หัวข้อ: Eternal Sunshine by Sake พี่หมอทิ ♡ น้องข้าวหอม (ข่าวดี!! รวมเล่ม+ตอนพิเศษ P.56)

[meduza]

ชอบบบบบบบบบบบบบพี่หมอทิเอาคืนได้น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกก
หลงพี่หมอทิกว่าเดิมอีกอิอิข้าวหอมอย่าเคืองกัลเลยนะพี่หมอทิน่ารักจิงๆ
เป็นคนอื่นโดนแกล้งขนาดนี้คงโกธรเป็นฝืนเป็นไฟแต่เพราะพี่หมอทิเอ็นดูข้าวหอมเลยสั่งสอนแค่เบาๆ
รักนิยายเรื่องนี้จังน่ารักมากๆ
รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊าค่า
+1ให้พี่หมอทิจับข้าวหอมกดอิอิ

[zemicolon]

คุณหมอทิท่าจาปวดหัวอีกนาน แน่ๆ

 

[kboom]

http://bb.64tk.com/bbs/?fromuser=kboom

แนะนำบอร์ด yaoi  มาก

[~l3aml3ery~]

หอมนี่ดื้อจริงๆเลย
หมอต้องจับตีก้นให้หลาบจำเลยนะค่ะ
ปล.ขอแบบพายุเฮอริเคนนะค่ะ
+1
-----------------------------------------------

http://bb.64tk.com/bbs/?fromuser=kboom

แนะนำบอร์ด yaoi  มาก

สมัครสมาชิกยังไงค่ะ สมัครไม่ได้เลย

[pattybluet]

หมอทิสู้ !!
แต่วิธีลงโทษน่ารักจังเลยน๊า หุหุ

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[Phelyra]

ลงโทษแบบเด็ก ๆ จังเลยหมอทิ ต้องลงโทษแบบผู้ใหญ่ ๆ ซิค่ะ

[som]

เชียร์พี่หมอเต็มๆ  พี่หอมอย่าว่านะ

[liTTle.SaLapaO]

เมื่อไรจะดีกันค่ะ อยากอ่านตอนหวานๆแล้วนะ

รอตอนต่อไปค่ะ

[fuku]

สอนซักนิดก็ดีค่า น้องดื้อๆ แบบนี้
ตอนสอนน่าสนุกดี สอนไปรังแกไป

รออ่านตอนหมอสอนเด็กดื้อนะคะ

[bakanishi1]

อ๊าคคคคค

ชอบอะ ... ชอบข้าวหอมที่สุดเลย

ป่วน ๆ  ได้แรงดีนะ

หมออะเมื่อไหร่จะกำหราบข้าวหอมได้

[jeaby@_@]

มาบอกก่อนไปนอนว่า ไม่ใช่วันศุกร์ที่พายุเข้า อากาศยังครึมๆอยู่
เค้าบอกว่าอีกไม่กี่ตอนนะ   คู่นี้ข้าวใหม่ปลามัน ต้องตีกันไปมาอีกซะหน่อย

:z10:ตอนนี้หอมโดนจับมัด เเด่วเเด่ว สะใจโว้ยยย


ปล. เรื่องนี้ไม่มีข่มขืน ปล้ำอย่างเดียว มันต่างกันนะเออ !!!

ผู้อ่านฮากันให้เเรงๆเลยนะตอนเนี่ยย เดี่ยวอีกหน่อยจะไม่ได้ขำละ จะหาว่าพี่ไม่เตือน

[PEENAT1972]

ลูกสาวกำนัน เวอร์ชั่นนี้ เด็ดดวงจริงๆ 555

อีป้าแก่ๆ อ่านไปฮาไป เหนื่อยแทน ข้ามหอม นะเนี่ย

แกล้งจักกะจี้ ให้หอมหลงรักหรือเปล่า +1 จัดให้ จากใจอีป้าแก่ๆค่ะ

[diedfoxx]

น้องหอมดื้อสุด ๆ
หมอทิจะไหวมั้ยเนี่ย ฮ่า ๆ
ผมว่าต้องใช้ท่าไม้ตายแล้วหล่ะ
... แบบพี่วุฒิ(บุพเพวายร้าย)ไปเลย 55+

[winndy]

หมอทิสุดยอด

[Little Devil]

หมอทิ สุดยอด
เหนื่อยมั๊ย ปราบเด็กดื้อ
+1 เป็นกำลังใจ

[j4c9y]

เมื่อไหร่พี่หมอจะจู๋จี๋กะข้าวหอมอ่าาาา

[Pikky]

กร๊ากๆๆๆ ทำไมข้าวหอมถึงได้แสบ ซ่า ขนาดนี้

แล้วคุณหมอแทนที่จะทำอะไรที่ดีกว่านี้
แบบว่าจับจูบซะให้เข็ด นี่อะไร มานั่งจักจี้ กันท้างคืน 55555+

เอาใจช่วยคุณหมอ

แล้วพายุลูกใหญ่ นี่มานคืออะไรกันนี่ น่าสงสัย น่าลุ้น

[prawy]

 :ped149:หมอทิสู้ๆ

[kittyfun]

ได้ใจมากเลยค่ะ

หมอทิจัดการน้องข้าวหอมได้อยู่หมัด

เลิกพยศกับคุณสามีเถอะน้องข้าวหอมจ๋า

[rero]

เข้ามาขอบคุณที่เอานิยาย ของคุณ sake
ชอบการเขียน น่าติดตาม
อ่านแล้วมองเห็นภาพได้เลย

ขอบคุณน๊า

[JJHJJH]

พี่หมอช่างหาวิธีแกล้งที่เหมาะสมกับหอมจริงจริ๊งงงง >.<

[kazhiki]

น่ารักจริงคู่นี้  รักกันไวไวนะจ้ะ

[nOn†ღ]

 

[jeaby@_@]

- Eternal Sunshine 10 -


กล้าข้าวแข็งแรงเริ่มแทงยอดใหม่หลังถูกปักดำไปได้ไม่นาน จากความอุดมสมบูรณ์ของผืนดินและน้ำท่าบริบูรณ์ จึงเขียวชอุ่มไปไกลสุดลูกหูลูกตา ท่ามกลางพระอาทิตย์อ่อนแสง ลมเย็นพัดหอบเอากลิ่นดินกลิ่นน้ำมาถึงเรือนไทยหลังใหญ่ ร่างโปร่งบางเดินถือจานข้าวควันฉุย มาจับจองยึดที่นั่งติดราวระเบียงเป็นที่อิ่มหนำสำราญ

เสียงรถยนต์ของบิดาดังแว่วมาแต่ไกล เคลื่อนเข้ามาจอดใต้ถุนเรือนดึงความสนใจจากข้าวสวยร้อนๆไปชั่วขณะ ก่อนจะละความสนใจเมื่อเห็นบิดากลับมาครบสามสิบสอง

“ผัวเอ็งยังไม่มาอีกรึไอ้หอม!”

กำนันสิงห์ที่เพิ่งกลับจากการประชุมลูกบ้านบนศาลาวัดเอ่ยทักบุตรชายทันทีเมื่อไม่เห็นรถลูกเขย ทั้งที่วันนี้เป็นวันศุกร์และก็เย็นมากแล้ว

ข้าวหอมนั่งขัดสมาธิหันหลังพิงราวระเบียงอยู่บนพื้นกระดานกำลังตักข้าวใส่ปากคำแรกชะงักชักสีหน้าทันที พาลกระแทกช้อนลงจานข้าว หายหิวไปโดยปริยาย

ก็เจ้าหมอหัวแข็งนั่นมันไม่ยอมเข็ดหลาบ ขนาดพาไปปล่อยทิ้งในดงกล้วย แกล้งให้ทำงานจนเหงื่อตกปวดหลังร้องโอยๆ ก็ยังเสนอหน้ามาให้เห็นทุกอาทิตย์ จนสมองเริ่มตีบตัน คิดไม่ออกว่าจะหาวิธีไหนมาแกล้งอีกถึงจะยอมล่าถอยไปเอง โดยที่เขาไม่ต้องดักเอากระสอบคลุมหัวตีให้น่วม เพราะพ่อจะสงสัยเอาได้ แถมคราวก่อนโน้นยังทำเขาซะแสบไม่มีโอกาสได้เอาคืน ด้วยเจ้าหมอภูเขานั่นระวังตัวแจ

“ติดงานมั้ง”

ข้าวหอมลอยหน้าลอยตาตอบอย่างไม่สนใจ จากนั้นลุกลงบันไดเอาข้าวในจานที่ไม่ได้กินแม้แต่คำเดียวเทให้ไอ้โก๊ะกินต่อ ทว่าแววตาคู่ซุกซนเสือกคางเปื้อนน้ำลายเข้ามาเกยหน้าขา แถมกดน้ำหนักลงเล็กน้อยให้ร่างโปร่งที่นั่งชันเข่ารู้สึก ก้มมองแววตาอ้อนวอนขอมีส่วนแบ่ง ถึงแม้จะกินไปแล้วก็เหอะ

“โจ๋น้อย แกนี่มันตะกละกินได้ทุกเวลาเลยนะ”

บ่นแต่ก็แบ่งข้าวในจานให้ และยังหยิบหัวปลาทูทอดเดินไปป้อนหมูอ้วนที่นอนสะบัดหางรอด้วยความยินดี ไม่คิดจะกระโดดลงจากแคร่มาร่วมวง เพราะลุกแล้วเสียม้าให้โจ๋น้อยจอมปาดหน้าเค้กแย่งขึ้นมานอนแทน

ข้าวหอมขยี้ขนนุ่มๆของหมูอ้วนแล้วเดินกลับขึ้นเรือน คว้าของจำเป็นบางอย่างใส่ย่ามสีตุ่นจนเตะตาผู้เป็นพ่อ

“จะไปไหนฮึ”

“ไปนอนท้ายสวน” ข้าวหอมตอบหน้าตาเฉย

“เอ๊า!ทำไมล่ะ เดี๋ยวผัวเอ็งก็จะมาแล้ว หนีหน้าไปแบบนี้หมอทิเขาจะคิดยังไง”

“พ่อ! เลิกเรียกแบบนี้ซะทีได้มั้ย ฉันไม่ชอบ แล้วก็ไม่ได้ตัวติดกันซะหน่อย”

ร่างโปร่งไม่สนใจหน้าตาบูดบึ้งของบิดา เดินลงเรือนไปเรียกลูกสมุนสี่ขาที่กระดิกหางระริกระรี้ ก่อนจะเงยหน้ามองบิดาบนระเบียงราวกับเพิ่งนึกได้

“แล้วฉันก็ไม่ได้หนีด้วย!”

บิดาส่ายหน้ากับความรั้นไม่มีที่สิ้นสุด ก่อนร้องทัก “ไอ้หอม! วันนี้ไอ้แก้วไอ้ขันกลับบ้านไปหาพ่อหาแม่มัน ไว้ไปนอนวันอื่นก็ได้นา จะได้มีเพื่อน”

กำนันสิงห์เตือนอย่างเป็นห่วง หากลูกชายกลับสะบัดหน้าพรืดเดินหนีไปทันที คนเป็นพ่อถึงกับถอนใจเฮือก มองตามแผ่นหลังลูกชายพร้อมสุนัขเพศผู้สองตัววิ่งคลอเคลียไปด้วย ส่วนหมูอ้วนเพศเมีย ตัวเดียวของบ้านได้แต่ยืนโบกหางส่ง

“วันนี้เอ็งถูกเจ้านายทิ้งไปนอนที่อื่นแล้ว”

กำนันสิงห์บ่นกับสัตว์เลี้ยงแล้วหันหลังกลับเข้าเรือน หากเสียงรถยนต์แว่วดังมาให้ได้ยินทำให้ชะงักรอ

รถเก๋งสีเงินคันงามค่อยๆโผล่พ้นหัวโค้งเข้ามาจอดใต้ต้นมะม่วงเช่นเคย “มาซะเย็น” เสียงพร่ำบ่นหากนัยน์ตาแจ่มใสกว่าเมื่อครู่ หยุดคอยลูกเขย

“สวัสดีครับพ่อกำนัน”

“อืม มาซะเย็นเลยนะวันนี้”

“ครับ วันนี้เอกสารเยอะเลยออกจากโน้นช้า” ชายหนุ่มหิ้วกระเป๋าใบหย่อมวางลงบนเก้าอี้ไม้หนาหนัก แล้วกวาดตามองไปรอบๆ

“บ้านเงียบเชียว ไปไหนกันหมดเหรอครับ”

ปกติจะมีเสียงโหวกเหวกของทั้งคนทั้งสุนัขดังระงมไปทั้งเรือน

“ไอ้ขันไอ้แก้วกลับบ้านน่ะ ส่วนเมียเราเขาไปนอนท้ายสวนโน้น” ท้ายประโยคกำนันสิงห์ถอนหายใจระอาปนกังวล จนชายหนุ่มจับน้ำเสียงได้

“หรือครับ ผมเพิ่งรู้ว่าท้ายสวนก็มีบ้านอยู่ด้วย”

“บ้านที่ไหนกันล่ะพ่อทิ กระต๊อบโกโรโกโสแท้ๆ ปลูกติดริมตลิ่งเอาไว้เฝ้าสวน แต่วันนี้ไม่รู้เกิดอะไร เจ้าหอมถึงอยากจะไปนอนเฝ้าที่นั่น ไอ้ขันไอ้แก้วก็ไม่อยู่ ไปนอนคนเดียวแบบนั้นฉันก็เป็นห่วงนะ ถึงจะเป็นบ้านเราสวนเราก็เถอะ”

ความนัยที่แฝงมาทำให้ทิเบตรู้ตัวว่ากำลังถูกขออะไร และแน่ยิ่งกว่าแช่แป้งเมื่อเห็นแววตาเชิงสั่ง หาใช่การขอร้องดังปากว่าสักนิด

แล้วจะให้เจ้าตัวแสบเหมือนใครได้ ถ้าไม่ใช่เหมือนคนตรงหน้า!

“งั้นเดี๋ยวผมตามไปดูให้ดีมั้ยครับ”

กำนันสิงห์กระดกหนวดขึ้นรับทันที แล้วบอกทางไปให้เสร็จสรรพ

“เดินตรงไปทางหลังเรือนเรื่อยๆนั่นล่ะ เห็นแม่น้ำก็เห็นกระต๊อบเลย ฝากดูๆไอ้ลูกคนนี้หน่อยนะพ่อทิ ออกจะอุตริไม่เหมือนชาวบ้านเขาอยู่”

ทิเบตรับคำเดินกุมศีรษะลงเรือนทั้งๆที่ยังไม่ได้ดื่มน้ำซักอึก หมูอ้วนซึ่งญาติดีกับใครเขาไปทั่วกระโดดลงจากแคร่มากระดิกหางคลอเคลีย ดวงตาคู่ใสแจ๋วคล้ายจะถามมนุษย์ตัวสูงว่า ‘ฉันไปเป็นเพื่อนนะ’ ทำให้ทิเบตหัวเราะลงคอกับมิตรภาพที่หาได้ยากในบ้านหลังนี้

“จะไปด้วยเหรอ ปะ...ไปสิ นำทางไปเลย”

ร่างสูงเดินตามหมูอ้วน สุนัขขาสั้น ลำตัวอ้วนๆป้อมๆไปตามทางเดินเล็กๆ พอให้รถยนต์ขับขนผลผลิตออกจากสวนไปจำหน่ายได้

ทิเบตเดินผ่านสวนกล้วยสวนมะม่วงไปเรื่อยๆจนเห็นไร่ข้าวโพดสูงท่วมศีรษะกำลังออกฝักหอมฟุ้งไปทั่วบริเวณ พื้นที่ลาดถัดไปเป็นแปลงฟักทอง ยอดเลื้อยพันเกี่ยวเป็นดงจนจบที่ชายตลิ่ง ต้นโสนออกดอกเหลืองหอมระรินริมฝั่งแม่น้ำ และกระต๊อบที่กำนันสิงห์กล่าวถึงตั้งเด่นอยู่ข้างหน้า หมูอ้วนวิ่งลิ้นห้อยไปสมทบกับเพื่อนที่มาถึงก่อนแล้ว

ไม่ไกลของกำนันสิงห์แต่ทำให้ชายหนุ่มเหงื่อแตกเลยทีเดียว

ข้าวหอมซึ่งนอนเอกเขนกบนแคร่หน้ากระต๊อบผงกศีรษะขึ้นมองต้นทางที่สุนัขเห่า พอเห็นว่าเป็นใครคนอารมณ์ไม่ดีก็ถอนหายใจหนัก เบ้หน้าหนี

‘จะมาทำไมกันฟะ!’

ชายหนุ่มมาใหม่สำรวจกระต๊อบหลังน้อยที่เหมือนเพิงพักปลายนา มุงด้วยตับหญ้าคา ประตูหน้าต่างซักบานก็ไม่มี พ้นแคร่ขวางหน้ากระต๊อบก็สามารถมองทะลุเห็นตู้สองใบภายใน กระทะหม้อไหแขวนติดกับกำแพงซึ่งทำมาจากไม้ไผ่ผ่าซีกหยาบๆ พ้นเข้าไปในห้องมีแคร่ขนาดใหญ่นอนได้สองสามคนตั้งอยู่พร้อมหมอนมุ้ง

อยู่ก็อยู่ได้หรอก แต่สำหรับเขามันดูไม่ค่อยปลอดภัย หากฝนเทลงมาห่าใหญ่ โรงเรือนหลังน้อยนี้คงทานไม่ไหว และรอบๆก็เป็นป่าเป็นสวน เสี่ยงกับงูเงี้ยวเขี้ยวขอ กลับไปนอนเรือนใหญ่น่าจะดีกว่า ทิเบตนึกตรองในใจมองคนนอนหันหลังให้

“หอม...กลับบ้านเถอะ นอนที่นี่คนเดียวกำนันเป็นห่วงนะ”

สิ่งที่ตอบกลับมาคือความเงียบอีกเช่นเคย ทิเบตจึงไม่คิดเซ้าซี้ต่อ มองความมืดที่ค่อยๆโรยตัวปกคลุมทั่วบริเวณ ท้องว่างเริ่มร้องประท้วงทำให้ร่างสูงถอนหายใจ ตอนกลางวันก็ปวดเศียรเวียนเกล้ากับงานพออยู่แล้ว เย็นยังต้องมารบกับภรรยาในนามอีก คิดแล้วก็น่าเหนื่อยจริงๆ แล้วก็ไม่รู้ว่าจะต้องเหนื่อยแบบนี้ไปอีกนานเท่าไร

ทิเบตยืนจนเมื่อย จึงพาตัวเองไปนั่งลงบนแคร่เดียวกับที่ข้าวหอมนอน เพราะมองไปทางไหนก็ไม่มีที่ให้นั่งได้นอกจากตรงนี้!

“เฮ้ย! อะไรเล่า” ร่างโปร่งสะดุ้งลุกนั่ง มองคนถืออภิสิทธิ์ตาขวาง “ฉันอยู่ของฉันได้ นายกลับไปเถอะ จะมายุ่งอะไรกับฉันนักหนานะ”

“ก็ไม่อยากยุ่งหรอกนะ!” คนหิวข้าวย้อนเสียงเข้มให้คนหัวดื้อหน้าเสีย “แล้วจะมานอนให้พ่อเป็นห่วงทำไมกันฮึ”

“ก็มันเหม็นหน้าคน!”

“งั้นก็ต้องทนไปอีกนานหน่อยนะ”

ทำไมมันหน้าทนแบบนี้ฟะไอ้หมอคนนี้นี่ แล้วพ่อก็ให้ท้ายทำให้ทำอะไรไม่ถนัดเลยสิน่า ข้าวหอมหน้าหงิกบ่นในใจ

“อยากทำอะไรก็ทำไปเลย!”

ทิเบตมองร่างโปร่งกระแทกเสียงใส่แล้วสะบัดหน้าหนี นึกอยากจับมาฟาดก้นซักทีสองที หากเสียงร้องประท้วงของกระเพาะอาหารทำให้ทิเบตจำต้องใส่ใจกับร่างกายตนเองก่อน

“ที่นี่มีอะไรทานมั้ย ฉันยังไม่ได้ทานอะไรมาเลย”

“ไม่มี! อยากกินก็กลับไปกินที่เรือนโน้นไป”

ข้าวหอมขึ้นเสียงดุแกมรำคาญกับคนที่ไม่รู้จักเข็ดจักหลาบ ถามคล้ายไม่เคยมีเรื่องมีราวกันมาก่อน

“แล้วเตาข้างๆนั่นเอาไว้ทำอะไรล่ะ”

ทิเบตชี้ไปที่เตาถ่านมีเขม่าดำจับอย่างผ่านการใช้งานมาแล้ว

คนขี้วีนถลึงตาใส่ ทำไมฉันต้องแพ้ทางไอ้หมอนี้อยู่เรื่อยเลย!

“ก็เอาไว้หุงข้าวน่ะสิ ถามได้” คนถูกจับผิดได้กัดกรามแน่น

“งั้นหุงกันมั้ย จะมืดแล้วฉันคงไม่เดินกลับไปหรอก”

โว้ย! มันอะไรกันนักกันหนาเนี่ย ดูไม่ออกเหรอว่าฉันเกลียดขี้หน้านายจะตาย ยังจะมาชวนหุงข้าวอีก เรียนหมอมาได้ไงฟะ!

“ฉันไม่หิว ใครหิวก็หุงเอาเองสิ”

พูดจบก็หันหลังล้มตัวนอนนิ่ง คิ้วขมวดมุ่นจนรู้สึกได้ว่าร่างสูงลุกไปจากแคร่

ทิเบตเข้าไปเปิดตู้แรกก็พบข้าวสารปลากระป๋องและไข่ไก่ วัตถุดิบอย่างดีในการประกอบมื้อเย็น และด้วยความหิวทำให้ร่างสูงไม่รั้งรอ งัดความรู้ลูกเสือสามัญมาใช้ หยิบไม้ขีดไฟกลับไปก่อไฟจากฟืนที่กองอยู่ข้างๆกระต๊อบใกล้เตาถ่านนั่นล่ะ ฟ้าเริ่มมืดจนมองอะไรไม่ค่อยเห็น ทิเบตหันรี่หันขวางหาอะไรบางอย่าง แล้วก็พบตะเกียงจ้าวพายุวางอยู่บนแคร่ภายในกระต๊อบ กลิ่นน้ำมันก๊าดแตะจมูกทำให้ชายหนุ่มยิ้มออก ไขไส้ตะเกียงขึ้นมานิดหนึ่งก่อนจุดไฟให้แสงสว่าง นำออกมาแขวนชายคาส่องสว่างในระยะใกล้ๆ

เสียงก๊องๆแก๊งๆด้านหลังส่งผลให้ร่างเล็กๆรับรู้ได้ตลอดเวลาว่าชายหนุ่มกำลังทำอะไร ซักพักจึงรู้สึกถึงน้ำหนักตัวอีกฝ่ายลงมานั่งใกล้ๆอีกครั้ง

ทิเบตนั่งรอข้าวสุกและตั้งใจจะทอดไข่ดาวเป็นกับข้าวอีกอย่างนอกจากปลากระป๋อง ซึ่งโดยส่วนตัวไม่ค่อยนิยมรับประทานนัก เสียงข้าวในหม้อเดือดปุดๆพร้อมส่งกลิ่นหอม ร่างสูงลูบท้องที่ส่งเสียงครางเบาๆไปมา

“จ๊อก...”

เสียงแทรกความเงียบขึ้นมาเบาๆด้านหลังทำให้ทิเบตชะงักชั่วอึดใจ ก่อนจะปล่อยผ่าน

“จ๊อก...”

ทว่าเสียงครั้งหลังซึ่งดังกว่าเดิมยิ่งสร้างความมั่นใจว่าไม่ได้หูฝาด และไม่ใช่เสียงท้องตัวเองแน่ๆจึงหันมองคนนอนนิ่ง เห็นแขนขาวๆกำลังปกปิดท้องตัวเองลนลาน ริมฝีปากบางคลี่ยิ้ม อยากจะหัวเราะเสียงดังๆ แต่ก็เกรงจะเป็นชนวนให้ทะเลาะกันไปใหญ่ จึงได้แต่นึกครื้นเครงในใจ

ก็หิวเหมือนกันนี่นา

ท่าทีหัวดื้อแต่ไปไม่รอดของอีกฝ่ายสร้างความรู้สึกน่ารักน่าชังในคราวเดียวกัน ให้แปลกใจตัวเองที่โกรธอีกฝ่ายไม่ลงซักที

พอข้าวสุกร่างสูงจึงเดินเข้าไปหยิบไข่ไก่มาเพิ่มอีกหนึ่งฟองสำหรับคนไม่หิว! ทิเบตตักข้าวสองจานแล้วโปะด้วยไข่ดาวจานละฟองมาวางบนแคร่หน้ากระต๊อบ ก่อนจะกลับเข้าไปเอาปลากระป๋องกับขวดน้ำปลาออกมาวางด้วยกัน

“นี่...ลุกมากินข้าวเถอะ” ทิเบตชวน มองคนนอนสะดุ้งโหยง

“ฉันไม่หิวนี่”

คนตัวเล็กกัดฟันพูดไปก็ให้ยิ่งทรมานจากความหอมของไข่ดาวกับข้าวสวยร้อนๆ และเจ้าท้องไม่รักดีก็ร้องประท้วงหนักกว่าเดิม ข้าวหอมข่มใจกลืนน้ำลายดังเอื๊อก ให้คนนั่งใกล้แอบอมยิ้ม

“ฉันทำเผื่อแล้ว ถ้าไม่กินก็เสียดายของนะ”

ทิเบตแสร้งหาเหตุผล พลางนึกขำตัวเอง จะกินก็ยังต้องง้ออีกนะ!

คนหิวอยู่แล้วไม่ต้องรอให้ง้อหลายครั้ง เพราะกลัวอีกฝ่ายตัดใจเททิ้งแล้วต้องนอนหิวข้าวไปทั้งคืน ทรมานตายชัก! จึงแสร้งปั้นหน้ายุ่งทั้งที่น้ำลายสอ กระมิดกระเมี้ยนลุกขึ้นนั่ง หยิบช้อนอย่างเสียไม่ได้

“กินก็ได้!”

ทิเบตยิ้มให้กับท่าทางเก้อๆนั้น ก่อนจะลงมือทานข้าวอย่างหิวโหย รู้สึกอร่อยกว่าทุกมื้อที่ผ่านมา ส่วนคนตัวเล็กพอคว้าจานข้าวได้ก็หลังหันไม่มองหน้า ตักข้าวกินเอาๆแป๊บเดียวหมด จากนั้นลุกไปตักข้าวที่เหลือในหม้อคลุกน้ำปลากับปลากระป๋องเทใส่กะลาสามใบ ให้ลูกสมุนทั้งสามตัวกินเป็นอาหารเย็น ก่อนเชิดหน้าวางจานลงข้างตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วพยุงท้องหนักๆลุกขึ้นเดินเข้าไปในกระต๊อบ จนทิเบตเรียกแทบไม่ทัน

“เดี๋ยวๆ จะไปไหน”

“อะไรอีกล่ะ ก็กินหมดแล้วนี่ จะเอาอะไรกับฉันอีกล่ะ”

“ฉันทำให้กินแล้ว นายก็ต้องล้างสิ”

“เกี่ยวอะไรล่ะ นายอยากทำเองนี่” ร่างโปร่งชายตามองอย่างไม่ยี่หระ

ไอ้เด็กคนนี้! ทิเบตลุกขึ้นเดินเข้าไปหาอีกฝ่าย พร้อมยัดจานข้าวใส่มือขาว ดวงตาฉายแววคมกล้า

“ถ้าไม่ล้างได้เห็นดีกัน!”

คำขู่ไม่ทำให้คนเคยเจอดีถูกมัดเป็นแหนมสำนึก เดินคอแข็งผ่านหน้าดุๆเข้านอนเมื่อท้องอิ่ม หากท่อนแขนแข็งแรงตรงเข้าล็อกคอจากด้านหลัง แล้วลากไปยังหน้ากระต๊อบ

“เจ้าเด็กอวดดี! จะล้างไม่ล้าง”

ทิเบตเพิ่มแรงรัดลำคอเรียว ข้าวหอมหน้าแดงหายใจไม่สะดวก

“ปะ ปล่อย! ไอ้บ้า”

คนตัวเล็กดิ้นรนเตะต่อยอากาศ ทั้งที่ทำอะไรคนยึดจากด้านหลังไม่ได้เลย

คุณหมอหนุ่มเห็นท่าทางอีกฝ่ายไม่ยอมแต่โดยดี จึงลากร่างเล็กเข้าไปในห้อง หันรีหันขวางมองหาอะไรซักอย่างที่จะนำมามัดไอ้เด็กอวดดีคนนี้อีกครั้ง แล้วก็ยิ้มสมใจเมื่อเห็นเชือกเส้นโตขนาดล่ามวัวล่ามควายได้ทั้งตัวแขวนริมฝาผนัง

ข้าวหอมเห็นทิเบตตรงไปหยิบเชือกถึงกับเหงื่อแตก รีบแหกปากร้อง

“โอ๊ย! ล้างก็ได้ๆ”

“อย่าเล่นตลกนะ”

เสียงกระซิบริมใบหูนิ่มทำเอาข้าวหอมยืนตัวแข็ง พยักหน้าหงึกๆพยายามขืนตัวออกจากร่างสูงที่ทาบทับด้านหลัง ทิเบตเห็นอีกฝ่ายทำหน้าเข้าใจขึ้นมาทันทีทันใดให้นึกแปลกใจ หากยอมปล่อยแต่โดยดี

ข้าวหอมรีบเสเดินไปหยิบจานข้าวอีกใบบนแคร่ ตั้งท่าจะไปล้างจานหากก็ถูกทิเบตรั้งไว้อีกครั้ง

“อาบน้ำได้ที่ไหน?”

ข้าวหอมตาโตหันมองชายหนุ่ม “นายจะนอนที่นี่?!”

ทิเบตพยักหน้ารับ “กำนันเขาเป็นห่วงนาย ถ้านายไม่กลับแล้วฉันจะกลับไปคนเดียวได้ยังไงกันล่ะ” คนพูดถอนหายใจ

“จะนอนได้ยังไงกันล่ะ! นายกลับไปเลย”

เสียงโวยวายแสบแก้วหูทำให้ทิเบตย่างเท้าเข้าหาอีกฝ่าย พลางยกนิ้วขึ้นชี้หน้าคล้ายเตือนความจำ

“อย่าโยกโย้น่า แล้วก็มีเสื้อผ้าให้ฉันผลัดเปลี่ยนซักชุดมั้ย”

ใบหน้าขาวงอง้ำกับคำสั่งเสียงเข้มงวดแกมดุ อยากกระโจนเข้าไปกัดหูนักเชียว ก่อนปากยื่นปากยาวตอบ

“ถ้าอยากจะอาบ ก็ต้องไปอาบน้ำคลองโน้น ที่นี่มีแต่ส้วม! แล้วก็ไม่มีเสื้อผ้าไว้ให้นายเปลี่ยนหรอก” พูดจบก็รีบหอบจานหนีร่างสูงไปยังแม่น้ำใกล้กระต๊อบ

“แล้วสบู่ยาสระผมล่ะ” ทิเบตตะโกน

เหมือนเส้นเลือดในสมองจะแตกเมื่อได้ยินเสียงตะโกนถามไล่หลัง หากข้าวหอมก็ตอบตัดความรำคาญ

“อยู่ในตู้โน้น! หาเอาเอง”

ไอ้บ้าๆ คนหัวเสียสบถอยากเหวี่ยงจานข้าวในมือทิ้ง เดินกระแทกเท้าไปยังที่หมาย และแม้จะมืดแต่ด้วยชำนาญพื้นที่ อาศัยแสงนวลจากดวงจันทร์ครึ่งดวงก็สามารถมานั่งจุ้มปุ๊กที่สะพานไม้ ทอดยาวจากริมตลิ่งยื่นไปในผืนน้ำราวสี่ห้าเมตร ซักพักก็ได้ยินเสียงฝีเท้าพร้อมแสงสว่างจากตะเกียงจ้าวพายุตามเข้ามาใกล้

“ไม่เอาตะเกียงมา เดี๋ยวก็ตกน้ำตกท่าไป”

ทิเบตพูดด้วยความเป็นห่วง หากข้าวหอมแบะปากแอบค้อนใส่ในความมืดสลัว ใครเขาจะทึมเหมือนนายกัน! แล้วก้มหน้าก้มตาล้างจาน ปล่อยให้อีกฝ่ายถือตะเกียงไปแขวนที่ต้นเสากลางสะพาน เสียงเนื้อผ้าเสียดสีกันเบาๆ ร่างเล็กชะงักมือเหลือบมองคนนุ่งผ้าขาวม้าผืนเก่าก้มโค้งดึงกางเกงออกจากปลายเท้า แล้วพับวางบนพื้นสะพาน จากนั้นค่อยๆหย่อนตัวเองลงในน้ำ แหวกว่ายไปไกลจากท่า

เจ้าหมอนั่น! เอาผ้าขาวม้าของฉันมาใช้เฉยเลย ข้าวหอมร้องประท้วงอยู่ในใจ เม้มปากมองคนดำผุดดำว่ายในน้ำอย่างฉุนๆ

‘สบายอารมณ์จริงนะ รู้มั้ย ทำให้ฉันวุ่นวายขนาดไหน’

V
V
V

[jeaby@_@]

มือเล็กออกแรงล้างจานทั้งที่ไม่จำเป็นจนเสร็จแล้วจึงเหลือบมองไปยังผืนน้ำอีกครั้ง ร่างขาวๆตัดกับความมืดสลัวแหวกสายน้ำเข้ามาเกาะสะพาน พยุงตัวเองขึ้นมานั่ง หยิบขวดแชมพูบีบเนื้อเจลใส่มือแล้วขยี้ลงบนศีรษะจนเกิดฟอง ค่อยหยิบสบู่ขึ้นมาถูไถไปตามไหล่กว้าง แผงอกแน่นตึงลาดเป็นลอนคลื่นของกล้ามเนื้อแลดูแข็งแรงสู่ช่วงท้องแบนราบ รับกับช่วงเอวสอบหายเข้าไปภายใต้ผ้าขาวม้าเปียกชุ่ม คนมองรู้สึกปลาบแปลบในอก

ทิเบตจุ่มตัวลงในน้ำอีกครั้งเพื่อล้างคราบแชมพูและสบู่ออกจากตัว ร่างสูงลอยคอในสายน้ำเย็นมองดวงดาวบนท้องฟ้าไร้ม่านหมอกมาบดบัง แข่งกันเปล่งประกายระยิบระยับสู้กับดวงจันทร์ข้างขึ้น

“สบายดีจัง”

ร่างสูงวักน้ำใส่หน้าตัวเอง ก่อนจะสะดุ้งเหมือนมีอะไรมาดูดแถวบั้นเอวและต้นขาทีละหลายๆหนึบ

“อะ!...เฮ้ย!!...อะไรน่ะ”

สายตาพยายามเพ่งมองไปในน้ำมืดมิด หากไม่สามารถสร้างความกระจ่างได้ และยังรู้สึกคล้ายมีตัวอะไรพันขา ทิเบตที่ใจเสียรีบว่ายน้ำกลับฝั่ง

ข้างหอมสะดุ้งตื่นจากภวังค์ เมื่อได้ยินคนอยู่ในน้ำร้องเสียงหลง รีบลุกเดินไปสุดปลายสะพาน

“เป็นอะไรน่ะ!”

ร่างเล็กมองอีกฝ่ายรีบว่ายน้ำกลับมายังสะพานแล้วผุดขึ้นนั่ง หน้าตาไม่สู้ดี

“เหมือนโดนอะไรกัดไม่รู้ เต็มไปหมดเลย” ทิเบตพลิกท่อนขาตัวเองดูไปมา เหมือนจะหาร่อยรอยแต่ไม่พบ “เมื่อกี้เหมือนมีตัวอะไรมากัดเต็มไปหมด”

ร่างโปร่งบางเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งอย่างฉงน สายตามองกลับไปยังผืนน้ำสะท้อนแสงวอบแวบ ไล่เรียงเหตุการณ์แล้วจึงอมยิ้มมองท่าทีตื่นๆของคนตัวใหญ่เมื่อรู้สาเหตุ ก่อนจะหัวเราะเสียงดังลั่นคุ้งน้ำ

คนเมืองกรุงนี่ทึมจริง!

“นี่ๆก็แค่ปลาตอด ทำเป็นตกใจไปได้”

ทิเบตขมวดคิ้วมองร่างโปร่งบางหัวเราะลั่น “ปลาตอด?” คนไม่เคยโดนทวนคำ เงยหน้ามองคนยืนค้ำหัวอย่างไม่น่าเชื่อ

“ไม่เชื่อความทึ่มของตัวเองใช่มั้ย” ข้าวหอมกลั้นเสียงหัวเราะ เดินไปคว้าตะเกียงมาส่องเหนือผืนน้ำใส เห็นปลาซิวปลาสร้อยตัวเล็กตัวน้อยว่ายวนเป็นฝูงใหญ่ “นั่นไง ตัวที่กัดนาย ฮ้าๆ ใจเสาะชะมัด มันมากินเศษอาหารที่ล้างจานแถวนี้ประจำล่ะ”

ทิเบตมองร่างเล็กตาเขียว รู้สึกเหมือนเป็นตัวตลกให้อีกฝ่ายเอามาล้อจนนึกเคือง

“เลิกหัวเราะได้แล้ว ก็คนมันไม่รู้นี่ แปลกนักรึไง”

ยิ่งพูดก็ยิ่งรู้สึกเสียหน้าให้เจ้าเด็กเมื่อวานซืนมาย้อนได้ คิดแล้วเจ็บใจจึงวักน้ำสาดใส่อีกฝ่ายจนเปียกไปทั้งตัว แล้วกระโดดหนีลงน้ำไปอีกครั้ง

“เฮ้ย! มันเปียกนะ”

ข้าวหอมกระโดดถอยหลัง มองคนต้นเหตุไปลอยคออยู่ในน้ำขบฟันแน่น

“หนอย...” คนเปียกไปครึ่งตัวส่งสายตาอาฆาต ดวงตาเปล่งประกายขึ้นมาแวบหนึ่งเมื่อเห็นกองเสื้อผ้าของชายหนุ่มวางอยู่ใกล้ๆ

“คืนนี้นอนแก้ผ้าไปก็แล้วกัน!”

ไอ้เรื่องพิเรนทร์ล่ะคิดเร็วทำเร็ว คนตัวเล็กก้มตัวลงหยิบเสื้อผ้าแล้วชูขึ้น ถามคนลอยคอในน้ำ

“ฉันช่วยซักผ้าให้นะ!”

พูดจบไม่ทันให้อีกฝ่ายได้มีโอกาสปฏิเสธ เสื้อผ้าก็ถูกมือดีจุ่มลงน้ำจนเปียกโชก

ทิเบตมองเสื้อผ้าตัวเองเปียกน้ำอย่างอึ้งๆ คำพูดทุกคำติดอยู่ที่ริมฝีปากเปิดอ้าค้าง ก่อนจะได้สติส่งสายตาดุดันต่อว่าคนหวังดีประสงค์ร้าย

“แล้วฉันจะเอาที่ไหนใส่ล่ะ!?” คนโมโหแหวกน้ำเข้าไปหา

“อะ! จริงด้วย ฉันไม่ทันคิด ขอโทษทีนะ สงสัยนายจะต้องกลับไปหาเสื้อผ้าใส่ที่เรือนใหญ่เปลี่ยนแล้วล่ะ” ข้าวหอมทำตาละห้อย หากริมฝีปากยกยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วพูดสำทับอีกครั้ง “ขอโทษจริงๆนะ ฮึๆ”

ร่างสูงเห็นท่าทางเสแสร้งให้นึกเข่นเขี้ยว “นายตั้งใจ!”

“อะๆ...อย่ามากล่าวหากันนะ ฉันแค่หวังดีตั้งใจจะช่วย แต่ถ้านายไม่ต้องการก็เอาคืนไป” พูดจบก็ยกผ้าเปียกหนักทุมใส่คนอยู่ในน้ำดังตูมใหญ่

“เฮ้ย! พิเรนทร์มากไปแล้วนะเรา”

ท่อนแขนแข็งแรงยกขึ้นบังใบหน้า มองคนหาเรื่องด้วยดวงตาแดงก่ำจากการแช่น้ำ หากท่าทีไม่มีสำนึกผิดเลยซักนิด ทำให้ทิเบตใช่ฝ่ามือกระแทกน้ำใส่ร่างโปร่งบนสะพาน

“อือ! มันเปียกนะ งั้นแช่น้ำไปคนเดียวเถอะ”

ข้าวหอมกระแทกเสียง แล้วลอยหน้าลอยตาคว้าตะเกียงติดมือ เดินตัวปลิวกลับกระต๊อบโดยไม่คิดจะเอาจานที่ตัวเองล้างเสร็จแล้วกลับไปด้วย

“เด็กบ้า!”

ทิเบตรีบคว้าเสื้อผ้าไว้ก่อนจะลอยน้ำไปไกล ยกกองไว้บนพื้นสะพาน พลางถอนหายใจ ยกมือขึ้นปาดหยาดน้ำออกจากใบหน้า จากนั้นจึงทิ้งตัวลงในน้ำ จมดิ่ง แล้วปล่อยให้ตัวเองค่อยๆลอยขึ้นมาสู่ผิวน้ำ สัมผัสสายลมเย็นอ่อน พร้อมกับเหม่อมองท้องฟ้าประดับดาวดารดาษอยู่อีกพักใหญ่จึงขึ้นจากน้ำ หอบผ้าหอบจานกลับ

คนหน้าบึ้งมาถึงก็คว่ำจานชามไว้ที่แคร่ ส่วนผ้าเปียกก็ตากไว้ที่ราวไม้ไผ่ข้างๆ แล้วจึงสาวเท้าเข้าไปหาไอ้ตัวดีหวังจะสั่งสอน หากมุ้งสีหม่นเตะตาจึงชะงัก ค่อยๆเยื้องกายเข้าไปใกล้ เงาตะคุ่มๆนอนทอดยาวภายใน บรรยากาศเงียบสนิทจนรู้สึกได้ ทำให้ร่างสูงตลบมุ้งเสือกกายเปียกๆเข้าพิจารณา

แสงตะเกียงไหววูบด้านบนศีรษะมองเห็นเสี้ยวหน้าขาวนอนตะแคงห่มผ้ามิดชิด เปลือกตาปิดสนิทพร้อมกับเสียงหายใจแผ่วสม่ำเสมอ หัวคิ้วย่นคลายลงไม่รู้ตัว มองคนที่ดูท่าจะหลับสนิทจริงๆแล้วคลี่ยิ้มบาง ส่งเสียงครางในลำคอ

“ยังหลับลงอีกนะ แสบจริงๆ” ที่กรุ่นโกรธเมื่อครู่หายแวบไปทันที “ถ้าไม่เกจะน่ารักขึ้นอีกเยอะเลยเราน่ะ”

ทิเบตนึกอยากดีดหน้าผากอีกฝ่ายตงิด ติดแต่เริ่มล้าจากการว่ายน้ำจนไม่คิดอยากทำสงครามน้ำลายอีก จึงผละตัวออกมาหาเสื้อผ้าใส่

ตู้เก่าๆถูกทิเบตค้นจนทั่วก็หากางเกงใส่ไม่ได้ ไม่ใช่ว่าไม่มี แต่ที่มีมันตัวเล็กจนใส่ไม่ได้ ร่างสูงเร่งคิดด้วยรู้สึกหนาวสะท้านขึ้นเรื่อยๆ จนตัดใจหยิบผ้าขาวม้าและเสื้อยืดคอย้วยออกมาสะบัดๆสวมใส่

หมอหนุ่มมองหาที่นอนให้ตัวเองแล้วต้องเกาศีรษะเหมือนมีเหาตัวโตบนหัว เพราะนอกจากแคร่ใหญ่ในกระต๊อบหลังน้อยนี้แล้วก็ไม่มีตรงไหนที่เขาจะนอนได้ ด้วยพื้นก็เป็นพื้นดินทุกตารางนิ้ว สายตาคู่อ่อนล้ามองไปยังแคร่ด้านนอกแล้วส่ายหัวกับตัวเองทันที จะให้นอนตากน้ำค้างทั้งคืนไม่ไหวแน่! จึงลากสายตากลับไปยังมุ้งไหวยวบ

“ถ้าโวยวายเจอถูกมัดเป็นแหนมอีกรอบแน่”

ร่างสูงตลบมุ้งค่อยๆคลานเข้าไปนอนเคียงข้างร่างเล็ก เมื่อล้มตัวนอนได้โดยที่อีกฝ่ายไม่ตื่นจึงระบายลมหายใจยาว คลายอาการเกร็ง มือจัดแจงกระชับผ้าขาวม้าให้แน่นขึ้น พลิกศีรษะคล้ายไม่คุ้นกับการนอนไม่มีหมอนหนุน ก่อนยันกายขึ้นมองไปรอบๆ เห็นหมอนใบเล็กอยู่ในอ้อมกอดคนหลับสนิท

ทิเบตชะโงกกายคร่อมร่างเล็ก ค่อยๆดึงหมอนออกจากแขนยาว

“อือ”

เสียงครางทำให้คนดึงแทบจะหยุดกลั้นหายใจ พร้อมกับมองข้าวหอมพลิกกายนอนหงาย หากยังคงหลับตาพริ้ม ปล่อยให้ทิเบตหยิบหมอนไปได้อย่างสบายๆ

“นึกว่าหลับแล้วยังจะหวง”

ร่างสูงแอบสัพยอกคนหลับ พลางสอดหมอนรองใต้ศีรษะตัวเอง ครางอย่างมีความสุข

เปลือกตาหนักปิดลงท่ามกลางความมืดมิดและเสียงจิ้งหรีดเรไร ดวงจันทร์ข้างขึ้นสาดส่องแสงอ่อนกระทบต้นไม้ใบหญ้าจนเกิดเป็นเงาตะคุ่ม ผ่านไปค่อนคืนน้ำค้างเริ่มปกคลุมไปทั่วผืนดิน ความเย็นยะเยือกแทรกผ่านรอยแยกของกำแพงไม้ไผ่เข้าไปภายในกระต๊อบหลังน้อย ส่งผลให้ร่างสูงใหญ่นุ่งผ้าขาวม้าผืนบางขดกายห่อตัว หากยิ่งดึกก็ยิ่งหนาวเพราะอยู่ท่ามกลางต้นไม้น้อยใหญ่ คนไม่มีผ้าห่มจึงพลิกกายหาความอุ่นข้างตัว และยึดครองไว้จนเช้า



แสงเรืองรองทาทาบจับขอบฟ้า หยาดน้ำค้างปลายยอดหญ้าแข่งกันประชันแสงวิบวับ คล้ายถูกแต่งแต้มด้วยเพชรน้ำงามท่ามกลางผืนหญ้าเขียวขจี ทอดยาวจรดผืนน้ำไหวละลอก เสียงเรือแจวของคนหาปลากำลังพายเรือแหวกม่านหมอกไอน้ำกลับ หลังจากมากู้ตะคัดแต่เช้ามืด ในกระป๋องสีดำมีปลาตะเพียนตัวสีเงินวาวขนาดเท่าฝ่ามืออยู่หลายตัว นอกนั้นเป็นปลากระสูบ ปลาสลาด ปลาขี้ยอก ปะปนอยู่บ้าง ริมตลิ่งมีเจ้านกกระเต็นน้อยตัวอ้วนป้อมสีน้ำเงินอมเขียว หลังสีฟ้าสด ท้องสีส้ม คอขาว ขาแดง ปากใหญ่แหลมยาวสีดำ เกาะกิ่งไม้มองหาปลาในแม่น้ำเพื่อเป็นอาหารสำหรับเริ่มวันใหม่ เหมือนทุกชีวิตที่กำลังจะเริ่มขึ้นอีกครั้ง


“อืม...หนัก”

ข้าวหอมซึ่งนอนอุ่นภายในผ้าห่มขมวดคิ้วครางพยายามขยับตัว สติแว่วได้ยินเสียงนกการ้องอยู่ไม่ไกล พร้อมกับเสียงลมหายใจอุ่นจัดข้างหู!

ดวงตาคู่สะลึมสะลือจึงเปิดกว้างหันขวับไปทางไออุ่นทันที “เฮ้ย!”

ร่างน้อยซึ่งถูกกอดก่ายเต็มเนื้อเต็มตัวมองใบหน้าขาวอยู่ห่างไม่ถึงคืบ เหมือนใจถูกกระตุกอย่างแรง พลางกวาดตามองสภาพตัวเองอีกครั้ง วงหน้าตื่นตกใจอุ่นร้อนก่อนจะให้ความโกรธเข้ามาแทนที่ความรู้สึกอุ่นวาบกลางอก กลั้นใจผลักคนหลับเต็มแรงจนตกใจตื่น เพราะศีรษะกระแทกพื้นดังโป๊ก!

“โอ๊ย!”

ทิเบตสะดุ้งตื่นพร้อมรู้สึกเจ็บหนึบบริเวณศีรษะ ยกมือขึ้นลูบแล้วเงยหน้า ตาปรือมองคนที่นอนด้วยกันมาทั้งคืนทำหน้าโกรธเกรี้ยวอย่างงุนงง

“เป็นบ้าอะไรของนายฮึ”

“นายสิ เป็นบ้าอะไรถึงมานอนกับฉันฮะ!”

ทิเบตมองอีกฝ่ายตอบโต้ถึงได้เข้าใจ ก่อนเกาศีรษะไม่สบอารมณ์ “แล้วจะให้ฉันไปนอนตากน้ำค้างรึไงกันฮึ อย่าเรื่องมากน่า” คนถูกปลุกด้วยวิธีไม่น่าพิสมัย ทำหน้ายุ่งไม่สบอารมณ์ ให้ข้าวหอมฉุนกึก

“ฉันไม่ได้เรื่องมากนะ! ถ้านาย...ถ้านาย...” ถ้านายไม่มากอดฉันน่ะ

ประโยคท้ายไม่ได้หลุดออกจากปาก ด้วยกระดากเกินไปที่จะเอ่ย จึงได้แต่ฮึดฮัด

“ถ้าฉันทำไม?”

‘ยังจะมาถาม’ คนตัวเล็กตาขวาง อยากทึ้งผมตัวเองที่ดันเผลอหลับไปก่อน จนเปิดโอกาสให้อีกฝ่ายเข้ามาใกล้ชิดได้ ข้าวหอมที่ไม่รู้จะสรรหาอะไรมาต่อว่า รีบสลัดผ้าห่มออกจากตัว แล้วคลานลงจากแคร่ไปยืนจังก้าท้าทาย

ก็เวลาอยู่ใกล้เป็นหายใจไม่ทั่วท้องทุกทีไป

“ถ้าอยากอยู่ ก็อยู่ไปคนเดียวเลย!”

พูดจบก็สะบัดหน้าหนี ร้องเรียกสุนัขแล้วรีบจ้ำกลับเรือนใหญ่ ทิ้งให้ร่างสูงอยู่ในกระต๊อบคนเดียว

“เป็นงั้นไป...”

ทิเบตมองร่างโปร่งค่อยๆลับสายตา พลางยกมือป้องปากหาว แล้วทิ้งตัวลงนอนนับตับหญ้าคาที่ใช้มุงเป็นหลังคา สายตาคู่หรี่ปรือมองแมงมุมขายาวแข่งกันชักใยจนเห็นเป็นเส้นสีเทาจางระโยงระยางไปตามมุม แล้วหลับตาลงอีกครั้ง

มาก็เหนื่อยใจ ไม่มาก็อยู่ไม่เป็นสุข เป็นหมอแท้ๆยังวินิจฉัยโรคตัวเองไม่ถูกว่าเป็นอะไรกันแน่

ชายหนุ่มลูบท้ายทอยตัวเองไปมา ก่อนจะลุกขึ้นนั่ง เก็บที่หลับที่นอน เสร็จแล้วลงมายืนหน้ากระต๊อบให้สายลมยามเช้าพัดชายผ้าขาวม้าปลิวจนคนนุ่งตะขิดตะขวงใจ รีบไปดูเสื้อผ้าที่ตากไว้เมื่อคืน และก็เป็นอย่างที่คิด เสื้อผ้าในมือยังคงเปียกชุ่ม เจ้าตัวจึงตัดใจเดินกลับทั้งแบบนั้น


-TBC-

สวัสดีตอนเช้าค่ะ มาโพสให้เเล้ว +1 ให้คนน่ารักทุกคน
อดทนกับความรักของทั้งสองหน่อยนะ
มันต้องใช้เวลาอะเนอะ (น้องหอมเริ่มนิดๆละ)
พายุยังไม่เข้านะ อีกนี้ส

คนโพสขอลาไปทำงานเเล้วจ้า เจอกันวันเสาร์

ปล. ตีก้นน้องหอมเบาๆคนละ 1 ที เร้วววว

[nOn†ღ]

เข้ามาตีก้นข้าวหอม

เด็กอารายเนี่ย ทั้งร้าย ทั้งพยศเลยน้า


ขอบคุณคนโพสที่มาต่อเรื่องจ้ะ

[Phelyra]

เค้าไม่กล้าตีก้นหอมอ่ะ งั้นเค้าฝากหมอทิช่วยตีก้นหอมแทนเค้าทีนะค่ะ จะใช้มือหรือใช่อย่างอื่น... ...ตีแทนก็ได้ค่ะ...ว้าย...เค้าอ๊ายอาย

[Ayame]

มาตีก้นน้องหอมด้วยความรัก

ตอนนี้แอบมีฉากหวานๆ(?) รู้สึกพี่หมอทิจะทำตัวน่ารักขึ้น จะปราบน้องหอมด้วยความดีเหรอจ๊ะ  

[NUKWUN]

ข้าวหอมนี่ร้ายจริงๆ

เเต่หมอทินี่ท่าทางจะเริ่มหลงรักข้าวหอมเเล้วนะ อาการมันฟ้อง

[fuku]

ขอตีก้นน้องหอมหนึ่งทีนะคะ หมอทิ
น้องดื้อก็อดทนหน่อย เป็นกำลังใจให้


ขอบคุณjeab_u และคุณsake