ทิเบตมองคนที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยาทำเป็นทองไม่รู้ร้อนในความผิดของตัวเองก็ให้รู้สึกเคืองใจอยู่ไม่น้อย เพราะตั้งแต่มาเกือบจะสามวันแล้ว จะรินน้ำให้เขาดื่มซักแก้วยังไม่มี! ไม่รู้ใจคอทำด้วยอะไร ร่างสูงกึ่งนอนกึ่งนั่งพิงหัวเตียงมองข้าวหอมกำลังเช็ดผม ผิวปากสบายอารมณ์อย่างหมั่นไส้ แล้วเคลื่อนสายตามองหมอนกับผ้าห่มบนพื้นที่อีกฝ่ายใช้เป็นที่นอนตลอดตั้งแต่มาก็ยิ่งเคือง ปิดหนังสือในมือจนเกิดเสียงดัง
“นี่ ถ้าอยากจะกลับนักก็รีบกลับไปเถอะ อยู่ไปก็ไม่ได้ช่วยทำอะไร เปลืองข้าวเปล่าๆ”
คนกำลังเช็ดผมชะงักมือทันที หันขวับมองคนพูดตาเขียว ย่างเท้าเข้าหา
“ฉันอยากอยู่นักนี่! ถ้าไม่เกรงใจป้านิภา ฉันไม่มาเหยียบที่นี่หรอกนะจะบอกให้รู้ไว้ด้วย” คนพูดเชิดหน้า พลางสะบัดผ้าเช็ดผมในมือฟาดไปที่เตียงคล้ายอันธพาล
“แล้วนี่เมื่อไรจะหายซะที ฉันจะได้กลับบ้าน จะขี้โรคไปถึงเมื่อไรกันฮะ ฉันนอนพื้นจนเจ็บหลังไปหมดแล้วนะ”
ข้าวหอมประสานตากับอีกฝ่ายไม่คิดหลบ เอ่ยคำถากถางต่างๆนาๆจนกระทั่ง
“ออกไป”
คำพูดสวนกลับของคนบนเตียงทำเอาคนที่กำลังเอ็ดตะโรอึ้ง หุบปากลงทันที
“อะ...อะไรนะ!”
“ฉันบอกให้ออกไป ไม่ได้ยินรึไง”
ข้าวหอมยืนนิ่งเป็นใบ้พักใหญ่ ก่อนจะปาผ้าในมือใส่อีกฝ่าย
“ทำไมฉันจะต้องให้นายมาไล่ด้วย ในเมื่อฉันเองก็ไม่อยากอยู่”
มือเล็กกำหมัดแน่นอยากเข้าไปชกคนตรงหน้า ที่ทำให้ตัวเองหน้าชาด้วยคำไล่ส่งนั้น
ตลอดมาอีกฝ่ายจะเป็นคนเข้าหา แม้จะถูกเขาผลักไสไล่ส่งเท่าไรก็ไม่ไปประโยคดังกล่าวจึงทำให้ความถือดีที่มีถึงกับถล่มทลายเลยทีเดียว
“ไอ้หมอบ้า!”
ทิเบตมองคนโกรธหน้าดำหน้าแดงยืนเต้นเป็นเจ้าเข้า ทีเวลาไล่เขาล่ะไม่คิดบ้างว่าเขาจะรู้สึกยังไง ‘ไอ้เด็กเอาแต่ใจ’ คนกำลังหงุดหงิดนึกเคืองจนต้องเบือนหน้าหนี ยิ่งเป็นการเติมเชื้อไฟให้อีกฝ่ายโดยไม่รู้ตัว
ความอับอายแปลเปลี่ยนเป็นความโกรธ ดวงตาคู่สดใสเปล่งประกายคล้ายมีกองไฟกองโตสุมอยู่ภายใน กระโจนทีเดียวถึงตัวทิเบตที่ไม่ทันตั้งรับ ผงะไปกับแรงกระแทกของร่างโปร่ง และทำให้ศีรษะโขกกับเหลี่ยมหัวเตียงเสียงดังปึก!
“โอ๊ย!”
ไม่ต้องรอให้ได้ยินเสียงอีกฝ่ายร้อง ข้าวหอมก็นึกเสียววูบจากเสียงประหลาดนั่น กำปั้นที่เงื้อไว้ค้างกลางอากาศกับร่างสูงที่ค่อยๆไถลลงไปกองบนที่นอน ยกมือขึ้นกุมศีรษะด้านหลังหน้าตาเหยเก ความตกใจเข้าแทนที่ความอับอายเคืองโกรธ เผลอตัวยื่นมือไปประคองร่างสูง
“อย่ามายุ่ง!”
คนเจ็บพยายามผลักไสมือไม้อีกฝ่ายด้วยความโมโหผสมความรู้สึกน้อยใจอยู่ลึกๆ
“ขอดูหน่อย อย่าเอามือปิดได้มั้ย!”
ข้าวหอมขึ้นเสียงพยายามง้างมือใหญ่ออก เลยกลายเป็นว่าตัวเองกำลังคร่อมร่างอีกฝ่ายไว้
“ก็บอกว่าไม่ต้อง...อุ๊...” ทิเบตตวัดมองร่างโปร่งตาเขียวเมื่อรู้สึกปลายนิ้วชื้นๆ
“อยากทำให้ฉันเจ็บ ฉันก็เจ็บจนได้เลือดแล้วนี่ จะไปไหนก็ไปๆ ไม่ต้องมายุ่ง”
ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันเมื่อถูกอีกฝ่ายต่อว่า ก่อนกดไหล่หนาจมฟูกสุดแรง
“ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ! พูดไม่รู้เรื่อง ขอดูหัวหน่อย”
ข้าวหอมพยายามกระชากมือปัดป้องออก ไม่ได้สนใจแววตาทั้งสองดวงเปลี่ยนไปจนน่าใจหาย เพราะมันเหมือนดวงดาวที่ค่อยๆอับแสงลงไปทุกที
“อะไรนายก็ไม่ได้ตั้งใจ รวมทั้งเรื่องของเราด้วยนั่นล่ะ”
ทิเบตทิ้งศีรษะลงที่นอนคล้ายยอมจำนน พร้อมกับปล่อยให้ร่างโปร่งเคลื่อนเข้ามาใกล้ ใกล้จนได้กลิ่นแชมพูหอมระเรื่อบนเส้นผมเปียกชื้น ก่อนกลั้นใจเบี่ยงหน้าหนี
ข้าวหอมขมวดคิ้วยุ่ง ไม่สบอารมณ์กับคำประชดนั้นอยู่เงียบๆ แต่ความอยากเห็นอาการของคนตรงหน้ามากกว่าเกินจะต่อปากต่อคำ จึงรีบยกมือใหญ่ออกจากศีรษะ สีแดงสดติดปลายนิ้วขาวสะดุดตาคนอยากรู้ให้ต้องชะงักหน้าถอดสี
แม้เคยหมายมาดจะเอากระสอบคลุมหัวตีให้เลือดอาบน่วมไปทั้งตัวก็ตามที แต่เวลานี้กลับไม่รู้สึกสะใจซักนิด
เพราะอะไรก็ไม่รู้เหมือนกัน...
นิ้วเรียวยาวแหวกเส้นผมจนเห็นบริเวณบวมปูด และรอยแตกจนเลือดไหลซิบๆ ก่อนถอนใจโล่งอกที่ไม่ได้มีบาดแผลแตกขนาดใหญ่
“เป็นอะไรรึเปล่าพี่ทิ ได้ยินเสียงร้องไปถึงข้างล่างนู้นแน่ะ”
เสียงน้องชายดังขึ้น ร่างสูงของโรมเลิกคิ้วถาม ขณะถือวิสาสะเดินเข้ามาหาทั้งคู่ภายในห้อง
“มีอะไรกันพี่ แม่ให้ผมขึ้นมาดู”
โรมมองข้าวหอมกำลังคร่อมร่างพี่ชายตนเองก็ให้นึกอยากหันหน้าออกไปขำซักยกหนึ่ง หากสีหน้าสีตาพี่ชายอันไม่ปกติจึงรีบเก็บอาการ
นี่พี่เราเป็นรับเหรอวะ ตรูอยากจะขำกลิ้งลงบันไดไปจริงๆ
แววตาบ่งบอกความคิดทำเอาข้าวหอมหน้าร้อนผ่าว รีบพลิกตัวออกจากทิเบตอย่างเงอะๆงะๆ มองร่างสูงค่อยๆพยุงตัวเองขึ้นนั่ง
“แกมาก็ดีแล้ว...ดูหัวให้ฉันหน่อย แตกมากหรือเปล่า” ทิเบตถลึงตามองน้องชายตัวเองให้หยุดคาดเดาไปเอง
“อ้าว เป็นอะไรพี่” โรมถามพร้อมกับเข้าไปจับศีรษะพี่ชายแหวกดูบาดแผล ไม่ทันเห็นคนข้างๆรีบหลบตา
“แตกไม่ลึก ไม่ถึงกับต้องเย็บ แต่คงปูดไปหลายวันล่ะนะ”
คนเป็นน้องพึมพำ ขณะข้าวหอมหน้าซีดเหลือสองนิ้วเมื่อเห็นป้านิภาโผล่เข้ามาในห้องอีกคน
“มีใครเป็นอะไรรึเปล่าโรม”
นิภาเดินมาหยุดชิดขอบเตียง ขมวดคิ้วเมื่อเห็นลูกชายคนรองกำลังแหวกศีรษะพี่ชายเหมือนพิจารณาอะไรอยู่
“พี่เขาหัวแตกนิดหน่อยครับแม่ แต่หัวแข็งอย่างพี่ไม่มีอะไรต้องห่วง หึๆ” โรมเอ่ยติดตลก
‘ไม่มีอะไรต้องห่วง แต่ผมจะตายเพราะสายตาแม่พี่เสียบทะลุอกผมแล้วครับพี่โรม อย่าตลกไม่เลือกเวลาสิครับพี่’ ข้าวหอมหลบตาวูบเมื่อนิภาหันมองทันทีที่ได้ยินโรมรายงาน
“หอม...หอมไม่ได้ตั้งใจ”
ร่างโปร่งนั่งก้มหน้าก้มตาถูมือกับหน้าขาตัวเองอย่างประหม่า ‘หอมไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะป้า ลูกป้าเซ่อซ่าไม่ระวังเองต่างหาก’ ข้าวหอมบ่นอุบในใจก่อนเงยหน้ามองนายหญิงของบ้านแล้วต้องรีบก้มหน้าลงตามเดิม
ป้านิภาโกรธจริงๆด้วย ทำไงดี? ถ้าป้าโทรไปฟ้องพ่อ ก็พอดีไม่ต้องกลับบ้านกัน
“อุบัติเหตุน่ะครับแม่ ไม่ทันระวังกัน”
ทิเบตเห็นหน้าสลดเป็นลูกหมาไม่มีเจ้าของก็ให้ถอนใจ ทำไมเขาต้องมาแก้ตัวให้ด้วยก็ไม่รู้
นิภามองคนที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยาของลูกชายตัวเองแล้วอยากเป็นลมให้รู้แล้วรู้รอด อะไรๆมันผิดเพี้ยนมาแต่เริ่ม แล้วมันจะไปได้ซักกี่น้ำกันชีวิตแบบนี้ ดูเถอะ ผ่านมาไม่เท่าไรลูกเธอก็ล้มหมอนนอนเสื่อ หัวแตก แล้วต่อไปจะเป็นอะไรกันล่ะ แม้ใจจะเอ็นดูเด็กหนุ่มไม่น้อย แต่ความเป็นแม่ลูกมันมีมากกว่า ยังไงเธอก็อยากเห็นลูกตัวเองมีความสุข มากกว่าต้องมาเจ็บตัวแบบนี้
“ป้าให้หอมมาดูแลพี่เขา แล้วทำไมไม่ระวัง ถ้าพี่เขาเป็นอะไรไปจะทำยังไงกัน” เสียงนิภาเอ่ยราบเรียบหากกระตุกให้ร่างโปร่งตัวเล็กลีบ
“ป้าก็ไม่รู้ว่าเล่นกันหรือทะเลาะกัน แต่ถามตัวหอมเองนะลูก ว่าที่ทำอยู่ทุกวันนี้มันถูกแล้ว”
นายหญิงของบ้านถอนใจ ไม่อยากจะกล่าวโทษอะไรต่อ จึงหันไปพยักหน้าให้แม่บ้านนำอาหารเช้ามาเสิร์ฟ
“เดี๋ยวทำแผลเสร็จแล้วก็ทานข้าวนะทิ แล้วอย่าลืมให้พี่เขาทานยาด้วยล่ะ” ประโยคสุดท้ายหันมากำชับข้าวหอม
“คะ...ครับป้า”
เสียงอ่อยๆของเด็กหนุ่มทำให้นิภาถอนใจอีกรอบ เป็นเด็กผู้หญิงจะจับตีให้ก้นลาย ทโมนจริงๆ
นิภามองโรมทำแผลให้พี่ชายจนเสร็จจึงบอกให้ลูกชายทานข้าวโดยมีข้าวหอมนั่งมองอยู่ไม่ห่างอย่างสงบเสงี่ยมเจียมตัวขึ้นเยอะ หากทิเบตส่ายหน้าบอกไม่ค่อยหิวอยากพัก ทำให้นิภานึกเป็นห่วง
“เวียนหัวหรือลูก”
นิภามองลูกชายพยักหน้ารับส่งๆคล้ายกำลังหงุดหงิด แต่เพราะอยากให้มีอะไรรองท้องไว้บ้างจึงหยิบถ้วยข้าวต้มมาถือ ตั้งใจจะป้อนให้เองกับมือ
“ไม่เป็นไรครับแม่ เดี๋ยวผมทานเอง แม่จะไปเที่ยวกับพวกหลานๆไม่ใช่เหรอครับ”
ทิเบตเบี่ยงหน้าหนีท้วงมารดา ด้วยที่โรมมาวันนี้ก็เพื่อจะพามารดาไปเที่ยวกับหลานๆ
“ไว้วันหลังก็ได้ แม่เป็นห่วงลูกมากกว่า”
“อ้าวแม่ สัญญากับหลานไว้แท้ๆ” โรมแสร้งประท้วงทั้งที่ปากยิ้ม
“เอาน่า ก็พี่เรามาเป็นซะแบบนี้นี่นา”
นิภาทำหน้ายุ่งในขณะที่ข้าวหอมได้จังหวะทำความดีลบล้างความผิด จึงรีบเสนอตัว ทั้งๆที่เป็นหน้าที่ของตัวเองแท้ๆ
“ป้าไปเถอะครับ เดี๋ยวหอมจัดการเอง”
ข้าวหอมยิ้ม หากป้านิภามองอย่างไม่ค่อยแน่ใจ จนเด็กหนุ่มต้องแย่งถ้วยข้าวต้มมาถือไว้เองแล้วกระตือรือร้นคนข้าวต้มร้อนๆเอาใจ
“รับรองลูกป้า...เอ้ย! รับรองหมอทิกินอิ่นนอนหลับ ตื่นมาอีกทีก็หายแล้วครับ” คำติดตลกแต่ดูท่าป้านิภาจะไม่ตลกไปด้วย ทำเอาร่างโปร่งหน้าจ๋อย อ้ำๆอึ้งๆ
“หอมจะดูแลพี่เขาอย่างดี ป้านิภาไม่ต้องห่วง หอมรับรอง”
นิภามองเด็กหนุ่มหน้าเจื่อนสำนึกผิดจึงพยักหน้ารับคำ แต่ยังคงนิ่งมองการพยาบาลของอีกฝ่าย ไม่ออกไปจากห้องทันที
ข้าวหอมหน้าอุ่นร้อนเมื่อต้องป้อนข้าวทิเบตต่อหน้าคนอื่น แต่เพราะรับปากไปแล้วจึงจำใจยกช้อนขึ้นตักข้าวจ่อปากอีกฝ่าย
“กินสิ”
ทิเบตมองร่างโปร่งป้อนข้าวเขาอย่างจำใจจึงเบี่ยงหน้าหนีอีกครั้ง
“วางไว้ เดี๋ยวหิวจะกินเอง”
คนป่วยเอ่ยเสียงห้วนเมื่ออาการมึนศีรษะเริ่มออกฤทธิ์ และคนพยาบาลก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกดีขึ้นสักนิด กลับเหมือนยั่วให้เขาหงุดหงิดขึ้นไปอีกด้วยซ้ำ
ข้าวหอมเบิกตามองคนตรงหน้า เหมือนเส้นเลือดกระตุกวูบหนึ่งก่อนจะหายไปอย่างรวดเร็ว
“แต่เดี๋ยวต้องกินยานะ”
คนพูดยังคงจ่อช้อนอยู่ที่ปากอีกฝ่าย หากดวงตาเสมองไปทางอื่น จนเงียบไปทั้งสองฝ่าย ข้าวหอมจึงละสายตากลับมามองคนตรงหน้าอีกครั้ง
“งั้นเปลี่ยนเป็นนมเอามั้ย”
คนป้อนชักช้อนกลับ เอียงคอมองคล้ายรอคำตอบก่อนก้มมองถ้วยข้าวต้ม
“น่าอร่อยจะตาย”
ไม่พูดเปล่า ข้าวหอมยังตักข้าวต้มของคนป่วยกินต่อหน้าต่อตา และตามมาอีกหลายช้อนอย่างเอร็ดอร่อยจนคนป่วยต้องกลืนน้ำลายเอื๊อกใหญ่
ไอ้เด็กนี่! กวนประสาทจริงๆเลย ทิเบตเขม่นแล้วจึงออกปาก
“เอามานี่ จะกินแล้ว”
มือใหญ่ยื่นมาหยิบ หากข้าวหอมเบี่ยงหลบก่อนขยับขึ้นไปนั่งบนเตียง จัดท่าจัดทางให้ตัวเองจนพอใจแล้วจึงตักข้าวจ่อปากร่างสูงอีกครั้ง
“ฉันป้อนให้”
ทิเบตผงะไปนิด ชั่งใจมองคนตรงหน้า จะมาไม้ไหนอีก? หากดวงตาคู่ใสไหววูบเต้นระริก เหมือนมีสัญญาณบอก ชายหนุ่มจึงยอมเปิดปากกลืนกินโดยไม่อิดออดอีกต่อไป และในชั่วพริบตานั้นเหมือนเห็นมีดวงดาวหล่นภายในดวงตาอีกฝ่ายก่อนจะหายไปอย่างรวดเร็ว
นิภาเห็นแบบนี้ก็ค่อยเบาใจว่าลูกตัวเองจะไม่หัวแตกอีกรอบหนึ่ง
“แล้วอย่าลืมเรื่องยานะ อ้อ...เดี๋ยวป้าให้แม่นอมยกข้าวขึ้นมาให้ทานที่นี่เลยแล้วกัน”
ข้าวหอมพยักหน้ายิ้มส่งป้านิภาและโรมซึ่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่พิกล แล้วจึงหันมาป้อนข้าวทิเบตต่อ ผิดกับชายหนุ่มซึ่งประหลาดใจเล็กๆที่เจ้าเด็กเฮี้ยวนี่ไม่คว่ำถ้วยใส่หัวเขาทันทีที่มารดาพ้นไปจากห้อง
ทั้งคู่ต่างทำหน้าที่ของกันและกันอย่างเงียบๆ คนหนึ่งป้อน อีกคนก็กิน หากเบื้องหลังใบหน้าอันเฉยเมย หัวใจสองดวงกลับกำลังซึมซับความละมุนละไมที่ก่อตัวขึ้นทีละเล็กทีละน้อย
ทิเบตเอนตัวลงนอนหลังทานข้าวต้มหมดถ้วย รู้สึกมึนศีรษะ คงมีไข้อ่อนๆ แต่ผื่นลมพิษจางไปแล้ว อีกวันสองวันน่าจะหายเป็นปกติ เจ้าตัววินิจฉัยอาการพลางเหลือบมองข้าวหอมหันหลังให้ขณะเก็บถ้วยชามไว้ในถาด เตรียมยกลงไปห้องครัว
“ยาอยู่ไหนล่ะ?”
ข้าวหอมหันมอง ตั้งใจทำตามที่ป้านิภาสั่งไว้อย่างเคร่งครัด
“อยู่ในลิ้นชัก แต่อีกซักพักค่อยกิน”
ข้าวหอมพยักหน้ารับรู้แล้วลุกขึ้นนำถาดอาหารไปเก็บ กลับเข้ามาอีกทีก็เห็นร่างสูงสะลึมสะลือ จะหลับก็ไม่ยอมหลับจึงรีบไปหยิบยาให้
“อะ...ยา”
คนไข้รับยามากินแล้วหลับไปในเวลาอันรวดเร็ว เพียงแค่ร่างโปร่งหันกลับไปวางแก้วน้ำ
ข้าวหอมมองคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีหลับสนิท เส้นผมกระจายปรกใบหน้า ริมฝีปากสีเรื่อเผยอขึ้นเล็กน้อย คิ้วได้รูปขมวดมุ่นอย่างคนไม่สบาย แล้วยังมาหัวแตกเพราะเขาอีก คิดไปร่างโปร่งจึงพรางพรูลมหายใจยาว มองอีกฝ่ายอย่างสับสนก่อนจะทรุดตัวนั่งใกล้ๆดำดิ่งลงไปในความคิดของตัวเอง
---------------------------------------------
วันรุ่งขึ้นข้าวหอมขับรถพาไอ้ขันออกไปเที่ยวห้างสรรพสินค้าใหญ่ ทิ้งคนไข้ให้ป้านิภาดูแลต่ออย่างไม่รู้สึกรู้สาถึงสายตาดุๆของคนบนเตียง
แค่วันเดียวก็อึดอัดจะแย่อยู่แล้ว ขืนให้อยู่พยาบาลต่ออีกเขาคงอกแตกตาย ร่างโปร่งนึกขยาดกลบเกลื่อนความพลิ้วไหวในช่องอกที่สั่นสะเทือนแรงขึ้นเรื่อยๆ
“ไปดูหนังด้วยนะพี่หอม”
ไอ้ขันชี้ชวนหน้าบานขัดความคิดคำนึงของลูกพี่
“เออ” ไม่อยากกลับเร็วเหมือนกัน!
ข้าวหอมนิ่วหน้า พาลูกสมุนไปเลือกเรื่องที่จะดู แล้วจัดแจงซื้อน้ำอัดลมกับข้าวโพดคั่วยัดใส่มือไอ้ขันเสร็จสรรพ แล้วจึงเข้าไปในโรงหนังมืดสลัว เย็นฉ่ำ ดวงตาคู่ใสจับจ้องไปยังภาพเคลื่อนไหวตรงหน้า ฉากบู๊สนั่นโรงจนใจไอ้ขันเต้นตุบๆแทบกระดอนออกมาข้างนอกกับความมันเลือดหยดติ๋งๆ หากไม่สามารถดึงความสนใจของคนหน้านวลได้ ด้วยใจนั้นลอยกลับบ้านไปตั้งแต่ก้นแตะเบาะจนจบเรื่อง!
“เรื่องนี้หนุกเนอะพี่”
ไอ้ขันยิ้มแก้มปริเมื่อออกมาจากโรงหนัง ในขณะที่ลูกพี่มันได้แต่เออออพยักหน้ารับ แก้เก้อที่ดูหนังไม่รู้เรื่องซักนิด แต่จำต้องเก็บอาการ เพราะเดี๋ยวถูกมันเอาไปล้อ
“หิวยัง”
ข้าวหอมรีบเปลี่ยนเรื่อง ซึ่งไอ้ขันก็พยักหน้ารับแต่โดยดีจึงพาเข้าร้านพิชซ่าแล้วต่อด้วยไอศครีมเจ้าดัง จนไอ้ขันตีพุ่งบ่นอิ่มแทบอยากอ้วก
“อยู่ที่นี่ก็ดีเนอะพี่ สะดวกสบาย มีแต่ของสวยๆงามๆ ของกินก็เพียบ”
เด็กหนุ่มบ้านนามองไปรอบตัว พลางสูดไอเย็นในห้างเข้าเต็มปอด
“เหอะ! ลองไม่มีเงินติดตัวสิ เอ็งจะไม่พูดแบบนี้หรอกไอ้ขัน ข้าว่าบ้านสวนเราสบายกว่าเป็นไหนๆ” เจ้าตัวย่นจมูกใส่ความคิดของสมุน “แล้วไอ้อากาศที่แกสูดเข้าไปเนี่ย เชื้อโรคทั้งนั้น ทำเป็นดีใจสูดเข้าไปเหอะ”
“โหพี่ เป็นเมียหมอไม่ทันไร ติดโรครักสะอาดไปแล้วเหรอพี่”
ไอ้ขันทำปากแบะ ในขณะที่ลูกพี่มันตาแทบจะหลุดออกจากเบ้า
“ไอ้ขัน! เดี๋ยวก็ได้กินปลาตีนเป็นของหวานหรอกไอ้นี่!”
ไม่พูดเปล่า เท้าก็ยื่นไปเตะหน้าแข้งอีกฝ่ายจนหน้ามุ่ย
“ไม่อยากกินจ้ะพี่” คนปากเร็วยิ้มประจบ พร้อมกับชวนกลับบ้าน
“กลับกันยังพี่ ฉันว่าเราออกมานานแล้วนา”
“ยัง เอ็งเบื่อแล้วเหรอ”
“ก็ไม่เบื่อหรอก แต่มันเพลียๆง่วงๆบอกไม่ถูก”
คนไม่คุ้นกับสถานที่คนเยอะๆออกอาการเมาคลื่นฝูงชนจนน่าสงสาร แต่ข้าวหอมก็อยากยื้อเวลาออกไปอีก
“งั้นไปซื้อของในซุปเปอร์มาเก็ตก่อนแล้วค่อยกลับก็แล้วกัน”
ลูกสมุนพยักหน้ายิ้มรับคำ มองลูกพี่จ่ายเงินแล้วพาเดินไปยังที่หมาย
ทิเบตมองนาฬิกาบนผนัง ถอนใจเฮือกใหญ่ จะเย็นอยู่แล้วยังไม่กลับกันมาอีก หงุดหงิดงุ่มง่ามอยู่เป็นพักใหญ่จึงลงไปนั่งเล่นในห้องรับแขกชั้นล่าง
“หายดีแล้วหรือลูก”
นิภาเห็นบุตรชายนั่งอ่านนิตยสารบนโซฟาตัวยาว ใบหน้าดูแจ่มใสมีเลือดฝาดกว่าเมื่อวาน จึงคลี่ยิ้มคลายความกังวล เข้าไปลูบศีรษะเบาๆ
“ไม่เป็นไรแล้วครับ พักอีกวันสองวันก็ไปทำงานได้ปกติ”
ทิเบตยิ้มพลางรับแก้วน้ำผลไม้จากมารดามาดื่ม คราวนี้คุณภรรยาทำเอาเขานอนป่วยไปหลายวันโดยไม่สำนึกความผิดเลยซักนิด
“ว่าแต่หอมบอกแม่รึเปล่าว่าจะกลับกันกี่โมง ไปตั้งแต่เช้าแล้ว”
“ไม่นะลูก แต่เห็นว่าจะพาขันไปเที่ยว คงเพลินสองหนุ่มเขาล่ะ อยู่แต่บ้านมาหลายวันแล้วด้วย”
นิภาเห็นอากัปกิริยานั่งไม่ติดที่ก็รู้ทันทีว่าบุตรชายกำลังไม่พอใจอยู่ลึกๆ จึงลองหยั่งเชิงถามอะไรบางอย่างที่คอยสะกิดใจอยู่เรื่อยมา
“เป็นห่วงน้องรึไงลูก”
“ครับ”
ผู้เป็นแม่ชะงักกับคำตอบรับตรงๆของบุตรชาย หากยังถามต่อไปอีก
“เมื่อวานน้องแผลงฤทธิ์อะไรให้อีกรึเปล่า”
ทิเบตส่ายหน้าแทนคำตอบ หากแววตาอ่อนลงจนนิภาสังเกตได้ถึงกับลอบครางในลำคอ จากความอุ่นหวานที่สะท้อนออกมา ส่งผ่านไปยังใครบางคนที่เธอรู้จักดี
คนเราถ้าไม่มีใจปฏิพัทธ์ต่อกันแล้ว ขืนให้ตายก็ไม่รัก! ขืนให้ตายก็ไม่แตะแม้ปลายก้อย! แต่วันนี้ลูกชายเธอถูกกระทำสารพัดก็ยังยิ้มได้ ไม่เดือดเนื้อร้อนใจกับพันธะที่เกิดขึ้นนี้ซักนิด จึงอธิบายคำถามที่คาใจมาตลอดได้เป็นอย่างดีแล้วว่าทำไม
และยังจะแปลกอะไรอีกเล่า ถ้าลูกชายเธอจะมีใจให้กับคนที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยา ถึงจะเป็นผู้ชายก็เถอะ!
นิภาสะอึกกับความนึกคิดของตัวเอง และยิ่งรู้สึกผิดกับข้าวหอมที่เธอเคยตัดพ้อต่อว่ารสนิยมของเด็กหนุ่ม โดยลืมนึกไปว่า
ความรักไม่สามารถกำหนดได้ว่าจะเกิดขึ้นเมื่อไร และกับใคร บางคนไขว้คว้าตามหามาตลอดชีวิตก็ไม่เคยได้สัมผัส และบางครั้งเมื่อได้ประสบพบพานกลับกลัวเกินกว่าจะครอบครอง เธออาจโชคดีเรื่องเนื้อคู่ แต่ลูกชายเธอล่ะ ความรักของลูกชายเธอจะออกมาในรูปแบบไหน ทั้งที่ผ่านมาหลายฝนหลายหนาวจนเป็นหนุ่มใหญ่ เกือบจะได้เป็นฝั่งเป็นฝาก็หลายคราว หากก็ล้มไม่เป็นท่าเสียทุกที
หรือชะตาฟ้าลิขิตขีดให้มาบรรจบแบบนี้ก็ไม่รู้
“เดี๋ยวก็คงกลับแล้วล่ะ หอมเขาเคยเรียนที่นี่ ไม่หลงทางหรอกลูก”
นิภามองบุตรชายกระตุกยิ้มเฝื่อน จึงลอบถอนใจอีกครา
ถ้าเป็นความสุขของลูก แม่ก็จะไม่ถามอีกว่าทำไม
“นั่นแน่ะ เสียงรถกลับเข้ามาแล้ว”
ทิเบตเหลียวมองตามคำทักของมารดา รออยู่สักครู่ร่างโปร่งบางก็เดินเข้ามาพร้อมถุงซุบเปอร์มาเก็ตในมือ
“ไปถึงไหนกันมาเนี่ย นี่ถ้ายังไม่กลับป้าว่าจะโทรไปตามอยู่ แล้วหิ้วถุงอะไรกันมาพะรุงพะรังล่ะนั่น”
ข้าวหอมวางข้าวของบนโต๊ะแล้วเข้าไปยิ้มประจบนิภา
“ก็พาเจ้าขันไปกินข้าวดูหนัง เปิดหูเปิดตา แล้วไหนๆก็ไปห้าง เลยซื้อของกินของใช้กลับบ้านด้วยเลยครับป้า”
นิภาเลิกคิ้วโก่ง สะดุดใจกับคำบอกเล่าของเด็กหนุ่ม
“กำนันสิงห์โทรมาตามหรือ”
ข้าวหอมส่ายหน้า “เปล่าหรอกครับ แต่หอมเห็นหมอทิดีขึ้นมากแล้ว เลยอยากกลับเพราะทิ้งบ้านมาหลายวัน เป็นห่วงทั้งพ่อทั้งสวน” ร่างโปร่งแสร้งทำหน้าสลด “หอมก็เลยจะขออนุญาตกลับบ้านพรุ่งนี้น่ะครับป้า”
นิภามองสายตาออดอ้อนแล้วใจอ่อน “ก็จริงนะ แต่ป้าว่ารออีกซักสองสามวันแล้วค่อยกลับไปพร้อมพี่เขาเลยดีกว่ามั้ย กำนันเองก็คงอยากเห็นกับตาด้วยว่าพี่เขาหายดีแล้ว”
คำพูดของนิภาทำเอาข้าวหอมหุบยิ้มฉับ ก้มหน้ามองหัวแม่โป้งเท้าตัวเองเขี่ยพรมไปมา เหลือบตามองทิเบตที่จ้องมองอยู่ก่อนแล้วจึงรีบก้มหน้า แต่ไม่วายทิ้งสายตาขุ่นขวางให้ นิภาเห็นท่าทีสลดไปของสะใภ้ลูกทุ่งหากก็ไม่ใจอ่อน ลุกขึ้นยืนมองกลุ่มผมสลวยบนศีรษะทุย
“ดีมั้ย?”
ป้าว่าดีก็ต้องดีอยู่แล้ว ใครจะกล้าค้านกันล่ะ ข้าวหอมคิดอย่างละเหี่ยใจก่อนพยักหน้ารับคำ
“งั้นไปอาบน้ำอาบท่าเถอะ แล้วค่อยลงมาทานข้าว”
ถึงจะอิ่มแต่ร่างโปร่งก็หมดแรงทักท้วง ลุกขึ้นเดินขึ้นห้องอย่างไร้อารมณ์
“เดี๋ยวๆพี่หอม แล้วของพวกนี้เอาไว้ไหนอะ”
ไอ้ขันท้วงขึ้นทันทีเมื่อเห็นลูกพี่ไม่สนใจใยดีของที่ซื้อมา และยังมีเจ้าถุงเล็กๆนั่นอีก เห็นลูกพี่ใช้เวลาเลือกพิจารณาอยู่นาน เพราะกว่าจะซื้อได้ลูกพี่เขาก็หยิบๆวางๆอยู่หลายตลบ แถมหยิบมาแค่ขวดเดียว!
จากการแอบเหล่มองถึงได้รู้ว่าไอ้ที่ลูกพี่คิดนานแต่ซื้อมาแค่ขวดเดียวคือเครื่องดื่มบำรุงร่างกาย ความฉลาดพุ่งปรู๊ดอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ทำให้เข้าใจได้ทันทีว่าลูกพี่ตั้งใจจะซื้อไปฝากใคร แต่พอมาถึงกลับไม่ยักจะให้
ทำไมล่ะ...รึว่าพี่หอมจะลืม
ไอ้ขันมองถุงเล็กๆนั้น ความคิดสว่างวาบ ทันเท่าความคิด มือหยาบคว้าถุงยื่นส่งให้หมอทิแล้วยิ้มร่า
“หมอๆพี่หอมเขาซื้อมาฝากจ๊ะ”
ทำหน้าที่ลูกน้องที่ดีเสร็จก็รีบเอาของไปเก็บ แล้วเดินตามไปสมทบกับลูกพี่บนชั้นสองอย่างปลาบปลื้มใจ
ทิเบตมองสิ่งที่เจ้าขันยัดใส่มือ คิ้วได้รูปขมวดมุ่นเปิดดูสิ่งที่อยู่ภายใน หยิบขวดแก้วเล็กๆขึ้นมาส่องดูเหมือนไม่เชื่อในสิ่งที่เห็น หากมุมปากกลับยกยิ้มแล้วมองตามทิศทางที่ร่างโปร่งหายไป
ข้าวหอมเหลียวมองเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู ไอ้ขันเดินหน้าบานเข้ามาใกล้ยิ่งทำให้อารมณ์หงุดหงิดกระพือ
“เป็นอะไรของเอ็ง ปากจะฉีกถึงหูอยู่แล้ว”
“ก็ฉันเอาของที่พี่หอมซื้อมาฝากหมอให้หมอไปแล้วนะ หมอทิยิ้มใหญ่เลย” ประโยคหลังไอ้ขันตีไข่ใส่สีเอาเอง หวังเอาหน้ากับลูกพี่เต็มที่
“อะ...อะไรนะ!” ข้าวหอมถลึงตาลุกขึ้นยืน
“อ้าว!ก็พี่หอมซื้อมาให้หมอทิไม่ใช่เหรอ เห็นเลือกตั้งนาน”
ไอ้ขันเห็นท่าไม่ดีรีบแก้ตัวพัลวัน แถมบ่นอุบด้วยความหวังดีของตัวดูจะไม่เป็นที่ชอบใจของลูกพี่
“ข้าบอกเอ็งตั้งแต่เมื่อไรกัน!”
“อ้าว! ก็ไอ้นั่นมันไว้สำหรับให้คนป่วยกินไม่ใช่เหรอพี่ ไม่ซื้อให้คนป่วยแล้วพี่จะซื้อให้ใครล่ะ”
“...!” คนลังเลพูดไม่ออก รีบเสแก้ตัวพัลวัน “ข้าก็ซื้อมากินเองน่ะสิ ยุ่งไม่เข้าเรื่อง จะไปไหนก็ไปเลยไอ้ขัน เห็นหน้าเอ็งแล้วกวนอารมณ์ ดูซิ บ้านช่องก็ยังไม่ได้กลับ เบื่อจะตายอยู่แล้ว”
“โธ่ พี่หอมก็...ฉันหวังดีนึกว่าพี่ลืม...” ไอ้ขันบ่นกระปอดกระแปด
“ข้าไม่ได้ลืม”
“งั้นพี่ก็ไม่กล้าให้” ไอ้ขันสวนทันควัน
“...อะ...อะ...ไอ้ขัน!”
เจอลูกน้องตัวดีย้อนเข้าให้ ร่างโปร่งก็แทบไฟลุกท่วมตัวด้วยความอับอาย กระโดดไล่เตะอีกฝ่ายจนหลบแทบไม่ทัน หนีออกไปนอกห้องปล่อยให้ลูกพี่ยืนหน้าเขียวหน้าแดงอยู่คนเดียว
TBC
ขอบคุณทุกคอมเมนท์จ้า
ไปทำงานก่อนค่ะ
เจอกันวันพุธ
(พายุเหมือนจะเข้า)
หัวข้อ: Eternal Sunshine by Sake พี่หมอทิ ♡ น้องข้าวหอม (ข่าวดี!! รวมเล่ม+ตอนพิเศษ P.56) (อ่าน 716294 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก