข้าวหอมซึ่งนอนอุ่นภายในผ้าห่มขมวดคิ้วครางพยายามขยับตัว สติแว่วได้ยินเสียงนกการ้องอยู่ไม่ไกล พร้อมกับเสียงลมหายใจอุ่นจัดข้างหู!
ดวงตาคู่สะลึมสะลือจึงเปิดกว้างหันขวับไปทางไออุ่นทันที “เฮ้ย!”
ร่างน้อยซึ่งถูกกอดก่ายเต็มเนื้อเต็มตัวมองใบหน้าขาวอยู่ห่างไม่ถึงคืบ เหมือนใจถูกกระตุกอย่างแรง พลางกวาดตามองสภาพตัวเองอีกครั้ง วงหน้าตื่นตกใจอุ่นร้อนก่อนจะให้ความโกรธเข้ามาแทนที่ความรู้สึกอุ่นวาบกลางอก กลั้นใจผลักคนหลับเต็มแรงจนตกใจตื่น เพราะศีรษะกระแทกพื้นดังโป๊ก!
“โอ๊ย!”
ทิเบตสะดุ้งตื่นพร้อมรู้สึกเจ็บหนึบบริเวณศีรษะ ยกมือขึ้นลูบแล้วเงยหน้า ตาปรือมองคนที่นอนด้วยกันมาทั้งคืนทำหน้าโกรธเกรี้ยวอย่างงุนงง
“เป็นบ้าอะไรของนายฮึ”
“นายสิ เป็นบ้าอะไรถึงมานอนกับฉันฮะ!”
ทิเบตมองอีกฝ่ายตอบโต้ถึงได้เข้าใจ ก่อนเกาศีรษะไม่สบอารมณ์ “แล้วจะให้ฉันไปนอนตากน้ำค้างรึไงกันฮึ อย่าเรื่องมากน่า” คนถูกปลุกด้วยวิธีไม่น่าพิสมัย ทำหน้ายุ่งไม่สบอารมณ์ ให้ข้าวหอมฉุนกึก
“ฉันไม่ได้เรื่องมากนะ! ถ้านาย...ถ้านาย...” ถ้านายไม่มากอดฉันน่ะ
ประโยคท้ายไม่ได้หลุดออกจากปาก ด้วยกระดากเกินไปที่จะเอ่ย จึงได้แต่ฮึดฮัด
“ถ้าฉันทำไม?”
‘ยังจะมาถาม’ คนตัวเล็กตาขวาง อยากทึ้งผมตัวเองที่ดันเผลอหลับไปก่อน จนเปิดโอกาสให้อีกฝ่ายเข้ามาใกล้ชิดได้ ข้าวหอมที่ไม่รู้จะสรรหาอะไรมาต่อว่า รีบสลัดผ้าห่มออกจากตัว แล้วคลานลงจากแคร่ไปยืนจังก้าท้าทาย
ก็เวลาอยู่ใกล้เป็นหายใจไม่ทั่วท้องทุกทีไป
“ถ้าอยากอยู่ ก็อยู่ไปคนเดียวเลย!”
พูดจบก็สะบัดหน้าหนี ร้องเรียกสุนัขแล้วรีบจ้ำกลับเรือนใหญ่ ทิ้งให้ร่างสูงอยู่ในกระต๊อบคนเดียว
“เป็นงั้นไป...”
ทิเบตมองร่างโปร่งค่อยๆลับสายตา พลางยกมือป้องปากหาว แล้วทิ้งตัวลงนอนนับตับหญ้าคาที่ใช้มุงเป็นหลังคา สายตาคู่หรี่ปรือมองแมงมุมขายาวแข่งกันชักใยจนเห็นเป็นเส้นสีเทาจางระโยงระยางไปตามมุม แล้วหลับตาลงอีกครั้ง
มาก็เหนื่อยใจ ไม่มาก็อยู่ไม่เป็นสุข เป็นหมอแท้ๆยังวินิจฉัยโรคตัวเองไม่ถูกว่าเป็นอะไรกันแน่
ชายหนุ่มลูบท้ายทอยตัวเองไปมา ก่อนจะลุกขึ้นนั่ง เก็บที่หลับที่นอน เสร็จแล้วลงมายืนหน้ากระต๊อบให้สายลมยามเช้าพัดชายผ้าขาวม้าปลิวจนคนนุ่งตะขิดตะขวงใจ รีบไปดูเสื้อผ้าที่ตากไว้เมื่อคืน และก็เป็นอย่างที่คิด เสื้อผ้าในมือยังคงเปียกชุ่ม เจ้าตัวจึงตัดใจเดินกลับทั้งแบบนั้น
-TBC-
สวัสดีตอนเช้าค่ะ มาโพสให้เเล้ว +1 ให้คนน่ารักทุกคน
อดทนกับความรักของทั้งสองหน่อยนะ
มันต้องใช้เวลาอะเนอะ (น้องหอมเริ่มนิดๆละ)
พายุยังไม่เข้านะ อีกนี้ส
คนโพสขอลาไปทำงานเเล้วจ้า เจอกันวันเสาร์
ปล. ตีก้นน้องหอมเบาๆคนละ 1 ที เร้วววว
-
เข้ามาตีก้นข้าวหอม
เด็กอารายเนี่ย ทั้งร้าย ทั้งพยศเลยน้า
ขอบคุณคนโพสที่มาต่อเรื่องจ้ะ
-
เค้าไม่กล้าตีก้นหอมอ่ะ :o8: งั้นเค้าฝากหมอทิช่วยตีก้นหอมแทนเค้าทีนะค่ะ จะใช้มือหรือใช่อย่างอื่น... :-[...ตีแทนก็ได้ค่ะ...ว้าย...เค้าอ๊ายอาย :-[
-
มาตีก้นน้องหอมด้วยความรัก
ตอนนี้แอบมีฉากหวานๆ(?) รู้สึกพี่หมอทิจะทำตัวน่ารักขึ้น จะปราบน้องหอมด้วยความดีเหรอจ๊ะ :laugh:
-
ข้าวหอมนี่ร้ายจริงๆ
เเต่หมอทินี่ท่าทางจะเริ่มหลงรักข้าวหอมเเล้วนะ อาการมันฟ้อง o13
-
ขอตีก้นน้องหอมหนึ่งทีนะคะ หมอทิ
น้องดื้อก็อดทนหน่อย เป็นกำลังใจให้
ขอบคุณjeab_u และคุณsake
-
สงสารพี่หมอทิซะจริงๆ ข้าวหอมเพลาๆมือแกล้งหน่อยนะ
-
ตีด้วย ๆ ๆ
ขอสองทีเลย
5555
-
เข้ามาตีด้วยคน
ดื้อจิงๆเลยข้าวหอมเนี่ย
หมอทิรีบๆปราบหน่อยยยย
-
เข้ามาตีก้นน้องข้าวหอมเบาๆด้วยความร๊ากกกกกก
พี่หมอทิน่ารักอีกแล้วววววววหลงรักยิ่งกว่าเดิม
เกิดเป็นข้าวหอมนี้โชคดีจิงๆมีสามีน่ารักๆแบบนี้อิชชี่ที่สุดอิอิ
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะค่ะ
-
มาลงชื่อว่าอ่านเรื่องนี้ด้วยคน
หมอทิน่ารักจริงๆ
เสียดายไม่ได้ไปร่วมงานแต่งงาน
-
พ่อกำนันเคอะ ลูกเขยคนนี้ไม่ทำให้ผิดหวังจริงๆคะ
รับรองลูกชายสุดที่รักสามารถฝากผีฝากไข้ได้แน่ๆคะ
หุงหาข้าวปลาเป็นด้วย ไม่ใช่แต่ติดจะสั่งๆอ่ะนะน่ารักน่าปล้ำที่สุดเคอะหมอขรา "คนอ่านป่วย มาฉีดยาให้หน่อย" 555
แต่ลูกชายกำนันเองนั่นแหละคะ ดื้อจริงๆ ปากแข็งแล้วยังขี้วีย ขี้เหวี่ยงอีกต่างหาก กร๊าก
ดื้อกว่าหลานตัวอีกล่ะมั้ง ตอนแรกคนอ่านก้คิดว่าจะได้เจอฉากในน้ำว่ายกันป๋อมแป๋มที่ไหนได้
หมอโชว์โดนปลาตอดอยู่คนเดยว อั๊ยคราวหน้าลากเมียมาว่ายด้วยนะคะหมอ :o8: :-[ ไม่ไหวจะน่ารัก
ขำข้าวหมอตัวเองกินข้าวแล้วยังเผื่อให้หมาๆกินอีกมื้อเท่าไหร่ของวันก็หารู้ได้จะขุนให้เป็นหมูเลยชิมิคะ
มาก็เหนื่อยใจ ไม่มาก็อยู่ไม่เป็นสุข เป็นหมอแท้ๆยังวินิจฉัยโรคตัวเองไม่ถูกว่าเป็นอะไรกันแน่
>>เดี๊ยนตอบให้คะหมอ....เป็นโรคเลิฟเลิฟ ระยะแรกเคอะหมอ หัวใจจะคันยิบๆต้องการหาคนเกา :m20:
+1 จ้า o13 o13 รอ ร๊อ รอ
-
รอวันที่ข้าวหอมจะเลิกพยศ พี่ทิน่าจะเจ้าเล่ห์บ้างอะไรบ้างนะ :z1:
-
หมอทิวินิฉัยไม่ถูกล่ะซิโรคของตัวเองน่ะ
-
อ้าย...โรแมนติกมากมาย
-
เค้าสงสารหมอ :m15:
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
อยากเป็นปลา :-[
น้องหอมก็เค้าเป็นสามีนะจ๊ะ ก็ต้องกอดได้สิจ๊ะ หวงไว้ทำไมน่ะ...ฮึ (อยากฟัดจริง ๆ เด็กอะไร)
ขอบคุณค่ะคุณเจี๊ยบ :pig4:
ปล.วันเสาร์คือพรุ่งนี้ใช่ปะคะ :impress:
-
โถถถถถ
หมอทิเจ็บมากมั้ยนะ
555
-
:try2: หมอทิ ไหวอยู่ใช่ป่ะ? 555+
ยังไม่ทันจะหวานเลย คนอ่านโดนขู่แล้วว่าพายุจะเข้า :m17:
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
พึ่งจะได้อ่าน ตามมาให้กำลังใจ คนแต่ง กับ คนอัพ จ้า~!!~
เนื้อเรื่องน่ารักมากๆ >,,,< หมอทิ กับ ข้าวหอม ก็น่ารัก
-
:m1: ตีด้วยความเอ็นดู เลิกดื้อได้แล้วนะ สงสารหมอทิ
-
อิ อิ ข้าวหอมเริ่มดื้อแบบน่ารักๆแล้ว เย้! (ยินดีกับหมอทิ 55)
ตอนก่อนๆข้าวหอมแกล้งแรงไปน๊า
แต่แกล้งแบบตอนนี้เราเชียร์ค่ะ 555555
-
ข้าวหอมแกล้งพี่หมอทิอีกแล้ว
เมื่อไหร่จะได้รักกันเนี่ย พ่อแง่แม่งอนมาก แต่น่ารักมากค่ะ
ชอบบรรยากาศบ้านสวนแบบนี้จัง เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ
รออ่านตอนหน้าค่ะ :L1:
-
มาตีก้นไร้ท์เตอร์ เอ้ย ตีก้นข้าวหอมจอมแสบด้วยคนค่า อิอิ
+ ให้ค่า
-
+1 คืนกลับไปให้คนน่ารักเหมือนกัน
อ่านไปยิ้มไป เขินแทนหนูข้าวจัง แต่ถ้าเป็นอีป้าแก่ๆ นะคะ
รับรองไม่ได้นอนกอดกันเฉยๆแน่ๆค่ะ 555
-
มาขอตีก้นข้าวหอมด้วยคน ร้ายจริง ๆ เลยนะ
เดี๋ยวเหอะจะให้พี่หมดจับตีซะให้เข็ดเลย
รออ่านตอนต่อไป
เป็นกำลังใจให้คะ
-
พี่หอมจ๋า เลิกดื้อกับพี่หมอเถอะนะ หนูอยากให้พี่หมอกับพี่หอมดีกัน จริงๆนะจ๊ะ
แต่หนูว่าก็ใกล้แล้วอ่ะมั้ง ที่ผลักพี่หมอเนี่ย เพราะเขินใช่ป่ะ 555
รอตอนต่อไปค่ะ
-
อ๊ากน้องข้าวหอมยังเฮี้ยวไม่เลิก
แต่เชื่อเถอะไม่เหลือมือหมอทิคนเก่งที่จะมาปราบผยศหรอก
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ
-
ตีก้นๆๆๆๆ
+1
ข้าวหอมดื้อ เดี๋ยวจับหุงซะเลย
-
อยากเป็นปลา :-[
น้องหอมก็เค้าเป็นสามีนะจ๊ะ ก็ต้องกอดได้สิจ๊ะ หวงไว้ทำไมน่ะ...ฮึ (อยากฟัดจริง ๆ เด็กอะไร)
ขอบคุณค่ะคุณเจี๊ยบ :pig4:
ปล.วันเสาร์คือพรุ่งนี้ใช่ปะคะ :impress:
ถูกต้องค่ะ พรุ่งนี้
-
พี่หมอที่หลังไม่ต้องแค่กอดปล้ำเลย
บรรยากาศได้แล้วแท้ ๆ
-
พี่หมอที่หลังไม่ต้องแค่กอดปล้ำเลย
บรรยากาศได้แล้วแท้ ๆ
^
^
เห็นด้วย
+1 เป็นกำลังให้นะหมอทิ
-
ได้เป็ฯเรื่องอีกแน่ๆเลยคราวนี้ น้องหอมเห็นหมอทิแบบนั้นใจสั่นหมดละสิ อิอิ
-
ข้าวหอมนี่น่าตีจิงไรจิง :z4:
ทั้งหมอทิทั้งหอมเริ่มหวั่นไหวแล้วซินะ
-
เด็กอารายยยยยยยยยย น่าจุ๊บทำโทษสักที 555555
-
ข้าวหอมดื้อจัง
-
- Eternal Sunshine 11 -
ทิเบตเดินทอดน่องมาถึงหลังเรือน สายตามองลอดใต้ถุน เห็นโจ๋น้อยยืนโบกหางไปมาอยู่บริเวณบันไดทางขึ้นเรือน แล้ววิ่งไปยังรถกระบะสีดำวาวจอดใกล้โคนมะม่วง ดมฟุดฟิดไปทั่วรถ อะไรบางอย่างสะดุดใจร่างสูง และเมื่อกำลังจะก้าวขึ้นบันได
เสียงคุยกันออกรสออกชาติของกำนันกับคนที่เพิ่งทิ้งมาทำให้ทิเบตชะงัก
“งั้นเทพรอฉันเดี๋ยวนะ ขอไปอาบน้ำก่อน” ข้าวหอมบอกเพื่อน
เมื่อกลับมาจากกระต๊อบท้ายสวนก็พบสุเทพมารอแต่เช้า เพื่อจะชวนไปช่วยกันจับปลานิลบ้านยายจันทร์ซึ่งเลี้ยงไว้ขายเป็นสิบบ่อ
เทพ? เจ้าหนุ่มหน้าซีดเมื่อวันงานแต่งนั่นน่ะเหรอ ทิเบตหวนนึกถึงชายหนุ่มผิวเข้มหากหน้าซีดเผือกขัดกับพิธีมงคลเลยเป็นที่สะดุดตา และสะดุดใจจนเกิดปมเล็กๆขึ้น กระทั่งวันนี้ปมเล็กๆนั้นค่อยๆพันกันยุ่งเหยิงจนเป็นก้อนใหญ่คอยถ่วงอยู่ในอก ชายหนุ่มเงยหน้ามองทางขึ้นบันไดแล้วหันกลับไปมองรถกระบะจอดนิ่งสนิท เจ้าโจ๋น้อยยังคงดมฟุดฟิดไปรอบๆรถ และเหมือนจะเจอที่เหมาะเจาะ เจ้าแสบน้อยจึงยกขาหลังฉี่รดล้อหน้าอย่างไม่เกรงกลัวเจ้าของรถจะมาเห็น ทิเบตซึ่งควรจะห้ามปรามเจ้าสัตว์สี่เท้า กลับยกมุมปากขึ้นอย่างครื้นเครงแล้วก้าวเท้าขึ้นบันไดคล้ายมองไม่เห็น
ทำดีมากโจ๋น้อย เดี๋ยวจะตบรางวัลด้วยหมูย่างที่แกชอบเลย
คนตัวสูงนุ่งผ้าขาวม้าเดินโทงๆขึ้นเรือน ไม่สะทกสะท้านกับสายตางุนงงของคนนั่งอยู่ก่อนแล้ว กำนันสิงห์เพิ่งเคยเห็นลูกเขยนุ่งผ้าขาวม้ากับเสื้อยืดเก่าๆถึงกับพูดไม่ออก หันหน้ากลับไปมองประตูห้องที่ลูกตัวเองเพิ่งจะเข้าไป
ไปก่อเรื่องอะไรอีกล่ะไอ้ตัวดี ผัวถึงได้กลับมาสภาพไม่ต่างกับคนหาปลา ก็ว่าแปลกใจอยู่เชียวที่เห็นกลับมาคนเดียว
“เป็นอะไรรึเปล่าพ่อทิ”
ด้วยกลัวลูกตัวเองจะแอบไปทำเรื่องพิเรนทร์ให้อีกฝ่ายเลือดตกยางออก จึงอดเป็นห่วงไม่ได้ แม้จะเป็นคนส่งไปเองก็เถอะ
“เปล่าครับ พอดีเสื้อผ้าตกน้ำเลยต้องมาแบบนี้ล่ะครับ” ตอบแค่นี้กำนันสิงห์ก็รู้แล้วว่าเป็นฝีมือใคร!
“งั้นไปอาบน้ำอาบท่าแล้วออกมากินข้าวเถอะ เอ้อ! นี่เทพ เพื่อนเจ้าหอมเขาน่ะ เดี๋ยวจะพากันไปจับปลาบ่อยายจันทร์ พ่อทิจะไปกับเขามั้ยล่ะ” กำนันที่เพิ่งนึกได้เอ่ยแนะนำพร้อมชี้ชวน
ทิเบตมองชายหนุ่มอีกคนมีสีหน้าเจื่อนฝืนยิ้มให้จึงยิ้มตอบ “ไว้คราวหน้าดีกว่าครับ วันนี้ต้องขอตัว” ตอบตามมารยาทแล้วชายหนุ่มจึงหันหลังเดินกลับห้อง หากสายตาคู่อ่อนโยนตวัดเก็บทุกรายละเอียดของแขกไว้ในใจมิดชิด
ร่างสูงโปร่งเข้าไปในห้องเห็นข้าวหอมอาบน้ำปะแป้งหน้านวล คิ้วได้รูปขมวดมุ่นไม่รู้ตัวกับการแต่งตัวของคนตรงหน้า กางเกงยีนส์เก่าซีด ตรงหัวเข่าขาดเป็นรูใหญ่ ไล่ไปถึงหน้าขาเห็นเนื้ออ่อนร่ำไร แถมชายก็ขาดรุ่งริ่ง เสื้อยืดพอดีตัวสีเขียวขี้ม้าเก่าเก็บจนเนื้อผ้าบางแนบเน้นรูปร่างเจ้าตัวให้ดูโปร่งบาง แล้วไปลุยน้ำจับปลาจะเหลืออะไรล่ะ
“จะไปไหนเหรอ”
ทิเบตถามทั้งๆที่รู้อยู่แล้ว หากแต่ต้องการจะหาเรื่องพูดกับอีกฝ่าย
“ไปธุระ”
“ธุระอะไร”
“ยุ่ง”
คำตอบแบบมะนาวไม่มีน้ำทำให้เส้นเลือดกระตุก ผู้เป็นสามีจึงหรี่ตาลง “จะไปจับปลาทั้งกางเกงขาดๆแบบนั้นเดี๋ยวตัวอะไรมันก็มุดเข้าไปได้หรอก หาตัวที่มันมิดชิดน่าจะดีกว่านะ”
คนตัวเล็กตวัดตามองคนแสร้งไม่รู้อย่างขุ่นเคือง
“รู้แล้วจะถามทำไม! แล้วลุงแถวนี้เขานุ่งผ้าขาวม้าจับด้วยซ้ำ ไม่มีใครเขาโวยวายซักทีเวลาถูกปลาตอด หรือต่อให้ถูกปลามุดเข้ากางเกงก็เหอะ เพราะจะได้ไม่ต้องเสียเวลาจับ มันมาหาถึงที่!”
ข้าวหอมเชิดหน้าตอบแกมดูถูกในที คว้าย่ามขึ้นสะพายไหล่พร้อมออกเดินทาง ท่ามกลางการถลึงตาของอีกฝ่าย
“เป็นอะไรขึ้นมาอย่าโวยก็แล้วกัน”
ทิเบตนึกหงุดหงิด มองอีกฝ่ายเดินตึงๆออกจากห้องแล้วจึงทิ้งตัวนั่งบนเตียง เสียงถอนหายใจดังเมื่อไม่มีใครอยู่ แล้วเท้าแขนกับต้นขาก้มมองพื้นกระดานครุ่นคิด ก่อนตัดใจเดินไปอาบน้ำ
รถกระบะแล่นออกจากเรือนไทยหลังใหญ่ไปได้ชั่วครู่ ข้าวหอมก็รู้สึกอึดอัดใจไปกับความเงียบของเพื่อนสนิทที่หายหน้าไปนาน โผล่มาคราวนี้ทำเอาเขารู้สึกแปลกใจในท่าทีเงียบขรึมไม่แจ่มใสอย่างเคย และตัวเขาเองก็ยังไม่มีโอกาสไปหาเพื่อพูดคุยกันซักครั้ง ปล่อยให้ค้างคา จนวันนี้ไม่รู้จะเริ่มที่ตรงไหนดี ทำให้รู้สึกเคืองอีกฝ่ายอยู่นิดๆที่เอาแต่เงียบ
‘อยากจะว่าอะไรก็ว่ามาสิฟะ เงียบแบบนี้ฉันก็ไปไม่เป็นเหมือนกันนะโว้ย!’
คนถูกค่อนขอดทอดตัวพิงเก้าอี้ บังคับพวงมาลัยด้วยมือเดียว สายตามองทางข้างหน้าอย่างระวัง แต่ในใจกลับหนักอึ้งด้วยทั้งรู้สึกดีใจและเสียใจในคราวเดียวกัน เมื่อเห็นใบหน้าขาวๆพร้อมกับคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามี ทำให้เขาได้ตระหนักถึงความจริง
เขาช้าไป!
สุเทพเหลือบมองร่างเล็กข้างตัวนั่งเท้าแขนกับประตูรถ สายตาเอาแต่มองข้างทางอยู่ตลอดเวลาเหมือนมีเรื่องกังวลใจ ชายหนุ่มจึงพะวงว่าเป็นเพราะตนเองหรือเปล่า ที่ชวนมาทั้งๆที่เขามีเจ้าของแล้ว แม้ปากจะบอกว่าไม่เต็มใจ แต่ทุกอย่างมันเปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลา จนตัวเขาเองกลายเป็นคนนอกในที่สุด
“เป็นอะไร ไม่อยากไปจับปลากับเทพแล้วเหรอ”
ในที่สุดคนเงียบมาตลอดก็อดรนทนไม่ไหว เอ่ยปากขึ้นก่อน ด้วยกว่าจะหาเรื่องมาเจอไม่ให้เป็นที่ผิดสังเกตของกำนันสิงห์ก็ลำบากพอแรงแล้ว แล้วถ้าปล่อยให้สูญเปล่า เขาจะดึงดันมาทำไม
ข้าวหอมหันมองเพื่อนแล้วส่ายหน้า “เปล่า อยากไปสิ ถามแบบนี้หมายความว่าไง”
คนเริ่มมีอารมณ์ขุ่นย้อนกลับด้วยรู้สึกถึงความนัยที่แฝงมาในคำถาม
“ก็เห็นทำหน้าซึมๆ เลยคิดว่าทำให้ลำบากใจหรือเปล่าที่ชวนออกมา”
“เพราะเทพต่างหากล่ะ!” ข้าวหอมสวนขึ้นทันควัน ไม่รอให้เพื่อนพูดไปไกลกว่านี้
“ฉันรู้ว่าเทพเจตนาจะพูดว่า เพราะฉันมีผัวแล้วเลยต้องเกรงใจผัว ไม่อยากมากับเทพใช่มั้ยล่ะ! เทพจะพูดยังงี้ใช่มั้ยล่ะ!”
คนขี้โมโหขึ้นเสียงใส่เพื่อนหนุ่ม แววตาเต้นระริก
“แล้วจริงรึเปล่าล่ะ”
ข้าวหอมมองคนถามตาค้าง ไม่คิดว่าจะถูกย้อนถามกันซึ่งๆหน้า ความน้อยใจผสมความอึดอัดคับข้องใจเออล้นขึ้นจุกคอหอย
“จอดรถ”
สุเทพสะดุ้งชะลอความเร็ว เบี่ยงรถเข้าไหล่ทาง หากไม่ได้จอด ก่อนหันมองหน้าอีกฝ่าย เห็นคนหน้าตาดื้อดึงขบเม้มริมฝีปากตัวเองแน่น แววตาไหววูบ ทำให้ใจที่หงุดหงิดร้อนรนเย็นลง สูดลมหายใจเรียกสติกลับคืน
“เทพขอโทษ” แต่ท่าทางฮึดฮัดของอีกฝ่ายไม่ยอมคลายลง มือใหญ่จึงเข้ายึดจับต้นแขนและเขย่าเบาๆ
“เทพขอโทษ”
ข้าวหอมมองตาคนขอโทษแล้วอยากร้องไห้ เขาอยากมีคนที่พูดได้ด้วยทุกเรื่อง อยากมีคนที่พร้อมจะเข้าใจ แล้วถ้าแม้กระทั่งคนตรงหน้ายังไม่เข้าใจ เขาก็ไม่ต้องไปหาใครแล้ว
“ฉันไม่ได้อยู่สุขสบายใจอย่างที่เทพคิดนะ ฉันสับสน ทำตัวไม่ถูก แล้วก็ไม่รู้จะหันหน้าไปหาใคร ไปทางไหนก็มีแต่คนซุบซิบนินทา กลับบ้านก็เจอพ่อบังคับ อยู่บ้านก็เจอเจ้านั่น ถึงฉันจะเป็นเกย์แต่ฉันก็อยากอยู่กับคนที่ฉันรัก แล้วเขาก็รักฉันเหมือนกันนะ! ไม่ใช่ใครก็ได้ แต่เรื่องพวกนี้ยังทำให้ฉันกังวลน้อยกว่าเรื่องของเทพ”
ข้าวหอมระบาย ตัดพ้ออีกฝ่าย “ฉันไม่ได้มีเพื่อนมากนักหรอกนะ เพื่อนที่สนิทอยู่ด้วยแล้วสบายใจก็มีแค่เทพ” ร่างโปร่งยกหลังมือปาดน้ำมูกลวกๆ
“แล้วถ้าเทพยังไม่เข้าใจ เลิกคบไป ฉันก็ไม่เหลือใครแล้ว การอยู่คนเดียวในสังคมมันน่ากลัวนะเทพ”
คนสับสนติดอยู่ในวังวนความเคืองโกรธ ค้นหาใจและความต้องการของตัวเองไม่เจอกำลังวิ่งหนีความจริงจากก้นบึ้งของจิตใจ ความสัมพันธ์ที่ติดตาตรึงใจเพียงแรกเจอต้องสะบั้นลง ขาดการสานต่ออย่างงดงามตามเวลาที่เหมาะที่ควร ทำให้เยื่อใยแสนบางนั้นไม่สามารถรั้งใจคนดื้อรั้นให้หยุดคอยและรอการเติบโตไว้ได้ การหันหลังในครั้งนี้จึงสร้างความสับสนอลหม่านแก่ตัวเองและคนรอบข้างเป็นที่สุด
และคนที่คิดว่าตัวเองช้าไป จึงคิดจะเป็นฝ่ายเปิดฉากเข้าหาก่อนที่ทุกอย่างจะสายไปจริงๆ
เพราะในความสับสนคือโอกาสแทรกตัวเข้าไปในใจเล็กๆนั่นเอง
“หอม เทพไม่ทิ้งหอมไปไหนหรอกนะ”
มือใหญ่กระชับต้นแขนก่อนจะคลายออกเพื่อเข้ากุมมือเล็ก มือที่ไม่ได้นุ่มนิ่มแต่สร้างความอบอุ่นในใจชายหนุ่มนักหนา
“เกิดอะไรขึ้นเทพก็ไม่ทิ้ง ถ้าหอมไม่ทิ้งเทพไปซะก่อน
คำมั่นของสุเทพทำให้ข้าวหอมผ่อนคลาย คลี่ยิ้มเบาใจให้เพื่อน
“จริง”
“อืม”
“เฮ้อ” เสียงถอนหายใจดัง “ฉันกลัวเทพโกรธฉันแทบแย่ ที่ไม่ได้บอกอะไร อยู่ๆก็แต่งงานแบบนั้น”
“ก็ช็อกไปหลายวันเลยล่ะ”
สุเทพบีบมือขาวแน่นแล้วคลายออกแต่ไม่ยอมปล่อย เผื่อภาษากายจะสื่อความนัยให้อีกฝ่ายรับรู้ได้บ้าง หากคนกำลังโล่งใจกลับคิดว่าถูกเพื่อนปลอบใจจึงบีบมือกลับ
“แล้วหอมจะทำยังไงต่อไปล่ะ จะปล่อยไว้แบบนี้เฉยๆหรือ”
“ไม่!” คนมากฤทธิ์เชิดหน้าแววตามุ่งมั่น
“ฉันจะทำให้ไอ้หมอภูเขานั่นทนอยู่ที่นี่ไม่ได้ รีบออกปากบอกพ่อเลิกล้มเรื่องคราวนี้แล้วโกยแนบกลับกรุงเทพไปเลย”
คำตอบของข้าวหอมสร้างความพอใจและโล่งใจให้สุเทพ ที่ดูร่างโปร่งบางแสนเฮี้ยวจะไม่มีเยื่อใยให้คนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีแม้แต่น้อย
“แล้วจะทำยังไง?” คิ้วเข้มขมวดมุ่น สงสัยในวิธีการ
“ก็ทำเหมือนเจ้านั่นไม่มีตัวตนอยู่เวลามาค้าง ใช้ให้ทำงานเยอะๆ แกล้งมากๆ ถ้ายังไม่เข็ดก็จะดักตีหัวซะเลย จะได้ไม่กล้ามาอีก”
“ดักตีหัวเหรอ แล้วพ่อกำนันจะไม่จับได้เอาหรือ เรื่องใหญ่เลยนะ”
“นั่นล่ะถึงยังไม่ทำ เอาไว้เป็นวิธีสุดท้าย ถ้าเจ้าหมอนั่นยังหัวแข็งค่อยว่ากันอีกที”
แม้เป็นวิธีที่จะทำให้ศัตรูหัวใจหายไป แต่ถ้าทางนั้นเอาเรื่อง คนรักของเขามิต้องไปอยู่ในคุกหรือ สุเทพเหลือบมองคนหมายมั่นปั้นมือ ขืนขัดตอนนี้เป็นได้โวยวาย
“เทพก็ว่างั้นล่ะ แต่คนที่เทพคิดว่าจะทำให้ปัญหายุติจริงๆก็คือพ่อกำนันมากกว่า ถ้ากำนันเข้าใจ ทุกอย่างก็น่าจะเคลียร์”
“อืม...ฉันก็กำลังคิดว่าจะทำยังไงให้พ่อเข้าใจ แล้วยุติเรื่องสมมุติผัวๆเมียๆแบบนี้เสียที”
คนกลุ้มใจเอ่ยด้วยสีหน้ายุ่งเหยิงในขณะที่คนฟังเกือบหลุดยิ้ม หัวใจเต้นรัวเหมือนต้นไม้ขาดน้ำได้รับน้ำฝนจากฝากฟ้าชุ่มฉ่ำ รอวันผลิใบเขียวขจี
“ถ้ามาถึงวันนี้ได้ กำนันคงมีความตั้งใจอะไรซักอย่างในใจ แล้วหอมรู้มั้ยล่ะ ถ้ารู้ก็คงทำความเข้าใจกับกำนันได้ง่ายขึ้น”
สุเทพเองก็คิดเรื่องนี้จนหัวแทบแตกเหมือนกัน ว่าอะไรที่ทำให้กำนันสิงห์ยอมทุ่มสุดตัว ยอมขายหน้าป่าวประกาศประชาชีขนาดนี้ ทั้งๆที่ความจริงแล้วเพียงแค่ยอมรับสิ่งที่ลูกเป็นก็น่าจะเพียงพอ
“ก็นั้นล่ะที่ฉันคิดไม่ออก คิดเท่าไรก็คิดไม่ออก” ข้าวหอมจิ้มนิ้วลงขมับตัวเอง
“ถึงต้องทนกลืนไม่เข้าคายไม่ออกกับไอ้ผัวในนามเฮงซวย มีพ่อให้ท้ายตลอดเวลา แตะต้องไม่ได้เลย” ลงท้ายด้วยน้ำเสียงขบเขี้ยวเคี้ยวฟันก่อนตัดใจ
“ช่างหัว!แต่เสร็จแล้วไปหาข้าวกินในเมืองกันนะ ฉันไม่อยากกลับบ้านเร็ว”
คำชวนตรงใจชายหนุ่มจึงพยักหน้ายิ้มรับ ผ่อนลมหายใจยาว เพราะเขาเอาแต่จมอยู่ในความทุกข์ตรม ทิ้งเวลาให้ล่วงเลยมานาน ไม่รู้ว่าคนตัวเล็กมากฤทธิ์ข้างๆจะบุบสลายไปบ้างหรือเปล่า? แต่ทั้งหมดก็เพราะตัวเขาเองอีกนั่นล่ะที่ชักช้าจนถูกมือดีฉกของรักไปต่อหน้าต่อตา
ใครว่าช้าๆได้พร้าเล่มงาม! เขาจะไม่เชื่ออีกแล้ว
เสียงคนงานและเพื่อนบ้านที่มาช่วยกันจับปลาดังไปทั่วบริเวณบ่อปลานับสิบบ่อ ร่างเล็กลงไปลุยน้ำเขียวๆโคลนหนืดๆครึ่งค่อนตัวแล้วช่วยตีน้ำไล่ปลาไปหาอวนที่กางรออยู่ แต่ทำได้ไม่เท่าไรก็เลิก กระโดดไปร่วมกับกลุ่มเด็กวัยรุ่นจับปลาในบ่อที่เขาจับไปแล้ว บ่อซึ่งเหลือน้ำปริ่มเลนเห็นปลาตัวเล็กตัวน้อยดิ้นกระแด่วๆกระเสือกกระสนไปหาแอ่งน้ำเล็กๆ ยายจันทร์จึงปล่อยให้เด็กๆลงไปจับเอากลับบ้าน เป็นที่สนุกสนานจนเนื้อตัวมีแต่โคลนเกาะ
“เฮ้ย! ตรงนั้นตัวเบ้อเริ่มเลย”
ข้าวหอมชี้ไปทางมุมบ่อ มีปลาดิ้นจมเลนอยู่หลายตัว เด็กๆจึงเฮโลกันเข้าไป
“ปลาหมอๆ ปลาหมอตัวเบ้อเริ่มเลยพี่หอม” เสียงเหน่อๆของไอ้จุกร้องบอก
“ไอ้จุก ระวังเงี่ยงมันตำมือเอานะ มาเดี๋ยวข้าจับเอง”
แม้ในบ่อจะเลี้ยงปลานิล แต่ก็มีปลาที่เป็นศัตรูพวกนี้แอบแฝง ทำให้เจ้าของบ่อขาดทุนอยู่บ่อยๆถ้าไม่เตรียมบ่อให้ดี ร่างโปร่งเดินฝ่าโคลนหนืดไปหาปลาเคราะห์ร้าย แล้วค่อยๆก้มตัวลง ใช้สองมือตะครุบลงที่ตัวปลาหมออย่างแม่นยำ จากนั้นจึงกดลงกับเลนแล้วบีบให้ถนัดมือ ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มเมื่อแน่ใจ ก่อนจะร้องบอกให้ไอ้จุกเอาถุงมาใส่
“โอ๊ย!”
เสียงซู้ดปากพร้อมกับเจ็บแปลบที่ฝ่ามือข้างขวา หากยังกลั้นใจทนเจ็บหย่อนปลาใส่ถุง
“พี่หอม! ถูกปลายอกหรือ” ไอ้จุกทำหน้าเสียวไส้
“เออสิ แต่จิ๊บจ๊อย เอ็งเอาปลาไปใส่กระป๋องไป๊”
ข้าวหอมไล่ไอ้จุกแล้วจึงหันมาสาละวนจับปลาต่อทั้งที่มือมีเลือดซึม หากความสนุกมันกลบความเจ็บจนมิดทำให้เจ้าตัวไม่สนใจ ยังคงช่วยพวกทโมนจับปลาก้นบ่อ โดยมีสุเทพคอยชะเง้อมองเป็นระยะ จนได้ยินเสียงแสบหูของป้ายุพาดังมาจากคันดิน คนคอยเป็นห่วงจึงได้ละงานจับปลาจากบ่อข้างๆ ลุยน้ำไปหาเพื่อนก่อนมีการทำร้ายผู้สูงอายุ
“อ้าว! ลูกหอมมาเหมือนกันรึ”
ยุพาสะดุดตากับร่างโปร่งผิวขาวนวลคลุกเลนอย่างไม่คำนึงถึงความสกปรกเหม็นคาวปลา หัวเราะร่ากับเจ้าพวกทโมนน้อยละแวกบ้านยายจันทร์ เห็นว่าที่ลูกเลี้ยงปากไม่ดีมีความสุข คนไม่ถูกชะตาจึงดูไม่ค่อยสบอารมณ์
ข้าวหอมเงยหน้ามองตามเสียงเรียก เห็นป้ายุพาใส่เสื้อเหมือนเอาแหมาคลุมตุ่ม ยืนบนคันดินมีต้นมะพร้าวขึ้นเป็นระยะพอได้หลบร่ม พลางเบ้ปากสบถในใจ
‘ยายป้าปากปลาร้ามาทำไมฟะ!’
ป้ายุพากวาดตามองไปรอบๆบริเวณเหมือนหาอะไรบางอย่าง แล้วไปเจออีกอย่าง ดวงตามีเลศนัยเปล่งประกายแล้วจึงหันกลับมามองไอ้เด็กปากหมาอีกครั้ง
“แล้วผัวเราเขาไม่มาด้วยหรือจ๊ะ ถึงได้หิ้วเพื่อนมาด้วย เดี๋ยวเขาจะหึงเอาหรอกนะ แล้วจะหาว่าป้าไม่เตือน หึๆ”
คำเสียดสีทำให้รอบกายร่างโปร่งเงียบลงในบัดดล เด็กๆที่ยังไม่รู้อิโหน่อิเหน่ต่างมองลูกพี่เป็นตาเดียว มือเล็กกำหมัดแน่นมองอีกฝ่ายอย่างชิงชัง
“มาก็เห็นแล้วสิป้า ว่าแต่ป้ามาหาอะไรแถวนี้ล่ะ”
ข้าวหอมเหน็บกลับจนป้ายุพาถลึงตามอง ก็แถวนี้ผู้ชายตรึม
“ก็มาหาปลาไปทำกับข้าวสิจ๊ะลูก มาถึงบ่อแบบนี้จะได้ปลาตัวโตๆแล้วลูกหอมอยากกินอะไรมั้ยล่ะ ป้าจะได้ทำให้กิน ต้มยำมั้ย? แต่พ่อกำนันชอบกินปลานึ่งนี่นะ งั้นเอาตัวโตๆไปซักสองสามตัวท่าจะดี” ท้ายประโยคคล้ายรำพึงกับตัวเองแต่ข้าวหอมได้ยินเต็มสองหู
“ไม่เอาหรอก ป้ายุทำแล้วคาวไม่เหมือนป้าณีทำ”
‘ไอ้เด็กบ้า!’
คนบนคันดินอยากจะชี้หน้าด่าให้รู้แล้วรู้รอด ดูซิ ผัวไม่มาก็หนีบไอ้เพื่อนตัวดำมาด้วยเชียว สงสัยจะเรียบร้อยโรงเรียนจีนไปแล้วซะล่ะมั้ง แต่ปากเสียแบบนี้ยังหาผัวได้อีก แถมไอ้ผัวคนนี้มันทั้งหล่อทั้งรวย ยุพาคิดอย่างเจ็บใจกับไอ้เด็กเมื่อวานซืนที่ดูจะเป็นคู่ปรับกันไปตลอดกาล
“โธ่ๆไม่คาวหรอกจ๊ะ เดี๋ยวเย็นนี้ป้าจะพิสูจน์ให้ดู พวกต้มยำปลานึ่งรสชาติมันต้องจัดจ้าน ไม่ใช่จืดๆชืดๆเหมือนที่แม่ณีทำ” ยุพาจิกตายิ้ม
‘จัดจ้านพอกับตัวป้านั่นล่ะ!’ ร่างโปร่งนึกเคืองที่เผลอพูดไปเข้าทางอีกฝ่าย แล้วตัดการสนทนาด้วยการหันหลังให้ พลางสลัดโคลนออกจากมืออย่างฉุนๆ กวาดตามองพวกทโมนรอบตัวที่ตั้งใจฟังการโต้ตอบของเขา หูยาวหูยืด บวกกับสายตาที่จับจ้องสำรวจเนื้อตัวเขาท่าทางพิกล ก็ให้ทอดถอนใจแกมหงุดหงิด
“ไม่เคยเห็นคนรึไงไอ้จุก ทำเหมือนข้าเป็นตัวประหลาดไปได้!”
“ปะ...เปล่าจ๊ะ แต่พี่หอมมีผัวอย่างที่ป้ายุพูดจริงๆหรือจ๊ะ เป็นผู้ชายทำไมถึงไม่มีเมียล่ะพี่”
ไอ้จุกถามพาซื่อ แต่ช่างสะกิดบาทาลูกพี่ดีแท้ ร่างโปร่งจึงถลึงตาใส่หากเถียงไม่ออก
“เออ! ข้ามีผัว ข้าชอบผู้ชายไม่ชอบผู้หญิง มีอะไรมั้ยไอ้จุก” ข้าวหอมประชดไอ้จุกที่ยังทำหน้าคลางแคลงใจอยู่
“งั้นพี่หอมก็ชอบฉันด้วยสิ ฉันก็เป็นผู้ชาย”
“อะ!” คนฟังอยากจะกัดลิ้นตัวเองตายซะให้ได้
“ไอ้จุก! ถึงข้าจะชอบผู้ชายแต่ข้าก็เลือกเหมือนกันนะโว้ย เหม็นสาบอย่างเอ็งข้าจะเอาไปทำอะไรวะ บ้านข้าไม่มีควายให้เลี้ยงด้วย”
“อ้าว ก็เห็นว่าชอบผู้ชาย ฉันก็คิดว่าพี่หอมเปลี่ยนไปแล้วเหมือนนังตั๊ก กระเทยควายร้านกาแฟ ที่พอฉันไปซื้อของร้านนั้นที่ไร นังตั๊กเป็นต้องเข้ามานัวเนีย ฉันล่ะกลัวมันจริงๆ” ไอ้จุกวัยกระเตาะลูบท้ายทอยตัวเองอย่างเขินๆ
“อ๊ะ! ไอ้นี่ ข้าเป็นเกย์ไม่ใช่กระเทยเว้ย” เส้นเลือดข้างขมับเหมือนจะเต้นตุบๆปูดโปน
“ลองโดนตีนข้าดูมั้ย จะได้รู้ว่ามันเปลี่ยนไปแล้วรึยัง อยากลองมั้ยไอ้จุก”
เท้าเปื้อนโคลนยกหราให้ไอ้จุกขยับถอย
“มะ...ไม่จ๊ะพี่”
“เสียอารมณ์จริงๆ”
ข้าวหอมเงยหน้ามองดวงอาทิตย์เจิดจ้าตอนบ่ายคล้อย ปลาถูกจับไปสามบ่อ และคาดว่ายังคงอีกหลายวันถึงจะเสร็จ หางตาเห็นสุเทพเดินเข้ามาหา เป็นจังหวะพอดีที่นึกหมดสนุก จึงชวนเพื่อนกลับ สุเทพพยักหน้ารับ ถอนหายใจที่ไม่มีปากเสียงกันดังคาด หลังจากเห็นป้ายุพาเดินเชิดหน้ายิ้มตอนสวนกัน รายนั้นก็ไม่เป็นผู้ใหญ่เอาเสียเลย
สุเทพมองร่างเปื้อนโคลนตลอดหัวจนเท้าแล้วอดยิ้มเอ็นดูไม่ได้ “เล่นเป็นเด็กๆ” คนตัวสูงกว่าเหล่มองขบขัน ขณะตักน้ำในโอ่งราดล้างตัวพร้อมคนตัวเล็กผิวซีดจากการแช่น้ำ ผิดกับตนเองที่ดูจะดำแดดมากกว่าเดิม
ข้าวหอมยิ้มยิงฟันให้กับคำแหนบของเพื่อน ก่อนคว้าผ้าขาวม้าพันเอวเปลี่ยนเสื้อผ้า ท่ามกลางการเหลือบแลของเพื่อนหนุ่ม ซึ่งก้มหน้าอมยิ้มแล้วจึงจัดการกับเสื้อผ้าเปียกของตนบ้าง
“ไปกินข้าวในเมืองกันนะ ฉันไม่อยากกลับบ้านเร็วน่ะ”
สุเทพหันมอง เห็นคนชวนสวมเสื้อยืดคอกลมสีฟ้าใหม่เอี่ยมกับกางเกงทหารสีขี้ม้ากระเป๋ารุงรังเรียบร้อยแล้ว จึงพยักหน้ารับหัวใจพองโต
สองหนุ่มไปเถลไถลในตัวเมืองสุพรรณ ด้วยคนหนึ่งไม่อยากกลับบ้าน อีกคนก็อยากอยู่ด้วยกันนานๆ จึงลงล็อกพอดิบพอดี พากันไปกินข้าวในห้างใหญ่ทั้งที่ตัวเหม็นสาบโคลนเลน แต่ร่างโปร่งดูจะไม่สนใจ แม้เริ่มมีอาการปวดหนึบบริเวณแผลที่ถูกปลายอก และคันยิบๆตามเนื้อตัว กว่าจะกลับถึงบ้านก็ตะวันลับฟ้าไปนานแล้ว
“ขับรถดีๆนะเทพ”
ข้าวหอมเอ่ยลาพลางหยิบถุงกับข้าวที่ซื้อมาจากซุปเปอร์มาเก็ตเต็มสองมือสองไม้ขยับลงจากรถ แต่มือใหญ่เข้ายึดไหล่ไว้ คนตัวเล็กจึงชะงักเลิกคิ้วสงสัย
“อะไรเหรอ?”
“หอม มีอะไรบอกเทพนะ เทพเป็นห่วงหอมมาก อยากให้จำไว้”
น้ำเสียงจริงจังส่งผ่านความอบอุ่นซาบซึ้งใจให้คนฟังพยักหน้าตอบรับ ด้วยรู้สึกมีเพื่อนคอยเคียงข้าง มือใหญ่จึงคลายออกให้อีกฝ่ายลงจากรถ แล้วจึงค่อยๆขับจากไป
บนเรือนใหญ่ เงาร่างสูงยืนมองอยู่บนระเบียง เห็นคนที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยาหันกลับขึ้นเรือน จึงขยับเดินหนีเข้าห้อง
“ไปถึงไหนกันฮึ กลับซะมืดค่ำ” เสียงกำนันสิงห์เอ่ยถามเมื่อเห็นหัวบุตรชาย
“โธ่พ่อ นานๆที แล้วฉันก็ซื้อกับข้าวมาเผื่อพรุ่งนี้ด้วย เบื่อฝีมือไอ้แก้วจะแย่แล้ว”
“เอาแช่ตู้เย็นไว้ก่อนเถอะ วันนี้ป้ายุเอาต้มยำปลามาฝากหม้อเบ้อเริ่มเลย ช่วยกันกินให้หมดก่อน เสียดายของ”
‘พ่อกินไปคนเดียวเหอะ’ ลูกชายนึกบ่นบิดาที่ไปกินของป้ายุพาอย่างไม่ตะขิดตะขวงใจ ‘อยากจะหาแม่เลี้ยงให้ฉันรึไงพ่อ!’ ก่อนเบนความสนใจเรียกไอ้แก้วไอ้ขันมาเอากับข้าวและขนมไปเก็บ
“อยากกินอันไหนก็แกะกินเลยนะ ข้าไปอาบน้ำก่อน คันยิบๆยังไงไม่รู้”
เดินไปบ่นไปจนถึงห้องนอน ร่างโปร่งจึงคว้าผ้าเช็ดตัวผาดบ่า ไม่แม้จะชายตามองคนนั่งพิงเตียงอ่านหนังสือเล่มหนาปึก
ทิเบตปิดหนังสือหลังพยายามตั้งสมาธิอ่านอยู่หลายหน เพราะไม่สามารถข่มความรู้สึกพลุ่งพล่านในใจได้ เมื่อเห็นร่างโปร่งบางอ้อยอิ่งล่ำลาเพื่อนชาย หากจำต้องเตือนตัวเอง
การต้องหักห้ามใจครั้งนี้ทำให้ชายหนุ่มแค่นยิ้ม นี่เขาชอบเจ้าเด็กนี่แล้วจริงๆหรือ
ชายหนุ่มสัมผัสได้ถึงใจตัวเอง ก็ให้รู้สึกน่าหวาดหวั่นไม่น้อย ด้วยความผูกพันที่ก่อเกิดในใจเขานั้นจะเกิดขึ้นกับอีกฝ่ายด้วยหรือเปล่า?
ความคิดหยุดลงเมื่อข้าวหอมออกมาจากห้องน้ำด้วยอาการแปลกๆ ร่างโปร่งตรงเข้าไปเปิดลิ้นชักใกล้ตู้เสื้อผ้า หยิบกล่องสี่เหลี่ยมสีขาวขุ่นออกมาวางบนโต๊ะเครื่องแป้ง แล้วก้มหน้าก้มตาทำอะไรซักอย่าง ได้ยินเสียงซูดปากเบาๆเป็นที่สงสัย จึงลุกขึ้นไปดู ก็เห็นอีกฝ่ายกำลังตั้งหน้าตั้งตาล้างแผลที่ฝ่ามือขวาอย่างเงอะๆงะๆ
ทิเบตขมวดคิ้วเมื่อเห็นบาดแผลบวมแดงคล้ายเริ่มติดเชื้อ และขาทั้งสองข้างถูไถกันไปมาแรงๆ เมื่อเหลือบดูก็เห็นผื่นแดงกระจายเต็มสองขา คนเป็นหมอจึงอดถามไม่ได้
“ไปโดนอะไรมา”
คำถามทิเบตทำให้ข้าวหอมเหลือบมองนิดหนึ่งก่อนก้มหน้าทำแผลต่อ
“ปลาหมอยอก”
“ฉันช่วยมั้ย” ร่างสูงก้มลงหวังจะช่วย หากอีกฝ่ายกลับเบี่ยงหนี จนคนหวังดีฉุกกึก แต่ยังใจเย็น “จะได้เสร็จเร็วๆไง”
ทว่าเจ้าทโมนหัวแก้วหัวแหวนของกำนันสิงห์ชายตามองนิดหนึ่ง ก่อนก้มหน้าล้างแผลต่อ ปากก็พูดไป
“ไม่ต้อง เดี๋ยวเกิดนายเอาคีมจิ้มแผลฉันจนเหวะหวะ ติดเชื้อตายไปทำไง ฉันไม่ยอมให้นายมีชีวิตลอยชายสบายอยู่คนเดียวหรอกนะ”
คำพูดชวนหาเรื่องทำให้ทิเบตแทบอยากเข้าไปบีบคอ พร้อมอารมณ์ที่เก็บกดไว้ทะลักทลายออกมากับคำพูดเชือดเฉือนนั้น
“นี่!จะดูถูกกันมากไปแล้วนะ ยังไงฉันก็เป็นหมอ มีจิตสำนึกมากกว่าที่นายคิดนะ”
“เหรอ”
การตอบรับเฉยชาช่างกวนอารมณ์คนตัวสูงได้ดีนัก จึงเม้มปากหันรีหันขวางอยากจะหาอะไรมาปิดปากเล็กๆแต่ร้ายเหลือ
“คนหวังดีแท้ๆ งั้นอยากจะทำอะไรก็ทำไปเลย แผลเน่าติดเชื้อก็อย่าหาว่าไม่เตือน แล้วไอ้ยาแก้คันที่วางไว้บนโต๊ะนั่นน่ะ ใช้ไปบ่อยๆเลยนะ เป็นหนองตัวด่างทั้งตัวคงสนุกล่ะทีนี้”
“นี่นายแช่งฉันเหรอ!”
“เออ”
“ไอ้บ้า คนเป็นหมอเขาพูดกันแบบนี้เหรอ”
“หมอก็มีหัวใจนะ แล้วถ้าเจอคนป่วยอวดดีอย่างนาย ก็ไม่มีหมอที่ไหนเขาอยากรักษาหรอก เชิญตัวเน่าเป็นตุ่มหนองนอนใบตองไปเหอะ”
“เฮ้ย! พูดงี้หมายความว่าไง ยาฉันมีปัญหาอะไร” คนเริ่มจิตตกโก่งคอถามแผ่นหลังกว้างซึ่งเดินตึงๆกลับไปยังที่นอน
“นี่! บอกมานะ” คนตัวเล็กขี้โมโหมองร่างสูงล้มตัวนอนอย่างไม่สนใจ ก็นึกฉุนที่มาพูดแต่พูดไม่หมดให้ค้างคาใจ
“ไอ้หมอบ้า”
ไม่พูดเปล่า มือไวหยิบหลอดยาแก้คันขึ้นมาพลิกไปพลิกมา ไม่มั่นใจในสรรพคุณขึ้นตงิดๆ ก่อนจะปาหลอดยากระเด็นกระดอนไปตกใกล้ศีรษะคนนอนบนพื้น หากคนตัวใหญ่ยังนอนนิ่งไม่หือไม่อือ ยิ่งทวีความหงุดหงิดแก่คนปา ได้แต่ขบฟันถลึงตามองแผ่นหลังกว้าง จากนั้นจึงเดินลงส้นจนพื้นเรือนสะเทือนมาทิ้งตัวนอนบนเตียง ปากก็พึมพำบ่น มือก็เกาขาแกรกๆ ให้นึกสังเวชตัวเองที่รู้สึกว่าโง่ก็คราวนี้ล่ะ ที่ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายพูดจริงพูดเล่น
“จำไว้เลย!”
ทิเบตหลุดยิ้มเมื่อได้ยินเสียงบ่น นี่ถ้าเปลี่ยนเป็นเงินได้เขาคงไม่ต้องทำงานกันล่ะ ถูกเงินทับตาย แต่ความจริงมันไม่ใช่ ตอนนี้เจ้าตัวแสบคงโกรธเขาแทบคลั่งแล้ว ร่างสูงถอนใจเสียทีหนึ่ง เมื่อครู่เขาก็พูดเกินไป ด้วยใจนึกเคืองแต่อีกใจก็นึกห่วง ความพะว้าพะวงทำให้อดยกศีรษะขึ้นมองคนนอนหันหลังให้ท่ามกลางความมืดไม่ได้ เห็นเพียงเงาตะคุ่มๆกำลังเกาหยุกหยิก แม้จะสงสารและรู้สึกผิดนิดๆ แต่ด้วยนิสัยอีกฝ่ายถึงเขาจะพูดอะไรไปตอนนี้ก็คงไม่ฟังหรอก รอไว้พรุ่งนี้เช้าค่อยดูอาการให้อีกที เท่าที่เห็นเป็นเพียงอาการแพ้ทางผิวหนัง คงระคายเคืองเพราะไปแช่อยู่ในน้ำไม่สะอาด คนแพ้ง่ายจึงออกอาการเร็ว การซื้อยากินและยาทาตามร้านขายยาก็ช่วยได้ แต่การใช้ยาโดยไม่ปรึกษาแพทย์ไม่เป็นผลดี หากใช้ต่อเนื่องเป็นเวลานานจึงมีผลมีผลข้างเคียง ด้วยยาบางตัวผสมสเตอรอยด์
ศีรษะทุยลดลงหนุนหมอนตามเดิม แต่คิดอีกทีก็น่าให้เกาเป็นลิงซักคืน ไม่งั้นอวดดีไม่เลิก
V
V
V
-
รุ่งเช้าทิเบตมองคนหน้ามุ่ยนั่งเกาขาตัวเองเป็นผื่นแดงเต็มหน้าแข้งบนเตียง สองตาลึกโหลด้วยหลับๆตื่นๆจากอาการคันที่คอยปลุกให้ตื่นขึ้นมาเกา เห็นแล้วก็น่าสงสารจึงเข้าไปหาตามความตั้งใจเมื่อคืน
เงาสูงใหญ่เข้าบดบังแสง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร หากคนมีทิฐิเม้มปากไม่ร้องขอให้เสียเชิง เพราะถึงไม่ช่วยเขาก็จะขับรถไปโรงพยาบาลให้รู้แล้วรู้รอด โลกนี้ไม่ได้มีหมอคนเดียวเสียหน่อย
“ไหนขอดูหน่อย” ทิเบตมองหน้าคนไม่เต็มใจนั่งนิ่ง จึงดึงขาออกมาพิจารณาจนอีกฝ่ายแทบหน้าคม่ำ
“เมื่อวานไปทำอะไรมาบ้าง”
ตั้งหลักได้ข้าวหอมจึงเหลือบมองหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่พอใจ แล้วกระชากเสียงตอบ “ไปจับปลา แล้วก็ไปซื้อของในเมือง”
ทิเบตพยักหน้าก่อนซักถามอีกสองสามประโยค จึงฉวยมือเล็กขึ้นมาดูจากนั้นลุกขึ้นไปจดชื่อยาใส่กระดาษ แล้วออกไปส่งให้แก้วไปซื้อที่ร้านขายยา
“ไม่มีไข้นะ ส่วนผื่นที่ขาถึงคันก็อย่าไปเกา มันจะติดเชื้อ แล้วยาทาแก้คันที่ใช้อยู่ประจำน่ะ มันผสมสเตอรอยด์ใช้ไปนานๆไม่ดี มีผลข้างเคียง ผิวหนังอาจแตก เป็นสิวพุพอง หรือผิวด่างได้” ทิเบตเอ่ยบอกในขณะที่อีกฝ่ายมองมาด้วยสายตาขุ่นขวาง
“แล้วทำไมไม่บอกแต่เมื่อคืน”
“ก็พูดไม่เพราะใครเขาอยากจะพูดด้วยกันล่ะ”
“แล้วใครจะอยากพูดดีกับคนที่คิดไม่ซื่อกันล่ะ” คนตัวเล็กเถียงสวนทันควันจนชายหนุ่มถอนหายใจหนัก
“หอม ถึงนายจะเกลียดขี้หน้าฉันจนอยากไล่ให้ไปพ้นๆก็เถอะนะ แต่ฉันก็อยากให้รู้ไว้อย่างหนึ่งนะ ฉันมีแต่ความปรารถนาดี ไม่เคยคิดทำร้ายหรือคิดไม่ซื่อกับหอมและครอบครัวเลยซักนิด สิ่งนี้ที่ฉันอยากให้หอมรับรู้ไว้ ไม่อยากให้ระแวงกัน”
“พูดแค่นี้แล้วต้องเชื่อรึไง”
ทิเบตเพียงยิ้มให้กับคำประชดนั้น “ก็ถ้านายไม่เชื่อ นายอาจกินยาอะไรไม่ได้ไปตลอดชีวิต เพราะคอยแต่ระแวง จากที่จะไม่ตายก็ต้องตายกันคราวนี้ล่ะ” ร่างสูงมองคนเป็นภรรยาตาโต
“เออ แล้วไม่ใช่เฉพาะยานะ ข้าวปลาอาหารก็ระวังให้ดีด้วยล่ะ เผลอเมื่อไรฉันอาจใส่อะไรแปลกๆลงไปก็ได้นะ หึๆ”
ข้าวหอมเม้มริมฝีปากตัวเอง มองคนหัวเราะลงคอที่ดูเหมือนคราวนี้จะถือไพ่เหนือกว่าด้วยฉุนโกรธ
“ก็ลองใส่ดูสิ ถ้าฉันเป็นอะไรไปนายต้องถูกพ่อฉันฆ่าตายแน่”
“เหรอ แต่ฉันว่าพ่อกำนันอาจอยากให้ใส่เยอะๆก็ได้นะ”
“ยาบ้าอะไรของนาย”
“ยาเสน่ห์ไง”
“...!”
“สมใจพ่อกำนันกันคราวนี้ล่ะ”
ทิเบตยักคิ้วกวนประสาทให้อีกฝ่ายซึ่งกำลังตาค้าง จากนั้นรีบเดินหนีออกไปจากห้อง ด้วยเกรงพายุร้ายจะกระหน่ำจนรับมือไม่ไหว
“ไอ้หมอบ้า! ทุเรศ คิดมาได้ยังไง”
แว่วเสียงสบถให้ได้ยิน หากคนตัวสูงกลับยิ้มกริ่มจนไอ้ขันซึ่งกำลังถูชานเรือนมองด้วยความงุนงง
“แปลกคน ชอบให้เมียด่ารึไงหว่า”
ไอ้ขันเกาหัวแกรกๆก่อนก้มหน้าก้มตาถูเรือนต่อไป และต้องสะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินเสียงคล้ายของตกดังโครมใหญ่ในห้องลูกพี่
“นี่ก็ขี้โมโหซะจริง”
คนเป็นลูกน้องพึมพำพร้อมนึกบอกตัวเองว่าวันนี้ควรอยู่ห่างๆแขนขาลูกพี่มันไว้จะปลอดภัยกับตัวมันมากกว่า
พอสายคนเจ็บก็ออกมาหาข้าวกิน กำนันสิงห์มองบุตรชายตักข้าวใส่จานแล้วเดินมายังโต๊ะอาหารที่ตนนั่งอยู่ จึงเอ่ยถามอาการ
“เป็นยังไงบ้างล่ะ”
“ก็ดีพ่อ ไม่คันแล้ว”
“อืม ดีนะที่ผัวเราเป็นหมอ มีอะไรก็รักษาได้ทัน เห็นให้ไอ้แก้วออกไปซื้อยาแต่เช้า”
สีหน้ากำนันสิงห์ดูจะภูมิใจในตัวลูกเขยมากจนแสลงใจลูกตัวเองตงิดๆ จึงลอบแสยะปากใส่ชายหนุ่มคนดีของบิดา
“ยกยอปอปั้นกันเข้าไปเหอะ”
ใบหน้าหงิกงอทำให้ทิเบตอมยิ้ม ยิ่งเป็นการกระพืออารมณ์ริษยาให้เปลี่ยนเป็นแรงอาฆาตได้ดีนักแล
คนตัวเล็กเคี้ยวข้าวไป ในใจก็วางแผนหาวิธีไล่ส่งคนดีของพ่อไปด้วย ซักพัก ดวงตาสีดำจึงเปล่งประกายวิบวับ
“พ่อวันนี้ไปไหนรึเปล่า”
กำนันสิงห์ส่ายหน้าก่อนตอบ “วันนี้ข้าจะอยู่ดูคนงานในสวนซะหน่อย ไปถึงไหนกันแล้วก็ไม่รู้”
“งั้นฉันทำกับข้าวไว้กินกลางวันเลยแล้วกันนะ”
เพราะปกติมื้อกลางวันจะต่างคนต่างหากินกันเอง ด้วยกิจกรรมซึ่งต่างที่ต่างทาง
“ฉันเห็นหลังเรือนมียอดตำลึงอวบๆเยอะเลย งั้นทำแกงจืดตำลึงหมูสับแล้วกันนะพ่อ ซดน้ำจะได้คล่องคอ”
“ก็ดีๆ”
กำนันสิงห์เออออ แล้วจึงเดินกลับเข้าไปในห้องเพื่อเตรียมตัวไปข้างนอก ส่วนเจ้าลูกชายก็เตรียมพร้อมเหมือนกัน!
“ได้ยินแล้วใช่ปะ” ข้าวหอมหันไปหาทิเบต คิ้วเข้มเลิกขึ้นเชิงถาม “ก็จะทำแกงจืดตำลึงไง ขาฉันเป็นแบบนี้จะให้ไปลุยหญ้าให้คันอีกรึไง ต้นตำลึงมันขึ้นแถวต้นน้อยหน่าหลังเรือนนี่เอง นายไปเก็บมาให้หน่อยนะ เดี๋ยวฉันจะเตรียมเครื่องคอย”
แม้ไม่ชอบใจในท่าทางเหมือนสั่งกลายๆ แต่ก็นึกเห็นใจคนเจ็บอยู่ไม่น้อยจึงพยักหน้ารับ แล้วหันหน้าไปชวนไอ้ขันอีกต่อหนึ่ง
“ขันไปด้วยกันนะ”
เด็กหนุ่มพยักหน้า หากลูกพี่กับส่งเสียงท้วง
“ไอ้ขัน เอ็งยังถูเรือนไม่เสร็จไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวพ่อกำนันก็ออกมาเอ็ดหรอก หลังเรือนแค่นี้หมอเขาไปถูกหรอก”
ทิเบตสะอึกกับคำเสียดสีกลายๆนั้น แล้วตัดใจไม่ต่อความยาวสาวความยืด ลงบันไดไปโดยมีร่างเล็กส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ตามหลัง ชายหนุ่มออกมาเรียกสุนัขไปเป็นเพื่อน ซึ่งก็มีแต่โจ๋น้อยเท่านั้นที่ญาติดีกับเขา กระดิกหางตามมาด้วยอย่างเริงร่า ส่วนไอ้โก๊ะ เพียงหันมาเมียงมองแล้วนอนหมอบตามเดิม หัวแข็งเหมือนเจ้าของไม่มีผิด!
เดินมาทางหลังเรือนไม่ถึงร้อยเมตรก็เห็นเถาตำลึงพันเกี่ยวต้นน้อยหน่าจนเป็นพุ่มหนา ยอดอวบเขียวชอุ่มน่าเด็ดไปต้มกินจริงอย่างที่เจ้าเด็กปากเสียบอก ความรู้สึกขุ่นมัวเมื่อครู่จึงบรรเทาลง หันมองโจ๋น้อยไล่กวดกิ้งก่าเข้าไปในพงหญ้าด้วยความซุกซน ก่อนลงมือเด็ดยอดอ่อนยาวประมาณศอกไว้ในกำมือ ดวงตาสอดส่ายไปตามกิ่งก้านที่มีเถาตำลึงพันอยู่ ก่อนโน้มลงมาเลือกและเด็ดอย่างอารมณ์ดี แขนยาวช่วยให้เก็บยอดตำลึงสูงๆได้เยอะ หากยิ่งสูงยอดก็ยิ่งอวบเขียวสด คนตัวสูงจึงต้องเขย่งและโน้มกิ่งจนเสียการทรงตัว เซไปทับพุ่มตำลึงหนาจนได้ยินเสียงสวบสาบและเสียงฮือเหมือนมีบางอย่างแตกกระจาย จนปรับสมดุลให้ตัวเองได้จึงระบายลมหายใจ
“เกือบล้มแล้วมั้ยล่ะ”
ชายหนุ่มมองเถาตำลึงขาดกระจุยกระจายเพราะรั้งไว้ก่อนล้ม ยอดตำลึงในมือกำใหญ่กอปรกับที่วางไว้บนพื้นกองโต คิดว่าเก็บอีกนิดหน่อยก็น่าจะพอ ชายหนุ่มจึงตั้งท่าโน้มกิ่งน้อยหน่าลงมาอีก ด้วยเล็งยอดสวยๆไว้ หากเสียงหึ่งๆแปลกแยกไปจากปกติทำให้ทิเบตเงี่ยหูฟัง ดวงตาก็สอดส่ายหาตำแหน่งอย่างรวดเร็ว จนสะดุดลงกับกลุ่มก้อนดำๆขยุกขยิกได้ซ่อนอยู่ในพุ่มใบหนาของตำลึง สัญชาตญาณเตือนให้ระวัง ทว่าเร็วกว่าจะถอยห่างได้ทัน ความเจ็บแปลบแล่นผ่านหลังมือขวามาถึงหัวใจรวดเร็ว
“ผึ้ง!”
เสียงครางตกใจหลุดออกจากปาก รีบยกหลังมือขึ้นมาดู เห็นเหล็กไนคาอยู่บนผิวหนัง ขายาวก้าวถอยหลังและดึงเหล็กในออก เสียงหึ่งๆก็เริ่มดังเข้ามาใกล้ วนรอบศีรษะ จากสองสามตัวกลายเป็นสิบ บินวนจนปัดกันไม่หวาดไม่ไหว หูแว่วได้ยินเสียงโจ๋น้อยส่งเสียงขู่กรรโชกแล้วร้องเอ๋งๆวิ่งหนีเข้าป่าเข้าดงสุดชีวิต ที่นี่คงไม่ปลอดภัยแล้ว ชายหนุ่มใช้ยอดตำลึงในมือปัดแล้วหาที่หลบ
“โอ๊ย!”
ยังไม่ทันจะหาที่หลบก็ถูกผึ้งต่อยเข้าที่ต้นคออีกแห่ง และที่ร้ายไปกว่านั้น ตอนนี้ผึ้งทั้งรังเห็นเขาเป็นศัตรูไปแล้วที่บังอาจไปรบกวนที่อยู่อาศัยของมัน
“โอ๊ย!”
คราวนี้ต้นแขนขวา ชายหนุ่มจึงรีบวิ่งหนีไปให้ไกลฝูงเพชฌฆาต ก่อนที่จะถูกต่อยไปทั้งตัว ระหว่างหาที่หลบภัยนั้นหางตากลับเหลือบเห็นสีฟ้าตัดกับความเขียวชอุ่มของต้นชมพู่พุ่มเตี้ยๆ มันคุ้นตาจนต้องวิ่งไปพิสูจน์ด้วยมีอะไรบางอย่างสะดุดใจ และก็จริง เพราะเห็นไอ้โก๊ะยืนเป็นพยานหลักฐานหลังพุ่มไม้ตามเจ้าของมัน!
ร่างโปร่งบางยืนหัวเราะเยาะมองดูเขาถูกผึ้งต่อยกับไอ้ขัน ซึ่งมีสีหน้าอยากจะร้องไห้เต็มแก่
‘ตั้งใจแกล้งกันเลยนี่หว่า ไอ้เด็กนี่!’ ยิ่งเห็นรอยยิ้มสมใจติดอยู่มุมปากยิ่งทำให้คนกำลังเจ็บฉุนหนัก
“อยากแกล้งนักใช่มั้ย”
คนเจ็บแค่นเสียงและวิ่งตรงไปหาทั้งสองอย่างไม่คิดชีวิต พร้อมกับผึ้งเป็นฝูง!
“เฮ้ย!มาทางนี้ทำไม ไปทางอื่นสิ”
คนแอบดูผวาวูบเมื่อเห็นคนตัวใหญ่มุ่งมาหา สงสัยแผนจะแตก คนวางแผนจึงรีบเผ่นออกจากพุ่มไม้ เป็นเวลาเดียวกับที่อีกฝ่ายมาถึงตัวพอดี
“หอม!” เสียงดุตวาดลั่น “คราวนี้มันเกินไปแล้วนะ”
ทิเบตคว้าไหล่เล็กไว้ก่อนหนีได้
“อะไร! ฉันไม่รู้เรื่อง ฉันจะมาช่วยก็เห็นนายถูกผึ้งต่อยแล้วนะ” ข้าวหอมโกหก พยายามสะบัดให้หลุดด้วยเหตุการณ์ไม่เข้าท่าแล้วตอนนี้ จากฝูงผึ้งบินว่อนบนศีรษะเป็นเงาทะมึน
“ปล่อยสิ เดี๋ยวถูกผึ้งต่อยกันหมดหรอก”
“ดี! ดีกว่าฉันโดนอยู่คนเดียว”
“เฮ้ย! บ้าเปล่า ปล่อยนะเว้ย”
ร่างโปร่งสะดุ้งเมื่อรู้สึกถึงเสียงหึ่งๆดังข้างหู
“ปล่อย!”
เสียงสูงตวาดแหวพร้อมยกเท้าเตะเข้าที่หน้าแข้งอีกฝ่ายจนหลุดออกมาได้แล้วรีบวิ่งหนีสุดชีวิต ทิ้งไอ้ขันให้ร้องโอยจากการถูกผึ้งต่อยเข้าอีกราย
“คราวนี้ฉันไม่ยอมแล้ว เป็นไงก็เป็นกันสิ”
ทิเบตวิ่งไล่กวดและหนีกระทวยแหลมมีพิษตามหลังไปติดๆ
ข้าวหอมก้าวขึ้นบันไดที่ละสองสามขั้นอย่างแตกตื่น พร้อมแหกปากเรียกพ่อสุดเสียง กำนันสิงห์ซึ่งยังอยู่ในห้องรีบออกมาดูก็เห็นลูกชายหน้าตาตื่นพร้อมลูกเขยวิ่งตามมาติดๆ
“เป็นอะไรไอ้หอม!”
“ผึ้งพ่อ หาที่หลบเร็ว!”
ลูกชายเอ่ยรัวเร็วไม่ทันขาดคำ กำนันสิงห์ก็ได้ยินเสียงหึ่งๆวนรอบๆศีรษะเสียแล้ว
“พวกเอ็ง! ไปแหย่รังมันทำไมกันวะ”
ผู้สูงวัยหยิบผ้าขาวม้าพาดไหล่ขึ้นปัดพัลวัน
“ฉันเปล่านะพ่อ คนดีของพ่อต่างหากที่ไปแหย่มัน”
ข้าวหอมรีบเข้าไปหลบหลังบิดา
“ผมไม่ได้ตั้งใจนะพ่อกำนัน ลูกพ่อกำนันนั่นล่ะที่หลอกให้ผมไปเก็บตำลึงที่มีรังผึ้งอยู่”
คนถูกหลอกก็ไม่ยอมแพ้เหมือนกัน แก้ต่างไปพร้อมพยายามคว้าคนต้นเหตุให้ลองลิ้มรสชาติความเจ็บปวดด้วยคน ผู้สูงวัยหันขวับมองบุตรชายซุกศีรษะอยู่ข้างหลังทันควัน จนคนเจ้าความคิดสะดุ้งโหยง
“ฉันเปล่านะพ่อ นายอย่ามาโทษกันสิ ใครจะไปรู้ล่ะว่าตรงนั้นมีรังผึ้งอยู่ เจ็บแล้วพาลรึไง”
ร่างเล็กแทบจะมุดเข้าไปอยู่ในเสื้อบิดาจนดูพะรุงพะรังอิรุงตุงนังไปทั้งสามคน จนเจียนจะล้มหัวทิ่ม
“ไม่ไหวแล้ว ฉันไปล่ะพ่อ”
ผึ้งเริ่มบินวนล้อมรอบมากขึ้นจนข้าวหอมต้องผละวิ่งตรงดิ่งไปยังห้องบิดาซึ่งเปิดประตูค้างไว้
“เฮ้ย! รอด้วย”
ไม่มีใครคิดยืนรอให้ผึ้งบินลงมาต่อย ต่างวิ่งตามกันเข้าไปในห้องแล้วปิดประตูทันที ทิเบตเห็นอีกฝ่ายมุดเข้าไปอยู่ในมุ้งจึงรีบพุ่งตัวตามเข้าไปเหมือนกัน
“เฮ้ย เข้ามาทำไม ออกไปนะ” มือเล็กพยายามผลักไสร่างหนาหนัก
“ออกไปก็ถูกต่อยสิ เห็นมั้ยปวดบวมแล้วเนี่ย” ทิเบตถลกแขนเสื้อให้อีกฝ่ายดูอย่างโกรธเคือง
“แล้วหลบไม่เป็นรึไงล่ะ ปล่อยให้มันต่อยทำไม”
คนไม่สำนึกคว้าผ้าห่มขึ้นมาคลุมศีรษะ ก่อนจะล้มคว่ำลงไปกับที่นอนเพราะร่างสูงผลัก พร้อมขึ้นคร่อมกลางลำตัว รวบจับมือเล็กทั้งสองข้างไว้ ใบหน้าแดงก่ำแค่นเสียงพูด
“คราวนี้ฉันโกรธจริงๆนะ”
ร่างสูงจ้องใบหน้านวล ดวงตาคู่ดำวาวใสเบิกกว้างกับการใกล้ชิดจนรู้สึกได้ถึงไออุ่น ร่างกายร้อนวูบวาบก่อนหลบตาบิดตัวให้หลุดจากอีกฝ่าย
“ลุกไปเดี๋ยวนี้นะ” คนสู้ไม่ได้เริ่มเอาเสียงเข้าข่ม
“ไม่ ถ้าไม่ขอโทษ คราวนี้ฉันจะ....”
“จะทำไม” คนถูกทับเอ่ยสวนทันควัน “จะไม่กลับมาที่นี่อีกใช่มั้ย ดี! รีบไปเลย ฉันรออยู่”
“หึ ไม่ไปหรอก ยิ่งไล่ยิ่งไม่ไป จะอยู่ให้คนมันช้ำในตายกันไปข้างหนึ่งเลย”
ทิเบตยกมุมปากเหยียดยิ้ม และต้องร้องโอยเมื่อถูกเข่ากระแทกเข้ากลางหลังจนสะดุดลมหายใจตัวเอง ล้มฟุบทับร่างเล็ก
ข้าวหอมรีบผลักคนตัวหนักออกแล้วพลิกตัวจะลุกขึ้น หากถูกมือแข็งกระชากคอเสื้อไว้และใช้ร่างหนักของตัวเองทับแผ่นหลังเล็กไว้มั่น
“ไม่ให้หนีได้หรอก”
“โอ๊ย!” ข้าวหอมร้องลั่นเมื่อถูกตีเข้าที่บั้นท้ายเต็มแรง “ไอ้บ้านี่!”
“ไม่ต้องร้องเลย ถ้าไม่ขอโทษ คราวนี้ฉันจะตีแทนพ่อนายเอง”
ข้าวหอมเม้มปากแน่น พยายามตะเกียกตะกายหนีจากคนเลือดขึ้นหน้า อับอายสุดชีวิตที่โตจนปานนี้แล้วยังถูกจับตีก้น ใบหน้าขาวสะบัดเอียงคอมองคนด้านหลังอย่างชิงชัง แล้วต้องผงะด้วยอีกฝ่ายก็ก้มลงมาเช่นกัน
ราวกับจะกลืนกินลมหายใจซึ่งกันและกัน
ปัง!...ปัง!ๆ
เสียงปืนกระชากความรู้สึกนึกคิดทั้งหมดของคนทั้งสอง ทิเบตปล่อยข้าวหอมแล้วกระโดดลงจากเตียงวิ่งไปเปิดประตู ส่วนข้าวหอมเองลุกขึ้นหันหาบิดา!
ร่างโปร่งรีบวิ่งออกไปนอกห้องก็เห็นบิดายกปืนลูกซองยิงขึ้นฟ้าจนฝูงผึ้งแตกฮือ “พ่อ!” ข้าวหอมเอามืออุดหูอีกครั้งเมื่อเสียงปืนดังจนแก้วหูแทบแตก
“พ่อกำนันหยุดยิงก่อน เดี๋ยวข้างบ้านแตกตื่นกันหมดนะครับ”
ทิเบตเสี่ยงลูกปืนและฝูงผึ้งเข้าใกล้ผู้สูงวัยอย่างเกรงๆ หากกำนันสิงห์ดูจะโมโหจนเลือดขึ้นหน้า หรือไม่ก็ถูกผึ้งต่อยจนบวมฉึ่งไปครึ่งหน้าถึงได้ยิงไปอีกหลายนัด กระทั่งสงบลง รอบตัวก็เงียบสงัดลงเช่นกัน
กำนันสิงห์หันมองทั้งลูกเขยและลูกตัว ก่อนเอ่ยเสียงเครียด
“วันหลังอย่าเล่นอะไรกันอย่างนี้อีก”
ไม่รู้ว่าบอกใคร แต่ทุกคนบนเรือนต่างพยักหน้ารับเงียบๆ และคนต้นเหตุก็เดินคอตกเข้าห้องไปทันที เหลือร่างสูงยืนเพียงลำพัง หันมองไปรอบๆไม่ได้ยินแม้กระทั่งเสียงลมพัด
เพิ่งรู้วันนี้ล่ะว่าผึ้งก็กลัวลูกปืนเหมือนกัน...
-TBC-
เรียกร้อนฉากหวานๆ คนโพสก็อยากอ่านฉากหวานๆเหมือนกัน
เเต่ต้องรอสองผัวเมียนี่มานรักกันก่อน เอาน่า ตีกัน ต่อยกัน เดี๋ยวก็รักกัน
ผู้อ่านที่น่ารักอย่าหายไปไหนกันนะ ติดตามต่อไปนะจ๊ะ มีเเน่ๆ
ส่วนตอนนี้ ขอโทษเเฟนคลับน้องหอม ถ้าขอทำเเบบนี้ :z6:
เด็กรายวะ จับฟอดดดดเลย
เเล้วหมอจะเป็นยังไงเนี่ย โดนซะขนาดนั้น :เฮ้อ:
เอาละ ตอนหน้าจะพาทุกคนเข้ากรุงเทพ
ฉิ่งฉับทัวร์เตรียมไว้พร้อมละ
ใครจะไปก็ลงชื่อไว้ละกาน
ออกเดินทางวันจันทร์นะ
+1 ให้คนน่ารักเหมือนเดิม
-
จิ้มก่อนดีกว่า
-
ข้าวหอมโตแล้วซะเปล่า ทำอะไรเหมือนไม่มีสมองคิดว่าอันไหนดี อันไหนเลว อันไหนควรทำ อันไหนไม่ควรทำ ที่คันที่เป็นแผลก็เพราะทำตัวเองทั้งนั้นไม่ใช่หรือไง ยังจะมาหาเรื่องมาโทษหมอทิอีก ถ้าเกิดหมอทิแพ้เหล็กไนผึ้งแล้วเกิดช็อกไปจะทำไง คราวนี้ทำเกินไปแล้วนะข้าวหอม อย่ามองแต่มุมตัวเองซิค่ะ อย่ามองว่าตัวเองรู้สึกไม่ดีไม่ชอบอยู่คนเดียว อีกคนก็ลำบากใจไม่แพ้กันหรอกค่ะ :fire:
พ่อกำนันก็อีกคนหัดจัดการลูกให้เข็ดหลาบซะบ้างนะค่ะ สั่งสอนกันยังไงถึงไม่รู้ว่าอะไรควรไม่ควร :angry2:
-
:m20:หนีผึ้งกันอลม่าน
:L2:ให้กำลังใจหมอ
+1สำหรับคนขยัน
-
อยากไปๆขอไปฉิ่งฉับทัวร์ด้วยคนค่า :m1:
น้องหอมเกเรเกินไปแล้วนะทำกับพี่หมอทิขนาดนี้เลยเหรอพี่หมอน่าสงสารที่สุด
แต่พี่หมอเอาคืนได้น่ารักอีกแล้วน้องหอมโดนตีก้นเลยอิอิ :m20:
รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊าค่า
+1ให้กำลังใจพี่หมอทิ :กอด1:
-
อีป้าแก่ๆ รู้สึกว่าสาแก่ใจยิ่งนัก อ่านเพลิดเพลินดีคะ สบายอกสบายใจ ยิ้มแก้มปริ
-
หอมมันก็ทำเกินไปนะ
น่าจับกดจริงๆ
หรือพี่หมอว่าไง
-
จับกดแบบจริงๆจังๆสักหนดีมั้ยเนี่ย
5555555555555555
แต่เทพน่ะ จะมีความคิดแบบนั้นไปอีกนานมั้ยนะ
ถ้าสมมุติว่าเทพบอกหอมไปจริงๆน่ะ คิดว่าหอมจะไม่ผิดหวังเหรอเนี่ย
-
ลงชื่อๆๆ ไปด้วยๆๆ
-
เมื่อไหร่หอมจะคิดได้ เลิกโยนความผิดให้อีกฝ่ายรับสักที เรื่องมันเกิดมาแล้วทำไมไม่คิดว่าครึ่งนึงก็ความผิดเรา
คิดแค้นไปก็เท่านั้น ทำไมไม่ปรับตัวเข้าหากันละ
ยิ่งอ่านก็เหมือนหอมจะเป็นพวกหนีความจริง โยนความผิด ไม่รับผิดชอบยังไงไม่รู้
จริงอยู่ที่ว่ากลัวคนนินทา กลัวคนว่า แล้วทำไมไม่คิดกลับ ว่าอีกฝ่ายก็โดนเหมือนกันอาจจะโดนหนักกว่าด้วย
เพราะเป็นหมอ สังคมกว้างกว่าตัวเองเป็นไหน ๆ เขายังทนได้และแสดงความรับผิดชอบตามที่พ่อกำนันเรียกร้อง
ตัวเองสะอีกที่ไม่กล้ารับความจริง เอาความคิดตัวเองเป็นใหญ่ตลอด โตแล้ว เรียนจบก็สูง อย่ามองแค่มุมของตัวเองสิ
ปล.เมนต์แบบนี้คนแต่งกับแฟนคลับหอมจะถีบหนูไหมนี....
-
:m20: :laugh: นี่ถ้าไม่ได้ยินเสียงลูกปืนของพ่อกำนันอ่ะนะ
ลูกหอมของพ่อกำนันเสียจร๊วบไปแน่ๆ ทำให้หมอโมโหเลือกขึ้นหน้าแบบนี้ได้
เก่งจริงๆอีกอย่้างยิ่งหมอเค้ารู้ว่าตัวอยากไล่เ้ข้าไปอ่ะนะผัวคนนี้คงยอมไปง่ายๆหรอกเดะน้อย
มีเมียเหมือนมีสาววัยทองมาอยุ่ข้างๆนะหมอ เลือดลมตีใหัพับๆอารมร์แปรปรวนจริงๆ
ไปข้างนอกกับชายอื่นแล้วเจ็บเนื้อเจ็บตัวมายังจะมาปากแข็งว่าผัวตัวอีกก็คนเค้าเป็นห่วง
ถ้าเกลียดขี้หน้าเค้าคงไม่แยแสหรอกไอ่หนูหอมเอ้ย ดื้อจริงๆ
สมใจพ่อกำนันลูกเขยเป็นหมอ..ก็ดีแบบนี้ล่ะเนอะเสียอย่างเดียวหายามาฉีดปากลูกตัวไม่ได้วาจาปากร้ายที่หนึ่ง :laugh: :m20:
+1 จ้า
-
๕๕๕ พึ่งรู้เหมือนกันพี่หมอว่าผึ้งมันก็กลัวลูกปืน
ข้าวหอมนี่น่าตีจังเลย คนอะไรร้ายชะมัด
เมื่อไรตอนหวาน ๆ มันจะมาถึงอะ
เล่นตีกันแบบนี้กว่าจะได้หวานไม่ช้ำในกันก่อนหรือไงเนี่ย
-
พี่หมอจับพี่ทิตีหลายๆทีเลยพี่ซนกว่าผมอีก
-
ไปบางกอก ไปทำอีหยังค่ะ
เอ หรือไป ทำลูก??
-
โหยย ครั้งนี้แรงอะหอม (จะว่าไปก็แรงทุกครั้ง)55
สงสารหมอทิจัง จับตีก้นให้หายดื้อเลยๆๆๆ
ไปบางกอก ไปทำอะไรหว่า ไปด้วยคนๆๆๆ
-
หอม ทำเกินไปนะแบบนี้ -*- :m16:
ต้องให้หมอทิจัดการหนักๆเลย
-
ไปกรุงเทพ.......
น้องหอมกับหมอทิไปด้วยใช่เปล่า
-
ข้าวหอมเล่นแรงงงงง ตีก้นไม่พอค่ะ อย่างนี้ต้อง :z13:
เป็นกำลังใจให้ค่ะ แล้วก้อขอติดรถไปบางกอกด้วยคนนะคะ ^ ^
-
เห้อ ตีก้นๆๆๆๆๆ
-
สงสารพ่อกำนัน กะหมอทิ
น้องหอมเล่นแรงไปนะ :m16:
+1
-
น้องข้าวหอมนี่ดื้อจริงเชียว..
หวั่นใจเรื่องนายเทพจริงๆ = =;;
-
เริ่มแรงแล้วน่ะน้องข้าวหอม ถ้าหมอทิเป็นไรไปจะทำงัยเนี้ย
-
ข้าวหอม เล่นแรงไปไหมจ้ะ
เวลาพี่หมอเอาคืนจะแย่นะ เด๋วจะลุกไม่ขึ้น :o8:
-
ตลกดี :laugh3:
หล่อๆกับน่ารักโดนผึ้งต่อย
ดูไม่จืดเล๊ย
พ่อกำนันเลยพลอยโดนไปด้วย :eiei1:
-
น้องหอมเล่นแรงงงงงงจริง ๆ
มาลงที่พ่อกำนันทุกที หึหึ
-
สงสารพี่หมอทิไปเลยจริงๆ
ทำไมข้าวหอมถึง ไม่ชอบขี้หน้าขนาดนี้ก็ไม่รู้
พี่หมอสู้ๆ
:3123: :3123: :3123:
-
หมอทิ สู้ๆ :L2:
อย่างนี้ต้องให้หมอทิลงโทษหนักๆ ฮ่าๆ
-
พี่หอมเล่นแรงอ่ะ เลิกดื้อเถอะนะพี่หอม พี่หมอจัดการขั้นเด็ดขาดเลยนะ เอาให้ไม่กล้าเลย
รอตอนต่อไปค่ะ
-
น้องหอมร้ายขึ้นทุกตอนนะ เวลาลงโทษคงต้องทบต้นทบดอกกันเยอะเลยทีเดียว :laugh3:
ตอนนี้พ่อกำนันมาดโหดแฮะ เล่นเอาทั้งคนทั้งผึ้งกลัวกันหมด
-
แสบจิงๆ ข้าวหอมเอ้ยยยย
-
เย่ๆ ไปบางกอกด้วยคน ถิ่นหมอบ้างล่ะ
ข้าวหอมอ่ะ แสบเกิ๊นนนน พี่หมอรักลงได้อีก แหะๆ
+ ให้ไร้ท์เตอร์ด้วยจ้า
-
แรง
-
พึ่งเข้ามาอ่านจ้า
ข้าวหอมแสบมากกกเลยยยย
สงสารพี่หมอมากกกก
เมื่อไหร่ข้าวหอมจามองพี่หมอในแง่ดีบ้างนะ
ไล่กันอย่างเดียวเลยย
ถ้าเกิดพี่หมอ
เกิดถอดใจขึ้นมาจาทำยังไงล่ะข้าวหอมมม
อีกอย่างนะ
ไม่รุ้เลยเหรอว่าเทพคิดยังไงกะตัวเองน่ะ
กลายเป็นไปให้ความหวังเทพซะแล้วว
ข้าวหอมเอ้ยยยย
-
ข้าวหอมเล่นกันแรงเกินไปแล้วนะ โตแล้วไม่คิดน่าตีจิงๆ
-
ข้าวหอม นี่แสบเสมอต้น เสมอปลายจิงๆๆๆ :laugh:
เล่นสนุก จนเดือดร้นกันไปทั่ว :เฮ้อ: อย่างนี้ ต้องให้ตีก้นเยอะๆๆๆ
อ่านแต่ละตอน ลุ้นสุดๆ
ปล. มาลงชื่อ เข้ากรุงเทพกะเขาด้วยคน อิอิ
อารัย จะเกิดขึ้นบ้างน้า
:L2: o13
-
ข้าวหอมมมมมมมมมมม จะฮาไปไหนคะนั่น เค้าเรียกขว้างงูไม่พ้นคอนะคะ :jul3:
พี่หมอก็...น้องเค้ายังเด็กนี่คะ คิดอะไรที่มันลึกกว่าการแกล้งไม่เป็นหรอกค่ะ
พี่หมอก็สอนน้องสิคะ กายวิภาคน่ะรู้จักเปล๊า? :laugh:
คนที่น่าสงสารที่สุด...คือพ่อกำนันค่ะ :เฮ้อ: รับเคราะห์ลูกเดียวเลย (รับแต่เคราะห์อย่างเดียวจริงจริง5555)
ว่าแต่...ถ้าน้องเทพยังไม่กลับ เรื่องนี้คงต้องเปลี่ยนชื่อเป็น วิ่ง สู้ ฟัด(น้องหอม) แทนค่ะ5555
ขอบคุณค่ะคุณเจี๊ยบ
ปล.เข้ากรุงเทพวันจันทร์เหรอคะ จะได้จัดกระเป๋าแล้วมานั่งรอคืนนี้เลย (เค้าเรียกเห่อใช่มั๊ยคะเนี่ย :o8: )
-
หอนเนี่ยเล่นแรงไปไหม เดี๋ยวหมอทิทนไม่ไหว
หนีไปก่อนจะกลายเป็นม่ายเอานะ
-
ตั๋วหนึงใบ
ไปด้วย ๆ
ปล.รู้สึกว่าหอมมันร้ายเอา ๆ เลยอ่ะ
ระวังหมอทนไม่ได้แล้วจะรู้สึก
-
มา+1 ให้ครับ
แสบจริงๆมีผึ้งเป็นเพื่อนด้วย อิอิ
:oni2: :oni2: :oni2:
-
วันนี้จะมาไหมค่ะ คนแต่ง อีป้าแก่ๆ รออยู่นะคะ
-
^
^
^
จิ้มๆๆๆ มาต่อพรุ่งนี้ค่ะ ตอนเช้านะจ๊ะ
-
จิ้ม ๆๆๆๆๆๆๆ คืมมั่ง โอเครับทราบ แต่ตอนเย็นกลับจากทำงานมาบ้านค่อยอ่าน 555
-
:mc4: :mc4: แล้วอย่างนี่เมื่อไหร่ จะมีตอนหวาน ๆ กันซะีที่อ่ะ
มาต่อไวๆ นะ
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกก
-
ยอดคมจริงๆนะเนี่ยพ่อหอม วางแผนอะไรได้สารพัดเลย
-
- Eternal Sunshine 12 -
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นบนเรือนไทยไร้ผู้คน และดังอยู่นานจนหยุดไปจากนั้นก็ดังขึ้นมาอีก ไม่มีทีท่าว่าผู้ที่โทรมาจะละความพยายาม กระทั่งกำนันสิงห์กลับมาจากสวนพร้อมไอ้แก้วได้ยิน จึงสั่งผู้อ่อนวัยให้รีบขึ้นไปรับสาย คนรับโทรศัพท์พยักหน้าหงึกๆและรับคำเบาๆ จากนั้นนำโทรศัพท์ยื่นส่งให้เจ้าของเรือน
“คุณนิภาจ้ะพ่อกำนัน”
ผู้สูงวัยรับโทรศัพท์มาแนบหูแล้วต้องผงะกับเสียงแหวจากต้นทาง
“พ่อกำนัน! น้องหอมทำแบบนี้ไม่ถูกนะจ๊ะ ปล่อยให้พี่เขาถูกผึ้งต่อยจนไม่สบายแล้วนิ่งดูดายกันแบบนี้ฉันไม่ยอมนะ พ่อทิไปทำอะไรให้หรือจ๊ะ...”
“เดี๋ยวๆแม่นิภา ช้าๆฉันฟังไม่ทัน” กำนันสิงห์รีบขัดจังหวะ กระทั่งอีกฝ่ายเงียบและได้ยินเสียงหอบหายใจมาตามสาย
“เกิดอะไรขึ้นรึ พ่อทิเป็นอะไร”
“จะเป็นอะไร พ่อกำนันก็รู้ไม่ใช่หรือจ๊ะว่าพ่อทิถูกผึ้งต่อย กลับมาจากสุพรรณก็นอนซม หายใจหายคอแทบไม่ได้จนต้องส่งโรงพยาบาลนอนอยู่เป็นคืนสองคืน เพิ่งออกมาเมื่อเช้านี่เอง แล้วจะให้ฉันนิ่งดูดายได้ยังไง”
“ถึงกับเข้าโรงพยาบาลเชียวรึแม่นิภา”
“จ๊ะ พ่อทิมีอาการแพ้พิษ เรื่องนี้ยังไงพ่อกำนันต้องจัดการนะ เล่นอะไรกันแรงเกินไปแล้วพ่อกำนัน”
“เรื่องนี้ฉันก็ไล่เบี้ยเอากับเจ้าหอมมันแล้ว แต่ไม่รู้ว่าพ่อทิถึงกับต้องเข้าโรงพยาบาล ถ้ารู้ฉันให้ไอ้ลูกพิเรนทร์นั่นไปขนขี้หมูแทนขี้วัวแล้วล่ะ”
“แล้วน้องหอมจะไม่มาดูดำดูดีพี่เขาเลยหรือพ่อกำนัน แกล้งพี่เขาขนาดนี้”
“ไม่ต้องห่วงแม่นิภา ฉันจะให้ไอ้ตัวแสบมันไปกราบขอโทษพ่อทิถึงที่เลย ฉันก็ไม่ชอบแบบนี้เหมือนกัน เห็นทีต้องดัดนิสัยของมันบ้างแล้ว”
“ถ้าพ่อกำนันเข้าใจ ฉันก็ไม่ห่วงอะไรแล้วล่ะจ๊ะ”
กำนันสิงห์วางสายแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ ไอ้ลูกตัวแสบทำเรื่องให้ปวดหัวไม่รู้จักหยุดจักหย่อนจริงๆ จากนั้นเดินไปนั่งบนตั่งเตี้ยรอชำระความบุตรชาย กระทั่งได้ยินเสียงสุนัขเห่าหอนมาแต่ไกล สักพักใบหน้าอาบเหงื่อก็โผล่พ้นบันไดมาให้เห็น รอยยิ้มราวกับเทวดาองค์น้อย ในใจบิดาจนอดรู้สึกแช่มชื่นในอกไม่ได้ที่มีวันนี้ วันที่ยังได้เห็นว่าหน่อเนื้อเชื้อไขมีชีวิตเป็นสุขดี
หากแต่เรื่องชำระโทษมันคนละเรื่องกัน...
--------------------------------------------
ข้าวหอมหน้าบูดหน้าบึ้งตั้งแต่ขับรถออกจากสุพรรณบุรีมาถึงคฤหาสน์หลังใหญ่แถวบางใหญ่ หาไม่ยากเพราะกำแพงบ้านยาวจากหัวซอยถึงท้ายซอยมีอยู่หลังเดียว ประตูบ้านถูกเปิดโดยอัตโนมัติค่อยๆเผยให้เห็นสวนสวยได้รับการดูแลอย่างดี จนไปถึงน้ำพุและน้ำตกที่จัดไว้ตามมุมต่างๆนอกบ้าน ไอ้ขันซึ่งนั่งมาด้วยหูตาตื่นปากอ้าน้ำลายแทบหกกับความอลังการตรงหน้า
“โฮ้ นี่บ้านคนเหรอพี่หอม”
แม้อยู่บ้านเรือนไทยหลังใหญ่แต่รอบๆไม่ได้ถูกจัดแต่งอย่างสวยงามแบบนี้ จึงอดตื่นตาตื่นใจไม่น้อย
สายตาแข็งกร้าวตวัดมองคนข้างตัว ‘อยากถีบมันลงจะรถเสียจริงๆ’ ร่างโปร่งนึกค่อนขอดพลางเคลื่อนรถแบบเอสยูวีไปจอดที่โรงเก็บรถข้างคฤหาสน์ ซึ่งมีรถราคาแพงหูดับตับไหม้จอดเรียงรายอยู่หลายคัน คิดถูกแล้วที่ไม่ขับรถกระบะบุโรทั่งออกมาอย่างที่บิดาทัก ไม่งั้นถูกหาว่ามารับซื้อของเก่าแหงๆ พอลงจากรถหญิงวัยกลางคนก็รีบเดินเข้ามาหา
“คุณข้าวหอม เดี๋ยวป้านอมพาเข้าบ้านนะค่ะ”
ป้านอมแม่บ้านเอ่ย พลางช่วยถือกระเป๋าใบเล็กกระจิดเหมือนไม่คิดมาค้างคืน หากหนุ่มน้อยในสายตาป้าน้อมปฏิเสธด้วยรอยยิ้มแล้วเดินตามเข้าบ้าน ก่อนชะงักเมื่อไม่รู้สึกถึงเพื่อนร่วมทาง จึงหันหลังมองก็เห็นไอ้ขันก้มๆเงยๆข้างน้ำตกขนาดใหญ่
“เอ็งจะอยู่ตรงนั้นอีกนานมั้ยไอ้ขัน”
ไอ้ขันหันขวับ ยิ้มแห้งๆให้ลูกพี่แล้วรีบเดินมาหา “น้ำตกตรงนั้นมีปลาคาล์ฟตัวเบ้อเร่อเลยพี่หอม ถ้าพ่อกำนันมาเห็นชอบตายเลย”
“เออ ก่อนกลับเอ็งก็ตักกลับไปฝากสิ”
“แล้วเขาจะไม่ว่าเอาเหรอพี่” ไอ้ขันตอบซื่อๆจนลูกพี่หันมองตาเขียว
“ข้าประชดเข้าใจมั้ย ประชดน่ะ”
“แล้วก็ไม่บอก”
ข้าวหอมถลึงตามองคนก้มหน้าก้มตาบ่นอุบอิบ แล้วสะบัดหน้าพรืดตามป้าน้อมเข้าไปนั่งรับแอร์เย็นฉ่ำภายใน ซึ่งมีป้านิภานั่งรออยู่ก่อนแล้ว ผู้อ่อนวัยยกมือไหว้ก่อนหลุบตาเมื่ออีกฝ่ายเพียงพยักหน้ารับ ใบหน้าไม่บ่งบอกอารมณ์ทำเอาข้าวหอมหายใจติดขัด
นิภามองเด็กหนุ่มหน้ามนทำหน้าสำนึกผิด ใจที่เคยขุ่นข้องหมองหม่นก็จางหายไปได้ง่ายๆ ไม่รู้เพราะถูกชะตาหรือเคยทำบุญร่วมชาติกันมาถึงได้รู้สึกเอ็นดูนัก ยังให้นึกแปลกใจตัวเอง ทำไมไม่เกิดเป็นผู้หญิงซะให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยนะ นิภาถอนหายใจก่อนเอ่ย
“พี่เขาอยู่ข้างบนน่ะ มาเหนื่อยๆขึ้นไปอาบน้ำซะก่อน แล้วเดี๋ยวป้าให้แม่นอมไปตามลงมาทานของว่าง”
“ไม่เป็นไรครับป้า เดี๋ยวเย็นก็กลับแล้ว ไม่ต้องอาบก็ได้...คะ...ครับ” เสียงตะกุกตะกักตอนท้ายเมื่อเห็นแววตาบึ้งตึงขึ้นมาอีกครั้ง
“คือ...คือหอม...ไม่...ไม่ได้เตรียมเสื้อผ้ามาครับ” พูดจบก็แทบจะตะคริวกิน ด้วยเกร็งไปทั้งตัว
“เอามาสิพี่” ไอ้ขันเอ่ยท้วง ทำเอาลูกพี่มันหันมองขวับ
“พ่อกำนันให้ฉันจัดเสื้อผ้าใส่กระเป๋าไว้ท้ายรถตั้งแต่ไก่โห่แล้วพี่”
ไอ้ขันบอกตาใส ในขณะที่ข้าวหอมร้องเฮ้อในใจ พ่อคงรู้ว่าเขาต้องมาไม้นี้ แค่โผล่หน้ามาให้เห็นแล้วก็กลับ เลยจัดการให้เสร็จสรรพโดยไม่บอกซักคำ
ชิ...บังคับกันจริงๆ ร่างโปร่งนึกเคือง ด้วยถูกบิดาต่อว่าตั้งแต่เมื่อวาน ขืนคราวนี้แผลงฤทธิ์อีกคงถูกแพ่นกระบาลแตกแน่ สายตาคนทำผิดเหลือบมองป้านิภาที่ยังปิดปากเงียบ หากแววตาบ่งบอกว่า ฉันจะโกรธจริงๆแล้วนะถ้ายังคิดพิเรนทร์อะไรอีก
“ค้าง...ค้างก็ได้ครับ”
ตอบเสียงอ่อยไปแล้วจึงเห็นสีหน้าอีกฝ่ายคลายความตึงเครียดลง
“ก็อยู่จนกว่าพี่เขาจะหายนะหอม”
เสียงพูดเรียบเรื่อยแต่คือการกำชับให้อยู่ดูแลเป็นการไถ่โทษที่ก่อเรื่องไว้ ห้ามหนีกลับก่อน ทำเอาข้าวหอมอึ้งหาเรื่องแถไถไปต่อไม่ได้ พยักหน้ารับอย่างจนมุม
“ครับป้า”
“งั้นก็ขึ้นไปอาบน้ำเถอะ ส่วนขันป้าให้แม่นอมจัดห้องให้ต่างหาก เดี๋ยวตามแม่นอมไปนะ”
ถูกนิภาพูดดักคอไว้ก่อน ข้าวหอมจึงยิ้มแห้งๆให้หญิงสูงวัย
ป้านิภานี่ยังกะมีญาณทิพย์ รู้ด้วยว่ากำลังคิดอะไรอยู่ ข้าวหอมบ่นในใจแล้วจึงหันไปหาไอ้ขัน
“เดี๋ยวเอาข้าวกล้องกับผักในรถออกมาด้วยเลยแล้วกันนะ เผื่อป้าเขาจะได้เอาไว้ทำกับข้าวตอนเย็น”
ร่างโปร่งเดินตามแม่นอมขึ้นไปยังห้องทิเบตบนชั้นสอง เมื่อเข้าไปยืนอยู่ในห้อง ป้านอมก็ปิดประตูออกไปอย่างเงียบเชียบ สายตากวาดมองไปรอบๆห้องใช้สีโทนอ่อนสะอาดตา ผ้าม่านถูกรูดเปิดออกประมาณช่วงแขนเห็นกำแพงกระจกจากพื้นจรดเพดาน เลยออกไปคือสวนเขียวชอุ่มให้แสงสว่างสาดส่องเข้ามาในห้องร่ำไร แต่ไม่รู้สึกถึงสิ่งมีชีวิตภายในห้องเลยซักนิด
ข้าวหอมเดินลึกเข้าไปจนเห็นเตียงนอน ร่างยาวเหยียดบนที่นอนมีผ้าห่มคลุมครึ่งตัว แผ่นอกสะท้อนขึ้นลงเป็นจังหวะ ทำให้ร่างโปร่งกล้าที่จะเดินไปใกล้ ชะโงกมองคนบนเตียงซึ่งหลับสนิท ดวงตาคู่กระด้างอ่อนลงเมื่อพิจารณาใบหน้าคมสันแลดูอ่อนล้ายามไม่ได้สติ ขนตาดำทอดยาวตัดกับผิวขาวกระเพื่อมไหวเป็นบางครั้ง ไรหนวดเขียวจางเริ่มรกครึ้มเหมือนไม่ได้โกนมาหลายวัน ลำแขนแข็งแรงมีอาการบวมแดงนิดๆพาดทับหน้าอก ตลอดถึงหลังมือซึ่งบวมแดงเช่นกัน ก่อนหน้าถูกผึ้งต่อยเรียวนิ้วของคนตรงหน้าเป็นลำสวยจรดปลายมีสีชมพูอมเลือดฝาด แต่ตอนนี้มันอวบอ้วนพิกล สายตาคู่สวยตวัดขึ้นมองวงหน้าคนหลับสนิทอีกครั้ง แล้วทรุดตัวนั่งลงข้างๆ
ริมฝีปากแดงเรื่อของคนถูกพิษแห้งผาก ลำคอหนาก็บวมจนใบหน้าอีกครึ่งบวมไปด้วย มือเล็กยื่นไปอังหน้าผากอีกฝ่ายเบาๆแล้วค่อยชักกลับเมื่อรู้สึกถึงความร้อนผ่าวนิดๆ
ไม่ได้แกล้งจริงๆด้วย...
สำนึกในใจกระตุ้นกวนความอุ่นหวานให้เต้นไหวขึ้นมาอีกครั้งดังวันแรกเจอ คนตัวเล็กจึงเผลอมอง โดยไม่รู้ตัวเลยว่าริมฝีปากได้ยกแย้มขึ้นน้อยๆ ไหล่เหยียดตรงผ่อนคลายลง ก่อนกวาดมองไปรอบห้อง ฟากหนึ่งมีชั้นหนังสือตั้งเรียงเป็นพรืด ทั้งตำราเรียน นิตยสารการแพทย์ และหนังสือนิยายหลากประเภท แต่หลายเล่มบนชั้นนั้นทำให้คนมองอมยิ้ม ด้วยมีอยู่เช่นกัน และที่ทำให้ริมฝีปากบางเกือบฉีกยิ้มกว้างเพราะมีชั้นหนังสือการ์ตูนแน่นเอียดลามมาถึงหัวเตียง กองอยู่ห้าหกเล่ม เจ้าตัวคงอ่านค้างไว้
เป็นหมอใหญ่โตก็ยังอ่านการ์ตูนกับเขาเหมือนกันนะ
ข้าวหอมนึกขำก่อนจะหุบลงอย่างรวดเร็วเมื่อศีรษะอีกฝ่ายพลิกกลับข้าง กระตุกความหวามไหวคืนกลับสู่ก้นบึ้งของหัวใจอีกครั้ง
ร่างโปร่งลุกยืนเมื่อทิเบตกะพริบตาถี่ๆ แล้วลืมตาขึ้นมอง สะท้อนความแปลกใจในแววตาคู่ง่วงซึม ก่อนยกยิ้มบางเบาให้อย่างไม่คาดฝัน ทำเอาข้าวหอมนิ่งงันเผลอประสานสายตาอ่อนหวานของอีกฝ่ายเข้าอย่างจัง
รอยยิ้มทำให้ร่างบางรู้สึกเก้อเขินจึงแสร้งตีหน้ายักษ์ใส่
“ไง โดนผึ้งต่อยแค่แม่สองแม่ก็จอดแล้วเหรอ นี่ล่ะน้าเขาว่าคนในเมืองหนังบางกระหม่อมบางกันเหลือเกิน ฉันเลยถูกพ่อไล่ตะเพิดให้มาดูใจ มันเดือดร้อนรู้มั้ย”
ข้าวหอมลอยหน้าลอยตาเสียดสีทำให้คนนอนแบ่บขมวดคิ้วหุบยิ้มทันควัน
อารมณ์ดีใจเมื่อครู่ที่ได้เห็นหน้าจางหายไปในทันที คนอะไรปากร้ายพูดจาบั่นทอนใจคนได้เก่งเกินตัว
ทิเบตถอนใจแล้วจึงขยับตัวขึ้นพิงหัวเตียง มองใบหน้านวลเชิดรั้นขึ้นอย่างอวดดี น่าจับมาฟาดเสียให้หายเคือง
เสียทีที่คิดถึง!
ตอนตื่นมาเห็นหน้าขาวนวลอย่างไม่คาดฝัน หัวใจแห้งเหี่ยวจึงฟูพองขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ ทั้งที่นึกเคืองโกรธมาตลอดที่ทำให้เขาต้องนอนซม แต่ไม่เคยคิดจะโทรมาถามไถ่หรือขอโทษเลยซักคำ
คำพูดเมื่อครู่ทำเอาใจพองๆแฟบลงอีกครั้ง
มาเพราะถูกบังคับนี่เอง!
ชายหนุ่มถลึงตาใส่อีกฝ่าย หายเงียบไปนี่คงเที่ยวกับไอ้หนุ่มหน้าคมจนฉ่ำปอดเลยล่ะสิ ถึงได้ลืมว่าทำอะไรกับเขาไว้บ้าง ทิเบตยิ้มเยาะตัวเองก่อนเหลือบมองร่างโปร่ง
“ถ้าทำให้เดือดร้อนก็ขอโทษด้วย แต่ฉันยังไม่ตายให้นายไปหาใหม่ได้ง่ายๆหรอก”
ไม่รู้อะไรดลใจให้ชายหนุ่มแดกดันตอบกลับอย่างหยาบคายใส่ร่างโปร่งบางจนหูอื้อตาลายหน้าแดงก่ำ
“พูดอะไรของนายน่ะ!”
“ก็พูดอย่างที่เห็น”
ดูท่าชายหนุ่มยังไม่สะใจจึงแดกดันต่อ ส่งผลให้ข้าวหอมถลันตัวเข้าหา กระชากผ้าห่มคลุมกายอีกฝ่ายออก
“ฉันทำอะไร!”
คนที่พร้อมจะแผลงฤทธิ์ถลึงตามองอย่างเอาเรื่อง ไอ้บ้านี่มันพูดอะไรของมันฟะ
ทิเบตมองคนไม่รู้ตัวแล้วถอนใจอีกรอบ “ไม่ว่าเราจะแต่งงานกันด้วยเหตุผลกลใดก็ตามนะหอม แต่สิ่งหนึ่งที่ควรคำนึงถึงคือการให้เกียรติกัน จะทำอะไรก็นึกถึงใจอีกฝ่ายไว้บ้างก็แล้วกัน”
ข้าวหอมเอียงคอมอง แปลความหมายในสิ่งที่อีกฝ่ายพูดได้แล้วตัวสั่นเทิ้ม นัยน์ตาโชนแสง
“นี่! อย่ามาพูดเหมือนผัวจับได้ว่าเมียมีชู้ได้มั้ย”
“ก็ใช่มั้ยล่ะ”
ทิเบตย้อนหน้าตาย ทำให้ร่างโปร่งยัวะจัด กระชากสาบเสื้อเข้าหา
“ไอ้บ้านี่! ทุเรศ” คำกล่าวหาเหมือนเป็นการตบหน้าให้เจ็บไปถึงทรวง ข้าวหอมโกรธจนหน้าดำหน้าเขียว
“พูดอะไรรู้จักคิดซะบ้างนะ ฉันจะไปทำได้ยังไงในเมื่อฉันไม่ใช่เมียนาย ไอ้บ้า!”
ทิเบตคว้ามือเล็กกระชากออกจากสาบเสื้อแล้วบีบแน่นจนอีกฝ่ายนิ้วหน้า “ก็อย่าทำก็แล้วกัน!” ใบหน้าคมคายยื่นเข้าไปจนใกล้จนอีกฝ่ายผงะถอย
“ไอ้...คิดสกปรก!”
“แล้วก็นะ ถึงนายจะปฏิเสธยังไง ตอนนี้คนเขาก็รู้กันทั่วไปแล้วว่านายเป็นเมียฉัน ปฏิเสธให้ตายก็มีแต่คนหัวเราะเยาะนายเสียเปล่าๆ”
“ไปตายซะ ไอ้บ้า”
ข้าวหอมออกแรงยื้อ ดึงแขนตัวเองออกจากการยึดจับจนล้มคะมำไปด้วยกัน
“อะ!...”
คนตัวเล็กล้มหงายลงไปทั้งตัว ให้ทิเบตเข้าทาบทับจะหลบไปไหนก็ไม่พ้น ได้แต่ฮึดฮัดฟึดฟัดอย่างโกรธเกรี้ยว
ไม่สบายแล้วทำไมยังแรงเยอะอีกวะ
“เข้าใจมั้ย”
ทิเบตก้มหน้าซ้อมความเข้าใจกับอีกฝ่ายด้วยดวงตาเป็นประกายคาดคั้น ถ้าไม่ยอมเข้าใจเขาจะทำให้เข้าใจทั้งที่ปวดหัวอยู่นี่ล่ะ ไอ้ตัวแสบ!
“ไม่เข้าใจโว้ย” ข้าวหอมถลึงตาใส่
“ใครจะคิดยังไงฉันไม่สนใจ เพราะเรื่องจริงฉันกับนายมันก็แค่คนแปลกหน้า ไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อย”
ดวงตาวาวประสานสายตาคมปลาบแปลบเหมือนมีสายฟ้าแล่นวูบวาบให้คนมองสะดุ้งเล่น
“คนแปลกหน้า” ทิเบตทวนคำใจหายวูบ พร้อมกับความโกรธเข้ามาแทนที่
“มาถึงขนาดนี้แล้วฉันยังเป็นคนแปลกหน้าสำหรับนายอีกหรือ”
น้ำเสียงตัดพ้อกลายๆทำเอาใจคนปากร้ายกระตุกแล้วต้องผงะ เมื่อแววตาเต้นไหวแปลเปลี่ยนเป็นแข็งกระด้างในฉับพลัน
“งั้นทำให้มันเป็นจริงเลยดีมั้ย จะได้ไม่ลืมว่าเราเป็นอะไรกัน”
มือใหญ่กดลงบนต้นแขนเล็กจนอีกฝ่ายนิ่วหน้าขบฟันแน่น
“เจ็บ...โอ๊ย!มันเจ็บไอ้หมอบ้า”
ข้าวหอมบิดตัว ในใจเต้นระทึกด้วยสีหน้าของอีกฝ่ายดูไม่ล้อเล่นเลยซักนิด
ทิเบตก้มหน้าลงใกล้ใบหน้าเนียนแดงก่ำด้วยความโกรธ ริมฝีปากอิ่มบางเผยอหอบหายใจจนรู้สึกถึงไออุ่นปะทะใบหน้า จมูกโด่งเคลื่อนเข้าใกล้แก้มนวลท่ามกลางความตื่นตระหนกของผู้เป็นเจ้าของเนื้อตัว กลิ่นไอความหอมกรุ่นกำจายขึ้นจมูกจนเผลอสูดดมและจมลึกในความยั่วเย้า ก่อนกดริมฝีปากลงสัมผัสแก้มนิ่มหนักหน่วงเนิ่นนาน กระทั่งรับรู้ถึงการอาการเกร็งแข็งทื่อของคนใต้ร่าง ร่างสูงจึงลอบยิ้มสมใจหากวินาทีต่อมาชัยชนะเล็กๆก็ต้องถูกฉุดกระชากลงเมื่อเจ็บแปลบที่ต้นคอ
“โอ๊ย!”
ทิเบตปล่อยมือแล้วตะปบศีรษะเล็กที่อ้าปากกัดต้นคอเขาเต็มแรง ร่างสูงออกแรงผลักหากฟันคมยังคงกัดจมเนื้อ “ปล่อย เป็นหมารึไง” คำเปรียบเปรยรุนแรงแต่ไม่ทำให้คนแผลงฤทธิ์หยุด ทิเบตจึงต้องยกมือขึ้นบีบจมูกโด่งรั้นจนหายใจไม่ออกยอมอ้าปากแต่โดยดี
ข้าวหอมรีบเผ่นหนีพร้อมน้ำลายยืดๆลากยาวเป็นสาย ก่อนเจ้าตัวจะยกหลังมือปาดออก
“ไอ้หมอโรคจิต!”
สบถว่าพลางถูแก้มตัวเองอย่างรังเกียจ แล้วมองไปยังคนป่วยยกมือขึ้นลูบต้นคอตัวเองเช่นกัน เห็นเป็นรอยฟันแดงช้ำ แต่ไม่ถึงได้เลือดทำเอาคนกัดเซ็ง
มันน่ากัดให้จมเขี้ยว จะได้เอาเลือดบ้าออกบ้าง ไม่งั้นคลั่งยังกับหมาบ้า! ข้าวหอมเปรียบเทียบอีกฝ่ายเสียหมดรูป ก่อนกระทืบเท้าออกไปจากห้อง ทิเบตจึงได้ทอดถอนใจออกมา แล้วทิ้งตัวลงนอนเหม่อมองเพดาน เปลือกตาหนักค่อยๆปิดลง
อย่าได้รู้สึกอะไรไปมากกว่านี้เลย
ข้าวหอมเดินออกมาจากห้องก็ตั้งใจจะกลับบ้านเกิด กำลังจะอ้าปากเรียกหาลูกสมุน พลันเห็นป้านิภาเดินขึ้นบันไดเข้ามาใกล้ คิ้วโก่งเหนือดวงตาคู่อ่อนโยนเลิกขึ้นเชิงถามทำเอาข้าวหอมหน้าถอดสีและจำต้องพับเก็บความตั้งใจในทันที
ขืนกลับตอนนี้ก็ถูกพ่อไล่ตะเพิดกลับมาอีกอยู่ดี แถมถูกด่าตบท้ายอีกต่างหาก!
ที่มันยุ่งแบบนี้ก็เพราะไอ้หมอภูเขานั่นทีเดียว!
ร่างโปร่งนึกเพิ่มข้อกล่าวหาให้สามีตัวเองเสร็จสรรพ แล้วไปนั่งกินของว่างที่แม่บ้านนำมาเสิร์ฟอย่างสบายใจ ความคิดที่จะช่วยพยาบาลสามีที่กำลังป่วยไข้ไม่มีอยู่ในสมองซักนิด
V
V
V
-
ทิเบตมองคนที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยาทำเป็นทองไม่รู้ร้อนในความผิดของตัวเองก็ให้รู้สึกเคืองใจอยู่ไม่น้อย เพราะตั้งแต่มาเกือบจะสามวันแล้ว จะรินน้ำให้เขาดื่มซักแก้วยังไม่มี! ไม่รู้ใจคอทำด้วยอะไร ร่างสูงกึ่งนอนกึ่งนั่งพิงหัวเตียงมองข้าวหอมกำลังเช็ดผม ผิวปากสบายอารมณ์อย่างหมั่นไส้ แล้วเคลื่อนสายตามองหมอนกับผ้าห่มบนพื้นที่อีกฝ่ายใช้เป็นที่นอนตลอดตั้งแต่มาก็ยิ่งเคือง ปิดหนังสือในมือจนเกิดเสียงดัง
“นี่ ถ้าอยากจะกลับนักก็รีบกลับไปเถอะ อยู่ไปก็ไม่ได้ช่วยทำอะไร เปลืองข้าวเปล่าๆ”
คนกำลังเช็ดผมชะงักมือทันที หันขวับมองคนพูดตาเขียว ย่างเท้าเข้าหา
“ฉันอยากอยู่นักนี่! ถ้าไม่เกรงใจป้านิภา ฉันไม่มาเหยียบที่นี่หรอกนะจะบอกให้รู้ไว้ด้วย” คนพูดเชิดหน้า พลางสะบัดผ้าเช็ดผมในมือฟาดไปที่เตียงคล้ายอันธพาล
“แล้วนี่เมื่อไรจะหายซะที ฉันจะได้กลับบ้าน จะขี้โรคไปถึงเมื่อไรกันฮะ ฉันนอนพื้นจนเจ็บหลังไปหมดแล้วนะ”
ข้าวหอมประสานตากับอีกฝ่ายไม่คิดหลบ เอ่ยคำถากถางต่างๆนาๆจนกระทั่ง
“ออกไป”
คำพูดสวนกลับของคนบนเตียงทำเอาคนที่กำลังเอ็ดตะโรอึ้ง หุบปากลงทันที
“อะ...อะไรนะ!”
“ฉันบอกให้ออกไป ไม่ได้ยินรึไง”
ข้าวหอมยืนนิ่งเป็นใบ้พักใหญ่ ก่อนจะปาผ้าในมือใส่อีกฝ่าย
“ทำไมฉันจะต้องให้นายมาไล่ด้วย ในเมื่อฉันเองก็ไม่อยากอยู่”
มือเล็กกำหมัดแน่นอยากเข้าไปชกคนตรงหน้า ที่ทำให้ตัวเองหน้าชาด้วยคำไล่ส่งนั้น
ตลอดมาอีกฝ่ายจะเป็นคนเข้าหา แม้จะถูกเขาผลักไสไล่ส่งเท่าไรก็ไม่ไปประโยคดังกล่าวจึงทำให้ความถือดีที่มีถึงกับถล่มทลายเลยทีเดียว
“ไอ้หมอบ้า!”
ทิเบตมองคนโกรธหน้าดำหน้าแดงยืนเต้นเป็นเจ้าเข้า ทีเวลาไล่เขาล่ะไม่คิดบ้างว่าเขาจะรู้สึกยังไง ‘ไอ้เด็กเอาแต่ใจ’ คนกำลังหงุดหงิดนึกเคืองจนต้องเบือนหน้าหนี ยิ่งเป็นการเติมเชื้อไฟให้อีกฝ่ายโดยไม่รู้ตัว
ความอับอายแปลเปลี่ยนเป็นความโกรธ ดวงตาคู่สดใสเปล่งประกายคล้ายมีกองไฟกองโตสุมอยู่ภายใน กระโจนทีเดียวถึงตัวทิเบตที่ไม่ทันตั้งรับ ผงะไปกับแรงกระแทกของร่างโปร่ง และทำให้ศีรษะโขกกับเหลี่ยมหัวเตียงเสียงดังปึก!
“โอ๊ย!”
ไม่ต้องรอให้ได้ยินเสียงอีกฝ่ายร้อง ข้าวหอมก็นึกเสียววูบจากเสียงประหลาดนั่น กำปั้นที่เงื้อไว้ค้างกลางอากาศกับร่างสูงที่ค่อยๆไถลลงไปกองบนที่นอน ยกมือขึ้นกุมศีรษะด้านหลังหน้าตาเหยเก ความตกใจเข้าแทนที่ความอับอายเคืองโกรธ เผลอตัวยื่นมือไปประคองร่างสูง
“อย่ามายุ่ง!”
คนเจ็บพยายามผลักไสมือไม้อีกฝ่ายด้วยความโมโหผสมความรู้สึกน้อยใจอยู่ลึกๆ
“ขอดูหน่อย อย่าเอามือปิดได้มั้ย!”
ข้าวหอมขึ้นเสียงพยายามง้างมือใหญ่ออก เลยกลายเป็นว่าตัวเองกำลังคร่อมร่างอีกฝ่ายไว้
“ก็บอกว่าไม่ต้อง...อุ๊...” ทิเบตตวัดมองร่างโปร่งตาเขียวเมื่อรู้สึกปลายนิ้วชื้นๆ
“อยากทำให้ฉันเจ็บ ฉันก็เจ็บจนได้เลือดแล้วนี่ จะไปไหนก็ไปๆ ไม่ต้องมายุ่ง”
ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันเมื่อถูกอีกฝ่ายต่อว่า ก่อนกดไหล่หนาจมฟูกสุดแรง
“ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ! พูดไม่รู้เรื่อง ขอดูหัวหน่อย”
ข้าวหอมพยายามกระชากมือปัดป้องออก ไม่ได้สนใจแววตาทั้งสองดวงเปลี่ยนไปจนน่าใจหาย เพราะมันเหมือนดวงดาวที่ค่อยๆอับแสงลงไปทุกที
“อะไรนายก็ไม่ได้ตั้งใจ รวมทั้งเรื่องของเราด้วยนั่นล่ะ”
ทิเบตทิ้งศีรษะลงที่นอนคล้ายยอมจำนน พร้อมกับปล่อยให้ร่างโปร่งเคลื่อนเข้ามาใกล้ ใกล้จนได้กลิ่นแชมพูหอมระเรื่อบนเส้นผมเปียกชื้น ก่อนกลั้นใจเบี่ยงหน้าหนี
ข้าวหอมขมวดคิ้วยุ่ง ไม่สบอารมณ์กับคำประชดนั้นอยู่เงียบๆ แต่ความอยากเห็นอาการของคนตรงหน้ามากกว่าเกินจะต่อปากต่อคำ จึงรีบยกมือใหญ่ออกจากศีรษะ สีแดงสดติดปลายนิ้วขาวสะดุดตาคนอยากรู้ให้ต้องชะงักหน้าถอดสี
แม้เคยหมายมาดจะเอากระสอบคลุมหัวตีให้เลือดอาบน่วมไปทั้งตัวก็ตามที แต่เวลานี้กลับไม่รู้สึกสะใจซักนิด
เพราะอะไรก็ไม่รู้เหมือนกัน...
นิ้วเรียวยาวแหวกเส้นผมจนเห็นบริเวณบวมปูด และรอยแตกจนเลือดไหลซิบๆ ก่อนถอนใจโล่งอกที่ไม่ได้มีบาดแผลแตกขนาดใหญ่
“เป็นอะไรรึเปล่าพี่ทิ ได้ยินเสียงร้องไปถึงข้างล่างนู้นแน่ะ”
เสียงน้องชายดังขึ้น ร่างสูงของโรมเลิกคิ้วถาม ขณะถือวิสาสะเดินเข้ามาหาทั้งคู่ภายในห้อง
“มีอะไรกันพี่ แม่ให้ผมขึ้นมาดู”
โรมมองข้าวหอมกำลังคร่อมร่างพี่ชายตนเองก็ให้นึกอยากหันหน้าออกไปขำซักยกหนึ่ง หากสีหน้าสีตาพี่ชายอันไม่ปกติจึงรีบเก็บอาการ
นี่พี่เราเป็นรับเหรอวะ ตรูอยากจะขำกลิ้งลงบันไดไปจริงๆ
แววตาบ่งบอกความคิดทำเอาข้าวหอมหน้าร้อนผ่าว รีบพลิกตัวออกจากทิเบตอย่างเงอะๆงะๆ มองร่างสูงค่อยๆพยุงตัวเองขึ้นนั่ง
“แกมาก็ดีแล้ว...ดูหัวให้ฉันหน่อย แตกมากหรือเปล่า” ทิเบตถลึงตามองน้องชายตัวเองให้หยุดคาดเดาไปเอง
“อ้าว เป็นอะไรพี่” โรมถามพร้อมกับเข้าไปจับศีรษะพี่ชายแหวกดูบาดแผล ไม่ทันเห็นคนข้างๆรีบหลบตา
“แตกไม่ลึก ไม่ถึงกับต้องเย็บ แต่คงปูดไปหลายวันล่ะนะ”
คนเป็นน้องพึมพำ ขณะข้าวหอมหน้าซีดเหลือสองนิ้วเมื่อเห็นป้านิภาโผล่เข้ามาในห้องอีกคน
“มีใครเป็นอะไรรึเปล่าโรม”
นิภาเดินมาหยุดชิดขอบเตียง ขมวดคิ้วเมื่อเห็นลูกชายคนรองกำลังแหวกศีรษะพี่ชายเหมือนพิจารณาอะไรอยู่
“พี่เขาหัวแตกนิดหน่อยครับแม่ แต่หัวแข็งอย่างพี่ไม่มีอะไรต้องห่วง หึๆ” โรมเอ่ยติดตลก
‘ไม่มีอะไรต้องห่วง แต่ผมจะตายเพราะสายตาแม่พี่เสียบทะลุอกผมแล้วครับพี่โรม อย่าตลกไม่เลือกเวลาสิครับพี่’ ข้าวหอมหลบตาวูบเมื่อนิภาหันมองทันทีที่ได้ยินโรมรายงาน
“หอม...หอมไม่ได้ตั้งใจ”
ร่างโปร่งนั่งก้มหน้าก้มตาถูมือกับหน้าขาตัวเองอย่างประหม่า ‘หอมไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะป้า ลูกป้าเซ่อซ่าไม่ระวังเองต่างหาก’ ข้าวหอมบ่นอุบในใจก่อนเงยหน้ามองนายหญิงของบ้านแล้วต้องรีบก้มหน้าลงตามเดิม
ป้านิภาโกรธจริงๆด้วย ทำไงดี? ถ้าป้าโทรไปฟ้องพ่อ ก็พอดีไม่ต้องกลับบ้านกัน
“อุบัติเหตุน่ะครับแม่ ไม่ทันระวังกัน”
ทิเบตเห็นหน้าสลดเป็นลูกหมาไม่มีเจ้าของก็ให้ถอนใจ ทำไมเขาต้องมาแก้ตัวให้ด้วยก็ไม่รู้
นิภามองคนที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยาของลูกชายตัวเองแล้วอยากเป็นลมให้รู้แล้วรู้รอด อะไรๆมันผิดเพี้ยนมาแต่เริ่ม แล้วมันจะไปได้ซักกี่น้ำกันชีวิตแบบนี้ ดูเถอะ ผ่านมาไม่เท่าไรลูกเธอก็ล้มหมอนนอนเสื่อ หัวแตก แล้วต่อไปจะเป็นอะไรกันล่ะ แม้ใจจะเอ็นดูเด็กหนุ่มไม่น้อย แต่ความเป็นแม่ลูกมันมีมากกว่า ยังไงเธอก็อยากเห็นลูกตัวเองมีความสุข มากกว่าต้องมาเจ็บตัวแบบนี้
“ป้าให้หอมมาดูแลพี่เขา แล้วทำไมไม่ระวัง ถ้าพี่เขาเป็นอะไรไปจะทำยังไงกัน” เสียงนิภาเอ่ยราบเรียบหากกระตุกให้ร่างโปร่งตัวเล็กลีบ
“ป้าก็ไม่รู้ว่าเล่นกันหรือทะเลาะกัน แต่ถามตัวหอมเองนะลูก ว่าที่ทำอยู่ทุกวันนี้มันถูกแล้ว”
นายหญิงของบ้านถอนใจ ไม่อยากจะกล่าวโทษอะไรต่อ จึงหันไปพยักหน้าให้แม่บ้านนำอาหารเช้ามาเสิร์ฟ
“เดี๋ยวทำแผลเสร็จแล้วก็ทานข้าวนะทิ แล้วอย่าลืมให้พี่เขาทานยาด้วยล่ะ” ประโยคสุดท้ายหันมากำชับข้าวหอม
“คะ...ครับป้า”
เสียงอ่อยๆของเด็กหนุ่มทำให้นิภาถอนใจอีกรอบ เป็นเด็กผู้หญิงจะจับตีให้ก้นลาย ทโมนจริงๆ
นิภามองโรมทำแผลให้พี่ชายจนเสร็จจึงบอกให้ลูกชายทานข้าวโดยมีข้าวหอมนั่งมองอยู่ไม่ห่างอย่างสงบเสงี่ยมเจียมตัวขึ้นเยอะ หากทิเบตส่ายหน้าบอกไม่ค่อยหิวอยากพัก ทำให้นิภานึกเป็นห่วง
“เวียนหัวหรือลูก”
นิภามองลูกชายพยักหน้ารับส่งๆคล้ายกำลังหงุดหงิด แต่เพราะอยากให้มีอะไรรองท้องไว้บ้างจึงหยิบถ้วยข้าวต้มมาถือ ตั้งใจจะป้อนให้เองกับมือ
“ไม่เป็นไรครับแม่ เดี๋ยวผมทานเอง แม่จะไปเที่ยวกับพวกหลานๆไม่ใช่เหรอครับ”
ทิเบตเบี่ยงหน้าหนีท้วงมารดา ด้วยที่โรมมาวันนี้ก็เพื่อจะพามารดาไปเที่ยวกับหลานๆ
“ไว้วันหลังก็ได้ แม่เป็นห่วงลูกมากกว่า”
“อ้าวแม่ สัญญากับหลานไว้แท้ๆ” โรมแสร้งประท้วงทั้งที่ปากยิ้ม
“เอาน่า ก็พี่เรามาเป็นซะแบบนี้นี่นา”
นิภาทำหน้ายุ่งในขณะที่ข้าวหอมได้จังหวะทำความดีลบล้างความผิด จึงรีบเสนอตัว ทั้งๆที่เป็นหน้าที่ของตัวเองแท้ๆ
“ป้าไปเถอะครับ เดี๋ยวหอมจัดการเอง”
ข้าวหอมยิ้ม หากป้านิภามองอย่างไม่ค่อยแน่ใจ จนเด็กหนุ่มต้องแย่งถ้วยข้าวต้มมาถือไว้เองแล้วกระตือรือร้นคนข้าวต้มร้อนๆเอาใจ
“รับรองลูกป้า...เอ้ย! รับรองหมอทิกินอิ่นนอนหลับ ตื่นมาอีกทีก็หายแล้วครับ” คำติดตลกแต่ดูท่าป้านิภาจะไม่ตลกไปด้วย ทำเอาร่างโปร่งหน้าจ๋อย อ้ำๆอึ้งๆ
“หอมจะดูแลพี่เขาอย่างดี ป้านิภาไม่ต้องห่วง หอมรับรอง”
นิภามองเด็กหนุ่มหน้าเจื่อนสำนึกผิดจึงพยักหน้ารับคำ แต่ยังคงนิ่งมองการพยาบาลของอีกฝ่าย ไม่ออกไปจากห้องทันที
ข้าวหอมหน้าอุ่นร้อนเมื่อต้องป้อนข้าวทิเบตต่อหน้าคนอื่น แต่เพราะรับปากไปแล้วจึงจำใจยกช้อนขึ้นตักข้าวจ่อปากอีกฝ่าย
“กินสิ”
ทิเบตมองร่างโปร่งป้อนข้าวเขาอย่างจำใจจึงเบี่ยงหน้าหนีอีกครั้ง
“วางไว้ เดี๋ยวหิวจะกินเอง”
คนป่วยเอ่ยเสียงห้วนเมื่ออาการมึนศีรษะเริ่มออกฤทธิ์ และคนพยาบาลก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกดีขึ้นสักนิด กลับเหมือนยั่วให้เขาหงุดหงิดขึ้นไปอีกด้วยซ้ำ
ข้าวหอมเบิกตามองคนตรงหน้า เหมือนเส้นเลือดกระตุกวูบหนึ่งก่อนจะหายไปอย่างรวดเร็ว
“แต่เดี๋ยวต้องกินยานะ”
คนพูดยังคงจ่อช้อนอยู่ที่ปากอีกฝ่าย หากดวงตาเสมองไปทางอื่น จนเงียบไปทั้งสองฝ่าย ข้าวหอมจึงละสายตากลับมามองคนตรงหน้าอีกครั้ง
“งั้นเปลี่ยนเป็นนมเอามั้ย”
คนป้อนชักช้อนกลับ เอียงคอมองคล้ายรอคำตอบก่อนก้มมองถ้วยข้าวต้ม
“น่าอร่อยจะตาย”
ไม่พูดเปล่า ข้าวหอมยังตักข้าวต้มของคนป่วยกินต่อหน้าต่อตา และตามมาอีกหลายช้อนอย่างเอร็ดอร่อยจนคนป่วยต้องกลืนน้ำลายเอื๊อกใหญ่
ไอ้เด็กนี่! กวนประสาทจริงๆเลย ทิเบตเขม่นแล้วจึงออกปาก
“เอามานี่ จะกินแล้ว”
มือใหญ่ยื่นมาหยิบ หากข้าวหอมเบี่ยงหลบก่อนขยับขึ้นไปนั่งบนเตียง จัดท่าจัดทางให้ตัวเองจนพอใจแล้วจึงตักข้าวจ่อปากร่างสูงอีกครั้ง
“ฉันป้อนให้”
ทิเบตผงะไปนิด ชั่งใจมองคนตรงหน้า จะมาไม้ไหนอีก? หากดวงตาคู่ใสไหววูบเต้นระริก เหมือนมีสัญญาณบอก ชายหนุ่มจึงยอมเปิดปากกลืนกินโดยไม่อิดออดอีกต่อไป และในชั่วพริบตานั้นเหมือนเห็นมีดวงดาวหล่นภายในดวงตาอีกฝ่ายก่อนจะหายไปอย่างรวดเร็ว
นิภาเห็นแบบนี้ก็ค่อยเบาใจว่าลูกตัวเองจะไม่หัวแตกอีกรอบหนึ่ง
“แล้วอย่าลืมเรื่องยานะ อ้อ...เดี๋ยวป้าให้แม่นอมยกข้าวขึ้นมาให้ทานที่นี่เลยแล้วกัน”
ข้าวหอมพยักหน้ายิ้มส่งป้านิภาและโรมซึ่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่พิกล แล้วจึงหันมาป้อนข้าวทิเบตต่อ ผิดกับชายหนุ่มซึ่งประหลาดใจเล็กๆที่เจ้าเด็กเฮี้ยวนี่ไม่คว่ำถ้วยใส่หัวเขาทันทีที่มารดาพ้นไปจากห้อง
ทั้งคู่ต่างทำหน้าที่ของกันและกันอย่างเงียบๆ คนหนึ่งป้อน อีกคนก็กิน หากเบื้องหลังใบหน้าอันเฉยเมย หัวใจสองดวงกลับกำลังซึมซับความละมุนละไมที่ก่อตัวขึ้นทีละเล็กทีละน้อย
ทิเบตเอนตัวลงนอนหลังทานข้าวต้มหมดถ้วย รู้สึกมึนศีรษะ คงมีไข้อ่อนๆ แต่ผื่นลมพิษจางไปแล้ว อีกวันสองวันน่าจะหายเป็นปกติ เจ้าตัววินิจฉัยอาการพลางเหลือบมองข้าวหอมหันหลังให้ขณะเก็บถ้วยชามไว้ในถาด เตรียมยกลงไปห้องครัว
“ยาอยู่ไหนล่ะ?”
ข้าวหอมหันมอง ตั้งใจทำตามที่ป้านิภาสั่งไว้อย่างเคร่งครัด
“อยู่ในลิ้นชัก แต่อีกซักพักค่อยกิน”
ข้าวหอมพยักหน้ารับรู้แล้วลุกขึ้นนำถาดอาหารไปเก็บ กลับเข้ามาอีกทีก็เห็นร่างสูงสะลึมสะลือ จะหลับก็ไม่ยอมหลับจึงรีบไปหยิบยาให้
“อะ...ยา”
คนไข้รับยามากินแล้วหลับไปในเวลาอันรวดเร็ว เพียงแค่ร่างโปร่งหันกลับไปวางแก้วน้ำ
ข้าวหอมมองคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีหลับสนิท เส้นผมกระจายปรกใบหน้า ริมฝีปากสีเรื่อเผยอขึ้นเล็กน้อย คิ้วได้รูปขมวดมุ่นอย่างคนไม่สบาย แล้วยังมาหัวแตกเพราะเขาอีก คิดไปร่างโปร่งจึงพรางพรูลมหายใจยาว มองอีกฝ่ายอย่างสับสนก่อนจะทรุดตัวนั่งใกล้ๆดำดิ่งลงไปในความคิดของตัวเอง
---------------------------------------------
วันรุ่งขึ้นข้าวหอมขับรถพาไอ้ขันออกไปเที่ยวห้างสรรพสินค้าใหญ่ ทิ้งคนไข้ให้ป้านิภาดูแลต่ออย่างไม่รู้สึกรู้สาถึงสายตาดุๆของคนบนเตียง
แค่วันเดียวก็อึดอัดจะแย่อยู่แล้ว ขืนให้อยู่พยาบาลต่ออีกเขาคงอกแตกตาย ร่างโปร่งนึกขยาดกลบเกลื่อนความพลิ้วไหวในช่องอกที่สั่นสะเทือนแรงขึ้นเรื่อยๆ
“ไปดูหนังด้วยนะพี่หอม”
ไอ้ขันชี้ชวนหน้าบานขัดความคิดคำนึงของลูกพี่
“เออ” ไม่อยากกลับเร็วเหมือนกัน!
ข้าวหอมนิ่วหน้า พาลูกสมุนไปเลือกเรื่องที่จะดู แล้วจัดแจงซื้อน้ำอัดลมกับข้าวโพดคั่วยัดใส่มือไอ้ขันเสร็จสรรพ แล้วจึงเข้าไปในโรงหนังมืดสลัว เย็นฉ่ำ ดวงตาคู่ใสจับจ้องไปยังภาพเคลื่อนไหวตรงหน้า ฉากบู๊สนั่นโรงจนใจไอ้ขันเต้นตุบๆแทบกระดอนออกมาข้างนอกกับความมันเลือดหยดติ๋งๆ หากไม่สามารถดึงความสนใจของคนหน้านวลได้ ด้วยใจนั้นลอยกลับบ้านไปตั้งแต่ก้นแตะเบาะจนจบเรื่อง!
“เรื่องนี้หนุกเนอะพี่”
ไอ้ขันยิ้มแก้มปริเมื่อออกมาจากโรงหนัง ในขณะที่ลูกพี่มันได้แต่เออออพยักหน้ารับ แก้เก้อที่ดูหนังไม่รู้เรื่องซักนิด แต่จำต้องเก็บอาการ เพราะเดี๋ยวถูกมันเอาไปล้อ
“หิวยัง”
ข้าวหอมรีบเปลี่ยนเรื่อง ซึ่งไอ้ขันก็พยักหน้ารับแต่โดยดีจึงพาเข้าร้านพิชซ่าแล้วต่อด้วยไอศครีมเจ้าดัง จนไอ้ขันตีพุ่งบ่นอิ่มแทบอยากอ้วก
“อยู่ที่นี่ก็ดีเนอะพี่ สะดวกสบาย มีแต่ของสวยๆงามๆ ของกินก็เพียบ”
เด็กหนุ่มบ้านนามองไปรอบตัว พลางสูดไอเย็นในห้างเข้าเต็มปอด
“เหอะ! ลองไม่มีเงินติดตัวสิ เอ็งจะไม่พูดแบบนี้หรอกไอ้ขัน ข้าว่าบ้านสวนเราสบายกว่าเป็นไหนๆ” เจ้าตัวย่นจมูกใส่ความคิดของสมุน “แล้วไอ้อากาศที่แกสูดเข้าไปเนี่ย เชื้อโรคทั้งนั้น ทำเป็นดีใจสูดเข้าไปเหอะ”
“โหพี่ เป็นเมียหมอไม่ทันไร ติดโรครักสะอาดไปแล้วเหรอพี่”
ไอ้ขันทำปากแบะ ในขณะที่ลูกพี่มันตาแทบจะหลุดออกจากเบ้า
“ไอ้ขัน! เดี๋ยวก็ได้กินปลาตีนเป็นของหวานหรอกไอ้นี่!”
ไม่พูดเปล่า เท้าก็ยื่นไปเตะหน้าแข้งอีกฝ่ายจนหน้ามุ่ย
“ไม่อยากกินจ้ะพี่” คนปากเร็วยิ้มประจบ พร้อมกับชวนกลับบ้าน
“กลับกันยังพี่ ฉันว่าเราออกมานานแล้วนา”
“ยัง เอ็งเบื่อแล้วเหรอ”
“ก็ไม่เบื่อหรอก แต่มันเพลียๆง่วงๆบอกไม่ถูก”
คนไม่คุ้นกับสถานที่คนเยอะๆออกอาการเมาคลื่นฝูงชนจนน่าสงสาร แต่ข้าวหอมก็อยากยื้อเวลาออกไปอีก
“งั้นไปซื้อของในซุปเปอร์มาเก็ตก่อนแล้วค่อยกลับก็แล้วกัน”
ลูกสมุนพยักหน้ายิ้มรับคำ มองลูกพี่จ่ายเงินแล้วพาเดินไปยังที่หมาย
ทิเบตมองนาฬิกาบนผนัง ถอนใจเฮือกใหญ่ จะเย็นอยู่แล้วยังไม่กลับกันมาอีก หงุดหงิดงุ่มง่ามอยู่เป็นพักใหญ่จึงลงไปนั่งเล่นในห้องรับแขกชั้นล่าง
“หายดีแล้วหรือลูก”
นิภาเห็นบุตรชายนั่งอ่านนิตยสารบนโซฟาตัวยาว ใบหน้าดูแจ่มใสมีเลือดฝาดกว่าเมื่อวาน จึงคลี่ยิ้มคลายความกังวล เข้าไปลูบศีรษะเบาๆ
“ไม่เป็นไรแล้วครับ พักอีกวันสองวันก็ไปทำงานได้ปกติ”
ทิเบตยิ้มพลางรับแก้วน้ำผลไม้จากมารดามาดื่ม คราวนี้คุณภรรยาทำเอาเขานอนป่วยไปหลายวันโดยไม่สำนึกความผิดเลยซักนิด
“ว่าแต่หอมบอกแม่รึเปล่าว่าจะกลับกันกี่โมง ไปตั้งแต่เช้าแล้ว”
“ไม่นะลูก แต่เห็นว่าจะพาขันไปเที่ยว คงเพลินสองหนุ่มเขาล่ะ อยู่แต่บ้านมาหลายวันแล้วด้วย”
นิภาเห็นอากัปกิริยานั่งไม่ติดที่ก็รู้ทันทีว่าบุตรชายกำลังไม่พอใจอยู่ลึกๆ จึงลองหยั่งเชิงถามอะไรบางอย่างที่คอยสะกิดใจอยู่เรื่อยมา
“เป็นห่วงน้องรึไงลูก”
“ครับ”
ผู้เป็นแม่ชะงักกับคำตอบรับตรงๆของบุตรชาย หากยังถามต่อไปอีก
“เมื่อวานน้องแผลงฤทธิ์อะไรให้อีกรึเปล่า”
ทิเบตส่ายหน้าแทนคำตอบ หากแววตาอ่อนลงจนนิภาสังเกตได้ถึงกับลอบครางในลำคอ จากความอุ่นหวานที่สะท้อนออกมา ส่งผ่านไปยังใครบางคนที่เธอรู้จักดี
คนเราถ้าไม่มีใจปฏิพัทธ์ต่อกันแล้ว ขืนให้ตายก็ไม่รัก! ขืนให้ตายก็ไม่แตะแม้ปลายก้อย! แต่วันนี้ลูกชายเธอถูกกระทำสารพัดก็ยังยิ้มได้ ไม่เดือดเนื้อร้อนใจกับพันธะที่เกิดขึ้นนี้ซักนิด จึงอธิบายคำถามที่คาใจมาตลอดได้เป็นอย่างดีแล้วว่าทำไม
และยังจะแปลกอะไรอีกเล่า ถ้าลูกชายเธอจะมีใจให้กับคนที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยา ถึงจะเป็นผู้ชายก็เถอะ!
นิภาสะอึกกับความนึกคิดของตัวเอง และยิ่งรู้สึกผิดกับข้าวหอมที่เธอเคยตัดพ้อต่อว่ารสนิยมของเด็กหนุ่ม โดยลืมนึกไปว่า
ความรักไม่สามารถกำหนดได้ว่าจะเกิดขึ้นเมื่อไร และกับใคร บางคนไขว้คว้าตามหามาตลอดชีวิตก็ไม่เคยได้สัมผัส และบางครั้งเมื่อได้ประสบพบพานกลับกลัวเกินกว่าจะครอบครอง เธออาจโชคดีเรื่องเนื้อคู่ แต่ลูกชายเธอล่ะ ความรักของลูกชายเธอจะออกมาในรูปแบบไหน ทั้งที่ผ่านมาหลายฝนหลายหนาวจนเป็นหนุ่มใหญ่ เกือบจะได้เป็นฝั่งเป็นฝาก็หลายคราว หากก็ล้มไม่เป็นท่าเสียทุกที
หรือชะตาฟ้าลิขิตขีดให้มาบรรจบแบบนี้ก็ไม่รู้
“เดี๋ยวก็คงกลับแล้วล่ะ หอมเขาเคยเรียนที่นี่ ไม่หลงทางหรอกลูก”
นิภามองบุตรชายกระตุกยิ้มเฝื่อน จึงลอบถอนใจอีกครา
ถ้าเป็นความสุขของลูก แม่ก็จะไม่ถามอีกว่าทำไม
“นั่นแน่ะ เสียงรถกลับเข้ามาแล้ว”
ทิเบตเหลียวมองตามคำทักของมารดา รออยู่สักครู่ร่างโปร่งบางก็เดินเข้ามาพร้อมถุงซุบเปอร์มาเก็ตในมือ
“ไปถึงไหนกันมาเนี่ย นี่ถ้ายังไม่กลับป้าว่าจะโทรไปตามอยู่ แล้วหิ้วถุงอะไรกันมาพะรุงพะรังล่ะนั่น”
ข้าวหอมวางข้าวของบนโต๊ะแล้วเข้าไปยิ้มประจบนิภา
“ก็พาเจ้าขันไปกินข้าวดูหนัง เปิดหูเปิดตา แล้วไหนๆก็ไปห้าง เลยซื้อของกินของใช้กลับบ้านด้วยเลยครับป้า”
นิภาเลิกคิ้วโก่ง สะดุดใจกับคำบอกเล่าของเด็กหนุ่ม
“กำนันสิงห์โทรมาตามหรือ”
ข้าวหอมส่ายหน้า “เปล่าหรอกครับ แต่หอมเห็นหมอทิดีขึ้นมากแล้ว เลยอยากกลับเพราะทิ้งบ้านมาหลายวัน เป็นห่วงทั้งพ่อทั้งสวน” ร่างโปร่งแสร้งทำหน้าสลด “หอมก็เลยจะขออนุญาตกลับบ้านพรุ่งนี้น่ะครับป้า”
นิภามองสายตาออดอ้อนแล้วใจอ่อน “ก็จริงนะ แต่ป้าว่ารออีกซักสองสามวันแล้วค่อยกลับไปพร้อมพี่เขาเลยดีกว่ามั้ย กำนันเองก็คงอยากเห็นกับตาด้วยว่าพี่เขาหายดีแล้ว”
คำพูดของนิภาทำเอาข้าวหอมหุบยิ้มฉับ ก้มหน้ามองหัวแม่โป้งเท้าตัวเองเขี่ยพรมไปมา เหลือบตามองทิเบตที่จ้องมองอยู่ก่อนแล้วจึงรีบก้มหน้า แต่ไม่วายทิ้งสายตาขุ่นขวางให้ นิภาเห็นท่าทีสลดไปของสะใภ้ลูกทุ่งหากก็ไม่ใจอ่อน ลุกขึ้นยืนมองกลุ่มผมสลวยบนศีรษะทุย
“ดีมั้ย?”
ป้าว่าดีก็ต้องดีอยู่แล้ว ใครจะกล้าค้านกันล่ะ ข้าวหอมคิดอย่างละเหี่ยใจก่อนพยักหน้ารับคำ
“งั้นไปอาบน้ำอาบท่าเถอะ แล้วค่อยลงมาทานข้าว”
ถึงจะอิ่มแต่ร่างโปร่งก็หมดแรงทักท้วง ลุกขึ้นเดินขึ้นห้องอย่างไร้อารมณ์
“เดี๋ยวๆพี่หอม แล้วของพวกนี้เอาไว้ไหนอะ”
ไอ้ขันท้วงขึ้นทันทีเมื่อเห็นลูกพี่ไม่สนใจใยดีของที่ซื้อมา และยังมีเจ้าถุงเล็กๆนั่นอีก เห็นลูกพี่ใช้เวลาเลือกพิจารณาอยู่นาน เพราะกว่าจะซื้อได้ลูกพี่เขาก็หยิบๆวางๆอยู่หลายตลบ แถมหยิบมาแค่ขวดเดียว!
จากการแอบเหล่มองถึงได้รู้ว่าไอ้ที่ลูกพี่คิดนานแต่ซื้อมาแค่ขวดเดียวคือเครื่องดื่มบำรุงร่างกาย ความฉลาดพุ่งปรู๊ดอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ทำให้เข้าใจได้ทันทีว่าลูกพี่ตั้งใจจะซื้อไปฝากใคร แต่พอมาถึงกลับไม่ยักจะให้
ทำไมล่ะ...รึว่าพี่หอมจะลืม
ไอ้ขันมองถุงเล็กๆนั้น ความคิดสว่างวาบ ทันเท่าความคิด มือหยาบคว้าถุงยื่นส่งให้หมอทิแล้วยิ้มร่า
“หมอๆพี่หอมเขาซื้อมาฝากจ๊ะ”
ทำหน้าที่ลูกน้องที่ดีเสร็จก็รีบเอาของไปเก็บ แล้วเดินตามไปสมทบกับลูกพี่บนชั้นสองอย่างปลาบปลื้มใจ
ทิเบตมองสิ่งที่เจ้าขันยัดใส่มือ คิ้วได้รูปขมวดมุ่นเปิดดูสิ่งที่อยู่ภายใน หยิบขวดแก้วเล็กๆขึ้นมาส่องดูเหมือนไม่เชื่อในสิ่งที่เห็น หากมุมปากกลับยกยิ้มแล้วมองตามทิศทางที่ร่างโปร่งหายไป
ข้าวหอมเหลียวมองเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู ไอ้ขันเดินหน้าบานเข้ามาใกล้ยิ่งทำให้อารมณ์หงุดหงิดกระพือ
“เป็นอะไรของเอ็ง ปากจะฉีกถึงหูอยู่แล้ว”
“ก็ฉันเอาของที่พี่หอมซื้อมาฝากหมอให้หมอไปแล้วนะ หมอทิยิ้มใหญ่เลย” ประโยคหลังไอ้ขันตีไข่ใส่สีเอาเอง หวังเอาหน้ากับลูกพี่เต็มที่
“อะ...อะไรนะ!” ข้าวหอมถลึงตาลุกขึ้นยืน
“อ้าว!ก็พี่หอมซื้อมาให้หมอทิไม่ใช่เหรอ เห็นเลือกตั้งนาน”
ไอ้ขันเห็นท่าไม่ดีรีบแก้ตัวพัลวัน แถมบ่นอุบด้วยความหวังดีของตัวดูจะไม่เป็นที่ชอบใจของลูกพี่
“ข้าบอกเอ็งตั้งแต่เมื่อไรกัน!”
“อ้าว! ก็ไอ้นั่นมันไว้สำหรับให้คนป่วยกินไม่ใช่เหรอพี่ ไม่ซื้อให้คนป่วยแล้วพี่จะซื้อให้ใครล่ะ”
“...!” คนลังเลพูดไม่ออก รีบเสแก้ตัวพัลวัน “ข้าก็ซื้อมากินเองน่ะสิ ยุ่งไม่เข้าเรื่อง จะไปไหนก็ไปเลยไอ้ขัน เห็นหน้าเอ็งแล้วกวนอารมณ์ ดูซิ บ้านช่องก็ยังไม่ได้กลับ เบื่อจะตายอยู่แล้ว”
“โธ่ พี่หอมก็...ฉันหวังดีนึกว่าพี่ลืม...” ไอ้ขันบ่นกระปอดกระแปด
“ข้าไม่ได้ลืม”
“งั้นพี่ก็ไม่กล้าให้” ไอ้ขันสวนทันควัน
“...อะ...อะ...ไอ้ขัน!”
เจอลูกน้องตัวดีย้อนเข้าให้ ร่างโปร่งก็แทบไฟลุกท่วมตัวด้วยความอับอาย กระโดดไล่เตะอีกฝ่ายจนหลบแทบไม่ทัน หนีออกไปนอกห้องปล่อยให้ลูกพี่ยืนหน้าเขียวหน้าแดงอยู่คนเดียว
TBC
ขอบคุณทุกคอมเมนท์จ้า
:z10: ไปทำงานก่อนค่ะ
เจอกันวันพุธ (พายุเหมือนจะเข้า)
-
จิ้มตรูด คนแต่ง :laugh:
ไปอ่านก่อน
--------------------------
ตอนนี้้ นุ้งข้าวหอม น่ารัก :-[
+1
-
อร้ายยยยยยยยยยยยยยยน้องหอมก็...ยังไงซะเค้าก็เป็นสามีใช่มั้ยล่า5555555 บำรุงเยอะ ๆ แหละดีแล้ว :z1:
พี่หมอขา...หายสนิทเลยมั้ยคะ ภรรยามาดูแลถึงบ้าน5555
รอพายุลูกใหญ่ ขอทอร์นาโดค่ะ คริคริ ว่าแล้วก็เก็บเสื้อผ้ากลับบ้านดีกว่า(กลับไปกบดานที่สุพรรณ ฯ ดูความคืบหน้าต่อไป อิอิ)
แอบเข้าห้องพี่หมอเก็บของใช้ส่วนตัวพี่หมอไว้ดูต่างหน้า ไว้กอดแทนตัว ไว้สูดกลิ่นหอมตอนคิดถึง 555555 จิตได้อีกกกกกกกก
ขอบคุณค่ะคุณเจี๊ยบ :pig4:
-
น้องหอม แอบหวานเล็ก ๆ ทำเป็นปากแข็ง
พี่หมอสู้ ๆ จัดการน้องหอมสะ โหะ ๆ
-
รู้สึกว่าน้องข้าวหอมเราจะซึนเดเระอย่าแรง
555
น่ารักดี
แต่ทำไรก็ให้มันมีขอบเขตบ้างนะข้าวหอม
-
รอวันที่สองคนนี้จะดีกัน
-
ความรักเริ่มก่อตัวแล้วนะเนี่ย
อิอิ
อย่ามีอะไรมาสะดุดเลยน้าคร้าบบ
+1ให้กับความกล้าในการป้อนข้าวหมอทิกับยาบำรุงกำลังนะหอม
-
หมอทิเค้ายอมลงให้กับข้าวหอมมาหลายเรื่องแล้วนะค่ะ ข้าวหอมก็ทำตัวดีกับหมอทิหน่อยเถอะค่ะ อย่าหาเรื่องแกล้งหมอทิอีกเลย ทำตัวไม่รู้จักโตไปได้ :เฮ้อ:
555กามเทพขันทำหน้าที่ได้ดีค่ะ :m20:
-
น้องหอมมมมมมมมมมมม น่ารักไปหนายยยยยยยยยยยยยย
ถึงจะแก่นจะอะไรแต่น่ารักอ่ะ น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกก
-
คุณหมอทนอีกนิดนะครับ อิอิ
:oni2: :oni2: :oni2:
-
น่ารัก
-
อ่านแล้วลุ้นแทบแย่ค่ะตอนนี้
กลัวจะมีใครตาย โหดเหลื๊อเกินนนน
พี่หมอทิก็นะ ไม่สบายยิ่งคิดมากเนอะ น้อยใจน้องแบบเก็บไม่อยู่ทีเดียว
เจ้าหอมก็ปากแข็ง! ทำตามหัวใจบ้างไรบ้าง ไหนๆก็ลงเอยกันแล้วน๊า
-
ข้าวหอมนี้ไม่เคยดีกับหมอทิเลยอ่ะ
เห็นใจหมอทิเฮ้ออออ :เฮ้อ:
-
น้องข้าวหอมน่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกก :m3:
ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
น้องข้าวหอมน่ารักที่สุดเลยอ่ะถ้าน้องข้าวหอมน่ารักแบบรับรองที่หมอทิหายป่วยไวแน่นอน :m12:
อยากให้น้องหอมใจอ่อนไวๆรักพี่ทิได้แล้วนะข้าวหอมอิอิ
อยากอ่านตอนต่อไปไวๆจัง
+1ให้ความน่ารักของข้าวหอม :จุ๊บๆ:
-
ต้องให้รางวัลไอ้ขันอย่างงาม
ตอนนี้ทำได้ดีมาก
o13 o13
กด+ให้ชดเชยที่ไม่ได้เข้ามาตั้งหลายวัน
ปอลอ เมื่อไหร่จะเข้าใจกันซะที รอลุ้นจะแย่
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย~~~~!!!~ เข้ามาได้อ่านถึง 2 ตอน
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย~~~!!~ น่ารักขึ้นเรื่อยๆแล้วเชียว >,,,<
ชอบมากค่ะ ให้กำลังคนโพส กับคนแต่งจ้า :L2:
-
เริ่มเข้าสู่โหมด หวานนนนนนนนนนนนนน ซะที อิอิ
-
ทนต่ิอไปนะพี่หมอ
-
อ่านแล้วเหนื่อยใจไปกับข้าวหอม แต่หมอทิงอนตลกดี 55+
เริ่มมีอุ่นๆหวานๆเข้ามาเป็นกำลังใจให้กับคนอ่านมั่งแล้ว
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
หมอ งอนนานๆเลย
วัดใจข้าวหอม
-
เอาใจช่วยพี่หมอ
รักนี้ต้องอดทน
-
พี่หอมป้อนข้าวแล้วต่อไปจะป้อนอไรน๊า
-
เหนื่อยแทนพี่หมอ จริง ๆ แล้วยังงี้ เมื่อไหร่
จะลงเอยกันล่ะนี่ ลุ้นจนเหนื่อย
อย่าลืมมาต่อนะจ๊ะ
-
ข้าวหอมเอ้ย ซื้อมาให้เค้าทั้งทีแต่ก้อไม่กล้าให้เอง อย่างนี้มันน่าจับมาตีก้นซะหน่อยแล้วนะหมอทิ
-
สงสารพี่หมอทิ ต้องทนกับน้องข้าวหอมต่อไป ฮ่าๆ
เมือ่ไหร่จะรักกันคะ รอ ๆ ๆให้รักกัน
ชอบเรื่องนี้จังเลยค่ะ อ่านแล้วอารมณ์ดี๊ดี ขอบคุณสำหรับเรื่องดี ๆ นะคะ :L2:
-
วีรกรรมของข้าวหอมแต่ละอย่างนะ
แสบ ๆ ทั้งนั้น
-
อิอิ ชะตาฟ้ามันลิขิตแล้วจริงๆ น๊า
ปล...พายุจะเข้าแปลว่าอาไรค๊าไร้ท์เตอร์ >.<
-
อีป้าแก่ๆ อ่านไปยิ้มไปเมื่อยแก้มไป
-
สงสารหมอทิอ่ะ น้องข้าวหอมปากแข็งใจแข็งเหลือเกิน
หมอทิใจสลายกันพอดี
-
ตอนนี้น่ารักอ่ะ :o8: แอบกลัวพายุที่ว่า
ขออย่าให้เทพมาทำลายความรักของหมอทินะ เค้าไม่ยอม :angry2:
-
ตอนนี้ยังไม่ได้เป็นเมีย แต่อีกหน่อยก็เป็นแน่ๆจ้า ใช่มั้ยคะคุณหมอ :laugh:
น้องหอมแอบทำตัวน่ารักนิดนึง ซื้อของมาฝากพี่หมอทิด้วย :o8:
-
ยิ่งอ่านยิ่งหมั่นเขี้ยว ข้าวหอม 55+
อยากกระโดดฟัดแทนพี่หมอจริงๆๆ :o8:
หาเรื่องให้พี่หมอเจ็บตัวอยู่เรื่อย แสบจริงๆๆๆ o13
แต่ถึงจะใจแข็ง แต่ก็แอบหวั่นไหว อ่านแล้วนั่งยิ้มตลอด อิอิ
:L2:
-
เริ่มมีใจแล้วดิพี่หอม 555 พี่หมอรุกเลยอีกแปป พี่หอมก็เสร็จพี่หมอแล้ว
รอตอนต่อไปค่ะ
-
:เฮ้อ: ข้าวหอมเอ้ย รู้สึกผิดอะไรบ้างก็ดีนะลูก
พี่เค้าเจ็บตัวเพราะเราทั้งคำพูดและการกระทำมาแยะแล้วนะ
พี่เค้าคงทนสุดๆจริงๆถึงได้ไล่เราแบบนั้นอ่ะ ตอนมาก็ดีใจจะแย่แต่รู้ว่าโดนบังคับมา
ภรรเมียสุดที่รักไม่เต็มใจสักนิดแล้วมาก็นะมาทำเหมือนมาพักผ่อน 555ถึงจะหอมแก้มไปฟอดใหญ่
ค่าคิดถึงแล้วก็นะ มันไม่พอหรอก ปากเราร้ายจะตาย กี่ฟอดๆถึงจะพอก็ไม่รู้ได้ อิอิ
ทำตัวน่ารักให้พี่เค้านิดนึงก็ไม่ได้ จนต้องทะเลาะกัน แล้วผลก็นะ พี่เค้าก็เจ็บตัวอีกเยี่ยงเคย
ดื้อจริงๆเลย ท่ากำนันรู้ว่าส่งลูกตัวมาปองร้ายชีวิตลูกเขย ได้อีก แผลนึงเนี่ยจะยังยิ้มได้มั๊ยหนอ
ลูกหัวแก้วหัวแหวนแสบไม่เว้นว่างจริงๆ
คุณป้านิภาขรามองอาการลูกชายแล้วรู้ไปถึงความนัยแล้วก็นะ ให้สะใภ้ใหญ่เรียกว่าคุณแม่สิคะ คุณแม่นิภา ฮิ้ว
แบบนี้อ่ะเจ้าหอมจะได้ซึ้งใจ ไม่ต้องกระดากอะไรอีกแล้ว ในเมื่อลูกชายยอมรับเต็มปากเต็มคำ
คุณแม่จะไม่เปิดโอกาสให้ลูกหอมได้รู้ถึงความรู้สึกนี้บ้างเลยรึคะ รักลูกเราก็ต้องรักลูกสะใภ้ด้วยนะคะ
อีกอย่างตอนนี้ไส้ศึกหัวใจนุ้งหอมกำลังบุกกำแพงใจเดะดื้อ ต้องตีให้แตกในเร็ววันด้วย อิอิเหล็กกำลังร้อน
o13 o13 o13 ติดงอมแงม +1 คะ
-
ได้อ่านตอนหวานๆบ้างอะไรบ้างชื่นใจมากๆค่ะ
-
ตกรถค่ะ ตามมากทม ไม่ทัน
เลยนั่งเกวียนตามมาทีหลัง
หุๆๆๆ น้องข้าวหอมขา หมอทิเจ็บอย่างนี้ยังแกล้งพี่หมอทิลงคออีกเหรอ
ยุให้พี่หมอตีก้นน้องข้าวหอมเลยนี่
-
Eternal Sunshine 13
ทิเบตมองใบหน้าบูดบึ้งมาตลอดทางคลี่ยิ้มเมื่อเห็นหลังคาเรือนไทยตรงหน้า ไปอยู่กรุงเทพเป็นอาทิตย์คงคิดถึงบ้านน่าดู แต่จะพูดก็พูดเถอะ ถ้ามารดาเขาไม่รั้งเอาไว้เป็นได้เปิดแน่บตั้งแต่วันแรก และจนวันสุดท้ายเขาก็ยังไม่ได้ยินคำขอโทษจากอีกฝ่ายเหมือนกัน
หากแต่ของฝากชิ้นเล็กจ้อยชิ้นเดียวสามารถทำให้หัวใจเขาอุ่นวาบ คล้ายมีสายลมเย็นพัดผ่านหัวใจแห้งผาก ให้มีกำลังใจรอเม็ดฝนอันชื่นฉ่ำในเวลาต่อไป
ข้าวหอมชะเง้อคอมองหน้าจั่วบ้านที่แสนจะคิดถึง พอรถจอดสนิทก็แทบจะถลาลงไปกอดเสาเรือน แต่ต้องผ่านด่านลูกน้องสี่ขาทั้งสามตัวไปก่อน เสียงเห่าหอนแสบแก้วหูพร้อมการตะเกียกตะกายทำให้ร่างโปร่งหัวเราะร่า ไม่นึกใส่ใจความเจ็บแสบจากปลายเล็บทู่ๆของพวกมัน
กำนันสิงห์เดินออกมายังระเบียง มองดูบุตรชายเอาขนมออกมาแจกบรรดาลูกสมุนสี่ขาโดยไม่ยอมขึ้นมาบนเรือนจนกว่าจะหายคิดถึงกัน แล้วสั่งให้ไอ้แก้วไปเตรียมน้ำไว้รอรับลูกเขยที่เดินขึ้นเรือนมาก่อน
“หายดีแล้วใช่มั้ยพ่อทิ”
“ครับ แล้วทางนี้เป็นยังไงบ้าง หอมไม่อยู่ตั้งหลายวัน ยุ่งรึเปล่าครับ”
“ไม่หรอกๆ ไอ้สารก็อยู่ แต่ถ้ามันไม่ไปสิ ฉันจะฟาดมันให้ตูดลาย พิเรนทร์จนได้เรื่อง ดีนะที่พ่อทิไม่เป็นอะไรมาก”
ทิเบตยิ้มแทนคำพูดกับความแสบสะท้านของร่างโปร่ง ต่อไปเขาเองก็ต้องระวังตัวไว้เหมือนกัน ไม่งั้นคราวหน้าอาจได้เอาชีวิตมาทิ้งไว้ที่นี่ ให้คนที่ได้ชื่อว่าเมียตกพุ่มหม้ายทั้งที่ยังไม่ได้แตะแม้ปลายก้อยหัวเราะสมใจ เพราะฉะนั้นเขาจะไม่ยอมลาโลกไปง่ายๆเด็ดขาด
หมอหนุ่มคุยกับกำนันสิงห์ต่อไม่กี่ประโยคก็ถูกไล่ให้ไปพักผ่อน จนกระทั่งพลบค่ำ ทิเบตซึ่งหลับสนิทก็ลุกขึ้นมาล้างหน้าล้างตาพร้อมกับท้องที่ร้องโครกคราก ชายหนุ่มเดินออกมายังชานเรือนก็เห็นกำนันสิงห์กำลังทานข้าวเย็น จึงเข้าไปสมทบ
“มาๆกินข้าว เมื่อกี้ให้ไอ้แก้วไปดู เห็นยังหลับอยู่เลยไม่อยากปลุก ถ้าจะเพลียมากนะพ่อทิ”
ชายหนุ่มระบายยิ้มบางกับคำทัก พลางหยิบจานออกมาตักข้าว
“แต่โบราณเขาถือนา นอนตอนโพล้เพล้แบบนี้ ถ้าไม่เป็นอะไรก็อย่านอนบ่อยๆล่ะ”
ทิเบตรับคำก่อนหันมองไปรอบๆตัว เห็นแต่ไอ้แก้วกับไอ้ขันผลุบๆโผล่ๆอยู่ตามครัว ไม่เห็นลูกพี่ของเจ้าพวกนี่จึงเอ่ยปากถาม
“หอมล่ะครับ ไม่มาทานข้าวด้วยกัน”
“อืม เจ้าเทพมาหาตั้งแต่เย็น เลยตักข้าวไปกินกันข้างล่างประสาหนุ่มๆล่ะนะ”
ทันทีที่กำนันบอกจบ ทิเบตก็หันขวับไปยังลานหน้าบ้าน บนแคร่ไม้ไผ่มีร่างชายหนุ่มสองคนกำลังทานข้าวกันไปหัวเราะให้กันไป หัวใจหมอหนุ่มกระตุกชาไปชั่วครู่ก่อนหันกลับมาสนใจจานข้าวตรงหน้า และไม่ถึงนาทีก็ต้องหันไปมองอยู่แบบนั้นจนอิ่ม
กำนันสิงห์นั่งอยู่ตรงข้ามเห็นอาการอยู่ไม่สุขของลูกเขยก็พอจะเข้าใจอะไรขึ้นมาลางๆ ลอบพรางพรูลมหายใจ
ภาระที่ตนเองได้แบกไว้กำลังมีคนมาช่วยรับไปดูแลแล้ว
“เจ้าเทพมันเป็นเพื่อนกับไอ้หอมมานานแล้ว”
ผู้สูงวัยเอ่ยขึ้นมาลอยๆ ทำให้ทิเบตละความสนใจจากบุคคลทั้งสอง กลับมาพิจารณาคำพูดของฝ่ายตรงข้าม พลางรู้สึกร้อนไปทั้งใบหน้าเมื่อถูกจับได้
“หรอครับ...”
ชายหนุ่มอึกอักก่อนหันไปมองทั้งคู่อีกครั้ง ความคิดบางอย่างย้อนกลับเข้ามาในสมองเมื่อเห็นภาพตรงหน้า ไม่ว่ามองจากมุมไหนก็ดูเหมาะสมกันดี แต่เขากลับเป็นคนที่มาอยู่ตรงนี้ แทนที่ใครบางคน
“ดูเขาเป็นห่วงเป็นใยกันดีนะครับ”
ทิเบตลากสายตากลับมายังกำนันสิงห์ มองลงไปในดวงตาคู่ดุและยากหยั่งถึงความคิด
จากที่ได้ใกล้ชิด กำนันสิงห์ไม่ใช่คนทำอะไรโดยไม่มีเหตุผล และก็ไม่ใช่คนที่เชื่ออะไรงมงายจนกู่ไม่กลับ ซ้ำยังยุติธรรมไม่เอาเปรียบใครจนเป็นที่นับหน้าถือตาของชาวบ้าน น้ำใจก็งามผิดหน้าตาที่ดูดุดัน ถ้าตัดเรื่องความรักลูกชายคนเล็กมากจนเกินพอดีแล้ว กำนันสิงห์เป็นคนที่ควรเอาเป็นแบบอย่าง แล้วทำไมคนที่รอบคอบ คิดอะไรไกลกว่าใครๆจึงเลือกให้ลูกชายแต่งงาน!
บางสิ่งที่เกินกว่าการคาดเดา ปมที่ไม่อาจสางได้ด้วยตัวเอง และคำตอบก็ใช่ว่าจะไม่มี หากอยู่ตรงหน้านี้เอง
ผู้อ่อนวัยสำรวมความคิดเพื่อเปิดไปสู่คำตอบ
“ผมดูเขาเอางานเอาการนะครับ เพื่อนของหอมคนนี้...ไม่ได้ด้อยอะไรเลย” ชายหนุ่มหยุดชั่งใจก่อนกล่าวต่อ “แล้วทำไมกำนันถึงเลือกผมล่ะครับ” ดวงตาคู่อ่อนโยนหากมั่นคงจ้องประสานกับอีกฝ่าย “ทางออกมันมีอยู่ ผมอยากรู้ว่าทำไมกำนันถึงเลือกทางนี้ครับ ทั้งๆที่ต้องแลกมาด้วยอะไรตั้งหลายอย่าง”
กำนันสิงห์ชะงักพร้อมกับบรรยากาศรอบตัวเย็นลงตอบรับความรู้สึกของคนทั้งคู่ จากนั้นยกแก้วน้ำขึ้นดื่มพลางมองไปทางบุตรชายอย่างใคร่ครวญและสดับรับฟังความคับข้องใจของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นลูกเขย
“มาถึงวันนี้ผมต้องบอกพ่อกำนันว่า ผมไม่คิดจะเปลี่ยนแปลงสถานะที่เป็นอยู่ ไม่คิดจะเลิก เว้นเสียแต่ทางนี้จะไม่ต้องการ เพราะผม...คงจะรักลูกของพ่อกำนันแล้วจริงๆ”
“คงจะหรือ...” กำนันสิงห์หนวดกระตุก หันมองหน้าอีกฝ่าย
“เวลาเท่านี้ เกิดความรู้สึกแบบนี้ได้ก็แปลกแล้วครับ” ทิเบตยิ้มฝืด ค้นหาสัญญาณในแววตาอีกฝ่าย “กำนันบอกผมได้มั้ยครับ”
น้ำเสียงทุ้มนุ่มแต่แฝงไว้ด้วยความกดดัน ทำให้กำนันสิงห์ถอนหายใจ นิ่งเงียบไปชั่วครู่ก่อนเอ่ย
“เพราะความเห็นแก่ตัวของคนเป็นพ่อไงล่ะ”
พูดไปก็ยกผ้าขาวม้าปัดริ้นไรตามตัวเมื่อเริ่มพลบค่ำ
“ไอ้หอมมันไม่ค่อยจะดี เห็นมันทโมนแบบนั้นแต่จริงๆแล้วมันเป็นโรคหัวใจรั่วมาแต่เกิด ในบรรดาลูกๆฉันก็ห่วงแต่มันนี่ล่ะ”
ทิเบตนิ่วหน้าจับกระแสเสียงเนิบนาบแฝงไว้ด้วยความหวาดหวั่น
“ลึกๆแล้วฉันก็รู้ว่าลูกชอบอะไร แต่ก็อย่างว่าล่ะนะ ใจคนเป็นพ่อก็อยากให้มันมีเมียมีลูกเหมือนชาวบ้านเขา ถ้าทำได้ฉันก็อยากให้มันเป็นแบบนั้น แต่ความต้องการของฉันทำให้ลูกกดดัน ยิ่งปกปิดก็เหมือนยิ่งเปิดเผยให้รู้ว่าถึงจะทำยังไง มันก็ยังเป็นมัน จนเมื่อเกิดเรื่องขึ้นฉันถึงคิดได้ว่า ไม่เกิดเรื่องวันนี้ วันหน้าก็ต้องเกิด”
กำนันสิงห์มองไปในดวงตาชายหนุ่มที่สงบรอรับฟัง
“และไหนๆพ่อทิก็เป็นหมอ ฉันเลยอยากให้ลูกตัวเองอยู่ใกล้มดใกล้หมอไว้เป็นดีที่สุด ถึงได้เป็นอย่างทุกวันนี้ไง”
“พ่อกำนัน...”ทิเบตคราง
คำอธิบายกระชับได้ใจความทำเอาทิเบตนิ่งงันไปชั่วขณะ ก่อนหันไปมองร่างเล็กที่หัวเราะต่อกระซิกกับเพื่อนชาย
กำนันสิงห์ใช้วิกฤตจากเรื่องที่เกิดขึ้นจัดการผูกมัดเขาไว้เพราะคำว่าลูกคำเดียว เพื่อลูกแล้วถึงกับยอมเสียหน้า ยอมสร้างเงื่อนไข และยอมเสี่ยงเพื่อให้ลูกมีคนดูแลไปตลอดชีวิต
นี่เขาเผลอเข้าใจผิดมาตลอดว่าสิ่งที่ทำทุกวันนี้ก็เพื่อแม่ และรับผลในสิ่งที่ตัวเองได้ก่อขึ้น ไม่เคยคิดเลยว่าจะเป็นแผนของคนตรงหน้า
ให้ตายเถอะ! ถึงความจริงเขาจะเป็นคนผิด แต่ตอนนี้เขารู้สึกเสียรู้กำนันสิงห์หมดรูป แถมยังถอนตัวไม่ขึ้นอีกต่างหาก
มาเหนือเมฆจริงๆ สมแล้วที่เป็นกำนันมานับสิบๆปี ไม่ต่างกับขิงยิ่งแก่ยิ่งเผ็ด
ทิเบตตกอยู่ในภวังค์ความคิดจนกำนันสิงห์เป็นฝ่ายร้อนใจเสียเอง ด้วยไม่คิดว่าชายหนุ่มจะรับฟังอย่างสงบ ไม่โวยวายออกมาซักคำ นอกจากการถอนหายใจยาว
“จะไม่โวยวายอะไรหน่อยหรือพ่อทิ”
ทิเบตที่ใบหน้าเผือดลงสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่เพื่อปรับอารมณ์ ก่อนส่ายหน้า
“ยังไงผมก็เป็นคนก่อเรื่อง ผมไม่มีสิทธิ์ไปโวยวายกับความหวังดีของคนเป็นพ่อหรอกครับ”
ถ้าเป็นก่อนหน้านี้เขาคงจะไม่พอใจ แต่ไม่ใช่ตอนนี้...
ไม่ว่ากำนันจะทำเพื่ออะไรก็ตาม แต่เขาทำเพื่อตัวเอง เพราะอยากจะรู้ว่าความอบอุ่นเล็กๆในใจนี้จะเติบโตไปถึงไหนกัน
ชายหนุ่มสรุปความรู้สึกของตัวเองอย่างตรงไปตรงมา และเรียบง่ายจนตัวเองยังแปลกใจ
หากหัวคิ้วซึ่งคลายออกแล้วขมวดมุ่นอีกครั้ง เมื่อนึกถึงเหตุผลที่อีกฝ่ายกล่าว
“แล้วที่ว่าเป็นโรคหัวใจรั่วนี่รูรั่วขนาดไหนครับ มีแพทย์รักษาประจำรึเปล่า”
“ก็หมอที่โรงพยาบาลเขาบอกว่า2-3มิล” ผู้สูงวัยยกมือขึ้นลูบใบหน้าตัวเองแรงๆ “อาการไม่ร้ายแรง เลยไม่ต้องกินยา แต่บางครั้งฉันเห็นลูกหอบจนตัวโยน ฉันก็กลัว กลัวจริงๆนะพ่อทิ พอไปหาหมอ ฉันถามว่าไม่เป็นอะไรจริงๆหรือ ก็ได้คำตอบเดิมๆ ว่าให้ปฏิบัติตัวตามที่หมอแนะนำ ก็จะมีชีวิตยืนยาวเหมือนคนทั่วไป แต่มันก็ยังห่วง”
ทิเบตมองภาพกำนันผู้เข้มแข็งพลันเหลือเพียงภาพชายชราที่เฝ้าห่วงลูกหลานสะท้อนเข้าไปในอกชายหนุ่ม
ในวันที่เขาเลือกเดินทางนี้ มารดาของเขาก็คงรู้สึกไม่ต่างจากนี้นัก
เพราะไม่รู้ว่าพวกเขาทั้งสองคนจะประคับประคองชีวิตคู่ไปได้ตลอดรอดฝั่งรึเปล่า
คิดถึงตรงนี้ หัวใจดวงโตรู้สึกหนักอึ้ง หันมองเจ้าของร่างโปร่งอีกครั้ง
มันทำคนเดียวได้ที่ไหนกันเล่า ถ้าเจ้าตัวแสบนั่นไม่ร่วมมือร่วมใจด้วย
ชายหนุ่มดุนลิ้นเข้ากับกระพุ้งแก้มใช้ความคิดหาทางรับมือกับความพยศสุดเฮี้ยวของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยา ซึ่งแม้จะถูกตั้งป้อมใส่จนเหมือนเกลียดกันมาแต่ชาติปางก่อน แต่เขาก็เชื่อในความรู้สึกแรกที่ได้รับจากร่างเล็กๆนั้น
สักวันเขาจะต้องง้างประตูที่ปิดกั้นหัวใจนั่นออกให้ได้
เพราะถ้าอยากได้ใจก็ต้องแลกด้วยใจเช่นกัน
เขาเชื่ออย่างนั้น...
ทิเบตซักถามอาการของข้าวหอมจากกำนันสิงห์อีกพักใหญ่ก่อนขอตัวกลับเข้าห้อง และวางแผนการรักษาดูแลสุขภาพของข้าวหอมคร่าวๆขณะอาบน้ำ เมื่อออกจากห้องน้ำก็เยี่ยมหน้าออกไปทางหน้าต่างเพื่อสังเกตวี่แววของแขกและเจ้าตัวดี ซึ่งดูจะไม่คิดสนใจใยดีสามีคนนี้เลย
ชายหนุ่มนิ่งมองภาพเบื้องล่างท่ามกลางแสงสว่างของไฟนีออน เก็บงำความไม่พอใจไว้ลึกๆก่อนละความสนใจคว้าหนังสือมานอนอ่านจนหลับไปเพราะความอ่อนเพลีย หากเจ้าของห้องอีกคนก็ยังไม่กลับขึ้นมา
รุ่งเช้าข้าวหอมตื่นขึ้นมาพร้อมความรู้สึกหน่วงในอก ด้วยเมื่อคืนคุยกับสุเทพจนติดลม เผลอตอบตกลงไปเป็นเพื่อนอีกฝ่ายซื้อของในตัวเมือง ทั้งที่วันนี้เขาต้องคุมคนงานเก็บข้าวโพด
‘คงต้องให้เจ้าแก้วไปแทน’ ข้าวหอมตัดใจ ไม่ใช่ไม่ห่วงงาน แต่ ณ เวลานี้เขาเลือกให้ความสำคัญกับสุเทพมากกว่า ร่างโปร่งเสยผมแล้วพับเก็บผ้าห่ม ก่อนชะโงกมองร่างสูงซึ่งนอนบนพื้น
ใบหน้าขาวคมคายยังคงหลับสนิท ลมหายใจสม่ำเสมอทำให้ข้าวหอมเท้าคางมองคนหลับ ดวงตาอ่อนแสงลงพินิจพิจารณาคนไม่รู้สึกตัว
เห็นขาวๆท่าทางคุณชายแบบนี้แต่ก็อึดใช่เล่นนะ ไอ้คุณหมอ
ร่างโปร่งสัมผัสได้ถึงความพยายามและอดทนของคนตรงหน้า ปราการที่ตั้งไว้จึงสั่นคลอนไม่ใช่น้อย เจ้าตัวถอนใจยาวยืดกระหวัดคิดไปถึงสุเทพ คิดถึงเวลาอยู่ด้วยกันในอกก็ร้อนวาบขึ้นมากับการแสดงออกอย่างเปิดเผยของอีกฝ่าย
คนที่รักเรากับคนที่ฝืนใจอยู่กับเรา มันเลือกไม่ยาก แต่...ไม่รู้ทำไมถึงไม่กล้าตอบรับความรู้สึกของเพื่อนสนิท
ข้าวหอมตัดใจจากใบหน้าน่ามองนั้น ลุกขึ้นจัดการกับเนื้อตัวตัวเองแล้วออกไปพบสุเทพ ปล่อยให้คุณหมอหนุ่มหงุดหงิดหัวใจอีกครั้ง เมื่อตื่นขึ้นมาพบว่า
ถูกทิ้ง!
“นี่จะไม่เห็นหัวกันเลยใช่มั้ย” ชายหนุ่มปาผ้าเช็ดผมลงบนที่นอน หลังจากได้รับรายงานจากไอ้แก้ว แล้วยกมือขึ้นกอดอก
นี่เขาจะต้องงัดมาตรการเรียกร้องความสนใจแบบเด็กสามขวบมาใช้ด้วยรึเปล่าเนี่ย ถึงจะทำให้อีกฝ่ายหันกลับมามองเขาบ้าง
ชายหนุ่มเดินออกมายังชานเรือน รู้สึกว่าเมื่อเจ้าตัวดีไม่อยู่ เรือนหลังใหญ่นี้ก็ดูเงียบสงบขึ้นมาถนัดใจ ก่อนจะเดินไปตักข้าวใส่จานแล้วโปะด้วยหมูทอดสองสามชิ้นพร้อมต้มจืดหน้าตาประหลาดๆหนึ่งถ้วย หันซ้ายหันขวาดูท่าจะไม่มีใครอยู่ทานเป็นเพื่อนจึงเดินลงเรือนไปนั่งที่แคร่ใต้ต้นไม้แล้วส่งเสียงเรียกบรรดาลูกรักลูกชังสี่ขาของข้าวหอม ซึ่งมันก็วิ่งหน้าเริดมายืนน้ำลายยืดน้ำลายย้อยตรงหน้า โดยเฉพาะไอ้โจ๋น้อย พอมันได้กลิ่นหมูทอดปุ๊บก็เกยคางลงบนหน้าขาปั๊บ ส่งสายตาอ้อนวอนให้ชายหนุ่มเห็นใจและจำใจฉีกหมูทอดให้มันกิน ทิเบตส่งส่วนที่เหลือให้หมูอ้วนซึ่งนั่งเรียบร้อยอยู่ข้างๆ ส่วนไอ้โก๊ะหน้าดำหายไปไหนก็ไม่รู้ ชายหนุ่มเดาว่ามันคงตามพ่อกำนันเข้าไปในไร่
เวลาผ่านไปกินข้าวไม่ถึงสามคำ ก็รู้สึกถึงน้ำหนักที่กดลงบนหน้าขาอีกครั้ง ทิเบตเหลือบดูก็ประสานสายตาดำขลับใสปิ๊งของโจ๋น้อยจ้องตาเขาเขม็ง พร้อมกับน้ำลายใสยืดเปื้อนขากางเกงเป็นดวงด่าง
“เฮ้ย! แกนี่มันตะกละจริงๆเลย”
คุณหมอหนุ่มมองเจ้าสุนัขจอมซนแล้วแสร้งไม่สนใจทานข้าวต่อไป แต่ก็ทำได้ไม่นานเมื่อไม่สามารถอดทนอดกลั้นต่อสายตาวิงวอนของเจ้าโจ๋น้อยได้ จึงถอนหายใจหนึ่งเฮือกหยิบหมูทอดฉีกแบ่งให้ทั้งสองตัวอีกครั้ง
“ถ้าเจ้านายพวกแกหลอกล่อได้ด้วยของกินก็คงดีหรอก”
ทิเบตยกยิ้มบางมองเจ้าสุนัขทั้งสองตัวด้วยความเอ็นดู เพราะอย่างน้อยความพยายามที่จะญาติดีกับพวกมันตอนนี้สัมฤทธิ์ผลแล้ว ถ้าไม่นับไอ้โก๊ะหน้าดำล่ะนะ เพราะฉะนั้นกับคนที่มีจริตมากความ ก็ย่อมต้องใช้เวลาล้างทิฐิที่เกาะกินใจให้หมดไป
หวังว่าเขาคงจะมีวันนั้นนะ
ภายในตลาดตัวเมืองสุพรรณบุรี ท่ามกลางผู้คนพลุกพล่านชายหนุ่มสองคนหิ้วของพะรุงพะรังเดินจับจ่ายใช้สอยจนตะวันใกล้ตรงศีรษะ ร่างโปร่งบางจึงร้องโอดครวญกับเพื่อนสนิท
“เทพ ครบยังเนี่ย หนักจะแย่แล้ว” ข้าวหอมมองปลายนิ้วเริ่มเขียวจากการหิ้วของหนักเป็นเวลานาน “ใช้คุ้มจริงๆ เลี้ยงข้าวมื้อเดียวท่าจะไม่พอนะเนี่ย”
สุเทพได้ยินเสียงบ่นกระปอดกระแปดพลางอมยิ้ม เหลือบมองแก้มป่องๆปากยื่นๆอย่างหมั่นเขี้ยว
“งั้นเลี้ยงสองมื้อเลยล่ะกัน”
ชายหนุ่มผิวคล้ำแดดเอียงคอเหล่มองเพื่อนหน้าขาว มุมปากยกยิ้มเมื่อเห็นอีกฝ่ายยังมีท่าทีไม่จุใจ จึงชะลอให้ร่างโปร่งเดินขึ้นมาเสมอกันแล้วก้มลงกระซิบบอกข้างใบหูเล็กเบาๆ
“งั้นเลี้ยงตลอดชีวิตเลยเอามั้ย?”
ข้าวหอมเบิกตากว้างกับคำพูดโจ่งแจ้ง ใบหน้าขาวร้อนวูบก่อนหลุบตาลงแล้วเสเอาไหล่กระแทกต้นแขนกำยำ
“ตลกล่ะ แต่เย็นนี้ต้องไปบ้านลุงมีเป็นเพื่อนฉันนะ”
“มีอะไรหรือ” สุเทพเลือกจะปล่อยผ่าน ไม่กดดันให้อีกฝ่ายอึดอัด แต่ก็รุกเมื่อสบโอกาสเสมอ เพราะเขาใจเย็นมาเกินพอแล้ว “ลุงมีมีลูกตัวใหม่รึไง” ชายหนุ่มหมายถึงไก่ชน
“หึ...เก่าแล้ว ตอนนี้ลุงมีเขาเลี้ยงปลากัด จะไปดูว่าลุงแกเพาะพันธุ์ยังไง วันก่อนเด็กๆมันมาเล่าให้ฟัง เลยอยากไปดู”
“อยากไปดูรึอยากไปขอมาเลี้ยง ระวังเหอะ พ่อกำนันรู้เข้าจะโดนดุ”
ข้าวหอมหน้ามุ่ยเมื่อคนข้างๆเอาบิดามาอ้าง ก็คราวก่อนถูกบ่นเรื่องไก่ชนจนหูชา คราวนี้ถ้าเรื่องถึงหูอีกเป็นได้แก้วหูแตก คิดไปถึงตรงนั้น ดวงตาวาวๆแลดูซุกซนก็ช้อนตามองร่างสูงอย่างออดอ้อน
“เทพก็อย่าบอกพ่อสิ”
สุเทพแสร้งวางทีเฉยเมยกับคำขอร้องน่ารักน่าหยิก นานจนเจ้าคนเจ้าเล่ห์จับไต๋ได้ ใช้ศีรษะมากระแซะถูไถเอาใจ ร่างสูงกว่าจึงหลุดหัวเราะออกมา
“ได้ๆ แต่ต้องไปกับเทพนะ ห้ามแอบไปคนเดียว โอเค?” ชายหนุ่มลากเสียงสูงหยั่งเชิงด้วยใจตุ๋มๆต่อมๆ เพราะนั่นหมายถึงอีกฝ่ายยอมให้เขาเข้าไปใกล้หัวใจเล็กๆนั้นอีกก้าวหนึ่ง
และคำตอบทางภาษากายก็ทำให้เขาตัวลอย เมื่ออีกฝ่ายคลี่ยิ้มพยักหน้าหงึกๆ ร่างสูงจึงเดินอมยิ้มนำไปซื้อของร้านค้าถัดไปด้วยหัวใจอิ่มเอิบ
ส่วนเจ้าตัวดีเมื่อมีคนให้ท้ายก็เดินผิวปากสบายอารมณ์ เสร็จสรรพจากการซื้อของก็ลากเพื่อนไปนั่งกินก๋วยเตี๋ยวที่เพิงข้างทาง เจ้าเด็ดเผ็ดสะใจจนสุเทพแอบน้ำตาซึมจากความเผ็ดร้อน จากนั้นจึงพากันไปบ้านลุงมีและเอ้อระเหยจนค่ำ
-
ฝ่ายทิเบตหลังจากลากำนันสิงห์กลับมาทำงาน คุณหมอหนุ่มก็ตกอยู่ในอาการครุ่นคิดยามว่างเว้นจากการทำงาน ชายหนุ่มนั่งพลิกหน้าหนังสืออ่านจับใจความคร่าวๆในห้องนั่งเล่นชั้นล่างยามเย็น บรรยากาศโปร่งสบายจากเพดานสูงและกำแพงกระจกใส มองเห็นสวนเขียวขจี เสียงตึงตังของหลานทั้งสองคนไม่สามารถฉุดชายหนุ่มออกจากภวังค์ กระทั่งได้ยินเสียงร้องไห้งอแงของเด็กหญิงเพิร์ส ทิเบตจึงหันมองต้นเสียง เห็นพี่น้องสองคนกำลังยื้อหนังสือกันอยู่ เจ้าคนพี่ที่เริ่มสู้แรงน้องชายไม่ได้ก็แบะปากกระทืบเท้าเร่าๆ ร่างสูงจึงวางหนังสือแล้วลุกไปห้ามศึกพี่น้อง พลางกวาดตามองหาพี่เลี้ยงของเด็กทั้งคู่ ด้วยบิดามารดาของเด็กทั้งสองไปต่างประเทศจึงเอามาให้ย่าเลี้ยงหลายวันแล้ว
“ไม่แย่งกันครับ ม่ะ ลุงอ่านให้ฟังดีกว่านะ” ชายหนุ่มขอหนังสือจากเด็กทั้งสองแล้วอุ้มมานั่งบนหน้าขาคนละข้าง มือใหญ่เช็ดน้ำตาเม็ดโตให้แก่เด็กหญิงก่อนยกยิ้มปลอบ “เป็นพี่น้องกันต้องแบ่งกันอ่าน ถ้าแย่งกันหนังสือก็จะขาด ขาดแล้วก็อดดูภาพสวยๆ แบบนั้นดีมั้ย?”
เด็กชายส่ายหน้าก่อนอิงตัวพิงผู้เป็นลุงอย่างออดอ้อน จากนั้นจึงแอบเหลือบมองใบหน้าลุงด้วยดวงตาดำสุกใส เล่นเอาทิเบตส่ายหน้าระคนเอ็นดู มือใหญ่ยกขึ้นขยี้เส้นผมนุ่มแล้วกางหนังสือนิทานภาพสีสดแตะตา อ่านให้หลานๆฟัง จนมารดาออกมาพบ
“อ้าว มาอยู่ที่นี่เอง ย่าก็คิดอยู่ว่าหายไปไหน ไม่เห็นไปอ้อนขอขนมในครัว” นิภาวางจานขนมและผลไม้บนโต๊ะตรงหน้าบุตรชาย “ทานเสร็จแล้วจะได้ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ดูสิ ไม่รู้ว่าไปเรียนรึไปฟัดกับไอ้ตูบมา ถึงได้เปื้อนขนาดนี้” นิภาบ่นหลายชายซึ่งยิ้มอายๆเกาะลุงแน่น
“แล้วพี่เลี้ยงเขาล่ะครับ”
“แม่ให้ออกไปซื้อของ เดี๋ยวกลับมาก็พอดีเอาเจ้าสองคนนี้อาบน้ำ นี่ถ้าไม่มีพี่เลี้ยงแม่คงปวดหัวแย่ เด็กเดี๋ยวนี้อยากรู้อยากเห็นไปซะทุกอย่าง ยิ่งเสาร์อาทิตย์นี่วิ่งกันเพดานแทบถล่ม ไม่ก็ร้องอยากไปเล่นของเล่นในห้างโน้น ไม่เหมือนสมัยแม่เด็กๆ เลิกเรียนก็ไปเล่นในสวน ไม่ก็เล่นน้ำคลอง” นิภาถอนหายใจ “แต่อย่างว่านะ ในเมืองแบบนี้จะไปหาสวนหาคลองน้ำใสๆจากไหน แม่ล่ะกลัวว่าหลานจะติดเกมอย่างในข่าวเหลือเกิน”
ทิเบตอมยิ้มกับอาการห่วงลูกหลานของมารดา
“มันก็ไม่ใช่สิ่งไม่ดีนะครับ เพียงแต่ต้องดูแลเอาใจใส่ เลือกเล่นเกมตามวัยของเขา ส่งเสริมกิจกรรมอื่นที่พวกเขาชอบ ก็จะไม่หมกมุ่นกับเกมเกินไปหรอกครับ”
“แต่แก่ๆอย่างเราจะไปตามเด็กพวกนี้ทันได้ยังไง กดอะไรกันก็ไม่รู้ ดูน่าเวียนหัว”
“โธ่แม่ครับ พ่อเจ้าพวกนี้มันดูได้ แต่ถ้าแม่ห่วง กลัวหลานๆจะไฮเทคเกินไป อยากให้ไปคลุกดินคลุกทรายบ้าง เดี๋ยวเสาร์อาทิตย์เราพาพวกเขาไปสุพรรณมั้ยล่ะครับ เอาไปปล่อยไว้บ้านกำนันสิงห์ก็ได้ ที่นั่นก็มีข้าวเม่า ข้าวปั้น ข้าวใหม่ อายุไม่ห่างกันเท่าไหร่ ที่นี้ล่ะ หลานแม่ได้เข้าแก๊งสำรวจโลกกันทั้งวัน” รวมเจ้าหัวโจกหน้านวลเข้าไปด้วย รายนี้ล่ะตัวนำ!
“ก็ดีนะ แม่ว่าเอาไปอยู่บ้านนอก หัดทำงานเล็กๆน้อยๆซะบ้าง อยู่นี่มีพี่เลี้ยงคอยทำให้ เสียคนมาเยอะแล้ว”
ทิเบตหัวเราะลงคอ นึกถึงวัยเด็กของตนเองที่ถูกมารดาเคี่ยวเข็ญให้กวาดถูห้องนอน ล้างจาน ถอนหญ้าหน้าบ้าน ถ้าอู้เป็นได้ถูกทำเพิ่ม หรือไม่ก็ตัดเงินค่าขนม
“จะไปเมื่อไรแม่ก็บอกนะครับ”
ชายหนุ่มนั่งเล่นกับหลานเพลินจนลืมเรื่องกลัดกลุ้มใจ กระทั่งถึงวันที่จะต้องเดินทางไปหาคุณภรรยาสุดเฮี้ยวอีกครั้ง
ณ โรงพยาบาล ทิเบตนั่งขมวดคิ้วอ่านเอกสารตรงหน้าก่อนผลักออกห่าง วันนี้เขาจะต้องกลับไปค้างบ้านกำนันสิงห์เช่นทุกที แต่การไปอยู่ที่นั่นก็ไม่ต่างกับหัวหลักหัวตอ ไร้วี่แววการดูดำดูดีจากภรรยา แม้นอนห้องเดียวกันแต่ก็เหมือนอยู่กันคนละขั้วโลก และที่ร้ายไปกว่านั้นคือการที่ข้าวหอมมีชายหนุ่มหน้าเดิมมาเยี่ยมเยียนแทบทุกวัน ไม่ไปหาเขา เขาก็มาหา จนไม่มีเวลาแม้กระทั่งต่อล้อต่อเถียงกับเขา เข้าห้องมาก็หลับเป็นตาย มันน่าโมโหมั้ยล่ะ ที่อีกฝ่ายทำเหมือนไม่เห็นเขาอยู่ในสายตา
คนใจเย็นอยู่เป็นนิจตอนนี้กลับว้าวุ่นใจอย่างหนัก เคาะนิ้วลงบนโต๊ะเสียงดังตึกๆ สักพักชายหนุ่มจึงล้วงโทรศัพท์ออกมากดสั่งอะไรบางอย่างแก่คนปลายสาย แล้วยกยิ้มมุมปาก
หึ...ดูซิยังจะเมินเขาได้อีกมั้ย
ทิเบตจงใจเดินทางมาสุพรรณบุรีด้วยรถตู้ ทั้งยังไม่ยอมลงจุดที่ใกล้บ้าน หากนั่งต่อไปเรื่อยๆจนถึงในเมือง ชายหนุ่มมีเพียงกระเป๋าเอกสารใบเดียวติดตัวมา เมื่อลงจากรถก็หยิบโทรศัพท์โทรหาเจ้าตัวดีทันที รอปลายทางเพียงชั่วอึดใจ น้ำเสียงขุ่นมัวก็ดังขึ้น
“มีอะไร” เสียงห้วนถามระคนแปลกใจ ร้อยวันพันปีเจ้าหมอคนดีของพ่อจะโทรหา
“มารับหน่อย อยู่หน้าร้านเซเว่นในเมือง”
คนตอบก็ตอบได้กวนอารมณ์พอกัน และหากคนปลายสายเห็นริมฝีปากติดรอยยิ้มสมใจที่ได้กวนอารมณ์คนได้ คงแทบเนื้อตัวเต้น
“แล้วไปทำอะไรที่นั่นล่ะ ไปได้ก็กลับเองได้สิ”
ทิเบตขมวดคิ้วมองโทรศัพท์มือถือตัวเองคล้ายไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน ดูท่าอีกฝ่ายจะไม่ยอมถอยแม้ครึ่งก้าวให้กันเลย ก่อนกรอกเสียงหนักลงไป
“วันนี้รถฉันเสียเลยมารถตู้ อย่าถามมาก ออกมารับเร็วๆ”
“ห๊ะ! มารถตู้ แล้วทำไมไม่ลงแยกปากทางแถวบ้านล่ะ ไปลงซะสุดสายทำไม งะ...” คนปากดีเก็บคำว่า โง่เปล่า กลับคืน ด้วยยังไงอีกฝ่ายก็แก่กว่าโข ขืนหลุดปากว่าอาจซวยไปอีกนาน
“อะไร...” ทิเบตถามเมื่ออีกฝ่ายสะดุด เงียบลง
“เปล่า แต่ฉันมีธุระ ไปรับไม่ได้หรอก นายนั่งรถสองแถวเข้ามาเองก็แล้วกันนะ”
ข้าวหอมได้ทีซ้ำเติมอย่างกระหยิ่มยิ้มย่อง สมน้ำหน้า อยากเสนอตัวมาให้ไอ้หอมคนนี้กระทืบซ้ำเอง
“แต่ฉันไม่รู้ว่าจะขึ้นตรงไหน นายมารับนั่นล่ะดีแล้ว แล้วค่อยไปธุระของนายด้วยกัน”
“เรื่องอะไรฉันจะต้องเอานายไปด้วย อยากไปลงตรงนั้นก็เดินกลับมาเองก็แล้วกัน”
ไม่รอให้อีกฝ่ายเซ้าซี้ข้าวหอมรีบกดตัดสายแล้วเดินผิวปากสบายอารมณ์ลงไปยังใต้ถุนเรือน หยอกเย้ากับสุนัขตัวโปรด ไม่สนใจคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีจะเป็นจะตายยังไง
ทว่าคนต้นคิดจะกวนใจคนเล่นกลับไม่ยี่หระให้สมใจคนคาดหวัง กดหมายเลขถัดไปทันที
ดูซิ เขาจะทำให้ไอ้เด็กแสบนั่นยอมมาได้มั้ย
เสียงโทรศัพท์บนเรือนดังปุ๊บ ไอ้แก้วซึ่งอยู่ใกล้ๆก็รับปั๊บ ได้ความแล้วจึงส่งต่อให้กำนันสิงห์
ไอ้แก้วมองพ่อกำนันรับโทรศัพท์ไปแนบหูด้วยหน้าตายิ้มแย้มแจ่มใส หากรอยยิ้มประดับใบหน้ากลับค่อยๆเหยียดตรง และกลายเป็นบึ้งตึง และค่อยๆแดงก่ำ และ...เหมือนเห็นควันเริ่มออกจากหู
“ไอ้หอม!”
เสียงตะโกนเรียกบุตรชายลั่นเรือนทำเอาเจ้าของชื่อสะดุ้งเสียวสันหลังวาบ และยังไม่ทันได้ลุกหนี พ่อกำนันก็มายืนที่หัวบันไดแล้ว
“เอ็งไปรับหมอเดี๋ยวนี้เลยนะ! ถ้ายังมายักแย่ยักยันจะแพ่นกบาลให้”
“พ่อ...โธ่ ฉันมีธุระให้ไอ้แก้วไปรับก็แล้วกัน” เจ้าทโมนหัวเสียเมื่ออีกฝ่ายเล่นของสูง
“ธุระเอ็งให้ไอ้แก้วไปทำ ตัวเอ็งไปรับหมอทิเขาเลย”
“พะ...”
“ไป!”
น้ำเสียงสั่งเด็ดขาดทำให้ข้าวหอมหน้าเสียเม้มปาก เมื่อแม้จะเอ่ยปากอุทธรณ์ก็ไม่เป็นผล ผู้เป็นพ่อโมโหจนตาโปนหนวดกระดิก และเขาไม่นึกอยากกระตุกหนวดเสือเก่าตอนนี้ จึงจำใจเดินกระแทกส้นเท้าไปเปิดประตูรถยนต์และปิดดังปัง ระบายความหงุดหงิด
กำนันสิงห์มองบุตรชายสุดรักสุดสวาทขับรถออกจากบ้านแล้วพรางพรูลมหายใจยาว
“ไอ้ลูกคนนี้มันจะรั้นไปทำไมก็ไม่รู้”
ชายชราค่อยๆลงบันไดมาหยุดยืนกลางลานกว้างหน้าเรือนไทย สูดลมหายใจรับพลังชีวิตเพื่อต่อแรงใจแรงกายจนกว่าจะถึงวันหนึ่ง วันที่สามารถวางใจปล่อยวางได้จากทุกอย่าง
สุนัขทั้งสามตัวคงรับรู้กระแสความคิดอันหม่นหมองนั้น จึงเดินเข้ามาคลอเคลียและเงยหน้ามองชายชราตาใสซื่อ คล้ายจะบอกว่า อย่าเศร้าไปเลยนะ
ข้าวหอมผ่อนคันเร่งหลังจากเหยียบจนมิดมาซักพัก ภาพสองข้างทางชัดขึ้นและคนขับก็ใจเย็นขึ้น จนสามารถคิดได้ว่าเรื่องอะไรจะต้องรีบไปให้สมใจเจ้าหมอเถื่อนนั่น ปล่อยให้คอยซะให้เข็ด ถ้าโทรฟ้องพ่อก็จะบอกว่ารถเสียก็สิ้นเรื่อง ความคิดแก้แค้นคืนเล็กๆน้อยๆไม่ต่างกับเด็กกำลังพาล ทำให้ข้าวหอมขับเอื่อยเฉื่อยเร็วกว่าจักรยานนิดเดียว กระทั่งรถสิบล้อบรรทุกฟางเต็มคันรถก็สามารถจี้ตูดได้ และเจ้ารถคันโตคงหงุดหงิดกับไอ้รถกระป๋องข้างหน้า ที่คงมีอันจะกินถึงไม่คิดจะรีบไปทำมาหารับประทาน จึงเหยียบคันเร่งแซงส่งเสียงคำรามสะท้านถนนหนทาง ให้เป็นที่จับตามองของชาวบ้านชาวช่องสองฝั่งถนน
คนช่างคิดสมองใสขึ้นมาฉับพลันยามมองท้ายรถบรรทุกแซงหน้าขึ้นไป รอยยิ้มเจ้าเล่ห์จุดขึ้นมุมปาก พลางเหยียบเบรกแล้วหักพวกมาลัยกลับทางเก่า แต่ไม่ได้กลับบ้าน!
แล้วไปไหน?...
-
บ่ายคล้อยทิเบตยังยืนคอยหน้าร้านสะดวกซื้ออย่างอดทน ด้วยจะดูซิว่าเจ้าหอมแต่นิสัยไม่น่าปรารถนาจะขัดคำสั่งบิดาหรือไม่
ชายหนุ่มชะเง้อมองรถกระบะเก่าๆผ่านหน้าไปคันแล้วคันเล่า แต่กลับไม่ใช่คันที่ตนรอคอยซะที รอจนคอแห้งจึงหันเข้าไปซื้อน้ำในร้านสะดวกซื้อดื่ม ออกมาก็ยังไม่มีวี่แวว เห็นแต่รถสิบล้อคันเก่าโทรมจอดบังหน้าร้าน ชายหนุ่มจึงเดินเลยรถคันโต เพื่อรอให้ผู้มารับเห็นง่ายๆ
จากความหงุดหงิดที่กำลังประสพ ใบหน้าทิเบตจึงแลดูบึ้งตึง เขาต้องถูกเจ้าตัวดีแกล้งอยู่แน่ๆ กำลังจะตัดใจเรียกมอเตอร์ไซด์รับจ้างให้ไปส่ง พลันก็ได้ยินเสียงเจ้ามารน้อยดังแทรกขึ้นมาจนผู้คนแถวนั้นหันมาสนใจ
“นี่ จะยืนงงอยู่อีกนานมั้ย”
หัวใจชายหนุ่มกระตุกพองขึ้นทันทีเมื่อได้ยินเสียงแข็งๆคุ้นหู พลางกวาดสายตามองหารถกระบะอีกครั้ง แต่มองไปทางไหนก็ไม่เห็น นอกจากไอ้รถสิบล้อเก่าบุโรทั่งข้างหน้า จึงเหลือบมองเข้าไปภายใน
เงาร่างโปร่งบางหลังกระจกหน้ารถทำเอาทิเบตผงะ
ข้าวหอม!
พอรู้ว่าใครอยู่ภายใน ร่างสูงก็ถึงกับอึ้ง พูดไม่ออกไปชั่วขณะ ด้วยในตอนนี้นึกอยากจับอีกฝ่ายมาฟาดและหัวเราะไปในคราวเดียวกัน
เข้ากันมากเลย ไอ้หนุ่มหน้าสวยกับรถสิบล้อใหญ่ยักษ์ ช่างสรรหาวิธีแก้เผ็ดได้เก่งจริงๆ คิดมาได้...
มีใครเขาขับรถสิบล้อมารับกันบ้างเนี่ย เห็นไอ้ผัวคนนี้เป็นคนงานตัดอ้อยรึไง
ทิเบตก้มหน้าส่ายศีรษะแต่ก็ทันเห็นข้าวหอมแลบลิ้นเป็นลิงหลอกเจ้า ก่อนย่างสุขุมไปหารถคันใหญ่ที่เห็นได้บ่อยตามถนน แต่ไม่เคยมีโอกาสได้นั่งมันซักที
เพราะถึงมีเงินยังไงเขาก็ไม่คิดจะซื้อมาขับเล่นแน่นอน
วันนี้เขาโชคดีใช่มั้ยเนี่ย
ข้าวหอมหลุบตามองทิเบตมาหยุดยืนฝั่งซ้ายมือ สายตาคาดโทษไม่ทำให้ไอ้หอมคนนี้สะดุ้งสะเทือน หากสะใจลึกๆก่อนขึ้นเสียงข่ม
“จะขึ้นไม่ขึ้น? ฉันจะได้ไป”
ทิเบตไม่ตอบหากมองหาลู่ทางปีนขึ้นไปนั่งข้างคนขับ ซึ่งไม่มีประตูเปิดปิด ให้ลมโกรกผ่านสบาย
ภาพชายหนุ่มรูปร่างสูงขาวท่าทางดูดีมีชาติตระกูลเป็นที่สนใจของสาวเล็กสาวใหญ่รอบข้าง กำลังโหนตัวขึ้นรถสิบล้อโทรมๆจึงกลายเป็นที่จับตามองไปโดยปริยาย ท่ามกลางความพอใจของข้าวหอมที่ทำให้อีกฝ่ายรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
รถสิบล้อรุ่นเก่าแก่สำหรับขนพืชผลในไร่ไม่มีเทคโนโลยีอะไรไว้อำนวยความสะดวก ที่นั่งจึงทั้งแข็งโป๊กและเต็มไปด้วยคราบฝุ่นคราบน้ำมันเครื่อง
เมื่อชายหนุ่มขึ้นมานั่งปุ๊บข้าวหอมก็สตาร์ทเครื่องยนต์ปั๊บไม่รอให้ได้เตรียมตัว ก็เหยียบคันเร่งออกตัวไปพร้อมกับเสียงคำราม ควันดำโขมง เป็นที่รำคาญแก่ผู้คนบริเวณนั้น จนได้รับคำสรรเสริญตามหลังให้ทิเบตยกมือขึ้นนวดขมับช้าๆ
ทิเบตมองใบหน้าขาวนวลขับรถด้วยความสบายอารมณ์ พาลหมั่นไส้อีกฝ่ายนิดๆ ได้แกล้งผัวตัวเองแล้วมันมีความสุขเหลือเกิน คืนนี้คงหลับฝันดีหรอก...ไอ้วายร้าย
“คิดนานมั้ยมุกนี้น่ะ”
คนขับรถเพียงชายตามองก่อนยกยิ้มมุมปาก “แป๊บเดียวเอง”
“โฮ้...ฉลาดแต่เรื่องเปล่าประโยชน์”
ชายหนุ่มแสร้งทำหน้าขึงขังพึมพำให้ได้ยิน และก็ได้ผล ข้าวหอมหันมาส่งสายตาเขียวปั๊ดกับคำแดกดันนั้น
“นี่ถ้าไม่อยากลงไปเดินก็ช่วยพูดจาสุนัขรับประทานหน่อย” ไม่งั้นจะถีบให้ตกรถจริงๆด้วย มาว่าๆเขาฉลาดแต่เรื่องโง่ๆ!
ทิเบตไม่ใส่ใจคำพูดอีกฝ่าย กลับยิ้มตอบให้ฝ่ายตรงข้ามออกอาการคลั่งเสียเอง แล้วจึงทิ้งตัวพิงพนักมองใบหน้าบูดบึ้งที่อุตส่าห์ลงทุนลงแรงแต่กลับเสียเปล่า
จะว่าไปการเอารถสิบล้อมารับก็ทำให้เขาทึ่งมากทีเดียว เกิดมาก็เพิ่งเคยนั่งรถสิบล้อเป็นครั้งแรกนี่ล่ะ ชายหนุ่มทำท่านึกอะไรได้จึงโน้มตัวเข้าใกล้ร่างโปร่ง
“นี่ ถ้าเป็นไปได้คราวหน้าขอเป็นรถไถล้อโตๆก็ดีนะ ฉันอยากขับมานานละ”
ข้าวหอมหันขวับ แสยะปากแยกเขี้ยวอยากฉีกเนื้ออีกฝ่ายเป็นชิ้นๆ ก่อนสะบัดหน้ากลับไปมองถนนแล้วไม่หันมามองคนอมยิ้มอีกเลยจนถึงบ้าน
โว้ย! ทำไมต้องแพ้ทางไอ้หมอภูเขานี่ทุกทีเลย...
ข้าวหอมขับรถมาจอดลานกว้างหน้าเรือนก็เห็นไอ้แก้วยืนคุยกับหนูนิว ลูกสาวร้านขายของชำหัวโค้ง ซึ่งเดี๋ยวนี้เห็นมาส่งกาแฟเย็นที่เรือนบ่อยๆ ทั้งที่ปกติป้าสุขจะฝากเด็กแถวๆนั้นเอามาให้เวลาพ่อสั่ง ร่างโปร่งโหนตัวลงจากรถเดินตึงๆไปหาไอ้แก้ว ยิ้มให้หนูนิวนิดหนึ่ง ก่อนคว้ากระติกกาแฟเย็นในมือไอ้แก้วไปดูดกิน
“กำลังอยากกินของเย็นๆอยู่พอดีเลย”
“เหรอจ๊ะพี่หอม แล้วไปไหนมาจ๊ะ เหงื่อแตกมาเชียว”
คนไม่รู้เอ่ยถามประโยคแทงใจดำ ด้วยแกล้งเขาแต่ตัวเองลำบากทุกที
“ไปรับคนน่ะ” คนตอบทำหน้าเซ็ง
“ใครจ๊ะ” หนูนิวกวาดตามองหา และก็ได้เห็นเทพบุตรที่เธอเฝ้าอุตส่าห์เวียนเทียวไล้เทียวขื่อ ขอมาดูหน้าทุกทีที่มีโอกาส “คุณหมอ!”
เสียงแหลมสูงทำให้ข้าวหอมชะงัก มองหนูนิวอย่างแปลกใจ ทำไมต้องตกใจที่เห็นไอ้หมอภูเขานั่นด้วย
หนูนิวไม่พูดเปล่า หากสาวเท้าเข้าหาพร้อมกระติกน้ำแข็งเล็กๆในมืออีกใบ
“คุณหมอ ทำไมมากับรถสิบล้อได้ล่ะคะ!?”
ทิเบตยิ้มเหนื่อยให้คนถามก่อนตอบ “ทั้งเรือนคงเหลือคันนี้ว่างไปรับคันเดียวมั้งหนูนิว”
“โธ่...ลำบากแย่เลย งั้นหนูนิวให้นี่ค่ะ แก้เหนื่อย”
หญิงสาวยกกระติกโอเลี้ยงให้คุณหมอที่เธอปลื้ม ถึงจะมีเมียแล้วก็เถอะ เอ...หรือไม่ใช่?
แต่เมียเป็นผู้ชาย ต่อไปก็ไม่แน่...อยากมีเมียเป็นผู้หญิงตามธรรมชาติบ้างก็ได้
ทิเบตรับกระติกที่หนูนิวเสือกใส่มือมาให้อย่างเกรงใจ ด้วยจะไม่รับก็ไม่ได้แล้ว
ข้าวหอมมองท่าทีของหนูนิวก็ร้องอ๋อในใจ เข้าใจแล้วว่าทำไมเดี๋ยวนี้หนูนิวถึงโผล่มาที่บ้านบ่อยๆ เจ้าตัวรู้สึกหงุดหงิดบอกไม่ถูก ไม่อยากเห็น ไม่อยากมอง จึงเดินจ้ำไปทางหลังเรือน ไม่สนใจคนที่พากลับมาด้วย หรือพี่ชายตัวเองที่ยืนอ้าปากค้างเพราะเรียกไม่ทันอยู่บนชานเรือน พอพ้นสายตาผู้คน เจ้าตัวก็ปากระติกกาแฟเย็นทิ้งอย่างไม่ใยดี
ไม่กงไม่กินมันแล้ว ไม่เห็นจะอร่อยเลย
“ไอ้หอม...”
ข้าวสารเกาศีรษะกับอารมณ์ของน้องชาย อุตส่าห์หิ้วขนมมาให้มันกลับไม่แล ก่อนมองคนที่ลงมาจากรถสิบล้ออีกคน คือคุณหมอหนุ่ม หรือก็คือผัวของน้องชายตัวเอง ข้าวสารจึงยิ่งอึ้งขึ้นไปอีก ทำไมไอ้หมอถึงนั่งรถสิบล้อมาได้ล่ะ?
ปริศนาถูกไขออกเมื่อกำนันสิงห์เยี่ยมหน้าออกดู พอเห็นรถสิบล้อกับลูกเขยเท่านั้นล่ะ เส้นเลือดในสมองคนเป็นพ่อแทบแตก
ไอ้ลูกเวร!ถอนหงอกกูอีกแล้ว
“ดูน้องเอ็งทำนะไอ้สาร สั่งให้มันไปรับหมอ มันก็ไปไม่บิดพลิ้ว แต่ดูมันทำนะ ดูน้องเอ็งทำ!”
กำนันสิงห์บ่นจบก็รีบเดินลงไปรับลูกเขยคนดี ในขณะที่ข้าวสารเอาใจเข้าข้างน้องตัวเองไปเรียบร้อย
มันต้องอย่างนี้สิน้องกู
ไอ้แก้วซึ่งเห็นหนูนิวมีท่าทางสนใจคุณหมอหนุ่มจนออกหน้าออกตาเกินงามจึงรีบไล่กลับ แล้วเข้าไปช่วยทิเบตถือกระเป๋า หากชายหนุ่มปฏิเสธแล้วเดินขึ้นเรือน
ข้าวสารรอจนทิเบตเดินขึ้นมาเผชิญหน้า อีกฝ่ายยกมือไหว้หากทำเป็นคอแข็งพยักหน้ารับหน่อยๆแล้วรีบทับถมรับช่วงต่อจากน้องชายทันที
“เหนื่อยหน่อยนะหมอ ลองไอ้หอมมันไม่ชอบหน้าแบบนี้คราวหน้ามันคงเอารถไถไปรับ หมอจะลำบากเปล่าๆนา หึๆ”
ข้าวสารหัวเราะลงคอด้วยคิดว่าอีกฝ่ายคงจะขยาดความลำบากลำบน
ทิเบตเพียงมองสบตาอีกฝ่ายตรงๆจนคนนึกลำพองหุบยิ้มฉับพลัน แล้วจึงเอ่ย
“ดีเลยครับ กำลังอยากลองขับอยู่พอดี”
ไม่พูดเปล่าทิเบตยังจุดยิ้มมุมปากกวนประสาทอีกฝ่ายได้ชะงัด แล้วส่ายหน้าเดินผ่านหนุ่มลูกทุ่งทำปากพะงาบๆเหมือนปลาสำลักน้ำ
สมกับเป็นพี่น้องกันจริงๆ!
ชายหนุ่มอาบน้ำขัดเหงื่อไคลออกจนสบายเนื้อตัว เดินเช็ดผมจนมาหยุดหน้าเตียงนอนนุ่มสบายน่านอน กับพื้นกระดานแข็งกระด้างที่เขาอาศัยนอนทุกค่ำคืนที่มาค้าง
เมื่อไรเขาจะได้เลื่อนขั้นขึ้นไปนอนบนเตียงนี้ก็ไม่รู้...
แว่วเสียงหัวเราะคิดคักใต้ถุนเรือน ชายหนุ่มถึงละความสนใจจากความคิดที่จะขึ้นไปนอนบนเตียง ชะโงกดูนอกหน้าต่างก็เห็นศีรษะข้าวหอมอยู่ข้างใต้พอดี
“คงเป็นตอนเย็นๆดีกว่า พรุ่งนี้จะไปโรงสี หึๆ ลุงมีบอกให้ไปเลือกเลย น่า...จะมารับเหรอ ไม่...ไปเองดีกว่า...ก็ได้ งั้นเย็นๆมารับนะ บาย เทพ”
ทิเบตมองร่างโปร่งเดินฮัมเพลงลับเข้าไปใต้ถุนเรือน รู้สึกเหมือนในอกกลวงโบ๋
เสียงพูดคุยกับข้าวสารดังแว่วมาให้ได้ยินอีก หากชายหนุ่มไม่สนใจ เดินออกไปคุยกับกำนันสิงห์ สักพักข้าวสารก็เดินขึ้นมาสมทบ
“น้องเอ็งล่ะ” กำนันสิงห์เอ่ยถาม
“มันชวนหมูหมาไปชายคลองนู้น” คนพูดชำเลืองตามองทิเบต “คงเบื่อหน้าใครบางคน”
กำนันสิงห์ถลึงตาใส่ไอ้ลูกปากเสีย
“บอกขอบใจเมียเอ็งด้วย ขนมอร่อย แต่ตอนนี้เอ็งย้ายก้นกลับไปได้แล้ว ก่อนถูกข้าแพ่นกบาล แล้วพรุ่งนี้ไปช่วยน้องที่โรงสีด้วยล่ะ”
ข้าวสารทำท่าไม่พอใจบิดาที่เอ็นดูลูกเขยมากกว่าลูกในไส้ เดินทำเสียงจิ๊จ๊ะลงบันไดไป กำนันสิงห์จึงหันไปปลอบใจลูกเขย
“มันยังหวงน้องไม่เลิก”
ทิเบตพยักหน้ารับ ไม่คิดจะเอาความอะไรกับใคร เสเปลี่ยนเรื่องคุย
“มาคราวนี้ผมตั้งใจจะพาข้าวหอมขึ้นกรุงเทพไปตรวจสุขภาพด้วยครับพ่อกำนัน”
“อะ!...มัน...ไอ้หอมมันเป็นอะไรพ่อทิ”
เห็นกำนันสิงห์หน้าเปลี่ยนสี ทิเบตจึงรีบอธิบายก่อนจะทำให้คนแก่หัวใจวาย
“เปล่าครับ ข้าวหอมไม่แสดงอาการอะไรออกมาหรอกครับ แต่ผมอยากพาไปตรวจให้มั่นใจว่าสุขภาพเขายังแข็งแรงดี ที่โน่นเครื่องไม้เครื่องมือทันสมัย ทำให้วินิจฉัยโรคได้แม่นยำมากขึ้นน่ะครับ”
“ยังงั้นหรอกรึ ดีๆ พ่อทิจัดการไปเลย” กำนันยิ้มกว้าง
“แต่วันนี้ผมก็เอาเครื่องเทโลสโคบมาด้วย กะจะฟังเสียงหัวใจของเขาเบื้องต้นก่อน”
เห็นลูกเขยเอาใจใส่ลูกตัวเองก็ทำให้ผู้เป็นพ่อที่ดุจดังไม้ใกล้ฝั่งหัวใจพองโต มองใบหน้าอีกฝ่ายอย่างขอบใจ
แล้วจะไม่ให้ข้ารักข้าเอ็นดูมันได้ยังไงวะไอ้สาร มีอะไรไปตั้งข้อรังเกียจเขา คนของเราสิมันพิเรนทร์ ไปกกไปกอดเขาแล้วกลับมาผลักไสถีบหัวส่ง
“แต่พ่อกำนันคงต้องช่วยพูดให้น้องหอมเขายอมไปด้วยนะครับ ลำพังผมพูดเขาคงไม่ยอมง่ายๆ”
เสียงชายหนุ่มดึงกำนันสิงห์กลับมาสนใจคนตรงหน้า
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง ถ้ามันไม่ไปจะได้เห็นดีกัน”
ทิเบตยิ้มรับแล้วจึงตามกำนันสิงห์เข้าไปทานกล้วยบวชชีฝีมือไอ้แก้ว ทานเสร็จกำนันสิงห์จึงออกปากให้ไอ้ขันเดินไปตามลูกพี่มันที่ชายคลอง
“ให้ไอ้แก้วไปได้มั้ยพ่อกำนัน”
“ทำไมวะไอ้ขัน เอ็งก็อยู่ว่างๆ ไอ้แก้วมันกำลังจะหุงข้าวหุงปลา” กำนันสิงห์มองไอ้ขันมีท่าทีกระมิดกระเมี้ยนพิกล “ว่าไง”
“ฉัน...จะไปหาเพื่อนหน่อยน่ะจ๊ะ”
“เพื่อน? ใครวะ เดี๋ยวค่อยไปไม่ได้รึไง รึนัดกันไว้”
“ปะ...เปล่าหรอกจ๊ะ ไม่ได้นัด”
ยิ่งไอ้ขันอึกๆอักๆมากเท่าไร ก็ยิ่งขัดลูกหูลูกตาผู้มองมากเท่านั้น
“แล้วมันเรื่องอะไรกันล่ะวะ”
“...” ไอ้ขันนิ่งเงียบ เอาแต่ยิ้มแห้งๆให้สายตาทุกคู่ที่กำลังมองอย่างค้นคว้า
“จะเรื่องอะไรพ่อกำนัน ไอ้ขันมันจะไปดักรอสาวน่ะสิ” เสียงไอ้แก้วลอยมาจากในครัว
“ห๊ะ! สาว ชิชะไอ้ขัน เอ็งริไปหมายตาสาวบ้านไหนเข้าแล้ววะ” ผู้สูงวัยถามให้รู้สึกครื้นเครง
ไอ้ขันที่ถูกเพื่อนรักดัดหลัง หันไปถลึงตาแค้นเคือง ก่อนหันกลับมาหน้าแดงหน้าดำต่อ
“เปล่านะพ่อกำนัน ฉันจะไปหาเพื่อนที่ร้านค้าตรงหัวโค้งต่างหาก น้องเขายังเด็กใครจะกล้าจีบเล่า”
คนเล่าตะกุกตะกักแต่ก็ปัดงูไม่พ้นคอตัวเองอยู่ดี
“ชะๆไม่ต้องมาปิดข้าเลย ยังเด็กของเอ็งนี่มันเท่าไรวะไอ้ขัน”
“โธ่...พ่อกำนันก็...” พอถูกสายตาคาดคั้นหนักเข้า จึงอ้อมแอ้มบอก “มอสี่จ๊ะ”
“ระวังแม่เขาจะมาถอนงอกข้านะโว้ย”
“ฉันยังไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย เขาจะมาถอนหงอกพ่อกำนันได้ยังไงกันเล่า”
“ก็ทำให้มันดีๆแล้วกัน”
“งั้นฉันไปนะ ขอบคุณจ๊ะพ่อกำนัน แล้วฉันจะรีบกลับ”
ไอ้ขันเห็นกำนันมีท่าทีอ่อนลงจึงรีบคว้าโอกาส ฉวยยกมือไหว้ตัดบทแล้วเผ่นแน่บลงเรือนไปทันที
“เฮ้ย ข้ายังไม่ได้บอกให้ไปเลยนะ” กำนันสิงห์ตะโกนไล่หลัง
แต่ถึงเรียกไป ไอ้ขันก็ไม่หันหลังกลับมามองแล้ว ด้วยพิษรักมันบังตาบังใจ ให้กำนันสิงห์นึกอ่อนอกอ่อนใจกับอีกหนึ่งหน่อของบ้าน
เมื่อเหลือคนว่างงานคือทิเบตเพียงคนเดียว ชายหนุ่มที่รู้ตัวจึงเอ่ยปากเสียเอง
“ผมไปตามให้ครับ จะได้กลับมาทานข้าวเย็นด้วยกัน” ทิเบตอาสา
กำนันยิ้มพอใจและกังวลใจไปพร้อมๆกัน
“คงไม่ต้องนุ่งผ้าข้าวม้าผืนเดียวกลับมาอีกหรอกนะ” วีรกรรมลูกตัวเองคราวก่อน พ่อคนไหนเล่าจะจำไม่ได้
“ผมจะระวังครับ”
ชายหนุ่มเดินลัดเลาะไปตามทางเดินเล็กๆที่เคยมาครั้งหนึ่ง จนถึงกระท่อมเล็กหากไม่เห็นเงาของร่างโปร่ง ทิเบตถึงกับยกมือลูบศีรษะตนเอง เพราะถ้าไม่อยู่ที่นี่เขาก็จนปัญญาไม่รู้จะไปหาอีกฝ่ายได้ที่ไหน
เสียงร้องหงิงๆพร้อมกับเสียงฝีเท้าสี่คูณร้อยเมตรดังมาจากริมตลิ่ง ชายหนุ่มจึงหันมองก็เห็นไอ้โจ๋น้อยวิ่งลิ้นห้อยมาหา พอถึงตัวก็กระโดดตะกายราวกับไม่ได้เห็นหน้ากันมาเป็นแรมเดือน ความสนิทสนมนี้เกิดขึ้นได้เพราะหมูทอดที่เขาหมั่นแบ่งให้มันกินเป็นประจำ
‘ไม่เสียแรงเลยจริงๆไอ้โจ๋น้อย’ ทิเบตยกยิ้มพลางลูบหัวลูบหางมันเสร็จก็เดินตามมันไปยังริมตลิ่ง ผ่านกลิ่นดอกโสนรวยรินจึงเห็นไอ้โก๊ะหน้าดำทำตัวเป็นทหารยาม เมื่อมันเห็นเขาก็เห่าบอกเจ้าของซึ่งนั่งบนสะพานเอาขาหย่อนลงไปในน้ำสบายอารมณ์ แต่พอหันมาเห็นหน้าเขาเท่านั้นล่ะ ใบหน้าก็เปลี่ยนเป็นบึ้งตึงและหันกลับไปมองผิวน้ำไหวต่อทันที สร้างความขุ่นใจให้ชายหนุ่มไม่น้อย
“หน้าฉันมันน่าเกลียดนักรึไง ถึงหันมาคุยกันดีๆบ้างไม่ได้”
“ใช่ รู้แล้วจะไปไหนก็ไปเลยไป” ร่างโปร่งตอบกลับโดยไม่หันมอง เล่นเอาทิเบตสะอึก อยากจับอีกฝ่ายมาหักคอให้รู้แล้วรู้รอด
“เมียอยู่นี่จะให้ไปไหนล่ะ”
ข้าวหอมทะลึ่งตัวขึ้นยืน ดวงตาโชนแสงกับคำตอบโต้เป็นเจ้าข้าวเจ้าของ ก่อนย่อตัววิดน้ำใส่ร่างสูงจนต้องหลบพัลวัน
“เฮ้ย! อย่าเล่นแบบนี้สิ”
-
ทิเบตป้องหน้าแล้วเดินเข้าไปหาร่างโปร่ง หมายจะหยุดการกระทำเด็กๆนี้ หากผิดคาดเมื่ออีกฝ่ายก็เดินเข้าหา และเร็วกว่าที่จะคิดได้ทัน มือไวเป็นลิงออกแรงผลักเขาเสียจนเกือบตกน้ำ ส่วนตัวคนทำก็รีบวิ่งแจ้นขึ้นฝั่งไป
“เด็กนี่!”
ทิเบตตามไปถึงกระท่อม ก็พบร่างโปร่งนั่งบนแคร่ ส่งสายตาขวาง ทำนองว่าอย่าเข้ามานะ
เวลานี้ขืนแรงไปก็จบแห่ คุณหมอหนุ่มจึงตั้งสติใหม่ พรางพรูลมหายใจ
“กลับเถอะ กำนันรอทานข้าวเย็นอยู่นะ”
พอได้ยินชื่อบิดาข้าวหอมก็อ่อนลงไปนิดหนึ่ง แต่เป็นตายยังไงก็ไม่เดินกลับไปพร้อมอีกฝ่ายแน่นอน
“เดี๋ยวฉันตามไป”
“นี่...”
ทิเบตครางอ่อนใจ และไม่เชื่อใจว่าเจ้าวายร้ายนี่จะกลับจริง จึงเดินเข้ามาคว้าต้นแขนอีกฝ่ายฉุดให้ลุกขึ้นเดินตาม
“เฮ้ย! ปล่อย จะไปก็ไปคนเดียวสิ มายุ่งอะไรกับฉันนักหนานะ ไอ้หมอบ้านี่”
อารมณ์หงุดหงิดซึ่งสะสมมาก่อนหน้าระเบิดออกทันทีที่ถูกขัดใจ สะบัดแขนออกจากการเกาะกุมแรงๆ แต่ก็ไม่หลุด
“ไม่ดื้อจะได้มั้ย โตแล้วนะ ทำไปมันไม่ได้น่ารักเหมือนเด็กทำหรอกนะ” ทิเบตดุ
“ก็ไม่ได้รักอยู่แล้วนี่ จะทำตัวน่ารักไปทำไมกันฮะ”
คำตอบโต้ของข้าวหอมทำเอาทิเบตชะงัก เพิ่มแรงบีบต้นแขนเล็ก
“รู้แล้วว่าไม่รัก ไม่ต้องย้ำหรอก”
เหมือนเห็นดวงตาคู่อ่อนโยนอับแสงลงไปถนัดใจ หัวใจดวงน้อยจึงไหววูบไปเช่นกัน
เจ็บ...
ทิเบตเห็นข้าวหอมสงบลงจึงถือโอกาสจูงมือพากลับเรือนใหญ่ และเหมือนอีกฝ่ายจะได้สติขึ้นมาจึงเกิดการยื้อยุดกันอีกครั้ง คนตัวเล็กมีหรือจะสู้แรงคนตัวโตกว่าได้ เลยหาตัวช่วย ซึ่งก็อยู่ไม่ไกล
“ไอ้หมอ...ปล่อย อยากลองดีใช่มั้ย”
ทิเบตที่ไม่ทันเอะใจกับคำพูดที่ฟังดูเหมือนถือไพ่เหนือกว่า ออกแรงดึงอย่างหมั่นไส้ และจังหวะนั้นเองที่แก้วหูเขาแทบแตกจากการตะโกนของไอ้วายร้าย
“ไอ้โก๊ะ! ช่วยด้วย ไอ้หมอทำร้ายฉัน มากัดไอ้หมอเดี๋ยวนี้เลย ไอ้โก๊ะ”
ข้าวหอมตะโกนเรียกผู้ช่วยสีขาหน้าดำ มือที่เคยผลักไสกลับเข้ายึดเกาะร่างสูงแน่น
ทิเบตที่เริ่มไหวตัวทันหันมองไอ้โก๊ะหน้าดำซึ่งคุมเชิงอยู่ห่างๆทว่าตอนนี้วิ่งปรี่เข้ามากรรโชก แยกเขี้ยวขาววับ เสียงคำรามใกล้น่องมากขึ้นตามแรงยุยงของลูกพี่ตัวแสบ ชายหนุ่มเห็นท่าไม่ดีรีบเหวี่ยงตัวหลบนั่งบนแคร่หน้ากระท่อมโดยมีร่างโปร่งติดมือมาด้วย
“โอ๊ย!เจ็บนะ”
“เจ็บก็บอกให้ไอ้โก๊ะหยุดสิ ยุให้มันมากัดฉันทำไมเล่า”
“ก็ปล่อยสิ!
“เฮ้ย! ไอ้โก๊ะอย่า”
ทิเบตรีบชักเท้าไว้บนแคร่เมื่อปากยาวๆของไอ้โก๊ะงับเฉี่ยวขากางเกงไปอย่างหวุดหวิด และไม่จบแค่นั้นเมื่อไอ้โก๊ะยังใช้สองขาหน้าตะกายแคร่ พยายามยืดหัวมางับน่องชายหนุ่มให้ได้ ร่างสูงรีบพลิกตัวหลบจนกลายเป็นผลักร่างโปร่งให้ล้มลงบนแคร่แล้วตัวเองขึ้นไปคร่อมทับ
“ไอ้บ้า ออกไป โก๊ะกัดสิ กัดเลย”
ข้าวหอมผลักไหล่อีกฝ่าย ก่อนชะโงกดูสุนัขคู่ใจที่ตั้งท่าจะกระโดดเข้ามาช่วย
ทิเบตเห็นแล้วว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับตัวเอง ไอ้หมาตัวดำนี่ไม่เอาเขาไว้แน่ เพราะขนาดให้หมูทอดชิ้นโตมันยังไม่ยอมกินอาหารที่เขายื่นให้ แล้วคำพูดของเขาจะมีผลอะไร ถ้าไม่ใช่เจ้าของมัน ร่างสูงหันมองใบหน้าขาวนวลซึ่งเริ่มซับสีเลือดจางๆ ถลึงตามองเขาอยู่เช่นกัน
“ถ้ายังไม่เลิกยุจะโดนดี”
“เชื่อก็โง่ดิ”
“เด็กบ้า”
คุณหมอหนุ่มโมโหจนหน้าดำหน้าแดง รีบยกมือขึ้นปิดปากสีสดแน่น ไม่ให้ตะโกนยุสุนัขให้บ้าจี้ตาม
เมื่อไม่ได้ยินเสียงเจ้าของยุ กอปรกับการดิ้นรนขัดขืนน้อยลงเพราะคุณหมอหนุ่มได้ยึดร่างโปร่งจนแทบกระดิกกระเดี้ยวไม่ได้ เจ้าสุนัขสุดภักดีจึงยืนเอียงคอมอง รอคำสั่งการต่อด้วยความฉงน ก่อนเดินมามองหน้าเจ้าของแล้วครางหงิงๆ
“อื้อๆ”
ข้าวหอมพยายามออกเสียง หากมืออีกฝ่ายปิดปากไว้แน่น และเจ้าของใบหน้าคมคายก็ก้มลงมาจนใบหน้าแทบชิดติดกัน
“ตั้งใจจะให้มันกัดฉันจริงๆหรือ”
เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยขึ้นคล้ายอ่อนใจ ในเมื่อขู่ก็แล้วปลอบก็แล้ว อีกฝ่ายก็ไม่ยอมรับเขาเสียที ตั้งป้อมใส่กันตลอด
ข้าวหอมชะงักมองดวงตาคู่อ่อนโยนตัดพ้อตรงหน้า หัวใจดวงเล็กกระตุกวูบทันที ริมฝีปากสีสดเม้มเข้าหากันแน่น กลั้นลมหายใจตัวเอง เมื่ออีกฝ่ายเข้ามาใกล้เกินไป ก่อนหลุบตาลงไม่กล้ามองหน้า
เนื้อตัวร้อนผ่าวเมื่อรู้สึกถึงไออุ่นจากร่างสูง น้ำหนักและแรงกดทำให้รู้สึกอึดอัด แต่ก็ไม่เท่ากับใจที่ว้าวุ่นจนยากจะระงับได้ เวลาเพียงเสี่ยวนาทีแต่กลับนานเหมือนชั่วกัปชั่วกัลป์ ร่างโปร่งจึงช้อนตาดุต่อว่าอีกฝ่าย ‘จะยึดกันอยู่อย่างนี้ข้ามวันข้ามคืนเลยรึไง’ หากดวงตาคู่อบอุ่นทอประกายวูบวาบไม่ปิดบังความในใจยิ่งทำให้คนตัวเล็กใจเต้นโครมครามกับการเปิดเผยของอีกฝ่าย ร่างกายเหมือนจะแข็งเป็นหินเสียดื้อๆ
“ข้าวหอม...” ทิเบตทอดเสียงอ่อน และคลายการกอดรัดเมื่ออีกฝ่ายนิ่งเงียบ
ข้าวหอมจ้องตาคนทาบทับ ก่อนกรอกตาหลบ และไม่คิดจะหืออือตอบรับ ร่างสูงจึงใช้นิ้วเกลี่ยแก้มเนียนเบาๆไปมา
“บอกฉันสิ ว่าเกลียดกันมากขนาดอยู่ร่วมโลกกันไม่ได้แล้ว”
คำถามของร่างสูงทำให้ข้าวหอมตวัดตากลับมามองใบหน้าคมคายอีกครั้ง ตั้งใจจะตอบโต้ แต่ความรู้สึกที่สะท้อนในแววตาคู่น่ามองนั้นทำให้ต้องชะงักและหลุบตาลง
ทิเบตมองแก้มนวลอยู่ใกล้เพียงปลายนิ้ว ความอดกลั้นที่กินระยะเวลามาเนิ่นนานจนคิดว่าตัวเองจะไม่รู้สึกรู้สาแล้วกลับไม่ใช่เลย เขาอยากสัมผัส อยากรับรู้ถึงเลือดเนื้ออุ่นร้อน ไม่ใช่ความเย็นชาที่ได้รับอยู่ตลอดเวลา จากคนที่ได้ชื่อว่าเป็นคู่ชีวิต
คู่ชีวิตที่ไม่รู้ว่าจะเปลี่ยนแปลงเมื่อไร หนึ่งปี...หนึ่งเดือน...หรือแค่พรุ่งนี้...
“ฉันมันเลวมากรึไง ถึงคุยกันดีๆไม่ได้”
เสียงกระซิบใกล้ใบหูยิ่งทำให้ร่างเล็กเม้มปากแน่น และยิ่งสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นรดต้นคอ ข้าวหอมจึงหลับตาปี๋ หมอหนุ่มเห็นอาการของคนตรงหน้าไม่ต่างอะไรกับเด็กดื้อที่กำลังจนมุมจึงคลี่ยิ้มพอใจ
“เกลียดกันจริงๆนะหรือ”
“...”
“หอม?”
“...”
ทิเบตมองซีกหน้าขาวเริ่มมีเหงื่อซึมตามไรผม หากยังคงปิดปากแน่น จึงไล้นิ้วหัวแม่โป้งไปตามขากรรไกรจนถึงปลายคางมน แล้วย้อนขึ้นไปตามเส้นหยักโค้งของริมฝีปากตามที่ใจปรารถนา รับรู้ถึงแรงกระตุกพร้อมดวงตาคู่ใสหันมองด้วยความสับสนว้าวุ่นใจ
คำถามของอีกฝ่ายตอบไม่ยาก แต่กลับไม่กล้าพูดออกไปให้ชัดเจนดังใจคิด ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ทั้งที่ปากก็ตะโกนบอกว่าเกลียดๆได้ทุกเมื่อเชื่อวัน แต่เมื่อถูกเค้นเอาความจริง เขากลับตอบไม่ได้เต็มปากเต็มคำอย่างเคย
รู้สึกเหมือนถูกฝ่ามืออุ่นร้อนคู่นี้แตะโดนกล่องที่เขาพยายามปิดบังไว้ ถึงได้รู้สึกปั่นป่วน เป็นสาเหตุให้เขาทอดถอนใจประสานสายตากับร่างสูง เคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสอ่อนโยนจากปลายนิ้วเรียวจนยอมผ่อนร่างกายตนเองให้ตกอยู่ในอ้อมแขนแข็งแรงโดยไม่ขัดขืน
ด้วยแววตานั้นทำให้หัวใจเขาอยากเชื่อ...
ริมฝีปากหยักโค้งประกบจูบแผ่วเบาลงบนเรียวปากบางสีสด และนิ่งงันอยู่อย่างนั้น ต่างฝ่ายต่างจ้องมองกันท่ามกลางความเงียบสงบรอบตัว ผิดไปจากเสียงอื้ออึงภายในใจที่กำลังวิ่งพล่าน
ทิเบตประคองต้นคอเรียวไว้ก่อนรุกเร้าบดเบียดริมฝีปากเล็กอย่างหิวกระหาย ร่างบางแหงนหน้าขึ้นรับจุมพิตเงอะงะ และปล่อยให้อีกฝ่ายดูดกลืนลิ้นอุ่นอย่างย่ามใจ
ความอบอุ่นที่ถ่ายทอดให้กันและกันสร้างความสุขเล็กๆให้เกิดขึ้นในใจ
ความสุขเล็กๆที่เปราะบาง
และก่อนที่มันจะแตกสลายไปอย่างไม่คาดฝัน สู้ทำลายมันเองเสียดีกว่า
“อย่า!”
มือเล็กผลักไหล่หนาออกและเหวี่ยงตัวเองให้ห่างจากร่างสูง
ข้าวหอมลูบใบหน้าตัวเองปากคอสั่น จ้องร่างสูงที่หมายจะเอื้อมมือมาคว้าตนเองให้กลับไปอยู่ท่ามกลางความรุ่มร้อนน่าสับสนจนต้องถอยหลังไปอีกหลายก้าว ให้ห่างจากมือนั้น
“ไอ้บ้า”
ร่างโปร่งตวาดแก้ความรู้สึกเสียหน้าของตนเอง และก่อนอารมณ์อุ่นหวานในสายตาชายหนุ่มตรงหน้าจะชักนำให้ตนเองเดินกลับไปหาอ้อมแขนนั้นอีกครั้ง ข้าวหอมก็หันหลังวิ่งหนีกลับเรือนโดยเร็ว และไม่วายเรียกสุนัขสุดรักกลับไปด้วยกัน
“โก๊ะ กลับเร็ว”
ระหว่างทางหัวใจดวงเล็กรู้สึกหนักอึ้งผิดกับขามาลิบลับ หัวคิ้วได้รูปขมวดยุ่ง ทำไมทุกอย่างถึงได้ผิดที่ผิดเวลาแบบนี้? ข้าวหอมปัดเส้นผมที่ปิดหน้าปิดตาออกพลางมองหาไอ้โก๊ะ และมันเหมือนจะรู้ ถึงได้ชะลอฝีเท้าหันมอง คอยให้ผู้เป็นนายวิ่งมาถึงตัว ยื่นมือมาลูบหัว มันจึงแลบลิ้นเลียมืออุ่นนั้นเบาๆ แววตาคู่สีทองเคยดุดันเป็นนิจกลับหงอยเหงาทำให้ข้าวหอมแยกเขี้ยวยิ้มฝืด
“ฉันไม่ได้เป็นอะไรไอ้โก๊ะ”
พูดไปก็ตบฝ่ามือลงบนหัวสุนัขเบาๆสองสามที ก่อนหันกลับไปมองเส้นทางข้างหลัง ก็เห็นโจ๋น้อยวิ่งตามมาไม่ห่าง หากไม่มีวี่แววมนุษย์คนไหนตามมาอีก จนถึงเรือนก็พบสุเทพนั่งคุยกับไอ้แก้วอยู่ใต้ถุนเรือน ร่างโปร่งขมวดคิ้ว ก่อนปรับสีหน้าขณะเดินเข้าไปทักทาย
“เรานัดกันพรุ่งนี้ไม่ใช่เหรอเทพ?”
ข้าวหอมยกแขนซับเหงื่อบนใบหน้า พลางคว้ากระติกเล็กขึ้นดูดน้ำหวานที่เจือจางแล้ว หากต้องชะงักและวางมันกลับที่เดิม
เขาเพิ่งขว้างไอ้กระติกแบบเดียวกันนี้ทิ้งไปแหมบๆ
สุเทพย่นคิ้วมองอากัปกิริยากระอักกระอ่วนของข้าวหอมแล้วถามเสียงแหบพร่า
“ไม่อยากให้เทพมาเหรอ”
น้ำเสียงตัดพ้อพอให้รู้สึก ทำให้ข้าวหอมรีบปฏิเสธ
“เปล่าเทพ หอมกำลังหงุดหงิดน่ะ เทพมาก็ดีเลย ไปหาอะไรกินข้างนอกกันมั้ย”
ไม่พูดเปล่าเจ้าตัวยังเข้าไปคว้าแขนอีกฝ่ายลากไปทางที่รถยนต์จอดอยู่
“อ้าว! พี่หอม วันนี้พ่อกำนันสั่งให้ทำกับข้าวไว้ตั้งเยอะ จะไปกินข้างนอกทำไมล่ะ ชวนพี่เทพอยู่กินที่นี่ก็ได้ กับข้าวเหลือแบะพ่อกำนันก็บ่นหรอก” ไอ้แก้วตะโกนไล่หลัง
“เหลือก็ใส่ตู้เย็นไว้ พรุ่งนี้ข้าค่อยกลับมากิน”
“อะ!” อะไรนะพี่? ไอ้แก้วไม่ทันได้ถามให้หายข้องใจ ลูกพี่มันก็มุดหายเข้าไปในรถและขับออกไปไกลแล้ว
“ไอ้หอมมันไปไหนอีกล่ะ” เสียงกำนันถามมาจากระเบียง ไอ้แก้วจึงได้แต่ทอดถอนใจ
“ไม่รู้จ้ะ เห็นว่าหงุดหงิดแล้วก็คว้าพี่เทพออกไปเลย
-
“ไอ้ลูกคนนี้ นี่มันจะค่ำมืดแล้วยังหาเรื่องออกไปไหนอีก” ผู้เป็นพ่อบ่นส่ายหน้าระอา
“แล้วเมื่อกี้ฉันชวนกินข้าว พี่หอมยังบอกว่าพรุ่งนี้ค่อยกลับมากินอีกด้วยล่ะพ่อกำนัน”
ไอ้แก้วเงยหน้ามองผู้สูงวัยตาใส จะว่ามันฟ้องก็ไม่เชิง แต่เพราะมันไม่เห็นด้วยเลยที่พี่หอมเอาแต่หัวเสียใส่หมอทิอยู่ตลอด ทั้งที่ผ่านมาในสายตาของมันแล้ว หมอทิเป็นคนดีทีเดียว ดีกว่าใครหลายๆคน แล้วจะให้ลูกพี่ไปเทใจให้คนอื่นได้ไงในเมื่อมีผัวดีๆอยู่แล้วทั้งคน!
“พรุ่งนี้ เฮ้ย! วันนี้มันจะไม่กลับบ้านมันหรือไรไอ้แก้ว”
“ไม่รู้จ้ะ”
“มันจะได้ยังไง ผัวมันอยู่นี่เดี๋ยวก็มาถอนหงอกข้าปะไร หายไปกับผู้ชายข้ามวันข้ามคืนแบบนี้ ถึงจะเป็นไอ้เทพก็เถอะ ไปโทรเรียกมันกลับมาเดี๋ยวนี้เลย”
ไอ้แก้วรับคำรีบเดินไปทำตามที่สั่ง หากในหัวมันกลับคิดได้ละเอียดลออยิ่งกว่าที่กำนันสิงห์คิด
‘ฉันว่าไอ้คนที่พ่อกำนันไว้ใจจะเป็นมดแดงแฝงพวงมะม่วงซะมากกว่า’
“พี่หอมปิดเครื่องจ้ะ” ไอ้แก้วกลับมารายงาน
คำบอกของไอ้แก้วทำให้กำนันสิงห์พ่นลมหายใจดัง ยกผ้าข้าวม้าปัดตามเนื้อตัว
‘หรือฉันจะขืนวัวให้กินหญ้าเสียแล้วแม่บัว’
สายตากร้านโลกทอประกายอ่อนล้า
ทิเบตทิ้งระยะเวลาเพื่อสำรวมจิตใจตัวเองพักใหญ่ก่อนเดินตามเส้นทางที่ร่างโปร่งบางทิ้งเขาไว้กลับเรือนด้วยหัวใจซึ่งอัดแน่นไปด้วยความผิดหวัง
มันยากนักหรือไงกับการยอมรับความรู้สึกของตัวเอง
ไอ้เด็กหัวแข็ง ช่างทิฐิซะจริง
คุณหมอหนุ่มกลับขึ้นเรือนไปอาบน้ำอาบท่าให้สมองปลอดโปร่งแล้วจึงออกมานั่งรับลมริมระเบียง สายตากวาดมองไปรอบๆไม่เห็นคนช่างทิฐิก็ทำให้ชายหนุ่มนึกแปลกใจ
ในห้องก็ไม่อยู่ หรือจะขลุกกับไอ้โก๊ะข้างล่าง น่ากลัวจะอายเสียจนไม่กล้าสู้หน้า
ทิเบตพรางพรูลมหายใจ สลัดความรู้สึกอุ่นวาบที่ยังติดตรึงอยู่บนริมฝีปากออกจากความคิด จากนั้นจึงไปสมทบกับกำนันสิงห์ซึ่งกำลังให้ไอ้แก้วตั้งสำรับ
“ไม่รอหอมหรือครับ”
หมอหนุ่มสบตากับกำนันสิงห์ก่อนหันไปมองไอ้แก้วที่กำลังตักข้าวสวยร้อนๆใส่จาน เมื่อยังไม่เห็นวี่แววข้าวหอมจะขึ้นมาร่วมโต๊ะ
“มันออกไปเที่ยวกับเพื่อน เดี๋ยวก็กลับ” กำนันสิงห์เป็นฝ่ายตอบเสียเองเมื่อไอ้แก้วทำเป็นเงียบ “พ่อทิกินข้าวเถอะ ไม่ต้องไปห่วงไอ้ทโมนอย่างมันหรอก”
กำนันสิงห์ตัดบทด้วยการลงมือตักกับข้าวใส่จาน ทิเบตจึงเลิกความคิดจะถามต่อ เพราะถึงยังไงเจ้าตัวดีนั่นก็หายตัวเป็นประจำอยู่แล้วเวลาเขามาพัก
อีกฝากฝั่งหนึ่งของความมืดมิด เจ้าของร่างโปร่งบางนั่งคีบเนื้อหมูสีสดจุ่มลงในน้ำเดือดพล่านจนสุก แล้วใส่เข้าปากตัวเองร้องอู้อี้ หากไม่คิดจะคายออกมา เจ้าตัวรีบเคี้ยวๆแล้วกลืน ก่อนจะเริ่มคีบเนื้อชิ้นใหม่อีกครั้ง
“หิวมากรึไง ทำอย่างกับคนตายอดตายอยาก” สุเทพมองเพื่อนตัวเล็กอย่างเอ็นดู
“หิวสิ โมโหมากก็หิวมาก ไม่รู้รึไง” คนตัวเล็กตวัดตามองอีกฝ่าย
“อ้าว...ไปโมโหใครเขาอีกล่ะ ขี้โมโหซะจริง เดี๋ยวก็จุกอกตายหรอก”
“ฮึ จะใครซะอีกถ้าไม่ใช่ไอ้หมอภูเขานั่น มันน่าโมโหนัก” พูดไปก็กระแทกตะเกียบคนในหม้อดินไปด้วย
สุเทพมองท่าทีโมโหของคนตรงหน้าแล้วลอบถอนหายใจ คนที่อีกฝ่ายโมโหนั้นเป็นคู่แข่งที่น่ากลัวจนเขาอดหวั่นใจไม่ได้ ไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหน้าตา หรือฐานะหน้าที่การงานก็หาที่ติลำบาก
ทั้งยังไม่รู้อีกว่า ไอ้ที่โมโหๆอยู่นี่มันเพราะเกลียดจริงๆ หรือแค่พ่อแง่แม่งอน
ดวงตาชายหนุ่มผิวครามแดดมัวหม่นลง ด้วยแม้อีกฝ่ายจะให้ความสนิทสนมมากขึ้น หากสัญญาณความหวังนั้นมันยังดูริบหรี่นัก
“เขาทำอะไรให้โมโหอีกล่ะ”
“ก็...!” จูบฉันน่ะสิ
ร่างโปร่งชะงักจนน่ากลัวจะติดคอ จึงรีบกลืนอาหารแล้วส่ายหน้าอุ่นวาบโดยเร็ว
“ช่างมันเถอะ คิดแล้วอาหารไม่ย่อยเปล่าๆ”
ข้าวหอมยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม เมื่อความหิวค่อยบรรเทาจึงเพิ่งได้สังเกตใบหน้าเพื่อนสนิท
“ไม่อร่อยหรือเทพ ทำหน้ายังกับอมบอระเพ็ด”
“อร่อยก็อร่อยอยู่หรอก แต่พอคิดว่าหอมต้องเจอกับเขาทุกวันเทพก็เหนื่อยแทนแล้ว”
“ก็ใช่น่ะสิ เมื่อไรจะไปให้พ้นๆก็ไม่รู้”
“ก็ถ้าเขาไม่ไปเราไปเองก็ได้นี่”
ข้าวหอมนิ่งตะลึงมองคนตรงหน้า เขาไม่เคยคิดจะไปจากที่นี่แม้แต่น้อย
“เรื่องอะไรฉันต้องไปด้วยล่ะเทพ ที่นี่มันบ้านของฉันนะ เจ้านั่นต่างหากต้องไป” คนขี้โมโหน้ำเสียงขุ่น
“เทพก็ไม่ได้บอกให้ไปทั้งชีวิตซะหน่อย แค่ไปอยู่ที่อื่นชั่วคราว เพราะยิ่งห่างก็ยิ่งทำให้ความสัมพันธ์มันห่างเหิน จนไม่เหลืออะไรให้พ่อกำนันคิดว่าหอมจะใช้ชีวิตกับคุณหมอคนนั้นได้”
“อืม...มันก็ใช่นะ แต่จะให้ไปไหนล่ะ หนีออกจากบ้านเหรอ ไม่เอาด้วยหรอกนะ เดี๋ยวพ่อเป็นลมตาย นรกกินกบาลแย่”
“เฮ้ย จะไปทำแบบนั้นทำไมล่ะ”
“แล้วอย่างไหนล่ะ?”
“ก็อย่างขอพ่อไปเรียนต่อ”
“ขี้เกียจ”
สุเทพมองร่างโปร่งลอยหน้าลอยตาตอบอย่างไม่ใยดี หากไม่ทำให้คนเสนอนึกท้อ กลับนึกชอบใจคนตอบตรงมากขึ้นไปอีก
“งั้นก็ไปทำงานที่อื่น”
“อันนี้เข้าท่า แต่จะไปทำอะไรที่ไหนดีล่ะ”
ท้ายประโยคร่างโปร่งพึมพำกับตัวเองจนหัวคิ้วแทบจะชนกัน
“ค่อยๆคิดไปก็ได้” สุเทพยิ้มพอใจกับปฏิกิริยาตอบสนองของอีกฝ่าย “แล้วเทพจะช่วยคิดหาวิธี แต่ตอนนี้เรามาคิดหาวิธีจัดการกับไอ้ที่สั่งมานี่ก่อนเถอะ”
ชายหนุ่มพยักพเยิดหน้าไปที่อาหารตรงหน้า ทำเอาข้าวหอมหน้าร้อน
“ก็ตอนสั่งคนมันกำลังหิวนี่ เทพช่วยกินหน่อยสิ”
เพราะรู้ว่าเป็นความผิดของตนเอง เจ้าตัวแสบสุดที่รักของสุเทพก็เริ่มส่งเสียงอ้อนขึ้นมาทันที
“ไม่ต้องเลย สั่งมาก็ต้องกินให้หมด กินให้ท้องแตกตายไปนี่ล่ะ”
คนที่ต้องควักกระเป๋าแสร้งทำเสียงดุ จนอีกฝ่ายหน้าตึง
“เออๆ จะกินให้มันตายตรงหน้านี่ล่ะ”
ข้าวหอมตั้งท่าจับช้อนมั่น ประชดคนตรงหน้า แต่ในใจก็รอว่าเมื่อไรเพื่อนจะห้ามซะที รอแล้วรอเล่าเพื่อนก็ไม่ห้าม เอาแต่ทำหน้าเฉย จึงต้องจำใจตักอาหารทานแก้เก้อ
‘ห้ามหน่อยก็ไม่ได้ กินหมดซะที่ไหนล่ะ’ ข้าวหอมนึกบ่นพลางค้อนอีกฝ่าย
สุเทพรอให้ข้าวหอมทานไปสองสามคำจึงค่อยคลี่ยิ้มเย้า
“ถ้าอิ่มก็พอเถอะ ฉันล้อเล่นทำเป็นจริงเป็นจังไปได้”
ข้าวหอมรีบคลายสีหน้าบึ้งยิ้มประจบ แล้วรีบวางช้อนลงทันที ปล่อยให้เพื่อนเป็นคนจ่ายตัง
“กลับกันเลยมั้ย” สุเทพจ้องหน้าคนนั่งตรงข้าม
“แต่ฉันยังไม่อยากกลับบ้าน” แค่คิดว่าต้องกับไปเผชิญหน้ากับเจ้านั่น ร่างโปร่งก็นึกขลาดขึ้นมาเฉยๆ
“งั้นไปนอนค้างบ้านเทพมั้ยล่ะ โทรบอกพ่อกำนันแล้วหอมก็ไปเลย เสื้อผ้าก็ใส่ของเทพได้”
“หึ...ไม่ได้หรอก ก็รู้ว่าพ่อไม่ชอบให้ไปค้างที่อื่น ว่าจะกลับช้าหน่อยเท่านั้นล่ะ เทพอยู่เป็นเพื่อนได้รึเปล่า”
“ได้ จะให้เทพอยู่เป็นเพื่อนทั้งชีวิตก็ได้ หอมก็น่าจะรู้นี่”
ร่างโปร่งบางชะงักไปวูบหนึ่ง ก่อนจะยิ้มรับแล้วหลุบตาลงต่ำ ด้วยไม่กล้าสู้แสงจากดวงตาพราวระยับของเพื่อนตรงหน้า
“งั้นไปนั่งเล่นที่สวนสาธารณะกันเถอะ” ข้าวหอมเสพูดเรื่องอื่น
“มันจะดึกนะ”
“น่า...กลางคืนลมเย็นดีออก”
เจ้าตัวแสบเอ่ยอย่างอารมณ์ดีโดยไม่ได้นึกถึงคนที่บ้านว่าจะกระสับกระส่ายวุ่นวายใจขนาดไหนเมื่อมองเข็มนาฬิกาบอกเวลาดึกขึ้นเรื่อยๆ
ทั้งสองออกจากร้านหมูจุ่มไปนั่งเล่นที่สวนหย่อมเล็กๆติดถนน แสงไฟริมทางสาดส่องแสงสีนวลไปรอบๆบริเวณ ร่างโปร่งจับจองเลือกเก้าอี้ยาวเป็นที่นั่ง พลางวางแขนบนพนักพิงด้วยท่าทางสบายๆ
“แล้วจะซื้อมาทำไมเนี่ย ตัวเองดื่มไม่ได้แท้ๆ”
สุเทพเดินตามหลัง ชูถุงกระป๋องเบียร์ที่เจ้าตัวดีแอบไปซื้อมาตอนไหนก็ไม่รู้ แล้วเจ้ากี้เจ้าการให้ถือมาด้วย
“ก็ให้เทพไง อากาศดีๆแบบนี้ก็ต้องดื่มเบียร์ไปด้วย รับรอง สวรรค์บนดินแท้ๆ”
“พูดยังกับไอ้ขี้เมา จะได้ไปทัวร์นรกล่ะไม่ว่า ฉันคนขับรถนะ เดี๋ยวก็พากันลงข้างทางหรอก”
“แค่ป๋องสองป๋องไม่ทำให้เทพรู้สึกหรอก ไม่ต้องหาเรื่องว่ากันเลย” คนพูดแย่งถุงในมืออีกฝ่าย ก่อนเปิดกระป๋องเบียร์ยกขึ้นซดดังอึกๆ
“ชื่นใจ”
“ไม่เอาน่า อย่าดื่มเลย” สุเทพพยายามคว้ากระป๋องเบียร์จากมือเล็ก หากเจ้าตัวดีกลับรีบหันหน้าหนีแล้วซดเอาๆจนเกือบหมดกระป๋อง “เดี๋ยวก็โดนพ่อดุหรอก”
“นิดหน่อยพ่อไม่ว่า”
สุเทพมองหน้าทะเล้นอย่างระอาใจนิดๆ พยักหน้าพึมพำบอกให้ดื่มได้แค่กระป๋องเดียวเท่านั้น ไม่มีต่อรองอีก
“งก”
“เดี๋ยวเหอะ” คนตัวใหญ่ประเคนมะเหงกใส่ ร่างเล็กหลบพัลวัน
“อย่าดิ เดี๋ยวหกหมด”
ข้าวหอมหัวเราะร่วน ปัดมือใหญ่ให้พ้นจากศีรษะตัวเองจนเบียร์กระฉอกรดเส้นผม
“เลอะแล้วเห็นมั้ย เช็ดเลย” คนตัวบางเขยิบออกห่างจนติดที่เท้าแขนของเก้าอี้ยาว เพ่งมองเพื่อนอย่างเอาเรื่อง
สุเทพแบมือว่างเปล่าให้ดู ‘เสียใจด้วยฉันไม่ได้พกผ้าเช็ดหน้าหรอกนะ’
ข้าวหอมขบริมฝีปาก แววตาเจ้าเล่ห์เปล่งประกาย ก่อนโถมตัวใส่ร่างหนา จนมือใหญ่เข้าประคองไว้แทบไม่ทัน
“หอม!” คนประคองดูจะตกใจไม่น้อย ได้แต่จับไหล่เล็กไว้เฉยๆ ปล่อยให้ศีรษะทุยถูไถแผ่นอกจนเสื้อตัวเองพลอยเปื้อนไปด้วย
“เฮ้ย!”
สุเทพอดจะหมั่นเขี้ยวกับนิสัยพิเรนทร์ของอีกฝ่ายไม่ได้ จึงใช้ท่อนแขนแข็งแรงโอบรัดร่างเล็กเป็นการตอบโต้
“ซ่านักใช่มั้ย รัดให้หัวหลุดเลยดีมั้ยฮะ”
“กล้าเหรอ”
คนถูกรัดดิ้นกระแด่วๆจนเหนื่อยก็ยังสู้แรงทายาทร้านขายปุ๋ยไม่ได้ สุดท้ายจึงซบศีรษะกับแผ่นอกหนาระบายลมหายใจยาว
“เฮ้อ...ฉันไม่ได้หัวเราะแบบนี้มานานแล้วนะ”
น้ำเสียงเบาหวิวเอ่ยตัดพ้อสะท้อนเข้าไปในใจร่างสูง จนโพรงจมูกตีบตัน อ้อมแขนแข็งแรงคลายออกก่อนรัดร่างบางแนบกับอกตัวเองแน่นยิ่งกว่าเดิม
“งั้นเราออกมาแบบนี้บ่อยๆนะ”
ไม่รู้ว่าเพราะอีกฝ่ายนิ่งเงียบปล่อยให้เขากอดง่ายๆหรือเพราะความอดทนมันถึงขีดจำกัดแล้ว สุเทพจึงย่ามใจกดริมฝีปากลงบนหน้าผากมน
“หอมไม่รู้หรอกว่าเทพเป็นห่วงหอมแค่ไหน”
ร่างเล็กหัวใจอุ่นวาบก่อนขืนตัวออกจากอ้อมแขนอีกฝ่ายช้าๆ ไม่กล้าสบตาที่บอกความนัยจนหมดสิ้น หากคนตัวใหญ่ไม่คิดจะปล่อย เพียงผ่อนแรงลงเล็กน้อย
“เทพ”
ข้าวหอมท้วงเสียงอ่อน ในขณะที่หัวใจเริ่มเต้นแรง เงยหน้าสบดวงตาสีเข้มเปล่งประกายรักใคร่ หากแฝงไปด้วยความเศร้าสร้อยจนน่าใจหาย ความคิดที่จะดึงตัวออกห่างจึงหายไปจากความคิด ปล่อยให้มือใหญ่โอบกอดได้ดังใจปรารถนา
“ยิ่งรู้ว่าหอมไม่มีความสุข เทพก็ยิ่งทรมานเพราะช่วยอะไรไม่ได้ ทั้งๆที่เป็นคนที่เทพรักและถนอมมาตลอด กลับปล่อยให้ใครก็ไม่รู้มาเอาไปปู้ยี้ปู้ยำ เทพโกรธตัวเองจนไม่รู้จะพูดยังไงดี”
“เทพ...”
ข้าวหอมจนด้วยคำพูด กับความรู้สึกร้อนรุ่มที่ทะลักทลายออกมาจากปากเพื่อนหนุ่มซึ่งผูกพันกันมานานปี
ลมหายใจถี่ร้อนปะทะใบหูนิ่มบ่งบอกอารมณ์ ร่างโปร่งบางจึงไม่กล้าขยับ นั่งตัวเกร็งแข็งจนได้ยินเสียงเพื่อนตัวโตระบายลมหายใจยาว
“หอมไม่พอใจรึเปล่า”
สุเทพยันร่างเล็กออกห่างพอประมาณ เพื่อจะได้เห็นใบหน้าขาวนวลชัดๆ
คิ้วเรียวบางขมวดเข้าหากัน “เรื่องอะไร?”
“ก็ที่เทพ...ที่เทพรักหอมน่ะสิ”
ดวงตาดำวาวเบิกกว้างกับคำถามโต้งๆ ก่อนอึกอักเอ่ยตอบเสียงเบา
“ปะ...เปล่า แต่มันแปลกๆทะแม่งๆเนอะ” คนเจ้าเล่ห์เสยิ้มแห้งโยนคืนให้อีกฝ่าย
“นี่...ไม่ใช่หมาเน่านะ จะมาทะแม่งๆอะไรล่ะ”
อารมณ์รักใคร่หายวาบไปกับความทะเล้นแสนกล สุเทพเลยจัดมะเหงกให้เป็นการแลกเปลี่ยน บรรยากาศตึงเครียดเมื่อครู่จึงสลายหายไปพลัน ชายหนุ่มตัวโตกว่าเลยหยิบกระป๋องเบียร์ขึ้นมาเปิดดื่มอึกใหญ่
“เอาเถอะ ถึงยังไงเทพก็รักและเป็นห่วงหอม รู้เอาไว้ละกัน”
สุเทพชูกระป๋องเบียร์ใส่หน้านวล ก่อนเอาก้นกระป๋องโขกเข้ากับหน้าผากมนเบาๆ
“เข้าใจรึเปล่า” สุเทพแสร้งกำชับเสียงหนัก มองวงหน้าเล็กๆแดงเรื่อพยักรับคำเก้อๆ
การถอยห่างอย่างถูกจังหวะทำให้หัวใจดวงเล็กๆเต้นตึกตักไปกับความรู้สึกอ่อนหวานละมุนละไมของคนตรงหน้า เส้นด้ายแห่งความผูกพันที่เคยเกี่ยวคล้องไว้หลวมๆกำลังกระชับแน่นให้เจ้าหัวโจกของหมู่บ้านตระหนักถึงความรักที่แปรเปลี่ยนความหมายไปแล้วของเพื่อนคนนี้
ข้าวหอมเหลือบดูนาฬิกาข้อมือเมื่อรู้สึกถึงลมเย็นพัดแรงขึ้น
“แป๊บๆจะเที่ยงคืนแล้ว ความสุขนี่มันผ่านไปเร็วจริงๆเลย”
คนตัวเล็กปรือตามองไปรอบๆ เริ่มรู้สึกถึงฤทธิ์ของน้ำเมาที่ทำให้เกิดเรื่องแล้วเจ้าตัวก็ยังไม่คิดจะเข็ด
“ก็บอกว่าให้ไปค้างบ้านเทพ”
“ถึงไง พรุ่งนี้ก็ต้องกลับบ้านอยู่ดีนั่นล่ะ”
เมื่อเห็นสีหน้าไม่สบายใจของคนรัก สุเทพจึงเอ่ยปลุกปลอบ พลางลูบแก้มนุ่มเบาๆ “มันต้องมีทางออก เราค่อยๆคิดกันนะ”
“อืม” ข้าวหอมยิ้มแยกเขี้ยว “อย่างน้อยตอนนี้ฉันก็มีนายเป็นพวกกับเขาคนหนึ่งแล้ว”
“พูดเป็นเด็กไปได้”
“ก็อยู่บ้านฉันแทบจะเป็นหมาหัวเน่า ทำอะไรก็ไม่ดี ไม่เหมือนเจ้าหมอภูเขานั่น ทำอะไรพ่อก็ให้ท้ายตลอด”
“พูดแบบนี้เขาเรียกว่าน้อยใจ”
“เรียกไงก็ช่าง”
“เมาแล้วเหรอพูดมากจัง”
น้ำเสียงงอแงกับปากยื่นๆ สุเทพนึกอยากกอดให้หนำใจ ไม่อยากส่งคืนผู้ให้กำเนิดเลยซักนิดเดียว
“เปล่าซะหน่อย”
“งั้นกลับได้แล้วมั้ง ดึกแล้วน้ำค้างแรงนะ ถึงจะในเมืองก็เถอะ เดี๋ยววันหลังพ่อกำนันไม่ยอมให้ฉันพาลูกชายสุดรักออกมาอีกจะแย่เอา” ชายหนุ่มตัดใจก่อนจะคิดเตลิดพาลูกเขาหนีหายเข้ากลีบเมฆ
“ก็ได้ กลับก็กลับ” ข้าวหอมพยักหน้ารับ
ชายหนุ่มรวบเอวบางพากลับไปยังพาหนะ หัวใจอิ่มเอิบเป็นสุขยิ่งกว่าวันไหนๆ จัดการคาดเข็มขัดนิรภัยให้แก่ร่างเล็กซึ่งมองมาด้วยสายตาประหม่าขวยเขิน จนอยากจะหยุดเวลานี้ไว้ตราบนานเท่านาน
ทิเบตเหลือบมองนาฬิกาติดฝาผนังเป็นครั้งที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้ตั้งแต่เย็น จนตอนนี้เข็มนาฬิกาเลยเลขสิบสองไปแล้ว เจ้าตัวดีของพ่อกำนันก็ยังไม่ยอมกลับบ้านกลับช่อง ชายหนุ่มปิดหนังสือในมือเมื่อฝืนอ่านต่อไปก็อ่านไม่รู้เรื่อง ลุกขึ้นเดินออกไปนอกห้องก็เห็นไอ้ขันกลับเข้ามาพอดี
ลูกสาวบ้านไหนยอมนั่งคุยกันจนดึกจนดื่นขนาดนี้เนี่ย แถมไปคุยกันยังไงข้าวปลาก็ไม่ได้กิน หิ้วท้องกลับมากินบ้าน ดูจากท่าทางการกินแล้วคงหิวโซไม่น้อย ลูกน้องก็กลับมาแล้ว แต่ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของลูกพี่ หรือจะค้างที่อื่นอย่างที่เจ้าแก้วบอก
หัวคิ้วขมวดมุ่นเข้าหากันทันที เพราะข้าวหอมออกไปกับเจ้าหนุ่มคนนั้น คนที่มีแววตารักใคร่อย่างไม่ปิดบัง
หัวใจร่างสูงใหญ่สะท้านไหววูบ ความกลัวบางอย่างแล่นปราดทิ่มแทงจนลมหายใจสะดุด
ทุกวันนี้อยู่กับเขาก็แค่ตัว แต่หัวใจไม่รู้ไปอยู่ที่ไหน ถึงไม่เคยยอมฟังหรือเปิดใจรับเขาสักนิด หรือเพราะว่ามีคนอื่นที่พอใจอยู่แล้วเงียบๆ
ชายหนุ่มคิดไปไกล ไม่ได้ยินเสียงไอ้ขันเรียก
“หมอๆ”
เด็กหนุ่มเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้สนใจเสียงเรียกของตน จึงเข้าไปสะกิดให้หันมารับฟัง
“อะไรหรือขัน”
“ฉันจะบอกให้หมอไปนอนเถอะ เดี๋ยวฉันรอพี่หอมเอง”
“จะรอ? คืนนี้ลูกพี่นายจะกลับหรือเปล่ายังไม่รู้เลย”
ทิเบตประชดเด็กหนุ่มแทนเจ้าตัวดีที่ทำให้หงุดหงิด
“กลับแน่จ๊ะหมอทิ พี่หอมไม่ไปค้างอ้างแรมที่ไหนหรอก เห็นแบบนี้แต่พี่หอมเขาเป็นห่วงพ่อกำนันจะตาย ไม่ทิ้งพ่อให้อยู่บ้านคนเดียวแน่นอน พ่อกำนันก็รู้ถึงได้หลับเป็นตาย เอาแรงไว้ดุพี่หอมพรุ่งนี้แทนไงหมอ”
ไอ้ขันยิ้มหน้าทะเล้นกับอากัปกิริยาเหมือนเสือติดจั่นของอีกฝ่าย
“แต่นี่มันก็ดึกแล้วนา” ทิเบตพึมพำ “ฉันยังไม่ง่วงขอเดินรอบๆแถวนี้สักหน่อยแล้วกัน”
ไอ้ขันได้แต่ส่ายหน้ามองแผ่นหลังกว้างเดินลงบันได แว่วเสียงสุนัขครางหงิงๆต้อนรับคุณหมอ ไอ้ขันจึงเดินกลับเข้าครัวไปเงียบๆ ก่อนจะออกมานั่งริมระเบียงรอลูกพี่อย่างทุกที
สุเทพขับรถเรียบเรื่อยเพื่อยื้อเวลาแห่งความสุขออกไป แต่เส้นทางมีจุดหมาย ไม่นานพาหนะคู่ชีพก็พาสองชีวิตมาหยุดสงบใต้ร่มไม้มืดสลัว เสียงสุนัขเห่าหอนตอนรับการกลับมาของเจ้านาย ข้าวหอมเปิดประตูไปดุพลางลูบหัวเอาใจเจ้าสี่ขาทั้งสามตัวจนสงบลงแล้วหันไปยิ้มหวานฉ่ำให้คนข้างกาย
“ไปนะ ขับรถดีๆล่ะ”
น้ำเสียงอ้อแอ้เอ่ยแล้วค่อยๆก้าวลงจากรถ ถ้าไม่ถูกลำแขนแข็งแรงรวบรั้งไว้ก่อน
“เดี๋ยว...”
“อะ...ไร” ข้าวหอมฉงน เอียงคอมอง
สุเทพค่อยๆดึงร่างเล็กเข้ามาใกล้ ท่ามกลางการจับจ้องของดวงตากระจ่างใสอ่อนเชื่อมด้วยฤทธิ์น้ำเมา ร่างอ่อนนุ่มอบอุ่นเข้ามาอยู่ในวงแขน สุเทพเกลี่ยเส้นผมที่ปกวงหน้าขาวออกให้อย่างเบามือ ความรู้สึกอยากทอดถอนใจแน่นจุกช่องอก
ถ้าหากปล่อยมือนี้ก็ไม่ต่างกับส่งของรักไปให้คนอื่น แต่เพราะเวลานี้ยังทำอะไรไม่ได้ จึงจำต้องอดทนเท่านั้น
ร่างสูงโอบกระชับรัดร่างเล็กไว้แน่น
“เทพ?...”
ข้าวหอมขืนตัวออกจนสามารถประสานแววตากับอีกฝ่ายที่อยู่ใกล้เพียงปลายจมูกได้
“รักษาตัวเองให้ดีนะ” สุเทพเอ่ยเสียงแหบพร่า หัวใจเหมือนจะขาดเป็นชิ้นๆ ถ้าต้องปล่อยมือจากร่างโปร่งบางนี้
ดวงตาสีนิลสะท้อนความห่วงใยผ่านน้ำเสียงราวกระซิบ ความร้อนผ่าวแทรกผ่านผิวกายสู่หัวใจดวงเล็กให้สะท้านไหวไปกับความรู้สึกที่อัดแน่นของชายหนุ่ม ข้าวหอมพยักหน้ารับ แต่ต้องผงะเมื่อจมูกโด่งค่อยๆฝังลงข้างแก้มเชื่องช้าหากหนักหน่วง
ร่างเล็กคอย่นยกไหล่เบี่ยงหนีการรุกไล่จนหลังติดเบาะ ให้ริมฝีปากได้รูปสัมผัสความอ่อนนุ่มอิ่มเต็มของกลีบปากบางเป็นครั้งแรก ข้าวหอมชะงัก กลั้นลมหายใจหลุบตาต่ำ ฟังเสียงหัวใจตัวเองเต้นดังโครมคราม
สุเทพย้ำแผ่วเบาอีกครั้งเมื่อคนที่รักนิ่งงันไม่ขัดขืน และผลจากการหยั่งเชิง ชายหนุ่มจึงรวบร่างเล็กเข้ามากอด จากนั้นดุนดันจนริมฝีปากเล็กเผยอออกให้ลิ้นร้อนเข้าไปชิมรสชาติความสุขล้นที่เฝ้าฝันไว้แสนนาน
“อืม...”
เสียงครางดังรอดออกมากจากร่างโปร่งบางที่ถูกประกบริมฝีปากแน่น มือคร้ามแดดลูบไล้เอวเล็กก่อนวนไปตามบั้นท้ายแน่นตึง เสียงจูบดังก้องเข้าไปในโสตประสาท บดบังเสียงขยับกายในมุมมืดสลัวของเงาทะมึน
เงาทะมึนที่เริ่มขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ
TBC
-
พายุเข้าละ555+ ฝนตกเมื่อเช้าเลย
อ่านตอนนี้เเล้วไม่ชอบอะ เบื่อสุเทพ
อ่านเเล้วบีบใจมาก หอมก็นะนึกว่าหมอเค้าฝืนใจมารัก
ตัดใจเเล้วไปรักคนที่เค้ารักเราดีกว่า
เรื่องนี้มีหวานเเน่ๆ เเต่หวานเเบบไหนก็ไม่รู้
รออ่านกันต่อไปนะคะ คนโพสขอบคุณคนเเต่งเหมือนกัน ชอบเเละรักเรื่องนี้มาก
ที่สำคัญชอบพระเอกค่ะ ดูเป็นผู้ใหญ่ สามารถจัดการกับหอมโดยใช้ความรักเเละความดี
พี่ sake เเต่งอีกเรื่องอยู่หน้าที่โพสจบเเล้ว เรื่อง untitle ค่ะ ลองอ่านดู หนุกหนาน
**โพสยากมากๆ พอดีเปลี่ยนมาใช้ window 7
ถ้าตรงไหนอ่านเเล้วขาดตอนหรืองง บอกนะคะ
เจี๊ยบโพสหลายรอบละ เพิ่งได้
เจอกันวัศุกร์ไม่เช้าก็เย็น เราจะพยายามโพส มันลำบากนิดๆไม่รู้เป็นไร
ขอบคุณค่ะ
-
:fire: :fire: :fire: :fire: :fire:
จะไปฆ่าเทพ :m31:
หอมเอ้ยยย ทำร้ายจิตใจพี่หมอทิอย่างแรง
แล้วจะเกิดไรขึ้นหล่ะเนี่ย
มามะพี่หมอ เดี๋ยวเค้ากอดปลอบ :กอด1:
-
ทำไมน้องหอมทำแบบนี้ :sad4:
ตอนนี้เห็นใจพี่หมอทิอย่างแรง :monkeysad: พี่หมอตื้บไอเทพให้หนักๆเลยค่ะ โทษฐานมาเล่นชู้กับเมียชาวบ้าน :z6:
จากนั้นก็ลากน้องหอมไปลงโทษในห้องนอน อร๊ายยยย :o8:
-
อ่านแล้วชักรู้สึกว่าน้องข้าวหอมทำตัวไม่น่ารักซะแล้ว
สงสารเทพด้วย รักเขามาตั้งนาน แต่ทำอะไร ๆ ก็ช้าเกินไป เลยสายไปซะแล้ว
หอมไม่น่าทำแบบนี้ ทำให้เทพมีความหวัง ไม่ดีเลย
ไม่ชอบหมอทิก็เลิกไปเลยดีกว่า
หมอทิอย่าจับน้องหอมกดนะ เก็บของกลับบ้านดีกว่า
รู้ค่าของเราเมื่อไหร่ให้เขามาตามซะ
-
กะกรี้ดดดดดดดด :m31:
น้องข้าวหอมทำกับพี่ทิได้ฮื้อออออออ
เทพนายจะทำให้ครอบครัวเขาแตกแยกกันนะเนี้ย :angry2:
โอ้ยขัดใจจิงจะดีกันอยู่แล้วเชียวงานเข้าอีกแระ
อยากอ่านฉากหวานๆแล้วน๊า
+1เป็นกำลังใจให้พี่หมอทิ :จุ๊บๆ:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด คิดว่าพี่หมอทิจะได้มีฉากหวานๆกะเค้าซะที เทพมาทำแบบนี้ได้ไงเนี่ย
ตอนต่อไปพี่หมอทิต้องจัดการข้าวหอมให้อยู่หมัดเลยนะ ยิ่งเมาๆแบบนี้ด้วย อิอิ
-
เกินไปป่าวค่ะข้าวหอมกับเรื่องคราวนี้ หวงตัวกับสามี แต่ใจง่ายกับคนเป็นเพื่อน งั้นก็เลือกไปเลยซิค่ะ เรื่องมันจะได้จบกันไปซะที ฉลาดแต่เรื่องไร้สาระจริง ๆ อย่างที่หมอทิว่าจริง ๆ ด้วย :fire:
-
ทำไมข้าวหอมต้องทำอย่างนี้ ปล่อยตัวปล่อยใจกับคนอื่น
ไม่ให้เกียรติสามีตัวเองเลย ถึงจะยังไม่ได้รักเถอะนะ
แต่มันไม่ควรทำจริง ๆ
เกลียดเทพสุดๆ น่าจะหักห้ามใจตัวเองซะบ้าง...ถึงจะรักมานาน
ยังไงคนเค้าก็แต่งงานมีสามีอยู่แล้ว
อ่านตอนนี้แล้วปรี๊ดดดมากค่ะ
-
ข้าวหอมงานเข้าแล้วววว :a5:
ตอนหน้าโดนหมอธิจับเชือดแน่ๆ เลย :m29:
-
จำไว้!!!
-
หมอทิ.......จะทำยังไงล่ะทีนี้
ข้าวหอมก็ทำเกินไป :serius2:
-
:angry2:
หอมโว้ยยยยยยย ทำอะไรทำไมไม่คิดถึงใจหมอบ้าง
ห๊า !!! เบื่อเทพโว่ยยย
-
่นี่เรียกว่า ชู้เต็มขั้นสินะ เพราะคนของหมอเค้าเต็มใจให้อีกฝ่ายรุกล้ำ
หมอ....ชกไอ่เทพให้หน้าแหกเลย เอาคนของตัวไปกันสองต่อสองจนหนำใจแล้วยังไม่คิดจะพอ
ยังจะมากอดจูบลูบคลำหน้าบ้านอีก ไม่เหนแก่หน้าผัวตัวเองก็เห็นแก่หน้าพ่อตัวบ้างนะ
หัวหงอกอยู่บนเรือนโดนลูกชายสุดที่รักถอนคนโกรนแล้ว น้ำเมามันทำเรื่องอีกแล้วสินะ
แต่คราวนี้คงไม่เรียกว่าขาดสติหรอกนะ เพราะเจ้าตัวยอมแท้ๆ
ตอนเย็นจูบกับผัวตัว ตอนดึกจูบกับชู้ เค้าเรียกกันว่าอะไรนะเนี่ย เหอะๆ
จะรู้มั๊ยว่าไอ่คนที่ตัวเองตั้งป้อมรังเกียจก็เป็นเหยื่อของพ่อตัว ที่พ่้อตัวอุตส่าห์แบกหน้า
อ้าแขนรับเป็นลูกเขยเพราะมีจุดประสงค์อื่นแอบแฝง จะรู้ไหมว่าพ่อตัวยอมทำอะไรบ้าง
และมากมายแค่ไหน จะรู้อะไรบ้างมั๊ย เิชิญโง่และหยิ่งไปกับศักดิ์ศรี และการไม่ยอมรับใจตัวเองต่อไปเหอะ
มีผัวอีกคนจะแปลกอะไร
+1คะ
-
ตอนนี้รู้สึกแย่กับหอมมากๆ ทำไมทำแบบนี้ ถ้ารักเทพนักก็ตกลงปลงใจกันไปเลยเหอะ
ทำแบบนี้แย่มากๆ สงสารหมอทิ
-
น้องหอม...ไม่น่ารักแล้วนะคะ อย่างรีบนบอกน่ะแหละ รักกันมากก็ไปอยู่ด้วยซะเลย(แล้วทิ้งพี่หมอไว้ให้พี่นะจ๊ะ อิอิ)
รอดูว่าพี่หมอจะทำยังไงกับเมีย!!!!!
ขอบคุณค่ะคุณเจี๊ยบ
:pig4:
-
หอมไมทำแบบนี้อ่าาาาาาาาา
ไอ้หอมแกล้งหมอทิ อันนั้นพอรับได้
เพราะน้องนิสัยแบบนี้ ไม่ยอมคน แถมทิฐิเยอะอีกต่างหาก
แต่เรื่องนี้ ไม่ชอบทั้งหอม ทั้งเทพเลย
ผิดทั้งคู่ใช่ไหม ทั้งหอมที่ทำเหมือนให้ความหวัง
ทั้งเทพที่ยังคงทำเพื่อความหวังอันน้อยนิด
งานนี้หมอทิห้ามยอมนะ
จับหอมกดให้มันรู้แล้วรู้รอด
ให้รู้ซะบ้างเมียใคร >< :fire:
-
คอมเม้นแต่ละคน แร๊ง~~~~~~~~~~~~~~~~!!!~
แต่ยังไง ผัดไทก็รอติดตามตอนต่อไปค่ะ รอดูว่าพี่หมอทิ จะรู้สึกยังไง และทำยังไง
-
เริ่มไม่ชอบข้าวหอมเข้าไปทุกที ทำประชดประชัน ปากแข็งหัวดื่อ ไม่รับความจริง เอาความคิดตัวเองเป็นใหญ่ ไม่คิดเห็นใจคนอื่น ไม่คิดปรับตัวเองสักนิด
แล้วที่กำลังทำกับเทพอยู่นี่เขาเรียกอะไร ถ้าชาวบ้านมาเห็นเอาไปนินทา เสียชื่อเสียงทั้งของตัุวเอง กำนัน ของหมอทิด้วย ถามหน่อยคราวนี้หอมจะโทษหมอทิอีกไหม ทุกอย่างเกิดจากการกระทำของตัวเองทั้งนั้น จะโทษน้ำเมาอีกหรือเปล่าอ้างขาดสติอีกไหม ถ้ารู้ว่าตัวเองเมาแล้วขาดสติ ทำไมไม่หัดยั้งคิดรู้ลิมิตตัวเองว่าดื่มได้แค่ไหน หรือทำได้แต่ประชด
โอ๊ยยยยย ขัดใจ เข้าใจว่าทุกคนย่อมมีเหตุผลของตัวเองทั้งนั้นแต่ของข้าวหอมที่ทำกับหมอทิมาตลอดอันนี้ทำใจให้ชอบไม่ได้แหะ เหตุผลที่คิดเข้าข้างตัวเอง คิดว่าตัวเองเป็นฝ่ายเสียฝ่ายเดียว ไม่ยอมมองความจริงและัเหตุผลของคนอื่น พยายามโยนความผิดให้หมอทิอย่างเดียว แบบนี้เรียกเห็นแก่ตัวอะ อีกฝ่ายยอมลงให้ยอมเสียชื่อเสียง ยอมทำตามคำเรียกร้องของพ่อตัวเอง ทำไมไม่คิดถึงตรงนี้บ้าง พ่อกำนันที่พยายามมาตลอดที่ให้หมอทิมาคอยดูแล ทำไมไม่คิดหาเหตุผลว่าทำไมพ่อตัวเองต้องทำขนาดนั้น
ยุให้หมอทิหย่าแล้วหาเมียใหม่เลยดีไหมเนี่้ย -*- เพราะพฤติกรรมเมียคนนี้ไม่น่ารักอย่างแรง
-
สงสารหมอทิเลยครับตอนนี้ ทำไมข้าวหอมทำตัวแย่อย่างงี้นะ
ไม่ต่างต่างจากการมีชู้จริงๆ ถ้ารักชอบเทพจริงๆไม่รักหมอทิก็บอกพ่อกำนันสิ
ไม่ก็หนีตามเทพไปเลย
ทำไมต้องมาทำให้พี่หมอทิช้ำใจด้วยฟระ
หมอทิไม่ต้องเสียใจ ถ้าเขาไม่รักมีใหม่ก็ไม่ผิดจ๊ะ(ยุให้หมอทิเลิก)
สำหรับสุเทพพพที่รู้ว่าเค้ามีสามีแล้วยังจะมาแย่ง :z6: :z6: :z6: :z6:
-
สุเทพทำได้ดี หึหึ o8
ได้เวลาที่หมอทิต้องจัดการกับข้าวหอมอย่างเด็ดขาดแล้ว
จัดการเลยค่ะ o18
+1จุใจ อิอิ
-
ตามมาอ่านถึงตอนนี้แล้ว...
สนุกมาก...แต่มาถึงตอนนี้ รู้สึกรำคาญความงี่เง่าของข้าวหอม
เหมือนเด็กเกินไปทั้ง ๆ ที่ไม่เด็กแล้วนะ...
อารมณ์เด็กเกินไป...ตอนนี้ตอนเดี่ยวจูบกับผู้ชายถึงสองคนเลยหรือ...อุอุ
ไม่น่ารักอย่างแรง...
อ่านแล้วอินสงสารหมอทิ....แทบจะไม่ได้ทำอะไรผิดตั้งแต่แรก
เอาใจช่วยหมอทิ...เอาใจช่วยให้ข้าวหอมโตทางความคิดเสียที...
:pig4:
-
สงสารหมอทิ อ่ะ :m15:
คราวหน้าให้หมอทิระเบิดอารมณ์ :angry2:
จับข้าวหอมปล้ำเลย :oo1:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ทำไมยอมให้เทพจูบด้วยล่ะหอม!! T^T
ไม่ได้การๆ แบบนี้ต้องจัดการ เงาทะมึนที่ว่า...ต้องลงโทษนะ!! (เชียร์)
-
ข้าวหอมใจร้าย ...................................................... สงสารพี่หมอ
แล้วเมื่อไหร่จะรักกันซะที มีมารผจญแบบนี้
คนเขียนใจร้าย......................แกล้งพี่หมอ :angry2: :angry2: :angry2:
-
อ่านตอนนี้แล้วโมโหหอมมากๆอ่ะ
ดื้อเกินไปแล้ว
-
ชิ ! งอนน้องหอมแล้ว ว ;
-
งอนหอมอ่ะ
ส่วนเทพ แก๊!!!!!!!! คนเค้ามีผัวแล้วนะ
ตกนรกแน่แก โกรธธธธธธธธ :m16:
-
มาต่อตอนต่อไปเร็ว ๆ นะครับรออยู่
อ่านตอนนี่แล้วเสียความณุ้สึกกันข้าวหอมมาก ๆ
เทพที่ว่านิสัยดีก็ดูน่าเกลียดไปเลย
สงสารหมอทินะ
ที่ต้องมาเห็นภาพบาดตาบาดใจแบบนี้
ตอนนี้รู้สึกเกลียดเทพมาก
แล้วก็โมโหข้าวหอมมากเลย
ฐิทิแรงแล้วยังมาอีแบบนี้อีก
น่าจะโดนให้หนัก
-
อ่านแล้วบีบมากๆ รู้สึกแย่กับพี่หอมเยอะเลย สงสารพี่หมอ เกลียดไอ้นายสุเทพ เค้ามีผัวแล้วไม่ยุ่งกับเค้าทำไมว่ะ ไอ้บ้า!!! แอบรักก็แอบรักต่อไปดิ
พี่หอมก็ทำอะไรไม่คิด ไม่เห็นแก่หน้าพี่หมอและก็หน้าพ่อตัวเองบ้างเลย โกรธพี่หอมแล้ว ไปให้ความหวังเค้าทำไม แล้วเป็นไงสุเทพก็รุกหนักเลยไง สะใจแล้วดิเห็นพี่หมอเป็นทุกข์ อ้าก!!! ไอ้พี่หอมบ้า ไม่รักแล้ว จะยุให้พี่หมอมีเมียใหม่เลย ถึงตอนนั้นอย่ามาร้องไห้ให้เห็นนะ
รอตอนต่อไปค่ะ
-
ข้าวหอมทำตัวแบบนี้ไม่น่ารักเลย
ถ้ารักกับเทพจริงก็เคลียร์กับพี่ทิสามีก่อนสิ
หย่าให้เป็นเรื่องเป็นราวแล้วค่อยไปเริ่มต้นใหม่กับเทพ
เหอะๆๆๆ ทำอย่างนี้มันหยามกันชัดๆ
เตรียมตัวรับโทษได้เลยนะข้าวหอมเอ๊ย ไม่มีใครช่วยได้แล้วล่ะ
-
สงสารพี่หมอว่ะ ข้าวหอมแรงไปอ่ะ
ส่วนเทพ ของของคนอื่นเค้า ไปแย่งเค้ามาระวังกรรมจะตามทัน
-
เฮ้อ~~ พายุแรงจริงๆ
-
+1 กับความยามสะใจอีป้าแก่ๆค่ะ 555
-
อยากอ่านฉากหวานๆนะคะ แต่ตอนนี้หมั่นไส้ข้าวหอมอย่างแรงค่ะ งี่เง่าเอาแต่ใจ ไม่เคยยอมรับผิด อยากให้หมอทิเจอคนดีที่คู่ควรกับหมอทิค่ะ
-
เคลียร์เลยพี่หมอ เชียร์พี่หมอเต็มที่อ่ะ
-
เดี๋ยวก็โดนจับแต่งอีกรอบหรอก หอมมมม
เลือดมีแอลกอฮอร์ทีไร
เป็นเรื่องทุกที
+ให้กับการรุกอันน้อยนิดของหมอทิ
จุ๊บๆ
-
ปล่อยข้าวหอมไปเถอะ
ไม่ต้องไปใส่ใจอีก รู้สึกหมั่นไส้เหลือกำลัง
อยากรู้เหมือนกันว่าถ้าหมอมีคนอื่นมาสนใจ
จะเป็นยังงัย อยากให้หมอเอาคืนชะมัด
-
อยากเห็นหมอเฉยชาไม่สนใจ
จะทำไรก็ทำ
ข้าวหอมทำแบบนี้มันไม่เห็นหัวพ่อมันเลยนิ
ผัวมันก็เป็นแค่ตอผุ
จะสนใจทำไมหมอทิ
หายหน้าไปสักเดือนเป็นไร
เดี๋ยวไปรับมาอยู่ด้วย
-
อ่านตอนนี้แล้วเสียใจอ่ะ ข้าวหอมทำตัวไม่น่ารักเลย
ถึงซีนนี้จะบาดตา บาดใจยังไง อยากให้หมอทิเห็นแล้วแสดงตัวต่อหน้าเลยว่าเห็น
อยากรู้เหมือนกัน ว่าคนทำจะเสียใจมั่งรึป่าว ใจร้ายจังเลยทำอะไรไม่คิดถึงใจคนอื่นบ้าง
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
อะไรกันเนี่ย หนูข้าวหอม วันเดียวจูบ กะผู้ชายตั้ง 2 คน
จะโกรธ หรือ อิจฉาดีเนี่ย อิอิ
อ่านแล้วสับสนแทนข้าวหอม จะรักใครดี
แต่ตอนนี้รู้สึกว่า เทพรุกเร็วมากๆๆๆ :m16:
ยังไงๆๆก็เชียร์คุณหมอ เอาหัวใจหนูข้าวหอมมาให้ได้เร็วๆๆ :L2: :L2:
-
เอิ่มจะเรียกว่าเมียนอกใจก็ใช่เลย =__=
หมอทิ ลำบากหน่อยนะ
แอบเชียร์ให้ใช้กำลังนิดๆ แฮะ
-
:o12:
อ่านท้ายๆแล้วร้องไห้จริงๆอะ
เจ็บปวดแทนพี่ทิที่ข้าวหอมทำอ๊ะ
เสียใจอ๊าาาาาา :sad4: :sad4:
เค้าร้องไห้จริงๆนะคะคุณนักเขียน
ได้โปรดเถอะ..... อ่านแล้วเจ็บจิ๊ดๆๆ
-
อะไรจะเกิดก็เกิดครับหมอทิ
คนแต่งช่วยจัดให้ซักดอกซิครับ
มั่วกับเมียคนอื่นอยู่นั้น โดยเฉพาะหอมเนี่ย ซักทีนะหมอทิ
:oni2: :oni2: :oni2:
-
เต็มอิ่มสุดยอดเต็มอิ่ม
แต่มันค้างได้สุดยอดเลยทำไมต้องมาหมดตอนนี้ด้วย มาต่อเร็วๆนะครับ
-
เบื่อ ข้าวหอม ถ้ารักถ้าชอบคนอื่น ก็หมอเค้าไปตรงๆ เลยดิ อย่ามาเล่นแง่
เกลียดหน้า สุเทพ แบบนี้เค้าเรียกว่า แมวขโมย ทำตัวหน้าไม่อายมากๆ เล่นมานานไม่ใช่เหตุผลสำหรับการเล่นชู้
หมอทิ ได้เวลาเอาคืนแล้ว จัดหนักๆ เลย ดูดิ๊ ว่าข้าวหอมจะสำนึกบ้างรึเปล่า!!!!
-
อยากให้พ่อกำนันมาเจอจริงอยากรุ้ว่าจะเกิดไรขึ้น
-
สงสารหมอทิ T-T ... ข้าวหอมก็นะ ถ้าไม่รักไม่ชอบทำไมไม่บอกไปตรงๆล่ะเนี่ย
ปล,เกลียดตาเทพแล้ว (อีตาเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ แง่ง)
-
พี่หมอ มาแต่งงานกันนะๆๆๆๆๆ
ไม่ต้องเอาละไอ่หอมอ่ะ
จุ้บๆ
-
เบื่อ ข้าวหอม :angry2:
แต่งงานแล้วยังไปมีอะไรกับคนอื่นง่ายๆอีก
ถ้าชอบไอ้เทพนั่นอยู่แล้ว จะมาทำให้หมอทิเดือดร้อนกับตัวเองอีกทำไม
หมอทิ เลิกกับคนแบบนี้เหอะ :seng2ped:
-
เบื่อ ข้าวหอม ถ้ารักถ้าชอบคนอื่น ก็หมอเค้าไปตรงๆ เลยดิ อย่ามาเล่นแง่
เกลียดหน้า สุเทพ แบบนี้เค้าเรียกว่า แมวขโมย ทำตัวหน้าไม่อายมากๆ เล่นมานานไม่ใช่เหตุผลสำหรับการเล่นชู้
หมอทิ ได้เวลาเอาคืนแล้ว จัดหนักๆ เลย ดูดิ๊ ว่าข้าวหอมจะสำนึกบ้างรึเปล่า!!!!
^
^
เห็นด้วยที่สุด
:m16: writer
งดโหวต
-
+1 เป็นกำลังใจ ให้หมอทิ เมื่อไหร่น้องหอมจะทำตัวน่ารักกับเค้าซะที โกรธแล้วน่ธ
-
พี่หมอทิจับกดเลยอย่างนี้
เอาให้พี่หอมรู้ซะมั่งว่าใครเป็นใคร
-
ลงแดง :z3: :z3: :z3:
-
คืนนี้เจอกัน
-
^
^
ลัฟยูววววววววววววววววววววววววววววว
-
เฮ้อ เซ็งข้าวหอมอ่ะ
อ่านตอนนี้แล้วอึดอัด จนจะหายใจไม่ออกเลย
จะเชียร์พี่หมอให้เลิกสนใจดีมั้ยเนี่ย
รออ่านตอนต่อไปค่ะ
-
- Eternal Sunshine 14 -
“อืม...”
เสียงครางดังรอดออกมากจากร่างโปร่งบางที่ถูกประกบริมฝีปากแน่น มือคร้ามแดดลูบไล้เอวเล็กก่อนวนไปตามบั้นท้ายแน่นตึง เสียงจูบดังก้องเข้าไปในโสตประสาท บดบังเสียงขยับกายในมุมมืดสลัวของเงาทะมึน
เงาทะมึนที่เริ่มขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ
สุเทพผละออกห่างร่างเล็กมองดวงตากลมโตส่องประกายแวววาวบ่งบอกความขัดเขิน ยิ่งทำให้ชายหนุ่มหัวใจพองโต ก้มลงฉกฉวยริมฝีปากบางอีกครั้ง
“เทพ...”
เสียงค้านอ่อน ไม่กล้าผลักร่างสูงออกห่าง ก่อนส่งสายตาขอร้องให้อีกฝ่ายเห็นใจ
สุเทพร้องครางในอกเมื่อเห็นสายตาคนรัก “หอม...”
ชายหนุ่มกระชับอ้อมแขนแน่นชั่วอึดใจแล้วจึงตัดใจปล่อยมือ ด้วยหากทำอะไรเกินเลยไปกว่านี้จะเป็นการไม่ให้เกียรติกันเกินไป หรือไม่เขาอาจถูกพ่อกำนันเป่าสมองกระจุย
“ขับรถระวังๆนะ ดึกแล้ว”
ข้าวหอมปิดประตู ก้มตัวบอกคนอยู่ในรถ สุเทพพยักหน้ารับแล้วค่อยๆเคลื่อนรถออก
จนแสงไฟหน้ารถหายลับไปจากทางเข้าบ้าน ร่างโปร่งจึงหันหลังกลับ หมายจะเดินขึ้นเรือน ถ้าไม่รู้สึกถึงคลื่นความคิดอันรุนแรง ให้เหลียวมองทิศทางที่เก้าอี้ไม้เก่าๆตั้งอยู่ในมุมมืด หลังโคนไม้ใหญ่ไม่ไกลจากจุดที่รถจอดเมื่อครู่
ไม่ไกลเลย...
“หมอทิ!”
เจ้าของชื่อค่อยๆลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ดวงตาคมกล้าจ้องมองคนที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยาเหมือนคนไม่เคยรู้จัก ความอดทนอดกลั้นทั้งหมดที่เคยมีปลิวหายไปเมื่อเห็นภาพบาดตาบาดใจ
ถ้าเพียงจะขัดขืนสักนิด เขาจะไม่รู้สึกสิ้นหวังเท่านี้เลย
ร่างสูงก้าวเท้าเข้าหา ท่ามกลางความสิ้นหวังที่แปรเปลี่ยนเป็นความน้อยใจโกรธเคือง จนอยากจับอีกฝ่ายมาเขย่าให้เจ็บเหมือนที่เขาเจ็บอยู่ตอนนี้
ทำไม...
“ถ้าอยากจะทำแบบนี้ช่วยรอให้เลิกกันก่อนไม่ได้รึไง”
วาจาเสียดสีทำให้ความตื่นตระหนกเมื่อครู่หายวับ ดวงตาแดงฉ่ำจากฤทธิ์น้ำเมาหรี่มองฝ่ายตรงข้ามเดินเข้ามาใกล้ ก่อนพ่นลมหายใจโกรธเคือง
“แล้วมันเมื่อไรล่ะ”
น้ำเสียงขัดเคืองเอ่ยสะบัด พลางรีบหันหลังเดินขึ้นเรือน กลบเกลื่อนการกระทำเมื่อครู่ ด้วยถึงยังไงอีกฝ่ายก็ขึ้นชื่อว่าเป็นสามี อีกทั้งตอนนี้ทั้งง่วงทั้งมึน อยากนอนจะแย่
“โอ๊ย!”
มือใหญ่กระชากต้นแขนเล็กจนเสียการทรงตัวเข้าปะทะแผงอกตึงแน่น ข้าวหอมตวัดจ้องดวงตาวาวโรจน์ด้วยเพลิงโทสะไม่คิดหลบ
“มันเจ็บนะไอ้หมอ”
“มันจะเจ็บกว่านี้ถ้ายังขืนทำตัวแบบนี้อีก ข้าวหอม” ทิเบตต่อว่าเสียงเข้ม
ข้าวหอมเชิดหน้ามองร่างสูงอย่างถือดี
“ฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน ไอ้ผัวจอมปลอมอย่างนายไม่มีสิทธิ์มาว่าอะไรฉันทั้งนั้นล่ะ ถอยไป”
คนมีอาการเมาขึ้นเสียง พลางออกแรงผลักคนตัวโตให้ถอยห่างไปได้หลายก้าว แล้วรีบทรงตัวเดินเป๋ๆขึ้นบันได หากทิเบตก็ตามไปคว้าร่างโปร่งได้ที่ระเบียง
“อ๊ะ!” ความเจ็บที่หัวไหล่แล่นปราดไปทั่วร่าง
“ข้าวหอม อย่าพูดอย่างนี้นะ”
“ปล่อยสิ...ปล่อย”
ร่างเล็กพยายามบิดตัวเองออกจากมือแข็งๆ แต่ความพยายามดูเหมือนจะไร้ความหมายเมื่อยิ่งดิ้นก็ยิ่งเจ็บ
ทิเบตจับหัวไหล่ทั้งสองข้างให้หันมองตนเอง
“ฟังนะ ไม่ว่านายจะคิดอะไรอยู่ แต่ตอนนี้ฉันอยู่ในฐานะอะไร นายรู้ดี เพราะฉะนั้นก็ควรให้เกียรติกันบ้าง หรือถ้าไม่เห็นหัวกัน ก็น่าจะนึกรักตัวเอง ไม่ใช่ปล่อยตัวเหมือนพวกใจแตก!”
“นี่! มันจะมากไปแล้วนะ ไม่ต้องมาสั่งสอนกันเลย ไม่ใช่พ่อไม่ใช่แม่ กลับบ้านนายไปเลยไป ถ้าไม่ใช่เพราะนายมันจะเป็นอย่างทุกวันนี้เรอะ”
“เพราะไม่ใช่พ่อใช่แม่ฉันถึงได้เตือนแทน พ่อกำนันรักนายเกินกว่าจะว่าให้เจ็บให้ช้ำ แต่ไอ้คนเป็นลูกมันไม่เคยสำนึกเลยไงล่ะ ถึงได้ทำตัวฉีกหน้าพ่อตัวเองแบบนี้ แล้วขอบอกอีกครั้งว่าเรื่องที่เกิดขึ้นทุกวันนี้ไม่ใช่เพราะฉัน แต่เพราะเรา ข้าวหอม เพราะเรา” ร่างสูงย้ำชัดและหนักแน่น
เพี๊ย! เสียงฝามือกระทบแก้มดังสนั่น แม้แต่ไอ้ขันที่นั่งมองเหตุการณ์อยู่เงียบๆไม่กล้าเข้ามาสอดยังสะดุ้งเฮือก ผลุนผลันออกมาดึงตัวลูกพี่ให้ห่างจากคุณหมอหนุ่มที่หน้าหันด้วยแรงตบไปเรียบร้อย
“พี่หอม! ค่อยพูดค่อยจา อย่าลงไม้ลงมือกันเลยนะพี่” คนห้ามเสียงสั่น
“อย่ามายุ่งไอ้ขัน จะไปไหนก็ไป”
เสียงตวาดดังลั่นสนั่นเรือน ปลุกคนที่เพิ่งจะหลับใหลให้ตื่นขึ้นมาดูอย่างง่ายดาย
ทิเบตค่อยๆหันกลับมามองร่างโปร่งบางตรงหน้า ปลายลิ้นสำรวจแตะเนื้อเยื้ออ่อนกระพุ้งแก้มที่น่าจะปริแตกเล็กน้อย ถึงได้มีกลิ่นคาวขึ้นจมูก
“คนอย่างนายนี่มัน...” ร่างสูงกัดฟันจนสันกรามนูนปูด
“ไม่มีเหตุผลแล้วยังอวดดี ไม่คิดจะแก้ไขแถมยังทำให้มันยุ่งเหยิงเข้าไปอีก สรุปแล้วนายอยากให้ทุกสิ่งทุกอย่างที่พ่อกำนันพยายามทำพังทลายไม่มีชิ้นดี ไม่มีค่า เสียเวลาไปเปล่าๆแล้วยังเป็นขี้ปากชาวบ้านซ้ำแล้วซ้ำอีกยังงั้นใช่มั้ย”
ดวงตาคมกล้าถลึงมองฝ่ายตรงข้ามที่พร้อมกระโจนเข้าใส่ไม่คิดชีวิต หากไม่มีไอ้ขันฉุดแขนไว้
“ไอ้บ้า นายนั่นล่ะที่ทำให้ทุกอย่างมันยุ่ง”
“อะไรกันๆ”
เสียงกำนันปรามดังมาแต่ไกล ร่างท้วมเดินถือไม้ตะพดมาหยุดอยู่ตรงหน้าชายหนุ่มทั้งสองโดยมีไอ้แก้วตามมาสมทบไม่ห่าง
“ทะเลาะอะไรกันหมอทิ เสียงดังไปสามบ้านแปดบ้านแล้ว ไม่อายชาวบ้านเขาหรือไง” ประโยคหลังกำนันสิงห์หันไปมองบุตรชาย
“เปล่า” ข้าวหอมสะบัดหน้าปฏิเสธ
“เปล่า? แล้วมันคุยอะไรกันถึงดังขนาดนี้เล่าไอ้หอม หมอทิ?” เมื่อลูกชายไม่พูดจึงหันไปหาลูกเขยแทน
“ก็ถ้าหอมเขาไม่รู้ว่าสิ่งที่ทำมันผิดก็เปล่าประโยชน์จะพูดครับ”
คำพูดถากถางทำให้ร่างโปร่งถลันเข้าไปหาโดยหมายจะชกไอ้ปากสวยๆให้เลือดกลบ พูดไม่ได้ไปหลายวัน หากไอ้ขันไอ้แก้วก็มาดึงรั้งไว้อีกครั้ง
“ฉันจะทำอะไร ไปไหน มันก็เรื่องของฉัน นายไม่มีสิทธิ์มายุ่ง อย่าคิดว่าพ่อถือหางแล้วฉันจะทำอะไรไม่ได้นะ”
ข้าวหอมตะโกนใส่
“ฟังลูกพ่อกำนันพูดนะ”
ทิเบตหันหาผู้สูงวัย พยายามบังคับเสียงให้เป็นปกติ ทั้งที่เลือดขึ้นหน้ากับคำก็ไม่มีสิทธิ์สองคำก็ไม่มีสิทธิ์ ทั้งที่เขาทำถูกต้องมาตลอด
เขาต่างหากที่มีสิทธิ์เต็มเนื้อเต็มตัวนั่น!
“คนที่เขาแต่งงานมีผัวแล้ว เขาไม่กลับบ้านดึกดื่นแบบนี้หรอก”
สายตาคมกริบกวาดมองร่างโปร่งตั้งแต่หัวจรดเท้า คล้ายกับประเมินค่าคนตรงหน้า ยิ่งทำให้ข้าวหอมร้อนรนเหมือนมีไฟมาสุมตัว
“ไอ้บ้า! ไอ้หมอภูเขา กลับบ้านแกไปเลยนะ” ข้าวหอมปัดแขนไอ้ขัน ที่นาทีนี้ดันเหนียวเป็นตีนตุ๊กแก
“ใจเย็นๆ”
ผู้สูงวัยระบายลมหายใจยาว เมื่อเดาเหตุที่ทำให้ลูกเขยโกรธเคืองอย่างที่ไม่เคยเห็น ก่อนหันไปหา
“พ่อทิ ถึงมันจะผิดเวลาไปมากจนน่าโมโหก็จริงอยู่ แต่ก็น่าจะตักเตือนกันได้นา แล้วการออกไปกับเพื่อนกับฝูงมันก็ต้องมีบ้างล่ะ ไม่เสียหายอะไรไม่ใช่หรือพ่อทิ ที่พ่อพูดนี่ก็ไม่ได้คิดจะเข้าข้างลูกตัวเองหรอกนะ แค่อยากให้ใจเย็นๆแล้วค่อยคุยกันไม่ดีกว่าหรือ”
“ถ้าเป็นแค่เพื่อนกัน ผมเองก็ไม่คิดติดใจอะไร แต่ไอ้เพื่อนกันเขาจูบกันด้วยหรือครับพ่อกำนัน”
ทิเบตมองผู้สูงวัยด้วยแววตาเจ็บปวด ก่อนกลืนก้อนขมๆลงคอ
“เพราะที่บ้านผมเขาเรียกว่าเล่นชู้แล้วล่ะครับ”
“...!”
เหมือนทุกอย่างจะสิ้นเสียงและเงียบสงัดในบัดดล กำนันสิงห์หนวดกระตุกดวงตาวาววูบกำไม้ตะพดในมือแน่น จากนั้นจึงหันมองบุตรชาย ในอกหนักอึ้ง
ข้าวหอมยืนมองบิดาเดินเข้ามาใกล้ ใบหน้าของผู้ให้กำเนิดแข็งทื่อเหมือนไร้ความรู้สึก แต่นั่นคืออาการของพ่อที่พยายามสงบสติอารมณ์อย่างยิ่งยวด ใบหน้านวลขาวซีด หยุดการดิ้นรนจนไอ้ขันยอมปล่อยมือ
ไอ้ขันเห็นอาการนิ่งเงียบจนผิดวิสัยของพ่อกำนันให้รู้สึกหวาดผวาจับจิต เพราะตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเห็นท่าทางโมโหจนสติหลุดแบบนี้เลยซักครั้ง ก่อนลอบมองลูกพี่ซึ่งยืนขบริมฝีปากตัวเองแน่นอย่างเถียงไม่ออก เพราะเป็นความจริงเช่นที่หมอพูดทุกอย่าง มันเองก็เห็นเต็มสองตาแม้จะไม่ชัดนักก็เถอะ แล้วหมอทิที่นั่งรออยู่ข้างล่างจะไม่เห็นชัดเจนแจ่มแจ้งเหรอ
ใครไม่โกรธก็เทพแล้ว…
ข้าวหอมหลุบตามองพื้น อาการมึนเมาหายเป็นปลิดทิ้ง เมื่อเงาทะมึนผาดผ่านใบหน้า
“ที่หมอเขาพูดมันจริงหรือเปล่าไอ้หอม”
น้ำเสียงราบเรียบหากสร้างความเหน็บหนาวให้ผู้ฟังสะท้านจนแทบยืนไม่อยู่
ทิเบตยืนมองร่างโปร่งบางเม้มปากปิดเงียบค่อยๆเงยหน้ามองบิดาก่อนก้มหลบลงอย่างรวดเร็ว
“พูดมา”
“...”
“ข้าบอกให้พูดมา!”
ยิ่งลูกเงียบเท่าไรก็ยิ่งทำให้หัวใจของคนเป็นพ่อร้าวรานมากเท่านั้น คำตอบรางๆผุดขึ้นในหัว
“เอ็งทำตัวน่าอายอย่างที่หมอทิพูด?”
น้ำเสียงของบิดาแตกพร่าคล้ายหมดอาลัยตายอยากกับสิ่งที่เกิดขึ้น ข้าวหอมจึงเงยหน้าสบแววตาสิ้นหวัง อับจนด้วยคำพูด ดวงตาคู่กลมโตคลอขังด้วยหยาดน้ำก่อนหลุบตาลงพยักหน้ารับ
“ไอ้หอม!”
“พ่อ!...โอ๊ย!”
สิ้นคำตอบของลูกที่รักดังแก้วตาดวงใจ เหมือนมีใครกำมีดปลายแหลมมาจ้วงแทงที่หัวใจจนมิดด้าม กำนันสิงห์ยืนตัวชาหวดไม้ตะพดใส่ลูกตัวเองแบบไม่คิดยั้งมือให้ใครๆในที่นี้อ้าปากค้างตกตะลึง
“พ่อ!”
เสียงร้องพร้อมกับร่างเล็กลงไปนั่งกองกับพื้น เจ็บปวดที่เนินสะโพกจากการหวดด้วยไม้ตะพดเต็มแรง
ข้าวหอมน้ำตาร่วงเป็นสายฝน หากไม่ทำให้กำนันสิงห์นึกสงสารอย่างที่เคยเป็นแม้แต่น้อย ผู้สูงวัยยังคงเงื้อไม้ตีบุตรชายอีกหลายครั้ง
“ทำไม...ทำไมไม่รักดี”
เสียงสั่นพร่ากับดวงตาแดงก่ำมองร่างบุตรชายหมอบราบยอมให้ทุบตี แม้จะส่งเสียงร่ำไห้เจ็บปวด หากยังคลานมากอดขาแน่น
“พ่อ...ขอโทษ”
“เอ็งมัน...มันน่า...”
เลือดในกายยังคงวิ่งพล่าน กำนันสิงห์เงื้อไม้ขึ้นอีกครั้ง หากทิเบตรีบเข้ามายื้อมือเหี่ยวย่นไว้ก่อนได้กระทบแผ่นหลังร่างเล็กให้แตกยับคามือ
“พ่อกำนันพอ! พอก่อนครับ”
“ไม่ต้องเลย ฉันจะเอาเลือดชั่วในตัวมันออกซะบ้าง ไม่งั้นก็ยังทำผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า”
“พ่อ...”
เสียงครางอ่อนระโหยปนเสียงสะอื้นไห้ของข้าวหอมกระทบใจร่างสูงจนเจ็บแปลบไปด้วย แม้แต่เหตุที่ทำให้เขากับข้าวหอมต้องมาแต่งงานกัน จนแทบจะเอาปี๊บคลุมหัวเดิน กำนันก็ยังไม่ตีให้ระคายผิวอ่อน
หากคราวนี้...เขาคิดไม่ถึงว่าจะลงไม้ลงมือกันรุนแรง ส่วนหนึ่งก็เพราะเขาที่เก็บอารมณ์ไม่อยู่ หน้ามืดจนพูดอะไรที่ไม่สมควรออกไป
“ยังไงเรื่องนี้ผมขอจัดการเองดีกว่าครับ”
กำนันสิงห์รู้สึกถึงแรงบีบที่ข้อมือไม่ยอมให้ตนเองลงไม้ลงมือกับบุตรชายอีก จึงผ่อนลมหายใจยอมวางมือ จ้องมองดวงตาแดงก่ำนองน้ำตาอย่างคับแค้นใจ...เสียใจ
“นั่นสินะ ในเมื่อเมียมีชู้ก็ต้องให้ผัวเขาจัดการกันเอง ฉันไม่ยุ่งแล้ว จะทำยังไงกับไอ้ลูกไม่รักดีคนนี้ก็ตามสบาย ฉันยกให้”
“พ่อ!...ปะ...เปล่า ฉันไม่ได้มีชู้นะพ่อ ฉัน...”
เสียงแหบแห้งประท้วงขาดห้วง พยายามกอดขาผู้เป็นบิดาแน่น หากผู้ที่เคยเป็นสิ่งค้ำจุนจิตใจเพียงหนึ่งเดียวกลับกระชากขาหนี หันหลังเดินเข้าห้องพักโดยไม่ชำเลืองมองร่างบุตรชายร่ำไห้อ้อนวอนปานใจจะขาดแม้สักนิด
ปัง!
เสียงปิดประตูดังขึ้นเป็นสัญญาณว่าทุกอย่างได้จบลงแล้วสำหรับค่ำคืนนี้ กำนันสิงห์จะไม่ออกมาอีกจนกว่าจะเช้า แต่หากเวลาไม่กี่ชั่วโมงนี้กลับทำให้คนรอคอยตายทั้งเป็น
“ฉันไม่ได้ทำ...ฉันไม่ได้ทำ ฉันกับเทพไม่ได้เป็นชู้กัน”
ข้าวหอมฟุบหน้าลงกับพื้นกระดาน พร่ำอธิบายให้บิดาฟัง แม้เสียงนั้นจะส่งไปไม่ถึง แต่ก็ไม่รู้จะทำอะไรให้ดีไปกว่านี้
ถึงเขาจะมีใจโอนเอียงให้สุเทพ แต่ก็เพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น และเขาทั้งสองคนต่างก็รู้กันดีแก่ใจว่าไม่ควรล้ำเส้นเกินเลย จนกว่าเรื่องอิรุงตุงนังนี้จะคลี่คลาย ไม่คิดเลยว่าการกระทำวันนี้จะต้องถูกตราหน้าว่ามีชู้
และสิ่งสำคัญที่สุดคือจิตใจของผู้ให้กำเนิดจะร้านรานแค่ไหน ที่ลูกชายตัวเองรักเพศเดียวกันยังไม่พอ ยังสำส่อนให้รับรู้รับเห็น
พ่อคงเสียใจจนแทบขาดใจเป็นแน่ และคงโทษตัวเองที่เลี้ยงลูกมาไม่ดี ทั้งๆที่เขาต่างหากที่ทำตัวไม่ดี
เขาต่างหาก...
ข้าวหอมร้องไห้จนร่างทั้งร่างกระเพื่อมไหวจากแรงสะอื้น ไอ้แก้วเข้าไปพยุงให้ลูกพี่ลุกนั่งพิงไหล่ตัวเอง ก่อนเงยหน้ามองหมอทิเหมือนจะขอความเห็นใจให้ลูกพี่มัน
ร่างสูงย่อตัวเข้าประคองร่างอ่อนเปลี้ยแทนไอ้แก้ว
“แก้วกับขันไปนอนเถอะ ทางนี้ฉันดูเอง”
หากไอ้ขันที่คอยเข้ามาช่วยประคองมีท่าทางอึกอัก ทิเบตจึงถอนหายใจยาว
“ไม่ต้องกังวลว่าฉันจะทุบตีลูกพี่นายหรอก ฉันไม่มีรสนิยมแบบนั้น”
ร่างสูงพยุงตัวข้าวหอมลุกขึ้น และเหมือนอีกฝ่ายจะเริ่มรู้สึกว่าใครเป็นคนประคองจึงขืนตัวออก มองใบหน้าคมสัน
“ฉันไม่ได้มีชู้ นายได้ยินมั้ย ฉันไม่ได้มีชู้ ฮือๆ”
ร่างโปร่งคร่ำครวญอย่างเสียขวัญ ด้วยบิดาที่เคยรักเคยถนอมตนเองยังสะบัดหน้าหนี เขาก็ไม่เหลือใครแล้ว มันเจ็บปวดยิ่งกว่าถูกตีเป็นร้อยเป็นล้านเท่า
นิสัยของพ่อหากลองปักใจเชื่อแล้วไม่ยอมฟังคำแก้ตัวของเขาหรอก เพราะฉะนั้นไม่ว่าใครที่อยู่ตรงหน้าตอนนี้ ขอให้ฟังเขา ขอให้นำคำพูดของเขาไปบอกกับบิดาว่าเขาไม่ได้ทำ เขาไม่ได้นอนกับสุเทพ เขาไม่ได้มีชู้
หยาดน้ำตานองใบหน้านวล แม้จะโกรธเคืองหากทิเบตก็ค่อยๆประคองคนที่เหมือนสติหลุดเข้าไปพักผ่อนในห้อง ผ้าชุบน้ำถูกเช็ดไปตามใบหน้าและลำแขนของคนที่นอนคุดคู้เอาแต่ร้องไห้ไม่หยุด จนเสร็จจึงพลิกตัวให้มาประจันหน้า รอยน้ำตาเป็นทางที่หางตาสะท้อนแสงไฟหัวเตียงเป็นประกายวูบวาบ ทิเบตใช้หัวแม่มือปาดออกเบาๆ
ดวงตาสองคู่ประสานกันภายใต้ความเงียบงัน ร่างสูงค่อยๆผละตัวออกห่างเอื้อมมือไปหยิบยาที่เตรียมไว้ชูให้คนนอนราบรับรู้ ก่อนจับอีกฝ่ายถอดเสื้อผ้าออกจนหมด แล้วลงมือเช็ดตัวให้อีกครั้ง
ข้าวหอมนอนนิ่งปล่อยให้อีกฝ่ายจับพลิกซ้ายพลิกขวาด้วยหมดใจจะทักท้วงหรือคิดการใดๆ
หมดแล้วซึ่งแรงจะต่อต้าน...
เมื่อจบสิ้นการเช็ดตัว ร่างโปร่งพลิกตัวตะแคงหันหลังให้ชายหนุ่ม ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างกายที่เปล่าเปลือย และปล่อยให้น้ำตาไหลรินอีกครั้งจากความโศกเศร้าที่ไม่รู้เมื่อไรมันจะจางหายจนสงบจิตใจได้
ไหลบางสะท้านจากแรงสะอื้น ทิเบตเขยิบตัวเข้าไปใกล้พลางเลิกผ้าห่มขึ้นสำรวจรอยฟกช้ำที่ช่วงหัวไหล่ซึ่งห่อเลือดสีน่ากลัว จากนั้นจึงไล่สายตาไปที่บั้นท้ายซึ่งมีร่องรอยอีกหลายแนว ร่างสูงถอนหายใจรีบลงมือทายาแล้วหยิบยาเม็ดยื่นส่งให้อีกฝ่ายกิน
ร่างโปร่งนิ่งเฉยไม่ใส่ใจกับความเจ็บปวดตามร่างกาย และไม่สนใจยาที่ถูกหยิบยื่นให้เป็นนานสองนาน นานจนเจ้าของดวงตากลมโตคลอขังด้วยหยาดน้ำค่อยๆหันกลับไปมองใบหน้าคมคาย ซึ่งบัดนี้ก้มมองมาไม่ห่าง
“กินยาซะ” เสียงทุ้มเอ่ยบอก พลางกดเม็ดยาที่ริมฝีปากบาง
ข้าวหอมเบี่ยงหน้าหนีให้น้ำตาเม็ดโตร่วงเป็นสาย น้ำเสียงสั่นพร่าแทบไม่มีแรงตะโกน ฝืนโก่งคอเอ่ย
“ฉันไม่ได้มีชู้ นายจะเห็นอะไรก็ตาม ยังไงฉันก็ไม่ได้ทำ ได้ยินมั้ย ฉันไม่ได้นอนกับเขา”
ทิเบตมองแววตาเศร้าโศกสะท้อนความเจ็บช้ำจนหัวใจแทบแหลกสลายด้วยหัวใจหนักอึ้ง
“ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือยังไม่ได้ทำใช่มั้ย”
คำพูดเสียดแทงช่างขัดกับการกระทำของนิ้วมือใหญ่ที่กำลังเกลี่ยเส้นผมข้างขมับให้อย่างอ่อนโยนเหลือคณา
ดวงตาแดงช้ำเบิกกว้างก่อนปล่อยโฮออกมา เพราะสิ่งที่อีกฝ่ายพูดอาจจะถูกก็ได้ วันนี้ไม่ได้ทำแต่วันข้างหน้าใครจะรู้
ความรู้สึกผิดทิ่มแทงหัวใจให้เจ็บร้าวจนยากจะเอ่ย
ข้าวหอมมองร่างสูงผ่านม่านน้ำตาพร่าเลือน แล้วยกมือขึ้นปิดหน้าหันหลังให้
เงาสลัวค่อยๆพาดทับร่างเล็ก ทิเบตจับใบหน้านองน้ำตาให้หันมาหาแล้วบีบคางให้อ้าปากดุนยาเม็ดลงคอ ก่อนความขื่นขมจะทำให้คนใต้ล่างคายออก ทิเบตก็ประกบจูบปล่อยสายน้ำเย็นฉ่ำที่เตรียมไว้ก่อนป้อนยาลงลำคอ
ข้าวหอมจำต้องกลืนลงไปด้วยกลัวสำลัก
การป้อนน้ำนั้นจบลงรวดเร็ว แต่ริมฝีปากของคนทั้งสองยังไม่ยอมผละออกห่าง ทิเบตวนเวียนไล่ชิมความหอมหวานของริมฝีปากเล็กจนพอใจจึงได้ขยับออกมองวงหน้าเล็กให้ชัดๆ
“ถึงฉันจะไม่เคยใช้สิทธิ์ในตัวนาย แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะให้ใครที่ไหนมาใช้สิทธิ์แทนฉันได้นะ”
ข้าวหอมสบตาวาววับก่อนหลุบลงเมื่อใบหน้าคมคายก้มต่ำ รับจุมพิตดึงดันจนต้องเปิดปากรับอย่างมึนงงสับสนกับเหตุการณ์ที่โหมกระหน่ำในคราวเดียว
“ฉันเป็นสามีนายนะ ไม่ใช่ใครที่ไหน”
การทวงสิทธิ์ในครั้งนี้สร้างความปั่นป่วนให้ร่างเล็กเป็นหนักหนา และอ้อมแขนแข็งแรงที่โอบกระชับบ่งบอกการเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ ส่งผลให้เลือดในกายอุ่นซ่าน มึนเมาไปกับกลิ่นหวานรัญจวนที่ค่อยๆก่อขึ้นรอบตัว
ความรู้สึกรวดร้าวเคว้งคว้างเมื่อครู่หายวับไปกับตาเมื่อได้สัมผัสบ่าหนาแข็งแรง ความตั้งใจจะผลักอีกฝ่ายออกห่างกลับทำเพียงวางมือน้อยแปะลงบนบ่าอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน
การมีคนคอยอยู่ข้างๆให้พักพิงมันรู้สึกอุ่นใจแบบนี้นี่เอง
ทิเบตมองใบหน้าหวานช้อนตามอง ประกายตาซุกซนเป็นนิจทอแสงหม่น เขารู้ว่าอีกฝ่ายกำลังลังเลสับสน และก็รู้ด้วยว่าตัวเองกำลังฉวยโอกาสกับสิ่งนี้ แต่ถึงรู้ก็ห้ามใจไม่ได้แล้ว...
วันนี้เขาจะไม่ลงไปนอนบนพื้นกระดานเด็ดขาด!
จุมพิตร้อนกดแนบหัวไหล่มนหนักหน่วง ลากไล้จนถึงรอยฟกช้ำ แรงกระตุกจากคนใต้ร่างทำให้ทิเบตผละออก แล้วค่อยๆดึงผืนผ้าห่มให้หลุดพ้นร่างขาวนวล จากนั้นจึงแทรกตัวลงกลางหว่างขาเรียวกระชับ เท้าแขนคร่อมร่างเล็กจนมิด จมูกโด่งซุกไซ้พวงแก้มแดงเรื่อ ดูดซับกลิ่นกายเยาว์วัยดังแดดยามเช้า
ข้าวหอมห่อกายขณะฝ่ามือร้อนลากไล้ไปตามสีข้างจนถึงเนินสะโพก เนื้อแน่นตึงถูกบีบขย้ำ หากยังหลีกเลี่ยงรอยฟกช้ำให้คนเจ็บเบาใจ จากนั้นคืบคลานลึก แยกเนินเนื้อทั้งสองข้างออก สัมผัสรอยจีบแน่นก่อนใช้ปลายนิ้วนวดคลึงเป็นวง จากนั้นลองหยั่งเชิงกดลง
อาการขมวดเกร็งของกล้ามเนื้อกระตุกแรง คุณหมอหนุ่มหันกลับมาสังเกตใบหน้าชื่นเหงื่อหลับตาปี๋ เม้มริมฝีปากแน่น
จะมีอะไรกันอยู่รอมร่อยังจะหลับตาอีก ไม่คิดจะมองหน้าคนที่กำลังจะเป็นสามีตามพฤตินัยเลยรึไง
หรือไม่อยากจดจำ...
ทิเบตจรดปลายจมูกลงบนเปลือกตาและเคล้าเคลียจนอีกฝ่ายยอมลืมตาขึ้นมอง แววตาคู่สวยเต้นไหวระริกพยายามหลุบตาหลบ หากคนช่างบังคับประคองใบหน้า ให้จำนนประสานสายตาสีท้องฟ้ายามค่ำคืน ซึ่งเปล่งประกายราวมีดวงดาวร่วงพราวในความมืดมิด แอบซ่อนริ้วรอยตัดพ้อ ดึงดูดให้ร่างน้อยจมลึกลงในกระแสธารเว้าวอน จนไม่อาจถอนสายตาจากร่างตรงหน้าได้อีกต่อไป
เนินอกราบหอบถี่เมื่อตุ่มสีแดงถูกดูดเลียขบกัด และซอกขาอ่อนถูกรุกล้ำอย่างจัดเจน
“อือ...”
มือเล็กขยุ้มเส้นผมสีดำสลวยเมื่ออารมณ์กระเจิดกระเจิงจากน้ำหนักมือรูดรั้งแกนกายร้อน เสียงจูบน่าอายดังเป็นระยะและค่อยๆถี่ขึ้นตามความเร็วของมือใหญ่จนแผ่นหลังเนียนแอ่นโค้งไม่ติดฟูก ร่างกายเกร็งกระตุกปล่อยน้ำร้อนกลิ่นคาวสาดกระเซ็นบนหน้าท้องราบ
ร่างสูงยืดตัวสำรวจใบหน้านวลชื้นเหงื่อหรี่ตา เผยอปากอิ่มช่วยหายใจ จากนั้นจึงเอี้ยวตัวก้มลงควานหากระเป๋าเดินทางใบย่อมใต้เตียง หยิบเครื่องป้องกันชิ้นเล็กออกมาสวมใส่ก่อนแทรกตัวเข้าหาร่างเหนื่อยหอบอีกครั้ง
ข้าวหอมหายใจถี่เหมือนสติล่องลอยกลางคลื่นลม ถูกซัดไปซัดมาจนอ่อนแรงแม้อยากจะเบี่ยงกายหนีความรุ่มร้อนที่จรดเข้ากลีบเนื้อเบื้องล่างก็ทำไม่ได้ ปล่อยให้ความเป็นชายของอีกฝ่ายค่อยๆจมลึกลงในช่องทางคับแคบ
ร่างโปร่งขบริมฝีปากล่างแน่น เสียงครางด้วยความเจ็บและอึดอัดในลำคอทำให้ทิเบตชะงักกาย ก้มลงประทับจูบที่หางตาแผ่วเบาราวปลอบประโลม
“ไม่เจ็บหอม ไม่เจ็บเลย เชื่อฉัน...อย่าเกร็งนะคนดี”
เมื่อร่างบางยอมผ่อนคลาย คนคอยอดกลั้นก็รีบเสือกกายเข้าไปจนสุด
“อะ!”
ความเจ็บแปลบแล่นไปทั่วร่างขาวนวล ก่อนจางหายไปทันทีเมื่อคนตัวใหญ่ไม่ดันทุรัง ยอมหยุดรอจนร่างกายเพรียวบางรับสิ่งแปลกปลอมได้ในที่สุด
ต้นขาขาวแยกกว้างเพื่อลดความอึดอัดเบื้องล่าง ก่อนกลั้นใจรับการกระแทกกระทั้นเร็วขึ้นเรื่อยๆ จนไม่สามารถทนได้ จึงค่อยหลุดร้องครางหวิวออกมาให้คนคร่อมทับยกยิ้มมุมปากพอใจน้อยๆ จากนั้นจึงประกบจูบแลกลมหายใจอุ่นร้อนซึ่งกันและกัน
-
เสียงประสานสอดรับดังเป็นจังหวะต่อเนื่อง และดังขึ้นเรื่อยๆไปถึงนอกห้องหับที่มีเงาตะคุ่มๆสองร่างสถิตอยู่
ไอ้ขันและไอ้แก้วนั่งเฝ้าหน้าประตูห้องนอนตั้งแต่แรก ด้วยความไม่มั่นใจ เป็นห่วงกลัวลูกพี่มันจะถูกคุณหมอหนุ่มทำร้ายจากแรงหึงหวง จึงพร้อมใจรอฟังเสียงแปลกๆจากภายในเป็นสัญญาณว่าลูกพี่ต้องการความช่วยเหลือ พวกมันก็พร้อมจะพังประตูเข้าไปช่วย แต่ไอ้เสียงที่ได้ยินไม่ถนัดถนี่อยู่ตอนนี้มันทะแม่งๆ ตัดสินใจไม่ถูกว่าลูกพี่มันถูกทำร้ายต้องการความช่วยเหลือหรือเปล่า ทั้งคู่จึงยิ่งแนบหูกับประตูมากขึ้น เพื่อคำนวณสถานการณ์ให้ชัดเจน
“อือ...อื๊อ...”
ไอ้ขันมองหน้าไอ้แก้วท่ามกลางความมืดสลัว หากยังคงตั้งอกตั้งใจหาที่ฟังให้ถนัดๆ ในขณะที่ไอ้แก้วเริ่มขมวดคิ้วยุ่ง
“พอแล้ว...พอ”
เอ๊ะ! ไอ้แก้วทำหน้าพิกล มองไอ้ขันเหมือนต้องการความคิดเห็น แต่ไอ้หัวทึบมันยังคงตั้งหน้าตั้งตาแอบฟังลูกเดียว
“อืม...อะ...ไม่...ไม่ไหวแล้ว...พอที...อือ แรง...อย่าขยับ อื๊อ...”
ไอ้แก้วผงะออกห่างประตูหน้าร้อนวูบ ตอนนี้มันแน่ใจแล้วว่าลูกพี่มันโดนอะไรถึงได้ครางไม่ได้ศัพท์
“ไอ้ขันไปเหอะ”
“เฮ้ย! แล้วพี่หอมเล่า” ไอ้ขันหันมองหน้าเพื่อนที่สะกิดชวนกลับห้องนอน
“ไอ้บ้า ฟังมาขนาดนี้แล้วยังไม่รู้อีกหรือวะ ไปเร็ว”
“ไม่...เสียงมันคล้ายพี่เขากำลังทรมานอยู่นะ”
“ทรมานกับผีนะสิ!” ไอ้แก้วพยายามลากคอเสื้อไอ้ขันออกห่างประตูที่มือมันพยายามตะกายจับไว้แน่น “แต่คิดอีกทีอาจทรมานก็ได้”
“งั้นก็เข้าไปกันเหอะ”
“โอ๊ย!ไอ้ทุยนี่” ไอ้แก้วประเคนมะเหงกใส่หัวอีกฝ่าย “เข้าไปให้หมอเตะน่ะสิ ไป กลับห้องกัน”
คนเข้าใจเรื่องราวส่ายหน้าแรงๆ
“แต่...” ไอ้ขันยังทำหน้าข้องใจทำให้คู่หูเหลืออด
“เขากำลังทำลูกกัน เข้าใจยัง ถ้าเข้าใจแล้วก็กลับ!” ถึงจะท้องไม่ได้ก็เถอะนะ
ไอ้ขันอ้าปากค้าง ก่อนหันกลับไปมองประตูอีกรอบ
“งั้นฟังต่ออีกดีกว่า อยากรู้ว่าผู้ชายกับผู้ชายมันจะจั๊กกะเดียมขนาดไหน” หน้าตาคนพูดส่อแววทะลึ่งทะเล้นสุดฤทธิ์
“ไอ้...ไอ้เวร”
ไอ้แก้วอนาถใจกับเพื่อนสนิทคนเดียวคนนี้ ก่อนคว้าคอเสื้อมันลากยาวกลับห้องนอนแล้วปิดประตูเงียบ ปล่อยให้อีกคู่กระชับความสัมพันธ์กันต่ออย่างราบรื่น
ทิเบตนั่งชันเข่าข้างหนึ่ง เนื้อตัวมีเพียงกางเกงขายาวที่สวมไว้ลวกๆมองร่างขาวนวลหลับสนิท เมื่อพายุอารมณ์ได้พัดผ่าน หลงเหลือเพียงรอยคราบน้ำตาให้เห็นเป็นหลักฐานว่าเรื่องที่เกิดขึ้นคือเรื่องจริง เขาไม่ได้ฝันไป ชายหนุ่มเอื้อมมือไปเกลี่ยเส้นผมที่ปกหน้าผากมนอย่างอ่อนโยน และยังคงเพลิดเพลินลูบศีรษะน้อยไปมา อมยิ้มกับตัวเอง
ความรักเอ่อขึ้นท่วมท้นหัวใจชายหนุ่ม ตอนนี้เขาอยากเห็นดวงตาคู่กลมโตเปล่งประกายรักใคร่เช่นเดียวกับเขา ถ้าไม่ติดว่าเหนื่อยอ่อนเขาก็อยากจะปลุกขึ้นมารับรู้รับฟัง
ทิเบตค่อยๆล้มตัวลงนอนเคียงข้าง พาดท่อนแขนโอบกอดร่างเล็กเข้ามาไว้ในอ้อมอก แล้วหลับตาเข้าสู่ห้วงนิทราตามอีกฝ่ายไปอย่างเป็นสุข
ค่ำคืนผ่านพ้นเมื่อแสงอรุณจับขอบฟ้า ผู้สูงวัยลุกขึ้นมาทำกิจวัตรเช่นปกติ แม้จะข่มตาหลับไม่ลงเลยตลอดคืนก็ตาม กำนันสิงห์เดินถือขันข้าวไปรอตักบาตร ก่อนลงบันไดได้หันมองประตูห้องบุตรชายชั่วขณะ ในอกเต็มไปด้วยความเสียใจ ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนย้อนกลับเข้ามาในหัว
มือนี้เคยถนอมกล่อมเกลี้ยง ไม่เคยคิดเลยว่ามือที่เคยอุ้มชูนี้จะฟาดลงบนเนื้ออ่อนนั่นจนเจ็บช้ำ แต่ใช่ว่าพ่อไม่เจ็บ พ่อเจ็บทุกครั้งที่หวดไม้ลงไป ไม่ต่างอะไรกับหวดตีหัวใจตัวเองให้แตกสลาย
แม่บัว ฉันผิดคำพูดกับแม่บัวแล้ว...
ชายชราตัดใจเดินลงบันไดไปตามความตั้งใจเดิม โดยมีไอ้แก้วตามไปด้วย พร้อมกับไอ้โก๊ะที่ครางหงิงๆวิ่งขนาบข้าง
จนสาย ไอ้ขันตั้งสำรับไว้สำหรับทุกคนในบ้าน แต่กลับมีเพียงกำนันสิงห์นั่งทานอยู่คนเดียว ทำให้มันกระสับกระส่าย เป็นห่วงลูกพี่ตงิดๆ
“ฉันไปตามพี่หอมก่อนนะพ่อกำนัน”
“ไม่ต้อง เดี๋ยวหิวก็ออกมากินเองล่ะ”
ไอ้ขันคอตก หันมองประตูห้องลูกพี่แล้วลงมือกินข้าวเช้าไปเงียบๆ หากใจร้อนรนอยากรู้อยากเห็นสภาพลูกพี่มันจะเป็นยังไงบ้าง
โอ้แม่เจ้า ไม่อยากจะเชื่อ เพิ่งจะรู้สึกว่าลูกพี่มีผัวก็คราวนี้ล่ะ
ภายในห้องที่ผู้คนเฝ้าจับตามอง ข้าวหอมตื่นขึ้นมาพร้อมความดันโลหิตทะลุสองร้อย เมื่อลำดับเหตุการณ์ทั้งหมด
ตายแล้วไอ้หอม งามหน้าแล้วมั้ยล่ะ ทำไมถึงได้เผลอไผลไปกับไอ้หมอนั่น
โอ๊ย...อยากจะบ้า!
ร่างโปร่งขยับตัวลุกนั่ง ความเสียวแปลบแล่นริ้วให้ต้องชะงักค้างกลางอากาศทิ้งศีรษะลงหมอน
“อ๊า...บ้าชิบ”
ร่างโปร่งลูบก้นตัวเองเบาๆ ใครว่าไม่เจ็บฟะ
ดวงตาแวววาวมองหาต้นตอ กระทั่งได้ยินเสียงประตูห้องน้ำเปิด คนต้นเหตุแห่งความเจ็บก็ปรากฏกายให้เห็น
ทิเบตมองดวงตากลมใสแจ๋วจ้องมา จึงเดินเข้าไปหา
กลิ่นหอมสะอาดโชยผ่านทำความตั้งใจจะต่อว่าหดลงอย่างน่าประหลาด แถมยังขยับถอยหนีโดยไม่รู้ตัว ส่งผลให้คิ้วได้รูปขมวดฉงน ก่อนยกยิ้มบางทรุดตัวนั่งใกล้ๆ
“ตื่นแล้วหรือ ลุกไหวมั้ย”
ใบหน้าคมคายหมดจดมองท่าทีวางตัวลำบากให้รู้สึกเอ็นดู หากอีกฝ่ายกลับพองขนขู่ฟ่อๆไม่ต้องการให้เข้าใกล้
“นาย...นายมันฉวยโอกาส” คนตั้งตัวไม่ถูก นึกอะไรได้ก็แหวใส่ทันที
“กับเมียตัวเองเนี่ยนะ?” ดวงตาคู่คมทอประกายแวววาว
“ไอ้บ้า อะ!”
ร่างโปร่งบางล้มลงบนฟูกตามแรงโถมของคนตัวใหญ่
“ไม่เอาน่าหอม เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้วอย่าทิฐิกันอีกเลยนะ มันเปลี่ยนอะไรไม่ได้อีกแล้ว ทำไมไม่ทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุดล่ะ”
หน้าที่!...
ฟังแล้วดูดีแต่กลับกลายเป็นการปิดประตูตอกย้ำให้หัวใจดวงเล็กเจ็บหนึบ หันไปทางไหนก็มีแต่หน้าที่ หน้าที่ที่ต้องทำ หน้าที่ของลูก หน้าที่ของเมีย เหมือนคนไม่มีหัวใจ!
ความน้อยใจแล่นพล่าน เชิดหน้ามองอีกฝ่ายอย่างท้าทาย
“ใช่...หน้าที่ เรื่องเมื่อคืนมันก็เป็นหน้าที่! นายกลัวว่าฉันจะเล่นชู้กับคนอื่นเลยยัดเยียดหน้าที่ใหม่ให้ฉันไงล่ะ เป็นไง สมใจนายมั้ย ฉันทำหน้าที่ดีพอมั้ย หรือต้องเหนียมให้ดูใสซื่อ ไม่ก็ร่านจะได้ถึงใจนายดีล่ะ”
“หอม” ทิเบตครางในอกกับแรงโทสะในดวงตาแดงเรื่อ
เขาพลาดแล้ว...
“เข้าใจผิดแล้ว ฟังฉัน...”
“ปล่อย! ฉันจะบอกอะไรให้นะ ถึงยังไงฉันก็เกลียดนาย แล้วจำไว้นะ ต่อไปนี้จะมีแต่หน้าที่ หน้าที่ที่ต้องทำ จำไว้เลย”
คำปรามาสรุนแรงจี้ใจชายหนุ่ม แม้เขาจะฉวยโอกาสยามอีกฝ่ายอ่อนแอและเปราะบาง หากความรู้สึกอุ่นๆในใจที่มีต้นตอมาจากหน้าที่นี้ก็เป็นความรู้สึกจากใจจริง
ไม่ว่าหน้าที่ ความกตัญญู ความเกลียดชัง ความบังเอิญ ความรักย่อมมีจุดเริ่มต้นเสมอ
แล้วจะเอามาเป็นกำแพงในหัวใจเราทำไม จะให้หัวใจเราเจ็บปวดไปทำไม
แต่กับคนหัวดื้อตรงหน้า พูดอะไรตอนนี้ก็คงไม่ฟัง เพราะฉะนั้น...
“ยังงั้นเหรอ จะเอายังงี้เหรอ ได้...ได้” ทิเบตพยักหน้าหมายมาด นัยย์ตาจุเพลิงโทสะ
ถึงตอนนี้จะได้แค่ตัว ส่วนหัวใจที่ลึกเกินจะคว้าในเวลานี้ แม้จะต้องใช้เวลานานเท่าไรเขาก็จะคว้ามาเคียงข้างให้ได้!
ข้าวหอมสะดุ้งเฮือกเมื่อมือใหญ่กระชากต้นแขนเข้าประชิด ดวงตาคู่ที่เคยอ่อนโยนทอประกายแข็งกร้าว ดุดันชนิดเห็นเพียงแวบเดียวก็ทำให้หัวใจหยุดเต้น
“ในเมื่อนายคิดว่ามันเป็นหน้าที่ งั้นตั้งแต่นี้ไป ฉันจะนอนกับนายทุกวัน!เพราะมันเป็นหน้าที่ของฉันเหมือนกัน”
ข้าวหอมเบิกตากว้าง จากนั้นคว้าหมอนใกล้ตัวปาใส่ร่างสูง
“ไอ้บ้า...นายมัน...”
และก่อนจะได้ประทุษร้ายสามีไปมากกว่านี้ ผ้าห่มก็ถูกกระชากออกจากร่างเล็กโดยมีอีกฝ่ายตามเข้ามาแทรกกลางหว่างขาอย่างรวดเร็ว
“ดูเหมือนนายยังไม่เข้าใจคำว่าหน้าที่ คงต้องทบทวนกันใหม่ก็น่าจะดี นายว่ามั้ย” ทิเบตเลิกคิ้วถามความเห็นชอบ หากมือไม้กลับจาบจ้วงไปเรียบร้อย
“อี๊!”
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป
ร่างขาวโพลนนอนหอบหมดเรียวแรง ปรือตามองชายหนุ่มผละออกจากร่างตนเองหายเข้าไปในห้องน้ำ ซักพักจึงกลับมายืนข้างเตียงอีกครั้ง
“ไปอาบน้ำ”
น้ำเสียงเข้มงวดไม่ทำให้ข้าวหอมสนใจจะทำตาม ร่างเล็กกำผ้าห่มแน่นและซุกหน้าลงกับหมอนใบเขื่อง
“ไปตายซะ”
ทิเบตขมวดคิ้วมองร่างโปร่งบางมีแนวกล้ามเนื้อสวยงามแข็งแรงน่ามอง ดูได้จากร่องรอยการต่อต้านของคนตรงหน้ายังสำแดงเดชให้เขารู้สึกเจ็บคางแปลบๆจากกำปั้นที่เสยเข้าปลายคางเต็มเหนี่ยว
นี่ถ้าโดนตา คงตาแตกไปแล้ว คิดไปก็ให้รู้สึกฉุนนิดๆ ก่อนเอ่ย
“คนที่จะช้ำใจตายน่ะไม่ใช่ฉัน แต่เป็นนายซะมากกว่า ถ้าไม่ลุกไปอาบน้ำอาบท่าแล้วไปขอขมาพ่อกำนันด้วยกัน”
ดวงตาแดงก่ำเบิกกว้างทันทีเมื่อได้ยินชื่อบิดา ใช่... เรื่องของพ่อสำคัญกว่าอะไรทั้งหมด จะมั่วมานั่งคร่ำครวญกับสิ่งที่เกิดขึ้นก็ไม่ทำให้พ่อหายโกรธ นอกจาก...
ให้ไอ้คนที่เพิ่งยัดเยียดหน้าที่เมียเมื่อครู่ช่วยพูด!
ร่างบางค่อยๆขยับกายลุกนั่ง เรียวขาสั่นระริกข่มความเจ็บแปลบขยับไปยังขอบเตียง และไม่ลืมที่จะคว้าผ้าห่มมาคลุมกายไว้
“ฉันไม่ได้มีชู้...”
ข้าวหอมจ้องคนที่เพิ่งเป็นสามีหมาดๆไม่ไหวติง ราวกับยืนยันในคำพูดของตนเอง
ถึงเรื่องเมื่อคืนมันจะไม่สมควรเกิดขึ้น แต่เขาก็ยังไม่ได้เกินเลยไปกับสุเทพมากกว่านั้นเลย และถ้าคนตรงหน้าไม่เชื่อก็ไม่ต้องบากหน้าไปพบพ่อให้เสียเวลาหรอก
“ฉันรู้...” ทิเบตพยักหน้ารับ ส่งผลให้ดวงตาแดงก่ำเปล่งประกายวาวอย่างมีหวัง
“แต่ห้ามถูกเนื้อต้องตัวกันอีกเด็ดขาด เข้าใจมั้ย แล้วเราจะไปหาพ่อกำนันด้วยกัน”
ข้าวหอมไม่ตอบ หากหลุบตาลงแล้วพยักหน้ารับคำ ตอนนี้เขาอยากเห็นหน้าพ่อจะแย่แล้ว ให้ทำอะไรก็ทำทั้งนั้นล่ะ
ทิเบตมีสีหน้าพอใจกับการตอบรับอย่างว่าง่าย มองร่างโปร่งลงจากเตียงด้วยอาการเซไปเซมาจึงเข้าไปประคอง
“ฉันช่วย”
“ไม่ต้องยุ่ง” ข้าวหอมดึงแขนหนี
“อยากยุ่งนี่”
ร่างโปร่งสะบัดหน้ามองคนยอกย้อนอย่างฉุนโกรธ แต่ไม่ทันได้ต่อว่าก็ถูกอีกฝ่ายโอบอุ้มเดินตัวปลิวเข้าห้องน้ำด้วยใบหน้าแช่มชื่น
ดีใจอะไรนักหนา...ทำคนเขาเจ็บนะ
ทิเบตเดินนำเข้าหอมไปยังหน้าประตูห้องกำนันสิงห์เมื่อสายโด่ง เสียงเคาะประตูสองสามครั้งแต่ภายในยังเงียบสนิท ชายหนุ่มหันมองวงหน้าเรียวเผือดลง ความสงสารแล่นจับใจจึงดึงมือขาวมาไว้ในอุ้งมือตนเองแล้วบีบเบาๆ
“พ่อกำนัน ผมเอง”
“พ่อทิเรอะ เข้ามาสิ”
‘พอได้ยินเสียงว่าเป็นใครพ่อก็ขานรับทันที ถ้าเป็นตัวเองพ่อคงปล่อยให้ยืนอยู่อย่างนั้น’ ข้าวหอมคิดอย่างเศร้าสร้อย หยาดน้ำกลับมาคลอขังขอบตาอีกครั้ง ปล่อยให้ทิเบตจับจูงเข้าไปภายใน
สีหน้ากำนันสิงห์เปลี่ยนไปฉับพลันเมื่อเห็นบุตรชายเดินตามหมอหนุ่มเข้ามาด้วย ผู้สูงวัยที่นั่งอยู่บนตั่งเตี้ยจึงขยับหันข้างให้ น้ำตาที่เจียนหยาดหยดร่วงเผาะเป็นท่อประปาแตกทันที
พ่อ...
ทิเบตพยุงร่างอ่อนไร้แรงนั่งลงกับพื้นอย่างสำรวม แล้วค่อยขยับเข้าไปใกล้คนบนตั่ง
“มีอะไรรึพ่อทิ”
กำนันสิงห์เอ่ยเสียงเรียบ หากใบหน้ากลับหันมองไปนอกหน้าต่าง คล้ายมีอะไรดีให้ชวนมองมากกว่าภายในห้อง ซึ่งมีบรรยากาศตึงเครียดอวลรอบตัว
“ผมจะมาขอโทษพ่อกำนันเรื่องเมื่อคืน ที่เข้าใจผิดจนเรื่องบานปลายใหญ่โตครับ”
“เข้าใจผิด” ผู้สูงวัยชายตามองบุคคลทั้งสอง “ไม่มีอะไรเข้าใจผิดหรอกพ่อทิ ถ้าจะมาแก้ตัวให้ลูกฉันล่ะก็ไม่ต้อง”
ก็รู้อยู่ว่าไม่ง่าย แต่คำพูดของกำนันสิงห์ก็ทำให้คุณหมอหนุ่มผงะไปได้เหมือนกัน
“ไม่ได้คิดแก้ตัวให้เขาหรอกครับ เพราะเขาไม่ได้ทำจริงๆ แต่อาจเพราะไม่ทันคิดถึงผลที่ตามมาเลยไม่รู้จักระวัง วางตัวให้เหมาะสม และผมก็...ก็หวง เลยหน้ามืดพูดจาร้ายแรงเกินเหตุออกไป ทั้งที่ไม่ได้เป็นแบบนั้น”
ชายหนุ่มอึกอักถอนใจเมื่อต้องกล่าวความรู้สึกที่แท้จริงต่อหน้าร่างโปรงบางซึ่งนั่งก้มหน้าก้มตาอยู่ใกล้ๆ
“ผมได้คุยกันแล้ว หอมก็เข้าใจ จึงอยากให้กำนันสิงห์ยกโทษให้เขา และผมที่เอาใจใส่ลูกพ่อกำนันไม่พอถึงได้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น”
ทิเบตพูดจบก็ก้มกราบลงบนเข่าผู้สูงวัยแล้วค่อยๆดึงตัวกลับมานั่งข้างข้าวหอม
กำนันสิงห์หันกลับมามองคนนั่งบนพื้นเต็มตัว ก่อนไล่สายตาไปยังบุตรชายนิ่งนาน แววตาสีหม่นสะท้อนความรู้สึกหลากหลาย ก่อนหลับตาสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ แล้วจึงลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง
“ถ้าปรับความเข้าใจกันได้ ฉันก็ไม่มีอะไรจะพูดหรอก เพราะตั้งแต่วันแต่ง ฉันก็ยกลูกคนนี้ให้พ่อทิไปแล้ว ก็ไปอบรมกันเองเถอะ”
ทิเบตเห็นท่าทีอ่อนลงของกำนันสิงห์ จึงสะกิดให้ข้าวหอมคลานเข้าไปก้มกราบบิดา และคราวนี้ผู้สูงวัยไม่ได้ชักเท้าหนีเช่นครั้งก่อน
กำนันสิงห์มองบุตรชายก้มกราบพร้อมเสียงสะอื้น น้ำตาอุ่นร้อนหยดบนหลังเท้าเหี่ยวย่น สร้างแรงสั่นสะเทือนในช่องอกผู้เป็นบิดาหนักหนา อยากยกมือลูบศีรษะทุย หากต้องหักห้ามใจไว้ เพราะไม่ต้องการให้บุตรชายได้ใจก่อเรื่องงามหน้าขึ้นมาอีก
“สายมากแล้วออกไปกินข้าวกันเถอะไป” กำนันสิงห์พยักหน้าบอกทิเบต
“พ่อ...” ข้าวหอมครางเพราะแม้ไม่ได้ถูกไล่ส่ง แต่ก็ยังไม่ได้พูดกันซักคำ
ทิเบตซึ่งรู้ดีว่ากำนันสิงห์ยกโทษให้แล้ว จึงฉุดต้นแขนเล็กเชิงบอกให้ออกไปพร้อมกัน แต่คนร้อนรนกลับหันมองด้วยความไม่เข้าใจ พร้อมยื้อแขนไว้ไม่ยอมกลับ
ชายหนุ่มจึงเพิ่มแรงบีบต้นแขน และส่ายหน้าบอกเป็นนัยว่าไม่ควรอยู่ในเวลานี้ ข้าวหอมที่ต้องพึ่งพาอีกฝ่ายจึงทำได้แค่สูดน้ำมูกหันมองบิดาด้วยแววตาอ้อนวอน แต่ใบหน้าผ่านร้อนผ่านหนาวมาหลายสิบฤดูยังเรียบสนิท จึงตัดใจตามชายหนุ่มออกไป และก่อนพ้นประตู
“บอกให้ไอ้เทพมันมาหาพ่อด้วย”
แทนที่จะดีใจที่บิดาเอ่ยปากพูดด้วย ข้าวหอมกลับตัวแข็งทื่อก้าวขาไม่ออก ให้ทิเบตพยักหน้ารับคำแทนและลากคนนิ่งงันกลับเข้าห้องพัก จากนั้นออกมาสั่งให้ไอ้แก้วโทรหาคนที่กำนันสิงห์ต้องการจะพบ
บ่ายคล้อยเสียงรถยนต์ของสุเทพเข้ามาจอดท่ามกลางบรรยากาศเงียบเคว้งคว้างเป็นเวลาพักใหญ่ และจากไปอย่างเงียบสงบเช่นดังตอนมา ทิ้งให้เงาหลังม่านหน้าต่างมองส่งด้วยความอาลัย
“ความสงสารไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นมาหรอก”
ทิเบตเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นรถกระบะคันที่สุเทพขับมาขับจากไป เขาไม่รู้ว่ากำนันสิงห์เรียกเพื่อนข้าวหอมมาพูดเรื่องอะไร แต่คงไม่พ้นเรื่องที่เกิดขึ้นนี้หรอก เพราะเมื่อมองจากหน้าต่าง ใบหน้ายามขามากับขากลับต่างกันลิบ ไหล่ผึ่งผายตกลู่ชวนน่าเวทนาไม่น้อย แต่หากไม่จัดการ เรื่องมันจะยุ่งเหยิงไปใหญ่
เพราะฉะนั้น เป็นแบบนี้คงดีที่สุดแล้วสำหรับตอนนี้
“เขาเป็นเพื่อนฉัน!”
ข้าวหอมละจากภาพเบื้องหน้าหันมาปะทะกับชายหนุ่ม ซึ่งทำได้เพียงยกยิ้มขมขื่น
“ไม่ต้องมาบอกฉันหรอก บอกตรงนี้ของนายดีกว่า”
ชายหนุ่มจิ้มไปที่หน้าอกข้างซ้ายแล้วเดินจากไปอย่างเดียวดาย
อยู่ใกล้กันเพียงแค่นี้ แต่กลับรู้สึกห่างไกลสุดขอบฟ้า
ใครกันแน่ที่เจ็บ!...
TBC
มาตามคำเรียกร้องเเละมาเช็ดน้ำตาให้คนร้องไห้
ตอนที่เเล้ว คอมเมนท์ถล่มหอมกับเทพจนคนโพสเเอบกลัวค่ะ
อย่าเพิ่งเกลียดหอมเเล้วไม่อ่านต่อกันนะ อยู่เป็นเพื่อนกันก่อน
และขอบคุณทุกคนมากจ้า พี่สาเกด้วย
เจอกันวันเสาร์ :bye2:
บวกหนึ่งให้ทุกคนที่เป็นกำลังใจให้หมอทิ
-
ถ้าเป็นแค่เพื่อนกัน ผมเองก็ไม่คิดติดใจอะไร แต่ไอ้เพื่อนกันเขาจูบกันด้วยหรือครับพ่อกำนัน”
ทิเบตมองผู้สูงวัยด้วยแววตาเจ็บปวด ก่อนกลืนก้อนขมๆลงคอ
“เพราะที่บ้านผมเขาเรียกว่าเล่นชู้แล้วล่ะครับ”
ชอบประโยคนี้ของหมอทิ ฟังแล้วเจ็บโคตรๆ
สมน้ำหน้าข้าวหอมอยู่ดี เหอๆทำตัวงามหน้าดีแท้
หมอทิไปหาคนใหม่ดีกว่ามั้ง...อาจจะดีกว่าไม่ต้องทนให้ข้าวหอมแกล้งด้วย
รออ่านต่อไปคัฟ
-
เพื่อนกัน จูบกัด กอดกัน สัมผัสภายนอกกัน ... เรียกว่าเพื่อนหรอค่ะ :beat: อย่าอ้างว่าเมา อย่าอ้างว่าไม่รู้ อย่าอ้างเหมือนว่ามีสิทธิ์ทำได้ อย่าอ้าง...แค่เพราะความเป็นคนในตัวมันมีอยู่น้อย :beat: หมอทิพูดถูกค่ะ เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด เพราะเรา เลิกโยนให้หมอทิรับผิดชอบทุกเรื่องที่เกิดขึ้นได้แล้ว คราวนี้เค้าเองก็โมโหข้าวหอมจริง ๆ ด้วยอีกคนนะค่ะ :fire:
-
ถึงจะต้องเจ็บตัว เสียน้ำตา เสียความรู้สึก
แต่มันก็น่าจะคุ้ม ที่อะไรๆมันชัดเจนขึ้น
ไม่ได้หมายถึงหน้าที่ที่หมอทิกับหอมพูดอย่างเดียวนะ 55
ที่สำคัญคือมันได้ย้ำเตือน ถึงปัจจุบัน ให้ข้าวหอมได้รับรู้
ถึงจะบอกว่าไม่ได้รัก ไม่ได้อยากแต่ง
แต่เมื่อเรื่องมันเกินขึ้นแล้ว ก็ต้องดำเนินชีวิตต่อไป ในแบบที่ควรจะเป็น ไม่ใช่แบบที่เคยเป็นมา
จะมาทำตัวเหมือนเดิม เหมือนเรื่องมันไม่เคยเกิดขึ้นไม่ได้
แล้วก็เลิกโทษหมอทิฝ่ายเดียวได้แล้ว ไม่ต้องเถียงว่าใครผิดหรือถูก
เพราะยังไงก็ต้องรับผลจากการกระทำนั้นทั้งสองคนอยู่ดี
ปล. หมอทิจะแอบคิดป้ะนี่ อ่อนข้อให้ตั้งนานไม่ได้ผล พอลองโหดทีนึง ได้เรื่องเลยไง
ไม่ใช่ว่าพี่หมอติดใจจะเปลี่ยนมาซาดิสแล้วนะ 55555
-
หมอจะโคดพระเอกไปไหนฟ่ะ ข้าวหอมปากดีไม่เลย
สมควรโดนพ่อฟาดด้วยไม้ตะพดแล้วล่ะ ไม่ได้มีชู้แล้วไอ่ที่
กอดจูบลูบคลำนั่้น เปนกิริยาของคนเป็นเพื่อนทำกันเหอะ
ถ้าเป็นผู้หญิงป่านนี้ท้องไม่มีพ่อไปแล้วให้ตายเหอะ พ่อกำนันอ่ะ
เสยใจจนไม่รู้จะเสียใจยังไงแล้ว ผิดหวังลูกตัวเองแลวยังต้องมาเสียหน้า
กับลูกเขยตัว ที่พูดป่าวๆว่าลูกตัวเองมีชู้ เปนไรคนเก่งน้ำเมากับฤทธิ์จูบชู้ไฉนเลย
จะเทียบกับรอยน้ำตาพ่อกันล่ะ เหอะๆ หมอไม่ตบให้เลือดกลบปากก้ดีถมเถแล้ว
สู้ความจริงไม่ได้ก็มาทำร้ายร่างกายผัวตัวเอง เจริญจริงๆยอดเมีย
ถ้าไม่บอกผัวว่าตัวเองไม่ได้มีชู้่ แล้วถ้าไม่ใชหมอที่โคดแสนดีอ่ะนะ
ต้องพาไปสาบานหน้าโบสถ์แล้วมั้ง ว่าไอ่ที่พูดๆมาเนี่ยคือความจริง
แค่ยังไม่มีโอกาสอย่างที่หมอว่าต่างหากล่ะ ถ้าต่อไปก็คงไม่แน่
จับเมียทำเมียซะ ปากดีนักตื่นมายังปากดีไม่หาย จัดไปหน้าที่ของคนเป็นผัว
ทำให้เต็มที่หมอทิ นี่เอาไปกรุงด้วยเลยยิ่งดีนะ จะได้ไม่มีหมามาขโมยปลาย่างมีเจ้าของแล้ว
แบบนี้อ่ะ
ชอบคำพูดพ่อกำนัน ตั้งแต่วันแต่งงานแล้วยกสิทธิ์ขาดให้ผัวดูแลสั่งสอนเมียต่อไป
ถ้าไม่เชื่อไม่ฟังกัน ก็นะ จับทำเมียอีกหลายๆรอบจะเป็นไรไป
ยังจะดื้อด้าน ยังจะยอมรับบ้างมั๊ยว่าตัวเองก็ผิดเป็นเหมือนกัน ไม่ใช่โบ้ยให้
คนอื่นผิดตลอด ไ่อชู้นั่นด้วย เป็นไงไม่เจอพ่อกำนันยิงหัวกระจุยก็ดีถมไปแล้ว
เน้ๆไอ่พี่เทพ เมิงเดินช้าไปอีกก้าวแล้วละ 5555 เค้าเป็นผัวเป็นเมียกันทางนิตินัย
และพฤตินัยแล้วเว้ยยยยยยยยยยย แบร่ๆ อดแหลก
“ถึงฉันจะไม่เคยใช้สิทธิ์ในตัวนาย แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะให้ใครที่ไหนมาใช้สิทธิ์แทนฉันได้นะ”
>>โคตรพระเอกมากหมอทิ :-[ :-[ อย่ายอมให้ใครมาปาดหน้าเค้กแล้วนะ 55
+1คะ o13 o13 หมอทิลัฟยู
-
โธ่ พ่อเทพ
พ่อทิ ก็น่าจะยอมให้หอมเค้ามี "อนุ"
-
หอม เนี่ย ทำตัวไม่น่ารักจริงๆ
แบบว่า หงุดหงิดๆ
แต่ว่า หมอทิ ทำได้โดนใจมาก
สิทธิ์ของเรา อย่ายอมให้คนอื่นมาใช้ได้ อิอิ
-
น่าสงสารทั้งคู่เลยนะ
เฮ้อ ... ทำไมข้าวหอมถึงไม่รับรู้ความรู้สึกของหมอทิเลยอะ
-
เย่ เย่
ได้กันสักทีนะ :o8: :o8:
-
เพิ่งอ่านตามทันเมื่อกี้
ข้าวหอมความรักกับความสงสารมันต่างกันนะ ก็เข้าใจว่าสับสนแต่ทำแบบนี้มันรังแต่จะทำให้คนรอบข้างเจ็บไปตามๆกัน
เทพการรักใครสักคนมันไม่ผิด แต่จากสถานะของข้าวหอมตอนนี้และหลังจากนี้มันไม่มีช่องว่างให้นายเข้าแทรกแล้วละ มันไม่ควร
หมอทิเพราะรักถึงทนข้าวหอมได้จนถึงวันนี้นับถือจริง และหวังว่าหมอจะยังทนได้ต่อไปเหอๆ
พ่อกำนันรักลูกมากแม้ว่าลูกจะทำให้เสียใจแค่ไหนก็พร้อมจะให้อภัยเสมอ ตอนเอาไม้ตีลูกพ่อคงเจ็บแทบขาดใจอ่ะ :sad11:
ปล.ขันกับแก้วเป็นอะไรที่ฮา คนหนึ่งก็ซื่อจนเกือบบื้ออิอิอีกคนก็หัวไวเข้าใจอะไรง่าย พูดกันบางทีเหมือนคุยคนละภาษาฮ่าๆ อืมพวกหมาน้อยทั้งสามอีกไอ้โก๊ะอ่ะฉลาดเกิ๊น
-
สนุกสนานดีแท้ :pig4:
-
ในที่สุด พี่หมอก็เป็นสามีแบบถูกต้องตามกระบวนการสักที
น้องข้าวหอม ต่อไปต้องเป็นภรรยาที่ดีนะ อย่านอกใจ
-
อ่านตอนนี้แล้วก็ยังแอบโกรธข้าวหอมอยู่ดี ทำตัวแบบนี้จะไม่ให้คนอื่นเข้าใจผิดได้ไง :m16:
คนอ่านไม่หนีไปไหนหรอกค่า หวังว่าหมอทิก็คงจะไม่ทิ้งน้องหอมด้วยเช่นกัน :dont2:
-
หอม เสด หมอทิ แล้ววว ค่ะ 555+
-
อย่ามาเถียงว่า "ไม่ได้มีชู้" เลย มันฟังไม่ขึ้น
ชู้ทางใจก็เป็นไปแล้ว ชู้ทางกายถึงจะไม่ถึงที่สุดแต่ก็ทำไปแล้วเช่นกัน
อ่านๆดูแล้วเหมือนจะกับใครก็ได้ใช่ไหม
อย่างข้าวหอม สมควรโดน :beat: :z6:
แล้วพี่หมอทิอ่ะ ข้าวหอมไม่เหมาะสมกับเขาหรอก เพราะ
พี่หมอทิเขา "ดีเกินไป"
-
แล้วเมื่อไหร่หอมจะยอมเข้าใจอะไรง่ายๆ กับคนอื่นเขามั่งล่ะ สามีดีๆ หายากจะตาย ธ่อ
-
ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกโมโหข้าวหอม ทำไมถึงเป็นคนแบบนี้นะ
ชอบประโยคนี้ของหมอทิ "ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือยังไม่ได้ทำใช่มั้ย” << ถูกต้องที่สุด มีครั้งแรกย่อมมีครั้งต่อไปที่มากกว่า
อ่านแล้วเหนื่อยใจแทน แต่จะเอาใจช่วยหมอทิแล้วกัน หมอทิสู้ !!!
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
เห็นด้วยกับความเห็นข้างบน "ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือยังไม่ได้ทำใช่มั้ย”
ยังเหนื่อยใจกับข้าวหอม :เฮ้อ:
-
ไม่ได้เกลียดข้างหอมหรอก แต่ไม่ชอบและรับไม่ได้กับการดื้อดึงแบบไม่มีเหตุผล
จนมาถึงขนาดนี้แล้วยังไม่ได้คิดจะโทษตัวเองบ้างเลย
อย่างว่าสองตาของคนเรามักเอาไว้มองคนอื่นเสมอ
ก็เลยไม่แปลกใจที่ข้าวหอมจะไม่เคยเห็นว่าสิ่งที่ตัวเองทำไม่เหมาะสมอย่างแรง
ลองดูหมอทิทำบ้างซิ ข้าวหอมจะว่ายังงัย
จะเข้าใจ ใจกว้างเป็นแม่น้ำอยู่อีกหรือเปล่า
...
ถึงตอนนี้ก็ยังไม่ชอบการกระทำบางอย่างของข้าวหอมอยู่ดี
หวังว่าต่อไปนี้คงจะอยู่นิ่ง ๆ ทำตัวดี ๆ กับเขาบ้างนะ
คงไม่ออกไปหาเทพอีกล่ะ ...
ถ้าเป็นแบบนั้นอีกล่ะก็ บอกได้คำเดียวว่า ..เซ็ง
-
ข้าวหอมแย่มากอะ โกรธมากตอนนี้ ทำไมทำแบบนี้กับพี่หมอทิได้คะ? :fire:
ผู้ชายดี ๆ แบบพี่หมอทิจะหาได้ที่ไหนอีก โคตรจะดีเลย
ข้าวหอมปล่อยเนื้อปล่อยตัวมาก ! นิสัยไม่ดีเลย
ชอบพี่หมอทิอ่ะ หนุชอบพี่ แต่งกับหนูมั้ย? (ชักจะอิน 555555555+)
รอตอนต่อไปค่ะ อยากอ่านเรื่องนี้ทุกวันเลย :pig4:
-
อีป้าแก่ๆว่าอ่านเอามันส์เอาสนุกกันดีกว่าไหมค่ะ
อิน กันมากมายเกินไป คนแต่งอาจจะ
ขนพองสยองเกล้าเอาได้ง่ายๆนะคะ
มาเห็นใจคนแต่งกันบ้างดีกว่าไหมค่ะ
-
อ่านไปก็ยิ่งสงสารหมอทิ :monkeysad:
-
เฮ้อ ~~
อ่านไปเหนื่่อยไป(เหนื่อยใจ)
อยากอ่านแบบหวานๆแล้วอ่า
-
พึ่งได้เข้ามาอ่านอ่ะ...
ทำไมข้าวหอมทำเเบบนั้นนนนนน
หมอทิสู้ๆ เชียร์หมอทิต่อไป
-
จูบกะคนอื่นต่อหน้าต่อตา ใครไม่โกรธก็ไม่รู้จะว่ายังไง
คำว่าเพื่อนของข้าวหอมน่าจะขอบเขตบ้างนะ ไม่ใช่เอะอะอะไรก็บอกว่าเพื่อน
-
....ก็ยังไม่ชอบข้าวหอมอยู่ดี....ทำไมแว๊...พยายามทำความเข้าใจข้าวหอมแล้ว อ่านเริ่มใหม่อีกรอบก็ยังไม่ชอบอยู่ดีอะ
พยายามจะเข้าใจคำว่าไม่ได้เป็นชู้ในความหมายของข้าวหอมอยู่ แต่ยิ่งอ่านก็ยิ่งไม่เข้าใจอะ (หรือเราเข้าใจไรยากจริง ๆ)
สมมุติว่าคราวนี้หมอทิไม่มาเห็น ไม่มีใครรู้เรื่อง มันจะมีการจูบลาระหว่างเพื่อนแบบนี้อีกไหม ข้าวหอมแน่ใจรึว่าจะยั้งคิดได้ในเมื่อมันมีเกิดมาแล้วครึ้งนึง
ที่บอกว่าไม่ได้เป็นชู้เพราะยังไม่ได้นอนด้วยกัน เออ...คิดได้แค่นั้นรึ คิดว่าการจะเป็นชู้กับใครเนี่ยมันจบที่การนอนด้วยกันรึ ไม่ใช่แล้วมั้ง
ไม่ว่าหญิงหรือชายอะถ้าแต่งงานมีครอบครัวแล้ว ถ้าไปเที่ยวกับเพื่อนสองต่อสอง กลับบ้านมืด ถ้าเพื่อนจับมือ โอบไหล่ โอบเอว
ไม่ต้องถึงขึ้นจูบลาแบบที่เทพกับหอมทำ ชาวบ้าน เพือนบ้านเขาก็มองว่าไม่งาม มองว่าสองคนนี้เล่นชู้ชัวร์อยู่แล้ว...
กับเทพถ้ารักหรือมีใจให้ตั้งแต่แรกทำไมไม่บอกพ่อกำนันก่อนที่จะแต่งงานกับหมอทิ ทำไมปล่อยให้เรื่องมันยืดมาถึงขนาดนี้ ทำแบบนี้เหมือนให้ความหวังเทพ
ไปในตัว เพราะตั้งแต่ก่อนแต่งกับหมอทิ หอมก็ทำเหมือนให้ความหวังเทพ ทำให้เทพคิดเข้าข้างตัวเองว่ายังมีสิทธิ์หวังในตัวหอมอยู่หลายครั้ง ส่วนเทพก็นะ
รู้ทั้งรู้ว่าเขาแต่งงานแล้วก็ยังไม่ยอมหักห้ามใจยังคิดที่จะหวังอยู่อีก ถ้ารักข้าวหอมจริงจังขนาดตัดใจไม่ได้ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าเขาแต่งงานแล้ว ทำไมไม่พยายามให้อีกฝ่ายรู้ตัวตั้งแต่ข้าวหอมยังไม่รู้จักกับหมอทิ หรืือว่ากลัว...กลัวจะเสียเพื่อนเพราะไม่รู้ว่าเพื่อนเป็นแบบเราหรือเปล่า อันนี้อะถ้าเพื่อนมันรักกันจริงต่อให้เพื่อนเป็นอะไรมันก็รับได้หมดแหละ
ส่วนหมอทิ....พระเอกกว่านี้มีอีกไหม ถ้ามีขอให้คนอ่านคนนึงสิ จะรักแบบยกขึ้นหิ้งบูชากราบเข้าเย็นเลย พ่อคุณเข้าใจว่าเิริ่มรักข้าวหอมแล้วแต่โทษเหอะ ข้าวหอมทำเหมือนหมอทิไม่มีค่าอะไรเลยในสายตาอะ ไล่เช้า ไล่เย็น เหมือนตัวอะไรสักอย่าง หมอทิทนได้ยังไงเนี่ยะ หมอทิรักหอมได้เห็นใจพ่อกำนันได้ แต่อย่าลืมรักศักดิ์ศรีและเห็นคุณค่าของตัวเองด้วย
หอมลดฐิทิตัวเองแล้วเบิงตากว้าง ๆ มองเจตนาของคนที่อยู่รอบข้างบ้างว่าเขาคิดร้ายกับตัวเองหรือเปล่า เพราะเท่าที่อ่านมา ทั้งพ่อกำนัน หมอทิ ไม่เห็นมีใครคิดร้ายกับหอมสักคนมีแต่เป็นห่วงทั้งนั้น กับแม่ของหมอทิหอมอยากได้ความรักความเอ็นดูจากคน ๆ นี้ แต่หอมลืมอะไรไปหรือเปล่า ถ้าอยากได้ความรักหอมต้องปรับตัวเองและยอมรับลูกที่เขารักดังแก้วตาก่อน ไม่ใช่เข้าหาแม่ประจบแม่ แต่ทำร้ายลูก อันนี้อะคนเป็นแม่ไม่มีใครทนได้หรอกนะ
ปล.เมนต์ยาวมากมาย...จะพยายามไม่อินไปมากกว่านี้แล้วอะ (ทำไม่ได้ - -)
:L2:เป็นกำลังใจให้คนแต่งคะ ขอบคุณที่แต่งเรื่องมาให้อ่าน (และอินมาก)
-
ดีโดนซะมั่ง พี่หอมต้องโดนอย่างนี้ซะมั่งจะได้สำรวมขึ้นมามั่งไม่งั้นมีอะไรตามมาอีกมากกว่านี้แน่
-
และแล้วหมอก็ต้องแก้ตัวให้อีกครั้ง อยากที่หมอว่า มันแค่ยังไม่ได้ทำ วันหน้าไม่มีใครรู้หรอกว่าอะไรจะเกิดขึ้น
หยุดไว้แค่นี้จะได้ไม่ต้องดันทุรังต่อ
-
เพราะว่าความไว้ใจในคำว่าเพื่อนไง
อีกทั้งยังผูกพันกันมานาน
สงสารหมอนะ ทำดีแทบตาย
แต่หอมกลับมีใจเอนเอียงไปหาอีกคน
เกลียดเทพมากกกกกกกกกกกกกกก
เมื่อไหร่จะหวานกันนะ
-
โกรธหอม
เกลียดเทพ
สงสารหมอทิ
-
จากสองตอนที่ผ่านมา...
"ข้าวหอม" กลายเป็น"ข้าวเน่า" โดยอัตโนมัติ
สงสาร...หมอทิจริงๆ
ให้กะลังใจครับ :L2: :L2: :L2:
-
สงสารหมอทิจริง ๆ
ข้าวหอมใจร้ายมาก ๆ เลยนะ
:serius2:
-
:z3: :z3: แบบนี้แล้ว ข้าวหอมก้อยังรั้นอยู่ได้
สงสารพี่หมอ ได้แต่ตัว แต่ยังไม่ได้ใจ
คิดว่าข้าวหอม ต้องเสียพี่หมอไปก่อนแน่ ๆ เลย ถึงจะคิดได้ว่าพี่หมอรู้สึกยังไง
แต่ยังไงก้อนะ ถ้าข้าวหอมกลับตัวกลับใจ เราก้อจะยอมคืนพี่หมอให้นะ อิอิ
และก้อขอบคุณคนแต่งนะจ๊ะ ที่ยัง :jul1: ให้พี่หมอพลิกวิกฤตให้เป็นโอกาสได้
มาไว ๆ เน้อ :กอด1:
-
เค้ามีอะไรกันแล้ว คิคิ :z1:
เห็นมีแต่คนเกลียดหอมอ่ะ มามะเค้าปลอบหอมเอง :กอด1:
แต่เค้าก็สงสารหมอทิอ่ะ หมอทิคนดีที่หนึ่งเลย o13
แต่ๆๆๆๆๆ ที่อ่านมาทั้งหมดนั้น เราอยากบอกว่าเราชอบเจ้าขันอ่ะ มันซื่อดี :laugh:
-
หมดแรงจะพูดกับหอม เห็นใจพ่อกับหมอทิมากๆ
ไม่ได้เป็นชู้ เอ่อ ถ้าบอกว่าแค่ไม่มีอะไรกันถึงขั้นสุดท้ายแปลว่าไม่ได้เป็น.. แบบนี้ก็เกรียนไปแล้ว
ตกลงว่าไม่รับผิดชอบเลยเหรอว่าตัวเองทำอะไรลงไป
ตอนนี้ร้องไห้ให้พ่อกำนันเลยอ่ะ T_____T
ทำตัวงามหน้าจริงๆ ถึงไม่ได้รักไม่ได้ชอบก็ตาม แต่พันธะมันเห็นๆ กันอยู่ว่าเป็นอะไรกัน
ไม่รู้ดิ เราว่าถ้าหมอทิไม่รักคงไม่ต้องทนขนาดนี้
สะเทือนใจกับคำว่า >> “ไม่ต้องมาบอกฉันหรอก บอกตรงนี้ของนายดีกว่า”
สงสารหมอ ได้ตัวมาก็แค่นั้นจริงๆ TT_TT
-
เออ...เมื่อไรหอมจะยอมรับความจิงสักทีหล่ะลูก
-
ถึงหมอทิกับข้าวหอมจะ....กันแล้ว
แต่ก็ยังไม่เคลียร์เรื่องเทพกับข้าวหอม
มันรู้สึกตะขิดตะขวงใจอยู่น่ะ
ทำไมถึงทำแบบนั้น????
เพื่อนเค้าไม่ทำกันแบบนี้หรอก :fire:
สงสารหมอทิ T~T
-
ทำผิดแล้วไม่ยอมรับผิด น่าจะให้พ่อกำนันตีให้ตาย แล้วยุให้พี่หมอหาเมียใหม่ ตอนนี้ไม่สงสารพี่หอมแล้ว รู้สึกแย่กับคำว่าเพื่อน เพื่อนกันไม่จูบกันหรอกนะ เข้าใจคำว่าเพื่อนใหม่ด้วยนะพี่หอม น่าอายจริงๆ แล้วอีกอย่างก็ยอมรับความจริงได้แล้วนะพี่หอม ว่าก็รู้สึกดีกับพี่หมออย่าให้ความเกลียดมาบัดจนหมด
รอตอนต่อไปค่ะ
-
มาให้กำลังใจหมอทิ :L2:
รักพ่อกำนัน
ข้าวหอม ทิฐิ มีแต่ทำให้ทุกอย่างแย่ลง :m16:
-
ข้าวหอมเปิดใจซักทีสิ
-
สงสารเทพเหมือนกัน แต่ตัวเองช้าเกินไป
พ่อกำนันทำถูกแล้วค่ะ
ส่วนน้องหอม ยังต้องปรับปรุงตัวน้า
-
ให้กำลังใจคนแต่ง กับคนโพส ต่อค่ะ
เม้นสั้นๆ แต่ว่าติดตามนะคะ
-
บทอัศจรรย์ระหว่างพี่หมอกับน้องหอม นุ่มนวล อบอุ่นมากค่ะ แต่ก็แอบร้อนแรง :-[
พ่อกำนันน่าสงสารที่สุดเลยอ่ะ...ลูกรักไม่รักดี :m15:
ให้น้องเทพค่ะ :z6: มาก่อนแต่ไม่เริ่มเอง...ช่วยไม่ได้ แล้วยังมาทำตัวเป็นชู้กับเมียชาวบ้านอีกไม่รู้จักตัดใจ ไม่มีศีลธรรม เฮอะ!!!!
น้องหอม...ไม่ได้มีชู้ แต่ต่อไปก็ไม่รู้...งั้นสิ น้องหอมเป็นนางเอกนะคะ เป็นเมียพี่หมอด้วย(ได้ข่าวว่าเมื่อคืนได้กันแล้วนี่ :m12: 5555555) อย่าทำแบบนี้อีกนะคะ แล้วอย่าได้เอาเพื่อนเป็นแฟนนะคะ ขนาดน้องสิงห์โตยังไม่ทำเลย(เกี่ยวกันเหรอ...)
พี่หมอ..พี่หมอน่าสงสารค่ะ ทำหน้าที่ทุกวันนะคะ เมียจะได้ไม่ลืมว่ามีผัวแล้ว55555555555
+1เป็นกำลังใจให้ค่ะ ขอบคุณค่ะคุณเจี๊ยบ
:pig4:
-
อันนี้สินะที่เรียกว่าพลิกวิกฤตให้เป็นโอกาส
ได้ข้าวหอมตั้ง 2 ที 5555
-
ไอ้ที่หมอที่บอกว่าถ้าคิดว่าทำตามหน้าที่มีหวังน้องข้าวหอมตายก่อนแก่แน่ๆเลย เราจะยุให้หมอธิให้ข้าวหอมทำตามหน้าที่วันล่ะสามครั้งหลังอาหารเลยทีเดียว55555ไม่ได้หื่นนะแต่อยากให้ปั้มลูกเยอะๆ
-
รักกันก้พูดออกไป ข้าวหอมก็นะ สมควรจริงๆ
-
หมอทิทำดีมาก ตั้ง 2 ทีแน่ะ คึคึ :z1:
+1 o13
-
ข้าวหอมอ่ะอย่าปากแข็งสิ
เอาน่าหมอทิไหนๆน้องเค้าก็ได้ชื่อว่าเมียเราอย่างเต็มภาคภูมิแล้วล่ะว้า :-[
พยายามอีกนิด น้องเค้าคงปากแข็งไปงั้นแหละ :เฮ้อ:
แล้วไอ้เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อเนี่ยะขอเลยนะพ่อกำนัน เอามันออกไปให้ไกลเลยนะ
พี่หมอเอาเมียรักขึ้นไปอยู่กรุงเทพด้วยเลยดีกว่า อย่าได้วางใจเด็ดขาด
ไอ้พวกแมงขโมยหน้าซื่อใจคตเนี่ยะ :m16:
-
เฮ้อขนาดมาถึงขั้นนี้แล้วน้องข้าวหอมก็ยังดื้ออยู่ดี
สงสัยต้องให้พี่หมอทิปราบให้อยู่ละมั้งน้องหอมถึงจะอ่อนได้อิอิ
รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊าค่า
-
สู้ๆคะหมอ เรื่องนี้หอมมีส่วนผิดเต็มถูกลงโทษบ้างก็ดี
จะได้รู้ว่าตัวเองอยู่ในฐานะไหน
แล้วบอกว่ายังไม่ได้ทำ หมอพูดถูกเลย ถ้าปล่อยไปก็อาจจะทำก็ได้ใช่ไหม
อ่านตอนนี้โกรธหอมอะ ถึงจะสงสาร แต่ยังไงก็ไม่ชอบอยู่ดี
เห้อออ :เฮ้อ:
เป็นกำลังใจให้คะทั้งคนโส คนแต่ง
ขอบคุณที่นำเรื่องดีๆมาให้อ่านคะ :pig4:
-
หืม :m16:
กะลัง มันส์เลยอ่ะ :sad4:
อิอิ
เรื่องนี้สนุกมากค่ะ :กอด1:
:L2: :L2:
-
อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ
มาเร็วๆน้าไรเตอร์ :call:
-
ข้าวหอมสับสน แล้วก็ปล่อยตัวกับเพื่อนจนเกิดเรื่องเลย :เฮ้อ:
แต่น่าสงสารตอนโดนพ่อกำนันดุ แล้วก็ตีอ่ะ :monkeysad:
ดีนะมีพี่หมอช่วยปลอบ อิอิ :z1:
ค่อยเป็นค่อยไปนะพี่หมอ อีกนิดเดียวหนูข้าวหอม ก็จะใจอ่อนแล้ว
สู้ๆๆๆ ทั้งพี่หมอ แล้วก็คนแต่ง
อยากเห็นตอนพี่หมอ ปราบหนูหอมจนอยู่หมัดจังเรย :laugh:
-
“ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือยังไม่ได้ทำใช่มั้ย”
อันนี้เจ็บจิี๊ดๆๆๆๆๆ จริง ถูกต้องที่สุด
ถ้าหมอทิเพียงแต่บอกความรู้สึกที่แท้จริงกับหอม หอมก็คงไม่เป็นแบบนี้
เฮ้่อ จะอย่างไรก็ดี คราวนี้ก็เป็นอีกหนึ่งโอกาสที่ทำให้หอมอ่อนลง และหวังว่าจะออกฤทธิ์น้อยลงและสัมผัสได้ถึงความรักของหมอทิบ้าง
-
ในที่สุดดดดด !!!!!!!!!!!!!!
หมอทิก็ทำหน้าที่สามีแล้ว
แอบเสียใจ T____T
ปากแข็งปากหนักกันทั้งคู่เลย
ประชดกันไปกันมา คนอ่านเสียจัย :sad4:
ไม่ชอบเทพอ๊ะ หมั่นไส้ :z6:
เป็นกำลังใจให้ค่ะ .....จะรอติดตามอ่านนะคะ
แง่มๆๆๆๆๆ รอฉากหวานๆๆๆๆๆ
-
ขอบอกว่าสุเทพกับข้าวหอมทำน่าเกลียดมาก
อ่านเเล้วความรู้สึกเดิม ๆ แทบไม่เหลือเลยกับข้าวหอม
ท่ายังทำเป็นไม่รู้ไม่รับมองไม่เห็น
มันฏ็ไม่ต่างจากควายตัวหนึ่งเลย
เผลอ ๆ ควายยังจะดีกว่าอีก
ท่ารู้ว่าทำแล้วมันจะเป็นแบบนี้แล้วจะทำทำไม
ตอนนี้รู้สึกเกลียดคนอย่างสุเทพมากอยากกระทืบให้จมดินเลย
สงสารหมอนะ
สงสารมาก
ให้พี่สาเกมาแก้เรื่องเปลี่ยนายเอกใหม่ได้ไหม
สงสารพ่อกำนัน
-
ข้าวหอมอ้างอย่างนั้นก็ไม่ถูกนะ
หากไม่มีใจกับหมอทิจริงก็ไม่น่าดึงเขามาพัวพันแต่แรกเลย
ตอนนี้ถลำลึกขนาดนี้จะอ้างว่าไม่ได้เป็นเมียพี่หมอทิไม่ได้แล้วนะ
ยอมรับไปเหอะ
ตัดใจจากเทพซะ
-
o9 o9 หมอทิ คนอ่านรออยู่นะ จร๊วบๆ
-
มารออ่านจ้า
-
o13หมอทิสุดยอด
-
ไรเตอร์จ๋าวันนี้วันเสาร์แล้วหนา :oni2:
-
- Eternal Sunshine 15 -
ย่างเข้าหน้าฝนน้ำในแม่น้ำท่าจีนเริ่มไหลแรงมีสีขุ่น เศษสวะลอยเป็นแพเต็มท้องน้ำ และเป็นที่รู้กันว่าอีกไม่นานพื้นดินบริเวณริมตลิ่งที่เคยเป็นที่เพาะปลูกจะถูกน้ำกลืนหายไป วันนี้กำนันสิงห์กลับมาจากประชุมก็เห็นทิเบตอยู่บนเรือนแล้ว ผิดไปจากทุกอาทิตย์ที่ผ่านมา
“คราวนี้มาเร็วนะพ่อทิ”
“ครับ ช่วงบ่ายงานไม่มีอะไรมาก ผมเลยกลับมาก่อน”
“ไม่เจอใครล่ะสิ เจ้าพวกนั้นอยู่ในสวนกันหมด”
“ครับ”
ทิเบตรับคำ ระบายยิ้มทั่วใบหน้า มองผู้สูงวัยทรุดตัวนั่งบนตั่ง ยกขันน้ำที่ไอ้แก้วนำมาให้ดื่มอึกใหญ่
“แล้วกินอะไรมารึยัง หิวรึเปล่า”
กำนันถามเพราะเห็นว่าบ่ายแก่มากแล้ว
“พอดีตอนผมมาเจอป้าณี ป้าเอาแกงไก่กับทอดมันมาฝาก ผมเลยหุงข้าวทานไปเรียบร้อยแล้วล่ะครับพ่อกำนัน”
“แม่ณีเรอะ เออๆดีๆ”
กำนันสิงห์พยักหน้าพลางยกมือขึ้นขยี้ตาหลายหนจะทิเบตผิดสังเกต
“อะไรเข้าตาหรือครับ”
“ไม่รู้สิ แต่มันเคืองตาน่ะ พักหลังมานี่เป็นบ่อย”
“ขอผมดูหน่อยครับ”
คุณหมอหนุ่มขยับเข้าไปใกล้พิจารณาดวงตาแดงกำและซักถามอยู่สองสามประโยคก็มีคำตอบให้ตัวเองในใจ
“พ่อกำนันน่าจะเข้าไปตรวจที่โรงพยาบาลซักหน่อยนะครับ เพราะเท่าที่มองดูคล้ายอาการตาแห้ง แต่ผมอยากให้แพทย์ผู้ชำนาญทางด้านนี้ตรวจอย่างละเอียด ทิ้งไว้จะเป็นต้อได้”
“ยังงั้นเหรอ” กำนันสิงห์มีทีท่าครุ่นคิด
“พ่อกำนันเข้ากรุงเทพเถอะครับ ไปที่โน้นผมจะให้แพทย์ที่โรงพยาบาลตรวจอย่างละเอียด แล้วก็ถือโอกาสพาข้าวหอมไปตรวจสุขภาพด้วยเลย ดีมั้ยครับ”
“อืม ก็ดีเหมือนกัน”
“งั้นวันอาทิตย์นี้ไปพร้อมผมเลยนะครับ ตรวจเสร็จก็พักผ่อนอยู่ทางโน้นซักสามสี่วันแล้วค่อยกลับพร้อมผม หรือถ้าทางนี้มีอะไรต้องจัดการด่วน ผมจะให้รถมาส่งครับ”
กำนันสิงห์พยักหน้าเห็นด้วยก่อนวางแผนจัดการธุระปะปังทางนี้ในใจ และด้วยเหตุนี้ข้าวหอมจึงมานั่งหน้าบูดอยู่ในบ้านหลังใหญ่โตของฝ่ายสามีด้วยอาการหายใจไม่ทั่วท้อง เพราะไม่ใช่ถิ่นของตัวเอง ออกฤทธิ์ออกเดชอะไรมากไม่ได้
‘โรงพยาบาลดีๆในสุพรรณมีเยอะแยะ ต้องลากพ่อเขามาถึงกรุงเทพ’ ข้าวหอมค่อนขอดร่างสูงข้างๆ แต่เพราะผู้เป็นพ่อได้ตัดสินใจไปแล้วจึงคร้านจะทัดทานอะไรได้อีก
“พ่อกำนันทำตัวตามสบายนะจ๊ะ คิดซะว่าเป็นบ้านตัวเอง ฉันให้เด็กจัดห้องหับไว้แล้ว” นิภายิ้มน้อยยิ้มใหญ่เหมือนได้ทดแทนคุณแม้เล็กน้อยก็ยังดี
“ก็รบกวนแม่นิภาซักพักล่ะนะ แก่แล้วอะไรมันก็เสื่อมไปตามวัย จะอยู่ได้นานเท่าไรก็ไม่รู้”
“โธ่ อย่าพูดอะไรอย่างนั้นสิพ่อกำนัน”
“สังขารไม่เที่ยง ไม่มีอะไรจีรังยั่งยืน แล้วอีกอย่างฉันก็อยากให้เจ้าหอมมาตรวจร่างกายด้วย”
ร่างโปร่งสะดุ้งเมื่อมีชื่อตัวเองเข้าไปเกี่ยวข้อง
“หอมไม่เห็นรู้เรื่องเลย?”
“ไหนๆก็มาแล้ว พ่อก็อยากให้เราตรวจสุขภาพด้วยเลย”
“แต่ไม่มีอะไรผิดปกตินี่พ่อ หอมก็สบายดี”
“ตรวจไว้ล่ะดีแล้ว” กำนันสิงห์ยิ้มหนวดกระตุกเป็นอันรู้กันว่าต้องทำตามไม่มีข้อแม้ใดๆทั้งสิ้น
ข้าวหอมหันมองทิเบตพลางเม้มริมฝีปากแล้วจึงขอตัวขึ้นไปพักผ่อน
“คราวนี้ไอ้ขันไอ้แก้วไม่ได้มาด้วย งั้นหอมไปนอนเป็นเพื่อนพ่อนะ” ร่างโปร่งคว้ากระเป๋าเสื้อผ้าไว้ในมือ
“ไม่ต้องหรอก นอนกับผัวเราไปเถอะ พ่อนอนของพ่อได้”
คำตอบของบิดาทำเอาข้าวหอมร้อนไปทั้งหน้า อยากจะค้านเต็มกำลังถ้าไม่กลัวถูกตัดพ่อตัดลูก จึงได้แต่ก้มหน้างุดๆเดินตัวปลิวขึ้นชั้นสอง
“พ่อกำนันก็ไปพักก่อนเถอะจ้ะ หรืออยากไปยืดเส้นยืดสายข้างนอกก็ได้นะ เดี๋ยวถึงเวลาทานข้าวเย็นฉันจะให้เด็กไปตาม”
กำนันสิงห์พยักหน้าเห็นด้วย แล้วเลือกเดินขึ้นไปพักผ่อนบนห้องพัก นิภาจึงค่อยหันมาคุยกับบุตรชาย
“วันศุกร์ลูกไม่อยู่ เจนนี่เขามาถามหาลูกแน่ะ”
“ที่นี่น่ะหรือครับ”
ชื่อผู้หญิงต่างชาติทำให้คุณหมอหนุ่มขยับกายนั่งหลังตรง หัวคิ้วขมวดมุ่นมองมารดาส่ายหน้า
“เปล่าหรอก ที่โรงพยาบาล พอดีแม่ไปตรวจสุขภาพอย่างเคยเลยเจอกัน แล้วก็ได้คุยกันนิดหน่อย คิดว่าวันสองวันนี้คงมาพบลูกอีก”
นิภาสังเกตบุตรชายสูดลมหายใจเข้าปอดแรงกว่าปกติให้รู้สึกหนักใจพิกล ‘เรื่องมันแล้วไปแล้วอย่าต้องมีอะไรมาทำให้ยุ่งเหยิงอีกเลย’ ผู้เป็นมารดานึกหวั่นใจกับอดีตคู่หมั้นของบุตรชายที่เลิกร้างกันไปไม่ดีนัก ทั้งยังกลับมาในจังหวะที่สถานการณ์พันกันอิรุงตุงนัง แค่สองคนผัวเมียก็เขม่นกันจะแย่แล้ว ขืนมีมือที่สามเข้ามาเกี่ยวข้อง บ้านไม่ลุกเป็นไฟรึ
“ลูกก็ผ่านอะไรมาเยอะ แม่จะไม่เข้าไปยุ่งหรอกนะ แต่ทำอะไรก็ตรึกตรองให้ดีนะลูก”
ทิเบตระบายยิ้มบางๆให้มารดา “แม่กลัวน้องหอมจะรู้แล้วอาละวาดหึงหวงผมเหรอครับ”
“เดี๋ยวเหอะ พูดเล่นไปได้นะเรา”
“แม่ไม่ต้องกังวลไปหรอกครับ คงแวะมาเยี่ยมเยียนกัน ไอ้เรื่องลมพัดหวนไม่มีแน่ครับ ผมแต่งงานแล้วนะ” น้ำเสียงล้อเลียนทำให้นิภาค้อนขวับ
“แต่พักนี้น้องหอมก็ดูอ่อนลงเยอะนะแม่ว่า” นิภามองไปยังทิศทางห้องพักของคู่สามีภรรยา
ก็เพราะถ้าแกล้ง ตกกลางคืนเป็นได้เห็นดีกันน่ะสิแม่ ทิเบตได้แต่ตอบมารดาในใจ หากริมฝีปากยกยิ้มพราว
“คงรู้ว่าอะไรเป็นอะไรบ้างแล้ว แต่ก็ยังเฮี้ยวอยู่เหมือนเดิมล่ะครับ”
“เฮ้อ น้องเขาก็เด็กกว่าเรามากนะ ค่อยๆเตือนกันไปนะลูก”
“ถ้ายอมฟังล่ะนะครับ”
นิภาส่ายหน้าหน่าย “ไป ขึ้นไปดูน้องเขาไป ขาดเหลืออะไรก็บอกแม่บ้านล่ะ”
ทิเบตเคาะประตูสองสามครั้งแล้วค่อยผลักเข้าไปภายในห้อง ร่างโปร่งบางทอดตัวนอนบนเตียงเงียบสงบ ชายหนุ่มจึงค่อยๆเดินไปหยุดอยู่ข้างเตียง มองใบหน้านวลหลับตาระบายลมหายใจสม่ำเสมอ จึงทรุดตัวนั่งขอบเตียง
“เหนื่อยหรือ?”
ทิเบตมองเนื้อตัวที่ยังคงสภาพเดิมเหมือนตอนมา ‘น่าจะอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนแล้วค่อยนอน นอนทั้งแบบนี้ไม่สบายตัวเปล่าๆ’ ทิเบตคิดพลางลงมือแกะกระดุมเสื้อ
“ทำอะไรน่ะ!”
ข้าวหอมลืมตาไม่มีแววง่วงงุน กระชากมือออกจากสาบเสื้อตนเอง
“อ้าว...ไม่ได้หลับอยู่หรอกเหรอ?”
“ถ้าหลับแล้วจะรู้หรือว่านายกำลังลักหลับฉันน่ะ”
ทิเบตเลิกคิ้วก่อนหลุดขำพรืด
“นายนี่ลามกใช้ได้เลย แสดงว่าคิดอยู่ล่ะสิ”
พอรู้ตัวว่ากำลังถูกล้อ คนขี้โมโหก็คว้าหมอนฟาดใส่บ่าหนา “ทะ...ทะลึ่ง นายนี่มันหน้าด้านที่สุด”
ที่แกล้งหลับเพราะไม่อยากเห็นหน้านายต่างหาก รู้ไว้ซะด้วย แววตาโกรธเคืองสื่อความหมายหมดสิ้น ทิเบตจึงหุบยิ้มซ่อนความน้อยเนื้อต่ำใจไว้ภายใน ลุกขึ้นคลี่ยิ้มเย็น
“จะนอนก็ไปอาบน้ำก่อน จะได้สบายตัว ถึงเวลาอาหารเย็นจะให้แม่บ้านมาตาม”
น้ำเสียงทุ้มเรียบรื่นไม่มีแววกวนโทสะหรือท่าทีจะใช้กำลังจับกดเหมือนหลายครั้งที่เขาแข็งขืนออกฤทธิ์ออกเดช หัวคิ้วจึงขมวดมุ่นมองร่างสูงอย่างไม่แน่ใจ และไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงได้พยักหน้ารับ ส่งผลให้ดวงตาสีหม่นเปล่งประกายระยิบระยับ
“หอมอยากทานอะไรเป็นพิเศษมั้ย ป้านอมทำกับข้าวเก่งนะ” จากที่คิดจะลุกหนี ร่างสูงกลับนั่งลงตรงหน้าข้าวหอมอีกครั้ง
ใบหน้าขาวนวลร้อนวูบแล้วส่ายหน้าดิก “ไม่ล่ะ ขอบคุณ”
“แต่ฉันให้ป้าเขาเตรียมปลาหมึกยัดไส้ทอดกระเทียมไว้ ชอบไม่ใช่หรือ?”
รู้สึกเหมือนกำลังถูกเอาใจ ข้าวหอมมองใบหน้าคมคายฉายแววดีใจ ในช่องอกเล็กๆจึงคล้ายมีฟองอากาศสีชมพูจางๆฟูฟ่องจนตัดใจทำลายบรรยากาศดีๆที่เกิดขึ้นไม่ลง ก่อนพยักหน้าอย่างงกๆเงิ่นๆแล้วรีบดีดตัวเองให้พ้นจากอีกฝ่าย
“อืม...ฉันจะไปอาบน้ำแล้ว”
ทิเบตมองคนเป็นภรรยาหายวับไปในห้องน้ำ ในอกวูบวาบกับอากัปกิริยาขัดเขินเล็กๆนั้น ให้นึกอยากเข้าไปสวมกอดเจ้าลูกแมวจอมเกเรซักทีสองที
ถ้าคืนนี้ทำตัวน่ารักแบบนี้บ้างจะดีซักแค่ไหนกันนะ...
เช้าวันรุ่งขึ้น ทิเบตลุกจากที่นอนนั่งมองผิวสีนวลลออตาเป็นรอยจ้ำเลือดจางๆจากการขัดขืนของอีกฝ่าย แม้จะไม่รุนแรงและออกจะเป็นการขัดขืนที่เสียแรงเปล่าเพราะอีกฝ่ายไม่ได้ออกแรงต่อต้านเต็มกำลัง แต่ทำไปเพื่อบอกให้รู้ว่าไม่เต็มใจ และถ้าเขาหลงใจอ่อนยอมตามใจล่ะก็ จะตกเป็นเบี้ยล่างทันที
ชายหนุ่มเกลี่ยเส้นผมปรกใบหน้านวลเบาๆ บางครั้งเขาก็ไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เขาทำมันถูกแล้ว
แค่เพียงรอยยิ้มนั่นเท่านั้นที่ยังทำให้เชื่อมั่นและเหนี่ยวรั้งให้เขามุ่งไปหาแสงสว่างอันริบหรี่บนทางเดินที่ไม่รู้ว่าเมื่อไรจะถึงปลายอุโมงค์
หอม... ทิเบตก้มลงจุมพิตปลายจมูกโด่งแผ่วๆ
“ตื่นได้แล้ว วันนี้ต้องไปโรงพยาบาลกับพ่อกำนันนะ”
เปลือกตาบางค่อยๆเผยอลืมขึ้น เห็นใบหน้าสะอาดสะอ้านจ้องมองอยู่ก่อนแล้วจึงเอียงหน้าหนี ก่อนผลักอกแน่นตึงออกแรงๆ
“ปล่อย อึดอัด”
อาการงัวเงียผสมความไม่พอใจทำให้น้ำเสียงที่เปล่งออกมาทั้งสั้นทั้งห้วน
เมื่อคืนนี้เจ้าหมอบ้านี่แกล้งเขา ไม่ยอมให้ปลดปล่อยไปง่ายๆ มีข้อแม้ มีเงื่อนไขตลอด ร่างกายที่ทรมานจากแรงอารมณ์โหมกระหน่ำจำต้องเอ่ยร้องขอเรื่องน่าอายเหมือนไม่ใช่ตัวเอง ยิ่งนึกถึงก็ยิ่งอยากแทรกแผ่นดินหนี ข้าวหอมพลิกตัวหันหลังให้ และต้องนิ่วหน้าจากอาการขัดยอกไปทั้งตัว
“ก็บอกแล้วว่าอย่าฝืน ให้ปล่อยตัวตามสบายก็ไม่เชื่อ”
-
ทิเบตรั้งคนโก่งตัวหนีให้นอนคว่ำหน้า พร้อมลงมือนวดแผ่นหลังโค้งเว้าให้
“อย่า...”
ถึงจะร้องท้วงแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า น้ำหนักมือพอดิบพอดีทำให้รู้สึกสบายตัวขึ้นมาอย่างน่าประหลาดใจ และแม้ค่ำคืนที่ผ่านมาจะนักหนาสาหัสสำหรับมือใหม่อย่างเขาจนเผลอหลับไปทั้งที่เปรอะเปื้อน แต่ทุกครั้งเมื่อลืมตาตื่น ร่างกายเขากลับสะอาดหมดจด
ข้าวหอมเหล่มองคนตั้งอกตั้งใจนวดแผ่นหลังก่อนลอบระบายลมหายใจ
ถ้าหัวใจเขาเป็นอิฐเป็นปูนก็คงจะดี...
กำนันสิงห์มองบุตรชายเดินลงบันไดมาพร้อมลูกเขย คิ้วดกหนาแซมสีขาวเลิกขึ้น ประกายตาของคนผ่านร้อนผ่านหนาวครุ่นคิดภายใต้ความสงบนิ่ง จนทิเบตมานั่งลงตรงกันข้ามกับผู้สูงวัย
“วันนี้อาจต้องอยู่ที่โรงพยาบาลนานนะครับ ของหอมคงมีช่วงบ่ายด้วย ระหว่างรอผลก็พักผ่อนได้ในห้องรับรองคงไม่น่าเบื่อนักหรอกครับ”
ทิเบตบอกกำหนดคราวๆ หางตาเห็นข้าวหอมทำปากยื่นไม่สบอารมณ์
มันน่าหยิกแก้มป่องๆนั่นซักที คนอะไรช่างทิฐิ
พอสายๆทั้งหมดก็พากันไปยังโรงพยาบาลที่ทิเบตทำงานอยู่ กำนันสิงห์ถูกแยกไปตรวจยังแผนกจักษุ ส่วนข้าวหอมนั้นทิเบตพาไปส่งยังแผนกหัวใจและหลอดเลือด และยกหน้าที่ทั้งหมดให้แพทย์ผู้เชี่ยวชาญเป็นคนรับช่วงต่อ ผ่านสายตาดุๆของร่างโปร่ง
แพทย์อาวุโสยิ้มอารมณ์ดี มองเด็กหนุ่มตีหน้าบูดบึ้ง เมื่อทิเบตที่ตนเองเอ็นดูดังลูกหลานออกไปแล้ว แม้จะแปลกใจพอดูที่ชายหนุ่มแต่งงานกับผู้ชายออกหน้าออกตา แต่นั่นก็เป็นเรื่องส่วนตัวซึ่งไม่คิดจะไปก้าวก่าย ในเมื่อเจ้าพ่ออารมณ์ดียังไม่เดือดร้อนแล้วเขาจะไปเดือนเนื้อร้อนใจทำไม และเท่าที่เห็นไอ้หนูคนนี้มันก็หน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูใช่หยอก เห็นเจ้าวิวัฒน์มันชอบมาเล่าความเฮี้ยวให้ฟังจนท้องคับท้องแข็งบ่อยๆ
“เป็นอะไร...ไม่อยากตรวจรึ” หลังจากซักถามอาการจนพอใจและเริ่มจะทำการตรวจทางห้องปฏิบัติการ แพทย์อาวุโสซึ่งเป็นเพื่อนยากของเจ้าของโรงพยาบาลจึงได้เอ่ยปากถามยิ้มๆ
ข้าวหอมรีบปรับสีหน้า “เปล่าครับ แค่คิดว่าอาการก็ไม่ได้กำเริบ ไม่น่าให้คุณหมอมาเสียเวลาเลยครับ”
“คิดผิดแล้วไอ้หนู” ผู้สูงวัยขยี้ศีรษะทุยเบาๆ
“โรคนี้นอกจากจะต้องดูแลสุขภาพให้ดีแล้ว ยังต้องไม่ลืมว่าตัวเรามีขีดจำกัดแค่ไหนด้วย การประมาทเพียงนิดก็ส่งผลต่อหัวใจได้นะ และเท่าที่ซักถาม เรามันไม่อยู่นิ่งเลยนี่”
“ก็ไม่ได้รู้สึกเหนื่อยนี่ครับ” คนถูกดุกลายๆเสียงอ่อย
“ถ้ารอให้เหนื่อยก่อนก็คงต้องหามมาส่งโรงพยาบาลกันล่ะ”
ดวงตาใสเบิกกว้างไม่แน่ใจกับสิ่งที่ได้ฟัง เพราะผ่านมาหลายปีแล้วที่อาการลิ้นหัวใจรั่วไม่เคยกำเริบขึ้นมาเลย
“การชะล่าใจกับโรคนี้ตายมานักต่อนักแล้วนะ” แพทย์ผู้ตรวจเอ่ยเสียงหนัก
“คนตายน่ะมันไม่รู้สึกอะไรแล้ว แต่ไอ้คนที่ยังเป็นๆอยู่นี่สิ มันทรมาน รู้รึเปล่า”
ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงมีแต่ภาพใบหน้าของผู้บังเกิดเกล้าลอยมาให้เห็น แต่ตอนนี้กลับมีชายหนุ่มที่คอยปากเปียกปากแฉะให้เขามาตรวจลอยเข้ามาซ่อนทับอยู่ด้วย
“เดี๋ยวตามพยาบาลไปนะ”
เสียงของแพทย์ทำให้ข้าวหอมสลัดภาพออกจากศีรษะแล้วลุกตามพยาบาลวัยกลางคนไปยังห้องปฏิบัติการ
ด้านกำนันสิงห์ตรวจเสร็จก่อนจึงเข้าไปนั่งรอบุตรชายในห้องรับรองติดกับห้องทำงานของทิเบต
“พ่อทิไปทำงานต่อเถอะ ไม่ต้องมาอยู่เป็นเพื่อนให้เสียงานเสียการหรอกนะ ฉันอยู่ได้”
“ครับ แต่ผมว่าพ่อกำนันน่าจะหยอดน้ำตาเทียมที่แพทย์สั่งให้เลยดีกว่านะครับ เดี๋ยวผมช่วย”
“เอางั้นเรอะ”
“ครับ ไม่ต้องรอหอมหรอกครับ” ทิเบตหยิบหลอดน้ำตาเทียมหยดให้ดวงตาผู้สูงวัยทั้งสองข้าง
“แล้วพรุ่งนี้ผมจะพาไปตัดแว่นกันแดดนะครับ”
กำนันสิงห์ครางรับในลำคอด้วยยังเงยหน้าให้น้ำตาเทียมซึมเข้าไปในดวงตา
ก็อกๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น ร่างสูงจึงเอี้ยวตัวมองเลขาส่วนตัวค่อยๆเปิดประตูเข้ามารายงาน
“คุณหมอค่ะ มีแขกมาขอพบค่ะ”
ทิเบตพยักหน้ารับก่อนหันไปบอกผู้สูงวัย “ผมขอตัวก่อนนะครับ ยังไงถ้าหอมมาแล้วเราค่อยไปทานข้าวกัน”
ร่างสูงเดินออกจากห้อง มองไปยังเก้าอี้รับแขกด้านนอก ร่างโปร่งระหงคุ้นตาทำให้หัวใจสะดุดไปชั่วขณะ และอีกฝ่ายก็คงรู้สึกได้ จึงหันมาปะทะสายตา และลุกเดินมาใกล้
“สวัสดี” คำทักทายภาษาอังกฤษระรื่นหูดังกาลก่อนกวนให้ตะกอนในอกลอยฟุ้ง หากในเวลาต่อมาก็หล่นลงมานอนก้นเป็นอดีตเช่นเดิม
“เข้ามาก่อนสิ”
ทิเบตเบี่ยงตัวให้หญิงสาวผมสีน้ำตาลอ่อนเข้าไปภายในห้องทำงาน
“ไม่ได้เจอกันนานแล้วนะ ทิเป็นยังไงบ้าง”
หญิงสาวซึ่งเคยเป็นอดีตคู่หมั้นเอ่ยหลังจากสำรวจร่างสูงตรงหน้า
“อืม ก็เรื่อยๆล่ะ แต่ดูเจนจะไม่ค่อยสบายนะ เป็นอะไรรึเปล่า”
ทิเบตสังเกตใบหน้าสะสวยอย่างคนตะวันออกมีร่องรอยอ่อนเพลียอย่างเห็นได้ชัด
“อืม ก็เรื่องนี้ล่ะที่ทำให้ฉันต้องมาหา ทั้งที่จากกันไม่ดีเลย” หญิงสาวยิ้มขื่น
“มันผ่านไปแล้ว ช่างเถอะ”
ใช่มันผ่านไปแล้ว ผ่านไปนานจนเขาสามารถยืนหยัดได้โดยไม่รู้สึกอาลัยอาวรณ์คนตรงหน้าอีก และทุกวันนี้เขามีคนที่ต้องดูแลเอาใจใส่ ที่ถ้าไม่ทุ้มเททั้งใจก็ไม่มีหวังจะได้มา เขาจึงไม่เหลือใจเผื่อไว้ให้ใครอีก แค่คนนี้คนเดียวก็หัวใจจะวายอยู่แล้ว
รอยยิ้มบางๆตรงมุมปากทำให้หญิงสาวมองอย่างฉงน “มองทิสบายดีนะ ดูอารมณ์ดีจัง”
“ก็ไม่มีเรื่องอะไรให้เครียดนี่นะ ว่าแต่เจนมีเรื่องอะไรถึงมาหาผมล่ะ”
“ฉันขอพูดตรงๆเลยนะทิ ฉันเป็นโรคมะเร็งในเม็ดเลือดขาว” ดวงตาคู่งามไม่ทอแสงจับตาเช่นดังเก่ามองชายหนุ่มมีท่าทีชะงักไปชั่วขณะ
“รู้ตัวตั้งแต่เมื่อไร”
“เดือนก่อนนี่เอง”
ทิเบตพินิจพิจารณาหญิงสาว บอกตามตรงว่าเมื่อครู่เขาใจหายเลยทีเดียว ถึงจะเลิกร้างกันไปแบบไม่ดีนัก เพราะอีกฝ่ายไปติดพันไฮโซหนุ่มและลุ่มหลงกันถึงขนาดขอถอนหมั้นกับเขา แต่เมื่อเวลาผ่านไปก็ทำให้เขามีสติคิดได้ว่า คนเราถ้าลองไม่รักกันแล้ว จะฝืนคบกันไปคงทุกข์ใจทั้งสองฝ่าย ดีแล้วที่รู้ตัวรู้ใจตัวเองก่อนจะถลำลึกลงไปมากกว่านี้
“ทิ ฉันอยากย้ายมารักษาที่นี่ เลยมาคุยกับทิ”
ชายหนุ่มพยักหน้ารับรู้ ก่อนลอบระบายลมหายใจ โรคนี้ใช่ว่าจะรักษาไม่ได้ แต่กว่าจะหายขาดจำเป็นต้องดูแลสุขภาพอย่างดีและต้องอดทนกับการทำเคมีบำบัด รวมทั้งค่าใช้จ่ายที่สูงลิบลิว ทิเบตมองใบหน้าที่ยังคงความงามไม่เปลี่ยน จะมีก็แต่แววตาที่เคยทอประกายเชื่อมั่นในตัวเองหายไปราวกับคนละคน เพราะป่วยหรือถึงได้เห็นร่องรอยเหมือนคนสิ้นหนทาง จึงได้บากหน้ามาหาเขา
“แล้วก็...ทิจะว่าฉันเห็นแก่ตัวก็ได้นะ แต่ฉันขอบอกทิตรงๆว่าฉันหย่ากับสามีมาระยะหนึ่งแล้วถึงได้รู้ว่าเป็นโรคนี้ และถึงฉันจะมีเงินเดือนสูง มีเงินเก็บก้อนโต แต่โรคที่ฉันเป็นคงใช้เงินรักษาและดูแลตัวเองจนหมดเนื้อหมดตัวแน่ๆ ฉันเลยนึกถึงทิ”
ร่างสูงมองแววตาสั่นไหว รวมรวมกำลังใจเอ่ยร้องขอคนเคยมีใจให้กันใช้อำนาจที่มีให้ทางโรงพยาบาลคิดค่ารักษาพยาบาลในราคาโรงพยาบาลของรัฐ เขานิ่งไปชั่วครู่ก่อนพยักหน้ารับสิ่งที่หญิงสาวขอมา
ไม่ใช่เพราะเขาเป็นคนดีขนาดที่ทำให้เจ็บให้ช้ำก็ยังยิ้มสู้ได้ทุกสถานการณ์ แต่ที่ทำเพราะการเหยียบย้ำคนสิ้นหนทางไม่ใช่สิ่งที่เขาคิดจะทำ และเพราะนี่คือชีวิตของคนๆหนึ่ง เขาถึงไม่คิดถามว่าทำไมถึงไม่ไปขอความช่วยเหลือจากอดีตสามี แทนที่จะเป็นเขา
ทิเบตเปลี่ยนมานั่งใกล้อีกฝ่ายเช่นแพทย์ปฏิบัติกับผู้ป่วยทั่วไป จากนั้นจึงซักถามอาการและประวัติการรักษาจนกระทั่งมีเสียงเรียกจากหน้าประตู
“พ่อทิ...”
เสียงกำนันสิงห์ดังขึ้นพร้อมประตูที่เปิดเข้ามาทำให้เขาชะงักการพูดคุยกับหญิงสาว
“ครับ...อะ!” ทิเบตเลิกคิ้วแปลกใจ เพราะใบหน้าขาวนวลโผล่มาจากด้านหลังผู้สูงวัย
“หอมก็เสร็จแล้วหรือ?” ชายหนุ่มพลิกข้อมือดูนาฬิกาถึงได้รู้ว่าตัวเองคุยกับเจนนี่มานานโข
“มีแขกรึ ขอโทษทีเถอะ ฉันคิดว่าอยู่คนเดียว”
“ไม่เป็นไรครับ เจนนี่เพื่อนผมเอง พอดีคุยเรื่องการรักษาจนลืมเวลาไปเลย นี่ก็บ่ายกว่าแล้ว คงหิวกันแล้วสิครับ”
“อืม พอดีเจ้าหอมมันเสร็จแล้วเลยว่าจะไปกินข้าวกัน พ่อทิมีแขกก็ตามสบายเถอะนะ”
ทิเบตเหลือบมองดวงตาใสแจ๋วจ้องมองไปทางด้านหลังของเขาอย่างสนใจใคร่รู้จึงยกยิ้มให้ หากอีกฝ่ายกับเชิดปากขึ้น
“ติดหญิงก็ว่ามาเหอะ” คำพูดค่อนขอดเบาๆกับอาการแบะปากให้เห็น ทิเบตอยากเข้าไปเขกกะโหลกซักที แต่ทำได้แค่ส่งยิ้มให้กำนันสิงห์แทน
“งั้นต้องให้พ่อกำนันไปทานกันก่อนแล้วล่ะครับ ผมคงต้องคุยกับเพื่อนอีกซักพัก เขาไม่ค่อยสบายน่ะครับ”
“อืม งั้นพวกฉันไปก่อนนะ”
“แต่ผมให้เลขาสั่งให้ดีมั้ยครับ”
“ไม่ล่ะๆ ฉันอยากเดินดูอะไรบ้าง”
“ครับ”
“ทิ”
เจนนี่สะพายกระเป๋าเดินเข้ามาใกล้พร้อมเอ่ยภาษาอังกฤษรัวเร็วให้สองพ่อลูกเมืองสุพรรณมองอย่างทึ่ง เพราะถึงจะเห็นชาวต่างชาติดารดาษ แต่การได้ยินสำเนียงการพูดชัดเจนแบบใกล้ๆก็ทำให้รู้สึกประหม่าได้เหมือนกัน
“ฉันกลับเลยดีกว่า ยังไงวันนี้ก็ไม่ได้ตรวจอะไรอยู่แล้ว ไว้ฉันจะโทรนัดการเข้ารับการรักษาอีกทีนะ คงต้องรบกวนอีกหลายครั้ง”
“ได้ พร้อมแล้วรีบเข้ามารับการรักษานะ ยิ่งเร็วยิ่งทำให้การเสี่ยงในการรักษาน้อยลงไปด้วย”
ทิเบตตอบเป็นภาษาเดียวกับหญิงสาว แม้สำเนียงจะสู้เจ้าของภาษาไม่ได้แต่ก็มีทักษะดีเยี่ยม
“ขอบใจนะ” เจนนี่มองทิเบตด้วยความซาบซึ้งใจ
ไม่ว่าเมื่อไร ผู้ชายตรงหน้านี้ก็มีความเอื้ออารีให้ผู้คนรอบข้างเสมอ “ไปนะ” ร่างโปร่งระหงเดินผ่านข้าวหอมไป ก่อนผ่านพ้นหัวมุมก็อดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมองทิเบตซึ่งเดินออกมาส่งหน้าประตู แล้วต้องตัดใจหันกลับไปยังทางเดินเส้นเดิม เส้นที่เธอไม่สามารถมาบรรจบกับอีกฝ่ายได้แล้ว
ข้าวหอมเม้มริมฝีปากเมื่อเห็นแววตาของหญิงสาวซึ่งเดินจากไป แล้วหันมองร่างสูงซึ่งกำลังส่งยิ้มอุ่นๆมาให้ เป็นครั้งแรกที่ข้าวหอมมองอีกฝ่ายอย่างจริงจัง มองตั้งแต่หัวจรดเท้า
จู่ๆหัวใจดวงเล็กก็เต้นถี่รัวจนไม่กล้าสู้หน้า ฉวยข้อมือบิดาลงไปยังร้านอาหาร
ทุกอย่างมันคือหน้าที่ จำไว้สิไอ้หอม ละเมออะไรของแกวะ...
TBC
หมอทำไมดีอย่างนี้เนี่ย
ขอบคุณทุกท่านค่ะ
เจอกันพรุ่งนี้
-
มาต่อแล้ว
-
ข้าวหอมลูกอิป้า อย่าทำตัวไม่น่ารักนะ เด๋ซโดนสามีลงโทษ :oo1:
งี๊ดดดด ลูกแมวเชื่องนี่เอง เมื่อไหร่จะเป็นแมวยั่วสวาทนะ 55เก่งแต่เป็นแมวยั่วโทสะ :laugh:
ถ้าออกฤทธิ์ออกเดชมากนักละก้อโดนสามีลงโทษคิดทบต้นทบดอกแน่ๆ แหมสาแก่ใจคนอ่านจริงๆ
แหม...หมอเค้าไม่ได้กดขี่ข่มเหงหนูแบบเกินเลยนี่นาลูก เค้าก็ทำค.สะอาดให้หมดจดทุกครั้งไป ฮิ้วววววว
เรานั่นแหละ ฤทธิ์มาก ทิฐิแยะ เหมือนไหร่จะวางทิฐินั้นลงสักทีนะ ถ้าเค้าไม่รักไม่ชอบเค้าไม่ดูแลเอาใจใส่
เราดี แบบยกครัวแบบนี้หรอก ก็นะ คำว่าครอบครัวมันไมไ่ด้หมายถึงคนที่เรารักอย่างเดียวนี่นามันหมายถึง
คนสำคัญของคนที่เรารักด้วยต่างหากล่ะ ต้องดูแลแบบทั่วถึง ณ จุดนี้หนะ เราเองเคยใส่ใจหมอแล้วก็คนสำคัญ
ของหมอบ้างรึป่าวเจ้าหอม
ข้าวหอมอิป้าว่ากลิ่นหัวหนูมันทะแม่งๆนะ กร๊ากกกกกกกกกตอนนี้พ่อกำนันรักลูกเขยมากกว่าลูกตัวอีก
อย่าให้ได้หนวดกระตุกนะ มีได้ฟาดกันโชว์แน่ๆ 555 ข้าวหอมทำตัวดีๆเชื่อฟังพ่อและสามีไปลูก กิ้วๆ
“ไม่ต้องหรอก นอนกับผัวเราไปเถอะ พ่อนอนของพ่อได้”
>>เชิญสำลักน้ำลายเคอะ 55555 :o8: :-[
เมื่อคืนนี้เจ้าหมอบ้านี่แกล้งเขา ไม่ยอมให้ปลดปล่อยไปง่ายๆ มีข้อแม้ มีเงื่อนไขตลอด ร่างกายที่ทรมานจากแรงอารมณ์โหมกระหน่ำจำต้องเอ่ยร้องขอเรื่องน่าอายเหมือน ไม่ใช่ตัวเอง
>>ไม่มีเวอร์ชั่นเต็มชิมิเคอะ มีแต่หนังขายยา งี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :jul1:
หมอคะแฟนเก่าหมอก็โอเคนะคะ รุ้ว่าอะไรๆไม่สามารถหวนคืนกลับมาได้แล้ว
แต่ก็ต้องบอกเมียหมอด้วยนะคะว่า มันไม่มีอะไรจริงๆ ฮิ้ววววววเด๋วจะคิดเป็นตุเป็นตะไป
ตามประสาคนมีทิฐิอ่ะนะ
และทุกวันนี้เขามีคนที่ต้องดูแลเอาใจใส่ ที่ถ้าไม่ทุ้มเททั้งใจก็ไม่มีหวังจะได้มา
เขาจึงไม่เหลือใจเผื่อไว้ให้ใครอีก แค่คนนี้คนเดียวก็หัวใจจะวายอยู่แล้ว
>> หมอน่ารักที่สุดในแปดโลกเลยคะ เมียหมอจะรู้มั๊ยเนี่ย ว่าหมอรักเค้าแค่ไหน
+1 จ้า o13 o13 o13 ลัฟยูวนะคะหมอทิ
-
เมื่อไหร่จะบอกรักเต็มปากเต็มคำก็ไม่รู้ ทังสองคน ปากหนักกันจริงๆ
-
เออ ดี มีเจนนี่เข้ามาก็ดี
ข้าวหอมจะได้รู้ซะบ้างว่าพี่หมอเคยรู้สึกยังงัย
ทำเค้าไว้เยอะนี่
-
เมื่อไหร่จะลงเอยด้วยดีซะทีนะ มีมือที่3ที่4โผล่เข้ามาแต่ละทีจะทำให้ดีขึ้นหรือแย่ลงก็ไม่รู้ เฮ้อออ :เฮ้อ:
-
โหะๆๆๆ
-
+1 เป็นกำลังใจให้หมอทิ รักน๊ะ :กอด1:
-
หอมเริ่มหึง เริ่มหวง หมอทิแล้วชิมิ :laugh: ถ้ารัก...มันก็แค่รัก อย่าหานิยาม ความหมาย หรือหน้าที่อะไรให้มันนักเลย รักก็รัก ง่ายดีออก
-
หอมรีบบอกรักหมอทิเร็วน๊า ก่อนที่เจนจะแย่งหมอทิไป :กอด1:
-
พี่หมอน่ารัก ดีจังเลยนะค่ะ
อิจฉาพี่ข้าวหอมซะแล้วนะเนี่ย
-
หมอทิน่ารักงี้ทำไมเมียใจร้ายจังว้า
:m16: :m16: :m16:
-
ไอ้พวกทิฐิมากก็อย่างนี้อ่ะพี่หมอ รู้สึกดีก็บอกว่าไม่ ไม่ยอมรับ ตอนนี้ไม่โกรธพี่หอมแล้ว แต่หมั้นไส้ได้อีก พี่หมอปราบทุกคืนเลย เหนื่อยหน่อยแต่ก็คุ้มใช่ไหมพี่ 555 แอบสะใจเล็ก แต่มีภาคเต็มๆก็ดีนะค่ะ
รอตอนต่อไปค่ะ
-
555555
เป็นไงล่ะจ๊ะหนูข้าวหอม อึ้งอ่ะดิ๊ หึงก็บอกว่าหึงได้น้า ไม่ใช่ใช้สายตามมองสามีแบบนั้น
รีบมาต่อน้าไรเตอร์เค้าอยากเห็นน้องข้าวหอมเป็นลมเพราะความหึง :laugh:
-
....เลิกทิฐิปากแข็งกันสักทีทั้งคู่นั้นแหละ หอมเอ๊ยทำตามที่ใจตัวเองรู้สึกสักที ดื้อรั้นมาก ๆ เสียหมอทิไปคนที่เสียใจจะเป็นใครนอกจากหอม....
เป็นกำลังใจให้คนแต่งคะ แต่อยากให้สองคนนี้ลงเอยกันสักทีคนอ่านทั้งอินทั้งลุ้นจนปวดตับ ปวดม้ามไปหมดแล้วเนี่ยะ
-
ดีๆๆ
หาเรื่องให้หอมมันยอมรับอะไรได้บ้าง
ดีไหมจ๊ะหอมจ๋าาาา
+1 กับความดีของหมอทิ
จุ๊บๆ
-
หมอทิ ช่างเป็นคนดี และเป็นสามีที่ดีจริงๆ
แต่ น้องหอม เริ่มรัก เริ่มหึงแล้วช่ายไหม :m20:
+1 ให้จ้ะ
-
พี่หมอทิอย่านะครับอย่าทำอะไรแบบนั้นนะครับไม่ยอม 55555
พี่หอมใจอ่อนมากแล้วนะพี่หมออย่าทำให้พี่หอมเสียใจนะครับ
-
หมอทิเป็นคนดีอะไรขนาดเน้
ข้าวหอมอย่าดื้อมากนักเดี๋ยวหมอไม่รักนะ 555+
ถ้ามีปัญหามือที่3ที่4คงจะแย่อ่ะ เหอๆ
หมอต้องซาดิสเข้าไว้อย่าไปยอมต้องปราบให้อยู่หมัด
-
ข้าวหอมเอ๊ยยยยย ก็ทำตัวให้มันดื้อน้อยลงกว่านี้สิแล้วมาคุยกันดีๆเฮ้ออออ
-
อิอิ
หวั่นไหวแล้วล่ะซี่!!!
-
นับวันจะยิ่งหลงหมอทิขึ้นทุกวันข้าวหอมอย่าโกธรกันเลยเน้ออิอิ
ข้าวหอมหึงงงงงงงงงงงงงกรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดด
มันเป็นนิมิตรอันดีที่จะแสดงให้เห็นว่าน้องหอมเริ่มรักหมอทิขึ้นมาโฮ้ดีใจจิงๆ
หมอทิก็ขยันทำการบ้านจิงๆอิชชี่ๆหมอทิน่ารักที่สุดในโลกเลยยยยยยยยยยย
รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊าค่า
+1เป็นกำลังใจให้คนแต่งกับคนโพสค่า
-
ความดีของหมอจะทำให้หมอกะข้าวหอมมีปัญหาไหม
มีมีปัญหา ก็คงหนีไม่พ้นที่จะมีเทพเเละ เจนนี่มาพัวพัน
-
คราวนี้คงถึงตาข้าวหอมรู้สึกบ้างละ โฮะๆๆ :laugh:
-
หอม จนป่านนี้แล้ว ยังจะมาคิดนู่นคิดนี่อยู่อีก เฮ้อ~
หมอทินี่สุดยอดสามีจริงๆ นับถือๆ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ ^ ^
-
หมอทิเป็นคนดีจริงๆ รักหมอทิจั
หอมเองก็ลดทิฐิได้แล้ว หัดมองอะไรให้กว้างกว่านี้
จะเห็นว่าพ่อหมอนะรักหอมมากแค่นี้
เฮ้ออออ :เฮ้อ:
-
พี่หมอจะแสนดีไปไหนกันค่ะเนี่ย
-
อืม มีศัตรูแบบนี้ก็ดีแฮะ เผื่อจะเข้าใจตัวเองได้บ้าง
หันมาคิดว่า จริงๆ แล้วรู้สึกยังไงกันแน่
ตอนนี้หมอทิ ขึ้นแท่นพระเอกแห่งปีไปแล้วค่ะ ดีแสนดี หาข้อเสียไม่เจอเลยเนี่ย
-
คิดในแง่ดีว่าอย่างน้อย ถึงจะไม่แสดงออก แต่ก็รู้ว่าตัวเองรู้สึกยังไงล่ะนะ
มีหวั่นไหว มียั้งใจว่าเออ ตอนนี้อย่าเพิ่งดื้อดีกว่า
แต่ก็นั่นแหละ ดื้อไปก็ไปโดนทบต้นทบดอกเอาตอนกลางคืน ก๊ากกก
-
พรุ่นนี้เหรอ
จริงอ่ะ
อย่าหรอกให้เขาดีใจเก้อนะ
รักหมอทิจัง
-
หมอทิเป็นคนดีจังเลย
อิจฉาข้าวหอมจัง
ได้สามีดีขนาดนี้
แต่ว่าเมื่อไหร่ข้าวหอมจายอมรับหมอทิซักทีอ่ะ
โฮโฮโฮ
คิดแต่ว่าเป็นหน้าที่แล้วเมื่อไหร่จาเข้าใจกันซักทีอ่ะ
ข้าวหอมเข้าใจสิ่งที่หมอทิทำให้ซักทีนะ
อย่าคิดว่ามานเป็นหน้าที่
ใช้หัวใจเป็นตัวตัดสิน
เพราะคนอ่านเชียร์อยู่
-
ได้คู่ชีวิตที่ดีขนาดนี้ จะเอาอะไรอีกรึข้าวหอม
เด็กคนนี้นี่มันน่าตีจริงๆ
-
ยิ่งอ่านยิ่งหลงรักหมอ 55+ สุภาพบุรุษสุดๆนิ
ข้าวหอมเมื่อไหร่หนูจะทิ้งทิฐิเสียทีนะลูก คนอ่านเค้าลุ้นจนไม่รู้จะลุ้นไงเเล้วเนี่ย
ปล. ไม่มีเวอร์ชันเต็มมั่งเหรอ
-
ยิ่งอ่านยิ่งอยากเชียร์ ให้หมอทิพิชิตใจข้าวหอมได้เร็วๆจัง
ลดทิฐิลงอีกนิดนะ หนูข้าวหอม อะไรๆมันจะได้ดีขึ้น
ทั้งดื้อ ทั้งซ่าแบบนี้ หมอทิคงต้องเหนื่อยอีกเยอะ อิอิ
:L2:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย~~!!! หมอทิ น้องเป็นโรคหัวใจรั่วนะคร๊า~~!!
ทำน้องเหนื่อยแบบนั้นไม่ดีน๊า :-[ เอิ๊กๆ
-
จับน้องหอมตีก้นให้ลายเลย...อะไรมันจะทิฐิสูงดั่งยอดเขาขนาดนั้น
พี่หมอเท๊ห์เท่ห์ :-[
+1 ขอบคุณค่ะคุณเจี๊ยบ
:pig4:
-
น้องข้าวหอมยังดื้อกับพี่หมออีก
สงสัยพี่หมอลงโทษเบาไป
ต้องลงโทษให้หนักขึ้นแล้วนะคะพี่หมอทิขา
-
เวอร์ชั่นเต็มเหรอ
เรื่องนี้ผู้เเต่งบอกว่า ไม่เน้นฉากบนเตียง?!!นะ
เเต่มานก็มีนะ ไม่ใช่เเค่บนเตียงด้วยซิ Oops!!??!!
อิอิ อยากอ่านเวอร์ชั่นเต็มก็ต้องรอจิ
ไม่ถึงกับ :haun4: เเต่เราก็หน้าเเดงไปทั้งวันอะ กร๊ากกกกก
วันนี้ไปห้างมา ซื้อผ้าเช็ดหน้า(ไว้ซับน้ำตาไม่ใช่เลือด)มาเป็นโหล จะเเจกผู้อ่านทุกท่านละ ช่วงนี้ทุกคนคงได้ใช้กันเเน่ๆๆ
เจอกันพรุ่งนี้เเน่นอน
-
โห แย่ละ ขอเป็นผ้าขนหนูหรือผ้าเช็ดตัวแทนได้ไหมคะ ผ้าเช็ดหน้าท่าจะเอาไม่อยู่อะ อินเกิน - -
-
เวอร์ชั่นเต็มเหรอ
เรื่องนี้ผู้เเต่งบอกว่า ไม่เน้นฉากบนเตียง?!!นะ
เเต่มานก็มีนะ ไม่ใช่เเค่บนเตียงด้วยซิ Oops!!??!!
อิอิ อยากอ่านเวอร์ชั่นเต็มก็ต้องรอจิ
ไม่ถึงกับ :haun4: เเต่เราก็หน้าเเดงไปทั้งวันอะ กร๊ากกกกก
วันนี้ไปห้างมา ซื้อผ้าเช็ดหน้ามาเป็นโหล จะเเจกผู้อ่านทุกท่านละ ช่วงนี้ทุกคนคงได้ใช้กันเเน่ๆๆ
เจอกันพรุ่งนี้เเน่นอน
อ่ะนะ จัดมาอย่าให้เสีย แต่เราว่าผ้าเช็ดหน้ามันไม่สะใจนะ ขอแบบว่าเวอร์ชั่นต้องใช้ผ้านวมเลยอ่ะได้มะ แบบว่าคนอ่านแอบหื่นอ่ะ
อยากให้ถึงพรุ่งนี้เร็วๆมากมาย :haun4:
-
:serius2: เพิ่งเขี่ยหนอนฝ่ายข้าวหอมไป มีหนอนฝ่ายหมอทิ อีกแล้วอ่ะ
แล้วอย่างนี้เมื่อไหร่จะได้รักกันจริง ๆ ซะที น้อยใจกันไปมาอยู่นั่นแหละ
มาต่อเร็ว ๆนะค้าบ
-
รอคอย.........หมอต่อไป ลัฟหมอ
-
พี่หมอทิสู้ ๆ น้องหอมก็ใจอ่อนไวๆน๊ะ ะ *
-
:เฮ้อ:เมื่อไหร่หมอทิกับข้าวหอมจะรักกันดีๆสักที
-
อะโหถึงกับจะต้องซับน้ำตากันอีกแล้วเหรอ
-
อ่านแรก ๆ หอมก็น่ารักดีออก
ไป ๆ มา ๆ อ่านแล้วยิ่งหงุดหงิดกับหอม ไม่น่ารักเอาซะเลย เฮ้อ
-
ความวัวไม่ทันหาย ความควายจะเข้ามาแทรกไหมเนี่ยะ
ให้กำลังใจหมอทิพิชิตใจข้าวหอมต่อไป สู้ สู้ :pig2:
-
อีป้าแก่ๆว่าผ้าเช็ดหน้าไม่ต้อง เอามัมมี่โปะโก็ะ ก็พอคะ จะได้ซึมซับนุ่มสะบายแห้งสนิด
-
รอฉากหวานนนน
-
เป็นผัวเมียกันต้องรักกันนะ
จำไว้
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: มาสักทีเถอะ :serius2: :serius2: :serius2:
-
นู๋หอมหึงก็แสดงออกไปเลย
มันเป็นสิทธิ์ของเรานะ
กด+ให้พี่หมอค่ะ พี่น่ารักมาก
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เวอร์ชั่นเต็มเหรอ
เรื่องนี้ผู้เเต่งบอกว่า ไม่เน้นฉากบนเตียง?!!นะ
เเต่มานก็มีนะ ไม่ใช่เเค่บนเตียงด้วยซิ Oops!!??!!
อิอิ อยากอ่านเวอร์ชั่นเต็มก็ต้องรอจิ
ไม่ถึงกับ :haun4: เเต่เราก็หน้าเเดงไปทั้งวันอะ กร๊ากกกกก
วันนี้ไปห้างมา ซื้อผ้าเช็ดหน้ามาเป็นโหล จะเเจกผู้อ่านทุกท่านละ ช่วงนี้ทุกคนคงได้ใช้กันเเน่ๆๆ
เจอกันพรุ่งนี้เเน่นอน
อ่ะนะ จัดมาอย่าให้เสีย แต่เราว่าผ้าเช็ดหน้ามันไม่สะใจนะ ขอแบบว่าเวอร์ชั่นต้องใช้ผ้านวมเลยอ่ะได้มะ แบบว่าคนอ่านแอบหื่นอ่ะ
อยากให้ถึงพรุ่งนี้เร็วๆมากมาย :haun4:
จะหื่นกันไปไหนครับพี่น้อง
เพลาๆกันบ้างก็ได้
อายุอานามก็มากโขแล้ว
กร๊ากกกกกกกกก
เย้ๆๆๆ น้องหอมรักหมอแล้วล่ะสิ
แล้วคุณเจนนี่อ่ะ
ไม่ต้องกลับมาแล้วน่ะ ไปเลย
-
มาต่อแถวรอแจกผ้าเช็ดหน้า :haun4:
-
- Eternal Sunshine 16 -
วันรุ่งขึ้น ทิเบตพากำนันสิงห์ไปตัดแว่นในห้างดัง และถือโอกาสเดินเที่ยวไปด้วยในตัว เมื่อวานหลังจากได้ผลการตรวจร่างกายของข้าวหอม ซึ่งอยู่ในเกณฑ์ที่น่าพอใจ ไม่จำเป็นต้องใช้ยาร่วมในการรักษา ด้วยที่ผ่านมาพ่อกำนันคงคอยระแวงระวังไม่ให้ทำอะไรเกินตัว เห็นได้จากเจ้าหัวดื้อนั่นมีลูกสมุนทั้งสองขาสี่ขาไม่ห่างกายเลยซักวัน
ภายในร้านแว่นตาโอ่อ่ากว้างขวาง พนักงานสาวสวยกำลังนำเสนอกรอบแว่นตาต่างๆหลากหลายรูปแบบให้กำนันสิงห์ได้เลือก หากผู้สูงวัยหยิบมาลองแล้วก็วาง คล้ายยังไม่ได้ดังใจอยู่หลายชิ้น
“ไม่ชอบเหรอพ่อ แบบไม่มีกรอบก็ดีนะ ดูภูมิฐานดีออก”
ข้าวหอมหยิบกรอบที่บิดาวางทิ้งไว้ขึ้นมาพิจารณา หากอีกฝ่ายกลับหันมองไปรอบๆร้าน ราวกับกำลังหากรอบที่ตัวเองนึกไว้
“พ่อชอบแบบไหนล่ะ ไหนลองบอกหอมมาคร่าวๆสิ”
“อืม...พ่ออยากได้แบบรี่ๆสีชาๆดำๆ”
พนักงานสาวทำหน้าฉงนกับคำอธิบายของลูกค้า แต่ก็ยิ้มเอาใจพาเดินไปเลือกแบบที่ใกล้เคียงที่บอกมา
“ที่พ่อบอกมันกว้างจัง ไหนพ่อลองยกตัวอย่างคนที่ใส่หรือที่เคยเห็นมาหน่อยสิพ่อ”
“ตัวอย่างหรือ?...ก็แบบรูปภาพที่ติดอยู่ท้ายรถสิบล้อน่ะ ที่มันชอบติดตามบังโคลนท้ายรถ ไอ้คนที่มันจมูกโด่งๆผมกระเจิงหน่อยๆใส่แว่นดำ มันดูดีใช่หยอกเลยนา”
ห๊า! รูปที่ติดตามบังโคลนท้ายรถสิบล้อ มันก็รูปซิลเวสเตอร์ สตอลโลน คนที่แสดงหนังเรื่องแรมโบ้ แล้วก็ใส่แวนตาเรย์แบนน่ะสิ
โธ่...พ่อ ข้าวหอมครางอ่อนใจ จะว่าไปวันรุ่นยุคก่อนก็ชอบแนวนี้นี่นะ
“แบบนั้นมันจะไม่วัยรุ่นไปหน่อยหรือพ่อ”
ร่างโปร่งเหลือบมองบิดา แต่หางตาเห็นพนักงานขายกลั้นยิ้มสุดกำลัง
พ่อผมเองครับ...
“แบบนี้ใช่มั้ยค่ะ”
เลือดแม่ค้าพุ่งแรงรีบนำแบบที่ลูกค้าต้องการมาวางบนโต๊ะกระจกระรานตา วันนี้ขายได้แน่นอน
“เออๆใช่ แบบนี้ล่ะแม่หนู”
กำนันสิงห์หยิบกรอบเรย์แบนมาลองใส่อย่างพออกพอใจ แถมยังส่องกระจกเอียงซ้ายเอียงขวาจนข้าวหอมรู้สึกเขินแทน หันมองร่างสูงข้างๆที่นิ่งเงียบหากอมยิ้มอยู่ตลอดเวลา
“คิดล้อเลียนพ่อฉันอยู่รึไง” ข้าวหอมอดแขวะไม่ได้
“เปล่านะ พ่อกำนันเขาชอบแบบไหนก็แบบนั้นล่ะ จะไปล้อเลียนทำไม ดูดีๆก็เก๋าดีออก นายคิดมากไปเองรึเปล่า”
ข้าวหอมถลึงตาใส่ร่างสูงแล้วสะบัดหน้าไปหาบิดา “พ่อจะเอาอันนี้จริงๆหรือ”
“อืม...ฉันเอาอันนี้ล่ะแม่หนู เท่าไรกันล่ะ”
ราคาหลักหมื่นตามคำบอกของพนักงานสาวทำเอากำนันสิงห์ขมวดคิ้วยุ่ง
“อันแค่นี้ทำไมมันแพงนักล่ะแม่คุณ”
“คุณลุงค่ะ นี่กรอบอย่างดีเลยนะคะ น้ำหนักเบา ใส่แล้วสบายไม่รู้สึกหนักเลยค่ะ เลนส์ก็เป็นแบบพิเศษ”
และก่อนที่พนักงานขายจะชักแม่น้ำทั้งห้า ทิเบตก็หยิบเครดิตการ์ดชำระค่าสินค้าให้
“สะดวกมารับแว่นเมื่อไรค่ะ”
“ขอพรุ่งนี้ก็แล้วกัน เตรียมให้เรียบร้อยด้วยนะ”
“แล้วกันพ่อทิ ฉันเตรียมเงินมาแล้วนา ไม่ต้องยุ่งยากหรอก ของฉันๆจ่ายเองได้”
กำนันสิงห์ควักเงินสดออกมาให้ดูปึกใหญ่ แล้วหันไปหาพนักงานที่กำลังขะมักเขม้นเขียนใบเสร็จรับเงิน
ทิเบตรีบเอื้อมมือไปห้าม พลางบอกให้กำนันสิงห์เก็บเงินลงกระเป๋าตามเดิม
“ไม่ลำบากเลยครับพ่อกำนัน แค่นี้เอง นะครับ” ชายหนุ่มยิ้มให้ผู้สูงวัยแล้วหันไปหาร่างโปร่ง “หอมให้พ่อกำนันพกเงินสดเยอะขนาดนี้มันอันตรายนะ”
เพราะจริงอย่างที่อีกฝ่ายพูด ข้าวหอมจึงทำได้แค่พ่นลมหายใจแรง “เขาอยากจ่ายก็ให้เขาจ่ายไปสิพ่อ ดีซะอีก เงินเราไม่พร่อง”
“เอ็งนี่มันเป็นซะแบบนี้”
หลังจากนั้นหนุ่มเล็กหนุ่มใหญ่ก็พากันตระเวนเดินดูสินค้า พร้อมซื้อหากลับไปบ้านเกิดกันพะรุงพะรัง
“กรุงเทพเปลี่ยนไปเยอะเลยนะ ตั้งแต่ไอ้หอมเรียนจบฉันก็ไม่ได้มาที่นี่อีก” กำนันสิงห์เอ่ยเมื่อกลับมาถึงบ้าน
“เพิ่งไม่กี่ปีเองนะพ่อ”
ข้าวหอมยิ้ม เอนตัวพิงพนักโซฟานิ่ม ลงมือบีบนวดขาคลายความเมื่อยขบ ส่วนทิเบตยกน้ำที่แม่บ้านนำมาเสิร์ฟขึ้นดื่มอึกใหญ่
“ซื้ออะไรกันมาเยอะเชียวพ่อกำนัน”
นิภาเอ่ยทักขณะเดินลงบันไดมาเห็นกองข้าวของ
“ก็ไอ้ตัวดีนี่สิ ขนซื้อเสื้อผ้ายังกับไปแจก”
“ก็แจกจริงๆนี่พ่อ แจกหลานแจกพ่อแม่มันอีกด้วยไง” ร่างโปร่งยิ้มจนตาหยี “ต้องขอบคุณสปอนเซอร์ใหญ่ของเราด้วยนะครับ”
ข้าวหอมลากเสียงยานคางหันไปแยกเขี้ยวให้ทิเบตเหมือนสะใจ
ทิเบตพ่นลมหายใจฉุนนิดๆหมั่นไส้หน่อยๆ ก็เพราะไอ้วายร้ายเล่นเขาซะกระเป๋าแห้งทีเดียว นี่ถ้าพ่อกำนันไม่ปรามไว้บ้าง คงพาเดินเข้าร้านเพชรแล้วชี้นิ้วเอาให้ยุ่ง
ไม่ทิ้งลายเลยจริงๆ
ความเจ้าเล่ห์ของลูกสะใภ้ตัวดีไม่พ้นสายตาของนิภา ที่ได้แต่นึกห่วงลูกชายตัวเองในใจ ว่าจะมีน้ำอดน้ำทนไปถึงเมื่อไร
เสียงชุลมุนภายนอกดังแว่วเข้ามาภายใน ทุกคนหันไปมองผู้มาใหม่กลุ่มใหญ่
“คุณย่า” เด็กชายจีนและเด็กหญิงเพิร์สวิ่งนำหน้าพ่อแม่ โถมเข้ากอดคุณย่าคนสวยเต็มแรงเด็ก “คุณย่าจีนหิวหนม” เจ้าคนโตมาถึงก็อ้อนทันทีโดยไม่มองว่ารอบๆมีคนแปลกหน้านั่งอยู่ด้วย
“ตายแล้วลูกฉัน ไปตายอดตายอยากมาจากไหนกัน แล้วพ่อแม่เราเขาไม่หาอะไรรองท้องให้บ้างเลยรึไง จีน เพิร์ส”
นิภามองคนเป็นพ่อแม่ของเจ้าหนูทั้งสอง
“อ้อนย่าน่ะสิ ตอนไปรับที่โรงเรียนเพิ่งจะกินลูกชิ้นกันไปคนละไม่รู้กี่ไม้”
โรมส่ายหน้ากับลูกไม้อ้อนย่าของบุตรชายตนเอง
“แม่ให้จีนกินแค่ไม้เดียวเอง ไม่อิ่มเลยย่า”
“ใช่ๆ” เพิร์สพยักหน้าเห็นด้วยกับพี่ชาย
“เอาๆ ฟ้องกันใหญ่เชียว เจ้าพวกนี้มันเหมือนใครเนี่ย”
เวียนนาซึ่งเดินตามหลังมาแซวหลานๆ พร้อมแม่ของเจ้าหนูทั้งสอง
“มันมีแต่แป้งน่ะค่ะแม่ หนูเลยไม่ค่อยอยากให้ทานเยอะ ไว้มาหาข้าวหาขนมทานที่นี่ดีกว่า”
ลลนา คุณแม่ของเจ้าหนูอธิบายก่อนนั่งลงใกล้ๆสามีและยกมือไหว้กำนันสิงห์
“สวัสดีค่ะคุณลุง วันงานไม่ได้ไปเพราะติดธุระ ขอโทษนะคะ”
“ไม่เป็นไรๆ วันหน้าก็พาเด็กๆไปเที่ยวสวนสิแม่หนู จะได้สนิทกับพวกทโมนที่โน่นด้วย คงเข้ากันได้ดีเชียวล่ะ”
“ค่ะ คงใกล้ๆนี้ล่ะค่ะ จีน เพิร์ส ไหว้คุณตายังลูก”
ลลนาหันบอกเด็กๆ ซึ่งเจ้าสองคนก็ยกมือไหว้กันสวยงามจนกำนันสิงห์ออกปากชม
“ไปๆพากันขึ้นไปอาบน้ำแล้วลงมาทานข้าวเถอะ”
นิภาบอกแก่ทุกคนก่อนเดินเลยไปยังครัว ลลนาจึงพาเด็กๆขึ้นไปอาบน้ำ ตามด้วยกำนันสิงห์และข้าวหอม เหลือไว้แต่พี่น้องตระกูลศุภอมร
“โรม อาทิตย์นี้แกจะมาค้างที่นี่?”
ทิเบตทอดตัวพิงพนักเก้าอี้เหลือบมองน้องชาย
“อืม ก็เห็นทางโน้นมา เลยว่าจะพาเด็กๆมาให้สนิทกันเสียหน่อย ปิดเทอมจะพาไปทิ้งไว้ที่โน่น” โรมคลายคอเสื้อช้าๆ
“รายนั้นยังดูเฮี้ยวเหมือนเดิมเลยนะพี่” คนพูดหลิ่วตาไปยังชั้นบน
“ก็ตามประสาเขาล่ะ”
“เอาอยู่ด้วยแฮะ”
“แต่หอมเขาก็ดูน่ารักดีนะพี่” เวียนนาซึ่งฟังอยู่เอ่ยชมเจ้าทโมนบ้านสวน “ดูเฮ้วดี”
“ถ้ากับคนที่เขาอยากดีด้วยล่ะนะ ถ้าไม่ชอบหน้านี่สุดจะสรรหาอะไรมาให้ปวดเศียรเวียนเกล้ากันเลยล่ะ”
“กับพี่ทิเป็นแบบไหนล่ะ”
“แบบหลังไงยัยนา”
โรมอาสาตอบแทนแบบไม่ต้องคิด แถมยังหัวเราะตบท้ายอีกด้วย
“พี่ทิได้คู่ปรับแล้ว แต่หอมเขาคงไม่รู้นะว่าเจอคนที่ดื้อที่สุดในโลกเข้าแล้วล่ะ”
“เดี๋ยวเหอะยัยนา” พี่คนโตขมวดคิ้วหากมุมปากยกยิ้มบาง
“ว่าแต่พี่ทิดูไม่เดือดเนื้อร้อนใจเลยนี่ เห็นไปหากันทุกอาทิตย์ แถมยังตามใจกันซะ” เวียนนาหันไปพยักพเยิดหน้ากับโรม
“หรือพี่ทิของหนูเป็นเกย์ไปแล้วจริงๆ”
คนเป็นน้องหรี่ตามองพี่ชายพาดศีรษะกับพนักเก้าอี้ผงกศีรษะขึ้น
“เรื่องของฉันน่ายัยนา ยุ่งจริง”
“เอ๊า...ต่อไปนาจะได้ไม่แนะนำเพื่อนสาวๆให้อีกไง”
“จะเป็นไม่เป็น ฉันก็แต่งงานแล้ว ไม่ต้องมาแนะนำให้ฉันหรอก หาให้ตัวแกเองดีกว่า”
“งั้นก็เป็นจริง ไม่น่าเชื่อๆ ระยะเวลาไม่นานน้องหอมเราสามารถเปลี่ยนพี่ชายนาได้นี่มีดีอะไรหนอ” นิ้วเรียวเคาะริมฝีปากตัวเองพลางยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “เอ?”
แววตาติดทะลึ่งทะเล้นจึงถูกพี่ชายปาหมอนใบเล็กใส่
“ดูน้องแกนะโรม ล้นจริงๆ” ทิเบตลุกขึ้นขึงตาใส่น้องสาว
“ฉันก็อยากรู้เหมือนกัน”
“อ๊ะ!” ไอ้พวกนี่...ดูมันยังจ้องกันตาใส ร่างสูงมองน้องทั้งสองคนอย่างฉุนๆในความอยากรู้อยากเห็น “เลิกๆฉันไปอาบน้ำดีกว่า”
ทิเบตตัดบทหันหลังเดินขึ้นบันได แต่ก็ได้ยินพวกอยากรู้หัวเราะกันคิกตามหลังมาติดๆ
คล้อยหลังพี่ชายคนโต เวียนนาก็หันไปหลิวตากับพี่คนรอง
“พี่ว่าไง”
“จะให้ว่าไง?”
“อ้าว...ก็เรียบร้อยโรงเรียนจีนไปแล้วยัง”
“เฮ้ย! เป็นผู้หญิงยิงเรือ แกจะอยากรู้ไปทำไม เรื่องของพี่เขา” เอาเข้าจริงโรมเองก็หน้าแดงไปถึงหูโน่น
“ก็นาอยากรู้อะ พี่ทิออกจะเท่ สาวๆติดตรึม แต่พอจะรักจริงหวังแต่งกับพี่เจนก็ถูกหักอกช้ำรักซะนี่ หงอยไปเลย แถมหลังจากนั้นก็ไม่เห็นชอบพอกับใครอีก หรือเพราะเรื่องนี้ทำให้พี่ทิเบี่ยงเบนฮะพี่?”
โรมทำหน้าปั้นยากกับดวงตาอยากรู้อยากเห็นของน้องสาวจอมทะเล้น
“ไม่รู้เว้ย แกอยากรู้ไปถามพี่เขาเองสิ”
“ก็สะบัดก้นหนีไปนู้นแล้วไง”
“ก็แสดงว่าเขาไม่อยากให้แกยุ่งไง”
โรมลุกขึ้นคว้าหมอนข้างตัวเคาะศีรษะน้องสาว แล้วชิ่งหนีโดยเร็วเพราะกลัวมันจะชวนไปแอบดูให้ตาเป็นกุ้งยิง
“แหมๆ ถามแค่นี้รีบหนีกันเชียว จะอายอะไรกันนักหนา เชอะ!”
เวียนนานั่งเท้าค้างปากยื่นอย่างขัดใจ
มันน่าจั๊กกะเดียมหัวใจจะตายไป...
-----------------------------------------------------------------
“อือ...อย่านะ”
ข้าวหอมปัดท่อนแขนที่กำลังลากเอวเขาเข้าไปกอด หลังร่างสูงปิดไฟขึ้นเตียงนอน
อ้อมแขนแข็งขืนใช้ความเงียบดึงดันเอาร่างเล็กหอมกรุ่นเข้าไปกอดแนบอกจนได้ ร่างโปร่งจึงทำได้แต่ถอนหายใจหนักใส่อีกฝ่าย จะสู้มันก็สู้ได้อยู่ แต่เสียงมันคงดังไปถึงหูบิดาแน่ แล้วเรื่องมันคงไม่จบลงแค่ยอมหรือไม่ยอม
แม้ภายนอกจะดูเงียบสงบหากมันแฝงไปด้วยคลื่นความปั่นป่วนพัดโหมกระหน่ำฟาดฟัน ร่างกายขมวดเกร็งรับแรงปะทะ แต่จนแล้วจนรอดทั้งคู่ต่างรอหยั่งเชิงซึ่งกันและกันจนเหนื่อย ร่างสูงใหญ่จึงค่อยๆฝังจมูกลงบนกลุ่มผมหอม
“นอนซะ”
“ก็ปล่อยเซ่”
การกระแทกกระทั้นนั้นทำให้ทิเบตนิ่วหน้าและแกล้งเพิ่มแรงกอด
“ยังไม่ชินอีกหรือ”
“ไม่ชิน!”
“งั้นต้องทำบ่อยๆจะได้ชิน”
ร่างสูงผงกศีรษะมองข้าวหอมหันหลังมาตาโตเป็นไข่ห่าน
“อี๋...ปล่อย...ปล่อย!”
“พูดดีๆก่อนแล้วจะปล่อย”
“ไม่ ไอ้คนเห็นแก่ตัว” ข้าวหอมอ้าปากกัดข้อมือที่รัดร่างเขาจมเขี้ยว
“...! กัดเลยเหรอ เดี๋ยวน่าดู”
“เอาสิ เอาเลย! ฉันมันหัวเดียวกระเทียมลีบอยู่แล้วนี่ ฉันจะเจ็บจะปวดนายก็ไม่สนใจอยู่แล้วนี่ เอาให้มันตายคาเตียงไปเลย”
พอเห็นว่าฝ่ายตรงข้ามตั้งท่าขึ้นคร่อม อารมณ์เจ็บจากคราวก่อนมันฝังใจจนแหกปากประชดเข้าให้
“ตายคาอกต่างหาก”
ทิเบตช่วยแก้ให้พลางยิ้มขำกับท่าทางขู่ทั้งน้ำตาคลอเบ้าของร่างขาวๆตรงหน้า
รอยยิ้มสุกใสของคุณหมอหนุ่มทำเอาข้าวหอมอายม้วนแทบจะซุกลงไปในผ้าห่ม ไม่น่าเผลอเลย!
“เจ็บหรือ” น้ำเสียงอ่อนกระซิบข้างใบหูกลม “ถ้าฟังกันบ้างก็ไม่เจ็บหรอก”
ทิเบตมองคนตัวหอมก้มหน้าเงียบ แต่แฝงความดื้อดึงในที จึงผ่อนแรงลง
“เชื่อสิ”
น้ำเสียงปกติก็ว่าน่าฟังอยู่แล้ว พอเพิ่มกระแสออดอ้อนเข้าไปอีก ต่อให้เป็นหมาแมวมันยังฟังเลยแล้วนับภาษาอะไรกับคนที่ฟังรู้เรื่อง
ใจสั่นเลยไอ้หมอบ้า!
จมูกโด่งกดลงบนสันกรามเล็กละเรื่อยไปยังปลายคาง
“...หอม”
เสียงครางหวานหูหลั่งไหลชวนให้เคลิบเคลิ้มถ้าไม่มีเสียงโทรศัพท์แผดร้องขัดขึ้นเสียก่อน
หัวคิ้วคุณหมอหนุ่มย่นเข้าหากันเมื่อถูกขัดจังหวะ มองร่างเล็กที่ลืมตาแป๊วอย่างชั่งใจ และสุดท้ายก็ตัดใจผละไปรับสาย
ข้าวหอมรีบพลิกตัวหนี ทว่าไถลร่วงหล่นจากเตียงไปกองที่พื้นให้ร่างสูงเหลียวมองระคนตกใจจะเข้ามาช่วย หากคนทำหน้าเอ๋อรีบโบกไม้โบกมือบอกไม่เป็นไร แล้วรีบลุกไปหยิบขวดน้ำเปิดดื่มแก้เก้อ
ทิเบตแอบยิ้มพลางกรอกเสียงใส่โทรศัพท์ หากเสียงที่ตอบกลับมาเป็นภาษาต่างชาติทำให้ชายหนุ่มชะงักเล็กน้อย หันมองแผ่นหลังคนยืนดื่มน้ำแล้วจึงตอบกลับไป
ด้วยสำเนียงภาษาต่างชาติแว่วมาเป็นระยะ ทั้งยังใช้เวลามาพักใหญ่ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะวางสาย จากที่ยืนหยั่งเชิงฝ่ายตรงข้ามก็เปลี่ยนเป็นนั่ง และสุดท้ายก็ป้องปากหาวไปล้มตัวลงนอนบนเตียง
“คุยอะไรกันนักหนาฟะ ดึกแล้วแท้ๆ”
เปลือกตาหรุบลงหากมีบางสิ่งแวบเข้ามาในหัวจึงลืมตาขึ้นในความมืดสลัวอีกครั้ง หรือจะเป็นผู้หญิงคนเมื่อกลางวัน...
ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเขาถึงได้นึกหน้าผู้หญิงต่างชาติคนนั้นได้ชัดเจน
มันติดตา ติดใจเหลือเกิน
ทิเบตหันกลับมาจากระเบียงเมื่อวางสายเรียบร้อยก็พบร่างเล็กหลับไปทั้งที่หัวคิ้วขมวดมุ่น จึงใช้นิ้วโป้งค่อยๆกดวนไปพลางยิ้มไปพลาง
จากนั้นจึงยึดตัวอีกฝ่ายเข้ากกกอดจนเช้า
--------------------------------------------
“พ่อ เรากลับกันก่อนก็ได้มั้ง คิดถึงไอ้โก๊ะมัน”
ข้าวหอมเอ่ยขึ้นหลังจากมาอยู่ได้สี่วันก็บ่นอยากกลับบ้านซะแล้ว ทั้งที่ช่วงแรกๆยังออกเที่ยวจนลืมพ่อ
“ก็ตกลงกันว่าจะกลับพร้อมหมอเขาไม่ใช่รึ แล้วเป็นอะไรขึ้นมาอีกล่ะ เอ็งนี่มันยุ่งจริง”
“พ่อ...” คนเป็นลูกส่งเสียงครางประท้วง “ฉันไม่ได้ยุ่งนะ แต่เป็นห่วงทางโน้น แล้วอีกอย่างอยู่นี่ก็ไม่ได้ทำอะไร เบื่อจะตาย”
ใบหน้าน่ามองซ่อนแววตาสลดไว้เบื้องหลังความเบื่อหน่าย
“ถ้าเบื่อก็ไปดูแผงผลไม้ที่ตลาดไทสิ ไปดูราคาอย่างอื่นไว้ด้วย”
กำนันสิงห์มองบุตรชายคล้ายไม่ใส่ใจ แถมยังไล่ให้ไปสืบราคาผลผลิตอีกต่างหาก
“ไม่เอาล่ะ ทางนี้ก็มีคนดูแลอยู่แล้ว กลับบ้านเราดีกว่า”
เห็นบุตรชายเริ่มมีอาการพูดไม่รู้เรื่อง กำนันสิงห์จึงพับหนังสือพิมพ์วางบนโต๊ะ
“หัดมีน้ำอดน้ำทนซะบ้าง พ่อทิเขาก็มีงานมีการทำ อย่าให้เขายุ่งยากเพราะเรานักสิ แล้วอีกไม่กี่วันก็ได้กลับแล้วจะรีบไปไหนเล่า”
“ก็ไม่อยากอยู่”
ข้าวหอมบ่นพึมพำให้คนเป็นพ่อหนวดกระตุก ก่อนรีบหนีขึ้นชั้นบนเมื่อรู้ว่ากล่อมไปก็ไม่สำเร็จ
คนตัวเล็กอาบน้ำเสร็จก็ออกไปรับลมที่ระเบียง มองลงไปข้างล่างเห็นหลานๆของทิเบตวิ่งไล่จับกันครึกครื้นหลังกลับมาจากโรงเรียน ดูไปก็ไม่ต่างกับหลานของเขาเลย น่าจับไปอยู่ด้วยกัน ข้าวหอมนั่งรับลมจนฟ้ามืดแล้วค่อยถอนหายใจยาวคล้ายกำลังรออะไรบางอย่างจนเบื่อ จึงลุกลงไปทานข้าวเย็นกับครอบครัวศุภอมรพร้อมหน้าพร้อมตาเช่นทุกวัน ขาดก็แต่ลูกชายคนโตที่ยังไม่กลับมา
เป็นอย่างนี้มาสองสามวันแล้ว...
ข้าวหอมนั่งเล่นกับเด็กๆอยู่ในห้องนั่งเล่นแก้เซ็งหลังทานข้าวเสร็จ นิภาก็เข้ามาร่วมวงด้วย
“อย่าเล่นแรงๆกับพี่เขาสิจีน”
นิภาส่ายหน้ากับเสียงกรี๊ดชอบใจของหลานทั้งสองคน
ร่างโปร่งหันไปหัวเราะกับจีนซึ่งเข้ามาประกบหลังแล้วพยายามเกาะคอติดหนึบ
“หลานที่บ้านก็เป็นแบบนี้เลยครับ เล่นกันสนุกดี”
“นั่นสินะ ช่วงนี้ทิเขามีคนไข้พิเศษเลยกลับบ้านกลับช่องช้า หอมก็เลยเบื่อแย่เลย”
“ไม่ได้เบื่อนี่ครับ”
ข้าวหอมก้มหน้าเมื่อนิภามองอย่างรู้ทันเรื่องที่เขาอ้อนพ่อกำนันกลับบ้าน
“แล้วหมอ เอ้ย!...พี่ทิเขามีคนไข้พิเศษอะไรหรือครับ”
ด้วยติดใจตงิดจึงห้ามใจไม่อยู่ที่จะเอ่ยถามออกไป
“อืม...ทิก็ไม่ได้พูดอะไรมากหรอก แม่รู้มาจากพ่อเขาอีกที เพื่อนเขาเป็นมะเร็งในเม็ดเลือดขาวน่ะ เพิ่งเข้ามารักษาเลยมีอะไรต้องจัดการเยอะ”
“เหรอครับ”
อาการรับคำง่ายดายทำให้นิภาชั่งใจครู่หนึ่งแล้วจึงกล่าวต่อ “เจนนี่น่ะ” นิภามองอีกฝ่ายเบิกตาแปลกใจแกมใคร่รู้
“เขาเคยเป็นคู่หมั้นทิมาก่อน แต่เลิกร้างไปแต่งงานนานแล้วล่ะ”
“ระ...เหรอครับ” รู้สึกเหมือนเลือดในตัวพุ่งปี๊ดขึ้นสมองก่อนดิ่งลงเท้าอย่างรวดเร็ว
“เขาเป็นมากหรือครับ”
นิภาส่ายหน้าแทนคำตอบ “หอมลองคุยกับพี่เขาดูก็ได้จ้ะ ถ้าไม่ใช่เรื่องที่เป็นความลับของคนไข้ พี่เขาก็เล่าให้ฟังได้”
“เออ...เออ หอมไม่ได้คิดไปก้าวก่าย...”
“หอม พี่เขาเป็นคนแยกแยะเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัว เพราะฉะนั้นไม่ต้องกังวลไปหรอกนะ”
ใบหน้าขาวร้อนวูบขึ้นมาทันตาเห็น เหมือนถูกจับความนึกคิดได้ก็นึกอยากแทรกแผ่นดินหนีให้รู้แล้วรู้รอด หากแต่ทำให้ใจสงบลงอย่างน่าประหลาด
ทว่าขึ้นชื่อว่าไอ้หอมแล้ว ความอดทนต่ำ!
หลังจากสงบได้แค่คืนเดียวและเหตุการณ์ยังเป็นเช่นเดิม เจ้าตัวก็แผลงฤทธิ์โทรศัพท์ให้ไอ้ขันขับรถมารับแล้วลานิภากลับสวน พร้อมบิดาที่โมโหจนหนวดกระดิกไม่หยุด
TBC
ที่บอกจะเเจกผ้าเช็ดหน้านี่ไม่ได้ให้ซับเลือดนะ ซับอย่างอื่น
คู่นี้กว่าจะรักกัน อุปสรรคเยอะเกิน เเต่เค้าว่าพอพ้นมาเเล้ว จะรักกันมากนะ ห้าๆๆ
มือที่สามเเละสี่จะเคลียร์มั้ยเนี่ย
เจอกันวันจันทร์ค่ะ
-
:angry2: หมองานแยะจริง ชิส์
ปล่อยเมียหง่าวซะจนต้องรีบแจ้นกลับบ้านเลยนะคะเนี่ย
พี่หมอทำหน้าที่สามีบกพร่องนะ ชิส์ทำงานอะไรกันดึกๆดื่นๆ
ปล่อยให้เมียรอได้ยังไงกันเนี่ย รู้ตัวไวไวนะหมอทิว่าขาดตกบกพร่องน่ะ
ส่วนน้องหอมของอิป้า หนูจะดีดดิ้นไปไหนคะลูก ของเคยๆกันอิอิ
ใจอ่อนให้พี่เค้าหน่อยก็ไม่ได้ พี่เค้าก็นะอยากนอนกอดเมีย กอดแน่น
ให้อุ่นใจว่า ได้ทั้งตัวแล้วยังจะใกล้ใจอยู่อีกนิดและอีกนิดแล้วอะไรแบบนี้อ่ะนะ
+1 จ้า :o8: :-[
-
ผ้าเช็ดหน้า เอาไว้ซับเหงื่อนี่เอง ลุ้นจนเหงื่อตก ( จากเรื่องอื่นด้วย )
น้องข้าวหอม ท่าทางจะงอนกลับบ้านซะละ ก็พี่หมอไม่มีเวลาให้
ยังงี้ พี่หมอต้องไปง้อนานๆหน่อยนะ :z1:
-
อยู่ใกล้กันยิ่งหวั่นไหว ห้ามใจตัวเองไม่ได้เลย สั่งหัวใจให้เมินเฉย ไม่รู้ต้องทำยังไง ใกล้เธอทำไมทุกครั้งในมันสั่น ๆ จิตใจของฉันนั้นวุ่นวาย ตัวของฉันควบคุมไม่ได้ เมื่อสุดท้าย...หัวใจมันรักเธอ :laugh:
-
OK ค่ะ อีป้าแก่ๆ จะรอวันจันทร์ค่ะ 555
-
:z6: :z6: :z6: พี่หมอทิ บังอาจมาก ไม่มีเวลาให้ ต้องง้อด่วนนะ ไม่งั้น โดนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
:beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat:
-
หมองานเยอะกว่าจะอะจึยกะหนูหอมอีกนาน
-
o13
รอตอนต่อไปครับ
ชอบหมอทิจัง ฮ่าๆๆ
-
น้องข้าวหอมจ๊าเริ่มรู้สึกว่าหึงแล้วล่ะซิฮิ ฮิ ฮิ ฮิ ทีนี้จะได้รู้ซะทีการเอาใจสามีเป็นแบบไหน เริ่มเอาใจได้แล้วนะ
-
เริ่มปันใจให้หมอทิ ปราบน้องหอมให้หายซ่าเลยนะคะ o13
จะรอฉากที่ได้ใช้ผ้าเช็ดหน้าซับเลือดค่ะ อะคุคุ :z1:
-
เป็นเราหน่อยไม่ได้
แม่จะตามไปวีนกะคนไข้พิเศษเลย
มาเอาเวลาทำลูกเขาไป
น้องหอมรอจนเหนื่อยเลยพี่หมอ
-
เหตุการต่อไปจะเป็นอย่างไรต่อไปให้ลองติดตามดู
พี่หมออย่าแม้แต่คิดนะ สงสารพี่หอมนะ
-
โอ้ โห~!!~ ข้าวหอม ทำหวง. . . อิอิ ดีจะได้รู้ใจตัวเองขึ้นมาบ้าง. . . รู้สะบ้างว่ามีใจให้เค้าอยู่ :laugh:
-
แหมๆ ทำหน้าที่ไม่ครบถ้วนซะแล้ว คุณภรรยาก็ไม่เข้าใจและปากแข็งได้อีก..
ง้อไปจะได้ผลรึเปล่าเนี่ย
-
....หอมเข้าใจมั่งไหมเนี่ย ว่าหมอทิทำงาน แล้วไปแบบไม่บอกไม่กล่าวหมอทิสักคำ คนที่น่าน้อยใจเหนื่อยใจน่าจะเป็นหอมทินะ....
เข้าใจว่าหอมเริ่มหึงหวงแล้ว แต่ปากอะแข็งได้กว่านี้อีกไหม ไม่พอใจอะไร ต้องการความมั่นใจอะไรในตัวหมอทิทำไมไม่พูดกับหมอทิไปเลยตรง ๆ
เพราะคิดว่าหมอทิเขาก็ต้องการความมั่นใจจากตัวหอมเหมือนกันอะ
ปล.รอผ้าเช็ดหน้าแจกอยู่นะคะ
-
หอมชื่อจรงชื่อไรนี่
ทิฐิ หรือป่าวจ้าาา
จุ๊บๆ
-
โหหหห
ข้าวหอมเริ่มหวง (น้อยใจ)หมอทิแล้ว
อิอิอิ
น่ารักจังเลยยย
หนีกลับบ้านเนี่ยกำลังงอนที่หมอทิไม่มีเวลาให้ใช่มั๊ยล่ะ
แต่ว่านะ...
ไมเจนนี่ถึงได้เข้ามาถูกช่วงจัง
คนเค้ากำลังพยายามจีบกันอยู่
ดันเข้ามาซะงั้น
โทรมาผิดเวลาอีกต่างหาก
ก็พอจะเข้าใจนะว่าป่วย
แต่ไมไม่รอคุยที่โรง'บาล
โทรมาทำไมตอนเขากำลังจาสวีทกัน
มานไม่ใช่เวลางานแล้วนะ
-
ข้าวหอมจะได้รู้สึกอย่างที่หมอทิรู้สึกกับเขาซะทีนะ
ทีนี้ก่อนที่จะทำอะไรตามใจตัวเอง จะได้คิดถึงคนอื่นซักนิดละ
ดี ดี ดัดนิสัยไปในตัว
-
จะโทรมาทำไมตอนดึกดื่น!!!
หมอกำลังอ้อนเลย แอร๊ยยยยย น่ารักอร๊า >.<
ตอนที่แล้วเหมือนเจนนี่นี่จะรู้ว่าตัวเองทำอะไรไม่ได้แล้วนะ
แล้วนี่อะไร โทรมารบกวนเค้านานสองนาน หมอแต่งงานแล้วนะเว้ย!
หอมนี่ก็นะ หนีกลับทำไมเนี่ย เรื่องไม่ควรดื้อล่ะดื้อ
เรื่องต้องดื้อทำไมไม่ดื้อ ของๆข้าใครอย่าแตะสิ!
อย่าปล่อยให้หมอทิหลุดมือออออออออออ
-
เซ็ง
-
ไม่รักเค้าแล้วจะไปงอนเค้าเรื่องไรล่ะจะหอมจ๋า :-[
-
พี่หมอทิงานเข้า
จะหวานกันอยู่แล้วเชียวดันมีอุปสรรคสะก่อน
ได้เหนื่อยไปตามง้อเมียอีกแน่เลยอ่ะ
แต่พี่หมอคงไม่เหนื่อยหลอกเมียน่ารักสะขนาดเน๊
ง้อตามแบบพี่ทิรับรองหายงอลอิอิ
รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊าค่า
+1เป็นกำลังใจให้พี่หมอตามง้อเมียอิอิ
-
หึง หึง หึง หึง หึง =__________=ll
ง่า เมื่อไหร่จะเข้าใจกันซักทีเนี่ยะ
-
สงสัยน้องหอมจะรอให้พี่หมอทิมาต่อเมื่อคืนนั้น
คริๆ
-
มันแรงก็ตรงนี้แหละคร้าบบบบ
-
แหม่ ๆ น้องหอม อ้อนพี่เค้าดี ๆ สิ
พี่หมอทิ้งงานมาหาเมียแน่ ๆ โห ะ ๆ
-
พี่หมอไม่มีเวลาให้ก็ดีนะ หอมจะได้คิดได้ซะบ้าง
หรือว่าไม่รุ้สึกเลยหว่า 55+
-
:mc4: :mc4:ดีใจด้วยนะพี่หมอ น้องหอมเริ่มหึงแล้ว......
ยังไงก้อต้องรีบเคลียร์กันนะ ห้ามเห็นแฟนเก่า ดีกว่าน้องหอมด้วยล่ะ
แต่จะยังไงก้อต้องง้อแบบ :jul1: :jul1: นะจ๊ะ
-
ผ้าเช็ดหน้า.. เอาไว้ซับน้ำตาเหรอค่ะ :m15:
-
:impress2: :impress2:
แบบนี้เรียก ว่า หึง ป่าวอ่ะ
อิอิ :กอด1:
:L2: :L2:
-
ไม่รักเค้าแล้วจะไปงอนเค้าเรื่องไรล่ะจะหอมจ๋า :-[
ใครบอกว่าไม่รัก
หอมอ่ะ รักพี่ทิที่สุดในโลกเลย
-
:laugh: ตลกข้าวหอม แอบหึงนะนั่น ~~
แต่ขึ้นชื่อว่าข้าวหอมแล้ว สิ่งที่จะทำต่อไป.. ย่อมไม่ธรรมดา 55+
เอาใจช่วยหมอทิต่อไป
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
หอมเคลียร์เลยยยยยย
-
หมออยู่หนใดรู้บ้างไหมข้าวหอมนั้นไซร้งอนหนีกลับบ้านแล้วนะเออ
-
อ๊า ~~~~~~~~~~~~~~
มาไว ๆ ๆนะครับคนสวย
อยากรู้หมอทิจะทำไง
มันยิ่งยุ่ง ๆ อยู่
รักนะครับ จุ๊บุ ๆ ๆ ๆ
-
หมอทิ ... ท่าจะงานเข้าอีกแล้วซิท่า
ดู ๆ ๆ ๆ ว่าข้าวหอมจะทำฤทธิ์อะไรใส่อีก
เตรียมแก้มือ ... และหาคำตอบให้ข้าวหอมด้วยนะ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
เหนื่อยใจแทนพี่หมอจริงๆ
มีเมียความอดทนต่ำ 555+
รีบตามไปง้อเร็วๆนะอย่าปล่อยให้งอนนาน
-
โย้วววว...ขอโทษทีที่ตามมาช้านะคับ
...แต่ตามมาทันแล้ว
สนุกสุดยอดอ่ะ
-
น้อยใจอ่ะดิ เค้าไม่มีเวลาให้ 555 รีบเอาใจเค้าหน่อย เดี๋ยวพี่หมอก็ได้เมียฝรั่งซะหรอก แล้วพี่หอมจะเสียใจ
รอตอนต่อไปค่ะ
-
นางเอกก็แรงจริงอะไรจริง ไม่สวยนี่ทำไม่ได้นะนี่ฮิๆๆรอต่อจ้า
-
:เฮ้อ:
-
- Eternal Sunshine 17 -
สายฝนห่าใหญ่เพิ่งจะซาลงไปได้ไม่นาน เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นติดๆกันหลายครั้ง หากข้าวหอมก็ได้แต่มองเจ้าตัวเครื่องสี่เหลี่ยมแผดเสียงร้องโดยไม่คิดจะรับสาย
ร่างโปร่งถอนหายใจยาวกับสิ่งที่อัดแน่นอยู่ในอก มันหงุดหงิดจนอยากทึ้งผมตัวเองแรงๆ ในหูแว่วเสียงสำเนียงภาษาอังกฤษนุ่มนวลแต่รบกวนโสตประสาท พาลอยากตะบันหน้าไอ้หมอใจดีพร่ำเพรื่อ
หมอมันไม่มีหัวใจรึไงวะ ถูกเขาทิ้งแล้วยังไปช่วยอีก
หรือว่ายังรักอยู่...
ทว่าสิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่านั้นคือ ความรู้สึกในใจตัวเองที่ผุดขึ้นมาอย่างกะทันหัน
เพราะแม้ส่วนหนึ่งจะเข้าใจในหน้าที่ของอีกฝ่าย แต่กลับไม่กล้าสู้หน้า ด้วยในอกมันแปลกไป เปลี่ยนไปจนน่ากลัวใจตัวเอง
คำว่าหน้าที่ที่ร้องตะโกนต่อปากต่อคำกับอีกฝ่ายมันเป็นเพียงลมปากของคนขี้ขลาด เขารู้ดี
เมื่อวันที่อีกฝ่ายแบ่งความสำคัญที่เคยเป็นของเขาคนเดียว ไปให้คนอื่น มันทำให้ร้อนรนจนอดยอมรับกับตัวเองไม่ได้ว่า
เขาก็รู้สึก!
มันทำให้เขาสมเพชตัวเอง ที่เมื่อไม่นานยังหวั่นไหวไปกับความรักของเพื่อนสนิท แต่มาตอนนี้กลับรู้สึกหวงแหนคนที่ตนเองอาฆาตมาดร้าย อยากสลัดภาระนี้ทิ้งไปในเร็ววัน และนั่นล่ะที่ทำให้เขาหนีกลับบ้าน
กลับมาทบทวนหนทางที่ตัวเองต้องเลือกเดิน...อีกครั้ง
ว่าจะเดินต่อหรือหยุดดี
ร่างโปร่งทิ้งเจ้าเครื่องสี่เหลี่ยมไว้ในห้อง แล้วเดินลงไปหาสุนัขสุดรักเพื่อหาพรรคพวกร่วมปลอบใจ ก็บนเรือนนี้ไม่มีมนุษย์คนไหนเข้าข้างเขาเลย ไอ้โก๊ะหน้าดำเมื่อเห็นเจ้านายเรียก ก็รีบวิ่งเข้าไปคลอเคลีย ส่วนไอ้โจ๋น้อยกระโดดดีใจเหยงๆรอบตัว
ข้าวหอมกำหมัดชกเจ้าเพื่อนสี่ขาหยอกๆและพวกมันก็รู้ว่าเจ้านายกำลังเล่นด้วย จึงวิ่งหลบซ้ายหลบขวาก่อนกระโจนใส่ร่างโปร่งแล้วรีบชิ่งหนี ทิ้งน้ำลายไว้ตามแขนตามขาหนึบหนับ
“แหวะ โจ๋น้อย น้ำลายแกทั้งนั้นเลย” ข้าวหอมมองไอ้โจ๋น้อยยืนหอบลิ้นห้อย แต่แววตายังซุกซนอยากเล่นต่อ มันจ้องตาดูท่าทีเจ้านายก่อนขยับขาเกาสีข้างอย่างเมามัน
“เอ้ย เกาแรงๆหนังหลุดกันพอดี ไปติดหมัดบ้านไหนมาอีกฮะ ฉันไม่อยู่ไอ้ขันมันอาบน้ำให้บ้างรึเปล่าเนี่ย”
ร่างโปร่งเดินไปหยิบขวดเหล้าเปล่าใต้ถุนเรือน แล้วลากไอ้โจ๋น้อยไปนอนใต้ต้นไม้ ลงมือหาหมัดให้ลูกรักอย่างทนไม่ได้
“พรุ่งนี้ถูกจับอาบน้ำแน่ไอ้แสบ”
ข้าวหอมจับหมัดที่ได้ใส่ขวดเหล้าใส นั่งหาจนเมื่อย โจ๋น้อยก็เริ่มดิ้นหนีนั่นล่ะ ถึงได้เลิกหา พอปล่อยมือได้ไอ้โจ๋น้อยมันก็วิ่งหางจุกตูดหายลับเข้าไปในสวน ส่วนไอ้โก๊ะหน้าดำ ถึงมันจะรักจะหวงเจ้านายขนาดไหน แต่ตอนนี้มันทำได้แค่ยืนมองอยู่ห่างๆ ไม่มีวี่แววจะเข้ามาใกล้
มันก็กลัวถูกจับหาหมัดเหมือนกันนี่นา
“ต้องใส่ยาด้วยล่ะมั้งไอ้โจ๋น้อย เดี๋ยวติดตัวอื่น” ร่างโปร่งมองดูตัวหมัดในขวดใสกระโดดโลดเต้นแล้วส่ายหน้า “เยอะแฮะ”
ข้าวหอมยืดตัวบิดขี้เกียจก่อนถอยไปนั่งที่เก้าอี้ใกล้ๆ วางขวดแก้วปิดฝาบนโต๊ะ คนหัวใจสับสนอลม่านนั่งนิ่ง ก่อนก้มหน้ามองพื้นดินเงยหน้ามองท้องฟ้าอยู่หลายรอบ ถอนหายใจอยู่หลายหน จากนั้นหันกลับมาสนใจเจ้าขวดบนโต๊ะอีกครั้ง
หนึ่ง...สอง...สาม...สี่...ห้า...เลิก...ไม่เลิก...เลิก...ไม่เลิก คนเคว้งคว้างลงมือนับตัวหมัดจนเพี้ยนใช้มันเป็นตัวตัดสินชะตากรรมของตัวเอง
“ไม่เลิก...เลิก...ไม่เลิก...เลิก...!”
คนนับขมวดคิ้วเมื่อมาถึงตัวสุดท้ายที่สายตาไล่ตาม
“เฮ้ย อย่าโดดไปโดดมาสิฟะ นับไม่ถูกเลย ชิ...”
ข้าวหอมเดินไปที่อ่างบัวมีน้ำเต็มปริ่ม เห็นปลาหางนกยูงว่ายโชว์หางสวยๆไปมา จากนั้นก็กรอกน้ำใส่ขวดให้เจ้าหมัดชะตาขาดสิ้นชีพในเวลาไม่นาน
ก่อนเริ่มนับซากพวกมันอีกครั้ง
“เลิก ไม่เลิก เลิก ม่าย...เลิก!”
ริมฝีปากยื่นๆหุบลงเป็นปกติ แล้วเทซากหมัดในขวดลงอ่างบัว และอาจลงไปอยู่ในท้องน้องปลาต่อไป
เรื่องพิเรนทร์ไม่มีใครเกินหรอก...
“ไอ้หอม! ทำไมเอ็งไม่รับโทรศัพท์ฮึ มันร้องจนข้าชักจะรำคาญแล้วนะ”
กำนันสิงห์ถือไม้ตะพดชี้ลูกชายอย่างหัวเสียบนระเบียง
“ถ้าพ่อรำคาญก็รับสิ ฉันจะเข้าสวนแล้ว”
ลูกชายแสนรักระบายยิ้มสบายอารมณ์ยอกย้อนบิดาเสียจนเส้นเลือดสมองปูด
“อะ...ไอ้หอม!”
กำนันสิงห์มองบุตรชายชวนลูกสมุนหายเข้าไปในสวนด้วยท่าทางอารมณ์ดีผิดจากวันก่อน แล้วต้องทอดถอนใจกับความแปรปรวนของเจ้าตัวดี
“นิสัยมันจะเหมือนผู้หญิงเข้าไปทุกวัน”
เที่ยงวันของวันต่อมา กำนันสิงห์นั่งดูทีวีฟังพยากรณ์อากาศแจ้งข่าวเรื่องพายุฝนกำลังพัดผ่านภาคกลาง และจังหวัดสุพรรณบุรีก็เป็นหนึ่งในพื้นที่ที่ถูกระบุให้ระวังน้ำท่วมฉับพลันน้ำป่าไหลหลาก
“ต้องประกาศบอกลูกบ้านที่มีบ้านเรือนติดริมตลิ่งริมคลองให้ระวังแล้วสิ ไม่รู้ว่าปีนี้น้ำจะท่วมขนาดไหนกัน”
กำนันสิงห์คาดการณ์เตรียมรับมือกับสถานการณ์อันใกล้ที่จะเกิดขึ้น หางตาเห็นบุตรชายกำลังจะออกไปข้างนอกจึงเอ่ยทัก
“จะไปไหนล่ะ วันนี้พี่เขาจะมา อย่ากลับให้มันค่ำมืดนัก”
“อืม” ข้าวหอมรับคำในลำคอด้วยอาการเบื่อหน่าย “ใครเป็นลูกกันแน่เนี่ย”
“แล้วขับรถระวังๆนา ฝนตกถนนมันลื่น”
ใบหน้านวลพยักหน้ารับแล้วเดินลงบันไดไปขึ้นรถยนต์ ขับเข้าไปซื้อของในตัวเมืองสุพรรณโดยมีไอ้ขันนั่งไปด้วย ข้าวหอมแวะร้านอุปกรณ์การเกษตร เลือกหัวจอบขุดดินและจอบถากหญ้าอย่างละสามอัน ด้วยของเดิมเริ่มหดหายจนไม่พอให้คนงานไว้ใช้ แล้วจึงเดินไปสั่งลังสำหรับใส่ผลไม้อีกกองพะเนิน
“ไอ้ขันเอ็งคอยดูคนของร้านขนไปใส่รถให้ครบล่ะ ฉันจะไปร้านขายเครื่องสูบน้ำตรงโน้นนะ เสร็จแล้วก็ตามไปละ แล้วค่อยไปหาอะไรกินกัน”
“ได้เลยพี่หอม”
ข้าวหอมทิ้งไอ้ขันไว้แล้วเดินไปยังร้านขายเครื่องสูบน้ำ ซึ่งทั้งขายและรับซ่อมไปด้วยในตัว ภายในร้านมีลูกค้าอยู่ไม่กี่รายและหนึ่งในนั้นเขารู้จักดี
“เทพ”
ร่างโปร่งเรียกคนที่นั่งยองๆดูเครื่องสูบน้ำขนาดใหญ่มุมในสุดของร้าน
แผ่นหลังกว้างสะดุ้งแล้วจึงค่อยๆหันมองตามเสียงเรียกคุ้นหู ซึ่งทำให้หัวใจเขาสะท้านไหว เมื่อเห็นว่าเป็นใคร ดวงตาคู่โศกก็แวววาวรีบลุกขึ้น
“หอม!”
“เทพมาซื้อปั๊มน้ำเหรอ”
ข้าวหอมถามไม่เต็มเสียง ตั้งแต่เกิดเรื่องวันนั้นเขาเองก็ไม่สนิทใจจะคุยกับอีกฝ่ายเลย
“อืม แต่มาเลือกให้เพื่อนนะ แล้วหอมล่ะมาซื้ออะไร”
“ซื้อสายยางน่ะ ของเดิมมันเริ่มแข็งและก็ปริแตกจนรั่วเกือบทั้งเส้นแล้วล่ะ”
ร่างโปร่งหัวเราะเก้อๆแล้วหันไปสั่งของที่ต้องการกับคนขาย
สุเทพมองคนที่ตัวเองรัก คนที่ทำให้เขาทุรนทุรายถวิลหาอย่างอาวรณ์ ความรู้สึกที่กำลังเบิกบานกลับแตกกระจายไม่มีชิ้นดีหลังจากกำนันสิงห์เรียกเข้าไปคุยอย่างลูกผู้ชาย เขาจำไม่ได้ว่ากำนันพูดอะไรไปบ้าง แต่ที่ตอกย้ำและกึกก้องในหูคือ
“ไอ้หอมมันไม่ได้รักเอ็ง เอ็งไม่รู้รึ หรืออะไรที่ทำให้เอ็งคิดแบบนั้น นั่นก็คือความสงสาร ความสับสนของมัน ไม่อย่างนั้นมันคงคว้าเอ็งไปนานแล้วไอ้เทพ”
“ข้าเตือนเอ็งก็เพราะรักเพราะเอ็นดูเหมือนลูกเหมือนหลาน ถ้าเอ็งถลำไปมากกว่านี้ก็เรียกว่าเป็นชู้แล้วนะไอ้ลูกหมา อย่าทำให้ข้าต้องยกปืนมาไล่ยิงเอ็งเลยนะไอ้เทพ”
“มันเปลี่ยนอะไรตอนนี้ไม่ได้แล้ว และข้าก็ไม่ชอบถ้าจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปจากนี้อีก ข้าอยากให้เอ็งเข้าใจและจำไว้ ไอ้หอมมันมีผัวเป็นตัวเป็นตนแล้ว”
“ถ้าเอ็งเข้าใจ เรือนข้าก็ยังต้อนรับเอ็งเหมือนเดิมนะ”
“แต่ถ้าไม่เข้าใจ เอ็งก็คือคนที่ทำให้ผัวเมียเขาแตกแยก บาปกรรมนาไอ้เทพ”
และอีกยืดยาวที่กำนันพูดมา วันนั้นเขาแทบล้มทั้งยืน กลับบ้านอย่างคนลืมหัวใจตัวเองไว้ที่ไหนก็ไม่รู้
คนตัวเล็กๆตรงหน้าทำให้เขาต้องหลั่งน้ำตา นอนซึมกระทือไปหลายวัน และหลายวันที่ทำให้เขารู้อีกว่า ความรักอย่างเดียวมันไม่พอจะทำให้เขาสมหวัง หากตัวแปรสำคัญอย่างกำนันสิงห์ไม่เห็นด้วย ตัวแปรที่สามารถทำให้ข้าวหอมหันซ้ายหันขวาได้ตามต้องการ และตัวแปรนั่นถือหางคนที่ไม่ใช่เขา
หากดึงดันแย่งข้าวหอมมาก็ไม่ต่างอะไรกับการพรากพ่อพรากลูกเขามา ถูกตราหน้าว่าเป็นชู้ และทำให้คนที่เขารักตกนรกทั้งเป็น
สุเทพมองร่างขาวๆตรงหน้าอย่างเจ็บช้ำ
เขาจึงเลือกถอนตัวออกมา มันง่ายดายเสียจนตัวเองยังงงกับการตัดสินใจครั้งนี้ แต่อย่างหนึ่งที่เชื่อมั่นคือ เขาคงทนไม่ได้ถ้ารู้ว่าอีกฝ่ายทรมานกับความรักของเขา
ทุกอย่างมันจึงต้องจบลงแค่นี้
ข้าวหอมเห็นแววตาของเพื่อนให้รู้สึกปลาบแปลบในอก เขาผิดเอง ผิดที่คิดจะใช้ความรู้สึกของเพื่อนมาทำให้ตัวเองหลุดพ้นจากปัญหาที่เกิด
“เทพ...พ่อว่าอะไรเทพรึเปล่า”
ข้าวหอมถามเสียงเบาขณะออกมาจากร้านขายเครื่องสูบน้ำ
“เปล่า ไม่ได้ว่าอะไร” สุเทพส่ายหน้าประกอบ แววตาสลดลง
“ดีจัง”
“แต่เตือนสติให้เทพจำไว้ว่า”
“ว่าอะไร...”
“หอมไม่ได้รักเทพ”
“...!”
ดวงคู่สวยที่สุเทพชอบแอบมองเบิกกว้างขึ้น และค่อยๆมีสายธารเอ่อขัง จนเจ้าตัวต้องยกมือเสยผมตัวเองอย่างคนทำอะไรไม่ถูก
“ขอโทษ...”
น้ำเสียงสั่นเครือเอ่ยขึ้นแผ่วเบาแทบไม่ได้ยิน หากสุเทพก็ยกยิ้มแห้งๆส่ายหน้า รู้สึกเจ็บหนึบกว่าเดิมที่อีกฝ่ายไม่คิดปฏิเสธคำกล่าวของเขา
“แต่เทพก็ยังเป็นเพื่อนหอมนะ” สุเทพตบบ่าเล็กเบาๆ
ด้วยต่างคนต่างรู้ถึงสถานะของตัวเอง ความเศร้าอย่างรุนแรงจึงผลักดันให้ข้าวหอมปล่อยโฮออกมาไม่อายฟ้าอายดิน ไอ้ขันเดินมาเห็นเข้าพอดี รีบวิ่งมาหาลูกพี่หน้าตาตื่น
“พี่หอมเป็นอะไร! พี่เทพ?”
“มะ...ไม่รู้สิ”
สุเทพเพิ่งเคยเห็นอีกฝ่ายร้องไห้ก็ทำอะไรไม่ถูก หากก็คว้าร่างโปร่งมากอดไว้แล้วปลอบเบาๆ
“ไม่ต้องร้องๆ หมดหล่อกันพอดี”
สุเทพทำเหมือนปลอบเด็กเล็กๆร้องไห้ ทำให้ข้าวหอมรีบผละออกห่าง เช็ดน้ำหูน้ำตาลวกๆ
“ปลอบเป็นเด็กไปได้”
“อ้าว...ก็ร้องเป็นเด็กๆเองนะ”
คนเพิ่งร้องไห้มาหยกๆขึงตาใส่เพื่อน ก่อนเชิดหน้าถือดีเหมือนเรื่องเมื่อครู่ไม่ได้เกิดขึ้นให้สุเทพยกมือยอมแพ้
ไม่ใช่เด็กก็ได้...
“มีอะไรต้องซื้ออีกเยอะหรือเปล่าหอม”
“หมดแล้ว ว่าจะไปกินข้าว เทพไปด้วยกันมั้ย”
แววตาเหมือนลูกหมาถูกทิ้งทำให้สุเทพทำใจปฏิเสธไม่ลง
“เอาสิ”
ก็ดีเหมือนกัน เจ็บหนักหนเดียวดีกว่าเจ็บเล็กเจ็บน้อยไปเรื่อยๆ และวันหนึ่งคงเป็นวันของเขาบ้าง
สวรรค์คงไม่ทอดทิ้งเขาหรอกน่า
หลังจากนั้นสุเทพก็ตามไปยกมือไหว้กำนันสิงห์ถึงบ้าน กะเอาให้ตัวเองกระอักเลือดเป็นลิตรๆกันเลย เพราะเมื่อไปถึงก็พบทิเบตนั่งคอยภรรยาคนดีอยู่ชานเรือน จ้องพวกเขาเขม็งพร้อมป้ายุพานั่งอยู่ข้างๆกำนันสิงห์มองมาเช่นกัน
ยัยคุณป้ามหาภัย! ข้าวหอมขึงตาจ้องผู้หญิงที่หวังเขมือบบิดาตนเอง ทั้งที่แก่จนเหนียงยานแล้วแท้ๆ
“กลับมาแล้วเหรอจ๊ะลูกหอม” ป้ายุพาจีบปากจีบคอกวักมือเรียกให้ไปนั่งข้างๆ
“พาเพื่อนสนิทมาถึงบ้านเลยหรือจ๊ะ” คนพูดเน้นคำพลางชำเลืองมองคุณหมอหนุ่มอย่างสะใจเล็กๆ
“มาๆลูก พ่อเทพด้วย มากินขนมด้วยกัน ป้าทำวุ้นมะพร้าวมาฝากตั้งเยอะ เมื่อเช้าทำไปทำบุญที่วัดมา”
ทิเบตซึ่งรีบจัดการงานและเรื่องการรักษาของเจนนี่ให้แพทย์ที่ชำนาญเป็นผู้รับผิดชอบต่อไปตามแผนที่ได้วางไว้ แล้วตามข้าวหอมมาด้วยความร้อนใจ
เพราะอีกฝ่ายไม่รับโทรศัพท์เลย เมื่อก่อนถึงจะเกลียดขี้หน้าก็ยังรับโทรศัพท์ คุยแบบขวานผ่าซาก แต่มีครั้งนี้ที่ไม่ยอมให้ติดต่อได้เลย โทรเข้าบ้านก็ไม่อยู่ซะเรื่อย
หรือที่ไม่อยู่ก็เพราะเหตุผลที่เห็นเต็มสองตานี้ ‘ทั้งๆที่เตือนไว้แล้วนะหอม แต่ก็ยังทำอีกงั้นเหรอ’ ร่างสูงกำหมัดแน่นแล้วลุกเดินหนีเข้าห้องไปทันที
อารมณ์อยากปรับความเข้าใจปลิวหายไปไกลเมื่อเห็นภาพแสลงตา ความไม่เข้าใจแล่นริ้วขึ้นในอก ความหึงหวงทำให้เห็นมดตัวเท่าช้าง อะไรก็ขัดตาขัดใจ แม้กระทั่งร่างเล็กแบ่งถุงข้าวของในมือเพื่อนมาถือซะเองก็เลือดขึ้นหน้าแล้ว
“ไม่ฟังแถมยังพามาเย้ยถึงบ้านอีกเหรอเนี่ย ให้ตายสิ”
คุณหมอหนุ่มทิ้งตัวบนที่นอน คว้าหนังสือมาอ่านได้หน้าสองหน้าก็ยกปิดหน้าตัวเอง พรางพรูลมหายใจสงบสติอารมณ์พลุ่งพล่าน
สุเทพมองร่างโปร่งไม่ละสายตาไปจากแผ่นหลังกว้างซึ่งเดินหลบเข้าห้องไปอย่างเสียมารยาท ดวงตาคู่ซุกซนซ่อนประกายสั่นไหวไว้ภายในให้คนมองรู้สึกเจ็บหนึบในอกอีกรอบ
ข้าวหอมวางข้าวของเสร็จก็ปรายตามองป้ายุพาแล้วจึงเอ่ยค่อนขอด “ไม่ต้องลำบากเอามาให้ก็ได้ครับป้า หอมแพ้มะพร้าว กินแล้วคัน”
“ตายแล้ว ป้าไม่รู้เลยนะลูก งั้นกำนันก็ต้องกินคนเดียวแล้วสิเนี่ย” ป้ายุหันไปยิ้มสยองให้กำนันสิงห์
“ลูกหอมเขาคัน กำนันต้องกินให้หมดนะจ๊ะ ฉันอุตส่าห์ตั้งใจทำมาฝาก กินไม่หมดเสียดายของแย่เลย”
น้ำเสียงฉอเลาะทำเอาข้าวหอมกระเดือกน้ำไม่ลงคอ จ้องยัยป้ามหาภัยใช้ส้อมจิ้มวุ้นส่งเข้าปากบิดา
“จะอ้วกว่ะเทพ”
ข้าวหอมทำท่าพะอืดพะอมคลื่นไส้ สะกิดให้เพื่อนดูพฤติกรรมจ้องแต่จะหาผัวของคุณป้าลืมแก่
“ต๊ายตาย คลื่นไส้ จะอ้วก แพ้ท้องหรือลูก แหมๆแต่งงานได้ไม่นานเองนะ ท้องซะแล้วหรือเนี่ย เด็กสมัยนี่ไวไฟแท้ๆ” ได้ทีก็จิกกัดเด็กหนุ่มคราวลูกทันที
“มันจะเอาอะไรมาท้องเล่าป้า” เจ้าตัวแสบขึ้นเสียงฉุนเฉียว
“ไม่ใช่หมอผีเสกหนังควายเข้าท้องได้ซะหน่อย หรือป้าอยากโดน”
“อะ! ไอ้เด็กบะ...” บ้า
คำสุดท้ายป้ายุพากลืนมันได้ทันก่อนหลุดออกมา จากนั้นรีบหันไปส่งสายตาขอความเห็นใจจากกำนันสิงห์ เปลี่ยนวิกฤตให้เป็นโอกาส
“มากไปหอม ป้าเขาเป็นผู้ใหญ่จะพูดอะไรก็ให้มันรู้จักขอบเขตซะบ้าง”
หากกำนันสิงห์ก็ไม่ได้ตำหนิบุตรชายมากนัก เพราะอีกฝ่ายก็ไม่ได้ทำตัวเป็นผู้ใหญ่ที่น่านับถือ
“ไอ้เทพมาแบ่งไปกินสิ อร่อยดีเหมือนกัน”
ผู้สูงวัยไม่พูดเปล่า ตักวุ้นแบ่งใส่จานเล็กเลื่อนให้เด็กหนุ่มหน้าจ๋อยตรงหน้า
“ระวังท้องเสียนะเทพ รู้ปะว่าขนาดไอ้โก๊ะมันยังเมินเลย”
ร่างโปร่งเอียงหน้าแอบกระซิบข้างหูเพื่อนอย่างคุ้นเคยดังเก่า
แม้ข้าวหอมจะเตือน หากสุเทพก็ต้องตักทานด้วยเกรงใจผู้ใหญ่ทั้งสองคน พลางเขม่นตาบอกให้เพื่อนลดๆความเฮี้ยวลงมาบ้าง
V
V
V
ต่อข้างล่างค่ะ
-
ยังไม่ได้อ่าน แต่ว่ามาจิ้มคนเขียน
55+
-
กำนันสิงห์มองด้วยสายตาคนผ่านร้อนผ่านหนาวนั่งคำนวณเหตุการณ์ก่อนลอบโล่งใจขึ้นมานิดหนึ่ง นับว่าไม่เสียแรงที่เอ็นดูมัน ไอ้เทพ
“แล้วทำไมคราวนี้ไอ้ปุ๋ยตัวนี้มันแพงนักล่ะไอ้เทพ ร้านเอ็งขึ้นราคารึไง เมื่อก่อนมันถูกว่านี้ตั้งหลายร้อย” กำนันสิงห์ถามเรื่องปุ๋ยที่สั่งไปวันก่อน
“ต้องขึ้นราคาพ่อกำนัน ทางสายส่งมันขึ้นราคามาเกือบเดือนแล้ว ร้านผมก็ไม่อยากขึ้นนักหรอกเพราะลูกค้าบ่นแถมขายยากขึ้นอีกต่างหาก ช่วงนี้ก็แย่ไปตามๆกัน ยอดขายตกฮวบเลยล่ะครับ”
“งั้นรึ สวนข้าบางอย่างทำเองได้ก็ทำใช้กันเอง แต่บางอย่างมันก็ต้องซื้อเอา หลายตังอยู่ เฮ้อ...ถ้ากระเป๋าไม่หนักพอ ทำเท่าไรก็สู้ค่ายาค่าปุ๋ยไม่ไหว ราคาพืชผักมันผันผวนยังกับอะไร”
“เดี๋ยวนี้ปลูกอะไรก็ต้องดูตลาดด้วยครับ สักแต่ว่าปลูกก็เจ๊งกันมาเยอะแล้ว”
“นั่นสิ ข้ามันก็แก่แล้ว ก็อาศัยถามลูกหลานมันเหมือนกัน ความคิดความอ่านมันกว้างไกลว่าข้าเยอะ ว่าแต่ปุ๋ยกับยาที่สั่งไปเอามาส่งเหมือนเคยนะ”
ข้าวหอมเห็นบิดาคุยกับเพื่อนเป็นงานเป็นการจึงอาศัยจังหวะนี้เข้าไปหาทิเบตในห้อง ไปดูหน้าคุณหมอคนดีจะตามมาแก้ตัวยังไง
ภายในห้องเงียบสงบมีเพียงเสียงสายลมเย็นฉ่ำก่อนฝนพรำพัดผ่านผ้าม่านจนเกิดเสียง ร่างสูงครอบครองเตียงเขาเป็นของตัวเอง ตั้งแต่วันนั้นอีกฝ่ายก็ไม่กลับไปนอนพื้นอีกเลย ไล่เท่าไรก็หน้าด้านหน้าทนผิดหน้าตาจริงๆ ข้าวหอมเดินย่ำเท้าหนักๆเข้าไปใกล้คนนอนหันหลังให้ หากแผ่นหลังกว้างก็ไม่มีทีท่าจะหันมาสนใจกันเลยซักนิด ผิดไปจากทุกที หัวใจพองๆจึงแฟบลงเหมือนลูกโปร่งถูกปล่อยลม ร่างโปร่งยืนตัวสั่นเทิ้ม จ้องคนมีท่าทีหมางเมินชั่วอึดใจ น้ำอดน้ำทนที่มีน้อยอยู่แล้วจึงขาดผึง
อุตส่าห์ใจอ่อนยอมเข้ามาคุยด้วย กลับทำเป็นไม่สนใจ
เออ จำไว้เลย ไม่คุยก็ไม่ต้องคุย!
คนหัวไม่ล้านแต่ใจน้อยเดินกระทืบเท้าโครมๆออกไปจากห้อง ทิเบตจึงลดหนังสือลงต่ำมองประตูที่ปิดดังสะเทือนแก้วหู แล้วหลับตาลงทบทวนความรู้สึกตัวเอง
ต้องการอะไร...
สายฝนพรางพรูลงมาเป็นสายสีขาว กระทบยอดไม้ลู่ลงสู่พื้นดินไหลนองเป็นทางหาที่ต่ำ จากสายเล็กๆหลายๆสายค่อยบรรจบกันเป็นร่องน้ำ ไหลไปรวมกันเป็นคลองบึง จนเกินความต้องการกักเก็บไหลไปสมทบกับแม่น้ำใหญ่ ส่งผลให้ระดับน้ำสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว
ทิเบตเขยิบตัวพิงหัวเตียงเสยผมลวกๆเมื่อฝนซาเม็ด จากนั้นจึงเดินออกไปนอกห้อง
สุเทพและป้ายุพากลับไปแล้ว เหลือแค่กำนันสิงห์กับเจ้าแก้วนั่งตรวจเอกสารบางอย่างบนโต๊ะ
“มีอะไรให้ช่วยมั้ยครับ”
“ไม่มีหรอก พ่อทิทำงานมาเหนื่อยๆก็พักให้เต็มทีเถอะ ว่าแต่วันก่อนมีคนมาบอกขายที่หลายสิบไร่แถวที่พ่อทิต้องการพอดีเลย วันรุ่งไปดูมั้ยล่ะ เผื่อถูกใจ”
“ดีเลยครับ” ทิเบตพยักหน้าเห็นพร้อง “จะได้ชวนหอมไปเที่ยวในเมืองด้วย ไม่เคยไปด้วยกันเลย ว่าแต่ตอนนี้ไปไหนซะละครับ”
“สงสัยจะงอนอะไรพ่อทิล่ะมัง เดินโครมๆไปกระท่อมริมน้ำแล้ว พ่อทิไปตามกลับมาทีเถอะ ช่วงนี้น้ำขึ้นเร็ว ไม่ค่อยปลอดภัย ถ้ามันไม่ฟังก็มัดกลับมาเลยก็ได้ ไม่ว่ากัน”
ทิเบตเดินกางร่มลัดเลาะไปตามทางท่ามกลางสายฝนพร่างพรายบางๆ หายลับไปจากสายตาผู้สูงวัย
‘อดทนหน่อยนะพ่อทิ ฉันก็ไม่รู้ว่าเมื่อไรไอ้ลูกหัวดื้อคนนี้มันจะยอมเปิดใจซะที ผิดที่ฉันเองที่เลี้ยงมันมาแบบตามใจ แต่ตอนนี้ฉันยกให้พ่อทิแล้ว ก็ช่วยใจเย็นอบรมมันหน่อยเถอะนะ’
คุณหมอหนุ่มไปถึงกระท่อมน้อยปลายไร่ฝนก็หยุดสนิทได้พักหนึ่งแล้ว ร่างโปร่งนั่งเหม่ออยู่บนแคร่หน้ากระท่อม พอเห็นว่าใครเดินมาก็หันข้างให้ทันที ทิเบตย่ำน้ำเจิ่งนองเข้าไปนั่งข้างๆ ให้ไอ้โก๊ะซึ่งวนเวียนใกล้เจ้านายจ้องมองเหมือนไม่ไว้ใจเป็นระยะ หากรู้ฤทธิ์มันมาแล้วไม่มีทางได้แอ้มน่องเขาหรอก
ร่างสูงนิ่งรอท่าทีคนขี้วีนซักครู่ก็เกิดความรู้สึกอยากกอดคนตรงหน้าขึ้นมาจับใจ
รักเขาหัวปักหัวปำแล้วหรือนี่?
“ข้าวหอม”
ทิเบตทอดเสียงอ่อนพลางโอบไหล่เล็กเข้ามากอด แม้อีกฝ่ายจะแข็งขืนทำปากยื่นขมวดคิ้วอยู่ก็ตาม
“หอมไม่พอใจที่ฉันไม่มีเวลาให้ใช่มั้ย” คนถามมองอีกฝ่ายหน้าคว่ำคางแทบติดอก
“ช่วงนี้มีเพื่อนฉันเข้ามารักษาตัว เจนนี่น่ะ หอมเคยเจอกันตอนไปตรวจสุขภาพไง เขามีปัญหาหลายอย่างเลยต้องเสียเวลาจัดการมากกว่าคนไข้รายอื่นเขา”
“เพื่อน?” ข้าวหอมย้อนเสียงสูง
และเพราะน้ำเสียงสูงๆนั้นก็ทำให้ทิเบตเข้าใจได้ทันทีว่าที่หน้าคว่ำหน้าหงายอยู่นี่เกิดจากอะไร จากที่ไม่แน่ใจเพราะไม่อยากเข้าข้างตัวเอง แต่อาการแบบนี้มันเรียกว่าหึงไม่ใช่เหรอ...ดีใจ เพราะสิ่งที่ทุ่มเทไปได้สะท้อนกลับมาแล้ว แม้จะกลับมาในลักษณะรุนแรงไปหน่อยก็เถอะ ก่อนค่อยๆอธิบายให้ฟัง
“ใช่ เขาเป็นโรคมะเร็งในเม็ดเลือดขาวเลยต้องวางแผนการรักษากันยาวนะหอม”
ความร้ายแรงของโรคทำให้ข้าวหอมเผลอหันมองดวงตาคู่อ่อนโยนกระจ่างใสพร้อมเปิดเผยทุกเรื่องไร้วี่แววปิดบัง เผลอผ่อนร่างตามแรงโอบกอดของอีกฝ่าย
ร่างสูงพินิจพิจารณาคนหน้าสลดลง จากนั้นจึงเอ่ยน้ำเสียงติดตลก
“แต่เมื่อก่อนก็เคยไปคุกเข่าขอหมั้นเขาไว้ แล้วเขาก็หนีไปแต่งงานกับคนอื่นน่ะ น่าสมน้ำหน้ามั้ย”
“ยังรักอยู่งั้นสิ” ข้าวหอมมองปลายเท้าตัวเองใจตุ๊มๆต่อมๆ
“เอ...” เพราะทำท่าลังเล ร่างโปร่งจึงขืนตัวออกให้คุณหมอใจหายวาบรีบคว้าตัวไว้แทบไม่ทัน “เขาทำขนาดนั้นมันหมดความรู้สึกไปนานแล้วล่ะ ตอนนี้เลยเป็นแค่หมอกับคนไข้เท่านั้นเอง”
“ใจบุญสมกับอาชีพจริงๆเลยนะ นายน่ะ”
ทิเบตยิ้มให้คนช่างประชด หากยังตั้งใจอธิบายให้อีกฝ่ายฟังอย่างใจเย็น
“หอมรู้มั้ยว่าคนที่เป็นโรคนี้ ต้องอดทนกับการรักษาตัวขนาดไหน”
ร่างโปร่งส่ายศีรษะแทนคำตอบ แต่ก็รอให้อีกฝ่ายอธิบาย
“โรคนี้ผู้ป่วยจะติดเชื้อได้ง่าย มีไข้ เกล็ดเลือดต่ำ ซีด และเลือดออกง่าย บ้างก็ปวดกระดูก การวินิจฉัยก็จะต้องเจาะไขสันหลังเพื่อตรวจเซลล์มะเร็งในน้ำไขสันหลัง ฟังแล้วน่ากลัวมั้ย”
ทิเบตเกยคางกับศีรษะทุย เมื่ออีกฝ่ายยังนิ่งฟังจึงเล่าต่อ
“ต้องใช้เคมีบำบัดในการรักษา ต้องทานยาหรือไม่ก็ฉีดยาทุกวันเพื่อควบคุมโรคให้อยู่ในระยะสงบ แต่ไม่ได้จะหายขาดทุกรายหรอกนะ แถมผลข้างเคียงของยาก็สูงด้วย จะหายขาดก็ต้องปลูกถ่ายไขกระดูกจากพ่อแม่พี่น้องท้องเดียวกัน และต้องมีเนื้อเยื้อเข้ากันได้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเจอเนื้อเยื้อที่เข้ากันได้แล้วทุกอย่างจะโอเคนะ เพราะหลังปลูกถ่ายเสร็จอาจเกิดภาวะแทรกซ้อนรุนแรง ร่างกายต่อต้าน จึงต้องดูแลกันทุกฝีก้าว ตั้งแต่พอตกลงว่าจะต้องปลูกถ่ายไขกระดูกก็ต้องทำการฉายรังสีทั้งตัวเพื่อเตรียมการปลูกถ่ายไขกระดูก โดยการให้เคมีบำบัดขนาดสูงร่วมกับรังสีเพื่อทำลายเซลล์ หลังจากนั้นจึงนำไขกระดูกของคนปกติฉีดเข้าไป ผู้ป่วยจำเป็นต้องอยู่โรงพยาบาลจนกระทั่งร่างกายสามารถสร้างเม็ดเลือดได้ เห็นมั้ยว่ามันต้องใช้ระยะเวลาและความอดทนขนาดไหนกว่าผู้ป่วยจะหายจากโรค ผู้ที่เป็นต้องมีกำลังใจดีมากถึงจะผ่านไปได้ หอมคิดดูสิว่าต้องอยู่แต่ในห้องปลอดเชื้อ ติดแหงกอยู่ในโรงพยาบาล ผมก็ร่วง เบื่ออาหาร คลื่นไส้ อาเจียนตลอด คันไปทั้งตัว เป็นหมันอีกด้วย แล้วจะไม่ให้ผู้ป่วยท้อใจได้ยังไง บางคนคิดฆ่าตัวตายจะได้จบๆกันไปเลยก็มี”
ได้ฟังประโยคสุดท้ายข้าวหอมสะท้านเฮือกกล้ามเนื้อกระตุกขึ้นพร้อมกัน ทิเบตจึงโยกตัวปลอบช้าๆ
“ข้าวหอมเข้าใจรึยัง”
ทิเบตก้มถามคนในอ้อมแขนที่ยังนิ่งเงียบเหมือนไม่รับรู้รับทราบที่เขาเล่ามายาวยืดให้นึกฉุนนิดๆหมั่นเขี้ยวหน่อยๆ
“แต่ที่เล่าก็ไม่ใช่ว่าฉันจะต้องไปดูแลรักษาเจนนี่เขาหรอกนะ พอจัดการเรื่องเข้ารักษาและค่าใช้จ่ายเสร็จ ฉันก็มอบคนไข้รายนี้ให้อยู่ในความดูแลของแพทย์ที่ชำนาญ ซึ่งไม่ใช่ฉัน เพราะฉะนั้นตั้งแต่นี้ไปฉันก็ไม่ยุ่ง ไม่ต้องรับโทรศัพท์กลางดึก ไม่ต้องกลับบ้านช้า เข้าใจยัง”
ร่างสูงมองคุณภรรยาเม้มริมฝีปากแล้วจึงแกล้งรัดอีกฝ่ายแรงๆ
“ไม่รู้รึไงว่าเป็นเมียหมอต้องอดทนน่ะ”
รู้สึกซาบซึ้งมาตั้งนาน มาพังเพราะไอ้ประโยคหลังนี่เอง ข้าวหอมเขม่นมองร่างสูง “ทนไปคนเดียวเหอะ” พูดไปก็พยายามแกะมือเหนียวหนึบเป็นตุ๊กแกออก
“ไม่เอาน่า อย่าเดินหนีอีกเลย ฉันหมดแรงวิ่งตามแล้ว ตอนนี้ง่วงมาก รู้เปล่าว่าการรีบเคลียร์งานมาตามง้อเมียนี่มันเหนื่อยเอาเรื่องนะ”
“อะ!...นาย”
“น่า...ดีกันเถอะ แล้วพรุ่งนี้จะพาไปเที่ยว”
คำง้อน่าอายทำให้ข้าวหอมหน้าแดงไปถึงหู ทนฟังไม่ได้ทนมองไม่ไหว ก้มหน้าก้มตาผลักอีกฝ่ายด้วยความอึดอัดเก้อเขิน
“บอกก่อนว่าเข้าใจแล้วจะปล่อย ไม่งั้นก็จะกอดอยู่แบบนี้ล่ะ”
“ก็ลองดูสิ”
ร่างโปร่งเงื้อหมัด แต่ก่อนจะได้ทะเลาะกันเรื่องไม่เป็นเรื่องอีกครั้ง ฝนก็เทลงมาห่าใหญ่ ทั้งคู่จึงรีบพากันเข้าไปหลบฝนในกระท่อม
“โอ๊ย...เจ็บนะ ปล่อยได้แล้ว”
ข้าวหอมตะโกนแข่งกับเสียงฝน เมื่อเข้ามาในกระท่อมอีกฝ่ายก็ยังไม่ปล่อย ยื้อยุดกันจนมานอนกองบนแคร่ และดูจะท่าไม่ดีอีกต่างหาก เพราะถูกคร่อมปิดทางหนีไว้ทุกทาง
“ไม่”
“มันเจ็บหลัง ปล่อย”
“ไม่”
ข้าวหอมจ้องหน้าคนยิ้มกริ่มด้วยทั้งโกรธทั้งอาย เมื่อรู้สึกว่าอีกฝ่ายอ่านความคิดตนเองออก และท่าทางไม่ยอมจบง่ายๆ
“เข้าใจก็ได้ๆ พอใจยัง”
ร่างโปร่งรีบตอบเพราะอยู่ในสถานการณ์เสียเปรียบ หากกลับรู้สึกโล่งอกที่ยอมรับออกไป
ค่อยๆยอมรับกันที่ละนิด
“ไม่ค่อยพอใจเท่าไร แต่ก็โอเค”
ทิเบตยิ้มกว้างยอมคลายวงแขน แล้วทอดตัวนอนข้างๆ
วันนี้ได้แค่นี้ก็พอใจแล้ว
ข้าวหอมยอมให้อีกฝ่ายกอดเอวไว้หลวมๆแล้วต่างคนต่างนอนดูสายฝนเทกระหน่ำจนกระทั่งเวลาผ่านไปพักใหญ่ก็ยังไม่หยุด คนใช้แรงไปกับการโมโหจึงท้องร้องจ๊อกๆ
“หิวข้าวเหรอ” ทิเบตปล่อยมือเมื่อร่างเล็กขยับลุกขึ้นนั่ง
“อืม” ก็กินกับเทพมานิดเดียวเอง เห็นหน้าเศร้าๆเลยกินไม่ค่อยลง
ประโยคหลังติดอยู่ในใจ เพราะไม่อยากเอ่ยชื่อใครอื่นให้เสียบรรยากาศ
“หุงข้าวกินดีกว่า ลองตกอีแบบนี้อีกนาน เป็นลมตายพอดี”
พูดจบก็ลงมือก่อไฟหุงข้าวรวดเร็วจนทิเบตตามแทบไม่ทัน หากก็อมยิ้มเมื่อคิดว่าอีกฝ่ายคงเปิดใจให้ตนเองบ้างแล้ว จึงเอาใจด้วยการกุลีกุจอไปหาเครื่องกระป๋องในตู้
“หอม” ทิเบตเปิดตู้ค้างไว้หันมองข้าวหอมนั่งพัดเตา “เหลือแต่ผัดดอง” ชายหนุ่มชูผัดดองกระป๋องเล็กๆเหลือเพียงกระป๋องเดียว
“งั้นหุงข้าวต้มก็ได้”
คนกินง่ายอยู่ง่ายยักไหล่ ไปตักน้ำในตุ่มมาเติมเสร็จก็หันไปถามอีกฝ่าย
“กินได้เปล่า”
“ได้” ทิเบตลากเสียงยานคาง
“ก็ดี” เป็นเขยชาวไร่ก็ต้องอดทนเหมือนกัน รู้ไว้ซะด้วย
ข้าวหอมเผลอย้อนอีกฝ่ายในใจ หากพอรู้ตัวว่ายอมรับอีกฝ่ายเป็นสามีเต็มเนื้อเต็มตัวก็หน้าร้อนผ่าว รีบหันหน้าหนีมองไปนอกกระท่อม ก็รู้ว่าฝนซาไปแล้ว
“อะไรเนี่ย บทจะตกก็ตกไม่ลืมหูลืมตา บทจะหยุดก็หยุดซะง่ายๆเนี่ยนะ”
ร่างโปร่งขยับออกไปดูท้องฟ้าที่ยังครึ้มดำ เมฆลอยต่ำ
“พี่หอม”
เสียงตะโกนของไอ้ขันซึ่งปั่นจักรยานฝ่าละอองฝนดังมาแต่ไกล
“มีอะไรไอ้ขัน”
“พ่อกำนันให้ฉันมาตามกลับเรือนจ้ะ”
“เดี๋ยวจะตามไป เพิ่งหุงข้าวไว้”
“แต่ว่าป้าสาแกเอาเงินมาไถ่โฉนดที่ดินคืน พ่อกำนันหาไม่เจอ พี่หอมไปเก็บไว้ไหนล่ะ”
“จำไม่ได้ว่ะ แต่ปกติมันอยู่ในเซฟนี่ หรือไม่ก็ลิ้นชักในห้องพ่อนั่นล่ะ”
“หาไม่เจอ พี่หอมกลับไปหาคืนเขาเองเถอะ ข้าวไปกินที่เรือนก็ได้ ที่หุงไว้ก็ทิ้งมันไปเถอะ”
“เฮ้ย ทำงั้นได้ไง เสียดายของ” ข้าวหอมขึงตาใส่ลูกสมุน “งั้นนายดูข้าวไว้นะ สุกแล้วยกขึ้น เดี๋ยวกลับไปดูโฉนดให้พ่อก่อนแล้วจะเอากับข้าวกลับมาด้วย โอเคนะ”
ข้าวหอมหันไปบอกทิเบตเสร็จสรรพก็ขึ้นนั่งเบาะท้ายจักรยานให้ไอ้ขันปั่นกลับเรือน
ร่างโปร่งหันมองทิเบตยืนมองตามหลัง ให้รู้สึกอุ่นในหัวใจจนอยากยืดเวลาแบบนี้ไปนานๆ
รีบไปรีบกลับมากินข้าวด้วยกันดีกว่า
เพราะหมกมุ่นอยู่กับเรื่องของตัวเองมากไปรึเปล่า ร่างโปร่งถึงไม่ได้สังเกตสิ่งรอบตัวว่ามีอะไรเปลี่ยนแปลงไปมากแล้ว
มากจนน่าใจหาย หากทันได้เห็น
TBC
o22 จะเกิดรายขึ้นเนี่ย ม่ายยยยย
เจอกันวันพุธค่ะ
-
มาทำไมเนี่ยไอ้ขัน :-[
-
หงะอย่าบอกนะว่ามีน้ำป่า หรือว่า ดินถล่มอะไรแบบนี้อ่ะ
อากาศไม่ค่อยเป็นใจแต่บรรยากาศออร่าวิ้งๆสีชมพู โคดเป็นใจสุด
งี๊ดดดดดดดดดด ถึงจะมาง้อแต่มาเจอภาพบาดใจซะก่อนพี่หมอก็นะ
มาง้อเมียได้ตามหน้าที่มากๆ อย่าให้เมียงอนนานนะ เมื่อยหน้าจะแย่
จิ้นของคนเป็นภรรยาโคดเป็นตุเป็นตะ อิอิ ตามมาง้อมาเอาใจแบบนี้อ่ะ
โล่งอกหน่อย แบบนี้ค่อยคุยกันได้ กินข้าวอร่อยเป็นที่สุด
เกือบล่ะ ถ้าท้องไม่ร้องนี่ได้กินอย่างอื่นแทนข้าวแหงๆ ฮิ้วววววววว
"หนึ่ง...สอง...สาม...สี่...ห้า...เลิก...ไม่เลิก...เลิก...ไม่เลิก
คนเคว้งคว้างลงมือนับตัวหมัดจนเพี้ยนใช้มันเป็นตัวตัดสินชะตากรรมของตัวเอง"
>>ไอ่นับหมัด แบบเลิก ไม่เลิกอ่ะนะ หงะจะอ้วก 555 เป็นวิธีการ
ที่ทำให้เมียหมออารมณ์ดีอย่างเห็นได้ชัดเกิ๊น เลือดจะไปลมจะมา
5555
สุเทพและป้านิภากลับไปแล้ว เหลือแค่กำนันสิงห์กับเจ้าแก้วนั่งตรวจเอกสารบางอย่างบนโต๊ะ
>>ป้ายุ ป่าวคะ
o13 o13 เป็นเมียหมอต้องอดทน อึ๊บๆ แล้วเป็นผัวหนูละลูกข้าวหอม
ต้องอดทนมากกว่ารึป่าว ครึๆๆ
-
น้ำท่วมฉับพลันน้ำป่าไหลหลาก อุบัติเหตุ.....ไม่น๊า :monkeysad: ต้องไม่มีใครเป็นอะไรน๊า ทุกคนต้องปลอดภัย :o12:
-
คิดถึง หอม ทุกวันเลยยย +1
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก. . . น้ำไหลมาแรงแน่เลย >,,,,,,,,,,,,,,,,,<
ไม่น้า คุณหมอออ~~!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! :sad5:
-
^
^
น้ำท่วม!! =[]=
พี่หมออออออออออออออออออออออออออออ
แต่เค้าว่าอุปสรรคจะทำให้คนรักกันมากขึ้น เอาวะ น้ำก็น้ำเนอะหมอเนอะ 555
-
น้องหอมตอนนี้น่ารักว่ะ น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ว่าแต่ว่า น้ำจะหลากรึเปล่าเนี่ยยยยย
จะเกิดไรขึ้นนนนนนนนนนน
-
อารายยยยย :serius2:
อย่าบอกนะว่าน้ำจะขึ้นอ่าาาาา
หมอทิกับน้องหอมเพิ่งสวิทกันเองน้าาาาาาาาา
อ่านตอนนี้แอบหวานนิดๆ ชอบจัง
อยากให้หมอทิกับหอมหวานเเบบนี้บ่อยๆ ฮาาา
-
น้ำป่า ว๊ากกก
เสียดายข้าว แต่ไม่ห่วงผัว
ยัยข้าวหอมมมมมมม
-
น้ำท่วมเหรอ
เฮ้ยหมอทิจะเป็นไรป่าว
ไม่ยอมน้า
สงสารหมอ
-
จะเกิดอะไรขึ้น :serius2:
อย่าให้โกรธกันอีกเลย :call:
ขอฉากหวานๆบ้างจิ งอน+ง้อกันตลอด
ข้าวหอมเปิดใจด่วนๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
จะเกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ อร้ายยยย :serius2:
-
สุเทพและป้านิภากลับไปแล้ว เหลือแค่กำนันสิงห์กับเจ้าแก้วนั่งตรวจเอกสารบางอย่างบนโต๊ะ
>>ป้ายุ ป่าวคะ
เเก้เเล้วนะคะ ขอบคุณ คุณ mecon มากๆค่ะ
-
งอนๆง้อๆกัน น่ารักดี นานๆจะมีซีนแบบนี้ให้คนอ่านชื่นใจ :impress2:
ชอบตอนหอมนั่งนับหมัด แบบ..พอลงที่คำว่า เลิก ก้อโทษหมัดว่ามันกระโดดทำให้นับผิด 55+
ว่าแต่... จะเกิดอะไรขึ้นอีกแล้วววว~~ :serius2:
เป็น FC หมอทิกับข้าวหอมก้อต้องอดทนเหมือนกันใช่มั้ย? o7
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
หมอทิอย่าเป็นอะไรไปน้า
อ่านตอนนี้แล้ว ค้าง กับ เครียด ห่วงหมอทิ
-
แอบซึมตอนที่หมออธิบายเรื่องมะเร็งเม็ดเลือดขาว เพราะน้องสาวเป็นโรคนี้อยู่
-
ว้ากก อย่าให้ถึงขั้นใครตายน้า :serius2: หอมมาช่วยสามีเร็วๆ
-
โอ้วๆ หอมจ๋า น่ารักขึ้นนะเนี่ย
-
พี่หมอจะเจออะไรอ่ะ พี่หอมรีบๆมานะ ไม่อย่างนั้นได้เป็นหม้ายแน่
รอตอนต่อไปค่ะ
-
เป็นห่วงหมอ :sad3:
-
ข้าวหอมน่ารักขึ้นมานิดๆแร้วดีใจแทนหมอทิด้วย
อิอิ
-
จะเกิดอะไรขึ้นเนี่ยะ ทิ้งท้ายซะน่ากลัว
เอาใจช่วยอย่าให้ร้ายแรงเลย
-
อ่านทีเดียวสองตอนรวด.. o7 ในที่สุดข้าวหอมก็ทำตัวน่ารักสมกับเป็นภรรยาขึ้นมาบ้างแล้ว แอร้ยยยยยย แอบน้อยใจที่ไม่มีเวลาให้ หึงเจนนี่ และเคลียร์กับน้องเทพแล้ว น่ารักที่สุดใช่มั๊ยคะพี่หมออออออ
แต่คุณเจี๊ยบแอบสปอยล์ว่า จะเกิดอะไรขึ้น........ขอพายุลูกใหญ่ค่ะ เรารับได้อยู่แล้วววววว555555555
+1 เป็นกำลังใจให้ค่ะ
:pig4:
-
ขออย่าให้ตอนหน้ามีอะไรร้ายแรงเกิดขึ้นเลย :monkeysad:
ขอแก้คำผิดนิดนึงนะคะ
โรคนี้ผู้ป่วยจะติดเชื้อได้ง่าย มีไข้ เกร็ดเลือดต่ำ >>> ต้องเป็น เกล็ดเลือด ค่ะ
-
น้ำป่า ว๊ากกก
เสียดายข้าว แต่ไม่ห่วงผัว
ยัยข้าวหอมมมมมมม
นั่นดิ........
น่าจะห่วงหมอทิบ้างเนอะ
-
ตอนนี้ค่อยยังชัวไม่ต้องลุ้นให้ปวดเครื่องใน - -
หุหุหุ หอมหึง ออกนอกหน้าจนหมดทิจับได้
ว่าแต่ตอนนี้สงสารเทพแหะ โดนความสงสารของหอมเล่นงานเข้า เทพก็ทำใจให้ได้ไว ๆ ละแล้วหาคนใหม่แทนเพื่อมาเยียวยาตัวเองบ้าง
ว่าแต่คุณป้าคะ จะไม่สอดรู้สอดเห็นเรื่องของคนอื่นมากไปรึคะ แกแล้วนะน่าจะเจียมสังขารไว้บ้าง เดียวเด็กมันถอนหงอกให้หมดหัวแล้วจะรู้สึก
-
อ๊ากกกกกกกก ทำไมต้องดราม่ากันด้วย
ขอมีความสุขตลอดตอนด้วยเถอะค่า ลุ้นจนตัวโก่งแล้วเนี่ย
-
โฮกกก มีฉากหวานๆมากระชุ่มกระชวยแล้ว
ข้าวหอมก็นะ หึงหมอทิแล้วยังจะปากแข็งอยู่
เมื่อไหร่จะได้ยินคำว่ารักออกจากปากทั้งสองคนเนี๊ยยยยยยยย
แต่ว่า... ที่ทิ้งท้ายนั่นคืออารายยย!!!
คนเขียนค๊ะ มันกำลังจะเกิดพายุเรอะ???
ค้างคามากมายยยยยยย :sad4:
-
จะเกิดอารายอีกเนี่ยยยยยย
-
ขออย่าให้ตอนหน้ามีอะไรร้ายแรงเกิดขึ้นเลย :monkeysad:
ขอแก้คำผิดนิดนึงนะคะ
โรคนี้ผู้ป่วยจะติดเชื้อได้ง่าย มีไข้ เกร็ดเลือดต่ำ >>> ต้องเป็น เกล็ดเลือด ค่ะ
ขอบคุณมากค่ะ แก้คำผิดเเล้วค่ะ
แอบซึมตอนที่หมออธิบายเรื่องมะเร็งเม็ดเลือดขาว เพราะน้องสาวเป็นโรคนี้อยู่
ขอให้อาการดีขึ้นนะคะ สุขภาพเเข็งเเรง เจี๊ยบเป็นกำลังใจให้ค่ะ
ขอให้คุณพระคุ้มครองด้วยเทอญ
-
ไม่เอานะๆอย่าให้พี่หมอทิเป็นอะไรนะ
ไออุปสรรคที่ผ่านๆก็แย่แล้วจะทำอะไรพี่หมอทิอีกง๊ะ
น้องหอมรีบไปรีบกลับนะเป็นห่วงพี่หมอทิจังเลยแง๊ๆๆๆๆๆ
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะค่ะ
+1เป็นกำลังใจให้พี่ทิ
-
ไม่รู้รึไงว่าเป็นเมียหมอต้องอดทนน่ะ
แต่ได้ข่าวว่าเป็นสามีชาวไรก็ต้องอดต้องทนเหมือนกันนิพี่หมอ
ไรเตอร์วันอังคารได้ไหมวันพุธได้ข่าวว่านานไป
แล้วยังกล้ามาทิ้งระเบิดให้คนอ่านคิดมากอีกนะ
จะขอหวานบ้างอะไรบ้างก็ไม่ได้นะใจร้ายที่สุดอ่ะไรเตอร์
ว่าแต่ยกหม้อข้าวไปกินบนบ้านก็ได้มั้งข้าวหอม นี่ต้องยกกับข้าวมาที่กระท่อมรักปลายนาอีกทำไมน้า
แอบหวานก็ไม่บอกอ่ะ
โอ้ยอ่านเรื่องนี้แล้วต้องนั่งอมยิ้มอ่ะ ชอบ :กอด1:
-
เอ่อออ
ที่ว่ารอบตัวเปลี่ยนแปลงไปเนี่ย
ใช่น้ำท่วมรึป่าวอ่ะ
แล้วท่าเป็นน้ำท่วมจริง
แล้วหมอทิล่ะจะเป็นยังไงงงงง
ลุ้นๆๆสุดๆๆๆ
มาต่อไวไวนะ
-
ว้าวววๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก
-
:a5: :a5: :a5: :a5:
-
มันเหมือนว่าจะต้องมีเหตุอะไรเกิดขึ้นอีกแน่ๆเลยนิ
-
กำลังหวานๆ กันอยู่แล้วเชียว
เกิดเรื่องอะไรขึ้นอีกแล้วเนี่ย
-
น้ำป่า
ใช่แน่ๆ
น้ำป่า
หมอทิหนีเรววววววววววววววววววววว
-
น้ำท่วมฉับพลันหรือป่าว
ไม่เอานะ :serius2: :serius2:
-
:sad4: พี่หมอจะเป็นอะไรไหมเนี่ย โฮๆๆๆ พ่อเทพบุตรสุดหล่อ~~~
หนูข้าวหอม กลับมาเร็วๆๆนะ
-
ดีจังเข้าใจกันแล้ว
แต่จะเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นอีกละเนี้ย
-
น่านสิ ม๊ายยยยยยน่า น้ำท่วมน้ำหลากไม่เอาทั้งนั้นน๊า
-
กรี๊ดดดดด รอนะคะ
-
เป็นเมียหมอต้องอดทน อื้มมมมมมม
ห้าห้า จริง !!!!
-
:serius2:
ไม่น๊า พี่หมอทิของฉานนนนน
:sad4:
-
วันนี้นั่งอ่านทั้งวันเลยค่ะ...ตามทันจนได้...อ่านประชดเจ้านายที่ไม่ให้หยุด ฮ่าๆๆ
ข้าวหอมเอ๊ยยยย....เป็นลูกเป็นหลาย เป็นน้องเป็นนุ่ง แม่จะจับตีซะให้ก้นลายเลย :angry2:
ทำไมหนูถึงดื้อ ซน เซี้ยว เฮี้ยว ใจแข็ง ปากเสีย ได้ขนาดนี้คะลูก...
อ่านไปก็ลุ้นไป เหนื่อยใจจริงๆ เฮ้ออออออ..... :เฮ้อ:
แต่มาอ่านตอนท้ายๆ นี่แล้วก็อดจะมีหวังขึ้นมานิดๆ ไม่ได้ ดีใจจริงๆ....
อุตส่าห์ไปในทิศทางที่ดีแล้ว....ได้โปรดอย่ามาอะไรมาทำให้ต้องนับ 1 ใหม่เลยนะคะ... :serius2:
รอวันพุธด้วยใจจดจ่อ...อยากอ่านต่อมากๆ อยากให้ถึงตอนเค้าหวานกันเร็วๆ จังเลย พี่หมอที่แสนดีของเราคงจะมีความสุข
ขอบคุณมากๆ นะคะ :กอด1:
-
เกิดรายขึ้นนนน
-
:angry2:
ไม่มีอะไรหรอกมั้ง
อย่ากังวลไปดิ
เค้ากลัวน่ะเว่ย
พี่หมอ อย่าเป็นอะไรน่ะ
-
โหยย ไม่นะเรื่องกะลังไปด้วยดี
จะเกิดอะไรขึ้นเนี่ยย
หมอทิม่ายยยย
-
o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9
เค้าจะเอาน้องหอมกะพี่ทิอ่ะไรเตอร์
-
ค่อยๆยอมรับกันบ้างอะไรบ้าง อ่านแล้วชื่นใจขา
-
:เฮ้อ:ดีกันแล้วใช่ไหมเนี่ย
-
มานั่งรอตอนต่อไป
-
มาปูเสื่อรอ....อ่านตอนต่อไปปปปปจร้า
-
:laugh:อ่านทันแล้วๆ
โอ๊ยอินอ่ะ อ่านไปอ่านมาอินมากมาย อย่าใจร้ายให้เป็นอะไรไปน๊า :monkeysad:
จะบอกว่าตอนแรกก็หมั่นไส้ข้าวหอมนะที่รั้นเหลือหลาย แต่มาเซ็งก็ตรงไปจูบกับเทพเนี่ยหละ ใจร้าย หมอทิออกจะน่ารักปานนั้น
แต่พอผ่านฉากอัศจรรย์มาแล้วก็ อิ่ๆ แอบน่ารักนะเนี่ย เหอะๆ
ปล.มาไวๆนะครับ รออยู่อย่างร้อนรุ่ม :z3:
-
- Eternal Sunshine 18 -
ลับหลังข้าวหอมไปเดี๋ยวเดียว ฝนก็เทกระหน่ำลงมาอีกครั้ง ทิเบตนั่งเฝ้าหม้อข้าวจนสุกได้ที่ก็ยกลง แล้วเดินออกไปยืนริมหลังคาเตี้ย มองผ่านน้ำฝนไหลลู่ตามแนวหญ้าคาที่ใช้มุงไปตามเส้นทางที่ร่างโปร่งหายลับ แรงลมหอบเอาละอองฝนเข้ามาปะทะร่างกาย ทิเบตห่อตัวลูบแขนตัวเองพลางมองไปรอบๆพื้นดินซึ่งชุ่มฉ่ำเจิ่งนองไปด้วยน้ำจนเกือบจะบรรจบกับลำแม่น้ำใกล้ๆ ชายหนุ่มขมวดคิ้วเมื่อเห็นสีของน้ำเปลี่ยนไปจากเดิม
ดูท่าจะตกหนักจริงๆ ทิเบตสังเกตน้ำเปลี่ยนเป็นสีน้ำตาลขุ่นไหลแรงพร้อมกับเศษสวะลอยเต็มพื้นน้ำ ระดับน้ำคงสูงขึ้นไม่น้อยเพราะไม่เห็นสะพานเล็กๆที่เขาเคยไปนั่งล้างจานแล้ว
อันตราย คงลงไปเล่นน้ำไม่ได้อีกพักใหญ่เชียวล่ะ
คนไม่คุ้นพื้นที่บอกกับตัวเองอย่างระมัดระวัง แล้วหันกลับเข้าไปนั่งคอยคนที่บอกว่าจะเอากับข้าวกลับมา แต่ลองฝนตกหนักแบบนี้คงอีกพักใหญ่ล่ะกว่าจะมาได้ ชายหนุ่มจึงล้มตัวนอนรอและเผลอหลับไปในที่สุด โดยไม่รู้ตัวเลยว่าอันตรายค่อยๆคืบคลานมาถึงอย่างเงียบเชียบ
เพราะแม้ไม่ไปหามัน มันก็เข้ามาหาแทน!
เมื่อถึงเรือนไอ้โก๊ะกับโจ๋น้อยรีบวิ่งหางลู่กระโดดเข้าไปหลบฝนใต้ถุนเรือน ส่วนข้าวหอมและไอ้ขันซึ่งเปียกเป็นลูกหมาตกน้ำเดินย่ำขึ้นเรือน ร่างโปร่งยิ้มให้ป้าสานิดหนึ่งพลางยกแขนเสื้อขึ้นเช็ดน้ำบนใบหน้า
“รอแป๊บหนึ่งนะป้า”
ข้าวหอมหายเข้าไปในห้องบิดาพักหนึ่งก็ออกมาพร้อมโฉนดที่ดิน ยื่นให้บิดาดำเนินการต่อ ส่วนตัวเองเดินไปยังห้องครัวหยิบฉวยของกินได้ใส่ถุงรอท่าไว้ แล้วกลับไปยังห้องตัวเองเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า ออกมาก็พบบิดานั่งอยู่คนเดียว ป้าสากลับไปแล้ว
“จะไปไหนอีกล่ะ แล้วพ่อทิไปไหน”
“ไปท้ายสวน หมอรอกินข้าวอยู่นั่น”
“อ้าว แล้วไม่กลับมาด้วยกัน”
“ก็หุงข้าวไว้ เสียดายเลยจะกลับไปกิน”
“แล้วจะค้างที่นั้นรึ อย่าเลย ฝนตกหนักขนาดนี้ อย่านอนที่นั่นเลยไอ้หอม”
ข้าวหอมพยักหน้ารับแล้วเดินไปเอาถุงอาหารที่เตรียมไว้
“เออนี่ โทรศัพท์พ่อทิเขาดังหลายหนแล้ว เอาติดไปด้วยสิ เผื่อมีเรื่องด่วนอะไร”
กำนันสิงห์บอกลูกชายให้เดินกลับไปเอาโทรศัพท์
ร่างโปร่งเปิดห้องเข้าไปภายในอีกครั้ง หากค้นในกระเป๋าที่ชายหนุ่มนำติดตัวมาด้วยไม่พบ หัวคิ้วได้รูปจึงขมวดมุ่นมองไปรอบๆห้องก็ไม่พบ ถ้าไม่ได้ยินเสียงเรียกเข้าดังขึ้น ก็พบโทรศัพท์ของทิเบตวางอยู่บนโต๊ะเล็กข้างหน้าต่าง มีหนังสือบัง
“ถ้าจะด่วน”
ข้าวหอมพึมพำก่อนกดรับสายหมายจะบอกให้ปลายสายรออีกสักพัก หากสำเนียงเสียงภาษาต่างชาติทำให้ชะงัก รู้สึกมือไม้ชาขึ้นมาทันที
“ทิ โทรมาตั้งหลายครั้งไม่รับสาย ทำเอาฉันกังวลไปเหมือนกันนะ”
“เออ...”
“ทิ?”
“เออ หมอทิไม่อยู่ครับ”
ข้าวหอมตอบกลับเป็นภาษาเดียวกับหญิงสาว แม้สำเนียงจะไทยๆก็เถอะ แต่เขาก็ฟังได้พูดได้พอตัว
“อ้าวเหรอ ขอโทษค่ะ แล้วไม่ทราบว่าใครรับสายค่ะ”
“เออ...เออ...เพื่อนเขาครับ มีเรื่องด่วนอะไรหรือเปล่าครับ ถ้าเขามาจะบอกให้”
“โอ้...ไม่เป็นไรค่ะ เรื่องส่วนตัวน่ะค่ะ เดี๋ยวฉันจะนัดคุยกับทิอีกที ความจริงก็นัดไว้แล้วล่ะ แต่ถูกขอเลื่อนเลยจะโทรมานัดใหม่ ถ้าเจอเขาช่วยบอกให้โทรกลับหาเจนนี่ด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ”
“คะ...ครับ”
เหมือนหมดแรงขึ้นมาเฉยๆ ร่างโปร่งทรุดตัวนั่งบนเตียงเหม่อมองโทรศัพท์ในหัวว่างเปล่า
มันก็ไม่มีอะไรน่าสงสัยในคำพูดที่ได้ฟัง แต่ไอ้ความสนิทสนมที่มันแฝงอยู่ในคำพูดนั้นทำเอาปวดแปลบๆในอกบอกไม่ถูก
รู้สึกเหม็นหน้าไอ้หมอบ้านั่นขึ้นมายังไงก็ไม่รู้ และถึงเจ้านั่นบอกแล้วว่าไม่มีทางกลับไปคืนดีด้วย แต่ก็ไม่รู้ว่าฝ่ายหญิงเขาอยากกลับมาคืนดีด้วยรึเปล่า? วัวเคยค้าม้าเคยขี่ มันตัดใจได้ง่ายๆจริงๆนะเหรอ
ทำไมสถานการณ์มันน่าโมโหแบบนี้นะ
คนขี้โมโหของขึ้น หงายหลังกระแทกฟูก พลางทาบฝ่ามือที่อกด้ายซ้าย รู้สึกถึงหัวใจเต้นแรงผิดไปจากทุกทีจึงสูดลมหายใจสงบสติอารมณ์ตัวเอง
เขากำลังหึงผู้หญิงคนนั้น โอ๊ย อยากจะบ้าตาย ไอ้หมอนั่นมีดีอะไรนักหนาทำให้เขาหึงได้เนี่ย ข้าวหอมคิดพาลพาโล ยอมรับกับตัวเองกลายๆ
“นั่งกินข้าวเปล่าไปก็แล้วกัน!”
ร่างบางพลิกตัวนอนตะแคงหน้ามุ่ย ไม่คิดกลับไปหาคนนอนรอในกระต๊อบหลังน้อยปลายสวน ซึ่งกำลังเกิดเรื่องไม่คาดฝัน
นอนฟึดฟัดกลิ้งตัวไปมาจนเคลิ้มหลับไปกระทั่งตะวันจะลับขอบฟ้า และด้วยสายฝนที่กระหน่ำเทลงมาไม่ลืมหูลืมตาทำให้มืดสลัวเร็วกว่าปกติ สายลมเย็นๆพัดอวลผ่านหน้าต่างเข้ามาในห้องนอน ปลุกข้าวหอมลืมตาตื่นเพราะความหนาวเย็น จากนั้นสะลึมสะลือออกไปนอกห้องให้กำนันสิงห์สำลักน้ำเล่น
“เอ้ย! ไอ้หอมเอ็งไม่ได้ไปหาพ่อทิเขาหรอกรึ”
“ปวดหัวเลยไม่ไป”
ข้าวหอมกระแทกตัวนั่งตรงหน้าตั่งบิดา หน้าหงิก
“ซะงั้น แล้วทำไมไม่บอก จะได้ให้ไอ้แก้วไปรับกลับ เอ็งนี่มันน่านักนะ ปล่อยผัวไว้ที่นั่นได้ยังไง ฝกตกเป็นบ้าเป็นหลัง ป่านนี่น้ำไม่ท่วมกระต๊อบโกโรโกโสบรรลัยแล้วรึ”
“โอ๊ยพ่อ ไม่ใช่เด็กนะพ่อ ใครจะนั่งรอให้น้ำมันท่วมตายกันเล่า เดี๋ยวก็เดินกลับมาเองล่ะ”
“แต่เอ็งบอกเขาไว้ไม่ใช่รึ เขาคงรอเอ็ง”
ข้าวหอมเม้มปาก “เดี๋ยวฝนซาฉันไปก็ได้”
ครั้นจะออกปากไล่ให้ไปเดี๋ยวนี้ก็กลัวไอ้ตัวดีมันจะแผลงไปทางอื่น กำนันสิงห์จึงจำทนรอให้คนตรงหน้ามีอารมณ์อยากไปรับเอง
“แล้วไอ้ขันมันไปไหนอะพ่อ”
“เห็นว่าจะไปกู้ไซ มันกลัวน้ำพัดหาย แต่มันไปนานแล้วยังไม่กลับมาซะที”
พูดไม่ทันขาดคำเสียงไอ้ขันก็แหวกสายฝนขึ้นมาบนเรือน
“พี่หอมได้ปลามาเพียบเลย”
ไอ้ขันวางไซที่พื้นกระดานชานเรือน ชูปลาพวงโตหลากหลายชนิดให้ดู เนื้อตัวเปียกปอน
“ไอ้แก้วเอ็งจะเอากลับไปบ้านบ้างมั้ย ปลาตะเพียนตัวเบ้อเริ้มเลย เอามั้ย”
“ไม่เอา พ่อข้าก็ตกได้หลายตัว” ไอ้แก้วส่ายหน้าแล้วหันหลังไปแถวครัว
“เหรอ งั้นฉันขังไว้ให้พ่อกำนันกิน ที่เหลือฉันเอากลับบ้านนะ”
“เออ ขอบใจ แต่เอ็งเอาไปฝากพ่อฝากแม่เอ็งเถอะ” กำนันสิงห์ชะโงกดูปลาที่จับได้
“มันเยอะ ฉันแบ่งเอาไว้ที่นี่ล่ะ”
“แล้วเอ็งไปกู้ไซถึงไหนมาล่ะไอ้ขัน”
“โน้น หัวโค้งบ้านตาอาบโน้น แต่ปีนี้น้ำมาเร็วนะพ่อกำนัน พายุเข้าฝนตกหนักติดต่อกันหลายวัน น้ำเหนือเลยไหลบ่าลงมาสมทบ ตอนฉันไปกู้ไซมันขึ้นมาถึงรั้วชั้นในแล้ว เลยต้องทิ้งไซที่กู้ไม่ได้ไว้ อันตราย เอาแต่ที่เอามาได้น่ะ”
คำตอบของไอ้ขันทำเอาข้าวหอมสะดุ้ง เพราะรู้ดีว่าถ้าน้ำขึ้นมาถึงรั้วชั้นในได้ นั่นหมายความว่ากระต๊อบปลายสวนต้องถูกท่วมไปแล้วครึ่งค่อนหน้าแข้ง
แล้วทำไมหมอนั่นยังไม่กลับมา!
“ไอ้ขัน แล้ว...แล้วที่เอ็งเห็นมันตั้งแต่เมื่อไรกันวะ”
“ก็ตั้งแต่ไปแล้ว”
“ตั้งแต่ไปแล้วมันเมื่อไรล่ะวะ กี่ชั่วโมงมาแล้ว”
ไอ้ขันผงะกับอารมณ์ร้อนรนของลูกพี่ “ก็ประมาณสองชั่วโมงเห็นจะได้พี่ ไม่เห็นต้องดุกันเลย” ไอ้ขันหน้างอเดินหิ้วปลากลับไปฝากพ่อแม่ตัวเอง
สองชั่วโมง แล้วปานนี้น้ำขึ้นมาถึงไหนกัน ฉลาดออกปานนั้นคงไม่เซ่อรอให้น้ำท่วมตายหรอกนะ เพราะมีบางปีที่น้ำท่วมมาถึงเรือนนี่ ข้าวหอมหันมองบิดาซึ่งส่งสายตาตำหนิมาก่อนแล้ว
“ไปได้รึยัง”
ร่างโปร่งไม่ได้ฟังคำบิดากำลังตำหนิ เพราะรีบวิ่งไปคว้าร่มลงบันไดไปทันที
“รอไอ้แก้วด้วย อย่าวิ่ง ไอ้หอม!” กำนันสิงห์ลุกขึ้นหวังห้ามบุตรชาย หากเห็นแต่หลังไหวๆ “ไอ้แก้วอยู่ไหนวะ รีบตามลูกพี่เอ็งไปที่ท้ายสวนเร็ว ไอ้แก้ว”
“จ้าๆ”
ไอ้แก้วโผล่หน้าออกมาจากครัวพร้อมมีดอีโต้ยังคาอยู่ในมือ
“รีบตามไอ้หอมไปเร็ว ฝนตกหนักแบบนี้มันอันตราย”
ไอ้แก้วทิ้งมีดในมือรีบวิ่งจี๋ตามลูกพี่ไปทันที
คนที่ทุกคนกำลังเป็นห่วงกลับยังนอนหลับ ด้วยความอ่อนเพลียมาหลายวัน หากไม่เพราะรู้สึกเย็นเฉียบตามเนื้อตัวก็คงไม่รู้สึกตัวตื่นขึ้นมารับความจริงที่ว่า รอบๆตัวเขามีแต่น้ำเต็มไปหมด
“เฮ้ย!”
ร่างสูงสะดุ้งลุกขึ้นมองระลอกผิวน้ำที่ท่วมขึ้นมาถึงแคร่ที่เขานอนอยู่ ชายหนุ่มเสียวสันหลังวูบ หากตื่นช้ากว่านี้อีกนิดได้จมน้ำตายไม่รู้ตัว พลางมองข้าวของเครื่องใช้กำลังลอยออกจากกระต๊อบ แล้วจึงกวาดตามองไปทั่วๆยิ่งตกใจหนักขึ้นไปอีก เพราะรอบกระต๊อบมันมีแต่น้ำสีขุ่นไหลบ่าไม่เห็นพื้นดิน ทิเบตรีบยกข้อมือขึ้นดูเวลา
นี่เขาหลับไปร่วมสามชั่วโมงเลยเหรอ แล้วหอมล่ะ ทำไมยังไม่มา เป็นอะไรรึเปล่า ชายหนุ่มเริ่มคิดไปต่างๆนาๆ เพราะเกิดมาเพิ่งเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้เป็นครั้งแรก ความกังวลฉายชัดบนใบหน้า แล้วตัดสินใจรีบว่ายฝ่าสายน้ำขุ่นไปยังพื้นดินที่เห็นอยู่ไกลๆ
กว่าจะว่ายฝ่าสายน้ำจนเท้าเหยียบพื้นได้มั่นคงก็เล่นเอาเหนื่อย ชายหนุ่มเหลียวมองกลับไปก็พบว่าน้ำท่วมไปครึ่งกระต๊อบแล้ว นี่มันน้ำป่าหนุนชัดๆไม่งั้นน้ำคงไม่ขึ้นเร็วจนตั้งตัวไม่ทันแบบนี้
หากสายฝนยิ่งเทหนักมากขึ้น กอปรกับความมืดทำให้ทิเบตเดินลัดเลาะออกนอกเส้นทางประจำ แต่ด้วยยังพอจำทิศทางกลับเรือนได้จึงรีบสาวเท้า หัวใจเต็มไปด้วยความสงสัย ทำไมคนที่บอกว่าไปเดี๋ยวเดียวถึงยังไม่กลับมา เพราะถ้าอีกฝ่ายรีบกลับมาเขาคงไม่หลับเพลินจนเกือบจมน้ำ
ข้าวหอมรีบวิ่งไปยังกระต๊อบปลายสวนด้วยใจร้อนรน มันผิดปกติเกินไป คนเราหากเห็นน้ำขึ้นก็ต้องรีบกลับแล้ว ถ้าไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้นมาซะก่อน และเพราะฝนตกเส้นทางลื่น ร่างโปร่งจึงไม่ปั่นจักรยานไปให้เป็นภาระ แต่ใช้ทางลัดผ่านป่ากล้วยตรงไปยังริมตลิ่งทำให้พลัดกับไอ้แก้วโดยปริยาย
“พี่หอม รอด้วย”
ไอ้แก้วป้องปากตะโกนฝ่าสายฝน วิ่งย่ำไปตามทางจนน้ำกระจาย และเพราะรีบร้อนเหยียบขี้โคลนลื่นๆจนเท้าพลิกหกล้มหกลุก
“อะ!โอ๊ย” ไอ้แก้วล้มหัวเข่ากระแทกหน้าเหยเก เลือดสีแดงเข้มไหลซึมก่อนถูกสายฝนชะล้างเจือจาง “บ้าชิบ” หากเจ้าตัวก็กัดฟันโขยกเขยกตามลูกพี่ไป ด้วยสังหรณ์ประหลาด
ร่างโปร่งกระหืดกระหอบมาถึงบริเวณที่เคยเป็นที่ตั้งของกระต๊อบหลังน้อย แสงอาทิตย์ก็หรุบหรู่เต็มที หากเขากลับไม่สามารถไปถึงมันได้เพราะน้ำที่เอ่อล้นเข้าท่วมจนเห็นแต่หลังคาอยู่ท่ามกลางสายน้ำหลาก
“หมอ...หมอทิ!”
ข้าวหอมหันรีหันขวาง ใจเต้นระทึก ก่อนตะโกนเรียก
“หมอทิ!”
ถ้าไม่เป็นอะไรก็ต้องกลับบ้านแล้วสิ คนทั้งคนอยู่ๆจะหายไปได้ยังไง หรือจะเกิดอะไรขึ้น โธ่เว้ย น่าจะกลับมาดูเสียตั้งแต่แรก
น้ำขึ้นแบบนี้งูชุมด้วย หรือ...
คนกังวลคิดไปสารพัด ก่อนตัดสินใจเดินลุยน้ำที่ลึกขึ้นเรื่อยๆเชี่ยวขึ้นเรื่อยๆไปยังหลังคาตรงหน้า ไอ้โก๊ะซึ่งตามมาด้วยเห่าอยู่ข้างหลังเจ้านายก่อนกระโจนลงน้ำตามไปด้วยติดๆ
“กลับไปโก๊ะ ไปรอที่ฝั่งไป๊” ข้าวหอมหันไปวักน้ำไล่สุนัข
เมื่อถูกเจ้านายไล่ไอ้โก๊ะจึงตะกุยน้ำหนี ก่อนวกกลับมาอีกทีเจ้านายก็ว่ายน้ำไปไกลแล้ว มันลังเลลอยคอให้น้ำซัดจนต้านแรงดันน้ำไม่ไหวหันกลับขึ้นฝั่ง
ข้าวหอมมองจุดหมายตรงหน้าอีกไม่ไกล ยังไงเขาก็ขอดูให้แน่ใจ ถ้าเกิดอะไรขึ้นก็ยังทัน ต้องยังทัน ร่างเล็กพยายามว่ายฝ่ากระแสน้ำไปให้ถึงที่หมาย ใจนึกอยากร้องไห้เต็มแก่
-
ถ้าเกิดอะไรขึ้นจริงๆจะทำยังไงดี
ร่างโปร่งบางรีบเข้าไปเกาะชายคาพยุงตัวไว้เมื่อพยายามออกแรงว่ายมาถึงที่หมายในที่สุด พลางมองรอดช่องใต้ชายคาที่ระดับน้ำยังท่วมไม่มิดเข้าไปภายในซึ่งมืดทึบ จากนั้นกลั้นหายใจดำน้ำเข้าไปภายใน อาศัยความคุ้นเคยควานมือเปะปะไปตามกำแพง ปลายเท้าพยายามกวาดเกลี่ยแทรกผ่านน้ำเย็นๆไปให้ทั่วบริเวณด้วยใจประหวั่น
กลัวจับจิต
ลมหายใจที่กักเก็บไวเริ่มหมดจึงพลิกตัวขึ้นมาหายใจเหนือผิวน้ำ รู้สึกหนาวจับใจ ‘ไม่เจอ’ ข้าวหอมลูบหน้าตัวเองแล้วหันมองรอบๆ แสงหม่นเริ่มหายไปจากท้องฟ้าและน้ำก็ท่วมถึงหลังคาแล้ว
‘ไม่มีเวลาแล้ว’ ก่อนกลั้นลมหายใจดำลงไปอีกครั้ง เพื่อให้แน่ใจจะได้ไม่พลาดอีก ความผิดพลาดที่ไม่อาจเรียกคืนได้อีกเลย ร่างโปร่งควานหาตามพื้นจนแน่ใจแล้วค่อยถีบตัวเองขึ้นสู่ผิวน้ำ หอบหายใจหนัก มองฝ่าความมืดสลัวไปยังฝั่งที่ดูห่างไกลกว่าเดิม จากนั้นจึงรวบรวมแรงว่ายแหวกกระแสน้ำที่อัดเข้าตัวไปถึงฝั่ง
ไอ้โก๊ะกระโดดเข้าหาด้วยความดีใจ หากข้าวหอมไม่มีเวลาสนใจ รีบวิ่งกลับเรือนด้วยหวังจะเห็นร่างสูงอยู่ที่นั่น ถึงจะนั่งอมยิ้มรอสมน้ำหน้าเขาก็เถอะ
ร่างโปร่งใช้เส้นทางเดิมลัดเลาะกลับเรือนอย่างเร่งรีบ หากต้องชะลอความเร็วลงเมื่อเกิดอาการแน่นหน้าอก หัวใจเต้นถี่ หายใจไม่ออกจนต้องอ้าปากช่วย ข้าวหอมซึ่งรู้ถึงความผิดปกตินี้พยายามสงบสติอารมณ์ชั่วครู่แล้วค่อยๆพยุงตัวเดินต่อ แต่ภาพตรงหน้าดูจะพร่าเลือนไปชั่วขณะและคราวนี้ร่างโปร่งไม่สามารถทรงตัวได้อีกต่อไป ร่างเล็กทอดตัวลงนอนไปกับพื้นหญ้าเปียก เนื้อตัวเย็นเฉียบจนผิวขาวๆเริ่มซีดและเขียวคล้ำ ไม่สามารถตะโกนร้องขอความช่วยเหลือใครได้ เพราะมันติดอยู่ที่ลำคอ
ทรมาน...
เขากำลังจะตาย...ดวงตาทั้งคู่หรี่มองสายฝนสีขาวพรางพรูกระทบร่างไม่หยุด ก่อนที่เงาทะมึนจะบังสายตา
พ่อ...
ไม่ใช่
ไอ้โก๊ะ!
เจ้าสัตว์สี่ขาหน้าดำจ้องมองเจ้านายเขม็ง ทำไมไม่ลุกล่ะ? หน้าตาของมันบ่งบอก หากข้าวหอมไม่สามารถเอ่ยอะไรกับมันได้ซักคำ มันทรุดตัวนั่งข้างๆร้องหงิงๆหากเจ้านายของมันก็ไม่ขยับเขยื้อนเลยสักนิด จึงก้มลงเอาจมูกดุนศีรษะอย่างกระสับกระส่าย คนนอนลมหายใจรวยรินได้แต่นึกสงสารสุนัขของตนจับใจ ก่อนดวงตาจะค่อยๆปิดรับภาพรอบตัวจนมืดสนิท
ทิเบตเดินมาจนเกือบจึงเรือนก็พบไอ้แก้วเดินตากฝนกะเผลกๆอยู่ไม่ไกล ท่าทางไม่ปกติจึงรีบเข้าไปพยุง
“เป็นอะไรแก้ว”
“หกล้มจ้ะหมอ”
ไอ้แก้วขยับให้ดูหัวเข่าซึ่งบวมเป่งปวดตุบๆ จากที่คิดว่าไม่เป็นไรแต่ตอนนี้มันคงเป็นแน่ๆแล้ว
“ไปโรงพยาบาลดีกว่า กระดูกอาจร้าวได้นะ”
“จ้ะ ฉันก็ว่างั้น แต่หมอไม่เจอพี่หอมเหรอ”
“หอม?”
“พี่เขานำหน้าไปซักพัก ฉันเจ็บเลยตามพี่เขาไม่ทัน”
“ไม่เจอ ฉันเดินอ้อมมาเพราะทางลงกระท่อมน้ำมันท่วม คงสวนกันมั้ง เดี๋ยวไม่เจอก็คงกลับมาเองล่ะ เอาแก้วไปโรงพยาบาลก่อนดีกว่านะ”
“ฉันว่ารอพี่หอมก่อนดีกว่า เป็นห่วงไงไม่รู้”
“หึ ลูกพี่นายนี่น่าตีนะ ปล่อยฉันไว้ที่กระต๊อบนั่นเป็นนานสองนาน”
“ฮะๆ นี่ถ้าพ่อกำนันไม่ไล่ก็ไม่มาหรอกหมอ ทั้งๆที่พี่เขาก็รู้นะว่าหน้าฝนทีไรน้ำท่วมแถวนั้นประจำ อันตรายจะตายยังปล่อยหมอไว้อีก แล้วหมออยู่ที่นั่นน้ำไม่ท่วมหรอกเหรอ เห็นไอ้ขันมันไปกู้ไซดักปลาบอกว่าน้ำขึ้นมาถึงรั้วชั้นใน ก็น่าจะขึ้นมาถึงกระต๊อบแล้วนะ ฝนตกเป็นห่าแบบนี้ด้วย” ไอ้แก้วทำหน้าแปลกใจ
“เออ...ก็ท่วมแล้ว”
ชายหนุ่มถึงกับหูอื้อขึ้นมากะทันหัน เมื่อรู้ตัวว่าถูกอีกฝ่ายทิ้ง หัวใจชายหนุ่มร่วงไปอยู่ตาตุ่ม หดหู่ในอกจนบอกไม่ถูก แต่ก็ไม่ได้อธิบายให้แก้วฟังว่าเขาเพิ่งผ่านวิกฤตอย่างไรมา
บอกให้เขาคอยเพื่ออะไร...
แสงสว่างเล็กๆที่อยู่อีกไม่ไกลดูจะดับมืดในบัดดล
“เหรอ แล้วยังจะคอยพี่เขาอีก ว่าแต่หมอไปทะเลาะอะไรกันอีกหรือเปล่า”
ไอ้แก้วแอบสงสารคุณหมอหนุ่มที่ถูกลูกพี่แกล้งโดยไม่รู้เลยว่าคำพูดตัวเองได้ทำให้อีกฝ่ายรู้สึกเข่าอ่อนอยากหายไปจากที่นี่
“ก็เปล่านี่ แต่ฉันทำอะไรก็ไม่ถูกใจลูกพี่นายอยู่แล้ว เอะอะก็จะเลิกท่าเดียว หาเหตุหาผลมาอ้างเป็นประจำล่ะ”
“ไม่จริงหรอก เดี๋ยวนี้พี่หอมดูรักหมอทิจะตาย”
ไอ้แก้วรีบหยอดคำหวาน หากกรีดใจอีกฝ่ายเหลือเกิน
รักจนอยากให้ตายไปซะมากกว่า
“เหรอ” ทิเบตยิ้มขื่น “เดี๋ยวฉันย้อนกลับไปดูให้ดีกว่า จะได้รีบพาแก้วไปโรงพยาบาล”
ทิเบตตัดบทหันหลังเดินกลับไปทางเก่าซึ่งกำลังจะหมดแสงไปทุกขณะ หากในช่องอกรู้สึกกลวงโบ๋ ในหัวสมองว่างเปล่าเดินไปตามหน้าที่ที่ต้องทำจนเส้นทางหมดลง ตรงหน้ามีแต่พื้นน้ำไหลเชียว แม้แต่หลังคากระต๊อบก็ไม่เห็นแล้ว เห็นแต่เสาโด่เด่ให้รู้ว่าตรงนั้นเคยเป็นที่ตั้งของบ้านไม้หลังเล็ก ชายหนุ่มเบิกตากว้างไม่อยากเชื่อสายตา เวลาผ่านไปไม่นานน้ำขึ้นสูงจนน่าใจหาย พลางหันซ้ายหันขวาก็ไม่พบร่างโปร่งตามที่ไอ้แก้วบอก
หรือจะสวนกันอีก?
“หอม...”
แม้ใจจะสับสน หากพอไม่พบก็เป็นห่วง ร่างสูงเงยหน้ามองท้องฟ้าค่อยๆหมดแสง แต่สายฝนค่อยๆซาลง
“เจอเมื่อไรต้องว่ากันจริงๆจังๆซักหน เอาแต่ใจเกินไปแล้ว”
บ่นไปก็รีบเดินกลับไปทางเดิมด้วยหัวใจร้อนรน เพราะอะไรหลายๆอย่างทำให้เขานึกห่วงร่างโปร่งจับใจ
ทว่าชายหนุ่มรีบวิ่งกลับไปพบไอ้แก้วกลางทางอีกครั้งก็ได้รับคำตอบไม่น่าหายเหนื่อยแม้แต่น้อย
“ฉันยังไม่เห็นพี่หอมเลยหมอ ก็อยู่ตรงนี้ตลอด” ไอ้แก้วซืดปากด้วยเจ็บเข่า มองร่างสูงอย่างกังวล “หมอ ฉันเป็นห่วงพี่หอม กลัวจะเกิดเรื่อง จริงๆนะ”
ทิเบตยกมือเสยผมเปียกน้ำตัวเองแรงๆ มาถึงตอนนี้เขาก็เป็นห่วงไอ้คนใจดำนั่นมากเหมือนกัน หากแต่หันไปรอบตัวก็เริ่มมืดแล้ว แล้วจะทำยังไงกันดี
“เอาแบบนี้นะ เรากลับไปที่เรือนแล้วไปบอกให้กำนันเกณฑ์คนช่วยกันหาดีกว่า ตอนนี้ไฟฉายอะไรก็ไม่มี แก้วก็แย่แล้วนะ”
“ไม่ๆฉันไม่เป็นไร ฉันจะกลับไปบอกพ่อกำนันเอง หมอออกหาพี่หอมนะ”
น้ำเสียงร้อนรนสั่นพร่า ทำให้ทิเบตรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังกลัวอะไร
ชายหนุ่มพยักหน้าเห็นด้วย แต่ก่อนที่จะผละจากกันก็ได้ยินเสียงหอนดังติดต่อกันของสุนัขมาจากป่ากล้วย
“หมอ! ต้องเสียงไอ้โก๊ะแน่ๆเลย มันตามพี่หอมทุกฝีก้าว มันต้องอยู่กับพี่หอมแน่เลยหมอ ทางโน้นๆ” ไอ้แก้วร้องบอกอย่างดีใจ น้ำตาไหลพราก
ทิเบตไม่รีรอรีบวิ่งไปตามเสียงหอนของไอ้โก๊ะด้วยความหวัง หากเสียงร้องนั้นกลับหายไปทำให้เขาใจหาย
“หอม! หอมอยู่ไหน”
ร่างสูงตะโกน หัวคิ้วขมวดยุ่ง วิ่งฝ่าดงกล้วยทึบ “หอม!” เพราะความมืดทำให้เห็นเพียงเงาสลัวๆเป็นที่หงุดหงิดกับชายหนุ่ม “บ้าฉิบ”
“โฮ้งๆ”
“เฮ้ย!” ทิเบตตกใจกับการกระโจนเข้าหาของเจ้าสัตว์สี่เท้า
“ไอ้โก๊ะ!”
ดวงตาคู่หม่นทอประกายเมื่อเห็นสุนัขสีดำตรงหน้า และท่าทางจับจ้องเขาไม่วางตา เหมือนกำลังสื่อความถึงเขา ทำให้ทิเบตมีความหวังขึ้นมา
“โฮ้งๆ”
“นำไปเลย” ชายหนุ่มเอ่ยอย่างร้อนรนระคนดีใจ
แววตาสีทองเปล่งประกายท่ามกลางความมืด แม้จะเป็นแววตาของสัตว์เดรัจฉาน แต่เขาก็รู้ว่ามันรักเจ้าของมันสุดหัวใจ และด้วยความแสนรู้ของมันกำลังจะพาเขาไปหาอีกฝ่าย ไอ้โก๊ะวิ่งนำหน้าอย่างแสนรู้และหันมามองเป็นระยะเหมือนเกรงว่าเขาจะไม่ตามมันไป เพราะเขากับมันก็ไม่ถูกชะตากันซักเท่าไร จนไปหยุดและตะกุยดินตรงหน้าไม่ห่างจากที่เขาวิ่งตามมากนัก
ร่างตะคุ่มๆนอนกองยาวเหยียดใกล้ก่อกล้วยทำให้ชายหนุ่มหัวใจสั่นสะท้าน
“หอม!”
ทิเบตเข้าไปประคองร่างเย็นเฉียบไว้ในอ้อมอก มือจ่อที่ปลายจมูกและกดจับชีพจรอย่างรวดเร็ว “ยังมีลมหายใจ”
หัวสมองคุณหมอหนุ่มบอกกับตัวเองอย่างเดียวว่าต้องพาร่างเล็กไปยังที่ที่มีแสงสว่างให้เร็วที่สุด ตอนนี้เขาไม่สามารถรู้ได้เลยว่าอีกฝ่ายเป็นอะไร ทำไมถึงมานอนกองอยู่ที่นี่ งูกัดรึเปล่า กัดตรงไหน เขามองไม่เห็นเลย มันทำให้เขารู้สึกโมโหตัวเองมากมาย ที่ช่วยปฐมพยาบาลเบื้องต้นไม่ได้
ทิเบตอุ้มร่างโปร่งวิ่งกลับเรือนสุดชีวิต โดยมีไอ้แก้วหน้าตาตื่นตามหลังมาด้วย
“ไอ้หอมเป็นอะไรพ่อทิ!”
กำนันสิงห์ซึ่งคอยอยู่ด้วยความกระวนกระวายเห็นทิเบตอุ้มบุตรชายตัวเองมาถึงใต้ถุนเรือนแล้วลมแทบจับ วิ่งลงบันไดไปรับลูก
“ไม่รู้ครับ”
เมื่อเจอแสงไฟทิเบตก็รีบตรวจเนื้อตัวร่างเล็กทันที ไม่พบรอยเขี้ยวหรืออาการบวมที่อวัยวะใด แต่พบปลายนิ้วเริ่มเขียวคล้ำ ก็หน้าเสียทันที
“พ่อกำนันต้องไปโรงพยาบาลด่วนเลยครับ”
ร่างสูงไม่รั้งรอนำร่างโปร่งขึ้นรถยนต์ มีกำนันสิงห์ตามติดขึ้นมาด้วย
“แก้ว ไหวมั้ยไปด้วยกัน”
ทิเบตตะโกนเมื่อเห็นไอ้แก้ววิ่งลืมเจ็บตามมาไม่ห่าง ชายหนุ่มรีบเข้าไปพยุงขึ้นรถแล้วพาทั้งคู่ไปโรงพยาบาล สิ่งที่เขากลัวตอนนี้คือข้าวหอมอาจมีอาการหัวใจล้มเหลวฉับพลัน
แค่คิดก็ปวดใจแล้ว
เพราะฉะนั้น ไม่ว่าจะเสียอะไร ขอให้คนที่เขารักมีชีวิตอยู่
ก็พอ...
TBC
หอมอย่าเป็นอะไรนะ
เจอกันวันศุกร์ค่ะ
+1 ทุกคนค่ะ
-
รักที่สวนทางกัน ทั้งๆที่ต่างฝ่ายต่างก็รักกันแท้ๆ แต่กลับปล่อยให้มีอะไรมาขวางกั้นไว้จนสื่อไม่ถึงกัน :เฮ้อ:
ขออย่าให้น้องหอมเป็นอะไรไปเลย พี่หมอทิช่วยน้องหอมให้ได้นะ :monkeysad:
และแอบหวังว่าหลังจากเหตุการณ์นี้ผ่านไป ทั้งคู่จะเข้าใจกันได้มากขึ้น
-
ก็คงสักวันที่ลมฝนมันจะผ่านพ้น
จะยอมสู้ทนเพื่อรอพบวันที่สดใส
หากมีสักคนสักคนที่ทำให้กันด้วยหัวใจ
ถึงนานสักเท่าไหร่แต่ฉันก็ยังเฝ้ารอ
+1
-
แง้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อ่านทันแล้วก็ดราม่าแล้ว
ไม่นะน้องข้าวหอม :impress3:
-
โอ้ยยยยยยยยยยยย....ปวดใจ
-
รักมากก็หวงมาก จิตใจหวั่นไหวได้ง่ายเพียงเพราะคำบอกถึงเค้าแค่คำเดียว
มั่นใจในตัวคนที่รักไม่ได้ นี่มันน่ากลัวจริงๆ
เกือบต้องเสียไปตลอดชีวิตแล้วนะ T___T
รักกันดีๆ ด้วยเถอะ
รออ่านต่อค่ะ
-
น้องหอมจะเป็นไรมากมั๊ยอ่ะ :monkeysad:
พี่หมอทิดูแลน้องหอมด้วยนะ
-
อีนังเจนนี่ :beat: หมอทิเค้าจัดการเรื่องการรักษาแกเรียบร้อยแล้ว ยังจะมาวุ่นวายอะไรกับเค้าอีก เพราะแกคนเดียวเลย จำใส่กระโหลกไว้ด้วยว่าสถานะระหว่างกันที่เคยเป็นมันเปลี่ยนไปแล้ว โดยแกเป็นคนเลือกที่จะทิ้งหมอทิไป ให้มันรู้ขอบเขตสถานะตนในตอนนี้ซะบ้าง เด๋วจะหาว่าไม่เตือน :beat:
ข้าวหอมหึงอะไรงี่เง่าอ่ะ แถมไม่รู้จักคิดจนคนต่างถิ่นอย่างหมอทิเกือบได้นอนจมอยู่ในน้ำเลยนะนั่น น่าตีจริงเชียว ... ข้าวหอมอย่าเป็นอะไรไปนะ หมอทิช่วยข้าวหอมให้ได้น๊า :monkeysad:
-
ข้าวหอมอย่าเป็นอะไรนะ
พี่หมอช่วยข้าวหอมให้ได้นะ
สู้ ๆ นะ
-
:fire:
ตื่นเต้นเกินไปแล้ว
-
ยังตามอ่านไม่ทัน แต่ชอบนิสัยเสีย หนีมาอ่านตอนท้ายก่อน...แย่เนอะ - -"
อ่านแล้วมันทนไม่ไหวเลยต้องขอเม้นท์ระบายมันเสียหน่อย...เฮ้อออออออออ
ทั้งหมดทั้งมวลที่อยู่ในใจตัวเองตอนนี้ก็คือ...อึดอัดใจโว้ยยยยยยยยยยยย
ทำไมทุกอย่างมันดูสวนทางกันหมดแบบนี้ คงหนึ่งไปตาม คนหนึ่งกลับมาแล้ว
คนหนึ่งปลอดภัย แต่อีกคนกลับเจ็บหนัก...อ่านไปแล้วแอบเครียดตาม >[]<
บรรยายออกมาเป็นคำพูดไม่ถูก รู้แค่ว่ารู้สึกอึดอัด กะโหวง ๆ ในใจไงไม่รู้
แล้วไหนจะความรู้สึกของข้าวหอมที่หึงหมอทิ จนทำเป็นลืมหมอไว้ที่กระท่อม
และความรู้สึกของหมอทิที่รู้สึกน้อยใจเมื่อรู้ว่าตัวเองโดนทิ้ง ๆ ขว้าง ๆ แบบไม่ใยดีของข้าวหอมอีก
ตอนเดียว แต่อ่านแล้วมันหลายความรู้สึกเหลือเกิน...อ๊ากกกกกกกกกกกกก
อึดอัด อึดอัดจริง ๆ...แต่ก็คงจะทำอะไรไม่ได้ หรอกจากรอตอนต่อไปจากไรท์เตอร์
เด่วจะขอย้อนกลับไปอ่านต่อก่อน...จบแล้วจะกลับมาเม้นท์ในตอนหน้าเลยก็แล้วกันนะฮะ
หวังว่าไรท์เตอร์คงจะไม่ว่ากัน XD
-
^
^
^
ติดตามจนจบนะ ของเค้าดีจริง
คนโพสไม่ชอบ sad ending ค่ะ
รับรองไม่ผิดหวัง
-
^
^
^
ติดตามจนจบนะ ของเค้าดีจริง
คนโพสไม่ชอบ sad ending ค่ะ
รับรองไม่ผิดหวัง
^
^
จิงๆน้า อิอิ ไม่Sad Ending
ข้าวหอม อย่าเป็นอะไรนะ ผ่านตรงจุดนี้ไปได้ขอให้ข้ามหอมกับหมอทิเข้าใจกัน และรักกันมากขึ้นนะ
เฮ้อออ +1ค่ะ
-
สื่อสารกันเป็นมั๊ย ข้าวหอม
ใช้อารมณ์จนนาทีสุดท้าย
เวรกรรม
-
เฮ้อ เวรกรรมบอกให้หมอรอ ตัวเองก็นะจิตตกไม่ไปตามหมอ
พอเกิดเรื่องเข้าจิตตก ร่างกายที่มันฟื้นค.อ่อนแอไว้ก้นะฟ้องออกมากะทันหัน
ไอ่อาการน้อยอกน้อยใจของหมอนะเป็นเรื่องสิวๆไปเลยท่าเทียบกับการ
เรียกลมหายใจของคนที่ตัวเองรักกลับมาให้ได้ และให้ไวที่สุด
จะรู้มั๊ยว่าตัวเองทำให้หมอเจ็บและทุกข์แค่ไหน ข้าวหอมจะรู้บ้างรึป่าว
ไอ่คำสัญญาลวกๆอ่ะ แต่ไม่ได้ทำตามมันทำให้รอรู้่สึกแย่สุดๆเลยล่ะ
+1 คะ
-
:m16:วันศุกร์!!!
:sad4:ใจร้ายอ่ะ ใจร้ายทั้งให้รอจนวันศุกร์ ใจร้ายทั้งทำให้หมอทิกะข้าวหอมทะเลาะกัน
แล้วยังจะให้ข้าวหอมป่วยอีก
ปล.นึกถึงเรื่องลูกสาวกำนันอ่ะ เหอะๆ
มาไวๆ นะครับรออยู่น๊า
-
โอย............ตอนแรกก้อนึกว่าหมอทิจะเป็นไรป่าว กลายเป็นหอมซะ :m15:
ยังไงก็รู้ใจและเข้าใจกันไวๆนะ คนอ่านเป็นห่วง อิอิ
-
เป็นห่วงข้าวหอมอะ ถึงหอมจะชอบใจร้ายใส่หมอทิก็เหอะ
จะรออ่านตอนต่อไปนะจ๊ะ
-
หอมจ๋า
อย่าเป็นอะไรไปนะ
ตื่นมาเมื่อไหร่ ก็ขอโทดหมอทิ แล้วลดทิฐิลงบ้างนะ
จุุ๊บๆ
เจอกันวันศุกร์คร้าบ ไรเต่อร์
-
ว้ายยยย ไอ้แสบของพี่เป็นไรอ่ะ!!!! พี่หมอต้องช่วยเมียนะคะ ไม่งั้นโดนแฟนฟิคเรื่องนี้ :beat: แน่ ๆ
ถึงจะแกล้งปล่อยให้หมอรอ แต่น้องหอมก็กลับมาตามหมอจนตัวเองล้มเจ็บ รักเค้าแล้วล่ะซี้ 555+
นั่งรออย่างกระสับกระส่ายจนถึงวันศุกร์
+1 เช่นเคย ขอบคุณค่ะคุณเจี๊ยบ :pig4:
ปล. ชั้นเกลียดน้ำป่าาาาาา
-
ข้าวหอมอย่าเป็นอะไรน่าาา :serius2:
-
เป็นห่วงข้าวหอม :monkeysad:
+1
-
โอ้ยยยปวดใจ หมอทิลืมเรื่องอาการป่วยอดีตคู่หมั้นไปได้เลย ต้องดูแลน้องหอมรู้มั้ย
-
หอมจะไม่เป็นอะไรใช่มั้ย ขอให้เข้าใจกันซะที
หลังจากที่มีเรื่องมากมาย
-
เฮ้อ :เฮ้อ:
ทีอย่างงี้มาเป็นห่วงหมอ ถ้าไปตามแต่แรกก็จบไปแล้วแท้ๆ
หึงจนไม่เข้าเรื่องได้อีก
-
เป็นห่วงอาการข้าวหอม แต่สงสารหัวใจหมอภูเขามากกว่าอ่ะ ข้าวหอมใจร้ายอ่ะ โป้งด้วย
-
มาต่อเร็วน่ะครับ กำลังลุ้นเลย
-
อยากเอาห่วงสองห่วงที่ทั้งคู่มีอยู่มาคล้องให้เป็นอันเดียวกันจังเลย มันคงไม่ใกล้แล้วใช่ม่ะที่จะลงเอยกันซะที
-
:sad4: ข้าวหอมเข้มแข็งไว้นะลูกนะ...
อยากให้ถึงวันศุกร์แล้วอะ... :กอด1:
-
หมอทิ หมอต้องช่วยน้องหอมน้าาาาาาาาาา
-
ง่าส์
-
ขอบคุณนะครับที่ทำให้สบายใจว่าจะจบแบบ Happy Ending
ขอบคุณจริงๆครับ
-
รักกันๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ.....
น้องหอมอย่าเป็นไรนะ
:man1:หมอทิ+ข้าวหอม
-
รักและความเข้าใจที่สวนทางกันตลอด
แค่ฟังก็เหนื่อยแล้วอ่ะ
หอมอย่าเป็นอะไรมากนะ หมอทิช่วยหอมให้ได้นะ :monkeysad:
โอย ให้รอจนถึงวันศุกร์เลยเหรอเนี่ย
มาเร็วกว่านั้นหน่อยไม่ได้เหรอคับ
จิตตกมากมาย :impress3:
+1ให้กำลังใจหมอทิ&ข้าวหอม
-
:sad4:ข้าวหอมอย่าเป็นอะไรนะ
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: ไอ้โก๊ะ สุดยอดดดดดดดดดดดดดดดดด :man1: :man1:
ข้าวหอมอดทนหน่อยนะ :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
โอย ลุ้่นอ่ะ
-
เฮ้อเหนื่อยใจคู่นี้อุปสรรคเยอะจิงๆ
แต่เอาเหอะถือว่าเป็นการพิสูตรรักแท้เอาใจช่วยหมอทิกับข้าวหอมนะจ๊ะ
รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊าค่า
-
ไม่นะ อย่าให้ข้าวหอมเป็นอะไรนา
พี่ทิดูแลเมียด้วยนะ
อย่าปล่อยให้ตัวเองเป็นม่ายล่ะ
-
ย๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก อะไรกันนี่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ตอนแรกนึกว่าจะเป็น คุณหมอโดนน้ำพัด ข้าวหอมจะได้มาดูใจ เป็นห่วงเป็นใย คอยพยาบาล
แต่ สุดท้าย แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย~~!! ข้าวหอม~!~ หัวใจจะวายเฉียบพลัน!!!~
โอ๊วววววววววว ม่ายยยย!~ :sad4:
-
ถ้ารอดปลอดภัยกันแล้ว ทั้งคู่ยังจะงอนกันอีกหรือเปล่าค๊ะ
เหนื่อยใจ :z3:
-
ห้ามเป็นไรนะข้าวหอม
ไม่งั้นจะยุให้พี่หมอไปหาเมียใหม่เลยคอยดู :o12:
-
ชอบครับ ขอเป็นแฟนคลับด้วยคน หลงความน่ารักของข้าวหอมจนซ่า อยากได้แบบนี้ซักคนจะไม่ยอมให้ไปในเลย
(กักตัวไว้ในห้องนอน) + 1 ให้นะครับ
-
หึงไม่เข้าเรื่องจนเกือบตายซะเองเลยนะนั้น
-
เฮ้ย
ไหงงั้นอ่ะ
นึกว่าพี่หมอจะเป็นอะไร
ที่แท้หอมนี่เอง
-
ถ้าไว้ใจและเชื่อใจในกันและกันก็จะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นหรอกนะ
สาธุ ขอให้พี่หอมปลอยภัยด้วยเถอะ
ถ้าพี่หอมหายแล้วก็เปิดใจคุยกับพี่หมอไปเลยนะ จะได้ไม่เกิดเรื่องอีก
รอตอนต่อไปค่ะ
-
หอมมม
อย่าเป็นไรไปนะ
โฮโฮโฮ
:monkeysad: :monkeysad:
ถ้าหอมเป็นไรไปต้องแย่แน่ๆๆ
ทั้งที่ทุกอย่างกำลังจาไปได้ดี
แต่เพราะเจนนี่เข้ามา
ทำให้หอมเริ่มไม่พอใจหมอทิอีกแล้ว
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
แต่ว่านะตอนนี้....
เป็นห่วงหอมจังเลยยยย
เอาใจช่วยยยย
หายไวไวนะ
ปล.เจอกันวันศุกร์แน่นอนไรเตอร์
+1
o13
o13
o13
-
ความไม่เข้าใจและไม่เชื่อมั่นนี่มันน่ากลัวจริงๆนะ
อ่านตอนนี้แล้วกลัวเลย ถ้าเจอกันช้ากว่านี้อีกนิดคงจะไม่มีหวังแล้ว
ภาวนาให้ข้าวหอมปลอดภัย
เป็นกำลังใจให้เหมือนเดิมค่ะ
-
หอมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
อย่าเป็นอะไรนะ
:sad4: :sad4:
-
คนเขียนแต่งดีจิงๆ o13 (นับถือๆ :call:)
ตอนนี้บีบหัวใจมาก ตื่นเต้นสุดๆ ยิ่งกว่าสถานการณ์การเมืองตอนนี้ซะอีก
ไม่ไหวแล้วมาต่อเร็วๆน้า :impress2:
-
ถ้ารอดปลอดภัยกันแล้ว ทั้งคู่ยังจะงอนกันอีกหรือเปล่าค๊ะ
เหนื่อยใจ :z3:
เรื่องนี้ เป็นพ่อเเง่เเม่งอน อะจ๊ะ คนโพสบอกไว้ตั้งเเต่เเรกๆ
มันคงต้องง้องอนกันจนจบ เเต่ไม่ใช่ไม่น่ารักนะเออ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
Happy Ending เเน่ๆ เชื่อพี่เหอะน้อง เจอกันวันศุกร์นะคะ เผื่อบางท่านอ่านไม่ทัน
ระหว่างรอตอนต่อไป อ่านนี่ไปก่อน คนเเต่งเดียวกัน
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=11513.0
เรื่องนี้มีเเต่คนบอกว่าค้าง เราว่าไม่นะ
-
Happy Ending เป็นพอ
-
เอาแล้วไงได้เรื่องอีกจนได้
หอมก็ลดอารมณ์ลงมาหน่อยเหอะ
ห่วงหอมนะถ้าไม่มีใครหาเจอจะทำไงเนี่ย :เฮ้อ:
ไอ้โก๊ะแกกตัญญูได้โล่เยี่ยมจริงๆ
-
Saddd
-
T T อย่าเนไรนะค่ะ :o12:
-
อ๊าคคคคคคคคคคคคคคคคคค
ยังดีนะที่หมอทิเจอข้าวหอม ...
-
เป็นห่วง หอมมากเลยค่ะ
มาต่่อเร็ว ๆนะค่ะ กลัวจะหัวใจวายตามหอมไป
สู้ๆค่ะ :m15:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
เป็นห่วงข้าวหอมจัง
หมอทิช่วยน้องด้วยนะ
-
รอคอยต่อไป :เฮ้อ:
-
อย่าให้หอมเป็นอะไรเลยนะ :call:
หายดีแล้วก็มาหวานกันบ้างจิ :impress2:
รอวันศุกร์ค่า
-
:monkeysad:
ข้าวหอมอย่าเป็นไรไปนะ.....
เอา :L2: มาฝาก
v
v
v
v
v
รอวันศุกร์จ้า.....
:z2:
-
อย่าให้ข้าวหอมเป็นอะไรไปนะ
แค่นี้ก็เศร้าพอแล้ว
:m15: :m15:
กด+ไปกับตอนเศร้าๆ
-
ตอนนี้ยิ่งอ่านยิ่งบีบคั้น หมอก็เข้าใจข้าวหอมผิด
ดีนะที่ยังกลับไปตาม หนูข้าวหอม :monkeysad:
แต่เชื่อว่าหมอทิ คงดูแลคนที่ตัวเองรักเป็นอย่างดี แน่นอน^^
ไม่อยากให้หนูข้าวหอมเป็นอะไรร้ายแรง :sad4:
ป.ล. คนแต่งเขียนได้ลุ้นทุกตอนเลย หลังๆๆ แทบรอไม่ไหว
อยากให้ถึงวันศุกร์เร็วๆจัง :L2:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน ก็หลงรักเข้าหอม แล้วก็เชียร์พี่หมอทิ สุดใจเลย...
อย่าให้ข้าวหอมเป็นอะไรเลยนะ...แล้วก็ขอให้ครั้งนี้ทำให้ทข้าวหอมเปิดใจให้หมอทิมากขึ้นเถอะ...
รออ่านต่อจ้า o13
-
น่ารักได้อีกนะสองคนนี้
รักกันนานนะ เป็นกำลังใจให้
-
:เฮ้อ: เป็นห่วง
-
ตามอ่านทันแล้ว ปลื้มหมอทิมากๆ :man1:
แต่ตอนนี้ลุ้นข้าวหอมมากกว่า อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะ :call:
หลังเหตุการณ์นี้ อะไรๆก็คงจะดีชึ้นใช่มั๊ย ???
กด + ค่ะ ลุ้นตอนต่อไป :pig4:
-
โอ๊ยค้างงงงงงงงงงงง
-
วันนี้จะมาไหมคต่ะ อีป้าแก่ๆ รอค่ะ
-
ประกาศตัวเป็นแฟนน้องข้าวหอมค่า
ยังอ่านไม่จบเลย อ่านเรื่อยๆ ตอนนิถึงตอนน้องหอมมีชู้ !!! เคืองนิดๆ
เป็นครั้งแรกที่อ่านนิยายแนวนี้ค่ะ ไม่คิดเลยว่านิยายแนวลูกทุ่งจะสนุกแบบนี้ ตอนแรกนึกว่าคงจะออกแนวบ้านนอกเหมือนเด็กแวนซ์แถวบ้านรัยเงี้ย 555 สนุกค่ะ ชอบน้องข้าวหอม
น้องหอมน่ารักค่ะ กวนๆ สมควรโดนทำโทษและโดนบ่อยๆ ด้วยนิสัยแบบนี้ พี่หมอทิน่าจะลงโทษน้องหอมตั้งนานแล้วนะคะ ไม่น่าให้เพื่อนน้องหอมมาทำให้น้องหวั่นไหวเลย เคืองข้าวหอมมาก แต่ก็เข้าใจน้องนะคะ รู้ตัวว่าเป็นเกย์แต่แสดงออกไม่ได้ ด้วยฐานะทางสังคม ด้วยสิ่งแวดล้อมที่บ้าน บรรยายได้ชัดเจนมากค่ะ สังคมบ้านนอกมันเป็นแบบนั้นจิงๆ ไม่ค่อยยอมรับเรื่องพวกนี้หรอก แถวยังกระจายข่าวด่วนได้ยิ่งกว่า CNN อีก นับถือลุงกำนันค่ะ เข้าใจลูก ไม่บังคับด้วย
เป็นกำลังใจให้คุณหมอทิค่ะ ปราบเด็กดื้อให้ได้โดยเร็วๆนะ จะติดตามต่อไปค่ะ
-
ม่ายยยยยยย
เหมือนดูละครแล้วถูกตัดจบให้รอดูอาทิตย์หน้าเลยอ่ะ
อ๊ากกกกก....คลั่ง
-
อยากอ่านเรื่องนี้มากมายอ่ะ :กอด1:
มาวันนี้เลยเหอะนะตะเอง
-
เข้ามาปูเสื่อรอจร้า
เมื่อไหร่จาถึงวันศุกร์
-
ยิ่งอ่านยิ่งปวดใจ
เห้อออ ตอนแรกกะจะโกรธกันเต็มที่แล้วเีชียว
พอเรื่องมาหักมุมถึงตอนนี้ :m15:
ไม่มีอะไรสำคัญไปมากกว่าทุกวินาทีที่เราอยู่ด้วยกันอีกแล้ว
อย่าโกรธกันเลย
อย่าให้มันสายไป
เพราะเวลา มันไม่คอยใคร และเราไม่รู้ว่าวันข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้น
ถ้าเหตุการณ์นี้ มันจบแบบไม่สวย ถ้าน้องหอมเป็นอะไรไปจริง ๆ หมอทิคงเสียใจไปจนตาย
ขอให้รักกันมาก ๆ
ขอให้น้องหอมอย่าเป็นอะไร
เอาใจช่วยครับ
:กอด1: ไีรเตอร์ครับ ^^
-
- Eternal Sunshine 19 -
ไอ้หมอ...
เหนื่อย...
หิวน้ำ
ร่างซีดเซียวนอนทอดกายบนเตียงขาวสะอาด มีถุงน้ำเกลือห้อยอยู่ข้างเตียง และเครื่องมืออุปกรณ์เพื่อรักษาชีวิตผู้ป่วยพร้อมสรรพ พยาบาลวัยกลางคนนั่งดูแลอยู่ไม่ห่าง
เมื่อผู้ป่วยขยับเธอจึงลุกขึ้นมาดูท่าที
“ที่ไหน”
เสียงแหบแห้งเอ่ยถามเมื่อมองไปรอบตัวไม่คุ้นตา และหญิงชุดขาวตรงหน้าก็ไม่เคยเห็นมาก่อน
“แล้วเจ้านั่นล่ะ! เป็นยังไงบ้าง?”
พยาบาลเอียงคอสงสัยในคำถาม
“ใครคะ? ที่นี่โรงพยาบาลอมรรัตน์1 ค่ะ คุณถูกย้ายมาจากโรงพยาบาลในเมืองสุพรรณมาเมื่อวานนี้ค่ะ” พยาบาลอธิบายอย่างนิ่มนวลพร้อมรอยยิ้ม
“คุณพ่อคุณออกไปข้างนอก อีกสักครู่จะกลับเข้ามา ตอนนี้ดิฉันขอแจ้งแพทย์เจ้าของไข้ก่อนนะคะ”
“เดี๋ยว! คุณพยาบาล ไอ้หมอ เอ้ย ไม่ใช่ หมอทิเบตล่ะ หมอทิเบตอยู่ไหน”
ความรู้สึกสุดท้ายยังคงอัดแน่นอยู่ในความทรงจำทำให้ร่างโปร่งร้อนรนยันตัวขึ้นจากที่นอน ให้พยาบาลตกใจเมื่อคนป่วยหน้าตาไม่สู้ดี
“คุณคะนอนลงค่ะ หมอทิเบตอยู่ข้างนอกค่ะ เดี๋ยวดิฉันไปตามมาให้ ไม่ต้องรีบร้อนลุกนะคะ ใจเย็นๆค่ะ หายใจลึกๆ”
อยู่ข้างนอก...อยู่ข้างนอกเหรอ? งั้นเจ้านั่นก็ไม่เป็นอะไรอย่างที่นึกกังวลน่ะสิ ข้าวหอมมองคนบอกตาใส
“จริงๆนะ”
“จริงค่ะ ตอนนี้นอนเฉยๆนะคะ อย่าเพิ่งลุก ดิฉันจะไปแจ้งหมอก่อน”
ข้าวหอมพยักหน้ารับหงึกๆแล้วพลิกศีรษะไปทางระเบียงห้อง ผ่านประตูกระจกเลื่อนบานใหญ่สองบานติดกันทำให้เห็นท้องฟ้าภายนอกชัดเจนแจ่มใส
หากเขากลับรู้สึกเคว้งคว้างเมื่อตื่นมาแล้วไม่พบคนรู้จักเลยสักคน
ร่างโปร่งเสยผมตัวเองแรงๆ พลางถอนใจยาวยืด ไม่ได้มานอนแบบนี้นานแค่ไหนแล้วนะ นานจนคิดว่าตัวเองปกติเหมือนชาวบ้านชาวช่องเขา
‘แต่จะว่าไปคนที่ทำให้เขามานอนกะแบ่บแบบนี้ก็ไอ้หมอภูเขานั่นนี่นา ฝนตกเป็นฟ้ารั่วยังรออยู่ได้ ไม่สงสัยบ้างเลยรึไง’ ร่างโปร่งมองสายน้ำเกลือที่แขนนึกต่อว่า
คนป่วยพอรู้ว่าอีกฝ่ายยังอยู่ดีมีสุขก็เริ่มออกลาย และด้วยรู้ตัวว่าต้องถูกบิดาดุจึงเตรียมโยนความผิด โดยไม่ได้รู้เลยว่าตัวเองอาการหนักขนาดไหน
และทำให้ใครต่อใครเขากินไม่ได้นอนไม่หลับข้ามวันข้ามคืน
“เป็นยังไงบ้างลูก”
กำนันสิงห์เปิดประตูรีบเดินเข้ามาหาบุตรชาย
“ไม่เป็นไรพ่อ”
ข้าวหอมส่ายหน้ายิ้มแห้ง ผงกศีรษะขึ้นหวังจะลุกนั่ง หากความอ่อนเพลียกลับจู่โจมทำเอาตาลายทิ้งศีรษะลงกับหมอน
“นอนนิ่งๆลูก” บิดาเอื้อมมือไปลูบหน้าผากบุตรชาย “ทำไมถึงไม่ฟังพ่อบ้าง เป็นอะไรขึ้นมาไม่คิดหรือว่าพ่อจะเสียใจแค่ไหน”
ร่างโปร่งรู้สึกมีก้อนแข็งๆจุกคอจนพูดไม่ออกเมื่อเห็นบิดามีน้ำใสแวววาวในดวงตา
“หอม...ขอโทษพ่อ”
“ต่อไปนี้รักษาตัวให้ดี จะได้กลับบ้านเรานะ แล้วก็อย่าเพิ่งลุกนั่ง รอให้หมอเขามาตรวจก่อน อาการเราไม่ดีเลยตอนมา”
ข้าวหอมพยักหน้า ย้อนนึกไปถึงช่วงเวลานั้นก็ให้รู้สึกกลัวขึ้นจนขนลุก ความตายมันอยู่ไม่ไกลเลยจริงๆถ้าเราประมาท
“แล้วพ่อตามไปเจอฉันได้ยังไง”
“หมอเขาสิ เขารอเอ็งกลับไปไม่ไหว เดินกลับมาเจอไอ้แก้วกลางทาง ก็เลยรู้ว่าเอ็งล่วงหน้าไปแล้ว แต่คงคลาดกันก็เลยย้อนกลับไปที่กระต๊อบอีกครั้งก็ไม่เจอเอ็ง พวกเขาก็เป็นห่วง จังหวะพอดีไอ้โก๊ะมันร้อง หมอเขาเอะใจรีบวิ่งตามไปก็เจอเอ็งนอนไม่รู้เรื่องแถวก่อกล้วย ไปทำอะไรแถวนั้นรึ”
“ฉัน...ฉันเดินลัดไปกระต๊อบน่ะจ้ะ จะได้ไปกลับเร็วๆเพราะฝนมันตกหนัก”
“ถึงได้คลาดกันตลอด ไม่ทำแบบนี้แล้วนะ” กำนันสิงห์ถลึงตาแดงก่ำใส่บุตรชายหน้าสลด
“เมื่อวานพี่เอ็งก็มาเยี่ยม แต่เอ็งยังไม่ฟื้น แล้วหมอก็บอกว่าปลอดแล้ว พ่อเลยบอกให้กลับไปเฝ้าบ้าน ลูกเต้ามันพะรุงพะรังเหลือเกิน”
“ก็งั้นล่ะพ่อ”
ข้าวหอมพยักหน้าเห็นด้วย คนๆเดียวทำให้ใครหลายคนเดือดร้อน เขาก็รู้สึกกระดากและเสียใจอยู่ไม่น้อย
ทว่าร่างโปร่งได้รู้ความเพียงครึ่งเดียว เพราะอีกครึ่งมันไม่ใช่เรื่องดี กำนันสิงห์จึงไม่คิดจะเอ่ยปากบอก เดี๋ยวจะกลายเป็นไฟลามทุ่ง
เมื่อวานก็ร้อนกันจนเลือดสาดพอแล้ว ไอ้สารมาเยี่ยมน้องมันด้วยหน้าตาดุดันยังกะหมาบ้า เจอหมอทิก็ไม่พูดไม่ถาม ตรงดิ่งไปต่อยซะหมอปากแตก ถ้าไม่เอาไม้ตะพดในมือขวางไว้คงได้เป็นข่าวหน้าหนึ่งอย่างไม่ต้องสงสัย
‘ไอ้หนุ่มลูกทุ่งเจ็บแค้นแทนน้องชาย จับหมออนาคตไกลโยนตึก’
งามหน้าจนไม่อยากจะคิดเลย
“ไหนพ่อบอกฉันว่า ไอ้หมอนี่มันจะดูแลไอ้หอมได้ไง แล้วทำไมไอ้หอมมันถึงมีสภาพแบบนี้ได้ล่ะ!” ข้าวสารหันไปตะโกนใส่บิดา
“พ่อบอกฉันสิ ที่ทุกวันนี้ยอมขายขี้หน้าตกเป็นขี้ปากชาวบ้านก็เพราะคิดว่ามันจะดูแลไอ้หอมได้ เพราะมันเป็นหมอ พ่อถึงได้ยอม แล้วเป็นยังไง มันดูแลได้มั้ยล่ะ!”
ข้าวสารใส่เป็นชุด อยากเข้าไปกระทืบไอ้หมอหน้าขาวตรงหน้าให้จมตีน ถ้าไม่ติดไม้ตะพดพ่อขวางไว้
ทิเบตที่โดนชกถึงกับมึนลงไปนั่งกับพื้นชั่วขณะ ยกหลังมือเช็ดปากเห็นคราบเลือดติดมานิดหน่อยก่อนค่อยๆลุกยืน สบดวงตาวาวโรจน์ของข้าวสาร แววตาที่ทั้งรักทั้งเป็นห่วง เจ็บแค้นแทนน้องยิ่งกว่าใคร แต่ไม่รู้รึไงว่าเขาก็เจ็บไม่แพ้กัน เมื่อเห็นคนที่เขารักนอนหมดสภาพใกล้หมดลมหายใจ
“ไปโทษหมอทิได้ยังไงพี่สาร มันเป็นอุบัติเหตุ ต้องขอบคุณหมอทิเขาด้วยซ้ำที่หาไอ้หอมเจอ”
“นังสวย เอ็งจะเข้าข้างมันไปถึงไหน ไม่ห่วงน้องเอ็งรึไงที่เกือบตายเพราะมัน เพราะไปตามมันกลับเรือนน่ะ”
“พี่! พี่พูดอะไร ที่หอมมันปลอดภัยก็เพราะหมอนะ ถึงเจอทันเวลาแต่ไม่รู้วิธีปฐมพยาบาลมันก็ไม่ช่วยอะไร ที่รอดมาได้ก็เพราะเขาเป็นหมอนี่ล่ะ แล้วพี่จะโวยวายโทษใครไปทำไม ฉันล่ะไม่เข้าใจพี่เลยนะ”
น้องสาวที่เริ่มรำคาญพี่ชายขึ้นเสียงแหว หน้าตาขึงขังจนกำนันสิงห์ต้องเข้ามาห้ามทัพศึกสายเลือด
“ขอโทษด้วยนะพ่อทิ เดี๋ยวฉันขอคุยกับไอ้ลูกคนนี้ก่อน”
เรื่องจึงจบลงท่ามกลางสายตาเจ้าหน้าที่โรงพยาบาลที่ทำงานอยู่แถวนั้น
“คุณหมอเจ้าของไข้มาแล้วค่ะ”
พยาบาลเดินนำนายแพทย์ที่เคยตรวจสุขภาพข้าวหอมคราวก่อนเข้ามาในห้อง
หากข้าวหอมไม่ได้สนใจนายแพทย์อายุคราวพ่อเดินเข้ามาชิดติดขอบเตียง กลับมองข้ามไหล่ไปยังทิเบตซึ่งเดินตามหลังมาด้วย หัวใจเต้นโครมคราม
“รู้สึกยังไงบ้าง”
“ก็มึนหัวนิดหน่อยครับ”
“พักอีกซักหน่อยอาการนี้จะดีขึ้น ช่วงนี้หมอขอให้พักอยู่ที่นี่เพื่อดูอาการ แต่หมอขอให้ระมัดระวังเรื่องการใช้ชีวิตประจำวันนะ เพราะหากปล่อยให้เกิดอาการหัวใจล้มเหลว
จะไม่สามารถแก้ไขอะไรได้นอกจากการเปลี่ยนหัวใจ”
“ผมหัวใจล้มเหลวเหรอครับ”
“ยังไม่ถึงขั้นนั้นหรอก แต่มีอาการเหนื่อยมากจนเป็นภาระให้กับหัวใจซึ่งมีรูรั่วและมันขยายขึ้น หากเป็นบ่อยๆจะทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงที่หลอดเลือดที่ปอดจะหนาขึ้น คือตีบนั่นล่ะ ส่งผลให้ความดันปอดสูงและดันเลือดดำให้ปนกับเลือดแดงจนเกิดภาวะหัวใจล้มเหลวตามมาในที่สุด และหากปอดมีการเปลี่ยนแปลงอย่างที่หมอพูดจะไม่สามารถรักษาให้กลับมาเป็นปกติได้ เพราะฉะนั้นต้องระวัง เข้าใจรึเปล่า” แพทย์เจ้าของไข้สำทับผู้ป่วย
“ดูแลตัวเองดีๆก็ไม่ต้องเสี่ยงผ่าตัด และมีชีวิตเหมือนปกติ ต่อไปอย่าประมาทแบบนี้อีก ช่วงนี้คงต้องงดอาหารบางอย่าง แล้วก็ทานยาด้วยนะ”
คุณหมอยิ้มเอ็นดู พลางเหลือบมองหนุ่มรุ่นลูกด้านหลังอีกคน หน้าตายังกับแบกโลกไว้ทั้งใบ ‘เมียก็ปลอดภัยดีแล้วแท้ๆ’ ก่อนขอตัวออกไปตรวจผู้ป่วยรายอื่นต่อ
ข้าวหอมมองร่างสูงยืนเคว้งกลางห้อง ไม่มีวี่แววความยินดียินร้าย เงียบผิดไปจากที่เคย ความน้อยใจจึงแล่นริ้วเป็นระลอก ก่อนสะบัดหน้าหนี
ทิเบตมองอาการนั้นให้รู้สึกจุกแน่นกลางอก เหตุการณ์วันน้ำท่วมหวนกลับกระแทกเข้ากลางอก อีกฝ่ายจงใจทิ้งเขาไว้ที่กระต๊อบนั่น ทั้งๆที่รู้ว่าฝนตกหนักแล้วแถวนั้นจะเกิดน้ำท่วม ถึงเขามีสติครบถ้วนก็ไม่ควรทำ เพราะเขาไม่ใช่คนพื้นที่ เขาไม่รู้จักความแรงความเร็วของแม่น้ำที่นั่น เขาไม่สามารถคาดคะเนความปลอดภัยได้เลย แล้วจงใจทิ้งเขาไว้เพื่ออะไร
แม้จะมาตามเขาภายหลัง ก็เพราะพ่อบังคับอีก แค่คิดเขาก็เจ็บจนบอกไม่ถูก อยากจะเข้าไปถามนักว่าจงเกลียดจงชังอะไรเขานักหนา
ทิเบตซ่อนความร้าวรานไว้หลังแววตานิ่งเฉย มองคนป่วยหน้าซีดเซียวก็ให้สลดใจ
ไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้...เขายอมแล้ว
ร่างสูงสูดลมหายใจ รวบรวมสติเข้าไปบอกวิธีการปฏิบัติตัวหลังจากนี้ แม้อีกฝ่ายจะไม่สนใจฟังเลยซักนิด
“มีอะไรก็บอกพยาบาลเขานะ อย่าหักโหมเกินตัว”
คนยืนข้างเตียงทำตัวเป็นนกแก้วนกขุนทองพูดเจื้อยแจ้ว จนคนหัวไม่ล้านแต่ใจน้อยอยากลุกเอาหมอนปาหน้า
“แล้วพ่อทิไม่ใช่แพทย์เจ้าของไข้รึ ผัวเมียกันแท้ๆ”
ทิเบตหันไปยิ้มแห้งให้พ่อกำนัน
“อาหมอชำนาญกว่าผมเยอะครับ ผมยังต้องเรียนเพิ่มเติมอีกมากกว่าจะมีประสบการณ์ระดับอาหมอ แล้วตอนนี้ผมก็ไม่ได้เป็นแพทย์ประจำ แต่กำนันไม่ต้องห่วงครับ ยังไงผมก็ต้องมาเฝ้าหอมตลอดอยู่แล้ว”
“ยังงั้นรึ”
“ไม่ต้อง! ฉันอยู่ได้ พ่อก็อยู่” ร่างโปร่งหันมาขึงตาใส่ น้ำเสียงแห้ง
“หอม พี่เขามาเฝ้าก็ดีแล้ว เขาเป็นถึงมดหมอ เกิดอะไรขึ้นก็รักษาทันนะ เราอย่าดื้อให้มากนัก”
“ก็หมอเขาต้องทำงานนี่ ยังไงพ่อก็อยู่กับฉันอยู่แล้วนี่นา” ข้าวหอมเสียงอ่อนแต่หน้าบูด
“พ่อมันจะดีเท่าหมอได้ยังไงเล่า ไอ้ลูกคนนี้ แล้วนั่นก็ผัวเอ็ง มาดูแลเมียตัวเองก็ถูกแล้ว”
“พ่อ...” ร่างเล็กโอดครวญก่อนสะบัดผ้าห่มคลุมกายหันหลังให้แล้วบ่นอุบ “ไม่อายเขาบ้างรึไง”
“ตอนนี้ต้องพักผ่อนมากๆ แล้วช่วงเย็นผมจะเข้ามาอีกที พ่อกำนันต้องการอะไรมั้ยครับ ผมจะให้คนจัดหาให้”
“ไม่ล่ะ ไอ้ขันก็อยู่ พ่อทิไปทำงานเถอะ”
พ้นหลังร่างสูง ข้าวหอมก็ตลบผ้าห่มออก หันกลับไปดูประตูที่ปิดสนิทได้ซักพัก พลางขบกรามแน่น
“เป็นอะไรของเอ็ง เดี๋ยวห่มเดี๋ยวไม่ห่ม ยักเข้ายักออกอยู่นั่นล่ะ”
กำนันสิงห์มองท่าทางพิลึกพิลั่นของบุตรชาย
“เปล่า”
“หรืออยากให้พี่เขาอยู่ด้วย”
“ไม่ใช่ซะหน่อย” คนเป็นลูกเบิกตากว้างรีบปฏิเสธ
“งั้นก็นอนซะลูก พี่เขามีงาน หายดีแล้วจะไปไหนก็ไปได้”
กำนันสิงห์เดินเข้ามาลูบศีรษะเบาๆ บุตรชายจึงได้สงบลงพยักหน้ารับ ก่อนหลับไปอีกครั้งท่ามกลางความโล่งอกของบิดา
“รักเขาก็บอกว่ารักเขาสิลูกเอ๋ย”
ทิเบตกระแทกตัวลงบนเก้าอี้บุหนังอ่อนนุ่มหลังกลับมาจากประชุม ความเจ็บแปลบบริเวณรอยช้ำข้างมุมปากแล่นริ้วขึ้นเมื่ออยู่ลำพัง พลางหลับตาทิ้งศีรษะลงเบื้องหลัง มีหลายเรื่องรุมเร้าจนไม่อาจสงบใจได้เมื่ออยู่ใกล้อีกฝ่าย จึงต้องปล่อยให้พยาบาลดูแล ทั้งที่เขาสามารถยกโต๊ะทำงานเข้าไปนั่งทำงานไป เฝ้าคนเจ็บไปได้ด้วยซ้ำ แต่จะทำไปเพื่ออะไรในเมื่อคนเขาไม่อยากให้อยู่ ดึงดันไปก็รังแต่จะเป็นภาระแก่ร่างกายคนเจ็บ และที่สำคัญ เขาไม่อยากเพ้อพกไปคนเดียวอีกแล้ว การยอมรับความจริงมันคงเป็นทางออกที่ดีที่สุดสำหรับเขาสองคน
ชายหนุ่มลูบใบหน้าตัวเองแรงๆ
ความรู้สึกทั้งรักทั้งช้ำมันเป็นแบบนี้นี่เอง
ร่างสูงขยับนั่ง หลังรวมรวมสมาธิชั่วขณะแล้วจึงเปิดแฟ้มเอกสารลงมือสะสางงานบริหารโรงพยาบาล พร้อมอ่านแฟ้มประวัติการรักษาของเจนนี่ที่ดูจะดำเนินไปได้ด้วยดี คงเพราะเธอเป็นคนเข็มแข็งเป็นทุนเดิมจึงกำลังใจดี แม้สภาพร่างกายตอนนี้จะอ่อนแอ แต่เธอก็ยังยิ้มได้ หากแต่เบื้องหลังแววตามุ่งมั่นนั้นกลับรอคอยใครบางคน ซึ่งเขาไม่คิดเข้าไปก้าวก่าย
ทิเบตปิดแฟ้มจากนั้นจึงบอกกับเลขานุการหน้าห้องว่าจะไม่กลับเข้ามาอีก ร่างสูงลงลิฟต์ตรงไปยังห้องพักที่เมื่อเขาเข้าไปก็จะกลายร่างเป็นหุ่นกระบอกโดยไม่รู้ตัว
“ยังมึนอยู่มั้ย”
“ไม่”
“เหนื่อยรึเปล่า”
“ไม่”
“อยากกลับบ้านรึเปล่า”
“ไม่”
“...”
“เฮ้ย! ไม่ใช่”
ร่างโปร่งถลึงตามองคนทำตัวเป็นพยาบาลที่ดี ชนิดไม่ขาดตกบกพร่องซักกะนิด จะขาดก็แค่กะใจจะทำเท่านั้น!
“อยากกลับจะตายแล้ว เมื่อไรจะกลับได้ล่ะ หลายวันแล้วยังตรวจไม่เสร็จอีกรึไง”
“ถ้าให้ความร่วมมือมากกว่านี้ก็คงได้กลับเร็ว การมองข้ามความรู้สึกผิดปกติเล็กๆน้อยๆส่งผลถึงชีวิตได้นะ เพราะฉะนั้นก็ตอบคำถามดีๆ”
ร่างสูงไม่สนใจอากัปกิริยาหงุดหงิดของคนบนเตียง เปิดดูรายงานการรักษาจนพอใจจึงสอดเก็บที่เดิม
“อีกเดี๋ยวจะให้เขายกอาหารกลางวันมาให้”
ทิเบตพูดจบก็หมุนตัวเดินออก ทำเอาคนบนเตียงวุ่นวายใจ
“ดะเดี๋ยว...”
ข้าวหอมชะงักมือค้างกลางอากาศเมื่อร่างสูงหันกลับมา ‘เพิ่งมาแป๊บเดียวเอง’
“มีอะไร...”
ทิเบตทำท่าจะเดินกลับมา ถ้าเสียงประตูเปิดไม่ขัดขึ้นซะก่อน
“หอม เป็นยังไงบ้างลูก” ยุพารีบเบียดปราณีเดินลิ่วเข้ามาเกาะขอบเตียง “โธ่หมดเคราะห์หมดโศกเสียทีนะลูก”
ข้าวหอมขมวดคิ้วยุ่งเบี่ยงตัวหนีมือยุพาที่พยายามจะรั้งตัวไปกอดน้ำหูน้ำตาไหลพราก ทำเหมือนเขาตายแล้วฟื้นได้ เวอร์ซะไม่มี พลางมองไปด้านหลังป้าปราณีก็เห็นไอ้แก้วยิ้มเผล่เดินโขยกเขยกมาหา
ทิเบตเห็นคนป่วยมีญาติมาเยี่ยมเต็มห้องจึงไม่ติดใจ เดินออกไปทำหน้าที่ของตนตามปกติ หากหางตาของร่างโปร่งก็ทันเห็นแผ่นหลังกว้างหายลับไปจากช่องประตูก็ใจห่อเหี่ยว
“เป็นอะไรไปหรือ” มืออุ่นของป้าณีลูบศีรษะทุยเบาๆ ยิ้มละไม
“เปล่าหรอกครับ”
“เปล่าไม่ได้นะลูก ปล่อยไว้จะเป็นเรื่องให้พ่อวุ่นวายอีก เป็นอะไรต้องบอกรู้มั้ย นิดๆหน่อยๆก็ไม่ได้นะ ป้ารักแล้วก็ห่วงหนูมากนะ”
ป้ายุรีบเกี่ยวแขนคนป่วยมากุมไว้ เหมือนรักเสียเต็มประดา
“ฉันจะเป็นก็เพราะความรักของป้ายุนี่ล่ะ มันแรงจนหัวใจฉันรับไม่ไหว ทางที่ดีป้ายุรักฉันน้อยๆหน่อยก็ได้ ฉันจะได้มีชีวิตยืนยาวขึ้นน่ะ” ข้าวหอมฉีกยิ้มแต่ปาก
‘ไอ้เด็กเวร จะตายไม่ตายอยู่แล้วยังปากดีอีก มันน่า...’
ยุพาค้อนปะหลับปะเหลือก และไอ้เด็กตามจองกรรมจองเวรกับแกก็ไม่ได้สะทกสะท้าน หันไปอ้อนป้าณี
“ป้าณีมายังไง”
“ก็พอแก้วมันค่อยยังชั่วก็พากันมาเยี่ยมเรานี่ล่ะ ต่อไปต้องระวังนะหอม พ่อเราเขาเป็นห่วง กินไม่ได้นอนไม่หลับเชียวล่ะ”
“จ้ะ แล้วไอ้แก้ว เอ็งเป็นอะไร?” ร่างโปร่งพยักพเยิดหน้าถาม
“ก็หกล้มตอนวิ่งตามพี่ไปท้ายไร่ หัวเข่าอักเสบ แต่ค่อยยังชั่วแล้วล่ะ”
ไอ้แก้วยกหัวเข่ามีผ้าพันขึ้นให้ดูนิดหนึ่ง
“ขอโทษนะ”
“ฉันไม่เป็นอะไรหรอก พี่ดูแลตัวเองให้ดีเหอะ”
“เออ รู้แล้วน่า ย้ำกันจัง”
“ก็พี่นั่นละ เป็นห่วงหมอเขาก็ดีอยู่หรอก แต่ก็ไม่น่าไปแกล้งเขาจนตัวเองลำบากลำบนเลย อยู่กันมาตั้งป่านนี้ พี่ไม่สงสารหมอเขาบ้างหรือ”
ไอ้แก้วนิ่วหน้าใส่ลูกพี่ที่ช่วงนี้ทำตัวไม่น่าเคารพซักเท่าไร
“นี่เอ็งจะมาเยี่ยมหรือมาด่าข้ากันแน่ฮะไอ้แก้ว นี่คนเจ็บนะ” ร่างโปร่งชี้นิ้วกับอกตัวเอง
“เอาล่ะๆ อย่าเพิ่งพูดอะไรตอนนี้เลย ป้าเอาผลไม้มาฝาก เดี๋ยวป้าปอกให้กินนะ”
ป้าณีเข้าห้ามทัพ ไอ้แก้วจึงเดินเลี่ยงไปนั่งเก้าอี้รับรองแขก มองป้ายุพารีบงัดของฝากที่เตรียมมาอวดบ้าง
แก่แล้วยังไม่คิดจะปลงอะไรเลยนะป้า...
สักพักกำนันสิงห์กับไอ้ขันจึงเข้ามาสมทบ ภายในห้องเลยครึกครื้นจนคลายความหมองหม่นในใจคนป่วยไปได้มากโข
ด้วยหมอภูเขาของไอ้หอมมีท่าทีแปลกไปจนน่าใจหาย
คงโกรธที่ถูกทิ้งไว้ที่กระต๊อบท้ายไร่เป็นนานสองนาน น้ำก็ท่วม ฝนก็ตก งูก็ชุม กับข้าวก็ไม่มีกิน หนาวก็หนาว...
ยิ่งคิดก็ยิ่งมีเหตุผลร้อยแปดที่ทำให้ไอ้หมอภูเขานั่นโกรธ ถ้าเป็นเขา เขากระทืบไส้ไหลเชียวล่ะ
ร่างโปร่งรู้สึกผิดในใจเมื่อมีเวลาให้ได้ทบทวนสิ่งที่ตนเองทำ เขาหน้ามืดตามัวไปกับเรื่องผู้หญิงคนนั้นจนไร้สติตรึกตรองเหตุผล ยิ่งคิดถึงสิ่งที่อีกฝ่ายยอมอดทนลงให้เขาโขกสับมาตลอดก็ยิ่งรู้สึกผิด เขาเอาชีวิตคนมาเล่นได้ยังไงกัน
ก็อยากขอโทษ แต่ทำไมถึงต้องทำเฉยเมยกับเขาขนาดนี้ด้วยล่ะ
ตอนหลังเขาก็รีบไปหาจนเป็นขนาดนี้ไม่เห็นใจกันบ้างรึไง
ทำผิดครั้งสองครั้งทำเป็นเคือง
ไอ้หมอเฮงซวย
ไอ้คนใจแคบ
ข้าวหอมนั่งหน้าบูดบนเตียงเมื่อแพทย์เจ้าของไข้อนุญาตให้กลับไปพักฟื้นที่บ้านต่อได้ ก็ดีใจอยู่หรอกถ้าได้กลับบ้านสวนนะ ไม่ใช่บ้านไอ้หมออย่างที่พ่อกำลังบอกเขาอยู่
กำนันสิงห์เข้ามาช่วยพยุงบุตรชายลงจากเตียงแล้วพาออกไปยังลิฟต์
“พักอยู่ที่กรุงเทพไปซักระยะหนึ่งก่อน พ่อไม่ค่อยไว้ใจ อยู่กับพี่เขานี่ล่ะ”
“แต่หอมเบื่อ” เบื่อหน้าคนใจดำ! เจ้าตัวเหล่ตาไปเบื้องหลังมองทิเบตเดินตามมาเงียบๆ “หอมสัญญาพ่อ จะไม่ทำให้พ่อเป็นห่วงอีก ให้หอมกลับไปด้วยนะ”
ข้าวหอมเดินตามบิดาไปขึ้นรถที่ทิเบตจัดเตรียมไว้รอท่า มีไอ้ขันก้าวขึ้นนั่งข้างคนขับก็คือทิเบต
“ฉันคิดถึงไอ้โก๊ะ”
ร่างโปร่งรำพึงให้บิดาได้ยิน ด้วยงานนี้เห็นทีบิดาจะไม่ยอมอ่อนข้อให้แน่ๆ จึงลองงัดลูกอ้อนมาใช้
“ไม่รู้มันเป็นไงบ้าง”
กำนันสิงห์มองบุตรชายหน้างอคางแทบติดอก ก้มมองแต่พื้นน้ำเสียงแหบพร่าก็นึกสงสารอยู่ แต่สิ่งสำคัญตอนนี้คือสุขภาพของบุตรชายและเวลา
เวลาที่คนสองคนต้องมีให้กัน
มิฉะนั้นทุกอย่างคงสูญเปล่า
V
V
V
ต่อข้างล่างค่ะ
-
จิ้มเอาฤกษ์ เอาชัยก่อน...
น้องหอมนี่ก็นะ คิดอะไรไม่เข้าเรื่อง เล็กๆน้อยๆ...เมื่อไรจะมีความสุขสักทีละเนี้ย สงสารก็แต่คนแก่กว่า มันคงเจ็บในอกเป็นแน่เลย
-
“ไอ้แก้วมันก็โทรมาบอกทุกวันว่าไอ้โก๊ะมันสบายดี กินข้าวได้ เอ็งไม่ต้องห่วงหรอก”
“แต่ก็กินได้น้อย ปานนี้ผอมเห็นซี่โครงแล้ว”
“อยู่นี่เอ็งก็ปฏิบัติตัวตามที่พี่เขาบอกดีๆ เดี๋ยวก็กลับได้แล้ว เชื่อพ่อเถอะ อยู่ที่นี่ซักพักแล้วค่อยกลับ”
“แล้วเมื่อไรล่ะ”
“ก็จนกว่าพี่เขาจะพอใจ”
“ห๋า!”
“ไม่ห๋าล่ะ”
“แล้วถ้าไม่พอใจฉันไม่ต้องตายอยู่ที่นี่เรอะพ่อ ไม่เอานะ” ร่างโปร่งหันมองคนขับตาเขียว
“พูดไปโน้น ใครเขาอยากรับเลี้ยงเอ็งนานขนาดนั้น เปลืองข้าวเปลืองน้ำเขาเปล่าๆ” กำนันสิงห์หัวเราะก่อนหันไปถามลูกเขย
“ว่าไง ต้องอยู่นานขนาดไหนรึพ่อทิ ทิ้งมันไว้ฉันก็เป็นห่วงอยู่เหมือนกัน”
“ซักพักเท่านั้นล่ะครับ ขอดูอาการและสภาพร่างกาย ถ้าคงเส้นคงวาดีไม่กี่อาทิตย์ก็กลับได้แล้วครับ” ทิเบตเหลือบดูกระจกมองหลัง ใบหน้าได้รูปดูขาวขึ้นกว่าเดิม หากร่างกายกลับซูบลงอย่างเห็นได้ชัด เพราะอีกฝ่ายไม่ยอมทานข้าวตามที่เจ้าหน้าที่จัดมาให้จนหมดเลยซักครั้งเดียว อาหารข้างนอกก็ทานนิดๆหน่อยๆ ของที่ชอบก็ทานหนเดียวเลิก ตรวจดูแล้วร่างกายไม่มีปัญหาอะไร
ก็สรุปได้อย่างเดียวว่าคงมาจากจิตใจ
ทิเบตกำพวงมาลัยแน่นกว่าเดิม หลังจากป่วยพวกเขาก็คุยกันนับคำได้ สาเหตุมันคงเห็นๆอยู่ แต่ที่ต้องยื้อไว้เพราะเขาเป็นห่วงสุขภาพอีกฝ่ายจริงๆ ไม่อยากให้กลับไปเล่นทโมนจนเป็นลมเป็นแล้งไปอีก ขอดูอาการให้มั่นใจอีกนิดเขาก็จะปล่อยอีกฝ่ายไป
ไม่ต้องทนเห็นหน้าเขาอีกแล้วก็ได้
“ถ้างั้นพ่ออยู่กับฉันที่นี่นะ”
“เอ้ย ไม่ได้ๆเรามีพี่เขาคอยดูแล แต่ชาวบ้านที่เขาถูกน้ำท่วมเขาไม่มีใครนะลูก เป็นลูกพ่อทั้งทีเข้มแข็งไว้ ”
“พ่อ...”
ฉันรู้แต่ฉันไม่อยากอยู่กับไอ้หมอที่เป็นแบบนี้นี่
“ลูกก็เห็นว่าปีนี้น้ำท่วมหนัก ชาวบ้านก็ลำบาก ไว้พ่อจะไปๆมาๆ หรือเอาไอ้ขันอยู่เป็นเพื่อนก็ได้”
“ไม่...ไม่ต้องก็ได้จ้ะ ไอ้ขันมาไอ้แก้วก็ลำบากช่วยพ่ออยู่คนเดียว เหนื่อยแย่”
“งั้นก็ต้องอดทนลูก” กำนันสิงห์ลูบศีรษะบุตรชาย
เมื่อมาถึงบ้าน นิภาก็ออกมารับคนป่วยออกจากอ้อมอกกำนันสิงห์
“ฉันฝากลูกด้วยนะพ่อทิ” กำนันสิงห์ชะโงกศีรษะออกมาจากรถ
“ครับ”
“ไม่ต้องห่วงหรอกจ้ะพ่อกำนัน ฉันจะดูแลเหมือนลูกฉันเองเลย”
นิภาสำทับให้กำนันสิงห์คลายกังวล จากนั้นจึงบอกคนขับรถขับไปส่งถึงสุพรรณบุรี
“ปะ เข้าบ้านกันหอม เออทิ น้องห้ามกินอะไรด้วยรึเปล่า” นิภาจูงมือเด็กหนุ่มเข้าบ้านเมื่อท้ายรถหายลับไปจากสายตา
“พวกอาหารเค็มจัดมันจัด ยังไงแม่ช่วยดูให้ด้วยนะครับ”
“งั้นเดี๋ยวแม่ให้เขาเอาผลไม้มาให้ทานรองท้องดีกว่านะ แล้วค่อยขึ้นไปพัก”
“เออ ไม่เป็นไรครับ หอมยังไม่ค่อยหิวเลย”
ข้าวหอมปฏิเสธเสียงอ่อย เหลือบมองร่างสูงนั่งตรงข้าม ห่างกันเป็นโยชน์ เพราะถ้าไม่จำเป็นอีกฝ่ายจะไม่ถูกเนื้อต้องตัวเขาเลยนับแต่ป่วยมา และมันก็ทำให้เขารู้สึกห่างไกลจากอีกฝ่ายขึ้นเรื่อยๆ
“เอางั้นหรือจ๊ะ งั้นอยากได้อะไรบอกป้าหรือแม่บ้านนะ”
“ครับ” ข้าวหอมยิ้มแห้งมองส่งนิภาไปยังครัว
“แต่ฉันว่าดื่มนมซักแก้วดีกว่านะ ฝืนกินหน่อยจะได้แข็งแรงเร็วๆ”
ทิเบตบอกเสียงเรียบ หากข้าวหอมเพียงมองฝ่ายตรงข้ามด้วยหางตาแล้วลุกขึ้นเดินออกไปนอกบ้าน
เขาไม่อยากเห็นท่าทีห่างเหินของอีกฝ่าย มันทำให้หงุดหงิดพาลอยากจะต่อว่าแทนที่จะขอโทษดังที่ตั้งใจไว้
ร่างโปร่งบางเดินมานั่งเล่นใต้ต้นมะม่วง พักเดียวเงาร่างสูงก็ปรากฏตรงหน้าพร้อมแก้วนมวางบนโต๊ะหินอ่อน
“ดื่มซะหน่อย”
“ก็บอกว่าไม่อยากกินไง”
“กินแล้วจะได้แข็งแรง อยากกลับบ้านเร็วๆไม่ใช่เหรอ”
ข้าวหอมเหลือบมองร่างสูงแล้วจึงคว้าแก้วนมยกดื่มจนหมด ก่อนกระแทกแก้ววางเสียงดังน่ากลัวแตก “โอเคมั้ย” ถามจบก็สะบัดหน้าไปอีกทาง
ชั่วขณะที่รู้สึกอึดอัดคับแค้นใจกับท่าทีเหินห่างนั้น ก็รู้สึกถึงความอบอุ่นข้างกายอันคุ้นเคย หัวใจดวงน้อยจึงประหวั่นไหว ความตึงเครียดที่สะสมมาหลายวันค่อยสลายจางลง รับสัมผัสมือใหญ่ลูบศีรษะเบาๆคล้ายกำลังปลอบประโลม จึงละล้าละหลังหันมอง
รอยยิ้มอ่อนโยนเหลือแสนทว่ากลับมีแต่ความเศร้าโศกในแววตาทำเอาหัวใจคนหัวดื้อกระตุกวูบ เจ็บปวดไปกับแววตานั้น
ทิเบตลดมือลงมากุมมือเล็กไว้หลวมๆ และยิ้มอ่อนล้าให้กับแววตาแปลกใจระคนสงสัย
“ไม่อยากเห็นหน้ากันขนาดนี้เลยหรือ”
น้ำเสียงตัดพ้อสั่นพร่าของทิเบตส่งผลให้ข้าวหอมนิ่งตะลึง กับความเสียใจของคนตรงหน้าที่จู่โจมมาอย่างกะทันหัน
“อะ...อะไร?”
ทิเบตกลืนก้อนแข็งขมขื่นลงคออย่างยากเย็น กว่าจะเอ่ยออกมาได้อีกครั้ง
“ไม่อยากเห็นหน้ากันถึงขนาดตายๆไปซะก็ดีใช่มั้ย ถึงทิ้งฉันไว้ที่นั่น”
ข้าวหอมปากอ้าตาค้างกับคำพูดที่กระแทกเข้ามาทำให้สมองมึนงงไปชั่วขณะ เหมือนกำลังเจอคลื่นยักษ์จ่อเข้าถาโถมตรงหน้า กอปรกับท่าทางผิดไปจากที่เคยจึงพยายามดึงมือกลับ แต่ก็ถูกยื้อไว้ให้ประสานสายตาคู่แรงกล้า ดึงเขาเข้าสู่พายุที่ก่อตัวเรียบร้อยแล้ว
“ฉันรอจนหลับ ไม่รู้เลยว่าน้ำท่วมถึงตัวตั้งแต่เมื่อไร รู้ตัวอีกทีก็เกือบจมน้ำ”
“...!”
“ฉันว่ายน้ำกลับ ใจก็คิดว่านายคงติดฝนถึงมาไม่ได้”
ชายหนุ่มดึงมือขาวเห็นเส้นเอ็นเพราะน้ำหนักลดลงไปมากขึ้นจรดริมฝีปาก
“บอกฉันหน่อยว่านายไม่ได้ตั้งใจทิ้งฉันไว้ที่นั่น”
แววตาอ้อนวอนแดงก่ำ ตอนนี้เขารู้แล้วว่าอีกฝ่ายจงใจห่างเหินด้วยเหตุอะไร มันไม่ใช่แค่ความคิดตื้นๆอย่างที่เขาคาดไว้ แต่มันลึกจนสร้างบาดแผลให้กับหัวใจอีกฝ่ายจนชุ่มนองไปด้วยหยาดน้ำอุ่นเหนียวหนึบ
“หอม...”
ชายหนุ่มทวงคำตอบเมื่อเห็นร่างเล็กนิ่งเงียบ ทำให้หัวใจดวงโตสะท้านหดเกร็งเหลือนิดเดียว
เมื่อไม่สามารถส่ายหน้าปฏิเสธการกระทำของตนเองได้ ข้าวหอมจึงได้แต่อึกอักหลุบตามองพื้น ถึงเขาจะจงใจทิ้ง แต่เขาก็ไม่ตั้งใจให้เกิดเรื่องคอขาดบาดตายขึ้น
เขามันสะเพร่าเองที่ทิ้งคนไว้ท่ามกลางความเสี่ยงที่จะถูกน้ำท่วม
เขาเสียใจ มาวันนี้เขาเสียใจในสิ่งที่เขาได้ทำลงไป
น้ำอุ่นร้อนหยดรดมือขาวนวล ข้าวหอมรีบเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นน้ำตาของลูกผู้ชายตรงหน้าไหลอาบแก้ม พยายามสะกดกลั้นอารมณ์ไว้เต็มกลืน
หมอ!...
ทิเบตเม้มริมฝีปากรีบกลืนน้ำตาที่เหลือไว้ในอก เมื่ออีกฝ่ายไม่ปฏิเสธ เขาก็ควรจะพอได้แล้ว สิ่งที่เขาเคยตั้งใจ สิ่งที่เขาเคยวาดหวัง ไม่เคยส่งไปถึงใจอีกฝ่ายได้เลย เขาลืมไปว่าชีวิตมันไม่ง่าย ไม่สวยหรู และไม่เป็นดังหวังเสมอไป แล้วจะยื้อคนไม่มีใจไว้กับตัวทำไมให้เจ็บกันทั้งคู่ สู่ปล่อยให้ไปเจอคนที่พอใจ ถูกใจ มากกว่าคนที่ถูกคลุมถุงชนเช่นเขา
“ให้เวลากับการแต่งงานครั้งนี้ไปอีกซักนิดเถอะ แล้วฉันจะไม่ยื้อนายไว้อีกเลย นายไม่ต้องกังวลว่าจะต้องทนเห็นหน้าฉันไปจนตายหรอก”
ข้าวหอมถึงกับผงะไปกับคำพูดของคนตรงหน้า คำพูดที่เหมือนเอาน้ำกรดมาราดที่หัวใจให้ปวดแสบปวดร้อน แล้วสาดซ้ำด้วยน้ำเกลือเย็นเฉียบตั้งแต่หัวจรดเท้า
คนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามี คนที่พยายามทำทุกทางให้ชีวิตแต่งงานดำเนินไปอย่างราบรื่น คนที่ใจเย็นมาตลอดกลับเป็นคนเอ่ยขอเลิกเสียเอง
มันกะทันหันเสียจนร่างเล็กรับไม่ทัน เนื้อตัวเย็นวาบแข็งทื่อ มองคนตรงหน้าเหมือนไม่เชื่อสายตาตัวเอง
“พ่อแม่ของพวกเราท่านจัดพิธีให้ใหญ่โต ถ้าอยู่กันยังไม่ทันครบปีแล้วเลิกกัน พวกท่านคงรู้สึกไม่ดี แต่ถ้าเราใช้เวลาอยู่ด้วยกันสักพักแล้วยังไปกันไม่ได้ ฉันว่าพวกท่านน่าจะเข้าใจว่าเราได้พยายามแล้ว และคงยอมรับการยกเลิกการแต่งงานครั้งนี้ได้”
ข้าวหอมหน้าเผือดลง ขบริมฝีปากตัวเองแน่น
‘ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายนายนะ ทำไมถึงคิดว่าฉันใจร้ายใจดำถึงขนาดนั้นได้ ทำไมถึงพูดว่าจะเลิกกัน!’
แววตาสั่นไหวสับสนทำให้ทิเบตฝืนยิ้มแล้วค่อยๆลูบไล้ผิวหน้าขาวอ่อนนุ่มเบาๆ หากถูกปัดออกอย่างไม่ใยดี
“นายคิดว่าฉันใจคออำมหิต คิดอยากให้นายตายเชียวเหรอ”
ร่างโปร่งเสียงแข็งจ้องหน้าอีกฝ่ายเขม็ง ความเสียใจน้อยใจตีขึ้นติดคอหอย
“ไม่หรอก”
ทิเบตตอบเสียงอ่อนล้า ไม่ต้องการจะเค้นหาคำตอบจากใครอีก แต่นั่นก็ยิ่งทำให้ข้าวหอมโมโห
“ก็ใช่นะสิ! ถึงฉันจะทิ้งนายจริงแต่ฉันก็ไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนี้ ฉันไม่คิดว่าน้ำมันจะท่วม นายเข้าใจมั้ย ฉันถึงได้วิ่งไปตามนายจนต้องไปนอนโรงพยาบาล ไอ้บ้า ไอ้หมอบ้า”
ข้าวหอมผลักอกร่างสูงออกห่าง น้ำเสียงสั่นเครือ
“ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันขอโทษ!”
ในที่สุดร่างเล็กก็ได้พูดสิ่งที่ตั้งใจไว้ ทว่าเวลานี้กลับไม่สามารถดึงรั้งความรู้สึกหมดหวังของทิเบตไว้ได้ ความไม่เข้าใจของพวกเขาที่สะสมมาเนิ่นนานจนไม่สามารถปรับเข้าหากันได้
เหตุการณ์นี้จึงเป็นเพียงจุดเปลี่ยนที่ทำให้ชายหนุ่มตัดสินใจว่าควรทำยังไงกับชีวิตคู่ที่อลหม่านนี้ต่อไปดี
“ยังงั้นเหรอ” ทิเบตยิ้มแห้งแล้ง
“แต่เรื่องที่นายเกลียดฉันก็ไม่ได้เปลี่ยนไปเพราะฉะนั้นรักษาตัวให้หาย แล้วจะได้กลับไปอยู่กับพ่อ กับไอ้โก๊ะ ต่อไปฉันจะไม่ไปกวนใจอะไรนายอีกแล้วจริงๆ”
“ก็ฉันบอกว่าไม่ได้ตั้งใจไงเล่า! ทำไมยังต้องพูดอะไรแบบนี้อีกล่ะ จะให้ฉันทำยังไงหะ”
ข้าวหอมเต้นเร่าไม่รู้จะอธิบายให้อีกฝ่ายเข้าใจได้ยังไงจึงเหวี่ยงแขนใส่คนตรงหน้า โมโหความคิดของอีกฝ่ายจนหน้ามืดเหมือนอากาศหายไปจากปอด
ทิเบตรวบตัวคนฟาดหัวฟาดหางเข้ามากอดแน่น เพราะนี่อาจเป็นครั้งสุดท้ายที่ได้โอบกอดคนที่รัก หลังจากนี้ก็ต้องปล่อยให้เขาเดินไปตามทางที่เขาเลือก
“ไม่ต้องทำอะไร...แค่อยู่เฉยๆ ให้เวลากับการแต่งงานนี้ต่อไปอีกหน่อย แล้วฉันจะไปเอง นายจะเป็นอิสระ เวลาที่เหลืออยู่นี้ขอให้เราทำแต่สิ่งดีๆให้แก่กัน ฉันไม่อยากให้เราเลิกกันด้วยความอาฆาตพยาบาท”
ทิเบตจรดจมูกลงบนเส้นผมหอมเย็น ตอนนี้เขาเจ็บจนจุกแน่นไปทั้งทรวงอก
ด้วยความจริงหากจะตัดขาดกันตอนนี้ก็สามารถทำได้ แต่เขาเอง เป็นเขาเองที่อยากจะยื้อเวลาของการเป็นสามีภรรยาไว้ให้นานที่สุด เพราะเขาเทำใจไม่ได้หากจะต้องจากกันตอนนี้
ขอเวลาให้หัวใจเขาได้ซึมซับเก็บความรู้สึกดีๆของคนๆนี้ไว้บ้าง ได้สูดลมหายใจร่วมกันจนเต็มปอด แล้วเขาจะจากไปโดยไม่ให้อีกฝ่ายต้องออกปากไล่เลย
“ฉันขอแค่นี้ หอมทำให้ฉันได้มั้ย”
คำขอของคนตรงหน้าทำเอาสมองอื้ออึงเหมือนถูกถ่วงด้วยตะกั่วนับร้อยโล คิดอะไรไม่ออก สิ่งที่เขาเฝ้าร้องแรกแหกกระเชอหา มันกลับไม่ทำให้รู้สึกดีซักนิด
ทิเบตคลายวงแขนมากระชับไหล่ทั้งสองข้างไว้แทน มองเปลือกตาบางกะพริบถี่ๆ
“จากนี้ไปฉันจะไม่บ่น ไม่กวนใจ นายจะออกไปไหน...กับใครก็ได้...”
ข้าวหอมตั้งใจฟังจนไม่กล้าแม้กระทั่งจะกลืนน้ำลาย
“เพราะฉะนั้น ทนอีกไม่นาน นายก็จะเป็นอิสระ ไม่ต้องเอาต่อเอาแตนมาไล่ฉันอีกแล้วหรอก”
ทิเบตบีบบ่าเล็กห่อลู่ลงเบาๆ ก่อนลุกขึ้นเก็บแก้วนมเปล่าเดินจากไป ทิ้งให้ข้าวหอมนั่งเงียบไปพักใหญ่จึงได้ค่อยๆยกมือลูบแก้มตัวเอง
ความอุ่นชื้นติดปลายนิ้วทำให้เพิ่งรู้ว่าตัวเองกำลังร้องไห้
ร้องโดยไม่มีเสียงออกมาซักแอะ
เพราะมันออกจากหัวใจ
หัวใจของเขากำลังร้องไห้
TBC
มาต่อให้เเล้วนะคะ เราเข้าใจว่าค้างเป็นไง (รอน้องเบบี้มาต่อพี่เมตรกะหลิ่มทั้งวันเหมือนกัน)
ไม่ได้ไปทำงานมาอาทิตย์นึงละ พื้นที่เสี่ยง
ยังไงทุกท่านก็ดูเเลตัวเองเเละคนรอบข้าง ปลอดภัยกันทุกคนนะคะ
เเจกผ้าเช็ดหน้าสีชมพู?!?!คนละ 1 ผืน
ปล. เผื่อไม่เห็นกัน
ถ้ารอดปลอดภัยกันแล้ว ทั้งคู่ยังจะงอนกันอีกหรือเปล่าค๊ะ
เหนื่อยใจ :z3:
เรื่องนี้ เป็นพ่อเเง่เเม่งอน อะจ๊ะ คนโพสบอกไว้ตั้งเเต่เเรกๆ
มันคงต้องง้องอนกันจนจบ เเต่ไม่ใช่ไม่น่ารักนะเออ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
Happy Ending เเน่ๆ เชื่อพี่เหอะน้อง เจอกันวันศุกร์นะคะ เผื่อบางท่านอ่านไม่ทัน
ระหว่างรอตอนต่อไป อ่านนี่ไปก่อน คนเเต่งเดียวกัน
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=11513.0
เรื่องนี้มีเเต่คนบอกว่าค้าง เราว่าไม่นะ
-
อ่านตอนนี้แล้วจะร้องไห้ตามทั้งคู่ :monkeysad:
เพราะทิฐิที่มี ถึงจะยอมรับหัวใจตัวเองกันแล้ว แต่กลับไม่ยอมพูดออกไปแล้วเมื่อไหร่จะเข้าใจกัน
ภาวนาให้อย่ามีเรื่องยุ่งยากตามมามากกว่านี้เลย
เป็นกำลังใจให้น้องหอม หมอทิ และคนแต่งค่ะ :L2:
-
:m15: :m15:
อ่านแล้วจะร้องไห้
สงสารทั้งหมอ ทั้งหอม
เห็นไหมหอมทำอะไรไม่คิด
ฮือออออ เศร้า ๆ :sad4:
มาต่ออีกเร็วๆนะคะ
-
ฮือ ๆ สงสารหมอทิ :sad4:
-
เหวยยยย
มันค้างเจ้าค่าเอ๊ย... :sad4:
รับผ้าเช็ดหน้าสีชมพูมาซับที่หางตา...แล้วส่งต่อ
-
รับผ้าเช็ดหน้าสีชมพูจากข้างบน มาซับต่อ
:m15:ข้าวหอมรักเค้าแล้วก็บอกเค้าไปเส่
-
มารอตอนต่อไปครับ
-
เพิ่งจะมาเห็นคุณค่าของกันในวันที่เกือบจะเสียเค้าไป :m15: ยังพอมีเวลานะหอม คิดและตัดสินใจดี ๆ ว่าต้องการมีและอยู่กับหมอทิในทุกวันของชีวิตรึเปล่า ต้องการให้คนที่เดินไปข้าง ๆ กันทั้งยามทุกข์หรือสุขในแต่ละวันใช่หมอทิจริง ๆ มั๊ย ถ้าคำตอบคือใช่ หอมก็ได้เวลาปล่อยวางทิฐิแล้วเป็นฝ่ายง้อหมอทิบ้างได้แล้วนะค่ะ :m15:
-
o7 เป็น FC หมอทิกับข้าวหอมต้องอดทน
แต่ตอนนี้ทนจะไม่ไหวแล้วววววว
เมื่อไหร่จะเลิกคิดเองเออเองกันซะที :o12:
เป็นกำลังใจให้ค่ะ :monkeysad:
-
มันอื้อๆ หนักอึ้งในใจบอกไม่ถูก....
เฮ้อออออออออ :เฮ้อ: ขอถอนหายใจยาวๆ สักยี่สิบวิ...
น้องข้าวหอมขา...ถ้าหนูเริ่มรู้ตัวเอง ว่ารักพี่เค้า ถ้าหนูเริ่มรู้สึกสักนิดนึง...ก็อย่าตั้งแง่เลยนะ...
ให้ความหวังพี่เค้าซักหน่อยได้ไหม... :เฮ้อ:
รอตอนต่อไปด้วยใจจดจ่อเลยค่ะ.... :กอด1:
-
แอบอ่านมานาน
ชอบจัง ข้าวหอมแก่นซ่าจริงๆๆ หมอทิเบตอบอุ่นน่ารักอะ
อยากให้เข้าใจกันเนอะ ข้าวหอมรักหมอทิก้อบอกเค้าเถอะ
รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
เออ นี่ไง ไอ้นุ่นถึงได้ไม่มีสเป็คท์อะไรเลย นอกจากขอให้เป็นคนตรงไปตรงมา ปากตรงกับใจ
อยากให้บทต่อไปมาเร็วๆ เพราะอารมณ์กลัวการสูญเสียแล้วไม่ยอมสู้ให้ได้มาของข้าวหอมที่ค้างอยู่ในตอนนี้มันรับไม่ได้
ข้าวหอม ต้องสู้เพื่อความรักและพี่หมอทิบ้างนะคะ :กอด1:
-
มันต้องโดนซะมั้งละเจ้าหอม หวังว่าเรื่องจะเป็นไปด้วยดีค่ะ
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
สงสาร น้ำตาคลอเลยทีเดียว
-
:m15: :m15: :m15:
ปวดใจ
-
สงสารหมอทิอ่ะ :sad4: :sad4:
ข้าวหอมเปิดใจให้หมอทิบ้างสิ อย่าเอาแต่ดื้อดึงเลย
-
ก็อยากจะสงสารข้าวหอมนะ แต่ว่าสงสารไม่ค่อยลง
ทุกอย่างที่เกิดขึ้นก็เพราะข้าวหอมนั่นแหละ ตัวหลักเลย
จะพูด จะทำอะไร ไม่คิดก่อนเล๊ยยยยยย...
ถึงขนาดจะบอกว่ารักเค้า ยังพูดอะไรออกไปเนี่ยะ
ตกภาษาไทยเพื่อการสื่อสารหรืองัย
...
หมอเขาจะเข้าใจได้งัยล่ะ ในเมื่อหอมทำอะไรกับเขาไปตั้งหลายอย่าง
เป็นใครก็ต้องคิดแบบหมอทั้งนั้นแหละ
..
แล้วเอางัยล่ะทีนี้ สะใจหรือยัง
-
:z3: :z3:
กว่าจะรู้ตัวอะไรๆก็สายเกินกว่าจะใช้แค่คำพูดอธิบายได้แล้ว
เพราะแผลที่ใจอ่ะมันกัดกร่อนความรู้สึกอยากจะสู้อยากจะทำในสิ่งที่ตัวเองคิดตัวเองฝันเกิดขึ้น
แต่มา ณ ตอนนี้ ไหนจะเรื่องพี่สาร ไหนจะเรื่องเมียตัวเองที่ได้ทำไว้
หมอของอิป้าหมดความอดทน ความพยายามจะรอ หรือจะยื้อต่อไปแล้วรึลูก
ข้าวหอมก็ด้วยเหมือนกัน ตอนนี้ล่ะได้เป็นไข้ใจตามร่ายกายไปเลยนะ
จะบอกจะพูดอะไรพี่เค้าก้คงไม่ทันแล้วสินะเนี่ย เฮ้อออออออออออออออออ
ในเมื่อหมอไม่เปิดโอกาสให้ได้บอกความรู้สึกหรืออะไรเลยสักอย่าง
เพราะบอกไปแล้วสิ่งที่ได้รับกลับมามันยิ่งทำให้ใจชีช้ำ ฮือออออเศร้าแสด
อย่าให้พี่เค้าดูแล เทคแคร์ นัวเนียใกล้ิชิดเหมือนวันเก่าๆก็คงทำไม่ได้แล้วล่ะ
เพราะตอนนี้หมอก่อกำแพงกั้นตัวเองออกจากความเจ็บปวด ความผิดหวังแล้วล่ะ เฮ้อออออออออออ
+1 คะ ต่อไปสงครามประสาทคงได้เริ่มต้นขึ้นสินะ
-
รอดตายกันมาได้ ก็ยังมีเรื่องหมางใจกันอีก
เมื่อไหร่น้องข้าวหอมกับพี่หมอทิ
จะได้รัก ได้อยู่ด้วยกันแบบคู่รักเสียที
อยากให้ทั้งคู่มีความสุขด้วยกันจังเลย
รอลุ้นกันต่อนะคะ
-
ยังสมน้ำหน้าข้าวหอมไม่หายงะงี่เง่าจนได้เรื่องอีก
สงสารหมอทิมากมาย เฮ้อๆๆหมอไม่ผิดนะที่จะคิดแบบนั้นเพราะการกระทำของข้าวหอมมันฟ้องอยู่
ยังไงก็ขอให้หมอทิเข้าใจกับข้าวหอมไวไวนะงับ สงสารหมอทิ :sad4:
ข้าวหอมจะทำไรก็รีบๆทำนะ...ก่อนที่พี่หมอจะเลิกรักไปเพราะการแสดงออกของข้าวหอมซะก่อน
:sad11: :sad11: :sad11:
-
ฮึฮึฮึ จุกอก ฮึฮึ ว่าแล้วในที่สุดพี่หมอก็ยอม แล้วทีนี้จะทำไงละพี่หอม เห็นมั๊ยเรื่องเล็กกลายเป็นเรื่องใหญ่แล้ว
แต่ก็รอสลิ่มเหมือนกันนะครับ อิอิอิอิ ได้ข่าวว่าพี่เบบี้ไม่ค่อยสบายนะครับช่วงนี้
-
เศร้ามากเลยค่ะ :monkeysad:
แต่รู้สึกสงสารหมอทิ มากกว่าน้องหอมนะค่ะ
ขอบคุณที่มาต่อเร็วๆๆๆค่ะ
สู้ๆๆๆนะค่ะ
ขอให้ปลอดภัยด้วยค่ะ :mc4:
-
มาสารภาพว่าน้ำตาคลอเบ้า
-
เศร้าอ่ะ แต่สมน้ำหน้าข้าวหอม :m15:
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
ทนอีกนิดเดียวเองอ่ะหมอทิ แต่ครั้งนี้มันก็ผิดพลาดกันทั้งคู่นั่นแหละ
หมอทิผิดที่ไปคิดเองเออเอง ว่าข้าวหอมเกลียดหมอทิ แต่ หมอก็น่าจะสังเกตนะว่าข้าวหอมเปลี่ยนไป
ข้าวหอมผิดที่ไปแกล้งถึงขั้นหมออาจตาย แต่ก็เพราะไม่รู้ว่าจะหนักขนาดนี้
อยากให้ข้าวหอมบอกสิ่งที่ใจคิดไปเลย ว่ารักหมอ ชอบหมอ ไม่อยากเลิกกับหมอ
แค่นี้ทุกอย่างก็เหมือนเดิมแล้ว
-
ข้าวหอม ถึงเวลาที่แกต้องทสิ่งดีดีให้พี่หมอทิบ้างแล้ว
อย่าเป็นแต่ผู้รับอย่างเดียว
-
อึดอัดค่อดๆ อ่านไปน้ำตาคลอเลย สงสารหมอ
โทษนะหอม แต่ตอนนี้เกลียดหอมอ่ะ
ไม่เคยพยายามอะไรเลย แต่หวังให้หมออภัยให้ตลอดเวลา
ความรู้สึกที่เหมือนพยายามไปก็ไม่เห็นผล มันกัดกร่อนจิตใจ ไม่มีใครทนได้หรอกนะ T___T
ถ้ามันลำบากในการที่ยอมรับ ก็แยกกันเถอะ
ทำร้ายอีกฝ่ายแบบหน้าซื่อแบบนี้ แย่กว่าใช้กำลังอีก
-
น้ำตาจะไหล บีบหัวใจได้อีก
รู้สึกแย่กับตอนนี่อีกตอน ผิดทั้งคู่อ่ะ ไม่พูดกันตรงๆ อย่าทิฐิใส่กันได้ไหม
รู้ไหมว่ารักมันเกิดจากอะไร เชื่อใจกัน ไว้ใจกันและเข้าใจในกัน ถ้าเรื่องแค่นี้พวกพี่ไม่เข้าใจก็อย่ารักกันเลยนะ เลิกกันไปเถอะ
รอตอนต่อไปค่ะ
-
อ่านไปแล้วอยากจะหัวใจล้มเหลวแทนข้าวหอมจริงๆๆ
มันเศร้าอ่ะตอนพี่หมอเหมือนบอกเลิกอ้อมๆๆๆๆ :m15:
คราวนี้...น้องหอมต้องง้อพี่หมอทิแล้วนะ :monkeysad:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
o18
หอมจ๋า
บอกพี่หมอไปเหอะว่ารักอ่ะ
จะได้อยู่กันอย่า่งมีความสุข
-
สงสารหมอทิแหะ ส่วนข้าวหอม เฉย ๆ อะสงสารไม่ลง ส่วนพี่สาร รักน้องหวงน้องเข้าใจคะ แต่ไอ้ที่หอมมันมีนิสัยเอาแต่ใจคิดแค่ในมุมของตัวเองนี่ หอมติดมาจากพี่สารใช่ปะ พี่สารบอกว่ายอมให้หอมอับอายชายบ้านเพราะพ่อบอกว่าหมอทิดูแลน้องตัวเองได้ แล้วพี่ไม่คิดกลับมั่งละคะ กับพฤติกรรมของน้องชายตัวเองที่ทำกับหมอทิน่ะมันเป็นยังไง แล้วเหตุการณ์ครั้งนี้หอมต้องเข้าโรงพยาบาลพี่สารก็โทษหมอทิ ถ้าสมมุตินะเหตุการณ์กลับกันละถ้าหมอทิว่ายน้ำไม่เป็นคนที่จะกลายเป็นศพลอยอืดเป็นหมอทิพี่สารจะเข้าข้างน้องชายตัวเองอยู่อีกไหม แล้วพ่อแม่พี่น้องของหมอทิจะรู้สึกยังไงเค๊าก็คงรู้สึกไม่ต่างจากพี่สารเท่าไหรหรอกมั้งหรืออาจจะแค้นหนักกว่าพี่สารด้วยซ้ำเพราะเรื่องต่าง ๆ ที่หอมกระทำคิดว่าพ่อแม่หมอทิคงรู้แหละแต่เขาไม่พูดกันเท่านั้นเอง
ปล.คนแต่งคะ อย่าให้สองคนนี้เขาไม่เข้าใจกันนานได้ไหมอะ แค่นี้หมอทิก็น่าสงสารแย่แล้วอะไปอยู่บ้านเมีย ที่นู้นนอกจากพ่อกำนัน หอมกับพี่สารก็ทำเหมือนหมอไม่มีค่ามากพออยู่แล้วเนี่ยะ (ถึงในกรณีของหอมจะเกิดจากทิฐิ ปากไม่ตรงกับใจก็เหอะ)
-
เฮ้ออออ ทำไมต้องปิดกั้นหัวใจตัวเองด้วยล่ะข้าวหอมเอ๋ย :เฮ้อ:
-
สงสารหมอทิจับใจ
ตอนอ่านนี่ ตัวผมสั่นเลยนะ
อินตามหมอทิอ่ะ
-
:sad4:
-
ฉากอารมณ์ล้วนๆเลย อ่านแล้วเศร้าอ่ะ
หอมจะง้อยังไงความรู้สึกดีๆของหมอทิจะกลับมาเนี่ย
-
:sad11: พี่หมอทิร้องไห้ด้วย สงสารอ่ะ
เมื่อไหร่น้าจะเข้าใจกันซะที :เฮ้อ:
ข้าวหอมคงต้องเป็นฝ่ายยอมพี่หมอบ้างแล้ว รู้สึกยังงัยก็บอกเค้าไป
จะได้ปรับความเข้าใจกัน :L2:
เชียร์พี่หมอทิต่อ สู้ๆๆๆๆ
-
ง่ะ อยากไปจับหัวสองคนนี้มาโขกกันจัง ฮึ่มๆ
-
สงสารหมอทิจิงงงง
-
เฮ้ออออออออออออออออออ
ถอนหายใจจนเหนื่อยแระ
เมื่อไหร่คู่นี้จะหวานโดยไม่มีอุปสรรคไหมเนี้ย
แต่เอาเหอะเป็นคู่กัลแล้วคงไม่แคล้วกันหรอก
ตอนนี้สงสารข้าวหอมจังน้องป่วยอยู่สามียังเมินอีกเฮ้อ
รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊าค่า
-
สงสารทั้งหมอ สงสารทั้งน้อง งื่ออออออออออออ
ทำไมน้องปากแข็งแบบนี้น่ะ
-
ทำไมมันเข้าใจอะไรกันยากอย่างเน้!!~
บอกๆรักไปเลยสิวะหอมมมม!!!
-
หอมก็สงสาร หมอก็สงสาร :m15: :monkeysad:
-
สงสารพี่หมอทิมาก เข้าใจผิดไปใหญ่แล้ว
หอมเอ้ยยยต้องทำอะไรให้ตรงกับหัวใจซะทีแล้วนะ ก่อนจะสาย
-
ถ้าเราเป็นหมอ เราก็คงคิดอย่างนั้นหละ หอมก็แสบตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้่
ต่อไปคงเป็นคราวหอม ที่จะง้อหมอแล้ว เอาใจช่วยหอม :L2:
นั่งรอตอนต่อไปอยากใจจดใจจ่อ :กอด1: คนแต่งและคนโพส
-
ยังมีเวลาให้ปรับความเข้าใจ ปรับความรู้สึก T^T~ สงสารหมอทิ จริงๆเลย
-
ข้าวหอมบอกรักพี่หมอได้แล้ว เด๋วเสียพี่หมอไปแล้วจะหาว่าไม่เตือน :m16:
-
น้อง jeab_u จ้า ยังงัยเราก้อติดแง็กอยู่กับบ้านเหมือนกัน เพราะที่ทำงานอยู่ในเขตไม่ปลอดภัย ยังงัยมาต่อหมอทิ กับ
น้องข้าวหอม เรื่อย ๆ นะ คิดถึงมาก ๆ อยากให้ทั้งคู่มีความสุข หยุดหลายวันเกิน พอได้อ่านเรื่องนี้แล้วมีความสุข ชุ่มชื่นดี
นะ มาโพสบ่อย ๆ ขอบคุณล่วงหน้าจ้า :bye2: :bye2:
-
เข้าใจ...ความอดทนของคนเราย่อมมีขีดจำกัด
ยิ่งทำไปแล้วไม่มีอะไรตอบกลับ ความอดทนมันก็ยิ่งน้อยลง
ข้าวหอม...ทำอะไรสักอย่างสิ๊
-
งานเข้าแล้วข้าวหอม อิอิ
เตือนแล้วอย่าเล่นตัว ให้เล่นท่าไปเลยคร้าบ อะล้อเล้งงงงงงงงงง
มาต่อไวๆนะครับ
:oni2: :oni2: :oni2:
-
น้ำตาไหลเลยอ่ะ
sad จริงๆๆน่ะ :o12:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด สงสารพี่หมอทิเป็นที่สุด :o12: ข้าวหอมบอกความในใจพี่เค้าไปตรง ๆเลย ดิ ไม่งั้นจะเสียพี่หมอไปตลอดกาลเลยนะ
กรี๊ดดดด พี่หมอเ้ข้าใจผิดเสียใจใหญ่แล้ว แต่อย่างว่า ถ้าเราเป็นที่หมอก็ต้องเสียใจมาก ๆ แน่ ๆ โดนทิ้งไว้แบบนั้น แถมยังรอดตายมาได้ +ใจที่มันล้า ด้วยอะนะ ที่ดูเหมือนว่าทำยังไง ก็เ้ข้าไปถึงใจข้่าวหอมสักที เลยยอมถอยออกมา เฮ้ออออออออ :เฮ้อ:
ปรับความเข้าใจกันเร็วนะ ๆ :n1: รอน้ำตาลคู่นี้
ปล.ชอบไอ้ขัน กรากกกกกกกกกกก
เป็นเมียหมอ ต้องอดทน ใช่ที่ไหน ต้องบอกเป็นเขยลูกทุ่งเนี่ยสิ ต้องอดทน กรากกกก
พี่หมอโดนเมียโขกสับแกล้งสารพัด :laugh:
-
ปากแข้งกันให้ตายไปข้างนึงเลยดีไหมเพ่ :z3: :z3:
แล้วเมื่อไร เมื่อไรจะได้ใช้ผ้าซับเลือด
ตอนนี้ซับน้ำตาจนเปียกชุ่มไปหมดแล้ว :serius2:
ที่จริงวันนี้วันศุกร์อ่ะ ไม่มาอีกเหรอ
ไหนว่าเจอกันวันศุกร์ไงตะเอง
นะนะนะ :impress2:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน สนุกมากกกกกกกกกกกกกก
ขอสมัครเป็นแฟนคลับ น้องข้าวหอม นะคะ
-
ปากแข้งกันให้ตายไปข้างนึงเลยดีไหมเพ่ :z3: :z3:
แล้วเมื่อไร เมื่อไรจะได้ใช้ผ้าซับเลือด
ตอนนี้ซับน้ำตาจนเปียกชุ่มไปหมดแล้ว :serius2:
ที่จริงวันนี้วันศุกร์อ่ะ ไม่มาอีกเหรอ
ไหนว่าเจอกันวันศุกร์ไงตะเอง
นะนะนะ :impress2:
ก็เมื่อคืนลงไปไงก๊ะ ที่จริงตอนที่ 19 ต้องลงวันนี้นะ
เจอกันพรุ่งนี้ วันเสาร์
-
ก็เมื่อคืนมันวันพฤหัสบดีไง :-[
แล้ววันนี้ก็วันศุกร์ไง :z1:
ไม่เป็นไรเค้ารอวันเสาร์กะได้ :m15:
-
ก็เมื่อคืนมันวันพฤหัสบดีไง :-[
แล้ววันนี้ก็วันศุกร์ไง :z1:
ไม่เป็นไรเค้ารอวันเสาร์กะได้ :m15:
555 วันเสาร์ต่อให้ตอนเช้าเลยคร้า
-
เศร้าจังงงงง :sad11: :sad11:
เมื่อไหร่จาเข้าใจกันซักที
เกือบจาตายจากกันแล้ว
ยังไม่ยอมเข้าใจกันอีกกก
นึกว่าหอมป่วยครั้งนี้
ทั้ง 2 คนจาเข้าใจกันซักที
แต่มานกลับไม่ใช่
sad จิงๆๆ
:sad4:
:sad4:
:sad4:
-
อ่านแล้วสงสารหมอทิอ่ะ ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ไม่รู้ืทำไมไม่สงสารข้าวหอมเลย อยากบอกว่าถึงเวลาแล้วที่ข้วหอมต้องบอกความรู้สึกจริงๆของตัวเองออกไปบ้างนะ ไม่งั้นหมอทิไม่กลับมาแน่ๆ ฮือๆๆ
-
เศร้า....
-
:เฮ้อ: เหนื่อยใจจริง ๆ แล้วเมื่อไหรจะเข้าใจกันอ่ะ สงสารทั้งพี่หมอ และ น้องหอมเลย
เข้าใจกันเร็ว ๆ นะ แบบว่าจะได้ :jul1: 5555
-
:o12: :o12: :o12:
สงสารหมอทิกับข้าวหอมจัง.....
เศร้า............
-
เย้ๆๆ ดีใจกับตัวเองในที่สุดก็ตามอ่านเรื่องนี้ทันแล้ววววว
แต่ว่าดันมาอ่านทันในตอนที่เศร้าที่สุดซะด้วยสิ
:o12:
ตอนล่าสุดนี้สงสารหมอทิมากเลยค่า
ดูก็รู้ว่าหมอทิรักข้าวหอมมาก แต่กลับยอมเป็นฝ่ายบอกเลิกซะเอง
เผื่อที่จะได้ปล่อยข้าวหอมไปเพราะเข้าใจว่าข้าวหอมเกลียดตัวเองนักหนา
อะไรจะเป็นคนดีศรีประเทศไทยขนาดนี้คะหมอ
อย่างนี้เค้าเรียกว่ายอมเฉือนหัวใจตัวเองทิ้งเลยนะคะนั่น
แต่หมอเคยถามหนูหอมไหมจ๊ะว่าเค้าอยากไปจากหมอไหม
แล้วเป็นงัยละตอนนี้เลยเจ็บด้วยกันทั้งสองฝ่าย
:เฮ้อ:
สถานการณ์นี้แบบว่าเข้าใจผิดกันไปไกลเกินแก้แล้วอ่า
มีวิธีเดียวเลยที่จะแก้ได้คือข้าวหอมต้องลดทิฐิแล้วพูดกับหมอไปตรงๆ
ส่วนหมอก็ให้โอกาสข้าวหอมได้พูดบ้าง ไม่ใช่คิดเองเอ่อเองไปคนเดียวแบบนี้อ่ะ
เศร้าๆ หมอทิก็น่าสงสาร หนูข้าวหอมก็น่าสงสาร
แต่ที่น่าสงสารมากที่สุดคือตัวเองคะ
แบบว่ามันค้าง อยากอ่านตอนต่อไปมากๆเลยอ่า
+1ให้คุณjeab_u ด้วยนะคะที่เอาเรื่องดีแบบนี้มาให้อ่าน
แล้วก็ฝากขอบคุณไปถึงคุณ Sakeด้วยค่า แต่งนิยายได้เยี่ยมมากๆ
o13
-
ม่ายยยยยยยยยยยยยยย
อย่าเลิกนะหมอ
น้องไม่ได้ตั้งใจอ่ะ
ให้อภัยน้องเถอะ
หายเร็วๆนะข้าวหอม
-
เห้อ ก็ไม่ได้รักกันตั้งแต่แรก
ก็เลยทำไม่ดีต่อกันมาตลอด พอนานขึ้น พอความรักมันก่อตัวขึ้น มันก็เหมือนกับไม่รู้ตัว ไม่ได้คุยกัน ว่าตอนนี้เราถึงขั้นไหนกันแล้ว ยังคิดอยู่ว่า ที่มาอยู่ด้วยกันนี่ เพราะไม่ได้รักกันนะ ทั้ง ๆ ที่ความจริง ปัจจุบัน มันไม่ใช่แบบนั้นแล้ว ...
ยินดีที่ทั้งสองคนเจอเหตุการณ์แบบนี้ ถึงจะดูร้ายแรงไปนิด
แต่ผมคิดว่า คงจะให้บทเรียนที่ดีมาก ๆ สำหรับการใช้ชีวิตคู่ ซึ่งทั้งสองคนจำเป็นต้องเข้าใจ ต้องเรียนรู้
เพื่อให้ชีวิตคู่ สมบูรณ์ และอยู่กันอย่างเข้าใจไปตลอดชีวิต
...
ฝากถึงน้องข้าวหอม อย่าลืม "เป็นเมียหมอต้องอดทน"
หวังว่าเหตุการณ์ครั้งนี้ จะทำให้ทั้งสองคนรัก และเข้าใจกันมากขึ้น อย่าง "คนรักกัน" พึงเข้าใจ
:)
โอ้วว บ่นอะไรย๊าวยาว ไม่เค้ยไม่เคยนะครับเม้นท์อะไรมีสาระแบบนี้
แต่จากใจ มอบให้คู่นี้ ที่ติดตามอ่านมาตลอด
และเป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ครับ ^^
-
ทำดีแต่ไม่ได้ดี แถมโดนแกล้งสารพัด หนัก ๆ ทั้งนั้น มันก็ต้องมีท้อกันบ้างล่ะ :เฮ้อ: แก้ไขและปรับความเข้าใจกับหมอทิซะหอม ก่อนที่จะสายไปมากกว่านี้ :เฮ้อ:
-
อ่านเรื่องนี้แล้วแบบ อยากจับข้าวหอมมาตีก้น ซน และ แสบมากๆ :m16:
นี่ถ้าไม่ใช่พี่หมอนี่ ไม่ทนนะ ฮ่าๆ
รีบทำอะไรให้มันเคลียร์ก่อนที่จะสวยไปนะ ข้าวหอม :กอด1:
-
....แวะเข้ามา....
:m7: :m7: :m7:
รอข้าวหอมกับหมอทินะ
:L2: :L2: :L2:
คืนดีกันซะทีเถอะน้า............
:call:
-
หวัดดีค่ะ...เราเพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ
คืออ่านตอนแรกไปหน่อยนึงก็ว่าน่ารักดี เลยอยากลองดูว่าตอนหลังๆเป็นไงบ้างหนอ...
แต่แม่เจ้า...แจ๊คพอตเลยมั้ย?
เราดันอ่านตอนล่าสุดเข้าไปพอดี...ยัง งงๆ อยู่เลย...แต่น้ำตาจะร่วง :monkeysad:
โฮกกกก....ต่างคนต่างคิดไปคนละอย่างเลยอะ...
ทำไงดี... TT เรากำลังลังเลว่าจะอ่านตั้งกะเริ่มหรือรอตอนต่อไปมาเคลียร์ให้หายเศร้าก่อนแล้วค่อนย้อนอ่านดีเนี่ย 555
แต่ยังไงก็รู้แล้วว่าจะต้องอ่านเรื่องนี้แน่ๆ
ขอบคุณทั้งคนแต่งคนโพสต์เลยนะคะ (ใกล้จะมาอัพตอนต่อไปแล้วใช่มั้ยอะคะ?)
ยังไงเราขอฝากตัวเป็นแฟนเรื่องนี้ด้วยคนนะคะ ><
แ้ล้วจะพยายามตามอ่านให้ทันเร็วๆค่ะ ขอบคุณมากค่าาา
-
- Eternal Sunshine 20 -
เสียงปิดประตูห้องทำให้คนนอนคว่ำหน้าแสร้งหลับลืมตาโพลง แสงสว่างร่ำไรลอดผ่านช่องหน้าต่างสี่เหลี่ยมแคบๆกระทบเตียงนอนให้บรรยากาศอบอุ่นนุ่มนวล
ชวนทอดกายสบายอารมณ์ ทว่ามือเล็กกลับกำผ้าปูที่นอนแน่นแล้วค่อยๆเงยหน้ากวาดตามองไปรอบๆห้อง ไร้เงาร่างสูงดังที่คาดไว้
ไม่อยากยอมรับก็ต้องยอมรับว่าลึกๆแล้วก็หวังให้อีกฝ่ายนั่งมองตัวเองหลับอยู่ข้างๆเช่นดังก่อน ที่เมื่อตื่นก็จะเห็นใบหน้าคมคายลอยเด่นกวนอารมณ์ทุกเช้า
และการลับฝีปากก่อนไปทำงานกลายเป็นกิจวัตรประจำวัน
ทว่าวันนี้การนอนร่วมเตียงกันทุกคืน แต่กลับเหมือนอยู่กันคนละมุมโลก จนอยากระเห็จตัวเองลงไปนอนพื้นเพราะทนความเฉยชาของอีกฝ่ายไม่ได้
“ตื่นแล้วใช่มั้ย”
ทิเบตกลับเข้ามาในห้องหลังจากออกไปรอบหนึ่งแล้ว ก็เห็นร่างโปร่งนั่งชันเข่าทั้งสองข้างบนเตียง ผมเผ้ายุ่งเหยิง หากแววตาติดลอยๆจึงต้องเดินเข้าไปตรวจ
“เป็นอะไรรึเปล่า”
ร่างสูงหยุดอยู่ข้างเตียงแต่ไม่คิดจะเข้าไปสัมผัสเนื้อตัวเพื่อวัดอุณหภูมิอย่างที่เคยทำ นิ่งรอคำตอบคนที่เอาแต่หลุบตา เมื่อไม่ได้ตอบทิเบตจึงยืดตัวขึ้นเต็มความสูงแล้วขยับเข้าไปใกล้ ทาบมือกับหน้าผากมนพร้อมกับเกร็งตัวรับมือเท้าอีกฝ่ายที่อาจจะดีดมาได้ทุกเมื่อ
ข้าวหอมปล่อยให้ชายหนุ่มสัมผัส ความอบอุ่นอันน้อยนิดจากฝ่ามือใหญ่ทำให้หัวใจที่ร้อนรนสับสนสงบลงอย่างง่ายดาย ดวงตากลมโตช้อนมองใบหน้าคมคายแป๋ว จนชายหนุ่มชะงัก ชักมือออก
“ไม่มีไข้นะ สายแล้วลุกเถอะ แม่เตรียมของเช้าไว้ให้แล้ว แล้วอย่าลืมกินยาด้วย”
ทิเบตมองกิริยาอึกอักของร่างโปร่ง จึงกลั้นใจสะกดความรู้สึกทุกอย่างไว้ในอก ก่อนเดินหลบหน้าอีกฝ่ายไปทำงานเช่นทุกวันที่ผ่านมา
มันต้องอดทนขนาดนี้เชียวหรือ
ข้าวหอมเม้มปากให้กับท่าทีเหินห่างรักษาระยะ ในอกเจ็บยอกบอกไม่ถูกเมื่ออีกฝ่ายแสดงออกอย่างเปิดเผยว่าตั้งใจทำในสิ่งที่พูดบอกเขาไว้ในวันนั้น ไม่คิดบิดพลิ้ว ทุกอย่างจะกลับเป็นเหมือนเดิม
‘ทุกอย่างจะกลับเป็นเหมือนเดิม’
ร่างเล็กย้ำบอกตัวเองทั้งที่โพรงจมูกและลำคอแสบร้อน ต้องกะพริบตาถี่ๆไล่หยาดน้ำที่กำลังเอ่อขังขอบตา
แต่ทำไมมันเจ็บแบบนี้ล่ะ
แค่ถูกเมินไม่กี่วันยังทรมานขนาดนี้ หากถึงวันต้องแยกจากกันจริงๆ จะเป็นยังไง
คนตัวเล็กหย่อนเท้าลงพื้น เดินตัวลอยเหมือนคนไร้วิญญาณไปแง้มผ้าม่านออกเล็กน้อย มองท้ายรถยนต์ของทิเบตขับไปทำงานตาละห้อย
ความทะนงที่มีหายไปจนสิ้น
และหมดแล้วซึ่งความเย่อหยิ่งจองหอง
-----------------------------------------------------------
“พ่อกำนัน พี่หอมเป็นยังไงบ้าง”
ไอ้ขันเดินถือขันข้าวหมามาหาผู้สูงวัยบนเรือน
“ก็สบายดี หมอเขาดูแลอยู่ เอ็งไม่ต้องห่วงมันหรอก”
“พี่เขาไม่อยู่ บ้านมันเงียบๆเนอะพ่อกำนัน”
“เงียบบ้างก็ดี ข้าล่ะปวดกระบาลกับพวกเอ็ง”
“แหม พวกฉันยังวัยกำลังกินกำลังนอน จะให้อยู่เฉยๆก็กระไรอยู่นา”
“ไม่ต้องมาสำบัดสำนวน ดูแลหมาของลูกพี่เอ็งให้ดีเถอะ กลับมาเจอผอมเห็นซี่โครงอย่าหาว่าข้าไม่เตือน”
“ตัวอื่นยังพอว่า ไอ้โก๊ะนี่สิ มันคอยชะเง้อรอพี่หอมหน้าบ้านทุกวัน น่าสงสารมันนะ”
“ทำไงได้วะ มันจำเป็น เอ็งก็โทรไปบอกให้เจ้าของมันรีบรักษาตัวให้หายแล้วรีบกลับรับขวัญหมามันสิ”
“พ่อกำนันก็พูดไปโน้น มันรีบรักษากันได้ที่ไหน แต่ฉันมีไอเดียเจ๋งกว่านั้นอีก”
“กระเดะมาไอดงไอเดีย อะไรของเอ็ง”
“ก็เดี๋ยวฉันโทรศัพท์หาพี่หอม แล้วให้พี่หอมคุยกะไอ้โก๊ะ บอกให้มันกินข้าว พอมันได้ยินเสียงมันคงหายคิดถึงพี่หอมได้บ้างล่ะเนอะพ่อกำนัน”
“เออ ถ้าเอ็งทำได้ข้าจะจับพวกเอ็งออกงานวัดมันซะเลย”
กำนันสิงห์ขำพรืดกับความคิดความอ่านของไอ้ขัน ก่อนไล่ให้มันไปหาข้าวหาปลาให้เจ้าสุนัขทั้งสามตัว ไม่งั้นเดี๋ยวมันมีไอเดียอะไรบรรเจิดในหัวมันอีก
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ข้าวหอมนั่งพิงระเบียงติดห้องนอน ปล่อยให้สายลมเย็นโลมไล้ผิวกาย หากไม่ทำให้ร่างโปร่งรู้สึกยินดียินร้ายด้วยใจของเขามันเหน็บหนาวกว่าอากาศภายนอกไม่รู้กี่เท่า
ชีวิตนี้เขาไม่เคยต้องเสียใจในสิ่งที่ผ่านมา เพราะฉะนั้นคำกล่าวที่ว่า คนเรากว่ารู้ค่าของสิ่งที่มีอยู่ก็ต่อเมื่อได้สูญเสียไป จึงไม่เคยซาบซึ้งกินใจไอ้หอมคนนี้แม้แต่น้อย ทว่าวันนี้คำกล่าวนั้นมันย้อนกลับมาทิ่มแทงใจให้นึกสังเวชตัวเอง เมื่อคนที่คอยตามเป็นเงาและอดทนมาตลอดได้เดินจากไปแล้ว จากไปเพราะความทิฐิ สะเพร่า ดูถูกน้ำใจอีกฝ่ายสารพัดของเขาเอง
ทุกวันชายหนุ่มยังคงปฏิบัติกับเขาเช่นปกติ ยังดูแลเอาใจใส่ไม่มีบกพร่อง แต่กลับทำให้ระยะห่างที่ว่าห่างอยู่แล้วยิ่งห่างไกลขึ้นไปอีกโข
ด้วยแววตาคู่นั้นไม่มีเขาอยู่ข้างในอีกแล้ว
ทุกอย่างที่อีกฝ่ายทำมันคือหน้าที่!
หน้าที่ที่ย้อนกลับมากรีดใจเขาให้ขาดกระจุย
ร่างโปร่งขบฟันแน่น ความเสียใจทิ่มแทงจนพูดไม่ออก บอกใครก็ไม่ได้ ด้วยตัวเองเคยประกาศก้องไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งว่าต้องการแบบนี้ อยากเลิก อยากไปให้พ้น
แล้ววันนี้จะมากลืนน้ำลายตัวเอง ก็คงมีแต่คนสมน้ำหน้า
เสียงรถยนต์แล่นเข้ามาจอดในบ้าน ข้าวหอมจึงชะโงกศีรษะดูคนที่กำลังคิดถึงก้าวลงมาจากรถยนต์ ร่างสูงใหญ่รวบเอกสารมาถือแล้วจึงปิดประตูรถเดินเข้าบ้าน หากอยู่ๆก็เงยหน้ามองมาที่ระเบียงติดห้องนอนตนเอง ก็เห็นเขานั่งจับเจ่าอยู่ จึงชะงักประสานสายตาชั่วขณะ
พวงแก้มอิ่มร้อนวูบวาบ รู้สึกถึงดวงตาคู่อ่อนโยนเช่นดังเก่า หากคนข้างล่างรีบละสายตาเดินเข้าไปภายในบ้าน ปล่อยให้คนตั้งท่าจะยกยิ้มค้างอยู่อย่างนั้น
อยากร้องไห้ชะมัด
ที่เมื่อวันที่เจ็บ ก็คือวันที่รู้ว่าหัวใจต้องการอะไรนั่นเอง
ข้าวหอมลุกขึ้นกลับเข้าไปภายในห้องอบอุ่น ทรุดตัวนั่งบนเตียง ลูบไล้ผ้าห่มเนื้อนิ่มตาลอย ความทรงจำเมื่อตอนที่ชายหนุ่มเอ่ยปากปลดปล่อยพันธะทั้งหมด หัวใจเขาไม่รู้สึกยินดีเลยซักนิดดังปากเคยว่า แต่เป็นความกลัวจับจิตเข้ามาแทนที่
แค่ได้ยินหัวใจก็สะท้านวูบ สูญเสียความควบคุมตนเอง แล้ววันที่ต้องจาก?
แววตาซึมเศร้าคลอขังด้วยหยาดน้ำ
มันสายไปแล้ว...
เสียงประตูที่ถูกเปิดเข้ามาเบาๆ ปรากฏร่างคุณหมอหนุ่มตรงหน้า แววตาคู่หมองหม่นหันมองตรงๆให้ผู้เข้ามาใหม่เจ็บแปลบในอก หากต้องเตือนตัวเองให้อยู่ห่างๆอีกฝ่ายเข้าไว้ ก่อนที่หัวใจตัวเองจะเหลกสลายไปมากกว่านี้ จึงเมินหลบจนไม่เห็นแววตาคู่งามที่จ้องมองอย่างลึกล้ำแปรเปลี่ยน
ความเงียบน่าอึดอัดไม่เป็นอันทำอะไรเข้าครอบคลุม ทิเบตขมวดคิ้วอดไม่ได้ที่จะเหลียวมองคนบนเตียง รู้สึกเย็นวูบที่ท้ายทอยชอบกลกับประกายตาที่จ้องมองไม่กะพริบ
ยอมทุกอย่างแล้วจะเอาอะไรอีกพ่อคุณ...
คนใจคอไม่ดีเดินไปหยุดหน้าตู้เสื้อผ้า “ไม่ใส่เสื้อคลุม ฝนตกๆอากาศเย็นชื้น เดี๋ยวจะไม่สบายเอานะ” พูดไปก็ปลดกระดุมที่คอเสื้อตัวเองไป หางตาเหล่มองร่างเล็กยังนั่งนิ่งบนเตียง
ข้าวหอมแทบสะอื้นไห้ในอก เมื่อกลิ่นอายของร่างสูงยังคงอวลอยู่รอบตัว ใจว้าวุ่นสงบลงอย่างง่ายดาย
ไม่เอาแล้ว!
เขาไม่ต้องการอิสระบ้าบออะไรอีกแล้ว
เสียงร้องจากก้นบึ้งของหัวใจตะโกนบอกตัวเองสะท้อนดังก้องไปมาในหัว กับการตัดสินใจปุบปับ โยนความงี่เง่าของตนใส่กรุ ตามนิสัยโตมาจากการพะเน้าพะนอของบิดา ไม่เคยต้องรอ ไม่เคยต้องง้อ และไม่เคยต้องผิดหวัง ทุกอย่างได้มาอย่างไม่ยากเย็น จึงหยิ่งผยองพองขนได้ไม่ตะขิดตะขวง ด้วยเดี๋ยวพ่อเคลียร์เอง แต่สิ่งที่ติดมาด้วยกับนิสัยเสียๆคือความตรงไปตรงมา
เมื่อรู้ว่าเจ็บแล้วต้องทำยังไงไม่ให้เจ็บ
ถ้าอยากมีความสุขต้องทำยังไงให้มีความสุข
ไร้การปรุงแต่งหลอกลวง
ดังเวลาเกลียดขี้หน้าใครก็เอาต่อเอาแตนไปต่อยเขา
และถ้ารักชอบใครก็เอากะแช่ให้เขากิน
เมื่อวันนี้เขาเจ็บ จึงไม่แปลกถ้าจะโยนความเจ็บร้าวทิ้งอย่างไม่ใยดี เพราะหัวใจไม่อาจทนรับความเจ็บร้าวเจ็บลึกนี้ได้อีกแล้ว
การชั่งน้ำหนักความทุกข์และสุขจึงได้จบลงดังคนเห็นแก่ตัว
ดวงตาแดงเรื่ออ่อนเพลียจากการจมจ่อมกับความคิดความรู้สึกไม่อยากสูญเสียชายหนุ่มไปเอ่อล้นท้วมทรวงอก เค้นสมองหาวิธียื้อสุดฤทธิ์
เขายังมีเวลา ถึงจะน้อยลงเรื่อยๆแต่ก็ยังเหลือเวลาให้เขาได้ทำอะไรซักอย่าง เพราะหากปล่อยไว้แบบนี้คงต้องจบกันจริงๆ แล้วคราวนี้แม้แต่เทวดานางฟ้าก็ช่วยไม่ได้
นัยน์ตาคู่ท้อแท้เรืองรองด้วยความหวัง ดึงตัวตนที่ถูกความอวดดีจองหองบิดเบือนออกมาอีกครั้ง เหตุที่เกิดในคืนนั้นไม่ว่าใครจะเริ่มก่อน หากสุดท้ายก็กอดกันกลม ทุกคนอับอาย เสียหน้า แต่ทุกคนต่างพยายามแก้ไข มีแต่เขาที่เอาแต่ฟาดหัวฟาดหางไม่ฟังใคร และคับแค้นชายหนุ่ม หาเหตุทำให้อีกฝ่ายอยู่ไม่ได้ บั่นทอนความอดทนอดกลั้นและกำลังใจของผู้ชายที่ยอมเอาตัวเองมาแต่งงานกับเกย์อย่างเขา ทั้งที่รู้ว่าวันข้างหน้าจะต้องพบเจอกับอะไรก็ยังจะเลือกทำ
มันไม่ใช่ความเสียสละหรอกหรือ เขาต่างหากที่ไม่ทำอะไรเลย มันน่าอับอายเสียยิ่งกว่าอะไรดี
ข้าวหอมกะพริบตาถี่ๆตั้งสติรวบรวมแรงไล่ความอ่อนแอที่เกาะกินใจออกไป
คนอย่างไอ้หอมลูกพ่อกำนันสิงห์ ทำผิดแล้วยอมรับผิดเสมอ เพราะฉะนั้นที่ผ่านมาเขาเป็นคนผิด เขาก็อยากมีโอกาสแก้ตัวบ้าง
ดังนั้น...
เขาไม่อยากเลิก! ก็คือไม่เลิก!
นี่ล่ะไอ้หอม
เสียงคนหัวดื้อร้องบอกตัวเองในใจดังลั่น ก่อนประจันหน้าอีกฝ่ายจริงจัง
ทว่าหัวใจพองโตเมื่อครู่กลับแฟบลงทันทีเมื่อสบสายตาคู่คม
ทิเบตหรี่ตามองท่าทีกระวนกระวายของร่างโปร่ง แววตาลังเลเต้นระริกก่อนค่อยๆสงบลง แต่ยังมองเขาไม่วางตา
“มีอะไรรึเปล่า”
คำพูดร้อยพันอยู่ในหัวแต่กลับไม่รู้จะเลือกคำไหนออกมาใช้ในสถานการณ์อิหลักอิเหลื่อนี้ดี ก็แยกเขี้ยวใส่กันมาตลอด ตอนนี้จะมาจูบปากดีกันจึงรู้สึกร้อนซู่ไปทั้งใบหน้า
ทำกับเขาไว้สารพัดแล้วจะให้พูดว่า เราดีกันนะ มันดูปัญญาอ่อนชอบกล ใบหน้านวลเหยเกเหมือนกินบอระเพ็ดกำใหญ่
ทิเบตเดินเข้าไปใกล้คนนิ่งเงียบก้มหน้างุด
“นี่ อย่าเงียบ รู้สึกไม่ปกติตรงไหน”
น้ำเสียงห่างเหินติดดุ ทำให้กำลังใจที่ยังป้อแป้กระเจิดกระเจิง
ข้าวหอมส่ายหน้าอึกอัก แก้มแดงเรื่อเมื่อใบหน้าคมคายก้มลงมาใกล้จนต้องเบือนหน้าหนีด้วยไม่กล้าสู้หน้า หากอาการนั้นกลับทำให้ทิเบตตีความหมายเป็นอื่น เม้มปากแน่น แล้วจึงทาบมือลงบนหน้าอกข้างซ้ายผอมบาง
“อึดอัดหรือเจ็บบ้างมั้ย”
เสียงหัวใจเต้นถี่รัวเหมือนหูจะดับ ร่างเล็กกว่าจึงได้แต่ส่ายหน้า กี่วันแล้วที่ไม่ได้สัมผัสใกล้ชิด เพียงปลายนิ้วอุ่นร้อนที่แตะลงมาก็อยากโผเข้ากอดอีกฝ่ายให้รู้แล้วรู้รอด แต่ก็ทำใจกล้าได้แค่ยกมือตัวเองขึ้นทาบมือใหญ่
การแสดงออกมันน่าจะดีกว่าคำพูดเป็นไหนๆ
ร่างโปร่งบางค่อยๆหันหน้าช้อนตามองอีกฝ่ายอย่างประหม่า ทว่ามืออบอุ่นนั้นกลับดึงออกไปท่ามกลางสายตาว่างเปล่า หัวใจดวงเล็กสะดุด กลั้นหายใจระงับความเสียใจที่กระแทกเข้ามารวดเร็วและรุนแรง
“ถึงจะโมโหไม่พอใจอะไรก็ต้องพยายามสงบสติอารมณ์ให้ได้นะ เพราะถ้าปล่อยไว้จะสร้างภาระให้หัวใจทำงานมากเกินความจำเป็น มันไม่เป็นผลดีและทำให้การรักษาลดประสิทธิภาพ” ชายหนุ่มก้าวถอยหลัง
“ฉันอาจจะจู้จี้เรื่องการรักษาและบังคับให้อยู่ที่นี่จนทำให้นายหงุดหงิดโมโหง่าย แต่หายแล้วก็จะได้กลับบ้านแน่นอน อดทนไม่นานหรอก หรือจะแยกห้องนอนมั้ย นายจะได้สบายใจขึ้น” ร่างสูงรับรู้ได้ถึงการเต้นของหัวใจถี่รัวผิดปกติ จึงลงความเห็นว่าเป็นความผิดของตัวเองที่เข้าใกล้อีกฝ่ายเกินความจำเป็นจนทำให้ไม่พอใจ เลือดสูบฉีดแรง
หากเป็นแบบนี้บ่อยร่างกายอ่อนแอตรงหน้าจะรับไม่ไหว
ข้าวหอมมองคนตรงหน้าเหมือนไม่เข้าใจสิ่งที่ได้ยิน เขาไม่ได้โมโหอะไร แล้วทำไมต้องแยกห้องด้วย ทำแบบนั้นก็ยิ่งไม่มีโอกาสไถ่โทษสิ “ฉันเปล่าโมโหนะ” ตอบไปพลางถลึงตาใส่ด้วยฉุนที่ทิเบตคิดไปเอง
“เหรอ งั้นก็นอนลง สูดลมหายใจลึกๆให้หัวใจเต้นอยู่ในระดับปกติ ช่วงนี้ต้องระวังหน่อย”
ทิเบตบอกคนที่ยังนั่งนิ่ง จะดื้อให้ได้โล่รึไง จากนั้นจึงเข้าไปกดหน้าอกอีกฝ่ายให้นอนราบบนเตียง “แล้วจะแยกห้องนอนมั้ย ตามใจนายเลยนะ”
ดวงตากลมโตราวแก้วใสหมองลงฉับพลัน ก่อนเม้มปากตวัดผ้าห่มคลุมตัวแล้วหันหลังให้เป็นอันยุติการสนทนาทั้งหมด
ทิเบตยืดตัวมองก้อนกลมเป็นปล้องบนเตียงคล้ายดักแด้ รู้สึกท้อแท้บอกไม่ถูก แค่จะคุยกันธรรมดายังยากเลย เขาคงหวังมากไปอีกแล้ว
หวังว่าจะได้จากกันดีๆ แต่มันจะเป็นไปได้ยังไง ในเมื่อคนเกลียดขี้หน้ากัน
ร่างสูงก้าวเท้าเดินออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ กระทั่งเสียงปิดประตูดังขึ้น ก้อนดักแด้ยักษ์จึงเริ่มมีอาการสะท้านไหว และตามมาด้วยเสียงสะอื้นไห้รุนแรง
เพราะมันไม่ใช่แค่เจ็บ แต่มันหมายถึงเยื่อใยที่มีได้ถูกสะบั้นลงแล้ว
ร่างเล็กหัวเราะทั้งน้ำตา สมน้ำหน้าตัวเอง
แค่ครั้งแรกที่ผิดหวังหัวใจก็เหมือนถูกมีดกรีดจนเลือดโชก แล้วที่ผ่านมาหมอนั่นต้องใช้ความอดทนเพียงใด กับความผิดหวังซ้ำๆซากๆเมื่อความพยายามจะญาติดีด้วยถูกเขี่ยทิ้งไม่ต่างกับขยะ
วันนี้จึงไม่รู้สึกถึงเลือดเนื้อจากร่างกายนั้น
ไม่มีแม้กระทั่งความเกลียดชังปรากฏในแววตา
ว่างเปล่า
ถูกต่อยซะยังดีกว่า
ร่างโปร่งเม้มปากกลั้นเสียงสะอื้นไว้สุดกำลัง ดวงตาแดงช้ำชุ่มโชกไปด้วยหยาดน้ำ พยายามฝืนตัวเองไม่ให้น้ำขมๆทะลักทลายออกมาจากคอ
แค่นี้ก็สมเพชตัวเองมากพอแล้ว
--------------------------------------
แต่ถึงจะหดหู่ท้อแท้เพียงใด ข้าวหอมก็พยายามบอกกับตัวเองว่าไม่เป็นไร เพราะแค่นี้มันเทียบไม่ได้กับสิ่งที่เขาทำกับอีกฝ่าย ถ้าอยากเห็นแววตาว่างเปล่าสะท้อนภาพเขาอยู่ภายในอีกครั้ง เขาก็ต้องเปลี่ยนตัวเองให้ได้ ไม่ใช่เพื่อใครแต่เพื่อชีวิตของเขาที่กำลังจะก้าวไปสู่ความจริง
ความจริงที่ว่าเขาแต่งงานแล้ว! และยังไปถึงไหนต่อไหนกันแล้วด้วย
ผัวเมียก็เหมือนลิ้นกับฟันนะลูก หนักนิดเบาหน่อยก็ควรอภัยให้กัน เมื่อรู้ว่าทำผิดก็ควรขอโทษแล้วทุกอย่างมันจะไม่สายเกินไป อย่าดันทุรังตามนิสัยเสียๆของเอ็งให้มากนัก หมอเขาจะเบื่อเอา รู้มั้ย! ท้ายประโยคอวยพรวันแต่งงาน พ่อกำนันแอบกระซิบเสียงเข้ม ย้อนกลับมาให้หวนคิดตรึกตรอง
พ่อ ลูกพ่อกำลังพยายามอยู่นะ
อย่าให้ทุกอย่างมันสายเกินไปเหมือนสายน้ำที่ไม่มีวันไหลกลับ ฉันรู้ซึ้งแล้วว่าฉันทำผิดกับเขาไว้มาก เพราะฉะนั้นขอให้ฉันได้พิสูจน์ความตั้งใจของฉันเองบ้างเถอะ อย่าให้เขาถอดใจหมดความหวังไปจากฉันเลยนะพ่อ
ฉันไม่อยากเสียเขาไป!
ร่างโปร่งนอนน้ำตาซึมหากจำต้องกลืนมันลงลำคอแห้งผาก เหลือบมองแสงสีทองจับท้องฟ้ายามเช้าตรู่ ร่างสูงที่นอนเคียงข้างทั้งคืนลุกไปตั้งแต่รุ่งสาง พวกเขายังคงนอนร่วมเตียงเดียวกัน ด้วยเมื่อชายหนุ่มกลับเข้ามาอีกครั้งก็ไม่พูดถึงเรื่องการแยกห้องนอนอีกเลย ต่างคนต่างนอนคนละมุมเตียงอย่างเงียบเชียบ ไม่แม้จะดิ้นหรือเผลอต้องมาสัมผัสกันเลยซักที ข้าวหอมพลิกตัวตวัดตามองมองนาฬิกาก็ให้ตกใจเล็กๆเมื่อเข็มนาฬิกาชี้บอกเวลาสายมากแล้ว
น่าแปลกที่เขายังหลับลงได้ คงเพราะยังอุ่นใจที่ได้อยู่ใกล้ ไม่ถูกระเห็จไปอยู่อีกห้องนั่นเอง
จนเมื่อเลยเวลาอาหารเช้าไปมากโข ข้าวหอมก็ยังไม่คิดจะลุก รู้สึกมึนศีรษะนิดๆจากการใช้สมองจับเจ่าคิดอยู่แต่เรื่องเดียว จนรู้สึกอยากคายออกเก่า
แบบนี้ต้องถูกว่าแน่เลย ข้าวหอมหลับตาระบายลมหายใจไม่รู้สึกถึงการเข้ามาของทิเบตซึ่งเดินมาหยุดมองข้างเตียง
วันนี้เป็นวันเสาร์เขาจึงมีเวลาว่างทั้งวัน จะหลบฉากเลี่ยงการเผชิญหน้าอีกฝ่ายเหมือนวันธรรมดาคงไม่ดี ปกติเป็นมารดาหรือแม่บ้านจะขึ้นมาดูแลหลังเขาไปทำงานแล้ว เมื่อเช้าเขาจึงตื่นมาจัดการธุระส่วนตัวแล้วลงไปข้างล่าง ปล่อยให้อีกฝ่ายนอนพักผ่อนมากๆ แต่ว่ารอจนมารดาตั้งโต๊ะอาหารเช้าก็ยังไม่ลงมา เลยต้องขึ้นมาดูเอง ก็เห็นนอนหลับหน้าตาอ่อนเพลียกว่าเมื่อคืน ใจคนใช่ว่าจะหนักแน่นดังปากพูด แค่หน้าใบหน้าขาวๆไร้สีเลือดฝาด หัวใจเขาก็อ่อนยวบ หย่อนตัวเองนั่งลงบนเตียงข้างร่างเล็ก ทาบมือกับหน้าผากมนวัดอุณหภูมิ
ข้าวหอมสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อรู้สึกถึงความอุ่นร้อนทาบที่หน้าผาก แต่เมื่อรู้ว่าเป็นใครดวงตาไร้ชีวิตก็เปล่งประกายไม่ต่างกับหัวใจที่กำลังอุ่นซ่าน
“ตัวไม่ร้อนนะ ทำไมยังนอนไม่ลุกอีกล่ะ”
ร่างสูงทอดเสียงอ่อน ปัดเส้นผมปกหน้าออกให้เบามือ
“หรือมึนหัว”
ข้าวหอมพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย ไม่รู้เลยว่าจะทำให้ทิเบตรู้สึกขมขื่นมากกว่าเดิม
ไม่แปลกถ้าจะมีอาการแบบนี้ เพราะมันคือความเครียดที่แสดงออกมาจากการจมจ่อมกับปัญหาคาราคาซังสะสมเป็นเวลานานๆ กระบอกตาร้อนผ่าวก่อนพยายามกลืนทุกสิ่งทุกอย่างที่มันจะเอ่อล้นลงคอยากเย็น
“วันนี้ต้องไปตรวจสุขภาพที่โรงพยาบาล ถ้าไม่มีอะไรน่าห่วงหอมอยากไปไหนมั้ย อยู่แต่บ้านจะเบื่อเอา”
“ไปโรงพยาบาล? ไม่อะ ไม่อยากไป” ศีรษะทุยเบี่ยงออกจากมือใหญ่
“ไปเถอะ อาหมอนัดไว้นะ ตรวจไม่นานหรอก”
ทิเบตตะล่อมข้าวหอมซึ่งขมวดคิ้วยุ่งอย่างเอ็นดู
“ไปก็ถูกเจาะเลือด”
ข้าวหอมมองร่างสูงหน้าบูดตาแป๋ว
“ต้องเจาะสิถึงจะรู้ว่าหายรึยัง”
“...ไม่อยากเจาะนี่”
คนป่วยตั้งท่างอแง หากในใจกลับรู้สึกอิ่มที่ทิเบตยอมคุยด้วยนานๆไม่ใช่สักแต่ว่าพูดๆแล้วก็ไป ความรู้สึกยินดีจึงเอ่อท่วมหัวใจ ดังนั้นทั้งคำพูดและกิริยาจึงดูเต็มใจออดอ้อนจนทิเบตเองยังนึกแปลกใจ แต่ไม่อยากทำให้ช่วงเวลาที่แสนหายากนี้จบลงในระยะเวลาอันสั้น จึงแกล้งทำเป็นลืมว่าอีกฝ่ายเคยตะโกนบอกว่าเกลียดเขาเข้าไส้เพียงใด
แม้จะลืมตัวไปชั่วขณะหากเขาก็ยินดี
“คราวก่อนก็เจาะไปจนนิ้วพรุน เจ็บจะตาย”
“ไม่...คราวนี้ไม่เอาเยอะหรอก เจ็บนิดเดียว”
“ไม่เอา”
ถึงจะยินดีที่ทิเบตกลับมาคุยเหมือนเดิมแต่ไม่ทำให้คนกลัวเข็มยอมลดราวาศอกเรื่องเจาะเลือด
ยอมก็เจ็บสิ
“หอม...ตรวจแล้วถ้าผลเป็นปกติ ทีนี้อยากทำอะไรก็ไม่ต้องกังวลแล้วนะ”
น้ำเสียงอ่อนล้าทำให้ข้าวหอมอ่อนลงทันที
“มันเจ็บนี่”
ทิเบตคว้ามือเล็กขึ้นมาสำรวจร่องรอยจุดแดงเล็กๆสีจางจากรอยเข็มทิ่มแทง ถ้าเป็นไปได้เขาก็ไม่อยากให้อีกฝ่ายต้องเจ็บตัว แต่เขาอยากเช็คให้ละเอียดถึงจะวางใจได้หากอีกฝ่ายโอดครวญร่ำร้องอยากกลับบ้านก่อนกำหนดขึ้นมาจริงๆ ก็ยังเบาใจได้บ้าง
“งั้นเดี๋ยวให้อาหมอตรวจดูก่อนนะ”
ทิเบตยอมประนีประนอมไปก่อน ด้วยถ้าถึงมืออาหมอคนตรงหน้าไม่มีทางปฏิเสธได้อย่างแน่นอน
ข้าวหอมเม้มปาก “แต่นายเป็นเจ้าของ สั่งคำเดียวก็ได้แล้ว”
ปากยื่นๆกับแก้มป่องๆอย่างที่ไม่เคยเห็น ส่งผลให้หัวใจยังไม่แข็งแรงพอของทิเบตไหววูบ ยกมือขยี้ผมอีกฝ่ายเบาๆแล้วยิ้มระอา
“เป็นคนป่วยยังมาต่อรองอีก ไป ลุกไปอาบน้ำเถอะ แม่รออยู่ข้างล่างแล้ว”
“ไม่ไป หายแล้ว”
ร่างโปร่งเอี้ยวตัวกลิ้งให้พ้นรัศมีทิเบต อยากจะตามใจอยู่หรอก แต่เขาเบื่อโรงพยาบาลแค่เห็นก็ปวดหัวตงิดๆแล้ว และที่สำคัญเขากลัวไปเจอผู้หญิงคนนั้น เขาไม่กล้าสู้หน้า
คนถูกตามใจจนเคยตัวยังยืนกรานเล่นแง่
ทิเบตเลิกคิ้วมองกิริยาดื้อแพ่งเหมือนเด็ก ต่างจากการต่อต้านที่เจือความชิงชังอย่างเมื่อก่อนลิบลับ ให้บรรยากาศดังคนคุ้นเคยปนอ่อนหวานอ้อยสร้อยล่องลอยอวลรอบตัว
หรือคำขอของเขาอีกฝ่ายจะยอมรับแล้ว วันนี้ถึงได้ยอมพูดคุยเหมือนพวกเขาไม่เคยโกรธเกลียดกันมาก่อน ชายหนุ่มหาคำตอบกับอากัปกิริยาที่เปลี่ยนไปของอีกฝ่ายให้ตัวเอง และมันก็คงใช่ เพราะเขาไม่เห็นเหตุผลอื่นจะทำให้ข้าวหอมเปลี่ยนไป ทิเบตยิ้มขื่น อีกฝ่ายไม่มีวันมีใจให้เขาแน่นอน ก่อนพาตัวเองไปใกล้ร่างเล็กซึ่งหันหลังให้
เขาควรจะดีใจหรือเสียใจดีกับเหตุการณ์ที่เป็นดังคำขอนี้
“ไม่ลุกเอง เดี๋ยวฉันอาบน้ำให้นะ”
“เชิญ”
ข้าวหอมตอบโดยไม่หันมามอง
เหมือนเห็นเส้นเลือดปูดที่หน้าผากเมื่องัดไม้ตายมาใช้ก็ยังไม่ได้ผล ทิเบตไม่คิดจะต่อความยาวสาวความยืด รวบร่างผอมบางไว้ในอ้อมอกพาเดินตรงไปยังประตูห้องน้ำ
“ดื้อ”
ข้าวหอมผวากลัวตกจึงยึดลำคอคนอุ้มไว้แน่น แต่ที่ยิ่งกว่า คือหัวใจเขากำลังเต้นร้องบอกว่าดีใจ ความห่างเหินที่มีหายวับไปกับอ้อมแขนแข็งแรงและดวงตาดุๆ ทว่าสะท้อนความห่วงใยไว้เต็มสองตา
ทิเบตอุ้มข้าวหอมมาหยุดหน้าห้องน้ำ ใช้เท้าดันประตูให้เปิดออก ก้มมองใบหน้าบึ้งกึ่งแง่งอน
“ว่าไง จะอาบเองหรือให้ฉันช่วยอาบให้”
สองแก้มอุ่นร้อนเมื่อมือใหญ่ลงมือแกะกระดุมเสื้อไม่มีลังเล ก่อนละล่ำละลักหยุดมือนั้นไว้ เพราะถึงอยากจะเข้าถึงอีกฝ่ายแค่ไหนแต่ขนาดแก้ผ้าอาบน้ำให้ก็ไม่ไหวเหมือนกัน
เมื่อร่างโปร่งบางผลุบหายเข้าไปในห้องน้ำและได้ยินเสียงซู่ของสายน้ำ ทิเบตจึงหลับตาพิงตัวกับประตูที่ขวางกั้นพวกเขาจากกัน
เขากำลังสับสนกับดวงตาใสแจ๋วปราศจากความแค้นเคืองภายใน ความเปลี่ยนแปลงทำให้รู้สึกอุ่นวาบอยากโอบกอดร่างเล็กไว้แนบอก
หากนี่คือบอระเพ็ดอาบด้วยน้ำผึ้ง เขาก็ยินดีที่จะกลืนกินมันลงไป ขอแค่ช่วงเวลานี้ ขอให้เขาได้ดื่มด่ำกับความรู้สึกอ่อนหวานกำซ่านไปทั้งหัวใจ แล้วจากนี้ไปเขาจะไม่นึกเสียใจเมื่อวันหนึ่งทุกอย่างเป็นเพียงฝัน
ก็เป็นฝันอันแสนสุข
-----------------------------------------------
หลังตรวจร่างกายเสร็จ และข้าวหอมก็ถูกพาไปเจาะเลือดตามระเบียบ หน้างอจนคางแทบติดอกทำให้คนตัวใหญ่อดเอ็นดูไม่ได้ อยากเข้าไปกอดและหอมแก้มป่องๆปลอบใจเสียหลายๆที
“อาหมอบอกว่าผลการตรวจออกมาน่าพอใจ ไม่ต้องมาให้เจาะเลือดบ่อยๆแล้ว”
ข้าวหอมตวัดตามองร่างสูง เขาไม่ได้กลัวเจ็บ แต่มันหวาดเสียวตอนปลายเข็มค่อยๆแทงผ่านเนื้อ แถมยังดูดเลือดออกไปอีก เห็นแล้วอยากเป็นลม ใครชอบก็เอาเหอะ แต่เขาไม่มีวันญาติดีกับไอ้เข็มปลายแหลมเฟี้ยวง่ายๆแน่
“ให้ฉันจิ้มนายมั่งมั้ยล่ะ”
คนเจ็บปากยื่น หากทิเบตส่ายหน้าดิกดึงมือเล็กมากุมไว้
“เพลียรึเปล่า”
“ไม่เลย”
“งั้นอยากไปไหนมั้ย”
“อยากสิ นอนนับจิ้งจกที่บ้านจนจะคุยกับมันรู้เรื่องแล้ว”
ทิเบตยิ้มแห้ง “ที่ห้องมีจิ้งจกเสียที่ไหนกัน แล้วอยากไปไหน ว่ามา”
“อยากไปเดินดูพวกอุปกรณ์คอมพิวเตอร์ ในห้างก็ได้”
ข้าวหอมเสียงอ่อน เพราะในห้างสรรพสินค้าผู้คนพลุกพล่าน เสี่ยงติดเชื้อได้ง่าย และก็จริงเมื่อชายหนุ่มขมวดคิ้ว
“ไปแป๊บเดียวก็ได้ อยากหาหนังสือไว้อ่านด้วย”
แววตากลมโตเปล่งประกายมีชีวิตชีวาต่างจากวันวานก็จริง แต่ก็ยังเห็นความเหงาซุกซ่อนอยู่ข้างใน คงเพราะเก็บตัวอยู่แต่ในบ้านนานไปจนมีอาการเครียดสะสม ถึงจะเป็นห่วงแต่ก็ต้องปล่อยให้ไปเปิดหูเปิดตาบ้าง ทิเบตระบายลมหายใจ
“งั้นต้องใส่ผ้าปิดจมูกนะ แล้วก็อย่าเดินซื้อของจนเพลินเกินไป ได้ของแล้วก็กลับ”
ทิเบตจับต้นแขนทั้งสองข้างให้หันมาเผชิญหน้า เมื่อเดินมาถึงรถยนต์คันงามจอดรอรับ
“โอเคนะ”
น้ำเสียงห่วงหวงแสดงออกมาอย่างไม่ปิดบังยิ่งทำให้ร่างเล็กหัวใจพองโตเหมือนได้ของที่หายไปกลับคืนมาอย่างง่ายดายไม่คาดคิด ข้าวหอมพยักหน้ารับ ดวงตาสะท้อนความดีใจชัดเจน
ทิเบตยื่นมือออกไปปัดเส้นผมที่เริ่มยาวปกใบหน้าทัดหูให้อย่างเงียบๆ ก่อนฝืนระบายยิ้ม แล้วจึงก้มตัวลงไปพูดกับลุงสุขคนขับรถ
“ลุงคอยดูหอมด้วยนะครับ อย่าให้เดินมากนัก”
“ครับคุณทิ ไม่ต้องห่วงเลยครับ”
ลุงสุขยิ้มร่าก่อนเผื่อแผ่รอยยิ้มให้ข้าวหอมที่ยืนตะลึง เบิกตากว้างมองหน้าทิเบต
“หนะ...นายไม่ไปด้วยกันเหรอ”
ข้าวหอมรีบคว้าแขนเสื้อชายหนุ่มไว้เมื่อถูกดุนเข้าไปนั่งในรถ
ทิเบตส่ายหน้าช้าๆ “ถ้าฉันไปด้วยเดี๋ยวจะไม่สนุกน่ะสิ ยังไงรีบกลับบ้านนะ คุณแม่คงทำของว่างไว้รออยู่”
“...!”
เหมือนหูดับไปชั่วขณะ เมื่ออีกฝ่ายค่อยๆปลดนิ้วมือออกจากแขนเสื้อ
ประตูถูกดันปิดให้ จากนั้นรถยนต์ค่อยเคลื่อนตัวออกห่างจากร่างสูงไปเรื่อยๆท่ามกลางสายตาแวววาวของคนตัวเล็กที่ตอนนี้ใจหล่นลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม
มันไม่ง่ายอย่างที่คิด แต่เป็นเขา ที่คิดง่ายเกินไปต่างหาก
น้ำตาหนึ่งหยดไหลอาบแก้มให้ลุงสุขที่คอยระแวดระวังถามอย่างเป็นห่วง จนต้องแก้ตัวเป็นพัลวันก่อนจะกลายเป็นเรื่องใหญ่
ไม่เป็นไร เจ็บแค่นี้ไม่ตายหรอก...
TBC
:sad11: เเจกผ้าเช็ดหน้าคนละ 1 ผืนอย่างต่อเนื่อง
ขอบคุณทุกคอมเมนท์ หน้าใหม่เเละที่ติดตามมาเเต่เเรกๆจ้า
อย่าเพิ่งหนีไปไหนนะ เป็นกำลังใจให้ทั้งสองก่อน
หมอเจ็บเเล้วจำ(สองครั้งเลย) น้องหอมก็ต้องมีคนดัดนิสัย หึหึหึ
พรุ่งนี้มาต่อตอนเช้าจ้า
-
--**--
อ่า...... คนแรก
เป็นกำลังใจให้นะ
รอต่อพรุ่งนี้จ้า.....
-
ความรู้สึกของหอมไปไม่ถึงหมอเลย :m15:
หมอปิดตัวเองแล้ว แล้วทีนี้หอมจะทำไงหล่ะ รักเค้าเข้าแล้วหนิ :กอด1:
เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ :L2:
-
แล้วทำไมหอมไม่บอกหมอไปหละ
บอกไปก้อหมดเรื่องแล้ว
:angry2:
โง่หรืออะไรน่ะ
-
อ่านแล้วสงสารหอมอ่ะ แต่ก้ทำกับหมอไว้เยอะ
ให้หอมง้อหมออีสักหน่อยแล้วกัน จะได้สมน้ำสมเนื้อ
-
ถึงตาข้าวหอมต้องตามตื้อหมอทิแล้ว 555
-
แง้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ไม่เอาน้า.......อย่าไม่เข้าใจกันเกินสองตอนสิ :impress3:
-
พยายามเข้านะค่ะหอม :o12:
-
น้องหอมง้อหมอทิให้ชัด ๆ ขึ้นอีกนิดได้เปล่าค๊ะ
หมอทิคิดเองเออเองไปกันใหญ่แล้ว :sad4:
-
รับผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำตาอีกครั้ง :monkeysad:
ถึงจะเคยอยากให้พี่หมอทิดัดนิสัยข้าวหอม แต่ไม่เอาแบบนี้สิคะ :sad4:
ข้าวหอมเอ๊ย ถึงการกระทำจะดีกว่าคำพูด แต่พูดออกไปบ้างจะดีกว่านะลูก
-
แหมมันก็ต้องดัดนิสัยกันบ้างงงงงงงงงงงง
น้องดื้อขนาดนี้.. หมอทิค่่อยๆดัดไปนะคะ(แต่เหมือนไม่รู้ตัวแฮะ)
ไม่ได้ซับน้ำตานะเนี่ย แบบสะใจนิดนึง
เพี้ยงงงงงงง ให้น้องเป็นเด็กดีขึ้นอีกนิด
-
นี่แหละเป็นตัวอย่างที่ดี ว่าคนเราก่อนจะพูดหรือทำอะไรให้คนอื่นเขา ต้องคิดก่อน
ต้องรู้จักเอาใจเขามาใส่ใจเราด้วย ไม่ใช่รู้จักแต่ใจของตัวเองคนเดียว
ก็นะ ถึงตอนนี้ก็ยังไม่สงสารข้าวหอมอยู่ดี ยังน้อยนะถ้าเทียบกับที่หมอโดนมา
-
เอาว่ะ ถือว่าดัดนิสัยข้าวหอม เจอกับตัวซะมั่ง
พอไม่มีเหมือนเดิมแล้วร้องเรียกหา :เฮ้อ:
แต่เหมือนสองคนนี้ จะเข้าใจคนละเรื่อง เดียวกัน เหอะๆ
-
:angry2: :serius2: :m15:
หงะไหนว่าลูกพ่อกำนันอยากได้อะไรก็ต้องได้ รู้ว่าอะไรทำให้เจ็บ
แล้วก็รู้ว่าอะไรที่ทำให้มีความสุข แต่อิพี่หมอเล่นไม้นี้
คนป่วยใจอ่อนแอจะตามแก้เกมส์แกทันมั๊ยนั่นจะไปเดินห้างก็ต้องไปกับแฟนสิโว้ย
จะให้ไปคนเดียวแล้วจะสนุกเบื๊อกอะไร ฮ่วย!!เดี๊ยะๆมีโศกนาฏกรรมน้ำตาท่วมบ้านล่ะ
เจ้าหมอเอ้ย นี่ผู้หลักผู้ใหญ่ไม่รู้นะเนี่ยว่าครอบครัวกำลังจะร้าวฉาน
ถ้าได้เหนหน้านุ้งหอมนิดนึงล่ะก้อ พ่อกำนันคงช่วยลูกได้ไม่มากก็น้อยนั้นล่ะ เฮ่อ
งานนี้ ลุยเองแก้ปัญหาเอง ทั้งๆที่ร่างกายและจิตใจโคตรอ่อนแอเลยอ่ะ
พี่หมอแม่งใจร้าย :z6:
+1 คร้า
-
น่าสงสารทั้งข้าวหอม ทั้งพี่หมอทิ เมื่อไหร่จะดีกันซะทีน้า
-
ตามอ่านสองตอนรวด....มันอะไรเนี่ย!!!!!!
ไม่คุยกันแบบเปิดอกไปเลยล่ะคะน้องหอม พี่หมอ
ปวดหนึบในใจแทนพี่หมอ
อยากร้องไห้แทนข้าวหอม
เปิดปากเข้าหากันอีกนิดนะคะ...รักกันเป็นทุนเดิมอยู่แล้วอ่ะ...เข้าใจตรงกันทีเถ๊อะ...
คุณ Sake บรรยายความรู้สึกของตัวละครทุกตัวได้เทพมาก นั่งน้ำตาซึม ปวดในช่องอกจี๊ด ๆ แต่แฮบปี้เอนด์ก็ดีแล้วค่ะ จะติดตามและเม้นท์ทุกตอนนะคะ
+1ขอบคุณค่ะคุณเจี๊ยบ
ปล.ชั้นเกลียดการอบรม!!!!! มันทำให้พลาดการเม้นท์ฉากสะเทือนใจตั้งแต่ตอนที่แล้ว :fire:
-
โหยยยยยยยยย อะไรกันเนี่ยยยย
ทำไมไม่เข้าใจกันซักทีอ่ะ
น่าจะคุยกันให้รู้เรื่องไปเลยอ่ะ
งี้แล้วเมื่อไหร่จะเข้าใจกันอ่ะ
รอลุ้นๆตอนต่อไป รีบๆเข้าใจกันหน่อย
-
ดื้อที่จะไม่เลิกมั้งสิข้าวหอม
-
หมอคงดีใจลึกๆแต่ก็อาจจะยังไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองมั้ง...แงแง เศร้าอ่ะ...
น้องหอมก็ต้องอดทนไว้นะ เพราะเรานั่นหล่ะ พี่หมอถึงเหินห่างแบบนี้
-
:sad11: เศร้า
รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
ยังมะอยากเชียร์ข้าวหอมตอนนี้เลย
กลัว.....หมอเจ็บ อีกครั้ง
:m17: :m17: :m17:
-
สมน้ำหน้า :เฮ้อ:
-
ชักจะโมโห พี่หมอทิ แล้วน้า :serius2:
แค่นี้ทำเป็นถอดใจ :angry2:
-
ยิ่งอ่านยิ่งช้ำค่ะ สงสารน้องหอมและหมอทิมากๆ
-
ให้น้องหอมเจ็บอีกตอนเดียวก็พอแล้วนะหมอทิ น้องหอมป่วยอยู่ เข้าใจกันได้แล้ว
-
ทำไมมันเศร้าอย่างนี้เนี้ยะ :m15: สงสารทั้งคู่มากเลย :L3:
ขอบคุณที่มาต่อค่ะ :mc4:
-
:sad2: เศร้า ๆ
:ped149: น้องหอมสู้ ๆ
-
ไรเตอร์ทรมานคนอ่านแบบนี้ไม่นะครับ...มันเจ็บกว่าน้องหอมอีก
ทำไมน้องหอมไม่พูดอะไรออกไปหล่ะ...ว่าคิดอะไร รู้สึกอย่างไร
-
เชียร์สุดใจขาดดิ้นเลยคู่นี้..............
-
อ่านะ ถ้าข้าวหอมไม่โดนซะบ้างก็คงไม่รู้หรอกว่าที่แล้วมา หมอทิรู้สึกยังไง
-
อีกนิดเดียวครับหมอทิ อิอิ
รอกันต่อไปคร้าบบบบบบบบบบบบ
:oni2: :oni2: :oni2:
-
:monkeysad:
ข้าวหอม สู้ๆ อย่าท้อนะ ทำเค้าไว้มาก ก็อย่างนี้แหละ
คนที่ยอมไม่ใช่คนแพ้นะ ท้องไว้
เข้าใจกันเร็วๆ เถอะค่ะ :call:
-
พี่หอมรุกเข้าไปพี่ แต่คำพูดมันเข้าใจง่ายกว่าการกระทำนะ
บอกไปเลยสิ ไม่อยากเลิก รักหมอบอกไปเลย
รอตอนต่อไปค่ะ
-
พี่หมออย่างอนนานนะครับ สงสารพี่หอมแล้ว ยิ่งไม่สบายอยู่ด้วย
-
:sad4: ข้าวหอมแค่ อดทน น่ะ ทำตามที่หัวใจต้องการเหอะ
อย่าปล่อยให้อะไรๆ มันสายไปน่ะ
-
:เฮ้อ:ความคิดที่ต่างคนต่างคิด เมื่อไหร่จะบรรจบซักทีเนี้ย เป็นห่วงง่ะ
-
พอเถอะ...-*-
-
ฮือๆๆๆ ใจหนึ่งก็ดีใจที่ข้าวหอมถูกดัดนิสัยและรู้ใจตัวเองสักที แต่อีกใจก็สงสารหมอทิมากๆเลย
ขอให้เข้าใจกันเร็วๆนะ คนอ่านจิร้องตามแล้ว ฮือๆๆ :m15:
-
เฮ้อถอนหายใจเป็นรอบที่หนึ่งร้อย
เอาฉากหวานๆๆๆๆแง๊ๆหมอทิเมื่อไหร่จะยอมใจอ่อนให้ข้าวหอมนะ
คนอ่านตามลุ้นจนเหนื่อยแล้วน๊า
รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊าค่า
-
อ่านเมื่อไหร่ ก็เศร้าตามข้าวหอม
รอตอนพิเศษหวานๆ อยู่นะ
-
เห้อ นี่ถ้าตอนต่อๆไป ไม่ง้อกันหวานๆนี่ ก็จะไม่อ่านแระรออ่านตอนจบทีเดียว เห้อออออออ :sad4:
-
หมอก็โง่ได้เหมือนกันนะครับเนี้ย!!
เฮ้อ~ สลับกันไม่เข้าใจอย่างนี้เรื่องจะไปจบที่จุดไหนกันครับ
:z3: :z3:
-
กรี๊ดดดด น้องหอมง้อหมอเค้าอีกหน่อยนะ
คนอ่านหัวใจจะวายแล้ว
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
สงสารน้องข้าวหมอจังเลย
-
ข้าวหอมบอกไปสิ ช้านขาดคุณไม่ได้
-
:m15:
ไม่รู้แหละ อ่านต่อเลยละกันค่ะ ฮ่าาา
อยากให้เคลียร์กันได้เร็วๆจังเลย...
แสดงออกแบบในใจคิดอย่าง...แต่อีกคนกลับตีความไปอีกอย่าง...
นี่ละน้าา เหตุผลของความที่ไม่ยอมคุยกันตรงๆ
แบบนี้ก็มีแต่เจ็บทั้งสองฝ่ายอะสิ
คุยกันปรับความเข้าใจกันเร็วๆนะคะ
อยู่ด้วยกันแต่ไม่มีความสุขก็แย่เลย... TT
รออ่านต่อจ้าาา เป็นกำลังใจนะคะ ><
-
ถ้าไม่ยอมพูดออกไป อีกคนก็ไม่มีทางรู้หรอกนะคับ :เฮ้อ:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ตอนนี้ก็เศร้าอีกแล้ววว
จามีเศร้ากว่านี้อีกมั๊ย
-
เตรียมใจไว้เลยมีเศร้ากว่านี้อีก 85.35%
.
.
.
อ่านกันเถอะนะ (จะมีเรื่องไหนคนโพส-คนเขียน ขอร้องให้อ่านเนี่ย)
อย่าทิ้งหนูไป พลีสสสสสสสสสส
Come Back ~~~~~~~
-
กลับมาคืนดีกันไวไว บทนี้น้องหอมน้ำตานองหน้าทุกเวลาเลย
ช้ำทั้งใจ ช้ำทั้งกาย
T^T
กลับมารักกันไว ๆ นะคร้าบบบบ
คนอ่านใจจะขาดแทน
:) เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์เสมอนะคับ มาต่อไว ๆ เด้อ
-
:monkeysad: สงสารหมอทิอ่ะ
ข้าวหอมน่าหมั่นไส้จริงๆ ดูซิมาขนาดนี้แล้วยังไม่ยอมพูดอีก o12
ปล.เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่หมั่นไส้นายเอก ชิส์ :a14:
-
อ๊ากกกก...ยังมีเศร้ากว่านี้อีกหรอคะ?
:monkeysad:
สงสัยอีกหน่อยคงต้องเตรียมผ้านวมมารอซับน้ำตา....โฮกกกก TT
เด๋วขอลองเชิงก่อนดีกว่าา แต่ถ้าเจ็บปวดตับไตมากๆก็อาจจะต้องหลบไปทำใจก่อนกลับมากลั้นใจอ่านอะค่ะ แหะๆ
แต่เป็นกำลังใจให้เสมอนะค้าาา....
-
ก็ถ้าไม่พูดกันดีๆ จะคุยกันรู้เรื่องไหมละ ไอ้ลิงหอมเอ๋ย
-
ง่า...เศร้าหนักกว่าตอนที่แล้วอีก
:o12:
หมอทิยังคงน่าสงสารสม่ำเสมอมากเลยคะ
ทั้งๆที่รักข้าวหอมมาก แต่ก็ต้องทำตัวให้ห่างๆ
ส่วนหนูหอมไหนๆก็รู้ตัวแล้วว่าใจตัวเองต้องการอะไร
ก็ช่วยทำอะไรให้มันชัดเจนหน่อยสิจ๊ะ
หนูเล่นไม่พูดแบบนี้แล้วหมอเค้าจะรู้ได้งัยละนั่น
แต่ตอนล่าสุดนี้ก็สงสารหอมมากเหมือนกันนะคะเนี้ย
แบบว่าพึ่งจะมารู้ใจตัวเองในวันที่สายไป
เห็นล่าสุดคุณ jeab_uบอกวายังจะมีเศร้ากว่านี้อีก
งั้นสงสัยตอนหน้าแค่ผ้าเช็ดหน้าคงไม่พอซะแล้วสิเนี้ย
ร้องไห้จนตาจะบวมตามหอมอยู่แล้วค่า
:sad4:
-
เค้าอยากจิเอาไม้เรียวมาตีก้นไอ้น้องหอมจริงๆ เชียว ให้ตายเหอะ... :z3:
พี่หมอคะ...พี่อย่าพึ่งท้อเลยนะ สู้อีกหน่อยนะคะ
:กอด1: เศร้ากว่านี้ก็จะสู้ค่ะ ไม่ทิ้งไปไหนแน่นอน รอตอนต่อไปอยู่น้า
-
:laugh:เศร้ากว่านี้ก็จะตามอ่านต่อไปจ้า
-
หมอทิเตลิด กู่ไม่กลับแล้ว น้องหอมคงต้องทำอะไรซัก(หลาย)อย่างแล้ว
อ่านแล้วอึดอัดกับการอมพะนำของคู่นี้จริงๆ
สู้เว้ย !!! :a2:
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
จากสงสารพี่หมอทิ เริ่ม หมั่นใส้แระ
คิดเอง เจ็บเอง เฮ้ออออออออ :เฮ้อ:
-
เตรียมใจไว้เลยมีเศร้ากว่านี้อีก 85.35%
.
.
.
อ่านกันเถอะนะ (จะมีเรื่องไหนคนโพส-คนเขียน ขอร้องให้อ่านเนี่ย)
อย่าทิ้งหนูไป พลีสสสสสสสสสส
Come Back ~~~~~~~
พูดอย่างงี้ฆ่ากันซะให้ตายเลยยังง่ายกว่าอีก
เลิก เลิก เลิก ไม่องไม่อ่านมันแล้ว
แต่ถ้าพรู่งนี้เช้าไม่มา เจอดีแน่
-
เศร้าแค่ไหนก็จะทำใจรับให้ได้ เพราะฟ้าหลังฝนมักสดใสเสมอ :o12:
อย่าอู้ไม่มาลงละกัน หึๆ o18
-
มีเศร้ากว่านี้อีกเหรอค่ะ :z3:
ข้าวหอมก็นะ ปากแข็งจัง คนอ่านเครียดนะเนี่ย ..
รีบหันหน้ามาคุยกันสิ ขอหวานๆบ้าง :sad4:
-
มันก็ต้องดัดนิสัยกันมั้งอ่ะน้ออ
แต่ทนเห็นน้องหอมร้องไม่ได้อ่าาาา เอ็นดูน้องงง
-
ม่ายทิ้งแน่นอนครับ
ต้องอยู่เอาใจช่วยหมอทิก่อน
มาให้ไวนะครับ อิอิ
:oni2: :oni2: :oni2:
-
คงต้องรออ่านตอนจบแล้วละครับ ทนรับความกดดันไม่ไหวแล้ว... อ่านแล้วจิตตกมากมาย
อีกเยอะมั้ยครับกว่าจะจบ... จะได้คำนวณวันเวลารอครับ
จิตตก
-
:really2: :really2: :really2: :really2: ไม่ทิ้งจ้า ตามอ่านอยู่เสมอ ขอแค่ให้มาโพส ก้อขอบคุณแล้ว :pig4:
-
หืมม แล้ว happy ending ป่าว บอกใบ้นิดๆดิ่ ถ้า happy นะต่อให้เศร้ากว่า 800% ก็จะรออ่านทู้กกตอนเลยอ่ะ แต่ตอนนี้ขอเริ่มทำใจนิดส์นึงก่อนน้า
-
ยังจะเศร้ากว่านี้อีกเหรอ สลบดีกว่า
พี่หมอคิดไปทาง อินู๋หอมคิดไปอีกทาง เมื่อไหร่จะยูเทิร์นมาหากันซะทีอ่ะ
ฮึ่มมส์ เดี๋ยวจับไร้ท์เตอร์ตีก้นซะเลย
-
การกระทำสำคัญกว่าการพูด แต่หอม ทำไมไม่ทำทั้งสองอย่างเลยละ พูดให้หมอทิเข้าใจว่าตัวเองรู้สึกอย่างไรในตอนนี้และกระทำให้หมอทิเชื่อว่าที่หอมพูดไปนั้นพูดจริง จริงอยู่การกระทำสำคัญกว่าการพูด แต่บางอย่างถ้าไม่พูดก็ไม่มีทางเข้าใจน้อ
จะมีเศร้ากว่านี้อีก....ถ้ามีเศร้ามากกว่านี้ขอรีเควสฉากเลิฟซีนขอหวานจนมดกลายเป็นเบาหวานเลยได้ปะ
-
เเฮปปี้ เเน่นอน
ส่วนฉากเรียกเลือด ต้องติดตามกันจ้า
:o8:
-
เศร้าไม่ว่า แต่อย่าค้างคา
รอ...........
-
ถึงแม้จะมีฉากเศร้าเคล้าน้ำตา
แต่ถ้ามีฉากเสียเลือดฉากใหญ่หลายๆ ตอน ก็ OK นะ
ตนอ่านก็พอจะทนได้อ่ะนะ
+1 รอคนโพสจ้า
-
หอมบอกตรงๆเลย
อึดอัดๆๆๆๆ
-
--**--
:m18: :m18: :m18:
แวะมาอีกแล้ว....ว่าง :laugh:
หอมพูดไปเลย...บอกในใจหมอไม่ได้ยินอ่ะ..... :เฮ้อ:
..
..
มีเศร้ากว่านี้อีกเหรอ... :monkeysad:
ไปหาคนซับน้ำตาดีกว่า.... :o8:
เป็นกำลังใจให้คนแต่งจ้า....
เอามาฝาก..
:L2: :L2: :L2:
-
oh! so sad.
-
มันจะเศร้า เหรอเนี่ย....ฮือออออ....
เดี๋ยวไปเตรียมผ้าเช็ดหน้าก่อนดีกว่า
-
ไม่อ่าน!!!~
ถ้าไม่อัพเลิกอ่านเเน่ !!~
ปล. นี่ขู่เเล้วเหรอ ==
-
ไม่อยากให้คุณหมอ กะ ข้าวหอมเศร้าแแบนี้เลยอ่า :sad11:
ข้าวหอมก็ยังไม่กล้าบอกคุณหมออยู่ดี โฮๆๆๆ
นี่ก็เศร้าแล้วนาไรเตอร์ มีเศร้ากว่านี้อีกหรอไรเตอร์ :เฮ้อ:
แต่จะไม่ไปไหนหรอก อยู่เป็นเพื่อนและก็เป็นกำลังใจให้หนูข้าวหอม กะไรเตอร์
:L2: :กอด1:
-
sweetมันมีอยู่บ้างป่ะเนี่ย
สงสารข้าวหอมแล้วนะ
เจอหมอเย็นชาใส่อ่ะ
เมื่อไหร่จะเข้าใจตรงกันซะทีละ
-
มาอ่านเรื่องนี้ด้วยจ้า
แรกๆก็น่ารัก น่าลุ้น
หลังๆเริ่มน่าเป็นห่วง :laugh:
ยังไงก็ลุ้นต่อไปว่าน้องข้าวหอมกับหมอทิ ใครจะไปยังไงต่อ
น้องข้าวหอมละทิฐิได้เมื่อไรกัน แล้วหมอทิล่ะจะตัดใจได้จริงๆหรือ ไม่พยายามอีกนิดเลยรึ
ขอบคุณคนแต่งและคนโพสต์มากค่ะ
บวก 1 แต้ม รออ่านต่อ เป็นกำลังใจในการโพสต์นะคะ
-
:z3: เอาหัวโขกกำแพงเล่นแก้อึดอัด
เฮ้อ!!! ไม่ทิ้งกันหรอกน่า...
ยังไงก็รอให้หมอทิกับน้องข้าวหอมแฮปปี้เอนดิ้งกันให้ได้
-
โธ่ นุ้งข้าวหอม สื่อใจไปไม่ถึงพี่หมอทิ
:m15: พยายามต่อไปนะ ใจกล้าหน้าด้้านเข้าไว้ลูก เดี๋ยวได้เป็นม่ายปั๋วทิ้ง :laugh:
อิคุณหมอนี่ก็ คิดเข้าข้้่าวตัวเองหน่อย เข้าใจการกระทำน้องผิดไปใหญ่เลย :serius2:
(แต่มันก็น่าอยู่หรอก เพราะข้าวหอมเปลี่ยนการกระทำจากหน้ามือเป็นหลังมือ :z3:)
-
ไม่ทิ้งไปไหนหรอกน่า
จะอยู่ตรงนี้แหละ
รอน้องหอมกับพี่หมอสมหวังกันก่อน
-
เอาวะ หลังจากอ่านย้อนมาอีกรอบแล้ว เเละเริ่มจะปวดตับนิดๆ ถ้าจะจบแฮปปี้+nc ก็จะอ่านตอนที่เศร้าต่อดูซักตั้ง (แต่อย่าเศร้ามากน้า อนุญาติให้ไอ่เทพเศร้าแต่อย่าให้หมอ กะ หอม เศร้ามาก ฮือออ)
มาต่อไวๆนะค้าบ
-
ไม่ทิ้งกันแน่นอน แต่ไม่เศร้าจนจบได้หรือเปล่า เศร้าแค่นิดเดียวพอนะ
ถ้าคนเขียนยังแต่งอยู่ คนโพสยังมีอยู่ คนอ่านคนนี้ก้อไม่ทิ้งหรอกครับ
-
ดัดนิสัยตอนนี้ล่ะคะ จะได้เป็นเด็กดีน่ารัก
แต่เศร้า..... จะทนให้ผ่านช่วงนี้ไปก่อนค่ะ ไม่เลิกอ่านหรอก
-
จะร้องไห้ อึดอัดมากๆเลยตอนนี้ เฮ้ออออออ :เฮ้อ:
-
ถ้าอัพบ่อยๆก็ไม่ทิ้งหรอกนะจ๊ะ :L2: :กอด1:
แต่ถ้าไม่อัพทิ้งแน่ๆ o18ขู่นะ ขู่ๆๆๆ :laugh:
-
ทั้งๆที่ต่างคนต่างรักกันแต่อะไรๆก็ดูจะสวนทางกันตลอด
สงสารหมอสงสารหอม :monkeysad:
-
หอม ก็ยอมพูดสัดทีสิ อ่านไปลุ้นไป จะตายแล้วววววววววววววววววววววเนี่ย
-
ใช่แล้วค่ะพี่หมอทิ คนเราเจ็บแล้วต้องจำ
เพราะฉะนั้นน้องหอมก็ต้องทำให้พี่หมอแน่ใจว่า
ตัวเองรักและรู้สึกผิดแค่ไหนกับความผิดที่กระทำต่อพี่หมอโดยไม่ได้ตั้งใจ
พี่หมอใจดีอย่างนี้ คงให้อภัยอยู่หรอก
แต่ต้องเปิดอกคุยกันให้ดีเสียก่อน
-
แอบมากกดมาดัน :m7:
นองหอมหัวใจไม่ดี ห้ามน้องหอมเศร้ามาก นะ :z3:
เราไม่ทิ้งกัน .................... แต่เมื่อไหร่จะอัพ เขาอยากรู้เรื่องตอนต่อไปแล้วนะ :z2:
-
เศร้าจริง
รอต่อนต่อไปครับ :call: :call:
-
คนอ่านหงุดหงิด หอม จิงง
-
ข้าวหอม สู้ๆนะ
-
มาลุ้นตั้งกะเช้าเลย
-
- Eternal Sunshine 21 -
วันเวลาเคลื่อนผ่านโดยที่ทิเบตยังคงรักษาระยะห่างไว้สม่ำเสมอ สร้างความยากลำบากในการเข้าหาร่างสูงแก่ข้าวหอมหนักหนา ด้วยการจะเปิดใจที่ได้ปิดลงไปแล้วมันยากกว่าครั้งแรกเจอ เพราะเมื่อรู้ว่าความเจ็บเป็นยังไงหัวใจก็จะยิ่งปิดแน่นขึ้นเท่านั้น และนี่คือโทษที่เขาต้องเต็มใจรับ ถ้าไม่ต้องการเสียอีกฝ่ายไป ทว่าการพักรักษาตัวที่คิดว่าจะต้องทรมานนานแสนนานกลับผ่านไปเร็วจนกระทั่งวันสุดท้ายมาถึง เมื่อทิเบตกลับมาจากทำงาน
“อาหมอบอกว่าสุขภาพไม่มีอะไรต้องน่าห่วง พรุ่งนี้หอมกลับบ้านได้แล้วนะ ฉันโทรบอกพ่อกำนันให้แล้ว ดีใจมั้ย ป่านนี้ไอ้โก๊ะนั่งรอหน้าบ้านแล้วล่ะ”
ข้าวหอมพยักหน้ายิ้มกว้าง จะได้กลับบ้านซะที ใครเล่าจะไม่ดีใจ ถึงที่นี่จะสุขสบายแต่ก็ไม่ใช่บ้านที่เติบโตคุ้นเคย
“นายจะไปด้วยใช่มั้ย” ข้าวหอมถามด้วยหวั่นใจหน่อยๆ ถ้ากลับบ้านก็ต้องห่างจากชายหนุ่ม แล้วเขาจะทำยังไงต่อไปดี
“ไปสิ ไม่ไปได้ยังไงล่ะ”
ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของกำนันสิงห์ทั้งคน ปล่อยให้กลับไปคนเดียวได้กินลูกปืนแทนข้าวแน่
คำตอบทำให้ข้าวหอมดีใจยิ้มแก้มปริ มองซ้ายมองขวาคว้ากระเป๋าขึ้นมาเก็บเสื้อผ้า แล้วต้องชะงักมือ
‘ทิ้งเอาไว้แบบนี้ล่ะ เหลือเอาไว้แบบนี้ล่ะดีแล้ว’
ท่าทางชักเข้าชักออกของร่างบางสร้างรอยยิ้มที่มุมปากทิเบต ก่อนแววตาค่อยสลดลง แผ่นหลังโค้งเว้าแลดูเปราะบางจากการป่วย ต่างจากเมื่อก่อนมากโขที่มักซนเป็นลิง ร่าเริงตลอดเวลา ที่เป็นเช่นนี้เพราะการตัดสินใจของเขา ทิเบตนึกโทษตัวเอง
รถยนต์คันใหญ่โตหรูหราวิ่งเรียบไม่มีสะดุดบนเส้นทางยาวไกล ด้วยเจ้าของต้องการให้คนเพิ่งหายป่วยสบายมากที่สุด ทิเบตเหลือบมองข้าวหอมทิ้งตัวพิงเบาะหนังเนียนนุ่มด้านข้าง ดวงตาเปล่งประกายยินดี ไร้วี่แววความอ่อนล้าให้เห็นก็สบายใจ ขับรถมุ่งหน้าสู่เรือนไทยในเวลาต่อมา
เสียงรถยนต์แปลกหูทำให้เจ้าสี่ขาทั้งสามตัวแข่งกันเห่าดังขรมจนคนบนเรือนซึ่งรอคอยการมายิ้มออก รีบหยิบผ้าขาวม้าพาดไหล่ลุกขึ้นไปรอรับบุตรชาย ซึ่งต้องผ่านด่านสุนัขเสียก่อน
“เฮ้ย! โจ๋น้อย หมูอ้วน อย่าตะกายสิ ไอ้โก๊ะ! เอ็งก็เป็นไปกับพวกมันด้วย”
ข้าวหอมแสร้งดุเสียงร่าเริง เมื่อถูกบรรดาสุนัขล้อมหน้าล้อมหลัง น้ำลายกระจายฟุ้งในอากาศ บรรยากาศน่ายินดีอวลรอบตัวจนทิเบตอดยิ้มไม่ได้ทั้งที่ในใจอ่อนแรงเหลือเกิน
โจ๋น้อยสุดแสบตะกายจนแทบจะขึ้นไปขี่หลังเจ้านาย ส่วนข้อมือก็ถูกหมูอ้วนคาบไว้ในปากน้ำลายย้อย ไอ้โก๊ะซึ่งมารยาทดีมาตลอดเวลานี้กลับกระโดดเข้าหาแทบจะเลียหน้าได้ ด้วยหายหน้าหายตาจากไปนาน จนพวกมันเกิดความรู้สึกไม่มั่นคงอย่างรุนแรง
เพราะกลัวถูกทอดทิ้ง!
ข้าวหอมมองแววตาสะท้อนความรักความคิดถึงของเจ้าสัตว์หน้าขนแล้วตื้นตันใจจนบอกไม่ถูก
หมามันก็มีหัวใจ แล้วคนจะไม่มีได้ยังไง!
ร่างโปร่งหันมองทิเบตซึ่งมองมาอยู่ก่อนแล้ว ในอกอิ่มเอิบคลี่ยิ้มขัดเขิน เอ่ยชักชวนชายหนุ่มขึ้นเรือน แม้รู้สึกกระดากอยู่บ้างเพราะความไม่เคยชิน แต่เขาต้องการให้อีกฝ่ายเห็นว่าเขาเปลี่ยนไปแล้ว
ทิเบตเดินตามหลังร่างโปร่ง พลางลูบหัวโจ๋น้อยและหมูอ้วนซึ่งมาเคล้าเคลีย หลังจากพวกมันเต็มอิ่มกับเจ้านายเรียบร้อยแล้ว มีแต่ไอ้โก๊ะหน้าดำที่ยังยืนมองเขาอยู่ไม่ห่าง เขาจ้องดวงตาดุดันสีทองเป็นประกายนิ่ง แล้วต้องทอดถอนใจ มันก็ยังคงเป็นมัน ไม่คิดจะญาติดีกับเขาเหมือนเจ้านายของมันไม่มีผิด เลี้ยงกันมาดีจริงๆ ชายหนุ่มนึกประชดเข้าให้
เสียงกำนันสิงห์ตะโกนเรียกไอ้ขันไอ้แก้วให้นำน้ำมารับรอง แต่ไม่มีใครโผล่หัวมาซักคน ก่อนรีบหันไปหาบุตรชายซึ่งเดินมาถึงแล้ว
“ขึ้นมาๆลูก”
กำนันสิงห์โอบกอดบุตรชายน้ำตาคลอเบ้า เวลาอยู่ก็หาแต่ปวดหัวมาให้ แต่พอไม่อยู่ก็เหงาใช่น้อยเสียเมื่อไร
“พ่อ ฉันกลับมาแล้ว”
ข้าวหอมยกมือไหว้ที่อกบิดา กลิ่นที่คุ้นเคย สถานที่ที่อยู่มาแต่อ้อนแต่ออกทำให้ในอกอุ่นวาบ รู้สึกสบายใจจนบอกไม่ถูก
“อยู่เย็นเป็นสุข หมดเคราะห์หมดโศกเสียทีนะ”
ข้าวหอมพยักหน้ารับหงึกๆด้วยพูดอะไรออกไปตอนนี้เป็นได้เป่าปี่แน่นอน ร่างเล็กนั่งลงบนตั่งข้างบิดามองไปรอบๆบริเวณที่ห่างหายไปนาน ทุกอย่างยังเหมือนเดิม
“เดี๋ยวพี่เราคงมาถึง หิวรึยัง จะเที่ยงแล้ว” กำนันสิงห์ยิ้มบอกบุตรชาย “แต่ไม่รู้ไอ้ขันไอ้แก้วมันหายหัวไปไหน ก่อนหน้านี้ยังอยู่ด้วยกันอยู่เลย”
“มาแล้วๆเห็นมั้ย” เสียงไอ้ขันดังมาจากใต้ถุนเรือน
“พูดไม่ทันขาดคำ”
ผู้สูงวัยหันไปยิ้มให้ทิเบต ใบหน้าแม้จะแลดูปกติหากดวงตาหมองหม่น ผู้ผ่านร้อนผ่านหนาวมามากจึงได้แต่ภาวนาให้อีกฝ่ายมีน้ำอดน้ำทน
“พี่หอม ฉันคิดถึงพี่จัง พอรู้ว่าพี่จะกลับมาวันนี้พวกฉันเลยไปขอปันเห็ดนางฟ้าที่เรือนเพาะท้ายหมู่บ้านมา จะทำต้มยำที่พี่ชอบให้กิน” ไอ้ขันชูถุงเห็ดนางฟ้าให้ดูพลางนั่งลงจับแข้งจับขาลูกพี่ สำรวจเนื้อตัวจนพอใจก็น้ำตาคลอ “ฉันคิดถึงพี่จริงๆนะ”
“เออ ก็กลับมาแล้วไง” ก่อนจะกลายเป็นหนังโศก ข้าวหอมก็ยิ้มร่ากระเซ้าลูกน้อง “คิดถึง? แต่ไม่เห็นเอ็งคิดจะไปเยี่ยมข้า ปล่อยให้ข้าอยู่คนเดียว”
“โธ่พี่ ก็กำนันน่ะสิ มีงานให้ฉันช่วยทำตลอด ไม่งั้นฉันไปหาแล้ว” ไอ้ขันหันไปค้อนผู้สูงวัย
“อ้าวๆไอ้นี่ ไป เอ็งจะไปทำต้มยำก็ไป ก่อนจะถูกข้าแพ่นกบาล”
ไอ้ขันแสร้งเอี้ยวหลบเมื่อกำนันเงื้อมือขึ้นไม่จริงไม่จัง แล้วเผ่นแน่บเข้าครัว
“หมอทิอยากกินอะไรมั้ย ฉันจะทำให้ แล้วกระเป๋าเสื้อผ้าเอาออกมาจากรถรึยัง เดี๋ยวฉันไปเอาขึ้นมาให้” ไอ้แก้วที่นั่งอยู่ไม่ห่างทิเบตเอ่ยถามเอาใจ
‘อย่างน้อยเขาก็ยังมีพวกบ้างสินะ’ ทิเบตยิ้มบางกับน้ำใจเล็กๆน้อยๆของไอ้แก้ว
“ไม่ต้องหรอกแก้ว ขอบใจ วันนี้ฉันไม่ได้ค้าง เลยไม่ได้เตรียมอะไรมา”
เหมือนถูกฟ้าผ่าลงกลางใจ ข้าวหอมหน้าเผือดลงทันทีหันมองชายหนุ่ม
“ทำไมล่ะพ่อทิ?”
เสียงกำนันสิงห์เอ่ยถามแทนความต้องการของข้าวหอมพอดี
“พรุ่งนี้ผมมีประชุมสำคัญ เรื่องที่จะขยายโรงพยาบาลนั่นล่ะครับ ให้ใครแทนไม่ได้ ผมมาส่งหอมแล้วต้องกลับเลยครับ”
“งั้นรึ” กำนันสิงห์พิจารณาอะไรบางอย่างสักพักจึงพยักหน้ารับรู้ “แต่อยู่กินข้าวกินปลากันก่อนเถอะ แล้วค่อยกลับนะ”
“ครับ”
ทิเบตยิ้มรับก่อนเลื่อนสายตาไปมองร่างโปร่งซึ่งมองมาอยู่ก่อนแล้ว หากอีกฝ่ายรีบหลุบตาหลบ เขามองแผงขนตาดำกะพริบถี่ๆทาบเนื้ออ่อนขาวอมชมพูที่เขาพยายามดูแลแทบเป็นแทบตาย รู้สึกอาลัยอาวรณ์ไม่น้อย อยากจะอยู่ชื่นชมใจแทบขาด แต่ถ้าไม่พยายามหักห้ามใจเสียตอนนี้ ถึงเวลาต้องไปจริงๆจะลำบากจนอยู่ไม่ได้แน่นอน
“พ่อ หอมมาแล้วใช่มั้ย ฉันเห็น...” รถยนต์ เสียงข้าวสวยหยุดคำพูดเมื่อเงยหน้าขึ้นจากบันไดเห็นน้องชายนั่งใกล้บิดา “ไอ้หอม!”
ข้าวสวยเข้ามากอดน้องชายอายุห่างแนบแน่น “อย่าซนแบบนี้อีกนะ”
“จ้ะ”
ข้าวหอมรับคำพลางมองพี่สารเดินตามหลังมาดวงตาสั่นไหวของพี่ชายทำให้รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นห่วงเขาแค่ไหน
ข้าวสารลูบศีรษะน้องชายเบาๆก่อนหันไปมองหน้าทิเบตอย่างไม่สบอารมณ์ ‘ทำไมพ่อถึงรักมันนักก็ไม่รู้’
“มาส่งแล้วก็กลับไปได้แล้วมั้งคุณหมอ เดี๋ยวจะเสียงานเสียการเอาได้นะ”
ข้าวสารจงใจแดกดันคุณหมอหนุ่มต่อหน้าต่อตาบิดาที่กำลังขึงตาใส่ หากเจ้าตัวกลับยกไหล่ไม่ยี่หระ ต่างกับน้องชายซึ่งตาโตเท่าไข่ห่าน
‘ไอ้พี่บ้า! พูดอะไรออกมา’ ข้าวหอมหันมองทิเบตอย่างหวาดๆในรอยยิ้มบางเบาบนมุมปาก ไม่คิดตอบโต้
“ครับ จะกลับแล้วล่ะ”
ข้าวสารเลิกคิ้วหนาขึ้นแปลกใจ ‘คราวนี้มาแปลกนะเอ็ง ว่าง่ายผิดปกติ’ หากก็ยิ้มสมใจไม่คิดหาต้นสายปลายเหตุ
“ดี เชิญ เอาน้องฉันไปครอบครองไว้ตั้งนาน ครอบครัวเขาจะได้อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตากันซะที”
“งั้นขอตัวก่อนนะครับพ่อกำนัน”
ทิเบตลุกขึ้นแทบจะพร้อมๆกับที่ข้าวหอมลุกขึ้นยืนอึกอัก ให้ทิเบตเลิกคิ้วสงสัย
“พ่อทิ”
กำนันสิงห์ที่อยู่ด้วยเอ่ยปราม ทำนองไม่อยากให้ทิเบตใส่ใจคำพูดของข้าวสารมากนัก ทิเบตซึ่งเข้าใจในสิ่งที่กำนันสิงห์จะบอก แต่ตอนนี้ไม่อยากให้ตัวเองเป็นเหตุให้เกิดความขัดแย้งในครอบครัวจึงอยากไปเสียก่อน
ความอึดอัดใจบนใบหน้าทิเบตทำให้กำนันสิงห์จำต้องพยักหน้ารับคำกล่าวลา พลางเหลือบมองหน้าบุตรชายคนเล็กที่ออกอาการกระสับกระส่ายให้ต้องระบายลมหายใจยาวยืด
เวรกรรมอะไรหนอ...
ทิเบตเหลียวมองใบหน้านวลแวบหนึ่งก่อนเดินลงจากเรือนไปด้วยความน้อยใจนิดๆ อีกฝ่ายไม่คิดจะรั้งเขาไว้บ้างเลย ร่างสูงก้มหน้าก้มตาเดินไปยังรถ ไม่คิดจะเหลียวมองอะไรให้เป็นที่อาลัยอาวรณ์ในจิตใจอีก
แต่หากชายหนุ่มจะเหลียวมองซักนิดก็จะพบว่า มีเจ้าสัตว์สี่เท้าหน้าขนตัวดำ ยืนจ้องมองเขาอยู่ ก่อนจะกระดิกหางให้อยู่ไม่ห่าง รอเพียงเขาเดินเข้าไปหาอีกนิดเดียว มันก็พร้อมจะเปิดใจให้แล้ว ทว่าชายหนุ่มกลับไม่เห็นความเปลี่ยนแปลงนี้ ทำให้หางที่กระดิกแกว่งไกวอย่างลังเลชะงัก มองรถยนต์หรูหราแล่นจากไปลับตา
ไม่ต่างกับเจ้านายของมันที่ยืนมองผ่านม่านน้ำตาพร่าเลือนบนระเบียง
เขาไม่สนใจเราแล้วล่ะไอ้โก๊ะ...
---------------------------------------------------------------------
สองอาทิตย์ผ่านไปจวนใกล้เทศกาลงานทิ้งกระจาด เรือนไทยหลังงามก็ยังไร้ร่องรอยของร่างสูงมาเยือน คุณหมอหนุ่มได้แต่โทรมาเช็คถามถึงสุขภาพร่างกายของข้าวหอมเป็นระยะๆกับกำนันสิงห์บ้างกับเจ้าตัวเองบ้าง และก็เป็นช่วงเวลาที่ร่างเล็กรอคอยอยู่ทุกวัน รอคอยอย่างใจจดใจจ่อ แต่กลับไม่มีความกล้าโทรหาอีกฝ่ายเพราะกลัวความผิดที่ตัวเองเคยทำจะย้อนกลับมาทิ่มแทงให้หมดกำลังใจ ข้าวหอมหงุดหงิดกับตัวเองที่เป็นแบบนี้
ร่างโปร่งนั่งชันเข่าบนเตียง มือกำโทรศัพท์มือถือมองเหมือนไม่เคยเห็นมาก่อน ‘วันนี้ยังไม่โทรมาเลย’ ข้าวหอมบอกกับตัวเองหงอยๆก่อนทิ้งโทรศัพท์ไว้บนเตียงเย็นชืด เดินออกไปหาพ่อซึ่งนั่งรับลมอยู่ที่ระเบียง
“ออกมาแล้วรึ ว่าไอ้แก้วทำกับข้าวเสร็จแล้วจะไปเรียก”
“ไอ้ขันล่ะพ่อ”
“มันกลับบ้านไปหาพ่อหาแม่ ว่าแต่ก่อนไป มันน้ำหูน้ำตาเล็ดมาฟ้องว่าลูกหายไปไหนพักใหญ่ ไม่บอกมัน ทำเอามันใจหายวูบ”
“มันเวอร์พ่อ ฉันแค่เบื่อเข้าไปเดินเล่นในสวนมะม่วงแค่นั้นเอง”
“แล้วทำไมไม่บอกมันล่ะ มันเป็นห่วงนะ”
“ก็มันหายหัวไปไหนก็ไม่รู้ สงสัยแอบไปหาสาว ผลุบๆโผล่ๆทั้งวัน”
กำนันสิงห์ฟังบุตรชายบ่นกระปอดกระแปด ก่อนจะเงียบลงมองเหม่อไปยังท้องฟ้ายามเย็น แลดูอ้างว้างเงียบเหงาจนคนเป็นพ่อปวดหนึบในหัวอก หยิบผ้าข้าวม้าขึ้นมาปัดริ้นไรรอบตัว
“อีกไม่กี่วันก็จะถึงงานทิ้งกระจาดแล้ว เอ็งโทรไปถามพ่อทิซิว่าว่างรึเปล่า ชวนมาเที่ยวมาทำบุญด้วยกันหน่อย”
“เขาจะว่างหรือพ่อ” ข้าวหอมเสียงอ่อย
“ก็ข้าบอกให้โทรถามอยู่นี่ไง”
“พ่อโทรสิ” ฉันโทรเขาอาจไม่ว่างก็ได้
“เอ็งล่ะโทร เป็นผัวเป็นเมียกันแท้ๆ จะร่ำไรหาอะไรกัน”
ข้าวหอมหน้างอลุกขึ้นเดินลงส้นเข้าห้องนอน แต่หัวใจกลับเต้นถี่รัวขณะหยิบโทรศัพท์กดโทรหาชายหนุ่มมือไม้สั่น
“ทิเบตครับ”
“...เออ...ฉันเองนะ พ่อให้โทรมาถามว่าช่วงนี้นายว่างรึเปล่า” ข้าวหอมเอ่ยเสียงตะกุกตะกัก
“หอมหรือ...ทำไม มีอะไรเหรอ”
“ก็...ก็อีกวันสองวันที่นี่จะมีงานทิ้งกระจาด พ่ออยากชวนนายมาทำบุญด้วยกัน”
ตอนเห็นเบอร์โชว์บนหน้าจอมือถือก็นึกแปลกใจ แต่ลึกๆก็ยินดีไม่น้อย ถึงขนาดแอบยิ้มตอนกดรับสาย ความพยายามที่จะหลีกเลี่ยงอีกฝ่ายหายวับไปกับตาเพราะความคิดถึงมันท่วมท้นล้นใจ หากพอได้ฟังเหตุผลที่โทรมา ทิเบตถึงกับไหล่ตก
“ยังงั้นหรือ ช่วงนี้ฉันไม่ค่อยว่างจริงๆ”
ประโยคปฏิเสธกลายๆทำให้ข้าวหอมร้อนรน กำโทรศัพท์แน่น “แต่พ่ออยากให้นายมานะ”
“พ่อกำนันคงไม่ว่าอะไรหรอก ถ้าฉันไม่ไป”
“แต่...แต่พ่ออยากให้นายมาจริงๆนะ”
“ฉันติดประชุมน่ะ” ทิเบตกุเรื่อง ก่อนหันไปตามเสียงเรียกของแม่บ้าน ที่มาตามไปทานข้าวเย็น “แม่บ้านมาตามไปทานข้าวแล้ว ฉันต้องวางสาย...”
“ดะเดี๋ยวสิ...แต่งานนี้สนุกจริงๆนะ ตอนวิ่งเก็บไม้ติ้วแล้วลุ้นว่าจะได้อะไร ไก่ย่างก็อร่อย แถมมีขบวนเชิดสิงโตย๊าวยาว เที่ยวได้ทั้งวันไม่เบื่อเลย ไม่อยากมาดูบ้างเหรอ”
น้ำเสียงตื่นๆจากต้นทางทำให้ทิเบตขมวดคิ้ว แล้วสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ก่อนกลั้นใจถาม
“อยากให้ฉันไปเหรอ”
“พะ...พ่ออยากให้นายมา” ข้าวหอมเสียงอ่อย
“ไม่ใช่ ฉันหมายถึงหอมเต็มใจให้ฉันไปรึเปล่า”
คำถามตรงเป้าเข้าประเด็นจนข้าวหอมที่เหมือนหูดับไปแล้วพยายามอย่างยิ่งที่จะรวมรวมพลังใจ กึ่งกล้ากึ่งกลัวอีกฝ่ายจะขยี้น้ำใจที่เขามีตอบแทนสิ่งเลวๆที่เขาเคยทำเอ่ยกลับไป เพราะมันไม่ต่างกับฟางเส้นสุดท้ายที่เขาต้องยึดไว้ให้ได้
“เต็มใจสิ ฉันเต็มใจให้นายมา ฉันรู้ว่าฉันทำไม่ดีกับนายไว้เยอะ ฉันรู้สึกผิดกับนายจริงๆนะ ฉันขอโทษ” เสียงตอบเบาหวิวรัวเร็วหากทิเบตได้ยินชัดเจน
“อีกสองชั่วโมงเจอกัน”
“อะ! ไหนว่าติดประชุม”
“คิดถึงเมียจะแย่ เดี๋ยวให้เจ้าโรมเข้าประชุมแทน”
ทิเบตตอบแก้ตัวไปน้ำขุ่นๆกับเรื่องที่กุขึ้น
“งั้น งั้นแค่นี้นะ”
ร่างโปร่งรีบวางสายหน้าร้อนซู่ แต่ในหัวใจกลับอุ่นซ่าน
ขณะที่ทิเบตรีบแต่งตัวขับรถกลับไปหาภรรยาที่แสนจะคิดถึงทุกลมหายใจ เขาไม่อยากทรมานใจตัวเองแบบนี้อีกแล้ว ขอเขาได้อยู่ใกล้ๆร่างโปร่งบางจนกว่าจะถึงวันนั้นดีกว่า ชายหนุ่มยิ้มรับความสุขจอมปลอมตรงหน้ากลบเกลื่อนความเจ็บปวดที่ความจริงอีกฝ่ายไม่มีวันรักเขา หากแต่รู้สึกผิดจึงทำดีเพื่อไถ่โทษ ทว่าหัวใจก็ยังไม่มีเขาอยู่เช่นเดิม
ทิเบตยิ้มขื่น แม้รู้ว่าไปหาแล้วจะทำให้ตัดใจยากกว่าเดิม แต่เขาก็ยินดีจะไปหาความเจ็บปวดนั้นด้วยหัวใจแช่มชื่น ไม่ถึงสองชั่วโมงร่างสูงก็มายืนหน้าเรือนไทย รอบตัวมืดสลัวลงแล้ว เสียงจิ้งหรีดกรีดร้องตามโคนไม้ส่งทอดเป็นระยะ
“โทษทีโจ๋น้อย ฉันรีบเลยไม่ได้ซื้ออะไรมาฝาก”
ทิเบตลูบหัวสุนัขนิสัยอยู่ไม่สุขอย่างเอ็นดู ส่วนหมูอ้วนนอนกระดิกหางบนแคร่เตรียมตัวนอน มันจึงไม่คิดจะลุกมาหาด้วยความขี้เกียจ ร่างสูงเงยหน้ามองระเบียงซึ่งมีเงาตะคุ่มเท้าแขนมองเขาอยู่ก่อนแล้ว หอม... ทิเบตรำพึง และเงานั้นค่อยๆหมุนตัวหายไปจากสายตา จึงค่อยก้าวขึ้นเรือน
“ก็ว่าเสียงรถคุ้นๆ หมูหมามันถึงได้ร้องหงิงๆ”
กำนันสิงห์เอ่ยปากทักเมื่อเห็นทิเบตโผล่หน้ามายกมือไหว้
“ครับ แล้วขันกับแก้วไปไหนล่ะครับ บ้านเงียบๆ”
“ไอ้ขันกลับบ้านไปหาพ่อหาแม่มัน ไอ้แก้วเข้าห้องนอนไปแล้ว ไอ้หอมรอหมอจนเพิ่งเข้าห้องไปเมื่อกี้” กำนันบอกให้เสร็จสรรพ พลางสังเกตหน้าตาชายหนุ่มมีร่องรอยเหน็ดเหนื่อยบางเบา “ชวนมาทำบุญ แต่ไม่คิดว่าพ่อทิจะรีบมาขนาดนี้ กินข้าวกินปลามารึยังล่ะ”
ทิเบตอมยิ้มติดเขินเล็กๆ “ยังเลยครับ”
“งั้นให้ไอ้แก้ว...”
“ไม่ต้องครับ เดี๋ยวผมจัดการเอง” ทิเบตลุกไปหาข้าวใส่ท้องอย่างคุ้นเคย ท่ามกลางสายตาวาววับของผู้สูงวัย
ข้าวหอมผุดลุกผุดนั่งด้วยความประหม่า หาใช่จงใจหลบเลี่ยงไม่อยากเห็นหน้าชายหนุ่ม ก็แสดงออกนอกหน้าไปขนาดนั้น คนไม่เคยก็อายเป็นธรรมดานี่ นั่งรอไปสักพักชายหนุ่มก็ยังไม่เข้ามา ได้ยินเพียงเสียงโทรทัศน์แว่วดังจากภายนอก พ่อคงยังนั่งดูทีวีอยู่
‘คุยกับพ่ออยู่มั้ง...’
คนเดาไปเรื่อยล้มตัวลงบนฟูก หยิบหนังสือออกมาอ่านฆ่าเวลาด้วยใจระส่ำ หางตาเหลือบมองบานประตูเป็นระยะ จนกระทั่งร่างสูงเปิดประตูหิ้วกระเป๋าเสื้อผ้าเดินเงียบเชียบมาวางไว้ที่เดิมไม่ผิดเพี้ยน
ทิเบตมองพื้นกระดาน ที่ที่เขายึดอาศัยนอนมายาวนานไร้ซึ่งหมอนและผ้าห่ม ผิดไปจากที่คาดไว้ ชายหนุ่มจึงเหลือบมองคนนอนอ่านหนังสือเหมือนไม่รู้ไม่ชี้ ก่อนทรุดนั่งบนเตียง รื้อกระเป๋าเตรียมไปอาบน้ำ
“กิน...กินข้าวยัง”
ข้าวหอมรีบปิดหนังสือเมื่อเห็นอีกฝ่ายทำท่าลุกไปอีก
ทิเบตขยับตัวหันหาร่างโปร่งบางซึ่งผุดลุกขึ้นมานั่ง ผมยุ่งนิดๆกับแววตาบ้องแบ๊ว ส่งผลให้ชายหนุ่มคลี่ยิ้ม “อืม กินแล้ว” แล้วชี้ให้ดูผ้าเช็ดตัวบอกว่าจะไปอาบน้ำ
ความอิหลักอิเหลื่อเกิดขึ้นระหว่างชายหนุ่ม ร่างสูงจึงหลบไปอาบน้ำครู่ใหญ่ ส่วนคนตัวเล็กยกมือลูบท้ายทอยตัวเองก่อนหงายหลังทิ้งศีรษะลงหมอนใบเขื่อง หลับตายิ้มเป็นสุข
กลับมาแล้ว...
เมื่อทิเบตออกจากห้องน้ำก็พบว่าคนบนเตียงหลับไปด้วยความสบายอกสบายใจไปเรียบร้อย สังเกตจากสีหน้าผ่อนคลายจุดรอยยิ้มที่มุมปาก ทำให้ชายหนุ่มเผลอยิ้มตาม ทรุดนั่งบนเตียงเอนกายเสยผมบนหน้าผากมนแผ่วๆ ความอบอุ่นอ่อนหวานเข้าท่วมท้นหัวใจ
ไม่คิดว่าจะรักได้ขนาดนี้ และมันกลายเป็นรักที่ยิ่งรักยิ่งเจ็บไปซะแล้ว
---------------------------------------------------------------
เสียงนกกาออกหากินแต่เช้าตรู่ ปลุกให้ข้าวหอมลืมตาตื่นจากห้วงนิทราด้วยความรู้สึกผวาเล็กๆ รีบหันมองข้างกายทันที จากนั้นจึงค่อยๆผ่อนลมหายใจยาว ตะแคงตัวมองใบหน้าคมคายหลับ หายใจเข้าออกเป็นจังหวะ
ใบหน้าที่อยากเห็น กลิ่นที่แสนคะนึงหา กำลังโอบล้อมรอบกาย เมื่อหลุดจากทิฐิ สิ่งที่พบคือความสุข แต่ความสุขที่ว่าอาจหายไปในไม่ช้า
ดวงตาสดใสอับแสง เท้าคางมองใบหน้ายามหลับของอีกฝ่าย “จะทิ้งกันจริงๆเหรอ” นิ้วชี้ตัดเล็บสั้นสะอาดจิ้มลงไปที่แก้มชายหนุ่ม พร้อมๆกับดวงตาคู่อ่อนโยนเปิดขึ้น
“อะ!”
นิ้วชะงักงอลงในฉับพลัน ตกใจกับดวงตาที่เลื่อนมองมาทางตน
“อือ...ตะ...ตื่นแล้วเหรอ”
ทิเบตผงกศีรษะขึ้นพิจารณาท่าทางพิกลของคนตรงหน้า ส่งผลให้ข้าวหอมรีบขยับถอยหลังกลิ้งตกเตียงดัง ตุ๊บ!
“โอ๊ย!...จะ เจ็บ”
“หอม!”
ทิเบตรีบชะโงกตัวมองคนนอนแอ้งแม้งบนพื้นกระดาน เห็นกุมศีรษะกัดฟันแน่นก็รีบเข้าไปประคอง
“ไหนดูซิ เจ็บตรงไหน”
ร่างสูงง้างมือเล็กออกจากศีรษะ แหวกเส้นผมก็พบรอยนูนแดงด้านหลัง หัวคิ้วคุณหมอย่นเข้าหากันทันที เหลือบมองคนกำลังพยายามหลบตาแล้วให้รู้สึกชาไปทั้งตัว
เป็นคนอนุญาตให้เขานอนด้วยแท้ๆ กลับตั้งท่ารังเกียจกันซะได้
ทิเบตถอนใจให้อีกฝ่ายได้ยิน แล้วฉุดร่างโปร่งนั่งบนเตียง ส่วนตัวเองเดินไปเปิดลิ้นชักที่เจ้าของห้องใช้เก็บหยูกยา โดยมีสายตาคนรู้สึกผิดมองตามหลัง เมื่อร่างสูงกลับมานั่งตรงหน้าและส่งสายตาดุๆให้หันหลัง จะทายาให้ คนตัวเล็กจึงเม้มปากหันหลัง แสบร้อนโพรงจมูก
เขาแค่ตกใจ ไม่นึกว่าอีกฝ่ายจะเข้าใจผิด คิดว่าเขารังเกียจ
-
นิ้วมือขาวกำเข้าหากันแน่น เพราะไม่เข้าใจกัน สิ่งเล็กๆน้อยๆจึงสามารถทำให้เข้าใจผิดกันได้แล้ว ทุกอย่างที่เคยทำกับอีกฝ่ายมันย้อนกลับมาทำให้ใจเขาเจ็บร้าวไม่ผิดเพี้ยน
เดี๋ยวนี้กรรมมันติดจรวด ถึงได้ส่งผลเห็นทันตาเขาจริงๆ
“พอแล้วล่ะ ฉันไม่เจ็บอะไรนักหรอก”
ศีรษะทุยเอียงหลบพ้นมือใหญ่ ก่อนลอบมองอีกฝ่ายด้วยความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ
ความทรมานที่แม้อยู่ใกล้ก็ไม่สามารถสื่อสารกันได้ ทำให้ร่างเล็กสะเทือนใจอยากร้องไห้ออกมาดังๆ ก่อนหันหลังล้มตัวซุกหน้ากับหมอนแน่น
ทิเบตเห็นไหล่อีกฝ่ายสะท้านไหวจึงขยับเข้าไปใกล้ “เป็นอะไร” น้ำเสียงอ่อนลง มือใหญ่พยายามพลิกคนนอนคว่ำหน้าให้หันมามองแต่ถูกขัดขืน แววตาอ่อนโยนสุดล้ำลึกสังเกตร่างสั่นเทาบนเตียง ให้รู้สึกใจหาย คนๆนี้ไม่เคยยอมแพ้อะไรง่ายๆ แล้วทำไมถึงมีท่าทางสิ้นหวังแอบแฝงอยู่ แม้จะไม่ได้รักชอบเขา แต่เขาก็อยากเห็นอีกฝ่ายสดใส สุขภาพแข็งแรง แม้จะเป็นท่าทางหยิ่งจองหองอวดดีนั่นมากกว่าสภาพเหมือนคนจนตรอกแบบนี้
ร่างสูงขยับเข้าไปทาบทับแล้วโอบกอดร่างเล็กๆไว้แนบแน่นด้วยหัวใจหนักอึ้ง โดยอีกฝ่ายไม่ยอมหันมามอง
“อย่าเป็นอย่านี้สิ ฉันเห็นแล้วปวดใจเหลือเกินรู้มั้ย”
คำพูดเสียงแหบพร่าและแรงกอดรัดทำให้ข้าวหอมค่อยๆขยับหน้าหันมอง ดวงตาแดงช้ำคลอขังด้วยหยาดน้ำ ยิ่งทำให้ทิเบตเจ็บหนึบในช่องอก ใช้นิ้วเช็ดคราบน้ำตาให้เบาๆ
“อย่าเป็นอย่างนี้เลยนะ อย่าต้องทรมานเพราะฉันเลยนะ” ทิเบตเพิ่มแรงกอดมากขึ้น ดวงตาเริ่มสะท้อนแสงแวววาวจากธารน้ำ “ไม่ต้องทนอะไรอีกแล้ว...”
“ฉันไม่ได้ทน!” ข้าวหอมเอ่ยทะลุกลางปล้อง “แต่ฉันไม่รู้จะทำยังไงดีแล้วต่างหาก ฉันขอโทษนาย ฉันผิดไปแล้ว แต่นายก็ยังไม่ยกโทษให้ นายทำให้ฉันรู้สึกว่านายเปลี่ยนไปแล้ว จนฉันเข้าหานายไม่ถูก ไม่รู้ว่าต้องทำยังไงนายถึงจะพอใจ เข้าใจฉัน ฉันไม่รู้แล้ว...จริงๆ”
ข้าวหอมระบายความอึดอัดทั้งหมดออกมาพร้อมน้ำหูน้ำตาไหลพราก
“บอกฉันสิ จะให้ฉันทำยังไงนายถึงจะกลับไปเป็นเหมือนก่อน ฉันยอมหมด บอกฉันสิ อย่าให้ฉันต้องอยู่ในสภาพที่รู้สึกผิดแบบนี้ไปตลอดเลยนะ ฉันขอร้อง มันทรมานเหลือเกิน”
มือเล็กยกขึ้นปิดหน้าบดบังรอยน้ำตาและพยายามกลั้นสะอื้นไว้สุดกำลัง
หมดแล้วทุกอย่างที่มี ขอแค่อีกฝ่ายอยู่กับเขา ต่อให้ต้องอับอายมากกว่านี้ เขาก็ยอม
ทิเบตอยากกระชากหัวใจตัวเองออกมาบีบให้เจ็บให้ปวด เมื่อเห็นสภาพสิ้นหวังจนตรอกของร่างเล็กที่เขาเฝ้าห่วงหวง สองมือจับข้อมือเล็กเปิดเผยใบหน้าชุ่มน้ำตาให้เห็น และตัดสินใจได้ในทันที
“ไม่ต้องทำอะไร หอมไม่ต้องทำอะไรเลย ฉันจะเป็นเหมือนเดิมเอง ฉันสัญญา”
ชายหนุ่มประคองกอบกุมมืออ่อนไร้เรียวแรงขึ้นจูบหนักๆ
จนกว่าจะถึงวันนั้น ฉันจะเป็นเหมือนเดิมให้นายสบายใจที่สุด ไม่ต้องรู้สึกผิดเพราะฉันอีก
และนี่จะเป็นสิ่งสุดท้ายที่ฉันจะทำให้ได้ และฉันจะทำให้ดีที่สุด!
“จริงนะ นาย...จริงๆนะ”
ข้าวหอมลุกลี้ลุกลน มองอีกฝ่ายอย่างมีความหวัง
ความหวังที่สวนทางกัน
“อืม ขอแค่หอมพูดดีๆกับฉัน ไม่เฉยเมยใส่ฉัน แค่นี้ก็พอ”
ข้าวหอมรีบพยักหน้าหงึกๆยิ้มทั้งน้ำตา ความรู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอกยังไงยังงั้น
“ได้...ได้ๆ”
ร่างเล็กย้ำคำพูดเดิมๆพร้อมกับโอบกอดตอบอีกฝ่ายแนบแน่น น้ำตายังไหลเป็นท่อประปาแตก
“หยุดร้องสิ ร้องไห้มากๆตาบวมหมด”
ทิเบตทิ้งน้ำหนักลงข้อศอก ยันตัวเองเพื่อทิ้งระยะห่างมองใบหน้านองน้ำตา
“นายก็ร้อง”
ข้าวหอมเอื้อมมือไปเช็ดหยาดน้ำบริเวณหางตาให้ชายหนุ่มที่ยังไม่รู้ตัว พลางพยายามแย้มยิ้ม
“ว่าแต่เขา”
เห็นรอยยิ้มแรกของร่างโปร่ง ทำให้ทิเบตคลี่ยิ้มตามแล้วค่อยๆทรุดตัวลงกอดร่างอบอุ่น ไม่สนใจเช็ดรอยน้ำตาบนใบหน้าตัวเอง ประทับจุมพิตที่ขมับอีกฝ่ายหลายต่อหลายหน จนคนถูกจูบเผลอหัวเราะคิกออกมา
“จั๊กจี้”
ใบหน้าเนียนแดงก่ำจากการร้องไห้เบี่ยงหลบริมฝีปากได้รูปพัลวัน
เสียงหัวเราะที่ไม่ได้ยินมานาน เหมือนดังก้องไปมาทั่วห้องที่เริ่มมีแสงแดดอุ่นสาดส่องเข้ามากระทบวัตถุเกิดเป็นเงาร่ำไร จนเมื่อเสียงหัวเราะเงียบหาย ทิเบตจึงบรรจงปัดเส้นผมบริเวณแก้มนิ่มเบามือ
“ฉันมีความสุขมาก”
ดวงตาอ่อนโยนทอประกายรักใคร่ไม่ปิดบัง ส่งผลให้ข้าวหอมแก้มร้อนซู่ หลุบตาลงให้แพขนตาดำขลับทาทาบกับผิวเนื้ออ่อน อากัปกิริยาน่ารักน่าเอ็นดูทำให้ทิเบตต้องกลั้นหายใจ ก่อนจะคลายอ้อมแขน
“เสียงเหมือนแก้วลุกขึ้นมาหุงข้าว พ่อกำนันคงเตรียมของใส่บาตรแล้วล่ะ เราก็ลุกกันได้แล้วมั้ง”
ข้าวหอมพยักหน้าเห็นด้วย ลุกขึ้นไปอาบน้ำด้วยเนื้อตัวเบาโหวง
ในขณะที่ทิเบตเมื่อลับหลังร่างโปร่งกลับหงายหลังทิ้งตัวลงนอน เปลือกตาปิดลงคอยฟังเสียงรอบตัวอย่างสงบ
---------------------------------------------
“หมอ! หมอมาตั้งแต่เมื่อไร”
เสียงแป๋นของไอ้ขันทักขึ้นเมื่อมันก้าวเท้ายังไม่พ้นหัวกะได เห็นคุณหมอหนุ่มนั่งทานข้าวโดดเด่น
“จะตะโกนทำไมไอ้ขัน อยู่กันแค่นี้ๆ” กำนันสิงห์ตำหนิไม่จริงไม่จัง “แล้วเอ็งกินข้าวมายัง ไปเอาจานมาตักข้าวไป”
“ยังจ๊ะ” ตอบแล้วจึงหันไปหาทิเบต
“มาเมื่อคืน”
“เหรอจ้ะ ฉันดีใจที่หมอมา พี่หอมเอาแต่นั่งรอหมอหน้าเหี่ยวหน้าแห้ง แต่ไม่ยอมโทรไปซักกะที”
“ไอ้ขัน! เอ็งอยากกินข้าวหรือจะกินตีนข้าแทนข้าว”
คนหน้าบางเอ่ยขัดเสียงดุ พลางมองสมุนแทบจะกินเลือดกินเนื้อ
‘ไอ้ปากเปราะ’
พอเห็นสายตาลูกพี่ไอ้ขันก็คอหดรีบเผ่นแน่วหายลับไปในครัว ปล่อยให้ข้าวหอมวางหน้าไม่ถูก เสยกน้ำขึ้นจิบแก้เก้อ แต่เสียงสำลักน้ำของคนเป็นพ่อทำให้ข้าวหอมอยากแทรกแผ่นดินหนีให้รู้แล้วรู้รอด ก้มหน้างุดแต่หางตาแอบมองร่างสูงข้างๆที่เอาแต่อมยิ้มเคี้ยวข้าวตุ้ย
อายเว้ย...
ไอ้แก้วแอบมองลูกพี่ พลางพยายามกลั้นหัวเราะทั้งที่ข้าวเต็มปาก
ลิงก็อายเป็นด้วย แก้มแดงเชียว
-------------------------------------------------------------
จนตะวันใกล้ตรงศีรษะ ข้าวหอมปิดสมุดบัญชีที่ช่วยบิดาทำ จากนั้นจึงเหลียวมองหาทิเบต ‘เมื่อครู่เห็นอ่านหนังสืออยู่แถวนี้นี่นา หายไปไหนแล้ว’ ร่างโปร่งลุกขึ้นมองหาอีกครั้ง จนเห็นไอ้ขันไอ้แก้วกลับมาจากสวน แบกกล้วยห่ามขึ้นมาบนเรือนด้วยเครือหนึ่ง
“เห็นหมออยู่ข้างล่างมั้ย”
“เห็นอยู่ใต้ถุนแน่ะพี่หอม” ไอ้ขันรีบเสนอหน้าตอบ
“แล้วคนงานเก็บกวาดกระต๊อบท้ายสวนเสร็จยัง”
“เกือบเสร็จแล้วพี่ พี่ลองไปดูสิ จะให้ต่อเติมตรงไหนด้วยเลยรึเปล่า”
“อืม ไว้ก่อน”
ข้าวหอมแทบไม่ได้ฟัง รีบเดินลงบันไดไปก็เห็นแผ่นหลังกว้างกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ ใบหน้าด้านข้างกำลังอมยิ้มไปพูดไป สำเนียงเสียงพูดแปร่งๆทำให้ข้าวหอมชะงักตัวชา
คุยกับผู้หญิงคนนั้น คนที่กำลังป่วย
หัวใจไหววูบไปชั่วขณะ ลมเพชรหึงตีวนหมุนรอบตัวก่อนจะสงบลงอย่างรวดเร็วเหมือนตอนเกิด
ไม่หึงๆ เขาเป็นคนไข้กับหมอเท่านั้น ห้ามคิดอกุศลเด็ดขาด
ข้าวหอมปัดภาพวุ่นวายในหัวทิ้ง หมุนตัวเดินกลับขึ้นเรือนแล้วนั่งแปะบนตั่งที่บิดานั่งทุกวัน
‘เป็นเอามากนะเรา นิดๆหน่อยๆก็จะวีนแตกซะแล้ว’ เจ้าตัวบ่นตัวเองในใจพลางเกาศีรษะเหมือนมีเหาอาศัยอยู่ กระทั่งเห็นทิเบตกลับขึ้นมาบนเรือน เดินตัดระเบียงมาหา
“เดี๋ยวฉันจะออกไปคุยเรื่องที่ดินที่จะสร้างโรงพยาบาลกับเจ้าของที่เขาหน่อย หอมจะไปกับฉันมั้ย”
“ไม่ล่ะ นายไปเถอะ เดี๋ยวต้องเดินไปดูคนงาน”
“งั้นหรือ แล้วจะเอาอะไรมั้ย ขากลับจะซื้อให้”
“ขนม”
ชายหนุ่มเลิกคิ้วกับคำตอบเหมือนเด็กอนุบาล ก่อนส่ายหน้าระบายยิ้ม
“ได้ แล้วอย่าทำอะไรเกินกำลังนะ เอาใครไปด้วย อย่าไปคนเดียว”
“คร๊าบ...”
คนตอบตัดบททำปากยื่นกับคำเตือนยาวเหยียด จนทิเบตต้องขึงตาใส่ จากนั้นจึงออกไปทำธุระ
“ไอ้ขัน กินข้าวเสร็จยัง ไปดูกระต๊อบกัน” ข้าวหอมหันไปตะโกนเรียกสมุน
“ยังจ้า พี่หอมก็มากินด้วยกันก่อนแล้วค่อยไปสิ เดี๋ยวหิวนะ”
“เออ”
กินข้าวเสร็จไอ้ขันก็ทำหน้าที่สารถีปั่นจักรยานให้ลูกพี่ซ้อนท้ายพร้อมบรรดาสุนัขเพศผู้พาไปยังที่หมาย ข้าวหอมมองคราบขี้โคลนและร่องรอยต้นไม้ใบหญ้าที่แตกหน่อผลิใบหลังถูกทับถมด้วยโคลนเลนไปตลอดทางจนถึงริมตลิ่งที่ระดับน้ำลดลงสู่ภาวะปกตินานแล้ว
กระต๊อบหลังน้อยตอนนี้ถูกมุงหลังคาใหม่เอี่ยม โอ่งน้ำถูกกลิ้งกลับมาไว้ที่เดิมหลังจากมันระเห็จไปติดรั้วลวดหนามอยู่เป็นนานกว่าจะหาเจอ คนงานนำหม้อชามจานไหออกจากตู้มาล้างทำความสะอาด แล้วตากแดดบนแคร่ไม้ไผ่ที่ถูกทำขึ้นมาอย่างลวกๆ ส่วนพวกผ้าผ่อนต้องทิ้งไปเพราะมันแช่โคลนนานเสียจนเข้าเนื้อเข้าหนัง สกปรกจนใช้อีกไม่ได้ ร่างโปร่งเดินเข้าไปสำรวจใกล้ๆ ทุกอย่างเกือบเรียบร้อย เหลือเพียงเอาไม้ไผ่ผ่าซีกตีเป็นกำแพงบังลมบังฝน กองเศษไม้เศษขยะถูกจุดไฟเผากลายเป็นควันโขมง คนงานบางคนกำลังถางหญ้ารอบๆเรือนหลังน้อยให้สะอาดโล่งตาปลอดงูเงี้ยวเขี้ยวขอ
ร่างโปร่งเข้าไปช่วยหยิบจับเล็กๆน้อยๆท่ามกลางสายตาขวางๆของไอ้ขัน
“ฉันบอกไม่ต้องทำไงล่ะพี่”
“อ๊ะ...เอ็งนี่มันยังไง ข้ายังไม่ได้แบกหามอะไรซักหน่อย”
“ก็นั่นล่ะ พี่ไปนั่งเฉยๆตรงโน้นเลย เดี๋ยวเป็นลมไป หมอทิเอาฉันตาย”
ไอ้ขันชี้นิ้วไปที่ใต้ร่มมะม่วงใหญ่
“นี่! เอ็งมันจะเวอร์เกินไปล่ะ แล้วหมอเขาไปเกี่ยวอะไรด้วย”
“ก็หมอรักพี่หอมจะตาย เกิดพี่เป็นอะไรขึ้นมา มีหวังฉันถูกมีดหมอชำแหละเป็นชิ้นแหงๆ”
ร่างโปร่งแก้มร้อนซู่หรี่ตามองอีกฝ่ายอย่างหมั่นไส้ “แล้วเอ็งไม่กลัวลูกปืนบ้างเรอะ”
“มีดมันเสียวกว่านี่พี่”
ไอ้ขันทำท่าเสียว ทะเล้นจนถูกก้อนดินปาใส่
“ทะลึ่งละเอ็ง”
หากคำพูดของไอ้ขันก็ตอกย้ำให้ข้าวหอมอุ่นวาบในอก อีกฝ่ายมีความรู้สึกลึกล้ำกับเขาแค่ไหน คนรอบข้างยังดูออก มีแต่ตัวเองนี่ล่ะ...
ข้าวหอมถอนใจยาว และก่อนจะฟุ้งซ่านไปมากกว่านี้จึงช่วยเอาจานชามไปเก็บใส่ตู้สะอาดเอี่ยม แม้แดดจะอ่อนแสงแต่ความร้อนยังคงมีอยู่ไม่คลาย ร่างโปร่งซึ่งเอาแต่กินๆนอนๆในร่มมาตลอดจึงรู้สึกเหนื่อยกว่าปกติ ยกมือขึ้นปากเหงื่อและอ้าปากช่วยหายใจให้ไอ้ขันปาดเข้ามาหา
“ฉันบอกพี่แล้ว พี่นี่ดื้ออย่างที่หมอบอกจริงๆด้วย”
ไอ้ขันดึงข้าวของในมือร่างโปร่งออก แล้วรุนหลังลูกพี่ไปพักโค่นมะม่วง
“ไอ้ขัน ข้าไม่ใช่เด็กนะ!”
ร่างโปร่งหันไปแหวใส่ หากถูกเสียงไอ้ขันกลบเสียมิด
“หมอ! หมอ พี่หอมเขาไม่เชื่อฉัน เดินไปเดินมาอยู่นั่นล่ะ”
ข้าวหอมหันขวับไปต้นทาง เห็นทิเบตเดินพ้นต้นไม้หนาทึบมาถึงลานโล่งริมน้ำแล้ว ก่อนเหล่ตามองไอ้คนข้างหลัง เดี๋ยวนี้เข้าข้างกันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเชียวนะ
“ทำอะไรกัน” ทิเบตทัก
“พี่หอมชวนมาดูคนงานซ่อมกระต๊อบ แต่ไม่ยอมดูเฉยๆ เลยไม่สบาย ดูสิหมอ”
ไอ้ขันฟ้องคุณหมอเสียจนข้าวหอมสะดุ้งมองไอ้ตัวดีตาเขียว
ทิเบตทรุดตัวนั่งยองๆตรงหน้าร่างโปร่ง สำรวจหาความผิดปกติ
“รู้สึกเหนื่อยผิดปกติหรือเปล่า”
ข้าวหอมส่ายหน้าพรืด ยิ้มแห้งๆให้ชายหนุ่ม
“เปล่า แค่รู้สึกร้อนกว่าปกติเท่านั้น ไปเชื่อไอ้ขัน มันพูดจากขาวเป็นดำได้ล่ะ”
“ฉันเปล่านะพี่!” เสียงไอ้ขันร้องแย้งขึ้นมาด้านหลัง
“เขาเป็นห่วงหรอก แต่ขอฉันตรวจคร่าวๆหน่อย” ทิเบตยื่นมือไปวัดอุณหภูมิและตรวจชีพจรจนแน่ใจจึงหย่อนก้นลงกับพื้นหญ้า
“ไม่มีไข้นะ แต่อย่าตากแดดนานๆเลย เดี๋ยวไม่สบายจริงๆจะลำบาก”
“อืม แล้วคุยเรื่องที่ดินเสร็จแล้วเหรอ ทำไมเร็วจัง”
“เร็วหรือ นี่มันบ่ายแก่แล้วนะ กลับมาเจอแต่แก้ว ฉันเลยตามมานี่ล่ะ”
“เหรอ ลืมเวลาไปเลย”
“งั้นกลับกันเลยมั้ย” ทิเบตยิ้มชวนหากในอกขมขื่น
ภาพตนเองถูกทิ้งเกือบจมน้ำตายหวนกลับมาหลอกหลอน แม้กระต๊อบตรงหน้าจะดูใหม่เอี่ยมหากในใจเขาไม่สามารถลบภาพเก่าแล้วทำเป็นลืมดังสร้างใหม่เช่นสิ่งของตรงหน้าได้
“เดี๋ยวสิหมอ ไปดูข้างในกันก่อน เขาตีกำแพงเสร็จแล้ว ไปดูกันปะ อยากให้เขาทำเพิ่มอะไรจะได้บอกทัน”
ไอ้ขันชี้ให้ดูกระต๊อบเสร็จเป็นรูปเป็นร่างสมบูรณ์ บังลมบังแดดได้ดังเดิม
ทั้งสามลุกขึ้นเดินเข้าไปสำรวจกระต๊อบหลังใหม่ ข้าวหอมเงยหน้ามองซ้ายมองขวาแล้วยิ้มพอใจกับกลิ่นใหม่ๆของตับหญ้าคาและไม้ไผ่ผ่าซีก ส่วนไอ้ขันก็เอาแต่พูดไม่หยุด ผิดจากร่างสูงซึ่งเดินตามเข้ามาเป็นคนสุดท้ายเงียบกริบ เพียงใช้สายตากวาดมองไปรอบๆ ในอกหนักอึ้งขึ้นเรื่อยๆ อากาศรอบตัวคล้ายแปรเปลี่ยนเป็นสายน้ำให้เขาหายใจไม่ออก แคร่ใหญ่ที่เคยเป็นเตียงนอนสร้างความปลาบแปลบจนชายหนุ่มนึกอยากหมุนตัวกลับออกไปรอด้านนอก
ทว่ากลิ่นไม้ใหม่หอมกรุ่นติดจมูก ดวงตาไอ้ขันส่องประกายในทันใด
“วันนี้นอนกันที่นี่มั้ยพี่หอม เดี๋ยวไปชวนไอ้ปื๊ดไอ้หมึกมาเล่นน้ำ แล้วก่อกองไฟเหมือนเข้าค่ายลูกเสือ น่าสนุกมั้ยพี่ เราไม่ได้ทำนานแล้วนา”
ไอ้ขันหันไปพยักหน้าชวนลูกพี่ตามไอเดียบรรเจิดในสมอง
“เอางั้นเลย แล้ว...” ร่างโปร่งหันหาทิเบต เพราะเรื่องแบบนี้ตัวเองไม่พลาดอยู่แล้ว “นายค้างมั้ย”
“ไม่ล่ะ” ชายหนุ่มเว้นช่วงไปชั่วครู่ “แล้วหอมก็ไม่ควรค้างด้วย ไว้แข็งแรงกว่านี้อีกหน่อยดีกว่านะ มาตอนนี้พ่อกำนันเป็นห่วงเปล่าๆ”
ทิเบตปรามเสียงเรียบ แล้วคว้าข้อมือเล็กดึงออกไปนอกกระต๊อบ
แต่เพราะหน้าตาเหมือนหมาหลง ทำให้ทิเบตอ่อนใจจะค้าน และเขาเองก็ไม่มีแรงใจมากพอจะอยู่เป็นเพื่อนได้ ไหล่ตึงเครียดคลายลงอย่างอ่อนล้า มองหน้าคนที่ตัวเองรักแล้วสูดลมหายใจหนัก
“หรืออยากค้าง”
“เออ...ก็...ก็”
“จะค้างก็ได้ แต่เอาแก้วมาค้างด้วย ขันคนเดียวฉันยังเป็นห่วง”
“อ้าว...แล้วนายล่ะ?” ไม่ค้างด้วยกันเหรอ
ข้าวหอมหน้าตาตื่น ใจหายวูบไปกับท่าทางห่างเหินที่เกิดขึ้นชั่วขณะ
“ไม่ค้างล่ะ หอมอยู่สนุกกับน้องๆกันเถอะ แต่ต้องระวังเข้าใจมั้ย” ทิเบตคลายยิ้มอ่อน “หอมอยู่ดูคนงานต่อไปนะ ฉันขอกลับก่อน แค่แวะมาดูเท่านั้นล่ะ”
พูดจบร่างสูงก็หันหลังกลับ ให้ข้าวหอมคว้าแขนไว้แทบไม่ทัน
“เดี๋ยวๆไม่ค้างก็ไม่ค้างสิ ฉันกลับด้วย”
ทิเบตเลิกคิ้วกับท่าทางร้อนรนนิดๆของอีกฝ่าย แม้แปลกใจแต่ก็โล่งใจอยู่ไม่น้อยที่คนตรงหน้ายังนึกถึงใจเขาอยู่บ้าง ไม่ใจดำเช่นดังเก่า และสิ่งนี้จะเป็นดังเช่นหยดน้ำหล่อเลี้ยงให้เขาอยู่ไปได้จนถึงวันนั้น โดยไม่แหลกสลายไปเสียก่อน
“ไอ้ขันเอ็งอยู่ไปคนเดียวนะ ข้ากลับกับหมอล่ะ” ข้าวหอมหันไปตะโกนบอก
“อ้าวพี่ แล้วไม่ค้างเหรอ”
ไอ้ขันเกาหัวแกรกๆ มองลูกพี่เกาะติดคุณหมอแจ เดินพ้นพุ่มไม้หนาทึบกลับเรือน
“เดี๋ยวนี้เราเลยเป็นหมาหัวเน่า...เนอะไอ้โก๊ะ”
เด็กหนุ่มก้มมองเจ้าสนัขตัวโปรดของลูกพี่ ซึ่งวิ่งลอดใต้แคร่ออกมาหยุดที่เขา
ไอ้โก๊ะลิ้นห้อยเหงนมองหน้ามนุษย์ ก่อนเห่าใส่เสียงดัง
“เฮ้ย! เอ็งด่าข้ารึไงไอ้โก๊ะ เดี๋ยวเถอะมึง”
ก่อนที่ไอ้ขันจะง้างเท้าใส่ ไอ้โก๊ะมันก็แยกเขี้ยวรีบวิ่งตามเจ้านายไปไกล ปล่อยให้ไอ้ขันโวยวายอยู่ด้านหลังคนเดียว
TBC
เรื่องนี้คนเเต่งเเต่งเสร็จหมดเเล้วค่ะ
อีกไม่กี่ตอนก็จบ happy Ending เเน่นอน
เตียมตัวไปงานเทกระจาดกันวันอังคารจ้า
-
^
^
ได้จิ้มแต่เช้า เย่ๆ
แล้วคุณหมอก็อาการหนักนะเนี่ย เป็นโรคคิดเองเออเอง -"-
-
ฮิ้วววววววววววววววววววววว
-
รัก ไม่คิดว่าบทจะง่ายก็ง่าย
แต่พอรักกันแล้วบทจะง่ายกลับยากซะนี่
พูดไปตรงๆ อย่างที่ใจคิดเลยสิหอม มัวอ้ำอึ้งอยู่ได้
ไม่สมกับเป็นหอมลูกพ่อกำนันสิงห์คนเดิมเลย
ทีพูดให้คนอื่นสะเทือนใจล่ะกลับพูดได้พูดดี
+1ให้กำลังใจให้หอมฮึดสู้
-
:serius2: เพิ่งกด + ให้ยังไม่ครบ 24 hr เลยอ่ะ
ไม่เป็นไร งั้นา :กอด1: :L2:ให้แทนนะ
-
เหมือนจะดีขึ้น(รึเปล่า?)
สู้ๆนะน้องหอม เปิดใจหมอทิอีกครั้งให้ได้
จะรอไปงานเทกระจาดอย่างใจจดใจจ่อค่า :oni1:
เป็นกำลังใจให้น้องหอม หมอทิ คนแต่ง คนโพส :กอด1:
-
เหมือนจะดีขึ้น(รึเปล่า?)
สู้ๆนะน้องหอม เปิดใจหมอทิอีกครั้งให้ได้
จะรอไปงานเทกระจาดอย่างใจจดใจจ่อค่า :oni1:
เป็นกำลังใจให้น้องหอม หมอทิ คนแต่ง คนโพส :กอด1:
นั่นจิ
มันเหมือนจะดีขึ้นน่ะ
แต่เหมือนหมอยังมีอะไรในใจอ่ะ
มันเหมือนจะสุข แต่ก็เศร้าเนอะ
-
ข้าวหอมขี้ขลาด :m14:
ปล. แอบบอกคำผิดค่ะ ลุกลี้ลุกลน (ล ลิงนะคะ) ปากเปราะ (ต้องมี ร เรือ ด้วย)
-
เอาใจช่วยน้องข้าวหอมกะพี่หมอทิต่อไป
เฮ้อออ เมื่อไหร่จะเปิดใจกันซะทีน๊า
-
นี่ถ้าตอนนี้ข้าวหอมยังไม่ทำอะไรให้มันดีขึ้นละก็....หึ
หมอทิช่วยอดทนกับน้องหน่อยนะ แล้วก็ช่วยเปิดใจรับความรู้สึกของน้องด้วยหล่ะ สงสารมัน
หอมก็สู้ๆนะ อ้อนให้เยอะกว่านี้หน่อย มารยาที่มีก็เอามาใช้บ้างนะ
-
ชอบประโยคนี้จัง "ความหวังที่สวนทางกัน"
นั่นสิแล้วเมื่อไหร่มันจะเดินไปทางเดียวกันล่ะ เฮ้อ หมอทิเริ่มจะถอดใจแล้วซะงั้น...
หวังว่างานเทกระจาดจะช่วยให้อะไรๆดีขึ้นนะ...
-
waiting,,,
-
ความรักของหอมยังคงส่งไปไม่ถึงหมอ :กอด1:
-
ไม่อยากให้จบเลยยยยยย อย่าจบได้ไหมอ่า :m15:
-
ทำเค้าไว้เยอะ
ก็ต้องพยายามหน่อยนะน้อง :a2:
แต่
ไม่อยากให้จบเลย
ต่อตอนพิเศษไปเรื่อยๆได้ม๊า :impress:
-
เหนื่อยใจแกมเศร้าใจแทน :เฮ้อ: รักกันแต่กลับเข้าใจการกระทำของกันและกันไปคนละทิศคนละทาง หอมพยายามเข้านะค่ะ ใช้ความรักและเวลาลบภาพความเลวร้ายในใจหมอทิออกไปให้หมด หมอทิเค้าเจ็บเค้าช้ำมาเยอะจากการกระทำของหอม ลบล้างความผิดที่ทำไว้ซะนะค่ะ จะได้มีความสุขแบบไร้เงามืดเล็ก ๆ ในหัวใจกันซักที :m15:
-
หมอยังคิดที่เลิกกับหอมอยู่หรอเนี่ยะ T^T
ตอนนี้หอมน่ารักมาก ดีแล้วลูกเปิดใจบ้างๆ
ชอบตอนที่หมอเล่นกับหอมอะ
น่ารักน่าตีทั้งคู่เลย แอร๊ยยย
5555555555
-
:m15: :monkeysad:
ไม่ใช่เรื่องง่ายๆที่จำทำให้อะไรกลับมาเป็นเหมือนเดิมอ่ะนะ
ถึงข้าวหอมจะดูเปลี่ยนแปลงไปแต่หมอก็คงจะมองเจตนาและ
รู้สึกถึงภาพเก่าๆที่ตัวเองเคยเจอเคยโดนกระทำมาก่อนอ่ะนะ
แค่มาส่งเมียที่บ้านยังเจอที่ชายไล่ตะเพิดแล้วยอมกลับไปง่ายๆแบบไม่ต้องมีใครรั้งไว้เลย
ทำให้ทั้งหมาทั้งเจ้านาย จ๋อยแดกไปตามๆกัน ไอ่โก๊ะอ่ะไม่เท่าไหร่ลูกพี่ไอ่โก๊ะเนี่ยดิ
หัวใจหล่นหายไปไหนต่อไหนแล้วก็ไม่รู้ พออยากจะเรียกวันเวลาดีๆกลับมาอีกคนก็ไม่เหมือนเดิมแล้ว
ถึงปากจะบอกว่าอะไรๆจะเหมือนเดิมแต่กำแพงที่ตัวเอง
ก่อไว้กันใจเจ็บนั่นอ่ะนะก็นับวันยิ่งสูงขึ้นๆ เจ้าหอมเอ้ยจะปีนไหวมั๊ยลูก ถึงตอนนี้จะอ่อนลงแล้วอ่ะนะ แต่ก็ต้องเคลียร์กันมากกว่านี้แหละ พี่หมอของอิป้าเตรียมยกธงขาวอยู่แหวบๆ ................ คนอ่านเศร้า กระซิกๆ
"ทว่าชายหนุ่มกลับไม่เห็นความเปลี่ยนแปลงนี้ ทำให้หางที่กระดิกแกว่งไกวอย่างลังเลชะงัก มองรถยนต์หรูหราแล่นจากไปลับตา
ไม่ต่างกับเจ้านายของมันที่ยืนมองผ่านม่านน้ำตาพร่าเลือนบนระเบียง
เขาไม่สนใจเราแล้วล่ะไอ้โก๊ะ..."
>> กระซิกๆ เศร้าสุดตับ
+1 :o12:(me/ออกไปซับน้ำตา กระ6ๆ)
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
น้องหอมยังไม่ได้บอกรักหมอทิเลยนะค๊ะ
อ่านแล้วก็เลยรู้สึกขมปนหวานยังไงก็ไม่รู้
รักทั้งคนแต่งและคนโพสค่ะ รักข้าวหมอหมอทิด้วย :L1:
-
มารอเตรียมไปงานเทกระจาด
ก็เริ่มเบาใจขึ้นมั่งแต่ทำไมหมอทิถึงตัดใจง่ายๆนะ
กว่าจะได้ใจหอมมาก็นานก็น่าจะทนอีกนิดก็มีความสุขอยู่แล้วเชียว
ก็ลุ้นให้ทั้งคู่เข้าใจกันไวๆคนอ่านรออ่านฉากหวานๆอยู่น๊าค่า
+1เป็นกำลังใจให้หมอทิกับข้าวหอมอิอิ
-
:z6:หมออ่ะโง่ววววววววว
น้องหอมเปิดใจให้แล้ว
ยังหยิ่งอยู่อีกนะ
รีบๆบอกรักกันเลย
เดี๋ยวไปแต่งตัวเตรียมไปงานทิ้งกระจาดก่อนนะ
เผื่อเจอหมอกะข้าวหอมเขาหวานกัน :L2:
-
พี่สาร...เป็นไรมากป่าวคับ หมอทิเค้าไม่ดีตรงไหนหรอคับ เขม่นถากถางหมอทิตลอดเลย หอมได้คนดี ๆ มาดูแลกลับไม่ชอบ ตกลงว่าไอ้โก๊ะตกอันดับไปแล้วใช่ป่าวคับ เพราะพี่สารเห่าเก่งกว่า กัดเก่งกว่า แล้วก็ดุกว่าด้วย พี่สารทำตัวน่าหมั่นไส้จนอยากฝาก o18 ไว้จัง
-
สู้สู้นะจ๊ะ น้องหอม บอกพี่หมอไปเลยว่ารัก
-
ข้าวหอมเปิดใจ แต่พี่หมอ ปิดเสียสนิทเลย :sad11:
เฮ้อออ. . . ดูแล้วเหนื่อยแทนเน๊อะ เอาน่า น้ำ(กรด) หยดลงหิน หินมันต้องกร่อนบ้างล่ะน่า~!!
-
--**--
ซึ้งแบบเศร้าๆ อ่ะ.... :monkeysad:
ไหงเป็นแบบนี้อ่ะ...เหมือนหมอจะเข้าใจแต่ก็ไม่อ่ะ............. :เฮ้อ:
..
..
..
..
เอาใจช่วยนะ...
:L2: :L2: :L2:
-
คนปากแข็ง อยู่ดีๆจะให้กล้าพูดก็คงลำบากสินะ
เฮ้อ...คุณหมอก็เจ็บจนท้อจนถอยหมดแล้ว
นี่แหละน๊า ผลของการไม่ทำตามหัวใจตัวเอง ทิฐิ ปากแข็งจนได้เรื่อง โดยเฉพาะข้าวหอม
แต่ใกล้จบแล้วหรอเนี่ยยยย กำลังน่ารักเลย >.<
-
อ่านไปก้อลุ้นไปกะเรื่องนี้
ถึงแม้ว่าจะคุยกันเหมือนเดิม แต่ยังไม่รู้สึกเหมือนเดิม
คิดว่าน้องข้าวหอมกะหมอทิต้องพูดคุยกัน สร้างความเข้าใจกันให้มากกว่านี้
เฮ้อ รอลุ้นต่อไป
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
ขอเปลี่ยนไปงานวันเทกระจาดจากวันอังคารเป็นวันจันทร์แทนได้หรือป่าวคะ
วันอังคารมันนานเกิน o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
เป็นกำลังใจให้นะครับ
:o8: :-[
-
คิดไปคนละทางแบบนี้ จะเข้าใจกันสักทีไหมนี่
-
พี่หมอคิดไปได้ คนละเรื่อง เลยนะนี่ อีกคนหวังแบบนึง แต่อีกคนคิดแบบนึง :เฮ้อ:
แต่เห็นข้ามหอม ตั้งใจเพื่อพี่หมอ แบบนี้ก็ดีแล้ว
แฮปปี้ เอนดิ้ง :กอด1:
-
ไอ้โรคอ้ำๆอึ้งๆนี่ชวนให้หงุดหงิดเหมือนกันนะเนี่ย
เหมือนจะหวาน แต่ยังขมอยู่
เอ... รึว่าหอมต้องใช้ภาษากายมากกว่านี้? :z1:
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
คิดอะไรก็พูดออกไปน่ะ อย่าให้มันสายเกินไป
เป็นกำลังใจให้น่ะ หอม
-
เหมือนทั้งสองคนจาเข้าใจกันแล้วนะ
แต่มานก็มีอะไรที่ยังทำให้รุ้ว่ายังไม่เข้าใจกัน
หมอทิยังเข้าใจว่าสิ่งที่หอมขอเป็นเพราะหอมรู้สึกเสียใจที่ทำลงไป
หมอทิยังไม่รุ้เลยว่าที่หอมขอให้กลับมาเป็นเหมือนเดิมเป็นเพราะหอมรักหมอทิ
อ้ากกกกกก
ยังเข้าใจกันไปคนละทางอยู่เลย
คนนึงก็เข้าใจว่าคืนดีกันแล้ว
แต่อีกคนก็เข้าใจว่าทำไปเพราะความรู้สึกผิด
แล้วเมื่อไหร่ถึงจาเข้าใจกันซักทีอ่ะ
อยากให้ถึงวันอังคารเร็วๆจัง
อยากอ่านต่อแระ
ปล.ตอนต่อไปจามีเรื่องอารัยที่จาทำให้ทั้งสองคนเข้าใจกันจิงๆๆซักทีรึป่าว
ถ้ามีก็ดีน่ะสิ
เศร้ามานานแล้ว
-
:เฮ้อ: ยิ่งอ่านยิ่งลุ้นอยากให้เข้าใจกันเร็วๆๆ
รอวันงานเทกระจาดเลื่อนมาเป็นวันจันทร์ได้ไหมอะ อยากอ่านต่อแล้ววววววว :bye2:
-
รอกับเหงาเลยกว่าจะถึงวันอังคาร นึกว่าจะมาลงวันละตอน :เฮ้อ:
-
ข้าวหอมขี้ขลาด :m14:
ปล. แอบบอกคำผิดค่ะ ลุกลี้ลุกลน (ล ลิงนะคะ) ปากเปราะ (ต้องมี ร เรือ ด้วย)
ขอบคุณมากค่ะ เเก้คำผิดเเล้วจ้า
-
โหะ ๆ หอมน่ารักขึ้นน่ะ แต่คิดไม่ตรงกันซะงั้นอ่ะ
หมอบทจะซื่อ ก็ซื่อเลยนะ หอมเค้าเปิดใจแล้วววว
ปล. กว่าจะ happy Ending ต้องเสียน้ำตาก่อนแน่ ๆ เลยยย T T
-
อีกไม่กี่ตอนนี่ กี่ตอนครับ
ลุ้นจนปวดหนึบไปหมดแล้ว
สงสารข้าวหอม
หมอทินี่ก็ เป็นหมอได้ไง
คิดเองเออเอง
เห้อ
รีบๆมาต่อน้าคร้าบบ
จุ๊บๆ
-
ง่า เหมือนหมอทิยังคิดจะเลิกกับหอมอยู่เ้ลยนะ แง่มๆ
ทำไงดีละข้่าวหอม หืม :เฮ้อ:
-
พ่อกำนัลช่วยทั้งสองหน่อยซิ ให้เค้าพูดความจริงกันเลยไม่อยากให้เป็นแบบนี้แล้วง่ะ
-
ไปหาเสื้อผ้าใส่ไปงานเทกระจาดวันอังคารก่อน หุหุหุ จะไปเกาะติดสถานการณ์ของข้าวหอมกับหมอทิถึงในงาน
ว่าแต่พ่อคุณช่วยหันหน้าเข้าหากันแล้วพูดความรู้สึกกันออกมาตรง ๆ สักทีได้ไหม
ทำแบบนี้สงสารคนอ่านมั่งเหอะ ลุ้นจนปวดตับ ไต ใส้ พุง หมดแล้ว พอจบเรื่องคนอ่านก็เข้าไปรักษาตัวกับหมอทิที่โรงพยาบาลได้เลย
-
ตกลงไอ้ที่ทำดีต่อกันอยู่นี่ คือ เข้าใจไม่ตรงกันอยู่ใช่มั๊ย
เออ ดีเนาะ คนนึงซ้าย คนนึงขวา
เดี๊ยะ
-
เหมือนจะดีขึ้น(รึเปล่า?)
สู้ๆนะน้องหอม เปิดใจหมอทิอีกครั้งให้ได้
จะรอไปงานเทกระจาดอย่างใจจดใจจ่อค่า :oni1:
เป็นกำลังใจให้น้องหอม หมอทิ คนแต่ง คนโพส :กอด1:
นั่นจิ
มันเหมือนจะดีขึ้นน่ะ
แต่เหมือนหมอยังมีอะไรในใจอ่ะ
มันเหมือนจะสุข แต่ก็เศร้าเนอะ
เห็นด้วยค่าาา :L2:
หมอเค้ายังคิดว่าข้าวหอมทำไปเพราะรู้สึกผิดอยู่เลยอะ
ว่าแต่จะจบแล้วหรอคะ? โฮววว~
-
แวะมา +1 ให้กับความรักที่เริ่มก่อร่างสร้างตัวของทั้งคู่นะครับ
คุณหมอทิอย่าเครียดมากนะครับ อิอิ
:oni2: :oni2: :oni2:
-
หมอขาาาาาา จะคิดเล็กคิดน้อยไปถึงไหนค่ะเนี่ยยยยยยยย
เลิกคิดได้แล้ววววว
-
+1 ให้กำลังใจทั้งคนโพทต์และคนแต่ง
ว่าแต่เทกระจาดนี่วันจันทร์ไม่ได้หรอ
-
โฮ่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ตั้งวันอังคารแน่ะ วันจันทร์ไม่ได้เหรอ :o11:
อ่านเรื่องนี่แล้วเปลืองผ้าเช็ดหน้าอย่างมากทีเดียว เช็ดน้ำตานะ ไม่ใช่ซับเลือด อย่าเข้าใจผิด
รักกันหวานแหววทีเถ๊อะ ไอ้คนอ่านอ่ะมันจะตายก่อนหมอทิแล้วววววววว :sad2:
-
ตอนแรกๆตอนที่พี่หอมบ้าพลังใส่พี่หมอก็สงสารพี่หมอนะ
แต่ตอนนี้สงสารพี่หอมจัง
แล้วพี่ไรเดอร์ก็ เขียนออกมาบางคำมันเป็นลางยังไงไม่รูอ่านแล้วมันหวิวๆ
-
555 ชอบไอโก๊ะที่สุด
-
มันจี๊ดที่ใจตลอดเวลาที่อ่านเลยอ่าคะ
เป็นความหวานที่มาพร้อมกับรสข่มแปร่มๆ
เหมือนจะดีกันแต่มันก็ไม่ใช่อีก
:เฮ้อ:
เห็นแล้วก็เหนื่อยใจแทนหอมเหมือนกันนะคะ
เพราะพยายามเปลี่ยนแปลงตัวเองแล้ว
แต่เหมือนว่าหมอทิจะตีความไปผิดๆ
แถมยังลงกลอนฟิดประตูหัวใจเอาไว้ซะแน่นหนาอีกตะหาก
ให้โอกาสหนูหอมหน่อยสิคะหมอ เป็นสามีภรรยาก็ควรเปิดใจคุยกันนะคะ
ลุ้นจนปวดตับไปปวดไส้ไปหมดละค่า
แต่ก็สนุกอ่าๆ ชอบๆๆ(อินี้แอบซาดิสชอบตอนเศร้าๆ อิอิ)
-
พูดตรงๆดีที่สุดนะพี่หอม จะรอวันที่พี่หอมบอกพี่หมอนะ คงจะเร็วๆนี้แน่เลย 555
รอตอนต่อไปค่ะ
-
มาเตรียมตัวไปงานด้วยคน
ฟังแล้วน่าจะสนุก
เมื่อไหร่จะหวานกันซะที
กด+ให้แล้วจ้า ใกล้จะจบแล้วเหรอ
ยังไม่อยากให้จบเลย
-
ทำไมมันรู้สึกว่าหมอมีอะไรที่ร้ายแรงจะเข้ามาในอนาคตอ่ะ :o12:
รู้สึกได้เลยอ่ะ
:serius2:
ไอ้ที่บอกว่า .ไปจนถึงวันนั้น.
เนี่ย
แลน่ากลัว :sad4:
:กอด1: :กอด1:
-
เรื่องนี้หมอทิน่าได้รางวัลพระเอกน่าสงสารอันดับหนึ่งประจำปีเลยนะเนี่ย
ขนาดว่าใจตรงกันแล้วก็ยังเอาแน่อะไรกับชีวิตไม่ได้.
T_____T พยายามสื่อสารกันต่อไปจะได้เข้าใจตรงกันซะที
-
:serius2:
รีบมาไวๆๆๆน่ะค่า
หอมทามตัวน่ารักขึ้นเยอะเลยอ่า
o13
-
เย้ๆๆ
รอ happy ending
-
มาสำนึก เห็นคุณค่ากันตอนนี้ จะสายไปมั๊ยนะ :เฮ้อ:
-
หมอทิทำไมเข้าใจอะไรลึกซึ้งขนาดน้านนนนน หอมก้บอกให้เข้าใจง่ายๆสักที คนอ่านปวดใจ
-
เหมือนจะเข้าใจกัน แต่ก็ยังไม่เคลียร์ มันค้างๆคาๆ
คิดกันไปคนละทางสองทาง โอ่ยย ปวดตับ :z3:
-
พยายามเข้านะคะน้องหอม มาถูกทางแล้วค่ะ พูดให้มากกว่านี้อีกนิด แสดงออกให้เยอะขึ้นอีกหน่อย เดี๋ยวสามีเค้าก็รู้เองค่ะ :o8:
พี่หมออย่าเพิ่งท้อ(กว่าเดิม)นะคะ น้องเค้าพยายามอยู่ค่ะ อย่าใจอ่อนกับเจนนี่เป็นพอค่ะพี่หมอขา
รอวันอังคารค่ะ
+1ขอบคุณคุณเจี๊ยบค่ะ
ปล.ไม่เคยคิดจะทื้งนิยายเรื่องนี้ค่ะ ถึงนิยายจะจบ แต่เรายังมีน้องหอมกับพี่หมอไว้ในใจตลอดค่ะ ขอบคุณคนแต่งและคนโพสต์ที่ทำให้ได้อ่านนิยายดีดีค่ะ :pig4:
-
คุณหมอยังฝังใจกับการกระทำของหนูข้าวหอม
จนไม่กล้าเชื่อใจอีกครั้งแล้วอ่ะ :monkeysad:
หนูข้าวหอมคงต้องพยายามอีกเยอะๆๆๆ ให้คุณหมอกลับบมาเป็นเหมือนเดิม
อยากให้หนูข้าวหอมบอกเหตุผลที่แกล้ทิ้งคุณหมอไ้ว้คนเดียว
2 คนจะได้ไม่เข้าใจผิดกันมากไปกว่านี้ :z3:
อ่านแล้วลุ้นว่าข้าวหอมจะพูดกับคุณหมอยังไง จะง้อไหม
โอ็ยๆๆ ลุ้นจนปวดตับ 555+
+1 ให้คนแต่งคะ o13 o13
-
ไม่ได้อ่านมาหลายวัน น้องหอมกับหมอทิเกิดเรื่องเข้าใจผิดไปใหญ่เลย
ต่างคนต่างใจต่างความคิด แต่ปรับตัว ปรับใจเข้าหากันนะ
หมอทิก็รักน้องหอม น้องหอมก็รักหมอทิ บอกกันตรงๆเลยดีไหม ให้โอกาสกันนะ :กอด1:
จบแบบ Happy endind ดีที่สุดเลย o13
-
เป็นความหวานที่ขมขื่น....
เป็นความรักที่เจ็บปวด...
เฮ้อออ... :เฮ้อ:
ต่างคนต่างคิดส่วนทางกัน...
อีกคนคิดรักเพื่อจะก้าวเดินไปข้างหน้า...
อีกคนคิดรักเพื่อรอวันที่จะก้าวถอยหลัง...
อ่านแล้วจะยิ้ม ก็ยิ้มไม่สุดจริงๆ ค่ะ...อึดอัด
แต่ไม่ทิ้งนะคะ..จะรอวันเค้า Happy ค่ะ จุ๊บๆๆ :กอด1:
-
ยังมาให้กำลังใจและติดตามเรื่องนี้อยู่ค่ะ
น้องข้าวหอมรู้ใจตัวเองแล้ว
ว่าแต่คุณหมอจะเปิดใจให้อภัยความผิดครั้งก่อนของข้าวหอมได้เมื่อไหร่หนอ
ลุ้นให้ปรับความเข้าใจกันให้ได้นะคะ
-
ค่อยใจชื้นขึ้นมาหน่อย หมอ อดทนไว้นะ
-
มารอรับกระจาดค่ะ :pig2:
ขอบคุณค่ะ :pig4:
-
แฮปปี้ แฮปปี้
-
+1เป็นกำลังใจให้หมอทิ + น้องหอม รักน๊ะ :L1:
-
ข้าวหอมสุ้ ๆ : 222222: :-[
-
มาตามหาน้องหอมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
-
หมอทิยังเจ็บช้ำอยู่มาก
ข้าวหอมเจ็บกาย แต่หมอทิเจ็บหัวใจ
รอเวลา ข้าวหอม เอ่ยคำว่ารัก แสดงให้หมอทิรู้ว่ารักบ้างสิ
ใกล้จบละ จะแฮปปี้เอ็นดิ้งแบบไหนหนอ
รอวันงานเทกระจาดจ้า
บวกอีก 1 แต้ม ขอบคุณจ้า
-
มานั่งรอ นอนรอ กลิ้งรอ หมอทิกะน้องข้าวหอม :m15:
-
ไม่ได้เจอน้องข้าวหอมกับพี่หมอทิแค่ 1 วัน แทบจะขาด...จายยยย... o7
-
อารมณ์ประมาณพี่คนโต กะน้องคนเล็ก กว่าจะเข้าใจกันคงไม่ง่าย
ปล.เพิ่งจะมาอ่านนิยายของคุณ sake แล้วยิ่งพออ่านเรื่อง Untitle แล้วคาดว่าคงจะโศกอีกไม่น้อย
-
:เฮ้อ:ดีกันซะทีสิคนอ่านไม่ไหวแล้วนะ
-
เข้ามารอพี่หมอทิ กะน้องข้าวหอมค่ะ.... :monkeysad:
ดีกันซะทีนะ อย่าเย็นชากันอีกเลย คนอ่านหายใจไม่ออก...
...อยากอ่านตอนหวานมากๆๆบ้างค่ะ ไม่เอาหวานปนขมนะ :a5:
-
วันนี้วันอังคารแล้วนะคะคุณเจี๊ยบ...อ่อ...มันเช้าไปใช่ป่ะคะ ok ค่ะ เข้าใจแล้ว ไปวิ่งเล่นรอก่อนแล้วสักพักค่อยเข้ามานะคะ
:oni1: : 222222:
ว้ายยยยยยยย ขอเจาะไข่รีบนนะคะ กรี๊ดดดดด มีความสุข5555
-
- Eternal Sunshine 22 -
บ่ายของวันงานเทศกาลทิ้งกระจาดวันแรก ไอ้ขันเตรียมอาบน้ำแต่งตัวแต่หัววัน จึงเป็นจุดสนใจของผู้คนบนเรือนเดียวกัน
“เอ็งจะรีบแหกขี้ตาไปไหนไอ้ขัน เย็นๆโน้นถึงจะไปกัน”
ข้าวหอมเงยหน้าจากการปลุกปั้นปลูกกล้วยไม้ที่ชานเรือนกับทิเบต ส่วนกำนันสิงห์ออกไปร่วมงานเทศกาลทิ้งกระจาดกับลูกบ้านแต่เช้า หากเขาชอบไปช่วงเย็นๆมากกว่า อากาศมันไม่ร้อนอบอ้าว
“ฉันจะไปกับเพื่อนก่อนจ้ะพี่ แล้วค่อยไปเจอพี่ที่งานโน่น”
“อ้าว ร้อยวันพันปีไม่เคย เอ็งปิดบังอะไรรึเปล่า หน้าตาเอ็งมันฟ้อง”
ข้าวหอมมองแววตาเต้นไหวระริกระรี้น่าหมั่นไส้ของลูกสมุนเบอร์หนึ่ง
“มันจะไปกับสาวพี่ อย่าไปห้ามมันเลย เดี๋ยวมันจะขาดใจตายซะก่อน ระวังเถอะ พ่อแม่เขาจะมาแหกอกเอา พรากผู้เยาว์เชียวนา”
ไอ้แก้วโผล่หน้ามาจากครัว มือทั้งสองถือถ้วยขนมถั่วเขียวต้มน้ำตาลมาด้วย ไอ้ขันที่โดนพวกรู้ทันยกมือเกาหัวแกรกๆ ยืนกระมิดกระเมี้ยน
“ไม่ใช่อย่างที่ไอ้แก้วมันพูดนะพี่ ไปกันหลายคน ไม่ได้ไปกันน้องเขาสองต่อสองซะหน่อย”
“ชะชะช่า ไอ้ขัน เดี๋ยวนี้มีฟงมีแฟนแล้วทิ้งกันเลยนะเอ็ง”
“พี่ก็เหมือนกันล่ะ”
ไอ้ขันสวนกลับทันควัน ทำเอาลูกพี่หน้าเสีย หูได้ยินเสียงกลั้นหัวเราะแผ่วเบาข้างๆจึงหันมองทิเบตที่เอาแต่พยายามกลั้นหัวเราะ
“นาย...ไม่ต้องหัวเราะเลยนะ” ร่างโปร่งเสียงแหว
“เจอกันที่งานนะพี่หอม ฉันไปล่ะ”
ไอ้ขันวิ่งหายลงเรือน ข้าวหอมจึงได้ละมือจากกระถางกล้วยไม้ หยิบถ้วยขนมที่ไอ้แก้วเอามาวางไว้ใกล้ๆตักทาน
“ไว้ไปแอบดูหน้าเด็กไอ้ขันกันดีกว่าเนอะ เผลอๆจะได้บุญไปด้วย”
“ได้บุญอะไร”
“ก็จะได้บอกผู้หญิงเขาให้เอาบุญว่า ไอ้ขันมันซกมกแค่ไหน นอนยังละเมอหัวห้อยน้ำลายยืด บวกเลขก็ยังไม่ค่อยจะถูก เขาจะได้ไม่ต้องมาตกระกำลำบากกับมันหรือถ้ารับได้ ก็โชคดีไป มันจะได้ไม่ต้องมานั่งร้องไห้ขี้มูกโป่งเวลาอกหัก” ร่างโปร่งฉีกยิ้มซน
“ไม่จริงหรอก”
“อะไรที่ไม่จริง” ข้าวหอมหุบยิ้มฉับ
“ก็ความจริงแล้วหอมหวงขันต่างหาก”
“ห๋า! ฉันเนี่ยนะ”
“อืม ที่จะไปแกล้งเขาเนี่ย เพราะกลัวจะเสียเขาไปใช่มั้ยล่ะ”
“เฮ้ย ไม่ใช่ซักหน่อย”
ทิเบตส่ายหน้า จิ้มนิ้วที่หน้าผากมนแล้วผลักเบาๆ
“คำตอบมันอยู่บนหน้านายแล้ว”
ทิเบตลุกขึ้นฉวยกระถางกล้วยไม้ที่เสร็จแล้วไปแขวนชายคา ก่อนหันไปยิ้มให้คนหน้าบึ้งดิ้นกระแด่วๆปฏิเสธเสียงแข็ง แล้วจึงเดินเลยไปอาบน้ำอาบท่าเตรียมตัวไปงานทิ้งกระจาด
สถานที่จัดงานเทศกาลทิ้งกระจาดตั้งแต่สมาคมตงฮั้วฮ่วยก้วง จนถึงด้านหลังเทศบาลเมือง สถานที่ถูกประดับประดาตกแต่งสวยงามให้ผู้มาเที่ยวงานตื่นตาตื่นใจ กลิ่นอาหารคาวหวานโชยแตะจมูกตั้งแต่ลงจากรถ ร้านอาหารเรียงรายมากมายจนเลือกกินไม่ถูก ทิเบตสำรวจบริเวณงานก็คล้ายๆกับงานวัดหรืองานออกร้านทั่วไป แต่ดูใหญ่และกว้างขวางกว่ามาก ผู้คนต่างพาลูกจูงหลานออกมาเที่ยวจนเต็มพื้นที่ เสียงระนาดสลับกับกลองดังขึ้นจึงเห็นว่าด้านหน้าเป็นโรงลิเก มีนางเอกนางร้ายแต่งชุดประดับเพชรเทียมล้อแสงไฟวิบวับออกมารำมืออ่อน
ชายหนุ่มเหลือบมองร่างโปร่งเดินมองโน้นมองนี่ตาเป็นประกายร่าเริง ด้วยไม่ได้ออกมาเจอผู้คนแบบนี้นานแล้ว แต่ก็อดกังวลไม่ได้ว่าอีกฝ่ายจะสนุกจนลืมห่วงร่างกายตัวเอง
“แวะทานอะไรก่อนมั้ย ค่อยเดินต่อ”
“ไม่ล่ะ เดินไปกินไปดีกว่า โน้น ข้างหน้าร้านไก่ย่างเจ้าอร่อย ไปซื้อกันเถอะ”
พูดไปแต่พอได้ยินเสียงเขากำลังจะแสดงมังกรทองเล่นไฟ ก็รีบคว้ามือคุณหมอแหวกผู้คนเข้าไปยืนชมแสงสีเสียงอลังการตรงหน้า
“เห็นมั้ยๆ เนี่ยๆเคยมาดูรึยัง”
มังกรทองสวยงามกำลังวนไต่เสาขึ้นไปบนยอด ท่ามกลางแสงไฟส่องไปมา ข้าวหอมเขย่าแขนมองร่างสูงตาเป็นประกาย บ้านเขาเมืองเขาที่อยากให้อีกฝ่ายเห็น และหลงรักจนอยากอยู่ด้วยกันที่นี่
ทิเบตอมยิ้มพยักหน้ารับ
“เพิ่งเคยมาดูครั้งแรกนี่ล่ะ”
“สวยมั้ย”
“สวย”
ชายหนุ่มครางรับในลำคอ เงยมองมังกรทองขึ้นไปอยู่บนยอดเสาได้สำเร็จงดงาม ก่อนเหลือบมองใบหน้านวลด้านข้างที่กำลังชมการแสดงอยู่เหมือนกัน ใบหน้าอาบอิ่มไปด้วยความสุข กับความอบอุ่นของมือเล็กที่ยังจับจูง ทำให้เขาเหมือนตกอยู่ในความฝัน แล้วค่อยกระชับมือเล็กให้แน่นขึ้นอีก
ร่างโปร่งหันมาประสานสายตาคู่อ่อนโยนเช่นดังเก่า ความรู้สึกเหมือนเป็นที่รักกลับคืนมาอีกครั้งให้ใจระส่ำ ยิ้มตอบอย่างเขินๆ
“จบแล้ว ไปทางโน้นต่อกันเถอะ”
ข้าวหอมหันมองไปรอบๆ แล้วถึงได้สังเกตเห็นลูกกะตาไอ้แก้วอยู่ข้างหลัง จึงอดสะดุ้งไม่ได้ ลืมไปเลยว่ามาด้วยกัน
“หิวยังไอ้แก้ว”
“ก็เริ่มหิวแล้วล่ะพี่”
ไอ้แก้วกดเสียงทำหน้าตาย เหมือนไม่รู้ไม่เห็นท่าทางสวีทหวานของคนทั้งคู่ ขืนล้อออกไปสิ ได้เสียบรรยากาศหมด เรื่องแบบนี้ลูกพี่ยิ่งหน้าบางอยู่ด้วย
“พี่หอม ฮู้ ฉันอยู่นี่”
ทั้งสามหันไปมองต้นเสียง และเห็นไอ้ขันเดินแทรกผู้คนเข้ามา พร้อมเด็กสาวหน้าตาดีคนหนึ่ง
“กว่าจะมาได้นะเอ็ง” ข้าวหอมแหนบแนมกัดลูกสมุนเสียทีหนึ่ง
“โธ่ งานตั้งกว้างกว่าจะหาเจอ”
“แล้วพาใครมาด้วย”
ไอ้ขันยิ้มเขิน “ชมพู่พี่ น้องชมพู่”
ท่าทางกระมิดกระเมี้ยนกับใบหน้าชวนฝันทำให้ร่างโปร่งอยากยันก้นมันซักที ที่อีกฝ่ายสามารถชวนน้องหนูคนสวยออกจากกลุ่มมาเดินด้วยกันสองต่อสองได้ ร้ายไม่เบา
“หุบยิ้มบ้างก็ได้ เดี๋ยวก็มีคนว่าเอ็งเป็นบ้าหรอก”
ข้าวหอมแอบกระซิบ หมั่นไส้กับท่าทางมีความสุขจนออกนอกหน้า
“แหม ไม่ได้สิพี่ ของแบบนี้ด้านได้อายอด”
“ไอ้หน้าด้าน”
ร่างโปร่งถลึงตาใส่ ก่อนได้ยินเสียงแหลมสูงดังมาแต่ไกล
“คุณหมอ! คุณหมอมาด้วยหรือค่ะ”
เสียงน้องนิวตะโกนเรียก ข้าวหอมหันไปหาลูกสาวร้านขายของชำที่มาส่งกาแฟบ่อยๆ หัวคิ้วได้รูปขมวดมุ่นไม่พอใจนิดๆ
ยัยเด็กแก่แดดแก่ลมนี่เอง งานตั้งกว้างยังมาเจอกันจนได้อีกนะ
“ไม่รู้ว่าคุณหมอมาเที่ยวงาน หนูจะได้ติดรถมาด้วย”
น้องนิวเข้าไปยืนกระแซะชายหนุ่มซึ่งยิ้มแห้งๆ มองเด็กสาวอย่างจนใจ จากนั้นจึงเขยิบห่างไปเบียดข้าวหอมแทน
“บ้านอยู่ห่างกันเป็นโยชน์ จะให้วนไปรับก็ลำบากพี่เขารู้เปล่า”
ไอ้แก้วเห็นท่าไม่ค่อยดีรีบช่วยลูกพี่ก่อนเสียบรรยากาศ
ข้าวหอมแค่นยิ้มให้เด็กสาวที่ยังเชิดหน้าไม่รู้ไม่ชี้ยิ้มกลับ
“พี่แก้วอะ ใจร้ายกับน้องนิวได้ลงคอ”
“ไปๆนังนิว เอ็งจะไปดูอะไรก็ไป อย่ามาพิรี้พิไรแถวนี้ วันนี้พี่เขาอยากมาเที่ยวส่วนตัว เอ็งจะไปไหนก็ไปไป๊”
“พี่แก้วว่าน้องนิวเป็นคนนอกเหรอ”
“เออ”
เสียงไอ้แก้วไอ้ขันดังขึ้นพร้อมกัน ทำเอาน้องนิวหน้าเสีย ยืนกระทืบเท้าก่อนสะบัดหน้าพรืด เดินส่ายสะโพกจากไปอย่างเคืองๆ
ทิเบตยิ้มระอากับเด็กสาวที่หายลับไปกับฝูงชน ก่อนชวนกันไปหาอะไรทาน
“ไปด้วยกันสิขัน พาน้องเขาไปทานด้วยกัน”
“ขอบคุณจ้ะ”
ดวงตาซื่อๆที่บอกความนัยจนหมดไส้หมดพุง กับลาภปากที่รอคอยทำเอาข้าวหอมตงิดๆ ‘มันมาให้เลี้ยงข้าวรึเปล่าฟะ’ ระหว่างทางขณะเลือกร้านจึงล็อกคอไอ้ตัวแสบออกมาคุย
“เงินเดือนหายไปไหนหมดวะ พาสาวมาเที่ยวทั้งที เอ็งยังไม่มีเงินจะเลี้ยงข้าวเขาไอ้ขัน ไอ้เซ่อ”
“โธ่พี่ ให้แม่ไปหมดแล้ว เหลือมาไม่กี่พันก็กินๆใช้ๆกับพี่จนหมดนั่นล่ะ ตอนนี้เหลือไม่กี่ร้อยเอง”
“อ้าวไอ้นี่ มาโทษข้าได้ไง”
“ต้องโทษสิ ก็เวลาพี่ไปร้านค้าไม่เคยพกเงิน ฉันก็ต้องจ่ายแทนพี่อะ”
“เฮ้ย ข้าจำได้ว่าไม่กี่ครั้งเอง”
“นับไม่ถ้วนต่างหาก”
ไอ้ขันหรี่ตาเถียงสุดฤทธิ์ ยืนยันนั่งยันนอนยัน ข้าวหอมจึงหันรีหันขวางอึกอักอยู่พักหนึ่งแล้วควักเงินยัดใส่มือลูกสมุน
“เอาไป วันหลังข้าลืมก็ทวงสิ มาโทษกันได้ไงวะ”
“ขอบคุณคร๊าบ”
ไอ้ตัวแสบเบอร์สองต้อนลูกพี่จนมุมได้ยิ้มร่า ตบกระเป๋ากางเกงมีความสุข
“แล้วจะพาน้องชมพู่กลับไปคืนญาติเขาได้รึยัง เดี๋ยวก็ยุ่งหรอก”
“กินข้าวก่อนค่อยพาไปคืน”
“อ้าว ก็ให้เงินไปแล้วไง”
“หนี้ก็ส่วนหนี้สิพี่ นี่หมอเขาเลี้ยง ไม่กินเสียมารยาทพี่” ไอ้ขันได้ทีสั่งสอน
“ไอ้ขัน!”
“โอ๊ย เสียงดังทำไมอะ”
ไอ้ขันผงะออกห่างเท้าลูกพี่ทันที
“มีอะไรหอม”
ทิเบตเอี้ยวมองพร้อมเลิกคิ้วถาม ข้าวหอมจึงผละจากไอ้กะล่อนไปเดินเคียงข้าง แล้วส่ายหน้าปฏิเสธ
คุณหมอหนุ่มเลือกร้านไก่ย่างเจ้าอร่อยกลิ่นหอมฉุยตามที่ข้าวหอมแนะนำ ไอ้ขันได้ทีจึงสั่งมากินไม่เกรงใจเจ้ามือเลยซักนิด ข้าวหอมจึงแอบเตะหน้าแข้งอีกฝ่ายใต้โต๊ะ พลางขึงตาใส่
เมื่ออาหารถูกวางเต็มโต๊ะ ทุกคนก็เลือกทานของที่ชอบกันตามอัธยาศัย และแน่นอนมาร้านไก่ย่างก็ต้องมีไก่ย่างเป็นจานหลัก ไก่ย่างทั้งตัวสับเป็นชิ้นถูกหยิบไปวางในจานของตัวเอง ข้าวหอมทานไปได้สามสี่คำจึงค่อยมองคนอื่น และสะดุดตากับการเอาอกเอาใจของไอ้ขันที่มีให้น้องชมพู่ เนื้อไก่ชิ้นใหญ่ถูกฉีกออกจากกระดูกพร้อมลอกเอาส่วนที่ไหม้เกรียมออกก่อนให้ฝ่ายหญิงทาน
ภาพตรงหน้าทำให้หัวใจร่างโปร่งเต้นผิดจังหวะ ในความเอาใจใส่ของไอ้ขันที่เขาไม่เคยเห็น ดวงตาซื่อๆเปล่งประกายรักใคร่ คอยกระซิบถามไถ่อยู่ตลอดเวลา และฝ่ายหญิงเองก็เอียงหน้ารับฟัง หรือไม่ก็ส่ายหน้าตอบ
อยู่ๆเขาก็รู้สึกว่าอีกฝ่ายที่คอยเดินตามหลังมาตลอดเป็นผู้ชายและผู้ใหญ่เต็มตัว ไม่ใช่คนที่เขาต้องห่วงต้องหวง กลัวว่าใครจะมาทำร้ายหรือหลอกลวง
คนตรงหน้าอยู่ในจุดที่เขาควรต้องปล่อยมือได้แล้ว
ไม่ผิดกับที่ทิเบตพูดไว้...
ร่างโปร่งหันมองใบหน้าคมคายเคี้ยวอาหารตุ้ยๆ เมื่ออีกฝ่ายรู้สึกตัวว่าถูกมองจึงหันมายิ้ม และได้แปลกใจยิ่งกว่าเมื่อข้าวหอมตักอาหารใส่จานให้ ขอบตาชายหนุ่มร้อนผ่าว วางส้อม แล้วลดมือบีบต้นขาเรียวเบาๆ
ข้าวหอมก้มศีรษะ ซ่อนใบหน้าแดงเรื่อ รับรู้ความรู้สึกของชายหนุ่มจากสัมผัสอ่อนโยน ก่อนวางช้อนและกุมมือใหญ่ไว้เงียบๆ
“อิ่มจัง อิ่มมั้ยชมพู่ เอาอะไรอีกหรือเปล่า”
คนไม่ต้องจ่ายตังเอ่ยถาม น้องชมพู่ส่ายศีรษะไม่เอาอะไรอีก ก่อนยกมือไหว้ขอบคุณทิเบต ทำเอาข้าวหอมนึกชมไอ้ขันในใจก็คราวนี้เอง
มันฉลาดเลือก
“นี่” ข้าวหอมเอียงหน้ากระซิบกับทิเบต “ไก่อร่อยเนอะ ซื้อไปฝากไอ้โก๊ะนะ”
“เอาสิ เอาตับด้วย”
ชายหนุ่มเห็นด้วยเพราะตั้งใจไว้อยู่แล้ว ไม่รู้ว่าไก่ย่างอร่อยๆแบบนี้ไอ้โก๊ะมันจะกินมั้ยนะ
“พี่หอม เดี๋ยวฉันกลับพร้อมไอ้ขันนะ”
ไอ้แก้วเอ่ยบอกเมื่อทั้งหมดเดินออกมาจากร้านไก่ย่าง
“อ้าว ทำไมล่ะแก้ว” ทิเบตถาม
“จะอยู่ดูหนังกับลิเกน่ะคุณ อย่ารอเลย มันดึก น้ำค้างแรง พี่หอมจะไม่สบายเอา”
“เฮ้ย ไอ้แก้ว ข้าไม่ใช่เด็ก ไม่กระหม่อมบางขนาดนั้นนะเว้ย”
ไอ้แก้วไม่สนใจลูกพี่จอมโวย เหลือบมองคุณหมอหนุ่มที่พยักหน้าเข้าใจ และพร้อมจะลากลูกพี่มันกลับบ้านเมื่อถึงเวลา
คล้อยหลังคนทั้งสาม ทิเบตหันกลับมามองข้าวหอมอีกครั้ง
“แล้วเราไปไหนกันต่อดี”
“อืม...ไปหาซื้อของฝากให้ป้านิภาดีกว่า ตรงโน้นมีซุ้มของชาวบ้านมาออกร้านด้วย”
“เอาสิ”
ทิเบตเดินตามร่างโปร่งพร้อมถุงไก่ย่าง ที่เตรียมไว้ให้เจ้าสุนัขทั้งสามตัว
เดินเที่ยวชมงานจนได้เหงื่อ และเวลาก็ล่วงเลย ทิเบตจึงชวนข้าวหอมกลับบ้าน
“กลับกันเถอะ”
“อีกเดี๋ยวนะ”
ร่างโปร่งหันมายิ้ม ทิเบตจึงยอมตามใจดูอีกฝ่ายเล่นสนุกไปอีกพักหนึ่งแล้วจึงเอ่ยเตือนอีกครั้ง
“กลับได้แล้วหอม”
“อีกแป๊บหนึ่ง”
ข้าวหอมหันมาตอบแล้วรีบหันไปสนใจเวทีการแสดงตรงหน้าต่อ พร้อมคว้าแขนชายหนุ่มไว้
นี่ใครชวนใครมาดูกันแน่ ทิเบตส่ายหน้าอ่อนอกอ่อนใจ ยกนาฬิกาขึ้นดู แล้วสะกิดร่างโปร่ง
“กลับเถอะ ดึกแล้วนะ”
“อีก...”
“ไม่อีก ไม่เดี๋ยว ไม่แป๊บแล้วนะหอม”
น้ำเสียงดุเข้มตัดทุกช่องทาง ส่งผลให้ข้าวหอมค่อยๆหันกลับมายิ้มแหย
“กลับก็กลับ ปะ”
ข้าวหอมรีบเอาใจร่างสูงที่ส่งสายตาดุมาให้ชุดใหญ่ แล้วตามชายหนุ่มไปขึ้นรถกลับบ้าน
ความมืดรอบด้าน มีเพียงแสงไฟจากหน้ารถสาดส่องพื้นถนนเห็นแมลงบินว่อนปะทะกระจกหน้ารถไปตลอดทาง ภายในห้องโดยสารมีเพียงเสียงเพลงจากสถานีวิทยุที่เปิดคลอไว้ เล่นเพลงรักทำนองเนิบนาบอ่อนหวาน จนคนที่อยู่ภายในอดเคลิ้มไปกับบรรยากาศไม่ได้
ข้าวหอมเหลือบมองร่างสูงขับรถ หัวใจดวงเล็กอุ่นซ่าน มีความสุขจนน้ำตาแทบไหล ดีเหลือเกินที่รู้ว่าหัวใจตัวเองต้องการอะไร
V
V
ต่อข้างล่าง
-
:m18: :m18:
คิดถึงหมอทิกับหอมจัง.......
:oni1: :oni1:
มารองานเทกระจาดจ้า....
:z2: :z2: :z2:
-
รถแล่นมาถึงเรือนไทยหลังใหญ่ และเป็นไปตามคาด บรรดาสุนัขทั้งสามวิ่งรี่มาต้อนรับ ร่างโปร่งลงจากรถไปพร้อมไก่ย่างถุงใหญ่ โจ๋น้อยจมูกดีรีบผละจากทิเบตอ้อมรถมาทำตาใสใส่ร่างโปร่งที่กำลังแกล้งสุนัขตัวเอง ชูถุงไว้เหนือหัวพวกมันพร้อมหัวเราะร่วน
“อยากกินล่ะสิ ตามมาๆ”
ข้าวหอมพาพวกมันไปยังโต๊ะหิน แสงไฟจากระเบียงทำให้รู้ว่าบิดากลับมาแล้ว
“ไปแกล้งมัน ไม่เห็นเหรอว่าน้ำลายมันไหลเป็นทางแล้ว”
ทิเบตนั่งลงใกล้ๆ และทนไม่ไหวที่อีกฝ่ายยังถือไก่ย่างโยกไปทางซ้ายทีขวาทีให้ลูกกะตาหมาเคลื่อนตามไม่วางตา ชายหนุ่มจึงหยิบไก่ย่างออกมาแกะไม้ออกแล้วฉีกป้อนโจ๋น้อยกับหมูอ้วนที่เปลี่ยนข้างมานั่งคอย กระดิกหางเร็วพร้อมเลียปาก ดวงเปล่งประกายดีใจสุดฤทธิ์
เห็นดังนั้นข้าวหอมจึงฉีกไก่ย่างส่งให้ไอ้โก๊ะที่นั่งรออย่างกระสับกระส่าย พร้อมลูบหัวมันแรงๆ
“กินเยอะๆนะ ซื้อมาให้เพียบเชียวล่ะ”
ทิเบตยิ้มบางๆขณะป้อนไก่ย่างให้เจ้าสี่ขาสองตัว แล้วหันมองร่างโปร่งที่ยังคอยแกล้งไอ้โก๊ะเป็นระยะๆ ให้กระโดดงับไก่กลางอากาศอยู่เรื่อยๆ
กรรมของมันจริงๆที่มารักเจ้านายแบบนี้
ชายหนุ่มก้มหน้ายิ้มกับโจ๋น้อยที่ยังคอยไก่ย่างชิ้นต่อไปอยู่
เขาก็ด้วยนี่นา...
อากาศเย็นๆกับอารมณ์โปร่งโล่งสบาย เผลอแป๊บเดียวไก่ย่างก็หมดลงอย่างรวดเร็ว แต่พวกมันก็ยังนั่งคอยอยู่เช่นเดิม จนทิเบตอยากหัวเราะกับความใสซื่อของพวกมัน
“หมดแล้วๆ ไว้ค่อยกินใหม่วันหลังนะ”
ทิเบตโยกหัวหมูอ้วนตัวเตี้ยเบาๆแล้วลุกยืนชวนข้าวหอมขึ้นเรือน
ข้าวหอมรีบเข้าไปล้างมือและเลยอาบน้ำไปด้วย ออกมาก็เห็นทิเบตนั่งเก้าอี้ใกล้หน้าต่างมองท้องฟ้าคืนข้างแรมอย่างแปลกใจ
‘มืดๆแบบนั้นมีอะไรน่าสนใจ’
“ไม่อาบน้ำเหรอ”
เสียงเรียกของข้าวหอมทำให้ทิเบตตื่นจากภวังค์ คลี่ยิ้มให้อีกฝ่ายเล็กน้อย จากนั้นจึงลุกเดินสวนเข้าห้องน้ำ ข้าวหอมเช็ดผมจนแห้งแล้วเอนหลังบนที่นอนนุ่มช้าๆ เสียงครางพอใจดังขึ้นในลำคอ
ไม่ได้ออกกำลังเสียนาน เมื่อยขาไปหมด ข้าวหอมคิดพลางบิดขี้เกียจแก้ความเมื่อยขบแล้วหันหน้ารับสายลมเย็นพัดผ่านหน้าต่างเข้ามาภายใน ร่างโปร่งนอนตะแคงมองเหม่อไปในความมืด ลิบๆเหนือฝากฟ้าคือดวงดาวส่องสว่างกลางท้องฟ้าคืนข้างแรม เปล่งประกายระยิบระยับจับตา
เมื่อครู่อีกฝ่ายคงมองอยู่สินะ
คิดถึงชายหนุ่ม เหตุการณ์เมื่อตอนหัวค่ำก็หวนกลับมาทำให้ข้าวหอมเผลอยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ จนเคลิ้มจะหลับ
ทิเบตกลับมานั่งบนเตียงมองร่างโปร่งนอนหันหลังให้โดยไม่ห่มผ้าห่ม ชายหนุ่มจึงคลี่ผ้าคลุมร่างเล็กให้เบามือ ทว่ากลิ่นหอมโชยอ่อนแตะจมูกทำให้ทิเบตไม่อาจดึงตัวออกห่างอีกฝ่ายได้ นิ่งงันมองซีกหน้านวลหลับตาพริ้มไม่ต่างกับเด็ก แต่ริมฝีปากอิ่มเหมือนมีน้ำหล่อเลี้ยงแวววาวกลับดูเชิญชวน และคนที่เคยสัมผัสมาก่อนเช่นเขาจะไม่รู้เชียวหรือว่า มันอวบอิ่มหวานล้ำขนาดไหน
ลมหายใจอุ่นๆเป่ารดใบหน้า ข้าวหอมที่ยังไม่หลับสนิทจึงลืมตาขึ้นก็พบใบหน้าคมคายลอยอยู่ไม่ห่าง
“...นาย”
“นอนไม่ห่มผ้า”
ข้าวหอมเหลือบมองผ้าห่มคลุมมาถึงหน้าอกแล้วจึงระบายยิ้มเกลื่อนใบหน้า รู้สึกดีใจบอกไม่ถูก
“วันนี้สนุกรึเปล่า”
“อืม”
ทิเบตทิ้งน้ำหนักลงศอกเท้าคางมองคนถาม ระยะห่างไม่กี่คืบ
“พรุ่งนี้เป็นวันทิ้งกระจาด เด็กๆจะไปรอรับไม้ติ้วเอาไปแลกของ จะไปดูอีกมั้ย ตอนบ่ายแก่ๆโน่นแน่ะ”
“เอ คงไม่ได้หรอก ต้องไปดูที่อีกแปลงหนึ่ง”
“เหรอ”
“หอมอยากไปหรือ?”
ข้าวหอมส่ายหน้า “เหมือนกันทุกปีล่ะ แต่เผื่อนายอยากไปดู อยู่แต่บ้านกลัวจะเบื่อ”
กระแสความอ่อนโยนผ่านน้ำเสียง กับใบหน้าที่เฝ้าปรารถนาอยู่แค่คืบ ทิเบตอดใจไม่ได้ ลดมือไปเกลี่ยเส้นผมนิ่มลื่นบริเวณขมับให้อย่างรักใคร่
อะไรบางอย่างกำลังเอ่อล้นท่วมหัวใจ
“ได้อยู่ใกล้หอมฉันจะเบื่อได้ยังไง”
น้ำเสียงอ่อนหวานกำซ่านไปทุกรูขุมขน แม้รู้สึกเก้อเขินแต่ไม่อาจหลบตาคนตรงหน้าได้ ริมฝีปากอิ่มหยักโค้งจึงเม้มเป็นเส้นตรงข่มความประหม่าไว้อย่างยิ่งยวด
นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้สัมผัสใกล้ชิดกันแบบนี้
สัมผัสที่แสนวาบหวามชวนให้เลือดในกายเดือดพล่าน
กลิ่นจำเพาะของร่างขาวนวลลอยแขวนในอากาศ ทำเอาลมหายใจทิเบตสะดุดเป็นห้วงๆ พินิจใบหน้าน่ารักน่าเอ็นดูซ่อนความประหม่าไว้ไม่มิด
เหมือนเวลาหยุดนิ่ง ข้าวหอมกลั้นหายใจมองลูกกระเดือกอีกฝ่ายขยับขึ้นลง พลางแลบลิ้นเลียริมฝีปากอย่างขลาดๆ ฟังเสียงลมหายใจถี่กระชั้นของชายหนุ่มแรงขึ้นอย่างมีความหมายและความหวัง
เมื่อศีรษะชายหนุ่มก้มลง ข้าวหอมจึงหลุบตารอรับสัมผัสอ่อนหวานด้วยความยินดีเป็นล้นพ้น
กลีบปากอ่อนนุ่มเผยอรับลิ้นร้อนชื้นเข้ามากระหวัดรัดดูดดึง ให้เคลิบเคลิ้มไปกับกลิ่นหอมรัญจวน ร่างโปร่งเผลอกระชับจับต้นแขนอีกฝ่ายแน่น ราวกับกลัวว่าร่างหนักๆนี้จะลอยหายไปต่อหน้าต่อตา
ทิเบตเวียนจูบไปตามมุมปาก โหนกแก้ม ปลายคางอย่างไม่รู้เบื่อ เมื่อลิ้นเล็กๆตอบรับเกี่ยวกระหวัด ชายหนุ่มจึงย่ามใจสอดฝ่ามือเคล้นคลึงแผ่นอกแบนราบหากเนียนนุ่ม ความรุ่มร้อนกระหายอยากเผาผลาญสติสัมปชัญญะ ได้ยินเพียงเสียงหัวใจตัวเองเต้นถี่รัวดังก้องโสตประสาท
ร่างโปร่งร้องครางเมื่อถูกฝ่ามือหนักบีบเคล้นไปตามผิวกายและยอดอกไวสัมผัส เหมือนชายหนุ่มกำลังตอกย้ำให้ตัวเองรู้สึกถึงการมีอยู่ของคนใต้ร่าง ก่อนลากเน้นหนักไปตามชายโครงจนถึงส่วนกลางลำตัวที่กำลังเปลี่ยนรูปร่าง
มือใหญ่เข้ากอบกุมส่วนร้อนรุ่ม จากนั้นจึงออกแรงบีบกลุ่มก้อนอ่อนไหวตามแรงอารมณ์
“อะ!”
ข้าวหอมสะดุ้งเนื้อตัวกระตุก หากแต่แรงกระตุกนั้นกลับกระชากร่างสูงผงกศีรษะขึ้นมองใบหน้าแดงเรื่อทันที
ท่ามกลางแสงไฟสีนวลดวงเล็กลิบหรี่หัวเตียง ประกายตาสองคู่กำลังจ้องมองกันสั่นไหว สายลมเย็นค่อยๆพัดผ่านพาความร้อนรุ่มในอกจางหายไป และเริ่มมีสติตรึกตรองสิ่งที่กำลังกระทำอยู่
ทิเบตละล้าละลังชักมือออกจากแกนกายอีกฝ่าย
เขาได้ตัดสินใจเลือกทางเดินของตัวเองไปแล้ว
แล้วควรแล้วหรือ
ควรแล้วหรือจะตักตวงความสุขจากการไม่ยับยั้งชังใจในครั้งนี้ แล้วต้องทรมานไปชั่วกัปชั่วกัลป์
ดวงตาฉายแววเจ็บปวดสุดแสน สะกดกลั้นความปรารถนาทุกอย่างไว้ในซอกหนึ่งของหัวใจ ด้วยกลัวว่าหากถลำลึกไปในคราวนี้แล้ว เขาคงไม่ยอมปล่อยมือจากอีกฝ่ายไปชั่วชีวิต แม้จะได้มาแต่ตัวไร้ซึ่งหัวใจ เขาก็จะไม่ยอมมือเป็นอันขาด
จะกักขังเหนี่ยวรั้งไว้ข้างกายตลอดไป...
และนั่นคือสิ่งเดียวที่เขาไม่ต้องการทำ
ทิเบตลูบพวงแก้มสีเรื่อแผ่วเบา
ข้าวหอมเอียงคอมองร่างสูงนิ่งงัน ดวงตาหวานฉ่ำปรือมองด้วยความงุนงงเหมือนถูกดึงจากปุยเมฆลงสู่พื้นดิน
เขาทำอะไรผิดหรือ
และก่อนจะได้เอ่ยปากถาม ทิเบตก็แนบริมฝีปากกับหน้าผากมนเนิ่นนานหนักหน่วง แล้วค่อยๆถอนออก
“นอนซะ วันนี้เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้จะลุกไม่ไหวนะ”
ร่างสูงพลิกตัวออกจากอีกฝ่าย จากนั้นจึงจัดผ้าห่มคลุมให้อย่างดี โดยมีดวงตาใสแจ๋วจ้องมองอยู่ตลอด
ความสับสนในดวงตาคู่สวยทำให้ทิเบตคลี่ยิ้มบาง สอดแขนประคองศีรษะอีกฝ่ายเข้ามาแนบอก เหมือนจะกล่อมให้นอน หากมือใหญ่กลับสั่นสะท้าน ยิ่งทำให้ข้าวหอมรู้สึกผิดปกติ ใจหายวูบ เริ่มไม่ไว้ใจในรอยยิ้มที่ฉาบบนใบหน้าอ่อนโยนนั้น
ความอบอุ่นเมื่อครู่ถูกแทนที่ด้วยความหนาวเหน็บโดยไม่รู้ตัว
อะไรบางอย่างกำลังร้องบอกว่า เสียงของเขาไปไม่ถึงชายหนุ่ม
ไปไม่ถึงหัวใจชายหนุ่มที่ปิดตายไปเสียแล้ว
มือเล็กกำชายเสื้ออีกฝ่ายไว้แน่นจนปลายเล็บจิกเข้าไปในเนื้อก็ไม่รู้สึกเจ็บปวด เปลือกตาบางฝืนปิดลงอย่างยากเย็น
มีบางอย่างกำลังจะเปลี่ยนไป
ทิเบตประคองกอดร่างบางมองกลุ่มผมนุ่มสลวยทอดเคลียหัวไหล่ ในอกเจ็บยอกแต่พยายามฝืนตัวเองสุดกำลัง
ขอโทษ
เขารักษาสัญญาไม่ได้อีกแล้ว
เขาไม่สามารถอยู่ใกล้ๆได้โดยไม่รู้สึกรู้สาอะไร
มันทรมานเหลือเกิน
และก่อนจะบังคับตัวเองไม่ได้ เขาต้องตัดไฟเสียแต่ต้นลม
ทิเบตหลับตาลงอย่างอ่อนล้า
แม้คืนนี้ดวงดาวจะเปล่งประกายสุกสว่าง แต่มันก็ยังเป็นคืนเดือนมืดอยู่ดี
………….TBC…………….
See you on Thursday o13
-
มาแล้ว..ฮ่าๆๆ..ตามน้องข้าวหอมประมาณว่า ทุกๆชั่วโมงตอนตื่นเลยก็ว่าได้
ขอบคุณผู้แต่งนะครับ
-
กรี๊ดดดดด ไหงพี่หมอตัดฉับค้างคาแบบนี้ :serius2:
สงสารน้องหอมจัง รับกรรมจากสิ่งที่ตัวเองเคยก่อไว้
คนอ่านก็ได้แต่หวังว่าตอหน้าคงจะดีขึ้น :m15:
เป็นกำลังใจให้น้องหอม พี่หมอทิ คนแต่ง และคนโพสค่ะ :กอด1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด.....
พี่หมอทิ.....อย่าทำแบบนี้สิคะ คนอ่านปวดหัวใจ :sad4:
นี่แหละหนา...คนเรา มีอะไรก็ไม่พูดกันตรงๆ เวลาตีความมันถึงได้ไปคนละทิศละทางแบบนี้ สงสารข้าวหอมจริงๆเลย
เฮ่อ...ข้าวหอมออกแรงอีกนิดนะ บอกออกไปตรงๆเลย เพราะตอนนี้ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว สู้ๆๆ
ขอบคุณค่ะที่ช่วยจิ้มไข่ให้ :o8:
-
คนอ่านยังค้างงง
แล้วข้ามหอมจะค้างขนาดไหน ไม่เห็นใจเลย ฮ่าๆๆๆ
รักนี้ ข้าวหอมต้องเปิดอกคุยแล้วละ ว่าตกลงรู้สึกยังไง
ไม่ง้าน มันจะสายเกินไปนะ
-
แง้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :impress3:
เมื่อไหร่จะเข้าใจกัน อุตส่าห์รักกันขนาดนี้แล้วแท้ๆ ทำไมไม่พูดกันตรงๆ
-
หมอ ทำงี้ได้งัยค้างเลยง่ะ หมอใจร้าย หอมค้างง่ะคนอ่านก้อค้างง่ะ
-
เป็นกำลังใจให้พี่หมอนะคะ ฮือๆๆๆๆ
ทรมานแค่ไหนนะ ที่อยู่ใกล้คนที่รัก และคิดว่าต้องตัดใจให้ได้เนี่ย.... :m15:
-
หอมเอ้ยยยย บอกเค้าว่ารักเห้อะะะะะ จะได้ไม่เจ็บกันทั้งคู่
-
น้องหอมพยายามเข้าค่ะ พี่ีหมอเค้าเป็นแบบนี้เพราะเราในอดีต เราต้องทำให้เค้ารู้นะคะว่าเรารักเค้าแล้วไม่ได้อยากให้เค้าไป สื่อสารด้วยการพูดบ้างก็จะดีค่ะ บางครั้งการกระทำอย่างเดียวไม่ได้ช่วยให้พี่หมอรู้หรอกนะคะ
พี่หมอก็...จะมาตัดใจไรตอนนี้ล่ะคะ น้องเค้าทำให้ขนาดนี้แล้วอ่ะ หัดเข้าข้างตัวเองบ้างนะคะ
กำลังสงสัยว่าถ้าดราม่าหนักกว่านี้...หัวใจน้องหอมจะทนได้ยังไง ขนาดเราเป็นคนนอกยังปวดตับขนาดนี้ :เฮ้อ:
ขอบคุณคนเขียน คุณเทพมากค่ะ
คนโพสต์คะ +1 เป็นกำลังใจและขอบคุณที่หานิยายดีดีมาให้อ่านค่ะ
:pig4:
ปล.อยากให้ทุกวันเป็นวันพฤหัสจัง :o8:
-
บีบหัวใจจริง ๆ หมอคะ เปิดใจอีกนิดนะคะ จะได้เห็นความจริงบางอย่างชัดขึ้น
นะ นะ
-
โอ๊ยสงสารจริงๆๆคู่นี้ กำลังสวีทหวานเชียว
คุณหมออย่าเพิ่งตัดใจสิรักข้าวหอมแล้วรอหน่อย
ข้าวหอมก้อบอกรักหมอสะทีเถอะขอร้อง
รอตอนต่อไปจ้า :bye2:
-
:m15: สงสารพี่หมอทิ
:monkeysad: สงสารน้องข้าวหอม
:sad4: :o12: สงสารตัวเอง.....ที่ต้องรอถึงวันพฤหัสสสส :serius2:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
เปิดอกพูดไปเลยคับหอม ในบางครั้งบางคำพูดก็สำคัญกว่าการกระทำนะคับ :call:
-
โอ๊ย... ลุ้นจนเหนื่อย
ดีนะที่คนโพส บอกว่า happy end
ถ้าไม่รู้ก่อนนี้ต้องเครียดตาย
ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว ลุยเลย หอมสู้ๆ
-
เฮ้อออออออออออออออ...ตามอ่านจนทันสักที - -"
ตอนแรกอ่านแบบโดดไปโดดมา หนีไปอ่านตอนต้นเรื่่องบ้าง ตอนล่าสุดบ้าง
ยิ่งตอนที่ข้าวหอมเข้าโรงพยาบาล แล้วหมอทิทำเฉยชาใส่เนี่ย...รู้สึกสงสารข้าวหอมมาก ๆ เลยนะ
แบบว่าเห้ยยยย...อุตส่าห์เปิดใจแล้ว ทำไมหมอทิไม่เห็นใจ ทำไมยังดึงดันที่จะเลิกกันให้ได้
แล้วแบบว่า หมอทิคิดเล็กคิดน้อยเกินไปหรือเปล่า...อะไรแบบนี้ แอบเจ็บปวดตามข้าวหอมไปด้วย
แต่พอได้อ่านตั้งแต่ต้นแล้วเนี่ย...เอิ่มมมมมมมมม..เราเริ่มเข้าใจอะไร ๆ ในตัวหมอทิเพิ่มมากขึ้น
และไม่แปลกใจเลยที่หมอทิจะทำแบบนี้ เป็นเราคงจะไม่อยู่ให้เห็นหน้า และคงจะยิ้มต่อหน้าไม่ได้ด้วยซ้ำ
ทั้งหมดทั้งมวลมันก็มาจากการกระทำของข้าวหอมในอดีตทั้งนั้น...แล้วแบบนี้จะโทษใครได้ นอกเสียจากตัวเองล่ะข้าวหอม
ถ้าข้าวหอมจะต้องเจ็บปวดหรือทรมานไม่ว่าจะมากหรือน้อย แต่เพื่อไม่ให้หมอทิไป ยังซะก็ต้องอดทนแหล่ะ
เพราะตัวเองทำเค้าไว้มาก...เค้าจะรู้สึกไม่มั่นใจและจะถอยเมื่อไหร่ย่อมได้เสมอ...ดังนั้นทางแก้ทั้งหมดทั้งมวล
มันก็มีอยู่ทางเดียวเท่านั้น ก็แค่ข้าวหอมต้องบอกความรู้สึกของตัวเองออกไป ถ้ามัวแต่เก็บไว้ ยังไงซะก็ไม่มีทางเข้าใจกัน
อย่าปล่อยให้เวลาต้องเดินไป...โดยที่เราก็รู้อยู่แก่ใจว่าต้องทำอะไร...จะต้องรอให้เสียเค้าไปจริง ๆ ก่อน ถึงจะรู้สึกเสียใจ
ตอนนั้นมันก็คงจะไม่มีประโยชน์อะไรแล้วแหล่ะข้าวหอม...เพราะถึงตอนนั้น ต่อให้พูดดังแค่ไหน ก็ไม่มีใครฟังอยู่ดี
จะรออ่านตอนต่อไปนะฮะ...หลัง ๆ มายิ่งอ่านยิ่งเครียด...แต่ก็ยิ่งอยากอ่าน เพราะเป็นพวกซาดิสต์...ชอบความทรมาน 5555555555
+1 ให้กำลังคนโพสต์ด้วยฮับป๋ม XD
-
ค้างง่ะ หมอทิ ทำอย่างนี้ได้ไง
:serius2: :serius2: :serius2:
-
เมื่อไหร่จะรักสักที :เฮ้อ:
การกระทำสำคัญกว่าคำพูด แต่บางทีการกระทำอย่างเดียวก็ไม่เพียงพอ
รอติดตามตอนต่อไปจ้า
-
หมอทิเสียใจ เราก็เข้าใจนะ รอให้ข้าวหอมบอกความในใจของตัวเองจริงๆ หมอจะได้เข้าใจแจ่มแจ้งนะ
อดทนๆ :กอด1:
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: นานเกินไปแล้วนะ ตั้งอีก 2 วันแน่ะ :serius2: :serius2: :serius2:
-
การกระทำในอดีตส่งผลมาถึงปัจจุบัน
ทำให้ข้าวหอมต้องได้รับกรรมที่เคยแกล้งพีทิเอาไว้
เอาละเหวยทีใครทีมัน
ว่าแต่พี่หมอทิอย่าใจแข็งกับคุณภรรยานานนะคะ
เดี๋ยวน้องข้าวหอมไม่ง้อแล้วจะยุ่งไปกันใหญ่
-
:monkeysad: ต่างฝ่ายต่างคิดไปคนละทาง...
อุตส่าห์มีบรรยากาศหวานๆ แล้วเชียว เฮ้อออ...
หมอคะ อย่าตัดสินใจทำอะไรที่ทำร้ายหัวใจตัวเองอีกเลยนะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ...
รอวันพฤหัสจ้า... o13
-
ง่ะ มาเศร้าเอาตอนท้ายชัด ๆ T T
-
*ตบเข่าฉาด!!* ให้มันได้อย่างนี้ดิ เฮ้อ~
ลุ้นสุดพลัง วืดไปซะงั้น แสดงว่าข้าวหอมยังพยายามไม่มากพอ
ยังไงก้อสู้ๆละกันนะ ทำเค้าไว้เยอะนี่นา
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
มันน่า จับเอาหัวมาโขกกันนะ 2คนนี้
-
เฮ้ยยย เมื่อไหร่หมอจะเข้าใจหนอออออ
-
ทุกทีเห็นมาลงวันละตอน ตอนนี้กลายเป็นสองวันตอนแล้วเหร่อ :เฮ้อ:
-
:sad4:
อาร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย พี่หมอนะพี่หมอ
:เฮ้อ: คุยกันก็เข้าใจไม่ตรงกัน แสดงออกทางการกระทำและความรู้สึกอีกคนก็ตีความหมายไปอีกอย่าง
พยายามอีกนะหอม พี่หมอก็มองใหม่ได้แล้ว
-
ตัดใจง่ายเกินไปแระหมอทิสงสัยต้องใช่ตัวช่วย
เดียวปัดให้เทพกลับมาแย่งข้าวหอมไปเลยแล้วพี่หมอจะรู้สึกเชอะ
สงสารข้าวหอมจังพี่หมออ่ะไม่ยอมทำการบ้านเนี้ยแง๊ๆ
รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊าค่า
-
ทั้งที่รู้ว่าอ่านแล้วปวดใจ ก็ยังตามอ่านอยู่อ่ะนะ อยากจะหนีไปที่ไม่มีเนทกลับมาอีกที หอมกะหมอก็หวานกันแล้ว 5555
-
เฮ้ออออออออ รีบๆ เคลียร์กันสักทีน๊า
คนอ่านลุ้นอยู่คร้าบบบบ
-
นั่งอ่านตั้งแต่10.30 จบเอาตอนบ่ายสอง :laugh:
เห็นชื่อคนแต่งแล้ว..แหะๆ ช่วงนี้อ่านนิยายหลายเรื่องที่ดราม่าหนักหนาสาหัส..เลยขอเว้นวรรคไว้ก่อน ให้สถานการณ์เรื่องอื่นเบาๆลงบ้างแล้วค่อยเข้ามาอ่าน ไม่งั้นเดี๋ยวจะจิตตกไปมากกว่านี้..ดีนะที่ยังมาทัน..ยังไม่จบ^^
เรื่องนี้สนุกค่ะ ชอบ ใช้ภาษาเรียบง่ายอ่านแล้วลื่นไหลดีด้วย คำผิดมีบ้างประปรายแต่นัีบว่าน้อยค่ะ
อ่านแล้วบางทีก็หน่วงๆในอกอยู่เหมือนกันนะ..
ชอบเวลาภาษาที่ใช้บรรยายพวกฉากอารมณ์ค่ะ..
ใช้คำพูดบรรยายออกมาง่ายๆ แต่อ่านแล้ว 'ฉึก' เจ็บลึกเอาการอยู่เหมือนกัน..
เข้าเรื่องดีกว่า..
ตั้งแต่อ่านมา..พูดกันตรงๆ เอ็นดูแกมหมั่นไส้ข้าวหอมค่ะ อย่างมากด้วย แล้วก็สงสารหมอทิ
แต่ตอนที่จูบกับเทพน่ะ :serius2: ทำไปทำไมกัน?
หลายๆ การกระทำที่ไม่ค่อยดีนักที่ำทำกับหมอทิ ถึงจะไม่ตั้งใจให้เกิดอะไรร้ายแรง ถึงในใจจะไม่ได้เกลียดหมอทิจริงๆ
แต่..ใครโดนแบบนั้นก็ต้องเข็ดกันบ้างล่ะ..พอหมอถอดใจ..พอกับที่ข้าวหอมเริ่มที่จะรู้ใจตัวเอง
:เฮ้อ: สวนทางกันตลอด..จริงๆ ข้าวหอมต้องถูกดัดนิสัยบ้างน่ะแหละถูกแล้ว..บางทีก็ต้องมีตัวเร่งปฏิกิริยามากระตุ้นข้าวหอมบ้าง ซึ่งเราว่าเจนนี่เป็นตัวเร่งที่ใช้ได้ ฮ่าๆ
แต่หวังแค่คุณหมออย่าน้อยใจนานนะ..ถ้าข้าวหอมเปิดใจหมดทุกอย่างคุณหมอก็อย่าเลิกนะ..
แอบทึ่งกำนันคุณพ่อข้าวหอม..คนต่างจังหวัด ไม่น่าเชื่อว่าจะยอมรับเรื่องที่ลูกหลานเป็นเกย์แล้วจัดงานแต่งออกหน้าออกตาด้วย o13
รอวันhappy endingละกัน รอตอนต่อไปด้วยค่ะ
:กอด1:ให้กำลังใจคนโพสท์
-
หมอทำไมทำแบบนี้ล่ะ
ไม่เข้าใจหมอเลย เปิดใจอีกทีได้ไหม
ให้โอกาสน้องหน่อยได้ไหมนะ
ขอร้องละ สงสารข้าวหอมจัง
-
:o12: โฮ...เจ็บปวดง่ะ...
เหมือนจะมีความสุข แต่ในขณะเดียวกันก็ทุกข์สุดๆเลย...
แต่ละคนก็มีกำแพงมากั้นเอาไว้ ข้าวหอมอุตส่าห์เข้าใจตัวเองแล้วว่าต้องการอะไร
แต่หมอเค้ายังเข้าใจไปอีกอย่าง ไม่ยอมทำอย่างที่คิดอะ TT
อ๊ากกกก...แล้วจะเข้าใจกันได้ยังไง ก็เล่นไม่มีใครยอมพูดออกมาให้หมดๆซะที
ฮื้อออ...รอตอนต่อไปนะคะ :L2: กำลังใจจ้าาา
-
ถามสิหมอทิ
ถามหอมซะ
คิดเองอีกแล้ว
ฉลาดเกิ้นนนนนนนน
เครียดดด
+1ให้writer ทำให้คนอ่านเคลิ้มแล้ว ฉับ!!!
-
ค้าง หมอทิทำหอมค้างและคนอ่านค้างด้วย
ทำแบบนี้ได้ไง มาทำต่อเลยนะ ชริ ๆ
-
ไม่ไหวแล้ว ทำไมหมอทิ คิดมากอย่างนี้เนี้ยะ. :seng2ped:
มาต่อเร็วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆค่ะ
ขอบคุณ และสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :pig4:
-
แต่คำ ๆ นั้นเราลืมพูดกัน ปล่อยให้เป็นแค่ความเข้าใจ
แต่มันนานเกินไป จึงอยากได้ยินอีกครั้ง
บอกซิ บอกซิบอกว่ารัก บอกซิบอกว่ารัก มันพูดไม่ยากสักหน่อย
บอกซิจะได้รู้ อย่าเก็บอยู่ในใจ มีใครบางคนอยากฟัง
บอกซิ บอกซิบอกว่ารัก บอกซิบอกว่ารัก มันพูดไม่ยากเท่าไหร่
บอกก่อนที่จะสาย หากต้องจากกันไป วันนี้เธอบอกรักหรือยัง
บอกหมอทิไปเลยค่ะหอม แค่คำ ๆ เดียวที่จะแปรเปลี่ยนเรื่องทั้งหมด :monkeysad:
-
พี่หมอคิดเองอีกแล้วนะ พี่หอมก็ไม่ยอมบอกพี่หมอซะที เป็นไงล่ะค้างเลย พวกหนูก็ค้างด้วยนะเนี่ย 555
รอตอนต่อไปค่ะ
-
:o12: :o12: โอ้ยยยยยรักกันสักทีเถ๊อะพ่อคุณรุนช่องเอ้ย
ไอ้คนอ่านมันจะขาดใจตายกันแล้วเนี่ยะ :เฮ้อ:
-
:o12: :o12: โอ้ยยยยยรักกันสักทีเถ๊อะพ่อคุณรุนช่องเอ้ย
ไอ้คนอ่านมันจะขาดใจตายกันแล้วเนี่ยะ :เฮ้อ:
ที่จริงรักกันตั้งนานเเล้ว เเต่ไม่พูดเองเเหละ เเล้วทำกับเค้าไว้ซะเยอะ
--------------------------------------------------------------------------------------
จากที่อ่านคอมเมนท์มาเเต่ละท่านปวดตับ ปวดใจกันไป (คนโพสอินจัด ปวดตามไปด้วย นี่เรื่องจริงนะ)
ไหนๆก็จะจบละ spoil ไปอีกว่า happy endjing เเน่ๆ
เเล้วก็บอกด้วยว่าจะมีเศร้ากว่านี้ถึง 85.85%
ซึ่งมันเป็นตอนหน้า จะรับกันได้มั้ย รึจะให้ลงสองตอนเลย
โหวตมา เเต่ถ้าอยากอ่านเเล้วอินกับเนื้อเรื่องตอนต่อไป ไม่สมควรต่อสองตอนรวดนะคะ
โหวตเลย วันพฤหัสเจอกันเเน่ๆ
-
หมอทิคร้าบ.........................
ให้โอกาสน้องหน่อยน๊า........................
เปิดใจอีกทีได้ไหม..............................
จะได้รักกัน...รักกัน...รักกัน...งัยคร้าบ
-
เง้อออ...เลือกไม่ถูกเลยอะค่ะ
แต่ถามความเห็นก็บอกตรงๆเลยว่าเราเป็นพวกอ่านแล้วชอบอิน 555
เคยเจอบางเรื่องเศร้าสุดๆจนหนีไม่ยอมอ่านต่อมาแล้วก็มีด้วยแหละค่ะ ฮ่าๆ
เพราะงั้นถ้าปวดตับมากก็อาจเกิดอาการกลั้นใจได้ (อารมณ์ว่าเศร้าๆแล้วถ้าค้างมันก็จะค้างนานอะค่ะ)
แต่ถ้าลงสองตอนรวดมันจะทำให้จบเร็วหรือเปล่าหว่า?
รอท่านอื่นมาช่วยโหวตแล้วกันนะคะ เรายังไงก็ได้จ้าา
ขอบคุณคุณคนโพสต์มากๆเลยจ้าที่เป็นห่วงตับคนอ่าน 555 กอดๆ
เรากด +1 ได้แล้ว บวกให้แทนคำขอบคุณนะคะ :กอด1:
-
เอาเศร้าๆ ให้น้ำตาท่วมทู้เยอะ ๆ
แล้วค่อยมาเทน้ำตาลตบท้ายทีหลังก็ได้จ้า :L2:
-
ง่า... ไหนๆก้อไหนๆแล้ว ลงทีละตอนนั่นแหละค่ะ
เวลาเศร้าๆช้ำๆก้อให้มันสุดๆกันไปเลย สู้เว้ย!!!
*วิ่งไปหาทิชชู่รอ*
-
ขอสองตอนรวดค่ะ
vote
โฮววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
-
แล้วแต่เลย แต่ถ้าลงทีละตอนก้จะรออ่าน 2 ตอนรวดเลยแล้วกัน ปวดจิตมามากแล้ว ไม่ไหวนะถ้าตอนหน้าเศร้ามากแล้วค้างอ่ะ ช่วงนี้จิตใจอ่อนแอ ^^
-
อยากอ่านเเล้วอินกับเนื้อเรื่องตอนต่อไปมากกว่าคับ ไม่สองตอนรวดก็ได้คับ เอาแบบบีบน้ำตา บีบหัวใจ เค้นความรู้สึก กระชากอารมณ์ แบบแทบหยุดหายใจ กลั้นใจกันไปข้างนึงเลยคับ ไหน ๆ ก็จะ Happy Ending แล้ว กระชากอารมณ์ความรู้สึกให้สุด ๆ กันไปเลย :laugh:
-
อ่า
เศร้ามากมาย
คราวหน้าขอ 2 ตอนรวดเลยค่ะ
-
โหวตสองตอนให้ช้ำชอกด้วยคนค่ะ
-
ขอโหวตสองตอนรวดเลยคร่า า า
........
กำลังค้าง
-
อีป้าแก่ๆว่าแค่นี้ก็ทรมาน กันทั่วหน้า ทั้งข้าวหอม หมอธิ และคนอ่านทุกคน
มาแหย่ให้อยากแล้วก็จากกันไป แงๆๆๆๆๆๆๆๆ ไอ้คนโพสใจร้ายมาก.......
+1
-
ร่วมโหวตด้วยครับ
ขอสองครับ ในวันเดียวกัน
แต่ไม่ต้องต่อเนื่องก็ได้ครับ
คนอ่านจะได้มีหลากหลายอารมณ์ในวันเดียวกัน
:a5: :a5: :a5:
-
บอกรักตรง ๆ เลยค่ะ แก้ปัญหาทุกอย่างได้
คิดเองในใจไม่ดีนะค๊ะ :m16:
-
ขอโหวต ลงสองตอน
แต่ไม่ต้องรวด เอาให้ห่างกันสักพัก แบบพอเศร้าก็เศร้าสุดๆ แต่ไม่นานอ่ะ
ย้ำแบบไม่นาน
เรื่องมากไปป่าวหว่า :pig4:
-
เข้ามาโหวตว่า ขอสองตอนรวดอีกคน
แต่เอาเป็นแบบ เช้า กะ ดึกๆก็ได้นะ จะได้มีเวลาชอกช้ำระกำใจซักครึ่งวัน
เพราะถ้านานกว่านี้กลัวจะเป็นโรคหัวใจตามน้องข้าวหอมไปอีกคน :serius2:(อาจจะอาการหนักกว่าน้องข้าวหอม เพราะไม่มีพี่หมอทิเป็นของตัวเอง เหอะๆๆ)
-
2ตอนรวดจ้า - -* เจอมหกรรมดราม่าเยอะไปแว้ว
-
:เฮ้อ:สองตอนเลยก็จะดีมาก
-
2ตอนเลยค่า เอาให้มันเจ็บสุดๆไปเลย :m15:
-
:z12: :z12: :z12: 2 ตอน 2 ตอน :angellaugh2: :angellaugh2: :angellaugh2:
-
และแล้วข้าวหอมก็ส่งใจไม่ถึงหมอทิอยู่ดี
ทำไมไท่พูดไปตรงๆเลยล่ะ
บางทีการกระทำนับล้าน ก็ไม่อาจแทนคำพูดคำเดียวได้นะ
+1 พร้อม :กอด1:คนโพส
-
เป็นอะไรที่ :serius2:
หึหึหึหึ o22
:L2: :L2:
-
+1ให้จ้า
จนป่านนี้แล้วยังไม่เข้าใจกันอีกอ่ะ จะไปแฮปปี้กันตอนจบเลยหรือป่าวค๊า :serius2:
-
เข้ามาโหวต สองตอนรวดค่า ไม่อยากช้ำนาน 55+ o18
-
สองตอน สองตอน สองตอน นะคะไรเตอร์ :pig4:
-
โอ๊ะ..โอว...น้องหอม เคลิ้มแล้วเชียว...ชิห์ :เฮ้อ:
-
รอก็ด่ะ ค้าบ
อยากให้อินๆ
-
อ่านแล้วปวดตับกับสองคนนีัจริง ๆ
ต่างคนต่างรัก แล้วทำไมไม่พูดกัน
ได้แต่คิดแต่เดากันเอง แล้วเมื่อไรมันจะเข้าใจกันละเนี่ย
เฮ้อ มันยังมีเศร้ากว่านี้อีกหรอคะ
ถ้างั้นขอแบบเศร้าทีเดียวเลยได้มั้ยคะ
เอาให้มันกระอักกันไปข้างหนึ่งเลย
จะเตรียมผ้าเช็ดหน้ารอคะ
-
รับได้สิ แต่อยากอ่านสองตอนรวดค่ะ o18
-
พี่ไรเดอร์ครับ เอาสองตอนต่อเลยดีกว่านะครับ ถ้าเกิดว่ามันค้างตอนที่มันเศร้า บางทีมันจะเกิดอาการนอนไม่หลับ ปวดตับ กระสับกระส่าย หายใจไม่ทั่วท้อง เป็นหนองที่แผล แก้ไม่หาย ไม่สบายไปเปล่าๆ ข้าวก็กินไม่ลง คงจะอยู่ไม่ได้ มันคงคล้ายจะเป็นหวัด อึดอัดในช่องท้อง แล้วก็มองหน้าคนไม่ติด คิดอะไรก็ไม่ออก บอกใครก็ไม่ได้ ทำอย่างไรก็ไม่หาย ถ้าไม่ได้อ่านต่อ คิดว่าพี่คงพอจะเข้าใจ
นาค๊าบ เหนื่อยนะนี่ อิอิ
-
อ่านไปก็น้ำตาไหลไป
สงสารหอม แต่ก็สงสารหมอทิเหมือนกัน
:m15:
ทั้งๆที่ตอนไปเที่ยวก็ยังหวานๆกันอยู่แท้
มีจับไม้จับมือ ตักข้าวให้แถมยังจูงกันด้วย
แต่พอตอนท้ายบทกำลังลุ้นๆว่าจะมีฉากสวีทอีกไหม
ดั้นกลายมาเป็นฉากโศกซะนี้
หอมจ๋าตัดสินใจพูดไปเหอะ
หมอปิดประตูหัวใจขนาดนี้1ว่าแค่การกระทำมันคงส่งไม่ถึงละอ่ะ
ของแบบนี้เราต้องพูดออกไปสถานเดียว เอาให้ชัดๆตรงประเด็นกันไปเลย
ให้มันรู้กันไปว่าสิ่งที่พูดจะไม่กระแทกตรงใจหมอมั้ง
ส่วนเรื่องที่ให้โหวตตอนหน้า
ใจจริงก็อยากอ่านสองตอนติด
แต่เพื่อความอินเอาให้มันเศร้าสุดๆ
ขอเป็นลงทีละตอนดีกว่าคะ เอิ้กๆ
-
--**--
รับได้ค่ะ....
หาทิชชู่ไว้รอวันพฤหัสก่อนนะ..... :sad11: :sad11:
เอาใจช่วยหมอกับหอมนะ
:L2: :L2: :L2:
-
เจ็บปวดกับน้องหอมและพี่หมอทิ
ทำไมไม่พูดปรับความเข้าใจกันเสียที
มาชูมือขอสองตอนรวดค่ะ จะได้เจ็บไปทีเดียวให้มันสะใจ
-
มากี่ตอนก็อ่านเท่านั้นตอนค่ะ ช่วงหลังนี้ไม่ค่อยอยากอ่านเลย อ่านแล้วสงสารทั้งหมอทิทั้งหอม
แต่ก็อยากรู้ว่าจะจบอย่างไรจนต้องอ่านต่อ จะรอวันพฤหัสอย่างใจจดใจจ่อเลยค่ะ
-
โหวต 2 ตอนรวด
1ตอน เช้าเศร้าสุดๆๆกันๆไป :m15:
1ตอน เย็นๆๆค่ำๆๆ สวีทหวาน ดับอารมณ์เศร้า :กอด1:
-
จัดมาเลยจ้า ให้ว่อง ๆ เขาเตรียมผ้าเช็ดหน้าไว้แล้ว :sad11:
-
นั่งรอความเศร้าครับ
เตรียมทิชชู่พร้อมล่ะ
-
เหอะๆๆๆๆ
ไม่เป็นไรหรอกไรเตอร์ คนอ่านเจ็บจนชิน
แต่แบบว่าน้องพับขอสอง แบบน้ำตาร่วงแล้วได้ยิ้มบ้างอะไรบ้าง
ไม่งั้นมันจะเศร้าข้ามวันนะตะเอง :กอด1:
-
เอาแบบ 2 ตอนรวดเลยค่ะ เจ็บทีเดียว เศร้าทีเดียวเลย
ไม่อยากเห็นข้าวหอมร้องไห้เลยอ่ะ โฮๆๆๆๆ
-
สำหรับผม...หลังจากที่เกิดอาการอินจัดมาหลายครั้งจนอยากจะฆ่าไรเตอร์วันละหลายๆรอบแล้ว จึงตัดสินใจไม่ยากที่จะเลือกแบบ 2 ตอน เช้า-เย็น ครับ
เพื่อช่วยไรเตอร์ในการตัดสินใจ ผมได้ช่วยนับผลโหวต (ใช้วิจารณญานส่วนตัวในการตัดสินนะครับ เพื่อนคนไหนที่เป็นเจ้าของความคิดเห็น ไม่เห็นด้วยกับการสรุปผลโหวตของผมก็แจ้งกับไรเตอร์เองเลยนะครับ...อิอิ ปัดความรับผิดชอบ 555)
ผลจนถึงความคิดเห็นของผม....เป็นดังนี้
โหวต 1 ตอน >>> 6 คะแนน (Reply # 1090, 1091, 1094, 1113, 1117, 1118)
โหวต 2 ตอน >>> 21 คะแนน (Reply # 1092, 1095 - 1097, 1099, 1101- 1106, 1110 - 1111, 1114 - 1116, 1119, 1121, 1124, 1125, 1126)
ปล.คนที่โหวต 2 ตอน ส่วนใหญ่ขอแบบ 2 ตอนในวันเดียวกันครับ... :mc4: :mc4:
-
ไหนๆ ก็ไหนแล้ว ขอสองตอนค่ะ :L2:
-
ขอบคุณทุกผลโหวตจ้า เเต่...................
ข้าพเจ้า jeab_u หรือ jeaby เป็นคนโพสจ้า
ผู้เเต่ง คือ พี่ Sake หรือ สาเก
สำหรับผม...หลังจากที่เกิดอาการอินจัดมาหลายครั้งจนอยากจะฆ่าไรเตอร์วันละหลายๆรอบแล้ว...อันนี้ความรู้สึกเดียวกัน :a5: จึงตัดสินใจไม่ยากที่จะเลือกแบบ 2 ตอน เช้า-เย็น ครับ
เพื่อช่วยไรเตอร์ในการตัดสินใจ ผมได้ช่วยนับผลโหวต (ใช้วิจารณญานส่วนตัวในการตัดสินนะครับ เพื่อนคนไหนที่เป็นเจ้าของความคิดเห็น ไม่เห็นด้วยกับการสรุปผลโหวตของผมก็แจ้งกับไรเตอร์เองเลยนะครับ...อิอิ ปัดความรับผิดชอบ 555)
ผลจนถึงความคิดเห็นของผม....เป็นดังนี้
โหวต 1 ตอน >>> 6 คะแนน (Reply # 1090, 1091, 1094, 1113, 1117, 1118)
โหวต 2 ตอน >>> 21 คะแนน (Reply # 1092, 1095 - 1097, 1099, 1101- 1106, 1110 - 1111, 1114 - 1116, 1119, 1121, 1124, 1125, 1126)
ปล.คนที่โหวต 2 ตอน ส่วนใหญ่ขอแบบ 2 ตอนในวันเดียวกันครับ... :mc4: :mc4:
คะเเนนเอกฉันท์มากกกก ขอบคุณ คุณ hene ที่ช่วยนับคะเเนน ขอตัดฉับเลยนะ
สรุป คือ จะลงเช้าเเละเย็นวันพฤหัสที่ 27 (ตอนที่ 23-24) จะได้ไม่ปวดตูด เอ้ย ปวดตับมาก
เเละเหมือนเดิมเเจกทิชชู่สีชมพูคนละ 1 ซอง
ปวดร้าวทรวงในเหมือนดั่งฤทัยถูกใครย่ำเหยียบ เมื่อริรักก็ คงต้องเปรียบ ดั่งเหยียบลงบนพื้นไฟ~~~~~~~~
-
เข้ามาโหวตขอสองตอนรวดเลยอีกคนค่า ไหนๆก็ไหนๆแล้ว เอาให้ตายไปข้างเลย :serius2:
ดีกว่าเจ็บค้างข้ามวัน อ๊ากกกกกกก :angry2:
-
อีป้าแก่ๆว่าแค่นี้ก็ทรมาน กันทั่วหน้า ทั้งข้าวหอม หมอธิ และคนอ่านทุกคน
มาแหย่ให้อยากแล้วก็จากกันไป แงๆๆๆๆๆๆๆๆ ไอ้คนโพสใจร้ายมาก.......
+1
ห้าๆๆๆ ป้าขา คนโพสก็ทรมาน อยากลงยี่สิบตอนใจจะขาด
+1ให้จ้า
จนป่านนี้แล้วยังไม่เข้าใจกันอีกอ่ะ จะไปแฮปปี้กันตอนจบเลยหรือป่าวค๊า :serius2:
ดั่งตาเห็น
-
อ่านไปลุ้นไปนะเนี่ย แบบว่าทุกข์แทนหอมทุกช๊อตเลยอ่ะ
เครียดนะเนี่ย เมื่อไหร่จะเข้าใจตรงกันสักที
-
รับทราบผลโหวต และขอบคุณมากจ้า :กอด1:
เจอกันวันพฤหัสบดี :bye2:
-
พี่ไรเดอร์ครับ เอาสองตอนต่อเลยดีกว่านะครับ ถ้าเกิดว่ามันค้างตอนที่มันเศร้า บางทีมันจะเกิดอาการนอนไม่หลับ ปวดตับ กระสับกระส่าย หายใจไม่ทั่วท้อง เป็นหนองที่แผล แก้ไม่หาย ไม่สบายไปเปล่าๆ ข้าวก็กินไม่ลง คงจะอยู่ไม่ได้ มันคงคล้ายจะเป็นหวัด อึดอัดในช่องท้อง แล้วก็มองหน้าคนไม่ติด คิดอะไรก็ไม่ออก บอกใครก็ไม่ได้ ทำอย่างไรก็ไม่หาย ถ้าไม่ได้อ่านต่อ คิดว่าพี่คงพอจะเข้าใจ
นาค๊าบ เหนื่อยนะนี่ อิอิ
หาหมอด่วนเลยน้อง
เเต่พี่เข้าใจน้องนะ
-
จิ้มๆๆ
-
ไม่ต้องโหวตละ
รอสองตอนดีกว่า
น่าสงสารหมอทิมากๆ
ไม่ว่าข้าวหอมจะรักหรือยังไม่รัก คนที่เจ็บที่สุดก็ยังเป็นหมอทิอยู่ดี
เสียงของหัวใจน้องข้าวหอมจะส่งถึงใจพี่หมอทิได้อย่างไรกันนะ
บวก 1 แต้ม ขอบคุณคนแต่งและคนโพสต์นะจ๊ะ
-
ไม่เป็นไรครับ...ถือว่าช่วยเหลือกัน จะได้อ่านอีกสองตอนเร็วๆ...อิอิ
-
รับทราบผลโหวตค่ะ
ดีใจที่ได้สองตอนฮิๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ok..เอาให้กระอักกันไปข้าง >..<
-
เตรียมตัวซื้อยาแก้ปวดตับ
//กินวันละ 2 ครั้ง เช้า เย็น หลังอ่านเรื่องนี้
-
:L2:เจอกันวันพฤหัสจ้า
-
ผมเข้ามาโหวดไม่ทัน แต่ดีใจที่มันออกมาเยี่ยงนี้ T^T
เหลืออีกกี่ตอนจบอ่ะครับ ผมกลัวไม่มีเวลาอ่านจัง
รีบลงนะครับพี่ >0<
ตอนนี้รอลุ้นข้าวหอมต่อ
ทำไมแกไม่ยอมพูดอะไรตรงๆไปซักทีฟะ
อ้อมค้อมอยู่นั่น โว้ยย เครียดเเทนหมอทิ - -*
ปวดตับค๊าบบ
-
ข้าวหอมรู้ว่ารักหมอทิ แล้วนะเหลือแต่ความไม่เข้าใจกัน
หมอทิตัดฉับ คนอ่านค้างเลย
:call:ตอนต่อไปมาเร็ววนะ
-
ยังจะเศร้า อีก เฮ๊อ เหนื่อยใจ
งั้นเดี๋ยวรออ่านตอนจบดีก่า จะได้ไม่จิตมากกว่านี้
-
โอ๊ยๆๆๆ มาโหวตไม่ทัน เพราะไม่กล้ากดมาอ่าน ถึงแม้จะมาลง 2 ตอนรวด แต่ แต่ แต่ ยังปวดตับ ปวดใจ ใช่ม่ะ ฮือๆๆๆ รออ่านตอนจบตอนแฮปปี้เลยได้ป่าว มันแบบว่าอินอ่ะ
-
ไหนๆก็ไหนแล้ว
จัดมาไห้ร้องไห้ขาดใจกันไปข้างหนึ่งเลยดีกว่า
แล้วค่อยจัดการเติมหวานให้ชีวิต
เอาแบบว่าคนอ่านละลายไปเลยค่ะ
ขาดตอนไม่ชอบ ชอบขาดใจ
5555555555555555555
-
วันพฤหัส
ต้องเตรียมใจไว้รอ
-
ขอทิชชู่ 1 ม้วน จะเอาไว้เช็ดน้ำตาตอนหน้า :m15:
-
มาดันๆๆ รอพรุ่งนี้ เอีะ ว่าจะอ่านตอนจบเลยนี่หว่า เห้อออ
-
เวรกรรม...เหมือนจะเข้าใจกันแล้วเชียว..
อะไรๆก็ดูดี บรรยากาศก็เป็นใจ..แต่พี่หมอทิคิดไปเองอีกแล้วอ่ะ :z3:
-
มารอ
พร้อมผ้าเช็ดหน้า 2 ผืน :z2:
-
:monkeysad: :m15: :sad11:
-
เอามาฝากก่อนนอน
:L2: :L2: :L2:
แล้วเจอกันพรุ่งนี้จ้า.....
:bye2:
-
ยังคงเหมือนเดิม
ยังไม่เข้าใจกัน
หมอทิก็คิดจาปล่อยมือแล้วเดินจากไปเหมือนเดิม
หอมต้องรีบทำอะไรซักอย่างแล้วล่ะ
บอกไปเลยก็ได้ว่าตัวเองรู้สึกยังไง
ก่อนทีอะไรอะไรมันจะสายเกินไปนะหอม
+1
-
:m15: :monkeysad:
ทุกอย่างกำลังไปได้สวยเลยอ่ะ แต่ทำไมหมอถึงได้ล้มเลิกแล้วมีสติกลางครันแบบนี้ล่ะ
ไม่นึกถึงใจเมียบ้าง ถ้ารังเกียจ ไม่รักจะยอมให้ทำอะไรต่อมิอะไรจะยอมนอนนิ่งๆแบบนี้เหรอ
แล้วไอ่อาการที่จะล่มกลางทางแบบนี้ หงะ...........ใจคนเป็นเมียจะเหลือเท่าไหร่กันวะ หมอธิ กีซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ
สวีตมันมาทั้งวันมาตกม้าตายเอาตอนนอนอ่ะนะ น้ำตาเมียตกในเฮ้ออออออออออออออออ
ข้าวหอมเอ้ย ต้องอดทนอีกแยะอ่ะนะ จะให้มาเหมือนเดิมแบบร้อยเปอร์เซนต์คงไม่มีอีกแล้วล่ะ
+1 จ้า
-
มาปูเสื่อรออ่านจ้า พกผ้ามารอซับน้ำตาละ
-
มารอน้องหอมแต่เช้าเลย.................
-
เข้ามารอรับความปวดร้าวของสองหนุ่ม(จำได้ว่าวันนี้วันพฤหัสอ่ะ) แต่แอบงงว่าเค้าโหวตไรกัน เลยรีบพลิกหน้าก่อน ๆ ดู
เสียใจอย่างที่สุดอ๊ะ!!!! ไม่ได้โหวตกับเค้าอ่ะ :m15: แต่ผลโหวตก็น่าพอใจค่ะ เพราะถ้าให้โหวตเองต้องขอเช้าบ่ายเหมือนชาวบ้านเค้าแน่นอน (แต่ไม่ได้โหวตด้วยอ่ะ :serius2: )
คลี่ผ้าเช็ดหน้ารอหน้าจอคอม...ไม่ไปไหนกันเลยทีเดียว
-
เขาเอาหมอนผ้าห่ม เปิดแอร์ ซื้อพิชซ่ากับทิชชูมานั่งรอแล้วน่า :z2:
-
มาสะบัดเสื่อ พร้อมหอบหมอนกับผ้าห่มมานั่งรอหมอทิ กับน้องข้าวหอม ด้วยคน
พร้อมป๊อปคอร์นอีกหนึ่งถ้วยใหญ่...และถังไว้รองน้ำตา T^T
-
มานอนรอค้า
-
นอนรอด้วยคนครับ
-
มารอพร้อมกับทิชชู1กล่อง
-
- Eternal Sunshine 23-
ท่ามกลางสายลมเย็นพัดพาความแห้งกร้านกระทบผิวกาย ข้าวหอมเท้าคางมองต้นไม้ใบหญ้าเริ่มเปลี่ยนสี และผลัดใบร่วงหล่นสู่พื้นดิน รอคอยการย่อยสลายอย่างเงียบเชียบ
ความรู้สึกหมดหวังท้อแท้เข้าแทรกซึมไปทุกอณูเนื้อ ข้าวหอมถอนใจเป็นหนที่เท่าไรแล้วไม่รู้ก่อนหันกลับไปมองบิดาซึ่งนั่งอ่านหนังสืออยู่บนตั่งเตี้ย
“พ่อ”
กำนันสิงห์เหลือบมองบุตรชายก่อนส่งเสียงรับในลำคอ “หือ”
“พ่อ คนเราทำผิด แล้วจะได้รับการให้อภัยรึเปล่า”
“ก็ต้องดูว่าผิดแล้วพยายามแก้ไขหรือเปล่า”
“ก็ถ้ารู้ว่าผิด และพยายามแก้ไข แต่เขายังไม่ยกโทษให้ล่ะพ่อ”
“ก็แสดงว่ายังพยายามไม่พอ”
“แล้วถ้าพยายามจนถึงที่สุดแล้วยังไม่ได้รับการให้อภัยอีกล่ะพ่อ”
“แล้วเอ็งเอาอะไรมาวัดว่าพยายามถึงที่สุดแล้วล่ะ”
ร่างโปร่งอึกอักกับสายตาบิดาที่กำลังค้นคว้าหาความจริงในเรื่องที่ถาม
“ก็...ฉันก็ถามทั่วๆไปล่ะ พ่อไม่ต้องมามองฉันแบบนั้นเลย”
คนเป็นพ่อส่ายหน้าพับหนังสือพิมพ์วางบนโต๊ะ ใบหน้าอมทุกข์เหมือนโลกจะแตกของบุตรชายทำให้หนักอก พลางพินิจพิเคราะห์อาการว่าดิ่งสู่ระยะไหนแล้ว
“ไอ้หอม ทุกสิ่งทุกอย่างมันมีวันหมด มันมีวันสาย อยู่ที่ว่าจะทำยังไงไม่ให้มันถึงวันนั้นต่างหากเล่า ถ้าเรารู้ตัวก็ควรรีบแสดงความจริงใจให้เขาเห็น อย่านิ่งนอนใจทิ้งไว้นาน เพราะวันเวลามันไม่คอยใคร แต่ถ้าเอ็งต้องการแบบนั้นก็ปล่อยไว้แบบนี้ล่ะ”
“พ่อ! ฉันไม่ได้พูดถึงหมอเขาซะหน่อยนะ”
“ข้าก็ยังไม่ได้เอ่ยชื่อใครซะหน่อย เอ็งจะร้อนตัวไปทำไม หรือเอ็งไปทำอะไรเขาไว้อีกล่ะ”
“เปล่าซะหน่อย”
คนตอบหน้าบูด แล้วรีบหลบสายตาบิดาซึ่งจ้องจับผิด ก่อนจะลุกหนีหายลงไปเล่นกับสุนัขแทน
กำนันสิงห์มองหลังบุตรชายหายลงบันไดไปแล้วจึงหยิบผ้าขาวม้าขึ้นมาเช็ดหน้าเช็ดตา
“เลี้ยงลูกมันเลี้ยงได้แต่ตัวจริงๆนะแม่บัว”
ณ บ้านศุภอมร นิภาฟังเสียงหลานๆวิ่งเล่นไล่จับกันคึกคะนองสมกับเป็นวันหยุด พ่อแม่ของเด็กๆกำลังง่วนทำส้มตำไก่ย่างพร้อมกับหนูนาอย่างสนุกสนาน บรรยากาศแสนสุขอบอวลทั่วบ้าน แต่นิภากลับหนักใจ เมื่อเห็นบุตรชายคนโตนั่งอ่านหนังสืออยู่คนเดียวเงียบๆใต้ต้นไม้ พูดจาน้อยลงจนน่าเป็นห่วง สภาพของลูกชายในวันนี้ทำให้เธอเจ็บปวดยิ่งกว่าวันที่ลูกแต่งงานเสียอีก
เพราะลูกอยู่เหมือนคนไม่มีหัวใจ
วันหยุดนี้ก็ไม่ไปบ้านกำนัน ถามก็เอาแต่ส่ายหน้าตาโศก อดทนไม่ไหวจึงหันไปหาสามีที่นั่งดูรายการโทรทัศน์ หัวเราะไม่สนใจลูกเต้า
“นี่คุณ ไม่ห่วงลูกบ้างรึไง นั่งหน้าหมองมาหลายวันแล้วนะ”
คุณวิวัฒน์ละสายตาจากโทรทัศน์หันมองภรรยา พร้อมระบายลมหายใจก่อนเอ่ย
“มันโตแล้วน่าคุณ จัดการชีวิตตัวเองได้หรอก”
“คุณ” นิภาลงเสียงหนัก “กรณีลูกเรามันเหมือนชาวบ้านเขาเสียเมื่อไรล่ะ”
“จะชายหรือหญิงก็มีหัวใจเหมือนกันล่ะคุณ”
“แต่ฉันอยากให้คุณลองคุยกับลูกดูหน่อย อย่างน้อยลูกจะได้สบายใจบ้าง”
“พ่อว่าให้ลูกมันได้มีเวลาอยู่กับตัวเองบ้างดีกว่า ถ้าเราเข้าไป เขาอาจไม่รู้ว่าตัวเองอยากทำอะไรก็ได้นะ”
นิภาค้อนขวับใส่สามี “กลัวว่าลูกจะฟุ้งซ่านไปใหญ่สิคุณ ถ้าเราชี้นำทางลัดให้ได้ มันดีกว่าให้เขางมหาทางเอาเองนะคะ”
เพราะลูกตื้อของภรรยา คุณวิวัฒน์จึงจำต้องลุกขึ้นเดินไปคุยกับบุตรชายเสียหน่อย แต่ไม่ได้คุยเรื่องที่ภรรยาฝากฝังไว้เท่านั้นเอง
คล้อยหลังสามี นิภาที่รู้นิสัยใจคอหยิบโทรศัพท์ต่อสายตรงถึงกำนันสิงห์ทันที
ยังไงก็ขอรู้สถานการณ์ไว้ก่อนเป็นดีที่สุด
ทิเบตเงยหน้าเมื่อบิดานั่งลงฝั่งตรงข้าม ชายหนุ่มปิดหนังสือวารสารข่าวความก้าวหน้าวงการแพทย์ คลี่ยิ้มเล็กน้อยให้บิดาเหมือนตัวเองไม่ทุกข์ไม่ร้อน
คุณวิวัฒน์เหลือบเห็นหนังสือในมือก็นึกชมวุฒิภาวะทางอารมณ์ของบุตรชายในใจ แต่ถ้าจะให้ดีกว่านี้ต้องรู้จักพูดคุยให้มากกว่าที่เป็นอยู่
“ไม่ไปกินส้มตำกับหลานมันรึ”
“แน่ใจว่ากินกันนะนั่น เห็นวิ่งหน้าตาเลอะไก่ยางไปรอบบ้าน ขอผ่านดีกว่าพ่อ ไม่งั้นรับรองว่าเสื้อผ้าที่ใส่อยู่นี่หมดกัน”
“ก็ไม่ต้องไปกินกับเจ้าทโมนพวกนั้นสิ ให้โรมเอามาให้ ตำอร่อยทีเดียว”
“ครับ เดี๋ยวค่อยไป ว่าแต่พ่อมีอะไรกับผมรึเปล่า”
ผู้เป็นบิดาพยักหน้ายิ้มละมุนในดวงตา
“อยากเปลี่ยนบรรยากาศบ้างมั้ย”
ทิเบตขมวดคิ้วนิดๆมองบิดาระคนแปลกใจ ก่อนตั้งใจฟังคำอธิบายด้วยหัวใจเต้นแรง และเมื่อทิเบตพยักหน้ารับ ร่างสูงวัยจึงเดินกลับเข้าบ้าน ปล่อยให้อีกฝ่ายจมอยู่ในความคิด
วันสุดท้ายใกล้เข้ามาแล้ว...
รถยนต์คันงามเคลื่อนเข้ามาจอดหน้าเรือนไทยยามบ่าย ทว่าท้องฟ้ากลับเต็มไปด้วยเมฆบางๆสีหม่นหมองทั่วผืนฟ้า เสียงเครื่องยนต์ดับลงพร้อมกับความเงียบเข้ามาแทนที่ ทิเบตเงยหน้ามองเรือนไทยหลังใหญ่ด้วยใจสงบกว่าที่คิด ชายหนุ่มกวาดตามองหาสุนัขที่ต้องออกมาต้อนรับ แต่ไม่มีจึงคาดเดาว่าคงตามข้าวหอมไปที่ไหนซักแห่ง
ก็ดีเหมือนกัน
ทิเบตเห็นไอ้แก้วโผล่หน้าออกมามองบนระเบียงจึงก้าวไปหา
“กำนันอยู่มั้ย”
“อยู่ในห้อง คุณจะคุยกับพ่อกำนันเหรอ”
“อืม ทำอะไรอยู่รึเปล่า”
“เปล่าหรอก เข้าไปได้”
“ขอบใจมาก”
ไอ้แก้วมองตามแผ่นหลังชายหนุ่มเดินสวนไป รอยยิ้มสะดุดใจแปลกๆทำให้เด็กหนุ่มไม่ยอมไปไหน นั่งลงไม่ห่างจากห้องพักกำนันสิงห์ จ้องมองประตูด้วยใจประหวั่น
หมอทิหายไปเป็นอาทิตย์ๆ พี่หอมก็เอาแต่นั่งหน้าเศร้า มันเกิดอะไรขึ้น ทั้งที่ทุกอย่างก็น่าจะไปได้ดีแล้ว
ก็พี่หอมรักหมอทิ หมอทิก็รักพี่หอมนี่นา
ผ่านไปเป็นนานสองนานทุกอย่างยังคงอยู่ในความเงียบสงบ ยิ่งทำให้คนคอยกระวนกระวาย ‘ต้องมีเรื่องอะไร’ จนกระทั่งร่างสูงเปิดประตูออกมาจากห้องพักกำนันสิงห์
ไอ้แก้วมองทิเบตปิดประตูเบามือ ใจหายวูบเมื่อเห็นสีหน้าเคร่งเครียดกับดวงตาแดงก่ำ
ทิเบตเดินมาหยุดหน้าเด็กหนุ่มซึ่งนั่งเงยหน้ามองอย่างสงสัย
“ฉันไปนะ”
คุณหมอหนุ่มจับบ่าอีกฝ่ายบีบเบาๆพลางเม้มริมฝีปากแน่นเหมือนกำลังสะกดกลั้นอารมณ์อย่างยิ่งยวด แล้วจึงเดินผ่านหน้าไป
ไอ้แก้วเบิกตาค้าง หันมองแผ่นหลังทิเบตหายลับเข้าไปในห้องพักข้าวหอม
“ทำไม?”
ในใจเด็กหนุ่มร้อนรน หันรีหันขวางก่อนวิ่งไปหากำนันสิงห์ซึ่งนั่งลูบไม้ตะพด สีหน้าไม่ปกติ ด้วยเขาไม่เคยเห็นกำนันมีท่าทีสุขุมพยายามเก็บความรู้สึกเท่านี้มาก่อน
ดวงตาแข็งกร้าวฉายแววอ่อนล้าหันมองใบหน้าตื่นๆของไอ้แก้วพลางขมวดคิ้วเชิงถาม
“พ่อกำนัน หมอ...หมอเขาจะไปไหน”
“ก็กลับบ้านเขาสิ” ชายชราตอบเสียงเรียบทว่าเน้นหนัก
“กลับ? ก็เพิ่งมา พี่หอมก็ไม่อยู่”
กำนันสิงห์นิ่งมองไอ้แก้วชั่วขณะแล้วค่อยๆระบายลมหายใจ
“กำนัน...” ไอ้แก้วครางแข้งขาอ่อน เมื่อรู้คำตอบร่ำไร “หมอจะไม่กลับมาแล้วเหรอ”
“ไม่รู้เหมือนกัน”
สิ้นคำตอบกำนันสิงห์ ไอ้แก้วก็ผลุนผลันวิ่งออกมานอกชาน ในอกเหมือนมีไฟลน ในหัวมีแต่หน้าลูกพี่เต็มไปหมด
‘พี่หอมไปไหน รีบกลับมาไวๆ หมอเขาจะไปแล้วนะพี่!’
ไอ้แก้วชะโงกมองลานหน้าบ้านไม่เห็นแม้แต่เงาลูกพี่ จึงวิ่งลงบันไดไปละล้าละลังอยู่ใต้ถุน
‘ทำไงดีๆ’ เด็กหนุ่มเงยหน้ามองเพดาน จากนั้นจึงรีบวิ่งขึ้นเรือนคว้าโทรศัพท์มือถือของกำนันสิงห์ออกมากดๆ รอปลายทางรับสายพลางหันมองประตูห้องพักที่ทิเบตหายเข้าไป
“รับสิ ช้าจริงเว้ยไอ้พี่หอม”
คนร้อนรนสบถทั้งที่รอสัญญาณไม่กี่วินาทีปลายทางก็รับสาย
“มีอะไรไอ้แก้ว” น้ำเสียงกวนประสาทดังมาตามสาย
“พี่กลับบ้านเร็วๆ กลับมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!”
“เป็นอะไรไอ้แก้ว ใครเป็นอะไร”
ข้าวหอมถามคล้ายไม่ใส่ใจ
“พี่นั่นล่ะจะเป็น หมอเขาจะไปแล้วนะพี่ อยู่ไหน? รีบกลับบ้านเร็ว”
“หมอ! หมอมาเหรอ?”
น้ำเสียงดีใจของอีกฝ่ายยิ่งทำให้ไอ้แก้วปวดใจ
“จะไปแล้วต่างหากเล่า!”
“ไปไหน!”
“ไม่รู้อะ”
ไอ้แก้วตอบแล้วหันไปมองบันไดเมื่อได้ยินเสียงสุนัข และเสียงวิ่งตึงๆด้านนอก ก่อนเดินไปหาก็เห็นศีรษะลูกพี่โผล่พ้นบันไดขึ้นมาพอดี
“หมอ?” ข้าวหอมหอบตัวโยน
“ในห้อง”
ไอ้แก้วมองลูกพี่ก้าวยาวๆเข้าไปในห้องแล้วจึงทิ้งตัวนั่งพิงราวระเบียง จากนั้นหันมองไปทางห้องพักกำนันสิงห์ก็เห็นผู้สูงวัยยืนมองเหตุการณ์อยู่ก่อนแล้ว
และสัญญาณนี้ทำให้ไอ้แก้วหมดแรง
พี่หอม...
ทิเบตเข้ามายืนนิ่งกลางห้องที่พวกเขาเคยร่วมหลับนอน ภาพวันเก่าๆไหลบ่าเข้ามาในหัวจนต้องสลัดทิ้ง ดวงตาแดงก่ำกวาดมองไปรอบๆราวกับจะซึมซับทุกภาพไว้ในความทรงจำให้มากที่สุด แล้วมุมปากหยักโค้งก็เผยอคลี่ยิ้ม
‘เผลอแป๊บเดียวก็แต่งเข้ามาเป็นเขยเกือบปีแน่ะ’
เขาสร้างความทรงจำไว้ที่นี่มากมายจนคิดไม่ออกเลยว่าจะเก็บมันไว้ที่ซอกไหนของหัวใจ จึงจะไม่ล้นออกมาทำร้ายตัวเองได้ ที่ผ่านมารักษาใครต่อใครมานักต่อนัก หากตอนนี้เขากลับให้คำแนะนำตัวเองไม่ได้เลย
มันมืดแปดด้านไปหมด
ชายหนุ่มหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าขึ้นมากางบนเตียง เสื้อผ้าในตู้ที่เอามาทิ้งไว้ไม่กี่ชุดถูกจับใส่ลงไปแล้วรูดซิบปิด ก่อนจะชะงักและรูดซิบออกดังเดิม
ตอนมาใหม่ๆก็ไม่ได้ทิ้งอะไรเอาไว้ซักชิ้นเดียว ด้วยเกรงว่าจะอยู่กันได้ไม่ยืด แต่ว่านานวันเข้าก็เริ่มมีของชิ้นเล็กชิ้นน้อยผุดขึ้นในห้องนี้ที่ละชิ้นสองชิ้น จนทุกซอกทุกมุมมีกลิ่นอายตัวตนของเขาแทรกอยู่ไปทั่ว
ทิเบตพรางพรูลมหายใจมองเครื่องใช้ของตนตามที่ต่างๆ ไม่จำเป็นต้องเอากลับไปก็ได้ แต่จะเหลือเอาไว้ทำไมให้ตอกย้ำถึงการมีอยู่ของเขา เป็นภาระอีกฝ่ายเปล่าๆ
เสียงร่ำร้องที่อีกฝ่ายไม่มีวันได้ยินดังก้องในใจ จนต้องกัดฟันทน
คุณหมอหนุ่มลูบหน้าแล้วจึงจัดการเก็บข้าวของทุกอย่างที่มียัดใส่กระเป๋าจนหมด
“นาย!”
ข้าวหอมกระหืดกระหอบผลักประตูเข้ามาภายใน ใจเสียเมื่อเห็นภาพทิเบตถือกระเป๋าตุงๆไว้ในมือ หากพยายามตั้งสติเดินตัวลอยละล่ำละลักถาม
“มาตั้งแต่เมื่อไรเหรอ”
ทิเบตหันมองร่างโปร่งบางที่เข้ามาอย่างไม่คาดฝัน พลางกลืนก้อนแข็งๆลงคอก่อนตอบ “สักพักแล้ว”
“เหรอ... แล้ว...แล้วไม่เอาของในกระเป๋าออกมาก่อน เดี๋ยวเสื้อผ้ายับนะ”
ข้าวหอมรีบเดินเข้าไปหาอย่างกระวนกระวาย คว้ากระเป๋าในมือชายหนุ่มมาถือ หากอีกฝ่ายเบี่ยงหลบอย่างนุ่มนวล ให้คนใจเสียอยู่แล้วรู้สึกแสบร้อนโพรงจมูกขึ้นมาดื้อๆ ก่อนยืดตัวมองคนตรงหน้าด้วยอาการใจสั่น
“ที่บ้านมีอะไรเหรอ? ถึงต้องรีบกลับ”
“เปล่า ไม่มีอะไรหรอก” ทิเบตยิ้มเย็น
ดวงตาคู่กลมโตจ้องมองใบหน้าคมคายมีประกายน้ำรื่นเรื่อ เหมือนมีคีมมาบีบหน้าอกให้เจ็บแน่นแทบหายใจไม่ออก
“งั้นอาทิตย์หน้าจะมามั้ย”
ข้าวหอมมองอีกฝ่ายส่ายหน้าแทนคำตอบแล้วมืออ่อน แต่ส่วนลึกยังหวัง
“แล้วอาทิตย์ถัดไปล่ะ”
อีกฝ่ายก็ยังส่ายหน้าเช่นเดิม ทำให้ร่างโปร่งรู้สึกถึงความเย็นเยือกแข็งแล่นจับปลายประสาท ลิ้นแข็งขึ้นมาฉับพลัน
“ระ...เหรอ หายไปนานๆแบบนี้ กลับมาไอ้โก๊ะจำไม่ได้กันพอดี”
ข้าวหอมแค่นยิ้มกลบเกลื่อนความกลัวในใจ ยกสุนัขแสนรักขึ้นมาอ้าง “เดี๋ยวก็ถูกมันไล่กัดเอาหรอก”
“ไอ้โก๊ะมันต้องหาศัตรูคู่ปรับรายใหม่แล้วล่ะ เพราะไม่รู้เมื่อไรฉันจะกลับมาที่นี่ได้อีก”
ทิเบตก้มมองใบหน้านวลไร้สีเลือด หัวใจแทบจะสลาย
“ทำไม?”
“ข้าวหอม ฉันขอโทษ ขอโทษที่รักษาสัญญาไม่ได้อีกแล้ว ฉันไม่สามารถอยู่ใกล้ๆหอมโดยไม่รู้สึกรู้สาอะไรได้ ฉันทำไม่ได้จริงๆ มันทรมาน ทรมานกับความคิดที่ว่าหอมไม่ได้รักฉันจริงๆ วันหนึ่งหอมก็ต้องไปจากฉัน และวันนั้นความรักของฉันมันจะกลายเป็นการทำร้ายหอม”
นายกำลังพูดอะไร! หัวใจดวงเล็กร่ำร้อง
ร่างสูงกลั้นหายใจก่อนเอ่ยต่อ “ไม่มีใครต้องทนใครอีกแล้ว หอมไม่ต้องกังวล ฉันไม่ถือโทษโกรธอะไรหอมหรอก เพราะฉะนั้นดูแลสุขภาพตัวเองดีๆนะ พ่อกำนันเขาเป็นห่วงมาก”
ใจชายหนุ่มต้องการดึงร่างเล็กตรงหน้ามากอดให้แน่นก่อนลา แต่ต้องตัดใจด้วยกลัวใจตัวเองจะไม่ยอมปล่อยมือ
“ฉันรักหอม” ริมฝีปากชายหนุ่มสั่นระริก “ไปนะ”
ประโยคสุดท้ายเหมือนสายฟ้าฟาดลงมากลางกระหม่อม
“เดี๋ยวก่อนๆ”
ข้าวหอมรีบคว้าแขนอีกฝ่ายหมับ
“ฉันไม่เข้าใจ ฉันทำอะไรผิด ฉันทำอะไรให้นายไม่พอใจอีกหรือ ถึงต้องไป จู่ๆนายมาพูดแบบนี้กับฉันได้ยังไง แล้ววันนั้นมันคืออะไร นายรับปากฉันแล้วนะ ว่าจะอยู่กับฉัน นายรักฉัน แล้วต้องไปทำไมกันเล่า” ร่างโปร่งตะโกนใส่หน้า
“เพราะหอมไม่ได้รักฉันไง”
“นายรู้ได้ยังไง”
“ความรู้สึกมั้ง”
“แค่นี้นายก็ตัดสินฉันแล้วเหรอ นายไม่เคยมองสิ่งที่ฉันทำเลยเหรอ ฉันเปลี่ยนไปแล้วนะ”
ข้าวหอมร่ำไห้ออกมาเป็นหยาดน้ำอุ่นร้อน ทว่าคนตรงหน้ายังคงสงบนิ่ง ไม่ต่างกับถูกเข็มนับพันพุ่งเข้าใส่เงียบเชียบ หากรุนแรงจนใจเล็กๆไม่สามารถทานทนไหว
“ฉันรักนาย...จริงๆ”
ร่างโปร่งปล่อยมือพลางปาดน้ำตาอย่างสิ้นหวัง เมื่อแววตาอีกฝ่ายไม่ได้เปลี่ยนหรือหวั่นไหวไปเลยสักนิด กลับดูเดียวดายเงียบงันกว่าเดิม
“หอมกำลังสับสนระหว่างความรักกับความรู้สึกอยากไถ่โทษอยู่หรือเปล่า คิดดูให้ดีๆ”
ทิเบตมองลึกลงในดวงตาสั่นไหวแวววาว
“อย่ารั้งฉันไว้ด้วยคำว่ารักของหอมเลยนะ”
ทิเบตกำมือแน่นก่อนหันหลังให้ เขาไม่อยากจดจำภาพเหตุการณ์วันนี้เป็นภาพสุดท้ายในความทรงจำ
ร่างสูงรีบก้าวลงจากเรือน ไปยังรถยนต์ที่จอดนิ่งสนิท ทว่าก่อนถึงประตูกลับถูกขวางโดยสุนัขสีดำ
ไอ้โก๊ะ!
ทิเบตชะงักมองดวงตาสีทองจ้องเขานิ่ง ก่อนที่หางมันจะค่อยๆกระดิก ให้เขาประหลาดใจ
ไอ้โก๊ะเงยหน้ามองชายหนุ่มเดินเข้าไปใกล้ สายตาของมันทำให้ทิเบตกลั้นใจยื่นมือเข้าไปหา และยิ่งทำให้ชายหนุ่มประหลาดใจยิ่งขึ้นเมื่อไอ้โก๊ะแลบลิ้นยาวออกมาเลียปลายนิ้วเขาเบาๆ
ราวกับหัวใจกำลังถูกปลอบประโลม ชายหนุ่มจึงคลี่ยิ้มทั้งที่ดวงตาแสนทุกข์โศก ก่อนเบี่ยงตัวเปิดประตูโยนกระเป๋าใส่เบาะหลังแล้วหันกลับมาหาไอ้โก๊ะอีกครั้ง
มือใหญ่ลูบหัวสุนัขแล้วจึงเอ่ยเสียงพร่า
“มาญาติดีกันวันสุดท้ายเลยนะ ฉันดีใจจริงๆที่ความพยายามของฉันไม่สูญเปล่า ในที่สุดแกก็ยอมใจอ่อน แต่ฉันต้องไปแล้ว ดูแลเจ้านายแกให้ดีๆนะ”
ไอ้โก๊ะได้แต่จ้องมอง ฟังคำพูดนั้นอย่างไม่เข้าใจ ก่อนครางหงิงๆเมื่อชายหนุ่มปิดประตูรถ และขับออกห่างเรือนไทยไปจนลับตา มันจึงโกงคอส่งเสียงหอนโหยหวน เสียดแทงหัวใจทุกคนที่ได้ยิน
ข้าวหอมได้แต่มองอีกฝ่ายเดินออกจากห้องไปผ่านม่านน้ำตาพร่าเลือน เขาไม่สามารถหยุดยั้งอีกฝ่ายได้ เพราะเขาช้าเกินไป
อีกฝ่ายไม่รอเขาอีกต่อไปแล้ว
ร่างโปร่งสะอื้นจนลมหายใจขาดหายเป็นช่วงๆ มองประตูว่างเปล่าไร้ผู้คน
หัวใจนายไม่ให้โอกาสฉันเลย
“ไอ้คนใจดำ”
ข้าวหอมตะโกนออกไปสุดกำลัง เสียงนั้นสะท้อนดังไปทั้งเรือน และกรีดแทงลงไปในหัวใจชายชราที่ยืนพิงกำแพงหน้าห้องบุตรชาย พร้อมกับไอ้แก้วซึ่งนั่งชันเข่าปาดน้ำตาอย่างเงียบๆ
TBC
-
งานยุ่งมาก ขอโทษที่ให้รอจ้า
เดี่ยวลงอีกตอนวันนี้น่าจะประมาณ 3-4 ทุ่มนะ
-
ขอบคุณค่ะ เริ่มเศร้าแล้วอ่า :monkeysad:
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
ทรมานแทนคุณหมอเนอะ เฮ้อออออออออออออ
-
:m15: :monkeysad: :sad11: :impress3: :sad4: :o12:
-
ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เค้าเศร้าอ่ะ สงสารทั้งคู่เลย แต่ยังไงก็แอบสงสารพี่หมอมากกว่าอยู่ดีอ่ะ :m15:
ปล. แล้วคืนนี้จะมาอีกใช่มั้ยคะ เค้าจะเข้ามารอน้า :call:
-
น้ำตาร่วง
//หยิบยาแก้ปวดตับมากินก่อน รอตอนต่อไปอย่างเจ็บปวดดดดด T T
-
อดใจไม่ไหวต้องอ่านจนได้ แล้วก็ปวดใจตามไอ้หอมกะหมอไปตามระเบียบ รีบๆ แฮปปี้นะคับ sad อ่ะ
-
:fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire:
ทำไมหมอทิ เป็นคนเข้าใจอะไรยาก ขนาดนี้เนี่ย
:fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire:
-
:monkeysad:
หมออ่ะ คิดเองเออเอง อีกแล้วหวะ....
หอมเอ๊ย...ถึงขนาดนี้แล้ว เลิกหยิบนู่นนี่มาอ้างได้แล้ว เห็นไหม ขนาดบอกรักเขาแล้ว เขายังไม่เชื่อเลย... :เฮ้อ:
เตรียมผ้าไว้ซับน้ำตาค่ะ รอคืนนี้ค่ะ...
-
ฮ่าฮ์...อ่านแล้วปวดหนึบที่หัวตา และหัวใจ
ขนาดเราคนนอกยังหนึบขนาดนี้...แล้วหัวใจข้าวหอมล่ะ อึก...คงเจ็บไม่เหลือที่ว่างแล้ว
สงสารมันทั้งคู่แหละ คิดกันคนละอย่าง
สูดลมเข้าลึก ๆ กระพริบตาไล่น้ำตาให้กลับที่เดิม รอไหลทีเดียวตอน 3 ทุ่ม
ขอบคุณคนแต่งและคนโพสต์ค่ะ
:pig4:
-
:z3: ปวดตับกับคุณหมอทิ
แต่..หมอทิโดนข้าวหอมกระทำไว้มาก คงไม่แปลกมั้งถ้าคุณหมอไม่กล้าแม้แต่จะคิดให้กำลังใจตัวเอง
หรือว่าหมอจะรอให้ข้าวหอมพูดทุกสิ่งทุกอย่างให้เคลียร์ให้หมด?
ไม่เป็นไร คุณjeab_uบอกไว้แล้วว่าhappy ending เลยสบายใจ
:L2:
-
ปวดใจจังโว้ยยยยยยยยยยยยยย
เฮ้ออออออออออออออไม่มีคำไหนจะเหมาะกับคำนี้อีกแล้ว
เมื่อไหร่จะเข้าใจกันสะที่เป็นคู่ผัวตัวเมียกันแล้วนะมันต้องมีความรู้สึกต่อกันสิ
หมอทิเหมือนมีอะไรมาบังตาอ่ะหรือเพราะคิดว่าข้าวหอมใจดำทิ้งเอาไว้ในกระท่อม
แล้วที่ข้าวหอมเกือบตายไม่เป็นเพราะไปช่วยหมอเหรอไง
ขัดใจจิงๆหมอทิใจร้ายที่สุดน้องพยามขนาดนี้แล้วแท้ๆ
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะค่า
+1เป็นกำลังใจให้คนโพสค่า
-
เป็นไปได้ไหมที่ข้าวหมอจะไปตามหมอทิกลับมา
เศร้าจริง :monkeysad: :sad11: :m15:
:serius2:
-
ร้องไห้เลยอ่ะ รู้สึกเจ็บจัง โอ๊ยยย เครียดดด :o12:
-
แงๆๆๆๆๆๆๆๆ ทำไมเป็นแบบนี้อ่ะ ทำไมหมอใจร้ายแบบนี้เนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
เศร้าครับ
มารอตอนต่อไป
-
มาให้กำลังใจทุกๆคน :laugh:
+1 :m15:
-
................ :sad11: เขากำลังกินยำมาม่า เขาเผ็ดยำ นะ เชื่อ สิ เขาเผ็ดยำ
:z10:
-
เค้าอึดอัดอะ :monkeysad:
-
คนนึงก้ไม่เชื่อ อีกคนก้ทำให้เชื่อไม่ได้ โอ้ยยยย ปวดจิต
หอมเลิกอ้างพูดตรงๆง้อแบบไม่อ้อมค้อม หมอก้เชื่อหน่อยดิทำตามหัวใจตัวเองหน่อย คนอ่านเหนื่อยนะเนี่ย
-
อ่านแล้วน้ำตาปริ่มๆ ปวดที่ใจหนึบ ๆ พิกล
-
T^T ร้องไห้น้ำตาแตก
อ่านตอนนี้อ่ดอัดมาก ความรู้สึกสวนทาง อกหักทั้งสองคน
ทั้งที่รักแบบนี้.....ปวดใจ
-
แค่คำว่า "รัก" ของหอมมันยังไม่พอสำหรับหมอทิอีกหรอคับ แล้วถ้าคราวนี้เป็นร่างที่เกือบจะไร้วิญญาณของหอมเหมือนคราวก่อน มันยังจะมีค่าพอสำหรับหมออีกมั๊ยคับ :m15: :m15:
-
:monkeysad: น้ำตาหลดลงแหมะๆ
มาเห็นคุณค่าเมื่อตอนจะเสียไป :o12:
ปวดตับ
-
บีบคั้นหัวใจมากเลย หมอเชื่อมั่นเกินไปนะ
แล้วแบบนี้จะมีความสุขได้ไง เครียดนะเนี่ย
-
อ๊ากกกกกกกกกกก ทำไมถึงเป็นอย่างนี้
น้องข้าวหอมพยายามแล้ว แต่ยังไปไม่ถึงใจพี่ทิ
เหอะๆๆๆ พยายามอีกหลายๆหนแล้วกันนะข้าวหอม
อย่ายอมแพ้
-
หมอไม่ฟังอะไรเลยอะ...
คำว่ารักของหอม ที่กว่าจะยอมพูดเนี่ย ก็คิดเอาเองว่ามันคือข้ออ้างจะรั้งตัวไว้...
ข้าวหอมน่าสงสารอะตอนนี้
ต้องรอให้หอมทรมานไม่ไหวแล้วหมอถึงจะยอมเปิดใจใช่เปล่า?
อ๊ากกกกกกกกกกกก.......ตอนนี้งอนหมอมากมายยยย
ทำไมชอบคิดเองเออเองเนี่ยยยยย...
ติดไว้รอ +1 ตอนดึกๆนะคะ
ขอบคุณมากจ้าาา....ขอไปกินยาแก้ปวดตับก่อน 555
ปล. เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ไม่พอใจหรือคิดยังไงควรพูดกันตรงๆมากกว่านั่งคิดเข้าใจเอาเองจริงๆนะเนี่ย :z3:
-
หือๆๆๆ ทรมาณ หมอทิ แน่ใจนะว่าจบหมอมา
โถ่ข้าวหอมมมมมมมม
-
สั้นไปป่ะ
-
คำว่า..."รัก"...มันออกมาจากปากหอมช้าจนเกินไป หอมยอมพูดออกมาเพราะคิดว่ามันเป็นฟางเส้นสุดท้ายที่จะเหนี่ยวรั้งหมอเอาไว้ได้ หอมยอมพูดออกมา...ในวันที่หมอทิเลือกที่จะเดินไปจากชีวิตหอม หมอจะไม่แน่ใจในคำว่ารักจากหอมมันก็ไม่แปลก แต่ความรักของหมอทิที่มีให้หอมมันน้อยมากขนาดหันมาเริ่มต้นกันใหม่หรือให้โอกาสหอมอีกสักครั้งไม่ได้เลยหรอค่ะ :monkeysad: :L3: :m15:
-
สงสารพ่อกำนัน สงสารหัวอกของคนที่เป็นพ่อเป็นแม่ที่อยากให้ลูกตัวเองมีความสุขค่ะ
สงสารแก้วด้วย ทั้งลุ้นทั้งช่วยลูกพี่จริง ๆ นี่ก็เป็นความรักเหมือนกันค่ะ
:o12:
-
:monkeysad: เศร้าอะ น้ำตาไหลพรากๆๆๆ
-
คำว่ารักของหอมในวันนี้... ไปไม่ถึงหมอทิซะแล้ว :monkeysad:
หมอทิหนีกลับบ้าน ข้าวหอมก้อตามไปง้อจิ
จะว่าไปแล้ว..ความพยายามอันน้อยนิดของหอม ยังเทียบไม่ได้กับสิ่งที่หมอทิพยายามมาตลอดเลย
เพราะงั้น สู้ !! :a2:
รอตอนหน้าค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
ฮึก..ฮืออ.....ทำไมอ่ะ หมอทิ ที่น้องหอมทำไปมันไม่สื่อถึงเลยจริงๆเหรอ...
ปวดใจอ่ะ.... :monkeysad:
รออ่านคืนนี้นะคะ...
-
เพิ่งตามอ่านจนทัน
ฮือออออออออ เศร้าอ่า :monkeysad:
-
เรียกน้ำตาจนได้นะรับ
-
สงสารน้องหอม :o12:
-
นาทีนี้ผ้าเช็ดหน้าสองผืนก็ไม่พอแล้วล่ะ
มาให้ไวขอร้อง :o12:
-
เป็นเพราะความผิดที่หอมเคยทำไว้ หรือเริ่มมีอคติบังใจแล้วกันแน่ ที่ทำให้หมอทิเป็นแบบนี้ :o12:
มารออีกตอนคืนนี้ค่า :m15:
-
:sad4: :m15: :monkeysad:
โอ้วพระเจ้าทำอิป้าน้ำตาซึมไดอีกลูก ไม่รู้จะอธิบายยังไง
ในวันที่หมอต้องไปจริงๆทำไมถึงได้ใจแข็งแบบนี้ทำไมไม่หันมาฟังกันบ้าง
ทำไมถึงเข้าใจผิดกันมากมายขนาดนี้
ข้าวหอมมันก็เสียใจเป็นเจ็บเป็น ขอคำสอนจากพ่อแล้วก็เหมือนจะช่วยอะไรให้ดีขึ้น
แต่มันสายเกินไปจริงๆอ่ะเรอะ มาลูกหัวหมาแบบนี้ ฆ่าคนเป็นนายให้ตายเลยดีกว่า
แม่เจ้าาาาาาาาาาาาาาาาาา คนอ่านปวดใจเป็นที่สุด สงสารพ่อกำนันยกลูกตัวให้กับเค้าแล้ว
เค้ารับจนเกินจะรับไหวแล้ว พอถึงวันเอามาคืนก็ทำให้ลูกชายเค้าไม่เป็นตัวของตัวเองอีกต่อไป
ใจของคนเป็นพ่อเจ็บจนเกินรับไหวจริงๆ
-
เศร้าใจจางงเลย น้องหมาก็น่ารักดีจัง
-
โอ้ย เป็นไรกันไปหมดเนี้ย ไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลยนิ
-
สงสารทั้งคู่ มากมาย คำว่ารักมันคงยังไม่พอสินะ แค่คำว่ารักมันไม่ได้ช่วยอะไรได้เลยจริงๆ
อีป้าแก่ๆ +1 ให้ค่ะ
-
อาจจะมาตอน 5 ทุ่ม หรือเที่ยงคืน
ขอไปเที่ยวเเป๊บ
เเต่คืนนี้ต่อเเน่ๆจ้า
ขอบคุณทุกคอมเมนท์เเทนพี่สาเก
-
o18
หมอทิ เป็นอะำไร
ก็หอมบอกว่ารักหมอไม่ใช่หรอ
ไม่ได้ยินหรือไง
-
มาต่อจริงๆๆนะค่ะ
อย่่าหลอกกัน :m15:
สู้ๆๆค่ะ :bye2: :bye2:
-
ไม่มีอะไรจะพูด
เศร้า
-
:m15:
-
-**-
ร้องไห้เลยอ่ะ
หมอใจร้าย.....
:o12: :o12: :o12:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
สงสารข้าวหอมอ่ะ...แต่ก็เข้าใจหมอทิเหมือนกันนะ
แบบว่าอยู่ด้วยกันมาตั้งนานแล้ว ข้าวหอมก็ทำท่าทางรังเกียจกันมาโดยตลอด
พอมาถึงวันที่ต้องจากลากัน กลับมาบอกคำว่ารัก...ก่อนหน้านี้ยังต้องผ่านเหตุการณ์เฉียดตายมาอีกต่างหาก
เฮ้ออออออออออ...แล้วอย่างนี้เมื่อไหร่จะเข้าใจกันหล่ะ...ข้าวหอมอย่ายอมแพ้แค่นี้นะ
ถ้าหมอทิไม่เชื่อ ข้าวหอมก็ต้องแสดงให้หมอทิเห็นสิ...เชื่อว่าหมอทิคงไม่ใจแข็งกับคนที่ตัวเองรักหรอก
รออ่านตอนต่อไปนะฮะ XD
-
กัดผ้าเช็ดหน้าน้ำตาไหลพราก
ยังเหลืออีกตอนใช่ไหม ฮือออ จัดมา ทนได้ >.<
-
สงสารข้าวหอม โฮๆๆๆ ทำไมหมอทิใจแข็งจัง
อีกตอนจะเศร้าแค่ไหนเนี่ย....
-
ผมเห็นว่าผู้แต่งใจร้ายกับข้าวหอมมากไปแล้วนะครับ
กลับมาทำให้เค้ารักกันเดียวนี้เลยนะครับ อิอิ
มาไวๆนะคร้าบบบบบบ ได้โปรด
:oni2: :oni2: :oni2:
-
หมอใจร้าย
ฮือออ
-
:m15: :m15:
.
..
สงสารหอม ฮึกกก
-
ฮึฮึฮึ เศร้าคับไม่อยากบรรยาย พี่ไรเดอร์ใจร้ายมาก
-
สงสารข้าวหอม :m15:ฃ
ทำไมคุยกันไม่รู้เรื่อง :z6:
-
รอคับรอ...มาเมื่อไร อ่านเมื่อนั้น
-
.....คำว่ารักคงยังไม่พอ (ก็คงยังไม่พอ) เธอคงไม่รับฟัง
รักคงยังไม่พอ (ก็คงยังไม่พอ) แต่อยากจะขอ
ได้พบได้พูดให้เธอเข้าใจ ให้รู้ในใจยังรักเธออยู่
แต่กลัวจะซ้ำเติมทุกข์ให้เธอเจ็บช้ำ เพราะรักคงยังไม่พอ.....
เข้ามารอ...พร้อมน้ำตาและผ้าเช็ดหน้า...
ปอลอ...ขอกด +
เป็นสินบนให้มาต่อเร็วๆนะค้า.....
-
ข้าวหอมเอ๊ยมัวแต่หน้าบาง อ้างคนนู้นคนนี้ ทั้ง ๆ ที่ใจตัวเองต้องการ ขนาดปรึกษาพ่อตัวเองยังไม่กล้าพูดตรง ๆ เลย
คราวนี้หมอไปแล้ว ข้าวหอมจะทำยังไงอะ จะปล่อยให้ผ่านไปโดยคิดเข้าข้างตัวเองว่าพยายามแล้วหรือเปล่า
หรือจะทำตามคำพูดของพ่อกำนัน พยายามทำให้หมอทิเปิดใจอีกครั้ง ให้หมอเขารู้ว่าข้าวหอมรักหมอจริง ๆ ไม่ได้รู้สับสนกับความรู้สึกผิด
ส่วนหมอทิ เข้าใจคะว่าถ้าใครเจอแบบที่หมอเจอ ไม่ว่าจะเป็นการกระทำของหอมตอนแรก ๆ คำพูดเสียดสีจากพี่สาร เป็นใครก็ต้องเจ็บกันทั้งนั้น
แต่หมอคะลองเปิดใจดูหอมใหม่สักทีดีไหม ขนาดเจ้าโก๊ะยังยอมรับหมอแล้ว ลองให้โอกาสหอมดูสักทีสิ
ข้าวหอมถ้าไม่อยากเสียคนที่รักข้าวหอมขนาดนี้ไปพยายามทำให้อีกฝ่ายเข้าใจให้ได้ละ เพราะเหมือนหอมจะเป็นคนที่คิดมากกว่าทำ
บางอย่างก็ทำแล้วไม่คิด - -! พอพยายามทำบางอย่างแล้วก็เหมือนคิดเข้าข้างตัวเองว่าทำเต็มที่แล้ว
ลองใหม่นะหอมนะ ทำให้หมอเชื่อให้ได้นะว่าหอมรักจริง ๆ ทำโดยไม่ต้องอ้างคนอื่น กับพี่สารหอมก็ไปอธิบายสะว่าความรู้สึกจริง ๆ ของตัวเองเป็นอย่างไร
คราวหน้าพี่สารจะได้ไม่ต้องไปพูดแควะหมอเขาอีก
เฮ้อ....ไรท์คะขอเบิกผ้าเช็ดหน้าสีชมพูอีกได้ไหมคะ ที่แจกมาใช้ไปซักยังไม่ทันแห้งเลย มาเจอตอนนี้เข้าไปโอย...ปวดตับ
-
ไม่อยากจะบอกเลยว่าตอนล่าสุดนี้ทำเอาน้ำตาไหลกลางที่ทำงานค่า
แบบว่ากำลังอ่านอยู่เพลินๆน้ำตามันก็ไหลออกมาเองอ่ะ
เสร็จแล้วทีนี้เลยตกใจรีบทำเป็นก้มหน้าก้มตาทำงานต่อ
แต่ที่ไหนได้พอก้มปุ้ปน้ำตาหยดแหม่ๆเลยทีนี้
ดีนะที่ทุกคนตั้งหน้าตั้งตาทำงานกันหมดเลยไม่มีใครมาสนใจเรา
:monkeysad:
หมอทือ่า ทำไมไม่เปิดใจรับฟังหอมอีกนิดคะ
หอมยอมพูดแล้วงัยว่ารักหมออ่ะ แต่ทำไมหมอยังตีความหมายเป็นอย่างอื่น
จากที่ผ่านมาสงสารหมอทิมากกว่าแต่พอตอนนี้กลับสงสารหอมมากๆเลยอ่า
มารู้ใจตัวเองในวันที่หมอทิเลือกที่จะเดินจากไป
แต่หมออย่าพึ่งถอดใจน้า พยายามอีกสักนิด
ให้หมอทิรู้ว่าหอมรักจริงๆไม่ใช่แค่อยากไถ่โทษหรืออะไร
พยายามเข้า สู้ๆๆๆ
-
“หอมกำลังสับสนระหว่างความรักกับความรู้สึกอยากไถ่โทษอยู่หรือเปล่า คิดดูให้ดีๆ”
อิพี่หม้อบ้า ถ้าคิดว่าน้องสับสน ก็มาทำให้หายสับสนแล้ว ก็รักพี่หมอดิ
ไหนบอกว่ารักน้องข้าวหอมไง
ชิชิ o18
คนใจดำ :angry2:
-
สงสารหอมอ่ะ น้ำตาตกหน้ามือถือ ฮือๆๆ สงสารหอมก็สงสาร สงสารตัวเองด้วยคอมเจ๊งอ่ะ ฮือๆๆ
-
น้องหอม..กลับมารักตัวเอง...แล้วอย่ายอมไอ้พี่หมอบ้าๆๆอีกนะ
หมั่นใส้ว่ะ..คนไรใจน้อย
-
มานอนรอแล้วครับ
-
เข้ามารอจ้า ไม่ได้อ่านอีกตอน นอนไม่หลับแน่ ๆ กระิซิก ๆ
-
รีเฟรชทุก ๆ 5 นาที
รีบมาต่อนะครับ
จะนอนไม่หลับแล้ว
-
:เหอะ1:
ตั้งหน้า...ตั้งตารอ......
-
เสื่อพร้อม
หมอนพร้อม
นอนรอละคร้าบ
:z2:
-
เข้ามารอพร้อนเป็นกำลังใจทั้งคู่นะครับ :L1:
-
ใจจะขาดแล้ว อะไรกันนี่ เศร้าสุดจะบรรยาย
ขอนอนรอด้วยคนแล้วกันค่ะ
รอตอนต่อไป
-
:m21:หนายว่าจะมาตอน 3-4ทุ่มอ่ะ นี่จะ 5 ทุ่มแล้วน๊า เค้าไม่รอแล้วล่ะ พรุ่งนี้ต้องไปเที่ยว อิ่ๆ :oni2:ปล่อยข้าวหอมให้รอหมอทิไปก่อน
แอบแวบไปเที่ยวดีก่า ค่อยกลับมาโศกต่อ
ว่าแล้วก็วิ่งร้องไห้ฟูมฟายออกไป :o12:
-
- Eternal Sunshine 24 -
ท้องฟ้าแจ่มใสสีครามไร้เมฆหมอก รถมอเตอร์ไซด์คันเก่าๆแต่แผดเสียงดังไปได้สามบ้านแปดบ้านวิ่งเข้ามาจอดหน้าเรือนไทย คนขับไม่ใช่ใครที่ไหน คือลูกชายคนโตของกำนันสิงห์นั่นเอง และเพราะขับมาเร็วจนผมตั้งชี้โด่ชี้เด่จึงต้องเหยียบเบรกตัวโก่ง เสียงดังเอี๊ยด
กำนันสิงห์ที่กำลังชื่นชมไม้ประดับจำพวกว่านหนวดกระดิก ขมวดคิ้วมองบุตรชายรีบเดินเข้ามาหาหน้าตาตื่น
“พ่อ!”
“อะไรไอ้สาร หน้าตาตื่นมามีอะไร”
“ไอ้หมอมันทิ้งไอ้หอมไปแล้วจริงๆเหรอพ่อ” น้ำเสียงเหน่อถามร้อนรน
“เอ็งไปฟังใครเขาพูดมา ไม่เห็นไอ้หอมมันจะพูดอะไร”
“แต่คนเขาลือกันว่า ไอ้หมอหอบผ้าหอบผ่อนหนีกลับกรุงเทพไปแล้ว”
“เขาก็กลับไปทำงานตามปกติสิวะ เอ็งก็รู้นี่”
“แต่เขาว่าไม่ได้มาหลายอาทิตย์แล้วนะพ่อ”
“เว้ย ไอ้สาร ที่ตะโกนอยู่นี่เอ็งอยากให้น้องเอ็งเป็นหม้ายใช่มั้ย” กำนันสิงห์ถลึงตาใส่ “ผัวเมียมันก็เหมือนลิ้นกับฟัน เดี๋ยวมันก็กลับมาดีกันเองล่ะ หรือเอ็งไม่เคยทะเลาะกับเมียแล้วหนีกลับมานอนบ้านฮึ”
“เปล่า ฉันไม่ได้หมายความยังงั้น ก็เมื่อกี้ไปกินก๋วยเตี๋ยว ชาวบ้านเขาพูดกันให้แซด ฉันเลยบึ่งมาถามพ่อนี่ล่ะ เห็นวันก่อนยังรักกันจ๋า ฉันว่าแล้วว่าไอ้หมอนั่นรึจะมารักไอ้บ้านนอกอย่างเรา มันก็แค่ทำเพื่อรับผิดชอบ ไม่ให้เราเอาเรื่องมัน พอเวลาผ่านไปซักพักมันก็ทิ้งไป ก็มันเป็นผู้ชาย ใครจะมาทนอยู่ได้ ฉันว่าแล้ว”
“นี่ เขายังไม่ได้เลิกกันนะไอ้สาร”
“หายไปแบบนี้เดี๋ยวมันก็เลิกกัน”
“บะ!ไอ้นี่ เอ็งไม่ชอบขี้หน้าหมอทิก็ไม่ต้องมายุแยงตะแคงรั่วให้เขาแตกกัน บาปกรรม ไม่สงสารน้องเอ็งบ้างรึไง”
“สงสารทำไมล่ะพ่อ ไอ้หอมมันอยากเลิกจะตาย พ่อล่ะไปบังคับมัน”
ข้าวสารรีบกระโดดหนีทันทีเมื่อบิดาสาวเท้าเข้าหา
“งั้นก็ขึ้นไปดูสภาพน้องเอ็งเอาเองเถอะ”
กำนันสิงห์จ้องตาลูกชายก่อนหันหลังเดินเข้าสวนไปเงียบๆ ข้าวสารจึงรีบวิ่งขึ้นเรือนไปหาน้องชาย
ระหว่างทางเห็นไอ้ขันนั่งจับเจ่าพิงเสาท่าทางเบื่อหน่ายชีวิตจึงแวะถาม เมื่อกวาดตาแล้วไม่เห็นน้องชาย
“ไอ้ขัน ไอ้หอมอยู่ไหน”
ไอ้ขันเหลือบตามองข้าวสารอย่างเซ็งๆก่อนพยักพเยิดหน้าไปทางห้องนอนลูกพี่ ไม่พูดไม่จา
มันเป็นอะไรกันไปหมดวะคนบ้านนี่
ข้าวสารบ่นพลางเปิดประตูห้องโดยไม่เคาะบอกกล่าวก่อน และเขาก็เห็นดวงตาคู่ดำขลับทอประกายยินดีก่อนจางหายไปอย่างรวดเร็ว และความหม่นหมองเข้ามาแทนที่ เมื่อรู้ว่าเป็นเขาที่เปิดประตูเข้ามา
ข้าวหอมยิ้มให้พี่ชายนิดหนึ่งก่อนก้มลงเปิดหนังสือเหมือนสนใจเสียเต็มประดา คนเป็นพี่ชายจึงสาวเท้าเข้าไปหาน้องชายที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ริมหน้าต่าง
“วันนี้ไม่ได้ไปเที่ยวไหนหรือไอ้หอม ไอ้ขันมันนั่งหน้าเหี่ยวหน้าแห้งรออยู่ข้างนอกแน่ะ”
ความตั้งใจที่จะเข้ามาซักถามเรื่องเลิกร้างกับไอ้หมอหนุ่มเมืองกรุงหายวับ เมื่อเห็นอากัปกิริยาของน้องชาย
เหมือนอยู่ไปวันๆ
“ไปพ่อก็บ่นโน่นบ่นนี่ กลัวฉันจะเป็นอะไร เลยนั่งกินนอนกินก็สบายดีเหมือนกัน ไม่เหนื่อยด้วย” ร่างโปร่งแค่นหัวเราะ
ถ้าเป็นปกติเอ็งจะไม่พูดแบบนี้ ต่อให้พ่อจับล่ามโซ่ก็หาทางหนีไปเที่ยวเล่นจนได้ ไม่มานั่งนิ่งเป็นนานสองนานผิดวิสัยคนอย่างไอ้หอม ที่พิเรนทร์จนชาวบ้านต่างพากันเรียกว่า ไอ้เหม็น
คนเป็นน้องก้มศีรษะหลบสายตาพี่ชายที่กำลังจ้องมาอย่างค้นคว้า
ข้าวสารทำตัวไม่ถูกเมื่อน้องชายเงียบเป็นเป่าสาก จึงนั่งลงเก้าอี้ใกล้ๆ จ้องมองน้องชายเหลือบตามามองอย่างหวาดระแวงสงสัย
“อะไรพี่?”
“เอ็งรักเขาจริงๆหรือ”
ข้าวหอมชะงักกับคำถามที่ตัวเองไม่ต้องการจะเอ่ยอีกแล้ว จึงกล่ำกลืนข่มความขื่นขมลงคออย่างยากลำบาก ก่อนปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติตอบพี่ชาย แต่มันก็ยังแหบพร่า
“แล้วยังไงล่ะพี่ พี่ไม่ดีใจเหรอที่เขาไปซะได้”
ร่างโปร่งเม้มปากเอียงคอมองข้าวสารนิดหนึ่งแล้วหลุบตาลงพื้น ทำเอาหัวใจคนเป็นพี่ตกตามไปที่พื้นด้วย
ไม่ต้องตอบก็รู้แล้วว่าน้องชายเขารักไอ้หมอนั่น รักมากเสียด้วย
ตายแล้วกู
ถึงจะปากเสียตึงตัง แต่ก็รักน้องสุดหัวใจ ข้าวสารจึงรีบปลีกตัวออกมาจากห้อง จากนั้นจึงวิ่งไปหาบิดาอย่างรวดเร็ว
ทำยังไงกันดีพ่อ!
ข้าวหอมใช้เวลาเพียงไม่กี่วันรวบรวมชิ้นส่วนในใจซึ่งแตกกระจายไม่มีชิ้นดีให้กลับเป็นรูปเป็นร่างดังเดิม แม้มันจะมีร่อยรอยน่ารังเกียจ แต่หัวใจก็คือหัวใจ ยังเต้นได้เป็นปกติ
ปกติเสียจนเขาแปลกใจที่ยังมีชีวิตอยู่ได้ ไม่ตายไปเพราะความทรมาน ทุรนทุราย จากการจากไปของทิเบต ทั้งที่เขาคิดว่าความเจ็บปวดที่ได้รับมันคือที่สุดแล้ว
เพราะฉะนั้น ไม่ว่าวันนี้หรือวันหน้า เขาก็ไม่ตายหรอก
เขายังมีพ่อ มีไอ้โก๊ะ ไอ้ขัน ไอ้แก้ว แล้วแค่คนๆเดียวที่เพิ่งเข้ามาในชีวิตจะทำให้เขาเสียผู้เสียคนเชียวหรือ
ไม่มีทาง
ต่อให้เจ็บ ให้เสียใจแค่ไหน ก็ต้องอยู่ให้ได้ แล้วก็อยู่ให้ได้ดีด้วย ให้ไอ้คนที่ทิ้งเขาไปเห็นว่าเขาสุขสบายดี
นายไม่ได้มีอิทธิพลกับใจฉันนักหรอกจะบอกให้
อีกหน่อยฉันก็จะลืม
รู้ไว้ซะด้วย
ร่างโปร่งแค่นยิ้มกับตัวเอง แต่มือกลับยกขึ้นปาดน้ำตาปรอยๆ หูตาแดงเถือก
ไอ้แก้วซึ่งนั่งเด็ดพริกมองลูกพี่ทิ้งงานบนโต๊ะหันหน้าไปนอกเรือน ปล่อยสมุดงานตรงหน้าให้ลมพัดตีกระดาษดังพึ่บๆ
หลังจากวันที่หมอไป พี่หอมก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่เขากลับปวดใจทุกครั้งที่เห็นพี่หอมต้องแค่นยิ้ม ฝืนหัวเราะ ทั้งที่นัยน์ตาแห้งผาก
“จะไปไหนพี่หอม”
ไอ้แก้วรีบทักเมื่อเห็นลูกพี่ลุกขึ้นยืน อีกฝ่ายจึงหันมอง
“ไปหาไอ้โก๊ะ เอ็งจะตามไปมั้ยล่ะไอ้แก้ว” น้ำเสียงติดฉุน
ข้าวหอมขึงตาใส่เจ้าคนคิดมาก ฉันไม่ปัญญาอ่อนคิดสั้นอยากตายเพราะอกหักรักคุดหรอกนะ ตามเป็นเห็บเหาอยู่ได้
ร่างโปร่งเดินลงบันไดไปแล้ว ไอ้แก้วถึงได้เรียกไอ้ขันออกมาจากครัว
“เอ็งไปอยู่กับพี่หอมไปไอ้ขัน”
“เออ”
ไอ้ขันพยักหน้ารับไม่แย้งซักคำ ผิดวิสัยจนไอ้แก้วเลิกคิ้วจ้องหน้าอีกฝ่าย
‘หน้าตาซังกะตายไม่ต่างกับลูกพี่มันเลย’
“ไอ้ขัน”
คนถูกเรียกหันมอง
“เอ็งชอบหมอมั้ย” ไอ้แก้วถาม
“ไม่”
“ทำไมล่ะ”
“ก็เขาทำพี่หอมเสียใจ แล้วทำไมจะต้องไปชอบด้วยเล่า”
ไอ้แก้วพยักหน้ารับรู้ ละเหี่ยใจหน่อยๆ ‘ตอบเหมือนนังแหวน หลานอายุสามขวบของข้าเลยว่ะ’
“คิดแบบเอ็งก็เข้าท่าดีนะ ไม่ต้องมากลุ้มใจ”
“เอ็งจะพูดอะไรไอ้แก้ว ข้าไม่เข้าใจคนฉลาดอย่างเอ็งหรอก”
“เหรอ ไอ้คนโง่”
“ถึงข้าโง่ ข้าก็อยู่อย่างคนโง่ รักอย่างคนโง่ ไม่คิดลึกคิดมาก ห่วงหน้าพะวงหลังเหมือนหมอหรอก ไม่รู้คิดอะไรนักหนาชักเข้าชักออก เดี๋ยวดีเดี๋ยวก็ไม่ดี”
“แต่ข้าว่าเขารักกันนะ ยิ่งหมอทิ ยิ่งรักพี่หอมจะตาย”
ไอ้แก้วไม่สนใจคำพูดแดกดันของเพื่อนสนิท
“รักอะไร ถ้ารักเขาจะทิ้งพี่หอมไปแบบนี้เหรอไอ้แก้ว”
“ไอ้ขัน ข้าถามหน่อยเถอะ ระหว่างพี่หอมกับหมอทิ ใครมีเหตุผลมากกว่ากันวะ”
ไอ้ขันเงียบ คำตอบมีแล้วในใจแต่ไม่กล้าเอ่ย
“ก็...ก็ เออน่า ยังไงเขาก็ไปแล้วอะ หรือว่า” ไอ้ขันจ้องหน้าเพื่อนเขม็ง “เอ็งจะให้ข้าไปฉุดหมอกลับมา ใช่มั้ยๆ ถ้าเอ็งว่าหมอรักพี่หอม ก็แสดงว่า เขาคงแค่งอนกัน แล้วหนีไปเหมือนในละครใช่มั้ยๆ”
ไอ้แก้วมองเพื่อนแล้วอยากจะถีบมันตกเรือน ปรึกษาอะไรไม่ได้เรื่องได้ราว
“เอ็งไปเหอะๆ เดี๋ยวเชื้อโง่จะกระเด็นมาเกาะข้า”
คนพูดคว้าถุงพริกถุงกระเทียมเดินหนีเข้าครัว ปล่อยให้ไอ้ขันเกาศีรษะแกรกๆ
ข้าวหอมออกมานั่งเล่นที่ลานกว้างหน้าเรือน โดยมีไอ้โก๊ะเดินวนอยู่ใกล้ๆก่อนมานอนหมอบอยู่แทบเท้าเหลือกตามองเจ้านาย
“มองอะไร วันนี้ไม่มีขนมหรอกให้กินหรอกนะ”
ร่างโปร่งยิ้ม ไอ้โก๊ะผงกหัวขึ้น แลบลิ้นเลียนิ้วมือเรียว
“เป็นอะไร ไม่สบายรึเปล่า หน้าตาซึมๆนะเอ็ง”
ข้าวหอมลูบหัวมันเบาๆ ก่อนหลุบตาพิงพนักเก้าอี้หิน ที่ไม่กี่อาทิตย์ก่อนเขายังนั่งป้อนไก่ย่างให้บรรดาเพื่อนสี่ขากับใครอีกคนอย่างมีความสุข
สุขจนไม่คิดว่าจะมีวันนี้
เสียงครางหงิงๆดึงความคิดให้ออกจากภวังค์ จ้องลึกเข้าไปในดวงตาสีทอง
รู้สึกแสบร้อนโพรงจมูกฉับพลัน
“เขาไม่กลับมาแล้วไอ้โก๊ะ”
น้ำเสียงสั่นเครือเอ่ยกับสุนัขตัวโปรดแผ่วเบา เนื้อตัวเหมือนถูกปลายเข็มแหลมๆทิ่มแทงไปทั่วทั้งร่าง
เมื่ออยู่ลำพังข้าวหอมก็กลายเป็นคนบ่อน้ำตาตื้น จนได้ยินเสียงไอ้ขันแหกปากมาแต่ไกลจึงรีบเปลี่ยนอิริยาบถ
กำนันสิงห์ยืนมองบุตรชายอยู่บนเรือน ท่าทางพยายามกดความเจ็บช้ำไว้เบื้องหลังใบหน้าเรียบเฉย คนเป็นพ่อเห็นแล้วหนักใจ กลุ้มใจ
“บอกให้ตามไปคุยกันก็ไม่ไป ไอ้ลูกคนนี้มันหัวแข็งเหมือนใครวะ”
กำนันสิงห์หยิบผ้าข้าวม้าปัดไล่แมลงรอบตัว แม้บุตรชายจะกินได้นอนหลับ ดูภายนอกไม่มีอะไรผิดปกติ แต่ก็รู้ว่าที่ยืนอยู่นั้นมันอยู่แต่ตัว ไร้หัวใจ ดวงตาคมดุเริ่มมัวหม่นหรี่ลง
แล้วจะให้พ่อคนนี้ทำยังไง
ผู้สูงวัยพ่นลมหายใจหนัก ก่อนหมุนตัวกลับเข้าไปยังห้องพักครู่ใหญ่ และออกมาอีกครั้งพร้อมตะโกนเรียกไอ้แก้วปาวๆ
“มีอะไรพ่อกำนัน” ไอ้แก้วโผล่หัวออกมาจากครัว
“ไปเตรียมรถไป ข้าจะเข้ากรุงเทพหน่อย”
“ไปทำไม?”
“ข้าจะไปเยี่ยมแม่นิภา แล้วว่าจะแวะหาพ่อทิที่โรงพยาบาล มันเคืองตาอีกแล้ว เลยว่าจะค้างซักคืนสองคืนด้วย”
ฟังคำพ่อกำนันจบ ไอ้แก้วก็ตาโตหันมองไปทางที่ข้าวหอมนั่งอยู่ใกล้ๆ ก่อนหันกลับมองกำนันอีกรอบ
“แล้วพี่หอมล่ะ”
“เอ็งก็ไปชวนดูสิ มันจะไปรึเปล่า”
ไอ้แก้วพยักหน้ารับ รีบวิ่งปรู๊ดไปหาลูกพี่ทันที ผ่านไปไม่นานเด็กหนุ่มก็เดินหน้าละห้อยกลับมาหากำนันสิงห์
“พี่หอมเขาไม่ไปจ้ะ”
“ข้าก็ว่างั้น เอ็งไปเตรียมตัวเถอะ ”
กำนันสิงห์เดินลงไปรอใต้ถุนเรือน ให้เด็กหนุ่มเตรียมเนื้อเตรียมตัวพักเดี๋ยวก็พร้อมออกเดินทาง
ไอ้แก้วเหลือบมองลูกพี่เมื่อขึ้นมาอยู่ในรถเรียบร้อย พอพี่หอมรู้ว่าเขากำลังมองอยู่ก็รีบหันหน้าหนีแสร้งก้มลงไปเล่นกับโจ๋น้อยทันที
“ไปได้แล้วไอ้แก้ว เดี๋ยวจะช้าไปใหญ่”
กำนันสิงห์สั่งใบหน้าเรียบเฉย ไม่แม้จะชายตามองบุตรชาย ด้วยรู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่
เมื่อท้ายรถหายลับไปตามทาง ข้าวหอมจึงเงยหน้ามอง ดวงตาแดงก่ำ
มันสายไปแล้วพ่อ
แต่แม้จะรู้ว่าสายเกินไป ร่างโปร่งก็ยังคงรอคอยข่าวคราวของใครคนนั้นจากบิดาอยู่ดี
ทว่าเวลาผ่านไปครึ่งค่อนวัน เสียงรถยนต์ของบิดากลับดังขึ้นหน้าบ้านอย่างคาดไม่ถึง ร่างโปร่งรีบทะลึ่งตัวจากเตียง เดินกึ่งวิ่งออกมาชานเรือน ก็เห็นบิดาขึ้นบันไดมาแล้ว มีไอ้แก้วถือกระเป๋าตามหลังมาไม่ห่าง
กำนันสิงห์กระแทกตัวลงตั่ง แก้ผ้าข้าวม้าออกมาพัดโบกแรงๆอย่างคนมีเรื่องไม่สบายใจ
“ไหนว่าไปค้างไงพ่อ”
ข้าวหอมถามเสียงแผ่ว หัวใจอ่อนล้า ด้วยลึกๆแล้วก็คิดเข้าข้างตัวเองไปว่า จะเห็นเงาสูงโปร่งตามหลังบิดามาด้วย
“ก็ว่าจะค้างให้พ่อทิพาไปโรงพยาบาลซะหน่อย” กำนันสิงห์หยุดมองหน้าลูกชายแล้วถอนหายใจหนัก “แต่พ่อทิเขาจะไม่อยู่แล้ว ก็เลยกลับดีกว่า”
ข้าวหอมกระตุก จ้องใบหน้าบิดาเขม็ง
“ก็...ก็อยู่รอก็ได้นี่พ่อ คงไปธุระเดี๋ยวก็กลับ”
“อืม...ถ้าไอ้ประเทศอเมริกามันใกล้ ข้าก็ว่าจะรออยู่”
“อเมริกา!?”
ข้าวหอมเบิกตากว้าง หัวใจหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม ก่อนเค้นเสียงถามแหบพร่า
“ไป...ไปทำอะไรเหรอพ่อ”
“เห็นแม่นิภาบอกว่าพ่อทิจะไปอยู่ที่นั่น ข้าก็เลยกลับ เสียดายนะ เห็นกันอยู่บ่อยๆจะไปเสียแล้ว แต่เขาตั้งใจแบบนั้น ข้าก็ได้แต่อวยพรส่ง”
กำนันสิงห์มองใบหน้านวลซีดเผือด ก่อนถาม “เอ็งเป็นอะไรหรือเปล่า”
ข้าวหอมนิ่งงัน ก่อนทะลึ่งพรวดลุกขึ้น
“พ่อ! หมอเขาไปรึยัง ไปรึยังพ่อ” ร่างโปร่งเข้าไปเขย่าแขนบิดาที่เบิกตากว้างมองท่าทางร้อนรนของบุตรชาย
“ไม่รู้สิ ไปแล้วมั้ง เห็นว่าขึ้นเครื่องค่ำๆนี่ล่ะ เอ็งจะไปส่งหมอเขารึ ไม่ทันแล้วล่ะ”
คำกล่าวของบิดาทำให้ร่างโปร่งทิ้งแขนที่เหนี่ยวรั้งท่อนแขนบิดาลงข้างตัวเหมือนคนหมดแรง หยาดน้ำใสเอ่อขังแล้วค่อยๆร่วงไหลอาบแก้ม
เขาไม่ทันอะไรซักอย่าง
กำนันสิงห์มองสภาพบุตรชายให้นึกสงสารจับใจ ทว่าใจคนมันขืนกันได้ซะที่ไหน แต่ถ้ามันยังมีเยื่อใยกันอยู่ นี่ก็คงจะเป็นสายใยบางๆเส้นสุดท้ายแล้ว
“โทรไปลาหมอเขาหน่อยไหม อย่างน้อยก็เคยอยู่กินกันมานา”
ไม่รอให้พ่อบอกซ้ำ ข้าวหอมรีบวิ่งไปหยิบโทรศัพท์กดโทรหา ลืมทิฐิที่ตัวเองตั้งไว้จนหมดสิ้น
ร่างโปร่งกดโทรศัพท์กับหูตัวเองจนเจ็บ ทว่ากลับไม่มีสัญญาณตอบรับให้ยิ่งร้อนรน หันมองหน้าบิดาด้วยแววตาเจ็บปวดสุดแสน ก่อนก้มลงไปกดโทรเข้าบ้านมือไม้สั่น รอเพียงชั่วครู่ก็ได้ยินปลายทางรับสาย และคนรับก็คือป้านิภา ทำให้ข้าวหอมได้ข้อมูลมาพร้อมสรรพ ก่อนร้องตะโกนบอกพ่อ
“พ่อ ฉันไปสนามบินนะ”
ข้าวหอมโยนโทรศัพท์ทิ้ง วิ่งหน้าตั้งเข้าไปคว้ากุญแจและกระเป๋าสตางค์ลงบันไดไปอย่างรวดเร็ว
“เฮ้ย! ไอ้หอม จะไปทำไม ไม่ทันแล้ว” กำนันสิงห์ตะโกนไล่หลัง
“ทันพ่อ ยังทัน คราวนี้ฉันจะต้องทันให้ได้พ่อ” ข้าวหอมตอบไม่ฟังเสียงทัดทาน
กำนันสิงห์เห็นท่าห้ามไม่อยู่ จึงหันรีหันขวางเจอไอ้แก้วอยู่ไม่ห่าง
“ไอ้แก้ว ตามลูกพี่เอ็งไปเร็ว”
“ห๋า! เพิ่งกลับมาเอง”
“ไม่ห๋าล่ะ ตามไปเร็ว”
ไอ้แก้วพยักหน้า วิ่งตามลูกพี่ขึ้นรถยนต์ไปติดๆ
“เบาพี่!”
ลูกสมุนร้องเสียงหลง จิกนิ้วกับเบาะนั่งตัวเกร็ง เมื่อลูกพี่เข้าโค้งเต็มแรง
กำนันสิงห์สะบัดผ้าข้าวม้าพัดฝุ่นละอองลอยมาตามแรงลม มองท้ายรถหายลับไปกับตาด้วยหัวใจลุ้นระทึก
ข้าวหอมเหยียบคันเร่งจมเท้าจนถึงสนามบินก็ส่งต่อให้ไอ้แก้วจัดการหาที่จอด ส่วนตัวเองรีบวิ่งเข้าไปภายในตัวอาคารอันใหญ่โตกว้างขวาง
“แล้วจะเจอมั้ยเนี่ย คนเยอะชะมัด”
ร่างโปร่งมองผู้คนเดินผ่านไปผ่านมาขวักไขว้ ในหัวทบทวนคำพูดของป้านิภา พลางมองหาที่เช็คอินของชายหนุ่ม หัวใจดวงน้อยร้อนรนดังไฟรุม ดวงตาสอดส่ายมองหา
และก็พบในที่สุด
แต่ทว่า...
ร่างสูงโปร่งคุ้นตาในชุดเดินทางกลับเดินก้าวข้ามช่องตรวจไปเรียบร้อยแล้ว
หัวใจเหมือนถูกกระชาก ข้าวหอมรีบวิ่งเข้าไปหา ปากก็ร้องเรียกจนผู้คนแถวนั้นหันมองเป็นตาเดียว
“หมอ! อย่าเพิ่งไป หมอ เดี๋ยว”
ข้าวหอมไม่สามารถเข้าไปถึงตัวอีกฝ่าย ได้แต่ยืนเกาะราวเหล็กซึ่งกั้นพวกเขาออกจากกัน สายตาจับจ้องเว้าวอนคนตรงหน้า ที่กำลังยืนตกตะลึงราวกับไม่คาดฝันจะพบเขาที่นี่
“หมอ...” มือเล็กกำราวเหล็กแน่นจนเส้นเอ็นปูดโปน ปากก็พร่ำเรียกชื่อไม่ขาด จนผู้คนรอบข้างหันมองคุณหมอหนุ่มเป็นตาเดียว
ทิเบตตั้งสติได้จึงเดินเข้าไปหาร่างเล็กที่กำลังหน้าซีดปากสั่นจนเขาใจคอไม่ดีระคนแปลกใจ
ทว่าชายหนุ่มก็หยุดอยู่แค่ราวเหล็กกั้นเย็นเฉียบ แบ่งพวกเขาออกจากกันโดยสิ้นเชิง
“มาได้ยังไง” ทิเบตฝืนยกยิ้มน้อยๆ น้ำเสียงแหบพร่า
ข้าวหอมไม่สนใจคำถามเสียไม่ได้ของชายหนุ่ม กลับส่งสายตาอ้อนวอนอย่างไม่เคยทำมาก่อน ด้วยหวังว่าอีกฝ่ายจะเข้าใจและเห็นใจในคราวนี้
“ไม่ไปไม่ได้เหรอ! ไม่ไปได้มั้ย!”
ร่างโปร่งมองอีกฝ่ายเลิกคิ้วขึ้น ก่อนเหลือบมองข้ามเขาไปด้านหลัง จึงหันมองตาม ก็พบโรมที่มาส่งพี่ชายทำท่าทางบุ้ยใบ้ไม่รู้เรื่อง ยิ่งทำให้คนตามมาร้อนรน
V
V
V
-
“พี่หมอ...หอมขอร้อง ฟังหอมหน่อยนะ อย่าเพิ่งไป”
ข้าวหอมเอื้อมตัวไปฉวยมือใหญ่มากอดแนบอก ใจสั่นระรัว มองใบหน้าคมคายก้มมาใกล้
“หอมเป็นอะไร ค่อยๆพูด ไม่ต้องรีบ ฉัน...พี่จะคอยฟัง”
ทิเบตรีบเปลี่ยนสรรพนาม ใจเต้นระทึกไปกับคำพูดหวานๆปนเศร้า ก่อนพินิจมองคนตรงหน้าดูไม่ต่างกับเด็กเล็กๆที่กำลังเสียขวัญ ซึ่งมันทำให้ใจเขาอ่อนยวบ ทั้งๆที่ทำใจไว้แล้วเชียว หากชายหนุ่มสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ เขาจะใจอ่อนไม่ได้อีกแล้ว เพราะมันจะทำให้พวกเขาเจ็บปวดกันทั้งคู่
ร่างสูงยกมือข้างที่ว่างตบเบาๆบนมือเล็กซึ่งกำลังยึดมืออีกข้างของเขาไว้แน่น จากนั้นจึงค่อยๆดึงออกอย่างนุ่มนวล ทว่าอีกฝ่ายไม่ยอมปล่อย
ดวงตากลมโตเบิกกว้าง รับรู้สิ่งที่กำลังเกิดขึ้น น้ำตาเจ้ากรรมจึงทะลักทลายออกมาเป็นท่อประปาแตก พร้อมกับยึดมืออบอุ่นนั้นไว้แน่น
“อย่าไปได้มั้ย ฮือๆ”
ภาพด้านหน้าพร่าเลือน แต่เขาก็เห็นว่าอีกฝ่ายส่ายศีรษะปฏิเสธ พร้อมกับตอกย้ำด้วยคำพูด
“ไม่ได้หรอก พี่ต้องไป หอมมีอะไรกับพี่หรือเปล่า ถึงมาหาที่นี่ อีกเดี๋ยวพี่จะต้องไปหน้าประตูผู้โดยสารขาออกแล้ว”
“พี่หมอ...” ข้าวหอมคราง สะอื้นไห้
มันหมดแล้วจริงๆน่ะหรือ เยื่อใยที่มีให้กัน หมดแล้วจริงๆหรือ
เหมือนใจจะขาดรอนๆร่างเล็กกลั้นสะอื้นเอ่ยเสียงขาดๆหายๆ ตอนนี้ต่อให้คุกเข่าอ้อนวอนยังไง อีกฝ่ายก็ไม่มีวันเชื่อใจเขาอีกแล้ว
เพราะฉะนั้น
ถึงเวลาที่เขาจะต้องพิสูจน์หัวใจตัวเองบ้างแล้ว
“หอมจะคอยพี่หมอ ถึงจะเกลียดหอมแล้ว แต่ก็ต้องกลับมานะ นานแค่ไหนก็ต้องกลับมา หอมจะคอยพี่หมออยู่ที่นี่ ที่บ้านของเรา ตลอดไป”
ร่างโปร่งกอดมืออุ่นชุ่มน้ำตาตัวเองแน่น ไม่นึกอับอายผู้คนที่เริ่มมามุ่งดู
“ขอโอกาสให้หอมบ้าง ครั้งเดียวเท่านั้น พี่หมอ...พี่...หมอ”
แรงสะอื้นกลบเสียงพูดจนฟังไม่รู้เรื่อง ทิเบตจึงค่อยๆยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาเม็ดโตอย่างนุ่มนวล ทว่าในอกกลับเหมือนมีใครเอากลองมาใส่ไว้ มันถึงได้เต้นดังจนเขาไม่ได้ยินเสียงใครอื่น นอกจากคนตรงหน้า และจากที่งุนงงจับต้นชนปลายไม่ถูกว่าอีกฝ่ายมาทำไม ตอนนี้เขาได้คำตอบแล้ว
ร่างสูงกลืนความข่มขื่นลงคอ มองใบหน้านองน้ำตาอีกครั้ง
“จะคิดถึงพี่มั้ย?”
ข้าวหอมไม่ตอบเสียงทุ้มนุ่มถามแผ่วเบา หากพยักหน้ารับแรงๆ ยิ่งทำให้หัวใจคนถามพองโต คุมตัวเองไว้ไม่อยู่
เพราะแค่เพียงร่างโปร่งบางมาให้เห็นถึงสนามบิน เขาก็ใจกระตุกแล้ว ความตั้งใจที่มีแทบพังทลาย อยากเข้าไปกอดให้หายคิดถึง อยากสูดกลิ่นอายสดชื่นให้เต็มปอด ดับความทุรนทุรายที่เขาไม่สามารถสลัดมันไปจากใจได้เลยสักวัน นับแต่ตัดสินใจจากมา แล้วจะไปนับประสาอะไรกับตอนนี้ ที่คำพูดอ่อนหวานออดอ้อนเพียงไม่กี่คำก็ทำให้เขาละลาย ลืมความตั้งใจไปสิ้น
แต่เขาไม่อยากกลับไปสู่วังวนเดิมๆอีกแล้ว
ทิเบตกระเถิบตัวติดราวเหล็ก จ้องมองดวงตาชุ่มน้ำตาเต้นไหวระริก ก่อนตัดสินใจครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิตอีกครั้ง
“แล้วรักพี่มั้ย”
ข้าวหอมพยักหน้ารับแบบไม่ต้องคิด เพราะเขาคิดมาแล้ว แล้วจะไม่ลังเลอีก
คำตอบรับแม้ไม่ได้เอ่ยออกมา แต่ทำให้ทิเบตนิ่งตะลึงกว่าครั้งไหนๆที่เคยได้ยินอีกฝ่ายตะโกนบอกด้วยแรงอารมณ์
เพราะครั้งนี้ร่างโปร่งมาด้วยความตั้งใจของตัวเอง
ชายหนุ่มมองพวงแก้มใสเย้ายวนตรงหน้า จากนั้นจึงฝังจมูกลงแรงๆทั้งสองข้าง
เหมือนได้ยกภูเขาเหล็กกล้าออกจากอก
“ถ้าหอมยังยืนยัน พี่จะกลับมา”
ข้าวหอมเบิกตากว้าง จับต้นแขนอีกฝ่ายแน่น
“จริงๆนะพี่หมอ” ศีรษะทุยซบลงบนแผงอกกว้าง ยิ้มทั้งน้ำตา “หอมจะคอย จะคอยพี่หมอกลับมา”
สองมือเล็กโอบรอบลำตัวใหญ่แน่น ไม่อับอายสายตาผู้คนบริเวณนั้นแม้แต่น้อย หากอีกฝ่ายกลับค่อยๆยันตัวออกห่าง
“พี่ทิ จวนได้เวลาแล้วนะ”
โรมซึ่งมองเหตุการณ์อยู่ห่างๆเดินกลับเข้ามาเตือนพี่ชาย
ทิเบตพยักหน้ารับ “ฝากหอมด้วยนะโรม” ก่อนก้มหน้ามองใบหน้านวลอีกครั้ง แล้วตัดใจหันหลังเดินไปยังประตูผู้โดยสารขาออก
“จะรอจริงๆนะ!”
ร่างโปร่งร้องบอกไล่หลัง เมื่อชายหนุ่มหายลับเข้าไปภายในประตู
แม้อีกฝ่ายบอกว่าจะกลับมา แต่ก็มีเงื่อนไข เงื่อนไขที่เขาก็ตอบไม่ได้ว่าจะเอาอะไรมาวัด วัดความจริงใจที่เขามี
เขารู้แต่ว่าถ้าเขายังมั่นคง พี่หมอของเขาจะกลับมาแน่นอน และเขาจะรอจนกว่าจะถึงวันนั้น
วันที่เขาทั้งสองคนจะได้มีชีวิตร่วมกันจริงๆเสียที
ร่างโปร่งมองเหม่อไปยังทิศทางที่ทิเบตหายลับไปพักใหญ่ จากนั้นจึงค่อยๆหันกลับมามองคนข้างๆ ซึ่งไม่มีทีท่าจะลำบากใจเลยซักนิด
“มืดแล้ว ไปค้างบ้านแม่นะ”
โรมเอ่ยน้ำเสียงนุ่มนวล วันนี้มีเรื่องตกใจมากพอแล้ว เพราะฉะนั้นคนตรงหน้าไม่ควรขับรถกลับสุพรรณทั้งที่มีสภาพกระปลกกระเปลี้ยเช่นนี้ เดี๋ยวพี่ชายเขาจะอยู่ไม่เป็นสุข
ข้าวหอมพยักหน้ารับพลางใช้หลังมือเช็ดน้ำตาลวกๆ จนหายจากอาการพร่าเลือนก็พบดวงตาหลายคู่รอบตัวกำลังจับสังเกตเขาตลอดเวลา
ศีรษะทุยหันซ้ายหันขวา หน้าร้อนวูบ นึกอยากจะแทรกแผ่นดินหนีก็ครานี้เอง
ร่างโปร่งขับรถตามน้องชายสามีมาถึงบ้านศุภอมร ก็เจอป้านิภาออกมารับด้วยตัวเอง
“โรม น้องไม่เป็นอะไรนะ” นิภาถามย้ำ ด้วยรู้ความจากที่โรมโทรศัพท์มาบอกไว้ก่อนแล้วว่า วันนี้ข้าวหอมจะมาพักด้วย หลังส่งทิเบตขึ้นเครื่องเรียบร้อยแล้ว ยังความแปลกใจให้เธอไม่น้อย ก็ช่วงที่ผ่านมาทั้งคู่ระหองระแหงกันจนเธอยังคิด
ทั้งคู่อาจไปกันไม่รอด!
แต่นั้นกลับไม่ได้ทำให้เธอดีใจ การเห็นเด็กหนุ่มตรงหน้าตอนนี้ต่างหากที่ทำให้เธอดีใจ
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ทุกอย่างเรียบร้อยดี”
“แม่ล่ะตกใจ อยู่ๆน้องหอมมา กลัวว่าจะมีปัญหาเกิดขึ้นอีก”
โรมยิ้มให้แทนคำตอบ ก่อนจะหันมาร่างโปร่งบางเดินเข้ามาหา
“หิวมั้ย มืดแล้ว ทานอะไรกันมาหรือยัง” นิภามองใบหน้าอ่อนเพลียของเด็กหนุ่ม
“ขอบคุณครับป้า หอมไม่หิวเลยครับ”
“แสดงว่ายังไม่ได้ทาน เดี๋ยวป้าให้แม่บ้านหาอะไรเบาๆรองท้องหน่อยดีกว่า เดี๋ยวเจ้าทิกลับมาจะหาว่าแม่เลี้ยงน้องไม่ดี”
“ไม่หรอกครับ หอมต่างหากที่มารบกวน พรุ่งนี้ก็ต้องกลับแล้ว”
นิภาเบิกตากว้าง “มีธุระหรือจ้ะ ป้าก็นึกว่าจะอยู่รอพี่เขากลับมา แล้วค่อยกลับไปด้วยกัน”
ข้าวหอมเงยหน้ามองป้านิภาทันควัน
“พี่หมอ...พี่หมอจะกลับมาเมื่อไรหรือครับ” ดวงตาคู่ใสเบิกกว้าง รอคำตอบด้วยความประหลาดใจ
ทำไมป้านิภาถึงพูดเหมือนกับไปแค่วันสองวัน?
“สองอาทิตย์เองจ้ะ หอมอยู่เที่ยวทางนี้ เผลอแป๊บเดียวพี่เขาก็กลับมาแล้ว”
“อ๊ะ! ดะ...เดี๋ยวครับ พี่หมอเปลี่ยนใจไม่ไปอยู่ที่โน้นแล้วเหรอครับ” หัวใจดวงน้อยเต้นระส่ำ
“เปลี่ยนใจอะไรกันลูก” นิภาทำท่าฉงน “พี่เขาไปดูงานเท่านั้นเอง ขืนไปอยู่ทางโน้นนาน งานทางนี้คงกองเป็นภูเขา”
คนตอบยิ้มอบอุ่น เห็นดวงตาคู่ใสยังคงงุนงง “นี่พ่อกำนันไม่ได้บอกหรอกรึ แย่จริง ป้าก็นึกว่าบอกแล้ว เห็นเมื่อวานโทรมาถามละเอียดยิบ”
“เมื่อวาน? แล้ววันนี้ล่ะครับ” ต้องมีอะไรบางอย่างผิด เขามองข้ามอะไรไปหรือเปล่าเนี่ย?
“วันนี้?”
“วันนี้ป้านิภาไม่ได้คุยกับพ่อกำนันหรอกหรือครับ”
“เอ...เปล่านี่จ้ะ”
“หือ” ข้าวหอมเลิกคิ้วสงสัย ก็วันนี้พ่อบอกว่าจะมาหานี่นา “ไม่เจอพ่อกำนันด้วย? วันนี้?”
“จ้ะ ทำไมหรือจ๊ะ”
“พี่หมอไปดูงานสองอาทิตย์ก็กลับ?”
“จ้ะ”
อ๊าก! เสียงร้องโหยหวนดังขึ้นในหัวร่างบางทันที
เขาถูกพ่อต้มซะเปื่อยแล้ว หลอกว่าพี่หมอจะไปอยู่เมืองนอก ที่แท้ก็ไปดูงาน เดี๋ยวก็กลับ
ข้าวหอมอยากจะหัวเราะทั้งน้ำตา ดีใจก็ดีใจอยู่หรอก แต่ก็เจ็บแสบดีแท้ ถูกพ่อดัดนิสัยเข้าจนได้
นิภาขมวดคิ้วมองเด็กหนุ่มน้ำตาคลอเบ้า ทำหน้าเหมือนกินยาขม “มีอะไรหรือเปล่า แล้วจะอยู่รอพี่เขาไหมลูก”
ไม่ต้องคิดอีกแล้ว ร่างโปร่งรีบพยักหน้าตอบหงึกๆ
“ครับ” จะอยู่ให้พ่อมาตามกลับเลยล่ะ
พ่อนะพ่อ ทำเอาหัวใจแทบหยุดเต้น
ร่างโปร่งปาดน้ำตาลวกๆ ยิ้มให้กับนิภา โอกาสมาถึงแล้ว และคราวนี้เขาจะไม่ปล่อยให้หลุดลอยไปอีก
อีกฝากหนึ่งของความมืดมิด ผู้สูงวัยที่ทำให้บุตรชายน้ำตาเช็ดหัวเข่า ออกมายืนตากลม ทอดอารมณ์อยู่ที่ชายเรือน พลางจิบเหล้าขาวที่ไอ้ขันคอยรินให้
“พ่อกำนัน” ไอ้ขันเอ่ยเสียงอ่อย
“อะไรไอ้ขัน ข้าเห็นเอ็งอ้ำๆอึ้งๆมาเป็นพักแล้ว”
“ก็ฉันกลัวนี่พ่อกำนัน”
“กลัวอะไรของเอ็ง”
“ก็กลัวว่าถ้าพี่หอมรู้ว่าถูกหลอก บ้านแตกแน่พ่อกำนัน”
“มันจะเอาอะไรมาแตกวะไอ้ขัน ข้าอุตส่าห์ลงทุนเป็นกามเทพให้มันแท้ๆ แล้วถ้าครั้งนี้มันยังไม่สำเร็จ ก็เลิกกันไปเถอะ ข้าทำใจได้”
กำนันสิงห์ยกยิ้มหนวกกระดิก เพราะเมื่อครู่แม่นิภาโทรมา ทำให้รู้ว่า สิ่งที่คาดหวังไว้ มันสำเร็จแล้ว
แต่กว่าจะเรียบร้อยลงได้ ก็เกือบตัดใจไปแล้วเหมือนกัน ผู้สูงวัยระลึกถึงตอนที่ทิเบตมาขออนุญาตลากลับบ้าน ท่าทางเหมือนคนซักกะตาย ตัดใจไปแล้วกับทุกสิ่งทุกอย่าง และเหตุก็เพราะลูกชายตัวแสบของตนเอง ทว่ายังเห็นแสงริบหรี่จึงได้รั้งชายหนุ่มตรงหน้าไว้
“วันนี้ไอ้หอมมันเปิดใจให้พ่อทิแล้ว แล้วทำไมพ่อทิถึงจะทิ้งมันไปซะล่ะ ทำไมไม่ใช้โอกาสที่มีนี้ลองเปิดใจให้กันอีกครั้ง”
“หอมเขารู้สึกผิดกับผมมากกว่า ถึงได้ยอมทำดีด้วย วันหนึ่งข้างหน้าเขาคงจะรู้ว่า เขาไม่ได้รักผม”
“พ่อทิ พ่อทิจะตัดสินใจยังไงฉันไม่ห้ามหรอก แต่ฟังคำฉันซักนิดเถอะนะ วันที่พ่อทิแต่งงานกับไอ้หอม พ่อทิคิดว่าจะรักมันหรือเปล่า”
ทิเบตส่ายหน้า
“แล้วทำไมวันนี้ถึงได้คิดแทนมันเสียล่ะ ไม่คิดว่าไอ้หอมมันจะเปลี่ยนใจมารักพ่อทิ เหมือนที่พ่อทิรักมันบ้างหรือ”
“วันนี้จะรักด้วยอะไรก็ตาม แต่รักก็คือรักนะพ่อทิ”
“ในเมื่อใจตรงกันแล้ว จะจากกันไปให้เจ็บช้ำเพื่ออะไร”
“ลองกลับไปตรึกตรองดู ระยะเวลาที่พ่อทิไปดูงานต่างประเทศก็ทบทวนดูเองเถอะนะ แล้วกลับมาบอกฉัน”
“ถึงวันนั้นฉันเคารพการตัดสินใจของพ่อทิ”
แต่วันนี้กำนันสิงห์ไม่ต้องรอให้ทิเบตกลับจากต่างประเทศมาให้คำตอบ ด้วยคำตอบมันมีอยู่แล้ว จากที่ไอ้หอมไม่กลับบ้าน อยู่รอผัวที่โน่นเป็นนานสองนาน
“พ่อกำนัน”
“อะไรอีกวะไอ้ขัน ไม่ดีรึไงที่ลูกพี่เอ็งจะได้มีความสุขกับเขาเสียที”
“ก็ดีสิจ๊ะ แต่มุกไปอยู่เมืองนอก มันไม่เชยไปหน่อยหรือพ่อกำนัน”
“มาชงมาเชยอะไรวะ มุกนี้ล่ะอมตะสุด ข้าเห็นในละครหลังข่าวมันใช้แล้วได้ผลทุกที”
“โธ่พ่อกำนัน นั่นมันในละคร”
“แล้วชีวิตจริงมันต่างจากละครตรงไหนวะไอ้ขัน” กำนันสิงห์จับผ้าข้าวม้าปัดแมลงตามตัว “ข้าเจอคนที่จะมาดูแลลูกข้าได้แล้ว แค่มันเป็นผู้ชายเหมือนกัน ก็คิดว่ามีลูกเพิ่มอีกคนก็แล้วกันวะไอ้ขัน”
ผู้สูงวัยก้มมองเด็กในบ้านตาแดงก่ำจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ ก่อนยิ้มแล้วเงยหน้ามองท้องฟ้ายามค่ำคืน
ไอ้ขันมองใบหน้าผู้มีพระคุณพลางถอนหายใจยาว
ความรักของพ่อกำนันที่มีต่อพี่หอมนั้นมากถึงขนาดที่ต่อให้เกิดเรื่องร้ายแรงกว่านี้ พ่อกำนันก็คงจะพยายามทำทุกอย่างให้ลูกตัวเองมีความสุขถึงที่สุดจนได้ล่ะ
เด็กหนุ่มจุดยิ้มมุมปาก ก่อนจะเงยหน้ามองท้องฟ้าตามจอมวางแผน ซึ่งพร่างพราวด้วยดวงดาวน้อยใหญ่ แข่งกันเปล่งประกายเต็มผืนฟ้า
วันนี้พี่หอมคงหลับฝันดีกับเขาซักที
TBC
ขอโทษที่มาช้า เค้ามา reply ไว้เเล้วนะ ว่าขอเที่ยวเเป๊บนึงอาจจะมาเลทนิดๆๆ
เจอกันวันเสาร์ค่ะ
เเจกสบู่คนละ 1 ก้อนเตรียมไว้ตอนหน้า :z1:
นอนหลับฝันดีนะทุกคน
-
^
^^
^^^
จิ้มๆๆ
นับวันรอวันเสาร์
คืนนี้คงนอนหลับฝันดีแระ
-
กี๊ดดดดดด น้ำตาแห่งความสุข อยากอ่านตอนหน้าๆๆๆๆๆๆ
-
งานนี้ต้องชมพ่อกำนัน Good job! o13
ดีใจที่ในที่สุดก็เข้าใจกันซะที
ว่าแต่ตอนหน้าเอาสบู่มาทำอะไรหรือเคอะ :z1:
-
:angellaugh2:.
ในที่สุด......ก้อถึงวันที่รอคอย
ฝาก+ไปให้พ่อกำนันด้วยนะจ๊ะ
-
โฮ ร้องไห้แล้วยิ้ม ใกล้บ้าแล้ววววววววววววว
แต่เป็นการร้องไห้ที่คุ้มมากค่ะ เข้าใจกันซะีทีนะเนี่ย
พ่อกำนันพูดถูกที่สุด มุกจะน้ำเ่น่าแต่ก็ได้ผลจริงนะเออ กร๊ากกกกกกกกก
แล้วแบบนี้อีกสองอาทิตย์ก็ได้เจอกันแล้วสิ มีความสุขกันซะทีนะ
ว่าแต่ สบู่ที่แจกเป็นของชำร่วยเนื่องในโอกาสอะไรเหรอค่ะ (._.?
-
ลุ้นเหนื่อยมาก
บรรยากาศเริ่มดีแล้ว
พ่อกำนัน พ่อตาดีเด่นตัวจริง
+1
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
ในที่สุดก็คืนดีกันแล้ว
:m11:
ต้องยกความดีความชอบให้พ่อกำนันเลยนะคะเนี้ย
แผนการน้ำเน่าแบบนี้เยี่ยมมากๆๆๆ
รางวัลออสก้าปีนี้ยกให้พ่อกำนันเลย
o13
เอิ้กๆๆ มีกอดกันกลมกลางสนามบินด้วยอ่ะ
แถมตอนกอดดันไม่อายมาอายตอนกอดเสร็จแล้วซะนี้
ไม่ต้องเขินหรอกนะจ๊ะหอม แค่สามีภรรยากอดกันจะเป็นรัยเนอะ
ดีใจแทนทั้งหอมทั้งหมอทิเลยอ่าคะที่ในที่สุดก็เข้าใจกันสักที
หอมก็นะพอจะน่ารักก็หวานซ้ามีการเรียกหมอทิว่าพี่หมอด้วยอ่า
ป่านนี้หมอทิคงรีบเร่งวันเร่งคืนอยากจะรีบกลับมาหาน้องหอมเร็วๆแน่ๆเลย อิอิ
+1ฝากไปให้พ่อกำนันด้วยค่า
-
หึๆๆๆๆๆๆๆๆได้ใจมากเลยตอนนี้ :L1:
-
โอ๊ยยยยย....โล่งงงงงงงงงงงงงง :m2:
ยกภูเขาออกจากอกมากมายค่าาา
พ่อกำนันยอดเยี่ยมที่สุด...
มุขตื้นๆแต่ได้ผลชะงัด o13
ทีนี้ก็จะได้มีควาามสุขกันซะทีน้าาาา
ขอบคุณมากๆนะคะ +1 ค่าาา ยิ้มออกแล้ววววว~
-
คืนนี้เค้าก็จะหลับฝันดีด้วยคน :m1: :m13: :m2:
-
ฮิ้วววว ก้อนเดียวเกรงว่าจะไม่พอ ขอซักโหล
เพราะพี่หมอห่างเหินไปนานนน
-
:m11: :m11:
ไชโย !!!!!!!! ในที่สุด ในที่สุด หมอกับหอมก็เข้าใจกันซักที
พ่อกำนันเล่นซะแสบเลย 55 รักพ่อกำนันจัง
รอหมอกลับมานะจ๊ะ
-
ลงเอยด้วยดีไปเปลาะหนึ่งล่ะ ดีจังคับ จะได้เข้าใจความรู้สึกของแต่ละฝ่ายตรงกันสักที :m11: งานนี้กามเทพพ่อกำนันปฏิบัติงานได้แจ๋วและเจ๋งสุด ๆไปเลยคับ o13
-
ลุงกำนันสุดยอด o13
ตอนแรกเอาซะเราซึมไปเลย
มาตอนนี้อ่าโล่งนอนหลับฝันดีฮ่าๆ
แอบนึกอยู่เหมือนกันว่าหมอจะไปไม่นาน
แต่นึกไม่ถึงว่าหอมจะโดนพ่อตัวเองดัดหลัง
ในที่สุดก็เข้าใจตรงกันซักที "พี่หมอ"อิอิหอมเรียกแล้วน่ารักมาก :L2:
-
ตกใจแทบแย่ นึกว่าหมอทิจะไปนานเป็นปีซะอีก :monkeysad:
ดีใจมาก หอมได้บอกความในใจกับหมอทิซะที เราร้องไห้เลยนะเนี้ย 55+
-
อารมณ์ผิดกับตอนที่แล้วลิบลับ 555+
อ่านแล้วยิ่งรักพ่อกำนัน สุดยอดคุณพ่อจริงๆ
จะว่าไปบ้านนี้เค้าน่ารักกันยกบ้านเลย
แหม~ ของเค้าดีจริงๆ o13
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดด เค้าจะหวานกันแล้วววววววววว :-[
-
เฮ้ออออออออออออ...โล่งอกโล่งใจกันไป
และแล้วอะไร ๆ มันก็ดีขึ้นจนได้...อย่างน้อยข้าวหอมก็เปิดใจให้หมอแล้ว
หมอทิเองก็ไม่ได้ใจแข็งจนเกินไป...แหม๋...ก็เจอน้องหอมอ้อนซะขนาดนั้น
ไม่ใจอ่อนก็ให้รู้กันไป...แล้วไหนจะแทนตัวเองว่าหอม และเรียกหมอทิว่า พี่หมอ อีกต่างหาก
งานนี้ต้องยกความดีความชอบให้กับกามเทพที่ชื่อ พ่อกำนัน...แหม๋...เล่นพล็อตละครหลังข่าวกันเลยทีเดียว
แม้ว่าจะเก่าไปนิด เชยไปหน่อย แต่ก็ได้ผลทุกทีสิน่า...แถมยังเห็นผลทันตาอีกต่างหาก...ชิม่ะจ๊ะ...พ่อกำนัน...อิอิ
ตอนนี้ที่เหลือก็แค่รอให้หมอทิกลับมา แล้วก็ปรับความเข้าใจกันอีกนิดหน่อย
หวังว่าคราวนี้อะไร ๆ มันก็คงจะเข้าที่เข้าทางสักทีนะ...เฮ้ออออออออ...แอบเช็ดน้ำตามาตั้งหลายตอน
บทจะทำให้ยิ้มได้ ก็เล่นเอาซะเหงือกแห้งกันเลยทีเดียว...แต่ก็ดีแล่ะ...คนอ่านเริ่มจะเบื่อการเช็ดน้ำตาแล้วแหล่ะ
อยากจะเช็ดน้ำลายบ้างอะไรบ้างนะฮะ...5555555555555555555555
รออ่านตอนต่อไป...พร้อมด้วยสบู่ ขันน้ำ และผ้าถุง (สำหรับใช้ตีโป่ง...กร๊ากกกกกกกก) XD
-
o7 เข้าใจกันแล้ววววววววว :mc3:
แต่พ่อกำนัน o13 เจ้าวางแผนมาก(แถมเอามาจากละครหลังข่าวอีกต่างหากนั่น ฮ่าๆๆๆ)
:กอด1: รอวันเสาร์
-
:pig4: ขอบคุณมากคะ อ่านตอนแรกน้ำตาซึมเลย พอข้าวหอมตามไปง้อหมอนิกรี๊ดเลย 555+
วันเสาร์เจอกันจ้า
-
รักพ่อกำนันที่สุด!!!!! (ไม่นึกเหมือนกันใช่มั้ยคะน้องหอมว่ามุขไปนอกของละครน้ำเน่าจะโดนเข้ากับตัว555+)
ช่วง 11 โมงเช้าปวดหนึบที่หัวตา และหัวใจ แต่ช่วงเลข 11 ตอนนี้..แฮบปี้ดี้ด้า ลั้ลลามากมาย กรู้ววววววววววว (ถึงตอนแรก ๆ ของบทจะปวดใจหนึบ ๆ แทนน้องหอมก็เถอะนะ :m15: )
พี่หมอ...คราวนี้ก็มั่นใจได้แล้วใช่มั้ยคะ ว่าน้องเค้ารักพี่หมอจริง ๆ อร้ายยยยยดีใจแทนอ่ะ
หอม...สำเร็จแล้วนะคะ มาแท็คมือกันหน่อยค่ะ (ไม่เสียแรงที่ไปเกาะแผงกั้นเรียกสามีไว้ได้นะคะ ถึงจะอายก็อย่าได้แคร์55+) น้องหอมตอนหน้าคุณเจี๊ยบเค้าเตรียมสบู่ไว้ให้ใช้...คงมีฉากเรียกเลือด งั้น 2 อาทิตย์ที่รอพี่หมอนี่เข้าสปาขัดผิวรอพี่หมอดีมั้ยคะ ฉากนี้จะได้สมบูรณ์แบบ :haun4:
+1ขอบคุณคนแต่งและเป็นกำลังใจให้คนโพสต์ค่ะ
ปล.อยากให้ถึงวันเสาร์เร็ว ๆ
ปล.2 ตั้งนาฬิกาปลุกไว้ตอน 5 ทุ่ม นอนต่อไม่ได้อ่ะ ดีใจแทนมากมาย
-
ตอนหน้ามีฉากเก็บสบู่ใช่ม้า ขอบคุณที่แต่งให้หัวใจเบิกบานคับ
-
หมดแล้ว...สองตอนแห่งความทุกข์ระทม และอึดอัดใจ :เฮ้อ:
ต่อไปนี้จะมีแต่ความสุข ความหวาน และความรักเนอะ :กอด1:
จะรอตอนที่เขาหวานกันนะคะ....กรี๊ดดดดดดดด ดีใจ
-
ตอนนี้เล่นเอาน้ำตาท่วมทุ่ง
หอมเอ้ย ถ้าพูดอย่างนี้ ตัดสินใจแบบนี้ไปตั้งแต่แรก
คนอ่านเอ้ยหอมก็คงไม่ต้องน้ำตาตกขนาดนี้หรอก
ช่วงนี้ผ้าเช็ดหน้าขาดตลาดเหลือเกิน เพราะของเก่ามันแห้งไม่ทัน
ตอนหน้าเปลี่ยนเป็นแจกสบู่แล้ว เค้าเอาไว้ทำอะไรน๊า
ต้องใช้ผ้าเช็ดเลือดเอ้ย หน้าด้วยรึเปล่าเนี่ย :jul1:
-
+1 ให้พ่อกำนัน โหะ ๆ
มื้อนี้งดยาแก้ปวดตับได้ทันถ่วงที 5555
น้องหอม พี่หมออออ อ้าคคคคคคคค
-
อ่านตอนแรกน้ำตาซึมเลย ตอนนี้..แฮบปี้ :-[
ดีใจกับหอม รอพี่หมอกลับมา.. :z2:..
-
:sad4:
เอาสบู่มาทำไรหรือครับ
หรือว่ามี NC ตอนอาบน้ำ มีลุ้น :haun4: :haun4: :haun4:
รอวันเสาร์ ขอให้ไรเตอร์ เที่ยวให้สนุกนะครับ กลับมาต่อไว้ๆ ด้วยครับ
-
:m15: :m15:
ฮือออออนึกว่าน้ำตาจะเสียไปป่าวๆซะแล้ว กระซิกๆ
มุกของพ่อกำนันโคตรคลาสสิกไม่ได้ไปหาหมอที่กรุงเทพ แต่อำว่างั้น
งี๊ดดดดด ต้องแบบนี้สิจะให้ลูกจมน้ำตาตายได้อย่างไรกัน ชีวิตคู่จะรอดไม่รอด
ก้ต้องพึ่งพาผู้ใหญ่ที่อาบน้ำร้อนมาก่อนละนะ คำสอนของพ่อกำนันที่ซึ้งสุดใจ
อย่าตัดสินใจแทนไอ่หอมมันสิพ่อทิ กีซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ
คนอ่านยกชายผ้ามาซับน้ำตา
เห็นลูกตัวเองซักกะตายแบบนี้จะไม่ให้คนเป็นพ่อทำอะไรได้ยังไงจะนิ่งดูดาย
เห็นลูกซึมกระทือแบบนี้ได้อย่างไรกันเนอะ เฮ้ออออออออโล่ง
"เพราะฉะนั้น ไม่ว่าวันนี้หรือวันหน้า เขาก็ไม่ตายหรอก
ขายังมีพ่อ มีไอ้โก๊ะ ไอ้ขัน ไอ้แก้ว แล้วแค่คนๆเดียวที่เพิ่งเข้ามาในชีวิตจะทำให้เขาเสียผู้เสียคนเชียวหรือ"
>>ไอ้โก๊ะสำคัญกว่าพี่สารอีก 555 เป็นไงล่ะเจอสภาพน้องเข้าไปเฮ้ออออออ ปวดใจมะอิพี่สาร ก็มันรักของมันจริงๆนี่นา
o13 o13 o13
-
หลับฝันดีแล้วคืนนี้ :-[
-
ลุ้นเหมือนกันแฮะ แม้จะรู้แล้วว่าจะไม่เศร้านาน
แต่ก็ลุ้นว่าข้าวหอมจะต้องรอหมอทินานแค่ไหน
ที่แท้เจอกามเทพอย่างพ่อกำนันนี่เอง o13
หมอทิกลับมา แล้วสบู่จะเอามาทำอะไร สงสัยๆ
บวก 1 แต้ม ขอบคุณคนแต่งและคนโพสต์มากๆนะคะ
-
แย่ๆๆๆ ได้สบู่ด้วย ดีใจดีใจ แต่เอาไปทำอะไรละสบู่นะครับ
พอเริ่มหวานก็อยากอ่านต่อทันทีเลยครับ
-
ตามมาอ่านอีกรอบด้วยความลุ้นระทึก
ค่อยยิ้มออกหน่อย พี่หมอทิกับน้องหอมปรับความเข้าใจกันแล้วฮิๆๆๆ
ลุ้นตั้งนานน่ะกว่าจะลงเอยกันได้ ต้องอาศัยพ่อกำนันช่วย
ว่าแต่สบู่ที่แจกมา เอาไว้ทำอะไรคะ
ต้องการมากหรือเปล่า
เดี๋ยวจะช่วยเหมามาสักสี่สิบโหล
ฮิๆๆๆๆ
-
เฮ้ออออ
เหมือนจะโล่ง
ในเมื่อใจตรงกันแล้ว ก็ลองดูอีกทีเนาะพี่หมอ อย่าทรมานกันแบบนี้ แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
หอมโดนพ่อต้มซะเปื่อยเลย แต่ก็ดีแล้ว อิอิ
:man1:
-
สบู่ แจกทำไมอ่ะ
ล้างคราบน้ำตาหรอ คงไม่ใช่
ผิวเค้าบาง แพ้ง่ายยยย
+1ให้น้องหอมของพี่หมอ
-
ขอบคุณค่ะ :pig4:
-
โล่งอกจังหวังว่ามันคงจะเศร้าแค่เท่านี้พอนะมากกว่านี้น้องหอมน่าสงสาร
พ่อกำนันสุดยอดมากต้มน้องหอมสะเปื่อยเลย
ข้าวหอมคราวนี้ก็เริ่มใหม่ดีๆสมกับที่เศร้ามาหลายตอนเน้อลุ้นๆ
รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊าค่า
-
เป็นวันที่มีความสุขที่สุดในรอบหลายเดือนเลยก็ว่าได้ ไม่เคยยิ้มไปนำตาไหลไปได้แบบนี้มานานละ
ตอนหน้ามีเก็บสบู่เหรอครับ...อุบส์
-
ในที่สุดก็ลงเอยกันแล้วนะ ถ้าพูดถ้าบอกก็ได้รักกันตั้งนานแล้วนะเนี่ย ดันยื้อเวลาไม่บอกอีก
อ่านแล้วมันดีใจแทนพี่หมอและพี่หอมจริงๆเลย แถมยังมีกามเทพที่แสนจะน่ารักอีก
ตอนต่อไปจะเป็นยังไงนะ แค่คิดก็น้ำลายไหลแล้ว 555
รอตอนต่อไปค่ะ
-
เย้ ปวดตับมาตั้งนาน รักกันมากๆเนอะ
-
สุดยอดคุณพ่อ ตำแหน่งนี้ยกให้พ่อกำนันไปเลย ทำทุกอย่างเพื่อให้ลูกมีความสุข
-
ดีใจที่ได้อ่านสองตอนรวด ไม่งั้นคงปวดร้าวมากแน่ๆ
-
:กอด1:ขอบคุณไรทเตอร์นะ ที่ให้พี่หมอ กับน้องหอม เข้าใจกัน ลุ้นตั้งนาน
วันเสาร์จะรอเจอกันพร้อมความสุข ของพี่หมอ กับ น้องหอม
-
โอยยยยยยยยยยยยยย ตอนแรกอ่านไปน้ำตาไหลพรากกกก
แต่ตอนจบทำเอายิ้มแก้มปริ หอมเอ้ยยยย ยิ้มได้สักทีแล้วน้อออออ
+1 ให้เล้ยยยยย
-
แอบตื้นตันทีเดียวดีใจด้วยจังเลย
-
สองตอนนี้เศร้ามากเลยอ่ะ
อ่านไปร้องไห้ไป
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
แต่พอรู้ว่าหมอทิจาไปเมกาแล้วหอมบอกว่าจะรอ
ก็คิดว่าต้องผ่านไปหลายปีแน่เลย
หมอกับหมอทิถึงจากลับมาอยู่ด้วยกัน
แต่ไม่คิดว่าหมอทิจาไปแค่สองอาทิตย์
อ้ากกกกกกก
พ่อกำนันแสบจริงๆๆ
o13
o13
o13
o13
ปล.เจอกันวันเสาร์จร้า
-
:เฮ้อ:กว่าจะเข้าใจกันลุ้นกันแทบแย่เลย ว่าแต่เตรียมสบู่มาทำอะไรอ่ะ :z1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดด ดีจายยยยยยยยยยยยยยย
ตอนหน้าจะหวานแล้วใช่มั้ย ลุ้นจนปวดตับ
:pig4:ค้าบบบ เจอกันวันเสาร์ รอๆๆๆ
-
--**--
ลุ้นมากมายอ่ะ....
คืนดีกันแล้ว........
รอคอยวันเสาร์นะ....
-
:กอด1: :กอด1:
ว่าแต่.......ทำไมต้องแจกสบู่???????
-
กว่าจะรัก..
กว่าจะเข้าใจ..
-
o18
หอมจ๋า
รอพี่หมออีกแปบนึงน่ัะ
แปบเดียวเท่านั้นแหละ
เดี๋ยวพี่หมอก็กลับมาแล้ว
-
โดนเข้าไปเต็มๆเลยน้องหอม โดนพ่อตัวเองหลอกเข้าเต็มๆเจ๋งๆพ่อกำนัน o13
-
:เฮ้อ: รักกันๆๆๆๆๆๆ :mc4:
แต่ทำไมอีป้าแก่ๆ อ่านจบตอนแล้วยัง :monkeysad:
:กอด1: 10 รับผิดชอบด้วย ทำคนแก่น้ำตาตก
-
มาต่อเร็วๆๆๆน่ะครับ
-
:จุ๊บๆ: พ่อกำนัน
อุ๊ย สบู่ตก :-[
-
โห......แผนพ่อกำนัน จะว่าน้ำเน่าเหมือนละครแต่มันได้ผลดีอ่ะ....ในที่สุดก็เข้าใจกันแล้ว......คนอ่านก็ดีใจ..
รอๆๆๆวันเสาร์....แล้ว...แจกสบู่คนละก้อนเอาไว้ทำอะไรเหรอ... :z1:
-
เหตุการณ์กำลังคลีคลาย อยากเห็นหน้าน้องหอมตอนที่รู้ว่าพ่อกำนันหลอกจะ คงน่ารัก :o8:
แจกสบู่ ?
1. เอาไปล้างหน้า (ไก่) ?
2. สบู่ตกเลยต้องเก็บ ? :z1:
ฯลฯ...........
.......... :z10:........... เขาคิดอะัำไรหว่า :-[
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
เล่นเอาต่อมน้ำตาแตกมาหลายวัน
ปวดหัวใจหนึบเลย
ตอนนี้เริ่มมีความหวังแระ
-
อยากบอกว่าโล่งมากที่ทุกอย่างกำลังจะลงตัว
ขอบคุณพ่อกำนันจริงๆที่ทำเพื่อลูกขนาดนี้นะ
เฮ้ออออออออออออออออออออออออออออออ
รอตอนหน้า อย่างยิ้มแก้มปริ
-
:sad11:
อ่าน2ตอนรวด ร้องไห้สงสารน้องหอมสุดจิต
:call: ขอซูฮกพ่อกำนันเลย
ทำงี้ได้ไงเนี่ยยยย
สุดยอดดดดด
-
- -* เอาอีก
-
Wow
-
^3^
-
เตรียมสบู่ไว้อาบน้ำเหรอ ?
-
รอๆๆๆ พี่หมอกลับมา......
ข้าวหอมน่ารักๆๆ อ้อนพี่หมอด้วย ถึงตอนนี้จะยังแอบเศร้าก้อเหอะ
ป.ล. น่าสงสัยว่าสบู่ เอามาทำอะไร :impress2:
-
แจกสบู่ทำไมคับ หรือว่าจะให้พวกเราเนียนไปแบบดูพี่หอมกับพี่หมออาบน้ำ 55
-
อยากให้ถึงวันเสาร์ไวไว
ว่าแต่เอาสบู่มาทำไมอ่ะ
ส่งมาไวไวเลย
o11 o11 o11
กดไป+1สำหรับสองตอนรวด
-
+1 ไปก่อนเลยคร้าบ
มันต้องมีความสุขอย่างนี้ละครับเยี่ยมมาก อิอิ
ขอบคุณครับวันนี้มีความสุขแล้วละครับ อิอิ
:oni2: :oni2: :oni2:
-
ดูท่าจะรอไม่ไหวนะนั่น วันเสาร์อ่ะ
มาวันนี้เลยได้ไหม
แล้วทำไมต้องแจกสบู่อ่ะ นึกว่าจะแจกแพมเพิสไว้ซับเลือดซะอีกอ่ะ :z1:
แหม๋มีพี่หมอ น้องหอมกันด้วยอ่ะ อ๊ายยยยยยยยยยยยหวานเกิ๊นนนนน :-[
-
น้องข้าวหอมอ้อนเยอะ ๆ ไว้นะ
พี่หมอทิกลับมาก็อ้อนเข้าไว้ เดี๋ยวพี่หมอก็ใจอ่อนกลับมาหลงเหมือนเดิมเองแหละ
-
วิธีของพ่อกำนันสุดยอดเลย ทำให้หอมอยู่ไม่ได้ต้องรีบไปหาหมอทิเลยทีเดียว
+1 ค่ะ รอความหวานของหมอทิกับข้าวหอมตอนหน้า คิดว่าคงไม่รอเก้อนะ :o8: :o8:
-
ในที่สุด โดนหลอก อากซซซซซซซ 555555
-
อ่านกี่ทีๆก็มีความสุข แต่ แต่ แต่ รอนหน้านี่ไม่ค่อยไว้ใจคนแต่งเลยอ่ะ กลัวหักมุมมาเศร้าอีก อย่าน๊าขอร้อง
-
โล่งอกกับคู่นี้ได้ซะทีแล้วใช่มั้ย?? ดีใจกับพี่หมอทิและน้องด้วย
รอตอนต่อไป เป็นกำลังใจให้ค่ะ :L1:
-
:m7:
วันเสาร์รึยังหว่า......
-
แผนของพ่อกำนันทำเราใจหายเลย
นึกว่าจะจบเศร้าซะแล้ว :กอด1:
-
เย้เด็ดมากคับพ่อกำนัน
รอตอนหน้า อย่างตั้งใจ
-
เง้อ...เห็นหัวกระทู้แล้วตกกะใจ
ตอนจบลงเช้าวันเสาร์
:a5:
อะไรกันค่ะ
กำลังอินๆอยู่เลยจะจบซะแล้วเหรอ
:serius2:
-
งึมมมมม วันเสาร์ ทำงานครึ่งวัน.....จะรีบกลับมาอ่านข้าวหอมกับหมอทิแล้วกัน
-
เช้ายังอ่ะ
รอๆๆๆ :z2:
-
เจี๊ยกกกก
จะจบแล้วหรอครับ
ไม่อยากให้จบเลย
อยากอ่านฉากหวานๆของหมอทิน้องข้าวหอมไปเรื่อยๆ
รักนะ ฟ้าใส~นิรันดร
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน....เค้าก้อจะจบกันแล้ว.....อิอิ....
ยังอ่านไม่ถึงไหนเลยค่ะ....แต่ชอบเรื่องนี้...กัดกัน...เกลียดกัน...น่ารักดี..
ว่าแต่เค้าไปถึงไหนกันแล้วว๊า....ต้องเร่งอ่ายอย่างไวว่อง....จะดั้ยตามทันค่ะ...
ปูลม....ฝากตัวเป็นแฟนคลับพี่หมอทิ กั พี่ข้าวหอมด้วยคนน่ะค่ะ....จิ้ม + 1 :z13: หั้ยพี่คนโพสน์ กับเจ้าของเรื่องน่ะค่ะ...
-
ต่อได้แล้วนะคับ
-
มาถึงตอนจบแล้วหรอ.....
-
จะจบแล้วเหร๋ออออ
งั้นก็จะแฮปปี้แล้วอ่ะดิ
แฮปปี้ปี้ตอนจบนี่เนอะ :laugh:
-
จบแล้วมีต่อชิมิ
แบบฉากหวานๆอ่ะ
เรียกน้ำตาลกันหน่อย
-
เช้า แล้ว ว ว ว วว
-
งือ....จะจบแล้วเหรอคะ...ยังดื่มด่ำกับพี่หมอทิและน้องข้าวหอมไม่หนำใจเลย
ดีใจที่พ่อกำนันออกแรงเป็น Catalyst ให้คู่นี้... ไม่งั้นไม่เกิดปฏิกริยาซักที 555
ขอบคุณคนแต่งและคนโพสท์มากๆค่ะ
ปล. ถือสบู่มารอแล้วค่ะ ^_^
-
เช้าแล้วๆๆๆๆ
: 222222:
-
มารอตอนสวีทหวานปานน้ำผึ้งของพี่หมอกะน้องข้าวหอม
แล้วสบู่ไว้ทำอะไรอ่ะ
-
- Eternal Sunshine 25 End -
เสียงอื้ออึงดังแทรกผ่านหน้าต่างที่เปิดทิ้งไว้เข้ามาภายในห้องนอน ปลุกข้าวหอมให้ตื่นจากการหลับใหลแทนเสียงนกเสียงกาเช่นท้องทุ่ง
มือเล็กขยี้ตาก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นนั่ง ภายในห้องนอนเริ่มสว่างไสวด้วยลำแสงอบอุ่นสาดส่อง เสียงรถยนต์ดังแว่วเข้ามาทำให้คนยังสะลึมสะลือเหลือบมองบานหน้าต่างเปิดค้างไว้
‘เมื่อคืนเขานั่งเหม่อมองท้องฟ้าจนลืมปิดนี่เอง’ คนตัวเล็กบิดขี้เกียจ จากนั้นจึงลุกไปปิดหน้าต่าง แล้วนั่งมองวิวด้านนอกยามเช้า มุมปากสีสดยกยิ้มละไม แต่เพียงพักเดียวก็เม้มเป็นเส้นตรงบูดบึ้ง
เมื่อวานนี้เป็นวันสิ้นสุดการดูงานของพี่หมอ ถ้าได้เที่ยวบินพอดี ค่ำวันนี้ก็น่าจะถึง แค่นึกว่าจะได้เห็นหน้า หัวใจเขาก็เต้นโครมครามจนระงับไม่อยู่
ทว่าในความเป็นจริง เขาไม่รู้เลยว่าอีกฝ่ายทำอะไร อยู่ที่ไหน
ขนตายาวหลุบลง รู้สึกหนาวสะท้านข้างในอก พี่หมอไม่ยอมติดต่อใครเลย แม้กระทั่งคนในครอบครัว ป้านิภาก็เริ่มหัวเสียที่กดโทรศัพท์จนมือแทบหงิก อีกฝ่ายก็ไม่รับสาย เห็นจะมีแต่ประมุขของบ้านที่มีท่าทางไม่เดือดเนื้อร้อนใจ
‘มันไปทำงาน ไม่ต้องไปห่วงอะไรหรอก เรียบร้อยเมื่อไร มันก็กลับมาเองล่ะ’
ร่างโปร่งละจากภาพเบื้องหน้า สูดลมหายใจเฮือกใหญ่เพื่อต่อแรงกายแรงใจรอวันที่อีกฝ่ายจะกลับมา ก่อนเดินไปอาบน้ำอาบท่าแล้วลงไปเล่นกับหลานทิเบตข้างล่าง
จนเวลาล่วงเลย ข้าวหอมถึงได้ตระหนัก ยิ่งตั้งความหวังไว้สูงเท่าไร ก็ยิ่งตกลงมาเจ็บเท่านั้น
พี่หมอไม่กลับมา
ข้าวหอมเดินคอตกกลับเข้าห้องนอนท่ามกลางสายตาของคนในบ้าน ที่วันนี้เข้านอนดึกกว่าทุกวัน
ทุกคนรับรู้ถึงความเจ็บปวดของเขา แต่ไม่มีใครช่วยอะไรได้ เขาฝืนยิ้มฝืด แล้วบอกกับตัวเองว่า ไม่เป็นไร
จะกี่วันกี่ปีเขาก็จะรอ
เมื่อทิ้งตัวลงบนที่นอนก็คว้าหมอนใบที่ร่างสูงเคยใช้หนุนนอนมากอดแนบแก้มที่อยู่ๆก็ชุ่มน้ำตา สะอื้นตัวโยน
ตื่นขึ้นมาอีกที พี่หมออาจจะมานั่งอยู่ข้างๆแล้วก็ได้
ดวงตาคู่เศร้าโศกหลับลง ยังคงปลอบใจตัวเองเงียบๆ
และเมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง ข้างตัวเขาก็ยังคงเย็นเยียบว่างเปล่า
มือเล็กกำผ้าห่มในมือแน่น ขบริมฝีปาก ความท้อแท้สิ้นหวังเอ่อท่วมท้นหัวใจ แม้จะเตรียมใจไว้บ้างแล้ว แต่ก็ไม่สามารถหักห้ามความเสียใจไว้ได้ หยาดน้ำตาใสๆไหลล้นเป็นทางยาว
พี่หมอ
เสียงเคาะประตูดังขึ้น หยุดความคิดทั้งมวล ข้าวหอมสลัดความเศร้าโศก ลุกขึ้นนั่ง ก็เห็นไอ้ขันโผล่หน้าเข้ามาอย่างไม่คาดคิด
“มาได้ยังไง” เสียงพร่าเอ่ยถาม
“มารับพี่หอมกลับบ้าน”
หัวคิ้วได้รูปขมวดมุ่น “ทำไมรึ”
“คือ...คือกำนันขาเจ็บน่ะ ฉันเลยอยากให้พี่กลับบ้าน”
“ทำไมข้าไม่รู้เรื่องเลย” ข้าวหอมจ้องมองอีกฝ่าย
“กำนันสั่งไว้น่ะพี่ บอกว่าไม่เป็นอะไรมาก”
“แล้วพ่อเป็นอะไร มากมั้ย?”
“ขาเจ็บเพราะหกล้มจ้ะ ขาบวม เขียวๆช้ำๆ เดินเขยกๆ แต่ไม่ยอมหยุดทำงาน ฉันกลัวจะเจ็บหนักกว่าเดิม เลยมาหาพี่”
“โทรมาก็ได้”
“เออ นั่นสิ” ไอ้ขันเกาหัวหยิกๆ ยิ้มแหยๆ “ฉันลืมไป”
ข้าวหอมส่ายศีรษะ ก่อนบอกไอ้ขันให้นั่งรอ แล้วเข้าไปอาบน้ำ จากนั้นจึงเก็บของเล็กๆน้อยๆใส่กระเป๋า เตรียมกลับบ้านเกิด
แม้เคยบอกว่าจะคอยทิเบตอยู่ที่นี่ แต่เขาก็เป็นห่วงทางบ้าน ด้วยถ้ารออีกฝ่ายอยู่ที่นี่นานวันเข้า ทางโน้นก็จะลำบาก ขาดคนดูแลไร่สวน จนบิดาต้องเป็นแบบนี้
เขาควรทำอะไรแต่พอดี ไม่มากและไม่น้อยเกินไป
ร่างโปร่งเข้าไปล่ำลานิภา ใจหายเล็กๆ
“ถ้าพี่เขากลับมาแล้ว แม่จะโทรไปหานะลูก”
“ครับ แล้วถ้าทางโน้นไม่ยุ่ง หอมจะมาหานะครับ”
ข้าวหอมยกมือไหว้ แล้วขึ้นรถยนต์ให้ไอ้ขันเป็นสารถี พาหนะค่อยๆพาพวกเขาเคลื่อนตัวออกห่าง ร่างโปร่งหันกลับไปมองคฤหาสน์เบื้องหลัง หัวใจเต้นถี่ ก่อนตัดใจหันกลับไปมองเส้นทางเบื้องหน้า
เวลาจะพิสูจน์ความตั้งใจของเขา
อากาศอบอ้าวตอนบ่ายแก่ กำนันสิงห์ใช้ผ้าขาวม้าพัดโบกคลายความร้อน ไอ้แก้วเดินออกจากครัว นำแตงโมเย็นฉ่ำมาวางตรงหน้า
“ลูกพี่เอ็งไปถึงไหนไอ้แก้ว ป่านนี้ยังไม่กลับมา”
“เห็นบ่นว่าปุ๋ยจะหมด ไปโรงสีแล้วคงเลยเข้าไปในเมืองล่ะมั้งพ่อกำนัน”
“ยังงั้นรึ แล้วสองสามวันมานี่ ลูกพี่เอ็งเป็นยังไงบ้างล่ะ”
“ก็สงบดีนี่พ่อกำนัน”
“สงบรึ พูดเหมือนไม่ใช่ไอ้หอม”
ไอ้แก้วไม่ตอบ หากยกมุมปากขึ้น ใช่ เหมือนไม่ใช่พี่หอม ตั้งแต่ไอ้ขันพากลับมาสามวันก่อน ก้าวแรกที่เห็นยังติดตา พี่หอมเปลี่ยนไป แม้รูปร่างหน้าตายังเหมือนเดิมไม่ผิดเพี้ยน ทว่าบรรยากาศรอบตัวดูสุขุมนุ่มนวล กระทั่งแววตายังแปรเปลี่ยน
แววตาของคนที่พร้อมจะก้าวไปเพื่อวันข้างหน้า
“พี่เขาตั้งใจทำงานออก ไม่หนีเที่ยวแล้ว พ่อกำนันไม่ชอบหรือ”
“ชอบสิ ข้าล่ะอยากให้มันเอางานเอาการแบบนี้มาตั้งนานแล้ว”
เด็กหนุ่มเงียบไปชั่วขณะ มองผู้สูงวัยก่อนเอ่ย
“เมื่อไรหมอทิจะกลับมาพ่อกำนัน?”
กำนันสิงห์ชะงัก ดวงตาคมดุเบิกกว้างก่อนจะเสมองนอกเรือน ‘เรื่องนี้มันเหนือการคาดหมาย แต่ข้าก็ยังเชื่อมั่นในคนที่ข้าเลือก ตอนนี้ก็ได้แต่คอยเท่านั้น’
แม้จะรู้จะเห็นว่าบุตรชายต้องทุกข์ทรมานกับการรอคอย หากเป็นการรอคอยเพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่ ก็หวังว่าลูกจะอดทนผ่านไปให้ได้
“ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน”
ไอ้แก้วหน้าเจื่อนกับคำตอบ เพราะลึกๆมันก็หวังว่ากำนันสิงห์จะรู้ อย่างนี้ก็เท่ากับว่า พี่หอมต้องรอหมอทิไปเรื่อยๆ ไม่มีกำหนด ดวงตาคู่ซื่อๆทอประกายแวววาว
ถึงจะเข้าข้างมาตลอดก็เถอะ แต่ถ้ามาช้า ปล่อยให้ลูกพี่เขาหน้าชื่นอกตรมแบบนี้ไปนานๆ จะไม่ยกโทษให้แน่นอน
เสียงรถยนต์คล้ายชิ้นส่วนจะหลุดเคลื่อนเข้ามาจอดหน้าเรือน ไอ้แก้วยิ้มหันมองกำนันสิงห์
“พี่หอมกลับมาแล้ว”
ข้าวหอมลูบหัวสุนัขทั้งสามตัวพร้อมแจกกล้วยทอดให้ตัวละชิ้น ก่อนจะหิ้วถุงกับข้าวขึ้นเรือน
“ไอ้แก้ว เย็นนี้ไม่ต้องทำกับข้าว ข้าซื้อไก่ต้มน้ำปลากับปลาช่อนเผาเกลือมาแล้ว” ร่างโปร่งชูถุงให้คนบนเรือนดู แล้วจึงให้ไอ้ขันเอาไปเก็บในครัว
“เข้าเมืองมารึ” กำนันสิงห์ถาม
“จ้ะพ่อ เอาเช็คไปขึ้นเงิน แล้วก็ไปสั่งปุ๋ยเพิ่ม เลยซื้อจอบกับกรรไกรตัดกิ่งมาอีกหลายอัน ของเก่าหายเกือบหมด ต่อไปต้องคุมให้ดีแล้วล่ะพ่อ ของแพงๆทั้งนั้น”
ร่างโปร่งเขย่าคอเสื้อคลายร้อน พลางรินน้ำดื่มอึกใหญ่
“อย่าหักโหมไอ้หอม ทำแค่ที่ทำไหว หมอเขารู้เข้าได้บ่นตาย”
กำนันสิงห์ออกปากเตือนเมื่อเห็นเหงื่อซึมตามไรผม หน้าตาแดงระเรื่อเพราะไอแดด
“ให้มาบ่นเถอะ รออยู่”
ข้าวหอมเอ่ยเสียงเบา พร้อมรอยยิ้มปนเศร้าบนใบหน้า
กำนันสิงห์ถอนใจเบาๆก่อนไล่ส่งบุตรชายไปพักผ่อน
ร่างเพรียวบางในเสื้อยืดตัวบางกับกางเกงเลนอนมองเพดาน หลังจากอาบน้ำจนสดชื่น ให้สายลมอ่อนพัดผ่านผิวกายเย็นระรื่นชวนหลับใหล แต่ทว่าดวงตาคู่ใสกลับแข็งค้าง วงแขนเล็กเคลื่อนเข้ากอดอกตัวหลวมๆ เมื่อรู้สึกว่าหัวใจตัวเองกำลังเย็นยะเยียบลงเรื่อยๆ
พี่หมอ
เสียงร้องคร่ำครวญดังสะท้อนไปมาในความคิด ฟันขาวกัดริมฝีปากอ่อนนุ่มจนเกิดรอยช้ำ ก่อนตะแคงตัวซุกหน้ากับหมอน ซ่อนความร้าวรานในความมืดมิด
จะต้องตื่นมาเจอกับความว่างเปล่าไปอีกนานเท่าไรกัน
ข้าวหอมค่อยๆจมสู่ห่วงนิทรา ไม่ติดใจกับเสียงสุนัขสุดรักเห่าหอนดังระงมภายนอก
จวบจนร่างกายคลายความอ่อนเพลีย คนหลับลึกจึงรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาพร้อมอาการตกใจ สะดุ้งดีดตัวออกห่างจากสิ่งหนาหนักข้างๆ
ใบหน้ามนเพ่งมองสิ่งแปลกปลอมชิ้นโตบนเตียงอย่างไม่อยากเชื่อสายตา
พี่หมอ!
ร่างสูงใหญ่นอนเหยียดยาวหลับปุ๋ยตรงหน้า ทำให้ข้าวหอมนึกอยากหยิกแขนตัวเองตงิดๆ ความร้อนไม่รู้มาจากไหนไหลบ่าเข้าท่วมหัวใจก่อนกระจายไปทุกส่วนของร่างกาย จนเนื้อตัวร้อนผ่าวหูอื้อไปชั่วขณะ ไม่กล้าแม้จะขยับกายด้วยกลัวภาพตรงหน้าจะหายไป
กลับมาแล้ว พี่หมอกลับมาแล้ว! หัวใจเขาร้องบอก และเต้นดังกลบเสียงสรรพสิ่งรอบตัว
มือเล็กเอื้อมไปลูบใบหน้าขาวคมคาย สัมผัสได้ถึงอุณหภูมิร่างกายอีกฝ่าย หัวตาก็ร้อนผ่าวขึ้นมาทันใด จากนั้นจึงโผเข้ากอดคนตรงหน้า ปลุกให้ตื่นขึ้นมาพบดวงตาสุกใสสะท้อนความรักใคร่เต็มเปี่ยม
ท่อนแขนแข็งแรงเข้าโอบไหล่เล็กสะท้านไหวเมื่อลืมตาตื่น รู้สึกงุนงงเล็กๆกับการต้อนรับถึงเนื้อถึงตัวให้ชื่นใจเป็นครั้งแรก
“พี่หมอ ทำไมกลับช้าจัง”
ข้าวหอมกอดคออีกฝ่ายไว้แน่น ซุกหน้ากับแผ่นอกหนาไม่ห่าง จนทิเบตไม่สามารถขยับตัวได้ หากแต่ประโยคตัดพ้อนั้นทำให้เจ้าตัวเผลอยกมุมปากขึ้นและกอดตอบแรงๆ
“ธุระยังไม่เสร็จน่ะ”
ร่างโปร่งค่อยๆผละตัวออก เพื่อมองใบหน้าอีกฝ่ายให้ชัดๆ
“งั้นทำไมไม่ติดต่อใครเลย เขาเป็นห่วงกันทั่ว”
น้ำเสียงแตกพร่ากึ่งออดอ้อนเขย่าหัวใจคุณหมอหนุ่มชะงัก ก่อนพลิกตัวขึ้นทาบทับร่างบางหอมกรุ่นไปทั้งตัว ชายหนุ่มไม่ตอบคำถามหากก้มลงประทับริมฝีปากสีสดอย่างอดไม่อยู่ และเคล้าเคลียไม่ห่างแก้มเรื่อ
“พี่อยากใช้สมาธิกับงาน แล้วก็...อืม...หลายๆเรื่องล่ะนะ”
ทิเบตยกนิ้วเกลี่ยเส้นผมสลวยทัดใบหูเล็กนุ่มนวล หากข้าวหอมใจเสียกับเหตุผลที่ได้ฟัง เงยหน้ามองตาอีกฝ่าย
“พี่หมอไม่อยากกลับมาเหรอ”
เห็นคนใต้ร่างมีหยาดน้ำคลอหน่วยตา ทิเบตจึงรีบยิ้มเอาใจก้มลงจูบหน้าผากเกลี้ยง
“แล้วหอมล่ะ ยังอยากให้พี่กลับมาอยู่ด้วยอีกมั้ย?”
“อยากสิ” ร่างเล็กสวนตอบทันควัน
“หอมรอพี่หมอกลับมาทุกวันเลย แต่พี่หมอก็ไม่ยอมรับสาย”
น้ำเสียงตัดพ้อเอ่ยขึ้นพลางปาดน้ำตาลวกๆ แล้วหลุบตาลง
ทิเบตมองขนตาเปียกชื้นมีหยาดน้ำเกาะ ตอนนี้หัวใจเขาพองโตจนแทบปริแตก ไม่คิดว่าจะถูกจู่โจมด้วยคำพูดชวนให้หลงตัวเองได้ขนาดนี้
ชายหนุ่มลอบระบายลมหายใจ ประสาทคลายอาการตึงเครียด ด้วยตอนตัดสินใจกลับ เขาก็อดกังวลไม่ได้ว่าทุกอย่างจะยังเหมือนเดิม คนตรงหน้าจะยังคอยเขาเช่นที่พูดก่อนลาหรือไม่
หากเวลานี้เขาเชื่อเต็มหัวใจ อีกฝ่ายยินดีและพร้อมจะเปิดใจให้เขาเข้าไปร่วมชีวิตด้วยแล้ว
“หอม ต่อนี้ไป พี่จะพาหอมไปด้วยทุกที่ๆพี่ไป” ดวงตาคู่อ่อนโยนมองลึกลงในดวงตาสีดำสุกใส
“หอมจะไปกับพี่มั้ย”
ข้าวหอมแข็งค้างไปชั่วขณะก่อนโอบกอดรอบลำคอหนาแน่น พร้อมพยักหน้ารับ
สิ่งที่เคยถ่วงหัวใจให้หนักอึ้งจนคล้ายคนจมน้ำหลุดหายไปในสายธารความยินดี
ทั้งที่คิดว่าหมดหวัง แต่วันนี้กลับมาถึงเร็วกว่าที่คิด
ขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้มีวันนี้ เขาจะถนอมโอกาสที่ได้มาในครั้งนี้ให้นานเท่านาน
ด้วยแค่ที่ผ่านมาก็เป็นบทเรียนให้เขาต้องสำนึกและปรับปรุงตัวเอง ไม่ใช่เพื่อตอบแทน แต่เพื่อชีวิตคู่ของพวกเขาที่จะต้องดำเนินต่อไป
ทิเบตขยับตัวล้วงถุงกำมะยี่สีน้ำเงินออกจากกระเป๋ากางเกง จากนั้นจึงดึงมือซ้ายของอีกฝ่ายขึ้นมาจูบเบาๆก่อนสวมโลหะสีเงินประดับเพชรพองามลงบนนิ้วนางเรียวยาว
“พี่รักหอมมากนะ”
เป็นอีกครั้งที่ร่างโปร่งนิ่งงัน ตะลึงมองอีกฝ่ายก่อนพยักหน้า
“หอมก็รักพี่หมอนะ รักจริงๆ”
ข้าวหอมรั้งคออีกฝ่ายลงมาหอมแก้มหนักๆ แล้วกอดไว้อย่างนั้น แหวนวงจิ๋วไม่คุ้นมือ บ่งบอกว่านี่คือความจริงที่ยิ่งใหญ่
ทิเบตมองอีกฝ่ายยกมือขึ้นมาเพ่งแหวนที่สวม
“ชอบมั้ย?”
“อืม แต่หอมไม่ได้เตรียมอะไรไว้ตอนรับพี่หมอเลย คือ...ไม่รู้ว่าจะกลับเมื่อไร”
“พี่อยากให้แทนวงเก่าน่ะ ไม่ได้อยากได้อะไรคืนหรอก”
คนนอนให้ร่างสูงทาบทับหน้าเสีย ด้วยวงแรกที่ได้คือวันที่แต่งงาน แล้วพอจบพิธีเขาก็ถอดมันไว้ที่ไหนก็ไม่รู้
‘คงอยู่ในตู้ไหนซักตู้ล่ะ’
ข้าวหอมตั้งใจจะกลับไปหาให้เจอ จากนั้นช้อนตามองอีกฝ่ายซึ่งยิ้มน้อยๆมองอยู่ก่อนแล้ว
“พี่หมอมาถึงแล้วน่าจะรีบปลุกหอม”
“เห็นกำลังหลับสบายน่ะ ไม่อยากกวน”
“อยากให้กวน”
ร่างโปร่งเลิกคิ้วสวนตอบทันควัน ให้คนตรงหน้าผงะไปกลับการจู่โจม แล้วรวบลำคอหนามากอดแน่นๆอีกครั้ง
“คิดถึงจัง”
คงไม่มีวันไหนที่ผ่านมาจะทำให้คุณหมอหนุ่มหัวใจฟูพองได้มากเท่าวันนี้อีกแล้ว ชายหนุ่มถึงได้ยิ้มไม่หุบ ก้มหน้าลงประกบจูบริมฝีปากอิ่มไม่รู้เบื่อ
“อืม...”
มือเล็กยึดเกาะบ่าแข็งแรงรับการรุกล้ำจนจมลงในฟูก ผิวกายสะท้านไปกับมือใหญ่ที่ซุกไซร้ไปตามสีข้างใต้ร่มผ้า สัมผัสเนื้อเนียนลื่นลึกไปถึงบั้นท้ายแน่นตึง
“อ๊ะ!” ข้าวหอมคว้ามืออีกฝ่ายไว้ก่อนจะเลื่อนไปถึงร่องลึกระหว่างเนินเนื้อ
“หือ”
ทิเบตผงกศีรษะขึ้นสบสายตาฉายแววเกรงใจ และบอกเป็นนัยให้รู้ถึงเวล่ำเวลา ด้วยใบหน้าแดงเรื่อขวยเขิน ชายหนุ่มยกยิ้มแล้วขยับตัวลงมานอนเคียงข้างพลางจูบขมับชื้นเหงื่ออีกหลายครั้ง
หากในใจนึกโกรธพระอาทิตย์ท่านเคลื่อนช้าจริง
“พี่หมอไปอยู่โน่นหลายวัน อยากกินอะไรเป็นพิเศษรึเปล่า”
ข้าวหอมนอนซบศีรษะกับแผ่นอกอีกฝ่ายเอ่ยถาม
“ไม่หรอก ชินแล้ว” ชายหนุ่มเขยิบตัวขึ้นมองใบหน้าผองใสกว่าตอนแรกเห็น
“ว่าแต่หอมเถอะ กินอะไรกับเขาบ้างรึเปล่า” ทิเบตจับข้อมือขาวขึ้นมาพิจารณา
“ทำไมถึงผอมลงแบบนี้ล่ะ ไม่ดีรู้มั้ย”
ข้าวหอมยิ้มเก้อพยายามชักมือกลับ จะบอกได้ยังไงว่าที่กินไม่ได้นอนไม่หลับก็เพราะตรอมใจเรื่องคนตรงหน้านี่ล่ะ ก่อนเสตอบ
“เดี๋ยวกินเยอะแล้วอย่ามาบ่นว่าเลี้ยงไม่ไหวนะ”
“เมียคนเดียวเลี้ยงไหวหรอกน่า แต่ถ้าไม่กินนี่สิพี่จะลำบาก”
“ลำบากอะไร?”
“ก็เดี๋ยวจะหมดแรง แล้วคุณภรรยาจะรับผิดชอบสามีคนนี้ยังไงฮึ” คุณหมอหนุ่มหอมแก้มนุ่มฟอดใหญ่
ข้าวหอมเลิกคิ้วสงสัย ก่อนตีผัวะลงที่บ่ากว้างแล้วพยายามเบี่ยงตัวออกห่างร่างสูง
“ทะลึ่ง”
“ทะลึ่งตรงไหน เรื่องจริงทั้งนั้น เดี๋ยวคืนนี้ก็ต้องเกิด พี่อุตส่าห์เตือน”
“พี่หมอ!”
ร่างเล็กหน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุก “อย่าล้อสิ” แล้วเมินหนี
“ไม่ล้อแล้วๆออกไปข้างนอกเถอะ ขันกับแก้วคงเตรียมข้าวเย็นกันแล้วมั้ง”
ทิเบตฉุดข้าวหอมขึ้นพร้อมรอยยิ้ม หากอีกฝ่ายยังกังขา
คงไม่คิดจะขุนกันเพื่อคืนนี้หรอกนะ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
และข้อกังขากระจ่างเมื่อพระจันทร์ท่านมาเยือน
ข้าวหอมถูกอีกฝ่ายปรนนิบัติตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า
“พี่หมอ”
“อะไร”
“พอแล้ว”
“...”
“พี่หมอ”
“เรียกจัง ตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว”
ทิเบตมองหน้าตาแดงเถือกไปถึงใบหู ขณะล้างสบู่บนผิวขาวนวลให้เบามือ
“ก็หอมไม่ชอบนี่ พี่หมอก็ยังบังคับอยู่ได้”
ริมฝีปากบางยืดยื่นไม่พอใจเล็กๆที่ถูกมือใหญ่สัมผัสไปทุกอณุเนื้อ อับอายจนไม่รู้จะแทรกหน้าหนีไปตรงไหนดี
คิดถึงก็คิดถึงอยู่หรอกนะ แต่ให้มาแก้ผ้าโทงๆอาบน้ำให้กันเนี่ย เขาไม่เอาด้วยหรอก
“มีคนอาบให้ไม่ดีหรือ สบายออก”
คุณหมอหนุ่มตอบอารมณ์ดี ดูจะมีความสุขเวลาได้สัมผัสเนื้อเนียนไปทุกซอกทุกมุม
ก็ที่ผ่านมาไม่เคยได้สัมผัสอีกฝ่ายอย่างละเมียดละไมเลยสักครั้ง ต้องยึดกันท่าเดียว เมื่อโอกาสมาถึงทั้งที ก็อดไม่ได้ที่จะใช้เวลาตรงนี้ให้ยาวนานออกไป แต่ดูท่าจะทำให้เจ้าตัวดีอายเสียจนไม่กล้าสู้หน้า เอาแต่ก้มหน้าก้มตาประท้วงตลอด จนเขาอดแกล้งไม่ได้
ร่างสูงโอบอีกฝ่ายจากด้านหลัง ใช้ฝักบัวล้างคราบสบู่บริเวณแผ่นอก จงใจสะกิดปลายยอดสีเข้มให้เจ้าของร่างน้อยสะดุ้ง เงยหน้าพลัน
แววตาสะท้อนอารมณ์เจ็บใจแกมอ้อนวอนไม่ทำให้ทิเบตหยุดมือ ยังคงลากสายน้ำลงต่ำถึงส่วนอ่อนไหวของร่างกาย
“อือ...” ข้าวหอมพยายามยื้อมือใหญ่ออกห่าง “อย่าเล่น ไป...ไปที่เตียงเถอะ”
น้ำเสียงสั่นพร่าเอ่ยตะกุกตะกัก
“ยังล้างไม่หมดเลย”
V
V
V
V
-
มาแล้วๆมาต่อแล้ว :L1:
-
“พี่หมอ!”
“ก็ไม่อยู่นิ่งๆนี่ ถ้าอยู่นิ่งๆก็เสร็จไปแล้ว หอมทำให้ช้าเองนะ”
ทิเบตฝังจมูกกับซอกคอหอมกรุ่น สบแววตาติดฉุนก่อนบีบส่วนร้อนรุ่ม หยอกเย้าจนอีกฝ่ายเผยอริมฝีปากสูดลมหายใจเฮือกใหญ่
“อือ...” มือเล็กขยุ้มท่อนแขนแข็งแรงแน่น ก่อนช้อนตามองใบหน้าคมคาย ที่ดูพอใจกับสิ่งที่ทำเหลือเกิน
กลายเป็นคนขี้แกล้งตั้งแต่เมื่อไรกัน
ข้าวหอมหรี่ตาหงายศีรษะไปด้านหลังเมื่อน้ำหนักมืออีกฝ่ายเพิ่มขึ้น ความต้องการเริ่มเอ่อล้นเกินข่มกลั้น ลำแขนเรียวจึงเกี่ยวกระหวัดลำคอหนาลงมาประทับจูบดูดดื่ม และอีกฝ่ายก็โอนอ่อนให้อย่างยินดี
“ไปที่เตียงเถอะนะ”
ร่างบางกระซิบชวนเสียงอ่อน หากอีกฝ่ายยังคงนิ่งเงียบ ระดมจูบไปตามเปลือกตาและหน้าผากมนแทนคำตอบ
“มะ ไม่เอาในนี่ พี่หมอ”
ข้าวหอมบิดตัวเกร็งเมื่อปลายนิ้วสอดแทรกเข้าไปในซอกลึกร้อนระอุ และก่อนจะถูกกินไปมากกว่านี้ ร่างโปร่งรีบพลิกตัวหันหน้าเข้าหาอีกฝ่าย หอบหายใจยาว
แกล้งกันจริงๆด้วย
ร่างเล็กอ่านแววตายิ้มระรื่น
‘เดี๋ยวเถอะ’
“ให้หอมอาบให้พี่หมอบ้างนะ”
ข้าวหอมดึงฝักบัวจากมืออีกฝ่ายรดลงบนบ่ากว้าง และทำอย่างเดียวกับที่ทิเบตปฏิบัติกับตน จนได้ยินเสียงครางพึงพอใจเมื่อมือเล็กกอบกุมแกนกายแข็งชันเต็มมือ
คุณหมอหนุ่มตะปบมือเล็กไว้ทันก่อนได้รูดรั้ง ดวงตาสีดำเป็นประกายเจิดจ้าจ้องลึกลงในดวงตาคู่ใสกระจ่างราวกับจะกลืนกิน
“อย่ายั่วสิ”
หากข้าวหอมกลับยกยิ้มมุมปากเย้า พลางเบียดตัวแนบสนิทไปกับร่างสูง “ใครเริ่มก่อนล่ะ”
เส้นความอดทนขาดผึง ทิเบตคว้าตัวอีกฝ่ายขึ้นมาอุ้มไปวางบนเตียงฉับพลัน
“เตือนแล้วนะ”
ทิเบตทาบทับร่างที่นอนคว่ำหน้ากับที่นอน พลางจูบลงบนต้นคอขาว ขบย้ำจนเกิดรอยแดงเรื่อ มือใหญ่เคลื่อนลงต่ำ แยกเนินเนื้อแน่นตึงออกจากกัน ก่อนดันส่วนนูนพองเสียดสีกับบั้นท้ายอีกฝ่ายหนักหน่วง
เสียงครางเล็ดลอดจากริมฝีปากสีสดเมื่อความต้องการพุ่งสูง หากยังไม่ได้รับการเติมเต็ม จนต้องกำผ้าปูที่นอนไว้แน่น บดเบียดตัวเองกับที่นอนนุ่ม
ทิเบตจิกปลายนิ้วขยี้ยอดอกทั้งสองข้าง แล้วประกบจูบดูดดึงเสียงครางไว้ ก่อนจะลากไล้ริมฝีปากฝากรอยรักไปตามผิวกายร้อนผ่าวถึงบั้นท้ายกลมตึง
มือใหญ่คลึงเคล้นแก้มก้นทั้งสองข้างแล้วจึงค่อยๆแทรกตัวเองลงในช่องทางชุ่มร้อน เสียงร้องพร้อมอาการกระตุกของคนใต้ร่างทำให้คุณหมอหนุ่มหยุดรอชั่วครู่ จากนั้นจึงค่อยๆกดให้จมลึกสุดตัว แล้วทิ้งน้ำหนักลงศอกทั้งสองข้าง จูบแผ่นหลังสะท้านไหวจากการกระแทกกระทั้น
เสียงกระทบของเนินเนื้อดังเป็นจังหวะจากช้าแล้วค่อยๆถี่ขึ้น ร่างเล็กกัดฟันแน่น หากเสียงครางก็ยังหลุดลอดจากริมฝีปากชุ่มชื้น ซึ่งพยายามแยกขาตัวเองกว้างๆให้ร่างที่กำลังทาบทับสอดแทรกได้ถนัดถนี่และสัมผัสกันจนแนบสนิท
“หอม...”
ทิเบตครางเสียงกระเส่า ใช้มือรูดรั้งแกนกายอีกฝ่ายจนตัวเกร็งปลดปล่อยหยาดน้ำขาวขุ่น จากนั้นเพิ่มแรงกระแทกสะโพกเล็กที่กำลังหมดแรงหนักหน่วง ปลดปล่อยสายน้ำอุ่นร้อนตามมาไม่ห่าง
คุณหมอหนุ่มพลิกร่างบางให้นอนหงายแล้วประกบจูบอ่อนหวาน
ข้าวหอมปรือตาจูบตอบเบาๆก่อนยกยิ้มละมุน แล้วเช็ดเหงื่อที่ขมับอีกฝ่ายให้เบาๆ แต่มือนั้นกลับถูกชายหนุ่มยึดไปกุมแล้วจูบหนักๆหลายที
“ไม่เหนื่อยนะ”
ข้าวหอมเบิกตากว้าง ขยับถอยหลัง ทำให้ทิเบตถอนใจฉีกยิ้มกว้าง รวบตัวเข้าไปกอดแรงๆ
“คิดไปถึงไหนน่ะ พี่ไม่ได้หื่นกามขนาดนั้นซะหน่อย ที่ถามเพราะกลัวจะเหนื่อยเกินไปต่างหาก”
ทิเบตดีดนิ้วเข้าที่หน้าผากมน ทำให้ข้าวหอมต้องยกมือขึ้นคลำป้อยๆ หน้าแดงก่ำ ก่อนสวมกอดร่างสูงแน่น ซุกหน้ากับอกแข็งตึง
ทิเบตกอดตอบ ก้มมองเส้นผมสลวยตรงหน้าแล้วลอบยิ้มกับตัวเอง
คืนนี้จะเป็นคืนที่พวกเขาได้นอนหลับสนิทในอ้อมแขนของกันและกันซักที
ชายหนุ่มหอมศีรษะทุยเบาๆ จากนั้นทิ้งตัวลงนอน แล้วหลับฝันดีท่ามกลางแสงเดือนหมู่ดาวบนฝากฟ้ากระจ่างใส ตอนรับคู่รักอีกคู่หนึ่งบนโลกใบใหญ่นี้
♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡
อรุณรุ่ง ณ เรือนไทยหลังใหญ่ที่ไม่เคยสงบได้นานสักที เกิดเสียงดังโวยวายที่ใต้ถุนเรือน
ก๊อกๆ
“พี่หอมๆ แย่แล้วพี่!”
เสียงตื่นๆของไอ้ขันดังหน้าประตูทำให้คู่ข้าวใหม่ปลามันซึ่งตื่นนานแล้วผละออกจากกัน
“มีอะไร” ข้าวหอมเปิดประตูออกไป โดยมีทิเบตตามหลังมาด้วย
“ป้ายุน่ะพี่ มาโวยวายว่าไอ้โก๊ะอยู่ข้างล่าง”
“ไอ้โก๊ะ?” ข้าวหอมทวนคำสงสัย ก่อนรีบตามไอ้ขันไปยังใต้ถุนเรือน
“พ่อกำนัน ฉันไม่ได้จะรังเกียจรังงอนอะไรหรอกนะ แต่ฉันไม่ค่อยถูกกับหมา พ่อกำนันก็รู้”
เสียงแสบแก้วหูของป้ายุพาเอ่ยกับบิดาที่ยืนฟังความไม่ห่าง เมื่อข้าวหอมก้าวไปถึง บิดาก็พยักหน้ารับรู้
“ไอ้โก๊ะมันทำอะไรป้ายุหรือพ่อ?”
“ก็ไม่เชิง”
คำตอบกำกวมทำให้ข้าวหอมหันมองป้ายุ ก่อนหันไปมองหน้าสุนัขสุดรักของตัวเอง ‘เอ็งไปทำอะไรยัยป้ามหาภัยนี่วะ’
“จะอะไรซะอีกล่ะ มีหมาที่ไหนก็ไม่รู้ไปคลอดลูกใต้ถุนเรือนป้าน่ะสิ”
ป้ายุส่งสายตาค้อนประหลับประเหลือก
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับไอ้โก๊ะฉันล่ะป้า”
“ก็ลูกไอ้หมาตัวนั้นหน้าเหมือนไอ้โก๊ะยังกับอะไรดี ก็ต้องเป็นลูกมันสิ”
“ห๋า! ลูกไอ้โก๊ะ”
ข้าวหอมเบิกตากว้าง ตกใจกับข่าวนี้ไม่น้อย แล้วหันหน้าไปมองไอ้โก๊ะอีกรอบ ‘เอ็งไปทำสาวที่ไหนท้องวะ’
“พ่อกำนัน ฉันเลี้ยงไม่ได้หรอกนะ แม่หมาก็ไม่ใช่ของฉัน ฉันเลยมาบอกให้รู้ จะได้จัดการถูก แล้วถ้าพ่อกำนันไม่รับ ฉันจะเอาพวกมันไปปล่อยวัดทั้งแม่ทั้งลูกให้หมด”
“ดะ...เดี๋ยวๆ ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลยแม่ยุพา” กำนันสิงห์ปรามแล้วหันหาลูกชาย “เอ็งไปดูมันหน่อยไป แล้วจะจัดการยังไงก็แล้วแต่เอ็ง”
ข้าวหอมพยักหน้า รู้คำตอบของพ่อ เพราะการให้เขาไปจัดการก็เท่ากับว่าให้เอาพวกมันกลับมาเลี้ยงนั่นล่ะ
“ไปไอ้ขัน ไอ้โก๊ะ เอ็งก็ด้วย” ร่างโปร่งชวนไอ้โก๊ะต้นเรื่องไปดูหน้าลูก ที่ไม่รู้ว่าใช่ลูกมันจริงอย่างที่ป้ายุกล่าวอ้างรึเปล่า
“พี่ไปด้วย”
ทิเบตเอ่ยพลางเดินตามหลังไปด้วย จนถึงบ้านทรงใต้ถุนสูง ป้ายุพาก็พาเดินอ้อมไปด้านหลังยังเพิงเล็กๆไว้เก็บอุปกรณ์การเกษตรและท่อนฟืน ก็ได้ยินเสียงขู่ของสุนัขภายใน
“มันอยู่ในนั้นล่ะ จะจัดการยังไงก็เอา”
ป้ายุพาถอยให้ข้าวหอมเข้าไปภายใน หากเสียงขู่ทำให้รีๆรอๆก่อนจะถูกไอ้โก๊ะแทรกตัวเข้าไปภายใน เสียงครางหงิงๆก็ดังขึ้น ร่างโปร่งจึงกล้าเข้าไป ทว่าถูกทิเบตห้ามไว้
“พี่เข้าไปดูเองดีกว่า หอมรออยู่นี่ล่ะ”
คุณหมอเดินเข้าไปในเพิงเตี้ยจนต้องก้มศีรษะขนานไปกับพื้น ครู่ใหญ่ก็ออกมาพร้อมลูกสุนัขที่ยังไม่ลืมตาในมือสองตัว จากนั้นก็กลับเข้าไปใหม่ และนำลูกสุนัขทั้งหมดออกมา และสุดท้ายก็ได้เห็นแม่สุนัขตัวผอมสีขาวด่างพันธุ์ทางเดินนมห้อยเป็นราวตามลูกๆของมันมาด้วยท่าทางหวาดๆ
ไอ้โก๊ะครางหงิงๆเลียมือเจ้าของด้วยอาการกระสับกระส่าย ข้าวหอมเข้าไปคุกเข่าดูลูกสุนัขแรกเกิดทั้งเจ็ดตัวยังไม่ลืมตาร้องแอะๆเมื่อไม่มีแม่ให้ความอบอุ่น ก่อนหัวเราะเสียงดัง
“ตัวดำปี๋สี่ตาเหมือนกันเปี๊ยบ มองปราดเดียวก็รู้ว่าลูกเอ็ง ไอ้โก๊ะ”
ข้าวหอมขยี้หัวไอ้โก๊ะ แล้วมองหน้าแม่หมาก่อนอุ้มลูกสุนัขตัวจิ๋วขึ้นมาพินิจพิจารณา
“ไปอยู่ด้วยกันนะ”
ทิเบตมองร่างโปร่งอมยิ้มแก้มแทบปริขณะยื่นมือให้แม่สุนัขดมสร้างความไว้วางใจ จากนั้นก็ช่วยกันอุ้มลูกสุนัขกลับเรือน
ข้าวหอมหาเสื้อผ้าไม่ใช้มาปูให้ลูกกับแม่สุนัขอยู่ใต้ถุนเรือน แล้วสั่งให้ไอ้แก้วหาข้าวมาให้ตัวแม่ซึ่งดูผอมโทรมกิน
“ไอ้ขันเอ็งไปซื้อนมมาบำรุงแม่มันหน่อย ผอมเชียว เดี๋ยวลูกไอ้โก๊ะไม่มีนมกิน”
ข้าวหอมจิ้มหัวลูกสุนัขอย่างมีความสุข จนบิดาลงมาเห็น
“เจ็ดตัว! ทีนี้บ้านเอ็งได้บรรลัยแน่ๆไอ้หอม”
“น่าๆฉันจะดูไม่ให้มันซนนะพ่อ”
“เอ็งนี่นะ ข้าเชื่อก็ไม่ใช่พ่อเอ็งแล้ว” กำนันสิงห์ส่ายหน้าระอา “อาบน้ำอาบท่าอย่าให้สกปรกล่ะ เดี๋ยวชาวบ้านมาติดต่อธุระปะปังจะว่าเอา รู้มั้ย”
“จ้า” ข้าวหอมลากเสียงยางคาง พลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“พี่หมอๆพอเจ้าพวกนี้โต เรามาฝึกให้มันกระโดดลอดห่วงกันนะ”
นั่นไง ยังไม่ทันขาดคำพ่อก็หาเรื่องซนกันแล้ว แถมคราวนี้มาเป็นโขยงอีกต่างหาก
ทิเบตเดินเข้าไปลูบหัวไอ้โก๊ะหน้าดำที่อยู่ๆก็พาลูกมาให้เจ้าของเลี้ยงถึงเจ็ดตัว
“ไอ้โก๊ะมันเชื่องกับพี่หมอแล้วนะ” ข้าวหอมมองสุนัขที่ยอมให้ร่างสูงลูบหัว
“ฝีมือ”
ชายหนุ่มยักคิ้วตอบ พลางอมยิ้มมองไอ้โก๊ะ หมามันยังรู้เลยว่าใครดีกับมัน นี่ถ้าเจ้านายแกยังไม่รู้ ฉันก็คงช้ำในตายกันทีเดียว
“มันอดนมเมื่อไร พี่จะช่วยแบ่งไปเลี้ยงมั้ย เด็กๆที่โน่นคงดีใจ”
“หึ ไม่เอา หอมจะเลี้ยงมันเอง แยกพี่แยกน้อง น่าสงสารออก”
ทิเบตถอนหายใจดังหึ เงยหน้ามองท้องฟ้าโปร่งสีครามสดใส
ต่อไปนี้ชีวิตเขาคงกระชุ่มกระชวยทุกวันแน่ๆ เพราะไหนจะเมียไหนจะหมา ซนไม่ต่างกันเลย
----Happy Ending----
จบเเล้วจ้า
เอาสบู่มากันคนละก้อนอะป่าว เค้าจะให้ช่วยอาบน้ำให้ลูกไอ้โก๊ะ
คิดไรกันเนี่ย สบู่ตก เก็บสบู่ เเหมๆๆ เหอๆๆ อารายกันคะ~~~~~ :o8:
รอตอนพิเศษกันหน่อยนะน่าจะอีก 1ตอน แต่ตอนนี้พี่สาเกยังไม่ได้ลง น่าจะนานนิดๆ
ขอบคุณพี่สาเกที่อนุญาตให้เอาเรื่องนี้มาลงที่เล้า เเละที่สำคัญ
ขอบคุณผู้อ่านที่น่ารักทุกท่านเเละคอมเมนท์น่ารักๆ
เจอกันตอนพิเศษ(รอหน่อยนะ)
-
จิ้มๆๆ
อ่านจบแล้ว
บอกได้คำเดียวว่า "น่ารัก" มากๆ เลย
ขอตอนพิเศษสักตอนสองตอนได้ไหมครับเนี่ย
ขอคุณคนแต่งมากนะครับ ที่แต่งนิยายดีๆ มาให้อ่าน
จะรอตอนพิเศษนะครับ
-
คงจะวุ่นวายกันต่อไปทั้งเมียทั้งหมา :L2:
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
จิ้มได้มั้ยเนี่ย
ในที่สุดก็หวานส่งท้ายได้ซะที
หลังจากพี่หมอพยายามขนาดนั้นก็เอาคะแนนเต็มร้อย พระเอกอดทนแห่งปี
แต่อยากให้รางวัลคุณพ่อยอดเียี่ยมแห่งปีให้พ่อกำนันมากกว่าค่ะ
น้องหอมนี่น่าจะ ซึนฯ ร้ายๆ ประจำปีนะคะ
กว่าจะลงเอยกันได้ น้ำตาหมดไปหลายถังแล้วเนี่ย
เรื่องนี้จบลงแล้วแบบเต็มอิ่มไม่มีอะไรค้างคาใจ
ขอรออ่านเรื่องหน้า ตอนนี้ก็ไปอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นอีกรอบล่ะคะ
-
จบแระจบแบบน่ารักซะด้วย :L1: :L1:
-
:กอด1:ฮุฮุในที่สุดก้อสวีทหวานรักกันแล้วววววววววววววววววววววว
ขอบคุณคุณเจี๊ยบ และคุณสาเกมากๆๆจ้า
รออ่านตอนพิเศษ
-
+1เป็นกำลังใจให้หอมทิ กับน้องหอม :กอด1:
-
น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
พี่หมอทิกะน้องข้าวหอม ในที่สุดก็รักกันแบบให้รู้กันเสียที คนอ่านหัวใจจะหลุดมานานเกิ๊นนนนนนน
ขอบคุณทั้งคนเขียนคนโพสนะคะ :กอด1: :กอด1:
-
จบซะแระ
แต่ก็ยินดีที่สมหวังซะที
:haun4: :haun4:
-
อ๊ากกกกกกกกกก...เค้าลงเอยกันได้ด้วยดีแล้ว
มีความสุขไปกับหมอทิและข้าวหอม...เฮ้ออออออออ...กว่าทุกอย่างจะผ่านไปด้วย
ข้าวหอมก็ยังต้องพิสูจน์ใจตัวเองด้วยการรอหมอทิเป็นนานสองนานเลยนะเนี่ย
ก็ถือว่าเป็นบทพิสูจน์แบบส่งท้ายก็แล้วกันนะ...แต่การรอคอยก็คุ้มค่าใช่มั้ยล่ะ...อิอิ
โอ๊ยยยยยยยย...มดจะขึ้นคอมให้ได้...หวานกันมากมาย...แถมยังน่ารักอีกต่างหาก
คราวนี้หมอทิเองก็คงต้องลำบากหน่อยอ่ะนะ...ไหนจะเมียไหนจะหมา...คงอลหม่านกันน่าดู 5555555
ขอบคุณสำหรับนิยายด้วยนะฮะ...แม้จะเศร้าเสียส่วนมาก แต่จบแฮปปี้ คนอ่านก็แฮปปี้ฮับป๋ม...อิอิ
+1 ให้กับรักของทั้งคู่ และคนโพสต์ที่น่ารักฮะ XD
-
:กอด1: คนแต่ง
:pig4: ค้าบ
น่ารักมากมาย
แล้วมาต่อตอนพิเศษบ้างนะค้าบ
อยากรู้ว่าเจ้าตัวเล็กเจ็ดตัว
จะแสบซ่าซักแค่ไหน :z2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด :กอด1:
-
บางเวลาที่ฉันขาด เธอจะเติมให้กัน
บางเวลาที่หนาวสั่น เธอจะเป็นอุ่นไอ
บางเวลาที่แพ้มา ก็ยังมีเธอเข้าใจ
บางเวลาเลวร้าย ฉันยังมีเธอ
บางเวลาฉันทำผิด เธอยังยอมอภัย
บางเวลาฉันร้องไห้ เธอยังให้ไหล่อิง
ไม่ใช่คนที่โชคดี ที่เกิดมามีทุกสิ่ง
แต่ฉันโชคดีจริง ๆ ที่มีเธอ
ตั้งแต่วันนั้น จนวันนี้ ทุกอย่างยังเหมือนเดิม
เธอยังเหมือนเคย ยังแสนดี อยากบอกว่าซึ้งใจ
ต่อจากวันนี้ คน ๆ นี้จะทุ่มเททั้งใจ
ตอบแทนรักที่ยิ่งใหญ่ ตอบแทนในความหวังดี
ตอบแทนเวลาที่ให้ฉัน ด้วยทุกเวลาของฉัน...ฉันให้เธอ
หมอทิ :L1: ข้าวหอม รักกันนาน ๆ นะคับ
***พออ่านจบ เพลงนี้ก็เข้ามาในหัวเลยคับผม
-
น่ารักจริงๆทั้งคน ทั้งหมา
แต่จบแล้วเหรอ รออ่านตอนพิเศษนะค่ะ
ขอบคุณคนแต่ง คนโพส ที่เอาเรื่องน่ารักๆแบบนี้มาให้อ่านกัน
เป็นกำลังใจให้ต่อไปค่ะ
-
ขอตอนพิเศษด้วยน่ะครับ
-
+1
ขอบคุณสำหรับตอนจบหวาน ๆ อ่านแล้วมีความสุขค่ะ
-
อรีายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ได้อ่านตอนนี้แล้วชื้นใจมากๆคะ น่ารักทั้งพี่หมอและน้องหอมเลย
-
ฟ้าหลังฝนกันซะทีนะค่ะ หมอทิ+ข้าวหอม คราวนี้ก็ถนอมความรู้สึก ดูแลกันและกัน รักกันให้มาก ๆ นะค่ะ :L2:
-
อยากได้ตอนพิเศษเร็วๆ จังค่ะ
อยากให้คู่นี้เขาหวานกันไปอีกนานๆๆๆๆๆๆๆ ไม่อยากให้จบเลยค่ะ
-
อะโห มุกเอาสบู่มา อาบน้ำลูกไอ้โก๊ะ ใช่เลยใช้ได้เลย หึหึหึ เอาสบู่มาคนละก้อน หึหึ
แต่ อิ่มเอมหัวใจดีครับจบแบบนี้ ต่างคนต่างรอคอยกันมาในที่สุดการรอคอยก็หมดลง น่ารักครับทั้งพี่หมอ และ พี่หอม แถมพี่หมอมารอบนี้ได้ลูกแถม ตั้ง 7 ตัว เลี้ยงกันบานแน่คราวนี้ 5555
-
ตอนจบ น่ารักมาก
แต่อิพี่หมอหายไปไหนมานานแสนนานฮะ
มามา อาบน้ำกัน :impress2:
รอตอนพิเศษจ้า
-
สนุกมากๆ อีป้าแก่ๆเสียดายเหมือนกันที่จบ แต่ก็ขอรอตอนพิเศษด้วยคนค่ะ +1
-
กรี๊ดดดดดดด น่ารัก แม้ว่าตอนแรกๆจะทำเอาน้ำตาตก แต่พี่หมอใจร้ายอ่ะ ทิ้งให้น้องร้องไห้อยู่หลายวัน
รักเรื่องนี้จังเลยอ่ะค่ะ
+1 ค่าาาา
-
น่ารักง่ะ พี่หมอตายแน่งานเนี้ย ทั้งเมีย ทั้งหมา ซนๆทั้งนั้น ข้าวหอมใช่ย่อยซะที่ไหนล่ะความซนนะแต่ตอนนี้น่าจะลดๆลงมั่งแล้วมั้งหรือเปล่าหมอ
:L2: :L2:ให้น่ะจ๊า
-
คิดถึงจัง <<<<<<< คำคำนี้ฟังทีไรก็รู้สึกดี :-[
ดีใจกับอีกคู่ที่เข้าใจกันสักที รอลุ้นมาตั้งนาน รอตอนพิเศษอยู่น่าาาาาาา
:กอด1:คนแต่ง คนโพส แทนคำขอบคุณที่แบ่งปันเรื่องดี ๆ (เขารอเรื่องใหม่อยู่น่าาาาาาาาาา)
-
ดูท่าแล้วเมียน่าจะซนกว่าหมานะคะเนี่ย...
ขอบคุณนะคะที่เอาเรื่องน่ารักๆ มาแบ่งปันให้อ่านกันค่ะ
หลังจากอึดอัดๆ มาหลายตอน พอมาอ่านตอนนี้...สมกับการรอคอยค่ะ
ยิ้มแก้มแตกไปแล้ว น่ารักที่สุดเลยค่ะ :กอด1:
-
:m10: :m4: :m11:
งี๊ดดดดดดดดดดดดเกือบไปแล้วจะเป็นพ่อม่ายเพราะปล่อยให้เมียตรอมใจตายเนี่ยแหละ
แล้วไมถึงได้อยู่ๆก็โผล่มาแบบนี้ เดะน้อยของอิป้าชะเง้อรอสามีอยู่ทุกวี่วัน นี่ถ้ายังไม่มานะจะไปแจ้งความ สามีหายเคอะ พอโผล่มาแบบนี้จะไม่ให้เด็กน้อยของอิป้าร้องห่มร้องไห้ได้ยังไงกันล่ะ คิดถึงก็คิดถึง กลัวเค้าจะทิ้งก็กลัว สารพัดจะหวั่นใจพอมาให้เห็นหน้าไม่เท่าไหร่ ก็นะมาทวงหน้าที่ของภรรเมียที่ดีอีกเช่นเคยนะหมอทิ
สมใจคนอ่านที่ซู้ด ตรวจภายนอกตรวจภายใจกันให้สาแก่ใจ ฮิ้ววววววววว :m1: :m3:
เมียใครๆก็รักชิมิทำตัวเหมือนฉลองฮันนีมุนกันทุกวี่วัน น่ารักแสด
หอมอย่างงั้นอย่างงี่ พี่หมองั้นนี้แหม..สามีว่าไงก็ว่าตามเป็นปี่เป็นขลุ่ยให้น้ำตาลเกาะเรือนอีก
เสียน้ำตามาแยะแล้วเนอะ ได้ชื่นใจจริงๆก็ตอนนี้นั่นแหละ น่ารักจริงๆคู่นี้
เอิ่มแต่ไอ่โก๊ะแกจะเชื้อแรงไม่ไหน มีลูกทีเดียว 7 ตัวเลยมีงานให้ลูกพี่แกเลี้ยงอีกแล้ว
คงสนุกสมใจเจ้าของมันนั่นล่ะ งี๊ดดด
o13 o13 ครบทุกรสชาตจ้า น้ำตาแตก น้ำตารื้นเพราะค.ดีใจ น้ำตาปริ่ม มีครบหมด
+1จ้า
-
หวานส่งท้ายจริงๆด้วยค่ะ อ่านกลับไปกลับมาตั้งหลายรอบ ไม่อยากให้จบ ฮ่าๆๆ
แล้วก้อขอรอตอนพิเศษด้วยคนค่ะ ^________^
ขอบคุณทั้งคนแต่งแล้วก้อคนโพสเลยนะคะสำหรับนิยายสนุกๆเรื่องนี้แล้วก้อบวกให้เลย :L2:
-
หวานซะ
หมอทิ เอาหมาไปเปรียบกับเมียได้ไงอ่ะ
เมียซนกว่าหมาหลายเท่า
อิอิ
+1ให้ไอ้โก๊ะ หัวเราะที่หลังดังกว่า
-
โอ้ยดีใจมาก มีความสุขจัง :mc4:
หลังจากที่อึนมานานหลายตอน 55+
จะรอตอนพิเศษนะคะ อยากได้หลาย ๆ ตอนเลย อิอิ
-
ขอบคุณครับ
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
กร๊ากกกก
หมอทิ
เอาหมากะเมียมาเปรียบกันได้ 555
-
Happy Ending
กำลังสนุก จบเร็วมาก
รออ่านตอนพิเศษ
+1
-
:-[
จบแล้ววววววววว
มีความสุขมาก
แล้วพี่หมออ่ะว่าเมียซนเหมือนหมาได้ไง
:laugh:
-
:L2: :L2: :L2:
จบแล้วอ่ะ...
น่ารักมากมาย.... :-[
มีความสุขจัง :กอด1:
เมียกับหมาซนไม่ต่างกันเลย...... :laugh:
...
ขอตอนพิเศษด้วยคนจ้า..... o13
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
แหม.....จบแบบHAPPY ทั้งคนทั้งหมาเลย
จบแล้วหมอทิยังเจ้าเล่ห์ได้อีก อิ อิ อิ
-
น่ารักที่ซู๊ด...
อยากอ่านตอนหวาน ๆให้มากกว่านี้ เพราะกว่าจะหวานกันได้ แทบช้ำในตายกันเลยทีเดียวเชียว :L2:
-
จบซะหวาน :m1:
เขิน :-[
และ..
เลือดพุ่งกระฉูด :m25:
กันเลยทีเดียว
ข้าวหอมทำตัวน่ารัก(มาก)ก็ตอนนี้แหละ :กอด1:
รอตอนพิเศษค่ะ
-
:m1:
จบได้น่ารักมากๆค่ะ
เห็นภาพความฮา ความป่วนที่มาพร้อมกับความสุขที่หมอทิจะได้จากน้องข้าวหอมและบรรดาลูกน้องเลย
ขอบคุณคุณสาเกและน้องเจี๊ยบมากๆค่ะ
เอาสบู่มาสองก้อน มามะช่วยๆกันอาบน้ำไอ้ตัวน้อยทั้งหลาย :laugh:
บวก 1 แต้ม ขอบคุณมากอีกครั้งค่ะ
-
แล้วก็จบอย่างมีความสุข :กอด1:
คราวนี้ก็ต้องมารอตอนพิเศษละนะ อิอิ
-
น่ารักมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ขอบคุณค่ะ
-
Happy แบบนี้ต้องฉลองกันหน่อยแล้ววววววว...
คุณเจี๊ยบ..คุณสาเก..จูนขออนุญาติปิดโรงบาลเลี้ยงฉลองให้หมอทิกะข้าวหอมนะค้า
กะว่าจะชวนหมอกรกะไอ้ดำมาด้วย...5555
เพื่อนๆถ้าใครว่างก้อเชิญนะคร้า....
:m3: :m3: :m3:
-
ฮื้อออออออออออออ
ดีใจอ่ะกว่าจะเข้าใจกันคนอ่านรอลุ้นเหนื่อย
สมกับที่รอคอยจิงๆจบได้น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกก
น้องหอมเขิลพี่หมอได้น่ารักน่าหยิกอ่ะพี่หมอรู้สึกจะชอบแกล้งน้องจิงๆ
อยากเลี้ยงน้องหมาอ่ะพี่หมอกับข้าวหอมมีลูกแล้ว5555+
7ตัวรับรองได้เลี้ยงกันเพลินแน่อิอิ
รักเรื่องนี้จังพอจบแล้วใจหายอ่ะจะรออ่านตอนพิเศษนะค่า
+1เป็นกำลังใจให้คนแต่งกับคนโพสค่า
-
ขอบคุณนะครับ อ่านไปมีทุกรสจริงๆ :mc4:
o13 ผมตามมาอ่าน รวดเดียว จบ :impress2:
แบบว่าไม่ค่อยได้แวะเข้ามาน่ะคับ :z3:
-
ดีจังเลย...จบแบบแฮปปี้มีความสุข หลังจากต้องปวดตับไตมาหลายตอนนะคะ :mc4:
น้องหมาเยอะจังเลยตั้งเจ็ดตัว อิอิ
ว่าแต่...คุณหมอเค้าหายไปไหนมาหว่า...ทำน้องหอมร้องไห้ตาบวมตั้งหลายวัน
ขอบคุณทั้งพี่คนแต่งพี่คนโพสต์มากๆนะคะ อ่านไปก็อินไป ชอบจังเลยมีหลายอารมณ์มากๆ
ขอรอคอยตอนพิเศษด้วยคนค่ะ (พีเอมไปถามชื่อเรื่องแล้วนะคะ ^^)
+1 ให้คุณ jeab_u ด้วยค่ะ :L2:
-
น่ารักทั้งข้าวหอมทั้งหมอทิเลย
อิอิ
ตามอ่านจนทัน :-[ :-[
-
:L1: ขอบคุณครับ อ่านแล้วสนุก ตั้งแต่ต้นจนจบ ยังไงก้อยังรออ่าน เรื่องอื่น ๆ ต่อไป และ รอตอนพิเศษด้วย
เป็นกำลังใจให้นะ
-
+1 ขอบคุณคุณเจี๊ยบกับคุณสาเกค่ะ :pig4:
ตอนจบน่ารักมากๆๆ :-[ :-[
เดี๋ยวไปหยิบสบู่มาช่วยอาบน้ำลูกเจ้าโก๊ะนะคะ :really2:
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยย
จากที่ระทึกกันมาหลายตอน
บทจะหวานก็หวานหยด
แล้วงี้เมียกับหมาไหนจะซนกว่ากัน
-
น่ารักจริงจริ๊งงงง :o8:
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยหวานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกมายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
แต่ไมจบเร็วแบบนี้ ไม่อยากให้จบอ่ะ อยากเห็นฉากหวานนนนนนนนนนนนนนเลี่ยนนนนนนนนนนนนนนนน
ที่สำคัญ เลือดล่ะเลือดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :jul1:
-
ในที่สุดก็ happy ending!!!!!! :mc4: น้องข้าวหอมน่ารัก
คุณหมอก็น่าซบ ไม่น่าน้องข้าวหอม ทั้งซบ ทั้งอ้อน :o8:
หวานๆๆๆๆกันไปหมด บรรยากาศมีแต่ความรัก :L1:อิอิ
ป.ล. ขอบคุณน้าคะ ที่เอาเรื่องน่ารัก แสบๆ ซนๆ มาให้อ่าน :L2:
+1 ให้พี่ คนแต่ง คนโพสต์ o13 o13
-
มาต่อตอนพิเศษเร็วๆ นะครับ
o13 o13 o13
:pig4:
-
o13 o13 o13
ขอบคุณคนเขียนแล้วก็คนโพสมากๆเลยนะคะ
ที่นำเรื่องดีๆแบบนี้มาให้อ่านกัน
พี่หมอกับหอมน่ารักมากกก ลงเอยกันซักที
รักกันนานๆนะสองคนนี้
:-[ :-[
รอตอนพิเศษจ้า
-
ขอบคุณมากค่ะ :pig4:
รอตอนพิเศษเหมือนกันค่ะ :bye2:
-
ลุงกำนันวางแผนหลอกข้าวหอมเหรอเนี้ย ....
แต่ในที่สุดก็สมหวังกันแล้ว ...
ปล . อยากอ่านตอนพิเศษนะ
-
จบแล้วววว
รอตอนพิเศษด้วยคนค่า
ตอนนี้หนุกมากเลย
อ่านช่วงแรกคิดว่าจาเป็นบทโศกยาวซะอีก
แต่จริงๆแล้วไม่ใช่
พี่หมอน่าจาจัดให้น้องหอมอีกรอบนะ
แบบว่า...จัดให้หายคิดถึงหายอยากไปเลย
อืมม..หื่นไปป่าวหว่า
:confuse: :confuse: :confuse: :confuse:
+1
ปล.ลูกสุนัขทั้ง 7 ตัว ท่าทางโตขึ้นคงจาซนเหมือนหอมแน่เลย
ขนาดไอ้โก้ะยังเหมือนเจ้านายของมานเลย
555555
ปล.2 ขอชื่อนิยายของพี่sakeด้วยจร้า
-
o13เยี่ยม สุด ๆ เพิ่งอ่านเมื่อนวานนี้ ทำให้รู้สึกว่า โห พลาดเรื่องนี้ไปได้อย่างไรเนี่ย...
อ่านตั้งแต่ต้นจนจบ คุ้ม ๆ ที่ทุ่มอ่าน เขียนได้ดีมาก ๆ อ่านแล้วเห็นภาพ ... ชอบมากคร้าบ :L2:
ปล. 1 ขอบคุณอ๋ะ ที่แบ่งปันเรื่องดี ๆ :pig4:
2 ชอบน้องข้าวหอมกะหมอภูเขา o22เอ้ย ทิเบต
3 ชอบน้องหมา ทั้งสามอ่ะ >>เราก็รักหมา<<
4 รอตอนพิเศษ อ่ะ :z2: :z2:อยากอ่านอีกสองตอน คริๆ :z2:
-
อ้ายๆๆๆๆ
เป็นตอนจบที่หวานซึ้งประทับใจ
แล้วเลือดทะลักดีจริงๆลยค่ะ
:impress2::m25:
พี่หมอกับน้องหอมน่ารักมากกกกกกกกกกกก
งี้ละน้าตอนแรกๆกัดกันแต่พอตอนหลังรักกันซ้ามดยังอายอ่ะ
ดูท่าว่าพี่หมอแกคงเก็บกดนะคะ มาถึงก็นะออกกำลังกันเลย
ส่วนน้องหอมนี้ก็แอบยั่วอ่า มีอยากให้กวนด้วย
แล้วเป็นงัยละจ๊ะโดนกวนสมใจเลยทีนี้
:haun4:
ประทับใจเรื่องนี้มากๆเลยคะ
ยังแอบเสียดายที่มาอ่านเรื่องนี้ช้าเกินไป
จนไม่ได้ร่วมลุ้นในหลายๆเหตุการณ์เลยอ่า
ขอบคุณคุณSakeมากๆนะคะพี่แต่งฟิคดีๆเรื่องนี้มาให้อ่าน
แล้วก็ขอบคุณพี่เจี๊ยบมากๆค่าพี่เอาฟิคดีๆแบบนี้มาลงให้อ่านกันคะ
+1ให้แทนคำขอบคุณค่า
:pig4:
ปล.จะตั้งตาคอยตอนพิเศษนะคะ
อยากอ่านตอนหวานๆของคู่นี้อีกค่า
พี่หมอกับน้องหอมน่ารักมากกกกกกกกกกก
-
ในที่สุดพี่หมอกับข้าวหอมก็ได้หวานกันซักทีจบได้น่ารักมาก :o8:
โก๊ะแกไปแอบปั๊มลูกตอนไหนวันๆก็เห็นคอยหวงแต่เจ้าของอยู่นั่นฮ่าๆ
รอตอนพิเศษด้วยคนคร้าบ
-
น่าร๊ากกกก กกกก กกก..
หวานเว่อร์..
กว่าจะได้มีความสุขกัน..
ขอบคุณสำหรับเรื่องดี ๆ นะ :pig4:
-
แล้วก็จบลงอย่างมีความสุข ขอบคุณเจี๊ยบนะสำหรับนำเรื่องดีๆหนุกมาให้อ่านจ้า
:pig4:
เรื่องนี้ลุงกำนัน เจ๋งสุดๆ o13
-
น่ารักเป็นที่สุดเลย.......
อย่างว่าคราวนี้ชีวิตพี่หมอมีสีสันขึ้นอีกเป็นเท่าตัวเลย....หุหุ
แล้วก็ไม่ทำให้ผิดหวังที่ให้เตรียมสบู่มา แต่ยังช่วยน้องหอมถูพี่หมอทิไม่หมดก้อนเลย :z1:
ขอบคุณมากนะคะที่นำเรื่องดีๆๆเรื่องนี้มาแบ่งปันให้อ่าน...
อ่านแล้วแบบว่าได้กลิ่นอายของต่างจังหวัดครบถ้วนดีมากอ่ะค่ะ.ต่างกับหลายๆเรื่องที่เคยอ่านมา...สนุกมากๆ... o13
-
เจ้าของเรื่องได้เข้ามาดู นิยายตัวเองมั่งป่าวครับ
ว่ามีคนชอบ มีfcเรื่องนี้มากมายเลย เจ้าของคงมีกำลังใจเเต่งเรื่อง
ต่อไปให้เราได้อ่านกันอีกนะครับ :pig4:มากๆเลยครับ
-
จบได้น่ารักสุดๆอ่ะ
ไอ้โก๊ะนี่ก็เก่งนะเนี่ย
มีลูกก่อนลูกพี่มันซะอีก
555 :jul3:
ขอบคุณคนโพส
ขอบคุณคนแต่ง
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆค้าบ
-
จบได้น่ารักและมีความสุขมากค่ะ สมกับเป็น happy ending จริงๆ :m1:
ทั้งหอมและพี่หมอน่ารักขึ้นทั้งคู่เลย จากนี้ก็ขอให้รักกันไปนานๆนะจ๊ะ :L1:
ขอขอบคุณทั้งคนแต่งและคนโพสเลยค่ะ ที่ทำให้ได้อ่านนิยายดีๆแบบนี้ ขอบคุณมากค่ะ :กอด1:
-
จบแล้วหลอ เราพึ่งจะเข้ามาอ่าน
เดี๋ยวไปตามอ่านก่อน :L2:
-
กี๊ตตตตตจบเลิศศช๊อบชอบ รอตอนพิเศษ
-
ต้องขอบอกว่าอ่านจบรวดเดียวเลยล่ะค่ะ
อ่านตั้งแต่ช่วงตีหนึ่งกว่าตอนนี้ 6 โมงเช้าแล้ว
ลุ้นมากๆ หลงรักความน่ารักและดื้อของข้าวหอมนะ
ถึงแม้จะมีแอบโกรูธตอนที่ปล่อยตัวปล่อยใจ
ไปกับเทพบ้างตอนนั้น แต่ก็โอเคล่ะ ,,
ที่แย่คือช่วงตอนหลังๆมาที่พี่หมอทิตัดสัมพันธ์
ทั้งๆที่รักมากเนี้ย มันเป็นอะไรที่นอนอ่านไป
น้ำตาไหลไปตลอดเลยล่ะ ไม่รู้ว่าตาบวมป่าวด้วย
มันน่าสงสารมากๆ แล้วพอใจตรงกันแต่ก็ยัง
ไม่เข้าใจกันเนี่ย ยิ่งร้องเยอะเข้าไปใหญ่นะ ,,
รู้สึกว่าหลังๆเรากับข้าวหอมนี่เหมือนจะแข่งกันร้องไห้ ฮ่าๆ
แต่ก็จบแล้ว จบอย่างมีความสุข ข้าวหอมน่ารักมาก
พี่หมอทิคงต้องปวดหัวหน่อยแล้วล่ะนะ
แต่ปราบเด็กดื้อก็ทำมาบ่อยแล้วล่ะเนอะ อิอิ
รอตอนพิเศษนะคะ ^^
-
สนุกมากมายก่ายกอง หุหุ
ลุ้นจนปวดใจอยู่หลายตอน
สุดท้ายก็ลงเอยด้วยดี : )
พี่หมอก็แสนดี หอมก็น่าร้ากก
ตอนแรกดื้อไปหน่อย แต่
ใกล้จบก็ขี้อ๊อนขี้อ้อน ชอบๆ
รอตอนพิเศษค่ะ ขอบคุณนะคะ
ทั้งคนโพสท์คนแต่งเลย ~
-
ชอบจังเลยเรื่องนี้ :pig4:
ขอบคุณนะคะที่นำเรื่องน่าสนุกมากไห้อ่าน o13
อิอิ :กอด1:
แล้วจะรอตอนพิเศษนะ :L2:
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
เข้ามารอตอนพิเศษอีกคนด้วยคร๊าบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :impress3:
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกก อยากอ่านตอนพิเศษมากมาย
ฝากถึงไร้ท์เตอร์ด้วยนะคะ เรื่องนี้สนุกมาก มีกลิ่นอายทั้งความน่ารัก อบอุ่น แล้วก็จบยอดเยี่ยมค่ะ
-
รู้สึกผิดที่แอบอ่านไม่เคยเขามาเม้นท์เลย ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ :pig4:
ได้หัวเราะ ได้ร้องไห้ ได้ลุ้นไปตามอารมณ์ของทั้งน้องหอมกับหมอทิ ตอนพิเศษขอ
ยาวๆนะคะ สุดท้ายต้องบอกว่า โก๊ะ..นายแน่มาก(ตั้ง ๗ ตัว หึ หึ)
-
อ่านจบแล้วโต้งรุ้งเลยด้วย แต่สนุกมาก o13
แต่แม้แอบหมั้นไส้ข้าวหอมนะมีสามีดีๆ แบบพี่ทิยังทำนิสัยยังนี้อีกน่าตีมากมาย :m16:
พี่หมอทิก็ดีแสนดีหน้าสงสารตลอดเรื่องจริงๆ :กอด1:ทำเอาร้องไห้ตามไปหลายตอน :sad11:
แต่ก็จบด้วยดีOkมีความสุข :mc4:
รอตอนพิเศษอยู่ด้วยน้า :bye2:
-
ชอบพี่ทิกับน้องหอม
ทั้งลุ้นทั้งเครียดกับพี่ทิมาตั้งนาน
อ่านตอนหวาน ๆ ไม่ทันไรก็จบซะแล้ว
:serius2:
ยังไม่หวานจุใจเลยค่ะ
กลับมาต่อกันอีกสักนิดได้เปล่าค๊ะ :3123:
-
+1 ให้กับความสุขสมหวังครับ
จบสวยจังครับ แล้วจรอตอนพิเศษนะครับ
:oni2: :oni2: :oni2:
-
อ้าาาาาา อิ่มมมมมมมมม
ขอบคุณครับ
-
ว้าวมิได้เข้ามาตั้งนาน เรื่องใหม่ก็มาละ
สนุกสุด ๆ เลย แต่เสียน้ำตาไปหลายลิตรอยู่
แต่งได้เข้้ารสดีจัง....ชอบ ๆ
-
จบได้แฮปปี้แบบนี้มีความสุขจังเลยค่ะ ชอบเรื่องนี้มาก ๆ เลย
ชอบบรรยากาศในเรื่อง ชอบพ่อกำนัน ชอบลูกสมุนของข้าวหอม
ชอบหมาของข้าวหอม ชอบทุกอย่างในเรื่องนี้
ชอบพี่หมอทิ ผู้ชายแสนดี๊ดี แต่บางทีก็โง่ในเรื่องรัก
พอ ๆ กะ ข้าวหอม ปากแข็งมาก !
ขอบคุณที่นำเรื่องนี้มาให้เราได้อ่านกันค่ะ ขอบคุณมาก ๆ เลย :กอด1:
-
ฟ้าหลังฝน ย่อมสดใสเสมอ
ตอนจบนี่หวานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
มีความสุขซะทีนะข้าวหอม พี่หมอทิ
มามะ เดี๋ยวเค้าจะช่วยอาบน้ำให้ลูกน้องหมาโก๊ะ
รอตอนพิเศษ ค่ะ :L2:
ขอบคุณที่นำเรื่องๆดีแบบนี้มาลงนะคะ
-
:m3:กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ขอกรี๊ดให้กับความน่ารักของพี่หมอกะน้องข้าวหอมหน่อย
อ่านวันนี้รวดเดียวเลย
เริ่มอ่านเพราะเนื้อเรื่องแปลกดี แรกๆอ่านไปก็ยิ้มไป
ถึงแรกพี่หมอจะดูน่าสงสาร :m15:เพราะน้องหอมไม่ค่อยไยดีเท่าไร
แต่น้องหอมน่ารักนิเนอะใครจะอดใจไม่รักไหว
พอช่วงหลังๆฉากดราม่าเนี้ย ทำเอาน้ำตานองหน้าคอมไปเลยทีเดียว
นับกระดาษทิชชู่ที่กองอยู่มากกว่าจำนวนตอนของเรื่องอีกนะเนี้ย 555
แต่ชอบอ่ะ อยากอ่านตอนพิเศษหวานๆ :impress2:(ปนหื่นๆ :haun4:)ของพี่หมอทิกะน้องหอมจิงจิ๊งงงงง
ปล.โดยเฉพาะพ่อกำนันน่ารักที่สุดในโลกกกกกก :L2:
กด +1 ให้แล้วน๊า ^___^
-
เพิ่งเห็นและเพิ่งจะได้อ่าน ก็อ่านมันรวดเดียวจบเลย กินเวลาไปครึ่งวัน
ทั้งสนุกทั้งกินใจ มีทำเราน้ำตาคลอด้วย แล้วก็นั่งยิ้มไปยิ้มมากับตอนจบ
ขอบคุณสำหรับผลงานน่ารักๆนะคะ ^^
-
เข้ามารอตอนพิเศษ มาเร็วๆ น้า :z2:
-
นั่งอ่านตั้งแต่แรกยันจบ อ่านไปก็ลุ้นไป
กล้วหมอทิจะโดนโก๊ะงับน่องเข้าซักวัน
แต่ไปๆมาๆ โก๊ะกลับสวามิภักไปซะแล้วเหมือนเจ้าของ
ตอนแรกนึกว่าหมอทิจะไปอยู่ซักปีสองปีที่ไหนได้สองอาทิตย์กว่าๆ เล่นเอาข้าวหอมกินไม่ได้นอนไม่หลับกันไปเลยทีเดียว
ข้าวหอมช่างสุดๆๆ.....ซนทุกอย่างจะฝึกลูกหมาให้กระโดดลอดห่วง เทพไปแล้วข้าวหอม
เรื่องนี้สนุกมากๆๆๆๆๆ
จะมารอตอนพิเศษต่อไปนะคะ ^^
-
อร้ายยยยยยยยยยย น่ารักที่สุดค่ะ!!!!
น้องหอมแปลงร่างเป็นหนุ่มน้อยขี้อ้อนไปแล้ว น่าฟัดที่สุดอ่ะ :m1:
พี่หมอน่าอิจฉามากค่ะ เมียอย่างน่ารักอ่ะ
หอมน่ารักเว่อร์ :-[
ระหว่างรอตอนพิเศษ...ก็กลับไปอ่านความพยศของข้าวหอม ความอบอุ่นของพี่หมอ ความรักลูกของพ่อกำนัน และความรักเกินเพื่อนของเทพ
คุณสาเกคะ...ไม่มีตอนพิเศษให้น้องเทพบ้างเหรอคะ น้องแอบน่าสงสารนะคะ
+1 ขอบคุณคุณเจี๊ยบค่ะที่หานิยายน่ารัก ๆ มาให้อ่านกัน
:pig4:
-
ซนทั้งเมีย
ซนทั้งหมา เอิ๊ก :laugh:
น่ารักที่สู้ดดดดดดดดดดดดดดดดด :o8:
-
สนุกมากๆ ขอบคุณนะคะ
-
เรื่องน่ารักดีค่ะ
แต่ :เฮ้อ: กว่าจะ สุขกันได้นี่แบบ
เล่นเอาปวดตับอ่ะ
เป็นนิยายไม่กี่เรื่องนะเนี่ยที่ทำให้เราไม่ชอบใจกะนิสัยนายเอกเนี่ย
มันน่าจับ น้องหอม มาตีตูดซักป๊าปสองป๊าปเน๊อะ
-
ขอตอนพิเศษครับ
-
มารอตอนพิเศษค๊าบบบบบบบบบบบ
:3123: :3123: :3123:
-
อ่านจบวันนี้แล้ว น่ารักมากเลยค่ะ ลุ้นกับความรักของคู่นี้มาตลอด ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆนะคะ
-
มารออ่านตอนพิเศษจร้า
คิดถึงน้องหอมกับหมอทิจังเลยยยย
-
ว้าวววววววว
ในที่สุดก็จบแบบแฮปปี้กันถ้วนหน้า
ไอ้โก้ะนี่ก็เจ๋งนะเนี่ย
มีลูกตั้งเจ็ดตัวเลยที่เดียว
ส่วนข้าวหอมนี่ก็ซนใช่ย่อยเลยนะ
พี่หมอก็ห้ามบ้างอะไรบ้างละ
น่ารักที่สุดเลย ขอบคุณสำหรับเรื่องดี ๆ
ที่นำมาให้อ่านนะคะ
รอตอนพิเศษของพี่หมอกับข้าวหอมด้วยคะ
เป็นกำลังใจให้คะ :L2: :L2: :L2:
-
ตามอ่านจนจบแล้วชอบหมอทิกับน้องข้าวหอมจังเลย :กอด1:
-
กว่าจะอ่านจบ อิอิ
น่ารักที่สุดเลย
เฮ้อ...อิจฉานะเนี่ย
-
อ๊ายยยยยยยย ไม่เข้ามาเกือบเดือน
...จบซะแล้ว :monkeysad:
:เฮ้อ: เสียดายจัง
แต่เรื่องนี้น่ารัก...
:L2: ขอบคุณที่ทำให้ยิ้มได้นะคะ ^^
-
จบแบบแฮปปี้แล้ว!!!
น่ารักอ่ะ
ขอบคุณคนแต่งมากๆนะค่ะ^^
-
เหอเหอ อ่านเรื่องอื่นพ่อแม่ไม่ค่อยสนับสนุน อ่านเรื่องนี้แล้วก็แปลกๆๆดี 5+
-
เข้ามากอดน้องหอมกะพี่หมอทิ :กอด1:
-
เฮ้อ อยากมีคนอาบน้ำให้มั่งวุ้ย
:-[
ไปไอ้โก๊ะ เตรียม ซาบู่..กัลลลล
o18
-
สนุกมากๆเลยครับ o13
ว่าแต่ไม่มีตอนพิเศษเหรอครับ
อยากอ่านๆๆๆๆๆ :m31:
-
ตอนพิเศษรออยู่ :z2:
-
เข้ามานอนรอตอนพิเศษจร้า
:t3:
:t3:
:t3:
:t3:
:t3:
:t3:
-
อยากจะกรี๊ดกับเรื่องนี้เพราะตามมาอ่านตอนมันจบแล้วอะ แงงง
แต่อยากจะบอกว่าแอบยิ้ม แอบร้องไห้(แล้วก็แอบหมั่นไส้นายเอกของเรื่องเหมือนกัน อิอิ)
ยังไงๆ ก็ขอนั่งรอตอนพิเศษด้วยคนนะค้าาา
-
ชอบอ่านเรื่องนี้มากเลยค่ะ บรรยากาศดีจริง ๆ
Love โก๊ะ พระเอกตัวจริง
ขอบคุณนะคะที่เขียนเรื่องสนุก ๆ ให้อ่าน
มารออ่านตอนพิเศษด้วยคนค่า
-
มารอข้าวหอมกับหมอทิ และลูกหมาอีก 7 ตัวค่ะ
บ้านคนเละตามพ่อกำนันว่าแน่เลย
ชอบประโยคเด็ด ซนทั้งเมีย ทั้งหมา
-
เรื่องนี้ชอบบบบบบบบบบบบบบ หมอทิเบต กับเจ้าตัวป่วนข้าวหอม
แหมทำเราน้ำตาตก แอบสงสาร ได้มาอ่านรวดเดียวจบไม่มีสะดุด
สะจายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
คนอ่านมากมาย :กอด1: รอตอนพิเศษอีกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
ในที่สุดก็อ่านจบแล้ว
555
แม้เนื้อเรื่องจะสุกๆดิบๆ เพราะต้องยิ้มทั้งน้ำตาไปมากโข
แต่บทจะน่ารัก ข้าวหอมก็น่ารักได้สุดๆไปเลย ^^
รอคอยตอนพิเศษจ้า อยากเห็นข้าวหอมโหมดน่ารักอีกเยอะๆเลย
-
ขอบคุณมากเลย o15นำเรื่องดีๆมาให้อ่าน
เส้นทางความรักไม่ได้ราบเรียบ...ต้องฝ่าฟันกันหน่อยจึงจะไปถึงปลายทางรัก :3130:
หมอทิผู้ชายอบอุ่น :m1: ข้าวหอมเวลาอ้อนนี่ได้ใจไปเลย :m17:
-
หวานก็หวานชนิดน้ำตาลเรียกพี่ ยิ้มแก้มแทบแตก
พอตอนจะเศร้าก็ น้ำตาหมดเป็นโอ่งๆ
ไรเตอร์สุดยอดมากค่ะ o13
-
คุณไรเตอร์ขามารอตอนพิเศษคะ
:L2: :L2: :L2:
คิดถึงพี่หมอกะนู๋หอมจะแย่แล้ว
-
โอ๊ย อ่านแล้วอยากได้แฟนแบบพี่หมอบ้าง :o8:
อิจฉาข้าวหอมจิงจัง กรี๊ดดดด :serius2:
มารอตอนพิเศษนะคะ :call:
-
ยังรอตอนพิเศษด้วยคน
-
มารอพี่หมอทิ กับน้องข้าวหอม :กอด1:
-
พี่เจี๊ยบบบรี้
วันนี้ปามยาว 8 ชั่วโมง งานยังไม่เสร็จเลยย
รับผิดชอบบบด้วย T^T
-
^
^
^
รายๆ
คิดถึงเน้อ ให้รับผิดชอบยังไงอะ 555
ตอนพิเศษก็รอกันต่อไปนะ ยังไม่มา กรี๊ดดดดดด
-
^
^
^
รายๆ
คิดถึงเน้อ ให้รับผิดชอบยังไงอะ 555
ตอนพิเศษก็รอกันต่อไปนะ ยังไม่มา กรี๊ดดดดดด
กร๊าาากกก
งั้นขอเป็น
ใสๆ ขาวๆ ตาโตๆ ซักคนแล้วกันนน
-
ข้าวหอม กับหมอทิ น่ารัก
ลูกสมุนก็น่ารัก
ถึงจะแง่งอนกัน แต่อ่านแล้วแฮปปี้
ขอบคุณสำหรับนิยายๆดี รอติดตามผลงานต่อไปค่า :pig4:
-
หมอทิรักข้าวหอมมากจริงๆอ่ะ ขนาดข้าวหอมทำสารพัด แกล้งก้อเยอะ
ยังรักข้าวหอม ยังห่วงข้าวหอม แต่ก้อนะ พอหมอทิจะตัดใจ
ข้าวหอมก้อเริ่มปรับตัว เริ่มรู้ตัวว่ารัก
สุดท้ายก้อแฮปปี้ ถึงจะเจ็บปวดกันไปตามระเบียบ
ชอบอ่ะ รอตอนพิเศษนะ
-
เขียนให้บีบคั้นอารมณ์ของคนอ่านได้เยี่ยมมากครับ นับถือๆ o13
รอตอนพิเศษอยู่นะครับ :L2:
-
เส้นทางแห่งความรักที่ไม่ได้ปูด้วยกลีบกุหลาบ แต่ก็นำพาให้พี่หมอทิกับข้าวหอมได้มารักกัน อุปสรรคก็มีมาให้ทดสอบบ้าง สุดท้ายก็มีความสุขกันซะทีนะค่ะ :กอด1:
-
เข้ามารอตอนพิเศษอยู่เหมือนเดิม
-
มารอตอนพิเศษ
:call:
-
แวบเข้ามาขอตอนพิเศษแบหวานๆหน่อยได้ไหมค่ะ
เจ้คิดถึงน้องขาวหอมกับหมอทีค่ะ
-
สนุกมากเลย อ่านแล้วอยากอ่านอีก แล้วจะแวะมาอ่านใหม่นะ
-
คุณ sake ไม่รวมเล่มผลงานบ้างหรือค๊ะ :pig4:
-
อ่านจบแล้วชอบมากมาย อยากเป็นลูกสาวกำนันบ้างจัง :o8: :o8:
-
อ่านแล้วต้ำตาจะไหล
แต่ก้อมีความสุขกกกกกกกกมากกกกกก
รักกันนานนนนนนนนนนนนนน
-
น่ารักจัง ทั้งหมาทั้งคน
-
มาแอบดู
รอตอนพิเศษ
-
:-[ ชอบมากมายยยยยยยยยยยยยยยยยยย
แง๊ะตัวออกจากคอมไม่ได้เลยอ่ะ ติดมากกกกกกกกกกก
ขอบคุณนะคะ
ร้องไห้เลยด้วย เหอๆ ที่สุดก็ Happy อ่ะนะ อิอิ
:กอด1: ไรท์เตอร์ และโพสเตอร์ค่ะ
รอตอนพิเศษอย่างใจจดใจจ่อน้า :impress2:
-
เข้ามารอตอนพิเศษค่ะ
คิดถึงพี่หมอ...
คิดถึงน้องหอม..
คิดถึงพ่อกำนัน..
คิดถึงไอ้โก๊ะ..
คิดถึงคนโพสต์
..กระซิก.. :m15:
-
ก็ยังดีที่ได้อ่านฉากหวานๆตอนจบ อ่านไปยิ้มตามทั้งสองคน
ในที่สุดก็เข้าใจกันได้ ถึงแม้ว่าตอนแรกๆจะหมั่นเขี้ยวน้องข้าวหอม
แต่พอน้องเศร้าก็แอบสงสาร ถึงแหมจะเกิดจากการกระทำของน้องเอง
ก็เข้าใจพี่หมอนะที่รู้สึกแบบนั้น ก็โดนทำซะขนาดนั้น
มารออ่านตอนพิเศษ คิดถึงพี่หมอกะน้องหอม :กอด1:
-
ฮ่า ในที่สุดกะอ่านจบ :เฮ้อ: เสียน้ำตาหลายตอนเลยทีเดียว :m15:
มานั่งรอนอนรอตอนพิเศษอีกคนครับผม
ป.ล. แอบอ่านมา2วัน เม้นทีเดียวละกาน อย่าว่ากานน้า o18
-
ชอบเรื่องนี้จังเลยค่ะ
แต่แอบเคือง ที่น้องหอมไม่ยอมพูดความในใจซะที
ทิฐิเยอะไปนะคะ
กว่าจะมีความสุข ... ก็ตั้งนานนน
นี่ถ้าพี่หมอถอดใจนะะ น้องหอมคงแย่อ่ะ
แต่ในที่สุดก็รักกัน
โรแมนติกอ่ะ
ชอบบรรยากาศแบบนี้ ..
รักกันนานๆนะ!!!
-
:z3: อยากอ่านตอนพิเศษๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เมื่อรายจะมาาาาาาาาาาา
:call:
-
สนุกมากกกกกกกกกกกกกก
ชอบมากเลย ได้กลิ่ดายขนบทแบบดีอ่ะ ชอบดีเห็นภาพสุดๆเลย อ่านแล้วทำไมรู้สึกสดชื่น รู้สึกได้กลินดิน กินโคลนเลยจิงๆนะ ชอบจ๊ะ
เชียร์หมอทิมาตลอดเลยขอบอก ข้าวหอมทิฐิเยอะเกิ๊นนนน
แต่ตอนหลัง อ้อนน่ารักมาก ให้อภัย 555
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆนะคะ คุณสาเก และ ผู้ที่เอามาลงน๊า
-
มาแอบดู
-
:L2:
ขอบคุณไรเตอร์และคนโพสต์
สนุกมากมาย
-
:pig4:
-
อยากอ่านตอนพิเศษมากมาย แง๊
-
มารอตอนพิเศษน้องข้าวหอมกะหมอทิ :impress2:
-
เพิ่งเริ่มอ่านมาถึงตอนโดนบังคับแต่งงานเองค่ะ มีคนด่าหมอทิใหญ่เลย 555 แต่เราเข้าใจนะ ก็แกไม่ได้มีแนวโน้มมาทางนี้ ถ้าน้องหอมเป็นผู้หญิงแกคงไม่ลังเลหรอก นี่เป็นผู้ชาย แกคงงงๆว่าตกลงกรูต้องเปนเกย์เหรอเนี่ย 5555
จริงๆ สงสารแม่พระเอกมากกว่า ถ้าเราเป็นแม่พระเอกคงเครียดพิลึก :laugh:
-
สนุกค่ะ.....รอตอนพิเศษ
-
ตามอ่านรวดเดียวจบเลยค่า แหมชอบมุขไปเมืองนอกของพ่อกำนันจริงๆ :laugh:
ขนาดคนอ่านอย่างเรายังเดาได้เลย :laugh: :laugh:
เรื่องนี้เขียนดีมากๆ เลยค่ะ ภาษาดีมากๆ ชอบจังเลยค่ะ
แถมตัวละครทุกตัวมีคาแรกเตอร์ที่พัฒนาไปเรื่อยๆ ไม่ก้าวกระโดด โดยเฉพาะน้องข้าวหอมเนอะ
มารอตอนพิเศษด้วยคนจ้า :กอด1:
-
สนุกมากกกกกกกกกก
อ่านตอนแรกๆๆๆก็แบบหงุดหงิดข้าวหอมมากกก
แบบแกล้งพี่หมอจังเลย
แต่อ่านไปอ่านมาสงสาร
ตอนที่พี่หมอเก็บกระเป๋าออกจากบ้านไปร้องไห้เลยทีเดียว
สนุกจริงๆๆๆเรื่องนี้
มารอตอนพิเศษด้วยคน o13
-
ชอบพี่หมอทิ
อยากมีแบบนี้บ้าง
55555+
รอตอนพิเศษครับ
-
สวัสดีค่ะ เพิ่งอ่านจบเมื่อวานเองค่ะ ตีรวดวันเดียวเลย
เรื่องสนุกมากเลยค่ะ
หลงรักพี่หมอสุดๆค่ะ :-[
อิจฉาน้องหอมมากกกกกกกกก
ตอนที่ต่างคนต่างเจ็บปวดอ่านไปก็ใจหายวูบๆค่ะ (อินี่ท่าทางจะเป็นมาก- -)
ชาตินี้ขอให้ได้เจอคนแบบพี่หมอด้วยเห้อออออ ><
ปล. ขอรอตอนพิเศษด้วยนะคะ^^
-
มารอตอนพิเศษ
-
อ่านจบแล้ว^^
นึกว่าจะเป็นพ่อแง่แม่งอนกันเป็นปีซะอีก
แต่พอข้าวหอมยอมหมอทิแล้วน่ารักดีเนอะ
รอตอนพิเศษจ้า
-
มาอ่านแบบรวดเดียวจบเลยค่ะ
โอ่ย ยยยยยยยยยยยยยย
กรี๊ดกร๊าด ดดดดด มากมายๆ
ชอบพี่หมอทิอ่ะ อบอุ่นมว๊าก กกกกก
และเป็นพระเอกที่ทนสุดๆไปเลยอ่ะค่ะ
จะหามนุษย์เพอร์เฟคแบบนี้ได้ที่ไหนอีกคร๊า าาาาาาา
แต่...น้องหอมนี่จิ
เด็กดื้อมากๆๆๆๆ ถ้าเป็นพี่หมอทินะ
จะจับมาตีก้นตั้งแต่แรกเลย
เอาให้เข็ดอ่ะ จิเด็กน้อย/น่าร๊าก กก/ ไปไหนคะ
แต่ก้อนะ น่ารักดี แต่ถ้าดื้อกว่านี้ก้อ...หึหึ...มิไหวนะคะน้องหอม
แต่พ่อกำนันเนี่ย ร้ายสุดๆไปเลย แผนเยอะแยะมากมายเชียว...ฮ่าๆๆ
พ่อกำนันกลายร่างเป็นกามเทพตัวน้อย(?)ไปซะแล้ว
แต่ก้อสงสารข้าวหอมง่ะ ไม่สบายด้วยโรคที่ร้ายแรงพอดูเลย
มาปูเสื้อ นอนรอตอนพิเศษนะคะ
ขอบคุณคนโพสและไรท์เตอร์อย่างมากมายด้วยค่ะ
ปอลอ ชอบภาษาและการดำเนินเรื่องมากๆเลยค่ะ
ภาษาดี ลักษณพการถ่ายทอดเรื่องราวก้อน่าประทับใจ
นานๆทีจะเจอรูปแบบการเขียนแบบนี้ ชอบๆค่ะ
-ก้มๆๆๆ ขอบคุณคร๊าบ บบบบ-
-
ขอบคุณทุกคอมเมนท์ด้วยนะคะ
จะทยอยบวกหนึ่งให้เรื่อยๆ
มีข่าวจากผู้เเต่งมาฝากจ้า ตามนี้
เรื่องรวมเล่ม ก็รวมค่ะ แต่ติดที่หาคนทำรูปเล่มบ่ได้ (รับทำมา2คนบอกลาหมด) เลยต้องทำเอง ก็ยืดมาตั้งแต่ With all my heart แล้วล่ะค่ะ ทำใจว่าจะยืดไปถึงเมื่อไรก็ไม่รู้ แต่ก็จะพยายามต่อไปค่ะ55
ตอนพิเศษของ Eternal sunshine ไม่ได้เขียนไว้เลยค่ะ เพราะตอนนี้เขียนเรื่องใหม่อยู่ เลยหยุดไปซะทุกอย่าง ตั้งใจว่า เรื่องใหม่ใกล้จบ ก็จะมาลุยทำรูปเล่มนิยายต่อและเขียนตอนพิเศษด้วย อีกนานหลายเดือนเลยค่ะ(ไม่จบไม่โพสแน่ๆค่ะ)
ขอบคุณจากใจจริงๆนะคะ ที่เป็นกำลังใจให้ คำแนะนำจะนำไปปรับปรุงผลงานต่อๆไปค่ะ
วันศุกร์ที่ 13 นี้ ฤกษ์งามยามดี จะมาลงเรื่องสั้นประมาณ 6 ตอนจบ ของพี่sake สุดสวย เจ้าเดิม
รออ่านกันได้ เเนวสนุกๆฮาๆ หลอน เฮี้ยนขนาดไหน เจอกันเเน่ๆ ตอนดึกๆ ห้าห้าห้า
-
ขอบคุณทั้งคนแต่งและคนโพสต์นะคะ ที่มาแจ้งข่าวให้ทราบ
รออ่านทั้งเรื่องสั้นและเรื่องใหม่ และเป็นกำลังใจให้ด้วยค่ะ :L2:
ส่วนเรื่องรวมเล่ม ก็รออุดหนุนนะคะ สนุกทั้งสองเรื่องเลย
ทั้ง Eternal Sunshine และ With all my heart ค่ะ
ปล เรื่องทำรูปเล่ม มีน้องที่ทำด้านนี้อยู่นะคะ ถ้าสนใจหาคนช่วย ลองคุยกับเขามั้ยคะ
อยากให้ออกตัวเล่มมาเร็วๆค่ะ :m13:
-
^
^
^
ขอบคุณมากค่ะ พี่น้ำตาล เดี่ยวจะบอกพี่เค้าดู
วันศุกร์นี้รออ่านนิยายนะคะ
-
รับทราบ ขอบคุณสำหรับข่าว
รออ่านข้าวหอม หมอทิ
-
เมื่อกี๊ไปเม้นไว้อีกทู้นึงแล้วอะค่ะ แค่ก็อยากมาเม้นอีก 555
แอบเสียดายว่าเรื่องนี้ไม่มีตอนพิเศษ แต่ยังไงเราก็จะรอติดตามอ่านเรื่องสั้นและเรื่องใหม่ที่กำลังเขียนอยู่ด้วยนะคะ :pig4: :กอด1:
-
มาเม้นท์เป็นกำลังใจให้ทั้งคนโพสและคนแต่งค่ะ
รออ่านตอนพิเศษของเรื่องนี้เหมือนกัน ก็รอต่อไป
-
^
^
^
ขอบคุณมากค่ะ พี่น้ำตาล เดี่ยวจะบอกพี่เค้าดู
วันศุกร์นี้รออ่านนิยายนะคะ
^
^
ด้วยความยินดียิ่งจ้า
วันศุกร์ ก็พรุ่งนี้แล้วสิจ๊ะ :m3:
ดีใจๆๆๆๆ
-
แวะมาอ่านขอรับ :L2:
-
นิยายลงบอร์ดไหนเอ่ย...เอามาลงที่นี่บ้างน๊า แฟนคลับรออยู่ ตอนพิเศษของหมทิกับน้องหอมด้วย วิ๊งๆๆ
-
มาเเล้วเรื่องใหม่
เรื่องสั้นหกตอนจบ เอามาลงเเล้วจ้า
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17676.0
รอนิยายเรื่องต่อไปกันอีกหน่อยนะ น่าจะหลายเดือน พี่เค้าเเต่งจบค่อยลง ไม่มีค้างหรือไม่จบเเน่ๆ
น่าจะเป็นเเนวที่ต่างออกไปเลยจากสี่เรื่อง เห็นบอกว่าเป็นเรื่องเกี่ยวกับมีคนสร้างเมืองใหม่
เเล้วให้พระเอกปกครองอะไรนี่ละ
คอยกันหน่อยนะคะ
ขอบคุณทุกท่านทีติดตาม
-
ไปติดตามจ๊ะ เรื่องร่วมเล่น เราลงชื่อไว้ด้วยนะ ทั้ง 2 เรื่อง อยากได้ ถ้ารวมแน่นอนมาบอกด้วยนะ :z2:
-
อ่านจบแล้ว สนุกมากๆเลย
แอบหลงรักพี่หมอทิของน้องหอม
:L2:
-
รอนานแล้วน๊ะ ไรเตอร์ใจดี รีบเอาเรื่องสั้นมาลงซะที :3123:
-
^
^
^
เอามาลงเเล้วค่ะ ตั้งเเต่ศุกร์ที่เเล้ว ที่นี่เลย
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17676.0
-
คิดถึงน้องข้าวหอมกับพี่หมอทิจัง
-
:z13:
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=14766.390
ทะยอยอ่าน 55+
-
o13 อ่านรวดเดียวววววววว ... โอ้วววววววววววววววววววววววว
ทั้งบีบรัดหัวใจให้สั่นไหวไปตามอารมณ์..... :sad4:
ฉากทะเล้นน่าหยิกน่าตี..... :man1:
ฉาก :z1: :o8: :haun4:
ขอบคุณมากนะจ๊ะ....สนุกจริงจัง...
-
รอตอนพิเศษพี่หมอกับข้าวหอม
-
เพิ่งอ่านจบ อยากบอกว่าเรื่องน้ำทำเอาน้ำตาไหล
ทั้งพระเอกนาย นายเอกชอบไปคิดเอง แต่ก็ทำให้เรื่องมีสีสัน
ทุกตัวละครดูมีชีวิตชีวา ทุกฉากจินตนาการได้หมดเลย
เป็นเรื่องที่สนุกมากค่ะิิิ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
-
สารภาพว่าโกง ข้ามตอนกลางซะงั้น 555 แต่ happy ending ดีใจจัง รอตอนพิเศษจ้า :กอด1:
-
ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อ่านจบแล้ววววววววว น่ารักมากอ่ะ
ลุ้นตัวโก่งเลยหวังว่าเมื่อไหร่สองคนนี้จะจูนเข้าหากันได้ >__<~ เมื่อจูนกันได้ลงล็อกปุ๊บ หว๊านนนหวานนนนนนนน ขนาดมดยังอายเลยอ่ะ 55555555+
เจ้าโก๊ะก็ร้ายใช่ย่อย เจ็ดตัวเลยนะ =[]=!!!
รอติดตามอ่านตอนพิเศษ เย้ๆๆ เป็นกำลังใจให้นะ สู้ๆ
-
แอบเสียน้ำตาไปกับเรื่องนี้ แต่ก็ได้สิ่งดีๆ กลับมาเยอะเลย
ขอบคุณ writer & คน post ที่ทำให้ได้เรียนรู้อะไรหลายๆ อย่าง
ได้รู้ว่าการกระทำมันสำคัญ แต่คำพูดก็ช่วยยืนยันความหมายของการกระทำให้ชัดเจนที่สุด
ขอบคุณทุกความรู้สึกดีๆ จากตัวหนังสือมากมายเหล่านี้ ขอบคุณจริงๆ ^^
ปล.อ่านแล้วได้อารมณ์มากๆ เพราะแอบคิดอิมเมจหมอทิไปเทียบกับรุ่นพี่ที่คณะ 555+
-
ชอบมากครับสนุกมากๆ
-
มารอตอนพิเศษครับแอบเสียน้ำตาไปกับเรื่องนี้ แต่ก็ได้สิ่งดีๆ กลับมาเยอะเลย
ขอบคุณ writer & คน post ที่นำเรื่องที่ดีๆมาให้พวกเราได้อ่านกันนะครับ
-
สนุถกมากเลยค่ะ อ่านไปแล้วหัวเราะไป นายเอกแสบจริงๆนับถือเลยค่ะ
ส่วนหมอทิก็ใจเย็นเวอร์เลย แต่พอจะงอนก็ดูเล่นตัวนานมาก
-
สนุกมากค่ะ อ่านรวดเดียวจบ
อ่านไปจี๊ดไป ร้องไห้เสียน้ำตา ตาบวมแระนิ
กว่าจะรัก จะเข้าใจ ก็เกือบสายไป
ชอบกำนันกามเทพจังน่ารัก ไม่งั้นข้าวหอมก็ไม่รู้ใจตัวเองซะที
-
แวะมาคิดถึงหอมกับพี่หมอทิ
-
อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ
ชอบมากกกกกกกกกกกก
เป็นเรื่องที่ยังไม่ถึงกับร้องไห้(อาจจะเพราะไม่มีการฆาตกรรมตัวละคร -_-') แต่ก็ปวดหนึบในหัวใจใช้ได้เลยแหละค่ะ
คาแรคเตอร์ตัวละครเป็นเอกลักษณ์ดี บทแสบสันต์ก็ทำเอาเชียร์ให้หมอทิหนีๆไปเลย(แต่แบบนั้นนิยายคงดำเนินต่อไปไม่ได้สินะ)
โมโหตอนรอบผึ้งมาก จะรู้บ้างมั้ยว่าถ้าเกิดทิแพ้ผึ้งขึ้นมา...ถึงตายเลยนะ...แล้วนั่นไม่ใช่ตัวสองตัวแต่เป็นทั้งรัง...
เอาเถอะผ่านมาแล้วนี่ เฮ้อ
+1ให้กับนิยายที่ถูกใจเรื่องนี้ค่า
ขอบคุณทั้งคนแต่งและคนโพสมากนะคะ^^
-
ไปอ่านมาแว้ววววววววววววววววว :laugh:
-
รักข้าวหอม ชอบหมอทิ 5555(เก็บเธอไว้ทั้งสองคน)
-
มารอตอนพิเศษ
คิดถึงข้าวหอม หมอทิ
-
เรื่องนี้ต้องบอกว่าอ่านแล้วอ่านอีกค่ะ
คือว่าเขียนดีมากนะ เราชอบอ่ะ
ยังไงดีอ่ะ มันก็ดูพ่อแง่แม่งอนเหมือนละครไทยนะ
แต่คือเราชอบตรงที่คนผิดรู้ว่าเราผิดก็ไม่นิ่งดูดาย
พยายามปรับตัวเข้าหาอีกคนมากขึ้น แล้ววิธีง้อน่ารักด้วย
รอตอนพิเศษเช่นกันค่ะ
-
o13
น่ารักมาก ๆ เลยอ่ะ อ่านไปก็อยากจับข้าวหอมมาตีจริง ๆ ดื้อที่สุดอ่ะคนนี้ 55
แต่พอตอนจบก็หวานกันซะ >////<
ขอบคุณมาก ๆ เลยนะค๊าที่เอาเรื่องน่ารัก ๆ มาให้อ่าน :)
ปล. ชอบไอโก๊ะจัง ฮร่า ๆๆๆ
-
ยังมารอตอนพิเศษของพี่หมอทิกะน้องข้าวหอมเหมือนเดิม
:L2: :L2: :L2:
-
อยากอ่านตอนพิเศษ
-
^^
-
ยังคงรอร๊อรอ ตอนพิเศษของพี่หมอทิกะน้องหอมต่อไปค่ะ
-
คิดถึงพี่หมอกับน้องหอมนะคะ ><
-
อานปึ้ดเดียวจบ กว่าจะดีกันเล่นเอาน้ำตาโปรยไปหลายตอนเลยทีเดียวนะน้องหอม เหอะๆ :man1: :3123: :3123:
-
คิดถึงน้องข้าวหอม^^
-
P.27
สมน้ำหน้าหอมเป็นที่สุดดดดด
หมอทิน่าสงสารมั่กกกก
-
ตรูหล่ะเบื่อวันนั้นของไอ้หมอมันจริง ๆ วันนั้นหน่ะมันวันไหน
ฮ่า ๆๆ แมร่งดื้อทั้งคู่
-
55555
ขำพ่อกำนันโคตรรร แต่มุขนี้ได้ผลอย่างแรงกับเด็กดื้อ
-
คิดถึงข้าวหอม หมอทิ :serius2:
-
เข้ามาอ่านหมอทิ และน้องข้าวหอมคะ
ขอบคุณ writer และคนลงนิยายนะคะ
นิยายเรื่องนี้หน้ารักมากคะ อ่านไปได้ทั้งฮา น้ำตาซึม และรอยยิ้มที่มากมายคะ
มาอ่านช้าไปไหมคะ แต่ก็ตามอ่านจนจบใน 2 วันคะ
และรอตอนพิเศษด้วยคนนะคะ
:pig4: คะ
-
อ่านแล้วน้ำตาซึม เรื่องมันทำร้ายจิตใจกันเหลือเกิน
กว่าจะจบได้ :เฮ้อ: ลุ้นแทบแย่
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆคะ
-
แวะเข้ามาอ่านอีกรบ
แล้วก็ยังแอบน้ำตาซึมอยู่เลยค่า
:monkeysad:
ชอบข้าวหอมกะพี่หมอทิมากๆ
แล้วก็อยากอ่านตอนพิเศษมากๆเหมือนกันค่ะ
เมื่อไหร่น้าพี่ซาเกถึงจะแต่ง อิอิ
:L2:
-
แรกๆอ่าน มีฮาบ้าง กลางๆ นี่ปวดตับ ทำเราร้องไห้ :monkeysad: :monkeysad:
ตอนจบน่ารักมากอ่านไปยิ้มไป ท่าทาง โก๊ะ มันจะเชื้อแรงนะเนี่ยะ 555 ทีเดียวลูก 7
ถ้ามีรวมเล่ม มาบอกข่าวกันด้วยนะคะ จะได้ติดตามอุดหนุนผลงานจ้า :z2: :z2:
-
สนุกมากค่ะ เล่นเอาเสียน้ำตาไปเป็นลิตรเลย
รอตอนพิเศษด้วยคนค่ะ
-
ข้ามหอมร้ายเหลือหลาย กลั้นแกล้งสารพัด
พี่หมอก็ยอมทน
อ่านไปอ่านมาแรกๆๆก็น่ารัก ขำๆๆ
..ต่อมาช่างปวดใจสุดๆๆ อึดอัดมากๆๆ
ขอซูฮกคนแต่ง o13 แต่งได้ทรมานใจกันแบบสุดๆๆไปเลย
ปกติไม่ค่อยเป่าปี่เท่าไรนักแต่เรื่องนี้ปี่คนอ่านได้เป่าแล้ววว
เข้าแถวรอตอนพิเศษอีกคน
:pig4:คนแต่งและคนโพส
-
ต้องบอกว่าเป็นอีกเรื่องที่ประทับใจมากๆ เลย
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ อีกหนึ่งเรื่อง
และจะรอติดตามผลงานเรื่องอื่นต่อไปค่ะ
:L2:
-
อ่านจบแล้ว ประทับใจจังพี่หมอทิอดทนกะน้องหอมมากมากเลย แต่ก้อดีใจจังที่ลงเอยได้ดี
-
:3123: :3123: :3123: :3123: :3123: :3123:
อ่านจบภายในหนึ่งวัน อยากบอกว่าเรืองนี้สนุกมากเลย ชอบๆๆ
ขอบคุณมากนะครับๆๆ ที่นำเรืองดีๆ มาให้เราได้อ่านกัน :กอด1:
จะรอตอนพีเศษนะครับบ :call:
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านจบแล้ว ชอบจัง น่ารักมากเลย
จะรอตอนพิเศษเน้อ :bye2:
-
แอบมารอตอนพิเศษ :t3:
-
อ่านจบแล้วอ่า
น้ำตาไหลไปหลายปี๊ป อิอิ
น่ารักมากๆเลยค่ะ ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆที่เอามาแบ่งปันค่ะ
-
ตามอ่านจนจบแล้วค่า
มีครบทุกรสเลย ฮา เศร้า ซึ้ง
ตอนแรกก็ฮาแถมหมั่นไส้น้องข้าวหอมตะหงิดๆ
กลางๆนี่เศร้าไปเลยสงสารทั้งพี่หมอทิทั้งน้องข้าวหอม
ตอนจบนี่ซึ้งใจไปกับทั้งสองคนอีกเช่นกัน
ชอบมากเลยอ่านแล้วไม่ติดขัดภาษาลื่นไหลมาก
เข้าถึงอารมณ์ได้สุดๆ ขอบคุณนะคะที่เอามาลงให้อ่าน
แล้วก็ขอบคุณคนแต่งด้วยจ้าที่สร้างสรรค์ผลงานดีๆมาให้อ่าน
จะไปตามอ่านเรื่องอื่นๆต่อนะจ๊ะ
-
:impress2: สนุกมากมายเลยค่ะ
ครบรส มากๆๆๆ ตอนเศร้าก็บีบหัวใจจริงๆ เล่นเอาน้ำตาซึม
ตอนหวานนี่ก็น่ารักเหลือเิกินนนน o13
-
มารอตอนพิเศษค่า
-
สนุกค่ะ :mc4:
-
ใฝ่ฝันว่าอยากได้แบบพี่หมอ :laugh:
ความจริงอย่างที่ขันพูดก็ถูก
ฉลาดมากก็คิดมาก เป็นคนโง่ก็สบายใจดี คิดอะไรให้มันง่าย
-
ชอบพี่หมอ ทิมากเลยๆๆ สนุกมากๆๆครับ
ข้าวหอมนี ปาดแข็งน่ะ เป็นไงๆๆ สุดท้ายก็ ...
555
เป็นกำลังใจให้กับคนแต่งครับ ๆๆ สู้ๆๆ :L1:
-
แวะมาอ่านอีกรอบค่ะ (รอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้^^)
น้องหอมช่วงหลังๆทำตัวน่ารักมากเลยค่า
พี่หมอทิพูดอะไรเจ็บๆทีนึงเราก็ใจหายแว้บๆตาม - - (จะอินไปไหน 555)
-
สนุกจังค่ะ ลุ้นแทบแย่ทำไม๊ทำไมข้าวหอมถึงทิฐิแรงขนาดนี้นะ
ดีที่หมอทิใจเย็นสุดๆ ไม่งั้นข้าวหอมได้เศร้าแน่
-
สนุกมากค่ะ !!! ^ ^b !!
ชอบบบอ่าา >< พี่หมออบอุ่น น้องหอมก็น่ารักเชียวว
ฉากเรียกน้ำตา ทำเอาน้ำตาไหลกันเป็นแถบๆเลยค่ะ นั่งซืดน้ำหมูกอยู่คนเดียว -.,-
> < พออ่านจบในใจคิดเลยทีเดียวว่า "อ่าวเห้ย ! จบแล้ว? อยากอ่านต่ออ่ะT^T"
รอคอยตอนพิเศษค่าาา จะมีไหมเน้ออ > <aa
-
เรื่องนี้สนุกมากก
คนแต่งแต่งเก่งดีมากได้อารมจริงๆๆๆ
-
อ่านพรวดเดียวเลย
หลากหลายอารมณ์กับน้องข้าวหอมมากๆ ...
พี่หมอสุโค่ยนะ 555+ ....
รอตอนพิเศษ ...
(ถ้ามีรวมเล่มบอกกันมั้งน้า)
-
โฮ..เรื่องนี้ทำป้าน้ำตาร่วงท่วมหน้าจอ :m15:
กว่าพี่หมอทิกับข้าวหอมจะเข้าใจกัน ป้าลุ้นแทบแย่
โชคดีอีกแล้ว ที่มาอ่านตอนจบ ไม่ต้องทนปวดตับ
เหมือนคนอื่น ไม่งั้นต้องแย่แน่ๆ ภูมิต้านทานไม่ค่อยจะมี
เป็นเรื่องที่แหวกแนวมากค่ะ ตัวพระเอกไม่ได้เป็นเกย์มาก่อน
ส่วนนายเอกก็เป็นแบบไม่แน่ใจ มาตกลงกันด้วยความจำยอม
แต่อย่างว่าล่ะเนอะ คู่กันแล้วไม่แคล้วกันแน่นอน ฮิ้วว..
ส่งท้ายได้หวานมาก ฉากอาบน้ำช่วยชโลมจิตใจได้เย๊อะ ><
รักพ่อกำนันม๊าก..มาก ค่ะ หนูกราบบบเลย รักลูกได้โล่
แถมเจ้าเล่ห์เพทุบายตัวพ่อเจง ๆ o13
ขอบคุณคนแต่งและคนโพสต์ สำหรับเรื่องดีๆ แบบนี้นะคะ :L2:
-
มารอตอนพิเศษ อิๆ :impress2:
-
มารอตอนพิเศษครับผม
ลุ้นแทบฉี่เหนียวเลยนึกว่าพี่หมอทิกับน้องข้าวหอม
จะไม่ได้รักกันซแล้ว
พี่หมอทิเนี่ย ดูอบอุ่น
น้องข้าวหมอก็น่ารัก แต่ กวนโอ้ยและปากแข็งมากๆๆๆๆ
ชอบเรื่องนี้มากๆๆๆเลย :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
ขอบคุนคนแต่งและคนโพสมากๆๆๆนะครับ
ที่นำเรื่องราวดีๆๆแบบนี้มาให้อ่านกัน :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:impress2:อ่านจนจบแล้วคร้าสนุกมาก หมอทิกับน้องข้าวหอมสนุกมากกมีลุ้นด้วยจะปราบพยศเด็กดื้อได้มั้ยย
แฮปปี้เอ็นดิ้งงงน่ารักกกกกกก
-
สนุกมากๆๆๆๆๆ
มารอตอนพิเศษอ่าค้า
มาเถอะค้า คิดถึงหอมกะพี่หมอ
-
สนุกมากๆๆๆเลย
มารอตอนพิเศษด้วนคนค่ะ
ชอบพี่หมอทิที่ซูดดดดด
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อ่านแล้ว น้ำตาจะไหล
หมอทิน่ารักมากจริงๆ อยากได้แบบนี้
หอมก็ อร๊ายยย ขี้งอน ฟอร์มเยอะ จนอารมณ์เสีย
รอตอนพิเศษด้วยคน :pighaun:
-
ต้องขอขอบคุณคนแต่ง และคนโพสด้วยนะครับที่นำเอานิยาย สนุก ๆ น่ารัก ๆ มาให้อ่านกัน
แต่งได้สนุกมากครับ :L2: :L2:
ไว้จะรอตอนพิเศษนะครับ
-
ตอนพี่หมอเมิน น้ำตาซึมกันเลยทีเดียว
หนุกมากเลยอ่ะ
-
นิยายคุณ sake. ไม่เคยทำให้ผิดหวังจริงๆเลยค่ะ น้องหอมกะพี่หมอน่ารักมากกกกกกกก
-
เรื่องนี้ นอกจากจะได้ความสนุกแล้ว
ยังได้บรรยากาศชนบท(ที่คิดถึง)อีกด้วย
อ่านแล้วรู้สึก อบอุ่น ร่มรื่น รื่นรมณ์ สมอุรา อิอิ
ขอบคุณสำหรับความสุขที่มอบให้ผ่านตัวอักษรค่ะ ^^
-
หมอทิน่ารักจริงๆ
-
สุขสันต์วันสงกรานต์
มาแอบทวงตอนพิเศษ
-
แรกๆ หมั่นไส้ข้าวหอมมาก
เด็กอะไร ร้ายกาจ
ตัวเองผิดก็ไม่รู้ว่าผิด โทษคนอื่น
แถมยังทำตัวแย่ๆ โมโหแทนพี่หมอมาก ตอนข้าวหอมไปจูบกะชายอื่น
เป็นพี่น่ะ จะจับตบซะตรงนั้นเลย ไม่ใช่ให้ข้าวหอมมาตบพี่หมอ
โดนพ่อตีก็สมควร แต่ก็อดสงสารไม่ได้
แต่ตอนโดนพี่หมอลงโทษนี่ก็สะใจน่ะ (จิตป่าวเรา)
ตอนหลังๆ สงสารน้องหอม พี่หมอก็ไม่ยอมเข้าใจอะไรเลย
ในที่สุด รักก็เข้าใจในรัก
....
จบซะแล้ว
โอ๊ยยสนุกมากๆ อ่านยันตีห้าเลย
เป็นนิยายเรื่องแรก ที่อ่านถึงตีห้า :haun4:
จะตามไปหานิยายของคุณ sake อ่านต่อนะคะ
ขอบคุณน้องคนโพสด้วยค่ะ :L2:
...
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะครับ
ชอบมากๆเลย
อ่านไปได้อารมณ์ไปมากๆ
ชอบมากๆครับ
-
น้ำตาซึมเลยง่ะ TT.
สนุกมาก ๆ ค่ะ รอตอนพิเศษอยู่ค่ะ o13
-
o13อ่านรวดเดียวจบ
น่ารักมากค่ะเรื่องนี้
หนุ่มเมืองกรุงกับอีสาวบ้านทุ่ง
ชอบมากเลยค่ะและยังรอตอนพิเศษอยู่นะค่ะ
-
มาตามอ่าน ชอบมากเลยน๊า แรกๆเกลียดข้าวหอมแบบ...
หลังๆก็ดีขึ้นนิดนึง เฮ้อ!
-
หมอทิเป็นพระเอกที่แลดูอบอุ่นมากกก :impress2:
ถึงจะมีโมโหหมั่นไส้ข้าวหอมบ้าง..แต่บทจะน่ารัก ก็ทำใจอ่อน :o8:
สรุป ทั้งนายเอก-พระเอกเป็นคนมีจินตนาการสูง ชอบคิดไปเอง แถมยังปากแข็งอีก..จึงทำให้เกิดดราม่า(เสียน้ำตาเล็กน้อย55)
ขอบคุณทั้งคนแต่ง+คนโพสต์ :กอด1:
-
น่ารักมากมายค่ะ ^^ :mc4: o13
-
พี่หมอ เป็นคนที่มีความอดทนสูงมากกก
อ่านแล้วแอบเคืองข้าวหอมหลายตอนเหมือนกัน
แต่ก็ต้องเข้าใจ ถูกตามใจแต่เด็ก
พอบทจะหวานล่ะก็ ทำเอาพี่หมอหลงไม่ต้องไปไหนได้เลย
แต่เรื่องนี้ต้องขอปรบมือให้พ่อกำนัน
เขียนบท วางแผน และแสดงเองได้สมบูรณ์แบบสุดๆ 555
ขัน แลาดขึ้นสักทีนะลูก สงสารแก้วมันคอยตามดูแล
-
อ่านจบแระ สนุกมากค่ะ ตัวละครเหมือนมีชีวิตมากเลยค่ะ
อ่านแล้วคิดภาพตามได้เลย ว่าแล้วก็อยากอ่านตอนพิเศษจังเลยยยย
-
ชอบอ่ะ อ่านกี่ครั้งก็ชอบบบบบบ :z13:
-
o13 เยี่ยมค่ะ น่ารักดี มาม่าเล็กๆพอกรุบกริบ..
แต่ปวดใจใช้ได้น้าาาา :sad4: :L2:
-
มาดันพี่หมอทิกับน้องข้าวหอมอีกที^^
-
สนุกมากเลยค่ะ สนุกจริงๆ
เรื่องนี้ทำเอาร้องไห้ไปหลายฉากเลย
แต่ก็จบไปด้วยดี น่ารักจัง
:-[ :-[ :-[ :-[
ขอบคุณ คุณสาเกนะคะ ขอบคุณคุณเจี๊ยบด้วยค่ะ
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
แอบมารอตอนพิเศษ
คิดถึงหมอทิ ข้าวหอม
+1
-
:z1: ชอบมากๆ เลยครับเรื่องนี้อ่ะ ข้าวหอมน่ารักพี่หมอทิ ใจดี
-
เริ่ด' +1 พร้อมโล่ สนุกมั่ก
-
อ่านรวดเดียวจบเลย
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะ
ชอบพี่หมอจังเลย
-
สารภาพโดยดีว่าตอนแรกหมั่นไส้น้องหอมมากกกกกกกกกกกกกกกกก
แบบอยากจะจับเด็กนี้ตีก้นซักร้อยที!!
แต่พอมาตอนหลังๆนี่น้ำตาแตกเลยค่ะ ร้องไห้ขี้มูกย้อย :sad12:
พี่หมอเท่ห์มาก แอบเชียร์พี่หมอสุดใจ
หลังๆน้องหอมน่ารักโฮก อ้อนได้อ้อนดี
แบบนี้พี่หมอต้องกดไม่ปล่อบนะ!! :z1:
ขอบคุณนะคะ รอเรื่องต่อไปค่ะ (รอตอนพิเศษด้วย) :music:
-
กลับมาอ่านเป็นหนที่เท่าไหร่แล้วจำไม่ได้ แต่ความสนุก ปนซาบซึ้งยังมีทุกครั้งที่อ่านค่ะ แต่งได้เยี่ยมยอดมากๆเลยคะ ^^
-
เป็นเรื่องที่น่ารักดีครับ แอบเสียน้ำตาในฉากเศร้าไปด้วย สงสารพี่หมอมากๆเลย
ทว่า.. ไม่ชอบข้าวหอม ตั้งแต่ ต้นเรื่อง ยัน จบเรื่อง ไม่ชอบคนนิสัยแบบนี้ครับ
ถึงจะมาเปลี่ยนทีหลังก็เหอะ ช้าไปแล้ว เหอะๆ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆนะครับ จะดีกว่านี้ ถ้าเปลี่ยนนายเอกเป็นผมแทน 5555555
-
:mc4: :mc4: :mc4:ฉลองครบรอบ1ปี ของการรอตอนพิเศษ ยาวนานมากๆๆๆแต่ก็จะรอนะ อิอิ :กอด1: :กอด1: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :z3: :z3: :z3: :z2: :z2: :z10: :z10: :z13: :z13: รอต่อไป :เฮ้อ: :a5: :bye2: :bye2: o13 o13 :o12: :L3: :3125: :a5:
-
สนุกมากเลยค่ะ เรื่องนี้มีหลายอารมณ์เลย
ตอนแรกๆก็ฮากับว่าแก่นของข้าวหอม แต่กลางๆนี่สิ
เล่นเอาน้ำตาซึมไปด้วยเลย สงสารมากๆ
คุณหมอน่ารักมาก จบhappy แบบนี้ก็มีความสุขจังเลย
-
ชอบเรื่องนี้มากเลย ได้บรรยากาศชนบทดี อ่านแล้วรู้สึกอบอุ่น แม้จะปวดตับเสียน้ำตาไปบ้างในช่วงท้ายๆ กระซิกๆๆๆ
พี่หมอทิน่ารักมาก อยากจะได้แบบนี้บ้างสักคน แอร๊ยยยยยยย
-
คุณพ่อหมอทิ สุดยอดมากๆๆๆ ครับ นับถืออย่างแรง จะเปิดศึกกันแล้ว ขออ่านต่อเลยนะครับผม :impress2: :impress2: :impress2:
-
เย้ๆจะแต่งกันแล้ว แต่ใครอยู่ล่างใครอยู่บนนี่ กำนันเถียงไม่ออกจริงๆ เด็ดจริงๆ แม่นิภา
-
เข้าหอกันแล้วด้วย อิอิ :impress2: :impress2:
-
ข้าวหอมทำไมทำแบบนี้ระ คนหลายใจ สงสารหมอทิจัง จะทำดี จะพูดดีกับหมอทิที่เป็นสามีไม่ได้เลยหรือไรกัน รับไม่ได้ทำไมต้องยอมให้เขาจูบด้วย หลายใจๆๆๆๆๆๆๆ :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
รับไม่ได้เหมือนกันครับ ทำตัวแย่มากนะข้าวหอม ทำตัวแบบนี้เลือกไปเลยดีกว่า บอกหมอทิไปเลย อย่าปล่อยให้หมอทิผู้ซึ่งเป็นสามี มีเขาอยู่บนหัวเลยนะขอร้อง :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
โอ้ย ปวดตับ ไต ใส้ ผุง หมอช่อวเมียด้วยนะ อย่าให้เป็นอ่ะไรไปนะ :m15: :m15: :serius2: :serius2:
-
ข้าวห้อมบอกพี่หมอไปได้แล้วว่ารักนะ อย่าปล่อยให้เป็นแบบนี้นะ ทนไม่ได้จริงๆ ปวดตับบบบ
-
โอ้ย บีบหัวใจ ร้องให้จนไม่มีน้ำตาแระนะ
-
ขอตอนพิเศษด้วยคนครับผม อยากได้ตอนพิเศษครับ :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
อ่านแล้วน้ำตาไหลอ่ะ ซึ้งกับพ่อกำนัน และก็เจ็บปวดไปกับพี่หมอด้วยอ่ะ
-
เข้ามาอ่านตอนไหนๆ ก็ยังสนุกเหมือนเดิม ขอบคุณค่ะ :L2:
-
^
เห็นด้วยอย่างยิ่ง
แอบมานอนรอตอนพิเศษ
-
รอภาค 2 อยากอ่าน แต่งอีกน่ะ สนุก
-
เป็นนิยายที่หลังๆอ่านไปน้ำตาไหลพรากเงียบๆ
เข้าใจความรู้สึกของคำว่า "สายเกินไป" มากๆ เพราะไม่ว่าจะแก้ยังไงมันก็ไม่เหมือนเดิม
อ่านแล้วชุ่มชื้นหัวใจมากค่าาาา
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆอีกหนึ่งเรื่องของคุณsake นะคะ ชอบมากๆ
จะติดตามผลงานต่อไป o13
-
อ่านมะวานดึกๆ แล้วมาต่อทันทีมะเช้า
สนุกมากๆๆๆค่ะ
เอาใจช่วยพี่หมอให้เอาชนะใจเจ้าหอมตลอด
ช่วงที่พี่หมอถอดใจยอมรับว่าปวดใจมากกกก
สงสารข้าวหอม เด็กมันโดนสปอยล์มาตลอด
บางทีก็ไม่รู้ว่าควรทำตัวยังไง จะง้อเขาก็ขัดๆ เขินๆ
แต่ดีใจที่ในสุดก็เลือกที่จะทิ้งทิฐิ แล้วตามพี่หมอกลับมาได้
จริงอย่างพ่อกำนันว่าถ้าข้าวหอมรักเทพจริงๆ คงรักกันไปนานแล้ว
ข้าวเกิดเกิดมาเพื่อพี่หมอจริงๆ ค่ะ
^__________________^~~~
-
สนุกมากครับ มารอตอนพิเศษ ยังไม่ได้หวานกันเลยอ๊าา
-
น่ารักมาก
ถึงจะเศร้าไปหน่อยก็เถอะ
ข้าวหอมน่ารัก
-
สนุกมากค่ะ :impress2: :impress2:
น่ารักมาก :กอด1: :กอด1:
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆมาให้อ่านนะคะ :L2: :L2:
-
สนุกมาก ๆ เลยค่ะ
ยังรอตอนพิเศษอยู่นะคะ
ขอบคุณที่แต่งเรื่องดี ๆ แบบนี้ให้อ่านนะคะ คุณสาเก ^&^
-
โอยยย
ตอนอ่านจบคือจะบอกว่า หัวใจจะวาย
หัวใจคนเราขนาดเท่ากำปั้น...แต่อ่านเรื่องนี้มันหดเหี่ยวเหลือเท่าเมล็ดถั่ว (ก็เว่อร์ไป - -)
แต่เวลาเค้ารักกันมันก็ช่างน่าร๊ากกกก น่ารัก
ชอบหมอทิ แมนอ่ะ ....ละลาย แอร๊ย!
ชอบคำว่า หมอภูเขา ด้วย ฮาจริงอะไรจริง ฮี่ๆ
สนุกมากๆค่ะ ขอบคุณเน้อ
-
ตามมาช้าไป อ่านจบแล้ว ขอยืนปรบมือให้เรื่องนี้เลยค่ะ
ชอบมากกกกกก ชอบทุกสิ่ง ทุกรายละอียด
ชอบความอ่อนโยนของพี่หมอทิ
ข้าวหอมนี่ก็ดื้อ ไม่ยอมใครจริงๆ
กว่าจะเข้าใจกันได้ ลุ้นอยู่นาน
อิ่มเอม มีความสุข บราโววววววว
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ
-
โอยยย เลี้ยงหมากันบ้านแตกล่ะทีนี้ :m20:
กว่าจะจบแบบผาสุขเล่นอยากเอาของเขวี้ยงหัวพี่หอมกับพี่หมอทิซะหมดบ้าน
ดื้อด้านไม่มีใครเกินพอกัน
ชอบที่ขันพูดเนอะ รักแบบโง่ๆ ไม่ต้องคิดมาก รักคือรัก ก็แค่นั้นจะหวังอะไรจากมัน ถ้าทำได้อย่างนี้ก็ดีจะได้ไม่คาดหวังจนจบอีก คิคิคิ
ขอบคุณมากฮ๊าบ บ สนุกฮ๊าบบ
-
ต้องขอบคุณทั้งคุณพี่คนแต่งและคุณพี่ที่มาโพสด้วยนะคะ
เป็นนิยายแนวนี้เรื่องแรกที่อ่านเลย (จริงๆ ช-ช ก็เคยอ่านนะ แต่เป็นพวกฟิคชั่นแบบนั้นมากกว่า)
อ่านแล้วประทับใจมากๆ แบบบุคลิกของพี่หมอทินี้ตรงกับผู้ชายในอุดมคติ เป็นผู้ใหญ่ อบอุ่น ละมุน อยากเจอผู้ชายดีๆแบบนี้สักคน
ส่วนข้าวหอมก็น่ารักมากๆค่ะ ถึงจะชอบแกล้งพี่หมอแบบแรงๆ แต่สุดท้ายก็บอกรักพี่หมอไปจนได้
เป็นเรื่องที่มีหลายอารมณ์มากค่ะ ทั้งหวานละมุน เศร้า ซึ้ง แถมแอบฮาในบางตอนด้วย
ไม่ผิดหวังจริงๆที่เลือกอ่านเรื่องนี้และอ่านจนจบ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้อีกครั้งนะคะ ^^
-
อ่านจบแล้วค่า น่ารักดี เข้มข้นด้วย อยากอ่านอีกอ่ะ ค่ะ มีอีกไหมคะ รอตอนพิเศษนะคะ
-
บ้านแตกแน่ ๆ เลยพี่หมอทิ ทั้งคน ทั้งลูกหมา
:z1:
-
น่ารักไปนะ ชอบพี่หมออ่า อ๊ากกกก ><
-
สนุกมากๆๆๆๆเลยค่ะ
น่ารักทั้งคู่เลย
อ่านซ้ำหลายรอบแล้ว สนุกไม่เบื่อเลย
รอตอนพิเศษอยุ่น่ะ
อยากอ่านมากๆๆๆเลย
-
อ่านจบแล้ว สนุกมากคะ หอมนี่แสบสันจริงๆ อยากให้ยาวกว่านี้อีกอยากอ่านเรื่อยๆ
-
ขอบคุณมากครับอ่านรดวเดียวจบแอบเสียน้ำตาหลายตอน
-
มารอ มาทวงตอนพิเศษ :t3::serius2: :z13:
-
อ่านจบแล้ว
ตอนท้ายท้ายมีน้ำตาคลอด้วย
-
เป็นนิยายที่ภาษาน่าติดตาม
ให้อารมณ์ ได้ดีจริงๆ มีทั้งทุกข์ ทั้งสุข ผสมกันไป
ขอให้มีนิยายดีๆอย่างนี้อีกนะฮะ
ชอบมาก...ขอบคุณงับ :man1:
o13 o13 o13 :กอด1: :กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4: :pig4: :z2:
ขอจิ้มทีนึง :z13:
((( อ่านเปนสิบรอบเลยเรื่องนี้ โดยเฉพาะตอนจบ )))) :o8: :jul1: :oo1: :-[
-
เข้ามาอ่านอีกรอบ ดีใจที่เห็นเรื่องนี้อยู่หน้าแรกอีกครั้ง แอบปลื้มๆๆๆๆๆ
สนุกมากๆเลยค่ะ น่ารักที่สุด อยากอ่านเรื่องแบบนี้อีกจัง แต่ไม่ค่อยเห็นคนแต่งคนโพสต์เลยช่วงนี้ หายไปไหนแล้วค่ะ คิดถึงมากๆเลยนะ ^^
-
อ่านรวดเดียวจบเลย( ; _ ; )/~~~น้ำที่ท่วมกระท่อมพี่หมออะนำ้ตาเราเอง โฮฮฮฮฮฮฮ อ่านแล้วก๊อกแตก :sad4:
ข้าวหอมอะ ทำไมปากแข็งแบบนี้ฮึ! ถ้าพ่อกำนันไม่ช่วยจะได้พี่หมอทิคนดีกลับมามั้ย
ชอบมากกกกกกกก ได้หัวเราะกะวีรกรรมข้ามหอมแอนด์เดอะแกงค์ ตบเข่าฉาดกะพ่อกำนันจับลูกแต่ง ชอบทุกคนเลย แอบเคืองเทพอะแต่นะเพราะข้าวหอมตัวดีแหละชิ! ชอบมากค่ะแต่งเก่งมั่กมัก ขอบคุณค่ะ>________<หัวเราะพร้อมคราบนำ้ตา มีความสุขตอนจบ
-
จิ้มจิ้มไว้ก่อนเนอ้ :z13:
-
อ่านจบแล้ว :mc4:
ไอ้หอมตัวแสบ สุดท้ายก็หลายเป็นน้องหอมผู้น่ารักน่าหยิก :-[
พี่ทิก็ใจแข็งมากนะตอนท้าย
แต่ในที่สุดก็เลิฟกันได้ซักที
รอตอนพิเศษน้า
อ่านไป คิดถึงบ้านไป
ครอบครัวน้องหอมน่ารักมากเลย
-
กว่าจะคืนดีกันได้ เล่นลุ้นเอาแทบแย่ แต่ก็จบแบบน่ารักดีคับ แล้วจะรอตอนพิเศษนะคับ
-
บรรยากาศเรื่องนี้ครบรสจริงๆ
ช่วงแรก ข้าวหอม แก่นเซี้ยว เปรี้ยว ซ่า
ไม่ไหวจะเคลียร์ กับพฤติกรรมของนายเอก
น่าเห็นใจหมอทิ จริ๊งจริง
ช่วงสอง ช่างปวดใจกับทั้งสองคน
สงสารหมอทิ ที่รู้สึกเหมือนรักเขาข้างเดียว
เจ็บปวดอยู่คนเดียว
ช่วงสาม กว่าจะสมานความสัมพันธ์
โอ๊ย ต้องให้กามเทพอย่างพ่อกำนันช่วย
สรุป ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ เรื่องนี้นะคร๊าบบบบ
-
และแล้วก็แฮปปี้ เอ็นดิ้ง หมอทิต้องดูแลหอมดีๆนะ สัญญา สนุกมากเลย ขอบคุณค่ะ
-
อ่านรอบที่เท่าไหร่จำไม่ได้แล้ว รู้แต่ว่า อ่านครั้งใด ก็ต้องอมยิ้มตามด้วยความสุขใจทุกครั้ง
น่ารักมาก...กก อ่านไม่มีวันเบื่อ ยิ่งอ่านยิ่งมีความสุข
ดีใจจังเลยค่ะ ที่ได้มาอ่านเรื่องนี้อีก เพราะมีความสุขจริงๆ แค่นี้ก็มีแรง มีกำลังใจไปสู้กับงานต่อได้แล้ว ^^
-
จบ แล้วกว่า ข้าวหอม จะยอมอ่อนลงได้ นะ
พออ่อน หอมดัน คิดมากอีก แต่ หอมนี่สุดยอดแห่งความ แสบ จิงๆ
แกล้งหมอทิ แต่ละอย่าง เจ็บๆ แสบๆ ทั้งนั้นเลย
พอจะหวานก้อหวาน เชียว
-
อ่านอีกรอบก็ยัง :sad4: :sad4: พี่หมอกอดที
-
สวัสดีค่ะ คิดถึงเรื่องนี้จังเลย กลับมาเปิดๆ อ่านอีกครั้ง ก็ยังสนุกเหมือนเดิมจริงๆ :กอด1:
-
อ่านถึงหน้า23แล้ว ฝากไว้ก่อนนร้าครับจะมาอ่านต่อ
-
เป็นเรื่องราวที่น่าติดตามและอ่านอย่างสนุกคนเขียนแต่งได้เก่งและมีความอ่อนไหว
ของตัวละคร แรกๆไม่ชอบเทพและข้ามหอมเลย เพราะข้าวหอมปล่อยตัว แต่เพราะ
ว่าความสับสนเทพเลยเข้ามามีบทบาทในช่วงหนึ่ง แต่อย่างน้อยข้าวหอมได้พิสูจน์
ตัวเองแล้วว่า คนที่รักข้าวหอมมากที่สุดคือ หมอทิ รักและเอาใจช่วย ขอให้รักสองคนนี้
รักกันนานๆแลตลอดไปนะครับ หมอทิและน้องข้าวหอม
-
กว่าจะรักกันได้นี่ลุ้นเลือดตาแทบกระเด็นเลยทีเดียว ฮาาา :impress2:
-
อ่านเรื่องนี้มาหลายวัน(วันละนิด) เล่นเอาปวดตาเลย 55+
อ่านเรื่องนี้แล้ว กำนันดูรักลูกห่วงลูกมาก ถึงขนาดวางแผนให้แต่งงานกับหมอทิ เรานี่นึกไม่ถึงเลย!!
ตอนที่หมอทิโดนข้ามหอมแกล้ง แรกๆก็น่ารักดี หลังๆเริ่มจะรู้สึกว่ามากไปมั๊ยห๊ะข้าวหอม
พอตอนดราม่า เรารู้สึกสะใจมาก ก็แกล้งพี่หมอเค้าไว้เยอะนี่นา!!
ตอนจบนี่ก็ลุ้นมากๆเลยค่ะ ว่าจะออกมายังไง
ขอบคุณมากๆเลยนะคะ ที่นำเรื่องนี้มาโพส ให้ได้อ่านกัน
สนุกมากๆเลยค่ะ!!
:pig4: :pig4:
-
:sad4: คึดฮอดหลายยยยยยยยยยยยยยยยยย :กอด1:
-
ชอบอ่ะ >///<
-
ชอบจัง สนุกมากค่ะ
พี่หมอทินี่แบบ พระเอกมากกกกก ในดวงใจ อิจฉาข้าวหอมมว๊าก
คิคิ ดีใจที่รักกันได้ คนเขียนเทพมากค่ะ
จุ้บๆๆ
จบแล้ววว เย้ o13
-
อ่านรวดเดียวจบเลย เรื่องนี้สุดๆจิงๆ ตื่นเต้นตลอดทั้งเรื่องเลยค่ะ ตอนแรกหมั่นไส้หอมมากๆ ถึงขั้นเกียดสุดๆ แต่พอหลังๆแอบลุ้นให้ทั้งคู่เข้าใจกัน อ่านไปรู้สึกอึดอัดมากกก ไม่ได้รู้สึกแบบนี้เวลาอ่านนิยายมานานแล้ว ได้รสชาดจิงๆค่ะ ชอบคุณพี่คนแต่งและพี่ที่เอามาโพสมากๆเลยค่ะ ที่นำนิยายดีๆมาให้อ่าน แปะไว้ในดวงใจอีกเรื่องเลยแอร๊วววววววววววววววว
+1 ให้นิยายดีๆแบบนี้ และ +1 ให้พี่คนแต่งกะพี่ที่มาลงค่ะ ^^
-
โถ พ่อคุณ เอาเมียไปเทียบกับหมา
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ วางไม่ลงจนถึงตอนจบเลย
หอมยังเด็กมากเลยอ่ะ รั้นก็เท่านั้น ปากแข็งก็เท่านั้น
ขอบคุณนะคะ จะติดตามตอนพิเศษนะคะ
-
แอบมารอตอนพิเศษ :เฮ้อ:
-
เรื่องนี้มันน่ารักจริงๆ
-
สนุกและบีบใจได้อีก !!
แต่นานแล้วตอนพิเศษยังไม่มา ?
-
เป็นนิยายที่สนุกมากอีกเรื่องหนึ่ง กว่าจะอ่านจบหมดผ้าไปหลายโหล (ซับน้ำตา)
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆครับ
-
สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
สนุกเหลือเกิน อ่านไปอินไปตอนตลอด ภาษดีเวอรือ่ะ ชอบมาก
ทุกอย่างมีที่มาที่ไป ไแล้วก็สมเหตุสมผล ไม่ได้แต่งไปเรื่อย ๆ
ชอบช่วงที่พี่หมอทิแกตั้งใจจะตัดใจมาก ๆ เขียนดี บรรยายอารมณ์หอมดีมาก
ปวดหัวใจไปด้วยเลยอ่ะ โดยเฉพาะตอน 23 ร้องไห้เลยอ่ะ
สนุกจริง ๆ จ้า ^^ o13
-
จบแย้วววววว
สนุกมาก...ข้าวหอมดื้อ.ได้.น่าร๊ากกกก...
หมอทิอดทนดีมาก...
อย่าลืมมาแต่งตอนพิเศษนะคะ..
-
ชอบจังเลย เรื่องนี้ พี่หมอที่แสนดี น้องหอมที่แสนแสบ :impress2: :impress2:
:3123: :pig4: :L1:
ขอบคุณทั้ง คนเขียน และ คนโพส :กอด1:
-
ชอบจัง ชอบมากกกกกกกกกก ชอบเรื่องดราม่าบีบอารมณ์แบบนี้อยู่แล้ว ยิ่งแทบคลั่ง อ๊ากกกกกกก
ช่วงพีคมากๆนี่รู้สึกเลยว่า น้ำตาอิฉันจะไหลไหม :z3:
ข้าวหอมว่าทะโมนแล้วนะ แต่การเข้สใจผิดของพี่หมอทิซ้ำแล้วซ้ำเล่าแบบนั้น เล่นเอากระอัก :เฮ้อ:
.
.
ตอนพิเศษคงไม่มาแล้วใช่มั้ย :o12:
-
่าจบเเล้วโว๊ย ยยยยยยยยยยยย :m31:
เรื่องนี้น่ารักมากเลยอ๊ะิ ตอนดราม่าก็ร้องไห้ซะ
น้องหอมนี่ ซึนจริงๆเลยน๊า~ อิอิ :impress2:
รอ รอ รอ รอตอนพิเศษนะค่ะ
-
กลับมาอ่านเป็นรอบที่เท่าไหร่จำไม่ได้แล้ว ^^
รู้แต่ว่า ประทับใจสุดๆ ยิ่งอ่านยิ่งรัก
ชื่นใจทุกครั้งที่อ่านจบ รักของพี่หมอกับน้องหอม เนี่ย
เป็นรักที่ สมบูรณ์แบบ จนอยากมีแบบนี้บ้าง
ซึ่งในชีวิตจริง หาได้ยากมากๆ ที่จะได้เจอรักแท้แบบนี้
แอบปาดน้ำตา T^T แล้วก็ยิ้มให้พี่หมอกับน้องหอม ขอให้รักกันนานๆ นะค่ะ ^^
-
ในที่สุดเรื่องนี้ก็ได้รวมเล่มแล้ว
ดีใจที่สุดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
^^
-
รวมเล่มแล้วค่ะ แต่ขออนุญาตเอารายละเอียดมาลงอยู่
แฟนนิยายพี่สาเกที่นี่ก็เยอะอยู่
เเล้วจะมาบอกนะคะ
-
รวมเล่มแล้วจ้าาาา
เรื่อง : Eternal Sunshine
ผู้แต่ง : sake
ขนาด : A 5 ปกปีก
จำนวนหน้า : 600+
ราคา : 750 บาท
ของแถม : ที่คั่นหนังสือ และ ถุงผ้าสกีนลาย SD และตอนพิเศษ(เห็นบอกว่าดีกรีคความหวานรุนแรง)
สอบถามเรื่องการโอนเงินที่ hermit_booksแอทฮอทเมลดอทคอม
จองวันนี้-31 กรกฏาคม 2555 ค่ะ
รายละเอียดเพิ่มเติมเข้าไปดูได้ที่ https://www.facebook.com/HermitBooks
-
อยากได้ With All My Heartด้วย
-
สนุก และแอบ :m20:ตอนท้ายไอ้โก๊ะไปแอบมีลูกตอนไหนเนี่ย
ขอบคุณคนแต่งและคนโพสต์ สำหรับนิยายน่าอ่านค่ะ :pig4:
-
เรื่องนี้น่ารักมากกกกกกก :-[
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุก ๆ จ้า o13
-
อ่านรวดเดียวจบเลยจ้าา สนุกมากกกก
-
:laugh: อ่านยังไม่จบคร้าบ แต่ขอมาเม้นท์ก่อน นายเอก เปรี้ยวซ่าได้ใจเชียว ชอบมาเลยคร้าบ บทลูกชายกำนันเนี๊ยะ
-
โอยย ลุ้นไปกับคู่นี้จริงๆ
จากตอนแรกที่เหมือนจะไปกันไม่รอด ฮ่าๆ
ก็หอมช่างแก่นเซี้ยวเปรี้ยวซ่าขนาดนั้น
แก่นจนเราเคืองเพราะสงสารพี่หมอทิจับใจจจจ
ยิ่งตอนกับเทพ นี่โกรธหอม ปรี๊ดดดเลยทีเดียว ฮ่าๆ
แต่เอาเถอะหอมน่ารักให้อภัย
ขอบคุณทั้งคนแต่งคนโพสนะคะ ที่นำมาให้อ่านกัน
-
:-[อ่านจบแล้วคร้าบ สนุกมากมายได้ใจที่สุดก็พ่อกำนันนี่แหละตัวต้นเรื่องเลย แต่ก็อย่างว่าแหละรักลูกเนาะก็ต้องหาสิ่งที่ดีที่สุดให้อยู่แล้ว แต่กว่าจะทำให้ลูกชายตัวเองรู้ใจตัวเอง ก็ทำเอาคนอ่านใจหายใจคว่ำกันไปเลย ส่วนหมอทิก็อบอุ่นประทับใจเป็นผู้ใหญ่มีเหตุผลเป็นผู้ชายที่อยู่ด้วยแล้วสบายใจจริงนะ น้องข้าวหอมก็เปรี้ยวเป็นมะนาวแต่ก็อย่างนี้แหละถึงจะได้ใจหมอทิ
ขอบคุณผู้แต่ง (Sake)และคุณเจี๊ยบผู้ที่นำมาโพสต์ให้ได้อ่านกันนะครับ เนื้อเรื่องสนุกมากแต่เสียดายมันน้อยไปหน่อยน่าจะยาวกว่านี้และมีรายละเอียดเยอะกว่านี้(จะสาสมใจผู้อ่านแต่เหนื่อยผู้แต่ง) :laugh: เนื้อหาแปลกดีครับไม่ค่อยได้เจอเรื่องประมาณนี้เท่าไหร่แต่สนุกมากกระชับมีลำดับความเป็นไปได้มีเหตุและผลสะท้อนกันได้ครับ สะกดภาษาไทยได้ดีครับไม่ค่อยมีคำผิดมากวนใจ บทหฤหรรษ์ก็กำลังสวยครับชวนให้จินตนาการบรรเจิด(ไม่เยอะไปแต่มากกว่านี้ก็ดีครับ :haun4:)
หวังว่าจะได้อ่านผลงานของผู้แต่งต่อไปเรื่อยๆ นะครับ เป็นกำลังใจให้และขอฝากตัวเป็นแฟนคลับอีกคนหนึ่งนะคร้าบ
:L2: :L2: :L2: :L1: :L1: :L1:
-
ใช้เวลา 2 วันในการอ่านจนจบ
ข้าวหอมแสบมากกกกก
:3123:
-
อ่านรวดเดียวจบ
สนุกมากเลยค่ะ
ยังมีเรื่องอื่นของคุณsake อีกหรือเปล่า ถ้ามีช่วยเอาลิงมาฝากกันบ้างนะค่ะ อิิอิ
-
สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกจ้า
อ่านรวดเดียวจบเลย
ข้าวหอมแก่น กวน น่าเหนื่อยใจแทนพี่หมอจริงๆ
ตอนแรกอยากให้พี่หมอถอดใจ
เลือกตื้อข้าวหอม
พอที่หมอทำจริงๆ
งืออออออออออออออออออออออออ
พี่หมอขรากลับไปดีกลับน้องเถอะ
ตอนไปตามที่สนามบิน
พี่หมอ งี้ //หอม งี้
โอ๊ยยยยยยยยยย
เปลี่ยนแปลงกะทันหันแบบนี้ คนอ่านฟิน(อ้าว) 5555555
-
น่ารักได้อีกคู่นี้
-
เมื่อวานอ่านแบบไม่นอนกันเลยทีเดียว นอน 11 โมงเช้า กลางคืนนั่งอ่านเรื่องนี้แหล่ะ
เรื่องนี้ลงตั้งแต่ปีที่แล้ว นี่ผมไปอยู่ไหนมา? :a5: พลาดเรื่องน่ารักแบบนี้ไปได้ไง?
ชอบพี่หมอมากๆครับ คือแบบเป็นคนชอบคนที่เป็นหมออยู่แล้ว แล้วก็นะ ดูเค้าน่ารักขนาดนั้น
ตอนอ่านๆไปโมโหต้นหอม แบบว่าเรื่องเยอะ ที่รับไม่ได้คือหวั่นไหวกับเพื่อนนี่แหล่ะ
ทำไมนะ ที่กับคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีกลับทำเหมือนเกลียดเข้ากระดูกแต่ที่จริงก็รักเค้าอ่านะ
ไม่ใช่ว่าไม่เข้าใจซะทีเดียว แต่เนื่องจากพี่หมอน่ารัก และหลงรักพี่หมอเต็มๆ เจ้าหอมก็เลยโดนอาฆาตหล่ะนะ
แหม่ะ พอรู้ใจตัวเองแล้วพี่หมออย่างนั้นพี่หมออย่างนี้ ชิส์ อ่อนเป็นขี้ผึ้งโดนไฟทีเดียว
ไอ้ที่บ่นๆอยู่นี่ไม่ใช่อะไรหรอกนะครับ อิจฉาเค้าไง ตัวเองไม่มี :L3:
เรื่องนี้เขียนได้ดีมากๆเลยครับ ไอดินกลิ่นบ้านนานี่ทำให้เหมือนผมไปอยู่แถบนั้นกันเลยทีเดียว
มีความสุขมากๆที่ได้อ่านเรื่องนี้ครับ ขอบคุณมากๆนะครับที่นำนิยายน่ารักๆแบบนี้มาลงให้ได้อ่าน
กดบวกแทนคำขอบคุณอีกครั้งครับ :pig4:
-
ชอบตอนที่ข้าวหอมเเทนตัวเองว่าหอมเเล้วเรียกหมอทิว่าพี่หมอมากกก ♥
ให้ความรู้สึกโคตรอ้อน น่ารักอ่ะ :-[
-
o13 o13 o13 o13
ชอบมากฮับ มีทุกรสในเรื่องเดียว
ทั้งสุข เศร้า สนุก ชอบทั้งหมอ ทั้งข้าวหอมเลย
ขอบคุณคนแต่งด้วยนะฮับ ที่แต่งเรื่องดี ๆ มาให้อ่านฮับ o15 o15 o15
-
เห็นเงียบๆก็ร้ายนะโก๊ะ
-
เพิ่งเช็คจากเลขพัสดุค่า
ได้ของตั้งแต่วันพฤหัสแล้ว แต่เราไม่ได้ไปดูที่เมล์บอกซ์ จะลงแดงแงงๆๆๆๆ ><
-
:o8:
มีเพื่อนแนะนำให้เข้ามาอ่านเรื่องนี้ บอกว่าเนื้อเรื่องสนุก
พอเข้ามาอ่านก็ไม่ผิดหวัง เนื้อเรื่องสนุก และน่ารักมาก
อ่านแรกๆก็ไม่ชอบข้าวหอมเลย เป็นฝ่ายเริ่มก่อนแท้ๆ
แต่มาพอรักแล้วก็รักเต็มหัวใจ เลยให้อภัยได้
พี่หมอทิน่ารักมากเลย อยากมีคนมาดูแลแบบนี้จัง
โอ้ย อิจฉาคะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
:bye2:
-
อ่านจบแล้ว
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ จ๊ะ
:-[ :-[ :-[
-
o13
อ่านจบแล้วค่า
ชอบทั้งพี่หมอทิแล้วก็น้องหอมเลย
น่ารักมากๆๆ ลุ้นความรักของทั้งสองคนแทบแย่
ขอบคุณนะคะที่แต่งนิยายหนุกๆ ให้อ่าน
-
อยากบอกว่าชอบเรื่องนี้มากมายอ่านไปสิบก่วารอบแล้วร้องให้ทุกรอบเหมือนตัวเองเป็นข้าวหอมชะเอง
-
คิดถึงจัง :กอด1:
-
เรื่องนี้สนุกมากมีทุกรส ฮา สนุก ซึ้ง เศร้า
ข้าวหอมทั้งดื้อ ทั้งแสบ พี่หมอทิก็ได้ใจไปเต็มๆ
ขอบคุณมากมาย :pig4:
-
กว่าจะเข้าใจกันลุ้นแทบตาย :เฮ้อ:
-
น่ารักมากครับเรื่องนี้
ลุ้นสุดตัวเลย
กว่าทั้งคู่จะลงเอยกันได้
รอตอนพิเศษครับ
-
อ่านจบแล้ว เย้ เย้ ,, สนุกมากกกกกก!!!
มีหลายอารมณ์จริงๆ บางที่อ่านแล้วอยากจะร้องไห้จริงๆนะ
ต้องไปหารวมเล่มให้ได้แล้วล่ะ o13
-
อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ ไม่หลับไม่นอนเลยทีเดียว
ส่วนตัวชอบคาแรคเตอร์ของพี่หมอทินะ ส่วนข้าวหอมก็น่ารักดีแต่ไม่ปลื้มเท่าไหร่แม้คนอื่นจะเชียร์ข้าวหอมก็เถอะ อิๆ
สนุกมากค่ะ อบอุ่น น่ารัก รอตอนพิเศษอยู่นะค่าา ชาบูคนแต่งง :mc3: :mc2:
-
ตอนพิเศษสนุกมากน้องข้าวหอมอ้อนพี่หมอเกินน่ารักมากๆและพี่หมอก้อขี้หึงสุดๆใครยังไม่มีขอแนะนำว่ารีบชื้อมาอ่านเลยขอบอกรับรองไม่เสียใจ
-
อ่านรวดเดียวจบเลย ชอบบบบบมากกกกกกกกๆๆ :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
แอบร้องไห้ขี้มูกโป่งตอนที่พี่หมอทิกับน้องหอมไม่เข้าใจกันด้วยแหละ :sad4: :sad4: :sad4: :o12: :o12: :o12:
แต่ตอนจบแบบนี้ อร๊ายยยยยๆๆๆ น่ารักกกกกกกกก~~ (อุตาส่าห์เตรียมสบู่แน่ะ :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: )
อยากได้รวมเล่มมากเลย มีรีปริ๊นรอบสองมั๊ยอ่า :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
แต่ว่า.. อยากอ่านตอนพิเศษจังเลยค่า ขอซักนิดน้าาาๆๆๆ :call: :call: :call: :call: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านตอนแรกๆปวดตับ
อ่านตอนสุดท้ายเบาหวานถามหา
ขอบคุณนักเขียนแล้วก็คนโพสด้วย
-
อยากได้เรื่อง With all my Heart
-
โอ้ยยยยย ในที่สุดก้สมหวังซะที ^^
ทำเอาเสียน้ำตาหลายรอบมากอ่ะ ตกหลุมรักตัวละครเลยยย
ชอบภาษาและการดำเนินเรื่องมากเลยค่ะ
รอตอนพิเศษด้วยคน ><!
-
รอตอนพิเศษอยู่น่ะค่ะ :impress2:
-
ตอนนี้น้องหอมกับพี่ทีเปิดรีปริ้นต์อีกรอบเเล้วนะคะ สามารถเข้าไปสั่งจองได้ที่
http://hermitbooks.lnwshop.com/ :z2: :z2:
-
อ่านจนจบแล้ว น้องหอมน่ารักมากกกกก แสบสันเข็ดทรวงเลยทีเดียว
เลยโดนพี่หมอสุดหล่อสยบซะ กลายเป็นลูกแมวเลย อิอิ
สนุกมากๆ ค่ะ :))
-
:pig4:
-
สนุกมากเลยค่าาาา
:pig4: :pig4: :pig4:
-
โอ๊ยยย ไม่ไหวแล้วค่ะ สนุกมากเลยค่ะ หมอทิกับน้องหอม เรือ่งนี้ให้รุ้สึกอิ่มเอมใจจริงๆ
อ่านไปยิ้มไป พอถึงช่วงพีค แหม ได้อารมณ์จริงเชียว กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่กันเลยทีเดียว
(นั่งอ่านในที่ทำงาน เพื่อนร่วมงานหน้าเอ๋อกันเป็นแถว ร้องให้ทำไม ฮ่าๆ)
ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆแบบนี้มาให้อ่านนะค่ะ
-
อ่านรวดเดียวจบเลย สนุกมากๆ!! ทำไมมาเพิ่งอ่านเอาป่านนี้เนี่ยฉัน
ตอนต้นเรื่องบรรยากาศสนุกสดใสมากๆ น้องหอมเล่นซะพี่หมอทิอ่วมเลย
แต่ช่วงปลายที่พี่หมอเริ่มท้อและน้องหอมเริ่มรู้ตัวนี่ก็ทำเอาน้ำตาซึมไปหลายตอนเลย
ชอบตอนจบมากๆ เข้าใจคำว่า สายเกินไป กับ พยายามเลย สนุกมาๆค่ะ :mew1:
-
เค้าเชียร์ข้าวหอมนะ แต่พอน้องไปจูบกับเทพ :m31:
หมอทิอดทนไว้ แสนดีขนาดนี้อย่าปล่อยให้หลุดมือไปน๊าข้าวหอม :ling1:
บีบหัวใจมาก ยังไงๆก็สงสารหนูหอมเหลือเกิี๊น
กว่าพี่ทิกับน้องหอมจะhappy คนอ่านก็ปวดใจมากมาย
ขอบคุณทั้งผู้เขียน และผู้โพสนะคะ :pig4:
-
อ่านรวดเดียวจบ !
ชอบมาก ถึงมากที่สุด ภาษาในการบรรยายสวยมากครับ
ข้าวหอมแสบมาก >//<
-
เอ่อ...อ่านถึงตอนที่ 18 ก็จำต้องขอหยุดชั่วคราว ด้วยส่วนตัวไม่โปรดความดื้อดึง แสนสน สำคัญตน ไร้เหตุผล เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว จึงทำให้ขีดความอดทนที่มีดิ่งลงเหวไวมาก กับเด็กข้าวหอม ตัวละครหลักที่ชัดเจนโดดเด่น (ซึ่งจริงๆก็ไม่เด็กนะ จบขั้นอุดมศึกษาแล้วด้วยซ้ำ) ...เชื่อว่าในตอนท้ายเธอคงปรับปรุงเปลี่ยนแปลง และเจริญวัยได้น่ารักมากๆ แต่ตอนนี้พี่ประสาทเสียกับเธอจนเส้นกระตุกแล้วค่ะ
และอยากจะบอกว่า ถ้ามีผัวแล้ว ยังไปจูบกับชายอื่น แถมเคลิ้ม+อุ่นวาบ...โดนเค้าเรียกว่า "เล่นชู้" น่ะถูกแล้ว :z6: ทำมาปฏิเสธ น้องหนูช่างไร้เดียงสาวัยใส ตอนนี้สนุกมากนะ สะใจ เขียนดี๊ดี //ปล. พี่หมอทิเบตเริ่ดแท้
-
เรื่องนี้อ่านแล้วซึ้งมว๊ากกกกกกกกกกกกก
ยิ่งตอนท้ายๆที่น้ำตาไหลพราก หอมรู้ตัวช้านะลูกเอ้ย
ช่วงแรกหวานมาก! สักพักหอมเริ่มออกลาย(ฮา)
พี่หมอช่างมีความอดทนสูงส่ง แต่พี่หมอก็ยังรู้ตัวช้านะค่ะ555
หอมก็ซึนเฟ่อ บรรยายไม่ถูกเลยทีเดียว ฮาา
อ่านแล้วซึ้งมาก! เศร้าซึ้งหวานปนกันได้ลงตัวค่ะ
ขอบคุณคนแต่งที่แต่งนิยายน่ารักๆแบบนี้มาให้อ่าน
ขอบคุณคนลงที่เอาเรื่องนี้มาลงในเล้าเป็ดของเราค่ะ เยยยย้ :mc4:
-
ขอบคุณสำหรับผลงานดีๆนะ :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
อ่านรวดเดียวจบ น้องหอมน่ารักมาก ลูกชายพ่อกำนันสุดยอด o13 o13
-
พี่หมอทิช่างเป็นผู้ชายอบอุ่นอ่อนโยนและแสนใจดีเหลือเกิน
ส่วนน้องข้าวหอมก็แก่น เฮี้ยว หัวแข็งน่าหยิกน่าตี
ในที่สุดความมานะอดทนของพี่หมอก็บังเกิดผล ทำให้เด็กดื้อสยบในที่สุด
แต่ก็ลุ้นจนเหนื่อยเลย
-
:m15: สงสารพี่หมอ แสนดีอะไรอย่างนี้ บอกตามตรงนะคะ ข้าวหอมคือนายเอกที่เรา เกลียดที่สุด ตั้งแต่อ่านมา
เราไม่รู้นะว่าทำไมถึงรู้สึกอย่างนะ แต่ข้าวหอมไร้เหตุผล ทำตัวเป็นเด็ก แกล้งพี่หมอแต่ละที มีอะไรให้พี่หมอหลงรัก เจ้าปัญหา เจ้าคิดเจ้าแค้น ทั้งๆที่ตัวเองนั้นแหล่ะผิด แต่ทำไมเอาแต่โทษพี่หมอ พี่หมอทิก็ดีจริงๆ ยอมให้ข้าวหอมย่ำยีหัวใจอยู่ได้ นิยายคุณสนุกค่ะ แต่งซะเราอินเลย แต่นิสัยข้าวหอมบอกตรงๆ เป็นเรา เรารักไม่ลง ไม่มีอะไรให้หลงรัก เราไม่รู้สึกสงสารข้าวหอมเลยเพราะการกระทำของข้าวหอมทำพี่หมอช้ำทั้งเรื่อง
แต่พี่หมอทิดีจริงๆ นิยายของคนเขียนทำเอาเราร้องไห้สงสารพี่หมอทั้งเรื่อง แล้วก็เกลียดข้าวหอมทั้งเรื่องเหมือนกัน
-
กลับมาอ่านอีกรอบ หานิยายดีดีแบบนี้อ่านยากจังเลย
เรื่องนี้อ่านกี่ครั้งก็ไม่เคยเบื่อ ยิ่งอ่านยิ่งสนุก ชอบพี่หมอที่มีความอดทนสูง
เสียดฟ้า แอบอยากตีข้าวหอมที่ขยันทดสอบความอดทนพี่หมอมาตลอด
ถ้าในชีวิตจริงได้เจอผู้ชายแบบพี่หมอ จะไม่ทำให้เค้าเสียใจเลย
อิจฉาข้าวหอมจัง อยากเจอคนแบบพี่หมอจัง
-
กลับมาอ่านอีกรอบ 555555555555
อ่านจบนาน จนลืมเนื้อเรื่องไปแล้ว
อยู่ในช่วงหานิยายอ่านไปวันๆเพื่อประทังชีวิต
อ่านกี่ทีๆ ก็สนุกเหมือนเดิม
แล้วอ่านกี่ทีๆ ก็ปวดใจ ตอนเทพจูบกับหอม 55555555555
คือร้องไห้ เจ็บใจตัวเอง 5555555555
ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ ก็อ่านแล้ว
มาอ่านอีก ความรู้สึกนั้น ก็ยังกลับมาอีก -.-
แบบ เหมือนกับว่า ตัวเองเป็นพระเอกเลย
555555555555555
สนุกๆๆๆ
ขอบคุณคนเโพสต์ขอบคุณคนเขียน
ขอบคุณทุกๆคนที่เกี่ยวข้อง ที่ทำให้ได้อ่านเรื่องนี้
ปล. ไว้จะมาอ่านอีก ถ้าลืม 5555555
คิดว่าคงได้กลับมาอ่านอีกแน่ๆ ถ้าเรื่องนี้ ยังอยู่นะ . . .
-
ตามมาจากกระทู้แนะนำ
อ่านจบแล้ววว :mew1:
น่ารักมากเรยค่ะ :-[ บวกๆๆๆ
-
อ่านจบแล้วววววว หลายวันเลย น่ารักสุดดดด ชอบพี่หมอ พระเอกอะไรเช่นนี้ พ่อคุณ ถถถถถถถ
น่ารักมากๆ เลยจ้าาา ชอบมากกกกกกกกกก น้องหอมตอนแรกนี่อยากจะจิกกัด (?)
คือทำร้ายคุณหมองี้ได้ไงง ??? หลังๆมาน่ารักขึ้นเยอะะะะ
ชอบบบบบ มากมาก
-
:L2:
-
ชอบเรื่องนี้มาก อ่านวันเดียวจบเลย :laugh:
-
:m16:
เป็นเรื่องแรกที่รู้สึกว่านายเอกน่าหมั่นไส้มากกกก ก
และแอบมีสมน้ำหน้าตอนร้องไห้เสียใจด้วย!
แต่ก็นะ...นับถือความอดทนอดกลั้นในความรักของหมอทิจริงๆ
ที่สามารถเปลี่ยนให้ข้าวหอมกลายเป็นภรรยาผู้น่ารักได้ในที่สุด .
o13
-
พี่หมอทิดีมาก สเปคเว่อร์รร อิจฉาาข้าวหอม ชื่อก็น่ารัก ยังได้ฝาละมีแสนเพอร์เฟคอีกชิ ฉ้านนไม่เคยนึกสงสารข้าวหอมเลยยสักนิด แม้ตอนพี่หมอจะทิ้ง สภาพซังกะตายร้องไห้ฟูมฟายแค่ไหนก็ไม่สงสารร สะใจด้วยซ้ำ แต่มีแอบเห็นใจเรื่องโรคประจำตัวแค่นั้น ฉากนั้นมันติดหัวแคะไม่ออก ตอนที่ ข้าวหอมยอมให้เทพจูบ+ลูบไล้ ไม่ยอมผลักออกด้วยนะ ถึงจะเพราะไม่กล้า กล้วเสียเพื่อนก็เหอะหรือเพราะเมาๆค้างหรืออะไรก็เถอะ แต่มันไม่ใช่อ่ะ จอร์ชชชี่ มันคือ เล่นชู้อย่างที่พี่หมอว่าเป้ะเลยย ถึงจะเอ็นดูความน่ารัก แสบสันแบบเด็กๆ แต่ก็เคืองเรื่องนั้นค่อดๆ อยากให้ยัยเจนนี่จูบพี่หมอให้เห็นตำๆตาซักทีเถอะ จอร์ชชช เชอะ แต่ก็เอาเถอะ จบ happy แบบนี้ดีที่สววดดด
แต่งได้ดีมากกกกๆๆๆๆค่ะคุณ sake เราอินมากกอ่ะ อ่านไปอึดอัดไปที่เค้าไม่เข้าใจกัน สงสารพี่หมอทิด้วย (ไม่สงสารข้าวหอมหรอก ชิ) จะติดตามเรื่องต่อไปนะคะ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆๆมากๆๆแบบนี้นะคะ
ขอบคุณคนโพสต์ด้วยนะคะ
-
อ่านรวดเดียวจบ สนุกมากกกค่ะ :heaven
ตอนแรกก็หมั่นไส้ข้าวห้อม อยากจับมาฟาดก้นมาก มีอย่างที่ไหน แกล้งหมอทิสารพัด
แต่หมอทิก็ใจดี๊ใจดี ยอมให้ข้าวหอมแกล้งอยู่นั่นแหละนะ แต่พอบทจะหวานก็หวานซะเขินแทนเลย
ชอบฉากตอนจบมาก ตอนที่เขากุ๊กกิ๊กกันหลังจากที่หมอกลับมาอะค่ะ เขินเชียว :hao7:
แล้วก็ชอบเรื่องนี้อีกอย่างตรงที่ได้กลิ่นอายความเป็นชนบทดี บทบรรยายดีมาก
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ :pig4:
-
ชอบมากๆคะ น้องข้าวหอมนี่สุดยอดความแสบจริงๆเลย
พี่หมอทิของข้าวหอมน่ารักมาก รักน้องมาก แต่กว่าจะได้สมใจอยาก
ทรมานใจไปหลายอยู่
-
จะว่าไรมั้ยถ้าจะบอกว่าไม่ชอบนิสัยข้าวหอมอย่างแรง แบบนี้เขาไม่ได้เรียกว่าทโมนแก่นแก้ว แต่เขาเรียกว่าก้าวร้าว หลายต่อหลายครั้งที่ข้าวหอมแกล้งหมอทิแบบแรง คือเข้าใจนะว่านางโกรธที่ต้องแต่งงานกับหมอทิ แต่ในเมื่อถึงจุดๆหนึ่งที่เราเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้สิ่งที่ควรทำคือต้องค่อยๆประคับประคองถ้อยทีถ้อยอาศัยกับคนที่ขึ้นชื่อว่าแต่งงานด้วยกัน ข้าหอมไม่มีสติความคิดวิจารณญาณตัดสินใจว่าอะไรควรทำไม่ควรทำหรอ อย่างไปจูบกับนายเทพงี้ ทั้งๆที่ตัวเองก้อยังได้ชื่อว่ามีสามีแล้วนะทำแบบนี้เท่ากับคบชู้สิ คนอย่างข้าวหอมสมควรได้รับบทเรียนให้หนัก แต่ถึงสุดท้ายถ้าข้าวหอมจะทำตัวดีขึ้นมาแต่คนอ่านอย่างเราก้อยังไม่ปลื้มนางอยู่ดี :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: นางสมควรโดนหมอเมินใส่ซะบ้างเอาแบบให้หมอไปใส่ใจคนอื่นดูบ้างสินางจะทำไงถ้ามีตอนนี้จริงๆจะหัวเราะเยาะแถมซ้ำให้จมเลย :angry2: :angry2:
-
สนุกมากๆ แถมเศร้าด้วย เอ๊ะยังไง 55
เสียน้ำตาเกือบทุกตอน ทิชชู่แทบไม่พอ ^^
ขอบคุณมากๆนะคะ :pig4:
-
มาไม่ทันหนังสืออะ ใครมีเรื่องนี้อยากขายต่อบ้าง PM มานะ อยากได้มาก :m15:
-
เรื่องนี้สนุกมาก ชอบข้าวหอมกับพี่หมอทิ
ข้าวหอมจะซนไปไหน บทจะเศร้า ก็เล่นซะเราร้องตาม
ปล.โก๊ะ ร้ายนะ หึหึ :katai2-1:
-
อ่านจบแล้ววววววว มีความสุขมากๆๆๆ บรรยากาศบ้านทุ่ง ชอบบบบ น้องหอมก็น่ารักถึงแม้ตอนแรกจะเฮี้ยวจนน่ารำคาญไปหน่อยก็เถอะ 5555 แต่เพราะความเฮี้ยวของน้องข้าวหอมนี่แหละที่มัดใจพี่หมออยู่ ชอบทุกคนในเรื่องเลย รวมทั้งน้องหมาด้วย ไอ้แก้วไอ้ขันก็รักลูกพี่มันเหลือเกิน เห็นลูกพี่มันซึมก็ซึมตาม ไอ้โก๊ะด้วย สุดท้ายก็ญาติดีกับพี่หมอเขาจนได้สินะ โจ๋น้อยกับหมูอ้วนก็น่ารักกกก สุดท้ายคนที่ขาดไม่ได้เลยคือพ่อกำนัน เลิฟพ่อกำนันมาก ทำทุกอย่างเพื่อให้ลูกมีความสุข ครอบครัวสุขสันต์มากเลยยยย อ่านแล้วมีความสุขจัง
ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆ ให้ได้อ่านนะคะ เสียดายรู้จักเรื่องนี้ช้าไป มาไม่ทันหนังสือ TT
-
ปลื้มปริ่มและอิ่มเอม :heaven
ตามมาอ่านช้าอีกตามเคย (เฉกเช่นหลายๆ เรื่อง)
ชอบความกระชับของเรื่องค่ะ คนแต่งบรรยายฉากได้เยี่ยมมาก o13
ได้กลิ่นดิน กลิ่นหญ้า และน้ำลายหมา (???) 555+
ชอบๆ พี่หมอกับน้องข้าวหอม บทจะหวานก็เล่นซะเขินเลย :o8:
ขอบคุณคนแต่งและคนโพสนะคะ :L2: :pig4:
-
รอตอนพิเศษอยู่น้าาา
-
แหม่ะไอโก๊ะแกนี่ซุ่มเงียบนะอาศัยช่วงเจ้านายแกยุ่งๆเรื่องหัวใจไปดอดมีเมียมีลูก7ตัวซะงั้น ร้ายนะแก555555555555
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:เรื่องนี้ก็น้ำตาไหลพรากอีกแล้ว...แต่ก็สนุกมาก...เอาซะอินเลย..
-
สนุกมากเลย อ่านจบแล้ว :katai2-1: :katai2-1:
-
:pig4:
ขอบคุณสำหรับนิยาย
-
น้ำตาไหลพรากๆ :hao5:
สนุกมากค่ะ
-
อ่านจบแล้ว สนุกมาก ได้บรรยากาศแบบบ้านทุ่งดีค่ะ
-
อ่านค้างไว้หลายที ไม่จบสักที
กว่าจะมีเวลามาอ่านจนจบ กว่าจะได้เม้น
:hao5:
สงสารพี่หมอทิ หมั่นไส้ข้าวหอม
แต่พอถึงตอนที่ข้าวหอมโรคหัวใจกำเริบก็อดปวดแปลบในหัวใจไม่ได้
ทำไมต้องทำร้ายหัวใจกันเองด้วย ทิฐิกันอยู่นั่น คนอ่านเจ็บหัวใจจี๊ดๆเลย
กว่าจะแฮปปี้เอ็นดิ้งได้ โอ๊ยยยยย แปล๊บบบบบ
-
เข้ามาอ่าน ไม่คิดว่าจะสนุกขนาดนี้ สนุกมากเลยครับ
ได้บรรยากาศท้องทุ่ง ท้องนา ร่องสวน เขียวขจีชุ่มฉ่ำไปหมด
เหมือนได้กลิ่นหญ้า ไอดิน กลิ่นโคลนจริง ๆ ลอยเข้าจมูกเวลาอ่าน
น้องข้าวหอมนี่แสบสันต์แสบทรวงสุดๆไปเลย ทะเล้นทโมนไม่มีใครเกิน ถ้าเป็นน้องเป็นนุ่งมันน่าจับตีก้นจริงๆ
แกล้งพี่หมอทิซะน่าสงสารมาก พี่หมอทิเลยกลายเป็นพระเอกสุดโศกไปเลย(ปกติจะเจอแต่นายเอกสุดโศก)
อ่านไปก็น้ำตาซึมไป.... หลายตอนมาก กว่าจะลงเอยกันได้ ในที่สุดก็ Happy Ending
สุดท้าย ขอบคุณคนแต่งแล้วก็คนโพสท์มากครับ
-
ชอบหมอทิ
สนุกค่ะะะะะะะ
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
อ่านรวดเดียวจบเลยทีเดียว สนุกมากๆๆๆๆๆเลยค่า ชอบพี่หมอทิมากๆๆๆๆๆๆ น้องข้าวหอมก็แสบได้เรื่องเลย ส่วนตัวประทับใจตอนที่พี่หมอตัดสินใจจะไปสุดๆ เพลง ไม่ต้องขอโทษ ของลิปตาอินโทรขึ้นมาเลยทีเดียว 55555 แอบเสียน้ำตาให้กับเรื่องนี้ด้วยตอนที่แอบหน่วงๆกันของพี่หมอน้องหอม ดีใจที่จบแบบแฮปปี้นะคะ ลุ้นตัวโก่งเลย ขอบคุณที่เอามาให้อ่านกันนะค้าาาา
-
:m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1:
-
เรื่องนี้แอบหมันไส้ข้าวหอมอยู่เหมือนกันค่ะ จริงๆ ก็แอบปิ้งๆ พี่หมอทิตั้งแต่แรกแล้วยังทำปากแข็ง ถึงแม้จะมีเหตุให้เขม่นกันแต่มันคือการสมรู้ร่วมคิดกันทั้งสองฝ่ายนะ แล้วก็น่าตีมากเลยไปให้ความหวังเพื่อนแบบนั้นได้ไง สุดท้ายเลยโดนลงโทษจากหมอทิ หึหึหึ พี่หมออดทนจริงๆ รับมือข้าวหอมไม่ใช่เรื่องง่ายๆ แต่พี่ก็ใจเย็นพอ แต่ที่ขาดไม่ได้ "พ่อกำนัน" แม้จะไม่ค่อยเต็มใจช่วย แต่เพื่อความสุขของลูกพ่อทำได้
ขอบคุณทั้งคนโพสท์และคนเขียนนะคะ ชอบสำนวนการเขียนของคุณ SAKE จังค่ะ เข้าถึงกลิ่นอายของลูกทุ่งจริงๆ นะคะ :katai2-1:
-
ชอบหมอทิ :hao6: :hao6:
-
จริงๆ เคยอ่านไปรอบนึงแล้วค่ะ แต่ตอนนั้นยังสมัครเล้ามิได้ :mew5:
ตอนนี้เลยกลับมาอ่านอีกรอบรวดเดียวจบเลย สนุกมากค่ะ o13
ขอบคุณคนแต่งที่แต่งเรื่องสนุกๆแบบนี้น้า :mew1:
-
:pig4:
-
ชอบมากๆๆๆๆๆ
เลื่อนผ่านเรื่องนี้ไปหลายรอบ
ได้เปิดอ่านคือดีงามเวอร์
ข้าวหอมแรกๆทำตัวน่าตีมาก ร้ายกาจสุดๆ
หมอทิก็เป็นเทพบุตรมาจุติใช่มั้ย ตอบ!
สงสารข้าวหอมจับใจตอนที่หมอจะหายไป
ช็อตที่สนามบินอ่านไปน้ำตาร่วงไป
พ่อกำนันแสบจริงๆ 55555 กว่าจะรักกันได้
มันรู้สึกว่า “คุ้มจัง” กับการรอคอย..
-
อ่านจบแล้ววว รวดเดียวเลยยย เย้
สารภาพตามตรงเลยว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่อ่านนิยายวายมาแล้วรู้สึกว่าหมั่นไส้ + เกลียดนายเอกมากกกก :serius2:
ดูน้องหอมทำตัวตอนแรก ๆ แบบไม่มีเหตุผลเลย ไม่เคยโทษตัวเองบ้างเลยสักเรื่อง เจ้เพลียมากค่ะลูก :m16:
เชียร์ให้พี่หมอดัดนิสัยแล้วดัดนิสัยอีกก็ยังงงแสบเหมือนเดิม 55555555
พี่หมอนี่ก็แสนดีเกิ๊น สรุปฉลาดสุดในเรื่องของกำนันสิงห์ ฝุดดดดดยอดดดดดดดดด
-
ตอนแรกแอบไม่พอใจหอมมัน ก็เรื่องมันเกิดเพราะสองฝ่ายทำไมต้องโทษทิเบตคนเดียวหล่ะ นอสัยเด็กชัดๆ ดีนะทิเบตเขาใจเย็นและมีความเป็นผู้ใหญ่อยู่อ่ะ ไม่งั้นได้วุ่นกันแน่
หลังๆหอมก็ทำตัวดีขึ้นก็ดีอ่ะ แล้วท้ายๆก็ดีขึ้นมากแบบไม่เห็นโรงศพไม่หลั่งน้ำตาอะไรแบบนี้ แต่ก็ต้องเป็นบทเรียนกันบ้างแหละนะ สุดท้านก็แฮปปี้เย่ดีใจด้วย
พูดถึงอารมณ์ในการอ่านเรื่องนี้ มีทุกอารมณ์เลยขอบอกคนเขียน เขียนได้ดีมากๆ ตอนข้าวหอมมันเฟี้ยว ก็ทำเอาคนอ่านหมั่นไส้ ตอนข้าวหอมมันสำนึกผิดก็ทำเอาเจ็บในใจแปร๊ปๆตาม(อิน) ขอบคุณมากนะคพที่แต่งมาให้อ่าน><
-
ขอบคุณนะค่ะ :กอด1:
-
เพิ่งมีโอกาสได้อ่าน รู้สึกพลาดมากที่ไม่เคยอ่านเรื่องนี้
อ่านเพลินมากจนหยุดไม่ได้ 6 ชม.รวดเดียวจบเลยทีเดียว
ขอบคุณที่มีเรื่องนี้ขึ้นมา หลงรักหมอทิกับข้าวหอมจนถอนตัวไม่ขึ้น
ในชีวิตจริงถ้าเจอคนแบบหมอทินี่จะแปลงร่างเป็นตุ๊กแกเกาะไม่ปล่อยแน่ๆ 55555 :-[
-
ชอบบบ
-
สวัสดีคะ ขอคอมเม้นต์ให้พี่หมอทิกับน้องข้ามหอมเสียหน่อย
เป็นน้องใหม่และเพิ่งมีโอกาสอ่านหลังจากเพื่อนแนะนำมานาน
ติดใจมากเป็นการดำเนินเรื่องที่แปลกใหม่ดีคะในความรู้สึก
สไตล์บ้านทุ่งเรื่องแรกที่เคยอ่านเลยคะ 555555
พ่อแง่แม่งอนกันจนคนอ่านน้ำตาซึมเลยทีเดียวละคะ
ทั้งนี้ก็ต้องขอขอบคุณคนโพสต์และนักเขียนด้วยนะคะ
สำหรับการแบ่งปันและสร้างสรรค์เรื่องดีๆให้ได้อ่านกัน
ขอบคุณคะสำหรับเรื่องอบอุ่นหัวใจเรื่องนี้ ^_^
ป.ล.ถ้าใครอยากส่งต่อหนังสือบอกกันได้นะคะ
-
สนุกมากครับ ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ ครับ
-
ขอบคุณมากๆ ค่าที่แต่งเรื่องสนุกๆแบบนี้ให้อ่าน ชอบเรื่องนี้มากๆเลยค่ะ ^O^ รักพี่หมอ รักข้าวหอม
-
ขอบคุณนะคะ นิยายน่ารักมากเลยลูกทุ่งดีค่ะ แสบซนน่ารักดี :pig4:
-
สวัสดีคะ ขอคอมเม้นต์ให้พี่หมอทิกับน้องข้ามหอมเสียหน่อย
เป็นน้องใหม่และเพิ่งมีโอกาสอ่านหลังจากเพื่อนแนะนำมานาน
ติดใจมากเป็นการดำเนินเรื่องที่แปลกใหม่ดีคะในความรู้สึก :ling3:
สไตล์บ้านทุ่งเรื่องแรกที่เคยอ่านเลยคะ 555555
พ่อแง่แม่งอนกันจนคนอ่านน้ำตาซึมเลยทีเดียวละคะ
ทั้งนี้ก็ต้องขอขอบคุณคนโพสต์และนักเขียนด้วยนะคะ
สำหรับการแบ่งปันและสร้างสรรค์เรื่องดีๆให้ได้อ่านกัน
ขอบคุณคะสำหรับเรื่องอบอุ่นหัวใจเรื่องนี้ ^_^
ป.ล.ถ้าใครอยากส่งต่อหนังสือบอกกันได้นะคะ
ตรงใจมากค่ะว่าจะเข้ามาขอบคุณคนโพสน์และนักเขียนหลายครั้งแล้วต้องบอกว่าเป็นนิยายแนวลูกทุ่งที่ได้อารมย์กลิ่นไอลูกทุ่งผสมผสานกับเรื่องราวที่น่าติดตาม มีทั้งสุขและทุกข์ ตลกเฮฮา ครบรสจริงๆ ขอบคุณผู้แต่งจากใจจริงค่ะ
-
มาอ่านอีกรอบ ตอนที่น้องข้าวหอมเพิ่งจะรู้ใจตัวเองตอนที่พี่หมอหนีไปนี่ นึกถึงเพลงนี้เลยค่ะ
https://www.youtube.com/watch?v=ugU4F6_D300
'ยามเธอจากไปครานั้น รู้ไหมว่าเป็นเช่นไร
วอนเธอกลับมาได้ไหม เพราะพึ่งเข้าใจว่าตอนนี้รักเธอเหลือเกิน....'
มันใชชชชชช่ ฟังไปด้วยอ่านไปด้วยนี่อินสุดๆ ค่ะ ฮรือออออ :mew6: :mew4:
นิยายสนุกมาก ประทับใจค่ะ ขอบคุณที่เคยให้อ่านกันนะคะ
-
อ่านไปก็ใจหายไป. ฮือออออ กว่าจะเข้าใจกัน :hao5:
-
สงสารหมอทิ
-
เราว่าข้าวหอมนิสัยไม่ดีเลยนะ คงเพราะถูกตามใจมาแต่เล็ก ต้นเหตุของเรื่องก็เพราะข้าวหอมเองนั้นละที่ไปกอดจูบเริ่มเขาก่อน พอเขาเลยตามเลยหอมก็ยินยอม แล้วก็ไปโทษเขาอีกว่าเพราะเขาตัวเองเลยเดือดร้อน ทั้งที่ตัวเองทำเขาเดือดร้อนมากกว่าอีก พอพี่หมอรับผิดชอบก็ดันคิดจะแกล้ง เฮ้อ
จริงๆหอมมีแต่ได้กับได้ ตัวเองเป็นเกย์ไปรุกเขาก่อน ก็ได้สามีเป็นหมอ จิตใจดี นิสัยดี ฐานะดี คุณสมบัติเกรด A+++ซะแล้ว
อ่านคอมเม้นแล้วขัดใจนิดๆ ทำไมมีแต่คนสงสานหอม เราว่าควรสงสานพี่หมอมากกว่า ดันเจ็กพอตซวยแตกแค่วูบเดียว ฟันก็ยังไม่ได้ฟัน ยังจะต้องมารับผิดชอบกะอีแค่กอดจูบลูบคลำแบบสมยอม ต้องมาทนฤทธิ์แสบข้าวหอมอีก ว่ากันตามตรง หอมไม่ได้อยู่ในฐานะจะเล่นตัวได้เลย เหอะๆ
-
ชอบเรื่องนี้มากๆๆๆๆเลยค่ะ
รักพี่หมอทิกับน้องข้าวหอมมากๆ
รอรีปริ๊นอยู่นะค่ะ อยากจะได่
ขอบคุณคนแต่งที่แต่งเรื่องได้สนุก
ภาษาสวยงามมากค่ะ
:pig4:
-
ทิฐิเยอะจนอะไรๆเกือบจะพังพินาศไปหมด อ่านไปก็ถอยหายใจ แต่สุดท้ายเข้าใจกันก็ดีแล้ว :katai1: :katai1:
-
อ่านตอนแรกนี่คิดว่าดราม่าแบบหักโหมเลยนะ จิตตกสุดๆ พอท้ายๆค่อยเบาหน่อย สนุกๆๆๆ :mew6:
-
เขัามาอ่านนิยายเรื่องนี้หลายครั้งนะ แต่ไม่เคยอ่านจนจบสักที
ด้วยความที่ข้าวหอมนิสัยเสียหลือเกิน ทั้งที่ตัวเองเป็นคนเริ่มก่อนแท้ ๆ
แต่ตะแบงไม่ยอมรับผิดเข้าตัวสักเรื่อง ยิ่งตอนไปกอดจูบกับเทพด้วยความเต็มใจ
ยิ่งรับไม่ได้ อ้อยอิ่งร่ำลากัน เหมือนรักกันมากมาย สะใจมากที่โดนกำนันตี
ถ้านิยายเรื่องนี้ไม่โพสจนจบแล้ว คงไม่สามารถกัดฟันอ่านจนจบแน่ เราคงถอนตัวไปก่อน
กว่าจะอ่านถึงตอนที่หมอทิหมดใจ เรานี่ปวดหัวไปหมด ถึงจะไม่ค่อยสงสารข้าวหอม
แต่เราก็ร้องไห้จนทิชชู่แทบหมดม้วน รึเราจะสงสารหมอทิ ตอนจบน่ารักค่ะ
แต่ดีกันไม่กี่ตอนก็จบซะแล้ว ยังไม่ทันซึมซับ ความน่ารักของข้าวหอมเลย :mew2:
-
:mew1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เป็นเรื่องที่สนุกมากค่ะ อ่านแรกๆไม่ชอบนิสัยหอมเลย แต่ตอนหลังๆเริ่มดีขึ้นมากพยายามแก้ไขข้อเสียของตัวเอง ส่วนหมอตอนอ่านที่แรกชอบมากแต่อ่านไปรู้สึกหมอจะปิดกั้นหัวใจตัวเองมากไปหน่อย แต่ดีใจที่จบแบบแฮปปี้ค่ะ
-
พี่หมออออออ น่ารักมากอ่ารักน้องมากมาย แต่ก็เจ็บแทบตายเช่นกันเนอะ นี่ถ้าน้องไม่รักมากนี่จะตายมั้ยเนี่ย5555
น้องหอมมมมมมม น่าร้ากที่สุด แต่ก็ทะโมน แสบ ที่สุดเช่นกัน ตอนไปจูบกับเทพนี่ไม่ใช่พี่หมอนะที่ตาย เค้าก็ใจหายเกือบตายเช่นกัน ดีนะลูกที่คิดได้ทันไม่เสียพี่หมอไป
พ่อกำนันคือกามเทพที่น่ารักม่ก รักลูกมากกกกกก
ลูกน้องพี่หอมนี่เป็นคนดีจริงๆทั้งแก้วและขัน แต่ขันนี่ออกแนวฮานะบอกเลย
ชอบโก๊ะอ่า หมาอะไรรักเจ้าของขนาดนี้ น่ารักมากพ่อพระเอกลูก7 สนุกล่ะงานนี้ 55555
ขอบคุณนะคะ สนุกมากๆเลยค่า
-
อ่านจบรวดเดียวเลย ชอบบบมากกกกกก แทบวางไม่ลงเลยทีเดียว :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
หมอทิ กะ ข้าวหอมน่ารักมากกก แล้วก็รักทุกตัวละครเลย :impress2: :impress2: :impress2:
ชอบภาษาที่ใช้ในการเขียน(ยกเว้นร่างสูง กับร่างโปร่งนะ) ชอบการดำเนินเรื่อง ถึงตอนแรกจะรำคาญข้าวหอมไปหน่อยแต่ชอบอยู่ดี อ่านแล้วไม่มีเบื่อเลย :hao7: :hao7: :hao7:
พระเอก นายเอก ปากแข็งไปหน่อย กว่าจะบอกรักกันได้ ลุ้นแทบแย่ แต่จบแบบแฮปปี้ก็รักแล้ว :z2: :z2: :z2:
-
ใช้เวลา1วันเต็มๆในการอ่าน สนุกมากๆเลยค่ะ
-
สงสารทั้งคู่จัง
สู้ๆ
-
โอยยยยย อยากบอกว่า....เค้าร้องไห้ทั้งเรื่องเลยอ่ะ :hao5: :hao5: :o12:
มีมาหวานตอนสุดท้ายให้กระชุ่มกระชวยนิดเดียวเองงงงง น่าจะมีตอนพิเศษสักตอนอ่าาาา :katai1:
แต่ก็.....ขอบคุณค่ะ :pig4: :pig4: :กอด1:
-
ฮาไอ้ขัน เองทำให้ลูกพี่เองรู้สถานะตัวเองได้ดีมากขันเอ้ย หัวเราะท้องแข็ง :hao7:
-
อ่านรอบ 2 แล้ว สนุกมากมาย ชอบจัง :impress2: :impress2:
-
เรื่องนี้สนุกมากกกก
เรายอมรับเลยว่าขนาดยังไม่เข้าครึ่งเรื่องยังทำเราเสียน้ำตาตามไปด้วย เข้มข้นตั้งแต่แรกๆเชียว
ชอบบบบบบ
-
มาอ่านอีกกี่รอบก็ยังสนุก ชอบพี่หมอกับข้าวหอม มากกกกกกกกกกก
:mew1: :hao5:
-
:impress2: :impress2: :impress2: o13 :pig4: :3123:
-
:L2: :L2: :L2:
-
ตอนแรกๆก็ไมชอบหอมนะ แต่หลังๆ....ทาสหอมซะงั้น น่าเอ็นดูสุดๆๆ
-
:-[ :katai2-1: :katai2-1:
-
อ่านแล้วรู้สึกสมน้ำหน้าข้าวหอมมากตอนหมอทิเหินห่าง 5555555
ไม่มีความความสงสารเลยแต่รักหมอรักนะเออ
คนอะไรตรงเสป็คได้ขนาดนี้ 5555555
ขอบคุณนักเขียนและผู้ที่มาลงนิยายน้าาาา
-
พระเอกน่ารักมากค่ะ^^
ถ้าคอมเมนท์แบบชัดๆ พระเอกเรื่องนี้ซวยมาก (ฮา)ลองคิดดูว่ามาต่างจังหวัดกับแม่ เพื่อนแม่ต้อนรับจัดหนักให้ดื่มเหล้า ตกกลางคืนให้คนพาไปนอนห้องน้อง แถมน้องก็เริ่มก่อน ยังไม่ทันไรพี่ชายน้องก็เข้ามา(เหมือนรู้) ร้องเรียกคนลั่นบ้าน (ถ้าเราเป็นพี่คงพุ่งไปต่อยเพราะนึกว่าน้องโดนข่มขืน) ทุกคนมารวมกัน สรุปที่ให้แต่งงาน
อีกอย่างพ่อและพี่ชายก็ระแคะระคายอยู่แล้วว่าน้องเป็นเกย์ มีพระเอกเป็นหมอมาถึงบ้านนี่โดนรวบหัวรวบหางเลยเชียว
นี่ถ้าเป็นละครหลังข่าว จัดว่าพระเอกโดนหลอกนะเนี่ย55 ตอนหลังนายเอกน่ารักให้อภัยค่ะ แต่ตอนแกล้งไม่น่ารักเลยเพราะแรงมากถึงตายเป็นลูกเป็นหลานนี้โดนฟาดแน่
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ดีงามมม พี่หมอทิดีงามมากค่ะ เอาจริงๆ เคยโมโหข้าวหอมจนคิดจะเลิกอ่าน ก็นางดื้อเหลือเกิน
ดื้อแบบไม่เคยคิดว่าตัวเองผิดด้วย และโดยเฉพาะเรื่องเทพ แบบแค้นมาก ใจนี่เต้นตึ้กๆๆ เลย วันที่ยอมให้เขาจูบ
กับเรื่องที่ปล่อยพี่หมอไว้เกือบน้ำท่วมตาย แต่ก็คิดว่าคนแบบนี้ต้องได้รับบทเรียน ซึ่งน้องก็ได้รับจริงในช่วงหลัง
เหงาหงิกเลิกซนกันเลยทีเดียว ชอบตอนน้องอ้อน นางเอาอยู่ นี่ถ้าอ้อนกันแต่แรกจะแฮปปี้ขนาดไหน
มัวดื้ออยู่ได้เนอะข้าวหอม อีกครั้งค่ะ พี่หมอทิดีงามมาก
ขอบคุณค่ะ
-
:hao3:อ่านปี 16 ชอบเรื่องนี้มากๆ คนเขียน ขอบคุณนะ
-
:pig4:
-
o13
-
กว่าจะลงเอย ลุ้นแล้วลุ้นอีก
เซ็งข้าวหอมไปหลายรอบ ทำไมไม่คิดว่าทิมาช่วย
แล้วไม่เปิดใจยอมรับ ดีที่ยังรู้ตัวเอง ว่ารักแล้ว
ทิเข้มแข็งมากเลยค่ะ พ่อพระเอกใจงามมาก
กว่าจะได้รักแบบเต็มอิ่มนะ
น่ารักมากค่ะ ทุกคนรักข้าวหอมกันทั้งนั้น
แล้วทิก็มีความเจ้าเล่ห์ด้วย 5555 ปลื้ม
-
:o8: อ่านรวดเดียวจบเลย สนุกมากกกกกกค่ะ ขอบคุณนะคะ
-
เพิ่งได้มาอ่านค่า
โอ้โห อ่านรวดเดียวตั้งแต่ต้นจนจบ
ไม่ยอมหลับยอมนอนเลยทีเดียว
เรื่องราวน่าติดตามและลุ้นจริงๆ
แอบเหนื่อยหน่ายกับทิฐิของหอม คือแบบ :katai1:เซ็งแทนหมอเลยอ่ะ
แถมตอนไปจูบกับเทพคือแบบ เปลี่ยนนายเอกกก ฮือออออ สงสารหมอ
หลังๆมานี้ หอมเลยได้ชดใช้เลยด้วยการตามง้อ
ก็เป็นหอมเวอร์ชั่นที่น่ารังน่าชังมากๆ
ถ้ายังดื้ออีก รับรอง หมอไม่เอาไว้ :hao6:
ขอบคุณสำหรับการนำมาลงและคนแต่งที่แต่งนะคะ
สนุกมากๆค่ะ
-
ขอบ อ่านไปเปิดเพลง ได้ยินไหม ของดา ไปมันใช่มาก
-
สนุกมากค่ะ
ขอบคุณนะคะ
-
โอ้ววววว
หลังจากรู้สึกเซ็งๆอ่านอะไรก็ไม่สนุกมาสองสามสัปดาห์
ก็มาเจอเรื่องนี้
ตอนแรกอ่านไปก็แอบฮากับการแต่งงาน
ไม่ชอบข้าวหอมด้วย
เหมือนข้าวหอมจะเอนเอียงไปหาเทพ ทำไมยอมให้จูบขนาดนั้น
สงสารหมอทิ
แต่อ่านๆไป ก็ยิ่งอิน ยิ่งอ่านยิ่งอิน
ชอบบบบบบบบ
หลังจากชอบมากๆเรื่องเจ้าเสือน้อยแล้ว เรื่องนี้ก็ชอบไม่แพ้กัน
ละมุนนน
หมอทิมีขายที่ไหนบอกที :hao7:
-
หน่วงมากกแ แต่ก็ฟินมากอยู่ดีอิอิ รักพี่หมอทิ กับน้องข้าวหอมน้าา :กอด1:
-
อยากได้แบบพี่หมอทิบ้าง
-
กลับมาอ่านกี่ทีก็เสียน้ำตาทุกที :hao5:
พี่หมิทิ ข้าวหอมน่าร้ากกก
-
รับซื้อหมอทิค่ะ ไม่จำกัดจำนวน แอร๊~~~ มีขายมั้ยค่ะ ข้าวหอมลูกก ทำไมถึงซนจังเลย #ข้าวหอมน่าย้ากกกก
-
ขอบคุณค่ะ ทั้งคนแต่งและคนโพส
ปวดตับไปกับหมอทิมากกกกกกกก
เสียน้ำตาไปหลายปี๊บเลย สงสารหมอทิสุดๆ T_T
-
ก่อนอื่นขอขอบคุณก่อนเลยค่ะทั้งคนแต่งและคนโพสต์ ขอบคุณมากๆเลยนะคะที่แต่งนิยายและแบ่งปันความดีงามของนิยายเรื่องนี้
เราไม่เคยอ่านนิยายของคุณ sake มาก่อนเลย ขอสาภาพตรงนี้เลยว่าตกหลุมรักทั้งภาษาและก็ทุกๆอย่างที่เกี่ยวกับเรื่องนี้มากๆ ประทับใจจริงๆค่ะจะเป็นนิยายอีกหนึ่งเรื่องที่เราไม่ลืมแน่ๆ ถ้ามีโอกาสเราจะหาเก็บเรื่องให้ได้ ตอนนี้ยังไม่รู้เลยว่าจะหาได้จากไหนยังมีคนปล่อยอยู่มั้ย อยากเก็บจริงๆ เดี๋ยวจะตามไปอ่านเรื่องอื่นๆของคุณ sake ด้วยค่ะ หลงรักคุณเข้าแล้ว :mew1: :mew1: :mew1:
เป็นอีกหนึ่งเรื่องที่ทำให้เราหลงรักพระเอกมากๆๆๆๆๆ พี่หมอดีงามจริงๆงื้อออยากได้ผู้ชายนี้มากๆ555555 อิจฉาน้องข้าวหอมมากด้วย ประทับใจตอนพี่หมอกับข้าวหอมเจอกันครั้งแรกอ่านแล้วเขินมากๆเลยค่ะ น้องหอมตอนนั้นน่ารักมากกกกกเลยลูก แต่พอเกิดเรื่องเท่านั้นแหละอยากจะจับมาตีๆๆๆๆทำไมถึงดื้อถึงเอาแต่ใจตัวเองขนาดนั้น ยอมเลยพี่หมอก็ดีแสนดีน้องแกล้งอะไรก็ทนได้หมด นี่ถ้าเราเป็นพี่หมอคงถอดใจตั้งแต่โดนรังผึ้งแล้วแหละ
อ่านไปเรื่องรู้สึกหลงรักทุกตัวละครเลยอาจจะมีหมั่นไส้น้องหอมบ้างเป็นระยะๆก็เถอะ55555 แต่ช่วงหลังๆน้องก็ปรับปรุงตัวดีขึ้นเยอะ ความน่ารักในแบบของข้าวหอมทำเราโกรธน้องไม่ลงจริงๆ เอ็นดูความอ่อยแบบเนียนๆอ่อยแบบไม่รู้ตัวของน้องมากๆ ชอบน้องเวอร์ชั่นอ้อยๆมากกว่า น่ารักดีะหมอจะได้ไม่ต้องปวดหัว5555
ชอบตรงไม่มีปัญหามือที่ 3 ให้ค้างคาใจกันนานๆเนี้ยแหละค่ะ โฟกันที่คนสองคนแค่นี้ก็เครียดแล้ว ลุ้นไปเถอะว่าจะลงเอยกันยังไง คือมีแค่นี้เราก็ร้องไห้แล้วอ่า หวั่นไหวง่ายเหลือเกินสงสารทั้งน้องก็พี่เหมือนเจอปัญหาด้วยตัวเอง55555
.
.
เราอยากอ่านตอนพิเศษจังเลยค่ะ มีในเล่มใช่มั้ยคะ? คือเราจะหาหนังสือได้จากที่ไหนได้บ้างหรอคะดูเหมือนหน้าเว็บของสำนักพิมพ์จะไม่มีเรื่องนี้แล้วอ่าค่ะ อยากอ่านจริงๆ
-
เรื่องนี้ไม่ใช่บู๊แอ็คชั่น แต่อ่านแล้วลุ้นทุกตอนเลย จะตีกันมั้ย จะแกล้งอะไร จะทะเลาะกันหนักมั้ย ที่สำคัญจะรักกันตอนไหน แต่ที่สุดแล้วก็แฮปปี้ แอนดิ้ง อิอิ :กอด1:
-
เรื่องนี้เศร้าแทบทุกตอนเลย นำตาจะไหลเลยอ่ะ
จะรออ่านตอนพิเศษนะ ขิบคุณค่ะ
-
:sad4: :sad4: :sad4:
มีดีจริงๆ ทั้งภาษา การบรรยาย คำลื่นไหล อ่านไม่สะดุดเลย พร็อตก็ดีต่อในจริงๆ
น้องหอมก็เฟี้ยวได้ใจ ตอนหลังก็น่ารัก
พี่หมอก็น่าเอ็นดู ใจเย็น สุขุม
หวามหยดเลย หืออออออมันดี
-
สนุกมากค่ะ มีครบทุกรส
แอบร้องไห้เลย สงสารพี่หมอ ข้าวหอมแสบมาก ร้ายสุดๆ
ขอบคุณมากค่าา :pig4:
-
:really2: สนุกมากเลย อ่านรวดเดียวจบ ลุ้นไปกับข้าวหอม ทั้งซน ทัเงปากแข็ง สนุกมากคะ
-
o13 ยังไม่ทันสร้าง รพ เลย จบซะละ 555 ชอบมากกกก ร้องไห้ตาม เดาว่าจะมีการสร้าง รพ บนที่ข้าวหอมแน่ๆ ใช่ไหมเนี่ยย เดา ขอบคุณเรื่องดีๆจ้า
-
อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ สนุกมาก ลุ้นอยู่ตั้งนานกว่าจะสมหวัง เฮ้ออออ
-
เพิ่งอ่านจบเลย เราไปอยู่ไหนมาตั้งนานไม่รู้เพิ่งมาเจอ ดีมากก ประทับใจตัวละครมาก ร้องไห้บ่อยมากด้วย 55555 ชอบพี่หมอทิมากที่สุดเลยค่ะ ขอบคุณทั้งคนเขียนและเอามาลงให้อ่านนะคะ ประทับใจมากค่ะ :mew1:
-
เพิ่งอ่านไปสองตอน อดใจไม่ไหว อยากหวีดมากค่ะ กี้สสสสส :katai1:
-
สู้ๆนะหมอทิ มีแววว่าน้องจะดื้อมากแน่ๆ5555
-
โอ๊ยข้าวหอมตัวแสบบบ เอ็นดูววววว
-
:impress2: o13 :pig4:
เห็นเรื่องนี้มานานแล้ว แต่เพิ่งไปอ่านรีวิวในทวิตเตอร์มา
เลยตัดสินใจมาอ่าน คิดไม่ผิดเลย
สนุกมากกกกกก สนุกจนไม่อยากวางเลยค่ะ
ข้าวหอมแสบซ่าจริงๆ บางครั้งก็แกล้งพี่หมอแรงไป แต่โกรธไม่ลงเพราะน้องหอมน่ารัก
ขอบคุณนิยายสนุกๆนะคะ
-
อ่านจบแล้วค่ะ อ่านแล้วรู้สึกดีมากกกกก ชอบมากๆเลยค่ะ :กอด1:
-
ใจหายใจคว่ำกับคู่นี้
ขอบคุณมากๆเลยค่ะ
สนุกมาก
-
ตอนแรกชอบนายเอกมาก แก่น ซน แม้จะเอาแต่ใจ ไร้เหตุผล แต่ก็ยังอยู่บนความน่ารักน่าเอ็นดู
ไม่คิดว่าถึงจุดหนึ่ง นางเอกจะเลยเถิดถึงขึ้นจูบกับชายอื่น "เพื่อนกันเขาจูบกันด้วยเหรอพ่อกำนัน!"
ประโยคนี้เหมือนสายฟ้าฟาด อย่าว่าแต่หมอจะไม่โอเคเลย คนอ่านก็ไม่โอเคเหมือนกันจ้า ถึงกับเลิกศัทราตัวข้าวหอมเลย
คนอะไรไม่เป็นเหตุเป็นผล กว่าจะมีสติก็เกือบเสียผัวแล้วไหมล่ะ อยากจะสมน้ำหน้า ดีที่คนเขียนยังให้ลงเอยกันด้วยดี
โหวดเลย นางเอกยอดแย่ โหวดให้เธอเลย
-
:hao5:
-
น่ารักที่สุดเลย ทั้งหมอทิ ข้าวหอม
ครบรสจริงๆ เรื่องนี้ ทั้งดราม่า ทะเล้น รักๆ ใคร่ๆ :oo1: :-[ :o8:
สุดท้ายก็จบแบบ Happy Ending
-
ยังไงข้าวหอมก็ผิดนะ น้องต้องรู้สึกว่าตัวเองผิดจริงๆถึงจะเข้าใจความรู้สึกคนอื่น
-
เรื่องนี้คนที่เริศที่สุดก็พ่อกำนันนี่ละ
-
เห็นนมั๊ย ถ้าได้พูดคุยกัน ทุกอย่างก็แฮปปี้
ยินดีด้วยจ้า
-
ภาษาและบทยอดเยี่ยมทีเดียว
ดูทุกตอน ต้องลุ้นและน่าติดตามว่าสองคนนี้จะใจอ่อนให้กันเมื่อไหร่
มีเรื่องให้ปวดหัว ปวดใจแทบทุกตอน
:katai5: :katai5: :katai5:
-
ชอบมาก ถึงจะแม้จะไม่ชอบอ่านเรื่องที่บีบคั้นหัวใจ
แต่คนแต่งเขียนชวนให้หยุดอ่านไม่ได้ ภาษาสำนวนที่ใช้ก็ยิ่งชอบ
ขอบคุณมากค่ะ
:L2:
-
ชอบ เนื้อเรื่องสนุกน่าติดตาม มีหลายอารมณ์ น่าจะมีตอนพิเศษ
-
สนุก เศร้า เคล้าน้ำตา มีฟินเบาๆ ครบรสเลย 555 :pig4:
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
ทีแรกมันก็น่ารักอยู่หรอกหอม แต่ไปๆมาๆมันช่างน่าจับท่วงน้ำจริงๆ แต่จะว่าไปคนแบบนี้มีอยู่จริงแบบเอาอารมณ์ตัวเองเป็นใหญ่ทั้งที่เรื่องตัวเองเป็นคนก่อไม่รุ้จักรับผิดโยนไปให้คนอื่น โตแต่ตัวสมองเท่าเล็บแมว พาลคนอื่นไม่มองดูเงาตัวเอง พอๆเดี๋ยวจะหาว่านายเอกเรื่องนีไม่มีอะไรดี ติดตามต่อไปหวังว่าจะดีขึ้นนะต้นเหม็น สงสารหมอทิ
-
ขอยกเรื่องนี้ขึ้นหิ้งเลย อยากได้หน้งสือมากกกกกก เสียดายที่เราเจอกันช้าไปหลายปีเลยทีเดียว
พูดถึงเนื้อเรื่อง มันคือที่สุดมากๆ รักตัวละครมากๆ ทั้งน้องหอมกับพี่ทิ ช่วงแรกๆอาจจะหน่ายกับน้องหอมไปบ้างแต่เราก็ได้เห็นความอดทน ความเอาใจใส่ของพี่ทิ พอมากลางเรื่องนี้ดราม่ามาก หน่วงที่สุดของที่สุด เป็นความหน่วงที่น้ำตาไม่ไหล มันแบบรู้สึกอึดอัดไปหมด สงสารทั้งคู่มาก ไม่เข้าใจกันสักที แต่พอเข้าใจกันแล้วน้ำตาแห่งความสุขมันไหลออกมาเลยครับ อินไปกับนิยายมากๆ ดีใจที่ทั้งคู่ลงเอยกันซักที น้ำตาไหบพรากเลย อยากอ่านตอนพิเศษมากเลย จบแบนี้มันไม่จุใจ อยากอ่านอีกครับ
น้องขอบคุณคนเขียนและเจ้าของโพสมากครับสำหรับนิยายที่ดีที่สุดสำหรับผมแบบนี้
มีเพจของคุณคนเขียนหรือปล่าวครับ อยากติดตามนิยายเรื่องอื่นๆ แล้วเผื่อคนเขียนรีไรท์เรื่องนี้ด้วย อยากได้เบ่มอ่า ใครรู้แนบเพจได้นะครับ ขอบคุณครับ รักน้องหอมกับหมอทินะ :กอด1: :L2: :L1: :pig4:
-
ขอภาค 2 คับ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ติดตามเล้าเป็ดมานาน
เห็นนิยายเรื่องนี้มากี่หน
ไม่เคยคิดจะเข้ามาอ่านเลยจริงๆ
แต่พอเข้ามาอ่านแล้วหยุดไม่ได้
ยอมใจในความอดทนและใจเย็นกับพี่หมอ
และอยากตีก้นน้องข้าวหอมให้ลายเลยจริงๆ :mew1:
-
กว่าจะหวานกันได้ ต้องเสียน้ำตาไปก่อนหนึ่งปี๊บ 5555+ จะมีใครดีเท่าหมอทิอีกไหม ฮื้อออ อยากได้ผู้ชายคนนี้
ปล.ถึงจะปากหนักไปหน่อยก็เหอะ รักจังเลย
ปล.2 ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ นะคะ
-
กลับมาอ่านอีก คิดถึงพี่หมอทิขาวหอม สนุกเหมือนเดิม
:katai2-1:
-
เสียน้ำตาอีกแล้ว ้
เศร้า แต่ก็จบลงด้วยความสุข ^^
-
รักนักเขียนที่ทำให้ข้าวหอมรูสึกเจ็บบ้าง :hao5:
-
อ่าน2ตอนแล้วแบบไม่ชอบนิภาเหมือนเป็นคนที่ห่วงหน้าตัวเองยังไงไม่รู้
-
อ่านจบแล้วทำไมพึ่งได้อ่านเรื่องนี้อ่านช้าไป8ปี o13
สนุกค่ะขอบคุณคุณนักเขียนนะคะ :pig4:
-
ในที่สุดก็ได้เล่มมา ดีใจ ตอนพิเศษน่ารักมากๆเลย :mew1:
-
:pig4:ขอบคุณมากค่ะสำหรับนิยายที่อ่านแล้วสุขสนุกดราม่านิดๆชอบเรื่องนี้มากๆค่ะ
-
หอมนิสัยไม่ดีนะ แย่มาก คิดถึงแต่ตัวเองแกล้งอะไรไม่สมกับที่ตัวเองโตแล้วเลยเรียนก็จบแล้วด้วย จากตอนที่11
-
เย้ จบแล้วววว~
ช่วงแรกๆอยากตีหอมแกล้งอะไรไม่รู้เรื่องรู้ราวเล้ยย
ช่วงหลังอยากดีดหูพี่หมอทิ คนอาร๊ายยย ขี้มโน! 5555
แต่โดยรวมสนุกมากค่ะชอบๆ ถึงจะหวาน2ตอนจบก็เถอะ เฮ้ออออ ผัวเมียละเหี่ยใจจริงๆ
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ขอบคุณค่ะ
:L2: :L2: :L2:
-
น่ารักกกกก
-
บอกได้ว่าถ้าคุณ มีทิฐิในความรัก มันอาจต้องจบด้วยการจากลา
-
อ่านกี่รอบๆ ก็น้ำตาไหล สงสารคุณหมอทิเบต แต่สุดท้ายก็สมหวังเน๊าะ :pig4:
-
ข้าวหอมนี่เกินไปจริง ๆ อีกนิดนี่ต้องพึ่งจิตแพทย์แล้วล่ะ วุฒิภาวะยิ่งกว่าเด้กสามขวบบสงสารพ่อมีลูกแบบนี้
-
โคตรไม่น่ารักจิตใจโหดร้ายไปหน่อยอ่ะ ทำร้ายร่างกายคนอื่นเค้าแบบนี้ สำนึกบ้างรึเปล่าน่ารักตรงไหน
-
ให้เป็นบทลงโทษ จะได้หลาบจำ
-
จบแบบมีความสุข น้องหอมที่เอาแต่ใจ ส่วนพี่ทิก็เป็นตาลุงที่หลงเด็กเกิ้น กว่าจะได้กันลุ้นเหนื่อยมาก
-
สนุกมาก น้องหอมหมอทิ เราอ่านเรื่องนี้ข้ามปีด้วย HNY 2020 นะครับบบบบบ :mc4: เรื่องนี้น่ารักมาก ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆแบบนี้นะครับ เลิฟพ่อกำนันท์ ขันและแก้ว ที่สุดคือน้องหอมและหมอทิ ขอให้คู่ผัวเมียคู่นี้รักกันไปนานๆ มีลูกเต็มบ้านเลย 5555555 :กอด1: